เรื่อง :: บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ::
เขียน ::
ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::
บทที่ 13 : ไม่เจียมเนื้อเจียมตัว
ด้วยความที่แดกเบียร์เข้าไป ตอนกลับ ร้านเลิก ผมกับไอ้ฟักเดินกลับบ้านเอาแทน ส่วนรถฝากจอดไว้ที่ร้านลุงชัย ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาเอา เพราะว่าร้านอยู่ห่างจากบ้านผมไม่กี่ซอย แปบเดียวก็ถึงแล้ว
“เชี้ย” จู่ๆไอ้ฟักมันก็พูดขึ้นมาเบาๆ “แม่งดีเหมือนกันนะ”
รถไม่ค่อยมากเท่าไรแล้ว ฟุตบาทก็เปลี่ยวบางจุด แต่บางจุดก็ยังมีขายอาหาร พวกร้านโต้รุ่งอยู่ แสงไฟเลยออกไปทางกระหย่อมๆ
“เดินงี้อะนะ กูนี่เสียวโดนจิ้มพุงฉิบหาย”
“มึงก็ใช้หน้าตาให้เป็นประโยชน์หน่อย”
“ยิ่งหน้าตาดีๆยิ่งอันตรายนะมึง”
“โวะ”
“กูนึกถึงตอนนั้นเลย ที่แอบออกมาไปเที่ยวผับกับมึงครั้งแรก” ผมพูดติดตลก ก่อนจะเดินหลบถังขยะ
“ทุกอย่างมันต้องมีครั้งแรก” ไอ้ฟักพูดอย่างภูมิใจ มันแบมือสูงๆออก
พูดกันเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งถึงบ้านตอนไหนไม่รู้ โชคดีที่ไม่ถูกทำอะไรกลางทาง ผมเห็นพ่อกับแม่นั่งดูทีวีกันอยู่ ไอ้ฟักเข้าไปไหว้ จากนั้นไม่นานก็ขึ้นห้องกัน ผมนอนเลยทั้งๆยังไม่อาบน้ำด้วยความเหนื่อยอ่อน ส่วนไอ้ฟักมันอาบเสร็จตอนผมตื่นมาอีกตื่นหนึ่ง มันถึงได้ขึ้นมานอน
“มึงทำเหี้ยไรในห้องน้ำ” ผมพึมพำ เสียงอู้อี้เพราะซุกหน้ากับหมอน
“กูไม่ใช่มึงนะ”
“มีสบู่อยู่ก้อนเดียวกับยาสระผม กูเลยสงสัยว่ามีอะไรให้มึงประทินโฉมได้”
“กูยืนร้องไห้มั้ง”
“สัด”
ไอ้ฟักมันหัวเราะ ผมยกมือตีมัน ทั้งๆที่นอนคว่ำอยู่เหมือนเดิม เสียงพูดเอื่อยลงทุกทีเพราะความง่วง ก่อนผมจะหลับ หัวผมทุกยีเบาๆ สุดท้ายผมก็หลับไม่รู้เรื่องยันเช้าเหมือนเดิม
ไอ้ฟักมันต้องตื่นเช้าหน่อย เพราะต้องไปเปลี่ยนชุดที่บ้านมัน ผมขับมอ’ไซค์ไปส่งมันที่ร้านเดิมเพื่อเอารถ แล้วค่อยกลับมาบ้าน อาบน้ำ กินข้าว เสร็จแล้วลงไปช่วยงานที่ร้าน เปิดบ้านเปิดอะไรไปตามปกติเหมือนที่เคยๆทำมา
ผมเปิดโทรศัพท์ ดูมันอยู่สักพักแล้วกดโทรหาคุณแก้วได้ยินแต่เสียงตู๊ดๆตอบกลับมาตลอด แปลว่าเธอคงบล็อกเบอร์ผม
“เป็นอะไรต๊อบ ทำไมเดี๋ยวนี้ซึมๆ”
“หนูอกหักแม่”
แม่ทำหน้าเหมือนแกล้งตกใจ ดูยังไงก็แกล้ง
“แม่รับได้มั้ยถ้า” ผมพึมพำก่อนจะหยุดชะงัก “เอ่อ แบบ หนูอาจจะโสด ไม่มีหลานให้แม่อุ้ม”
“โธ่ ก็ยังมีพี่ติ๊กไง ต๊อบเลี้ยงตัวเองให้รอดก่อนเถอะ ผู้หญิงแต่ละคนที่คบๆแม่ไม่เห็นจะดีสักราย”
ทำไมแม่มาวกเข้าเรื่องนี้วะ ผมแอบกลืนน้ำลาย ก่อนจะเกาะหัวเกาคิ้วแล้วพูดเรื่องอื่นต่อทันที “เออ เขาจะแต่งกันยังอะรายนั้น”
“น่าจะแล้วมั้ง หาวัดหยุดไปเที่ยวกันได้แล้วก็เห็นว่าจะขอแต่งเลย” แม่พูดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ นานๆทีพี่ติ๊กจะกลับบ้าน เพราะตั้งแต่เรียนปีไหนไม่รู้ มันก็ย้ายออกไปอยู่เองแล้ว ส่วนผมเกาะพ่อแม่ตลอดไป ไม่สิ ผมก็สานต่อกิจการทางบ้านไง
“แม่ครับ”
“ว่าไงครับ”
“ถ้าหนูแบบ แม่เคยผิดหวังในตัวต๊อบมั้ย”
“หื้อ” แม่เลิกคิ้วก่อนจะเดินเข้า ผมกอดเอวแม่หลวมๆ “อะไร มาแปลก”
ผมหน้าบึ้งๆ ทำปากบุ้ย ให้รู้ว่ากำลังคิดหนัก จริงจังสุด
“อืม ไม่เคย อ่อ มี เคย ตอนที่รู้ว่าต๊อบแอบสูบบุหรี่”
“อัน อันนั้นผมลองเฉยๆ ไม่สูบแล้ว ลองสองสามรอบเอง” ไอ้ฉิบหาย เดี๋ยวหนูเดี๋ยวผม กูไม่เคยตายตัวเลยใช่ไหม
เคยแอบสูบตอนมหาลัย แต่ก็หยุดเพราะไอ้ฟักมันไม่ชอบ มันบอกเหม็น ก็โอเคๆ ไม่สูบ สรุปกูมีแม่กี่คนวะ
“ไปทำอะไรไม่ดีมาหรือเปล่า อย่าบอกนะว่า” แม่เว้นวรรค “มีอะไรปิดบังมั้ย แม่รับได้ทุกอย่างนะ ไปทำอะไรมา”
“ทำ” ผมเลิกคิ้ว ทำหน้างงๆลุ้นๆตาม
“ผู้หญิง ท้อง?”
“หุ้ย ให้มีมาก่อนเถอะแม่”
หน้าตาเสียอารมณ์อย่างชัดเจน แม่เลยหัวเราะ อย่าว่าแต่จะท้องเลย เมื่อก่อนอาจจะมากสุดแค่จับมือ แต่ตอนนี้ต่อให้ทำแค่ไหนก็คงไม่มีผลอะไรหรอก! ไม่ใช่ไอ้ฟักสักหน่อย
ผมคุยเล่นกับแม่ไปเรื่อยเปื่อย
แต่สุดท้ายเรื่องที่คิดว่าควรจะถามตรงๆก็ไม่ได้ถามออกไปอยู่ดี
หลายอาทิตย์จนเกือบเดือนที่ผมไม่ได้คุยกับคุณแก้วเลย ทุกวันนี้ทำงานทำตัวเหมือนเดิมก็จริงแต่ลึกๆผมรู้ว่ามันไม่เหมือนเดิม
ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไปอีกเรื่อยๆต๊อบแต๊บได้เหี่ยวเฉาแน่
อุตส่าห์ลืมรักเก่าได้แล้ว จะหารักใหม่มาดามใจแต่เสือกเป็นหนักกว่าเดิม
ทางที่ดีอย่ามีมันเลยจะดีกว่า
ผมเดินรถน้ำต้นไม้รอบๆบ้าน ถือสายยางเอื่อยๆกับน้ำที่ไหลแบบงกๆ แล้วให้อาหารปลาในบ่อสามจุดตามมุมบ้าน เสร็จแล้วก็ลากสายยางไปเก็บก่อนจะเดินไปรดกล้วยไม้ให้แม่ต่อ ต้องใช้สายยางอีกอัน อู่หรือสวนพฤกษาวะ
ใจจริงผมอยากไปหาคุณแก้วที่บ้านมาก แต่ว่าผมก็กลัวอีกว่าเธอจะไม่อยากเจอและเธออาจจะไม่อยู่ หรืออะไรแบบนั้น ถ้าผมไปนั่งรอเธอหน้าบ้านก็อาจดูคุกคามเกินไป ผมแค่คิดหลายๆทางแล้วสุดท้ายผมก็ไม่รู้จะทำไงอยู่ดี
ถ้าประเด็นมันเป็นเรื่องอื่นผมอาจจะตัดสินใจได้ดีและรวดเร็วกว่านี้
แต่ว่าผมไม่เคยคำนึงถึงเรื่องนี้มาก่อน
อยากจะเอาหัวไถกำแพง ผมสะบัดหัวเบาๆ โหวกเหวกในใจอยู่คนเดียว เสร็จแล้วก็เดินไปหน้าร้าน ก่อนจะนั่งอยู่ตรงโต๊ะที่วางอยู่หน้าอู่กับเก้าอี้ตัวนึง ตรงนี้ลมเย็นดี ด้านหลังเขาทำงานกันอยู่ ผมนั่งเหม่อๆหง๋อยๆ ไม่พูดไม่จาเป็นพระเอกเอวีหล่อๆ บนโต๊ะมีกีตาร์เก่าๆอยู่หนึ่งตัว
สักพักมีรถเก๋งสี่ล้อสีขาวๆขับเข้ามาช้าๆ ก่อนจะจอดอยู่ทางด้านขวาที่ว่างอยู่ ผมไม่ทันสังเกตอะไรรู้แต่เพียงว่าเป็นลูกค้า กระทั่งตอนเปิดประตูลงมาผมถึงได้หยุดหายใจไปรอบหนึ่ง
คุณแก้ว
เธอยังแต่งตัวสวยเหมือนเดิม ผมลอน กระโปรงยาวฟูกับเสื้อสีขาว ผ้าคาดผมสีชมพูแล้วก็ริมฝีปากที่ชอบผม เธอสวมแว่นกันแดด ผมจึงไม่รู้ว่าสายตาเธอตอนนี้เป็นยังไง แต่ผมก็ยังจำเธอได้
ผมหลุบตา ทีแรกที่ว่าจะเดินเข้าไปรับลูกค้ากลายเป็นตอนนี้กำลังคิดว่าวิ่งกลับเข้าออฟฟิศทันหรือเปล่า
คุณแก้วนิ่งไปนิดนึงเมื่อเห็นผม เธอเหมือนกำลังติดสินใจว่าเดินต่อมาดีไหม
ตัวผมมอมแมมแถมยังเสื้อดำด้วย เหงื่อก็ออก ผมหลบตาคุณแก้วและรู้สึกว่าตัวเองนอกจากใจไม่พร้อมแล้วสภาพกายยังไม่พร้อมด้วย ไอ้ฉิบหาย
คุณแก้วยังยืนนิ่งๆ เท้าข้างนึงคล้ายจะค่อยๆถอยหลังออกไป ผมรู้สึกโหว่งๆแปลกๆที่เห็นแบบนั้น ถ้าเธอหนีผมไปอีก วินาทีหนึ่งผมกล้าตัดสินใจเป็นคนเข้าไปหาคุณแก้วเอง กระทั่งหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เราห่างกันแค่ช่วงแขน
“สวัสดีครับ” ผมมองเธอ ก่อนจะกำนิ้วชี้เล่นตอนพูดไปด้วย “เอ่อ คุณแก้ว ใส่ส้นสูงขับรถเหรอครับ”
มันอาจจะไม่ใช่การคุยกันที่ดีนักในรอบเกือบเดือนที่ผ่านมาแต่ว่า เชี้ย ใช่ แม่งห่วยมากจริงๆ ผมก่นด่าตัวเองอยู่ในใจ ใครเขาให้คุยกับผู้หญิงแบบนี้วะ
“มัน เอ่อ มันอันตรายนะครับ คุณแก้ว เดี๋ยวส้นจะติด แล้วเบรกไม่อยู่” ผมพูดติดๆขัดๆ ในขณะที่คุณแก้วยังมองผมไม่ละสายตา แต่ผมกลับสบตาเธอได้ไม่นาน “ผมเป็นห่วง”
พอผมพูดจบ ทุกอย่างก็เงียบลงกว่าเดิม ผมไม่เห็นพวกพี่ๆที่ทำงานอยู่ด้านในว่ากำลังมองมาเมื่อเห็นผมคุยอยู่กับผู้หญิงแปลกหน้าที่สวยมาก
“อ่า เอ่อ คุณแก้วมาทำอะไรเหรอครับ”
“แก้วมาเปลี่ยนแบต อ่า แบตเตอรี่ มันน่าจะสองปีแล้วมั้งคะ”
เราดูประหม่ากันทั้งคู่ ผมมองไปยังรถด้านหลังแล้วรีบเออออตามอย่างเก้กัง
“อ่ะ อ่อ” ผมรีบไปดูรถให้เธอ ก่อนจะหันมาพูดกับคุณแก้ว แต่ว่าเธอดันอยู่ใกล้มากจนผมตกใจ ผงะถอยหลังไปก้าวนึงแล้วรีบอ้อมแอ้ม “กระโปรงรถ เอ่อ”
“อ๋อ ค่ะ”
“ครับ เอ่อ เดี๋ยวผมจะเปิดมันแล้วก็ ปะ เปลี่ยนให้นะครับ”
แล้วทำไมผมต้องมาพูดอธิบายให้เธอฟังแบบนี้ด้วยวะ ผมโคตรจะเงอะงะสุดๆ เหมือนไอ้โง่ที่โง่มาก แบบไม่มีรองโหล่
คุณแก้วยืนมองผมนิ่งๆ ผมยกมือเช็ดข้างแก้มเล็กน้อย แต่พอหันไปเห็นคุณแก้วก็รีบหลบตาทันที มันเป็นแบบนี้อยู่สักพักได้ตั้งแต่เจอกันนั่นแหละ
ผมควรจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ผมไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไร ผู้หญิงชอบผู้นำใช่ไหม แต่ผมไม่มีสักอย่างเลย หากเทียบกันแล้วผมต่างหากที่ไม่คู่ควรกับคุณแก้วสักนิด ผมแม่งหมาตั้งแต่ปอสี่ยันตอนนี้ก็ยังหมาเหมือนเดิม
ผมไม่รู้ว่าคุณแก้วมาได้ยังไง เธอรู้หรือเป็นเรื่องบังเอิญแต่ผมกลับยินดีอย่างบอกไม่ถูก
“จริงๆแล้วแก้วมีรองเท้าอีกคู่ตอนขับรถ”
ผมชะงัก ก่อนจะหันไปมองเธออย่างสับสน
“แก้วไม่ได้ใส่ส้นสูงตอนขับรถหรอกค่ะ”
คุณแก้วพูดเสียงสั่น เธอยิ้ม ก่อนจะยกมือกุมปากไว้แล้วหัวเราะเบาๆ ผมไม่รู้จะพูดไงดี ทุกอย่างมันพุ่งใส่มาไม่ยั้งเลย ผมนึกถึงตอนที่คุณแก้วพูดในวันนั้น นึกถึงตอนที่เราอยู่ด้วยกัน แล้วก็นึกถึงคำพูดไอ้ฟัก นึกถึงสิ่งที่ตัวเองเคยคิดไว้
เธอเอียงใบหน้าไปอีกทาง แววตาหลังแว่นผมไม่เห็นหรอก แต่ว่าหากเธอกำลังร้องไห้อยู่
ผมปล่อยทุกอย่างแล้วทำในสิ่งที่อยากจะทำมากที่สุดคือเข้าไปกอดเธอไว้แน่นๆ ผมกระซิบเบาๆ “ดีแล้วครับ ดีแล้ว”
คุณแก้วหยุดนิ่ง เสียงสะอื้นค่อยๆดังมา
นิ้วเกลี่ยผมคุณแก้วได้สักพักผมก็รีบปล่อยเพราะลืมไปว่าตัวเองโคตรสกปรก แถมเสื้อยังเลอะด้วย “เอ่อ ผมขอโทษครับ ผะ ผมเหงื่อเต็มเลย”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
คุณแก้วระบายยิ้ม เธอยกมือเช็ดน้ำตา ไม่ได้มีท่าทีรังเกียจแม้แต่นิดเดียว
“…แล้วถ้าแก้วขอกอดคุณต๊อบจะได้มั้ยคะ…”
ที่สำคัญยังไงผมก็ตัดใจไม่ลง
ผมรู้สึกหายใจไม่สะดวก รู้สึกประหลาดไปหมดจนพูดไม่ออก
“คุณแก้ว ผม…ได้สิครับ” ผมพยายามจะไม่ขี้แย พยายามแมนๆเข้าไว้เพราะอยากรักษามาดเท่ห์ๆที่คิดว่าคุณแก้วน่าจะชอบ ผมกางแขนออกยังไม่ทันได้อะไรเธอก็โถมเข้ามาซบอกผมแล้วกอดแน่นมาก ผมนึกถึงหนังสือที่เคยอ่านผ่านๆเกี่ยวกับการจีบผู้หญิง สารพัดวิธีที่คิดว่าตัวเองทำแล้วเธอๆน่าจะชอบแต่สุดท้ายมันก็ไม่เคยทำได้ผลเลย ผมหมายถึงผมมันห่วยเองจริงๆ
นอกจากไม่พูดอะไรมากแล้ว คุณแก้วกับผมก็กอดกันอยู่แบบนั้นนานจนลืมนับเวลา
ผมไม่ได้รู้สึกว่าเธอแตกต่างตรงไหน หรือที่ต่างอาจจะเป็นเพราะเธอดีกว่านั้นด้วยซ้ำ
“คะ คุณแก้วให้โอกาสผมได้มั้ยครับ”
ผมตัดสินใจแล้ว
ในเมื่อผมชอบเธอ มันก็ไม่เห็นจะต้องคิดอะไรมากมายเลย
“นั่นต้องเป็นแก้วพูดหรือเปล่า” เธอหัวเราะแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อย
“คะ คุณแก้วห้ามหนีผมไปแบบนั้นอีกนะครับ มีลูก ลูก ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร มีวิธีอื่นเยอะแยะที่จะมีลูก ผมอ่านเรื่องอุ้มบุตร อุ้มบุญมาแล้ว ละ แล้วก็ อย่างอื่นเยอะแยะเลย หรือเราจะไปรับเด็กมาก็ได้ แต่คุณแก้วห้ามโทษตัวเองแล้วทิ้งผมอีกนะ”
เสียงผมมันแย่มาก อู้อี้ บู้บี้ ฟังแทบไม่ออก ผมแทบจะมองไม่เห็นทางแล้วเพราะน้ำตากำลังเต็มเบ้า ผมเกลียดตอนตัวเองร้องไห้เพราะมันทุเรศมากๆ คุณแก้วหัวเราะน้อยๆ มือนุ่มกุมแก้มทั้งสองข้างแล้วเช็ดน้ำตาให้ผมแทน เธอถอดแว่นกันแดดทิ้งแล้วโน้มลงเล็กน้อยก่อนจะจูบผมช้าๆ
“คะ คุณต๊อบรับได้จริงๆเหรอคะ”
ผมพยักหน้างึกๆ ผู้ชายหน้าโฉด กำลังขี้แยเป็นเด็กแบบนี้มันไม่เข้าเลยโว้ย
“แก้วเป็นกะเทยนะ”
ผมพยักหน้า
“แก้ว แก้วมีไม่ได้นะ”
ผมพยักหน้า
“แก้ว แก้วไม่สวย”
ผมพยักหน้า
แล้วก็รีบส่ายหน้าพูดเสียงอ้อแอ้ “คะ คุณแก้วสวยที่สุดครับ”
คุณแก้วอมยิ้มทั้งน้ำตา ดวงตาเธอแดง “แก้ว แก้วไม่ แก้วไม่มีหน้าอกนะ”
ผมชะงักก่อนจะค่อยๆพยักหน้า แล้วเผลอมองไปที่หน้าอกคุณแก้ว อ้าว ไอ้เชี้ย ทีงี้มึงเสือกลังเล “ถะ ถ้าคุณแก้วอยากทำอะไรผมจะไม่ห้ามเลยครับ แต่ แต่ ต้องไม่อันตรายนะ”
คุณแก้วหัวเราะ เธอคลองคอผมไว้อยู่ตลอด ก่อนจะมองด้วยแววตาลึกซึ้งกว่าครั้งไหนๆ “แก้วเสียงใหญ่”
ผมส่ายหน้า ยิ้มอ่อนโยน บอกเธอว่าไม่เป็นไร
“ผม ไม่หล่อนะ”
“ผม ผมจนมาก ที่เห็นอยู่อันนั้นของพ่อแม่”
“ผม ผมเป็นลูกคนเล็ก”
“พี่ผมเรียนเก่งมาก”
“ตะ แต่ผมแข็งแรงนะครับ ผม ผมซ่อมพัดลมเป็น เปลี่ยนหลอดไฟได้” ผมรีบพูดอวดทุกสิ่งทุกอย่างที่พอจะอวดให้คุณแก้วรู้ได้ ว่าอย่างน้อยถึงมันจะขี้เหร่แต่รอบข้างมันดีหมด และชายคนนี้พึ่งพาได้แน่นอน
คุณแก้วยิ้ม เธอฟังผมพูดทุกคำอย่างใจเย็น เธอดูมีความสุขมากๆ คุณแก้วสอดมือเข้ามาก่อนจะขย้ำเส้นผมช้าๆ น้ำตาเธอเปรอะใบหน้า ทำให้เครื่องสำอางหลุดมาบ้าง แต่ผมว่าเธอก็ยังสวยที่สุดอยู่ดี
เธอจูบผมอีกครั้ง
ผมกอดคุณแก้วไว้ ก่อนจะเกยคางบนไหล่เธอ แต่พอทุกอย่างเริ่มกลับมาชัดเจน ผมเสือกเห็นว่าทุกคนในออฟฟิศตั้งแต่ พ่อ แม่ ลุงเกียรติ พี่ก้อง ป้าแช่ม ป้าชื้น ทุกคนบนโลกนี้กำลังมองเรา หน้าก็พลันแดงแจ๊ดอย่างฉุดไม่อยู่
ผมอ้าปากค้าง พะงาบๆอย่างปลาที่กำลังขาดน้ำ วินาทีนั้นผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่กอดคุณแก้วแน่นแล้วรีบอุ้มเธอเพื่อไปให้พ้นๆจากตรงนี้ คุณแก้วร้องว้ายเมื่อถูกผมรวบเอวไว้แต่ขณะที่กำลังอุ้มท่าสวยๆอย่างเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าหอ ผมกลับประเมินสถานการณ์ผิดไปนิด
กร็อบ
“ว้าย คุณต๊อบ”
ผมร้องลั่นด้วยความเจ็บเพราะนอกจากจะอุ้มคุณแก้วไม่ขึ้นแล้วยังทรุดลงไปเพราะได้ยินเสียงเข่ากับไหล่ดังกร็อบแกร็บ โดยมีคุณแก้วพยุงอยู่ด้านหลัง
“โอ๋ เจ็บหลังเหรอคะ เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนบอกแก้วสิ”
“ละ หลังครับ หลัง”
ผมหน้าแดงก่ำด้วยความอับอายขายขี้หน้า คุณแก้วยังโอ๋ เธอดูเป็นห่วงผมอย่างมาก มือนุ่มๆลูบช้าๆก่อนจะนวดไหล่นวดแขนไปมาอย่างตกใจ ส่วนแม่รีบเข้ามาดู ไปๆมาๆทุกคนเข้ามารุมมุงทายาหม่องให้ผมอย่างสมัยที่มันสี่ขวบแล้วหกล้มก้นแดง
คุณแก้วลูบแก้มผมประคองไปมาอย่างเป็นห่วง
ผมน้ำตาคลอเบ้า
ไอ้สัดต๊อบ
ก็ไม่ได้คิดมาก่อนว่าจะหนักขนาดนี้!
TBC
[31/05/2559]
หัวข้อ: ll บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ll แจ้งข่าว หน้า 59 [31.05.2562] (อ่าน 422506 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก