33
แทนใจ
ถึงจะรับปากแล้วว่าจะไปก็เถอะ แต่ก็ใช่ว่าจะไปได้ทันทีซะเมื่อไหร่
ไม่รู้ว่าจะโกรธหรือขอบคุณโชดี ที่วิธีของเขามันได้ผล... เกินคาด
เมื่อคืนหลังจากที่ผมกลับมาจากคุยโทรศัพท์ อยู่ๆ ก็มีลูกค้าเพิ่มมามากกว่าห้าโต๊ะ และทยอยกันมาตลอดทั้งคืน จนในที่สุดลูกค้าก็เต็มร้าน... เต็มร้านจริงๆ ครับ เต็มทุกโต๊ะ จนผมถึงกับยืนช็อกไปเลย
มันเหลือเชื่อเกินไป จนผมแอบคิดว่าเขาต้องจ้างลูกค้าพวกนั้นมาแน่ๆ หรือไม่ก็แอบมีโปรโมชั่นแจกกาแฟฟรีโดยไม่บอกผม... แต่ใครมันจะไปลงทุนขนาดนั้นวะ
จนถึงตอนนี้ผมก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าโชทำได้ยังไง แต่ที่แน่ๆ พี่โมยิ้มจนหน้าบานที่เห็นลูกค้าเต็มร้าน และกำลังวางแผนจะจ้างพนักงานพาร์ทไทม์เพิ่ม
ข่าวดีคือ ผมจะได้ขอลางานไปหาเชนได้ เพราะถ้าพนักงานมีคนเดียวผมก็ไม่รู้จะขอจังหวะลายังไง
แต่ข่าวร้ายคือ ยังไม่รู้เลยว่าอีกนานแค่ไหนพนักงานคนใหม่จะมา...
ผมต้องตาย ต้องอึดอัดใจกับคำถามที่ยังไม่ได้คำตอบจนตายก่อนแน่ๆ
กึก
“...!” ผมสะดุ้งสุดตัว เพราะกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย แต่อยู่ๆ กลับมีคนมายืนซ้อนหลังในระยะประชิด ก่อนจะเอื้อมมือไปเหนือหัวผม เพื่อหยิบแก้วที่อยู่บนชั้น
“คราวหลังให้เราหยิบให้ก็ได้นะ” ผมหันกลับไปมองโชที่ยืนถือแก้วยิ้มแป้นให้ผมอยู่ ถึงจะตัวเล็กกว่าผมไม่มาก แต่ยังไงซะผมก็สูงกว่า แถมอยู่ใกล้ แค่เขาสะกิดบอกให้ผมหยิบให้ ก็ไม่ต้องลำบากแล้ว
“ก็เห็นเหม่อๆ เลยไม่อยากกวน” เขายิ้ม แล้วยืดตัวขึ้น เอื้อมมือไปหยิบอะไรสักอย่างบนชั้นเหนือหัวผมอีกรอบ
ผมผงะถอยหลังอย่างตกใจ เพราะตอนนี้ผมไม่ได้ยืนหันหลังให้เขาแล้ว ทำให้พอเขายืดตัวขึ้น ใบหน้าของโชก็เลื่อนเข้ามาใกล้หน้าผมจนจมูกแทบจะแตะกัน
“เฮ้ยๆๆ” เสียงตะโกนด้วยความตกใจดังลั่นร้าน
“...??”
ไม่ใช่เสียงผมหรอกครับ แต่เป็นเสียงไอ้ซัน ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะใกล้เคาน์เตอร์ที่สุดต่างหาก
มันร้องดังพร้อมกับลุกพรวดมาที่เคาน์เตอร์อย่างรวดเร็วจนคนทั้งร้านตกใจ ผมกับโชเองก็ตกใจ คนตัวเล็กกว่าถอยห่างออกจากผม หันไปมองไอ้ซันด้วยสีหน้าสงสัยปนไม่พอใจนิดๆ
สงสัยใช่มั้ยว่าทำไมไอ้ซันถึงอยู่ที่นี่...
เออ ผมก็สงสัยเหมือนกัน
อยู่ๆ เมื่อหัวค่ำมันก็โทรมาหาผม ถามว่าอยู่ไหน และพอผมบอกว่าทำงานอยู่ที่ร้าน รู้ตัวอีกทีมันก็มานั่งหน้าสลอนอยู่นี่เฉยเลย
มันบอกว่ามาอ่านหนังสือ แต่ใครจะไปเชื่อ โคตรจะผิดวิสัยเลย ถึงจะไม่ได้ติดต่อกันนาน แต่ผมก็รู้ดีครับว่าเพื่อนผมไม่ใช่คนขยันขนาดนั้น มันจะอ่านหนังสือเฉพาะตอนใกล้สอบเท่านั้นแหละ แถมเท่าที่สังเกต ถึงมันจะเอาชีทมากองเต็มโต๊ะ แต่ผมก็ไม่เห็นมันจะแตะสักนิด เอาแต่เล่นโทรศัพท์มาเป็นชั่วโมงๆ แล้ว
“มึงอ่ะ ชื่ออะไรนะ” มันชี้หน้าโช แถมถือวิสาสะเรียกเขาด้วยสรรพนามแสดงความสนิทสนมเกินเหตุ เล่นเอาโชที่ดูจะไม่สบอารมณ์กับมันอยู่แล้ว ถึงกับขมวดคิ้ว (ผมเองก็เพิ่งเห็นนี่แหละ ว่าโชเองก็ชักสีหน้ากับเขาเป็นเหมือนกัน)
“โช” เขาตอบสั้นๆ เดินไปหน้าเคาน์เตอร์เลิกคิ้วเหมือนจะถามว่ามีอะไร
“เอ่อ...กาแฟมันขม! ขอเติมน้ำตาลหน่อย” มันนิ่งคิดสักพัก ก่อนจะตอบอึกอัก
ผมขมวดคิ้ว ก่อนหน้านี้มันก็มาขอให้เติมไปรอบนึงแล้วไม่ใช่หรือไง ป่านนี้กาแฟไม่กลายเป็นน้ำเชื่อมไปแล้วเรอะ
“ครับ” โชรับคำสั้นๆ ก่อนที่ทั้งสองคนจะยืนมองหน้ากันนิ่งๆ
นิ่งมากจนผมงงว่ามันมองหน้ากันทำไม ถ้าเป็นปลากัดก็คงจะท้องไปแล้ว โชคดีที่โชเอ่ยถามขึ้นมา
“ไหนล่ะครับกาแฟ” เขาชักสีหน้าอีกรอบส่วนไอ้ซันก็ทำท่าเหมือนนึกขึ้นได้ แล้วเดินกลับไปหยิบแก้วกาแฟที่โต๊ะมาให้โชเติมน้ำตาลให้ แต่ก่อนที่มันจะเดินกลับไป ไอ้เพื่อนตัวดีก็หันมากระดิกนิ้วเรียกผม
“ไอ้ตรี มึงมานี่ดิ๊”
ผมเลิกคิ้ว แต่ยังไม่ทันได้ถาม มันก็เดินนำกลับไปที่โต๊ะตัวเองเฉยเลย ผมหันไปมองโชเป็นเชิงขอโทษที่ต้องให้เขาเฝ้าเคาน์เตอร์คนเดียวอีกแล้ว ก่อนจะวางผ้าขี้ริ้วในมือลง แล้วเดินออกไปหาไอ้ซัน
“นั่ง” มันสั่ง ถีบเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามให้เลื่อนออก
ผมยอมนั่งลง กอดอกรอให้มันพูดธุระมา ทำตัววุ่นวายขนาดนี้ ถ้าไม่มีเหตุผลล่ะก็ผมจะด่าให้
“มึงมีแฟนแล้วนะ”
“...” อะ... อะไรวะ??
“แฟนมึงชื่อเชน เป็นพี่รหัสกู หล่อมาก... หล่อสัสๆ หล่อกว่าไอ้ตี๋นั่นแน่ๆ กูยืนยัน”
“ฮะ??”
“ถึงตอนนี้พี่เขาจะไม่อยู่ แต่มึงต้องจำไว้ ว่าพี่เชนหล่อมาก”
“เดี๋ยว” ผมยกมือห้าม ก่อนที่มันจะพูดประโยคแปลกๆ ออกมาอีก “พูดเชี่ยไรมึงเนี่ย”
อยู่ๆ ก็มาชมเชนให้ผมฟังซ้ำไปซ้ำมา โคตรจะประหลาดเลย
“กูกำลังสะกดจิตมึง” มันพูดหน้าตาย จนผมต้องขมวดคิ้ว งงหนักกว่าเดิม
“สะกดจิตอะไร”
“ก็...” ไอ้ซันทำท่าจะพูอะไรออกมา แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจเบือนหน้าหนีกลบเกลื่อน “เอาเหอะน่ะ เอาเป็นว่ามึงท่องไว้ในใจละกันว่าพี่กูหล่อกว่าไอ้ตี๋นั่น” คราวนี้มันพูดเสียงดังขึ้น แถมชี้ไปที่โชอย่างเสียมารยาทอีก
เขาเห็นนะว่ามึงนินทาเขา ช่วยรู้ตัวหน่อยเหอะเพื่อน
“ไปได้ละ” พอทำให้ผมงงเสร็จ แม่งก็ไล่ผมเฉยเลย
“...” ผมยังไม่ยอมไป ยังคงนั่งกอดอกมองเพื่อนตัวดีอย่างสงสัยในท่าทางแปลกๆ และคำพูดประหลาดๆ ของมัน
แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไร เสียงแจ้งเตือนไลน์ก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะ และเพราะมันวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะฝั่งนี้ ผมจึงทันเห็นว่าคนที่เพิ่งแชทมาเป็นใคร
“เฮ้ย!” ไอ้เพื่อนตัวดีร้องเสียงหลงทันทีที่ผมแย่งโทรศัพท์มันมากดดูข้อความที่เพิ่งส่งมาก่อนที่มันจะเอื้อมมาหยิบเพียงเสี้ยววินาที
ผมเหลือบตามองไอ้เพื่อนตัวดีที่ทำหน้าเลิ่กลั่ก ก่อนจะเปิดอ่านข้อความอย่างถือวิสาสะ ผมคงไม่ทำแบบนี้ ถ้าไม่เห็นตำตา ว่าคนที่ส่งข้อความมาคือเชน
‘ถ้ามึงกลับกูจะสาป’
นี่คือข้อความที่เขาส่งมา
สาปอะไรวะ?
ด้วยความสงสัย ผมจึงเลื่อนอ่านข้อความก่อนหน้าโดยไม่สนใจท่าทางเลิกลั่กของคนตรงหน้า จนสุดท้ายมันก็ยักไหล่ ยอมให้ผมอ่านเพราะห้ามไม่ได้
ผมเลื่อนขึ้นไป จนเจอข้อความแรกของวัน ซึ่งมันเป็นอะไรที่... บางทีผมอาจจะไม่ควรอ่าน
‘ไอ้ซัน’
‘ครับ???’
‘ไปเฝ้าเพื่อนมึงที’
‘เพื่อนไหนพี่’
‘แฟนกู’
‘ฮะ?? เกิดอะไรขึ้น ไอ้ตรีมันเป็นไรพี่’
‘มีหมามากวน’
‘งง หมาอะไรอ่ะ??’
‘หมาหน้าตี๋ที่ร้านกาแฟ’
เชนส่งข้อความนั่นมาพร้อมกับแนบรูปของผมกับโชที่เขาถ่ายเมื่อวาน
‘อ๋ออออออ ผมเข้าใจละ’
‘…’
‘นี่พี่หวงแม่งขนาดนี้เลยเหรอ เป็นเอามากนะ 55555’
‘…’
‘ขอโทษครับ ._.’
‘ไปเฝ้า’
‘ครับ’
ผมอดไม่ได้ที่จะขำออกมาเมื่ออ่านถึงตรงนี้ เดาสีหน้าออกเลยว่าถ้าพูดกันตัวต่อตัว เขาจะทำหน้าตาน่ากลัวแค่ไหน ผมมองหน้าไอ้ซันที่ส่งเสียงกระแอมอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเลื่อนอ่านข้อความต่อ
‘อยู่ร้านกาแฟแล้วพี่ ไอ้หมาตี๋นี่น่ารักกว่าในรูปสัสๆ ผมยังหวั่นไหวเลย ไอ้เอ๋อตรีจะเหลือเหรอ 5555’
‘มึงอยากตาย?’
‘ขอโทษครับ’
‘ถ้ามันทำอะไรแปลกๆ รายงานกูด้วย’
‘คร้าบบบ ว่าแต่ ทำไมพี่ไม่คุยกับไอ้ตรีมันเองอ่ะ’
‘กูมีเหตุผล’
‘เหตุผลอะไร?’
เออนั่นสิ... เหตุผลอะไร ถึงทำให้เขาแชทกับไอ้ซันเป็นวรรคเป็นเวร แต่ปล่อยให้กล่องแชทผมเงียบสนิทแบบนี้
‘เสือก’
แต่ข้อความต่อมาก็ทำเอาผมหน้าชาเหมือนโดนด่าเอง
เอาเถอะ อีกไม่นานผมก็คงได้เจอหน้าเขา และถามความจริงจากเขา ด้วยตัวเอง
‘โหยพี่ ถามแค่นี้ไม่เห็นต้องด่าเลย นี่น้องนะครับ’
‘…’
‘ไม่ถามเหตุผลก็ได้ ขอรางวัลดีกว่า’
‘รางวัลอะไร’
‘ยังคิดไม่ออก แต่ผมไม่เฝ้าให้ฟรีๆ แน่ J’
‘เออ อยากได้อะไรก็บอก’
‘อยากได้ไอ้ตรีได้ป่ะ’
‘…’
‘มองไปมองมามันก็น่ารักดี’
‘ได้’
‘...’
‘แต่มึงเตรียมเขียนจดหมายสั่งเสียพ่อแม่ไว้ได้เลย’
‘ขอโทษครับ’
หลังจากข้อความนี้ไอ้ซันก็แชทไปหาเขาอีกทีเมื่อไม่กี่นาทีก่อนนี้เอง
‘พี่เชนคร้าบบบบบ น้องซันเบื่อแล้วคร้าบบบบบ’
แต่เชนก็ไม่ตอบอะไร จนไอ้ซันต้องแชทไปอีกรอบ
‘ผมกลับก่อนได้มั้ยพี่ ไอ้ตรีมันไม่เสียตัววันนี้หรอก’
ก่อนที่บทสนทนาจะทิ้งห่างไปซักพัก ผมเดาว่าคงเป็นตอนที่ไอ้ซันมันโหวกเหวกขึ้นมา แล้ววิ่งพรวดพราดไปที่เคาน์เตอร์เมื่อกี้ จากนั้นก็เป็นข้อความของเชนที่ส่งมาล่าสุด
‘ถ้ามึงกลับกูจะสาป’
โอเค ผมเข้าใจแล้วว่าเขาจะสาปอะไรไอ้ซัน
“หน้าบานเชียวนะมึง” ไอ้ซันทักขึ้นมา เมื่อผมยิ้มกว้างอย่างเก็บอาการไม่อยู่ทันทีที่อ่านข้อความทั้งหมดแล้ว “มึงไปทำอะไรให้วะ พี่เชนถึงคลั่งมึงสัสๆ ขนาดนี้” มันถาม สีหน้าข้องใจสุดๆ
ผมไม่ตอบ เพราะไม่รู้จริงๆ ว่าจะตอบยังไง
“ปกติคุยกับกูนับคำได้ พอเป็นเรื่องมึงนี่คุยเป็นวรรคเป็นเวร กูควรดีใจมะ” มันว่าพลางยกกาแฟขึ้นดื่มแต่ก็พ่นกาแฟกลับลงแก้วอย่างน่ารังเกียจทันทีที่กระเดือกเข้าไป “เชี่ย หวานสัส”
ก็ใครใช้ให้มึงเดินไปขอเติมน้ำตาลตั้งสองรอบล่ะครับ -_-
“ชาตินี้กูจะได้แดกกาแฟดีๆ กับเขาบ้างมั้ยวะ” มันบ่น เหลือบตามองโชที่ยังมองมาทางเราด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เหมือนเคย
“เอาจริงๆ กูว่าที่พี่เชนกังวลก็น่าจะไม่ผิด” ไอ้ซันหันกลับมายื่นหน้ากระซิบกับผม “ไอ้ตี๋นั่นดูจะสนใจมึงเป็นพิเศษจริงๆ ว่ะ”
“มึงบ้าเหรอ” ผมมองเอือมๆ ไอ้เวรนี่ติดเชื้อพี่รหัสมาหรือไง
โชน่ะสาวเยอะจะตาย ผมไม่เห็นวี่แววเลยว่าเขาจะมาชอบคนอย่างผมได้ยังไง
“กูไม่ได้บ้า กูนั่งมองมาตั้งนาน ทำไมจะไม่รู้ว่ามันเอาแต่แอบมองมึงตลอดเวลาแถมเมื่อกี้แม่งยังตั้งใจแต๊ะอั๋งมึงอีก”
“...” ผมชะงัก พอนึกถึงสิ่งที่โชทำ มันก็แปลกๆ จริงๆ นั่นแหละ และนั่นไม่ใช่ครั้งแรกด้วย
“เนียนสัส กูนี่ขนลุก”
“เวอร์แล้วมึงอ่ะ” ผมอดตำหนิไม่ได้ เมื่อเห็นไอ้ซันทำท่าโอเวอร์แอคติ้งซะจนน่าหมั่นไส้
“หาว่ากูเวอร์ เดี๋ยวคอยดูเหอะ ถ้าเป็นอย่างที่กูพูดจริงๆ จะฟ้องพี่เชนให้เล่นทั้งมึงทั้งชู้เลย”
“ชู้พ่อง” ผมยกชีทขึ้นมาตีหัวมัน จนไอ้เพื่อนตัวดียอมถอยหลังกลับไป มันเหลือบมองโชอีกครั้ง พอเห็นสีหน้าที่ดูเหมือนจะสงสัยว่าพวกเราคุยอะไรกัน มันก็ยกคิ้วยิ้มมุมปากทำหน้าเหนือใส่อย่างกวนตีน
ผมว่าไอ้เวรนี่ชักจะติดพฤติกรรมไม่น่าคบของเชนมานิดๆ แล้วจริงๆ นะ
“กูไปทำงานต่อละ” ผมว่ากำลังจะลุกขึ้น แต่เสียงแจ้งเตือนไลน์จากมือถือไอ้ซันก็ทำเอาต้องหยุดชะงัก
คราวนี้ไอ้เพื่อนตัวดีเร็วกว่า มันหยิบมือถือตัวเองไปอ่านข้อความ ก่อนจะเบะปากทำหน้าแปลกๆ แล้วเงยหน้ามองผม
“ปกติพี่เชนเป็นคนตลกเหรอวะ กูไม่เห็นรู้” ว่าพลางยื่นโทรศัพท์มาให้ผมโดยไม่ต้องขอ
ผมอ่านข้อความที่เขาส่งมา ก่อนจะหลุดหัวเราะอีกรอบ
หมอนั่น... พิมพ์บ้าอะไรมาเนี่ย
‘เฝ้าไป’
‘...’
‘เฝ้าอย่างเดียวนะ’
‘...’
‘ห้ามกิน’
ผมไม่ใช่ขนมนะครับ ใครมันจะมาแอบกิน
“กูตอบได้มะ” ผมพยายามกลั้นขำ เงยหน้าขึ้นถามไอ้ซัน
“เออ... จริงๆ พวกมึงควรจะคุยกันตั้งนานแล้วป่ะ ลำบากกูทำไม” มันพยักหน้าอย่างขอไปที พลางยกน้ำเปล่าขึ้นมากินแทนกาแฟที่คงจะกลายเป็นน้ำเชื่อมไปแล้ว
พอได้รับอนุญาตผมก็กดเครื่องหมายบวกด้านหน้ากล่องพิมพ์ข้อความ จนมันมีตัวเลือกขึ้นมา ผมกดไปที่กล้องถ่ายรูป เปลี่ยนเป็นกล้องหน้า และเซลฟี่ส่งไป พร้อมกับข้อความ
‘ครับ จะไม่ให้ใครกินครับ’
“อ่ะ” ส่งเสร็จ ผมก็ยื่นโทรศัพท์กลับไปให้เจ้าของ รู้เลยว่าหน้าตัวเองคงกำลังแดงมากๆ จากการพยายามกลั้นยิ้ม
“หวานกว่ากาแฟกูก็มึงกับพี่เชนนี่แหละ” ไอ้ซันเบะปากทำหน้าเอือมปนหมั่นไส้ แล้วรับโทรศัพท์กลับไปโยนลงบนโต๊ะราวกับไม่อยากจะแตะ
ผมหัวเราะ ยักคิ้วให้อย่างจงใจกวนประสาท ก่อนจะเดินหน้าบานกลับมายืนหน้าเคาน์เตอร์อีกครั้ง
“คุยอะไรกัน” และทันทีที่ผมกลับมา โชก็ยิงคำถามด้วยสีหน้าสงสัยทันที
“...” ผมหุบยิ้ม มองหน้าเขานิ่ง แล้วหันไปมองไอ้ซันที่มองมาด้วยความสอดรู้อย่างเก็บอาการไม่อยู่
คำพูดของไอ้ซันเมื่อครู่แล่นเข้ามาในหัว ถึงผมจะไม่ค่อยรู้ตัว แต่ว่าถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริง ก็หมายความว่าผมกำลังทำให้เชนไม่สบายใจ... และอาจจะทำร้ายคนตรงหน้าโดยไม่รู้ตัวเพราะความไม่ชัดเจน
อาจจะฟังดูหลงตัวเองนะ แต่บอกตามตรงว่าผมไม่อยากให้เป็นเหมือนเรื่องทองกวาวอีก
ดังนั้นผมควรจะทำอะไรสักอย่าง
“โช” ผมเรียกเขา มองหน้าอย่างจริงจังพลางหยิบจี้รูปฟันเฟืองที่ห้อยคออยู่ขึ้นมาให้เขาดู “เห็นนี่มั้ย”
เขาไม่ตอบ แต่มองมาที่คอผม ด้วยสีหน้าที่ไม่อาจอธิบายได้
“มันคือเกียร์...” ผมพูดต่อ “เกียร์ของพี่เชน”
“...”
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเหมือนจะฉายแววตกใจขึ้นมาแวบหนึ่ง แต่ก็ไม่พูดอะไร
ผมรู้ว่าประโยคต่อไปที่กำลังจะพูดมันคงจะฟังดูประหลาดมากๆ สำหรับเขา และถ้าโชไม่ได้ชอบผมอย่างที่ไอ้ซันว่า ผมก็คงจะหน้าแตก
แต่ใครจะไปสน สิ่งที่ผมทำ มันก็แค่การป้องกันตัว
“แล้วก็...” ผมปล่อยเกียร์ในมือ และเปลี่ยนเป็นจิ้มนิ้วมาที่หน้าอกข้างซ้ายที่มีก้อนเนื้อกำลังเต้นอยู่ พร้อมกับเงยหน้าสบตาเขาด้วยสายตาจริงใจ
“...”
“นี่ก็ของพี่เชน”
สุดท้ายจะได้ไม่เสียใจ และไม่มีใครเสียใจอีก
-----------------------------------
แอบหายไปปั่นโปรเจ็กต์มาคะ ฮือออออ
มีความพีคสูงมาก คิดว่าจะส่งไม่ทันซะแล้ว
ฝาก #เชนตรี ด้วยน้า
หลังจากนี้มาอัพรัวๆ แน่ค่ะ 5555
-- makok_num --
หัวข้อ: [Hermit Books] Just Another Guy #เชนตรี : แจ้งข่าว [31/10/2560] P.14 (อ่าน 186952 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก