อนูบิส จ้าวแห่งแดนมรณะ
บทที่ 4
“บ้านของผมเรามีสมาชิกกันแค่นี้แหละ มันน้อยใช่ไหมล่ะแต่ว่าผมกับคุณยายรักกันมากเลยนะ เสียดายที่แม่จากพวกเราเร็ว
ไปหน่อยก็เลยไม่ได้อยู่ดูความสำเร็จของผม”
อาศิรคว้ากรอบรูปที่หัวเตียงมาถือไว้ เขาจ้องมองภาพผู้หญิงหน้าตาดีที่ยืนคู่กับตัวเขาเองในวัยเด็กพลางเล่าเรื่องของตัวเอง
ให้อนูบิสฟังหลังจากที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนแล้ว ตอนนี้เขานั่งอยู่ที่ปลายเตียงขนาดห้าฟุตในห้องส่วนตัว ส่วนอนูบิสนั่งบน
เก้าอี้ที่โต๊ะหนังสือของเขา
“แม่เจ้าเป็นอะไรตาย”
“มะเร็งเม็ดเลือด แม่เป็นโรคยอดฮิตของหนังซีรี่ส์เชียวนะ”
อาศิรยิ้มเศร้าเมื่อนึกถึงวันที่แม่ของเขาเสียชีวิตลงตอนที่เรายังเรียนไม่จบมัธยมปลายด้วยซ้ำ และเพราะแม่ไม่ยอมให้อาศิร
ขาดเรียนแม้แต่ในวันที่แม่ป่วยหนัก เมื่อแม่ของเขาหมดลมหายใจอาศิรไม่มีโอกาสแม้แต่จะมองส่งวิญญาณแม่ด้วยซ้ำทั้งที่เขามีความ
สามารถพิเศษ มันเป็นเรื่องเดียวที่ทำให้อาศิรเสียใจมาจนถึงวันนี้ และเพราะเหตุนี้ด้วยที่ทำให้อาศิรตัดสินใจเลือกเรียนแพทย์
“สถานที่ที่เจ้าอยู่ ไม่มีดินแดนหลังความตายหรือ”
อนูบิสถามอย่างฉงน อาศิรนิ่งคิดคำตอบอยู่พักใหญ่
“เรามีความเชื่อเรื่องการเวียนว่ายตายเกิดและเรื่องการชดใช้กรรม คนที่ตายไปจะได้ไปเกิดใหม่เป็นอะไรก็แล้วแต่กรรมของ
ตัวเอง ถ้าไม่อยากเกิดใหม่ก็ต้องทำความดีสะสมบุญเพื่อไปสู่นิพพาน”
อนูบิสนิ่งฟังอย่างสงบ เขามีเรื่องต้องเรียนรู้อีกมากในสถานที่ใหม่แห่งนี้
“บ้านนี้มีห้องน้ำสองห้อง ห้องหนึ่งอยู่ในห้องคุณยาย อีกห้องหนึ่งอยู่ข้างๆห้องนอนผม ท่านต้องออกไปเข้าห้องน้ำข้างนอก
นะครับท่านอนูบิส”
“เรียกข้าว่าอินทร์ภูอย่างที่เจ้าตั้งชื่อให้ข้าสิโอม หรือจะเรียกว่าหมีพูอย่างที่ยายเจ้าเรียกก็ได้”
เมื่อพูดถึงชื่อที่ยายของอาศิรตั้งให้ใหม่ อาศิรก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ อนูบิสเอียงคอมองบุรุษที่นั่งอมยิ้มจนแก้มป่องด้วยความ
สงสัย คิ้วเข้มดกดำเลิกขึ้นแทนคำถามถึงสิ่งที่อาศิรขำขัน อาศิรจึงคว้าสมาร์ทโฟนของเขาออกมาค้นรูปแล้วส่งให้อนูบิสดู
“นี่คือหมีพูห์”
อนูบิสชะโงกหน้าไปมอง คิ้วเข้มที่เลิกอยู่จึงกลายเป็นขมวดลงเพราะกำลังครุ่นคิดว่าภาพที่เห็นในจอเล็กมันคือตัวอะไรกันแน่
แต่เจ้าหมีพูห์ที่ว่าก็น่ารักดีนะ
“หมีรึ เหตุใดไม่เหมือนหมีที่ข้าเคยเห็น”
“มันเป็นการ์ตูนของเด็กน่ะ ก็ต้องวาดให้มันน่ารักแบบนี้แหละครับ”
ก็ยังงงอยู่ดี แต่อนูบิสไม่ได้เอ่ยถามอะไรอีก อาศิรมองเทพที่ติดอันดับหนึ่งให้ห้าเทพอันยิ่งใหญ่แห่งอียิปต์ เขาเดินไปที่ตู้
เสื้อผ้าเพื่อหยิบกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดตัวใหญ่ที่สุดที่เขามีส่งให้อนูบิส
“ถอดเกราะออกแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่าท่าน เอ่อ อินทร์ภู”
อนูบิสรับเสื้อผ้ามาจากอาศิรแล้วจึงถอดเกราะทองคำแสนหนักออก แต่ครั้นพอถึงผ้าทอที่พันท่อนล่างอาศิรก็รีบห้ามไว้
“เฮ้ย เดี๋ยวก่อนท่าน อย่าเพิ่งเปิดเผยหมด”
เขารีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาอีกผืนจากตู้เสื้อผ้าส่งให้อนูบิสอย่างรวดเร็ว
“เหนียมอายนิดนึงนะท่านเทพ”
อนูบิสมองอย่างไม่เข้าใจ มนุษย์ที่นี่พิธีรีตองเยอะเหลือเกิน ถ้าเป็นดินแดนของเขาการที่เหล่าบุรุษจะเปลือยกายกันนั้นเป็น
เรื่องปกติ ดีเสียอีกจะได้อวดรูปร่างกล้ามเนื้อที่มาจากการฝึกฝนการต่อสู้ แต่อนูบิสก็ต้องยินยอมทำตามในเมื่อเขาหลงทางมายังดินแดน
ใหม่ที่ไม่เคยรู้จักและอาศิรก็เป็นที่พึ่งเดียวของเขาในยามนี้
ขนาดหาเพื่อผ้าตัวใหญ่สุดให้แล้วเมื่ออนูบิสใส่เสื้อผ้าของอาศิรก็ยังเล็กไปอยู่ดี รูปร่างกำยำความสูงน่าจะราวร้อยเก้าสิบ
กำลังสวมเสื้อผ้าของคนที่สูงแค่เฉียดร้อยแปดสิบและไม่ค่อยได้ออกกำลังกายอย่างอาศิร ตอนนี้อนูบิสจึงเหมือนผู้ใหญ่กำลังใส่เสื้อผ้า
เด็ก กางเกงที่อาศิรใส่แล้วยาวถึงเข่าก็ร่นมาอยู่ที่ต้นขา ส่วนเสื้อยืดนั้นเอวลอยจนมองเห็นลอนกล้ามเนื้อหน้าท้องให้อิจฉาเล่น
“นี่ถ้าอยู่นานๆนะผมส่งท่านไปทำงานเป็นเทรนเนอร์ที่ยิมคงจะดี”
“ข้าลืมแนะนำอัมมุทกับเจ้า”
อนูบิสนึกขึ้นได้ เขาจึงเอ่ยชื่อของอัมมุทออกมา พลันกลุ่มอากาศตรงหน้าก็เกาะกันเป็นก้อนสีดำลอยอยู่เหนือพื้นตรงหน้า
อนูบิส อาศิรตกใจอุทานลั่นพร้อมกับยกเท้าขึ้นมาวางบนเตียงทันที
“ไม่ต้องกลัวหรอกโอม นี่คืออัมมุท มันจะกินแค่วิญญาณที่มีจิตใจเลวทรามเท่านั้น”
อนูบิสลูบมือไปบนกลุ่มก้อนพองฟู มันเงยหน้าแยกเขี้ยวเงาวับให้อาศิร เขาได้แต่ยิ้มจืดๆส่งให้อัมมุทเป็นการผูกมิตร
เมื่ออนูบิสเอ่ยปากให้ไปได้อัมมุทจึงสลายกลายเป็นอากาศเช่นเดิม อาศิรสูดลมหายใจเข้าให้หายตกใจก่อนจะเงยหน้ามองนาฬิกา
“ตีสอง โอย นอนเหอะท่านดึกมากแล้ว พรุ่งนี้วันเสาร์และผมไม่ได้อยู่เวรก็จริง แต่ตอนเช้าผมต้องไปราวน์วอร์ดด้วยนะ”
อาศิรลุกไปปิดไฟกลางห้องจนมืดมิดก่อนกลับมนนอนบนเตียงพลางตบที่นอนข้างตัวดังปุๆ
“ท่านนอนตรงนี้นะครับ ข้างผมนี่แหละ เบียดกันหน่อยไม่เป็นไรนะ ตอนไอ้ทิศมานอนนี้ก็เบียดกันแบบนี้แหละ”
อนูบิสก้าวตรงมาล้มตัวนอนเคียงข้าง ดวงตาคมได้แต่มองเพดานพลางครุ่นคิดด้วยความวิตก
สถานที่ใหม่กว้างใหญ่ แปลกประหลาด แม้แต่ยามราตรีก็มีแสงให้ความสว่างได้ ไหนจะเครื่องใช้รูปร่างหน้าตาแปลกๆในห้อง
นี้อีกเล่า อนูบิสกลุ้มเหลือเกินว่าเขาจะเริ่มต้นเสาะหาเนรูได้จากที่ไหน
หลานไม่รู้ว่าท่านปู่เทพแห่งสุริยะกำลังทดสอบสิ่งใดในตัวของหลานจึงได้ส่งตัวมาที่นี่ แต่หลานก็จะทำให้สำเร็จ หลานจะ
ต้องกำจัดปีศาจร้ายและนำขนนกของเทพมาอัตกลับคืนสู่ดินแดนหลังความตาย
แต่ตอนนี้เขาควรจะทำอย่างไรในความเงียบยามราตรีเล่า ในเมื่อตั้งแต่จำความได้เทพนั้นไม่เคยหลับใหล
อนูบิสตะแคงกายมองมนุษย์คนแรกที่เขารู้จักในดินแดนใหม่พลางพิศใบหน้านั้นฆ่าเวลา ลมหายใจอุ่นสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่าอาศิรหลับ
แล้วอย่างง่ายดายขณะที่อนูบิสจ้องมองใบหน้านั้น
มนุษย์ในดินแดนใหม่ช่างดูเปราะบาง ใบหน้านั้นอ่อนเยาว์แลดูนุ่มนวลกว่าบุรุษในดินแดนของเขา อนูบิสลองแตะมือไปที่
ท่อนแขนเรียวข้างๆก็รู้ว่ามันนุ่มนิ่มและนวลมือกว่าที่เคยสัมผัสผู้คนมาก่อนหน้านี้ และจิตแห่งความมีน้ำใจของอาศิรที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเห
ลือแม้อนูบิสจะรู้ว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะความจำยอมในสภาพ แต่อนูบิสดูออกว่าอาศิรมีจิตใจงดงามมันสร้างความประทับใจตั้งแต่คราแรก
มันทำให้เขาเกิดความรู้สึกอยากปกป้องคนดีเช่นอาศิร
อนูบิสตกใจเมื่อรู้ว่าตนเองกำลังยิ้มอยู่ เขานึกไม่ออกว่าตัวเองนั้นยิ้มเช่นนี้ครั้งสุดท้ายคือเมื่อใด กับชีวิตแห้งแล้งในทะเล
ทรายและความหดหู่เช่นที่ต้องปฏิบัติภารกิจไม่เว้นวันในดินแดนมรณะทำให้อนูบิสห่างไกลจากความสดใส แต่คนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่
ด้านข้างช่างเหมือนหยาดฝนที่สร้างความชุ่มฉ่ำให้เขาเช่นตอนที่อนูบิสพบกับอาศิรกลางสายฝน ราวกับสิ่งนี้คือโอเอซิสกลางทะเลทราย
เวิ้งว้าง
ดวงตาคมปรือตาลงช้าๆเมื่อได้อยู่ในร่างมนุษย์เขาจึงมีสัญชาตญาณที่ต่างไปจากร่างเทพ ความง่วงงุนเข้ามาเยือนจนกระทั่ง
เทพผู้ยิ่งใหญ่เคลิ้มหลับไปในที่สุด
เสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ทุกวันดังแว่วจนอาศิรสะดุ้งตื่น เขายกปลายนิ้วขยี้ตาขับไล่ความงัวเงียจนกระทั่งสติกลับคืนมาหมด
ตอนนั้นเองที่อาศิรรู้สึกหนักๆอยู่ตรงหน้าอกจึงได้ผงกหัวมอง ดวงตาเรียวราวกับเนื้อทรายเบิกกว้างทันทีเมื่อเห็นว่ามันคือท่อนแขนล่ำๆ
ของคนที่ยังหลับตานอนอยู่ข้างๆ
อ้าว ท่านเทพ เห็นเราเป็นหมอนข้างตั้งแต่เมื่อไหร่
“ท่านเทพ อินทร์ภู เอาแขนออกไป หนักนะเนี่ย”
ยกแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามออกไปอย่างยากเย็นจนเจ้าของแขนลืมตาตื่น อนูบิสเองก็นึกแปลกใจตัวเองที่กอดร่างนุ่มไว้
ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อาจเป็นความเย็นฉ่ำชื้นของอากาศที่เขาไม่เคยพบเจอทำให้คว้าคนใกล้ตัวเข้ามากอดคลายหนาวก็เป็นได้
“ขอโทษนะโอมที่ข้าเผลอกอดเจ้า”
คำพูดยอมรับผิดง่ายๆนั้นเรียกเลือดมาวิ่งอยู่บนใบหน้าได้อย่างรวดเร็ว อาศิรได้แต่ก่นด่าตัวเองอยู่ในใจ
จะบ้าเหรอโอม เขินทำไมวะ ท่านเทพเขาก็แค่เผลอแหละน่า ไม่มีอะไรหรอก
“ผมไปอาบน้ำก่อนดีกว่าเดี๋ยวไปทำงานสาย”
พูดจบก็รีบลงจากเตียงก้าวยาวๆไปคว้าผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่มุมห้องโกยอ้าวเปิดประตูหนีไปเข้าห้องน้ำข้างนอกทิ้งให้อนูบิสที่
เพิ่งขยับลุกนั่งมองตามพร้อมกับความรู้สึกแปลกๆ
การได้นอนกอดอาศิรก็อุ่นดีนะ
นั่งอยู่บนเตียงจนกระทั่งอาศิรกลับมาจากห้องน้ำอนูบิสจึงได้สับเปลี่ยนไปเข้าบ้าง พอกลับมาถึงห้องก็เห็นอาศิรแต่งตัวเสร็จ
แล้ว อาศิรยื่นเสื้อผ้าชุดใหม่ส่งให้เขา
“ชุดนี้ใหญ่สุดแล้ว เสื้อผ้าของไอ้ทิศเพื่อนสนิทของผมมันเคยทิ้งไว้ คนที่ผมเล่าให้ฟังว่ามันคลั่งท่านมากน่ะ วันนี้ผมราวน์
วอร์ดเสร็จแล้วจะพาท่านไปหามัน เผื่อว่ามันจะช่วยท่านตามหาปีศาจได้”
อนูบิสรับมาใส่อย่างไม่เกี่ยงงอน เวทิศรูปร่างใหญ่กว่าอาศิรแม้ว่าส่วนสูงจะใกล้เคียง อนูบิสจึงใส่ได้สบายขึ้นแม้ว่าขากางเกง
ยังเหินขึ้นไปเล็กน้อยแต่ก็ดูไม่น่าเกลียดนัก
“ไปกินข้าวกันเหอะ ป่านนี้ป้าแก้วทำกับข้าวเสร็จแล้ว”
เดินนำออกไปนอกห้อง อาศิรนำอนูบิสไปยังด้านหลังของบ้านที่ต่อเติมให้เป็นครัวและมีโต๊ะอาหารเล็กๆตั้งอยู่ ป้าแก้วกำลัง
ป้อนอาหารให้คุณยายจันทร์เมื่อทั้งคู่ก้าวไปถึง
“พ่อหมีพูตื่นแล้วเหรอ”
ป้าแก้วเรียกว่าหมีพูตามคุณยายจันทร์ อาศิรตรงเข้าไปหอมแก้มหญิงชราดังฟอด
“สวัสดีตอนเช้าครับยาย ยายของใครก็ไม่รู้สวยจัง”
“ปากหวานแต่เช้าเลยนะตาโอม เอาไปหวานกับสาวๆดีกว่า เรียนจบมีงานทำเป็นถึงคุณหมอ ยายอยากเห็นแฟนของหลาน
ก่อนตายนะ”
“โหย ยาย โอมทำแต่งานจะมีเวลาไปจีบใครล่ะ เวลาจะนอนยังไม่ค่อยมีเลยยาย”
อาศิรนั่งลงบนโต๊ะพลางตักข้าวในจาน บนโต๊ะมีกับข้าวที่ป้าแก้วทำไว้แล้ว อนูบิสก้าวเข้ามาย่อตัวและเรียนรู้คำทักทายตามที่
ได้ยินจากอาศิร
“สวัสดีตอนเช้าครับคุณยาย”
“จ้าพ่อหมีพู ไปๆ กินข้าว ไปนั่งกับโอม โอยเอ๊ยตักข้าวให้เพื่อนด้วย”
ชักจะหมั่นไส้ตงิดๆ น้ำเสียงนุ่มยามเอ่ยทักทายได้ใจคนแก่ในบ้านได้ไม่ยาก ยิ่งป้าแก้วนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองอย่าง
เพลิดเพลินทำให้อาศิรชักจะมองตาขวาง
“แล้วจะมาอยู่กี่วันล่ะพ่อหมีพู”
อนูบิสชะงัก เขาสบตากับอาศิรที่ช่วยเอ่ยตอบแทน
“คงจะอยู่สักพักแหละยาย พ่อหมีพูของยายเขาเข้ามาหางานทำในกรุงเทพ ได้งานเมื่อไหร่ก็ค่อยขยับขยาย”
คุณยายนั่งฟังหลานชายแต่งเรื่องให้ฟังอย่างตั้งใจ หญิงชราพยักหน้าหงึกหงัก
“อยู่นานเท่าไหร่ก็อยู่ไปเถอะนะพ่อหมีพู บ้านนี้ก็มีกันอยู่เท่านี้ ดีเสียอีกจะได้มาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าโอมมัน”
ไม่เห็นอยากให้อยู่เป็นเพื่อนเลย ถ้าไม่ถูกบังคับให้จำยอมเพราะสิ่งที่เรียกว่าอังค์อยู่ในตัวของเขา อาศิรมองใบหน้าคมที่
กำลังกลั้นยิ้มเมื่อมองหน้าเขาอย่างเคืองๆก่อนจะวางจานข้าวให้อย่างประชดประชัน
“กินเร็วๆเลยพ่อหมีพู ชักช้าเดี๋ยวจะทิ้งไว้ที่บ้านนี่แหละ”
พูดจบก็ก้มหน้าตักข้าวใส่ปาก ไม่อยากสบตาวิบๆที่มองไม่ยอมหลบ
มองไปทางอื่นบ้างสิวะ จ้องหน้ากันอยู่ได้
อาศิรกินข้าวอย่างไม่ค่อยรู้รสนัก ผิดกับอีกคนที่กินอาหารแปลกรสชาติอย่างเอร็ดอร่อยจนป้าแก้วยิ้มปลื้มที่กับข้าวบนโต๊ะ
หมดเกลี้ยงไม่มีเหลือ อาศิรได้แต่มองอย่างหมั่นไส้
“ยาย โอมไปทำงานก่อนนะ”
เดินอ้อมโต๊ะไปหอมแก้มหญิงชราอีกครั้งแล้วเดินลิ่วๆไปทางหน้าบ้าน อนูบิสรีบลุกยืนและเอ่ยลาคุณยายก่อนจะเดินตามแผ่น
หลังของอาศิรไป
ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ทำไมถึงทำหน้าหงุดหงิดเช่นนั้นนะ แต่มันกลับน่าเอ็นดูมากมายให้สายตาของอนูบิสที่ก้าวตามจนทัน
มีต่ออีกนิด...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
