ตอนพิเศษ
หมอครับ... ผมอยากลดน้ำหนัก! Nc -18
-หมอว่าน-
หลังคลอด เพราะต้องดูแลลูกแฝดทั้งสองหามรุ่งหามค่ำ เมื่อมัฟฟิ่นและชิฟฟ่อนสามารถออกจากคลินิกได้แล้ว ซูกัสจึงน้ำหนักลดฮวบไปโดยรวม 7 กิโลกว่า และค่อนข้างคงที่มาสักพักหนึ่งแล้ว...
แต่ซูกัสก็ยังเหลืออีกสิบกิโลที่เพิ่มขึ้นจากเดิมตั้งแต่ก่อนท้อง ทำให้คนตัวเล็กดูเจ้าเนื้อและแก้มออกเล็กน้อย แต่หมอมองว่าเขายังไม่ได้อ้วนมาก กำลังน่ารักน่ากอดด้วยซ้ำไป ผิดกับเจ้าตัวที่ค่อนข้างวิตกกังวลเรื่องการลดน้ำหนักให้กลับไปเท่าเดิมจนหมอพลอยเครียดตามไปด้วย
“อยากลดน้ำหนักก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ แต่อย่าลดแบบหักโหมเลยครับ” หมอเอ่ยวอนเมื่อเห็นซูกัสประทังชีวิตด้วยไข่ต้ม เกาเหลา และผลไม้มาหลายวันแล้ว วิธีลดน้ำหนักแบบนี้มันไม่ดีต่อสุขภาพเอาเสียเลย
“หมอไม่ได้อ้วน...หมอก็พูดได้สิ” ซูกัสมุ่ยหน้าเถียง
หมอถอนใจยาวยืด เมื่อคุยกับคนไข้ประจำตัวไม่รู้เรื่องอีกครั้ง ซูกัสนี่บทจะว่าง่ายก็ง่ายแสนง่าย บทจะดื้อก็ดื้อจนด้านจริงๆ เลยนะ
“แล้วหมอไม่เคยบอกหรือไง ว่าอ้วน หมอก็รักน่ะฮึ?” หมอพยายามเจรจาอย่างอ่อนหวาน
“บอก... แต่กัสก็ไม่อยากอ้วนอยู่ดี” เขาตอบเสียงอ่อย
“หมอก็บอกแล้วไง ว่าจะลดน่ะก็ดีแล้ว อ้วนแล้วมันก็เสี่ยงต่อโรคต่างๆ แต่อยากให้ลดอย่างค่อยเป็นค่อยไป ทานเท่าเดิมแต่เลือกทานอาหารที่มีประโยชน์ ออกกำลังกายให้เหมาะสม ลดอย่างพอดีมันจะได้ยาวยืน ขืนลดแบบฮวบฮาบจะโยโย่เอานะ” ซูกัสเงียบไป ใบหน้าแสดงว่ากำลังคิดนั่นคิดนี่อยู่
หมอยิ้มดึงมือนุ่มมากุมไว้แล้วลูบเบาๆ
“เชื่อหมอนะครับ” อีกฝ่ายเหลือบตาขึ้นมองอย่างจำนน
“ก็ได้ครับ”
หมอยิ้ม... เมื่อเย็นนี้มีกับข้าวมากมายเรียงรายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในรอบเดือน ตั้งแต่ที่เราย้ายออกจากคลินิก ซูกัสตักข้าวจนพูนจาน เปิบข้าวทุกคราวคำ จงสูจำเป็นอาจิณ! ดูเปี่ยมไปด้วยความสุขจนน่าอิจฉา ทำไมเอร็ดอร่อยได้ถึงขนาดนั้น!
“ยิ้มอะไรน่ะหมอ ก็หมอบอกไม่ให้กัสอดข้าวไม่ใช่เหรอไง?” ซูกัสอธิบายหน้าง้ำเมื่อเห็นสายตาที่หมอมองเขา
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ทานข้าวได้ก็ดีแล้ว” แต่ดูเหมือนจะกินเยอะไป!
นี่แหละถึงไม่ให้อดข้าว เพราะยิ่งอดอาหาร ร่างกายปรับสภาพว่าเราอด พอเรารับอาหาร ร่างกายก็จะพยายามกักตุนไขมันพลังงานไว้ใช้ในยามขาดแคลนมากกว่าเก่า ถ้ากินแบบนี้ทุกวันรับรองอ้วนกว่าเก่าแน่
“สายตาไม่ได้บอกอย่างงั้นเลย” เขามุ่ยหน้างอน วางช้อนลงทันที
“โอ๋ๆ ไม่ได้ว่าอะไรจริงๆ กินไปเถอะครับ วันนี้กินให้อิ่มไปก่อน เดี๋ยวตั้งแต่พรุ่งนี้หมอจะทำอาหารคลีนให้ทาน พร้อมโปรแกรมออกกำลังกายนะครับ มีโค้ชส่วนตัวอย่างหมอ รับรองไม่กี่เดือนหรอก กลับมาเช้งอย่างเก่าแน่นอน”
หมอปลอบแล้วยืนยันหนักแน่น อีกฝ่ายจึงคลายหน้างอนแล้วตักกับข้าวลงใส่ในจานหมอ
อ้วนคนเดียวไม่พอ... บังคับให้หมออ้วนตามเหรอครับ?
หลังจากนั้น... ซูกัสก็มุ่งมั่นในการลดน้ำหนักตามวิธีของหมอ คือกินคลีนและออกกำลังกายแบบค่อยเป็นค่อยไป เน้นลดไขมันมากกว่าน้ำหนัก คือห้ามชั่งน้ำหนัก อาศัยแต่มองกระจก และดูเหมือนซูกัสจะสนุกกับการหัดทำอาหารแล้วด้วย เขากำลังมุ่งมั่นจะเป็นพ่อบ้านพ่อเรือนที่ดีในระหว่างที่ลูกยังเล็ก เพราะเราตกลงกันแล้วว่าจะไม่ให้ซูกัสไปทำงานจนกว่าลูกจะเข้าโรงเรียนประถม และหมอก็ไม่ได้จ้างเด็กรับใช้ด้วย ซูกัสเลยต้องทำงานบ้านไปโดยปริยาย แต่ก็ถือว่าเป็นวิธีการลดน้ำหนักทางอ้อมอีกหนึ่งวิธีเช่นกัน หมอคิดว่าน่าจะได้ผลนะ ถึงจะช้าไปบ้างก็เถอะ
ช่วงนี้หมอกลับจากคลินิกแต่หัววัน ตั้งใจไว้ว่าจะรอจนลูกทั้งสองอายุสักสองขวบค่อยกลับไปสอนที่มหาวิทยาลัยที่เพิ่งจบมา ส่วนตอนนี้หมอจะให้เวลากับครอบครัวก่อนสิ่งอื่น...
ค่ำแล้ว หมออุ้มมัฟฟิ่นขึ้นจากเปลเด็ก ในห้องนอนของเรา จับลูกชูขึ้นสูงกลางอากาศ เด็กน้อยหัวเราะเอิ๊กอ๊าก อย่างอารมณ์ดี ส่วนชิฟฟ่อนอยู่บ้านซูกัส เพราะแคนดี้และคุณแม่(ยาย)อาสารับเลี้ยงเด็กให้หนึ่งคนเพื่อแบ่งเบาภาระของเรา ดังนั้นเราจึงสลับกันเลี้ยงมัฟฟิ่นและชิฟฟ่อนคนละหนึ่งสัปดาห์มาตลอด…
ระหว่างที่กำลังเล่นกับลูก ซูกัสเดินออกจากห้องน้ำ ผิวขาวซีดในชุดนอนเข้าชุดสีขาวลายการ์ตูนดูน่ารักเหมือนเด็กน้อย
“หิวนมไหมคร้าบ มัฟฟิ่น” เขาเดินมาข้างๆ เอาผ้าขนหนูที่พาดคอสะบัดปลายผมสั้นที่ชื้นน้ำออกเล็กน้อย หมอเผลอมองลำคอขาวต่ำลงไปอีกตามรอยแหวกของเสื้อที่ลึกลงไปในความขาวเนียน กลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างแสนเสียดายเมื่อคนข้างกายขยับหายไปหยิบขวดนม (เป็นนมแม่ที่รับบริจาคมา)
“ส่งลูกมาสิครับหมอ...” หมอสะดุ้งนิดหนึ่งเงยหน้าขึ้นยิ้มเกลื่อนความฟุ้งซ่านในใจ แล้วยื่นลูกน้อยให้เขาไป
ซูกัสรับเด็กไปอุ้มอย่างทะมัดทะแมง ยัดขวดนมใส่ปากแล้วไกวเด็กในอ้อมแขนแล้วกล่อมเบาๆ หมอมองดูรอยยิ้มอ่อนโยนนั้นอย่างเอ็นดู
“มองอะไรหมอ... ไปอาบน้ำสิ ” ซูกัสเงยหน้าขึ้นอย่างเขินๆ แล้วรีบไล่หมอทันที หมอยิ้มกว้างรับคำเสียงยาว
“คร้าบบบบบแม่”
กว่าหมออาบน้ำเสร็จ ลูกก็หลับไปแล้วรวมทั้งซูกัสด้วย ไฟดวงใหญ่ถูกปิดลงเหลือเพียงโคมไฟหัวเตียงที่ส่องสว่างเท่านั้น หมอปิดไฟที่หัวเตียงลงเหลือเพียงความมืดสนิท บนเตียงนุ่ม ร่างอุ่นและนุ่มกว่าเตียงตะแคงนอนอยู่ หมอขยับตัวเย็นเข้าไปกอดเอวคนตัวเล็กภายใต้ผ้าห่มหนา เลื่อนมืออันซุกซนไปตามหน้าท้องของเขา อุ่นจัง...
“หมอ... อย่า...” คำทักท้วงอ่อนเบาอยู่ในลำคอเหมือนคนที่เพิ่งงัวเงียตื่น หมอหยุดมือตัวเองที่เริ่มซนเปลี่ยนเป็นขยับตัวเข้าไปแนบแผ่นหลังของเขา แนบหน้าลงกับหลังคอกระชับอ้อมแขนให้แน่นเข้า
“กัสหายใจไม่ออก...” คำตอบช่างออดอ้อนเสียนัก
จนหมออยาก... อยาก...
อยากร้องไห้เหลือเกิน เมื่อต้องคลายอ้อมกอดนั้น
ในความเงียบงันหมอนอนไม่หลับ เพราะความอบอุ่น ความอ่อนนุ่ม ความหอมหวาน และความต้องการมากมายของชายชาญที่พึงมีเมื่ออยู่ใกล้คนรักยามค่ำคืนแสนหวานเช่นนี้
กี่วัน กี่เดือนมาแล้วนะ ที่หมอไม่ได้สัมผัสความอ่อนหวานจากร่างกายของเขาอย่างลึกซึ้ง... เพื่อป้องกันไม่ให้คนท้องคลอดก่อนกำหนด และจนกระทั่งเพื่อไม่ให้แผลผ่าตัดหลังคลอดกระทบกระเทือน จนกระทั่งตอนนี้ดูเหมือนเขาจะหายดีแล้ว... แต่เมื่อความสัมพันธ์แบบนั้นมันห่างหายไปนาน กลายเป็นว่าการเริ่มต้นให้มันเกิดขึ้นแลจะยากเย็นกว่าครั้งแรกของกันและกันเสียอีก!
ในความต้องการก็มีความเกรงใจล้นปรี่ทำให้หมอเผลอถอนหายใจยาวหนึ่งทีอย่างปลงๆ พยายามข่มดวงตาที่เบิกเพลิงให้หลับลงอีกครั้ง แต่แล้วจู่ๆ คนในวงแขนที่ถูกสวมกอดไว้หลวมๆ ก็พลิกกายหันมาหา จนจมูกของเราแตะกัน หมอลืมตาขึ้นในความมืด รู้สึกว่าจมูกของตัวเองถูกจมูกเล็กนั่นคลอเคลียไปมา จนหมอพลอยยื่นหน้าไปจุมพิตที่ร่องแก้มนวลนุ่มด้วยความปรารถนาอันเอ่อล้น และวินาทีต่อมาริมฝีปากเล็กก็ยื่นมาแตะปากหมอผะแผ่วสองสามที นั่นทำให้ความอดทนที่มีนั้นขาดผึง รีบโอบรัดร่างนุ่มนิ่มนั้นเข้าปะทะตัว แล้วบดริมฝีปากตัวเองเขาหาเขาอย่างแนบสนิท
ริมฝีปากเล็กเผยอรับรสจุมพิตที่มอบให้จนหมอย่ามใจค่อยส่งลิ้นอุ่นกวาดไปตามโพรงปากอีกฝ่ายอย่างโหยหา เพื่อหยอกล้อลิ้นนุ่มของเขา เราจูบกันเนิ่นนานอย่างลึกซึ้งแสนหวาน ราวกับคนที่ไม่ได้เจอกันมานานนับปี
หมอคลายแขนที่รั้งร่างเขาไว้แล้วพลิกตัวขึ้นในความมืด ร่างเล็กกว่าถูกคร่อมไว้ มีใบหน้าของหมอลอยอยู่เหนือใบหน้านั้น พลางไล่ปลายนิ้วไปตามปากอิ่มน่าจูบน่ารวมถึงปลายคางนั่น
“ซูกัสครับ...” หมอเรียกเขาอ้อน
“ครับ...”
“รักหมอไหมครับ”
“รักครับ” หมอยิ้มกับคำตอบง่ายๆ จูบที่ข้างแก้มและงับใบหูนั้นเบาๆ เขาพับคอหนีรอบจูบเย้าหยอกเหมือนจั๊กจี้
“ฮื้อ...หมอ...” เขาประท้วงแล้วหันหน้ามาค้อน หมอหัวเราะชอบใจ ยื่นหน้าไปงับจมูกเขาเบาๆ
“หมอรักซูกัสนะครับ ” หมอว่า บรรจงจูบแก้มเขาอีก
“รู้แล้วครับ” เขาตอบรับ หมอยิ้มอ่อน
“ซูกัส ขอหมอ... ได้ไหมครับ” หมอถามด้วยน้ำเสียงอ้อนเหมือนคนจะขาดใจ ถ้าหากเขาตอบปฏิเสธกลับมาหมอคงแย่แน่...
“ถ้าหมอไม่รู้ แล้วใครจะรู้” คำตอบนั้นทำให้หมอเกือบหัวเราะ นั่นสินะเป็นหมอแท้ๆ ทำไมกลับไม่รู้อาการคนไข้!
จากคำตอบนั้นหมอก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าอีกฝ่ายตอบรับ จึงโน้มคอลงประพรมรอยจุมพิตที่พวงแก้มนั้นซ้ำๆ ริมฝีปากอิ่มที่เผยอรับรสจูบช่างหวานจนแทบละลาย...
หมอจูบเขา ไล่ริมฝีปากไปทั่วใบหน้าหวานพลางแกะกระดุมชุดนอนนั้นออกช้าๆ ก้มลงจูบลำคอขาว แล้วฝังรอยลิ้นลงไปเนิ่นนาน แล้วค่อยๆ ไล่ริมฝีปากลากต่ำไปจากลำคอไปตามแผ่นอกบางอันประดับไปด้วยยอดเล็กนั่น เพียงสะกิดนิดเดียวอีกฝ่ายก็เปล่งเสียงครางอันน่าฟัง แอ่นอกขึ้นรับเรียวลิ้นที่เลียไล้ไปรอบๆ ด้วยอารมณ์เสียวกระสัน
หวาน... ทำไมถึงหวานมากขนาดนี้ เนื้อตัวเรียบลื่นชื้นเหงื่อช่างงดงามท่ามกลางความมืด เพียงสัมผัสที่ที่ลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของเขาก็ทำให้หมอหลงใหลจนแทบคลั่ง
หมอพยายามสัมผัสเขาอย่างเบามือไปทั่วร่างมีน้ำมีนวลเปล่งปลั่ง จนลามไปยังหน้าท้องหลังการลดน้ำหนักที่มีสัดส่วนเหมือนมีกล้ามเล็กน้อยพองาม ถึงไม่เฉียดใกล้คำว่าซิกแพ็กและมีไขมันอยุ่บ้างก็เถอะ แต่อย่างน้อยก็พอจะมองในแง่ดีกว่าครอสลดน้ำหนักอะไรนั่นเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาบ้างแล้ว! จนคิดว่าหมอเองก็คงต้องหันมาฟิตหุ่นให้เฟิร์มกับเขาบ้างเหมือนกัน...
หลังจากจัดการกับเสื้อที่เกะกะ หมอก็ถอดกางเกงเขาออก เผยความเปลือยเปล่าที่แสนคิดถึง ก่อนจะฝังซุกใบหน้าที่ซอกขาด้านในอันเป็นจุดอ่อนของเขาในทันที
“อื๊อ... หมอ...” เขาสะดุ้ง เสียงครางของซูกัสกำลังกระตุ้นอารมณ์ของหมอให้เดือดพล่าน ยิ่งเขาขยับตัวเองยื่นมือเล็กมาขยุ้มลงในกลุ่มผมยิ่งแล้วใหญ่…
“อืม...” เขาครางต่ำรับมันอย่างพึงพอใจ และหมอก็ชอบที่เขาทำเสียงนั้น หมอยิ่งจงใจสัมผัสตรงส่วนอ่อนไหวด้วยปากและมือให้มากขึ้นอีก พยายามขยับมืออุ่นไปตามความยาวนั่นเร็วขึ้นๆ จนคนที่นอนหงายอยู่นั้นดิ้นกระสับกระส่ายจนทนไม่ไหว...
“อ๊า....” เขาร้องออกมาอย่างสุดกลั้น เมื่อความต้องการแตกกระจายในเวลาต่อมา จนความเหนียวหนืดเยิ้มไหลลงมาในอุ้งมือของหมอ หมอยิ้มอย่างเป็นสุขเมื่อทำให้เขาเดินทางไปถึงห้วงสุขนั้นล่วงหน้า
หมอจับร่างเล็กผลักพลิกให้นอนคว่ำ แล้วก้มจูบลงบนก้มก้นงอนนั่นเบาๆ เอนตัวทับลงไปบนตัวเขา จูบเส้นผมของคนที่คว่ำหน้าหอบเหนื่อยย้ำๆ ขณะค่อยๆ ยื่นส่งนิ้วเรียวผ่านช่องทางแสนหวานนั่นช้าๆ
“ซื้ด... หมอ...” เขาครางแผ่วเมื่อความคุ้นเคยลอดผ่านช่องทางคับแคบนั่นทีละนิด
ความคับแน่นที่บีบรัดนิ้วของหมอทำให้หัวใจเต้นแรง ความอยาก... เพิ่มสูงขึ้นอีกไม่รู้กี่เท่าตัว แต่ก็พยายามหักห้ามความรู้สึกค่อยขยับปลายนิ้วนั้นอย่างเชื่องช้าเพื่อสร้างความคุ้นเคยให้มากที่สุด...
หมอขยับตัวไปเปิดไฟหัวเตียง แล้วควานหาถุงยางกับเจลในลิ้นชักขึ้นมาอย่างตื่นเต้น จัดการตัวเองอย่างรวดเร็ว แต่ก็ช้าไปกว่าร่างเล็กที่พลิกกายขึ้นมานอนหงาย แล้วมองกลับมาด้วยสายตาประหม่า มันช่างแสนเย้ายวนเสียนี่กระไร...
หมอคลานเข้าไปหาเขา แยกขาเขาออกสอดกายเข้าไประหว่างซอกขานั้น แล้วโน้มตัวจูบปากอิ่ม พลางขบเม้มริมฝีปากล่างนั่นเบาๆ อย่างมันเขี้ยว เขายิ้มรับ แล้วมองสบตาหมออย่างอายๆ
ในระหว่างที่เรามองตากัน อุ้งมือของหมอก็ซุกซนเปะป่ายไปตามเรียวขาของเขาช้าๆ ซูกัสหอบลึกมีสีหน้าที่แสดงว่าตกอยู่ในห้วงอารมณ์วาบหวาม หมอก้มลงเทเจลลงในมือจนโชกชุ่มค่อยไล้ไปตามความแข็งขืนด้านนอกถุงยางจนทั่ว จากนั้นเทซ้ำอีกก่อนจะส่งปลายนิ้วสอดลึกเข้าไปในช่องทางแห่งความปรารถนาอีกครั้งหนึ่ง
“ซื้ด...หมอ...” ซูกัสหลับตาพลางกัดปากครางเสียงกระเส่า แต่ไม่อาจหยุดปลายนิ้วของหมอที่พยายามเบิกทางนั้นอย่างต่อเนื่องได้...
หนึ่ง... สอง... ค่อยเคลื่อนเข้าออกเบาๆ ในระหว่างที่อีกมือหนึ่งเริ่มกอบกุมความแข็งกร้าวของตัวเองไว้แล้วขยับข้อมือด้วยความต้องการ...
“กัส... กัสครับ” หมอเรียกเขาอ่อนเบาราวเสียงคราง เมื่อค่อยถอนนิ้วที่ล้วงลึกลงในช่องทางรักนั้นช้าๆ
“ฮื้อ...”
“....นะครับ” หมอวอนขอเขาสั้นๆ ขณะที่อีกฝ่ายพยักหน้าให้ เมื่ออีกฝ่ายอนุญาต หมอค่อยจ่อความแข็งขืนที่ช่องทางสีหวานก่อนนั่นค่อยกดส่วนนั้นบังคับให้ผ่านไปตามทางรักนั้นช้าๆ
“อ๊า...” เขาร้อง พยายามลดเสียงให้เบาลงจนเงียบหายไป คงเพราะกลัวลูกจะตื่น... หมอกัดฟันแน่นค่อยๆ สอดตัวตนเข้าไปอย่างเชื่องช้าปรานีนี่สุดให้เขาคุ้นชินเสียก่อนไม่ต่างจากมีอะไรกันครั้งแรก...
เป็นนาน... กว่าเขาจะรับตัวตนของหมอได้ทั้งหมด มันสุดยอดมากจริงๆ หมอค่อยขยับตัวเนิบนาบท่ามกลางความเสียวซ่านและสุขสม และค่อยๆขยับสะโพกชักพาให้คนใต้ร่างรู้สึกไม่ต่างกัน...
หมอก้มลงจูบเขา แลกลิ้นกันระหว่างที่ส่วนล่างยังไม่ผละห่างออกไป และหมอยังขยับเรือนกายเข้าออกในตัวเขาอยู่อย่างสม่ำเสมอ แต่ก็ยังไม่เพียงพอจะเติมเต็มความรู้สึกได้ ในที่สุด หมอก็ค่อยๆ ขยับตัวถอนกายออกแล้วจับเขาหันหลัง จัดร่างกายให้อยู่ในท่าโก้งโค้ง ก่อนจะสอดแก่นกายลงไปอีกครั้ง
“อื๊อ...” เสียงหวานครางรับตัวตนของหมอที่ค่อยขยับสะโพกเนิบนาบแต่หนักหน่วงกับก้นกลมของเขาอีกครั้ง...
“หมอ...”
“อา...ซูกัส” เราต่างเรียกกันและกันซ้ำซากไปมา ระหว่างความรุ่มร้อนแผ่ซ่านไปทั้งร่าง หยาดเหงื่อที่ซึมขึ้นมาทั่วผิวหนังทั้งๆ ที่ในห้องเปิดแอร์...
ความเสียวซ่านและสุขสมสาดซัดเข้ามาซ้ำแล้วซ้ำอีก จนหมอรั้งสองแขนนิ่มเข้าหาแล้วกระแทกแก่นกายปะทะร่างเขาแรงขึ้นเรื่อยๆ เพราะห้วงอารมณ์ที่สูงขึ้นจนห้ามตัวเองไม่อยู่ จนเสียงครางกระเส่าดังประสานถี่ขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะพากันมาถึงจุดหมายในเวลาใกล้เคียงกัน หมอค่อยปล่อยมือเขาลง คนตัวเล็กค่อยผ่อนกายลงกับหมอน หมอค่อยๆ ถอดถอนแก่นกายออกจากช่องทางนั้นพร้อมกับของเหลวขาวขุ่นที่ไหลทะลักอยู่ในถุงยางสีสด
หมอทิ้งตัวลงนอนข้างเขา ในความอ่อนเพลียแต่เต็มไปด้วยความสุขเหนือคำบรรยาย ก็วาดแขนกอดก่ายร่างของเขาเข้าหาตัวเพื่อจูบที่หน้าผากมนฟอดใหญ่
“ผมเพิ่งรู้ว่าทำแบบนี้ก็ได้ด้วย” จู่ๆ เขาก็เปรยขึ้นมา
“อะไรเหรอ?” หมอถามอย่างสงสัย
“แทบไม่ได้แตะข้างหน้าเลย เสร็จได้เฉยเลย แปลกจัง”
“อ๋อ...ได้สิ คนที่คิดว่าโดนทำจากข้างหลังแล้วไม่รู้สึกอะไรนั่นน่ะผิดเลย ข้างหลังก็มีพวกเส้นประสาทเยอะอยู่แล้ว แถมจีสปอตของผู้ชายก็อยู่ตรงต่อมลูกหมากด้วย เวลาที่เค้ากระตุ้นน้ำเชื้อจากพวกโคบางครั้งก็กระตุ้นจากด้านหลังนี่แหละ แต่ถึงทฤษฎีจะเป็นอย่างนั้นแต่ในทางปฏิบัติก็ไม่ใช่ว่าจะหาเจอกันได้ง่ายๆ นะอันนี้น่าจะอยู่ที่ความช่ำชอง”
“จะบอกว่าตัวเองเก่งสินะ” ซูกัสดักคอ
“ไม่อ่ะ คงจะฟลุกมากกว่า สงสัยทำได้แค่รอบเดียว” หมอยอมรับอย่างไม่อาย
“เหรอครับ... แต่ไม่สำคัญหรอก ผมชอบให้หมอสัมผัสผมทั้งตัวมากกว่าเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาซอยนะ” ซูกัสตอบออกมาตรงๆ
จะว่าไปแล้วหมอรู้สึกผิดนิดหน่อยนะที่ตอนที่สอดใส่ เห็นแก่ตัวจนลืมช่วยเขาไปพร้อมๆ กัน มัวแต่ตั้งหน้าตั้งตา... อย่างเดียวเลย แต่น้ำเสียงของซูกัส ก็ไม่ได้บ่งบอกว่าโกรธหรือไม่พอใจ หมอก็เลยทำเนียนเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปดีกว่า ยกประโยชน์ให้จำเลย...
“อ๋อ เหรอครับ หมอจะจำไว้นะ” หมอยิ้มแล้วยื่นหน้าไปจูบแก้มนุ่มนั้นอีกและตั้งท่าจะสัมผัสร่างนั้นอีกครั้งตามคำเชิญชวน
“พอแล้วหมอ... กัสหนื่อย” เสียงอ้อนของคนใต้ร่างนั้นช่างน่ารักน่าชังเสียจริง ในคำห้ามปรามกลับยิ่งเย้ายวนจนไม่อยากจะปล่อยเลย
“ไหนว่ากัสอยากลดน้ำหนักไงครับ” หมอเริ่มหว่านล้อมเขาอีกครั้ง
“เกี่ยวอะไรกันล่ะ” เขาถามอย่างสงสัย
“มีเซ็กส์ครึ่งชั่วโมงช่วยเบิร์นได้ตั้ง 120 แคลเชียวนะ” หมอกระเซ้า ทั้งกดปลายจมูกจรดแก้มป่องอย่างมันเขี้ยว “ลดน้ำหนักด้วยการออกกำลังกายน่ะทั้งถูกวิธีและดีต่อสุขภาพนะครับ”
“เจ้าเล่ห์นักนะหมอ...”
“เจ้าเล่ห์ที่ไหน เรื่องจริงทั้งนั้น ก็ดูสิ เหงื่อออกเป็นน้ำแบบนี้ทุกวัน ไม่ผอมให้รู้ไป” หมอว่าต่อ และอีกฝ่ายคงเห็นด้วยจึงเงียบ ไม่เถียงสักคำ ได้แต่มุ่ยหน้าเอียงคอหนีด้วยสีหน้าเขินอาย แต่ก็ไม่พ้นจมูกปากที่ฝังไล่ไต่ไปตามแก้มและลำคอที่พยายามจะเชิญชวนให้ตอบรับ
“ลดไขมันหนึ่งโล 7700 แคล มีเซ็กส์ 32 ชั่วโมงก็ลดได้โลนึงพอดี” หมอพูดต่อเพลินๆ ไมได้คิดอะไรมาก แต่ทำให้คนในอ้อมแขนตัวแข็งทื่อ หันมามองหน้าแล้วผลักอกหมอออกทันที
“งั้นเปลี่ยนวิธีเถอะหมอ ถ้าจะนานขนาดนั้น กว่าจะลดได้โลนึงกัสตายก่อนพอดี!”++++++++++
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
