หัวข้อ: **จบแล้ว** Kiss me gently? จูบเบาๆเท่านั้นทำให้สั่นไปถึงหัวใจ

[B52]

อย่างมะม่วงเนี่ยต้องบอกด้วยคำพูด ไม่อย่างนั้นไม่มีทางคิดเข้าข้างตัวเองสักทีหรอก

[MosKito]

สนุกมากกกกก
อยากให้น้องม่วงเปิดใจและยอมรับสักทีว่าหวั่นไหวกับกอล์ฟแล้วหล๊าาาาาาาาา

ใกล้แล้วค่าๆ จะถึงตอนที่ก๊อบแก๊บเขาไม่ไหวกับความมึนของม่วงละ

[MosKito]

อย่างมะม่วงเนี่ยต้องบอกด้วยคำพูด ไม่อย่างนั้นไม่มีทางคิดเข้าข้างตัวเองสักทีหรอก

พรุ่งนี้กอล์ฟของพี่จะแกรนด์ค่ะ.. ^^

[MosKito]

17
ตอนนี้ม่วงจ๋ากำลังอยู่ในโซนวิกฤติ..

ผมมองหน้าไอ้กอล์ฟทีนึง แล้วก็มองหน้าหมอซอลทีนึง..ทำตัวไม่ถูก..

เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ก็คือ พอพวกเรากลับจากห้องน้ำมา พี่แพรวก็เข้ามาลากตัวไอ้กอล์ฟมันเดินไปแต่งหน้าแต่งตัวโดยที่ผมโดนเทไว้กลางทาง พวกเพื่อนก็ไปเรียนกันแล้วผมเลยได้แต่หาที่หย่อนตูดแล้วมองกอล์ฟมันอยู่ไกลๆ

ตอนนั้นเองที่หมอซอลแวะเวียนเข้ามาทักผม
“ไง ม่วง..”

ผมหันไปยิ้มให้ทันที กำลังง่วงๆ เบื่อๆอยู่เลย
“หวัดดี หมอซอล.. แต่งตัวเสร็จแล้วเหรอ”

คนถูกทักก้มหน้ามองชุดของตัวเองแล้วยิ้มเพลียๆ “อื้อ.. ดูแล้วตลก ไม่ชินเลย”

พูดจบหมอซอลก็หย่อนตัวลงนั่งข้างผม
“ก็ไม่นะ เราว่าก็ดูดีออก” ผมเบี่ยงตัวออกดูเสื้อผ้าหน้าผมของหมอซอลแล้วก็ต้องยอมรับเลยว่าหมอเป็นหนุ่มตี๋ที่ดูดีโคตรๆ ขาวโอโม่มาก หน้าตาจัดว่าไปเป็นนายแบบได้ชัวร์ ยิ่งเขาแต่งตัวใส่สูทแบบลำลอง เข้ารูปสีน้ำเงินเข้ม กับ Stand collar shirt สีขาวยิ่งทำให้ความขาวของหมอซอลโคตรเด่น เขาเรียกว่าอะไรนะครับ..ออร่าใช่ไหม.. นั่นแหละ ออร่าก็มา
“ไม่ค่อยมั่นใจเลย ปกติใส่แต่เสื้อยืดธรรมดา”

หมอซอลยิ้มเขินๆแล้วก็ลูบผมที่เซ็ทไว้เหมือนไม่มั่นใจจริงๆ
“เอาโทรศัพท์มาสิ เดี๋ยวเราถ่ายรูปให้ดู” ผมเสนอตัวให้อย่างยินดี

“อ๊ะ ได้ รบกวนหน่อยนะ” หมอซอลยื่นโทรศัพท์มาให้ ผมเลยถอยตัวออกไปเพื่อว่าจะได้ถ่ายรูปเขาได้ทั้งตัว “ขอสองแบบนะ เอาแบบมองกล้องกับไม่มองกล้อง”

ผมถ่ายไปสามสี่รูปเผื่อให้หมอดู พอยื่นโทรศัพท์ส่งคืนไปให้เขา เขาก็ยิ้มกว้างเอ่ยชมใหญ่เลย “ขอบใจนะ มุมนี้ดูดีมากเลย ดูไม่เหมือนเรา”
“ไม่หรอกก็ดูดีทุกมุม..”

หมอซอลยิ้มแล้วหันมามองผม ก่อนจะเอ่ยปากขึ้น “งั้นเราขอถ่ายรูปม่วงมั่งได้ไหม ผลัดกัน”
ผมจิ้มไปที่หน้าอกตัวเอง “เราเนี่ยนะ.. อย่าดีกว่ามั้ง.. เขินอ่ะ ไม่ชินกับกล้อง”

หมอซอลหัวเราะเบาๆ “โธ่ ไม่เห็นเป็นไรเลย นะ ขอรูปนึง”
“เอาหล่อๆนะ..” ผมบอกแล้วทำหน้าเก๊กใส่

“ได้เลย เดี๋ยวเราจะเอารูปนี้เป็นรูปโปรไฟล์เบอร์โทรของม่วงด้วย เวลาม่วงโทรมาหรือเราโทรหาจะได้รู้ว่าเป็นม่วงไง”

ผมพยักหน้าหงึกๆ ทั้งที่ก็รู้อ่ะนะว่าตอนนี้ไม่เห็นจะมีใครโทรหาใครเลย แต่เอาเหอะ เซพไว้ก็ตามใจแหละ ไม่ซีเรียส

ถ่ายรูปเสร็จหมอซอลก็ขอเบอร์โทรผม แล้วจัดการเอารูปผมขึ้นเป็นโปรไฟล์ทันที ให้ผมดูความหล่อตัวเองเรียบร้อยเขาก็หันมาบอกอีก “ขอเซลฟี่ด้วยได้ไหมเนี่ย? ทำไมเราไม่ถ่ายรูปคู่กันเลย”

“หมอซอลทำเหมือนเราเป็นดาราไปได้.. มีรูปเราอยู่ในโทรศัพท์เยอะๆมันจะงามเหรอหมอ..มาๆ เอามุมไหนดี”

ผมบอกยังครับว่าผมเป็นพวกบ้ากล้อง.. ฮ่าฮ่า.. ใครจะถ่ายม่วงก็เก๊กได้ตลอดแหละ ..หมอซอลเอียงเข้ามาซ้อนข้างหลังผม เพราะหมอสูงกว่าผม (อีกแล้ว..ไม่เกิดมาสูงบ้างก็แล้วไปเว้ย) มือข้างหนึ่งของหมอพาดมาบนพนักเก้าอี้แล้วเราก็เซลฟี่กันมาสามสี่รูป.. โธ่ มีกล้องที่ไหนม่วงก็จะไปผลุบโผล่ที่นั่นแหละครับ น้องชง ไอ้ป๋องนี่รู้ดี ฮา..

ถ่ายเสร็จเราก็มาเช็กภาพกัน ..ผมว่าผมก็เป็นคนผิวขาวนะครับ แต่ขาวแบบหน้าสด กับขาวแบบแต่งหน้ายังไงก็สู้คนขาวแบบแต่งหน้าไม่ได้อยู่ดี หมอซอลนี่เป็นตี๋คม หล่อแบบไอดอลเกาหลีน่ะครับ ม่วงน้อยรึก็หล่อมากอยู่ แต่เป็นการหล่อดิบๆ เถื่อนๆ ไร้เครื่องสำอางใดๆ.. โถ ชีวิต

เรานั่งคุยกันอยู่จนกอล์ฟมันแต่งตัวเสร็จแล้วเดินเป๋ๆกลับมา พอมันเห็นหมอซอลหน้ามันที่บูดอยู่แล้วก็ยิ่งบูดหนักขึ้นไปอีก.. ผมเดินไปประคองมันให้มาหย่อนตัวลงนั่ง แล้วผมก็นั่งตามลงไปในตำแหน่งเดิมของตัวเอง..เลยเท่ากับว่าข้างขวาผมเป็นกอล์ฟและข้างซ้ายผมเป็นหมอซอล

กอล์ฟมันแต่งตัวคล้ายกับหมอซอลนะครับ พวกเดือนน่าจะเป็นสไตล์เดียวกันทั้งหมด แต่อาจจะต่างกันที่รายละเอียด คือมันใส่สูทสีควันบุหรี่ แล้วก็ใส่เสื้อเชิ้ตข้างในสีดำเข้มมีลายเป็นแบบ Casual โดยมีคอปกเป็น Cutaway collar แต่ที่แปลกตาหน่อยก็คือสไตล์ของกอล์ฟไม่ได้เรียบหรูดูคุณชายแบบหมอซอลครับ.. กางเกงผ้าขาเดฟของหมอซอลดูเป็นคนดี เรียบกริบ แสนดีแต่กับยีนส์ขาเดฟของไอ้กอล์ฟทำให้เห็นกล้ามขาของมันชัดขึ้น ยิ่งการแต่งหน้าแบบเน้นตาคมๆของมันกับการเซ็ทผมปาดตั้งยิ่งเน้นภาพพจน์ผู้ชายร้ายๆให้สาวกรี๊ดเข้าไปอีก.. แล้วดูมันทำหน้า..ผมว่าเมื่อก่อนมันเป็นคนยิ้มง่ายนะ พอแต่งหน้าแบบนี้แล้วมันไม่ยิ้มนี่..ดูโหดจัง..

และการนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างเทวดากับซาตานก็ทำให้ผมกลายเป็นมนุษย์โลกธรรมดาไปเลย
“แต่งแบบนี้แล้วดูดีนี่หว่า.. เจ็บขาไหมใส่รองเท้าแบบนั้นน่ะ” ผมมองไปที่บูทของมันแล้วถามอย่างสงสาร แต่การใส่บูทก็เหมือนการดามขาอย่างนึง มันขยับข้อเท้ายากไปหมด กระดูกที่ร้าวก็น่าจะไม่กระทบกระเทือนมากหรอกมั้ง

“ก็..นิดหน่อย..” มันตอบแล้วหันมายิ้มน้อยๆให้
โอ้โหไอ้กอล์ฟ.. มึงไปยิ้มแบบนี้ให้สาวๆได้คะแนนโหวตเรี่ยราดแน่ๆ

“แล้วเดี๋ยวต้องเปลี่ยนชุดอีกตอนแสดงความสามารถใช่ไหม”

“ของเราไม่ต้องเปลี่ยนแล้ว เอาชุดนี่ไปยาวเลย เปลี่ยนอีกทีตอนจะประกาศผลให้กลับมาใส่ชุดนิสิตน่ะ”

“แต่ของเราต้องเปลี่ยน..” หมอซอลบอกขึ้นมา ทำให้ผมอยากรู้ทันที

“แล้วหมอซอลแสดงอะไรเหรอ?”

“ความสามารถของหมอจะไปมีอะไรมากกว่าท่องจำ..” หมอซอลหัวเราะ เขายกมือขึ้นทำท่าจะแตะไหล่ผมแล้วก็ชักมือกลับไปพร้อมกับโชว์ดอกกุหลาบหนึ่งดอกในมือ “และการเล่นมายากล..”

โห..ผมเบิกตาโต.. ก็รู้อ่ะนะครับว่ามายากลมันเป็นเรื่องหลอกเด็ก..แต่ม่วงน้อยก็ยังไม่ใช่ผู้ใหญ่นี่นา..(ยังไม่ยี่สิบ..ไม่นับเป็นผู้ใหญ่ละกัน)

“เหย..เก่งอ่ะ..” ผมชมแล้วรับดอกไม้นั่นมาดู
“มันก็เป็นมายากลง่ายๆล่ะนะ เราไม่รู้จะเอาอะไรมาโชว์ก็เลยไปเรียนเรื่องนี้กับพวกพี่ๆเขามา.. ขอให้ไม่โดนจับได้แล้วกัน” หมอซอลรับดอกไม้คืนไป แล้วมันก็หายไปเลย มือไวมากครับสมกับเป็นหมอที่มีมีดผ่าตัดและเข็มฉีดยาเป็นอาวุธ

ผมคุยกับหมอซอลอีกสองสามประโยค พอรู้ตัวอีกทีไอ้หล่อเถื่อนข้างๆผมก็เงียบเสียงไปแล้ว.. มันเป็นอะไรหว่า?

คือเงียบนิ่งและเหมือนมีความหลุมดำอยู่รอบตัว ออร่าปีศาจคุกคามมาก เล่นเอาผมนั่งนิ่งๆตามมันไปด้วย ส่วนหมอซอลก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นโน่นเล่นนี่ไปตามเรื่อง

ต่างคนต่างนิ่งแล้วจู่ๆหมอซอลก็สะกิด “นี่เฟสม่วงหรือเปล่า เราแอดไปได้ไหม?”

ผมเหลือบตาลงมองแล้วก็ยิ้ม “ใช่ๆ ..ได้สิ แอดมาได้”
หมอซอลบอกขอบคุณแล้วก็แอดมา แต่พอผมจะหยิบโทรศัพท์มารับแอด เสียงห้าวๆก็ลอยมาเลย
“อยากกินยา..”

มือที่จะหยิบโทรศัพท์ของผมชะงักทันที “ปวดขาเหรอ..”

กอล์ฟมันพยักหน้า “อยากได้ยาแก้ปวด”

“แต่ยาแก้ปวดกินพร่ำเพรื่อไม่ดีนะกอล์ฟ” หมอซอลเอ่ยขึ้นเหมือนจะเตือน

“แต่บางเวลาที่จำเป็นต้องกินก็ต้องกิน..”
“ถ้ายังจำเป็นไม่มากก็ไม่อยากให้กิน” หมอซอลมองหน้ามันพูดย้ำ

“แต่ตอนนี้จำเป็นมาก” กอล์ฟมันก็เหลียวหน้ามามองหมอซอลนิ่งๆ

และแล้วเดดแอร์ก็มา.. เอ่อ เฮลโหลว แค่กินยาเดี๋ยวกูไปหยิบมาให้ก็ได้ครับ เทวดากับซาตานอย่าเพิ่งเปิดศึกสวรรค์กันเลย มนุษย์กลัว..

“ยาอยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวไปเอามาให้..” ผมบอกทำลายความเงียบ

“ยาอยู่กับเรา ม่วงเอาน้ำให้เราก็พอ..ขอบคุณครับ” กอล์ฟบอกแล้วส่งยิ้มมาให้
โอเค แบบนี้ค่อยเป็นกอล์ฟฟี่หน่อย
ผมลุกไปเอาน้ำให้กอล์ฟ พอกลับมาอีกทีหมอซอลก็หายไปแล้ว..

“อ้าว หมอซอลล่ะ..”

“โดนตามตัวแล้วน่ะ”
“อ๋อ..อ่ะนี่น้ำ..กินยาสิ” ผมยื่นขวดน้ำไปให้ ไอ้กอล์ฟก็รับไปกินแต่น้ำ..อ้าวทำไมไม่กินยาวะ

ผมมองหน้ามัน “แล้วไม่กินยาล่ะ?”

“ยังกินไม่ได้ ท้องว่างอ่ะ ยาแก้ปวดมันกัดกระเพาะ”
“งั้นกินอะไรไหม? เดี๋ยวเราไปหาให้”

กอล์ฟมันส่ายหน้า.. “เครียด กินไม่ลง กินไปกลัวจะอ๊อก”

ผมมองมันอย่างสงสาร..ดูเวลาใกล้บ่ายสามเกือบจะถึงคิวเปิดตัวกันแล้ว ความเครียดสะสมของกอล์ฟก็คงมาจากหลายๆอย่างนั่นแหละ
“แต่จะทนไหวเหรอ?”

กอล์ฟมันพยักหน้า แล้วมันก็คว้ามือผมไว้ “ไหวๆ ม่วงเถอะ โอเคไหมต้องมานั่งรอเรานานๆแบบนี้น่ะ”
“ไม่เป็นไร.. นั่งไปเรื่อยๆแหละ มีคนสวยๆเดินผ่านไปผ่านมาเป็นอาหารตา..” ผมบอกแล้วถอยมานั่งลงข้างมัน.. ไอ้กอล์ฟก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ

“เดี๋ยวตอนขึ้นเวทีอาจจะต้องรบกวนให้ม่วงพาไปด้านข้างเวทีนะ แล้วก็อยากให้ม่วงรอรับลงด้วย..”
“ได้ๆ”

“พาขึ้นไปด้วย พาลงด้วย..”

“ก็..ได้นะ”
“พากลับบ้านด้วย..พาเข้านอนด้วย..”

ผมแสยะยิ้ม.. “อันนี้แปลกๆละกอล์ฟ..”

“แต่ป๊าบอกว่าเย็นนี้ป๊าจะมารับไปกินข้าว แล้วจะปล่อยเรากลับคอนโด”

กอล์ฟบอกสถานที่ดินเนอร์หรูมาเล่นเอาผมตาโต นั่นมันโรงแรมห้าดาว ร้านหรูบนดาดฟ้าที่ได้เห็นวิวของเมืองในเวลาค่ำคืนเชียวนะ ผมเคยไปแค่หนเดียวเอง แต่เห็นพี่แมนชอบพานัทไปบ่อยๆ
“แต่ก็นอนไม่ได้หรอก.. ไม่ได้บอกนัทไว้ก่อน” ป๊าวีไม่อยู่ด้วย ไม่มีตัวช่วยแน่ๆ

“เสียใจจัง..” กอล์ฟมันทำหน้าเสียดาย

“ไว้คราวหน้าเหอะ ถอดเฝือกแล้วจะไปค้างที่คอนโดด้วย สัญญาไว้แล้วนี่นา”

“อืม.. แต่ยังไงอยากให้ไปกินข้าวด้วยกันก่อนนะ แล้วจะไปส่งถึงหน้าบ้านเลย”

“ก็ได้..งั้นเดี๋ยวขอโทรบอกนัทก่อน..” ผมบอกมันแล้วเหลือบมองมือที่มันยังไม่ปล่อย.. “กอล์ฟ..”

“อ๋อ..เออ โทรใช้มือเดียวก็ได้..” มันบ่นอุบอิบก่อนจะยอมปล่อยมือผม

ตอนที่ผมโทรบอกนัทน่ะ นัททำเสียงขุ่นๆตามมานิดหน่อย.. แต่ก็ยอมโดยดีเพราะเห็นว่าป๊าของกอล์ฟบอกว่าจะขอเลี้ยงข้าว และจะไปส่งให้ถึงบ้าน
พอวางสายนัทผมก็เลยแวะเข้าไปรับเฟรนด์ของหมอซอลที่เฟสเสียหน่อยก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลง.. ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่กอล์ฟต้องขึ้นเวทีไปแนะนำตัวแล้วครับ
ผมพากอล์ฟเดินไปที่ด้านข้างเวทีแล้วส่งมันขึ้นไป มีทีมงานยกเก้าอี้สูงมาให้นั่ง และมีดาวของคณะเราช่วยกันประคอง ดูๆไปไอ้กอล์ฟก็อึดพอตัวนะครับ เห็นมันแบบนี้มันก็กัดฟันสู้ยิบตาเหมือนกัน คือผมดูก็รู้ว่ามันไม่อยากประกวด ตั้งแต่แรกแล้ว มันไม่ได้เต็มใจเลย แต่พอหน้าที่มา มันก็รับผิดชอบเต็มที่ คิดการแสดง ไปซ้อม พี่เขาปรับท่าเต้นมัน มันก็โอเคทำตามที่เขาว่าทุกอย่าง ที่น่าเสียดายก็คือสุดท้ายที่อุตส่าห์ซ้อมแทบตายดันไม่ได้แสดงบนเวทีนี้ พี่เขาต้องเปิดคลิปที่เต้นไว้ในห้องซ้อมเท่านั้นเอง..
เมื่อจบการแนะนำตัวและสัมภาษณ์รายคณะไปแล้ว ก็ถึงช่วงที่ต้องแสดงความสามารถส่วนตัวกันล่ะ
ลำดับการแสดงขึ้นอยู่กับดวงล้วนๆ โดยคนที่ดวงกุดสุดๆก็คือหมอซอลครับ.. เป็นรายแรกเลย
การแสดงของหมอซอลผ่านไปด้วยดี อาจมีขลุกขลักเพราะเป็นมือใหม่ในการเล่นมายากลบ้าง แต่ก็ถือว่าโอเคเลยครับ ผมที่นั่งดูอยู่ข้างๆไอ้กอล์ฟก็ตบมือให้หมอรัวๆเลย

ผ่านไปอีกหลายคน พอถึงกอล์ฟผมปล่อยให้ดาวคณะเราพาขึ้นไปส่วนผมยืนรออยู่ข้างเวที.. ตอนที่ยืนลุ้นดาวคณะตัวเองอยู่นั้น หมอซอลก็ชะแว้บมาหา
“เป็นไงบ้างม่วง เราเล่นโอเคมั้ย”

ผมพยักหน้า “เฮ้ย ดีเลยอ่ะ เนียนๆ ใช้ได้..”

“ขอบใจนะ..แล้วก็..ขอบใจที่รับเป็นเฟรนด์ด้วย.. เราแท็ครูปไป ถ้ายังไงก็คอมเม้นท์การถ่ายรูปของเราด้วยนะ” หมอซอลบอกยิ้มๆแล้วเดินกลับไปนั่งคู่กับดาวคณะตัวเอง

ผมเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูถึงได้เห็นว่าหมอซอลอัพรูปเยอะเลย มีทั้งรูปเดี่ยวตัวเอง รูปเดี่ยวผม และรูปคู่ที่เราถ่ายด้วยกัน.. พร้อมกับแค้ปชั่น.. “ขอบคุณที่รับแอดเฟรนด์นะครับ.. ฝีมือถ่ายรูปอาจจะไม่ดี แต่ก็มีความจริงใจสุดๆ”

ผมอ่านแล้วก็ส่งเสียงหัวเราะหึหึออกมา กดไลค์ไปทีนึง แล้วตอบไปว่า “รูปหล่อและดูดีมาก ขอบคุณที่ถ่ายรูปให้ครับ” กดเม้นท์เรียบร้อยก็เงยหน้าขึ้นไปเห็นไอ้กอล์ฟกำลังมองมาพอดี.. ผมยิ้มแล้วยกนิ้วให้กำลังใจมัน มันก็ยิ้มตอบกลับมา..

การแสดงจากคลิปของกอล์ฟทำให้ได้รับเสียงตบมือตอบรับพอๆกับการแสดงความสามารถของคนอื่น คือไม่ได้วี๊ดว้ายแรง แต่ก็ไม่ได้เงียบกริบเหมือนบางคน ถือว่ากอล์ฟยังอยู่ในกระแสที่ดี แค่เสียดายนิดหน่อยครับเพราะพี่เขาวางแผนกันว่าถ้ากอล์ฟแสดงสด มันก็จะมีถอดเสื้อโชว์แพ็คเรียกคะแนนป๊อบปูล่าโหวตได้อีก

อย่างไรก็แล้วแต่..การไม่ได้ถอดเสื้อโชว์แพ็คไม่เป็นผลการลงคะแนนจากคณะกรรมการซึ่งเป็นอาจารย์เลยครับ เพราะดาวสามเดือนสามรอบก่อนประการดาวเดือนมหาวิทยาลัย มีกอล์ฟมันเป็นหนึ่งในผู้ผ่านการคัดเลือกด้วย

ถึงเวลาที่ต้องตอบคำถามแล้ว.. กอล์ฟมันหยิบได้ซองคำถามของอาจารย์คณะนิเทศศาสตร์ คำถามอาจารย์ก็ง่ายดีนะครับ แต่ในความง่ายเนี่ย จะต้องอย่างไรให้ดูมีกึ๋นผมยังคิดไม่ออกเลย

คำถามมีอยู่ว่า “ถ้าคุณเป็นเดือนมหาวิทยาลัย คุณอยากขอบคุณใครมากที่สุด”

พอฟังคำถามนั้นจบ ผมก็ลองคิดดูว่าถ้าเป็นตัวเอง ผมจะตอบว่ายังไง.. ซึ่งถ้าคนตอบเป็นก็คงจะเดิมๆคือขอบคุณครอบครัวที่สนับสนุนที่สั่งสอนที่เชื่อมั่นในตัวเราอะไรก็ว่ากันไป..แต่ไอ้กอล์ฟมันไม่เป็นแบบนั่นน่ะสิครับ

กอล์ฟก้มหน้านิดๆแล้วยิ้มมุมปากแบบที่หลายๆคนเห็นแล้วกรี๊ด.. ได้คะแนนนิยมไปอีกอื้อซ่า “ก่อนอื่นแล้ว..ถ้าผมได้เดือนมหาวิทยาลัย ผมคงต้องขอบคุณคนคนหนึ่งเป็นอย่างมาก..”

กอล์ฟหันมามองผมที่ยืนอยู่ข้างเวที แล้วส่งยิ้มมาให้อีกที

“เขาเป็นเพื่อนกับผมมาตั้งแต่เด็ก เราสนิทกันมากจนกระทั่งผมไปอยู่ต่างประเทศเขาก็ยังไม่เคยลืมผม เราคุยกันทุกวัน ไม่ทางข้อความก็ทางคลิปเสียง เห็นหน้ากันบ้างอาทิตย์ละหนสองหนเขาก็ยังไม่ลืมว่าผมเป็นเพื่อนที่สนิทกับเขาที่สุด เมื่อก่อนผมอ้วนมาก หาคนสนิทด้วยยากเพราะผมทำอะไรช้า พอรู้ว่าจะได้กลับมาผมก็พยายามพัฒนาตัวเอง จนเปลี่ยนมาหน้าตาแบบนี้ แต่ถึงแม้ผมจะเปลี่ยนไปยังไง เราก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเหมือนเดิม ไม่ว่าผมจะอ้วน หรือหล่อแค่ไหน เขาก็ยังปฏิบัติกับผมไม่เคยเปลี่ยน.. เขาช่วยผมคิดการแสดงความสามารถ ทั้งที่ผมไม่แน่ใจเลยว่าความสามารถของผมคืออะไร.. เขาช่วยให้กำลังใจตอนผมซ้อม ทั้งที่ผมยังไม่รู้เลยว่าเรามาถูกทางกันแน่หรือเปล่า เขาอยู่ข้างๆตอนผมไม่สบาย อยู่ตอนผมต้องการเพื่อนสักคน อยู่ตอนที่ผมนอนอยู่บนเตียงในห้องฉุกเฉิน”

กอล์ฟมันยิ้มกว้างแล้วกวาดสายตามองคณะกรรมการ “ถ้าผมจะขอบคุณที่สุดก็คงเป็นเขา.. และอยากจะบอกเขาด้วยครับ” กอล์ฟมันหยุดไปนิดนึงก่อนจะหันมามองทางผมทั้งตัว 

“Give your all to me
I’ll give my all to you
You’re my end and my beginning
Even when I lose I’m winning
‘Cause I give you all of me
And you give me all of you”

เสียงเอ่ยร้องเพลงนั้นทำให้คนทั้งฮอลล์นิ่งงันไป ก่อนจะมีเสียงกรี๊ดสนั่นหวั่นไหวดังทะลุทะลวงไปถึงสี่แยกอโศก..
ไอ้กอล์ฟ..ไหนมึงบอกมึงร้องเพลงไม่เป็นไง

กอล์ฟจบการตอบคำถามลงแค่นั้น มันส่งไมค์ให้หมอซอลที่รออยู่แล้ว และปล่อยให้ผมยืนหน้าร้อนอยู่ข้างเวทีโดยมีพวกน้องชงทำสีหน้าล้อเลียนมาจากอีกฟากของเวที กับกลุ่มแฟนคลับน้องมัธยมที่กรี๊ดหน้าแดงเหลือบมองมาทางผมเป็นระยะๆ

และถ้าพวกคุณคิดว่าการตอบคำถามของกอล์ฟมันแจ่มแล้ว.. มันแจ่มแค่ตอนมีเสียงกรี๊ดเท่านั้นแหละครับ.. คนอื่นเขากรี๊ดกันหูดับแต่กรรมการไม่ได้เห็นด้วยหรอก อาจจะเพราะกอล์ฟไม่ได้ตอบตามแพทเทิร์นนางงามก็เป็นได้..

ดังนั้น กอล์ฟฟี่จึงได้รองที่สอง ส่วนรองที่หนึ่งเป็นหมอซอล และเดือนมหาวิทยาลัยเป็นคนอื่นที่ผมไม่เคยคุยด้วยเลย.. แต่ก็ยังดีครับที่ดาวคณะเราได้เป็นดาวมหาวิทยาลัย และไอ้กอล์ฟได้ป๊อบปูล่าโหวตฝ่ายชายไปครอง
***

[B52]

   แหม แหม แหม~~~ กลางเวทีเลยนะ รู้กันหมดแล้วว่าคนนี้ จอง!!

[MosKito]

18
ตอนที่ออกจากหอประชุมเดินมาที่รถ ผมและเพื่อนๆช่วยกันขนของมาด้วยกัน และตกลงกันว่าพวกเราทั้งหมดจะยกโขยงกันไปถล่มไอ้หนุ่มป๊อบ โดยผมกับนิวติดไปกับรถป๊า เพราะที่ว่างมีแค่นั้น ส่วนปูม้า ป๋อง และน้องชงจะไปรถ Uber ที่ใช้แอพเรียกมา..
ผมประคองกอล์ฟให้ขึ้นไปนั่งบนรถแล้วตัวเองก็ปีนขึ้นไปนั่งข้างหลังกับนิว รถนี่เป็นรถครอบครัวแบบสี่ที่นั่งแยกโซนกับคนขับอย่างชัดเจน ทำให้ห้องโดยสารที่มีเบาะใหญ่ยักษ์นั่งสบายยิ่งกว่า business class สามารถเชื่อมที่นั่งถึงกันได้หมด เบาะนั่งแถวหน้าที่มีกอล์ฟกับป๊านั่งอยู่ก็สามารถหันเบาะมาคุยกันได้ แต่เพราะเราไปไม่ไกลนัก กอล์ฟก็เลยไม่ได้ปรับหันเบาะให้ยุ่งยาก มันแค่เอี้ยวตัวมาเวลาที่อยากคุยด้วยเท่านั้นก็จบเรื่อง

ในรถ กอล์ฟมันถอดรองเท้าหนังข้างที่ขาเจ็บออกเพื่อให้เท้าได้พัก เดี๋ยวก่อนลงรถก็คงจะใช้รองเท้าผ้าใบใส่สบายๆไป ชุดนักศึกษาของพวกเราก็เป็นชุดที่เรียบร้อยพอจะเข้าไปทานร้านนี้อยู่ล่ะครับ

“ม่วง..” เสียงเรียกจากนิวทำให้ผมหันไปมอง ฝ่ายนั้นจิ้มหน้าจอโทรศัพท์แล้วเอ่ยตามมา “เห็นรูปในเฟสแล้วใช่ไหม?”

“รูปไหน?..” ผมถามแล้วหยิบมือถือขึ้นมาดู กอล์ฟมันก็เอี้ยวคอมาเมียงมองเหมือนกัน

“ก็ที่หมอซอลแท็คมาไง”
ผมทำหน้างงใส่ หมอแท็คอะไรมาอีกเหรอ?

“เดี๋ยวขอดูก่อนนะ..” พอเปิดดูเฟสก็ยังไม่เห็นมีอะไรใหม่เลยนะครับ ก็รูปเดิม “เราเห็นอันที่เป็นรูปถ่ายอ่ะ มีอันใหม่เหรอ”

“ก็อันรูปถ่ายนั่นแหละ เห็นม่วงไปเม้นท์ไว้ เลยงงๆว่าเห็นแล้วเหรอ?..” นิวมันเหลือบตามองไปที่กอล์ฟแล้วลดเสียงลง.. “นี่จำไม่ได้หรือไง เรื่องในเฟสเมื่อสองสามอาทิตย์ก่อนน่ะ”

ผมทำตาปริบๆ เข้าเฟสก็ไม่บ่อย เข้ามาก็แค่ไถๆดูหน้าฟีดตัวเองเท่านั้นล่ะ ไม่ได้ไปดูเฟสคนอื่น เลยงงเล็กน้อยที่มันทวนความจำผมไปไกลถึงสามอาทิตย์ก่อน

“เรื่องอะไรวะ?” ผมถามไปงงๆ

“เออ งั้นเดี๋ยวค่อยคุยตอนลงรถแล้วละกัน” นิวมันตัดบทพลางเหลือบตาไปมองกอล์ฟที่ด้านหน้า.. ฝ่ายนั้นก็เห็นก้มหน้าก้มตากับมือถือ ไม่หือไม่อืออะไร ผมก็เลยพยักหน้าแล้วเก็บมือถือตัวเองนั่งนิ่งๆมองวิวและคิดถึงอาหารที่กำลังจะไปกิน
พอไปถึงที่หมาย กอล์ฟมันลงไปยืนก่อนใครเพื่อน พอป๊ามันลงไปมันก็เดินไปคุยกับป๊ามันเลย จึงเป็นโอกาสที่ดีที่ไอ้นิวมันจะลากเอาผมมากระซิบกระซาบ

“ม่วงจำไม่ได้เหรอที่หมอซอลมาขอเซพรูปม่วงที่กอล์ฟถ่าย.. แล้วกอล์ฟไม่ให้น่ะ”
ผมทำตาเป็นไข่ปลาอยู่แป๊บนึงแล้วถึงได้อ๋อ.. เออว่ะ.. มันก็มีเรื่องแบบนั้นอยู่ด้วยนี่หว่า..
แต่..แล้วยังไงอ่ะ.. แค่ถ่ายรูปเอง?

“ก็ไม่เห็นเป็นไรไม่ใช่เหรอ?”
“โธ่ม่วง.. กอล์ฟมันหึงตายเลยแบบนี้”
ผมนี่ยกมือทาบอก (ล้อเล่นนะครับ ไม่ได้ยกจริงหรอก ผมยกในใจ) คุณพระ..อะไรทำให้มึงคิดไปขนาดนั้นวะนิว

“เฮ้ย.. บ้า กอล์ฟมันจะมาหึงเรื่องอะไร เพื่อนกันทั้งนั้น”

“ไม่เชื่อเราก็ลองรอดูแล้วกันว่ากอล์ฟจะว่ายังไง”
นิวมันพูดแล้วดึงผมเดินตามไปสมทบกับกอล์ฟและป๊าเพื่อขึ้นไปชั้นร้านอาหารที่ดาดฟ้าตึกย่านสาทร
อาหารมื้อนั้นทั้งอร่อย ทั้งสนุกสนาน.. พวกเรากินกันอย่างอิ่มหนำ โดยที่ป๊าเปิดแชมเปญให้เพื่อเป็นการฉลองตำแหน่งแก่ไอ้กอล์ฟ.. แต่เพราะพวกเราอยู่ในชุดนิสิต ทำให้โดนจำกัดจำนวนแก้วไว้ไม่เกินคนละแก้วเท่านั้น

เรากินกันไปเกือบจะร่วมสองชั่วโมง พุงกางเลยล่ะครับ ตอนที่จะกลับผมกับน้องชงก็เลยขอตัวมาเข้าห้องน้ำกันก่อน.. พอเข้ามาอยู่กันสองคนเท่านั้นแหละไอ้น้องชงก็ตีป๊าบเข้าให้

“เฮ้ย ตีทำไมเนี่ย เจ็บนะ” ผมลูบตูดตัวเองที่ร้าวระบม มือหนักเหมือนกันนะเนี่ยไอ้ชง
“มึงไม่ง้อมันหน่อยเหรอวะ”

“ห๊ะ.. ง้ออะไร? ง้อใคร?” ม่วงน้อยตามไม่ทันครับ คือน้องชงต้องการจะบอกอะไร
น้องชงมันเหลือบตามองบน “นี่มึงจะไม่รับเรื่องของไอ้กอล์ฟ ทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้อะไรเลยเหรอวะ”
เอาแล้ว…ผมเบือนหน้าหนี..

“แล้วกูต้องรับรู้อะไร..”

ไม่ใช่ไม่รับรู้..แต่ไม่อยากรับรู้โว้ย!.. เข้าใจกูมั้ยเนี่ย
ทั้งการกระทำของกอล์ฟทุกๆอย่าง จูบของมัน ความหมายของเพลงที่ร้องบนเวที เรื่องในเฟส การขอให้ไปเที่ยวด้วยกันเพียงลำพัง คำพูดที่เหมือนจะมีนัยซ่อนเร้น..และท่าทีบนโต๊ะอาหารเมื่อกี้นี้ใครจะไม่รับรู้.. อาการนิ่งเงียบของมัน การประหยัดคำพูดของมัน การตีตัวห่างเหินของมัน..ใครบอกว่าผมไม่รับรู้..แค่ไม่อยากรับรู้เท่านั้นเองครับ
ผมแค่อยากคงสถานะเพื่อนเอาไว้แบบนี้ตลอดไป..ผมกลัวการเปลี่ยนแปลง.. ผมแค่ไม่อยากให้คนอื่นมาเฝ้ามองว่าผมกับมันมีอะไรที่เปลี่ยนไปแล้วบ้าง ผมไม่อยากให้ใครต้องมาตีความว่าพวกเราเป็นคู่ที่เหมาะหรือไม่เหมาะกัน ผมไม่ชอบให้ใครมาชี้นำว่าทำแบบนั้นสิ ทำแบบนี้สิ.. ผมแค่อยากจะมีอิสระในความคิดคำนึงของตัวเอง.. และแค่อยากได้รับความชัดเจนเสียก่อนที่จะต้องมามโนและคิดมากไปก่อนเท่านั้น..

ผมผิดด้วยหรือ..

ผิดหรือที่พยายามรักษาความสัมพันธ์แบบนี้ไปให้นานที่สุด..ผมไม่อยากเสียเพื่อนสนิทไป.. ถ้าเกิดผมบอกว่าผมชอบมันแล้วทุกอย่างกลายเป็นผมคิดไปเองคนเดียว..ผมจะมองหน้ามันยังไง หรือถ้ามันสารภาพกับผมว่ามันชอบผม..โดยที่ตอนนี้ผมยังไม่มั่นใจเลยว่าผมชอบมันในเชิงนั้นหรือเปล่า..ผมจำเป็นต้องคบกับมันเพื่อดึงให้มันอยู่ข้างๆผมไปตลอดหรือ?

ไม่ได้.. ในเมื่อพวกเราทั้งคู่ยังไม่มีความชัดเจนให้กันเลย..เพราะฉะนั้นผมจะไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น
ไม่ง้อใครด้วย.. อยากงอนก็เรื่องของมัน.. ผมก็จะยังทำตัวปกติ ดูแลมัน พูดคุยกับมันไปเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้นแบบนี้แหละ

ผมอาจจะเป็นคนที่เย็นชาที่สุดในโลกแล้วก็ได้นะครับ

“ไอ้กอล์ฟกับมึงนี่มันยังไงวะ?” น้องชงเกาหัวแกรก
“จะยังไงล่ะ..” ผมยักไหล่แล้วรูดซิบกางเกงขึ้นเดินไปล้างมือ “กูกับมันก็เพื่อนกันไง..เหมือนที่มึงกับกูเป็นเพื่อนกัน..”

“มึงไม่ได้ชอบมันสักนิดเลยเหรอ..”
ผมหันไปยิ้มให้น้องชงที่ยืนล้างมืออยู่ข้างๆ “ชอบสิวะ..กูไม่ชอบแล้วจะเป็นเพื่อนกับกอล์ฟมันได้ยังไง..ไอ้นี่ถามแปลก”

“กูไม่ได้หมายความถึงแบบนั้นเว้ย.. เออ ขี้เกียจถามมึงละ..” น้องชงมันเขยิบมากระแซะ.. “แล้วกับหมอซอลล่ะ?”

“มึงนี่นะ..” ผมดีดน้ำใส่หน้ามันแล้วหัวเราะลั่นเมื่อมันร้องเจี๊ยก “กูไม่ได้เกลียดหมอซอล.. เขาก็ไม่ได้ทำตัวเลวร้ายอะไร.. คุยกันได้.. มีมารยาทดี จะทำอะไรเขาก็ถามกูตลอด ขอถ่ายรูป ขอแอดเฟส ขอนั่นขอนี่ไม่ได้ทำเองโดยพลการ อย่างรูปไอ้กอล์ฟเขาก็ขอก่อน.. กูถือว่านิสัยใช้ได้ ก็คบกันเป็นคนรู้จัก เป็นเพื่อน ไม่เสียหายนี่หว่า”

“แล้วจะพัฒนาไหม..”

“โอ้โห..ถามแบบนักข่าวดารา..งั้นกูตอบแบบดารานะ.. เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของอนาคตว่ะ” ผมตอบแล้วหัวเราะร่วนใส่มัน ทำเอาน้องชงมันมองบนอีกรอบ
“ให้เพื่อนกินเผือกหน่อยก็ไม่ได้”

“วันนี้มึงอิ่มเพราะกินข้าวกินหญ้ามาพอแล้ว เผือกเอาไว้วันหลังเถอะ.. ไปกลับบ้าน”

พวกผมเดินกลับไปที่โต๊ะ แล้วจึงสังเกตเห็นว่ากอล์ฟไม่ได้นั่งอยู่ที่โต๊ะด้วย ป๊าบอกว่ากอล์ฟลุกเดินออกไปตะกี้เอง ก็คงจะเดินไปเข้าห้องน้ำหรือไม่ก็ไปสูดอากาศข้างนอกสงบอกสงบใจของมันมั้ง เพราะเท่าที่เดินสวนกลับมาผมก็ไม่เห็นกอล์ฟเลยตลอดทาง
พวกเราลงไปแยกย้ายกลับบ้านกันที่ล็อบบี้ โดยที่ป๊าเรียกรถที่บ้านมาอีกสองคันให้คันหนึ่งขับไปส่งกอล์ฟกลับคอนโด อีกคันให้ไปส่งพวกเพื่อน..ส่วนคันใหญ่ที่พวกผมนั่งมาป๊าก็เอากลับห้วยขวางไป

คราวนี้พอมีรถสองคัน..กับเด็กหกคน เราก็เลยมาจัดกันว่าบ้านใครอยู่ตรงไหนเผื่อจะได้แบ่งทางเป็นสองทาง..

“เดี๋ยวคันกอล์ฟก็จะมีม่วงกับนิวนะ ส่วนน้องชง ป๋อง ปูม้าบ้านไม่ห่างกันมากไปคันโน้นแล้วกัน” ผมจัดทางให้เรียบร้อยไอ้น้องชงก็เหนี่ยวคอนิวไปกอดไว้ทันที

“ห้ามเอานิวไปจากกูอีก..คนนี้กูหวง” ไอ้น้องมันว่างั้นแล้วก็ลากนิวไปยืนเกาะรถรอเลย ส่วนไอ้ป๋องกับปูม้านี่ส่ายหน้าดิก..ยังไงก็ไม่ยอมไปคันไอ้กอล์ฟแน่ๆ

“พวกมึงสองคนน่ะ..หน้าเหนื่อยมากแล้ว ไม่ต้องเวียนไปส่งคนโน้นคนนี้หรอก ให้พี่เขาไปส่งม่วงแล้วกอล์ฟจะได้กลับเลย พวกกูน่ะเดินทางกันเองได้” ว่าแล้วไอ้ป๋องก็สะกิดปูม้าเผ่นพรวดไปขึ้นรถทันที ทิ้งให้ผมกับกอล์ฟยืนมองกันไปมองกันมา รอส่งรถพวกมันออกไปแล้วถึงได้ยอมขึ้นรถ
สาทรในเวลาเกือบห้าทุ่มรถโล่งมากแล้ว..ตอนที่พี่คนขับเลี้ยวออกสู่ถนนหลัก กอล์ฟที่นั่งอยู่ข้างหลังคนขับก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
ผมหันไปมองหน้าก้มต่ำๆของมัน มือบนตักประสานกันไว้นิ่งๆ  มันดูเหมือนหลุดไปจากโลกนี้เข้าสู่โลกส่วนตัวจนผมไม่กล้าก้าวเข้าไปยุ่ง.. แต่เพราะ..ผมแคร์มัน.. ผมเลยต้องถาม ทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่าคำตอบจะออกมาเป็นแบบไหน..

“เหนื่อยเหรอ?”

พอถามแล้วผมก็กลั้นใจรอฟังคำตอบ..
เห็นมันเม้มปาก แล้วปล่อยลมหายใจออกมาหนักๆ.. ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วเอนหัวพิงพนักเบาะ.. มันหลับตาแล้วค่อยๆคลี่ยิ้มออกมานิดหน่อย ก่อนจะหันหน้ามามองแล้วยิ้มให้ผมน้อยๆ
ใจผมกระตุกเมื่อเห็นรอยยิ้มแบบนั้นของมัน..
มือกอล์ฟเคลื่อนออกจากตักมาวางหงายอยู่ตรงกลาง สายตามันตกลงมามองมือของผมที่วางสบายๆอยู่ตรงหน้าขาตัวเอง เหมือนมันกำลังรอ..โดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ

เมื่อคุณมองหาความชัดเจนจากคำพูด.. แต่กลับได้รับความชัดเจนจากการกระทำ.. ผมรับรองเลยว่าคุณจะรู้สึกอยากชกไอ้ตัวต้นเหตุขึ้นมาตะหงิดๆ
ผมมองมือมันที่หงายรอ แล้วถอนใจนิดๆก่อนขยับไปวางมือลงบนมือของมัน

มันให้อิสระผมเลือก.. และผมก็เลือกที่จะจับมือมันเอง..

แต่เอาจริงๆนะ.. เกลียดรอยยิ้มของมันมาก.. มันคว้ามือของผมไว้แล้วส่งยิ้มกว้างขวางกลับมา ทำเอาผมหน้าร้อนแล้วมองเมินออกไปนอกหน้าต่างรถทันที
พวกเรานั่งทำตัวสาวน้อยจับมือกันไปจนถึงบ้านผมโดยไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ
ประตูร้านยังไม่ปิดไฟ แต่ข้างในร้านปิดไปแล้ว ผมเลยไม่รู้ว่าข้างในร้านมีใครรออยู่หรือเปล่า ยิ่งมองจากในรถติดฟิล์มดำไปแบบนี้ก็ยิ่งมองไม่เห็นเข้าไปใหญ่

“ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหม..” กอล์ฟมันดึงมือผมไว้ไม่ยอมปล่อยให้ลงรถ ทำเอาผมลอบกลืนน้ำลาย..
อาการนิ่งเงียบของผมคงเป็นการยอมรับกลายๆ กอล์ฟเลยหันไปบอกพี่คนขับให้ลงไปรอข้างนอกรถเพื่อมันจะขอคุยกับผมเป็นการส่วนตัว.. พี่เขาก็ใจดี ออกไปยืนหันหลังให้รถ คอยมองโน่นมองนี่ไปเรื่อย

“มีอะไรเหรอ?” ผมเอ่ยทำลายความเงียบ.. ไม่อยากให้ดูเหมือนเรากำลังจะคุยเรื่องสำคัญอะไรนัก.. แต่เซ็นส์มันบอกว่ากอล์ฟต้องพูดเรื่องสำคัญแน่ๆ
“วันนี้เหนื่อยไหม?”

ผมมองตอบมันแล้วส่ายหน้า “ไม่หรอก ก็ธรรมดา เดินไปเดินมาไม่ได้เป็นคนต้องขึ้นเวทีเหมือนกอล์ฟนี่นา”

“นั่นสินะ..” กอล์ฟมันยิ้มเพลียๆ “วันนี้โคตรเหนื่อยเลย..อยากได้คนปลอบใจ”
ผมหัวเราะแล้วบีบมือมันเบาๆ “โอ๋ๆ กลับไปนอนพักซะนะ เดี๋ยวก็ได้พักแล้ว พรุ่งนี้ตื่นสายได้ มีเรียนบ่าย”

“อือ..” มันพยักหน้าแล้วนิ่งไป..แต่ยังไงก็ไม่ยอมปล่อยมือ ผมยอมนั่งเงียบๆอยู่กับมันอีกอึดใจ จนรู้สึกว่าควรกลับเข้าบ้านสักทีจึงเอ่ยเป็นเชิงลา

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว..เรา..”

“ม่วงชอบหมอซอลเหรอ?..” มันหลุดคำถามนั้นออกมาเบาๆ

ก็ว่าแล้วว่ามันน่าจะได้ยินเรื่องที่ผมคุยกับน้องชงในห้องน้ำ
“ก็ไม่ได้เกลียด..”

“ถ้าเขาขอคบก็จะคบด้วยเหรอ”
ผมนี่บึนปากใส่มันเลยครับ “เออ คบสิ..” ผมพยายามดึงมือออกแล้วล่ะครับ ไอ้นี่มันน่าหงุดหงิดจริงๆ “ฟังให้ดีนะ.. เราไม่มีปัญหาที่จะคบคนดีๆเป็นเพื่อน.. เข้าใจไหมกอล์ฟ”

“แล้วกับเพื่อนอย่างเราล่ะ”
ให้บิดมือแค่ไหนไอ้กอล์ฟมันก็ไม่ยอมปล่อยครับ

“ก็คบไง.. ก็คบกอล์ฟอยู่นี่ไง”
“เราไม่อยากคบเป็นเพื่อน.. เราอยากเป็นแฟนม่วง”
แค่คำพูดประโยคนั้นทำให้มวลอากาศรอบตัวผมหยุดชะงัก..รวมทั้งหัวใจและลมหายใจผมด้วย..มันหยุดเต้นหยุดหายใจหยุดการเคลื่อนไหวไปแว่บหนึ่ง แล้วกลับมากระหน่ำแบบไม่ลืมหูลืมตา ทำให้เลือดผมสูบฉีดจนหน้าร้อนผ่าวไปหมด หูก็ร้อน คอ ตัว มือ ร้อนไปทั้งตัวแล้วเนี่ย

ไอ้คนที่ไม่ยอมพูดอะไรมาตั้งนาน.. บทมันจะพูดมันก็โป้งออกมานิ่งๆเลย..

แล้วดูมันสิครับ มันนั่งหน้าหล่อมองตรงมาที่ผมนิ่งๆ แถมยังกุมมือทั้งสองมือของผมไว้แน่นไม่ยอมให้ผมมีโอกาสถอยหนีหรือหันไปเปิดประตูวิ่งกรี๊ดออกไปนอกรถเลย

“เรารู้ว่ามันอาจจะกะทันหันเกินไป.. ม่วงยังไม่ต้องให้คำตอบเราตอนนี้ก็ได้ เราแค่อยากให้ม่วงรู้ไว้ว่าเราคิดกับม่วงไปเกินเพื่อนแล้ว คิดมานานแล้ว ที่เรากลับมาที่นี่เพราะเราขออนุญาตที่บ้านแล้ว..ครอบครัวเรารับรู้ความรู้สึกเราหมดแล้ว..เหลือแต่อากงที่เรายังไม่ได้บอก” กอล์ฟมันทำหน้านิ่งๆเหมือนมันเล่าเรื่องดินฟ้าอากาศ “จนถึงวันนี้..เราอยากให้ม่วงคุ้นเคยกับการกระทำของเราก่อน อยากให้รับรู้สัญญาณจากเราก่อนที่เราจะพูดออกไปอย่างชัดเจน ซึ่งเราว่าวันนี้เราควรบอกม่วงได้แล้วว่าเราคิดยังไง เราไม่อยากโกหก.. และไม่ต้องการหลอกลวงม่วงเพื่อจะใกล้ชิดในฐานะเพื่อนไปเรื่อยๆ เราไม่อยากทำให้ม่วงเสียใจ เราถึงต้องบอกความรู้สึกตัวเอง ให้ม่วงรู้ว่าเราคิดไปไกลกว่านั้น.. และเราอยากขอโอกาส..”
“อะ..โอกาส?”

“โอกาสให้เราได้ดูแลม่วง.. ให้เราได้เป็นคนสำคัญ ให้เราได้ใกล้กันมากกว่านี้.. ขอโอกาสให้เราจีบม่วงอย่างเป็นทางการได้ไหม?”

กรี๊ด.. อยากจะลาก ด เด็กยาวไปดาวอังคาร

คือไม่ต้องตอบวันนี้.. แต่มึงถามหาโอกาสให้จีบอย่างเป็นทางการเนี่ยนะ.. มันก็เท่ากับยอมให้มึงเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวกูแล้วนะกอล์ฟ.. ฮือออ
ม่วงน้อยจะทำตัวยังไงดี.. ม่วงน้อยทำตัวไม่ถูก..
ผมลุกลี้ลุกลนอยู่แบบนั้นโดยไม่รู้จะตอบกอล์ฟฟี่ไปยังไง

“นะ..ยังไม่ต้องเป็นแฟนกับเราก็ได้..แค่รับรู้เฉยๆว่าเราชอบม่วงเกินกว่าเพื่อน.. เปิดโอกาสให้เราได้ดูแล.. ได้ใกล้ชิดกันมากกว่านี้”
นะ..นี่มันยังใกล้ไม่พออีกเหรอกอล์ฟ มึงแทบจะสิงกูอยู่แล้วนะ..ฮือ.. นัท..นัทช่วยม่วงด้วย

“นะ..” กอล์ฟมันยังส่งลูกอ้อนมาเป็นระลอก..

“นะ..” ยังส่งตาหวานมาเป็นระยะ

“นะ..” ยิ้มหล่อของมึงด้วย กูขอเถอะกอล์ฟ..พอแล้ว

“นะครับ..”

ตาย.. ไอ้ม่วงหัวระเบิดเป็นป๊อบคอร์น..

มันดึงมือผมเข้าไปจุ๊บเบาๆ เล่นเอาผมทำตัวไม่ถูก จะหัวเราะกลบเกลื่อนก็ไม่ได้ มันก็ไม่เปิดโอกาสให้ทำแบบนั้นเลยครับ มันไล่นะนะนะอยู่จนไม่มีทางให้แทรกหายใจด้วยซ้ำ

ยิ่งมันโน้มตัวเข้ามาใกล้มากขึ้นมากขึ้นผมยิ่งทำตัวไม่ถูก ได้แต่ต้องรีบพยักหน้าร้องอือออตอบรับไปเพื่อให้มันยอมถอยห่างออกไปเสียที

“เย้..” มันร้องเสียงดังแล้วฉกจูบที่ปากผมไปหนึ่งหน..

กรี๊ดดดด!!!

ยังไงก็โดนอยู่ดี ทำไมกูต้องรีบพยักหน้าด้วยวะ!

“ปล่อยได้แล้ว..” ผมบอกเสียงดุ.. แต่ทำไมฟังแล้วมันเบาหวิวไม่โหดเลยวะ ฮือ.. ไอ้กอล์ฟบ้า

“ขอกอดทีแล้วจะปล่อย..”

ไอ้นี่ได้คืบแล้วจะเอาศอก.. อย่าหวังเลยมึง
ผมยกมือยันหน้ามันไว้ “พอแล้วโว้ย! หยุดเลย อย่าเพิ่มบีทให้หัวใจกู”

ผมดันๆมันให้กลับไปอยู่ฝั่งของตัวเอง พอมันนั่งที่เรียบร้อยผมถึงได้จับเสื้อผ้าหน้าผมให้พร้อมลงจากรถ.. ฮือ เหมือนโดนโรคจิตลวนลาม แม่จ๋าม่วงจะไปทำบุญเก้าวัดล้างอาถรรพ์คนผีทะเล๊
แต๋วไปอี๊ก..

ผมอยากจะตีอกชกหัวตัวเองที่ทำตัวง๊องแง๊ง แต่คิดอีกทีไม่มีใครรู้หรอกว่าผมโวยวายอยู่ในใจแบบนี้น่ะ ..ได้โปรดอย่าไปบอกใครนะ โอเคนะครับ
“กลับบ้านได้แล้วมึงอ่ะ”

ผมบอกแบบนั้นแล้วคว้าที่เปิดประตู กอล์ฟมันก็เขยิบเข้ามาวูบทำให้ผมผวาเฮือก.. อย่านะมึง!
“ฝันดีนะครับ..” มันยิ้มให้แล้วปล่อยผมลงจากรถแต่โดยดี..

ไอ้บ้า ผวาหมด.. สรุปคือมันขยับมานั่งแทนที่ผมนั่นเอง

“พรุ่งนี้เจอกัน..”

ผมพยักหน้าแล้วยืนรอจนรถมันขับออกไป..
นัทจ๋า พรุ่งนี้ม่วงป่วย ลาเรียนได้ไหม..ม่วงไม่ไหวอ่ะนัทจ๋า..ม่วงไม่ไหว..ฮือ
***

[MosKito]

19
 
ม่วงน้อยไม่อยากไปเรียน..ไม่อยากไปๆ
ผมดิ้นปัดๆอยู่บนเตียงทั้งๆที่ไม่มีใครมาปลุกเลย.. ตอนนี้นัทคงไปเปิดร้านเตรียมข้าวของแล้วล่ะครับ และนัทคงรู้ด้วยว่าวันนี้ผมเรียนบ่าย เขาก็เลยปล่อยให้ผมตื่นเอง..แต่ผมก็ไม่อยากตื่นอยู่ดี
เรื่องเมื่อคืนตามไปในฝันด้วยครับ.. มันเป็นฝันที่เหนื่อยมากเลย เพราะผมน่ะต้องวิ่งหนีไอ้กอล์ฟผ่านเขาสามลูก ว่ายน้ำข้ามทะเล ปั่นจักรยานหนีๆ เพื่อจะไม่ให้มันจูบได้.. แต่สุดท้าย..มันมายืนรอยู่ตรงเส้นชัย
ผมนี่ตื่นขึ้นมาเหงื่อแตกซิกเลยล่ะครับ..
เนี่ยๆพาลจะไม่สบาย ไปเรียนไม่ได้แหงๆ
ม่วงน้อยอยากพักผ่อนอยู่บ้านจังเลย ..แต่..คุณไม่สามารถหนีความจริงได้หรอกครับ..ถ้ามีณัฐวีร์เป็นพี่ชายน่ะ เขาก็จะมีสายตาประเภทหนึ่งที่ทำให้คุณยอมจำนน..เดินไปแต่งแตัวและถือกระเป๋าไปโรงเรียนอยู่ดี..
ผมเดินเข้าคณะแบบทำตัวไม่ให้มีพิรุธ ..เจอเข้ากับน้องชง นิว แล้วก็..กอล์ฟ จ่อมอยู่กับโต๊ะหินหน้าคณะ..
พอเห็นหน้ามันปุ๊บผมก็คิดเลยครับ ..กอล์ฟ มึงมาเร็วไปนะ..เมื่อก่อนไม่มาเร็วแบบนี้นี่นา จะมาก็เกือบเข้าเรียนแล้ว..
“ม่วง..” มันร้องทัก..ด้วยรอยยิ้มสว่างสดใส..
โอ้ย ไม่เอาออร่าเดือนนะได้โปรด..
ผมหย่อนตัวลงนั่งตรงที่ว่างฝั่งตรงข้ามมัน “ไง..พวกมึง”
ทักทุกคนครับ ม่วงเป็นเด็กทั่วถึง
“เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอม่วง ตาคล้ำเลย” นิวทักเข้าเป้าเลย.. อ่า จุกอกเลยทีเดียว
“เปล่านะ.. แค่ฝันเยอะไปหน่อย” ฝันซะเหนื่อยอ่ะ ผมเหล่มองไอ้หล่อที่นิ่งๆไม่พูดอะไร แค่มันมองกลับมาก็ทำเอาผมต้องเสตาหลบ.. อย่าให้ม่วงน้อยทนไม่ไหวนะว้อย เดี๋ยวปั๊ดกระโดดกัดคอ..แฮ่!
“แล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง” น้องชงเขาถามผมครับ
“นัทให้กินนมกับกล้วยมาแล้ว นี่ยังไม่หิวเลย”
“ทำไมไม่กินข้าวเช้าล่ะ” กอล์ฟมันออกปากแล้วครับ
“ก็ไม่อยากกิน..ยังไม่หิว..”
“มีครัวซอง..” กอล์ฟยื่นถุงกระดาษลายนางเงือกมาให้ สงสัยว่าครัวซองเนยสดธรรมดาที่มีแยมและเนยจะอยู่ในถุงกระดาษนั่นด้วยแน่ๆ.. ผมเคยได้รับบ่อยๆก่อนหน้านี้.. บางทีกอล์ฟจะซื้อเอามาไว้กินเองบ้าง หรือไม่ก็แบ่งเพื่อนๆคนละชิ้นสองชิ้นกินรองท้องก่อนเข้าเรียน..เมื่อก่อนก็จะรับไว้แบบไม่ตะขิดตะขวงใจ แต่เพราะตอนนี้สถานะของพวกเรามันต่างออกไปผมเลยไม่กล้ายื่นมือไปรับเหมือนเดิม..
ผมรู้ว่ามันออกจะดูแปลกที่ปฏิเสธขนมที่ผมเคยชอบ.. แต่ตอนนี้ยังเขินเกินกว่าจะรับอะไรจากกอล์ฟมันตรงๆครับ
ผมส่ายหน้าแล้วหันไปบอกน้องชง “เราไปห้องน้ำนะ เดี๋ยวเจอกันข้างบน”
พูดจบผมก็ลุกขึ้นไปเลย.. เดินออกจากโต๊ะมาได้แป๊บเดียวแหละครับ เสียงคนวิ่งตามก็ทำให้ผมรีบหันไปมองทันที
“หยุด! หยุดเลย” ผมชี้หน้าไอ้คนวิ่งตาม “เดี๋ยวก็เจ็บขา”
กอล์ฟมันหยุดแล้วครับ.. และเปลี่ยนเป็นเดินกระเผลกมาหาผม “เจ็บจริงๆแหละ แต่กลัวตามม่วงไม่ทัน”
สุดท้ายผมก็ต้องหยุดยืนรอมัน จนมันเดินมาสมทบเราถึงสามารถตีคู่ไปด้วยกันได้
เดินไปกับกอล์ฟฟี่แบบนี้..มีแต่สายตาที่มองมา..
เรื่องเมื่อวานบนเวทีนั่น.. คงทำให้โซเชี่ยลร้อนแรงน่าดู.. ยิ่งน้องผู้หญิงกลุ่มนั้นถ่ายทั้งคลิปทั้งภาพนิ่งเอาไปด้วย..ผมว่าคงเป็นเรื่องใหญ่จนผมไม่กล้าเข้าไปในเฟสเลยล่ะครับ.. โลกเสมือนจริงนั่นผมหนีได้..ไม่ต้องห่วง
โลกจริงที่มีแต่คนมอง..ผมก็โบ้ยให้ไอ้กอล์ฟแล้วกัน..เป็นสายตาที่เขามองกอล์ฟฟี่เท่านั้นไม่ได้มอง ไม่ได้ตีความอะไรเกี่ยวกับผมเลย..
หลายๆครั้งที่มันมีอะไรแก้ไขไม่ได้.. เราก็แค่ต้องปล่อยให้เวลาเป็นตัวจัดการปัญหา.. ป๊าวีมักจะบอกว่า.. ปล่อยให้ไวใจก็สุข.. แต่ณัฐวีร์บอกว่า.. ช่างแม่ง
และ..พี่แมนเขาบอกว่าสองคำนี้เป็นคำเดียวกัน..
“ม่วง..” กอล์ฟมันเรียกแล้วไม่หันมามองหน้า ปล่อยให้ผมแหงนมองหน้าด้านข้างของมัน สีหน้าอมยิ้มของมันนี่น่ายื่นมือไปดีดมากครับ
“เรียกไม..?”
“ก็..ม่วงเขินเราเหรอ?”
ผมทอดฝีเท้าให้ช้าลง เพราะไม่อยากให้กอล์ฟเร่งก้าวมากเกินไป และทำเป็นเมินๆความรู้สึกวูบวาบในอกก่อนจะตอบแบบปากแข็งออกไป “..ก็.. มีหลายอย่างให้ต้องคิด”
“ไม่เห็นต้องคิดมากเลย.. เราแค่อยากให้ม่วงจับตาดูความเป็นเรามากขึ้นเท่านั้นเอง.. นอกนั้นม่วงก็ทำตัวเหมือนเดิม”
ผมระบายลมหายใจออกมาน้อยๆ ก็..การทำตัวเหมือนเดิมนี่แหละที่มันยากที่สุด ใครจะไปกระแซะมันได้เหมือนเดิม ในเมื่อรู้อยู่ว่ามันคิดไม่เหมือนเดิม อีกอย่าง ผมยังแคร์สังคมรอบข้างอยู่ ทั้งครอบครัว ทั้งเพื่อน.. ไหนจะแฟนคลับมันอีกล่ะ.. คือถ้ากอล์ฟมันคบกับคนที่เหมาะสมกับมันก็น่าจะได้รับการสนับสนุนจากมหาชนมากกว่านี่นา
“เหมือนอย่างตอนนี้น่ะ..” กอล์ฟมันพูดเบาๆ “ถ้าเป็นม่วงคนเดิม.. ม่วงก็จะช่วยพยุงเรา.. ไม่ปล่อยให้เราเดินเจ็บขาอยู่คนเดียว”
ผมสะอึกกับคำพูดของมัน.. จริงด้วย.. ไม่ต้องคิดเรื่องเป็นแฟนนำเลยนะ แค่การเป็นเพื่อนกัน ..ถ้ากอล์ฟยังเป็นเพื่อน ผมก็จะดูแลมัน จะคอยพยุงมัน.. ถ้าเราเป็นเพื่อนกัน..ผมจะไม่ปล่อยให้มันเดินคนเดียว
แต่เพราะผมมัวแต่ไปคิดเล็กคิดน้อย คิดโน่นนี่..ผมก็เลยละเลยมัน..
ขนาดผมทำตัวแบบนี้.. กอล์ฟก็ยังเห็นใจผม.. แค่ถามผมว่าเขินเหรอ?.. แทนที่จะงอนว่าผมไม่ดูแลเหมือนเดิม ทำตัวห่างเหิน กอล์ฟยังพยายามประนีประนอม และถนอมความรู้สึกผมอีก..
การแคร์สังคมของผมเป็นเรื่องที่ดี.. แต่สิ่งที่ผมควรให้ความสำคัญมากกว่าคือความรู้สึกของเพื่อนที่ผมคบกันมานานสิ.. ตอนนี้ถ้าผมยังมองว่ามันเป็นเพื่อนสนิท ผมก็ควรจะดูแลมันเหมือนเพื่อนสนิท.. ไม่ใช่ทำให้มันเป็นคนอื่นแบบนี้
ผมคิดอย่างนั้นแล้วก็เงยหน้ามองมัน.. มันเองก็ก้มลงมามองผมเหมือนกัน..
“ขอบคุณนะกอล์ฟ..” ผมพูดด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณที่เตือนสติกู..”
คราวนี้ผมยิ้มกว้างแล้วคว้าแขนมันเอาไว้..
กอล์ฟมันยิ้มรับ “ไป.. เดี๋ยวพาไปห้องน้ำ..”
“ใครต้องพาใครไปวะ..” ผมหัวเราะให้กับความมึนของมัน ไอ้นี่ภาษาไทยบกพร่องตลอดเลย
“เราพาม่วงไปน่ะถูกแล้ว เพราะเราไม่ปวด..” กอล์ฟมันโน้มตัวลงมากระซิบ “เราแค่อยากอยู่ใกล้ๆคนที่เราชอบเท่านั้น”
อื้อหือ… เพิ่งจะคลายความเขินลงมา ไอ้นี่มาทำให้เขินหนักกว่าเดิม..โคตรจะไม่โอเค..
“อยากโดนทิ้งไว้ตรงนี้เหรอกอล์ฟ” ผมหันไปแสยะยิ้มถามมัน มือที่จับอยู่ก็จิกซะมันหน้าเบี้ยวเลย
“กลัวแล้วๆ…”
“อย่ามากลัวแต่ปาก..”
“เปล่านะ.. ใจก็กลัว” ไอ้ตัวดีมันหันมายิ้มกว้างอีก “กลัวม่วงจะไม่รับรัก”
“โอ้ย! อยู่นี่แหละ” ผมปล่อยมือเดินหนีทันที
“เฮ้ย.. ไม่สิ ไม่เอาๆ” กอล์ฟมันคว้าแขนผมไว้ แล้วสุดท้ายผมก็กลายเป็นไม้ค้ำเดินให้มัน โดยการที่มันโอบไหล่ผมไปตลอดทาง
****
ชีวิตการเรียนของพวกเราหลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรนะครับ ได้ A มาบางตัว แล้วก็ได้ B C คละๆกันไป มี D โผล่มานิดหน่อยให้พอโดนเหล่.. สบ๊าย
พอปิดเทอม กอล์ฟมันก็ต้องกลับไปหาแม่ที่ลอนดอนสองอาทิตย์ เอาสังขารไปให้แม่ดูว่าตัวเองไถถนนมาหนักแค่ไหน โดยวันไปวันกลับก็อ้อนให้ผมไปรับไปส่งอีก ทำตัวเป็นเด็กๆเลย
ชีวิตรักวัยเรียนของผมก็ไม่มีอะไรมาก คือไม่มีอะไรเลยครับ พวกเราทำตัวเหมือนเดิมกันทุกอย่าง ตัวติดกัน คุยกันทุกวัน นอกจากการหยอดของไอ้กอล์ฟแล้ว ไม่มีอะไรให้หวาดเสียวประเภทถึงเนื้อถึงตัว จูบแลกลิ้นกันเลย
จนกระทั่งเมื่อเปิดเทอมใหม่… หัวใจมันก็จะต้องว้าวุ่นบ้างเป็นธรรมดา
“ห้ะ?.. กูเนี่ยนะ?”
“ใช่..มึงนั่นแหละเพื่อนรัก”
ผมกำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับเพื่อนคนหนึ่งครับ.. และก็กำลังงงกับมันมากที่มันมาขอให้ผมช่วยงานมันอย่างนึง ซึ่งถ้าฟังจากเสียงก็คงจะพอรู้ใช่ไหมครับว่าผมโคตรจะไม่มั่นใจว่าผมทำงานนั้นได้
“น่านะ.. เห็นก็แต่มึงนี่แหละม่วง ช่วยกูหน่อย โอเคนะ..เดี๋ยวกูให้ทีมงานติดต่อไป”
“คอง..ไอ้คอง เฮ้ย..”
ผมเรียกแต่มันไม่ฟังผมแล้ว ได้แต่ปล่อยให้ใครก็ไม่รู้มาด่าผมตุ๊ดตุ๊ดตุ๊ด..
เรื่องมันเป็นอย่างนี้ครับ.. คองเนี่ย..มันเป็นเพื่อนผมมาตั้งแต่ม.3 มันเป็นดาราเด็กที่ถูกจับยัดเข้ามาเรียนที่โรงเรียนเก่าผมด้วยยอดบริจาคสูงปรี๊ด ทำให้มันสามารถโอนเข้ามาเรียนได้ตอนกลางเทอม
แต่เพราะด้วยความที่มันเป็นดารา มันก็เลยไม่ค่อยอยู่เรียน.. ดังนั้นก็เป็นหน้าที่เพื่อนที่ดีอย่างผมที่จะต้องติวให้มัน สอนการบ้านมัน (โดยการให้ลอก) และช่วยมันทำรายงาน (กรณีที่เป็นรายงานคู่..ผมก็จะอยู่สองกลุ่มเลย ผมกับน้องชงหนึ่งกลุ่ม แล้วก็ผมกับคู่ทำรายงานของไอ้คอง แทบจะอยากแยกร่างเลยครับ) พวกเราน่ะอยู่ด้วยกันจนจบม.ปลาย ไอ้คองก็ไปเรียนมอเอกชนที่ได้ข่าวว่าคณะนิเทศฯนั้นจบง่ายยิ่งกว่ากินกล้วย เรียนมั่งไม่เรียนมั่งก็ไม่เป็นไร แค่มีงานในวงการบันเทิงมาแสดงเท่านั้นก็จะได้วุฒิการศึกษาไปประดับบ้านแล้ว (ผมว่าเขาอยากให้มีดาราไปเรียนมากกว่าจะได้ดึงเด็ก)
ตอนม.ปลายนี่ออกจะยากหน่อย เพราะการเรียนมันค่อนข้างมีรายละเอียดเพิ่มขึ้นมาก.. แต่พวกเราก็ผ่านกันมาได้นะครับ ผ่านกันมาแบบได้คะแนนไม่ขี้เหร่ด้วย ต้องบอกว่าคองมันเป็นพวกรักเรียนจริงๆ ขยันทำงานด้วยแล้วการเรียนมันก็ไม่เสีย โชคดีที่มีเพื่อนหล่อและแสนดีแบบพี่ม่วง ไม่งั้นก็จะได้ความรู้ขาดๆหายๆไปแน่นอน
คราวนี้ เพราะมันซาบซึ้งตรึงใจกับการช่วยเหลือของผม มันก็เลยวิ่งมาให้ผมช่วยเป็นประจำ อย่างเช่นตอนนี้ที่มันจะต้องถ่ายรายการชื่อโรงเรียนของหนู มันก็เลือกให้รายการมาพาผมไปเซอร์ไพรส์มันกลางรายการ และเผานั่งยางมันในเรื่องที่รายการเตรียมไว้ให้แล้ว
ใช่ครับ..คุณอ่านไม่ผิด เซอร์ไพรส์มัน โดยให้มันโทรมาบอกผมนี่แหละ แถมเรื่องที่ทางรายการเตรียมไว้ให้ก็ไม่เป็นเรื่องจริงอีกต่างหาก เอ้อ จะว่าไม่จริงก็ไม่ใช่ คือ จริงครึ่งไม่จริงครึ่ง เดี๋ยวไม่สมเหตุสมผล แล้วผมก็ต้องเนียนไปกับมันด้วยนะ เพราะทีมงานโทรมาเตี๊ยมวันเรียบร้อยนัดแนะเสร็จพร้อมให้ค่าขนมด้วย…
ก็นั่นแหละครับ.. มีค่าขนมให้ทำอะไรม่วงก็ยอม
แต่เหมือนบางคนจะไม่ยอมไปกับผมด้วย..
“ว่าไงนะ?”
ก๊อบแก๊บมันทำเสียงสูงตอนที่ผมบอกว่าพรุ่งนี้อาจจะโดดเรียนเพื่อไปถ่ายทำรายการ เรานั่งกันอยู่มุมหนึ่งของสวนพักผ่อนแห่งใหม่ของมอ โดยมีถุงขนมและน้ำเป็นเหยื่อล่อม่วงน้อยให้เดินตามกอล์ฟฟี่มาต้อยๆ
กรุณาอย่าเรียกว่าเห็นแก่กิน..ให้เรียกว่ารู้จักบริหารเงินในกระเป๋าจะเหมาะสมกว่า
“ทำไมไม่เห็นรู้เรื่องมาก่อนเลย”
ผมเคี้ยวขนมหยับๆ กลืนเอื้อกแล้วบอกมันว่า “ก็ลืมอ่า เขาบอกมาเกือบเดือนแล้ว เมื่อวานทีมงานก็เพิ่งโทรมาคอนเฟิร์มอีกที แล้วก็นัดเวลากัน”
มันทำหน้ายุ่ง.. “ไปรู้จักกับเขาได้ไง”
“ก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เรียนม.ต้น” ตอบเสร็จก็ส่งขนมเข้าปากเคี้ยวต่อ ไม่มีการรักษาภาพใดๆในช่วงแห่งการจีบกันแบบนี้.. เพราะมันเห็นภาพแย่ๆผมมามากกว่านี้แล้ว
“ทำไมไม่เห็นเคยเล่าให้ฟังเลย”
“เล่าแล้ว..คนนี้ไง คิงคองน่ะ แค่ชื่อในวงการเขาใช้ชื่อคองเกรท”
กอล์ฟมันนิ่งไปนิดนึงแล้วก็พยักหน้า “อ้อ..”
“จำได้แล้วใช่มั้ย..”
“อื้อ..แล้วนี่ต้องไปทำอะไรบ้าง”
“รายการเขาให้แต่งชุดม.ปลายไปเซอร์ไพรส์ แล้วก็ไปเผาไอ้คองออกอากาศอะไรแบบนั้นน่ะ แล้วก็มีเล่นเกมกันตอนท้าย”
“ใส่ชุดม.ปลาย?”
“อื้อ.. เขาจะเตรียมชุดมาให้แหละ แต่ชุดเก่ายังอยู่เลย ก็เดี๋ยวว่าจะใส่ชุดเดิมมา”
“อ้อ..แล้วเล่นเกมอะไรกัน?”
“ไม่รู้สิ ไม่ได้ถามอ่ะ เท่าที่เคยดูรายการนี้ก็ให้เปิดแผ่นป้าย.. ต่อกล่อง ง่ายๆอ่ะ”
“ไม่ถึงเนื้อถึงตัวก็โอเค”
“ไม่ๆ” ผมโบกมือไปมา “ไม่เจ็บตัวอะไรหรอก..”
กอล์ฟมันภาษาไทยไม่ค่อยดีอย่าไปถือสามันเลยครับ ..ผมพูดจบก็หันไปมองหน้ามัน ..อ้าวไอ้นี่..ดูมันทำถลึงตาใส่ผม..
“เราไปด้วยได้ไหม?”
“ไม่แน่ใจ.. คือเราไม่รู้ว่าเขาให้คนนอกไปดูได้ไหม”
“งั้นเราแค่ไปส่งก็ได้”
“เอ้ย แค่นี้เอง ไม่ต้องไปส่งหรอก” ผมชี้นิ้วไปที่หน้ามอ..เผื่อมันจะลืมว่าโรงเรียนเก่าของผมห่างไปไม่ถึงห้าร้อยเมตร
พอพูดจบผมเห็นมันหน้าจ๋อยๆ เลยเอ่ยแซวไปหน่อยกะให้บรรยากาศดีขึ้น “แต่ถ้าอยากไปดูดาราก็บอกได้ ฮ่าฮ่า”
“ม่วง..” กอล์ฟมันยื่นหน้าเข้ามายิ้มให้ ก่อนจะแย่งถุงขนมไปจากมือ
“เฮ้ย..” ผมร้องแล้วทำท่าจะคว้า..
แต่ไม่ทันมันครับ มันคว้าผมไว้ก่อนแล้ว..คว้าแล้วดึงไว้ทั้งตัวเลย อกมึงจะแข็งไปไหนเนี่ยกอล์ฟ
“เผื่อจะลืม..” กอล์ฟมันกระชับมือแน่น
“อะ..อะไร?”
“เราแค่จะย้ำให้ม่วงรู้ไว้ว่า..เราจีบม่วงอยู่”
ผมนี่ปรี๊ดเลยครับ..หน้าร้อนปรี๊ด “อะ..เออ ก็รู้แล้ว”
“และการที่เราต้องการไปส่งม่วง..ก็เพราะเราอยากอยู่ใกล้ๆคนที่เราชอบ” กอล์ฟมันพูดแล้วยิ้มหวานหยด “เราไม่ได้อยากดูดารา..เราแค่อยากดูม่วง”
“จะ..ดูทำไมเล่า ก็เห็นทุกวัน..” ผมอุบอิบ
“แต่ม่วงในชุดม.ปลายเรายังไม่เคยเห็น..”
“มันก็เหมือนชุดประถมนั่นแหละ”
“ถึงเหมือน..เราก็อยากเห็น..” กอล์ฟมันบอกแบบนั้น แล้วก้มหน้าลงมาหา “ได้ไหมม่วง..”
มันก้มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทำให้ผมเอียงตัวหนี.. แต่ก็ไปไม่ไกลหรอกครับ โดนแขนแข็งๆของมันล็อคไว้แบบนี้หนีไม่เคยรอดอ่ะ..
ไม่อยากจะยอมรับนะครับ..แต่แรงผมสู้มันไม่ได้จริงๆ
“โอ๊ย! แค่ไปส่งไม่เป็นไรเลย..แต่ตอนนี้ปล่อยกูเถอะกอล์ฟ..” ผมร้องประท้วงมัน โปรดปล่อยกูตอนนี้ดีกว่าให้ม่วงน้อยกริ้วแล้วกระโดดกัดคอนะมึง แฮ่ๆ
“จะปล่อยก็ไม่มีปัญหา.. แต่สัญญาแล้วนะว่าจะให้ไปด้วยน่ะ” มันมีย้ำ
“สัญญาๆ” ผมพยักหน้าหงึกๆ..
“ขอบใจ..” มันบอกด้วยใบหน้ารื่นรมย์ที่ยื่นเข้ามาใกล้เรื่อยๆ.. อ้าว ไอ้นี่..ทำไมไม่หยุดวะ ได้อย่างต้องการแล้วนี่นา..เฮ้ย
..เฮ้ย!!
ม่วงน้อยโดนลวนลาม ตำรวจ..ตำรวจคร้าบบบบบ
ชะ..ช่วย..
ช่วย..
..ไม่ทัน..แหล่ว.. อ๋อยยยยย
ไอ้กอล์ฟ..ไอ้บ้า แก้มม่วงจ๋าช้ำหมดแล้ว..ฮืออออ
*****

[B52]

ขี้โวยวายนะม่วง ไม่รู้หรือว่าคนหึงมันหึงได้ทุกเรื่อง

[Mod40]

 

[MosKito]

20
 
วันรุ่งขึ้น ผมเอาชุดนักเรียนเก่าพับลงกระเป๋าเป้แล้วออกจากบ้านมาแต่เช้า ทางทีมงานนัดผมไว้ตอนเก้าโมง เพื่อแต่งหน้าทำผมครับเผื่อต้องรองพื้นโบ้ะหน้าก็จะได้มีเวลาหน่อย เห็นว่าอยากถ่ายทำตอนสักสิบโมงเพราะอยากได้บรรยากาศที่ยังมีนักเรียนวิ่งเล่นไปมา บ่ายๆก็คงถ่ายทำกันเรียบร้อย

ตอนที่ไปถึงสถานีรถไฟฟ้า กอล์ฟก็ส่งข้อความเข้ามา

“ถึงไหนแล้ว”

แต่ด้วยความที่รถไฟฟ้าตอนเช้าๆ คนเบียดกันเป็นปลากระป๋องแทบจะไม่มีที่เหยียบขา ผมเลยไม่สามารถตอบข้อความนั้นได้ แค่อ่านอย่างเดียวแล้วรีบเก็บเข้ากระเป๋ากางเกงไป

ปรากฎว่า..แค่สถานีเดียวผ่านไปเท่านั้นล่ะครับ.. ข้อความใหม่ก็มา

“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมอ่านแล้วไม่ตอบ”

โชคยังดีหน่อยที่ทองหล่อกับอโศกห่างกันไม่มาก พอหลุดออกจากขบวนมาได้ก็เลยได้รับสายกอล์ฟพอดี

“เป็นอะไรหรือเปล่าม่วง”

งุ้ย..ได้รับความใส่ใจมาตั้งแต่ประโยคแรกเลย.. ผมแอบยิ้มนิดนึงแล้วตอบไป “เปล่าครับ คนบนรถแน่นมาก ตอบไม่ได้เดี๋ยวโทรศัพท์ไปจิ้มหลังชาวบ้านเขา”

“แล้วไป..” กอล์ฟทำเสียงโล่งอก “นี่ถึงไหนแล้วล่ะ”

“กำลังเดินไปขึ้นวิน”

“ก็ใกล้ถึงแล้วสิ”

“อื้อ..”

“งั้นจะเข้ามาคณะก่อนหรือจะไปเลย?”

“อืม..” ผมลังเลนิดหน่อย ตอนแรกก็อยากไปเลย แต่ดูเวลาแล้วมันยังไม่ถึงเวลาที่นัดน่ะครับ

“ถ้าเข้ามาหน้าคณะจะได้ไปด้วยกัน..” กอล์ฟทิ้งจังหวะช่วงนึงแล้วบอกต่อ “จะได้มาหาอะไรรองท้องก่อน เราเตรียมไว้ให้แล้ว เช้าๆแบบนี้ยังไม่ได้กินอะไรใช่ไหม?”

“ก็ยัง..” ผมตอบไปก็รู้สึกหน้าร้อนไปด้วย

กอล์ฟมันก็เตรียมขนมนมเนยให้ทุกวันแหละ แต่ไม่รู้สิครับ ผมคิดว่ามันก็หลายเดือนแล้วที่กอล์ฟเตรียมไว้ให้แบบนี้.. และน่าจะดีถ้าเตรียมไว้ให้เรื่อยๆ เตรียมให้ตลอดไป

“งั้นเข้ามาก่อนเนอะ..”

เสียงถามนั้นทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง.. แล้วยิ่งหน้าร้อนเมื่อรับรู้ได้ว่าผมกำลังใช้คำว่าตลอดไปอยู่ด้วย

“อื้ม รอแป๊บนึง”

ผมตอบรับแล้วรีบซ้อนวินเข้าไปที่มอ พอเข้าไปถึงหน้าคณะตรงบริเวณประจำของพวกเรา กอล์ฟมันก็โบกมือให้..ผมโบกมือกลับแล้วทำเมินๆสายตาล้อเลียนของคนหมู่มากเพื่อเดินตรงไปหามัน

ตั้งแต่วันประกวดที่ไอ้กอล์ฟมันร้องเพลงไปหันมองผมไป.. ใครๆก็ต่างจับตามองความสัมพันธ์ระหว่างผมกับมัน เห็นป๋องเล่าว่าในเน็ทมีคนเชียร์ผมอย่างออกนอกหน้า และมีทั้งคนด่าว่าไม่เหมาะสมกันบ้างล่ะ ไม่น่าเป็นผู้ชายบ้างล่ะ

แต่ผมกลับไม่เคยเจอการกระทำแย่ๆจากคนรอบข้างเลย.. มีแค่สายตาที่คอยมองมาให้รู้สึกเขินนิดหน่อยเท่านั้น.. อย่างว่าล่ะครับ นี่มันปี 2030 แล้วนา โลกมันไปถึงไหนกันแล้ว คนรักเพศเดียวกันก็มีสิทธิ์จะเปิดใจกับสาธารณชนแล้วล่ะ

ผมกับกอล์ฟนั่งกินครัวซองและกาแฟด้วยกัน วันนี้มันเอาครัวซองอัลมอนด์มาให้ลองชิม หวานหอมดีครับ ติดใจจนแทบจะดูดนิ้วเลยล่ะ ถ้าไม่เขินสายตาคนอื่นม่วงคงซัดไอ้ที่อยู่ในมือกอล์ฟไปด้วยแล้ว

พอจบอาหารเช้า พวกเราก็เดินไปที่โรงเรียน.. วันนี้เรามีเรียนกันตอน 11 โมงเช้า กอล์ฟเลยตกลงว่าถ้าทีมงานไม่ให้เข้าไปดู ก็จะไปอยู่เป็นเพื่อนแป๊บนึงแล้วกลับมาเรียน แต่ถ้าให้เข้าไปดูด้วย กอล์ฟจะโดดเป็นเพื่อนผม ให้น้องชงช่วยเช็กชื่อให้ เพราะคาบนี้เรียนกันแบบสบายๆ อาจารย์ไม่ค่อยเรียกชื่อ

ตอนที่เราไปถึงโรงเรียน ทีมงานก็รอรับเราที่หน้าโรงเรียนอยู่แล้ว พอเดินเข้าไปด้านในเราจึงถูกพาตัวไปแนะนำกับโปรดิวเซอร์

“สวัสดีครับพี่..” ผมกับกอล์ฟยกมือไหว้พี่เขาพร้อมกัน.. ทางนั้นรับไหว้นะครับ แต่ตานี่มองกอล์ฟฟี่ซะแบบ..กินได้กินไปแล้ว

“น้องกอล์ฟมาด้วยเหรอ..” เสียงทักดี๊ด๊าขนาดนี้ทำเอาผมขมวดคิ้ว..

“พี่รู้จักกอล์ฟด้วยเหรอครับ” แล้วก็เลยหลุดปากถามออกไปอย่างสงสัย

“โอ๊ย..ในเพจออกจะดังค่ะ” พี่สาว (?) ตอบพร้อมกับกระดิกปลายหนวดส่งมา

“ขอบคุณครับ..งั้นวันนี้ผมขออยู่ดูถ่ายทำรายการด้วยได้ไหม?”

ทันทีเลยนะมึง..ผมหันขวับไปมอง..

“อ๋อได้สิคะ..มาเลยๆ พี่ชื่อเจนะคะน้องกอล์ฟ..” ว่าแล้วพี่เขาก็เดินเข้ามาควงแขนไอ้กอล์ฟพาไปนั่งด้วยกันเลย..

เดี๋ยวนะ.. ได้ข่าวว่าผมต่างหากที่ต้องเป็นคนมาร่วมรายการเป็นแขกเซอร์ไพรส์ไอ้คองมันน่ะ.. ไหงกลายเป็นกอล์ฟฟี่ที่ได้รับการดูแลล่ะครับพี่เจครับ.. ผมนึกในใจอย่างขำๆแล้วเดินตามสองคนนั้นไป

“เดี๋ยวน้องม่วงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ แล้วออกมาเจอกันตรงนี้นะ ..ส่วนคนนี้..เดี๋ยวพี่ดูแลให้ก่อน.. มาค่ะ..น้องกอล์ฟมาทางนี้เลย”

ทีมงานเกือบสิบชีวิตหันมามองโปรดิวเซอร์รายการที่ลากก๊อบแก๊บไปนั่งข้างๆมอนิเตอร์ด้วย โดยปล่อยแขกรับเชิญพิเศษสุดอย่างผมให้ยืนเคว้งคว้าง.. เออ ใช่สิ นี่โรงเรียนเก่าผม..ผมรู้ดีว่าห้องน้ำอยู่ตรงไหน..และใช่ครับ..ผมไปเองได้

ม่วงน้อยเดินออกมาพร้อมกับแอบขำคำพูดแว่วๆที่พี่เจพูดกับกอล์ฟ “มาเป็นดาราไหมคะ”

ก็งานดีพิมพ์นิยมลูกครึ่งลูกค่อนแบบกอล์ฟฟี่ ใครเห็นก็คงอยากชวนเข้าวงการกันทั้งนั้นล่ะครับ.. ผมเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าจับชุดหันซ้ายหันขวาอย่างไม่มั่นใจ ไม่รู้ว่ากางเกงจะสั้นไปหรือเปล่าเพราะผมสูงขึ้นมาเซ็นนึง ..ว่าไปนั่น.. หันจนพอใจผมก็ขุดเอารองเท้าผ้าใบคู่เก่งออกมาใส่ แล้วก็พร้อมออกไปลุยแล้วล่ะครับ
****

ในขณะที่ผมพร้อมลุยเต็มที่..แต่คองกี้ตัวดีมันเพิ่งตื่น

ทีมงานบอกว่าผู้จัดการคองโทรมาว่าจะขอมาเลทประมาณครึ่งชั่วโมงเพราะคองมันเจ็ทแล็ก มีอาการบ้านเอียง เพราะเพิ่งกลับมาจากโชว์ตัวที่อเมริกา ลงเครื่องเมื่อคืนนี้เอง

โอเค..เข้าใจได้

พวกเราก็เลยนั่งรอดาราใหญ่ไปถึงเที่ยง.. กว่าพ่อคุณจะเสด็จมา.. เฮลโหลวคองกี้.. นัดกันตอนเก้าโมงเช้าครับเพื่อน.. เล่นเอากอล์ฟขมวดคิ้วเลยล่ะครับ

“ขอโทษครับ ขอโทษน้า ขอโทษด้วยนะครับนะ” คองกับผู้จัดการเดินไหว้มาตั้งแต่หน้าประตู ซึ่งหลายๆคนก็รับไหว้มันเหมือนจะให้อภัยน่ะนะครับ เรื่องแบบนี้พวกเขาคงเจอกันบ่อยๆจนเคยชิน ในวงการบันเทิงก็คงน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่าแบบนี้กันนั่นแหละ

“ไม่เป็นไรๆ คองไปแต่งตัวก่อนเถอะเดี๋ยวจะได้ถ่ายกันเลย เฮ้ย อีก 15 นาที รีบหน่อย” ผู้กำกับร่างอวบตะโกนบอกทีมงานที่เหมือนเตรียมทุกอย่างพร้อมมานานแล้ว แค่รอคิงคองนี่แหละ

“ม่วงหิวข้าวไหม เดี๋ยวเราไปหยิบมาให้” กอล์ฟทำท่าลุกจะไปหยิบข้าวกล่องของกองถ่ายมาให้ ผมก็เลยลุกตามไปด้วย ตอนเดินไปกับมันก็แอบๆเหล่มันนิดนึงเหมือนกัน

“เบื่อหรือเปล่า? กลับเข้ามอไปก่อนก็ได้นะ”

“ไม่เป็นไร.. ถ้าเราไม่อยู่เป็นเพื่อนม่วง ม่วงก็คงเบื่อแย่..” กอล์ฟตอบแล้วหันมายิ้มให้

จริงของมันครับ นั่งนิ่งๆมาเกือบสามชั่วโมง ดีว่ากอล์ฟอยู่ก็คุยนั่นนี่กันไป แข่งเกมกันไป ไม่งั้นผมคงน้ำลายบูดอยู่คนเดียว

“ขอบใจนะ..” ผมหันไปยิ้มให้

“เปลี่ยนคำขอบใจเป็นจุ๊บสักทีก็จะขอบคุณมาก..” กอล์ฟกระซิบตอบกลับมา

“หื้ม.. อะไรนะไม่ได้ยิน”

ทางที่ดีที่สุดของผมตอนนี้ก็คือเฉไฉครับ ..เฉไฉ

“จะให้พูดอีกที หรือจะให้ทำเลยดีล่ะม่วง?”

ผมหันขวับไปแยกเขี้ยว.. ไอ้กอล์ฟนี่ชักจะเอาใหญ่ ทำบ่อยๆได้ก็ชักจะได้ใจเกินไปละ..

“ม่วงน่ารักว่ะ..ฮ่าฮ่า..” ไอ้ตัวดีมันส่งเสียงหัวเราะแล้วโน้มตัวลงมากระซิบ “ไว้อยู่กันลำพังแล้วค่อยทำ..เนอะ”

“.......”

ไร้วาจาให้กับความหน้าด้านหน้าหนาของมัน.. ผมก้าวเร็วๆไปที่โต๊ะวางกล่องอาหาร รับรู้ได้ถึงการเดินตามมาระยะประชิดของไอ้กอล์ฟ.. และพอผมหยุดมันก็หยุดโดยการเอาไหล่มาเกยไหล่ผม ทำตัวใกล้ชิดดารานะมึงอ่ะ

ผมคว้ากล่องข้าวแล้วเดินหนีออกมา หางตาก็เห็นอะไรไหวๆ แล้วตัวทั้งตัวก็ถูกรวบเข้าไปในอ้อมกอดของใครบางคน..ที่ไม่ได้ใช้น้ำหอมกลิ่นอาร์มานี่โค้ด

“ม่วง!! คิดถึงจัง!”

ไอ้ตัวโตมันกอดผมเต็มรัก..สมกับที่เรียกมันว่าคิงคองนั่นแหละครับ

ผมตบหลังมันเบาๆก่อนบอก “เออ คิดถึงเหมือนกัน หายไปหลายเดือนไม่ได้คุยกันเลย.. เห็นแต่ข่าวว่าไปโน่นไปนี่.. ไงล่ะไปรับงานที่อเมริกา”

“ก็สนุกดี.. ทางโน้นคนไทยเยอะดีนะ..แต่เหนื่อยน่าดูเลย นี่ก็เพิ่งกลับมา”

“เออๆ ไปทำงานก็ต้องเหนื่อยหน่อยแหละ.. สู้ๆนะ” ผมตบไหล่ตบหลังมันให้กำลังใจ

“ม่วง...” เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ผมรู้สึกตัว..

คองยอมปล่อยผมออกจากอกของมัน ผมก็เลยได้โอกาสแนะนำตัวไอ้กอล์ฟฟี่ที่ก้าวเข้ามายืนประชิดตัว

“กอล์ฟ..นี่คองเพื่อนเราที่จะมาอัดรายการกันวันนี้นะ..” จริงๆไม่แนะนำก็คงรู้จักกันอยู่แหละครับ.. แต่เพื่อมารยาทที่ดี แนะนำหน่อยแหละเนอะ

กอล์ฟมันยิ้มส่งไปให้ดารา ส่วนดาราก็หน้าตารับแขกอยู่แล้วน่ะครับ

“ส่วนนี่กอล์ฟ..เพื่อนเราสมัยประถมที่ไปเรียนอังกฤษ เพิ่งกลับมาเรียนไทยได้ไม่ถึงปีเลย”

คองยิ้มหวานส่งมือมาให้ก่อนแล้ว “สวัสดีๆ เราเพื่อนสนิทม่วงนะ”

กอล์ฟมันหลุบตาลงมองมือแล้วยิ้มบางๆก่อนยื่นไปจับ.. “ดีครับ.. เราน่าจะสนิทกับม่วงมานานกว่า”

“อะ...อะ” คองทำท่าจะดึงมือออก แต่กอล์ฟมันไม่ยอมปล่อย ดึงไปดึงมาสุดท้ายก็หลุด “อ้อเหรอ..”

ผมมองไอ้คองมันสะบัดมือไปมาแล้วยิ้มเหี้ยมๆส่งมาให้กอล์ฟ.. ทางฝั่งนี้มันก็ไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรหรอกครับ ยืนกระดิกขายิกๆ กอดอกมองรอยยิ้มเหี้ยมๆของคองด้วยรอยยิ้มอบอุ่นของมัน เวลาคนหล่อกับคนหล่ออยู่ด้วยกัน..มันก็ดูดีอีกแบบนะครับ

“ไปกินข้าวกันเถอะม่วง” คองบอกแล้วเกาะไหล่ผมเดินมาด้วยกัน

อันนี้ไม่มีขัดอยู่แล้วครับ ..หลังจากนั่งกินข้าวไปคุยถึงเรื่องที่คองทำงานกันไป ทางผู้กำกับก็เริ่มให้ถ่ายทำ พี่เจที่เป็นโปรดิวเซอร์พ่วงสถานะผู้ช่วยผู้กำกับเลยพาตัวคองออกไปถ่ายด้านนอกสถานที่กันก่อน ส่วนพวกผมก็นั่งรอด้วยกันอยู่ด้านใน กับผู้จัดการคอง และทีมงานอีกบางส่วน

“สนิทกันมากเลยเหรอ..”

คนที่นั่งเงียบมาตั้งนานเอ่ยถาม ทำให้ผมหันไปมองหน้ามัน “ก็สนิทนะ เมื่อก่อนคุยกันทุกวันเพราะคองต้องถามเรื่องเรียนกับพวกเราน่ะ”

“อ้อ..” กอล์ฟพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะหันไปนั่งนิ่งๆมองเด็กนักเรียนที่วิ่งเล่นอยู่รอบๆไม่ได้คุยกับผมอีก

จนกระทั่ง..ความเงียบปกคลุมเราสองคนอยู่ชั่วครู่.. ผมก็เลยสะกิดแขนมันนิดนึง “กอล์ฟ..แต่เราสนิทกับกอล์ฟมากกว่าคองนะ”

ไอ้หล่อมันก้มหน้าแอบอมยิ้มนิดหน่อยก่อนร้อง “อื้ม..” ออกมา

เราสองคนปล่อยให้บรรยากาศหวานๆอวลอยู่รอบกายชั่วครู่ นั่งด้วยกันนิ่งๆ มีแค่ไหล่ผมที่แตะอยู่แถวต้นแขนกอล์ฟ โดยที่เราไม่ได้พูดอะไรกันเลย

“ขอโทษนะคะ..” เสียงนั่นทำให้พวกผมสองคนเงยหน้าขึ้นมอง.. ผู้จัดการคองครับ ยืนยิ้มสวยให้พวกเราเลยทีเดียว “น้องคนนี้พี่ไม่เคยเห็นเลย ม่วงแนะนำหน่อยสิคะ”

พี่หวานเจี๊ยบเขาสนิทกับพวกผมพอควรครับ เพราะบางทีคองมันก็ให้พี่เขาโทรมาบอกคิวกับพวกผมเพื่อสะดวกในเรื่องเรียนด้วย

“นี่เพื่อนผมครับ..ชื่อกอล์ฟ เป็นเดือนคณะด้วย” ผมอวดผู้ เอ้ย อวดเพื่อนให้พี่หวานเจี๊ยบฟัง

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะกอล์ฟ..” พี่เขารับไหว้ไอ้กอล์ฟ แล้วทรุดตัวนั่งที่เก้าอี้ตัวว่างพร้อมเข้าจุดประสงค์ทันทีเลย “พี่ว่ากอล์ฟมีอะไรน่าสนใจมากเลย.. อยากร่วมงานด้วยกันไหมคะ.. พี่กำลังมองหาน้องใหม่เข้าทีมอยู่พอดี เผื่อกอล์ฟจะได้มีประสบการณ์ใหม่ๆด้วย”

มาถึงตรงประเด็นมากครับพี่.. แต่ถ้าให้เดาผมว่าไอ้กอล์ฟไม่ตอบรับชัวร์ ขนาดให้ประกวดเดือนมันยังทำหน้ามึนใส่ทีมงานตั้งนานกว่าจะยอมรับปาก

แล้วก็จริงอย่างที่ผมเดา กอล์ฟหันมองหน้าผมแล้วพูด “ผม..อยากให้ความสำคัญกับบางเรื่องก่อนครับ” พูดจบมันก็มองไปทางพี่เขา “ตอนนี้เลยอยากสนใจแค่เรื่องนั้น ยังไม่อยากหาประสบการณ์ใหม่อะไร”

“เหรอ..เสียดายจังเลย..” พี่หวานเจี๊ยบทำหน้าม่อย แต่มีหรือจะยอมง่ายๆ “งั้นแบบนี้ได้ไหมคะ คือถ้าพี่มีงานรีวิวง่ายๆ อย่างเช่นอัพรูปสินค้าลงไอจี ลงข้อความที่พี่เตรียมให้นิดหน่อย ได้ตังค์ไปกินหนมเล่นๆ สักหมื่นสองหมื่น แล้วพี่อยากจะติดต่อกอล์ฟให้ช่วยพี่หน่อย กอล์ฟจะโอเคไหมคะ”

“ถ้าไม่กระทบการเรียน..ผมก็ไม่มีปัญหาครับ”

กอล์ฟตอบแบบง่ายๆ ทำให้พี่หวานเจี๊ยบเขายิ้มกว้างออกมา พวกเราคุยกันเรื่องรายละเอียดงานจนกระทั่งกลุ่มที่ไปถ่ายข้างนอกกลับเข้ามา

“ร้อนมากเลย..” คองบ่นอุบอิบแล้วรับน้ำดื่มจากทีมงาน เสร็จแล้วถึงหย่อนตัวลงนั่งตรงข้างๆผม “ขอทิชชู่หน่อยนะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็เอี้ยวผ่านหน้าผมไปหยิบทิชชู่ที่กองอยู่ใกล้ๆชนิดเฉียดผ่านไปจนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ และผมต้องผงะถอยเพราะกลัวจะชนกันเข้า

คองมันหันมาแยกเขี้ยวยิ้มให้ผมแล้วเอาทิชชู่ไปซับเหงื่อ นั่งไขว่ห้างกระดิกเท้ายิกๆ

เอาจริงๆนะครับ.. ถึงสายตาผมจะไม่ได้มองกอล์ฟอยู่ก็ตาม แต่ผมสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตยังไงไม่รู้สิ..

คุณเองก็สัมผัสได้เหมือนผมใช่ไหมล่ะ…

“เดี๋ยวพักเหนื่อยกันเรียบร้อยแล้วจะถ่ายทำต่อเลยนะ จะได้ทันก่อนโรงเรียนเลิก ไม่งั้นเดี๋ยวเด็กนักเรียนเลิกเรียนมาแล้วจะยิ่งยุ่ง” พี่ผู้กำกับตะโกนบอกทีมงานทำเอาทุกคนเร่งมือขึ้น แล้วช่วยให้ผมหลุดจากกระไอเย็นๆที่เยือกอยู่ที่สันหลังนี่ไปได้

คองถูกเรียกไปเตรียมตัวก่อน เทคนี้ผมกับอีกสองคนที่ทีมงานเตรียมไว้ให้เป็นเพื่อนสนิทคองต้องเข้าไปในการถ่ายทำเป็นเชิงว่าให้มาเซอร์ไพรส์คองครับ ได้ข่าวแว่วๆว่าสองคนนี้จะถูกทางค่ายดันให้เป็นดาราหน้าใหม่ ก็เลยจับยัดให้มาเป็นเพื่อนสนิทคองซะ จะได้โพรไฟล์ดีๆหน่อย

เราถูกเตี๊ยมคิวกันอย่างดี ของผมก็ไม่มีอะไรมาก เข้าไปนั่งริมๆขอบ เออออกับพิธีกร และดาราหน้าใหม่เท่านั้นเอง ไม่ยาก (แล้วก็ไม่รู้จะเอาผมมาทำไมนะครับ.. หรือมาให้ครบสี่คนเก้าอี้จะได้ไม่ว่างมั้ง)

การถ่ายทำในเทคนี้ผ่านไปด้วยดีเพราะส่วนใหญ่เป็นการพูดคุยและเผาคองจากสองคนนั้น ซึ่งก็รู้คิวดีอยู่แล้ว ไม่ลำบากมาก เราพักเตรียมอุปกรณ์สำหรับเทคต่อไปเล็กน้อย พวกผมเลยออกมานั่งรอให้ทีมงานเซ็ทฉากเกมใหม่ก่อนจะเข้าไปสแตนด์บายอีกครั้ง

“ม่วง..โค้ก”

กอล์ฟมันยื่นแก้วน้ำมาให้ รู้ใจที่สุดเลยครับ ..อากาศมันร้อนมากกำลังอยากได้น้ำหวานพอดี ..รู้ใจแบบนี้ผมเลยต้องเอาใจมันหน่อยด้วยการให้มันถือไว้แล้วผมก็ยืนดูดแบบนั้นเลย.. แก้วไม่ถือหรอก..อ้อนๆมันหน่อยแหละ กอล์ฟจะได้อารมณ์ดีขึ้น..

ขณะที่กอล์ฟมันยิ้มส่งมาให้ ทีมงานก็เดินเข้ามาสะกิดผมแล้วอธิบายเกมที่จะต้องแข่งกันในเทคถัดไป..

ซึ่งพอฟังจบ..ไม่ใช่ผมหรอกครับที่ร้องเสียงหลง..ไอ้กอล์ฟโน่นที่ร้องห้ะซะดังลั่น..

ครับ.. อยากรู้เหรอครับว่าเกมอะไร..

โอ้ย..เกมนี้ที่เขานิยมเล่นกันไงครับ

ส่งกระดาษด้วยปาก..

ผมหันไปมองหน้าดำทะมึนของกอล์ฟ..แล้วตวัดมามองสายตากวนตีนของไอ้คองด้วยความปวดขมับจี๊ดขึ้นมาทันทีเลย

มึงนะไอ้คิงคองนะ..สร้างความลำบากให้กูอีกแล้ว!
 
***

[B52]

ม่วงโดนแน่

[MosKito]

ม่วงโดนแน่


  ตอนหน้าเนี่ยโดน~ 5555

[MosKito]

21

ผมหันไปมองหน้ายุ่งๆของกอล์ฟแล้วได้แต่ปวดหัวจี๊ดๆ

ตอนที่รู้เรื่องเกมว่าแย่แล้ว.. ตอนที่เล่นเกมนี่แย่กว่าอีกครับ.. เนื่องจากในรายการมีแขกทั้งหมดสี่คน คอง น้องดาราใหม่สองคน และม่วงน้อยที่หล่อที่สุดในปฐพี ดังนั้น เราจึงถูกจับแบ่งเป็นสองกลุ่มเพื่อแข่งกันว่าใครจะทำจำนวนการส่งต่อกระดาษได้มากที่สุด

คงเดากันได้ใช่ไหมครับว่าผมไปอยู่กับใคร.. ครับ คนนั้นแหละ..

ตอนที่ทีมงานหยิบแผ่นกระดาษไขบางๆมาส่งให้ผมหนึ่งจาน แล้วเอาถาดเปล่าให้คองถือไว้เพื่อวางแผ่นที่ส่งต่อได้สำเร็จนั้น หางตาผมเห็นกอล์ฟลุกขึ้นยืนมองเขม็งเลย แต่ผมไม่กล้ามองกลับไป

แรกเลยผมรู้สึกว่าเกมมันก็ไม่ได้อะไรมาก แค่ส่งต่อกระดาษแบบปากต่อปาก เล่นๆไปแค่นาทีเดียวก็จบแล้ว แต่พอถ่ายทำจริง..มันไม่นาทีเดียวครับ โน่นติดนี่ติด เล่นเกมกันอยู่สามรอบกว่าจะได้ภาพที่ตรงใจผู้กำกับ แถมเล่นๆไปมีหลุดคิว กระดาษหล่นปากเจอปาก ฟันกระทบกัน ต้องถ่ายใหม่ ถ่ายซ้ำถ่ายซากกันอยู่หลายรอบ

ทีมผมยังดีนะครับที่โดนปากกันแค่เฉี่ยวๆ เพราะคองสูงกว่า มันก็จะจับแขนผมล็อกไว้แล้วสูบเอากระดาษไปได้สบายๆ แต่อีกทีมนี่..ไม่รู้จงใจหรือเปล่า คนส่งทำหลุดประจำ มีกระดาษที่หลุดจากปากคนส่งลอยพริ้วตกลงพื้นเป็นสิบใบ ส่วนคนรับที่เตี้ยกว่าก็รับไม่ทันอีก ทำให้ทีมนั้นต้องถ่ายใหม่เป็นสิบรอบ ..แต่เขาก็เฮฮากันดี เหมือนชินชาเฉยเมยกับการที่ผู้ชายจะจูบกันออกอากาศน่ะครับ

“สองคนนั้นเขาเป็นคู่จิ้นกัน.. เดี๋ยวจะมีละครคู่กันด้วยก็เลยต้องเอามาถ่ายรายการ นี่กว่าจะตัดต่อเสร็จก็คงตอนที่ละครเขาออกฉายพอดี เข้าสถานการณ์สุดๆ”

คองมากระซิบผมตอนถ่ายทำเสร็จ ทำให้ผมเข้าใจเหตุการณ์ทันที.. คองมันก็ลำบากเหมือนกันนะครับเนี่ย เป็นแค่สะพานให้คนใหม่มาไต่เดิน แถมต้องหาคู่มาถ่ายรายการเอง.. จะเอาคนอื่นมาถ่ายด้วยก็ไม่ได้ เพราะคองถูกต้นสังกัดวางตำแหน่งไว้ให้เป็นหนุ่มโสด ห้ามมีแฟน ดังนั้น ให้ผมซึ่งเป็นคนนอกวงการหน้าตาหล่อพอประมาณมาเป็นคู่กันถึงจะดี

ผมน่ะเข้าใจ.. แต่คนที่เดินอยู่ข้างผมตอนนี้ ..เหมือนจะไม่เข้าใจ หน้ายุ่งตั้งแต่ถ่ายยังไม่จบ ยันถ่ายจบ กอดลาไอ้คอง เดินเข้ามอมาด้วยชุดม.ปลาย กะหาที่เปลี่ยนเสื้อผ้านี่ ...หน้ามันก็ยังบูดเป็นตูดลิง..

โอย..เหมือนไมเกรนจะขึ้น..แกล้งตายได้ไหมครับ..

“ม่วง…”

ไม่ๆ ม่วงจ๋าตายแล้ว ม่วงไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น

“หือ?..”

“เดี๋ยวแวะห้องเราก่อนนะ จะได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน..” กอล์ฟบอกแล้วหันมามองนิ่งๆ

ไม่เอากอล์ฟแบบนี้สิ.. อยากได้ก๊อบแก๊บกลับมาเหมือนเดิม.. จิมมี่ก็ได้.. ฮือ..ทำไมต้องดุด้วยนะ

“ได้ไหม?..”

ทางนั้นถามย้ำอีกรอบเมื่อเห็นผมนิ่งไป.. เล่นจี้มาแบบนี้ก็ได้แต่ต้องพยักหน้า พี่ว่าไงผมก็ว่างั้นแหละครับ

มันยกมุมปากยิ้มให้นิดหนึ่งเหมือนเสียไม่ได้ ก่อนจะคว้ามือผมไปจูงแล้วลากไปตามทาง.. คือเหมือนพี่ชายมาตามน้องที่หนีเรียน พอเจอก็ลากกลับไปเฆี่ยนตี ..คนนึงใส่ชุดนิสิต เสื้อเชิ้ต กางเกงสแล็กดำ ผูกเนกไทด์ด้วย ส่วนอีกคนชุดม.ปลายเอาเสื้อออกนอกกางเกง รองเท้าผ้าใบเก่าๆ กระเป๋าเรียนก็ไม่ได้ถือเอง แถมพี่นี่จับมือไปตลอดทางกลัวหนีเที่ยวอีก.. อารมณ์นั้นเลยล่ะครับ ขนาดนัทจ๋ายังไม่ทำแบบนี้เลย..หนำซ้ำมาถึงคอนโดพี่ชายก็ยังไม่ปล่อยมือ..

พอประตูลิฟต์ปิดลง ผมก็เอ่ยขึ้นลอยๆ “มาถึงนี่กูไม่หนีไปไหนแล้วมั้ง”

แทนที่จะปล่อยมันยังหน้าด้านจับมือแน่นขึ้นอีก “ไม่ได้กลัวหนี แต่กลัวไม่รู้ว่ามีคนอยู่ตรงนี้ด้วย”

“ตัวไม่ใช่เล็กๆ ใครจะมองไม่เห็น”

“ไม่รู้สิ..เผื่อเผลอลืมทิ้งไว้กลางทาง”

งุ้ย.. เกาะติดเป็นหนวดปลาหมึก คงจะลืมได้หรอก

ผมคิดแล้วบึนปาก ..ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกันในลิฟต์ ก็เลยเงียบไว้ดีกว่า

พอประตูลิฟต์เปิดชั้นบนพิเศษ.. แทนที่พวกเราจะไม่ต้องเจอใครเพราะตอนนี้เป็นเวลากลางวัน แต่ก็ได้เจอกับเพื่อนข้างห้องเข้าจนได้

“อ้าว..สวัสดีค่ะ เลิกเรียนแล้วเหรอคะน้องกอล์ฟ”

“ครับ.. พี่จะออกไปยิมแล้วเหรอ”

“ใช่ค่ะ ..ว่าแต่นี่ใครคะเนี่ย น้องชายหรือเปล่า? หน้าตาน่ารักจังเลย” พี่สาวหันมาทักผม.. ก่อนจะหลุบตามองมือที่จับกันอยู่แล้วเสไปยิ้มให้กอล์ฟทำเหมือนไม่เห็นตามมารยาทสังคมที่ดี..

“เปล่าครับ..ไม่ใช่น้อง” กอล์ฟมันกระชับมือมากขึ้นเมื่อรับรู้ว่าผมทำท่าจะบิดมือหนีไม่ให้มันจับ “นี่คนที่ผมกำลังจีบอยู่ครับ”

โอ้ย กอล์ฟ! มึงช่วยดูหน้าพี่สาวคนสวยหน่อยเถอะ..เขาเจื่อนไปแล้วนั่น “ไม่.. คือเราเป็นเพื่อนกันครับ”

พอผมปฏิเสธพี่เขาก็หัวเราะแห้งๆแล้วรีบขอตัวเดินเข้าลิฟต์ไป ทิ้งให้ผมยืนเคว้งคว้างหน้าร้อนอยู่คนเดียว ผมหันขวับไปหาไอ้ตัวต้นเรื่อง..มันก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ลากผมไปทางห้องมัน

“ปล่อยได้แล้ว ไม่ปล่อยมึงเจ็บตัวแน่” คราวนี้ผมยื่นคำขาดเลยครับ ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย

“เดี๋ยวปล่อย..”

ดูมันสิ!

กอล์ฟปล่อยมือผมตอนที่เราเข้าห้องไปแล้ว ..โอ้โห ม่วงนี่หัวร้อนคว้ากระเป๋าแล้วเดินหนีเข้าส้วมไปสงบอารมณ์เลย

ผมใช้เวลาล้างหน้า แต่งตัวใหม่ประมาณห้านาทีได้ แต่ยังไม่ยอมออกจากห้องน้ำ บางทีก็อยากให้กอล์ฟรู้ตัวบ้างว่าเรื่องบางเรื่อง เราไม่จำเป็นต้องบอกให้ใครรู้ การรู้กันอยู่แค่สองคนมันก็เป็นเสน่ห์อย่างนึงเหมือนกัน

พอผ่านไปเกือบยี่สิบนาที เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

“ม่วง..ออกมาเถอะ” กอล์ฟมันร้องบอก “เราหายงอนแล้วก็ได้”

เดี๋ยวนะ.. ทางนี้ต้องเป็นคนงอนไหมวะ..

ผมฟังที่มันพูดแล้วก็นึกฉิวปนขำ.. ไอ้นี่มันต้องมีสารเคมีในหัวที่แปลกไปจากปกติแน่ๆ

“นะครับ..ม่วงจ๋า ออกมาเถอะ.. อยู่ในห้องน้ำนานๆเดี๋ยวเป็นลมนะ จะถึงมื้ออาหารเย็นแล้วด้วย เราหิวแล้ว ไปหาอะไรกินกันเถอะ”

“ไม่กิน..ไม่หิว”

อย่านึกว่าจะเอาของกินมาล่อได้ทุกเรื่อง

“แต่เราหิวแล้ว..”

“หิวก็เรื่องของมึง”

“โหดร้ายตลอดเลย”

“เป็นคนแบบนี้..ไม่ชอบก็ไม่ต้องมายุ่ง” ผมตะโกนบอกพลางกอดอกนั่งอยู่บนฝาชักโครก

“ก็เพราะเป็นแบบนี้แหละถึงได้ชอบ.. ม่วงออกมาเถอะนะ อยากกินจะแย่แล้วครับ”

เสียงกอล์ฟตะกายประตูแก๊กๆ บิดลูกบิดก๊อกๆ ทำให้ผมเขม็งมองประตูพร้อมกับบึนปากใส่ แต่เพราะม่วงเป็นคนหล่อและใจดีมาก ก็เลยไม่อยากจะคิดเล็กคิดน้อย คิดให้มากความ ผมคว้ากระเป๋าเป้แล้วเดินออกไปจากห้องน้ำ

พอเปิดประตูก็เห็นกอล์ฟมันยืนหน้าง้อๆอยู่ตรงประตูนั่นแหละครับ “เรายกโทษให้เรื่องที่ม่วงไปจุ๊บกับคองก็ได้..”

“นั่นมันงาน และนั่นมันก็แค่เกม ไม่ได้อะไรเลย กระดาษมันบังเอิญหลุดด้วยไม่ได้ตั้งใจทำให้หลุด.. แยกไม่ออกระหว่างงานกับชีวิตจริงหรือไง” ผมพูดอย่างจริงจัง

“ก็..คนมันหวงนี่นา.. ม่วงมีแค่คนเดียวในโลกเลยนะ” กอล์ฟว่าแล้วคว้ากระเป๋าเป้ไปจากผม ก่อนจะจูงมือเดินนำไปที่โซฟา..

“ไอ้นี่อีก.. ทำไมต้องจูงมือตลอดด้วย” ผมบ่นแล้วก็หย่อนตัวลงนั่งข้างมัน “ไม่ได้จะหายไปไหนเสียหน่อย ก็เดินๆตามกันอยู่.. อีกอย่างเวลาอยู่ข้างนอกนั่นน่ะ ก็ไม่ค่อยอยากให้ใครเขารู้มากด้วย ไม่เห็นต้องบอกคนอื่นเลยว่าเรา..คุยๆกันอยู่น่ะ”

ผมพูดความรู้สึกตัวเองออกไปจนหมด.. ไม่รู้สิครับ ขนาดพี่แมนกับนัทเขายังไม่ได้มาเดินจูงมือนัวเนียกันตลอดเวลาเหมือนที่กอล์ฟทำเลย สองคนนั้นเขาแต่งงานกันแล้วแต่ก็ไม่เคยไปประเจิดประเจ้อที่ไหน นอกจากเดินด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน หวานๆกันก็แค่ทางคำพูดและสายตา แต่กอล์ฟนี่ถึงเนื้อถึงตัว ป่าวประกาศตลอดเลย คุยๆกันอยู่แต่ไม่รู้ทำไมผมรู้สึกเปลืองตัวตลอดเลย..

กอล์ฟทำท่าหงอยๆยอมปล่อยมือออก “ก็บอกแล้วว่าไม่ได้กลัวม่วงหนี..ไม่กลัวหายไปไหนด้วย.. เราแค่กลัวม่วงจะลืมว่าเราไม่ได้อยากเป็นเพื่อนม่วงนะ กลัวม่วงจะลืมเรา..” คนพูดเงยหน้าขึ้นมามองผม “ยิ่งวันนี้ม่วงดูสนิทกับคองมาก ทางนั้นก็หน้าตาดีด้วย แล้วก็ถึงเนื้อถึงตัวตลอดด้วย เราก็หวั่นไหว ไม่มั่นใจ.. เราจีบม่วงมาตั้งหลายเดือนแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นว่าม่วงจะมีท่าทีตอบรับอะไรเราเลย เราก็เลยอยากประกาศให้รู้กันไปทั่วๆ เจอใครชมม่วงว่าน่ารักเราก็ต้องกันไว้ก่อน ม่วงไม่เคยบอกเรานี่ว่าม่วงชอบผู้ชายอย่างเราหรือเปล่า พี่สาวก็สวยเสียด้วย เราก็ต้องกันไว้ก่อน”

“นี่เห็นเราง่ายๆไปหมดเลยหรือไง” ฟังแล้วก็โมโห

“เปล่า ม่วงไม่ได้ง่าย ..เพราะถ้าม่วงง่ายป่านนี้เราคงเป็นแฟนกันไปแล้ว” กอล์ฟมันยิ้มเฝื่อนส่งมาให้ “แต่เพราะม่วงใจดี ..ม่วงรักเพื่อน ม่วงให้เกียรติผู้หญิง ม่วงไม่เคยว่าร้ายใคร เราก็เลยกลัว กลัวว่าใครๆจะเข้าใจผิด และเราก็แค่ไม่อยากเปิดโอกาสให้ใครได้มารู้จักม่วงลึกๆเหมือนที่เรารู้จัก..”

“ได้รู้จักแล้วจะยังไง มีโอกาสแล้วจะยังไง.. เรื่องแบบนี้มันตบมือข้างเดียวไม่ดังไม่ใช่เหรอ..”

“ใช่.. แต่ก็ยังหวง..” กอล์ฟขยับเอานิ้วมาเกี่ยวนิ้วมือผมไว้ “อยากเก็บม่วงไว้คนเดียว”

“กอล์ฟ.. ฟังนะ.. เราไม่ได้ไปไหน ก็ยังนั่งอยู่นี่ไง.. จะหวงทำไม”

“เรา..” ทางนั้นถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองสบตาผม มือก็คว้ามือผมไว้ “ไม่มั่นใจ ..จูบของเรากับจูบในรายการนั่นมันต่างกันไหม มันก็เฉี่ยวๆเหมือนกันไม่ใช่เหรอ.. กอดของเรากับกอดของคอง.. มันก็กอดเหมือนกันนี่นา ม่วงก็ลูบหลังลูบหัวไอ้นั่นเหมือนที่ทำกับเรา ไม่เห็นต่างกันเลย”

ผมฟังแล้วต้องบึนปากใส่มันเลยครับ.. มันเหมือนกันตรงไหนวะ

“ก๊อบแก๊บ..มึงฟังดีๆนะ.. มันไม่เหมือนกันเลยต่างหาก..” ผมกระตุกมือมันให้เงยหน้าขึ้นมามองกัน ไอ้นี่สงสัยต้องพูดให้ชัดเจน เป็นพวกขาดความมั่นใจหนักมากจริงๆ “จูบเฉี่ยวๆของไอ้คองน่ะ..มันโดนเพราะเกม..แต่จูบกับมึงมันไม่ใช่เกม.. ทุกครั้งที่มึงโน้มตัวเข้ามา.. เฮ้อ ทำไมต้องมาดูอะไรแบบนี้ด้วยวะ มึงไม่รู้หรือไง มึงดูไม่ออกหรือไงว่าถ้ากูไม่ยอมน่ะกูหนีไปแล้ว ใครจะมายอมให้คนที่ตัวเองเกลียดถูกเนื้อถูกตัวอยู่ทุกวัน”

พูดไปผมก็หน้าร้อนไป แต่ผมว่าผมต้องบอกมันให้ชัดเจนจริงๆบ้างแล้วล่ะครับ ไม่งั้นไอ้นี่ก็คงเหมือนผมนั่นแหละ สมแล้วที่เป็นเพื่อนกัน.. ถ้าไม่พูดให้ชัดก็ไม่ยอมคิดเข้าข้างตัวเองสักที

“งั้น..?” กอล์ฟมันยิ้มปากฉีกไปแล้ว ดูท่าทางมันหน้าแดงแล้วก็ตื่นเต้นสุดๆตอนที่ผมพูดจบ คนหล่อมันขยับเบียดเอาท่อนขาแข็งๆเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น “ม่วง..ก็คือคิดเหมือนเรา”

“.....เออ”

ตอบๆมันไปซะ มันจะได้เลิกหวงเลิกอะไรแบบนี้สักที.. งุ้ย ไอ้คนเข้าใจยาก..

“จริงนะ?”

“เออ!” ผมขมวดคิ้วแล้วบึนปากเข้าใส่ อะไรของมึงเนี่ยจะต้องให้พูดอะไรให้ชัดกว่านี้หรือไง

“รักม่วงที่สุดเลย!”

กอล์ฟโถมเข้าหาผมทั้งตัวโดยที่ไม่ทันให้ร้องห้าม.. ปลายจมูกมันฝังเข้ามาที่แก้ม ริมฝีปากอุ่นๆประทับลงมาที่มุมปากก่อนมันจะส่งเสียงจุ๊บๆมาสองสามหน แล้วดึงผมเข้าไปกอดชนิดฝังเข้าไปในอก

ตอนนี้เสียงหัวใจมัน หรือเสียงหัวใจผมดังกว่ากันก็ไม่รู้แล้ว ขอซุกหน้าหนีความเขินก่อนแล้วกัน ห้ามเลย ห้ามดึงออกจากตรงนี้ เดี๋ยวม่วงจ๋าทำหน้าไม่ถูก

“ดีใจมากๆ ดีใจที่สุด ไม่คิดเลยว่าม่วงจะตอบรับเร็วขนาดนี้ นึกว่าต้องรอไปอีกปีหรือสองปีแล้วนะ” มันกดคางลงมาบนหัว ทำให้ผมหัวเราะเบาๆด้วยความจั๊กจี้

“ถ้านานขนาดนั้นก็ต้องรู้ได้เองแล้วไหม.. ใครมันจะปล่อยเบลอให้คนไม่ชอบกันมาลวนลามได้นานๆขนาดนั้นวะ” ผมอุบอิบบอก “อีกอย่าง.. มึงทำอะไรให้เยอะขนาดนี้.. คุยกันทุกวันแบบนี้ ปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้มึงขนาดนี้.. ถ้าไม่มีอาการหวั่นไหวไปกับมึงบ้าง กูว่ากูนี่ก็ก้อนหินแล้วแหละกอล์ฟ..”

“ขอบคุณนะ.. ขอบคุณมากเลยที่ยอมรับเราไปดูแล..”

มันทำเสียงอ่อนเสียจนผมต้องเงยหน้าขึ้นไปดู รอยยิ้มของกอล์ฟเป็นรอยยิ้มที่แสดงออกถึงความดีใจจนไม่อาจอธิบายเป็นคำพูดออกมาได้เลยล่ะครับ

“เราเป็นแฟนกันแล้วนะ..ฝากเนื้อฝากตัวด้วย” ผมย้ำให้มันมั่นใจอีกครั้ง ก่อนจะดันตัวขึ้นไปจูบมันที่มุมปาก

กอล์ฟมันตัวสั่นนิดๆเหมือนตั้งหลักไม่ทัน ตอนที่ผมผละออกมามันก็มองตาโต กอล์ฟตาสวยนะครับ ตาคมขนตายาวตามเชื้อชาติแขกปากีที่แม่มันมี ยิ่งมองใกล้ๆยิ่งสวยยิ่งน่ามอง แต่ผมไม่รู้เลยว่ามันใกล้แบบโคลสอัพเข้ามามากๆจนผมมองตาคู่นั้นไม่ชัดตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมก็เลยต้องหลับตาลงแล้วปล่อยให้สมองจดจ้องดวงตาคู่นั้น ให้ใจได้จารึกภาพดวงตาสวยๆนั้นแทน..

ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดลงมาทำให้ผมรู้สึกจั๊กจี้ ริมฝีปากนุ่มชุ่มชื้นทาบปกปิดความสั่นสะท้านของริมฝีปากผม กอล์ฟดูดดึงริมฝีปากล่างของผมจนมันอุ่นก่อนจะปรับมุมเข้าสัมผัสริมฝีปากที่เผยอน้อยๆเพื่อผ่อนลมหายใจแห่งความตื่นเต้น..

ถ้าจะให้นับ..นี่เป็นจูบแรกที่พวกเราแลกลมหายใจกันแบบนี้ แต่ก่อนแค่แตะๆผิวเนื้อเท่านั้นเองตอนนี้ก็แตะผิวเนื้อเหมือนกัน แต่กลายเป็นผิวลิ้นอุ่นร้อนที่ซอกซอนเข้ามาแซะที่ผิวไวสัมผัสภายในโพรงปากของผม มันเป็นการสัมผัสภายในแทนที่จะแค่ภายนอกเหมือนเช่นทุกที

“....อะ”

ผมร้องออกมาเมื่อถูกมืออุ่นร้อนพาร่างเอนลงไปบนโซฟาเบดตัวใหญ่ แต่กอล์ฟเหมือนจะไม่ยอมให้เราสองคนได้มีโอกาสลังเล มันตามขึ้นมาคร่อมอยู่บนตัวแล้วแย่งลมหายใจผมไปจนเบลอไปหมด แสงสว่างวูบวาบของยามเย็นพาดผ่านดวงตาที่หรี่อยู่น้อยๆของผมไป มืออุ่นร้อนที่ล้วงเลื้อยเข้ามาในเสื้อแตะสัมผัสบริเวณเอว ลูบไล้และนวดเฟ้นพาให้ผมรู้สึกเพลินเกินกว่าจะห้ามมัน

แขนสองข้างของผมโอบไปตรงบ่ากว้าง นิ้วมือที่ไม่ประสาเลื่อนไล้เส้นผมหยักศกของกอล์ฟ ยิ่งเมื่ออีกฝ่ายเลื่อนริมฝีปากสัมผัสปลายติ่งหูและช่วงคอ ผมยิ่งผ่อนลมหายใจออกมาเป็นเสียงเครือหนัก..

เสียงที่ผมไม่เคยทำให้ใครได้ยินมาก่อน.. ตัวผมเองก็นึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าตัวเองทำเสียงแบบนั้นไปได้ยังไง

“อึก..อ่ะ..กะ..กอล์..ฟ”

ผมสะดุ้งและเย็นวาบเมื่อกระดุมเสื้อถูกปลดออกไปจนถึงหน้าท้องโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ริมฝีปากชุ่มแตะลงไปบนผิวอก แล้วลิ้นชื้นแฉะก็ลากเลียผิวเนื้อส่วนนั้นจนผมอดเยือกกายขึ้นไม่ได้

“ม่วง.. มี่รักม่วงนะ.. รักม่วงนะครับ”

เสียงกระซิบชิดอกทำให้ผมปรือตาขึ้นมองคนด้านบนที่ก้มหน้างุดอยู่กับผิวอกของผม..กอล์ฟมันนอกจากปากไวแล้วมือก็ยังไวมากเสียด้วย มารู้สึกตัวอีกทีเสื้อผมก็โดนปลดกระดุมไปเสียหมดแล้ว แถมเข็มขัดกางเกงก็โดนถอดหลุดไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
*****

[B52]

  ทำอะไรกันเหรอ

[MosKito]

22
 
 ถ้าคุณคิดว่าผมจะตัดเข้าโคมไฟ.. คุณคิดผิดนะครับ..นี่มันคือหนแรกที่ผมมีอะไรกับใครบางคน..หนแรกที่ผมยอมให้ใครคนนั้นได้เห็นขี้ก้างที่ผมไม่เคยให้ใครได้เห็นมาก่อน ..หนแรกที่ผมยอมให้ใครบางคนสัมผัสตัวตนของผมมากขนาดนี้ ดังนั้น..ผมจะเล่าให้ฟังอย่างละเอียดที่สุดเท่าที่สมองชาดิกของผมจะจดจำได้แล้วกันนะครับ..

หลังจากผมพบว่าตัวเองถูกลอกคราบออกไปจนเกือบหมด ผมก็เห็นไอ้กอล์ฟมันดึงเนกไทด์ตัวเองออกจากคอแล้วปลดกระดุมเสื้อลงไปสองเม็ด.. ท่าทางมันคงจะร้อน เพราะหน้ามันแดง เเละเหงื่อที่หน้าผากมันผุดซึมออกมา แต่แปลกที่มันไม่ยอมเงยจากหน้าอกผม ยังคงดูดเล่นจนมันแข็งเป็นไตและเลือดไปเลี้ยงตรงนั้นจนเป็นสีแดงเข้ม

“กอล์ฟ..”

กรี๊ด.. เสียงพร่าสากจนผมแทบจำเสียงตัวเองไม่ได้ แถมลมหายใจแผ่วๆนั่นก็อีก ผมทนไม่ไหวจนต้องทึ้งหัวใครสักคน..เพื่อจะได้มีที่เกาะ แล้วจะเป็นหัวใครไปไม่ได้นอกจากหัวไอ้กอล์ฟที่มันกำลังกินนมผมอยู่ตอนนี้

“ชะ..ช้าๆ”

ผมร้องบอกไม่ให้มันเร่งปากเร่งลิ้นเกินไปนัก ไอ้นี่ก็แปลก นมผมไม่ได้ใหญ่โตมโหฬารอะไรเลย แบตแต๊ดแต๋ติดดิน แต่ก็ยังซุกไซ้เข้ามาทำอย่างกับมันนุ่มนิ่มเสียเต็มประดา

แล้ว..แล้วมือมันก็ยัง...

“กอล์ฟ.. ตรงนั้นมัน..”

ผมร้องด้วยความตื่นเต้นเมื่อมือของมันเลื้อยลงไปในตัวชั้นในสีขาวแล้วคว้าเอานอของมะม่วงแรดไว้เต็มกำมือ

อย่านะเว้ย มะม่วงแรดมันมียางเดี๋ยวยางเลอะมือก็อย่ามาว่ากูนะกอล์ฟ..

ผมแอบห้ามปรามมันอยู่ในใจ เพราะพูดไม่ออกครับ ถ้าผมไม่กัดปากไว้มีหวังได้ปล่อยเสียงครางออกไปอีกแน่

“ม่วง..น่ารักมากเลย..”

ดูมันชมนอแรดของม่วงสิครับ..

“มึงจะมองมันทำไมเล่า..” ผมยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองด้วยความเขิน ใช่ครับ ม่วงเป็นเด็กเรียบร้อย และยังมียางอายอยู่บ้าง ไอ้ที่ก๋ากั่นพูดโน่นพูดนี่ไปน่ะ ทำแก้เขินไปล้วนๆ จะให้อธิบายหวานแหววกับฉากที่ตัวเองกำลังจะโดนกินนี่ก็คงไม่ไหว..

“ไม่มองแล้วก็ได้..” ไอ้ตัวโตมันเคลื่อนตัวขึ้นมาด้านบน แล้วก็ดึงมือผมออกไป “ขอมี่จูบหน่อย..”

ผมหลับตาปี๋ตอนที่มันโน้มตัวลงมาขโมยลมหายใจผมไปอีกครั้ง.. ปลายลิ้นอุ่นร้อนทึ่ควานลึกเข้ามาทำให้ผมเผลอไปกับรสสัมผัสพิเศษที่เคยได้รับเป็นครั้งแรก ใจเต้นโครมคราม แล้วก็ถึงมาสำนึกได้ว่านอแรดมันประกบเข้ากับอะไรสักอย่าง แล้วโดนมืออุ่นร้อนของไอ้กอล์ฟมันประคองไว้ด้วยกัน

“มี่..อยากให้เราไปพร้อมๆกัน.. แต่ยังไม่อยากทำให้ม่วงกลัวมากไปกว่านี้.. เพราะงั้นขอทำแบบนี้แล้วกันนะ..”

เสียงพึมพำชิดริมฝีปากผมทำให้ผมปรือตาขึ้นมองสายตาเร่าร้อนของมัน แล้วก็ต้องผวาเฮือกขึ้นตอนที่มือร้อนเริ่มขยับไปพร้อมกับเอวของไอ้กอล์ฟ

อะไรบางอย่างที่นาบอยู่กับของผมมันร้อนจนแทบจะเผา มันใหญ่และแข็งจนเบียดเอานอแรดเกือบบี้ไปกับมือไอ้กอล์ฟ ยิ่งขยับสะโพกเพิ่มขึ้นเท่าไหร่ แรงเสียดสีที่ไอ้เจ้านั่นมันบดบี้ลงมายิ่งมีเยอะขึ้น

“กอล์ฟ..กอล์ฟ!”

ผมกรีดเสียงร้องด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดท่วมท้น.. มันไม่เหมือนกับการที่คุณดูหนังอย่างว่าแล้วดูแลตัวเองเลยครับ มันต่างกันตรงที่เสียงหอบหายใจของผมและคนที่อยู่เหนือกว่ามันสอดประสานกันอย่างหยาบโลน เสียงชื้นแฉะของยางมะม่วงแรดที่มันไหล่เอ่อออกมาทำให้มือร้อนๆนั่นเปียกและลามกไปในเวลาเดียวกัน เสียงเสียดสีของเนื้อผ้าชุดนิสิตกับโซฟาหนัง.. รวมๆกันแล้วมันทำให้หัวสมองผมยิ่งว่างเปล่า

“ม่วง..อึก!!”

กอล์ฟร้องออกมาตอนเดียวกับที่ผมเกร็งตัวสะท้านไปทั้งร่าง สะโพกผมมันหยัดขึ้นตามจังหวะที่ปลดปล่อย ในขณะเดียวกันกอล์ฟเองก็ซุกหน้าลงมาที่ข้างแก้มแล้วครางเสียงเซ็กซี่ตอนที่ขยับมือรัวๆ

“..แฮ่ก”

ผมผ่อนลมหายใจออกมายาวเหยียด รู้สึกเหมือนตัวเองเดินทางไกลจนหมดแรง.. และไม่เคยแตะจุดระเบิดขนาดนี้มาก่อนเลย เป็นครั้งใหม่ที่การปลดปล่อยของผมทำให้ผมเห็นดวงดาวอยู่บนเปลือกตา

จนกระทั่งเราผ่อนลมหายใจลงเกือบจะปกติดีแล้ว กอล์ฟถึงดันตัวขึ้นแล้วมองด้วยสายตายิ้มๆลงมา ผมรู้สึกตัวเองหน้าร้อนนิดๆ แต่ก็ไม่ได้หลบตาหรืออะไรนะครับ อยากให้รู้ไว้ว่าม่วงก็สู้คน..เอ้อ

“ขอบคุณนะ..”

ผมเลิกคิ้วไปกับคำขอบคุณของมัน ส่งสัญญาณว่าอธิบายมาหน่อยสิ

“ดีจังที่ม่วงยอมอยู่ตรงนี้”

มันบอกแล้วก้มลงมาจุ๊บเหม่งผม แล้วลามเรื่อยลงมาที่ข้างแก้ม สุดท้ายเลื้อยไปจบที่ริมฝีปาก ผมเผยอปากเล็กน้อยรอรับความรู้สึกที่อีกฝ่ายถ่ายทอดลงมา

ผมชอบจูบของกอล์ฟนะครับ.. ยิ่งพอรู้ใจตัวเอง บอกมันไปอย่างชัดเจน กอล์ฟยิ่งอ่อนโยนกับจูบที่มอบให้ สัมผัสผมเหมือนเป็นของที่มันรักมาก ใส่ใจกับทุกลมหายใจที่ผมต้องการจะสื่อสาร แม้แต่ปลายลิ้นที่ผมส่งไปหยอกล้อกับมัน มันยังตอบรับอย่างทะนุถนอมเลย..

ผมชอบแบบนี้..เราค่อยๆเติบโตไปด้วยกัน..เรียนรู้ที่จะรับรักและรักกลับ ค่อยๆพัฒนาความสัมพันธ์ไม่ขืนดึงดันจนสุดทาง แม้ว่าผมจะไม่ได้ปฏิเสธ แต่ในใจผมก็ยังกลัวที่จะก้าวไปถึงจุดนั้น.. ขอให้ผมไปบอกนัทก่อนก็แล้วกันนะ

“ขอบคุณเหมือนกัน” ผมจูบมันกลับ “ขอบคุณที่มึงเข้าใจ ขอบคุณที่รอให้กูพร้อม แล้วก็ขอบคุณที่ไม่เร่งจะเดินหน้าให้เร็วนัก..”

ผมไม่ได้พูดออกไปตรงๆเพราะก็ติดจะเขินนิดๆเหมือนกัน.. ใครจะไปบอกว่าขอบคุณที่ไม่ทิ่มแทงกันตั้งแต่หนแรก.. แบบนั้นก็ชัดเจนไปนะ

กอล์ฟมันยิ้มกว้าง.. “ก็เรายังมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกหลายสิบปี..ไว้อีกสักปีสองปีเราค่อยว่ากันเรื่องพวกนี้ก็ได้”

“จะทนได้หรือเปล่าวะ..” ผมพึมพำด้วยเสียงหัวเราะ ทำให้กอล์ฟทำตาเจ้าเล่ห์ลงมา

“พูดแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่ทนเสียเลย”

ผมยกมือขึ้นประกบแก้มมันไว้ แล้วบอกมันเบาๆ “ทนหน่อยนะรูปหล่อ.. เดี๋ยวพี่ม่วงพาไปกินหนม”

“ล่อลวงด้วยของกินตลอดเลย ตั้งแต่สมัยโน้นแล้ว” มันว่าแล้วก็เอามือมาจับมือผมไว้ “จากนี้ไปก็ฝากตัวฝากใจด้วยนะม่วง”

“จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด?..” ต้องขู่ไว้ก่อนครับ

“เอาตามที่ม่วงคิดว่าดี..” กอล์ฟบอกแล้วจูบลงมาตรงกลางฝ่ามือซ้ายของผม แล้วก้มจูบที่ปากผมอีกที..

มึงเป็นปีศาจจูบหรือไงกอล์ฟ..กูเมาไปหมดแล้วเนี่ย..

ผมยอมนอนนิ่งๆให้มันลวนลามอยู่อีกสักพัก ท้องก็ร้องคร่อกๆ ประท้วงว่าเริ่มหิวจริงๆเสียแล้ว กอล์ฟถึงยอมย้ายสะโพกออกไปจากมะม่วงน้อยของผม

เสื้อผ้าที่เละเทะทำให้ผมต้องกลับไปใส่ชุดม.ปลายอีกหน กอล์ฟเปลี่ยนไปใส่ยีนส์ขาดๆกับเสื้อยืดที่ไม่ธรรมดาของมัน แล้วเราก็เดินไปที่ประตูด้วยกัน ตอนที่ผมหยิบรองเท้าผ้าใบมาใส่กอล์ฟมันก็มองตาปรอย

“อะไร?” ผมถามด้วยความสงสัย ทำให้ทางนั้นยิ้มแปลกๆตอบกลับมา

“ก็..” มันทำท่าอึกอักหน้าแดง “ตอนที่เห็นม่วงใส่ชุดนักเรียนน่ะ มันน่ารักมากเลย แล้วเราก็อยากทำอย่างนึง..ให้เราทำได้ไหม”

“ลามกอีกแล้วล่ะสิ..หยุดเลยนะหิวข้าว” ผมพูดดักทางมันไว้ก่อน

“ไม่ๆ ไม่ลามกมาก”

“แสดงว่ายังมีความลามกอยู่บ้าง”

ทางนั้นหัวเราะแหะๆ “นะ..นิดเดียว จะไม่ได้เห็นม่วงใส่ชุดม.ปลายแล้วนี่นา”

ผมถอนหายใจเฮือก สงสารมันนิดๆก่อนจะยอมตามใจมันจนได้

“จะทำอะไรก็รีบๆเลย หิว..” ผมยังยืนยันคำเดิม ใจก็รอลุ้นว่าคุณแฟน (อุ้ยเขิน..อย่าแซวนะครับ) จะทำอะไร

กอล์ฟมันพยักหน้ารัวๆ คุกเข่าลงตรงหน้าผมแล้วดึงสายรองเท้าผ้าใบออกผูกให้ใหม่

“เห็นสายมันยาวไปก็เลยอยากแก้ออกแล้วผูกให้ใหม่ กลัวม่วงจะสะดุดสายหัวทิ่ม.. อ่ะ เสร็จแล้ว”

สุดหล่อของผมเงยหน้าขึ้นมายิ้ม ทำให้หน้าผมร้อนขึ้นอีกหลายองศา..เพราะดันนึกว่ามันจะทำอะไรมากกว่านี้.. กลายเป็นผมเองที่คิดมากเกินไป

“ขอบคุณ..” ผมพึมพำบอกแล้วยิ้มให้มัน

“ขอรางวัลหน่อยนะ..”

นั่นไง.. นึกว่าจะเป็นคนดี โธ่..

พอผมพยักหน้า กอล์ฟก็ลูบมือเลื้อยเข้าไปในกางเกง ปลายนิ้วไล้ขาอ่อนผมเล่นก่อนจะเอ่ยชมเบาๆ “ขาวจัง”

ไม่พูดเปล่า มันยังฉกปากลงมาจูบตรงต้นขาด้านในอีกด้วย.. โอ้ย ไอ้กอล์ฟ.. กูหิวข้าว ไม่ได้หิวมึง.. แล้วอาการหิวข้าวของมึง ก็อย่าเปลี่ยนมาเป็นหิวกูด้วย!

ผมโวยวายอยู่ในใจมือก็ดันหัวไหล่มันแล้วรีบพูด “พอแล้ว..เดี๋ยวก็ไม่ได้ไปกินข้าวกันพอดี”

“กำลังอร่อยเลย..”

มันพึมพำพ่นลมหายใจลงมาจนผมขนลุก ก่อนจะจรดริมฝีปากลงมาอีกที

“แค่นี้พอแล้ว..” ผมย้ำอีกที เดี๋ยวถ้ามีย้ำรอบสามไอ้กอล์ฟจะโดนตี..

กอล์ฟยอมถอนตัวออกไปแต่โดยดี แต่กว่าจะออกจากห้องมาได้ก็นัวเนียจนตัวผมร้อนจะลวก.. นี่ถ้าการเป็นแฟนมันจะทำให้ผมโดนกดปุ่มระเบิดบ่อยขนาดนี้..ผมว่าก็น่าห่วงนะครับ.. ผมไม่ได้เป็นพระอิฐพระปูนเสียหน่อย

ตอนที่เรากำลังตกลงกันอยู่ว่าจะไปทานข้าวที่ไหนกันดี ประตูลิฟต์ก็เปิดออก แล้วก็เหมือนเดจาวูครับ.. คือเราเจอพี่สาวคนสวยเพื่อนบ้านกอล์ฟเข้าให้อีกแล้ว

พวกเราสองคนทักทายพี่เขาแล้วรอให้พี่สาวออกมาจากลิฟต์ก่อนจะเดินเข้าไป.. ครั้นเมื่อประตูลิฟต์จะปิดลง อีกอล์ฟฟี่ก็เอ่ยประโยคฆ่าตัวตายออกมา

“อ้อพี่ครับ..ขออัพเดทสถานะใหม่นะครับ..คนนี้แฟนผม”

และใช่ครับ.. ประตูลิฟต์เลื่อนปิดลงพร้อมกับบังภาพสายตาตื่นตกใจของพี่สาวคนสวยที่กำลังจะเห็นรายการฆาตกรรมอำพรางเรื่อง ..ลิฟต์ซ่อนผี..ไปแล้ว
*****



จบแล้วค่าสำหรับเล่มม่วง.. ^^

ตอนนี้ทางเราเปิดจองอยู่นะคะ ถ้าสนใจเชิญที่เพจได้เลย ปิดจอง 15 กพ. ค่า

[unicorncolour]

กำลังน่ารัก กราฟความฟินขึ้นสูง..ตัดจบฉับ ๆ เลย หวีดแพพ

งั้นขอพิเศษใส่ไข่ #ม่วงมี่ สักตอนสองตอนเถอะน๊า!! 

สนุกมาก น่ารักแบบใส ๆ 

บวดเป็ดโล้ด 

[B52]

พ่อแมนรู้จะว่าไงเนี่ย ลูกชายออกเรือน

[titansyui]

 

[songte]

จบแล้ว กำลังอ่านสนุกๆเลย

[nOn†ღ]

 

[sarawutcom]

ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) 95บ./8วัน กด *104*897*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 193บ./7วัน กด *104*841*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*842*8488034#
ยกเลิกเน็ต  กด  *103*0# โทรออก
ดีแทค  เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก 
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด  โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต  DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368


เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I


เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว  dtac  ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg


เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว  dtac  ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg


ดีแทค ระบบเติมเงิน Dtac เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc


ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 30 Mbps(เม็ก) นาน 30 วัน ราคา 350 บาท แถมโทรฟรีทุกค่าย
https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA