15.
เจ้าดื้อยันตัวลุกขึ้น สีหน้าตกใจ ผมเสมองไปด้านข้างอย่างไร้จุดหมาย น้ำตาอุ่นๆ ไหลแหมะอยู่ตรงหมอน วินาทีนี้อะไรก็ได้ ขอให้ผมไม่ต้องเห็นหน้ามันเป็นพอ
“พูดเล่นใช่ไหม”
เราอยู่ในเวลาของเสียงเงียบนานทีเดียว ก่อนที่เหล็กดัดจะใช้มือแข็งแรงจับใบหน้าผมให้หันมามอง แต่ผมปัดป้อง
“เตงเป็นอะไรเนี่ย เอะอะก็จะเลิก นี่อยากเลิกกันจริงๆ ใช่ไหม”
ผมพูดอะไรไม่ออก มันจุกไปหมด เหล็กดัดลุกขึ้นจากเตียง จากเสียง คงอยู่แถวๆ ตู้เสื้อผ้า
“คิดว่าผมไม่มีน้ำยาจะจัดการกับชีวิตตัวเองได้งั้นสิ เห็นผมเป็นคนเหลวไหลมากเลยเหรอ ทำไมไม่มีใครเชื่อในตัวผมซักคนเลยวะ”
ถ้าหายไปจากตอนนี้ได้ก็คงดีสินะ ผมเองแหละ ที่บอกว่าจะเชื่อใจมัน นี่ผมทำให้มันผิดหวังใช่ไหม
“กลับไปทำหน้าที่ลูกที่ดี กลับไปมีชีวิตปกติธรรมดาของเตงเหมือนเดิมเถอะ”
“มีชีวิตปกติเหรอ มันจะปกติได้ไงก็เค้าชอบเตงไปแล้วอ่ะ ชีวิตที่มีคำว่าหน้าที่ มีแค่คำว่าถูกต้องเหมาะสมน่ะ นั่นเรียกว่าชีวิตที่ดีเหรอ เตงอยากเลิกกับเค้ามากเลยใช่ไหม ไม่ต้องมาอ้างโน่นอ้างนี่หรอก”
เหล็กดัดเถียงกลับอย่างเผ็ดร้อน แต่ผมไม่รู้สึกโกรธสักนิด
“ไม่เลิกกันวันนี้ วันข้างหน้าก็เลิกกันอยู่ดี ป๊ากับม๊านายไม่มีทางรับได้หรอก”
“รับไม่ได้ก็ไม่ต้องรับ รสนิยมของเค้ามันคนละเรื่องกับการทำหน้าที่ลูกที่ดี มันไม่มีอะไรเกี่ยวกันเลยเว้ย เตงไม่ต้องมายุ่ง ใครกันวะ ที่บอกเค้าเมื่อวานว่าให้ใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบัน ให้ใช้ชีวิตไปตามปกติ แล้วค่อยๆ แก้ปัญหา”
เหล็กดัดเดินเข้ามาดึงผมไปกอด ผมขัดขืน ไม่ใช่เพราะรังเกียจ แต่เพราะกลัวว่าที่ทำทำใจแข็งอยู่ตั้งนานจะอ่อนยวบจนไม่เหลือแรงจะฝืน
“เตงจะลืมกอดแบบนี้ได้เหรอ หา ถ้าเตงทำได้เค้าก็จะเลิกให้ แต่เค้าอ่ะ เค้าลืมไม่ได้หรอกนะ ” เสียงสั่นเหมือนจะร้องไห้ “เพราะเรายังเด็กใช่ไหม ถึงไม่มีใครมั่นใจว่าเราจะไปกันรอด ถ้าแบบนั้นก็ไม่เห็นต้องกลัวอะไร ยังไงเราก็ไปกันไม่รอดนี่ พวกเค้ากลัวว่าเราจะรักกันไปตลอดต่างหาก ”
“พวกเขากลัวว่าสิ่งที่พวกเขาคิด สิ่งที่พวกเขาเชื่อมาตลอดมันจะสั่นคลอน แต่พี่มิว เค้านี่แหละที่จะพิสูจน์ให้เห็น ว่าป๊ากับม๊าคิดผิดเกี่ยวกับเราสองคน มันช่วยไม่ได้ที่ป๊ากับม๊าจะต้องเขว จะต้องผิดหวังเสียใจ ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้แหละ มันหาความแน่นอนอะไรไม่ได้สักอย่าง ป๊ากับม๊าต้องยอมรับให้ได้ แต่เค้าคงทำไม่ได้หรอกนะ ถ้าไม่มีเตงช่วย”
เหล็กดัดพูดไปด้วยร้องให้ไปด้วย
"อย่าเลิกกับเค้าเลยนะ นะ"
แล้วเกราะที่ผมสร้างขึ้นก็สลายลงตรงหน้า คราวนี้เป็นผมเองที่ดึงมันเข้ามากอด พยักหน้ารับพร้อมน้ำตา
“พี่ขอโทษ ดื้อหยุดร้องได้แล้วนะ พี่ขอโทษจริงๆ”
“เตงอย่าพูดว่าเลิกกันอีกนะ ถ้าเราผ่านเรื่องนี้ไปได้ ก็ไม่มีอะไรยากไปกว่านี้แล้วล่ะ”
ผมรู้สึกอึ้งมึน ทำไมสิ่งที่เด็กคนนี้พูดมันถึงฟังดู “จริง” ทุกคำได้ขนาดนี้
“ขอโทษนะ ที่พี่ไม่มีความเชื่อมั่นในตัวเองเลย ก็เลยพาลไม่เชื่อในตัวดื้อไปด้วย พี่มันขี้ขลาด”
“ไม่เอา อย่าว่าตัวเองดิ เค้าผิดเองที่ไม่เคยทำให้ตัวเองเชื่อมั่นว่าเค้าจะดูเราได้”
“อย่าพูดแบบนี้สิ ไม่ใช่สักหน่อย”
ให้ตายเถอะ ผมสัญญาว่าจะไม่คิดงี่เง่าแบบนั้นอีก และจะไม่ทิ้งขว้างเด็กคนนี้ไม่ว่าจะยังไง ผมยกการตัดสินใจทั้งหมดในเรื่องนี้ให้กับเขา ระหว่างเรา ถ้าจะต้องมีใครถูกทิ้ง คนนั้นจะเป็นผมเอง
****
เวลาเหลืออีกเกือบหนึ่งชั่วโมง แต่ผมทำข้อสอบเสร็จแล้ว อ่านทวนคำตอบเป็นรอบที่สามแล้วด้วย อารมณ์ปลอดโปร่งเป็นอย่างยิ่ง คิดในใจ แบบแอ๊บๆ เหมือนในซีรีส์ญี่ปุ่นว่า ‘ผ่านไปหนึ่งวิชาแล้วสินะ’ แล้วทำหน้าร่าเริง
ไอ้แมกซ์ที่นั่งข้างๆ และยังทำไม่เสร็จหันมามองเหมือนจะขอความช่วยเหลือ เฮ้อ เสียใจว่ะเพื่อน
ผมเก็บข้ออุปกรณ์และบัตรนักศึกษาใส่ซองเครื่องเขียน รวบข้อสอบและกระดาษคำตอบเข้าด้วยกัน หันไปมองไอ้แมกซ์อีกที ขยับปากเป็นคำว่า ‘บายๆ’ แล้วลุกเอาข้อสอบไปวางที่โต๊ะอาจารย์คุมสอบเป็นคนแรก
รู้สึกระริกระรี้เพราะเจ้าเหล็กดัดซึ่งสอบไปเมื่อตอนแปดโมงเช้า ขี่มอเตอร์ไซค์คันใหม่ของเรามารออยู่ข้างล่างตึก แพลนกันว่าจะออกไปกินปิ้งย่าง แล้วกลับห้องไปนอนเอาแรง คืนนี้มีนัดอ่านหนังสือโต้รุ่งกันที่ อมช.
“เป็นไง ทำได้ไหม”
“ถามว่าจะท็อปไหมดีกว่าเหอะ ว่าแต่เตงล่ะ ทำได้ไหม”
“ถ้าโดนไทร์ เตงต้องทำงานหาเลี้ยงเค้าด้วย ข้อหาชวนทะเลาะเมื่อคืนจนกระทบสอบ”
“เฮ้ย จริงดิ ขอโทษ ขอโทษน๊า นี่เตงทำข้อสอบไม่ได้จริงๆ เหรอ”
“ซะเมื่อไหร่ โห่ ระดับนี้แล้ว อย่าดูถูกเด็ก ต.อ. ให้มันเกินไปนัก”
“ชิ ไอ้ขี้อวด”
เหล็ดดัดยิ้มทะเล้น เฮ้อ น่ารักอ่ะ
เราขี่รถออกไปทางหน้ามอ ผ่านอ่างแก้ว ศาลาธรรม บรรยากาศหอมหวานของต้นสักใหญ่และใบหญ้าปลิวเข้ามาปะทะผิวแก้ม ผมยกมือไหว้ศาลช้างตอนเราจะตีโค้งออกไป แล้วอธิษฐานในใจว่า
“ขอบคุณนะครับ ที่พาเจ้าดื้อมาที่นี่ ทำให้เราสองคนได้มาเจอกัน รักกัน ง๊องแง๊งกัน อย่างไงซะ ช่วยเป็นกำลังใจให้พวกเราต่อไปด้วยนะครับ ขอบคุณครับ สาธุ”
…….
เหล็กดัดก็จัดแจงรินน้ำใส่น้ำแข็งให้อย่างเอาใจ ปลื้มอ่ะ ผมเลือกแฟนได้น่ารักจริงๆ คงไม่มีใครดีกว่านี้อีกแล้วแหละ คิดแบบนั้นจริงๆ สงสัยจะมองหน้ามันนานไปหน่อย เจ้าดื้อเงยหน้ามาขมวดคิ้วให้ โอ้ย นัลลั๊ค
"มองอะไร ไม่เคยเห็นคนหล่อเหรอ"
"เคยดิ เห็นจนหมดใส้หมดพุงเลย"
“เหรออออ แล้วหล่อหมดใส้หมดพุงเลยไหม”
“เรียกว่าหล่อทุกอณู ทุกรูขุมขนดีกว่า”
เหล็กดัดหัวเราะเสียงใส ก่อนจะทำหน้าเก๊กหล่อเต็มที่ ผมเสมองไปทางอื่นอย่างหมั่นใส้ พลันสายตาไปปะทะกับร่างบึกบึนอันคุ้นเคย กรี๊ด อุรังอุตังแต่งหน้า!
ยัยเมี่ยงส้มนั่งอยู่ในร้าน คนเดียว! หล่อนกำลังมองมาทางเราพลางสำลักน้ำ ท่าทางมีพิรุธ คงอายที่ถูกจับได้
"เอ้อ แหะๆๆๆ" ยัยเห็ดหูหนูหัวเราะแก้เก้อ แล้วลุกจากโต๊ะเดินมาหาเรา "บังเอิญจริงๆ เลยค่ะคุณเพื่อน"
"ทำไมมากินคนเดียวล่ะ"
"เอ้อ ก็ แหม ฉันก็อยากจะเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง เห็นในพันซิปเขากำลัอินเทรนด์ รีวิวบุฟเฟต์แบบตัวคนเดียว เลยอยากจะลองดู"
“อ๋อเหรอ ว่าจะชวนมานั่งด้วยกัน แต่ถ้าเธอกำลังรีวิว….”
“อ๋อ ได้ๆ ฉันพอแล้ว” นางยกมือเรียกพนักงาน แล้วถือวิสาสะ วางกระเป๋าชาแนล หย่อนก้นลงตรงที่ว่างข้างๆ แฟนผม “น้องคะ พี่ขอย้ายโต๊ะค่ะ จะมานั่งกับเพื่อน”
พนักงารมองนางอย่างประเมิน แล้วก็น้อมศรีษะรับคำสั่ง
"อยากจะเจอเธออยู่พอดีเลย”
“อย่าบอกนะว่าจะให้ติวให้ ไม่เอา เหนื่อย อ่านเองยังจะไม่ทัน"
"แหม ดูถูกกันเห็นๆ ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกจ้ะ คืองี้ พอดีว่า หลังสอบเนี่ย ชั้นจะไปเที่ยวญี่ปุ่นกับที่บ้าน ก็แม่กับพ่อนั่นแหละกลัวจะไม่อินแทรนด์ แถวบ้านฉันเขาไปกันจนหมดหมู่บ้านแล้ว "
"แถวสารภีอ่ะนะ"
" เออ นั่นแหละ (ทำหน้าวีน) เก๊าะ ช่วงนั้นฉันคงต้องโดดวิชาสุนทรียศาสตร์กับปรัชญาอินเดีย เธอช่วยเก็บชีท เก็บงาน อะไรให้หน่อยได้ไหม ขอยื้มสมุดเลคเชอร์ด้วย เอาไว้เดี๋ยวกลับมาจะหิ้ว โตเกียวบานาน่ามาฝาก"
"ไม่เอา ขอเปลี่ยนเป็นสกินแคร์ได้ไหม เอาคาร์เนโบ้กระปุกแดงนะ แล้วก็วิปโฟมชิเซโด้ เอาทซียะ สกิน เอสเซนส์ของชูด้วย เอา…"
"แอร๊ยส์ พอๆๆ จำไม่ได้หรอก จดมาแล้วจะซื้อมาฝาก ถ้าไม่แพงมาก ตกลงตามนั้นนะ เอ้อ แล้วคุณมิวคะ พลีส ได้โปรด ขอความกรุณา อย่ามัวแต่เมาท์มอย เพื่อนต้องการข้อมูลเสมือนหนึ่งนั่งฟังเลคเชอร์ด้วยตัวของเพื่อนเอง โอเค๊ ถ้าถ่ายวิดิโอ อัดคลิปเสียง ถ่ายเลคเชอร์บนกระดานไว้ด้วยจะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง”
"โวะ"
"จะเอาไหมล่ะ คสอ. เยอะมากอะไรมาก"
"เอาสิ เอาๆ"
"แค่นั้นแหละ อ้าว กินๆ เนื้อจะไหม้แล้วน่ะ..."
เสียงครืดๆ ของสมาร์ตโฟนดังมาจากกระเป๋ากุชชี่ (ก๊อป) รุ่นไบรท์ ไดอะม่อน สีเหลืองมัสตาร์ดของผม ลืมไปเลยว่าปิดเสียงเอาไว้ ผมหยิบขึ้นมาดู เป็นสายยัยนก คุณแม่เพื่อนรัก เจ้าหนี้แสนดี และแม่หมอญาฯทิพย์
"จ้า ว่าไง"
ผมถาม แต่สัญญาณกลับไม่ชัดเจน
"ว่าว ได้ยินไหมเนี่ย"
"ไม่ค่อยได้ยินเลยอ่ะ"
"พอดีชั้นอยู่สวนน่ะ ไม่ค่อยมีสัญญาณ เล่นเน็ตก็ไม่ได้ด้วย"
"จ้า มีอะไรหรือเปล่า"
"มี แต่เอาไว้คุยพรุ่งนี้ดีกว่า ว่างไหมพอดีมีธุระจะเข้าเวียง (เชียงใหม่) สักบ่ายสอง"
"บ่ายสองเหรอ ก็ได้นะ ที่ไหนดีล่ะ"
" เดี๋ยวค่อยว่าอีกที คงแถวๆ นั้นแหละ จะวางละนะ ไม่ค่อยได้ยินเลย"
"จ้าๆ เจอกัน"
ผมวางสาย แล้วยิ้มให้แฟน
"เพื่อนน่ะ กินๆ"
"ชั้นจะอิ่มอยู่แล้วย่ะ" ยัยเห็ดบอก "แค่เห็นหน้าน้องดื้อพี่ก็อิ่มแล้ว บอกไม่ถูก"
ผมมองที่โทรศัพท์อีกครั้ง มีมิสคอลเก้าสาย จากยัยนกสามสาย จากเจ้าเหล็กดัดหนึ่งสาย ไอ้แมกซ์หนึ่งสาย และเบอร์แปลกอีกสี่สาย
"เธอโทรหาชั้นรึเปล่าเมี่ยง"
ผมถาม เพราะยัยเมี่ยงส้ม ใช้หลายเบอร์ หลายเครื่อง แต่ผมไม่ได้เมมไว้ทุกเบอร์
"เปล่า ทำไมอ่ะ"
"มีเบอร์แปลกมิสคอลมา 4 สายแน่ะ"
"ก็โทรกลับสิคะ"
"ยังไม่ได้เติมตังก์น่ะ ช่างมันเถอะ"
"เอาของผมไปโทรสิ"
เจ้าดื้อส่งโทรศัพท์มันให้
"ไม่ดีกว่า ไม่อยากแจกเบอร์แฟน ถ้ามีธุระด่วนจริงเดี๋ยวคงโทรมาอีกแหละ"
"ว่าต่ น้องดื้อเบอร์อะไรนะคะ พี่ขอหน่อย"
มะเหงกนี่
*****
กลับมาถึงห้องแล้ว เหล็กดัดล้มตัวลงนอนทั้งชุดนักศึกษา ดึงแขนผมจนล้มลงไปลงบเตียง แล้วเริ่มซุกซนแถวบริเวณติ่งหู ซอกคอ
"ไม่เอา เหม็น เพิ่งไปกินปิ้งย่างมานะ"
"ทำ ไม่เห็นเป็นไรเลย"
"ง่วงไม่ใช่เหรอ นอนเหอะ"
"แป๊บเดียว"
"แป๊บเดียวอะไร"
"ก็แป๊บเดียวไง"
เหล็กดัดปลดกระดุมเสื้อนักศึกษา แล้วขบตรงจุดไวต่อสัมผัสของผมเบาๆ
โอ๊ย
ผมเลยปล่อยเลยตามเลย
เสียงเรียกเข้าเพลง King ของ Years & Years ดังขึ้นขัดจังหวะ เหล็กดัดทำหน้าเบื่อหน่ายแต่แล้วก็ยิ้ม
"ฮึ่ม รอดไป"
ผมหัวเราะแล้วเอื้อมมารับโทรศัพท์ เบอร์แปลกนั่นเอง
"สวัสดีค่ะ ใช่เบอร์พี่มิวรึเปล่าคะ"
"อ่ะ ครับ" รู้สึกคุ้นๆ "แล้วนี่ ใครอ่ะครับ"
"นี่ ข้าวใหม่เองนะคะ"
หา! ใครนะ
"ขอโทษที่รบกวนนะคะ แต่พี่มิวทายสิคะ ว่าใหม่อยู่ที่ไหน”
ไม่อ่ะ ไม่อยากรู
“ค่ะ เซอร์ไพรส์ ใหม่อยู่นิมมานเหมินทร์ค่ะ ใหม่จะโทรมาถามว่าพี่มิวพอรู้ไหมคะ ว่าคอนโดดื้ออยู่ตรงซอยไหน"
เดี๋ยวนะ
ม่ายยยยย ฟัค - กิ้ง – เซอร์ - ไพรส์ อีกแล้วเรอะ!
หัวข้อ: Luckiest Gets The Highest Kite หนุ่มโชคร้าย x นายแชมป์ว่าว 2015 (Edit) จบแล้ว (อ่าน 179790 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก