16.
ผมหลับตา ขอตั้งสติก่อนสักสี่วิ
โอ๊ย นี่มันอะไรวะเนี่ย
เสียงยัยข้าวใหม่ยังแว่วเข้าหูอยู่เรื่อยๆ
"พี่มิวรู้ใช่ไหมคะว่าอยู่ซอยไหน ใหม่อยากจะเซอร์ไพรส์ดื้อน่ะค่ะ"
"ใครเหรอเตง"
เหล็กดัดถาม ผมรีบหันไปทำท่าจุปาก ทำหน้าดุขู่ เจ้าดื้อเหวอ
"ไรอ่ะ ทำไมต้องมีความลับ"
"หุบปากกกกกกกกกก"
ผมขู่ฟ่อๆ โดยไม่ให้มีเสียงรอดเล็ด
"พี่มิวคุยกับใครอยู่เหรอคะ"
"อ๋อ เพื่อนน่ะครับ มันกวน แล้วนี่ข้าวใหม่ อยู่ตรงไหนของนิมมานล่ะครับ"
ผมเน้นตรงคำว่า ‘ข้าวใหม่’ ช้าๆ ชัดๆ หันไปมองเหล็กดัดที่กำลังอ้าปากค้าง แล้วทำปากพะงาบๆ ถามว่า ‘ได้ไงอ่ะ’
"อ๋อค่ะ คิดว่าอยู่ดื้อ เดี๋ยวความแตกจะไม่เซอร์ไพรส์ ใหม่อยู่ร้าน ทอมส์ แอนด์ ทอมส์ ธิงค์พาร์คค่ะ พี่มิวบอกก็พอค่ะว่าคอนโดดื้อชื่ออะไร ห้องอะไร อยู่ซอยไหน เดี๋ยวข้าวใหม่ถามคนแถวนี้เอง เดาว่าคงไม่ไกลใช่ไหมคะ"
"ไม่ครับ ไม่ไกล จริงๆ พี่ก็อยู่คอนโดเดียวกันกับเจ้าดื้อนะ แต่เห็นมันบอกว่าวันนี้มีสอบ อาจจะอยู่ในมอก็ได้ โทรไปรึยัง พี่ยังไม่เห็นมันเข้ามาเลยนะ มอไซค์ก็ไม่ได้จอดอยู่ข้างล่าง กลัวว่าใหม่จะมาเสียเที่ยวน่ะ"
"มิน่าถึงได้สนิทกัน อยู่คอนโดเดียวกันนี่เอง ใหม่ไลน์ไปหาแล้วค่ะเมื่อสองชั่วโมงก่อน แต่ไม่ได้บอกนะว่าใหม่มา ดื้อบอกว่าสอบเสร็จแล้ว เหนื่อย จะกลับไปนอนเอาแรง ใหม่เลยกะว่าจะโผล่ไปให้ดื้อประหลาดใจเล่น นี่ยังไม่กลับคอนโดจริงๆ เหรอคะ"
"ยังนะ ชัวร์ ถ้าอยู่ต้องเห็นมอเตอร์ไซค์"
"อ๋อ ค่ะ ไม่เป็นไรก็ได้ค่ะ เดี๋ยวใหม่ไปรอ ตกลงชื่อคอนโดอะไรนะคะ"
"อ๋อ"
เอาไงดีวะเนี่ย ผมมองเจ้าเหล็กดัดที่ลุกขึ้นสวมชุดนักศึกษาเรียบร้อยยืนกอดอกรอว่าจะเอายังไง
" เอางี้ไหม เดี๋ยวพี่ไปรับ ใหม่จะได้ไม่ต้องเดิน อากาศมันร้อนน่ะ อีกสิบนาทีนะ ขอพี่แต่งตัวแป๊บ"
" ดีเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ แต่ถ้าดื้อมาแล้ว พี่มิวอย่าบอกเรื่องนี้กับดื้อเป็นอันขาดนะคะ สัญญานะ"
"จ๊ะๆ"
"เดี๋ยวเจอกันค่ะ"
"ข้าวใหม่มาทำไมอ่ะ"
เหล็กดัดถามทันทีเมื่อแน่ใจว่าผมวางสายแล้ว
"เค้าสิต้องถาม เห็นบอกว่าจะมาเซอร์ไพรส์เตง ไง เซอร์ไพรส์ไหมล่ะ อ้อ แล้วเมื่อตอนสายไลน์คุยกันเหรอ จงอธิบาย"
"อ๋อ เอ่อ ครับ ก็เค้าทักมา ผมก็คุยปกติ ไม่ได้คิดว่า..."
"เอาเถอะๆ ปัญหาก็คือเขามาถึงแล้ว จะเอายังไง"
"แล้วยังไงครับเนี่ย ใหม่จะมาที่นี่เหรอครับ"
"ใช่"
"ละเค้าจะทำไงดีอ่ะเตง"
"เขามาหาเตง มันเป็นหน้าที่เตง ที่จะต้องต้อนรับ ที่สำคัญให้ข้าวใหม่รู้ไม่ได้นะว่าเราคบกันอยู่”
เหล็กดัดเหมือนจะเห็นด้วย บอกตรงๆ รู้สึกผิดหวังนิดหน่อย
“เอางี้ เตงเอาหนังสือลงไปอ่านที่ร้านกาแฟข้างล่าง เดี๋ยวเค้าจะไปพาข้าวใหม่มาหา ไม่ว่ายังไงห้ามแฟนเก่าเตงขึ้นมาบนห้องเด็ดขาดนะ จำไว้"
"ครับๆ"
"เดี๋ยว มานี่ก่อน"
"อะไรเหรอ"
“มานี่”
เหล็กดัดทำท่ากลัว ผมดึงตัวมันมาดมๆ ฟืดๆ เจ้าดื้อทำหน้าแปลกใจ
"เมื่อเช้าเตงฉีดอาร์มานี โค้ด ไอซ์ เหมือนกันเหรอเนี่ย นี่ไปล้างตัวซะนะ แล้วฉีดกลิ่นอื่น"
"กลิ่นอะไรล่ะ"
"อะไรก็ช่างเหอะ เค้าจะเอารถหลีดไปรับข้าวใหม่ที่ธิงพาร์ค เตงรีบแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วลงไปข้างล่างเลยนะ"
ผมวิ่งไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง ถอดชุดนักศึกษาทิ้ง เอาทิชชู่เปียกมาถูหน้าถูตัวแรงๆ แล้วทากันแดดกับตบแป้งเด็กใหม่ ความหาลิปมันเภสัชไปด้วย
"หยิบเสื้อยืดให้ที ตัวไหนก็ได้ ไม่ๆๆ เอาฟ็อกซ์ พิกเซล ตัวสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน กระเป๋าด้วยเร็วๆ"
"เตงจะแต่งตัวใหม่ทำไมอ่ะครับ"
"จะให้เค้าลงไปหาแฟนเก่าเตงในสภาพนี้หรือไง"
"สภาพไหนอ่ะ"
"ก็สภาพที่ดูไม่ได้เนี่ย ไม่ฮิพ ไม่เก๋ ไม่อะไรซักอย่าง หน้าโทรมเพราะอ่านหนังสือดึกด้วย เลือกเวลามาเหมาะจริงๆ นะอดีตเตงเนี่ย"
"อ่อ เป็นเรื่องของศักดิ์ศรีสินะครับ”
ผมเลิกคิ้วให้อย่างรำคาญ ก่อนจะวิ่งไปที่โต๊ะเครื่องเขียนหยิบหนังสือเรียนกับชีทที่จะอ่านในคืนนี้ติดมือด้วย
"อย่าลืมนะว่าเรามีนัดอ่านหนังสือโต้รุ่งตอนสามทุ่ม จะพาข้าวใหม่ไปก็ได้ แต่ทางที่ดี ถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยง"
"ครับ"
"เอาโน๊ตบุ๊คไปด้วยนะ"
"ครับ"
“เอ้อ เกือบลืม”
ผมถอดสร้อยที่ห้อยเกียร์ที่เจ้าดื้อให้เมื่อครั้งขึ้นดอยและใส่ติดตัวไว้แทบจะตลอดเวลาคืนให้
“ฝากไว้ก่อนนะ ตอนมาเอาคืนต้องยังอยู่ด้วย งั้นเตงตาย”
เจ้าดื้อยิ้มเขินๆ
"นี่ เตงก็รีบแต่งตัวเข้าสิ"
“ครับผม”
“เค้าเครียดและอารมณ์ค้างสุดๆ พูดเลย”
เหล็กดัดหัวเราะ ผมเขย่งตัวขึ้นไปจูบปากมันเร็วๆ หยิกแก้มอย่างมันเขี้ยว แล้วรีบวิ่งไปที่ลิฟท์
…..
ยัยข้าวใหม่ซ้อนรถหรีดเน่าของผมอย่างไม่เต็มใจนัก ขอบอกว่าผมเองก็ไม่แฮปปี้ที่จะขี่วนซอยไปมายังกะพระนางในเอ็มวีเพลงไทยกับยัยนี่นานนักหรอก นี่ก็เพื่อถ่วงเวลาให้แฟนหรอกนะ พอมาถึงคอนโด ผมก็แอ๊บทำตาดีทันที
"อะ นั่นไงเจ้าดื้อ"
"ไหน ใช่เหรอคะ"
"ใช่ดิ ถ้านั่งมุมตรงนั้นน่ะ มุมประจำเค้าล่ะ"
เราเดินจากลานจอดตรงไปยังร้านกาแฟ
"ดื้อ"
ผมทำทีเรียก เจ้าดื้อหันมาทำท่าประหลาดใจ แอ๊คติ้งแย่มากกก บอม ธนิน คือออสการ์
"อ้าว พี่มิว ไปไหนมาครับเนี่ย"
พนักงานในร้านทำท่างง เพราะเมื่อตะกี้นางยังทักเราสองคนอยู่เลย ตอนขี่รถเข้ามาหลังกลับจากกินปิ้งย่าง
"เอ้อ ก็ไปในมอมา แล้วก็ พาใครบางคนมาหาแกด้วยนะ"
ยัยข้าวใหม่ที่แอบอยู่หน้าร้าน ค่อยๆ เดินออกมาจากที่ซ่อนอย่างสวย
"เซอร์ไพรส์ค่ะ"
"อ้าว ใหม่ มาได้ยังไงเนี่ย"
เจ้าดื้อทำตาโตเว่อร์ ยัยข้าวใหม่หัวเราะอย่างมีชัย
" นึกไม่ถึงล่ะสิว่าเราจะมา"
"จ้า ประหลาดใจ เอ่อ มาก"
ยัยเข้าใหม่วิ่งเข้าไปนั่งโซฟายาวตัวเดียวกับเจ้าดื้อ
“คิดถึงไหม”
"เอ่อ ว่าแต่เธอมาทำไมอ่ะ"
"ก็มาหาเธอน่ะสิ คิดถึงจัง กอดหน่อย"
อย่าเชียวนะ!
"เอ่อ ไม่ดีมั้ง"
เจ้าดื้อเบี่ยงตัว หัวเราะแล้วจ้องผม
"หวงตัว กลัวเรตติ้งตกเหรอยะ"
"แล้ว นี่เธอมาทำอะไรเหรอ"
นังข้าวเน่าทำเป็นถอนหายใจเซ็งๆ
"มาเป็นเพื่อนแม่ทำธุระน่ะ แม่เราจะซื้อบ้านที่เชียงใหม่ล่ะ ข่าวดีไหม"
"ก็ดี แล้วที่โน่นยังไม่สอบเหรอ ถึงมาได้"
"อาทิตย์หน้า แต่เราก็อ่านหนังสือเตรียมสอบทุกวันนะ แวะมาเที่ยวเชียงใหม่ก่อนสอบคืนสองคืน คงไม่เป็นไรมั้ง แต่แย่จัง มาช่วงสอบพอดีแบบนี้ เธอจะมีเวลาพาเราเที่ยวรึเปล่าล่ะ เอาแค่ไปกินอะไรอร่อยๆ กันสองคน (นางมองมาทางผม) คงไม่รบกวนเวลาอ่านหนังสือมั้ง ว่าไง"
ผมต้องแก้เก้อด้วยการกระแอม
"เอ่อ คุยกันไปนะ เดี๋ยวพี่ขอกลับห้องละครับ"
ผมบอก
"อ้าว ไม่อยู่คุยกันก่อนเหรอครับพี่"
"ไม่ล่ะ พี่จะขึ้นไปนอนกลางวัน เซ็ง เอ้อ ง่วงน่ะ"
"แล้วเจอกันนะคะพี่มิว ขอบคุณนะคะ"
"ครับ"
"เจอกันครับพี่มิว"
ผมเดินออกมาอย่างเซ็งๆ
…….
กลับมานอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ในห้องอย่างเสียมิได้ โอเค พยายามจะไม่คิดอะไรมาก ผมรู้ว่าเจ้าดื้อรักผมอยู่แล้ว ก็แค่แฟนเก่าแวะมา เลิกกันแล้วทำไมจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้ล่ะ ดูอย่าง แบรด พิทท์ กับเจนนิเฟอร์ อนิสตัน สิ
ไม่แน่ใจเรื่อง แบรด พิทท์ กับเจนนิเฟอร์ อนิสตัน ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ แต่ก็เอาเถอะ ก็แค่แฟนเก่า ถ่านไฟเก่าน่ะนะ
ถ่านไฟเก่า ...ฟังดูไม่เป็นมงคลเลยว่ะ
ไม่ๆ ต้องไม่คิดมาก ทำจิตให้ผ่องใสสิ ทำใจให้กว้าง เค้าสองคนเคยคบกันนะ ถ้าจะมาไม่พอใจกับเรื่องนี้ก็ดูจะไร้เหตุผลเกินไปหน่อยแล้ว ผมเป็นคนที่ใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ อันเป็นคุณสมบัติที่ควรรักษาไว้
แต่ว่า ก่อนหน้านั้นล่ะ ตอนที่เจ้าเหล็กดัดยังชอบยัยข้าวใหม่อยู่ ตอนที่ยังคบกัน เหล็กดัดชอบยัยข้าวใหม่มากขนาดไหนกัน เท่าที่ชอบผมอยู่ตอนนี้หรือเปล่า
สงสัยจัง ใครเป็นคนชอบใครก่อน ใครเริ่มจีบใครก่อน
ให้ตายสิ ทำไมปล่อยให้คาราคาซังอยู่ได้วะเนี่ย ทำไมถึงไม่เคยถามมันเรื่องนี้นะ ไม่ยอมด้วย
รู้สึกว่าต้องคุยกับใครสักคนก่อนจะประสาทจะแดก แต่ว่า ใครล่ะ ใครที่ผมจะคุยเรื่องเจ้าเหล็กดัดกับยัยข้าวบูดนี่ด้วยได้
เอาวะ ผมกดหาเบอร์ยัยเมี่ยง ไม่รู้ว่าจะช่วยอะไรได้ไหม แต่ผมต้องคุยกับใครซักคน
กว่าจะรับ ตั้งสามตื๊ดแน่ะ มารับเร็วๆ หน่อยก็ไม่ได้
“ฮัลหลิว ว่า...”
“เมี่ยง ว่างคุยไหม”
“เอาตรงๆ เลยนะคะคุณน้องมิว ดิชั้นกำลังคุยกับผู้อยู่อ่ะคะ บีซี่เล็กน้อย ณ จุดนี้ แล้วมีธุระอะไรด่วนรึเปล่าล่ะคะ อ๊ะ อย่าบอกว่าเรื่องเครื่องสำอาง เอาไว้วันหลังได้มั๊ยยะ”
“โอ๊ย ชั้นไม่ปัญญาอ่อนโทรมาด้วยเรื่องแค่นั้นหรอก”
“ก็นั่นน่ะสิคะ แล้วเรื่องอะไรล่ะ ว่ามาสิ”
“ยัยข้าวบูดมาอ่ะ”
“ข้าวบูด? มาที่นี่เหรอ แอร๊ยส์ มันมาทำไมกันละค๊า”
“นั้นน่ะสิ มันจะมาทำไมก็ไม่รู้ แค่อยากจะบอกใครซักคนว่ายัยนี่มาแล้ว”
“สงบสติอารมณ์ก่อนค่ะ ชั้นเข้าใจ มันมาหาน้องดื้อล่ะสิ แรงจริงอะไรจริงผู้หญิงคนนี้”
“อืม”
“แล้วนี่ ชั้นจะช่วยอะไรเธอได้ล่ะคะคุณเพื่อน”
“ไม่รู้อ่ะ แค่รับฟังหน่อยละกัน”
“อย่าบอกนะ ว่าเธอจะใช้ชั้นเป็นหนังหน้าไฟ จัดการกับยัยแฟนเก่าของแฟนเธออีก Nooooo ค่ะ ไม่เอาอีกแล้ว คราวที่แล้ว ชั้นกับพี่โคลเอ้หมดค่าเสียหายไปหลายอัฐ ขนหะมอยแทบร่วง โดยไม่ได้อะไรเลยนอกจากความสะใจเล็กๆ”
“นี่ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ” ผมโกหก “แค่อยากถามอ่ะ ว่าที่ฉันเกิดหึงยัยแฟนเก่านี่ขึ้นมา มันมีเหตุผลไหม”
“มิว” หล่อนทำเสียงจริงจัง “You’ve got the right to mad about ค่ะ ถ้าไม่รู้สึกอะไรสิถึงจะแปลก”
“แล้วนี่ฉันควรทำยังไงอ่ะ”
“ก็ประกาศความเป็นเจ้าของต่อของรักของเธอสิ ทิ้งไว้แบบนี้แม่นี่ก็จะได้ใจ คิดว่าตัวเองยังมีสิทธิ์ในตัวน้องดื้ออยู่”
“ทำไงอ่ะ ทำไม่เป็น”
“นี่ เลิกกระแดะที ขอร้อง ทีกับพวกฉันนี่ไม่เห็นยักกะมียาง แล้วยัยข้าวบูดนั่นพริวิลเลจยังไงยะ ถึงจะให้รู้ไม่ได้”
เออ นั่นสินะ ยัยเห็ดถูกมาก
“มิว ชั้นพูดจริงๆ นะ ชั้นติดสายผู้ ถ้าเธอไม่ว่าอะไร.”
“ไม่ๆ ตามสบายเถอะ ยังไงก็ขอบคุณนะ อ้อ คืนนี้เค้านัดกันไปอ่านหนังสือโต้รุ่งที่ อมช. นะ มีติวปรัชญาอินเดีย รู้รึยัง”
“แอร๊ยส์ ไม่เห็นมีใครบอกชั้นเลยค่ะ”
“ไปได้ก็ไปนะ ไม่แน่ถ้ายัยข้าวบูดยังเกาะเจ้าดื้อเป็นตุ๊กแกเหมือนคราวที่แล้ว คงจะได้เจอกันอีก”
ผมพูดยังไม่จบมีเสียงเตือนไลน์ดังขึ้น
“ดื้อไลน์มาพอดี งั้นแค่นี้นะ”
“จ้ะ ดูก่อนละกันนะ ถ้าขยันก็จะไป กลัวไปแล้วจะขับรถกลับไม่ไหว เธอก็รู้ บ้านชั้นไม่ได้ใกล้ๆ”
“อืม บาย”
ผมรีบจิ้มไปคุยกับเจ้าดื้อ
Dek Due: “เตงอยู่ไหน”
This Kite: “ห้องสิ แล้วนี่อยู่ไหน”
Dek Due: “ข้างล่าง ใหม่ชวนไปกินข้าวกับแม่ ทำไงดี”
This Kite: “ห้ามไป บอกว่านัดเพื่อนติว”
Dek Due: “โอเคครับ”
ดีมาก กรี๊ด แฟนอยู่ในโอวาท สบายใจละ ผมกลับไปที่โต๊ะเขียนหนังสือเริ่มทำเปเปอร์ที่ค้างไว้อย่างสบายอารมณ์ อีกประมาณชั่วโมงครึ่งต่อมา เจ้าดื้อก็กลับมาบนห้อง ถึงตอนนี้อยากเหวี่ยงนิดหน่อยว่าคุยอะไรกันตั้งชั่วโมงสองชั่วโมง
“ผมไปส่งเค้าที่โรงแรมครับ เตงรอนานไหม”
“ก็นิดนึง”
“งั้น เรามาต่อที่ค้างไว้นะ”
ผมอมยิ้ม ถอดเสื้อยืดทิ้งแล้วปรี่เข้าไปจู่โจม เหล็กดัดพาผมไปที่เตียง นัวเนียกันอยู่ครู่หนึ่ง เหล็กดัดถอนริมฝีปากออกแล้วบอกว่า
“เตง ข้าวใหม่บอกว่า คืนนี้จะไปที่ อมช. ด้วย”
……
ยัยข้าวบูดจะมาที่ อมช. !
ลึกๆ ในใจ ผมว่า ยัยข้าวเน่าคงได้กลิ่นทะแม่งๆ ระหว่างผมกับเจ้าดื้อแล้วแน่ๆ เป็นใคร ใครก็คงรู้สึกนะ ยัยเด็กนี่คงอยากจะมาเมคชัวร์ ว่าใช่ไหม แต่ผมไม่ชอบเลยว่ะ
อมช. คืนนี้คนเยอะจนแทบไม่มีที่นั่ง ไหนจะเพื่อนๆ เกือบทั้งห้อง รุ่นพี่ รุ่นน้อง คนที่รู้เรื่องเจ้าดื้อกับผมทุกคน ยังไงก็ต้องสงสัยว่ายัยคนนี้เป็นใคร ซึ่งผมหรือกระทั่งเจ้าดื้อก็ไม่มีอารมณ์จะมาอธิบาย
ผมตัดสินใจจะทำตัวปกติที่สุด ไม่หึงพร่ำเพรื่อ ด้วยกลยุทธินิ่งสงบ สยบการเคลื่อนไหว เราจะผ่านคืนนี้ไปได้ ยังไงๆพรุ่งนี้ยัยข้าวใหม่ก็ต้องกลับกรุงเทพอยู่ดี
ชิ้วๆ ไปไกลๆ เลยนะ อิอิ
กลุ่มเราตอนนี้มี ผม ไอ้แมกซ์ อิเบศร์ ยัยนิ่ม ทราย จิ๊บบี้ โอหวานแฟนจิ๊บบี้ พี่ต้อม พี่เชน พี่ปุ้ย พี่หนึ่ง พี่เมย์ และน้องต่าย ซึ่งม้านั่งเดียวกันก็เบียดจะแย่ จึงแบ่งเป็นสองกลุ่ม เพราะคาดว่าจะมีคนตามมาอีก เช่น ผัวอิเบศร์หรือยัยเมี่ยง
เหล็กดัดกับยัยข้าวใหม่จึงมานั่งโต๊ะเดียวกับผม ไอ้แมกซ์ อิเบศร์ น้องต่าย ยัยนิ่ม จิ๊บบี้ และแฟนจิ๊บบี้ เหล็กดัดแนะนำยัยข้าวใหม่ให้ทุกคนรู้จักในฐานะเพื่อน ซึ่งยัยเด็กนี่ก็เป็นงานมาก หว่านเสน่ห์กับทุกคนด้วยลุ๊คส์หลีดจุฬาฯ ผู้สดใสร่าเริง ถ้าว่ากันอย่างยุติธรรม คือนางสวยโดดเด่นกว่าสาวๆ ทุกคนในที่นั้น ดูปุ๊บก็แยกออกปั๊บเลย ว่าไม่ใช่เด็กมหาลัยตีนดอย แต่เป็นสาวจุฬาน่ารัก คุณหนู ไฮโซ แต่ติดดิน
โดยเฉพาะกับไอ้แมกซ์ อินี่มันฉลาด ทางไหนที่รู้ว่าจะทำให้ผมรู้สึกแย่ได้ มันไม่ลังเลที่จะลงมือเลย
“บรรยากาศคึกคักจังเลย อากาศก็ดีด้วย อย่างนี้นี่เอง ดื้อเค้าถึงเลือกมาเรียนมช. แหม รู้งี้ตามมาเรียนด้วยก็ดี”
ยัยข้าวใหม่ตอแหลซื้อใจพวกผู้ชายโง่ เหอะ เชื่อก็ควายแล้ว เรียนวิศวะฯ จุฬาเนี่ยนะ จะอยากมาอยู่ มช.
“ที่จุฬาฯ ช่วงสอบไม่เป็นแบบนี้เหรอครับ”
อิแมกซ์เสนอหน้า เว๊ย กูจะอ่านหนังสือ มึงจะมาคุยกันเพื่อ?
“ก็คงคล้ายๆ กันล่ะค่ะ ตามใต้ตึกเรียน ใต้หอ หอสมุดกลางหรือตึกจาม 9 เค้าก็อ่านหนังสือกันถึงดึกเลย แต่ใหม่ไม่เคยได้อยู่ดึกๆ แบบนี้กับเพื่อนหรอก จะอ่านที่บ้านมากกว่า เพราะมีสมาธิกว่า แล้วพ่อกับแม่ก็ไม่ค่อยอยากให้อยู่มหาลัยดึกๆ ยกเว้นช่วงซ้อมหลีดซ้อมเชียร์ หรือมีกิจกรรม อะไรแบบนั้น แต่ที่จริง คนเยอะๆ ก็อุ่นใจดีนะคะ รู้แบบนี้ใหม่ติดหนังสือมาด้วยดีกว่า จะได้อ่านด้วย”
“ก็อ่านกับน้องดื้อสิครับ เรียนวิศวะเหมือนกัน ปีเดียวกัน ตัวพื้นฐานน่าจะคล้ายๆ กัน”
“จริงด้วยสิคะ ดีจังเลย อ่านเท็กซ์บุ๊คของที่นี่ด้วย ได้เปรียบกว่าคนอื่นเลยนะคะ”
ยัยข้าวใหม่หันไปหาเจ้าดื้อที่ทำหน้าไม่ถูก
“ดื้อ เราอ่านคนด้วยนะ จะได้ไม่เสียเที่ยว”
เจ้าดื้อเหลือบมองมาทางผม ผมทำเป็นไม่สนใจทั้งเจ้าดื้อและไอ้แมกซ์ที่ยิ้มยั่วส้นตีนอยู่
“ดื้อเอามาสองวิชาน่ะ ใหม่จะอ่านเล่มไหนก่อน”
ยัยข้าวใหม่ท่าทางผิดหวังเล็กน้อย
“เธอจะอ่านตัวไหนล่ะ เราก็อ่านตัวนั้นแหละ ช่วยกันติวเหมือนตอนอยู่ม.ปลายไง จำได้ป่ะ วิ่งรอกเรียนพิเศษกันสองคน สนุกจะตาย”
น้องต่ายที่แอบเบ้ปากคนเดียวบ่อยๆ ลุกขึ้นย้ายไปนั่งรวมกับโต๊ะพี่ปีสี่ ผมเกือบจะทำแบบนั้นบ้าง แต่นึกขึ้นได้ว่า เพื่อนรอให้เริ่มติว
“เอางี้ อ่านของใครของมันก่อนนะ ไม่เข้าใจอะไรค่อยถามทีหลัง อ่านแบบสแกนๆ ก่อนก็ได้ ทั้งหกบท แล้วเดี๋ยว 5 ทุ่มจะเริ่มสรุป ที่บอกว่าจะมาแต่ยังไม่มาอีกหลายคน จะได้รอพวกมันด้วย”
ผมบอก เพราะเห็นหลายคนเริ่มอ่านไปก่อนหน้านี้ตั้งนานแล้ว
“นี่อีดำตับเป็ดยังไม่มาเหรอวะ กูหิวแล้วเนี่ย”
จิ๊บบี้บ่น จริงๆ เป็นเพราะมันขี้เกียจอ่านเองมากกว่า โอหวานตีแขนแฟนหนึ่งแปะ
“จิ๊บนี่ปากไม่ดี เรียกเพื่อนจิกๆ งี้ได้ยังไง เขาแวะซื้อเข้ามาให้น่ะดีเท่าไหร่แล้ว”
“แอร๊ยส์ ใครนินทาชั้นรึเปล่าคะเนี่ย รถกระตุกมาตลอดทาง แดมมิท! อย่าให้รู้นะ”
เสียงยัยเมี่ยงหวีดมาแต่ไกล โอ๊ย อุ่นใจว่ะ ไม่เคยรู้สึกต้องการมันมากขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
“นี่ มาช่วยชั้นหน่อยสิ หัวจิตหัวใจทำด้วยอะไรยะ ปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ บอบบางอย่างชั้นหอบหิ้วข้าวกล่อง ตุปัดตุเป๋อยู่คนเดียว พวกหล่อนเป็นสัมภเวสีกันหรือยังไงคะ คิดแต่จะรอส่วนบุญอยู่ท่าเดียว”
จริงของมัน หล่อนหิ้วของพะรุงพะรัง ทั้งข้าวกล่องและจิปาถะของกิน ดูบึกบึนทีเดียว
“นั่นไง มาถึงก็ให้พรเลย โอหวานเห็นยังล่ะ อัดำน่ะ คู่ควรกับมันแล้ว”
จิ๊บบี้บอกโอหวานอย่างรู้ดี
“เดี๋ยวเหอะไอ้เตี้ยจิ๊บปากหมา มาลีฮวนน่าแกขาดตลาดหรือไงถึงพูดเพราะๆ กับเพื่อนไม่เป็น”
พวกเด็กๆ กรูกันเข้าไปช่วย
“นี่ชั้นไม่รู้หรอกนะ กล่องไหนเป็นอะไร ดูกันเอาเอง แต่กรุณาจ่ายให้ครบ เพราะชั้นจดโน๊ตไว้แล้ว ละลิ้นจี่น่ะ แบ่งๆ กันไปนะคะ ชั้นหิ้วมาสุดๆ แล้วได้แค่ห้าโล คืออีกขีดเดียวชั้นไปแข่งเพาะกายได้แล้วจริงๆ”
“พี่เมี่ยง สวัสดีค่ะ”
ยัยข้าวใหม่ยกมือไหว้ แต่ยัยเมี่ยงทำเป็นวุ่นวายไปทักพวกพี่ๆ ประมาณว่า ไม่ทันได้ยินหรือสังเกต แรงมากกก
“แกๆ น้องเค้าสวัสดี”
ยัยทรายบอก
“ห๊า อะไร”
“นู่นๆ ทางนู้น อีไม่มีมารยาท”
“แอร๊ยส์ น้องดื้อ น้องต้นข้าว”
อ่านะ ถึงกับงัดมุข ‘ลืมชื่อ โทษที เพราะหล่อนไม่สำคัญ’ มาใช้เชียวเรอะ
“ข้าวใหม่ค่ะ ไม่ใช่ต้นข้าว”
“อ๋อค่ะ น้องข้าวใหม่ พอดีพี่ไม่ค่อยจำ มาได้ไงคะเนี่ย เซอร์ไพรรส์ ไม่นึกว่าชาตินี้จะได้มาเจอกันอีก”
“ค่ะ ใหม่ก็ไม่เคยมีความคิดว่าเราจะได้มาเจอกันอีก อยู่ในสมองเลย”
อ่า แซ่บ!
“อะ โฮะๆๆ พูดได้ดีนะคะ”
ยัยเมี่ยง ทำหัวเราะกลบเกลื่อน แล้วก้มลงมากระซิบรอดไรฟัน
“นี่ถ้าไม่ติดว่าชั้นต้องรักษาอิมเมจต่อหน้าน้องดื้อล่ะก็ อีข้าวเน่านี่โดนจิกหัวตบแหลกแน่”
หัวข้อ: Luckiest Gets The Highest Kite หนุ่มโชคร้าย x นายแชมป์ว่าว 2015 (Edit) จบแล้ว (อ่าน 179055 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก