-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
1.
ในหนังสือ เดอะ ซีเคร็ต กล่าวไว้ว่า ความคิดของคนเราเป็นเสมือนแรงดึงดูด ดังนั้น จงปล่อยคลื่นความถี่ที่เป็นมงคล เพื่อดึงดูดเรื่องดีๆ เข้ามาในชีวิต แต่สำคัญที่สุดคือ คุณต้องเชื่อก่อน ร้องขอ แล้วเชื่ออย่างสุดจิตสุดใจว่าจะมันจะเกิดขึ้นได้จริงๆ โอ้
แล้วไงล่ะ มีใครเคยบอกไหมว่า เมื่อต้องเจอเรื่องซวยซ้ำๆซากๆ มันก็ยากชะมัดที่จะมองโลกหรือคิดถึงแต่สิ่งดีๆ
นี่อาจไม่ใช่วันที่แย่ที่สุดก็จริง แต่มันก็เป็นอีกวันที่เหลือทนสำหรับผม
เอาล่ะ จะลองเรียบเรียงดูนะ ตั้งแต่เช้าก่อนออกไปเรียน สกู๊ตเตอร์คู่ยากที่ไปไหนไปกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเกิดสตาร์ทไม่ติดขึ้นมาซะอย่างนั้น เมื่อพยายามจนเหงื่อตกเปื้อนเสื้อเป็นคราบน่าเกลียดและผมเสียทรงยังไงก็แล้วแต่ไม่เป็นผล จึงสินใจจูงไปที่อู่หน้าปากซอย เรียกสี่ล้อแดงนั่งไปมหาวิทยาลัยแทน
แน่นอนว่า เมื่อคุณนั่งสี่ล้อแดง คุณควรพึงระลึกว่า นี่มันไม่ใช่การประหยัดเลย ไม่ใช่อย่างแรงด้วย (ตั้งยี่สิบบาทแน่ะ และบางคันก็เรียกเยอะกว่านั้น เรียกว่าปล้นกันดีกว่า!) และคุณจะไม่สามารถไปถึงจุดหมายได้ทันเวลา เพราะคนขับจะวนรถพาคุณชมวิถีชีวิตบนท้องถนนและซอกซอยต่างๆ ของเวียงเชียงใหม่ราวกับเจ้าบ้านที่ดี แม้ว่าคุณจะอยู่ที่นี่จนแทบจะหลับตาเดินได้แล้วก็ตาม
เอาล่ะ ช่างมัน ในเมื่อเข้าเรียนวิชาแรกสายไปแล้ว จะมีประโยชน์อะไรที่จะไปฟาดงวงฟาดงาเอากับโชเฟอร์ คือจะเข้าเรียนให้อาจารย์เหน็บเล่นก็ได้นะ ถ้าคุณมีรสนิยมซาดิสม์ชอบถูกทำร้ายทางวาจา ผมจึงถือโอกาสนี้โดดเรียนเพื่อไปแอดมือ (ลงทะเบียนเรียนหลังการประมวลผล) ซึ่งก็นั่นแหละ อาจารย์ที่ปรึกษา อาจารย์ประจำวิชา และหัวหน้าภาค รวมถึงบุคคลสำคัญทั้งหลาย ล้วนบีซี่และต้องคงคาแรกเตอร์เข้าถึงยาก เพื่อ?
ผมรู้ว่าผมขี้บ่นไปนิด ได้เลย เหนื่อย ท้อ หน้ามัน หัวยุ่ง หิวข้าว ไม่เป็นไร ผมถูกฝึกมาให้เพื่อให้เคยชินกับความยากลำบากอยู่แล้ว และเมื่อทุกอย่างทำท่าจะคลี่คลายลงอย่างสงบสุขอยู่นั่นเอง ผมก็ถูกรถเสยจากกลางถนน (บนทางข้ามเลยแหละ) ให้ต้องมานอนเดี้ยงอยู่บนหอพยาบาลแห่งนี้ แต่ถ้าคุณคิดว่านั่นมันสุดๆ แล้ว ยังหรอก คุณต้องเจอนี่ก่อน
รู้ไหมอะไร ผมได้สติขึ้นมาโดยมีภาพที่ปรากฏต่อสายตาภาพแรก คือไอ้เด็กเตียงข้างๆ กำลังเมามันส์กับการไต่บันใดแชมป์ว่าว แถมยังชวนให้แลกสโตรกกันอีกต่างหาก เวร!
ผมสะตั้นไปสิบวิกับภาพตรงหน้า รีบจิ้มโทรศัพท์หา ไอ้แมกซ์ (หรือที่เวลาอารมณ์ไม่ดีจะเรียกจิกว่าอิแมกซ์) ทันที ก่อนที่จะฟู เอ้ย จะหน้ามืดไปอีกรอบเสียก่อน
"นะ มึงมารับกูหน่อย ไม่ก็บอกเพื่อนเราใครก็ได้ เอวกู สะโพกกูเคล็ดไปหมดแล้วเนี่ย มึง เร็วๆ ไอ้โรคจิตเตียงข้างๆ นี่มันจะจับกูว่าวแล้วนะ"
ผมทั้งด่าทั้งขอร้อง (เบาๆ) กรอกลงไปที่ปลายสาย
"จริงดิ หล่อป่ะวะ"
"โฮะ อินี่ มีสมองไหมเนี่ย ถ้าหล่อกูจะโทรหามึงเพื่อ"
อันนี้โกหก จริงๆ ไอ้โรคจิตนี่ก็น่ารักดีเหมือนกัน ถ้าไม่ติดว่าเป็นพวกเอ็กซิบิสซิสม์ นิยมกิจกรรมเอาท์ดอร์ และมันกำลังแอบฟังอยู่ (เผลอคิดในใจว่า ถ้าขออัดคลิป มันจะโอเคไหมนะ)
"งั้นกูคงไปไม่ได้แล้วล่ะ มีเรียนต่อ โชคดีนะมึง"
"อ้าว ไอ้ห่าน กูอุตส่าห์โทรมาขอร้อง ถ้ากูไหวจริงๆ กูไม่ง้อมึงหรอก ถ้ามึงไม่มา กูตัดเพื่อนนะเว้ย พูดจริงๆ"
"เห้ย ยอมๆ มันไปเหอะ กูหวังดีนะ อยากให้มึงมีผัวกะเค้าซะที … เออ ว่าว เดี๋ยวกูโทรกลับนะเว้ย สายซ้อน เด็กกูโทรมา บายเว้ย"
ผมแนบหูฟังเสียงสัญญาณที่ถูกตัดไปอย่างไม่อยากจะเชื่อ ควายสะตวงจริงๆ ไอ้เพื่อนนรก
หันไปมองไอ้เด็กโรคจิตที่ ณ บัดนี้ มือมันยังขยุกขยิกอยู่ใต้ร่มผ้า พยายามจ้องตามัน ทำให้รู้ว่ากูกำลังมองมึงอยู่นะ และกำลังใช้สายตาตำหนิมึงอย่างคนมีศีลธรรม จริยธรรม อารยธรรม วิธีรับมือกับพวกโรคจิตที่เราเคยอ่านๆ มาจากเว็บพันซิป คือ ต้องไม่แสดงทีท่าหวาดกลัว อย่าให้มันเล่นเกมของมันได้
แต่มันทะลึ่งยักคิ้วให้ หมายความว่าไงน่ะ
"น้องครับ ถ้าไม่หยุดละก็ พี่จะตะโกนเรียกพวกที่อยู่ข้างนอกเข้ามาจริงๆ ด้วย จะเอางั้นใช่ไหม"
“อย่าพี่ อย่า ไม่ทันละ”
มันเร่งสโตกแรงกว่าเดิม ตัวเกร็ง ตาลอยเคลิ้ม ส่งเสียงแปร่งๆ ออกมาจากริมฝีปากที่เม้มเข้าหากัน
โอ้ย ยอมรับก็ได้ว่าตะลึง มือไม้อ่อน และฟู
"พี่ทิชชู่ให้ผมหน่อยดิ อยู่ในเป้ผมอ่ะ ซ้ายมือพี่ ขอบคุณครับ"
ผมอ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อหู แต่ยังมีน้ำใจ เดินหนีบๆ ไปค้นทิชชู่ แล้วส่งให้มัน ทุกอย่างเป็นไปโดยอัตโนมัติ แต่ใจกลับเต้นตึกตัด ใบหน้าร้อนผ่าว
****
ร้านกาแฟวาวี ถนนนิมมานเหมินทร์ บรรยากาศจะดีมากๆ ในวันที่แดดอ่อนๆ แบบนี้ อ้อ ถ้าไม่มี ยัยผู้หญิงหน้าตาคล้ายเห็ดหูหนูดำ ชื่อยัยเมี่ยงส้ม นี่ด้วย ทำไมต้องมาเจอนังนี่ที่นี่ด้วยวะเนี่ย
ชีเดินนวยนาดเข้ามากับผู้ชาย ผมพยายามหันหลบ ก้มหน้าอ่านมารีแคลร์ฉบับเก่าเก็บของร้าน ทำเป็นไม่เห็น อย่านะ อย่าเข้ามาทักฉันเป็นอันขาด นังผีอมตะ
"อ้าว มิวๆ มาทำอะไรเนี่ย”
เสียงอีนี่แร่ดพอจะเรียกความสนใจจากคนทั้งร้านได้ ผมฉีกยิ้มเสแสร้งให้นาง โธ่ อีควาย ร้านกาแฟ ก็มาแดกกาแฟซิคะ อีห่า
“อ๋อ นัดเพื่อนเอาไว้น่ะ แล้วเธอล่ะ”
ชีไม่สนใจจะตอบคำถาม เลวมาก
“เออ ชั้นได้ข่าวมีเด็กวิดวะทำอนาจารเธอเหรอ แย่จัง"
หล่อนปั้นหน้าเห็นใจ ก่อนหันไป บังคับ แฟน สามี ผัว คนรับใช้ ว็อทเอเวอร์ ให้เดินไปสั่งกาแฟ
“กรานเด้ เว้นทิ ซิกเนเชอ ช็อคเล็ท(เทอะ) ซิงเกิลช็อท เอิกซเพรสโซ วิท นัน แฟท(เทอะ) มิล(เคอะ) อ้อ ขอวิปครีมเยอะๆ ค่ะ พี่ทรงยศ แท้งคยู”
ผมมองหน้าผู้ชายที่ยิ้มแห้งๆ กลับมาแล้วก็ให้รู้สึกเห็นใจ ถ้าจำได้ก็เทพแล้วเหอะพี่
"เอ้อ แล้วไม่ไปช่วยซ้อมบูมน้องเหรอเนี่ย แหมนี่ ทิ้งให้เพื่อนคนอื่นๆ เหนื่อยกันแบบนี้ได้ไงค่ะ คุณเพื่อน"
"ก็เลียนแบบเธอนั่นแหละ อยากลองโดนคนทั้งเมเจอร์เค้าแบนมั่งไง อะไรงี้ อยากรู้ว่ามันจะเป็นยังไง เอ้อ แล้วยังคบลุง เอ้อ พี่คนนี้อยู่อีกเหรอ ไหนคราวก่อนบอกเบื่อแล้ว"
นังเห็ดหูหนูทำตาวาวอย่างอาฆาตมาดร้าย แต่ยังแอ๊บยิ้มโลกสวย
"ก็ ยังไงล่ะ" ทำเป็นป้องปากกระซิบ "มาง้อน่ะ เธอเข้าใจใช่ไหม จริงๆ ก็แบบว่ารำคาญมาก ฉันอยากเทใจจะขาด แต่ทำแบบนั้นก็จะดูใจร้ายขัดกับภาพที่สังคมคาดหวังในตัวฉัน ก็แบบ อยากพามาเลี้ยงกาแฟใช่ไหม เอ้า ก็ได้ ตามใจ แต่จุดนี้ถือว่าเป็นแค่พี่ที่สนิทนะ อย่าคิดเป็นอื่น อ่ะ งง พูดไปเธอก็คงไม่เข้าใจหรอก"
ผมมองสารร่างนางหัวจรดตีน คือมันเกินคำว่า ‘มั่นหน้า’ ไปมาก
“หืม มองอะไรเหรอจ๊ะ อ๋อ นี่เดรสของแบรนด์ Disaya น่ะ เก๋ชิมะละ เลทัน มีสเตอร์ ก็มีแบบเดียวกันนี้เลยนะ ชีตาถึงเนอะ”
“อ้อ เปล่าๆ กำลังคิดว่า เธออ้วนขึ้น เธออ้วนขึ้นจริงๆ ใช่มะ”
ไงล่ะ นังเห็ดหูหนู แต่นางสะตั๊นไปแป๊บเดียว แป๊บเดียวเท่านั้น
"โอ้ย ว่าไป ผิวชั้นโกลวขึ้นรึเปล่า เพราะชุดนี้ด้วย เลยดูมีน้ำมีนวล ไม่เอาๆ เปลี่ยนเรื่อง ว่าแต่เธอเหอะ ไหนล่ะจ๊ะแฟน นี่ เอามาโชว์เพื่อนฝูงบ้างก็ได้นะ ทำเป็นมีความลับอยู่ได้ สมัยนี้แล้ว ผู้ชายคบผู้ชาย เก้งกวางบ่างชะนี (จงใจพูดเสียงดัง อินี่กลัวคนเค้าไม่รู้รึไงนะ) ธรรมดามากมายค่ะคุณเพื่อน ด๊อนท์เฮสทิเทท ทู บี ยัวร์ เซลฟ์ สิ เอ๊ะ อย่าบอกนะว่าโสดสนิท ไร้คู่ รกร้างราวกับหลืบถ้ำที่ยังไม่เคยถูกสำรวจน่ะ ว้าย ฉันพลอยเศร้าไปด้วยเลย"
กรี๊ด อีนี่ บอกคนทั้งร้านก็ได้นะ ว่าฉันไม่มีใครเอา
"เกินไป ก็มีบ้างแหละ แต่ฉันไม่ค่อยสนใจด้วยไง แฟนนะเธอ ไม่ใช่นับได้นับคว้าหรือเอาไม่เลือกเหมือนชะนีบางตัวให้คนเค้าเบ้ปากนินทาว่าหาได้แค่นี้เองเหรอ แบบนั้นมันน่าเศร้ากว่านะ ทั้งเศร้าทั้งขำ เนอะ”
"อ่ะ โฮะๆๆ (อินี่คงคิดว่าตัวเองเป็น ชิราโทริ เรโกะ – มีใครเกิดทันไหม) แหม หยอกกันแรงจริง เอาเถอะจ้า ก็อย่าเพิ่งกี๊ฟอัพ ละกัน เขาว่ากันว่า หลังเรื่องร้ายๆ ผ่านไป เราอาจจะมีโชคก็ได้นะ อาฟเทอะ เดอะ เรน แดร์ สะ เรนโบว์ ค่า"
“เหรอ”
"ค่า โอ๊ะ แต่ระวังนะ (ชั้นยังไม่ทั้นตอกกลับเลยนะ หัดมีมารยาทมั่ง นังเห็ด) เคยดูสี่แพร่งป่ะ ตอนเหงาน่ะ ที่ผีมันบอกนางเอกว่า ถ้าซวยมากๆ เดี๋ยวก็จะเจอโชคดี แต่ตอนจบ นางเอกตายนะ โฮะๆๆ "
แผลแรก : มันหลอกด่าผมได้เนียนมาก ไม่ทันเอาคืน
แผลที่สอง : กูยังไม่เคยดูสี่แพร่ง แม่ง สปอยล์ อีห่า
" แอร๊ยส์ ได้กาแฟละ ไม่กวนละจ้า อ่านหนังสือต่อเถอะ ฝึกเอาไว้ เผื่อบั้นปลายชีวิตไม่มีใคร ก็ยังมีหนังเสือเป็นเพื่อน อุ๊ย อ่านไรอ่ะ อ้าวมารีแคลร์หรอกเหรอ นึกว่า ศาลาคนเศร้า คริคริ ไปนะจ๊ะ"
เถอะ มึงรีบไปเลย อย่างด่วน ก่อนที่จะโดนตบด้วยศาลาคนเศร้า เอ้ย มารีแคลร์
ผมเผลอดูดกาแฟเย็นในแก้วแรงๆ ด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง อณูเย็นจี้ดแล่นขึ้นศรีษะอย่างเร็ว จู่ๆ ก็นึกไปถึงเด็กโรคจิตคนนั้น
****
ผมเผลอหลับไปเพราะความเพลียและอากาศที่สบาย พอตื่น เนื้อตัวที่ไม่ได้เจ็บอะไรมากมายในตอนแรก เกิดปวดขึ้นมาเสียอย่างนั้น ผมสังเกตเห็นไอ้เด็กโรคจิตนั่นก็ตอนนั้นเอง ขณะพยายามจะพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง นึกสงสัยว่ามีคนมานอนอยู่เตียงถัดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เด็กนั่นนอนตะแคงหันหลังให้เตียงผม บนโต๊ะวางของกั้นระหว่างสองเตียงมีกระเป๋าเป้ของริพเคอร์และแฟ้มปกสีแดงเลือดนกพิมพ์รูปเกียร์และคำว่าโซตัสที่แสดงว่าเป็นเด็กปีหนึ่งคณะวิศวกรรมศาสตร์วางอยู่ใกล้ๆ กัน กับไอโฟนรุ่นล่าสุด แต่ใต้ผ้าห่มนั่น มันกำลัง...
โอ ไม่ เอาจริงเหรอนั่นน่ะ
"เฮ้ย ทำไรอ่ะ"
ผมร้องด้วยความตกใจ (จริงๆ ไม่ได้แอ๊บ) แม้จะไม่เห็นชัดๆ ว่ามันกำลังทำอะไรใต้ผ้าห่มนั่น ก็เดาถูก เด็กคนนั้นสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองผม แต่มือยังไม่หยุดขยับ
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่อะ"
“ฉันถามว่ากำลังทำอะไร”
“ว่าวไงพี่ ทำด้วยกันไหม”
ผมอึ้งกับคำตอบตรงๆ ซื่อๆ จนลืมตัวยืนขึ้นอย่างเร็ว ก่อนจะรู้สึกปวดแปลบไปทั่วร้างจนต้องล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
"เป็นไรพี่ ตกใจเหรอ โทษๆ”
“นี่ โรคจิตป่ะเนี่ย มาทำอะไรในที่แบบนี้ได้ไง”
“โอ้ยพี่ เงี่ยนก็ต้องว่าว ถูกแล้วป่ะ หรือพี่ไม่เคย และนี่ก็เตียงนอน มีหมอน มีผ้าห่ม"
ผมพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าควรจะเถียงต่อ หรือด่า หรือทำอะไร ยังไงดี ได้แต่มองภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา
"พี่ เกรงใจผมมั่ง ถ้าไม่ว่าว ก็หันไปทางโน้นดิ หรือชอบดู โรคจิตเหมือนกันหนิ ผมก็อายเป็นนะ หรือถ้าจะออกไปก็ปิดประตูให้ด้วยครับ"
อะไรนะ!
“นี่คืออายแล้วใช่ไหม"
ผมพยายามหันหลังให้มันอย่างลำบากเพราะเนื้อตัวที่ปวดช้ำ มือไม้ควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าท็อต ของ มาร์ค จาค็อบบ์ มือสอง (ซื้อจากอินเตอร์เน็ท พันห้า - อีกหนึ่งการลงทุนอันชาญฉลาด เพราะมันเก๋มาก) เปะปะ อยู่ไม่ได้แล้วเว้ย
***
ผมจ้องแฟ้มอันบะเห้งนั่น เห็นชื่อจริง (อ่านไม่ออก) รหัสและชื่อเล่นติดอยู่ตรงมุม
ไอ้เด็กโรคจิตนี่ชื่อ ดื้อ ขณะกำลังนึกสงสัยว่า นั่นชื่อเล่นมันจริงๆ หรือชื่อเล่นที่พี่คณะมันตั้งให้จากนิสัยส่วนตัว มันก็เดินกลับเข้ามาในห้อง แล้วนั่งลงบนเตียงตรงกันข้าม เห็นมันใกล้ๆ ตอนยืนแล้วแปลกๆ อ่ะ หัวเกรียน (ทรงบังคับ) ตาตี่ คิ้วเข้ม หน้าใส ปากแดง ตัวโต สูง ล่ำมาก (คิดอะไรอยู่เนี่ย)
"หายปวดหัวละ ได้ผลจริงๆ นะเนี่ย ฮ่าๆ"
ผมไม่ยิ้ม หันไปมองทางอื่น ก็แน่ละสิ ไอ้เลือดที่มันขึ้นสูบฉีดบนหัว มันลงมาคั่งตรงข้างล่างแทนแล้วนี่
“อายจัง โดนจับได้ พี่อย่าบอกใครนะครับ อีกอย่าง ผมไม่ได้เป็นโรคจิตนะ"
“ที่นายทำ ถ้าไม่โรคจิตจะเรียกว่าไร"
“เห้ยพี่ ใครๆ เค้าก็ช่วยตัวเองกันป่ะวะ เรื่องธรรมดาจะตาย”
“แต่เค้าไม่ทำกันในที่สาธารณะเว้ย และต่อหน้าคนแปลกหน้า เสียดาย หน้าตาท่าทางก็ดี”
“พี่ว่าผมหล่อเหรอ”
บ้ากันไปใหญ่แล้ว
“ขอโทษครับพี่ ก็เพื่อนผมบอกว่าถ้าปวดขึ้นมา กินยาแล้วไม่ดีขึ้น ให้ลองว่าวแล้วจะหาย มันว่ามันทำบ่อย ผมก็อยากรู้ไง ว่ามันจริงป่ะ ผมเข้ามา เห็นพี่หลับไม่รู้เรื่องอยู่ กรนด้วย อีกอย่างคิดว่าผู้ชายเหมือนกัน ไม่น่าจะเป็นไร ที่โรงเรียนก็เคยว่าวหมู่กันบ่อยๆ ก็เลย…"
ร่ายซะยาว ฟังไม่ขึ้นเลยสักนิด ผมกดโทรออกหาไอ้แมกซ์อีกรอบ แต่ไม่ติด เพื่อนหน้าวอก
"โอเค ผมไม่แก้ตัวก็ได้ ขอโทษนะครับืแล้วก็ขอบคุณสำหรับทิชชู่ เออ แล้วพี่ชื่อไรเหรอครับ อยู่คณะไรอ่ะ ผมชื่อดื้อนะ อยู่วิดวะ"
"เหอะ”
"นี่พี่โกรธผมเหรอ ขอโทษแล้วไง แค่ชักว่าวเองนะพี่”
“พี่หมดธุระกับน้องละ จบ ไม่ต้องมาชวนคุย โอเคนะ หายปวด… (อดจ้องเป้ากางเกงมันไม่ได้) ก็ออกไปได้แล้ว จะพักผ่อน”
“อ้าว ก็ตะกี้ก็คุยกันอยู่ดีๆ เออ แล้วนี่พี่เป็นไรมาเหรอครับ ดูกระย่องกระแย่งพิกล หรือว่าไม่มีตังซื้อข้าวกินเลยเป็นลม มิน่า ชวนว่าวแล้วไม่หือไม่อือ ท่าทางจะไม่มีแรง"
ผมหันไปมองด้วยไม่สบอารมณ์
"นี่ถ้าไม่ติดว่ายังเจ็บอยู่ …” เจ้าโรคจิต ยักคิ้วทำหน้าทะเล้นใส่ “แกได้กองลงไปกับพื้นแล้ว" ผมเสียงอ่อยโดยไม่รู้ตัว
"ผมหรือกางเกงพี่กันแน่ ที่จะลงไปกองกะพื้น หืม"
"นี่ ชักจะมากไปละนะ"
ไอ้เด็กบ้ายกมือขึ้นไหว้ แต่ไม่หยุดอมยิ้ม
"ขอโทษครับ คือพี่น่ารักดีอ่ะ สเป๊คผมเลย ตัวเล็กๆ ยกง่าย"
"ถ้าหายแล้วก็ไปได้แล้วไหม ไปได้แล้วไป ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ ตะโกนบอกเจ้าหน้าที่ข้างนอก"
“โอ้ย ผมรู้ พี่ไม่ใจร้ายกับผมหรอก แล้วพี่เดี้ยงอย่างนี้ จะกลับไปยังไง ให้ผมไปส่งไหม นี่จะสี่โมงแล้ว ผมไม่อยากเข้ารับน้องด้วย ถือโอกาสโดดซะเลย”
เอาล่ะ ใจเย็น ๆ ถ้าพูดกับมันดีๆ อะไรๆ อาจจะโอเคก็ได้
“จะอะทำไรให้รู้จักกาละและเทศะหน่อยก็ดี รู้ไหม แกอาจจะคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาๆ แต่คนอื่นเขาอาจจะไม่คิดเหมือนกันก็ได้ ถ้าเกิดมีคนเข้ามา เป็นเจ้าหน้าที่ น้องพยาบาล เด็กผู้หญิง แล้วเขาเกิดเอาเรื่อง แกจะทำยังไง"
ผมเตือนมันอย่างจริงใจ ผมเคยเห็นและทั้งเคยผ่านประสบการณ์ เด็กเพิ่งพ้นรั้วโรงเรียนมา เพิ่งจะโตเป็นหนุ่ม ฮอร์โมนพลุ่งพล่าน คิดว่าตัวเองโตและเจ๋งพอจะทำอะไรห่ามๆ ก็ได้ทั้งนั้น
"ครับๆ แต่ผมเซ็กซ์จัดนี่นา นี่พูดเลย ผมเคยว่าวตอนขับรถด้วยนะ กรุงเทพเชียงใหม่ มาแล้วนะ เจ๋งป่ะ"
เออ มันโรคจิตจริงๆ นั่นแหละ ป่วยการ
“ล้อเล่นครับ แค่ครั้งเดียวเอง ขับรถคนเดียวมันง่วง เดี๋ยวนี้โทรไม่ถือ"
เป็นทั้งเด็กโรคจิตและคนเปิดเผย เยี่ยมมาก!
"พี่อยู่หอไหนอ่ะ หอใน หอนอก เดี่ยวผมไปส่ง ผมวัยรุ่นบ้านรวย มีรถขับนะ"
"จ้า พ่อคนรวย ขอบคุณแต่ไม่ต้อง เกิดแกบังคับให้ชั้นโม๊คตอนขับรถแล้วไปชนตายขึ้นมา ฉันยังไม่อยากขึ้นหน้าหนึ่งให้คนเค้าสังเวช พ่อแม่ฉันก็ยังอยู่กันครบทุกคน"
"เออๆ เข้าท่าแฮะ เอามะพี่ ผมจ้างพี่ห้าร้อย”
“เพื่อนเล่น?”
“ล้อเล่นน่า อย่างอนดิ แค่ทำอะไรไม่คิดครั้งเดียว พี่ถึงกับจะปิดฉลากคนเลวให้ผมเลยเหรอ"
“โอ้ย หลงตัวเองไปป่ะ ไม่ได้งอน รังเกียจเว้ย ไปได้แล้ว”
ไอ้เด็กดื้อเก็บข้าวของมัน แล้วเบียดมานั่งเตียงผม ผมขยับหนี
"พี่กลัวผมเหรอ เฮ้ย กลัวทำไม ผมออกจะหล่อ หุ่นดีมีซิกส์แพ็ค (เปิดโชว์) เอวก็พริ้ว”
“ถอยไปเลย ห่างๆ”
ผมบอกเสียงเข้ม
“โอเคๆ เอาจริงๆ ละ ให้ผมไปส่งพี่นะ"
“พูดไม่รู้เรื่องรึไง ฉันไม่รู้จักแก จะไปส่งเพื่อ"
“ก็พี่น่ารักดี ผมชอบ"
“นี่พูดภาษาคนไม่เข้าใจใช่ป่ะ"
“เป็นไรพี่ พี่ไม่ชอบหล่อๆ แบบผมเหรอ อย่าบอกนะว่าพี่แมน ผมไม่เชื่อเด็ดขาด”
“ฉันไม่น่าพูดดีๆ กับแกเลย พูดด้วยแล้วลามปาม”
ผมยันตัวลุกขึ้น คว้ากระเป๋า โอ้ย ทำไมสังขารมันช่างไม่เอื้อ
“ขอโทษครับๆ ผมขอโทษ ล้อเล่นนะ… แต่ที่บอกว่าพี่น่ารักอ่ะ ผมพูดจริงๆ”
…
"นั่งก่อนนะ ผมไม่ทำอะไรพี่หรอกครับ สบายใจได้ แต่ขอรู้ชื่อ รู้คณะ รู้รหัส รู้เมเจอร์ก่อนได้ไหม จะได้ไปตามจีบถูกตัว"
เดี๋ยว นี่มันเอาจริงเหรอเนี่ย
“นายเป็นเกย์เหรอ”
ผมลองถามไปกวนๆ
“ก็เพิ่งตัดสินใจว่าจะเป็นเมื่อกี้นี้เอง”
เดอะ ซีเคร็ต ช่วยลูกช้างชูคบเพลิงร่าเริงอดทนด้วยเถิด
“นี่ไม่ใช่เพื่อนเล่นนะ ไม่ใช่คนรู้จักด้วย"
“พี่บอกผมครั้งท่สองแล้ว”
“ฉันไม่ชอบเด็กวิดวะ”
“ทำไมอ่ะ”
“เถื่อน ไม่หล่อแล้วยังเจ้าชู้ ขี้เก๊ก ขี้หื่น เหมือนนายนี่แหละ ไม่ชอบ”
ชักสงสัยว่าตัวเองจะดูอ่อยเกินไปรึเปล่านะ วุ๊ย ทำตัวไม่ถูก
“ลองคบดูรึยังล่ะครับ เรื่องเถื่อน เจ้าชู้ ขี้เก๊ก นี่ผมไม่หรอรู้นะ แต่ไม่หล่อนี่ผมขอเถียง เดือนปีนี้ก็วิดวะนะพี่ แล้วตะกี้พี่ก็พูดเองเลยว่าผมหน้าตาดี ส่วนเรื่องขี้หื่นนี่ อาจจะจริง พูดตรงๆ นะ ตะกี้ พี่โคตรเซ็กซ์เลยอ่ะ ผมดูหน้าพี่ตอนนอนนะ ก็ว่าเสียวแล้วนะ แล้วพอพี่ตื่น แม่ง ตื่นเต้นโคตรๆ เพราะพี่เลยนะเนี่ย ปกติผมนี่อย่างต่ำต้อง 20 นาที"
โอเค
“เอางี้ ถ้ายังไม่รู้จัก เรามาทำความรู้จักกันนะ"
ไอ้เด็กโรคจิตผุดลุกขึ้นยกแขนชิดใบหู
"ขออนุญาตรายงานตัวครับ"
“ทำไรของนาย”
“บอกว่า เชิญครับ ดิพี่ ผมเมื่อยนะ"
“ไม่เอา ไม่ได้อยากรู้จักเลย"
เจ้าโรคจิตทำหน้าดุใส่
"น้องชื่อนายชนุตร์ ลิมปิพิศาลกุล รหัส 57xxxxxxx ..."
ไม่นะ ฉันไม่ได้คุยกับคนบ้ารู้เรื่อง
"เอาตาพี่ละ พี่ชื่อไร ชื่อเล่นพอก่อนก็ได้"
ผมอดไม่ได้ที่จะเอาสองมือมาปิดหน้าอย่างหมดความอดทน
“พี่ชื่ออะไร ๆ ๆ ๆ”
"ชื่อ ว่า... โอเค พอใจยัง"
ผมกระแทกเสียงออกไปตั้งใจให้เร็ว ไม่ได้มีเจตนาจะอ่อยแต่ประการใด
"อะไรนะครับ"
"ชื่อ... ว่าว"
"ห๊า"
“กวนตีน"
ไอ้เด็กประสาทนั่นลงไปหัวเราะกับพื้น เพิ่งสังเกตว่ามันยางจัดฟันมันสีเขียว
“โอเค ฉันไม่น่าจะเสียเวลาคุยกับแกเลย"
“ป่าวๆ ผมไม่ได้จะล้อพี่ ชื่อพี่น่ารักดี พี่ว่าว บังเอิญดีนะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
มันยื่นมือในท่าพร้อมเชคแฮนด์ มือที่มันเพิ่งกำรูดไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ผมแสดงท่าทางชัดเจนว่ารังเกียจ
“ขอโทษเถอะ ฉันไม่เห็นความน่ายินดีตรงไหนเลย”
“มีสิครับ พี่รู้ป่ะ พี่โชคดีนะ ที่เจอผม"
“โชคดี? นี่คือโชคดีเหรอ”
“อื้ม”
โอ้ย ตายๆๆ ตรรกะในโลกนี้ผิดเพี้ยนไปหมดเสียละกระมัง ผมล้มตัวลงนอน เอาหมอนปิดหน้าอย่างคนประสาทเสีย
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
:really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2:
1. (2)
ก่อนหน้านู้น 2 วัน
โอ๊ย หล่อมาก ใสกิ๊ง เท่สุดๆ ไม่ไหวแล้วนะ จะน่ารักไปไหนมากมายเนี่ย โลกช่างไม่ยุติธรรม และทำไมเราถึงอยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอะไรที่รืที่ติแบบนี้ด้วยนะ ทรมานหัวใจจัง
“จ้องให้สึก มึงก็ไม่ดูดนิ้วตีนเค้าหรอก"
เสียงไอ้แม็กซ์ เพื่อนสวะ แทรกเข้ามาทำลายความสุขอันน้อยนิดกับการได้มะโนของผม เลว
“ห่า มึงพูดเบาๆ ก็ได้นะ"
ผมด่ามัน แต่ตายังอยู่ตรงเก้าอี้แถวหน้าของห้องเลกเชอร์ ที่ผู้ชายที่หล่อที่สุด สุภาพที่สุด และน่าจะมีกลิ่นตัวหอมที่สุด มีตำแหน่งเป็นถึงเดือนคณะ ปี4 นั่งอยู่ข้างๆ เอ่อ (ไม่อยากจะพูดถึงเล๊ย) ก็ผู้หญิงสวยแบบดาดๆ ที่เห็นอมลม ทำแก้มป่อง ใส่บิ๊กอาย ที่เห็นอยู่เรี่ยราดทั่วไปตามเฟซบุ๊คอ่ะนะ ชิ
"เออ ไอ้คนหน้าบาง แล้วแอดไลน์พี่เค้าไปยัง"
“ยัง”
“แล้วเฟซบุ๊คอ่ะ”
“แอดแล้ว"
“แล้วเคยไปเม้น ไปทักในอินบ๊อกซ์บ้างมะ"
“กูไม่ได้มั่นหน้าอย่างมึงนี่"
“กูหล่อ กูรู้ตัว"
“ถุย”
“หึ ไม่หล่อแล้วยังขี้อิจฉา”
“เออ”
“เอางี้ ถ้าไม่มีใครเอามึงจริงๆ กูยอมเป็นผัวให้มึงสักคืนก็ได้นะ เอามะ"
พูดแล้วก็เอาหน้ามาซุกใกล้ๆ ต้นคอ ผมขยับหนีอย่างรังเกียจ มันพูดจริงป่ะเนี่ย ชักกลัว
“นี่ใครก็ได้ เอามู่ลี่ข้างหลังลงหน่อยสิ แดดมันแยงตาครู แล้วเดี๋ยวพวกเธอดูโอเวอร์เฮดไม่ชัดด้วย"
เสียงอาจารย์แหววมาจากหน้าห้อง ตาย ชีเข้าห้องมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
“อ่ะ นายว่าว ลุกหน่อย ลุก"
“ผมเหรอครับ”
“เออ ทำตัวให้เป็นประโยชน์สิคะ”
ผมลุกขึ้นอย่างเซ็ง เดินไปหลังห้อง ดึงเชือกมู่ลี่ให้ลง แต่มันไม่ยอมขยับ เวร
อ่ะ อีกที อึ๊บ
เฮ๊ย ต้องทางซ้าย หรือ ทางขวาเนี่ย
มันไม่น่าจะยากขนาดนี้นี่นา ติดอะไรรึเปล่าวะ
“ทำเป็นป่ะนะ”
เสียงอาจารย์ยิ่งทำให้มันติดหนักขึ้นไปอีก อีมูลี่นรกนี่ ทำกูอายแล้วเนี่ย
"เออ นั่น เอาเข้าไป นี่ใครก็ได้ไปสอนมันมันเอาลงหน่อยซิ"
เสียงหัวเราะคิกคักทำผมเครียด ก็อาจารย์อ่ะ ใจร้ายจัง ที่บ้าน เค้าไม่มีแบบนี้นี่ ผ้าม่านที่บ้าน แม่ซื้อผ้าเมตรจากตลาดมาเย็บเองกับมือ ที่หอก็เหมือนกัน ที่ใช้อยู่ก็จำวิธีทำมาจากทีวีแชมป์เปียน อุปกรณ์จากร้าครัวหลังมอ ไอ้ม่านดีๆ หรูๆ ไม่เคยมีกะเค้าหรอก ของแบบนั้นน่ะ
"มา เดี๋ยวพี่ช่วยครับ"
เอ๊ะ อะไรนะครับ จะ จริงดิ เสียงนี่มัน
พี่ต้อม คนที่หล่อเยี่ยงเทพ หล่อกว่าวันไดเรกชั่นทั้งวงฆ่าตัวตายแล้วไปเกิดรวมกันเป็นคนคนเดียว (โอเค เวอร์ไปหน่อย) กำลังจะ
"เนี่ย จับตรงนี้นะ แล้วดึงงี้"
พี่ต้อม เดินเข้ามาจากด้านหลังจับไหล่ทั้งสองข้างของน้องว่าว(กระต่ายน้อย)ไว้ แล้วไล้มือไปสุดปลายแขน ช่วยจับมือผมให้ดึงเชือกมูลี่ อุ๊ย สมูท โอเพอเรเทอร์อะไรเยี่ยงนี้ เสียงมูลี่ไหลลงมาฟังดูไพเราะ กุ๊งกิ๊ง ราวกับเสียงดนตรีจากสรวงสวรรค์ แล้วไม่ผิดจากที่คิดไว้จริงๆ ตัวพี่เค้าหอมสุดๆ เลยล่ะ โอ้ย อิดอก กูฟิน
"เห็นไหม ง่ายนิดเดียว"
พี่ต้อม ยิ้มโชว์ฟันขาวเรียบเนียน (อายฟันเหลืองๆของตัวเองจัง) รอยยิ้มที่ละลายหัวใจอันเย็นชาและนำความสว่างจ้ามาสู่คืนอันมืดมนอนธกาล
"ครับ..." (แทบจะหยุดหายใจ)
ว้าว พื้นห้องนุ่มจัง นี่ผมลอยกลับมาที่เก้าอี้ได้ใช่ไหมเนี่ย มหัศจรรย์!
“แผนมึงใช่ไหม สลิดดก"
ไอ้แมกซ์ด่า แต่ผมไม่ใส่ใจ จ้องไปที่แผ่นหลังพี่เขาอย่างรู้สึกซาบซึ้ง ร่างสั้นเทิ้ม
“แล้วเป็นไง หอมป่ะ"
"คอมฟอร์ทอัลตร้า หอมติดใจกูนานถึงเจ็ดวันเลยแหละ"
“แร่ด”
“ไม่เจ็บอ่ะ ด่าอีกสิ”
หลังเรียนเสร็จเราเดินลงมาสั่งกาแฟใต้ตึก เห็นพี่ต้อมกับยัยชะนีตาปลอมมุ่งหน้าไปทางแคนทีนคณะ ไอ้แม็กซ์มองตามแล้วเบ้ปาก ฮึ อิจฉาพี่เค้าล่ะซี่ หล่อกว่าเห็นๆ
“เออ แล้วมึงกลับบ้านไปเปลียนชื่อ นามสกุล นี่ ตกลงได้ชื่อใหม่รึยังวะ"
มันถาม โอ้ย พูดแล้วก็เซ็งจิต
“เปลี่ยนห่าอะไรที่ไหนล่ะ พ่อกูไม่ให้เปลี่ยน ชื่อเค้าตั้งให้ นามสกุลยิ่งแล้วใหญ่ เพิ่งทะเลาะกันมาเนี่ย"
“จริงๆ พ่อมึงไม่น่าคิดมากเลยนะ ยังไงมีลูกชายแบบนี้ ก็สืบสกุลไม่ได้อยู่แล้ว"
“สัด เดี๋ยวจะโดน"
"เอางี้ มึงไปไหว้พระทำบุญดีป่ะ มึงจะได้ไม่เครียด เอาไหมกูพาไป"
“ก็คิดอยู่เหมือนกัน แม่งปีชงนี่โคตรซวยเลยว่ะ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ของแบบนี้"
“มึงมันคนบาปป่ะวะ ให้กูเจิมให้ไหม เผื่อจะโชคดี”
“เจิมเตี่ยอะไรล่ะ”
เชี่ย นี่มันทำตาเยิ้มทำไมเนี่ย นี่ด่านะ
****
ผมหันขวับกลับมอง คนเชี่ยอะไร พูดเข้าข้างตัวเองอย่างหน้าด้านๆ ได้โคตรเป็นธรรมชาติ
“เจอโรคจิคอย่างแกเนี่ยนะ โชคดี เออเว้ย”
“พี่ครับ จะซีเรียสทำไมเยอะแยะ หน้านี่นิ่ว คิ้วก็ขมวดเป็นลูกลิง ลองมองอะไรให้มันง่ายๆ ดูบ้างดิพี่ เผื่ออะไรๆ จะดีขึ้น”
“ฉันเนี่ยนะเครียด ดูขนาดนั้นเลย"
“ที่บ้านไม่มีกระจกล่ะสิ พี่น่าจะได้เห็นหน้าตัวเองตอนนี้นะ คนน่ารักๆ อย่างพี่อ่ะ น่าบูดหน้าบึ้งก็น่ารักไปอีกแบบ แต่ถ้ายิ้มสักทีนึงนะ จะโคตรน่ารักกว่านี้อ่ะ"
“เหอะ”
“เอางี้ พี่อยู่ใกล้ๆ ผมเอาไว้สิ ผมเป็นคนน่ารัก ร่าเริง จิตใจดี พี่จะได้เอาลักษณะนิสัยแบบนี้ติดตัวพี่ไปด้วย"
“ลักษณะนิสัยแบบแก แบบว่า ชักว่าวเอาท์ดอร์งี้เหรอ"
มันไม่เถียงแฮะ แต่นั่งอมยิ้ม
“แปลกเนอะ เจอกันแป๊บเดียว ผมก็รู้สึกนิทเหมือนรู้จักพี่มานานแล้วอ่ะ"
"จะใช้มุขนี้จีบชั้นจริงๆ ดิ สิ้นคิดไปหน่อยไหม"
"ใครบอกว่าผมจะจีบพี่ หลงตัวเองนะเนี่ย เอาแผนที่ไหม จะได้กลับใจถูก"
ไอ้...
“โอ้ย ผมล้อเล่นพี่… งั้น จีบได้ป่ะล่ะ"
ผมหันไปมองหน้า ปั้นท่ารำคาญ นี่ผมมามัวต่อล้อต่อเถียงกับมันทำไมเนี่ย แล้วทำไมมันต้องยิ้มน่ารักตลอดเวลาด้วยนะ พอผมไม่ตอบ ไอ้เด็กดื้อก็รูดซิบกระเป๋าเป้ ดึงกระดาษเขียนรายงานขนาดเอสี่ ออกมาแผ่นหนึ่ง แล้วเขียนอะไรยุกยิก เสร็จแล้วก็ยื่นให้
“รู้ว่าขอเบอร์พี่ ยังไงพี่ก็คงไม่ให้ พี่เอาเบอร์ผมไป เฟซบุ๊ค ไอดีไลน์ จะโทรไม่โทรก็แล้วแต่พี่นะครับ ไม่ว่าอะไร ผมก็แค่ จะผิดหวังอ่ะ"
ผมไม่รับ มันเรื่องอะไรกัน
“รับไปสิครับ”
โอเค รับก็ได้ (เปลี่ยนใจเร็วไปหน่อย)
“โทรหาผมด้วยนะ มีผมใกล้ๆ ชีวิตพี่จะเสียวซี้ด เอ่อ ...หมายถึงมีความสุขน่ะ"
หน่าตาท่าทาง น้ำเสียง แบบนี้ คือเอาจริงใช่ไหม
"พี่มิว อ้าว..."
เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักชะงักอยู่ตรงประตูห้อง เป็นน้องต่าย น้องเมเจอร์นั่นเอง ที่อกมีป้ายชื่อห้อยต่องแต่งอยู่ เหมือนน้องเฟรชชี่ทุกคณะ (ที่จริง ผมไม่สนับสนุนระบบโซตัสเลยนะ แต่เมเจอร์เราเลิกว้ากแล้ว และกิจกรรมสันทนาการน่าจะไม่เป็นอะไร) ผมยัดกระดาษลงกระเป๋ากางเกงโดยอัตโนมัติ
"น้องต่าย มาไงอ่ะ รู้ได้ไงพี่อยู่นี่"
"พี่โต้ง เขาให้ต่ายเอามอไซต์มารับพี่มิวไปช่วยซ้อมบูมอ่ะค่ะ"
น้องต่าย มีท่าทีอายๆ ผิดสังเกต สงสัยเป็นเพราะไอ้ดื้อโรคจิต (ความจริงคือ มันหล่อทีเดียว - อ่ะ ค่อยๆซึมซับ)
“พี่เค้าชื่อ พี่มิวเหรอ” มันหันมามองผมอย่างหาเรื่อง “ไหนพี่บอกชื่อ ว่าว”
อีกฝ่ายถามแบบงงๆ
"อ๋อ พี่เค้าชื่อว่าวแหละ คือ เป็นชื่อที่พี่ปีสี่เค้าตั้งให้พี่ว่าวตอนรับน้องน่ะ มาจากมิวในเรื่องรักแห่งสยาม อีกอย่าง พี่ว่าวเป็นนักร้องสโมฯ ร้องเพลงเพราะเหมือนมิวในหนัง"
“อ๋อ เหมือนเหรอ แต่นั่นมันนานมากแล้วนะ”
ไอ้ฟันเหล็กถาม หมายความว่าไงวะ แต่ถูกของมัน ไม่ได้เหมือนอะไรเลย ทำไมไม่เป็นปุณณ์ โน่ หรือ ภู ธีร์
“อืม เราเรียกพี่ว่าวว่าพี่มิว แล้วเรียกพี่แมกซ์เพื่อนพี่เค้าเป็น โต้ง"
“ต่าย ไม่ต้องไปสาธยายให้มันฟังหรอก อีกอย่างนะ" ผมหันไปมองไอ้เด็กเหล็กดัด “มิวมิว มาจากแบรนด์ลูกของมิวซิอาห์ พราด้า เก็ทป่ะ”
ไอ้เหล็กดัด ขำก๊าก โอ้ย เด็กบ้า
"พี่มิว ลุกไหวไหมคะ"
“ไหวครับ"
“พี่เค้าลุกไม่ไหวหรอก ไม่งั้นก็คงกลับไปเองตั้งนานแล้ว เอ๊ะ หรือพี่แกล้ง อยากจะอยู่คุยกับผมนานๆ”
“โว้ย ใครอยากจะคุยกะนายไม่ทราบ”
น้องต่ายหน้าแดง ทำท่าเขิน
“มาเดี๋ยวผมช่วยประคองพี่เขาไป เธอชื่อต่ายป่ะ เราดื้อนะ"
“ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“นี่ดื้อคุยกับพี่ว่าว เอ่อ พี่มิวมิว (ทำไมต้องขำด้วย) ว่าถ้าไม่มีใครมารับ เดี๋ยวดื้อจะขับรถไปส่งเอง”
“อ้าว เหรอคะ”
“ใช่” ไอ้เด็กโรคจิตรีบแทรก “ต่ายเอารถอะไรมาล่ะ”
“มอเตอร์ไซค์ค่ะ”
“โอ้ยไม่ไหวมั้ง พี่เค้าเจ็บอยู่อ่ะ คนแก่กระดูกกระเดี้ยวไม่เหมือนวัยรุ่นอย่างเราหรอก"
อะไรนะ ไอ้เวรนี่ ชั้นห่างแกแค่ไม่กี่ปีเองนะ ผมกำลังจะอ้าปากด่า แต่มันรีบเข้ามาชาร์ต
“งั้น เดี๋ยวต่ายช่วยดื้อประคองพี่มิวไปที่รถก็ได้ค่ะ ไปส่งพี่เค้าที่ศาลาธรรมได้ไหมคะ"
“ไม่เป็นไรหรอกต่าย กลับกับต่ายน่ะแหละ"
“ไม่ต้องเกรงใจครับพี่ ลูกช้างเหมือนกัน ผมยินดี"
“ไม่ได้เกรงใจเว้ย”
“งั้น ตกลงตามนี้นะคะ"
เวร!
***
น้องต่ายโบกมือให้ไหวๆ เป็นสัญญาณว่าเดี๋ยวเจอกัน ก่อนเดินกลับไปที่มอเตอร์ไซค์ของตัวเอง
ให้ตายเถอะ รู้จักกันแค่ไม่ถึงชั่วโมง ผมกลับมานั่งเสนอหน้าบนรถ (นิสสัน จู๊คซ์ ป้ายแดง) ของเจ้าเด็กวันรุ่นบ้านรวย (แต่น่าจะมีปัญหาครอบครัว เพราะป่วยเป็นโรคจิต) หรือว่านี่คือโชคร้ายอีกเรื่องที่ผมจะต้องเจอ
มันหันมายิ้มแบบมีเลศนัย
“พี่หนีผมไม้พ้นร๊อก เรามันมีเวรมีกรรมต่อกัน"
“จะหนีแกน่ะง่ายนิดเดียว ฉันแค่อยากจะรู้ว่าคนโรคจิตอย่างแกจะมาไม้ไหนต่อแค่นั้นแหละ"
“เหรอ แต่คนบางคนนี่ ย้ำคิดย้ำทำอยู่ได้นะ ก็พี่ยังไม่แตกนี่เนอะ"
โอเค เบื่อที่จะต่อล้อ ผมสังเกตข้าวของบนรถของไอ้โรคจิต แล้วเจอของที่อยู่เหนือความคาดหมาย หนังสือ แผ่นดินหอม ของท่าน ติช นัท ฮันห์ แปลโดย นุชจรีย์ ชลคุปต์ ฮื้ม มันอ่านหนังสือเก๋กว่าเราอีกนะ
“เอาไปอ่านแมะ"
“สำหรับวัยรุ่นบ้านรวย หนังสือดีๆ มีค่าแค่เอามาวางโชว์ไว้บนรถเก๋ๆ แค่นี้สินะ”
“ผมอ่านนะพี่ ผมอ่าน เห็นผมเป็นเด็กไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอ จะบอกให้นะ ของมูลนิธิโกมลคีมทองอ่ะ ผมมีเกือบทุกเล่ม แม่กับพ่อชอบอ่าน ผมเลยอ่านตาม อย่าตัดสินคนแค่รูปลักษณ์ภายนอกสิครับ คนหล่อก็มีสมองมีความคิดนะ"
“เหรอ"
"พี่นี่ สอดรู้สอดเห็นเหมือนกันนะ"
“สอดรู้อะไร”
“ก็ดูว่าผมอ่านอะไร ใช้อะไร เป็นคนยังไง สนใจผมแล้วอ่ะดิ”
“แหวะ หลงตัวเอง เอาแผนที่มะ จะได้กลับถูก”
“ขโมยมุกเหรอ”
“นายอินเวนท์มุกนี้ขึ้นมารึไง”
มันหัวเราะแทนคำตอบ
“รถแกนี่รกชะมัด เอาอะไรมาไว้เยอะแยะ ปัดกวาดมั่งไหมเนี่ย”
“แน่ะ แอบสำรวจอีกละ”
“ก็ห้องโดยสารก็กว้างแค่นี้ จะให้ชั้นมองไรล่ะ"
"มองหน้าผมก็ได้ ผมหล่อนะ ดูดีๆ หรือจะมองเป้า เอาดิ ผมไม่เขินหรอก"
"ไอ้บ้า"
ไม่ทันไร รถก็มาจอดกึกตรงวงเวียนหน้าศาลาธรรม
“พรุ่งนี้เจอกันอีกนะครับ"
“ทำไมต้องเจอกันอีก"
“อ้าว นี่แก่จนเป็นอัลไซเมอร์เลยเหรอเนี่ย ก็เดตไง ผมบอกแล้วไงว่าจะจีบ นะ พรุ่งนี้เจอกันห้าโมงละกัน ผมเลิกเรียนพอดี ที่อ่างแก้วนี่ได้ไหม ไม่ได้ไปเลยอ่ะ มีพี่ที่คณะพาไปดูแค่ครั้งเดียวเอง"
“ถ้าบอกว่าไม่อยากมากะนายอ่ะ"
“งั้นพี่ก็กำลังโกหกตัวเองอยู่น่ะสิ ผมรู้นะว่าพี่ก็ชอบผม ผมออกจะหล่อขนาดนี้"
โว้ย หลงตัวเองได้อีก
"นะ ห้าโมง โอเคละนะ เออ มันจะยังร้อนอยู่ไหมอ่ะ"
“แล้วนายไม่ต้องรับน้องรึไง"
“ไม่ต้องครับ จริงๆ แล้วผม แท่นแท๊น" ทำท่าเจ้าเล่ห์ แล้วเปิดกระเป๋า หยิบบัตรนักศึกษาขึ้นมาโชว์ “ผมเป็นน้องปีสองปลอมตัวมา”
“อย่างงั้นก็เหอะ ปีสองก็ต้องเข้าป้ะ คณะนายรับแรง โซตัสแข็งแรงนะเว้ย ไม่กลัวโดนแบนโดนรุมยำหรือไง"
"เป็นห่วงผมเหรอ"
"พูดจริงพูดเล่นเนี่ย"
"อ้าว ผมเพื่อนเล่นพี่เหรอ ล้อเล่น เอาน่า ผมมาได้ตรงเวลาละกัน ถ้าพี่ไม่มา ผมมาตามพี่ถึงคณะแน่ แล้วจะบอกทุกคนเลยว่าพี่ได้ผมแล้วทิ้ง"
“เลว”
ผมผลักประตูรถให้เปิดออก อย่างไม่คาดคิด น้องๆ ผู้ชายปีหนึ่งกรูกันเข้ามารับ ต้องเป็นอิเลวสักตัวแน่ๆ ที่สั่งน้องมาแกล้ง เห็นพวกมันยิ้มเจ้าเล่ห์แต่ไกล อยากด่าให้ว่า กูไม่ได้เป็นง่อย อิพวกเวร พอเดินไหว แต่คงไม่มีใครฟัง เจ้าดื้อหัวเราะชอบใจออกมายืนเก๊กหล่อนอกรถ ไม่ยอมไปซะที
“ไงอีว่าว ไอ้คนที่ห้องพยาบาลนี่มันเล่นมึงจนเดินไม่ไหวเลยเหรอวะ"
หนึ่งในกลุ่มอิเพื่อนใจหมาแซว
“หนุกไหมเพื่อน โดนเอา แล้วมึงพกวาสลีนติดตัวรึเปล่า"
“รูปกับคลิปละคะ ถ้าไม่มีกูถือว่าตอแหลค่ะ”
“ตูดฉีกป่ะวะเนี่ย ไหนมาตรวจหน่อยซิ"
“เดี๋ยวเหอะอีแมกซ์ ปากมึงแหละจะฉีก สันดาน"
ผมหันไปมองคนต้นเรื่อง ปรากฏว่าทั้งรถทั้งคนไม่อยู่แล้ว อ้าว ไปไหน ไวมาก
“เออ ว่าว แล้วใครมาส่งมึงอ่ะ เห็นน้องต่ายบอกโคตรหล่อ หล่อจริงป่ะวะ กูมองไกลๆ เห็นไม่ชัด สายตาสั้น "
จะให้ผมบอกมันยังไงล่ะเนี่ย ว่าไอ้หน้าหล่อนี่แหละ คือคนเดียวกับไอ่เชี่ยโรคจิตแชมป์ว่าว
“พี่มิว พี่มิวรู้จัก เด็กดื้อคณะวิดวะด้วยเหรอคะ"
น้องผู้หญิงในกลุ่มเดียวกันกับน้องต่าย สองสามคนวิ่งเข้ามาถาม สงสัยน้องต่ายคงเอาเรื่องไปกระจายจนรู้กันหมดแล้วมั้ง
“ หา เออ"
"อ้าว เหรอ ใช่คนเดียวกันกับคนที่เป็นเดือนเฟรชชี่ปีที่แล้วป่ะ เดือนหอด้วย หอสี่อ่ะ"
“คนนั้นแหละค่ะ พี่แม็กซ์”
อิแมกซ์ทำเสียงหวีด
"แร่ด มึงไปรู้จักน้องเค้าได้ไง บอกกูมา"
“ไม่รู้จักเว้ย ดงเดือนอะไรกูไม่รู้ แต่น้องเค้าไปที่หอพยาบาลพอดี เค้าเห็นว่าเพื่อนใจทรามไม่ยอมมารับกู เลยอาสามาส่ง”
เอ๊ะ ทำไมต้องแก้ตัวให้ไอ้เด็กบ้านี่ จนฟังดูดีมีน้ำใจ ถึงขนาดนี้ด้วยเนี่ย
“แหม ก็กูยุ่งอยู่นี่ ก็ส่งน้องต่ายไปแทนแล้วไง”
“เหรอ”
“แล้วๆ พี่มิวจะได้เจอดื้ออีกป่ะคะ"
“เออ นั่นดิ มึงจะได้เจอเขาอีกป่ะเนี่ย อีนี่ซุ่มมืดนะ มีของดีไม่แบ่งเพื่อน"
“มึงคิดว่าไงล่ะ เขามาส่งกูขนาดนี้”
ผมยิ้มเยาะอย่างตัวร้ายในละคร กะให้หมั่นใส้กันให้เต็มที่ เลยโดนอิแมกซ์ผลักเข้าให้
“โอ้ย ไอ้ห่านี่ กูเจ็บอยู่นะ”
“ขอโทษๆ โอ๋ๆ มาๆ”
มันทำท่าจะเข้ามากอด ผมเบี่ยงตัวรังเกียจ
“อี๋ ไปไกลๆ เหม็นเหงื่อ”
คนอื่นๆ หัวเราะ แซวและเลิกแซวไปนี่สุด น้องปีหนึ่ง ถูกสั่งให้จัดแถวใหม่เตรียมบูม บรรยากาศสวนสักหน้าศาลาธรรม อื้ออึงด้วยเสียงบูมจากนักศึกษาคณะและเมเจอร์อื่นๆ บรรยากาศยามใกล้ค่ำช่วงต้นฤดูฝนอวลไปด้วยความหวังและความรู้สึกตื่นเต้นของน้องๆ ลูกช้างเชือกใหม่ นี่ผมมะโนไปเองรึเปล่านะเนี่ย ว่าวันนี้ อะไรๆ ก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดนักหรอก
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
ย่อมาเจาะไข่และหอบกำลังใจมาให้เรื่องใหม่ค๊าบบบบ :L2: :L2: :L2: :L2::L2: :L2: :L2: :L2:L2: :L2: :L2: :L2::L2: :L2: :L2: :L2:L2: :L2: :L2: :L2::L2: :L2: :L2: :L2:L2: :L2: :L2: :L2::L2: :L2: :L2: :L2: สู้ๆ ครับ
ว่าแต่ "ขอโทษครับ แต่ผมมันเซ็กซ์จัดอ่ะ ยอมรับ ผมเคยว่าวในตอนขับรถด้วยนะ กรุงเทพ-เชียงใหม่ ว่าวมาแล้ว" :o :o น้องทำได้ไง :angry2: :angry2: :angry2: บอกรายละเอียดมาบัดเดี๋ยวนี้นะอย่าให้ต้องมาจิ้นเอง
-
ย่อมาเจาะไข่และหอบกำลังใจมาให้เรื่องใหม่ค๊าบบบบ :L2: :L2: :L2: :L2::L2: :L2: :L2: :L2:L2: :L2: :L2: :L2::L2: :L2: :L2: :L2:L2: :L2: :L2: :L2::L2: :L2: :L2: :L2:L2: :L2: :L2: :L2::L2: :L2: :L2: :L2: สู้ๆ ครับ
ว่าแต่ "ขอโทษครับ แต่ผมมันเซ็กซ์จัดอ่ะ ยอมรับ ผมเคยว่าวในตอนขับรถด้วยนะ กรุงเทพ-เชียงใหม่ ว่าวมาแล้ว" :o :o น้องทำได้ไง :angry2: :angry2: :angry2: บอกรายละเอียดมาบัดเดี๋ยวนี้นะอย่าให้ต้องมาจิ้นเอง
ต๊าย ตาย ตายแล้วทำไงอ่ะอยากรู้ อยากเสือกเรื่องชาวบ้านจริง จริ๊ง
ชาวโอท๊อปนี้เอง 555555555555555555555 เป็นกำลังใจให้ว่าวต่อไป
:L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1: :L2: :L1:
-
ช๊อบ ชอบ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ชื่อ ดื้อ น่ารักจัง
-
:mc4:
แอบมาเป็นกำลังใจให้คร้าบ
-
เรื่องสนุกมากครับ ต้องมาต่อเรื่อยๆนะครับไม่งั้นไม่ยอมจริงๆด้วย +1ให้กำลังใจครับ :serius2:
-
สวัสดีครับทุกคน ผมเบน คนเขียนเรื่องนี้นะครับ
ใช่ครับ มันผ่านมาหลายปีแล้วมากที่ไม่ได้มาต่อ 555 ไม่รู้ว่าใครจะยังจำนิยายเรื่องนี้ได้บ้างไหมนะครับ
เนื้อเรื่องดำเนินมาถึงตอน 18 แบบงงๆ จริงๆ ผมได้เขียนตอนต่อไปและมีตอนจบเรื่องของนี้ไว้ในใจแล้ว (ทั้งสิ้น 21 ตอนจบ) แต่โชคร้ายที่หาไฟล์เหล่านั้นไม่เจอแล้ว กลับมาอ่านก็รู้สึกว่า ยังมีอะไรที่ไม่พอใจอยู่เยอะ ก็เลยไม่ได้เขียนต่ออีกเลยครับ ทิ้งไว้นาน รู้สึกต่อไม่ติด ไปไม่เป็น
แต่กลับมาคราวนี้ ผมได้อีดิทนิยายเรื่องนี้ให้พอรู้สึกว่าโอเค กล้อมแกล้มผ่านไปได้ เพื่อจะเขียนอีกสามตอนให้จบครับ เหตุผลก็คือ (ไม่รู้จะผิดกฎบอร์ดหรือเปล่านะครับ ถ้าผิดก็ช่วยเตือนด้วยนะครับ) คือได้รับการติดต่อให้รวมเล่ม โดยจะมีการเปิดให้จองเร็วๆ นี้
สำหรับใครที่สนใจ ถ้ามีอะไรคืบหน้าเป็นเรื่องเป็นราว จะนำมาบอกเล่าอีกทีครับหลังจากที่โพสต์นิยายจนจบทั้ง 21 ตอนแล้ว ส่วนสามตอนสุดท้าย คาดว่าจะได้อ่านกันไม่เกินอาทิตย์สองอาทิตย์นี้แน่นอนครับ (กำลังเขียน) อาจจะช้าหน่อย เพราะผมเขียนตอนหนึ่งๆ ก็ยาวพอสมควรอย่างที่เห็น แต่ผมลงจนจบแน่นอนครับ เหตุผลก็อย่างที่บอกไป
ฉบับอีดิทใหม่นี้ มีการปรับเนื้อเรื่องบางส่วนให้ทันสมัยขึ้น (ต้นฉบับเดิมมันตั้งแต่ ปี 2008 – 2009 นู้นแน่ะ) มีแก้คำผิด แต่อาจจะยังหลงหูหลงตาบ้าง เพราะอีดิททั้ง 18 บท สองร้อยกว่าหน้าเอสี่นี้ อยู่สี่วันเต็มๆ มันก็ต้องมีเออเร่อ มีเบลอกันบ้างแหละ แต่บางอันก็จงใจ ต้องขออภัยไว้ด้วยนะครับ
สำหรับใครที่เคยอ่านแล้วชอบ และแน่นอนน่าจะลืมเนื้อเรื่องไปแล้ว (ผมยังลืมเลย 555) อยากให้ลองกลับไปอ่านตั้งแต่บทแรกใหม่อีกรอบครับ อาจจะชอบมากขึ้น น้อยลง หรือไม่ชอบแล้วก็ได้ครับ เพราะเนื้อเรื่องและกลวิธีมันไม่สดใหม่เหมือนตอนนู้นแล้ว ส่วนใครที่ยังไม่เคยอ่านเรื่องนี้ แล้วชอบแนวรอมคอม รั่วๆ มีดราม่าเล็กๆ ก็อยากจะให้ลองดูนะครับ เผื่อจะใช่
ขอบคุณทุกคนที่ยังคิดถึง เคยคิดถึงนิยายเรื่องนี้ ขอโทษมากๆๆๆๆ ที่ดองครับ ขอโทษจริงๆ จะไม่ดองแล้ว สาบาน ว่าอีกสามตอนที่เหลือ ได้อ่านกันแน่นอน ต้นเดือนพฤษภานี้ครับ
ส่วนใครที่อยากพูดคุยกับผม จะ PM หรือเข้ามาพูดคุยที่เพจส่วนตัวของผม https://www.facebook.com/pages/ben/151018018373870?ref=hl (https://www.facebook.com/pages/ben/151018018373870?ref=hl) ก็ได้ครับ ถ้าผิดกฎก็ต้องขอโทษด้วยครับ ไม่ทราบจริงๆ
ขอบคุณมากครับ
เบน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ต่อกระทู้เดิมเลยครับ :a4: :a1: :a3:
-
สนุกมากๆ น้องดื้อน่ารักจริงๆ ชอบๆๆๆๆมาต่อเร็วๆน๊า :m4:
-
2.
เช้าวันถัดมา ผมเดินออกมาจากห้องพักย่านนิมมานเหมินทร์ เพื่อตรงไปยังมหาวิทยาลัย สกู๊ตเตอร์เจ้ากรรมปรากฏว่าต้องได้รับการผ่าตัดใหญ่ คาบิวเสีย หัวจ่ายน้ำมันปล่อยนำมันลงมาท่วมหัวเทียน สตาร์ทไม่ได้รอบ หรืออะไรซักอย่างนี่แหละ จริงๆ ก็ไม่รู้เรื่องกะเค้าหรอก ก็เก๊กหน้าแมนทำเป็นเข้าใจไปอย่างนั้น เอาเถอะ ชินแล้วแหละ ถ้าจะต้องโชคร้าย เอ้อ ไม่ได้สินะ ลืมกฎสำคัญของ เดอะซีเคร็ท ไปเสียสนิท จะพูดว่าตัวเองโชคร้ายเพื่อ?
ไม่ได้ๆ ฉันกุมชะตาชีวิตของตัวเอง ฉันมีชีวิตในแบบที่ดี ฉันคือแม่เหล็กดึงดูดโชคดี ฉันมีสมองเงินล้าน!
เอาเถอะ แต่วันนี้ ได้แรงบันดาลใจจาก ดิออร์ ออม คอลเลคชั่นล่าสุด นั่นคือจัมพ์สเวตเตอร์ลายพรินท์ลายโพกาดอท ปักรูปดอกลิลี่ ออฟ เดอะ แวลล์ ทับชุดนักศึกษา คล้องผ้าพันคอสีดำเข้ากันอย่างเก๋ไว้ที่ไหล่ สวมแว่นตาไร้เลนส์ทรงแอนนี่ ฮอลล์ เพื่อสร้างลุคส์ อากาศร้อนได้เรื่องอยู่ แต่จะกลับไปเปลี่ยนก็คงไม่ทันแล้วไง เนื่องจากเดินมาจนเกือบจะถึงประตูปตท. แล้ว
กฎของการดึงดูดโชคดีคือเราต้องรู้สึกดีกับตัวเองเสียก่อน เลยขยันลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่ตอนแซ๊บโห่ (ไก่ไม่โห่ แต่แซ๊บข้างห้องโห่แทน พวกมันดูบอล เสียงดัง จนข้าพเจ้านอนไม่หลับ ต้องลุกขึ้นมาดูด้วย จากนั้นต่อด้วย ซีรียส์ ดาวน์ตันแอบบีย์ ที่โหลดมาแต่ยังไม่มีเวลาดูจนจบซักที) เช้านี้เลยมีรอยคล้ำใต้ตาเล็กน้อย (ขอบคุณแซมเปิ้ลของ ลาเนจ ที่ติดมากับนิตยสารแอล)
ปี๊น...ๆๆๆ
เสียงบีบแตรไล่มาจากทางด้านหลัง โว้ย ใครวะ ไร้มารยาทจัง ไม่ได้บีบไล่ชั้นใช่ไหม ไม่งั้นกูจะเหวี่ยง อุตส่าห์เดินบนทางเท้าแล้วนะ กีดขวางการจราจรก็หาไม่
เบนซ์ซีแอลเอ สีดำวาวมะเมื่อมปาดเข้ามาจอดซ้าย
ใครอ่ะ? คนรู้เราจักเหรอ? ผู้ชาย? คนขับลดกระจกลง มีเสียงแร็พเพอร์สาวตุ๊กกี้ เอ้ย นิคกี้ มินาจ แผดจากเครื่องเสียงชั้นเยี่ยม
อีห่า ก้อนอะไรวะเนี่ย สีดำๆ กำลังขยับแว่นกันแดด และหันมาทางข้าพเจ้าอย่างลีลาเว่อร์ๆ อ้อ นังเห็ดหูหนูดำนั่นเอง โอ้ย เกือบหลุดขำ แต่นะ ทำไมต้องมาเจอยัยนี่แต่เช้าด้วยเนี่ย เพลงฮิพฮ็อพไม่เข้ากะมันเลยจริงๆ อย่างชีต้องเพลงระบำลพบุรี บ้านเกิดที่มันต้องไปร่วมงานโต๊ะจีนปีละครั้ง
“ฮายยย มอร์นิ่งจ้า เธอเดินทำไรแถวนี้เนี่ย แต่ โอ๊ย จุดนี้แต่งตัวแรงมาก กระชากสายตาชั้นตั้งแต่ห้าร้อยเมตรแรกโน่นแน่ะ อ๊ะ แล้วรถหรีดเน่าของเธอล่ะ เสียอีกแล้วเหรอ"
สตั๊นไปสองวิ
“อ๋อ คือฉัน… (อะไรดีวะ) ฉันแค่ลองเดินลดโลกร้อนดูน่ะ แบบว่า เฮ้ โลกเรากำลังเผชิญกับปัญหาวิกฤตน้ำมันอยู่ใช่ไหม ภัยธรรมอากาศที่ที่ทวีความรุนแรงเลวร้าย แล้วทำไมไม่สร้างจิตสำนึกเรื่องพอเพียงและการลดการใช้พลังงานกันล่ะ โดยเริ่มจากตัวเองก่อนงี้"
ทำไมต้องแก้ตัวซะยืดยาวเพ้อเจ้อเนี่ย นังเห็ดฯ มันไม่เชื่อหรอก ชั้นยังไม่เชื่อตัวเองเลย
“อ่อ เหรอจ๊ะ จะบอกว่าเธอลิฟวิ่งกรีน ใช้ชีวิตสโลว์แบบที่ฮิพสเตอร์เมืองนอกเค้ากะลังฮิตกัน ว่างั้น ว้าว ออซั่มนะ แบบว่า สุดยอดเลยเธอ"
โวะ มันเชื่อด้วย
“ถูกเผง นี่เป็นเทรนด์ที่เด็กมหาวิทยาลัยนาโรปะเค้าทำกันตอนนี้อ่ะนะ แล้วพวกไอวีย์ลีกและมอดังๆ ในยุโรปเค้าก็กำลังตื่นตัวกันมากที่จะลดการใช้พลังงานในขณะเดียวกันก็สร้างเทรนด์ใหม่ๆ ไอเดียใหม่ๆ เกี่ยวกับการรักษาสุขภาพแบบยั่งยืนไปด้วย ซึ่งมันเกี่ยวข้องกับการเดินสร้างสมาธิ ฝึกจิต เพื่อเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อม ด้วยพลังธรรมชาติและการภาวนา"
อ่ะๆ งงอ่ะดิ ยัยเห็ดเน่า ไม่รู้ว่าฉันพูดถึงเรื่องอะไรใช่ไหม ชีทำตาลอยคิดตามก่อนจะรีบแก้เก้อ
“โอเคๆ คือชั้นนึกว่ารถเสียแล้วไม่มีตังก์ขึ้นรถแดง กะว่าจะชวนไปด้วยกัน แต่ถ้าเธอเดินลดโลกร้อนอะไรของเธอ ชั้นก็จะไม่ขัดศรัทธาละ เอาใจช่วยค่ะคุณเพื่อน แล้วนี่ เร็วๆ ล่ะ จะแปดโมงแล้วนะ เดี่ยวไม่ทันเช็คซื่อล่ะซวยเลย"
นางทำหน้าได้น่าถืบทิ้งไว้ แล้วก็เร่งเครื่องออกไป พูดอย่างยุติธรรม เสียงเครื่องยนต์มันฟังเสนาะหูสุดๆ
โว้ย อารมณ์เสีย คิดว่าออกมาเช้าแล้วเชียว เพราะกลัวเจอคนรู้จัก ยังแสล๋นมาเจอนังวัวนี่จนได้ ละนี่นะ ทำไมนักศึกษาที่นี่ ต้องมองคนที่เดินไปเรียนแปลกๆ ด้วยวะ ไม่เคยเดินกันรึไงฮึ นี่ล่ะนะพวกคนเมือง สบายกันจนชินละสิ ผิวบาง จมไม่ลง ไม่ได้ห่วงเลย ว่าตัวเองเผาผลาญทรัพยากรธรรมชาติไปเท่าไหร่ ไม่เหมือนเรา ที่มีพร้อมทั้งมโนธรรม จิตสำนึก และความน่ารัก ซึ่งมาพร้อมกับลุ๊คที่แสนแพง (นี่คือ ดิออร์ ออมส์จำไว้!) อืม พอได้บ่นแบบนี้แล้วก็รู้สึกโอเคขึ้นมาบ้าง
โอ้ย ไม่ ฉันทำผิดกฎ เดอะ ซีเคร็ตอีกแล้ว
08.15 น. โอ๊ะ แดดเริ่มจ้า ร้อนเหมือนกันนะเนี่ย แต่โอเค ถ้ามันช่วยให้… ช่วยให้อะไรวะ
08.19 น. อี๋ ใครมาอ๊วกตรงทางเท้า ด้วยเนี่ย แหวะ โสโครกมาก
8.22 สงสัยว่า ถ้าเอาผ้าพันคอออก แล้วเปลี่ยนมาถือหรือผูกที่กระเป๋าแทน เมอร์ซิเออร์ ดิออร์ คงจะไม่ว่าอะไร เพราะมันแสดงถึงความคิดสร้างสรรค์ และเป็นการตัดสินใจที่เหมาะกับสภาพอากาศ ซึ่งได้ทำลายลุคส์นี้แต่ประการใด
8.23 การที่ผมเดินลดโลกร้อน พร้อมๆ กับยังคงสไตล์ไปด้วยนั้น จะว่าไปก็อาจจะนำไปพัฒนาต่อยอดเป็นกิจการเพื่อสังคมได้เหมือนกันนะ คือสังคมได้ประโยชน์จากทุกทางเลยไง เห็นไหม โอเค ไว้ค่อยเขียนโครงการเพื่อขอรับทุนจาก สสส ทีหลัง
08.24 น. เห้อ โลกไม่ร้อนแล้วเหอะ แต่ชั้นกลับร้อนแทน หรือว่าลุ๊ค ดิออร์ ออม นี่จะไม่เหมาะกับอากาศเมืองไทย
08.25 น.โอ๊ย ทำไมชั้นต้องมาเดินด้วยเนี่ย ไกลก็ไกล ร้อนก็ร้อน เนื้อตัวก็ยังปวดเมื่อยไม่หาย อีกตั้งไกล กว่าจะถึงคณะ
08. 27 น. ถ้าเดินไปถึงหน้าสถาบันภาษา จะมีรถม่วงผ่านไหมเนี่ย ฮือๆ
****
“ทำไมไม่โทรบอก กูจะได้ออกไปรับ แล้วนี่ (มองหัวจรดเท้า) แต่งชุดห่าไรวะเนี่ย มึงจะขึ้นเวทีดัชชี่บอยเหรอ แร๊ดแร่ด"
อีแมกซ์ด่า แต่ก็ยื่นกระดาษซับหน้ามันให้ ขณะที่ผมกำลังนึกว่า สมัยนี้เค้ายังมีประกวดดัชชี่บอยกันอยู่ไหม
“โอ้ย กูไม่รบกวนเวลามึงหรอก ไม่รู้ว่าแต่ละวัน มึงต้องตระเวนขี่รถเครื่องรับส่งกี่คนต่อกี่คน อย่าเอากูไปรวมกับภาระมึงเลย"
มันถอนหายใจควายแล้วจ้องหน้า ตาย หน้ากูมันขนาดนั้นเลยเหรอ
“เมื่อเช้าก็ไม่ได้ส่งใคร มึงนี่คิดเล็กคิดน้อยจริงๆ แฟนอ่ะหาเมื่อไหร่ก็ได้เว้ย กูหล่อ แต่เพื่อนอ่ะ ต้องมาก่อน"
“อย่ามา มึงเคยทิ้งกูไว้ที่ร้านหมูกระทะแล้วตามเด็กเภสัชไปหอมัน ระยำ"
“แหม ก็กู… เออน่า เอาเป็นว่า เดี๋ยวช่วงนี้ กูไปรับส่งมึงก็ได้ มึงยังเจ็บอยู่ รถก็ไม่มี"
“ไม่ต้อง กูจะเดินลดโลกร้อน"
“แต่เมิงเดี้ยงอยู่นะ"
"โลกร้อนสำคัญกว่าเว้ย มึงนี่แม่งคิดเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง แล้วก็ดิสคริมิเนตคนพิการด้วย"
"เออๆ งั้นก็ตามใจมึง อุตส่าห์จะช่วยแล้วยังจะเรื่องมากอีก เย็นนี้อย่าลืมไปช่วยดูน้องด้วยล่ะ ใกล้วันจะขึ้นดอยแล้ว แม่งไม่เคยโผล่หน้า"
“เออ ถ้าว่างนะ”
“อะไรของมึงอีกล่ะ”
เสียงมันทั้งรำคาญทั้งสงสัย
“ก็พูดเผื่อ เผื่อว่ากูจะมีนัด”
“นัด นัดอะไร”
“โอ้ยบอกว่าเผื่อ ถามจัง คนยิ่งร้อนๆ อยู่”
ผมเฉไฉ ประจวบเหมาะกับที่อาจารย์เตรียมพาวเวอร์พอยท์เสร็จพอดี และกำลังจะเริ่มเลคเชอร์
นี่ จะดูแร่ดไปรึเปล่านะ ถ้าเกิดผมจะไปเจอเด็กนั่นจริงๆ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงคิดว่าตัวเองจะไป นอกจากเรื่องเมื่อวานและหน้าหล่อๆ ของมันแล้ว ผมยังไม่รู้จักอะไรเกี่ยวกับเจ้าเหล็กดัดปั๊ดว้องนั่นเลยสักนิด
แต่นะ
อืม ตัดสินใจว่า คิดเยอะๆ เอาไว้ก่อนดีกว่า
****
นั่งอารมณ์บูด เพราะยัยเห็ดหูหนูเน่าได้ซักพัก (มันไปนั่งบริเวณสูบบุหรี่หลังร้าน) ยัยนก เพื่อนสนิทแถวบ้านที่นัดไว้ก็มาถึง นางแต่งตัวธรรมดาๆ เรียบๆ ไม่แต่งหน้า
“ฝากของไว้เดี๋ยว เดี๋ยวชั้นไปสั่งกาแฟก่อนนะ เอาไรอีกไหม มัฟฟิ่นช็อคโกแล็ตไหม"
“ชั้นไปสั่งให้ดีกว่า จะเลี้ยง"
“โอ้ย ไม่ต้อง เก็บตังค์ไว้เหอะ มีเรื่องต้องใช้อีกเยอะ เชื่อชั้น"
นางทิ้งบอมบ์ไว้ แล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์ ยัยนกกับผมสนิทกันตั้งแต่เด็ก เรียนด้วยกันจนจบโรงเรียนม.3 แถวบ้านก่อนจะแยกกันเข้ามาเรียนม.ปลายในเมืองตามกระแส กลุ่มเรามีกันอยู่หลายคน แอดมิชชั่นได้พร้อมกันหมด โชคร้าย ยัยนกเรียนปีหนึ่งคณะบริหารได้เทอมเดียว แต่เกิดเบนโลขึ้นมาซะก่อน เลยลาออกมาแต่งงานเลี้ยงลูก พร้อมๆ กับลงทะเบียนเรียนปริญญาตรีภาคเสาร์-อาทิตย์คณะวิทยาการจัดการที่มหาวิทยาลัยราชภัฏแทน แต่ชีวิตยัยนกไม่ได้แย่นะ ตรงกันข้าม นางแฮปปี้สุดๆ แฟนชีทั้งรวยทั้งหล่อ ลูกสาว(หลานผม) ก็น่ารักน่าเอ็นดู ผมกับเพื่อนคนอื่นๆ ต้องคอยพึ่งพาด้านจิตใจจากนางอยู่เสมอๆ อย่างวันนี้ก็เหมือนกัน เนื่องจากนางมีสัมผัสที่หกแล้วก็ไปร่ำไปเรียนต่อยอด คือดูดวงจากใบไม้ กากชา ไพ่และอื่นๆ แม่นดีเหมือนกัน
“เตรียมใบไม้มาป่ะ"
“นัดมาก็เพื่อการนี้แหละ”
ผมยื่นใบชมพู่ ที่เด็ดสดๆ จากต้นริมรั้วบ้านใครก็ไม่รู้ ระหว่างทางมาที่จากกระเป๋าเสื้อส่งให้ นางเอามาลูบๆ คลำๆ แล้วก็พลิกดูนั่นนี่ ก่อนจะหลับตาตั้งสมาธิ ชีบอกว่า ลวดลายของใบไม้ที่เราเลือกมา สามารถบอกได้ถึงเรื่องราวของเราในปัจจุบันขณะ และอนาคตอันใกล้ได้ ถ้าเราอ่านออกอ่ะนะ
“ทำไมถึงเลือกใบนี้อ่ะ”
“เปล่า ไม่ได้เลือก เห็นใบมันสวยๆ มันๆ เลยเด็ดมาเลย ไหนว่ายัง ทายมาดิ ไม่ดีใช่ป่ะ”
“ ก็ ไม่ขนาดนั้น แต่ช่วงนี้คงต้องเหนื่อยหน่อยนะ ยุ่งๆ อยู่ใช่ป่ะ”
“ก็นิดหน่อย เปิดเทอมมาซักพักละ เดือนหน้าก็สอบกลางภาคแล้ว”
“ระวังๆ หน่อยนะ ระวังเรื่องอารมณ์ เรื่องเครียดอะไรพวกนี้ คือเหนื่อยอ่ะเหนื่อยแน่ แล้วเป็นแบบ เหนื่อยแต่ไม่ได้อะไรเลยด้วย”
“เฮ้ย อย่างงั้นเลยเหรอ”
จะแม่นไม่แม่นไม่รู้ แต่ตอนนี้ใจผมหล่นวูบไปอยู่ตาตุ่มแล้ว ผมจิบกาแฟแก้เก้อ นางคงเห็นหน้าผมไม่ค่อยดีเลยรีบปลอบ
“เฮ้ย แต่ก็ต้องมีเรื่องดีบ้างแหละ”
แหม แต่ถ้ามันดีจริง จำเป็นไหมที่นางต้องพูดปลอบใจ ไม่มีใครเขาพูดปลอบใจคนที่ชีวิตดีอยู่แล้วหรอกนะ
“เอาเหอะ ต่อๆๆ แล้วยังไงอีก”
“ช่วงนี้มีอุบัติเหตุบ้างไหม หรือไปข้องเกี่ยวกับอุบัติเหตุของคนอื่น"
“มี” ผมตกใจเล็กน้อย “เพิ่งสองสามวันก่อนนี้เองอ่ะ รถเฉี่ยว นี่ยังเคล็ดขัดยอกอยู่เลยนะ"
ผมเลิกชายเสื้อให้ชีดูรอยเขียวช้ำที่เอว
“อ้าว แล้วเป็นอะไรมากรึเปล่า แล้วไปทำอีท่าไหนน่ะ”
“มอไซค์น่ะ เด็กปีหนึ่ง แต่น้องเค้าก็เจ็บเหมือนกัน เจ็บมากกว่าชั้นอีก หัวแตก ต้องไปเย็บโรงพยาบาลเลย แต่ชั้นยังเดินปร๋อ เห็นเจ็บเยอะเลยไม่เอาความ”
“ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไรมาก แล้วนี่ไปตรวจอะไรบ้างรึยัง”
“ไปคลินิกมหาลัยน่ะ หัวไม่กระแทก ไม่เป็นอะไร แค่ฟกช้ำนิดหน่อย”
“ระวังตัวหน่อยนะ”
“อื้อ”
ยัยนกลูบๆ คลำๆ ใบชมพู่อีก
“ระวังเรื่องฟืนไฟด้วย อุปกรณ์ไฟฟ้า อิเลคทรอนิคส์ แก๊ส จะมีเรื่องให้เสียทรัพย์ ใช้เงินเยอะ"
“โอ๊ย จริงดิ มีอีกเหรอ"
“ไม่ต้องห่วง ถ้ามีเรื่องอะไรจริงๆ ก็จะมีคนคอยช่วย"
"นะ ควรจะดีใจไหมเนี่ย ไม่มีเรื่องดีเลยเหรอ”
“ก็มีนะ เรื่องเรียนไม่ปัญหา แค่อย่าเครียดอย่างที่บอก อ้อ ความรักก็เด่น แหม นี่ มีหลายคนเข้ามาให้เลือกซะด้วยนะ”
“ไม่แม่นล่ะ เพื่อน ไม่มีซักคนเลยจ้า โอ้ย รอมาเป็นชาติ”
ผมรีบปฏิเสธ แต่หน้าเจ้าเด็กฟันเหล็กแว่บเข้ามาแทบจะทันที
“เชื่อสิ เดี๋ยวก็มีมา นี่ถ้าเลือกคนถูกนะ เขาอาจจะมาช่วยเสริมดวงได้นะ"
เดี๋ยวนะ ไอ้เด็กนั่นมันพูดว่ายังไงนะ ผมพยายามนึก มันพูดประมาณว่า ‘พี่รู้ป่ะ ว่าพี่โชคดีนะ ที่เจอผม’ อะไรประมาณนี้ป่ะนะ โวะ
“หน้าแดง แปลว่ามีแล้วใช่ไหม แต่ไม่ยอมบอกเพื่อน"
“โอ้ย ไม่มี อ่ะ ต่อๆๆ”
“ก็ ไม่รู้นะ รอดูละกัน ก็อย่างที่เราเคยรู้มานะ นอกจากจะต้องหมั่นไหว้พระสวดมนตร์ทำบุญเสริมดวงแล้วเนี่ย การเลือกคบคนดีๆ คนที่เค้าที่มีบุญเยอะๆ มีความสุข อะไรงี้ เราก็จะพลอยมีความสุขไปด้วย มันมีเหตุผลดีใช่ป่ะ"
“ก็ มั้ง”
เหมือนที่เคยอ่านจากหนังสือเซลฟ์เฮลฟ์ประเภทสอนให้รวยเลย อยากรวยก็ต้องคบคนรวย อยู่ในสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อความร่ำรวย ผมทำเป็นกลบเกลื่อน แต่ในใจอดคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่อ่างแก้วเมื่อวานนี้ไม่ได้
เออ แล้วทำไมใจต้องสั่นด้วยนะ
****
ห้าโมงเย็นที่อ่างแก้ว ในที่สุดก็มาจนได้นะ รู้สึกเคืองและผิดหวังกับตัวเองกลายๆ แต่เอาจริงๆ มารับลม ไม่ได้มารอใคร
อากาศกำลังดีทีเดียว แต่คนเยอะไปหน่อย รำคาญเสียงรับน้องด้วย ทั้งด้านหน้าด้านหลัง กลับมาเป็นดิออร์ ออมส์ มินิ เวอร์ชั่นไม่โทรมแล้ว เพราะได้แป้งฝุ่น แคร์ แอนเจิลซอฟท์ และน้ำหอมอินแคนโต ไชน์ กลิ่นน่ารักแสนร่าเริงช่วยเอาไว้
นึกเคืองไอ่แมกซ์ มาหาว่าผม ตื่นเต้นเว่อร์ คาดคั้นอยู่ได้ว่ามีเดทใช่ไหม เดทบ้าเดทบออะไร อีกอย่าง ไม่ตื่นเต้นอะไรเลยด้วย แค่รู้สึกว่าอาจารย์สอนนาน น่าเบื่อ อยากให้หมดเร็วๆ เท่านั้นเอง แล้วทำไมมันต้องทำท่างอนๆ ด้วยนะ ตอนที่ด่ามันว่า ไม่ต้องไปส่ง ให้ไปดูน้องเลย จะไปทำธุระที่หอสมุดแป๊บเดียว ไอ้เพื่อนเวรนี่ จะว่าไปก็ผีเข้าผีออกประสาทๆ
เอ จะรอตรงไหนดีนะ ที่มันเห็นชัดๆ อ่ะ ใกล้ๆ ด้วย บริเวณที่มีม้านั่งก็ถูกจับจองหมดแล้ว บริเวณทางเดินก็เต็มไปด้วยพวกบ้ากล้อง บ้าหมา เต็มไปหมด ก็ดี เจอเด็กนั่นซักสองสามนาทีจะได้กลับเลย ไม่ต้องเดินไกล
เอ จะห้าโมงแล้ว โทรไปดีไหมนะ เมมเบอร์มันไว้แล้วนี่ (คือเมมไว้งั้นๆ แหละ เป็นคนไม่ชอบให้อะไรคั่งค้าง) อุ๊ย ไม่ดีกว่า เดี๋ยวมันจะคิดว่าเรามีใจ ตลกนะ ถ้าคิดแบบนั้นจริงๆ
เหลือบไปเห็นที่นั่งว่างพอดี เลยแคทวอล์คเข้าไปนั่ง หันหลังให้กับอ่างแก้ว หยิบจีคิวฉบับล่าสุดขึ้นมาเปิดอ่าน
โอ้ย ยังไม่มาอีก ไร้มารยาทว่ะ
เอ๊ะ หรือเราจะโดนหลอกวะ ถ้าเกิดมันกำลังซุ่มดูจากที่ไหนซักแห่ง กับเพื่อนอีกฝูง แล้วแอบหัวร่องอหายล่ะ โอ้ย จะโกรธละนะ ทำไมก่อนหน้านี้ ผมถึงคิดไม่ออกนะนี่ ว่ามันจะมาอีหรอบนี้
“ขอโทษนะครับพี่"
อ๊ะ เสียงเรียกจากข้างหลังในระยะประชิด ผมทำเป็นค่อยๆ หันไป แบบว่าไม่ใส่ใจ กะจะแอ๊คติ้งๆ เนียนๆ ว่าแค่ผ่านมาแถวนี้ เลยลองมาดู
อ้าว ไม่ใช่ไอ้เหล็กดัดนี่ เป็นใครไม่รู้ไม่รู้จัก แต่หล่อดีเหมือนกัน
เป็นเด็กวิศวะอีกแล้ว
“ผมนั่งด้วยคนได้ไหมครับ"
อ้า เอาซี่
“ดะ..ได้ครับ เชิญ"
น้องยิ้มสุภาพ หัวเหม่งน่ารักเหมือนไอ้เด็กปั๊ดว๊องเด๊ะ แอบใจเต้นเบาๆ
“ผมคุยกับพี่ได้ไหมครับ พี่จะหาว่าผมบ้ารึเปล่า”
“อ๋อ ครับ ได้ครับ ไม่ว่า มีอะไรให้พี่ช่วยเหรอ”
“ขอบคุณครับ พี่ชื่ออะไรเหรอครับ”
“ชื่อมิวครับ แล้วน้อง…”
“นัทครับพี่ พี่เรียนคณะไรเหรอครับ"
“เรียนมนุษย์ครับ น้องนัท วิดวะเหรอ"
พอถามออกไปแล้วก็นึกอาย โง่จัง ก็เห็นๆ อยู่ ว่าใส่ช็อปวิดวะ
“ครับผม พี่ดูท่าทางเศร้าๆ นะครับ มีเรื่องอะไร ไม่สบายใจหรือเปล่าครับ"
เอ้อ ดูออกขนาดนั้นเลยเหรอ แต่เสียงนุ่ม หล่อ ให้อภัย
“ไม่มีนะครับ สบายดี มีอะไรเหรอครับ”
“อ๋อ ไม่มีอะไรครับ ดีแล้วครับผม พี่จะว่าอะไร ไหมครับถ้าผมจะถามอะไรพี่ซักอย่างหนึ่ง"
“อ่ะ ครับ"
อ่า... จะถามไรเหรอ จะถามว่ามีแฟนแล้วรึยัง ใช่ไหม กรี๊ด แน่ๆ เลย เอ้อ จะบอกไงดีล่ะ คือ ยังไม่คิดเรื่องนี้ตอนนี้จริงๆ จะดูสลิดดกไปรึเปล่า
“พี่รู้จัก มายเวย์ ไหมครับ”
หะ หา อะไรนะ ไม่ได้จะถามว่ามีแฟนรึยังหรอกเหรอ
“เอ่อ มายเวย์ บาร์เกย์แถวสันติธรรมน่ะเหรอ ไม่ ไม่รู้จักครับ ไม่เคยไป เคยแค่ขี่รถผ่าน แวะไปซื้อลูกชิ้น คือปากซอยมันมีเซเว่นไง แล้วร้านลูกชิ้น … “
“อ๋อ เปล่าครับ ไม่ใช่ครับพี่ ผมหมายถึง มายเวย์ ธุรกิจขายตรงที่ดีที่สุดของโลกน่ะครับ"
ฮ๊า… อะไรนะ ธุรกิจขายตรงหรอกเหรอ
“คือตอนนี้เรากำลังจะ…”
“พี่มิว!"
เสียงตวาดดังมาจากข้างหลัง เราหันไปหาต้นเสียง ไอ้เด็กดื้อนั่นเอง ยืนเท้าสะเอว คิวขมวด อย่างหล่อ โอ้ย มาช่วยชีวิตไว้พี่แท้ๆ พ่อคุณเอ๊ย
“เอ้อ โทษนะครับ เพื่อนพี่มาแล้วอ่ะ"
ผมหันไปบอกน้องพนักงานดีเด่นมายเวย์ ที่กำลังจะอ้าปากสาธยายความดีงามของผลิตภัณฑ์
“ใครบอกผมเพื่อนพี่"
อ้าว เด็กเวร มึงจะหักหน้ากูอย่างนี้เลยใช่ไหม
“ผมอ่อนกว่าตั้งเยอะ อย่ามายัดเยียด”
“อ้าว ไอ้ดื้อ”
“อ้าวนัท กูนึกว่าใครมานั่งหยอดพี่กู”
อ้าว รู้จักกันเหรอ
“แล้วมึงไม่เข้ารับน้องรึไง เดี๋ยวโดนซ่อมไม่รู้นะเว้ย”
“อ้าว ชิบหาย ห้าโมงแล้วเหรอวะ นี่พี่มึงเหรอ"
น้องมายเวย์ถาม เหล็กดัดทำหน้าเข้ม
“เออ เมิงเลิกคิดมาหลอกขายคอลลาเจนหรือเวย์โปรตีนให้พี่กูเลยนะ สัด กูซื้อของมึงหมดไปสองพันกว่าแล้วนะ"
“อ้าว เหี้ยนี่ กูขายของมีคุณภาพเว้ย ไม่ได้หลอกใคร พูดซะเสีย พี่ว่าวอย่าไปฟังนะครับ”
“ถ้าพี่กูจะกิน กูซื้อให้เองเว้ย มึงรีบไปเหอะ แม่งเดี๋ยวไอ้พี่ว้ากหน้าส้นตีนก็หาเรื่องมึงอีก”
“เออๆว่ะ งั้นกูไปก่อนนะ กูโดดเรียนมาน่ะ แล้ว เมิงไม่เข้าแน่เหรอวะ"
"เออ ไม่เข้า เส้นกูดีว่ะ"
“โอเค ผมไปก่อนนะครับพี่ แต่อย่าลืม มายเวย์คอลลาเจนพลัสนะพี่”
เจ้าเหล็กดัดทำเก๊กหน้าดุ น้องมายเวย์หยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย ยิ้มหวานให้ผม แล้วจากไป นี่ถ้าไม่ใช่สาวกมายเวย์ น้องเขาจะหล่อขึ้นมากมาย
“คุยอะไรกันพี่ นานรึยัง มันจีบพี่รึเปล่า"
ไอ้เด็กปั๊ดว๊อง ถามเสียงแข็ง
“เปล่า แล้วนี่ นัดมามีอะไร เร็วๆ จะไปละ พอดีเห็นว่าใกล้ซุ้มเมเจอร์ เลยแวะมาดู กลัวว่าจะมีคนมารอ"
“ผมก็บอกพี่ไปแล้วไง ว่าอยากเจอ” มันมองผมหัวจรดเท้าแล้วยิ้มๆ “ ขอบคุณที่มานะครับ วันนี้แต่งตัวซะน่ารักเชียว เอ๊ะ หรือพี่มิวแต่งมาเพื่อผมโดยเฉพาะครับ เหยยยย"
“หยุดเลย เลิกมโน ฉันมีนัดกับเพื่อนต่างหาก แล้วแต่งตัวแบบนี้ทุกวันอยู่แล้ว"
“อ้าว ได้ไงอ่ะ นี่ผมกะว่าจะชวนพี่ไปกินข้าวที่ฝายหินนะ แล้วเดี๋ยวค่อยกลับมานั่งจู๋จี่กันที่นี่"
“ไอ้บ้า ใครจะจู๋จี๋กับแก ทะลึ่ง"
“ไม่รู้ล่ะ พี่โทรไปยกเลิกนัดเพื่อนพี่เลยนะ มา เอาเบอร์มา ผมโทรไปเอง"
“จะมากไปละ"
“พี่มิวอ่ะ ตามใจหน่อยผมดิ ผมไม่สบายอยู่นะ ยังอุตส่าห์มา"
“เป็นไรล่ะ โรคจิตวิปริตเหรอ หรือโรคจู๋ไม่แข็ง"
“เปล่า ขาดความอบอุ่นทางใจอ่ะครับ นะ"
“เสร่อว่ะ"
โทรศัพท์เข้าขัดจังหวะ (เสียงเรียกสายเป็นเพลง Under your spell ของวง Desire) อิแมกซ์นั่นเอง
“มึงอยู่ไหน กูอยู่หน้าหอสมุดแล้วเนี่ย ไปเอาข้าวหอสี่กับกูหน่อย"
อ่ะ ยังไงดี ไม่อยากไปอ่ะ
“อะไรนะแมกซ์ แคนเซิลเหรอ ไม่ไปแล้ว?"
“เมิงพูดเชี่ยอะไรเนี่ย ลงมาเร็วๆ เมิงต้องเต้นรวมดาวอาร์สยามกับกูกับอีเบส อีหนึ่งด้วย วันนี้ มึงแต่งตัวมาเข้าคอนเส็ปท์พอดีเลย กูให้มึงเป็นใบเตยเลยนะเว้ย"
โวะ นี่มัน ดิออร์ ออม นะ จะมาอาร์สยงอาร์สยามอะไร โกรธ
“เออ ไม่เป็นไรว่ะ"
“ไม่เป็นไรห่าอะไร ลงมาเร็วๆ"
“เอ่อ กูออกมาแล้วอ่ะ ไม่ต้องห่วง กลับเองก็ได้ เมิงไปกันเหอะ ไม่เป็นไร แค่นี้นะ "
“ว่าว มึง..."
แล้วผมกดวางสาย กลอกตาอย่างโล่งใจ ไม่ได้การละ ต้องออกไปจากแถวนี้ เพราะใกล้ซุ้มเมเจอร์เกินไป เดี๋ยวใครสักคนผ่านมาเห็น
“เพื่อนโทรมายกเลิกเหรอครับ เย้ งั้นก็ว่างแล้วสิ"
ผมตีหน้าเซ็ง แบบเฟคๆ
“งั้นพี่ก็ไปกินข้าวกับผมได้แล้วสิ อ้างอะไรไม่ได้แล้ว"
“ใครบอกว่าจะไป ไม่ได้พูดซักหน่อยว่าถ้าว่างแล้วจะไปด้วย อีกอย่างถึงไม่มีนัดแล้ว ฉันก็มีภาระที่จะต้องไปดูปีสองมันเทคน้องอยู่ดี ไปละนะ”
“ใจร้ายว่ะ นี่ถ้าแฟนคลับผมรู้ว่าพี่ใจร้ายกะผมนะ พี่โดนยำเละแน่ๆ"
โคะ มีแฟนข่งแฟนขับด้วย
“ขอโทษนะคะ น้องๆ ขา"
เสียงแป้นแล้นแทรกเข้ามาในโสตประสาท
สิ้นเสียง ผู้หญิงสองคนแต่งกายคล้ายพริตตี้ เอ้อ คือพริตตี้เลยล่ะ หน้าตาแนวๆ หญิงแย้ ซี ฉัตรปวีณ์ (ไม่เข้าใจว่าทำไมพริตตี้ต้องหน้าบล็อกนี้ แต่งหน้า ทำผม ขนตาปลอม เหมือนกันไปหมด) พร้อมกับผู้ชายถือกล้อง และป้ายโฆษณาเครื่อข่ายมือถือยี่ห้อหนึ่ง ก็เข้ามาประชิดตัวเราสองคน
“ขอเวลาแป๊บนึง นะคะ จุดนี้ น้องสองคนมีใคร ใช้ วัน ทู มูฟ รึเปล่าเอ่ย มีมั๊ยคะ"
“อ่ะ ครับ ผมใช้ วัน ทู มูฟ"
เจ้าดื้อบอก โว้ ช่างมีสติในทุกสถานการณ์ซะจริงๆ
“แล้วน้องล่ะคะ"
อีกคนถาม พร้อมกับยื่นไมค์จิ๋วมา แหม ทิ่มหน้าชั้นเลยไหม
"เอ่อ ครับ”
“เริ่ดค้า ถ้าอย่างงั้นเรามาพิสูจน์กันเลยค่า ไหนโชว์ให้คุณผู้ชมทางบ้านดูหน่อยสิคะ ว่าใช้วัน ทู มูฟ จริงๆ ไม่กลิ้งกลอก”
โอ้ย ต้องโชว์ด้วยเหรอ ไม่อยากควักขึ้นมาเลยอ่ะ ออกทีวีด้วย เอซุส เซนโฟน ราคาไม่กี่พันนี่มันไม่เก๋เลยเมื่อเทียบกับไอโฟน 6 ของเจ้าเด็กปั๊ดว้อง เลยอ้อมแอ้มไปว่า นี่เครื่องสำรองนะ
“เย้ ใช่ วัน ทรู มุฟ จริงๆ ด้วยค่ะ ยินดีด้วยนะคะ จุดนี้ น้องสองคน เป็นคู่ผู้โชคดีของเราในแคมเปญ วัน ทู มูฟ สามจี แทงค์กิ้ว แคมเปญ ทัวร์ ทู เชียงใหม่ รับไปเลยค่ะ ตั๋วภาพยนต์แพ็คคู่ ดูได้ตลอดปี ยี่สิบเรื่องจาก ฟิวเจอร์ ซินีเพล็กซ์ เวิร์ลด ดูกันให้มันส์ไปเลย เย้ ปรบมือค่ะ ปรบมือ"
มีเสียงแปะๆ ตามมา จากผู้คนในบริเวณนั้น ที่ล้อมวงเข้ามาสังเกตการณ์ ผมหน้าแดงเล้กน้อย ยัยพริตตี้ทำหน้าได้สนุกเวอร์จนน่าตบ เหมือนไอ้เจ้าดื้อเลย
“โหย โชคดีอ่ะ"
“พร้อมกันนี้ เรายังมีกิฟท์เซ็ตพรีเมียม เสื้อยืดและซิมคู่ขา จาก วัน ทู มูฟ ไปคนละตัวเลยค่ะ”
เดี๋ยว ซิมอะไรนะ ได้ยินไม่ถนัด
“ซิมคู่ขา โฟนหากัน มันส์ๆ ไม่หลุด คิดเป็นวินาที พร้อมโปรโซเชียลมจัดหนักจัดเต็มค่า”
“แหม หล่อ ใส เด้ง ทั้งคู่เลยอ่ะ ตัวเอ้ง นี่ใช่คู่ปุณณ์-โน่ เลิฟซิก หรือเปล่าคะเนี่ย น่าอิจฉาเว่อร์ๆ"
“มะ ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่เลย”
ผมรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน แต่ไอ้เด็กบ้ากลับยืนยิ้มแป้น ไม่พยายามช่วยหรือปฏิเสธอะไรเลย หนอย
“หันมาทางกล้องหน่อยครับ พร้อมกับโชว์ของรางวัลนิดนึง"
ตากล้องร้องทัก ผมยิ้มเจื่อนให้กล้องอย่างจำยอม พร้อมกับชูซิมคู่ขาในมือ
“เอาหัวชิดกัน แล้วทำท่าซารางเฮโย แล้วก็ทำปากจู๋ด้วยได้ไหมคะ "
“ปากจู๋เหรอครับ"
ไอ้เด็กปั๊ดว้องถาม
“ค่ะ เหมือนน้องไผ่ ฮอร์โมนไงคะ ทำแบบนี้ค่ะ"
ชีสองคนสาธิตโดยเอาหัวชิดกันแล้วยืดแขนไว้เหนือศรีษะ มือชนเป็นรูปหัวใจ พร้อมทำปากจู๋ หลับตาพริ้ม เอ้อ ผมต้องทำอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ
“เอ่อ พี่ครับ”
“ไม่ต้องเขินค่ะ ไม่ต้องเขิน เต็มที่ไปเลยลูก”
เจ้าเหล็กดักขยับมาใกล้ผม ยกแขนขึ้น ใช้ไหล่สะกิดให้ผมทำตามเมื่อเห็นผมทำท่าลังเล …
“อย่างงั้น ล่ะค่ะ กรี๊ด หวานเว่อรรรรรรรรร์อ่ะ พวกแก๊ ชั้นจะเป็นลม"
นางหวีด ตามด้วยเสียงกรี๊ด เสียงคิกคักจากมวลชนที่รายล้อม
เอิ่ม
*****
ที่กาดฝายหิน ไอ้เด็กเหล็ดดัดปั๊ดว้อง ยิ้มเล็กยิ้มน้อย ไม่มีทีท่าจะหยุด น่าหมั่นใส้มาก
“โชคดีจังเลยเนอะพี่มิว เห็นไหม ผมบอกแล้ว อยู่ใกล้ๆ ผม ก็โชคดีอย่างนี้แหละ งั้นเดี๋ยวกินข้าวเสร็จ เราไปดูหนังกันเลยไหมครับ ไหนๆ ก็ ได้ตั๋วฟรีมาละ เดี๋ยวผมซื้อมือถือให้พี่มิวอีกเครื่องนึงเลย จะได้ใช้ซิมคู่ขาโทรหากันฟรี ยี่สิบสี่ชั่วโมงไง"
“ไม่ต้อง ใครบอกชั้นจะใช้ ซิมชื่ออัปมงคลนี่กะนาย"
“อ้าว ถ้าไม่ใช่พี่ แล้วจะใครจะใช้อ่ะ แล้วมันอัปมงคลตรงไหน ชื่ออกจะฮา คิดได้ไง อ้อ ยังไม่ได้ต่อว่าเลยนะครับที่ได้เบอร์ผมไปแล้วไม่โทรหาอ่ะ ผมคอยให้พี่ทั้งคืนเลยนะ รู้ไหม"
“เยอะไปละ”
“ได้เบอร์แล้ว ตามมารยาทเค้าต้องโทรไหมพี่”
“ชั้นไม่ได้ขอเบอร์นายนะ ถ้าจำไม่ผิด"
“พี่ไม่ต้องขอผมหรอก ผมพร้อมจะให้อยู่แล้ว”
ทำท่ายักคิ้วกวนๆ หล่อตายล่ะ
“นะครับ พี่มิวที่แสนน่ารัก นี่มันเป็นของนำโชคนะ มันต้องเป็นความตั้งใจของใครซักคนบนนั้นแน่ๆ (ชี้มือขึ้นฟ้า แต่ติดหลังคาไหม) เราต้องใช้ร่วมกันดิ ไม่รู้ล่ะ ผมรู้มือถือพี่ใช้ได้สองซิม"
พูดไม่พูดเปล่า ยัดแพคเกจซิมลงกระเป๋าเสื้อผม
“อ่ะๆ อย่าคิดจะเอาทิ้งเชียว ไม่งั้นผมจะตะโกนดังๆ ให้ได้ยินทั้งฝายหินนี่เลยว่า พี่ได้ผมแล้วจะชิ่ง"
“กล้าเหรอ"
“ยิ่งกว่านั้นก็กล้า หรือจะให้กอด”
“นายนี่มัน… ”
“ผมทำไมเหรอครับ"
“… รับกินสิ เดี๋ยวไม่ทันหนังรอบสองทุ่ม ฉันไม่อยากอยู่ดึก มีธุระต้องกลับมาทำที่สโมฯ"
เจ้าเด็กเหล็กดัดยิ้มกว้าง แล้วรีบหม่ำไส้อั่วกับหมูทอด พร้อมกับผักลวกจิ้มน้ำพริกหนุ่ม
ไม่อยากจะบอกเลยว่า แม้แต่ตอนเคี้ยวอาหารตุ้ยๆ มันก็ยังดูดี น่ารัก น่ากรี๊ด
ชักกลัวแฮะ
-
3.
13.00 น. วันเสาร์
จากร้านกาแฟกลับถึงหอ เก็บข้าวของ เตรียมเสื้อผ้ากลับบ้านนอก
เมื่อคืนเป็นอะไรที่… ไม่รู้สิ ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มานานแล้วเหอะ อายจังถ้าจะบอกว่า นี่เป็นเดทแรก ในหลายปี (ถ้ามันจะใช่เดทอ่ะนะ)
พยายามบอกตัวเองแล้วว่า อย่าเยอะ เดี๋ยวมันก็เหมือนเดิม หมดความตื่นเต้นแล้วก็ห่างหายกันไป ไม่มีใครเขาคิดเป็นจริงเป็นจังกันหรอก นอกจากตุ๊ดหัวโปกโลกสวย และคนที่ตกหลุมรักคือคนโง่ รึเปล่า มั้ง
ตอนที่ดูหนังกันอยู่ เจ้าเหล็กดัดบอกว่าปวดท้อง ห่ะแรก คิดสะใจว่า โดนน้ำพริกหนุ่มเล่นเข้าให้แล้วไง (สม ตะกละดีนัก) พอเห็นมันไปนานมาก ก็ชักเป็นห่วง ไม่ได้เป็นห่วงมันนะ ห่วงตัวเองว่าจะโดนลอยแพ คิดในใจอยู่ว่าจะกลับยังไง และจะโทรหาใคร ยังดีที่หนังสนุก ไอ้ครั้นจะออกไปตามก็ดูจะเสียหน้าและที่สำคัญคือกลัวจะดูหนังไม่รู้เรื่อง พอมันกลับมาหลังจากหายไปนานมาก เลยโล่งใจ ไถ่ถามอาการนิดหนึ่งตามมารยาท เดี๋ยวจะหาว่าใจดำ (แต่จริงๆ ถ้าสนิทกันกว่านี้ จะด่าให้ นึกว่าทิ้งกูซะละ ไอ้เด็กเวร) เวลาใกล้สี่ทุ่มกว่า หนังจบ รีบกลับไปที่รถ ไม่ได้คุยอะไรกัน ก้นผมเพิ่งได้สัมผัสเบาะรถ มันยื่นถุงกระดาษมันวาวพะยี่ห้อซัมซุงให้
“เฮ้ย อะไรอ่ะ”
“ให้”
ผมรับมาเปิดดู เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ด้วย
“ไม่เอาอ่ะ”
“เอาไปเหอะน่า"
“ไม่อ่ะ รู้สึกไม่ดีว่ะ มาซื้อให้ทำไม"
“รับไว้หน่อยไม่ได้เหรอครับ"
“ไม่อ่ะ มันไม่ถูกต้อง ไม่ใช่ของราคาบาทสองบาทนะ นี่มันสมาร์ทโฟน แกจะเที่ยวซื้อของแพงๆ ไล่แจกชาวบ้านที่เพิ่งรู้จักกันวันสองวัน เหมือนเป็นเสี่ยตันไม่ได้นะ แกบ้าไปแล้ว”
โอ้ย ให้ตายเหอะ มันกะจะสร้างความประทับใจด้วยวิธีนี้จริงๆ เหรอ คิดผิด คิดผิดมากๆ
“แต่ผมซื้อมาแล้วนี่”
“ก็เก็บไว้ใช้เองสิ หรือไม่ก็เอาไปคืน”
“เห็นไหมว่าผมซื้อมาสองเครื่อง แค่อยากให้เราใช้ซิมนั่นด้วยกัน"
“ถามฉันรึยังล่ะ"
เจ้าเหล็กดัดหน้าเสียไปเลย
“งั้น... ก็ไม่เป็นไรครับ"
เจ้าเหล็ดดัดสตาร์ทเครื่อง ทำหน้าเศร้า เอาตรงๆ นะ คิดบ้าอะไรของมันเนี่ย ซื้อของแพงๆ ให้ในเดตแรกนี่นะ
“ผมไปส่งที่หอนะ"
ออกถนนแล้วเหอะมันถึงถาม นี่ถ้าหอผมไปอีกทางหนึ่งล่ะ
“เอ่อ คือ ช่วยไปส่งที่แคนทีนคณะมนุษย์ได้ไหม"
มันหันมามอง ทำท่าสงสัย
“ไปทำไมครับ นี่มันดึกแล้วนะ"
“เขามีฟอร์เมน เอ่อ รับน้องผู้ชายคณะมนุษย์น่ะ"
โอ้ย นี่มันโกรธผมรึเปล่าเนี่ย แต่ผมไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย มันถูกต้องแล้วนี่นาที่จะไม่รับของแพงๆ จากคนอื่นที่ไม่สนิท ของฟรีไม่มีในโลกหรอก ผมรับของๆ มัน เท่ากับผมต้องเป็นเมียมันโดยปริยายรึเปล่า คนสติดีที่ไหนก็คิดออก
“นี่แกประสาทรึเปล่า ดื้อ เข้าใจใช่ไหม ว่าทำไมฉันถึงรับไว้ไม่ได้”
ผมตัดสินใจว่าจะพูด เพราะทนความเงียบไม่ไหวจริงๆ
“ไม่เข้าใจอ่ะ”
เฮอะ เกลียดจริงๆ พวกเด็กบ้านรวย โดนสปอยล์เนี่ย
“นายอายุเท่าไหร่”
“เกี่ยวอะไรกับอายุ”
“หาเงินเองได้รึยังล่ะ”
“จะบอกว่าผมเด็ก ยังหาเงินเองไม่ได้ใช่ไหม พี่มารู้อะไรเกี่ยวกับตัวผม”
“แล้วแกอ่ะ รู้อะไรเกี่ยวกับตัวฉัน ถึงได้เที่ยวซื้อของให้เนี่ย ถ้าเกิดฉันเป็นพวกสิบแปดมงกุฎหลอกเอาของล่ะ จะว่าไง”
…
“ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้มีเจตนาจะทำให้พี่มิวไม่สบายใจจริงๆ นะ”
“ฉันก็ไม่ได้คิดแบบนั้น ที่แกให้อะไรใคร มันคงเพราะเป็นนิสัยของแกเองที่อยากจะให้ อยากให้คนอื่นรู้สึกดี แต่บางทีมันก็ต้องดูกาลเทศะป่ะ ดื้ออาจจะต้องคิดให้เยอะขึ้นนะ โดยเฉพาะเรื่องกาลเทศะเนี่ย”
“อย่างเช่น ไม่ควรจะซื้อมือถือให้คนที่เราชอบในเดตแรก ใช่ไหมครับ”
“อย่างเช่น ไม่ควรจะทึกทักเองว่านี่คือการเดต”
“และไม่ควรจะถือสาหาความถ้าเด็กเข้าใจอะไรผิดๆ”
มันหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ (โอ้ย ให้ตายเหอะ หล่ออ่ะ)
“และไม่ควรจะกล่าวหาคนอื่นว่าแก่”
“และไม่ควรจะพูดเองเออเอง ทั้งที่คนอื่นเค้าไม่ได้จะหมายความแบบนั้นซักหน่อย”
“ไม่ควรจะช่วยตัวเองบนเตียงของห้องพยาบาล”
“ไม่ควรจะแอบดูคนอื่นช่วยตัวเองบนเตียงของห้องพยาบาลด้วยรึเปล่า”
“ชั้นไม่ได้แอบดู แต่แกทำประเจิดประเจ้อเอง โอ้ย ชั้นไม่น่าจะพูดดีๆ กับแกเลย”
“ขอโทษครับๆ”
ปากบอกขอโทษแต่หัวเราะอย่างมีชัย ชิ
“ผมทำอะไรไม่คิดจริงๆ นั่นแหละ คิดอยากจะทำอะไรก็ทำเลย ไม่ได้คิดก่อนเลยว่า พี่มิวจะรู้สึกยังไง และดีแค่ไหน ที่พี่ยอมมาเจอผมวันนี้”
อ่ะ พูดซึ้งๆ ก็เป็นนี่นา
“ใช่ไหมล่ะ ฉันกับแกเพิ่งรู้จักกันเมื่อวานนี้เอง จะว่ารู้จักก็ไม่ใช่ ปุปปับมาซื้อของแพงๆ ให้แบบนี้ เป็นใครก็กลัวป่ะวะ”
“แล้วทำไมถึงยอมมาเจอผมวันนี้ล่ะ”
“…” จู่ๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองใจง่ายมากๆ นี่มันหลอกด่าป่ะเนี่ย “แกว่าฉันแรดเหรอ”
“เปล่า ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น ไปกันใหญ่ละ โอ้ย”
“ไม่ๆ ฉันไม่ได้โกรธ แต่ฉันกำลังใช้ความคิด เออว่ะ ถ้าพูดกันตรงๆ ฉันไม่ควรจะมาอยู่กับแกที่นี่ ตรงนี้เลย”
“ขอโทษครับ ผมทำอะไรก็ผิดไปหมด ผมจะไม่ว่าเลยนะ ถ้าพี่จะไม่อยากมาเจอผมอีก ผมนี่เก่งแต่สร้างแบด อิมเพรสชั่นจริงๆ”
“ไม่ใช่ ก็บอกแล้วไงไม่ได้โกรธ ถ้าจะโกรธนายฉันโกรธตัวเองดีกว่า ที่จริง แกก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น”
“จริงเหรอครับ ผมไม่ได้แย่จริงๆนะ”
“อือ”
“งั้น ให้ผมไปที่คณะด้วยนะ ผมจะรอไปส่งพี่ที่หอ”
นั่นไง
“ก็ แกอยู่หอสี่นี่นา กว่าจะเลิกก็เที่ยงคืนกว่าเลยนะ”
“วิดวะรับกันดึกกว่านี้อีกครับ อีกอย่าง ผมอยู่หอนอกตั้งนานแล้ว พี่ก็จะลืมอยู่เรื่อยว่าผมปีสอง”
“อ้อ”
“พี่จะไปค้างด้วยก็ได้นะ”
ฮึ่ย ไม่น่าพูดดีด้วยเลยจริงๆ
…
16.00 กลับถึงบ้าน
เย้ แม่ถูกหวยด้วย ชีจะไปกินหมูกระทะ ให้พี่ชายกะพี่สะใภ้และหลานขับรถมารับ ร่าเริงกันเหลือเกิ๊น
เหล็กดัดฯ โทรหาสามครั้งตอนนั่งรถประจำทางกลับบ้าน แต่ไม่รับ ก็ไม่ชอบคุยโทรศัพท์ในที่สาธารณะนี่นา มันเป็นการรบกวนคนอื่น โดยเฉพาะโทรศัพท์ที่ไม่ใช่ธุระปะปังใดๆ
อ่ะ นั่นไง โทรมาอีกละ
จะรับดีไหมเนี่ย คุยนานกลัวโดนถาม ทั้ง แม่ พ่อ พี่ชาย พี่สะใภ้ ยาย หลาน บลาๆ
“จะรับก็ไม่รับ กดวางอยู่นั่น เดี๋ยวเค้าก็โทรมาอีกไหม ถ้าไม่รับก็ปิดเครื่องไปเลย"
พี่ด่า ก็เลยปิดเครื่องหนีความรำคาญ
20.30 อิ่มมากกก ร้านหมูกระทะวันเสาร์ คนแน่นมาก มีคนน่ารักๆ ก็เยอะ
23.00 ละครเพิ่งจบ เตรียมตัวอาบน้ำ ตายๆ ลืมเปิดมือถือ ถึงว่าไม่มีใครโทรมาเลย
เหล็กดัด 24 มิสคอล เอิ่ม แล้วไหนจะข้อความในไลน์ และแมสเซนเจอร์ โอ่ย
*****
20.30 น. วันอาทิตย์
ร้านมาม่าฟ้าธานี สันติธรรม (อยากกินมาห้าวันแล้ว)
“อิป้านี่ยังไง เก็บค่าผักด้วย"
ไอ่แมกซ์บ่น อ่ะนะ ก็เขาเขียนว่า ผักแพงตัวเบ้อเริ่ม ตาบอดรึไงนะ อินี่
“โคตรช้าอ่ะ มันจะตั้งไฟต้มน้ำทีละหม้อเพื่อ? แล้วน้ำซุปไมไม่ตั้งไว้ให้เดือดเลยวะ"
เอ๊ะ หรือมันเมากระทิงแดงเม็ด
อ๊ะ เหล็กดัดโทรเข้า ไอ่แมกซ์มองตาขวาง อะไรองมัน อิจฉาละซี่
“พี่มิว อยู่ไหนครับ"
“มากินข้าวกับเพื่อน มีอะไรเหรอ"
“อ้าว ว่าจะชวนอยู่พอดี"
“มากินด้วยกันไหมล่ะ ร้านมาม่าฟ้าธานี สันติธรรม รู้จักป่ะ เอาไหม เดี๋ยวสั่งให้"
“อ้าวไหนบอกกินข้าว"
“จะต้องกวนประสาทให้ได้ทุกเรื่องเลยใช่ป่ะ งั้นไม่ต้องมา”
“ไปดิ ไปๆ ผมอยู่แถวกาดสวนแก้วพอดี"
“อืม แล้วจะเอาอะไรอื่เดี๋ยวสั่งให้"
"มาม่าฟ้าธานี เขาไม่ได้ขายมาม่าอย่างเดียวเหรอพี่"
ฮึ่ม !
“ล้อเล่นครับ เอามาม่าต้มยำพิเศษเพิ่มปลาหมึก หมูสับ ลูกชิ้น ไม่เผ็ด"
วางสายเจ้าเหล็กดัด แล้วก็ต้องสะดุ้งกับอิแมกซ์ที่นั่งทำตาขวาง วินาทีนั้น สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ซื้อคอลลาเจนเม็ดที่มันขายในเฟสบุ๊คมาแดกเด็ดขาด
“ชวนใครมาอีกล่ะเนี่ย กูอุตส่าห์ทะเลาะกะกิ๊กเพื่อมาดินเนอร์กะมึงแค่สองคนนะ"
“อ่อ ที่แท้ก็ทะเลาะกับกิ๊ก นี่นึกว่าเทคยาคุมเกินขนาดซะอีก กูชวนน้องดื้อเดือนเฟรชชี่ของมึงไง เห็นว่ามึงชอบ อยากเจอไม่ใช่เหรอ"
“อ้าว จริงดิ"
เปลี่ยนอารมณ์เร็วมาก ดวกส์
“แล้ว ยังไงอ่ะ น้องเค้ามาจีบมึงเหรอ เค้ามีเบอร์มึงได้ไง"
“ก็ กูขอเค้าเองแหละ”
“แร่ด ตกลงมึงจีบเค้าใช่ไหม"
“ไม่ได้จีบ”
“งั้นมันก็มาจีบมึง แต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้ น้องเค้าเป็นเหรอวะ”
“โอ้ย จะถามอะไรมากมายเนี่ย กูไม่รู้ เดี๋ยวเจ้าตัวเค้ามาก็ถามเค้าเองละกัน”
อิแมกซ์ยิ้มคิกคัก อารมณ์ดีขึ้นมาเชียวอีห่า ก็นะ หนุ่มลำปาง หล่อๆ ขาวๆ หุ่นดี แถมดูไม่ออกอย่างมัน ลองคิดจะจีบใครเป็นเชื่อขนมกินได้เลยว่า เสร็จทุกราย ก็ดีเหมือนกัน แม้จะรู้สึกโหวงๆ แปลกๆ แต่ถ้าเจ้าเด็กนั่นแค่คิดจะมาจีบผมเล่นๆ หรือเป็นพวกหว่านเสน่ห์ไปทั่ว ก็จะได้รู้กันเร็วๆ
ผ่านไปสิบนาที โค้กหมดไปหนึ่งขวด เหล็กดัดก็มาถึงแล้ว แต่มาม่ายังไม่ได้กิน
“นี่เพื่อนพี่ พี่แมกซ์ อยากเจอนี่นา ได้เจอกันซะทีนะ"
เหล็กดัดยกมือไหว้อย่างสุภาพ วันนี้ใส่แค่เสื้อยืดสีแดง กางเกงขาสั้นแค่เข่า รองเท้าแตะ แต่กลับหล่อโคตรๆ
“อ้าว อยากเจอพี่ก็ไม่บอก”
เหล็กดัดทำหน้างง
“ครับ”
“แกไม่ไปเตะบอลเหรอวันนี้”
ผมถาม
“ไม่ไปครับ ขี้เกียจ”
“อ้าว ปกติเตะตรงไหนอ่ะ พี่เล่นหน้ามอ"
หึ เข้าทางมึงละสิ อีตุ๊ดบ้าบอล
“สนามกลางครับพี่”
“แล้วไปไหนมาเนี่ย"
ผมถาม
“ไปส่งเพื่อนที่ถนนคนเดินครับ"
“เพื่อนเหรอ” อีแมกซ์เลี่ยมอีก “เพื่อนหรือแฟนครับ”
“เพื่อนครับ แฟนผมก็นั่งอยู่ตรงนี้ไง"
เหล็กดัดฯว่า แล้วพยักหน้ามาทางผม
เอ่อ ช่างกล้าน๊อ.......
แต่อีแมกซ์อึ้งยิ่งกว่า
*****
03.00 เฮ้ย นี่ตีสามแล้วเหรอ ทำไมมันเร็วจังอ่ะ พรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย โอเค เดี๋ยวนอนแล้วก็ได้ คุยอีกแป๊บเดียว เจ้าเด็กบ้านี่
09.30 โอ้ย คิดว่าเพิ่งกดปิดนาฬิกาปลุกไปเมื่อสักสิบนาทีที่แล้ว แต่นี่มันผ่านมาชั่วโมงกว่าแล้วเหรอ โอเค นอนต่อเหอะ ไหนๆ ก็ไม่ทันคลาสตอนเช้าแล้ว เหล็กดัดบอกว่าจะโทรปลุกตอนแปดโมงเช้า แต่นี่…
13.00 ฮึ่ม ชั้นเกลียดซิมคู่ขา ตอนนี้กลายร่างเป็นแพนด้าแล้วด้วย
13.12 อ่ะ ยังมีหน้าโทรมาอีกนะ ไอ้เหล็กดัด
“พี่มิว ตื่นยังครับ"
น้ำเสียงสดใสจังนะ
"อืม"
“ยังไม่ตื่นอ่ะดิ ฮ่าๆๆ ไม่ได้ไปเรียนเลยใช่ไหมเนี่ย"
“ไม่ต้องเลย ไหนบอกว่าจะโทรมาปลุกตอนแปดโมง แล้วนอนตีสี่ ใครจะตื่นไปเรียนไหวกันละนั่น"
“อ้าวเหรอ ผมบอกอย่างงั้นเหรอ”
“เออ”
“พี่เรียนเก้าโมง ผมมีเรียนแปดโมงเช้ายังไปได้เลย แก่แล้วอ่ะดิถึงตื่นไม่ไหว"
“กวนตีน"
“ก็ถ้าตามใจผมแต่แรก ก็ไม่ต้องนอนดึกขนาดนี้หรอก อ่ะ หรือว่าที่เพลียนี่ เพราะแอบทำคนเดียวครับ โห คนอุตส่าห์ชวน เซ็งเลยอ่ะ"
“ไอ้ลามก"
“ก็ลามกกับพี่คนเดียวแหละครับ ตกลง คืนนี้… กันนะ"
“ได้ เอ๊ย ไม่ ทะลึ่ง โรคจิต"
“อ้าว ไม่เห็นเป็นไรเลย ผมแฟนพี่นะ แค่พูดถึงก็ขึ้นแล้วเนี่ย ดูดิ"
อืม ... แล้วทำไมต้องนึกภาพตามมันด้วยล่ะเนี่ย
“ถ้าจะโทรมาแค่กวนตีน จะวางละนะ จะอาบน้ำ"
“อ่ะนะ ผมไปอาบให้มะ”
“เปลี่ยนมั่งเหอะ มุกเสี่ยวๆ แบบนี้”
“อืมๆ ไม่คุยแล้วก็ได้ เดี๋ยวไปหาเลยดีกว่า เรียนเสร็จแล้วเนี่ย"
“ฉันไม่ออกไปไหนทั้งนั้นแหละ"
“ก็บอกว่าจะไปหา"
“รู้เหรอว่าหออยู่ไหน"
“รู้ดิ เมื่อคืนพี่บอกผมเอง"
“เหรอ ฉันยังไม่ได้ความจำเสื่อมขนาดนั้น”
เอ๊ะ หรือเราบอกมันไปแล้วจริงๆ
“แหม ของแค่นี้ไม่เห็นจะยากอะไร ผมถามเพื่อนพี่มาแล้วเหอะ”
“เฮ้ย อย่ามานะ ไม่ให้มา ไม่ต้องมา"
นี่ใครบอกมันวะเนี่ย อิแมกซ์ก็ไม่น่าจะใช่ เมื่อวันก่อนมันยังด่าเหล็กดัดให้ฟังอยู่เลย
“เมิงเชื่อกูดิ สูงยาวเข่าดีตี๋ล่ำซะขนาดนี้ มึงคิดเหรอว่ามันจะไม่มั่ว แค่ได้ตำแหน่งเดือนหอนี่ ไม่แน่นะ กระเทยทั้งหอสี่อาจจะได้กินมันแล้วก็ได้ จะรอดเหรอวะ ขันโตกอ่ะ มึงรู้จักป่ะ"
“อืม ก็จริงอ่ะนะ แต่ไม่รู้อ่ะ คือถ้าเป็นมึงกูจะไม่สงสัยเลยไง เรื่องแร่ดเนี่ย”
“อ้า อีห่า กูอุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดี ไม่ใช่เพราะมันไม่สนใจกูหรอกนะ เออ ระวังเหอะ มาเร็วเคลมเร็วแบบนี้ กูเห็นมาเยอะละ ไม่เชื่อกูก็ไม่เป็นไร"
“เออๆ ขอบใจเว้ย กูรู้หรอกว่ามันไม่จริงจัง"
“เออ ดูแลตัวเองละกัน กูเป็นห่วงมึงนะ มึงเป็นเพื่อนที่กูแคร์ที่สุด มึงรู้ใช่ไหม"
“อะไรของมึงเนี่ย ซึ้งเว่อร์"
“เมิงก็ชอบมันอยู่อ่ะดิ กูว่าละ มิน่าถึงชวนมันมากินข้าวด้วย หึ"
อ่ะ น้ำเสียงแบบนั้น หมายความว่าไงวะ
โลกนี้มีสิ่งประดิษฐิ์มากมายที่สมควรได้รับความเคารพ สำนึกในบุญคุณอันคุณูปการ และหนึ่งในนั้นก็คือ แฮร์สเตรทเทนเนอร์หรือที่หนีบผม นึกไม่ออกเลยว่า ที่ผ่านมา คนเราอยู่กันมาได้อย่างไร โดยปราศจากอุปกรณ์สุดวิเศษชิ้นนี้ ไดร์เป่าผมงั้นเหรอ โอ๊ย ไม่ไหวนะ นานไป ถ้าจะทำให้ผมตรงได้ต้องพึ่งเทคนิคเยอะแยะไปหมด ขอบคุณนักประดิษฐ์ผู้ทรงปัญญาและเข้าอกเข้าใจมนุษย์ผู้มีผมหยักศก ลีบแบน ไร้น้ำหนัก ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ขอบอกว่า เรารักคุณเหลือเกิน
แต่เดี๋ยว แค่เจ้าเหล็กดัดบอกว่าจะมาหา ทำไมชั้นต้องลุกขึ้นมาหนีบผมด้วยเนี่ย
ไม่หรอก ปกติก็หนีบผมทุกวันอยู่แล้ว ไม่แปลกนะ
อืม ถ้าเกิดมันเกิดยืนยันจะขึ้นมาถึงห้องจริงๆ จะเก็บกวาดห้องทันไหมเนี่ย
เอ๊ะ แล้วทำไมต้องให้มันขึ้นมาล่ะ ออกไปข้างนอกก็ได้นี่ ลืมนึกไป
อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ ผมว่าผมควรจะคุยกับเจ้านี่ให้เข้าใจ จะได้ไม่ต้องนอยด์ (ว่ามันมาจะมาจริงรึเปลา)
“ว่าไงครับ ที่รัก”
“เอิ่ม เอาเหอะ นี่ แกจะมาจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย”
“ทำไมอ่ะ อยากให้ผมไปจริงๆ อ่ะดิ คิดถึงผมใช่เปล่า”
“โอ้ย หลงตัวเองน๊อ ฉันจะบอกว่ากำลังจะออกไปข้างนอก แกจะได้ไม่ต้อง… ”
“ เอ่อ เดี๋ยวนะพี่มิว สายซ้อน”
อ๊ะ... ชิ
……………
1 นาทีผ่านไป อืม แล้วนี่เราถือสายรอทำไมเนี่ย
2 นาทีแล้วนะ อะไรเนี่ย หมายความว่าไงวะ
5 นาที โอเค วางเถอะ จะรอเพื่อ?
สโมฯ คณะดูเงียบผิดปกติ มอเตอร์ไซค์จอดอยู่สามสี่คัน แต่เมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆ บริเวณไม่ยักกะเห็นใคร พอดีกับที่พี่จรัล อาจารย์นักกิจกรรมที่ปรึกษาเดินออกมาพอดี ผมยกมือไหว้
“อ้าว ว่าว ซ้อมดนตรีกันเหรอวันนี้”
“เปล่าครับ พรุ่งนี้ถึงซ้อม ไม่รู้จะไปไหนอ่ะครับ นี่ ไม่มีใครอยู่เลยเหรอครับ”
“อยู่ มันเล่นบิงโกกันข้างบนโน่น ไปดิ หนุกนะ”
“แล้วพี่รัลจะไปไหนครับเนี่ย”
“ประชุม ไปก่อนนะ”
ผมยกมือไหว้ พี่รัลบีบไหล่ผมอย่างเคย เจ็บนะนี่
เดินขึ้นชั้นสอง อิแมกซ์อยู่ที่นั่นพอดี กับรุ่นพี่และรุ่นน้องสโมฯ หญิงสอง ชายสาม ตุ๊ดหนึ่ง
“มาได้ไงเนี่ย”
พี่ผู้หญิงคนหนึ่งทัก
“มาเครื่องมั้งพี่”
“เหรอ กูนึกว่าถอดจิตมาแต่วิญญาณ ทำหน้าเหมือออหรี่ร้างโคย มาหาผัวละสิ แหมห่างกันไม่ได้เลยนะ”
พี่เค้าหมายถึงอิแมกซ์ ผมนั่งลงบนเสื้อข้างๆ มันที่กำลังหัวเราะ (ชอบใจ อะไร ?)
“เล่นป่ะ แต่ต้องรอก่อนนะ รอตานี้เสร็จก่อน”
“อืม ไม่ดีกว่า ไม่ค่อยมีดวง
“ดี งั้น เดี๋ยวกุยื้มตังมึงนะ มีเหรียญป่ะ”
“มะกอกนี่”
“อะไรวะ งั้นหุ้นกันก็ได้มา”
“แหม ผัวเมียกัน ยังจะแยกกระเป๋ากันใช้อีกเหรอยะ”
พี่คนเดิมว่า โวะ เมื่อไหร่จะเลิกแซว คือไม่ชอบ
“นะที่รัก”
ไม่พูดเปล่า มันเอาหน้ามาซุกซอกคอ วงบิงโกกรี๊ดชอบใจ
“อี๊ ไปห่างๆ เลยไป”
ผมผลักหัวมันออก
คิดผิดจริงๆ เลยที่หุ้นกับมัน คนเกิดวันพฤหัสนี่นะ นอกจากจะอาภัพเรื่องความรักแล้ว เรื่องการพนันนี่ก็พอกัน เพียงแค่สองชั่วโมงของการเสี่ยงโชคผมก็หมดไปเกือบสี่สิบบาทแล้ว เห็นสมควรว่าพอเหอะเลยเดินลงมานั่งที่แคนทีนเงียบๆ เอาโทรศัพท์ขึ้นมาดู
เหล็กดัดไม่เห็นโทรมาเลย เป็นไรป่ะนะ เหอะ สายซ้อนแล้วหายไปเลย ไม่มีมารยาท
“มานั่งทำไรคนเดียวเนี่ย”
เสียงนี่มัน ... ไม่จริงอ่ะ
หันหลังไปเจอกับรอยยิ้มคอลเกตกระชากใจ พี่ต้อม เดินมานั่งๆ ข้างๆ บนเก้าอี้ยาวตัวเดียวกัน ผมยกมือขึ้นสวัสดี ใจเต้นแรง
“เอ้อ ไม่ต้องไหว้หรอก ห่างกันปีเดียวเอง ถือว่ารุ่นเดียวกันนะ แล้วมิว มานั่งทำไรคนเดียวเนี่ย ยังไม่ตอบเลย”
“อ๋อ เปล่าครับ ลงมาโทรศัพท์ พวกนั้นอยู่กันข้างบนแน่ะครับ เล่นบิงโกกันอยู่ แล้วพี่ต้อมมาทำอะไรเหรอครับ”
“อ๋อ หาที่อ่านหนังสือน่ะ แล้วพอดีนึกได้ว่าวันพุธเค้ามีซ้อมดนตรีกัน เลยมาดู มิวเป็นนักร้องใช่ป่ะ”
“โอ้ย อย่าเรียกผมมิวเลยครับ อายอ่ะ แล้วก็ไม่ได้เป็นนักร้องอะไรด้วย วงคณะมีนักร้องเป็นร้อยนะพี่ ได้ร้องโชว์สักเพลงก็เก่งแล้ว”
“ทำไมอ่ะ เห็นน้องๆ เรียกพี่มิวๆ น่ารักดีออก”
ว๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่ต้อมชมเราว่าน่ารักด้วย
“ฮ่าๆ ....(เขิน) พี่ต้อมนี่ขยันจังนะครับ ผมเห็นทีไรก็อ่านหนังสือ ถึงว่า ได้เอเกือบทุกวิชา”
“เออนะ ยอกันไปมา ว่าแต่ มิว ไม่ซ้อมเหรอวันนี้”
“ไม่ครับ เริ่มพรุ่งนี้ ตั้งแต่เปิดเทอม ยังไม่ได้ซ้อมจริงๆ จังๆ กันเลยครับ จะออดิชั่นน้องๆ เข้ามาด้วย พี่ต้อมมาดูดิครับ พรุ่งนี้สี่โมง”
“งั้นเหรอ”
ผมพยักหน้า แบบเดียวกับที่มาริโอ้ พยักหน้าให้กับพลอย เฌอมาลย์ ในเรื่อง รักแห่งสยาม โอ้ย เก่าไป
“แล้ว พี่ต้อมอ่านวิชาอะไรเหรอครับเนี่ย”
“อ๋อ เล่มนี้ไม่ใช่หนังสือเรียนหรอก รวมไดอะล็อคของเพลโตไง”
โหย เท่อ่ะ อ่านเอดิชั่นของ เยล ยูนิเวอร์ซิตี้ เพรส ด้วย หล่อแถมยังฉลาดอีก
“หา มิวว่าอะไรนะ”
“หา... ครับ”
“มิว ชมว่าพี่หล่อเหรอ”
อ๊ะ นี่ผมพูดออกไปเหรอ โอ้ยยยย
“เฮ้ย เขินทำไมอ่ะ พี่ดิต้องเขิน ไงก็ขอบคุณนะ ชมบ่อยๆ ก็ได้ ชอบ ฮ่าๆๆ”
พี่ต้อมยิ้มให้ระยะประชิด โอ่ย จะละลาย
“พี่ต้อม หวัดดีครับ”
อิแมกซ์ตะโกนมาจากด้านหลัง โอ้ย มาทำไมเนี่ย
“อ้าว แมกซ์ อยู่ด้วยเหรอ”
“เล่นบิงโกไหมพี่ ข้างบนแน่ะ”
“เหรอ เอาดิ ตาละกี่บาทอ่ะ”
“สองบาท นี่ผมลงมายื้มตังก์ไอ่ว่าวเนี่ย”
เหอะ ผมยิ้มให้พี่ต้อม ที่พยักหน้าชวนให้ขึ้นไป อยากขย้ำคออิแมกซ์นัก อย่าหวังเลยว่าจะได้เพิ่มอีกแม้แต่บาทเดียว
……………
ขากลับ ผมเอาอิแมกซ์ซ้อนกลับหอเพราะมันไม่ได้เอารถไปด้วย และว่าจะแวะไปหาข้าวกินกัน อิแมกซ์ทำหน้าบูด แปลกๆ จนผมแอบคิดไม่ได้ว่า มันอาจจะชอบพี่ต้อมเค้าเหมือนกัน ก็เป็นไปได้นะ ไม่งั้นเค้าจะเรียกสมบัติคณะไหม
“ขายดีเนอะ ทั้งพี่ต้อม ทั้งไอ้เด็กวิดวะ ตกลงมึงจะเอาใคร”
“เอาใครอะไรของมึง พูดไปเรื่อย”
“เออ ระวังเหอะ รถไฟชนกันเข้าสักวัน”
“อะไรของมึงเนี่ย นี่มึงอิจฉาใช่ไหม”
“เหอะ กูเนี่ยนะอิจฉามึง พูดผิดใหม่ได้นะเว้ย”
“แล้วทำไมมึงจิกกูจังวะ จิกยิ่งกว่าตุ๊ดคณะศึกษาอีกเหอะ”
มันทำหน้ามุ่ยไม่ตอบ ขี่ไปถึงหอมัน ผมก็ขี่รถกลับ มันคงชอบพี่ต้อมเข้าจริงๆ แหละ แต่แฟนมันแต่ละคนก็ไม่น้อยหน้าพี่ต้อมเลยนะ
เหอะ เรื่องของมัน คิดไปก็เท่านั้น ตอนนี้ควรจดจ่ออยู่กับการขี่รถมากกว่า เพราะปากซอยเข้าหอ วันนี้รถเยอะผิดปกติ อาจเฉี่ยวชนได้
เออ แล้วทำไมรถมันเยอะจังวะ
คนก็เยอะด้วย
ทำไมคนเยอะจังเนี่ย
รถดับเพลิงนี่ มีอะไรเหรอ ไฟไหม้?
เออ ไฟไหม้จริงๆ ด้วย เหมือนได้ยินคนพูดกันว่าไฟไหม้
เดี๋ยวก่อน ที่ไหนอ่ะ อย่าบอกนะ
อ๊ะ นั่นมัน
เฮ้ย
โอ๊ย ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไม่ๆๆ
ค้างๆๆ
ไหม้ที่ไหนๆๆ
กรี๊ดๆๆๆๆๆ
-
:o8:
เอ่อ คุณ 19NT ครับ
อยากจะบอกว่า ตอนที่3 อ่านใหม่เถอะครับ พอดีเนื้อเรื่องมันหายไป
ผมแก้ไขแล้วครับ เดี๋ยวลงตอน4 ให้เลย
ใครที่อ่านตอนที่3 ไปก่อนหน้านี้ อ่านใหม่นะครับ 555
:m12:
-
:m4: :L2: ยินดี ต้อนรับสมาชิกใหม่ ในเล้า
สนุกดีครับ ดำเนินเรื่องไปแบบไหลลื่น ไม่ยืดยาด กระชับดี แต่บางบทมันดูสับสนไปบ้าง
อย่างอน หรือโกรธ นะครับ ลองทบทวนดู หรือว่าถ้าเห็นว่าดีแล้ว ก็ไม่ว่ากัน
เป็นกำลังใจให้นะครับ เริ่มอ่านวันแรก ผม +1 ให้นะครับ :bye2:
-
4.
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ตลอดเลย
ผมกับไอ้แมกซ์ น้องต่าย และยัยนิ่ม เพื่อนที่เมเจอร์อีกคน กำลังเก็บกู้ซากข้าวของที่เสียหายจากไฟและน้ำ ทั้งหนังสือ ซีดี เสื้อผ้า และของอื่นๆ แยกระหว่างที่ต้องทิ้งเป็นขยะ และที่รอดจากการกลายเป็นขยะ
ตำรวจบอกว่า เพลิงไหม้เกิดจากไฟฟ้าลัดวงจร ต้นเพลิงมาจากห้องของผมเอง (และเป็นห้องเดียวที่เสียหายหนัก) สันนิษฐานว่า เกิดจากการเสียบปลั๊กที่หนีบผมคาทิ้งไว้แล้วเกิดช็อตประกอบกับระบบตัดไฟเกิดไม่ทำงาน (ฮือๆ เจ็บใจ) จะบอกแม่กับพ่อเรื่องค่าเสียหายยังไงล่ะเนี่ย โอ๊ย แล้วจะเอาเงินจากไหนมาชดใช้เขา ยิ่งจนๆอยู่ น้ำตาไหลไม่รู้ตัว
“เฮ้ย ไม่เป็นไรน่า ค่อยๆคิด เมิงไปอยู่กะกุก่อนนะ อยู่นานแค่ไหนก็ได้”
ไอ่แมกซ์มากอดปลอบใจผม
“แล้วกิ๊กมึงอ่ะ”
“ช่างมันดิ มึงจะคิดมากทำไมเนี่ย”
“พี่มิว อันนี้เอาป่ะคะ”
น้องต่ายชูอัลบั้มสะสมรูปดราก้อนบอลจากขนมปังเคลือบรสช๊อกโกแล็ตโดราเอม่อนสมัยเด็กที่ถูกไปเผาหน้าปกเสียหายไปครึ่งหนึ่ง ผมพยักหน้าตอบ ซึ่งแปลว่า เอา
“นะ เดี๋ยวกูซักเสื้อพวกนี้ให้เมิง กูให้เมิงนอนนอนเตียงกูด้วย”
“เตียงมึงเล็กนิดเดียวแล้วมึงจะนอนไหนอ่ะ”
“ก็นอนเบียดๆ กันนั่นแหละมึงจะนอนหนุนแขนกูก็ได้นะ”
โถ เพื่อน ช่างมีน้ำใจ
“อันนี้ล่ะแก”
ยัยนิ่มชูนิตยสาร Need+ Full Stage Step คอลเลคชั่นบางส่วนที่รอดชีวิต อยากตบมันจัง ผมอายน้องต่ายที่กำลังยืนหน้าแดง
“กูเดาว่าเมิงเอา แต่กูขอยื้มไปดูก่อนนะ”
โวะ อีนี่ยังไง ถามเองตอบเอง
เสียงเรียกเข้าดังขึ้น (เพลง Carousel ของวาเนสซ่า คาร์ลทัน – น่ารักดี) ห่ะแรกนึกว่าเป็นอีกเครื่อง แต่กลับเป็นเครื่องของผมเอง เบอร์ไม่คุ้นเลยอ่ะ
“หวัดดีครับ นี่เบอร์มิวป่ะครับ”
อ๊ะ เสียงนี้ผมจำได้ เขามีเบอร์ผมได้ไงเนี่ย
“ครับ แล้วนี่...” (ถามเพื่อเมคชัวร์)
“พี่ต้อมเอง พอดีได้เบอร์มาจากทราย พี่รหัสเราอ่ะ แล้วเป็นไงมั่ง ของเสียหายเยอะป่ะครับ แล้วมิวเป็นไรไหม”
“พี่ต้อมรู้ได้ไงครับเนี่ย”
“เขารู้กันจะหมดเมเจอร์แล้ว ข่าวเร็วจะตาย นี่ยังไม่ตอบคำถามเลยนะ เป็นงี้บ่อยนะเราอ่ะ”
“อ๋อ ก็ไม่เป็นไรมากหรอกครับ ของเสียหายไม่มาก แต่ส่วนใหญ่ที่พังเพราะโดนน้ำมากกว่า นี่ยัยนิ่ม ไอ่แมกซ์ กับน้องต่ายกำลังช่วยผมเก็บของพอดีเลย”
ผมบอกพร้อมๆกับหันไปมอง ไอ้แมกซ์ ที่กำลังทำสีหน้าไร้อารมณ์ อะไรวะ?
“อย่างงั้นเหรอ แล้วเก็บของยังเหลืออีกเยอะไหม ให้พี่ไปช่วยป่ะ หออยู่แถวนิมมาน ใช่ไหม”
“โอ้ย ไม่เป็นไรครับพี่ เก็บจะเสร็จแล้วครับ”
“แล้วจะไปอยู่ไหนอ่ะ เราอ่ะ”
“ก็คงต้องหาหอใหม่แหละครับ แต่เดือนนี้กะว่าจะอยู่กับไอ้แมกซ์ไปก่อน”
“อ๋อ เพื่อนสนิทเนอะ”
คุยอีกสองสามประโยค แล้วพี่ต้อมก็วางสายไป น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยสุดๆ หมายความว่าไงน๊า กรี๊ด คนอะไร ทั้งหล่อทั้งนิสัยดี ถ้าชอบผู้ชายด้วยกันละก็ครบสูตรเลย อิอิ
“ระริกเชียวนะ ได้ข่าวว่ายังไม่มีที่ซุกหัวนอน”
เหอะ ตัวอิจฉา ยังไงก็เป็น ตัวอิจฉาวันยังค่ำละวะ
…….
เวลา เที่ยงคืนครึ่ง ไอ้แมกซ์กำลังอาบน้ำ และผมกำลังเก็บของออกจากกระเป๋าพอดี ตอนที่เหล็กดัดโทรมา ไม่รู้เป็นไง ผมเคืองเด็กนี่นิดๆ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย
“หวัดดีคับ ที่รัก”
ทำไมเสียงมันน่ารักจังนะ ไม่ๆ ช่างมันปะไร รู้สึกโกรธขึ้นมาอย่างไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ
“อ้าว ได้ยินป่ะคับเนี่ย ทำไมเงียบอ่า”
“อืม.....ได้ยิน ....มีไรว่ามา”
“อ่ะ โกรธผมเหรอ”
ผมถอนหายใจเพื่อให้มันรู้ว่า รำคาญ
“พี่มิวโกรธผมแน่เลยอ่ะ ผมอธิบายได้นะ ที่ไม่ได้โทรหาอ่ะ”
“โอ้ย ใครจะไปโกรธอะไรแก บ้าป่าว ฃีวิตชั้นไม่ได้มีไว้แค่คุยโทรศัพท์นะ แล้วจริงๆที่นายไม่โทรมาเนี่ย ฉันมีเวลาทำอย่างอื่นเยอะเลย เข้าใจป่ะ นี่ถ้าไม่มีไรแล้วก็แค่นี้ได้ไหม กำลังยุ่งอยู่”
เหล็กดัดเงียบ พูดแรงไปป่ะนะ
ผมนี่แย่จัง ที่ไฟไหม้หอนี่ไม่ใช่ความผิดมันซักหน่อย ไปหงุดหงิดใส่มันทำไมเนี่ย
“แล้วมี...”
ตู๊ด..............................................
อ่า วางสายไปละ
เหอะ ผู้ชายอะไรวะ ขี้ใจน้อย ไอ้บ้า
แล้วผมแคร์มันทำไม
โว้ย มีแต่เรื่องให้ไม่สบายใจ
สิบห้านาทีต่อมา เจ้าเหล็กดัด โทรเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้ไอ่แมกซ์ออกมาจากห้องน้ำแล้ว นุ่งกางเกงในตัวเดียว เช็ดผมอยู่หน้ากระจก ห่อหมกมันนี่ อ่านะ มิน่า กิ๊กมันแต่ละคนถึงได้ติดใจนัก
“พี่มิว พี่อยู่ไหนเนี่ย”
“ถามทำไม”
“ผมรู้เรื่องไฟใหม้แล้วนะ ผมอยู่หน้าหอพี่เนี่ย ตะโกนเรียกตั้งนาน พอดีพี่รปภ.ข้างล่างบอกว่าพี่ไม่อยู่แล้ว ห้องพี่ไฟไหม้ แล้วพี่มิวอยู่ไหน ผมเป็นห่วงนะ”
“เฮ้ย ไม่เป็นไร อยู่ห้องเพื่อน ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
“ห้องใคร! ห้องพี่แมกซ์เหรอ หอพี่เค้าอยู่ไหน ผมจะไปรับ”
“อะไรของแกเนี่ย”
“ใครโทรหามึงวะ”
ไอ้แมกซ์ เดินมาหาโทงๆ เป้าแทบชนจมูก
“ไอ้ห่านี่ กรวยเมิงจะทิ่มตากูอยู่แล้ว”
ผมด่า
“อะไร กรวย กรวยใคร “ เหล็กดัดขึ้นสียง “นี่ พี่ทำไรกันอยู่ห๊า!”
“เมิงช่วยกูหน่อยดิ ว่าว เมิงใช้ปากเก่งป่ะวะ”
ไอ้แมกซ์เล่นไม่เลิก แถมคราวนี้ยังเอามาทิ่มหน้าผมจริงๆ
“สัดแมกซ์! แหวะ หืม ไอ้เชี่ย”
“พี่มิว เก็บของลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ อีกสิบนาที ถ้าพี่ไม่ลงมา ไอ่พี่แมกซ์เจ็บหนักแน่”
“เฮ้ย”
เหล็กดัดวางสาย มันจะเอาจริงป่ะเนี่ย
“ไอ้น้องดื้อใช่ป่ะ”
ไอ้แมกซ์ถามเสียงแข็ง ไอ้นี่อีกคน เป็นเชี่ยไรเนี่ย ผมไม่ตอบ แต่ไล่ให้มันไปใส่กางเกงแทน จังหวะที่ผมเผลอหันหลังให้ มันก็ล็อคตัวผมจากด้านหลังจนล้มลงบนเตียง แล้วขึ้นคร่อม
ไม่ๆๆๆๆๆ นี่มันล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย ถ้าเอาจริงผมสู้แรงมันไม่ไหวหรอกนะเนี่ย
“เชี่ยแมกซ์ มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้”
“อย่าดิ้นดิ”
“มึงบ้าไปแล้ว”
“กูไม่ปล่อยหรอก มึงต้องเป็นของกูก่อนที่มึงจะเสร็จไอ้เด็กวิดวะนั่น”
ผมร้อง แต่คราวนี้ไอ้แมกซ์มันเอาปากประกบปากเลยอ่ะ แหวะ มันเอาจริงนี่นา ผมร้องอู้อี้ ดิ้นสุดแรงเกิด เม้มปากแน่นไม่ให้มันเอาลิ้นเข้ามาสอดได้ เกือบเคลิ้มไปเหมือนกัน ผมขืนสักพักมันก็เลิก แต่ยังไม่ปล่อย ผมรู้สึกถึงกรวยมัน เอ่อ แทงอยู่ที่หน้าขา
“ทำเชี่ยไรวะ กูไม่เล่นนะเว้ย ปล่อย!”
ผมตวาดเสียงดัง ไอ้แมกซ์หน้าเจี่อน ผมสะบัดตัวออกจากมัน มันทำเป็นหัวเราะแหะๆ แก้เก้อ
“อย่าเล่นแบบนี้อีก กูไม่ชอบ”
ผมด่ามัน แล้วเก็บของที่เพิ่งรื้อลงกระเป๋า
“เฮ้ยว่าว กูขอโทษ กูล้อเล่นนิดเดียว มึงจะไปไหนอ่ะ”
ผมไม่ตอบ ขอบอกว่าโกรธมาก มันเข้ามาดึงแย่งกระเป๋า ผมสะบัดมือ
“เมิงจะไปหาไอ้ดื้อหรือพี่ต้อมล่ะ กูไม่ให้ไป”
“ทำไมวะ ทำไมกูจะไปไม่ได้ สันดานนะมึงอ่ะ”
“ก็ กูชอบเมิงอ่ะ กูไม่ให้ไป”
อะไรนะ
แล้วนี่มันร้องให้ทำไมเนี่ย
“ว่าว กูชอบมึง”
ทำตัวไม่ถูกเลยครับ ผมรู้ว่ามันไม่ได้ล้อเล่น ผมคว้ากระเป๋า แล้วหันไปหามันเก้งๆ กัง
“มึงนี่ หาจังหวะล้อเล่นได้ห่วยแตกมาก กูไปก่อนนะ”
แล้วรับวิ่งลงลิฟต์มาหน้าหอ กดโทรศัพท์หาไอ้เจ้าดื้อโดยอัตโนมัติ
…………
หนีเสือปะจระเข้าป่ะวะเนี่ย เหล็กดัดไม่ถามอะไร คงคิดว่าผมกลัวมันหาเรื่องไอ้แมกซ์จริงๆ เลยยอมมาด้วย มัวแต่อธิบายเรื่องทำไมถึงไม่โทรหา (ก็อยากรู้เหมือนกันนะ แต่ไม่ได้อะไรมากมายครับ) บอกว่าเพื่อนชื่อแมกซ์ (อีกละ ชื่อโหล) ที่เรียนด้วยกันรถเสียอยู่ข้างทางก็เลยต้องไปรับ พอดีกับที่แบตมือถือหมด หาที่ชาร์ตไม่ได้ (ทั้งสองเครื่องเลยเนี่ยะนะ หึ) เหล็กดัดพาผมไปกินข้าวหลังมอ (กินไม่ลง คิดถึงไอ้แมกซ์) แล้ววกกลับไปยังคอนโดใหม่เอี่ยมอลังการแถวนิมมานใกล้ผับชื่อดัง ที่มันเรียกอย่างถ่อมตัวว่า หอ (เชื่อแล้วว่ารวยจริง)
เหล็ดดัดเตรียมน้ำอุ่นให้ พร้อมเสิร์ฟสลัดผลไม้ฝายหินในชามแก้วไฮโซกับขนมปังกรอบเพราะเห็นผมไม่ค่อยกินตอนไปร้านหลังมอ อะไรจะเอาใจขนาดนั้น ผมต้องยอมตกเป็นของมันเพื่อแลกที่ซุกหัวนอนด้วยไหมเนี่ย
ผมอยู่ในชุดเสื้อกางเกงนอนลายตารางสีชมพู (ซื้อหน้ามอ น่ารักสุดๆ) คลุมด้วยเสื้อคลุมนอนของมันเพราะหนาวแอร์ ไม่คุ้นเพราะทั้งที่บ้าน ที่หอไม่มีแอร์ (เขาบอกให้เปิดที่ 25 องศา ไอ้เด็กนี่เล่นซะ 19) นั่งคู้คางชิดเข่าอยู่บนเก้าอี้ โดยมีเจ้าดื้อนั่งยิงฟันเหล็กอยู่อีกด้านของโต๊ะกินข้าว ใส่แค่บ๊อกเซอร์กับผ้าคลุมนอน โคตรจะเซ็กซี่ หุ่นดีพอฟัดพอเหวี่ยงกับไอ้แมกซ์เลยแต่ตัวสูงกว่า ทั้งๆ ที่เด็กกว่า มีเวลาโตกว่านี้อีกเยอะ
“อะไร”
ผมถามมัน
“เปล่าครับ นั่งดูผู้ใหญ่กินข้าว เหมือนเด็กดอยเลย”
“ทะลึ่ง”
เจ้าดื้อหัวเราะ รอยยิ้มมันนี่กวนใจจัง แบบ น่ารักอ่า
“พูดก็พูดเหอะนะพี่มิว ผมไม่ไว้ใจพี่แมกซ์อ่ะ พี่สองคนไม่ได้เป็นไรกันใช่ป่ะ ผมหึงนะ”
โวะ จะพูดทำลายบรรยากาศทำไมเนี่ย
“จะบ้ารึไง”
ผมตอบแค่นั้น น้ำเสียงอ่อยๆไม่รู้ตัว
“คนชื่อแมกซ์ นี่ยุ่งจริงๆนะ บอกพี่มิวไว้ก่อน เดี๋ยวจะเกิดปัญหา ผมสงสัยว่าไอ้แมกซ์เพื่อนผมเนี่ย มันจะชอบผมล่ะ”
หืม อะไรนะ แล้วแกชอบมันด้วยหรือเปล่า ตอบ
“ก็ไม่น่าแปลกใจหรอก ก็ผมหล่ออ่ะ 555 เพื่อนผู้หญิงผมมาบอกผมว่า มีเพื่อนในเมเจอร์แอบชอบผมอยู่ เป็นผู้ชายด้วย ถามผมว่าถ้าบอกแล้วผมจะคบกับมันไหม ถ้าไม่คบยัยเพื่อนผู้หญิงนี่จะได้จีบ งงป่ะ”
เออ งง
“ผมก็สงสัยว่าเป็นไอ้แมกซ์นี่แหละ เพราะมันชอบมาล้อผมเล่นอ่ะ เรียกที่รักบ้าง แฟนแมกซ์บ้าง แล้วดูดิ พอมันมีเรื่องมันก็โทรหาผมก่อนใครเลย ไม่เหมือนใครบางคนแถวนี้ เกิดเรื่องแล้วดันคิดถึงคนอื่นก่อน แฟนเฟินปล่อยให้รู้เป็นคนสุดท้าย”
อ่านะ คือนี่ต้องรู้สึกผิด?
“ก็ ทำไมไม่ชอบเขาไปเลยล่ะ ไม่หล่อเหรอ”
ฝืนใจพูดยังไงไม่รู้ เหล็กดัดอมยิ้ม
“ก็ มันก็น่ารักดีพี่ ถ้าเป็นผู้หญิงก็อาจจะนะ แต่นี่มันเป็นผู้ชาย”
“อ้าวฉันไม่ใช่ผู้ชายเหรอ แล้วที่มาตามจีบนี่ หมายความว่ายังไง”
“ใครจีบพี่?”
หนอย ไอ้บ้า
“555 ผมล้อเล่น กับพี่มิว มันไม่เหมือนกัน”
“ยังไง แกจะว่าชั้นไม่แมน ว่างั้น”
“เปล่า แต่พี่มิวอ่ะ สเป๊คผม”
พูดไม่พูดเปล่า ส่งสายตาหวานและยิ้มยวนกวนประสาทมาอีก เฮ้อ
เอ่อ อิ่มดีกว่า
“แล้วนี่จะให้นอนไหนอ่ะ นอนโซฟาได้มะ มันใหญ่ดี สะดวกดีด้วย”
“นอนทำไมโซฟา นอนบนเตียงด้วยกันดิ”
กูว่าแล้ว ว่าต้องมามุขนี้
“ไม่เอาอ่ะ จะนอนโซฟา”
“ไม่ต้องเกรงใจผมหรอก ผมอยากนอนกับพี่มิวอยู่แล้ว”
โอ้ย
ถ้าให้พูดอย่างซื่อสัตย์ ตอนที่ออกจากห้องไอ่แมกซ์ แล้วโทรหาเจ้านี่ ผมก็เตรียมใจไว้แล้วว่ามีเสียตัวแน่ๆ แต่ยังไงก็ดีกว่า โดนไอ้แมกซ์ปล้ำแหละนะ มันแปลกๆอ่ะ เพื่อนกันแล้วได้กันเนี่ยนะ ไม่นิยม แต่ถ้าเป็นเจ้าดื้อ ผมยอมก็ได้ (จริงๆเล่นตัวไปงั้นแหละ) แต่ถ้าได้กับมันตั้งแต่วันแรก เห็นทีจะไม่ไหว แรดเกิ๊น
“โนเวย์”
ผมไล่ให้มันไปนอนก่อน แล้วขอใช้เน็ตมัน กะจะเล่นจนดึกให้มันหลับไปก่อน ถึงจะย่องไปนอนที่โซฟา เจ้าดื้อเหมือนจะรู้ทัน บอกว่าจะไปรอที่เตียง ดูหนังรอ (หนังโป๊รึเปล่า อิอิ) ถ้าเล่นเสร็จไม่มานอนที่เตียงจะโดนขืนใจ ( กลัวมากกกกกกก เหอๆ) ผมทำไม่รู้ไม่ชี้
ขณะจะล็อกอินเข้าเฟส ลิงก์มันดึงเข้าไปหาแอคเคาท์ของเจ้าเหล็กดัดอัตโนมัติ มีคนเข้ามาทักสี่ห้าคนในกล่องข้อความ เป็นผู้หญิงทั้งเกือบหมด มีผู้ชายอยู่คนเดียว สงสัยเป็นเพื่อนๆ ที่กรุงเทพ ผมหันไปมอง มันกำลังดูซีรีส์ในทีวี มือถือวางอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง
เอาวะ แอบอ่านนิดเดียว มันคงไม่รู้หรอก น่า นิดเดียว ไม่เป็นไรมั้ง ก็อยากรู้นี่นา
ขณะที่แอบส่องเฟสและอ่านข้อความไปเรื่อยๆ ก็มีหน้าต่างใหม่ เด้งทักขึ้นมา ผมตกใจจนเกือบตกเก้าอี้ ดีที่มันไม่ไหวตัวว่า ผมกำลังเล่นเฟสมันอยู่ ไม่ใช่ของตัวเอง
Maxwell Teeradol : ที่ร๊ากกกกกกกก
เฮอะ ที่ล้งที่รักอะไรของแก๊
Maxwell Teeradol : ผัวทักทำไมไม่ตอบวะครับ หรืองอนที่ต้องได้บทเมีย เออๆ กูยอมเป็นเมียก็ได้ สำหรับมึงคนเดียวนะ เลิกงอลๆ
งอลพ่อง นี่ไง พวกทำภาษาวิบัติ งอล ยี้ เอาวะ ผมยอมเสียมารยาท (จริงๆ ก็ไม่มีมารยาทตั้งแต่แรกแล้วมั๊ย) แค่จรดนิ้วสวยๆ ลงไปบนคีย์บอร์ด แค่นี้เอง
Due Limpisarnkul: ไม่ว่างคุยว่ะ โทษที อยู่กับเมีย เมียที่เป็นเมียจริงๆ อ่ะ บาย
แล้วก็ออกจากระบบเข้าเฟสตัวเองไปเลย เหอๆ นี่สินะ ที่เรียกว่าความสะใจ ไม่รู้ทำไม ถึงไม่ชอบไอ้น้องแมกซ์นี่เลยอ่ะ ทั้งๆที่ยังไม่รู้จักเลยนะเนี่ย ชิ
“น่ะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไร คุยกะใคร บอกมา”
เหล็กดัดแกล้งแซว โอ้ย ถ้าแกรู้นะว่าฉันเพิ่งทำอะไรลงไป หึๆ
“พี่มิว พอได้แล้ว มานอนได้ละครับ ผมง่วง อย่าให้ผมต้องไปอุ้มมานะ พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ”
เจ้าเหล็กดัด ตะโกนบอก เออมันก็ดึกแล้วจริงๆ ตีสามกว่าแล้วนะ
แต่ไอ้น้องแมกซ์ ก็ยังไม่นอนเลย มาทักเอาเวลานี้ แปลว่ารู้สิว่าเหล็กดัดเล่นประจำตอนไหน ขึ้นออฟไลน์แล้วยังมาทักได้เนี่ย สนิทกันแค่ไหนวะ
เจ้าเหล็กดัดทำท่าจะลุกจากเตียง ผมรีบกดชัตดาวน์เครื่อง
“ไปละๆๆ”
ผมรีบบอก กลัวมันมาอุ้มจริงๆ ท่าจะอุบาทว์พิลึก เจ้าเหล็กดัดยิ้มเจ้าเล่ห์ ขึ้นไปนอนอีกฟากหนึ่งของเตียง แล้วใช้ฝ่ามือตบตรงที่ว่าง เหอะ จะทำเป็นเขินอุบาทว์ก็ใช่ที่ ผมนั่งลงบนเตียงแล้วขยับไปนอนด้วยกิริยาเฉยสุดฤทธิ์ เหล็กดัดเบียดตัวเข้ามาใกล้ เอาหน้าชิดแก้ม ฮึ่ม เตียงก็ออกจะกว้างนะ
“แก้มพี่มิว หอมจัง”
แต่ผมว่าแก้มมันก็หอมเหมือนกันนะ ผมปล่อยให้มันหอม รอดูว่ามันจะทำอะไรต่อ
“แปลกจัง ทำไมไม่โวยวาย”
ก็อยากจะโวยวายอยู่หรอก แต่ผมรู้ว่ามันแค่ล้อเล่น
เอาสิ จะได้รู้ซะที ว่าที่บอกว่าชอบผู้ชายน่ะ จริงหรือเปล่า
เจ้าดื้อรั้งผมเข้าไปกอด ผมไม่ขัดขืน ไม่รู้จะขัดขืนไปทำไม มาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่ใช่เด็กๆ แล้วด้วย พอมันจุ๊บแก้มผมเท่านั้นแหละ ผมก็หันไปประกบปากมันทันที (อารมณ์ค้างจากไอ้แมกซ์) ไม่ต้องรอให้มันเริ่ม ดูซิว่า มันจะเอาจริงไหม ถ้ามันขยะแขยงมันก็คงจะผลักผมออกเองนั่นแหละ ใช่ไหม
เหล็กดัดดูเหมือนประหลาดใจ แต่แค่แป๊บเดียว กลายเป็นว่ามันขึ้นคร่อมผมเกือบจะทันที พร้อมๆ กระหน่ำดีพคิสอย่างเชี่ยวชำนาญการ (เชื่อได้ไหมเนี่ย ว่าไม่เคย) ส่วนมือก็ล้วงเข้าไปใต้ชุดนอนผม เรื่องอะไรจะยอมเสียเปรียบ ผมล้วงมือลงไปใต้กางเกงในแบบบรีฟของมันมั่ง (ก็เป็นไปตามสัญชาตญาณอ่ะนะ) แล้วก็ต้องตกใจ
โวะ
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
โห
ไอเดียบรรเจิดมากคับ
สนุกอ่ะ
อย่าดองเ้น้ออ :oni3:
เพิ่งได้อ่านตอนสี่
Dude VZMen Real
:m20:
หลุดกร้ากพรวดมาจริงๆนะนี่
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
วันแรกก้อ จะโดนซะแระ
:a3: :a3: :a3: :a3::a3:
-
อ้าว นายเอกเราเล่นตัวได้แป๊ปเดียวเสียตัวซะละ เหอๆ :oni1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขึ้นไปอ่านตอนที่สามใหม่แล้วนะคะ เพิ่มตอนพี่ต้อมมาชิมิ
ตอนสี่ จบงี้ได้ไง
คนแต่งไม่ค้างหรอ คนอ่านค้างนะ
กร๊ากกกกกกก
เสน่ห์แรงมากมายนายมิว :oni1:
-
แม๊กซ์เพื่อนมิวน่ารัก อ่าาาา (หมายถึงเวลามีปฏิสัมพันธ์กับมิวแล้วน่ารักอ่ะค่ะ) 55555
ขอบบบ บอกไม่ถูก 55 ชอบเวลาคุยกับมิวมากน่ารัก :o8:
PS. ใช้ Warwick Avenue เป็น Ringtone เหมือนเราเลยค่ะ ^^
-
สนุกมากเลยค่าเนื้อเรื่องลื่นไหลดีมากเลยอ่า
แค่สี่ตอนก็ทำเอาคนอ่านติดใจเลยอ่ะ
แต่จบตอนล่าสุดแบบนี้เนี่ยมาฆ่ากันเลยง่ายกว่ามั้ยคะ
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้คะ กด 1+ ให้ด้วยความเต็มใจ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
สนุกมากมายเลยคะ อ่านแล้วติดหนึบเลยคะ
รีบมาต่อเร็วๆนะคะ :bye2: :bye2: :bye2:
-
:laugh:
ฮาได้อีก ไวไฟเหมือนกันนะน้องว่าว :laugh:
-
5.
ใช่ น่าตกใจจริงๆ นั่นแหละ
นี่ผมคิดอะไรบ้าอยู่เนี่ย ฮึ น่าอายที่สุด ห้องเพิ่งจะโดนไฟใหม้ แถมยังมีเรื่องไม่สบายใจกับเพื่อนสนิทรอให้เคลียร์อีก ยังจะมีอารมณ์มาจิ้น มามโนอะไรเพ้อเจ้อได้อีกนะ พอเลย หยุด บัดเดี๋ยวนี้
แต่นะ...แค่เจ้าเหล็กดัด เอาแก้มมาชนแก้ม ผมก็อารมณ์กระเจิงซะแล้วเหรอเนี่ย อ๊ะ บอกว่าหยุดยังไงล่ะ ไม่ได้ๆ ห้ามคิดเรื่องเรทเอ็กซ์ใต้สะดือทั้งสิ้นทั้งปวง
โวะ ต่อสู้กับกิเลส ความต้องการของตัวเอง มันยากอย่างนี้นี่เอง
อยากลองจับดูจัง
ไม่ๆๆๆ
“พี่มิว”
“หือ”
“คิดไรอยู่เหรอครับ”
เหล็กดัดส่งสายตาเยิ้ม แถมยังหายใจรดแก้มอีก โว้ย
“ก็ ทำไมพี่มิวยอมให้ผมหอมแก้มล่ะ ทุกทีแค่จะจับมือ ยังไม่มีโอกาสเลย”
“แล้วแกอยากให้โวยวายรึไง”
“เปล่าครับ ผมมีความสุขที่สุดเลย แต่ถ้าขอทำอย่างอื่นด้วยจะได้ไหมน๊า”
อ่ะ เริ่มรู้สึกหวิวในช่องท้องอีกแล้ว อย่าเพิ่งตื่นนะลูก (นอนหนีบสุดฤทธิ์)
“อะไรล่ะ”
“จูบไง”
โอ๊ย ผมก็อยากจูบมันนะ ตอนนี้อ่ะ
“บ้า” พูดอะไรออกไปเนี่ยฮึ ไอ่ว่าว “ได้คืบจะเอาศอก เห็นชั้นเป็นอะไรวะ”
เหล็ดดัด หัวเราะ หึหึ เหมือนรู้ทัน
“พี่รู้ไหม ผมจะปล้ำจูบพี่ก็ได้นะ”
เอาสิ เอาเลย ปล้ำชั้นเลยสิ ปล้ำเถอะ เร็วๆ
“ก็คงได้มั้ง แต่แกจะจูบชั้นได้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ ไม่เชื่อก็ลองดู”
อ่ะ ท้าแล้วเนี่ย ทำสิ
“เรียกแกๆๆ ไม่โรแมนติกเลย ผมน้อยใจแล้วนะ”
“แล้วจะให้เรียกแกว่าไง คุณเหรอ ท่าน นายท่าน”
“เรียกที่รักสิ”
“เหอๆ”
“โอเค งั้นเรียกดื้อเฉยๆ ก็ได้ ไม่เอาละนะ แกๆๆ”
“ก็ได้มั้ง ถ้าทำตัวดีๆ”
“แปลว่าถ้าผมรอให้พี่มิวพร้อม พี่มิวจะอนุญาตให้ผมกอด จูบ ลูบ คลำ แล้วก็…”
แล้วก็อะไร พูด! โอ้ย เขินแก้มจะแตก
“ถามจริง พี่อยู่ใกล้ผมขนาดนี้ แล้วพี่ทนไหวเหรอ”
ไม่ไหว...
“ขอไปนอนโซฟาได้ป่ะล่ะ”
“ไม่ได้ครับ”
โอ๊ย มีใครเคยบอกไหมเนี่ย ว่าการต้องร่วมเตียงนอนกับไอ้เด็กยั่วสวาทนี่ มันช่างกระอักกระอ่วนป่วนช่องท้องและอวัยวะใต้สะดือดีแท้
“พี่ว่า ถ้าเรานอนกันอยู่แบบนี้ เราจะทนได้ไหมน่ะ”
ไม่ได้ครับ
“ได้สิ มนุษย์ที่แท้คือคนที่รู้จักควบคุมตัวเอง”
ตอแหลจริงๆ บอกเลย
“แล้วถ้าผมกอดพี่มิวแบบนี้อ่ะ”
เหล็กดัดดึงตัวผมเข้าไปกอด ผม (ทำเป็น) ขัดขืนเล็กน้อยพอน่ารัก
“ไม่เอา ปล่อยนะเว้ย ไม่งั้นจะไปนอนโซฟาจริงๆ ด้วย”
“555 ของพี่มิวก็ตื่นอ่ะ”
จะพูดเพื่อออออ? โอ้ย อายว่ะ
“ก็... แก”
“หืม”
“เอ่อ ดื้อ เล่นแบบนี้ จะไม่ให้มันตื่นได้ไงล่ะ แต่มันก็แค่นี้แหละนะ เพราพี่น่ะ ผ่านการฝึกฝนการควบคุมตนเองจากค่ายคุณธรรมวัดหลุดโลกียะมาแล้ว ได้เกียรติบัริชนะเลิศทำสมาธิและเดินจงกลมมาราธอนด้วย ถ้าบอกว่าไม่ก็คือไม่”
ไงล่ะ เจ๋งแมะ สุดยอดเลยเรา ภูมิใจจัง
เจ้าเหล็กดัดปล่อยตัวผม ลุกขึ้นยืน ถลกกางเกงในลงแล้วโยนใส่อกผม วุ้ย เกือบคว้าขึ้นมาดมแล้วไหมล่ะ ผมทำเป็นโยนทิ้งอย่างรังเกียจ
โอ้ย ไม่นะ น่ากินเหลือเกิน เอ้อ ไม่สิ อย่าไปมอง
ฮือๆ จะบ้าตาย สิ่งที่เราต้องทำก็คือปิดทวารการรับรู้ความรู้สึกทั้งหมด เดี๋ยวนี้เลย ไม่รู้ไม่เห็นใดๆ ทั้งสิ้น
“พนันกันไหมครับ ถ้าพี่ทนได้ก็ลองดู”
เจ้าเด็กเขื่อง เอ้ย เด็กโข่งประกาศอย่างมั่นใจว่าจะมีชัย ก่อนจะล้มตัวลงนอนที่เดิม พร้อมๆ กับส่งสายตาเจ้าชู้ ขณะที่ผมพยายามหลับตาและนึกถึงวิดีโอซากศพที่ได้ดูที่ค่ายคุณธรรมเพื่อปลงสังขาร
“ถ้าพี่ว่าวไม่ว่าอะไร ผมคงต้องทำกิจกรรมโปรดของผมเหมือนทุกคืน แล้วถ้าจะมีน้ำใจช่วย ผมก็จะดีใจมากเลยครับ”
จ้า พ่อคุณ ใครจะว่าพ่อได้ล่ะ
....
เงียบ
ทำไรของมันอยู่นะ
ช่างมันสิ
เฮ้อ...
อ๊ะ ทำไมเตียงสั่น
อย่าถอนหายใจหนักแบบนั้นสิ ไอ้บ้าเอ๊ย
อะ… โอ่ย
วิดิโอซากศพสุดน่าเกลียด เราต้องเพ่งสมาธิไปที่วิดิโอซากศพอันเขื่อง เอ๊ย สุดน่าเกลียด ยี้ แหวะ
ลุกไปนอนที่โซฟาตอนนี้ดีไหมนะ หรือไปห้องน้ำดี
เสียงมัน... สุดยอดไปเลย โหย
แถมจมูกยังได้กลิ่นหอมจากตัวมันอีกต่างหาก
อย่าหายใจหอบสิครับ อย่า…
“พี่มิวครับ..โอ๊ย...พี่มิว ผม…”
บ้าที่สุด อย่าเรียกชื่อฉันสิ
….
อ่ะ เงียบทำไมล่ะ
โอ๊ย จะไม่ไหวแล้วนะ
เดอะ ซีเคร็ต ช่วยผมด้วยเถอะครับ ฮือๆ
….
ผมออกมาเรียนพร้อมกับเจ้าเหล็ดดัดตอน 11 โมง จริงๆ มีคาบเรียนตอนเช้าด้วย แต่ตื่นไม่ไหวอีกตามเคย เหล็ดดัดขับมาส่งถึงหน้าคณะผมทั้งๆที่ผมขอนั่งถึงแค่ที่คณะวิศวะของมันก็พอ จะต่อรถม่วงไปเอง เอาเหอะ ตามใจมันละกัน
อาจารย์เริ่มสอนไปแล้วตอนที่ไปถึงห้อง สายตามองหาไอ้แมกซ์ก่อนเป็นอันดับแรก แต่ก็ไม่เห็น ปกติมันไม่ค่อยจะโดดนี่นา ผมคิดได้อย่างเดียวว่า คงเป็นเพราะเรื่องเมื่อคืนแน่ๆ รู้สึกผิดและเป็นห่วงมันบอกไม่ถูก
“แมกซ์อ่ะ”
ยัยนิ่มถาม ผมส่ายหัวแทนคำตอบ
“อ้าว แกไม่ได้มากับมันเหรอ”
“เมื่อคืนชั้นไปนอนหอเพื่อนอีกคน”
“แอะ หอใครอ่ะ”
“เหอะ บอกไปแกก้ไม่รู้จัก แล้วนี่ คาบเมื่อเช้ามันก็ไม่มาเรียนใช่ป่ะเนี่ย”
“ไม่มา แกก็เหมือนกัน โดดบ่อยไปแล้วนะ มีไรป่ะเนี่ย”
“เหอะ”
“หรือว่าติดผู้ชาย”
“อีบ้า... หอชั้นไฟไหม้นะ แกจำได้ไหม”
“จำไม่ได้มั้ง ชั้นไปช่วยหมาที่ไหนเก็บของก็ไม่รู้… ว่าแต่หนังสือที่ชั้นยื้มไปดูน่ะ มันมีดีวีดีแถมด้วยนี่ ยังอยู่ป่ะ ดีวีดีอ่ะ อยากเห็นภาพเคลื่อนไหว”
“โว้ย หาโหลดเอาเองไป ฉันได้ข่าวว่าเขาทำขายเกย์ ตุ๊ด กะเทย ไม่เกี่ยวกะชะนีอย่างแกนะ”
“เออ อีเกย์ไพร่ จำไว้เลยนะ”
ขอบอกว่า ฟังอาจารย์บรรยายไม่รู้เรื่องเลย เพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องยุ่งๆ ที่เกิดขึ้น ตัดสินใจว่าจะต้องจัดการทีละอย่าง อย่างใจเย็น พอหมดคาบปุ๊บ ผมก็กดเบอร์โทรหาไอ่แมกซ์ทันที อยากจะคุยกับมันให้รู้เรื่อง อยากจะบอกว่าผมไม่โกรธ อยากให้มันทำตัวเหมือนเดิม แต่มันเสือกไม่รับ เป็นเชี่ยไรวะ พยายามโทรอยู่สองสามรอบ จนรู้สึกว่า พอเหอะ จริงๆคนที่สมควรโกรธคือผมต่างหาก
อุตส่าห์แสดงน้ำใจ ไม่คิดเล็กคิดน้อย ผมผิดด้วยเหรอ ที่ไม่รู้ว่ามันชอบ แล้วมันเคยแสดงออกไหมว่าเคยชอบผม ตอนแรกๆที่รู้จักกัน ผมเป็นฝ่ายแอบชอบมันด้วยซ้ำ แต่มันก็เอาแต่จิกกัด แรดไปเรื่อย คบคนนั้นคนนี้ จนผมเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่ละ และกลายมาเป็นเพื่อนกันจนทุกวันนี้ แล้วทีนี้อะไรยังไง จะมาชอบผม เป็นไปได้เหรอ คนหน้าตาดี หล่อเลือกได้ และมีมาให้เลือกเรื่อยๆอย่างมันเนี่ยนะ จะหันมาชอบผม ผมเลิกคิดไปตั้งนานแล้ว จนลืมว่าเคยชอบมันแล้วด้วยซ้ำ
เจ้าเหล็กดัด โทรหาผมพอดี รู้สึกดีจังแฮะ
“พี่มิว เรียนเสร็จรึยังครับ”
“เสร็จแล้วครับ”
“ผมอยู่ข้างหน้านี่แล้วนะครับ ออกมาสิ”
ผมเดินไปหาน้องที่รถซึ่งติดเครื่องรออยู่
“อ้าว แล้วพี่แมกซ์ล่ะ”
“มันไม่มาเรียน ไปที่หอมันเลยดีกว่า”
ผมบอก
“ตกลงเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
“ไม่มีไรหรอก”
“แน่นะ”
“ฉัน เอ่อ พี่นอนห้องดื้อหรือเปล่าล่ะ”
เหล็กดัดยิ้มแบบมีคนความสุขสุดๆ
“พี่เค้าอยู่ที่หอเหรอครับ แล้วพี่มิวบอกรึยังว่าจะไปขนของ”
“อืม”
“เอาจริงๆ นะ เพราะผมรึเปล่า พี่สองคนคบกันรึเปล่าครับ”
“จะบ้ารึไง”
“ก็ดีครับ โล่งอก ผมไม่อยากแชร์แฟนผมกับใคร”
ผมหลับตาพยักหน้า เหอะๆ ไม่ได้ยอมรับนะ แค่ไม่มีอารมณ์จะต่อล้อต่อเถียง
เหล็กดัดกับผมไปยืนเคาะห้องอยู่ตั้งนาน โทรหาก็แล้ว จนสี่นาทีผ่านไป ไอ้แมกซ์ถึงเพิ่งรับสาย แต่ก็ไม่พูด
“แมกซ์ ทำไมมึงไม่รับโทรศัพท์ โกรธอะไรกู”
“....”
“เออ ช่างมึง จะไม่คุยกับกูเลยก็ได้ แต่กูอยู่หน้าห้องมึงแล้วเนี่ย กูมาเก็บของ”
ไอ้แมกซ์วางสาย เหล็กดัดหันมามองผมเคืองๆ
“ยังไงเนี่ยครับ พี่มิว”
สักพักก็มีคนมาเปิดประตู ผมอ้าปากจะพูด แต่คนที่มาเปิดประตูไม่ใช่ไอ้แมกซ์ แต่เป็นใครไม่รู้ ตัวเล็ก หน้าหล่อ ผมทอง ออกสาวหน่อยๆ ใส่แค่กางเกงบ๊อกเซอร์ สงสัยจะเป็นกิ๊กใหม่มัน อินี่มองเจ้าเหล็กดัดไม่วางตาแล้วมองผมจิกๆ ชักเคืองแล้วนะ
ผมเข้าไปในห้อง เห็นไอ่แมกซ์นั่งอยู่บนเตียงทำเป็นดูทีวีไม่สนใจ อยากเข้าไปถีบนัก
“นี่ มึงกับกูจะไม่คุยกันแล้วใช่มั๊ย”
ไม่มีคำตอบจากนรก
ผมมองหน้ามันแล้วส่ายหัวด้วยเซ็งพฤติกรรม ก่อนจะเข้าไปเก็บของมาวางไว้หน้าห้อง โดยมีเหล็กดัดกับกิ๊กมันคอยช่วย (คนหลังนี่ หวังอะไรรึเปล่าเนี่ย) ส่วนไอ้เพื่อนอัปปรีย์ไม่ทำห่าเหวอะไรเลย
เหล็กดัดช่วยกันขนของไปไว้ในรถ จนถึงรอบสุดท้าย ผมยืนอยู่ที่ประตู ดูมันที่กำลังนอนตักน้องคนนั้นดูทีวีไปพลาง ราวกับผมและเจ้าเหล็กดัดเป็นอากาศธาตุ
“กูไปละนะ แล้วถ้ามึงหายใบ้แดกเมื่อไหร่ ก็ไปเรียนด้วย”
ผมบอก
“ไปนะครับพี่”
เหล็กดัดยกมือไหว้มันอย่างแกนๆ มันก็เฉย กวนส้นตีนจริงๆ
ผมปิดประตูห้องให้ แล้วยิ้มให้เหล็กดัด (จริงๆ ยิ้มปลอบใจตัวเองมากกว่า)
“แล้วรถหรีดพี่อ่ะครับ จะเอายังไง”
เหล็กดัดถาม ระหว่างเดินมาที่รถ ผมมองรถหรีดเน่าที่จอดอยู่
“ทิ้งไว้นี่แหละ เดี๋ยววันหลังพี่มาเอาเอง”
“ผมมาด้วย ไม่ไว้ใจไอ้พี่แม็กซ์”
ผมยิ้มให้เหล็กดัดอีกครั้ง คราวนี้ยิ้มให้จริงๆ ทำไมมันน่ารักอย่างนี้นะ
“ขอบใจดื้อมากนะ ทั้งเรื่องที่ให้ไปอาศัยอยู่ด้วย และก็ที่มาช่วยขนของ”
“ไม่เป็นไรครับผมเต็มใจ แล้วนี่ ทะเลาะกันเหรอครับ”
“ไม่รู้ดิ”
ทำไมเศร้าจังวะเนี่ย
“พี่เขาไม่พอใจ ที่ผมมาจีบพี่มิวใช่ป่ะ ผมดูรู้นะ”
“ไม่เกี่ยวกะนายหรอก”
“ก็ไม่เกี่ยวตลอดแหละ เออ ผมมันไม่สำคัญ”
เหล็กดัดเริ่มงอแง
“โอ้ย แกอย่าเพิ่งเวิ่นเว้อได้ป่ะ”
“แกอีกละ ผมมีชื่อนะ ผมชื่อดื้อ โอเคป่ะ”
โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว ผมเอายกมือขึ้นปิดหน้า รู้สึกว่ามันร้อนผ่าวๆ
“พี่มิว ผมขอโทษ”
เหล็กดัดกอดผม ทำไมถึงอยากร้องให้ก็ไม่รู้
“ผมขอโทษ พี่จะเรียกผมว่าอะไรก็แล้วแต่พี่เถอะครับ จะแก จะมึง จะไอ้เชี่ย อะไรก็ได้ แต่อย่าร้องไห้เลยนะ”
เจ้าดื้อเอ๊ย เด็กจริงๆ เลยนะ นายเนี่ย
“ไม่เกี่ยวกับดื้อหรอก”
ผมบอก
ผมโทรไปที่บ้าน จนแล้วจนรอดก็ไม่กล้าบอกเรื่องไฟใหม้ เรื่องค่าเสียหายที่ต้องไปเคลียร์กับทางหอพัก เพราะรู้ว่าที่บ้านก็กำลังขัดสนอยู่เหมือนกัน ด้วยพ่อกับพี่เอาไปทำทุนหมุนกับการรับซื้อลำใยที่กำลังจะถึงฤดูกาลเก็บเกี่ยว ผมวางสาย เดินออกจากห้องน้ำกะทัดรัดแต่สไตลิชเว่อร์ๆ ของเจ้าเหล็กดัดอย่างงงๆ
“ยังคิดมากเรื่องพี่แมกซ์อยู่เหรอครับ”
“เปล่า”
“แต่ผมคิดนะ อิจฉาไอ้พี่แมกซ์จัง พี่มิวชอบมันใช่ป่ะ”
โวะ จะเข้าใจผิดไปอีกนานไหมเนี่ย ฮึ
“ถ้าบอกว่าไม่ได้ชอบแล้วจะเชื่อรึเปล่า”
เหล็กดัดยิ้ม
“เชื่อครับ... แล้ว… ตอนนี้ชอบใครล่ะ”
ชอบนายไง ใจง่าย สะดือด่วนไปไหม
“ไม่ตอบ งั้นผมจะถือว่าพี่ชอบผมละกันนะ”
เหล็กดัดทำท่าจะกอด ผมถอยหลังไป มันหัวเราะชอบใจ
เฮ้อ
แรดจังเลยเรา
“ดื้อ”
“ครับผม”
“พี่รบกวนดื้อซักระยะนะ อาจจะซักสองอาทิตย์ รอให้หาหอได้ก่อน”
“พี่มิวอ่ะ”
เหล็กดัดทำท่าหัวเสีย
“คิดมากอีกแล้ว ยู่กับผมที่นี่แหละ ไม่ต้องไปไหน เลิกคิดเรื่องหาหอไปได้เลย”
“ได้ยังไง นายกับชั้นไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย” เสียงอ่อยๆ อีกแล้วเรา “เพื่อนก็ไม่ใช่ ญาติก็ไม่ใช่”
“แนะ พูดงี้อีกแล้วนะ แล้วเรื่องเมื่อคืนอ่ะ”
เมื่อคืน…. อารายเหยอ? – ต่อมแอ๊บโง่ เริ่มโอเพอร์เรท
“ไม่รู้ล่ะ ผมจะไม่ยอมให้พี่มิวไปไหนทั้งนั้น จนกว่าผมจะเบื่อ”
อ่ะ พูดง่ายซะจรอง
เอาเถอะ ป่วยการที่จะเถียง เพราะผมก็เริ่มรู้สึกสบายกับการที่อยู่กับเจ้าเหล็กดัดนี่แล้วเหมือนกัน
………
วันเสาร์
ผมพักกับเจ้าเหล็ดดัดมาสามคืนแล้วครับ เหมือน สามี-ภรรยายังไงไม่รู้ เขินจัง รู้สึกผิดอยู่หน่อยๆ เรื่องไอ้แมกซ์ มันคงรู้แล้วล่ะว่าผมมาอาศัยเจ้าเหล็กดัดอยู่ แต่มันก็ยังทิฐิ ทำนิสัยเยอะไม่โทรมาซักที จะอะไรนักหนา แล้วความเป็นเพื่อนของเราล่ะ ขนาดมีแต่เรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นในชีวิต ผมยังอดเป็นห่วงมันไม่ไหว นิสัยแรดชอบมั่วของมันนี่แหละที่น่ากลัว ยิ่งเฮิร์ทๆอยู่ อย่างน้องหัวทองวันนั้น ไม่รู้ไปหิ้วมาจากที่ไหน ทำตัวแบบนี้ไง ผมถึงค่อยๆ เลิกปลื้มมันไปได้ในที่สุด
อ้อ ใครที่ยังคาใจเรื่องคืนนั้น ผมกับเจ้าเหล็กดัดยังไม่มีอะไรกันนะครับ ก็แค่... ช่วยเหลือซึงกันและกัน เล็กๆ น้อยๆ (ทุกวัน) ตามประสาเด็กผู้ชาย (วุ๊ย เขินจัง) ไม่ถือเป็นพิธีนิโยกอย่างสมบูรณ์แบบแต่ประการใด ส่วนใครที่มองว่าผมแรดเก๊น โปรดเข้าใจสถานการณ์ที่ผมต้องเผชิญด้วยนะครับ ไม่มาเป็นผมไม่มีทางรู้หรอก เด็กมันยั่วเลยหลวมตัวไปนิด ทนได้เหรอ
ผมโทรปรึกษายัยนก คิดจะหยิบยืมเงินซักก้อนใหญ่ๆ เพื่อมาจ่ายค่าเสียหาย ยัยนกก็แสนใจดี เข้าอกเข้าใจ แต่นัดให้ไปเอาที่บ้าน ยังไง ผมก็กลับบ้านนอกทุกเสาร์-อาทิตย์อยู่แล้ว เหล็กดัดงอแง จะตามไปด้วย แต่ผมอายนะ บ้านรก เลยปฏิเสธ อ้างว่าเดี๋ยวความแตก ที่บ้านรู้ จริงๆ ทุกวันนี้ ที่บ้านก็รู้เรื่องรสนิยมผมแหละ แต่ก็นะ คนเป็นพ่อเป็นแม่ ยังไงก็ยังรับไม่ได้อยู่ดีว่าลูกชายมีแฟนเป็นผู้ชายด้วยกัน ลึกๆ เค้ายังคงหวังอยู่มั้ง ว่าผมจะแต่งงานมีลูกมีเชื้อเพื่อสืบสกุล น่าเสียดาย ที่ผมอ่านงานที่ว่าด้วยเพศสภาพอันหลากหลายของโตมร ศุขปรีชา จนซึมเข้าใส้และเซี่ยงจี๊ ทั้งจากคอลัมน์ในนิตยสาร หนังสืออย่าง เรื่องรักของบางเรา และ Genderism ตอนนี้ ผมกลายเป็น เจนเดอริสต์ อีกคนหนึ่งไปแล้ว
เหล็กดัด มาส่งที่ท่ารถประตูเชียงใหม่
“คันนี้เหรอครับพี่มิว ทำไมโทรมจังอ่ะ ให้ผมขับไปส่งเหอะ ไม่กี่โลเอง”
งอแงอีกแล้ว
“แล้วดูสิ คนเยอะขนาดนี้ พี่มิวจะได้นั่งไหมอ่ะ มีหวังต้องยืนจนขาแข็ง”
อ่านะ ทำไงได้ล่ะ เกิดมาจนนี่
“นี่ รีบไปเหอะ เดี๋ยวรถก็ออกแล้ว ยืนแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก ยืนประจำ ไม่ได้ผิวบางเหมือน…”
“อะ มีกระทบอีกนะ แก่แล้วไม่เจียม เดี๋ยวกระดูกผุไม่รู้ด้วย”
ผมรำคาญ (จริงๆ คือไม่อยากรบกวนมัน) เลยรีบขึ้นไปยืนบนรถที่คนแน่นขนัด โบกมือบ๊ายบาย เหล็กดัดยอมแพ้แล้วเดินกลับไปที่รถ ซึ่งจอดกระพริบไฟไว้ก่อนจะขับออกไป
เฮ้อ...
ร้อนอ่ะ
นานแล้วนะ เมื่อไหร่รถจะออกวะ
ปวดน่องแล้ว
น่าเบื่อจัง
แหวะ เหม็นกลิ่นลูกชิ้นอ่ะ ยัยเด็กคนที่นั่งข้างหน้าเคี้ยวลูกชิ้นตุ้ยๆ เหม็นจะอ้วก อากาศยิ่งไม่ถ่ายเทอยู่ ทำไมไร้มารยาทจัง
แล้วก็ อีเบาะข้างหน้านี่ยังไงนะ คุยโทรศัพท์เสียงดังมาก คุยเรื่องไม่เป็นเรื่องด้วย (เรื่องคิมซูฮยอนกับซีรีสืเรื่องใหม่ และเรื่องโทรไปด่ากิ๊กแฟน) ไร้สาระมากมาย ใครเขาอยากรู้เรื่องเรื่องส่วนตัวของหล่อนกันละเนี่ย ไหน ยังไงนะ อีกิ๊กนั่นมันพุดว่าไงนะ
อุ๊ย ไม่ใช่สิ ทำไมไม่มีสำนึกสาธารณะกันบ้างเลย ดึงสติกันหน่อยได้ไหม นี่กำลังคิดว่า ถ้าเป็นที่ญี่ปุ่นคงไม่มีอะไรแบบนี้
คิดถึงเจ้าเหล็กดัดจังแฮะ
…..
กว่าจะถึงบ้านก็เกือบหกโมง ไม่มีใครอยู่บ้านเลย ช่วงเก็บลำไย บ้านไหนก็ไม่ค่อยมีคนอยู่ทั้งนั้น กว่าจะกลับก็คงทุ่ม สองทุ่ม อาหารที่กินช่วงนี้จะเป็นแกงถุงปรุงสำเร็จ แต่ผมหิวแล้ว กะว่าจะเจียวไข่ กับทำต้มจืดเต้าหู้ไข่ใส่สาหร่าย ทำเผื่อพ่อกับแม่ด้วย ระหว่างเตรียมของ จำได้ว่าเหล็กดัดสั่งให้โทรหาทันทีเมื่อถึงบ้าน เพราะผมยืนยันจะไม่รับโทรศัพท์ระหว่างอยู่บนรถเด็ดขาด (แหม เขินนะ นานๆมีคนคอยเป็นห่วง) ผมควานหามือถือในกระเป๋ากางเกง กดเพื่อโทรออกเบอร์เดียวที่มีอยู่ในเครื่องซัมซุงที่ใส่ซิมคู่ขา
กว่าเจ้าเหล็กดัดจะรับสาย ก็เมื่อตู๊ดทีสี่เข้าไปแล้ว – โวะ ทำไรอยู่นะ
“ดื้อ เค้าถึงบ้านแล้วนะ โดยสวัสดิภาพ แต่ปวดขานิดหน่อย”
ผมบอก อุตส่าห์แทนตัวเองว่า ‘เค้า’ เป็นครั้งแรก เขินจุง
“เอ่อ ดื้อยังไม่ว่างรับสายนะครับ”
เดี๋ยว ไม่ใช่เจ้าเหล็กดัดหรอกเหรอ แล้วนี่ใครกันละเนี่ย
“แล้วนี่ใครครับ”
“อ๋อ ผมแมกซ์ เพื่อนดื้อครับ”
!?!
อะไร ยังไง ตอบ!
แมกซ์ คนที่หน้าเหมือนเน็ทไอดอลมุ้งมิ๊ง แต่ตัวสูงล่ำ ที่วิสาสะเรียกแฟนชาวบ้านว่าที่รักนะเหรอ ชักไม่เข้าท่าละ
“ดื้ออาบน้ำอยู่นะครับ มีอะไรฝากไว้ไหมครับ เดี๋ยวผมจะบอกให้มันโทรกลับ”
อาบน้ำ?
“อ๋อ ครับ บอกเขาว่า ผมโทรมาละกัน”
“เดี๋ยวนะครับ ใช่พี่มิวป่ะครับ”
รู้จักกูด้วย ดี ก็คงรู้แล้วสินะว่ากูเป็นใคร
“ครับ... ใช่ครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ เดี๋ยวคงได้เจอกันนะครับพี่ ดื้อมันเล่าให้ผมฟังแล้วครับ ทุกเรื่องเลย เรื่องที่พี่มิวมาอาศัยอยู่ด้วย เสียใจด้วยนะครับเรื่องไฟใหม้”
....
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ”
“งั้น ขอตัวก่อนนะครับ มันเรียกหาผ้าเช็ดตัวแล้ว สงสัยว่าผมคงต้องเช็ดตัวให้มันด้วยชัวร์ 555”
“ครับ”
.....
วี้ด เดี๋ยวนะ ขอจูนสมองแป๊บ
ไอ่น้องคนนั้น ไปทำอะไรที่นั่น ที่คอนโดเจ้าเหล็กดัด ไหนเจ้าเหล็กดัดบอกไม่ชอบมันไง ถ้าจำไม่ผิด
เช็ดตัวให้ คืออะไร หมายความว่ายังไง
แล้วทำไมดื้อต้องเล่าเรื่องผมให้เจ้าเด็กนี่ฟังด้วยล่ะ
นี่มันเรื่องเวรอะไรกันเนี่ย
โอ๊ย ไม่มีอารมณ์ทำกับข้าวแล้วโว้ย
ไอ้เหล็กดัด แกจะต้องมีคำอธิบายที่น่าพอใจสำหรับเรื่องนี้!
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
มิว ตลกอ่ะ
คิดอีกอย่างพูดอีกอย่าง
เดี๋ยวนะ
เรื่องนี้มี 2 แมกซ์ใช่มั้ย
-
น้องแม็กซ์ไปทำอะไรที่ห้องดื้ออ่าาาาาาา ไปเที่ยวเฉยๆ ชิมิค่ะ แหมๆ ต้องเป็นอย่างงั้นแน่
สงสารพี่แม็กซ์สงสัยเฮิร์ทเลยต้องไปหาคู่ขามาปลอบใจ แหมมิวไม่ชอบแม็กซ์แล้วหรอ นึกว่าเราจะมีโอกาสลุ้นสักหน่อย o7
-
ใช่ละครับ
มีสอง แมกซ์
เพื่อนมิว สุดหล่อ กับแมกซ์ เพื่อนเจ้าเหล็กดัด
จับตาดูให้ดีๆนะครับ เพราะสองแมกซ์นี้ จะร้ายมาก อิอิ
มิวมิว คิดอย่าง พูดอีกอย่าง
ก็เหมือนคนทั่วไปแหละครับ
ที่แบบว่า มีศีลธรรมค้ำคอ
เหอๆ
-
โหน้องมิวเครียดเลยดิอย่างนี้ o7
-
มาอ่านครั้งแรก :L2:
สนุกดีครับ แต่ช่วงตอนแรกงงๆ ลำดับเวลาไม่ค่อยถูก
-
เป็นกำลังใจให้นะครับบบ
o13 o13 o13 o13
-
ม่วนขนาด :a5:
-
:pandalaugh: ไหนบอกว่า ไม่รู้สึกอะไรไง แต่พอแม็กซ์ รับสายให้ นายดื้อ เท่านั้น :m20:
จินตนาการ ไปไกลเลย สงสารจัง :m14: (สงสารจริงหรือเปล่าวา )
เอาเป็นว่ามารอดูกันต่อไปว่าอะไรจะเกิดขึ้น ระหว่าง นายดื้อ กับนายแม็กซ์
แล้ว ว่าวจะทำยังไง :m29:
เป็นกำลังใจให้นะครับ :bye2:
-
จะปลูกต้นรักดันมีมารผจญซะละ o7
-
ขอบคุณนะฮะ :m1:
-
:m4: :m4: :m4:
-
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
น้องดื้อน่ารักจังเลยครับ ชอบอ่ะ
-
รออยู่นะครับผม :m4:
-
:m1:
หวัดดีค้าบ เป็นน้อวใหม่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค้าบ
เข้ามาสเจิมเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยนะเนี่ย
รีบมาต่อนะคับ รอ ร้อ รอ ค้าบ
:oni1:
-
o13 น้องว่างน่ารัก
ยังไงจะรออ่านตอนต่อไปนะฮับ :m1:
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆ o13
หนุกมากมายอ่า :laugh:
จะมารออ่านน้าค้าบบ :a4:
มาอัพเร็วๆน้า :oni2:
รออยู่ค้าบบบ :oni1:
-
น่าร้ากกกกก ทั้งสองคนเลย ชอบๆๆๆๆ :m1:
ว่าแต่เปนลูกช้างหรอ "แกนตับ" ฮ่าๆๆๆ โดนใจอ่า เดกเหนือเช่นกานคร้าบบบบ :laugh:
เปนกำลังใจให้น้า :กอด1: :L2:
-
อยากอ่านอีกอ่ะ มาต่อเร็วๆน้าค้า ชอบๆตลกดี :m4:
-
เรื่องใหม่อีกเรื่องเน้อ
มาเปิดตัวให้รู้ว่า จาเป็นแฟนตามอ่านเน้อ
เหอๆๆ
:a5:
-
โหย............
อะไรกันนี่ ก็ว่ามันคุ้นๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มากมายๆ
ขอโทษนะครับที่มาช้าไปหน่อย มันผ่านตาแว๊บๆ แหะๆ
เรื่องติชมคงไม่ขอตินะครับ ขอชมหน่อย เพราะมัน ขำ ฮา สนุก อ่านลื่น... แต่อาจจะมีปัญหานิดนึงตรงที่ น้องดื้อสุดหล่อออกจะพูดมากไปหน่อย
ช้อบ ชอบ...
ขอต้อนรับเข้าสู่เล้าเป็ดคร้าบ....
-
ดีคร้าบบบ
ป๊อกมาตามตอนใหม่ น่าร้ากกกกก มากมายยย :o8: :oni2:
แล้วเป็นกำลังใจให้นะคับ :L2:
-
:oni2:มารอด้วยคน :oni2:
:L2:เป็นกำลังใจให้นะค่ะ :L2:
-
เรื่องน่ารักน่าติดตามมากเยยมาก...^^
ปล.จะรอติดตามต่อนะค้าบบบ...^^
-
นึกแล้วว่าม.เกษตรแต่พี่คับ...
สนุกมากเลยโว้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
ขำมาก ชอบตอนด่ากับยัยเห็ดหูหนูมาก
ชอบเด็กดื้อมาก หวังว่าผมเข้ามหาลัยเเล้วจะเจอแบบนี้บ้างน๊า :m16:
ชอบแม็ซมาก ดูแรงดี :เตะ1:
ชอบนางเอกมาก ที่สดใสร่าเริง :m31:
ชอบนิยายที่สนุกสนานเฮฮา รื่นเริงได้ตลอด
ชอบนิยายแบบนี้มากอ่าคับ อ่านไม่เบื่อ ขำเป็นบ้าอยู่คนเดียว เป็นนิยายตลกเรื่องที่สองที่ผมตามอ่านอย่าบ้าคลั่งรองจากนิยายของเจ๊สองเรื่อง
เขาหาว่าผมเป็นเจ้าหญิงปลาทอง แต่เขาไม่แต่งแล้ว เลยติดเรื่องนี้แทน
สนุกมากครับ ผมจะบวก1ให้พี่ทุกวันเลย ฝันดีนะครับ :oni1:
-
สนุกดี อ่านไปหัวเราะขำไปด้วย ว่าแต่มาถึงตอนนี้ชักจะเครียดหน่อย ๆ แล้วแฮะ
-
นายดื้อน่ารักแบบกวนๆ
แต่สงสัยจังว่าเป็นอะไรกับอีกแมกซ์
นึกถึง มช.จังเลย
-
มิวอะไรมันจะซวยได้ขนาดนี้ หรือว่าพี่ต้อมจะเป็นพระเอกเนี่ย
มาต่อไวไวน้าค้าบ :oni2:
-
นิยายอะไรนี่ ไม่สนุกเลย :serius2:
แต่
สนุกมากกกกกกกกกกกก รอมิว นะจ๊ะ อ้อ ขอบท เห็ดหูหนู ด้วย ขำดี
-
มาให้กำลังใจ ลูกช้างตัวน้อยๆ (หรือไม่น้อยนะ 555)
ชอบอะให้ เชียงใหม่เป็นฉากแบบนี้
ยังอ่านไม่จบนะ เดี๋ยวขอไปอ่านต่อ
-
นุกจัง :laugh:
มาต่อไวไว (มาม่าด้วยอ่ะ) นะ
จารอ...อย่างใจจดใจจ่อ
-
เพิ่งได้มาอ่าน พลาดไปได้ไง :a6:
หนุกมาก ๆ เลย +1 จัดไป อิอิ :L2:
รอตอนต่อไปจ้า :a1:
-
อ่านทันแล้ว
ถึงตอนนี้ ส่วนตัวอยากได้ เอ๊ย แอบปลื้มพี่แมกซ์มากกว่า
แต่ถ้ามั่วมากนี่ ก็ไม่ไหวนะครับ :m29:
รู้สึกเป็นสุขมากที่ได้อ่าน มาต่ออีกนะครับ ผมบวก1ให้พี่แล้วด้วย เริ่มรักนิยายและคนเเต่งแล้วซิ ลัลล้า~ :oni1:
-
:mc4: ฉลองเรื่องใหม่อีกคน แต่...
ขอปรับจูนนิดก่อน ยังมึน o2.....
อ่ะได้แร๊ะ สนุกดีคับ ว่าแต่ว่าชีวิตคนเราเนี๊ยมันมีคนซวยได้ขนาดนั้นเลยเหรอคับ o12
:เฮ้อ:กลัวว่าไอ้น้องดื้อเนี๊ยจะเป็นแบบ เด็กล่าแต้มเหมือนนายแม็กซ์อีกคนอ่ะดิ :laugh: ว่าไปนั้น
-
>>>ตอนแรกๆที่อ่าน ก็ชมคนเขียนเหมือนกันน่ะว่าเขียนเก่งมาก แล้วอีกอย่าง ตัวคนเขียนเองคงจะเป็น
คนชอบอ่านหนังสือเอามากๆ เห็นสังเกตเวลายกคัวอย่างหนังสือแต่ละชื่อ สามารถบอกได้ถึงผู้แต่ง(แอบปลื้ม)
>>>ตอนหลังพอเริ่มอ่าน ก็แอบหัวเราะบางยิ้มบาง ซึ่งร่วมแล้วเขียนได้โดนใจ แล้วที่บอกว่าเอาไปลงในปาล์ม
แล้วคนมาเม้นน้อย อาจเพราะเรื่องที่เขาอ่าน อาจจะไม่โดนใจคนที่เข้ามาอ่านก็เป็นได้
>>>อยากบอกว่าหากคนที่เข้ามาอ่านเรื่องของคุณ...(แนะนำตัวหน่อยน่ะ) แล้วอ่านไม่จบ ก็คงเหมือนการกินผลไม้
ที่พอเห็นรูปร่างน่าตาแล้วอาจจะไม่ชอบ แต่หากลองมากินจนหมด อาจจะติดใจเลยก็ว่าได้
>>>แอบบ่นตอนขณะเม้นให้อยู่นิดหน่อยว่าทำไมไม่มาต่อ เอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้แล้วกันสู้ต่อป้าย
-
เรื่องสนุกมากคับ o13
แต่ว่าถ้าผมเป็นมิว ผมคงเอาหัวโขกประตูไปแล้วล่ะ :a6:
มีเรื่องให้คิดตั้งเยอะ สู้ๆคับ
-
:m1:
แอบปลื้มนิยายเรื่องนี้ด้วยคน
อิอิ
-
:m25: :m25: :m25:
พึ่งเข้ามาอ่านก็โดนซะแระ
:m1: :m1: :m1:
-
:oni1: มารอตอนต่อไปครับ
-
มารอตอนต่อไปจ้า :mc4:
-
อ๋า~~
ชอบเรื่องนี้ ^^
มารอตอนต่อไปค่ะ
:a1:
-
เมื่อคืนไปกินหมูกระทะกะเพื่อน ๆ มา ก็เลยเล่าเรืองนี้ให้เพื่อนมันฟัง ฮากระจาย :laugh:
มีอย่างที่ไหน เจอกันครั้งแรก ดันซอยยิก ๆ ให้เห็นซ่ะงั้น เพื่อน ๆ มันสรุปแทนแร๊ะ ว่าไอ้น้องดื้อ มันโรคจิตจริง แถววิตถาร หื่นกาม อีกต่างหาก 555 อิมเมจหมดกันพอดีพระเอกตรู :laugh:
-
คั่นไว้ก่อน
หนุกมากมาย
มาต่อโวยๆเน้อ
-
มาโวยวายว่า ... ยังไม่มาต่อเหรอ :o10:
-
ฮาดี
เด็กๆมันน่ารักอย่างนี้นี่เอง
หุหุ
:o8: :o8:
-
งงๆเรื่องการลำดับเวลาตอนแรกอะค่ะ
-
ชอบๆๆ หุหุ
ชอบเด็กดื้อออออออ :กอด1:
-
6.
รู้สึกเหนือไม่ไปใต้ไม่มายังไงไม่รู้ งงๆ กับชีวิตจัง แล้วนี่มันจะยังไงต่อ
ตอนค่ำ ช่วยที่บ้านคัดลำไยร่วง แม่เปรยๆ เรื่องเปลี่ยนชื่อ เหมือนว่าจะใจอ่อน เหอะ ถ้าแม่รู้ว่าลูกแม่ต้องเจออะไรบ้างในรอบสัปดาห์จะไล่ให้ไปอำเภอไม่ทัน
“แล้วจะเปลี่ยนว่าอะไรล่ะ มีชื่อดีๆ แล้วเหรอ”
พี่เขยถาม ยังไม่ทันได้ตอบ ยายก็โพล่งขึ้น
“เรืองคำ เป็นไง”
ยาย ฆ่ากันตายเลยดีกว่าไหม โบราณมากกก
“ศรัณญู” แม่บอก “ความหมายดีนะ หรือ ไม่ก็สรพงษ์”
โว้ย นี่มันพ.ศ. ไหนแล้ว ไม่ใช่ปี 2475
“คุณแม่ครับ ขอให้มันเป็นการตัดสินใจของคุณลูกได้ไหม แล้วแบบ สรพงษ์ ศรัณญู ได้ข่าวว่า โหลมาก ก.ไก่ล้านตัว”
“เอ้า แล้วจะเอาอะไรล่ะ”
ไม่อยากบอกเลยว่าหาชื่อเก๋ๆ ไว้แล้วเยอะมาก ที่เข้ารอบก็อย่าง พิพัฒการัณย์ ก่อสกุล หรือชื่อเดี่ยวๆอย่าง ธีร์ แต่อายที่จะบอก (ปล. ชื่อเดิมคือ ชิตตพล นามสกุล ใจเมือง โคตรเมืองอ่ะ บ้านกว่านี้มีอักไหม แล้วยังมี ต.เต่าเป็นกาลกิณี)
“ให้พระที่วัดตั้งให้ดีกว่า ดูอย่างอีใสบ้านเด่น มันให้พระตั้งชื่อให้ใหม่ ชื่อบัวไศล เดี๋ยวนี้มันรวยอู้ฟู่ ลูกเต้าได้ดิบได้ดี เป็นหมอเป็นครู กินเงินเดือนหลวงกันทุกคน”
จ้า ยาย แต่ช่วยเงียบไปเลยจะดีกว่า
“เอาแต่บ่นว่าโชคไม่ดี เคยเข้าวัดทำบุญกับเค้ามั่งไหม” พี่สาวผมว่า “ซื้อปลาซื้อหอยในตลาดที่มันถึงฆาต เอาไปปล่อยทำบุญทำกุศล แทนที่จะมาคิดเรื่องเปลี่ยนชื่อไร้สาระ”
“โอ้ยกล้าพูด ไม่ดูตัวเอง ตอนไอ้โฟกัสเกิด มึงก็เปลี่ยนชื่อลูกตั้งหลายรอบ ทำเอากูงงว่าตกลงมึงได้ลูกกันกี่คน”
“พอๆ หยุดเถียงกันได้ละ” คุณนายศรีตวาด “จะเปลี่ยนอะไรก็เปลี่ยน แต่นามสกุล ไม่ให้เปลี่ยน”
เป็นอันจบข่าว
แต่จะว่าไป ก็ไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้มากนัก
ตอนสองทุ่ม ผมแวะไปเอาตังก์ที่เอ่ยปากหยิบยืมยัยนกที่บ้าน พูดคุยกันเล็กน้อย จากนั้นจึงตรงไปบ้านยัยเจน สาวเศรษฐศาสตร์แม่โจ้ (ผู้สวยถึกและบึกบึน) เพื่อ เอิ่ม พาร์ที่ย์กันเล็กน้อย
พาร์ที่ย์นี้ถือเป็นประเพณีในกลุ่มเพื่อนโสดที่รู้จักกันตั้งแต่สมัยประถม ทุกวันหยุดที่กลับบ้านตรงกัน สมาชิกประกอบด้วย ผม /ยัยเจน /ยัยกระแต สาวญี่ปุ่น ม.ราชภัฏ /ยัยน้องเบลล์ สาวจิตวิทยาม.พายัพ และโอชิน นิเทศศิลป์เทคโนฯ เจ็ดยอด เรียกกันเล่นๆ ในกลุ่มว่า พาร์ที่ย์รวมดาวเดือนมหาลัย อิอิ พวกจะมารวมตัวกันเพื่อ จิบชาเอิร์ลเกรย์ ชามะลิ ชาเขียว ชาอัสสัม หรือชาผลไม้ กิ่งไม้แปลกๆ แล้วแต่โอกาส โดยมียัยเจนเป็นเจ้าภาพตลอดกาล ทำหน้าที่เตรียมสถานที่ สรรหาขนมนมเนยมากินแกล้มชา บางวันถึงขั้นลุกขึ้นมาตำมะละกอใส่ปาร้า หรือทำพริกน้ำปลาหวานกินกับมะม่วงมัน เมาท์มอยกันไป ดูละครน้ำเน่าช่องหลายสีทีวีเพื่อใครไปด้วย
จริงๆ แล้ว กะว่าจะมาปรึกษาปัญหาชีวิตเลยแหละ แต่ยัยเจนเปิดประเด็นเรื่องดาราชายเป็นเกย์ซะก่อน เลยต้องรอจังหวะ ตอนนั้นเอง ที่เหล็กดัดไลน์มาหา ผมออกไปตอบข้อความข้างนอก โดยมีสายตาพิฆาตของพวกสาวๆ ดาวมหาลัยเล็งอยู่ที่หลัง
This Kite: “ว่าไง”
Dek Due: “ทำอะไรอยู่เหรอครับ”
This Kite: “อยู่กับเพื่อนครับ”
Dek Due: “ผู้หญิงหรือผู้ชาย?”
ชิ แล้วตัวเองล่ะ
This Kite: “มีอะไรป่าวครับ”
Dek Due: “ต้องมีด้วยเหรอครับ”
วะ ต้องมีสิ บอกคิดถึงเดี๋ยวนี้เลย
Dek Due: “ไหนบอกถึงบ้านแล้วจะโทรหา”
อะนะ ผมว่าแล้ว ว่าไอ้เด็กแมกซ์นั่นมันต้อง ร้ายไม่ใช่ย่อย
This Kite: “ลืมน่ะ แล้วทำไมเพิ่งโทรมาเอาป่านนี้อ่ะ”
Dek Due: “ก็รอโทรศัพท์เตงจนหลับเบย”
มีพิรุธ
This Kite: “เหรอ”
Dek Due: “อืม อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง เตงบอกจะโทรหาเค้าแล้วก็ไม่โทรมา ชิ”
โทรแล้วโว๊ย!
This Kite: “แค่นี้นะ จะกลับไปคุยกับเพื่อน”
Dek Due: “เตงเป็นไร โกรธไรผมเหรอ”
ใช้สมองดิ ไอ้เด็กบ้า ใช้สมองและสารภาพมาซะว่าไปทำอะไรไว้
This Kite: “เปล่า เดี๋ยวไว้คุยกันดึกๆ นะ”
Dek Due: “T-T”
ใจหนึ่งก็คิดว่า กูต้องรู้ให้ได้ว่าไอ้เด็กแมกซ์นั่นไปทำอะไรที่ห้อง แต่คิดอีกที มันไม่เกี่ยวอะไรกับผมซะหน่อย ต่อให้มันไปเอากันที่นั่นจริงๆ แล้วผมมีสิทธิ์อะไรจะมาไม่พอใจ หรือแม้กระทั่งจะไปสอดรู้ โวะ เครียดวุ้ย
“กิ๊กส่งข้อความมาเหรอ”
ยัยกระแตแซวก่อนใคร คนอื่นๆยิ้มกรุ้มกริ่ม
“บ้า น้องที่คณะเว๊ย”
“แอะ ก็อย่างงี้ตลอด ถ้าไม่ใช่น้องจริงๆ ชั้นแช่งให้เลิกกันเลยนะ”
ยัยเจนว่า อ้าว ยัยนี่
“จะบ้าเหรอ”
ผมกลัวยัยนี่แช่งจริงๆ นะ เขาว่าสาวทึนทึกอ่ะ กำปากมันปิ๊ด คือแช่งอะไรไว้แล้วมันจะจริงตามนั้น
“งั้นเล่ามาเลย นาว”
ผมก็เลยจำใจต้องเล่าให้สาวๆ ฟัง (แต่ไม่ทั้งหมด โดยเฉพาะเรื่องที่ว่าเจอเจ้าเหล็กดัดยังไง) จะว่าไป เรื่องของผมคงเป็นเหมือนน้ำค้างหยาดลงบนความหวังอันแห้งผากของกลุ่มสาวๆ เพราะพวกชีจะกรี๊ดเป็นระยะๆ เมื่อเล่าถึงตอนสำคัญๆ เอาเป็นว่า กรี๊ดจนแม่ยัยเจนต้องเข้ามาดู คิดว่าใครกำลังเป็นอะไรตายนั่นแหละ
ยัยเบลล์ : ชื่อ ดื้อ เหรอ แค่ชื่อก็น่ารักแล้วอ่ะแก
ยัยโอชิน : ว๊าย เป็นเดือนวิศวะด้วยเหรอ ขี้โม้ แกต้องพามาให้ชั้นดูนะ
ยัยกระแต : เออ จริง วันไหนดีแก นัดมาเลย
ผม : เฮ้ย ฉันกับมันยังไม่ได้เป็นอะไร ไม่ได้คบกัน พวกเธอนี่ดูเลิฟซิกเยอะรอบไปละ ถ้าเกิดคบกันแล้ว ฉันจะถามพวกเธอทำปลาช่อนอะไร ว่าตกลงไอ้ดื้อมันคิดอะไรของมัน
ยัยเจน เบิ้ดกระโหลกผม (โวะ เจ็บนะ): ไม่ต้องมาทำเป็นโง่ เลย มันซื้อมือถือให้แกเนี่ยนะ ไม่ได้เป็นไรกัน
ยัยโอชิน : เออๆ มีรูปไหม มีเฟซ มีไอจีป่ะ ขอดูหน่อย
ผม : มี แต่ไม่ให้ดู
ยัยโอชิน : โอ้ย อีแรด สลิดดก
ยัยกระแต : ชั้นว่าอีว่าว แม่งตอแหลว่ะ
อ้าว
ยัยเจน : มันไม่ตอแหลหรอกแก ว่าว แกกับน้องดื้อได้กันแล้วใช่ไหม ตอบ!
ผม : จะบ้าไปใหญ่แล้ว รู้งี้ไม่เล่าดีกว่า
ยัยเบลล์ : โว๊ย ขนาดอีว่าว มันยังหาผัวได้เลยอ่ะ แถมหล่อระดับเดือนวิศวะด้วย แล้วทำไมผู้หญิงแท้ๆ สวยเก๋ ชิคๆ คูลๆ ดูดีมีชาติตระกูลอย่างชั้นถึงหาไม่ได้ล่ะ ทำไม นี่มันไม่ยุติธรรมเลย
โว้ย!
พวกเราดาวเดือน เมาท์ไปพลางชิบชาไปพลาง เรื่อยไปจนเกือบเที่ยงคืน จึงได้เลิกสลายตัว ตอนที่ดีที่สุด นอกจากเมาท์เรื่องเจ้าดื้อและสปายเฟซบุ๊คกับอินสตาแกรมของมันแล้ว ก็คือเรื่องวีรกรรมแม่ยัยเบลล์ ที่เล่าเมื่อไหร่ก็ขำเมื่อนั้น คือตอนที่พี่เบ้นซ์ พี่สาวมันแต่งงาน แม่เจ้าสาวท่านเซ็ตทรงผมไว้ตั้งแต่คืนก่อนงานแต่ง นัยว่าเป็นทรงสไตล์หรูอลัง บ้านๆ เว่อร์ๆ (เอ๊ะ ยังไง) ด้วยกลัวผมจะเสียทรง นางจึงไม่ยอมนอนแบบคนปกติทั่วไป แต่ใช้วิธีนั่งพิงที่นอนแทน เป็นเหตุให้ต้องหลับๆ ตื่นๆ ตลอดช่วงเวลาอันน้อยนิดที่ได้พัก เป็นสาเหตุให้เมื่อตกตอนสายใกล้เวลาเลี้ยงเพลฯ คุณแม่เจ้าสาวเกิดหน้ามืด วิงเวียน หัวทิ่มขันโตกเป็นแกงโฮะ ร้อนแขกต้องเรียกหมอเรียกพยาบาลกันให้วุ่น หลังฟื้นคืนสติ นางแก้ตัวอย่างอายๆ ว่า เป็นลมเพราะนอนไม่พอ ตื่นเต้นจัด แต่ทุกคนก็รู้แหละว่า ป้าแกนอนไม่พอเพราะกลัวไม่สวยมากกว่า
กลับถึงบ้าน อาบน้ำสระผม เปลี่ยนเสื้อผ้าจะเข้านอน ก็เกือบตีหนึ่งแล้ว เปิดโทรศัพท์เช็คดู ในซิมคู่ขา เจ้าเหล็กดัดโทรมาสามหน (ความคิดแรกที่แว่บเข้ามาคือ คิดถึงจัง รู้สึกผิดที่อารมณ์ไม่ดีใส่ แต่พอคิดเรื่องไอ้เด็กแมกซ์ เรื่องผ้าเช็ดตัว อารมณ์ก็เปลี่ยนทันที) ในไลน์ก็ส่งสติ๊กเกอร์มาง้อ มากวน ส่วนในโทรศัพท์ส่วนตัวของผมที่ปิดเครื่องชาร์ตแบตทิ้งไว้ อีเบศร์ เพื่อนเกย์อีกคนที่คณะ โทรมาสามมิสคอลเหมือนกัน ผมเดาว่าต้องมีอะไรแน่ๆ ปกติ อีเบศร์มันไม่ค่อยโทรหาใครนี่ ผมลองเข้าไปดูในไลน์ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ผมเลือกโทรกลับหามันเป็นสายแรก
เสียงปลายสายดังหนวกหู เหมือนอยู่ในที่เที่ยวที่ไหนซักแห่ง
“เฮ๊ย เดี๋ยวแป๊บนึงนะ เดี๋ยวๆ”
ท่าทางมันจะวิ่งหาที่สงบๆ คุยๆ
“ได้ล่ะๆ”
“ยังไงวะเนี่ย”
“มึงอยู่ไหนเนี่ย โทรไปก็ไม่รับ ไลน์ไปก้ไม่ตอบ มาดูผัวมึงหน่อย อีแมกซ์อ่ะ ท่าทางเมาไม่รู้เรื่องแล้วเนี่ย“
“กูอยู่บ้าน กูกลับบ้าน”
“อ้าว กูนึกว่ามึงอยู่กับมัน อีนิ่มบอกมึงไปอยู่หอมันนี่ โทรให้ใครมาดูมันได้ไหม สภาพทุเรศมาก แล้วมีกะเทยที่ไหนไม่รู้อีกเป็นฝูงล้อมหน้าล้อมหลัง กูสงสัยว่ามันจะไม่ได้เหล้าอย่างเดียว”
“มึงไปเอามันออกมาไม่ได้เหรอ”
“กูไปแล้ว ร่ำๆ จะโดนตบ แม่ง อีพวกกะเทยนี่มองกูอย่างกะจะกินเลือดกินเนื้อ แล้วอีเหี้ยแมกซ์นะ เสือก เมาจนจำกูไม่ได้อีก ทำไงดีละเนี่ย”
“แล้วมึงไปกันกี่คนวะ เอามันออกมาไม่ได้เลยเหรอ”
“กูมากะกิ๊กแค่สองคน มามอไซค์ด้วย จะทิ้งเค้าไว้ก็ไม่ได้ เด็กกรุงเทพน่ะ”
“เอางี้ เบศร์ มึงจับตาดูมันไปก่อนนะ อย่าเพิ่งให้ใครหิ้วมันไปได้ เดี๋ยวกูไลน์บอกในกรุ๊ป ลองโทรตามคนอื่นไปช่วยเอามันออกมา”
“เออ เร็วๆ ล่ะ กูกลัวมันเป็นเอดส์ตายก่อนรับปริญญา”
ผมวางสายไอ้เบศร์ เข้ากรุ๊ปไลน์ของภาค แจ้งข่าว แล้วกดโทรหายัยนิ่ม
“นิ่ม แกอยู่ไหน”
“อยู่ท่าช้าง มากับพวกพี่หนึ่ง พี่ต้อม จะกลับแล้วเนี่ย มีไรวะ”
“อ่านไลน์อิเบศร์ในกรุ๊ปป่าว”
“เปล่า มีไรอ่ะ”
“อีแมกซ์นะสิ เออ พวกพี่เค้ามีรถไหม”
“รถพี่ต้อม รถพี่ปุ๋ย สองคัน อีแมกซ์ทำไมวะ”
“ช่วยไปรับมันหน่อยสิ มันอยู่กู๊ดวิว อิเบศร์บอกเมาเหมือนหมา อย่าเพิ่งถามไรมาก เดี๋ยวค่อยคุยในไลน์ ขอฉันคุยกับพี่ต้อมหน่อย”
เสียงนุ่มๆ อบอุ่นๆ พี่ต้อม แว่วมาตามปลายสาย
“ว่าไงมิว อยู่ไหนเนี่ย”
“อยู่บ้านครับพี่ต้อม พี่ต้อมครับ คือพอดีมีเรื่องจะรบกวนหน่อยครับ คืออี เอ่อ แมกซ์มันเมาไม่รู้เรื่องอยู่ที่กู๊ดวิวอ่ะครับ กลัวจะเป็นอันตราย จะวานพี่ พี่เชน พี่ปุ๋ย พี่หนึ่ง ไปเอามันออกมาหน่อยได้ไหมครับ”
“อ๋อ ได้สิ พวก พี่กำลังจะกลับกันพอดี”
“รบกวนพี่ต้อมคุยกับอีเบศร์ในกรุ๊ปไลน์นะครับ มันอยู่ตรงนั้นพอดี”
“ได้ๆ มิวไม่ต้องเป็นห่วงนะ เดี๋ยวพี่พาแม็กซ์กลับถึงหอปลอดภัยแน่นอนครับ”
“ขอบคุณพี่ต้อมมากเลยครับ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเรียบร้อยแล้วพี่จะโทรบอกมิวนะ”
โอ้ย รู้สึกโล่งใจบอกไม่ถูก ไม่รู้ทำไม พี่ต้อมมักจะอยู่ถูกที่ถูกเวลาเสมอ
ไอ้เรื่องเป็นห่วงน่ะห่วง แต่ไอ้เพื่อนจัญไรนี่ ปล่อยให้โดนกะเทยลากไปซะให้เข็ดดีไหม แต่ถ้าทำแบบนั้น จะหาว่าผมเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดทั้งมวลเกี่ยวกับความเหลวแหลกของมันอีก แล้วคนที่ต้องรู้สึกผิดก็ต้องเป็นผมอยู่แล้ว
ห้านาทีผ่านไปอย่างช้าเชื่อง ภาวนาให้ใครก็ได้โทรมา พี่ต้อม ไอ้เบศร์ ยัยนิ่ม รวมไปถึงอีกเครื่องหนึ่งด้วย
สิบนาทีต่อมา พี่ต้อม ไอ้เบศร์ ยัยนิ่ม โทรเข้ามารายงานสถานการณ์ว่าอีแมกซ์ปลอดภัยแล้ว (ค่อยหายใจสะดวก)
แต่กับอีกเครื่องนี่ไม่กระดิกเลย ไม่เปิดไลน์ดูอีกครั้ง ยังเป็นสติ๊กเกอร์ที่ส่งมาเมื่อตอนสามทุ่ม ลังเลใจว่าจะทักไปดีไหม เหอะ ไม่เอาดีกว่า จนกระทั่งตีสองและผมผล็อยหลับไปด้วยความง่วงและเหนื่อย
……
บ่ายสอง วันอาทิตย์
ผมไขกุญแจเข้าห้องเจ้าเหล็กดัดอย่างงๆ หลังจากเคาะอยู่นาน เจ้าบ้านั่นไม่อยู่ ในฐานะผู้อาศัย ผมควรจะรู้สึกเกรงใจใช่ไหม การไม่ได้คุย ไม่ได้เห็นหน้ามัน นานเกิน 24 ชั่วโมงช่างแปลกประหลาด เหมือนว่า มันนานมากแล้ว ตั้งแต่ที่ผมกับเจ้านั่นได้คุยไลน์กันสั้นๆ ที่บ้านเจนเมื่อคืนวาน
ห้องหับเนี๊ยบเรียบร้อย สะอาดสะอ้าน เพราะมีแม่บ้านมาคอยดูแล เสื้อผ้าก็มีคนจากร้านซักรีดมารับส่ง หลังๆ มีเสื้อผ้าของผมปนไปกับด้วย อาหารการกินก็มีของแช่แข็งตุนไว้เต็มตู้ แล้วผมจะทำอะไรเพื่อเป็นการตอบแทนน้ำใจเจ้าของห้องได้บ้างนะ ลึกๆ ในใจ ผมไม่เคยชอบคนประเภทนี้เลย ผมว่ามันไม่ใช่อะไรอื่น นอกเสียจากความอิจฉาในการที่คนๆ หนึ่งเกิดมามีทรัพยากรทุกอย่างเพียบพร้อมคอยรองมือรองเท้า และคนพวกนี้อาจจะไม่เคยรู้จักความยากลำบากมาก่อนเลยด้วยซ้ำ
ผมเทอาหารจากถุงแกงที่ผมกับแม่ทำมาจากบ้านลงกล่องทัปเปอร์แวร์ มีน้ำพริกปาร้า ผักจิ้ม แกงหน่อไม้ใส่ปลาเค็มใบโหระพาและเห็ดฟาง และแกงอ่อมจิ๊นแห้ง แล้วหาที่ให้มันในตู้เย็นขนาดใหญ่นั้น เด็กนั่นจะกินเป็นหรือเปล่าก็ไม่รู้ ทำไมยิ่งรู้จัก ยิ่งรู้ว่าฐานะเรามันต่างกัน ยิ่งรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจแฮะ ผมเอากระเป๋าเสื้อผ้าไปเก็บในตู้เสื้อผ้าที่เจ้าเหล็กดัดแบ่งให้ใช้ครึ่งหนึ่ง มาถึงตรงนี้ เวลาที่ได้จ้องมองพื้นที่ในตู้เสื้อผ้า ผมเกิดรู้สึกสงสัยว่า เจ้าดื้อชอบผมจริงๆ ใช่ไหม หรือมันเป็นคนอย่างนี้เอง คือเป็นคนที่มีพร้อมจนเหลือเฟือ พร้อมที่จะแบ่งปันหรือช่วยเหลือใครก็ได้ทุกคนที่น่าสงสาร
ผมโชคร้ายขนาดที่ว่า ไม่มีแม้แต่ตู้เสื้อผ้าเป็นของตัวเอง คิดแบบนี้แล้วก็นึกอยากร้องให้ ทำไมถึงต้องซวยขนาดนี้ด้วย ผมไปทำอะไรใครไว้เหรอ
บ่ายสองสี่สิบ เจ้าดื้อยังไม่มา ผมให้น้ำดอกไม้ในกระถางตรงระเบียงอย่างเซ็งๆ คิดถึงเรื่องที่ว่า เมื่อวานเจ้าเด็กแมกซ์นั่นมาที่นี่ กลิ่นของมันเหมือนจะยังลอยตลบอบอวนอยู่ในห้อง แค่คิดก็หงุดหงิดแล้ว
เอ๊ะ สเปรย์ปรับอากาศอยู่ในห้องน้ำหรือเปล่านะ
มองจากตรงนี้ ระเบียงชั้นเจ็ด เห็นหลังคาหอเก่าของตัวเองอยู่ลิบๆ ไกลๆ ด้านซ้ายมือเป็นดอยสุเทพ อพาร์ทเม้นท์เปิดใหม่แห่งหนึ่งทาสีพาสเทลน่ารัก แต่ท่าทางจะแพงเอาการเหมือนกัน อย่างว่า นี่มันย่านนิมมานฯ นะ มีแต่คอนโด คอนโด และคอนโด ผุดขึ้นอย่างกับหญ้าอ่อนหลังฝนในสองสามปีมานี้
จำได้ว่าเพื่อนเคยแนะนำหอถูกๆ แถววัดอุโมงค์ วันนี้แดดไม่ร้อน ออกไปหาหอดีกว่า นั่งรถแดงไปหอไอ้แมกซ์เพื่อไปเอารถหรีดเน่าก็ได้ จะได้แวะไปดูมันด้วย
อย่างน้อยก็ดีกว่ามายืนจิตตกอยู่อย่างนี้
…..
ผมเคาะประตูอยู่สามเซ็ต กว่าที่ไอ้แมกซ์จะยุรยาตรเปิดให้ ผมเข้าไปในห้อง มันกลับไปนั่งที่เตียง นุ่งกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว (อีกแล้ว)
“เพิ่งตื่นเหรอ”
ผมทักมัน
“อืม”
“มาเอารถหรีดน่ะ จะไปหาหอ”
มันเงยหน้าขึ้นมาสบตา ตาคล้ำ หน้าโทรม หนวดเครารุงรัง แต่ยังหล่อเหมือนเดิม
“มาคนเดียวไม่กลัวกูปล้ำเหรอ”
มันถาม แม่ง อารมณ์ขึ้นอ่ะ
“มึงจะโกรธกุทำไมเนี่ย กูสิต้องโกรธมึง แล้วทำเชี่ยไรวะเนี่ย มึงประชดกูทำไม หา กูไม่ใช่เพื่อนมึงแล้วเหรอ”
“เออ เพราะกูมันเสือกคิดกับมึงเกินเพื่อนไง”
“แล้วมึงถามความเห็นกูหรือยัง กูโกรธมึงเหรอ ไม่เว้ย ไม่งั้นกูจะมาง้อมึงหาพระแสงขอเงี้ยวอะไร”
“กุญแจรถเมิงอยู่โต๊ะเขียนหนังสือ”
มันบอก ผมเดินไปหา แต่หาไม่เจอ
“ไหนอ่ะ”
มันเดินมาหยิบให้ เอาอกเปลือยมาชิดกับหลังผม ทำไมถึงรู้สึกไม่ปลอดภัยเลยอ่ะ
“กูถามมึงหน่อยสิ” ไอ่แมกซ์เข้ามาใกล้ “มึงเอากันแล้วใช่ไหม”
“มึงสนใจแค่นี้ใช่ไหม”
“เออ”
“เออ” ผมตอบ “ถ้าเมิงหมายถึงเอากันแล้วน่ะ ใช่ พอใจยัง”
มันพ่นลมหายใจอย่างผิดหวัง แล้วเดินกลับไปที่เตียง ผมรีบเดินไปที่ประตูห้อง บอกตรงๆ ว่า กลัว
“พรุ่งนี้ที่มอกูหวังว่าจะได้เห็นมึงเข้าเรียนนะ ไม่อย่างนั้นกูจะถือว่ามึงไม่ยกโทษให้กู แล้วก็จงใจทำให้กูรู้สึกผิด”
ผมบอกมันก่อนจะออกมา
โอ้ย เกือบไปแล้ว
…..
ผมงัวเงียตื่นขึ้นเพราะเสียงทีวี พยายามดันตัวเองออกจากซอกจากโซฟา หันไปที่เตียง เจ้าดื้อกำลังนั่งจ้องทีวีอยู่ สีหน้าเคร่งเครียด
โวะ อะไรอีกล่ะเนี่ย
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
ผมถาม มันนิ่งอยู่นานเหมือนกำลังคิดว่าจะตอบดีไหม
“ซักพักแล้วครับ”
ผมดูท่าทีเจ้าเหล็กดัดก่อน เพราะทำตัวไม่ถูก ควรจะง้อ หรือจะงอนดี ก็เรื่องไอ้เด็กแมกซ์นั่นแหละ หนอย
“กี่โมงแล้วเนี่ย”
“สองทุ่มครึ่ง”
เหล็กดัดตอบสั้นๆ สงสัยต้องง้อแล้วล่ะ
“กินอะไรหรือยัง พอดีทำกับข้าวมาจากบ้าน แม่พี่ทำอ่ะ กินอาหารเมืองเป็นป่ะ กินเผ็ดได้ไหม”
เจ้าเหล็กดัดหันมาจ้อง อะไรวะ
ผมเดินไปหามัน แล้วนั่งลงข้างๆ
“ดื้อไปไหนมาเหรอ”
“ไปเตะบอล” เจ้าดื้อถอนหายใจ “มาถึงเมื่อไหร่ ทำไมไม่โทรเรียกผมไปรับ ไลน์มาก็ได้”
“แหะๆ ขอโทษนะ ไม่อยากรบกวนดื้ออ่ะ ให้ดื้อไปรับไปส่งทุกครั้ง เดี๋ยวก็ติดเป็นนิสัย วันใดวันนึงเกิดดื้อเบื่อจะเล่นตามจีบพี่ขึ้นมา พี่ก็ลำบากแย่สิ ใช่ไหม ฮ่าๆๆ”
หัวเราะกลบเกลื่อนทำไมเนี่ย
“ใครบอกพี่ว่าผมคิดเล่นๆ”
โอ๊ย เกิดมาเพิ่งจะเคยรู้สึกว่ามีค่า มีแต่คนมะรุมมะตุ้มรุมรักก็ตอนนี้เอง ผมยิ้มเนือยๆให้แทนคำขอบคุณ
“พี่มิว”
“ครับ”
“มานั่งใกล้ๆ นี่”
ผมขยับเข้าหาตามคำสั่ง ยังไม่ทันจะถึงตัว เหล็กดัดดึงตัวผม ปากประกบปาก
อืมมมม
นี่เป็นจูบอย่างเป็นทางการครั้งแรกของผมกับเจ้าเหล็กดัด
มัน ว้าว จะอธิบายยังไงดี ทีแรกก็แรงๆ หายใจขัดๆ แล้วต่อมาก็ เนิบช้า อ้อยอิ่ง เซ็กซี่ แบบนี้ผมจะขัดขืนยังไงไหว
ไม่อยากจะเชื่อว่าแค่จูบ จะทำให้รู้สึกดีได้ถึงขนาดนี้
“พี่มิว... เสาร์หน้าไปเดินขึ้นดอยกับผมนะ”
เจ้าเหล็ดดัดกระซิบ หลังจากที่ถอนริมฝีปากแต่ยังไม่ยอมปล่อยให้ผมไปไหน
“อืม”
“พูดเพราะๆ สิ”
“ครับๆ”
“พี่มิว”
“ครับ”
“มือพี่ล้วงของๆ ผมอยู่นะ”
โอ้ย ก็มันไม่รู้ตัวนี่ ผมจะดึงมือออก แต่เจ้าเหล็กดัดห้ามเอาไว้ พร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์
“รับผิดชอบด้วยครับ”
โอ้ย เขินว่ะ เหล็กดัดก็ยังไม่เลิกยิ้มเจ้าเล่ห์ เป็นยิ้มที่น่ารักที่สุดในโลกแล้ว
ถึงไม่รู้ว่ามันจะยังไงต่อไป ถึงจะยังมีเรื่องที่ค้างคาใจอีกมากมาย แต่ขออยู่แบบนี้อีกซักหน่อยเถอะนะ ขอร้องละครับท่านพญายม (เลียนแบบยัยฮะจิ ในเรื่องนานะ) แล้วเดี๋ยวค่อยไปเผชิญกับความเป็นจริงแบบคนอับโชคต่อก็ได้
ผมว่า ผมชอบเจ้าเหล็กดัดไปเต็มๆแล้วล่ะ
…..
เจ้าดื้อมาส่งผมที่คณะเพราะอยากให้เคยตัว คริคริ
เมื่อคืนอยากบอกว่า มันสุดยอดมาก ฟินมาก ยิ่งกว่าที่เคยคิดไว้ซะอีก อิอิ (คืออะไรไม่บอกหรอก) โวะ นี่ขนาดครั้งแรกนะเนี่ย (ผมเชื่อเจ้าดื้อครับ) ลืมไอ้เด็กแมกซ์นักสร้างความร้าวฉานไปได้เลย ถ้าเจ้าดื้อบอกว่าไม่ก็คือไม่ ใช่ไหมครับ โอ้ย มีความสุขจัง มีความสุขเกินไปล้าววว ผมยืนโบกมือให้เจ้าเด็กโข่งที่ต๊ะเบ้ตอบกลับมาอย่างเท่
โอ๊ย เขินๆๆ หุหุ จะน่ารักเกินไปแล้วนะ
“Hey, You!”
เสียงฝรั่งที่ไหนเนี่ย กรี๊ด! ตกใจ (จริงๆ นะ ไม่ได้แกล้ง) ยัยเมี่ยงส้ม (หะแรกคิดว่าแม่บ้านมีหนวด) โผล่มาโดยไม่ให้สุ้มให้เสียง
ไงล่ะนังเห็ดหูหนูดำ ตะกี้แกเห็นแฟนชั้นแล้วใช่ไหม ใช่ไหม
“Hold on, wait, wait. Who’s that boy, Is he your boyfriend?”
ผมยิ้มน่าหมั่นใส้ ยักไหล่แทนคำตอบ
“Oh Noooo ฉันเข้าใจผิดไปเองใช่ไหม Right! เพราะน้องคนนี้ดูดีเกินไปสำหรับเธอ โวะ ชั้นนี่ก็... คิดไปได้ยังไงเนอะ แย่จัง It’s don’t really make sense”
อ้าว อีนี่
เหอะ จะคิดยังไงก็ช่าง ฉันแฮปปี้ ไม้โทล้านตัว
“ว่าแต่ เธอนั่งรถเขามาได้ยังไง ไม่เดินลดโลกร้อนแล้วเหรอ”
“คาร์พูลก็เป็นวิธีลดโลกร้อนอย่างหนึ่งเหมือนกันจ้า”
“โว้ย น้องเค้าลำบากทีเดียวเนอะ ที่ต้องขับรถโดยมีคัพเค้กก้อนเบ้อเร่อวางอยู่บนเบาะข้าง อะไรเข้าฝันให้แต่งสีพาสเทลตัดกันฉึบฉับได้ขนาดนี้คะ คุณเพื่อน”
อ้าว อีนี่ กูเพิ่งจะอารมณ์ดีๆ
“ว้าย ทักแค่นี้ถึงกับเสียเซลฟ์ ว้าย ขอโทษจ้ะ ที่เพื่อนพูดแรงไปนีสสส”
“เออ ปากไม่มีหูรูด นี่ รู้ไหม ถ้าเมื่อไหร่เธอ ลด ละ เลิก นิสัยคิดเอง สรุปเองได้แล้วเนี่ยนะ เธอจะดูขาวขึ้นมากกก ขาวโดยไม่ต้องใช้ครีมญาญ่าซองละสิบบาทที่เธอแอบบีบใส่กระปุกซิสเลย่าอีกเลย เอ๊ะ อยากจะให้ฉันแฉไหม ว่าไอ้ซิสเลย่า ลาแพรี่ เอสเคทู เคลย์ เดอโป เคาน์เตอร์แบรนด์ประดามีของเธอน่ะ มันตลาดนัดผสมกาดหลวงทั้งนั้น แม่ง ปลอมมมม ตั้งแต่ต้นน้ำยันปลายน้ำ แล้วไอ้ครีมญาญ่าซองละสิบบาทกับโลชั่นเภสัชที่เธอเหมาเกือบหมดเชียงใหม่ไดเร็ค อ้างว่าซื้อไปฝากคนงานไทใหญ่ที่บ้านนั่นน่ะ จริงๆ แล้ว มันอยู่บนสารร่างและหนังหน้าเธอนี่เอง ดู คนบ้าอะไร หน้างี้หยาบเหมือนหลังตีน ทาครีมหมดกระปุกยังไม่ซึม ทิ้งรอยเป็นคราบ เป็นด่างเป็นดวง เหมือนคนเป็นโรคสะเก็ดเงิน…”
นังเห็ดผึงกับผงะ หน้าเสีย นางสะบัดหน้าดึงสติที่เหวอกระเจิง กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปด้วยความอับอายเต็มที่
“ไปไกลๆ เลยนะ อีปันต๋าย”
ไงล่ะ โว้ยยยย หวังว่ามันคงจะเข้าใจคำเมืองนะ ก็บ้านมันอยู่สารภีนี่
เอาเถอะถึงจะต้องเจอ อิเห็ดหูหนูดำนี่แต่เช้า ผมก็ยังโอเคเลยล่ะ
................
“มิว”
ใครอีกล่ะ ขายดีจริงๆ วันนี้
ผมหันกลับไป พี่ต้อมในชุดนักศึกษาสะอาดตาสาวเท้าเข้ามาหาอย่างเท่ พร้อมรอยยิ้มกระชากใจ โอ๊ย ไม่ไหว เรื่องหล่อขั้นเทพหรืออะไรเนี่ย ยกให้พี่ต้อมหมดเลยครับ
“ทำไมมาเช้าจัง มีเรียนแล้วเหรอ”
“เปล่าครับ พอดีผมจะเข้าไปดูน้องที่ผ่านออดิชั่นซ้อมที่สโมฯ อ่ะครับ เขาซ้อมเช้า เพราะตอนค่ำน้องๆ ติดห้องเชียร์กัน”
“จริงดิ เสียดาย ไม่ได้มาดูวันพฤหัส”
“แล้วพี่ต้อมมีเรียนรึยังครับเนี่ย ตัวเองก็มาเช้าเหมือนกันนะ”
“ก็ เดี๋ยวตอนเก้าครึ่งน่ะ เออ แล้วแมกซ์เป็นไงบ้าง”
“เอ้อ ลืมขอบคุณพี่ต้อมไปเลยครับ เรื่องคืนก่อนถ้าไม่ได้พี่ต้อม พี่ปุ๋ย พี่เชน คงแย่เลย”
“ฮ่าๆๆ พี่ก็ว่างั้น นี่ถ้าพี่ไม่รับสมอ้างว่าเป็นแฟนไอ้เจ้าแมกซ์ พวกนั้นไม่ปล่อยออกมานะ”
“โห ต้องเปลืองตัวถึงขนาดนั้นเลยเหรอครับ ขอโทษครับ”
“แทนคำขอโทษ เลี้ยงน้ำพี่หน่อยสิ จะไปแคนทีนอยู่แล้วนี่”
“โอ้ย เลี้ยงข้าวเลยก็ยังไหว”
“จริงๆ นะ”
“จริงครับ”
วะ นี่ถ้าผมไม่ตกลงปลงใจกับเจ้าดื้อไปแล้ว ผมจะจีบพี่ต้อมจริงๆ นะเนี่ย ก็พี่เขาทอกสะพานมาขนาดนี้
……
“พี่ต้อมเขาจีบแกเหรอ”
จู่ๆ ยัยนิ่มก็ถามขึ้นมา ผมตกใจเล็กน้อย ไอ้แมกซ์ที่กลับมาเรียนแล้วและกลับมานั่งข้างผมเพื่อไม่ให้ผิดสังเกตหันขวับมามอง
“บ้า พี่เขาไม่ได้เป็นนะเขามีแฟนเป็นผู้หญิง แกก็เห็น”
ผมตอบ ก็ไม่แน่ใจในคำตอบของตัวเองหรอก
“เหรอ แต่พี่ต้อมเขาโสดแล้วนะ เขาเลิกกับพี่เบสท์แล้ว” ยัยนิ่มต่อ “แกว่า เค้าจะเป็นไหมวะ ฉันดูไม่ออกแล้วว่ะ คนหล่อๆสมัยนี้... แล้วพี่เขา เหมือนสนใจแก แปลกๆ ไม่รู้สึกเหรอ”
“เอามาจากไหนวะ”
“อ่าว ก็กูไปกินเหล้ากับพี่เค้า วันที่อีนี่เมาเหมือนหมานั่นแหละ” อิแมกซ์กลอกตา “เขาว่าเขากับพี่เบสท์ นิสัยเข้ากันไม่ค่อยได้ บ่นๆ เบื่อผู้หญิงแล้ว กี่คนๆ ก็เป็นแบบนี้ แต่ยกเว้นผู้หญิงแบบกูนะ”
“ฆ่ะ”
“เขาเป็นเกย์ชัวร์ เพราะเขาชอบแก”
“สาธุ ขอให้จริงเถอะ ยัยนิ่ม”
ไอ่แมกซ์หัวเราะหึหึในลำคอแทรกเข้ามา โอ้ย กวนส้นตีน
“มึงอยากรู้ว่าพี่เขาเป็นรึเปล่าเหรอนิ่ม”
อ้าวก็พูดได้นี่ อมขี้อยู่ตั้งนาน
“เออ”
“ไม่ต้องยุ่งกับไปไอ้ว่าวมันหรอก ถึงพี่เค้าจะสนมัน แต่มันคงไม่สนเค้าแล้วล่ะ “
“หมายความว่าไง”
ยัยนิ่มถามต่อ นางมองหน้าผมกับไอ้แมกซ์สลับกันไปมา
“ก็หมายความว่าเพื่อนมึงมันมีผัวแล้วน่ะสิ”
“เฮ้ย จริงดิ ใครวะ”
“ปากหมา แกอย่าไปเชื่อมัน”
“เออ กูปากหมา ช่างเถอะ มึงว่าพี่ต้อมเลิกกับแฟนแล้วใช่ป่ะนิ่ม เดี๋ยวกูจะช่วยพิสูจน์ให้เองว่าพี่เขาเป็นรึเปล่า”
“เฮ้ย มึงจะจีบพี่เขาเหรอ จะดีเหรอวะ”
ยัยนิ่มท้วง ใช่ๆ ไม่ดีหรอก อีแรด
ไอ้แมกซ์ไม่สบตาผม แต่ก็รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิต ผมไม่อยากจะคิดในเรื่องอกุศลที่มันเด้งขึ้นมาในใจ
พี่ต้อม พี่ที่นิสัยดี จิตใจดี ไม่ควรต้องมาตกเป็นเป้าสนทนาในเรื่องแบบนี้ นอกซะจากว่า....
ถ้ามันเป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ นะ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
อะไรเหรอที่ว่าสุดยอด รีบมาต่อด่วน
ปล.สู้ๆเน้อ เรืองมรสุมชีวิตตตตตต สู้ๆๆๆๆๆ o13
-
โชคร้ายกว่านายว่าว...
แต่ก็จะได้แฟนเริ่ดกว่านายว่าวด้วย คริๆ
ไม่เป็นไรน่า ปล. ยังไม่ได้อ่านตอนที่หกนะครับ เดี๋ยวอ่านแล้วจะมาเมนต์
-
มารอตอนหน้า :a12: :a12:
-
พี่ต้อมจะรอดป่ะเนี่ย o7
-
ไม่น่าเบื่อหรอกค่ะ ชอบ ๆๆๆๆๆ:m4:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
จิงๆ เรื่องแมกซ์2 อ่ะไม่ถามไปเรยละ
เก็บไว้เราไม่สบายใจคนเดียว สู้พูดไปเรยดีกว่า
คำตอบออกมาเป็นยังไงค่อยว่ากัน (เผื่อมีพิรุทให้จับ อิอิ)
แล้วกะมาลงบ่อยๆเน้อ มีคนรอเยอะแยะเรยอ่ะ o7
-
ลงชื่อรอความฮา ตอนต่อไปฮับ :m4:
-
o13
เพิ่งตามอ่านครับ
สุดยอด เริ่มเรื่องก็ฮาได้อีก
เจอสโตรกซะงั้น ฮ่าๆๆๆ แถมยังชวนอีก
ตอนนี้ ไม่น่าเบื่อหรอกครับ
สนุกดีออก ได้ข้อมูลอะไรๆ เพิ่มหลายอย่าง
นายดื้อนี่น่ารักดีนะ
แต่...เรื่องไอ้น้องแม็กซ์นั่นว่าไงล่ะ ว่าวน่าจะถามให้รู้เรื่อง
ส่วน แม็กซ์ นี่ก็ไม่น่าเลยนะ คิดมากมากมาย เฮ้อ แล้วนี่จะทำอะไรอีก
เหมือนที่ว่าวว่าแหละ มันทำให้รู้สึกเลยนะเนี้ย ทั้งๆ ที่สมควรจะโกรธมากกว่า
พี่ต้อม ก็ยังไงๆ อยู่นะ ฮ่าๆๆ
รู้สึกว่าวจะซวยเรื่องอื่นๆ แต่ตอนนี้รู้สึกจะ lucky in love นะ
รอตอนต่อไปครับ
เป็นกำลังใจใหคนเขียน ครับผม
ปล. อ่านแล้วอยากอยู่เชียงใหม่ ฮ่าๆ
-
จิ้มมมมม
ชอบมากมาย
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
^^
กรี๊ด คู่ แม๊กซ์ กะพี่ต้อมอ่ะ
ฮ่าๆๆ
><
เชียรสุดใจ !!!!!!
:oni2: :oni2:
-
>>>เข้ามาอ่านแล้วรอบหนึ่ง แต่ไม่ได้เม้นกลับให้ เพราะบอร์ดล็อกอินไม่ได้ :m29:
>>>ก่อนอื่นอยากบอกนิดหน่อย เรื่องการว่างพ็อตเรื่องที่คุณ...มิว ว่างอยู่ตัวเราเอง คิดว่าให้เขียนไปตามนั้นเลย เพราะตอนนี้งานเขียน เขียนได้น่าติดตามอยู่แล้ว :m13:
>>>เรื่องที่คุณมิวบอกว่า ดวงไม่ค่อยดี เราว่าน่าจะไปทำบุญ ตักบาตร บ้างดีกว่าจริงๆน่ะ เรื่องแบบนี้ไม่เชื่อ ก็ไม่ควรลบลู่ :m22:
>>>เป็นกำลังใจให้เขียนออกมาอีกหลายๆตอน แล้วเห็นว่าสอบ ตอนนี้อยู่ม.ไหนอ่ะ :a3:
-
เพิ่งมาอ่านครั้งแรก 6 ตอนรวดเลย
ชอบๆ :m4:
เป็นกำลังใจให้ในการเขียนเรื่องและก็ในชีวิตจริงนะคะ
เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
สิ่งดีๆรออยู่ข้างหน้าค่า :L2: :L2: :L2:
ปล. ลืมบอกไปอย่างว่าชอบ"พาร์ที่ย์รวมดาวเดือนมหาลัย"มาก อ่านแล้วได้อารมณ์ (อะไร) 555+
มาต่อเร็วๆน้า :oni1:
-
ว่าแล้วไงต้องเป็นแบบนี้ คู่แมกซ์ กับ ต้อม น่ะ 55
เชียร์ ต้อมแมกซ์คับ o13
-
:m4: :m4: :m4: สนุกคับ มาต่อเร็วๆนะ :L2: :L2: :L2:
-
สนุกอ่ะครับพี่ อ๊ากกกกกกก
แต่อ่านตอนนี้เเล้วนิยายดูซับซ้อนขึ้นนะ มันดูเริ่มมีลางร้ายวุ่นวาย แฮะๆ เอาใจช่วยทั้งนางเอกและคนแต่ง
เห็นรีบนเขาถาม ผมขออนุญาตถามบ้างนะครับ คืองงว่าสรุปแล้วพี่เรียนอยู่ม.เชียงใหม่ใช่ป่ะ หรือว่าอยู่กรงุเทพครับ?
แล้วนายแม็กซ์เนี่ย จะมีสิทธิได้เป็นพระเอกป่ะ???(แบบเป็นแฟนกับมิวอ่า ไม่ได้เหรอ?...งืมๆ ถ้าไม่ได้ก็ไม่เปนราย~~~)
ขอบคุณสำหรับบทยัยเห็ดหูหนู โห ขาเนี้ยอ่ะฮ็อตมากเลยนะคร้าบบบ(<<เอ๊ะ? ยังไงแน่?)
ปล.รู้สึกเจ้าเด็กดื้อจะน่ารักก็จริง แต่ดูเหมือนไม่จริงจังกับนางเอกเรยอ่า...อย่าเศร้านะ ขอเรื่องนี้ไว้เฮฮาสักหน่อยแล้วกัน ขอบคุนครับ
-
มาสมัครเป็นปฟนคลับเรื่องนี้ครับ ชอบพอดูเลยละ
แต่ตองแนะว่า การตัดบทในแต่ละตอนอะครับ
บางทีอ่านแ้ล้วไม่้รู้เรื่องอ่า
ตอนที่มิวพยายามข่มอารมณ์ด้วยการนึกถึงศพ
แต่สุดท้ายก็ตบะแตกอะครับ
โอเคว่ารู้แล้วว่าตบะแตก แต่ฉากใหม่ก็มาทันทีทันใด
มันมึนอะค่ะ
ตองแนะว่าให้ใช้การเว้นบรรทัดช่วยระหว่างฉาก
จะทำให้อ่านง่ายขึ้นด้วยนะครับ
ปรับตรงนี้หน่อยจะยอดเยี่ยมที่เดียวค่ะ
ปล.เห็นว่าจะมาไหว้พระพรหม
ก็จะบอกว่าวันที่29กย.ถึง9ตุลา
มีงานฉลองใหญ่นวราตรีที่วัดแขกสีลมนะครับ
ถ้าชอบหรือสนใจมาทางฮินดุ หรือว่าอยากร่วมเฉยๆ
ก็แนะว่าลองมาดูงานวันที่ 9 ตุลาครับ
งานแห่ใหญ่วัดแขก ตอ้งมาดูเองกับตาค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกก เป็นคนชอบเด็กดื้อๆซะด้วย อิอิ
ปล.ถ้าเว้นบรรทัดดีๆ จะอ่านง่ายกว่านี้น่ะ ผมอ่านบางตอนยังมีงงๆ แต่เนื้อหาผมว่าโอเคแล้ว ชอบมากๆ
-
ขำโครตๆ :m20:
ไม่ได้เจอนิยายที่อ่านไป หัวเราะไปเหมือนคนบ้าแบบนี้มานานแล้ว
เขียนเก่งจังครับ
-
:m4: เข้ารูปเข้ารอยแร๊ะ น่าีร๊ากกก :o8:
เรื่องไอ้เด็กแม็กซ์น่ะ ผม่ว่าน่าจาให้มันเคลียร์ ๆ ไปเลยดีกว่ามั๋ย ค้างค้าใจอ่ะ เรื่องแบบนี้แรงหน่อยก็ดีน่ะ จาได้ไม่มาเป็นเรื่องซวยอีก เน่อะ..
ส่วนไอ้เพื่อนแม็กซ์กะพี่ต้อมนี่ก็น่าน่ะ คนดี ..ศรีสยามอย่างพี่ต้อมเนี๊ยถ้าไอ้ลงเอยกะใครน่าจะเป็นคนรักจริง อย่างไอ้เพื่อนแม็กซ์ตน่าจะเจอแบบนี้ จาได้่อยู่ในโอวาทมั่ง เอาให้อยู่หมัด แรดนักต้องเจอแรง ๆ :laugh: :laugh:
รอฮาอยู่น่ะ ตอน 7 o13
-
รอ พี่งับ รู้สึกว่า มช. จากระหึ่มนะ เนี้ย :m20:
อิอิ จบ ม.6 จาไปสมัคเป็นลูกช้างละ :L2:
:กอด1: :กอด1:
-
:m23: อ่านตอน 6 รู้สึกรักไอ้ดึ้อซะแล้ว แต่ไอ้ดึ้อยังไม่มีบทบาทอะไรมากนัก ดูยังไม่เหมือนพระเอกเลย
หาบทที่ดูให้สมกับเป็นพระเอกหน่อยนะครับ ส่วนนายเอกตอนนี้คงหอมน่าดูเลย มีแต่คนมารุมรัก :L2:
รีบมาต่อด่วนเลยนะครับ อย่าให้รอนานน้า :bye2:
-
มิวเนื้อหอมนะเนี่ย... :o8:
-
อร้ายยยยยยยยย
อยากจะกรี้ดดังๆ
ขอโหวตให้มีฉาก ร้านมังกี้นะ อิอิ
ไหนๆก็มีมันดาเลย์ละ อิอิ
ชอบตัวละครทุกตัวเลย
-
หนุกจัง มาต่อเร็ว ๆๆๆ น้า :bye2: :oni2: :oni2: :oni2:
-
แค่นี้ก็แอบฮาแล้ว เอิ๊กๆ
-
หนุกดีๆๆ
-
:oni2: :oni2:
ชีวิตพีมิล สุดยอดแห่งความ.....จริงๆๆๆ
ขอให้กำลังใจด้วยน่ะ
คนเหนือเหมือนกัน
-
หนูว่าเกิน 10 ตอนค่ะ
เพราะหนูบังคับค่ะ 555
เอาเป็นว่าตอนนี้ไม่น่าเบื่อค่ะ ถึงจะไม่ได้มีอะไรมาก แต่ชอบค่ะ
แล้วแม๊กซ์คิดจะทำอะไร? อย่าแกล้งพี่ต้อมน๊าาาาา
-
แค่นี้ว่าไม่สนุกเหรอ ได้ไงๆ :m32:
ขอเป็นแฟนคลับเห็ดหูหนูหน่อยได้ป่ะ :laugh: ขอตอนละนิดตอนละหน่อย ไม่มีชีไม่ได้เลยนะนี่
-
:o8: :o8:
-
มาอ่านรวดเดียว หก ตอน หนุกมากมาย
ดิ้อ ชื่อน่ารักดี
-
5555ด่าได้เด็ดดีจิงๆๆ หนุกมากกกค้าบบบบบบ
รออ่านต่อไปค้าบบบบบ :laugh:
-
รอฮาตอนหน้าอยู่นะค๊าบ :m4: :m4:
-
แม๊กซ์ คิดจะทำอะไรน่ะ
ส่วนว่าวก็น่าจะพูดกะดื้อให้รู้เรื่องเนอะ
อย่าปล่อยให้ค้างคาเลย
-
:bye2:
หนุกมากอะคาฟพี่ ผมว่า ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่ เหมือนกับ ในความมืดมิดมักจะมีแสงสว่างอยู่เสมอ ไม่มีใครจะโชคร้าย หรืออยู่แต่ความมืดมนตลอดไปหรอกจริงไหมครับ
สู้ ๆ ครับ เป็นกำลังให้นะคาฟฟฟฟ
:oni2:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกก เป็นคนชอบเด็กดื้อๆซะด้วย อิอิ
ปล.ถ้าเว้นบรรทัดดีๆ จะอ่านง่ายกว่านี้น่ะ ผมอ่านบางตอนยังมีงงๆ แต่เนื้อหาผมว่าโอเคแล้ว ชอบมากๆ
พี่ป๋องชอบต๊อบเหรอ... วุ้ยเขินนะ
-
ง๊ะ! ...เข้ามาแว๊บๆ ดูว่ามายัง ดันเห็นคนจีบกันซ่ะงั้น :o8: :o8:
-
มาดันนนนจร้า
-
ขอใจ๋มาต่อ เว้ยๆ
แหมมม ไข้ไปงมเกียตี้อ่างแก้ว
-
ขอใจ๋มาต่อ เว้ยๆ
แหมมม ไข้ไปงมเกียตี้อ่างแก้ว
ระวังเศษขวดเหล้านะจ้ะ อิอิ
-
พอดีเข้ามาเตี๊ยแรก
ชอบขนาดเลย
ขาใจ๋มาต่อเวยๆๆเด้ออ้าย
บ่ดีฮื้อรอเมินเด้อ
:bye2: :bye2:
-
ตอนที่7อยู่ไหนค่ะ
-
:m23:
มาละครับๆ แป๊บนะ ขอโทษที่ให้รอครับ แต่ว่า
ตอนที่ 7 ผมทำตามสัญญา ไม่ได้อ่า 555 คือ ไม่ฮา พยายามเดินเรื่องให้เป็นไปตามที่พล็อทไว้ ไม่รุ้จะแรกฮาไว้ตรงไหนครับ เพราะตอนนี้มันเริ่มเครียดและยืด เหอๆ ยังไงก็ตามอ่านต่อไปนะครับ ตอนหน้าจะพยายามทำให้ดีกว่าเดิม และมาให้ไวกว่าเดิมครับผม
ถือวะว่า อ่านฆ่าเวลา รู้จักตัวละครเพิ่มขึ้นละกันนะครับ เพราะเรื่องไม่เดินไปไหนเลย ไม่อยากเร่งด้วย กลัวมันจะแฟนซีเกิน
อ่านแล้วช่วยเม้นด้วยนะครับ
รักๆ :กอด1:
-
7.
สับสนจัง ตอนบ่าย หลังเลิกเรียน น้องต่ายชวนไปดูไพ่ที่ประตูหลังมอ แม่หมอหน้าขาวทายได้ค่อยข้างโอเค แม่นนิดหน่อย โดยเฉพาะเรื่องความรักที่มะรุมมะตุ้ม สิ่งที่ต้องทำคือหนักแน่นเข้าไว้ โดยเฉพาะกับมือที่สาม ผิวขาว ตัวโตที่ออกมากับไพ่ โมโหมาก เลยขอบูชาทุกอย่างที่มีในโปรโมชั่น ตั้งแต่เทียน พระซุ้มแก้วสำหรับชาวราศีสิงห์ และฮู๊ต่างๆ หมดไปหลายร้อยอยู่ แต่ช่างมันเอาความสบายใจว่า ช่วงทุกขลาภนี่นา
เกรงใจน้องต่ายมาก เพราะนางอาสาซ้อนมอเตอร์ไซค์ตระเวน ทั้งไปทำบุญ จุดเทียนบูชาที่วัด ไปกาดหลวงเพื่อบูชาฮู๊ และซื้อปลาไปปล่อยที่กาดเมืองใหม่ ยังดีที่น้องต่ายสนใจเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว ก่อนกลับเลยซื้อซาลาเปากับอะโวคาโดให้กับกระเป๋าอีกครึ่งใบ (คือออกให้กึ่งนึง) เป็นสินน้ำใจ (ดอลเช่ แอนด์ กาบาน่า ราคา 250 บาท ก๊อปได้สวยทีเดียว)
สาธุ ถ้าทำทั้งหมดนี้แล้วดวงดีขึ้นจริง จะซื้อแป้งมิสทีนนัมเบอร์วันปรินเซสแพล็ตตินั่มไปสมนาคุณแม่หมอซักสี่ซ้าห้าตลับ หน้าแกจะขาวเนียน ไม่ขาววอกเช่นนี้ แถมมีเอสพีเอฟ15 พีเอ +++ กันแดดได้ด้วย (ตอนนั่งดูหมอ คันไม้คันมือ อยากจะหยิบแคร์แอนเจิล ซอฟท์ในกระเป๋าให้แกตั้งหลายครั้ง แต่ก็ต้องข่มใจ กลัวแม่หมอจะเข้าใจเจตนาผิด บางทีการทาหน้าให้ขาววอกอาจจะเป็นความขาวในอุดมคติของแกก็ได้เนอะ)
ผมว่า จากที่น้องต่ายแนะนำมาเรื่องเจ้าเหล็กดัดกับเพื่อนหน้าหล่อของมัน (ไม่ได้บอกว่าเป็นนายดื้อสุดหล่อของชี กลัวน้องช็อค) ว่าควรจะแก้ปัญหาไปทีละเปราะ และถามไถ่ไปตรงๆ มันก็เข้าท่าอยู่นะ แต่ก็เสี่ยงหน้าแหก เกิดมันบอกว่า เป็นเรื่องส่วนตัวก็ไปไม่เป็นเลยทีนี้
ไหนจะเรื่องไอ้แมกซ์อีก พอกลับมาที่ซุ้มเมเจอร์เพื่อช่วยดูน้องซ้อมบูม เลยมีโอกาสได้คุยกับมัน แต่ก็นะ ได้แค่คุย ไม่ได้เคลียร์
“มึงพูดเล่นใช่ไหมเรื่องพี่ต้อม”
“ทำไม กูจีบไม่ได้เหรอ มึงเป็นอะไรกับเค้า”
“ถามดีๆ อย่ากวนตีน”
เงียบ
“พี่ต้อมเขาเป็นคนดี มึงก็เห็น กูขอร้องว่าอย่าดึงเขาเข้ามาให้พี่เค้าเสียหาย”
ไอ้แมกซ์หันมา หน้าตาเดาอารมณ์ไม่ถูก
“มึงนี่โคตรหลงตัวเองชะมัดเลยว่าว ไม่คิดบ้างเหรอว่ากูอาจจะชอบพี่เขาจริงๆ ก็ได้”
“กูก็ถามมึงอยู่ไง”
“เออ กูชอบพี่ต้อม พอใจหรือยัง”
ไม่เว้ย แต่พอคิดว่าคุยกับควายอาจจะเข้าใจได้ง่ายกว่าคุยกับมันในขณะนี้ ผมจึงไม่ต่อความยาวสาวความยืด
หกโมงเย็น ไปซ้อมร้องเพลงกับวงที่สโมฯ มีคิวซ้อมแค่สองเพลง ที่จะใช้เล่นวันเลี้ยงขันโตก ศักดิ์ศรีขาว คือเพลง Spoiled ของ Joss Stone และ Heart of the matters ของ India Arie (ปล. วงมีนักร้องนำอยู่หลายคน ผมร้องเฉพาะเพลงสากลเพราะคนอื่นโง่ภาษา และสำเนียงไม่ได้ 555) แต่ถึงแค่สองเพลง กว่าจะโอ ก็เล่นเอาเสียงแหบไปเหมือนกัน เจ้าเหล็กดัดมารับตอนสองทุ่ม หลังเล่นบอลเสร็จ โดยจอดรอที่หน้าแคนทีน ไม่กล้าเข้ามาดูเพราะกลัวว่าผมจะอาย (ช่างแสนดีอะไรอย่างนี้)
ผมเข้าไปเคาะกระจก เจ้าดื้อปลดล็อคให้
“เป็นไง เหนื่อยไหมครับ”
เหล็กดัดถาม ผมส่ายหัว ทำไมมันน่ารักอย่างนี้วะ
“ตัวผมเหม็นหน่อยนะ”
ผมขยับเข้าไปหอมแก้มมันแทนคำตอบ เจ้าดื้อตกใจเขิน
“เฮ้ย มาแปลก”
“ทำไมอ่ะ ไม่ชอบเหรอ”
“ชอบสิครับ อยากให้พี่มิวทำบ่อยๆ ดูนี่ดิ”
เหล็กดัดดึงมือขวาผมไปแตะเป้ากางเกงบอล
“ไอ้บ้า ทะลึ่ง”
เหล็กดัดหัวเราะร่วน
“หิวรึยังครับ”
ผมส่ายหัว จะให้กินอะไรล่ะ ห่อหมกปลาช่อนของนายเหรอ
“ตะกี้กินขนมน้องให้มา ยังอิ่มอยู่เลย แต่กินอีกก็ได้นะ ดื้อหิวแล้วอ่ะดิ”
“ผมก็ยังไม่ค่อยหิวเหมือนกันครับ เราไปนั่งเล่นอ่างแก้วไหม”
“เอาดิ”
…….
อ่างแก้ว ยิ่งดึกยิ่งคึกคัก หนุ่มสาวชาวมอและคนทั่วไป นั่งบ้าง ยืนบ้าง จับกลุ่มกัน คุยเล่น ถ่ายรูป หยอกล้ออย่างสนุกสนาน หลายเมเจอร์ ใช้เป็นสถานที่ปักหลักซ้อมบูม โดยเฉพาะสนามหญ้าด้านล่าง วันนี้ถูกครอบครองโดยคณะแมสคอม ยืนแถวร้องเพลงผู้ชนะสิบทิศ อย่างพร้อมเพรียง ฟังดูขลังอย่างประหลาด
ผมกับเจ้าดื้อ นั่งอยู่บนขอบถนนเหมือนๆ คนอื่นอีกหลายคู่ หันหน้ารับลมเย็นจากอ่างแก้วและทิวเขา มีแสงจันทร์สะท้อนพื้นน้ำและระรอกคลื่นระยิบระยับ สวยจนน้ำตาจะไหลเลยแหละ
“ถามไรหน่อยดิ”
ผมพูดทั้งที่สายตายังอยู่บนยอดดอยและท้องฟ้าข้างหน้า
“ครับ”
“ตกลงเราเป็นอะไรกันเนี่ย”
“อืม นั่นสิ ผมว่า ผมต้องถามพี่มิวมากกว่านะ ผมก็งงเหมือนกัน บางวันพี่มิวก็เรียกผมแก บางวันก็เรียกแค่ดื้อเฉยๆ อย่างตอนนี้อ่ะ”
อ๊ะ จริงเหรอ
“ขอโทษนะ แล้วอยากให้เรียกว่าดื้อหรือแกล่ะ”
“ถ้าในฐานะแฟนพี่มิว จะเรียกผมยังไงก็ได้ครับ จะเรียกไอ้บ้าก็ได้นะ”
โอ่ย อย่าพูดแบบนี้สิ ฟินนะ
“ตกลงนี่เราคบกันแล้วเหรอ”
“พี่มิวจะคบผมเป็นแฟนได้ไหมล่ะ”
“มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอ เราเพิ่งจะรู้จักกัน”
“แต่ก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้วนะ”
ผมยิ้มเขิน แล้วพยักหน้า
“อะไร”
“โอเค”
“เป็นแฟนกันอ่ะนะ”
“อื้อ”
เจ้าดื้อชูกำปั้นทำท่า เยส! น่ารักอีกแล้ว
“งั้น ขอถามต่อนะ”
“ครับผม จะตอบทุกเรื่องเลย”
“น้องคนที่ชื่อแมกซ์ ที่เคยเล่าให้ฟังน่ะ ตอนนี้ยังไงกันเหรอ”
เจ้าดื้อนิ่งไปประมาณสี่วิ
“ยังไงเหรอครับ”
“ชอบเขาหรือเปล่า”
“โอ๊ย คิดได้ไงเนี่ย”
“แล้วเขาชอบเราหรือเปล่า”
“ไม่รู้ครับ หึงเหรอ”
“มั้ง”
เหล็กดัดดึงมือผมมาจูบ แล้วจ้องหน้า
“เชื่อใจผมนะ”
นี่ใช่คำตอบรึยังเนี่ย
จะยังไงก็แล้วแต่ นี่คือคืนแรกที่เรา xxx กัน เรียกว่าอย่างเอาเป็นเอาตาย (ถ้ารู้ว่าดีขนาดนี้ ผมโอเคตั้งแต่ตอนที่อยู่หอพยาบาลแล้วล่ะ) นี่น่าจะพอพิสูจน์เคมีระหว่างเราได้นะ
ผลลัพธ์คือ ระบม หมดแรง
…….
สายวันต่อมา ผมขี่รถหรีดมาเรียนเองเพราะเหล็กดัดมีเรียนแต่เช้า อีกอย่าง จะได้มีแอบไปหาหอได้ด้วย ไม่รู้ทำไมถึงมีความรู้สึกว่าต้องปิดเรื่องการหาที่อยู่ของตัวเองไว้เป็นความลับจากเจ้าเหล็กดัด เพราะแม้จะตกลงคบกันเป็นแฟนแล้ว ไม่ได้แปลว่า สองคนควรจะต้องอยู่ด้วยกันตลอด โดยที่มีอีกฝ่ายหนึ่งเป็นภาระของอีกฝ่าย และแบบนั้น ผมกลัวว่าจะคบกันไม่ยืด
พี่ต้อมไลน์มาตอนเช้า ย้ำเรื่อง สัมมนานักเขียน ของสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทยที่ทางคณะรับเป็นเจ้าภาพจัด และผมรับปากจะไปด้วย (ก็สนใจอยู่แล้วอ่ะนะ) เรื่องพี่ต้อมนี่ รู้สึกผิดอยู่นะ งง status พี่เขาเล็กน้อย ถึงจะปลื้มมากๆ แต่คิดว่าอยู่ห่างๆหน่อยก็ดี กลัวข้อหามือที่สาม และถ้าเกิดมีใครเต้าข่าวว่าพี่เค้าเป็นเกย์อย่างที่ยัยนิ่มสงสัย ก็น่าสงสารนะ พี่ต้อมดีเกินไป ดีเกินกว่าจะลงมามั่วซั่ว คิดงี้จริงๆ
ขี่รถหัวแดงตระเวนหาอยู่นานมาก ก็เจอหอถูกใจแถวเจ็ดยอด ไกลไปนิด แต่ก็สงบดีนะ ราคาก็ถูกดีแค่ 2,000 (แน่ล่ะ คงเทียบห้องชุดสุดหรูของเจ้าเด็กวัยรุ่นบ้านรวยไม่ได้หรอก) เสียดายยังไม่ว่าง เลยทิ้งเบอร์โทรเอาไว้
เจ้าเหล็กดัด โทรหาบอกจะมารับที่คณะไปกินข้าว ไม่รู้จะอ้างอะไรเลยอ้างไปว่ามาซื้อของที่กาดสวนแก้ว ให้มาเจอที่ร้าน ช. สเต๊ก ชั้นสองเลย บ่ายแล้ว ผมรีบมารับบัตรคิว เพราะร้านนี้ขึ้นชื่อเรื่องรอโต๊ะนานชาติ (แต่ก็คุ้มค่าทุกวินาที)
รอสักครึ่งชั่วโมงก็ได้โต๊ะ ถือว่าเร็วมาก ผมจัดการสั่งของโปรดของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็น หมูจุ่มสุดแซ่บที่ต้องสั่งกันทุกดตะ ปลาหมึกเจ็ทสกี ข้าวผัดปู แหนมเนือง
เหล็กดัดมาถึงร้านพอดี ตอนที่กำลังจะไลน์ถามว่าจะสั่งอะไรเพิ่ม พร้อมกับเซอร์ไพรส์ (เสียแต่ว่าผมเป็นคนเกลียดเรื่องเซอไพรซ์สุดๆ) มีผู้ติดตามมาด้วย หนุ่มหน้ามนคนหน้าหวาน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร เปล่า ไม่ใช่ กุ้ง สุทธิราช แต่เป็นไอ้เด็กแมกซ์คู่กรณีผมนี่เอง
"มันเซ้าซี้จะตามมาอ่ะพี่"
เหล็กดัดทำหน้าเจื่อนๆ ไอ้เด็กแมกซ์ยิ้มกว้าง กระตือรือร้นทักทายแนะนำตัว ผมไม่รู้จะอารมณ์ไหนดี บอกตรงๆ ว่าโกรธ โชคดีที่เคยลงเรียวิชาแอคติ้งของคณะแมสคอมเป็นตัวไมเนอร์เลยเก็บอาการไว้ได้เนียน เหอะ มันเซ้าซี้ แล้วนายปฏิเสธไม่เป็นรึไงวะ
"พี่มิวเรียนปรัชญาสนุกไหมครับ"
"ก็ดีครับ"
"อยู่กับไอ้ดื้อ มันทำอะไรมิดีมิร้ายพี่มิวป่ะเนี่ย"
"ไม่ครับ 55"
ร่าเริงๆ
"เห็นว่า เป็นรุ่นพี่ที่เตรียม"
เตรียมอุดมเหรอ ผมจ้องเจ้าเหล็กดัดที่ก็ก็คงอึดอัดไม่แพ้กัน ผมจบเตรียมอุดมตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ให้ฝันยังฝันไปไม่ถึงเลย
"ครับ"
"นี่ เมิงรีบๆ สั่ง รีบกิน รีบๆ กลับไป รำคาญ เซ้าซี้พี่กูอยู่ได้"
เหล็กดัดด่า
"ห่า กูเป็นแฟนมึงนะ พี่มึงก็พี่กูแหละ"
ผมเลิกคิ้วใส่เจ้าดื้อ อย่างไม่เชื่อหู
"ไอ้แมกซ์ มึงอยากจะกินดีๆ หรือกินผ่านสายยาง"
เหล็กดัดท่าทางจะเหลืออด ผมก็เหมือนกัน เอาอยากเอาหม้อจิ้มจุ้มฟาดหน้าแม่ง
"น้องพี่มิวนี่ เล่นตัวจังนะครับ 555"
ไม่ใช่น้องเว้ย แฟนกู ไอ้เด็กขี้มโน
โวะ เป็นมื้อที่กร่อยสุดๆ
………
"ช่วยไปเคลียร์กันก่อนให้รู้เรื่องก่อนไหม ก่อนที่จะมาขอใครเป็นแฟน"
เจ้าเหล็กดัดตาแดง กลืนน้ำลายลงคอ ท่าทางลำบากใจ ทำไมวะ
“มันไม่มีอะไรจริงๆ พี่”
"งั้น ไม่ต้องไปอะไรกับมันได้ไหม"
"มันก็นิสัยดีหลายอย่างนะพี่มิว มันช่วยผมตั้งหลายเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องที่มีปัญหากับเพื่อนเพราะไม่ค่อยมีเวลาไปซ่อมน้องเนี่ย ผมก็ได้มันนี่แหละช่วยไกล่เกลี่ยให้"
ผมถอนหายใจ ที่ขอไปนี่ไม่เคลียร์เลยใช่ไหมเนี่ย
"ก็เลยเป็นหนี้บุญคุณกัน"
"พี่พูดแบบนี้เหมือนไม่ไว้ใจผมอ่ะ คิดว่าผมโกหกเหรอ"
"แล้วดื้อไปบอกอะไรมัน บอกว่านี่จบเตรียมงั้นเหรอ"
เหล็กดัด ท่าทางอึกอัก
"ก็ตัดรำคาญมันที่ถามเซ้าซี้ ว่าสนิทกันตอนไหน เลยบอกว่าพี่เป็นรุ่นพี่ที่เตรียม”
"เห็นสายตามันป่ะ แม่ง คงคิดว่า คนจบเตรียมที่ไหนจะมาเรียนเมเจอร์ง่อยๆ อย่างปรัชญา มันคงคิดว่าฉันเป็นสิบแปดมงกุฎ"
"ถ้าพี่มิวไม่สบายใจ งั้นผมจะบอกมันก็ได้ว่า จริงๆ เราเป็นอะไรกัน"
โวะ ถ้าทำแบบนั้น ผมก็กลายเป็นคนเห็นแก่ตัวกันพอดี เจ้าเหล็กดัดไม่อึดอัดแย่เหรอที่ใครๆ ก็จะต้องเข้าใจว่ามันเป็นเกย์ มันไม่สนุกแน่ๆ ผมรู้เห็นมากับตัวเองตลอดชีวิต
"ฉันไม่ได้ต้องการแบบนั้นซักหน่อย ฉันไม่ชอบไอ้เด็กแมกซ์ต่างหาก"
เจ้าเหล็กดัดดึงมือผมไปกอด
"ผมไม่มีวันชอบมัน ไม่มีวันชอบคนอื่น นอกจากพี่มิว โอเคไหม "
ผมไม่ตอบ แก ฉันไม่โอเคอ่ะ ผมไม่ได้ไม่ไว้ใจเจ้าเหล็กดัด แต่ไม่ไว้ใจไอ้เด็กเวรนั่นต่างหาก
"ไม่รู้ว่ะ"
ผมผลักมันออกไป ลงจากรถ แล้วเดินกลับไปเอารถหรีดอย่าง งงๆ
โว้ย เกลียดตัวเองจัง ไม่เคยชอบซีนดราม่าน้ำเน่าแบบนี้เลยจริงๆ เอาเถอะ มันจะทำอะไรก็ช่างหัวมัน ถ้าเจ้าเหล็กดัดยังมีความสุขกับการถูกแทะโลมจากไอ้เพื่อนเวรนี่ ก็เรื่องของมัน จะไม่สนใจ ไม่อะไรทั้งสิ้น ศัพท์กะเทยเรียก เท
ผมขี่รถกลับคณะอย่างหงุดหงิด จอดรถหรีดที่ตึกเอชบี 6 ว่าจะไปที่ซุ้มภาคซักหน่อย เผื่อชวนใครซักคนที่สนใจไปงานสัมมนาด้วยกัน ขณะจอดเหลือบไปเห็นเบ๊นซ์สีดำคันเดิมแสนคุ้นตาตรงที่จอดรถยนต์อีกฟากถนน ยัยเห็ดหูหนูกำลังก้มๆ เงยๆ ตรงล้อหน้าท่าทางแปลกๆ อย่าบอกนะ ว่ามันจะฉี่ใส่ล้อเพื่อประกาศอาณาเขต
“รถเป็นอะไร”
หล่อนเงยหน้าขึ้น ท่าทางตกใจ อะไร? หล่อนจะกลัวชั้นทำไม
“เอ่อ ยางแบน”
เออ แบนจริงๆ ด้วย ไงล่ะ ศัตรูเยอะละสิ นี่แหละน๊า อยู่เฉยๆ ก็น่าลากไปตบล้างน้ำพออยู่แล้ว ยังจะสลิดแฮ่นอวดรวยทับถมชาวบ้านเขาอีก นี่คงมีใครแอบมาเจาะยางนางเข้าให้
“แล้วทำไงเนี่ย”
หล่อนมองตอบ สีหน้าแบบว่า มึงช่วยถามอะไรที่ make sense หน่อยได้ไหม
“แล้วมียางอะไหล่ มีแม่แรงป่ะ”
“มี อยู่ท้ายรถ”
“ถามไปงั้นแหละ เปลี่ยนไม่เป็นหรอกนะ ไม่เคยมีรถ”
นางเหลือกตามอง โอเค กวนตีนไปหน่อย
“เอางี้ เดี๋ยวไลน์ถามเพื่อนก่อนนะ ว่ามีใครทำเป็นมั่ง”
ผมเอาสมาร์ตโฟนขึ้นมาจิ้มๆ ถูๆ แต่ไม่มีใครในกรุ๊ปไลน์ตอบ ลองใหม่
“ใช้ของฉันก็ได้นะ”
นังเห็ดบอกเสียงอ่อยๆ
“ไม่เป็นไร เบอร์โซเชียลฟรียี่สิบสี่ชั่วโมง”
เจ้าเหล็กตอบกลับ จะทันที
“เปลี่ยนยางรถยนต์เป็นไหม”
“เป็นครับ”
เหล็กดัดมาในสภาพตาแดงๆ มาถึงก็เหยียบๆๆๆ (แม่แรง – ถ้าเป็นไปได้อยากเปลี่ยนให้เป็นยัยเห็ดแทน 555) เปลี่ยนยางว่องไวปานเด็กอู่เก่า ผมกับยัยเห็ดมองด้วยความทึ่ง มีเคืองเล็กน้อย ยัยเห็ดแอบมองกล้ามแขนและขาแฟนผมด้วยละ – นังนี่ ไม่เข็ดใช่ไหม
“ขอบคุณนะคะ น้อง...”
“ดื้อครับ”
“ค่ะ น้องดื้อ พี่ชื่อ พี่เมี่ยงนะคะ เอ้อ ไม่ใช่เมี่ยง อติมา นะคะ (ใครเหรอ เก่ามาก) อย่าสับสน ถึงแม้จะสวยเหมือนๆ กัน เอ้อ เธอ ด้วยนะมิว ขอบคุณนะ”
วุ้ยนึกว่าชีจะอกตัญญูซะอีก
“อืม ขับดีๆ ล่ะ อย่าให้เขาเอาหินปา”
ผมบอก นางยิ้มแล้วพยักหน้า ดูเป็นคนดี ถอยรถออกจากที่จอด แล้วลดกระจกลงตรงที่ผมยืนอยู่กับเจ้าเหล็กดัด
“นี่ ที่เธอว่าชั้นบีบพอนด์ลงกระปุกซิสเลย่านั่น ไม่ใช่ความจริงทั้งหมดนะ ชั้นไม่ได้เอามาใช้กับใบหน้า แต่เอามาทาขาหรอก ใบหน้าและลำคอ ชั้นใช้ ออลเดย์ ออลเยียร์ ของจริง”
“อืม”
ผมรับตัดรำคาญ
“ไปนะคะ น้องดื้อ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ถ้ามีอะไรให้ช่วย เบอร์พี่ 081 8818385 นะคะ บาย ซียา”
แล้วหล่อนก็เร่งเครื่องยนต์ ออกไป ผมกับเจ้าเหล็กดัดมองหน้ากัน แล้วหัวเราะ
“อย่าลืมโทรไปล่ะ”
ผมบอก เจ้าดื้อเปลี่ยนโหมดกระทันหัน ทำสีหน้าจริงจังแล้วดึงแขนผม
“คุยกันก่อน”
“คุยอะไรล่ะ ไว้ก่อนได้ไหม จะถึงคาบเรียนแล้ว”
“เหอะ กลับไปคุยกันก่อนที่ห้อง ให้ใครก็ได้เช็คชื่อให้ไป”
“ไม่เอา จะบ้ารึไง”
“พี่มิว” เหล็กดัดทำเสียงเข้ม “จะไปดีๆ หรือจะให้อุ้ม”
“นี่ ขอร้องเลย อย่ามาทำอะไรแบบนี้ แถวนี้”
“งั้นเดี๋ยวผมไปเรียนด้วย”
“อยากทำอะไรก็ตามใจเถอะ”
ผมทำท่าจะเดินหนี เหล็กดัดกระชากแขนผมกลับ – เจ็บอ่ะ T-T
“เหลืออีกตั้งสี่สิบนาที ไปคุยกันที่รถก่อน”
เพื่อหลีกเลี่ยงซีนดรามาอีก ผมยอมโดยดี แต่เอาเข้าจริงก็ไม่ใช่จะได้คุยอะไร เจ้าดื้อดึงผมไปกอดไว้ซะแน่น ผมก็ชอบเหมือนนะ ผมชอบกลิ่นตัวมันอ่ะ สารภาพว่า turn on ตั้งแต่ตอนมันเปลี่ยนยางรถแล้ว นอนกอดกันอยู่อย่างนั้นเกือบยี่สิบนาทีได้
“จะไปละนะ เดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทัน” ผมบอก เจ้าดื้อจุ๊บแก้มผมทีนึง “ดื้อไม่ต้องไปนะ เดี๋ยวโดนแซว”
เหล็กดัดพยักหน้าอย่างว่าง่าย
“’งั้น ผมรอตรงนี้นะ วันนี้ไม่ไปเตะบอลแล้ว อยากอยู่กับแฟน”
ผมยิ้มเขินๆ ให้ แล้วเปิดประตูรถออกไป เจ้าดื้อยิ้มหล่อมาก เหมือนปุณณ์เลย ผมก็เด็กนาสินะ คิคิ
……..
โชคดีเหลือเกินที่เจ้าเหล็กดัดไม่ตามมาด้วย พี่ต้อมจากที่เคยนั่งประจำแถวหน้ากับเพื่อน ย้ายลงมานั่งด้านหลังข้างหน้าผมแถวนึง ไอ้แมกซ์ทำตาขวางๆ ใส่ ไม่แน่ใจว่าหึงผมหรือหึงพี่ต้อม แต่สักพักก็เห็นมันเนียนใส่พี่เค้า ทำเป็นโง่ไม่เข้าใจเลคเชอร์ อีนี่ เรื่องแผนชั่วๆ นี่ขอให้บอก ไม่สบายใจเลยอ่ะ
“มิว อย่าลืมนะ พรุ่งนี้ แปดโมง” พี่ต้อมเตือน “เลี้ยงข้าวพี่ด้วยล่ะ”
“ได้เลยครับพี่”
“อะไรเหรอครับ นัดกันไปไหน”
ไอ้แมกซ์เสือก โวะ ไม่รู้ซักเรื่องจะตาย?
“อ้าว มิวไม่ได้ชวนแม็กซ์เหรอ” พี่ต้อมถาม “พรุ่งนี้มีงานสัมนานักเขียนที่เอชบี7 น่ะ สนใจไปด้วยกันไหม เอาป่ะ ไปหลายๆคนสนุกนะ”
“โห จริงดิ ว่าว มึงนี่ไม่บอกกูเลยนะ ผมจะพลาดได้ไงงานดีๆ แบบนี้ แล้วนี่มีใครมามั่งอ่ะครับ”
พี่ต้อมร่ายรายชื่อนักเขียนดังๆ ให้มันฟัง พี่เขาจะรู้ไหมเนี่ยว่ามันไม่ได้สนใจจริงๆหรอก บางทีนี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่มันได้ยินชื่ออย่าง ชมัยภร แสงกระจ่าง กนกวลี พจนปกรณ์ ผมมองหน้าไอ้แมกซ์ แอบเห็นมันยิ้มเยาะที่มุมปากด้วย สะตอจริงๆ
“หูย นักเขียนที่ชอบทั้งนั้นเลยอ่ะ”
เฮอะ อีเกย์ก้ามปูจอมเสแสร้ง
เหล็กดัดพาผมมาดูหนังที่กาดสวนแก้ว นัยว่าเป็นการชดเชยเมื่อกลางวันที่ เหอะ ไม่อยากพูดถึง ผมว่าใจจริงมันคงอยากไปดูโรงเมญ่าหรือเซ็นทรัลเฟสฯ แหละ แต่พูดก็พูดเหอะนะ ผมไม่ชอบโรงแบบนั้นอ่ะ คนเยอะ ค่าตั๋วก็แพง จะไปก็ต้องรีบ จะกลับก็ต้องรีบ โฆษณาก็เยอะมาก ไม่นับหนังตัวอย่าง อันนี้ชอบดู แต่ที่ยอมรับคือระบบเสียงและความคมชัด
ดูหนังเสร็จ ก็เกือบสองทุ่ม ผมชวนเหล็กดัดไปเดินกาดหลวงฆ่าเวลา เพราะยังไม่อยากกลับ เหล็กดัดทำท่าเซ็งเล็กน้อย (กล้าหือเหรอ) ก็นะ มันส่งสัญญาณเป็นดุ้นใต้กางเกงตั้งแต่อยู่ในโรงแล้วว่าอยากจะกลับไป xxx แต่ผมว่าจะรอให้ดึกหน่อย เพราะไม่ชอบเปิดไฟ ^ ^
เดินดูของสักพัก (ไม่ได้อะไรเลย) ก็พามันไปนั่งก๋วยเตี๋ยวหมูหมักเลื่องชื่อของกาดหลวง ในตรอกข้างๆ ร้านขายส่งเครื่องสำอาง
"พี่มิว เรียนยุพราชใช่ป่ะ"
เหล็กดัดถาม จะว่าไปแล้ว ผมกับมันแทบจะไม่ค่อยได้คุยกันเรื่องส่วนตัวกันเลยอ่ะ ก็ไม่แปลก ที่เหมือนยังไม่ค่อยรู้จักกันดีเท่าไหร่
"อืม เพิ่งเข้าตอน ม.4 นะ"
"แล้วก่อนหน้านั้นล่ะ"
"ก็เรียนแถวบ้านอ่ะ...นายอ่ะ จบเตรียมจริงๆ ป่ะ"
"ครับ"
“ก่อนหน้านั้นอ่ะ”
“อัสสัมฯ ศรีราชา”
"เก่งจัง แล้วทำไมไม่เรียนวิดวะจุฬาฯ"
“ตอบเป็นครั้งที่ล้าน”
“เบื่อจะตอบแล้วเหรอ ไม่ถามก็ได้”
"เปล่า ผมตั้งใจเลือกนะ อยากมาอยู่ที่นี่"
"ทำไมอ่ะ"
"ไม่รู้ดิ เคยมาเที่ยวแล้วชอบอ่ะ บรรยากาศดี"
"ตอบแบบสเตริโอไทป์มาก แต่ชั้นชอบกรุงเทพนะ ไปทีไรก็สนุก ที่เที่ยวก็เยอะ"
เหล็กดัดอมยิ้ม
"งั้น เดี๋ยวขึ้นดอยเสร็จ ไปเที่ยวกรุงเทพฯ กันไหม จะพาไปเปิดตัว"
"เหอะ แล้วที่บ้านมีใครมั่งอ่ะ"
"ก็มี ป๊า มีม๊า มีอาม่า แค่นี้แหละ แต่ไม่ค่อยอยู่กันหรอก ไปๆ มาๆ ครอบครัวใหญ่เราอยู่ชลบุรี ป๊าทำบูติกโฮเทลอยู่ที่นั่นด้วย นานๆ ที จะกลับ เมื่อก่อนตอนผมเรียนเตรียม ผมอยู่กับอาม่านะ พอมาเชียงใหม่ อาม่าเลยต้องไปอยู่ศรีราชา"
"แล้วบ้านกรุงเทพฯ นี่อยู่แถวไหน"
"พระนคร ใกล้ๆ ถนนพระอาทิตย์ สวนสันติชัยปราการ เลยไปหน่อย ใกล้ข้าวสารด้วยนะ รู้จักป่ะ เมื่อก่อนที่บ้านทำเบอเกอรี่"
"โห ที่แพงเลยนะแถวนั้นอ่ะ มิน่า นายถึงร๊วยรวย”
หัวเราะอีก ก็รวยจริงอ่ะ อิจฉา
"แต่มันเหงานะ เลยต้องมาหาความอบอุ่นที่เชียงใหม่นี่ไง"
"ลงทุนเนอะ"
"ไม่ถามเหรอ ว่าผมเจอหรือยัง"
"ไม่อ่ะ ไม่อยากรู้"
เจ้าดื้อยิ้ม (อีกแล้วนะ)
"น้ำซุปก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ ว๊านหวาน เนอะ"
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ว้าวๆๆ
หวานกันจัง
ต่อไปแม๊กซ์ 2 แม๊กซ์ นี่หละ ตัวปัญหา
หุหุ
-
:oni2:>>>หวานจริงๆ ด้วย....555+
-
จับมอมเหล้า แล้วให้ 2 แมกซ์ได้กันไปเล้ย :m31:
-
สองแม๊กซื นี่แรงจริงๆๆเนอะ
ว่าแต่ใครจะมาสู้ พี่ว่าว ของเราละ อิอิ
-
น้ำก๋วยเตี๋ยวหรือจะสู้ความหวานของสองพี่น้อง อิอิ
-
ว้ายยยยยยยยยยยย
ชอบกลิ่นผู้ชายเหมือกันเลย ไม่รู้ทำไง กลิ่นของสะมีเวลามันออกกำลังกายเสร็จช่างเซ็กซี่อะไรเยี่ยงนี้
แต่ถ้าหากว่าวันนั้นหรือคืนนั้นกินเหล้ามาก่อน โอ้พระเจ้า.... มันไม่ใช่กลิ่นอันน่าดมแล้ว เหม็นแปลกๆ ปล. ถึงจะชอบ ก็มีอยู่สองสามคนนะที่ได้กลิ่นแล้วเซ็กซี่
ตอนที่บอกได้กลิ่นดื้ออ่ะ กรี๊ดดดดดดด กลิ่นบางคนก็ลอยเข้ามาในมโนสำนึกเลย
-
:m1: :m1: :m1:
-
ชอบขนาดเลยปี้น้องกู่นี้
ขใจ๋มาเวยๆๆเด้ออ้าย
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: อะไรก๊านนนนนนนนนนนนนนน
-
หวานจริง ๆ ด้วย :o8: :o8:
-
:เฮ้อ:จะหวานได้สักกี่น้ำน้อ มาลุ้นกันต่อดีกว่า
เป็นกำลังใจให้นะครับ :bye2:
-
:m32: :m32: :m32: :m32: :m32:
-
อิจฉา ชิ (ขอตัวไปล้างตาก่อน)
-
เขียนดีนะเนี่ย แต่อยากให้แต่ละตอนยาวๆ กว่านี้อ่ะ ติดตามอยู่เรื่อยๆ เป็นกำลังใจให้นะ :a11:
-
แววเศร้ามาแต่ไกล
เอิ๊กๆ
-
กะน่าฮั๊ก อยู่น๊า
เอาอีก มาลงให้โวยๆ เรย
-
น้ำซุปก๋วยเตี๋ยวหวาน แต่น้ำ...ของน้องดื้อหวานกว่า :m25:
-
ชอบอ่านตอนซึ้ง
-
อิอิ มีงอนๆ กันด้วย
ปล.เตรียมอุดมไม่มี ม.ต้น นะคับ
-
อย่างนี้ต้องรออ่านคับ
ขอให้สอบได้คะแนนเยอะๆๆนะคับ
-
:laugh:
หวานจริงๆ ด้วย
ปล. แต่รู้สึกมันทะแม่งๆ ยังไงไม่รู้
:o
-
หวานแต่แอบเศร้า ต้องรอลุ้นตอนต่อไป :a3:
โชคดีในการสอบนะจ้ะ :L2:
-
น่าจะเอา สองร้ายมาผูกคอติดกันแล้วจับถ่วงน้ำ
อ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ได้ร้ายน๊า คนเขียน แต่อาฆาตินิดหน่อยเองงงงงงง :angry2:
-
น่าฮักขนาดเลยยยย
แอบหวาน อิจฉา
ขะไจ๋มาต่อเน้อค้าบ
-
ชิส์ส กลัวใจไอ้เด็กดื้ออ่ะ :sad2:
-
ขอให้อีสองแมกซืมันได้กัน
ท่าทางจะตอแหลได้โล่
-
อ่ะ...ยังหวานได้อีก...อิอิ
เสียดายที่ว่า...มีอุปสรรคเล็กน้อย...สู้ต่อปายนะค้าบบ...มิว(ว่าว)...สู้ๆ
-
กลัวเศร้า :sad2: :sad2:
-
8.
แปดโมงเช้า หน้าห้องประชุมหม่อมหลวงตุ้ยคึกคักไปด้วยผู้คน ทั้ง อาจารย์ นักศึกษา เจ้าหน้าที่และประชาชนทั่วไป หลายคนในนั้นเป็นนักเขียนอาชีพในกลุ่มนักเขียนภาคเหนือ หลายคนมีรางวี่รางวัลการันตี และอีกมากมายเช่นกันที่ไม่ได้เป็นอะไรเลยแม้แต่นักอยากเขียน เช่นผมและเจ้าดื้อเป็นต้น (รบเร้าจะมา เจ้าดื้อก็นักอ่านตัวยงเหมือนกันนะ อย่าลืม)
วันนี้เราแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาถูกระเบียบเต็มที่ คือเสื้อเชิ้ตผูกไทด์ม่วง ส่วนของเจ้าดื้อไทด์ดำวิดวะ (ลืมไป ว่าเจ้าดื้อมันก็แต่งอย่างนี้ของมันทุกวันนั่นแหละ) ดูสมกันยังกะคู่รักในการ์ตูนบอยส์เลิฟ อันนี้คิดเอง ^ ^
พี่ต้อมของผม เอ้อ สมบัติของคณะ มาพร้อมกับ (แหวะ) ไอ้แมกซ์ ที่วันนี้ก็หล่อ ดูดีเป็นพิเศษล่ะนะ น่าหมั่นไส้ (แอบสังเกตเห็นมันปัดคิ้วด้วยมาสคาร่าใส โว้ย กระแดะ)
ขอฟ้องหน่อยเหอะ อินี่แผนสูงมาก โทรบอกพี่ต้อมว่ามอเตอร์ไซค์ยางแบน (ลงทุนถึงขั้นเจาะยางตัวเองเลยมั้งเนี่ย) เป็นภาระให้พี่ต้อม สุภาพบุรุษจุฑาเทพต้องถ่อไปรับ ที่รู้ก็เพราะพี่ต้อมโทรหาหรอก นึกว่าอยู่หอเดียวกันกับมัน พี่ต้อมหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยเมื่อเจอเจ้าดื้อ เหมือนๆ กับที่เจ้าดื้อก็ดร็อปความร่าเริงลงนั่นแหละ จะว่าไปเราทุกคนเหมือนจะเก็บความไม่พอใจไว้ลึกๆ ดื้อ ไอ้แมกซ์ พี่ต้อมสุดหล่อ ผมกับไอ้แมกซ์ ไอ้แมกซ์กับเจ้าดื้อ ดี๊ดี สักพักพี่เมย์ รุ่นพี่อีกคนที่เป็นนักเขียนนิยายวัยรุ่นกุ๊กกิ๊กก็เดินเข้ามาทัก (ผมชวนพี่เขามาเองแหละ เพราะเห็นว่าพี่เค้าสนใจ) ตามมาด้วยน้องต่าย ที่มาถึงนานแล้วแต่เขินเจ้าดื้อไม่กล้าเข้ามาทัก และเอ่อ ยัยเห็ดหูหนูเน่าที่ปั้นจิ้มปั้นเจ๋อมาเอง ซึ่งไม่รู้ว่าใครชวนมันวะ นางกระวีกระวาด ทำตาลุก ดีกับผมและอีแมกซ์เป็นพิเศษเมื่อเห็นหน้าเจ้าดื้อและพี่ต้อม
ลงทะเบียนกันหมดทุกคนแล้ว พี่เจ้าหน้าที่แจกกล่องของว่าง ที่ประกอบด้วย โรลส้ม 1 ชิ้น ขนมไทยในถ้วยจิ๋ว 4 ชิ้น น้ำผลไม้และน้ำเปล่า พร้อมส้อมและกระดาษเช็ดปาก เราทั้งหมด นั่งเก้าอี้แถวกลางๆ ฝั่งซ้าย เรียงลำดับดังนี้ นังเห็ด (ระริกสุดๆ) ดื้อ (อึดอัดสุดๆ) น้องต่าย(ชีนั่งแบบว่า-แข็งทื่อ) ผม (ที่อยากนั่งติดกับเจ้าดื้อ) พี่เมย์ (ชิวๆ) พี่ต้อม (ที่คอยเหลือบมองไอ้ดื้อและผมบ่อยๆ พร้อมๆ กับขำมุขควายไอ้แมกซ์แบบจำใจ) และ ไอ้แมกซ์ (ที่กระแซะพี่ต้อมจนน่าถีบ แต่ยังมีแอบเหล่ผมกับเจ้าดื้อ)
“พี่ต้อมใช้น้ำหอมอะไรครับเนี่ย หอมจัง”
“พี่ไม่ใช้น้ำหอมนะ กลิ่นแป้งเด็กละมั้ง”
“เหรอครับ อยากหอมมั่งจัง”
โว้ย ดอก
งานเริ่มด้วยการกล่าวเปิด ของนายกสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย ขึ้นมากล่าวแนะนำแขกรับเชิญ นักเขียน นักวิชาการด้านวรรณกรรม นักวิจารณ์ และนักหนังสือพิมพ์ ที่มาเป็นแขกรับเชิญ หนึ่งในนั้น คือผู้หญิงที่ผมรอคอยจะพบมากที่สุด เจ้าของนามปากกา ทอง บุหงา ชีมาในชุดลิทเทิลแบล็กเดรสสุดเปรี้ยวและผ้าคุมไหล่สีเดียวกัน (อย่างกับเซรีนา แวน เดอ วู้ดเซ่น เวอร์ชั่นร่างตันเล็กน้อย) นางมาถึงเลทกว่าใครนัยว่าเพื่อให้เป็นจุดสนใจ ผมกับพี่เมย์ปรบมือเสียงดัง มีปิ้วปากด้วย
“ต๊าย คิดว่าเป็นคอนเสิร์ตซะอีก”
ยัยเห็ดเหน็บ เหอะ ตอนเจอผู้หล่อๆ มึงกรี้ดยิ่งกว่านี้อีก อีปลาหมอสี
พิธีกรกล่าวเข้ารายการ หัวข้อของการเสวนาเกี่ยวกับวรรณกรรมสีเขียว อะไรซักอย่าง แต่วิทยากรกลับหลงประเด็นไพล่ไปเรื่องสถานการณ์ในแวดวงน้ำหมึกปัจจุบัน โดยตั้งคำถามว่ามันเพิ่มขึ้นแต่ปริมาณแต่ไม่มีคุณค่าทางวรรณศิลป์จริงไหม อะไรประมาณนี้ ก็นะ งานนี้หนังสือแนวสอนรวย สอนเล่นหุ้น นิยายลูกกวาด เพ้อเจ้อ โดนถล่มยับ ตั้งแต่โดยท่านศาสตราจารย์ทางด้านวรรณกรรมและดนตรีคลาสสิกควบตำแหน่งนักวิจารณ์วรรณกรรม (ผมเคยอ่าน นิตยสารโลกหนังสือ แกวิจารณ์ คำพิพากษา ของชาติ กอบจิตติ ตั้งแต่ครั้งที่เพิ่งได้ซีไรต์ ผมยังไม่เกิดเลยเหอะ) บรรณาธิการหนังสือพิมพ์ในภาคเหนือ นักธุรกิจเจ้าของสำนักพิมพ์และนักเขียนลือชื่อผู้ที่งานเพิ่งถูกนำไปรีเมคเป็นละครก่อนข่าว ยัยพี่เมย์งี้ดิ้นเร่าๆ เพราะนิยายของนางเข้าข่ายวรรณกรรมขยะ อย่างที่เขาว่าไว้ (ชีเขียนนิยายวัยรุ่นแฟนตาซีดีสโทเปียให้สนพ. แจงแวง) ผมเองในฐานะคนอ่านก็เข้าใจเจ๊แกเลย
แต่ไม่จำเป็นที่คนบนนั้นจะต้องเออออด้วยทั้งหมด อย่างน้อยฮีโร่สาวของผม เจ๊ทอง บุหงา ก็ลุกขึ้นพูดแย้งแทนเด็กๆเยาวชนนักอ่านรุ่นใหม่อย่างไม่ยี่หระ สรุปย่อๆ นะ นางตั้งกระทู้ถามว่าการแบ่งประเภทวรรณกรรมเป็นชนิดดีหรือเลว ขยะหรือไม่ขยะนั้น จะใช้อะไรไปชี้วัด และใครเป็นผู้เลือก (selector) บริบทของหนังสือและงานวรรณกรรมในสมัยก่อนนั้นเป็นเรื่องของอำนาจและการเมือง คนที่มีการศึกษาหรือแวดวงชั้นสูงเท่านั้นที่มีสิทธิ์อ่านหรือเขียน รวมถึงเลือกสรรว่างานชนิดใดสมควรได้รับการเผยแพร่ และการที่ใครสักคนจะก้าวขึ้นมาได้ชื่อว่าเป็นนักเขียนนั้นยากเสียยิ่งกว่าอะไร ต่างจากในสมัยนี้ ที่ใครก็สามารถเป็นนักเขียนได้ การพูดว่า เด็กๆ สมัยนี้สนใจแต่วรรณกรรมขยะ ความรักบ้าบอเพ้อฝัน ไม่ก็ต้องรวยกว่า ฉลาดกว่า (สังเกตจากหนังสือขายดีอันดับหนึ่งในร้านต่างๆ) ดูออกจะเกินไปนิด นางเชื่อว่าเทคโนโลยีเปิดโอกาสให้คนเขียนในสิ่งที่อยากจะเขียน อ่านในสิ่งที่อยากจะอ่าน สร้างขุมชน รวมถึงสร้างนักเขียนขึ้นได้จริง แม้ส่วนตัวนางจะไม่เคยชายตาแลนิยายลูกกวาดหรือหนังสือสอนรวยที่กำลังเป็นกระแสกลบวรรณกรรมอันว่ากันว่าทรงคุณค่าในอดีตอยู่ แต่นางก็มีความเชื่อของนางว่า แม้จะเป็นวรรณกรรมขยะ มันก็เป็นยังเรื่องน่าตื่นเต้นและยินดีอยู่ดี ที่มีเยาวชนและคนหน้าใหม่ๆ ให้ความสนใจกับแวดวงวรรณกรรมมากถึงเพียงนี้ เพราะท่ามกลางกองขยะวรรณกรรมนั้น เราอาจจะค้นพบเพชรเม็ดงามที่ซ่อนอยู่เพื่อรอวันพิสูจน์ตัวเอง
แหม พูดดี
มาถึงตรงนี้ พวกเราวัยรุ่นก็ปรบมือ ปิ๊ดปิ้วกันเกรียวกราว – เลิศ
“ดิชั้นว่า เราลองมาฟังความเห็นของผู้ชมผู้ฟังบ้างดีกว่าไหมคะ อาจารย์”
ผู้ดำเนินรายการถามเปิด
พี่เมย์กับน้องต่ายกระทุ้งสีข้างผม คนอื่นๆ ก็เอออตาม บอกตรงๆ ไม่กล้าย่ะ ฉันไม่มีความเห็นอะไรทั้งนั้น
“เอาเลยค่ะพี่มิว ต่ายละโกรธจริงๆ ที่มาหาว่าเราไร้สาระ”
“นะว่าว แกช่วยพี่หน่อย พี่จะพูดเองก็ปากคอสั่น โกรธไปหมดแล้วเนี่ย”
เอาไงดีวะ ขณะที่ลังเลอยู่นั้นก็มีเด็กคณะอื่นชิงยกมือขึ้นพูดก่อน
“เชิญเลยค่ะ”
เด็กผู้ชายท่าทางคุ้นๆ ที่นั่งอยู่อีกฟากของห้อง เดินเข้าไปหาไมโครโฟน พร้อมกับโบกไม้โบกมือราวกับไอดอลมาทางพวกเรา ผมอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ ก่อนหันไปมองเจ้าดื้อที่ทำท่าปฏิเสธไม่รู้ไม่เห็น
“สวัสดีครับ ผมนายชวนนท์ เอนกกิตติขจรกุล นักศึกษาชั้นปีที่สองคณะวิศวกรรมศาสตร์ครับ”
“โอ มายกูดเนสส นั่นมันน้องแมกซ์นี่ แอร๊ยส์”
ยัยเห็ดหูหนูร้องกรี๊ด
“พี่เมี่ยงรู้จักเค้าเหรอคะ”
น้องต่ายชิงถามตัดหน้า เห็นนางแบ๊วๆ แต่แอ๊วผู้ชายอยู่นะ
“รู้จักดีเลยล่ะค่ะน้องต่าย น้องแมกซ์เป็นน้องพี่โรงเรียนปรินซ์ very, very wealthy and hot, just like me”
มิน่าล่ะ น่าถีบเหมือนกันเลย
“จากที่ท่านอาจารย์ได้กล่าวไว้เมื่อสักครู่ ผมเองก็เห็นด้วยในหลายประเด็นนะครับ หนังสือขายดีที่เห็นกันตามร้านหนังสือใหญ่ๆ ทุกวันนี้ ผมว่ามันสะท้อนถึงวิกฤตทางด้านสติปัญญาของเยาวชนไทยปัจจุบันได้อย่างชัดเจนมาก หนังสือสอนรวยก็ดี นิยายลูกกวาดก็ดี ถ้าอ่านเอาเพลินก็โอเคนะครับ แต่ถ้าเสพมากๆ เข้ามันก็อันตรายเหมือนกัน คือ อาจจะทำให้คนอ่านรับเอาค่านิยมผิดๆ มาได้ เช่นการหมกมุ่นอยู่แต่กับเงินทอง การเอาชนะคู่แข่งทางธุรกิจ หรือมัวเมาอยู่แต่กับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ผมคิดว่าควรมีการควบคุม ปลูกฝังและสร้างพื้นที่ให้วรรณกรรมที่เป็นประโยชน์และเหมาะกับสังคมไทย โดยความร่วมมือจาก... บลาๆๆๆๆ”
“แหวะ น้องเธอนี่ ไฮโซมากเลยเหรอยะ”
พี่เมย์ แขวะยัยเห็ดหูหนู
“เอ่อ แต่น้องก็พูดมีประเด็นนะค แค่... ฟังดูน่าหมั่นใส้ไปหน่อยเท่านั้นเอง แต่ น้องเค้าหล่อนะ”
“ว่าว เธอต้องออกไปนะ พูดแทนพี่ พี่รู้เธอพูดดี”
"โอ้ย ไม่ไหวหรอกพี่ ผมไม่มี… "
พี่เมย์ยกมือขึ้น แล้วผลักผมออกจากเก้าอี้ อุ๊ย แหก
ฉิบหายละ
“คะ มีอะไรจะแสดงความเห็นเป็นการเพิ่มเติมไหมคะ”
พิธีกรถาม
“มีค่ะมี เพื่อนดิชั้นจะแสดงความเห็นค่ะ Go speak what’s on your mine ค่ะคุณเพื่อน let’s do it”
ยัยเห็ดหูหนูร้องบอก ผมยืนเอ๋อ ถูกผลักให้ขยัยออกไปที่ทางเดิน รู้เลยว่าสารรูปคงเสร่อสุดๆ หันไปกลับไปหากำลังใจ พี่ต้อมยกกำปั้นแล้วบอก ‘สู้ๆ’ ส่วนเจ้าดื้อยิ้มหวานอย่างเดียวเลย
“เชิญเลยค่ะ ส่วนน้องชวนนท์อยู่ก่อนได้ค่ะ เผื่อมีอะไรจะเพิ่มเติม”
ไอ้เด็กแมกซ์ยิ้มหวาน
“เอ่อ สวัสดีครับ ผม นายชิตตพล เอ่อ ใจเมือง นักศึกษาปีที่สาม คณะมนุษยศาสตร์ครับ ... “
ผมหันไปมองที่พี่เมย์ กับไอ้แมกซ์ ที่ปรบมือให้กำลังใจ จากนั้นก็ตามด้วยคนอื่น ยังไงดีล่ะ โว้ย ฉันต้องพูดอะไร
“คือ ก่อนอื่นขอทักทายพี่เข่ง ทอง บุหงา เป็นการส่วนตัวหน่อยนะครับ ติดตามงานเขียนมานานแล้ว”
ผมยกมือไหว้ นางก็รับไหว้ทันทีเหมือนกัน
“และก็วิทยากรทุกท่านด้วยนะครับ”
ไหนๆ ก็ไหว้ไปคนนึงละ จริตนางงาม ไหว้ให้ครบเลยละกัน
“ผมเห็นด้วยกับที่พี่เข่ง เอ้อ คุณทอง บุหงา พูดนะครับ ผมว่าการให้คุณค่ากับอะไรซักอย่างมันเป็นเรื่องที่เป็นปรัชญามากๆ และอาจจะปัจเจกจนไม่สามารถวัดตวงกันได้ อย่างที่เรารู้ๆ กัน ไอ้เรื่องรสนิยมนี่ มันตัดสินผิดถูกได้ยากนะครับ และผมเชื่อว่าการชี้ผิดถูกอะไรซักอย่างจากคนที่มีอำนาจเป็นเรื่องอันตรายยิ่งกว่า ที่ผ่านมาเราถูกทำให้คล้อยตามด้วยวาทกรรมอยู่มากมายหลายชุด เรื่องการให้คุณค่าก็เป็นหนึ่งในนั้น การจะไปจำเพาะเจาะจงว่า นี่ดี นี่เลว นี่ขยะ ควรขึ้นอยู่กับตัวบุคคลมากกว่าใคร หรือเปล่าครับ ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ผมคิดตื้นๆ แค่ว่าเราควรจะได้เลือกตัดสินเองในฐานะผู้เสพย์ เรามีสิทธิ์ที่จะเลือก อย่างสมมุตินะครับถ้าผมไม่เคยอ่านงานของอาจารย์มาก่อน และไม่มีความสนใจที่จะอ่าน หรืออ่านแล้วไม่ชอบไม่ต้องรสนิยม ในขณะที่ใครๆ บอกว่ามันเป็นวรรณกรรมชั้นดี คือสำหรับผมมันอาจจะไม่ใช่ก็ได้ ในทางตรงกันข้าม ถ้าผมชอบอ่าน เอ่อ ดู… หนังสือโป๊ เป็นต้น หรืออะไรที่แย่กว่านั้น และผมรู้สึกว่ามันตรงกับรสนิยมของผม ผมก็จะยกให้ว่านี่คือสิ่งผมเลือกที่จะให้คุณค่า”
ผมได้ยินเสียงกะเทยกรี๊ดเสียงดังมาก
“ขอบคุณครับ ต่อนะครับ... ผมไม่อยากให้ใครเลือก หรือ select ว่าผมควรจะบริโภคหรือไม่บริโภคอะไร และผมก็คิดว่าคนส่วนใหญ่ก็คงจะคิดเช่นนั้น อย่างที่น้องคนเมื่อกี้ เอ่อ ขอโทษนะครับ จำชื่อจริงไม่ได้ (หึหึ)ให้ข้อเสนอมามันก็ดีนะครับ ที่จะมีการส่งเสริมด้านรสนิยมอะไรแบบนั้น ผมแค่หวังว่ามันจะไม่ใช่การครอบงำกันทางความคิด ส่วนปัญหาเรื่องวรรณกรรมขยะ ยังไงดีล่ะ ผมไม่อยากเรียกแบบนี้เลย เอาเป็นว่า ผมเรียกวรรณกรรมตามกระแสละกันนะครับ
ผมไม่อยากให้ผู้ใหญ่มองเป็นปัญหาน่ะครับ คืออย่าไปซีเรียสอะไรกับมันเลยครับ อย่างน้อยๆ ผมเองก็ยังเชื่อว่า พัฒนาการของคนอ่านนั้นมันเป็นไปตามขั้นตามวัย คงไม่มีใครที่จะอ่านแค่หนังสือแนวนี้หรือเจนเรนี้ๆ เท่านั้นไปจนตลอดชีวิต เพราะจากที่เคยอ่านมาบ้าง พล็อตและกลวิธีมันก็ซ้ำๆ นั่นแหละครับ ส่วนเรื่องสาระก็อย่างที่ถกเถียงกันนั่นแหละ แป๊บเดียว พอคุณโต คุณก็จะหาอ่านอะไรที่มันตอบโจทย์คุณมากขึ้นเอง ไอ้ที่ว่ามันขายดิบขายดีนั่น ถ้าวิเคราะห์ตามหลักเศรษฐศาสตร์ง่อยๆ ของผม คือตลาดวัยรุ่นค่อนข้างเป็นตลาดใหญ่และมีกำลังซื้อไม่จำกัด การเอาแค่ยอดขายมาวัดรสนิยมคนทั้งประเทศจึงเป็นเรื่องที่ไม่น่าใช้ได้ เด็กก็แค่อ่านอะไรที่อยากอ่าน ที่มันใกล้เคียงชีวิตเขาในขณะนั้น สิ่งที่เราผู้ใหญ่ต้องกลับมาขบคิดก็คือ เราที่บ่นๆ กันอยู่นี้ เราได้สนับสนุนวรรณกรรมที่เราให้คุณค่ามากขนาดไหน ถ้าได้แต่ยกย่องแต่ไม่เคยควักสตางค์อุดหนุนต่อลมหายใจให้นักประพันธ์ ก็ไม่มีทางที่งานที่เราคิดว่าดีงาม จะได้มีโอกาสเชิดหน้าชูตาบนชั้นวางเบสท์เซลเลอร์แน่ๆ รวมถึงไม่มีทางรู้เลยว่า อะไรคือข้อจำกัดที่ทำให้มันไม่สามารถเข้าถึงคนส่วนใหญ่
แต่เอาเถอะครับ อย่างน้อยก็มีนักเขียนรุ่นใหม่ๆ ที่น่าจะพอฝากความหวังได้ ที่นั่งตรงนี้ก็หลายท่าน ผมยังมองไม่เห็นว่ามันเป็นเรื่องวิกฤตอะไร และถ้ากระแสที่ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เรียกว่าวิกฤต มันก็คงวิกฤตมาตลอกประวัติศาสตร์ของการเขียนและการอ่านนั่นแหละครับ เอ่อ แค่นี้ละกันครับ ผมว่าผมเริ่มจะพูดวนไปวนมาแล้ว ขอบคุณมากครับ”
เสียงปรบมือดังก้อง ว้าย ไม่จริงใช่ไหม
…….
“เริ่ดมากย่ะ เกิดเลยนะเนี่ย ฉันบอกแล้วแกต้องพูดได้ แล้วก็พูดดีfh;p”
พี่เมย์ ดี๊ด๊าสุดขีด ก็รู้สึกอยู่นะ เพราะมีหลายคนวิ่งข้ามห้องมาขอจับมือ ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง ชมรมคนรักนิยายลูกกวาด ฯลฯ พี่เข่ง ยกนิ้วโป้งให้ในความใจกล้าหน้าด้าน ไม่นับคุณชม้อยพร นายกสมาคม และ คุณกนกลดา นักเขียนนวนิยายชื่อดัง ที่เข้ามาพูดคุยทักทายเป็นการส่วนตัวระหว่างเบรคเพื่อแยกกลุ่มเสวนาในตอนบ่าย ผมรู้สึกละอาย เพราะตัวเองแม่งไม่เคยเขียนอะไรเลย เอาแต่วิจารณ์คนอื่น รู้สึกว่าตัวเองจอมปลอมนิดๆ
“พี่มิวของผมเก่งจัง”
เหล็กดัดแอบมากระซิบในห้องน้ำ
“ไม่ชมเพื่อนตัวเองด้วยล่ะ”
เจ้าดื้อทำหน้ามุ่ย
“รู้นะว่าคิดอะไร หยุดเลย ผมไม่รู้ว่ามันมาด้วย”
“ว่าแล้ว ว่าต้องอยู่ในนี้”
ยังไม่ทันจะได้แกล้งงอน ให้แฟนง้อ ศรัตรูหัวใจก็โผล่มาจากไหนไม่รู้
“พี่มิว ขโมยซีนเต็มๆ เลยนะครับ ใจร้ายมาก ผมไปไม่เป็นเลย”
ทำมาชม เหอะ
“แล้วมึง ไอ้ดื้อ มางานนี้ก็ไม่บอก กูงอนแล้วนะเนี่ย นี่แนะๆ”
พูดไม่พูดเปล่า เอามือมาดึงแก้มเหล็กดัดของผมด้วย เหล็กดัดรีบปัดป้องเพราะเกรงใจผม
“เฮ้ย ไม่เล่น”
“แน่ะ ทำหวงตัวนะมึง”
ผมเดินหนีออกมาจากห้องน้ำอย่างใจเย็น เหล็กดัดเดินตามมาติดๆ แต่โดนยัยเห็ดหูหนูดึงแขนไว้คุยด้วย ทำให้ผมมีโอกาสได้เข้าไปคุยกับไอ้แมกซ์ที่ยืนรอพี่ต้อม พี่เมย์กับน้องต่ายลงชื่ออะไรซักอย่างที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ เจ้าดื้อชะเง้อมอง ส่งสายตาดุขู่ผมฟ่อๆ
“แมกซ์ มึงยังไม่ได้บอกใครใช่ไหม ว่ากูคบกับดื้อ”
ไอ้แมกซ์ทำหน้าไม่พอใจ รู้สึกผิดเล็กน้อย
“เห็นกูเป็นคนยังไงวะ แต่ถึงไม่บอกคนเค้าก็รู้ กุ๊กกิ๊กระริกระรี้กันขนาดนี้ แล้วทำไม อย่าบอกนะว่าคิดจะจับปลาสองมือ จะเกี่ยวเอาพี่ต้อมไว้อีกคน”
“กูรู้ว่ามึงหมั่นใส้กู แต่กูมีเหตุผลที่ถาม แล้วเรื่องพี่ต้อมก็เหมือนกัน มึงจะดึงพี่เขามาเล่นด้วยทำไม มันไม่ได้ทำให้อะไรเปลี่ยนหรอก”
“สัด มึงมาขอร้องกูเพื่อไอ้เด็กวิดวะที่รู้จักกันแค่ไม่กี่วัน มึงคิดถึงใจกูบ้างไหม”
“มึงเป็นเพื่อนผู้ชายที่กูสนิทที่สุดแล้วนะ”
ไอ้แมกซ์จ้องหน้า
“แต่มึงก็ไม่ได้ชอบกู ไม่ กูก็ไม่รับปาก เอาจริงๆ นะ ตอนนี้กูอยากได้พี่ต้อมว่ะ มึงห้ามกูไม่ได้หรอก ดีขนาดไหน ที่กูไม่อยากได้ไอ้เด็กวิศวะของมึง”
ผมยกมือให้มันเป็นสัญญาณว่า พอ จบ เลิกคุย
“เหอะ กูว่า กูคงไม่ต้องลงมือเองหรอกให้มึงสองคนเลิกกัน กรรมมันติดจรวด”
ไอ้แมกซ์พยักพะเยิดไปทางไอ้เด็กแมกซ์ที่กำลังพยายามเล่นปล้ำเจ้าดื้อของผมอยู่
…..
การที่ต้องมากินข้าวกลางวันร่วมกับไอ้เด็กแมกซ์ติดกันสองวันนี่ ชักจะไม่ไหวละนะ
แล้วนี่มันยังทำตัวน่ารัก ร่าเริง เป็นมิตร แย่งซีนได้อีก ทั้งยัยเห็ดและน้องต่าย สองสาวนี่ชวนมันคุยไม่หยุด อ้อ ต้องรวมไอ้แมกซ์ที่(คง)แกล้ง(ผม)ตามน้ำกับเค้าไปด้วย สลับกับการฉอเลาะพี่ต้อม ส่วนผมกับพี่เมย์และเจ้าดื้อนิ่งเงียบ แอบเห็นพี่เมย์คว่ำปากใส่หลายทีเหมือนกัน ขำก็ขำ อึดอัดก็อึดอัด
"เดี๋ยวผมเลี้ยงน้ำนะครับ ใครจะเอาอะไรมั่ง"
ไอ้น้องแมกซ์ถามทั้งโต๊ะ พี่เมย์ดึงประป๋องน้ำส่วนตัวจากกระเป๋ามาตั้งวางไว้
"ไม่เป็นไรหรอกครับ พวกพี่ไปซื้อเองดีกว่า ใครเอาไรมั่ง"
ผมบอก ยัยเห็ดหันมาแหวใส่
"ได้ยังไง เสียความตั้งใจน้องเขาหมด ไม่รู้มารยาทเลยเธอเนี่ย น้องแมกซ์น่ารักจังค่ะ งั้น พี่เอาน้ำมะนาวชมพูนะคะ"
น้ำกระแดะสมตัวมันจริงๆ ผมคิดในใจ
"ต่ายขอน้ำเปล่าละกันค่ะ"
"พี่กับพี่ต้อมด้วยครับ"
อีนี่ด้วย เจ้ากี้เจ้าการเชียวนะ
"งั้นเดี๋ยวพี่ไปช่วยถือ"
พี่ต้อมเสนอ
"ไม่ต้องครับพี่ จะให้ใช้รุ่นพี่ได้ไง ดื้อ มึงไปกับกู"
ดื้อทำท่าลังเล ผมเอาเท้าเตะใต้โต๊ะให้มันลุกขึ้น
"พี่มิวล่ะครับ เอาน้ำอะไร"
"น้ำเปล่าครับ"
"ส่วนมึง" น้องแมกซ์หันไปทางเจ้าดื้อ "ชามะนาวใช่ป่ะ มึงชอบชามะนาว กูจำได้ แต่ของที่นี่ไม่รับรองว่าจะอร่อยเหมือนที่กูทำนะ"
"กูเอาน้ำเปล่า"
เหล็กดัดบอก โว้ย หน้าแตกว่ะ 555 ทำดีมาก ที่รัก
"น้องแมกซ์กับน้องดื้อ ดูท่าทางสนิทกันจังนะคะ"
เอ๊ะอีนี่ จะเปิดประเด็นอะไรอีกล่ะ
"ครับ ก็สนิทที่สุดแล้วอ่ะในเมเจอร์ นี่แมกซ์จีบมันอยู่นะเนี่ย แต่มันไม่ยอมใจอ่อนซะที"
"แอร๊ยส์ จริงเหรอคะน้องดื้อ"
"มะ ไม่ใช่ครับ หุบปากไปเลยไอ้แมกซ์"
"เห็นหรือยังล่ะครับ พี่เมี่ยง คนอะไรไม่รู้ใจแข็งเป็นบ้า"
เหล็กดัดนั่งหน้าเครียด แต่ผมเชื่อใจมันนะ ฉันเชื่อใจแฟนฉันโว้ย
"อย่าให้จริงเลยนะ ไม่งั้นต่ายคงห่อเหี่ยวพอดี คนหล่อๆ มาชอบกันเองหมด แล้วสาวๆ เราจะทำยังไง"
"เข้าคิวออดิชั่น คานทอง เดอะซีรีส์กับพี่เลยค่ะน้อง"
พี่เมย์บอก
"โห ต่ายพูดงี้ ผมรู้สึกผิดแย่เลย"
ไอ้น้องแมกซ์ทำแอ๊บแบ๊ว
"ไม่เห็นต้องรู้สึกผิดเลยครับ ถ้าน้องดื้อไม่เอา มาคบกะพี่ไหม 555"
"อ่ะ จริงๆ นะครับพี่แมกซ์ มากิ๊กกันไหมล่ะ ผมต้องขออนุญาตพี่ต้อมก่อนรึเปล่าครับ"
พี่ต้อมทำท่าเหรอหรา โธ่
อิแมกซ์หัวเราะร่วน สาธุ กูขอให้เมิงได้กันจริงๆ เถอะ
"เออดื้อ ที่เมื่อวานมึงโดดซ้อมฟุตบอลอ่ะ ไปไหนวะ วันนี้อย่าโดดอีกนะเมิง พี่เขาเล็งเมิงลงตัวคณะอยู่ กูไปได้ยินมา"
โวะ ทำไมต้องวกมาที่เจ้าเหล็กดัดทุกทีด้วยนะ หมั่นไส้ เแมนกันเหลือเกินนะ เตะบอล แล้วไมแม่งเป็นเกย์กันวะ
"กูไม่ได้เล่นกะลงคณะ"
"อ้าว มีสปิริตหน่อยดิเห้ย"
"เตะบอลด้วยเหรอเราสองคนอ่ะ เล่นกันสนามไหนอ่ะ"
อีแมกซ์รีบสอด ยัยเห็ดสนใจเต็มที่ คงกำลังมโนภาพผู้ชายถอดเสื้อวิ่งไล่ฟุตบอลล่ะสิ โวะ คุยไรกัน น่าเบื่อ
"เล่นตรงคณะแหละครับ แต่ช่วงนี้ย้ายไปสนามกลาง"
"จริงดิ"
"ครับ ช่วงนี้ใกล้แข่ง … บลาๆๆๆ"
“แล้วนี่เราเชียร์ทีมไหน บลาๆๆๆ”
จ้า คุยกันเสร็จ ปลุกกูด้วยนะ
"พี่มิว เตะบอลด้วยป่ะครับ"
หา ว่าไงนะ มาถามกูทำไมเนี่ย หน้ากูแสดงความสนใจเรื่องที่พวกมึงคุยกันขนาดนั้นเลยเหรอ
ทุกคนยังคงรอคำตอบ อีแมกซ์ส่งยิ้มเยาะมาให้
"ก็..." เอาไงดี โอ๊ย คุยห่าอะไรเนี่ย "ไม่ได้เล่นแล้วครับ"
ไม่ได้เล่นตั้งแต่สองขวบครึ่งละ หันไปเล่นโดดหนังยาง ขายข้าวแกงกับเล่นพ่อแม่ลูกแทน สนุกกว่าวิ่งไล่ลูกบอลพลาสติกเหมือนคนบ้าเป็นไหนๆ
"อ้าว เหรอครับทำไมล่ะครับ"
"ก็..."
อะไรล่ะ ผมพูดอะไรไปเหรอ บอกไปดิ ว่าเกิดมาจับลูกบอลแบบนับครั้งได้ ปิงปองยังเล่นไม่เป็นเลย นับประสาอะไร
“ก็อะไรยะ”
นังเห็ดถามต่อ โว้ย จะปล่อยกูไปบ้างไม่ได้หรือยังไง
"อุบัติเหตุน่ะ ข้อเท้าฉีกตอน ม.2 เลยเลิก"
อืม ฟังดูดี
"เฮ้ย มึงเคยเตะบอลด้วยเหรอ ทำไมกูไม่รู้วะ" ไอ้แมกซ์ถาม "แม่ง หนักจนข้อเท้าฉีกเลยเหรอ"
"ก็... ตอนนั้นกูยัง ม.2 อยู่เลย มึงจะไปมารู้อะไร ที่จริงนะ กูเป็นตัวจริงทีมเยาวชนเทศบาลด้วย เชี่ย พอเห็นคนอื่นเล่นแล้วตัวเองเล่นไม่ได้มันเจ็บปวดว่ะ กูเลยหันไปฟังเพลงเล่นดนตรีแทน"
"พี่มิว เล่นตำแหน่งอะไรครับ"
โวะ นี่เหล็กดัดเชื่อด้วยเหรอเนี่ย
เอิ่ม มันมีตำแหน่งด้วยใช่ไหม ไอ้ฟุตบอลเนี่ย อ๋อ ที่แบบ... ปีกซ้าย ปีกขวา กองกลาง ใช่ไหมๆ
"ศูนย์หน้า เมื่อก่อนฝึกล็อคลูกทำประตูอย่างเดียวเลย"
อ่ะ ได้อีก ขอบคุณนิตยสารสตาร์ซอกเกอร์ของพี่ชายที่เคยแอบตัดรูปเดวิด เบ็คแคมสุดเซ็กซี่มาติดสแครปบุ๊ค
"อ้าวเหรอ กูนึกว่ามึงเป็น นายทวาร อิอิ"
เสร่อมาก มุขมึงเนี่ย
"ผมว่านะ" ไอ้น้องแมกซ์จะสาระแนอะไรอีกละเนี่ย พอเหอะ เปลี่ยนเรื่องคุยเห๊อะ "นั่นมันก็ตั้งนานแล้ว ไม่น่าจะมีอะไรแล้ว พี่มิวน่าจะลองเล่นอีกซักครั้งนะครับ ผมอยากเห็นอดีตดาวซัลโวทีมเยาวชนยิงประตู เอานะครับพี่ พรุ่งนี้ไปปัดฝุ่นกัน เดี๋ยวผมเอาสะตั๊ดมาให้ยืม พี่มิวใส่เบอร์ไรอ่ะ"
"อ่ะ ไม่เป็นไรมั้ง พี่ว่า พี่อาจจะ..."
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่จัดการให้มันเอง เท้ามันพี่จำได้"
ไอ้แมกซ์บอก ยิ้มชั่วร้าย
"ดื้อ มึงพาพี่มิวมาด้วยนะ พรุ่งนี้ 5 โมงตรง สนามกลาง พี่ต้อมเอาด้วยไหมพี่"
"เอาดิ น่าหนุกนะ พี่ก็อยากเห็นมิวในคราบ เจ้าหนูสิงห์นักเตะเหมือนกันนะ"
"แอร๊ยส์ งั้นพวกเราชวนทั้งเมเจอร์ไปดูกันเลยไหม แบบ แอะเมซซิ่งมากอ่ะ ที่ไอดอลแห่งเมเจอร์ปรัชญา เคยมีอดีตอันขมขื่นเกี่ยวกับฟุตบอล อะไรหยั่งงี้"
"งั้น เดี๋ยวต่ายจะเกณฑ์เพื่อนๆ น้องๆ ไปเชียร์เลยคะ พี่เมย์ว่างไหมคะ"
"เอ้อ แล้ว ไม่ซ้อมบูมกันรึไง" ผมท้วง "วันเสาร์จะขึ้นดอยละนะ"
"เดี๋ยวต่ายกับพี่แมกซ์ ต่อรองกับพี่คนอื่นๆ เองค่ะ เนอะพี่แมกซ์เนอะ พี่มิว สู้ๆ นะคะ"
อ่ะ
"ครับ"
ทำไมทุกคนดูกระตือรือร้นกันจัง
แบบนี้ใช่ไหมครับ ที่เขาเรียกว่า งานเข้า
ฆ่ะ งานเข้าแล้วกู
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
มาต่อเรื่องแล้ว :oni2:
อยากจะสมัครเป็นน้องสาวนายเอกคุณสมบัติตรงหมดยกเว้นอายุเกิน :laugh:
อิอิ ขอให้ได้รางวัลในการประกวดนะจ้ะ :L2:
-
คริๆ เกิดศึกย่อมๆซะแล้ว
อยากไปดูน้องๆเล่นบอลจังเลย
ท่าจะสนุกน่าดูชม 555
-
ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ว่าว มิว เป๊ก งานเข้าแล้ววววว
:a6: 55555555555
จะรออ่านน้า~~ >O<
-
ดูสับสนวุ่นวายจริงๆๆเลยๆๆๆ
-
ชนะเลิศน้องว่าว
งานเข้าละเมิงเอ้ยยยย
-
สู้ๆเล่นให้ชนะน๊า
-
:m30: เวรล่ะน้องเอ้ย เล่นไม่เป็นก็บอกเค้าไปตรง ๆ เด้ ไม่เสียหาย
-
แอ๊ยยยย กลัวเสียฟอร์มจนงานเข้า
สู้ๆเด้อ
แต่รำคาญอิ 2แม๊ค นี่จริงๆเฟ้ย :เตะ1:
-
อุ้ย งานเข้าทำไงดีเนี่ย :m29:
ว่าแต่หมั่นไส้น้องแม็กซ์จัง เป็นผมเป็นมิวหน่อยไม่ได้นะ มีโดดถีบขาคู่ไปละ :เตะ1:
:laugh:
-
เตรียมตัวดีๆนะพี่ เดี๋ยวหลุด :oni1:
-
ตอแหลจนได้เรื่องเลยนังมิว
-
สตอจังเลยมิว
งานเข้าให้แล้วมั้นละ :laugh: :laugh:
-
แหม แต่ละคนเอาโล่ห์ไปเลยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เอ๋า คุณว่าว
ไปพูดงั้นอ่ะ
แล้วจะเล่นได้ม้ายยยยยยย
-
ง่ะ...งานเข้าจิงๆด้วยอ่า...
-
ฮ่าๆ...
อย่างนี้เขาเรียกปากพาจนหรือเป่าคับนี่
ล้อเล่นนะฮะ แต่มันเป็นเรื่องจริง เอิ๊กส์ๆๆ
:m4: :m4: :m4: :m4:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยย
เอาแบบตีลังกา หัว ฟาดบอล เลย คับ :laugh:
-
บอกเขาไปเต๊อะ ว่าครั้งล่าสุดที่เล่นอะ ตอนอนุบาลสาม :m23:
-
สั้นๆแต่ฮาได้ใจ
ชอบๆ :m20:
ปล. ขอหนังให้ได้รางวัลนะคะ สู้ o13
-
ยังงี้เค้าเรียกว่าสั้น ๆ อ่านเล่น ๆ แล้วเหรอคับ :laugh:
ถ้าสั้น ๆ เป็นงี้น่ะ รักตาย :o8:
สู้เค้าแร๋ะกันน่ะพี่เป๊ก เอาให้ตาลายกันทั้งสนามกันไปเลยดิ :laugh:
ฝีมือไม่ต้องจัดก็ได้ เน้นสีสันเป็นหลัก เอาให้ตาเหลือกกันทั้งสนามไปเลย :laugh:
-
ปายโกหกเค้าทามมายยย
เปงไงละงานเข้าเรย
สมดีมะนี่ห๊า :laugh:
-
งานเข้าแล้วที่นี้
-
>>>เห่อออ...จับไอ้แม็กกับสองคนนี้มาอึบกันให้หายซ่าไปเลย กระผมแหละเกลียดดดด :angry2:
-
:m4: งานเข้าเลย ไม่น่าเลย นี่แหละหน่าเค้าว่า บาปมีจริง มาลุ้นกันต่อว่า มิวจะทำอย่างไงกับเหตุการณ์
ที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่ขอบอก แรงกันทั้งกลุ่มเลย ชอบมากครับ :a2:
สอบเสร็จแล้ว รีบมาต่อนะครับ จะรอ :bye2:
-
รอ ร้อ รอ :oni2: :oni2: :oni2:
ให้ น้องมิว มาแก้ปัญหาให้ดูนะค้าบบบ...^^
-
9.
เหอะ มันจะไปยากอะไร
ฟุตบอลเป็นกีฬาที่ได้รับความนิยมที่สุดในโลกนะ และแน่นอนว่ามันเป็นอะไรที่ซิมเปิ้ล ง่ายต่อการทำความคุ้นเคย เด็กหญิงและเด็กชายทั่วโลกต่างเคยสัมผัสมันมาแล้วทั้งนั้น เหมือนๆ กับการกันคิ้วนั่นแหละ ทุกคนๆ รู้ดีว่าจะทำยังไงให้ออกมาได้รูปสวย ใช่ไหม... อืม ไม่แน่ใจว่ะ
โว้ย เครียด
ไม่ๆ ไม่เครียด
อาการเครียด เป็นตัวสะท้อนว่าเรากำลังจดจ่ออยู่กับมัน ซึ่งเป็นเรื่องดีต่างหาก
จริงเหรอ
โวะ ต้องใช้สิ อย่างนั้นแหละ
"พี่มิว เป็นอะไรเหรอครับ"
"เอ่อ หา อ้อ"
ลืมไปเลยว่ากำลังติววิชาปรัชญาเบื้องต้นให้เจ้าเหล็กดัดอยู่
"เปล่าๆ ถึงไหนแล้วนะ"
"ถึงเรเน่ เดสการ์ตครับ เครียดเรื่องเตะบอลพรุ่งนี้อยู่หรือเปล่า จริงๆ พี่มิวเล่นไม่เป็นหรอก เค้ารู้นะ"
"จะดูถูกกันเกินไปละ เค้าแค่… คิดเรื่องโน้นเรื่องนี้ ไปเรื่อยอ่ะ"
"จริงอ่ะ" เหล็กดัดทำหน้าเจ้าเล่ห์ "นี่นะพี่มิว พรุ่งนี้ ถ้าไม่อยากไป ก็ไม่ต้องไปก็ได้"
"ไร้สาระน่ะ.ทำไม ไม่อยากให้นี่ไปขัดคอเตงกับไอ้น้องแมกซ์ใช่ไหม"
"อ๋อ ที่แท้ก็หึงนี่เอง"
"ก็อยากจะรู้เหมือนกัน ตกลงไปเล่นบอลหรือเล่นอะไร พฤติกรรมน่าสงสัย"
เหล็กดัดยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วเอาหน้ามาซุกไซร้คอผม
"ก็เล่นบอลแล้วกลับมาเล่นคนที่บ้านนี่ไง"
ผมผลักหัวมันออก
"ถ้าคิดจะเจ้าชู้ละก็ เอาให้รอดนะถ้าจับได้ละก็ เตงเละแน่”
"โอ้ย โหดจริง อย่าทำไรเค้าเลยนะ นะนะ"
เหล็กดัดทำเนียนมาห้อมแก้ม ก็ขู่ไปงั้นแหละ ถ้ามันจะนอกใจจริง ใครจะไปทำอะไรได้
มือถือบนโต๊ะมีเสียงข้อความในไลน์ดังขึ้น เจ้าดื้อเอื้อมหยิบ ดูหน้าจอแล้วทำหน้ามุ่ยก่อนจะส่งให้ พี่ต้อมนั่นเอง (เอ้อ ไงดีล่ะ) ผมรับมาอ่านแล้วตอบด้วยท่าทางเป็นธรรมชาติที่สุด เดี๋ยวมีพิรุธ
Thanakarn: “อยู่ไหมๆ”
This Kite: “ครับ"
Thanakarn: "กวนมิวป่ะเนี่ย"
This Kite: "Nooo คุยได้ครับ"
เจ้าดื้อจ้องเขม็ง
Thanakarn: "ทานไรยัง"
This Kite: "Yesss พี่ต้อมอ่ะ"
Thanakarn: "ยังเลยครับ ^ ^ ไม่ได้คุยกับมิวเลยอ่ะวันนี้ คนเยอะ T T"
This Kite: "ครับ 555"
Thanakarn: "ถามไรหน่อยดิ ดื้อนี่… เป็นแฟนมิวป่ะ ^ ^"
เอางี้เลยเหรอ ยังไงล่ะเนี่ย ผมหันไปมองเจ้าดื้อ
This Kite: "555"
Thanakarn: "อ่า เข้าใจละ น่ารักดีนะ”
This Kite: "ดูออกขนาดนั้นเลยเหรอครับพี่"
Thanakarn: "555 ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่พี่อิจฉา T T"
This Kite: "Noooo อย่างพี่ จะมาอิจฉาอะไรผมครับ"
Thanakarn: "ก็อิจฉาคู่ข้าวใหม่ปลามั้ง พี่โสดนะ รู้ยัง"
This Kite: "Yessss ว่าแต่ พี่โอเคไหม"
ถึงตอนนี้เหล็กดัดถือหนังสือลุกหนีไปที่เตียง
Thanakarn: "OK ครับ โสดซะที"
This Kite: "Thump Up"
Thanakarn: "ถามอะไรอีกอย่างดิ"
This Kite: "ครับ"
Thanakarn:"แมกซ์มันจีบพี่ป่ะเนี่ย"
อ่ะ
This Kite: "555 ผมจะไปรู้ได้ไง ถามมันๆ"
Thanakarn:"อ้าว นึกว่ารู้ T T ช่วงนี้มันโทรหาพี่บ่อย แปลกๆ"
This Kite: " แล้วพี่ว่าไงล่ะครับ"
Thanakarn: "ก็รู้สึกว่าเค้าจีบอ่ะ 555 ชักจะหวั่นไหว หรือเราชอบปู้จายว๊า"
This Kite: "555 ดีจะตาย แต่ต้องเลือกหน่อยนะพี่"
Thanakarn: "ยังไง"
This Kite: "ก็หมายถึง ให้ลองดูนิสัยใจคอไปเรื่อยๆ ถ้าใช่ก็คงใช่ครับ"
Thanakarn:"อ้าว นึกว่าจะเชียร์เพื่อน 555"
This Kite: "ไม่เชียร์ครับ เพื่อนเลว"
โวะ นี่ไอ้แมกซ์มันเอาจริงเหรอเนี่ย พี่ต้อมก็เหมือนๆ จะใจอ่อนด้วยสิ โว๊ย
"พี่ต้อมเขาจีบพี่เหรอ" เหล็กดัดถาม หลังจากผมเสียบสายชาร์ตแล้ววางทิ้งไว้บนโต๊ะ “เขาชอบพี่ใช่ไหม”
"เปล่า ไม่ใช่ซักหน่อย พี่เขาไลน์มาถามเรื่องไอ้แมกซ์ต่างหาก"
"อ้าว พี่เขาชอบพี่แมกซ์เหรอ ถึงว่า... ก็น่ารักดีนะคู่นี้ หน้าตาดีทั้งคู่ แต่สู้คู่เราไม่ได้หรอก แค่ผมคนเดียวก็ชนะขาดแล้ว"
"แหวะ หลงตัวเอง"
"เตงก็หลงเค้าเหมือนกันแหละ เค้ารู้นะ เตงอ่ะ หลงเค้าจนหัวปักหัวปำ ไม่งั้นเตงไม่หน้าง้ำหน้างอดใส่เค้ากับไอ้แมกซ์หรอก"
"เหรออออออ"
"ไม่ต้องพูดมากครับ ถึงเวลาให้ยาละ อ่ะ เอานี่ไปอมซะดีๆ"
เจ้าดื้อถลกกางเกงบ๊อกเซอร์ที่ใส่ลงแล้วจับผมกดกับที่นอน ผมดิ้นสู้มันสุดชีวิต
อิอิ
***
4 โมงเย็น
เอ๊ะ ทำไมมือเย็น ตื่นเต้นทำไมเนี่ย ใช่ แมนยูต้องรู้สึกแบบนี้แน่ๆ ตอนรอบชิงเมื่อฤดูกาลที่แล้ว (ว่าแต่ปีที่แล้ว มันเข้ารอบชิงป่ะนะ)
ใช่ ต้องฮึกเหิมสิ ถึงจะถูก
นึกถึงภาพหนุ่มน้อยผู้น่ารัก นักกีฬาผู้มุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว และวินาทีแห่งชัยชนะ โอ พระเจ้า นี่เรากำลังคิดแบบที่หนังสือ เดอะ ซีเคร็ท ว่าเอาไว้เลยอ่ะ
โอ๊ะ เหล็กดัดใส่กางเกงบอลแล้วเอ็กซ์สุดๆ (ตุงได้อีก) อืมนะ น่า...
โวะ เผลอมองแค่แว่บเดียว ได้เรื่องเลย (ช่วงนี้ทำไมเหล็กดัดมันเซ็กซ์จัดจังเลย แต่ก็โอเคนะ ^ ^)
ว้าก เหล็กดัดขึ้นคร่อมตัวผม กางเกงบอลหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
"เดี๋ยวๆๆ ทำแบบนี้แล้วเตงจะมีแรงวิ่งไล่ลูกฟุตบอลยังไง" ผมถามกึ่งขอร้อง "นักฟุตบอลเขางดป่ามป๊ามก่อนลงสนามนะ ไม่รู้รึไง"
"ใครบ้างอ่ะ"
"ก็ทุกคนนั่นแหละ อย่าง เดวิด แบคแคมไง"
"โอ้ย นักฟุตบอลสมัยไหน มันเลิกเล่นแล้ว เผลอๆ โดนเมียมันหลอกด้วย ที่จริงยิ่งป่ามป๊ามกัน ยิ่งคึก เตงเป็นแฟนเค้าต้องอดทนนะครับ"
อ่านะ
เคๆ ก็ได้มั้ง
4 โมง 45
อืมม ดีจัง รู้สึกตัวลอย อีกซักรอบก็ได้นะ ไม่อยากเป็นเจ้าหนูสิงห์นักเตะแล้ว
5 โมงครึ่ง
มาถึงสนามกลางแล้ว T T
ไม่อยากลงจากรถเลย รู้สึกไม่สบายเหมือนจะอ้วก กำลังคิดว่าจะบอกเจ้าเหล็กดัดดีไหม อีกอย่าง รายงานวิชารัฐศาสตร์ต้องส่งอาทิตย์หน้า อยากกลับไปทำให้เสร็จๆ จริงๆ นะ จะได้มีเวลาตรวจทาน
"ทุกคนคะ พี่มิวมาแล้วๆ "
สามสี่ ตึ่งๆ โป๊งๆ ชึ่ง ตึ่งๆ โป้งๆ ชึ่ง ตะโล้งๆๆ โป้งชึ่ง
ห่ะ อะไรกันเนี่ย ใครแข่งกีฬาสีกันเหรอ
โวะ แล้วมาทำไมกันเยอะแยะ แล้วนั่นอะไรน่ะ หิน Phil ศักดิ์สิทธิ์ที่ปกติตั้งวางอยู่ที่ซุ้ม เอามาทำอะไร แล้วนั่น คูลเลอร์ ผ้าเย็น มะนาวฝานกะเกลือ ข้าวกล่อง อย่านะ ไม่ ฉันอยากกลับแล้ว ถ้าวิ่งหนีตอนนี้จะดูน่าเกลียดไหม
ไอ้เด็กแมกซ์ยิ้มร่า วิ่งออกมาจากสนามเข้ามากอดคอเจ้าดื้อ
"ไงวะ สายนะมึง มัวทำไรอยู่วะ"
หนอย อยากรู้จริงดิ ถ้าน้องอยากรู้ พี่จะบอกให้ก็ได้ว่า กูสองคนเอากันจนเหงื่อไคลย้อย เอากันวัวตายควายล้ม ต้องอาบน้ำอาบท่ากันใหม่เลยช้านี่ไง ไอ้เด็กหน้าวอก
"แอร๊ยส์ แต่งตัวได้โซวว สตันนิ่ง มากเลยค่ะ คุณเพื่อน"
นังเห็ดหูนูกรีดร้อง
"เห็นอีแมกซ์กับพี่ต้อมไหม"
ผมถาม
"เหวล ตะกี้ ยังอยู่โอเวอร์แดร์นะ"
"เหรอ"
"พี่มิวครับ นี่ รองเท้าครับ ป่ะ เขาลงวอร์มกันนานแล้วเนี่ย พี่มิวจะอยู่ทีมไหน ทีมถอดเสื้อหรือทีมไม่ถอดเสื้อ"
ไอ้เด็กแมกซ์ถาม
หา ต้องถอดเสื้อด้วยเหรอ ไม่เอาอ่ะ รอยตรงหัวนมยังชัดอยู่เลย
"เอ่อ ใส่เสื้อละกันครับ"
"งั้นก็อยู่ทีมผม ส่วนมึง อยู่ทีมถอดเสื้อกับพี่แมกซ์น"
เจ้าดื้อพยักหน้า แล้วถอดเสื้อยืดที่ผมอุตส่าห์เลือกให้แมทซ์กับกางเกงบอลยัดลงกระเป๋าสะพาย เสียงกรี๊ดดังสนั่น
"ล่ำมากกกกก"
"น่ากินอ่ะ"
"หัวชมพูสุดริด ใครกันนะ จะมีสิทธิ์ได้ dude หน่มน๊มนั่น โอ้ย กูอยากโดนค่ะ"
อีเบศร์กับน้องกะเทยวี๊ดว๊าย ต่อหน้าต่อตา โวะ
เจ้าดื้อทำท่าจะวิ่งลงสนาม ผมคว้าข้อมือไว้ด้วยลืมตัว ทุกสายตาจับอยุ่ที่เราสองคน
โอเค อย่ามีพิรุธ
"เอ่อ นายลืมทากันแดด"
ผมปล่อยมือ แล้วควานหาครีมกันแดด เอสพีเอฟ 50 พีเอ +++ ในกระเป๋ายื่นให้
เจ้าดื้อยิ้มขำๆ ทำไมล่ะ
"ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวก็มืดแล้ว”
"ไม่เป็นไรไม่ได้ แดดตอนค่ำก็มียูวีเอและยูวีบีเหมือนกัน นี่ดื้อถอดเสื้ออยู่นะ" ผมเถียง "ดื้อคงไม่อยากเป็นโรคมะเร็งผิวหนังหรอก เพราะมันเอ่อ แล้วหัวนมก็จะ… คล้ำ เออๆ ช่างมันเถอะ"-
"เออ นั่นดิ ทาเหอะ มากูช่วยทาให้"
ไอ้เด็กแมกซ์โผล่มาคว้าหลอดครีมกันแดดในมือผม บีบลงฝ่ามือตัวเองอย่างรวดเร็ว เจ้าดื้อผงะ
"เฮ้ย ไม่เอา กูไม่ทา เหนียว"
รีบวิ่งลงสนาม ทักทายคนโน้นคนนี้
ไอ้น้องแมกซ์มองดูครีมในมือตัวเอง
"งั้น...ผมทาให้พี่มิวนะ"
ยังไม่ทันได้ปฏิเสธไอ้เด็กแมกซ์ ลูบครีมลงบนแขนทั้งสองข้างของผม
“เหนียวตรงไหน นี่มันสูตรน้ำ สบายดีออกเนอะ พี่มิว”
“เอ่อ ครับ”
บอกตรงๆ สยิวกิ้วอยู่นะ นี่มันทาครีมหรือมันแต๊ะอั๋งผมกันแน่เนี่ย โดยเฉพาะตอนไม่ไล้มือขึ้นไปบนหัวไหล่ โอ้ย จะฟู ไหนอีพวกกองเชียร์ร้องกรี๊ดอย่างบ้าคลั่ง แล้วยังจะกลองโป๊งๆ ชึ่งนั่นอีก หยุดเลยนะ ฉันรู้ว่าพวกแกคิดอะไร เอ่อ ว่าแต่ มันจะหน้าแดงทำไมเนี่ย
หันไปเจอสายตาเจ้าเหล็กดัดที่มองมาอย่างไม่พอใจ ผมเลยรีบวิ่งลงสนามแก้เก้อ เอาวะ ลองพยักหน้าทักทายคนโน้นคนนี้ เหมือนที่ไอ้เด็กแมกซ์ทำเมื่อกี้
"หวีดดี เรา ว่าวนะ"
แหม รู้สึกแมนสุดๆ ไปเลย
โอ๊ย มีแต่คนหล่อๆ ว่ะ นี่ได้กลิ่นฟีโรโมนและอะดรีนาลีนที่พลุ่งพล่านเลยนะ
กรี๊ด ทำไม วิศวะ มีแต่คนหล่อๆ วะ
รู้สึกเหมือนในสนาม จะเกินจำนวนในแต่ละทีม ส่วนลูกฟุตบอลอยู่ตรงไหนไม่รู้แล้ว อ้อ อยู่ด้านโน้นน่ะเอง
"พี่มิว ขึ้นไปอยู่ข้างหน้าดิครับ ประจำตำแหน่งพี่ เดี๋ยวบอลเข้าตีน ผมจ่ายให้"
ไอ้เด็กแมกซ์บอก
"เอ่อ ครับ"
นั่นสิ ฉันเป็นตัวยิงนะ
แหม๊ ทำไมมันตัวใหญ่ๆ กันทั้งนั้นเลยเนี่ย โหย ซิกซ์แพกซ์ของคนนั้น…
โวะ ร้อนจัง ทำไมต้องวิ่งไปมากันด้วยล่ะ อยู่นิ่งๆ สิ ตาลาย
นี่ลงมาได้กี่นาทีแล้วนะ
เจ้าเหล็กดัดหล่อที่สุดในสนามแล้ว โอ๊ย อยากกลับถึงห้องเร็วๆ จัง จะจับ... ไม่ๆ ผมคือ เจ้าหนูสิงห์นักเตะนะ คิดแบบนั้นได้ไงวะ
เจ้าหนูสิงห์นักเตะนี่ขื่ออะไรนะ ทสึบาสะป่ะ พูดถึง ทสึบาสะ อีแมกซ์ยังไม่เอาหนังโป๊มาคืนเลยนะ ที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับทีมฟุตบอลที่มันเอาท์ดอร์แล้วสวิงกิ้งกัน ไม่ได้ๆ ต้องทวง เดี่ยวก่อนเหอะ
โอ๊ะ คนชื่อดิวนี่ น่ารักดี ยิ้มน่ารัก กล้ามอกสีแทน ท่อนขาใหญ่ กางเกงก็โคตรตุงเลย โว้ย มิน่า อีแมกซ์มันถึงมาเตะฟุตบอลทุกวัน
"เรียนอยู่คณะไรครับ ไม่เคยเห็น"
เนื่องจากเราต้องประกบกันตลอด เลยต้องสนทนากันมั่งตามมารยาทอันดี
"มนุษย์ครับ"
"แต่งตัวน่ารักจัง"
"อ๊ะ ขอบคุณครับ"
เหล็กดัด ซึ่ประจำตำแหน่งกองหลังของอีกทีม มองมาอย่างเคือง - ชอบบบบบ
"เป็นเพื่อนไอ้ดื้อเหรอครับ "
"ก็ มั้ง"
อุ๊ย ใครไม่รู้ส่งลูกมาทางนี้ เวร ยังไงละเนี่ย ปล่อยให้น้องดิวแย่งไปละกัน ไม่เห็นอยากได้เลย ลูกฟุตบอลดูสกปรกมาก กลัวมันเด้งมาโดนหน้าแข้ง กลัวเจ็บ กลัวแบคทีเรีย
น้องดิวเตะลูกโด่งคืนไปด้านหลัง ผมทำทีหันไปขอโทษขอโพยเพื่อนร่วมทีมที่จ่ายลูกให้ โว้ย คนนี้หน้าตาเหมือนนายแบบ สเตรทกายใน แอททิจูด เดือนก่อนเลยอ่ะ ขนดกเหมือนกันด้วย (มันโผล่ออกมาจากกางเกงบอล) รู้สึกน้ำเดิน
"กางเกงเจ๋งว่ะ ของอะไรเหรอ"
"อ๋อ ของแบรนด์พับลิก สคูล บิดมาจากอีเบย์"
คือจะบอกยังไงดี ผมไม่อยากใส่กางเกงฟุตบอลผ้ามันอ่ะ จริงๆ ไม่เคยมีในครอบครองเลยสักตัว ก็เลยประยุกต์เอากางเกงขาสั้นสีขาวพิมพ์ลายซับซ้อนประณีตของแบรนด์ดังกล่าวเข้าคู่กับเสื้อยืดสีเหลืองสดของอิชชู่ สีเดียวกับเฮดแบนด์ที่ได้มาจากกาดรวมโชค ซึ่งคอนทราสต์กันกับที่รัดข้อมือสีบานเย็นสดจากวังหลัง ถุงเท้ายาวพิมพ์ลายสัปปะรดของท็อปแมน และรองเท้าสะตั๊ดสีดำแดงสุดน่าเกลียดของไอ้แมกซ์ อ้อสร้อยคอพร้อมจี้ไม้กางเขนเงินของ ฮู้ด บาย แอร์ (ปลอม) ด้วย เผื่อกรณีที่ยิงประตูได้จะได้เอาขึ้นมาจูบ แบบที่เห็นนักบอลชอบทำในทีวี
ออกมาดูสปอร์ตกูตูร์ จนยัยเห็ดหุหนูต้องร้องกรี๊ดนั่นแหละ
ว่าว ชิตตพล หนุ่มน้อยนักกีฬา นักกิจกรรมสิ่งแวดล้อมและสไตล์ไอคอนจากโยเกิร์ต ซีที่ย์ เชียงใหม่ - เขา ผู้นำเทรนดฺจากรันเวย์สู่สนามแห่งเกียรติยศของลูกผู้ชาย
"ฟุตบอลคือชีวิตจิตใจของผม ความเฉิ่มเชยในสนามคือสิ่งที่ผมปฏิเสธ แน่นอนว่าผู้คนมากมายมาเพื่อดูผมคว้าชัยชนะให้กับทีม และส่วนหนึ่ง พวกเขาคาดหวังให้ผมส่งเจ้าลูกกลมๆ นั่นเข้าประตู ด้วยสะตั๊ดที่มิวซิอาห์ พราด้า ออกแบบร่วมกับพูม่า เพื่อผมโดยเฉพาะ" หนุ่มหน้าใส กล่าวติดตลก
วุ๊ย มันควรจะได้ลงใน แอลเมน จีคิว ไม่ๆๆ โว้ค ออม ปารีส เลยดีกว่า
"พี่มิว"
ไอ้เด็กแมกซ์ตะโกน ผมหันไปมอง พลันสายตาไปปะทะกับลูกบอลลอยลิ่วขึ้นฟ้า และปรากฏอยู่เหนือศรีษะในเสี้ยววินาที เวร! ต้องโหม่งใช่ไหม เฮ้ย ไม่เอาอ่ะ สกปรก เท้าๆ ใช้หลังเท้ารับหรือยังไงเนี่ย ลืมไปแล้ว โวะ
ไวกว่าความคิด ผมเอาหลังกระแทกนายดิวเข้าอย่างจัง แล้วพลิกข้อเท้าด้านในรับลูก แล้วปั่นคิก
พลั่ก !
โอ้ย เจ็บฉิบหาย
ลูกบอลกระดอนไปทางประตูด้านซ้าย แล้วกระเด้งไปจอดตรงหลังตาข่าย ประตูฝ่ายตรงข้ามกระโดดเซฟผิดฟาก
เสียงเฮดังลั่น!
ห๊ะ เข้าด้วยเหรอ ได้ไงอ่ะ
พลันผู้ชายฝูงใหญ่ วิ่งเข้ามากอดมาไฮไฟฟว์ กรี๊ด เกิดมาก็เพิ่งจะเคยโดนหมู่นี่แหละ มันโอเคมากอ่ะแก
"พี่มิวเจ๋งว่ะ"
ไอ้เด็กแมกซ์วิ่งมากอด ผมตกใจหน่อยๆ -จริงๆ คือมันวิ่งเข้ามาจุ๊บแก้มด้วย อะไรของแก
ผมมองหาเหล็กดัด มันยกนิ้วโป้งให้จากทางด้านหลัง ไม่เห็นใช่ไหมช็อตตะกี้ โอ้ย โล่งอก ส่วนที่ริมสนาม ประชาชีชาวเมเจอร์ปรัชญาตีกลองร้องเชียร์อย่างคึกคัก อีเบศร์กับน้องต่ายวิ่งเอามาะนาวมายัดใส่ปากผม พร้อมๆ กับซับหน้าด้วยผ้าขนหนูชุบน้ำเย็น ผมยกไม้ยกมือปฏิเสธ ไม่ๆ เดี๋ยวครีมกันแดด รองพื้นกั บรอนเซอร์สีส้มอมพีชของนาร์สฺ ก็หลุดกันพอดี ไม่รู้เรื่องเลย พวกนี้นี่
อ๊ะ ลืมจูบไม้กางเขนเลย ไม่ทันละ ช่างเถอะ (จริงๆ ต้องวิ่งไปไถลเข่าที่มุมสนามด้วยนะ แต่ไม่เอาหรอก เดี๋ยวเข่าถลอก)
พี่ต้อมวิ่งเข้ามาในสนามตั้งแต่เมื่อไหรก็ไม่รู้ ผมหันไปพี่ต้อมพยักหน้าให้ สังเกตที่คอเหมือนมีรอยแดงๆ โอไม่ อีแมกซ์ อีเลว! มันอยู่ทีมถอดเสื้อ กำลังตะโกนอะไรซักอย่างใส่เจ้าเหล็กดัดของผม บอกมานะ มึงทำอะไรกับสมบัติคณะ อีเกย์ชั่ว
อ๊ะ บอลมาอีกละ แม่ง จะส่งมาให้กูทำไมเยอะแยะวะ เอาไปทางอื่นมั่งสิ หรือให้ฝ่ายโน้นยิงมั่งก็ได้
ผมวิ่งหลบบอล โดยมีน้องดิวประกบตลอด เขิน แต่โอ๊ย นี่ลงสนามมากี่นาทีแล้วเนี่ย
เหนื่อยมาก จะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว
"ไหวป่ะเนี่ย"
“ไหว แฮ่กๆ”
“วิ่งขวางผมให้ทันนะ ไม่ออมมือให้แล้ว”
ยังไม่ทันจะได้ตอบ ลูกบอลก็พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว อุ๊ย แม่!ผมได้ยินเสียงดังพลั่กที่หู เน้นๆ หนักๆ ทัศนียภาพวืดหายไป ไม่นะ เอาดวงตะวันคืนมา... นี่มันอะไรกัน ทำไมรู้สึกตัวเบาหวิวเหมือนจะลอยได้เลย
เสียงหึ่งๆ ของผึ้งนับร้อยนับพันบินอยู่ในหู อีกที รู้สึกเหมือนกำลังนอนอยู่บนรถม้าที่วิ่งบนทางขรุขระ โดยมีเพลง Gimme More ของบริทนีย์ สเปียรสฺ คอยหลอน (ใคร ใครเปิดเพลง?) อะไรบางอย่างเย็นๆ คิดว่าเป็นผ้าขนหนูนะสัมผัสใบหน้า
ไม่ๆๆ อย่า เดี๋ยวโทรม อย่าเช็ด ม่ายยยย
"จับมันอยู่นิ่งๆ ดิ๊"
เสียงอีชั่วแมกซ์นี่
"ต่าย ไขกุญรถให้เราที...ไม่ต้อง...ผมอุ้มพี่มิวเองได้"
นี้เสียงเหล็กดัด
นั่นใคร อ๊ะ บริทนีย์ สเปียรสฺ นางถืออะไร ใครเตารีดมานาบหน้าฉัน ว๊ากๆๆๆๆ
***
7 โมงเช้า วันเสาร์ วันรับน้องขึ้นดอย
รู้จักแฟนธอม ออฟ ดิโอเปร่า ไหมครับ นั่นล่ะ ผมล่ะ
วันก่อน ผมไปเรียนโดยมีผ้าปิดตาอยู่ครึ่งหน้า แต่ก็เก๋ไปอีกแบบ ดูร้ายๆ เถื่อนๆ จริงๆ ผมลองพันแขนและหน้าแข้ง (เลิกขากางเกงสเวตแพนท์ขึ้นหนึ่งข้าง) ด้วยผ้าก๊อตซ์ ให้ดูเท่ๆ เหมือนในภาพโฆษณาของซูพรีมกับนอร์ธเฟซ แต่โดนเจ้าเหล็กดัดทักว่า เหมือนคนโดนไฟคลอก เลยเอาออก
แฟนกัน ไม่ควรหักหาญน้ำใจกันขนาดนี้
ผมกับเจ้าดื้อสองคนเดินกันชิวๆ ตามคนอื่นๆ ที่เดินไปกันทางลัด เจ้าดื้อสวมเชิ้ตสีร้ำเงินเข้มของเด็กวิศวะกับกางเกงยีนส์ ส่วนผมสวยเสื้อโปโลสีน้ำเงินของคณะกับกางเกงขาสั้นและรองเท้าผ้าใบกีฬา ช่วงที่ไม่มีคน เราก็จูงมือกันมั่ง หยอกกันมั่ง ธรรมดาประสาแฟน เจ้าดื้อไม่ได้วิ่งขึ้นพร้อมคณะ (ที่ต้องเป็นที่หนึ่งทุกปี ไม่รู้ทำไม) แต่เดินขึ้นกับผม เราสองคนแอนตี้โซตัสหน่อยๆ
"ไหวป่าว นั่งรถขึ้นไปไหม"
"ไม่ได้ ถ้าไม่เดินขึ้นด้วยเท้า จะไม่จบ"
"จริงดิ"
"จริงสิ ทำไม เตงไม่ไหวแล้วอ่อ"
"ไหวครับ แต่ผมเป็นห่วงแฟนผมมากกว่า ดูดิ๊ เหงื่อโทรมแล้วเนี่ย"
มันเอาทิชชู่ซับให้ โอ้ย เขิน คนอื่นๆ ก็หันมองมาทางพวกเราด้วย
"ขี่หลังผมไหม"
"บ้า ไม่เอา"
"งั้น ถ้าเหนื่อยก็บอกนะ จะได้นั่งพักหอมแก้มกันมั่ง"
แหะๆๆ อิจฉาล่ะซี่
"เออ เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าเจ้าแมกซ์อ่ะเพื่อนเตงอ่ะ มันได้ถือป้ายมหาลัย"
“ผมก็เพิ่งรู้แหละ มันคงเสนอตัวมันเองล่ะมั้ง"
"จะว่าไป เค้าก็น่ารักดีนะ ทำไมเตงไม่ชอบอ่ะ"
"ได้เหรอ จริงๆ อ่ะ”
โวะ ไอ้นี่
“ล้อเล่นครับ แฟนผมน่ารักกว่าตั้งเยอะ ร่อนเก่งด้วย”
“ไอ้บ้า”
“นี่ ผมเห็นนะ ที่สนามกลางอ่ะ มันหอมแก้มพี่ด้วย ผมยังไม่ได้คิดบัญชีกับมันเลย"
"แล้วเตงเคยโดนน้องแมกซ์ฉวยโอกาสด้วยไหมอ่ะ พูด"
เจ้าดื้อยักคิ้ว ไม่ตอบ
"พี่มิว ต่ายเขาโทรหาผมอ่ะ ชวนไปเที่ยว"
ผมยิ้ม
"น้องต่ายเขาชอบดื้อมากนะ แฟนคลับเลยล่ะ"
"แล้วพี่มิว ไม่หึงเหรอ"
"หึงสิ"
เจ้าดื้อยิ้ม
"ผมบอกต่ายไปแล้วว่า ผมชอบพี่มิว"
"อะ อะไรนะ"
"ก็เขาถามก่อนน่ะ ว่าผมกับพี่มิวยังไงกัน ผมก็ตอบว่าผมจีบพี่อยู่สิ”
"แล้วเตงไม่อายเหรอ"
แทนคำตอบ มันจุ๊บแก้มผมทีนึง
เราหยุดฟังเสียงร้องเชียร์ ที่แว่วดังมาแต่ไกล บรรยากาศวันรับน้องขึ้นดอยให้ความรู้สึกขลังและฮึกเหิมเหมือนทุกๆ ครั้งนั่นแหละ แต่นี่น่าจะเป็นปีที่ดีที่สุดของผมนะ
10 โมง 15 เรามาถึงตรงบันใดนาคเรียบร้อยแล้ว
ก่อนหน้านั้น ตรงโค้งสปิริต เราแวะยืนดูเด็กคณะเกษตรวิ่งขึ้น เหล็กดัดเก็ทไอเดีย บอกให้ผมขี่หลังแล้วแบกขึ้นโค้ง ผมปฏิเสธไปหลายที น่าอายจะตาย คนเป็นร้อยๆ แต่มันก็ไม่ฟัง จับผมพาดบ่าแล้ววิ่งออกไปเลย
อายก็อาย เขินก็เขิน เสี้ยงกรี้ด วี้ดวิ้ว ดังอยู่ตลอดทาง ผมนี่น้ำตาจะไหลเบย
เราเดินหันมาจ้องหน้ากันเกือบตลอดทางที่ขึ้นถึงวัด ซื้อดอกไม้ธูปเทียน เดินเวียน และไหว้พระธาตุคู่บ้านคู่เมือง ที่วันนี้คึกคักจนเรียกได้ว่าแน่นขนัด
"ได้ยินมาว่า ขอเนื้อคู่กับพระธาตุได้ด้วย จริงไหม"
เหล็กดัดถาม
"ไม่รู้สิ ขอแฟนได้ด้วยเหรอ"
"ก็ได้ยินมาแบบนั้น" เจ้าดื้อยกดอกไม้กับธูปขึ้นจรดหว่างคิ้ว "แต่เอาเป็นว่า ผมขอคนนี้แล้วกันนะครับ สาธุ"
นี่ถ้ามีผ้าเปียกอยู่ในมือ ฉันคงบิดจนแห้งน่ะ
"ตาเตงละครับ"
ผมเลยทำแบบเดียวกัน
"ผมก็ ขอคนนี้ละกันนะครับ สาธุๆๆ"
ตรงบริเวณจุดชมวิว เต็มไปด้วยผู้คนแน่นขนัด ผมกับเจ้าดื้อเลยไม่มีโอกาสไปยืนทำซึ้งกันตรงโน้น เราเดินมาที่ เรียกว่าอะไรอ่ะ ศาลาเหรอ ที่มีตัวมอม สัตว์วิเศษในตำนานพื้นบ้าน ครึ่งลิง ครึ่งสิงห์ ครึ่งเสือ อยู่ด้านหน้า ด้านในมีให้เสี่ยงทายด้วยการอธิษฐานยกช้างโลหะ ผมไม่กล้ายก เหล็กดัดก็เหมือนกัน เพราะเรามีเรื่องเดียวกันนั่นแหละที่จะถาม และกลัวว่ามันจะไม่เป็นไปอย่างที่คิดนะสิ
"ไหว้ดิ"
เหล็กดัดบอก
"อะไร"
"ก็ มอมไง here’s your mom เจอแม่แล้วไม่ไหว้เหรอ เด็กอะไรมือไม้แข็ง"
หึ มุขอะไรของแกเนี่ย
"แล้วไหนบอกจะให้อะไรไง รอนานละนะ"
ผมทวง
"อ่ะ ทวง โอเคๆ หลับตาก่อนสิ"
"เฮ้ย ไม่เอานะ ในวัดในวา อย่าทำอะไรทะลึ่งเชียว มันขึดรู้ไหม"
"บ้า มีเป็นคนมีกาลเทศะนะ ยืนมือมาด้วย"
ผมหันซ้ายหันขวา ไม่มีใครเห็น เลยหลับตา แบบมือ ของเล็กๆ หนักๆ เย็นๆ สัมผัสกับฝ่ามือ ผมรู้ได้ทันที
เกียร์วิศวะนั่นเอง
“โอ้ย นึกว่าจะไม่ให้ซะแล้ว”
ผมทำโวยวาย เหล็กดัดหัวเราะ
“ไม่ให้ได้ไง หาคนจะให้มานานแล้ว”
ผมยิ้มให้เจ้าของเกียร์ แล้วยกจี้โลหะสีเงินเล็กๆ นั้นขึ้นมาจูบ เหล็กดัดยิ้มกว้าง
…….
เรานั่งมองน้องๆ เพื่อนๆ พี่ ร่วมสถาบัน ที่มีรอยยิ้มเปื้อนใบหน้าด้วยบรรลุวัตถุประสงค์ขงประเพณีอย่างเงียบๆ ที่ร้านกาแฟบนวัดเกือบชั่วโมง จึงลงไปหาอะไรกินตรงบริเวณจอดรถ กะจะอยู่รอดูหลีดดอยอันเลื่องชื่อ(ถึงหน้าตา) ในช่วงบ่าย แต่ก็ไม่รู้ว่าปีนี้จะมีไหม
ผมไม่รู้จะขอบคุณใครหรืออะไร ที่ทำให้ผมได้มายืนอยู่ที่นี่ ตอนนี้ ผมรู้ว่ามันจะไม่มีวันแบบนี้ทุกวันหรอก แต่ผมก็ไม่รู้สึกกลัวอะไรที่รออยู่ข้างหน้าอีกแล้ว จริงๆ นะ
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
อิอิ แฟนแบรนด์ร้านเสื้อในสยามเหมือนกันเหรอเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ดิฉันแฟนประตูน้ำค่ะ
-
ฮ่า ๆ
ขำไม่ไหวแล้ว กว่าจะมาเป็นเจ้าหนูนักเตะ
วอร์มไปหลายยก :o8:
*0*
-
โอ้ย หวานซึ้งมากมายอ่า :o8:
-
"ไม่ต้องพุดมากครับ ถึงเวลาให้ยาละ อ่ะ เอานี่ไปอมซะดีๆ"
เจ้าดื้อถลกกางเกงบ๊อกเซอร์ที่ใส่ลง แล้วจับผมกดกับที่นอน ผมดิ้นสู้มันสุดชีวิต
:o8: :o8: :o8:
หื่นทั้งคู่อ๊า.......รักเด็กดื้อ คิก ๆ ๆ
-
อืม ๆ ศึกฟุตบอลจบได้ดีกว่าที่คิดแหะ ว่าแต่น้องแมกซ์เนี่ย ตกลงมันจะเอาไงแน่อ่ะ ชักจะงง ๆ กะมันแล้วเนี่ย
-
ชอบ ชอบ เอาอีก เอาอีก :oni2: :oni2: :oni2:
-
กร๊ากกกกกกกกกก
ฮาตอนเตะบอลอ่ะ
อิน้องแมกซ์เนียนนะเรา
-
เอๆ......น่ากลัวๆเขาว่าถ้าเป็นแฟนกันเดินขึ้นดอยด้วยกันจะ........เหนื่อย
555 เอาใจช่วยทั้งคู่เลย ท่าจะรักกันนานๆ
-
ชอบตอนกินยาจัง...อิอิ
ปล.คู่นี้ยังหวานได้อีก... :o8: :o8: :o8:
-
:m20: :m20: :m20:
ฮาได้อีก ตอนเตะบอลนี่สุดๆ
ขอให้อย่าจบเศร้าเลยสาธุ
-
เมนท์รวบสองตอนนะครับ
o13
ชอบตอนเสวนาอะครับ
อยากคุยแบบนี้บ้าง
เห็นด้วยกับพี่ว่าวอ้ะครับ เหอๆ
ตอนหลังนี่ก็ฮามาก
ตั้งแต่งานเข้า
ก่อนมาสนามเอย กองเชียร์ทั้งเมเจอร์
มะนาวยัดปาก ตอนยิงเข้า ไหนจะลงหนังสือต่างๆ อีก
โคตรฮาอ้ะพี่ว่าว ก๊ากเลย
ตอนเดินขึ้นดอยนี่ก็หวานไปไหน
เหอๆ
หุหุ น่ารักสุดๆ
:laugh:
-
:oni2:ชอบๆหนุกๆ
-
เหมือนว่าเรื่องจะไปได้ด้วยดีนะคับว่ามั้ย
-
น่ารักดี บรรยายความคิดในสนามได้ฮาดีจริง
มีโอกาสเอาข่าวคราวของพี่ต้อมกับแม็กซ์มาฝากด้วยซิ :m32:
-
:oni2:
น้องมิวมิว เข้ามาเชคเรทติ้ง ตอนดึกครับ 55
แรงเหมือนกันนะเนี่ย :laugh:
ดีใจที่ เพื่อนๆชอบครับ
ตอนหน้าๆไม่รับประกันความฮาอ่ะ
แต่อาจมีน้ำตาตก เหอๆ แต่คงเป็นตอนที่ 11 -12 โน่นแหละครับ :เตะ1:
ก็ถ้ามันราบรื่นเกิน มันก็ไม่สนุกอะดิเนอะ
ขอบคุณทุกเม้นเลยครับผม
:pig4:
-
น่ารักจางอิจฉาๆๆ
-
:serius2:พี่ต้อมของชั้น จะโดนอิแม็กซ์หลอกไหมเนี่ย :a6:
-
ชอบบบบบบ :m1: :m1: :m1:
-
:m29:นั่น กำลังนึกอยู่ว่า อะไร ๆ ที่มันดูดี มันจะต้องมีเหตุให้สะดุด มาดูและเป็นกำลังใจให้ว่าว
ว่าจะผ่านวิกฤต เหตุการณ์ครั้งมีไปได้อย่างไร และอะไรเป็นสาเหตุให้เกิดเรื่องตามที่สปอยไว้ o12
เป็นกำลังใจให้นะครับ :L2: :bye2:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดด
น้ำตาลในเลือดพุ่งงงงงงงงงงงงงงงงง
-
สมาคมคนรักเด็กครับป๋ม :a1:
-
ได้ทั้งอารมณ์หื่น
และอารมณ์หวานซึ้งเลย อิอิ
:mc4: :mc4: :mc4:
-
มาสมัครเป็นแฟนคลับด้วยคน อ่านได้แค่3หน้าเอง เด๋วจะรีบอ่านต่อให้จบนะครับ
เรื่องน่าติดตามดี แถมแต่ละตอนก็ยาวได้ใจ(ยาวจนรู้สึกว่ามันยาวไปไหม)
เป็นกำลังใจให้กับการสร้างสรรค์ผลงานดีๆ ออกมาเรื่อยๆ นะครับ o13
-
o13
ยังมีแรงวิ่งเนอะ
ดีแล้วละ โดนบอลสลบไปก่อน
ไม่งั้น เอาตัวรอดยังไง
ดำแย่ เอิ๊กกกก :m20:
-
ไปเตะบอลกัน ที่ล้ม นี่คงจะไม่ใช่โดนบอลหรอก
คงเป็นพราะว่าไม่มีแรงมากกว่า อิอิ
-
งงน้องแม็กซ์ ว่าดื้อ รึว่าว
งงอิแม็กซ์ ว่ารุกรึรับ ฮ่าๆๆๆ
กร๊ากกกก
:laugh: :laugh: :laugh:
-
มารอเชียร์ น้องว่าว ด้วยนะค้าบบ...^^
-
เหอๆ นำพา มาก มากมาย
-
เจ้าหนูสิงนักเตะจริงๆด้วย เอิ้กๆ
ทั้งในสนาม แล่ะนอกสนาม(บนเตียง) อิอิ o13
-
คิดถึง ๆ ๆ มิวกะเหล็กดัด :L1:
-
มาให้กาลางจายยยยคนเขียนจ้า :L2:
สนุกดีอ่ะ น้องดื้อน่าร๊ากกกกกก...พี่ว่าวก็ฮา
ขำตอนบรรยายการมิกซ์ชุดเตะบอล...ฮาโคตรๆ 555555
Realistic Situation นี่ก็แบรนด์โปรดเรานะ อะฮุๆ
ม่ายยยยน้า :serius2: พี่ต้อมคนดี...อย่าโดนเพื่อนแม๊กซ์หลอกกินตับน้า
ม่ายยยยอาวววว T____T (......แต่ถ้ารักจริงจะโอเคมั่กๆๆๆ :o10:)
-
:m4:
-
ปี๋หน้าจะลองไปเปนลูกช้างมะนุดดูลอ
น่าจะม่วน
-
มาเป็นกำลังใจให้ครับ
-
เพิ่ง ด้ายอ่านอะ
สนุกมากมาย เรย
รอตอนต่อ ไป นะค่ะ
:oni3:
-
:laugh:ฮาได้ใจตอนเตะบอล
หูตามิแพรวพราวมองไปทางนู้นทางนี้เหรอ แถมแฟชั่นได้อีก o13
-
รอ ร่อ ร้อ ร๊อ ร๋อ :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
-
รอ ร้อ รอ :oni1: :oni1:
-
ยาง ม่ามาอีกเหลอ
รอตอนต่อ ไป นะค่ะ
:oni3:
-
รอนะคะะะะะะะ o13
-
ได้ค้าบบ...รอได้เสมอล่าค้าบบบ...อิอิ
-
รับ ทรายค่ะ
มาเร็วๆๆ นะ
:oni3:
-
ได้ค่ะ 555.
ตั้งใจสอบ + ทำงานน้า
:oni2:
-
หุหุหุ พากันไปว่าวมาราธอนอ่ะดิ หายเงียบไปเชี๊ย :o8:
-
หายค่ะ หาย
:serius2: :sad2: :o12:
-
เอ หรือว่าไปแข่งฟุตบอลที่โอลิมปิค
ประเภทฟุตบอลเครื่องแต่งกายดีเด่น
:laugh: :laugh: :laugh:
-
หายไปหลายวันละนะคับ
เมื่อไรจะมาต่อคับ
รออย่างเดียวคับ
-
:laugh:
สุดยอด
เพิ่งได้มาอ่าน
สนุกมากคับ
-
เราเพิ่งได้เข้ามาอ่านครั้งแรก
สนุกมากๆเลยค่ะ เลยนั่งอ่านจนถึงตอนล่าสุดเลย
ชอบตอนที่ 9 มากๆ นั่งขำคนเดียวจนปวดท้องเลย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ ขอให้ปั่นงานส่งบอกอ กะ ขอให้สอบได้คะแนนดีๆ
แล้วจะรอตอนต่อไปน้า :bye2:
-
^
^
^
^
จิ้มโค้นนแรกเยย...อิอิ
อ่าค้าบบ...น้องดื้อ มีตัวตนจิงๆด้วย...อิอิ(ช๊อบ ชอบ)
-
น่าอิจฉาอ่ะ......
-
10.
หลังหาอะไรใส่ท้อง เหล็กดัดกับผมเดินกลับไปที่เชิงบันใดนาค เพราะใกล้เวลาบ่ายแล้ว คณะของผมน่าจะถึงซะที ผมเองก็นึกครึ้มเอากล้องสมาร์ตโฟนขึ้นมาถ่ายรูปเล่นๆ เจ้าเหล็กดัดได้ทีเอาแก้มมาแนบแก้มมาเซลฟี่มั่ง จนผมต้องตีแขนมันไปหลายที
เจ้าบ้านี่ ไม่รู้จักอาย คิคิ
ขณะกำลังแอ๊บเป็นนักท่องเที่ยวจีนปลอมอยู่ จู่ๆ ก็มีเด็กหญิงชุดแม้วปราดเข้ามาดึงกางเกง ขอบอกว่าตกใจมาก เพราะหน้าตาชีและน้องชายมอมแมมสุด นี่เกือบจกเอาทิชชู่เปียก จอห์นสันเบบี้ไวป์จากกระเป๋าสะพายถูหน้าให้แล้วนะ ดีที่ดึงสติได้ซะก่อน
"พี่คะ ถ่ายรูปกับหนูไหมคะ ถ้าพี่ถ่ายรูปกับหนู หนูก็จะได้มีเงินไปโรงเรียน ครอบครัวหนูก็จะได้ บลาๆ ตึ่ง ตึ๊ง ชิวๆ ฟู่ๆ ค่ะ"
ยัยเด็กแม้วท่องไดอะล็อกหากินเหมือนท่องอาขยาน สายตาเลื่อนลอยไม่โฟกัส ไร้อารมณ์สุดขีด นี่ถ้าพี่เกดมาเห็นคงไม่ให้ผ่าน ไม่ค่ะ น้องไม่ใช่ เดอะ เฟซ
" ใครเขียนบทให้ครับเนี่ย ที่รัก มันฟังดูซ้ำซากมาก”
เหล็กดัดแซว
"เขาไม่สอนให้ใส่อารมณ์เข้าไปด้วยเหรอครับ แบบ ให้มันดูกระตือรือร้น ดูจริงใจหน่อยงี้ "
ผมเสริม
ยัยเด็กแม้วทำหน้าเซ็ง เหมือนจะบอกว่า ถ้ามึงไม่ถ่ายก็โอเค กูจะได้ไปหาลูกค้าคนอื่นๆ
"แล้วกี่บาทล่ะ"
เหล็กดัดถาม
"สองคน สี่สิบบาท"
โวะ ถ่ายกับญาญ่า นางยังไม่คิดเงินสักบาทเลยนะ ต้องมาเสียเงิน 40 บาทเพื่อถ่ายรูปกับยัยเด็กชุดแม้ว (แม้วจริงรึเปล่าก็ไม่รู้) หน้าตาเกรอะไปด้วยคราบขี้มูกเนี่ยนะ (เอ๊ะ หรือเป็นเมคอัพ ให้ดูมอมแมมน่าสงสารเข้าไว้) โอ้ย โนวววว เวย์
"สามสิบบาทได้ไหม พี่คนนี้เขาเป็นคนแค่ครึ่งเดียว"
เหล็กดัดต่อปากต่อคำต่อราคา ผมหันไปมองเอาเรื่อง
"พี่คนนี้เขาเป็นครึ่งคนครึ่งเทพอ่ะ ดูสิ หล่อไหม"
ยัยเด็กผงกหัว อุ๊ย เป็นเด็กดีจังลูก นี่สินะที่เค้าว่า เด็กเหมือนผ้าขาว คิดอะไรก็พูดออกไปอย่างนั้น โอเค ถ่ายๆ ต้องช่วยน้องเขานะ รู้จักทำมาหากินตั้งแต่เล็ก น่าทึ่งมาก ว่าแต่ น้องๆ สระผมกันบ้างรึเปล่าเนี่ย ฮึ
โดยไม่ทันตั้งตัว ผมก็ถูกประกบด้วยเด็กขี้มูกสองคน ซ้ายขวา เดี๋ยวก่อนๆ ‘นี่ถ้าน้องสองคนมีปืนด้วยฉันจะไม่แปลกใจเลย’ ผมคิด เหล็กดัดหัวเราะเหมือนรู้ทัน ก่อนจะรัวกล้องไอโฟน
เดี๋ยวก่อนเซ่ ขอเวลาให้ฉันได้เอียงหน้า 46 องศาเซลเซียส ขมิบริมฝีปากก่อนเซ่ เจ้าบ้า!
น้องคณะแอคบา (นัยว่าเป็นติ่งคู่จิ้น) ที่อยู่บริเวณนั้นพอดีอาสาถ่ายรูปคู่ให้เรา เจ้าเหล็กดัดเลยได้มาเข้าเฟรมบ้าง ยัยเด็กแม้วรีบวิ่งมานั่งตักเจ้าดื้ออย่างรู้งาน โอ้ย สะดือด่วนแต่เด็กนะ ไหน ใครว่าเด็กเป็นผ้าขาว นี่ไม่ขาวแล้ว มันลายซาฟารีแล้ว
ผมขอบคุณน้อง แล้วรับกล้องมาเพื่อถ่ายรูปคู่ของเจ้าเหล็กดัดกับเด็กๆ บ้าง
จะบรรยายยังไงดี ให้เห็นภาพ...
คือมองผ่านเลนส์ เหล็กดัดดู น่ารัก ไร้เดียงสามากอ่ะ อาจจะเป็นเพราะว่า ผมไม่ได้มองมันในมุมนี้บ่อยๆ ละมั้ง แน่ละ ก็มันทั้งทะลึ่งทะเล้น หื่น ซะขนาดนั้น แต่วันนี้เจ้าเหล็กดัดของผม คือเด็กผู้ชายธรรมดาๆ คนนึงเท่านั้นเอง เด็กผู้ชายธรรมดากับยิ้มจริงใจไม่เสแสร้ง
เด็กๆ ไปหาลูกค้ารายใหม่ของพวกเขาแล้ว ผมเดินกลับไปนั่งประจำที่เดิม ยื่นรูปในไอดฟนให้มันดู
"เออ ชอบรูปนี้อ่ะ”
เป็นรูปเราสี่คนยิ้มแป้นแล้น
“เอารูปนี้แหละ ตั้งเป็นรูปโปรไฟล์ในเฟซบุ๊ค"
ผมก้มหน้ายิ้มเขิน
"พี่มิว"
"หือ"
"เอาเกียร์ไปแล้ว ห้ามทิ้งผมนะ"
"เออ"
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนะ"
"เออ"
"ห้ามเอาไปเขวี้ยงทิ้งลงอ่างแก้วด้วย"
"ฮ่าๆๆ คิดได้เนอะ"
เจ้าเหล็กดัดจ้องตาผมแป๋ว นี้ไม่ใสซื่อแล้ว นี้มันเสแสร้ง :P
"อ้าว นึกว่าไม่มา"
ไอ้เด็กแมกซ์มาจากไหนก็ไม่รู้ แต่งชุดล้านนาอย่างหล่อ
“ต้องมาดิวะ”
“ถึงกันนานแล้วเหรอ"
"ก็ตั้งแต่เช้าแล้วครับ แล้วนี่วิศวะเขายังไม่วิ่งลงอีกเหรอ"
ผมถาม
"อีกแป๊บครับ เหนื่อยมาก เกือบตายแนะ ดีนะที่ยังได้นั่งรถมั่งเพราะถือป้าย ส่วนมึง ไอ้ดื้อ แย่มาก เอาเปรียบ"
"เรื่องของมึง"
เหล็กดัดว่า ไอ้เด็กแมกซ์นั่งเข้ามานั่งแทรกระหว่างผมกับเจ้าดื้อ
"ไหน ขอเซลฟี่กับมึงกับพี่มิวหน่อย"
มันควักเอาโทรศัพท์มือถืออกมา แล้ววิสาสะกอดคอเรา
รูปที่ถ่ายออกมาติดแค่มันกับเหล็กดัด... หนอย!
"เอาใหม่ๆ โทษนะครับ"
มันเอาหน้ามาชิดแก้มผม แล้วกดรัวๆ เหล็กดัดอ้าปากไม่พอใจก่อนจะดึงมันออ ไอ้เด็กแมกซ์งง
"ไรของมึง กระชากกูทำไมเนี่ย”
"มึงเอาหน้าไปใกล้แฟนกูมากเกินไปละ
"
เหล็กดัดประกาศเสียงดังฟังชัด
"พี่มิวอ่ะ แฟนกู กูหวง"
ไอ้เด็กแมกซ์เหมือนจะเหวอไป ก่อนจะยิ้มออกมา
"เออ กูก็ว่าแล้วเชียว"
"รู้เรื่องนะ”
"เออ แหม แค่นี้ก็ไม่ได้"
"ไม่ได้เว้ย มึงไปได้แล้ว จะไปไหนก็ไป"
“เฮ้ย นี่ถึงกับไล่กูเลยเหรอวะ เออ จำไว้”
จู่ๆ ผมก็รู้สึกสงสารเจ้าเด็กนี่ขึ้นมา โอ๊ย คือคิดว่า ถ้าเป็นผมนี่ คงแย่ไปเลยอ่ะ คนที่ตัวเองชอบไปชอบคนอื่น แถมยังไม่ไว้หน้าด้วย
" ยินดีด้วยนะเว้ย พี่มิว ถ้ามันนอกใจพี่ พี่ต้องบอกแมกซ์นะ กูไปละ"
ไอ้เด็กแมกซ์เก็บไอโฟนลงกระเป๋ากางเกง แล้วเดินลงบันไดไป เง้อ หน้าชื่นอกตรมใช่ไหมหนอ
"พูดดีๆ กับเพื่อนหน่อยดิ"
ผมบอกเหล็กดัด
"ก็ถ้าเป็นพี่แมกซ์มาทำแบบนี้ พี่ก็ทำแบบผมล่ะน่า"
เออ จริง
****
วู้ฮู
เรากำลังอยู่บนทางหลวงหมายเลข 11 เพิ่งออกจากเขต จ.ลำพูนมานิดเดียว
ผมกับเจ้าเหล็กดัดสวมแว่นกันแดดอันใหญ่เบ้ง ตลกๆ กินโดนัทกับชาลิปตันรสพีช ร้องเพลงรักไม่มีเปลี่ยนแปลง แข่งกับซีดี แดดไม่แรง อากาศไม่ร้อน ช่างเป็นการเดินทางที่มีความสุขอะไรเช่นนี้นะ
เมื่อคืนนี้ ไปวอมกันมา สนุกสุดๆ ยกเว้น หมั่นใส้ อีแมกซ์นิดหน่อย สงสัยจังว่ามันกับพี่ต้อมไปถึงไหนกันแล้ว ยอมรับก็ได้ว่าแอบหึงสองคนนั่นนิดๆ แต่คิดว่า มันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะเสียเซลฟ์ เมื่อคนที่เคยมาวอแวกับเรา หันสนใจกันเองซะนี่ ยังไงก็เหอะ เจ้าเหล็กดัดน่ารักมาก ให้ใส่ชุดตลกๆ ก็ยอมใส่ (เสื้อเชิตแขนสั้น กางเกงขาสั้นของเฮด ควอเตอร์ทั้งคู่ ติดโบไทด์ของโฟร์บายโฟร์แมน ใส่แว่นเล่นน้ำสงกรานต์สีๆ) แถมตอนที่ผมบอกว่า อยากเต้นเพลง Don't stop (til' you get enough) ของ ไมเคิล แจ๊คสัน กับ We Can’t Stop ของไมลีย์ นางยังกล้าไปขอดีเจเปิดให้จนได้ (ไม่น่าเชื่อแฮะ ว่าจะมีแผ่น ปกติเปิดแต่ฮิดฮอป กับ EDM) พวกเรา พี่ต้อม (หล่อมากกกกก โอ้ย เสียดาย) และน้องๆ เพื่อนๆ อีกหลายคน เต้นกันกระจาย ไม่มีอายคนที่แอดอัดกันเต็มร้านเลย เพราะเมากันแล้ว (ปกติ ไม่กินเยอะเท่านี้น๊า)
อ้อ อีกเรื่อง คือโดนพี่ต้อมกอดในห้องน้ำด้วย (สงสัยเมา) ผมก็เลยฉวยโอกาส ก็อยากอยู่ในอ้อมกอดพี่เค้ามาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วนี่นา ตัวงี้ ห๊อมหอม เรื่องนี้ให้เหล็กดัดรู้ไม่ได้เป็นอันขาด
"แวะ ที่เกาะคาได้ไหม อยากกินส้มตำ
ผมบอก ก็ที่นี่เขาดังมากเรื่องส้มตำแซ่บๆ นี่นา
"แล้วรู้เหรอว่า เขาขายกันที่ไหน"
เหล็กดัดถาม... เออ นั่นสิ
"ก็… ไม่รู้อ่ะ เคยกินที่หลังกาดต้นพะยอม แต่ตอนนี้ร้านไม่อยู่แล้ว แล้วพี่สาวก็เคยซื้อมาฝาก แบบแยกน้ำกับเส้นมา อร่อยมาก แต่นั่นก็มาจากเชียงราย"
"เตง อำเภอเกาะคา ไม่ได้หมายความว่าเขาจะตำส้มตำเกาะคาเป็นกันทุกบ้านนะ แล้วเราก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาขายกันที่ไหน"
เอ๋ อย่างงั้นเหรอ
"งั้น หาร้านข้าวแต๋นน้ำแตงโม เหอะ"
"เอออันนี้ค่อยง่ายหน่อย มีทุกที่ เตงชอบกินเหรอ"
"ก็... เปล่าหรอก แต่อยากสนับสนุนโอท็อปนี่... มาถึงลำปางก็ต้องข้าวแต๋นน้ำแตงโมอยู่แล้ว ถึงจะไม่กินเอง เราซื้อไปฝากพ่อแม่นายก็ได้นะ"
"พี่มิว ของฝากเยอะแล้วนะ เต็มหลังรถแล้ว ทั้งน้ำพริกหนุ่ม แคบหมู ใส้อั่ว แกงฮังเล ลำไย"
เอ๋ จริงดิ
"แล้วนะ ถ้าขืนแวะกันทุกจังหวัด ซื้อของฝากของทุกจังหวัด ไม่ต้องจ้างสิบล้อมาขนกันหรอกเหรอ"
โวะ เหล็กดัดฉลาดจัง คิดได้ยังไงกันนะ เดี๋ยวขอหาก่อนว่า มีเบอร์ นิ่มซี่เส็ง ขนส่ง ในสมุดแพลนเนอร์ไหม
"ไว้ถึงนครสวรรค์ค่อยแวะ เติมน้ำมัน หาข้าวกินกันทีเดียวเลย จะได้ไปถึงกรุงเทพไม่ดึกมาก"
"จ้า"
นครสวรรค์เหรอ ต้องซื้อโมจิใช่ไหมเนี่ย ยี่ห้ออะไรนะ แม่ดอกไม้หรืออะไรซักอย่าง พูดแล้วก็อยากจะบุกไปถึงโรงงาน ไปพบฝ่ายพีอาร์ประชาสัมพันธ์ ถามว่า เมื่อสิบปีก่อน คิดยังไงถึงเอายัยเด็กหุ่นน่ากลัวนั่นมาทำท่าแร็ปโย่เป็นพรีเซนเตอร์ขึ้นบิลบอรืดแบบบะเห้งมาก ไม่มีเงินจ้างคนสวยๆ หล่อๆ เด็กหน้าตาน่าเอ็นดูๆ แล้วหรือยังไง สมัยนั้น นั่งรถทัวร์ผ่านเห็นคัทเอาท์โฆษณานี้ทีไรแล้วหลอนมาก คิดแต่จะดันลูกดันหลาน ไม่นึกถึงจิตใจผู้บริโภคกันบ้างเลย
อ้าว ข้างหน้ามีด่าน ผมบอกเจ้าดื้อ ซึ่งมันก็รู้อยู่แล้วแหละ
พี่จราจรหุ่นบึ๊ก ในเครื่องแบบฟิตจัดรัดรึง โบกให้ไขกระจกลง
"ไปไหนกันครับ"
"กรุงเทพครับผม กลับบ้าน"
เหล็กดัดตอบ
"ขอดูใบขับขี่หน่อยครับ จากไหนครับเนี่ย"
"จากเชียงใหม่ครับ"
เจ้าดื้อค้นใบขับขี่จากเก๊ ยื่นให้
"อายุ 19 เองเหรอ"
"ครับ"
ทำไมวะ เขาห้ามเด็กสิบเก้าขับรถเหรอ นี่จะบอกให้นะว่า แฟนผมน่ะเก่งนะ ขับไปด้วย ว่าวไปด้วยยังเคยมาแล้ว โอ๊ะ นึกแล้วก็อยากเห็นของจริง
"น้องล่ะครับ มีใบขับขี่ไหม"
"มีครับ แต่ไม่ได้ติดมาด้วย ก็เลยให้น้องเป็นคนขับ ผมอายุ 21 จะ 22 แล้ว"
ผมสตรอเบอรี่ ยิ้มหวานสุดฤทธิ์ พร้อมกับยื่นบัตรประชาชนให้ดู
พี่เป้า (พี่จราจรนะแหละ) คืนบัตรให้ ท่าทางเขินๆ
"ขับระวังๆ นะครับ วันนี้รถขาเข้าขาออกเยอะ"
"ขอบคุณครับผม"
เจ้าดื้อบอก ก่อนจะเคลื่อนรถออกมา
"พี่มิว อ่อยเหรอ"
มันหันมาถามเสียงดุ
"ก็ช่วยเตงไง"
"ไม่ต้องเลย ชอบละสิ ล่ำๆ ตุงๆ"
"ใช่ เอ้อ ไม่”
“เห็นแล้วนึกว่าถึงอยุธยาแล้วซะอีก เค้กปลาช่อน"
เออว่ะ ฮ่าๆๆ
"เขาต้องให้มันตุงขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ไม่รู้สิ ว่าแต่ เตงเคยบอกว่า เตงเคยว่าวในรถจากกรุงเทพถึงเชียงใหม่มาแล้ว จริงๆ เหรอ"
เจ้าดื้อยิ้มเขิน
"ทำไม พี่มิวอยากลองเหรอ"
"บ้า"
"แล้วถามทำไมอ่ะ"
"ก็ ..."
"นี่นะ เดี๋ยวทำให้ดู รูดซิป ปลดกระดุมให้หน่อยสิ"
“ไม่เอา”
เจ้าดื้อใช้อีกมือดึงผมแล้วกดหัวลง
เฮ้ย เอาจริงดิ
โอ๊ะ
อะ….
อืมมมมมม
***
กว่าจะถึงบ้านมาริโอ ก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มนิดๆ ด้วยรถติดแง่กอยู่แถวรังสิตถึงดอนเมืองเป็นชั่วโมง และต้องแวะปั๊มด้วย เพราะปวดฉี่ด้วยกันทั้งคู่
สงสารเหล็กดัดจัง คงเหนื่อยน่าดู เพราะนอกจากต้องขับคนเดียวตลอดทาง (ก็เค้าขับรถไม่เป็นนี่ T T) มาถึงก็ยังต้องช่วยผมแบกกระเป๋าเดินทางใบโตอีก โอ้ยไม่รู้จะเตรียมเสื้อผ้ายังไงนี่นา พยายามแพ็คไลท์ก็แล้ว แต่ของก็ยังเต็มกระเป๋าใบใหญ่อยู่ดี (มีเป้อีกสองใบ ใส่รองเท้ากับแอคเซสซอรี่โดยเฉพาะ)
ใครนะที่บอกว่า การเตรียมเสื้อผ้าสำหรับเดินทางสองคืนสามวันเป็นเรื่องง่ายมาก ขอเถียงหน่อยเหอะ อย่างวันพรุ่งนี้ที่มีโปรแกรมไปสยาม ผมก็ต้องเตรียมชุดสำหรับเดินเที่ยว คือ 1. ชุดง่ายๆ สบายๆ สไตล์แคชชวล สร้างภาพหนุ่มฮิพสเตอร์ รักอิสระ เพื่อให้เพื่อนๆ ของเหล็กดัด ประทับใจในความติดดินทว่ามีรสนิยม และ 2. ชุดหนุ่มบูติคแอบแนวปนสตรีทเกาหลีนิดๆ เผื่อมีทีมงานนิตยสาร Looker เวียนว่ายอยู่แถวนั้น แล้วไหนจะชุดหนุ่มนักท่องเที่ยวแดนไกล สำหรับใส่ไปเยาวราชกับข้าวสารตอนกลางคืนอีกล่ะ ซึ่งก็จะต้องเลือกอีกว่าจะเป็นแนวหนุ่มนักเดินทางพเนจร Nomad ขาลุย หรือ เจ้าชายนักเดินทางจากยุโรป หรือฮิพสเตอร์วูลฟ์เฟอร์ดี แล้วแบบนี้จะให้แพ็คไลท์ได้ยังไงกันฮึ
บ้านเจ้าดื้อน่าอยู่มาก เสียแต่เวลาอยู่หน้าบ้านเสียงดังไปนิด (แต่ถ้าไม่ได้ยินเสียงรถตลอดเวลาก็ไม่ใช่กรุงเทพสิ) เป็นบ้านทาวเฮาส์สองชั้น เหมือนจะเก่า แต่จริงๆ เป็นตึกเก่าบูรณะใหม่ หน้าบ้านติดทางเท้าเลย แต่หลังบ้านมีสวนเล็กๆ ที่ถึงแม้ต้อนไม้ใบหญ้าจะขึ้นรกบ้าง หรือเฉาตายไปตามยถากรรมบ้าง แต่มันก็สวยแบบแนวๆ สวนอังกฤษ ผนังบ้านติดกระดาษลวดลายวินเทจสวยงาม วุ๊ย อิจฉา บ้านผมยังเป็นบ้านไม้แป้น (กระดาน) อยู่เลย พี่สาวข้างบ้านเป็นคนมาเปิดไฟไว้ให้ พร้อมกับส่งมอบกุญแจ เรารับมาแล้วไหว้ขอบคุณ
"พ่อแม่เตงกลับมาบ่อยไหมอ่ะ"
"ก็บ่อยนะครับ ไม่แน่พรุ่งนี้อาจจะได้เจอ เพราะผมโทรบอกป๊ากับม๊าแล้วว่าจะกลับ ขึ้นไปข้างบนเหอะครับ"
ว๊าย ตื่นเต้นอ่ะ กลัวโดนคุณพ่อคุณแม่เกลียด เอาลูกชายเขาไปใช้งานผิดประเภท
"นี่ ห้องผม"
คือ จะว่ายังไงดี เป็นเหมือนกันไหมครับ เวลาที่เราคิดว่าเรารู้จักใครซักคนหนึ่งแล้ว แต่พอได้มาเห็น ที่อยู่อาศัย ห้องหับ หรือข้าวของเครื่องใช้ของเขา กลับยิ่งทำให้เรารู้สึกประหลาดใจ เหมือนกับว่า การได้มาเห็น ได้สัมผัส ได้รับรู้ของเหล่านั้น ยิ่งทำให้เรารู้สึกใกล้ชิดพวกเขาขึ้นๆ ไปอีก
" ฝันจะได้นอนกอดใครซักคนในห้องนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว"
กอดเฉยๆ เหรอ คิคิ
"เชื่อได้ไหมเนี่ย ว่าไม่เคยมีสาว ที่ไหนมานอนด้วยที่นี่"
"ก็เตงนี่แหละ สาว เอ๊ย หนุ่มคนแรก"
"เดี๋ยวเหอะ"
"ฮ่าๆๆ ล้อเล่นนะ เตงอาบน้ำก่อนเหอะ เดี๋ยวจะได้ออกไปหาอะไรกินกัน หิวแล้ว หรือจะยังไม่อาบ ไปเลยก็ได้นะ"
"ยังไม่อาบดีกว่า แต่ขอเข้าห้องน้ำแป๊บนึง"
เปล่า ไม่ได้จะไปเติมแป้ง แต่ปวดหนักมาตั้งแต่บ่าย
“โอเค งั้นเดี๋ยวขอพักสายตาแป๊บนึง ถ้าเค้าเผลองีบไป ปลุกด้วยนะครับ”
เหล็กดัดบอก ก่อนจะล้มตัวนอนหลับตา
….
ห้าทุ่มนิดๆ ถนนพระอาทิตย์ (เคยแต่นั่งรถผ่านตอนกลางวัน)
โอ๊ะ นั่นไง ร้านหนังสือเดินทางอันโด่งดัง แต่ปิดแล้วนี่นา เอ๊ะ นั่นจะใช่ร้านเบอเกอร์ในตำนานพันซิปไหมนะ เดินไปอีกหน่อย วุ๊ย ทุกอย่างดูช่างคุ้นตา พอถึงสวนสันติฯ ตรงป้อมฯ ก็รู้สึกวิ๊ววิ้ว นั้นไง ตึกแถวที่เห็นในหนัง โอ-เนกาทีฟ ใช่ไหมๆ แล้วนั่น ร้านเหล้าเล็กๆ เปิดเพลงแกรมมี่เก่าๆ มีเบียร์โปรขายด้วยเว้ย คึกคักจัง กลางคืนที่นี่มีชีวิตชีวาสุดๆ ทำให้นึกถึงบางย่านในเชียงใหม่เลย
เดินไปเรื่อยๆ สักพัก เหล็กดัดก็พามาหยุดที่ร้านหมูจุ่มข้างทาง โวะ รู้ใจจริง อยากทานอะไรแซ่บๆ มั่นใจว่าต้องอร่อย ก็มากับเจ้าถิ่นเชียวนะ
"เอ้า หายไปไหนมาวะนานเลยคะ น้อง ไม่ได้อยู่แถวนี้แล้วเหรอ"
พี่สาวเจ้าของร้านทักทาย เชื่อแล้ว ว่าคุมแถวนี้
"ก็ยังอยู่นี่แหละครับ แต่ผมไปเรียนที่เชียงใหม่"
"อ้าว เหรอ ถึงว่า หายหน้าไปเลย แล้วนี่ เพื่อนมาจากเชียงใหม่รึเปล่า"
"ครับ"
"คนเชียงใหม่นี่น่ารักนะคะ"
ผมผงกหัวรับ อิอิ รู้สึกปลื้มใจจังที่ถูกอวย
"เอาเหมือนเดิมไหมคะ"
"เหมือนเดิม เพิ่มส้มตำปูปาร้า กุ้งแช่น้ำปลา แล้วก็ข้าวเหนียวด้วยครับพี่" เจ้าดื้อหันมายิ้มๆ "ไม่รู้ว่าจะอร่อยเท่าเกาะคาหรือเปล่านะ"
….
"อร่อยจริงๆ ด้วย หมูจุ่มแซ่บมาก"
ผมบอก เหล็กดัดยิ้มชอบใจ เอ๊ะ หรือว่าหิวจัด ช่างเหอะ แต่ขอโค้กเพิ่มอีกขวดได้ไหม
"ยิ้มอะไร?"
ผมถาม ตะเกียบยังคาปาก
"ก็ดีใจอ่ะ มีแฟนมาค้างที่บ้าน"
"ว่าเค้าใจง่ายงั้นสิ"
"เปล่า จะบอกว่า ดีจัง ต่างหากล่ะ ดีจังๆๆๆ งี้"
“แล้วไป นึกว่ากำลังคิดอะไรอกุศล”
เจ้าเหล็กดัด เอียงตัวมากระซิบที่ข้างหู
“คืนนี้ โดนจัดหนักแน่”
“บ้า”
โวะ อิ่มเถอะ อยากกลับไปบ้านเหล็กดัดล้าวววว
***
*** คำเตือน เนื้อหาดังต่อไปนี้เหมาะกับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป เด็กและเยาวชนที่อายุต่ำกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำ จะให้ดีก็ข้ามๆ ไปเถอะ
อืมมม
อ้า...
โอ๊ย
ซี้ด
เหอะ! คิดจริงๆ เหรอว่าผมจะเล่าบรรยายกิจกรรมส่วนตัวออกมาได้เป็นฉากๆ ถึงจะไม่ใช่คนดีมาจากไหน แต่ผมก็มีพ่อมีแม่นะ รอให้ไม่อยู่กันแล้วเถอะ ผมอาจจะยอมปริปาก
อย่างไรก็ดี เพื่อเป็นที่ระลึกสำหรับคืนแรกในกรุงเทพฯ เราสองคน เราก็เลยเอาไอโฟนขึ้นมา ลองถ่ายอะไรเล่นๆ ขำๆ เอ่อ จนเสร็จ อาจารย์ที่สอนวิชา Human Ecology บอกว่า มนุษย์มี sexaul needs เป็นปกติ แค่ถ่ายคลิปสั้นๆ ไม่ถึงชั่วโมง ในมุมกล้องที่ค่อนข้างหลากหลายและครีเอท คงไม่ผิดหรอกเนอะ
บอกไว้ก่อนเลยว่า หากคลิปนี้หลุดออกไปยังโลกโซเชียล จะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ คุณไม่ควรอย่างยิ่งที่จะโหลด แชร์ ฟอร์เวิร์ดหรือกระทั่งเปิดดู ไม่เช่นนั้นคุณอาจจะจิตตกด้วยความริษยา เสียดาย และนึกน้อยอกน้อยใจที่กิจกรรมเข้าจังหวะที่คุณทำอยุ่ที่บ้านทุกเมื่อเชื่อวัน กลายเป็นเรื่องเด็กๆไปเลย เมื่อเทียบกับคลิปนี้ อ้อ ที่สำคัญที่สุดคือมันผิด พรบ. คอมพิวเตอร์ด้วย
เราเตือนคุณแล้วนะ อิอิ
แต่นั่นแหละ ยังไงก็ไม่มีทางที่มันจะหลุดไปได้หรอก ผมคงไม่โง่ขนาดนั้น (แค่จะเซฟเก็บลงโน๊ตบุ๊คของเจ้าเหล็กดัด และเก็บไว้ในโทรศัพท์อย่างปลอดภัย หรือบางทีอาจเอาไปฝากไว้ในเว็บไหนซักแห่ง โดยทำเบลอโมเสก) เพราะนั่นอาจหมายถึงอนาคตในวงการของผม (ถ้ามันจะมี ใช่ ยอมรับก็ได้ว่า อยากเป็นดารามาตลอดชีวิต) คิดดูสิ จะโบ้ยว่าเป็นดาราญี่ปุ่นหน้าเหมือนก็ใช่ที่ ในเมื่อผมออกจะน่ารักและมียูนีคขนาดนี้
คิดแล้วก็น่ากลัวจัง แต่ก็ไม่อยากลบ อยากจะเก็บเอาไว้ล้อเจ้าเหล็กดัดเรื่องเสียง โอ้ๆ อ้าๆ นั่น หรือว่าจะตั้งเป็นเสียงเรียกเข้าดีนะ
อย่าหมั่นไส้เลยนะครับ ช่วงหัวปักหัวปำก็งี้แหละ
***
12.30 น. สยาม
เย้เย
รู้สึกเหมือนได้กลับบ้านอย่างนั้นเลย (จริงๆ ไม่ได้เว่อร์)
คิดถึงเมื่อตอนหน้าร้อนปี 2011 ที่ต้องมาอยู่กินนอนแถวนี้เป็นแรมเดือนเพื่อวิ่งรอกขอเบอร์ผู้ชาย เอ้ย จองรอบเรียนกันหัวหมุนกับเพื่อนเด็กบ้านนอกด้วยกัน แต่เอาไปเอามา ก็ไม่ใช่จะแครืเรื่องเรียน แต่วนเวียนอยู่แถวห้าง ร้านไอติม กับโรงหนังมากกว่า (เด็กผู้ชายกางเกงน้ำเงินชอบสิงอยู่แถวนั้น)
"กี่โมงแล้วเนี่ย เพื่อนนายยังไม่มาอีกเหรอ"
"เดี่ยวก็มาละครับ ตะกี้มันบอกว่าอยู่บีทีเอสพญาไทละ"
เรามานั่งรอเพื่อนของเจ้าเหล็กดัดที่ร้านกาแฟเกือบชั่วโมงแล้ว
"เตงว่า เค้าแต่งตัวดูเป็นไงมั่ง กลมกลืนกับเด็กสยามไหม"
หลักดัดถอนหายใจ หมายความว่าไงวะ
"เตงถามเค้ารอบที่สามแล้วนะ"
ทำไมล่ะ หรือสไตล์หนุ่มฮิวโก้ บอสส์ เขาไม่อินกันแล้วที่นี่ (จะว่าไป ตอนมาถึงก็ยังไม่เจอใครแต่งตัวได้เก๋เหมือนใน Looker เลยอ่ะ ผิดหวังมาก)
"น่ารักแล้วครับ พี่มิวของผมล้ำที่สุดแล้ว แต่ในที่ร่มแบบนี้ ถอดแว่นกันแดดออกก่อนก็ดีนะครับ มันเยอะไปอ่ะ ไหนจะเน็คไท สเว็ตเตอร์ กางเกงสลิมฟิตพิมพ์ลาย โค้ตผ้าวูล ผ้าพันคอ หมวกปีกกว้าง แล้วยังจะ..."
"พอๆๆ รู้แล้วว่าเยอะ"
“แน่ใจ?”
“เดี๋ยวจะโดน”
โวะ เคืองนะ กางเกงสลิมฟิตพิมพ์ลวดลายกราฟฟิคนี่ ไม่ใช่แค่กางเกงสลิมฟิตพิมพ์ลายธรรมดานะเจ้าบ้า แต่มันคือ กางเกงสลิมฟิตพิมพ์ลายกราฟฟิกคดอกจัสมินของเพนคิลเลอร์ส์ แว่นนี่ก็แบรนด์วิคตอเรีย แบคเค่ม ก็อปมาเป๊ะๆ รุ่นที่ยัยวิคนางออกแบบเองกับมือ อันเดียวกับที่ลงในแอลเดือนล่าสุด เน็คไทนี่ก็เพื่อฟูลฟิลลุคส์แบบฮิวโก้ บอสส์ โค้ตผ้าวูลนี่ก็เหมือนกัน มันมาจากมันสมองของแอสทริด แอนเดอร์สัน ดีไซเนอร์เลือดใหม่เจ้าของฉายา ‘ยัง ราล์ฟ ซีโมนส์’ เชียวนะ ซึ่งเอชแอนด์เอ็มก็อปมาอีกที สร้อยนี่ก็งานแฮนด์เมด เป็นงานคราฟต์ของศิลปินที่ถนนคนเดิน รองเท้าหนังแก้วนี่ก็วินเทจของแท้เพื่อนหิ้วมาฝากจากออสเตรเลีย นาฬิกาก็ไม่ใช่อุจาระๆ โรเล็กซ์ รุ่น บอยไซส์นะเว๊ย ผ้าพันคอก็พอล สมิธ แล้วไอ้กระเป๋าเขียวๆ นี่ก็ โกยาร์ดรุ่นจูเนียร์ ประดับอักษรชื่อย่อผม C.J. อร้าอร่าม (เลิกผลิตไปแล้ว อยากส่งไปทำมงกุฎจัง - ติดที่เป็นของปลอม) ยิ่งถ้าเห็น มาร์ก จาค็อบ สเต็มแบ็ก กับ แอร์เมส รุ่น โวยาจของผมแล้วจะหนาว (ทั้งหมดเป็นของปลอมเกรดพรีเมียม)
ชิ ผมคิดอะไรของผมกันเนี่ย ฮึ ถึงได้มาถามความเห็นเอากับไอ้เด็กหน้าหล่อเป้าเริ่ด แต่ขาดเซนส์เรื่องแฟชั่นแบบเจ้านี่ คนที่แต่งตัวแค่กางเกงยีนส์ทรงกระบอกเล็กฟอกสี แบบที่ใส่ชนกันบาดเจ็บล้มตายเกลื่อนเมือง กับเสื้อยืดการ์ตูนพอดีตัวลายเจ้าหนูปรมณูของยูนิโคล่ และรองเท้าคอนเวิร์สสีขาวเนี่ยนะ (แต่ก็ยังน่ากินอยู่ดี โอ้ย พูดแล้วอยากโดนอีก)
หลายคนว่า less is more แต่ผมว่า more is so much more attractive ว่ะ
ว่าแต่ แย่แฮะ วันนี้ไม่ยักกะมีรายการอะไรมาถ่าย ขืนนั่งอยู่บนนี้นานๆ (ถึงจะใช้เป็นฉากในการถ่ายซีรีส์ฮอร์โมนส์ก็เถอะ) ไม่ลงไปเดินข้างล่าง โอกาสที่จะได้เจอทีมงาน จีคิว หรือ looker ได้ถ่ายรูปหนังสือ ก็หมดกันพอดี
เจ้าดื้อยืนขึ้นกวักมือทักทายเพื่อนที่อยู่ด้านนอก
เด็กผู้ชายใส่แว่นหน้าตี๋พิมพ์นิยมแต่ไร้ซึ่งการจดจำเดินเข้ามา พร้อมๆ กับ เด็กผู้หญิงผิวขาวหน้าสวย ตาโต จมูกได้รูป ปากเล็กแดงผมมีชีวิตชีวาแบบแพนทีน ตรี มินิทส์ มิราเกิ้ล คือถ้ามองร้อยเมตรอาจจะคิดว่านางคือ ดาราจากซีรีส์จีทีเอช นางสวมเสื้อยืดโอเวอร์ไซส์น่ารักกับกางเกงยีนส์เอวสูงสีซีด รองเท้าบัลเลต์ที่ดูก็รู้ว่าไฮแบรนด์ สะพายกระเป๋าซึ่งถ้าจำไม่ผิด นั่นมันหลุยส์วิกตอง รุ่นเวอร์นิส สีม่วงใบงาม (แต่ก็ยังงามสู้โกยาร์ดเขียวมะกอกของผมไม้ได้ เพราะแบรนด์ โกยาร์ดก่อตั้งก่อนหลุยส์ วิกตองตั้ง 1 ปี ถีงแม้ว่าจะเป็นของปลอมก็เถอะ) นางหัวยิ้มหัวใคร่ แคทวอล์คเข้ามาอย่างน่ารัก
"อ้าว เธอ มาได้ไง"
เหล็กดัดทัก
“ซอร์ไพร๊ส์ไหมล่ะ”
นางว่า
แน่นอน ผม - เกลียด - เรื่อง - ฟัค- กิ้ง - เซอร์ –ไพร๊ส์
ยัยข้าวใหม่ เดินเข้ามากอดเจ้าเหล็กดัดแบบไม่แคร์ว่าผมนั่งหัวโด่อยู่ แล้วฉอเลาะเสียงกระแดะ
"โอ้ย คิดถึงจัง"
ผมบอกได้เลยว่า ไม่ชอบใจยัยนี่เอามากๆ โวะ ยัยเห็ดหูหนู จะต้องเกลียดนังหน้าสวยนี่เข้าใส้แน่ๆ
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
กว่าจะมาได้เนอะ
รอตั้งนาน
:oni2: :oni2: :oni2:
-
จบ...ดัง จึ๊ก!
....
ค้างค้าบ
-
ลงเยอะสมกับที่รอคอยนานจริงๆ :m1:
+1 เป็นกำลังใจคนเขียน :L2:
และก้อรอตอนต่อไป :oni2:
-
ไมน่าตัอตอนนั้นออกไปเลย
อ่านะรอตอนต่อไปคับ
-
นึกว่าจะไปว่าวโอลิมปิคจนลืมคนอ่านในบอร์ดนี้ซะเเล้วครับพี่มิว
ว่าแต่ อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกได้เลยว่าดื้อติดพี่เอามากๆเลยนะเนี้ย แบบ...ประมาณว่าเด็กขาดความอบอุ่นอะไรทำนองนั้น :a5:
ขอบคุณครับ
-
แหมมมมมมมมมมมมมมมมอยากดูฉากนั้นจัง อิอิ
ปล.ไปสยาม แต่งเยอะขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย 555 แล้วชอบ goyard ด้วยเหรอคับ เหมือนกันเลย บ้าแบรนด์เข้าขั้นเลยน่ะ อิอิ
-
อุ๊แม่เจ้า...ยาวได้ใจ
อุ๊แม่เจ้า...แต่งตัวไปไหนขนาดนั้นคับนั่น
อุ๊แม่เจ้า...จบค้างคา เง้อว!
:a11: :a3: :a11:
-
ให้ยัยเห็ดหูหนูมาเซอร์ไพส์ แล้วจับมือแทคทีมกันเลยดีกว่า :laugh:
-
สู้ๆๆนะ
-
สนุกดีครับ มาต่อไวๆนะครับ
ชอบน้องเหล็กดัดจัง
-
:laugh:
โครตฮาอ้ะ
ผมหัวเราะจนปวดท้องไปหมด
โดยเฉพาะตอนเด็กดอยนั่นมาจะถ่ายรูปหาตังค์
กร๊ากๆ
ไม่ไหวๆ ฮาสุดๆ
:m30:
-
o3 อ่านตอนก่อน ๆ มาก็ยังฮาเจ้าดื้อไม่หาย คนบ้าอะไรว่าวได้ตลอด(บนรถยังไม่เว้น กรุงเทพฯ-เชียงใหม่ เลยน่ะนั้น) แต่พอมาอ่านตอนล่าสุดเนี๊ย :sad2: สงสารเจ้าดื้ออ่ะ
เจ้าดื้อมีแฟนไม่สมประกอบ เพี้ยนได้โล่ o13 มันคงคิดอ่ะน่ะ ตอนที่พี่มิวถามเรื่องชุดที่ใส่อ่ะ " :เฮ้อ: กรูคิดผิดมัยเนี๊ย" :laugh: :laugh:
-
รู้สึกว่าพี่จะเป็นเจ้าพ่อแห่งวงการแฟชั่นตัวจริงเลยนะครับเนี้ย :m20:
โฮ้มีแอบหึงเล็กๆด้วยอ่ะอยากรู้จังจะเป็นไงต่อ :m12:
-
อยากเห็นเห็นชุดที่มิวใส่ไปเดินสยามของจริงจัง แค่คิดก็...แล้ว :m29:
ป.ล. ว่าแต่เจ้าดื้อมันว่าวสาธิตในให้ดูในรถรึเปล่าอ่ะ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตลกพี่ว่าว
ตกลงได้ลงหนังสือมะ
5555+
-
มีคนใหม่เข้ามาอีกละอ่ะ..........
-
เป็นเอามากนะครับ
เอิ๊กๆ
-
เอากำลังใจ ไป 1 รีย์ :m12:
ขี้เกียจพิมพ์ เหอๆ
-
ขอบคุงค๊าบ o13
-
ใจตรงกัน กำลังคิดถึงอยู่เลยว่าหายไปนาน มิวมิวก็กลับมาแล้ว o7
ตอนนี้เป็นอะไรที่อ่านได้ช้ามากกกกกกก
เพราะต้องค่อยๆอ่านทีละนิด
เพราะมันเป็นอะไรที่...
.
.
.
.
.
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขำทุกบรรทัดอ่ะค่า
กลัวกลั้นฮาไม่อยู่ เพราะอ่านในห้อมคอมมหา'ลัย เลยต้องค่อยๆๆแอบอ่าน เด๋วคนหาว่าบ้า (คาดว่าอาจหาไปแล้ว)
เฝ้ารอตอนต่อไป มิวมิวมาต่อเร็วๆน้า ต่อทีสัก 5-6 ตอนรวดจะเป็นอะไรที่แฮปปี้มาก 55
:m13:
-
บอกไม่ฮา แต่ขำจนตกเก้าอี้ไปแล้ว (เว่อไป)
55555555555
ไม่ไหวอะ ขำมาก เด็กดอยๆ ก้าก
อยากเห็นคืนแรก
โห๋ยๆๆ อด 55
ข้าวใหม่ ชริ้~~~=w=
มาต่อไว ๆ เน่อ
-
กำลัง ping ip คนแต่งว่าโพสต์จากที่ไหน
ฉันจะยิงเครื่องให้มันพังไปเลย
อิจฉา.....
-
จะติดตามต่อไปนะ
ขอเป็นกำลังใจให้ในการเขียนต่อไปนะ สู้ๆ....สู้ตาย
รออ่านต่ออยู่นะครับ
-
คุณพี่จะ แฟชั่นไปถึงไหน เอา นายแบๆๆบางคนอายไปเลย
-
อ่านแล้วได้อารมณ์แบบ Gossip Girl อ่ะ :m12:
ลป. มาตามกลิ่นธูป 5555+ ขอบคุณมิวมิวฮับ :กอด1:
-
:o ยังอยู่หรือนี้ ดังสวรรค์แกล้ง :m2:
กว่าจะได้อ่าน :m12: มีตามนะตะเอง
+1ให้แล้วกัน รักนะจุ๊ฟฟฟฟฟ :loveu:
-
:m31:อยากดูคลิปปปปป
-
:a2: ขอบคุณนะครับ วันนี้ลงได้ยาวสะใจ ตอนท้ายทำไมสปอยไว้ให้ค้างอีกแล้ว
มารอตอนต่อไปว่า ความไม่ชอบใจ ในตัวข้าวใหม่ จะออกมาในรูปแบบไหน :m9:
เป็นกำลังใจให้นะครับ :L2: :bye2:
-
ฮ่าๆๆ
น่ารักมากมายเลยค่า
น่าจะแวะพักบ่อยๆ ^^
เอ็นซีไม่มีซะงั้น หุหุ
รอกก่อนก็ได้ค่ะ ไม่รีบ =='
ยัยเห็ดหูหนูมีคู่แข่ง!!!!!
-
เดาไม่ออกว่ามิวมิวจะน่ารักขนาดไหน
เป็นกำลังใจให้เรื่องฮาๆน่ารักแบบนี้จ๊ะ
-
ป้านะ นึกภาพน้องพิช แต่งตัวแบบที่บรรยายเลยนะเนี่ย :laugh:
ว่าแต่งานเข้า แล้วดิมิว
-
>>> :เฮ้อ:...อ่านกันแบบไม่พักยก...
>>>... :laugh: เนื้อเรื่องยังคงความฮ่า
>>>.... พระเอกและนายเอกยังคงความน่ารัก
>>>....คนแต่งยังคงความร่ารัก(หรือเปล่า) :laugh:
-
:m4: :m4: :m4:
มาทีไรก็ฮาตลอดเลย ชอบใจจริงๆ
-
:m1: รออยู่นะคะ อิอิ พี่มิวสู้ๆ :a2:
-
:laugh: น้องมิวเพิ่งหลุดออกมาจากแคตตาลอค เหรอคะ เอิ้กๆ
เอ? หรือว่าจะไปเดิน แบบแถวสยาม อิอิ นึกภาพตาม แล้วอย่างฮา ขนใส่มันเข้าไป ฮ่าๆ :m20:
น้องดื้อกลายเป็นมาริโอ้ ไปซะแล่ะ จะได้ เป็นโต้งคู่ก่าน้องมิว ชิมิ คิคิ :m32:
ป๋อล่อ* ระวัง แพนเค้ก ฉก มาริโอ้ ไปนะน้องมิว เอิ้กๆ
-
อิอิ...ชอบเซ้นส์เรื่องแฟชั่นของ น้องมิว จังเยยค้าบบ...^^
ปล.หายไปซะหลายวันเยย(2 วันอ่ะ)เยอะป่าวๆ พอดีเพื่อนแย่งให้คอมง่า...ขนาดห้องเราเองนะเนี้ย กลับมาตามเรื่องของ น้องมิว ต่อแระค้าบบ...^^
-
ชอบเด็กดื้อ..แอร๊ยยยยย น่ารัก..
-
^
^
^
จิ้มป้า ชอบเหมียนกานนนนนนนนนน :a1:
-
11.
กรี๊ดดดด ว่าแล้วเชียว ว่ายัยเด็กนี่ต้องไม่ใช่เล่นๆ
นางเล่นผูกขาดการสนทนาอยู่คนเดียว โดยที่คนรอบข้างไม่รู้สึกด้วยว่านางกำลังทำแบบนั้นอยู่ อย่างกับว่าทุกคนเป็นดาวเทียมที่ต้องโคจรรอบตัวนางอย่างนั้นแหละ
ร้าย ร้ายมาก!
ข้าวใหม่อย่างนั้น ข้าวใหม่อย่างนี้ หัวเราะหัวใคร่ โน้มตัวไปข้างหน้า 45 องศา ผายมือ พร้อมกับทำเป็นสัมผัสเจ้าบื้อสองตัวนั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ วุ๊ย นั่นมันท่าเฟลิร์ตของชะนีรอบจัดชัดๆ แอบเนียนแฟนคนอื่นเรอะยัยข้าวเหม็น ผมรู้เพราะผมเคยอ่าน เจอใน คอสโมฯ มาก่อนหรอก
ลูกพระเกี้ยวน้อย รำลึกกันจนลืมผมไปหมด จะอยู่ทำแป๊ะ อะไรล่ะ ถ้าอยากคุยกันมากขนาดนั้นล่ะก็
"อ้าว... พี่มิวจะไปไหนค่ะ"
เสือก!
"ไปห้องน้ำครับ"
"ห้องน้ำอยู่ด้านโน้นค่ะ"
หล่อนชี้ไปทางซ้ายมือ โอ๊ย ชั้นรู้แล้ว ไม่ต้องมาหวังดีหรอก เดินไปให้พ้นหุพ้นตาหล่อน ไม่ดีหรือยังไง เจ้าดื้อมองเหมือนจะรู้ว่าผมกำลังอารมณ์เสีย
"อ๋อ จะเดินออกไปดูรอบหนังที่ลิโด้ด้วยน่ะ"
"รอบหนัง?"
ก็ใช่นะสิยัยบื้อ รอบหนัง ก็ที่แฟนเค้าเข้าไปนั่งจับมือถือแขน ป้อนน้ำป้อนป๊อบคอร์นกันสองต่อสองโดยไม่มีหล่อนยังไงล่ะ
"อ้าว เธอกับพี่มิวจะดูหนังกันเหรอ ข้าวใหม่ว่าจะรบกวนพี่มิวกับดื้อไปช่วยเลือกของขวัญให้แม่ข้าวใหม่หน่อยอ่ะค่ะ ในแพแรกอน"
อะไรนะ เรื่องอะไรชั้นต้องไปเลือกของขวัญให้แม่เธอที่ แพแรกอน (สำเนียงโคตรกระแดะ) กับเธอด้วยห๊ะ
"เออ นั่นสิ กูหิวว่ะ หาอะไรกินกันไหม จะได้คุยกันยาวๆ นานๆ ได้เจอที"
ไอ้เด็กตี๋แว่น กาโม่ (ชื่อคนเหรอนั่น) นี่ก็ ไม่ได้จะเกรงใจกูเลย
เหล็กดัดทำหน้าลำบากใจ
"เอาไว้วันหลังเหอะว่ะ มึงมาช้ากันเอง พอดีพี่มิวเขาอยากดูเรื่องนี้มาก ตั้งใจมาดูเลย แล้วนี่จะถึงรอบฉายแล้วด้วย"
เจ้าดื้อบอก
“หนังเรื่องอะไรคะ”
“เอ่อ เป็นหนังสารคดีน่ะ ข้าวใหม่คงไม่ชอบ”
“นั่นสิ เอาไว้คราวหน้านะ”
เจ้าเหล็กดัดช่วย นางชะนีไม่ยอมแพ้ หยิบไอโฟนมากดๆ จิ้มๆ
“เรื่องนี้หรือเปล่าคะ” นางโชว์รูปจากหน้าเพจลิโด้ สกาล่า ให้ดู “มีรอบบ่ายสองด้วยนี่คะ สี่โมงเย็นก็มี”
นางยิ้มอย่างมีชัย โว้ย อีดอก
"นะคะ เดี๋ยวข้าวใหม่เลี้ยงทุกคนก็ได้ จะกินปิ้งย่างหรืออะไรก็ได้ ข้าวใหม่อยากให้พี่มิวช่วยเลือกของให้แม่ข้าวใหม่หน่อย เพราะข้าวใหม่ไม่รู้รสนิยม คนแก่ อ่ะค่ะ"
ถ้าไม่ได้คิดไปเอง ผมว่าผมได้ยิน ยัยข้าวเหม็น เน้นตรงคำว่า ‘แก่’ เต็มๆ
เอาไงดีล่ะ ถ้าจะยืนยันว่าไม่ก็ดูจะน่าเกลียดเกินไป หรือถ้าทำเป็นงอนว่าแยกไปดูคนเดียว เดี๋ยวมันก็จับได้อีกว่าผมกับเหล็กดัดคบกันอยู่ เห็นหน้าแฟนแล้วก็สงสารหน่อยๆ
"ก็ได้ครับ แต่เดี๋ยวยังไงพี่ขอไปซื้อตั๋วก่อน จะดูด้วยกันไหมครับ"
เฮอะ อย่าบอกนะว่าแกสองคนจะดูด้วย ไอ้เจ้ากาโม่ยิ้มส่ายหน้า แต่นังข้าวใหม่… โอ ไม่นะ
“ดีค่ะ ข้าวใหม่ดูด้วย กะจะหาเวลามาดูอยู่แล้วค่ะ เห็นแบบนี้ ข้าวใหม่เป็นแฟนของดอกคิวเมนแทรีย์คลับนะคะ”
ฆ่ะ อิวอก!
***
13 .12 น. ช็อปแอร์เมส พารากอน
หูย อวดรวย อวดรวยเว่อร์ๆ
ตอนเดินเข้าร้าน พนักงานสแกนผมหัวจดเท้า ทำไมเหรอ อย่าบอกนะว่าดูออกว่าโกยาร์ดผมของเก๊ (ของก๊อปเกรดพรีเมียม ตั้งสามพันกว่าเชียวนะ เพื่อนสาวดาวมหาลัยอุตส่าห์รวมตังก์กันช่วยซื้อให้) เป็นไปไม่ได้หรอก ถ้าสะพายแอร์เมสเก๊มาก็ว่าไปอย่าง ผมส่งกระแสจิตไปยังยัยพนักงานที่แต่งตัวคล้ายแอร์นั่นว่า ในฐานะที่เป็นคนไทยที่หลงใหลแบรนด์ฝรั่งเศสเช่นเดียวกัน โปรดหยุดมองฉันด้วยสายตาเยี่ยงนั้นเสียแต่บัดนี้ แต่ไม่แน่ใจว่าจะได้ผล
"อุ๊ย กระเป๋าใส่เศษตังก์นี่น่ารักจัง ดื้อ เธอว่าสวยไหม สองหมื่นนิดๆ เอง"
ฆ่ะ สองหมื่นนิดๆ เอง อวดรวยจังนะ นั่นมันค่าเทอมชั้นสองเทอมครึ่งเลยเหอะ แล้วไหนบอกว่าอยากให้ช่วยเลือกไง ตอแหลชะมัด
"ก็ดีนะ"
สงสัยเหล็กดัดคงเกรงใจพนักงาน อย่างเหล็กดัดอ่ะ คงจะนึกว่าแค่กระเป๋าใส่เศษตังก์แต่ราคาเท่ากับรายได้ต่อครอบครัวต่อปีในประเทศโลกที่สามถึงสามครัวเรือนนั้น ช่างไร้สาระสิ้นดี (ชั้นมีของก๊อปที่ทำเลียนแบบรุ่นนี้ ราคา 250 บาท เอาไหม ฮ่าๆๆ) เขาไม่มีทางชอบผู้หญิงอวดร่ำอวดรวยแบบเธอหรอก
อยู่นั่นเอง กระเป๋าเบอร์กินส์ยอดนิยม (หนังนกกระจอกเทศ โถ น่าสงสาร) ไม่รู้สิ ไม่ค่อยชอบ ดูป้าไปหน่อย
โว้ๆๆ นั่นเข้าท่าเลย ต้องผูกผ้าพันคอสีส้มลายฟองน้ำสีเหลืองแบบนั้นแหละ คิดดูสิ ทุกคนจะเรียกเราว่า มิวมิว
เอ๋ มิวมิว ไหนเหรอ?
อ๋อ ก็มิว ปรัชญา คนที่พันผ้าพันคอแอร์เมสยังไงล่ะ อิอิ เหมือนเรื่องสาวนักช็อปเด๊ะ
ใบโน้นสิถูกใจ รุ่นกาบาน่าสีดำ จี๊ดใจจัง จำได้ว่า กวินเน็ท พัลโทรล์ เคยหิ้วใบนี้ ชอบว่ะ ไหนดูราคาซิเอ่ย
"ใบนี้ เป็นลิมิเท็ดเอ็ดดิชึ่น เฉพาะสำหรับผู้ที่มียอดซื้อสะสมเท่านั้นนะคะ ไม่ทราบว่าคุณ..."
ราคา 15x,xxx ! อ่า…
"ไม่ครับ ผมไม่มียอดซื้ออะไรทั้งนั้น"
ผมรีบออกตัวแล้ววิ่งไปหาทั้งสามคน ยัยข้าวใหม่ยิ้มเยาะที่มุมปาก พนักงานกำลังห่อของให้ชี ถุงกระดาษสีส้มพะยี้ห้อแอร์เมสงามตาถูกส่งให้หล่อนได้ถืออวดร่ำอวดรวยสมใจ
"ต้องให้ของแพงขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมไม่ลองดูพวกพวงกุญแจ สายคล้องมือถือ หรือผ้าพันคอ ไม่ก็แบรนด์ที่ราคาสมเหตุสมผล"
เหล็กดัดว่า เมื่อเราออกมาจากช็อป มานั่งแดกข้าวที่ร้านตะลิงปลิงแล้ว
"นั่นดิ กระเป๋าไรวะ แม่งโคตรแพงเลย ออกมอไซค์ได้เลยนะเนี่ย"
เจ้าเด็กกาโม่เสริม ถึงจะเกลียดยัยข้าวใหม่ แต่ผมก็ไม่ได้คิดว่าการลงทุนในสินค้าแบรนด์เนมเป็นเรื่องงี่เง่า เอ๊ะ หรืองี่เง่า
"เธอว่าอย่างงั้นเหรอ แต่แม่ชอบแอร์เมสนี่"
"แม่ชอบ แต่อาจจะไม่โอเคที่เธอใช้เงินตัวเองซื้อของแพงให้แม่ก็ได้นะ"
" ดื้อ เมื่อไหร่เธอจะเลิกนิสัยชวนทะเลาะซะที” นางแหววแล้วหันมาทางผม “จริงๆ นะคะพี่มิว ตั้งแต่ตอนคบกันเป็นแฟนแล้ว ที่เลิกกันก็เพราะแบบนี้แหละ"
หา อะไรนะ
หล่อนพูดว่า ‘คบกันเป็นแฟน’ อย่างนั้นเหรอ
เหล็กดัดท่าทางอึดอัด มิน่า หึ นายคิดจะปิดชั้นอีกนานไหมหา ตอบ!
คือไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนนะ หน้าตาอย่างมันบอกว่าไม่เคยมีแฟนสิแปลก แต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเจอแฟนเก่าแฟนใหม่อะไรแบบนี้ เฮอะ แค่นึกว่า เจ้าดื้อเคยจูบ เคยอึ๊บยัยนี่ ผมก็รู้สึกรับไม่ได้แล้ว โอ้ย เกลียด
"อย่าเพิ่งพูดตัดโอกาสรีเทิร์นขนาดนั้น"
"ไม่รู้อ่ะโม่ ก็ถ้าขืนดื้อยังชอบขัดใจข้าวใหม่อยู่อย่างนี้ก็ไม่ไหวนะ ที่หนีไปเรียนเชียงใหม่ไม่บอกนี่ก็โกรธจะแย่แล้ว ชอบทำให้คนอื่นรู้สึกผิดอยู่เรื่อย"
"รู้สึกผิด? ยังไง?"
ผมหลุดปากถามออกไป
"ก็ ตอนที่มีปัญหากัน เป็นช่วงยื่นคะแนนแอดมิชชั่นพอดี ทีแรกข้าวใหม่คิดว่าดื้อจะเลือกเรียนด้วยกันที่จุฬาฯ ด้วยกัน เพราะสอบตรงก็ติดแล้ว ไปค่ายแล้ว รับน้องก้แล้ว ที่ไหนได้ ดื้อกลับ เลือกมอต่างจังหวัดประชดข้าวใหม่"
"ไม่ใช่อย่างนั้นซักหน่อย เราอยากเรียนของเราเองต่างหาก พูดไปเธอก็ไม่เข้าใจหรอก"
"ก็แน่ละ เราจะไปเข้าใจได้ยังไง ในเมื่อธอไม่เคยสนใจความรู้สึกของเราอยู่แล้ว อยากทำอะไรก็ทำ เป็นแบบนี้ตลอด"
"เฮ้ย พวกมึงอย่าทะเลาะกันดิ เกรงใจพี่มิวเค้า"
"ขอโทษคาะ พี่มิว ให้ข้าวใหม่พูดหน่อยเถอะ ข้าวใหม่ก็อยากรู้เหมือนกันนะ เหตุผลอะไรที่ดื้อเลือกไปเชียงใหม่ แทนที่จะเรียนด้วยกันที่นี่อย่างที่เคยสัญญาเอาไว้"
"เราไม่เคยให้สัญญาอะไรกับเธอเลยนะ"
"อ้อ งั้นเราก็เข้าใจไปเองคนเดียวใช่ไหม"
“ใช่”
"เฮ้ยๆ พอๆ กินข้าวๆ อายคนเค้า"
เจ้ากาโม่เตือนเป็นครั้งที่สอง
อ่อ อย่างงี้เองเหรอ
พูดไม่ออกเลยอ่ะ สองคนเถียงกันเหมือนคู่รักที่สนิทกันมากๆ ผมกับเจ้าดื้อยังไม่เคยมีโมเมนท์นี้เลยนะ นอกจากคราวที่ไปกินข้าวแล้วไอ้เด็กแมกซ์นั่น แต่นั่นก็แค่งอนแป๊บๆ ว่ากันว่า ยิ่งจะทะเลาะกัน ยิ่งผูกพันธ์กัน เจ้าเหล็กดัดคงเคยรักยัยนี่มากๆ เลยสินะ โอ๊ย คิดแล้วเจ็บจี๊ด
ผมทำเป็นสนใจอาหารตรงหน้า เคี้ยวตุ้ยๆ พยายามไม่สบตาเจ้าดื้อ
"พี่มิว โอเคไหมครับ"
เจ้ากาโม่ถาม ผมแทบสำลัก รีบหยิบน้ำมาดื่ม ดูออกขนาดนั้นเลยเหรอ
"แกงเขียวหวานมันเผ็ดน่ะ"
โว้ย น้ำตาจะไหล ทำไมเนี่ย
"แกงเขียวหวานเนี่ยนะครับ"
"ครับ พี่ไม่กินเผ็ด"
สตรอเบอรี่อีกแล้ว เหล็กดัดยื่นทิชชู่ให้ ทีแรกกะจะงอนไม่รับ แต่นึกขึ้นได้ว่าเดี๋ยวจะดูมีพิรุธ เลยต้องรับมาอย่างแกนๆ
"กินข้าวกันเถอะนะ อย่าทะเลาะกันเลย"
ผมว่า
***
ยัยข้าวใหม่ไม่งอนแล้ว แต่ร่าเริงได้อีก โอ้ย อีวอก น่าหมั่นใส้มาก อย่างหล่อนมันควรจะสลดไปนานๆ
ยิ่งพอเปิดตัวว่าเคยเป็นแฟนเก่ากัน นางก็ถือโอกาส คิดอยากจะเกาะเจ้าเหล็กดัดก็เกาะ ชาติที่แล้วเป็นลิงแสมรึไงนะ ถึงต้องคอยห้อยโหนผู้ชายของคนอื่นเค้าอยู่ได้
"ดื้อ เราอยากกินชาเขียวปั่นสตาร์บั๊คส์อ่ะ"
"หนังจะฉายแล้วนะเธอ"
"เหรอ"
"ใช่"
"งั้นกินโค๊กก็ด๊ะ"
หึ อิเวร
โว๊ย อึดอัด มาดูหนังไม่ได้มีความสุขเลย ผมถอดแว่น สร้อย เสื้อโค้ท ยัดลงโกยาร์ดแสนรัก แล้วควักผ้าพันคอผืนบางขึ้นมาพันแทน (แอร์ในโรงมันหนาวนะ คนให้กอดก็โดนฉกไปแล้ว) เจ้าดื้อตามผมเข้ามาในห้องน้ำ ในมือยังมีกระเป่าของยัยเปรตนั่น เจ็บใจว่ะ
"พี่มิว..."
ผมยกมือขึ้นห้ามเป็นเชิงว่าหยุด อย่า ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น (อุ๊ย รู้สึกเท่เป็นบ้า) แต่เข้ามากอดผมจากด้านหลังอย่างไม่แคร์ ซุกหน้าลงกับซอกคอ
"เดี๋ยวใครก็เข้ามาเห็นหรอก"
พูดไม่ทันขาดคำก็มีโผล่ออกมาจากห้องสุขาจริงๆ คนนั้นเหวอเล็กน้อย แต่เหล็ดัดก็ไม่ยอมขยับหนี
"พี่มิว ผมขอโทษ เตงอย่าโกรธเค้านะ"
สงสารมันจังเลยอ่ะ สงสารตัวเองด้วย
"พี่เข้าใจ ถึงจะไม่อยากเข้าใจเลยก็เถอะ ปล่อยได้แล้ว"
ผมต้องบอกอีกหลายที กว่าเหล็กดัดจะยอมปล่อย ผมหันไปหามัน จ้องหน้า
"ดื้อเป็นแฟนพี่ พี่เป็นแฟนดื้อ เป็นแฟนคนปัจจุบัน จำไว้ให้ได้ แต่ถ้าวันไหนที่ดื้อคิดว่าทำแบบนี้ไม่ได้แล้วก็ให้บอก"
"พี่มิว ผมสาบานเลยว่าผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับข้าวใหม่แล้ว"
"เอิ่ม สาบานในห้องน้ำเนี่ยนะ”
เหล็กดัดพยักหน้า
"โอเค เค้าเชื่อใจเตง ทีนี้ก็ออกไปได้ละ เดี๋ยวยัยแฟนเก่าจะรอนาน เดี๋ยวตามออกไป"
โว้ย นี่มันนายเอกนิยายเด็กดี เล้าเป็ดชัดๆ แล้วไงล่ะ เดี๋ยวยัยข้าวบูดก็เกาะแฟนแกแจตามเดิม อุ๊ย โทรศัพท์เข้า เบอร์ไม่คุ้นเลย
"หวัดดีครับ"
"มิวป้ะ"
"ใครครับ"
"ชั้นเอง เมี่ยงไง เธออยู่กรุงเทพใช่ไหม อยู่ไหน"
"อะไรของเธอ ยัยเมี่ยง"
"คือฉันก็อยู่กรุงเทพค่ะ คุณเพื่อนแมกซ์ไลน์บอกนะเนี่ย ว่าถ้ามากรุงเทพ ก็ช่วยมาดูเธอให้หน่อย คงกลัวน้องดื้อทำมิดีมิร้ายเธอน่ะ แล้วเป็นยังไง"
"บ้าบอ แล้วนี่เธออยู่ไหนล่ะ"
"เธอคิดว่า ผู้หญิงเก๋ๆ ชิคๆ คูลๆ อย่างชั้นจะอยู่ที่ไหนล่ะ"
"ไม่รู้สิ สะพานควายมั้ง"
"ว้าย หยาบคาย อยูเอ็มควาทิเยี่ยค่า กำลังมุ่งหน้าไปซาร่า วันนี้มีเซลล์ ของเริ่ดๆ ทั้งนั้น"
อุ๊ย คิดอะไรออกล่ะ
"นี่ๆ ชั้นอยู่สยามอ่ะ กำลังจะดูหนังที่ลิโด้ เธอจะอยู่แถวนั้นนานไหม"
"โอ๊ย คงอีกนานแหละ ฉันมากับพี่ฉัน แต่เดี๋ยวว่าจะไปสยามเหมือนกัน แล้วเธอดูหนังเสร็จกี่โมงล่ะ"
"ประมาณบ่ายสี่ มาได้ไหมล่ะ ชั้นเจอผ้าพันคอสวยมาก เหมาะกับเธอมากๆ ที่ช็อปแอร์เมส เธอต้องมาดูให้ได้นะ ถ้าไม่มาล่ะเสียชาติเกิด"
"อยู่แล้ว ไปอัพเดทของใหม่ ฉันลูกค้าระดับเซเรเนดเชียวนะคะ เดี๋ยวจะสั่งสเปเชียล ออร์เดอร์เลยล่ะ ตกลงว่า บ่ายสามครึ่งนะคะ"
"ได้เลย เดี๋ยวเจอกัน มาแล้วโทรหาด้วย"
โว้ย ฉันนี่ฉลาดจริงๆ ขอบคุณ เอสเต้ ลอเดอร์
***
วินาทีแรกยัยเห็ดหูหนูดำปรายตามองยัยข้าวเน่า ผมบอกได้เลยว่า มิวมิว แกนี่ช่างน่ารัก เซ็กซี่ และฉลาดเป็นกรดซะจริงๆ เลย
ยัยเมี่ยงผู้หน้าตาละม้ายคล้ายเบบี้มายด์ 69 แต่จริตขนาดปุ๊กกี้ ปวีณ์นุช และชอบคิดว่าตัวเองคือแอชลีย์ โอลเซ่น มองยัยข้าวบูดอย่างไม่สบอารมณ์ที่นางถือวิสาสะมาทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเหล็กดัดแฟนผม และยิ่งทวีความเหม็นเบื่อมากกว่าเดิมเมื่อแลเห็นกระเป๋าหลุยส์และถุงแอร์เมสสุดหรูนั้น ยัยเมี่ยงพลาดไปนิดที่ถือกระเป๋ามิวมิวใบเยินและถุงซาร่า หล่อนหันไปหาพี่ชาย เอ่อ พี่สาว (ชื่อพี่โคลเอ้ กรรม ทำไมแต่ละครชื่อกระแดะกันทั้งนั้นนะ) แล้วทำอวดสมบัติพัสถานบ้าง
"พี่โคลเอ้คะ เมี่ยงส้มลืมบัตรแพล็ททินั่มไว้ในกระเป๋าสตางค์ชาแนล รุ่นลัคกี้ชาร์ม เอสเอส ปี 07 ซิมโบล ที่อยู่ในกระเป๋าถือรุ่นเวสมินเตอร์ เพิลร์สฺ ไว้ที่คอนโดน่ะคะ แบบนี้เมี่ยงส้มก็ไปสั่งสเปเชี่ยล ออร์เดอร์ ของดิออร์กับเฟนดิ ไม่ได้น่ะสิคะ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแบรนด์อื่นอย่างเซลีน หรือ เมซง คิทสุเนะ"
"เมี่ยงละก็ แบบนี้ทุกที โอเคๆ เดี๋ยวพี่จ่ายให้ก่อนก็ได้ ดีนะที่ของพี่ก็แพลททินั่มเหมือนกัน ว่าแต่ ชาแนล คลาสสิก สายแบบ bijoux ที่ไปสอยมาด้วยกันอยู่ไหนแล้วล่ะจ๊ะ ใบที่ตัดสินใจไม่ได้ ซื้อมันทั้งสองสีอ่ะ ไม่เห็นเคยสะพาย"
"โอ๊ย นั่นเมี่ยงส้มเอาให้คนงานที่บ้านไปใช้แล้วล่ะค่ะ ให้เป็นของสมนาคุณ พี่เขาลาออกไปขายแหนมย่าง จะได้มีกระเป๋าไว้ใส่ตังก์ทอนอะไรงี้"
"โอ๊ย จะเป็นลม จะใจดีไปไหนคะ พี่รู้ว่าหนูรวย รวยมากกกก คราวที่แล้วที่เอารองเท้ามาโนโล่ ปาหัวหัวมาแถวคันคลอง นั่นก็ทีนึงแล้ว ดีนะที่เธอไม่คว้าจิมมีชูคู่โปรดของพี่ไปด้วย"
เหล็กดัด : ?
ยัยข้าวเหม็น : ?
ผม : คิคิคิ
"เอ่อ พี่มิวคะ พี่จะแยกไปเดินดูของกับเพื่อนๆ ก็ได้นะคะ จะได้สะดวกๆ เดี๋ยวดื้อกับข้าวใหม่รอแถวๆ นี้"
อ้าว อินี่
"เอ่อ..."
"ไม่นะคะ โนเวย์ น้องดื้อต้องมาช่วยพี่เมี่ยงส้มเลือกของค่ะ พี่เมี่ยงส้มจะได้ซื้ออะไรเล็กๆ น้อยๆ ให้เป็นของตอบแทนน้ำใจที่เปลี่ยนยางรถให้พี่วันนั้น เหวล อาจจะเป็นเชิร์ตอาร์มานี่ซักตัว ดีไหมคะ พี่โคลเอ้"
"อุ๊ย ดีค่ะ หุ่นแซ่บๆ แบบนี้ ใส่อาร์มานี่ต้องขึ้น... ฟู"
ยัยพี่โคลเอ้จ้องเป้ากางเกงแฟนผมอย่างหื่นๆ
"ไม่เป็นไรดีกว่าครับ แต่... ผมยินดีไปช่วยพี่สองคนถือของนะครับ"
ทำดีมากครับ (อยากกระโดดจุ๊บเลย) หึ ไงล่ะ ยัยข้าวเหม็น
"ไปด้วยกันนะข้าวใหม่"
ผมกลั้นใจชวนเป็นมารยาท
"ก็ได้ค่ะ จริงๆ ข้าวใหม่ก็อยากได้ของใส่ตู้เสื้อผ้าใหม่เหมือนกัน จะเข้าซีซั่นสปริง"
โวะ เป็นปลิงรึไงวะ สลัดยังไงก็ไม่หลุด
"ดีค่ะ งั้นไปกันเลย ไม่ค่ะ แพแรกอนค่ะพี่โคลเอ้ ไม่ใช่ทางนั้น นั่นมันทางไปมาบุญครอง"
"โอ้ ไรท์ ไอ ฟอร์ก๊อท"
พี่โคลเอ้ แหล
ยัยเห็ดหูหนูกับพี่โคลเอ้ปราดมาเดินข้างๆ ผม แล้วเมาท์รอดไรฟันไม่ขยับปาก อันเป็นความสามารถพิเศษ
"ชิ อวดรวย"
ยัยเห็ดว่า
"หน้าตาบ้านๆ มาก ทำมาเป็นหิ้วหลุยส์" พี่โคลเอ้เสริม "ของปลอมแน่ๆ"
"สวยให้ได้เท่าชั้นก่อนเหอะ ค่อยมาทำเก๋ แล้วน้องดื้อน่ะ แฟนเธอไม่ใช่เหรอ"
"อือ"
"ร้ายจริงๆ นังคนนี้ ต้องจัดการ"
“เอาไว้ทำไมคะ”
โอ๊ย ผมล่ะรักยัยเห็ดหูหนูเน่าจริงๆ
"เธอแต่งตัวแรงมากนะมิว"
"เหรอ"
"แต่จุดนี้ดูมีเทรนด์ค่ะ เกือบเหมือน แบคฮยอน วง EXO "
อ๊ะ ไม่ได้อยากเหมือนวง EXO นะ
"แล้วฉันดูเป็นไง"
อืม ยังไงดีละ เลยตอบไปว่า
"เบลค ไลฟ์ลีย์"
"Really? OK Cool"
"แล้วพี่ล่ะ"
"เอเดรียน่า ลิม่า"
"Wow I love it แล้วยัยนั่นล่ะเป็นไง"
พี่โคลเอ้ถามต่อ
"นิคกี้ มินาจ"
ยัยเห็ดตอบ
"ไป่ หลิง"
ผมตอบ
"ว๊าย"
เราสามคนหัวเราะคิกคัก ยัยข้าวใหม่หันมามองอย่างสงสัย
"มีแว่นกันแดดไหม ฉันต้องการแว่น"
ยัยเห็ดถาม
"มี" ผมควานหาแว่นราคา 159 ในกระเป๋า " อิทส วิกทอเรีย เบคแค่ม"
"วู๊ กอร์เจียส เอ้อ กระเป๋านั่นสวยมาก"
"ใช่ กอยาร์ด ดูคลาสซี่สุดๆ"
พี่โคลเอ้เสริม
ใช่ไหม ตาถึงกันจัง
***
16.12 สมรภูมิช็อปกุชชี่
บอกตามตรงว่า ไม่เคยต้องมาเกี่ยวข้องกับตัวเลข ที่หมายถึง จำนวนเงินมากเท่านี้มาก่อน ชักสงสัยว่ายัยพวกนี้มีเงินซื้อของพวกนี้จริงๆเหรอ
"อุ๊ย คู่นี้สวยจัง เธอว่าไหม"
หึ คิดอะไรของหล่อนกันน่ะยัยข้าวเหม็น ถึงได้ถามเรื่องแฟล็ทชูส์กับเจ้าเหล็กดัด ว่าแต่ มันสวยจริงๆ นั่นแหละ รองผ้ากำมะยี่สีม่วงเข้มปักดิ้น ติดลูกราพส์เบอรีย์สีม่วงดำลูกเล็กๆ ฝังคริสตัลวิบวับ ยัยเห็ดกับพี่โคลเอ้ก็คงจะคิดเหมือนกัน
"สวยมาก กุชชี่ทำอะไรน่ารักๆ แบบนี้ด้วยเหรอ ฉันจะซื้อ"
พี่โคลเอ้ว่า ยัยข้าวเหม็นยิ้มที่มุมปากแล้วถาม
"เอ๋ จะมีไซส์เหรอคะพี่"
นางบีบเสียงได้แบ๊วมาก ฟังเผินๆ เหมือนหวังดี
"ถ้ามีเงินซื้อก็ต้องมีไซส์ค่ะน้อง"
พี่โคลเอ้เยือกเย็นได้อีก ชีเชิดหน้าบอกพนักงาน
"หาไซส์ให้หน่อยนะคะ เอาสีส้มอิฐนี่ด้วย เอาทั้งสองสีเลยค่ะ"
เอ้อ นั่นมันคู่ละ เกือบสองหมื่นเลยนะพี่ ผู้จัดการร้าน บอกพนักงานฝึกหัดเข้าไปหาไซส์ให้ ยัยเห็ดกับพี่โคลเอ้กระหยิ่มยิ้มย่องในชัยชนะ
"งั้น ข้าวใหม่ว่า ข้าวใหม่เลือกแบบอื่นดีกว่า"
"กลัวจะใส่แล้วสวยสู้พี่ไม่ได้เหรอคะ"
ยัยข้าวไหม่หงายหัวไปด้านหลังแล้วหัวเราะ ตามทฤษฏีสวยไปด้วยหัวเราะไปด้วย
"แหม พี่โคลเอ้นี่ตลกจังนะคะ"
"พี่ไม่ใช่คนตลกค่ะน้องข้าวใหม่ พี่เป็นคนซีเรียส"
ยัยข้าวใหม่หน้าเจื่อน
"ซะเมื่อไหร่ Just kiddin ฮ่าๆๆ'"
พี่โคลเอ้เฉลย ยัยข้าวใหม่หัวเราะหึหึ อย่างจำใจ
จะว่าไปก็ไม่ค่อยมีอะไรให้ดูนักหรอก เพราะมีแต่ไอเท่มผู้หญิงเสียส่วนมาก อารมณ์วี๊ดวิ้วอยากได้หดหายไปทันทีเมื่อเห็นราคา แม้แต่พี่โคลเอ้กับยัยเห็ดก็เหมือนจะยอมแพ้อยู่เนืองๆ
"กลับบ้านชั้นโดนพ่อชั้นด่าตายแน่"
พี่โคลเอ้ว่า
"อ้าว แล้วซื้อทำไมเนี่ย"
ผมถาม
"ก็มันสวย แล้วพี่ก็หมั่นไส้แม่นั่นด้วย พี่ช่วยเธอนะเนี่ยน้องมิว"
"อ่ะ ขอบคุณครับ"
"ไม่ได้ค่ะ เราต้องทำให้มันเสียตังก์มั่ง" ยัยเห็ดเสนอ " ดูสิ เมี่ยงล่ะรำคาญเสียงหัวเราะมันจริงๆ เฟค"
"เออ ฉันยิ่งกว่ารำคาญอีก นางเกาะแฟนเธอยังกะเหาฉลามเลยนะน้องมิว แฟนเธอนี่เป็นไบเหรอ "
“เอ่อ มั้งครับ”
"โอเค ช่างมัน ไปปฏิบัติการกันเถอะ โกๆ"
พนักงานส่งถุงใบงามสองใบให้พี่โคลเอ้และยัยเห็ดถือคนละใบ เรารีบปรี่ไปยังเจ้าเหล็กดัดกับยัยข้าวเหม็นที่กำลังดูพวกของประดับชิ้นเล็กชิ้นน้อย
"เลือกได้รึยังเอ่ย"
ยัยเมี่ยงปรี่เข้าไปสอด เหล็กดัดมองผมอย่างกังวลใจ ท่าทางมันจะเบื่อมากๆ เหมือนกัน เดินช็อปทั้งวัน
"อุ๊ย นาฬิกาสวยมากเลยค่ะ หรูสุดๆ"
พี่โคลเอ้ชี้ไปที่นาฬิกาแบบชาร์มเบรสเลส ห้อยตัวอักษรจีและชาร์มตัวอื่นๆ อย่างน่ารัก แต่ราคาแพงเว่อร์ตามระเบียบ พนักงานหยิบส่งให้ดู
"ใช่ค่ะ พี่โคลเอ้ สวยมาก แต่ ว๊าย ไม่เข้ากับเมี่ยงเลยอ่ะ เจ็บใจที่สุด อ๊ะ…"
ชีทำทีหยิบนาฬิกาไปทาบกับข้อมือเนียนสวยของยัยข้าวเน่า
"โอ พระเจ้านั่นมัน..."
พี่โคลเอ้ร้อง
"ช่างงดงาม"
ผมบอก
"หรูหรา น่ารัก และมีรสนิยม"
ยัยเห็ดหูหนูต่อ
"เหมาะกับแขนน้องเค้ามากๆ"
พี่โคลเอ้ต่อ
"ใช่เลยค่ะ งามจริงๆ"
พนักงานร้านบอก
ไงล่ะ พูดไม่ออกเลยล่ะสิ ยัยข้าวใหม่มองหน้าเจ้าดื้อเหมือนจะถามความเห็น
"เอ่อ ก็สวยนะคะ แต่..."
เหล็กดัดพลิกดูป้ายราคา ทำตาโต คิ้วขมวด
"แหม ถือว่าไม่แพงนะ คุ้มมาก เป็นงานคราฟต์ของแท้เลย"
ยัยเห็ดสตอ
"ใช่ เป็นการลงทุนที่ฉลาดสุดๆ"
ผมเสนอ
"ไม่ซื้อนี่โง่เลย"
พี่โคลเอ้พูดติดตลก
"งดงาม เหนือกาลเวลา"
พนักงานร้านสมทบ
"ถ้าทุกคน เห็นว่า..."
ยัยข้าวใหม่พูด เหมือนไม่แน่ใจตัวเอง
"ถ้าเห็นกุชชี่ปุ๊บนี่ พี่คงนึกถึงแต่น้องข้าวใหม่เลย"
พี่โคลเอ้ได้อีก
"ห่อเลย" ยัยเห็ดสั่งพนักงาน "ห่อเลยค่ะ ถ้าเอาตังก์มาไม่พอ ให้พี่ยื้มบัตริแพล็ททินั่มค่ะ"
"โอ๊ย ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"
"คิดดูสิ ทุกคนเขาจะเรียกข้าวใหม่ว่าน้องข้าวใหม่ คนที่ใส่นาฬิกากุชชี่คนนั้นไง"
ผมฉอเลาะ เหอะ คงมีคนสังเกตเห็นหรอก
“มันใช่อ่ะ ดูลายละเอียดวิจิตรนี่สิ”
“บอกเวลา 24 ไทม์โซนทั่วโลก”
“ชาร์มพวกนี้เป็นทองคำขาวและพิงค์โกลด์”
“ผ่าหลังฝังเพชร”
“มาตรฐานเจนีวาซีลค่ะ”
ยัยข้าวสูดหายใจลึก
"โอเคค่ะ เอาก็เอา"
"แน่ใจเหรอใหม่"
เอ๊ เจ้าเหล็กดัดนี่ยังไง ห่วงอะไรมันนักหนาวะ
"ดื้อ เธอขัดเราอีกแล้วนะ มันสวย เราชอบ เราจะซื้อ เอาชิ้นนี้แหละค่ะ"
ยัยข้าวใหม่หยิบบัตรเครดิตในกระเป่าสตางค์หลุยส์ส่งให้พนักงาน เจ้าดื้อมองผมอย่างเคืองๆ หมายความว่าไงเหรอ ไม่เกี่ยวกับผมซะหน่อย ชิ
***
ผมปล่อยเจ้าเหล็กดัดไปส่งยัยข้าวใหม่ที่ตึกสยามกิตติ์ ส่วนผม ยัยเห็ดกับพี่โคลเอ้ นั่งรอที่ร้านตำนัว เพราะสองคนเกิดอยากจกข้าวเหนียวขึ้นมา ต้องฝืนทำใจกว้างพอดูเลยแหละ แต่คิดว่าผมไว้ใจเจ้าเหล็กดัดได้นะ
"แล้วจะกลับเมื่อไหร่อ่ะ"
ยัยเห็ดถาม
"คงวันจันทร์อ่ะ" ผมบอก "แล้วเธออ่ะ มาทำไมเนี่ย"
"ฉันก็มาเที่ยวสิคะคุณเพื่อน แต่จะกลับพรุ่งนี้แล้ว"
"น้องดื้อ นี่แฟนน้องมิวจริงๆ เหรอ" พี่โคลเอ้ถาม ผมผงกหัวเขิน "อิจฉ์เว่อร์ ว่าแต่แซ่บไหม"
ผมพยักหน้า
“ว้ายยยยย นัวเลยใช่ไหม”
"ว่ายัยนี่มันเป็นใครเนี่ย"
ยัยเห็ดถาม
"นั่นสิ"
"เพื่อนเก่าดื้อสมัยมัธยม"
"เหรอ ไม่ใช่แล้วมั้งน่ะ"
"เออ แปลกๆ นะ"
"ระวังดีๆ ล่ะ สมัยนี้ไว้ใจใครไม่ได้ทั้งนั้น"
"รวมทั้งคุณพี่ด้วยใช่ไหมคะ"
ยัยเห็ดว่า
"ฉันเป็นพี่เป็นเชื้อเธอนะ"
"เออ แมกซ์มันฝากให้เธอโทรหามันด้วยนะ"
"เหรอ มีเรื่องอะไรอ่ะ ทำไมไม่ไลน์มาบอก"
"ฉันจะรู้ไหมคะ"
จะว่าไปยังไม่เคยโทรหามันเลยนะ หลังจากเกิดเรื่องวันนั้น เดี๋ยวไว้ค่ำๆ ละกันเนอะ
…..
ผมกับเจ้าดื้อนั่งเงียบ ไม่หือไม่อือบนแท็กซี่ ตลอดทางจากสยามจนถึงหน้าบ้าน จริงๆ ก็ตั้งแต่ตอนมันกลับจากไปส่งยัยข้าวเก่าที่ตึกจอดรถแล้วล่ะ ห่ะแรกผมเล่นตัวทำเป็นงอนก่อน กะจะแกล้ง แต่มันก็ดันเงียบไปด้วยเลยซะงั้น เหล็กดัดเดินเลยบ้านไปที่ร้านสะดวกซื้อ
"อยากไปดูภูเขาทอง"
ผมบอก
"จะหกโมงแล้วนะ”
เหล็กดัดตอบมะนาวไม่มีน้ำ มันสับเท้าเดินนำหน้าไม่มีรอ อะไรวะ โกรธแล้วนะ เป็นบ้าอะไรอีกล่ะเนี่ย
ผมสิต้องโกรธมัน เรื่องแฟนเก่ามันเนี่ย ใช่ไหมๆ ไม่รู้ล่ะ ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ก่อนที่ผมจะทันได้อ้าปาก เสียงเรียกเข้าไอโฟนก็ดังขึ้น มันหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกง สไลด์แล้วแนบกับใบหูโดยไม่หันมามอง
"อืม ถึงแล้วล่ะ แล้วเธอถึงบ้านรึยัง"
ผมหยุดเดิน
จ้องแผ่นหลังเด็กผู้ชายที่ผมคิดถึงที่สุดในโลกตอนนี้ ที่ค่อยๆ ห่างออกไป โวะ มันสนใจผมบ้างไหมเนี่ย
เหล็กดัด เดินห่างออกไปเรื่อยๆ
ผมตัดสินใจหันหลัง แล้วเดินกลับไปตามทางที่เดินมา
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
^
^
^
จิ้มก่อนเรย :laugh: :laugh:
แล้วค่อยไปอ่าน :bye2:
-
:sad2:
อดจิ้มอีกละ
เซ็งเป็ด
ฮามากครับ
ฮ่าๆๆๆ
:laugh:
แต่สงสัยดื้อจะโกรธพี่ว่าวที่ไปรวมหัวกันหลอกยัยข้าวใหม่ซื้อนาฬิกามั๊งครับ
เหอๆ
พี่ว่าวเดินไปไหนเนี้ยยยย
o2
-
ขนาดไม่ฮานะยะ เดี๋ยวปั๊ด....
ส่วนตอนจบ... อุ๊ย ลุ้นๆ
-
เหอะๆ...
ฮาก็ฮาอะน่ะ... :m20: :m20:
แต่ต้องมาแอ๊บเศร้าตอนจบตอนนี่สิ - -"
:a5: :a5: :a5:
-
ตอนแรก
มาแล้วว :mc4:
ตอนกลาง
:m20: :m20: :m20:
ตอนจบ
เกิดอะไรขึ้น มิวมิวจะไปไหน :m15:
-
หืมมมมมมมมม
กำลังฮาค่ะ สมน้ำหน้าข้าวใหม่สุด ๆ
แล้วอะไำรกัน เคืองเด็กดื้อ
พี่มิวเดินปายหนายยยยยยย :a6:
-
ฮาตรง "งดงาม เหนือกาลเวลา" นี่แหละ 5555 :laugh: :laugh:
-
จะแรงไปไหนค่ะ น้องข้าวใหม่ ที่น่าจะเก่าแล้วมากกว่า
-
แอ๊ยยยยยยยย อ้ายดื้อ :เตะ1:
เข้าข้างน้องมิวสุดฤทธิ์ ดีมากน้องงอลมันเลย ชริ
-
โห เจ้าแม่แบรนด์ จริงๆ
ไม่ค่อยจะรู้จักอะ
รู้แต่ ป้าดา กับ กุ๊ดจี่ แถวๆ กาดหลวง
-
ชอบๆ เรื่องนี้พี่มิวน่ารักมากกกกก
แล้วยัยข้าวใหม่นี่อะไรยังไง...หล่อนช่างกล้า
แอบเคืองดื้อ...ทำให้พี่มิวเสียใจ
แล้วพี่มิวจะเดินไปไหนอะ....
มาต่อเร็วๆนะครับ เรื่องสนุกมากกก
-
อ้าวแล้วมิวจะไปไหนละนั่น
เริ่มมีอุปสรรคมาทกสอบความรักของทั้งคู่แล้ว
-
โอย ตอนแรกก็ฮาอยู่
ตอนหลังไหงอ่านแล้วเครียด
ทำไมมีแต่กระทู้เครียดๆเนี่ย :serius2:
-
ไหนบอกไม่ฮาไงอ่ะ ... :เตะ1: เหนี่ยวให้ ปวดกราม คิดเข้าไปได้ไง ไฮสุด ๆ
แต่ก็เริ่มก่อเค้าความขัดแย้งนิ o7
-
ตอนแรก :m20:
ตอนจบ :sad2:
-
ตอนแรกก็ฮาๆดี แต่ตอนหลังมันชักจะกลิ่นตุๆ
นังข้าวบูดนี่ชีใช้กาวอะไรเนี่ย ติดทนจริงๆ
-
ม่ายค้างคาเลยอะ ตอนหน้าด่วนนเลยจ๊ะ
-
เมี่ยงกับใหม่
ฮาโคตรๆๆๆ
ฮ่าๆๆ
><
แล้วไม ทิ้งท้ายไว้เศร้าขนาดนี้ล่ะคะ
:serius2:
-
ชอบเมี่ยง กับพี่โคลเอ้อ่ะ 555+
-
อ่านทีเห็นภาพ :a5:
คำนวนออกมาเป็นจำนวนเงิน...
ถ้าเป็นพ่อเป็นแม่คนนี่...ฮาไม่ออกเรยทีเดียวนะคับเนี่ย :laugh:
-
ว่าจะเข้ามาบอกว่า นังเห็ดหูหนูนี่ น่าจะคาแรคเตอร์เหมือนโอปอล เสียดายโดนคุณน้องตัดหน้านำเสนอไปก่อน :laugh:
พี่ล่ะชื่นชอบการเชียร์สินค้าจริงๆ เดี๋ยวต้องกลับไปเปิดแมกกาซีน ซะหน่อย ว่ามันหน้าตาเป็นยังไง :a11:
ตอนหน้าขอโหมดเศร้าแบบฮาๆ ได้ไหมคะ :laugh:
-
รอติดตามครับผม
ดูท่าคนแต่งจะแรงไม่เบา
แพแรกอน..........
นึกถึงเพื่อนสาว"เสียบ"ขึ้นมาเชียว :o
-
เขียนมาซะขำขนาดนี้ :m20:
กะให้คนอ่านกรามค้างตายไปเลยเหรอ
(แต่จริงๆ กรามค้างไม่กลัว กลัวแต่"กาม"ค้าง :m30: รีบมาต่อเร็วๆ น้า)
-
ดื้องอนพี่มิวทำไม
พี่มิวหนีเลย
โห่ว
-
มันฮาๆแล้วมันเริ่มไม่ฮา แล้วก็ฮา ชีวิตสับสนเลยยย :serius2:
พอจะจบดันมีเดินแยกห่างกันไปอีก :a6:
-
เง้ออ...ทำไม มิว ยอมถอยง่ายๆอย่างงี้อ่า... :serius2: :serius2: :serius2:
-
ตามอ่านกันต่อไปค่ะ
-
o13 มารอตอนต่อไป...... :oni2:
-
:m16:ไหนว่าไว้ใจกันไง ทำไปทำมา :เฮ้อ: ไม่ไว้ใจกันซะแล้ว
มารอตอนต่อไป คงเข้าโหมดเศร้าแล้วละซิ เป็นกำลังใจให้คนแต่ง :L2: :bye2:
-
ว่าวเดินหนีทำไม :serius2: :serius2: สู้กับยัยข้าวเหม็นนั่นเซ่
ไอ่เจ้าเหล็กดัดด้วย แง่มๆ ไม่สนใจว่าวเลย :m31:
-
>>>คุณเพ่ดื้อ รีบหันหลังแล้วตามไปจูบ จะได้หายงอน :กอด1:
>>>ใครมิทราบ บอกว่าเรื่องนี้ไม่ฮา :laugh:
ปล.มาต่อได้แหละ....ค้างมากมาย :a5:
-
เวนกำ
เอ้า สู้สู้
-
ฮามาก ก
อยากบอกว่า
หลงรักเรื่องนี้ อย่างงรุนแรง
แล้วเปนไรไปเนี่ย พี่มิว
-
เริ่มเรื่องมาฮา หล้ง ๆ จะน้ำตานองอะป่าวจ้ะเนี่ย :a6:
แต่ชอบเรื่องนี้นะจ้ะ ชอบช่วงคนเขียนพบนักอ่านอ่ะ
น่ารักจริง ๆ คนเขียน เป็นกำลังใจให้จ้ะ :L2:
-
:m15: ยังไม่มาอีกหรอคะ
:o12: สงสารมิวมิว อ่ะ งอลน้องดื้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:o8: เอ๊ะ แล้วเราไปงอลเค้าทามมาย (สงสัยอินจัด 55+)
:a3: รออยู่เน้อ อิอิ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
o13..มารออ่านตอนต่อไปว่า...นายดื้อจะตามไปง้อแฟนใหม่อย่างมิว หรือจะยังตามใจยัยข้าวไหม้แฟนเก่า... :m16:
-
มิวหาย
เอิ๊กๆๆๆๆ
-
มาต่อไว ๆ พี่มิว :m12:
-
เอาแล้วๆๆ ไม่ว่าพี่ว่าว เพราะเป็นเราก็ทำแบบเดียวกัน เหอะๆๆ
บางครั้ง การที่เงียบ มันไม่ได้ทำอะไรให้ดีขึ้นมาเลยซักนิด .........
-
:oni2: รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาเร็วๆน้า
-
มาต่อได้แร้วววน่ะ...
อยากอ่านจะแย่แร้ววววว
:oni3: :oni3: :oni3:
-
.....มาต่อด้วยนะ อยากอ่านแล้ววววว...สงสาร น้องมิวมิว......
-
น้องดื้อรีบๆกลับมาง้อมิวเดี๋ยวนี้นะ
ไม่งั้น โกรธธธธธ...
ปล. รีบๆมาลงได้แล้วค้าบ
วันนี้วันเสาร์ คณะมนุษฯไม่มีเรียน
เอิ้กกกก
-
คิดเถิงๆ :m13:
-
ชอบพี่เมี่ยงกับพี่โคลเอ้อะ แรดได้ใจมากกกกกกกก
มารอพี่มิวนะค๊าบบบบ :m13:
-
:o8:..มารอพี่ว่าวของน้องเหล็กดัด... o13
-
:oni3: :oni3:
มาลง มาลง มาลง
เร็ว ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จิ คัฟ
:o8:
-
เพิ่งตามมาอ่านเรื่องนี้...อ่านปุ๊บก็ชอบปั๊บเลย
:L2: :L2: :L2:
ยังไงมาลงต่อด้วยนะครับ กำลังค้าาาางงงงง o12
-
อ่านทันแล้ว รีบมาต่อนะ :m4: :m4:
-
จึ๊กๆๆ จิ้มตูดรีบน
ดันๆๆ รอ รีบมาลงเน้ออออออออ :a4:
-
ให้รุว่ารออยู่
-
แบบว่าหายไปนานนนน
รอคับรออยู่ :oni1:
-
ออกเอเอสทีวี เปรี้ยววววววววววววมากเลย มิวมิว(ว่าว)
**มิวสู้ๆๆ
o13
-
กลับมาได้แล้วดิใช่ป่ะ :laugh:
-
ค้าบบ...แล้วจาเปงเด็กดีรออ่านนะค้าบบ... :oni2: :oni2: :oni2:
-
รอออออออออออ :a1:
-
เสร็จภารกิจกู้ชาติแล้วก็อย่าลืมมาลงต่อนะครับ
...รอครับรอ :bye2:
-
ออ..เด็กพันธมิตรนี่เอง
ณ. เวลาที่เขียนคอมเมนต์นี้ (18.40 น)ท้องฟ้ากรุงเทพมืดครึ้ม ฝนตกหนัก(มากๆ) ขณะที่กลางวันร้อนจัด
สงสัยฟ้าฝน จะวิปริตเหมือนบรรยากาศในขณะนี้.....
ขอให้คุณมิวมิว รักษาเนื้อรักษาตัวดีๆเน้อ
-
หลงรักเรื่องนี้แล้วซิ ตามมาอ่าน เพราะมีโหวตไว้ที่เซ็งเป็ดอวอร์ดปี2 :L2:
อ่านแล้วได้ทั้งอารมณ์ฮา ได้ทั้งภาษาการเขียนที่ลื่นไหล สมกับเป็นนักอ่านที่รักการเขียนจริงๆๆ o13
ความรู้รอบตัวแพรวพราว นำมาใช้ได้อย่างน่าชื่นชม ติดใจตั้งแต่ประโยคเปิด ที่นำเรื่อง the secret มาพูดถึง
อ่านรวดเดียว 11 ตอน ด้วยความฮาและ นับถือในการบรรยายเล่าเรื่อง ได้ไม่น่าเบื่อ แต่มาจุกกับตอนจบบทที่11 :m15:
มาต่อเร็วๆๆๆๆนะ รออยู่ กลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล กับประโยคสุดท้าย o7
ผมหยุดเดิน
จ้องแผ่นหลังเด็กผู้ชายที่ผมคิดถึงที่สุดในโลกตอนนี้ ที่ค่อยๆห่างออกไป มันสนใจผมบ้างไหมเนี่ย
ขอให้กลับมาอย่างปลอดภัย รออ่านบทที่12 อยู่นะ
-
รอ ลูกช้าง กลับมาเล่าน้า
-
มิวมิว สู้!!! :a1:
เป็นกำลังใจให้จ้า ทั้งเรื่องนี้ทั้งเรื่องนู้น
ขอให้ประสบความสำเร็จและปลอดภัยนะคะ :กอด1:
-
:angry2:
-
:m29: หลงเข้ามา หนุกดีอ่ะนะ แต่ขอจิ้มไว้ก่อนนะ ตี1แล้วง่วง :t3: แล้วจะมาตามอ่านต่อเน่อนายเบน หึหึหึ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านอ่ะ
กะลังอ่านถึงตอน 3 อยู่อ่ะ ไว้เด๋วอ่านจบละจะมาเม้นใหม่
อิอิ เริ่มๆอ่านก้อหนุกดีเหมือนกัน แถมดำเนินเรื่องอยู่ในเชียงใหม่ด้วย
เห็นบ่อยๆ จิ้นตามได้
:t2: :t2:
-
เป็นกำลังใจให้ในภารกิจกู้ชาติจ้า :L2:
-
:t3: :t3:
-
จะติดตามต่อไปนะ
-
ตอนแรกๆอ่านแล้วฮาดีค่ะ
ชอบเวลาที่มิวเจอกับเมี่ยงหลอกด่ากันฮามาก
แต่หลังๆทำไมมันดู :sad2:
-
อ้าวววว ตามอ่านทันตอนคนแต่งไปกู้ชาติซะนี่
สงสัยต้องรออีกนานเลย เพราะท่าทางคงจะยื้อกันอีกนาน :เฮ้อ:
ชอบเรื่องนี้จ๊ะ
น้องมิวเขียนได้ดี มีลูกเล่นแพรวพราวเชียว
เราก็นักอ่านเหมือนกันนะ แต่ก็ได้แต่อ่านแหล่ะ
วิจารณ์ไม่เป็น รู้แต่ว่าสนุกหรือไม่สนุกแค่นั้น
แต่เรื่อง LGTHKเนี้ยะ สนุกมากกกกก ขอโบกกกกก o13
-
รอ ร้อ รอ ต่อปายยค้าบบ
-
ชอบมากมาย
คนแต่งแต่งได้ถึงอารมณ์มาก ๆ
ยิ่งตอนเม้ากันเหมือนได้อยู่ในวงสนทนาจริง ๆ เลย :t2:
มาต่อไวๆ นะคร้าบ
-
:m16: ฮื่มๆๆๆ อ่านทันแล้วนะต่อจิกำลังลุ้นเลยอ่า
:oni2: นะๆๆๆมาต่อนะ
ปล. :angry2:ไอ้เบิร์ตจิ้มกรุเหรอออ :m31: อ๊ากกกกก จิ้มๆๆๆๆๆ จิ้มไงก็ได้ให้โดนเบิร์ด ชิชิ
-
ยังม่ายมาเหรอตะเอง.. :a6:..อยากอ่านจะแย่แย้ว..อิ.อิ.
เด๋วตามไปเวทีพันธมิตรด้วยดีก่า.... :a1:
-
คิดถึงพี่เบนนนนนนนนนนนนนนน :กอด1:
-
อ่านสนุกมากครับ น่าติดตาม วันนี้ผมอ่านตั้งแต่ต้นจนจบรวดเดียวเลยอ่ะ (แอบเอาเวลางานมาอ่านด้วย) ให้กำลังใจมิวมิวนะครับ มาอัพต่อไวไวนะ :c5:
-
รอ ร้อ รอ
กลับมาน้ะพี่มิว :man1:
-
มาต่อเร็วๆๆนะครับ
ขอบคุณครับ
-
:m16: มันเกินหนึ่งอาทิตย์แล้วนะ มิวมิว หรือว่ายังกู้ชาติไม่สำเร็จ เลยไม่ยอมกลับ
เอาเป็นกำลังใจให้นะครับ ถ้ากลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็แวะกลับเข้าเล้าส่งข่าวให้รู้กันบ้าง
เป็นห่วงอะ :L2: :bye2:
-
เพิ่งได้อ่านเองครับ ชอบมากมาย ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ครับ (แต่จะขอบคุณมากกว่านี้ถ้ามาต่อตอนต่อไป อิอิอิ) :oni2:
-
:m29:เงียบจัง
-
อ่ะนะ ทำอะไรหลายๆอย่าง พร้อมๆกัน มันก็ได้ผลออกมาไม่ค่อยเวิร์คงี้แหละ
เหมือนกับคบใครทีละหลายๆคน เลยไม่ได้เลยสักคน เอ๊ะ เกี่ยวไร 55555
ยังไงก็ขอให้เวิร์คในทุกๆด้านนะ
-
รออออออออออ
-
ตั้งใจสอบนะค้ะ
จะรออน้ะ
พี่มิวมิว~ :man1:
-
สุ้ๆๆๆๆ :a2: :t2: เป็นกำลังใจให้น้องมิวครับ
-
รออยู่แล้วค้าบบ...น้องมิว...^^
ปล. สู้ๆนะค้าบบ...เป็นน้ำใจให้ค้าบบ
-
:L2:
เหนื่อยได้อีก
มาเป็น กลจ.หะ
:m14:
-
มาเป็นกำลังใจให้ จขกท
เข้าใจฟีลที่ได้คะแนนแบบนั้นค่ะ
ฮึกกกก
สู้ๆนะคะ
รออยู่ :man1:
-
มาต่อไวๆนะคับ
เป็นกำลังใจให้นะคับ
สู้ สู้ o13
-
:ped149: :ped149: :ped149: :ped149: :ped149:
:ped149: :ped149: :ped149: :ped149: :ped149:
-
มารอจ้า :m13:
ช่วงนี้สอบเหมือนกัน :sad2:
สู้ๆนะ :L2: :a2:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วฮาอย่างแรง
ว่าแต่คนแต่งสอบใกล้เสร็จรึยัง
รออยู่น้า
:oni2: :oni2: :oni2:
-
:m32: เปิดตัวครั้งแรกด้วยเรื่องนี้เลย ฮามากครับ ชอบสุด ๆ อ่านรวดเดียวจบหมด 11 ตอน อิอิอิ
ขอบคุณคนแต่งครับ ที่ทำให้ได้อ่านนิยายสนุก ๆ แบบนี้ :m1:
ว่าแต่ เมื่อไหร่ที่จะสอบเสร็จ ว่างการเมือง แล้วกลับมาโพสต่อซะทีล่ะครับ อยากอ่านอ่ะ เดี๋ยวขาดใจตายไม่รู้ด้วยนะ :sad2:
-
:oni1: วิ่งเล่นรอ
-
อ่านจบไปสองรอบแล้วคับบ
ยังไม่มาอัพเลยง่ะ
ได้แต่รออ :o11:
มาอัพไวๆนะคับ อารมค้างมากมาย
กำลังฮาๆดีเลย ไหงมาเป็น อารมเศร้าซะนี่
-
ท่าจะหายยาวแน่ พันธมิตรเค้าระดมพลอีกแร้วววววว
-
กรี๊ดดดดดดดดด ดังๆให้คุณน้องมิวมิว
อ่านแล้วนั่งฮาเป็นผีบ้าอยู่หน้าคอมฯ
คิดถึงม.ช.ถิ่นฐานบ้านเกิดขึ้นมาทันที
ยิ่งเคยเป็นชะนีมนุษยฯมาก่อน พออ่านแล้วเลยนึกภาพตามได้หมด
+1 ให้คุณน้องด้วยความชื่นชมค่า o13
-
มารอด้วยคน :m13:
-
หายเงียบไปเลยอ่าคับบบ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
คนอ่านจาลงแดงตายแล้วคับบบบ
มาต่อไวๆนะคับ
เป็นกำลังใจไห้คับ
-
มาต่อได้แล้วค้าบบบ
คิดถึงจาแย่แล้ว อิอิ
:a4: :a11: :a4:
-
:t2:
พี่มิวมิว เมื่อไีหร่จะมา~~
-
12.
อุ๊ย แม่!
โอเค รู้หรอกนะว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ที่ไหน (ภูเขาทองไง) แต่จะไปไหนต่อนี่สิ
ที่จริงแล้วตอนเดินมานี่ แอบหันหลังไปดูตั้งหลายครั้งนะ มาดหมายว่าเจ้าเหล็กดัดจะวิ่งกระหืดกระหอบมาลากตัวผมกลับไป (จะได้สะบัดแขนออก ทำหน้าเหยเกเล็กน้อย แล้วเอ่ยวลีทองอันแสนจะนางเอกอย่าง ‘ปล่อยชั้นนะ’ แบบที่อยากทำมานาน) แต่ก็ไม่มีหมาที่ไหนซักตัวให้เห็น หนำซ้ำยังเกือบโดนมอเตอร์ไซค์ชนเพราะมัวแต่ชะเง้อไม่ได้มองทาง
นี่มันโกรธผมจริงๆเหรอ
จะไม่มาง้อจริงๆเหรอ
นี่มันรู้ไหมเนี่ย ว่าผมไม่ได้เดินกลับบ้านด้วย
ใจดำว่ะ เห็นชะนีดีกว่าแฟน
แน่ละสิ จู๋ชนจู๋ มันจะไปสู้ จู๋กระซวกจิมได้ยังไง แล้วเจ้าของจิมนี่หลีดงานบอลเชียวนะ (อุ๊ย ลืมไปว่าอยู่ในวัด)
ช่างเถอะ เงินก็มี (เหลือกี่บาทวะเนี่ย) หาโรงแรมแถวนี้นอนก็ได้ หรือไปค้างกับเพื่อนก็ยังไหว ที่ผ่านมาก็ตัวคนเดียวอยู่แล้ว ไร้สาระว่ะ เป็นผู้ชายกลัวไรยะ เอ๊ย วะ
จากด้านหน้าวัด มองลอดกิ่งไม้ขึ้นไปบนเจย์ดีสูงสีทอง ดูงามแหล่มน่าอัศจรรย์เหลือใจ ทางขึ้นล่ะ ต้องอยู่ตรงไหนซักแห่งสิ เหลือบไปเห็นฝรั่งโผล่มาจากทางด้านซ้ายมือ นึกเจ็บใจเจ้าเหล็กดัด ไหนว่าปิดแล้วไง โอ้ย นี่ไม่ได้โง่หรอกนะ ถ้าปิดกลางคืนแล้วที่เขาถ่ายๆ วิวยามราตรีมาทำโปสการ์ดขายล่ะ จริงๆ ไม่อยากพามากกว่า เหอะ มาเองก็ได้ ผมโตกว่ามันตั้งเยอะ วัยรุ่นอย่างเรา ควรได้มีโอกาสแบกเป้เพื่อออกไปท่องยังสถานที่ต่างๆ ทั่วโลกตามลำพัง เพื่อเรียนรู้และเติบโต บางทีอาจจะเป็น สเปน กัลกัตต้า มาดากัสก้า ที่ราบไซบีเรียน ทะเลทรายโกบี แคมปิ้งในทุ่งหญ้าซาฟารี หรือปีนป่ายสู่เทือกเขาหิมาลัย ซึมซับวัฒนธรรมท้องถิ่น วิถีชีวิตและความเป็นอยู่ พบปะบุคคลสำคัญและผู้นำทางจิตวิญญาณ
โว้ย ตืนเต้นจัง เริ่มจากปีนภูเขาทองนี่ก่อนเป็นไง
ทางเดินเลี้ยวลดเป็นขั้นบันใด และกำแพงสีขาวสะอาดตาชวนให้นึกถึงศาสนสถานในประเทศศรีลังกา (แม้จะไม่เคยไป) กรุงเทพมีสถานที่เก๋ไก๋ออกจะขนาดนี้ จะขนขวายกันขึ้นไปเหยียบดอยสุเทพอีกทำไมเนี่ย
เพิ่งมาเจอประตู เอ่อ ปิดแล้วรึ ไม่น่ะ ทำเยี่ยงนี้กับข้าได้รึ
อะฮ่า ยังไม่ปิดนี่ (เอามือผลักเบาๆ ก็เปิดแล้ว) เสียแต่ว่าดูตามหัวลูกศรแล้ว ผมเดินมาผิดทาง จะเป็นไรไหมเนี่ย คงไม่หรอก
ปิดที่ไหนกันวะ เห็นอะไรนั่นไหม นักท่องเที่ยวญี่ปุ่นสองสาวกำลังเดินกระด๊อกกระแด๊กลงมา หมายความว่ายังไงล่ะ (ไม่อยากพามามากกว่า เชอะ ไปอยู่กับยัยแอ๊บแบ๊วเลยไป๊) ผมยิ้มให้พวกเธอ (ยิ้มเริงร่าแบบเทปเป้ โคะอิเกะในวันฤดูร้อน) สาวๆ ยิ้มตอบ
"อ๊ะ ไนซ์โตะ บั๊กกุ" หนึ่งในนั้นทัก
อ๊ะ แน่อยู่แล้วครับสาวๆ
"เอโต...คัน ไอ เทค อะ พิกเช๊อะ...อืม..ยัวบักกุ แอนด์ ยู"
ชัวร์ วายน็อท? ฮิฮิ สาวๆ ทำท่าดีใจแบ๊วๆ ผลัดกันเข้ามาถ่ายรูปคู่ ผมส่งกอยาร์ดให้เธอยื้มคล้องแขน อิจิ นิ ซัง ...เอ๊ย หล่อน นับ วัน ทู ทรี นี่นา
อืม นี่แหละใช่เลย ผมเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ คือการทำหน้าที่ทูตสัมพันธวไมตรีไทย-ญี่ปุ่น อย่างน้อยก็มีคุณสมบัติแหละนะ หน้าตาให้ก็อย่างหนึ่ง แต่ความสามารถทางการทูตที่เปี่ยมล้น รัฐบาลญี่ปุ่นควรส่งเทียบเชิญผมไปเป็นพรีเซนเตอร์โปรโมทประเทศร่วมกับวงละอองฟองนะ จะว่าไป ผมร้องเพลงเพราะกว่ายัยป้าละอองฟองคูณด้วยสิบยกกำลังห้าอีกแนะ
อ๊ะ มือถือสั่น โทรมาได้ซะทีนะ ผมยิ้มอย่างสุภาพ(แต่หล่อ) ขอตัวรับโทรศัพท์ พวกเธอก้มตัวกล่าวขอบคุณ ผมโค้งตัวรับตามทำเนียม เนียนจนเกือบจะลวงตัวเองได้ว่า แท้แล้วกูไม่ใช่คนญี่ปุ่น
เหอะ ไอ้บ้า ไม่รอพรุ่งนี้เลยล่ะ
"อืม กูเอง"
อ้าว ไอ้แมกซ์หรอกเหรอ ดีใจจนไม่ทันได้ดูว่าใครโทรมา คิดยังไงโทรมาวะเนี่ย
"ว่าไง"
"ได้ข่าวว่าพากันเข้าบ้าน มีความสุขมากไหมอ่ะ"
"นี่ ถ้ามึงแค่จะโทรมากระแนะกระแหนกูละก็ ไปตายซะไป"
"เป็นไรของมึงเนี่ย"
"เหอะ มีไรว่ามา"
"อีนี่หนิ กูอุตส่าห์เป็นห่วง อาจารย์ป้อโทรหามึงยัง"
"ทำไม มีไร อาจารย์ป้อจะโทรหากูทำไม"
"ก็มีเรื่องสิควาย แต่กูไม่รู้หรอกนะ เขาโทรหากูอ่ะ บอกโทรหามึงไม่ติด เรื่องลงทะเบียนอะไรสักอย่าง กูไลน์ไปมึงก็ไม่อ่าน"
"ลงทะเบียนอะไรอีกล่ะ"
"กูจะรู้เมิงไหมสัด"
"เออๆ ขอบใจนะ"
"นี่ ว่าว..."
"อะไร"
"เมื่อไหร่มึงจะกลับ"
"ไม่รู้ ถามทำไม มึงจะเอาขบวนแห่พร้อมช่างฟ้อนกับเสลี่ยงมารับกูเหรอ"
"เปล่า แต่กูเอารถเครื่องขี้โล้กับยิ้มหวานๆ ของกูไปรับมึงแทนได้ไหม... "
“ไม่ตลก”
"เออๆ กูแม่งทำอะไรก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละในสายตามึง แค่นี้นะ โทรหา'จารย์ป้อด้วยล่ะ”
"อืม"
โวะ หดหู่ชะมัด ผมไม่ได้เลือกคนผิดใช่ไหมเนี่ย ถ้าคืนนั้นผมยอมมัน ตอนนี้ผมก็คงอยู่กับมันใช่ไหม ผมเชื่อว่าถ้าผมหายไป ไอ้แมกซ์มันคงตามหาผมให้วุ่น ไม่เหมือน…
ผมเงยมองดูยอดเจดีย์สีขาวตัดกับท้องฟ้าสีส้มอมเทายามค่ำแล้วก็เข่าอ่อน
การที่ต้องอยู่คนเดียวในที่ที่ไม่มีใครรู้จัก ไม่มีใครรู้ชะตากรรม มันก็แย่อย่างนี้แหละ ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี
อยากกลับบ้านแล้ว
ก็รู้นะว่าตัวเองผิด ก็มันหมั่นใส้นี่ ที่ยัยข้าวเบื่อนั่นมาทำลายวันดีๆ ที่จะได้เดทกันสองต่อสองเป็นครั้งแรกที่สยาม (เหตุผลอ่อนไปหน่อย) ยัยข้าวใหม่คงจะมีความหมายกับเจ้าเหล็กดัดมากจริงๆ แหละ เค้าแฟนเก่ากันนะ ผมเชื่อนะว่ามันรักผม แต่ ใครอธิบายเรื่องที่มันไม่มาง้อผมนี่ได้ไหมอ่ะ
ถึงแม้ว่าผมจะทำตัวปัญญาอ่อนไปหน่อยก็เถอะ
เสียงคนคุยกันตรงเข้ามาใกล้ๆ ผมรีบลุกขึ้นกลัวจะผิดสังเกต เด็กผู้หญิงวัยรุ่นสองคนแต่งตัวสวยงามคล้ายสะก๊อย ไม่ใช่สิ ต้องเรียกฮิพสเตอร์ เดินลงมาตามทางเดิน ทั้งสองนางสวมแว่นเนิร์ด หมวกไหมพรม ที่คอมีกล้องมิเรอร์เลสคนละตัวห้อยอยู่เป็นเครื่องแบบภาคบังคับ
“อ้อมๆ แกดูนั่นดิ”
"ว้าย แรงมากกก นักท่องเที่ยวจีนแน่ๆ"
"ตาฉันจะบอดสีไหมแก อิอิ"
"เสียดายว่ะ โลกนี้มันเป็นอะไรกันหมดแล้วเนี่ย "
เอ๊ะ พูดถึงอะไรกันเหรอ อ๊ะ แล้วเราไปเสียมารยาทแอบฟังเขาทำไม กำลังเศร้าอยู่นะ
เดี๋ยวๆ พวกนางเมาท์เราหรือเปล่า
ไม่หรอก ผมคงคิดมากไปเองแหละ ในฐานะผู้เชี่ยวชาญระดับหนึ่งในการนินทา คนไม่รู้จักกันไม่น่าจะมีใครกล้านินทาระยะประชิดหรอก
“กางเกงแก ดูกางเกง ลายอะไรวะนั่น”
หือ
“ฉันบอกว่าอย่าไปจ้อง เดี๋ยวสีมันจะตก”
“ย้อนยุครึเปล่าวะ ไปงานรำวงมาไรงี้ ฮ่าๆๆ”
“แกก็พูดเกิน เทรนด์เกาหลีรึเปล่า”
โอเค ไม่ไหวละ ผมหันหลังกลับหายัยสองสะก๊อยที่คิดจะหาความสนุกกับเสื้อผ้าของคนอื่นแล้วจากไปง่ายๆ
" ขอโทษนะครับ พูดถึงใครอยู่เหรอ"
ผมถามอย่างเคืองๆ เพิ่งรู้สึกตัวว่าน้ำเสียงหาเรื่องมาก
"ไม่ใช่คนจีนว่ะแก"
สะก๊อยทำท่าตกใจ
“พี่ได้ยินที่น้องพูดกันนะครับ พูดถึงใครกันอยู่เหรอ”
“อ้าว แล้วมันธุระอะไรของพี่เหรอคะ ไปเหอะโย ประสาท”
“พวกหล่อนสิประสาท กล้าดียังไงมาวิจารณ์สไตล์คนอื่นเขาน่ะหา แล้วนี่คิดจะเดินหนีไปง่ายๆ เหรอ”
“โอ๊ย พี่คะ เป็นบ้าหรือเปล่าคะ ใครไปว่าอะไรให้คุณพี่คะเนี่ย แหม ใครจะกล้า”
“นั่นสิ มารยาททรามแอบฟังชาวบ้านเค้าคุยกันแล้วยังจะหาเรื่องอีกนะ”
อีคนที่ชื่อโยสมทบ
“กะเทยก็อย่างนี้แหละแก”
“อ้าว พูดงี้ก็สวยดิ กะเทยมันไปทำนาบนหลังคาบ้านหล่อนสองคนรึไง แล้วดูสิเนี่ย ปากยื่นปากยาวเมาท์คนอื่น เมาท์ได้เมาท์ดี ให้ฉันวิจารณ์พวกเอบ้างเป็นไง แม่ง เป็นผู้หญิงแท้ๆ ยังแต่งตัวไม่ได้เรื่อง คิดเองยังไม่เป็น ต้องให้คนอื่นเขาบอกอยู่เลยว่าต้องใส่อะไรไม่ใส่อะไร กางเกงยีนส์เอวสูงงี้ กระโปรงยาวกรอมเท้า เสื้อยืดตัวโคร่ง หมวกไหมพรม เชิ๊ตเฟนเนลลายตารางงี้ รองเท้า ดร. มาร์ตินงี้ (ชี้ไปที่แต่ละไอเท่มบนร่างพวกนาง) แม่เจ้า ไม่ได้ดูตัวเองเล๊ย เตี้ยก็เตี๊ย หุ่นก็ตัน ซ้ำซากสิ้นดี นี่ยังไม่ได้พูดถึงเรื่องการแต่งหน้านะ เห็นแล้วหงุดหงิดปนสยอง ความสวยในอุดมคติมีกันแค่นี้เหรอ ผัดแป้งผิดเบอร์จนหน้าวอกยังไม่รู้ตัว แล้วยังเสือกปัดแก้มแดงแปร๊ดเป็นตูดลิงได้อีกนะ แล้วปากเนี่ย คิดว่าสักแต่ทาสีแดงแรงๆ ก็ฮิพสเตอร์แล้วงั้นสิ ปากงี้แตกระแหงป็นทุ่งกุลาร้องไห้ ฉันจะไม่แปลกใจเลย ถ้าไม่มีแว๊นเหลือบตามองพวกเธอสักตัวเดียว”
“อ้อม มันว่าหน้าแกเป็นตูดลิง”
“ฉันว่าหล่อนทั้งสองคนนั่นแหละ ถ้ายังเอาตัวไม่รอดก็อย่าสะเออะไปวิจารณ์คนอื่นเข้าใจป่ะ”
“นี่ หูหาเรื่องเองยังมาว่าคนอื่นอีก อีตุ๊ด”
“ใช่ แต่งตัวยังกะไฟเขียวไฟแดง หล่อตายล่ะ แถมยังปากหมาอีก”
“เออ ถึงจะเป็นตุ๊ดแต่ก็หน้าดีกว่าหล่อนสองคนละกัน แน่จริงมาล้างหน้าแล้วแข่งกันไหม ร้อยเอาบาทเดียว ฉันว่าหล่อนไม่มีคิ้ว ส่วนอีนี่ถ้าไม่มีตาปลอม บิ๊กอายควายตะลึงกับขนตาปลอม…”
"พี่มิว!"
ผมหันไปทางต้นเสียง โวะ จะแทรกเพื่อ กำลังติดลม ยังด่าไม่จบเลย
เจ้าเหล็กดัดวิ่งเข้ามาขวางผมไว้
"เอ้อ ขอโทษนะครับ เพื่อนผมเขาเมา ไม่มีไรนะ ขอโทษครับ"
เหล็กดัดขอโทษขอโพย พร้อมกับโปรยยิ้มแห้งๆ จนยัยสองผีฮิพสตอที่ตั้งท่าจะผุดคำผรุสวาท กลับอ่อนยวบยาบ ทำตัวไม่ถูก
"พูดบ้าอะไรของแก เมาบ้าเมาบออะไร แล้วมาเกี่ยวอะไรด้วยห๊ะ"
"ว๊าย ที่แท้ก็เมากาว ไปเหอะอ้อม ฉันกลัว"
"อ้าว เหรอ งั้นไม่เป็นไรก้ได้ อ้อมไม่ถือคนสติไม่ดี ยังไง ฝากเอ่อ..."
"ป้อมครับ"
"ค่ะ ฝากป้อม ดูแลเพื่อนด้วยนะคะ อย่าให้ออกมาอาละวาดเกี่ยวกัดระรานชาวบ้านเขาอีก"
"โอ้ย พวกเธอนี่มัน…"
"พี่มิว!"
เหล็กดัดทำเสียงเข้ม
"เราชื่ออ้อมนะคะ แล้วนี่โยเกิร์ต"
"ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"
“คือว่าคืนนี้พวกเราจะไปร้านแถวอาร์ซีเอ ถ้าบังเอิญไม่มีธุระ…”
“ครับผม ถ้ามีโอกาสนะ”
"ป่ะแก ไปเหอะ"
"ไปนะคะ"
"ครับ โชคดีครับ"
ผมได้ยินเสียงถอนหายใจควาย แต่ยังเคืองอยู่ ไม่ยอมมองหน้ามัน
เสียงยัยสองคนนั้นคุยกันเบาๆห่างออกไป
"บอกแล้วว่ามันขาวไป ทาแล้วหน้าลอย"
"ก็แกแหละโย บอกว่าดีอย่างงั้นอย่างงี้ ต้องสีนี้เท่านั้น"
"ก็ยัยเมย์ ณัชนันท์ ห้องห้าทับสาม บอกว่าโมเมพาเพลินแนะนำตัวนี้นี่”
“เดี๋ยววันจันทร์ ฉันจะเอาไปปาหัวยัยเมย์ ณัชนันท์ คอยดูสิ จะไปเม้นท์ด่ายัยโมเมในยูทูปด้วย โดนกะเทยด่า เสียเซลฟ์ฉิบ”
***
ผมก้มกราบพระพุทธรูปแล้วถอยออกมา เหล็กดัดยืนรอตรงบานหน้าต่างที่มองเห็นทิวทัศน์ยามค่ำของกรุงเทพฯอย่างน่าตะลึงตะลาน แต่ผมไม่ยักกะมีอารมณ์จะชื่นชม
"เดี๋ยวเค้าจะปิดประตูแล้วนะครับ"
"อืม"
...
"เตง"
"…"
"ป๊ากับม๊าอยู่ที่บ้านแล้วนะ"
"…"
"เค้าเลยออกมาตามเตงไม่ได้ทันทีนี่ไง โทรหาก็ไม่ติด ไลน์มาเตงก็ไม่อ่าน"
"…"
"โกรธผมเหรอ"
โวะ ยังจะถามอีก ผมกลอกตารำคาญ
"แล้วนี่เตงไปด่าสองคนนั้นทำไมน่ะ แล้วที่ไปแกล้งข้าวใหม่ด้วย"
โอ้ย! จะมาเพื่อด่าแค่นี้ใช่ป่ะ ไม่พ้นเรื่องยัยข้าวเน่า น่าเบื่อ ผมสะบัดตัวจะเดินหนีแต่หนีไม่พ้น เหล็กดัดคว้าแขนไว้ แรงเหมือนโดนกระชากกลับ ผมเซ เหล็กดัดหน้าเสีย
"ขอโทษครับ"
ผมสะบัดแขนออกจากมัน เริ่มมีน้ำโห
"ก็นี่แหละตัวจริงของชั้นล่ะ ไม่ชอบก็ไม่ต้องคบ"
เหล็กดัดเสมองไปยังทิวทัศน์เหมือนพยายามสงบอารมณ์ ผมไม่อยากรอให้ความอึดอัดขึ้นมาจุกที่อกเลยหันหลังอีกครั้ง กึ่งเดินกึ่งวิ่ง กระแทกเท้าเดินลงมาตามบันไดซีเมนต์วกวนและลาดชัน ภาวนาในใจว่าอย่าให้มันตามมา แต่ก็รู้ว่าคงไม่ได้ผล ผมยี้แหวะซีนดราม่าแบบนี้มาตลอดชีวิต และทุกครั้งเวลาที่พระเอกนางเอกในละครงอนไร้สาระ ก็จะออกอาการเซ็งว่า "แม่ง ทำไม ไม่พูดกันดีๆ อย่างคนที่โตแล้ว มีการศึกษาวะ" เพิ่งจะมาเข้าใจก็ตอนนี้เองว่าบางทีมันก็ไม่ได้ไร้สาระซะทีเดียว
"พี่มิว เตงอย่าเดินหนีสิ"
โอ้โห มันจี๊ดจนปรอทแตกเลยเว๊ย ผมหยุดเดิน แล้วหันไปจ้องหน้า
"มีสิทธิ์อะไรมาสั่งวะ ไปสั่งเมียนายโน่นไป๊ ชะนีควายไรวะ แม่ง หลอกง่ายชะมัด บ้าอวย ก็เหมาะสมกันดีกับนาย"
"เตงพูดแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ"
"เออ มันไม่เคยน่ารักอยู่แล้ว ไปหาที่น่ารักๆ ไป"
"พี่มิวที่ผมรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้"
"งั้นนายคงไม่รู้จักชั้น จริงๆ หรอก"
"พี่มิว"
เหล็กดัดทำท่าจะเข้ามากอด ผมถอยหลัง ป้องมือเช็ดน้ำตา
"ในวัดนะเฮ้ย"
"ผมขอโทษ นะพี่มิวนะ เราดีกันนะ"
เฮอะ
ในที่สุดก็ดราม่า
***
ป๊ากับม๊าเจ้าเหล็กดัด เป็นคน… เอ่อ ยังไงดีนะ ลองดูบทสนทนาเหล่านี้ละกัน
บนโต๊ะกินข้าว 1
ม๊า : ป๊า ส่งจานมาสิจะตักข้าว
ป๊า : ธรรมดาหรืออีเอ็มเอส
ม๊า : ธรรมดาพอ ใช้มือและแขนและการขยับตัวช่วย ถ้าป๊าไม่ได้เป็นอัมพฤกษ์ot
บนโต๊ะกินข้าว 2
ม๊า : เป็นไงบ้าง จืดไปไหม ขาดอะไร
ป๊า : ขาดความอร่อย
บนโต๊ะกินข้าว 3
ม๊า (ถามผม) : ไม่อร่อยเหรอลูก กินนิดเดียว
ป๊า : ถามตัวเองดีกว่าว่าซื้อผงชูรสมาทำไม ถ้าไม่คิดจะใช้
ไม่แปลกใจเลยว่า เจ้าดื้อเอาความน่ารักและมุขแพรวพราวมากจากไหน (แต่ทำไมหลังๆ มันไม่ค่อยเล่นมุขทะลึ่งกับผมเลยเนี่ย หาเรื่องงอนได้อีกเรื่องละ)
กินข้าวเสร็จ ผมกับเจ้าดื้อช่วยกันล้างจาน (จริงๆ คือเจ้าดื้อล้าง ผมยืนดูกับเอาจานไปผึ่ง)
"วันนี้แฟนเค้าขี้แย แถมยังงอแงด้วย"
"หมายถึงใครยัยน้องข้าวใหม่เหรอ"
"เตงอ่ะ"
อ๊ะ เสียงเตือนไลน์ ผมกดอ่านแล้วต้องรีบกดปิด
"ใครอ่ะ"
"ไลน์กรุ๊ปอ่ะ"
"เหรอ"
"อืม"
"อ่ะ"
เจ้าดื้อยื่นจานให้ แล้วฉวยโอกาสหอมแก้มผม
"เฮ้ย เดี๋ยวป๊ากับม๊ามาเห็นละเป็นเรื่อง"
เหล็กดัดหัวเราะ
แต่ผมหัวเราะไม่ออก เพราะเป็นข้อความจากไอ้แมกซ์ ส่งมา เอ่อ สารภาพรัก
เฮ้อ
"ล้างกันเสร็จรึยังหนุ่มๆ"
อ๊ะ ม๊า มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
"อ่อ ครับ"
ผมรับ
"เออ แล้ว จะไปไหนกันรึเปล่าลูก"
"ครับม๊า ดื้อว่าจะพาพี่มิวไปเดินเล่นแถวนี้แหละครับ"
"จะไปข้าวสารกันเหรอ"
"ครับ"
"งั้นอย่ากลับดึกนะ มิว วันพรุ่งนี้อยากกินอะไรไหม ม๊าจะไปจ่ายตลาด"
"อะไรก็ได้ครับ"
"ม๊า ดื้ออยากกินขนมเปียกปูน ซื้อมาให้หน่อยนะ เอาข้าวหลามด้วย พี่มิวเขาชอบ"
"เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกครับม๊า”
"โอเค เดี๋ยวม๊าซื้อมาเยอะๆ เลย กินข้าวบ้างหรือเปล่าลูก หนูผอมไปนะ กินข้าวเยอะๆ อย่ามัวแต่กินอะไรอย่างอื่น ดูลูกชายม๊าสิ"
เหล็กดัดชำเลืองมองผม อมยิ้มเจ้าเล่ห์
อะไร? หมายถึงอะไรเหรอ ข้าวหลามนะเหรอ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
จิ้มก่อนเลย โทษฐานหายไปนาน ถึงจะอธิบายถึงความจำเป็นก็ช่าง :m20:
พูดเล่นนะครับ ตอนนี้เข้ากับยุคสมัยดีจัง แต่อย่าไปอยู่ที่นั้นนานจนลืมเล้าเสียละครับ
เป็นกำลังใจให้นะ รีบมาลงต่อแบบ นันสต๊อปเลยนะครับ :L2: :bye2:
ปล . +1 ให้นะ
-
มาแล้วๆ
ก็ยังน่ารักอยู่นิ ไม่เห็นจะมุกตันตรงไหน
ป.ล. มีเรื่องการเมืองพอเป็นกระสัย อย่าถึงกับรุนแรงมากน้า เดี๋ยวเครียด
-
และแล้วก้อมาต่อซ้าทีอิอิ น่ารักกานเหมือนเดิม
ปล.ไม่อยากให้เอาเรื่องการเมืองมาผูกในเนื้อเรื่องเลยอ่า
-
กิน ข้าวหลามอะเหรอ ที่กินเท่าไรก็ไม่อิ่ม หรือว่าอะไรที่คล้ายข้าวหลาม แล้วเวลาเรียกก็คล้ายๆๆ อะเหรอ
อิอิ
-
อ่า....มะได้มาต่อตั้งนาน คิดถึงจางงงงง
มาต่อตอนต่อไปอีกไวๆนะครับ
ปล. มือตบที่เหมามาแจกผมมั่งนะ อยากได้อ่า
-
คิดถึงจังหายไปซะนานนนนนนนนนนนนนนนนนนเลย
แถมกลับมามีอิงสถานะการณ์บ้านเมืองด้วย อิอิ ถูกใจเป็นพิเศษ ชอบเหมือนกัน 555
-
มาแล้วๆๆๆอิอิ
-
:mc4: จุดประทัดฉลองการกลับมา
-
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
กลับมาแล้ววววว...ดีใจที่สุดที่ได้อ่านต่อซะที
มิวกะดื้อดีกันซะทีเนอะ...ไม่อยากให้เศร้าเลยอ่ะ :m15:
รออ่านตอนต่อไปนะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ :L2:
-
รอคอยมานาน
ความฮาต้นฉบับมาอีกแล้ว
ขำดา เอนโดนฟินมากครับ 555+ :m4:
-
มาแร้วหรอ :a2:
ตอนนี้เราขำป๊ากะม๊ามาก
กร๊ากกกกกกกกก
-
:oni1: :oni1:
ตอนนี้ รู้สึกว่า ตัวละครเริ่มเข้าสู่ช่วงหนักๆของเรื่องแล้วงะ
กลัวว่าจะหาฮายาก ใส่บทฮาๆแทรกหน่อยนะคราบ
แต่ ชอบ ป๋า + ม๊า อิๆ ฮาดี
-
:n1:
-
:a2: :a2: :a2:
ในที่สุดก็มาแล้ว
อ่าวๆ แมกซ์กลับมาอีกแล้ว
-
คุ้มค่ากับการรอคอย
ขอให้ผลสอบออกมาดีนะคร้าบ ^^
-
ตอนหน้าจะเศร้าจริงๆ เหรอตัวเอง
แล้วมันจะมาเมื่อไรอ่ะ
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
-
มาแว้วววววว
คิดึงคนแต่งคร้าบบบบบบ
-
:oni1:
มารออ่านตอนต่อไปจ้า
คนเขียนน่ารัก มาต่อไว ๆ น๊า :oni2:
-
:m1: :m1: :m1:ได้ฤกษ์มาแล้วจิ เล่นเอาค้างเติงมานานเชี๊ยว
เนี๊ย นึกว่าจะไอ้น้องดื้อมันจะไม่ตามมาง้อซ๋ะแล้ว
โล่งอก มันยังคงความน่ารักน่าชังเหมือนเดิม แต่มุขหื่นนี่หายไปจริงๆนั้นแหล่ะ
ทำมั๊ยว๊าาาหรือว่าพี่มิวหื่นกว่า :oni1:
-
ปล. มือตบที่เหมามาแจกผมมั่งนะ อยากได้อ่า
ได้แล้วก็มาแบ่งพี่ทางนี้บ้าง .... อยากได้เหมือนกัน :t2:
-
ในเมื่อเห็น ชะนี ข้าวดีกว่า ก็เลิกเลย
เลิกเลย เลิกเลย เชียร์ แม็กซ์ ขาดใจ แม็กซ์ สู้ๆๆ
-
สุดท้ายก็ใจอ่อน :a14:
-
จะไปเหมาตีนตบ
อิอิ
-
มาตามอ่านต่อ
ฮาป๋ากะแม่อ่ะ
ดีนะที่ไม่อยู่กันคนละขั้ว
ไม่งั้น
ฮาไม่ออก
-
มาช้ายังดีกว่าไม่มา อิอิอิ
รออ่านตอนต่อนะครับ ยังไงก็มาต่อเร็ว ๆ ด้วยล่ะ ดองอีกเมื่อไหร่ ระวังเรื่องต่อไปจะมุขแป๊กนะ อิอิอิ (แอบแช่งไม่ให้รู้ตัว (หรือเปล่า 555))
-
อย่าหายไปนานๆ อีกน๊า
เปงห่วง งิงิ
ห่วงว่าจะไม่ได้อ่านต่อ เอิ๊กส์ๆๆๆ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:m22: :m22: :m22:
จาเศร้าเหรออย่าน้าT^T
ช่วยทำให้ มานแฮปปี้เอ็นดิ้งที -*-
แหม แต่ไอรัฐบวม รัฐบาล พันมง พันมิตร นี่เบื่ออ้า-*-
นู่เอียน ฟังทุกวัน ได้โปรดดด คุณนายเอกช่วยไปบวภาวนาดีก่า เทศนา 2 คนนั้นนะงับ :jul3: :jul3:
จะรองับ
-
สิ้นสุดการรอคอยซะที o7
แต่ว่าสั้นไปนิดส์ (ก้ยังดีกว่าไม่เอามาลงแหล่ะน่า)
แต่ว่าจาเศร้าจิงหรอคับ โอ้ยไม่อยากจาคิด แต่อยากไห้จบแบบ happy ending นะ
แค่ตอนนี้ไนเล้าก้มีนิยายเศร้ามากพอจนทำไห้ผมตาปวมชนิดที่ไม่ต้องออกจากบ้านหลายวันเลยหล่ะ
แต่ถึงจายังไง ก้จาอ่านต่อคร้าบบบบ มาลงต่อไวๆนะคับ รออยู่
ปล.ไกล้เปิดเทอมแระ เซงจิงๆต้องไปเรียน
-
ตามอ่านจนทันแล้วอีก 1 เรื่อง เรื่องนี้นายมิวมิวอย่างฮา ชอบ :a2:
เท่าที่ดูในบอร์ดนี้จะไม่ค่อยมีเรื่องการเมืองนะ ดีจะได้ไม่แตกแยก :n1:
ส่วนตัวเชียร์พันธมิตรเหมือนกัน เวลาเจอใครพูดทำนองแบบที่มิวเขียนในตอนล่าสุดนี้ก็รู้สึกว่าเป็นความคิดที่แย่มากเหมือนกัน :m31:
การจับเหตุการณ์มาบันทึกไว้ในเรื่องก็ดีเหมือนกันนะ o13
ย้อนกลับมาอ่านก็ยังมีความหลังที่ผูกพันกับเหตุการณ์ที่เป็นประวัติศาสตร์หน้าหนึ่งของประเทศไทย :ped149:
-
อ้าว กลับมาแล้วรึ :m32:
-
:oni1: :oni1: :oni1:
มาต่อไวๆนะ
o7 o7 o7
-
:m4:
เย้
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยค้าบบ...^^
-
:mc4:
อ่ะ มาแล้ววววว
แก๊สน้ำตาทำหน้าใส สงสัยมีคนไปร่วมชุมนุมอีกเยอะ(แซวเล่นนะคับ)
เพื่อนเรากะไปมา บอกหลบระเบิดแทบไม่ทัน งง มันระเบิดไรกันแน่
ดูแลตัวเองด้วยนะ มิว มิว
-
แวะมารอนะ :a11:
-
:m22: :m22: :m22:
ย่องมาดู อิอิ ยังไม่มาต่อ อย่าหายไปนานน้า...อิอิ หนุกหนานมักๆๆๆๆ
แต่ แต่ แต่ แต่ จาเศร้าจิงเหรอ :o12: :o12: :o12: อย่าน้า ฮือออ กำลังมาดีดีเลย
ขอแบบ Happy Ending น้า พรีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
รีบๆ
มาต่อล่ะกานนะคับ
รออยูอ่าคับ
-
ดัน :a2:
-
มาต่ออีกนะครับ อิอิอิอิ
-
+1 ให้ ต้อนรับการกลับมา
กรี๊ดๆ ><
คิดถึงจังเลยค่ะ
ตอนหน้าจะเศร้าเหรอ ???
โฮๆๆ ร้องไว้ก่อนนน
ฮึกกก
พี่มิววววว **
-
หายไปอีกแล้วน้า :sad2:
กลับมาเร็วๆนะคะคราวนี้
รอร้อรอ :m13:
-
^
^
^
^
จิ้มมมมม
กลับมาแร้ว
รอตั้งนานแหน่ะ อิอิ
คิดถึงมิวกะดื้อมากๆ
ตอนมันจะดูเครียดๆ ดราม่าๆ
แต่ก็แอบฮานะครับ
ขำตอนยัยเด็กนั่นคุยเรื่องแป้งที่ดา เอนโดฟิน ใช้ ฮ่าๆๆ
ป๊ากับม๊า ดื้อ ก็ฮาครับ
อิอิ
:m30:
ปล. แอบอิงสถานการณ์ด้วย อยากได้มือตบ!
-
13.
11.00 วันจันทร์
ยังไงดี (เบลอๆ) คือ เรื่องมันซีเรียสนะครับ แต่ผมจะพยายามเล่าอย่างไม่ซีเรียสก็แล้วกัน
ตอนนี้ผมอยู่บนรถเมล์ครับ จะกลับบ้านนอก ที่จริงคือต้องแวะโรงพยาบาลก่อน พ่อผมตกต้นลำไยครับ (!?! ไม่ฮานะ) นอนรอดูอาการอยู่ที่โรงพยาบาลประจำอำเภอ พี่เขยผมเพิ่งโทรบอกเมื่อคืนนี้ตอนอยู่ข้าวสาร ถึงพี่ผมจะบอกว่าไม่ได้เป็นไรมาก แค่กล้ามเนื้ออักเสบ แต่มันก็ไม่สบายใจอยู่ดี เจ้าดื้อตื่นแต่เช้าขับรถมาส่งผมที่ดอนเมือง และบอกว่าจะรีบตามกลับมาให้เร็วที่สุด ผมบอกไม่เป็นไร ให้อยู่เป็นเพื่อนป๊ากับม๊า มันคงไม่คิดจริงๆหรอกใช่ไหมว่าผมจะพามันไปเจอญาติๆ ให้เขาเมาท์แตกกันฉิบหายนะเหรอ ลืมมายาคติเรื่องชาวบ้านท่าทางเซื่องๆ น่ารักๆ มีน้ำจิตมิตรกะใจอย่างที่พวกคนกรุงจินตนาการไปได้เลย
เมื่อคืน ยัยข้าวใหม่โทรมาชวนไปเดินเที่ยวท่าพระจันทร์-วังหลัง เจ้าดื้อถามว่า "ไปได้ไหม" ผมตอบว่า "จะไปก็ไป ไม่ห้าม แต่จะงอน" เหล็กดัดบื้อไปเลย
จริงๆ ไม่มีแก่ใจจะหึงหวงหรอกครับ อยากไปก็ไปเถอะ ถ้าเทียบกับอาการงอแงเอาแต่ใจของผมในรอบหลายวันมานี้แล้ว บางทียัยข้าวใหม่อาจจะทำให้มันสบายใจได้มากกว่า
ผมลาป๊ากับม๊า ที่กำลังช่วยกันเข้าครัว บอกเรื่องธุระด่วน และเสียใจที่ไม่ได้กินข้าวฝีมือม๊าที่อุตส่าห์ตื่นแต่ไก่โห่ไปจ่ายตลาด ม๊าอวยพร แต่ผมรู้สึกถึงบรรยากาศเก้อเขินแปลกๆ แต่ไม่ได้ใส่ใจ หรือแกจะแอบเข้ามาดูเมื่อคืน แล้วเห็นว่าเราสองคนนอนกอดกันกลมก็ไม่รู้ (เป็นคืนแรกในรอบสัปดาห์ไม่มีเรื่องอย่างว่า) เอาเถอะ ตอนนั้น ผมเป็นห่วงพ่อมากกว่าอะไรทั้งหมด
เหล็กดัดรอส่งจนกระทั่งเรียกเช็คอิน โทรศัพท์คุยกับผมจนกระทั่งขึ้นเครื่อง และโทรมาเช็คเมื่อลงจากเครื่องและถึงท่ารถแล้ว บอกตรงๆ ผมไม่รำคาญเลยอ่ะ ดีแค่ไหนที่มีคนเป็นห่วงขนาดนี้ ไม่คิดฝันจะได้มี (เช่นนี้ กูต้องรีบทำบุญมากๆ โชคดีจะได้อยู่นานๆ)
สามสิบนาทีต่อมา ผมกดกริ่งลงตรงหน้าโรงพยาบาล ฝุ่นฟุ้งตลบ (โวะ หน้ายิ่งมันอยู่) ผมยืนหัวแดงโทรหาแม่ ถามว่าพ่ออยู่ตึกไหน ชั้นไหน คุณนายศรีบอกจะให้หลานชายตัวจ้อยลงมารับ
ตึกพยาบาลห้องรวม ไม่เคยว่างเว้นจากคนป่วย มาทีไรหายใจไม่ค่อยสะดวก ไม่ใช่ว่ารังเกียจนะ แต่ไม่มีที่ไหนที่จะทำให้รู้สึกแย่กับชีวิตได้เท่าโรงพยาบาลอีกแล้ว ถ้าอยากเห็นความตายแบบใกล้ชิด หรือที่หาที่ปลงสังเวชนิดได้ผลเฉียบพลัน ขอแนะนำโรงพยาบาลใกล้บ้านคุณ หรือใครที่คิดว่าโชคร้ายแล้วก็มาดูเอาเถอะ
พ่อผมนอนอ่านหนังสือมวยอยู่บนเตียง แม่นั่งแกะส้มกินพลางคุยกับพี่สาวเตียงข้างๆ ที่ผอมกระหร่อง (เดาว่ามะเร็ง) อย่างเมาท์แตก ผมเข้าไปไหว้ พ่อ แม่ และพี่เค้า ไม่เห็นเป็นไรมากนี่นา
"ไงเนี่ยพ่อ แล้วหมอเค้าว่าไงเนี่ย"
" พรุ่งนี้ก็กลับได้แล้ว" แม่ตอบแทน "ไปทำไม กรุงเทพ"
"ไปเที่ยวสิ มีไรกินมั่งอ่ะแม่"
"มีแต่ขนม หิวก็ไปกินหน้าโรงบาลไป พาน้องไปด้วย"
หลานผมยืนรออยู่ "อยากกินก๋วยเตี๋ยวอ่ะ พี่ว่าว" มันบอก
"ลูกบ่าวกา"
พี่เตียงข้างถาม จริงๆ นางคงอยากถามว่า ลูกบ่าวกะว่าลูกสาวมากกว่า
"เจ้า ลูกบ่าว เฮียน มอชอ"
แม่บอกเสร็จสรรพ ท่าทางภูมิใจ ไม่บอกไปด้วยล่ะแม่ ว่าคณะมนุษย์ เมเจอร์กะโหลกกะลา
"เก่งน๊อ หล่อก่อหล่อ"
"โฮะ บ่คับ บ่เก่งเลย ฟลุ๊คบะดาย"
ผมรีบบอกแล้วหันไปทางพ่อ ส่วนเรื่องหล่อไม่ปฏิเสธ
"เจ็บไหมพ่อ"
ผมถาม พ่อหันมามองเคืองๆ
"เจ็บสิ ถามอะไรโง่ๆ หาเงินส่งมึงเรียนนั่นแหละ"
โวะ พูดจาทวงบุญคุณกันเห็นๆ ผมเอาสัมภาระ วางไว้ข้างเตียงพ่อ
"งั้นเดี๋ยวว่าวพาไอ้เวย์ไปกินก๋วยเตี๋ยวนะ พ่อจะเอาไรป่ะ พี่จะเอาไรไหมครับ"
ทุกคนตอบปฏิเสธ ผมเลยพาหลานออกมาอย่างว่อง
เจ้าดื้อโทรหาผมอีกครั้งที่ร้านก๋วยเตี๋ยวนั่นเอง บอกว่าจะขึ้นเครื่องกลับเชียงใหม่แล้วเหมือนกันบ่ายนี้
"แล้วรถอ่ะ" ผมถาม "ไม่เอากลับด้วยเหรอ"
"ไม่อ่ะ เค้าคงไม่เอารถไปใช้แล้ว"
"อ้าว แล้วจะไปเรียนยังไง"
"ก็ซ้อนรถหรีดเตงไง"
"เอาสิ ถ้ากล้าอ่ะนะ… มีอะไรรึเปล่าเนี่ย เล่าให้ฟังได้นะ"
“ไม่มีครับ แล้วพี่เตงจะกลับเชียงใหม่ไหมคืนนี้"
"คงไม่อ่ะ ว่าจะนอนเฝ้าพ่อซักคืน พรุ่งนี้ค่อยกลับไปเรียน"
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปอ่านหนังสือสอบกับเพื่อนก็ได้"
"จะกลับวันนี้เลยจริงๆ เหรอ"
"ครับ"
"ไม่เล่าให้ฟังจริงอ่ะ"
"ไว้เจอกันแล้วค่อยเล่าได้ไหม"
"เรื่องใหญ่มากเลยเหรอ"
"ก็ถ้าอยากรู้ เตงก็กลับมาเร็วๆ สิ มาเมื่อไหร่ก็ได้รู้เมื่อนั้น"
อ่านะ
"นี่ อนุญาตให้ไปวังหลังกับยัยข้าวใหม่ได้นะ ถ้าอยากไป"
"โอ้ย ไม่ทันแล้ว ไม่มีเวลาครับ นี่เดี่ยวจะออกจากบ้านแล้วเนี่ย กลัวตกเครื่อง"
"โอเค เดินทางปลอดภัยครับ"
14. 45
ออกมาสูดอากาศข้างนอก พร้อมกับแวะร้านสะดวกซื้อของโรงพยาบาล
โรงพยาบาลประจำอำเภอมีแต่หมอแก่ๆ ไม่ชวนให้กระตู้วู้ นึกขึ้นได้ว่า ไอ้เอ็กซ์บอกให้โทรหาอาจารย์ป้อ กำลังคิดว่าจะโทรดีไหม แต่นะ ทำไมต้องฝากคนโน้นคนนี้โทรตามด้วยเนี่ย ไม่เข้าใจคนพวกนี้เลยจริงๆ สังหรณ์ใจว่าคงมีเรื่องไม่ดี เลยตัดสินใจไม่โทร ไหนๆ พรุ่งนี้ก็ไปมหาลัยอยู่แล้ว ค่อยเข้าไปพบแกเลยตรงๆ
15.02
ป้ากับลุง จากหนองปลาสวาย มาเยี่ยมพ่อ (ชื่อหมู่บ้านเก๋มาก) นั่งคุยอยู่ด้วยครู่เดียว
15.30 เพิ่งนึกขึ้นได้ ต้องโทรไปหายัยนก บอกว่าเดือนนี้คงทยอยใช้เงินที่ยืมมาให้ไม่ได้ครบ ยัยนกคงโอเคอยู่แหละ เพราะรู้ว่าพ่อเข้าโรงพยาบาล (แต่จริงๆ เอาไปใช้ที่ กทม. ซะเยอะ)
16.40
พี่เขยกับพี่สาวมาเปลี่ยนเวรเฝ้าต่อ (ทั้งที่ไม่จำเป็นเลย) พาแม่ซ้อนมอเตอร์ไซค์กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะกลับมาอีกทีตอนค่ำ
….
วันอังคาร
ผมรู้ว่าการหมกมุ่นแต่กับปัญหาที่บ้านจนเกินไปนี่ มันชวนให้ง่อยอยู่ เอาเป็นว่า ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีก็แล้วกัน สายวันต่อมาพ่อก็ออกจากโรงพยาบาล กลับมานอนพักที่บ้านสมใจ ส่วนผมก็นั่งรถประจำทางกลับเข้าเมือง ถ้าทันชั่วโมงเรียนตอนบ่ายก็คงดี จะสอบกลางภาคอีกไม่กี่วันนี้แล้ว ไม่รู้ว่าตัวเองค้างงานอะไรต้องส่งบ้าง แต่ยังไงก็ต้องแวะคอนโดเหล็กดัดก่อน เอาเสื้อผ้าไปเก็บ และถ้าโชคดีเจ้าดื้ออยู่ที่ห้อง อาจจะได้กอดให้หายเหนื่อย
ผมไขกุญแจอย่างเบามือ คิดไว้ไม่ผิด จากหน้าประตูมองเห็นเจ้าเหล็กดัดถอดเสื้อนอนคุดคู้อยู่บนเตียง หน้าตายู่ยี่แต่ยังหล่อเอ็กซ์เซ็กส์แตกเหมือนเดิม ผมย่องเอาข้าวของไปวางที่โต๊ะคอมกับเก้าอี้กลัวมันตื่น ค่อยๆ ถอดนาฬิกากับกางเกงยีนที่ใส่อยู่ เหลือแต่บ๊อกเซอร์กับเสื้อยืดแล้วปีนขึ้นไปบนเตียง ซุกตัวเข้าใต้ผ้าห่ม เหล็กดัดรู้สึกตัว ผมกอดมันไว้จากด้านหลังแต่มันพลิกตัวมาหอมแก้มผมซะงั้น
"รักเตงจัง"
เหล็กดัดงัวเงียพูด ทั้งๆ ยังเมาขี้ตา
"เหมือนกันครับ"
เหล็กดัดยิ้มทั้งที่ยังหลับ
เผลองีบไปซักสี่สิบนาทีเห็นจะได้ จนเหล็กดัดปลุกให้ตื่นให้ลุกขึ้นแต่งตัว เพื่อไปหาข้าวกินในมหาลัย (เอารถหรีดผมไป ได้ซ้อนกันไปแบบนี้ฟินกว่าอีก) เรานั่งกินข้าวที่หอหกชาย เจ้าเหล็กดัดมองหน้าผมแปลกๆ พอถามว่ามองอะไร ก็ยิ้มเอาแต่ยิ้มเศร้าๆ จนแล้วจนรอด เหล็กดัดก็ไม่ยอมปริปาก เอาแต่ยิ้มแล้วก็บอกว่า ไม่มีอะไรหรอก เชื่อเค้าเลย
"ก็ไหนว่า เจอกันแล้วจะเล่าให้ฟัง"
"ไม่มีไรหรอกครับ ผมโกหกน่ะ"
เชื่อตาย มันต้องมีอะไรแน่ๆ แต่เดี๋ยวก็รู้ ไม่มีอะไรที่เด็กหนุ่มผู้แสนฉลาดและมาดมั่นอย่างผมอยากรู้แล้วจะรู้ไม่ได้
เจ้าดื้อมาส่งผมที่คณะ ก่อนจะแยกไปเรียน อีกหลายนาทีกว่าจะถึงเวลา ผมจึงลัดเลาะหมู่ตึกไปยังภาควิชาที่อยู่บริเวณตึกหลังเพื่อไปพบอาจารย์ที่ปรึกษา
พี่กุ้ง เลขาห้องภาคฯ ส่ายหน้าแล้วบอกว่า อาจารย์ป้อออกไปทานข้าวเที่ยงยังไม่กลับมา
"แต่มาก็ดีแล้ว ตัวเองไปพบเจ้าหน้าที่งานบริการวิชาการคณะมนุษย์เดี๋ยวนี้เลยไป มีปัญหาเรื่องลงทะเบียนนะ วิชาภาษาอังกฤษ 103 กับ 104"
โวะ เซอร์ไพรส์อะไรอีกล่ะ
"แต่ผมได้พาสสองตัวนี้นะครับ เพราะคะแนนโอเน็ตเกินแปดสิบ"
"นั่นแหละ สำนักทะเบียนบอกไม่ได้แจ้งเค้า ไปคุยกับคณะก่อน เผื่อทำเรื่องยื่นคำร้อง"
โว้ย ยังกับว่า ชีวิตชั้นยังยุ่งขิงไม่พออย่างนั้นแหละ
14.30
นั่งเรียนวิชา ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง พี่ต้อมถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า ผมตอบว่าไม่มีอะไร จริงๆ คือเหนื่อยมาก ต้องทำคำร้องขอเป็นกรณีพิเศษจริงๆ ด้วย แล้วจะได้รึเปล่าก็ไม่รู้ ถ้าไม่อย่างนั้น ตัวอื่นๆ ที่ลงเรียนมาก่อนหน้านั้นถือเป็นโมฆะ แปลว่า ชีวิตพัง ติด W เรียนใหม่ เสียเงินใหม่ จบไม่ทันภายในสี่ปี เกรดลด และอดได้เกียรตินิยม ดีจังเลย
ถอยมาจากเรื่องของตัวเอง เพิ่งสังเกตว่า พี่ต้อมกับอิแมกซ์ดูสนิทสนมกันมากขึ้น รู้สึกหึงนิดๆ แต่แค่นิดเดียว
16.00 ห้องซ้อมดนตรีสโมสรคณะฯ
ฟอร์มวงจะขึ้นประกวดวงดนตรีมหาวิทยาลัย ไม่ใช่แค่ตัวเองที่ไม่มั่นใจ คนอื่นก็ยังไม่มั่นใจว่าวงจะพร้อมไหม ห้องซ้อม ห้องอัดเดโม ก็จองแล้ว เพลงใหม่ก็แต่งเสร็จแล้ว แต่นักร้องนำยังเลือกไม่ได้ ยังต้องออดิชั่นกันอยู่เรื่อยๆ ผมหยิบเอาเนื้อเพลงกับโน๊ต และเสียงควายออกลูกของไอ้ไกด์ นักแต่งเพลงมือหนึ่งของคณะ ที่ร้องไกด์อัดเป็นเอ็มพีสามออกมาฟังข้างนอก
เพลงห่ะไรวะเนี่ยชื่อ ‘ซากระเบิดแห่งชีวิต’ เดี๋ยวต้องเปลี่ยนเนื้ออีกหลายจุดแน่ๆ ไม่ต้องสืบ รวมถึงชื่อเพลงชวนหดหู่นี่ด้วย
"เอาไง มึงอยากจะร้องไหม พี่กันตำแหน่งร้องนำให้มึงอยู่นะ เพราะมึงเสียงดีสุดแล้ว แต่มึงต้องมาซ้อมหนักเลยนะ จะมาๆหายๆ อย่างช่วงก่อนไม่ได้ นี่อีกหลายตัวมันก็แม่งอยากร้องจะตายห่าอยู่แล้ว แต่กูไม่โอเค"
พี่ยอด ประธานชมรมและมือคีย์บอร์ดเรียกผมมาถามสองต่อสอง
"อยากดิพี่ แต่ที่ผ่านมาผมไม่ค่อยมาซ้อม คนอื่นมันจะว่าไงอ่ะ"
"ตกลงว่ามึงเอานะ เรื่องคนอื่น ช่างแม่ง กูจัดการเอง"
โห พี่กะฟอร์มวงเอาโล่ว่างั้น จริงจังมาก อืม ก็หวังว่าตัวเองจะไม่เปลี่ยนใจทีหลังเหมือนกัน
19.23
ไอ้แมกซ์มาหา พอดีกับที่วงพักซ้อมออกไปหาอะไรแดก ไอ้แมกซ์ชวนไปกินสุกี้แห้งหลังมอ ผมโทรบอกเหล็กดัด
"อย่ากินจนอิ่มล่ะ เดี๋ยวเตะบอลเสร็จไปกินเบียร์กัน"
"ชวนไปกินเบียร์? มีอะไรรึเปล่าเนี่ย"
"เปล่า อยากกินเฉยๆ"
"อืม เอางั้นก็ได้ มารับด้วยนะครับ"
"ครับผม"
"อ่ะนะ แค่นี้ก็ต้องโทรรายงานผัว"
ไอ้แมกซ์ทำหน้าบูดประกอบ
"มึงก็ลองมีผัวดูบ้างดิ"
"กูหาเมียเว้ย"
"แล้วพี่ต้อมอ่ะ อยากได้เค้า จะเอาเป็นผัวหรือเมียดี"
"มึงก็ลองเดาดูสิ”
สุกี้ทะเลแห้งควันฉุยสองจานวางลงบนโต๊ะ ผมยืนช้อนกับส้อมให้มัน ไอ้แมกซ์ดูเขินๆ เฮ้อ ยังไง ความจริงก็คือ ครั้งหนึ่ง ผมเคยแอบชอบมัน
"รีบๆกิน เดี๋ยวกูต้องซ้อมร้องเพลงต่อ"
"เอาจริงเหรอวะ"
"อ้าว แล้วมึงคิดว่าไงล่ะ"
"จะมีเวลาเหรอมึงอ่ะ ไหนจะเรื่องเรียน ไหนจะติดไอ้วิดวะยังกะอะไรดี"
"ไม่แขวะกูเรื่องนี้สักวันจะได้ไหม"
"เออ กูมันจะเป็นอะไรได้ นอกจากตัวน่ารำคาญ"
แหม ทำเป็นใจน้อย สาธุขอให้หัวล้าน
"มึงกับพี่ต้อมเหอะ ตกลงยังไง คิดอะไรของมึง ชอบเค้าจริงหรือเปล่า"
"ก็หล่อดี นิสัยดี" เปลี่ยนมาทำหน้ากวนตีนได้เร็วมาก "มึงไม่ต้องห่วงหรอก พี่เค้าแค่อยากลอง กูคุยกันเข้าใจแล้ว แล้วเค้าก็รู้ด้วยว่ากูชอบมึง"
“เยอะไปแล้ว”
"มึงบอกให้กูชื่นใจหน่อยสิ ว่ามึงกับไอ้เด็กวิดวะนั่น ก็แค่สนุกๆ เหมือนกัน"
ผมส่ายหัวอย่างอัตโนมัติ
"ขอโทษว่ะ คนนี้ของจริงเว้ย"
ไอ้แมกซ์ทำปากคว่ำ
"เฮอะ รู้งี้กูยัดเยียดความเป็นผัวให้มึงตั้งแต่ค่ายปีหนึ่งแล้ว แม่ง กูอุตส่าห์ถนอมของกูไว้"
มันมาส่งผมที่สโมฯ แล้วรีบกลับไปอาบน้ำเพื่อไปเที่ยวต่อ ผมด่าว่าอย่าทำตัวเหลวแหลกประชด เพราะผมยิ่งจะรู้สึกรับไม่ได้ มันกลับย้อนว่าผมหลงตัวเองซะงั้น
เอ๊า ก็มีแต่คนมามะรุมมะตุ้มรุมรัก จะไม่ให้ผมหลงตัวเองเลย ก็เกินไปหน่อยแล้ว
22.30
เหล็กดัดดูท่าทางเพลียๆ เหนื่อยๆ พอกัน เราสั่งแค่เบียร์โปรมากิน ผมไม่ใช่คอเบียร์แต่กินเป็นเพื่อนได้ แค่อย่าบอกเลิกกับผมละกัน
ร้านเล็กๆ คนไม่แน่น เงียบๆ เป็นส่วนตัว ส่วนตัวจนผมชักกลัว เดตประสาแฟนอะไรกันนี่
"จะเล่าได้หรือยัง"
เปิดฉากก่อนเลย ไม่งั้นได้นั่งเป็นใบ้กันไปอีกนาน
"เล่าอะไร"
"ก็สาเหตุที่เราต้องมานั่งแดกเบียร์อยู่นี่ไง"
เหล็กดัดยิ้ม แต่เป็นยิ้มเหนื่อยๆ
"ไม่มีอะไรหรอกครับ ไม่สำคัญ"
"ไม่สำคัญแล้วทำไมเล่าไม่ได้"
เงียบกันไปอีกสักพัก เพื่อจิบเบียร์รสขื่นๆ
"พี่มิว"
"หือ"
"ถ้าเค้าจะย้ายหอไปอยู่หอที่ถูกกว่านี้ เตงโอเคไหม"
"ทำไมล่ะ" น้ำเสียงเหมือนตกใจไปหน่อย "เอ่อ ก็โอเคสิ ดื้ออยู่ไหนเค้าก็อยู่นั่นแหละ"
"แล้วถ้าไม่มีรถใช้แล้วอ่ะ เตงจะยังอยู่กับเค้าไหม"
"เค้าก็ตอบไปแล้วไง"
"แล้ว ถ้าเค้าไม่มีตังเลยอ่ะ เตงจะยังคบกับเค้าไหม"
น้ำเสียงเจ้าดื้อเหมือนขอความมั่นใจ
"ทะเลาะกับที่บ้านชะ"
ไม่ตอบ แต่ยิ้มเศร้าๆ (อีกละ)
"เพราะเค้าอ่อ เค้าเป็นต้นเหตุใช่ไหม"
"ไม่ใช่นะครับ ไม่เกี่ยวกับพี่เตงเลย"
"ไม่เชื่ออ่ะ"
ถ้าไม่โกหกตัวเอง จริงๆ ที่เหล็กดัดรวยก็อาจจะมีส่วนนิดหน่อยที่ทำให้มันดูมีภาษี แต่เป็นส่วนที่ไม่สำคัญเลยจริงๆ นะ ที่สำคัญกว่าคือ แล้วเหล็กดัดจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเงิน และโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าผมเป็นตัวต้นเหตุ
"ป๊ากับม๊ารู้เรื่องเราแล้วใช่ไหม"
ผมตัดสินใจถามออกไป
เหล็กดัดเหมือนอึ้งไป แล้วพยักหน้ารับ
...
เพลง ซากระเบิดของชีวิต
คำร้อง/ทำนอง ไกด์
ฉันทำใจกล้าเดินเข้าไป
ไม่มีอุปสรรคใดจะยิ่งใหญ่
ปลอบตัวเองไม่ให้หวั่นไหว
ถึงจะไม่รู้ชะตากรรม
ผู้คนร้องเรียกจากทุกฟากฝั่ง
เหล่ามิจฉาก่อนด่าจากข้างหลัง
อาจไม่มีใครเข้าใจแลรังเกียจชิงชัง
แต่ฉันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไร
ความตายไม่ใช่เรื่องน่ากลัว
ใครบางคนบอกเอาไว้
ไร้สาระเกินกว่าที่จะคิดคำนึง
*** หนทางจะไกลซักเท่าไหร่
ชีวิตเราจะระเบิดเป็นซากที่จุดไหน
ไม่ใช่เรื่องสำคัญ เท่าใจที่กล้าหาญออกเดิน
แม้จะล้มลง เศษชิ้น กระจัดกระจาย
แต่เรายังคงจะไม่แพ้พ่าย
มีชีวิตต่อไป ในนามของผู้ชนะ
เรากู่ร้องบทกวี
เพื่อจะได้ไม่ต้องเสียดายชีวี
ฉันจะก้าวผ่านที่แห่งนี้
อย่างบุรุษที่ทระนง
ความตายไม่ใช่เรื่องน่ากลัว
ใครบางคนเคยกล่าวไว้
อย่าได้ใส่ใจกับเวลา
(***, ***)
There's the victory, the heroes
At least we will know if the love does exist ...
เพลงบ้าอะไร หดหู่สุดๆ
:ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
จิ้มไว้ก่อน
ปายอ่านก่อน
ฟิ้วววววววววววววววววววววววววว
-
ดื้อไม่น่ารีบกลับมายงะ น่าจะคุยกันให้รู้เรื่องก่อน
เลยเจอมาตราการแกมบังคับเลย สงสาร ดื้ออะ
จะรอนะคราบว่า มิวจะพูดว่าไงบ้าง อิๆ
:serius2: :serius2: :serius2:
-
ทำใจไม่ได้เลย ที่จะไม่ได้อ่านเรื่องนี้อีกนาน T_T
แต่ก็เข้าใจเหตุผลของผู้แต่งนะครับ นิยายมันก็ต้องใช้เวลาในการสร้างสรรค์
เป็นกำลังใจให้คร้าบ o13
เรื่องราวกำลังลุ้นเลย :o12:
-
อ่ะ...ถึงจุดเครียดเยย...สู้ๆๆนะค้าบบบ...^^
-
กำเวง
พ่อแม่รับไม่ได้
:a5:
-
ปัญหามีไว้ให้แก้ ว่าแต่แก้แล้วจะเป็นยังไงก็อีกเรื่อง
-
รออ่านต่ออยู่นะครับ
-
:เฮ้อ: อ่านแล้วเครียด จิตตกเลยตู :sad4:
-
เครียดดดดด
T^T
-
ปัญหามีไว้แก้ อย่าใช้อารมณ์เป็นพอ
เป็นกำลังใจให้นะครับ
+1 เป็นการติดสินบน คราวนี้อย่าหายไปนานนะครับ
-
สงสารดื้อกะพี่มิวอ่ะ
-
เอ้า...
เค้าคงไม่ใจร้ายขนาดนั้นม๊าง
o22 o22 o22
-
:sad4:มิวค๊าฟฟรอมาตั้งนาน มาต่อให้ทีเนี๊ย เศร้าเลย :เฮ้อ:
สู้ ๆ ไอ้เหล็กดัด
-
ค้างคามากมายอ่ะ
บรรยากาศก้มีเค้าลางบางอย่าง
ฮึกฮึก ไม่จบเศร้าน้าคับไม่ชอบบ
มารอตอนต่อไปคับ
-
ออกแววเศร้าซะแล้ว :เศร้า1:
แต่ก็ดีใจที่มาต่อ เพราะคิดถึงมากมาย :กอด1: (ขอกอดที)
เดี๋ยวจะตามไปอ่านเรื่องใหม่คร๊าบบ
-
ปรากฎว่าคุณป๊าคุณม๊าจะไม่ให้ตังค์ลูกใช้ว่างั้น
:เฮ้อ:
-
ดื้อเอ๊ยยยยยยยยยยยยย :m15:
อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวพ่อแม่ก็เข้าใจ
-
เห็นใจเจ้าเหล็กดัด
-
พ่อไม่เข้าใจ ตุ้ม
อีกแล้วอะ
-
:sad4: ใท่สุดก็มา หลังจากที่รอมานานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:กอด1: สู้ๆ มิวมิว สู้ตาย เย้
-
โหย แย่อ่ะ
แล้วทำไงอ่ะทีนี้
-
มารออ่าน ต่อค้าบ
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
อย่าปล่อย ให้รอนานน้า
-
พี่ิมิวคัมแบ๊คแล้วว
ทำไมพ่อแม่ต้องไม่ยอมรับด้วยนะ :m15:
สงสารดื้อ~~~ T^T,,
พี่มิวต้องอยู่เคียงข้างดื้อนะ :เศร้า1:
-
น่าสงสารดื้อออ
:serius2:
-
อยากโพสเรื่องใหม่ก็โพสเลยนะ
แต่ก็กลัวเรื่องนี้จะค้างคานานไป จะไม่มีแรงแต่งต่ออ่ะดิ
-
รอรอรอรอ
:call:
ลุ้นอ่ะ
-
ดีใจที่ได้อ่านตอนต่อนะครับ...แต่... :m15: ไหงส่อแววเศร้าซะแล้วอ่ะ
อ่านแล้วจิตตกด้วยคน :เฮ้อ:
-
ในที่สุด...มิวมิวก็กลับมา o7
ยะฮู้ :m11:
ว่าแต่ เรื่องใหม่ก็อยากอ่าน เรื่องนี้ก็อยากอ่าน อย่าดองทั้ง 2 เรื่องโลภมาไปป่าวอ่ะ :m21:
ตอนนี้กำลังค้างคาเลย มาเร็วๆน้าค้า
สู้ๆ :bye2:
-
เป็นบทพิสูจน์รักของพ่อกับแม่ป่าว...
ถ้าสมมติว่า มิวๆ ยืนยันจะรักโดยที่ดื้อไม่มีเงิน เรื่องก็แฮปปี้...
เอิ๊กๆ (มองโลกแง่ดีสาดดดดด)
-
ตื่นเต้น
มีอีกน่ะครับ
จาาาาารอรอรอรอ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
น่าสงสารจังเลย เรือ่งพ่อแม่เนี่ยรับมือยากสุดแล้ว :m15:
-
รักกันจริง ทำดีๆๆให้เค้าเห็น ให้เค้าไว้ใจ แล้วก็ทำให้รู้ว่าเราก็ยังเค้าและเคารพเค้าเหมือนเดิม แต่จะทำงั้ยได้ก็เรารักทั้งสองฝั่งก็ต้องอดทน อย่างงั้ยคนเป็นพ่อเป้นแม่แรกๆๆคงทำใจลำบาก ค่อยๆๆ พิสูจนกันไปเพราะอย่างไรเสียเค้าก็รักลูกเค้าแน่ๆๆ
-
:o12: เพิ่งได้อ่านไม่นาน... เดี๋ยวก็ขำ เดี๋ยวก็เศร้า ตอนนี้เศร้าหนัก สงสารน้องเหล็กดัดจริงๆ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยอ่ะงับ โดยเฉพาะเหล็กดัดเนี่ย น่ารักจังเลยครับ
อยากอ่านตอนที่เหล็กดัดทะเลาะกับพ่อแม่จังเลยอ่างับ
อยากรุ้ว่า มิว ในเรื่อง สาวป่าวอ่ะคับ อิอิ
มาโพสท์ต่อได้แล้วน่ะครับ รอนานแล้วน๊าาาา
:z3:
-
ยังรออ่านต่ออยู่นะ
-
มาช่วยปั่นกระทู้ รอๆ :impress:
:bye2:
-
ปั่นกระทู้รอด้วยคน :z2:
อย่ามัวแต่เพลินกับเรื่องใหม่จนลืมเรื่องนี้นะจ้ะ :amen:
-
..อ่านแรกๆ ขำ :laugh:
..อ่านๆ ไปเริ่มเศร้า... :m15:
....ตอนนี้ก็ส่อแวว...เครียด :z3:
....ช่วยส่งตอนใหม่มารักษาด่วน.. :impress2:
อีกอย่าง..ไอ้อีโมนี่... :z10: ... มันคืออะไร 555+
-
เข้ามา +1 ไว้ก่อน
แล้วก็ชะแว้บไปอ่านต่อ
^^
ขอบคุณค่ะ
-
:call: มาเมื่อไหร่จุดธูปเรียกด้วยนะ อิอิ
คอย คอย และ ก็คอย
รักนะ :จุ๊บๆ:
-
คิดถึงน้า~~!
-
รออ่านต่ออยู่นะ สู้ๆนะ
-
รออยู่ๆๆๆ
-
ดื้อ & มิว
หายไปไหน :serius2:
คิดถึงจังค่ะ ^^
:L2:
-
อ้าว
ยังไม่มาเหรอ
นึกว่า มาแล้ว
มิเป็นไร
รอได้
-
:angry2: ปั๊ดว็อง now
:pig4:
-
:L1:
เพิ่งจะได้อ่าน...แล้วก็ตามมาจนทัน
สมแล้วล่ะครับ..ที่เรื่องนี้ได้เข้าประกวด
มีหลายช่วง หลายตอนที่ อ่านแล้ว ..... ชีวิต
สะท้อน มุมมอง ของ สังคมในหลายด้าน
คุณ bennietakky เก่งมาก นับถือ ๆ ๆ
ชอบตอน ที่งานหนังสือ อ่ะ บทแสดงความคิดเห็น คม มั่ก มั่ก
แล้วก็ตอน ช็อปปิ้ง ฮืออ... ฮา .. สังคมแบบนี้มีจริง เป็นสุขของคนอีกกลุ่ม
อ้าว...แล้วคนอ่านอย่างเราอยู่ตรงใหนวะเนี่ย ก๊ากกกก
ชอบ ที่ ชอบ พธม. แต่ตอนหลัง แอบกลัว ใจ..พธม. นิดสส...นึง
เอาเป็นว่าเข้ามาชื่นชม อย่างเต็มความรู้สึกแล้วกัน (แปลว่าไรวะนี่ อิ อิ)
ขอบคุณคร้าบบบ
:z2: :pig4: :pig4: :z2:
-
คิดถึงพี่มิวเน๊~ :z2:
-
(http://i367.photobucket.com/albums/oo111/taan19/DSC_5031.jpg)
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ
หวังว่าคงจะได้อ่านเรื่องต่อๆ
..
เอ๊ะ หรือมีแล้ว
-
Greetings of the New Year 2009. Wishing you all success in the next.
(http://th.upload.sanook.com/embed/27cd94a836b587f2bec247cb9fb2e53c.gif)
หวังอะไรได้ดั่งที่วาดหวัง
ขอพลังจงอยู่คู่เสมอ
ให้ก้าวมั่นสิ่งใดสมใจเธอ
มีความสุขอยู่เสมอ..ทุกคืนวัน
:bye2:
-
(http://img100.imageshack.us/img100/9721/hnyltahsetgp1.gif)
รักมากมาย
^^
-
:pig4:
โอยขอบอกว่าติดนิยายแล้วครับ
สนุกดีอ่ะ
:bye2:
-
คิดถึงคนแต่ง
มามะ เร็วเร้วววววว ~
:กอด1:
-
...ง่า คิดถึง คนแต่งจัง
ม่ะไหร่ จามา อัพ เน้ออออ
:เฮ้อ:
-
มาอัพไวๆนะ รออยู่จ้า :call:
-
เมื่อไหร่จะมาเขียนต่อครับเนี่ย อยากอ่านจนจะขาดใจตายอยู่แล้ว :z3: :m15:
-
เมื่อไหร่จะมาเขียนต่อครับเนี่ย อยากอ่านจนจะขาดใจตายอยู่แล้ว :z3: :m15:
:z13: เจาะไข่เด็กใหม่ เอิ้กๆ
ยังรอ ดื้อกะว่าว อยู่นะคร้าบบ~ :impress:
:bye2:
-
ดื้อ ว่าว และมิวมิวหายไปไหน :monkeysad:
คิดถึงใจจะขาด รีบกลับมาเร็วๆน้า
-
:call: มาต่อหน่อยดิค๊าบ
-
:angry2:
เมื่อไหร่จะมา
-
:z3:
-
มาได้แล้ววววคับ
เพื่อนๆ คิดถึงกันแย่แล้ว
:sad4: :sad4:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
อยากอ่านต่ออะ นานแล้วนะเนี่ย
:angry2: :angry2: แต่ไม่เป็นไรจะรอคราบบบบ
o18 แต่ขอแอบ เคืองเล็กน้อย
ปล,แต่สนุกมากจนอยากอ่านต่อ ต้องเข้าใจเน้อ :impress2:
-
o18พยายามเข้านะค๊าบ
-
ได้ครับ นานแค่ไหนผมก็จะรอ :L3:
รักดื้อเสมอ :o8:
-
ชอบคับ ฮาดี
มาต่อเร็วๆๆนะคับ
:call: :call: :call:
-
รอละกันนะครับ
-
ชอบเรื่องนี้
อ่านแล้วฮากระจายดี
เล่าแบบเคะได้ตลกดี
เป็นกำลังใจให้ มิวมิว คนเขียนด้วย
-
รอได้จ้า มามะไหร่ก้อจะรอออออออ :กอด1:
-
:jul1:
ตาม อ่าน จน ถึง ตอนนี้ เลย ค๊าฟฟฟฟฟฟฟ
รวด เดียววว
เอา จน เกือบ ตาลายย~~
-
มาดัน
อยากอ่านต่ออ่ะ ^^
:call:
-
ไม่มีของจะให้ครับ นอกจากคำว่าขอบใจจากใจ
-
ขอบคุณนะคับ กับเรื่องดีๆที่ได้อ่านอ่ะคับ o13
เพิ่งมาเป็นสมาชิกใหม่นะคับ ยังไงก็อยากขอบคุณนะคับ :bye2:
-
ตามทันแล้วครับ
มาต่อไวไวน้าค๊าบ
รอๆๆๆๆๆ
ตอนนี้no comment
-
:z1: :m20: :laugh: :pigha2:
สนุกดีครับ
.
.
.
มาต่อเร็ว ๆ นะครับ
.
.
.
.
จะรอเป็นกำลังใจให้
:call:
-
หวัดดีคร๊าบบ
เห้อ ~~~
มาตามอ่านจนทันจนได้ๆ
ม่วนมากเลย ม่วนได้อีก อะไรงี้
ชอบตอนที่10 มามายๆ
พูดถึงเกาะคาด้วยหุหุ นึกว่าบ้านเราเอิ่บไม่มีคนรุจักเเละซะอิก
หุหุๆ
จะภูมิใจหรือเสียใจดีนิ่ ที่บ้านเรามีเเต่ เเซ๊บบบบบ!!!
รับไม่ได้อย่างเรรงๆ
เเต่งได้เเบบสุดยอดมาก ถึงอารมณ์สุดๆ เเรงส์ได้อีกอะไรงี้
เป็นมือใหม่ที่สุดยอดเลยยย
จะต้องถึงตอนดราม่าเเละ .. มาต่อไวๆเน้อปี่
ปล. เป๋นกำลังใจ๋หื้อเน้อปี่ คนเหนือเหมื๋อนกั๋น
-
กลับมาต่อ ก็เจอบอกเลิกเลย :z3:
แต่ก็เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมนะครับ +1 ให้ด้วย
แล้วก็กลับมาขยัน ลงบ่อย ๆ นะครับ :กอด1:
-
ถึงตอนนี้ แอบเศร้าอ่ะ
:sad11: :sad11:
-
อืมม.. อ่านตอนใหม่ งงๆๆ :a5:
ต้องกลับไปอ่านใหม่
รออ่านอีกเรื่องนะคะ :กอด1:
-
:mc4: มาต่อแล้วววววว
แต่เศร้าโคดดดดดดดดดดดดดดดเลย :monkeysad:
-
ดีใจจังเลย มาต่อตอนใหม่แล้ว o13
รออ่านตอนต่อไปนะครับ :sad4:
:bye2:
-
พระเจ้า !!!
อย่างแรกที่ทำ คือ ขยี้ตา !!!
โอเช ตาไม่ฝาด เลยคลิ๊กกกกกกก
:z13:
สงสารมิวววววว
งื้ออออ
จะเลิกกันจริงๆเหรอ??
คุณแม่ก็ดูเหมือนไม่ว่าอะไร แต่ไม่ให้คบกัน
อาเมนนนนน
ไม่เข้าใจเลย
:เฮ้อ:
มันเศร้าอ่ะ !!
:m15:
-
หวัดดีครับ เพิ่งรู้จักบอร์ดนี้ได้แค่ 2 วัน แล้วเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องแรกที่อ่านด้วยครับ :a5:
ขอบอกว่า ติดใจจริงๆ สนุกมากๆ ครับ :L2:
ขอบคุณมากๆ ครับ ที่มาโพสท์ต่อ :3123:
-
เศร้าและซึ้ง แต่เชื่อว่ายังไงคนดีๆ ก็ต้องพบกับความสุข :m15:
-
:o12:
-
:m15: :monkeysad: :z3:
:sad4: :o12:
-
เจ็บจี๊ดดดดดดดดดดเลย
เราเลิกกันเถอะนะ
:m15: :m15: :m15:
-
แง้ จะจบเศร้าเหรอ :monkeysad:
ไม่เอานะเค้าไม่ยอมมมมมมมม :o12:
-
:impress2: ปลาบปลื้มจริงๆ ได้อ่านต่อแล้ว...แต่... :monkeysad: เศร้าอ่ะ
จะตามอ่านจนจบแน่นอนครับ...แต่แอบขอไม่ให้จบเศร้าได้ไหมอ่ะ
-
14.
"นอนไม่หลับเหรอ"
ผมถามเจ้าดื้อ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า งี่เง่าเนอะ มึงยังหลับไม่ลงเลย (เป็นห่วงแฟนล้วนๆ) ผมพลิกตัวขึ้นมาดูมัน
"ไม่มีอะไรหรอกน่า อย่าคิดมากสิ เค้ารับไม่ได้ก็เป็นเรื่องธรรมดานะ"
"เตงคิดงั้นเหรอ"
ผมพยักหน้า
"ป๊ากับม๊าดื้อก็ดูท่าทางใจดี มีเหตุผล"
เอ๊ะ หรือไม่จริง
"รอให้สองคนอารมณ์เย็นๆ แล้วค่อยไปอธิบายไหม ว่าอะไรมันเป็นมายังไง พูดกันด้วยเหตุด้วยผล"
"ทำไมพี่มิวคิดอะไรง่ายจัง"
"แล้วทำไมต้องคิดให้มันยากด้วยล่ะ ฉันจัดการกับทุกเรื่องเหมือนคนที่เป็นหนี้บัตรเครดิตหรือบัตรกดเงินสดทำนั่นแหละ คือถ้าไม่มีปัญญาจ่ายก็หยุดจ่าย ให้เค้าฟ้อง ให้ศาลตัดสิน จะวิ่งเต้น หาเงินมาโปะหนี้ เดือดร้อนตัวเองก็ไม่ใช่เรื่อง โลกมันไม่ได้จะถล่มลงมาซะเมื่อไหร่"
"พูดอะไร ผมไม่ค่อยเข้าใจ เกี่ยวอะไรกับบัตรกดเงินสด"
โอ้ย
"ก็หมายถึงอยู่เฉยๆ ไง ไม่ต้องไปเครียดมาด เครียดไปอะไรก็มีดีขึ้น ชีวิตมันหาทางออกเองนะแหละ"
"เช่นยังไง"
โวะ ยังจะถามอีก
"ก็เช่น เราเลิกกันไง"
"บ้า ไม่อาว"
เจ้าดื้อตะโกน แล้วดึงผมไปกอด อิอิ
"แล้วถ้า ถ้าป๊ากับม๊ายืนยันจะให้เลิกล่ะ"
"ไม่รู้ แต่เค้าไม่ยอมหรอก เตงสบายใจได้ เหตุผลเดียวจะเลิก ก็ต่อเมื่อเราไม่ได้รักกันแล้วนั่นแหละ"
ผมจับหัวมันมาดม
"น่า เดี่ยวก็มีทางออก”
"เค้าไม่เคยคิดเลยนะ ว่าเค้าจะชอบเตงขนาดนี้"
"ก็ไม่แปลกหรอก ใครที่เจอฉันก็พูดแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ"
เจ้าดื้อทำปากคว่ำ
"นั่นน่ะมันเค้าตะหาก"
"ก็ได้ๆ เออ ไหนๆ ก็นอนไม่หลับ เปิดไฟอ่านหนังสือดีกว่า"
ผมไถตัวออกจากเตียงไปที่ชั้นวางตำราเรียน
"ทำอย่างอื่นดีกว่านะ มาดูดื้อน้อยสิ ตื่นแล้วเนี่ย แล้วมิวน้อยอ่ะ"
"มากกว่า 40 เปอร์เซ็นต์ของเด็กวิศวะ มช. จะเรียนไม่จบ ซึ่งถือเป็นจำนวนที่มาก มากๆ เตงคงไม่อยากเป็นหนึ่งในนั้นหรอก ถ้าเกรดออกมาแย่ ทีนี้เตงกับเค้าได้เลิกกันจริงๆ แน่ อยากโดนไทร์กลับไปหาที่เรียนที่กรุงเทพก็ตามใจ"
เหล็กดัดทำหน้าหมาเบื่อ
"ก็ได้ๆ อ่านก็อ่าน แต่เค้าจะอ่านแบบของเค้านะ ดูถูกกันจัง เค้าอ่ะ เด็ก ตอ. นะ หยั่มมา"
“จ้าๆ”
“เตงโชคดีแค่ไหนละ มีผัวเก่งขนาดเรียน ตอ.”
“โอ้ย ขอบคุณเยซู แมรี่และโยเซฟ เอเมน”
ผมเอาหนังสือเรียนออกมากางบนโต๊เขียนหนังสือ ควานหาไฮไลท์เตอร์ในกระเป่าเครื่องเขียน เหล็กดัดลุกจากเตียงขยับมานั่งด้วย ผมพยายามจะไม่มองอะไรที่ชี้โด่เด่อยู่ในบ๊อกเซอร์
"หยิบหนังสือให้แฟนหน่อยคับ สแตทอ่ะ"
ผมหยิบส่งให้ จังหวะเดียวกับที่มันถอดบ๊อกเซอร์แล้วปาใส่หน้าผมแล้วหัวเราะ ตลกตายล่ะ ผมทำเป็นไม่สนใจ ส่วนเจ้าเหล็กดัดก็ดูตำราเรียนของมันไป ผมไม่ได้เฉลียวใจเลยว่า วิธีอ่านแบบของมัน จะหมายถึงอ่านไปด้วย สไลด์ดื้อน้อยไปด้วย
สุดยอดจริงๆ เด็ก ตอ.
‘’’’
ผมโดนโทรปลุกแต่เช้า เพราะเป็นวันสำคัญมาก คือวันเกิดยัยกระแต (ตรงไหนวะ กูจะนอน) ผมบอกยัยน้องโอชิน พนง.คอลเซนเตอร์ว่าทราบเรื่องแล้ว ไม่ได้ความจำเสื่อม ก่อนจะวางสาย แล้วไถตัวเข้าหาเหล็ดดัดอีกรอบแล้วนอนต่อ จนกระทั่ง 11 โมง
แน่นอน ผมมาเรียนเลท ผมไหว้อาจารย์อย่างรู้สึกผิดแล้วไปนั่งกับไอ้แมกซ์ เพื่อนผู้ซึ่งจิกกัดแทบทันทีที่ก้นสัมผัสกับเก้าอี้เลคเชอร์ อีนี่ชาติก่อนคงเกิดเป็นปิรันย่าครีบพิการลุ่มน้ำแอะเมซอน
“มัวเอากันอยู่ล่ะสิ ถึงมาเอาสายป่านนี้ แหวะ ดูรอยที่คอมึงสิ”
ผมก้มมอง เฮ้ย มีรอยจริงๆ ด้วย
“แรด”
“กูนอนกับแฟนคือกูแรด ถ้ากูนอนกับมึงกูจะยังแรดไหม”
“พูดจริงนะ”
“มะเหงกนี่… เออ ช่วงนี้ไอ้ไกด์บ้างป่ะ”
“เจอ ทำไม”
“ก็เพลงที่มันแต่งมา กูว่าจะขอเปลี่ยนนิดหน่อย”
“ไม่บอกมันในไลน์อ่ะ”
“ไม่มีไลน์มัน”
“เออ ดี รู้จักทำเพื่อคณะบ้าง ไม่ใช่เอาเวลาไปทุ่มสนองตัณหาผัว”
ผมถอนหายใจใส่มันอย่างรำคาญ
“เมื่อคืนกูคุยกับพี่ต้อม”
“จะบอกอะไรก็บอก อย่ามาอารัมภบท กูไม่ได้อยากรู้”
“กูว่าพี่เค้าชอบมึง”
“แม่ง ทีตอนไม่มีนี่ก็ไม่มีเล้ยยยย แล้วเค้าไม่ชอบมึงด้วยหรือไง”
“ไม่รู้ กูไม่ได้ถาม”
“ป๊อดอะดี้” ผมได้ทีเลยใส่มั่ง “ทำไมวะ ถ้าชอบเขาจริงๆ ก็ชิงบอกก่อนไปเลย แล้วถ้าพี่เค้าโอเคกับมึง กูขอร้องเลยนะ ช่วยหยุดแรด หยุดมั่วซะที กูสงสารพี่ต้อม”
“นี่คือที่มึงคิดเกี่ยวกับตัวกูใช่ป่ะ”
“กูคิดยังไงมันก็ไม่สำคัญเท่ามึงทำตัวยังไงให้คนอื่นเขาคิดถึง”
“เชี่ย ได้ทีก็จัดเต็มกูเชียวนะ”
“ช่วยไม่ได้ แล้วพี่เค้าคุยกับมึงดีป่ะล่ะ”
“ก็ดีนะ”
ผมว่า ไอ้แมกซ์มันน่าชอบพี่ต้อมเข้าจริงๆ แล้วล่ะ
“เออ แล้วทำไมพี่เค้าไม่มาเรียน”
“เอากับเด็กอยู่ที่คอนโดนู่น”
“ปากหมาแบบนี้ไง พี่เค้าถึงไม่เอามึง”
ไอ้แมกซ์ทำเสียง หึ ประชด
“กูไม่ได้ตอแหล แป๊บนึง”
ไอ้แมกซ์ ควักไอโฟนมันขึ้นมา แล้วเข้าแอพทวิตเตอร์ แล้วส่งมาให้ดู
เด็กผู้ชายคนหนึ่ง นอนเปลือยท่อนบนหันหลังให้กับกล้อง ผิวขาวเนียน กล้ามแขนชัด ดูแค่นี้ก็รู้ว่าหล่อ
“ใครวะ”
“จะใครล่ะ ก็พี่คนดีของมึงไง”
“ทวิตพี่ต้อมเหรอ รู้ได้ไง โปรไฟล์ก็ไม่ใช่ แล้วไอ้เด็กคนนี้ไม่ใช่พี่เค้าแน่ๆ”
“มึงจะต้องช็อค”
โดยไม่ทิ้งให้ต้องสงสัยนาน เมื่อผมเลื่อนหน้าจอไปทางซ้าย ภาพเซลฟี่ครึ่งตัวเห็นใบหน้าแต่ทำโมเสกคาดตาเอาไว้ของหนุ่มหล่อสองคนกำลังดูดปากกันอย่างเมามัน โว้ย ช็อคจริงๆ รู้สึกอกหัก หนึ่งในนั้นใช่มันพี่ต้อมแน่ๆ ผมจำรูปหน้า จมูก ปาก ทรงผมและทุกอย่างของพี่เค้าได้ ไม่นะ แล้วอีกคนล่ะใคร
เดี๋ยว
ไม่ๆๆๆ
นี่มัน
“ถั่วต้มนะคร้าบ ไอ้เด็กแมกซ์เพื่อนแฟนมึงนั่นแหละ”
“เชี่ย!” ( ร้องเชี่ยหนักมาก)
“กูก็ช็อคไปเหมือนกันตอนเห็นทีแรก”
“เชี่ย แล้วเค้า… มึงไปเจอทวิตนี้ได้ไงวะเนี่ย”
“ก็เค้ารีทวิตต่อๆ กันมา ดูแคปชั่นดิ เดือนมหาลัยดูดปาก ไม่รู้จะมีคลิปด้วยไหมนะ”
“เชี่ย”
“เออ เชี่ย”
ไปเอากันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
…..
กลุ่มเพื่อนสาวดาว-เดือนมหาลัยตกลงใจจะฉลองกันเล็กน้อย และเนื่องจากน้องกระแตไม่ใช่เด็กเที่ยว ปาร์ตี้ส่วนตัวจึงจัดเป็นปาร์ตี้น้ำชายามบ่าย ที่ร้านกาแฟเล็กๆ หลังมอ อันเจ้าของร้านเป็นคนรู้จักของผมเอง (ร้านเงียบประมาณนึง และทำท่าจะเจ๊งในเร็ววัน แช่งเพื่อนได้อีก ฮ่าๆๆ) ขนมแกล้มเพียบ ส่วนชายัยเจนขอจัดการเอง เพราะชีเพิ่งได้ชาเบอรี่แสนอร่อยและหายากที่ญาติจากอังกฤษส่งมาให้ ผมถือว่านี่เป็นโอกาสอันดี ในการจะนำวาระปัญหาของตัวเองเข้าขอความเห็นในที่ประชุม
เวลาบ่ายโมงครึ่งทุกคนห้อตะบึงจากทุกสารทิศพร้อมเพรียงกัน ในชุดเครื่องแบบนักศึกษา ยัยกระแตเจ้าของงาน ยัยเจนแม่งาน ผมผู้ประสานงาน ยัยน้องเบลล์และยัยโอชินแผนกโม่เค้ก ( a.k.a. ยัดทะนาน) เพื่อเป็นการไม่เสียเวลา ผมได้บันทึกการสนทนาเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวข้องกับผมไว้
โอชิน : อย่าบอกนะว่าจะเลิกกันจริงๆ
เบลล์ : เออ นั้นสิ แล้วแกจะทำไงต่อไปวะ
ผม : จะให้ชั้นทำไงอ่ะ ก็ไม่อยากได้ชื่อว่าไปทำลายครอบครัวหรืออนาคตลูกหลานคนอื่นเขานี่
เจน : จำได้ไหม แกเคยบ่นกับฉันว่า ทำไมวรรณกรรมที่เกี่ยวพันกับเพศที่สาม มักจบลงด้วยความเศร้าหรือความพ่ายแพ้ แกว่ามันเป็นวาทกรรม และแกกว่ามันไม่จำเป็นต้องจบแบบนั้นเสมอไป สถาบันครอบครัวไม่ได้เวิร์คตลอดเวลา
เอ่อ อันนั้นมันเป็นคำพูดคนอื่นที่จำเค้ามาอีกทีน่ะ
เบลล์ : ใช่ๆ อีกอย่างความรักไม่ผิด
ผม : เออ ไม่ผิด แต่ฉันมีทางเลือกไหมล่ะ
เจน : แกมีสิ ก็คบกันไปอย่าให้ใครรู้ เรื่องนี้มันเป็นปัญหาของครอบครัวน้องเค้า ซึ่งเค้าต้องแก้กันเอง ไม่ใช่ปัญหาของแก แกเลิกกันมีใครได้อะไรไหม น้องเค้าจะเปลี่ยนรสนิยมได้เหรอ
ผม : ก็ไม่แน่ ฉันว่าดื้อเป็นไบอ่ะ เขาเคยมีแฟนผู้หญิงด้วยนะ น่ารักมากด้วย อยู่จุฬาฯ
โอชิน : เวร ครบสูตรเลยนะ นิสัยเหวี่ยงๆ ด้วยรึเปล่า แบบแฟนพระเอกในเลิฟซิก
เจน : แกต้องเชื่อมั่นสิ ถ้าแกรักกันจริงๆ เป็นฉัน ฉันไม่ยอมแพ้หรอก
กระแต : เดอะ ซีเคร็ต
เบลล์ : เกี่ยวอะไรกับหนังสือปัญญาอ่อนนั่น
กระแต : เดอะ ซีเคร็ต ไม่ได้ปัญญาอ่อนนะ!
เบลล์ : ค่า ฉันรู้ว่าแกอธิษฐานขอแฟนใหม่ทุกวัน แล้วนี่ได้รึยัง
กระแต : ... (เถียงไม่ออก) วันนี้วันเกิดฉันนะ
เบลล์ : แล้วไงยะ ไม่มีพื้นที่ให้โลกแห่งความจริงในวันเกิดแกหรือไง หือ
โอชิน : นี่ๆ หยุดๆ ต่อเรื่องอิว่าว ต่อๆ
เจน : เออ นั่นแหละ ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น แกก็พูดออกมาเองเลยนะ ว่าน้องเค้ายังไงก็ไม่ยอมเลิก ก่อนที่จะมาคบกับแก ถ้าไม่ใช่คนง่าวขั้นสุด เขาก็ต้องเตรียมรับมือกับเรื่องนี้ไว้แล้ว แกไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น นอกจากเชื่อใจเค้าให้มาก
ผม : จริงๆ ชั้นก็บอกเขาไปอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ฉันไม่แน่ใจ
เจน : จัดการกับทุกปัญหาอย่างที่คนเขาจัดการกับหนี้บัตรเครดิตอย่างที่ฉันบอกแกสิยะ จำได้ไหม
ผม : จำได้ แต่พูดมันง่ายกว่าทำจริงๆ นี่ ใครจะไปคิดว่ามันจะเครียดขนาดนี้
หมายความตามนั้นจริงๆ
.....
ผมกลับมาถึงห้องราวๆ สี่โมงครึ่ง เจ้าดื้อยังไม่กลับเข้ามา ตั้งใจจะอ่านหนังสือสักหน่อย แม้จะสบายใจขึ้นมากแล้ว แต่ก็ยังไม่วายแว่บคิด ทั้งเรื่องของตัวเอง และรักสามเส้าระหว่าง พี่ต้อม ไอ้แมกซ์และน้องแมกซ์
สิ่งที่ผมแคร์ไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับตัวผมหรอก จะคบต่อหรือจะเลิกยังไงผมก็ยังรักเจ้าเหล็กดัดของผม ตราบที่รู้ว่ามันยังรู้สึกอย่างเดียวกัน แต่เป็นเรื่องของมันกับที่บ้านต่างหาก ผมจะรู้สึกดีอยู่ได้ยังไง ถ้าเป็นสาเหตุให้คนอื่นผิดหวัง เพื่อเคลียร์สมองให้ว่างก่อนถึงการสอบ ผมหยิบโทรศัพท์กดหาเบอร์ม๊าเจ้าดื้อ ที่แอบเมมไว้จากมือถือมัน8nodjvo
ม๊ารับแทบจะในทันที
"สวัสดีค่ะ"
น้ำเสียงม๊าดูเป็นปกติ แต่ผมไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายเลย
"สวัสดีครับม๊า เอ่อ นี่ผมมิวนะครับ"
ฝ่านโน้นเงียบไปสักห้าวิได้มั้ง
"จ้ามิว ว่าไงลูก"
"คือ ผมได้ยินมาว่าดื้อกับป๊าทะเลาะกัน... เพราะผม ผมเลยอยากจะโทรมาขอโทษป๊ากับม๊าครับ"
"มิวอย่าว่าม๊าใจร้ายเลยนะ แต่…"
"ครับ ผมเข้าใจ ผมก็ขอโทษม๊ากับป๊าด้วยนะครับ ผมเองก็ได้ไม่สบายใจเลยที่เป็นสาเหตุเรื่องนี้ ดื้อเขาก็ไม่ได้เล่ารายละเอียดอะไรให้ผมฟังเท่าไหร่ แต่ผมก็พอจะนึกออก"
" มิวเข้าใจนะ ว่าป๊ากับม๊ามีลูกผู้ชายแค่คนเดียวแล้วเราก็หวังกับเค้าเอาไว้"
"ครับ ผมเข้าใจครับ"
"ถ้าม๊าจะขอร้องให้มิว..."
ไม่จำเป็นต้องพูดให้จบประโยคสมบูรณ์ ผมก็เข้าใจ
"ครับ ผมจะพยายามครับ แต่ม๊าอย่าหยุดส่งเสียดื้อเลยนะครับ ผมไม่อยากให้น้องลำบาก" ถึงตรงนี้ผมก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ แต่พยายามควบคุมเสียงให้นิ่งสุดความสามารถ "เมื่อวาน เค้าบอกผมว่าเขาจะไปหางานพิเศษทำ ผมไม่เห็นด้วยครับ เขาเพิ่งจะเรียนปีสองเอง แล้ววิศวะก็เรียนมาก ถึงทำงานพิเศษเต็มเวลาก็ไม่รู้ว่าจะพอค่าใช้จ่ายไหม"
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะ มิวใจเย็นๆ ยังไงป๊ากับม๊ก็ต้องส่งเสียเขาจนถึงที่สุด แต่ดื้อเค้าไม่ฟังอะไรเลย หุนหันเก็บเสื้อผ้ากลับเชียงใหม่ ไม่ยอมคุยกับม๊า จริงๆ ม๊าเองก็อยากจะโทรหามิวอยู่เหมือนกัน แต่ม๊าไม่มีเบอร์มิว อยากจะขอร้องให้มิวช่วยพูดให้เขาเข้าใจ"
"ครับ"
"ม๊าไม่ได้รังเกียจนะถ้ามิวกับดื้อจะคบกันเป็นพี่เป็นน้อง มิวเองก็นิสัยน่ารัก แต่ถ้าจะคบกันแบบนี้ มันไม่ถูกต้อง มิวเข้าใจม๊านะ"
"ครับ ผมเข้าใจ"
ผมเข้าใจว่า ผมเข้าใจอะไรเลย
เจ้าดื้อกลับมาประมาณชั่วโมงหนึ่งหลังจากนั้น ผมสงบอารมณ์ได้แล้ว จัดฉากทำเป็นเหมือนกำลังอ่านหนังสือสอบอยู่ (แต่ไม่เข้าหัวเลยสักนิด) เหล็กดัดแทบจะวิ่งเข้ามา แล้วก็บ่นๆ
“ปิดมือถือทำไม วิ่งขึ้นมาเหนื่อยนะ”
“อ้าว แล้วทำไมไม่ใช้ลิฟต์”
“ขี้เกียจรอ แล้วทำไมปิดมือถือ”
“ก็อ่านหนังสืออยู่น่ะ ไม่อยากวอกแว่ก”
“เหอะ ลงไปข้างล่างกับเค้าหน่อย”
“อะไร”
“มีอะไรให้ดู”
“อะไรอ่ะ”
“เออน่า ลงไปเดี๋ยวก็เห็นเอง”
เจ้าดื้อกึ่งจูงกึ่งลากผมออกจากห้อง ลิฟท์เปิดที่ลานจอดรถ เหล็กดัดพาผมไปดูมอเตอร์ไซค์ใหม่คันนึงที่จอดไว้
“เดี๋ยว อย่าบอกนะ…”
“เป็นไง ชอบไหม”
โอ้ย ให้ตายสิ
“ป่ะ ไปขี่รถเล่นกัน”
เจ้าดื้อชวนอย่างอารมณ์ดี แต่ผมกำลังรู้สึกเศร้า เพิ่มขึ้น และเพิ่มขึ้น
“ทีนี้ก็ซ้อนรถเค้าได้คนเดียว ห้ามไปซ้อนคนอื่น”
“ไปเอาเงินมาจากไหน”
“ดูถูกกันจัง เค้ามีเงินเก็บนะ เงินในบัญชีส่วนตัวหลายล้าน ไม่อดตายหรอก เคยบอกไปแล้วนี่”
จู่ๆ ก็รู้สึกแน่นหน้าอก น้ำตาจะไหล
“ดีใจขนาดนั้นเลย”
เจ้าดื้อจะเข้ามากอดผม แต่ผมขยับตัวหนี
“มีอะไร”
ผมไม่ตอบ เอามือปิดหน้าแล้วเช็ดน้ำตาแรงๆ
“เตงร้องไห้ทำไม ไม่เอาน่ะ ไม่ร้องนะ”
ผมซบหน้าลงแผงอกเจ้าเหล็กดัด ได้กลิ่นเหงื่อหอมๆ จากเสื้อนักศึกษาที่มันใส่อยู่ปนกับรสเค็มๆ ของน้ำตาตัวเอง เหล็กดัดกอดตอบบอกผมว่าไม่เป็นไร ซ้ำแล้วซ้ำอีก
เรากลับเข้าไปในห้อง ปิดประตู ผมเบียดตัวเข้าหาเหล็กดัดทั้งคราบน้ำตา เหล็กดัดสนองตอบด้วยจูบเบาๆ อย่างทุกครั้ง แล้วถึงค่อยหนักขึ้นเรื่อยๆ ต่างฝ่ายต่างเลาะกระดุมบนเสื้อนักศึกษาของอีกฝ่ายจนแทบจะเรียกได้ว่าดึง ทึ้ง กระชาก ผมไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกคิดถึงเจ้าดื้อของผมมากมายขนาดนี้ แล้วผมก็เชื่อว่าเหล็กดัดเข้าใจความรู้สึกที่ผมถ่ายทอดออกไปผ่านมือไม้ ริมฝีปากและเนื้อตัวที่เบียดไถด้วยเช่นกัน
“ที่เราเป็นอยู่ มันดีแล้วจริงๆ เหรอ”
ผมพูดขึ้น หลังจากหลายสิบนาทีของความเหนื่อยอ่อนผ่านไป ผมไม่รู้ว่าคนรักของผมจะได้ยินรึเปล่า เพราะเค้ากำลังหลับอยู่ เนื้อตัว แขนและขาเปล่าเปลือยยังปะป่ายอยู่บนตัวผม
“เตงว่าไงนะครับ”
เสียงเจ้าดื้อเบาคล้ายยังอยู่ในภวังค์
“เค้าว่าเราห่างๆ กันสักพักเหอะ”
ผมกลั้นใจพูดออกไปในสุด
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
อร๊ายยยยย ยัยข้าวใหม่ ที่ไหน ๆ เค้าก็สอบกัน มหาลัยหล่อนไม่สอบกับเค้าเหรอยะ :angry2:
-
:z13: :z13: :z13:
อยากอ่านอีก
-
อ่ะนะ...เซอร์ไพรส์จริงๆ ชะนีเห็บหมัดโผล่มาอีกแล้ว :m31:
เบน...อย่าใจร้ายเลยน๊า สงสารมิวกะดื้อเหอะ อย่าไปหมั่นไส้เลยนะครับ :m15:
เขียนให้เรื่องมีความสุข ตัวคนเขียนจะได้มีความสุขด้วยไงครับ o18
ผมเชื่อว่าต้องมีคนดีๆ สิ่งดีๆ เข้ามาหาเบนแน่นอน ให้กำลังใจนะครับ :กอด1:
-
ขอบคุณมากๆที่ตอบ PM มา
ชอบเรื่องของมิวๆมากเลยนะ
มิวๆเป็นคนที่โชคดี
มีชีวิตน่าอิจฉาใช่มั้ยล่ะ
ขนาดคนเขียนยังอิจฉาเลย
(แล้วแต่งมาได้ยังไง)
ดื้อก็น่ารักดี
คู่นี้ไม่เคยหมดหวาน
มีแต่หวานน้อยลงบางช่วง
อ่านแล้วรู้สึกได้ว่าเค้ารักกันจริง
เรื่องนี้ยังคงมีสเน่ห์เสมอ
แม้ว่าไม่ได้อ่านมานาน
เพราะรอ จข มาเขียนต่อ
แต่กลับมาอ่านก็ได้ความรู้สึกเหมือนเดิม
ได้บรรยากาศเชียงใหม่ด้วย
แล้วก็ได้ความรู้สึกหวานๆ
และมีตลกให้ขำกันเป็นช่วงๆ
กับยัยเห็ดหูหนูไม่ขาวคนนี้
ชอบเธอจริงๆ
เขียนเก่งมากๆเลยนะ
ตัวละครบุคลิกเด่นชัดและเห็นภาพเลย
ขอยกย่องมากๆนะ ในฐานะคนเขียนด้วยกัน
-
หลังจากที่อ่านมานานนนนนนนน แสนนาน
ได้อ่านต่อแระอ่า ดีใจจังเลยย อิอิ
โซลเคยอ่านตั้งแต่ที่เว็บนู้นอ่ะ ชอบครับเหมือนเดิมเลย
อิอิ
เป็นกำลังใจให้มาต่อเร็วๆน้า
:o8:
-
เอายัยข้าวใหม่เข้ามาได้จังหวะจังนะครับ น้องเบน
แล้วยัยข้าวใหม่จะมาป่วนอะไรอีก มารอนะครับ
อ๋อ +1 ให้ด้วยเป็นกำลังใจ และคงไม่คิดทำร้าย เหล็กดัดกับนายว่าว
ตามอารมณ์และจินตนาการ ของนายอิจฉานะครับ
-
ชื่อเรื่องน่ารักน่าเอ็นดู
-
โอ๊ย ยัยข้าวบูดเนี่ย มีหูทิพย์ตาทิพย์ป่ะเนี่ย :laugh:
ขัดความสุขคนคอยลุ้น :a5: :serius2: อิอิ
รออ่านตอนต่อไปน๊าคับ o13
-
เซอร์ไพร์สของจริงเลยข้าวนี้
-
:m20:
ชอบเมี่ยง!!!!
เริ่ดค่าาาา
ให้ชีได้เจอกับ ข้าวใหม่เหอะ
พลีสสส
ุ5555
-
o13 เยี่ยมจริงอุปสรรคต่อไป :z10:
-
เข้ามาบอกว่า...
กฏข้อที่ 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณถูกแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน
การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น
ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง
***ส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย
ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่ห้องอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ***
ต่อไปนี้จะเป็นการปฏิบัติหน้าที่ของดิฉันในฐานะโมฯ นะคะ
เพื่อธำรงไว้ซึ่งกฏระเบียบของเล้าฯ ไม่ได้ทำไปเพราะสาเหตุส่วนตัวใดๆ ทั้งสิ้น
ถ้าใครไม่สบายใจได้การปฏิบัติหน้าของดิฉัน เชิญตั้งกระทู้เพื่อสอบถามได้ที่ "ห้องพูดคุยทั่วไป" นะคะ
เพราะห้องนั้นเรามีไว้ให้พูดคุย ซักถาม แสดงความคิดเห็น-คิดถึง ต่อกันได้อย่างอิสระ
ผิดจากห้องนี้ซึ่งเป็นห้องนิยายที่เปรียบไปก็คล้ายกับห้องสมุดกลายๆ
ดังนั้นหากต้องการจะพูดคุย-ไต่ถามกันก็เชิญได้ที่ห้องพูดคุยนะคะ
แล้วดิฉันจะได้เรียนชี้แจงเป็นรายบุคคล และถี่ถ้วนนะคะ
หวังว่าจะได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี ทั้งจากผู้อ่าน แฟนคลับ นักโพสต์ และนักเขียน นะคะ
เราเตือนคุณแล้วนะคะ
เจ้สอง กะเทยอาวุโส อิอิ :bye2:
-
ม่วนหลายๆ
เหอะๆมาต่อซะทีๆ โหะๆเเอบบ่น
เเล้วอินางข้าวใหม่จะมาทำรายเนี่ย
โหะๆ
เหมือนมารผจญเลย
หิหิๆ
ปล. เป็นกำลังใจให้พี่เบนน่ะครับ เเล้ะก็มาต่อไวๆด้วยน๊า
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ตรมมาถึงเชียงใหม่เลยเหรอเนี่ย
น้องข้าวเก่าเนี่ย
-
:z2:
ดีใจจังได้อ่าน 2 ตอนแหนะ
อยากอ่านอีกจังแฮะๆ
-
ยัยข้าวบูดจะมาก่อกวนความสุขอีกละ น่ารำคาญจริงๆ อิอิ
-
ผมเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ค๊าบบบบ
รอนานแล้ว เข้ามาอ่านรวดเดียวจบเลย
:impress2:
Q'Bill
-
ข้าวใหม่จะมาป่วนอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย :beat:
มาต่อไว ๆ นะจ้ะ รออ่านอยู่จ้า :3123:
-
ข้าวใหม่ มาไมแง้
ใครอยากให้มาเซอร์ไพรส์เนี่ย
เซ็งแง้
ฮ่าๆ =]]
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ข้าวใหม่ ใช่มะม้า ส่งมาเกิดรึเปล่าเนี่ย อิๆ
-
* 555 ตามมาถึงที่เรยๆๆๆ o18
-
ยัยข้าวใหม่ตามมากขค.ทำไมเนี่ย บรรยากาศกำลังดี
:beat: :beat:
รออ่านตอนต่อไปจ้าา
-
มาสารภาพว่า-เพิ่งอ่าน
ที่ไม่อ่านทีแรกเพราะเห็นว่าดองไว้นานมาก-กลัวจะไม่มาต่ออ่ะคร้าบบบ
ลุยอ่านรวดเดียว-แบบเสียวๆเพราะว่าจะจบแล้วนิ
**************
รอ-ต่อไปคร้าบ :pig4:
-
อ๊ายยยยย ขอบอกเลยว่าชอบเรื่องนี้มากเลยอ่ะ
ตลกโค๊ด ฮ่าๆๆ :laugh:
ข้าวเน่ามาทำไมเนี๊ยะ เค้ากำลังเข้าด้าย เข้าเข็มกันเลยอ่ะ :serius2:
จิงๆเล้ย คริคริ เอามาให้อ่านตอนใหม่เลย
-
นิยายสนุกมากมายครับ
รีบมาต่อเร็วๆนะฮะ
:o8: :bye2:
ปล.เพิ่งจาแสดงตัวว่าอ่านอยู่ก็วันนี้แหละ เหอๆๆๆๆ :z1:
-
นับวันยิ่งวุ่นวายเนอะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน แล้วติดใจ
ขอตามขบวนรออ่านด้วยคน :laugh:
-
เย้ยยย
นัง ข้าวเน่า โผล่ มาไม เนี่ยยย
o18
-
อ่านจบแล้ว :mc4:
รออ่านตอนต่อไป
เซอร์ไพรส์อะไรกันมากมายอย่างนิข้าวใหม่ต้องเจอเมี่ยงงงงงงง
ชวนกันไปเกาหลีเลยไป
วุ่นวายจริง
-
มาเป็นกะลังใจให้คนเขียน สู้ๆ
เเละมารออ่าขตอนต่อไปเน้อครับ
ไม่รู้ว่าจะจบไงเลยนิ่
สงสาร ทั้งคู่ๆ
:m15:
:pig4:
-
"ไม่ยอมหมดหวัง"
สู้ต่อไป น่ะ คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ
:z13: :z13:
-
:serius2: ไม่ไหวแล้วววว ขอ :beat: ข้าวใหม่ซักที จาได้ไม๊เนี่ย
-
มาเป็นกำลังใจ รอคอย คับผม :z2:
-
แอรยสสสสสสสสส
มาต่อตั้งแต่มะไหร่ มะเหงรู้เรื่องเลย
ลป.
แอบเจาะไข่รีบน
อิอิ
-
เง้อ ยังไม่เห็นมาเลยอ่ะ
เขิล จัง โดนเจาะไข่
เป็นสมาชิกมา จะสองปี ทำตัวเงียบ
ไม่ได้โพสเลย มาโพสเรื่องนี้ เรื่องแรก
เจ้าของเค้าก็หายไปอีก กรำ เซ็ง เลยกรู
เป็นเพราะกรู ป่าวเนี้ยยยยย
-
กำลังมันส์เลย
ว่าแต่ ข้าวใหม่ มากะป๋ากะม๊า ไอ้ดื้อ หรือป่าว ?
-
มารอยคอ
มารอคอย
:z2: :z2:
:pig4:
-
o13
เป็นกำลังใจให้ค่ะ หนุกหนานมากมาย
มาต่อไวๆ นะค่ะ รออย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ
:mc4: :mc4:
-
เรื่องนี้ ชะนี มันแรงงง จิงๆ อิอิ
... มิว ก็ ซวยซ้ำซวยซ้อนกันเข้าไป
ยังไงก็ อย่าคิดมาก อย่าน้อยใจบ่อยๆน๊า สงสารคุณสะมี
-
เง้ออ...ยัยข้าวใหม่ มาอีกแระ... :fire: :fire: :fire:
คนเค้าจะมีความสึกันนี่ไม่ไหวเลยอ่า... :z3: :z3: :z3:
-
ตัวมารเจงๆ :angry2:
-
รีบๆมาต่อนะครับบบบ
สนุกมากๆๆๆๆๆๆ
-
เหล็กดัดกลับมาต่อซะทีดิค๊าบบบบบ รออยู่น้า
:monkeysad:
-
15.
เจ้าดื้อยันตัวลุกขึ้น สีหน้าตกใจ ผมเสมองไปด้านข้างอย่างไร้จุดหมาย น้ำตาอุ่นๆ ไหลแหมะอยู่ตรงหมอน วินาทีนี้อะไรก็ได้ ขอให้ผมไม่ต้องเห็นหน้ามันเป็นพอ
“พูดเล่นใช่ไหม”
เราอยู่ในเวลาของเสียงเงียบนานทีเดียว ก่อนที่เหล็กดัดจะใช้มือแข็งแรงจับใบหน้าผมให้หันมามอง แต่ผมปัดป้อง
“เตงเป็นอะไรเนี่ย เอะอะก็จะเลิก นี่อยากเลิกกันจริงๆ ใช่ไหม”
ผมพูดอะไรไม่ออก มันจุกไปหมด เหล็กดัดลุกขึ้นจากเตียง จากเสียง คงอยู่แถวๆ ตู้เสื้อผ้า
“คิดว่าผมไม่มีน้ำยาจะจัดการกับชีวิตตัวเองได้งั้นสิ เห็นผมเป็นคนเหลวไหลมากเลยเหรอ ทำไมไม่มีใครเชื่อในตัวผมซักคนเลยวะ”
ถ้าหายไปจากตอนนี้ได้ก็คงดีสินะ ผมเองแหละ ที่บอกว่าจะเชื่อใจมัน นี่ผมทำให้มันผิดหวังใช่ไหม
“กลับไปทำหน้าที่ลูกที่ดี กลับไปมีชีวิตปกติธรรมดาของเตงเหมือนเดิมเถอะ”
“มีชีวิตปกติเหรอ มันจะปกติได้ไงก็เค้าชอบเตงไปแล้วอ่ะ ชีวิตที่มีคำว่าหน้าที่ มีแค่คำว่าถูกต้องเหมาะสมน่ะ นั่นเรียกว่าชีวิตที่ดีเหรอ เตงอยากเลิกกับเค้ามากเลยใช่ไหม ไม่ต้องมาอ้างโน่นอ้างนี่หรอก”
เหล็กดัดเถียงกลับอย่างเผ็ดร้อน แต่ผมไม่รู้สึกโกรธสักนิด
“ไม่เลิกกันวันนี้ วันข้างหน้าก็เลิกกันอยู่ดี ป๊ากับม๊านายไม่มีทางรับได้หรอก”
“รับไม่ได้ก็ไม่ต้องรับ รสนิยมของเค้ามันคนละเรื่องกับการทำหน้าที่ลูกที่ดี มันไม่มีอะไรเกี่ยวกันเลยเว้ย เตงไม่ต้องมายุ่ง ใครกันวะ ที่บอกเค้าเมื่อวานว่าให้ใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบัน ให้ใช้ชีวิตไปตามปกติ แล้วค่อยๆ แก้ปัญหา”
เหล็กดัดเดินเข้ามาดึงผมไปกอด ผมขัดขืน ไม่ใช่เพราะรังเกียจ แต่เพราะกลัวว่าที่ทำทำใจแข็งอยู่ตั้งนานจะอ่อนยวบจนไม่เหลือแรงจะฝืน
“เตงจะลืมกอดแบบนี้ได้เหรอ หา ถ้าเตงทำได้เค้าก็จะเลิกให้ แต่เค้าอ่ะ เค้าลืมไม่ได้หรอกนะ ” เสียงสั่นเหมือนจะร้องไห้ “เพราะเรายังเด็กใช่ไหม ถึงไม่มีใครมั่นใจว่าเราจะไปกันรอด ถ้าแบบนั้นก็ไม่เห็นต้องกลัวอะไร ยังไงเราก็ไปกันไม่รอดนี่ พวกเค้ากลัวว่าเราจะรักกันไปตลอดต่างหาก ”
“พวกเขากลัวว่าสิ่งที่พวกเขาคิด สิ่งที่พวกเขาเชื่อมาตลอดมันจะสั่นคลอน แต่พี่มิว เค้านี่แหละที่จะพิสูจน์ให้เห็น ว่าป๊ากับม๊าคิดผิดเกี่ยวกับเราสองคน มันช่วยไม่ได้ที่ป๊ากับม๊าจะต้องเขว จะต้องผิดหวังเสียใจ ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้แหละ มันหาความแน่นอนอะไรไม่ได้สักอย่าง ป๊ากับม๊าต้องยอมรับให้ได้ แต่เค้าคงทำไม่ได้หรอกนะ ถ้าไม่มีเตงช่วย”
เหล็กดัดพูดไปด้วยร้องให้ไปด้วย
"อย่าเลิกกับเค้าเลยนะ นะ"
แล้วเกราะที่ผมสร้างขึ้นก็สลายลงตรงหน้า คราวนี้เป็นผมเองที่ดึงมันเข้ามากอด พยักหน้ารับพร้อมน้ำตา
“พี่ขอโทษ ดื้อหยุดร้องได้แล้วนะ พี่ขอโทษจริงๆ”
“เตงอย่าพูดว่าเลิกกันอีกนะ ถ้าเราผ่านเรื่องนี้ไปได้ ก็ไม่มีอะไรยากไปกว่านี้แล้วล่ะ”
ผมรู้สึกอึ้งมึน ทำไมสิ่งที่เด็กคนนี้พูดมันถึงฟังดู “จริง” ทุกคำได้ขนาดนี้
“ขอโทษนะ ที่พี่ไม่มีความเชื่อมั่นในตัวเองเลย ก็เลยพาลไม่เชื่อในตัวดื้อไปด้วย พี่มันขี้ขลาด”
“ไม่เอา อย่าว่าตัวเองดิ เค้าผิดเองที่ไม่เคยทำให้ตัวเองเชื่อมั่นว่าเค้าจะดูเราได้”
“อย่าพูดแบบนี้สิ ไม่ใช่สักหน่อย”
ให้ตายเถอะ ผมสัญญาว่าจะไม่คิดงี่เง่าแบบนั้นอีก และจะไม่ทิ้งขว้างเด็กคนนี้ไม่ว่าจะยังไง ผมยกการตัดสินใจทั้งหมดในเรื่องนี้ให้กับเขา ระหว่างเรา ถ้าจะต้องมีใครถูกทิ้ง คนนั้นจะเป็นผมเอง
****
เวลาเหลืออีกเกือบหนึ่งชั่วโมง แต่ผมทำข้อสอบเสร็จแล้ว อ่านทวนคำตอบเป็นรอบที่สามแล้วด้วย อารมณ์ปลอดโปร่งเป็นอย่างยิ่ง คิดในใจ แบบแอ๊บๆ เหมือนในซีรีส์ญี่ปุ่นว่า ‘ผ่านไปหนึ่งวิชาแล้วสินะ’ แล้วทำหน้าร่าเริง
ไอ้แมกซ์ที่นั่งข้างๆ และยังทำไม่เสร็จหันมามองเหมือนจะขอความช่วยเหลือ เฮ้อ เสียใจว่ะเพื่อน
ผมเก็บข้ออุปกรณ์และบัตรนักศึกษาใส่ซองเครื่องเขียน รวบข้อสอบและกระดาษคำตอบเข้าด้วยกัน หันไปมองไอ้แมกซ์อีกที ขยับปากเป็นคำว่า ‘บายๆ’ แล้วลุกเอาข้อสอบไปวางที่โต๊ะอาจารย์คุมสอบเป็นคนแรก
รู้สึกระริกระรี้เพราะเจ้าเหล็กดัดซึ่งสอบไปเมื่อตอนแปดโมงเช้า ขี่มอเตอร์ไซค์คันใหม่ของเรามารออยู่ข้างล่างตึก แพลนกันว่าจะออกไปกินปิ้งย่าง แล้วกลับห้องไปนอนเอาแรง คืนนี้มีนัดอ่านหนังสือโต้รุ่งกันที่ อมช.
“เป็นไง ทำได้ไหม”
“ถามว่าจะท็อปไหมดีกว่าเหอะ ว่าแต่เตงล่ะ ทำได้ไหม”
“ถ้าโดนไทร์ เตงต้องทำงานหาเลี้ยงเค้าด้วย ข้อหาชวนทะเลาะเมื่อคืนจนกระทบสอบ”
“เฮ้ย จริงดิ ขอโทษ ขอโทษน๊า นี่เตงทำข้อสอบไม่ได้จริงๆ เหรอ”
“ซะเมื่อไหร่ โห่ ระดับนี้แล้ว อย่าดูถูกเด็ก ต.อ. ให้มันเกินไปนัก”
“ชิ ไอ้ขี้อวด”
เหล็ดดัดยิ้มทะเล้น เฮ้อ น่ารักอ่ะ
เราขี่รถออกไปทางหน้ามอ ผ่านอ่างแก้ว ศาลาธรรม บรรยากาศหอมหวานของต้นสักใหญ่และใบหญ้าปลิวเข้ามาปะทะผิวแก้ม ผมยกมือไหว้ศาลช้างตอนเราจะตีโค้งออกไป แล้วอธิษฐานในใจว่า
“ขอบคุณนะครับ ที่พาเจ้าดื้อมาที่นี่ ทำให้เราสองคนได้มาเจอกัน รักกัน ง๊องแง๊งกัน อย่างไงซะ ช่วยเป็นกำลังใจให้พวกเราต่อไปด้วยนะครับ ขอบคุณครับ สาธุ”
…….
เหล็กดัดก็จัดแจงรินน้ำใส่น้ำแข็งให้อย่างเอาใจ ปลื้มอ่ะ ผมเลือกแฟนได้น่ารักจริงๆ คงไม่มีใครดีกว่านี้อีกแล้วแหละ คิดแบบนั้นจริงๆ สงสัยจะมองหน้ามันนานไปหน่อย เจ้าดื้อเงยหน้ามาขมวดคิ้วให้ โอ้ย นัลลั๊ค
"มองอะไร ไม่เคยเห็นคนหล่อเหรอ"
"เคยดิ เห็นจนหมดใส้หมดพุงเลย"
“เหรออออ แล้วหล่อหมดใส้หมดพุงเลยไหม”
“เรียกว่าหล่อทุกอณู ทุกรูขุมขนดีกว่า”
เหล็กดัดหัวเราะเสียงใส ก่อนจะทำหน้าเก๊กหล่อเต็มที่ ผมเสมองไปทางอื่นอย่างหมั่นใส้ พลันสายตาไปปะทะกับร่างบึกบึนอันคุ้นเคย กรี๊ด อุรังอุตังแต่งหน้า!
ยัยเมี่ยงส้มนั่งอยู่ในร้าน คนเดียว! หล่อนกำลังมองมาทางเราพลางสำลักน้ำ ท่าทางมีพิรุธ คงอายที่ถูกจับได้
"เอ้อ แหะๆๆๆ" ยัยเห็ดหูหนูหัวเราะแก้เก้อ แล้วลุกจากโต๊ะเดินมาหาเรา "บังเอิญจริงๆ เลยค่ะคุณเพื่อน"
"ทำไมมากินคนเดียวล่ะ"
"เอ้อ ก็ แหม ฉันก็อยากจะเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง เห็นในพันซิปเขากำลัอินเทรนด์ รีวิวบุฟเฟต์แบบตัวคนเดียว เลยอยากจะลองดู"
“อ๋อเหรอ ว่าจะชวนมานั่งด้วยกัน แต่ถ้าเธอกำลังรีวิว….”
“อ๋อ ได้ๆ ฉันพอแล้ว” นางยกมือเรียกพนักงาน แล้วถือวิสาสะ วางกระเป๋าชาแนล หย่อนก้นลงตรงที่ว่างข้างๆ แฟนผม “น้องคะ พี่ขอย้ายโต๊ะค่ะ จะมานั่งกับเพื่อน”
พนักงารมองนางอย่างประเมิน แล้วก็น้อมศรีษะรับคำสั่ง
"อยากจะเจอเธออยู่พอดีเลย”
“อย่าบอกนะว่าจะให้ติวให้ ไม่เอา เหนื่อย อ่านเองยังจะไม่ทัน"
"แหม ดูถูกกันเห็นๆ ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกจ้ะ คืองี้ พอดีว่า หลังสอบเนี่ย ชั้นจะไปเที่ยวญี่ปุ่นกับที่บ้าน ก็แม่กับพ่อนั่นแหละกลัวจะไม่อินแทรนด์ แถวบ้านฉันเขาไปกันจนหมดหมู่บ้านแล้ว "
"แถวสารภีอ่ะนะ"
" เออ นั่นแหละ (ทำหน้าวีน) เก๊าะ ช่วงนั้นฉันคงต้องโดดวิชาสุนทรียศาสตร์กับปรัชญาอินเดีย เธอช่วยเก็บชีท เก็บงาน อะไรให้หน่อยได้ไหม ขอยื้มสมุดเลคเชอร์ด้วย เอาไว้เดี๋ยวกลับมาจะหิ้ว โตเกียวบานาน่ามาฝาก"
"ไม่เอา ขอเปลี่ยนเป็นสกินแคร์ได้ไหม เอาคาร์เนโบ้กระปุกแดงนะ แล้วก็วิปโฟมชิเซโด้ เอาทซียะ สกิน เอสเซนส์ของชูด้วย เอา…"
"แอร๊ยส์ พอๆๆ จำไม่ได้หรอก จดมาแล้วจะซื้อมาฝาก ถ้าไม่แพงมาก ตกลงตามนั้นนะ เอ้อ แล้วคุณมิวคะ พลีส ได้โปรด ขอความกรุณา อย่ามัวแต่เมาท์มอย เพื่อนต้องการข้อมูลเสมือนหนึ่งนั่งฟังเลคเชอร์ด้วยตัวของเพื่อนเอง โอเค๊ ถ้าถ่ายวิดิโอ อัดคลิปเสียง ถ่ายเลคเชอร์บนกระดานไว้ด้วยจะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง”
"โวะ"
"จะเอาไหมล่ะ คสอ. เยอะมากอะไรมาก"
"เอาสิ เอาๆ"
"แค่นั้นแหละ อ้าว กินๆ เนื้อจะไหม้แล้วน่ะ..."
เสียงครืดๆ ของสมาร์ตโฟนดังมาจากกระเป๋ากุชชี่ (ก๊อป) รุ่นไบรท์ ไดอะม่อน สีเหลืองมัสตาร์ดของผม ลืมไปเลยว่าปิดเสียงเอาไว้ ผมหยิบขึ้นมาดู เป็นสายยัยนก คุณแม่เพื่อนรัก เจ้าหนี้แสนดี และแม่หมอญาฯทิพย์
"จ้า ว่าไง"
ผมถาม แต่สัญญาณกลับไม่ชัดเจน
"ว่าว ได้ยินไหมเนี่ย"
"ไม่ค่อยได้ยินเลยอ่ะ"
"พอดีชั้นอยู่สวนน่ะ ไม่ค่อยมีสัญญาณ เล่นเน็ตก็ไม่ได้ด้วย"
"จ้า มีอะไรหรือเปล่า"
"มี แต่เอาไว้คุยพรุ่งนี้ดีกว่า ว่างไหมพอดีมีธุระจะเข้าเวียง (เชียงใหม่) สักบ่ายสอง"
"บ่ายสองเหรอ ก็ได้นะ ที่ไหนดีล่ะ"
" เดี๋ยวค่อยว่าอีกที คงแถวๆ นั้นแหละ จะวางละนะ ไม่ค่อยได้ยินเลย"
"จ้าๆ เจอกัน"
ผมวางสาย แล้วยิ้มให้แฟน
"เพื่อนน่ะ กินๆ"
"ชั้นจะอิ่มอยู่แล้วย่ะ" ยัยเห็ดบอก "แค่เห็นหน้าน้องดื้อพี่ก็อิ่มแล้ว บอกไม่ถูก"
ผมมองที่โทรศัพท์อีกครั้ง มีมิสคอลเก้าสาย จากยัยนกสามสาย จากเจ้าเหล็กดัดหนึ่งสาย ไอ้แมกซ์หนึ่งสาย และเบอร์แปลกอีกสี่สาย
"เธอโทรหาชั้นรึเปล่าเมี่ยง"
ผมถาม เพราะยัยเมี่ยงส้ม ใช้หลายเบอร์ หลายเครื่อง แต่ผมไม่ได้เมมไว้ทุกเบอร์
"เปล่า ทำไมอ่ะ"
"มีเบอร์แปลกมิสคอลมา 4 สายแน่ะ"
"ก็โทรกลับสิคะ"
"ยังไม่ได้เติมตังก์น่ะ ช่างมันเถอะ"
"เอาของผมไปโทรสิ"
เจ้าดื้อส่งโทรศัพท์มันให้
"ไม่ดีกว่า ไม่อยากแจกเบอร์แฟน ถ้ามีธุระด่วนจริงเดี๋ยวคงโทรมาอีกแหละ"
"ว่าต่ น้องดื้อเบอร์อะไรนะคะ พี่ขอหน่อย"
มะเหงกนี่
*****
กลับมาถึงห้องแล้ว เหล็กดัดล้มตัวลงนอนทั้งชุดนักศึกษา ดึงแขนผมจนล้มลงไปลงบเตียง แล้วเริ่มซุกซนแถวบริเวณติ่งหู ซอกคอ
"ไม่เอา เหม็น เพิ่งไปกินปิ้งย่างมานะ"
"ทำ ไม่เห็นเป็นไรเลย"
"ง่วงไม่ใช่เหรอ นอนเหอะ"
"แป๊บเดียว"
"แป๊บเดียวอะไร"
"ก็แป๊บเดียวไง"
เหล็กดัดปลดกระดุมเสื้อนักศึกษา แล้วขบตรงจุดไวต่อสัมผัสของผมเบาๆ
โอ๊ย
ผมเลยปล่อยเลยตามเลย
เสียงเรียกเข้าเพลง King ของ Years & Years ดังขึ้นขัดจังหวะ เหล็กดัดทำหน้าเบื่อหน่ายแต่แล้วก็ยิ้ม
"ฮึ่ม รอดไป"
ผมหัวเราะแล้วเอื้อมมารับโทรศัพท์ เบอร์แปลกนั่นเอง
"สวัสดีค่ะ ใช่เบอร์พี่มิวรึเปล่าคะ"
"อ่ะ ครับ" รู้สึกคุ้นๆ "แล้วนี่ ใครอ่ะครับ"
"นี่ ข้าวใหม่เองนะคะ"
หา! ใครนะ
"ขอโทษที่รบกวนนะคะ แต่พี่มิวทายสิคะ ว่าใหม่อยู่ที่ไหน”
ไม่อ่ะ ไม่อยากรู
“ค่ะ เซอร์ไพรส์ ใหม่อยู่นิมมานเหมินทร์ค่ะ ใหม่จะโทรมาถามว่าพี่มิวพอรู้ไหมคะ ว่าคอนโดดื้ออยู่ตรงซอยไหน"
เดี๋ยวนะ
ม่ายยยยย ฟัค - กิ้ง – เซอร์ - ไพรส์ อีกแล้วเรอะ!
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:เฮ้อ:
มาต่อแล้วนะครับ
แบบว่า ช้าจัง 555 นี่ตอนใหม่ก็ยังไม่ได้ได้เริ่มเลย ขอโทษด้วยครับ ท่าทางจะยาว เปิดเทอมใหม่ด้วย
เนือยๆ ไม่ค่อยมีกำลังใจ ไม่มีความรัก นึกอะไรไม่ออก
ทำไรหลายๆอย่างพร้อมกันนี่ ไม่ไหวเลยจริงๆ
ขอบคุณที่ยังตามอ่าน และหวังว่าจะตามไปเรื่อยๆนะครับ (ถือซว่ารอ นานะ นารูโตะ โคนัน บลีช เล่มใหม่ออกละกัน)
คิส คิส :o8: :pig4:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
มาแว้ววววววววววววว
ยังตามอ่านอยู่นะจ๊ะ
เมื่อไหร่เจ้าดื้อจะเด้ดขาดซะทีนะ
ข้าวใหม่ใช่ว่าจะธรรมดา
-
:man1: ดีใจปลาบปลื้มที่สุดที่ได้อ่านต่อ...+1 ให้แล้วนะครับ
เห็นด้วยกับยัยเมี่ยง...“นี่ถ้าไม่ติดว่าชั้นต้องรักษาอิมเมจต่อหน้าน้องดื้อล่ะก็ อิข้าวเน่านี่โดนจิกหัวตบแหลกแน่”...
มันน่า :beat: :beat: จริงๆ ด้วย...รออ่านต่อนะครับ สู้ๆ ครับ
-
นังข้าวเน่านี่หน้าด้านมาก
ต้องให้ญ.เมี่ยง จัดการกัดจิกตบอีกหลายรอบ
อิอิ
-
เหอะๆ ... มันก็พูดยากนะคะ
สำหรับคู่ที่ มีพ่อแม่ ที่ต้องสร้างภาพ รักษาสื่อเสียงตลอดเวลา
จนลำบากใจ ที่จะ ทำตามหัวใจตัวเองได้อย่างเปิดเผย :z3:
-
ดีใจจังเลย ได้อ่านต่อแล้ว ฉลองๆ เย้ :mc4:
เปิดเทอมใหม่ อะไรดีๆใหม่ๆก็รออยู่จ้า เอากำลังใจมาให้เหมือนเดิมน้า :L2:
-
ชอบเมี่ยงอ่ะ skill การโต้ตอบคนแรงได้ใจมั่ก :m20:
-
แอรยสสสสสสสสสสสสสสส
แร่ง แรง
ข้าวเมี่ยง ต้องตบกัน
กร้ากกกกกกกกกกกก
-
+1 คนแต่งด้วยความตื้นตันนนน
ในที่สุดก็มาต่อซักที
งื้อออ~
น้องดื้อเอาอีกแล้วว่ะ
นิสัยยยยย !!!
แม่มมมมมม
ชอบยัยเมี่ยงมากเหอะ ชอบเพื่อน มิว ด้วย
ฮ่าๆๆ เฮฮาดี ... แต่ไม่เข้าใจยัยข้าวใหม่ซักนิดเลย !!
:3125:
-
มาแล้วๆๆ เรื่องโปรด สำนวนเด็ดสุดๆๆๆๆ
ไม่เคยอ่านเรื่องไหนแล้วสำนวนถึงพริกถึงขิงอย่างงี้มากก่อนเลย 5555+
ชอบเจ้เมี่ยงมาก ชีตัวแม่ได้โล่ห์จริงๆ ในหลายๆอย่าง :impress2:
ส่วนพี่มิวก็ร้ายเงียบๆตามแบบฉบับ อิอิ
ตอนหน้ายัยข้าวเหม็นนี่จะโดนตบล้างน้ำไหมนะต้องคอยดูกัน :z1:
+1 ให้ครับ อิอิ
-
:เฮ้อ: นังข้าวใหม่ เกลียดแก
-
นานๆมาที คิดถึงจังเลย
เปิดเรียนแล้วคงยุ่ง
ทางนี้ก็ยุ่งๆเหมือนกัน
เฮ้ออยากไปอ่านหนังสือใต้หอ 6 จัง แอร๊ยยยย
-
กลับมาแล้ว o18
สนุกเหมือนเคยครับ
-
อ่านตอนนี้จะว่าฮา ก็ไม่เชิง จะเศร้าก็บอกไม่ถูกนะครับ
แต่ว่าคงจะเคยเป็นกันเกือบทุกคนมั้ง ต้น ยังเคยเลยครับ แต่ตอนนี้สบายขึ้นเยอะละ ไม่ได้ปกปิด แต่ไม่ได้เปิดเผย..
เอาใจช่วยให้ผ่านอุปสรรคไปได้ครับ :L2:
-
ตบมันเลยเมี่ยงคำ ผมเชียร์ 555+ :laugh:
[/b]
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
นังเด็กนี่ตื้อจริงๆๆๆ
ตามมากัดถึงเชียงหม่เลย
อะไรจะขนาดนั้น
งานนี้เชียร์ นู๋เมี่ยง อย่าได้ยอม
-
แรงจริงๆคะ :z3:
-
5555 ตลกจริงๆ เรื่องนี้ ชอบๆๆๆ
มาต่อไว้นะฮะ
o13
-
:L2:
-
:z2: ชอบอ่ะ..
-
เมื่อไรมาต่ออ่ะค๊าบบบบบบบ :z1:
-
อยากอ่าน อยากอ่าน อยากอ่านนนนนนนนนนนน :m31:
-
แรงได้ใจจริง ๆ น้องข้าวใหม่เนี่ย
แต่มารอดูตอนต่อไปว่าใครจะแรงกว่ากัน ระหว่าง มช. กับ จุฬา
ปล. จะต้องรอตอนต่อไปอีกสักกี่เดือนครับ
แต่ยังไง ก็ +1 ให้เหมือนเดิมครับ จริงใจ ๆ ๆ ๆ
-
เด็ก มชรออ่านอยู่นะคับ
-
อยากอ่านมากมายรีบมาต่อนะครับ
-
มารออ่านนะครับอย่าหายไปนานนะ
-
มารออ่านด้วยคนนะครับ ดด็กมอชอ :-[
-
รอจ้า :call:
-
ดื้อ นายแน่จิง กรุงเทพ - เชียงใหม่ ทำได้ไงอ่ะ
ไม่แห้งหมดตัวหรอ
-
:laugh: มิวลงทุนจิ้นเลยหรอ ....
ผลจะออกมายังไงนะ :m20:
-
เมื่อไหร่จะมาต่อคับอยากอ่านแล้วมากมาย :call: :call:
-
มา :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
รอตอนต่อไปครับ
:z2: :z2:
-
กำลังมันเลย
มาต่อไวๆนะ
-
16.
ผมหลับตา ขอตั้งสติก่อนสักสี่วิ
โอ๊ย นี่มันอะไรวะเนี่ย
เสียงยัยข้าวใหม่ยังแว่วเข้าหูอยู่เรื่อยๆ
"พี่มิวรู้ใช่ไหมคะว่าอยู่ซอยไหน ใหม่อยากจะเซอร์ไพรส์ดื้อน่ะค่ะ"
"ใครเหรอเตง"
เหล็กดัดถาม ผมรีบหันไปทำท่าจุปาก ทำหน้าดุขู่ เจ้าดื้อเหวอ
"ไรอ่ะ ทำไมต้องมีความลับ"
"หุบปากกกกกกกกกก"
ผมขู่ฟ่อๆ โดยไม่ให้มีเสียงรอดเล็ด
"พี่มิวคุยกับใครอยู่เหรอคะ"
"อ๋อ เพื่อนน่ะครับ มันกวน แล้วนี่ข้าวใหม่ อยู่ตรงไหนของนิมมานล่ะครับ"
ผมเน้นตรงคำว่า ‘ข้าวใหม่’ ช้าๆ ชัดๆ หันไปมองเหล็กดัดที่กำลังอ้าปากค้าง แล้วทำปากพะงาบๆ ถามว่า ‘ได้ไงอ่ะ’
"อ๋อค่ะ คิดว่าอยู่ดื้อ เดี๋ยวความแตกจะไม่เซอร์ไพรส์ ใหม่อยู่ร้าน ทอมส์ แอนด์ ทอมส์ ธิงค์พาร์คค่ะ พี่มิวบอกก็พอค่ะว่าคอนโดดื้อชื่ออะไร ห้องอะไร อยู่ซอยไหน เดี๋ยวข้าวใหม่ถามคนแถวนี้เอง เดาว่าคงไม่ไกลใช่ไหมคะ"
"ไม่ครับ ไม่ไกล จริงๆ พี่ก็อยู่คอนโดเดียวกันกับเจ้าดื้อนะ แต่เห็นมันบอกว่าวันนี้มีสอบ อาจจะอยู่ในมอก็ได้ โทรไปรึยัง พี่ยังไม่เห็นมันเข้ามาเลยนะ มอไซค์ก็ไม่ได้จอดอยู่ข้างล่าง กลัวว่าใหม่จะมาเสียเที่ยวน่ะ"
"มิน่าถึงได้สนิทกัน อยู่คอนโดเดียวกันนี่เอง ใหม่ไลน์ไปหาแล้วค่ะเมื่อสองชั่วโมงก่อน แต่ไม่ได้บอกนะว่าใหม่มา ดื้อบอกว่าสอบเสร็จแล้ว เหนื่อย จะกลับไปนอนเอาแรง ใหม่เลยกะว่าจะโผล่ไปให้ดื้อประหลาดใจเล่น นี่ยังไม่กลับคอนโดจริงๆ เหรอคะ"
"ยังนะ ชัวร์ ถ้าอยู่ต้องเห็นมอเตอร์ไซค์"
"อ๋อ ค่ะ ไม่เป็นไรก็ได้ค่ะ เดี๋ยวใหม่ไปรอ ตกลงชื่อคอนโดอะไรนะคะ"
"อ๋อ"
เอาไงดีวะเนี่ย ผมมองเจ้าเหล็กดัดที่ลุกขึ้นสวมชุดนักศึกษาเรียบร้อยยืนกอดอกรอว่าจะเอายังไง
" เอางี้ไหม เดี๋ยวพี่ไปรับ ใหม่จะได้ไม่ต้องเดิน อากาศมันร้อนน่ะ อีกสิบนาทีนะ ขอพี่แต่งตัวแป๊บ"
" ดีเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ แต่ถ้าดื้อมาแล้ว พี่มิวอย่าบอกเรื่องนี้กับดื้อเป็นอันขาดนะคะ สัญญานะ"
"จ๊ะๆ"
"เดี๋ยวเจอกันค่ะ"
"ข้าวใหม่มาทำไมอ่ะ"
เหล็กดัดถามทันทีเมื่อแน่ใจว่าผมวางสายแล้ว
"เค้าสิต้องถาม เห็นบอกว่าจะมาเซอร์ไพรส์เตง ไง เซอร์ไพรส์ไหมล่ะ อ้อ แล้วเมื่อตอนสายไลน์คุยกันเหรอ จงอธิบาย"
"อ๋อ เอ่อ ครับ ก็เค้าทักมา ผมก็คุยปกติ ไม่ได้คิดว่า..."
"เอาเถอะๆ ปัญหาก็คือเขามาถึงแล้ว จะเอายังไง"
"แล้วยังไงครับเนี่ย ใหม่จะมาที่นี่เหรอครับ"
"ใช่"
"ละเค้าจะทำไงดีอ่ะเตง"
"เขามาหาเตง มันเป็นหน้าที่เตง ที่จะต้องต้อนรับ ที่สำคัญให้ข้าวใหม่รู้ไม่ได้นะว่าเราคบกันอยู่”
เหล็กดัดเหมือนจะเห็นด้วย บอกตรงๆ รู้สึกผิดหวังนิดหน่อย
“เอางี้ เตงเอาหนังสือลงไปอ่านที่ร้านกาแฟข้างล่าง เดี๋ยวเค้าจะไปพาข้าวใหม่มาหา ไม่ว่ายังไงห้ามแฟนเก่าเตงขึ้นมาบนห้องเด็ดขาดนะ จำไว้"
"ครับๆ"
"เดี๋ยว มานี่ก่อน"
"อะไรเหรอ"
“มานี่”
เหล็กดัดทำท่ากลัว ผมดึงตัวมันมาดมๆ ฟืดๆ เจ้าดื้อทำหน้าแปลกใจ
"เมื่อเช้าเตงฉีดอาร์มานี โค้ด ไอซ์ เหมือนกันเหรอเนี่ย นี่ไปล้างตัวซะนะ แล้วฉีดกลิ่นอื่น"
"กลิ่นอะไรล่ะ"
"อะไรก็ช่างเหอะ เค้าจะเอารถหลีดไปรับข้าวใหม่ที่ธิงพาร์ค เตงรีบแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วลงไปข้างล่างเลยนะ"
ผมวิ่งไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง ถอดชุดนักศึกษาทิ้ง เอาทิชชู่เปียกมาถูหน้าถูตัวแรงๆ แล้วทากันแดดกับตบแป้งเด็กใหม่ ความหาลิปมันเภสัชไปด้วย
"หยิบเสื้อยืดให้ที ตัวไหนก็ได้ ไม่ๆๆ เอาฟ็อกซ์ พิกเซล ตัวสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน กระเป๋าด้วยเร็วๆ"
"เตงจะแต่งตัวใหม่ทำไมอ่ะครับ"
"จะให้เค้าลงไปหาแฟนเก่าเตงในสภาพนี้หรือไง"
"สภาพไหนอ่ะ"
"ก็สภาพที่ดูไม่ได้เนี่ย ไม่ฮิพ ไม่เก๋ ไม่อะไรซักอย่าง หน้าโทรมเพราะอ่านหนังสือดึกด้วย เลือกเวลามาเหมาะจริงๆ นะอดีตเตงเนี่ย"
"อ่อ เป็นเรื่องของศักดิ์ศรีสินะครับ”
ผมเลิกคิ้วให้อย่างรำคาญ ก่อนจะวิ่งไปที่โต๊ะเครื่องเขียนหยิบหนังสือเรียนกับชีทที่จะอ่านในคืนนี้ติดมือด้วย
"อย่าลืมนะว่าเรามีนัดอ่านหนังสือโต้รุ่งตอนสามทุ่ม จะพาข้าวใหม่ไปก็ได้ แต่ทางที่ดี ถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยง"
"ครับ"
"เอาโน๊ตบุ๊คไปด้วยนะ"
"ครับ"
“เอ้อ เกือบลืม”
ผมถอดสร้อยที่ห้อยเกียร์ที่เจ้าดื้อให้เมื่อครั้งขึ้นดอยและใส่ติดตัวไว้แทบจะตลอดเวลาคืนให้
“ฝากไว้ก่อนนะ ตอนมาเอาคืนต้องยังอยู่ด้วย งั้นเตงตาย”
เจ้าดื้อยิ้มเขินๆ
"นี่ เตงก็รีบแต่งตัวเข้าสิ"
“ครับผม”
“เค้าเครียดและอารมณ์ค้างสุดๆ พูดเลย”
เหล็กดัดหัวเราะ ผมเขย่งตัวขึ้นไปจูบปากมันเร็วๆ หยิกแก้มอย่างมันเขี้ยว แล้วรีบวิ่งไปที่ลิฟท์
…..
ยัยข้าวใหม่ซ้อนรถหรีดเน่าของผมอย่างไม่เต็มใจนัก ขอบอกว่าผมเองก็ไม่แฮปปี้ที่จะขี่วนซอยไปมายังกะพระนางในเอ็มวีเพลงไทยกับยัยนี่นานนักหรอก นี่ก็เพื่อถ่วงเวลาให้แฟนหรอกนะ พอมาถึงคอนโด ผมก็แอ๊บทำตาดีทันที
"อะ นั่นไงเจ้าดื้อ"
"ไหน ใช่เหรอคะ"
"ใช่ดิ ถ้านั่งมุมตรงนั้นน่ะ มุมประจำเค้าล่ะ"
เราเดินจากลานจอดตรงไปยังร้านกาแฟ
"ดื้อ"
ผมทำทีเรียก เจ้าดื้อหันมาทำท่าประหลาดใจ แอ๊คติ้งแย่มากกก บอม ธนิน คือออสการ์
"อ้าว พี่มิว ไปไหนมาครับเนี่ย"
พนักงานในร้านทำท่างง เพราะเมื่อตะกี้นางยังทักเราสองคนอยู่เลย ตอนขี่รถเข้ามาหลังกลับจากกินปิ้งย่าง
"เอ้อ ก็ไปในมอมา แล้วก็ พาใครบางคนมาหาแกด้วยนะ"
ยัยข้าวใหม่ที่แอบอยู่หน้าร้าน ค่อยๆ เดินออกมาจากที่ซ่อนอย่างสวย
"เซอร์ไพรส์ค่ะ"
"อ้าว ใหม่ มาได้ยังไงเนี่ย"
เจ้าดื้อทำตาโตเว่อร์ ยัยข้าวใหม่หัวเราะอย่างมีชัย
" นึกไม่ถึงล่ะสิว่าเราจะมา"
"จ้า ประหลาดใจ เอ่อ มาก"
ยัยเข้าใหม่วิ่งเข้าไปนั่งโซฟายาวตัวเดียวกับเจ้าดื้อ
“คิดถึงไหม”
"เอ่อ ว่าแต่เธอมาทำไมอ่ะ"
"ก็มาหาเธอน่ะสิ คิดถึงจัง กอดหน่อย"
อย่าเชียวนะ!
"เอ่อ ไม่ดีมั้ง"
เจ้าดื้อเบี่ยงตัว หัวเราะแล้วจ้องผม
"หวงตัว กลัวเรตติ้งตกเหรอยะ"
"แล้ว นี่เธอมาทำอะไรเหรอ"
นังข้าวเน่าทำเป็นถอนหายใจเซ็งๆ
"มาเป็นเพื่อนแม่ทำธุระน่ะ แม่เราจะซื้อบ้านที่เชียงใหม่ล่ะ ข่าวดีไหม"
"ก็ดี แล้วที่โน่นยังไม่สอบเหรอ ถึงมาได้"
"อาทิตย์หน้า แต่เราก็อ่านหนังสือเตรียมสอบทุกวันนะ แวะมาเที่ยวเชียงใหม่ก่อนสอบคืนสองคืน คงไม่เป็นไรมั้ง แต่แย่จัง มาช่วงสอบพอดีแบบนี้ เธอจะมีเวลาพาเราเที่ยวรึเปล่าล่ะ เอาแค่ไปกินอะไรอร่อยๆ กันสองคน (นางมองมาทางผม) คงไม่รบกวนเวลาอ่านหนังสือมั้ง ว่าไง"
ผมต้องแก้เก้อด้วยการกระแอม
"เอ่อ คุยกันไปนะ เดี๋ยวพี่ขอกลับห้องละครับ"
ผมบอก
"อ้าว ไม่อยู่คุยกันก่อนเหรอครับพี่"
"ไม่ล่ะ พี่จะขึ้นไปนอนกลางวัน เซ็ง เอ้อ ง่วงน่ะ"
"แล้วเจอกันนะคะพี่มิว ขอบคุณนะคะ"
"ครับ"
"เจอกันครับพี่มิว"
ผมเดินออกมาอย่างเซ็งๆ
…….
กลับมานอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ในห้องอย่างเสียมิได้ โอเค พยายามจะไม่คิดอะไรมาก ผมรู้ว่าเจ้าดื้อรักผมอยู่แล้ว ก็แค่แฟนเก่าแวะมา เลิกกันแล้วทำไมจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้ล่ะ ดูอย่าง แบรด พิทท์ กับเจนนิเฟอร์ อนิสตัน สิ
ไม่แน่ใจเรื่อง แบรด พิทท์ กับเจนนิเฟอร์ อนิสตัน ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ แต่ก็เอาเถอะ ก็แค่แฟนเก่า ถ่านไฟเก่าน่ะนะ
ถ่านไฟเก่า ...ฟังดูไม่เป็นมงคลเลยว่ะ
ไม่ๆ ต้องไม่คิดมาก ทำจิตให้ผ่องใสสิ ทำใจให้กว้าง เค้าสองคนเคยคบกันนะ ถ้าจะมาไม่พอใจกับเรื่องนี้ก็ดูจะไร้เหตุผลเกินไปหน่อยแล้ว ผมเป็นคนที่ใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ อันเป็นคุณสมบัติที่ควรรักษาไว้
แต่ว่า ก่อนหน้านั้นล่ะ ตอนที่เจ้าเหล็กดัดยังชอบยัยข้าวใหม่อยู่ ตอนที่ยังคบกัน เหล็กดัดชอบยัยข้าวใหม่มากขนาดไหนกัน เท่าที่ชอบผมอยู่ตอนนี้หรือเปล่า
สงสัยจัง ใครเป็นคนชอบใครก่อน ใครเริ่มจีบใครก่อน
ให้ตายสิ ทำไมปล่อยให้คาราคาซังอยู่ได้วะเนี่ย ทำไมถึงไม่เคยถามมันเรื่องนี้นะ ไม่ยอมด้วย
รู้สึกว่าต้องคุยกับใครสักคนก่อนจะประสาทจะแดก แต่ว่า ใครล่ะ ใครที่ผมจะคุยเรื่องเจ้าเหล็กดัดกับยัยข้าวบูดนี่ด้วยได้
เอาวะ ผมกดหาเบอร์ยัยเมี่ยง ไม่รู้ว่าจะช่วยอะไรได้ไหม แต่ผมต้องคุยกับใครซักคน
กว่าจะรับ ตั้งสามตื๊ดแน่ะ มารับเร็วๆ หน่อยก็ไม่ได้
“ฮัลหลิว ว่า...”
“เมี่ยง ว่างคุยไหม”
“เอาตรงๆ เลยนะคะคุณน้องมิว ดิชั้นกำลังคุยกับผู้อยู่อ่ะคะ บีซี่เล็กน้อย ณ จุดนี้ แล้วมีธุระอะไรด่วนรึเปล่าล่ะคะ อ๊ะ อย่าบอกว่าเรื่องเครื่องสำอาง เอาไว้วันหลังได้มั๊ยยะ”
“โอ๊ย ชั้นไม่ปัญญาอ่อนโทรมาด้วยเรื่องแค่นั้นหรอก”
“ก็นั่นน่ะสิคะ แล้วเรื่องอะไรล่ะ ว่ามาสิ”
“ยัยข้าวบูดมาอ่ะ”
“ข้าวบูด? มาที่นี่เหรอ แอร๊ยส์ มันมาทำไมกันละค๊า”
“นั้นน่ะสิ มันจะมาทำไมก็ไม่รู้ แค่อยากจะบอกใครซักคนว่ายัยนี่มาแล้ว”
“สงบสติอารมณ์ก่อนค่ะ ชั้นเข้าใจ มันมาหาน้องดื้อล่ะสิ แรงจริงอะไรจริงผู้หญิงคนนี้”
“อืม”
“แล้วนี่ ชั้นจะช่วยอะไรเธอได้ล่ะคะคุณเพื่อน”
“ไม่รู้อ่ะ แค่รับฟังหน่อยละกัน”
“อย่าบอกนะ ว่าเธอจะใช้ชั้นเป็นหนังหน้าไฟ จัดการกับยัยแฟนเก่าของแฟนเธออีก Nooooo ค่ะ ไม่เอาอีกแล้ว คราวที่แล้ว ชั้นกับพี่โคลเอ้หมดค่าเสียหายไปหลายอัฐ ขนหะมอยแทบร่วง โดยไม่ได้อะไรเลยนอกจากความสะใจเล็กๆ”
“นี่ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ” ผมโกหก “แค่อยากถามอ่ะ ว่าที่ฉันเกิดหึงยัยแฟนเก่านี่ขึ้นมา มันมีเหตุผลไหม”
“มิว” หล่อนทำเสียงจริงจัง “You’ve got the right to mad about ค่ะ ถ้าไม่รู้สึกอะไรสิถึงจะแปลก”
“แล้วนี่ฉันควรทำยังไงอ่ะ”
“ก็ประกาศความเป็นเจ้าของต่อของรักของเธอสิ ทิ้งไว้แบบนี้แม่นี่ก็จะได้ใจ คิดว่าตัวเองยังมีสิทธิ์ในตัวน้องดื้ออยู่”
“ทำไงอ่ะ ทำไม่เป็น”
“นี่ เลิกกระแดะที ขอร้อง ทีกับพวกฉันนี่ไม่เห็นยักกะมียาง แล้วยัยข้าวบูดนั่นพริวิลเลจยังไงยะ ถึงจะให้รู้ไม่ได้”
เออ นั่นสินะ ยัยเห็ดถูกมาก
“มิว ชั้นพูดจริงๆ นะ ชั้นติดสายผู้ ถ้าเธอไม่ว่าอะไร.”
“ไม่ๆ ตามสบายเถอะ ยังไงก็ขอบคุณนะ อ้อ คืนนี้เค้านัดกันไปอ่านหนังสือโต้รุ่งที่ อมช. นะ มีติวปรัชญาอินเดีย รู้รึยัง”
“แอร๊ยส์ ไม่เห็นมีใครบอกชั้นเลยค่ะ”
“ไปได้ก็ไปนะ ไม่แน่ถ้ายัยข้าวบูดยังเกาะเจ้าดื้อเป็นตุ๊กแกเหมือนคราวที่แล้ว คงจะได้เจอกันอีก”
ผมพูดยังไม่จบมีเสียงเตือนไลน์ดังขึ้น
“ดื้อไลน์มาพอดี งั้นแค่นี้นะ”
“จ้ะ ดูก่อนละกันนะ ถ้าขยันก็จะไป กลัวไปแล้วจะขับรถกลับไม่ไหว เธอก็รู้ บ้านชั้นไม่ได้ใกล้ๆ”
“อืม บาย”
ผมรีบจิ้มไปคุยกับเจ้าดื้อ
Dek Due: “เตงอยู่ไหน”
This Kite: “ห้องสิ แล้วนี่อยู่ไหน”
Dek Due: “ข้างล่าง ใหม่ชวนไปกินข้าวกับแม่ ทำไงดี”
This Kite: “ห้ามไป บอกว่านัดเพื่อนติว”
Dek Due: “โอเคครับ”
ดีมาก กรี๊ด แฟนอยู่ในโอวาท สบายใจละ ผมกลับไปที่โต๊ะเขียนหนังสือเริ่มทำเปเปอร์ที่ค้างไว้อย่างสบายอารมณ์ อีกประมาณชั่วโมงครึ่งต่อมา เจ้าดื้อก็กลับมาบนห้อง ถึงตอนนี้อยากเหวี่ยงนิดหน่อยว่าคุยอะไรกันตั้งชั่วโมงสองชั่วโมง
“ผมไปส่งเค้าที่โรงแรมครับ เตงรอนานไหม”
“ก็นิดนึง”
“งั้น เรามาต่อที่ค้างไว้นะ”
ผมอมยิ้ม ถอดเสื้อยืดทิ้งแล้วปรี่เข้าไปจู่โจม เหล็กดัดพาผมไปที่เตียง นัวเนียกันอยู่ครู่หนึ่ง เหล็กดัดถอนริมฝีปากออกแล้วบอกว่า
“เตง ข้าวใหม่บอกว่า คืนนี้จะไปที่ อมช. ด้วย”
……
ยัยข้าวบูดจะมาที่ อมช. !
ลึกๆ ในใจ ผมว่า ยัยข้าวเน่าคงได้กลิ่นทะแม่งๆ ระหว่างผมกับเจ้าดื้อแล้วแน่ๆ เป็นใคร ใครก็คงรู้สึกนะ ยัยเด็กนี่คงอยากจะมาเมคชัวร์ ว่าใช่ไหม แต่ผมไม่ชอบเลยว่ะ
อมช. คืนนี้คนเยอะจนแทบไม่มีที่นั่ง ไหนจะเพื่อนๆ เกือบทั้งห้อง รุ่นพี่ รุ่นน้อง คนที่รู้เรื่องเจ้าดื้อกับผมทุกคน ยังไงก็ต้องสงสัยว่ายัยคนนี้เป็นใคร ซึ่งผมหรือกระทั่งเจ้าดื้อก็ไม่มีอารมณ์จะมาอธิบาย
ผมตัดสินใจจะทำตัวปกติที่สุด ไม่หึงพร่ำเพรื่อ ด้วยกลยุทธินิ่งสงบ สยบการเคลื่อนไหว เราจะผ่านคืนนี้ไปได้ ยังไงๆพรุ่งนี้ยัยข้าวใหม่ก็ต้องกลับกรุงเทพอยู่ดี
ชิ้วๆ ไปไกลๆ เลยนะ อิอิ
กลุ่มเราตอนนี้มี ผม ไอ้แมกซ์ อิเบศร์ ยัยนิ่ม ทราย จิ๊บบี้ โอหวานแฟนจิ๊บบี้ พี่ต้อม พี่เชน พี่ปุ้ย พี่หนึ่ง พี่เมย์ และน้องต่าย ซึ่งม้านั่งเดียวกันก็เบียดจะแย่ จึงแบ่งเป็นสองกลุ่ม เพราะคาดว่าจะมีคนตามมาอีก เช่น ผัวอิเบศร์หรือยัยเมี่ยง
เหล็กดัดกับยัยข้าวใหม่จึงมานั่งโต๊ะเดียวกับผม ไอ้แมกซ์ อิเบศร์ น้องต่าย ยัยนิ่ม จิ๊บบี้ และแฟนจิ๊บบี้ เหล็กดัดแนะนำยัยข้าวใหม่ให้ทุกคนรู้จักในฐานะเพื่อน ซึ่งยัยเด็กนี่ก็เป็นงานมาก หว่านเสน่ห์กับทุกคนด้วยลุ๊คส์หลีดจุฬาฯ ผู้สดใสร่าเริง ถ้าว่ากันอย่างยุติธรรม คือนางสวยโดดเด่นกว่าสาวๆ ทุกคนในที่นั้น ดูปุ๊บก็แยกออกปั๊บเลย ว่าไม่ใช่เด็กมหาลัยตีนดอย แต่เป็นสาวจุฬาน่ารัก คุณหนู ไฮโซ แต่ติดดิน
โดยเฉพาะกับไอ้แมกซ์ อินี่มันฉลาด ทางไหนที่รู้ว่าจะทำให้ผมรู้สึกแย่ได้ มันไม่ลังเลที่จะลงมือเลย
“บรรยากาศคึกคักจังเลย อากาศก็ดีด้วย อย่างนี้นี่เอง ดื้อเค้าถึงเลือกมาเรียนมช. แหม รู้งี้ตามมาเรียนด้วยก็ดี”
ยัยข้าวใหม่ตอแหลซื้อใจพวกผู้ชายโง่ เหอะ เชื่อก็ควายแล้ว เรียนวิศวะฯ จุฬาเนี่ยนะ จะอยากมาอยู่ มช.
“ที่จุฬาฯ ช่วงสอบไม่เป็นแบบนี้เหรอครับ”
อิแมกซ์เสนอหน้า เว๊ย กูจะอ่านหนังสือ มึงจะมาคุยกันเพื่อ?
“ก็คงคล้ายๆ กันล่ะค่ะ ตามใต้ตึกเรียน ใต้หอ หอสมุดกลางหรือตึกจาม 9 เค้าก็อ่านหนังสือกันถึงดึกเลย แต่ใหม่ไม่เคยได้อยู่ดึกๆ แบบนี้กับเพื่อนหรอก จะอ่านที่บ้านมากกว่า เพราะมีสมาธิกว่า แล้วพ่อกับแม่ก็ไม่ค่อยอยากให้อยู่มหาลัยดึกๆ ยกเว้นช่วงซ้อมหลีดซ้อมเชียร์ หรือมีกิจกรรม อะไรแบบนั้น แต่ที่จริง คนเยอะๆ ก็อุ่นใจดีนะคะ รู้แบบนี้ใหม่ติดหนังสือมาด้วยดีกว่า จะได้อ่านด้วย”
“ก็อ่านกับน้องดื้อสิครับ เรียนวิศวะเหมือนกัน ปีเดียวกัน ตัวพื้นฐานน่าจะคล้ายๆ กัน”
“จริงด้วยสิคะ ดีจังเลย อ่านเท็กซ์บุ๊คของที่นี่ด้วย ได้เปรียบกว่าคนอื่นเลยนะคะ”
ยัยข้าวใหม่หันไปหาเจ้าดื้อที่ทำหน้าไม่ถูก
“ดื้อ เราอ่านคนด้วยนะ จะได้ไม่เสียเที่ยว”
เจ้าดื้อเหลือบมองมาทางผม ผมทำเป็นไม่สนใจทั้งเจ้าดื้อและไอ้แมกซ์ที่ยิ้มยั่วส้นตีนอยู่
“ดื้อเอามาสองวิชาน่ะ ใหม่จะอ่านเล่มไหนก่อน”
ยัยข้าวใหม่ท่าทางผิดหวังเล็กน้อย
“เธอจะอ่านตัวไหนล่ะ เราก็อ่านตัวนั้นแหละ ช่วยกันติวเหมือนตอนอยู่ม.ปลายไง จำได้ป่ะ วิ่งรอกเรียนพิเศษกันสองคน สนุกจะตาย”
น้องต่ายที่แอบเบ้ปากคนเดียวบ่อยๆ ลุกขึ้นย้ายไปนั่งรวมกับโต๊ะพี่ปีสี่ ผมเกือบจะทำแบบนั้นบ้าง แต่นึกขึ้นได้ว่า เพื่อนรอให้เริ่มติว
“เอางี้ อ่านของใครของมันก่อนนะ ไม่เข้าใจอะไรค่อยถามทีหลัง อ่านแบบสแกนๆ ก่อนก็ได้ ทั้งหกบท แล้วเดี๋ยว 5 ทุ่มจะเริ่มสรุป ที่บอกว่าจะมาแต่ยังไม่มาอีกหลายคน จะได้รอพวกมันด้วย”
ผมบอก เพราะเห็นหลายคนเริ่มอ่านไปก่อนหน้านี้ตั้งนานแล้ว
“นี่อีดำตับเป็ดยังไม่มาเหรอวะ กูหิวแล้วเนี่ย”
จิ๊บบี้บ่น จริงๆ เป็นเพราะมันขี้เกียจอ่านเองมากกว่า โอหวานตีแขนแฟนหนึ่งแปะ
“จิ๊บนี่ปากไม่ดี เรียกเพื่อนจิกๆ งี้ได้ยังไง เขาแวะซื้อเข้ามาให้น่ะดีเท่าไหร่แล้ว”
“แอร๊ยส์ ใครนินทาชั้นรึเปล่าคะเนี่ย รถกระตุกมาตลอดทาง แดมมิท! อย่าให้รู้นะ”
เสียงยัยเมี่ยงหวีดมาแต่ไกล โอ๊ย อุ่นใจว่ะ ไม่เคยรู้สึกต้องการมันมากขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
“นี่ มาช่วยชั้นหน่อยสิ หัวจิตหัวใจทำด้วยอะไรยะ ปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ บอบบางอย่างชั้นหอบหิ้วข้าวกล่อง ตุปัดตุเป๋อยู่คนเดียว พวกหล่อนเป็นสัมภเวสีกันหรือยังไงคะ คิดแต่จะรอส่วนบุญอยู่ท่าเดียว”
จริงของมัน หล่อนหิ้วของพะรุงพะรัง ทั้งข้าวกล่องและจิปาถะของกิน ดูบึกบึนทีเดียว
“นั่นไง มาถึงก็ให้พรเลย โอหวานเห็นยังล่ะ อัดำน่ะ คู่ควรกับมันแล้ว”
จิ๊บบี้บอกโอหวานอย่างรู้ดี
“เดี๋ยวเหอะไอ้เตี้ยจิ๊บปากหมา มาลีฮวนน่าแกขาดตลาดหรือไงถึงพูดเพราะๆ กับเพื่อนไม่เป็น”
พวกเด็กๆ กรูกันเข้าไปช่วย
“นี่ชั้นไม่รู้หรอกนะ กล่องไหนเป็นอะไร ดูกันเอาเอง แต่กรุณาจ่ายให้ครบ เพราะชั้นจดโน๊ตไว้แล้ว ละลิ้นจี่น่ะ แบ่งๆ กันไปนะคะ ชั้นหิ้วมาสุดๆ แล้วได้แค่ห้าโล คืออีกขีดเดียวชั้นไปแข่งเพาะกายได้แล้วจริงๆ”
“พี่เมี่ยง สวัสดีค่ะ”
ยัยข้าวใหม่ยกมือไหว้ แต่ยัยเมี่ยงทำเป็นวุ่นวายไปทักพวกพี่ๆ ประมาณว่า ไม่ทันได้ยินหรือสังเกต แรงมากกก
“แกๆ น้องเค้าสวัสดี”
ยัยทรายบอก
“ห๊า อะไร”
“นู่นๆ ทางนู้น อีไม่มีมารยาท”
“แอร๊ยส์ น้องดื้อ น้องต้นข้าว”
อ่านะ ถึงกับงัดมุข ‘ลืมชื่อ โทษที เพราะหล่อนไม่สำคัญ’ มาใช้เชียวเรอะ
“ข้าวใหม่ค่ะ ไม่ใช่ต้นข้าว”
“อ๋อค่ะ น้องข้าวใหม่ พอดีพี่ไม่ค่อยจำ มาได้ไงคะเนี่ย เซอร์ไพรรส์ ไม่นึกว่าชาตินี้จะได้มาเจอกันอีก”
“ค่ะ ใหม่ก็ไม่เคยมีความคิดว่าเราจะได้มาเจอกันอีก อยู่ในสมองเลย”
อ่า แซ่บ!
“อะ โฮะๆๆ พูดได้ดีนะคะ”
ยัยเมี่ยง ทำหัวเราะกลบเกลื่อน แล้วก้มลงมากระซิบรอดไรฟัน
“นี่ถ้าไม่ติดว่าชั้นต้องรักษาอิมเมจต่อหน้าน้องดื้อล่ะก็ อีข้าวเน่านี่โดนจิกหัวตบแหลกแน่”
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
หอหกเด็กน่ารักมากมายอย่าลืมหอบหิ้วมาฝากซักคนนะคราบ ล้วฝากทักทายป้าอ้วนด้วยคับ ยังไงก็รออ่านอยู่นะครับ ว่าแต่ดื้อเนี่ยเดือนคณะ
มนุดปะ :z1: :z1:
-
เอ้อลืมไปตอนนี้ มช สอบปลายภาคตั้งใจอ่านหนังสือนะคราบสู้ๆ :mc4: :mc4: :mc4:
-
รุ่นพี่ มช คนนี้รออ่านอยู่นะครับน้อง
-
:m15:
-
กลิ้งรอ....
เมื่อไหร่จามาน้า
-
มาทะยอยอ่าน จำได้ว่ายังอ่านในพันทิปไม่จบเลยอ่า :call:
-
:เฮ้อ:
อ่านทันซักกะที
รอๆๆๆๆๆๆๆ นะครับ คิดถึงบรรยากาศที่ มอชอ จังงงงงงงงงงงงงง
-
:m16:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากอ่านอ่ะครับ
-
...
-
อยากอ่านต่อแล้วมากมายอะ :call: :call: :call:
-
:call:
จะมาทวงทุกวันเลยทีเดียวเชียวแหละ
-
รอน้อ o18
-
มานั่งอ่านต่อ :angry2:นังข้าวไหม้หล่อนเป็นเห็บหรอ
มาเกาะแกะดื้ออยู่ได้ มันน่านัก :m16: :m16:
-
คนแต่งหายไปหนายคร้าบ
แฟนรออ่านอยู่น้า
-
:monkeysad:
หายไปไหนอ่ะ
-
พี่มิว ๆๆๆ
ยังสอบไม่เสร็จหรอคะ
กลับมาอัพไวๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆๆ :L2:
-
:L2:
เป็นกำลังใจด้วยคนนะ
-
มารอตามเดิมครับ :call: :call: :call:
-
อั่กก...
รออ :m15:
-
มาเป็นกังลังใจอีกหนึ่งดวงครับ
-
หนุกอ่ะ ไมไม่มาต่ออ่ะค้าบ รอ ร้อ รอ นะ
-
นี่คือคำขู่..... :fire:
ถ้าไม่มาต่อ ก็จะไม่เขียนเรื่องตัวเองต่อเหมือนกัน :z3:
แหะๆๆๆ เกี่ยวไรวะ.....ล้อเล่นน้าคร้าบบบบบบบบบบบบบบบ
-
อร๊ายยย ชอบเพื่อนเมี่ยงจริงๆ ค่ะ หล่อนแรงได้ใจ นายมิวของเราก็แรง ชอบ!!
เรื่องนี้ฮามาก เราพลาดไปได้ัยังไง ขนาดเหมือนจะเครียดมันยังฮาเลย คิคิ เริ่ด
-
ชอบมากมาย
แรงงงงงงงงงงงงงงง
-
:call:
-
น้องคนแต่งหายไปไหนแล้ว รออ่านน้องมิวอยู่นะครับ คิดถึงจะแย่แล้วเนี่ย มาต่อหน่อยน้า
-
ช่ายครับหายไปไหนอะช่วยมาลงต่อที่นะครับ รอจนลงแดงแล้วอะ :call: :call:
-
รออยู่ด้วยคนนะค่ะ T^T :o12:
-
เมื่อไหร่จะมีเวลาคร๊าบ อยากอ่านต่อมาก
-
นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่หายไปนานเลยยยยยยยยยยยยย
เรื่องดีๆทำไมหายอ่ะ :sad4:
-
:fire: :fire: :fire:
กริ๊ดดดดดดด ข้าวใหม่ต้องโดน :beat: :pigangry2:
โหดไปอะป่าว
หายไปไหนอะ :sad4:
เมื่อไหร่จะมาอัพอีกอะรอจน :freeze:
-
:t3:
-
^
สายแล้ว ยังง่วงอยูอีกหรือครับ หนึ่ง
ช่ายยยยยย เรื่องนี้สนุกมาก
นานแระ ยังไม่มาต่อซักที
คิดถึง....เหล็กดัด
พอๆ กับที่
คิดถึง....ออย
:z1: คิกคิก
-
:z13:
แอบมาจิ้มที่นี่
ช่วยกันทวงอ่ะพี่ยุ่น นานไปแระ
-
เจ้าของเรื่องเค้าลืมไปแล้วเหรอเปล่า
กำลังสนุกได้ทีเลย
เหล็กดัด...จะแก้ปัญหาได้ไม๊ ยังไง?????
:3123: มาต่อเรื่องทีเต๊อะ ปี้น้อง
-
พึ่งอ่านถึงตอนที่สี่
สนุกจริงๆ(ขนาดว่าเขียนเป็นเรื่องแรกนะเนี่ย)
อ่านไปยิ้มไป บางทีก็หลุดขำออกมาเลย
ปล ขอบคุณคนแต่งสำหรับเรื่องสนุกๆ ขอบคุณคุณกระต๊อบที่ชวนเจ้าของเรื่องให้เอามาลงที่เล้า :L2:
ปลล เห็นเรื่องนี้นานแล้วแต่เพิ่งมีโอกาศอ่าน แล้วก็ดูเหมือนจะดองด้วย (เศร้า1)
edit อ่านทันแล้ว กำลังเข้มข้นเลย ชอบเมี่ยงเธอฮาดี มิวก็น่ารัก ดื้อก็กวนๆดี คนแต่งเขียนให้ตัวละครมีบุคคลิกที่ชัดเจนมาก o13คับ
ปล เป็นกำลังใจให้ทั้งเรื่องเรียนและเรื่องอื่นๆ :L2:
-
:call:
-
17.
โอ๊ย อึดอัดว่ะ
เสียงงุ๊งงิ๊งๆ ฉอเลาะของยัยข้าวใหม่ลอยมากระทบหูให้ได้รำคาญจนไม่มีสมาธิจะอ่านไรเลย พอเงยหน้าขึ้นหวังจะรวบรวมสมาธิก็ดันเจอรอยยิ้มหยันเยาะน่าถีบของไอ้แมกซ์เข้าอีก เว้ย อีนี่ก็อีกคน เป็นห่าไรเนี่ย ถ้านอนแบให้เอาซักคืนแล้วมึงจะเลิกทำตัวกวนส้นเท้าหรือเปล่า เอางั้นไหม อีด้อย & ดวกส์
โอเค พยายามจะไม่ใส่ใจ จะต้องมีรัศมีแห่งความสง่าแบบเดียวกับ บริดเจ็ท โจนส์ อย่า อย่าได้แคร์ เรามาที่นี่เพื่ออะไร เพื่อจะมาอ่านหนังสือใช่ไหม ก็ทำสิ อ่านสิ แสดงให้ริ้นไรพวกนี้เห็นว่าเราหาได้สะทกสะท้านไม่ สุดสงบแบบเซนไง อืม... เก๋ คูล
“เป็นไรวะ”
ยัยนิ่มถาม
“เปล่า”
“ก็แกทำยักคิ้วหลิ่วตาอยู่คนเดียว ฉันก็นึกว่าสันนิบาตกิน”
ว้าย จริงเหรอ ผมหันไปมองทางโต๊ะด้านหลังที่เจ้าดื้อกำลังจ้องกลับมาด้วยสีหน้าลำบากใจ
“คือ รำคาญเสียงยุงน่ะ”
ยัยเมี่ยงเหลือบมองอย่างรู้ทัน หล่อนหรี่ตาเซ็กซี่และร้ายกาจ
“ถ้าเป็นชั้นละก็ จะตบให้ตายคาฝ่ามืออันเรียวงามคู่นี้เลยทีเดียว”
“งามค่ะ กูนึกว่ามือโดราเอม่อน ไหนเอามานับซิมีกี่กีบ”
“อิเบศร์ อย่าแดกเลยไหมลิ้นจี่น่ะ ฉันน่าจะรู้ว่างูพิษอย่างแกน่ะ เลี้ยงไม่เชื่อง”
“แหมๆ”
“นี่ๆ พวกแก ติวๆ กันซักทีเหอะ ชั้นชักง่วงละ” พี่เมย์เสนอ “หรือถ้ายังไม่ติวเดี๋ยวชั้นออกไปกินนมร้านอ้อยกับอีหนึ่ง อิปุ้ยแป๊บ ไม่ไหวแล้ว ขอไปสูดอากาศ”
“ไปด้วยๆ”
น้องๆ ร้องงอแงจะตามไป ผมมองไปทางเจ้าดื้อ ยัยข้าวใหม่กำลังยิ้มร่าเริง ทำท่าทางตื่นๆ สุดๆ หล่อนแอ๊บแบ๊วอมลมไว้ที่กระพุ้งแก้มใช้สายตาเว้าวอน
เอาท์แล้วย่ะเธอ ท่านี้อ่ะ เอาท์แล้ว
“เธออยากไปเหรอ”
เจ้าดื้อถาม
“แอร๊ยส์ ไปกันให้หมดเลยค่ะ ไปค่ะไป ไปแดกนมแล้วมะรืนก็แดกเอฟต่อเลยนะคะ วุ้ย แล้วนี่ดิฉันจะห้อตะบึงจากสารภีเพื่อ? อยู่บ้านหลับตด หลับตด อ่านมั่งไม่อ่านมั่ง จบไปหลายรอบแล้วเนี่ย”
“โอ๊ย อีนี่ พูดจา กูพี่มึงนะ แหกตาดูมั่งสิ อีดำ”
พี่หนึ่งว่า
“ประทานโทษค่ะคุณพี่ขา ไม่เห็นจะต้องเหยียดผิว discriminate กันเลยนะคะ เมี่ยงหมายถึงเพื่อนๆ น่ะค่ะ อีไพร่พวกเนี๊ย อ่ะๆ ไปๆ ใครใคร่จะไปก็ไป but don’t forget ช่วยซื้อมาฝากกูด้วย โกโก้เย็นชงเข้มเพิ่มน้ำตาลสองช้อน ใครก็ได้แอดวานซ์ไปก่อน”
“นี่ เบาๆ หน่อย มึงไม่ได้อยู่กันเมเจอร์เดียวนะ”
ผมบอกอย่างเหลืออด เกรงใจคนอื่น คฯอื่นที่เขามาใช้ อมช. ด้วยจริงๆ นะ
\
“แล้วนี่ แกจะไปกับเค้ารึเปล่า”
“ไม่อ่ะ”
“ดี อยู่เป็นเพื่อนฉันนี่แหละ อารมณ์เสีย โวะ ส่องเฟซบุ๊คเป็นการเธอราพีดีกว่า คิคิ”
“พี่มิว ไม่ไปจริงๆ เหรอคะ”
น้องข้าวใหม่ถามด้วยความห่วงใย (อันจอมปลอมละสิ ชิ)
“ไม่ล่ะครับ ตามสบายเลยครับ”
“งั้นเดี๋ยวใหม่กับดื้อจะซื้อมาฝากละกันนะคะ ป่ะเธอ”
โถ แม่คนน้ำใจงาม ผมยิ้มให้ข้าวใหม่แทนคำตอบโดยไม่แลไปทางเจ้าดื้อเลย เฮอะ ควงแฟนคนอื่นเค้าไปนั่งกินนมให้มีความสุขนะยะ อย่าสำลักนม เอ๊ย ความสุขตายซะก่อนล่ะ ฮึ่ย!
ไม่ๆ นั่นไม่ใช่ความคิดผมนะ
“มันยังไงกันน๊า หาไอ้ว่าว เออ เดี๋ยวกูกลับมาเล่าให้มึงฟังนะ”
ไอ้แมกซ์ยังกวนตีนไม่เลิก แต่ไม่หรอก ไม่สนใจ ฉันมีรัศมีแห่งความสง่า ทำเป็นยุ่งอยู่กับหนังสือปรัชญากรีก ไม่สิ ตั้งใจอ่านเลยล่ะ จนกระทั่งเสียงหมู่มวลแซ๊บและสก๊อยค่อยๆ เคลื่อนห่างออกไป
“โอ๊ย อีเด็กนี่มันจะเริ่ดกว่าฉันทุกฝีตะเข็บเลยใช่ไหม แกเห็นกระเป๋ามันรึเปล่า ลองชอมโคโลเนียล เซอเจนท์ เจเรมี สก็อตต์ ลิมิเต็ด เอดดิชั่น นะนั่นน่ะ หาซื้อไม่ได้แล้วนอกจากตลาดมืด แล้วนี่ฉันหิ้วถุงก๊อปแก๊ปกับถุงผ้าปักรูปช้างชูคบเพลิงร่าเริงอดทนมาทำเสร่ออะไร ลดโลกร้อนเหรอ กรี๊ด”
“เมี่ยง”
“ใช่ไหม แกเห็นด้วยกับฉันใช่ไหม”
“คืนนี้ ฉันขอไปนอนบ้านแกนะ”
“หา ทำไมอ่ะ”
“เออน่า”
“อ๋อ ก็ ดะ ได้สิ ได้ๆ”
ยัยเมี่ยงทำท่างงงวยแว่บนึง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นมองอย่างเวทนาสงสาร พร้อมเอื้อมมือสั้นป้อมมาลูบแขนอย่างปลอบโยน ...เพื่อ?
“ไปตอนนี้เลยได้ไหม”
22 มิสคอล ! ทักไลน์ แมสเซนเจอร์ มานับครั้งไม่ถ้วน
นี่ถ้าไม่ใช่แฟน ผมว่าไอ้คนโทรมันคงโรคจิตอ่ะ
กว่าผมจะมีใจเปิดเครื่องก็เกือบบ่าย (ผมบังคับให้ยัยเมี่ยงปิดด้วยเพราะกลัวเจ้าดื้อจะตามเจอ) ด้วยว่ากว่าจะปลุกตัวเองให้ตื่นขึ้นมากินน้ำกินท่าได้ก็ปาไปเทื่ยงครึ่ง ยัยเมี่ยงอาสาจะขับรถส่งผมกลับหอ แต่พิจารณาสังขารและใบหน้าอิดโรยไร้เครื่องสำอางของมันแล้วก็ให้รู้สึกเกรงใจปนเกรงกลัว อีกอย่าง ผมนัดยัยนกเอาไว้ (เพื่อนสาวคุณแม่มือใหม่ เผื่อคุณๆ ลืม) ที่นิมมาน เลยดื้อขอนั่งรถประจำทางกลับจากสารภีแล้วมาต่อรถแดงที่กาดหลวงเอง แต่ชีก็ยังดึงดันขอทำหน้าที่เจ้าบ้านผู้แสนดีเดินออกมาส่งหน้าปากซอยซึ่งใช้เวลาเพียงไม่ถึงสองนาที แต่ต้องรอหล่อนถึงสิบนาทีสำหรับการแต่งหน้า เพื่อ?
“แกต้องหนักแน่นเข้าไว้นะมิว อย่าไปยอม ดูอย่างฉัน ฉันแกร่ง ฉันสวย ฉันถึงยืนอยู่ได้อย่างสง่าผ่าเผยจนถึงทุกวันนี้ไง”
แม้จะไม่เห็นด้วย แต่ก็เพลียเกินกว่าจะจิก จึงเออๆ ออๆ ไป
ตลอดทางที่นั่งรถกลับเข้ามาในเมืองผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจยังไงก็ไม่รู้ ผมรู้ว่าเจ้าดื้อก็คงเหมือนกัน พอเปิดเครื่องแล้วก็รู้สึกผิด และถ้ามันโทรมาตอนนี้ล่ะ ไม่เอาอ่ะ ก็ผมยังไม่อารมณ์จะคุยด้วยในตอนนี้นี่นา ไลน์ไปน่าจะง่ายกว่า ผมไลน์ถึงยัยนกก่อนว่าตอนนี้อยู่ไหน จะถึงจุดนัดหมายในกี่นาที จากนั้นจึงส่งข้อความถึงเจ้านั่น ว่าอยู่บ้านยัยเมี่ยง ไม่ต้องห่วง ไว้ค่อยเจอกันที่ห้องตอนเย็น เออ แบบนี้ค่อยดีหน่อย ทีนี้ก็ปิดเครื่องต่อได้อย่างสบายใจ
“ไม่ติดใบไม้มาด้วยเหรอ”
คือประโยคแรกที่ยัยนกทัก ผมส่ายหัวยิ้มแห้งๆ (ก็มันยิ้มได้แค่นั้นแหละ T T)
“แน่ใจนะ”
“อืม ไม่ล่ะ ไม่อยากรู้อะไรละ ชีวิตฉันมันคงไม่โชคดีไปกว่านี้อีกแล้วล่ะ”
“ดูพูดเข้าสิ ทะเลาะแฟนเหรอ”
“เปล่า ช่วงสอบน่ะ อ่านหนังสือเยอะไม่ค่อยได้นอน”
ผมไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้น อีกอย่าง เราไม่ได้ทะเลาะกันซักหน่อย แล้วนี่ก็ช่วงสอบจริงๆ ผมไม่ได้โกหกนะ
“เออ นก เรื่องเงิน...”
“เราก็จะมาคุยกับว่าวเรื่องนี้แหละ...”
อ่ะ จะทวงแล้วเหรอ
“คือ ตอนนี้เรายัง…”
“เปล่า ไม่ได้จะทวง แต่จะบอกว่าวว่า เงินที่ว่าวยืม พ่อว่าวเอามาคืนให้แล้วนะ”
หา อะไรนะ
“ขอโทษนะ พอดีเราเผลอเล่าเรื่องที่ว่าวทำไฟไหม้หอพักให้แม่เราฟังอ่ะ แล้วแม่เราก็เผลอเล่าให้แม่ว่าวฟังที่งานศพแม่หลวงปัน คือแม่เราเค้าไม่รู้อ่ะ ว่าว่าวไม่ได้เล่าให้ที่บ้านฟัง พอพ่อว่าวรู้เรื่องก็เลยเอาเงินมาคืน ทุกบาททุกสตางค์เลย แถมยังบ่นๆ อีกว่า ว่าวน่ะ เวลามีปัญหาไม่ค่อยเล่าอะไรให้ที่บ้านฟัง พ่อกับแม่ว่าวเนี่ย เขาเป็นห่วงว่าวมากเลยนะ บอกให้มาบอกว่าวด้วยว่าให้หาหอใหม่ได้เลย ไม่ต้องห่วงเรื่องตังค์”
ผมรู้สึกจุก พูดไม่ออก
“นี่พ่อเค้ายังซักเราใหญ่เลยว่า พอรู้ไหมว่าว่าวอยู่กับใครอยู่ยังไงช่วงนี้ มีเงินพอใช้ไหม เราก็บอกไปว่าว่าวแชร์ห้องอยู่กับเพื่อนเลยไม่ค่อยเดือดร้อนเท่าไหร่ จะมีก็แต่ค่าเสียหายที่ต้องจ่าย... เอ่อ ว่าวยังเดือดร้อนเรื่องเงินอยู่รึเปล่า”
ผมส่ายหัวแทนคำตอบ
“ขอโทษจริงๆ นะ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก จะขอบคุณมากๆ ต่างหาก”
“อืม โอเค เรื่องเงินน่ะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยอีกก็บอกได้นะ"
"จ้า ขอบใจมากๆ เลยนะ"
"อืม สอบเสร็จกลับบ้านรึเปล่า”
“กลับสิ กลับๆ”
“ดี งั้นเดี๋ยวชวนพวกเจน กระแต น้องเบลล์ โอชิน ทำส้มตำกินกันไหม ตำเมืองเผ็ดๆ ใส่ปาร้าเยอะๆ ใส่มะเขือแจ้ อยากกินจัง แต่ไม่มีใครตำให้กิน”
“เอาดิ อยากกินอยู่เหมือนกัน”
“แล้วนี่แน่ใจนะ ว่าจะไม่ดู ดูลายมือไหม”
เออ ก็อยากดูอยู่หรอกนะ แต่ก็รู้สึกกลัว กลัวว่ามันจะไม่เป็นไปอย่างใจน่ะสิ
“ไม่ดีกว่า”
ผมยิ้มแห้งๆ ให้กับเพื่อนสาว ...อีกแล้ว
นั่งดูดโกโก้เย็นที่เย็นจนปรี๊ดขึ้นสมอง คุยสารทุกข์สุกดิบกับยัยนกจนเกือบสี่โมงเย็น จึงได้เวลาแยกย้ายกันกลับ ผมลืมเรื่องเจ้าดื้อไปเลย คิดแต่เรื่องพ่อกับแม่ ที่บ้านจะมีตังค์ใช้กันรึเปล่าก็ไม่รู้ คิดแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองแย่ยังไงชอบกล เลยตัดสินใจโทรหาพ่อ พ่อรับเกือบจะทันที แล้วผมก็รีบเข้าประเด็นเรื่องเงินเกือบทันทีเหมือนกัน ขอบคุณพ่อด้วยน้ำสียงสั่นเว่อร์ แล้วทำทีเป็นร่าเริงไม่ยี่หระ พ่อบอกให้กลับบ้านไปเอาตังค์ จะได้หาหออยู่เองไม่ต้องเบียดเบียนใคร เหอๆ นับว่าตัดสินใจไม่ผิด ผมคุยกับพ่อไม่ถึงสามนาทีตามสไตล์ แต่ผมนั่งเหม่อคิดถึงบ้านตรงบันไดโลตัสเอ็กซเพรส จนจะห้าโมงเย็นไม่รู้ตัว
ระหว่างอยู่ในลิฟต์ ผมเช็คดูมิสคอลอีกครั้ง
7 มิสคอล อืม นับว่ามีพัฒนาการ แต่ว่า 4 ใน 7 เป็นเบอร์ที่ผมจำได้ว่าเป็นของยัยข้าวใหม่ ชิ หล่อนมีเรื่องอะไรอีกล่ะ จะโทรมาขอบคุณที่เมื่อคืนเปิดทางให้หล่อนได้ก่อไฟสุมถ่านเก่าอย่างสะดวกโยธินเหรอ เหอะ คนสุดท้ายในโลกที่ชั้นอยากจะคุยด้วยในเวลานี้ ก็คงจะเป็นหล่อนนี่แหละ ไม่สิ ชั้นไม่อยากคุยกับหล่อนหรอกต่อให้มนุษย์คนสุดท้ายบนโลกก็เถอะ ยัยข้าวบูดดดดดดด
อย่างเสียอารมณ์ ผมล้วงกุญแจจะไขเข้าไขเข้าห้องโดยสัญชาติญาณ แต่ดีที่ชะงักมือไว้ได้ก่อน ในห้องมีคนอยู่ คงเป็นเจ้าดื้อนั่นแหละ แต่ถ้ามันไม่ได้อยู่คนเดียวล่ะ
วุ๊ย จะประสาทไปกันใหญ่ล่ะ นี่มันก็ห้องผมครึ่งหนึ่งล่ะนะ (ในฐานะแฟน) ทำไมจะต้องไปเกรงใจอะไรใครด้วย คิดได้ดังนั้นจึงตัดสินใจเคาะประตูเบาๆ อย่างมีคาริสมา รัศมีแห่งความสง่าไง
ประตูถูกดึงเปิดออก ในขณะที่มือผมยังกำค้างอยู่อย่างนั้น เจ้าดื้อเปลือยอกแน่น นุ่งกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียว หน้าตาท่าทางโกรธจัด (แต่หล่อ) อะไรล่ะเนี่ย
“ก... กินอะไรรึยัง”
ผมทักออกไปอย่างอัตโนมัติ คำถามงี่เง่าอะไรกันล่ะเนี่ย ดูก็รู้ว่าคงไม่ได้กำลังกินอะไรอยู่หรอก หมดกัน รัศมีแห่งความสง่า
“ยัง กินไม่ลง”
“ทะ ทำไมล่ะ”
ผมแทรกตัวผ่านนายหน้าโหดที่ยืนขวางอยู่ เข้าไปในห้อง แล้ววางสัมภาระลงบนเตียง แทนคำตอบเจ้าดื้อปิดประตูดังปังจนผมสะดุ้ง
ชิชะ นี่มันจะเกินไปแล้วนะ ผมสิที่ต้องเป็นฝ่ายโกรธ ที่งอนนี่ก็ถูกแล้วด้วย ลองแฟนตัวเองกลับไปกิ๊กกับแฟนเก่าดูบ้างสิ
“ทำไมต้องปิดเครื่องด้วย”
มันถามด้วยน้ำเสียงเข้ม เด็ดขาด ผมหันไปอย่างไม่พอใจเช่นกัน
“ก็อ่านหนังสืออยู่ ไม่มีสมาธิ ไม่ได้อ่านไลน์หรือไง”
“นั่นมันหลังเที่ยงกว่าแล้วที่เตงไลน์มา ก่อนหน้านั้น ไม่คิดรึไงว่าคนอื่นเขาจะเป็นห่วงจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน”
“ฉันจะไปรู้ได้ไง ก็คิดว่าคนอื่นเขาอาจจะมีอะไรที่ต้องทำ หรือมีใครที่ต้องห่วงกว่า อย่างแฟนเก่าเค้าเป็นต้น”
เจ้าดื้อสาวเท้าเข้ามากระชากผมจนตัวลอยอยู่แนบอกเปลือยของมัน แล้วระดมจูบอย่างเผ็ดร้อน … เอ่อ มันคงจะดูละครเอ็กแซกท์มากเกินไป และผมคงอ่านนิยายของกิ่งฉัตร หรือปิยพร ศักดิ์เกษม เยอะไปหน่อย ไม่ใช่ว่ามันไม่เข้าท่านะ จริงๆ แล้วชอบมากเลย แต่ประเด็นคือ เพื่อ? แล้วตอนนี้ผมยังโกรธอยู่นะเว้ย
ผมพยายามผลักมันออกด้วยแรงเท่าที่มี ขณะเดียวกับที่มันก็ปล่อยผมจนกระทั่งผมเซไปที่เตียงด้วยแรงผลักของตัวเอง
รู้นะ คิดอะไรอยู่ เชอะ ไม่มีวันได้สมใจหรอก ฮ่าๆ
“เตง เค้าขอโทษ เจ็บไหม”
มันละล่ำละลักวิ่งเข้ามามากอด ผมยกมือขึ้นเป็นสัญญาณว่าอย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ เกือบหลุดพูดไปแล้วด้วย ยิ่งถ้าพูดเป็นภาษาอังกฤษจะยิ่งเก๋ แอบอยากทำแบบนี้มาตลอดชีวิต แต่รู้สึกว่า พอเอาเข้าจริงมันไม่เก๋เลย ไม่เหมือนกวินเน็ท พัลโทรล ในเรื่อง proof เลยซักนิด
“เค้าเป็นห่วงเตงนะ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย”
มันกลับมาทำเสียงเข้มต่อ แต่ผมไม่ตอบ จริงๆ ก็ยอมตั้งแต่หน้าประตูแล้ว (วุ๊ย สำนวนเก่าว่ะ เสร่อจัง)
“ผมถามให้ตอบ ไม่ใช่ให้เงียบ”
…
“แคร์ผมบ้างรึเปล่าเนี่ย”
เกือบขยับปากจะตอบ แต่ยั้งตัวเองไว้ได้ก่อน
“ไหนบอกจะเชื่อใจไง”
เจ้าดื้อทำหน้าผิดหวัง แล้วหย่อนตัวนั่งลงตรงเก้าอี้ตะเขียนหนังสือ สีหน้าเหมือนจะร้องให้… เฮ้ยๆ อย่านะ
“ขอโทษ”
ผมสะบัดเสียงออกไป เจ้าเหล็กดัด เงยหน้าขึ้นมามอง สูดน้ำมูก
“ข้าวใหม่กลับไปแล้วนะ”
มันหยุดพูดเหมือนจะรอดูปฏิกิริยา แต่ผมนิ่งงัน เยือกเย็น เงียบเชียบราวกับเจ้าชายหิมะ โอ้ย จะพูดอะไรก็พูดให้จบๆ สิ นางกลับไปแล้วยังไง
“เตงสบายใจได้เลยนะ เค้าจัดการทุกย่างตามที่สัญญาไว้แล้ว เค้าบอกข้าวใหม่ว่า เค้าคบกับเตง เตงเป็นแฟนเค้า”
ผมหันไปมอง โอเค นี่อาจจะเป็นสิ่งที่อยากฟังอยู่ตลอดก็จริง แต่ว่า เจ้าดื้อ ไม่รู้สิ มันอาจจะยังอยู่ในวัยที่ต้องค้นหาตัวเองอยู่ก็ได้ วันนี้มันอาจจะชอบผมก็จริง แต่ว่านะ วันหนึ่งมันอาจจะอยากกลับไปคบกับสาวๆ อีกครั้ง แล้วถึงตอนนั้น จะทำให้ชีวิตมันลำบากมากขึ้นไหม แทนที่จะบอกว่าคบอยู่กับผม บอกยัยข้าวใหม่ไปว่ากำลังคบอยู่กับสาวอื่นก็ได้นี่นา ไม่เห็นมีใครจำเป็นต้องรู้
“เตงไม่จำเป็นต้องบอกข้าวใหม่ไปแบบนั้น”
“จำเป็นสิ เค้าไม่อยากให้ใครมีความหวังอีก และเค้าก็อยากให้เกียรติคนที่เค้าคบอยู่ด้วย”
โถ่เอ๋ย ยัยข้าวใหม่ ป่านนี้คงร้องให้น้ำตาเป็นเผาเต่าอยู่บนเครื่องแอร์เอเชีย ที่ไม่ได้แม้แต่จะเสิร์ฟน้ำส้มฟรีเป็นเครื่องดื่มปลอบใจแก่คนพ่ายรักเลยสักครึ่งแก้ว มิน่าล่ะ หล่อนถึงจิกโทรหาผมตั้ง 4 มิสคอล นางอาจจะอยากแสดงความยินดี หรือร้องห่มร้องไห้อยากได้คืน หรืออวยพรให้เรารักกันนานๆ ก่อนปิดท้ายด้วยการการหยอดว่าจะขอกลับมาดูแลเมื่อผมหมดรักในตัวเหล็กดัดแล้วตามประสาวัยรุ่นฟังเพลงเยอะเวิ่น แต่จะให้ผมพูดอะไรเหรอ ปลอบใจ โอ๊ย ทำไม่เป็นหรอกนะ เวลาแบบนี้ความรู้สึกเวทนาสงสารคงจะไม่มีค่าเท่าไหร่สำหรับนาง
“เค้าบอกใหม่เมื่อคืนนี้ที่ร้านอ้อย (เอ่อ เลือกสถานที่ได้ดีมาก) จริงๆ แล้วใหม่ถามผมเองแหละว่าทำไมผมดูจะแคร์พี่มิวเยอะแยะ ใจนึงเค้าก็รู้สึกโล่งอกแต่อีกใจนึง เค้าก็รู้สึกแย่ที่ทำให้ผู้หญิงร้องไห้ เค้ารู้สึกแย่ อยากคุยกับเตง อยากบอก อยากระบาย แต่พอกลับไปที่ อมช. เตงไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว กลับมาที่ห้องก็ไม่เจอ จะไปตามหาที่บ้านพี่เมี่ยงก็ไม่รู้จัก แถมพี่เค้ายังปิดมือถืออีก”
“ขอโทษนะ” คราวนี้ผมพูดเสียงดังฟังชัด “เค้าไม่รู้ว่าเตง...”
“เค้าไม่ได้นอนเลยทั้งคืน เพิ่งจะงีบตอนสิบเอ็ดโมงนี่เอง คิดแต่ว่า เค้าทำให้พี่เตงโกรธอะไรรึเปล่า ทำให้เตงรู้สึกว่าเค้าไว้ใจไม่ได้อีกแล้วเหรอ”
อ่อย ... รู้สึกผิดจัง
“ไม่ใช่อย่างนั้น เค้าผิดเองแหละดื้อ เค้าไม่หนักแน่น เค้าขอโทษนะ มานี่สิ”
ผมเอามือตบๆ ตรงที่ตรงที่นั่งข้างๆ เตียง เหล็กดัดค่อยๆ ลุกขึ้นมา แล้วลงนั่งข้างๆ ผมได้กลิ่นเหงื่อผสมแป้งเด็กอ่อนๆ จากตัวมัน
“ขอบคุณนะ ที่เตงทำเพื่อเค้าถึงขนาดนี้ เค้าสัญญาว่าต่อไปเค้าจะหนักแน่นกว่านี้ จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก นะ”
ผมเบี่ยงตัวไปหอมแก้มเหล็กดัดที่นั่งทำคอตกอยู่ มันหันมามองแล้วตอบคำขอบคุณของผมด้วยริมฝีปากบางและสัมผัสนุ่มนิ่มอย่างที่เราชอบทำก่อนจะค่อยๆ สอดลิ้นเข้าไปรับรสหอมหวานของความคิดถึงและโหยหากันและกัน
เราอ้อยอิ่งอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งรู้สึกว่าต้านทานแรงปารถนาของร่างกายเอาไว้ไม่ไหว เหล็กดัดช่วยดึงเสื้อยืดบางออกจากตัวผมทางศรีษะโดยไม่แคร์ว่ามันจะยืดย้วยแม้จะเป็นเมซอง มารืแตง มาเจียลา (ก๊อป) ตัวโปรด หน้าอกแข็งชันบดเบียดเข้ากับหน้าอกแบนราบของผม และเอ่อ ...
แค่นี้ก่อนดีกว่า
คือเข้าใจใช่ไหมว่า ผมกับเหล็กดัดกำลังจะ... เอิ่ม และเรา... คงจะ... นั่นแหละ คุณไม่อยากรู้หรอก ใช่ไหม
อืม... อ๊ะ... (หายใจขัด)
โอ๊ย... อา...
ใช่ คุณไม่อยากรู้หรอกว่า โอ๊ย...
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
:mc4: ดีใจ...มาลงต่อแล้ว
ยังเขียนเรื่องเก่ง สนุกเหมือนเดิม
อ่านแรกๆ ก็แอบเกร็ง
คิดไปนู้นนน...ว่าจะมีปัญหากัน เหรอเปล่า
แต่สุดท้าย :เฮ้อ: โล่งอก
เหล็กดัดมันน่ารักจริงๆ
ยังงี้มิวต้องรัก :กอด1: และ :oo1:
ให้คุ้มค่าที่เหล็กดัดทำเพื่อมิว ได้ถึงขนาดนัก
ขอบคุณครับ :pig4: ที่จะมาเล่าให้ต่อจนจบ
+1 ให้ ต้อนรับกลับเข้าเล้าอีกครั้ง
ป้อล่อ.....หนึ่งครับ รีบๆๆๆตามเข้ามาอ่านเล๊ยยยยย หนุกจริงๆๆๆๆๆ
-
ดีใจจังที่มาต่อ
เรื่องยังสนุกเหมือนเดิม
คิดถึง มช จัง
-
นึกว่าจะไม่ได้อ่านต่อซะแล้ววว :-[
-
แปะก่อนแล้วไปอ่าน
edit
ทำไมจะไม่อยากรู้ :m31:
ขัดใจ ชิ
แต่ถูกใจน้องดื้อ
ดีมากไอ้น้อง จะได้ไม่ต้องค้างคา
เลิกกินข้าวบูด แล้วเล่นว่าว เอ้ยคบกับว่าวนะดีแล้ว :impress2:
+1 เป็นกำลังใจให้คนแต่ง
-
ปล่อยให้รอจนลืมไปแล้วนะเนี้ยะ o13
-
อย่างฮาอีกแล้วอะ :laugh:
พูดถึง มช จะสอบโควต้าภาคเหนือ วันที่19 นี้แล้วววกลัวทำไม่ได้อะครับ
หนังสือยังไม่ได้อ่านเลย วู้ย
-
มาตามลายแทงที่ได้รับ :z2:
เล่นตัดฉับแบบนี้ จะเก็บไว้ตอนพิเศษหรือครับ
ยังไงก็รออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ +1 อีกด้วย :z1:
-
:monkeysad:ก่อนอื่นปาดน้ำตาก่อน......
มาต่อแล้ววววววววววววววววววววววววววววว
พี่นิก็เกือบจิเรื่องแล้วนะเนี่ย
ขออ่านทวนอีกทีเพื่อความแม่นยำ
อิอิ
กดบวกให้ :L1:
-
+1ให้น้องมิวกะนายดื้อ
นังข้าวใหม่นั่งร้องให้บนเครื่อง สงสัยว่าจะน้ำตาท่วมเครื่องหรือเปล่านะ อิอิ
-
หายไปนานมากมาย
มาต่อจนได้ :impress2:
วันหลังอย่าหายไปเงียบๆอีกนะครับ กลัวนิยายโดนอุ้ม เหอๆ
ในที่สุดปัญหาก็หมดไปซะทีเนอะ
ตอนหน้าขอหวานๆๆฮาๆๆแบบเดิมนะครับ
-
รู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่ตามอ่านทันตอนล่าสุด...ต้องรอตอนใหม่กับเค้าเหรอเนี่ย ฮือ~
เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้หัวแล่นๆแต่งจบไวๆ
อ่านเรื่องนี้แล้วได้ความรู้แฟชั่นเพิ่มขึ้นจริงๆนะเนี่ย 55+
-
วะ ว่ะ ว้าววว
ไม่ได้มาอ่านซ่ะนานน
มาต่อเเร้วว
งุงิ
เเต่ก็จะจบเเล้วง่ะะะ
^^"
:z2: :z2:
:L2:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วนึกถึง มช จังแต่ก็กำลังจะกลับไปเยี่ยม มช พรุ่งนี้แล้ว ดีใจจัง ขอบคุณครับที่เขียนเรื่องราวดีๆมาให้อ่าน :mc4:
-
มาต่อแล้วเหรอเนี่ย
หลังจากที่คิดว่าคนเขียนคงไปพักร้อน
อิอิ
กลับมายังคงความฮาอยู่เหมือนเดิม แต่มีแอบเครียด ตอนท้ายนิดนึง
อิอิ
-
ใครบอกไม่อยากรู้
อยากรู้มากต่างหาก :o8:
-
สะใจๆๆ
:laugh: :laugh:
ยัย ข้าวบูด ถอยทัพกลับ กทม. แทบไม่ทันแหน่ะ
ดีใจๆๆ พี่มิว กลับมาแล้วววว :mc4:
-
สะใจเช่นกันรีฯ บน
แต่น้อยเกินไป อิอิ
เมื่อไรน้องมิวจะมีความสุขซะที
สงสารจัง
นายดื้อสุดยอด
ซื่อสัตย์กะความรู้สึก จริงใจดี
-
งุงิ
เเต่ใกล้จบล่ะ
ว้า วว าาาา
ซรึ้งกันอิกเเระๆ
^^
:z2:
:กอด1:
-
แหมๆๆ
คู่นี้เขาแรงจริงๆ
งอนกันแล้วก้เ-ากัน
แอรยสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
รอตอนต่อไปนะค้าบบบบ
-
อ่านรวดเดียวจบอ่ะ..สนุกมากๆๆ o13
เป็นกำลังใจให้น๊าาา มาร่วมรอตอนต่อไป..... :z2:
ปล...แอบปลื้มนู๋เมี่ยง.... :laugh:
-
ฮาจิง อะไรจิง :jul3:
ถึงจะยังอ่านไม่ถึงตอนล่าสุดที่เอามาลง แต่ก็ยังติดตามนะครับ
เหล็กดัดน่ารักมากๆ อิอิ
+1 ปิ๊งๆๆๆๆ
อ่านแล้วอดคิดถึงสมัยเรียนไม่ได้ อิอิ เป็นลูกช้างเหมือนกันนะครับ :z2:
-
Yes !! ในที่สุดก็ตามทันจนได้
กว่าจะทันเรื่องก็ใกล้จะจบแล้วหรือเนี่ยๆๆๆๆๆ :sad4:
อ่านแล้วติดครับ ยอมรับว่าติดเอามากๆ นี่ขนาดพรุ่งนี้ทำงานนะ :o12: หุหุหุ
ตัวละครทุกตัวบทบาทน่ารักมากครับ มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเองดีผมชอบมากๆ
แถมความคิดก็ดูเป็นธรรมชาติ ตัวกลมสมจริง ไม่แบนๆ ไร้อารมณ์
นี่ถ้าทำเป็นหนังสือ ช่วยส่งมาให้ผมหน่อยได้ป่ะครับ อิอิ ชอบจริงๆ นะเนี่ย
สนุกจริงอะไรจริง (ติดไปซะแล้วสิคำนี้ อิอิ ติดจริงอะไรจริง)
เป็นกำลังใจให้มาต่อไวไวนะครับเบน(ใช่ชื่อนี้มะ หุหุ พอดีดึกแล้ว ง่วงๆ มึนๆ)
o13
-
o13 โอ่ กลับมาแล้วววววว เย้ๆๆๆๆ แต่มี 19 ตอน แสดงว่าอีก 2 ตอนเองนะเนี่ย
-
ตามทันซะที
-
:L2: ดีใจจริงๆ ที่ได้อ่านเรื่องนี้ต่อ
...ขอ o13 ยกนิ้วให้น้องเหล็กดัดของเรา เยี่ยมจริงๆ
-
มันจะคุ้มค่ากับการรอคอยที่นาน
ถ้าจะมาต่ออีกเร็ว ๆ นี้นะครับ
อย่าปล่อยให้รอนานอีกนะครับ
:undecided: :undecided:
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆ
ดีใจๆ
ค้างมานาน
ขอบคุณมากครับ
ปล. มาอ่านแล้วนา เพ่ยุ่น
-
งุงิ
มาต่อวัยๆเน้อวว
:L2:
:call:
-
รีบมาต่อนะครับบบบบบบบบบบบบบบ
สนุกๆ ฮาๆๆ
:mc4:
-
มารอด้วยคนคราบ
-
ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ทำไมเพิ่งเห็นตอนใหม่
สนุกเข้มข้นเหมือนเดิมเลย
เจอกันปีหน้า ใช่ไหมเนี่ย
:pig4:
-
รอด้วยคน :L2:
-
ช่ายๆมารอตอนใหม่ครับ
-
เเฮ้ปปี้นิวเยีย
มารอตอนใหม่ด้วยคนๆ
^^
-
:angry2: หายไปไหนอ่ะ
-
:m16:หายไปกับปีใหม่ซะแล้ว ซินะซินะ
มาต่อบ้างอะไรบ้างนะเพ่ :angry2:
-
มารออ่านต่อนะคราบ
-
จงมาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:call: :call: :call:
-
อ๊ายยยยยย
น่ารักค่ะ ชอบนัง เอ๊ย คุณเมี่ยงส้มอย่างแรง ตอนแรกนึกว่าไม่ถูกกัน แต่...อ๋อมมมมมมม ชีแรงจริงนี่เอง555
มาต่อเร็วนะคะ
-
สมน้ำหน้าข้าวใหม่อ้ะ ฮาาา :laugh:
ตอนนี้อ่านแล้วฮาจังงงงง ง
คิดถึงเหล็กดัดกะมิววว
วู๊วว >w<
-
18.
พวกเราทุกคนรู้ดีกันอยู่แล้วว่า นิยายทุกเรื่องไม่จำเป็นต้องจบอย่างแฮปปี้เอนดิ้งเสมอไป และโดยส่วนใหญ่เรื่องที่เป็นที่น่าจดจำและเล่าขานกันอย่างไม่มีวันตายนั้น มักจะเป็นเรื่องโศกสลดทว่างดงาม เป็นบทสรุปที่ท้าทายความเบาหวิวและเปราะบางเหลือทนของชีวิต ซึ่งสั่นไหวอารมณ์ท่วมท้นในอกของคนอ่านให้ทะลักทะลายในรูปของพราวน้ำตา
แต่ช่างแม่...สิ !
ใครอยากจะเป็นที่จดจำกันล่ะ เรื่องของผมกับเจ้าดื้อจะต้องจบสวย สุขี ชื่นมื่น หรือพูดอีกอย่างก็คือมันจะต้องเป็น the greatest happily love story ever told เท่านั้น!
ถึงแม้ว่าช่วงนี้ เราจะ เอ่อ ไม่ค่อยจะได้ จิ๊โบ๊ะ... กันเลยก็ตาม ก็... อย่าว่าแต่จิ๊โบ๊ะเลย เจอยังไม่ค่อยจะได้เจอเลยนะ ซึ่งนั่นทำให้เรา (หรือบางทีอาจจะผมแค่คนเดียว) รู้สึกไม่มั่นคงเล็กน้อย
หลังจากสอบกลางภาค เป็นช่วงเวลาสุดยุ่งขิงอีกครั้งหนึ่งของชีวิตเด็กมช. เด็กปีหนึ่งถูกเกณฑ์เข้าเชียร์เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับสปอร์ตเดย์ที่จะเกิดขึ้นในเทอมหน้า พูดให้ชัดก็คือในอีกสองเดือน ในขณะที่เจ้าดื้อเองยังไงเสียก็ต้องเข้าเมเจอร์จนได้ เพราะลีลาค้าแข้งเข้าเป้า (จุดนี้ อย่าเอ่ยเรื่องฟุตบอลให้ผมช้ำใจอีกเป็นอันขาด) นั่นหมายความว่าพวกเราแทบจะไม่ได้คุยกันเลยแม้จะยังกลับมานอนกอดกันทุกคืน เพราะผมเองก็ต้องซ้อมร้องเพลงอยู่กับวงที่สโมฯ จนดึกดื่นเหมือนกัน แลดูบีซี่มากอะไรมาก
วันเวลาก็ช่างผ่านไปเร็วเหลือใจ เอ๊ะ หรือว่า ช่วงโปรโมชั่นของเรามันจะหมดอย่างที่ไอ้แมกซ์ ปรามาสไว้ซะแล้ว ไม่นะ ไม่ๆ ตราบใดที่ซิมคู่ขายังทำหน้าที่ของมันอย่างดีเยี่ยม เราก็จะยังคอนเน็กท์ถึงกันและกันตลอดไป ใช่ไหมๆ แหมคิดอะไรมาก ว่าแล้วก็หยิบมือถทอขึ้นมาสไลด์ด้วยท่วงท่าเก๋ไก๋ราวกับกำลังโฆษณาสมาร์ทโฟนรุ่นล่าสุด
“หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณา...”
หมายความว่าไงวะ !
ไลน์ไปก็ไม่ตอบ เอ้อ .. สงสัยว่ากำลังจะเตะบอลอยู่อ่านะ
ใช่ๆ ต้องเตะบอลอยูสิ ตอนนี้มัน ห้าโมงกว่า
แต่ว่าทำไมต้องปิดมือถือด้วยล่ะเนี่ย มีเหตุผลอะไร? แล้วนี่ ถ้าเกิดใครมีธุระด่วนอะไรจะทำยังไง?
ว่าจะไม่คิดอะไรมากแล้วน๊า เจ้าเหล็กดัด !
เมื่อวานนี้ก็ทีนึงละ กลับมาจากบ้านนอก กะว่าพอถึงห้องแล้วจะขอกอดให้หายคิดถึงซะหน่อยแต่ปรากฏว่าเจ้านั่นกำลังเปลี่ยนเสื้อจะออกไปเตะบอล (กะจะเก็บตัวทีมชาติเลยรึไง) ไม่พอ ยังมีไอ้น้องแมกซ์อยู่บนห้องด้วยนี่สิ จะเข้าไปจุ๊บแก้มซักทีก็ทำไม่ได้ ไม่รู้ว่าผมควรจะเป็นห่วงเรื่องนี้ไหมนะ ก็ภาพในทวิตพี่ต้อมมันยังติดตาอยู่เลย แล้วถ้ามันเกิดขึ้นกับ…
วุ๊ย บ้าน่ะ สองคนนั่นแค่เพื่อนกันหรอก แล้วไอ้น้องนี่ก็รู้ดีอยู่ว่าผมกับเหล็กดัดรักกันมากกกก ใช่ไหม ที่สำคัญ ผมไว้ใจแฟนของผมที่สุดเลยนะ สัญญากันแล้วด้วย แหม เค้าไม่ใช่คนหึงหวงไปเรื่อยซะหน่อย ความรักควรตั้งอยู่บนพื้นฐานของความเชื่อใจสิ
แต่ถ้าบริสุทธิ์ใจแล้วทำไมต้องปิดมือถือด้วย!
เสียงชั่วร้ายในความหัวดังขึ้น
นี่ ตามไปที่สนามบอลดีไหม แหม ก็แค่เพื่อความสบายใจอ่านะ ไม่ได้จะไปจับผิดอะไรซักหน่อย
หรือถ้าปลอมตัวไป เจ้าดื้อก็ไม่มีทางจับได้หรอก ก็แค่ไปดูว่าเล่นบอลจริงๆ ไม่ได้เล่นอย่างอื่นอยู่
ไปเลยว่าว ที่นายต้องการตอนนี้ก็คือ หมวกเบสบอล แว่นกันแดด หมวกกันน็อก หนวดปลอมหรืออะไรก็ได้ ไม่สิ แค่ดินสอเขียนคิ้วก็พอ ถ้าคิ้วเข้มขึ้น เติมจอนนิดหนึ่ง แหม ขี้คร้านจะจำไม่ได้ แต่ปัญหาคือ ผมไม่มีดินสอเขียนคิ้วน่ะ เอ๊ะหรือมี ไม่สิ มีแค่ดินสอเขียนขอบตาที่ยัยเห็ดหูหนูเพิ่งซื้อมาให้เป็นของฝาก มันพูดว่าดินสอเขียนขอบตาแน่ๆ เมื่อเช้านี้ แต่ยังไม่ได้เปิดดูเลยเพราะไม่ได้สนใจ ใช้อันนี้แทนก็ได้มั้ง ไหน อยู่ไหนนะเนี่ย จำได้ว่าเอาซุกไว้ในกระเป๋า อืม เดี๋ยวนะ ... แม่ง ของเยอะจังวะ
อ่า เจอแระ
อุ๊ยมี ที่ปัดแก้มของชู อูเอมูระด้วย สีส้มแอพริค็อทอมชมพูทองเปล่งปลั่ง ดีๆ หน้าจะได้โกลว์ๆ แลดูสุขภาพดีเหมือนผลแอพริค็อทบ่มแดด อ๊ะ นี่ลิปทินท์สีเข้ากัน โห มีมอยส์เจอไรเซอร์ คอลลาเจน และมัลติวิตามินบำรุงในรูปของไลโพโซม คืออะไรก็ช่างเหอะ คงเป็นอะไรที่ดีสักอย่างแหละ ไม่งั้นเขาใส่เอาไว้ทำไมใช่ไหม ทาเลยละกัน อืม อ๊ะ ปากดูอิ่มขึ้นมาเลยอ่ะ เฮ้ย ทำได้ไงเนี่ย
นี่ ตาย มีแป้งด้วยแหละ แป้งเพรสสีพีชเนื้อนวลเนียน แหม ดูพัพพ์มันสิ เวลาสัมผัสใบหน้าเนื้อแป้งคงเบาสบายดุจใยไหมเนอะ น่าใช้ทั้งนั้นเลย ว่าไหม นี่ทำไมผมไม่เคยคิดถึงเรื่องช็อปเครื่องสำอางบ้างเลยล่ะเนี่ย ดูของพวกนี้สิ น่ารักเหลือเกิน และมันจะทำให้คุณดูดี ผู้ชายก็ต้องการดูดีเหมือนกันนะ ใช่เลย เหมือนพี่โดมไง เหมือนดัง พันกร ไม่ๆ ไม่อยากเหมือนดังพันกรซะหน่อย อยากเหมือนพี่โดม ไม่สิ อยากได้พี่โดมต่างหาก
เจอละ นี่ไงอายไลน์เนอร์ สีพิทช์แบล็ค (โห) เส้นคมเฉี่ยว ชัดเจน ไม่ลบเลือน เอ่อ ไม่แน่ใจว่าอยากจะได้แบบ ไม่ลบเลือน เอาเหอะ... อือฮึ ดีนะเนี่ยที่เป็นแบบ เจลไลน์เนอร์ ว่าแต่... ไอ้เจลไลน์เนอร์นี่มันคืออะไรวะ ไม่ใช่ดินสอหรอกเหรอ มันคือเจลเหรอ เหมือนเจลลี่ปีโป้อ่ะนะ อืม
เอาวะ มันก็คือๆ กันนั่นแหละ พอยท์ก็คือคิ้วสวยได้รูปแบบหนุ่มแกลมร็อค (สำนวนนิตยสารเรย์ และคาวาอี้)
เริ่มจาก ค่อยๆ ลากเส้นจากบริเวณหางคิ้วเส้นเล็กๆ บางๆ แล้วก็ค่อยๆ กดน้ำหนักมือลงปาย จากนั้น ...
“มิว ทำอะไรอยู่น่ะ!”
อุ๊ยแม่ !!!
“ขอโทษๆ ตกใจเหรอ เฮ๊ย คิ้วเปื้อนอะไรอ่ะ””
พี่ต้อม ! ว๊ากๆๆ น่าอายอ่ะ แต่หลักฐานยังคามือและโต๊ะ
“อ้าว นี่ ... แต่งหน้าอยู่เหรอ (นิ่งไปสี่วิ) โห เลอะเลยอ่ะ ขอโทษนะ มาเดี๋ยวพี่เช็ดให้”
พี่ต้อมเอื้อมมือมาแตะบริเวณหางคิ้วอย่างเร็ว
“มะ มะ ไม่ต้องหรอกครับ ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก”
แล้วก็ใช้กระดาษเช็ดหน้าถูออกเบาๆ โอย... คิดถึงภาพนั้นอีกแล้ว ลิ้นพี่ต้อมสีแดงแปร๊ด
“ว่าแต่ นี่ มิวแต่งหน้าด้วยเหรอเนี่ย”
กุลีกุจอกวาดเครื่องสำอางลงกระเป๋าท็อตของมาร์ก จาค็อบบ์ (ก็อป) อีกหนึ่งใบโปรด
“อ๋อ ปะเปล่าครับ แค่ลองเขียนคิ้วดูเล่นๆ ยัยเมี่ยงเพิ่งซื้อมาฝาก”
“อ่อ ที่บอกว่าไปญี่ปุ่นอ่านะ”
“นั่นแหละครับ ไม่รู้ว่าไปจับซากุระหรือไปเต้นแร้งเต้นกาบนรถไฟด้วยหรือเปล่า ฮ่าๆ”
“แล้วนี่ มิวมานั่งทำอะไรตรงนี้ ยังไม่กลับเหรอ หรือว่า รอน้องดื้อมารับ”
“เปล่าครับ ผมกำลัง เอ่อ จะไปสโมฯ ครับ”
“อ่อ ใช่ จะประกวดแล้วใช่ไหม เมื่อไหร่นะ”
“เดือนหน้าแล้วครับ แล้ว... พี่ต้อมสบายดีป่ะคับ”
“ก็ สบายดีมั้ง ไม่ได้คุยกับมิวนานเหมือนกันนะเนี่ย ลืมพี่ไปแล้วมั้ง”
“แหม ไม่หรอกครับ”
“อ่ะนะ จะพยายามเชื่อก็แล้วกัน”
โอ๊ย น่ารักว่ะ แต่ ไม่ๆ ไม่ใช่เวลาจะมาลัลล้านอกใจ มีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการอีกตั้งเยอะ ผมกำลังสงสัยว่า...
“เอ่อ พี่ต้อมครับ”
“หืม”
“คือ ไม่รู้ว่าถามไปแล้วมันจะดีไหมอ่ะ”
“เรื่องอะไรล่ะ”
“เรื่องพี่ต้อมกับไอ้แมกซ์ (อย่างเร็ว) น่ะครับ”
“ทำไมเหรอ อย่าบอกนะว่ามิวหึง หึงพี่หรือหึงแม็กซ์”
“ฮ่าๆๆ งั้นมั้งครับ คือ พี่ ตกลง ยังไงกันเหรอครับ”
“เอาอย่างงั้นเลยเหรอ”
ผมพยักหน้าสอดรู้เต็มที่
“แมกซ์ก็น่ารักดีนะ แต่พี่ไม่เห็นว่าเขาจะอะไรยังไงกับพี่เลย”
“อ้าว มันไม่ได้จีบพี่อยู่หรอครับ”
“เปล่า ไม่รู้เหมือนกัน ช่วงก่อนก็คุยกันอยู่ดีๆ แต่ตอนนี้ก็เงียบๆ ไปนะ”
แหม ก็น่าอยู่หรอก เป็นครั้งแรกเลยที่เข้าข้างไอ้แมกซ์
“แล้วพี่ต้อมไปทำอะไรไม่ดีไว้หรือเปล่าละครับ แมกซ์มันถึง… ”
“อะไรล่ะที่ว่าไม่ดี”
“ไม่รู้สิครับ ผมก็พูดของผมไปเรื่อยแหละ แต่พี่ต้อมครับ ผมว่าแมกซ์มัน น่าจะชอบพี่จริงๆ นะ”
“มิวคิดอย่างนั้นเหรอ”
“ครับ”
“เราไม่มีทางรู้หรอกมิว ต้องรอให้เจ้าตัวเค้าพูดเอง แต่พี่ก็เห็นเค้าคุยอยู่กับหลายคนนะ ไม่ใช่แค่พี่คนเดียว”
“แล้ว ถ้ามันเลิกกับทุกคนแล้วมาคุยกับพี่คนเดียวละครับ”
พี่ต้อมหัวเราะแล้วยิ้มน้อยๆ
“แหม ลุ้นเพื่อนจังเลยนะ ก็ต้องให้ถึงวันนั้นซะก่อนสิ”
โหย พี่ต้อมอ่ะ ไม่รู้รึไงนะ ว่าพี่อ่ะเป็นคนในสเป๊คของผมกับไอ้แมกซ์มาสามปีแล้ว หรือพี่ต้อมจะชอบไอ้เด็กแมกซ์มากกว่า
“ว่าแต่มิวเหอะ ไม่ชอบพี่บ้างเหรอ”
โอ้ย เขิน
“ผมไม่อยู่ในสถานะจะพูดได้แล้วครับตอนนี้”
“โอเค เอาเป็นว่าถ้าเกิดวันไหนมิวโชคร้ายโสดขึ้นมา ก็อย่าลืมบอกพี่ล่ะ”
โอ้ย ให้ตายเถอะ จู่ๆ ก็อยากโสดขึ้นมาอย่างเวยว่อง ทันทีทันใด
“ว่าแต่ ถ่ามทำไมอ่ะ ว่าพี่กับแมกซ์ คืออะไรยังไง”
“ก็ ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่อยากรู้”
พี่ต้อมมองหน้าผมงงๆ ปนขำ (หล่อได้อีก) เฮ้อ มองหน้าใสๆ ผิวขาวๆ ของพี่ต้อมแล้วก็รู้สึกเสียดาย อิจฉาไอ้เด็กแมกซ์มากกกก
เสียงเรียกเข้าเพลง First Love ของอูทาดะ ฮิคารุ ดังขึ้น ไม่รู้เนื้อรู้ตัว เจ้าดื้อนั่นเอง พี่ต้อมยิ้มให้อย่างรู้ทัน
“งั้นพี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน”
“ครับผม หวัดดีครับ ขับรถดีๆ นะครับ”
“ครับ มิวก็อย่าวุ่นแต่งหน้า เอ๊ย ซ้อมร้องเพลงจนลืมกินข้าวล่ะ”
“ได้เลยครับ ฮ่าๆๆ”
พี่ต้อมเดินออกไปแต่ไม่ลืมหันมาโบกมือยิ้มให้ แหม...
อ้าว ลืมโทรศัพท์ไปเลย
“รับช้าจัง เตงทำอะไรอยู่เหรอ”
เสียงหงุดหงิดดังมาจากปลายสาย
“อ๋อ คือ ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์น่ะ”
ผมแอบแลบลิ้นเพราะกลัวจะถูกจับได้
“ตะกี้พี่เตงโทรมามีอะไรป่ะ”
“อ๋อ... เอ่อ”
นั่นสิ... ต้องมีธุระด้วยเหรอ
“ก็ ไม่มีไรหรอก แล้วนี่ทำอะไรอยู่เหรอ”
“ก็เตะบอลอยู่ไง”
“แล้วทำไมต้องปิดด้วยเครื่องอ่ะ”
“แบตใกล้จะหมดน่ะเลยปิดไว้ก่อน จะได้มีแบตไว้โทรคุยธุระ เตงไม่มีอะไรใช่ไหมครับ”
“ไม่มี”
“งั้นเค้าวางนะ เออ แล้ววันนี้จะให้เค้าไปรับไหม”
“วันนี้เอารถมา”
“งั้นเจอกันที่ห้องแล้วกันนะครับ”
“อืม”
เจ้าดื้อกดวางโดยที่ผมยังใม่ทันได้พูดว่า “รักเตงนะ” เลย…
ผมมองโทรศัพท์ในมืออย่างน้อยใจ ไม่เข้าใจ จะดูงี่เง่าหรือเปล่าผมไม่ได้สนใจจะรู้ แต่ดูเหมือนจะเป็นแค่ผมคนเดียวที่กำลังแคร์เรื่องเวลาของเราสองคน ผมมองไปรอบๆ อย่างผิดหวัง บริเวณที่ยืนอยู่ไม่มีคนแล้ว ความมืดเริ่มโรยตัวลงช้าๆพร้อมๆ กับแดดสีจางที่ค่อยๆ หายลับไปกับสุมทุมพุ่มไม้ ผมเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าแล้วออกเดินไปที่สโมฯ คณะมนุษย์ ที่นัดหมาย และที่ที่ผมจอดรถหรีดคู่ทุกข์คู่ยากเอาไว้
***
“เธอคิดถูกแล้วจ้ะ ที่โทรมาปรึกษาฉัน!”
เสียงแหลมใส่จริตแบบอุดมไปด้วยโฟเนติกและอินโทเนชั่นอลังการกรีดมาทางปลายสาย ระหว่างพักซ้อม
“ว่าแต่ทำไมต้องเป็นคนโง่ๆ อย่างเธอด้วยนะที่ได้ครอบครองพ่อหนุ่มน้อยเทพบุตรสุดเซ็กซี่อย่างน้องดื้อ แล้วอะไรลิขิตให้คนสวย เริ่ดๆ เจิดๆ ทั้งรูปร่างหน้าตาและสมองอย่างฉันต้องมานั่งทำหน้าที่เป็นศิราณีให้เธอตลอดเลยล่ะห๊า อารมณ์เสีย”
“ตกลงเธอจะให้คำแนะนำอะไรรึเปล่าเนี่ย ถ้าไม่มีฉันจะได้วาง”
จะว่าไปพักนี้ ยัยเห็ดชักจะขึ้นเสียงบ่อยเกินไปแล้ว แหม ยัยนี่ สนิทด้วยเข้าหน่อยทำลามปามราวกับขี้กลาก
“ฉันเชื่อแล้วว่าเธอคบชั้นเพื่อผลประโยชน์อย่างเดียวจริงๆ เอาล่ะ จากที่เธอเล่ามาทั้งหมดทั้งมวลเนี่ย ฉันพอจะเล็งเห็นได้ด้วยสายตาอันแหลมคมโฉบเฉี่ยวเปรี้ยวแกลมดังนี้ว่า จริงๆ แล้วปัญหามันไม่ใช่อะไรเลย ขี้ปะติวชิววี่มาก สิ่งที่เธอและน้องดื้อขาดไป ก็คือ,,, เวลา”
“อันนั้นฉันรู้แล้ว เสียเวลาจริงๆ เลย ปรึกษาคนอย่างเธอเนี่ย”
“ยัง! ฉันยังพูดไม่จบ จะรีบตัดบทไปตายที่ไหนคะ ชั้นกำลังพูดถึงเวลาคุณภาพค่ะ ไม่ใช่เวลาสถุนๆ ที่เธอใช้หายใจผลาญไปวันๆ ”
“ประเด็นคือมันไม่มีเวลาเจอกันไง แล้วมันจะไปมีเวลาคุณภาพที่ไหนอีกล่ะ อีนี่พูดไม่รู้เรื่อง”
“ไม่มีเวลาก็หาสิ นี่ฉันเลกเชอร์ควายอยู่รึไงคะ เวลาเท่าที่เธอมีอยู่นั่นแหละ แล้วทำให้มันมีคุณภาพ ใช้เวลาที่มีอยู่ร่วมกันให้เกิดประโยชน์สูงสุด”
“ยังไงล่ะ”
“เอางี้ เธอมีเงิน 100 บาทไหม”
“มี”
“ดี ก่อนกลับแกแวะแผงหนังสือ หรือร้านเซเวนไหนก็ได้”
ผมเห็นภาพตัวเองยืนทำหน้างงอยู่ตรงแผงนิตยสารในร้านสะดวกซื้อหลังมอ
“หยิบคลีโอฉบับเดือนนี้ขึ้นมา”
ผมทำตามคำสั่ง หยิบนิตยสารผู้หญิงเล่มหนาหนักนั้นขึ้นมา
“จากนั้น เดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์”
พนักงานหนุ่มน่ารักรับนิตยสารไปแสกนบาร์โค๊ด
“อ้อ นึกออกแล้ว มันมีบทความที่ว่าด้วยการสรางเวลาคุณภาพของคู่รักที่ไม่มีเวลาให้กันอย่างนั้นใช่ไหม”
“เปล๊า! ฉันอยากอ่านน่ะ แต่ยังไม่ได้ซื้อ”
“อีนี่หนิ!”
“เหอะน่า ถือเป็นค่าครู พรุ่งนี้เช้าฉันต้องได้อ่านคลีโอ พร้อมแลทเท่แก้วใหญ่และมัฟฟินช็อคโคแลทเทอะ จากสตาร์บั๊คเวลาเก้านาฬิกาตรง แต่ก็ไม่แน่นะ มันอาจจะมีคอลัมน์หรือบทความอะไรก็ได้ที่จำเป็นสำหรับเธอ อย่าง เคล็ดลับ ดู ด๊อนท์ หรือ คู่มือสร้างสุดสัปดาห์อันเร่าร้อน อะไรอย่างงี้ ลองเปิดอ่านดูก่อนก็ได้ ฉันอนุญาต”
“โอเค ถ้ามันเวิร์ค เธอจะได้ทุกอย่างที่ร้องขอมา”
“มันแน่นอนอยู่แล้ว ส่วนเรื่องเฉพาะหน้าในตอนนี้ สิ่งที่ฉันจะถ่ายทอดให้เธอ จงฟังให้ดี”
นังเห็ดหยุดรอจังหวะกะว่าให้ตื่นเต้นแลดูยิ่งใหญ่
“ความลับแห่งต้นตระกูลข้างแม่ของฉันซึ่งสืบเชื้อสายมาจากเจ้านางชั้นสูงที่ขึ้นชื่อลือเลื่องในความงามงดตั้งแต่สมัยเมืองลำพูนยังฟูเฟื่อง”
แล้วมันเป็นอะไรไป เกิดอะไรขึ้นในสมัยของมันล่ะ สารรูปมันถึง...? ผมสงสัยแต่ไม่ได้พูดออกไป
“โอเค ฉันรู้ว่าเธออาจจะคิดเถียงชั้นในใจ แต่เธอก็ต้องยอมรับโดยไร้ข้อโต้แย้งว่า ตั้งแต่เธอรู้จักฉันมา เคยไหมที่ฉันไม่เคยมีผู้ชายสยบอยู่ปลายแทบเท้า”
“อ้าว ก็เธอคบไม่เลือกนี่ จะอ้วน จะแก่…”
“ไม่ช่าย!” ยัยเห็ดกรีดร้อง “นั่นน่ะ ชั้นเลือกแล้วย่ะ เธออย่ามาชักใบให้เรือเสียจะได้ไหม หุบปากแล้วฟังชั้น! ”
ผมตั้งใจฟังด้วยความระทึก
***
“เตงทำอะไรเนี่ย”
นั่นแน่ เจ้าเหล็กดัดถึงกับตะลึงเลยทีเดียว ที่เปิดประตูเข้ามาเจอผมในสภาพโฮสท์หูแมวน่ารัก กลิ่นเทียนอะโรม่า เสียงเพลงแจ๊สกับดิมไลท์ที่หรี่จนได้บรรยากาศเซ็กซี่
“ในสมัยโบราณ หญิงชั้นสูงผู้สง่างามและเลื่องชื่อในตระกูลฉันจะต้องตระเตรียมตัวเองให้พร้อมสำหรับการผ่อนคลายความเครียดให้แก่สามีหลังจากการออกไปใช้ชีวิตเหน็ดเหนื่อยนอกบ้าน สิ่งแรกที่จะต้องทำคือ กราบเท้าสามีเมื่อมาถึงเรือนและเมื่อจะนอน อาจจะไม่ต้องทำถึงขนาดนั้น แต่ชั้นรู้ว่าเธอทำได้”
เสียงใส่จริตของยัยเห็ดหูหนูดำลอยล่องเข้ามาในโสตประสาท ผมจึงรีบเข้าไปกราบแทบอกสามี เอ๊ย แฟนหนุ่มราวกับหนุ่มโฮสต์อันดับท็อปของบาร์ย่านชิบูยะ
“พี่มิว เตงอะไรอ่ะครับ ไหว้เค้าทำไม ไม่เอา เดี๋ยวอายุสั้น”
“เจ้านายไปเล่นกีฬามา คงเหนื่อยแย่เลยใช่ไหมครับ อาบน้ำเลยดีไหมครับ ผมเตรียมน้ำอุ่นกับเครื่องดื่มเย็นๆ ไว้ให้แล้วครับผม มามะ ผมจะช่วยถอดเสื้อผ้าให้นะครับ”
เหล็กดัดยังงงๆ แต่ก็ยกแขนขึ้นให้ผมถอดเสื้อบอลให้โดยดี ระหว่างนั้น ผมแตะลิ้นไปที่ยอดอกมันอย่างยั่วยวน เหล็กดัดทำหน้าเสียว ทำท่าจะก้มลงมาจูบ
“ยั่วยวนทีละน้อย แต่อย่าเพิ่งปล่อยตามเลย”
เสียงนังเห็ดยังคงแว่วมา
“อ๊ะๆ เดี๋ยวซีครับเจ้านาย ใจร้อนจังเลยนะครับ”
เหล็กดัดหัวเราะแก้เก้อ
“มีแผนอะไรหรือเปล่าเนี่ย”
ผมไม่ตอบ แต่ดึงกางเกงบอลเพื่อนำทางเจ้าเหล็กดัดมายังห้องน้ำ อ้อมไปยังด้านหลัง สอดสองมือเข้าไปในขอบยางยืดของกางเกงแล้วรูดมันลงที่ไปข้อเท้า
“ผมผสมบับเบิลบาร์ธกลิ่นที่เจ้านายชอบไว้ให้ด้วยนะครับ”
“พี่มิว”
เหล็กดัดหันมายุ่มย่ามบริเวณริมฝีปากขณะที่มือก็ปะป่ายตรงกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ผมใส่อยู่
“ถ้าหากแกปล่อยให้ช่วงเวลาแห่งความหฤหรรษ์มาถึงเร็วเกินไป ที่เหลือก็จะเป็นอะไรที่จืดชืด แกคงไม่คิดจะทำให้มันเสร็จๆ ไป แทนที่จะได้สลบเหมือดอยู่บนเตียงอย่างกับว่าจะไม่ได้ร้อนแรงอีกแล้วในชั้วชีวิตนี้อย่างนั้นหรอกใช่ไหม”
ผมจินตนาการเห็นยัยเห็ดลอยหน้าลอยตาจีบปากจีบคอพูด ได้สิ ผมเถียงในใจ ทนมาได้ตั้งอาทิตย์กว่า แค่รอเวลาให้เหล็กดัดครางหงิงๆ เป็นลูกหมาหิวนมอย่างที่ยัยเห็ดแนะนำ แค่นี้ทำไมจะทำไม่ได้ ผมถอนริมฝีปากแล้วขืนตัวออก เจ้าดื้อมองอย่างงงๆ ก่อนจะทำหน้ารู้ทัน
“อาบน้ำก่อนดีกว่านะครับ ให้ผมถูตัวให้จ้านายนะ”
เหล็กดัดคว้าแขนผมที่เหลือแค่กางเกงใน โบไทตรงคอ และหูแมวบนหัวให้ลงไปในอ่างน้ำกลิ่นขนมด้วยพร้อมกันแล้วระดม เอ่อ ... จูบ จะว่าไปเราควรจะทำแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ถ้าตั้งกล้องถ่ายด้วยนะ นี่มันก็หนังค่าย coat ดีๆ นี่เอง
“เอ่อ เจ้านายครับ ช้าๆ ก็ได้ครับ ผมหายใจไม่ทัน”
ผมร้องบอก เพราะเกรงว่า ถ้าวิญญาณยัยเมี่ยงส้มมีอยู่จริง มันจะต้องรู้สึกขัดใจมากแน่ๆ ที่ผมปล่อยให้เจ้าดื้อรุกเร็วจนเกินไป
“ได้ไงอ่ะ ก็เครื่องมันติดแล้ว”
“แต่เรายังมีเวลากันทั้งคืนนะครับเจ้านาย”
จู่ๆ เจ้าดื้อก็ถอนใบหน้าออกจากกกหูผม ท่าทางสำนึกผิด
“เอ่อ ที่จริง เค้าต้องไปเฝ้าไอ้แมกซ์น่ะ”
เฝ้าไอ้เด็กแมกซ์ เฝ้าทำไม ?!
“มันไม่สบาย เป็นไข้เลือดออกอยู่ที่โรงพยาบาล แล้วนี่ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเลย ช่างเถอะเรา… มา... ต่อกันให้เสร็จเถอะ”
ผมเผลอตัวผลักมันออก เหล็กดัดทำหน้างงอีกครั้ง
“คือ เอ่อ เค้าแค่ล้อเล่นน่ะ ฮ่าๆ”
ผมลุกขึ้นจากอ่าง รู้สึกอายที่เปลือยหุ่นแห้งๆ โดยมีแค่โบกับหูกระต่าย นึกอยากจะโกรธยัยเห็ดหูหนูดำขึ้นมา ถ้าวิญญาณมันยังอยู่คงจะทำหน้ามึนๆ แล้วสะบัดบ๊อบใส่ว่า “ชั้นไม่รู้เรื่อง”
“เตงรีบอาบน้ำสิ เดี๋ยวจะดึก เค้าจะไปดับเทียนก่อน เดี๋ยวมันไหม้”
“อ้าว เตง อะไรอ่ะ”
พยายามคุมน้ำเสียงให้ปกติที่สุด แต่ไม่รู้ว่ายังไง ไม่รู้เหมือนกัน
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
รอนานนนนนนนน จนรากงอกผลิกดอกออกใบ แล้วครับกว่าจะมาอัพ
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารสุดฤทธิ์... :sad4:
อายแทน ฮือ~
ขอให้แฮบปี้ไวๆนะคะ....
ปล.ไปอัพที่อักษรมาเหรอคะ!
วันไหนจะไปอัพที่อักษรอีกบอกนะคะจะไปแอบส่องเสียหน่อย - -+
-
อ้ากกกกกกกกกก รีบๆมาต่อนะครับ :fire: :m31:
-
หายไปนานเลยนะคับ
-
เกลียดคนที่ชื่อแม๊กซ์ที่สุด
เข้าใจความรู้สึกเลย
-
รักแล้ว ไม่ใส่ใจ ไม่ดูแล
ต่างอะไรกะอยู่คนเดียว
หงุดหงิดแทน :serius2:
สำหรับพวกไม่ได้เรื่อง :beat: :beat:
-
วิ่งตามหลังมาเลย
อ้าว! :serius2:
-
สงสัยต้องกลับไปอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นเลยแหะ เพราะลืมเนื้อเรื่องไปนิดๆแล้ว แฮ่ๆ XD
-
:m4: ดีใจที่มาเล่าต่อ
ก็ยังน่าติดตาม มีเรื่องให้ลุ้นระทึกอยู่เสมอ
:angry2: เหล็กดัดห้ามนอกใจมิว น่ะว๊อยยยยย
+1 :pig4: มาต่อตอนหน้าเร็วๆ ก็จะดีน่ะคับ
-
น้องว่าวยังแรงดีไม่มีตกเหมือนเคย
แต่น้องดื้อไหงปล่อยให้ว่าวหมดมู้ดไปซะได้ :z3:
แต่ตัดจบแบบนี้ มันค้างนะจ้ะน้องชาย นิยายมันเยอะถ้าไม่อยากให้ตกหน้า
ต้องรีบมาต่อไวๆ และบ่อยๆ จ้ะ :L2:
-
:t3:
-
เพิ่งเข้ามาติดตามอ่าน น้องว่าวน่ารักจังเลย
ส่วนนายดื้อนี่หื่นใช้ได้เลย
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
เรื่องตลกดี อ่านแล้วเพลินดี
o13 o13
-
หายไปนานจริงนะ อ่านเรื่องนี้แล้วคิดถึง มช.มากๆ
ถ้าย้อนเวลาได้ ป้าจะกินหนุ่มๆตอนนั้นให้เรียบวุธ อิอิ
-
ดีใจจังง
^^
หลังจากที่หายไป (นานมากก)
เเต่ก็ม่วนเหมือนเดิมๆ
: ))
ไว้มาต่อไวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เน้อววว
ขอเเบบฮาๆๆ
:mc4:
-
หายไปนานมากกกกกกกกกกก...แต่ดีใจที่กลับมาลงต่อให้จ้า :mc4:
แล้วอะไรเนี่ย...น่าสงสารจังตั้งใจทำให้ขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อะไรเลยเหรอ เฮ้อ...เซ็ง
มาต่อไวๆนะจ๊ะ
-
หุหุ
อ่านทันซะทีๆ ๆ
อิอิ
-
:sad11:มาต่อเถอะคร้าบ
-
นี่ก็สงกรานต์แล้วนะ
จะให้รอไปถึงไหนครับ :z2:
-
ไมได้มาดูนานเลย จนลืมไปแลวเนี้ยะ
ปล อยากให้จบแบบ
แบบตามใจคนเขียนดีก่าะ o13
-
o22 อ้าว หมดแล้วเหรอ
อื้อ ค้างไปหน่อย แต่เอาน่ะ
อ่านไปอ่านมา ชักอยากไปแอ่วเชียงใหม่ มากกว่าหาแฟนแฮะ :L1:
-
อ่านได้นิดเดียวเอง ไปก่อน เนื้อเรื่องสนุกดี
เดี๋ยวมาอ่านใหม่ เพราะดีนายเรียกประชุมทีมเซลล์
เรื่องยอดเอเย่นซีจองโรงแรมเราลดอะ
ไปก่อนเดี๋ยวจะมาอ่านใหม่ :laugh: :laugh: :z3: :z3:
-
รออยู่นะคร๊าบบบ
-
หงุดหงิด ๆ
-
ขอบคุณคร๊าบ เป็นแฟนใหม่(แฟนนิยายนะ) แต่ ฮือๆ ค้างได้อีก
-
:call: :call: :call:
-
อยากอ่านต่ออ้ะ '
ค้างงง ม๊ากกก ก >< '
-
อ้ากกกก เค้ารออยู่นะจ๊ะ ตะเองงงงง :z3:
-
แวะมาค้างด้วยคนขอรับ :กอด1:
-
ตามอ่านอยู่ค่ะ
เผื่อว่าอ่านเสร็จ เบนจะมาลงตอน 19 ^^
-
ผมต้องไปเฝ้าแม๊ก...เฮ้อ...ถ้าเป็นผมก็คงหมดอารมณ์จะทำอะไรเลยแหละครับเนี่ย...นี้อุสาสะขนาดเนี้ย...แต่ผลที่ได้คือ...หงุดหงิดใจเข้าไปอีก...คงต้องหนักใจขึ้นกว่าเดิมแน่ๆ...
ถ้าคิดในทางที่ดี...เขาก็เป็นเพื่อนกัน...แต่มันคงไม่ใช่มั้ง...ก็ไหนบอกว่าแม๊กมีแฟน..ที่นายเอกปลื้มมิใช่รึ...ผมคงทนไม่ไหวเหมือนกันแหละครับ..ปล่อยเขาไปทำตามใจที่ต้องการ..อยากทราบนายเอกผม..น่าตาดีป่ะเนี้ย...ถ้าดี..แล้วง้อทำไม..ไปรักคนอื่นดีกว่าไหม..แต่ที่เห็นบ่นว่า..ไม่อยากเป็นคนหลายใจ..เจ้าชู้...ก็พอจะเห็นใจ..อีกอย่างที่พูดว่า..ถ้าไอ้เด็กดื้อมันทิ้งไป..แล้วใครจะมาสนกูว่ะ...เนี้ยจริงเหรอ...
เฮ้อชังเหอะ..ปล่อดมันไปตามเนื้อเรื่อง..ไม่อยากคิดมาก...เดี่ยวไม่สบายใจซะป่าวๆ...
:m16: :m16:
-
ยังไม่มาหรอ ?
มารอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รอรอรอ นะพี่ ขอให้จบแบบแฮปปี่ เตอะสาตุ :call:
-
ชอบมากเลยยย รีบ รีบ มาต่อ เร็ว เร็ว นะคร้าาาา ^^
[/font][/size][/color] :oo1:
-
เรื่องสนุกดีหลากหลายอารมณ์ ทั้งฮา ทั้งเศร้า
คนเขียนน่าจะมาต่อให้จบนะคะ
-
มาเถอะแถอะครับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
รอนานจนลืม ต้องกลับไปอ่านใหม่ล่ะ อิอิ
-
19.
โอ้ย ทำไมผมถึงเป็นคนแบบนี้นะ!
จะระแวงหึงหวงอะไรกันมากมายวะ มันไม่มีอะไรอยู่แล้ว คือถ้าจะมี มันควรมีไปนานแล้วป้ะ สองคนเขาก็รู้จักกันมาก่อนเป็นปี กี่ครั้งกี่หนที่เจ้าเหล็กดัดพิสูจน์ให้เห็นว่ามันเป็นคนที่ไว้ใจได้ ส่วนแก แกทำอะไร นอกจากจะคิดมาก ขี้ระแวง ขี้ใจน้อยแล้ว ก็ไม่เคยทำอะไรให้เขาสบายใจได้เลยสักอย่าง
ข้อเท็จจริงก็คือไอ้เด็กแมกซ์นั่นกำลังนอนป่วยคอพับคออ่อนอยู่ที่โรงพยาบาล ผมควรจะมีน้ำใจไมตรีบ้างสิ แล้วนี่อะไร มัวแต่มาคิดอกุศล จะอิจฉาทำไม
ผมนั่งลงบนเตียง ถอดหูแมวเขวี้ยงทิ้งลงในตระกร้าผ้า หาเสื้อยืดกับบอกเซอร์มาใส่อย่างว่อง เหล็กดัดออกมาจากห้องน้ำ เช็ดตัวเสร็จ แล้วเข้ามากอดผมทั้งๆ เปลือยโตงเตง
“เตงโกรธเหรอ”
ผมส่ายหัว
“โกรธก็บ้าแล้ว… ทำไงได้ ก็มันสุดวิสัยนี่”
“งั้น เตงไปด้วยกันนะ จะได้รู้ว่ามันไม่มีอะไรจริงๆ เพื่อนเค้าก็อยู่กันเต็ม”
“อ้าว ตะกี้บอกไม่มีใครเฝ้า”
“เหรอ เค้าพูดงั้นเหรอ”
“ชัดถ้อยชัดคำเลยล่ะ”
เจ้าเหล็กดัดทำหน้าเหมือนเด็กถูกจับได้
“ถ้าไม่อยากให้ไป ผมไม่ไปก็ได้”
“ไม่ได้พูดแบบนั้นซักหน่อย ไปสิ ไปเถอะ ไปเจอเพื่อนฝูงมั่ง แล้วนี่น้องเค้าป่วยอยู่ด้วย ถ้าเตงไม่โผล่หน้าไป เพื่อนเตงก็จะมาว่าเค้าอีก”
“โอ้ย ไม่มีใครว่าเลย… งั้นเดี๋ยวเค้าจะรีบไปรีบกลับนะ จะได้มาต่อที่เริ่มไว้ตะกี้ให้เสร็จไง”
ผมปั้นยิ้มให้ โวะ ไม่มีอารมณ์แล้วเว้ย!
…
เจ็ดโมงครึ่ง เรานั่งกินข้าวกันเงียบๆ อยู่ที่แคนทีนคณะมนุษย์ เพราะมีเรียนเช้าทั้งคู่ เมื่อคืนเหล็กดัดกลับมาก็ดึกมากแล้ว ถึงแม้จะรู้สึกตัวตื่นขึ้นตอนที่มันไขประตูห้อง แต่ผมก็แกล้งหลับไม่รู้เรื่อง จนแล้วจนรอดเราก็ไม่ได้มีโมเมนท์กิ๊กกิ้วกันตลอดสัปดาห์ พอกินเสร็จมันก็รีบไป อ้างว่าจะกลับไปทวนเลคเชอร์เพราะมีควิซท้ายคาบ และบอกว่าจะมารับผมตอนสิบเอ็ดโมง
ผมนั่งกินต่อคนเดียวแบบง่อยๆ เพราะยังไม่ถึงเวลาเรียน
ที่จริงมันไม่มีอะไรเลยนะ ทุกอย่างยังปรกติดี แต่เพราะมันไม่มีอะไรเลยนี่แหละ มันก็เลยเหมือนๆ ขาดอะไรไป
ปัญหามันอยู่ที่ตัวผมเองที่ไม่เคยรู้สึกพอใจกับอะไรเลย คอยมองหารูรั่วอะไรสักอย่างหนึ่งเหมือนคนบ้า หาเรื่องเพื่อคอมเพลนนั่นนี่โน่น และใช้เป็นข้ออ้างแก่ความไร้สุขที่เกิดขึ้นในชีวิตโดยที่ไม่เคยจะหยุดพิจารณาตัวเองเลยสักครั้ง ผมต้องเปลี่ยนทัศนคติโดยไว ไม่อย่างนั้น ความสัมพันธ์ของเราก็วนลูปอยู่อย่างนี้ หลายๆ ครั้งเข้า เหล็กดัดก็จะเริ่มเหนื่อย เบื่อหน่าย และไม่อินังขังขอบผมไปในที่สุด
พูดง่ายแต่ทำยาก
“ว้ายยยย ทำไมมานั่งกินข้าวคนเดียวละคะ ขุ่นเพื่อน!”
อืม ไม่ต้องสืบว่าใคร
“ไม่ได้กินคนเดียวเว้ย กินกับแฟนแต่เค้าอิ่มแล้ว ไปแล้ว เธอล่ะ อีกสิบห้านาทีจะถึงคาบเรียนแล้วนี่ นี่ยังมาเดินสำรวจแคนทีนอยู่อีกเหรอ ไม่มีกล้วยหรืออ้อยขายหรอกนะ”
“ฉันแวะมาซื้อแซนด์วิชเท่านั้นแหละย่ะ” นางบอก “เออ แล้วเป็นไงเมื่อคืน ดีชะ ไม่เห็นโทรมาขอทริคอะไรเพิ่มเติม”
“อือ”
“อือ แค่เนี๊ยะ” ยัยเห็ดมองอย่างประเมิน “Nooo ไม่ใช่ละ มีอะไรหรือเปล่ายะ ทะเลาะกันเหรอ”
“ไม่มี”
“หน้าเป็นหมาเหงาอย่างงี้ ยังบอกไม่มี”
“ก็ไม่มีอะไรทั้งนั้นไง ไม่เกิดอะไรขึ้น ดื้อมีธุระ ก็เลยไม่ได้ทำอะไรทั้งสิ้น”
“โอ้ว มาย… งี้ฉันก็ไม่ได้อ่านคลีโอแล้วล่ะสิยะ อดสตาร์บั๊คส์ดั๊วะ”
ผมหยิบคลีโอเดือนล่าสุดจากกระเป๋าโยนให้นาง
“เมี่ยง เธอว่าฉันเกาะติดดื้อเค้าเกินไปไหม”
ผมขอความเห็น นางเงยหน้าขึ้นจากนิตยสารที่กำลังพลิกอยู่
“แล้วอะไรที่ทำให้เธอคิดอย่างนั้นล่ะ”
“ก็… ฉันมีความรู้สึกว่าอยากอยู่กับมันตลอดเวลา”
“โวะ ใครๆ เขาก็เป็นกันไหม”
“ฉันกลัวว่าฉันจะเอาแต่เกาะติด จนดื้อไม่มีความเป็นส่วนตัวนะสิ”
“น้องมันพูดกับเธอแบบนั้นเหรอ”
“เปล่า”
“โอ้ย แล้วเธอไปสรรหาเรื่องราวจากไหนมาดราม่าคะ เลิกๆ คิดถึงแต่เรื่องดีๆ สิคะขุ่นเพื่อน” หล่อนเอานิ้วทือสั้นป้อมมาประคองหน้าผมอย่างอ่อนโยน “แล้วก็ไปเรียนได้แล้วค่ะ เดี่ยวเช็คชื่อไม่ทัน เกรดฮวบนะคะ”
เออ นั่นน่ะสิ ทำไมผมต้องทำตัวดราม่าตลอดเวลาด้วยวะ
…
เหล็กดัดนั่งรอที่อยู่ใต้ถุนตึกตรงเวลา กำลังอ่านก้มหน้าอ่านอะไรสักอย่าง ผมเอาชีทตีไหล่มันให้รู้สึกตัว
“กินอะไรดี”
ผมถาม
“อะไรก็ได้ เตงอยากกินอะไรล่ะ แต่ขอแบบรอไม่นานนะ เดี๋ยวเค้า…” ท่าทางเกรงใจ “จะไปดูไอ้แมกซ์มันหน่อยน่ะ”
“อ้าว เหรอ งั้นก็กินอะไรแถวนี้ละกัน”
“ไปกินที่คณะแพทย์ไหมล่ะ จะได้แวะไปเยี่ยมด้วยกันเลย”
“ไม่น่าได้ เดี๋ยวบ่ายโมงมีเรียน”
ผมโกหก ที่จริงแล้วว่างตลอดบ่ายเลย จนทุ่มนึงนู่นแนะถึงมีซ้อมร้องเพลง
“ไม่นานหรอกเตง แค่ไปโผล่หน้าให้มันเห็น บ่ายเค้าก็มีต้องกลับมาซ้อมเหมือนกัน”
โวะ ก็ไม่อยากไปนี่
“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวกลับมาเรียนไม่ทัน เตงจะไปเลยก็ได้นะ เค้ากินกันกับเพื่อนก็ได้”
“งั้นกินแถวหน้ามอละกัน”
ผมพยักหน้า โว้ยยยยยย เบื่อ!
….
เคยอ่านเจอจากที่ไหนซักแห่งว่า เมื่อไหร่ที่รู้สึกเบื่อ เซ็ง ไร้ค่า ให้ออกไปทำอะไรเพื่อคนอื่นดู ใช่! เป็นความคิดที่ดีจริงๆ แต่จะทำอะไรล่ะ?
เรื่องเกาะติดเจ้าเหล็กดัด หลังจากไปคิดๆ มาตลอดช่วงเช้า (ไม่ได้ฟังที่อาจารย์เลคเชอร์เลยสักนิด) ผมก็ได้ข้อสรุปให้กับตัวเองว่า ตัวผมเองนั้น ต้องรู้จักเว้นระยะห่าง ลองใช้เวลาลำพังตัวเองบ้างอะไรบ้าง
ใช่ ไอเดียง่ายๆ แบบนี้แหละ แหม มันจะไปยากอะไรเนอะ ไม่กี่เดือนก่อนนี้ยังอยู่ตัวคนเดียวมาได้ตั้งนาน ผมเชื่อว่า ถ้าผมสามารถแมเนจระหว่างเวลาส่วนตัวและเวลาที่ใช้ร่วมกันอย่างมีคุณภาพได้ อาการหึงหวงบ้าบอ มโน เพ้อเจ้อ ของผมมันก็น่าจะลดลงบ้างแหละน่า ดังนั้น ผมต้องหากิจกรรมดีๆ ที่เป็นประโยชน์ทำ
โวะ ในฐานะนักเรียนปรัชญา ผมรู้สึกภาคภูมิใจเล็กน้อยกับความตระหนักรู้ที่เกิดขึ้นนี้
แต่จะทำอะไรดีน๊า อะไรที่ได้ใช้ศักยภาพของตัวเองไปพร้อมๆ กับการช่วยเหลือคนอื่น
ช่วยน้องหมาจร? เอ๊ะ แต่ผมก็คอยแชร์เรื่องพวกนี้บ่อยๆ แล้วนี่นา แทนที่จะแบกเอาถุงอาหารนักๆ ใส่รถหรีดตระเวณไปตามถนนรนแคม วิธีที่เห็นผลที่สุดน่าจะเป็นการระดมทุน เพื่อให้คนอื่นที่มีความสามารถในการจัดการมากกว่า แต่เราไม่มีศักยภาพด้านนั้นเลยนะ
ทำคลิปร้องเพลง? ไม่เอาดีกว่า ดูหมกมุ่นกับตัวเองยังไงไม่รู้ ก็จริงที่กำลังหากิจกรรมเพื่ออยู่กับตัวเอง แต่ต้องไม่ใช่การหมกมุ่นกับตัวเอง
ลองคิดดูนะ ถ้าทำคลิป (ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเราร้องได้ดีขนาดไหน) ถ้าเกิดดังขึ้นมา เราก็จะเป็นเน็ตไอดอลใช่ไหม พอมีคนฟอลเยอะๆ เข้า ทีนี้สื่อก็จะพากันแย่งตัวไปทำงานด้วย ผมอาจได้ร้องเพลงประกอบละครหรือแสดงสมทบในละครซีรีส์ของจีทีเอช หรืออย่าง เลิฟซิก อะไรพวกนั้น แล้วก็จะมีแฟนคลับคอยตาม มีคนที่พยายามจะขุดคุ้ยชีวิตส่วนตัว ที่ร้ายแรงที่สุดคือ หากสื่อรู้ว่าผมกำลังคบหาอยู่กับผู้ชายด้วยกัน ก็จะพากันตีข่าวใหญ่โต ทีนี้เหล็กดัดก็จะอึดอัด ป๊ากับม๊าเหล็กดัดก็จะรู้ว่าเรายังแอบคบกันและยื่นคำขาด จากที่ไม่มีความเป็นส่วนตัวอยู่แล้วก็จะหมดความเป็นส่วนตัวไปยิ่งกว่าเดิม และเมื่อทนรับแรงกดดันอันเกิดจากชื่อเสียงของผมไม่ไหว เหล็กดัดก็จะขอเลิกกับผมในที่สุด
ไม่ๆ มันจะต้องไม่เป็นอย่างนั้น ผมจะทำยังไงดีนะ จะเลือกอะไรดี ระหว่างชื่อเสียงและความรัก ไม่! ทำไมมันถึงยากอย่างนี้นะ
“พี่มิว พี่มิวคะ”
อ๊ะ !
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ต่ายเห็นพี่นั่งหน้าบิดหน้าเบี้ยวอยู่คนเดียวตั้งนาน ซ้อมแอคติ้งอยู่เหรอคะ คราวนี้เล่นเรื่องอะไร”
น้องต่าย สาววายสายแบ๊ว รุ่นน้องที่สนิทกันเอียงคอถาม
“อ้อ เปล่าจ้า กำลังบริหารกล้ามเนื้อใบหน้าอยู่นะ” ผมตอแหล แล้วทำหน้ายู่ยี่ประกอบ “แบบเนี้ย ช่วยป้องกันริ้วรอยจากการแสดงอารมณ์ได้นะ ลองดูๆ”
“อ๋อ ที่เค้าเรียกว่า เฟซโยคะ ใช่ไหมคะ”
“ใช่ๆ นั่นแหละ”
“ค่ะ งั้นต่ายขอนั่งด้วยนะคะ เพื่อนยังไม่ลงมากันเลย แล้วนี่พี่มิวมีเรียนต่อเหรอคะ”
“ไม่มีแล้วจ้า”
“รอเด็กดื้อมารับใช่ไหมคะ อิจฉาจัง”
ผมหัวเรากลบเกลื่อนแทนคำตอบ ส่วนน้องต่ายก็ก้มหน้าหันไปสนใจกับเครื่องซัมซุงในมือ
เออ ใช่! ทำไมไม่ลองถามคนอื่นดูล่ะ เผื่อจะมีไอเดียที่เข้าท่า
“อ่านอะไรอยู่เหรอ”
“อ๋อ อ่านกระทู้พันซิปค่ะ”
“อือฮึ มีอะไรน่าสนใจเหรอ”
“ก็ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ต่ายชอบอ่านดราม่าเฉยๆ หนุกดี อย่างกระทู้นี้เขาถามว่า จะทำพรีเซนส์งานแต่งให้คนที่แย่งแฟนคนอื่นเขามายังไงดี พี่มิวลองเข้าไปตอบดูสิคะ พี่มิวน่าจะเก็ท”
เอ๊ะ หลอกด่ารึเปล่า ไม่หรอก เราไม่ได้ไปแย่งของใครเค้ามานะ
“ฮ่าๆ กลัวตอบแล้วจะยาวมากกว่า”
“ยาวๆ สิคะดี ต่ายชอบ พี่มิวเก่งเรื่องครีเอทจะตาย ไอเดียก็เยอะ คิดอะไรแปลกไม่เหมือนคนอื่น น่าจะมีมุมมองที่น่าสนใจ อีกอย่างนะ เราเรียนปรัชญา ข้อได้เปรียบของเราก็คือ เราได้เรียนเรื่องการให้เหตุผลแบบต่างๆ มาแล้ว ทีนี้เวลาตอบกระทู้ มันก็น่าจะเป็นประโยชน์และเป็นเหตุเป็นผลกับคนอื่นเขานะคะ”
เอ๊ะ? เป็นประโยชน์กับคนอื่นงั้นเหรอ
“พี่มิวไม่ได้เล่นพันซิปเหรอคะ”
“อ่อก็เล่นนะ แต่ชอบเข้าห้องแป้ง เฉลิมไทย บางขุนพรหม พวกนี้มากกว่า แต่ไม่เคยไปเม้นท์นะ อ่านเฉยๆ”
“เม้นท์บ้างหรือลองตั้งกระทู้เล่นๆ ก็ได้นี่ค่ะ เอาไหม เดี๋ยวต่ายจะไปช่วยตอบ พี่มิวใช้ชื่อล็อคอินว่าอะไรคะ”
เหยยยย แก๊! เป็นไอเดียที่ดีมาก จะมีอะไรที่ให้เราสามารถฝึกปรือความเป็นนักวิชาการในอนาคตของตัวเอง พร้อมๆ กับช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกันได้ดีไปกว่าการให้คำปรึกษาในกระทู้พันซิปอีกล่ะ นอกจากความเพลิดเพลิน เป็นการใช้เวลาให้เกิดประโยชน์แล้ว ยังทำให้เรารู้สึกมีคุณค่า โดยไม่ต้องเอาตัวเองไปผูกติดอยู่กับคนอื่น ไม่เสี่ยงถูกใครขุดคุ้ยด้วย (เอ่อ อันหลังนี่ไม่แน่ใจ แต่คิดว่าเราไม่น่าจะมีอะไรที่พวกนักสืบพันซิปสนใจนะ)
นี่แหละ คุณค่าที่เราคู่ควร
….
เรื่องช่วยเหลือคนอื่น ผ่านการตอบกระทู้ในพันซิปนั้น ผมตกลงปลงใจไว้อยู่แล้วว่าต่อแต่นี้ไป นี้คืออีกหน้าที่หนึ่งของผมจะที่ต้องทำทุกวัน เป็นการใช้เวลากับตัวเอง ลดละพฤติกรรมเกาะติดเจ้าเหล็กดัดแจเป็นเด็กไม่หย่านมอย่างที่เคยเป็นๆ มา
แต่ผมก็ไม่ลืมว่านอกจากการ ‘ให้’ แล้ว การ ‘รับ’ เองก็มีความสำคัญไปไม่ยิ่งหย่อน ในเว็บคอมมิวนิที่ย์แบบพันซิปนั้น มีไอเดียดีๆ เป็นล้านๆ หลั่งไหลอยู่ในแต่ละวัน แล้วถ้าผมอยากได้ไอเดียในการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีและวิธีแก้ปัญหา ทำไมผมถึงจะไม่ตั้งกระทู้ถามดูบ้างล่ะ
โวะ มีเครื่องมือแสนวิเศษแบบนี้ ทำไมผมถึงคิดไม่ได้ตั้งแต่แรกวะเนี่ย
ผมก็เลยลงมือตั้งกระทู้คำถามอันแสนชาญฉลาด เฉียบขาด เป็นประโยชน์ มีสไตล์เป็นของตัวเองไม่ซ้ำใคร และแสดงถึงรสนิยมอันดีกระทู้นี้
(18 +) เมื่อชีวิตรักเกือบต้องพังภินท์ เพราะเรารักกันมากเกินไป
ความรักวัยรุ่น/ ประสบการณ์ชีวิตคู่/ ปัญหาชีวิต/ หย่าร้าง/ ปัญหาครอบครัว/ การเลี้ยงลูก/ เที่ยวต่างประเทศ/ ทีวีดิจิตอล
กระทู้สนทนา
“สวัสดีเพื่อนๆ ชาวพันซิปทุกคนนะครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผม ขอยืมล็อคอินของน้องสาวของเพื่อนของคนรู้จักมาตั้งครับ ถ้าหากมีอะไรผิดพลาด ก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ
เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ อาจฟังดูไม่น่าเชื่อ ว่าชีวิตคนๆ หนึ่งจะประสบกับชะตากรรมอันมืดหม่นถึงขนาดนี้เชียวหรือ แต่ผมขอยืนยันว่ามันคือความจริงทุกประการครับ บาดแผลดังกล่าวยังคงเต้นตุบๆ บีบรัด ร้อนผ่าว ราวกลับเพิ่งถูกกรีดเฉือนสดใหม่ เมื่อไม่นานมานี้
ผมขอแทนตัวเองว่า ม. ก็แล้วกันนะครับ มาจากภาษาอังกฤษของคำว่า ดนตรี อันเป็นชื่อเล่นที่ผมไม่สามารถเปิดเผยได้ รวมถึงต้องใช้ชื่อย่อให้กับตัวละครอื่นๆ เพราะเกรงว่าหากใช้ชื่อจริง สถานที่จริง อาจจะกระทบกับอีกหลายๆ ชีวิตเป็นระลอกคลื่น
เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะครับ เมื่อหลายเดือนก่อน ผมได้รู้จักกับแฟนคนปัจจุบันของผม คือ ด. (แปลว่า ไม่เชื่อฟัง) ซึ่งเป็นนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ ชั้นปีที่สอง (บอกชื่อคณะไป คงไม่เป็นไรเนอะ ไม่น่าจะมีคนรู้ว่าเป็น ม. ไหน) ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่เชิงดอยทางภาคเหนือของประเทศไทย
ด. เป็นเด็ก กทม. (เอ๊ะ หรือ ชบร.) เรียนมอต้นที่โรงเรียนชายล้วนกางเกงน้ำเงินในอำเภอที่มีซอสพริกขึ้นชื่อโด่งดังไปทั่วโลก และมอปลายที่โรงเรียนดังระดับประเทศที่อยู่ใกล้ๆ สยามและมหาวิทยาลัยสามย่าน อ่านมาถึงตรงนี้ หลายๆ คนอาจจะนึกสงสัย ใช่ครับ ด. เป็นผู้ชาย และเป็นผู้ชายหน้าตาดีมากด้วย (เพราะเคยถ่ายแบบลงในนิตยสาร Ben ฉบับเดือนมกราคม 2014 เซ็ตใน ปล. เพื่อความเป็นส่วนตัวของ ด. ขอความกรุณาอย่าตามหาแมกกาซีนดังกล่าวอีกเลยนะครับ เพราะอย่างไรเสียก็ตีพิมพ์มานานแล้ว ถ้าอยากได้ต้องสั่งซื้อย้อนหลังเท่านั้น ผมชอบสั่งกับเว็บแมกกาซีนกู้ดดอทคอมครับ) เอาเป็นว่า ด. เป็นเด็กผู้ชายที่โปรไฟล์ดีมากคนหนึ่ง จนหลายคนอยากแย่งออกนอกหน้านอกตา เช่นแฟนเก่าสมัยมัธยมของ ด. ผู้หญิงสวยแต่แต่งหน้าจัด ดรีกรีหลีดคณะวิศวะ มหาวิทยาลัยแถวสามย่าน ชื่อ ข.ม. (ของที่ใช้กินกับแกง ชนิดที่เพิ่งจะเก็บเกี่ยว ไม่เก่า) และเพื่อนที่คณะชื่อ ม. (ภาษาอังกฤษ แปลว่าขีดสุด ขั้นสุด) ลืมบอกไปว่า ก่อนหน้านี้ ด. มีแฟนเป็นผู้หญิงมาโดยตลอด ผมก็เลยกลายเป็นผู้ชายคนแรกของเขาโดยปริยาย
เราสองคนรู้จักกันโดยบังเอิญที่เตียงพยาบาล (ขออนุญาตไม่เล่าในส่วนนี้ก็แล้วกันนะครับ แต่ถ้าอยากรู้มากก็หลังไมค์มาถามได้) ซึ่งหลังจากที่รู้จักกันได้ไม่นาน ผมกับ ด.ก็ตกลงคบกันเป็น เอ่อ แฟน (เขินจัง) จะเรียกว่ารักแรกพบก็ได้ครับ คือเราสองคนรักกันมากกกกกกกกกก มากจริงๆ (รู้ไว้ซะนะ ยัย ข.ม. และนายน้อง ม. ชิ!)
ผมย้ายเข้ามาอยู่กับ ด. ที่คอนโดหรูย่าน น.ม.ห.ม. ซอยเลขคี่ที่ไม่ใช่เลข 7 และ 11 ซึ่งมีค่าส่วนกลางค่อนข้างแพง (เราต้องจ่ายเอง) เมื่อเทียบกับปัญหาเรื่องน้ำที่มักจะไม่ค่อยไหล พอไหลก็ขุ่น และมีกลิ่นคลอรีนแรงมาก (โอเค นอกเรื่องไปหน่อย แต่อยากให้ทางนิติช่วยเร่งแก้ปัญหาด้วย) การย้ายมาอยู่ด้วยกัน ทำให้เราต้องใช้เวลาด้วยกันค่อนข้างจะตลอดเวลา ส่วนใหญ่ถ้าไม่อ่านหนังสือ หรือดูหนังในช่องเคเบิล เราก็จะทำกิจกรรมเสริมสร้างสมรรถนะทางด้านการเคลื่อนไหวร่างกายด้วยกัน สำหรับผม ด. คือสิ่งที่ดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับชีวิตผม และผมก็คือลมหายใจของ ด. ด้วยเช่นเดียวกัน
แต่แล้ววันหนึ่งเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น…
ขอพักกระทู้ไว้ก่อนสักครู่นะครับ อาจจะเล่าช้าไปหน่อย เนื่องจากพิมพ์ไปด้วย โพสต์ไปด้วย และพิมพ์ทั้งหมดนี้ในมือถือระหว่างคาบเรียนวิชาปรัชญาตะวันออก อาจารย์ค่อนข้างซีเรียสมากเรื่องการใช้มือถือในห้องเรียน เรียนเสร็จแล้วจะรีบมาต่อนะครับ ขอบคุณที่ติดตามอ่าน
สมาชิกหมายเลข 696969
28 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 16:04:24 น.
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจครับบบ
ปล.อิอิขอข้ามรั้วหน่อย ในวังมีแต่เถื่อนๆติสๆไม่ไหว บางวันเซครวมนี่กลิ่นมาเต็ม
-
ขอบคุณมากเลยครับ ขอบคุณที่ยังสนใจตามอ่านนะครับ ผมเพิ่งโพสต์ตอนล่าสุดไป อ่านให่สนุกละกันนะครับ
ส่วนตอนใหม่ น่าจะได้อ่านพรุ่งนี่นะครับ เหลืออีกแค่สองตอนก็จบแล้วล่ะ ยังไงฝากติชมด่วยนะครับ
ขอบคุณครับ
เบน
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
20. (1)
โว้ววววว เสียงตอบรับแบบท่วมท้น! เกินคาดมาก!
นึกไว้แล้วเชียวว่ามันจะต้องได้ผล สี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี้ ผมยังไม่ได้โทร ไลน์ แมสเสจ หรือ กระทั่งส่องเฟซบุ๊คเจ้าเหล็กดัดเลยแม้แต่ครั้งเดียว นี่สินะ ที่เรียกว่ามีพัฒนาการ
ก็ไม่เชิงว่าไม่ได้คิดถึงมันหรอก แต่เพราะผมกำลังจดจ่ออยู่กับกระทู้ หรืออีกนัยหนึ่งคือการใช้เวลากับตัวเองอย่างมีประสิทธิภาพต่างหาก แล้วผมก็ทำได้จริงๆ ลองดูคอมเม้นท์พวกนี้สิ มันน่าทึ่งมาก
ลุ้นๆ ครับ มาต่อนะครับ
น้ำปลาปรับผ้าเน่า
28 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 16:24:22 น.
กรี้ดดดดด อะไรๆๆๆๆ ยังไงค่ะ มาต่อให้ไวด้วยค่ะ คุณ จขกท ต่อมเผือกดิชั้นเต้นแรงมาก
หนูน้อยบนผ้าขาวและสาวแตก
28 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 16:24:23 น.
คล้ายๆ เรื่องของผมเลยครับ บางทีก็อยากให้เขารักเราน้อยลงบ้าง
คนหล่อขอโอที
28 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 16:24:24 น.
เดี๋ยวนะ แล้วมันพังภินท์ยังไงยะ กลับมาเล่าต่อเลย เดี๋ยวนี้!
Sazzy Khing
28 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 16:24:26 น.
เนื้อเรื่องคุ้นๆ จังเลยค่ะ จขกท เรียน มช. ใช่ไหมคะ
กระต่ายของชโรดิงเจอร์
28 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 16:28:06 น.
โวะ! รู้ได้ไงวะ
คอนโดที่ว่านี่ชื่อ xxxxx ใช่ไหมคะ แย่มากค่ะ คอมเพลนไปหลายทีแล้ว นิติห่วยบรม
แม่ค้ากาดแลงหน้อย
28 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 16:30:17 น.
และอีกไม่หวาดไม่ไหว ผ่านไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงเองนะเนี่ย ปาเข้าไปสองหน้า ร้อยกว่าคอมเมนท์ อ่านจนตาลายกันไปเลยเซ่ โว้ย รู้แบบนี้ เล่นเว็บพันซิปตั้งนานแล้วเหอะ นี่ยังไง ความหมายของโซเชียลเน็ทเวิร์คที่แท้จริง เราทุกคนต่างเชื่อมโยงซึ่งกันและกัน เห็นอกเห็นใจ ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน
ผมแว่บเข้ามาอ่านระหว่างรอซ้อมร้องเพลงที่สโมฯ หะแรก กะว่าถ้าไม่มีใครเข้ามาตอบ จะลองถอดล็อคอินเข้าไปโพสต์เป็นหน้าม้า (แหมก็ไม่ถึงกับเข้าไปอวยอะไรหรอก แค่พอให้ไม่รกร้าง) แต่แบบนี้คงไม่ต้องแล้วล่ะ
“ว่าว จะถึงคิวเพลงมึงแล้วนะ”
เพื่อนร่วมแบนด์ตะโกนบอก
“เออๆ เดี๋ยวไป”
“เพลงไอ้ไกด์อ่ะนะ”
“ไม่ใช่ กูร้องคัฟเวอร์ เพลงไอ้ไกด์กูให้น้อยหน่าร้องแล้ว เสียงกูไม่ได้”
“อ้าว งั้นก็ลัดคิวให้น้อยหน่ามันก่อนนะ สามทุ่มไอ้ไกด์มันต้องไปอ่านหนังสือต่อแล้ว”
“เออ ตามสบายเว้ย กูรอได้ กูกำลังใช้เวลาว่างตามลำพังอย่างสร้างสรรค์”
“อะไรของมึงวะ”
คือมันโอเคมากอ่ะ ผมก็เลยไม่ว่าอะไร ถ้าจะต้องรอไปอีกสักชั่วโมงสองชั่วโมง เพราะนั่นหมายความว่า ผมจะมีเวลาเขียนกระทู้ต่อเพื่อเซอร์วิสแฟนๆ ที่กำลังใจจดใจจ่อรออ่านกันอย่างบ้าคลั่ง (ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก) คันไม้คันมือจริงๆ เลยเชียว เริ่ม!
มาต่อแล้วนะครับ… ขอบคุณมากเลยครับ ไม่นึกเลยว่าเรื่องชีวิตรักน่าเบื่อๆ ของผม จะมีคนตามคนรออ่านกันมากถึงขนาดนี้ เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา ก็ต่อจากที่ค้างไว้เลยแล้วกันนะครับ
ด. กับผมมีรสนิยมต้องกันเรื่องบนเตียงมากครับ ทุกครั้งที่อยู่ในที่มิดชิดปลอดจากสายตาผู้คน เราก็อดไม่ได้ที่จะต้องจัด ประเด็นคือ ไอ้เวลาที่ว่านี่ ในช่วงแรกๆ มันเรียกว่าแทบจะตลอดเวลาเลยครับ ยิ่งวันไหนไม่ค่อยมีเรียนก็จะเอาละ คือไอ้เรื่องดีมันก็ดีอยู่หรอกครับ แต่ข้อเสียของมันก็คือ มันทำให้เรา want more ไปอีกเรื่อยๆ จนเราสองคนไม่ค่อยมีเวลาให้กับคนอื่นๆ เลย ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้มีพวก ‘หาผู้ชายเองไม่ได้’ เกิดอาการริษยาตาร้อน
ระเบิดลูกแรกก็คือบุคคลที่เกริ่นไปแล้วตั้งแต่ตอนต้นนั่นแหละครับ น้อง ข.ม. วิศวะสาวดาวจุฬาฯ อดีตของ ด. คือจริงๆ น้องเขาก็ดีอยู่หรอกนะครับ คือสวย (มั้ง) ผมไม่ได้โกรธเกลียดอะไรเลยที่นางมี walk in closet และห้องสำหรับเก็บรองเท้าและกระเป๋าโดยเฉพาะ และน้าสาวเป็นดีไซเนอร์ไทยแบรนด์ไฮโซ สะพายหลุยส์ เวอร์นีส สีม่วงเปลือกมังคุด เอ่อ ผมหมายถึง ที่เคยเป็นแฟนเก่าของ ด. น่ะครับ
การมาถึงของนาง เป็นสาเหตุที่ทำให้เราต้องห่างจากกันเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่รู้จักกัน! ด้านไม่ด้าน นางตาม ด. มาถึงเชียงใหม่ ทั้งๆ ที่อีกสองวันนางกำลังจะมีสอบเช่นเดียวกับพวกเรา ข.ม. สร้างปัญหาไว้มากมายนับตั้งแต่วินาทีแรกที่เท้าซึ่งทำสปามาอย่างดีของนางในรองเท้าแตะจากกุชชี่ เหยียบย่างลงบนผืนแผ่นดินล้านนา อย่างเช่น ไม่ยอมนั่งรถแดง จะต้องเรียกแทกซี่อูเบอร์ในการสัญจรไปมาเท่านั้น ต้องมี ด. เป็นไกด์ตลอดทริป อ้างว่ากลัวหลง ดื้อด้านจะมาอ่านหนังสือสอบกับผม ด. แต่ก็ไม่อ่าน เอาแต่ฉอเลาะสลับทำตัวเหวี่ยงวีนเจ้าอารมณ์ เป็นอาทิ ด้วยความที่ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวรู้ว่าเราสองคนคบกันอยู่ ผมจึงพูดไม่ออก บอกอะไรใครไม่ได้ ได้แต่อดกลั้น และแอบไปร้องไห้หนักมากเมื่อมีเวลาตามลำพังในห้องน้ำ
นางแย่งเวลาของ ด. ไปจากผม ซึ่งทำให้เราทั้งคู่ เจ็บปวดมากที่ต้องถูกแยกห่างออกจากกัน!
นั่นแค่ระเบิดลูกแรกนะครับ
หลังจากส่งนางขึ้นเครื่องการบินไทย (ออนลี่ค่ะ ต้องไทยแอร์เวย์ออนลี่ค่ะ ด. นางยืนกรานด้วยน้ำเสียงแกร่งกร้าว) น้อง ข.ม. ก็ยังคอยจะโทรมารบกวนบ้างอะไรบ้าง ซึ่งผมก็อดทนมาโดยตลอด คือถ้ามีแค่คนเดียวเท่านี้ ผมก็ยังโอเค เพราะมันใจว่า ด. จะไม่กลับไปหานางอีกแน่ๆ แต่ไม่นาน ระเบิดลูกที่สองก็ตามมาติดๆ ไม่รู้ว่าเพราะอิจฉาที่เราสองคนแฮปปี้กันมากหรืออย่างไร สวรรค์จึงได้ส่ง ข.ม. หมายเลขสอง เข้ามาในชีวิตของเราทั้งคู่ แต่คราวนี้มาในรูปลักษณ์ของหนุ่มน้อยผิวขาว ปากแดง ที่อ้างความเป็นเพื่อนร่วมสถาบันแทรกเข้ามาในความสัมพันธ์ อย่างแยบยล
น้อง ม. เด็กผู้ชายที่หลงรักเจ้าดื้อและยอมรับกับผมอย่างหน้าด้านๆ ว่า “ผมอยากได้ ผมจะเอา พี่มีปัญญายื้อไว้ก็ลองดูสิครับ” คือให้ตายเถอะ! เกิดมาผมไม่เคยรู้จักใครที่ดราม่าราวกับเป็นตัวร้ายในละครช่องมากสีแบบนี้มาก่อนในชีวิต ม. นั้นร้ายยิ่งกว่า ข.ม. สักร้อยเท่าพันเท่า เพราะ ม. รู้วิธีที่จะแยกเราทั้งสองออกจากกัน เช่น อ้างงานคณะบ้าง ชวน ด. ไปเตะบอลทุกค่ำ ชวนไปอ่านหนังสือสอบ บ่อยครั้งเข้าก็เริ่มรุกคืบเข้ามากินเวลาส่วนตัวของเราในยามวิกาล ม. สร้างเรื่องว่าเพิ่งตรวจพบว่าเป็นลูคีเมียระยะสุดท้าย แต่ไม่อยากบอกทางบ้านให้ไม่สบายใจ (แต่บอก ด. - เอากะมันเซ่) ด้วยความที่ ด. เป็นคนจิตใจดี ใจอ่อนและรักเพื่อนมาก ก็เลยรู้ไม่เท่าทัน คอยเทียวรับเทียวส่ง ซึ่งแบบ มันไม่ใช่อ่ะ กิ๊บ แต่ผมก็พูดอะไรมากไม่ได้ เนื่องจาก ม. ค่อนข้างแผนสูง ถ้าโวยวายอะไรไปจะเข้าทางทันที กลายเป็นคนไร้น้ำใจในสายตา ด.
อาการป่วย (โรคตอแหล) ของ ม. ทรุดลงเรื่อยๆ (ถ้า ด. ไม่ไปดูใจ และจะดีขึ้นเมื่อ ด. ไปเฝ้า) ประกอบกับการที่ผมเป็นเด็กกิจกรรม เป็นตัวแทนของมหาวิทยาลัยในการแสดงความสามารถด้านต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นการประกวดร้องเพลง โต้วาที เสนองานวิจัย แข่งขันสตาร์ทอัพ เดินแบบ ประกวดมารยาท เล่นละครมิวสิคอล สวดทำนองสรภัญญะ พัฒนาแอพลิเคชั่น ฟ้อนสาวไหม ฯลฯ จึงทำให้เราสองคนไม่ค่อยได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมากนัก
แล้วเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุดที่ไม่เคยมีใครคิดฝันก็เกิดขึ้น …
เอ้อ เพื่อนเรียกให้ไปซ้อมดนตรีแล้วครับ เดี๋ยวยังไงจะมาเล่าต่อนะครับ
ไม่ได้โกหกนะ เค้าเรียกแล้วจริงๆ อ่านทวนเร็วๆ หนึ่งรอบแล้วกดส่งเลย โอเค เรื่องมันอาจจะเกินจริงไปนิดหน่อย แต่มันจำเป็นนี่เนอะ เพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านและจะได้ไม่มีใครตามได้ว่าคนในเรื่องเป็นใคร ทำอะไร ที่ไหน ฯลฯ ทั้งส่วนที่เติมแต่งเข้าไปก็นิดเดียวจริงๆ นะ ไม่ได้ทำลายแก่นหรือข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้นเลย
โอเค เดี๋ยวอีกสองชั่วโมงค่อยกลับมาเช็คเรตติ้ง เอ้ย กลับมาดูว่า จะมีใครเข้ามาอ่านบ้างไหมน๊อ อิอิ
….
“เตง ยังไม่นอนอีกเหรอครับ”
เหล็กดัดงัวเงียเรียกมาจากเตียง
“ทำอะไรอยู่อ่ะ”
เฮอะ ไม่อยากจะสนใจ ผมกลับมาถึงห้องก็เห็นหลับไม่รู้เรื่องไปแล้วทั้งๆ เพิ่งจะสี่ทุ่มครึ่ง ไม่รู้ว่าไปทำอะไรมาถึงเพลียนักหนา กะอีแค่เตะบอลหยองๆ แหยงๆ ผมก็เคยนะเว้ย มันก็ เอ่อ เหนื่อยแค่นิดนึง แต่ก็ไม่ถึงกับสลบสไลแบบนี้ นี่ยังไงเล่า เราถึงไม่ได้อะไรกันเลยตั้งอาทิตย์! จนผมต้องมานั่งตั้งกระทู้ระบายความอัดอั้นตันใจอยู่นี่ไง!
“มานอนได้แล้ว”
“นอนก่อนเลย เค้าพิมพ์งานอยู่”
“พิมพ์งานอะไร เปิดเว็บพันซิป มองจากตรงนี้ก็เห็น”
ฉันไม่ได้แค่กำลังเปิดเว็บพันซิปนะ ฉันกำลังกอบกู้สถานการณ์ความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่อยู่ต่างหากล่ะ แต่เอาเหอะ พูดไปนายก็ไม่เข้าใจ
เย้ พิมพ์เรื่องที่จะโพสต์ต่อจวนจะเสร็จแล้วล่ะ นี่เราก็มีพรสวรรค์ในการเล่าเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย คิดดูนะ ถ้ากระทู้นี้ดังขึ้นมา มีการแชร์และพูดถึงมาก มีคนคอยตามอ่าน ผมอาจจะเขียนภาคต่อของกระทู้เป็น เอพิโซดๆ ไป แล้วถ้ามันมากพอ เราก็อาจจะรวมเล่มขายได้เหมือนเรื่องของเซ็งเป็ด หรือคุณแอร์กี่ สงครามนางฟ้า เมื่อสิบกว่าปีก่อน บางทีอาจจะมีช่องเคเบิ้ลสักช่องขอซื้อลิขสิทธิ์ไปทำละคร ก็ละครแนววาย จิ้นๆ กำลังได้รับความนิยมนี่นา
โวะ คงต้องพิมพ์หลายครั้งน่าดู อาจจะมีปกที่ไทด์อินกับซีรีส์ด้วย พอถึงงานหนังสือที่ศูนย์สิริกิติ์ ก็จะมีการเชิญนักเขียนและนักแสดงไปโชว์ตัว แฟนคลับคงเยอะน่าดู เบียดเสียดเข้ามาถ่ายรูปขอลายเซ็น โอ้ย แต่ลายเซ็นเราไม่สวยเลย ชื่อก็ยังไม่ได้เปลี่ยน ต้องรีบคิดแล้วล่ะ ว่าแต่จะใส่อะไรดี เสื้อน่าจะเป็นเสื้อยืดที่ สนพ. ทำขึ้นเพื่อโปรโมทซีรีส์หรือหนังสือนั่นแหละ แต่สามารถสวมแจ็กเก็ตทับได้ กางเกงล่ะ ไม่เอากางเกงชิโนพับขาเสร่อๆ แบบพวกฮิพสเตอร์นะ สแล็คผ้ายืดพอดีตัวไหม ว่าแต่พูลแอนด์แบร์ทำแสล็คน่ารักๆ ขายหรือเปล่านะ…
“พี่มิว!”
เหล็กดัดเรียกเสียงดัง แถมไม่เรียกว่า ‘เตง’ ด้วย
“อะไร”
ผมหันไป มันกำลังก้มหน้า มีไอโฟนอยู่มือ ก่อนจะเคยๆ เงยหน้ามองผมอย่างมาดร้าย
….
เหล็กดัดกำลังคุยกับใครสักคนอยู่ที่ระเบียงเสียงดังโล้งเล้ง ส่วนในแท็ปเล็ตเสียงไลน์เอย แมสเซนเจอร์เอย ก็ดังสลับก่อนแทบจะตลอดเวลา
ผมปิดคอมพ์ไปแล้วด้วยอารามตกใจ กำลังตอบไลน์ในมือถือของตัวเองเหมือนกัน ทั้งไลน์เพื่อน ไลน์กรุ๊ป!
ให้ตายเถอะ พวกนั้นรู้ได้ยัง รู้กันได้ยังไงว่าเป็นเรา! ผมเลื่อนอ่านกระทู้ตัวเองอีกครั้ง คอมเมนท์พวกนั้น โอ ร้ายกาจมาก ทำไมนะ ทำไมคนเราถึงได้ทำร้ายกันถึงขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าเราต่างเชื่อมต่อซึ่งกันและกัน แลกเปลี่ยนมิตรภาพอันงดงามระหว่างกันอยู่หรอกเหรอ ไหนใครบอกว่าพันซิปคือเว็บโลกสวยสว่าง มีแต่การสนับสนุนช่วยเหลือ อนิจจา โลกโซเชียลมันช่างน่ากลัวเหลือกัน น่ากลัวเหลือเกิน โอ…
ดูคอมเมนท์พวกนี้สิ!
เรื่องจริงเหรอคะเนี่ย คนอะไรจะร้ายได้ขนาดนั้น
Ayumi Jang
28 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 20:10:12 น.
(อ้าว ก็เรื่องจริงสิยะ)
นิยายเชิญห้องข้างๆ ขอบคุณค่ะ
แม่ชีหลีเกี่ยวฮวด
28 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 20:14:00 น.
(เดี๋ยวนะ อีนี่มันอยู่ทุกที่เลยหรือยังไง)
ด. กับ จขกท. นี่เรียนมช. ใช่ไหมคะ เคยเห็นซ้อนรถเข้าไปในมอบ่อยๆ ค่ะ จขกท. แต่งตัวเก่งมากนะคะ ขอชื่นชม
แอนนา วิญญาณ
28 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 20:14:22 น.
(อันนี้ดี แต่ รู้ได้ยังไง คนรู้จักเหรอ)
กรี้ด อย่าบอกนะว่า ด. คือ ดื้อ ชนุตต์ เดือนวิศวะเคมี มช. ปี 2 กรี๊ดดดดดด ไม่จริ๊ง ชั้นไม่เชื่ออออออ (อ. อ่างล้านตัว)
Miki Pinky
28 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 20:25:22 น.
(ไม่ๆๆๆๆๆ )
เห้ย ดื้อ ชนุตต์ เป็นเกย์เหรอ คือดูไม่ออกเลย ช็อคแป๊ป #ร้องไห้หนักมาก
สมาชิกหมายเลข 177865
28 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 20:26:05 น.
โธ่ พี่กู ไปขุดทองซะละ T T
อุ้มแตงแทงไม่ยั้ง
28 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 20:26:15 น.
(โอ้ย ตายๆๆๆๆๆๆๆ)
เจ้าของกระทู้มันชื่อ อีมิวค่ะ (จริงๆ ชื่ออีว่าว ชิตตพล ปฏิเสธสิว่าไม่จริง) ไปดักตบมันที่ HB7 คณะมนุษย์ได้ค่ะ เดี๋ยวเราช่วยจ่ายค่าปรับ ปล. มึงไม่ต้องตามสืบนะคะว่ากูเป็นใคร
เขาเรียกหนูว่านุ่มนิ่ม
28 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 20:30:05 น.
(อีเพื่อนชั่ว! ฉันจะไม่ให้แกยืมแอททิจูดไปอ่านอีกเลย คอยดู!)
ใช่พี่ดื้อ ชนุตต์ จริงๆ เหรอคะ เราชอบพี่เค้าตั้งแต่อยู่เตรียมแล้วค่ะ เคยถ่ายแบบ เล่นเอ็มวีด้วย ส่วน ข.ม. วิศวะ จุฬาฯ นี่ ใช่พี่ข้าวใหม่ใช่ไหมคะ เพราะสองคนนี้เคยคบกัน เมื่ออาทิตย์ก่อนก็เพิ่งลงรูปคู่กันที่เชียงใหม่ใน IG ด้วยค่ะ ถ้าใช่ก็ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าจะร้ายขนาดนี้ เห็นสวยๆ น่ารักๆ ส่วนพี่ดื้อ R.I.P. ค่ะ เสียดาย ฮือๆ
เอลซ่า ราชินีฮิม๊า
28 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 20:30:11 น.
อยากเผือกเชิญทางนี้ค่า ลิงค์เฟสและไอจี ดื้อ ชนุตต์ เดือน มช. กับข้าวใหม่ หลีดงานบอล ตามไปส่องกันตามอัธยาศัยได้เลย ปล. งานนี้มีมูลค่ะ
น้องแก้ว ฮอร์โมน วัยคว้าดุ้น
28 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 20:30:50 น.
(เฮ้ย เอางี้เลยเหรอ มันไม่ผิดกฎหมายสิทธิมนุษยชนเหรอยะ ฉันจะฟ้อง คสช)
คนนี้ใช่ ม.ป่ะคะ แมกซ์เวล ธีรดนย์ เรียนวิศวะเคมี ปี 2 คือน่ารักมากอ่ะ มีรูปคู่ดื้อ ชนุตต์ด้วย เพิ่งลงรูปที่โรงพยาบาลเมื่อเช้า เป็นลูคีเมียจริงๆ หรือเปล่าคะ รบกวน คุณมิว จขกท. มาตอบด้วยค่ะ IG: Maxwell Teeradol
แม่บอกไม่ให้เสือก
28 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 20:31:00 น.
ใครมีเฟสหรือไอจี จขกท. ขอด้วยนะคะ อยากตามไปส่องหน้าค่ะ
แพรี่พราย
28 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 20:32:10 น.
(ไม่ๆๆๆๆ ฉันยังไม่ได้ซ่อนสเตตัสด่ายัยข่าวใหม่และไอ้เด็กแมกซ์เลยนะ แล้วรูปโปรฟล์ก็ยังไม่ได้ถ่ายใหม่)
เอาไปเลยค่า Facebook: Worwow Chitapol #ร้องไห้หนักมาก #หล่อเป๊ะทุกคน #เสียใจ #ชะนีไร้ที่ยืน
Miss1998
28 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 21:00:02 น.
(โอ้ย อีบ้า นี่มันบ้าไปแล้ว)
พี่แมกซ์ พี่ดื้อ ตัวจริงหล่อมาก นิสัยดีมาก คือฟินอ่ะ อยากให้คบกันจริงๆ ส่วน จขกท ก็โอเคอ่ะค่ะ แต่เรื่องที่เล่าไม่จริงใช่ไหมคะ
WoofieEXO
28 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 21:01:29 น.
(เดี๊ยะ มีตบ!)
ตอแหล! #PrayForLiar
ลองถามใจตัวเองดู
28 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 21:40:06 น.
พี่มิวคะ ช่วยแจ้งลบกระทู้ด้วยค่ะ
Am I Rice?
28 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา 21:41:03 น.
โอ้ย พอๆ พอแล้ว อ่านต่อไม่ไหวแล้ว นี่มันอะไรกันฮะ ผมอุตส่าห์ตีแผ่เรื่องราวความรักของตัวเองเพื่อเป็นอุทาหรณ์ให้กับคนในสังคม และหวังว่าจะได้รับคำปรึกษาที่ดี แต่นี่อะไร นอกจากจะไม่ได้คำตอบใดๆ แล้ว ทำไมมันถึงเกิดมหกรรมการขุดคุ้ยอะไรขึ้น ผมไม่ได้ระบุด้วยซ้ำว่าคนในท้องเรื่องเป็นใคร แล้วทำไมคนพวกนี้ถึงรู้ ต้องมีใครสักคนที่ระแคะระคาย โอย ตายๆๆๆๆ นักสืบพันซิปนี่น่ากลัวจริงๆ
แล้วนี่ผมจะทำยังไงดี รู้แหละว่าเจ้าเหล็กดัดต้องโกรธมากๆ แต่จะขนาดไหนเนี่ยสิ ตอนนี้คนทั้งโลกโซเชียลก็รู้แล้วว่ามันเป็นเกย์และเราคบกันอยู่ โว้ย ผมไม่น่าเลยอ่ะ มันลุกลามใหญ่โตไปหมดแล้ว เหล็กดัดจะเป็นยังไง จะใช้ชีวิตอยู่ในสังคมแมนๆ อย่างคณะวิศวะยังไง จะโดนล้อ โดนแกล้ง หรือโดนดูถูกเหมือนที่ผมเคยเจอไหม คนอื่นๆ จะมองมันด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากเดิม แล้วชีวิตของเราจะยากขึ้นหรือเปล่า
ยิ่งถ้ามีการแชร์ไปเรื่อยๆ ทีนี้เรื่องของเราก็จะไปถึงหูตาของครอบครัว คนรู้จัก และเคยรู้จักเรามากมาย เราจะทนแรงกดดันนั้นได้แค่ไหน อีกไม่นานป๊ากับม๊าเหล็กดัดก็จะรู้ว่าเราไม่ได้เลิกกันจริงๆ เหล็กดัดก็ต้องเครียดและทะเลาะกับที่บ้านอีก หรือบางที มันอาจจะปฏิเสธ เรื่องทั้งหมดนี้ เหล็กดัดอาจจะ ขอเลิกกับผม
น้ำตาขึ้นมาคลอจนผมไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ชัดเจนอีก พอกระพริบตาที หยดน้ำก็หล่นลงบนสมาร์ทโฟนของผมเป็นดวงๆ เหมือนก๊อกรั่ว หลังม่านน้ำตา ผมหันไปมองเจ้าดื้อที่ตอนนี้กำลังเลือนประตูกระจกเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ได้โปรด จะด่าจะว่า จะอะไรก็ได้ แต่อย่าพูดว่าเลิกกันเลยนะ
มันมานั่งหันหลังให้ที่ปลายเตียง ก้มหน้า เอาฝ่ามือกดหน้าผาก มีแต่ความเงียบ คงรอให้ผมพูดอะไรสักอย่างนั่นแหละ
“เค้าขอโทษ”
เงียบ…
ผมก็เลยเริ่มร้องไห้ ไม่รู้จะพูดอะไรด้วย อธิบายไปมันก็ไม่มีทางเข้าใจว่าผมทำเรื่องบ้าๆ พวกนี้ไปทำไม นั่นสิ คงไม่มีใครงี่เง่าเกินผมอีกแล้วล่ะ ผมเข้าใจเหตุผลที่มันเงียบนะ เพราะผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน นอกจากร้องไห้
“เตง” เหล็กดัดคลานขึ้นมาบนเตียงแล้วกอดผมไว้ “นอนเหอะ ดึกละ ไม่ต้องร้องแล้ว”
“เค้าขอโทษนะ” ผมตอบ “เตงอย่าเลิกกับเค้านะ”
เหล็กดัดถอนหายใจแล้วล้มตัวลงนอน
“นอนเหอะ”
ผมขยับเข้าไปซุกตรงอกมัน ยิ่งมันกอดตอบผม ผมก็ยิ่งสะอื้นหนักกว่าเดิม เหล็กดัดไม่พูดอะไรอีก จริงๆ มันควรจะพูดว่า “เค้าไม่เลิกกับเตงหรอก” ให้ผมสบายใจ แต่ว่าสถานการณ์ตอนนี้ แค่มันกอดผมไว้ ไม่พูดอะไร ก็โชคดีที่สุดแล้วสำหรับผม
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
20. (2)
ตอนที่ผมตื่นขึ้นมา เหล็กดัดลงไปออกกำลังกายที่ฟิตเนสคอนโดเรียบร้อยแล้ว เหล็กออกกำลังเกือบทุกวัน เฉพาะในตอนเช้า เพราะตอนเย็นมักไม่ว่าง นอกจากนี้ยังมีเหตุผลที่ว่าการออกกำลังในตอนเช้านั้น เป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมที่สุด
ผมมองตัวเองในกระจกแล้วผงะไปทีนึง (นึกว่าผี) ตาช้ำลึกโบ๋เพราะร้องไห้ทั้งคืน เหล็กดัดก็คงเหมือนกัน แต่มันยังมีแก่ใจจะลงไปออกกำลังกาย มันคงเป็นวิธีคลายความเครียดที่ดีนะ แต่ผมไม่ชอบออกกำลัง ถ้างั้นทำอะไรดีล่ะ ปกติก็ตื่นขึ้นมาเปิดมือถือ เปิดคอมพ์เช็คเฟส
ไม่ ไม่ดีกว่า ไม่ใช่ไอเดียที่ดีสำหรับวันนี้ ยิ่งเว็บพันซิปยิ่งแล้วใหญ่
เหล็กดัดกลับเข้ามาอาบน้ำ ไม่ทักทายอะไรแม้แต่คำเดียว ผมทำเป็นหลับอยู่บนเตียง หันหลังให้ ไม่พร้อมเผชิญหน้า ขอบคุณพระเจ้าที่วันนี้เป็นวันเสาร์ นอนฟังเสียงฝักบัวอยู่นานมาก โอ้ย อยากเข้าไปอาบด้วยจัง แอบคิดว่าเอาแขนสอดเข้าไปจากด้านหลังขณะที่เหล็กดัดกำลังอาบน้ำอยู่ …
โอ้ย ขึ้นเลยอ่ะ
กำลังคิดว่าจะช่วยปลุกน้องน้อยดีไหม เหล็กดัดก็กลับออกมาจากห้องน้ำซะก่อน ผมต้องทำเป็นหลับอยู่เหมือนเดิม เงี่ยหูฟังเสียงที่เกิดจากทุกการเคลื่อนไหว ทรมานจังเลย
เมื่อไหร่ผมถึงจะโดนด่าซะที
เมื่อไหร่ถึงจะถูกบอกเลิก
“เค้ามีนัดทำฟันนะ”
เหล็กดัดบอก ผมพลิกตัวหันไปทางต้นเสียงซึ่งแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย มีกุญแจมอเตอร์ไซค์อยู่ในมือ
“ให้ไปส่งไหม”
“อย่าเลย อยู่นี่แหละ”
โอเค ผมพอจะเข้าใจ ขืนออกไปด้วยกันสองคน คงต้องตกเป็นเป้าสายตาของคนรู้จัก (แล้วก็ไม่รู้ว่ามีอีกกี่คนที่ได้อ่านกระทู้เมื่อวาน ถึงแม้ว่าผมจะลบข้อความในกระทู้และแจ้งลบแล้ว แต่ยังมีคนที่เซฟเก็บแล้วเอามาโพสต์ต่อเรื่อยๆ น่ากลัวมาก)
“มีเกาเหลาข้าวเปล่ากับน้ำเต้าหู้ปลาท่องโก๋อยู่ที่โต๊ะนะ อย่าลืมกินล่ะ เดี๋ยวเค้ากลับมา เราจะไปเยี่ยมไอ้แมกซ์กัน”
หา!
ผมยังไม่ทันจะได้ตอบอะไร เหล็กดัดก็ออกไปจากห้องล็อคประตูเรียบร้อย บ้าไปแล้ว ผมจะมีหน้าไปเจอไอ้เด็กแมกซ์ได้ยังไง ในเมื่อทุกคนรู้แล้วว่าผมพูดถึงมันในกระทู้ ซึ่ง… โอเค อาจจะเกินไปจากเรื่องจริงนิดหน่อย แค่นิดเดียวจริงๆ แต่เป็นใครก็คงโกรธ ไม่เอาหรอก
ผมรีบลุกขึ้นมา หยิบเป้ใส่ของออกจากตู้ เก็บเสื้อผ้าและของใช้ที่ขาดไม่ได้อีกสองสามอย่างยัดลงไป วันนี้ยังไงผมก็ต้องกลับบ้านอยู่แล้ว เพราะศุกร์หน้าก็ต้องลงกรุงเทพฯ ไปแข่งดนตรี ฉวยโอกาสตอนที่เหล็กดัดออกไปทำฟัน และผมยังนึกหาข้ออ้างตอบคำถามเรื่องเมื่อคืนไม่ออกกลับไปซะเลยตอนนี้ อย่างน้อยถ้าผมไม่อยู่ ผมก็ไม่ต้องถูบังคับให้ไปเยี่ยมไอ้เด็กแมกซ์ เหล็กดัดก็บอกเลิกผมไม่ได้ด้วย อยู่ที่บ้านผมก็จะไม่รับโทรศัพท์ ไม่อ่านข้อความ ไลน์ ไม่เข้าเฟส ไม่อะไรทั้งสิ้น
“เตงทำไร”
อ้าว!
“ไหนว่าจะไปทำฟัน”
“ลืมกระเป๋าสตางค์”
เหล็กดัดเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์ที่โต๊ะเขียนหนังสือ
“แล้วนี่เก็บของจะไปไหน”
“ก็… วันนี้วันเสาร์ ก็กลับบ้านสิ”
“อย่าคิดจะหนีกลับบ้านล่ะ ไปเยี่ยมไอ้แมกซ์ด้วยกันก่อน ค่อยกลับ”
เหล็กดัดสั่งน้ำเสียงเฉียบขาด
“เออ รู้แล้วน่า”
โว้ยยยยยยยยยยย !
….
โอเค รู้ล่ะโรงพยาบาลที่ไหนก็เหมือนๆ กัน แต่ที่มหาราชนี่ โอ้ยยยย ใจสั่นมากกก ทั้งหมดหนุ่มและนักศึกษาแพทย์ แม้แต่บุรุษพยาบาลยังชวนละลาย ผมต้องคอยเตือนสติตัวเองไว้ตลอดทางว่าตัวเองมีแฟนแล้วนะ แต่นั่นแหละ เร็วๆ นี้อาจจะไม่มีแล้วก็ได้ เฮ้อ
ผมดึงเสื้อเหล็กดัดไว้เหมือนเด็กๆ ตอนที่เราก้าวออกจากลิฟต์
“คือ เค้าไม่ค่อยชอบกลิ่นโรงพยาบาลอ่ะ ได้กลิ่นแล้วเวียนหัวจะเป็นลม หายใจไม่ออก กลับกันเถอะ”
เหล็กดัดหันมาขมวดคิ้วใส่ผม
“หรือไม่ดื้อก็เข้าไปคนเดียวละกัน โอเคนะ เดี๋ยวเค้าลงไปรอตรงร้านกาแฟข้างล่าง”
“พี่มิว!”
โอ้ย ทำไมต้องดุด้วยล่ะ
เราโผล่หน้าเข้าไปตอนที่แพทย์เจ้าของไข้ ซึ่งเป็นแพทย์ฝึกหัดลุคแบดบอยระเบิดหู กำลังเช็คอัพเจ้าเด็กแมกซ์อยู่พอดี ผมกับเหล็กดัดสบตากันอย่างรู้ทัน โวะ ร้อยเอาบาทเดียว อีเด็กแมกซ์นี่ต้องได้ไลน์หมอไปแล้วแน่ๆ ฉอเลาะเรียกเค้า หมอนนท์ๆ ถามซอกแซกนั่นโน่นนี่ซะขนาดนี้ เผลอๆ ตอนดึก อาจจะเปลี่ยนเตียงคนไข้ห้องพิเศษ เป็นเตียงสปริงดังเอียดอาดๆ แล้วก็ไม่รู้ เหล็กดัดอมยิ้ม
แบบนี้ค่อยรู้สึกดีหน่อย ที่เรายังต่อกันติด ถึงจะเป็นแค่โมเมนท์เดียวก็เหอะ
ว่าแต่หมอหล่อจัง เสียดาย อิจฉา… ไม่ๆ ต้องไม่อิจฉา
โว้ย ฉันไม่อิจฉาแกหรอก ก็แค่ ได้กับหมอ ได้กับพี่ต้อม (ฮือๆ) และอาจจะได้กับคนหล่อๆ อีกเพียบเท่านั้นเอง แค่บอกฉันมาก็พอ ว่าแกกับเหล็กดัดยังไม่ได้…
“เป็นไงวะ”
เหล็กดัดทักทาย หลังจากที่หมอตรวจอาการเสร็จเรียบร้อย
“อาการดีขึ้นแล้วครับ อีกสองสามวันก็กลบบ้านได้”
หมอนนท์อาสาตอบแทนคนไข้ด้วยไดอะล็อกคลิเช่ ชนิดที่เรามักได้ยินในละคร
“อ๋อ ขอบคุณครับ ดีๆ” เหล็กดัดหันไปคุยกับไอ้เด็กแมกซ์ต่อ “เออ กูพาพี่มิวมาด้วย เค้าอยากมาเยี่ยมแก”
จ้า ฉันอยากมาก จะลงแดงอยู่แล้วเนี่ย
ไอ้เด็กแมกซ์หันมามอง ยิ้มให้ตามมารยาท โว้ย ไม่ต้องมีมันหรอก มารย่งมารยาท อยากด่าก็ด่าเลย ฉันพร้อมแล้ว
“ขอบคุณนะครับที่มาเยี่ยม”
“ไม่เป็นไรหรอก จะหายแล้วก็ ดีใจด้วยนะ”
ผมตอแหลเพราะอยู่ต่อหน้าหมอกับเจ้าเหล็กดัด ใช่ ฉันดีใจ เพราะแฟนฉันจะได้ไม่ต้องเจียดเวลามาเยี่ยมแกไง
“ตกใจแทบแย่แน่ะพอรู้ว่าไม่สบาย น้องเค้าจะหายจริงๆ ใช่ไหมครับคุณหมอ”
“ผมเป็นไข้เลือดออกนะครับ ไม่ได้เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย พี่มิวคงสับสน”
ไอ้เด็กแมกซ์แดกดันเรื่องกระทู้ ชิ งั้นก็รีบๆ หายซะสิ
“เป็นไข้เลือดออกธรรมดา ไม่กี่วันก็หายแล้วครับ”
คุณหมอสุดหล่อสำทับ
“แต่คุณหมอเก่งจริงๆ นะครับ รักษาจนน้องเขาหายได้”
“ครับ ไม่มีอะไรแล้ว หมอขอตัวนะครับ พักเยอะๆ นะ เดี๋ยวบ่ายสามหมอแวะมาดูใหม่”
หมอนนท์หันมายิ้มให้ก่อนเดินออกไปพร้อมพยาบาล
เซ็กซี่อ่ะ ^ ^
“พี่มิว มีอะไรจะพูดกับไอ้แมกซ์ไม่ใช่เหรอครับ”
เหล็กดัดสะกิด
โอ้ยยยย นี่ฉันต้องพูดจริงๆ ใช่ไหม โอเคๆ
“เอ่อ….”
“พี่มิวเค้าอยากจะขอโทษมึงน่ะ”
โอ้ย ไม่ต้องช่วยฉันหรอกน่า
“ก็ อย่างงั้นแหละ ขอโทษนะ เรื่องกระทู้พันซิปอ่ะ คือจริงๆ มันไม่ได้มีอะไรเลยนะ มันเป็นเรื่องแต่งทั้งหมดน่ะ แบบกระทู้ 18+ ทั่วๆ ไป ก็แต่งให้มันมีดราม่า มีปม มีทวิสต์ให้คนอ่านสนุกๆ ไม่คิดว่าจะมีคนเชื่อจริงจัง หรือเผือกขนาดไปตามสืบ หรือ…”
“พี่มิว แค่พูดขอโทษก็พอ”
เหล็กดัดบอก
“… พี่ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ตอนนี้ก็ลบกระทู้แล้ว โพสต์สเตตัสแก้ข่าวในเฟสแล้ว จริงๆ จะตั้งอีกกระทู้เพื่ออธิบายเรื่องทั้งหมด แต่เหล็กดัด เอ่อ ดื้อห้ามไว้น่ะ ถ้าพอมีอะไรที่พี่จะ…”
“ไม่เป็นไรครับ” ไอ้เด็กแมกซ์ตอบในที่สุด “ผมเข้าใจ”
อ๊ะ
“จริงๆ เหรอ แมกซ์ไม่โกรธพี่เหรอ”
“ครับ ผมไม่โกรธหรอก”
โฮ้ย แมนว่ะ ดีใจอ่ะ ผมหันไปทางเจ้าดื้อที่ยืนยิ้มอยู่ แต่พอสบตาผมเท่านั้นแหละ มันก็ทำหน้านิ่งเฉย
“ก็ผมไม่ใช่ตัวอิจฉาละครช่องมากสี แล้วก็ไม่ได้เป็นลูคีเมียระยะสุดท้ายนี่”
คนป่วยพูดแล้วก็หัวเราะขำ โอ้ย ไอ้เด็กแมกซ์มันน่ารักจนผมอดใจไม่ได้ที่จะโดดเข้าไปกอด
“ไม่ๆ แมกซ์ไม่ใช่ตัวอิจฉาเลย”
“โอ้ย เบาๆ พี่ สายน้ำเกลือ”
“โอ๊ะ ขอโทษครับ”
เหล็กดัดต้องเข้ามาดึงผมออกมา เพราไอ้เด็กแมกซ์ฉวยโอกาสหอมแก้มผมด้วย
“นิดๆ หน่อยก็ไม่ได้”
เด็กแมกซ์บอก ใช่ นิดๆ หน่อยๆ เองนะ หึงไม่เข้าท่า แต่เหล็กดัดก็ไม่พูดอะไร
“ขอบคุณนะ”
“ไม่เป็นไรครับ อีกอย่างนึงนะพี่มิว ผมรู้ว่าพี่ทำทั้งหมดนี่ไปทำไม เพื่อให้พี่มิวสบายใจ ผมสาบานเลยก็ได้ว่า ผมกับไอ้ดื้อ ไม่ได้มีอะไรกันอย่างที่พี่คิด เราเป็นแค่เพื่อนกัน มันไม่ได้ชอบผม”
เจ้าเด็กแมกซ์ยิ้มเศร้าๆ กับตัวเอง
“มันชอบพี่”
…
เจ้าเหล็กดัดชอบผม แน่ล่ะ ทำไมผมจะไม่รู้ เพียงแต่ตอนนี้อะไรๆ มันไม่เหมือนเดิมแล้วเท่านั้นแหละ…
น้องแมกซ์ให้อภัยผมแล้ว นี่ผมก็กะว่าจะโทรไปขอโทษยัยข้าวใหม่เร็วๆ นี้ แต่กับเจ้าดื้อ ผมไม่แน่ใจเลยว่ามันคิดยังไง มันคงไม่เกลียดผมหรอก อันนั้นผมรู้ มันคงไม่เลวร้ายขนาดนั้น แต่มันอาจจะกำลังประเมินความสัมพันธ์ของเราอยู่ก็ได้ หลังจากเรื่องทั้งหมดนี่
ความสัมพันธ์ที่มันเฝ้าเพียรรักษา ประคับประคอง แต่ผมกลับทำลายลงครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยการกระทำโง่ๆ ที่เรียกว่า ‘ความไม่มั่นใจ ไม่ไว้ใจ’
เหล็กดัดมาส่งผมที่ท่ารถเมล์ประตูเชียงใหม่ รถกำลังจะออกพอดี เราก็เลยไม่มีโอกาสได้พูดคุยอะไร ผมบอกขอบคุณที่มาส่ง เหล็กดัดตอบแค่ว่า ‘กลับดีๆ นะ’ แล้วสตาร์ทรถออกไปเลย คือถ้าเป็นก่อนหน้านั้น มันจะต้องเยอะกว่านี้อ่ะ เช่น งอแงๆ จะไปส่งที่บ้าน บอกให้โทรหาทันทีหลังจากที่ถึง หรือถามเซ้าซี้ว่าจะเอาขนมหรือน้ำดื่มไปกินระหว่างทางไหม
ตอนนี้เหลือแค่ ‘กลับดีๆ นะ’
แล้วหลังจากนี้ล่ะ
ผมเฝ้ามองทัศนียภาพสองข้างทางอย่างเลื่อนลอย คือรู้แหละว่ามีอะไรที่ผ่านตา แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แยกไม่ออกระหว่างคนกับต้นไม้ หรือภูเขากับบ้านเรือน
น้ำตาที่รื้นขึ้นมาก็อย่างหนึ่งล่ะ แต่สาเหตุหลัก น่าจะเป็นเพราะว่าใจผมไม่ได้จดจ่ออยู่กับภาพตรงหน้า แต่มันกำลังคิดไปถึงภาพเก่าๆ ที่แล่นผ่านไปอย่างรวดเร็วและฉายซ้ำอยู่ในสมองมากกว่า
วันเวลาที่เรารู้จักกัน ตั้งแต่วันแรกจนวินาทีล่าสุด
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
21.
เรามาถึงกรุงเทพตั้งแต่เมื่อคืน พักอยู่ที่บ้านเพื่อนในแบนด์แถวบางบัวทอง ตอนเช้ามืดจึงตีรถตู้เข้ามาในสยามสแควร์
กรุงเทพก็เหมือนอย่างที่เคยเป็น อากาศร้อน รถติด คนเยอะยุ่ง แต่ก็มีเสน่ห์เป็นตัวของตัวเอง รู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อยที่เข้ามาแถวนี้ ซึ่งก็เป็นทุกครั้งนั่นแหละ เพราะจะได้เดินอัพเดตของใหม่ๆ นั่นโน่นนี่ ที่ไม่มีที่เชียงใหม่ เสียแต่คราวนี้เราไม่มีเวลาทอดน่องดูของมากนัก ต้องสแตนด์ตั้งแต่เช้าถึงบ่าย เอาเถอะ ถึงยังไงผมก็ไม่มีกะจิตกะใจจะวินโดว์ช้อปปิ้งอยู่แล้ว
ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา หลังจากที่ส่งเปเปอร์ปลายภาคเสร็จเรียบร้อย ผมก็ใช้เวลาส่วนใหญ่ขลุกอยู่กับแบนด์ที่สโมฯ ส่วนเจ้าเหล็กดัด ก็… ไม่รู้เหมือนกัน ก็คงจะยุ่งเหมือนกันแหละมั้ง เพราะฟุตบอลระหว่างคณะ หรือ CMU League เริ่มแข่งขันแล้ว จนกว่าหาคู่ชิงเตะกันในงาน Sport Day เทอมหน้าได้ เรื่องของเรื่องคือ เราแทบไม่คุยอะไรกันเลยหลังจากที่ผมกลับมาจากบ้านนอก ผมอยู่สโมฯ ซ้อมร้องเพลง บางทีก็ถึงตีหนึ่งตีสอง พอถึงห้องเหล็กดัดก็นอนไปแล้ว ที่จริง มันก็อาสาจะไปรับส่งเหมือนกัน แต่ผมรู้ว่ามันไม่ไหวหรอก และอีกอย่างมันก็คงแค่ถามตามมารยาทเท่านั้น
ดังนั้นสองสามวันหลัง ซึ่งซ้อมกันดึกมาก ผมจึงไม่กลับไปนอนที่ห้อง แต่ไปอาศัยไอ้แมกซ์แทน (มันเที่ยวดึก กลับเกือบเช้าทุกวันอยู่แล้ว) และแวะเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตอนกลางวันที่เหล็กดัดไปเตะบอลแทน
สงสัยคราวนี้คงต้องเริ่มหาหออยู่จริงๆ จังๆ แล้วสิ ที่บ้านก็กำชับมาว่าอย่างนั้น เพราะเข้าใจว่าผมกำลังไปเบียดเบียนสร้างความลำบากให้กับคนอื่น ซึ่งจะว่าไปมันก็ใช่แหละ
ไปค้างกับไอ้แมกซ์คราวนี้ ทำให้เราสองคนได้คุยปรับความเข้าใจกัน ผมเข้าใจมันมากขึ้น และมันก็เคารพการตัดสินใจของผมมากขึ้น อ้อ ผมไม่ลืมบอกมันเรื่องของน้องแมกซ์ (หรือเจ้าเด็กแมกซ์) ซึ่งกำลังคั่วหมอแบดบอยอยู่ ซึ่งหมายความว่า พี่ต้อมกับเจ้าเด็กแมกซ์ ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรไปมากกว่าคำว่า ‘กิ๊ก’
“กูรู้ตั้งนานแล้ว”
“อ้าว รู้ได้ไงวะ พี่ต้อมบอกเหรอ”
“อือ ยังไงก็ขอบใจมึงนะ ที่คาบข่าวมาบอก”
“เค้าเรียกว่ามาอินฟอร์มเว้ย คาบนั่น มันนกพิราบแล้ว”
“กูหมายถึงหมา”
“มึงสิหมา ห่า กูอุตส่าห์เป็นห่วง”
ไอ้แมกซ์ยิ้มกว้าง
“อะไร มึงอย่าคิดอกุศลกับกูเชียวนะ”
“ความคิดคน มันห้ามได้ด้วยเหรอวะ”
“ลองมึงทำอะไรกู กูจะโทรฟ้องพี่ต้อมเดี๋ยวนี้เลย”
“เสร็จพี่ต้อม ดีกว่าเสร็จกูว่างั้น”
“ของมันแน่อยู่แล้ว”
“นึกว่าจะฟ้องผัวซะอีก”
“เออ ฟ้องแน่”
แต่เหล็กดัดคงจะไม่สนใจหรอก ซึ่งก็สมควรแล้ว เพราะผมสร้างเรื่องเอาไว้เยอะจริงๆ ตอนนี้มันอาจจะกำลังพยายามซ่อมสร้างชีวิตของตัวเองอยู่ก็ได้ มันเองก็ไม่ได้มีความสุขนักหรอก ทั้งหมดเพราะความงี่เง่าของผมเอง
“มึงโอเคนะ ว่าว”
“อืม”
“แต่ถ้ามึงไม่โอเค มึงก็ยังมีกูอยู่ทั้งคนนะ อย่าลืม”
“แล้วพี่ต้อมอ่ะ”
“พี่ต้อมก็ส่วนพี่ต้อมดิ นั่นกูชอบ กูอยากได้ แต่มึง… มึงคือเพื่อนที่กูแคร์ที่สุดเว้ย”
“ซึ้งอ่ะ” ผมบอก แหม ก็นานๆ จะไดพูดกันดีๆ “กูขอโทษนะแมกซ์ ที่กูชอบมึงตอบไม่ได้”
“เออ ก็เหมือนที่มึงห้ามไม่ให้กูชอบมึงไม่ได้นั่นแหละ เข้าใจกูด้วย”
โอ้ย จะผิดไหม ถ้าผมจะเริ่มหวั่นไหวกับมันอีก ก็ไม่รูสิ อะไรก็ไม่แน่ไม่นอนทั้งนั้น อาจจะมีสักวันที่ผมเลิกรักเจ้าเหล็กดัดได้ก็ได้ ถึงวันนั้น คนแรกที่ผมมองหาอาจจะอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี่เอง ถ้ามันยังทำตัวดีแบบนี้ได้ตลอดรอดฝั่งอ่านะ
“มึงเป็นเพื่อนทีดีจริงๆ ว่ะ”
“เออ กูจะเป็นอะไรได้มากไปกว่านี้อีกล่ะ”
นั่นแหละ ประโยคตัดพ้อประจำตัวของมันล่ะ
ระหว่างรอซ้อมใหญ่บนเวทีจริง ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูฆ่าเวลา แน่นอนว่าไม่มีทั้งมิสคอลหรือแมสเสจจากเหล็กดัด ไลน์ที่ผมส่งให้เมื่อวานตอนสามทุ่มก่อนบอร์ดดิ้งและหลังแลนดิ้งขึ้นว่าอ่านแล้วตั้งแต่เมื่อคืน แต่ก็ไม่มีข้อความตอบกลับแต่อย่างใด ยอมรับว่าเสียใจอยู่หน่อยๆ แหม อะไรมันจะจืดจางกันเร็วขนาดนั้น ไม่มีแม้แต่ข้อความให้กำลังใจ เช่น สู้ๆ เดินทางปลอดภัยนะ ทำให้ได้นะ คือแบบ นึกออกป่ะ ขนาดผมยังมีน้ำใจส่งแมสเสจไปก่อนมันแข่งทุกนัดเลย
คงไม่ใช่อะไรอย่างอื่นแล้วล่ะ นอกจากการนับเวลาถอยหลังเพื่อถูกบอกเลิก
การซ้อมใหญ่ในช่วงเช้าที่ลานดิสคัฟเวอรี่ถือว่าผ่านไปได้ด้วยดี แต่ละวงมีเวลาซ้อมวงละ 20 นาที สามเพลง ตามกำหนดการณ์จริง มีแบนด์จากมหาวิทยาลัยต่างๆ รอดมาถึงรอบสุดท้ายนี้ 7 วง ซึ่งดูๆ แล้ว น่ากลัวและฝีมือฉกาจฉกรรจ์กันทั้งหมด แต่แบนด์เราก็มีทั้งกลอง เปียโน คีย์บอร์ด และวงเครื่องเป่าที่สุดยอดเหมือนกัน จะมีก็แต่นักร้องนี่แหละ สามเพลง ใช้ถึงสามคน ชายสอง หญิงหนึ่ง ร้องนำคนละเพลง ที่เหลือก็ช่วยกันประสาน ผมรับผิดชอบเพลงคัฟเวอร์ที่เป็นเพลงช้าและเป็นเพลงภาษาอังกฤษ คือเพลง Memo ของวง Years & Years ผมเสนอเพลงนี้เองเพราะชอบโดยส่วนตัว ร้องแล้วเข้าปาก ซึ่งคนอื่นๆ ได้ฟังแล้วก็ปิ๊ง เราเรียบเรียงใหม่ให้ได้โชว์เครื่องดนตรีมากกว่าเดิม รวมถึงเอาเครื่องเป่าเข้ามาใช้ด้วย
พอถึงเวลาเริ่มงานคือห้าโมงเย็น ลานก็แน่นขนัดไปด้วยผู้คน ทั้งที่ตั้งใจมาเชียร์แบนด์ของมหาวิทยาลัยตัวเอง มาเชียร์คนรู้จัก และที่สัญจรไปมา พวกเราซึ่งเปลี่ยนมาใส่ชุดนักศึกษาเรียบร้อยจับกลุ่มกันบริเวณที่สตาฟจัดไว้ให้ร่วมกับนิสิตนักศึกษาจากสถาบัน นั่งบ้าง ยืนบ้าง คุยกัน เล่นมือถือ บ้างก็ถ่ายรูปกันกับเพื่อนแบนด์อื่นๆ ดูสนุกสนาน ผมเองก็พอมีคนมาขอถ่ายรูปด้วยเหมือนกัน แต่ให้ตายยังไงก็ไม่รู้สึกดี ทั้งที่มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้เลย
“เฮ่ลโล้ววววว ว่าไงยะ อาร์ ยู เรดี้”
สำเนียงกระแดะ แปร่งๆ คุ้นหู แทรกผ่านกลุ่มสตาฟเข้ามากระทบโสดประสาท พอหันไปก็เจอยัยเมี่ยง ไอ้แมกซ์ พี่ต้อม และพี่ๆ น้องๆ ในเมเจอร์และคณะ อีกหลายคนโบกไม้โบกมือให้
โอ้ย ขอบอกว่าดีใจมากอ่ะ ดีใจและซึ้งใจ พวกเราทั้งแบนด์รีบวิ่งไปที่เขตเชือกกั้นเพื่อทักทายเพื่อน
“มากันได้ไงเนี่ย” ผมละล่ำละลักถาม “นี่มาเซอร์ไพรส์เหรอ มากันกี่คน”
“ก็เท่าที่เห็นนี่แหละย่ะ”
ผมกวาดสายตามอง ถ้าพวกนี้วางแผนเพื่อจะมาเซอร์ไพรส์ ไม่แน่ว่าเจ้าเหล็กดัดอาจจะ…
“มันไม่ได้มาหรอก กูชวนมันแล้ว มันบอกติดแข่ง”
ไอ้แมกซ์บอก น้ำเสียงดูเวทนาผมชอบกล
“ไม่ได้มองหามันซะหน่อย”
“นี่ตกลง ยังไม่ได้คุยกันอีกเหรอ” ยัยเมี่ยงถามแล้วกลอกตาเบื่อหน่าย “กอชชชช จะโกรธอะไรกันนักหนาคะ เอาเบอร์มา เดี๋ยวฉันโทรหาเอง”
“ไม่ต้องหรอก ไม่มีอะไร” ผมปฏิเสธแกนๆ น้ำเสียงคงจะอ่อนไปหน่อย ทุกคนถึงทำหน้าเห็นอกเห็นใจขนาดนี้ “ขอบคุณทุกคนนะ ที่มาให้กำลังใจ เซอร์ไพรส์มากอ่ะ บอกเลย”
“เต็มที่เลยนะมิว พี่เอาใจช่วย”
พี่ต้อมบอก พร้อมกับยิ้มอบอุ่นอันเป็นซิกเนเจอร์
“เออ ร้องดีๆ นะมึง เอาถ้วยรางวัลมาฝากกูด้วย”
ไอ้แมกซ์บอก
“สู้ๆ ค่ะ คุณเพื่อน… เมย์ เดอะ ฟรอซ บี วิท ยู” ยัยเมี่ยงอวยพร “เดี๋ยวพวกฉันไปจองที่ยืนตรงหน้าๆ เบรก กะ เล้คคค โอเค๊”
ผมทำท่าโอเคตอบ ก่อนที่จะโบกมือบ๊ายบาย ทักทายเพื่อนคนอื่นๆ และเดินกลับไปนั่งที่เดิม
ไม่มาจริงๆ ด้วย…
ก็ไม่แน่นะ ตอนผมขึ้นร้อง พอผมกวาดสายตาไปรอบๆ อาจจะเจอมันมายืนอยู่กลางลานก็ได้ ต้องเป็นแบบนั้นแหละ แบบในเรื่อง รักแห่งสยามไง ตอนที่โต้งมายืนให้กำลังใจมิว
แต่ไม่เอาฉากหลังจากนั้นนะ ที่บอกว่า ’เป็นแฟนไม่ได้ แต่ไม่ได้แปลว่าไม่รัก’ อะไรนั่นน่ะ
เหล็กดัด เตงอยู่ไหนอ่า T T
…
น้องจากเมเจอร์เยอรมันเพิ่งร้องเพลงคัฟเวอ่ร์เพลงไทยซึ่งเป็นเพลงแรกจบไป เสียงกรี๊ดและเสียงปรบมือดังสนั่น !
ผมสลับตำแหน่งเพื่อขึ้นมายืนอยู่ตรงหน้า เพื่อเตรียมร้องเพลงที่สองซึ่งเป็นเพลงช้า ก่อนที่จะปิดท้ายด้วยเพลงเร็วซึ่งแต่งโดยไอ้ไกด์ และมีน้องน้อยหน่า เมเจอร์อิ๊ง เป็นคนรับผิดชอบ ตามกติกาของการประกวด
อินโทรดังขึ้น ไฟส่องสว่างอีกครั้ง ผมโบกมือทักทักทายเพื่อนๆ นำโดย ไอ้แมกซ์ พี่ต้อม ยัยเมี่ยง ซึ่งกำลังตะโกนเรียกชื่อผมอยู่ด้านล่าง พยายามกวาดสายตาสู้แสงไฟอย่างยากลำบาก แต่ก็ไม่พบเจ้าเหล็กดัด
But the show must go on ผมต้องร้องแล้วล่ะ
เธอจะร้าวราน จะไหม้หมอง หรืออย่างไร
เพียงขานรับฉันสักครั้ง
ให้ฉันดูแลหัวใจ ได้รักเธอในมุมมืด
โดยไม่มีผู้ใดระแคะระคาย
อา ฉันปารถนาเธอมากขึ้น และมากขึ้น
ฉันต้องการเธอมากกว่าเดิม มากกว่าเดิม
โอ เธอมองดูตัวเองว่าต่ำต้อยด้อยค่า
ให้พยายามอย่างไร ก็ไม่สามารถจะเปลี่ยนใจเธอได้
โอ ฉันรักที่จะจ้องมองเรือนร่างของเธอ
เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกดีและเกิดความพึงพอใจ
Memo โอ เธอทำให้ฉันถวิลหา
ใครบ้างจะไม่ปรารถนา กับเรือนร่างและหน้าตาเช่นนั้น
โอ ฉันอยากจะรั้งเธอไว้ให้อยู่ด้วยกันนานๆ
ถ้าฉันพยายามอย่างถึงที่สุด เธอจะมองกลับมาที่ฉันบ้างไหม
เธอจะร้าวราน จะไหม้หมอง เช่นนั้นหรืออย่างไร
เพียงขานรับฉันสักครั้ง
ให้ฉันดูแลหัวใจ ได้รักเธอในมุมมืด
โดยไม่มีผู้ใดระแคะระคาย
อา ฉันปารถนาเธอมากขึ้น และมากขึ้น
ฉันต้องการเธอมากกว่าเดิม และมากกว่าเดิม
ผมร้องประโยคสุดท้าย จากนั้นรอฟังเสียงโห่ร้อง ปรบมือ และปาฏิหาริย์
แต่ก็ไม่เกิดอะไรขึ้น จึงขยับถอยหลังไปประจำที่ของคอรัสตามเดิม
…
วงเราไม่ชนะ
หมายถึง ไม่ชนะเลิศ แต่ก็ได้รางวี่รางวัลติดมือกลับบ้านบ้าง (อันดับ 4) ก็ไม่ถือว่าเลวร้ายอะไรนัก เมื่อคิดว่าฝ่าฝันจากรอบแรกๆ เอาชนะแบนด์อื่นๆ อีกเกือบร้อย จนมาถึงรอบชิงได้
เพื่อนบางคนอยู่เที่ยวต่อเพื่อฉลอง บางคนก็ตัดสินใจเดินทางกลับทันที และนัดแนะกันว่าค่อยไปฉลองอีกครั้งที่เชียงใหม่ ผมเอาสัมภาระมากับรถตู้แล้วเมื่อเช้า แม้ว่าจะไม่มีปัญหาเรื่องที่พักและสมาชิกส่วนใหญ่ในแบนด์ก็นัดที่จะอยู่เที่ยว ผมก็เลือกที่จะกลับ แต่นั่นก่อนหน้าที่ไอ้แมกซ์ พี่ต้อม และยัยเมี่ยง จะขอร้องแกมบังคับให้อยู่เที่ยวต่อด้วยกัน
ยัยเมี่ยงพักคอนโดพี่โคลเอ้แถวอ่อนนุช ส่วนไอ้แมกซ์กับพี่ต้อมและอีกหลายคนพักโรงแรมแถวรองเมือง ดูก็รู้ว่าสองคนนี้กะมาจัดกันเต็มที่ (โว้ยยย อิจฉา) แต่ไอ้แมกซ์ยังมีน้ำใจเสนอจะให้พักด้วย ซึ่งแน่นอนว่าผมปฏิเสธ เช่นเดียวกับที่ปฏิเสธยัยเมี่ยง แต่ขอแชร์ห้องกับเพื่อนอีกสองคนที่ตามแบนด์มาและจะพักอยู่ที่โรงแรมเดียวกัน
ผมทำธุระอยู่ในห้องน้ำตึกสยามทาวเวอร์ ตอนที่ไอ้แมกซ์โทรเข้ามา
“ว่าไง”
“อยู่ไหนแล้ววะ”
“ก็ฉี่อยู่ไง”
“เออ ออกมาหน้าห้างเลยนะ ตรงที่เค้ารอแท็กซี่กันเนี่ย ที่มีร้าน เซฟโฟร่า เซโฟร่า อะไรเนี่ย นึกออกป่าว”
“เออๆ เดี๋ยวไป”
ผมจัดชุดนักศึกษาให้เรียบร้อย แบกกระเป๋าเสื้อผ้า กึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อไปยังจุดนัดหมาย พยายามมองเข้าไปในหมู่คนที่กำลังรอรถเมล์กะดึกและแท็กซี่ แต่ไม่ยักกะเห็นใครที่คล้ายไอ้แมกซ์ พี่ต้อม หรือเพื่อนคนอื่น เลยหยิบมือถือจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมา
จังหวะนั้นเอง เสียงแตรรถจากไหนไม่รู้ก็ดังขึ้น ผมเงยหน้าขึ้นมองหาต้นเสียง
นิสสัน จู๊กซ์ คันคุ้นตาจอดอยู่ริมฟุตบาท กระพริบไฟใส่
เหล็กเงยหน้าจากเบาะที่นั่งคนขับ แล้วตะโกนบอกให้ผมรีบขึ้นรถ
…
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
ผมถามเป็นคำแรก ขณะที่แวะร้านปิ้งย่างที่เปิดจนถึงดึกระหว่างทาง ยอมรับว่างอนมาก มากจนไม่มีกะจิตกะใจจะเป็นคนที่มีเหตุมีผล
“ก็มาทันฟังคนบางคนร้องเพลงตัดพ้ออยู่กลางสยามนั่นแหละ”
“ขี้โม้ ถ้ามาทันแล้วทำไมไม่เห็น”
“ไม่มองเองมากกว่า อุตส่าห์ไปยืนบนสะพานลอยแบบมาริโอ้ในเรื่องรักแห่งสยามแล้วเชียว”
อ๊ะ จริงสินะ ลืมไปเลย อีกอย่าง สายตาผมสั้นด้วยแหละ โอเค ผมเชื่อแหละว่ามันมาทัน แต่ก็ยังงอนอยู่นะ
“แล้วไม่ไปแข่งบอลเหรอ”
“ไม่อ่ะ ผมเป็นตัวสำรองอยู่แล้วนะ ไม่สบายซักนัด คงไม่มีใครว่า”
“จะมาทำไมไม่บอก”
“ก็อยากมาเซอร์ไพรส์ไง”
“ไม่ชอบเรื่องเซอร์ไพรส์ บอกตั้งกี่ครั้งแล้ว”
“แต่ผมชอบ”
เหล็กดัดคีบกุ้งกับปลาหมึกที่ย่างจนสุกแล้วใส่จานให้อย่างเอาใจ เพราะรู้ว่าชอบซีฟู้ด
“แล้วนี่… หายโกรธแล้วเหรอ”
ผมถามอย่างไม่แน่ใจ
“ยังครับ”
“อ้าว”
“แต่วันสำคัญของแฟนทั้งที ยกให้วันนึง”
โอ้ยยยย เป็นคนดีเกินไปแล้วนะ
“ขอโทษนะ”
“เรื่องอะไรครับ”
“ก็ทั้งหมดนั่นแหละ” โอ้ย ทำไมเข้าใจยากจริงวะ “เอาเถอะ จะยกโทษให้หรือยังโกรธอยู่ก็แล้วแต่นะ แต่เค้าไม่มีอะไรจะพูดนอกจากคำขอโทษ และถึงแม้ว่ามันจะไม่เปลี่ยนแปลงเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วก็เหอะ … อาทิตย์ที่ผ่านมา คงลำบากแย่เลยสินะ”
“ก็นิดนึงครับ”
“เรื่องที่ไม่ได้เป็นตัวจริงนี่เกี่ยวไหม”
“ก็ไม่น่านะครับ ไม่น่าจะมีใครงี่เง่าขนาดนั้น หลายคนที่คณะก็คบผู้ชายด้วยกัน ในทีมก็มีอยู่หลายคนที่ไม่พูด แต่ก็รู้ๆ กันว่าชอบผู้ชาย”
“อืม” ผมไม่รู้จะพูดอะไร มันก็ต้องมีบ้างแหละ คนที่พอรู้เรื่องของเราแล้วก็นึกดูถูกหรือรังเกียจ “แต่ยังไงก็ต้องขอโทษนะ เค้ามันงี่เง่า”
“ใช่ เตงงี่เง่า งี่เง่ามาก”
โวะ พอได้ยินจากปากเหล็กดัดแบบนี้ ผมถึงกับจุก
“ขอโทษนะ”
“ไม่ต้องขอโทษแล้ว จะช้าจะเร็ว เค้าก็ต้องบอกทุกคนอยู่ดีว่าเราคบกัน แต่ที่เค้าโกรธ คือเรื่องที่เตงดึงคนอื่นที่ไม่เกี่ยวอย่างไอ้แมกซ์หรือข้าวใหม่มาแต่งเรื่องเสียๆ หายๆ ต่างหาก”
“เค้าโทรไปขอโทษข้าวใหม่แล้วนะ คุยกันจนเข้าใจแล้ว แล้วก็…”
“เค้ารู้แล้ว ใหม่บอกเค้าแล้ว” เหล็กดัดเอื้อมมือมาจับมือผม “พี่มิว เรามาลืมเรื่องบ้าๆ นั่นเหอะ ที่แล้วให้มันแล้วไป เค้าจะไม่โกรธ ส่วนเตงก็ไม่ต้องรู้สึกผิดอีกแล้ว เข้าใจไหม”
ผมเอามือปาดน้ำตาที่ไหลลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เหล็กดัดยื่นมือมาช่วยอีกแรง
“ขี้แยจัง”
“ก็เตงเล่นเงียบ ไม่คุยอะไรกับเค้าเลยเป็นอาทิตย์ จะให้เค้าคิดยังไง ก็คิดว่าตัวเองกำลังอยากจะเลิกกับเค้านะสิ”
“อ๋อ ก็เลยหลบหน้าหลบตา ไม่กลับมานอนที่ห้อง” เหล็กดัดส่ายหัว “คิดอะไรไม่เข้าท่า”
“ก็เตงเงียบทำไมล่ะ”
“พี่มิวก็ไม่คุยกับเค้าเหมือนกันแหละ”
“ก็กลัวโดนเตงบอกเลิกนี่”
เหล็กดัดยิ้มจนตาหยี เห็นฟันที่จัดเรียงสวยใกล้จะเข้ารูป
“ถึงพี่มิวอยากเลิก เค้าก็ไม่เลิกให้หรอก ลงทุนมาขนาดนี้แล้ว”
กรี๊ดดดดด นี่แหละที่อยากได้ยิน ผมเขินจนไม่กล้าสบตา ต้องทำเป็นคีบเนื้อที่ไหม้แล้วโยนใส่จานให้เหล็กดัด ส่วนมันก้เอาเท้ามาเขี่ยผมเล่นใต้โต๊ะ
โวะ! อยากให้ถึงบ้านเร็วๆ จัง ป๊ากับม๊าเจ้าดื้อไม่อยู่ด้วยสิ คราวนี้จะจัดให้สะเทือนเลือนลั่น ท่วมท้น ทะลักทลายเลยคอยดู เพราะมันนานมากกกกกก มากแล้วจริงๆ T T
คิคิ
….
ปฏิญญาของผู้มองโลกในแง่ดี ในหนังสือเดอะคีย์ ของโจ ไวเทล บอกให้เราสัญญากับตัวเองไว้ว่า
1) จะต้องเข้มแข็งกระทั่งไม่มีสิ่งใดที่จะมารบกวนความสุขสงบทางใจของเราได้
2) จะพูดถึงเรื่องดีๆ ความสุข ความเจริญ กับทุกคนที่เราได้พบ
3) พูดหรือทำให้ทุกคนรู้ว่า พวกเขาล้วนมีสิ่งดีๆ ที่ซ่อนอยู่
4) จะต้องคิดแต่เรื่องดี ทำดี เลี้ยงชีพดี และคิดหวังแต่สิ่งดี
5) จะต้องกระตือรือร้นในความสำเร็จของผู้อื่นมากเท่ากับของตัวเอง …
โอ้ย และก็อีกร้อยแปดข้อ (ไปหาอ่านเอาเองละกัน) แต่หลักใหญ่ใจความของมันก็คือ เราต้องรู้จักมองโลกในแง่ดีนั่นแหละ ต้องใช้ชีวิตเสมือนกับว่าโลกทั้งใบอยู่ข้างเรา
ไม่ครับ โจ ผมไม่ต้องการให้โลกทั้งใบต้องมาอยู่ข้างผมคนเดียวหรอก ผมขอแค่เด็กผู้ชายแก้มใสที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ ผมตอนนี้ก็พอแล้ว
แค่นี้ผมก็รู้สึกโชคดีที่สุดในโลกแล้ว
แต่ยังไงซะ ผมก็ต้องขอบคุณอะไรบางอย่างอยู่ดี ไม่ว่าเราจะเรียกสิ่งนั้นว่าอะไรก็ตาม สวรรค์ พระเจ้า สิ่งศักดิ์สิทธิ์… ถ้าวันนั้นผมไม่ถูกมอเตอร์ไซค์เสยจนต้องไปนอนแหม่บอยู่ถนนหน้า ITSC ไม่ตื่นขึ้นมาบนเจอเด็กขี้เงี่ยนกำลังปั๊ดว้องอยู่เตียงข้างๆ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะมีความสุขแบบนี้ไหม
โอ้ย สุข จนเจ็บจุกไปหมดเลย อิอิ
แต่ดูเหมือนว่า ไม่ใช่แค่คู่ผมที่สนุก เอ้ย สุขจนล้นทะลัก
ไฟสีเขียวกระพริบเตือนว่ามีข้อความเข้า ผมแอบย่องเดินไปหยิบเอาสมาร์ตโฟนที่วางบนโต๊ะเขียนหนังสือ แล้วกลับมานอนซุกเจ้าเหล็กดัด เปิดอ่าน
เป็นไลน์จากไอ้แมกซ์ และมัน เอ่อ กล้ามากกกกก! ส่งรูปคู่เรตอาร์ของมันกับพี่ต้อมมาเย้ย สองคนกำลังด๊วบปากกัน เปลือยท่อนบน บนผ้าปูเตียงสีขาว ฮึ่ย!
ชิ ใครจะไปยอมวะ ผมรีบเข้าโหมดกล้อง ชูสมาร์ตโฟนในมือขึ้น 45 องศา (ไม่มีเซลเซียส และไม่เกร็งริมฝีปากพูดว่าจิก๊ะ) เอาหน้าซุกต้นคอเจ้าเหล็กดัดที่กำลังเคลิ้มหลับอย่างเซ็กซี่ กดชัตเตอร์ แล้วเปิดแอพไลน์ ส่งรูปไปต้านคู่ไอ้แมกซ์ทันที อะฮ่า!
ข้อความในไลน์ เด้งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว นับสิบ
โอววววว ม่ายยยยยยยย
DR. Nymph: “อีว่าว มึงช่างกล้า”
Tye Tye: “กรี๊ดดดดดดดดดด”
Ichi Neung: “มึงส่งอะไรมาในไลน์กรุ๊ป อีดอกกกกก”
Tom Thanakarn: “ซวยแล้ว มิวเอ้ยยยย”
TangMay: “โอ้ยยยยยย กูอิจฉ์”
Jinbby: “เหยด จะอ้วก”
ฯลฯ
“ทำอะไรครับ เตง”
อุ๊ย แม่! โทรศัพท์เกือบหลุดจากมือ ผมรีบปิดหน้าจอแล้วโยนมันลงข้างเตียง
“เอ่อ เปล่า แค่เช็คเฟสบุ๊คนิดหน่อยน่ะ”
“อ่อ เหรอครับ” เหล็กดัดรับคำเหมือนไม่เชื่อ “นึกว่าแอบเข้าไปพิมพ์อะไรในเว็บพันซิปซะอีก”
“บ้า ใครจะไปทำแบบนั้น”
“ก็เคยมีคนทำแล้วละกัน”
“โอ้ย ดึกแล้วนะ ตีสองแล้ว นอนเหอะ พรุ่งนี้มีนัดกับพวกไอ้แมกซ์ ยัยเมี่ยงแต่เช้านะ เตงอยากไปกินกล้วยๆ ที่ลิโด้ก่อนไม่ใช่เหรอ นอนเลย”
ผมระล่ำละลักเปลี่ยนเรื่อง เจ้าดื้อเดินงัวเงียไปเข้าห้องน้ำ ผมรีบหยิบสมาร์ตโฟนที่โยนทิ้งขึ้นมากดดูอีกรอบ
โว้ย อะไรเนี่ย ไลน์กรุ๊ปที่ไม่ได้อ่านยาวเป็นหางว่าว ผมรีบพิมพ์ตอบอย่างไว
This Kite: “พวกแก๊! ได้โปรดดดดดด อย่าเซฟ อย่าโหลด อย่าแชร์ เอารูปนี้ออกไปนอกกรุ๊ปหรือเอาไปโพสต์ต่อเด็ดขาด กูขอร้องและสั่งห้าม ฝ่าฝืนให้พ่องตาย”
DR Nymph: “เสียใจอีว่าว มึงพลาดเอง”
ไม่นะ ไม่ๆๆๆๆๆ
This Kite: “อีแมกซ์ เพราะมึงคนเดียว มึงต้องหยุดอีพวกนี้ให้ได้ ถ้ารูปกูหลุด มึงก็คงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
Mad Max: “อ้าว ซวยกูอีก”
โว้ย ทำไม ทำไมต้องมีเรื่องไม่จบไม่สิ้น ทุกอย่างมันกำลังดีอยู่แล้วเชียว ผมกำลังรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกอยู่แท้ๆ
ผมพิมพ์ข้อความจนมือหงิก เพื่อยับยั้งไอ้อี ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง ทุกตัวที่กำลังยั่วโมโห จนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว
ไม่ เรื่องนี้จะให้เจ้าเหล็กดัดรู้ไม่ได้เป็นอันขาด ขืนมันรู้ผมซวยอีกแน่ๆ คราวนี้ มันคงไม่คุยกับผมไปอีกสักสองอาทิตย์ เฮ้ย หวังว่าเหล็กดัดคงจะไม่ …
เอ๊ะ เหล็กดัดล่ะ!
จังหวะที่ผมกำลังจะหันไปดูว่ามันกำลังเช็คโทรศัพท์หรือแอบดูผมอ่านอยู่หรือเปล่า อะไรสักอย่างก็พุ่งเข้ามากระทบกับใบหน้า หวิดเข้าตาไปนิดเดียว !
อ๊ะ นี่มัน !?!
ระลอกสองปรี้ด แรง ระห่ำ กระฉูด โดนริมฝีปากเข้าอย่างจัง !
ผมเห็นตัวเองกำลังหน้าเหวอ ยกมือข้างที่ว่างขึ้นมาสัมผัสกับเจ้าสสารที่อยู่บนใบหน้า ที่มาอีกหลายระลอกตามแรงดัน
เจ้าเหล็กดัดที่กำลังยืนค้ำหัวผมอยู่บนเตียง ระเบิดเสียงหัวเราะอย่างสะใจ!
ไม่อยากจะเชื่อเลย!
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้เด็กบ้า!
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
- จบบริบูรณ์ -
:กอด1: :กอด1: :L2: :กอด1: :กอด1:
-
สวัสดีครับ
เบนนะครับ โพสต์จนจบตามสัญญาแล้วนะครับ รบกวนแอดมิน ย้ายกระทู้ให้ด้วยนะครับ
ใครที่หลงเข้ามาอ่าน ถ้าชอบ ยังไงก็ขอกำลังใจให้คนแต่งด้วยน๊า
ว่าชอบ ไม่ชอบอะไร ตรงไหน T T
ส่วนเรื่องรวมเล่ม เดี๋ยวชัดเจนแล้วจะกลับมาบอกอีกทีนะครับ
สำหรับใครที่ไม่ทราบ ขอโฆษณานิดหนึ่งละกันนะ
ว่าเรื่องนี้เคยติด Top 3 นิยายตลกของเซ็งเป็ด อวอร์ด ปีที่ 2 (2009)
ใช่ มันนานมาก T T
ผมหยิบเอามารีไรต์ใหม่ให้ทันสมัยมากขึ้น และอ่านง่ายมากขึ้นครับ
ขอบคุณที่อ่านครับ
เบน
:เฮ้อ: :L2: :เฮ้อ: :L2: :pig4:
-
เย้ในที่สุดก็ได้อ่านจนจบ เหมือนได้บรรลุอะไรสักอย่างเลย 555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ยยยยย ฉากตอนจบนี่มันอาร๊ายยยยยยยยย :pighaun:
สม่ำเสมอมากไปแล้วนะไอ้ดื้อ 55555555
-
เอิ่ม จบได้แบบ ตามชื่อเรื่องอ่ะ 55555 :m20:
-
อ้าวพึ่งจบหรอ
-
ถูกใจตอนจบมว๊ากกกก
-
อ้าวพึ่งจบหรอ
เพิ่งจบครับ ทิ้งไว้หลายปีเลย ได้ฤกษ์เอามารีไรต์ตอนจะรวมเล่มนี่แหละครับ
น่าจะลืมเนื้อเรื่องไปแล้วเนอะ ถ้ามีเวลาลองอ่านดูใหม่ตั้งแต่ต้นนะครับ รีไรต์ใหม่หลายจุดเหมือนกัน
เพื่อให้เนื้อเรื่องมันทันสมัยขึ้น ไม่งั้นก็แต่งต่อไม่ได้อ่ะครับ ^ ^
-
กลับมาแล้วววว ดีใจจจจ ตอนนั้นชอบมากๆเลยค่า ทั้งมิวทั้งดื้อ จำได้ว่าฮากระจาย มารอคุณเบนตลอด ดีใจที่กลับมาน้าา
นี่มาโพสก่อนยังไม่ได้อ่านฉบับรีไรท์ ใจคิดว่าฉบับแรกที่ยังไม่ได้แก้ไขก็มีความสดใหม่ สนุก เฮฮาปาร์ตี้ มิวก็ได้ปล่อยความเป็นตัวตนเต็มที่ 555 แต่ฉบับรีไรท์แม้อาจจะไม่สดใหม่เท่าเดิมแต่ก็ต้องมีสเน่ห์ในแบบของตัวเองแน่
ไม่ว่าจะรีไรท์ใหม่เป็นแบบไหนยังไงเดี๋ยวตามไปจองหนังสือแน่นอนค่า
เป็นกำลังใจให้สำหรับเรื่องต่อไปด้วยน้า ^_________________________^
-
เรื่องฮาดีค่ะ อ่านคลายเครียดดีมาม่าไม่หนัก
แต่เสียดายฉาก18+ที่แบนกล้องหายไปซะงั้น -3-
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
คิดถึงจังงงง
-
โอ้ยยย ขำ อ่านแล้วแม่งฮาทั้งเรื่อง มีดราม่านิดๆ กำลังดี ไม่ทำให้เครียดเลย :hao7: :hao7: :hao7:
-
อ่านรวดเดียวจบ ฮามากมาย
o13 o13
-
กำลังจะจบด้วยดีแล้วเชียววว 555555555
-
ขอบคุณมากครับ สนุกมากกกกก ตามมาจากเรื่องหล่อแค่ไหนก็ไม่รัก
รู้สึกว่ามิวแรดดดดจัง 555555555
-
Dek Due: “ไหนบอกถึงบ้านแล้วจะโทรหา”
อะนะ ผมว่าแล้ว ว่าไอ้เด็กแมกซ์นั่นมันต้อง ร้ายไม่ใช่ย่อย
This Kite: “ลืมน่ะ แล้วทำไมเพิ่งโทรมาเอาป่านนี้อ่ะ”
ทำไมไม่บอกไปว่าโทรแล้ว จะอมพะนำอะไรกันนักหนา พูดไปมันจะถึงแก่ชีวิตมั้ย สลิดว่ะ ก้าย
-
ไอ้แมกซ์ ที่วันนี้ก็หล่อ ดูดีเป็นพิเศษล่ะนะ น่าหมั่นไส้ (แอบสังเกตเห็นมันปัดคิ้วด้วยมาสคาร่าใส โว้ย กระแดะ)
ตกลงแมกซ์นี่เป็นอะไรกันแน่ อ่านทีแรกเหมือนเป็นเก้งสาว อ่านไปอ่านมาเป็นเก้งเสียบ มาถึงตอนนี้เหมือนจะเป็นเก้งรับ หรือว่าเป็นเก้งสะป๊ะ
-
ชอบอ่ะ ปกติจะไม่ชอบอ่านแนวนี้ แต่เรื่องนี้คือน่ารักอ่ะ มิวน่ารักแบบตลกๆ ดี มันดูไม่เฟคอ่ะ ไม่แอ๊บแบ๊ว แต่นางก็แอบร้ายนะ ฮ่าๆ ส่วนแม็กซ์ เราว่าโบ้ทสินะ น่ามีเรื่องพี่ต้อมกะแม็กซ์จังเลย ท่าจะมัน
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
ม่วนขนาดเลยอ่า...ทั้งสีสันบรรยายกาศ บ่ได้อ่านนิยายจะอี้มาเมินละ แนวๆเรื่องเล่าอ่า..แต่ก้บ่ใช่เรื่องเล่า
แต่มันขำใจจะไดบ่ฮู้แอ่ จบกำเดียว
-
:pig4: :pig4: