14.
"นอนไม่หลับเหรอ"
ผมถามเจ้าดื้อ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า งี่เง่าเนอะ มึงยังหลับไม่ลงเลย (เป็นห่วงแฟนล้วนๆ) ผมพลิกตัวขึ้นมาดูมัน
"ไม่มีอะไรหรอกน่า อย่าคิดมากสิ เค้ารับไม่ได้ก็เป็นเรื่องธรรมดานะ"
"เตงคิดงั้นเหรอ"
ผมพยักหน้า
"ป๊ากับม๊าดื้อก็ดูท่าทางใจดี มีเหตุผล"
เอ๊ะ หรือไม่จริง
"รอให้สองคนอารมณ์เย็นๆ แล้วค่อยไปอธิบายไหม ว่าอะไรมันเป็นมายังไง พูดกันด้วยเหตุด้วยผล"
"ทำไมพี่มิวคิดอะไรง่ายจัง"
"แล้วทำไมต้องคิดให้มันยากด้วยล่ะ ฉันจัดการกับทุกเรื่องเหมือนคนที่เป็นหนี้บัตรเครดิตหรือบัตรกดเงินสดทำนั่นแหละ คือถ้าไม่มีปัญญาจ่ายก็หยุดจ่าย ให้เค้าฟ้อง ให้ศาลตัดสิน จะวิ่งเต้น หาเงินมาโปะหนี้ เดือดร้อนตัวเองก็ไม่ใช่เรื่อง โลกมันไม่ได้จะถล่มลงมาซะเมื่อไหร่"
"พูดอะไร ผมไม่ค่อยเข้าใจ เกี่ยวอะไรกับบัตรกดเงินสด"
โอ้ย
"ก็หมายถึงอยู่เฉยๆ ไง ไม่ต้องไปเครียดมาด เครียดไปอะไรก็มีดีขึ้น ชีวิตมันหาทางออกเองนะแหละ"
"เช่นยังไง"
โวะ ยังจะถามอีก
"ก็เช่น เราเลิกกันไง"
"บ้า ไม่อาว"
เจ้าดื้อตะโกน แล้วดึงผมไปกอด อิอิ
"แล้วถ้า ถ้าป๊ากับม๊ายืนยันจะให้เลิกล่ะ"
"ไม่รู้ แต่เค้าไม่ยอมหรอก เตงสบายใจได้ เหตุผลเดียวจะเลิก ก็ต่อเมื่อเราไม่ได้รักกันแล้วนั่นแหละ"
ผมจับหัวมันมาดม
"น่า เดี่ยวก็มีทางออก”
"เค้าไม่เคยคิดเลยนะ ว่าเค้าจะชอบเตงขนาดนี้"
"ก็ไม่แปลกหรอก ใครที่เจอฉันก็พูดแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ"
เจ้าดื้อทำปากคว่ำ
"นั่นน่ะมันเค้าตะหาก"
"ก็ได้ๆ เออ ไหนๆ ก็นอนไม่หลับ เปิดไฟอ่านหนังสือดีกว่า"
ผมไถตัวออกจากเตียงไปที่ชั้นวางตำราเรียน
"ทำอย่างอื่นดีกว่านะ มาดูดื้อน้อยสิ ตื่นแล้วเนี่ย แล้วมิวน้อยอ่ะ"
"มากกว่า 40 เปอร์เซ็นต์ของเด็กวิศวะ มช. จะเรียนไม่จบ ซึ่งถือเป็นจำนวนที่มาก มากๆ เตงคงไม่อยากเป็นหนึ่งในนั้นหรอก ถ้าเกรดออกมาแย่ ทีนี้เตงกับเค้าได้เลิกกันจริงๆ แน่ อยากโดนไทร์กลับไปหาที่เรียนที่กรุงเทพก็ตามใจ"
เหล็กดัดทำหน้าหมาเบื่อ
"ก็ได้ๆ อ่านก็อ่าน แต่เค้าจะอ่านแบบของเค้านะ ดูถูกกันจัง เค้าอ่ะ เด็ก ตอ. นะ หยั่มมา"
“จ้าๆ”
“เตงโชคดีแค่ไหนละ มีผัวเก่งขนาดเรียน ตอ.”
“โอ้ย ขอบคุณเยซู แมรี่และโยเซฟ เอเมน”
ผมเอาหนังสือเรียนออกมากางบนโต๊เขียนหนังสือ ควานหาไฮไลท์เตอร์ในกระเป่าเครื่องเขียน เหล็กดัดลุกจากเตียงขยับมานั่งด้วย ผมพยายามจะไม่มองอะไรที่ชี้โด่เด่อยู่ในบ๊อกเซอร์
"หยิบหนังสือให้แฟนหน่อยคับ สแตทอ่ะ"
ผมหยิบส่งให้ จังหวะเดียวกับที่มันถอดบ๊อกเซอร์แล้วปาใส่หน้าผมแล้วหัวเราะ ตลกตายล่ะ ผมทำเป็นไม่สนใจ ส่วนเจ้าเหล็กดัดก็ดูตำราเรียนของมันไป ผมไม่ได้เฉลียวใจเลยว่า วิธีอ่านแบบของมัน จะหมายถึงอ่านไปด้วย สไลด์ดื้อน้อยไปด้วย
สุดยอดจริงๆ เด็ก ตอ.
‘’’’
ผมโดนโทรปลุกแต่เช้า เพราะเป็นวันสำคัญมาก คือวันเกิดยัยกระแต (ตรงไหนวะ กูจะนอน) ผมบอกยัยน้องโอชิน พนง.คอลเซนเตอร์ว่าทราบเรื่องแล้ว ไม่ได้ความจำเสื่อม ก่อนจะวางสาย แล้วไถตัวเข้าหาเหล็ดดัดอีกรอบแล้วนอนต่อ จนกระทั่ง 11 โมง
แน่นอน ผมมาเรียนเลท ผมไหว้อาจารย์อย่างรู้สึกผิดแล้วไปนั่งกับไอ้แมกซ์ เพื่อนผู้ซึ่งจิกกัดแทบทันทีที่ก้นสัมผัสกับเก้าอี้เลคเชอร์ อีนี่ชาติก่อนคงเกิดเป็นปิรันย่าครีบพิการลุ่มน้ำแอะเมซอน
“มัวเอากันอยู่ล่ะสิ ถึงมาเอาสายป่านนี้ แหวะ ดูรอยที่คอมึงสิ”
ผมก้มมอง เฮ้ย มีรอยจริงๆ ด้วย
“แรด”
“กูนอนกับแฟนคือกูแรด ถ้ากูนอนกับมึงกูจะยังแรดไหม”
“พูดจริงนะ”
“มะเหงกนี่… เออ ช่วงนี้ไอ้ไกด์บ้างป่ะ”
“เจอ ทำไม”
“ก็เพลงที่มันแต่งมา กูว่าจะขอเปลี่ยนนิดหน่อย”
“ไม่บอกมันในไลน์อ่ะ”
“ไม่มีไลน์มัน”
“เออ ดี รู้จักทำเพื่อคณะบ้าง ไม่ใช่เอาเวลาไปทุ่มสนองตัณหาผัว”
ผมถอนหายใจใส่มันอย่างรำคาญ
“เมื่อคืนกูคุยกับพี่ต้อม”
“จะบอกอะไรก็บอก อย่ามาอารัมภบท กูไม่ได้อยากรู้”
“กูว่าพี่เค้าชอบมึง”
“แม่ง ทีตอนไม่มีนี่ก็ไม่มีเล้ยยยย แล้วเค้าไม่ชอบมึงด้วยหรือไง”
“ไม่รู้ กูไม่ได้ถาม”
“ป๊อดอะดี้” ผมได้ทีเลยใส่มั่ง “ทำไมวะ ถ้าชอบเขาจริงๆ ก็ชิงบอกก่อนไปเลย แล้วถ้าพี่เค้าโอเคกับมึง กูขอร้องเลยนะ ช่วยหยุดแรด หยุดมั่วซะที กูสงสารพี่ต้อม”
“นี่คือที่มึงคิดเกี่ยวกับตัวกูใช่ป่ะ”
“กูคิดยังไงมันก็ไม่สำคัญเท่ามึงทำตัวยังไงให้คนอื่นเขาคิดถึง”
“เชี่ย ได้ทีก็จัดเต็มกูเชียวนะ”
“ช่วยไม่ได้ แล้วพี่เค้าคุยกับมึงดีป่ะล่ะ”
“ก็ดีนะ”
ผมว่า ไอ้แมกซ์มันน่าชอบพี่ต้อมเข้าจริงๆ แล้วล่ะ
“เออ แล้วทำไมพี่เค้าไม่มาเรียน”
“เอากับเด็กอยู่ที่คอนโดนู่น”
“ปากหมาแบบนี้ไง พี่เค้าถึงไม่เอามึง”
ไอ้แมกซ์ทำเสียง หึ ประชด
“กูไม่ได้ตอแหล แป๊บนึง”
ไอ้แมกซ์ ควักไอโฟนมันขึ้นมา แล้วเข้าแอพทวิตเตอร์ แล้วส่งมาให้ดู
เด็กผู้ชายคนหนึ่ง นอนเปลือยท่อนบนหันหลังให้กับกล้อง ผิวขาวเนียน กล้ามแขนชัด ดูแค่นี้ก็รู้ว่าหล่อ
“ใครวะ”
“จะใครล่ะ ก็พี่คนดีของมึงไง”
“ทวิตพี่ต้อมเหรอ รู้ได้ไง โปรไฟล์ก็ไม่ใช่ แล้วไอ้เด็กคนนี้ไม่ใช่พี่เค้าแน่ๆ”
“มึงจะต้องช็อค”
โดยไม่ทิ้งให้ต้องสงสัยนาน เมื่อผมเลื่อนหน้าจอไปทางซ้าย ภาพเซลฟี่ครึ่งตัวเห็นใบหน้าแต่ทำโมเสกคาดตาเอาไว้ของหนุ่มหล่อสองคนกำลังดูดปากกันอย่างเมามัน โว้ย ช็อคจริงๆ รู้สึกอกหัก หนึ่งในนั้นใช่มันพี่ต้อมแน่ๆ ผมจำรูปหน้า จมูก ปาก ทรงผมและทุกอย่างของพี่เค้าได้ ไม่นะ แล้วอีกคนล่ะใคร
เดี๋ยว
ไม่ๆๆๆ
นี่มัน
“ถั่วต้มนะคร้าบ ไอ้เด็กแมกซ์เพื่อนแฟนมึงนั่นแหละ”
“เชี่ย!” ( ร้องเชี่ยหนักมาก)
“กูก็ช็อคไปเหมือนกันตอนเห็นทีแรก”
“เชี่ย แล้วเค้า… มึงไปเจอทวิตนี้ได้ไงวะเนี่ย”
“ก็เค้ารีทวิตต่อๆ กันมา ดูแคปชั่นดิ เดือนมหาลัยดูดปาก ไม่รู้จะมีคลิปด้วยไหมนะ”
“เชี่ย”
“เออ เชี่ย”
ไปเอากันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
…..
กลุ่มเพื่อนสาวดาว-เดือนมหาลัยตกลงใจจะฉลองกันเล็กน้อย และเนื่องจากน้องกระแตไม่ใช่เด็กเที่ยว ปาร์ตี้ส่วนตัวจึงจัดเป็นปาร์ตี้น้ำชายามบ่าย ที่ร้านกาแฟเล็กๆ หลังมอ อันเจ้าของร้านเป็นคนรู้จักของผมเอง (ร้านเงียบประมาณนึง และทำท่าจะเจ๊งในเร็ววัน แช่งเพื่อนได้อีก ฮ่าๆๆ) ขนมแกล้มเพียบ ส่วนชายัยเจนขอจัดการเอง เพราะชีเพิ่งได้ชาเบอรี่แสนอร่อยและหายากที่ญาติจากอังกฤษส่งมาให้ ผมถือว่านี่เป็นโอกาสอันดี ในการจะนำวาระปัญหาของตัวเองเข้าขอความเห็นในที่ประชุม
เวลาบ่ายโมงครึ่งทุกคนห้อตะบึงจากทุกสารทิศพร้อมเพรียงกัน ในชุดเครื่องแบบนักศึกษา ยัยกระแตเจ้าของงาน ยัยเจนแม่งาน ผมผู้ประสานงาน ยัยน้องเบลล์และยัยโอชินแผนกโม่เค้ก ( a.k.a. ยัดทะนาน) เพื่อเป็นการไม่เสียเวลา ผมได้บันทึกการสนทนาเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวข้องกับผมไว้
โอชิน : อย่าบอกนะว่าจะเลิกกันจริงๆ
เบลล์ : เออ นั้นสิ แล้วแกจะทำไงต่อไปวะ
ผม : จะให้ชั้นทำไงอ่ะ ก็ไม่อยากได้ชื่อว่าไปทำลายครอบครัวหรืออนาคตลูกหลานคนอื่นเขานี่
เจน : จำได้ไหม แกเคยบ่นกับฉันว่า ทำไมวรรณกรรมที่เกี่ยวพันกับเพศที่สาม มักจบลงด้วยความเศร้าหรือความพ่ายแพ้ แกว่ามันเป็นวาทกรรม และแกกว่ามันไม่จำเป็นต้องจบแบบนั้นเสมอไป สถาบันครอบครัวไม่ได้เวิร์คตลอดเวลา
เอ่อ อันนั้นมันเป็นคำพูดคนอื่นที่จำเค้ามาอีกทีน่ะ
เบลล์ : ใช่ๆ อีกอย่างความรักไม่ผิด
ผม : เออ ไม่ผิด แต่ฉันมีทางเลือกไหมล่ะ
เจน : แกมีสิ ก็คบกันไปอย่าให้ใครรู้ เรื่องนี้มันเป็นปัญหาของครอบครัวน้องเค้า ซึ่งเค้าต้องแก้กันเอง ไม่ใช่ปัญหาของแก แกเลิกกันมีใครได้อะไรไหม น้องเค้าจะเปลี่ยนรสนิยมได้เหรอ
ผม : ก็ไม่แน่ ฉันว่าดื้อเป็นไบอ่ะ เขาเคยมีแฟนผู้หญิงด้วยนะ น่ารักมากด้วย อยู่จุฬาฯ
โอชิน : เวร ครบสูตรเลยนะ นิสัยเหวี่ยงๆ ด้วยรึเปล่า แบบแฟนพระเอกในเลิฟซิก
เจน : แกต้องเชื่อมั่นสิ ถ้าแกรักกันจริงๆ เป็นฉัน ฉันไม่ยอมแพ้หรอก
กระแต : เดอะ ซีเคร็ต
เบลล์ : เกี่ยวอะไรกับหนังสือปัญญาอ่อนนั่น
กระแต : เดอะ ซีเคร็ต ไม่ได้ปัญญาอ่อนนะ!
เบลล์ : ค่า ฉันรู้ว่าแกอธิษฐานขอแฟนใหม่ทุกวัน แล้วนี่ได้รึยัง
กระแต : ... (เถียงไม่ออก) วันนี้วันเกิดฉันนะ
เบลล์ : แล้วไงยะ ไม่มีพื้นที่ให้โลกแห่งความจริงในวันเกิดแกหรือไง หือ
โอชิน : นี่ๆ หยุดๆ ต่อเรื่องอิว่าว ต่อๆ
เจน : เออ นั่นแหละ ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น แกก็พูดออกมาเองเลยนะ ว่าน้องเค้ายังไงก็ไม่ยอมเลิก ก่อนที่จะมาคบกับแก ถ้าไม่ใช่คนง่าวขั้นสุด เขาก็ต้องเตรียมรับมือกับเรื่องนี้ไว้แล้ว แกไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น นอกจากเชื่อใจเค้าให้มาก
ผม : จริงๆ ชั้นก็บอกเขาไปอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ฉันไม่แน่ใจ
เจน : จัดการกับทุกปัญหาอย่างที่คนเขาจัดการกับหนี้บัตรเครดิตอย่างที่ฉันบอกแกสิยะ จำได้ไหม
ผม : จำได้ แต่พูดมันง่ายกว่าทำจริงๆ นี่ ใครจะไปคิดว่ามันจะเครียดขนาดนี้
หมายความตามนั้นจริงๆ
.....
ผมกลับมาถึงห้องราวๆ สี่โมงครึ่ง เจ้าดื้อยังไม่กลับเข้ามา ตั้งใจจะอ่านหนังสือสักหน่อย แม้จะสบายใจขึ้นมากแล้ว แต่ก็ยังไม่วายแว่บคิด ทั้งเรื่องของตัวเอง และรักสามเส้าระหว่าง พี่ต้อม ไอ้แมกซ์และน้องแมกซ์
สิ่งที่ผมแคร์ไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับตัวผมหรอก จะคบต่อหรือจะเลิกยังไงผมก็ยังรักเจ้าเหล็กดัดของผม ตราบที่รู้ว่ามันยังรู้สึกอย่างเดียวกัน แต่เป็นเรื่องของมันกับที่บ้านต่างหาก ผมจะรู้สึกดีอยู่ได้ยังไง ถ้าเป็นสาเหตุให้คนอื่นผิดหวัง เพื่อเคลียร์สมองให้ว่างก่อนถึงการสอบ ผมหยิบโทรศัพท์กดหาเบอร์ม๊าเจ้าดื้อ ที่แอบเมมไว้จากมือถือมัน8nodjvo
ม๊ารับแทบจะในทันที
"สวัสดีค่ะ"
น้ำเสียงม๊าดูเป็นปกติ แต่ผมไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายเลย
"สวัสดีครับม๊า เอ่อ นี่ผมมิวนะครับ"
ฝ่านโน้นเงียบไปสักห้าวิได้มั้ง
"จ้ามิว ว่าไงลูก"
"คือ ผมได้ยินมาว่าดื้อกับป๊าทะเลาะกัน... เพราะผม ผมเลยอยากจะโทรมาขอโทษป๊ากับม๊าครับ"
"มิวอย่าว่าม๊าใจร้ายเลยนะ แต่…"
"ครับ ผมเข้าใจ ผมก็ขอโทษม๊ากับป๊าด้วยนะครับ ผมเองก็ได้ไม่สบายใจเลยที่เป็นสาเหตุเรื่องนี้ ดื้อเขาก็ไม่ได้เล่ารายละเอียดอะไรให้ผมฟังเท่าไหร่ แต่ผมก็พอจะนึกออก"
" มิวเข้าใจนะ ว่าป๊ากับม๊ามีลูกผู้ชายแค่คนเดียวแล้วเราก็หวังกับเค้าเอาไว้"
"ครับ ผมเข้าใจครับ"
"ถ้าม๊าจะขอร้องให้มิว..."
ไม่จำเป็นต้องพูดให้จบประโยคสมบูรณ์ ผมก็เข้าใจ
"ครับ ผมจะพยายามครับ แต่ม๊าอย่าหยุดส่งเสียดื้อเลยนะครับ ผมไม่อยากให้น้องลำบาก" ถึงตรงนี้ผมก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ แต่พยายามควบคุมเสียงให้นิ่งสุดความสามารถ "เมื่อวาน เค้าบอกผมว่าเขาจะไปหางานพิเศษทำ ผมไม่เห็นด้วยครับ เขาเพิ่งจะเรียนปีสองเอง แล้ววิศวะก็เรียนมาก ถึงทำงานพิเศษเต็มเวลาก็ไม่รู้ว่าจะพอค่าใช้จ่ายไหม"
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะ มิวใจเย็นๆ ยังไงป๊ากับม๊ก็ต้องส่งเสียเขาจนถึงที่สุด แต่ดื้อเค้าไม่ฟังอะไรเลย หุนหันเก็บเสื้อผ้ากลับเชียงใหม่ ไม่ยอมคุยกับม๊า จริงๆ ม๊าเองก็อยากจะโทรหามิวอยู่เหมือนกัน แต่ม๊าไม่มีเบอร์มิว อยากจะขอร้องให้มิวช่วยพูดให้เขาเข้าใจ"
"ครับ"
"ม๊าไม่ได้รังเกียจนะถ้ามิวกับดื้อจะคบกันเป็นพี่เป็นน้อง มิวเองก็นิสัยน่ารัก แต่ถ้าจะคบกันแบบนี้ มันไม่ถูกต้อง มิวเข้าใจม๊านะ"
"ครับ ผมเข้าใจ"
ผมเข้าใจว่า ผมเข้าใจอะไรเลย
เจ้าดื้อกลับมาประมาณชั่วโมงหนึ่งหลังจากนั้น ผมสงบอารมณ์ได้แล้ว จัดฉากทำเป็นเหมือนกำลังอ่านหนังสือสอบอยู่ (แต่ไม่เข้าหัวเลยสักนิด) เหล็กดัดแทบจะวิ่งเข้ามา แล้วก็บ่นๆ
“ปิดมือถือทำไม วิ่งขึ้นมาเหนื่อยนะ”
“อ้าว แล้วทำไมไม่ใช้ลิฟต์”
“ขี้เกียจรอ แล้วทำไมปิดมือถือ”
“ก็อ่านหนังสืออยู่น่ะ ไม่อยากวอกแว่ก”
“เหอะ ลงไปข้างล่างกับเค้าหน่อย”
“อะไร”
“มีอะไรให้ดู”
“อะไรอ่ะ”
“เออน่า ลงไปเดี๋ยวก็เห็นเอง”
เจ้าดื้อกึ่งจูงกึ่งลากผมออกจากห้อง ลิฟท์เปิดที่ลานจอดรถ เหล็กดัดพาผมไปดูมอเตอร์ไซค์ใหม่คันนึงที่จอดไว้
“เดี๋ยว อย่าบอกนะ…”
“เป็นไง ชอบไหม”
โอ้ย ให้ตายสิ
“ป่ะ ไปขี่รถเล่นกัน”
เจ้าดื้อชวนอย่างอารมณ์ดี แต่ผมกำลังรู้สึกเศร้า เพิ่มขึ้น และเพิ่มขึ้น
“ทีนี้ก็ซ้อนรถเค้าได้คนเดียว ห้ามไปซ้อนคนอื่น”
“ไปเอาเงินมาจากไหน”
“ดูถูกกันจัง เค้ามีเงินเก็บนะ เงินในบัญชีส่วนตัวหลายล้าน ไม่อดตายหรอก เคยบอกไปแล้วนี่”
จู่ๆ ก็รู้สึกแน่นหน้าอก น้ำตาจะไหล
“ดีใจขนาดนั้นเลย”
เจ้าดื้อจะเข้ามากอดผม แต่ผมขยับตัวหนี
“มีอะไร”
ผมไม่ตอบ เอามือปิดหน้าแล้วเช็ดน้ำตาแรงๆ
“เตงร้องไห้ทำไม ไม่เอาน่ะ ไม่ร้องนะ”
ผมซบหน้าลงแผงอกเจ้าเหล็กดัด ได้กลิ่นเหงื่อหอมๆ จากเสื้อนักศึกษาที่มันใส่อยู่ปนกับรสเค็มๆ ของน้ำตาตัวเอง เหล็กดัดกอดตอบบอกผมว่าไม่เป็นไร ซ้ำแล้วซ้ำอีก
เรากลับเข้าไปในห้อง ปิดประตู ผมเบียดตัวเข้าหาเหล็กดัดทั้งคราบน้ำตา เหล็กดัดสนองตอบด้วยจูบเบาๆ อย่างทุกครั้ง แล้วถึงค่อยหนักขึ้นเรื่อยๆ ต่างฝ่ายต่างเลาะกระดุมบนเสื้อนักศึกษาของอีกฝ่ายจนแทบจะเรียกได้ว่าดึง ทึ้ง กระชาก ผมไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกคิดถึงเจ้าดื้อของผมมากมายขนาดนี้ แล้วผมก็เชื่อว่าเหล็กดัดเข้าใจความรู้สึกที่ผมถ่ายทอดออกไปผ่านมือไม้ ริมฝีปากและเนื้อตัวที่เบียดไถด้วยเช่นกัน
“ที่เราเป็นอยู่ มันดีแล้วจริงๆ เหรอ”
ผมพูดขึ้น หลังจากหลายสิบนาทีของความเหนื่อยอ่อนผ่านไป ผมไม่รู้ว่าคนรักของผมจะได้ยินรึเปล่า เพราะเค้ากำลังหลับอยู่ เนื้อตัว แขนและขาเปล่าเปลือยยังปะป่ายอยู่บนตัวผม
“เตงว่าไงนะครับ”
เสียงเจ้าดื้อเบาคล้ายยังอยู่ในภวังค์
“เค้าว่าเราห่างๆ กันสักพักเหอะ”
ผมกลั้นใจพูดออกไปในสุด
หัวข้อ: Luckiest Gets The Highest Kite หนุ่มโชคร้าย x นายแชมป์ว่าว 2015 (Edit) จบแล้ว (อ่าน 198224 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก