Rough and Tender 11
ใจหนึ่งก็อยากให้ตายๆ ไปซะ แต่อีกใจก็กลัวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ เดี๋ยวจะกลายเป็นว่าเขามีเอี่ยวในการตายของหมอนี่และยิ่งไม่อยากเจอกรเวอร์ชันวิญญาณด้วย แค่ตอนเป็นคน เขาก็หงอหัวหด ไม่ต้องนึกเลยว่าถ้ากลายเป็นผี คงเป็นผีที่เฮี้ยนที่สุดในสามโลก
มือถือถุงยาแก้อักเสบ อีกมือกดกริ่ง แต่รอจนเมื่อยก็ไม่มีใครมาเปิดประตูให้ เขาเลยลองเปิดประตูและพบว่ามันไม่ได้ล็อค
ตามไปเจอชายหนุ่มนอนแผ่กลางเตียงด้วยเสื้อผ้ายับย่นสกปรกชุดเดิม ข้างเตียงมียาแก้ปวด ลดไข้วางอยู่ก่อนแล้ว มองอยู่นาน คิดอยู่นาน ครั้งแรกปลุกโดนด่า ครั้งที่สองไม่ปลุกโดนด่า ครั้งที่สามนี่ขอให้เป็นปลุกไม่โดนด่าแล้วกัน
“ผมซื้อยามาให้แล้ว ลุกมากินก่อนสิ” ขอบฟ้าสะกิดพร้อมส่งเสียง เซ้าซี้เรียกจนคนที่ตอนนี้หน้าเริ่มแดงๆ บวมๆ ลุกโงนเงนขึ้นมาได้
“อือ” กรครางเสียงพร่า รับยาโยนใส่ปากแล้วกระดกน้ำตามจนหมดแก้ว ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนต่อ “มึงกลับไปได้แล้ว”
เขาปิดประตูห้องนอนออกมานั่งใช้ความคิดต่อด้านนอก อันที่จริงถ้ากลับตอนนี้ก็น่าจะดีที่สุด กรก็หมดแรง สลบไสลไปแล้ว ธุระเขาก็เสร็จแล้ว แต่พอลุกไปใส่รองเท้า เอื้อมมือจับลูกบิดประตู เขากลับยังลังเล
แค่ดูอาการนิดหน่อย ถ้ายังอยู่ดี มีลมหายใจ ค่อยกลับบ้าน... ตัดสินใจแบบปลงตกได้ ขอบฟ้าก็เดินจรดปลายเท้าเข้าไปในห้องนอนอีกรอบ ร่างที่นอนเหยียดยาวดูท่าจะไม่รู้สึกตัวกับการกลับมาของเขา จึงค่อยๆ ใช้หลังมือแตะลงบนหน้าผากชื้นเหงื่อบางๆ และแทบสะดุ้งกับความร้อนที่สัมผัสโดน
โดนต่อยจนไข้ขึ้น
อยากคิดแบบนั้นอยู่เหมือนกัน แต่พอลองนึกย้อนดูสักหน่อย กรก็ดูอาการไม่ดีตั้งแต่เช้าแล้ว ...คงมีไข้ตั้งแต่ตอนเขาโทรไปหากระมัง
ทำไมไม่กลับบ้านกลับช่องก็ไม่รู้ อย่างน้อยถ้ากลับบ้านก็คงมีคนรับใช้ดูแล ดันผ่ากลับมานอนเน่าคนเดียวคาคอนโด ใจหนึ่งก็อยากทิ้งให้ตายคาเตียงอยู่หรอก แต่อีกใจก็ทำไม่ลง ขอบฟ้าถอนหายใจเฮือกยาว ค่อยๆ ลุกไปหาอ่างน้ำกับผ้าเช็ดตัวด้วยความงุ่มง่าม ซึ่งหาให้ตายก็หาไม่เจอ คนอะไรใช้ชีวิตอยู่ได้โดยไม่มีกาละมังสักใบในห้อง ลงท้ายจึงคว้าชามโคมใบใหญ่ที่ใส่ผลไม้สวยๆ บนโต๊ะมารองน้ำเตรียมเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้คนป่วยแทน
หอบชามใบยักษ์บรรจุน้ำมาตั้งตรงโต๊ะข้างเตียง ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กที่คุ้ยเจอชุบน้ำและบิดพอหมาด เริ่มต้นเช็ดลงบนใบหน้ายับเยินของชายหนุ่มเบาๆ
กรหรี่ดวงตาปรือขึ้นมองเขา “ทำอะไร”
“เช็ดตัว พี่กรตัวร้อน ไข้ขึ้น” เขาตอบตะกุกตะกัก กลัวโดนด่าเมื่ออีกฝ่ายไม่พูดอะไรต่อ จึงยื่นผ้าขนหนูในมือส่งให้ “เช็ดเองไหม”
“ไม่มีแรง มึงนั่นล่ะเช็ดต่อ” กรสั่งก่อนหลับตาลง ขอบฟ้าจึงทำงานต่อโดยไม่ปริปากคำใด พอเช็ดไปโดนแผลแตกตรงมุมปาก คนนอนแบ็บก็สะดุ้ง สบถลั่น “แม่ง!”
ขอบฟ้ากระโดดถอยหลังไปยืนรอไกลๆ “ขอโทษ”
“เช็ดเบาๆ หน่อยสิวะ กูคนป่วยนะโว้ย”
สมาธิทั้งหมดถูกใช้ไปกับการตั้งใจเช็ดตัวให้คนป่วย กว่าจะเสร็จ ขอบฟ้าก็ลุ้นเหงื่อแตก ขณะถอยออกมา คิดว่างานนี้คงรอดแล้ว คำสั่งที่สองก็ตามมา “เปลี่ยนเสื้อให้กูด้วย ไม่เคยดูแลคนป่วยหรือไงวะ ต้องให้สอน”
“ครับๆ” รับคำงกๆ แล้วรีบวิ่งหาเสื้อผ้า หยิบมาส่งให้คุณคนป่วย แต่พอกรลุกขึ้นมาถอดเสื้อแล้วกลับยังไม่ยอมใส่ทันที
“เช็ดตัวให้หน่อย เหนียวตัวชะมัด”
ผ้าผืนเดิมถูกใช้งานอีกรอบเมื่อเช็ดไปตามผิวอุ่นจัด ขอบฟ้าเพิ่งได้สังเกตร่างกายของอีกฝ่ายเป็นครั้งแรกยามลูบผ้าไปตามร่างกายตึงแน่นว่ากรก็ผิวขาว อาจจะน้อยกว่าตนนิดหน่อยโดยเฉพาะช่วงที่โผล่พ้นร่มผ้าที่ออกเป็นผิวสองสีชัดเจน ตัวใหญ่ บ่ากว้าง แต่นิสัยไม่ดี
คิดเพลินๆ ก็เงยหน้าขึ้นเจออีกคนกำลังจ้องเขาอยู่พอดี สายตากรก็ยังเป็นเหมือนครั้งแรกที่เห็นคือมืดดำ ไร้ก้นบึ้งและไม่บ่งบอกสิ่งใด ใบหน้าพวกเขาใกล้กันมาจนขอบฟ้าสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าว อุณหภูมิจากร่างกายสูงใหญ่
น่าแปลก ขอบฟ้าคิดสงสัย... พวกเขาอยู่ใกล้กันถึงขนาดนี้แต่กลับรู้สึกว่าห่างไกลเกินจะสัมผัสถึงหรือไขว่คว้าเอาไว้ได้
เขาละสายตากลับมาแบบไม่คิดอะไร วางผ้าขนหนูลงและหยิบเสื้อที่เตรียมไว้ขึ้นมา “เช็ดตัวเสร็จแล้วก็รีบใส่เสื้อเถอะ โดนลมมากๆ มันไม่ดี”
ชายหนุ่มยอมใส่เสื้ออย่างว่าง่ายเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ เสร็จแล้วจึงทิ้งตัวลงนอน ทิ้งให้ขอบฟ้ายืนละล้าละลังตรงประตู “งั้นผมกลับบ้านก่อนนะ”
นิ่งเงียบไปนานจนคิดว่ากรคงหลับไปแล้ว ทว่าท้ายสุดกลับมีเสียงตอบเบาๆ แค่ “เออ”
ขอบฟ้าจึงหมุนตัวกลับออกจากห้องนอน
++++++++++++
กว่าเขาจะกลับมาถึงอีกครั้งก็เป็นเวลาค่ำแล้ว ช่วงเย็นวันศุกร์แบบนี้รถติดจนน่าเวียนหัว แถมคนบนรถเมล์ก็เบียดเสียดจนแทบไม่มีอากาศหายใจ ข้าวของก็พะรุงพะรังจนนึกเกรงใจคนที่ยืนข้างๆ ไม่น้อย
ขอบฟ้าวางข้าวของที่หอบหิ้วมาลงบนโต๊ะ ลงนั่งพักขาที่ยืนมาตลอดทางจนเมื่อยล้าไปหมด ร่างกายที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องเริ่มออกอาการประท้วงส่งเสียงเรียกให้ระงม แต่เขายังเหนื่อยเกินกว่าจะลุกขึ้นไปจัดการอะไรตอนนี้นี่นา
ขณะกำลังเตรียมตัดใจลุกยืน ประตูห้องนอนก็เปิดผาง คนหน้ามึนยืนหัวยุ่งเหยิง มองมาแบบงงๆ “มาได้ไง คิดว่ากลับไปแล้วเสียอีก”
ถึงเสียงแหบๆ จะไม่มีเจตนาร้าย แต่ขอบฟ้าก็อดเก้อกระดากไม่ได้ จึงรีบแก้ตัวชุดใหญ่ “ผมแค่กลับบ้านไปเอาเสื้อผ้า แล้วก็บอกม้าด้วยว่าเพื่อนไม่สบาย ขอมาเฝ้าไข้ ม้าบ่นๆ นิดหน่อยแต่ก็ยังทำข้าวต้มมาให้พี่ด้วยนะ นี่ไง ม้าเอาใส่ถุงแยกน้ำมาให้ด้วย ข้าวต้มม้าผมอร่อยนะ อร่อยกว่าตามร้านที่เขาทำขายอีก พี่กรหิวหรือยัง ผมจะได้อุ่นให้”
“กูไม่หิว”
คำตอบสั้นทำเอาเขายิ่งเก้อหนัก “อ้าว เหรอ งั้น...”
“แต่ลองดูนิดหน่อยก็ได้ กินรองท้องจะได้กินยา” โดยไม่ต้องรอให้คะยั้นคะยอ กรเดินมาทิ้งตัวลงบนโซฟาดังตุ้บ ท่าทางยังมึนๆ อึนๆ “เร็วสิ”
ขอบฟ้าใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงในการมะงุมมะงาหราหาหม้อ หาวิธีจุดเตาไฟฟ้าหน้าตาทันสมัย ค่อยๆ บรรจงเทข้ามต้มร้อนหอมฉุยใส่ชาม เตรียมช้อน ประคองใส่ถาดและยกออกมาวางไว้ตรงหน้าคนป่วย
นั่งใจตุ้มๆ ต่อมๆ ขณะมองกรตักข้ามต้มเข้าปากคำแรก ต่อให้รู้ว่าชายหนุ่มลิ้นจระเข้แค่ไหนก็เถอะ คนไม่สบายมักปากจืดคอจืดกันทั้งนั้น กินอะไรก็คงไม่... “อร่อยดี”
“หือ” ทำเสียงสูงและเริ่มยิ้มเขินๆ ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าจะเขินไปหาอะไร “ผมบอกแล้วว่าม้าผมทำอร่อย กินเยอะๆ นะพี่กร เสร็จแล้วเดี๋ยวค่อยกินยาหลังอาหาร”
เห็นคนป่วยกินข้าวตุ้ยๆ แล้วเขาจึงหันกลับมากินชามของตัวเองบ้าง ต่างคนต่างนั่งกินเงียบๆ จนกระทั่งหมด กรก็ผลักชามเปล่าให้เขาแล้วเดินโซซัดโซเซเข้าห้องน้ำหายเงียบไป ทว่าตอนที่ขอบฟ้ายืนล้างจานอยู่ก็ได้ยินเสียงโครมครามจากห้องน้ำ เล่นเอาตกใจจนเผลอทำชามหลุดมือกระแทกอ่าง ตกแตกเรียบร้อยโรงเรียนขอบฟ้า
“พี่กรๆ เป็นอะไร เปิดประตูหน่อย” ยืนทุบประตูห้องน้ำโครมคราม “ไม่เปิดผมพังเข้าไปนะ”
ถึงไม่มั่นใจว่าเขากับประตูห้องน้ำอะไรจะพังก่อนกัน แต่ขอบฟ้าก็เตรียมตัวพุ่งเข้าชน โชคดีที่เป้าหมายเปิดออกเองเสียก่อน กรนิ่วหน้า “โวยวายอะไร กูแค่ลื่นเสียหลักนิดหน่อย”
ยืนยันด้วยอาการเขยกลากขาออกมา ตายแน่ ขืนปล่อยให้อยู่คนเดียว พรุ่งนี้เจ้าหนี้เขามีหวังเหลือแต่ศพ ต้องเผากงเต็กตามไปใช้หนี้แน่ๆ “ขอผมค้างที่นี่ได้ไหม”
คนนั่งหน้าขมวดเป็นปมบนเตียงเหลียวมามองเขาชัดๆ เลิกคิ้วสูงเสียจนเขาร้อนตัว “เฝ้าไข้เฉยๆ แต่ห้ามทำอะไรผมนะ ไม่งั้นผมจะปล่อยให้เน่าตายกลายเป็นศพอยู่คนเดียว”
“ชิ” ทำเสียงน่าตบแล้วกรก็ทิ้งตัวลงนอน ยิ้มเหยียด “อย่างกับตัวเองน่าปล้ำตายล่ะ ผอมเก้งก้างก็เท่านั้น หน้าตาจืดชืด เสน่ห์ติดลบ ไม่เร้าใจสักนิด นี่ถ้ามึงไม่ใช่แฟนไอ้พล กูคงมองไม่เห็นหัวมึงหรอก”
ไม่ต้องรอให้กรหรือใครมาชี้บอก ขอบฟ้าก็รู้ตัวดีมาตลอดว่าเขาไม่มีอะไรดี ดังนั้นเขาจึงไม่โกรธและไม่คิดแก้ตัวให้เสียเวลา “ผมรู้”
กรตะแคงหน้ามองหาวี่แววประชดประชันแต่สิ่งที่เห็นคือสีหน้าปกติจึงพูดอย่างหงุดหงิด “มึงนี่น่ารำคาญว่ะ”
น่ารำคาญ น่ารำคาญ กรก็เอาแต่พูดคำนี้ เมื่อไหร่ถึงจะพูดว่าน่าเบื่อสักที ไม่รู้พูดยากตรงไหน สั้นกว่าหนึ่งพยางค์ด้วยซ้ำ พูดออกมาเสียทีว่าน่าเบื่อ เขาจะได้เป็นอิสระ ไม่ต้องมาคอยรับใช้ รองรับอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เป็นรถไฟเหาะของเจ้าตัว
เดินมานั่งด้านนอกเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนคนป่วยอารมณ์บูด หยิบหนังสือเรียนที่หยิบติดมาขึ้นมาอ่านสลับกับลุกไปดูคนป่วยในห้องเป็นระยะ ซึ่งนาทีนี้ ชายหนุ่มหมดสภาพไปโดยสิ้นเชิง เรียกว่าเขาไปเช็ดเหงื่อให้อะไรให้ กรก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองแล้ว ได้แต่ครางอืออาไปตามเรื่อง
พอเที่ยงคืน ก็ครบสี่ชั่วโมงจากที่กินยาไปเมื่อตอนหัวค่ำ ขอบฟ้าจึงไปปลุกให้ตื่นมากินยา มีเสียงคำรามหัวเสียดังลอดลำคอคนป่วยแต่ด้วยความที่มันฟังดูแหบแห้ง เลยลดความน่าเกรงขามลงไปเยอะ
“ลุกมากินยาก่อน แป๊บเดียว เดี๋ยวค่อยนอนต่อ” หากเป็นเวลาปกติ เซ้าซี้มากๆ แบบนี้คงไม่แคล้วหลังมือ แต่บอกแล้วว่าตอนนี้หมดสภาพ กรจึงได้แต่จำยอมลุกโงนเงนง่อกแง่กขึ้นมากินยาแต่โดยดี “นั่นล่ะ เก่งมาก ทีนี้นอนต่อได้แล้ว”
“อื้อ” ราวกับทำธุระอันยิ่งใหญ่เสร็จ กรทิ้งตัวดังตุ้บและตวัดแขนโอบเอวขอบฟ้าที่กำลังจะลุกไว้ ทำเอาคนไม่ทันระวังล้มหงายลงไปแทบจะทับคนป่วยตาย
“เล่นอะไรเนี่ย เกือบทับแบนแล้วเห็นไหม” ตำหนิงึมงำแล้วขอบฟ้าก็ชะงักเมื่อได้ยินเสียงแหบพร่ากล่าว
“นอนด้วยกันนะ” กำลังสงสัยว่ากรอาจไข้ขึ้นจนเพ้อ เจ้าของอ้อมแขนแข็งๆ รอบเอวก็ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงระโหย “บอกให้นอนนี่ไง อย่าเพิ่งเล่นตัวตอนนี้ได้ไหม คนยิ่งปวดหัวอยู่”
ฮื้อ เขาไม่ได้เล่นตัวนะ แต่ก็ใช่ว่าอยากเสนอตัว ขอบฟ้าคิดไปคิดมา ดูท่านอนหมดแรงแล้วกรคงไม่มีปัญญาลุกขึ้นมาทำอะไรเขาหรอก ก็นะ...เสน่ห์ดึงดูดก็ไม่มี ที่โดนทำโดนปล้ำมาทั้งหมดก็แค่แก้เบื่อแก้เซ็ง
พลิกตัวลงนอนแบบเกร็งๆ บ่นอุบอิบ “ถ้าผมติดหวัดจะทำไง”
“อืม...” คนป่วยครางขณะยกแขนหนักๆ ร้อนผ่าวๆ ขึ้นโอบเอวหมอนข้างมีชีวิตไว้ ถอนหายใจยาวราวกับพึงพอใจเหลือแสน “ไม่ต้องห่วง คนโง่ไม่เป็นหวัดหรอก”
เออ จริงด้วย เขานี่กลัวอะไรไม่เข้าท่า แต่กระนั้นก็ยังไม่ลืมหยิบนาฬิกาปลุกตรงหัวเตียงมาตั้งเวลาตอนตีสี่เพื่อปลุกกรให้ลุกมากินยาเหมือนสมัยเด็กๆ เวลาเขาไม่สบาย ม้าจะต้องมาคอยปลุกเขากินยาทุกๆ สี่ชั่วโมง รู้สึกเหมือนเพิ่งเคลิ้มหลับไปได้ไม่นาน นาฬิกาปลุกก็ทำงาน เขาลุกมาแบบครึ่งหลับครึ่งตื่น หยิบยามาแล้วหันไปดึงคนป่วยให้ลุกมากิน
“อื้อ ไม่เอา กูง่วง มึงแดกเองป่ะ” ตอบงัวเงียแล้วแผ่นหลังกว้างก็พลิกหันหลังให้เสียดื้อๆ
ว่ากันว่าคนง่วงมักตอบอะไรไม่ค่อยเป็นเรื่องเป็นราว ฉะนั้นอย่ามาถามหาเหตุผลหรือที่มาของความกล้าของเขาในเวลานี้ ขอบฟ้าทั้งฉุดทั้งลากชายหนุ่มขึ้นมาได้ก็บังคับจับอ้าปาก ยัดยาลงคอหอย แทบจะกรอกน้ำตามจนกรสำลักกระอักกระไอจนน่าสงสาร เขาเลยลูบบ่าให้อีกสองสามครั้งแล้วค่อยนอนต่ออย่างสบายใจ
++++++++++
เช้าวันใหม่มาถึง ขอบฟ้าขยี้ตา บิดขี้เกียจแล้วนึกอยากนอนต่ออีกนิด แต่ต้องสะดุ้งเมื่อมีเสียงห้วนดังลั่นที่ข้างหู “ตื่น! ไม่ตื่นกูปล้ำแน่”
รีบลุกพรวดมายืนตัวตรงที่ข้างเตียง มองคนท่าทางฟื้นไข้ทำหน้าบึ้งใส่แต่เช้าแทนคำทักทาย “หายแล้วเหรอ อืม ดีจังๆ งั้นผมกลับบ้าน...”
“หิวข้าว ไปทำอะไรให้กินหน่อย” ปลุกคนอื่นให้ลุกมาทำงานเสร็จ กรก็ไถลตัวลงนอนอีกรอบ “ข้าวต้มก็ได้ ของในตู้เย็นพอมี คุ้ยๆ หาเอาละกัน”
“หา ไปซื้อไม่ดีกว่าเหรอ ให้ผมไปซื้อน่ะทำได้แต่ผมทำกับข้าวไม่เป็นนะ” เขารีบบอกคนหลับตาพริ้ม ไม่แน่ใจว่าแกล้งป่วยหรือแกล้งตาย
“แค่ข้าวต้มง่ายๆ ลองทำไม่ตายหรอกมึง ตอนนี้ปากกูจืดมาก ฉะนั้นรสชาติเลวร้ายยังไงกูรับได้” กรลืมตามาจ้องอีกรอบ “ห้ามไปซื้อมาให้กูแดกนะ เลือกเอาเองแล้วกัน ถ้าไม่ทำข้าวต้มก็มาให้กูปล้ำซะดีๆ”
เหมือนคำตอบถูกทุกข้อกับผิดทุกข้อ ขอบฟ้าหมุนตัวเร็วๆ วิ่งเข้าครัว พยายามคิดหาวิธีทำข้าวต้มสุดชีวิต เคยเป็นแค่ลูกมือมารดาทำขนม แต่เอาน่า ข้าวต้มมันคงคล้ายๆ มาม่านั่นล่ะ ต้มให้เดือดเป็นอันพอ
ปรุงรสเท่าที่สามารถ มีอะไรเข้าเค้า เขาก็เทลงไปในหม้อ ผลสุดท้ายข้าวต้มหม้อแรกในชีวิตก็สำเร็จ หน้าตาพอไปวัดไปวา อืดๆ นิดหน่อย แต่รสชาตินี่สิ...
สุดจะบรรยาย
ขณะกำลังละล้าละลังว่าจะทำใหม่ดีหรือเปล่า เสียงเร่งก็ดังมาตัดสินให้แทน “มึงไปต้มข้าวถึงดาวอังคารหรือไงวะ! กูหิวแล้วนะ”
เอาน่า กรบอกว่าปากจืด อาจไม่ทันรู้สึกก็ได้ อีกอย่าง อุตส่าห์บอกแล้วว่าจะไปซื้อให้ก็ไม่เอา เขายกชามข้าวต้มมาแบบไม่มีทางเลือก นั่งมองใจตุ้มๆ ต่อมๆขณะชายหนุ่มซัดโฮกเข้าไปเต็มคำ ไม่มีลองชิมลองเชิงกันเลย
คำแรกที่คนลิ้นจระเข้บวกกับอาการปากจืดพูดหลังจากนั้นคือ “ห่วยแตก”
“ก็บอกแล้ว” พ่อครัวจำเป็นรีบลุก กลัวว่าจะโดนชามข้าวคว่ำใส่หัวอยู่แบบลึกๆ “บอกว่าจะไปซื้อมาให้ก็ไม่เชื่อ”
“ก่อนยกมา มึงชิมบ้างหรือเปล่า” มองอาการพยักหน้ารับแรงๆ แล้วกรก็แค่นหัวเราะ “แล้วไป กูแค่สงสัยว่ามึงตั้งใจวางยาพิษกูเสียอีก”
ผู้ชายอะไร ปากไม่ดี รู้แบบนี้น่าจะทิ้งให้นอนเน่าตายคนเดียว “ผมกลับแล้วนะ”
คนตักข้าวต้มเข้าปากเหลือบตามองนิดหนึ่ง “กลัวบ้านวิ่งหนีหรือไงวะ เอะอะเดี๋ยวก็ร้องจะกลับบ้านๆ เออ ไม่ต้องมาทำหน้าบูดใส่ จะกลับก็กลับไปได้แล้ว เดี๋ยวกูก็จะออกไปข้างนอกเหมือนกัน กูเบี้ยวนัดป่านไว้ตั้งแต่เมื่อวานละ”
เท้าที่กำลังจะก้าวชะงักกึกเหมือนมีรากงอก ขอบฟ้าหันขวับกลับมาจ้อง รอให้กรบอกว่าพูดเล่น แต่ก็ต้องรอหายเมื่อฝ่ายนั้นเอาแต่ก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มรสห่วยแตกจนกระทั่งหมดชาม จึงค่อยเงยหน้ามาเจอเขายืนตัวแข็งทื่ออยู่ “อ้าว ทำไมยังไม่ไปอีก”
“พี่กร พี่...คบกับป่านอยู่เหรอ” เค้นเสียงถามติดๆ ขัดๆ ถึงจะพอรู้เคยรับฟังมาจากปากพลชนะอยู่บ้าง หากพอมาได้ยินจากกรตรงๆ เขาก็อดจะอึ้งๆ ไม่ได้ “ป่านเขา...เอ่อ พี่ชอบป่านใช่ไหม”
“ถามอะไรเป็นเด็กอนุบาลเชียวนะมึง” กรเบ้ปาก สีหน้ายังดูขบขันยามกล่าว “คบกันบ้างล่ะ ชอบบ้างล่ะ ฟังแล้วอยากจะหัวเราะ กูแค่ถูกใจ เพราะเธอไม่เรื่องมาก ไม่งี่เง่าก็เท่านั้นเอง”
ถึงกรจะพูดเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ ธรรมดาเหลือแสน แต่เขาไม่แน่ใจว่าป่านจะคิดง่ายๆ แบบนี้ด้วยหรือเปล่า ดูแต่เขา...ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ กรทำเพื่อแก้เบื่อ เป็นการกระทำทางร่างกายเท่านั้น ไม่เกี่ยวกับเรื่องละเอียดอ่อนหรือพวกความรู้สึกใดๆ แต่กับป่าน เขาค่อนข้างแน่ใจเลยว่าเธอรู้สึกพิเศษกับผู้ชายนิสัยเลวร้ายแบบกรขนาดไหน
เขาควรจะเตือนป่าน...
“ที่กูพูด มึงจะคาบเอาไปบอกป่านก็ได้นะ กูไม่ห้ามแล้วก็ไม่ถือด้วย แต่อย่าลืมคิดหาคำแก้ตัวเหมาะๆ ไว้ด้วยล่ะ ว่าไปไงมาไง มึงถึงมาสนิทสนมกับกูได้ แต่งเรื่องให้แนบเนียนหน่อยแล้วกัน เพราะถ้าป่านยังสงสัยแล้วมาถามกูแทน บอกไว้ก่อนว่ากูไม่ชอบพูดโกหก”
นี่คือสิ่งตอบแทน เขาไม่เคยคิดหรอกว่าการโดนขู่เข็ญบังคับ การถูกข่มขืน การแบล็คเมล์ การหยิบยืมเงิน การเฝ้าไข้จะสามารถนำมาบวกลบคูณหาร หักล้างกันได้ ผู้ชายตรงหน้าก็คงคิดเหมือนกัน จึงไม่เคยเอาเรื่องต่างๆ มาติดค้างหนี้บุญคุณกันให้วุ่นวาย เขายังโดนปั่นหัวเล่น กรก็ยังคงสนุกสนานกับการเห็นเขาหมดทางไป ยังหัวเราะเขาที่โดนต้อนจนมุม ยังมีความสุขเมื่อได้เหยียบย่ำซ้ำเติมเขาที่หดหัวซุกหมอบอยู่แล้วแทบเท้า กรก็แค่สนุก...
บางทีถ้าเขายอมให้กรเหยียบไว้ใต้ฝ่าเท้า ฉีกกระชากให้เป็นชิ้นๆ จนหมดลมหายใจ บางที ชายหนุ่มอาจจะเบื่อก็ได้
“...ผมกลับบ้านก่อนนะ”
ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรที่ดีกว่านี้ คอเขาตีบตันไปหมด รู้สึกหัวหนักแต่ตัวโหวงๆ ระหว่างโดยสารบนรถเมล์ ก้มหน้าก้มตาเดินงุดๆ เดินเข้าบ้านและเพิ่งได้ยินเสียงปลายฝนเรียก
“พี่ฟ้ากลับมาแล้ว” เด็กสาววิ่งมาเกาะแขนหมับ กิริยาเอาอกเอาใจแบบที่ไม่เคยได้รับทำให้ขอบฟ้างุนงง “หายไปไหนมา รู้ไหมว่าเราสองคนรอพี่ฟ้าตั้งนานแน่ะ พอจะโทรไปหา มือถือก็ดันดังอยู่ในห้อง เฮ้อ แบบนี้แล้วจะมีไว้ทำไมก็ไม่รู้”
“มีอะไรด่วนเหรอ ม้าไม่สบาย...” เขาวิตกได้ไม่นาน ปลายฝนก็ส่ายหน้าขณะที่ร่างสูงของใครบางคนซึ่งเพิ่งลุกจากเก้าอี้ด้านในเอ่ยเรียก
“ฟ้า”
+++++++++
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
