บทที่ 15
.
.
.
ภุมรินนั้นทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับตะวัน ร่างเล็กทำอาหารมาให้ตะวันที่มานั่งรออยู่ในสำนักงานตั้งแต่เช้า
ภุมรินลงทุนตื่นมาเข้าครัวพร้อมกับทำอาหารเอง แถมยังแอบอมยิ้มไปด้วยเมื่อนึกถึงหน้าตะวันจนป้าจันถึงกับแซวว่าภุมรินนึกยังไงถึงได้มาเข้าครัวแล้วยังยิ้มหน้าบานตั้งแต่เช้าอีก
ก่อนจะออกจากไร่มารัชพลที่รู้ว่าเขาจะเอากับข้าวไปให้ตะวันก็มองตาขวางพร้อมกับดุอีกเล็กน้อยว่าจะทำไปให้ตะวันทำไมทั้งๆที่ตะวันก็หายดีแล้ว
ภุมรินนั้นเกือบจะไม่ได้เอากับข้าวมาให้ตะวันอยู่แล้วถ้าป้าจันไม่ออกมาช่วยพูดซะก่อน
ภุมรินไม่เข้าใจรัชพลเลยสักนิดว่าทำไมต้องทำหน้ายักษ์ขนาดนั้นใส่เขาด้วย
กว่าจะมาถึงตลาดประสิทธานนท์และส่งองุ่นเสร็จก็เกือบจะสิบเอ็ดโมงเข้าไปแล้ว ภุมรินเดินมาหาตะวันที่นั่งรออยู่หน้าสำนักงานใหญ่อีกฝั่งของตลาด
“อ่ะ กะเพราไก่กับแกงจืด” ภุมรินยื่นกล่องอาหารให้ตะวันที่นั่งยิ้มหน้าบาน
“ไม่อยู่กินเป็นเพื่อนพี่หน่อยเหรอ จะเที่ยงแล้วนะ” ตะวันรับกล่องข้าวมาพร้อมกับชวนคนตัวเล็กให้อยู่กินด้วยกัน
“ไม่เอาหรอก กินข้าวกับพี่ตะวันไม่รู้จะกินลงรึเปล่า” ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่หน้านี่ร้อนผ่าวเพราะความเขินไปเรียบร้อย
การอยู่ต่อหน้าตะวันในช่วงหลังมานี้ทำเอาใจของภุมรินอยู่ไม่เป็นสุขซักครั้ง มันเต้นแทบจะทะลุออกจากอก ไหนหน้าที่ชอบร้อนขึ้นมาเมื่อตะวันพูดหรือยิ้มให้อีกล่ะ เขาเหมือนคนไม่สบายเข้าไปทุกวัน
“แต่พี่เห็นหน้ารินแล้วเจริญอาหารขึ้นนะ” ตะวันยิ้มกรุ่มกริ่ม
หยอดไปหนึ่งทีจนภุมรินที่เขินต้องระบายความร้อนบนหน้าด้วยการเตะเข้าที่หน้าแข้งของตะวันหนึ่งที
“พูดอะไรน่ะพี่ตะวัน” ให้ตายเถอะ ใช่ว่าจะไม่เคยได้ยินคำพูดแบบนี้เสียเมื่อไหร่
ไอ้พี่จรัลนั้นพูดหยอดเขาอยู่บ่อยครั้ง แต่พอเป็นตะวันพูดเขากลับไม่รำคาญเลยสักนิด แต่ดันทำตัวไม่ถูกซะนี่
“แหมน้องริน เขินก็ไม่จำเป็นต้องเตะพี่ก็ได้นิ” ตะวันลูบหน้าแข้งตัวเองปอยๆ
เท้าภุมรินหนักอย่าบอกใคร แล้วซัดมาเต็มแรงขนาดนี้ ตะวันถึงกับซู้ดปากกลั้นเจ็บต่อหน้าน้องรินเต็มที่
“เขินอะไรไม่ได้เขินซักหน่อย” ภุมรินก้มหน้างุด
เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสาวน้อยกำลังหัดรักยังไงอย่างนั้น ถึงแม้ตะวันบอกว่าจะจีบเขาก็ตามแต่เขาก็ยังไม่ได้ตอบรับคำหยอดหวานที่คนตัวโตคอยส่งให้ทั้งต่อหน้าและในข้อความที่ส่งหากันทั้งคืน
“ไม่ได้เขินแต่หน้าแดงเลยนะน้องริน” ตะวันแซวกลับ ภุมรินหันมาค้อนเล็กน้อย
“รินกลับแล้ว มีงานที่ไร่ต่อ ไม่คุยกับพี่ตะวันแล้วเบื่อขี้หน้า” รีบจ้ำอ้าวหนีตะวัน ขืนอยู่ตรงนี้นานอีกนิดเขาต้องได้ระเบิดตัวตายแน่ๆ
ตะวัน ประสิทธานนท์ มีอิทธิพลต่อหัวใจของ ภุมริน รักษ์นที จริงๆเลย
ตะวันหัวเราะตามหลังคนตัวบางที่เดินหน้าแดงออกไปก่อนจะก้มมองกล่องข้าวในมือแล้วยิ้มกว้าง
เหมือนจะเริ่มต้นด้วยดีกับการจีบภุมริน เขาไม่เคยจีบใครมาก่อนและไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะได้ใจอีกคนมาครอบครอง แต่ดูท่าทางของภุมรินตอนนี้แล้วไม่น่าจะนานเท่าไหร่ ที่เขาจะได้ใจดวงนั้นของภุมรินมา
น้องหนูรินเข้ามาวิ่งซุกซนในหัวใจพี่ตะวันแบบนี้ จะไม่ให้พี่ตะวันใจสั่นได้ยังไงเมื่อเห็นหน้าน้องริน
ภุมรินเดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวหน้าแดงมาตลอดระยะทางกลับไร่น้ำริน เจ้าตัวเล็กนึกถึงหน้าตะวันทีไรก็ใจสั่นทุกครั้งไป นพที่ขับรถอยู่หันมามองในหลายๆครั้ง แต่ก็ยังไม่เข้าใจนายน้อยอยู่ดี
วันนี้ภุมรินไปหาคุณตะวันถึงสำนักงานใหญ่ ไหนจะทำกับข้าวไปให้อีก ทำเอานพงงไม่น้อย เห็นเมื่อก่อนตีกันแทบจะตายอยู่แล้ว
รถของไร่น้ำรินแล่นเข้ามาในไร่ ภุมรินเข้าไปดูไร่ตามปกติ และเจ้าตัวก็ได้รับข้อความจากตะวันมาให้ยิ้มม้วนต้วนคนเดียว
ตะวันส่งข้อความมาหยอดเป็นสิบๆข้อความ ภุมรินเขินชนิดที่ว่าถ้าตะวันมาอยู่ตรงหน้าต้องโดนเขาระบายความเขินจนเจ็บตัวไปหลายรอบแน่ๆ
หลังจากคุยกับตะวันจนพอหอมปากหอมคอแล้วภุมรินก็ทำงานต่อจนถึงเย็น เมื่อกลับเข้าบ้านก็เจอรัชพลที่นั่งอยู่หน้าทีวีพร้อมกับดูข่าวตอนเย็นเรียบร้อย
ภุมรินแปลกใจไม่น้อยที่อยู่ๆพี่ชายผู้หลงรักถังไม้โอ๊กออกมาจากโรงบ่มก่อนเวลา ปกติก็สองสามทุ่มเป็นอย่างต่ำ
“ทำไมวันนี้กลับเร็วล่ะพี่รัช” ภุมรินนั่งลงข้างๆพี่ชาย
“พอดีงานเสร็จแล้วน่ะ วันนี้พ่อไม่กลับบ้านด้วย มาอยู่เป็นเพื่อนรินดีกว่า” รัชพลหันไปมองภุมรินพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย
“อยู่เป็นเพื่อนริน” ภุมรินเลิกคิ้ว
อะไรคือการที่รัชพลบอกว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อนเขา ปกติรัชพลรักไวน์มากกว่าเขาซะอีก แล้วอีกอย่างเขาก็โตเกินกว่าที่รัชพลจะมาบอกว่าอยู่เป็นเพื่อน
“ก็ใช่น่ะสิ เนี่ย เดี๋ยวป้าจันก็ทำอาหารเสร็จละ ไม่ได้กินข้าวเย็นกับรินมานานแล้ว” รัชพลพูดหน้าตาเฉย ภุมยิ่งขมวดคิ้วแน่น
“ผีเข้ารึเปล่าเนี่ยพี่รัช” ภุมรินว่าก่อนจะเอนตัวลงกับโซฟา นั่งดูทีวีรอมื้อเย็น
ติ้ง!
ซักพักเสียงข้อความในโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ภุมรินหยิบขึ้นมาดูพร้อมกับยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าคนที่ส่งนั้นเป็นใคร
ตะวันส่งรูปข้าวไข่เจียวที่เขาทำเองมาให้ภุมรินดูพร้อมกับข้อความที่ว่าชวนให้ไปกินด้วยกัน
ภุมรินตอบกลับ ยิ้มให้กับโทรศัพท์นั้นโดยไม่สนใจคนข้างๆ
รัชพลเหลือบมามองน้องชายพร้อมกับชะเง้อคอไปมองที่หน้าเจอโทรศัพท์ของภุมริน
ใบหน้าคมนั้นบึ้งตึง คิ้วขมวดแน่นเมื่อเห็นตะวันส่งข้อความมาหยอดน้องชายของเขาที่เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
รัชพลเดาสายตาของตะวันได้ตั้งนานแล้ว เขาไม่ได้อะไรมากเพราะตะวันนั้นไม่ได้รุกคืบภุมรินมากมายนัก แต่ตอนนี้นอกจากตะวันจะกล้าส่งข้อความแบบนั้นมาให้ภุมรินแล้ว
ภุมรินเองก็ยังจะยินดียินร้ายรับมันอีก ทั้งๆที่เมื่อก่อนบอกเขาปาวๆว่าไม่ชอบหน้าเพื่อนของเขาคนนี้
ตะวันนั้นถือว่ากล้ามากที่ทำแบบนี้ รัชพลไม่ค่อยจะพอใจนักที่เพื่อนรักมาวุ่นวายกับภุมรินในเชิงชู้สาว
เขาดูออกน่า เรื่องที่ภุมรินตื่นเช้ามาทำกับข้าวไปให้ตะวันนั่นอีก ไหนจะได้รับรายงานจากนพว่าช่วงก่อนหน้าภุมรินคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้บ่อยๆ และยังจะสามสี่วันมานี้ที่ภุมรินมานั่งซึมเหมือนคนอกหักนั่นอีกล่ะ
ทุกอย่างล้วนมาจากตะวันทั้งนั้น
เริ่มไม่ได้การซะแล้ว จะว่าเขาหวงน้องชายก็ไม่ใช่ แต่เขาคิดว่าภุมรินนั้นยังไม่โตพอที่จะมีแฟนและที่สำคัญมีแฟนเป็นผู้ชายด้วยเนี่ยนะ
ใช่ว่าเขาจะรังเกียจอะไร เพราะเขาเองก็คิดว่าภุมรินนั้นมีแฟนเป็นผู้หญิงคงยาก แต่ที่เขาไม่อยากให้ภุมรินมีใครตอนนี้ก็เพราะอยากให้ภุมรินโตกว่านี้มากก่อน
เขาไม่อยากเห็นภุมรินร้องไห้ เขาไม่ชอบน้ำตาของน้อง แค่ภุมรินซึมไม่ยอมพูดยอมจาเขาก็อึดอัดมากพออยู่แล้ว
และยิ่งไปกว่านั้นคือการที่เป็นตะวัน ตะวันคือเพื่อนรักของเขา เขาไม่อยากจะคิดว่าถ้าหากสองคนนี้จบความสัมพันธ์กันได้ไม่ดีแล้วมันจะเป็นยังไงต่อไป
ตะวันกับภุมรินจะมองหน้ากันได้มั้ย ภุมรินคือน้องของเขาและตะวันก็คือเพื่อนรัก หากทั้งคู่ต้องมาผิดใจกันมันคงไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก ความสัมพันธ์แบบพี่น้องที่เป็นอยู่ทุกวันนี้มันก็ดีอยู่แล้ว เขาไม่อยากให้มันเกินเลยและเสียไป
“รินพี่ขอโทรศัพท์หน่อยสิ” รัชพลแบมือตรงหน้าภุมรินที่ยิ้มกับโทรศัพท์ไม่หยุด
“อะไรพี่รัช” ภุมรินมองหน้าพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ
“เอาโทรศัพท์มา” รัชพลทำหน้าจริงจัง
ภุมรินงงเล็กน้อยแต่ก็ยอมยื่นโทรศัพท์ให้พี่ชายโดยไม่ลืมที่จะออกจากแอพลิเคชั่นสนทนาก่อน
“เอาไปทำไมเหรอพี่รัช”
“พี่จะขอยึดไว้ก่อน” คนเป็นพี่ตอบหน้านิ่ง
“อะไรกันพี่รัช อยู่ๆมายึดของรินทำไมเล่า เอาคืนมาเลยนะ” ภุมรินจะคว้าโทรศัพท์ของตัวเองคืนแต่รัชพลก็ชักหนี
“พี่จะเก็บไว้ก่อน ถ้าจะคุยงานก็ใช้โทรศัพท์บ้าน และพี่ขอสั่งห้ามไม่ให้คุยกับไอ้ตะวัน แล้วไม่ต้องไปส่งแล้วองุ่นน่ะ เดี๋ยวให้กับเด็กคนอื่นไปแทน อยู่ที่ไร่นี่แหละ” รัชพลสั่งยาวเหยียดทำเอาภุมรินงงเต๊ก
“แล้วเรื่องอะไรพี่รัชต้องมาห้ามรินคุยกับพี่ตะวันด้วยล่ะ” ภุมรินค้านเสียงแข็ง
“แล้วทีเมื่อก่อนไม่เห็นจะอยากคุยกับไอ้ตะวัน มาตอนนี้ทำไมต้องคุยกับมัน แล้วยังจะส่งข้อความมาหากันแบบนั้นอีก” รัชพลเองก็พูดด้วยเสียงที่จริงจังขึ้นเรื่อยๆ
ภุมรินเถียงไม่ออก คนตัวเล็กได้แต่เชิดหน้าใส่พี่ชายแล้วนั่งกอดอก เรื่องนี้เขาเถียงไม่ได้จริงๆนั่นแหละเพราะเขาเพิ่งจะอยากมาคุยกับตะวันก็ตอนนี้เอง แต่ที่ไม่เข้าใจคือทำไมรัชพลต้องห้ามเขาด้วย ทำอย่างกับพี่ตะวันเป็นคนอื่นไกลไปได้ ก็เพื่อนตัวเองแท้ๆ
“เข้าใจที่พี่พูดมั้ยริน และพี่จะไปคุยกับไอ้ตะวันให้มันเลิกจีบรินด้วย” คำพูดนั้นของรัชพลทำเอาภุมรินหันขวับ
“พี่รัชรู้” อะไรคือรัชพลรู้ว่าตะวันจีบเขาอยู่
“พี่มองตามันก็รู้แล้วว่าคิดอะไร พี่จะไม่ยอมให้มันมาจีบรินแบบนี้แน่ เราเองก็เถอะ เป็นพี่เป็นน้องกันก็ดีอยู่แล้ว จะเลื่อนสถานะกันไปทำไม รินเองก็ยังเด็กอยู่ด้วย” รัชพลกลายเป็นคุณพ่อไปเสียแล้ว เจ้าตัวเทศนาน้องชายยาวยืด
“รินอายุยี่สิบสามแล้วนะพี่รัช” เขาบรรลุนิติภาวะมาสามปีแล้ว การที่รัชพลมาบอกเขาว่าเด็กนั้นมันเรื่องไร้สาระสิ้นดี
“ก็ยังเด็กสำหรับพี่อยู่ดี จะยังไงก็เถอะ ต่อไปนี้ทำตามที่พี่พูด ไม่อย่างนั้นพี่จะคุยกับพี่ และโทรศัพท์นี่พี่จะคืนให้เมื่อพี่เห็นสมควรแล้ว” รัชพลพูดแค่นั้นก่อนจะเดินขึ้นไปบนบ้าน ทิ้งให้ภุมรินนั่งไม่สบอารมณ์อยู่คนเดียว
“ไอ้พี่รัชบ้า” ตะโกนตามหลังพี่ชายไปแล้วทิ้งตัวบนลงโซฟาอย่างเซ็งๆ
นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย
รัชพลเดินขึ้นมาชั้นบนพร้อมกับเสียงข้อความในโทรศัพท์ที่ยังดังไม่หยุด เขามองแล้วรู้สึกตงิดใจไม่น้อย เมื่อนึกถึงหน้าของตะวันก็ยิ่งโมโห กลับมาไม่ทันไรก็คิดจะมาขโมยลูกเสือไร่น้ำรินซะแล้ว
ถึงจะเป็นเพื่อนกันก็ตามเถอะ เขาเองก็ไม่มีข้อยกเว้นให้ สิ่งที่เขาทำนั้นยังถือว่าเล็กน้อยมากไปด้วยซ้ำ ถ้าตะวันเจอของจริงอย่างบิดาของเขาตะวันไม่มีทางได้มาวุ่นวายกับภุมรินและไร่น้ำรินแน่นอน
คุณบุรินทร์นั้นขึ้นชื่อเรื่องหวงลูกมากแค่ไหนใครๆก็รู้ แม้แต่ตัวรัชพลเองบุรินทร์ยังหวงมากเลยแต่ก็ยังน้อยกว่าภุมรินที่เป็นลูกชายคนเล็กและน่าหวงกว่าเขามาก
รัชพลยังไม่อยากคุยเรื่องนี้กับบิดาในเวลานี้ เขาอยากจะจัดการด้วยตัวเองเสียก่อน แต่ถ้าตะวันยังไม่หยุด เขาก็จำเป็น เพราะเขาเองก็ไม่อยากให้ตะวันและภุมรินมีความสัมพันธ์แบบนั้น
รัชพลมองโทรศัพท์ในมืออีกครั้งก่อนจะตัดสินใจกดปุ่มปิดเครื่อง
**********************************************************************************
วันนี้มาช้ามากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่ก็มาล้าววววววววววววววววววววว
พี่รัชเริ่มแล้ว พี่ตะวันกับน้องรินจะทำอย่างไร รอลุ้นกันนะจ้ะ อิอิ
ฝากติดตามด้วยนะคะ
หัวข้อ: [นิยายชุด ดวงใจไร่รัก] ภมรอ้อนตะวัน *แจ้งข่าวงานหนังสือ* [จบแล้ว] ตะวัน - ริน (อ่าน 131631 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก