หัวข้อ: [นิยายชุด ดวงใจไร่รัก] ภมรอ้อนตะวัน *แจ้งข่าวงานหนังสือ* [จบแล้ว] ตะวัน - ริน

[บูมเบส]

จบแล้วเหรอเร็วจังเลย

[Rabity]

ไม่อาวววววววว อย่าเพิ่งจบสิคะ  พี่รัชยังไม่มีเมียเลยนะ! #ผิด
ขอตอนพิเศษเยอะๆจุใจ! 555 รอตอนต่อไปจ้า

[snoopy]

ใจอ่อนแล้ววว ดีจังเข้าใจกันสักที

[pannuna]

ยังไม่มีโมเม้นหวานๆอยู่ด้วยกันแบบจริงจังเลยนะเนี่ยจะจบละหรอออ

[Billie]

 

[iceman555]

หว่าา จะจบซะล

[MayA@TK]

อะไรจะจบแล้วเหรอหาคู่ให้พี่รัชก่อนจะได้แบ่งความหวงและห่วงจากน้องรินไปให้แฟนบ้าง

 

[seaz]

เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งจบครับ พี่รัชยังไม่มีคู่เลย เดี๋ยวพี่แกเหงา หาคู่ให้พี่ท่านก่อนนะค่อยจบ ^^

[Speirmint28]

อวสาน
.



.




.
 
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ภุมรินกลับไปส่งองุ่นที่ตลาดเหมือนเดิมแล้ว และหน้าที่ที่พ่วงเข้ามาด้วยทุกวันคือการทำกับข้าวไปให้ตะวันเพราะตะวันเป็นขอเขาให้ทำ







ริลณีกลับไปแล้วเมื่อสามวันก่อน ก่อนจะกลับก็สั่งสอนบุรินทร์ไปหนึ่งชุดพร้อมกับบอกให้รัชพลและภุมรินไปเยี่ยมที่บ้านบ้าง






บุรินทร์นั้นไปๆกลับๆเหมือนเดิม ไม่ต่างกับภูผาที่ต้องคอยดูแลกิจการในตัวจังหวัด รัชพลเองก็เริ่มจะปล่อยให้ภุมรินกับตะวันไปไหนมาไหนด้วยกันได้แล้วแต่ก็ยังอยู่ในสายตาของรัชพลอยู่








ตะวันไม่เข้าใจตรงจุดนี้ ตกลงรัชพลยอมให้เขาคบกับภุมรินแล้วจริงๆหรือเปล่า ทำไมเหมือนภุมรินเป็นนักโทษอย่างนั้นแหละ









และวันนี้ตะวันก็ต้องเข้ามาหาภุมรินและรัชพลที่ไร่ โดยเจ้าตัวอ้างว่าจะมาติดต่อขอซื้อองุ่นเพิ่มเติมจากที่ไปส่งทุกวัน และอยากจะเข้ามาดูไวน์ของรัชพลที่ทางตะวันจะขอเป็นนายหน้าส่งออกทั้งๆที่ไร่น้ำรินนั้นมีช่องทางการส่งออกแต่เดิมอยู่พอสมควรแล้ว รัชพลก็ยอมเออออไปด้วยแม้จะรู้ว่าตะวันมาเพื่ออยากจะคุยกับภุมรินก็ตาม








ลูกชายคนโตของบ้านประสิทธานนท์เมื่อมาถึงไร่น้ำรินแล้วก็กลับตามติดชีวิตของภุมรินแทนที่จะไปคุยกับรัชพลที่โรงบ่ม ตะวันเดินตามคนตัวเล็กไปทั่วไร่












ภุมรินนั้นก็ทำงานไปและก็ต้องคอยหลบคำหยอดหวานๆที่ตะวันคอยส่งให้เกือบทุกสิบนาที คนงานในไร่มองบ้าง เพราะทุกคนรู้จักตะวันหมดแล้วหลังจากที่ตะวันไปต่อยกับรัชพลเมื่อวันนั้น และยังรู้ว่าตะวันเป็นคนพิเศษของภุมรินอีกด้วย








“นี่พี่ตะวัน อย่าพูดมากได้มั้ย พูดอยู่นั่นแหละ รินงงไปหมดแล้ว” ภุมรินเอ็ดคนตัวโต










เขางงกับจำนวนองุ่นของแต่ละไร่ที่เขาจดลงในสมุดเล่มเล็ก สับสนกับตัวเลขและยิ่งตะวันเอาแต่พูดไม่หยุดแบบนี้เขาก็ยิ่งงงเข้าไปใหญ่ ไหนบอกจะมาคุยกับพี่รัชไง ไหงมาตามเขาได้









“พี่ก็กลัวรินจะเหงาไง เลยชวนคุย นี่พี่ไม่ได้มาหารินทุกวันนะ รินควรเก็บเกี่ยวช่วงเวลาที่ได้อยู่กับพี่ให้มากๆสิ” ตะวันพูดพร้อมกับเดินตามภุมรินที่ทำหน้ายู่









“ใครอยากจะอยู่กับพี่ตะวันกันเล่า ไม่เห็นอยากจะอยู่เลย” ภุมรินหยุดเดินแล้วจ้องหน้าคนตัวโต








“ไม่อยากอยู่จริงๆน่ะเหรอ พูดแบบนี้พี่เสียใจนะเนี่ย” ตะวันหยุดตามแล้วยื่นหน้าเข้าไปหาภุมริน









ร่างบางหลบสายตากรุ่มกริ่มที่จ้องมานั้น ภุมรินหน้าแดงเล็กน้อย เขามักจะต้านทานความดูดีของตะวันไม่ค่อยจะไหว ยิ่งตะวันเข้ามาใกล้ๆแบบนี้ ใจยิ่งสั่น








“ไม่อยากอยู่ จะไปหาพี่รัชก็ไปเลย รินจะทำงานต่อแล้ว” ภุมรินเบี่ยงตัวหลบตะวันก่อนจะเดินนำลิ่วๆไป ทิ้งให้ตะวันหัวเราะตามหลังอย่างอารมณ์ดี









ทั้งสองคนอยู่ในไร่จนถึงเที่ยง ภุมรินก็พาตะวันไปกินข้าวในบ้านโดยที่ไม่ลืมแวะหารัชพลก่อน เพราะถ้าตะวันไม่ไปเรียกพี่ชายคนเก่งของเขาก็คงไม่ยอมกินข้าวอีกตามเคย และต่อให้รัชพลไม่ค่อยกินข้าว พี่ชายก็ยังตัวใหญ่กว่าภุมรินอยู่ดี








ป้าจันตั้งโต๊ะเรียบร้อยทั้งสามคนจึงลงมือทานอาหารเที่ยง ตะวันถือโอกาสเปิดบทสนทนาที่ดูเป็นการเป็นงานขึ้นมาหน่อย หลังจากคอยตามติดและกวนใจภุมรินมาครึ่งวันแล้ว










“เรื่องไวน์น่ะ กูว่าจะส่งออกไปแถบประเทศเพื่อนบ้าน จะได้เปิดตลาดของตลาดประสิทธานนท์ด้วย และว่าจะให้เพิ่มองุ่น เพราะตอนนี้ก็เปิดอาเซียนแล้ว ก็เลยอยากจะทำธุรกิจส่งออกแถบนี้ดู มึงคิดว่าไง” ตะวันถามรัชพล







“ก็ดี แต่ปัญหามันจะอยู่ที่ว่าองุ่นจะพอรึเปล่านี่สิ คงต้องลองดูก่อน แต่กูคิดว่าคงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร หึ... มาผูกธุรกิจกับไร่น้ำรินแบบนี้ มึงคงมีอะไรแอบแฝงมากกว่ากำไรแน่นอนไอ้พ่อค้าใหญ่” รัชพลกระตุกยิ้มมุมปาก มองหน้าตะวันอย่างรู้ทัน










“รู้ทันตลอดเลยนะมึง ผูกเรื่องธุรกิจมันก็เป็นส่วนหนึ่ง แต่อยากผูกใจลูกชายเจ้าของไร่ให้แน่นขึ้นก็เท่านั้นเอง” ตะวันยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ภุมรินที่นั่งอยู่ข้างๆรัชพลจนคนตัวเล็กต้องหลบตาหนี







“ให้มันน้อยๆหน่อยไอ้ตะวัน นี่ต่อหน้ากูเลยนะ” รัชพลทำเสียงแข็ง แต่จริงๆเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากอย่างที่พูด แค่แหย่ตะวันก็เท่านั้น เพราะเท่าที่ดูแล้วตะวันกับภุมรินก็ไม่ได้มีพฤติกรรมเกินเลยกันมากมาย หมายถึงต่อหน้าเขาน่ะนะ









“ทำเป็นหวงไปได้ มีตกลงมึงยอมให้กูคบกับน้องมึงจริงๆแล้วใช่มั้ยเนี่ย”








“นี่ถือว่ากูยอมแล้วนะ หรือมึงอยากจะให้กูขัดขวางมึงกับรินอีก”










“พอเลยน่า พี่สองคนน่ะ กินข้าวเดี๋ยวนี้เลย เถียงกันอยู่นั่นแหละ” ภุมรินดุคนตัวโตทั้งสองคนที่มัวแต่เถียงกันไม่ยอมกินข้าวซักที









กลายเป็นว่าภุมรินต้องมาคอยสงบศึกให้รัชพลกับตะวันแทน ถ้าเกิดอยู่กันสามคนแล้วตะวันหยอดเขาแบบนี้ พี่ชายของเขาจะต้องหาเรื่องมาว่าทุกครั้งไป สุดท้ายแล้วทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้ เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่แน่ๆเขาพอจะเข้าใจความรู้สึกของรัชพลเวลาห้ามเขากับตะวันทะเลาะกันแล้วล่ะ











หลังจากทานอาหารเสร็จทั้งสามคนก็กลับเข้าทำงานตามปกติ ยังไม่ทันจะเข้าไร่ก็เห็นคนงานคนหนึ่งวิ่งมาแต่ไกลด้วยท่าทางที่หอบฮัก








“มีอะไรเหรอครับลุงมี” ภุมรินถามเมื่อลุงมีเดินมาถึง










“พอดีฝายบนผาตะวันมันพังน่ะครับนายน้อย เก็บน้ำไม่อยู่เลย ตอนนี้ที่น้ำตกท้ายไร่ก็เริ่มมีน้ำสูงแล้ว กลัวว่ามันจะท่วมมาถึงไร่องุ่นน่ะครับ” ลุงมีบอก









ฝายที่ว่าคือฝายชะลอน้ำที่สร้างไว้ที่หมู่บ้านผาตะวันซึ่งอยู่ข้างบนเขาเลยน้ำตกของไร่น้ำรินขึ้นไป คนของไร่น้ำรินเคยไปสร้างไว้ตรงนั้นเพื่อกักน้ำให้ชาวบ้านและเพื่อกันน้ำไม่ให้เอ่อมาที่ไร่









“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวรินขึ้นไปดูเอง ลุงมีไปบอกคนงานซักสี่ห้าคนด้วยนะครับ แล้วค่อยไปเกณฑ์ชาวบ้านที่นั่นมาช่วยกัน” ภุมรินบอก








“ครับนายน้อย” ลุงมีรับคำก่อนจะรีบไปทำตามคำสั่ง











“พี่ไปด้วย” ตะวันที่ยืนอยู่ข้างๆบอกับภุมรินที่ทำกำลังจะเดินไปหยิบกุญแจรถในบ้าน








“พี่จะไปทำไม ทางขึ้นผาตะวันมันลำบากนะ แล้วไม่รู้ว่าจะกลับมาตอนไหนอีก อยู่นี่แหละ ไปคุยกับพี่รัชในโรงบ่มก็ได้” ภุมรินลองประเมินตะวันดูแล้วนั้น










คนตัวโตไม่น่าจะทนทานต่อการนั่งรถขึ้นผาตะวันได้ แล้วไหนจะขากลับอีกล่ะ ยังไม่รู้ว่าจะมืดค่ำหรือเปล่า ทางที่ดีให้คุณชายตะวันอยู่ที่นี่แหละดีที่สุดแล้ว









“รินยังไปได้เลย แล้วทำไมพี่จะไปช่วยรินไม่ได้” แต่ตะวันก็ยังคงจะเถียงให้ได้












เขาจะปล่อยภุมรินไปคนเดียวได้ยังไง เขาก็อยากจะไปช่วยเจ้าตัวเล็กของเขาเหมือนกัน แม้จะรู้ว่าภุมรินนั้นเก่งพอก็เถอะ แต่เขาก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี การที่เขาไปด้วยมันทำให้เขาสบายใจกว่า








“แต่พี่ตะวัน มันไม่เหมือนกัน”










“มันไม่เหมือนกันยังไง ไม่รู้ล่ะ ยังไงพี่ก็จะไปกับรินด้วย” ตะวันไม่ยอมท่าเดียว จนภุมรินต้องถอนหายใจ







“ก็ได้ๆ อยากไปก็ไป แต่อย่ามาบ่นทีหลังแล้วกัน” ร่างเล็กว่าก่อนจะเดินเข้าไปหยิบกุญแจรถข้างในบ้าน











ตะวันและภุมรินตามไปสมทบคนงานอีกสี่คนและลุงมีที่ท้ายไร่ก่อนจะพากันขับรถกระบะขึ้นไปข้างบนผาตะวัน








โดยเส้นทางที่ไปนั้นมีแต่ถนนลูกรังที่แสนขรุขระและยังจะลาดชันอีกด้วย ภุมรินให้คนงานที่ชินทางเป็นคนขับ ไม่นานก็ถึงหมู่บ้านผาตะวันซึ่งตั้งอยู่ต้นน้ำของน้ำตกไร่น้ำริน









หมู่บ้านผาตะวันนั้นเป็นหมู่บ้านขนาดเล็กซึ่งส่วนใหญ่ทำการเกษตรกรรม และคนหนุ่มคนสาวของหมู่บ้านนี้ก็จะพากันลงมาทำงานที่ไร่น้ำรินบ้างแต่ก็ไม่มากนัก








ภุมรินและรัชพลเคยขึ้นมาช่วยเรื่องการจัดการน้ำที่นี่เมื่อหลายปีก่อนตอนที่ภุมรินยังไม่ได้ไปเรียนที่กรุงเทพฯและประจวบเหมาะกับช่วงที่รัชพลกลับมาช่วงปิดเทอม










เขาช่วยชาวบ้านสร้างฝายชะลอน้ำเอาไว้ใช้และเป็นการกันน้ำให้ไร่น้ำรินอีกด้วย ซึ่งตอนนี้ลุงมีมาแจ้งปัญหาที่เกิดขึ้น เหมือนฝายที่สร้างไว้จะพังลงมา







“สวัสดีครับนายน้อย” ผู้ใหญ่คำปันเข้ามาทักทายภุมรินเมื่อเห็นว่านายน้อยแห่งไร่น้ำรินลงจากรถ ลุงมีบอกคำปันไว้แล้วว่าคนของไร่น้ำรินจะมาช่วยสร้างฝายให้ใหม่ตรงที่มันพังลงมา








“พังเยอะมั้ยครับลุงคำปัน” ภุมรินถามผู้อาวุโส








“ประมาณสิบเมตรได้ครับ ตอนนี้ชาวบ้านกำลังช่วยกันอยู่ เพราะถ้าช้าอาจจะลงไปถึงไร่น้ำรินเยอะ”







“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพวกผมไปช่วยครับ”









พูดจบภุมรินก็พาคนงานที่ตามมาด้วยเดินตามผู้ใหญ่คำปันไปที่ท้ายหมู่บ้านอันเป็นที่ตั้งของฝายชะลอน้ำ ซึ่งตอนนี้มีชาวบ้านประมาณสิบกว่าคนกำลังช่วยกันซ่อมอยู่









หมู่บ้านนี้ส่วนใหญ่เหลือแต่คนที่มีอายุและเด็กๆ คนหนุ่มคนสาวเริ่มเข้าไปทำงานในเมือง เหลือคนที่พอจะใช้แรงงานได้ไม่มาก









“พี่ไม่ได้เอากางเกงมาเปลี่ยนนะริน” ตะวันบอกกับภุมรินเมื่อเดินมาถึงลำธารหลังหมู่บ้าน








“ถ้าอย่างนั้นพี่ตะวันก็รออยู่นี่แหละ เดี๋ยวรินไปช่วยชาวบ้านก่อน” ภุมรินพูดพร้อมกับถึงขากางเกงให้สูงขึ้นด้วย ตอนนี้คนงานของไร่น้ำรินและลุงมีลงไปช่วยชาวบ้านเรียบร้อยแล้ว










ตะวันหันไปมองรอบๆ มีแต่คนแก่และก็พวกเด็กๆไม่กี่คนเท่านั้นที่ยืนมองชาวบ้านสร้างฝายอยู่ และตอนนี้ภุมรินก็ลงไปในน้ำเรียบร้อยแล้ว มีแต่เขานี่แหละที่อยู่ท่ามกลางคนแก่กับเด็กๆ ตะวันรู้สึกเหมือนตัวเองดูแปลกๆยังไงไม่รู้ เพราะพวกผู้ชายหนุ่มๆคนอื่นเค้าก็ลงไปช่วยกันหมด







“รินรอพี่ด้วย” สุดท้ายคนตัวโตก็ต้องถอดทั้งรองเท้าและถุงเท้าพร้อมกับพับกางเกงตัวละเป็นหมื่นๆของตัวเองขึ้นแล้วลงไปหาภุมรินที่ตามไปสมทบกับลุงมี













“ลงมาทำไมเนี่ยพี่ตะวัน อยู่ข้างบนรอรินน่ะดีแล้ว” ภุมรินว่าตะวันที่เดินลุยน้ำมาอย่างเซๆจนภุมรินต้องเอื้อมมือไปให้ตะวันจับไว้








“ก็พี่อยากช่วยรินนี่นา” ตะวันเดินเข้าไปยืนชิดภุมริน เขาพยายามทรงตัวเพราะใต้น้ำมีแต่ก้อนหิน ภุมรินมองตะวันอย่างไม่แน่ใจ









“งั้นก็ตามใจพี่ตะวันแล้วกัน” คนตัวเล็กพูดแค่นั้นก่อนจะหันไปรับก้อนหินก้อนใหญ่มาจากชาวบ้าน แล้วยื่นให้ตะวันที่ยืนต่อจากเขา







ทั้งหมดช่วยกันซ่อมฝายจนเวลาล่วงไปถึงเย็นก็เสร็จสมบูรณ์ ผู้ใหญ่คำปันเสนอเลี้ยงข้าวคนของไร่น้ำรินที่มาช่วย ภุมรินตอบตกลงเพราะจะได้เป็นการรักษาน้ำใจของผู้ใหญ่คำปันด้วย










“พี่ตะวันกินอาหารแบบนี้ได้มั้ย มีแต่อาหารพื้นบ้านทั้งนั้นเลยนะ” ภุมรินถามตะวัน







“ถ้าพี่กินกับข้าวฝีมือรินได้ อะไรพี่ก็กินได้ทั้งนั้นแหละ” ตะวันแหย่อีกคน ภุมรินทำตาเขียวปัดมาให้











“ถ้าอย่างนั้นต่อไปก็ไม่ต้องกินกับข้าวฝีมือรินเลย” คนตัวเล็กค้อนให้หนึ่งทีก่อนจะไปนั่งล้อมวงขันโตกซึ่งมีผู้ใหญ่คำปันและภรรยานั่งอยู่ ส่วนคนงานอื่นๆนั้นอยู่อีกวงหนึ่ง








ทั้งหมดนั่งทานข้าวด้วยกัน ตะวันแปลกใจกับอาหารบางอย่างบ้าง เช่นแมลงทอดที่เขาไม่เคยกิน ภุมรินแกล้งเอายัดปากจนคนหัวเราะไปทั้งวง มันน่านักนะเจ้าตัวเล็ก มาแกล้งเขาได้











“ผมว่ามันใกล้จะมืดแล้วนะครับนายน้อย คืนนี้นอนที่นี่ก่อนก็ได้ เดี๋ยวให้ผันจัดที่หลับที่นอนให้” ผู้ใหญ่คำปันบอกหลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ







ตอนนี้พระอาทิตย์ใกล้ตกดินเต็มทีแล้ว คนงานบางคนที่ตามมาด้วยนั้นก็เป็นคนในหมู่บ้านรวมทั้งลุงมีด้วย ซึ่งตะวันกับภุมรินและคนงานอีกสองคนว่าจะขับรถลงเขากลับหลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ










“ก็ดีเหมือนกันนะครับนายน้อย ขับรถลงเขามืดๆมันอันตราย” คนงานคนหนึ่งพูดขึ้น ภุมรินชั่งใจเล็กน้อยก่อนจะติดสินใจนอนที่นี่ตามคำแนะนำของผู้ใหญ่คำปัน








“ก็ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นรบกวนด้วยนะครับ” นายน้อยแห่งไร่น้ำรินยิ้มให้เจ้าของบ้าน











ผู้ใหญ่คำปันยิ้มรับพร้อมกับบอกให้ภรรยาไปจัดที่นอนให้ตะวัน ภุมรินและคนงานที่ตามมาด้วย







“นอนได้นะพี่ตะวัน” ภุมรินหันมาถามตะวัน






“นอนได้สิ ป่าพี่ยังนอนมาแล้ว ถ้ามีริน ต่อให้พี่กินพี่นอนยังไงพี่ก็อยู่ได้” แอบหยอดคนตัวเล็กไปอีกหนึ่งรอบ ภุมรินเองก็เริ่มจะทำใจยอมรับคำหยอดหวานๆที่มีมาให้ทุกวัน สงสัยเขาคงต้องหน้าด้านมากขึ้นกว่านี้เสียแล้ว







“ไม่หยอดรินซักวันจะเป็นไรมั้ยพี่ตะวัน” เงยหน้ามองคนตัวสูง








“พี่จะขาดใจตายเลยแหละ” ตะวันเอามือกุมหัวใจพร้อมกับทำหน้าออดอ้อนจนภุมรินหมั่นไส้ เหยียบเท้าตะวันไปหนึ่งที ตะวันสะดุ้งโหยงแต่ก็ยังหัวเราะได้






“พูดมาก ไปดูพระอาทิตย์ตกกันมั้ย ที่ผาตะวัน เดินไปแป๊บเดียวเอง”








ผาตะวันที่ว่านี้เป็นหน้าผาสูงที่อยู่ห่างจากหมู่บ้านไปไม่ไกลนัก เมื่อหน้าหนาวมาถึงบริเวณนั้นจะเป็นทะเลหมอกสวย และเป็นที่มองพระอาทิตย์ตกดินที่สวยที่สุดแห่งหนึ่งเลยก็ว่าได้ ภุมรินเคยมาบ้างตอนเด็กๆ







“ไปสิ พี่ยังไม่เคยเห็นเลย” ตะวันเองก็อยากเห็นเหมือนกัน พระอาทิตย์ตกดินและมีภุมรินอยู่ใกล้ๆคงจะโรแมนติกไม่น้อยเลย








“ถ้าอย่างนั้นบอกลุงคำปันก่อนนะ” ภุมรินเดินไปบอกผู้ใหญ่คำปันว่าจะไปที่ผาตะวัน คนอาวุโสกว่าจึงให้ไฟฉายมาด้วยหนึ่งกระบอก เพราะตอนนี้ก็ใกล้จะมืดแล้ว








ร่างบางพาตะวันเดินไปไม่กี่ร้อยเมตรก็ถึงหน้าผาสูงซึ่งมีต้นไม้ใหญ่ล้อมรอบ เมื่อมองลงไปข้างล่างก็เห็นป่าไม้และไร่น้ำรินที่ทอดยาวไกลสุดลูกหูลูกตา








ที่ตรงนี้บุรินทร์เก็บไว้ให้ชาวบ้านทำกินและคอยช่วยเหลืออยู่บ่อยครั้ง หน้าหนาวก็เอาผ้าห่มมาแจกบ้างและยังให้ทุนการศึกษาเด็กที่เรียนดีทุกปีจนชาวบ้านให้ผาตะวันรักไร่น้ำรินและเมื่อไร่น้ำรินมีปัญหาอะไรก็ยินดีจะช่วยเหลือทุกครั้งไป







ภุมรินภูมิใจในตัวบิดาและไร่น้ำรินที่นอกจากจะให้งานกับคนหนุ่มสาวในหมู่บ้านแล้ว ยังคอยช่วยเหลือชาวบ้านตาดำๆให้กินดีอยู่ดี และเขากับรัชพลเองก็ยังจะสานต่อเจตนารมณ์ของบุรินทร์อย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆเหมือนกัน











“ผาตะวัน ชื่อเหมือนพี่เลย” ตะวันว่าเมื่ออ่านชื่อจากป้ายไม้ที่ตั้งอยู่ เมื่อมองไกลออกไป แสงสุดท้ายของวันกำลังจะหมดลง







“ที่ชื่อผาตะวันเพราะตรงนี้มองเห็นตะวันได้ชัดที่สุดไง” ภุมรินบอก แต่สายตาของคนตัวเล็กก็ยังคงทอดยาวออกไปไกล มองพระอาทิตย์สีแดงเข้มกำลังจะจมหายไปกับแนวเขาที่ทอดยาว










“แต่ตะวันดวงนี้เห็นภุมรินชัดที่สุดเลยรู้มั้ย” ตะวันจับมือภุมรินมากุมไว้








ภุมรินหันมามองตะวัน ตากลมโตนั้นจ้องมองไปในดวงตาของคนตรงหน้า นัยน์ตาของตะวันสะท้อนภาพของเขา มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ตะวันตรงหน้าตอนนี้ เห็นภุมรินชัดที่สุด









“ตะวันดวงนี้ก็ชัดเจนในสายตาของภุมรินเหมือนกัน” ยิ้มกว้างให้คนตรงหน้า








ตะวันจูบเบาๆที่หลังมือน้อย ก่อนจะยกมือของภุมรินมาแนบแก้มของเขาไว้ ภุมรินเองก็ไม่ชักมือกลับ ปล่อยให้ตะวันจับอยู่อย่างนั้น











เขาเชื่อว่าถ้ารัชพลหรือบุรินทร์มาเห็นเขาสองคนตอนนี้ ตะวันอาจจะโดนผลักตกหน้าผาไปเลยก็ได้ แค่คิดภุมรินก็อยากจะหัวเราะกับความหวงไม่เข้าเรื่องของพี่ชายและบิดา








“รินลืมอะไรไปรึเปล่า” ตะวันพูดขึ้นหลังจากเงียบไปนาน แสงสุดท้ายที่ทออยู่เบื้องหน้านั้นสาดส่องลงมากระทบกับหน้าคมของตะวันจนเรืองรองน่ามองเข้าไปอีก












“ลืมอะไร รินไม่ใช่คนขี้ลืมซักหน่อย” ภุมรินยังคงมองหน้าตะวันไม่วางตา เขาไม่น่าจะลืมอะไรไปนะ ตะวันจะหาเรื่องแกล้งหยอดเขาอีกรึเปล่าเนี่ย








“ก็รินเคยบอกพี่ไว้ไง ว่าถ้าเจอกันอีกรินจะตอบคำถามของพี่”










“คำถามอะไร” ใช่ว่าภุมรินจะจำไม่ได้เมื่อตะวันพูดแบบนี้ เขาจำได้ถึงคำสัญญาที่เคยพูดกับตะวันไว้ก่อนที่จะเกิดเรื่องนั้นขึ้น แต่ถ้าให้พูดไป เขาคงจะเขินอายไม่น้อย








“คำถามที่ว่ารินจะเป็นแฟนพี่ตะวันรึเปล่า รินยังไม่ได้ตอบพี่เลย” เวลาก็ผ่านมาเกือบจะเดือนหนึ่งแล้ว ภุมรินยังไม่ให้คำตอบเรื่องนี้กับตะวันเลย และตะวันก็ยังคงจำคำสัญญานี้ได้แม่น












“แล้วพี่ตะวันอยากให้รินตอบว่าไง” คนตัวเล็กยังคงเล่นลิ้น ตะวันขมวดคิ้วมุ่น ทำไมเขารู้สึกว่าภุมรินตอนนี้ดูเจ้าเล่ห์ยังไงไม่รู้ เดี๋ยวนี้แอบติดนิสัยเขามารึยังไงเจ้าตัวเล็ก








“ถ้ารินไม่ยอมตอบตกลงพี่ก็จะทำให้รินยอมตกลงเป็นแฟนพี่ให้ได้” ตะวันรวบเอาตัวภุมรินเข้ามาแนบกับตัว












“พี่ตะวันจะทำยังไง” ภุมรินยิ้มกวนๆเหมือนที่ตะวันเคยทำ ตะวันอยากจะกัดจมูกที่เชิดขึ้นอย่างน่าหมั่นไส้นั่นเสียจริง








“พี่ก็จะปล้ำรินเลยไง” พูดจบตะวันก็ก้มลงไปหอมแก้มภุมรินซ้ายขวาจนภุมรินหลบพัลวัน









“หยุดเลยนะพี่ตะวัน หยุดเลย” คนตัวเล็กตบหัวไหล่ตะวันไปหนึ่งทีก่อนจะเอนตัวหนีตะวัน







“อ้าว ก็รินไม่ยอมตกลงเป็นแฟนพี่ พี่ก็ต้องทำแบบนี้แหละ” ตะวันทำหน้ากรุ่มกริ่ม








“รินจะฟ้องพี่รัช”







“ฟ้องเลย ไอ้รัชอยู่ข้างล่างนู่น มันไม่เห็นหรอก” คนตัวโตยักคิ้วให้








“ตกลงเป็นแฟนพี่นะริน” จ้องไปในดวงตาของภุมรินอีกครั้ง จ้องมองใบหน้าหวานนั้นพร้อมกับยิ้มให้ ภุมรินก็ยิ้มตอบ











“อือ รินจะตกลงเป็นแฟนกับพี่ตะวัน” คำตอบนั้นทำให้ตะวันยิ้มกว้าง









กระชับอ้อมกอดเข้าแน่น มองภุมรินไม่วางตาก่อนจะก้มลงจูบที่หน้าผากมนนั้น ภุมรินหลับตาพร้อมรับกับสัมผัสบางเบาที่สัมผัสที่หน้าผากของเขา







ตะวันเลื่อนริมฝีปากลงมาที่เปลือกตาแล้วจูบเบาๆก่อนจะเลื่อนมาแนบกับริมฝีปากบางของภุมริน ภุมรินลืมตาด้วยความตกใจเล็กน้อยก่อนจะหลับตาอีกครั้ง รับจูบที่กำลังดื่มด่ำและจมลึกหายไปกับแสงสุดท้ายของวัน








ภุมรินไม่เคยคิดเลยแม้แต่น้อยว่าวันหนึ่งไอ้พี่ตะวันที่คอยแกล้งเขาเสมอมาจะกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตแบบนี้ เขาไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งเขาจะเป็นอย่างไรหากไม่มีตะวันอยู่เคียงข้างกายแบบนี้










เขาอยากจะขอบคุณตะวันที่ตะวันเลือกเขา ทั้งๆที่ตะวันมีคนที่ดีกว่าให้เลือกมากมาย และอยากขอบคุณตะวันที่ไม่ถอดใจทั้งๆที่พ่อและพี่ชายของเขากีดกันถึงขนาดนั้น ขอบคุณตะวันที่รักเขา เหมือนกับที่เขารักตะวัน





หากพระอาทิตย์เป็นดั่งหัวใจของโลกใบนี้ ตะวันดวงนี้ก็คือหัวใจของภุมรินเช่นกัน






จบบริบูรณ์




********************************************************************************************



จบลงแล้วกับเรื่องนี้ “ภมรอ้อนตะวัน” เรื่องแรกของนิยายชุดของเรา เรื่องพี่รัชจะชื่อเรื่อง “พระจันทร์ล้อนที” นะคะ แล้วเรื่องสุดท้ายคือ “ปฐพีเคล้าเมฆา” เรื่องนี้ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเรื่องของใคร

ตอนนี้วางโครงเรื่องของพี่รัชไว้แล้วค่ะ ไม่นานเกินรอคงจะได้อ่าน แต่คงจะต้องเป็นตอนเราปิดเทอม เพราะตอนนี้ไม่ว่างเลย เรื่องนี้เราใช้เวลาแต่งทั้งหมดสองอาทิตย์ เพราะเราต้องแต่งให้จบก่อนเปิดเทอมให้ได้ เราไม่รู้ว่าผลลัพธ์ที่ได้มันจะดีพอที่ทุกคนจะพอใจมั้ย แต่เราก็ดีใจที่ได้ทำเรื่องนี้ขึ้นมาและดีใจที่พี่ตะวันกับน้องรินได้มอบความสุขเล็กๆน้อยๆให้กับคนอ่านทุกคน

ถ้าทุกคนสังเกตเราจะไม่มีการพูดคุยตอนท้ายที่ยืดเยื้อมากนักเพราะเราไม่รู้จะพูดยังไง หวังว่าทุกคนจะไม่โกรธเราที่เราไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับคนอ่านเท่าที่ควร แต่ถึงอย่างไรแล้วก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาให้กำลังใจเรื่องนี้ เรื่องแรกของเราที่เอาลงเว็บนี้ ขอบคุณที่นำนิยายของเราไปในกระทู้แนะนำนิยายให้ค่ะ ขอบคุณที่ติชมข้อผิดพลาดหลายๆอย่างของเรา เราพยายามแก้ไขให้มันดีที่สุดเพราะเราเองก็ยังมือใหม่กับเว็บนี้มาก เราจะนำความเห็นของทุกคนไปปรับปรุงเรื่องต่อๆไปให้ดียิ่งขึ้น

และเราก็หวังว่าทุกคนจะจดจำพี่ตะวันกับน้องริน ตัวละครตัวเล็กๆในเรื่องเล็กๆของเราเรื่องนี้ไปนานๆ ถ้ามีโอกาสก็รอให้กำลังใจพี่รัชและเมฆในเรื่องต่อๆไปด้วยนะคะ รักและขอบคุณคนอ่านทุกท่านค่ะ



Speirmint28.

ปล. ตอนพิเศษอาจจะมีนะคะ

[Belove]

จบแล้ว


ไวจัง


เห่นโหลว พี่แกล้มเองจ้า


 

[MayA@TK]

 

 

[titansyui]

 

[pannuna]

น่ารักมากกกกกกกกกก

[lizzii]

ว๊าวๆๆๆ มีเป็นซีรีย์เลย รอติดตามค่าา

[Poseidon]

จิ้มไว้ก่อน2ตอนนะ
ไม่ว่างมาอ่านเลย ฝึกงานหนักมากกกก

[DE SaiKuNee]

 

[Nam-Ing]

 

[sirin_chadada]

 

รอเรื่องต่อไปนะคะ

[iceman555]

แฮปปี้ๆๆๆ

[Speirmint28]

จบแล้ว


ไวจัง


เห่นโหลว พี่แกล้มเองจ้า


 

สวัสดีค่ะพี่แกล้มมมมมมมมมมมม ขอบคุณที่เแวะเข้ามานะคะ 

[omuya]

อยากหาคู่ให้พี่รัชบ้างงงง

[seaz]

ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆ ของน้องริน-พี่ตะวัน
รอตอนต่อไปของพี่รัช ^^

[Rabity]

ภมรอ้อนตะวัน-ตะวัน/ภุมริน
พระจันทร์ล้อนที-??
ปฐพีเคล้าเมฆา-เพียงดิน/เมฆา

คำถามมมมมพี่รัชแกคือครายยย แลดูไม่ตรงกับเนื้อเรื่อง (แอบไปเปิดพจนานุกรมมา 55)
รัชพล=ผู้เป็นกำลังของชาติ
รัช=ฝุ่น,ธุลี,ละออง,ผง
...
..
สรุปคือพระจันทร์ล้อนที-รัชพล/xx ใช่ไหมคะ? (เนื้อคู่พี่รัชยังไม่เกิดหรือเราอ่านข้ามไป 55 และแกคงไม่เป็นเคะหรอกใช่ไหมเนี่ยยย)
นี่อยากรู้จริงจังนะคะเนี่ย! คิดทีเครียดเลย
รอตอนพิเศษจ้าาาจะรอช่วงปิดเทอมน้าา

[ammchun]

  :pig4:น่ารักกและหวานตลอดเลยนะพี่ตะวัน   รอติดตามเรื่องของพี่รัชค่ะ

[nongrak]

อ่านถึงตอน 12 แล้ว

[zaturday]

ใจหายแว้บบบเลย ตอนเห็นคำว่าตอนจบนี่ จบไวจัง แต่โดยรวมแล้วเรื่องน่ารักดีค่ะ เคลียทุกปมที่สร้างไว้ไม่ให้คนอ่านค้างคา ชื่อเรื่องก็น่ารัก คนแต่งก็น่ารัก เข้ามาอ่านทุกวัน ได้อ่านทุกวัน ไม่ผิดหวังเลย ด้วยความที่ตามมาหลายวันแล้ว พอเจอตอนจบเลยอดใจหายไม่ได้ หวังว่าเรื่องของพี่รัชคงจะมาในอีกไม่นานนี้นะคะ

[บูมเบส]

ขอบคุณมากครับสำหรับนิยายดีๆแบบนี้ติดตามมานานแต่ดูแปปๆเองนะเพราะว่าสนุกอ่ะ
คนเขียนมีวินัยมากมาต่อทุกวันไม่เคยขาด ยังไงก็จะติดตามผลงานเรื่องอื่นๆต่อไปนะครับ

[badbadsumaru]

จบไวมากเลย
น่ารักดีค่ะ ชอบมาก 5555
รอเรื่องต่อไปนะคะ

[keroopop]

ขอบตุณค่าไรท์   

[theglory]

  ไม่ได้อ่านหลายตอน เข้ามาอีกที จบซะแล้ววววว

ดีใจกับนิยายเรื่องนี้ที่มีการตอบรับที่ดีนะจ๊ะ

รอเรื่องใหม่นะ มาเร็วๆล่ะ