หัวข้อ: [นิยายชุด ดวงใจไร่รัก] ภมรอ้อนตะวัน *แจ้งข่าวงานหนังสือ* [จบแล้ว] ตะวัน - ริน

[Poseidon]

ทีมคุณยายจ้า
พ่อกะพี่นิไม่ยอมปล่อยวาง แบบนี้ข้างหน้าต่อไป รินคงแก้ปัญหาด้วยตัวเองไม่ได้ พ่อกะพี่หวงเกิน ชิๆๆ

[Speirmint28]

บทที่ 22
.


.



.



ทั้งสามคนมาถึงโรงพยาบาลในตอนห้าโมงเย็น ภุมรินดีใจไม่น้อยที่จะเจอตะวันอีก แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าหากว่าบุรินทร์นั้นไม่ได้ตามมาด้วย แม้ว่าจะมีริลณีอยู่ก็ตาม






เขาเองก็รู้สึกผิดกับตะวันไม่น้อยที่รัชพลทำอย่างนั้นกับตะวัน แต่เขาก็หวังว่าตะวันนั้นจะเข้าใจรัชพลเช่นเดียวกัน







“พี่ตะวัน” ภุมรินเรียกชื่อคนที่นอนหันหลังอยู่เบาๆ เมฆานั้นหลับอยู่บนโซฟาโดยไม่รู้ว่ามีผู้มาใหม่ ส่วนภูผาออกไปข้างนอกได้สักพักแล้ว






“ริน” ตะวันหันตามเสียงเรียกนั้น เขาได้ยินเสียงของภุมริน และก็เป็นภุมรินจริงๆเสียด้วย







“เป็นยังไงบ้าง รินขอโทษแทนพี่รัชนะ พี่ตะวันอย่าไปโกรธพี่รัชเค้าเลย” ภุมรินว่า ตะวันรีบคว้ามือน้อยนั้นมาจับก่อนจะจูบเบาๆที่หลังหลังมือนั้น







“ตะวัน ทำอะไรน้องน่ะ” บุรินทร์ที่ตามเข้ามาตะโกนลั่นห้องจนเมฆาสะดุ้งตื่นตามไปด้วย








“ขอโทษครับ” ตะวันจำเป็นต้องปล่อยมือนั้นลงเมื่อเห็นว่าบุรินทร์มากับตะวันด้วย









เขาดีใจมากที่ภุมรินมาอย่างที่พ่อของเขาพูดไว้จริงๆ แต่ไม่คิดว่าบุรินทร์จะมาด้วย แน่ล่ะ บุรินทร์ไม่มีทางปล่อยให้เขาและภุมรินอยู่ด้วยกันสองคนแน่ๆ








“ตาบูร”






เสียงเข้มๆนั้นตามหลังมาพร้อมกับร่างเล็กของหญิงชราคนหนึ่ง คุณริลณีส่งสายตาจิกกัดลูกเขยก่อนจะเดินมาหาตะวันและภุมริน








“นี่คุณยายของรินเองพี่ตะวัน” ภุมรินบอก ริลณียิ้มให้ตะวันที่ดูจะงงๆเล็กน้อย







“สวัสดีครับ” ร่างสูงยิ้มให้หญิงชรานั้นเมื่อเห็นว่าริลณีมีท่าทางเป็นมิตร











“ยายขอโทษแทนตารัชด้วยนะ ตารัชน่ะแค่หวงน้องมากเกินไปเท่านั้น แล้วนี่ใกล้หายรึยังจ้ะพ่อหนุ่ม ยายให้น้องรินทำซุปมาให้น่ะ” ริลณีดูจะพอใจตะวันไม่น้อยเลยทีเดียว







เธอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ทั้งสองคนมีให้ต่อกัน เธออยากเห็นหลานของเธอมีความสุข และไม่ต้องลำบากใจอย่างที่เป็นอยู่








“ผมไม่ติดใจอะไรรัชมันหรอกครับ เพราะผมเองก็ไปยั่วโมโหมันเหมือนกัน และยังพาน้องรินออกมาโดยไม่บอกอีก ส่วนอาการใกล้หายดีแล้วครับ มะรืนนี้ก็กลับไปพักที่บ้านได้แล้ว” ตะวันพูดก่อนจะหันไปมองหน้าคนที่ยืนอยู่ข้างๆริลณี ภุมรินของเขาตอนนี้ดูหม่นหมองกว่าทุกวัน และเหตุผลที่ทำให้ภุมรินเป็นแบบนี้เขาเองก็รู้ดี







“รู้ก็ดีแล้ว พาน้องออกไปแบบนั้นมันไม่ดีรู้มั้ย อาจะไม่ว่าอะไรเลยถ้าตะวันไม่คิดกับน้องแบบนั้น อาไม่อยากให้ทั้งสองคนเกินเลยกันไปมากกว่านี้” บุรินทร์ที่ฟังอยู่แทรกขึ้นมา










“หุบปากของแกไปเลยนะตาบูร” แต่ก็ถูกริลณีเอ็ดเอาได้ บุรินทร์เบือนหน้าหนีไม่อยากจะพูดกับแม่ยายของตัวเอง







“รินอยู่คุยกับพี่เค้านะลูก เดี๋ยวยายกับพ่อเราจะไปรอข้างนอก ยายว่าเราสองคนคงมีเรื่องให้คุยกันอีกเยอะ” ริลณีบอกหลานชาย







อย่างแรกคือการให้ภุมรินและตะวันเข้าใจกันดีก่อน เธอมาที่นี่เพื่อต้องการจะจัดการเรื่องนี้ให้มันจบ เธอต้องการให้ภุมรินมีความสุข






“แต่คุณแม่ครับ!” บุรินทร์จะแย้ง เขาไม่พอใจที่ริลณีให้ภุมรินนั้นอยู่คุยกันสองคน







“ฉันสั่งแบบนี้แกก็ไม่มีสิทธิ์ ออกไปข้างนอกกับฉัน หนูที่ยืนตรงนั้นด้วยนะจ้ะ” เอ็ดบุรินทร์ก่อนจะหันไปพูดกับเมฆาที่ยืนทำตัวไม่ถูกอยู่เมื่อเจอบุรินทร์










“ขอบคุณนะครับคุณยาย” ภุมรินยิ้มให้กับริลณี เขารู้สึกขอบคุณยายของเขามาก อย่างน้อยเขาก็อยากจะอยู่คุยกับตะวัน








“คุยกันดีๆนะลูก” ริลณีว่าก่อนจะส่งสายตากดดันให้บุรินทร์ออกไป เมื่อบุรินทร์ออกไปด้วยท่าทางฟึดฟัดนั้นเธอค่อยตามออกไปพร้อมกับเมฆา









ภุมรินลากเก้าอี้ใกล้มานั่งข้างๆตะวันก่อนจะจับมือของตะวันมาแนบกับแก้มของตัวเอง ตะวันยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับใช้นิ้วโป้งเกลี่ยแก้มของภุมริน ทั้งคู่ส่งสายตากันเพื่อสื่อความหมาย







“รินเป็นยังไงบ้าง ไอ้รัชกับอาบูรไม่ได้ทำอะไรรินใช่มั้ย” ตะวันถาม นั่นคือสิ่งที่เขากังวลมาตลอดสองวันนี้







“พ่อกับพี่รัชไม่ทำอะไรรินหรอก แต่พี่ตะวันน่ะสิ เจ็บหนักขนาดนี้รินเป็นห่วงแทบแย่”







หากไม่มีริลณีเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะได้มาเยี่ยมตะวันตอนนี้มั้ย เขาห่วงตะวันมากเพราะครั้งนี้หนักมากจริงๆ รัชพลไม่ออมมือเลยสักนิด







“พี่ตะวันรู้มั้ย ตอนที่พี่บอกกับพี่รัชว่าพี่รักริน รินรู้สึกใจเต้นขนาดไหน พี่ไม่เคยพูดคำนั้นให้รินฟังเลยสักนิด” ภุมรินว่าต่อ ถ้าสถานการณ์ตอนนั้นไม่เป็นแบบนั้น เขาคงจะโผเข้ากอดตะวันแน่นแน่ๆ









“พี่ตะวันรักน้องริน... นี่ไงพี่พูดให้ฟังแล้ว พี่ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง แต่พี่แค่อยากเห็นหน้าริน อยากคุยกับริน พี่ชอบตอนรินยิ้ม ชอบตอนรินหัวเราะ ชอบตอนรินงอนพี่ ชอบตอนรินโมโห แต่พี่ไม่ชอบน้ำตาของริน พี่แค่อยากจะดูแลริน อยากอยู่ใกล้ๆริน พี่ไม่อยากให้รินต้องร้องไห้ พี่อยากปกป้องรอยยิ้มของริน... แต่พี่กลับทำให้รินร้องไห้เสียเอง พี่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป แต่พี่จะไม่ยอมเสียรินไปแน่ เพราะฉะนั้นรอพี่หน่อยนะริน พี่สัญญาว่าจะทำให้อาบูรยอมรับความรักของพี่”







มือหนาเช็ดน้ำตาที่สองข้างแก้มของภุมรินที่เริ่มไหลลงมา ร่างเล็กพยายามกลั้นน้ำตานั้นไว้แต่สุดท้ายก็ไหลลงมา คำพูดของตะวันนั้นทำให้หัวใจของเขารู้สึกอุ่นซ่าน เขาเชื่อในตัวตะวัน เขาเชื่อว่าตะวันจะทำให้พี่ชายและพ่อของเขารู้ให้ได้ว่าความรักที่เรามีให้กันมันจริงจังมากแค่ไหน











“ริน... รินก็รักพี่ตะวัน” ในตอนนี้ภุมรินพูดได้แค่นั้น ร่างเล็กโผเข้าซบลงกับอกของคนป่วย ตะวันลูบหัวของภุมรินพร้อมกับยิ้มกว้าง








“แค่นี้ก็มากพอแล้วครับ” มากพอที่จะทำให้สู้ต่อ เพื่อความรักของเรา









ส่วนภายนอกห้องนั้นบุรินทร์ที่มองผ่านกระจกใสเข้ามาแทบจะพุ่งเข้าไปในห้องเมื่อเห็นตะวันโอบกอดลูกชายคนเล็กอย่างนั้น แต่ก็ถูกริลณีรั้งไว้ซะก่อน








“ตาบูร ปล่อยให้เด็กเค้าคุยกัน แกอย่าไปยุ่งได้มั้ย” ต่อว่าบุรินทร์ต่อหน้าเมฆาที่ยืนอยู่ไม่ห่าง








“แต่ตะวันมันกำลังกอดรินนะครับแม่” บุรินทร์ว่า เขาไม่พอใจที่ทั้งคู่ทำแบบนั้น








“นี่ตาบูร แกเห็นน้องรินมั้ย น้องรินร้องไห้เสียน้ำตาเพราะอะไร ไม่ใช่เพราะเด็กตะวัน แต่เป็นเพราะแก การที่แกทำแบบนี้มันไม่ได้ทำให้น้องรินมีความสุขเลย มันกลับทำให้น้องรินเป็นทุกข์ ทำไมไม่คิดบ้างห๊ะ”







“แต่ผมรักรินผมถึงทำแบบนี้ ผมไม่อยากให้รินต้องเจ็บปวดถ้าวันหนึ่งเขาสองคนต้องเลิกกัน”







“แล้วตอนนี้น้องรินไม่เจ็บปวดรึไง ฟังนะ เรื่องในอนาคตเราไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง แกจะไปกลัวแทนลูกมันทำไม มองปัจจุบันสิบุรินทร์ ตอนนี้ลูกแกต้องเจ็บปวด ร้องไห้เสียน้ำตาไม่เว้นแต่ละวันเพราะพ่อที่เขารักกลับห้ามให้เขาทิ้งความรักกับคนที่เขารักมากคนหนึ่ง น้องรินน่ะลำบากใจมากรู้มั้ย เพราะไม่รู้จะเลือกใคร เพราะน้องรินรักทั้งคู่ ถึงได้ลำบากใจแบบนี้ไง”  ริลณีร่ายยาว







เธอไม่เคยคิดจะบอกกล่าวสั่งสอนลูกเขยหัวดื้อคนนี้เลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้เธออยากจะพูดกับบุรินทร์จริงๆ ว่าสิ่งที่ทำอยู่นี้มันไม่ได้ดีอย่างที่บุรินทร์คิด








บุรินทร์ฟังริลณีแล้วนิ่งไป มองเข้าไปข้างในห้องนั้นเห็นภุมรินกำลังยิ้มให้ตะวันทั้งน้ำตา ความสุขของภุมรินตอนนี้คือตะวัน







น้องรินที่น่ารักของพ่อกำลังมอบรอยยิ้มให้กับคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อและพี่รัช เขาก็แค่กลัวว่าวันหนึ่งรอยยิ้มที่สดใสของภุมรินจะหายไป เขาแค่รักลูก น้องรินของพ่อ เขาเฝ้าดูแลทะนุถนอมภุมรินมาตั้งแต่เด็ก











จากเด็กที่ไม่แข็งแรงตั้งแต่เกิดเพราะตอนริลณีท้องนั้นเธอป่วย เขาดูแลให้ภุมรินแข็งแรงและสดใสเสมอมา หากรอยยิ้มของภุมรินนั้นจะหายไป เขายอมไม่ได้ แต่การที่เขาปกป้องรอยยิ้มนั้นของภุมรินมันกลับกลายเป็นว่าทำให้ภุมรินเสียน้ำตา เขาเองก็รู้สึกเจ็บปวดไม่ต่างกัน








“น้องรินมันโตแล้วนะบูร ให้ลูกได้ตัดสินใจด้วยตัวเองบ้าง เราเองก็จะตายวันตายพรุ่งนั้นยังไม่รู้เลย เราอยู่กับลูกไปไม่ได้ตลอดหรอกนะ ซักวันลูกๆก็ต้องมีชีวิตเป็นของตัวเอง ให้เค้าเลือกคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเค้าไปอีกนานแสนนานด้วยตัวเองบ้างเถอะ ปล่อยวางและเข้าใจน้องริน แกจำได้มั้ย ตอนที่แกคบกับยายดาฉันห้ามมันแค่ไหนมันก็ไม่เคยฟัง จนมันทำให้ฉันเชื่อในความรักของแกสองคน และแกก็รักมันจนวันสุดท้ายของชีวิต แกลองเชื่อในตัวน้องรินและคนรักของลูกแกสิบูร แล้วแกจะรู้ว่ามันไม่ได้แย่อย่างที่คิด ให้โอกาสเด็กมันได้เรียนรู้ซึ่งกันและกันนะ” ริลณีพูดกับบุรินทร์ที่นิ่งงันมองภุมรินที่กำลังยิ้มและหัวเราะกับตะวันในห้องนั้น เธอไม่รู้ว่าคำพูดของเธอนั้นจะทำให้บุรินทร์คิดได้มากแค่ไหน แต่เธอก็หวังว่าบุรินทร์นั้นจะยอมอ่อนลง เพื่อที่ภุมรินจะได้มีความสุขซักที









“ตั้งแต่ดาจากไป ผมมีแค่รัชกับริน ผมมีแค่ลูกเท่านั้น ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่าตะวันเป็นคนยังไง แต่ผมก็ทำใจไม่ได้อยู่ดีที่วันนึงรินมีใคร ต่อให้รินโตมากแค่ไหน ยังไงน้องรินก็ยังเป็นเด็กที่บอบบางในความคิดของผมเสมอ ผมไม่รู้ว่าตะวันจะดูแลน้องรินได้ดีเท่าที่ผมดูแลเค้ามั้ย ผมกลัว กลัวว่าตะวันจะทำให้รินเสียใจ” บุรินทร์น้ำตาเอ่อ








“อย่าห่วงรินนักเลย ความห่วงนั้นมันจะกลายเป็นบ่วงที่ไปผูกลูกแกไว้ ปล่อยน้องรินให้มีชีวิตของตัวเองเถอะ” มือเหี่ยวย่นนั้นจับที่ไหล่ของบุรินทร์พร้อมกับบีบเบาๆ









ริลณีเข้าใจบุรินทร์ว่าเป็นยังไง เพราะเธอเองก็เคยผ่านจุดนั้นมาแล้ว แต่เธอก็ลองเสี่ยงที่จะปล่อยริลดา และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่บุรินทร์เองก็ต้องลองปล่อยภุมรินบ้างแล้ว







“เฮ้อ... ลงไปกินกาแฟกับฉันซักแก้วมั้ย” เธอถอนหายใจพร้อมกับยิ้มเล็กน้อยเพื่อให้บรรยากาศได้ผ่อนคลายลง นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เธอยอมคุยดีๆกับบุรินทร์








บุรินทร์หันมามองริลณีแล้วยิ้มตอบเช่นกัน ครั้งล่าสุดที่เขายิ้มให้แม่ของริลดานั้นนานแค่ไหนกันนะ






“ก็ดีครับ”









“ชื่นใจจังเลยครับ” ตะวันพูดหลังจากที่ภุมรินยกน้ำมาป้อน







“กินส้มก่อนนะพี่ตะวัน คุณยายให้เอามาฝากเลยนะ” ภุมรินยิ้มให้คนป่วยแล้วหยิบส้มในตะกร้าหวายมาปอกให้ ริลณีเป็นคนซื้อมาเยี่ยมตะวันเอง และยังบอกให้เขาทำซุปมาให้ตะวันอีกด้วย







“กินรินไม่ได้เหรอ” ยักคิ้วให้คนตัวเล็ก ภุมรินหน้าแดงเล็กน้อยเมื่อโดนหยอดเข้าอย่างจัง









“เจ็บขนาดนี้แล้วยังจะมีอารมณ์มาแซวอีก นี่ กินเข้าไปเลย” แก้เขินด้วยการป้อนส้มเข้าไปในปากของตะวัน ตะวันงับเคี้ยวแทบไม่ทันเพราะยัดมาเกือบครึ่งลูก







“เบาๆดิน้องริน เขินทีไรเป็นงี้ตลอด”







“แล้วใครบอกให้พี่ตะวันหยอดรินล่ะ”







“ก็อยากหยอดไง น้องรินน่ารักจะตาย” ตะวันยิ้มให้ก่อนจะจับมือนั้นมากุมไว้ ลูบเบาๆที่หลังมือ เขาอยากหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ให้นานที่สุด ตรงที่ที่มีแต่เขาและภุมริน







“พี่ตะวัน ถ้าออกจากโรงพยาบาลแล้วไปคุยกับพี่รัชมั้ย รินไม่อยากให้พวกพี่ผิดใจกันไปมากกว่านี้” ภุมรินว่า เขาต้องการเห็นรัชพลและตะวันเข้าใจกันเหมือนเมื่อก่อน เขาไม่ชอบเลยที่ทั้งคู่เป็นแบบนี้ มิตรภาพของตะวันและรัชพลนั้นมีค่ามากเกินกว่าจะมาทิ้งไปเพราะเขาเป็นต้นเหตุ







“พี่ไม่รู้ว่าไอ้รัชมันจะหายโกรธพี่รึยังนี่สิ” ตะวันกังวล เรื่องที่เขาทำนั้นมันหนักหนาในสายตาของรัชพลมาก และเพื่อนของเขาก็ไม่เคยโมโหขนาดนี้มาก่อนด้วย








“พี่รัชต้องเข้าใจพี่ตะวันอยู่แล้ว รินจะช่วยพูดเอง และคุณยายก็จะช่วยด้วย” ภุมรินกุมมือของตะวันไว้ทั้งสองข้าง









เรื่องที่ผ่านมานั้นมันหนักหนาเหลือเกิน เขาอยากให้ช่วงเวลาที่น่าอึดอัดนี้จบลงโดยเร็ว และหวังว่าทุกอย่างมันจะจบลงด้วยดีอย่างที่เขาต้องการ





**************************************************************************




แหะๆ มาต่อแล้วค่ะ ฝากติดตามเรื่องนี้ด้วยนะคะ อิอิ 

[MayA@TK]

เอาใจช่วยขอให้พี่รัชเข้าใจ

 

[angelnan]

บางที่ริน ก็เหมือน หลง ตะวันจนไม่เห็นหัว พ้อ กับพี่เลย ที่รินทำอยู่ไม่เหมือนรักแต่มันคือหลงต่างหาก คนกะลังหลงเป็นแบบนี้แหละจะรักจะเจอจะคบ ที่พ่อรินพูดนี่เห็นด้วยทุกอย่างนะ เพราะตะวันแค่พูดว่ารัก ถ้าหากไปกันไม่ได้ละ เพราะตะวันยังไม่ไปเจอคนอื่น ถ้าตะวันไปเจอคนอื่น แล้วเกิดชอบคนอิ่นขึ้นมาละ คนเสียใจไม่ได้มีแค่รินนะ พ่อกับพี่อีกละ เหมือนรินไม่คิดหน้าคิดหลังอะเหมือนกับว่าถ้ารักก็ให้100 เลยไม่เผือใจไส้เจ็บบ้าง

[iceman555]

คุณยายคือฮีโร่เลยย. แม่พระมาโปรด อิอิ

[Poseidon]

จิ้มก่อน

[Rabity]

ปล่อยไปเถอะค่ะจริงๆนะ การที่เราห่วงลูกมากขนาดนั้นมันไม่ช่วยอะไีรหรอก ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้วก็ปล่อยให้เขาก้าวเดินต่อไป หน้าที่ของพ่อก็คือการมองพวกเขา และถ้าหากว่าอีกฝ่ายคิดไม่ซื่อจริงๆเวลานั้นคงไม่สายไปหรอกค่ะที่จะบอก ตอนนี้ก็ปล่อยให้เขารักกันไปก่อน เนอะๆ น้องรินเองในเมื่อเขายอมรับได้ อะไรจะเกิดมันก็คงต้องเกิดแหละ
ปล.อยากอ่านต่อๆ

[inspirer_bear]

พี่ตะวันสู้ๆนะ

[บูมเบส]

ทุกอย่างกำลังเป็นไปด้วยดีเลยทัเดียว

[Yara]

ปรบมือให้คุณยายร้อยครั้ง 
ถ้าคุณยายไม่มา น้องรินคงต้องร้องไห้ไปอีกนาน

[Poseidon]

ต้องพิสูจน์ความรักนี้เท่านั้นนะตะวัน
ทำให้ทั้งสองคนเชื่อว่าตะวันจะดูแลรินได้

[pannuna]

พี่รัชไม่คิดจะมาเยี่ยมมาขอโทษบ้างหรอจ้ะ555
ทุกคนในบ้านทำเหมืงนรินเป็นสาวน้อย  กลัวเลิกกันและความสุขของรินหายไปหรอ
งั้นชาตินี้ก็ไม่ต้องคบใครละจ่ะคุณพ่อ

[zaturday]

เนื้อเรื่องน่ารัก พล็อตดี คำผิดแทบไม่มีเลย ภาษาก็สวย โดยรวมแล้วเป็นเรื่องที่ดีมากค่ะ
ชอบพล็อตแบบนี้นะ คนแต่งวางโครงเรื่องดีค่ะ
มาต่อไวด้วย ตรงจุดนี้ก็ชอบ รักษามาตรฐานไว้นะ เราสมัครเป็นแฟนคลับเรื่องนี้แล้ว

[lizzii]

ขอแค่พี่ตะวันเป็นคนดี รักน้องรินเสมอต้นเสมอปลายก็พอ
น้องรินดูน่าทะนุถนอม ไม่อยากให้เสียใจอ่ะ

[Speirmint28]

บทที่ 23
.



.




.


สองวันต่อมาตะวันออกจากโรงพยาบาลไปพักฟื้นที่บ้าน คุณริลณีอนุญาตให้ภุมรินไปหาตะวันที่บ้านได้โดยให้ภุมรินทำอาหารไปให้ด้วย





ในคราแรกนั้นบุรินทร์เองก็ดูท่าไม่พอเล็กน้อยแต่ก็เจอสายตาของริลณีเข้าไปเลยเงียบ










ความจริงบุรินทร์ก็เริ่มจะเข้าใจภุมรินมาบ้างแล้วหลังจากปรับความเข้าใจกับริลณีเมื่อวันก่อน เขามองเห็นความสุขของภุมรินเมื่ออยู่กับตะวัน แต่เขาเองก็ยังยอมรับไม่ได้ทั้งหมดเพราะเขาเองก็ยังห่วงภุมรินอยู่







ส่วนรัชพลตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น เจ้าตัวก็เอาแต่ทำงานไม่หยุด ยกห้องให้อัคคีและตัวเองก็มานอนอยู่โรงบ่ม ภุมรินเข้าไปคุยกับพี่ชายอยู่หลายครั้งแต่รัชพลก็ยังไม่ยอมกลับมานอนบ้าน








รัชพลหวงภุมรินมากแต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ในตอนนี้เพราะเขาก็มีความผิดที่ไปทำกับตะวันแบบนั้นติดตัวอยู่ เขาคิดว่าตะวันคงโกรธเขาแน่แล้ว ความสัมพันธ์และมิตรภาพตลอดยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาอาจจะต้องพังครืนลงมา








เขาก็แค่อยากเห็นภุมรินไม่ต้องร้องไห้ เขาแค่อยากดูแลน้องต่อไปเหมือนเดิม ในใจลึกๆของรัชพลแล้วก็แค่ไม่อยากให้ใครมาแทนที่เขาก็เท่านั้น แต่เขาเองก็อยากให้ภุมรินมีความสุข และความสุขของภุมรินในตอนนี้ก็คือตะวัน










น้องดูสดใสขึ้นกว่าหลายวันก่อน แต่น้องก็อาจเริ่มที่จะลืมเขา เพราะตอนนี้ภุมรินมีคนที่คอยให้รอยยิ้มและคอยปกป้องคนใหม่ที่ไม่ใช่เขา







ตั้งแต่เล็กจนโตนั้นรัชพลไม่เคยมีใคร เขาไม่เคยคบกับผู้หญิงคนไหน เขามีแต่บุรินทร์และภุมรินเท่านั้น บุรินทร์บอกเสมอว่าต้องดูแลน้องเพราะเด็กๆภุมรินก็ใช่ว่าจะแข็งแรงมากเท่าไหร่ และมารดาก็เสียไป








พวกเขาต้องดูแลกันเอง กลายเป็นความเคยชินที่ในสายตาของรัชพลนั้นต้องมีแค่ภุมริน หากวันนี้มีคนเข้ามาดูแลภุมรินแทนเขา เขาจึงไม่มั่นใจว่าคนคนนั้นจะทำได้ดีเท่าเขาหรือไม่ แม้คนคนนั้นจะเป็นตะวันก็ตาม








“พี่รัช” เสียงเรียกอันคุ้นเคยดังขึ้นจากข้างหลัง








รัชพลที่กำลังขีดๆเขียนๆงานในกระดาษแผ่นโตหันมามองก็เจอภุมรินที่แต่งตัวพร้อมออกไปข้างนอก คงจะไปหาตะวันตามคำสั่งของริลณี








“เข้ามาหาพี่มีอะไรเหรอริน” เขายิ้มให้น้องชาย แต่รอยยิ้มนี้ของเขาคงจะดูไร้ชีวิตชีวาที่สุดเท่าที่เคยมีให้ภุมรินมา








ภุมรินไม่ตอบแต่เดินเข้ามากอดรัชพลจากด้านหลัง คางนั้นเกยไหล่ของรัชพลที่นั่งอยู่ แขนสองข้างโอบเข้าที่เอวพี่ชาย รัชพลยิ้มน้อยๆพร้อมกับเลื่อนมือมากุมมือน้องไว้











“เดี๋ยวนี้รินมาหาพี่รัชต้องมีเรื่องด้วยเหรอ เมื่อก่อนไม่เห็นพี่รัชจะพูดแบบนี้เลย พี่รัชเห็นรินเป็นคนอื่นแล้วหรือไง” ภุมรินว่าและยังคงกอดอยู่อย่างนั้น








“รินต่างหากที่เห็นพี่เป็นคนอื่นไปแล้วมั้งตอนนี้ ...รินโกรธพี่มั้ย ที่พี่ทำกับตะวันแบบนั้น” รัชพลจับมือน้องชายออกก่อนจะหมุนตัวภุมรินให้มาอยู่ตรงหน้า








“ตอนแรกรินโกรธพี่รัชมาก มันไม่มีความจำเป็นที่พี่ต้องทำแบบนั้นกับพี่ตะวันเค้า แต่ตอนนี้รินเข้าใจพี่รัชว่าพี่รัชเป็นห่วงริน และต่อให้รินมีใครมากกว่านี้ รินก็ไม่มีทางเห็นพี่รัชเป็นคนอื่นแน่นอน รินรักพี่รัช รินรักพ่อ และรินก็ยังจะเป็นน้องชายของพี่รัชแบบนี้” ภุมรินพูด









ภุมรินรู้ว่าตอนนี้รัชพลคิดอะไรอยู่ และเขาก็อยากให้รัชพลมั่นใจว่ารัชพลนั้นจะยังอยู่ที่เดิม ไม่มีใครมาแทนที่ได้แน่นอน









เขามีแค่พ่อและพี่ชายเสมอมา ทั้งสองดูแลเขาอย่างดี วันนี้เขาต้องการที่จะเลือกชีวิตของตัวเองและก้าวไป รัชพลและบุรินทร์ก็ยังจะอยู่เคียงข้างเขาไม่ไปไหน








“ที่พี่ทำแบบนี้เพราะพี่รักรินรู้มั้ย ถ้าวันนึงรินต้องเสียใจพี่คงทำใจไม่ได้ พี่แค่อยากดูแลรินเหมือนที่พี่เคยทำ” รัชพลจับมือภุมรินแน่น










“รินโตแล้วนะพี่รัช รินอยากดูแลตัวเองบ้าง ที่พูดแบบนี้ไม่ใช่ว่ารินไม่ต้องการพี่รัชอีกแล้ว แต่ตอนนี้รินโตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้ว และรินก็เจอคนที่รินอยากดูแลและปกป้องเค้าเหมือนกัน รินเชื่อว่าวันหนึ่งพี่รัชจะต้องเจอคนที่พี่รัชอยากจะอยู่และดูแลเค้าไปตลอดชีวิต ตอนนี้พี่รัชก็แค่เคยชินที่มีริน รินอยากให้พี่รัชรู้ว่ารินรักพี่รัชเสมอ แม้รินจะมีใครก็ตาม พี่รัชไม่ต้องเป็นห่วงหรือกังวลหากวันหนึ่งความรักของรินและพี่ตะวันนั้นไปต่อไม่ได้ รินเชื่อว่าถ้ามันเป็นแบบนั้นเราสองคนก็ยังจะคงเป็นพี่น้องกันได้เหมือนเดิม แต่ที่เชื่อยิ่งกว่านั้นคือรินเชื่อในตัวพี่ตะวัน ว่าจะดูแลรินได้ พี่ตะวันไม่ได้มาแทนที่พี่รัช แต่พี่ตะวันคือคนที่เข้ามาเติมเต็มอีกส่วนหนึ่งก็เท่านั้น พี่รัชก็ยังอยู่ตรงนี้ เชื่อรินนะพี่รัช รินขอโอกาสจะได้มั้ย”







คงเป็นครั้งแรกที่ภุมรินพูดกับรัชพลยาวขนาดนี้ และเขาก็พูดในสิ่งที่ใจคิดออกมาให้พี่ชายฟังทั้งหมดแล้ว รัชพลมองหน้าน้องชายด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้









ภุมรินในตอนนี้มองเขาเหมือนต้องการความหวังและโอกาสที่เขาจะมอบให้ เขารู้ว่าตะวันเป็นยังไง ตะวันไม่ใช่คนเลวร้ายและตะวันก็เป็นพี่ชายที่ดีของภุมรินเสมอมา








ตอนนี้มันอยู่ที่ว่าเขาพร้อมจะปล่อยมือของภุมรินให้ตะวันดูแลหรือไม่ก็เท่านั้น








“พี่ยอมรับว่าพี่หวงรินมาก พี่ไม่อยากเห็นรินมีคนอื่นนอกจากพี่และพ่อ พี่ไม่คิดว่าวันหนึ่งรินจะโตพอที่จะดูแลตัวเองได้และปล่อยอ้อมแขนของรินออกจากพ่อและพี่แบบนี้” รัชพลพูด มองหน้าภุมรินให้สิ่งที่มันอยู่ข้างในนั้นถ่ายทอดผ่านสายตา








ภุมรินเข้าไปกอดพี่ชายแน่น แนบศีรษะลงกับอกนั้น แล้วลูบหลังรัชพลเบาๆ









“รินก็ยังกอดพี่รัชอยู่นี่ไง ไม่ว่ายังไงรินก็ยังจะกอดพี่รัชกับพ่ออย่างนี้” คำพูดนั้นของภุมรินทำให้รัชพลยิ้มขึ้นมา มือหนาเอื้อมไปกอดน้องชายแน่น









“บางที ตอนนี้พี่คิดว่าพี่คงต้องปล่อยรินได้แล้ว” มือนั้นเลื่อมมาจับที่หัวของภุมริน ลูบเบาๆ คนในอ้อมกอดยิ้มกว้างและกอดรัชพลแน่นเข้าไปอีก










“ขอบคุณนะพี่รัช ขอบคุณมากจริงๆ”







“แต่พี่อนุญาตก็ใช่ว่ารินจะทำอะไรเกินเลยกับไอ้ตะวันได้นะ ข้อนี้พี่ห้าม จนกว่าพี่จะแน่ใจว่าตะวันจะไม่ทิ้งน้องของพี่” คนตัวโตสั่งน้องชาย











เขายอมก็ใช่ว่าตะวันจะล่วงเกินภุมรินได้ เรื่องนี้เขาไม่ยอมเด็ดขาด ถ้าเกิดตะวันทำให้ภุมรินเสียใจขึ้นมาและมีอันต้องจบความสัมพันธ์ก็แย่สิ







“พี่รัชไม่พูดรินก็ไม่ยอมพี่ตะวันหรอกน่า” ภุมรินหน้าแดงก้มงุดลงกับอกของรัชพล เขารู้ว่ารัชพลหมายถึงอะไร










“ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปหาไอ้ตะวันมันซะ และฝากบอกมันด้วยว่าพี่ขอโทษ” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้รัชพลก็หน้าเจื่อนลงอีกครั้ง ความผิดในใจมันเริ่มรุนแรงมากขึ้น








“พี่รัชก็ไปเยี่ยมพี่ตะวันกับรินสิ รินเชื่อว่าพี่ตะวันเองก็อยากจะคุยกับพี่รัชเหมือนกัน พี่ตะวันเค้าอาจจะไม่ได้โกรธอย่างที่พี่รัชคิดก็ได้” ภุมรินเงยหน้ามองพี่ชาย










เขาอยากให้รัชพลกับตะวันเข้าใจกัน ตัวตะวันนั้นไม่ได้โกรธอะไรรัชพลเลย มีแต่รัชพลที่คิดไปเองทั้งนั้น เพราะคงรู้สึกผิดที่ทำกับตะวันขนาดนั้น








“พี่คงไม่ไปหรอก พี่ไม่กล้าสู้หน้ามัน ยังไงก็ฝากรินไปบอกมันด้วย” ถ้าเจอตะวันตอนนี้เขาคงไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง เพราะไม่มีครั้งไหนที่เขาลงมือทำร้ายร่างกายตะวันขนาดนี้









“แต่พี่รัช...”








“ไปเถอะริน เดี๋ยวพี่จะเปลี่ยนใจซะก่อนนะ เรื่องไอ้ตะวันกับพี่เอาไว้ทีหลัง ตอนนี้พี่ยังไม่พร้อม” รัชพลบอกน้องชาย ภุมรินผิดหวังเล็กน้อยแต่ก็ต้องยอมทำตามความต้องการของรัชพล







“ถ้าอย่างนั้นรินไปก่อนนะ รินรักพี่เสมอ” ร่างเล็กยิ้มก่อนจะผละออกจากรัชพล







“พี่ก็รักรินเหมือนกัน แล้วอย่ากลับค่ำ ไม่งั้นพี่ได้บุกไปบ้านไอ้ตะวันแน่ๆ” รัชพลบอกก่อนจะยีหัวภุมริน







“รับทราบครับคุณพี่ชาย รินไปก่อนนะ” ภุมรินยิ้มกว้างแล้วเดินออกมาจากโรงบ่ม









รัชพลมองตามหลังของภุมรินแล้วถอนหายใจ เขาไม่คิดว่าวันที่ปล่อยมือภุมรินมันจะเร็วขนาดนี้ ในสายตาของเขาภุมรินนั้นก็ยังเป็นเด็กเสมอ








เขาไม่คิดว่าในชีวิตนี้อยากจะดูแลและปกป้องใครได้เท่าภุมรินอีกแล้ว เขาหวังเพียงว่าตะวันจะดูแลภุมรินได้ดีเท่าเขา ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่ไว้หน้าตะวันเหมือนกัน













หลังออกจากโรงบ่มมาแล้วภุมรินก็ตรงไปที่รถคันเล็กๆของตัวเอง ร่างเล็กยิ้มเล็กน้อยเมื่อนึกถึงหน้าตะวัน เขาวางตะกร้าใส่กล่องข้าวไว้ข้างๆแล้วสตาร์ทรถออกจากไร่ไป








รถคันเล็กแล่นมาถึงบ้านของตะวันในเวลาไม่นาน ภุมรินถือตะกร้ากล่องข้าวเข้าไปในบ้าน ก็เจอเมฆาที่กำลังทำหน้ายุ่งลงบันไดมา







“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะเมฆ แล้วพี่ตะวันไปไหน” ทักทายเพื่อนพร้อมกับวางตะกร้าลงบนโต๊ะ






“ก็พี่ตะวันของรินนั่นแหละ ไม่ยอมตื่นซักที พอไปปลุกก็ไล่มา แถมยังเตะเมฆอีก นี่ขนาดเพิ่งออกจากโรงบาลนะ พี่รัชน่าจะอัดให้หายซ่าไปเลย รินมาก็ดีแล้ว ไปปลุกเลย จะเก้าโมงแล้วเนี่ย ตื่นสายขนาดนั้นเดี๋ยวก็เลยเวลากินข้าวกินยาซะหรอก” เมฆาบ่นอุบให้พี่ชาย









อีกสองสามวันเขาก็จะกลับแล้ว ความจริงเขาจะกลับตั้งแต่เมื่อวาน แต่ก็ขออยู่ดูและตะวันก่อนเพราะอยากจะไถ่โทษทีมีส่วนทำให้ตะวันต้องเจ็บแบบนี้








“นั่นน่ะสิ งั้นเดี๋ยวรินไปปลุกเอง” ภุมรินอาสา เพราะตะวันยังไม่ตื่นแบบนี้คงไม่ได้กินข้าวกินยาแน่ๆ ตะวันยังคงไม่หายป่วยสนิทเลยทำให้นอนเยอะอย่างนี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็คงต้องปลุก








“ดีมาก งั้นเมฆไปหาอะไรกินก่อน หิวจะแย่แล้วเนี่ย” เมฆาทำหน้ายู่








“เดี๋ยวอยู่ทานด้วยกันสิ รินทำมาเยอะเลย” ภุมรินบอกพร้อมกับหยิบกล่องข้าวออกมา








“โหย ดีอ่ะ ไม่ได้กินกับข้าวฝีมือรินมานานแล้ว เดี๋ยวเมฆเอาไปใส่จานเอง” เมฆาทำตาวาว ยิ้มกว้าง ตอนภุมรินเรียนที่กรุงเทพฯเขาก็ได้กินอาหารฝีมือภุมรินอยู่บ่อยครั้งเมื่อภุมรินมาหาเขาที่คอนโด








“ถ้าอย่างนั้นรินฝากด้วยนะ เดี๋ยวรินไปเรียกพี่ตะวันก่อน” ภุมรินพูดก่อนจะเดินขึ้นไปหาตะวันข้างบน







ห้องของตะวันนั้นภุมรินเคยมาแล้ว ก็ตะวันนั่นแหละที่เป็นคนพาเข้ามา ร่างบางเคาะประตูแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับจึงตัดสินใจเปิดเข้าไป เห็นตะวันนอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนโต ภุมรินเดินเข้าไปหาก่อนจะเขย่าตะวันเบาๆ







“พี่ตะวัน ตื่นได้แล้วนะ มันสายมากแล้ว”







“อือ...” ตะวันอือออในลำคอ









มือหนากุมหน้าอกที่เจ็บพร้อมกับค่อยๆกระพริบตา เมื่อกี้เขาก็เพิ่งจะไล่ตะเพิดเมฆาไป เขาอยากจะนอนมากกว่า แม้จะนอนมาหลายวันแล้วก็ตาม 









“พี่ตะวัน ตื่นมากินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวรินช่วยทำแผลให้ วันนี้รินทำอาหารมาให้พี่ตะวันด้วยนะ ตื่นเร็ว” ภุมริเขย่าคนขี้เซาอีกรอบ







ตะวันลืมตามองคนตรงหน้าชัดๆ เขาเหมือนเห็นภุมริน เสียงนั้นก็เสียงของภุมริน ไม่ใช่เมฆาอย่างที่เขาคิด ร่างสูงยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะรวบมือของภุมรินมาจับไว้










“น้องริน” ร่างสูงยิ้มกริ่ม








“ตื่นได้แล้ว จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนห๊ะพี่ตะวัน” ภุมรินเอ็ดตะวันที่ยังไม่ยอมลุก แถมยังจะทำตายิ้มจับมือเขาไว้แน่นแบบนี้อีก









“พี่ยังไม่อยากลุกเลย รินมานอนเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ” ตะวันว่าก่อนจะดึงภุมรินเข้าหาตัวจนร่างของภุมรินเซลงมาทับ








ภุมรินพยายามเบี่ยงตัวไมให้ทับหน้าอกของตะวันเข้า เพราะดูท่าทางตะวันยังเจ็บอยู่เลย พี่ชายของเขาก็นะ ไม่ออมแรงเลยสักนิด เกิดพี่ตะวันเป็นอะไรหนักกว่านี้พี่รัชไม่โดนจับเข้าคุกหรือไง เห็นทีกลับไปต้องว่ารัชพลซักหน่อยแล้ว











“พี่ตะวัน อย่าทำแบบนี้นะ ลุกได้แล้ว เดี๋ยวเมฆกินหมดก่อนหรอก รินทำกับข้าวมาเยอะแยะเลย ไปเร็ว” ภุมรินขืนตัวลุกจากตัวตะวันพร้อมกับลากตะวันลุกขึ้นด้วย ตัวโตๆนั้นหนักไม่เบา แต่ตะวันก็ยอมลุกขึ้นทั้งที่สะลึมสะลืออย่างนั้น








“อาบน้ำให้พี่หน่อยสิ” ตะวันยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ภุมริน












คนตัวเล็กหน้าเห่อแดง หมออนุญาตให้ตะวันอาบน้ำได้แล้วแต่ก็อาบได้แค่น้ำเปล่าเท่านั้นเพราะแผลตามตัวยังไม่หายดีเท่าไหร่ และหน้าของตะวันยังคงมีแผลที่โหนกแก้มและมุมปากอยู่ ตะวันจะต้องจำไปจนตายว่าไม่ควรที่จะไปมีเรื่องกับรัชพลอีก










“จะบ้ารึไงเล่า ไปอาบน้ำเลย รินจะไปรอข้างล่าง ทำแผลก่อนค่อยกินข้าว” ภุมรินดันตะวันให้เข้าห้องน้ำไป ตะวันอิดออดเล็กน้อยแต่ก็ยอมทำตาม









“ไม่เปลี่ยนใจไปช่วยพี่อาบน้ำแน่นะ” ก่อนจะปิดประตูก็หันมาถามภุมรินอีกรอบ








“ไม่โว้ยไอ้พี่ตะวัน เข้าไปอาบเดี๋ยวนี้เลย” ภุมรินหน้าแดง พร้อมกับรีบเดินออกจากห้องของตะวันไป ตะวันหัวเราะตามหลังคนตัวเล็ก เขามีความสุขที่สุดเลยที่เห็นภุมรินเขินขนาดนี้









ถ้าเจ็บแล้วมีภุมรินมาดูแลอย่างนี้ เขาก็อยากจะเจ็บไปนานๆเหมือนกัน






*****************************************************************************





มาต่อแล้วค่ะ ฮือออออออออออออออออ  ตอนนี้มาช้ามากกกกกกกกกกกกก ขอโทษนะคะ พอดีวันนี้มีงานที่คณะค่ะ ฝากด้วยนะคะ 

[MayA@TK]

เพราะรักพี่รัชและพ่อถึงไม่อยากให้รินเสียใจ พี่ตะวันก็อย่าทำให้รินเสียใจนะ

 

[iceman555]

เย้ๆ พ่อกะพี่รัช เริ่มใจอ่อนแระ 

[cavalli]

เอ็นดู คุณรัช

[Poseidon]

แหมๆพี่รัช เดี๋ยวพอตัวเองมีเมียขี้คร้านจะลืมรินซะเอง 5555

ค่อยๆเป็นค่อยๆไปเนอะ แรกๆก็ใสๆกันไปก่อน อิอิ

//มอบโล่ให้คุณยายเป็นการปิดท้าย

[titansyui]

 

[pannuna]

หมดโหมดดราม่าแล้วใช่มั้ย55555

[DE SaiKuNee]

 

[บูมเบส]

หยอดเก่งจริงๆนะคุณพี่

[Rabity]

ถึงเวลาหาเมียให้พี่รัชแบบด่วนๆแล้วสิ
รอตอนต่อไปจ้าา

[zaturday]

พี่ตะวันนี่ก็อ้อนจัง น้องรินก็ยิ่งใจอ่อนอยู่
อยากอ่านฉากที่น้องรินอ้อนตะวันหนักๆจะเป็นตอนเมาหรือตอนไหนก็ได้

[♠DekDoy♠]

พี่รัชนี่คงไม่ทำงานจนสะใภ้เป็นองุ่นจริง ๆ นะ ผ่อนคลายเหอะพี่ชายยยย น้องโตแล้วดูแลในมุมของเราวันไหนรินเสียใจค่อยไปกระทืบพี่ะวันอีกรอบ 555 หาสาวให้ตัวเองดีกว่านะ เดี๋ยวบ้านนี้ไม่มีทายาทนะ

[omuya]

หาคู่ให้พี่รัชหน่อยเร็ว

[Speirmint28]

บทที่ 24
.




.




.


ภุมรินคอยทำกับข้าวไปให้ตะวันในทุกๆวันจนผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ เมฆากลับไปเรียนแล้ว บุรินทร์เองก็เข้าไปในตัวจังหวัดและเข้ากรุงเทพฯบ้างเพื่อทำงาน รัชพลก็ยังคงไม่ยอมไปเจอตะวันแม้ภุมรินจะไปคะยั้นคะยอทุกวันก็ตาม











คุณริลณียังอยู่ที่ไร่แม้ว่าตอนนี้บุรินทร์และรัชพลจะอ่อนลงแล้วก็ตาม เธออยากจะอยู่กับหลานชายทั้งสองนานๆ ส่วนอัคคีกับเพลิงนภาหลังจากเที่ยวทั่วจังหวัดจนหนำใจแล้วก็ขอตัวกลับก่อนเพราะเพลิงนภาต้องกลับไปเรียนและอัคคีก็ทิ้งงานนานไม่ได้








อาการของตะวันตอนนี้หายเกือบปกติแล้ว เหลือแต่รอยบนใบหน้าที่ยังมีให้เห็นอยู่ ทุกๆวันที่เขาไปหาตะวัน คนตัวโตก็หาเรื่องหยอดได้ทุกวัน










ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เริ่มพัฒนาเร็วขึ้นเมื่อต่างเปิดใจบอกความรู้สึกข้างใน และวันนี้ตะวันบอกกับภูผาว่าเขาต้องการที่จะไปคุยเรื่องของภุมรินกับบุรินทร์ที่ไร่น้ำริน ภูผาก็ตอบตกลง







เขาเองก็อยากจะไปขอโทษบุรินทร์เรื่องที่เจ้าลูกชายตัวดีทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังเสียก่อน หากเมฆาอยู่ด้วยก็จะพาไปทั้งหมดนั่นแหละ












เพราะฉะนั้นเช้านี้ไร่น้ำรินจึงได้ต้อนรับแขกคนคุ้นเคยที่มาเยือนแต่เช้าตั้งแต่ภุมรินยังทำกับข้าวไม่เสร็จด้วยซ้ำ ภุมรินเป็นคนบอกตะวันเองว่าวันนี้บุรินทร์กลับบ้านเพราะตะวันถาม ตะวันจึงใช้โอกาสนี้เข้ามาหาบุรินทร์ที่ไร่พร้อมกับภูผา









“พี่ตะวัน มาได้ไงเนี่ย ลุงภูสวัสดีครับ” ภุมรินงงไม่น้อยที่อยู่ๆตะวันก็โผล่หน้ามาหาตั้งแต่เช้า แล้วยังจะพาภูผามาด้วยอีก ภูผายิ้มให้เขาเล็กน้อย แต่ตะวันนี่สิยิ้มหน้าบ้านเป็นจานดาวเทียมเลย









“พี่มาหาอาบูรน่ะ อาไปอยู่ไหนเหรอริน” ตะวันถามหาบุรินทร์ ทำเอาภุมรินงงไม่น้อย








“พ่ออยู่ในบ้าน เดี๋ยวป้าจันจะตั้งโต๊ะแล้ว พี่ตะวันกับลุงภูก็ไปกินข้าวด้วยกันสิ” ตอนแรกนั้นภุมรินจะทานข้าวก่อนแล้วค่อยไปหาตะวันเหมือนทุกครั้ง แต่วันนี้ตะวันมาถึงที่ก็ทานมันที่นี่ซะเลย











“ถ้าอย่างนั้นพี่ขอไปเจออาบูรก่อนนะ พี่มีเรื่องอยากจะคุยกับพ่อของรินน่ะ” ตะวันบอกก่อนจะค่อยๆสอดมือเข้าไปจับมือของภุมรินไว้








ภุมรินก็กุมมือนั้นตอบ แม้จะไม่เข้าใจว่าตะวันอยากจะคุยกับบุรินทร์ทำไมเพราะตะวันก็รู้ว่าบุรินทร์นั้นยังไม่อยากตะวันเข้าใกล้เขามากนักแม้จะเริ่มที่จะไม่ห้ามแล้วก็ตามที











“ไปสิ เดี๋ยวรินพาไปเอง เชิญลุงภูด้วยนะครับ” เจ้าบ้านบอกก่อนจะพาทั้งสองคนเดินเข้าไปในบ้าน








บุรินทร์ที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ระหว่างรอป้าจันจัดโต๊ะก็หันมามองผู้มาใหม่ เขาวางหนังสือพิมพ์ในมือลงก่อนจะจ้องไปที่มือของตะวันและภุมรินที่กุมกันแน่น บุรินทร์กระแอมเล็กน้อย ทั้งสองคนเลยจำเป็นที่จะต้องปล่อยมือกัน









“มาบ้านอาทำไมแต่เช้าตะวัน แกก็มาด้วยเหรอไอ้ภู” บุรินทร์ถามเพื่อนลูกชายก่อนจะหันไปมองเพื่อนของตัวเองที่ตามหลังมา








“ก็ไอ้ลูกชายฉันมันมีเรื่องอยากจะคุยน่ะ พูดง่ายๆก็มาขอเมีย” ภูผาพูดตรงๆ ภุมรินหน้าแดงเห่อเมื่อรู้สาเหตุของการมาในครั้งนี้ของตะวันและภูผา แล้วอะไรคือภูผาพูดแบบนั้น เขาเป็นผู้ชายนะ เมียอะไรกัน











บุรินทร์ไม่ตอบแต่คิ้วนี่กระตุกเป็นว่าเล่น เขาไม่คิดว่าตะวันจะกล้าถึงขนาดนี้ทั้งๆที่เพิ่งโดนรัชพลจัดชุดใหญ่ไปจนถึงขั้นต้องนอนโรงพยาบาล แม่ว่าช่วงหลังเขาจะยอมให้ภุมรินไปหาตะวันตามคำสั่งของริลณีก็ตาม







“ก็ดีสิ จะได้คุยเป็นเรื่องเป็นราวซักที” ผู้อาวุโสที่สุดที่เดินลงมาจากชั้นบนโดยมีเด็กรับใช้คอยพยุงพูด ริลณียิ้มให้ตะวันและภูผาก่อนมานั่งข้างๆบุรินทร์









“นั่งก่อนสิ จะได้คุยกันสะดวกหน่อย” เธอว่า






ทั้งหมดนั่งลงบนโซฟา ตะวันยิ้มให้ภุมรินและพยายามขยับเข้าไปนั่งกับคนตัวเล็กให้ชิดมากที่สุด แต่ก็ยังคงเกรงๆสายตาของบุรินทร์อยู่







“ที่มาวันนี้ก็อยากจะมาขอโทษที่ตะวันมันใจเร็วไปหน่อย ทำอะไรไม่ค่อยคิดถึงได้พาหนูรินไปจนค่ำมืดอย่างนั้น และก็อยากจะขอโอกาสให้ตะวันมันได้คบกับหนูริน” ภูผาเปิดประเด็น







ภุมรินนั่งก้มหน้าไม่กล้ามองหน้าใครโดยเฉพาะตะวัน เขารู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกเหมือนกำลังถูกสู่ขอยังไงอย่างนั้น








“แล้วแกคิดว่าฉันจะยอมเหรอไอ้ภู แกก็รู้ว่าฉันไม่อยากให้รินมีใครตอนนี้” บุรินทร์ตอบ ภุมรินรู้อยู่แล้วว่าบิดาของตนจะต้องพูดแบบนี้











“ให้โอกาสผมกับรินได้คบกันเถอะนะครับอาบูร ผมจริงใจกับน้องจริงๆ และผมยินดีที่จะดูแลและปกป้องริน ผมสัญญาว่าผมจะไม่ทำให้รินเสียใจแน่นอนครับ” ตะวันพูดพร้อมกับมองตาของบุรินทร์อย่างแน่วแน่








“ไอ้บูร เราก็ก็รู้จักกันมานานแล้วนะ กับตะวันเองแกก็เห็นมันมาตั้งแต่เกิด แกก็รู้ว่าตะวันมันเป็นคนยังไง ฉันมั่นใจว่าตะวันมันรักหนูรินจริงๆ ถ้าวันไหนมันทำให้ลูกแกเสียใจ คนแรกที่จัดจะการมันก็คือฉัน” ภูผาพูดต่อ











บุรินทร์เป็นคนเชื่อในความคิดของตัวเองมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว และเขาก็รู้ว่าบุรินทร์หวงลูกมากแค่ไหน ยิ่งภุมรินก็ยิ่งมากเข้าไปใหญ่













แต่บุรินทร์ก็ต้องเข้าใจว่าตอนนี้ภุมรินโตพอที่จะเลือกทางเดินชีวิตได้แล้ว บุรินทร์ไม่มีทางอยู่กับลูกไปตลอดได้หรอก และเขาเองก็เชื่อในตัวลูกชายของเขา ว่าจะไม่มีทางทำให้ภุมรินเสียใจแน่นอน








“พ่อ รินรักพ่อนะครับ พ่อไม่ต้องเป็นห่วงหรือกังวลเรื่องของรินแล้ว รินโตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้วนะ รินรู้ว่าพ่อรักรินและเป็นห่วงรินมากแค่ไหน รินก็จะยังเป็นรินของพ่อเหมือนเดิม ให้รินคบกับพี่ตะวันนะครับ” ภุมรินขยับเข้าไปใกล้บุรินทร์ ส่งสายตาอ้อนวอนไปให้บิดาที่ยังนั่งนิ่งอยู่












“สิ่งที่พ่อกลัวที่สุดคือพ่อไม่อยากให้รินต้องเสียใจ พ่อทำใจไม่ได้ ที่เห็นรินต้องเป็นทุกข์” บุรินทร์ดึงตัวของภุมรินมากอด ภุมรินเอนตัวไปซบกับอกของบิดาแล้วกอดเอวนั้นแน่น








“ถ้าเป็นเรื่องนั้นคุณอาไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมสัญญาว่าจะดูแลน้องรินอย่างดี และผมไม่มีทางทำให้น้องรินเสียใจแน่นอน” ตะวันให้คำมั่นอย่างหนักแน่น









“ตาบูร อนุญาตให้เด็กมันได้เรียนรู้กันเถอะ มันถึงเวลาที่ต้องปล่อยให้รินมีชีวิตเป็นของตัวเองได้แล้ว แกกับฉันก็จะตายวันตายพรุ่งยังไม่รู้เลย ปล่อยให้รินได้ดูแลและรักคนที่เขาเลือกเถอะนะ” ริลณีช่วยพูดอีกแรง











บุรินทร์ไม่พูดอะไร แต่กอดลูกชายแน่นเข้าไปอีก ภุมรินกอดตอบบิดาแน่นเช่นกัน คนเป็นพ่อหอมเบาๆที่หน้าผากของภุมริน นึกย้อนไปมันก็เร็วเหมือนกันนะ











ภุมรินโตขนาดนี้แล้ว ตอนนั้นน้องรินของพ่อยังตีนเท่าฝาหอยอยู่เลย ตัวก็เล็กเหลืองซะจนพ่อกับพี่รัชต้องคอยมองป้าจันทุกครั้งที่กลับมาจากไร่








เขาเองก็ไม่กล้าจะอุ้มลูกเพราะกลัวน้องรินจะรับเชื้อโรคง่าย ไหนจะมือที่หยาบกระด้างจากการทำไร่อีก กลัวว่าผิวบางๆของภุมรินจะระคาย












เมื่อก่อนนั้นไร่น้ำรินก็ไม่ได้เป็นแบบนี้ กว่าจะก่อร่างสร้างตัวมาได้รัชพลก็เรียนมัธยมแล้ว ตอนไปเรียนที่อื่นก็ร้องห่มร้องไห้อยากกลับบ้านทุกวัน จนพ่อทนไม่ได้ต้องลงไปหาบ่อยครั้ง







แล้วดูตอนนี้สิ น้องรินของพ่อจะเติบโตและบินสู่โลกกว้างโดยไม่มีพ่ออีกแล้ว









“...น้องริน” บุรินทร์เรียกชื่อของลูกชายเบาๆพร้อมกับกอดภุมรินโยกตัวไปมา









“ครับพ่อ”









“น้องรินสัญญากับพ่อได้มั้ย ว่าถ้าวันไหนตะวันทำไห้น้องรินต้องเสียใจ น้องรินต้องบอกกับพ่อ” บุรินทร์พูด ภุมรินยิ้มกว้างเมื่อเข้าใจความหมายของคำพูดนั้น








“รินสัญญา ขอบคุณนะครับพ่อ” กอดบุรินทร์แน่นเข้าไปอีก ร่างเล็กน้ำตาซึมเล็กน้อย บุรินทร์คือคนที่เขารักที่สุดและเขาเชื่อว่าบุรินทร์นั้นก็รักเขา จึงยอมให้เขาและตะวันได้มีโอกาสเรียนรู้ซึ่งกันและกัน











“ตะวันเองก็เถอะ สัญญากับอาได้มั้ย ว่าจะไม่ทำให้น้องรินเสียใจ” บุรินทร์หันไปถามตะวันที่นั่งอยู่ตรงข้าม








“ผมจะไม่ทำให้น้องรินเสียใจครับ ผมสัญญา” ตะวันรับคำมั่น










เขาเบนสายตาจากบุรินทร์ไปมองภุมรินที่หันมาสบตาเขา ทั้งสองคนยิ้มบางเบาให้กันและกัน เหมือนภูเขาถูกยกออกไป และตะวันเองก็ต้องทำตามที่สัญญาไว้ให้ได้เช่นกัน









“ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ ฉันก็อยากจะขอทาบทามหนูรินไว้ก่อนนะ ในอนาคตหากทั้งสองคนอยากจะมีชีวิตด้วยกันยังไงนั้น ก็ค่อยมาคุยกันอีกที” ภูผาว่า










เขาดีใจที่ในที่สุดบุรินทร์ก็ยอมให้ไอ้ลูกชายตัวดีของเขาได้มีโอกาสรักภุมรินอย่างที่ตะวันต้องการ









“ทาบทามไว้แล้ว ถ้าลูกชายแกทิ้งลูกฉัน ฉันไม่ไว้หน้าแกหรอกนะไอ้ภู” บุรินทร์ว่า เขาจะทำอย่างที่พูดจริงๆ หากตะวันไม่รักษาสัญญาที่ให้ไว้









“ฉันอนุญาตให้แกอัดมันเต็มที่เลย ถ้าไอ้ตะวันมันทิ้งหนูริน” คำตอบนั้นทำให้บุรินทร์ยิ้มอย่างพอใจ







“เฮ้อ... กว่าจะเคลียร์กันได้นะยะ น้องรินของฉันเสียน้ำตาไปเป็นกุรุด น้องรินมาหายายซิลูก” คุณริลณียิ้มพร้อมกับเรียกภุมรินให้เข้าไปหา













ภุมรินก็ทำตาม เขาผละจากบุรินทร์แล้วไปหาริลณีที่อ้าแขนรออยู่ ร่างเล็กเข้าไปกอดหญิงชราแน่น คุณริลณีหอมแก้มหลานชายไปหนึ่งที








“ตะวันด้วย มาหายายหน่อย” เธอเรียกตะวัน









ตะวันเองก็เดินไปหาคนทั้งคู่ เขานั่งลงข้างๆอีกฝั่งหนึ่งของริลณี








“ต่อจากนี้มีอะไรก็คุยกันนะลูก อย่าให้อะไรมาทำลายความสัมพันธ์ของเราสองคนได้ อย่าลืมว่ากว่าจะผ่านมาได้มันยากแค่ไหน เมื่อพ่อเค้าอนุญาตแล้วก็จงรักษาความจริงใจที่มีต่อกันไว้ให้ดีที่สุด ยายขออวยพรให้หลานทั้งสองมีแต่ความสุขแล้วกันนะ และน้องริน ถ้าพ่อหรือพี่เค้าทำอะไรให้ไม่สบายใจก็บอกได้เสมอ ยายจะจัดการให้เอง” ริลณีร่ายยาว ประโยคหลังนั้นแอบเหน็บแนมบุรินทร์เล็กน้อย












“ขอบคุณครับ” ทั้งคู่ตอบพร้อมกันก่อนจะยกมือไหวริลณี ริลณีลูบหัวหลานทั้งสองเบาๆ และยินดีกับทั้งคู่ด้วยเช่นกัน









“แต่อาบอกไว้ก่อนนะตะวัน ห้ามเกินเลยกับริน” บุรินทร์สั่ง ตะวันยิ้มแห้งๆไปให้










“ครับอาบูร” ตะวันไม่ได้คิดเรื่องที่จะเกินเลยกับภุมรินเลยสักนิด ก็แค่เคยคิดอยากที่จะมองจะลูบๆคลำๆภุมรินก็เท่านั้นเอง ซึ่งเรื่องนี้จะให้ใครรู้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นบุรินทร์คงไม่อนุญาตให้เขาคบกับภุมรินแน่ๆ










“เมื่อคุยกันเข้าใจแล้วก็ไปกินข้าวกันดีกว่า ยายหิวจะแย่แล้วเนี่ย คุณภูผากับตะวันก็อยู่กินด้วยกันนะจ้ะ แล้วนี่ตารัชไปไหนอีกเนี่ย” ริลณีว่า พร้อมกับมองหาหลานชายคนโตที่เธอยังไม่เจอหน้าเลยตั้งแต่ลงมา










“อยู่ในโรงบ่มเหมือนเดิมนั่นแหละ เดี๋ยวรินไปตามให้เองครับ” รัชพลกลับมานอนที่ห้องเหมือนเดิมหลังจากอัคคีกลับไปแล้ว แต่ก็ยังตื่นแต่เช้าแล้วเข้าไปโรงบ่มกว่าจะออกมาก็ดึกมากแล้ว









“งั้นเดี๋ยวพี่ไปด้วย พี่อยากคุยกับไอ้รัช” ตั้งแต่เกิดเรื่องเค้ายังไม่ได้คุยกับรัชพลเลย เขาอยากจะปรับความเข้าใจกับเพื่อนรักคนนี้ และอยากจะคุยกับเรื่องภุมรินด้วย เขาอยากให้รัชพลมั่นใจว่าเขาจริงใจกับภุมริน









“ไปคุยกันก็ดี ตารัชจากคนบ้างานก็ยิ่งบ้าเข้าไปใหญ่ จนอาเป็นห่วงมันแล้วเนี่ย” บุรินทร์ว่า







รัชพลปกติก็ไม่ค่อยจะพูดจะคุยอยู่แล้ว ยิ่งเขาไปดุไปวันนั้นรัชพลยิ่งซึมหนัก เจ้าตัวคงรู้สึกผิดไม่น้อยเหมือนกันที่ทำร้ายตะวันขนาดนั้น













รัชพลรักตะวันมาก เพราะตั้งแต่เล็กทั้งสองคนก็มีกันและกันเสมอมา มิตรภาพของเขาทั้งสองคน มีค่าเกินกว่าจะจบลงง่ายๆ












“ถ้าอย่างนั้นผมกับรินของตัวก่อนนะครับ” ตะวันลุกขึ้นก่อนจะขอตัวไปหารัชพลที่โรงบ่ม โดยมีภุมรินเดินตามไปด้วย








ทั้งสองคนเดินมาหารัชพลที่โรงบ่มซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกล ภุมรินคว้ามือของตะวันขึ้นมาจับไว้แล้วบีบเบาๆเพื่อให้กำลังใจก่อนจะเดินไปหารัชพลที่กำลังเดินดูถังไม้โอ๊กที่เรียงรายอยู่ในมือก็จดอะไรลงในกระดาษไป











“พี่รัช” ภุมรินเรียกพี่ชาย











รัชพลหันมามองตามเสียง แต่ก็ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อพบว่าภุมรินพาตะวันมาด้วย ตะวันมองเพื่อนรักด้วยสายตาที่รู้สึกอึดอัดใจ











เขาก็รู้ว่ารัชพลรู้สึกไม่ดีที่ทำกับเขาแบบนั้น แต่เรื่องนี้รัชพลไม่ใช่คนผิดทั้งหมด เขาเองก็ผิด เขาไม่อยากจะโทษรัชพล และอยากจะให้รัชพลรู้ว่าเขาไม่ได้โกรธรัชพล







“ไอ้รัช กูอยากจะคุยกับมึง” ตะวันเดินไปหารัชพล โดยมีภุมรินเดินตามไปด้วย










“มึงมีเรื่องอะไร” รัชพลไม่มองหน้าตะวันแต่เดินตรวจงานของตัวเองไปตามปกติ









“ไอ้รัช เรื่องวันนั้นก็ไม่ได้โกรธมึง กูเองก็ผิดที่ยั่วโมโหมึง แต่สิ่งที่กูทำ กูอยากให้มึงรู้ว่ากูจริงใจกับริน” ตะวันพูด รัชพลวางมือจากงานที่ทำอยู่แล้วหันมามองหน้าของตะวัน









“พี่รัช พี่ตะวันเค้าไม่ได้โกรธพี่รัชเลยนะ รินอยากให้พี่รัชกับพี่ตะวันเข้าใจกันเหมือนเดิม” ภุมรินเข้าไปจับแขนพี่ชายไว้









“ไอ้รัช เราเป็นเพื่อนกันมานานแค่ไหนแล้ว มึงก็รู้ว่ากูเป็นคนยังไง กูรู้ว่ามึงรักน้องรินมาก และมึงก็ไม่อยากที่จะทำร้ายกูขนาดนั้น กูขอโทษที่พารินไปโดยไม่บอก กูแค่อยากเจอรินแต่ในเมื่อมึงห้ามกูกับรินพบกันกูเลยแอบพารินออกไป มันไม่แปลกที่มึงจะโกรธ และกูก็เข้าใจ ถ้ามึงไม่ว่าอะไร กูขอโอกาสดูแลน้องมึงจะได้มั้ย” ตะวันมองหน้ารัชพล รัชพลตอนนี้คาดเดาอะไรไม่ได้เลย ภุมรินและตะวันที่รอคำตอบอยู่นั้นต่างก็ลุ้นว่ารัชพลจะว่ายังไง









“มึงไม่ได้โกรธกูแน่นะตะวัน ตั้งแต่เล็กจนโตกูไม่เคยทำร้ายมึงขนาดนั้น มึงคือเพื่อนที่ดีที่สุดของกู กูไม่อยากทำใจลำบากหากวันหนึ่งมึงทำให้น้องกูเสียใจ” รัชพลว่า








“กูไม่มีทางทำให้รินเสียใจ มึงเชื่อใจกูได้เลยนะไอ้รัช”











“พี่รัช” ภุมรินเรียกชื่อรัชพลพร้อมกับวาดแขนเข้ากอดรัชพลไว้ รัชพลลูบหัวน้องชาย








“น้องรินยังเด็กนะตะวัน และตัวเล็กของกูมันก็ยังไม่เคยมีความรักหรือมีแฟน กูห่วงและหวงรินมาก รินยังดูเหมือนเด็กตัวน้อยๆในสายตากูเสมอ ถ้ามึงบอกว่ามึงจะไม่ทำให้รินเสียใจ แล้ววันหนึ่งมึงทำให้น้องกูร้องไห้ กูก็ไม่เอารับประกันว่ามึงจะไม่โดนกูอัดเหมือนครั้งนี้” รัชพลหันหน้าไปคุยกับตะวันตรงๆ











ตะวันมองหน้ารัชพล เขาตีความหมายในสิ่งที่รัชพลต้องการบอกได้ ถ้ารัชพลพูดถึงขนาดนี้ก็แปลว่ารัชพลเองก็ยอมใจอ่อนให้เขาได้คบกับภุมรินแล้ว









ความจริงแล้วนั้นรัชพลยอมใจอ่อนตั้งแต่ที่คุยกับภุมรินแล้ว แต่เขาก็ยังอยากจะเตือนตะวันอีกครั้ง ว่าถ้าหากตะวันทำภุมรินเสียใจ เขาจะไม่รับประกันความปลอดภัยของเพื่อนรัก











“ไม่มีวันนั้นแน่นอน ขอบใจมากนะไอ้รัช กูไม่รู้ว่ากูรักรินได้เท่าที่มึงรักรึเปล่า แต่กูจะดูแลรินให้เท่ากับที่มึงทำ”









“ทำให้ได้อย่างที่พูดแล้วกัน”








ทั้งสองคนยิ้มให้กันก่อนที่คนตัวโตจะโผเข้ากอดกัน ภุมรินมองภาพนั้นแล้วยิ้มตาม มิตรภาพของรัชพลและตะวันจะยังคงอยู่ เขาดีใจที่ตะวันและรัชพลเข้าใจกันอีกครั้ง








“รินขอกอดด้วย” ภุมรินอ้าแขนไปกอดทั้งสองคน รัชพลรีบรวบตัวภุมรินมากอดไว้คนเดียวแล้วเบี่ยงตัวหลบตะวันไปอีกทาง











“ไปกินข้าวกันเถอะ พี่หิวจะแย่แล้ว” พี่ชายพูดก่อนจะเลื่อนแขนมากอดคอภุมรินแล้วเดินนำออกไป ภุมรินหันมามองหน้าตะวันที่ทำหน้ายู่ คนตัวเล็กหัวเราะเบาๆ










พี่รัชยอมให้คบแต่อีกนานกว่าพี่ตะวันจะได้อิงแอบแนบชิดรินแน่ๆ
 





******************************************************************************






ตอนที่ 24 มาแล้ว ตอนหน้าจะเป็นตอนจบแล้วนะคะ  ไม่รู้ว่าจบเร็วไปมั้ย แต่รู้สึกใจหายเหมือนกันที่มันจะจบแล้ว  ฝากด้วยนะคะ 

[lizzii]

ง่าาา จะจบแล้วหรอ อยากอ่านอีก คึคึ

[Yara]

ดีใจด้วยที่คุณพ่อกับพี่รัชยอมใจอ่อนซักทีนะคะ