Heartless แค้นนี้...มิอาจห้ามรัก
ตอนที่ 13
ติดหนี้บุญคุณ
“โทรตามพี่ราม ให้ด่วนที่สุด”
“ดิฉันโทรแล้วค่ะ คุณรามไม่รับโทรศัพท์”
“งั้นโทรเข้าเบอร์สาขานั้นเลย”
“เอ่อ...ทางนั้นบอกว่าคุณรามออกไปทานข้าวกับลูกค้าค่ะ”
ตอนนี้ทั้งรีสอร์ทกำลังวุ่นวายโทรศัพท์หาผู้เป็นนายไม่ได้ รามินทร์ที่ไปทำธุระที่สาขาในตัวสถานที่ท่องเที่ยว โดยไม่รู้เลยว่าลูกค้าวีไอพีจะเข้ามาพักแบบไม่บอกกล่าวกันล่วงหน้าแบบนี้ ทำให้พนักงานที่อยู่ไม่สามารถที่จะต้อนรับแขกได้ ทางลูกค้าเลยโวยวายใหญ่
“ตามพี่รามยังไม่ได้อีกเหรอ ให้ด่วนเลยได้ไหม โอ๊ย!! ทำไมมันวุ่นวายแบบนี้นะ แล้วผู้จัดการล่ะ ผู้จัดการอยู่ที่ไหน!!!” เสียงของเจ้าจอมตวาดถามลั่นทำเอาพนักงานตัวสั่นงันงกไม่กล้าสู้สายตา
เจ้าจอมเองก็ไม่เคยรับแขกรายใหญ่เพราะตนทำแค่บัญชี เลยไม่รู้จะต้องไปสู้หน้ายังไง
“คุณภพขอเข้าตอนบ่ายค่ะคุณจอม”
“ตอนบ่าย!!! แล้วใครหน้าไหนมันจะไปรับแขกได้ห๊ะ!! พนักงานต้อนรับธรรมดาเขาได้ดิสเครดิตเราแน่ๆ เพราะทุกครั้งก็เป็นพี่รามกับผู้จัดการคอยต้อนรับคุณขจรเขา ” เจ้าจอมเครียดจนไม่รู้จะหาทางออกที่ไหน
แขกรายใหญ่ของรีสอร์ท ทำไมมันถึงได้ซวยแบบนี้นะ!!
“ยังไงคุณจอมไปรับแขกเถอะค่ะ อย่างน้อยคุณจอมก็เป็นน้องชายคุณราม ทางคุณขจรน่าจะพึงพอใจได้”
“แต่ฉันไม่ถนัดประจบประแจง!!!”
“เอ่อ...แล้วจะทำยังไงล่ะคะ” พนักงานสาวถามอย่างกังวล
เจ้าจอมยืนคิดอยู่อย่างเครียดๆ แต่ก็ใช้ความคิดนานไม่ได้ เพราะการให้แขกวีไอพีรอแบบนั้นมันเป็นเรื่องที่ไม่สมควร ไม่สมควรอย่างยิ่ง
“ก็ได้!! ฉันจะไป!! พาฉันไปสิ” เจ้าจอมจำเป็นต้องยอม บอกพนักงานคนนั้นให้พาเขาไปยังสถานที่รับรองแขกวีไอพีทันที ซึ่งเธอก็เดินนำร่างโปร่งบางของเจ้าจอมออกจากสำนักงานทันที
ระหว่างที่เจ้าจอมกำลังรีบๆ อินทัชที่กำลังตัดหญ้าอยู่แถวนั้นก็ทักขึ้น
“คุณจอมจะไปไหนหรือครับ”
“พี่อิน...พอดีว่าพี่รามยังไม่กลับมาเลยตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ตอนนี้มีแขกวีไอพีมา จอมกำลังจะไปต้อนรับ” ร่างเล็กกว่าหยุดตอบด้วยสีหน้าเครียด ทำเอาอินทัชขมวดคิ้วสงสัย
เมื่อวานมันบอกว่ามันจะไปทำธุระเดี๋ยวกลับ...แต่ทำไมถึงยังไม่กลับ เอ๊ะ! มึงจะไปสนใจมันทำไมล่ะเนี่ย
“งั้นพี่ไม่กวนแล้ว” อินทัชว่า ก่อนจะก้มหน้าก้มตาตัดหญ้าต่อ
“วันนี้ไม่ได้เข้าไซต์งานหรือครับ”
“พอดีว่าพี่ต้องทำตรงนี้ก่อนค่อยไปน่ะครับ” ร่างสูงโปร่งหันมาตอบ ใบหน้าหวานมีเหงื่อออกเต็มไปหมด แม้จะอยู่ในชุดโทรมๆ ก็ยังทำให้อินทัชดูดี
ร่างเล็กทำหน้าครุ่นคิดเมื่อมองดูอินทัช ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า อินทัชเป็นนักธุรกิจ...
เริ่มมีความหวังขึ้นมาเลือนราง...
“พี่อิน! ช่วยมากับจอมหน่อยได้ไหมครับ”
“ไปไหนครับ”
“ไปต้อนรับแขกวีไอพีให้จอมหน่อยนะ”
“ห๊ะ!!! พี่ไม่เอา ทำไมพี่ต้องไปด้วยล่ะ มันไม่ใช่เรื่องที่พี่ต้องทำ” ร่างสูงโปร่งปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่ยอมท่าเดียว เรื่องอะไรที่เขาจะต้องไปช่วยธุรกิจของคนที่มันจับเขามา
ปล่อยให้มันโดนซะบ้าง!!!
อินทัชวางมือจากตรงนั้นแล้วเดินหนีทันที เขาไม่สนใจและไม่คิดจะสนด้วย เรื่องของธุรกิจมัน ไม่เกี่ยวกับเขาที่มันยังไม่เห็นจะสนใจบริษัทของเขาที่ต้องโดนมันจับตัวมาเลย
อะไรที่เขาแก้แค้นได้ เขาจะทำ!!!
“พี่อิน!! ช่วยจอมหน่อยน้า...นี่จอมไม่เคยรับแขกวีไอพีมาก่อนเลย”
“ไม่เอาครับ พี่ขอตัวไปทำงานต่อก็แล้วกัน” ปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยในทันที
“นะๆ พี่อินอยากได้อะไรเดี๋ยวจอมให้หมดทุกอย่างเลย แต่ช่วยจอมหน่อยน้า” ร่างเล็กเดินตามอินทัชแล้วตื๊อเสียงหวาน ร่างสูงโปร่งเป็นคนขี้ใจอ่อนนะ แต่กับเรื่องแบบนี้มันมีความแค้นฝังลึกจากเจ้าของที่นี่อยู่
ยังไงก็ไม่ยอม…เอ๊ะ! จอมบอกให้ทุกอย่าง...
“จริงไหมที่บอกจะให้พี่ทุกอย่าง” ถามขึ้นมาอย่างสนใจ เจ้าจอมที่เพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปถึงกับปั้นหน้ายาก
“ยกเว้นพาหนีกับให้ใช้โทรศัพท์นะครับ”
อินทัชถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจเมื่อโดนคนตัวเล็กพูดตัดความต้องการ เขาไม่ได้จะหนี แค่อยากจะโทรไปหาพี่สาวกับธีร์เท่านั้น
“งั้นพี่ก็คงไม่ช่วยคุณจอม”
“อ้าว? ช่วยหน่อยนะครับ นี่ถ้าคุณขจรเห็นพี่อินต้องจำได้แน่ๆ”
เพราะอินทัชก็ถือว่าเป็นที่รู้จักในวงการธุรกิจ แล้วพอพูดชื่อขจรออกมา อินทัชก็รู้ได้ทันทีว่านั่นคือใคร เพราะมีช่วงหนึ่งที่เขาเคยทำธุรกิจร่วมกัน
“นี่ถือว่าจอมช่วยพี่ไหม”
“แล้วให้พี่ไปเจอแขกแบบนั้นไม่กลัวว่ารามมันจะโกรธหรือไง”
“กลัวฮะ...แต่ว่าทำไงได้ คนระดับที่คุณขจรจะพอใจมีแค่ผู้จัดการกับพี่รามเท่านั้น” เจ้าจอมเองก็มีความรู้สึกหวั่นใจเหมือนกันที่จะให้จำเลยของพี่ชายได้เจอกับคนที่รู้จักเขา
และข่าวที่อินทัชหายตัวไปมันดังน้อยซะที่ไหนกันล่ะ...
“ตอนนี้มีแค่พี่อินที่ช่วยได้ นะฮะ ช่วยบอกว่าเป็นเพื่อนของพี่ราม มาเที่ยว มาพักผ่อนแค่นั้นเองฮะ”
“เฮ้อ...ก็ได้ๆ พี่จะช่วยคุณจอมเอง”
“จอมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องเรียกคุณ”
“พี่ชินแล้วน่ะ”
“เรียกจอมเฉยๆ สิ นะฮะ น้า...”
“โอเครับน้องจอม เดี๋ยวพี่ช่วยเอง แต่จะให้ไปสภาพนี้เนี่ยนะ” อินทัชก้มมองตัวเองที่ดูไม่ได้สุดๆ จะให้ไปเจอแขกวีไอพีก็กะไรอยู่
“เดี๋ยวจอมจัดการเอง เธอไปบอกให้คุณขจรรออีกสักพัก หาของว่าง หาอะไรมารับรองให้เต็มที่ เดี๋ยวฉันจะพาพี่อินไปเปลี่ยนชุดก่อน” หันไปสั่งพนักงานหญิงสาวที่หยุดยืนรออย่างเงียบๆ ตั้งนาน เธอรับคำอย่างสุภาพแล้วเดินไปก่อน
หลายวันก่อนจอมซื้อชุดใหม่มาแต่ว่าไม่ได้ลองก่อนเลยหลวมไปนิดหนึ่งคิดว่าอินทัชคงจะใส่ได้ แต่กางเกงคงต้องใส่ของรามินทร์ เพราะเขาเตี้ยวกว่าอินทัชมากๆ
“ใส่ได้พอดีเลย ส่วนกางเกงก็ใส่ของพี่รามไปก่อนนะฮะ ถึงพี่รามจะตัวใหญ่กว่าพี่อิน แต่ความสูงก็พอๆ กันน่าจะใส่กันได้”
“ครับ”
มันเป็นชุดที่ดูไม่ทางการมากเกินไป แต่ก็เหมาะที่จะใส่ไปพบแขกได้ ร่างสูงโปร่งจัดเสื้อผ้า หน้าผมของตัวเองหน้ากระจกในห้องทำงานของรามินทร์ ก่อนที่เจ้าจอมจะพาเขาเดินไปยังห้องรับรองแขกของรีสอร์ท
“น้องจอมต้องเข้าไปกับพี่ด้วย ศึกษาเอาไว้นะครับ ไม่มีคราวหน้าสำหรับพี่อีกแล้ว”
“ได้ฮะ” เจ้าจอมยิ้มอย่างสดชื่น ทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้องรับรองแขกที่มีคุณขจรนั่งหน้าบึ้งอยู่เงียบๆ คนเดียว แต่พอเห็นว่าเป็นอินทัช ท่าทีของหนุ่มใหญ่ก็เปลี่ยนไป
“สวัสดีครับคุณขจร”
“สวัสดีครับคุณอินทัช ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะครับ” เขาทักและถามอินทัชอย่างแปลกใจ ไม่ได้สนหนุ่มน้อยที่เดินขนาบข้างมาด้วยอย่างเจ้าจอเลยสักนิด
“พอดีผมมาเที่ยวน่ะ มาพักผ่อนเงียบๆ” เขาโกหกออกไปอย่างช่วยไม่ได้
“เชิญนั่งก่อนครับ แล้วเป็นไรมาไงถึงได้เข้ามาหาผมล่ะครับ” เจ้าจอมเห็นว่าอินทัชทำตัวไม่ถูก เพราะไม่รู้จะพูดยังไง ตนเลยถือวิสาสะแนะนำตัวเองขึ้นมา
“สวัสดีครับคุณขจร ผมเจ้าจอมครับ เป็นน้องชายของพี่ราม” ร่างเล็กโปรยยิ้มหวานให้
“สวัสดีครับ...เป็นถึงน้องชายทำไมถึงมาต้อนรับแขกช้าจังเลยล่ะครับ” ขจรที่มีความขุ่นมัวเรื่องการต้อนรักที่ไม่น่าประทับใจในครั้งนี้ได้แต่ถามแขวะเจ้าจอมจนคนอายุยังน้อยหน้าเสีย
อินทัชเห็นท่าจะไม่ดีเลยช่วยแก่ต่างให้
“พอดีน้องเพิ่งเคยรับแขกน่ะครับ อย่าว่าแกเลยนะ ว่าแต่คุณขจรมาพักผ่อนหรือครับ”
“ครับ...กะว่าจะมาผ่อนคลาย แต่เจ้าของรีสอร์ทไม่อยู่ต้อนรับซะงั้น”
“คุณขจรได้บอกล่วงหน้าหรือเปล่าครับ”
“ไม่ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นเหตุสุดวิสัย เพราะคุณรามเขาไปพบลูกค้าตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ” ขจรค่อนข้างจะไม่ค่อยกล้าต่อปากต่อคำอินทัชมากนัก เนื่องจากบริษัทของตนยังต้องพึงบริษัทของอินทัชอยู่ และบริษัทของอินทัช มี PLEUNG คอยคุ้มกันอยู่
“ผมผิดเองแหละครับที่มาไม่ได้บอกไว้ล่วงหน้า” หนุ่มใหญ่ยอมรับผิด
“ไม่หรอกครับ...”
“แล้วคุณอินทัชมาแบบไม่บอกทางครอบครัวเลยหรือครับ เห็นเขาประกาศหาตัวให้วุ่นวายไปหมดเลย” ขจรถามขึ้น ทำให้อินทัชไม่รู้จะตอบยังไงดี
“พอดีว่าพี่อินค่อนข้างอยากอยู่เงียบๆ น่ะครับ ยังไงคุณขจรช่วยเก็บเป็นความลับเอาไว้ด้วยได้ไหมครับ พี่อินพร้อมก็จะกลับไปเอง” เจ้าจอมตอบให้แทน
เป็นคำตอบที่อินทัชต้องฝืนยิ้มออกมา
“แบบนี้นี่เอง ได้อยู่แล้ว ผมจะไม่บอกใครเลยครับ แล้วคุณอินทัชรู้จักกับคุณรามได้ยังไงล่ะครับ”
“พี่อินกับพี่รามเป็นเพื่อนกันน่ะครับ”
“อย่างนี้นี่เอง”
“ยังไงผมขอต้อนรับคุณขจรแทนคุณรามก็แล้วกันนะครับ หวังว่าคุณขจรคงจะไม่ถือสา”
“โอ๊ย!! ไม่เป็นไรครับ ผมล่ะดีใจที่คุณอินทัชให้เกียรติมาต้อนรับผมมากกว่า”
เจ้าจอมเคยเห็นและได้ยินกิตติศัพท์ของขจรมาไม่น้อย แขกคนนี้ค่อนข้างจะเอาแต่ใจตัวเอง ยึดตัวเองเป็นศูนย์กลาง คิดว่าตัวใหญ่นักหนา ใครที่มาต้อนรับต้องเป็นระดับเจ้าของหรือไม่ก็ผู้จัดการเท่านั้น เจ้าจอมไม่เคยเห็นขจรต้องเกรงใจใครมากขนาดนี้มาก่อน ขนาดรามินทร์ยังขัดใจอะไรไม่ได้เลย
พี่อิน...เท่ห์จังเลย
“ตอนนี้ผมถือว่าตัวเองเป็นพนักงานต้อนรับของที่นี่ คุณขจรเป็นลูกค้าของผม...ทางเราจะจัดเตรียมห้องพักที่ดีที่สุดให้กับคุณขจรพร้อมกับส่วนลด สิบเปอร์เซ็นที่ทำให้คุณไม่พอใจในการต้อนรับนะครับ” เขาใช้สิทธิ์ที่ไหนมาพูดว่าจะลดให้ อินทัชไม่มีสิทธิ์ลดราคาให้ใครทั้งนั้น
แต่ถ้าให้เขามาช่วยแบบนี้...ก็ต้องทำตามวิธีในแบบที่อินทัชเป็น!!
“ขอบคุณมากๆ เลยครับคุณอินทัช ถ้าอย่างนั้นทางผมขอเปิดสองห้องนะครับ พอดีภรรยากับลูกชายจะตามมาทีหลัง เรากะว่าจะมาพักผ่อนสักสามวัน”
“ได้สิครับ ทางรีสอร์ทสอร์ทยินดีบริการอยู่แล้ว จอม...ช่วยจัดการตามนี้นะครับ ถ้ามีอะไร พี่รับผิดชอบเอง” ประโยคสุดท้ายเขากระซิบข้างหูคนตัวเล็กกว่า
เจ้าจอมพยักหน้าน้อยๆ อย่างเข้าใจ
“จนกว่าคุณรามจะมา ผมจะอยู่คุยเป็นเพื่อนกับคุณขจรแทนจะได้หรือเปล่าครับ”
“แน่นอนสิครับ ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณอินทัชเยอะแยะเลย แต่ช่วงนี้ติดต่อคุณไม่ได้”
“เดี๋ยวผมก็กลับไปครับ ยังไงคุณขจรมาเพื่อพักผ่อนเราก็ควรจะคุยเรื่องอื่นที่ไม่ใช่เรื่องเครียดๆ ดีกว่านะครับ ผมเองก็ไม่อยากจะคิดถึงงานในช่วงนี้เหมือนกัน” อินทัชเลี่ยงประเด็นเรื่องงานกับขจร นักธุรกิจที่ร่วมงานกันบ่อยๆ
“ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวไปดูแลเรื่องห้องพักให้นะครับ เดี๋ยวจะเข้ามาใหม่” เจ้าจอมคิดว่าเขาไว้ใจอินทัชได้ เขาเลยได้เอ่ยขึ้นมาแบบนี้
เห็นอินทัชในมุมนี้แล้ว เจ้าจอมรู้สึกว่าอินทัชมีความรับผิดชอบมากพอ และเป็นคนดี ใจกว้างคนหนึ่ง จะมีใครที่ไหนบ้างมาช่วยรับแขกให้กับศัตรูแบบนี้
ถ้าไม่ใช่อินทัช คงไม่มีใครทำ...
“ครับ” อินทัชกับเจ้าจอมสบตากัน คนอายุน้อยกว่ามองหาอะไรจากดวงตาของอินทัช ซึ่งร่างสูงโปร่งรู้ดี ว่าเจ้าจอมระแวง เขาก็เลยทำได้แค่พยักหน้ายิ้มๆ
เชื่อพี่เถอะ...พี่ไม่หนีหรอก
เจ้าจอมเดินออกจากห้องรับรองแขกไป เหลือเพียงอินทัชกับขจรสองคน...แวบแรก เขาอยากจะผิดสัญญาแล้วขอความช่วยเหลือ
“คุณอินทัชเป็นอะไรครับ ทำหน้าเครียดเชียว”
“เปล่าหรอกครับ...พอดีว่าเผลอคิดอะไรเพลินๆ”
“หืม...ผมนึกว่าคิดถึงหนุ่มน้อยที่เพิ่งจะออกไป” ขจรแซว
หนุ่มใหญ่ทำธุรกิจกับอินทัชมานานตั้งแต่รุ่นพ่อมาสู่รุ่นลูก รสนิยมทางเพศของอินทัชขจรรู้ดี แล้วก็ไม่ได้รู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แปลกด้วย
“นั่นน้องชายน่ะครับ” คนหน้าสวยตอบยิ้มๆ
“ถ้าอย่างนั้นลูกชายผมก็มีสิทธิ์”
อินทัชยิ้ม...ไม่น่าแปลกใจเลยที่ขจรพูดแบบนี้ เพราะเขารู้ดีว่าอีกคนอยากจะดองกับครอบครัวเขาขนาดไหน เพราะอินทัชจะหญิงหรือชายก็ได้ ส่วนทางนั้นก็มีลูกชายคนเดียวแต่ดันชอบผู้ชาย...
“ให้เป็นเรื่องของอนาคตดีกว่า”
“งั้นสามวันนี้คุณอินทัชช่วยดูแลน้องได้หรือเปล่าครับ”
“ต้องถามคุณรามดูครับ เพราะผมไม่ใช่พนักงานของที่นี่”
อินทัชทำท่าจะพูดออกไป...เพราะความต้องการอยากกลับบ้านของเขามีอยู่มาก โอกาสอยู่ตรงหน้า แต่ก็ทิ้งคนที่ดีกับเขาไว้เบื้องหลังไม่ได้
เขาไม่รู้จักรามินทร์ดีว่าจะทำอะไรจักรกับหมอเงินหรือเปล่าถ้าเขาหนีไป
‘ทำไม จะหาทางหนีหรือไง’
‘อย่าแม้แต่จะคิด เพราะถ้ามึงหนีไปได้ กูจะเอาเรื่องคนที่เกี่ยวข้องกับมึงให้ถึงที่สุด!!’
‘คนที่เกี่ยวข้องกับกู? ก็อยู่บ้านกูหมดแล้วนี่ และบอกตามตรงว่าอำนาจฝั่งกูเยอะกว่า คงจะปล่อยให้พวกมือสมัครเล่นแบบมึงเข้าไปเอาเรื่องได้อยู่หรอก’
‘กูหมายถึงไอ้จักรกับหมอเงินต่างหาก’
อินทัชขบฟันกรามแน่น จิกเล็บเข้าที่ขาของตัวเองอย่างแรงด้วยความเจ็บช้ำใจ...พอดีกับประตูห้องบานใหญ่ถูกเปิดออกอ
ย่างแรง...
ผ่าง!!!
พร้อมกับการปรากฏตัวของคนที่อินทัชไม่อยากเห็นหน้ามากที่สุด ที่กำลังก้าวเข้ามาพร้อมกับจ้องเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ...
ก่อนหน้านั้น
รามินทร์ที่ออกมาจากร้านอาหาร ก็เปิดดูโทรศัพท์ที่ลืมไว้บนรถอย่างสงสัย เมื่อเห็นว่าเป็นพนักงานในรีสอร์ทโทรมา ทั้งเจ้าจอม หลายสิบสาย เลยรีบโทรกลับทันที
“มีอะไรครับ ทำไมโทรมาหาตั้งหลายสาย”
(คุณขจรมาค่ะ คุณภพก็เข้างานบ่าย) ได้ยินแบบนั้นรามินทร์ก็เครียดขึ้นมาทันที
“แล้วใครต้อนรับคุณขจรอยู่” เสียงทุ้มถามออกไป
(คุณจอมค่ะ...คุณจอมกับคุณอินค่ะ)
“ว่าไงนะ!!!” ร่างสูงตัดสายทิ้งไปอย่างไม่คิดจะฟังอะไรอีก ขับรถออกจากร้านอาหารด้วยความโมโหและกลัว เพราะสิ่งที่เขาทำกับมัน...ไม่ใช่เรื่องที่ถูก
เขารู้ตัวว่ามันผิด ผิดมากด้วย...
ถ้าอินทัชมันรอดไปได้ ไม่มีครั้งต่อไปที่เขาจะได้แก้แค้นมันแน่ๆ และที่สำคัญถ้าเกิดเรื่องนี้รู้ถึงหูคนอื่น เขาโดนเล่นด้วยกฎหมายแน่นอน...
50%
มาแล้วจ้า...ปล่อยให้รอมาเดือนหนึ่งเต็มๆ เลย ขอโทษด้วยน้า ตอนนี้ยูกิจะมาอัพแบบเต็มที่แล้ว ตอนนี้จะอัพเรื่องนี้อย่างเดียวเลย ไม่แวะวนเรื่องไหนแล้วค่า...ฮ่าๆ
เป็นอย่างไร ก็คอมเม้นท์กันได้นะคะ อาจจะไม่ประติดประต่อแต่เดี๋ยวทำการแก้ไขเนื้อหาใหม่แน่นอนค่ะ
มีอะไรสอบถาม พูดคุย ทวงนิยายกับยูกิได้ที่
https://www.facebook.com/sawachiyuki/