หัวข้อ: ✿ Wonder Lover อลวลวุ่นรัก...กลับชาติมาเกิด ✿ [ภาค1+2] 14/09/59

[meanmena]

ใครอ่ะ

[azure]

อลันลูกอเลนชัวร์ๆ 

[Loofey]

รีบมาต่อน้า

[Poseidon]

สู้ๆนะมณี ทำภารกิจตามสามีกลับบ้านให้สำเร็จนะ

[Apple_matinie]

น้ำตาจะไหลลลล

[mild-dy]

 

[่jum]

อลัน คือ ลูกของอเลนกับหมอทศ ฟันธง

จำได้จากภาคที่แล้ว 2 คนนี้เขาแซบกันวันจันทร์เต็มดวง และอเลนก็หนีกลับบ้านแล้วมีอาการเหมือนคนแพ้ท้อง

[โซ อึน]

ทวงครั้งที่ 2 หลุมพลาง


   สองวันหลังจากที่ผมเจอกับพี่ธารา

   หลังจากยื่นบัตรประชาชนให้การ์ดที่อยู่หน้าประตูตรวจ พอเดินเข้ามาด้านในเสียงเพลงที่เปิดก็ดังจนกลบทุกอย่างไปหมด

   ผมยกบัตรพนักงานขึ้นมาดู ชื่อผับที่อยู่ในบัตรพนักงานเป็นผับนี้ไม่ผิดแน่

   ในวันที่เป็นวันหยุดอย่างนี้คนค่อนข้างที่จะเยอะจนเกือบแน่นร้าน ผมได้แต่สอดส่ายสายตาและเดินเบียดคนพวกนั้นเข้าไป

   ว่าแต่ทำไมผมถึงได้รู้สกแปลกๆ รู้สึกเหมือนกับว่าโดนสายตาหลายคู่กำลังจ้องมองมาที่ผม

   และถ้าไม่ได้คิดไปเอง ทำไปผับนี้ลูกค้าส่วนมากถึงเป็นผู้ชาย รองลงมาก็เป็นสาวประเภทสอง น้อยมากที่จะมองเห็นผู้
หญิง

   แต่แล้วก็ถึงบางอ้อเมื่อมองไปกลางร้านเห็นโชว์ที่กำลังมีคนมุงดูเต็มไปหมด

   ผู้ชายหุ่นล่ำนุ่งกางเกงในตัวเดียวกำลังเต้นรูดเสาอยู่กลางร้าน ชัดเลย ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีวันนี้

   วันที่ไอ้มณีคนนี้จะต้องเดินเข้าบาร์เกย์เพื่อมาตามหาสามี

   พูดได้เต็มปากว่าสามี หน้าไม่อายชะมัด

   ว่าแต่พี่ธาราอยู่ที่ไหนกัน ในบัตรพนักงานก็ระบุแค่ ‘ส่วนหน้าร้าน’

   สายตาของใครหลายคนที่อยู่ในบริเวณนั้นเริ่มมองมาทางผมมากขึ้นทำเอาขนลุกเกรียวไปทั้งร่าง

   ไม่ได้การแล้ว ขืนอยู่ที่นี่นาน มีหวังไม่เหลือแม้แต่กระดูกแน่ โดนสายตาหลายคู่แทะโลมซะขนาดนี้

   เวลาเดินก็ดูเหมือนว่าช่วงที่ต้องผ่านจะดูแคบเหมือนกับถูกเบียด เลยต้องเอามือบิดก้นเอาไว้ตามสัญชาติญาณ

   

   “นี่ๆ มาใหม่เหรอ”เสียงดัดแหลมแต่ยังคงความห้าวเรียกพร้อมสะกิดจากทางด้านหลังให้ผมสะดุ้ง

   “อะ ครับครับ” ผมยิ้มหน้าแหย

   “มานั่งกับพวกเราไหมล่ะ”

   “มะ ไม่ดีกว่าครับ พอดีผมมาตามหาคน”ผมมองตามไปยังทางที่เขาชี้ พอเห็นก็ถึงกับกลืนน้ำลาย สาวสองต่างก็พากันโบก
ไม้โบกมือมาทางผมกันยกใหญ่

   “ตามหาใครล่ะ ให้เราช่วยหาไหม เรามาที่นี่บ่อยน้า”

   เขาลากเสียงยานคาง ใบหน้าแต่งแต้มเครื่องสำอางหนาเตอะ ยิ่งมองยิ่งดูสยองกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ๆ

   ผมถอยหลังหนี แต่ไม่ทันซะแล้ว มือของเขาคว้าแขนผมเอาไว้แล้วดึงเข้าไปหา

   ยังไงสาวพวกนี้ก็เป็นผู้ชายอยู่วันยันค่ำ แรงที่ดึงเข้าไปหาไม่น้อยเลย ทำเอาผมเกือบเซเข้าไปหาถ้าไม่ขืนตัวเอาไว้

   “เดี๋ยวสิครับ คือผมกำลังตามหาคนอยู่ อื้อ อย่าดึงสิ”

   “มาเถอะน่า มานั่งกับพวกเรา คนน่ะเดี๋ยวค่อยตามหาก็ได้”พูดเสร็จก็เอื้อมมืออีกข้างมาโอบเอวผมทำท่าจะดึงผมไปให้ได้

   ผมเริ่มเหงื่อตก อยากจะร้องไห้ซะให้ได้

   มองดูไปยังเพื่อนๆของเจ้าหล่อนที่ทำท่าจะลุกมาช่วย

   ให้ตายเถอะ ทำไมผู้หญิงแท้ๆถึงไม่เคยมาแย่งผมอย่างนี้กันบ้าง

   “ปล่อยผมเถอะนะครับ ผมต้องไปตามหาคนจริงๆ”ผมยื้อเอาไว้ส่ายหน้าเป็นพัลวัน

   ไม่น่าเลย ไม่น่าหลงเข้ามาในบาร์เกย์เลยจริงๆ

   เพราะพี่ธาราเลย ทำไมถึงมาอยู่ในที่แบบนี้ได้

   “มาเถอะน่า อย่าเล่นตัวไปเลย มานี่!!”ทันทีที่พูดจบเจ้าหล่อนก็กระชากผมไปด้วยแรงมหาศาล

   แรงจนผมถลาเข้าไปหา มันแย่แน่ๆหากผมเบรกไว้ไม่ทันผมต้องเซเข้าไปหาอ้อมกอดของเขาแน่

   หมับ!!


   “ว่าไงครับสาวๆ ผมว่าพวกคุณน่าจะหาเหยื่อที่เต็มใจมากกว่านี้ดีกว่านะครับ แบบนี้มันไม่สนุกหรอก ว่าไหม”

   น้ำเสียงหยอกเย้าดังแข่งกับเสียงเพลงพร้อมกับรอยยิ้มยั่วเย้าโปรยเสน่ห์ ทำเอาผมนึกหึงและเคืองไม่น้อย

   แขนแข็งแรงโอบรอบเอวเอาไว้ก่อนที่ผมจะถลาเข้าไปหาเจ้าหล่อนที่อ้าแขนรอรับ ท่ามกลางเสียงกรี๊ดกร้าดของบรรดา
เพื่อนสาว

   กลายเป็นว่าผมโดนพี่ธารากอดเอาไว้ในขณะที่มือยังถูกอีกคนจับเอาไว้แน่นเช่นกัน

   ถึงจะตกใจที่พี่ธารามาช่วยไว้ได้อีกตามเคย แต่ทำไมถึงต้องไปยิ้มให้กับคนอื่นแบบนั้นด้วย

   ผมหน้าบูดไม่รู้ตัวพลางมองพี่ธาราที่อยู่ในชุดของบริกรสวมเสื้อกั๊กสีดำผมยาวถูกรวบเอาไว้หลวมๆดูน่าดึงดูดสายตาไปอีก
แบบ

   “แหม ธาร่าก็ เหยื่อใหม่ๆมันหายากนี่ ถ้าธาร่าไม่อยากให้พวกเราหาเหยื่อใหม่ๆ ธาร่าก็มาเป็นเหยื่อของพวกเราสิ รับสอง
พวกเราอิ่มกันไปอีกนาน”

   “อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ สาวๆอย่างพวกคุณแค่อยู่เฉยๆก็มีคนเข้ามาหาอยู่แล้ว จริงไหมครับ”พี่ธารายิ้ม

   ว่าแต่ธาร่า? คือใคร?

   อย่าบอกนะว่าคนพวกนี้เรียกพี่ธาราว่าธาร่า มันจะตลกมากเกินไปแล้ว

   คิดได้ดังนั้นผมก็ขำออกมาเล็กๆ

   “นายขำอะไรงั้นเหรอ หืม”

   ไม่ทันตั้งตัว เขาก็โน้มหน้าลงมาใกล้ จมูกเฉียดติ่งหูไปแค่นิดเดียวแล้วกระซิบถาม

   ผมสะดุ้งหน้าร้อนวูบ อ้อมแขนที่กอดรัดมันร้อนผ่าว

   “ปะ เปล่าสักหน่อย”ผมเบือหน้าหนี

   “แล้วจะให้เราทำยังไงล่ะ นั่งมาตั้งนานแล้วเนี่ย”เจ้าหล่อนเบ้หน้า จ้องมองมาทางผม ไม่ยอมปล่อยมือสักที

   “ถ้าปล่อยเด็กคนนี้ไป บางที วันไหนผมว่างๆ ผมอาจจะมีเวลาเหลือๆสักชั่วโมงสองชั่วโมงให้พวกคุณก็ได้ คิดว่าไง”พี่ธารา
ยกยิ้มกระชับอ้อมกอดแน่น

   “แหม ถ้าธาร่าพูดถึงขนาดนี้ มีแหรอที่พวกเราจะปฏิเสธ จะยอมปล่อยไปก็ได้ ว่าแต่ ไม่เคยเห็นเลยนะที่ธาร่าจะออกตัวมา
ขนาดนี้ ดูท่าเด็กคนนี้จะถูกใจธาร่าน่าดู”

   ในที่สุดมือผมก็เป็นอิสระสักที แต่ตัวก็ยังคงถูกพี่ธาราโอบเอาไว้แน่น แน่นจนได้ยินเสียงหัวใจของพี่ธาราที่เต้นรัวพอๆกับ
หัวใจของผม



   “ถูกใจสิครับ ถูกใจมาก”

   พี่ธาราตอบเสียงเน้นย้ำ มือที่โอบอยู่ลูบไล้ตรงบั้นเอวเบาเบาทำเอาผมสะดุ้งเฮือก

   “พะ พี่ธารา”ผมหันขวับไปมองเจ้าตัวทันที

   ใบหน้าเจ้าเล่ห์ก้มลงมาแวบหนึ่งก่อนจะหันไปยิ้มให้กับแก๊งสาวสอง

   แต่ก็ยังคงลูบไล้อยู่ตรงบั้นเอวผมไม่หยุด

   “ยังไงก็ขอตัวก่อนนะครับ คืนนี้ขอให้สนุก”













   หลังจากนั้นพี่ธาราก็ถือโอกาสที่บรรดาสาวสองทั้งหลายต่างกำลังหลงใหลไปกับรอยยิ้มยั่วยวนดึงเอาผมออกมาจนมาหยุด
อยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์

   “ไง ฉันบอกแล้วไงว่าเราจะต้องได้เจอกันอีก”

   พี่ธารากระซิบข้างหูแล้วดันให้ผมนั่งลงบนเก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์ ส่วนตัวเองก็เดินอ้อมเข้าไปยังในส่วนของพนักงาน

   ผมนั่งตัวเกร็งมองดูพี่ธารายิ้มรับให้กับลูกค้าคนอื่นๆและพนักงานอีกคนที่เป็นผู้หญิง

   “จะดื่มอะไรดีล่ะ”

   เขาถามเมื่อเดินมาหยุดยืมอยู่ตรงข้ามกับผมโดยมีบาร์กั้น เก้าอี้ที่นั่งเป็นแบบสูงทำให้ใบหน้าของผมเกือบจะสูงเท่าหน้า
ของเขาจึงไม่ยากที่เขาจะเอื้อมมือมาเกลี่ยปอบผมที่ปรกหน้าขึ้นทัดหูให้ในขณะที่ผมกำลังมึนงง

   “เอ่อ ผม ขอน้ำเปล่า”

   “หึหึ ที่นี่ไม่มีหรอกนะ นายมาถึงที่นี่เพื่อที่จะมากินน้ำเปล่างั้นเหรอ มันดูเหนือความคาดหมายไปหน่อยนะ”เขายักไหล่แล้ว
จัดการเปิดขวดน้ำใสใสแล้วผสมหลายอย่างลงในขวด จากนั้นก็เขย่าจนกลายเป็นน้ำสีสวยรินใส่แก้วแล้วดันมาด้านหน้า

   “ผมไม่ได้อยากกินเหล้าสักหน่อย”ผมดันกลับคืน

   “หือ นายไม่รับเครื่องดื่ม แล้วนายมาที่นี่ทำไมล่ะ”เขาหรี่ตา

   “ผมมาหาพี่”

   “อา นั่นสินะ แล้วทำไม นายถึงมาหาฉันล่ะ หรือว่านายต้องการสานต่อจากเรื่องเมื่อคืนวาน”เขาก้มลงมากระซิบ

   “มะ ไม่ใช่สักหน่อย”พอได้ยินดังนั้นผมก็หน้าร้อนวูบ



   “ถ้างั้นแล้วนายมาทำไมล่ะ ถ้าไม่ต้องการสานต่อเรื่องที่เราทำค้างเอาไว้”

   “ผะ ผมไม่ได้อยากทำเรื่องแบบนั้นสักหน่อย ผมแค่”ผมอึกอักจ้องมองพี่ธารากอดอก

   “หืม ว่าไงล่ะ ฉันรอฟังอยู่”

   “ผมแค่อยากจะให้พี่กลับไปกับผม”

   “งั้นนายก็ดื่มสิ”

   “ห่ะ เอ่อ ว่าอะไรนะครับ”ผมเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าเจ้าเล่ห์ของพี่ธารามองมาเหมือนกับแฝงอะไรไว้บางอย่าง แล้วที่บอก

ให้ดื่ม

   ผมก้มลงมองแก้วน้ำสีสวยในมือพลางกลืนน้ำลาย หวังว่ามันคงไม่มีแอลกอฮอลผสมลงไป

   “ถ้านายอยากให้ฉันไปกับนาย นายก็ต้องแสดงความจริงใจให้ฉันเห็น ดื่มซะ แล้วฉันจะไปกับนาย”

   “แต่ว่า”คำพูดของพี่ธาราทำให้ผมเริ่มใจชื้นขึ้นมา แต่ที่ทำให้ผมหนักใจคือไอ้น้ำสีหวานที่อยู่ในแก้วนี่มากกว่า

   “ก็แค่น้ำผลไม้ หรือว่านายไม่จริงใจกับฉัน นายไม่อยากให้ฉันไปกับนายเหรอ”มือใหญ่เอื้อมมาจับให้หน้าของผมให้เชิดขึ้น
มองเขา

   “อยากสิ ผมดื่มก็ได้ แต่ถ้าผมดื่มแก้วนี้หมดพี่ต้องไปกับผมนะ”พูดจบผมก็ยกแก้วใสบรรจุน้ำสีเขียวมะนาวลงคอ   

   มันทั้งหวานทั้งขมในทีเดียว ผมได้แต่หลับตาแน่นกลืนน้ำพวกนั้นลงคอจนหมดแก้วไปในรวดเดียว

   “อาฮะ ดูท่าจะว่าง่ายกว่าที่คิด”

   “หมดแล้ว อะ อึก เอิ๊ก”ผมสะอึก

   มันเร็วมากที่รู้สึกว่าในช่วงคอมันร้อนวูบราวกับกลืนของร้อนลงไป ร่างกายมันร้อนวูบวาบ

   สมองเริ่มหมุนคว้าง อย่าบอกนะว่าผมกำลังเมา

   ผมเกาะเคาน์เตอร์บาร์เอาไว้แน่น เปลือกตามันหนักอึ้งขึ้นมาทันทีจนต้องพยายามฝืนเอาไว้

   อาการแบบนี้มันอะไรกัน ร้อนวูบไปทั้งตัว



   “พี่เคธี่ วันนี้ผมขอยืมห้องชั้นบนใช้หน่อยแล้วกัน”เสียงพี่ธาราดังแว่วแข่งกับเสียงเพลงเหมือนจะคุยกับใครบางคน ตามมา
ด้วยเสียงแหบห้าวตอบรับ

   “อา ได้สิจ๊ะ แหม ธาร่านี่ก็ ปกติไม่ยักกะล่าเหยื่อ”

   ล่าเหยื่ออะไร

   แล้วทำไมถึงรู้สึกว่าตัวเบาเหมือนกับลังถูกอุ้ม

   ได้ยินเสียงประตู แล้วก็รู้สึกว่าที่นอนนุ่มมาก จนอยากจะหลับ แต่ร่างกายมันก็ร้อนวูบวาบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

   ผมปรือตามองเห็นพี่ธารากำลังยิ้ม ยิ้มแบบที่ผมไม่ชอบเอาซะเลย ยิ้มที่คอยแจกให้คนอื่นๆไปทั่ว

   “ฮึก ร้อน”ผมดันใบหน้าที่ยื่นเข้ามาออกแล้วทึ้งเสื้อของตัวเอง

   ไม่นานเสื้อผ้าที่ใส่ก็ถูกปลดออกจนหมด แต่มันก็ยังไม่หายร้อนสักที มันเหมือนกับอึดอัดจนอยู่นิ่งไม่ได้ อยากจะระบาย
ออกมา

   เปลือกตาอยากจะเปิดออกแต่ก็ลืมไม่ขึ้น

   “อือ ระ ร้อน”

   ผมครางเสียงพร่า ลิ้นร้อนชื้นตวัดขึ้นมาเลียที่คอ ไล่ขึ้นมาที่ซอกหู

   เหมือนความร้อนมันจะเพิ่มมากขึ้นไม่ได้ลดลงไปเลย ผมปัดป่ายมือไปหยุดที่ลดไหล่แข็งแรงที่ผมคุ้นเคยแล้วจิกลงไป

   ร่างกายถูกโลมเลียไปทั่ว ไปไม่รู้ว่านานแค่ไหน ที่ร่างกายกำลังรู้สึกเหมือนกับว่าถูกกลืนกิน

   สมองของผมมันไม่เป็นไปตามที่ใจนึก ผมคิดอะไรไม่ออก ได้แต่ส่งเสียงครางเบาเบายามที่มือร้อนๆนั้นนาบลงบนร่างกาย
แล้วฟอนเฟ้นไปทั่ว


   “อึก ฮึก เจ็บ”

   ช่องทางด้านหลังรับรู้ได้ถึงของเหลวเย็นวาบและนิ้วแข็งแรงสอดเข้ามาด้านใน

   รู้สึกดี……

   แต่ก็อยากได้มากกว่านี้






   อึดอัด…..จนทรมาน

   อยากให้พี่ธารารักผมมากกว่านี้…..

   “อึก อือ รักผม อือรักผมสิ”ผมกระซิบเสียงพร่า นิ้วที่สอดเข้ามาไม่รู้ว่าเป็นกี่นิ้ว รู้แค่ว่าทั้งอึดอัดทั้งรู้สึกดี

   “นายชอบใช่ไหม”เขากระซิบถามส่งลิ้นเข้ามาหยอกเย้าที่กกหู

   “อะ อือ ชะชอบ”ผมพยักหน้าซุกหน้าลงกับแผ่นอกแข็งแรง

   “อยากได้มากกว่านี้รึเปล่า”

   “อือ ผมอยาก ผม อะ อือ รักพี่”ผมบอกออกไปตามความรู้สึก

   ผมอยากให้พี่ธารากอดผมเอาไว้ กอดให้ผมรู้สึกหายเหงากับเวลาสามปีที่ขาดเขาไป

   ผมรู้สึกเหงาเกินกว่าที่จะบอกอออกมาเป็นคำพูดได้

   ผมรักเขา



   “ฉันจะกินนายจนร้องขอชีวิตเลยล่ะ”



===================================================================




   อีกซีกโลกหนึ่งใครอีกคนกำลังเรียนรู้งานอยู่ในฟาร์มนมวัวขนาดใหญ่

   สามปีผ่านมาแล้วกับการเรียนรู้งานที่ต้องเริ่มต้นตั้งแต่ดูแลผู้ผลิตวัตถุดิบซึ่งนั่นก็คือบรรดาวัวลายขาวดำทั้งหลายที่กำลัง
ร้องมอมอเมื่อได้ยินเสียงเพลงยามเช้าปลุกให้ตื่น

   อเลนในชุดชาวสวนเข้ารูปกำลังอุ้มกองฟางกองใหญ่ใส่รางให้วัวแต่ละตัวพร้อมกับคนงานคนอื่นๆที่มาทำงานกันแต่เช้า

   “แดดดี๊อลันอยากเก่งไหมฮะแดดดี๊”เด็กน้อยตัวกลมเรียกเสียงใสให้หันไปมอง

   ร่างเล็กจ้ำม่ำผิวขาวจัดจนเกือบจะเห็นเส้นเลือดยิ้มโชว์ฟันน้ำนม คำพูดที่ยังไม่ค่อยชัดเจนบวกกับอายุที่เพิ่งจะแค่สองขวบ
เดินตามอเลนเตะแตะอุ้มก้อนฟางก้อนเล็กเดินเซไปมา

   “เก่งมากครับ”อเลนยิ้มตอบเจ้าตัวเล็กแก้มแดงในชุดหมีตัวน้อยแล้วขยี้หัวฟูๆนั่นเบาเบา

   สองปีแล้วที่ให้กำเนิดสิ่งมีชีวิตที่น่าพิศวงนี้ออกมา ลูกของยักษ์ใจร้ายที่เขาไม่มีวันให้อภัย

   สายเลือดในตัวครึ่งหนึ่งที่เขาไม่เคยยอมรับ แต่ก็ต้องตัดความโกรธเกลียดออกเมื่อสิ่งมีชีวิตที่เกิดออกมานั้นคือลูกของตน

   “แดดดี๊ เมื่อไรแนนนี่จะคลอดน้องออกมาล่ะฮะ อลันรอมาหลายวันแล้วนะฮะ”

   “อลันต้องใจเย็นๆนะครับ อีกนานกว่าแนนนี่จะคลอด”อเลนบอกเมื่อลูกชายกำลังนั่งยองๆอยู่หน้าวัวนมตั้งท้องที่ชื่อแนนนี่

   “นี่ แนนนี่ เมื่อไรจะมีน้องให้อลัน อลันอยากเห็นน้องของแนนนี่”เด็กน้อยเอื้อมมือตบแปะๆเข้าที่แก้มของวัวขณะที่มันก้มลง
มากินฟาง

   เข้าวัวร้องมอเหมือนจะคุ้นเคยกับลูกเจ้าของฟาร์มดี มันพะงกหัวรับแล้วกินอาหารของมันต่อ

   “แล้วคุณปู่รู้ไหมครับว่ามาหาแดดดี๊”

   “ฮะ บอกคุณปู่แล้วฮะว่ามาหาแดดดี๊กับแนนนี่”

   “โอเค แล้วอลันกินนมมารึยัง”

   “กินแล้วฮะ แต่อยากมาหาแดดดี๊ เอาไอ้นี่มาด้วย”   

   “หืม เอาอะไรมา มาให้แดดดี๊ดูสิ”อเลนนั่งยองๆเสมอลูกชายที่กำลังลุกขึ้นยืน

   มือป้อมๆล้วงลงไปในกระเป๋าเอี๊ยมตัวเล็กหยิบกระดาดใบเท่าฝ่ามือออกมา

   “นี่ฮะ ที่นี่ที่ไหน อลันอยากเห็นจังฮะ สวยมากเลย”

   เจ้าตัวเล็กถามเสียงเจื้อยแจ้ว ทว่าอเลนกลับนิ่งเมื่อรับกระดาษใบเล็กจากมือของลูกชาย

   รูปที่เคยถ่ายเอาไว้เมื่อสามปีที่แล้ว ชายหาดที่เคยไปบ่อยๆ

   “เอ่อ ที่นี่อยู่ไกลมาก อลันไปไม่ได้หรอกครับ”

   “แต่อลันอยากไป แล้วคนที่อยู่ในรูปเป็นใครเหรอฮะ เป็นเพื่อนแดดดี๊รึเปล่า”เจ้าตัวเอียงคอชี้รูปที่มีคนอยู่เพียงคนเดียวที่
ปรากฏอยู่ในนั้น

   อเลนนิ่ง ความทรงจำที่เก็บเอาไว้ไม่เคยขุดค้นออกมาลำลึกตอนนี้กลับถูกดึงออกมาให้ได้หวนคิด

   “คนนั้นชื่อมณี”


   “ชื่อแลกจังเลยฮะ มันแปลว่าอะไรเหรอฮะ”

   “มณีเป็นสิ่งของเล็กๆที่มีค่ามากมาก”

   “งั้นแสดงว่าใครๆก็อยากได้ใช่ม๊า มณี มณี ชื่อแปลกจัง”เจ้าตัวยิ้ม


   “อืม ใครใครก็อยากได้”อเลนพูดตอบเสียงเบา

   ใครใครก็อยากจะได้มณีไปครอบครอง ตัวเขาเองก็เช่นกัน

   “แล้วเขาเป็นอะไรกับแดดดี๊เหรอฮะ เขายิ้มให้ด้วย”อลันถามยิ้มแป้นก้มมองดูผู้ชายในรูปหันมายิ้มกว้างให้กล้อง

   “เขาเคยเป็นคนที่แดดดี๊รัก”

   “ว๊าว อลันอยากเจอเขา แดดดี๊พอไปหน่อยได้ไหมฮะ ไกลมากเหรอฮะ ไกลแค่ไหน อลันอยากไป แล้วทำไมแดดดี๊ถึงไป

ได้ล่ะฮะ ว๊า อลันอยากเจอมณีจัง”อลันพอได้ยินดังนั้นก็กระโดดไปมา

   ไม่สนใจอเลนที่นั่งนิ่งมองดูรูปถ่ายใบเก่าในมือ

   คิดถึง….

   อยากเจอ แต่ก็กลัวคนคนนั้น ไม่อยากเข้าใกล้คนคนนั้นอีก

   กลัวว่าคนคนนั้นจะแย่งอลันไป



==================================================================


อลันเป็นเด็กพูดมาก อายุน้อยกว่า สิน สุด มีนา หนึ่งปี เพราะเกิดทีหลัง ไม่มาม่านะ พ่อแง่แม่งอนพอ เดี๋ยวจิเครียดกัน
แล้วธาร่าจะได้กินไหม555 ธาร่านี่ร้ายนะ จ้องจะกินอย่างเดียว

[meanmena]

รอ

[GuoJeng]

ธารา ธาร่า ไม่ต้องรอคืนวันพระจันทร์เต็มดวงแล้วใช่มั้ยอ่ะ ๕๕๕
   รอ รออ่านตอนต่อไปนะคับ

[Apple_matinie]

พี่ธาราาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
เปลี่ยนเป็นธาร่าเเล้วว

[Poseidon]

นังธาร่านี่หื่นชะมัด 5555

[Natsuki-ChaN]

พี่ธาราเวอร์ชั่นนี้ หื่นโหด แอร้ยย 

[JokerGirl]

ตั้งแต่ภาคแรกธารารักมณีมากจนยอมสละชีวิตตัวเอง มณีเสียธาราไปเพราะความไม่เชื่อใจเป็นบทเรียนให้จนจำไปจนตายนะมณี

เริ่มภาคสอง ธาราหื่นไม่รู้เวลาเลยเจอเป็นจูบ เจอเป็นกด
อยากให้หมอทศเจออเลนกันอลันเร็วๆ หมอทศจะง้อยังไงนะ
 

[yowyow]

ธาร่านี่ต้องให้ สินกะสุดมาปราบ

 

[โซ อึน]

ทวงครั้งที่ 3 กลับบ้านเรา


   แสงแดดที่ลอดเข้ามาผ่านหน้าต่างทำให้ผมกระพริบตาถี่ๆไล่อาการมึนงง

   อาการปวดหัวอย่างรุนแรงเข้ามาแทรกแทนทีทำเอาต้องยกมือขึ้นมากุมหัว มันเกิดอะไรขึ้นผมก็ยังไม่แน่ใจว่าทำไมถึงได้
มาตกอยู่ในสภาพแบบนี้

   พอย้อนความคิดกลับไปก็นึกขึ้นได้ว่าอยู่กับพี่ธาราแล้วทำข้อตกลงอะไรกันไว้

   ข้อตกลงที่ว่าพี่ธาราจะยอมกลับไปกับผม…

   พอคิดได้ดังนั้นผมก็รีบลุกขึ้นมานั่ง สิ่งแรกที่สำผัสได้คือความเย็นวาบเข้ามาปะทะร่างกายทันที

   เอาอีกแล้ว…

   อีกแล้วที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ผมก้มลงมองตัวเองแล้วก็ต้องตกใจ

   รอยจูบปรากฏอยู่ทั่วลำตัว แทบจะไม่เว้นที่เหลือ

   พอคิดได้ดังนั้นก็หันไปมองหาใครอีกคนแล้วยกผ้าห่มขึ้นมาปิดร่างกาย ช่องทางด้านหลังไม่ได้รู้สึกถึงขั้นเจ็บ แต่มันก็รู้สึก
ขัดเล็กๆทำให้เบิกตากว้างพร้อมกับมองใครอีกคนที่นั่งอยู่มุมห้องท่าทางหงุดหงิดใจ

   “พะ พี่ธารา เมื่อคืน”ผมอ้ำอึ้งหน้าร้อนผ่าว อย่างบอกนะว่าเมื่อคืนผมเมาแล้วก็ฟิทเจอริ่งกัน

   เป็นไปไม่ได้ อุตส่าห์คิดว่าจะไม่ยอมจนกว่าพี่ธาราจะจำได้แท้ๆ สุดท้ายก็โดนจนได้

   “ตื่นแล้วก็ดี นั่นชามานาวกินซะ จะได้สร่าง”เขาพยักหน้ามาที่แก้วที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียง

   “แล้ว เอ่อ เสื้อผ้าผมล่ะ”

   “เสื้อผ้านายฉันทิ้งไปหมดแล้ว”พี่ธาราตอบท่าทางหงุดหงิด

   ใครกันที่ต้องหงุดหงิด เป็นผมไม่ใช่รึไงที่โดนพี่ยิงประตูไปเมื่อคืน

   “พี่ทิ้งเสื้อผ้าผมได้ไง แล้วผมจะใส่อะไร”

   “ถึงไม่ทิ้งนายก็เอามันมาใส่ไม่ได้อยู่ดี ถ้าตื่นก็อาบน้ำกลับบ้านไปซะ ฉันไม่มีเวลามานั่งเฝ้านาย”

   “มะ หมายความว่าไง นั่นพี่จะไปไหน เดี๋ยวก่อน แล้วเสื้อผ้าผมล่ะ ผมจะใส่อะไร”ผมเรียกเอาไว้ก่อนที่เขาจะเดินออกไป
จากห้อง

   “นายนี่นอกจากฉันจะไม่ได้อะไรแล้ว ยังต้องตามล้างตามเช็ดอ้วกให้นายทั้งคืน ไหนจะต้องคอยจับไม่ให้นอนดิ้น ถ้ารู้ว่ามัน
ยากเย็นขนาดนี้ฉันคงจะไม่หวังอะไรจากนาย”พี่ธาราเดินเข้ามาใกล้ มือหนากับใบหน้าของผมให้เงยขึ้นก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้

   “อะ อะไรกัน ก็พี่gองไม่ใช่รึไงที่ให้ผมกิน ผมไม่ได้ขอสักหน่อย”

   “หึ ช่างมันเถอะ ฉันไปล่ะ”พี่ธาราผละออกไป

   “เดี๋ยวสิ”ผมรั้งแขนเอาไว้

   ทำให้ผ้าห่มที่ถูกดึงมาคลุมร่างกายร่นไปกองที่บั้นเอวต่ำลงไปจนเห็นไรขนอ่อนโผล่ออกมา

   “มีอะไรอีกล่ะ”

   “ไหนพี่บอกผมว่าพี่จะไปกับผมไง”

   “ฉันบอกว่าฉันจะไปกับนาย แต่ไม่ได้บอกว่าที่ไหนและเมื่อไร นั่นก็หมายความว่าข้อตกลงของเราลุล่วงไปแล้ว”

   “ขี้โกงนี่”

   “แล้วไง ฉันเองไม่ได้อะไรมาจากนายเลยด้วยซ้ำ แค่คิดก็หงุดหงิดแล้วที่ต้องมานั่งเช็ดล้างให้นาย”

   “ก็บอกแล้วไงว่าพี่ให้ผมกินเอง ผมไม่ได้ขอสักหน่อย”ผมอุบอิบ

   “เฮ้อ คุยกับนายทั้งวันคงไม่ได้อะไร เสื้อผ้าวางอยู่หัวเตียง เอาไปใส่แล้วก็กลับบ้านไปได้แล้ว”

   พี่ธาราชี้ไปที่หัวเตียง ผมหันไปมองเสื้อผ้าที่พับไว้แวบเดียวก่อนจะหันกลับมาจ้องพี่ธาราดังเดิม มือก็ยังคงไม่ปล่อยแขน
จากพี่ธารา



   “ไม่เอา ผมไม่กลับ ยังไงผมจะต้องเอาพี่กลับไปกับผมให้ได้”

   ใช่…ผมต้องเอาพี่ธารากลับไปรักษาให้ได้

   ผมจะต้องทำให้ครอบครัวของเราอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา

   “แล้วทำไมฉันจะต้องกลับไปกับนายล่ะ หืม”พี่ก้าวขึ้นมาบนเตียงแล้วขยับมาใกล้ ทำให้ผมถอยหลังหนีออกมาเล็กน้อย
เพราะใบหน้าที่ยื่นเข้ามาใกล้ แต่ก็ยังไม่ปล่อยแขนของเขา

   “ก็ ผมอยากให้พี่ กลับไปที่บ้านเรา”

   “จริงอยู่ที่นายรู้จักกับธารา แต่ว่ามันไม่ใช่ธาราคนที่อยู่ตรงหน้านาย นายจะทำยังไงล่ะ ถ้าธาราคนที่อยู่ตรงหน้านายไม่อยากกลับไปกับนาย”

   “แต่ผมต้องการให้พี่กลับไป”กลับไปเจอลูกของเรา

   “นายมีอะไรมาแลกล่ะ ข้อเสนอที่พอจะให้ฉันกลับไปยังที่ที่ธาราคนที่นายรู้จักเคยอยู่ไหม เพราะตอนนี้ธาราคนนี้พอใจกับ
สิ่งที่เป็นอยู่และไม่ต้องการจะรู้เรื่องอดีต”

   พี่ธาราตอบกลับมา สิ่งที่ผมได้ยินมันค่อนข้างเป็นประโยคที่ไร้เยื่อใยโดยสิ้นเชิง ราวกับใบมีดที่คมกริบตัดขาดความ
สัมพันธ์ที่เคยมีให้กันก่อนหน้า

   ธาราคนนี้งั้นเหรอ…

   ทำไมถึงได้ใจร้ายและต่างกับพี่ธาราขนาดนี้ พี่ธาราที่อ่อนโยนและคอยเอาใจใส่ทุกคนตลอด

   “โอ้ยยยย!”เร็วกว่าความคิด

   ผมงับลงบนแขนพี่ธาราทันที

   หงุดหงิดที่พี่ธาราพูดเหมือนกับว่าไม่มีอะไรที่ต้องกลับไปหา ทั้งที่ลูกของเรากำลังรออยู่



   “ตื่นขึ้นมาก็ได้เรื่องเลยนะ”พูดจบพี่ธาราก็ผลักผมลงไปบนเตียงแล้วขึ้นคร่อม

   แขนทั้งสองข้างกดไหล่ของผมเอาไว้ราวกับว่าจะไม่ให้ผมหนี

   ผมเบิกตากว้างเมื่อริมฝีปากร้อนผ่าวฉกจูบลงมาอย่างรวดเร็ว มันบดขยี้ลงมาอย่างรุนแรงรากับเป็นการแก้แค้นในสิ่งที่ผม
ทำไปเมื่อครู่

   

   “เพราะนาย…เพราะนายแตกต่างจากคนอื่น ฉันจึงต้องการที่จะได้ตัวนาย”เขาปละจูบออกไปแล้วพูดขึ้นมาเสียงเรียบ
ดวงตาสีดำสนิทนิ่งเฉยกำลังซ่อนความสับสนเอาไว้ “ตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ว่าจะคนไหน ก็ไม่ถูกใจ มีแค่นาย แค่นายที่ฉันเพียง
แค่มองก็ทำให้รู้สึกว่าอยากจะครอบครอบครอง”

   เขาพูดออกมา ทำให้ผมหยุดนิ่ง

   ผมไม่รู้ว่าพี่ธาราพูดถึงอะไร แต่สำหรับผมแล้ว ความหมายมันคงจะเหมือนกัน

   แค่พี่ธาราเท่านั้น คนเดียวที่ผมต้องการ

   อยากให้พี่ธารากลับไป กลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเก่า กลับไปหาลูกของเรา

   “ผมไม่รู้ว่าพี่พูดถึงอะไร ผมไม่สนว่าพี่จะจำได้หรือไม่ได้ ผมรู้ว่าพี่คือพี่ธารา ยังไงผมก็จะเอาพี่กลับไปกับผมให้ได้”

   “หึหึ นั้นสินะ งั้นนายก็ลองแสดงให้ฉันดูหน่อยสิ ว่าจะทำยังไงให้ฉันกลับไปกับนาย”คราวนี้ดวงตาที่นิ่งเฉยกลับมาเจ้าเล่ห์
เหมือนเก่า แล้วลุกออกไปจากตัวของผม

   “ยังไงก็จะพากลับไปให้ได้ คอยดู”

   มันเหมือนกับเป็นการท้าทาย และผมก็รับคำท้า





   ผมตามพี่ธาราลงมายันชั้นล่างที่เป็นผับเมื่อคืนที่ผมมา เจอเข้ากับพี่เคธี่ผู้หญิงที่อยู่หลังเค้าเตอร์กับพี่ธาราเมื่อวาน


   ในระหว่างที่พี่ธารากำลังเก็บของอยู่ในล็อกเกอร์ผมจึงได้รู้ข้อมูลมาคร่าวๆว่าพี่เคธี่แท้จริงแล้วคือสาวประเภทสองซึ่งถ้าไม่
บอกผมไม่รู้เลย

   เขาเป็นเจ้าของผับแห่งนี้ และเป็นคนที่ชวนพี่ธารามาทำงาน

   “ตั้งแต่ธาร่ามาทำงานที่นี่นะ ลูกค้าประจำก็เริ่มมากขึ้น บางคนก็บอกว่าแค่ได้มานั่งมองก็ยังดี พี่นี่ล่ะไม่อยากจะเชื่อ ว่าคน
แบบนี้จะมีอยู่จริงๆ แล้วมณีล่ะ คิดว่าธาร่าเขาหล่อไหมล่ะ”

   “อ่า กะ ก็หล่อครับ”พอถูกถามตรงๆกลับกลายเป็นว่าไม่กล้าตอบ ใครจะหน้าด้านชมว่าสามีตัวเองหล่อล่ะครับ ถึงมันจะจริง
ก็เถอะ

   “แหม หลงเสน่ห์ธาราเขาอีกคนแล้วใช่ไหมล่ะ รู้ไหมว่าโชคดีแค่ไหนที่ธาราเขาถูกใจ ปกติพี่ไม่เห็นจะสนใจใครสักคน”

   “งั้นเหรอครับ แต่ว่า พี่เขาดูเจ้าชู้มาก”พี่ธาราคนนี้ดูเจ้าชู้จนน่ากลัว

   “มันก็แค่รูปลักษณ์ภายนอก ตอนที่พี่ไปเจอเขาสลบอยู่ที่ชายหาด ตอนนั้นเขายังจำอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ นานกว่าจะจำ
ชื่อตัวเองได้”พี่เคธี่เล่าให้ฟังพลางยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ

   ทำให้ผมรู้ว่าพี่เคธี่เป็นคนที่ช่วยพี่ธาราแล้วพาพี่ธารามาอาศัยและทำงานอยู่ด้วย

   “งั้น พี่เคธี่ใจดีจังเลยนะครับ”

   “แหมใจดีอะไร ธาร่าเขาก็ช่วยพี่ไว้เยอะเหมือนกัน ตอนแรกจะเจ๊งแหล่ไม่เจ๊งแหล่ ธาร่าเขาช่วยดึงแขกเข้ามาถึงได้มีวันนี้
โอ๊ะ นั่นไง มาแล้ว”พี่เคธี่ชี้ให้ดูพี่ธาราที่เดินออกมาจากหลังร้านเตรียมจะกลับ

   “นั่นพี่จะไปไหนน่ะ”ผมถามทันที เพราะดูท่าเขาจะใช้จังหวะที่ผมเผลอแอบออกไปด้วยซ้ำถ้าไม่ได้พี่เคธี่ช่วยบอกก่อน

   พี่ธาราไม่หันมาตอบแต่ก็เดินออกไป

   “ผมไปก่อนนะครับ ขอบคุณสำหรับที่นอนนะครับ”ผมหันไปยิ้มให้กับพี่เคธี่ก่อนจะกึ่งวิ่งตามพี่ธาราออกมา

   ทันทีที่ออกมาจากผับแสงอาทิตย์ยามช้าก็แยงตาทำให้ต้องยกมือขึ้นมาบัง

   ผมที่อยู่ในสภาพกางเกงขาสั้นลายดอกที่คาดว่าน่าจะเป็นของพี่เคธี่กับเสื้อยืดเข้ารูปเรียกให้คนที่เดินผ่านไปมาแถวนั้นเริ่ม
มอง

   แน่นอนเป็นใครจะไม่มอง เดินออกมาจากบาร์เกย์แถมยังใส่กางเกงขาสั้นลายดอกขนาดนี้

   “รอผมบ้างสิ”ผมเร่งฝีเท้าเดินตามมาเดินคู่กับพี่ธาราจนได้

   “นายจะตามฉันมาทำไม หรือว่านายอยากให้ฉันสานต่อจากเรื่องวันนั้นจริงๆ”เขายกยิ้ม แต่ก็ไม่วายมีท่าทีรำคาญ

   “ไม่ใช่สักหน่อย ผมบอกแล้วไงว่าผมจะพาพี่กลับไปกับผมให้ได้”

   “หึหึ ถ้าไม่มีอะไรมาแลก ฉันก็ไม่ไปกับนายหรอกนะ”

   “แล้วพี่อยากได้อะไรล่ะ”

   ผมถามออกไปทำให้พี่ธาราชะงัก จนผมต้องหยุดเดินอีกคน

   “แล้วถ้าบอกไป นายจะกล้าให้รึเปล่าล่ะ”

   พี่ธาราโน้มหน้าลงมาจนเกือบจะชิด จมูกโด่งถูกลงบนแก้มของผมเบาๆทำเอาสะดุ้งเฮือก อดไม่ได้ที่จะหลบตาเจ้าเล่ห์ที่
จ้องมาในระยะประชิด

   คนที่ผ่านไปมาเริ่มมอง ถึงพี่ธาราจะไม่บอกว่าต้องการอะไร แต่ผมก็คิดว่าผมรู้แล้วล่ะว่าพี่ธาราคนนี้ต้องการอะไร

   “มะ ไม่”ผมส่ายหน้าเบาเบา

   “งั้นนายก็หลับไปเถอะ ฉันไม่ชอบบังคับใคร”พี่ธาราผละออกแล้วเดินต่อ

   “ผมก็บอกแล้วไงว่ายังไงผมจะพาพี่กลับไปให้ได้”

   “นายนี่ท่าจะดื้อน่าดู ไม่เข้าใจว่าฉันคนก่อนทนอยู่กับนายได้ไง”

   “ก็ทนได้แล้วกันน่า ถ้าพี่ธาราคนนี้ทนไม่ได้ก็แสดงว่าแพ้พี่ธาราคนก่อนใช่ไหมล่ะ”ผมยิ้มมุมปาก

   “หึ คิดว่าพูดแบบนี้แล้วฉันจะเจ็บใจรึไง ถ้านายไม่ให้อะไรที่ฉันต้องการก็กลับไปได้แล้ว จะมาเดินตามฉันทำไม”

   “ก็ผมจะเดินตาม ไล่ยังไงก็ไม่ไปเด็ดขาด”

   “เฮ้อ เหนื่อยแทนธาราคนก่อนจริงๆ”เขาถอนหายใจ

   ตอนนี้เราเดินเข้ามาที่ตลาดเช้า กลิ่นของอาหารมากมายลอยเข้ามาในจมูกทำเอาท้องร้องดังโครกคราก กลืนน้ำลายคงคอ
ไปอึกใหญ่

   พี่ธาราหยุดลงที่ร้านโจ๊กเกือบจะลึกสุดของตลาด

   กลายเป็นผมเองที่ต้องเชิญตัวเองให้นั่งลงตรงข้ามพี่ธาราเรียกให้พี่ธาราต้องเลิกคิ้วมอง

   ถึงพี่ธาราจะไม่เต็มใจกลับไป แต่ยังไงผมก็จะเอาพี่ธารากลับไปให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม

   “ถามจริง จะตามไปถึงไหน”

   “ก็จนกว่าพี่จะยอมไปกับผม”

   “ตามใจ”เขาถอนหายใจแล้วตักโจ๊กเข้าปาก

   ผมได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ

   “แล้วของผมล่ะ”

   “ก็สั่งเอาสิ”

   “ใจร้าย ถ้าเป็นพี่ธาราเขาคงจะสั่งให้ผมแล้ว ไม่ต้องมาให้ผมนั่งมองอย่างนี้หรอก”ว่าแล้วผมก็ประชดเล็กๆแล้วหันไปสั่ง
โจ๊กมากินเองบ้าง

   ผมนั่งกินไปมองหน้าพี่ธาราไป กลัวจะคลาดสายตา ความรู้สึกตอนนี้ ไม่อยากให้พี่ธาราหายไปไหนอีกแล้ว

   จนโจ๊กเกลี้ยงชาม พี่ธาราจึงได้จ่ายเงินและลุกขึ้น แน่นอน ผมก็เดินตามเช่นเคย

   ทว่าป้าร้านขายโจ๊กดึงแขนผมเอาไว้ก่อนที่ผมจะได้ออกจากร้านด้วยซ้ำ

   พี่ธาราหันกลับมายกยิ้มเจ้าเล่ห์

   “เดี๋ยวก่อนสิ พี่ธารา พี่ไม่ได้จ่ายให้ผมเหรอ”ผมเรียกเสียงดัง

   “ใครสั่งใครก็จ่ายสิ”เขาหัวเราะ

   “นี่ ไม่มีเงินแล้วจะมาสั่งกินได้ไง แล้วจะเอายังไงเนี่ย ถ้าไม่มีเงินจะแจ้งตำรวจแล้วนะ”กลายเป็นว่าผมโดนป้าเจ้าของร้านดุ
จนหน้าจ๋อย

   มันน่านักไหม กระเป๋าเงินก็ไม่ได้หยิบมาจากบาร์นั่น

   “พี่ธารากลับมาจ่ายให้ผมก่อน อย่ามาเดินหนีผมนะ”ผมเรียกเสียงดังเมื่อป้าเจ้าของร้านหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเหมือนจะแจ้ง
ตำรวจ พี่ธาราได้แต่เดินยิ้ม

   ให้ตายเถอะ ชีวิตไม่เคยมีอะไรที่มันรู้สึกแย่ขนาดนี้มาก่อน ทั้งโมโหทั้งเจ็บใจ

   “พี่ธารา กลับมาก่อน ถ้าพี่กลับมาผมจะยอมตามที่พี่ขอก็ได้”

   ได้ผล พี่ธาราชะงักเท้าแล้วหันกลับมายิ้มเจ้าเล่ห์

   เงินแบงค์ยี่สิบสองบถูกยื่นให้ป้าเจ้าของร้าน แต่ไม่วายหันมามองค้อนใส่ผม

   “หึหึ”พี่ธาราหัวเราะในลำคอ

   “ยังจะมาหัวเราะอีก”ผมเบ้หน้า

   ยอมรับเลยว่าโกรธพี่ธารามาก ไม่เคยต้องเสียหน้าขนาดนี้มาก่อน เกือบจะโดนตำรวจจับแล้วไหมล่ะ

   “นายสัญญาแล้วนะ ว่าจะให้สิ่งที่ฉันต้องการ เอานี่คืนไป”พูดจบเขาก็ยื่นกระเป๋าเงินคืนมา

   ผมรับมันคืนมาด้วยสีหน้าประหลาดใจไม่น้อย งั้นที่ผ่านมาแสดงว่ากระเป๋าเงินผมอยู่กับเขามาตลอด

   “ยะ อย่าบอกนะ ว่านี่เป็นแผนของพี่”มันเหมือนกับหลายอย่างถูกวางเอาไว้ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปถามอย่างเจ็บใจ

   “นายก็คิดเอาเองแล้วกัน หมูน้อย”ฝ่ามือใหญ่เอื้อมมาช้อนหน้าผมเบาเบา ก่อนริมฝีปากหยักจะกดจูบลงมาบนหน้าผาก
เรียกให้ผมอายอีกรอบ

   มันไม่จริงใช่ไหม ที่พี่ธาราคนนี้จะทั้งเจ้าเล่ห์และเจ้าแผนการจนคาดไม่ถึงขนาดนี้

   นี่ชีวิตของผมไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้นักหนา

   ผมได้แต่เดินตามยักษ์เจ้าเล่ห์ที่เดินผิวปากนำหน้าไปเรื่อยๆ



   เรามาหยุดอยู่ที่ร้านซ่อมรถมอร์เตอร์ไซไม่ไกลจากตลาดเช้าสักเท่าไร ผมเดินตามพี่ธาราเข้ามาด้วยท่าทางที่มึนงงเพราะ
หลายคนจ้องมาทางผมด้วยความสนใจจนผมนึกเกร็ง

   พี่ธาราเดินเข้าไปคุยกับคนในร้านพักใหญ่ ไม่นานรถมอร์เตอร์ไซต์คันใหญ่ก็ถูกเด็กในร้านจูงออกมา

   “นะ นี่รถพี่เหรอครับ”ผมถามเสียงเบาเมื่อพี่ธาราขึ้นคร่อมมัน

   พี่ธาราในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์เข้ารูปขาดเป็นริ้ว เรือนผมยาวจนถึงกลางหลังถูกมัดขึ้นหลวมๆดูเซ็กซี่กำลังคร่อมรถ
บิ๊กไบท์

   ภาพลักษณ์แตกต่างจากทุกที แต่ทำไมหัวใจผมถึงได้เต้นระรัวแบบนี้กัน

   “จะขึ้นมาไหม หรือจะนอนที่นี่”

   “มะ ไม่ใช่สักหน่อย”ว่าแล้วผมก็ปีนขึ้นไปซ้อนท้าย

   โครงสร้างของรถคันใหญ่ส่งให้ผมเอนโน้มไปข้างหน้า เลี่ยงไม่ได้เลยที่ผมจะโน้มเข้าไปกอดเอวพี่ธาราเอาไว้แล้วแนบ
หน้าลงกับแผ่นหลังกว้าง

   กลิ่นกายของพี่ธารายังคงเดิม ถึงแม้ว่าความทรงจำจะเปลี่ยนไปก็ตาม

   พี่ธาราขับรถมาจอดที่ชายหาดลับตาคน ตรงนี้จะเป็นแนวของโขดหินขึ้นอยู่เรียงรายเต็มไปหมด

   พี่ธาราเดินขึ้นไปนั่งแล้วมองออกไปที่ผืนทะเลกว้าง

   ผมได้แต่เดินตามมานั่งลงข้างๆพี่ธารา

   “จำได้ไหมว่าเราเจอกันครั้งแรกที่ไหน”จู่ๆพี่ธาราก็ถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง หลังจากที่เราเงียบอยู่นาน

   “อืม จำได้”ผมตอบ “เราเจอกันที่ชายหาด คืนนั้นดาวเต็มท้องฟ้า ไม่เหมือนกับตอนนี้”เพราะตอนนี้พระอาทิตย์ขึ้นจนแสง
ของมันบดบังแสงของดวงดาว

   “งั้นเหรอ แล้วนายรู้สึกยังไงที่ฉันจำอะไรเกี่ยวกับนายไม่ได้เลย”

   “ผม”ผมอ้ำอึ้งก่อนจะตอบออกไป “ผมโกรธ โกรธมาก”

   “นั่นสินะ เป็นใครใครก็โกรธ”

   “ใช่ ผมโกรธ แต่ผมไม่ได้โกรธพี่หรอกนะ ผมโกรธตัวเองมากกว่า เพราะต้นเหตุที่ทำให้พี่เป็นแบบนี้ก็เพราะผม”

   ต้นเหตุที่ทำให้พี่ธาราก็สูญเสียความทรงจำทั้งหมดไป

   “ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่าทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะอะไร แล้วเกิดขึ้นได้ยังไง แต่ฉันก็อยากจะรู้ว่าฉันคนก่อนหน้าเป็นยังไง แล้ว
เกี่ยวข้องอะไรกับนาย ทำไมนายถึงต้องการให้ฉันกลับไปกับนายขนาดนั้น”

   “เพราะว่ามีคนรอพี่อยู่ยังไงล่ะ ไม่ใช่แค่ผม ยังมีอีกหลายคนที่รอพี่อยู่”

   “รวมถึงยักษ์ตนนั้นด้วยไหม”คงจะหมายถึงคุณหมอทศ

   “ใช่ รวมด้วย ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยถูกกับพี่ก็เถอะ”ผมหัวเราะเบาๆ

   นึกถึงตอนที่พี่ธาราชอบต่อว่าหมอทศที่เอาแต่สูบบุหรี่ในตอนที่ผมท้อง



   “ฉันจะกลับไปกับนายก็ได้ แต่มีข้อแม้”พี่ธาราหันมาบอก ใบหน้าเรียบเฉยดูจริงจังทำให้ผมค่อยวางใจขึ้นมา ไม่กลัวว่าจะ
โดนหลอกเหมือนเมื่อคืน

   “ข้อแม้อะไร ถ้าผมให้ได้ ผมก็จะให้”

   “นายจะต้องบอกฉันตามความจริง ทุกอย่างที่ฉันอยากรู้”

   “ครับ ผมสัญญา”ผมพยักหน้า “แค่นี้ใช่ไหมครับ ข้อแม้ของพี่”

   “เปล่า ยังทีอีกอย่าง”เขาบอกแล้วขยับเข้ามาใกล้

   วงแขนแข็งแรงโอบเอวผมเอาไว้ก่อนที่ผมจะขยับถอยหนี

   ผมถูกดึงตัวเข้าไปจนชิด ริมฝีปากหยักคลอเคลียอยู่บนแก้มทำเอาผมเกร็งจนตัวแข็งทื่อ

   ดวงตาที่นิ่งเฉยเมื่อครู่กลับมาพราวระยับอีกครั้ง








   “นายจะต้องยอมให้ฉันกอดเมื่อถึงคืนพระจันทร์เต็มดวง”



==============================================================




   “แดดดี๊ฮะ เราจะไปไหนกันเหรอฮะ”เด็กวัยสามขวบรูปร่างจ้ำม่ำถามขึ้นเมื่อรถกับลังขับอยู่บนถนนเลียบชายฝั่งทะเลให้
ตากลมโตได้มองอย่างตื่นเต้น

   “เราจะไปหาโรงแรมในเมืองกันครับ”อเลนหันมาตอบลูกชายก่อนจะหันกลับมองมองถนนเบื้องหน้า

   สามปีกับการทุ่มเทเวลาเพื่อจะเรียนรู้งานในฟาร์มนม เป็นหนึ่งใจธุรกิจของครอบครัว ก่อนจะแปรรูปเป็นชีสก้อนออกสู่ท้อง
ตลาด

   เทคนิคและความรู้ทั้งหมดถูกศึกษาจนครบถ้วนไม่ขาดหาย ขั้นตอนต่อไปคือการการเรียนรู้เกี่ยวกับการผลิตชีสจากแม่

   หนึ่งสามเดือนเวลาแห่งการพักผ่อนก่อนจะถึงฤดูการแข่งกินชีสที่โด่งดังในแถบนั้น

   เวลาที่เป็นเหมือนกับสิ่งของล้ำค่า ความคิดถึง ความโหยหา บวกกับคำพูดรบเร้าของอลันทำให้อดไม่ได้ที่จะต้องกลับมาที่
นี่อีกครั้ง


   ขอแค่เพียงอย่าได้พบเจอกับคนคนนั้นเลย

   อเลนขับรถมาจอดที่โรงแรมแล้วจัดการเช็คอิน เขาตั้งใจจะติดต่อกับมณีเมื่อมีเวลาว่างจากการเก็บสำภาระให้เข้าที่

   “แดดดี๊ฮะ อยากเล่นน้ำ”

   “อลันไม่นอนเหรอครับ เพิ่งจะมาถึงเอง”

   “อลันนอนเยอะแล้วฮะ อยากไปที่เดียวกะในรูป”คงจะพูดถึงรูปถ่ายที่เคยให้ดู   

   “ถ้าอยากไปเร็วๆอลันจะต้องช่วยกันเก็บของก่อนนะครับ”

   “โอเค อลันช่วยแดดดี๊ฮะ อลันอยากเจอมณีไวไว”อลันเงยหน้าขึ้นมายิ้มอวดแก้มแดงปลั่ง

   “แดดดี๊ก็อยากเจอมณีเหมือนกัน”

   อยากจะรู้ว่าอีกฝ่ายยังสบายดีไหม ร่าเริงเหมือนเดิมรึเปล่า อยากจะเจอไวไวเหมือนกัน

   

===================================================================


ตอนหน้าครอบครัวมาเจอกันแล้ว ฮี๊ววววววว ดีใจ ไม่เน้นมาม่า เน้นรักใสใส หัวใจพองโต จะเอาลูกยักษ์ลูกเงือกมายึดบทเด่นๆให้หมดรุ่นพ่อๆพับเก็บใส่กล่อง 555 ก็ไม่ขนาดน๊านนนนน จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อลูกยักษ์เจอกับพ่อยักษ์ จะดื้อขนาดไหน เฮ้อ รอตอนหน้าเด้อ อย่าเพิ่งไปไหนนะ เพ่ยังแต่ไม่จบ รอกันก่อน

[่jum]

ธารากะจะปั้มน้องกันตั้งแต่ยังจำความไม่ได้เลย หื่นนนนนนนน 

[azure]

ถ้ามีอะไรกันคืนพระจันทร์เต็มดวงไม่แน่ความทรงจำของธาราอาจจะกลับมาก็ได้
ดีไม่ดีได้ลูกแถมมาอีกคน5555

[yowyow]

 

[โซ อึน]

ดัน

[Apple_matinie]

หื่นจริงงงงงงธาราคนเนี้ย
มณีสู้ๆ พี่ธาราคนเดิมต่องกลับมาาาาาาาาาาาาาาา

[GBlk]

ม. ม้า มุ้งมิ้ง, ย. ยักษ์ หื่นจัง, ร. เรือ รอนิยาย, ล.ลิง ลูกยักษ์ลูกเงือก

[Poseidon]

สงสัยเร็วๆนี้คงได้ลูกแน่ๆ 5555

[Bb nale]

เรื่องน่ารักมากเลย รอวันพี่ธาราจำน้องมณีได้ อเลนอลันเจอทศกัณฐ์ ตอนหวานๆของศรีสุวรรณชลาสินธุ์ และให้อาวสินตบะแตกใส่วาลี รุ่นลูกด้วย เพิ่งอ่านก็โลภมากแล้ว ฮ่าๆๆ

[โซ อึน]

ทวงครั้งที่ 4 ยักเล็กกัดยักใหญ่


   “วันนี้แขก หากไม่จำเป็นคิดว่าเจ้าคงอยากจะอยู่แต่ในห้อง”

   ประโยคไม่มากความพูดขึ้นในขณะที่ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งวัยสามสิบกำลังสาละวนกับการล้างจาน

   สามปีแล้ว….

   สามปีจากหยิ่งทระนงเป็นเคยชิน

   เคยชินกับการต้องทำอะไรเอง เคยชินกับการรับคำสั่ง

   “คุณมาบอกผมทำไม…แล้วอีกอย่าง ไม่ยักรู้ว่าเดี๋ยวนี้คุณสนใจจะพูดอย่างอื่นนอกจากออกคำสั่งด้วย”

   ประชดประชันทุกครั้งที่พูดคุยเช่นเคย

   ยักษ์สูงวัยยิ้มมุมปาก วาลีไม่เพียงแต่ประชดประชัน ครั้งนี้โต้ตอบทั้งที่ยืนหันหลังให้ด้วยซ้ำ

   แต่ก็ดีแล้วที่เจ้ามนุษย์นี่วางทีท่าความหวาดกลัวต่อเขาลง

   สามปีที่อยู่ร่วมชายคา มันยาวนานพอที่จะทำให้คนอย่างวาลีค่อยๆเริ่มเปลี่ยนแลงไปโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว



   ช่วงสายของวันว่างเว้นจากการทำงานบ้านที่มีมากจนคาดไม่ถึง การดูแลบ้านหลังใหญ่คนเดียวไม่ใช่เรื่องง่าย

   บ้านที่ใหญ่โตมโหฬารแต่กลับมีคนอาศัยอยู่เพียงคนเดียว ไม่อยากจะคิดว่าก่อนหน้านั้นคนคนนี้อยู่คนเดียวมาได้ยังไง

   เมื่อมีเวลาว่างเขามักจะไปที่ห้องหนังสือและขลุกอยู่กับมันเสมอ หนังสือเป็นสิ่งเดียวที่รัก เป็นสิ่งเดียวที่ซื่อตรงต่อเขามาก
ที่สุด

   ซื่อตรงมากกว่าใจของเขาเอง เพียงแค่กระดาษไม่กี่แผ่นมารวมกัน แต่สามารถทำให้รับรู้ถึงโลกกว้างที่ไม่อาจสัมผัสได้

   สามปีที่ผ่านมาอาการป่วยของเขาทุเลาลงไปมาก ร่างกายจากที่รู้สึกอ่อนแรงอยู่ทุกเวลาตอนนี้กลับกลายเป็นไม่รู้สึก
เหนื่อยอะไร

   หรืออาจจะเป็นเพราะทำงานหนักทุกวัน ร่างกายมันเลยเคยชินไปเอง

   ดวงตาคมนิ่งไล่มองตามพื้นหินอ่อนขณะเดินยังห้องหนังสือที่อยู่ด้านในสุดของตัวบ้าน

   เป็นห้องกระจกขนาดใหญ่สามารถมองเห็นด้านข้างของตัวเกาะได้อย่างชัดเจน

   ในระหว่างที่กำลังย่ำเท้าบนพื้นที่ถูกจนสะอาดเอี่ยมด้วยน้ำมือตัวเอง

   หูก็พลันได้ยินเสียงแว่วคุยกันในห้องรับแขก อดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองด้วยความสนใจ

   นึกขึ้นได้ว่ายักษ์เจ้านาย? นั่นบอกว่าวันนี้มีแขก

   แล้วแขกที่ว่าเป็นมนุษย์หรือยักษ์ หรือว่าตัวอะไร

   ทั้งอยากรู้อยากเห็น แล้วก็เกิดความคิดอะไรบางอย่างแวบมา

   บางทีโชคอาจจะเข้าข้างเขาบ้างแล้วก็ได้

   ชายหนุ่มเงยหน้ามองไปยังชายหนุ่มดูท่าทางอายุราวๆเดียวกับเขากำลังนั่งคุยกับวสินอยู่

   เขาหยุดยืนอยู่หน้าห้องเป็นจังหวะเดียวกับทั้งสองหันมามองทางเขาพร้อมๆกัน

   อาจจะเป็นเพราะกลิ่นกายของเขาก็เป็นได้ ที่ต่างจากพวกนี้

   “ไม่ยักรู้ว่าท่านลุงมีสมาชิกใหม่”แขกผู้มาเยือนยกยิ้มมุมปาก

   กลิ่นมนุษย์ทำให้เขานึกพอใจ

   “นั่นวาลี เขาอยู่ที่นี่มาสักพักแล้ว”วสินตอบแสดงท่าทีนิ่งเฉยต่อยักษ์เยาว์วัยกว่า

   “นี่นนทรีเป็นลูกของเพื่อนข้า”

   วาลีไม่ตอบ แค่พยักหน้า

   คงจะเป็นยักษ์ไม่ต่างกัน เดาเอาจากคำพูดที่เหมือนกับย้อนยุค

   “คิดว่าท่านชอบอยู่คนเดียวเสียอีกท่านลุง”

   “เรื่องมันยาว ว่าแต่พ่อของเจ้าสบายดีหรือไม่”

   “พ่อข้าสบายดีครับท่านลุง อันที่จริงตอนนี้ข้ากำลังสนใจเรื่องที่มีมนุษย์มาอยู่บนเกาะนี้มากกว่า ข้าค่อนข้างประหลาดใจ
เลยก็ว่าได้”

   อีกฝ่ายพูดขึ้นมา วาลีไม่สนใจฟังคำสนทนาของทั้งสองสักเท่าไร ยังไงก็คงไม่เกี่ยวกับเขาอยู่แล้ว

   ชายหนุ่มหันหลังกลับเตรียมจะเดินออกมา

   ทว่าข้อมือก็ถูกรั้งเอาไว้ดึงให้หันกลับไปมอง แขกผู้มาเยือนอยู่ในระยะประชิด!!

   ไม่ทันตั้งตัวเสียงทุ้มดูน่าขนลุกก็พูดขึ้นมาทำให้รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

   “เดี๋ยวสิครับ อยู่คุยกันก่อนสิ บ้านนี้มีสมาชิกใหม่ทั้งที ข้าจะไม่ทำความรู้จักได้อย่างไรกัน”

   ข้อมือที่ถูกกำเอาไว้บีบแน่นจนรู้สึกเจ็บขึ้นมาเล็กๆ



   “ข้าคิดว่าเขาสิ่งที่จำเป็นต้องทำอีกมาก”น้ำเสียงเรียบนิ่งขัดขึ้นมาพร้อมกับมือใหญ่วางลงที่มือของนนทรีอีกที

   ยักษ์หนุ่มกว่าเหลือบตามมองก่อนจะยอมปล่อยแต่โดยดี

   เหยื่อนี่มีเจ้าของแล้วสินะ….

   แต่ยิ่งยากมันก็ยิ่งสนุก….

   แขกผู้มาเยือนไหวไหล่ก่อนเดินกลับไปนั่งที่เดิม





   “กลับห้องเจ้าไปซะ”น้ำเสียงเตือนเริ่มแข็งกร้าว

   ยักษ์เจ้าบ้านไม่พอใจ ทั้งที่เตือนแล้วแต่วาลีกลับไม่ฟัง อีกทั้งยังไม่ระวังตัวอีก

   “คุณไม่มีสิทธิมาสั่ง”วาลีพูดสั้นๆอย่างเจ็บใจก่อนจะเดินหนี

   พวกยักษ์ก็ทุเรศเหมือนกันหมด!!

   เอาแต่ใจคิดว่าคนอื่นเป็นสิ่งของ

   วาลีเดินเข้ามาในห้องหนังสือก่อนจะหยิบหนังสือบนชั้นออกมา

   ไม่สนใจด้วยซ้ำว่ามันจะเป็นเล่มไหน เคยอ่านซ้ำมากี่รอบแล้วก็ตาม

   ตอนนี้เขากำลังคิด….

   หนทางที่จะออกไปจากที่นี่….

   



===================================================================





      “แดดดี๊ฮะ อยากเล่นน้ำ”อลันพูดเสียงเขื้อยแจ้วในขณะที่กำลังขี่หลังของอเลนอยู่

   แขนป้อมๆโอบรอบคอเอลนแน่น ใบหน้าก็ชะเง้อมองทะเลยามเย็นที่ต้องแสงแดดสีส้มอ่อน

   “พรุ่งนี้ค่อยเล่นนะครับ ตอนนี้เย็นแล้ว เดี๋ยวเราไปหาอะไรอร่อยๆกินดีกว่า”

   อเลนเดินย่ำเท้าเปลือยเตะทรายไปเรื่อยๆ

   กลิ่นอายทะเลที่คุ้นเคย

   จำได้ว่าเจอกับรุ่นน้องที่นี่ ครั้งแรกที่เจอ จำได้ดีว่าหัวใจเต้นแรงแค่ไหน

   เสียงเจื้อยแจ้วของลูกชายยังคงดังเรื่อยๆพร้อมกับเจ้าตัวที่อยู่ไม่สุกคอยชี้นั่นชี้นี่ไปเรื่อยเปื่อย

   เขาตั้งใจจะเดินไปกินข้าวต้มทะเล ร้านที่เคยไปกินกับมณีเมื่อครั้งที่ยังเคยอยู่ที่นี่

   เสียดายที่ติดต่อไปยังบ้านของมณี แต่ได้คำตอบกลับมาว่าอีกฝ่ายไม่อยู่จะกลับเมื่อไรยังไม่รู้

   ไม่อย่างนั้นคงจะได้ออกมากินด้วยกัน

   “อยากเจอมณีเร็วๆจัง”อลันพูดก่อนจะซบลงบนหลังของคนแบก

   คงจะพูดจนเหนื่อย ถึงได้เงียบไปแล้ว

   “แดดดี๊ก็อยากเจอครับ”

   อเลนเดินเตะทรายไปเรื่อยๆ

   ลูกชายที่อยู่ด้านหลังปล่อยมือที่กอดคอเปลี่ยนมาจับแค่เสื้อซบหลังพลางพึมพำเพลงที่เขาเคยสอนตามปกติ

   บรรยากาศในตอนเย็นค่อนข้างเงียบสงัด หาดตรงช่วงนี้ไม่ค่อยมีใครมาเดินสักเท่าไร เพราะไม่ค่อยมีร้านค้าหรือสิ่งอำนวย
ความสะดวก

   ดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลงไปทุกที ดวงตาคมนิ่งมองทรายที่ถูกเท้าเตะกระเดินไปเรื่อยๆ

   ไม่ได้มองไปยังด้นหน้า…เพราะมี่จุดหมายที่จะมองหา

   อเลนเดินเตะทราย ไกลพอดูที่เดินมาจากหาดหน้าโรงแรม


   มีเพียงผืนทรายและผืนทรายที่อยู่ในสายตา

   ทว่า ร่างโปร่งบางก็สะดุดกึกเมื่อเบื้องหน้ามองเห็นเท้าคู่หนึ่งขวางเอาไว้

   อเลนเบี่ยงไปทางซ้ายเพื่อจะหลบทาง

   แต่เท้าที่เจ้ากรรมที่ขวางเอาไว้ก็กลับมาขวางหน้าเช่นเดิมทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง

   “คะ คุณ”

   อเลนพึมพำเสียงเบา ดวงตาคมเบิกกว้างด้วยความตกใจ

   ทั้งที่คิดว่าจะไม่เจอกันแล้วแท้ๆ แต่ทำถึงได้….

   อเลนถอยหลังไปครึ่งก้าวตามสัญชาติญาณ ใบหน้าคมดุมองมาที่เข้าด้วยสีหน้าไม่พอใจสักเท่าไร

   กลิ่นบุหรี่ที่ติดกายอีกฝ่ายมาอย่างคุ้นเคยทำให้หัวใจเต้นแรง

   จะให้เจออลันไม่ได้…

   อเลนถอยหลัง มือของอลันที่กำอยู่ข้างหลังจู่ๆก็กำเสื้อแน่นค่อยๆสั่นขึ้นมาเล็กๆ

   “อย่าเข้ามานะ”เป็นอเลนที่เปิดปากพูดก่อน

   กลัว…กลัวเหลือเกินว่าทศกัณฐ์จะเห็นอลัน

   กลัวว่าทศกัณฐ์จะมาเอาอลันไป

   “บะ บอกว่าอย่าเข้ามาไง”

   อเลนพูดดังขึ้น แต่น้ำเสียงกลับสั่น อลันที่อยู่ข้างหลังเริ่มกำเสื้อแน่นขึ้น

   อลันกำลังสั่น…

   “นายหายไปไหนมา”ทศกัณฐ์ย่างเท้าเข้ามาใกล้ เอื้อมมือเข้าไปหาหวังแตะต้องคนที่อยู่ตรงหน้าเพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่ตนเห็น
นั้นไม่ใช่ภาพลวงตา

   ทว่ามือใหญ่กลับถูกปัดออกอย่างใยดี

   อเลนถอยหลังหนี ใช้ตัวบังเอาร่างเล็กที่อยู่บนเป้สะพายข้างหลังเอาไว้

   “อย่าหนี”เพียงคำพูดสั้นๆ ชั่วพริบตาร่างสูงใหญ่ดูน่าหวาดกลัวก็ก้าวเข้ามาประชิด

   รวดเร็วจนแขนข้างหนึ่งถูกดึงทำให้เกือบจะเซเข้าไปหา

   ทว่า

   กึก

   แขนของหมอยักษ์อย่างทศกัณฐ์มีเลือดซึมออกมาทันที

   อเลนเบิกตากว้างเมื่ออลันดึงแขนของทศกัณฐ์ไปกัด

   “อย่ามายุ่งกับแดดดี๊นะ”

   เสียงเล็กๆพูดขึ้นมา แล้วจ้องหน้าทศกัณฐ์อย่างโกรธเคือง

   คมเคี้ยวเล็กๆกัดเข้าหากันทั้งที่ตัวสั่นเพราะกลัวไม่ต่างจากอเลน

   อเลนมองภาพนั้นอย่างตกใจ เขาเบี่ยงหลบดึงอลันมาซ่อนวด้านหลังทันที

   แต่ไม่ทันแล้ว ทศกัณฐ์เห็นอลันไปแล้ว



   “แดดดี๊ คนนี้ไม่เหมือนแดดดี๊”อลันรีบบอกแล้วจ้องไปยังอีกฝ่ายเขม็ง

   ทศกัณฐ์นิ่งอึ้ง เสี้ยววินาทีที่เห็นคมเขี้ยวเล็กๆนั่นก็ทำให้รู้ได้ทันที

   เด็กคนนั้นเป็นยักษ์

   เด็กคนนั้นเป็นลูกของเขา!!!

   “กลับกันเถอะอลัน”

   อเลนปลดสายเป้ออกแล้วอุ้มให้อลันมาอยู่ด้านหน้าแทน

   น่าแปลกที่ทศกัณฐ์ไม่คิดจะตามอีกฝ่ายไป

   อาจเป็นเพราะว่า…เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าตัวเองมีลูกกับอเลน

      



ใครที่รอท่านอาวสินตะบะแตก ก็ ใกล้ละ
มาแค่นี้ก่อน งานบ้านเยอะมากกก ตอนหน้าสัญญาว่าว่าขุ่นพ่อธาราเจอสองแสบแน่นอน
คาแรคเตอร์ของอลันจะเหมือนอเลน ตรงที่เอาแต่ใจ ขี้กลัวเหมือนกัน ไม่ยอมง่ายๆ ความรู้สึกของอลันในตอนนี้คือ จะปกป้องแดดดี๊เพราะมียักษ์ตัวอื่นเข้ามาใกล้เหมือนจะทำร้าย โดยหารู้ไม่ ว่านั่นล่ะพ่อของเอ็ง 555

[yowyow]

 

[sirin_chadada]

จะทำยังไงต่อล่ะทศกัณฐ์

[mild-dy]

 

[่jum]

มึนเลยละซิหมอทศ  โดนลูกกัดเข้าให้แล้ว

[Apple_matinie]

เง้อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ