หัวข้อ: [♡] ----- รัก...ไม่ได้ออกแบบ ----- : ตอนพิเศษ Happy ending P.20 || [8.7.18]

[phoenixes]

“เออ เดี๋ยวกูออกไป ขอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน มึงรีบหรือไงไอ้บอส”ผมจะขออาบน้ำหน่อยก็ไม่ได้ สุดท้ายก็ไม่ได้กลับห้องตามที่ตั้งใจ โดนโทรตามระหว่างทาง กินกันได้เกือบทุกวันเหล้ายา แต่บางทีก็แค่ไปจิบคลายอารมณ์ไม่ได้เมามายอะไร แค่อยากเจอเพื่อนฝูงนั่งคุยนั่งส่องของสวยๆงามๆแล้วก็แยกย้ายกันกลับ คือแต่ละคนก็มีหน้าที่การงานที่รับผิดชอบกันสูงส่งทั้งนั้น เลิกงานก็อยากผ่อนคลายกันบ้าง แต่ถึงจะเมาก็ไม่เคยเสียงาน ส่วนมากพวกผมรู้ลิมิตกันดีครับ โตแล้วไม่ใช่เด็กๆที่ขาดความยั้งคิด




“ต้องให้ได้อย่างนี้สิเพื่อนรัก กลับมาอยู่ไทยแล้วต้องตามตัวเจอ ไม่ใช่หายหัวไอ้สัด”



“ทำไม ไม่เห็นหน้ากูแล้วจะขี้เยี่ยวไม่ออกหรือไงถึงได้ว้อนท์นัก”



หลังจากเรียนจบที่อเมริกาแล้วผมก็กลับไปอยู่ที่ฝรั่งเศส ไปดูแลร้านเสื้อของแม่ที่ตอนนี้ผมเป็นผู้ถือหุ้นครึ่งหนึ่งแต่ก็ตั้งใจว่าจะขายหุ้นทั้งหมดให้กับคนที่ดูแลปัจจุบัน ผมถือหุ้นนี้มานานตั้งแต่แม่เสียไป ไม่ได้เข้าไปมีส่วนร่วมอะไรมากนัก ตอนที่เรียนอยู่ที่นั่นก็นานๆทีถึงจะแวะไปที่ร้าน ออกความเห็นบ้าง แต่คือคนที่ทำงานมานานรู้เทรนด์มีประสบการณ์สูงคงไม่มาฟังเสียงผม หุ้นที่ถืออยู่ก็เหมือนจะทำให้พวกเขาอึดอัดใจผมเลยว่าจะขาย แม่คงไม่ว่าอะไรเพราะผมต้องมาดูแลธุรกิจฝั่งพ่อ ผมเรียนมาทางด้านนี้โดยตรง แต่ก็มีเหตุที่ทำให้ต้องผิดแผน เกิดเรื่องยุ่งๆต้องบินไปบินมาอยู่เป็นปีกว่าจะจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ช่วงนั้นผมเลยกลายเป็นบุคคลที่ตามหาตัวยาก



“เออ ไม่เห็นหน้ามึงแล้วปี้สาวไม่สนุก ไอ้สัด”ไอ้ทักษ์ เพิ่งเจอหน้าเมื่อตอนกลางวันนะนั่น



“มึงมีให้ปี้ด้วย?”โดนไอ้ยอดย้อนเข้าให้ ปกติไอ้ตี๋ทักษ์ก็จีบไปทั่ว กะล่อนก็เท่านั้นแต่ไม่ค่อยได้กิน ไม่เหมือนไอ้ยอดมองรายไหนรายนั้นเสร็จมันหมด หน้าดี เป้าตุง กระเป๋าหนักเปไม่อั้น ขอให้ถูกใจลีลาเด็ดกระเป๋าใบละแสนใบละล้านก็ซื้อให้



“เหอะอย่ามาดูถูกกูนะครับพี่น้อง”



“กูก็ไม่เคยดูมึงผิดเลยนะเว้ย”ไอ้บอสร่วมด้วย คนนี้ไม่สนผู้หญิง เน้นผู้ชายล้วนๆ ขอแค่ตัวเล็กๆขาวๆ หน้าจิ้มลิ้มหน่อยพ่อสอยเรียบ



“พวกมึงนิ อย่าให้ถึงทีกูบ้างนะเว้ย”



“เออถึงสักทีกูรอดูมึงมานานละไอ้เหี้ย ท่าดีทีเหลวตลอด”ไอ้ยอดส่ายหน้าหน่ายๆ



“ไอ้เดียวๆ สาวโต๊ะนู้นส่งสายตาให้มึงอ่ะ”ผมนั่งยังไม่ถึงสิบนาทีจะมีใครส่งสายตามาให้แล้วเหรอ ไอ้ยอดก็ตาดีเหลือเกินเพิ่งจะเปิดศึกน้ำลายกับไอ้ทักษ์ไปแหม่บๆ ไหงมันไปเห็นสายตาเขาได้ยังไง แต่ผมก็มองตามไปนะ ก็เห็นว่ามองมาจริงๆ แต่อาจจะไม่ใช่ผม โต๊ะนี้นั่งกันตั้งหลายคน คืนนี้ไม่มีไอ้อาร์มาด้วย คงสลบไปแล้วงานราษฎร์งานหลวงรุมเร้า



“มึงนิ ทำหน้าไร้อารมณ์ ไม่สนไม่สานต่อหน่อยเหรอวะ”ไอ้ยอดมากระแซะข้างๆ



“กูว่ามันแดกแต่ของนอกจนไม่สนของไทยแล้ว”ไอ้บอสพูด



“หึ”ผมทำได้แค่ยิ้ม ขำหน่อยๆ



“กูไม่เชื่อ อาทิตย์ก่อนมันหิ้วสาวไปเปิดโรงแรมอยู่เลย”เรื่องนี้ผมกินเงียบๆนะเนี่ย ไอ้ทักษ์เสือกรู้อีก ผมไม่พาขึ้นคอนโด ไม่พาเข้าบ้าน โรงแรมคือทางเลือกที่ดีที่สุด ไม่ก็ห้องของคู่นอนทั้งหลาย ผมค่อนข้างหวงพื้นที่ส่วนตัว



“รู้ดีไอ้สัด”



“ไม่ให้กูรู้ได้ไง มึงไปเอากันที่โรงแรมกู”เออจริง ผมลืมไปเลย ก็มันใกล้ที่สุดและคุ้นเคยดีเลยลืมนึกไป แล้วตอนนั้นก็นะอารมณ์มันพีคอ่ะแทบไม่ได้คิดอะไร



“โถะๆๆ กูก็นึกว่าช่วงนี้เหี่ยวเฉาซะอีก ที่ไหนได้ซุ่มเงียบ”



ผมก็ผู้ชายนะครับ เรื่องแบบนี้มันจะขาดไปได้ยังไง อาจจะห่างๆไปบ้างแต่ก็ไม่เคยร้างเรื่องบนเตียง ช่วงไหนที่มีเวลาก็มีคนนอนด้วยแทบจะไม่ได้พักสักคืน แต่ถ้างานมันยุ่งก็ต้องทุ่มเทเวลาให้กับงานก่อนผมยังไม่หื่นขึ้นสมองอย่างไอ้ยอดมันนะครับ รายนั้นยุ่งแค่ไหนก็มีเวลาเพื่อเรื่องอย่างว่า บางครั้งมันก็เล่นเอาในเวลางานซะเลย สุดยอดตามชื่อมันนั่นแหละ



“ไอ้เดียว น้องไผ่บอกว่าคิดถึงมึงว่ะ อยากเจอ มึงจะให้มันมาหามั้ย”ไอ้บอสถาม มันกำลังคุยไลน์อยู่ ไผ่เป็นเด็กผู้ชายที่ผมเคยนอนด้วยสองสามครั้งมั้ง ตัวเล็กน่ารักตามสเปคไอ้บอสมันเลย เป็นเพื่อนกับเด็กที่ไอ้บอสเคยควงอยู่เลยมีโอกาสได้รู้จักกัน แต่ก็ไม่ได้ติดต่อกันโดยตรงนะครับ ทุกครั้งที่ไปนอนด้วยกันไผ่ก็มากับเด็กไอ้บอส ถ้าผมไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษคืนนั้นผมก็จะไปนอนกับไผ่ แต่ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วนะนึกว่าจะไปสนใจคนอื่นแล้วซะอีก



“มึงเคยนอนกับน้องมันยัง?”ผมว่าไม่น่าพลาด เพราะมันก็ไม่ได้ควงกับเด็กคนเก่าแล้ว แต่ยังติดต่อกับไผ่อยู่แบบนี้



“เคยครั้งนึง”




“ครั้งเดียว?”




“เออ พอดีกูไปเจอเด็กใหม่เลยต้องทำคะแนน ถ้าคืนนี้มึงไม่มีที่ลงก็ระลึกความหลังให้เด็กมันหน่อยเป็นไง”




แล้วผมจะไปขัดศรัทธาได้ยังไง?

   
   





-------------------


มาแว้วววว ไวสุดชีวิตแล้วค่าาา 5555 เป็นพาร์ทพี่เดียวกันมั่งเนอะ ชัดเจนแล้วมั้ยความสัมพันธ์ของเฟิร์สกับพี่เดียว หลายคนทายถูก แล้วก็มีคนที่สังเกตชื่อด้วย เก่งมาก ปรบมือค่ะ  บ้านนี้มีแต่คนที่เป็นที่หนึ่ง ยิ่งใหญ่ทั้งนั้น ฮ่า ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจที่มีให้นะคะ รักอ่ะ เจอกันตอนหน้าค่ะ 

ปล.ชื่อ นามสกุลของตัวละครเป็นเรื่องที่สมมติขึ้นนะคะ หากไปตรงกับที่มีอยู่จริงก็อย่าถือโทษกันเลยนะคะ ไม่ได้มีเจตนาทำให้เสื่อมเสียหรือมีเจตนาไม่ดีอะไรเลย 

[double9JH]

เฟิร์สเป็นพี่น้องกับพี่เดียวจริงๆด้วยยยย 

รอตอนต่อไปปปป 

[Freja]

หนักใจแทนน้ำน่านเลย
เดียวรับมือยากแน่ๆ
เริ่มจาก 0 เลยมั๊ง
เผลอๆติดลบอีกที่เดียวรู้สึกกับน้ำน่าน
กลัวจะมาหลอกน้องฟันสิ

อีกคู่น่าจะอาร์-พายหรือเปล่า?

[iamtsubame]

ทั้งพี่เดียวทั้งน้ำน่านก็เชี่ยวกันทั้งคู่โนะ

[ﾟﾟღ✿ศิลินส์✿ღﾟﾟ]

อ่านแล้วหมั่นไส้อีพี่เดียวมากเลยอ่ะ คือว่าคนอื่นอีโก้สูง แต่ไม่ได้ดูตัวเองเล๊ยยย ทั้งอีโก้สูง มองเผินแล้วก็ตัดสินคนจากภายนอกทั้งที่ยังไม่ได้มองพิศคน ๆ นั้นให้ดีเลยแท้ ๆ

กะจะจีบเล่น ๆ นี้คือคนที่เรียกว่าตัวเองมีนิสัยโตแล้ว แล้วว่าคนอื่นมีนิสัยเด็ก ๆ เหรอคะ ก็ตะเภาเดียวกันนั้นแหละยังมาว่าคนอื่นเขาอีก เข้าตำราว่าแต่เขาอีเหนาเป็นเองนะคะเนี่ย ระวังเถอะพ่อคุ๊ณณณ หลุมที่ตัวเองขุดไว้สักวันจะสะดุดตกลงไปก่อน


บริษัทของเดียวจริง ๆ ด้วยซินะ ไม่รู้ว่าที่เดียวชอบสิ่งหนึ่งของน้ำน่านมากเนี่ยคืออะไร จะใช่ฝีมือการออกแบบหรือเปล่า? ที่น้ำน่านไปถ่ายรูปก็งานบริษัทของเดียวใช่ป่ะ ถ้าใช่นี่อยากรู้จริงว่าเดียวจะรู้สึกยังไง จะคิดว่าน้ำน่านเป็นเด็กแบมือขอเงินที่บ้านใช่อยู่หรือเปล่า

[naisojill]

ติดตามจ้า

[Malimaru]

อืม... พี่เดียวนี่ก็ร้ายนะคะ
รออ่านเลยว่าน้ำน่านกับพี่เดียวจะลงเอยกันอีท่าไหน
ติดตามค่ะ   

[maruko]

พอได้อ่านพาร์ทพี่เดียวแล้วนึกไม่ออกเลยว่าทั้งคู่จะมารักกันได้ยังไง

[kokoro]

พี่เดียว ขอให้แค่ติดใจนิดหน่อยจริงๆเถ้อ
อย่ามาหลงน้องเค้าแล้วกัน จะหัวเราะให้ หึหึ

[maixmix]

มาต่อแล้ว ได้รู้จักด้านเดียวมากขึ้น ตอนแรกนึกว่าชอบน่านจริงๆ ฮืออออ อยากรู้เลยจะเป็นยังไงต่อไป รออออออค่ะ

[BlueCherries]

 

[phoenixes]

รัก...ไม่ได้ออกแบบ by zero

- 9 -

   ช่วงนี้งานยุ่งมากเพราะต้องเคลียร์อะไรหลายอย่าง รวมไปถึงการสรรหาบริษัทถ่ายภาพใหม่ที่ถูกเสนอชื่อมาทั้งหมดสิบกว่าแห่ง ซึ่งผมดูแล้วก็มีที่เข้าตาแค่สามแห่งเท่านั้น พิจารณาจากผลงานด้านต่างๆแล้วฝีมือค่อนข้างใกล้เคียงกัน ส่วนเรื่องราคาค่างวดจากที่ดูแล้วก็ไม่ได้ต่างกันมากนัก การที่จะให้ตัดสินใจว่าจะเลือกเจ้าไหนนั้นเป็นเรื่องต้องคิดให้รอบคอบ




   “คุณติดต่อสามที่นี้ไป แล้วนัดให้เขาเข้ามาถ่ายรูป เพื่อคัดเลือกอีกที บริษัทไหนที่ได้รับคัดเลือกเราจะเซ็นสัญญาให้ถ่ายงานกับเรา 1 ปี แล้วนับจากนี้ไป ผมจะทำแบบนี้ทุกปี จะไม่มีการผูกขาดกับบริษัทใดบริษัทหนึ่ง แต่ถ้าใครที่สามารถรักษามาตรฐานและพัฒนาฝีมือแล้วถูกคัดเลือกอีกในปีต่อไปก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง”




   “ได้ค่ะบอส แล้วทิชาจะนำแผนมาเสนอบอสอีกครั้งนะคะ”



   “ครับ  รีบหน่อยนะ ถ้าเป็นไปได้ให้เรียบร้อยภายในสัปดาห์หน้า”



“ได้ค่ะ”



“เชิญคุณไปทำงานต่อได้”



ผมเอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้ทันทีที่เธอเดินออกจากห้องไปแล้ว ตั้งแต่วันจันทร์ผมยังไม่ได้หยุดพักเลย มีเรื่องที่ต้องให้เดินทางไปนู่นมานี่ ประชุมวันละสองรอบเป็นอย่างน้อย รู้สึกหัวหมุนมากๆ ผมถึงได้บอกว่าผมไม่ชอบงานบริหารเลย กลับห้องไปก็ไม่ได้พักเพราะต้องเตรียมการสอนแต่นั่นก็ไม่ได้หนักหนาอะไร ความรู้มีอยู่แล้วในหัว เพียงแต่ต้องมาลำดับว่าจะสอนอะไรก่อนหลัง ควรจะชี้แนะอะไรบ้าง ผมพยายามสอนให้เข้าใจง่าย บางครั้งก็เน้นการพูดคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์มากกว่า



“บอสคะ คุณภวัตกับคุณนลินมาขอพบค่ะ”อ่า...วันนี้พี่แชมป์นัดไว้ว่าจะพาพี่นลินมาคุยเรื่องชุดเครื่องเพชรที่ใช้ในงานเลี้ยงแต่งงาน แต่เครื่องเพชรสำหรับงานเช้าจะใช้ของคุณหญิงป้าที่เป็นมรดกตกทอดของตระกูล อดจะตื่นเต้นและดีใจไปกับคนที่กำลังจะมีครอบครัวไม่ได้ แต่ผมก็ไม่ได้คิดจะหาห่วงมาผูกคอตอนนี้ เพราะยังมีอีกหลายเรื่องในชีวิตที่ยังจัดการไม่ลงตัว อีกอย่างผมก็ชอบชีวิตอิสระที่ไม่ต้องเอาหัวใจไปผูกกับใครด้วย




“เชิญเข้ามาเลยครับ แล้วเตรียมเครื่องดื่มกับของว่างให้ด้วยนะ”ผมย้ายตัวเองไปที่ชุดโซฟาสำหรับรับแขกที่อยู่อีกด้านหนึ่งของห้อง พี่แชมป์กับพี่นลินเปิดประตูเดินเข้ามาพอดี



“สวัสดีครับพี่นลิน คนจะเป็นเจ้าสาวนี่เขาสวยขึ้นกันแบบนี้ทุกคนเลยหรือเปล่าครับ”ขอแซวว่าที่พี่สะใภ้สักหน่อย คู่นี้คบกันมาหลายปีแล้วครับ ผมเคยคิดๆว่าน่าจะแต่งกันไปได้นานแล้ว แต่ทางพี่นลินยังไม่ยอมแต่งสักที เป็นสาวสมัยใหม่ที่สนุกกับการทำงานมากๆ



“แหม เดียวก็อย่าแซวพี่เลย สวยอะไร นี่โทรมจะแย่แล้วนะ ต้องจัดการอะไรตั้งหลายอย่าง”



“โทรมที่ไหนกันครับ สวยขนาดนี้”



“นี่นายเดียว จะชมว่าที่เมียพี่อีกนานมั้ยเนี่ย”



“นิดหน่อยเองน่าพี่ชาย หวงหรือไงครับ”ผมแซวยิ้มๆ



“ไม่อ่ะ หมั่นไส้”พี่แชมป์แกล้งค้อนใส่คนข้างตัวเลยโดนหยิกเข้าที่เอว



“โอ๊ยๆลิน ผมเจ็บนะ”



“สม”



ผมมองทั้งคู่แล้วอดยิ้มไม่ได้ พี่แชมป์ค่อนข้างยอมพี่นลินมากๆ แล้วก่อนที่ทั้งสองจะหยอกล้อให้ผมกลายเป็นส่วนเกินไปมากกว่านี้ คุณอ้อมก็เข้ามาพร้อมกับเครื่องดื่มของว่างก่อนจะขอตัวออกไปอีกรอบ



“ผมให้คุณอ้อมหาแบบเครื่องเพชรมาให้แล้ว พี่นลินดูเป็นแนวทางนะครับ แล้วผมจะออกแบบใหม่ให้เข้ากับชุดของพี่เอง”หยิบสมุดภาพสองเล่มหนามาให้ลองเลือกดู เป็นธรรมดาที่ผู้หญิงมักจะชอบของสวยๆงามๆพวกนี้ พี่นลินหลุดอุทานออกมาแทบทุกหน้าที่เปิดดู ส่วนว่าที่เจ้าบ่าวได้แต่มองยิ้มๆ สายตาเปี่ยมไปด้วยความรัก



“สวยๆทั้งนั้นเลย พี่ไม่รู้ว่าจะเลือกแบบไหนดี”



“แล้วพี่เลือกชุดเจ้าสาวได้หรือยังครับ ผมขอดูหน่อยเผื่อจะแนะนำอะไรได้บ้าง”



“จะไหวเร้อ นี่ก็เลือกไว้เป็นสิบชุด พี่กะจะจัดงานแต่งแบบเจ็ดวันเจ็ดคืนจะได้ให้เขาใส่ครบทุกชุด”



“พูดดีไป ถ้าเอาจริงแล้วจะหนาว”พี่นลินยู่หน้าใส่ ก่อนจะหยิบไอแพดแล้วเปิดชุดให้ผมดู



“พี่เลือกชุดนี้ค่ะ รายละเอียดอาจจะไม่เหมือนแต่แพทเทิ่นของชุดแบบนี้ค่ะ เดี๋ยวพี่ส่งเข้าไลน์ให้เนอะ”




“ได้ครับผม”ผมลองดูชุดที่พี่นลินส่งมาให้แล้ว จึงเลือกแบบที่คิดว่าจะเข้ากับชุดให้ดู จากนั้นก็คุยถึงเรื่องรายละเอียดต่างๆ งานนี้บอกเลยครับพี่ชายผมกระเป๋าเบาแน่ๆ





X





“ว่าไงวะ”ผมรับโทรศัพท์ไอ้ทักษ์ระหว่างขับรถกลับบคอนโดวันนี้ไม่ต้องไปกินข้าวที่บ้านใหญ่ แต่พรุ่งนี้ต้องไป ที่สำคัญต้องแวะซื้อเค้กเจ้าประจำของโปรดของสองแสบเล็กเฟิร์สเกรทเข้าไปด้วย กินกันได้กินกันดีกินได้ทุกวันไม่มีเบื่อ



“วันเสาร์นี้ที่เก่าเวลาเดิม เพิ่มเติมคือมึงต้องลากไอ้สัดคุณชายอาร์มาด้วย”



“ทำไมไม่ชวนมันเอง หน้าที่มึง”เป็นหน้าที่ไม่มีใครมอบหมายให้ แต่เวลาจะนัดรวมตัวทีไรไอ้ทักษ์จะเป็นตัวตั้งตัวตีคอยจัดการนั่นนี่ จนกลายเป็นหน้าที่ของมันไปโดยปริยาย



“กูชวนหลายครั้งละ ครั้งนี้มึงต้องเป็นคนชวนและลากมันออกมา พวกกูไม่ได้เจอมันมานานละ แทบจะลืมหน้าแล้วไอ้สัด”



   “เออๆกูชวนให้ แต่กูไม่ไปนะ”



“เอ้า อะไรของมึง”



“กูมีนัด แล้วไม่ต้องเสือกถามว่านัดอะไร”ขนาดดักคอไว้ก่อนแล้วมันยังยิงคำถามมาไม่หยุด พอใช้ความเงียบเป็นคำตอบก็โดนมันโวยใส่จนมันพอใจแล้วก็วางสายใส่ ผมเลยโทรหาไอ้คุณชายผู้ที่ทุกคนต้องการตัวมันอย่างมาก ผมเองก็ไม่ได้เจอมันมานานแล้วเหมือนกัน ตั้งแต่มันเริ่มไปถ่ายละคร แต่โทรไปสามสายก็ไม่มีการตอบรับเลยเลิกโทรเพราะเลี้ยวเข้าคอนโดพอดี



หลังจากออกไปทานข้าวกลางวันกับพี่แชมป์และพี่นลินผมก็กลับมาลุยงานต่อจนเย็น กว่าจะฝ่าสงครามบนท้องถนนมาได้ตอนนี้ก็เกือบสามทุ่มเข้าไปแล้ว ไม่ต้องบอกว่าหิวมากขนาดไหนแต่ก็เหนื่อยเกินกว่าจะมาทำอาหารกินเอง พอถึงห้องผมเลยโทรสั่งอาหารจากห้องอาหารด้านล่างของคอนโดที่ปิดประมาณสี่ทุ่มของทุกวัน เปิดเพลงคลอเบาๆไม่ให้ห้องเงียบเหงาจนเกินไป วางสูทกับเนคไทที่ผมถอดตั้งแต่อยู่ในลิฟต์ไว้ที่โซฟาตัวยาวแล้วเดินไปรินไวน์ใส่แก้วดื่มเพื่อเรียกน้ำย่อยสักเล็กน้อย อีกไม่เกินสิบห้านาทีอาหารที่สั่งไว้จะมาส่ง ระหว่างนี้ผมก็หยิบเอาแบบชุดเจ้าสาวและแบบเครื่องเพชรที่พี่นลินเลือกขึ้นมาพิจารณาอีกครั้ง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นให้ผมต้องเอี้ยวตัวไปหยิบจากอีกด้านของโซฟา บุคคลที่หลายคนกำลังตามตัวมันโทรกลับมาแล้ว



“ไงมึง ยังมีชีวิตอยู่เหรอ”



“นี่คือคำทักทายในการรับโทรศัพท์ของมึงหรือไง”



“เออ ก็หายหน้าไปนานนี่หว่า”



“แต่คงไม่นานไปกว่ามึงหรอก โทรมามีไรวะ”น้ำเสียงมันดูเหนื่อยๆนะ



“ไอ้ทักษ์มันนัดเสาร์นี้ที่ร้านไอ้เสก มึงติดอะไรมั้ย ถ้าไม่ก็โผล่หน้าไปให้พวกมันเห็นหน่อย”



“กูไม่รับปาก เดี๋ยวดูตารางงานอีกทีก่อน”มันแบ่งรับแบ่งสู้



“เออ ถ้าไปมึงก็โทรไปบอกไอ้ทักษ์ให้มันสบายใจหน่อย กูขี้เกียจฟังมันบ่น”



“แล้วนี่มึงอยู่ไหนวะ ทำไมเงียบแปลกๆ”



“ชายทะเล หัวหิน ร้อนสัดไม่มีลมเลย”



“หะ? ไปทำไมวะ”



“วันนี้มีคิวถ่ายละคร ไอ้เหี้ยอย่างเหนื่อย กูไม่อยากเล่นแล้ว”มันบ่นทำเอาผมหลุดหัวเราะ งานหนักแค่ไหน ต่อให้บินอาทิตย์ละสามสี่รอบมันไม่เคยบ่น แต่ถ่ายละครแค่ฉากสองฉากมันบ่นได้เป็นวันๆ ก็มันไม่ใช่ทาง คนไม่มีใจรักไม่ชอบก็แบบนี้ ผมไม่ได้คุยอะไรกับมันต่อเพราะได้ยินเสียงคนเรียกมันไปเข้าฉากดังแว่วเข้ามา ดึกป่านนี้แล้วยังไม่เลิกกันอีกเหรอวะ พวกนักแสดงนี่สปิริตแรงกล้าจริงๆ



คิดแล้วก็นึกถึงเด็กคนหนึ่ง หลังจากที่ผมฝากเด็กอีกคนไปบอกก็มีความรับผิดชอบต่อการเรียนดีขึ้น เข้าเรียนครบทุกชั่วโมงไม่มีขาด ซ้ำยังตั้งใจเรียนมากๆ หัวไว เรียนดี  ผมชอบนะเด็กที่รู้จักทำงานหาเงินใช้เอง แต่ถ้ารักจะทำงานมันก็ต้องไม่เบียดเบียนเรื่องสำคัญอย่างการเรียนไป ต้องรู้จักจัดการบริหารเวลาให้เป็นจะได้ไม่เสียทีที่เรียนบริหาร แต่เด็กอีกคนนี่สิ ผมยังไม่ได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติมเลย ไม่รู้ว่านอกจากหน้าตาดี ปากดีแล้วยังมีอะไรดีอีกบ้าง





X






โอ๊ะ...แค่คิดก็เห็นอีกคนมาอยู่ตรงหน้าแบบไม่ทันตั้งตัว ผมไม่คิดว่าจะได้เจอเขาที่นี่เลยจริงๆ ตอนแรกที่เห็นนั่งอยู่ที่โต๊ะกับพวกไอ้ทักษ์ก็ยังสงสัยว่านัดใครมาด้วย แต่ไม่คิดว่าจะเป็นเด็กหัวเงิน ไม่สิ อดีตหัวเงิน ทำผมสีเข้มแบบนี้แล้วดูดีขึ้นชะมัด จะหล่อไปไหนวะ ว่าแต่มาได้ไงเนี่ย



เพื่อนๆเด็กนั่นยกมือไหว้ผมกันเป็นแถวแต่เจ้าตัวกลับตีหน้านิ่งมือไม้แข็ง แต่แวบแรกที่เห็นหน้าผมก็เห็นว่ามีชะงักไปนิดนึงนะ เหมือนมีดวงจะได้แกล้งเด็ก ไอ้บอสมันเว้นที่ว่างไว้ให้ผมนั่งข้างกันพอดี คิดไม่ผิดที่เบี้ยวนัดเฟิร์สมา โดนบ่นนิดหน่อยแต่พอเอาของมาล่อก็ยอมแต่โดยดี คือวันนี้ไอ้อาร์มันจะมาผมก็เลยไม่อยากพลาด นานๆทีจะอยู่ครบทั้งกลุ่ม



แค่นั่งใกล้ก็ได้กลิ่นหอมๆจากเจ้าตัวลอยแตะจมูก เหมือนกลิ่นดอกไม้หรืออะไรสักอย่าง ความจริงคืนนั้นที่นอนเตียงเดียวกันผมก็ได้กลิ่นนะแม้ว่ากลิ่นแอลกอฮอล์มันจะแรงกว่าก็ตาม ผมแกล้งแหย่เด็กข้างๆ เจ้าตัวก็ดูระวังตัวหรือจะเรียกว่ารังเกียจดีพยายามขยับตัวออกห่างผมแต่ก็ทำไม่ได้พื้นที่มันมีจำกัด ยิ่งเข้าใกล้กลิ่นหอมก็ยิ่งชัด จนเผลอคิดว่าอยากจะลองฝังจมูกลงไปสักที ยิ่งพอผมวางแขนพาดยาวเหมือนโอบไอ้เด็กข้างๆทำหน้าเหมือนกำลังจะถูกข่มขืน ผมนี่กลั้นยิ้มแทบไม่ทันแต่จะไม่ค่อยชอบใจก็ตอนพูดไม่เพราะนี่แหละ แกล้งหยอกพอหอมปากหอมคอผมก็เรียกไอ้มือชงอันดับหนึ่งมันจัดมาเบาๆหนึ่งแก้ว พอผมได้เหล้ามาเด็กนั่นก็ลุกไปทันทีได้ยินแว่วๆว่าจะออกไปสูบบุหรี่ ผมดื่มเหล้านะครับเวลามาเที่ยวสังสรรกับเพื่อนๆแบบนี้หรือตอนออกงานสังคม แต่ไม่สูบบุหรี่เพราะผมเป็นภูมิแพ้ แล้วก็ไม่เห็นว่ามันจะมีดีที่ตรงไหนด้วย แต่ถ้ามีใครย้อนถามผมว่าเหล้าก็ไม่ดีเหมือนกันทำไมยังดื่ม ก็นะเปอร์เซ็นต์การดื่มมันน้อยกว่าการสูบบุหรี่อยู่แล้วนี่ครับ บุหรี่นี่หาโอกาสสูบง่ายจะตายไป แต่เหล้าจะมาแวบเวลางานมาดื่มที่ดาดฟ้าหรือแอบไปดื่มในห้องน้ำได้ที่ไหน เอาจริงมันก็เป็นแค่ข้ออ้างแหละครับ รู้ว่าไม่ดี แต่มาสถานที่แบบนี้จะให้มามาดื่มน้ำผลไม้คุยกันมันก็มุ้งมิ้งไปนะครับผมว่า



“โหยยย ไอ้คุณชายเสด็จมาได้แล้วเหรอมึง นี่กูต้องเอาพรมแดงมาปูให้มั้ย”ไอ้ทักษ์ปากดีตลอด



“ได้ก็ดี ถ้าไม่มีมึงมานอนให้กูเหยียบหน้าสักทีก็พอ”



“แรว๊งงงง ไม่เจอกันนานปากคอเราะร้ายขึ้นนะมึง”ไอ้อาร์มันส่ายหน้าระอาปากของไอ้ทักษ์ก่อนจะนั่งลงแทนที่เด็กตัวหอม มันออกไปสูบบุหรี่นานเกินไปแล้วนะผมว่า กะเอาให้หมดซองเลยหรือไงวะ ไอ้เด็กธันว์ก็หิ้วสาวออกไปแล้วเมื่อกี้ไวมาก แต่ไม่นานคนที่ออกไปสูบบุหรี่ก็กลับมา แต่ที่นั่งข้างผมไม่ว่างแล้วเขาเลยไปนั่งข้างไอ้ยอดแทน ผมนั่งดื่มไปเงียบๆเรื่อยๆ คอยสังเกตเด็กนั่นตลอดเวลาดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่รู้เลยว่าตกเป็นเป้าสายตา เพราะมัวแต่จ้องแต่อาหารตาที่ลอยไปลอยมายั่วใจ ท่าทางจะชอบผู้หญิงตัวไม่สูงมากแต่เซ็กซี่ๆ ถ้ามีไซส์นี้เดินผ่านเมื่อไหร่พ่อมองแทบเหลียวหลัง ไอ้ยอดก็เหมือนได้คู่หูใหม่ ส่งสัญญาณบอกกันตลอดเวลาแต่ไอ้เพื่อนผมมันเป็นประเภทถูกใจแล้วต้องพุ่งเข้าใส่ การที่มามองอย่างเดียวไม่ใช่แนวของมัน ไม่นานมันก็ลุกไปล่าเหยื่อของค่ำคืนนี้ ผมเลยขยับไปนั่งข้างๆเด็กนั่นแทน น่าแปลกถึงจะไปสูบบุหรี่มาแต่กลิ่นหอมๆนั่นยังไม่หายไป



ผมแกล้งถามเรื่องเสื้อไปเพื่อเป็นการเปิดบทสนทนา แต่อีกฝ่ายกลับไม่ค่อยอยากคุยด้วยเท่าไหร่ แต่มันก็ไม่เกินความพยายาม ซึ่งอดีตเด็กหัวเงินก็กวนประสาทไม่หยอก ปากดีจนอยากจับบีบให้ขาดคามือจริงๆ ผมสนุกกับการเห็นท่าทีของเด็กคนนี้จริงๆ ยิ่งรังเกียจไม่อยากเจอ ไม่อยากคุยเท่าไหร่ผมก็อยากจะพาตัวเข้าไปพัวพันด้วย คืนนี้อย่าให้เมานะผมจะลากเข้าห้องซะเลย





X





เพื่อนดีเป็นศรีแก่ตัวถึงแม้จะตีความหมายผิดไปสักหน่อย แต่ก็ทำให้ผมได้หิ้วเด็กนี่กลับห้องในสภาพที่เมาแอ๋ จะว่าเป็นคนคออ่อนก็ไม่ใช่แต่ถ้าดื่มเข้าไปหลายขนานจนตีกันก็น็อคไปได้เหมือนกัน ความจริงก็แอบไม่เข้าใจตัวเองอยู่นิดหน่อยว่าทำไมถึงต้องอยากพามาที่ห้อง พามาเพื่ออะไร ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆน้ำหนักก็ไม่น้อย ถึงจะสูงน้อยกว่าผมอยู่หลายเซ็นแต่ก็จัดอยู่ในกลุ่มผู้ชายสูง ดีที่ตัวไม่หนากล้ามเป็นมัดๆ มีแค่พอสวยๆให้รู้ว่าเป็นคนที่ชอบออกกำลังกาย เอาตรงๆก็เป็นคนที่มีรูปร่างดี ไม่บางจนตัวปลิวแต่ก็ไม่หนาล่ำบึก ไม่น่าแปลกใจถ้าหากใครจะติดเด็กคนนี้ เพราะผมเองที่ว่าไม่ได้อะไรมากยังถอนสายตาออกยากเลย เสน่ห์ของเด็กคนนี้นอกจากหน้าตาแล้วก็คงเป็นรอยสักมังกรบริเวณไหล่ด้านขวากินพื้นที่ลงมาถึงหน้าอกส่วบนและต้นแขน ถ้าใส่เสื้อแขนสั้นก็จะเห็นบางส่วนเล็ดรอดออกมา แต่ทุกครั้งที่ผมเจอเขาก็มักจะใส่แขนยาว



“อะไรของมึง”ไอ้บอสโทรมาครับ คืนนี้มันไม่ได้เด็กติดมือไปสักคนเลยมีเวลามาก่อกวนชาวบ้าน



“เป็นไงมั่งน้องน้ำน่านของมึงนะ”ไม่ใช่ของกูเว้ย!



“จะเป็นไรยังไงวะ ก็เมาหลับไปเนี่ย”



“เอ้าจริงดิ อะไรวะ นี่กูกะให้ยังพอมีสติกึ่งหลับกึ่งตื่นนะเนี่ย มึงจะได้สนุกทั้งคืน”ความหื่นเจือปนมากับเสียงหัวเราะของมัน ผมเหลือบมองคนที่เมาหลับไปอีกรอบ ยังนอนนิ่งไม่ไหวติง นี่หลับหรือตายกันแน่




“สนุกเหี้ยไร กูบอกแล้วไงว่ากูไม่ได้คิดอะไรอย่างที่มึงคิด”




“ถุย ไม่คิดแต่มึงจ้องน้องเขาไม่วางตาเลย อย่ามาฟอร์มไอ้สัด ไอ้ยอดเป็นพยานได้ มันยังพนันกับกูอยู่เลยคืนนี้น้องมันไม่รอดมือมึงแน่ๆ”มันยังส่งเสียงเพ้อเจ้อมาตามสาย ผมส่ายหน้าระอากับความคิดของพวกมัน คิดเป็นตุเป็นตะรวมหัวกันมอมเหล้าเด็กปากดีแล้วจับใส่พานให้ผม  แต่ก็ต้องขอบคุณที่ทำให้ผมสามารถหิ้วเด็กนี่กลับมาได้ ผมไม่ได้คิดจะทำมิดีมิร้ายอะไร แค่อยากแกล้งเด็กก็เท่านั้น



“เพ้อเจ้อไร้สาระ แค่นี้นะ เสียเวลากูอาบน้ำ”ผมตัดสายแล้วปิดเครื่องทันที ถอดเสื้อผ้าเตรียมจะอาบน้ำ ระหว่างเดินผ่านเตียงนอนก็ตวัดผ้าห่มคลุมร่างที่ผมจับถอดเสื้อ ถอดกางเกงเหลือแต่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวกันอุจาด จะให้นอนในชุดเต็มยศก็อึดอัดแทน ถ้ามีอารมณ์ก็จะบริการเช็ดตัวให้อีกสักอย่าง



เฮ้อ...เหนื่อยเอาการกับการดูแลคนเมา ท้ายที่สุดจะอารมณ์ดีหรือไม่ดีผมก็ต้องมาเช็ดตัวให้ไอ้เด็กที่นอนข้างๆกินพื้นที่เตียงไปครึ่งหนึ่งเพราะจู่ๆก็รู้สึกสงสารเด็กที่จะนอนเหนียวตัวไปยันเช้า ถามตัวเองอีกครั้งว่าสร้างความลำบากลำบนให้ตัวเองทำไม คุ้มมั้ยกับการแกล้งเด็กสักคน ซึ่งเอาจริงๆแล้วผมก็แทบจะลืมไปแล้วว่าผมไม่ชอบใจเขาตรงไหนกัน




อืม...ท่าทางมั่นอกมั่นใจในตัวเอง ไม่ยอมลงให้แล้วก็พูดจาไม่ดีใส่อย่างนั้นใช่มั้ย คงใช่มั้ง...




พอมองดูตอนหลับก็ดูไม่มีพิษไม่มีภัยอะไร แต่จะบอกว่าน่ารักน่าเอ็นดูก็คงไม่ใช่เพราะรูปร่างหน้าตาแบบนี้ต้องบอกว่าหล่อได้คำเดียว แล้วก็ดูมีเสน่ห์มากเสียด้วยสิ ชักอยากเห็นว่าอยู่บนเตียงในเวลาแบบนั้นจะเป็นยังไง แต่เอาเป็นว่าอย่าเพิ่งคิดไกลไปถึงเรื่องนั้น เอาแค่พรุ่งนี้เช้าตื่นขึ้นมาแล้วเด็กนี่จะทำหน้ายังไงดีกว่า แค่คิดก็อยากจะเช้าไวๆเสียจริง









----------------


พี่เดียวมาแบบสั้นๆนะ #รักไม่ได้ออกแบบ #ทีมน้ำน่าน #ทีมเดียว

[double9JH]

เพื่อนพี่เดียวก็ช๊วยช่วยอ่ะ 555

เมาแอ๋เลยนะน้ำน่าน

[maixmix]

มาต่อแล้ว คิดถึงงงง รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ 

[maruko]

ยังคง #ทีมน้ำน่าน เสมอ ไม่นอกใจจจจ 

[phoenixes]

รัก...ไม่ได้ออกแบบ by zero

- 10 -

   ลมหายใจอุ่นๆที่รินรดซอกคอทำให้ผมค่อยๆดึงสติการรับรู้ขึ้นมาจากการหลับใหล รู้สึกปวดหัวตุบๆแบบนี้แสดงว่าเมื่อคืนเมาเป็นหมาเลยสินะ อยากจะนอนขดตัวซุกผ้าห่มอุ่นๆต่อแต่อะไรบางอย่างเหนี่ยวรั้งตัวผมไว้ ซ้ำยังรัดแน่นขึ้นอีกทำให้ผมไม่สามารถหลับต่อได้อย่างที่ตั้งใจไว้



อะไรวะ?




   “อื้อ...ใครวะ ไอ้เชี่ยอ๊อด!”ผมเรียกมันให้มันปล่อยแขนออกไปจากลำตัว ต้องเป็นมันแน่ๆจำได้ว่ามันคือคนเดียวที่ยังอยู่กับผมก่อนความทรงจำจะขาดหายไป ไอ้ห่ามานอนกอดกูทำเนี่ย ฟ้าผ่ากันพอดี!




   “ฮื่อ...เสียงดัง”



   ผมลืมตาโพลงขึ้นมาเพราะเสียงบ่นข้างหูนั่น ไม่ใช่เชี่ยอ๊อด แล้วใครวะ? จะหันไปมองหน้าคนที่นอนกอดก็ไม่ถนัดเพราะมันเล่นซุกหน้ากับซอกคอเห็นแต่กลุ่มผมดำๆ พอมองไล่ลงไปแขนขาวๆล่ำๆกอดลำตัวผมแน่น จากลาดไหล่เปลือยเปล่านั่นทำให้ผมรู้ว่าไอ้คนที่นอนกอดอยู่มันไม่ได้ใส่เสื้อ แต่ด้านล่างไม่รู้ว่าใส่มั้ยเพราะไม่เห็น ผมมองไปรอบห้องแล้วก็แน่ใจว่าที่นี่ที่ไหน ถึงจะเคยมาแค่ครั้งเดียวแต่ก็จำได้แม่น



   อีกละ...ช่วงนี้กูถูกหิ้วขึ้นคอนโดบ่อยไปป่ะวะ แต่ครั้งนี้มีนอนกอดด้วย!!



   “เห้ย! ปล่อยเว้ย”ผมทุบแขนที่กอดรัดตัวเองเต็มแรงครับขึ้นรอยทันที แต่ไอ้บ้านั่นไม่รู้สึกตัว หลับหรือไหลตายวะ เมื่อกี้ยังบ่นอยู่เลย จะลุกขึ้นสะบัดมันออกก็ไม่ได้เพราะมันกอดแน่นมาก ผมก็ตัวไม่เล็กนะแต่ช่วงจังหวะที่มันล็อคตัวผมไว้นี่ทำให้ขยับไม่ถนัดจริงๆ




   “เชี่ย! ตื่นเว้ย ปล่อยกู”นอกจากจะไม่ปล่อยแล้วยังกอดแน่นขึ้นอีกนี่แขนหรืออนาคอนดาวะ จะรัดให้กระดูกแตกเลยหรือไง ไม่ตื่นใช่มั้ย หึ



   “โอ๊ยๆๆ เจ็บ ปล่อยๆ”ผมจิกผมมันเต็มแรงจับโยกๆจนมันร้องลั่นปล่อยแขนออกทันที



   “อะไรวะ?!”มันนั่งหน้ายุ่งผมยุ่งอยู่บนเตียง ส่วนผมกระโดดลงมาตั้งแต่มันคลายแขนออกแล้ว มีผมติดมือมาหลายเส้นเหมือนกัน แม่งน่าให้หลุดทั้งกระจุกเอาให้หนังหัวหลุดออกมาด้วยเลย



   “แล้วมันเรื่องอะไรที่มึงมานอนกอดกูเนี่ย”



   “เอ้าเหรอ ถึงว่าสิ ไม่นุ่มนิ่มเหมือนเด็กที่เคยกอด”ยังจะมีหน้ามายิ้มอ้อนตีนอีก



   “ไอ้เชี่ย”ขนาดไม่นุ่มมันยังกอดผมเนื้อนี่แทบเหลวเพราะแรงรัด



   “บอกกี่ครั้งแล้วเนี่ยว่าให้พูดเพราะๆ ชอบจังพูดคำหยาบเนี่ย”มันขมวดคิ้วมุ่น



   “ทำเหมือนตัวเองไม่พูด”เมื่อคืนนี้สัตว์เลื้อยคลานยั้วเยี้ยเต็มโต๊ะไปหมด แล้วมาว่าคนอื่น



   “กับเพื่อนจะพูดมันก็ได้ แต่กับคนที่อายุมากกว่ามันสมควรแล้วหรือไง”แม่งตื่นมาเทศนากันแต่เช้า น่าเบื่อว่ะ ใครเป็นเมียมันนี่โคตรซวย



   “พอดีเป็นคนเลือกปฏิบัติ”โดยเฉพาะกับมึงจะปฏิบัติให้เหี้ยที่สุด



“อ้อเหรอ”กวนตีน ตอนนี้ผมเห็นแล้วว่ามันสวมกางเกงขายาวนอน พอก้มมองตัวเองแล้วก็ตกใจเล็กน้อย ทำไมชอบจับกูแก้ผ้านักวะ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่บ๊อกเซอร์กับกางเกงในที่ปกปิดตัวผมไว้ก็ยังดีกว่าล่อนจ้อนละวะ



“ตื่นมาแล้วเจอวิวดีแบบนี้ก็โอเคนะ”คนพูดกอดอกมองยิ้มๆอยู่บนเตียง



“โรคจิต”ผมได้แต่ว่ามันจะครั้นจะหาผ้ามาปิดก็ดูจะสาวน้อยเกินไป อีกอย่างพ่อให้มาเยอะก็เป็นที่น่าภาคภูมิใจอยู่ เปิดโชว์แม่งอย่างนี้แหละ



“เสื้อผ้าอยู่ไหน”



“ส่งซัก ถ้าจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ไปหาเอาในตู้”



“ทำไมกูมาอยู่นี่ได้”ผมถามตอนเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแบบบิวท์อินหลังใหญ่เรียงติดกันสามตู้ ผมเลยเปิดมันทั้งสามตู้นั่นแหละ เสื้อผ้ามึงจะเยอะไปนะ เหมือนจะแยกตู้เป็นชุดทำงาน ชุดใส่ไปเที่ยว แล้วก็ชุดออกงาน ไล่เรียงไปตามสีอ่อนแก่เป็นระเบียบเรียบร้อย



“ถ้าไม่พูดผมก็แทนตัวแทนด้วยชื่อไม่ใช่กู นี่เพื่อนเล่นหรือไง”ผมหันขวับไปมองมันมายืนอยู่ด้านหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ใกล้กันมากจนเห็นไรหนวดเขียวครึ้ม  มันสูงกว่าผมจนต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อมองมันนิดหน่อย



“ผ้าเช็ดตัวอยู่นี่ ส่วนเสื้อกับกางเกงเอาตัวนี้กับตัวนี้ไปแล้วกัน”ระหว่างที่มันพูดก็เอื้อมมือหยิบเสื้อผ้าไปด้วย แต่มันหยิบโดยโอบผ่านตัวผมไป ไอ้เราก็ไม่ทันตั้งตัว ตอนนี้เลยเหมือนถูกมันกอด จมูกจิ้มคอมันอยู่เนี่ย



“ไอ้!....”



“ด่ามีจูบอ่ะ”ไอ้สัดยุคสมัยไหนแล้ววะด่าจูบตบจูบเนี่ยคิดว่าจะกลัวหรือไง



“ไอ้เหี้ย โอ๊ย! อื้อ!”ยังไม่ทันขาดคำมันก็เอามือบีบคางผมให้แหงนเงยกว่าเดิมแล้วกระแทกจูบลงมา ย้ำว่ากระแทกเจ็บน้ำตาแทบไหล เลือดด้วยมั้งเนี่ย แต่อย่าคิดว่าผมจะอยู่เฉยให้มันจูบ แต่ทั้งผลักทั้งทุบทั้งตีมันไม่สะเทือนเลย มิหนำซ้ำผมยังถูกดันจนหลังชนกับประตูตู้เสื้อผ้าที่มันเป็นคนปิด จะเบี่ยงหน้าหลบจูบมันก็ไม่ได้มือมันล็อคแน่นมาก ความรู้สึกชื้นแฉะน่ารังเกียจบริเวณริมฝีปากเป็นอะไรที่ผมขนลุกมาก มันไม่ได้ชวนวาบหวามวาบหวิวอะไรเลย มันพยายามส่งลิ้นเข้ามาแต่ผมก็เม้มปากแน่น เรื่องอะไรจะยอมวะ พอผมไม่ให้มันสมใจมันเลยเปลี่ยนมาจูบแก้ม เสียงจุ๊บๆดังข้างหูชวนขนลุก




“ไอ้สัด อ๊ะ โอ๊ย ทำเหี้ยอะไรเนี่ย!”มันกัดที่คอผมอย่างแรง โคตรเจ็บ เป็นหมาหรือไงวะ




“ท่าทางโชกโชน แต่ทำไมจูบห่วยจัง”หยามกูมากไปละ แต่อย่าคิดว่าจะหลงกลกระชากมึงกลับมาจูบ ไม่ได้เป็นควายเว้ย!



“มึงมันห่ว...อื้อ!”มึงมันห่วยเอง...แค่อยากจะพูดแบบนี้แต่ก็ถูกมันปิดปากเสียก่อนครั้งนี้มาเต็ม ลิ้นของมันพลิ้วไปละ พอจะกัดมันก็เหมือนรู้หลบหลีกได้ทัน เปลี่ยนมาดูดเม้มริมฝากแทน พอเผลอๆมันก็ส่งมาใหม่ ต่อสู้กันอยู่สักพักมาถึงตอนนี้จากที่ผมแฮงค์อยู่ก็เริ่มจะเบลอ มึงจูบเก่งไปละ เก่งจนตอบสนองกลับไปอย่างเท่าเทียมอย่าให้ใครมาดูถูกได้



“อื้อ อ่อยไอ้เอี้ย”มันมันลูบผ่านกลางลำตัวผมที่ตื่นตามมาด้วย ก็เล่นจูบกันปากลิ้นแทบจะรวมเป็นเนื้อเดียวกันไม่รู้สึกอะไรก็เสื่อมสมรรถภาพแล้ว ยิ่งตื่นนอนหลังจากเมามาเมื่อคืนมันยิ่งรู้สึกง่ายเป็นธรรมดา มันไม่ยอมถอนริมฝีปากออก มือยังล้วงลึกเข้าไปในกางเกงใน ผมพยายามโก่งตัวหนีแต่ก็ไม่มีพื้นที่ให้หนีของกลางเลยเต็มไม้เต็มมือมัน พอมันหยอกเล่นกับส่วนปลายผมนี่แทบดิ้น เหมือนโลกตกอยู่ในมือของมัน มือที่นอกจากจะสวยแล้วยังนุ่มมากเหมือนคนไม่เคยทำงานหนัก มาลูบคลำขยับขึ้นลงเร้าอารมณ์แบบนี้ผมก็เตลิดน่ะสิ ใจอยากปฏิเสธแต่ร่างกายโคตรต้องการ เลยต้องปล่อยให้มันทำตามอำเภอใจ คนเราเวลาหน้ามืดมันก็ลืมไปหมดว่าอยู่ที่ไหนกับใคร เหมือนจะแตะขอบฟ้าอีกนิดเดียวเท่านั้นแต่ทุกอย่างก็ดิ่งลงเหวเมื่อมันหยุดมือ ผมมองมันตาขวาง ตอนจะทำก็บังคับกูนะ แล้วนี่นึกอยากหยุดก็หยุดไอ้สัด!



 “จะไปคนเดียวได้ไง โคตรไม่แฟร์”มันกระตุกยิ้มเลวก่อนจะควักของมันเองออกมา ผมก้มลงมอง อื้อหือ...แค่เห็นผมก็สะบัดหน้าหนี ไม่ได้เขินอายแต่เหมือนเสียความมั่นใจไปนิด ได้ยินมันหัวเราะเสียงต่ำ



“ไม่ต้องอาย ของเรามันก็ไม่น่าขายหน้าแค่สู้ไม่ได้ก็เท่านั้น”ไอ้สัดดดดดดดดดด ผมอยากจะผลักมันออกแต่ของกลางดันอยู่เต็มมือมันเลยทำอะไรไม่ได้ขืนดิ้นสะดีดสะดิ้งมันบีบจนเละคามือจะทำยังไง ตอนนี้มันก็ปวดหนึบมากๆเลยด้วย



“ไอ้สัด”เอามือผมไปจับของมัน กลับไปต้องล้างแอลกอฮอล์สักขวดสองขวดแล้ว



 “พูดไม่เพราะ หื้ม”มันยื่นปากมากัดปากผมโคตรเจ็บ ทำไมชอบกัดวะ มึงซาดิสม์หรือไง แต่พอกัดเสร็จมันก็จูบผมอีกแบบนุ่มๆเหมือนจะปลอบ ตบหัวแล้วลูบหลังนี่หว่า จากจูบปลอบเบาๆมันเริ่มรุนแรงขึ้นเหมือนจะกระชากวิญญาณ มือข้างหนึ่งของมันบังคับมือผมให้ขยับรูดรั้งไอ้นั่นของมัน ส่วนอีกมือของมันก็กำลังปฏิบัติภารกิจให้ผมอยู่ ผมกัดปากมันเพราะอารมณ์พาไปแต่มันไม่ยักจะร้องออกมาซ้ำยังจูบผมหนักกว่าเดิม ลิ้นของมันส่งลึกเข้ามาจนผมแทบสำลัก


 
“อื้อ!”ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกปัดมือออกจากไอ้นั่นของมันแล้วเปลี่ยนมาทักทายกับน้องชายผมแทน เท่านั้นไม่พอยังกระชากเอวผมเข้าไปใกล้อะไรๆเลยแนบชิดเบียดเสียดจนขนลุกเกรียว โคตรเสียว เพิ่งรู้ว่าการที่เอาไอ้น้องชายตัวเองถูไถกับน้องชายคนอื่นมันจะรู้สึกดีได้ขนาดนี้ ขาสั่นจนต้องยึดบ่ามันไว้ ไอ้บ้ามันก็เปลี่ยนมาไซ้คอไซ้หูผมไปเรื่อยถึงจะไม่ค่อยอยากให้ทำแต่ก็ต้องยอมรับว่ามันเร้าอารมณ์ได้ดีเหมือนกัน ผมต้องเม้มปากแน่นไม่อยากครางให้ขายขี้หน้าไปมากกว่านี้ เอาหัววางตรงไหล่มันเพราะไม่รู้จะเอาไปไว้ตรงไหน



“เห็นห่ามๆ ก็มีมุมน่ารักเหมือนกันนะเนี่ย”หอมแก้มกูอีก อย่าทำเหมือนกูเป็นเกย์สาวตัวน้อยได้ป่ะวะ



“เอาเข้าไปได้มั้ย?”ผมลืมตาโพลงเมื่อได้ยินคำถามด้วยน้ำเสียงหื่นๆของมันข้างหู



“ไม่! อย่าแม้แต่จะคิด”



“โอเคๆ ไม่เห็นต้องทำตาดุเลย”มันยิ้มล้อ ไอ้สัดอยากจิ้มตาให้บอด ผมเกลียดสายตาของมัน พอๆกับเริ่มเกลียดอารมณ์ในตอนนี้ น้ำน่านมึงทำอะไรอยู่วะ!?



“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น รู้สึกไม่ดีหรือไง”



“คิดว่ากูควรรู้สึกดีเหรอที่ต้องโดนมึงทำเรื่องเหี้ยๆแบบนี้ด้วย”



“จิ๊ พูดจาไม่น่าฟังเลย อยากจะค้างแค่นี้ใช่มั้ย”



“เออ กูยอมค้าง”ผมผลักมันออก คราวนี้มันเซถอยออกไป ไอ้นั่นมันชี้หน้าผม ไม่ได้อยากจะมองแต่ตาไปเห็นเอง ตอนนี้ผมโคตรหงุดหงิด ไม่ชอบใจไปหมดทุกอย่างแล้วก็ต้องมาค้างๆคาๆแบบนี้อีกคนยิ่งไม่ได้เอาออกหลายวัน เอาออกเองก็ได้วะ



“โอ๊ย! ไอ้เหี้ย!”ยังเดินไปไม่ถึงห้องน้ำผมถูกเหวี่ยงมาบนที่นอน ทำไมแรงเยอะนักวะผมไม่ได้ตัวเล็กเลยนะเว้ย



“หึ แต่พี่ไม่ยอมค้างหรอกนะ”



“เห้ยๆ จะทำอะไร ไอ้สัด”มันคร่อมผมไว้แล้วกดไหล่ผมติดกับที่นอน ทำไมมันเหมือนผมกำลังจะถูกข่มขืนเลยวะ



“ไม่ด่าสักประโยคจะตายมั้ยหะ!”มันจ้องตาเขม็ง ผมก็จ้องมันแต่สู้ไม่ได้ต้องหลบไปก่อน รู้สึกเหมือนเสียเชิงยังไงไม่รู้ แต่ผมไม่เคยสู้ตามันได้นานๆเลย



“อื้อ!”มันยึดคางผมไว้ก่อนจะก้มลงมาจูบอีกครั้ง ขืนไว้ได้ไม่นาน มันก็ได้จูบผมสมใจเพราะผมเจ็บปากไปหมดแล้วทั้งแรงบดขยี้ ทั้งที่ถูกกัดก่อนหน้านี้เลยต้องจำยอม พอผมโอนอ่อนมันก็ผ่อนแรง จูบของมันทำให้ผมเริ่มคล้อยตาม ถูกกระตุ้นรุกเร้าขนาดนี้ ผมก็ไม่ใช่หินผาที่จะไม่รู้สึกรู้สมอะไร มือมันลูบไล้ไปทั่วตัวผมก่อนจะไปหยุดส่วนที่กำลังต้องการปลดปล่อย ผมครางอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อมันย้ำแรงผ่อนแรงเป็นจังหวะ เน้นย้ำส่วนปลายบางครั้ง บีบคั้นจนเหมือนทุกอย่างจะทะลักทลาย มันหยอกล้ออย่างนั้นอยู่แต่สุดท้ายมันก็ผละออกมาจนผมต้องแอ่นกายเหมือนกับเรียกร้องสัมผัสจากมัน ริมฝีปากอุ่นๆที่ไล่จูบไปทั่วเริ่มทำให้ผมรู้สึกมากกว่าเดิม พยายามจิกหัวมันขึ้นมาตอนที่มันลงลิ้นกับหน้าอกผม แต่ไอ้บ้ากามมันก็ไม่ยอมง่ายๆ ขบเม้มดูดดึงจนแทบจะหลุดติดริมฝีปากมันไป ตอนนี้ขนลุกไปหมดทั้งตัวเหมือนมีกระแสไฟแล่นผ่าน ชั้นเชิงมันดีมากจนไม่อาจต่อต้านได้ ผมได้ยินเสียงลมหายใจกระชั้นถี่ของมัน ตอนนี้ต่างคนต่างหยุดอารมณ์ของตัวเองไม่ได้อีกแล้ว ผมสนองจูบมันไป อารมณ์ที่ไต่พุ่งสูงตอนนี้ทำให้ความคิดทุกอย่างหยุดลงเหลือเพียงแต่ความต้องการที่จะปลดปล่อยความร้อนรุ่มนี้



“โอ๊ย! ไม่ๆ ไม่เอา ไม่ให้ใส่...”ผมร้องเสียงหลงเมื่อบางอย่างกำลังรุกล้ำเข้ามา ถูกหลอกล่อจนไม่รู้ตัวว่าอยู่ในท่วงท่าที่โคตรเสียเปรียบ จะยกขาถีบมันก็ไม่ได้เพราะถูกล็อคไว้แน่น



“ไม่ไหวแล้ว”เสียงของมันพร่า พูดเหมือนคนเมาเพ้อ แต่ตอนนี้สติผมกลับมาเต็มๆแล้ว



“กูไม่ให้ ไอ้สัด ปล่อย! โอ๊ย! อึก...”ผมต้องหยุดนิ่งเพราะความเจ็บร้าวเหมือนตัวจะฉีก เมื่อมันฝืนดันตัวเข้ามาได้ทั้งเจ็บทั้งจุกพูดอะไรไม่ออก รับรู้ได้เลยว่าน้ำตาของตัวเองไหลออกมา เรี่ยวแรงมันหายไปหมดเมื่อมันยิ่งแทรกตัวลึกเข้ามา เจ็บสุดๆในชีวิต แต่อย่าคิดว่าผมจะยอมง่ายๆ ขาใช้งานไม่ได้แต่มือยังว่างอยู่



พลั่ก!



ผมซัดไปหนึ่งมัดโดนที่มุมปากแต่ไม่เต็มแรงนักเพราะท่าทางในตอนนี้มันไม่เอื้ออำนวยให้ผมได้ต่อสู้ไอ้นั่นยังคงเสียบคาอยู่ ยิ่งขยับก็ยิ่งเจ็บ แต่หลังจากหมัดแรกที่โดนเข้าไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวมันก็สามารถปัดป้องได้หมด เป็นการต่อสู้ในท่าทางที่เหี้ยที่สุดและจบลงด้วยการผมกดลงกับที่นอนอีกครั้งแล้วกระแทกตัวเข้ามาเต็มแรงจนผมต้องแน่นิ่ง เจ็บไม่ไหวแล้ว...



“กู เกลียด มึง!”ผมเค้นคำที่อยู่ในที่บรรยายทุกความรู้สึกออกมา



“ไม่เป็นไร เดี๋ยวจะทำให้เปลี่ยนใจมาชอบเอง”



“ไม่มีวัน!”ไม่มีวันที่ผมจะเปลี่ยนความรู้สึกนี้ได้ ผมหันหน้าหนีไม่อยากเห็นหน้ามัน



“หึ หันมาจูบกันหน่อยสิ”



 “ไม่! กูไม่จูบ”ผมผลักหน้ามันออกแล้วหันหนีซ้ายขวาหลบปากมัน



“อย่าดื้อน่า หันมาหน่อยอยากจูบด้วย”



ได้ยินเสียงมันจิ๊ปากขัดใจที่ผมไม่ยอมหันไป มันเลยกระแทกตัวเข้ามาอย่างแรงอีกครั้งเพื่อให้ผมไม่ทันระวังตัว สุดท้ายมันก็ได้สมใจมันทั้งจูบและกระทำเหี้ยๆกับร่างกายของผม ทุกครั้งที่มันขยับสะโพกผมแทบขาดใจ รู้สึกรังเกียจทุกสัมผัสจากมัน



“น้ำน่าน...”ผมเกลียดน้ำเสียงของมัน เกลียดเวลาที่มาเรียกชื่อผมข้างๆหู



“อ๊ะ...”ผมต้องกดหน้าลงกับหมอนกลั้นเสียงของตัวเอง เมื่อมันกระแทกเข้าที่จุดหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกเอามากๆ มันจี๊ดไปตามแนวสันหลัง บางอย่างแตกซ่านในตัวผม แต่เหมือนไอ้ตัวเหี้ยมันจะจับได้เลยย้ำเข้าที่เดิมถี่ๆจนผมต้องจิกผ้าปูที่นอนแน่น ตรงนั้นของผมเริ่มรู้สึกขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่สงบนิ่งเพราะความเจ็บปวดเหมือนส่วนล่างถูกฉีกออกจากกัน



“ตรงนี้...รู้สึกดีใช่มั้ย”มันกระซิบถามพร้อมกดจูบลงมาที่ใบหู ปลายลิ้นไล้วนจนผมขนลุกสะท้านไปหมด พร้อมกับที่มันย้ำไอ้จุดบ้าๆนั่น โคตรเกลียดร่างกายตัวเองที่ดันไปมีอารมณ์ร่วมกับมัน



“เจ็บ...กูเจ็บ”ผมร้องประท้วงเมื่อมันเหมือนจะหน้ามืดซัดผมไม่ยั้ง แต่ก็ยังดีที่มันยังได้ยินคำร้องประท้วงและพอมีสติแล้วเริ่มขยับช้าลงจังหวะเนิบนาบจนรู้สึกได้ถึงตัวตนของมันในร่างกายผมอย่างชัดเจน ไม่เคยจินตนาการมาก่อนว่าจะต้องมาถูกกระทำแบบนี้จากคนๆนี้  อยากให้ทุกอย่างมันจบลงเสียที ผมไม่อยากอยู่ในสภาพที่น่าอดสูนี้แม้อีกวินาทีเดียว












(ต่อ)

[phoenixes]

“มึงไหวนะ”ไอ้พายถามผมเมื่อเดินมานั่งที่โต๊ะกินข้าวในครัว มันเทโจ๊กใส่ชามให้ผม เจ้าประจำหน้าหมู่บ้านขายแค่แป๊บเดียวก็หมด อยากกินต้องตื่นเช้ามากๆ



“อือ”ไม่ไหวก็ต้องไหว นอกจากต้องเรียนตอนเช้าแล้ว ตอนบ่ายผมต้องไปทำงานกับพี่ยศด้วย หลังจากผ่านเหตุการณ์นั้น ตอนเย็นที่ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็หอบสังขารที่บอบช้ำกลับบ้านโดนมันจัดไปสองรอบบอกตรงๆว่าแทบคลาน ส่วนไอ้เหี้ยนั่นหลับสบายไม่รู้เรื่องรู้ราวจนผมอยากจะเอามีดปาดคอแม่งให้เน่าตายคาห้อง



“ดูอาการมึงไม่ดีเลยนะเนี่ย ไม่ต้องไปเรียนดีกว่ามั้ย”



“ไม่ได้”



“เออ งั้นกินเข้าแล้วจะได้กินยา”



“อืม”ไม่อยากขยับปากพูดจริงๆ ไม่มีอารมณ์ ตอนกลับมาโชคดีที่ไอ้พายกลับมาจากถ่ายละครแล้ว ไม่อย่างนั้นเมื่อคืนผมอาจจะจับไข้ตายไปแล้วก็ได้ ใครจะไปรู้ว่าจะเป็นไข้ พวกคนที่ผมเคยนอนด้วยไม่เห็นมีใครเป็นสักคน โดนหนักแค่ไหน ทำจนฟ้าเหลืองอย่างมากก็แค่อ่อนเปลี้ยเพลียแรงแต่ไม่มีใครจับไข้อย่างนี้ ไอ้พายมันเช็ดตัวให้ผม จับป้อนข้าวป้อนยาตามเวลาจนเช้านี้ผมรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย แต่ช่วงล่างนี่กว่าจะขยับได้แต่ละทีนี่ร้าวไปหมดแต่ก็ต้องฝืนทำตัวให้ปกติ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าไอ้พายมันสงสัยอะไรหรือเปล่า ตอนผมอาบน้ำเมื่อกี้นี้มีรอยเต็มตัวไปหมด คงไม่มีสาวคนไหนที่ร้อนแรงทำรอยไว้มากมายขนาดนี้หรอก



“กูจะไม่ถามหรอกนะ ถ้ามึงอยากเล่าเมื่อไหร่ก็ค่อยเล่า”ผมเงยหน้ามองมัน ก่อนจะก้มลงมาจัดการกับโจ๊กตรงหน้า มันดูออกจริงๆสินะ แต่ก็ไม่น่าแปลกใจคนมันมีประสบการณ์มาก่อน



“มึงทำเป็นใช่ป่ะวะ”



“อะไร?”โคตรไม่เข้าใจ ทำอะไรวะ ไอ้พายมันมองหน้าผมแล้วถอนใจทำหน้าเหมือนผมซื่อบื้อมาก



“เขาใส่ถุงป่ะล่ะ ถ้าใส่ก็เป็นไร แต่ถ้าไม่ใส่แล้วปล่อยในมึงเอาออกเป็นใช่มั้ย”



“ไอ้สัด”ชัดเจนจนผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ความรู้สึกหลายอย่างมันตีขึ้นมาจนหน้าร้อนวูบวาบ อาย เสียหน้า และกลายเป็นความอึดอัดแทน ผมไม่อยากปิดเพื่อนแต่ก็ไม่อยากพูดถึง มันไม่ใช่เรื่องที่จะเอาไปเล่าให้ใครฟังได้ แต่มันก็พูดมาขนาดนี้แล้วจะปฏิเสธก็จะยังไงอยู่



“กูรู้ว่ามันยากสำหรับมึงที่จะทำใจยอมรับกับตำแหน่งที่เปลี่ยนไป”



“เหี้ย กูไม่เคยคิดเปลี่ยนตำแหน่ง เลิกพูดไอ้สัด!”



“เออๆ แล้วรถมึงไปไหนวะ กูไม่เห็นจอดอยู่”



“ร้านเฮียเสก”ผมโทรไปบอกเฮียแล้วว่าฝากไว้ก่อน คืนนี้จะไปเอา ถึงจะทำให้ไปไหนไม่สะดวกแต่มันก็ช่วยไม่ได้ บ่ายนี้ผมต้องไปทำงานกับพี่ยศจะไปเอาเลยหลังเลิกเรียนช่วงเช้าก็กลัวว่าจะไปไม่ทันงาน



“เออ งั้นเช้านี้ไปกับกู”



“อืม”



“เห้ย ฉิบหายละ รีบกินเร็วๆเลย กูลืมไปว่าวันนี้พี่เดียวมีควิซ เดี๋ยวกูไปอ่านโพยตองก่อน”



ชื่อที่ถูกเอ่ยออกมาทำเอาผมกินไม่ลง แต่ก็พยายามเก็บอาการแต่โชคดีที่ไอ้พายไม่ได้สนใจอะไรผม เพราะมัวแต่รีบก้มหน้าก้มตาเป่าโจ๊กของตัวเอง




“ว่าแต่ใครวะที่ทำให้มึงมีสภาพเหมือนโดนรถสิบล้อเหยียบ ครั้งแรกของกูไม่เห็นจะหนักเท่ามึงเลย”จู่ๆมันก็พูดขึ้นระหว่างที่ติดไฟแดง ไอ้เหี้ย ไม่มีเรื่องอะไรจะคุยเหรอวะ เห็นเงียบไปตั้งแต่อยู่ที่บ้านก็คิดว่ามันจะไม่ติดใจอะไรแล้ว แล้วไอ้ที่ว่าอยากเล่าค่อยเล่านี่มึงพูดเพื่ออะไร?



“ขับรถของมึงไป ไม่ต้องเสือกอยากรู้”



“เอ้า เออๆ ไม่ถามก็ได้แม่ง”มันทำหน้าหงุดหงิดที่ต่อมเสือกถูกสกัดไว้



“แล้วก็ไม่ต้องไปหลุดปากคุยกับใครเข้าใจมั้ย”



“อืม แต่กูขอถามอีกคำถามละกัน”



“ทำไมมึงพลาดได้วะ”



“เมา”เป็นคำตอบเบสิคที่สุดแล้วคิดอะไรไม่ออกก็เมาไว้ก่อน แม้ว่าความเป็นจริงแล้วจะไม่ได้เมา รู้ตัวตลอดเวลาแต่พลาดเพราะตัณหาหน้ามืดของตัวเอง ประมาทมันเกินไปผมไม่คิดว่ามันจะเกินเลย ที่เจ็บใจคือสู้แล้วแต่มันสู้มันไม่ได้



“เมา...เมื่อคืนก่อนมึงไปแดกเหล้ากับไอ้ธันว์นี่หว่า มึงไปได้กับใครเนี่ย อย่าบอกนะว่าไอ้ธันว์”



“ค_ย คิดได้นะมึง จะได้กับใครก็เรื่องของกู เพราะกูไม่อยากนึกถึง ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้ เลิกพูดถึงสักที”ผมหงุดหงิดถึงที่สุด ไอ้พายคงรับรู้ดีมันเงียบกริบไปเลยแต่ผมรู้ว่าในความเงียบนั้นมันยังไม่ได้หยุดคิดหรอกว่าผมไปนอนกับใครมา ในหัวมันคงพยายามสร้างสมมติฐานความเป็นไปได้อยู่ จนมาถึงหน้าคณะของผมที่มันวนรถมาจอดให้ไม่ต้องให้ผมเดินไกล



“ขอโทษนะเว้ย กูพูดมากไปหน่อย แต่กูห่วงมึงนะ เพราะมึงไม่เคยพลาด แต่กลับมีสภาพแบบนี้จะไม่ให้กูสงสัยได้ไงวะ แต่กูจะไม่พูดถึงอีก ยาที่กูให้ไปกินซะนะมึงจะได้ดีขึ้น”



“อืม ขอบใจ”





X





“สภาพมึงนี่จะไปถ่ายกับกูไหวมั้ย”พี่ยศทักทันทีที่เห็นหน้าผม นี่ขนาดนอนในคาบเรียนมาแล้วนะ สภาพผมมันไม่ดีขึ้นเลยหรือไงวะ ผมพยายามเซฟพลังงานอย่างที่สุดแล้วตอนมาหาพี่ยศก็ให้ไอ้เต้มาส่ง มันจะไปหาเด็กพอดี เพื่อนๆทุกคนมันสงสัยกับสภาพผมแต่ถามแล้วไม่ได้คำตอบมันก็เลิกถาม มีไอ้เต้นี่แหละที่มองแปลกๆไม่เลิก มองแล้วก็ทำท่าคิด อย่าบอกนะว่ามันดูออกว่าผมไปทำอะไรมา เคยมั้ยครับเหมือนเราไปทำความผิดแล้วกลัวคนอื่นรู้ความรู้สึกเหมือนวัวสันหลังหวะแบบนี้ผมไม่ชอบเลยจริงๆ




“ไหวสิพี่”ต่อให้เจ็บป่วยจะตายยังไงถ้าผมรับงานแล้วผมต้องมา จะไม่ยอมเสียเครดิตแน่ๆ ยกเว้นว่ามันจะหนักหนาถึงขั้นแอดมิดอ่ะนะ โชคดีอีกอย่างหนึ่งก็คือผมเตรียมอุปกรณ์ไว้พร้อมแล้วตั้งแต่วันเสาร์ที่มาทดลองถ่ายกับพี่ยศแล้ว เลยไม่มีอะไรน่ากังวล



“กินไรมายังวะ กูให้อิบุ้งซื้อแซนด์วิชกับกาแฟไว้ให้แล้ว เดี๋ยวมึงไปกินบนรถก็ได้ รองท้องไว้ก่อนไปถึงนั่นเขามีอาหารเลี้ยงอยู่”



“ครับพี่ ยังไงก็ได้”แต่กินอะไรหน่อยก็ดีผมจะได้กินยาตามคำสั่งไอ้พาย ความเจ็บกับการเดินติดขัดมันคงไม่หายภายในวันสองวันนี้แต่ผมอยากให้มันดีขึ้น ทำอะไรได้สะดวก ไม่ต้องคอยเกร็งเวลาเดิน



“มึงเดินแปลกๆนะเนี่ย”พี่ยศหรี่ตามอง



“เหรอ เมื่อเช้าลงบันไดแล้วพลิกนิดหน่อย เจ็บแปลบๆแต่ไม่มีไรมากพี่”นาทีนี้กูแถอย่างเดียว จะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรก็ไม่ได้ เพราะบางทีอาจเผลอเดินไม่ปกติ ข้ออ้างนี้มันจะได้ดูเนียนๆหน่อย พอผมบอกไปพี่ยศก็ไม่ติดใจเดินนำไปที่รถ



“ตึกใหญ่ใช่เล่นนะพี่”ผมโน้มตัวไปมองตึกเบื้องหน้าผ่านกระจกหน้ารถ พี่ยศกำลังต่อคิวเพื่อเลี้ยวเข้าตัวอาคาร ด้านบนของประตูทางเข้าตึกมีอักษรย่อ VW สีทองตัวใหญ่ติดหรา รู้มาว่าเป็นบริษัทใหญ่แต่ไม่คิดว่าจะยิ่งใหญ่ขนาดนี้



“อืม กูถึงอยากได้งานนี้ไง ไม่ใช่ว่าจะได้เงินดีอย่างเดียว แต่จะทำให้บริษัทเป็นที่รู้จัมากยิ่งขึ้น”ใช่ครับ การได้ทำงานให้กับบริษัทใหญ่ จะทำให้ได้เดรดิตดี ผมเองก็ดีใจที่ถูกเลือกมาเป็นผู้ช่วยทั้งที่ผมไม่ใช่พนักงานประจำของพี่ยศ เมื่อวันเสาร์หลังจากที่ไปลองฝึกฝีมือที่สตูดิโอของพี่ยศผมก็มั่นใจมากขึ้น ก่อนหน้านั้นผมก็ศึกษาการถ่ายมาเยอะ ดูตัวอย่างรูปมาเยอะมากๆ พอได้ลองของจริงสิ่งที่ดูแล้วเอามาประยุกต์เป็นแนวของตัวเองแล้วมันออกมาดีกว่าที่คิดไว้



การมาถ่ายงานครั้งนี้เขาระบุว่าสามารถพาผู้ติดตามมาได้สองคนเท่านั้น พี่ยศจึงเลือกพาผมและนางแบบมาอีกหนึ่งคน เพราะไม่รู้ว่าจะต้องถ่ายในแนวไหน เลยคิดว่าพานางแบบมาด้วยสักคนเผื่อไว้ ตอนที่มาถึงเธอก็มารอแล้วเรียบร้อย นางแบบของพี่ยศก็เป็นที่คุ้นเคยกันดี คุยง่ายซ้ำยังพร้อมด้วยการเตรียมชุดมาสำรองไว้อีก



หลังจากแจ้งเรื่องกับประชาสัมพันธ์และแลกบัตรเสร็จก็มีคนมาพาพวกผมมาที่สตูดิโอของบริษัทที่มีอุปกรณ์ในการถ่ายรูปทุกอย่างพร้อมมาก มีอุปกรณ์ประกอบฉากอยู่มุมหนึ่งแต่ยังไม่ได้มีการเซ็ตอะไร มีพนักงานของบริษัท 2 คนในห้อง ที่ยิ้มแย้มตอนรับพวกผมเป็นอย่างดี ตอนแรกก็เฉยๆแต่พอมาถึงห้องนี้กลับตื่นเต้นขึ้นมาเสียอย่างนั้น ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นแบบนี้มานานแล้ว ตั้งแต่สมัยเด็กๆที่ได้ขึ้นไปร้องเพลงตอนงานโรงเรียน แม้แต่ตอนมีเซ็กส์ครั้งแรกยังไม่ประหม่าเท่านี้



“รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวคุณทิชาจะเข้ามาชี้แจ้งรายการละเอียดในการถ่ายงานวันนี้นะคะ”



“ครับ”พี่ยศรับคำก่อนจะพาผมมาเซ็ตอุปกรณ์กล้อง ไม่ถึงห้านาทีก็มีผู้หญิงคนหนึ่งท่าทางทะมัดทะแมง ผมยาวดำถูกมัดเป็นหางม้าเรียบตึงเดินเข้ามาพร้อมกับแฟ้มงานและชายชุดดำ 5 คน 3 คนแรกถือกล่องดำมาคนละ 1 กล่อง เดาว่าในนั้นคือเครื่องเพชรที่พวกผมต้องใช้ถ่าย



“สวัสดีค่ะ ดิฉันทิชาได้รับมอบหมายให้มาชี้แจ้งรายละเอียดงานในวันนี้”



“สวัสดีครับผมยศวี บริษัท... เป็นช่างภาพที่จะถ่ายงานวันนี้ ส่วนนี่ชลธรเป็นผู้ช่วยและช่างภาพมือลำดับที่ 2 แล้วนี่ก็ปราลีเป็นนางแบบของผมครับ”



“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณยศเตรียมพร้อมมากๆเลยนะคะ”เธอยิ้มเล็กน้อยแต่ดูดีมากในสายตาผม เอาตรงๆเธอโดนใจผมมากครับอยากสานต่อ



“ธีมในการถ่ายวันนี้คือดรีมหรือในฝันนะคะ เราจะมีเครื่องเพชร 3 ชุด ซึ่งอยู่ในนี้”เธอผายมือไปยังกล่องสีดำนั่น เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ผมยืนฟังรายละเอียด ความเป็นมาของเครื่องเพชรแต่ละชุดที่ทางเจ้าหน้าที่ของบริษัทเปิดกล่องออกมาเพื่อให้ชมเป็นบุญตา พอบรีฟเสร็จก็ปล่อยให้พวกผมเริ่มงาน พี่ยศจะถ่ายทั้งสามเซ็ตตามไอเดียของตัวเอง และให้ผมทำแบบนั้นเหมือนกัน จากนั้นให้มาเลือกรูปที่เราพอใจเพื่อส่งให้พิจารณา ระหว่างการถ่ายทำชายชุดดำทั้ง 5 อยู่เฝ้าตลอด ก็นะเครื่องเพชรสามชุดนี้รวมๆกันแล้วอาจจะถึงสิบล้านเลยก็ได้



“น่าน”



“ครับพี่”ผมเงยหน้าจากโน้ตบุค พี่ยศเดินหน้ายุ่งเข้ามาหา ในมือถือกล้องคู่ใจ



“มึงไปยืนข้างปลาสิ”



“ห๊ะ!?”หูฝาดหรือเปล่าวะ ให้ผมไปยืนทำอะไร



“กูอยากได้นายแบบแล้วมึงคือคนนั้น”



“ตลกละพี่”บ้าไปแล้ว จู่ๆจะให้ผมเป็นนายแบบ



“มึงตลกตรงไหน กูจริงจัง ไปเลยเวลามีน้อย”



“เห้ยพี่! ผมเนี่ยนะ หน้าสดๆเนี่ยนะ ชุดนี้เนี่ยนะ”คือถึงจะมั่นใจในหน้าตาตัวเอง แต่การถ่ายแบบจะให้หน้าสดๆผมว่าไม่เวิร์คมั้ง



“จะเนี่ยนะอีกเยอะมั้ย มึงไปเลย ไปยืนข้างปลา ถอดแจ็คเกตออก ปลดกระดุมเสื้อมึงด้วย”



“ห๊ะ!”วันนี้ผมแต่งตัวสุภาพนะครับ เสื้อเชิ้ตสวมทับด้วยแจ็คเกตสีดำไม่ลำลองแต่ก็ไม่เป็นทางการเกินไป แต่ประเด็นอยู่ที่ว่าถ้าปลดกระดุมจะต้องเห็นรอยบนตัวผมน่ะสิ



“ตกใจอะไร เร็วๆ”พี่ยศเริ่มมีอารมณ์แล้วครับผมเลยต้องทำตามคำบัญชา



“ให้ผมทำไงพี่”



“ลงไปนั่งบนโซฟา เอนหลังชิด ปลานั่งตกมันสิ พิงอกมันไป”ท่าล่อแหลมมากครับ นี่ธีมในฝันนะครับ พี่ยศคิดจะทำอะไรเนี่ย



“น่านทำท่าจะใส่สร้อยให้ปลาสิ”ผมรับสร้อยจากชายชุดดำมา



“ปลาหันไปปลดกระดุมไอ้น่านดิ กูบอกให้ปลดออกก็ไม่ปลด”พี่ยศบ่นมาครับ ผมนั่งตัวแข็งเลย



“แหม ทำไมนั่งเกร็งจังเลยน้องน่าน”พี่ปลาแซวพร้อมกับปลดกระดุมผมไปด้วย พอเธอแหวกสาบเสื้อผมออกก็ทำตาโต



“สาวไหนเนี่ย ร้อนแรงจัง มิน่าไม่ยอมถอด”



“อ่านะ”ผมไม่รู้จะพูดอะไร ดีที่ทักว่าเป็นผู้หญิงทำเลยไม่รู้สึกเสียหน้าเท่าไหร่ ผมเป็นนายแบบให้พี่ยศเกือบชั่วโมงกว่าพี่แกจะพอใจ เราถ่ายงานกันจนครบเวลาที่กำหนดไว้ จะว่าไปเหมือนพวกผมเป็นเด็กที่กำลังสอบอยู่เลย



“ภายในสองวันให้คุณยศวีส่งไฟล์ภาพมาให้เรานะคะ จากนั้นอีกหนึ่งสัปดาห์เราจะติดต่อไปเพื่อแจ้งผล”



“ครับ ผมหวังว่าจะได้ร่วมงานกัน”



“เช่นกันค่ะ”



จบไปอีกวัน เป็นวันที่แสนเหนื่อยมากของผม พองานจบไข้ก็มาทันที หนักหัวมากอยากจะล้มตัวลงนอน ส่วนล่างก็เริ่มเจ็บขึ้นเพราะผมเดินถ่ายรูปไม่หยุด ไหนจะที่พี่ปลามานั่งตักอีกเกร็งไปหมดทั้งตัว พี่ยศชวนไปกินข้าวเย็นเพราะตอนนี้ห้าโมงเย็นพอดีแต่ผมปฏิเสธไปอยากกลับมานอนใจจะขาด แกคงเห็นท่าทางผมไม่ดีด้วยมั้งเลยไม่รบเร้าแต่มาส่งที่บ้านแทน



ทั้งหิวทั้งเหนื่อย แต่ความเหนื่อยมันชนะดังนั้นพอถึงบ้านผมก็ทิ้งดิ่งลงบนโซฟาทันที ไม่มีแรงจะคลานขึ้นไปนอนบนห้อง เดี๋ยวไอ้พายคงมาเก็บศพผมเองวันนี้มันไม่มีงานตอนค่ำ ผมส่งข้อความไปบอกมันให้ซื้อข้าวกลับเข้ามาด้วยถึงจะมีของสดแต่ไม่มีแรงทำ จะรอมันกลับมาทำก็คงเหนื่อยแล้วก็ไม่ทันใจซื้อเข้ามาเลยดีกว่า จากนั้นผมก็หลับไปทันที ตื่นมาอีกทีก็มานอนอยู่บนเตียงของตัวเองแล้ว มาได้ไงวะ จะบอกว่าไอ้พายแบกผมมาก็คงไม่ใช่ ลำพังมันคนเดียวแบกผมไม่ไหวแน่ๆ หรือไอ้ธันว์กับไอ้คิมมาวะ



“ตื่นพอดี กูกำลังจะมาปลุกให้กินข้าว”ไอ้พายเปิดประตูเข้ามามีถาดอาหารเข้ามาด้วย



“กูลงไปกินข้างล่างก็ได้”



“มึงเดินลำบากกูรู้ กินนี่แหละ”สู่รู้จริงๆ แต่ก็อย่างที่มันว่านั่นแหละตอนนี้ตรงนั้นผมเจ็บมากขนาดนั่งบนที่นอนนุ่มๆยังรู้สึก



“ไข้มึงขึ้น ไม่ได้กินยาที่ให้ไปเหรอวะ”



“เออ กูยุ่งจนลืมไปเลย”ตอนแรกว่าจะกินยาบนรถพี่ยศหลังกินแซนด์วิชแต่ไม่มีน้ำเลยผมก็เอาไว้ก่อนแล้วก็ลืมไปเลย



“ดี มึงก็เจ็บไปเถอะ”



“ห่า...เออ แล้วมันจะเจ็บแบบนี้อีกกี่วันวะ”ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ไหนๆมันก็รู้ แล้วก็คงมีแค่มันที่จะตอบคำถามพวกนี้ได้



“ก็แล้วแต่ว่ะ”



“แล้วแต่อะไร?”



“กูพูดไปแล้วมึงอย่าโกรธอ่ะ”



“เออ”ผมรับปากมันไปแต่ในใจเริ่มไม่ไว้ใจกับสิ่งที่มันจะพูด



“ก็แล้วแต่ว่าที่มึงโดนไปอ่ะ ใหญ่มั้ย แรงแค่ไหน แล้วก็กี่รอบ”



“เหี้ย!”ผมงี้หน้าร้อนขึ้นมาทันที ภาพย้อนเข้ามาเป็นฉากๆ อยากลืมแต่เสือกจำได้แม่น เลวจริงๆ ผมไม่น่าถามมันเลย



 “ไปให้พ้นหน้ากูเลยไป”ดูมันไล่ก็ไม่ไปยังมายิ้มระรื่นอีก



“อย่าไล่กูเลย มึงก็รู้ว่ามีแค่กูที่ให้คำปรึกษามึงได้”มันเข้าโหมดจริงจัง ผมไม่คิดว่าวันหนึ่งจะต้องมาคุยเรื่องพวกนี้กับมัน มันน่าอายนะครับคนที่เคยเป็นฝ่ายกระทำมาตลอดต้องมาเจออะไรแบบนี้ ไม่ได้อยากคร่ำครวญเหมือนเสียสาวแต่ผมไม่สามารถลืมความรู้สึกแย่ๆแบบนี้ไปได้จริงๆ ผมต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว



“อีก2-3 วันก็หายแล้ว มึงก็ออกไปร่อนฟันสาวอย่างเคยๆได้แล้ว อย่าเมาให้เขาฟันมาอีกอ่ะ กูว่ามึงจะมัลติฟังก์ชั่นเกินไปแล้ว”




ไอ้สัด คิดว่ากูอยากโดนหรือไง แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว หายดีเมื่อไหร่ผมจะออกล่าเหยื่อมันทุกคืนเลย!












----------------------------

มาแว้วววววววว เจอกันอีกทีหลังปีใหม่เลยนะคะ
สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าค่ะ เที่ยวให้สนุก เดินทางปลอดภัย ใช้เวลาอยู่กับครอบครัวและคนที่รักอย่างมีความสุขนะคะ จุ๊บๆ

#รักไม่ได้ออกแบบ

[sirin_chadada]

ไอ้คุณพี่เดียวมาดูแล รับผิดชอบน้ำน่านด่วนเลยนะ

[double9JH]

หวายๆ น้ำน่านโดนพี่เดียวกินซะแล้ววว 

[maruko]

โกรธพี่เดียวววว  ขืนใจน่าน!!  จะนับว่าขืนใจดีมั้ย แต่น่านก็สู้สุดตัวอยู่นะ
ขอให้ผลจากการกระทำครั้งนี้ พี่เดียวจงหลงรักน่านแบบหาทางออกไม่ได้ #ทีมน่าน
แต่จริงๆนี่เดาความสัมพันธ์จากนี้ไม่ออกเลย ยิ่งอ่านมุมมองพี่เดียวก่อนหน้านี้ คือกลัวใจมากกก น่านต้องสตรองนะ สู้!!

[maixmix]

ดีงามมากๆเลย อยากรู้ความสัมพันธ์ต่อไปจองพี่เดียวกับน่านแล้ว อยากให้น่านพูดเพราะกับพี่เดียวด้วย(ซึ่งคงไม่ใช่บุคลิกน่าน) 55555555555 อยากให้คนเขียนมาต่อบ่อยๆ รอค่ะ 

[iceman555]

 

[janamanza]

ไอพี่เดียวคือไร  แบบอยากหาอะไรมาฟาดหัวนางมาก 
น่านหายเร็วๆให้เดียวกดใหม่นะลูก  เอ้ย ผิดๆ มาเอาคืนนะน่า น

[insomniac]

เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ครับ รวดเดียวสิบตอน
อยากจะบอกว่า เป็นเรื่องที่แต่งได้ดีมากๆ กับพล๊อตเรื่องที่ดูเหมือนจะธรรมดา แต่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เช่นความคิดตัวละคร บทพูด การกระทำ ตรงนั้นตรงนี้ทำให้เรื่องนี้แตกต่างจากเรื่องแนวเดียวกันอยากชัดเจน เห็นได้ชัดว่าคนแต่งใส่ใจมากๆ เยี่ยมครับ
ขอแชร์ความเห็นสองประเด็นครับ

อ่านมาถึงตอนล่าสุด พี่เดียวนี่เลวกว่าที่คิด ถึงในเรื่องจะไม่มีใครใสๆ ซักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้มีใครเลวชัดเจนแบบนี้ สิ่งที่ทำมันเข้าข่ายข่มขืนเลยนะ แถมกับคนที่เป็นนักศึกษาในมหาลัยที่ตัวเองสอน แรงจูงใจก็ไม่ได้มีอะไรมาก แค่หมั่นไส้กับรูปลักษณ์ที่ตรงสเป็ค น่านอาจจะแสดงมารยาทที่ไม่ดีใส่แต่ก็ไม่ใช่ความผิดร้ายแรง เจ้าตัวพยายามเลี่ยงๆด้วยซ้ำ ถือว่าพี่เดียวเป็นคนที่ระดับศีลธรรมและความยับยั้งชั่งใจต่ำอยู่เหมือนกันนะ นี่ก็เป็นอันหนึ่งที่รู้สึกพลิกนิดๆ ซึ่งทำให้เรื่องนี้น่าสนใจขึ้น ไม่ใช่แนวแอบชอบแล้วหาทางเอาตัวไปพัวพันด้วย ไม่ใช่แนวมีความแค้นแล้วตั้งใจลงโทษ แต่เป็นแค่คนไม่ดีคนหนึ่งที่ทำอะไรตามอำเภอใจ ถ้าเดินเรื่องต่อยอดตรงนี้ได้ดี หรือใส่พัฒนาการของตัวละครได้เนียนๆ เรื่องจะมีมิติขึ้นไปอีกครับ เชื่อว่าคนแต่งวางไว้ล่วงหน้าแล้ว

อีกประเด็นที่อยากชวนคุยคือเรื่องที่น่านสู้แรงไม่ได้จนเสร็จพี่เดียว ผู้ชายขนาดตัวไม่ต่างกันมาก แรงจะต่างกันขนาดนั้นหรือ ถ้าดิ้นจริงๆ น่าจะรอดเปล่าครับ  เคยอ่านเหตุการณ์คนร้ายข่มขืนผู้หญิง ส่วนใหญ่จะโดนชกท้องจนหมดแรงก่อน นี่ไม่ได้โดนอย่างนั้น สร่างเมาแล้วด้วย ยิ่งน่านซิงอยู่ ตั้งใจร่วมมือยังน่าจะเข้ายากเลย หรือว่าจริงๆ กึ่งสมยอมแต่น่านไม่รู้ตัวเอง จริงๆ ก็ไม่ใช่ประเด็นใหญ่อะไร แค่อยากชวนคุยครับว่าคนอื่นเห็นยังไงครับ

สรุปว่าเป็นเรื่องที่ชอบมากๆ ทั้งตัวละคร ภาษา การเดินเรื่อง และรายละเอียดที่ใส่มาอย่าง ปราณีต แปลกใจที่คนอ่านยังไม่ค่อยเยอะ แต่เชื่อว่าเดี๋ยวต้องเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แน่นอน เป็นกำลังใจครับ

[Freja]

เราชอบเรื่องนี้นะ
แต่ล่าสุดนี้ต้องบอกเลยว่ารู้สึกเฟลค่ะ
เดียวขืนใจน่าน
เป็นลักษณะการกระทำที่ Ruthless มากๆ
ไม่ได้ตบตีแต่เล่นๆ เหมือนแมวหยอกหนู
ึืคือเหมือนกูทำได้ก็เลยทำ
ไม่ได้มีความละอายใจ ไม่ได้มีความยั้งคิด
คือไม่ได้เมา จงใจทำ  คือแบบนี้ยิ่งแย่กว่าเดิมค่ะ
คนโดนข่มขืนแล้วก็ไม่เต็มใจไม่น่าเสร็จตามค่ะ

ความดีงามของเดียวหายหมดแล้วสำหรับเรา นางติดลบ
เราเสียดายค่ะ  องค์ประกอปเรื่องดีทุกอย่าง
การปูเรื่อง ภาษาที่ใช้  ตัวละคร
ขอโทษค่ะ  เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆ

[imfckwn]

55555555555555555

มัลติฟังค์ชั่นจริงๆ 555555555555555555555555555

[ﾟﾟღ✿ศิลินส์✿ღﾟﾟ]

อืม เราว่ามันก็ไม่ได้เรียกว่าขืนใจซะทีเดียวนะ ผู้ชายเมื่อขึ้นแล้วก็ฉุดไม่อยู่ใช่ไหมล่ะ

พี่เดียวลึก ๆ เหมือนจะชอบน้ำน่านโดยไม่รู้ตัวหรือเปล่า เพราะตอนแรกพี่แกก็บอกว่าไม่คิดจะทำอะไร เหมือนสับสนกับความรู้สึกของตัวเองเหมือนกันนะ หรือเพราะว่าน้ำน่านเป็นคนไม่ยอมคนไม่เชื่อฟังง่าย ๆ พี่เดียวเลยรู้สึกท้าทายใช่เปล่า ประมาทเพราะอารมณ์กันทั้งคู่นั้นแหละ จะเลวหรือไม่เราว่ามันขึ้นอยู่กับการกระทำต่อจากนี้ต่างหาก

อยากรู้จังว่าพี่เดียวเห็นรูปแล้วจะรู้สึกยังไง กับการที่รู้ว่าน้ำน่านก็เป็นหนึ่งในช่างภาพและ...นายแบบ ให้กับงานของตัวเอง

ส่วนพี่บอสกับพี่ยอด ไม่รู้ว่าใครพนันข้างใคร แต่ว่าที่แน่ ๆ ทั้งคู่ได้กันตอนเช้าค่ะ ไม่ใช่ตอนคืนนั้น 555 ไม่รู้ว่าใครชนะเนอะ

แอบสงสัยเหมือนกันว่าพายคงไม่สามารถอุ้มน้ำน่านขึ้นไปส่งข้างบนได้แล้วใครหนอ จะเป็นเพื่อนหรือพี่เดียวอ่ะเปล่า

ปล.สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าค่ะ นิยายยังสนุกเหมือนเดิมแล้วจะรออ่านตอนต่อไปนะคะ ชอบเรื่องนี้มากจริง ๆ

[phoenixes]

รัก...ไม่ได้ออกแบบ by zero

- 11 -

   เสียงเพลงจากคลื่นวิทยุที่เปิดไว้ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ช่วยลดความน่าเบื่อของสภาพการจราจรที่ติดขัดจนอยากจะลงเดินให้รู้แล้วรู้รอดไปได้บ้าง เวลาแบบนี้คิดถึงไอ้หวานที่จอดนิ่งมาหลายวันขึ้นมาจับใจ ถ้าขับมันมาป่านนี้ก็อาจจะถึงบ้านนานแล้วแต่พอนึกว่าจะต้องแว๊นฝ่าเปลวแดดช่วงกลางวันก็รู้สึกท้อ มันมีทั้งข้อดีและข้อเสียขึ้นอยู่กับว่าจะยอมแลกกับอะไร



วันนี้ผมมาส่งไฟล์รูปให้พี่ยศ ตามสเต็ปหลังจากคุยงานเสร็จก็ชวนกินข้าวด้วย แต่ไอ้พายมันนัดผมกับคนอื่นๆมากินหมูกระทะที่บ้านแล้วเลยผลัดไว้ก่อน ค่อยเอาไว้เลี้ยงทีเดียวตอนได้งานแล้ว พี่แกหัวเราะใหญ่แล้วบอกขอให้สมพรปาก แต่ผมไม่รู้ว่ารูปที่ถ่ายไปจะใช้ได้และถูกใจผู้บริหารบริษัทนั้นหรือเปล่า



ผมแวะซื้อเครื่องดื่มที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตตามที่ไอ้พายสั่งมาหลังจากฝ่าฟันการจราจรมาได้ วันนี้ที่นัดก็ไม่มีอะไรมากมันแค่อยากจะกินฉลองที่มันได้พักกองหนึ่งสัปดาห์แล้วก็ฉลองที่ผมหายไข้ เรื่องเป็นไข้ก็โดนเพื่อนเชี้ยทั้งหลายแซวอยู่ไม่น้อยเพราะปกติแล้วพวกผมถึกกันจะตาย ร่างกายแข็งแรงตามประสาวัยหนุ่มต้นๆ เล่นกีฬากันทุกคน โดยเฉพาะบาสนี่เล่นกันแทบจะเป็นทีมมหาวิทยาลัยติดตรงที่ว่าพวกผมติดเที่ยวไม่อยากซ้อมกันเท่าไหร่เลยไม่ได้เข้าคัดตัวกัน แต่ถ้าให้เล่นๆกันนี่ถึงไหนถึงกัน พนันกันบ้างตามประสาหาเรื่องกินเหล้ากินข้าวฟรี



“น้ำน่าน!”ผมสะดุ้งเพราะเสียงเรียกที่ดังจากด้านหลัง กำลังเลือกพวกขนมขบเคี้ยวเพลินๆ เลยต้องหันมามองพี่เฟิร์สมาทำอะไรที่นี่อีกแล้ววะ ยืนฉีกยิ้มจนตาหยีน่ารักเชียว แต่หวังว่าจะไม่ได้มากับคนที่ผมไม่อยากเจอหรอกนะ



“เจอกันอีกแล้ว วันนี้มาคนเดียวเหรอ”มองพี่เฟิร์สทีไรเหมือนเห็นด้านหลังมีทุ่งดอกไม้บานแฉ่งเป็นแบล็คกราวด์



“ครับ”ผมมองไปรอบๆบริเวณนั้น รู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที ไม่อยากเจอไอ้เหี้ยนั่น



“พี่ก็มาคนเดียวเหมือนกัน ซื้อของเสร็จยัง ถ้ายังขอเดินด้วยคนนะ”คำบอกเล่าทำให้ผมสบายใจขึ้นละยินดีจะมีรุ่นพี่ที่แสนน่ารักเดินอยู่ข้างๆ พี่เฟิร์สมีเพียงตะกร้าพลาสติกหนึ่งใบในนั้นมีพวกของสดอยู่นิดหน่อย ดูจากวัตถุดิบแล้วน่าจะทำแกงจืดเต้าหู้หมูสับผักกาดขาว ส่วนผมมีรถเข็นที่เต็มไปด้วยเครื่องดื่มและขนมขบเคี้ยว



“พี่จะทำอาหารกินเองเหรอ”



“ใช่ พี่ก็ทำเป็นแต่ง่ายๆนี่แหละ ที่จริงทำให้พี่เดียวน่ะไม่ได้กินเอง”ผมชะงักไป เพิ่งนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ คนตรงหน้าผมเป็นแฟนกับไอ้บ้านั่น จะรู้หรือเปล่าว่าแฟนตัวเองเลวยังไง



“พี่เฟิร์สดูรักเขามากเลยนะครับ”



“ใช่รักมากกกก”



“คบกันมานานแล้วสินะ”ผมถามสายตามองส่วนผสมข้างถุงโปเต้ในมือ กินมาตั้งแต่เด็กแต่ไม่เคยสนใจมันเท่านี้มาก่อน แต่หูก็เงี่ยฟังคำตอบ ทว่าอีกฝ่ายก็เงียบจนผมต้องหันไปมอง พี่เฟิร์สยิ้มกรุ้มกริ่มตาเป็นประกาย ก่อนจะขยับปากตอบคำถามผม



 “พี่กับพี่เดียวเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก สนิทกันมาก เราโตมาด้วยกันถึงจะไม่ใช่พี่ชายแท้ๆแต่ก็ไม่ต่างกัน พี่เดียวใจดีมากกกก พี่ถึงรักพี่เดียวมากกกกกก”ลากเสียงยาวให้รู้ว่ารักมากจริงๆ แต่เอ๊ะ...



“แบบนี้หมายความว่า...”ผมกำลังประมวลคำพูดของคนที่กำลังส่งยิ้มพิมพ์ใจมาให้



“หมายความว่าพี่กับพี่เดียวเราเป็นพี่น้องกัน จะพูดให้ชัดก็ลูกพี่ลูกน้องที่โตมาด้วยกัน อยู่บ้านเดียวกัน ไม่เข้าใจผิดแล้วนะ โอเค๊”



อ่า...ทำไมเหมือนมีอะไรบางอย่างหลุดลอยจากอกไปก็ไม่รู้ มันรู้สึกโล่งแปลกๆ



“อ๊ะ เอาอันนี้ด้วยพี่เดียวชอบกิน”มือขาวๆจับป๊อกกี้รสสตรอว์เบอร์รี่สามสี่กล่องใส่ตะกร้า ทำเอาผมนึกขำในใจท่าทางไม่ให้กับการชอบกินขนมคิขุแบบนี้เลยจริงๆ



“กี่โมงแล้วเนี่ย เห้ย เครื่องจะลงแล้ว ตายๆ พี่ต้องรีบไปคอนโดพี่เดียวแล้ว”



“อ่าครับ...”เหมือนจะมีข้อสงสัยมากมายแต่ผมก็ไม่คิดจะถามไป เพราะไม่อยากรับรู้เรื่องราวของคนที่เกลียดขี้หน้า ผมรู้สึกเสียดายพี่เฟิร์สขึ้นมาถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนรักกันแต่จะให้จีบพี่เฟิร์สการเผชิญหน้ากับไอ้บ้านั่นย่อมเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงได้ยากจริงๆ เลยได้แต่มองคนน่ารักตาละห้อย






X







“ทำไมนานนักวะ”ไอ้พายออกมารอรับถึงประตูรถในสภาพเสื้อกล้ามสีส้มกางเกงขาสั้นพอดีเข่าสีดำ ปากเป็นมันแผล่บ ผมด้านหน้ามัดจุกน้ำพุไม่เหลือสภาพไอดอลเลย



“กูเจอพี่รหัสมึงเลยคุยกันนานไปหน่อย”



“อ่อ แล้วไมมึงไม่ชวนพี่กูมาด้วยวะ”



“เขามีธุระ”



“อ้อ มาๆ พวกกูเริ่มกินกันไปสักพักละ”มันพูดพร้อมกับช่วยผมหิ้วถุงของที่พอหิ้วได้ ส่วนพวกลังเบียร์ เครื่องดื่มอื่นๆเดี๋ยวค่อยตามไอ้พวกในบ้านมาช่วยกันยก



“เออ กูหิวจะตายห่าแล้วเนี่ย จัดการปิ้งย่างให้กูด้วยเมียรัก”แกล้งมันสักหน่อย ไม่ได้เรียกมันแบบนี้มาสักพักละ มันหันมามองผมพร้อมกับกระตุกยิ้มเลวไม่น่าไว้ใจ



“กูไม่นิยมผัวที่ไปเป็นเมียคนอื่นว่ะ”



“ไอ้สัด! ค_ย เหี้ยเอ๊ย”นึกอะไรไม่ออกนอกจากคำด่าที่จะประทานให้ พลาดครั้งเดียวแต่ทำให้ชีวิตผมด่างพร้อยไปจนตาย



“มาเป็นชุดเลยนะ”ยังจะมีหน้ามาหัวเราะอีก



“หุบปากมึงไปเลย แม่ง”ผมผลักหัวมันถ้ากระเด็นหลุดออกจากคอได้ก็อยากจะทำ เกลียดปากมันจริงๆ แต่ไอ้พายหาได้สำนึกไม่ยังทำหน้าล้อเลียนจนน่าถีบ ผมเลยเดินแยกขึ้นด้านบนมาล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนกางเกงเป็นขาสั้นก่อนจะลงไปสมทบกับพวกมันที่มาถล่มบ้าน มากันทั้งเพื่อนผม เพื่อนไอ้ธันว์ เหลือแค่เพื่อนไอ้พายกับไอ้คิมที่ไม่มา อ้อ ไอ้อั้มอีกคน สอบถามได้ใจความว่าญี่ปุ่นกับตองมีนัด ส่วนเพื่อนไอ้คิมปกติก็ไม่ได้มาร่วมก๊วนกันเป็นประจำอยู่แล้ว ส่วนไอ้อั้มได้รับคำบอกกล่าวสั้นๆจากไอ้อ๊อดว่าติดผัว



พื้นที่ว่างบริเวณริมสระตอนนี้เต็มไปด้วยผู้ชายเกือบสิบชีวิตนั่งกินหมูกระทะแกล้มเบียร์ พอผมนั่งลงปุ๊บไอ้ธันว์เสิร์ฟเบียร์ด้านซ้าย ไอ้พายเสิร์ฟหมูใส่จานด้านขวา สบายโคตร กินกันจนดึกดื่น แน่นอนว่าสติหายไปทีละคน



“มึงจะกลับ?”ผมจะมาเข้าห้องน้ำหลังจากที่อั้นไว้นานเพราะขี้เกียจลุกแต่ก็ทนไม่ไหวต้องเดินมาเข้าจนได้ เจอไอ้ธันว์ที่เดินลงมาจากชั้นบน ในสภาพที่ดูดีกว่าตอนนั่งกินหมูกระทะตอนค่ำหลายเท่าตัว อาบน้ำแต่งตัวใหม่กลิ่นน้ำหอมงี้ฟุ้ง อิหรอบนี้ไปตีหม้อแน่ๆ



“กลับแต่ไม่ใช่ห้องกู”มันตอบพร้อมยิ้มเลว กูว่าละ ผมเลยผายมือเชิญมันออกจากบ้านไปอยากจะปูพรมแดงประชดด้วยซ้ำติดว่ามันไม่มีนี่สิ ไม่ออกล่าเหยื่อเองก็มีเหยื่อโทรมาตามให้ไปกินดีจริงๆ พูดแล้วก็เปรี้ยวปากอยากบ้าง แต่ช่วงนี้ซ่าไม่ได้รอยตามตัวยังไม่หายดี คิดแล้วก็หงุดหงิดขึ้นมาอีกละ เมื่อไหร่ผมจะลืมเรื่องเหี้ยๆนั่นสักที



พอเข้าห้องน้ำเสร็จก็รู้สึกเหนียวตัวเหม็นหัวผมเลยอาบน้ำสระผมเสียเลย พออาบเสร็จก็ไม่อยากลงไปต่อกับพวกข้างล่างแล้วเลยปล่อยให้พวกมันเมาเรื้อนกันไป ทนยุงกัดไม่ไหวเดี๋ยวก็คลานมานอนในบ้านเอง ผมตั้งใจจะทำงานที่อาจารย์สั่งมาต่อ ถึงจะยังไม่ถึงกำหนดส่งแต่ตอนนี้หัวมันแล่นและมีอารมณ์อยู่เลยต้องรีบทำก่อนที่ความรู้สึกอยากทำจะหายไป แต่ทำได้ไม่เท่าไหร่พี่ยศก็ส่งไลน์มาบอกให้ผมเช็คเมลแกส่งไฟล์รูปที่จะส่งให้ทางบริษัทจิวเวลรี่นั่นให้ผมดู ซึ่งที่จริงแล้วผมไม่มีความจำเป็นต้องดูเลยด้วยซ้ำ มันเป็นสิทธิ์การตัดสินใจของพี่ยศแต่เพียงผู้เดียว แต่ผมก็เปิดดู ทางนั้นขอหกรูปที่คิดว่าเด็ดสุด เซ็ตละสองรูป เป็นฝีมือผมสองรูป ของพี่ยศสี่รูป ผมเลื่อนดูพิจารณาแต่ละรูปโดยละเอียดพลางคิดไปด้วยว่าเหตุผลในการเลือกแต่ละรูปของพี่ยศคืออะไร มาสะดุดรูปสุดท้ายนี่แหละ ผมจะไม่อะไรเลยถ้าไม่ใช่รูปที่มีผมอยู่ด้วย ผมไม่เข้าใจว่ารูปนั้นมันสื่อถึงความฝันได้ยังไง



ผู้หญิงส่วนใหญ่ฝันอยากจะได้เครื่องเพชรจากชายที่รักทั้งนั้น คำตอบของพี่ยศที่พิมพ์กลับมาทำผมร้องอ้อในใจ แต่ก็นึกขำเอาเพชรไปทำไมวะกินก็ไม่ได้ กว่าจะขายได้ก็ยาก สู้เป็นทองดีกว่าร้อนเงินเมื่อไหร่ก็ขายกินสะดวก ผมคุยกับพี่ยศอีกนิดหน่อยพี่แกก็ขอไปทำงานต่อ ดึกดื่นยังทำงานไม่หลับไม่นอน ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมรวยเอาๆ



ผมตื่นมาตอนเช้าเจอไอ้คิมนั่งสลึมสะลืออยู่บนโซฟาหน้าทีวี ผมเผ้ายุ่งเหยิง ส่วนศพอื่นๆนอนนิ่งอยู่ตามพื้น แต่ไม่เห็นไอ้พาย วันนี้มีเรียนเช้ามันคงออกไปแล้วเมื่อคืนมันก็ดื่มไม่เยอะหายขึ้นข้างบนก่อนผมซะอีก



“มึงมีเรียนมั้ย”ผมจำตารางเรียนพวกมันยังไม่ได้ บางทียังสับสนกับของเทอมที่แล้วอยู่เลย



“มีบ่าย หิวสัด ทำไรให้กูกินหน่อย”



“เออ มึงขึ้นไปอาบน้ำไป”



“แล้วพวกนี้อ่ะ”มันปรายตามองพวกเพื่อนผม อยู่ครบไอ้โฟม ไอ้โอ๊ค ไอ้เต้ มีไอ้อ๊อดไอ้โก้นอนก่ายกันเหมือนผัวเมียอยู่ตรงมุมห้อง น่าถ่ายรูปประจานจริงๆ



“พวกเชี่ยนี่ปล่อยมันไป วันนี้พวกกูไม่มีเรียน แต่มึงลองปลุกผัวเมียตรงนั้นดิ ไม่รู้มีเรียนมั้ย ไอ้ห่าธันว์ก็ออกไปหาเด็กตั้งแต่เมื่อคืนลืมเพื่อนมันแล้วมั้ง”



“เออๆ”มันรับขำแล้วเดินเซนิดๆไปหาไอ้สองตัวมุมห้องเอาเท้าเขี่ยๆ แต่ก็ไม่มีสิ่งใดไหวติง ผมเลิกสนใจเดินเข้าครัว เปิดตู้เย็นดูว่าจะทำอะไรกินได้บ้าง มีหมูที่ไอ้พายหมักไว้เหลืออยู่ มีคะน้า ดอกกะหล่ำ แครอท กะหล่ำปลีอีกครึ่งหัว ทำราดหน้าแล้วกันคงหนักท้องหน่อย จะให้ทำข้าวต้มนี่คงเอาพวกมันไม่อยู่ ตื่นมาคงหิวโซกันน่าดู ที่บ้านไม่มีเส้นใหญ่เพราะไม่รู้ว่าจะซื้อเก็บไว้ทำอะไร ช่วงนี้ไม่ค่อยอยู่ติดบ้านกัน แต่มีเส้นหมี่ที่ไอ้พายซื้อเก็บไว้อยู่หลายห่อ สบายไม่ต้องออกไปซื้อให้เสียเวลา



ผมลงมือทำไปเรื่อยๆพอเสร็จพวกมันก็ตื่นแล้วเดินเข้ามาในครัวอย่างรู้งาน ดีจริงๆแต่ละคน ไอ้หมวยหน้าตาบู้บี้ยับเยินมาก เดินมาถึงลากเก้าอี้เสียงครืดคราดทิ้งตัวลงนั่งได้ก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะผมแทบจุ่มลงไปในถ้วยพริกน้ำส้มที่ผมทำไว้ดีที่ไอ้เต้เลื่อนถ้วยออกไปทัน



“ไอ้ห่า มึงไปนอนต่อมั้ย ตื่นแล้วค่อยมากิน” ไอ้เต้ว่า ตัวมันคงตื่นดีแล้วล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแต่เสื้อผ้าชุดเดิม



“ม่ายยย กูจะกิน กูหิว อิ่มแล้วจะนอนต่อ”เสียงอู้อี้ตอบกลับมา ไอ้โอ๊คส่งมือไปตบกะโหลกมันเบาๆเหมือนเอ็นดูแต่ได้ยินเสียงตั้บชัดเจน เลยได้นิ้วกลางพร้อมคำด่าแบบงัวเงียมาหนึ่งชุด



“ไอ้อ๊อดไอ้โก้อ่ะ”ผมถาม



“ล้างหน้าอยู่เดี๋ยวตามมา โดดทั้งคู่ไอ้สัด”ไอ้คิมตอบ อาบน้ำ ใส่ชุดนักศึกษาเรียบร้อย ที่บ้านผมมีชุดไอ้ธันว์ไอ้คิมสำรองไว้ คณะไอ้คิมเป็นพวกเด็กเรียนครับต้องใส่ชุดนักศึกษาไปเรียน ส่วนคณะผมพวกปีหนึ่งเทอมแรกก็แต่งกันเรียบร้อย จากนั้นก็ฟรีสไตล์แต่ตอนสอบหรือมีงานอะไรก็ต้องใส่ทำตัวให้สมกับผู้มีการศึกษา



พอกินอิ่มก็แยกย้ายกันไป ไอ้คิมไปเรียน ไอ้โอ๊คหอบหิ้วไอ้หมวยกลับไปด้วย ส่วนไอ้โก้ไอ้อ๊อดก็กลับไปนอนต่อที่ห้อง



“แล้วไมมึงไม่กลับ”ผมหันไปถามไอ้เต้ ในมือมันมีไอติมหวานเย็นแฟนต้าน้ำแดงที่ไอ้พายทำไว้ ห่าทำคืนมันด้วยขี้เกียจฟังมันบ่น



“กูอยู่เป็นเพื่อนมึงไง”



ผมหรี่ตามองมัน ทำตัวแปลกๆ รู้สึกไม่ไว้ใจ ตั้งแต่วันที่ผมโดนกระทำกลับมาจนไข้ขึ้นมันก็เหมือนจะคอยสังเกตผมอยู่เรื่อยๆ จะเป็นพวกรู้ดีแบบไอ้พายหรือเปล่าวะ



“มึงหายดีแล้วใช่ป่ะ”



“ไข้อ่ะนะ หายแล้วดิ”



“อาหะ แล้วอย่างอื่นอ่ะ”



“อย่างอื่นอะไรวะ กูก็ปกติดี”เริ่มกลิ่นไม่ดีแล้วแหะ



“หึ กูดูออก แปลกใจสัดอ่ะ แต่ก็นะ กูก็เคยมาก่อน”



ห๊ะ...เคยอะไรวะ เคยโดนทะลวงมาแบบผมอ่ะนะ ผมหันขวับไปมอง มันเลยหัวเราะใส่ ท่าทางไม่ทุกข์ร้อน ดูดไอติมแท่งแดงสบายใจ ลิ้นแดงเลย



“เมาว่ะ ตอนเริ่มก็ไม่มีสติเท่าไหร่ แต่พอถึงไคลแม็กซ์ก็เริ่มรู้ตัว จะถีบออกก็ไม่ทัน เลยยอมๆไปถือว่าเป็นสีสัน เจ็บแต่มันก็เสียวดี แต่ให้ลองอีกทีก็ไม่เอาแล้ว ไม่ใช่แนวว่ะ”



ชัดเลยสิ่งที่มันพูดมาแสดงให้รู้ว่ามันรู้ว่าผมโดนอะไรมา แต่ผมไม่ยอมรับง่ายๆหรอก ทว่าสิ่งที่ต้องแปลกใจก็คือเรื่องที่มันเล่านี่แหละ ไอ้เต้เป็นประเภทเดียวกับผมเป๊ะเลยนะไม่คิดว่ามันจะพลาดมาก่อน แต่ของมันน่ะเมาจริง ส่วนของผมนี่ต้องเรียกว่าหน้ามืดเมาตัณหาบวกกับความเหี้ยของไอ้บ้านั่นด้วยที่ไม่ยอมหยุด แต่จะว่าไปพอมาคิดดูแล้วถ้าเป็นตัวผมในเวลานั้นจะยอมหยุดหรือเปล่า แล้วผมจะไปคิดในมุมมองมันทำไมวะ ยังไงผมก็เกลียดมันอยู่ดี



“เห้ย!”มันดีดนิ้วตรงหน้าเรียกสติผมกลับคืนมา



“อะไร”



“คิดอะไรอยู่”



“คิดว่ามึงพูดเหี้ยอะไร เล่าให้กูฟังเพื่อ?”



“เป็นวิทยาทาน”



“ทานส้นตีนอะไร เมาค้างหรือไง แดกเสร็จก็กลับบ้านมึงไป”



“หึหึ สองสามวันมาเนี่ยกูเห็นหน้าตามึงดูเครียดๆ กูก็เลยเล่าอยากให้มึงรู้ว่ามึงไม่ได้เป็นคนเดียวที่พลาดไอ้ห่า ถือว่าเป็นประสบการณ์ให้หมามันแดก อย่าเก็บมาคิดมาก เจอกันเอากันแค่ครั้งเดียวเมาๆ จำหน้ากันไม่ได้หรอก”มันตบบ่าปุๆ ปลอบใจในฐานะรุ่นพี่ที่มีประสบการณ์ แต่ในกรณีของผมมันไม่เหมือนกัน ไม่ได้เมา ไม่ได้เอากันครั้งเดียว แถมยังจำหน้ากันได้แม่น ในอนาคตก็มีแนวโน้มว่าจะได้เจอกันบ่อยด้วย



ผมไม่ได้ยอมรับแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธว่าที่มันพูดไม่ใช่เรื่องจริง แต่ถึงปฏิเสธยังไงไอ้เต้มันก็ปักใจเชื่อไปร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว ถึงได้จงใจกลับคนสุดท้ายเพื่อคุยกับผม เอาจริงตอนนี้ผมอาจจะเริ่มปลงได้แล้ว ก็แค่เอากันอย่างที่ไอ้เต้มันบอกแต่ไอ้เรื่องเสียเซลฟ์แล้วก็เสียหน้ามันแก้ยากนะครับ ผมต้องไปเรียกความมั่นใจกลับคืนมาสักหน่อยแล้ว





X






บรรยากาศคลับเฉพาะเป็นที่เจริญหูเจริญตามากๆ มองไปทางไหนก็มีแต่ของสวยๆงามๆเดินกันให้ว่อน นุ่งน้อยห่มน้อยเดินล่อตาล่อใจ แต่เสียตรงที่ว่ามีพวกลุงแก่ๆตัณหากลับหนีเมียเอาเงินมาถลุงให้กับแก้วดริ้งค์เต็มไปหมด มีพวกวัยทำงานบ้างเหมือนกัน ส่วนมากก็ดูเป็นพวกใกล้สามสิบมีกำลังทรัพย์มาก ผมไม่ค่อยได้มาสถานที่แบบนี้บ่อยๆเพราะมันต้องสมัครเมมเบอร์ไม่ใช่ถูกๆ แล้วบรรยากาศมันก็ไม่ชวนครึกครื้นตามประสาวัยรุ่นเท่าไหร่ แต่มันก็สะดวกสบาย ได้รับบริการแบบเต็มเปี่ยมนานๆทีได้มาก็กระชุ่มกระชวยเหมือนกัน ที่นี่ไอ้ธันว์มันดอดมาเปิดเมมเบอร์ไว้ มันว่าอยากลองผมเลยได้อานิสงส์มา ที่ติดสอยห้อยตามมาด้วยก็ไม่พ้นไอ้โก้ ไอ้อ๊อด



“ตาเป็นมันเลยนะไอ้น่าน”ผมไม่ตอบ แค่ยิ้มๆสายตากวาดมองของดี คืนนี้ต้องมีติดไม้ติดมือกลับไป แต่ถ้าจะหิ้วกลับก็ต้องจ่ายเพิ่มขึ้นซึ่งคืนนี้ผมยอมจ่าย ปกติจะเป็นพวกรักสนุกด้วยกัน แต่คืนนี้จะขอใช้บริการประเภทนี้บ้าง เปลี่ยนรสชาติ



“กูว่านะบางทีพวกเราถ้าไม่ตับแข็งตายก็ติดโรคตาย”จู่ๆไอ้อ๊อดก็พูดขึ้น พวกผมสามคนที่เหลือหันไปทำหน้าเอือมใส่มัน พูดจาหมาๆพาเสียบรรยากาศ



“มึงไม่มีอะไรจะพูดแล้วไง”ไอ้โก้ถามเสียงขุ่น ไอ้นี่เสือยิ้มยากแต่ได้มันไม่ยากแค่มีที่ให้มันเสียบ เอ่อ ที่ที่ว่านี่เฉพาะผู้หญิงนะครับ



“ถุงยางก็มีไอ้สัดจะควายให้ติดโรคก็ตายๆไปซะ ว่าแต่มึงเถอะจวยไม่ได้ใช้งานนานระวังลืมวิธีใช้นะเว้ย”ไอ้ธันว์ๆ ผู้ที่ใช้งานทุกวันไม่เว้นวันหยุดราชการ คือไอ้อ๊อดช่วงนี้โดนแม่ควบคุมความประพฤติเพราะกลัวลูกชายจะไปทำสาวท้องก่อนเรียนจบ มันมีเหตุการณ์ที่ว่ามาหาลูกชายด้วยความคิดถึงเพราะลูกไม่ค่อยกลับบ้านแต่เจอแจ็คพ็อตไอ้อ๊อดซั่มสาวคาเตียงรับอรุณ ทั้งที่ปกติมันก็ไม่ค่อยหิ้วเข้าห้องเพราะแม่มันมีกุญแจคอนโดกลังมาจ๊ะเอ๋กัน แต่วันนั้นคงอยากจริงๆเลยลืมไปทุกอย่าง แจ็คพ็อตแตกเลย จากนั้นแม่มันเลยให้คนมาคอยสอดส่องดูแลเป็นพิเศษ ไอ้อ๊อดก็เลยเว้นๆเรื่องบนเตียงไปบ้าง เพื่อให้แม่สบายใจและตายใจครับ แต่ของแบบนี้มันห้ามกันไม่ได้ครับ หลังจากนี้เดี๋ยวมันก็กลับมาทำตัวเหมือนเดิมอีก



“ค_ย คืนนี้แหละกูจะใช้งานทั้งคืนเลย”มันพูดอย่างหมายมาดด้วยความคับแค้นใจ แต่พวกผมนี่ฮากระจาย ไม่นานก็มีสาวๆเข้ามาขายดริ้งค์พร้อมกับไอ้จับลูบคลำได้ คือมันไม่ใช่แนวพวกผมก็เลยซื้อดริ้งค์แล้วก็ดูแต่ตาพอ สอดส่องหาคนที่พอใจแล้วค่อยติดต่อกับผู้จัดการร้านอีกที ระหว่างนี้ก็จิบบิ๊วอารมณ์ไปก่อน เอาแค่พอกรึ่มๆอย่าเมามากเดี๋ยวไม่มัน



“อ่า....”



ผมรีดทุกหยาดหยดออกมา กดส่วนปลายลงบนหน้าท้องที่เลอะคราบจากกิจกามที่เพิ่งจบยกสองไป กดวนจนความรู้สึกพองฟูนั้นค่อยๆทุเลาลง พริตตี้สาวสวยที่ผมตัดสินใจเลือกไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ เซ็กซี่เร้าใจทำผมเครื่องร้อนทำสองรอบติดกันโดยไม่พักเลย ผมหยิบเศษซากถุงยางที่ดึงออกตอนวินาทีสุดท้ายก่อนจะปล่อยทุกอย่างกระจายบนหน้าท้องขาวเนียนของคนที่นอนหอบตาเยิ้มทิ้งลงถังขยะข้างเตียงที่มีอีกซากนอนรออยู่ในนั้นแล้ว ผมเปิดห้องของคลับไม่ต้องเสียเวลาพาไปกินที่อื่น ไอ้สามตัวที่เหลือก็เหมือนกัน ไอ้อ๊อดได้ใช้งานน้องชายมันสมใจ ฮ่าๆ



“เปิ้ลจะอาบน้ำ จะอาบด้วยกันมั้ยคะ?”อาบน้ำเท่ากับเปลี่ยนสถานที่ทำกิจกรรม ดังนั้นผมไม่พลาดแน่ๆ อยากจะเล่นมันทุกมุมห้องด้วยซ้ำ ถ้าสาวเจ้าเขาไหวอ่ะนะ แต่สุดท้ายก็ได้ในห้องน้ำอีกรอบ บนเตียงอีกรอบแค่นั้นดูเหมือนเธอจะไม่สู้แล้ว ก็น่าเห็นใจอยู่ผมเหมือนเก็บกดมีแรงเท่าไหร่ก็ใส่ไม่ยั้ง ซึ่งคนสวยเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร ตอบสนองรุกไล่ดีสุดๆ แต่คงไม่เคยเจอแบบผมเลยหมดแรงไปเสียแล้ว



“จะกลับเลยเหรอคะ?”เธอถามตอนที่ผมกำลังสวมเสื้อเป็นอย่างสุดท้าย



“ครับ นี่ของคุณ”ผมหยิบเงินสดอีกจำนวนหนึ่งให้เธอ ถือเป็นเงินพิเศษที่บริการถูกใจ ความจริงผมก็เพลียนะแต่ไม่อยากค้าง กลับไปนอนบ้านดีกว่า คนสวยพอได้เงินก็นอนลงต่อ ผมคว้ากุญแจรถได้ก็เดินออกมาเลย จบไปอีกคืน





X





วันนี้วันอาทิตย์ผมว่างเลยออกมาเดินที่สวนจตุจักรคนเดียว ไอ้พายไม่อยู่ไปถ่ายละครเอารถผมไป ส่วนรถมันพี่ปอนด์พี่ชายมันลงมาทำธุระที่กรุงเทพยืมไปใช้ ไอ้คิมเห็นว่ากำลังจีบเด็กใหม่เลยไปทำคะแนน เพิ่งโสดไม่กี่วันมีเป้าหมายใหม่ซะแล้ว ส่วนไอ้ธันว์ไม่รู้โงหัวขึ้นจากนมได้หรือยังเห็นว่าเมื่อคืนออกไปแซ่บกับไอ้โก้ทั้งที่คืนก่อนก็เพิ่งไปบันเทิงเริงใจกับน้องพริตตี้มา แต่ที่ฮาคือไอ้อ๊อดต้องเข้าเฝ้านายแม่เพราะจับได้ว่าไปคลับกับพวกผมไม่ยอมกลับห้อง แว่วๆว่าจะถูกกักบริเวณให้ไปเรียนแล้วก็กลับมานอนที่บ้านจนกว่าจะเลิกนิสัยติดนมได้แต่ผมว่ายากนะ ของมันเคยๆ



ความสุข ความสบายใจมันไม่เคยอยู่กับเรานานเลยจริงๆ ผมกำลังเดินดูของเพลินๆแต่ดันมาเจอเข้ากับไอ้คนที่ผมไม่อยากเจอสุดๆ ไม่คิดว่าคนอย่างมันจะมาเดินที่แบบนี้ด้วยซ้ำ มันอยู่ห่างจากผมไปสองร้าน มีเพื่อนมาด้วยสองคนพี่ทักษ์กับพี่บอส ผมหมุนตัวกลับไปอีกทางเป็นจังหวะที่มันหันมาเห็นพอดี



“น่าน น้ำน่าน!”จะอยู่ทำไมเดินหนีสิครับ ใครจะว่ายังไงก็ช่าง ผมไม่อยากเจอจะให้ยืนอยู่เฉยๆรอมันเดินเข้ามาหา หรือทำใจเดินผ่านหน้ามันก็ไม่ใช่



“น้ำน่าน!”



“โอ๊ย ไอ้เชี่ย ปล่อย!”มันวิ่งมากระชากไหล่ผมอย่างแรงทีเดียวทำเอาตัวผมหันไปตามแรงกระชากไหล่แทบหลุด ตอนนี้มีแต่คนมองเต็มไปหมด บางคนถึงกับเดินหนีคงคิดว่าจะมีเรื่องชกต่อยกันแน่ๆ



“คุยกันก่อน”



“กูไม่คุย!”



“ต้องคุย จะหนีไปตลอดชีวิตหรือไง”



“เรื่องของกู อย่ามายุ่งไอ้สัด!”ผมผลักจนมันเซไป แต่พอจะหมุนตัวกลับมันก็มาฉุดแขนไว้อีก ยื้อยุดกันชาวบ้านเริ่มซุบซิบ ผมโคตรอายที่ได้ยินว่าคู่เกย์ทะเลาะกัน ไม่ได้อายที่ถูกมองว่าเป็นเกย์ แต่อายที่ต้องมาถูกจับคู่กับมัน



“จะเสียงดังเพื่อ ไม่อายคนอื่นหรือไง ตามมานี่!”



ผมถูกมันถูลู่ถูกังออกมาจากซอยที่คนพลุกพล่านมาหยุดแถวซอยขายของตกแต่งบ้าน ระหว่างทางจะชนใครมันก็ไม่สนใจสักนิด



“ปล่อยกูได้แล้ว!”ผมสะบัดข้อมือให้หลุดออก ขึ้นแนวแดงเลยแรงมันจะเยอะไปไหน



“หายดีหรือยัง”



“อะไร”ผมกระชากเสียงถามกลับอย่างหงุดหงิด



“ที่ไม่สบายหายดีแล้วใช่มั้ย”


ผมชะงักไป มันรู้ได้ไงวะหรือไอ้พายจะบอก แล้วเรื่องอะไรที่มันต้องเอาเรื่องเจ็บไข้ได้ป่วยของผมไปบอกไอ้เลวนี่ด้วย



“เรื่องของกู”



“น้ำน่าน ถามดีๆนะอย่ารวนสิ”



ผมมองหน้ามันเต็มๆตา อยากรู้ว่ามันต้องการอะไรจากตัวผมนัก หรือจะรู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้น มันก็สมควรแต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องใส่ใจ



“กูจะเป็นจะตายแล้วเกี่ยวอะไรกับมึง ที่ตอบว่าเรื่องของกูมันก็ถูกต้องแล้ว ถ้าไม่พอใจในพฤติกรรมของกูก็ไม่ต้องมายุ่งเพราะกูก็ไม่อยากยุ่งกับมึง”



“มาถึงขั้นนี้แล้วไม่ยุ่งไม่ได้”



“ทำไม?”สีหน้าของมันดูอึดอัดใจ จ้องหน้าผมคิ้วขมวด



“เรื่องวันนั้น...”



“อย่าพูดนะไอ้สัด หุบปากของมึงไปเลย!”ผมเอามืออุดปากมันก่อนที่จะพ่นคำพูดอะไรที่ผมไม่อยากฟังออกมา แถมยังมาพูดในที่สาธารณะอีก คนขายของในร้านก็เมียงมองออกมา พอหันกลับมาก็สบตาแพรวพราวของมันจนต้องรีบปล่อยมือออก



“หึ...งั้นไปคุยกันที่ห้องพี่”



“ไม่”พี่เพ่ออะไร ขนลุกสัด รอยยิ้มนั่นอีก



“กลัวอะไร?”



“ไม่ได้กลัว แต่ไม่อยากข้องเกี่ยวด้วย”



“แต่พี่อยากข้องเกี่ยวด้วย อันที่จริงเราก็ทั้งเกี่ยวทั้งกอดกันไปแล้วนะ”



“ไอ้...”พูดไม่ออกเลยกู ภาพในวันนั้นไหลเข้ามาเป็นฉากๆ หน้าผมเหมือนจะไหม้



“อ้าว น่าน น้ำน่าน จะเดินหนีไปไหนเนี่ย”



เสียงมันร้องเรียกตามหลัง ผมไม่อยากยืนอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว อยากจะไปไหนก็ได้ที่จะไม่ต้องเจอหน้ามัน ไอ้เลว ไอ้เหี้ย นรกส่งมึงมาหรือยังไงวะ ผมทำบาปอะไรไว้ทำไมถึงต้องเกิดมาเจอมัน



“โอ๊ย มึง!”มันวางมาดักหน้าผมไว้จนผมสะดุดขาตัวเองเกือบเซล้ม



“อย่าหนีเลย หนียังไงก็หนีไม่พ้นหรอก”



“จะเอาอะไรกับกูนักหนาวะ ถ้ากูไปทำอะไรให้มึงไม่พอใจกูขอโทษแล้วกันแต่อย่ามายุ่งกับกูอีกเลย”ผมพูดจริงๆนะ อะไรที่เคยกวนตีนเคยด่ามันไว้ผมขอโทษมันก็ได้ ขอแค่เลิกแล้วต่อกัน



“ถ้าเป็นก่อนหน้านี้พี่ก็ยินดีที่จะทำตามอยู่นะ แต่ตอนนี้พี่คงทำตามไม่ได้”



“ทำไม? จะเอาคืนอะไรกู”



“ไม่ได้จะเอาคืน”




“....” แล้วจะเอาอะไรวะ?



“แต่จะเอาน้ำน่าน”








--------------------

มาแล้วค่า ผ่านปีใหม่มีครึ่งเดือนเพิ่งจะโผล่หัวมา ขอโทษที่ให้รอนานค่า พอดีเที่ยวเพลินมากไปหน่อย 555 
เห็นคอมเมนต์แล้วแอบตกใจแต่ละคนยาวมาก ขอบคุณมากๆนะคะ ทุกคอมเมนต์เลย เราจะพยายามทำให้ทุกคนไม่ผิดหวังนะคะ
อยากให้ติดตามกันไปตลอดนะคะ ;-; อย่าทิ้งเค้าปายยยยย 

----------

เรามีทวิตนะคะ พยายามติดแท็กมาตั้งแต่เริ่มลงเรื่องนี้ แต่ปรากฏว่าแท็กไม่ขึ้น เสิร์ชหาไม่เจอ #ร้องไห้หนักมาก 
แต่ล่าสุดลองเสิร์ชแล้วเจอ คาดว่าคงไม่มีอะไรผิดพลาดละ #รักไม่ได้ออกแบบ  หรือจะเข้าไปพูดคุยกันที่เพจตามลิ้งค์ด้านล่างได้นะคะ เพจเหมือนจะร้าง แต่ไม่ร้างนะคะ 5555555   

[maixmix]

มาต่อแล้วววววว ดีใจมากๆเลย รอมานาน อยากเห็นความสัมพันธ์ที่จะพัฒนาต่อไปเร็วๆค่ะ อยากรู้ว่าน่านจะทำยังไง จะมีมุมหวานเร็วๆนี้ไหม 55555555555 รอต่อไปนะคะ 

[suck_love]

อ่านละติดเลยยยยยยค่ะ 
คู่รองนี่ใช่พายกับเพื่อนพระเอก กับเฟิร์สธันว์หรือเปล่าคะ
เราแอบลุ้นว่าใครจะหยุดธันว์หนะค่ะ แหะๆ