หัวข้อ: Gay Taste รส(เกย์)ลองแล้วระวังติด 13-4-2018 ตอนที่34 PART2 P.31 [END]

[yisren.]

ไม่ได้อัพนิยายเลยเนอะ ตอนนี้อยู่ต่างจังหวัดค่ะ ยังไม่มีกำหนดกลับ ตอนแรกไม่รู้ว่าจะมานานขนาดไม่มีกำหนดแบบนี้ก็เลยไม่ได้แจ้งคนอ่าน ตอนนี้คงต้องแจ้งแล้วล่ะค่ะ ถ้ารู้ว่าจะมานานขนาดนี้หอบเอาโน๊ตบุ๊คมาด้วยก็ดี

รอได้เสมอจ้า 

[kitty08]

มิเป็นไรจ้ะ รอได้จ้า ตามสบายเลยน่ะจ้ะ ไม่ต้องกังวล 

[missyaoi]

ตอนที่ 25


(Part 1)



“พระเอกหล่อเนอะ”  ไอ้ตัวดีที่นั่งหว่างขาพิงอกผมอยู่บนโซฟาพูดออกมาขณะที่เราสองคนกำลังนั่งดูละครหลังข่าวด้วยกันสองคน วันนี้ผมไม่เข้าเวร หลังจากที่เข้าเวรต่อเนื่อง เขียนรายงานจนได้นอนเมื่อเช้า ตื่นมาอีกทีก็เย็นแล้ว มันก็เอาข้าวมาให้ถึงเตียง มีบริการนวด(แต่ไม่นาบ)บวกอาบน้ำปะแป้งให้เป็นของแถมอีก รู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลยทีเดียว

“แฟนนั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคนยังจะกล้าชมผู้ชายคนอื่นอีก”  ผมแกล้งแหย่มัน กดจมูกไปที่แก้มกลมๆ นั่นแรงๆ ด้วยรักและหมั่นไส้ มือที่กอดเอวมันอยู่แกล้งกอดให้แน่นขึ้น

“อ่อก หายใจไม่อ๊อกกกก คึคึ ก็เขาหล่อจริงๆ นี่นา กล้ามแน่นด้วยอ่ะ”  ไอ้พระเอกที่มันชมว่าหล่อคือพระเอกคนดังของช่องมากสี เห็นนั่งเพ้อคุณมาเฟียๆ อะไรของมัน ติดมาก ต้องนั่งดูทุกอาทิตย์ ดูเสร็จแล้วก็มานั่งเพ้อ บอกว่าเท่อย่างนั้น แบดบอยอย่างนี้ ซิกซ์แพ็คแน่นอย่างโน้น เหอะๆ บอกว่าถ้าเป็นนางเอกจะถอดเสื้อผ้ารอเลยบ้างล่ะ เล่นเอาผมหมั่นไส้จับมันถอดตรงนั้นเลย หึหึ

“เฮอะ กูหล่อกว่าตั้งเยอะ”  ผมเบ้ปาก 

“หวายยยยยยๆๆ  ไหนดูหน้าคนหลงตัวเองหน่อยสิ. . .ดูสิ หื้ม ดูสิ. . .”  มันเอี้ยวตัวมาหาผม เอามือทั้งสองข้างตะปบเข้าที่แก้มผมอย่างไม่เบาเท่าไหร่นัก

“ว่ากูหลงตัวเอง มึงอย่ามาหลงกูล่ะกัน”  ผมว่า มันก็หัวเราะคิกคัก  “ตกลงใครหล่อกว่า”  ผมหรี่ตาถามอีกอย่างไม่ยอม จะว่ายังไงก็ช่าง ผู้ชายทุกคนก็ต้องอยากหล่อที่สุดในสายตาแฟนอยู่แล้ว หรือใครจะเถียง?

“หื้มมม หล่อที่สุดเลยคนนี้เนี่ย คิกคิก”  มันพูดพลางหัวเราะไปพลางแสดงถึงความจริงใจ(?) มีการถูจมูกมันกับจมูกผมอ้อนๆ ด้วย ก่อนจะหันกลับไปหาโทรทัศน์อย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงเพลงเข้าละคร นี่เมื่อกี้ที่มึงหันมาหากูเพราะว่าละครมันเข้าโฆษณาใช่มั้ย!! ฮึ่ยยยยย ไอ้ตัวแสบ มันน่าฟัดให้แก้มช้ำนัก กูยิ้มค้างเลยห่า

ออดดดดดดดด

“มึงไปดูสิ”  ผมบอก ตอนนี้เราดูละครกันไปจนเกือบจบเรื่องแล้ว อยู่ๆ ก็มีเสียงออดดังขึ้นที่หน้าห้อง ไม่รู้ใครมา ดึกดื่นป่านนี้ มันก็พยักหน้ารับคำที่ผมบอกอย่างง่ายๆ ช่วงนี้คงจะเห็นว่าผมเหนื่อย เอาอกเอาใจไม่ขาด ว่านอนสอนง่ายมาก ปลื้มสุดๆ

“พี่แบงค์มา”  ไอ้ฟ่าบอก ไอ้แบงค์ที่เดินตามหลังมาส่งยิ้มให้นิดหน่อย ผมมองเลยไปข้างหลังเพราะคิดว่าไอ้โมมาด้วย แต่ไม่เห็นมี ไอ้ฟ่ามันเปลี่ยนจากที่นั่งหว่างขาผมเป็นมานั่งข้างๆ แทน คงจะเกรงใจไอ้แบงค์ แต่ผมมันพวกติดสกินชิพ ต้องโอบเอวมันอยู่ดี มันก็ไม่ได้ว่าอะไร

“โทษทีเว้ย มาดึกๆ”  ไอ้แบงค์บอก นั่งลงตรงพื้นเลย วางถุงร้านสะดวกซื้อที่มีกระป๋องเบียร์หลายกระป๋องอยู่ในนั้น สีหน้ามันดูไม่ดีนัก

“ไม่เป็นไร มีเรื่องไรงั้นดิ”  ไอ้แบงค์พยักหน้ารับ ยื่นกระป๋องเบียร์ให้ผม แต่ผมปฏิเสธเพราะขี้เกียจต้องไปแปรงฟันอีกรอบ มันเลยเอาไปดื่มเอง

“เออ แม่งกูเครียดว่ะ กูก็ไม่อยากคิดมาก แต่กู. . .”  มันทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ดูสับสนจนเรียบเรียงคำพูดออกมาไม่ถูก

“ใจเย็นๆ นะพี่แบงค์ มันเรื่องอะไร เรื่องพี่โม?”  ไอ้ฟ่าลูบไหล่ไอ้แบงค์ปลอบๆ สำหรับไอ้แบงค์เรื่องที่ทำให้มันไปไม่เป็นก็มีอยู่ไม่กี่เรื่อง หนึ่งในนั้นก็คือเรื่องของไอ้โมนั่นแหละ มันก็พยักหน้า สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพูด

“เมื่อคืนไอ้โมไปร้องเพลงร้านพี่นอร์ทตามปกติ กูเข้าเวรเลยไม่ได้ไปดู มันกลับมาตอนเช้าทั้งที่ร้องเสร็จตั้งแต่ตีหนึ่ง แล้วพอ. . .พอกูเปิดกระเป๋าตังค์มันดู กูไม่ได้จะจับผิดนะเว้ย แต่กูก็ดู ไม่รู้สิวะ แล้วกูก็เห็น ถุงยางที่มันพกติดไว้. . .ไม่มีแล้ว”  ไอ้แบงค์บอกหน้าเครียด ผมกับไอ้ฟ่าหันมามองกันอัตโนมัติ

“มึงอย่าเพิ่งคิดมากดิวะ อาจจะไม่มีอะไรก็ได้”  ผมปลอบ เรียกว่าปลอบก็ได้ เพราะเอาเข้าจริงผมก็ไม่มั่นใจในตัวไอ้โมเท่าไหร่ ขนาดผมยังคิดแบบนี้ ไอ้แบงค์ล่ะจะขนาดไหน

“พี่แบงค์อย่าเพิ่งคิดไปก่อน พี่โมอาจจะ. . .เอ่อ. . .อาจจะทำตกก็ได้ หรือว่า!! หรือว่ามีใครขอไปไง”  ไอ้ฟ่าพยายามหาข้อที่เป็นไปได้ว่าไอ้ถุงยางอนามัยเจ้าปัญหามันหายไปไหน มีการลงไปนั่งกับพื้นเป็นเพื่อนไอ้แบงค์ลูบไหล่ลูบหลังปลอบ ส่วนผมนั่งขัดสมาธิอยู่บนโซฟานั่นแหละ นอกจากเมียก็ไม่ค่อยถนัดปลอบใครเท่าไหร่

“พี่ก็ไม่อยากคิดมากเว้ยฟ่า. . .แต่พี่กลัว สองสามเดือนที่ผ่านมามันอาจจะบอกว่าเลิกแล้วก็จริง พี่ก็ไม่เห็นว่ามันจะเกาะแกะใครแล้ว แต่ก็ยังมีเด็กไปหามันได้ทุกวัน พี่กลัวว่ามันอาจจะเผลอไปอีก”  พูดไปมือก็กำกระป๋องเบียร์แน่นจนบุบ

“แล้วตอนนี้มันอยู่ไหน”  ผมถาม

“ร้านพี่นอร์ท มีร้องเพลงเลิกเที่ยงคืน เดี๋ยวกูไปรับ” 

“แล้วทำไมพี่แบงค์ไม่ไปอยู่กับพี่โมล่ะ”  ไอ้ฟ่าถาม ตอนนี้กระดกเบียร์เป็นเพื่อนไอ้แบงค์เรียบร้อย

“ไม่รู้ว่ะ กลัวว่าถ้าไปอาจจะเห็นอะไรเข้ามั้ง”  ไอ้แบงค์ส่ายหน้าบอกเสียงเบา

“แล้วมึงถามไอ้โมรึยัง เรื่องที่มันกลับเช้า”  ผมถามอีก ผมเดาว่าไอ้แบงค์คงยังไม่ถาม อาจจะกลัวคำตอบเพราะไอ้โมไม่โกหกแน่ แล้วก็จริงเมื่อมันส่ายหน้ามาให้เป็นคำตอบ

“กูไม่กล้าถามว่ะ มันกลับมาก็ทำตัวปกติ กูรีบไปเรียนด้วย”

“เฮ้อ. . .กูว่ามึงถามมันให้รู้เรื่องก่อนดีกว่า อย่าคิดไปเองเพราะถ้ามันไม่ใช่อย่างที่มึงคิด มันเท่ากับว่ามึงไม่เชื่อใจมันนะเว้ย”  ผมบอกอีก ไม่อยากให้มันคิดไปเองก่อนเท่าไหร่นัก เพราะถ้าไม่ใช่อย่างที่มันคิดไอ้โมเองก็จะรู้สึกไม่ดีที่ไอ้แบงค์ระแวงมัน

“กูก็อยากเชื่อใจคีน กูอยากไว้ใจมัน กูเป็นคนบอกมันเองด้วยซ้ำว่าอย่าสนใจเรื่องที่ผ่านมา ให้ลืมๆ ไปซะ แต่สุดท้ายกูก็ทำไม่ได้อยู่ดี มันเหมือนมีเสียงอะไรในใจกูคอยทำให้กูกลัว ให้กูระวังอยู่เสมอ”  มันนั่งชันเข่ากุมขมับตัวเอง เสียงในใจที่มันว่าก็คงจะเป็นความเจ็บปวดที่มันเคยเจอ มันเป็นระบบป้องกันตัวเองอัตโนมัติของคนเรา เจ็บแล้วก็ไม่อยากเจ็บอีก ถึงต้องระวังให้มากกว่าเดิม เหมือนที่ไอ้ฟ่ากว่าจะยอมเปิดใจให้ผม ไหนจะที่มันขอเวลาพิสูจน์เรื่องระหว่างเราอีก มันก็คล้ายๆ กันนั่นแหละ  “เอาเถอะๆ แม่งกูเอาเรื่องอะไรมาพูดกับพวกมึงวะ มาฟ่า ดื่มเป็นเพื่อนพี่หน่อยเว้ย”  สุดท้ายมันก็เปลี่ยนเรื่อง ผมกับไอ้ฟ่าก็คุยเป็นเพื่อนมันไปเรื่อยๆ ตอนนี้ไอ้ฟ่าย้ายมานอนยาวบนโซฟาหนุนตักผมเป็นที่เรียบร้อย

“ฟี้ Zzz”

“หึหึ”  ผมกับไอ้แบงค์ขำออกมาพร้อมกันเบาๆ เมื่อไอ้เด็กที่คุยจ้อเมื่อกี้ ตอนนี้สิ้นฤทธิ์หลับสนิทไปซะแล้ว

“หลับซะแล้ว”  ไอ้แบงค์พูดยิ้มๆ ผมพยักหน้าลูบผมนุ่มของคนหลับไปเพลินๆ  “มึงกับน้องโอเคดีมั้ยวะ”  อยู่ๆ ไอ้แบงค์ก็ถามออกมา ผมยิ้มนิดๆ มองหน้าขาวๆ จมูกเชิดๆ ปากนิ่มๆ ของไอ้ตัวดี ก่อนจะตอบ

“โอเคที่สุดเลยว่ะ ใครจะคิดว่ากูจะคบมันมาได้ตั้งเกือบสี่เดือนแล้ว ตอนแรกดูว่าไม่น่าไปกันรอดด้วยซ้ำ แต่ก็คบกันมาได้นานขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ ที่ผ่านมากูคบแฟนแต่ละคนได้ไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ ไอ้ฟ่ามันน่ารักนะเว้ยไอ้แบงค์ มันทั้งเอาใจเก่ง จำได้ทุกอย่างว่ากูชอบอะไรไม่ชอบอะไร รู้ว่าวันไหนกูต้องเข้าเวร รู้ว่ากูมีเรียนกี่โมง รู้ว่าตอนที่กูโกรธมันควรทำตัวแบบไหน รู้ว่าตอนไหนงอนได้ งี่เง่าได้ รู้ว่าตอนไหนควรง้อ ควรงอน มันไม่เคยต้องให้กูเอาใจมันคนเดียว เพราะมันก็ทั้งเอาใจ และใส่ใจกูไม่ขาด กูไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองโชคดีขนาดไหน. . .จนมาเจอมัน”  พูดจบก็เงยหน้ามองไอ้แบงค์  ก็เห็นว่ามันมองผมอึ้งๆ ก่อนจะหัวเราะออกมา

“วันนี้มึงพูดยาวที่สุดตั้งแต่รู้จักกันมาเลยนะเว้ยไอ้คีน รู้ตัวป่ะ?”

“รู้สิ”  ผมตอบยิ้มๆ หันมาสนใจไอ้ฟ่าอีกครั้ง ไล้นิ้วโป้งเกลี่ยแก้มมันเบาๆ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้ว่าวันนี้ความรู้สึกที่ผมมีให้มันก้าวผ่านคำว่าชอบมาอีกขั้นจนกลายเป็นคำว่ารักไปแล้ว

“กูดีใจด้วยจริงๆ ว่ะ งั้นมึงพาน้องมันไปนอนเถอะ กูไปรับไอ้โมก่อน คงใกล้เสร็จแล้วล่ะ”  มันพูดเสร็จแล้วก็ลุกขึ้น  ผมหันไปมองนาฬิกาที่ฝาผนัง อืม ห้าทุ่มกว่าแล้ว  “ไม่ต้องไปส่งกูหรอก โชคดีเว้ย”  ผมพยักหน้าให้มัน

“ไอ้แบงค์. . .”  ผมเรียก ตอนที่ไอ้แบงค์เดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว มันหันมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม  “คุยกันซะนะเว้ย”  มันยิ้มรับ คงรู้ว่าผมหมายถึงเรื่องอะไร

พอไอ้แบงค์ออกไปแล้ว ผมจัดการอุ้มไอ้ตัวแสบไปวางให้นอนบนเตียงดีๆ ห่มผ้าให้มัน ตรวจสอบความเรียบร้อยของห้องอีกนิดหน่อย ปิดไฟจนเหลือแค่ไฟหัวเตียงเพราะไอ้ฟ่ามันจะหายใจไม่ออกเวลานอนในที่มืดๆ หอมแก้ม จุ๊บปากบอกฝันดีมันเบาๆ ก่อนจะรวบมันเข้ามาในอ้อมแขนแล้วหลับตามไป
.
.
.
.
.
“วันนี้กูเลิกสี่โมง มึงรออยู่ที่เดิม เดี๋ยวมารับ”  ผมบอก ไอ้ฟ่าพยักหน้าหงึกหงัก หอมแก้มผมแบบมึนๆ เปิดประตูรถแล้วเดินแบบเมาๆ เข้าคณะมัน ไม่ปิดประตูให้ด้วยเว้ย ผมต้องเอื้อมมือไปปิดเอง จะสะดุดหัวมดแถวนั้นล้มรึเปล่าวะนั่น ผมส่ายหน้าเบาๆ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นเมื่อเช้า ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น งอแงจะนอนท่าเดียว แต่ผมไม่ยอมเพราะวันนี้มีเรียนเช้าทั้งคู่ สุดท้ายก็ลากมาแบบมึนๆ นั่นแหละ แล้วที่ต้องบอกให้มันรอเพราะว่าวันนี้มันเลิกเรียนตั้งแต่บ่ายสอง ส่วนผมสี่โมงเย็น เฮ้อ. . .สงสารเหมือนกันต้องอยู่รอตั้งสองชั่วโมงแน่ะ เคยจะให้กลับก่อนแต่มันก็ไม่ยอม ผมก็ตามใจ ที่จริงแอบดีใจนิดหน่อยที่มันอยากรอ

พอมาถึงคณะการเรียนก็ผ่านไปอย่างง่ายดาย(หรอ?) ไอ้โมกับไอ้แบงค์เคลียร์กันแล้ว เห็นว่าถุงยางมันพี่นอร์ทขอไปจริงๆ ส่วนที่กลับมาซะเช้าเพราะลูกค้าชวนดื่มจนเมากลับไม่ไหวเลยนอนมันที่ร้านนั่นแหละ โทรหาไอ้แบงค์แล้วแต่ติดต่อไม่ได้ ไอ้แบงค์ก็บอกว่าเพิ่งรู้เหมือนกันว่าโทรศัพท์แบตหมด เพราะมัวแต่ยุ่งอยู่กับคนไข้ที่โรงพยาบาล แต่อย่างน้อยเรื่องที่เกิดขึ้นคงทำให้ไอ้แบงค์วางใจในตัวไอ้โมได้มากขึ้น เพราะไอ้โมไม่ได้นอกลู่นอกทางอย่างที่มันกังวล วันนี้แม่งเลยอารมณ์ดี ผิวปากฮัมเพลงแล็คเชอร์อย่างเมามันในอารมณ์

เลิกเรียน. . .

“ไปรับน้องฟ่า?”  ไอ้เซนที่เหมือนเพิ่งเลิกเรียนเหมือนกันตรงเข้ามาถามผม เผื่อทุกคนจะลืมไปว่าไอ้โมกับไอ้เซนไม่ได้เรียนหมอ แต่มันสองคนเรียนบริหารเพื่อที่จะสืบทอดกิจการของครอบครัว

“เออ จะไปด้วย?”  ผมถามกลับ ไอ้พวกที่เหลือก็มองผมสองคนงงๆ

“อืม”  มันรับคำแค่นั้น ผมก็ไม่ได้ถามอะไรต่อแต่ตรงไปรับไอ้ฟ่าที่คณะทันที ไปถึงก็เห็นมันนั่งรออยู่ที่โต๊ะประจำ ไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่ได้นั่งอยู่กับเพื่อนมัน ให้ทายว่าใครที่นั่งแป้นแล้นอยู่ตรงนั้น ไม่ยากใช่มั้ย?

ไอ้กรีซ. . .

“เอ่อ. . .”  ไอ้ฟ่าหน้าเสียเมื่อผมเดินไปถึงโต๊ะที่มันนั่ง เผยอปากเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ผมส่ายหัวให้เป็นเชิงว่าไม่ต้องพูดอะไร มันก็หุบปากฉับ ผมนั่งลงข้างมันทันที

“หึ”  ผมได้ยินเสียงหัวเราะจากคนที่ยืนอยู่ ไอ้เซนนั่นแหละ. . .ดูเหมือนไอ้กรีซมันกำลังตั้งใจกับสูตรฟิสิกส์ในมือจนไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองว่ามีใครมา

“พี่ฟ่าครับ สูตรนี้. . .เฮ้ย!! พี่เซน มาได้ไงวะ!!”  พอมันเงยหน้าขึ้นมาเหมือนจะถามไอ้ฟ่า แต่สายตาดันมาเห็นผมกับไอ้เซนซะก่อน แต่มันไม่ได้พูดกับผมหรอกนะ ประโยคนั้นน่ะ มันพูดกับไอ้เซนต่างหาก

“เอ่อ. . .กรีซรู้จักพี่เซนด้วยหรอ”  ไอ้ฟ่าถาม ดูเหมือนมันจะงงกับสถานการณ์ตรงหน้าไม่น้อย

“ไม่!! ผมไม่รู้จัก พี่ฟ่าผมไปก่อนนะ ขอบคุณที่ช่วยสอนครับ!!”  ไอ้กรีซละล่ำละลักบอก รีบเก็บของรวบใส่อ้อมแขนแล้ววิ่งไปทันที ไอ้ฟ่ากันไปมองไอ้เซนอย่างรอคำตอบ

“หึ”  แค่นั้นล่ะครับคำตอบ แล้วไอ้เซนก็เดินตามไอ้กรีซไป ไม่ได้รีบวิ่ง แต่ตามทันในที่สุด ฉุดกระชากไปทางลานจอดรถ สาบานเลยก็ได้ ตั้งแต่รู้จักกัน ผมไม่เคยเห็นไอ้เซนฉุดใครไปแบบนี้เลยสักครั้ง

“หมายความว่าไง สองคนนี้ไปรู้จักกันตอนไหน”  ไอ้ฟ่าหันมาถามผมงงๆ ไม่งงได้ไงบอกไม่รู้จักแต่เสือกรู้ชื่อเขาซะงั้น ผมเองก็ส่ายหน้า ไม่รู้เหมือนกัน ไม่น่า ร้อยวันพันปีเวลาผมมารับไอ้ฟ่าก็ไม่เคยจะขอมาด้วยเลยสักครั้ง วันนี้ที่มาก็เพราะมีจุดประสงค์นี้สินะ แม้จะสงสัยแต่ก็ช่างเถอะ เรื่องของเพื่อน มันอยากเล่าเดี๋ยวมันก็เล่าเอง แต่ดูเหมือนคนข้างๆ ผมจะไม่ค่อยเห็นด้วย ขมุบขมิบสงสัยอยู่นั่นแหละ จนผมต้องประชดไปว่าเป็นห่วงไอ้กรีซมันรึไง นั่นแหละมันถึงเงียบได้

ผมเดินจูงมือไอ้ฟ่ามาถึงลานจอดรถวิศวะที่ผมมาจอดรถไว้ แต่พอไปถึง ปรากฏว่ามีผู้หญิงยืนอยู่ที่รถ ไอ้ฟ่าหันมามองผมงงๆ ผมเองก็ส่ายหัวให้ ผู้หญิงคนนั้นน่ะผมรู้จัก แต่ที่ผมไม่รู้คือไปยืนทำอะไรที่รถไอ้ฟ่า(วันนี้เอารถมันมาเพราะเจ้าของมันกลัวว่าจอดทิ้งไว้แล้วจะเสีย)

“เอ่อ. . .คีน”  ผู้หญิงคนนั้นทักผม แก้ว ดาวคณะผมเอง แต่ไม่ได้ตำแหน่งดาวมหาลัยเพราะตำแหน่งนั้นตกไปเป็นของแนน คณะนิเทศน์แทน

“อ่อ. . .แก้ว ว่าไง”  ผมถาม

“คือ เรา. . .มีเรื่องจะรบกวนหน่อยน่ะ”  แก้วพูดสีหน้าลำบากใจ

“ถ้าช่วยได้ก็จะช่วย”  ผมพูดแบ่งรับแบ่งสู้ กระชับมือที่จับมืออีกคนไว้ให้มันสบายใจ

“คือว่า. . .รถเราเสียน่ะ เราจำได้ว่าคอนโดเรากับคีนไปทางเดียวกัน ก็เลย. . .”

“แล้วเพื่อนพี่ไปไหนหมดล่ะครับ ทิ้งเพื่อนไว้คนเดียวได้ไง”  ไอ้ฟ่าพูด แก้วหน้าเสีย ผมบีบมือมันเบาๆ เป็นการปราม ยังไงซะแก้วก็เป็นรุ่นพี่ ผมไม่อยากให้ใครมามองแฟนผมไม่ดีว่าเป็นเด็กไม่มีมารยาท

“เพื่อนพี่กลับหมดแล้วน่ะ ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไป. . .” 

“เอาเถอะ ยังไงก็ทางเดียวกัน”  ผมบอก ลากไอ้ฟ่าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ แก้วเปิดประตูเบาะหลังขึ้นนั่ง ผมก็มีหน้าที่ขับรถไป ตลอดทางไอ้ฟ่านั่งเงียบ ผมรู้ว่ามันคงจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่มีคนร่วมทางด้วย แต่ผมก็ไม่อยากให้ใครมาตราหน้าว่าเป็นพวกแล้งน้ำใจ ช่วยได้ก็ช่วย แต่ผมก็ไม่ได้พ่อพระขนาดที่จะช่วยคนอื่นจนแฟนงอนหรอก เลี่ยงได้ก็เลี่ยง
.
.
.
.
.
มาแล้ววววว ฮุฮิ ครุคริ จากนี้ไปจะมีตัวละครเพิ่มเข้ามาอีกไม่กี่ตัวละ มีทั้งตัวหลัก(ที่ยังไม่โผล่มา?) กับตัวสมทบที่มาทำให้ความรักของพระนายเรามีสีสัน นิยายเราปลอดภัยไร้ดราม่าเพราะเราไม่ใช่คนนิยมเสพความเจ็บปวด ฮิฮิ

ปล.พี่เซนกับกรีซนี่ยังไง ติดตามต่อไปค่าาา แต่ในเรื่องนี้จะไม่เคลียร์เ่าไหร่นะ จะไปเคลียร์ใเรื่องพี่เซน

โอเคๆ ขอให้สนุกกับการอ่าน

เจอกันตอนหน้าค่า



 

[iammilk]

  

[MayA@TK]

เพื่อนกลับหมดแล้วทำไมไม่บอกให้เพื่อนไปส่งก่อนกลับล่ะ
สีข้างถลอกไหม 

 

[kitty08]

ว๊าว ตกลงคู่เซนคือกรีซเรอะ  ในที่สุดคู่เซนก้อออกมาแล้ว ชอบจริง ๆ  ตอนนี้กรณีของคีนก้อออกมาแล้ว 

[yisren.]

ในที่สุดกรีซก็ต้องเสร็จเซน 5555

[PuNNa]

ของพี่เซนนี่ชื่อเรื่องอะไรอ่ะครับ ใครรู้โปรดตอบที

[Apple_matinie]

ง่ะพี่เซนง่ะ
อย่าบอกว่าชอบกรีซนะ
โถ่ๆๆๆ
กรีซแมนไปอ่าาาา

[missyaoi]

ของพี่เซนนี่ชื่อเรื่องอะไรอ่ะครับ ใครรู้โปรดตอบที

คนเขียนตอบเองจ้าาาา  เรื่องพี่เซนยังไม่คลอดเลยจ้า รอเรื่องนี้กับเรื่องน้องคิม(ที่ยังไม่เปิดเรื่อง)จบก่อนนะจ๊ะ

ไม่มีความสามารถแต่งทีเดียวหลายๆ เรื่องเลยจริงๆ (เพราะมันจะไม่เดินสักเรื่อง) แม้ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นจะเกิดในเวลาไล่เลี่ยกัน แต่คนเขียนขออนุญาตให้จบทีละเรื่องๆ ไปนะคะ ขอบคุณค่าาาา

[minneemint]

 

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[Supparang-k]

มีตัสละครใหท่แถมตัวเงื่อนงำคู่ใหม่สินะใช่ไหม

[iceman555]

อีนังแก้วสตอเบอรี่ไรอะ

[ZaRa]

แหมสาวแก้ว ถึงขั้นไปดักรอที่รถเขาเลยนะ 

[nightsza]

เซนกับกรีซหรอนี่ ไม่น่าเชื่ออออ

[VarainDark]

เซน-กรีซ คืออะไร
รีบกลับมาต่อด่วน!!!!!
คาใจมากอ่ะ

[missyaoi]

ตอนที่ 25

(Part 2)


อยากจะกลอกตามองบนสักล้านรอบให้ตายเถอะ!! เรื่องของเรื่องคือวันนี้ผมต้องทำงานอยู่คณะจนดึกดื่นเที่ยงคืน แล้วทีนี้ไอ้คีนมันก็ต้องเข้าเวรแทนเพิ่อนสักคนนี่แหละ ผมก็เลยรอให้มันออกเวรก่อนแล้วมารับเลยทีเดียว แต่!! แต่ครับแต่ เรื่องกลับดึกไม่ทำให้ผมเซ็งอะไร เพราะเพื่อนๆ ก็อยู่กันเต็มคณะ สิ่งที่ทำให้ผมเซ็งจนอยากจะกลอกตาให้มันหลุดออกจากเบ้าจริงๆ ก็คือ แม่ดาวคณะแพทย์คนสวยที่เดินตามหลังมานั่นต่างหาก อ๊ะๆ จะหาว่าผมใจแคบแค่เขามาขออาศัยรถกลับบ้านด้วยระหว่างที่รถเขาซ่อมอยู่ก็ไม่ได้เลยหรอ อย่าครับท่านผู้ชม ผมจะไม่เซ็งโลกเท่านี้เลยถ้านี่ไม่ใช่สัปดาห์ที่สองแล้วที่เจ้าหล่อนมาขอติดรถกลับด้วย!! สองสัปดาห์!! จอร์จ รถพี่โดนชนประสานงาพังยับทั้งคันหรือไงครับ!! ถึงได้ซ่อมนานเกือบครึ่งเดือนขนาดนี้

เอาจริงๆ ผมก็อยากให้ไอ้คีนเอามอเตอร์ไซค์มาซะให้รู้แล้วรู้รอด จะได้ไม่มีใครมาขอติดรถด้วยได้ (แลดูเลว) แต่ดูท่าว่าฟีฟ่าคนนี้จะทำเลวไม่ขึ้น เพราะช่วงนี้อากาศแปรปรวนเดี๋ยวแดดจ้า เดี๋ยวฝนตกจนไม่กล้าเสี่ยงที่จะตากฝนเลยเอารถยนต์ออกมาทุกวัน สรุปว่าทุกอย่างช่างเป็นใจให้คุณพี่แก้วเขาเหลือเกิน รถเราเลยมีคนสวยดาวคณะแพทย์นั่งกลับบ้านไปด้วยกันทุกวัน

“นี่รถเจ๊แกยังซ่อมไม่เสร็จอีกหรอวะ”  ไอ้คิมที่นั่งรถคนขับรถบ้านมันมารับอยู่ข้างๆ ผมกระซิบถาม เออ มึงคิดเหมือนกูเลยอีคิม รถซ่อมนานละเกิน

“หึ”  ผมไม่ตอบอะไร

“นี่กูว่าบอกเจ๊ซื้อคันใหม่แม่งเหอะ ซ่อมนานขนาดนี้คงเกินเยียวยาละกูว่า”  ไอ้ออมแสดงความคิดเห็น มึงก็คิดเหมือนกูเลยอีออม สมแล้วที่เป็นเพื่อนกู คือผมเล่าให้มันฟังตั้งแต่วันแรกๆ ที่พี่แก้วเขามาขอติดรถด้วยแล้ว เพราะวันนั้นไอ้คีนมารับผมที่คณะ ไอ้ออมมันเห็นเจ๊แกเดินตามหลังมาเหมือนวันนี้นี่แหละ แล้วเพื่อนออมมนุษย์เพื่อนที่รู้จักคนทั้งมหาลัยเกิดสงสัยขึ้นมาว่าคุณดาวคณะแพทย์คนนี้เนี่ยเดินตามหลังแฟนผมมาได้เยี่ยงไร ผมเลยเล่าให้มันฟังแบบหมดเปลือก ไอ้ออมมันก็รับรู้ แถมมีการเตือนผมด้วยว่าเจ๊แกจะมาอ่อยแฟนผมหรือเปล่า ตอนแรกผมก็ไม่คิดหรอก พอรถเจ๊แกเสียนานเกิน พร้อมกับเพื่อนๆ ของเจ๊แกที่กลับไปหมดแล้วตลอดดดดดดด ผมก็เริ่มคิดและ

ไม่นานไอ้คีนก็เดินมาถึงตัวผม มันขยี้หัวผมเบาๆ แล้วนั่งลงข้างๆ เสื้อกาวน์ยังไม่ถอดเลยอ่ะ อ่อยกูใช่มั้ย รู้ว่ากูชอบล่ะสิ ผมหันไปยิ้มให้มันอ้อนๆ ซบเข้าที่ไหล่กว้าง มันยิ้ม เอามือผมไปจับแล้วคลึงเล่น

“พอดีวันนี้แก้วเขาเข้าเวรพร้อมกัน เพื่อนคนอื่นๆ กลับกันแล้วเลยขอติดรถมาด้วยน่ะ”  มันบอก เห็นมะ เพื่อนกลับหมดอีกแล้ว

“สวัสดีจ๊ะน้องฟีฟ่า”  เจ๊แก้วทักทายเสียงใส ผมผงกหัวขึ้นมองแล้วยิ้มให้เจ๊แกแบบผ่านๆ แล้วกลับมาซบไหล่ไอ้แฟนตัวดีที่โดนชะนีอ่อยแล้วยังไม่รู้ตัวใหม่อีกครั้ง 

“กลับกันเลยมั้ย ดูเหนื่อยๆ”  ไอ้คีนถามผมเสียงนุ่ม ผมพยักหน้าอยู่กับไหล่มันนั่นแหละ  “งั้นไป”  มันลุกขึ้นยืน ผมยื่นมือทั้งสองข้างไปให้ ไอ้คีนขำในลำคอแต่ก็ยอมยื่นมือมาดึงผมให้ลุกขึ้นอยู่ดี

“กูกลับก่อนนะเว้ย พวกมึงถึงบ้านแล้วโทรบอกกูด้วยล่ะ”  ผมสั่งเพื่อนทั้งสองคน พวกมันรับคำ พร้อมกับทำไม้ทำมือประมาณว่าสู้ๆ กลับมาให้ผม ผมเลยส่งกลับไปให้พวกมันเหมือนกัน หึหึ

เรามาส่งพี่แก้วที่คอนโดพี่แกซึ่งเลยจากคอนโดไอ้คีนไปอีกนิดหน่อย ผมเองเหนื่อยๆ เลยหลับไปตั้งแต่ตูดถึงเบาะ รู้ตัวอีกทีไอ้คีนก็ปลุกผมให้ขึ้นคอนโดไปด้วยกัน จากนั้นก็อาบน้ำ นอน หมดวัน. . .     
.
.
.
.
.
“โอยยยย กูหิวข้าววววว”  เสียงบ่นของไอ้คิมดังขึ้นมาเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่อยากจะนับ แต่ที่รู้ๆ คือผมได้ยินมันบ่นว่าหิวข้าวบ่อยพอๆ กับเมื่อย ร้อน และบลาๆ ทั้งๆ ที่ไอ้ออมผู้หญิงแท้ๆ ยังไม่บ่นสักคำ

“มึงอย่าบ่นมาก รีบๆ ทำให้เสร็จจะได้รีบไป”  ไอ้ออมพูด ผมพยักหน้าเห็นด้วย ไอ้คิมหน้ามุ่ยแต่ก็ยอมเดินตามมาอยู่ดี ตอนนี้เที่ยง แต่เราเราสามคนเดินกันอยู่ที่ตึกคณะแพทย์ไม่ได้ไปกินข้าวอย่างคนอื่น ถามว่ามาทำไม คำตอบก็คืออาจารย์ที่คณะผมให้มาเดินส่งเอกสารให้อาจารย์ที่คณะแพทย์ ไม่ใช่คนเดียวด้วยนะ แต่อาจารย์คณะแพทย์ที่ต้องรับเอกสารพวกนี้มีตั้งสิบคน!! ตอนนี้ส่งได้เก้าคนแล้ว เหลือแค่อาจารย์ท่านสุดท้าย ถามพวกพี่ๆ ที่ยังอยู่ที่คณะ พี่ๆ ก็บอกมาว่าอาจารย์ท่านนี้ตอนนี้คงอยู่แถวๆ ห้องแล็ปชั้นสาม พวกผมมันคนรักโลก เลยเลือกที่จะใช้บันไดหนีไฟมากกว่าลิฟต์ ตอนนี้เดินเกือบถึงแล้ว

“หือ?”  ผมส่งเสียงถามในลำคอ เมื่ออยู่ดีๆ ไอ้ออมที่เดินนำอยู่ก็หยุดเดินซะอย่างงั้น

“ชู่วววว”  ไอ้ออมยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากเป็นเชิงให้เงียบ ผมกับไอ้คิมมองหน้ากันงงๆ แต่ก็ยอมเงียบตามที่มันบอก  พอเห็นไอ้ออมทำท่าเงี่ยหูฟัง พวกผมก็ทำตามด้วย

“เธอจะทำแบบนี้อีกนานแค่ไหนแก้ว นี่มันก็ครึ่งเดือนแล้วนะ ไม่เห็นว่าคีนจะใจอ่อน” เสียงผู้หญิงที่ผมไม่รู้จักคนหนึ่งพูด แก้ว? คีน? หวังว่าคงไม่ใช่เจ๊แก้ว กับไอ้คีนแฟนกูหรอกนะ

“นี่เกดเธออย่ามาขัดได้มั้ย อีกหน่อยคีนก็จะใจอ่อนกับฉันแล้ว”  ชัดเลย. . .เสียงยัยพี่แก้วจริงๆ ด้วย ว่าแต่มาพูดเรื่องอะไรเกี่ยวกับแฟนกูวะ

“ตรงไหนที่เธอเห็นว่าเขาใจอ่อน อ่อยมาครึ่งเดือนอยู่แล้ว ที่ฉันเห็นก็มีแต่เธอที่เข้าหาเขาก่อนตลอด คีนไม่เห็นจะมีทีท่าสนใจอะไรเธอเลย อีกอย่างฉันก็เห็นว่าคีนกับน้องฟีฟ่าก็รักกันดี เธอจะเข้าไปแทรกทำไม”  ผู้หญิงคนเดิมพูด

“นี่เกด!! เธอเป็นเพื่อนฉันนะ แทนที่จะเข้าข้างเพื่อน แล้วไง รักกันมากแล้วไง ก็แค่เกย์ล่ะวะ จะมาสู้ผู้หญิงสวยๆ อย่างฉันได้ไง เชื่อเถอะ ฉันจะเข้าไปแทรกเรื่อยๆ อีกไม่นาน ที่ตรงนั้นก็ต้องเป็นของฉัน เธอคอยดู!!”

“ฉันเห็นเธอเป็นเพื่อนไงเลยเตือน ที่คีนทำดีกับเธอช่วยเธอก็เพราะเขาเห็นว่าเป็นเพื่อน ถ้าเธอลองสังเกตดีๆ จะรู้ว่าเธอไม่ได้พิเศษอะไรกว่าคนอื่นเลย คุยเขายังคุยแทบนับคำได้ เธอจะเอาอะไรมามั่นใจ”

“ผู้ชายยังไงก็ไม่ทิ้งสันดานหรอก ก็ให้มันรู้ไปว่าฉันอ่อยทุกวันแล้วจะไม่หวั่นไหว”

“เฮ้อ. . .แล้วแต่เธอล่ะกัน ถ้าได้ก็ยินดีด้วย แต่ถ้าไม่ เธอก็อาจจะเสียเพื่อนดีๆ ไปคนนึงเลย ฉันเตือนด้วยความหวังดี”

“เธอก็คอยดูแล้วกันยัยเกด ให้มันรู้ไปว่าผู้หญิงเพียบพร้อมอย่างฉันจะสู้ไอ้เด็กเกย์คนนึงไม่ได้!!”

“ไอ้ฟ่า ใจเย็นเว้ยมึง เอกสารอาจารย์ยับหมดแล้ว”  เสียงกับมือของไอ้คิมที่บีบมาที่ไหล่ทำให้ผมได้สติ ก้มลงมองมือตัวเองที่บีบกันแน่นจนเอกสารยับไปหมด แต่อารมณ์นี้ผมไม่มัวแต่สนใจเอกสารนี่หรอก ที่ผมสนใจคือสิ่งที่ได้ยินเมื่อกี้มากกว่า

“มึงได้ยินมั้ยไอ้คิม ผู้หญิงคนนั้นจ้องจะงาบแฟนกู”  ผมพูด รู้สึกเลยว่าตัวเองโมโหแค่ไหน

“เออ กูได้ยิน ไอ้ออมก็ได้ยิน แต่มึงก็ได้ยินที่พี่ผู้หญิงอีกคนพูดไม่ใช่หรอวะ พี่คีนไม่ได้สนใจยัยเจ๊นั่นเลยนะเว้ย”  ไอ้คิมพูดอีก

“กูรู้. . .กูรู้ดีว่าไอ้คีนเป็นคนยังไง แต่กู. . .” 

“พวกกูเข้าใจมึง แต่ตอนนี้มึงใจเย็นๆ ก่อน”  ไอ้คิมพูดอีก

“เออ ไอ้ฟ่า มึงน่ะชอบใจร้อน ห้ามเลยนะเว้ย แล้วอย่าไปพาลลงกับพี่คีนด้วย เดี๋ยวจะทะเลาะกันเปล่าๆ”  ไอ้ออมพูดเสริม พร้อมกับมือที่คอยลูบหลังลูบไหล่ให้ผมใจเย็น ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับอารมณ์ ก่อจะพยักหน้าให้มันสองคน

“ดีมาก. . .”
.
.
.
.
.
ตอนนี้เลิกเรียนแล้ว ผมกำลังรอให้ไอ้คีนมารับที่คณะเพราะวันนี้เราสองคนเลิกพร้อมกัน มันไม่ต้องเข้าห้องผ่าตัด แต่ต้องเข้าเวร มันเลยจะมารับผมไปส่งบ้านก่อน ค่อยไปเข้าเวร ถึงจะอารมณ์ดีที่จะได้เจอมัน แต่ก็อดอารมณ์เสียไม่ได้เมื่อคิดว่ามันจะมาพร้อมกับใครอีกคน

“ฟ่า. . .”  ผมสะดุ้งเมื่อมีคนมาตะโกนเรียก เงยหน้าขึ้นมอง ไอ้คีน. . .  อดไม่ได้ที่จะมองเลยไปด้านหลังของมันว่ามีใครตามมาด้วยหรือเปล่า แต่ก็ต้องแปลกใจเพราะวันนี้มันมาคนเดียว หรือว่ายัยเจ๊แก้วจะยอมถอยแล้ววะ?  “คิดอะไรอยู่ กูเรียกตั้งนาน”  มันถาม ส่งนิ้วโป้งมาคลึงหัวคิ้วของผมที่ไม่รู้ว่าขมวดแน่นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

“เปล่า. . .กลับเหอะ”  ผมตอบเสียงเบาเพราะรู้สึกเซ็งในอารมณ์ ลุกขึ้นยืนแล้วเดินนำไปที่รถอย่างรู้ดีอยู่แล้วว่ามันเอาไปจอดไว้ที่ไหน เฮ้อ. . . ผมเดินเฉื่อยๆ มาเรื่อยๆ ก็ถึงรถ

เอ๊ะ ทำไมไอ้คีนถึงไม่ดับเครื่องรถ?

หัวใจผมเริ่มเต้นแรงขึ้น ผมรีบเปิดประตูรถด้านที่นั่งข้างคนขับทันที

“สวัสดีจ๊ะ. . .น้องฟีฟ่า” 

!!!

ผมหันไปมองไอ้คีนอย่างขอคำตอบ มันขมวดคิ้ว เดินมาทางผม  “ทำไมแก้วมานั่งตรงนี้ล่ะ”  มันถาม ผมดร็อปอารมณ์ตัวเองลงได้นิดหน่อย อย่างน้อยก็ไม่ใช่ไอ้คีนที่เป็นคนบอกให้เจ๊แกนั่ง (คือทุกทีไอ้คีนจะให้เจ๊แกนั่งเบาะหลัง ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้นั่งอยู่ด้วยก็ตาม)

“คือคีน แก้วขอโทษนะ พอดีว่าที่แก้วเจ็บเท้าอ่ะ พอไปนั่งข้างหลังมันไม่สบายเหมือนข้างหน้า มันเจ็บกว่าเดิม แก้วเลยถือวิสาสะ ขอโทษน้องฟีฟ่าด้วยน๊ะจ๊ะ แต่วันนี้พี่ขอนั่งตรงนี้ได้มั้ย”  ยัยพี่แก้วทำหน้าตาใสซื่อส่งไปให้ไอ้คีน แต่ผมเห็นนางแอบยกยิ้มมุมปากมาทางผมโดยที่ไอ้คีนไม่เห็น ผมกำมือตัวเองแน่น ทั้งโกรธทั้งโมโห แต่พยายามข่มไว้ไม่ให้ระเบิดออกไป ตั้งแต่เรื่องที่กูได้ยินมาตอนเที่ยงแล้วนะมึง เย็นก็เอาเลยหรอ

“ผมคงให้พี่นั่งตรงนี้ไม่ได้หรอก ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหน เพราะตรงนี้มันที่ของผม”  ผมเน้นตรงคำสุดท้ายให้ได้ยินกันชัดๆ ที่ผมพูดไม่ได้หมายถึงที่นั่งบนรถอย่างเดียว แต่หมายถึงที่ข้างกายไอ้คีนด้วย ไม่ว่าจะตรงไหนตำแหน่งไหนมันก็เป็นของผม

“ฟ่า. . .”  ไอ้คีนปราม ผมรู้ดีว่ามันไม่ได้เข้าข้างยัยเจ๊แก้วนี่หรอก แต่มันไม่ชอบให้ผมทำตัวไม่เป็นสุภาพบุรุษกับผู้หญิง มันบอกตลอดว่าต้องให้เกียรติผู้หญิง เคารพรุ่นพี่ แต่ขอโทษเถอะ กูเลือกปฏิบัติเป็นคนๆ ไปเว้ย

“มึงเงียบไปเลย”  ผมหันไปพูดกับมัน ก่อนจะหันมาหายัยพี่แก้วอีกครั้ง  “ยังไงพี่ สิบห้าวันแล้วนะเว้ย รถยังซ่อมไม่เสร็จอีกหรอ ซื้อใหม่ได้แล้วมั้ง ส่วนเพื่อนก็เลิกๆ คบไปเหอะ ทิ้งเพื่อนให้เป็นภาระคนอื่นอยู่แบบนี้ ส่วนพี่ก็รบกวนคนอื่นเขาอยู่ได้ตั้งครึ่งเดือนละอายบ้างป่าววะ”

“ฟ่า!”  ไอ้คีนเสียงเข้มขึ้น แต่ผมยังไม่ยอมหยุด

“หรือว่าที่จริงแล้วรถไม่ได้เสีย แต่โกหกเพราะอยากอ่อยผู้ชาย”  ผมไม่ได้ตะคอก ไม่ได้เสียงดัง แต่ทำหน้ากวนตีน ยัยพี่แก้วทำหน้าเหมือนว่าเสียใจนักหนาที่โดนผมด่า

“ทำไมน้องฟ่าพูดแบบนี้ล่ะ พี่ไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้นเลยนะ”

“ถ้าไม่ได้คิดก็ออกมา อย่าให้ผมต้องแฉความตอแหลของพี่ไปมากกว่านี้เลย”  ผมเรียกให้เจ้าหล่อนลงจากรถ รู้ตัวว่าพูดแรง แต่กูไม่แคร์ แต่ดูเหมือนว่าจะมีคนแคร์

“ฟีฟ่า!”  ไอ้คีนเรียกเสียงเข้มกว่าเดิม แต่ผมไม่สนใจ ผมสนแค่ว่าวันนี้ผมจะทำให้ผู้หญิงคนนี้ออกจากชีวิตผมกับไอ้คีนให้ได้

“ออกมา!!”  ผมตะคอก พี่แก้วสะดุ้ง น้ำตาคลอมองไอ้คีน แถมยังนั่งนิ่ง ไม่ยอมออกมาจากรถ  “กูบอกให้ออกมาไงวะ!!”  เมื่อบอกดีๆ ไม่ฟัง ผมก็เดินปรี่เข้าไปหายัยเจ๊แอ๊บแบ๊ว แล้วดึงออกมาจากในรถ ยัยพี่แก้วก็อ่อนปวกเปียกซะเหลือเกิน ทรุดลงไปกับพื้นทันที เหอะ!!

“โอ๊ยยย”  ขนาดเสียงร้องยังฟังดูสตรอว์เบอร์รี่เลยเหอะ

“หยุดนะ!! ทำไมทำแบบนี้วะ”  ไอ้คีนรวบเอวผมไว้ ไม่ให้เดินเข้าไปใส่ยัยพี่แก้วอีกครั้ง ผมเองก็ดิ้นๆ กูไม่ยอมหรอกเว้ย!!

“ต้องหน้าด้านขนาดไหนกันถึงมาอ่อยผู้ชายที่เขามีแฟนอยู่แล้วได้!!”

“น้องฟ่าเอาอะไรมาพูดคะ พี่ไม่ได้ทำอะไรอย่างนั้นสักหน่อย” 

“อย่ามาตอแหล!! ตอนเที่ยงกูได้ยินมึงพูดกับเพื่อนมากับหูว่าจะอ่อยแฟนกู!! จะแย่งมันไปจากกู!!”

“ไม่จริงนะคีน แก้วไม่ได้จะทำไรแบบนั้น”  มันพูดน้ำหูน้ำตาไหล โถถถถถถถถ น่าสงสารเหลือเกิน!!

“เก็บน้ำตาของมึงเอาไว้หลอกควายเถอะ!! กูได้ยินกับหู มึงมันตอแหล กูขอสักทีเหอะ เผื่อว่าโรคตอแหลชอบยุ่งกับแฟนชาวบ้านมันจะหายขาด!!” พูดเสร็จผมก็ทำท่าจะเดินไปเอาเรื่องอย่างที่ปากพูด อย่าลืมว่าผมเป็นเกย์ ถึงจะไม่ออกสาวเท่าไอ้คิม แต่ผมก็สามารถทำร้ายร่างกายผู้หญิงได้โดยที่ไม่รู้สึกผิด(เท่าไหร่) แต่ไม่ทันไปถึงก็ถูกรวบแน่นกว่าเดิม

“ไอ้ฟ่า ใจเย็นก่อนเหอะ นั่นผู้หญิงนะเว้ย!!”  ไอ้คีนตะคอกเสียงดัง นั่นทำให้ผมโมโหมากกว่าเดิม

“ทำไม!! มึงไม่เชื่อกูรึไง เบื่อเกย์อย่างกูแล้วใช่มั้ย!! ชอบมันงั้นสิ!! หรือว่าได้กับมันแล้ว!!”  ผมหันกลับไปพาลใส่มัน ถึงแม้ว่าจะไม่ได้คิดอย่างปากพูด แต่มันก็ยั้งปากตัวเองไม่ทันแล้ว

“ฟีฟ่า!!”  ไอ้คีนขึ้นเสียง ดังกว่าเมื่อกี้มาก ผมสะดุ้งตกใจ น้ำตาไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้ นี่มันขึ้นเสียงใส่ผมต่อหน้าผู้หญิงคนนี้งั้นหรอ. . .  “ขอโทษ. . .แต่มึง. . .”  มันจะรวบตัวผมเข้าไปกอดอีกครั้ง แต่ผมไม่ยอม ดิ้นออกมาจนหลุด

“ไม่ต้องมายุ่งกับกู!! ถ้าชอบมันมากก็ไปเอามันเลย ไม่ต้องมาสนใจกู!!”  ผมมองมันอย่างตัดพ้อ หันหลังจะเดินออกจากตรงนั้น แต่ไอ้คีนมาดึงมือผมไปก่อน

“จะไปไหน”  มันถามเสียงอ่อนลงกว่าเดิมมาก

“ไปให้พ้นจากตรงนี้ไง ส่วนมึง!!”  ผมหันไปทางยัยพี่แก้ว  “อยากนั่งนักใช่มั้ยข้างหน้าน่ะ นั่งไปเลย กูยกให้!!”  แล้วผมก็วิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที ผมรู้ว่าไอ้คีนวิ่งตาม แต่ขอโทษเถอะ มีพี่วินมอไซค์ขับผ่านมาพอดี ผมกระโดดขึ้นอย่างรวดเร็ว ให้มึงบินตามมา มึงก็ตามมาไม่ทันหรอกเว้ย

ฮึกกก ไอ้บ้า กูโกรธ กูโมโห กูเสียใจ กูน้อยใจ ไอ้เหี้ย!!
.
.
.
.
.
ตอนนี้แต่งไม่ดีเลยอ่ะ รู้ตัวเลย ขอโทษจริงๆ ค่ะ เราเป็นคนเขียนที่ไม่ถนัดฉากทะเลาะกันเท่าไหร่ (อันที่จริงไม่ถนัดสักฉาก ) ยังไงก็ขอให้สนุกกับการอ่าน

เจอกันตอนหน้าค่าาาา

[yisren.]

ไม่สงสารใครทั้งนั้น ถือว่าเอาคืนเรื่องกรีซนะจ๊ะ หุ อิเจ๊แก้วนี่เบากว่ากรีซอีกมั้ง ทำไมฟ่าไม่อัดเสียงอะ โถ่ววว

[Aoya]

อร๊ากกกกกก ค้างงง
น้องฟ่า ทำแบบนี้ก็เข้าทางเจ๊นั่นสิลูก 

[Freja]

เห็นว่าอยากได้ความเท่าเทียมทางเพศใช่ไหม?
ชะนีอ่อยได้ก็ต้องรับที่จะโดนฉะได้
รักจะแย่งแฟนเกย์ก็ต้องยอมรับความเสี่ยงที่จะโดนเกย์กระทืบได้
อ่อยอย่างมีความรับผิดชอบนะจ๊ะ  ชะนีเอ๋ย

อยากจะถวายควายให้คีนค่ะ
เป็นสุภาพบุรุษก็สมควรมองด้วยนะว่าอีกฝ่ายสุภาพสตรีด้วยหรือเปล่า?
ครึ่งเดือนไม่โง่เป็นใครก็มองออกว่ามาอ่อย
เพิ่งชมไปไม่กี่ตอนเอ๊ง...คีนเอ๊ย
จะดูซิว่าคีนจะแก้ปัญหายังไง
ไปส่งชะนีต่อหรือให้ชะนีหาทางกลับเอง
จะเป็นสุภาพบุรุษต่อหรือจะเป็นแฟนที่ดี

ตอนนั้นที่ชะนีชุมนุมฟ่าก็น่าจะอัดเสียงไว้นะ

[iceman555]

อีนังแก้วสตอเบอรี่มากกกกก. ฟ่าใจร้อนไปไหมอะ. น่าจะใจเย็นกว่านี้  เฮ้อออออ. แล้วจะโกรธกันนานป่าวเนี่ยะ. อีนังแก้วคงดีใจอะ. ที่แผนมันสำเร็จไปขั้นนึงแระ

[Billie]

 

เขียนสนุกนะ เรายังอ่านไปโมโหไปเลย อะ

[mystery Y]

ทะเลาะกันซะแล้ว เฮ้อ~

[Yara]

งานนี้เชียร์ให้ฟ่ากระทืบยัยแก้วค่ะ
ด้านได้ขนาดนี้มันน่าโมโหจริงๆ
ถึงแม้ว่า น้องฟ่าไม่น่าทำกับผู้หญิงขนาดนี้
แต่ที่ฟ่าเป็นแบบนี้ก็ต้องโทษพี่คีนด้วย
เพราะมัวแต่เป็นสุภาพบุรุษ เกรงใจผู้หญิง
แต่ลืมไปรึเปล่าว่า ควรใส่ใจความรู้สึกฟ่าด้วย
ครั้งนี้ถึงฟ่าจะเหวี่ยงจะโกรธ พี่ีคีนก็มีหน้าที่ต้องง้อน้องอย่างเดียวเลย

[VarainDark]

คีนนะคีน ทำร้ายจิตใจฟ่าอีกแล้ว

[minneemint]

 

[kitty08]

จริง ๆ ฟ่าน่าจะอัดเสียงไว้น่ะ แล้วไปเปิดให้คีนฟังเลยจะได้ไม่ต้องเถียงกันน่ะ และเราว่าฟ่าน่าจะคุยกับคีนเป็นจริงเป็นจัง จะได้ให้คีนจัดการเองไปเลยน่ะ มาทะเลาะกันต่อหน้าผู้หญิง ยังไงเราเป็นผู้ชายก้อเสียเปรียบอยู่แล้วล่ะ 

[Apple_matinie]

ตบมันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

[Kaemmiizz]

คีนนะคีน ทำร้ายจิตใจแฟนตัวเองแล้วง่ะ