หัวข้อ: :Love ♥ no boundaries: ตอนพิเศษส่งท้าย บ๊ายบาย [END] 22.09.18

[kitty08]

 :mew1:ในที่สุดก้อกลับมาเหมือนเดิม. หมดแล้วกับความหน่วง   

[wawa_piya]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ยิ่งกว่าจุดพลุฉลองอีกค่าาาา
 
ตอนแรกไม่ได้อ่านเม้นอ่านอะไรก่อนในเฟส ถึงขนาดไปกดไลค์ไว้เฉยๆ
ยังทำใจอ่านไม่ได้ 55555 กลัวดราม่า พอมาเห็นโพสตอมวันนี้ว่าเค้าดีกันแล้วรีบเข้ามาอ่านเลยจ้าาา
ตอนหน้า ncจะมาแล้วใช่มั้ยคร้าาา หวังได้ใช่ม้ายยย 

[wonwon]

ในที่สุดก็กลับมาดีกันเหมือนเดิมซักที

ส่วนอิชาลีถ้ามาแล้วมายุแยงวิกเตอร์ แกอย่ามาเลยดีกว่า สมควรแล้วที่เมียหนีไปอ่ะ

[Rafael]

 

[worry]

 

[B52]

เหมือนยกภูเขาที่ชื่อว่าความกังวลออกจากอกเลย โล่ง

[minenat]

คลายพระในมือได้สะดวกแล้วคะ

กลับมาน่ารักเหมือนช่วงแรกๆแล้ว

[peeranatyaikaew]

เกาะขอบเตียง //โดนวิกเตอร์เตะ

[คุณเจ้]

Only You EP.35 :: Against back. [55%]



   ทุกอย่างโอเคดี ชีวิตผมมีความสุขสนุกสนานตามเดิม ก่อนมานิวยอร์กผมก็เคลียร์ช่วงระยะเวลาที่จะทำงานอยู่ที่นี่กับช่วงเวลาที่จะต้องบินกลับไปเมืองไทยบ้างกับพ่อและแม่แล้ว และปลายปีนี้ผมต้องกลับไปทำบางอย่างให้พ่อแม่ ซึ่งพวกเขาไม่ได้บังคับ แต่ผมสมัครใจจะทำเอง เพราะผมคิดว่าทำหน้าที่ตรงนั้นให้เสร็จสิ้นไปซะ แล้วจะได้เริ่มทำตามความฝันของตัวเองเพื่อพิสูจน์ให้พวกเขาเห็นว่าผมก็มีชีวิตที่ดีได้ แต่อันนี้เขาไม่รู้หรอก ผมจะทำเอง และจะทำให้ได้ด้วย
   

วันที่เพื่อนๆ เลี้ยงส่งผม ก็แอบรู้สึกใจหายอยู่เหมือนกัน เพราะอีกเกือบปีกว่าจะได้เจอกัน แล้วพอกลับไปเจอกันครั้งหน้า สถานะของพวกเราก็ไม่ใช่กลุ่มนิสิตนักศึกษาอีกแล้ว เราจะกลายเป็นคนทำงาน อยู่ในโหมดมนุษย์เงินเดือนหรืออาจจะไม่ใช่ไม่เงินเดือน แต่คือต่อจากนี้เรามีหน้าที่การงานที่ต้องทำเพื่อดำรงชีวิตต่อไป
   

ใช่ เมื่อเรียนจบแล้ว เราทุกคนก็ต้องหางานทำสิจริงมั้ย แต่ดูเหมือนชีวิตผมจะผิดเพี้ยนไป
   

“ผมมานี่เพื่ออยากทำงานด้วย ไม่ใช่แค่มาอยู่กับเจ้านายคุณหรือคุณไปวันๆ แบบนี้” ผมบ่นหน้ามู่ทู่เป็นรอบที่ล้านกับพ่อบอดี้การ์ดหัวเกรียน เห็นเขาแล้วก็แอบนึกถึงพี่ๆ การ์ดคนไทย พวกนั้นยังคงทำงานให้วิคเตอร์ เขาจ่ายเงินตามปกติ แต่เมื่อผมมาอยู่นี่แล้ว สิ่งที่พี่การ์ดไทยต้องทำคือเฝ้าอพาร์ทเม้นต์ ดูแลรถ คอยดูแลพ่อกับแม่ของผม และรับคำสั่งต่างๆ จากวิคเตอร์กับผมดังเดิม
   

“คุณแมทก็มีหน้าที่ทำอาหาร ทำความสะอาดบ้าน ซักเสื้อ รีดผ้าให้คุณเรย์มอนด์อยู่แล้วนี่ครับ” ผมกลอกตาเซ็ง ไอ้แบบนั้นมันเป็นสิ่งที่ผมเต็มใจทำให้ในฐานะศรีภรรยาของพี่พระเอกวิคเตอร์เขา
   

“ผมหมายถึงงาน การงานที่ทำแล้วได้เงิน”
   

“คุณเรย์มอนด์เขาก็จ่ายเงินให้คุณทุกเดือน ได้มากกว่าผมอีก คุณยังจะกระเสือกกระสนไปทำงานทำไมกันครับ” โอ้โห ดูใช้คำ ทำอย่างกับผมอยากจะไปประกวดนางงามจักรวาล
   

“ผมอยากทำงานอย่างอื่นบ้างนอกจากทำงานแต่ในบ้าน” ผมบ่นด้วยน้ำเสียงหงอยเหงา ออสตินได้แต่ถอนหายใจเนิบๆ เขาเองก็คงไม่รู้จะช่วยยังไง เพราะวิคเตอร์บอกว่าผมไม่ต้องทำอะไร อยู่บ้านเฉยๆ ก็พอ ที่จริงงานในบ้านผมก็ไม่ต้องทำด้วยซ้ำ เขาจ้างแม่บ้านทุกสองอาทิตย์อยู่แล้ว แต่เนื่องจากผมอยู่เฉยๆ เลยลุกขึ้นมาทำนั่นทำนี่ฆ่าเวลา
   

มันดีนะ มันดูดีมากๆ ที่เราจะอยู่เฉยๆ แล้วก็ได้เงินมาฟรีๆ แบบที่ไม่ต้องทำอะไรให้มากมาย ผมก็ชอบนะเงินน่ะ ได้ง่ายๆ อีกต่างหาก สามีให้พกบัตรเครดิตรูดได้ตามใจชอบ แถมยังมีเงินเดือนเข้าบัญชีผมทุกเดือนอีกด้วย อยากได้อะไรซื้อได้เลย ง่ายๆ สบายๆ ชีวิตดีจะตาย   


มันดี ผมไม่เถียงหรอก แต่มันน่าเบื่อ จะว่าผมดัดจริตก็ได้ แต่ผมอยากทำงาน อยากแอคทีฟตัวเอง ไม่อยากอยู่เฉยๆ เดี๋ยวจะกลายเป็นขี้เกียจสันหลังยาว อาจเพราะผมติดช่วยงานพ่อกับแม่ตอนอยู่ไทย แล้วผมก็ชอบทำกิจกรรมในมหาวิทยาลัยบ่อยเลยติดจะทำนั่นทำนี่ ถ้าผมชอบอยู่เฉยๆ สบายๆ ไม่ต้องทำอะไรให้ชีวิตลำบาก เมื่อปีก่อนผมจะดั้นด้นมาฝึกงานที่นี่ทำไมกัน อีกอย่างผมมีความฝันต้องสานให้สำเร็จด้วย ขืนยังอยู่แบบนี้ต่อไป ฝันผมก็ดับวูบสิ
   

“กลับเถอะครับ เดี๋ยวคุณเรย์มอนด์จะกลับมาแล้ว” ผมถอนหายใจ มาอยู่นี่ก็ไม่ได้ต่างจากตอนอยู่ไทยสักเท่าไหร่ที่ผมจะมีออสตินคอยตามประกบทุกย่างก้าวแบบนี้ แล้วก็คอยรายงานสถานการณ์ให้วิคเตอร์ได้รู้ ดีหน่อยก็ตรงที่ผมสามารถพาไมเคิลออกไปเดินเล่นโดยที่ไม่มีออสตินไปด้วยได้ (ดีตรงไหน - -)


หลังจากกลับมาสมานหัวใจใส่กัน (เลี่ยนมาก) วิคเตอร์ก็กลับมายิ้มหล่อเหลาเอาเก่งเช่นเดิม ไม่ได้มีอะไรเพิ่มเติม เพราะเขาเป็นคนเยอะมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว กฎผีบ้าผีบอเขาก็ไม่ทิ้ง ยังคงท่องๆๆ ใส่หน้าผมแทบทุกครั้งที่เขาต้องไปทำงานไกลๆ แล้วต้องห่างกัน ห้ามนั่น ห้ามนี่ จะทำอะไรต้องขออนุญาตเขาก่อน ถ้าเขาโอเคก็ค่อยทำ ไม่โอเคก็อย่าหวังเลย ดื้อไปเจอดุอีก


ผมอึดอัดเหมือนกันนะ บางทีนึกอยากจะวิ่งหนีออสตินอยู่เหมือนกัน แต่ถ้าทำแบบนั้นวิคเตอร์คงทิ้งระเบิดใส่ผมแน่ๆ


“คิดถึงไวโอล่าจัง” ผมบ่นเบาๆ คนเดียวถึงน้องสาวต่างแม่ของวิคเตอร์ แรกๆ ที่เราอยู่ด้วยกัน ผมคิดว่าจะเข้ากับเธอไม่ได้ดีนัก แต่กลายเป็นว่าเราเข้ากันได้ดี อาจเพราะไวโอล่าไนซ์มาก เป็นผู้หญิงที่ถ้าขึ้นประกวดนางงามคงได้รางวัลนางงามมิตรภาพ ช่วงที่เธออยู่กับเรา แล้ววิคเตอร์ต้องออกไปทำงานผมยังมีเพื่อนให้พูดคุย พากันไปทำนู่นทำนี่ด้วย แต่พอเธอกลับ ผมก็มีแต่ออสติน ไมเคิล ฟอกซ์อยู่รอบตัว กับหมากับแมวพูดไปมันตอบโต้อะไรได้บ้างล่ะ นอกจากส่ายหาง เห่าเสียงดัง ร้องเหมียวๆ ส่วนออสตินน่ะเหรอ ไม่ชวนคุยก็ไม่พูดหรอก


“อะไรนะครับ” ออสตินที่เดินอยู่ด้านหลังเอ่ยถาม ผมหันไปมองเขาแล้วส่ายหัว หันกลับมามองวิวตรงหมู่บ้านทาวน์เฮ้าส์ของวิคเตอร์ มีร่องรอยหิมะสีขาวอยู่ตามถนน หลังคารถ บนกิ่งไม้สองฝั่งถนน บนแปลงดอกไม้หน้าบ้านบางหลัง ทุกบ้านจะมีหิมะจากเมื่อคืนกองอยู่ตรงบันไดบ้าน ขาวโพลนไปหมด จากร้านกาแฟที่ผมนั่งเมื่อกี้กับบ้านวิคเตอร์นั้นสามารถเดินได้ ใช้เวลาประมาณสิบนาทีเท่านั้นในการเดินไปร้านกาแฟตรงหัวมุมอีกฝั่งของทาวน์เฮ้าส์ ขนาดแค่จะออกมาหาของกิน ยังจะต้องมีคนตามประกบ โห่ว! นี่ไม่ส่งรถตำรวจมานำหน้าด้วยเลยล่ะ


“เดี่ยวก่อน” ผมหยุดชะงักกึกตรงกลางๆ ทางเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นผู้ชายสองคนถือกล้องไว้ในมืออยู่ตรงเยื้องๆ ฝั่งตรงข้ามบ้านวิคเตอร์ มาอีกแล้ว ไม่หนาวกันเหรอ ถึงตอนกลางวันอากาศจะไม่เย็นเท่ากลางคืน แต่ผิวด้านไปมั้ย แล้วไม่มีอย่างอื่นทำกันรึไงถึงได้มายืนเฝ้า รู้หรอกว่าเป็นอาชีพ แต่ให้อิสระแก่กูหน่อยได้ม้ายยย แค่ผัวกูก็แทบจะหาอิสระไม่เจอแล้ว นี่ยังต้องมาคอยระวังพวกช่างภาพนักข่าวเห็บเหาพวกนี้อีก


“ให้ผมไล่พวกนั้นไปมั้ย” ผมพยักหน้า ออสตินกดหน้าลงหนึ่งทีเป็นการรับคำ เขาก้าวเท้าจะเดินออกไป แต่ผมก็นึกขึ้นได้แล้วจับแขนหนาของเขาเอาไว้ก่อน


“ไม่ต้องดีกว่า ถ้าคุณไปไล่พวกนั้น เขาคงเอาไปเป็นประเด็นอีกแน่เลย” ออสตินไม่ได้ตอบรับหรือทำสีหน้าใดๆ ชัดเจน ทำเพียงแค่หยุดยืนอยู่กับที่


“แล้วจะทำยังไงครับ”


“เดินเข้าบ้านเฉยๆ ตามปกติ เพราะยังไงพวกเขาก็ไม่รู้ชัดเจนนี่ครับว่าผมเป็นใคร” ถึงจะมีกระแสข่าวของผมกับวิคเตอร์ออกมาอยู่เรื่อยๆ แต่ก็ไม่มีการยืนยันจากคนใกล้ตัวหรือคนวงในจริงจังว่าผมเป็นใคร คนที่ติดตามไอจีส่วนตัวของวิคเตอร์นั้นมีพฤติกรรมที่ดีมาก แรกๆ เลยผมคิดว่าถ้ามีอะไรหลุดเล็ดลอดออกมา ก็คงมาจากไอจีอีกอันของเขานั่นแหละ เพราะเขาชอบอัพรูปผมบ่อย แต่ก็ไม่มีใครคาบข่าวไปบอกนักข่าวนะ หรือเขาทำแต่ผมก็งั่งไม่รู้เองรึเปล่า


ผมกับออสตินทำตัวตามปกติ เดินมาเรื่อยๆ จนถึงตีนบันไดบ้าน ตอนนั้นเองที่สองช่างภาพยกกล้องขึ้นมา ผมก็ทำเป็นมองไม่เห็น เดินขึ้นบันไดบ้านไป กระทืบเท้าหลายๆ ทีเพื่อเคาะหิมะออกจากรองเท้าบู๊ตแล้วเปิดประตูเข้าไปในบ้านโดยมีออสตินปิดประตูตามหลัง เสียงกุกกักดังมาจากบันได แล้วสักพักไมเคิลก็วิ่งเหยาะๆ เข้ามาหาผม


“วันนี้พ่อแกกลับบ้าน รอเจอเขาก่อนนะ พรุ่งนี้จะพาไปเล่นหิมะ” ช่วงนี้ที่นิวยอร์กพอแสงแดดหายไป หิมะจะเริ่มโปรยปรายลงมา ไมเคิลดูจะชอบหิมะมาก มันกระโดดโลดเต้นเอาหน้ามุด เกลือกกลิ้งอย่างสนุกสนาน ตอนกลางวันก็มีบ้าง แต่กลางคืนจะโปรยลงมาเยอะกว่า แต่ถึงอย่างนั้นกลางวันก็สั้นกว่ากลางคืนอยู่ดี เพราะหน้าหนาวทีไรนิวยอร์กมืดไวมาก ไวกว่าที่ไทยอีก


“ผมเข้าห้องนอนก่อนนะครับ” ผมพยักหน้าพลางลูบหัวไมเคิลเล่น ห้องนอนออสตินก็คือห้องรับแขกด้านล่างที่อยู่ติดกับห้องโฮมเธียเตอร์ของบ้าน ไม่รู้เขาทนอยู่แต่ในห้องได้ยังไง ถึงในนั้นจะกว้างขวาง มีทั้งเครื่องปรับอากาศ ทีวีจอยักษ์ เครื่องเล่นดีวีดี บลูเรย์ ตู้เย็น และวิคเตอร์ยังซื้อคอมพิวเตอร์แบบตั้งโต๊ะให้ออสตินด้วย เขาไม่ชอบใช้แล็บท็อป เพราะตอนอยู่ในกองทัพ ใช้คอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะจนชิน จริงๆ ออสตินจะไปพักด้านนอก แต่วิคเตอร์ให้อยู่ด้วยกันได้ แค่ต้องระวังระยะห่างจากผมให้ดี ซึ่งผมแสนจะเบื่อตรงจุดนี้ ผมกลัวจะมีคนหมั่นไส้ เพราะความหวงเวอร์ของไอ้ยักษ์ รักผม ผมก็ดีใจ แต่ไม่ต้องหวง ต้องหึงประหนึ่งว่าผมมีโครงหน้านางงามจักรวาลยุคปีสองพันก็ได้หรอก โชคยังดีที่ออสตินเป็นคนไม่คิดเยอะ เขาเลยไม่ถือสากับความบ้าของวิคเตอร์


ผมเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ไม่รู้จะทำอะไรดี เลยได้แต่นั่งเล่นโทรศัพท์มือถือ เปิดดูโซเชียลของตัวเองไปเรื่อยเปื่อย รูปจากงานวันเกิดผมผ่านมาเดือนกว่าแล้วก็ยังคงเป็นกระแสอยู่บ้างประปราย ต้องตอนแรกๆ ที่ผมอัพรูปสิ ค่อนข้างจะฮือฮาทีเดียว รูปถ่ายกับเพื่อน ไปไถ่ชีวิตน้องควายกับพ่อแม่ หรือถ่ายในอพาร์ทเม้นต์น่ะไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้รูปรอยสักบนอกซ้ายวิคเตอร์โดยมีหน้าผมแนบอยู่ด้วยนั่นต่างหากที่เป็นฮ็อตอิชชูมาก


ทั้งสื่อไทยสื่อเทศหยิบภาพจากอินสตาแกรมผมไปทำข่าวกันพอสมควร ที่บอกว่าพอสมควรเพราะผมคิดว่ามันไม่ใช่ประเด็นใหญ่อะไรขนาดนั้น ไม่ใหญ่เท่าประเด็นเรื่องของแองเจลิน่า โจลี่กับแบรด พิทหรอก ก็แค่สงสัยว่าอกแน่นๆ ที่ผมแนบอยู่นั้นเป็นใคร ใช่วิคเตอร์มั้ยเพราะผมไม่ได้ถ่ายหน้าวิคเตอร์ ถ่ายแค่หน้าตัวเองแนบอยู่บนอกเขา มีรอยสักสดใหม่อยู่ตรงหน้า เห็นแค่คางหนวดๆ ของไอ้ยักษ์แบบแวบๆ ผมพยายามทำภาพแคบสุดๆ ไม่ให้เห็นแบ็คกราวด์หรือสิ่งที่จะสามารถระบุได้ว่าเป็นวิคเตอร์ แต่ถึงอย่างนั้นคนก็จับโยงกัน ผมลองไปอ่านบางข่าว บางกระทู้ โอ้โห สืบกันประหนึ่งว่ามันคือคดีฆาตกรรมงั้นแหละ ตอนแรกผมจะลบรูปทิ้ง แต่คิดอีกทีว่า ถ้าลบคนก็จะยิ่งสงสัย เลยทิ้งรูปนั้นไว้เก๋ๆ ในไอจี ให้คนตีประเด็นกันสนุกสนาน ผ่านมาเดือนกว่าแล้วยังมีคนพยายามทายว่าผู้ชายที่ผมนอนบนอกนั้นใช่วิคเตอร์หรือไม่ ส่วนรอยสัก ผมก็ไม่ได้ซ่อน ก็ถ่ายให้เห็น เพราะผมขึ้นแคปชั่นว่า My Super Special Gift on My BD


ตอนนี้ก็เพลาๆ ลงบ้างแล้ว แต่ก็ยังมีพวกสำนักข่าวในอเมริกาเนี่ยแหละที่พยายามหาภาพวิคเตอร์ถอดเสื้อมาดูรอยสัก ก็ยังไม่มีนะ เท่าที่ผมดูตามเว็บไซต์ต่างๆ น้องแฟนคลับของวิคเตอร์กับผมที่ไทยรู้นะว่าอะไรเป็นอะไร แต่พวกน้องเขาช่วยผมได้เยอะมาก คือไม่แพร่งพรายใดๆ ให้มากความก็แค่กรี๊ดฟินๆ กันไปตามเรื่องราว แต่เกิดแฮ็ชแท็กในโลกโซเชียลว่า #MattleIsGiftOfGod ด้วยนะ ฮ่าๆๆ เก๋ไก๋มากมาย ผมให้วิคเตอร์ดูเขาก็ยิ้มหล่อแค่นั้น ไม่ได้ออกความเห็นอะไร


Zach post on your timeline: =D


 พอเห็นอีโมชั่นคอมเม้นต์คุณแซ็คผมก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาอยู่ที่นี่ เอาจริงๆ ผมลืมนึกถึงเขาไปแล้ว เพราะแค่ประเด็นในชีวิตตัวเองก็รกจนรุงรัง ลืมไปด้วยซ้ำว่าเคยเห็นลีลาสุดแซ่บของเขาในเว็บหนังโป๊ ผมไม่ได้รังเกียจ หรือรู้สึกประหลาดอะไรกับเขา แค่รู้สึกสยิวหวิวๆ ในอก คือด้วยรูปร่างหน้าตาภายนอกของเขาก็พอจะดูออกแล้วอะว่าลีลาต้องไม่ธรรมดา พอได้เห็นกับตาจริงๆ ก็อื้มเลย มานิวยอร์กได้อาทิตย์กว่าๆ แล้ว ผมก็ยังไม่ได้ทายทักเขาไป จนกระทั่งเขาทายทักมานี่แหละ ผมตอบคอมเม้นต์เขาว่าผมอยู่ที่นี่แล้วนะ ไว้ว่างๆ เรานัดเจอกันเถอะ ผ่านไปห้านาทีเขาก็ตอบกลับมาว่า เห็นรูปผมที่นิวยอร์กในเซ็นทรัลปาร์คเมื่อสามวันก่อนตอนพาไมเคิลไปเล่นหิมะแล้ว เลยมาเอ่ยทัก ผมพิมพ์หัวเราะลงไป แล้วบอกว่าถ้าเขาว่างก็ทักแชทมาบอก เขาตอบกลับว่าคงอีกนานกว่าจะว่าง แต่ถ้าว่างจะมาบอก ผมตอบโอเค แล้วแอบคิดว่า มีคิวไปถ่ายหนังแซ่บๆ นั่นหรือเปล่า บางทีผมก็อยากเข้าไปดูกองถ่ายหนังโป๊นะว่าเขาทำกันยังไง ฮ่าๆ


ติ๊งหน่อง!


เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น วิคเตอร์เปลี่ยนเสียงกริ่งตามที่ผมขอด้วย เพราะไอ้เสียงออดปกตินั้นบางทีทำเอาผมสะดุ้ง เขาเพิ่งเปลี่ยนให้เมื่อตอนก่อนเขาไปถ่ายซีนเพิ่มในหนังนี่เอง


“พ่อแกรึเปล่า ไปดูกันเร็ว” ผมลุกขึ้นยืนเตรียมตัวจะเดินออกไป แต่ออสตินไวกว่า เขาเดินผ่านห้องโถงไปตรงประตูบ้าน พอเปิดออกผมก็พบกับผู้หญิงผมบลอนด์ทองหน้าตาสะสวยที่ไม่ได้เจอหน้าเธอนานมากแล้ว แต่ครั้งนี้ใบหน้าเธอติดจะเชิด ไม่ค่อยจะมีรอยยิ้มแบบครั้งก่อน


“สวัสดีครับคุณลิซ่า” ออสตินเอ่ยทักทายแม่เลี้ยงของวิคเตอร์ที่ยังคงแต่งตัวได้เปรี้ยวเข็ดฟัน จนสามารถปัดอายุเธอทิ้งออกไปจากหัวเราได้


“เขาไม่อยู่ใช่มั้ย” เธอถามเสียงนิ่ง แต่ก็ปรายตามองผมเล็กน้อยจนผมทำหน้าไม่ถูก


“กำลังกลับมาครับ คุณมีอะไรรึเปล่า” ผมขมวดคิ้วนิดหน่อย มองสลับออสตินกับลิซ่าอย่างงงๆ


“ฉันจะมาคุยกับเขา เธอกลับเข้าห้องเธอไปเถอะ” มาครั้งนี้ผมว่าคุณลิซ่าดูดุและเนี้ยบขึ้นมาก ถ้าให้พูดแบบเข้าใจง่ายๆ คือเหมือนเธอจะเอาจริงขึ้น


“คุณเรย์มอนด์คงไม่ชอบใจเท่าไหร่นะครับ” ออสตินยังคงบอกด้วยท่าทีสงบ คุณลิซ่าทำนิ่ง แต่ผมรับรู้เลยว่าหน้าเธอเหวี่ยงสะบัดมาก


“เขาก็ไม่เคยชอบใจอะไรในตัวฉันอยู่แล้ว ลุคส์ฝากฉันมาพูดกับเขาด้วย” น้ำเสียงเธอเริ่มน่าเกรงขามมากขึ้น ภาพเธอในวันนี้กับปีก่อนที่เราเคยเจอกันมันดูแตกต่างกันมากเลย


“แต่ว่า…”


“…ไม่เป็นไรออสติน ผมคุยกับคุณลิซ่าได้ครับ” ออสตินหันมามองผมนิ่งๆ ครู่หนึ่ง ผมพยักหน้ายืนยัน เขาเลยพยักหน้าตอบกลับ หมุนตัวเดินกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง ผมมองคุณลิซ่าแล้วก็เกิดอาการอ้ำอึ้ง


“เอ่อ… ไปคุยกันในห้องโถงมั้ยครับ” เธอไม่ตอบอะไร แค่เดินอกตั้งหน้าเชิดผ่านผมไป ผมไม่เดาหรอก ผมรู้เลยว่าเธอคงรับรู้แล้วว่าสถานะผมกับวิคเตอร์เป็นมากกว่าเจ้านายลูกน้องไปมากแล้ว และวันนี้เธอคงมาพูดอะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับลูกเลี้ยงเธอแถมเมื่อกี้ผมยังได้ยินว่ามีข้อความจากพ่อของวิคเตอร์มาด้วยอีกต่างหาก ขนาดไม่ได้มาเอง ผมยังรู้สึกล่วงหน้าเลยว่าข้อความนั้นไม่ใช่เรื่องน่าพิสมัยเท่าไหร่


“ฉันจะไม่เสียเวลาอ้อมค้อม…” เธอเปิดประเด็นทันทีหลังจากผมนั่งลงเยื้องๆ กับเธอที่โซฟาตัวเล็ก ส่วนเธอนั่งโซฟาตัวใหญ่ยาว วางเสื้อโค้ตสีดำตัวหนายาวของแบรนด์ดังอย่าง Balnim กับกระเป๋า Marc Jacob ไว้ข้างตัว


“…เธอคบกับวิคเตอร์ใช่มั้ย” ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาโกหก ผมพยักหน้ารับทันที คุณลิซ่านิ่งไปนิด นาทีแรกเธอมีท่าทีแข็งๆ แต่นาทีถัดไปเธอก็ถอนหายใจเบาๆ


“ฉันไม่ได้แอนตี้เรื่องพวกนี้หรอก…” ผมเม้มปากเบาๆ กำลังจะรู้สึกโล่งใจหน่อยๆ


“…แต่จะให้ยอมรับง่ายๆ ฉันก็ทำไม่ได้” แต่ก็หายวับไปทันทีที่เธอพูดแบบนั้นพร้อมกับส่ายหัวและทำสีหน้ายืนยันว่ารับไม่ได้


“เขาเป็นผู้ชาย เขาต้องมีทายาทให้กับตระกูล ลุคส์มีธุรกิจที่รอให้วิคเตอร์เข้าไปดูแลต่อ ต่อจากวิคเตอร์ ก็ต้องเป็นลูกเขา…” มันเป็นความจริงที่ผมหลีกเลี่ยงไม่ได้ ขนาดบ้านผมไม่มีธุรกิจใดๆ แม่ยังอยากให้ผมแต่งงานมีครอบครัวเลย แล้วนับประสาอะไรกับวิคเตอร์ล่ะ


“…เธอทำให้มันผิดเพี้ยนไปหมด ฉันไม่ได้บอกว่าเธอผิด แต่การที่เธอคบกับเขามันไม่ใช่สิ่งที่พ่อเขาและรวมถึงฉันต้องสนับสนุน” เธอมองหน้าผมด้วยสายตาสงบ แต่ผมรู้สึกว่าเธอกำลังมองจิกนิดๆ


“ถึงแม้วิคเตอร์จะอยู่ในวงการบันเทิง แต่ยังไงเขาก็ต้องช่วยที่บ้าน” เธอยังคงมองผมด้วยสายตาเดิม ผมทำเพียงพยักหน้ารับ แต่ก็มีขมวดคิ้วนิดหน่อย นึกภาพวิคเตอร์กับวงการธุรกิจไม่ออกเลยสักนิด


“ลุคส์เลี้ยงเขามา ก็หวังว่าจะให้เขามาช่วยธุรกิจบ้าง ส่วนฉัน…”


“…คุณกล้าพูดอย่างนี้ด้วยเหรอครับ” ผมสวนขึ้นทันที ประเด็นนี้ผมว่าไม่โอเค ผมติดใจอยู่นิดเดียวเรื่องว่าพ่อเลี้ยงเขามา


“หมายความว่าไง” เธอหรี่ตามองผม สีหน้ามีแววไม่พอใจแฝงอยู่ ผมยิ้มอย่างสมเพชนิดๆ ก่อนว่าต่อ


“ถึงเขาจะยังไม่ได้บอกอะไรผมมาก แต่เขาไม่เคยบอกว่ารักพ่อเท่ากับแม่และย่า” คุณลิซ่าเหมือนสตั๊นท์ไปชั่วครู่ แต่แค่แวบเดียวเธอก็กลับมาผงาดได้ต่อ


“เธอจะเอาตรงนั้นมาอ้างไม่ได้หรอกนะ เพราะถึงยังไงเขาก็เป็นพ่อลูกกัน…”


“…งั้นคุณก็จะเอาตรงนั้นมาอ้างไม่ได้เหมือนกัน เขาอาจจะทำให้วิคเตอร์เกิดมา แต่เขาก็ไม่ได้ทำหน้าที่พ่ออย่างเต็มที่” แม่เลี้ยงของวิคเตอร์ขมวดคิ้ว เอียงคอมองผมอย่างไม่เข้าใจและดูจะไม่พอใจเพิ่มขึ้นอีกนิด


“อะไรนะ”


“ผมได้เจอกับไวโอล่าแล้ว และเธอก็เล่าเรื่องวิคเตอร์ให้ผมฟัง ถึงจะไม่ทั้งหมด แต่จากการจับประเด็น คือพ่อของเขาต้องการตักตวงประโยชน์จากชื่อเสียงวิคเตอร์ แต่งงานกับลูกหลานไฮโซงั้นเหรอครับ? ผมไม่เคยคิดว่าวิธีนี้มันจะดีนะ” คราวนี้เธอดูอึ้งไป อาจจะอึ้งเพราะคงตกใจว่าผมรู้เรื่องนี้ได้ยังไง


วิคเตอร์ไม่เคยเล่าให้ผมฟัง ไวโอล่าเม้าท์เรื่องนี้ให้ผมฟังตอนที่เราออกไปหาอะไรกินนอกบ้านกันสองคนที่โซโห เธอเล่าว่าพ่อของวิคเตอร์อยากให้เขาแต่งงานกับลูกหลานคนตระกูลดังๆ ในเกาะอังกฤษเพื่อเสริมทัพให้กับธุรกิจของตัวเอง ส่วนแม่สาวไฮโซคนนั้น ไวโอล่ายังไม่รู้ว่าเป็นคนประเภทไหนเพราะไม่เคยเจอ แต่เธอมองในแง่ดีไว้ก่อนว่าแม่สาวไฮโซคงจะมีศักดิ์ศรีในตนเองอยู่บ้าง ตอนได้ยินผมก็ทึ่งไปเหมือนกัน แต่ไวโอล่าบอกว่าสบายใจได้ เพราะวิคเตอร์แทบจะด่ากราดพ่อจนเละเป็นเยลลี่โดนรถเหยียบ


ผมโล่งใจที่เขาเป็นคนแบบนี้ ไม่ชอบอะไรก็ปัดทิ้ง ไม่เอา ไม่รับ แต่ที่ผมไม่สบายใจคือเขามีอะไรไม่ชอบพูด แต่กลับชอบบังคับให้ผมบอกเขาทุกอย่างซะงั้น


“เขาเหมาะสมกัน” คุณลิซ่าว่าเสียงเรียบแต่แฝงด้วยความหนักแน่น


“อะไรคือการวัดว่าเหมาะสมเหรอครับ อันนี้ผมอยากรู้จริงๆ ไม่ได้ตั้งใจจะหาเรื่อง” ผมอยากรู้ว่าคำตอบจะออกมาเป็นแบบไหน บางทีผมก็คิดว่าไอ้คำว่าเหมาะสมมันคืออะไร บางคู่บางคนเขาก็ดูไม่เข้ากันแต่ยังรักกันยืนยาวเลย


“ก็แค่กฎง่ายๆ อย่างว่าเขาเป็นผู้ชายและผู้หญิงไง” เธอยักคิ้วพร้อมยกยิ้มมุมปาก ผมนั่งหน้าตึง ประเด็นนี้สำหรับผมมันอ่อนไหวมากจริงๆ นะ เพราะมันชอบกร่อนใจผมอยู่บ่อยๆ


“แล้วอีกอย่าง เขากำลังไปได้ดี เธอจะทำให้เขาร่วงลงได้นะ” เมื่อเห็นว่าผมเงียบไม่พูดอะไรต่อ เธอเลยกระทุ้งต่อด้วยสีหน้าที่ผมบอกได้เลยว่าเธอสะใจไม่น้อย ปีก่อนกับปีนี้เธอเปลี่ยนท่าทีที่มีต่อผมไปไม่น้อย ซึ่งผมไม่แปลกใจหรือสงสัยอะไรหรอก ถึงเธอจะไม่ได้คลอดวิคเตอร์ออกมา แต่เธอดูจะรักและเป็นห่วงวิคเตอร์ในฐานะแม่คนหนึ่งมากเช่นกัน


“ไม่หรอกครับ คุณอาจไม่รู้ว่าก่อนย่าวิคเตอร์เสีย เธอพูดอะไรไว้…” แม่เลี้ยงของวิคเตอร์ขมวดคิ้ว ผมจับอาการนั้นได้ทันทีว่าเธอไม่รู้


“…และคุณไม่จำเป็นต้องรู้ แต่เอาเป็นว่าผมไม่ได้มาทำให้วิคเตอร์ร่วงหล่นก็แล้วกัน” ผมพูดเสียงราบเรียบ ใบหน้านิ่ง แต่ก็ยังแอบตึงๆ กับประโยคก่อนหน้านี้ของเธออยู่


“ฉันขอเตือนนะ…” เธอเชิดคางขึ้น ท่าทีอกผายไหล่ผึ่งมากกว่าเดิม เธอดูมีความเป็นแม่ที่กำลังหวงลูกชายฉายชัดมาก ผมนั่งนิ่งไม่ขยับ ได้แต่รอรับกับทุกคำพูดของเธอ


“…อย่าให้ลุคส์มาพูดกับเธอด้วยตัวเอง เพราะเขาจะไม่ใจดีแบบฉันหรอก”


แกร๊ก~


“ผมบอกให้คุณกลับไปไง คุณจะมายุ่งอะไรกับชีวิตผมนักหนา!” เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงโมโหของวิคเตอร์ดังมากจากประตูบ้าน ผมแอบเห็นว่าคุณลิซ่าหน้าเสียไปแวบหนึ่ง แต่เธอก็ซ่อนมันอย่างรวดเร็วแล้วนั่งนิ่งๆ รอลูกเลี้ยงตัวเอง ไมเคิลลุกขึ้นวิ่งไปหาเจ้านายมันทันที

V
v
v

[คุณเจ้]

V
v
v

“ฉันจะพูดกับเขาไม่นาน” เสียงกังวานของผู้หญิงคนหนึ่งดังตอบกลับ พอผมหันไปเห็นก็เจอกับผู้หญิงรูปร่างสูงใหญ่ ผมน้ำตาลแซมทองยาวประบ่า ดวงตาสีน้ำตาลอัลมอนด์แก่ ท่าทางน่าเกรงขาม เธออยู่ในชุดเกาะอกสีดำ สวมทับด้วยสูทรัดรูปสีบานเย็น และสวมกางเกงผ้าพลิ้วทรงกระบอก แขนเธอคล้องกระเป๋าแบรนด์ดังอย่างแอร์เมสสีดำเอาไว้ วัยไม่น่าต่างจากแม่เลี้ยงวิคเตอร์มากเท่าไหร่ แต่คุณลิซ่าหน้าอ่อนกว่า


“วุ่นวายเกินไปละ…” วิคเตอร์พูดอย่างหัวเสียแล้วสะบัดหน้าจากผู้หญิงคนนั้นมามองในห้อง พอเขาเจอกับลิซ่า บรรยากาศก็ดูยะเยือกยิ่งกว่าอากาศด้านนอกที่มืดและมีหิมะตกแล้ว


“…มาทำไม?!” เขาจ้องคุณลิซ่าตาดุน่ากลัวมาก ก่อนจะมองมาทางผมด้วยสายตาระแวดระวัง แล้วเลื่อนกลับไปมองคุณลิซ่าด้วยความโกรธอีกที


“ก็เห็นแล้วนี่ว่าฉันมาคุยกับเขา” คุณลิซ่าตอบกลับอย่างไม่ยี่หระ ผมมองใบหน้าโกรธจัดของวิคเตอร์ แล้วเลื่อนสายตาไปมองผู้หญิงสูงวัยอีกคนที่กำลังมองผมอย่างประเมินอยู่ กำลังจะเลื่อนสายตากลับมามองสถานการณ์ด้านหน้า ก็พอดีกับที่ออสตินเดินออกมาพอดี


“อ้าว เธออยู่ที่นี่ด้วยเหรอออสติน” หญิงผิวขาวแบบคนอเมริกันหันไปถามบอดี้การ์ด ออสตินพยักหน้าตอบเพียงนิดเท่านั้น


“ออกไป นี่ก็วุ่นวายพอกัน มาจากอังกฤษยังไง กลับไปอย่างงั้นเลย!” เขาแทบจะตะคอกใส่แม่เลี้ยงตัวเอง อีกฝ่ายยังคงนั่งหน้าเชิดแล้วตอบเสียงเรียบ


“ฉันกับลุคส์อยู่ที่โรงแรมเดิม ถ้าเธอ…”


“…จะอยู่ไหน อยู่กับใคร ก็อยู่ไป ไม่ต้องมาบอก ไม่ได้ถาม ไม่ได้อยากรู้!” เขาสวนกลับด้วยเสียงดังกว่าเดิม เล่นเอาคุณลิซ่านั่งหน้าตึง


“ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันไม่ได้มาบอกเรื่องนั้น!” วิคเตอร์เบิกตากว้างขึ้น มันเป็นแววตาที่ทั้งตกใจ หวาดกลัว แล้วก็ไม่ชอบใจอย่างมาก เขาถึงขั้นยกนิ้วชี้หน้าแม่เลี้ยงตัวเอง


“จะเรื่องไหนก็ไม่ต้องมาบอก ไม่ต้องมายุ่ง อย่ามายุ่งกับเขาอีก ไม่งั้นเธอกับพ่อเจอดีแน่!” เขาขู่เสียงเข้มและหนักแน่น ขนคอผมลุกตั้งชันขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ รู้สึกถึงความน่ากลัวในน้ำเสียงนั้นของเขา


คุณลิซ่านิ่งไป ยังทำท่าทีเชิดไม่เกรงกลัว แต่ผมเห็นนะว่าแววตาเธอสั่นไหวระริกไม่น้อย เธอจ้องตากับวิคเตอร์ครู่หนึ่งแล้วคงตัดสินใจได้ว่าไม่ควรสู้กับไอ้ยักษ์ตอนนี้ เธอเลยลุกขึ้นยืน คว้าเสื้อโค้ตสีดำตัวยาวติดมือไปพร้อมกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องโถงไป ผมเห็นผู้หญิงอีกคนในห้องโถงมองตามเธอด้วยสายตาครุ่นคิดบางอย่าง วิคเตอร์ขบกรามแน่นแล้วหันกลับไปหาผู้หญิงอีกคน


“ส่วนคุณก็กลับไปด้วย ไม่ต้องมายุ่งกับผมนัก หัดอยู่เฉยๆ บ้างเหอะ!” วิคเตอร์ว่าเสียงขุ่นแล้วเดินเข้ามาหาผม จูงมือผมไปตรงโซฟาตัวยาว เขาถอดแจ็คเก็ตหนังสีดำออกแล้วโยนไว้บนโซฟาตัวเล็กที่ผมนั่งเมื่อกี้ พอกำลังจะนั่งลงข้างกันเขาก็จับผมขึ้นไปนั่งบนตักแล้วกอดเอวผมไว้


“ออสติน ฝากส่งเซล่าด้วย แล้วก็ลากกระเป๋าตรงประตูบ้านมาด้วยนะ” ผมที่กำลังปล่อยให้วิคเตอร์คลอเคลียแก้มซ้ายตัวเองหันขวับไปมองผู้หญิงคนนั้นทันที เธอกรีดยิ้มบางๆ แล้วมองผมราวกับนางพญา


“คิดว่าเธอคงเคยได้ยินชื่อฉันบ้างแล้วนะหนุ่มน้อย” เธอว่าแล้วนั่งลงบนโซฟาตัวเล็กอีกตัว ออสตินชะงักไปนิดเพราะเขากำลังจะเดินมาตามให้เธอออกไปด้านนอก


“ฉันมีเวลาไม่มาก เพราะพ่อคนนั้นเขาพร้อมจะไล่ตะเพิดฉันอีกรอบ” เธอชี้มาที่วิคเตอร์ ผมหันไปมองก็เห็นหน้าเซ็งอารมณ์ของไอ้ยักษ์หน้าหนวด เขากลอกตาเบื่อๆ แต่ก็นั่งกอดผมแน่นไม่ยอมปล่อย ผมหันกลับไปมองเซล่า โฆษกส่วนตัวของวิคเตอร์ที่ผมอยากเจอหน้าเธอมานาน


ท่าทางไม่เบาจริงๆ ตอนได้ยินแค่ชื่อช่วงอยู่ไทย ผมยังรู้สึกเลยว่าผู้หญิงคนนี้ต้องแกร่งพอสมควร ไม่งั้นอยู่กับวิคเตอร์ไม่ได้หรอก


“คุณมีอะไรเหรอครับ” วันนี้มีแขกบ้านแขกเมืองมาเยี่ยมถึงสองคนซ้อน แล้วพ้อยท์หลักของผู้หญิงสองคนนี้คือผู้ชายที่ผมนั่งตักอยู่


“เธอจะคบกับเขาก็ได้ ฉันไม่ว่า ฉันไม่ห้าม…”


“…คุณมีสิทธิ์อะไรมาว่า มาห้ามผม มีหน้าที่ดูแลผมแค่เรื่องงานไม่ใช่รึไง” วิคเตอร์สวนกลับอย่างไม่พอใจ หน้าตาเขาเริ่มไม่สบอารมณ์เต็มที่ ผมเหลือบสายตาไปมองออสติน เขายังคงยืนนิ่งตามสไตล์เดิม


“ภาพลักษณ์ของเธอก็สำคัญวิคเตอร์ เธอจะเปิดตัวเป็นทางการเลยไม่ได้ ตราบใดที่ชื่อเสียงของเธอยังไม่คงที่ นี่มันเพิ่งเริ่มต้น ถ้าเกิดเธอเปิดเผยรสนิยมทันที มันจะทำให้ความนิยมเธอลดลง แค่ทุกวันนี้มันก็ลุ่มๆ ดอนๆ มากพอแล้ว” เธอนิ่งมาก นิ่งกวาคุณลิซ่าเมื่อกี้ซะอีก เซล่าจะนิ่งอย่างมืออาชีพ เธอดูไม่สะทกสะท้านกับคำทัดทานใดๆ ของไอ้ยักษ์เลยสักนิด


“ผมรักเขาเป็นเรื่องของรสนิยมตรงไหน ไม่เกี่ยวกันเลย” วิคเตอร์บอกน้ำเสียงกระแทก ท่าทางฟึดฟัดน้อยๆ


“เธอจะบอกว่าเป็นรักปะโลมโลกหรืออะไรก็ตาม แต่เธอห้ามประกาศให้โลกรู้ว่าเธอมีแฟนเป็นเด็กผู้ชายคนนี้…” เธอพูดอย่างแน่วแน่ ไม่มีหลุดมาดแล้วเลื่อนสายตามามองผม


“…เธอต้องอยู่เงียบๆ อย่าแสดงตัวเยอะ จะทำอะไรต้องระวังตัว รูปที่เธอถ่ายกับรอยสักเขา นั่นเป็นเรื่องผิดพลาดอย่างมาก”


“หุบปากได้มั้ยเซล่า น่ารำคาญ อย่ามาสะเออะวุ่นวายกับชีวิตพวกเราอีก เขาจะทำห่าอะไรก็เรื่องของเขา อย่าเยอะให้มาก ผมฉีกสัญญาได้นะ!” วิคเตอร์อารมณ์ขึ้นแล้ว เขาเด้งตัวขึ้นมานั่งตรงๆ แต่ยังคงใช้แขนขวากอดเอวผมเอาไว้ตามเดิม เซล่าไม่มีท่าทีเกรงกลัวใดๆ สักนิด


“ออกไปจากบ้านผมได้แล้ว!” วิคเตอร์ตะคอกไล่ แต่เซล่ายังคงนั่งเฉยไม่ไป แถมยังพูดเสียงดังแข่งกับไอ้ยักษ์อีก ตอนนี้ผมเหมือนอยู่กลางสมรภูมิรบเล็กๆ เลย


“เธอไม่ควรคิดจะสักตั้งแต่แรกด้วยซ้ำวิคเตอร์ แต่ในเมื่อทำมาแล้วก็ต้องระวังตัวให้มากขึ้น…” เธอเลื่อนสายตาจากวิคเตอร์ที่กำลังหงุดหงิดเต็มที่มามองมอย่างรวดเร็ว


“…อันที่จริงฉันอยากให้เธอออกไปอยู่ข้างนอกด้วยซ้ำ อยู่ที่นี่ยังไงเธอก็จะเจอนักข่าวตามรังควานไม่เลิก แล้วตอนนี้หลายสื่อเริ่มขุดคุ้ยเรื่องเธอสองคนจริงจังแล้ว”


“มากไปละ! ขอเตือนอีกครั้งนะเซล่า ถ้ายังไม่หยุดปากมาก ผมจะถีบปากคุณให้ดู รู้ใช่มั้ยว่าผมทำได้ สัญญาเหี้ยๆ นั่นผมไม่สนใจหรอก ที่ผมเล่นหนังเรื่องนี้เพราะเขาคนเดียว!” วิคเตอร์พูดกระแทกเสียงใส่บางคำเหมือนเป็นการตอกย้ำและกระแทกหน้าใส่โฆษกมนุษย์ป้าคนนี้


“นั่นสิ งั้นเธอก็คงไม่กล้าฉีกสัญญาหรอกจริงมั้ย เพราะเขาคงอยากดูเธอไปจนครบทุกภาคนะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเป็นต่อ และทำหน้าตามีชัยเล็กๆ วิคเตอร์ขบกรามแน่น ผมเห็นแบบนั้นเลยอดแซะไม่ได้


“แต่ถ้าเขาต้องกดดันจากใครบางคนมากๆ ผมก็ยินดีที่จะไม่ดูหนังเรื่องนี้ต่อก็ได้” ผมไม่ได้เหวี่ยง ไม่ได้ประชดหรือแดกดัน แค่พูดเรียบๆ จ้องมองเธอกลับนิ่งๆ ยังไงซะ ผมกับเธอก็ไม่เคยรู้จักมักคุ้นกันมาก่อน คงไม่ต้องเกรงใจกันเท่าครอบครัววิคเตอร์หรอก อีกอย่างมีสามีเป็นแบ็คอย่างดีแบบนี้ คงไม่ต้องกลัวอะไร


“หึ เธอดูเข้มแข็งขึ้นมากจากเรื่องอันเดรียนา” พอพูดถึงประเด็นนี้ขึ้นมา ความปรี๊ดเลยขึ้นมาแน่นอก แล้วผมต้องยกมันออกแน่นอน


“ขอบคุณมากนะครับที่สอนให้ผมเข้มแข็งขึ้น เพราะถ้าไม่ได้กลยุทธ์ทุเรศๆ ของคุณ ผมคงเอาแต่ร้องไห้กับทุกเรื่อง” ผมแอบสะใจที่เห็นสีหน้าของเซล่าเสียไป แม้เธอจะซ่อนมันได้แนบเนียนก็ตาม แต่ผมที่จ้องหน้าเธอไว้ตลอดจะพลาดได้ไงล่ะ


“เรื่องที่คุณอยากให้ผมออกไปอยู่ข้างนอก ถ้าคุณจ่ายค่าแมนชั่นราคาพันล้านเหรียญให้ผมได้ ผมจะออกไปอยู่ตามที่คุณต้องการ” ใบหน้าโบท็อกซ์ของเธอนิ่งสนิท แววตาเธอขุ่นเคืองปกปิดไม่มิด ถ้าผมตาไม่ฝาดไปผมเห็นออสตินแอบยิ้มมุมปากด้วย


“น่าสนใจดีนะเซล่า เอาตรงโซนใกล้เซ็นทรัลปาร์คก็ดีนะ มองลงมาแล้ววิวสวยดี” วิคเตอร์เสริมทัพผมด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดีมากขึ้น แต่เซล่านางพญามนุษย์ป้าก็ไม่มีทางพ่ายง่ายๆ หรอก เพราะเธอยกยิ้มมุมปากเบาๆ เท่านั้น


“ขอเตือนอีกครั้ง อย่าทำให้งานเสียหาย ตอนนี้เธอคือผู้ชายที่หญิงสาวกำลังตกหลุมรักนะวิคเตอร์ อย่าทำร้ายตัวเอง” วิคเตอร์เบ้ปาก ยักคิ้วว่าไม่แคร์ เซล่าไม่สนใจสีหน้าและสายตาเบื่อหน่ายของเขา แม้ผมจะไม่นิ่งเงียบ แต่สายตาของเซล่าก็ทำให้ผมหวั่นใจ เธออาจจะยอมเงียบ แล้วทำอย่างอื่นแทนก็ได้ ท่าทางเธอเคี่ยวใช่เล่น ถ้าให้เปรียบเธอก็เหมือนครูฝ่ายปกครองแก่ๆ ที่อยู่ในโรงเรียนคอยจับผิดว่าใครทำผิดระเบียบ คลื่นใต้น้ำมักน่ากลัวเสมอ


 

ถึงเวลาที่เอเลี่ยนน้อยขอสู้กลับบ้างเล็กๆ น้อยๆ เนาะ เป็นเมียพี่ยักษ์ต้องอดทน ห้ามเจี๋ยมเจี้ยม ห้ามเหนียมอาย อะไรสู้ได้ต้องสู้ค่าลูก สู้นิดสู้หน่อยก็ยังดี แถมสามียังช่วยเสริมทัพอีกต่างหาก

ชีวิตดี๊ดี สามีเลี้ยงดูอย่างดี แต่น้องแมทก็ยังคงไม่พึงพอใจ จริงๆ ถ้าแมทไม่มีความฝันที่อยากทำให้เป็นจริง น้องอาจจะยอมอยู่บ้านเฉยๆ เป็นแม่บ้านที่ดีให้กับวิคเตอร์ก็ได้ แต่น้องยังมีปัญหาครอบครัวที่ยังไม่พร้อมยอมรับกับตัวตนของน้องอีก เลยต้องพยายามทำให้เขายอมรับให้ได้

วิคเตอร์ก็คือวิคเตอร์ เมียต้องอยู่ในกรงเหล็กของตัวเองเท่านั้น ห้ามหลุดไปไหนนนน เป็นเอเลี่ยนน้อยในกรงทองไปละ ฮ่าๆๆ

บทของแซ็ค คิดว่าในพาร์ทนี้ ไม่มีออกแล้วละค่ะ แน่นแล้ว เดี๋ยวลุงแซ็คจะกลับมาอีกทีในพาร์ทสุดท้าย อดัมที่ตอนแรกจะให้ออกพาร์ทนี้บ่อยๆ แต่ก็หาคิวให้ไม่ได้เลย แต่พาร์ทสุดท้ายอดัมกลับมาแน่นอน ใครจะกลับมาทำอะไร ก็ต้องรอดูเน้อ แต่พี่กล้าเนี่ย จะโผล่มาในตอนพิเศษพาร์ทสองในหนังสือด้วย ส่วนจะโผล่มาในพาร์ทสามมั้ย ต้องรอดูค้าาา ผู้ชายเยอะจริงๆ เรื่องนี้ 55555 เยอะ แต่แมทไม่ได้แอ้มสักคน ผัวกันทุกทาง ฮ่าาๆๆ

ส่วนที่เหลือ ใครรอเขาร้อนแรงใส่กัน เกาะขอบเตียงไว้นะ 55555





สำหรับการพรีออเดอร์ Love, no boundaries พาร์ท Only You จะเปิดให้ลงชื่อวันที่ 16-17 เมษายน ส่วนวันเปิดโอนเงินวันแรกจะเป็น 18 เมษา ตามที่เคยแจ้งไปอยู่หรือเปล่า เดี๋ยวแจ้งอีกทีนะคะ เนื่องจากพี่บ.ก. ยังไม่รับสายตอมเลย แล้วโรงพิมพ์เปิดทำการวันที่ 18 อีก แต่วันลงชื่อตามเดิมค่า อาจจะลงชื่อเป็นสามวัน 16,17,18  สำหรับเรื่องราคาหนังสือ แนะนำว่าให้เก็บเงินไว้ 1200 บาทค่ะ ไม่เกินนี้แหละ และอาจลดลงไปนิดหนึ่ง แต่ราคาภาคสองคงเพิ่มจากภาคแรกค่ะ คร่าวๆ ที่นับหน้า เหมือนจะหนากว่าภาคแรกเลย ยังไงรายละเอียดเต็มๆ ตอมจะแจ้งก่อนเปิดโอนเงินจ้าาา อ้อ ห้าสิบคนแรกที่โอนเงินมา มีถุงผ้าลายพี่ยักษ์กับน้องเอเลี่ยนให้ด้วยนะคะ ^^

หนังสือพาร์ทแรกรอบรีปริ้นครั้งที่สอง มีคนโอนเงินมา แต่ยังไม่แจ้งการโอนเงิน  ตอมขอปล่อยหนังสือนะคะ ถือว่าประกาศบอกหลายรอบแล้ว ถ้าเกิดคนอ่านเพิ่งนึกขึ้นได้หลังจากนั้น ให้ติตด่อขอรับเงินคืนได้เลยค่ะ ไม่มีหนังสือให้แล้วนะคะ ให้เงินคืนอย่างเดียวค่ะ

ใครเจอคำผิด บอกกันได้เลยนะคะ บางทีในนี้อาจจะยังไม่ได้เข้ามาแก้ แต่ในต้นฉบับ ตอมจะแก้ตามที่คนอ่านบอกตลอดๆ สำหรับใครที่คอยแก้คำผิดให้ ต้องขอบคุณมากค่าา ช่วยตอมได้เยอะเลย

ขอบคุณคนอ่าน ณ เล้าเป็ดมากๆ เลยนะคะ 

ฝากนิยายอีกเรื่องของขุ่นเจ้ด้วยค่ะ เป็นแนวโรแมนติกคอเมดี้แท้ๆ นายเอกเป็นตัวแม่ ขุ่นแม่ ฉะนั้นใครที่จะตามไปอ่าน ต้องมั่นใจแล้วนะคะว่า สตรองมากพอ เพราะนายเอกสาวคือสาว สวยคือสวย ไม่มีบอกว่าผมแมน โนจ้ะ สวยก็คือสวย แม่ก็คือแม่ ตอนนี้แปดตอนแล้วนะคะ >http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50360.msg3241464#msg3241464

[MayA@TK]

เรื่องนั้นที่แม่เลี้ยงพี่ยักษ์ว่าคือเรื่องไหน
พี่ยักษ์กับเอเลี่ยนยังมีมาม่ามาเสิร์ฟอีกใช่ไหม

 

[farfarneenee]

มาแล้วววววววว ขอแมทเอาคืนแบบหนักๆเลยยยยย 

[Glitterycandy]

เยี่ยมมากแมท!!! ขอตั้งชื่อตอนนี้ว่า สามีภรรยาคู่พิฆาต
โหด แข็ง หนักแน่นทั้งคู่

#ขอความสตรองจงสถิตอยู่ตลอดไป

[Rafael]

 

[B52]

เหมือนพายุจะเข้า

[goosongta]

ไชโยจะได้อ่านแบบเลี่ยนๆแล้ว

[่patsaporn]

แมทน้อยสามารถสู้ได้อยู่แล้ว แต่ละคนเสือสิงห์ทิงแรดทั้งนั้น
เซล่าดูแบบร้าย แต่แมทก็ตอกไปได้เก่ง

ขอบคุณค่ะ

[fay 13]

 

[JY_JRB]

หมดเรื่องรุงรังของวิคเตอร์ ยังจะมาเจอธุรกิจครอบครัวอีก ต่อไปคงจะมีแต่ดราม่า และ ความวังเวงวิเหวงโหวงรึเปล่า  - -  วิคเตอร์กะแมท จะทนได้แค่ไหน

[peeranatyaikaew]

เอเลี่ยนต้องสตรองนะ อย่าให้ใึครได้เหยียบเด็ดขาด รอที่เหลือสู้สสส!!!!

[Tatangth]

เอเลี่ยนในกรงทอง 55555555

[•♀NoM!_KunG♀•]

ศึกหลายด้านแท้

[broke-back]

คนอื่นมันจะอะไรนักหนากับสองคนนี้นักฟ่ะ
วิคกับแมท..รักกัน
หนักบนหัวกะบาลพวกเมิงกันเหรอ..สัด

ว่าแต่เรื่องที่ทำให้วิคเตอร์หน้าเสียถึงกับสะอึก
อย่าบอกนะว่า..ไอ่ยักษ์มีเมียมีลูกเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว
แต่ปิดบังไว้ไม่ยอมให้รู้
 

ถ้าเป็นยังงี้จริงนะ
แมท..เลิกเหอะ
เลิกไปเลย..บินกลับมาบ้านเรา
พอและจบ

แต่ถ้าไม่ใช่..ขอโทษที่เวิ่นเว้อ
หุหุ

[mypink801]

อุปสรรคเยอะจริงคู่นี้ สตรองนะทั้งสอง!
ชอบๆ แมทมีผัวที่รักหลงตัวเองหนักมาก อิอิ
รอครึ่งหลังน้าา 

[minenat]

เริ่มเบื่อเหล่าน้องนีทั้งหลายแล้วนะ 

[mochimanja2]

จะมีมาม่ามั้นน้อ สนุกมากค่ะ รอตอนต่อไปน๊า 

[คุณเจ้]

Only You EP.35 [100%]



เธอลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป ออสตินเดินตามไปส่งเธอ ผมนั่งมองตามแผ่นหลังเธอจนลับซุ้มประตูห้องโถงไป ได้ยินเสียงปิดประตู แล้วสักพักก็เป็นเสียงออสตินลากกระเป๋าเข้ามาเก็บในบ้าน ก่อนที่เขาจะเดินกลับไปทางห้องนอนตัวเอง


“เยี่ยมมากเอเลี่ยนน้อย” เขาบอกเสียงหล่อ ยิ้มหล่อแล้วยื่นหน้ามาหอมแก้มผมหนึ่งที ผมยิ้มบางๆ ตอบกลับไป


“เห็นมั้ยว่าโกนหนวดแล้วหล่อจะตาย” พอเข้ากองถ่ายเขาต้องโกนหนวดให้เกลี้ยงเกลา แต่วิคเตอร์ไม่ชอบ เขาชอบไว้หนวดมากกว่า พอชมว่าไม่มีหนวดหล่อกว่าเขาก็จะทำหน้ายี๊ทันที


“อาบน้ำมั้ยครับ กลับมาเหนื่อยๆ” ไม่รู้ว่าเลิกกองแล้วตรงกลับบ้านเลยหรือเปล่า เขาไปถ่ายซีนเพิ่มที่ป่าในประเทศแคนาดา แต่ไม่ได้ไปปักหลักหรอก ก็มีโรงแรมให้พักนั่นแหละ


“ดีเหมือนกัน” ว่าเสร็จเขาก็ช้อนตัวผมขึ้นในท่าอุ้มเจ้าสาว แล้วพาเดินไปขึ้นบันได ไมเคิลทำท่าจะเดินตาม แต่เขาสั่งให้มันอยู่ข้างล่าง ซึ่งไอ้ตูบตัวอ้วนก็ทำตามอย่างว่าง่ายแต่มิวายมองตามเราสองคนด้วยความฉงน


“วันนี้ไปซนที่ไหนมา” เขาถามในขณะที่กำลังแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตออก ส่วนผมก็แกะกระดุมกางเกงยีนให้เขา


“ไปไหนล่ะ ก็อยู่แต่บ้าน กับไปร้านกาแฟแค่เนี้ย” ผมว่าหน้ายู่พลางลอกคราบเขาจนหมด แล้วเขาก็มาลอกคราบผมบ้าง ขนาดว่าในห้องเปิดฮีตเตอร์ทิ้งไว้ ผมยังสั่นกับอากาศเย็นๆ ด้านนอกเลย


“เป็นเด็กดีมาก” เขาก้มลงมาหอมหัวผมหนึ่งทีตอนที่กำลังเดินเปลือยเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกัน ผมเม้มปากอยากพูดเรื่องทำงานกับเขา แต่คิดว่าเดี๋ยวรอน้ำอุ่นๆ สาดใส่ตัวเขาก่อนแล้วค่อยพูด


เราอาบน้ำให้กันเหมือนที่ชอบทำ ถูตัวให้กัน ลูบไล้ไปมาจนของเขาแข็งนั่นแหละ แล้วก็ไม่ยอมแข็งคนเดียวด้วยนะ ชอบมาทำให้ผมแข็งตาม แต่พอสร้างอารมณ์ให้ผมเสร็จเขาก็ไม่ทำสเต็ปต่อไปแบบที่ชอบทำ


ใช่… เราไม่ได้มีอะไรกันมาอาทิตย์กว่าแล้วนับตั้งแต่ผมมาอยู่นิวยอร์ก หากนับช่วงเวลาที่ผมสร้างกำแพงใส่เขาและเราห่างกัน นี่มันก็สามเดือนเข้าไปแล้ว ผมไม่นับที่เขาขืนใจผมนะ ผมถือว่าผมไม่ให้ ผมกำลังคิดถึงเซ็กส์แบบปกติของเราสองคน ซึ่งมันห่างหายไปนานมากแล้ว ผิดวิสัยวิคเตอร์มาก เขามีอารมณ์ก็จริง แต่เขาไม่ทำอะ แถมยังชอบทำให้ผมค้างด้วย และเขาก็ห้ามผมช่วยตัวเองอีกต่างหาก


ไอ้ยักษ์มันเป็นอะไรไม่รู้ เรื่องมีคนอื่นผมก็ปล่อยๆ ไปแล้ว ช่วงก่อนมานิวยอร์ก ผมไม่ได้ยินว่าเขาไปวอกแวกวอแวกับใครที่ไหนเลย มีสาวๆ เข้าหาเขานั้นเป็นเรื่องปกติ แต่เขาไม่ได้ไปยืดเยื้อการเข้าหานั้น


“เป็นอะไรรึเปล่า” ยังมีหน้ามาถาม เอานิ้วยัดแบบนี้ใครจะไปทนไหว เสียวท้องน้อย เสียวแมทน้อยไปหมดแล้ว ลมหายใจผมก็เริ่มกระเส่าแรงขึ้นตามการกดย้ำๆ ของเขา


“อย่าทำอย่างนี้สิ…” ผมบอกเสียงแหบ วิคเตอร์ยิ้มตาใส และยังคงดันหน้าผมให้ติดกับผนังห้องอาบน้ำไว้แน่น


“ทำอะไร ฉันก็แค่ทำความสะอาดให้นาย” เขากระซิบเสียงแหบข้างหู สองนิ้วก็ไม่หยุดหมุนคว้านด้านในไปมาจนผมตาปรือ


“อื้อ…” เขาเอามือซ้ายออกจากท้ายทอยผม แต่มือขวายังคงไม่หยุดทรมานผมง่ายๆ ผมเริ่มหอบเสียงเพี้ยน เมื่อเขากระทุ้งแรงขึ้น


“อ๊า…อาๆๆ” ผมบิดตัวหันหนีจนนิ้วเขาหลุดออกจากก้น วิคเตอร์ยิ้มกว้างแล้วหัวเราะอารมณ์ดี ส่วนผมยืนหอบหายใจสักพัก แล้วก็เขยิบเข้าไปหาเขา เอาแขนซ้ายคล้องคอเขาไว้ แหงนหน้าขึ้นไปจูบเขา วิคเตอร์ตอบรับกลับอย่างรวดเร็ว เขาดันผมไปติดกำแพงกระเบื้องสีน้ำตาลอ่อน เลื่อนมือไปปรับระดับน้ำฝักบัวให้เบาลงแต่ก็ยังคงโปรยเป็นละอองโปรยใส่เราสองคนเพื่อให้ความอุ่นแก่ร่างกาย สองมือเขาเลื่อนลงมาบีบบั้นท้ายผมแรงๆ ความเป็นชายที่ต่างไซส์ของเราสองคนเกลี่ยกันไปมา ผมรู้สึกเสียววาบไปทั้งตัว ลิ้นที่เกี่ยวไล้ไม่ยอมหยุดนั้นทำให้ผมอึดอัดไปหมด จนต้องเลื่อนมือขวาไปชักเข้าออกของตัวเอง


“อืม… อ๊ะๆ ห้ามช่วยตัวเองนะ” วิคเตอร์ถอนจูบจนน้ำลายยืดเป็นเส้นบางๆ มือซ้ายเลื่อนจากบั้นท้ายผมมาจับมือขวาผมออกจากแมทน้อย ผมหน้างอทันที


“ฮือ! อะไรเล่า! ผมไม่ไหวแล้ว” ผมร้องงอแง พยายามดึงมือตัวเองออกจากมือวิคเตอร์ แต่ก็ไม่สำเร็จ


“ห้ามเด็ดขาด ฉันไม่อนุญาต” ผมปวดหนึบจนหงุดหงิด มันแข็งเปล่งปลั่งขนาดนี้ ใครจะไปทนไหว


“ทีคุณยังนั่งชักว่าวต่อหน้าต่อตาผมได้เลยนะ!” ให้ตายเหอะ! คืนก่อนที่เขาจะไปแคนาดา เขาก็ยั่วผมอย่างเงี้ย แล้วก็ไม่ยอมทำอะไร บังคับให้ผมนอนดูเขาช่วยตัวเองบนเตียงนอน ผมทำได้แค่นอนซบอกเขาไว้ พอผมจะเลื่อนมือไปจับของเขาบ้าง ก็ถูกปัดออก บอกว่าจะทำเอง ให้ผมนอนดูเฉยๆ เขาใช้มือขวาช่วยตัวเอง มือซ้ายโอบไหล่ผมไว้ พอเขาใกล้จะแตกซ่าน เขาก็ให้ผมเงยหน้าไปมองเขาไว้เพื่อให้เห็นสีหน้าบิดเบี้ยวของเขา พอน้ำพวยพุ่งออกมาเขาก็ก้มลงจูบปากผมแล้วคำรามดังลั่นจนค่อยๆ สงบลง


‘ฮ้า ปลดปล่อยก่อนจะไม่เจอหน้าเอเลี่ยนตั้งสิบวัน’

แล้วคืนนั้นเขาก็นอนสบายตัว ทิ้งให้ผมนอนไม่สบายตัวไปครึ่งคืน (อีกครึ่งหงุดหงิดจนหลับ) ก่อนไป เขากำชับด้วยว่าห้ามให้ผมช่วยตัวเอง มีการสั่งออสตินให้จับตาดูผมด้วย ถ้าเห็นผมหายเข้าไปห้องน้ำนานๆ หรืออยู่ในห้องนอนหรือห้องไหนในบ้านนานๆ ให้รีบดึงตัวผมออกมาทันที


ไอ้บ้า!! จะช่วยตัวเองก็ยังห้าม สิบวันที่ผ่านมาผมอยากจะตายห่าเวลานึกถึงสีหน้าตอนเขาเสร็จความใคร่


ผมมองเขาหน้ามุ่ย หงุดหงิดยิ่งนัก ส่วนไอ้ยักษ์เหรอ ยิ้มทะเล้นหน้าเป็นอยู่นั่นแหละ เขาไม่พูดอะไร ทำเพียงจับผมหันหน้าเข้าหากำแพงตามเดิม ยกสองมือผมให้ค้ำผนังกระเบื้องห้องอาบน้ำไว้ แล้วค่อยๆ เลื่อนสองมือไปตามสองแขนผมช้าๆ ไล่ลงมาจนถึงซี่โครงแล้วเลื่อนสองมือไปขย้ำหน้าอกผมเท่าที่เขาจะโกยได้ ทั้งบีบ ทั้งขยี้หัวนมเล่นเอาผมครางฮือ


“That’s very sexy sound, baby.” เขาว่าเสียงทุ้มแหบแล้วก้มลงจูบไหล่ผมเบาๆ สองมือเลื่อนลงต่ำไปที่หน้าท้อง ลูบไล้วนไปมาทำเอาผมสยิว ก่อนที่เขาจะเลื่อนสองมือไปจับเอวผมแน่น ผมรับรู้ถึงยักษ์น้อยที่วางอยู่บนบั้นท้าย แล้วเขาก็ดันตัวเขาแนบเข้ากับร่องก้นผม


“อา…” ผมหลับตาพริ้ม เนื้อตัวสั่นเบาๆ รู้สึกร่างกายอุ่นๆ ไม่ได้อุ่นจากน้ำอุ่นที่เปิดอยู่ด้วย


วิคเตอร์ขยับเอวช้าๆ ให้ลูกชายเขาเคลื่อนไหวผ่านร่องก้นขึ้นลง ผมเหลียวหน้าไปมองผ่านไหล่ วิคเตอร์กัดริมฝีปากล่างแน่น แววตาของเขาหยาบกระด้าง ช่วงเอวก็ขยับล้อเล่นกับร่องก้นและบั้นท้ายผมไปเรื่อยๆ ผมกลืนน้ำลายลงคอ มองเขาอย่างมีความหวังแล้วในที่สุดเขาก็หยุดขยับเอว ทิ้งให้ผมค้างเติ่งทั้งที่ลมหายใจเริ่มกระเส่าขึ้น


“เช็ดตัวกันเถอะ” อะไรนะ?!


ผมมองเขาอย่างอึดอัดและหงุดหงิด อยากข่วนหน้าหล่อๆ นั่นแรงๆ สักที ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้นะ! ผมขมวดคิ้วมองหน้าเขา วิคเตอร์ยิ้มระรื่นไม่สะทกสะท้านใดๆ สักนิด


“วิคเตอร์!” ผมแว้ดใส่ วิคเตอร์กลับยิ่งยิ้มกว้างเข้าไปอีก เขายื่นมือจะมาจับมือผมเพื่อให้ออกไปข้างนอกห้องอาบน้ำ แต่อารมณ์ผมมันดำดิ่งไปมากแล้ว


“คุณมีคนอื่นใช่มั้ย?!” จากที่ผมไม่คิด ไม่ติดใจเรื่องนี้แล้ว แต่พอเขาทำแบบนี้ผมก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาไม่อยากลงลึกกับผม


“เฮ้ๆ คิดอย่างนั้นได้ยังไง” วิคเตอร์หุบยิ้มวืด หน้าตาแตกตื่น และพยายามเข้ามารวบตัวผมไว้ แต่ผมสะบัดหนี แล้วน้ำตาก็เริ่มไหลออกมา


“คุณไม่อยากทำแบบนั้นกับผมแล้ว ฮึก คุณเบื่อ ฮึก… แล้วใช่มั้ย ฮือออ” ผมงอแงเป็นเด็ก ปัดมือวิคเตอร์ออกมั่วซั่วไปหมด พอเขารวบตัวผมเข้าไปกอดได้ ผมก็ยกสองมือทุบอกแน่นๆ รัวๆ


“อุก… โห เอเลี่ยน! เจ็บๆ มือหนักไปแล้ว ใจเย็นก่อน” เขากอดผมไว้แน่น จนผมทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ซุกหน้าเข้ากับอกเขาแล้วร้องไห้


“ฮือ ฮึก ฮึก ไม่ต้องมายุ่งเลย คราวนี้ไปมีใครที่ไหนอีกล่ะ?!” พูดไปก็สะอื้นไป วิคเตอร์ยกมือขวาลูบหัวผมเร็วๆ


“ไม่มีน่า อย่าคิดแบบนี้สิ นึกว่านายจะเลิกระแวงฉันเรื่องนี้ไปแล้วซะอีก” ผมปล่อยให้เขากอดไว้ใต้ละอองน้ำอุ่นเพื่อไม่ให้เราหนาวจากหิมะด้านนอก ต่อให้อยู่ในบ้าน แต่อย่าสบประมาทฤดูหนาวที่นิวยอร์กเด็ดขาด


“เชื่อได้รึไง ยัยไฮโซที่พ่อคุณจะให้แต่งงานด้วยนั่นไง ฮึก…” ผมพูดเสียงอู้อี้อยู่กับอกเขา


“ไวโอล่า” เขาพูดชื่อน้องสาวเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ ผมเงยหน้าขึ้นมองเขาตาแดงก่ำน้ำตานองหน้า


“ทำไมไม่บอกผม ต้องรอให้ผมรู้วันที่คุณเชิญผมไปงานแต่งเลยใช่มั้ย” พอได้งอแง ผมก็ไปต่อทันที ไม่คิดห้ามตัวเองอีกแล้ว ใจมันไปแล้ว วิคเตอร์หน้าตาตื่นตกใจใหญ่ ไม่รู้ว่าเพราะเห็นผมรวนหรือเพราะผมพูดเรื่องนี้


“เฮ้! ไปใหญ่แล้ว ที่ฉันไม่บอกเพราะมันไม่มีอะไรน่ะสิ นายคิดว่าฉันรักพ่อขนาดจะยอมทำตามที่เขาสั่งเลยเหรอ” ผมแบะปากน้ำตาคลอมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ เรื่องผู้หญิงไว้ใจเขาได้ง่ายๆ ที่ไหนกันล่ะ


“นี่ อย่าทำหน้าแบบนั้น เราเคลียร์กันไปแล้ว ฉันไม่ทำลายความไว้ใจนายทิ้งหรอกน่า ฉันจะบ้าตายให้ได้ตอนนายทำเฉยใส่ฉัน” ผมมองเขาอย่างไม่แน่ใจ วิคเตอร์จ้องตาผมจริงจังเหมือนจะยืนยันกับสิ่งที่ตัวเองพูด


“จริงนะ” ผมถามเสียงอ่อย เหมือนเด็กน้อยถามพ่อ วิคเตอร์ทำหน้าระอา กลอกตาเซ็ง


“จริงสิ”


“แล้วทำไมคุณไม่เอาผมล่ะ” วิคเตอร์พ่นลมหายใจแล้วยิ้มกริ่ม


“ก็รอให้นายขอ ฉันรู้ว่านายก็อยาก แต่นายไม่ขอฉันนี่ ฉันอยากให้นายขอก่อน” ผมอ้าปากหวอน้อยๆ มองหน้าเขาด้วยความงงปนตกใจ


“อะไรนะ ให้ผมขอทำไม ก็เอาสิ ปกติคุณก็ชอบเอาอยู่แล้วอะ” วิคเตอร์หัวเราะเสียงดังลั่นห้องอาบน้ำ ท่าทางจะขำมากจริงจังเพราะขำจนแก้มแดงก่ำเลย


“อันนั้นฉันรู้ตัวน่า ก็แค่อยากทรมานนายเล่นๆ” ผมขมวดคิ้ว มองเขาตาเขียวปั๊ดแล้วยื่นหน้าไปกัดไหล่ขวาเขาแรงๆ ด้วยความหมั่นไส้


“โอ๊ยยย เอเลี่ยน ซี๊ดดด ฟันคมนักนะ” เขาไม่ผลักผมออก ปล่อยให้ผมกัดจนเป็นรอยฟันแดงแจ๋ พอผมกัดจนพอใจก็ดึงหน้าออก วิคเตอร์กัดฟันแน่น สูดปากเสียงแผ่ว


“พอแล้วใช่มั้ย งั้นฉันจะได้เอานายสักที จะได้หายงอแง”


“ไม่ต้องเลย! หมดอารมณ์แล้ว!” ผมว่าหน้ามุ่ยเสียงแว้ด วิคเตอร์ยิ้มกว้างขำขัน แต่เป็นยิ้มที่หล่อมาก แล้วก็ทำให้ผมหมั่นไส้มากด้วย เลยยกมือซ้ายไปดึงเส้นผมเขาไปซ้ายทีขวาที


“โอ๊ย เล่นแรงอีกแล้ว เดี๋ยวเถอะๆ เดี๋ยวเจอชุดใหญ่ในห้อง Sex toy” ผมปล่อยมือออกจากผมเขา มองเขาอย่างขุ่นเคือง วิคเตอร์ยิ้มกว้างหัวเราะเสียงทุ้มเบาๆ ผมยังหมั่นไส้ไม่หาย เลยนั่งคุกเข่าลงกับพื้นห้องอาบน้ำ สองมือจับเอวเขาไว้ แล้วใช้ปากอมลูกชายเขาเข้าไปเต็มปาก


“อ้า… เยี่ยมเลย” ผมผงกหัวเข้าออก ดูดเลียรสชาติเนื้ออุ่นๆ ของเอ็นอุ่นๆ ผมดันปากเข้าออกจนมันแข็งเต็มปาก วิคเตอร์ยกมือขวามาจับหัวผมเบาๆ แต่ก็แอบมีบังคับให้ผมกดเข้าไปลึกๆ จนผมสำลักนิดหน่อย ตอนจังหวะถอยหน้าออกมา ผมก็สละลำเขาทิ้งแล้วลุกขึ้นยืน วิคเตอร์ที่กำลังหน้าพริ้มมองผมงงๆ


“ไม่ทำละ ไปกินข้าวกันเถอะ” ว่าเสร็จผมก็เดินออกจากห้องอาบน้ำไปทันที


“เฮ้ยเดี๋ยว! เอเลี่ยนกลับมาทำให้เสร็จเลยนะ!”


“ไม่! กวนตีนดีนัก ค้างอยู่อย่างนั้นแหละ อยากช่วยตัวเองก็ช่วยไป แต่ไม่ต้องกินข้าวเย็น!”


“ไอ้เอเลี่ยน!” ผมรีบวิ่งไปหยิบผ้าขนหนูแล้วหนีเขาออกไปจากห้องน้ำ วิคเตอร์รีบเดินตามมา ผมกำลังจะวิ่งอ้อมไปอีกฝั่งของเตียงก็หนีไม่ทัน เขากอดตัวผมไว้แน่น


“ปากดีนักนะ เจอคxxยัดสักทีซิ!” ผมหัวเราะคิกคัก ถูกผลักขึ้นไปนอนบนบนเตียง โดยมีร่างใหญ่ยักษ์ของวิคเตอร์ตามขึ้นคร่อมไว้ เขากดข้อมือผมฝังลงบนเตียงแน่น หัวเข่าสองข้างล็อคตัวผมไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้ สีหน้าเขาดูมันเขี้ยวผมเป็นที่สุด


“ไปกินข้าวกัน หิวแล้ว” ผมยิ้มพร้อมหัวเราะเสียงเล็กเสียงน้อย วิคเตอร์ยิ้มเหี้ยม แล้วก้มลงมาซุกไซ้คอผมสองข้างสลับกัน


“วิคเตอร์ ฮะๆๆ” ผมยกขาดิ้นในอากาศแต่ก็ไม่ได้สะเทือนเขาหรอก ผมแกล้งหนีบไหล่เข้ากับคออยู่พักนึง สุดท้ายก็ปล่อยให้เขาซุกไซ้จนผมเกิดอารมณ์อีกรอบ เขาทั้งจูบ ทั้งดูดเนื้อรอบคอผมจนมันแดงและเป็นรอยเต็มไปหมด แล้วก็จูบแลกลิ้นกันนัวเนีย พออารมณ์ได้ที่ เขาก็จับผมให้อยู่ในท่าด๊อกกี้ ก้มหน้าลงไปซุกร่องก้นผมใช้ลิ้นเลียตรงบริเวณนั้นรัวๆ จนผมบิดเอวไปมาน้อยๆ


“อา… อา… วิคเตอร์ อืม…”


เพี๊ย!!


เขาฟาดมือขวาลงบนแก้มก้นขวาผมแผ่วๆ แล้วก้มลงไปเลียตรงกลีบเนื้อตามเดิม ทั้งเลีย ทั้งแยงลิ้นเข้าไปตรงรูนั้น ผมกำผ้านวมบนเตียงจนยับยู่ยี่ ก้มหน้าเงยหน้าสลับไปมา ร้องครางเสียงเพี้ยนไปหมด


“ไม่ได้เจอกันนาน ขอดูหน่อยซิว่าฟิตแค่ไหน” ผมเหลียวหลังไปมองหน้าเขา วิคเตอร์กรีดยิ้มร้ายกาจ ผมกัดปากล่างแล้วยิ้ม พ่อรูปหล่อถมน้ำลายลงตรงช่องทางด้านหลังของผมจนชุ่มฉ่ำ แล้วเขาก็ค่อยๆ ดันความใหญ่โตของเขาที่ผมไม่ได้สัมผัสมาพักใหญ่ๆ เข้ามาด้านใน


“Ah!! Yeah!! Giant.” ผมแหงนหน้าขึ้นตอนที่ของวิคเตอร์ยัดเข้ามาจนมิดด้าม มันแน่น มันอึดอัดและสุขสันต์ปนกันไปหมด


“Ooh! Fucking tight, baby!” เขาแช่ค้างไว้สักพัก เขยิบเข้าออกช้าๆ เพื่อเปิดช่องทางคับแน่นตรงนั้นให้ขยายตัวมากขึ้น


แล้วพ่อยักษ์รูปหล่อของผมก็ล่อผมจนเตียงสั่นรุนแรง เสียงเนื้อที่กระทบกันมันดังสนั่นมาก ราวกับเขาเก็บกดมานาน ผมเองก็ปลดปล่อยเต็มที่ ร้องครางแข่งกับเสียงคำรามแหบๆ ของไอ้ยักษ์ เขายังคงทรงพลังเช่นเคย เขายื่นมือซ้ายมาจิกหัวหัวผมให้แหงนหน้าขึ้น เสียงคำรามแหบต่ำของเขาดังเป็นระยะๆ


“อ้า!!! อ้า!!”


“Fuck! ร้องอีก ร้อง!” ป้าบ!!! เขาฟาดมือลงบนแก้มก้นขวาของผมอย่างแรง จนผมร้องเสียงหลง ทั้งเสียว ทั้งเจ็บแต่ก็สนุกดี เตียงโยกไหวรุนแรงมากจนผมกลัวมันจะพัง เสียงเราก็ไม่รู้ว่าดังขนาดไหน แต่ผมใส่ไม่กั๊กเลย


“YES! YES! BABY!”


“อืม!!! อย่างนั้นแหละเอเลี่ยนที่รัก ดี สุดยอด ซู๊ดดด” วิคเตอร์หน้าเหยเกเพราะความเสียวจากแรงกระแทกขึ้นลงของผม จากท่าแรก เปลี่ยนมาเป็นท่าที่สอง เขานั่งเอาสองมือยันร่างตัวเองไว้ เหยียดสองขาไปทางหัวเตียง ปล่อยให้ผมนั่งขย่มเขาสบายๆ ผมชันเข่าขึ้นเพื่อพยุงตัวเอง สองมือจับไหล่เขาไว้แน่น ขย่มขึ้นลงเรื่อยๆ แต่จังหวะเน้นๆ


“Giant! Ah! Oh, fuck!” เขายกมือซ้ายมาเกี่ยวหลังคอผมแล้วดึงลงไปขยี้จูบรุนแรงหนึ่งที ก่อนจะปล่อยให้ผมทำหน้าที่ขย่มต่อไป สีหน้าของเขาเริ่มบิดเบี้ยวทีละนิด


“โอ๊ย แมท แมท! แตกแล้ว โอ๊ย!” เสียงดังปิ๊ดพร้อมกับน้ำสีขาวทะลักล้นออกมาจากด้านในของผม แต่ผมก็ยังไม่หยุดขย่ม จนวิคเตอร์กัดฟันแน่นแล้วร้องครางระงม


“พอแล้ว พอแล้วแมท โอยยย” ผมยอมหยุดให้เขาแต่ก็ยังนั่งขยับโยกดันไปมาหน้าหลังเบาๆ ผมกัดปากล่างแล้วยิ้มยั่ว วิคเตอร์หายใจหอบ แต่ก็ส่งยิ้มมาให้ เขาแลบลิ้นออกมา ผมเลยยื่นหน้าไปดูดดึงหนึ่งที ลูกชายวิคเตอร์ยังแข็งค้างอยู่ด้านใน แต่ก็ไม่ใช่ในสภาพพร้อมรบต่อเนื่องทันที


“เอา ช่วยตัวเองสิ ฉันอยากเห็น” เขาใช้ศอกสองข้างค้ำตัวเองไว้ ปล่อยให้ผมนั่งคร่อมไว้ตามเดิม ผมยกก้นเพื่อให้ลูกชายเขาออกมาพักด้านนอก แล้วก็นั่งทับมันไว้ น้ำของวิคเตอร์เปรอะเปื้อนก้นผมไปหมด ยังมีที่ตกค้างอยู่ด้านในกำลังไหลออกมา ผมล้วงมือซ้ายไปด้านหลัง ใช้ปลายนิ้วแตะน้ำของเขาจากก้นตัวเอง แล้วเอามาดูดพลางช้อนสายตามองเขาไปด้วย วิคเตอร์มองผมอย่างเร่าร้อน แลบลิ้นเลียริมฝีปากล่างช้าๆ


“รอยักษ์น้อยฟื้นก่อน จะเอาให้คลานไปรอบบ้าน” เขาว่าเสียงเหี้ยม ผมยิ้มยั่ว ยักคิ้วหลิ่วตาให้ วิคเตอร์กัดฟันแน่นแล้วคำรามในลำคอ


ผมยกมือขวามาขับเคลื่อนกลางลำตัวของตัวเองที่มันปวดหนึบมานาน ผมมองหน้าวิคเตอร์ เขากัดปากล่างแล้วยิ้มยั่วมาให้เหมือนช่วยส่งอารมณ์ ผมเร่งมือตัวเอง แล้วคิ้วก็เริ่มขมวดเบาๆ จากนั้นทุกอย่างก็ไปถึงจุดสูงสุดจนตัวผมกระตุกปลดปล่อยความอึดอัดออกมาเลอะหน้าท้องกับช่วงอกวิคเตอร์ไปหมด มีกระเด็นไปติดตรงริมฝีปากล่างเขาด้วย ผมหัวเราะเสียงหอบ วิคเตอร์หัวเราะตลกขบขับแล้วก็ใช้ลิ้นตวัดเลียเข้าปากไป


ผมทิ้งตัวลงบนตัวเขา นอนหอบหมดแรงอยู่บนอกหนาของอีกฝ่าย ปลายนิ้วมือขวาลูบรอยสักเขาเบาๆ วิคเตอร์ทิ้งแผ่นหลังนอนราบไปกับเตียง ยกสองมือขึ้นมากอดผมไว้ มือซ้ายลูบท้ายทอยผม มือขวาลูบหลังผมเบาๆ รู้สึกถึงความอุ่นจากมือเขาแผ่ตรงบริเวณที่เขาลูบอยู่ ตอนนี้แหละเหมาะที่จะพูด


“วิคเตอร์ ผมอยากทำงาน”


“ฮึ?” สองมือเขายังคงไม่หยุด ผมยกตัวขึ้นมองหน้าเขานิดหนึ่ง ทำหน้าอ้อนเข้าไว้


“ผมไม่อยากอยู่เฉยๆ ผมเบื่อ ผมอยากมีงานทำ ให้ผมไปทำงานนะ” เขาเอามือขวาไปรองใต้ท้ายทอย ส่วนมือซ้ายยังคงลูบท้ายทอยผมอยู่


“นายจะทำให้เหนื่อยทำไม ฉันเลี้ยงนายได้น่า”


“ให้ผมทำเถอะนะ ผมอยากพิสูจน์ให้พ่อกับแม่เห็นด้วย” เขามองหน้าผมนิ่ง ผมเลยยื่นหน้าไประดมจุ๊บเขาทั่วหน้า วิคเตอร์ยิ้มมุมปากหล่อๆ หลายที


“นะครับ ให้ผมทำงานนะ ให้ไปทำที่กองถ่ายซีรีส์กับคุณก็ได้ ผมเคยคุยกับเดวิดไว้ว่าอยากลองทำเบื้องหลัง”


“แต่ฌอณมันอยู่นะ” สีหน้าเขาเครียดขึ้นมานิดหนึ่ง


“มีคุณอยู่ ไหนจะออสตินอีก เขาไม่กล้ามาทำอะไรผมหรอก อีกอย่างผมก็ไม่คิดจะเข้าไปเฉียดใกล้เขาอยู่แล้ว ให้ผมไปทำนะ นะ” วิคเตอร์มองหน้าผมเหมือนกำลังครุ่นคิด ผมพยักหน้าหงึกๆ ทำสีหน้าอ้อน แต่เขาก็ยังคงมีสีหน้าแบ่งรับแบ่งสู้อยู่ จนผมต้องจิ๊ปาก เปลี่ยนท่าทีเป็นงอน


“ไม่รู้อะ ผมจะไปทำ ไม่งั้นผมจะไปหางานเอง” ผมลุกขึ้นนั่งตัวตรง มองเขาอย่างงอนๆ และเคืองใจนิดๆ


“วันนี้นายไปกินอะไรมาเนี่ย ทำไมดื้อแล้วก็หัวแข็งขึ้น” เขาไม่ได้ดุหรือว่า เพราะหน้าเขามีรอยยิ้มน้อยๆ อยู่ด้วย เหมือนเขาสงสัยมากกว่าว่าทำไมวันนี้ผมดูสตรองกว่าปกติ


“ก็ผมอยากทำงานนี่นา อยู่แต่ในบ้านน่าเบื่อจะตาย ให้ผมไปทำสิ ผมชอบงานเบื้องหลังนะ” วิคเตอร์เลื่อนมือซ้ายมาจับเอวผมไว้ ก่อนจะถอนหายใจหนึ่งที


“ก็ได้ ลองไปทำดู เดี๋ยวฉันบอกเดวิดให้” ผมยิ้มกว้างด้วยความดีใจ สลัดอาการงอนทิ้งไปทันตา ก้มลงหอมแก้มเขาทั้งสองข้าง จุ๊บปากไปหนึ่งทีแล้วปิดท้ายด้วยการจูบลงบนรอยสักบนอกซ้ายของเขา


“ยักษ์หนวดน่ารักที่สุด!” ผมยิ้มตาหยี เอ่ยชมเขาเสียงระรื่น วิคเตอร์ยักคิ้วหนึ่งที แล้วยกยิ้มมุมปากขวาอย่างเท่


“ตอบแทนความใจดีของฉัน ขอริมระเบียงได้มั้ย” ผมตาโตขึ้นทันที


“จะบ้าเหรอ เดี๋ยวคนอื่นเห็นนะ” อีกอย่างหิมะตกแน่นขนาดนั้น เกรงว่าจะไม่แข็งแค่ตรงนั้น มันจะแข็งไปทั้งตัวน่ะสิ


“ไม่หรอกน่า ช่วงเวลานี้ขลุกตัวอยู่ในบ้านกันทั้งนั้น ไปเถอะ ท้าลมหนาวกัน” ก็ถ้าเขาอยาก เขาก็ทำจนได้นั่นแหละ ใครจะไปต้านเขาได้ เมื่อกี้เขาให้สิ่งที่ผมหวังแล้ว คราวนี้ก็ต้องตามใจเขา แต่จริงๆ ผมก็อยากด้วยแหละ (อ้าว) ก็น่าตื่นเต้นดี เซ็กส์ริมระเบียงมีหิมะโปรยปรายเป็นฉากหลัง


 

ไม่รู้ร้อนพอมั้ย แต่ก็น่าจะดับหนาวได้อยู่นะ เตียงสั่น เตียงโยกขนาดนั้นเนาะ 55555

เรื่องคู่หมั้น เรื่องพ่อจะให้แต่งงาน คือไม่ต้องห่วงความน้ำเน่าตรงนี้นะคะ ดูนิสัยไอ้ยักษ์ด้วยค่ะ มันหน้ามึนขนาดไหน ถ้าไม่คือไม่ 555555 ทุกวันนี้ฟังเมียมากสุดกว่าใครแล้วค่าาา -..-

ยังคงลงเนื้อหานิยายต่อไปจนจบตอนหลักของพาร์ทนี้นะคะ แม้จะกำลังเปิดพรีออเดอร์หนังสืออยู่ก็ตาม อีกไม่กี่ตอนก็จะจบพาร์ทสองแล้วค่าาา

ขอบคุณคนอ่าน ณ เล้าเป็ดมากๆ ค่าา 

[retrot]

โอ้ยยย น่ารักมากค่ะ นึกว่าจะได้กินมาม่าในตอนนี้ซะแล้ว
รอตอนต่อไปนะคะ 

[farfarneenee]

 

[iceman555]