Only You EP.36 :: Alien's Job. [50%]“Move over there! That’s it!” เสียงตะโกนของคุณเดวิดดังไปทั่วกองถ่าย วันนี้โลเกชั่นซีรีส์ของวิคเตอร์คือตึกร้างสีส้มบริเวณใกล้กับสะพานบรู๊คลิน มันก็ไม่ได้ร้างมากหรอก แค่ไม่ได้ถูกใช้งานเป็นกิจจะลักษณะอะไร แต่ก็มีคนแวะเวียนมาใช้พื้นที่บริเวณรอบๆ ของตึกสองชั้นเรื่อยๆ รอบนอกของตึกเต็มไปด้วยภาพวาด ประโยคแนวๆ จากพวกศิลปินติสท์ๆ ที่ไม่เปิดเผยตนทั้งหลาย กลุ่มหญ้าสีเขียวขึ้นเป็นหย่อมๆ บริเวณข้างตึก ต้นไม้สูงตั้งเรียงรายกัน ถ้าเป็นในช่วงดอกไม้ผลิ คงเขียวขจีน่าดู แต่ตอนนี้มันเป็นสีเหลืองอ่อนๆ ดูสวยไปอีกแบบ
อากาศวันนี้หนาวมาก ผลพวงมาจากหิมะตกเมื่อคืน ผมเลยเห็นทีมงานช่วยกันตัก ช่วยกันดันหิมะบนพื้นกันขะมักเขม้นเพื่อให้พื้นสะอาด ซึ่งจริงๆ แล้วหิมะในนิวยอร์กก็เหมือนฝนในเมืองไทย เพราะมันควรจะซาลงได้แล้ว แต่ยังคงตกแบบเดาใจยากอยู่เหมือนฤดูฝนที่ไทยเปี๊ยบ วิคเตอร์บอกผมว่าช่วงปลายปีกับต้นปีตกหนักกว่านี้ เพราะนั่นคือช่วงฤดูหิมะเริงร่า อันนี้ก็เริ่มเบาๆ เบาะๆ แล้ว สำหรับนิวยอร์กเกอร์อากาศหนาวเย็นแบบนี้ก็ไม่ได้โหดสำหรับพวกเขา แต่สำหรับไทยเกอร์อย่างผมสิ ใส่โค้ต ใส่เสื้อกันหนาวจนตัวบวมแล้วยังหนาวอยู่เลย นี่ก็เดินดุ๊กดิ๊กๆ ไปมาจนเหมือนนกเพนกวินแล้วเนี่ย
“Hi, Victor!”
“Hey, Liam!” ผมยกมือขวาที่สวมถุงมือหนายิ่งกว่าชั้นไขมันตรงพุงของผมเมื่อก่อนขึ้นมาดันหมวกขนเฟลอร์ (ปลอม) สีน้ำตาลออกจากใบหน้าเพื่อให้เห็นว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดไปที่เห็นทีมงานเอ่ยทักวิคเตอร์ด้วยรอยยิ้ม แถมวิคเตอร์ยังทักทายกลับด้วยรอยยิ้ม
“โห…” ผมอ้าปากหวอน้อยๆ มองหน้าวิคเตอร์อย่างนึกทึ่ง เขาหันมามองผมแล้วยิ้มงง
“What? Why are you looking at me like that? (อะไร ทำไมมองฉันแบบนั้น)” เขาหันมาถามทั้งที่เท้ายังก้าวเดินตรงไปทางเต๊นท์สีขาวและจูงมือผมไปด้วย เนื่องจากเขากลัวว่าผมจะก้าวเท้าไม่ออกกับอากาศมหาโหดสำหรับคนเอเชียที่มาจากประเทศเขตร้อนอย่างผม
“You have never easily smile to staff or other people. It’s rare item for me. What happened with your brain? (คุณไม่เคยยิ้มให้สตาฟ์หรือคนอื่นง่ายๆ เลยอะ ยากมากที่ผมจะเห็น เกิดอะไรขึ้นกับสมองคุณรึเปล่า)” วิคเตอร์ยิ้มมุมปากแต่แววตานั้นแสนเหี้ยม ผมเลยยิ้มแฉ่งประจบ เขาเอี้ยวตัวเอามือซ้ายมาปัดหมวกเสื้อโค้ตขนเฟลอร์ออก แวบแรกผมหลับตาปี๋เพราะคิดว่าเขาจะตีหัวหรือลงโทษอะไรสักอย่างที่แอบกัดเขา แต่สัมผัสที่ได้มาคือเขาก้มลงมาหอมหน้าผากผมเฉยๆ ผมเลยยิ้มกว้างแทน เขายิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วหันหน้ากลับไปมองทางตามเดิม ผมหันไปมองออสตินที่ใส่เพียงเสื้อกันหนาวสีดำตัวหนากับกางเกงยีน เขาเดินตามมาแบบชิลๆ อยากถามว่าหนังทำจากอะไร ทำไมถึงไม่สั่นมั่ง ไอ้ยักษ์อีกคน ใส่เสื้อเชิ้ตข้างในกับเสื้อกันหนาวยีนสีน้ำเงินเข้มตัวเดียวเอง ไม่หนาวกันเหรอ
“David.” ลุงเดวิดในเสื้อไหมพรมทักสีแดงหันมายิ้มให้วิคเตอร์ เขากำลังจะอ้าปากเอ่ยทักไอ้ยักษ์ แต่พอสายตาเขาเหลือบเห็นผมเขาเลยชะงักไปพร้อมกับยิ้มกว้างอย่างกับลุงซานต้าใจดี
“Hey, My Spider-girl!” ผมหัวเราะคิกคักแล้วดินเข้าไปในอ้อมกอดของเขา เดวิดกอดพร้อมเสียงหัวเราะทุ้มหนัก สองมือลูบหลังผมผ่านเสื้อโค้ตสีน้ำตาลแก่ตัวใหญ่ไปมา
“Very long time no see you. (นานมากแล้วนะที่ไม่ได้เจอเธอ)” ผมดันตัวออกจากอ้อมกอดของเขาแล้วพยักหน้าหงึกๆ พร้อมรอยยิ้ม เดวิดยิ้มใจดีกลับมาให้
“Victor told me already about your requirement. (วิคเตอร์บอกฉันเรื่องความต้องการของเธอแล้วละ)” ผมหันไปมองแฟนตัวเอง เขายิ้มหล่อน้อยๆ ผมยิ้มกว้างแล้วหันกลับไปหาเดวิด
“What’s position do you want to do? (นายอยากทำตำแหน่งไหนล่ะ)”
“Actually I want to be a director. (จริงๆ ผมอยากเป็นผู้กำกับเลยครับ)” ผมพูดหน้าซื่อกับความต้องการของตัวเอง เดวิดอ้าปากค้างนิดหนึ่งแล้วก็หัวเราะเสียงดัง เลื่อนสายตาไปมองทางวิคเตอร์ที่กำลังยิ้มอย่างประหลาดใจ
“Your little-boyfriend is amazing! (แฟนตัวจ้อยของนายไม่ธรรมดานะเนี่ย!)” สองหนุ่มต่างวัยหัวเราะพร้อมกัน แต่ดูท่าคุณเดวิดจะหัวเราะชอบใจแรงกว่า
“แต่ผมรู้นะครับว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะมาเป็นผู้กำกับได้เลย ฉะนั้นผมเลยกะว่าจะขออยู่ทีมเขียนบทก่อน ยังไม่ต้องให้ผมเขียนจริงๆ ก็ได้ แค่ให้ผมมีส่วนร่วมเล็กๆ น้อยๆ ก็ยังดี แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็ขอมากองถ่าย มาดูการถ่ายทำ มาดูการทำงานของคุณเดวิด ดูผลงานผ่านจอมอนิเตอร์เพื่อฝึกสายตาในการมองแอคติ้ง โปรดัคชั่น การจัดแสง อะไรจำพวกนี้น่ะครับ” ผมร่ายยาวตามที่คิดมาตั้งแต่ใกล้จะเรียนจบว่าอยากทำอะไรอยากเริ่มจากตรงไหนให้คุณเดวิดฟัง ผมโชคดีที่มีโอกาสได้ใกล้ชิดเรียนรู้งานจากของจริง ผมเลยอยากตักตวงให้ได้มากที่สุด
ส่วนหนึ่งและดูจะเป็นส่วนใหญ่มากคือต้องขอบคุณวิคเตอร์ ผมมีความฝัน มีช่องทางในการทำความฝันให้เป็นจริงก็จริง แต่ผมเชื่อว่าแค่ลำพังตัวผมมันคงยุ่งยากและลำบากกว่านี้ แต่พอมีวิคเตอร์เข้ามาช่วย มันทำให้ความยากลำบากนั้นลดลง
“นายวางแผนมาดีเชียวนะ…” คุณเดวิดยิ้มอบอุ่น ผมยิ้มยิงฟันแหะๆ “…ว่าไงวิคเตอร์”
ผมหันไปมองแฟนร่างยักษ์ของตัวเองฉับไว เขายักคิ้วขวาขึ้น ทำหน้าเซ็งสายตาเบื่อๆ ผมกัดริมฝีปากล่างแน่น ยกมือซ้ายขึ้นตีต้นแขนขวาเขาแรงๆ หนึ่งที เขาแค่สะดุ้งตกใจ แต่ไม่ได้เจ็บอะไรหรอก
“อะไรเนี่ย ยังไม่ได้ทำอะไรเลย” เขาขมวดคิ้วมอง ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงตีผมกลับแล้ว
“ทำหน้าแบบนั้นหมายว่ายังไงล่ะ” ผมขมวดคิ้วมองด้วยสายตาแสร้งเคือง ไม่ได้เคืองอะไรเขาจริงจัง
“ก็รู้อยู่แล้วว่าฉันไม่อยากให้มาทำ ยังจะมาถามอีก” ผมหน้ามุ่ยทันทีที่ได้ยินแบบนั้น
“อ้าว อะไรล่ะ ให้ทำสิ ก็คุยกันแล้วอะวิคเตอร์” ผมเริ่มงอแง วิคเตอร์เดินเข้ามากอดผมแล้วโอ๋อย่างกับพ่อเพิ่งเห็นว่าลูกหกล้มอย่างนั้นแหละ
“เออ ทำๆ อยากทำอะไรทำเลย ฝากด้วยนะเดวิด” ผมยิ้มแฉ่ง กอดยักษ์ตัวใหญ่เอาไว้แน่น ได้ยินเสียงหัวเราะของคุณเดวิดเบาๆ
“ถ้าพร้อมแล้วก็ไปนั่งกับฉันที่หน้าจอแล้วกันนะแมท” ผมหันไปพยักหน้าพร้อมยิ้มแป้นให้คุณเดวิด เขาเดินออกจากเต็นท์ไปพร้อมกับบทซีรีส์ปึกใหญ่ วิคเตอร์พาผมไปนั่งบนโต๊ะสีขาวตัวยาวหนึ่งตัว ส่วนเขาดึงเก้าอี้สีน้ำตาลอ่อนทรงสี่เหลี่ยมตัวหนึ่งมานั่งตรงข้ามกัน ทำให้ตอนนี้ผมอยู่สูงกว่าเขา
“เวลาฉันเข้าฉาก อยู่ใกล้กับเดวิดและออสตินไว้เข้าใจมั้ย อย่าไปไหนมาไหนคนเดียวในกอง เราไม่มีทางรู้ว่าฌอณมันคิดอะไรอยู่ มันเคยทำร้ายนาย และมันต้องทำอีกแน่” วิคเตอร์ขบกรามแน่น สายตาเขาเครียดอย่างเห็นได้ชัด ผมยกสองมือขึ้นไปวางบนบ่าเขาทั้งสองข้าง
“ครับผม” วิคเตอร์ยิ้มเครียด เขาผ่อนลมหายใจเบาๆ
“ฉันไปแต่งตัวก่อน อยู่นี่กับออสตินนะ” ผมพยักหน้า วิคเตอร์ลุกขึ้นยืน ก่อนเดินออกไป เขาก้มลงหอมหน้าผากผมตามนิสัย ผมคลี่ยิ้มบางๆ วิคเตอร์เดินมาดเท่ออกไปจากเต็นท์สวัสดิการ
คล้อยหลังวิคเตอร์ไปไม่นาน ยังไม่ทันได้หันไปมองออสตินเลยด้วยซ้ำ บุคคลที่วิคเตอร์เพิ่งเอ่ยถึงไปเมื่อกี้ก็กำลังจะเดินผ่านเต็นท์ที่ผมนั่งอยู่ไป แต่สักพักหมอนั่นก็ชะงักแล้วหันมามอง แวบแรกเขาแค่มองเฉยๆ เหมือนยังไม่ทันตั้งตัวว่าจะเจอผมที่นี่ แต่พอเห็นว่าเป็นผม ใบหน้าและสายตาของเขาก็แสดงออกถึงความชิงชังจนผมใจสั่น จังหวะที่เขาก้าวเดินเข้ามาด้านใน ผมก็กระเถิบก้นลงไปยืนบนพื้น กระเถิบเข้าไปยืนใกล้ออสตินไว้ บอดี้การ์ดตัวใหญ่ก้มลงมองผมแวบเดียวแล้วเหมือนเขาจะรู้ว่าฝรั่งตาเขียวอมน้ำตาลอีกคนตรงหน้านั้นเป็นใคร เลยบิดหน้าไปเผชิญกับฝ่ายตรงข้าม
“นี่แกยังไม่ตายอีกเหรอ ไอ้ผิดเพศ” น้ำเสียงข่มขู่ผสมกับการดูถูกเปล่งออกมาจากปากเขาเรียบๆ นิ่งๆ ผมพยายามคุมสติตัวเองไว้แล้วมองกลับไปอย่างสงบ
“ถ้าผมตาย ผมจะมายืนให้คุณแสดงความต่ำในตัวเองต่อหน้าผมอยู่แบบนี้เหรอ” เอาวะ อย่างน้อยมีออสตินอยู่ ไอ้ชอนไชมันคงไม่กล้าทำอะไรหรอก ก็นานแล้วเหมือนกันนะที่ผมไม่โดนมันกระแนะกระแหนเนี่ย
“หึ สรุปเรื่องแกกับไอ้วิคเตอร์เป็นจริงสินะ แกถึงโผล่มาที่นี่อีก พวกแกนี่มันโสโครกจริงๆ” ผมหน้าตึง มองไอ้ฝรั่งผมแดงน้ำตาลด้วยความไม่พอใจ ไม่เข้าใจเลยว่ามันอยู่รอดในวงการได้ยังไง ทำไมไม่มีนักข่าวสำนักไหนขุดสันดานมันเรื่องนี้บ้าง
“คุณก็ไม่ได้สะอาดไปกว่าผมนักหรอก คนสะอาดที่ไหนจะมายืนด่า ยืนดูถูกคนอื่นเขาแบบนี้” ฌอณยกยิ้มมุมปากเหี้ยๆ ของมัน สายตาจ้องมองผมอย่างกระด้าง
“คนอย่างพวกแกมันต่ำเกินกว่าจะชื่นชม” ผมกัดฟันแน่น รู้สึกหงุดหงิดและไม่พอใจในอกอย่างรุนแรง
“เกลียดอะไรมักได้แบบนั้น ระวังจะได้เมียเป็นผู้ชายนะ!” ผมว่าด้วยน้ำเสียงแดกดัน จ้องหน้าไอ้ขาวเผือกอย่างโมโห ดูเหมือนคำพูดผมจะไปสะกิดใจมัน เพราะไอ้ฌอณเบิกตากว้างมองผมอย่างเอาเรื่องแล้วทำท่าจะพุ่งเข้ามาทำร้ายผม แต่ยังไม่ทันเอื้อมแขนมาดึงตัวผม มันก็หยุดชะงักเพราะลำกระบอกปืนสีเงินวาววับในมือออสตินยกขึ้นกดลงบนหัวไหล่ซ้ายไอ้ชอนไชเอาไว้
“ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมไม่รุนแรงหรอก ใส่กระบอกเก็บเสียงให้แล้ว” ออสตินว่านิ่งๆ เย็นๆ หน้าตาไม่ได้แสดงอาการยินดียินร้ายอะไร ผมหน้าตื่น หายใจแรงขึ้น หัวใจเต้นตึกๆ เพราะเป็นครั้งแรกที่เห็นออสิตนยกปืนขึ้นมาขู่ใครสักคนในฐานะบอดี้การ์ด
“แกก็ผิดเพศแบบมันสองตัวสินะ ถึงได้มารวมตัวอยู่ด้วยกันได้” ฌอณว่าอย่างดูถูก ไม่ยอมขยับเขยื้อนร่างกาย คล้ายกับกำลังจะบอกว่าไม่ได้กลัวลูกปืนของออสตินเลยสักนิด
“ผมไม่จำเป็นต้องตอบอะไรคุณและคุณไม่จำเป็นต้องรู้” ฌอณจ้องหน้าออสตินตาแข็ง ส่วนพ่อบอดี้การ์ดยังคงนิ่ง เอาปลายกระบอกปืนกดลงไปบนหัวไหล่ของฌอณแน่นขึ้น ไอ้ชอนไชยกมือขวาขึ้นมาทำท่าจะปัดปืนออก แต่ออสตินไวกว่า เขาดึงปืนออกจากไหล่ฌอณอย่างไวไม่ให้อีกฝ่ายเอามือมาโดนได้ทัน
“ไอ้พวกนอกรีด!” ด่าด้วยสายตาเหยียดหยามพอๆ กับน้ำเสียงแล้ว ไอ้บ้านั่นก็หมุนตัวเดินออกไปจากเต็นท์ ผมมองตามด้วยอาการใจสั่นเบาๆ ลมหายใจหอบแผ่วๆ ไม่รู้อารมณ์ไหนกันแน่ ทั้งตื่นเต้นที่เห็นปืน ทั้งกดดันกับสถานการณ์ที่ไอ้ชอนไชจะเข้ามาทำร้ายผม
“ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมเมื่อคืนคุณเรย์มอนด์ถึงเครียดนักหนา” ผมกำลังสมองตื้อจากสถานการณ์เมื่อกี้ บวกกับหนาวจนคัดจมูกไปหมดเนื่องด้วยผมมีโรคประจำตัวภูมิแพ้ ผมเลยประมวลไม่ทันว่าเมื่อกี้ออสตินพูดว่าอะไร
“ออสติน ไปดูวิคเตอร์หน่อยได้มั้ย” ไอ้ฌอณเดินไปทางโกดังร้าง มันต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแน่ แล้ววิคเตอร์อยู่ที่นั่นไง
“ไม่ต้องห่วงเขาหรอกครับ ห่วงตัวคุณเองก่อนดีกว่า ตอนนี้จมูกแดงไปหมดแล้ว” ผมสูดจมูกฟึดฟัด สงสัยเพราะมันหนาวจัด ร่างกายผมเลยปรับไม่ทันเนื่องจากผมเพิ่งเคยเจออากาศหนาวสะท้านแบบนี้ โรคภูมิแพ้อย่างผมก็เลยกำเริบเต็มๆ
“คุณแมทเอายามาไม่ใช่เหรอ เอามากินเถอะครับ” เขาบอกพลางเก็บปืนเข้าไปด้านในเสื้อกันหนาวของตัวเอง ผมหยิบยาออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ต ออสตินเดินไปเปิดน้ำอุ่นจากถังน้ำสีน้ำเงินสแตนเลสมาให้ ผมรับมาดื่มแล้วกรอกยาตามลงไป อีกสักพักก็ต้องง่วงแน่เลย
“ไปนั่งกับคุณเดวิดดีกว่า” ผมพยักหน้ารับคำบอกของออสตินแล้วเดินตามเขาออกไปจากเต็นท์ ตรงเข้าไปในโกดังร้างซึ่งมีโซนแต่งตัวกับโซนวางจอมอนิเตอร์
ซีซั่นใหม่นี้มีนักแสดงเพิ่มเข้ามาประมาณห้าคน หญิงสองชายสาม ไม่รู้ว่ามาเล่นเป็นตัวหลักหรือมาเป็นตัวเสริมแบบนาตาชาซีซั่นก่อนที่มาเล่นประมาณสี่เอพิโสต พูดถึงเธอแล้วก็นึกได้ว่าผมไม่เจอเธออีกเลย ไม่ได้ข่าวคราวเธอด้วยซ้ำ วิคเตอร์ไม่เคยพูดถึงเธออีก ผมเองก็ไม่คิดไปขุดคุ้ยเรื่องราวของเธอ เพราะช่วงที่ทั้งสองคบกัน ผมก็รู้ก็เห็นว่ามันเป็นยังไง เลยไม่รู้จะรำลึกอะไรให้มากความ อีกอย่างแฟนนาตาชาแซ่บ เธอไม่วกกลับมาหาวิคเตอร์แล้วแหละ เพราะถ้าเป็นผม ผมก็คงอยู่กับคนนั้นดีกว่า (อ้าว?!)
“ไอ้เหี้ย!!” ผมหันขวับไปมองตรงโซนแต่งตัวที่อยู่มุมใกล้ประตูทางเข้าโกดังร้าง ภาพที่เห็นคือฌอณโดนวิคเตอร์ผลักอกอย่างแรงจนกระเด็นไปชนโต๊ะวางของเกือบล้มลง ผมรีบวิ่งเข้าไปในเหตุการณ์เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้วิคเตอร์อารมณ์ไหน แต่ผลักฌอณกระเด็นขนาดนั้นต้องไม่ใช่อารมณ์กลางๆ แน่นอน
“ไม่ต้องมาเสือกเรื่องของฉัน ไม่ได้ขอควxแกมาใช้!” ผมยืนหอบน้อยๆ อยู่ข้างวิคเตอร์ เขาไม่ได้เดินเข้าไปทำร้ายฌอณต่อ แต่สายตาที่มองนั้นก็พิโรธมากพอที่จะทำให้บรรยากาศรอบข้างนั้นตึงเครียดขึ้นมา ทีมงานสองสามคนยืนมองเหตุการณ์อย่างลุ้นระทึก ไอ้ฌอณดึงตัวเองให้กลับมายืนตรงๆ แล้วเหยียดยิ้ม
“ยังกลับใจทันนะวิคเตอร์ กลับไปแทงจิ๋xของผู้หญิงดีกว่า นายก็รู้ว่ามันสนุกแค่ไหน” วิคเตอร์ขบกรามแน่นจนสันกรามขึ้น เขากำมือแน่นจนเส้นเลือดปูด ผมรีบคว้ามือเขาเอาไว้เพราะกลัวเขาจะเข้าไปทำร้ายณอณ แววตาแข็งกระด้างสะบัดมามองทางผมเล่นเอาผมตกใจไปวูบหนึ่ง แต่สักพักเหมือนเขาจะนึกได้นี่คือผมไม่ใช่ณอณ สายตาเขาเลยอ่อนลงแต่ก็ยังคงเห็นชัดว่าโกรธ ผมทำหน้าขอร้อง ส่ายหัวเบาๆ ไม่ให้เขามีเรื่อง วิคเตอร์ไม่ตอบรับอะไร ทำเพียงหันไปจ้องตาณอณด้วยความโกรธ อีกฝ่ายยิ้มเยาะมุมปากกลับมาให้
“เกิดอะไรขึ้น?!” คุณเดวิดพุ่งเข้ามาในโซนแต่งตัว เขามองสลับวิคเตอร์กับฌอณด้วยท่าทีไม่เก็ทกับเหตุการณ์ที่เห็น
“วอร์มอารมณ์ก่อนถ่ายทำจริงน่ะ” ไอ้ฌอณบอกอารมณ์ดีแล้วยิ้มกวนตีน ก้าวเท้าเดินผ่านพวกเราออกไปจากโซนแต่งตัว ผมขมวดคิ้วมองข้างของใบหน้ามัน เกลียดนักไอ้พวกสันดานแย่แล้วยังทำท่ากวนตีนไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร ออสตินน่าจะยิงมันจริงๆ สักทีให้กวนตีนไม่ออก
“มีอะไรรึเปล่าวิคเตอร์” วิคเตอร์พ่นลมหายใจ หันไปหาคุณเดวิดด้วยใบหน้าตึงเครียด
“ผมว่าคุณน่าจะรู้ใช่มั้ยว่าณอณมันไม่ชอบแมท…” เดวิดหันมามองหน้าผมที่ยืนทำหน้าไม่สู้ดีนัก
“…ผมไม่ได้จะบอกให้คุณเอาเขาออกจากซีรีส์นะ แค่อยากให้เฝ้าระวังพฤติกรรมของเขาหน่อย” เดวิดพยักหน้าเครียด วิคเตอร์หันกลับมามองผม อารมณ์ของเขาตอนนี้คงจะดีขึ้นมากกว่าเดิมแล้ว แต่ยังเห็นแววเครียดจางๆ ในดวงตาเขาอยู่
“อยู่ใกล้เดวิดกับออสตินไว้นะ”
“ครับ” เขาดึงมือออกจากมือผมเบาๆ หันไปฝากผมกับเดวิดและออสตินอีกที ก่อนจะเดินกลับไปหาทีมงานฝ่ายคอสตูม ฝ่ายแต่งหน้าทำผม
“ไปเถอะแมท” ผมเดินตามเดวิดไป มีออสตินเดินตามหลังอีกที เราพากันมานั่งตรงหน้าจอมอนิเตอร์ แวบหนึ่งคุณเดวิดทำหน้าเครียด แต่สักพักเขาก็หันมายิ้มให้ผมแล้วเริ่มชวนผมคุยเกี่ยวกับงานเบื้องหลังแทน
“ทำไมถึงอยากเป็นผู้กำกับล่ะ”
“ไม่มีเหตุผลยาวๆ หรอกนะครับ ผมรู้แค่ว่าผมชอบ ผมเคยกำกับละครเวทีแล้วรู้สึกว่าตัวเองอยู่กับมันได้ทั้งวัน มีความสุขมากเลย ผมเริ่มตั้งแต่เขียนบท แคสติ้งนักแสดง แล้วก็กำกับการแสดง มันเหนื่อย แต่ผมก็ชอบมาก” เดวิดอมยิ้มอบอุ่นแล้วพยักหน้าตามคำที่ผมบอก
“นั่นน่ะเป็นแค่กิจกรรมในโรงเรียน ในมหาวิทยาลัย แต่นายรู้ใช่มั้ยว่าของจริงมันยากและเหนื่อยมาก” ผมพยักหน้าตอบรับอย่างรวดเร็ว
“รู้ครับ ผมถึงขอวิคเตอร์เข้ามาศึกษากับคุณก่อนเป็นอย่างแรก”
“ฉันชอบความตั้งใจของนายนะ” เรายิ้มให้กัน แล้วจากนั้นคุณเดวิดก็เล่าการทำงานของเขาในครั้งแรกๆ ที่เขาเริ่มทำงานกำกับว่าเริ่มจากการเป็นเด็กฝึกงาน ก้าวขึ้นมาเป็นตากล้อง เป็นผู้ช่วย แล้วในที่สุดก็ได้กำกับซีรีส์เรื่องหนึ่งซึ่งโด่งดังอย่างมากในอดีต มีแพลนจะทำภาคต่อๆ ไป แต่เดวิดบอกว่าเขาชอบจบให้คนคิดถึงมากกว่าจะทำต่อไปเรื่อยๆ จนหาความสนุกให้กับเรื่องไม่ได้
“แต่อีกเหตุผลนึงคือฉันตันแล้ว” แล้วเขาก็หัวเราะอารมณ์ดี ผมเลยหัวเราะตามเขาไปด้วย
นั่งคุยกันอีกสักพัก พวกนักแสดงก็พร้อมจะเข้าฉาก ผมเองก็รู้สึกแปลกๆ อยู่เหมือนกัน นึกถึงปีก่อนที่เวลามากองนั่นเท่ากับว่าผมต้องมาคอยดูแลวิคเตอร์ คอยทำตามที่เขาสั่งทุกอย่าง โดนเขาโขกสับมากมาย แต่มาวันนี้ผมกลับมานั่งอยู่ตรงนี้ในฐานะแฟนของเขา รู้สึกเหมือนมานั่งจับผิดผัวยังไงก็ไม่รู้
ผมมองภาพเดวิดกำลังคุยกับนักแสดงทุกคนที่เข้าฉากนี้ ก็มีวิคเตอร์ตัวหลัก ไอ้ชอนไชไส้หมาหอน นักแสดงหลักจากซีซั่นแรกหนึ่งคน แล้วก็นักแสดงหญิงคนใหม่ในซีซั่นสอง ทุกคนตั้งใจฟังในสิ่งที่เดวิดบอก ผมสังเกตอาการของวิคเตอร์กับไอ้ณอณ ทั้งสองคนยืนห่างกันเงียบๆ ไม่พูดไม่จาอะไรใส่กัน ซึ่งนั่นมันคือเรื่องปกติแหละ สองคนนี้ไม่ได้สนิทกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แค่ร่วมงานกัน คุยกันบ้างเป็นครั้งคราว ผมเลยแยกไม่ออกว่านั่นคือการตึงใส่กันจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้หรือเปล่า
“ถ้าพร้อมแล้วบอก จะได้เริ่มเลยนะ” คุณเดวิดกรอกเสียงลงในวอล์สำหรับใช้ติดต่อกันภายในกอง เรานั่งอยู่ด้านในตึกโกดัง ส่วนนักแสดงนั้นเข้าฉากอยู่ด้านนอก ขอนับถือนักแสดงทุกคนที่อยู่ตรงนั้นว่าช่างอดทนเก่งเหลือเกิน อากาศหนาวเย็นขนาดนั้นยังยืนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“Okay! Tape!” เดวิดกรอกเสียงลงในวอล์อีกครั้งหลังจากทีมงานหน้าเซ็ทยกมือขึ้นทำท่าว่าโอเคผ่านมาทางกล้อง สิ้นคำสั่งเดวิดนักแสดงก็เริ่มออกแอคติ้ง ก็ต้องนับถือไอ้ณอณมันนะ พอเวลางานมันก็ทำจริงจัง วิคเตอร์เองก็เช่นกัน เหมือนเขาหยุดคิดเรื่องบาดหมางกันไว้ก่อนแล้วโฟกัสกับงานปัจจุบัน ก็เก่งมากเลยอะ สามีใครไม่รู้
ฉากที่ถ่ายวันนี้ไม่ได้ยากมาก แต่ก็ไม่ง่าย แม้พวกนักแสดงจะชินกับอากาศ แต่พออยู่นานๆ ไปทุกคนเรียกหาเสื้อกันหนาวทันทีหลังจากถ่ายเสร็จ ผมรู้สึกดีขึ้นมาบ้างเพราะได้หลบลมอยู่ในตึก
“ทำไมไม่พักกองสักแปบล่ะครับคุณเดวิด แบบนี้หนาวแย่เลย” ผมถามในช่วงที่กำลังเซ็ทฉากใหม่และเซ็ทรางสำหรับให้กล้องวิ่งในมุมใหม่ด้วย
“วิคเตอร์มีคิวให้หลังวาเลนไทน์อีกแค่เจ็ดวัน เดี๋ยวหลังจากนั้นเขาต้องโปรโมตหนังแล้ว ฉันต้องตักตวงไว้ก่อน กว่าเขาจะกลับมาถ่ายได้ก็อีกพักใหญ่ ซีรีส์มีคิวออนแอร์กลางปีก็จริง แต่ถ่ายเก็บไว้เยอะๆ น่ะดีที่สุดแล้ว” พอหลังคำว่าวาเลนไทน์ผมก็เบลอกับประโยคของเดวิดไปแล้ว เพราะกำลังนึกถึงวันแห่งความรักสุดแสนจะโด่งดังที่กำลังจะมาถึงอีกสองวัน แล้วกำลังคิดว่าวาเลนไทน์นี้ เป็นปีแรกในชีวิตที่ผมจะได้มีแฟนอยู่เคียงข้างแบบคนมีคู่คนอื่นบ้าง ยี่สิบสี่ปีเต็มที่ผ่านมา อยู่แต่กับความโสดมาตลอด ปีนี้แหละ อีแมทไม่เดียวดายละ!
“อ้อ แล้วเรื่องนี้กะจะมีกี่ซีซั่นครับเนี่ย” หลังจากจมอยู่กับความหวานแหววกับวันแห่งความรักในวันมะรืนนี้สักพัก ผมก็วกกลับเข้ามาเป็นการเป็นงานอีกรอบ
“ไม่รู้สิ ต้องดูกระแส ดูทิศทางของเรื่องก่อน เพราะอะไรก็เปลี่ยนแปลงได้ตลอด ดีไม่ดีถ้ามีอีกซีซั่นฉันอาจจะเปลี่ยนชื่อเรื่องก็ได้ นางเอกของเรื่องยังไม่มีที่แน่นอนเลย” เป็นเรื่องจริงที่ว่าซีรีส์ของวิคเตอร์ไม่มีนางเอก จะมีแค่นักแสดงหญิงรับเชิญแบบนาตาชานั่นแหละแวบเข้ามาในเรื่อง ทำท่าเหมือนจะคู่กับพระเอกแล้วก็จากไป แต่ก่อนจากเขาก็จะป้าบๆ กันก่อนอยู่แล้วละ ฉากอย่างนั้นก็ไม่ได้อล่างฉ่างมาก แต่ก็วาบหวิวไม่เบาอยู่เหมือนกัน กระแสจากแฟนๆ บอกว่านอกจากเส้นเรื่องอันเข้มข้นของการสืบสวน สอบสวน คดีที่พลิกไปมาแล้วนั้น ฉากอย่างว่าก็น่าตื่นเต้นไม่แพ้กัน มันไม่ได้มีบ่อยก็จริง แต่มีทีนึงก็เร้าใจคนดูไม่น้อยเลยแหละ
เป็นเมื่อก่อนผมก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก แต่ตอนนี้มันต่างกันอยู่นะ แต่ผมก็ไม่คิดจะงี่เง่าใส่วิคเตอร์ว่าห้ามเล่นฉากอย่างนั้นหรอก เคยบอกเขาแล้วว่าถ้าคืองานผมแยกแยะได้ แค่อย่าเกินเลย เกินขอบเขต ซึ่งอันนี้ผมไว้ใจเดวิดว่าเขาไม่ได้เน้นขายฉากอย่างนั้น ถ้าติดตามซีรีส์ของเขาจริงๆ จะรู้ว่าฉากอย่างนั้นเสริมเข้ามาเพื่อตอบสนองความต้องการลึกๆ ของตัวละครและคนดูมากกว่า ประมาณว่าแม้เรื่องจะเครียดจะบีบคั้นแค่ไหน ก็เอาฉากเซ็กส์มาเบรกเพื่อคลายความตึงเครียดตรงนั้น
แต่บอกเลยนะ ถ้าผมได้เขียนบทเรื่องนี้ขึ้นมาจริงๆ ล่ะก็ ผมจะพยายามปรับบทให้มีฉากอย่างนั้นน้อยสุด ให้จูบกันแบบใสๆ ไม่กินผักก็พอแล้ว เน้นความสนุกของเส้นเรื่องที่แท้จริงดีกว่าน่า
“ฉันส่งอีเมลไปบอกทีมเขียนบทแล้วนะว่าเธอจะเข้าไปอยู่ในทีมด้วย ครั้งหน้าถ้าเธอมาเดี๋ยวฉันนัดหนึ่งในทีมเขียนบทมาให้แล้วกัน เธอจะได้คุยกับเขาว่าทิศทางของบทเป็นยังไง”
“มีเรื่องนึงที่ผมกังวลครับ คือผมไม่เก่งแกรมม่า ผมสื่อสารได้ก็จริง แต่เรื่องเขียนง่อยมาก จะเป็นอุปสรรครึเปล่าครับ” เดวิกโบกมือขวาไปมาเป็นการปฏิเสธ
“นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่เท่ากับว่าใจเธออยากจะทำรึเปล่า”
“อยากทำครับ” ผมตอบทันควัน ถึงผมจะได้ดีด๊อกแกรมม่า แต่ผมก็ไม่คิดท้อ ก็เป็นเรื่องน่าประหลาดในชีวิตผมอย่างหนึ่งเช่นกันที่ว่า พูดได้ สื่อสารได้ แต่พอให้เขียนเป็นแกรมม่าที่ถูกต้อง ผมจะกลายเป็นคนโง่ภาษาอังกฤษทันที
“แค่นั้นแหละ” เดวิดยิ้มแล้วหันกลับไปมองจอมอนิเตอร์ต่อ ผมเลื่อนสายตาไปมองตามก็สบเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลอมเขียวแสนหยาบกระด้างของไอ้ชอนไชพอดี มันไม่ได้มองผมหรอก เป็นจังหวะที่มันจ้องกล้องพอดี แต่ก็ทำเอาขนคอลุกชันขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ คงเพราะอากาศหนาวมากกว่าละมั้ง
หนาวจนทำผมใจสั่น ผมไม่ชอบดวงตา ไม่ชอบสีหน้าของมันเลยจริงๆ กล้องเลื่อนไปจับวิคเตอร์ที่กำลังยืนคุยกับทีมงานสองคนด้วยท่าทีปกติผมก็รู้สึกเบาใจที่เขาไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืดกับไอ้ณอณนั่นอีก
เริ่มตามฝันแล้วเนาะหนูเอเลี่ยน มีสามีเป็นแบ็คใหญ่เบ้อเริ่มเลยทีเดียว อยู่บ้านเฉยๆ หนูไม่ชอบ หนูชอบใช้แรงงานค่ะ (ไม่นับบนเตียงนะ 55555)
ถ้าได้อ่านในมุมมองของเอิร์ทก็จะเห็นกันเนอะว่าแมทเป็นคนตั้งใจทำงานมาก ทุ่มเทให้กับงานจริงๆ และชอบในสิ่งที่เขาทำจริงๆ มุ่งมั่น ไม่ย่อท้อจนมันสำเร็จตามที่เขาคิด
ไอ้ชอนผีเปรต ไอ้ทุเรศ เคยเขียนในช่วงเม้าท์ฯ ไปแล้วครั้งนึงเมื่อตอนพาร์ท You and I ว่ามีคนประเภทนี้จริง พวกโฮโมโฟเบีย มันเป็นโรคชนิดหนึ่งเลยค่ะ เป็นโรคกลัวเหมือนพวกโฟเบียอื่นๆ นี่แหละ เพียงแต่อันนี้ไม่ใช่แค่กลัว มันมีความเกลียดอยู่ในนั้นด้วย ไม่ต้องทำไรให้ แค่เป็นเกย์มันก็เกลียดแล้ว หญิงกับหญิงเนี่ยไม่ค่อยหนักเท่าไหร่ แต่ชายกับชายหนักหนามาก เชื่อว่าหลายคนคงเห็นข่าวมาบ้าง ยิ่งพวกคลั่งลัทธิ คลั่งศาสนานะ อื้อหือ อารมณ์ต่อเพศที่สามจะรุ่นแรงมากค่ะ
แต่แมทแบ็คดี๊ดี บอดี้การ์ดพกปืนพร้อมยิงนะจ๊ะ ใครทำเอเลี่ยนเจ็บ พี่ออสตินพร้อมยิงค่ะ !
ยังเจอกันตามปกตินะคะ ยังคงลงเนื้อหานิยายจนจบ ลงตามปกติ เปิดพรีหนังสือแล้วก็จริง แต่ยังคงลงตามปกติไม่มีหยุด ลงจนจบตอนหลักของพาร์ทนี้ จำนวนตอนหลักของตอนหลักก็ใกล้จะจบแล้ววว
ขอบคุณคนอ่าน ณ เล้าเป็ดมากๆ นะคะ
หัวข้อ: :Love ♥ no boundaries: ตอนพิเศษส่งท้าย บ๊ายบาย [END] 22.09.18 (อ่าน 801162 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก