Only You EP.34 [100%]“เดี๋ยว!”
ผมตะโกนสุดเสียงพร้อมกับสะดุ้งตื่นขึ้นมา เหงื่อกาฬผุดเต็มใบหน้า ลมหายใจหอบหนักหน่วง หันไปมองรอบๆ ห้องนอนตัวเองอย่างตื่นตระหนก แสงไฟจากโคมไฟยังคงเปิดสว่างอยู่ ไมเคิลยืดคอมองผมด้วยความฉงน ผมหลับตาลงแล้วผ่อนลมหายใจยาวๆ ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองหนึ่งที
สงสัยเพราะเมื่อบ่ายพูดถึงเจนีน ผมเลยฝันถึงเธอ นานมากแล้วที่เรื่องนี้เงียบหายไปจากใจผม
ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลา ตอนนี้ตีห้า ที่ไทยคงเป็นเวลาเย็นกำลังจะค่ำแล้ว ผมกดคอลสไกป์หาแมท ช่วงเวลานี้อยากให้เขานอนกอดผมเอาไว้มาก แต่ก็ทำไม่ได้ ผมกดไปแล้วแต่เหมือนสัญญาณไม่มี คือโทรไม่ติดเลย ผมย่นคิ้วอย่างหงุดหงิด แต่ก็ลองเปลี่ยนเป็นโทรศัพท์หาเขา ก็ยังคงไม่ติดอยู่ดี ผมขบกรามแน่น เริ่มรู้สึกไม่สบอารมณ์ เลยกดโทรหาออสตินแทน แต่หมอนั่นก็ดันปิดเครื่องอีกเหมือนกัน
หายไปไหนกันหมด แล้วทำไมปิดเครื่องพร้อมกันทั้งคู่ แอบไปทำอะไรกันรึเปล่าเนี่ย ห่าเอ๊ย!
ปัก!
ผมขว้างโทรศัพท์ลงกับพื้นห้องอย่างแรง มันกระแทกกระเด้งกระดอนไปตรงประตูห้อง แต่ผมไม่สนใจ พังช่างแม่ง อยากพังก็พัง ตอนนี้ผมแม่งโคตรหงุดหงิด ไม่รับสายผมตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เรียกว่าโทรหาไม่ติดเลยจะดีกว่า ผมโทรไปหาบาสแฟนไอ้เบนเขาก็บอกไม่ได้คุยกับแมทเลย ไม่รู้โกรธเคืองอะไรผมอีกนักหนา ที่โทรหาออสตินไม่ติดอาจเพราะเขาสั่งห้ามเหมือนคราวก่อนอีกแน่
ไอ้เอเลี่ยน อย่าให้ความอดทนฉันหมดลงนะ!
ผมตื่นเช้ามาด้วยอารมณ์ไม่คงที่นัก รู้สึกเหมือนคลื่นสัญญาณในสมองส่งคลื่นความถี่ผิดปกติแปลกๆ มันวื่อวึงเหมือนมีอะไรมาตอมรอบหัว สร้างความหงุดหงิดได้ดีชะมัด หน้าตาผมเข้านี้เลยเหมือนโกรธใครมาชาติกว่า ไวโอล่าทักทายตอนเช้า ผมก็ทำแค่พยักหน้าเฉยๆ เท่านั้น เธอคงรู้ว่าผมไม่ได้อยู่ในโหมดปกติสักเท่าไหร่เลยไม่พูดอะไรมาก แค่ยกอาหารเช้ามาให้ผมทานด้วยกันที่ห้องนั่งเล่นแล้วเปิดทีวีดูไปด้วย เราทานเบคอน ไข่ดาว ฮ็อทดอกเงียบๆ กันสักพักผมก็เริ่มจะรู้สึกนิ่งขึ้นมาบ้าง
“พี่อยากกินอะไรเป็นพิเศษในวันเกิดรึเปล่า” ผมทำหน้าเอื่อยแทบจะไร้อารมณ์แล้วส่ายหัวไปมา
“ไม่รู้เหมือนกัน ไม่ต้องทำอะไรยุ่งยากนักหรอก เธอก็รู้อยู่แล้วว่าพวกไอ้เบนมันกินง่าย” ผมว่าพลางหยิบแซนวิชไส้ทูน่ากับผักกาดหอมขึ้นมากัดหนึ่งคำ
“ถามดูน่ะ เผื่ออยากกินอะไรกันเป็นพิเศษ” ผมทำหน้ามึนแล้วส่ายหัวอีกที
วันนี้ก็เหมือนทุกปีหลังจากแม่กับย่าผมจากไปแล้วนั่นแหละ คือพวกไอ้เบนมาเลี้ยงฉลองกันที่บ้านผม แตกต่างไปหน่อยก็คือปีนี้ผมไม่ได้บินไปหาไวโอล่า แต่เธอบินมาหาผมเอง ซึ่งจริงๆ ผมไม่ได้อยากให้เธอมาเท่าไหร่หรอก เพราะสุขภาพร่างกายของไวโอล่าไม่ค่อยดี เธอเป็นโรคเกี่ยวกับเลือด แล้วยังเป็นโรคเกี่ยวกับระบบหายใจอีกต่างหาก แต่ถึงแม้สุขภาพเธอไม่ค่อยดี แต่มันก็ไม่ได้ย่ำแย่จะตายจากอะไรขนาดนั้น คงเพราะไวโอล่าดูแลสุขภาพตัวเอง แล้วจิตใจเธอก็ดีกว่าผมเยอะมากด้วย
“เดี๋ยวฉันออกไปซูเปอร์มาร์เก็ตก่อนนะ…” ผมทำท่าจะลุกขึ้นเพื่อที่จะไปเป็นเพื่อนเธอ แต่เธอกลับเบรกผมไว้
“…ไม่ต้องหรอก ฉันไปเองได้” ผมพ่นลมหายใจนิดหน่อยแล้วพยักหน้าหนึ่งที เอาเข้าจริงผมก็ไม่ได้อยากออกไปไหนเท่าไหร่ แค่เป็นห่วงเธอน่ะ เธอมานิวยอร์กบ่อยๆ ซะที่ไหนล่ะ
“วิคเตอร์!” ผมหันไปมองตรงทางเข้าห้องนั่งเล่นหลังจากไวโอล่าเดินออกไป ไมเคิลที่นอนอยู่บนพื้นหันรีหันขวางเหมือนมันจับสิ่งผิดปกติอะไรบางอย่างได้
“ว่าไงวี?!” ผมตะโกนถามกลับไป พลางลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปโดยมีไมเคิลเดินตามเตาะๆ ไปด้วย ผมเดินเลี้ยวขวาออกไปทางประตูบ้าน ผมเกือบชะงักไปตอนเห็นแมทยืนอยู่หน้าประตูบ้านโดยมีออสตินยืนเป็นแบ็คกราวด์อยู่ด้านหลังอีกที
โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!
ไมเคิลเห่าเสียงดังแล้ววิ่งเข้าไปหาแมทจนไวโอล่าต้องหลบทางให้ เอเลี่ยนน้อยนั่งลงกอดเจ้าหมาขนฟูพร้อมรอยยิ้มกว้าง ไมเคิลเลียหน้าแมทจนเจ้าตัวแทบหลบไม่ทัน ท่าทางของมันสะบัดไปสะบัดมาเหมือนว่ากำลังลุกลี้ลุกลนแต่ผมคิดว่ามันกำลังดีใจมากต่างหาก
“Hey. You are still a chubby. (ไง อ้วนเหมือนเดิมเลยนะ)” แมทเอ่ยทักเจ้าหมาเสียงใสพร้อมยิ้มน่ารักเช่นเคย ผมเลื่อนสายตาไปมองออสติน เขาเพียงผงกหัวกลับมาเพียงนิดตามนิสัย ผมยังมึนๆ งงๆ นิดหน่อย แปลกใจปนดีใจที่เห็นเขายืนอยู่ตรงนี้ แต่มันก็เบิกบานไม่เต็มที่เพราะเมื่อตอนตื่นนอนผมเพิ่งหงุดหงิดเรื่องเขาไป
“How did you come? (มากันได้ยังไง…)” ผมถามอย่างล่องลอยก่อนจะตั้งสติถามใหม่ “You didn’t tell me. (…ไม่เห็นบอกเลยว่าจะมาวันนี้)”
“He wants to surprised you on your birth day, Mr.Raymond. (คุณแมทเขาอยากมาเซอร์ไพรส์วันเกิดคุณน่ะครับคุณเรย์มอนด์)” ผมเลื่อนสายตากลับไปมองแมทที่มองผมแล้วยิ้มไม่เต็มปากกลับมา สายตาเขาเลื่อนไปมองไวโอล่าที่ยิ้มตอบเขากลับไป แมทเหมือนทำหน้าไม่ถูกเท่าไหร่แต่ก็พยายามยิ้มตอบ
“You look like busy. I can wait—if you do not—. (คุณกำลังยุ่งอยู่รึเปล่า เดี๋ยวผมรอก็ได้นะ)” เขาลูบหัวไมเคิลไปด้วยในระหว่างที่ถาม เจ้าหมาตัวโตเอาขาหน้ายันตัวเองไว้ปล่อยให้แมทลูบหัวไปเรื่อย
“Oh, no, no. He’s available. I am going outside. (โอ้ว ไม่ ไม่เลยค่ะ เขาไม่ได้ติดอะไรเลย เดี๋ยวฉันจะออกไปข้างนอกพอดี)” แมททำหน้างงๆ แล้วลุกขึ้นยืนหลีกทางให้ไวโอล่าเดินออกไปอยู่นอกบ้าน
“And, nice to meet you. I’m Viola. His sister. (เอ่อ แล้วก็ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันไวโอล่า น้องสาวพี่วิคเตอร์)” แมทอ้าปากหวอน้อยๆ ตาแป๋วๆ ของเขามองน้องสาวต่างแม่ของผมเหมือนเห็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกยังไงยังงั้น
“Oh, er. Hi. (โอ้ว… เอ่อ สวัสดีครับ)” แมทเหมือนจะแบลงค์ไปชั่วขณะหนึ่งจนคิดคำทักทายกลับไม่ทัน ไวโอล่ายิ้มหวานให้เขาแล้วหันมามองหน้าผมที่ยังคงอึนๆ มึนๆ อยู่ ก่อนจะหันกลับไปมองแมทอีกที
“You might be his boyfriend. Matt, right? (คุณคงเป็นแฟนพี่ แมท ฉันเรียกถูกมั้ยคะ)” กลายเป็นว่าไวโอล่าจัดการแนะนำตัวและทำความรู้จักกับแมทเองเสร็จสรรพโดยที่ผมยังคงยืนมึนต่อไป ส่วนแมทก็เหมือนจะเงอะๆ งะๆ อยู่ มีออสตินคนเดียวที่ยังคงนิ่งสงบ
“Ah! Yeah. Yes, I am. (อ้า ใช่ ครับ ถูกแล้ว)” ไวโอล่ายิ้มกว้าง เธอมองหน้าแมทแช่ไว้ครู่หนึ่ง คงกำลังมองให้แน่ใจว่าต่างจากในรูปที่ผมเคยส่งให้ดูในวอทสแอพมากน้อยแค่ไหนละมั้ง
“You’re pretty. (คุณน่ารักมากเลยค่ะ)” ไม่ค่อยมีคนชมแมทหรอกนอกจากผม เขาเลยหน้าแดงจางๆ ตอนโดนไวโอล่าชมด้วยน้ำเสียงจริงใจ แถมเธอยังดึงเขาเข้าไปกอดแปบนึงอีก
“Take your time. I’ll be right back. (ตามสบายนะคะ เดี๋ยวฉันกลับมาค่ะ)” ไวโอล่าหันไปยิ้มให้กับออสตินที่ทำเพียงผงกหัวให้หนึ่งที ไวโอล่าเดินลงบันไดหน้าบ้านไปตามฟุตบาท ตอนนั้นเองทีผมพอจะได้สติกลับคืนมาบ้าง
“Austin. Follow her. (ออสติน ตามเธอไป)” เขาพยักหน้าอีกหนแล้วหมุนตัวเดินลงบันไดหน้าบ้านตามไวโอล่าไป แมทหันกลับมามองผม เรายืนมองหน้ากันเงียบๆ ครู่หนึ่ง ชั่วขณะหนึ่งผมเห็นเขามีสีหน้าโล่งใจแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้คิดท้วงอะไรเขา แมทหันหลังเดินลงบันไดบ้านไป ตอนแรกผมกำลังจะอ้าปากถามว่าจะไปไหน แต่เห็นว่าเขาเดินไปยกกระเป๋าที่วางอยู่ตรงตีนบันไดสามใบ ผมก็เลยออกไปช่วยเขายก
“อยู่เฉยๆ เดี๋ยวฉันยกให้” ผมไม่รอให้เขาพูดโต้อะไรกลับมา แต่ว่าจัดการยกกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบขึ้นไปบนบ้าน แมทยืนกอดกระเป๋าเป้ตรงหน้าประตู ผมหมุนตัวเดินลงไปหยิบกระเป๋าเดินทางใบเล็กอีกใบขึ้นมาเก็บไว้
“มีแค่นี้เหรอ” ผมถามพร้อมกับปิดประตูบ้านตามหลัง แมทพยักหน้าลงครึ่งหนึ่ง
“ของผมสองใบ ของออิสตินหนึ่งใบ ผมไม่รู้จะต้องเอาอะไรมามากน้อยแค่ไหน เลยเอามาเท่านี้” ขนาดไม่รู้ว่าต้องเอาเยอะแค่ไหน ยังแบกมาตั้งสองใบใหญ่ๆ นี่ขนเสื้อผ้ามาหมดตู้กะว่าจะไม่ซื้อใหม่เลยมั้ง
“ที่นั่งบนเครื่องนั่งติดกับออสตินหรือเปล่า” เขามองผมอย่างลำบากใจและเม้มปากหนึ่งทีก่อนตอบน้ำเสียงอ่อยๆ
“ก็ติดกัน แต่ออสตินก็คือออสติน เขาทำตัวอย่างกับไม่ได้เดินทางมากับผมด้วย” ผมพอจะนึกออก คงนั่งนิ่งๆ นั่งเฉยๆ แทบไม่คุยอะไรกับแมทเลยมาตลอดทาง
ผมไม่ได้พูดหรือว่าอะไรเขา แค่ยืนมองหน้าเขานิ่งๆ แมทยืนด้วยอาการประหม่าเหมือนทำตัวไม่ถูก เห็นหน้าเขาแล้วความเหงาเปล่าเปลี่ยวที่เกาะใจมาหลายวันแทบจะหลุดออกไปจนหมด แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังยิ้มได้ไม่เต็มที่หรอก ก็ครึ่งๆ กลางๆ กันมาสองจะสามเดือนแล้ว เลยไม่รู้ว่าครั้งนี้ต้องทำอารมณ์ประมาณไหน
“ไม่บอกว่าจะมา ฉันจะได้ไปรับที่สนามบิน” ผมดึงกระเป๋าเป้เขามาถือไว้ แล้วยื่นมือขวาไปจูงมือเขาให้เดินเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นด้วยกัน
“ไม่เป็นไรหรอก มีออสตินอยู่แล้ว” ผมวางกระเป๋าเขาลงบนโซฟาตัวเล็กแล้วตวัดสายตาไปมองเขา แมทผงะไปนิด หน้าเขาเสียหน่อยๆ
“ผมหมายถึงว่า มีออสตินนั่งแท็กซี่มาเป็นเพื่อน” เขาแก้คำพูดตัวเองใหม่ ผมยังคงนิ่ง ไม่ได้แอคติ้งด้วย ผมนิ่งจริง เพราะไม่รู้จะแสดงออกแบบไหนดี ไอ้ดีใจก็ดีใจนะที่เขามาอยู่ตรงนี้แล้ว แต่ไอ้ก่อนหน้านั้นมันก็ทำให้ผมยังตึงๆ อยู่บ้าง
“ไหน มีอะไรมาเซอร์ไพรส์ฉัน” ผมว่าแล้วดึงเขามานั่งคร่อมตักผมไว้ ยกสองแขนกอดเอวเขาไว้หลวมๆ สองมือแมทวางลงบนไหล่ทั้งสองข้างของผม สีหน้าของเขามีความไม่มั่นใจอยู่มาก
“มันอาจจะไม่มีค่าอะไรกับคุณเลยก็ได้” เขาบอกด้วยท่าทีเหมือนว่าจะหนักใจที่จะต้องให้ของขวัญวันเกิดของผม
“ซื้อมาเท่าไหร่ล่ะ” แมทส่ายหัวหน้านิ่ง
“สำหรับผมมันประเมินราคาไม่ได้ เพราะมันมาจากใจ” ท่าทางจะประดิษฐ์อะไรมาให้ผมแน่ๆ เลย
“ไหนเอามาดูหน่อยซิ” เขามองหน้าผม แล้วก็เกิดอาการประหม่าน้อยๆ แก้มใสๆ ทั้งสองข้างมีสีแดงเรื่อขึ้นจางๆ ดวงตาใสแป๋วเสไปมองทางอื่นครู่หนึ่งก่อนจะกลับมามองหน้าผมตามเดิม
“คุณถอดเสื้อหน่อยได้มั้ย” แมทว่าเสียงงึมงำแต่ก็จับใจความได้ ผมเลิกคิ้วทั้งสองข้างขึ้นสูงงงๆ แมทพยักหน้ายืนยันตอบกลับมา ผมยักคิ้วซ้ายหนึ่งที แล้วจัดการถอดเสื้อยืดคอกลมสีน้ำเงินเข้มที่ใส่อยู่ออก
แมทเลื่อนสายตาไปมองตรงรอยสักบนอกซ้ายของผม เขายกมือขวาขึ้นมาลูบตรงนั้นเบาๆ ตอนนี้มันไม่เจ็บแสบเท่ากับวันแรกที่สักมาแล้วแหละ มันเจ็บตุ่ยๆ อยู่เป็นอาทิตย์แล้วรอยแดงก็ค่อยๆ จางหายไป เหลือแต่รอยสักสีดำสามบรรทัดเนียนสนิทอยู่บนผิวหนังของผม
“แล้วไงต่อ” แมทเลื่อนสายตาขึ้นมาสบตากับผมทั้งที่มือขวายังวางอยู่บนอกซ้าย
“ถ้าผมให้ไปแล้ว คุณสัญญาได้มั้ยว่าจะไม่ทำลายมันอีก” ผมขมวดคิ้ว ยังไม่เข้าใจและนึกไม่ออกว่าของขวัญที่เขาจะให้ผมนั้นมันคืออะไร ผมยกนิ้วชี้มือขวาขึ้นมาเกาคิ้วขวาเบาๆ
“ได้สิ ถึงฉันไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร แต่นายให้ฉันจะดูแลมันอย่างดี” ไม่รู้หรอกว่าจะให้อะไร แต่นี่เป็นของขวัญวันเกิดชิ้นแรกจากแมทเลย (ก็เพิ่งคบกัน)
แมทผ่อนลมหายใจออกทางจมูกยาวๆ เขาดึงมือขวาออกจากอกซ้ายผมแล้วเอาไปวางไว้บนอกซ้ายตัวเอง ผมมองตามด้วยความไม่เข้าใจ ในขณะเดียวกันก็มองหาสิ่งที่เขาจะยื่นมาให้ด้วย แต่ก็ว่างเปล่า แมทไม่ได้หยิบอะไรออกมา ไม่ได้เอื้อมไปหยิบอะไรจากกระเป๋าเป้เลยด้วยซ้ำ เราสบตากัน ผมยังคงมองเขางงๆ แมทยื่นมือขวากลับมาที่อกซ้าย วางมือไว้บนรอยสักบนอกผม
“My trust. Your birth day gift. (ความไว้ใจของผม ของขวัญวันเกิดคุณ)” ผมกระพริบตาปริบๆ มองหน้าใสๆ ที่นับวันจะน่ารักขึ้นเรื่อยๆ แบบมึนๆ ยังอึนอยู่ว่าเขากำลังจะบอกอะไรผม
“Don’t ruin it again. (อย่าทำลายมันอีกนะครับ)” เขาเอามือออกจากอกผมแล้วก้มลงจูบลงบนรอยสัก แช่ไว้ครู่หนึ่งก่อนจะดันหน้าตัวเองออกไป
“I am your MATTLE my MR.HANDSOME. (ผมเป็นแมทน้อยของคุณครับพ่อรูปหล่อ)” แล้วเขาก็คลี่ยิ้มกว้างอย่างสดใส ยิ้มที่ผมเห็นแล้วสบายอกสบายใจทุกทีที่ได้มอง ยิ้มที่ทำเอาผมต้องยิ้มตาม
และเป็นรอยยิ้มที่ผมไม่ได้เห็นมาสามเดือนแล้ว แม้ว่าเขาจะยิ้มให้ผมก็ตาม แต่รอยยิ้มที่ออกมาจากใจเขาและเป็นรอยยิ้มของเขาจริงๆ นั้นหายไปนานมากแล้ว แต่วันนี้ยิ้มนั้นกลับมาหาผมแล้ว กลับมาพร้อมกับแมทคนเดิมของผม
“I love you.” เขาบอกแล้วหัวเราะคิกคักน่ารัก ห่อไหล่ทำหน้าย่นอย่างน่าเอ็นดู ผมยิ้มไม่หยุด หยุดยิ้มไม่ได้ เพราะผมดีใจและหัวใจผมเต้นแรงเหลือเกิน
“I love you, too.” ผมตอบกลับ แมทยิ้มจนแก้มอิ่มแล้วยื่นหน้ามาหอมแก้มผมทั้งสองข้าง ปิดท้ายด้วยการจุ๊บปากผมไปหนึ่งที
“And you don’t have to force me to have sex with you. Don’t need to abuse me. (แล้วก็อย่าบังคับผมให้มีเซ็กส์กับคุณเลยนะ ไม่จำเป็นต้องฝืนใจผมเลย)” สายตาเขาไหวระริก มีแววความหวาดกลัวปรากฏออกมา ใจผมกระตุกวูบหนึ่ง ผมยกมือขวาขึ้นลูบหัวเขาเบาๆ
“Never. (ไม่ทำแล้ว)” เขายิ้มบางๆ
“I’m willing to make love with you because I love you. I love the way you do when you fuck me—even it’s hard, but it’s different from hard of abusing. (ผมเต็มใจที่จะเมคเลิฟกับคุณเพราะผมรักคุณ ผมชอบที่คุณทำเวลาคุณเอาผม ถึงมันจะรุนแรงก็เถอะ แต่มันก็แตกต่างกับความรุนแรงจากการขืนใจ)” ผมยิ้มน้อยๆ เลื่อนมือลงมาจับแก้มขวาของเขาไว้
“So you don’t blame on me if I don’t do romantic with sex. Do you? (ก็คือ นายไม่ว่าฉันที่ฉันไม่อ่อนโยนในเรื่องเซ็กส์ใช่มั้ย)” เขาพยักหน้าลงช้าๆ พร้อมกับแก้มสองข้างแดงระเรื่อน่ามันเขี้ยวอีกที ผมยิ้มกว้าง โน้มตัวไปหอมแก้มเขาทั้งสองข้างแรงๆ
“That’s so hot. It’s excited me. (มันร้อนแรงดี ทำให้ผมตื่นเต้นมากเลย)” เขาบอกด้วยท่าทีอายๆ แล้วพอผมจ้องหน้าพร้อมฉีกยิ้มกว้างเต็มปาก แมทก็ทำเสียงกิ๊กกั๊กแล้วซุกหน้าเข้ากับอกผมเหมือนเด็กตัวเล็กๆ ซุกอกพ่อเวลาเขิน ผมหัวเราะเสียงทุ้มอารมณ์ดี ยกแขนกอดตัวเขาไว้ ก้มลงหอมเรือนผมสีดำหอมๆ ของเขา
“What a shameless alien. (เอเลี่ยนอะไรหน้าไม่อายเลย)” ผมแกล้งแซวเขา แมทหัวเราะคิกคักอยู่ตรงอก เลื่อนหน้าขึ้นซุกตรงซอกคอฝั่งขวาของผม ผมกดจมูกลงบนเรือนผมเขาอีกที
“Do you like my gift? (ชอบของขวัญของผมมั้ย)” เขาถามเสียงงึมงำอยู่ข้างหูผม เอาคางเกยไหล่ขวาของผมไว้ ผมยกมือซ้ายขึ้นลูบท้ายทอยเขาเบาๆ
“Very much. It’s one of the best gift in my life on my birth day. (ชอบมาก เป็นหนึ่งในของขวัญที่ดีที่สุดในวันเกิดของฉันเลย)” เหมือนแมทจะยิ้ม เขาไม่ได้ตอบอะไร แต่เลื่อนจมูกมาหอมแก้มผมไปที แล้วก็กลับไปซุกคอผมตามเดิม
“And could I ask for more gift? (แล้วฉันขอของขวัญเพิ่มได้มั้ย)” แมทยกหน้าออกจากซอกคอมามองหน้าผม เขาเม้มปากกลั้นเขิน ยกนิ้วชี้สองมือมาจิ้มๆ ใส่กัน ผมเลิกคิ้วขึ้นสูงเป็นเชิงถามอีกรอบ แมทกดหน้าลงหนึ่งทีเป็นการอนุญาต ผมอดจะหัวเราะเริงร่าไม่ได้ รู้สึกเบิกบานในใจมากเลยจริงๆ
ผมถอดเสื้อโค้ตกันหนาวสีดำของเขาออกแล้วโยนไว้บนพื้น ตัวแมทสั่นเบาๆ ไม่ได้สั่นเพราะกลัวหรอก แต่ช่วงนี้ที่นิวยอร์กกำลังอากาศหนาว กลางวันจะหนาวแปดถึงสิบองศา ซึ่งจริงๆ สำหรับผมยังชิลๆ นะ ก็เย็นๆ บ้างแต่ผมมันพวกเนื้อหนา แมทตัวบางไง แต่ถ้ากลางคืนก็ไม่ไหวเหมือนกัน ติดลบเกือบยี่สิบองศาก็มี แถมหิมะมาให้ด้วยอีกต่างหาก
“อื้อ หุ่นดีขึ้นเยอะเลย” ผมใช้มือลูบกล้ามท้องของเขาเบาๆ พุงน้อยๆ ที่เขาเคยมี ตอนนี้หายไปแล้ว แทนที่ด้วยกล้ามท้องน้อยๆ แทน แมทไม่ได้มีกล้ามท้องเป็นลูกๆ แต่คือหน้าท้องเขาแบนแข็งแรงมากกว่า อกก็หนาขึ้น ดูดมันเลยทีนี้
“เดี๋ยวฉันช่วยให้หายหนาวนะ” ผมยิ้มทะเล้นแล้วผลักร่างเขาลงไปนอนบนโซฟาตัวใหญ่เบาๆ พร้อมกับตามลงไปทับตัวเขาไว้ แมทยกสองแขนขึ้นมาจะคล้องคอผม แต่ผมดันสองแขนเขาขึ้นไปด้านบนแล้วใช้มือซ้ายรวบตรึงข้อมือเขาไว้เหนือหัว มือขวาลูบไปตามแผ่นท้องเขาช้าๆ แมทหายใจขาดห้วง หน้าท้องหดเกร็ง ผมเลื่อนมือลงไปตรงขอบกางเกงยีนสีดำของเขา สอดมือเข้าไปในขอบกางเกงแล้วลูบวนๆ อยู่แค่ช่วงเหนือกลางลำตัวเขา
“อะ… ฮ่ะ…” แมทหลับตาพริ้ม ริมฝีปากเผยอ อกแอ่นขึ้น ตัวสั่นเทิ้มไปหมด ไม่รู้ว่ารอบนี้สั่นเพราะอะไรกันแน่ แต่ผมก็ไม่หยุดแค่นี้ ผมก้มลงไปดูดดึงยอดอกสีน้ำตาลอ่อนฝั่งซ้าย จนแมทหายใจสะดุดไปวูบหนึ่ง ผมช้อนสายตามอง เขาเชิดหน้าขึ้น แอ่นอกให้ผมดูดดึงได้เต็มที่
“อะ… ฮ่า!”
โฮ่ง!! โฮ่ง!! โฮ่ง!!
ทั้งผมทั้งแมทต่างอารมณ์หลุดทั้งคู่แล้วหันไปมองไมเคิลที่ยืนสี่ขามองมาทางเราสองคน มันเอียงคอมมองด้วยความสงสัยและคงกำลังสนใจว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ หางพวงสีน้ำตาลทองของมันโบกสะบัดไปมาแรงๆ ผมหันไปมองหน้าแมทแล้วยิ้มหัวเราะพร้อมกัน
“สงสัยมันคงอยากเล่นด้วย” แมทบอกแล้วหันไปผิวปากเรียกเจ้าโกลเด้นท์ ไมเคิลเดินเข้ามาหาเราสองคนทันที มันเข้าไปดมๆ หน้าแมทเสียงฟึดฟัด
“เฮ้ยๆ ไมเคิล อันนี้แกเล่นด้วยไม่ได้” ผมยกมือแกล้งจะตีหน้าผากมัน ไอ้หมาตัวโตหรี่ตาหู่ลู่ลงแต่ก็ไม่ยอมเขยิบหนีไปไหน มีการเดินมาเลียหน้าผมอีก
“อ้า นายโดนไมเคิลเลียหน้าตอนมาถึงนี่ นี่ฉันหอมน้ำลายไอ้ไมเคิลไปเยอะแค่ไหนเนี่ย” แมทหัวเราะสดใส ผมพยายามหันหน้าหนีไมเคิลแต่มันก็ยังตามเลียหน้าผมไม่เลิก
“พอ พอแล้วไมเคิล นั่ง นั่งลง!” ผมชี้หน้าออกคำสั่ง ไมเคิลทำตามอย่างว่าง่าย มันนั่งลงสองขาหลัง นั่งมองผมสองคนลิ้นห้อย ผมยังคงเห็นความดีใจในแววตาของมัน
“ฉันเก็บของขวัญไว้ก่อนแล้วกันนะ” ผมหันไปบอกเจ้าตัวจ้อยที่นอนตัวสั่นเพราะอากาศอยู่ เขายิ้มบางๆ แล้วพยักหน้าหงึกๆ ผมยันตัวลุกขึ้นนั่งคุกเข่า ดึงเขาขึ้นมานั่งด้วย แมทใช้สองมือโอบตัวเองไว้แล้วใช้สองมือถูแขนสองข้างเร็วๆ ผมเอื้อมไปหยิบเสื้อโค้ตของเขาขึ้นมาคลุมร่างเขาไว้ เขยิบไปนั่งซ้อนหลังเขาไว้แล้วใช้สองแขนโอบรัดตัวเล็กๆ ของเอเลี่ยนน้อย เขานั่งเอาหลังพิงอกผม หัวอิงกับสันกราม ผมก้มลงกดจูบลงบนหัวเขาหนึ่งที
“ผมคิดถึงอกอุ่นๆ ของคุณมากเลย” ผมกระชับอ้อมแขนของตัวเองให้แน่นขึ้น
“ฉันคิดถึงทั้งตัวของนายเลย” แมทส่งเสียงเสียงอืออาออกมาจากลำคอเบาๆ ถูหัวไปมากับคางผม
เราเงียบกันไปทั้งคู่ สายตาผมมองไปยังไมเคิลที่กำลังแทะกระดูกขัดฟันของมันอยู่ วันนี้ฟ็อกซ์น้องมันออกไปเดินเล่นที่ไหนอีกก็ไม่รู้ แต่เดี๋ยวคงกลับมา ผมนั่งกอดเขาไว้ให้หายคิดถึง ส่วนแมทก็แค่นั่งนิ่งๆ พิงตัวผม มีเรื่องมากมายที่ผมอยากจะพูดกับเขา และผมเชื่อว่าเขาเองก็มีอะไรมากมายที่อยากจะพูดคุยระหว่างเรา แต่พอเอาเข้าจริงๆ แล้ว ทุกอย่างที่เคยคั่งค้างหรือตกค้างอยู่ในใจเราสองคนมันจางหายไปแทบจะทันทีที่เขาให้ของขวัญกับผม
ของขวัญที่มีค่ามากอย่างที่เขาบอกจริงๆ นั่นแหละ ผมเคยทำลายมันไป แต่วันนี้ผมได้กลับคืนมาแล้ว
“Happy Birth Day. My Giant-beard.” ผมยิ้ม ยิ้มกับความสุขระหว่างผมกับเขาที่หายไปนานระหว่างเราสองคน ถ้าตอนนี้แมทขอมรดกที่ย่าทิ้งไว้ให้ผม ผมคงยกให้ง่ายๆ นี่แหละ
ส่วนไอ้เรื่องเร่าร้อนของเราสองคนน่ะเหรอ ค่อยจัดก็ได้ แมทคนเดิมกลับมาหาผมแล้วนี่ หึๆ
อ้าววว เขาดีกันแล้ววว มิชชั่นคอมพลีททท ใครที่รอเขาดีกันอยู่ จุดพลุค่าาา ส่วนใครที่หายไปเพราะเบื่อกับความดราม่า ความงี่เง่าของแมท หน่ายกับความหมองของเรื่องเลยขอเบรก ตอนนี้ปล่อยเบรกได้แล้วนะ 55555
ของขวัญชิ้นนี้ล้ำค่ามากนะไอ้ยักษ์ ถ้าทำลายมันอีก เรียกกลับคืนยากแล้วนะ กว่าแมทจะให้ได้ แกหงุดหงิดไปกี่ครั้งแล้ว หุๆ
ดีกันแล้ว บางคนอาจคิดว่าพาร์ทนี้จะจบแล้วใช่มั้ย หืมมมม ยังไม่ได้บอกแบบนั้นเลยยย แต่ก็อีกไม่มากหรอกค่า เพราะยังไงมันก้ต้องถึงตอนจบของพาร์ทนี้เนาะ
สำหรับการพรีออเดอร์ Love, no boundaries พาร์ท Only You จะเปิดให้ลงชื่อวันที่ 16-17 เมษายน และจะเปิดให้โอนเงินวันแรกวันที่ 18 เมษายน ตั้งแต่เที่ยงคืนเป็นต้นไป สำหรับเรื่องราคาหนังสือ แนะนำว่าให้เก็บเงินไว้ 1200 บาทค่ะ ไม่เกินนี้แหละ และอาจลดลงไปนิดหนึ่ง แต่ราคาภาคสองคงเพิ่มจากภาคแรกค่ะ คร่าวๆ ที่นับหน้า เหมือนจะหนากว่าภาคแรกเลย ยังไงรายละเอียดเต็มๆ ตอมจะแจ้งก่อนเปิดโอนเงินจ้าาา อ้อ ห้าสิบคนแรกที่โอนเงินมา มีถุงผ้าลายพี่ยักษ์กับน้องเอเลี่ยนให้ด้วยนะคะ ^^
หนังสือพาร์ทแรกรอบรีปริ้นครั้งที่สอง มีคนโอนเงินมา แต่ยังไม่แจ้งการโอนเงิน หากนึกขึ้นได้ให้ติตด่อตอมก่อนวันที่ 13 เมษายนนะคะ หากพ้นไปแล้วและไม่มีการติดต่อมา ตอมจะขอปล่อยหนังสือให้กับคนอื่น และถ้าเกิดคนอ่านเพิ่งนึกขึ้นได้หลังจากนั้น ให้ติตด่อขอรับเงินคืนได้เลยค่ะ ไม่มีหนังสือให้แล้วนะคะ ให้เงินคืนอย่างเดียวค่ะ
ใครเจอคำผิด บอกกันได้เลยนะคะ บางทีในนี้อาจจะยังไม่ได้เข้ามาแก้ แต่ในต้นฉบับ ตอมจะแก้ตามที่คนอ่านบอกตลอดๆ สำหรับใครที่คอยแก้คำผิดให้ ต้องขอบคุณมากค่าา ช่วยตอมได้เยอะเลย
ขอบคุณคนอ่าน ณ เล้าเป็ดมากๆ ค่ะ
หัวข้อ: :Love ♥ no boundaries: ตอนพิเศษส่งท้าย บ๊ายบาย [END] 22.09.18 (อ่าน 801158 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก