หัวข้อ: ◣♥◥ Precinct ►◄ อาณาเขตรักของหัวใจ ◣♥◥ →►อาณาเขตพิเศษ◄ P.9 14/02/59

[rayaiji]

....วัวอ่อนกินหญ้าแก่....

[Min*Jee]

พี่คุณวัยทอง 55555555555555555555
คนแต่งโหดร้ายอะ พี่คุณวัยทองจริงดิ 55555555555

[poppycake]

หืมมมม ตอนหน้าจะรุกยังนั่นเรอะบัตเตอร์
ตอนนี้นี่คืยีงไม่รุก???!!
อย่างนี้ไม่รู้ตอนหน้าพี่คุณจะเปนยังไง 555555

[ขนมโก๋]

นี่คือยังไม่รุกใช่ป่ะ

[Celestia]

พี่คุณกับน้องหมาทั้งห้า  น่าร้ากกกก

[nicedog]

◣♥◥ อาณาเขตรักที่11►►ดูแล

เช้าวันจันทร์ที่อากาศแจ่มใสทำให้ปภิณวิทย์มาถึงบริษัทเร็วกว่าเดิมนิดหน่อย...ตั้งแต่คืนวันศุกร์ที่ผมได้ไปนอนค้างบ้านของบัตเตอร์...พอตื่นมาในเช้าวันอาทิตย์ก็ต้องตกใจเมื่อถูกบัตเตอร์กอดเอวตัวเองไว้แน่น...นั่นทำเอาหัวใจผมเต้นรัวเลยล่ะ


ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความตกใจ ตื่นเต้น หรืออะไร


แต่ผมรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะมองบัตเตอร์เปลี่ยนไปทีละน้อยๆ...


ใบหน้าที่แสดงออกว่าน้อยใจของบัตเตอร์ทำให้ผมหลุดขำออกมา...ใครจะไม่ขำล่ะก็เลยน้อยใจสุนัขของตัวเองซะงั้น...ตลกชะมัดเลย


ผมก็เลยยอมจุ๊บหน้าผากของบัตเตอร์ไปทีนึง...จะมีใครรู้ไหมว่าหัวใจผมมันเต้นแรงมากขนาดไหนตอนที่จุ๊บหน้าผากเขาน่ะ...ขออย่าให้บัตเตอร์ได้ยินมันเลย


วันนี้ผมมาถึงบริษัทเป็นคนแรกในห้องทำงานนี้...ก็เลยต้องมาชงเครื่องดื่มกินเอง...ความจริงผมไม่ค่อยชอบพวกกาแฟหรอกนะแต่ถ้าทำงานหนักๆก็จำเป็นต้องกิน...แต่วันนี้รู้สึกว่าจะไม่มีงานอะไรที่ต้องรีบจัดการเป็นพิเศษ


“กินชาแทนดีกว่า...”เสียงพึมพำดังขึ้นเบาๆก่อนที่ผมจะเริ่มลงมือชงชาร้อนแล้วถือแก้วเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัว...


ตุบ!


เมื่อทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ในหัวผมก็ผุดเรื่องของบัตเตอร์ขึ้นมาอีกครั้ง...


ไม่เข้าใจตัวเองเลย


ทำไมถึงได้รู้สึกใจเต้นกับบัตเตอร์


ทำไมถึงได้ชอบมองรอยยิ้มของเขา


ทำไมถึงไม่อยากเห็นหน้าหง๋อยๆนั่น


และทำไมในหัวผมถึงได้คิดแต่เรื่องของเขาแบบนี้นะ


หรือว่า...


มันจะเป็นความรัก?


“บ้าน่า!...อายุป่านนี้เนี่ยนะ?!!”ผมบอกกับตัวเองพร้อมขมวดคิ้วแน่นขึ้น


ตั้งแต่เด็กจนโตผมก็ไม่เคยรู้จักถึงคำว่ารัก...ก็จริงอยู่ที่สมัยเรียนมีคบผู้หญิงบ้างแต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าอะไรมากนัก...แถมยังออกแนวรำคาญๆด้วย


พวกผู้หญิงชอบบ่นนู้นี่นั่นพอบอกไม่ว่างก็หาว่าไปมีคนอื่น


ทำให้การคบกันไม่ค่อยยืดสักเท่าไหร่...จนปัจจุบันผมก็ยังไม่รู้ว่าความรักที่หลายคนบอกว่าดีนักหนาน่ะมันเป็นยังไง?



แต่ถ้าอาการที่ว่ามันมันคือความรักละก็...


ผมควรจะทำยังไงต่อดีล่ะ?


และผมแน่ใจในความรู้สึกนี้แค่ไหนกัน?


แค่ใจเต้นมันจำเป็นต้องเป็นความรักงั้นเหรอ?


แค่คิดแต่เรื่องของเขามันก็ถือว่าเป็นความรักงั้นเหรอ?


เรื่องแค่นั้นมันจะทำให้ผมแน่ใจได้ยังไง?


แถมเรื่องสำคัญมันอยู่ที่ว่าผมกับบัตเตอร์เป็นผู้ชายเหมือนกัน


เนี่ยแหละที่เป็นปัญหาใหญ่


เออ...มีอีกอย่างคืออายุผมกับบัตเตอร์ต่างกันอยู่เยอะ...กี่ปีนะ..6-7ปีได้มั้ง


“เฮ่อ...”ผมถอนหายใจออกมาพร้อมกับเอนตัวไปด้านหลังแล้วหลับตาลงช้าๆ


ในเมื่อเป็นแบบนี้...คงมีทางเลือกอยู่ไม่กี่ทางซินะ


จะปล่อยให้เป็นแบบเดิม...


จะเริ่มเปลี่ยนแปลง...


หรือผมคงต้องตัดใจ


พวกเราไม่มีอะไรที่เหมือนกันเลยสักนิด


บัตเตอร์เป็นคนร่าเริง ยิ้มง่ายและเป็นมิตรกับทุกคน


ส่วนผมเป็นคนขี้หงุดหงิด ยิ้มยากและเข้ากับใครไม่ค่อยได้


บัตเตอร์ทำอาหารและขนมเก่งมาก


แต่ผมทำไม่เป็นเลยสักอย่าง


ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว


“เลิกคิดๆๆๆ...ทำงานๆ”ปภิณวิทย์ตะโกนออกมาดังลั่นแล้วเริ่มลงมืออ่านเอกสารที่พึ่งถูกส่งมาให้เมื่อวันศุกร์หลังจากที่กลับไปแล้ว


วันนี้มีประชุมใหญ่ตอน9โมงเช้าพอช่วงบ่ายก็ว่าง มีแค่งานเอกสารนิดหน่อยเท่านั้น...เพราะมีการประชุมเลยต้องอ่านเอกสารก่อนเข้าประชุมสักหน่อย...ผมใช้เวลาอ่านเอกสารจนถึง8โมงกว่าๆแล้วจึงขึ้นไปที่ห้องประชุมที่อยู่ชั้น10ข้างบนชั้นที่ผมอยู่นี่เอง


การไปรอก่อนถือเป็นคุณสมบัติที่ดีของผู้ที่เข้าประชุม...แต่ตอนที่เดินผ่านโต๊ะของลูกน้องผมกลับไม่เห็นบัตเตอร์นั่งอยู่...อาจจะไปเก็บเอกสารหรือถูกใช้ให้ไปไหนก็ได้...ผมไม่ควรจะแสดงออกว่าเป็นห่วงบัตเตอร์มากเกินไปเดี๋ยวคนอื่นๆจะมองว่าไม่ดีได้


แกร๊ก!


“อ้าว...มาเร็วจังเลยนะค่ะน้องวิทย์”พอผมเปิดประตูเข้ามาในห้องประชุมเสียงของคุณวิไลเกตรหรือคุณฟ้าดังขึ้นพร้อมกับส่งยิมมาให้..คุณฟ้าเป็นผู้หญิงผมยาวสีน้ำตาลเข้มดัดเป็นลอนสวยอายุเกือบ40แล้วแต่ยังสวยอยู่น่าเสียดายที่มีครอบครัวแล้วแถมลูก3คนด้วย


“สวัสดีครับพี่ฟ้า”ผมยกมือไหว้พี่ฟ้าก่อนจะนั่งลงข้างๆ


ตอนแรกผมไม่ยอมเรียกคุณฟ้าว่าพี่ฟ้าเลยโดนงอนไปทั้งวันโดยที่ไม่รู้ตัว...มารู้ตัวอีกทีคุณสรายุธหรือพี่ไบร์ทที่เป็นกรรมการผู้จัดการเหมือนผมก็เดินมาบอกว่าให้ไปขอโทษคุณฟ้าและเรียกเธอว่าพี่ซะ...หลังจากนั้นผมก็เรียกเธอว่าพี่ฟ้าและพี่ฟ้าก็จะเรียกผมว่าน้องวิทย์
ดูน่ารักดีไหมล่ะ?


เหอะๆ


หลังจากนั้นไม่นานคนอื่นๆก็เริ่มทยอยเข้ามากันจนครบและเปิดประชุมในที่สุด...การประชุมในวันนี้เน้นหนักไปเรื่องของการตลาด...ครั้งที่ได้มีการประชุมว่าทางบริษัทจะผลิตสินค้าออกมาในรูปแบบพิเศษบ้างทำให้ในวันนี้จะพูดถึงการเจาะตลาดให้เข้าถึงกลุ่มเป้าหมายได้มากที่สุด...โดยทางบริษัทจะเน้นไปทางโฆษณาออกสื่อทั้งโทรทัศน์และหนังสือพิมพ์


พอเสร็จจากการประชุมปภิณวิทย์ก็เดินกลับมาที่ห้องทำงานของตัวเองแล้วก็ต้องสะกิดใจเมื่อไม่เห็นบัตเตอร์อยู่ข้างในทั้งๆที่คนอื่นๆก็อยู่กันครบหมด


“คุณวีรล”ผมเอ่ยเสียงนิ่งๆเรียกชายหนุ่มที่กำลังยืนเก็บเอกสารเข้าตู้


“ครับ...มีอะไรครับคุณวิทย์”คุณวีรลหันมามองตามเสียงเรียกก่อนจะมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยพร้อมกับวางเอกสารไว้ที่เคาท์เตอร์แล้ววิ่งมาหยุดที่ตรงหน้าผม


“...ปิณชาน์ไปไหน?”ผมถามออกไปโดยพยายามสะกดน้ำเสียงให้นิ่งเข้าไว้


ห้ามแสดงออกเด็ดขาดว่าผมกำลังเป็นห่วงเขาอยู่


“ครับ?...อ้อ..ถ้าบัตละก็วันนี้ผมยังไม่เห็นเลยครับ”คุณวีรลทำท่าคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับมา


ยังไม่เห็นงั้นเหรอ?


แปลว่ายังไม่มา


บ่ายกว่าแล้วเนี่ยนะ?


โดดงานเหรอ?


ไม่น่าใช่...เท่าที่เห็นวันก่อนมาซะสภาพเปียกปอนแบบนั้น


แปลว่าต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้น?


พ่อแม่เหรอ?...ไม่สิ...ทั้งคู่เสียไปแล้วนี่นา


“ขอบคุณมากไปทำงานต่อเถอะ”ผมบอกคุณวีรลแล้วเดินไปหาคุณพรพัฒน์


“คุณพรพัฒน์”ผมเรียกคนที่นั่งคีย์คอมพิวเตอร์อยู่ตรงหน้า


“ค่ะ...มีอะไรคะคุณวิทย์?”คุณพรพัฒน์เงยหน้าขึ้นมาถาม


“เช็คเบอร์โทรศัพท์ของคุณปิณชาน์แล้วโทรถามว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงไม่มาทำงาน?...ผมให้เวลาไม่เกิน10นาที”ผมบอกกับคุณพรพัฒน์แล้วเดินต่อเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัวทันที


ตุบ!


ผมทิ้งตัวลงบนเก้าอี้พร้อมๆกับความรู้สึกร้อนใจที่เกิดขึ้น...หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นนะ


“โธ่เว้ย!...”ผมสถบออกมาอย่างหัวเสีย


แค่เรื่องเล็กน้อยแต่ทำไมใจผมมันถึงได้รู้สึกแบบนี้กัน...ความหงุดหงิดงุ่นง่านนั่นทำไมต้องเป็นแค่ตอนที่นึกถึงบัตเตอร์ด้วย...คนอื่นๆผมไม่เคยนึกถึงได้ขนาดนี้เลย


ก๊อก ก๊อก ก๊อก


“เข้ามา”ผมพูดเสียงดังเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น


คงไม่ต้องถามหรอกว่าเป็นใคร


“ดิฉันติดต่อคุณปิณชาน์แล้วค่ะ...เขาบอกว่าวันนี้ขอลาหยุดเพราะไม่สบายอย่างหนักค่ะรู้สึกว่าจะพึ่งได้สติตอนที่ดิฉันโทรไปนี่เองคะ”คุณพรพัฒน์รายงานขึ้นทันทีโดยที่ผมไม่ต้องถาม


“อืม...”ผมตอนรับคุณพรพัฒน์เล็กน้อย


ในหัวผมตอนนี้มีแต่เรื่องของบัตเตอร์อยู่เต็มไปหมด


ป่วยหนักงั้นเหรอ?


อยู่คนเดียวแบบนั้นจะไปดูแลตัวเองได้ยังไงล่ะ


ทำไมไม่โทรบอกใครสักคน...อ๊ะ...รู้สึกว่าบัตเตอร์จะบอกว่าไม่เหลือใครแล้วนอกจาก...


‘ผม’


ปัง!


“คุณพรพัฒน์”ผมเรียกเลขาสาวที่อยู่อยู่ตรงหน้า


“ค่ะคุณวิทย์”


“ทำเรื่องลาครึ่งวันให้ผมแล้วถ้ามีเรื่องด่วนหรือเอกสารอะไรให้โทรมาหาผมโดยตรงได้เลย”ผมบอกับคุณพรพัฒน์แล้วเริ่มเก็บเอกสารให้เรียบร้อย


“คะคุณวิทย์”


ผมใช้เวลาเบเอกสารไม่นานก็จะรีบขับรถออกจากบริษัทเพื่อตรงไปที่บ้านของบัตเตอร์...ตอนนี้ผมรู้สึกโมโหมากที่เขาไม่ยอมโทรมาหาผมแต่พอคิดดูดีๆก็ผมไม่ได้ให้เบอร์โทรศัพท์เขาไปนิแล้วบัตเตอร์จะโทรหาผมได้ยังไง?


“นายมันโง่!!”ผมด่าตัวเองเสียงดังก่อนจะจอดรถที่หน้าบ้านของบัตเตอร์


เมื่อมองไปรอบๆก็ไม่พบวี่แววของสุนัขเลยสักตัว


หมายความว่ายังไง?


“วิ๊ววว~...”ผมลองผิวปากเรียกดู


แต่สิ่งที่พบก็มีแต่ความเงียบ...แปลว่าถูกขังไว้ในบ้าน...ไม่สิยังไม่ได้ออกมาตั้งแต่เมื่อคืนสินะ


แกร็ก!


“ห๊ะ?...ไม่ได้ล๊อค...เดี๋ยวได้โดยขโมยขึ้นบ้านแน่บัตเตอร์!!”ผมบ่นเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปภายใน...ถ้าประตูบ้านไม่ได้ล๊อคอีกเนี่ยเจอหนักแน่นายปิณชาน์


แกร็ก!


“...”ลูกบิดประตูถูกหมุนได้อย่างได้อย่างง่ายดายทำให้ผมต้องสูดหายใจเข้าปอดอย่างข่มอารมณ์...นี่มันยิ่งกว่าคำว่าประมาทอีกนะเนี่ย...


แล้วจะอ้างด้วยเหตุผลว่าลืมผมก็ไม่คิดจะฟังด้วย!


โฮ่ง!


โฮ่ง!


หงิ๋งง~


หงิ๋งง~


“...ไงครับน้องๆ...สวัสดียามบ่ายครับ...ไม่ได้ออกจากบ้านเลยใช่ไหมหื้อออ?...ป่ะ!...ออกไปเล่นกันนะเดี๋ยวพี่คุณจะขึ้นไปดูเจ้าของบ้านสักหน่อย”ผมพูดกับสุนัขทั้ง4ตัวที่เข้ามาออดอ้อนผมอย่างน่ารัก


หงิ๋งงง~


“อะไรครับโฟกัส...คาบอะไรมาเอ่ย?”ผมถามโฟกัสแล้วก้มไปลูบตัวของมันที่คาบตุ๊กตาไว้แล้ว...


งี๊ดดด~


ร้องงี๊ดๆอย่างน่ารัก


ผมเล่นกับพวกมันสักพักก่อนจะขึ้นไปบนห้องของบัตเตอร์...ถ้าจำไม่ผิดน่าจะห้องข้างๆที่ผมนอนเมื่อครั้งที่แล้ว


แกร็ก!


“หื้อ?...”พอผมเปิดประตูเข้าไปก็พบกับความว่างเปล่า


ไม่ได้อยู่ในห้อง...หมายความว่าไง?


เท่าที่ฟังคุณพรพัฒน์บอกน่าจะเป็นหนักมาก...ไม่น่าจะขยับตัวไปไหนได้นี่นา


“หรือจะนอนห้องอื่น...”ผมพึมพำออกมาหลังจากยืนคิดสักพักนึง


แกร็ก!


“...อยู่นี่เอง”ผมเปิดประตูห้องนอนข้างๆซึ่งเป็นห้องที่ผมเคยนอนก่อนจะพบตัวเจ้าของบ้านนอนหอบหายใจถี่โดยมีผ้านวมผืนใหญ่คลุมตัวอยู่


ผมเดินเข้าไปใกล้ๆพร้อมกับนั่งลงตรงขอบเตียงก่อนจะใช้มือตัวเองแตะที่หน้าผากของบัตเตอร์เบาๆ...ความร้อนที่แผ่ออกมาทำให้ผมชักมือออกแทบจะทันที


ร้อนมาก


“จะร้อนไปไหนเนี่ย?...ทำไงต่อล่ะ?...ใช่ๆ...เช็ดตัวๆ”ผมพึมพำด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรนก่อนจะลุกจากเตียงแล้วเดินไปเตรียมอุปกรณ์สำหรับเช็ดตัว...ใช้เวลาไม่ถึง10นาทีผมก็มานั่งที่เดิมพร้อมๆกับกะละมังและผ้า1ผืน


“อื้ออ~...”บัตเตอร์ครางเบาๆเมื่อผมเริ่มใช้ผ้าเช็ดที่ใบหน้าของเขาก่อนจะค่อยๆไล่ลงมาที่ต้นคอ...ผิวสีขาวของเขาตอนนี้ชมพูระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด


“อย่าดื้อสิบัตเตอร์”ผมบ่นเบาๆเมื่อบัตเตอร์พยายมสะบัดหน้าไปมาเพื่อหนีผ้าที่ผมกำลังเช็ดตัวให้เขา


“...ต้องถอดเสื้อผ้าด้วยใช่ไหมเนี่ย?”ผมพึมพำก่อนจะจำใจถอดเสื้อยืดคอกลมที่บัตเตอร์ใส่อยู่ออกพร้อมๆกับกางเกงขายาว...แต่ผมเหลือบ๊อกเซอร์ไว้นะใครจะไปถอดหมดกันเล่า


ผมใช้เวลากว่า15นาทีในการเช็ดตัวให้บัตเตอร์ก่อนจะหาเสื้อผ้าใหม่มาเปลี่ยนให้...ถ้าเช็ดตัวเสร็จแล้วจะทำอะไรต่อดีล่ะ?


“...ข้าวต้ม?”ผมพูดขึ้นเมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองป่วยแล้วแม่ชอบทำข้าวต้มให้ทาน


สองขาผมก้าวลงมาหยุดอยู่ภายในครัวก่อนจะยกหม้อที่เปิดน้ำใส่จนเกือบเต็มแล้วเปิดแก๊ส...จากนั้นผมก็รื้อของตามตู้จนในที่สุดก็เจอข้าวสาร


“...แล้วใส่ขนาดไหนล่ะ?”ผมมองข้าวสารที่อยู่ในถุงสลับกับหม้อที่ตอนนี้น้ำเดือดปุดๆๆอย่างงงงวย


“ใส่ไปสักชามนึงละกัน”ผมพึมพำอีกครั้งก่อนจะหยิบชามมาใบนึงแล้วเทข้าวสารใส่ลงไปจนพูนชามจากนั้นก็เทใส่หม้อน้ำที่กำลังเดือด


“เฮ้ย...ล้นแล้วๆ..ทำไงล่ะ?...อ่อ..ใช่ๆเบาแก๊สๆ..”ในสมองผมตอนนี้ตีกันมั่วไปหมดแล้วว่าต้องทำอะไรบ้าง...การทำอาหารทำไมมันเหนื่อยแบบนี้นะ?


ข้าวต้ม


ก็แค่เอาข้าวไปต้มกับน้ำ?...


คือเสร็จแล้วใช่ไหม?


“เดี๋ยวนะ...รู้สึกว่าที่เคยกินมันต้องมีเนื้อสัตว์กับผักด้วยนี่นา”ผมพูดขึ้นแล้วเดินไปที่ตู้เย็นก่อนจะเปิดออกแล้วควานหยิบของภายในออกมา


ที่ผมได้มาใส่ในข้าวต้มก็คือ...ปลากระป๋อง...แครอท...ขึ้นฉ่าย...ผักกาดขาวกับต้นหอม...ผมจัดการสับๆๆๆทุกอย่างแล้วโยนใส่เข้าไปในหม้อที่รออยู่แล้วจึงตามด้วยปลากระป๋องแล้วปรุงรสด้วยพริกไทกับน้ำปลาเล็กน้อย


“เออ...ลืมไข่”ผมพูดเสียงดังลั่นก่อนจะหยิบไข่ในตู้เย็นตอกใส่ลงไปแล้วใช้ทัพพีคนให้ทุกอย่างเข้ากัน...ใช้เวลาสักพักผมก็เริ่มสงสัยว่าดูยังไงว่ามันกินได้แล้ว?


ต้องรอให้ข้าวมันบานๆใช่ไหม?


เหมือนจะเคยได้ยินมาเหมือนกัน


แล้วไอ้บานๆน่ะมันเป็นยังไงล่ะ?


“...ต้มๆมันไปก่อนละกัน”ผมพึมพำก่อนจะคนหม้ออย่างต่อเนื่อง...กว่าข้าวต้มถ้วยนี้จะเสร็จก็ปาไปเกือบชั่วโมง...อาหารจานแรกที่ผมรู้สึกภาคภูมิใจซะเหลือเกิน


“จงดีใจซะที่ผมลงมือทำให้เองแบบนี้”ผมพึมพำด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนจะเดินเข้าไปในห้องที่บัตเตอร์นอนอยู่...ผมไม่ลืมที่จะเอายากับน้ำมาวางรอไว้ข้างๆ


“บัตเตอร์ๆ...ตื่นได้แล้ว...กินข้าวซะจะได้กินยาต่อ”ผมเขย่าตัวบัตเตร์เบาๆแล้วพูดขึ้น


เดี๋ยวนะ


รู้สึกว่าเวลาที่ดูแลคนป่วยต้องทำเสียงหวานๆนิดนึงใช่ไหม?


เสียงหวานๆ


เหมือนตอนที่คุยกับหมาไหมล่ะ?


ก็คงเหมือนๆกันละมั้ง


ลองดูหน่อยละกัน


“บัตเตอร์ครับ...ตื่นก่อนนะ...บัตเตอร์”ผมพูดเสียงหวานแล้วเริ่มเขย่าคนตรงหน้าอีกครั้งนึง


“อื้อออ~...อ่า...พะ...พี่คุณ”บัตเตอร์ค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะมองมาทางผม


“ตื่นแล้วก็มากินข้าวต้มก่อนนะ”ผมพูดเสียงหวานต่อ


“...นี่ผม...ฝันอยู่เหรอ?”บัตเตอร์พึมพำเบาๆโดยที่สายตายังจ้องมาที่ผมเขม็ง


ฝันเรอะ?


จะบอกว่าความเป็นจริงผมมีทางพูดแบบนี้ออกมางั้นเหรอ?


ไอ้เด็กบ้าเอ้ย!!


“เออ!...ตื่นจากฝันแล้วมากินได้แล้ว!”ผมหยุดพูดเสียงหวานแล้วหันมาพูดด้วยเสียงแข็งๆเหมือนเดิม


ชอบแบบนี้มากนักก็จัดให้เลยครับ!


“อ๊ะ!...พี่คุณ..ทำไม...แค่กๆ...”บัตเตอร์ลุกขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็วก่อนจะไอออกมา...ผมเลยหยิบน้ำที่เตรียมไว้ยื่นไปให้...เขาก็รับไปแล้วดื่มจนหมดก่อนจะส่งแก้วคืนให้ผม


“ใจเย็นๆก็ได้บัตเตอร์”ผมพูดออกไปแล้วใช้มือลูบหลังห้เขาเบาๆ


“...พี่คุณ...ทำไมพี่ถึงมาอยู่นี่ล่ะ?”บัตเตอร์ถามผมอย่างสงสัย


“ก็เด็กคนไหนล่ะที่หยุดงานโดยที่ไม่บอกก่อนน่ะ?”ผมไม่ตอบแต่ถามย้อนไปแทน


“...ผม..แค่ก!..ขอโทษครับไม่คิดว่า...แค่กๆ...”


“พอๆ...หยุดพูดได้แล้ว...มากินข้าวต้มก่อน”ผมบอกบัตเตอร์เบาๆแล้วยื่นถาดที่ใส่ชามข้าวต้มที่ผมทำเองไปให้


“...นี่มัน...พี่ทำเองเหรอครับ?”บัตเตอร์หันมาถามผมด้วยสายตาที่เป็นประกาย


“...ถ้าใช่แล้วทำไม?”


“ผมก็จะดีใจมากๆเลย...แค่กๆ...”ยังไม่ทันพูดจบประโยคก็ไอซะแล้ว


“ยังไม่ต้องมาหยอดเลย...กินไปก่อน”ผมบอกบัตเตอร์อีกครั้งนึง


“ครับ”


ผมมองดูบัตเตอร์ตักข้าวต้มเข้าปากทีละน้อยๆด้วยในที่เต้นรัว...รสชาติมันจะเป็นยังไงบ้างนะจะดีรึเปล่า?...ผมก็ดันลืมชิมรสมันซะด้วยสิ


“อื้มม~...อร่อยจังเลยครับ”บัตเตอร์กลืนคำแรกลงไปก่อนจะหันมาบอกกับผมด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสุขจนผมเผลอยิ้มตามออกมา


“...อร่อยก็กินให้หมดล่ะ”ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแต่ตอนนี้หัวใจผมมันพองโตสุดๆเลย...อาหารที่ผมทำครั้งแรกถูกชทว่าอร่อย...แค่นี้ผมก็รู้สึกมีความสุขแล้ว


บัตเตอร์ใช้เวลาไม่นานก็กินข้าวต้นผมจนหมดชาม...ผมก็เลยให้เขากินยาตามไปก่อนจะให้นอนพักสบายๆ


“พี่คุณ...”


“อะไร?”ผมมองหน้าบัตเตอร์ที่เรียกมา


“พี่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผมเหรอครับ?”บัตเตอร์ก้มมองเสื้อผ้าตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถามผม


“ใช่...พี่เช็ดตัวกับเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เองล่ะ”ผมตอบไปตามตรง


ก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องโกหกนี่นา


“เหรอครับ...ดีใจจังเลย...ขอบคุณที่เป็นห่วงและคอยดูแลผมนะครับ”บัตเตอร์นอนลงก่อนจะหันมาบอกผมด้วยรอยยิ้ม


“ถ้าอยากขอบคุณก็หายเร็วๆสิ”ผมบอกบัตเตอร์ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวคนตรงหน้าเบาๆ


อ่า...ผมว่าตัวเองควรจะรู้ตัวได้แล้วนะว่าตอนนี้รู้สึกกับบัตเตอร์ในแบบไหน?...เหตุการณ์ในวันนี้ทำให้ผมรู้เลยว่าตัวเองเป็นห่วงบัตเตอร์มากขนาดไหนแค่คิดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นผมก็แทบจะอยู่เฉยๆไม่ได้


ไม่ใช่แค่นั้น...การทำอาหารเองเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยคิดจะทำมาก่อนแต่กลับทำได้ง่ายๆเพียงแค่เห็นว่าเด็กตรงหน้ากำลังป่วยแถมคำชมที่ได้รับจากอีกฝ่ายยิ่งทำให้ผมรู้สึกมีความอย่างบอกไม่ถูก


ถอยคำที่เอ่ยขอบคุณและใบหน้าที่ดีใจเมื่อผมมาดูแล


สำหรับผม...ความรู้สึกนี้มันชัดเจนแล้ว


มันคือความรักแน่นอน


ผมตกหลุมรักบัตเตอร์เข้าแล้ว

...

สวัสดีคะ

มาอัพแล้วหลังจากที่หายไปเกือบเดือน

มีใครรอน้องบัตเตอร์กับพี่คุณอยู่ไหมเอ่ย?

วันนี้มาอัพฉลองวันเกิดตัวเองและคิดว่าจะอัพอีกเรื่องคู่กนไปเลยถึงจะแค่ครึ่งเดียวก็ตาม

ตอนนี้พี่คุณรู้ใจตัวเองแล้ว

มารอดูกันว่าเมื่อทั้งคู่ใจตรงกันแล้วเหตุการณ์ที่จะเป็นจุดเปลี่ยนคืออะไร

บัตเตอร์บอกว่าจะเริ่มรุกในตอนที่แล้วแต่ตอนนี้ดันป่วยซะงั้น...รอหายป่วยในตอนหน้าแล้วมาดูกันว่าจะเป็นยังไงต่อไป

ขอขอบคุณทุกๆกำลังใจและทุกๆคอมเม้นท์นะคะ

ไว้เจอกันใหม่ในตอนหน้าคะ

บ๊ายบาย

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ

[❣☾月亮☽❣]

   เป็นคนป่วยที่กินง่ายมากๆ
นั่นมันอะไรคะข้าวต้มจริงๆง่ะพี่คุณ

น่ารักมากมายค่ะตอนนี้ พี่ไปไหนไม่รอดแล้วบอกเลย 55555
ขอบคุณมากที่มาต่อนะคะกำลังคิดถึงอยู่พอดีเลย    

[BlueCherries]

อืม...........

จุดเปลี่ยนๆๆๆ

พี่คุณจะรุกจีบน้องบัตแทน? 

กอดๆคุณ nicedog แน่นๆหลายๆทีเล้ยยยย

[aiyuki]

เดี๋ยวนะ พี่คุณ ที่บัตเตอร์บอกอร่อยเนี้ย เพราะน้องมันเป็นไข้ ลิ้นไม่รับรสมั้ย ข้าวต้มใส่ปลากระป๋องเนี้ยนะ!! ข้าวบานหรือยัง เหอๆๆ สู้ต่อไปนะพี่คุณ

[poppycake]

เห้ยยยย พี่คุณรู้ใจตัวเองแร้ว >\\\\\<

ปล. สุขสันต์วันเกิดคร้าาาา ผู้แต่ง ^^

[inspirer_bear]

ข้าวต้มของพี่คุณนั้นนนน จะทำให้น้องป่วยกว่าเดิมไหม ฮืออออ

[Min*Jee]

ดูจากเมนูแล้ว........ เจ้ว่าน่าจะชิมหน่อยนะจ๊ะ
หายป่วยเร็วๆน้าาาาาาา

[Mouse2U]

เป็นกำลังใจให้พี่คุณ 'พ่อครัวฝึกหัด' ก็แล้วเน้ออ.. ^^

[JustWait]

พี่คุณชิมหรือยังคะ...พี่เอาน้ำกรดให้มันกินอิบัตมันก็ว่าอร่อยค่ะ...

[nicedog]

◣♥◥ อาณาเขตรักที่12►►ของขวัญ



หลังจากวันที่ปภิณวิทย์หรือเจ้าคุณไปดูแลบัตเตอร์ก็ผ่านมาเกือบเดือนแล้ว...กิจวัตรประจำวันของผมได้เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดตั้งแต่ที่ได้รู้จักกับบัตเตอร์...ตลอดหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาผมก็ได้เข้าออกบ้านของเขามากขึ้นเหมือนกับว่ามันเป็นบ้านหลังที่2ของผมไปแล้ว


ทุกๆวันศุกบัตเตอร์มักจะขอให้ผมค้างคืนเสมอ...ตอนแรกก็ไม่ยอมแต่พอรู้ว่ายังบัตเตอร์ก็ตื้อไม่หยุดแถมพอผมยืนกรานว่าไม่ได้ก็ทำหน้าจ๋อยจนสุดท้ายผมก็ต้องยอมทุกครั้งไป...ที่ผมไม่อยากค้างมันก็มีหลายๆเหตุผล


อย่างแรกเลยคือผมมักจะตื่นมาและพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของบัตเตอร์เสมอ...คือผมไม่รู้ว่าเขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่?และเข้ามาได้ยังไงในเมื่อผมล๊อคห้องเรียบร้อยแล้วแถมบัตเตอร์ยังเป็นพวกชอบแกล้งถ้าผมยิ่งดิ้นเขาก็จะยิ่งกอดผมแน่นขึ้นๆแต่ถ้าผมยอมอยู่เฉยๆให้เขากอดเขาก็จะเปลี่ยนมาซุกหัวแถวๆต้นคอผมแทน


ไม่ว่าจะอย่างไหนผมก็เสียเปรียบทั้งนั้นเลย!!


และอย่างที่สองก็คือหัวใจผมมันก็ดันเต้นแรงเอาๆ...ตั้งแต่ที่ผมรู้ตัวว่าคิดยังไงกับบัตเตอร์ผมก็ไม่ค่อยอยากเข้าใกล้เขามากไปเพราะผมทำตัวไม่ค่อยถูกและยังมีอาการตื่นเต้นเพียงแค่บัตเตอร์เรียกผมว่า ‘พี่คุณ’


ผมไม่อยากให้บัตเตอร์รู้ว่าผมคิดยังไงกับเขาเพราะผมกลัว...เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะรับรักผมแค่ได้อยู่ใกล้ๆมันก็มากพอสำหรับผมแล้ว


ก๊อก ก๊อก ก๊อก


“เข้ามา”ผมพูดขึ้นแล้วสะบัดหัวเบาๆเพื่อปัดเรื่องของบัตเตอร์ทิ้งไปก่อน


“คุณวิทย์คะ...คุณสมพงค์พึ่งแจ้งข่าวมาค่ะ”คุณพรพัฒน์เอ่ยถึงเมื่เข้ามมาภายในห้องแล้ว


“ข่าว?...อะไร?”ผมถามพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปสบตากับคุณพรพัฒน์


คุณสิริพงค์เป็นหัวหน้าสวัสดิการมาเกือบ2ปีแล้วอายุของเขาก็ปาไป40กว่าแต่ยังมีความกระตือรือร้นและกระฉับกระเฉงไม่แพ้วัยรุ่นเลย...ถ้ามีข่าวมาแจ้งแบบนี้แปลว่าคงจะจัดงานอะไรขึ้นมาละสิ...หรือไม่งั้นก็คงจะขายของหาเงินเข้าฝ่ายสวัสดิการ


“วันพรุ่งนี้จะมีการจัดงานวันเกิดให้กับคุณอมรลที่ร้านEEROTตั้งแต่1ทุ่มเป็นต้นไปคุณสิริพงค์อยากให้พนักงานมาร่วมกันมากๆเพราะค่าใช้จ่ายทุกอย่างทางสวัสดิการจะออกเองค่ะ”คุณพรพัฒน์อธิบายให้ผมฟัง


วันเกิดคุณอมรล...หรือเรียกว่าคุณอรเป็นถึง1ใน3ของประธานกรรมารซึ่งเป็นคนสนิทของท่านประธานด้วย...งานนี้ถ้าไม่ไปคงเป็นการเสียมารยาทมากแน่ๆเพราะงั้นคงต้องไปหาซื้อของขวัญให้คุณอรก่อน...จัดงานพรุ่งนี้คงมีเวลาแค่เย็นนี้เท่านั้นสินะ


“เข้าใจแล้ว...อย่าลืมกระจายข่าวบอกคนที่เหลือด้วยละ”ผมบอกคุณพรพัฒน์ก่อนที่เธอจะรับคำและเดินออกจากห้องไป


ผมเริ่มทำสมาธิก่อนจะลงมือจัดการกับพวกเอกสารตรงหน้าทีละแผ่นๆกว่าจะเสร็จหมดก็เลยเวลาเลิกงานไปนานแล้ว...ตอนนี้ก็ปาเข้าไปจะ6โมงแล้ว


“เฮ้ย!...ซื้อของขวัญ”ผมสะดุ้งเมื่อนึกออกว่ายังต้องไปซื้อของขวัญอีกนี่นาขืนมัวชักช้าห้างได้ปิดก่อนแน่ๆ...ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงผมก็มาถึงที่ห้างแห่งหนึ่งซึ่งไปห่างจากคอนโดผมมากนักและยังเป็นที่นิยมของวัยรุ่น...จากที่ผมเห็นส่วนมากที่มาเดินนี่เป็นพวกวัยรุ่นซะส่วนใหญ่


โคร่กกก ~


“...”หยุดชะงักก่อนจะยกมือขึ้นสัมผัสที่ท้องตัวเองเบาๆ


จะว่าไปข้าวกลางวันผมก็ยังไม่ได้กินเลยนี่นา


“ไปหาอะไรกินก่อนละกัน”ปภิณวิทย์พึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินขึ้นไปที่โซนอาหาร...ร้านอาหารมากมายกว่า20ร้านที่มีให้เลือกตามสไตล์ที่ลูกค้าต้องการ...ผมเดินดูสักพักก่อจะตัดสินใจเดินเข้าไปในร้านฟูจิ...ผมค่อนข้างชอบอาหารญี่ปุ่นนะเพราะไม่ใช่แค่สวยแต่ยังอร่อยอีกด้วย...การตกแต่งแต่ละอย่างก็ทำอย่างมีศิลป์


“สวัสดีค่ะ...ลูกค้าท่านเดียวนะคะ...เชิญทางนี้เลยคะ”เสียงพนักงานสาวออกมาต้อนรับก่อนจะผายมือให้ผมเดินไปทางนั้น...ตรงที่ผมเดินไปเป็นมุมสำหรับมา2คนโดยที่ข้างๆติดกับโต๊ะยาวที่มาเกือบ10คนได้


“...หื้อ?”ผมมองแผ่นหลังของคนที่กำลังนั่งหันหลังมาทางอยู่อย่างคุ้นตา...ไม่สิไม่ใช่แค่แผ่นหลังนั่นแต่คนอื่นๆที่นั่งอยู่ก็ล้วนคุ้นหน้าคุ้นตากันทั้งนั้น...จะไม่คุ้นได้ไงล่ะ?


พวกนักศึกษาฝึกงานของบริษัทผมไงล่ะ!


และดูเหมือนคนที่นั่งหันหน้ามาทางผมจะรู้ตัวแล้วว่าถูกจ้องอยู่พอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมเท่านั้นแหละ...เด็กที่รู้สึกว่าจะชื่อ...พงศร  ไมรยราศ...ไม่ต้องแปลกใจหรอกที่ผมจะจำชื่อของพวกเขาได้...ผมมันพวกความจำดีชื่อพนักงานในบริษัทส่วนมากผมก็จำได้เกือบทั้งนั้นแหละ


“คะ...คุณวิทย์...สะ...สวัสดียามเย็นครับ”พงศรรีบตั้งสติแล้วกล่าวทักทายผมซะเป็นทางการด้วยท่าทางตื่นๆ...พอคนแรกเสียงดังคนที่เหลือเลยหันมามองที่ผมเป็นตาเดียวก่อนจะมีปฏิกิริยาที่เหมือนๆกันคือตกใจแต่เว้นบัตเตอร์ไว้คนนึงนะที่มองมาที่ผมอย่างอึ้งๆก่อนจะส่งยิ้มมาให้


“สวัสดีครับ/คะคุณวิทย์”เสียงกล่าวทักทายดังขึ้นอย่างพร้อมเพียง


ตอนแรกผมกะจะเดินไปนั่งในมุมเงียบๆสักหน่อยเชียว...ในเมื่อทักมาผมก็คงต้องเดินเข้าไปถามสารทุกข์สุขดิบตามมารยาทสินะ...ถึงตอนนี้ผมจะหิวจนไส้กริ่วแล้วก็ตาม


“สวัสดี...ทำงานเป็นยังไงกันบ้างล่ะ?”ผมถามกลับไปแล้วมายืนอยู่ที่ข้างๆบัตเตอร์กับเด็กผู้ชายอีกคนนึง


“สนุกมากค่ะ”


“เหนื่อยมากเลยครับ”


“ยากจังเลยค่ะ”


“ผมปวดหัวเลยครับ”


เสียงตอบคำถามดังมาหลากหลายแบบแต่ผมก็ทำเพียงพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ...การฝึกงานมันคงไม่ใช่เรื่องที่จะปรับตัวกันได้ง่ายๆหรอกยิ่งกับนักศึกษาที่ปีสุดท้ายมีเวลาว่างเยอะๆแบบนี้การที่ต้องมาทำงานทั้ง5วันดูจะสาหัสพอดู


จะว่าไป...เด็กพวกนี้จะรู้ข่าวกันรึยังนะ?


“พรุ่งนี้จะจัดงานวันเกิดให้คุณอมรลที่ร้านEEROTตั้งแต่1ทุ่ม...ถ้าว่างก็ไปกันได้...เห็นว่าฟรีทั้งงาน”ผมพูดขึ้นก่อนที่เด็กทั้งโต๊ะจะมองมาที่ผมด้วยสายตาที่เป็นประกาย


“ฟรีเหรอครับคุณวิทย์”เด็กที่ชื่อพงศรดังขึ้น


“ใช่”ผมพยักน้าเล็กน้อยก่อนตอบกลับไป


“แล้วพี่ไปด้วยไหมครับ?”บัตเตอร์ที่นั่งอยู่ข้างผมเงยหน้าขึ้นมาถาม


“อืม...ถ้าไม่ไปคงเป็นการเสียมารยาทน่ะ...พวกคุณก็ทานให้อร่อยล่ะผมขอตัวก่อน”ผมตอบบัตเตอร์และกล่าวลาเด็กๆทั้งโต๊ะแล้วเดินมานั้งที่มุมเงียบๆสำหรับคนที่มา1-2คน
เมนูถูกยื่นมาตรงหน้าผมก่อนที่ผมจะไล่เปิดดูมันทีละหน้า...ตอนนี้ผมรู้สึกหิวสุดๆเลยต้องหาอะไรที่มันอิ่มๆกินก่อนแล้ว


“จะรับอะไรดีคะ?”พนักงานสาวคนนึงเดินมารับออเดอร์ผมด้วยรอยยิ้ม


“ขอข้าวหน้าปลาแซลมอนย่างกับไข่ปลาแซลมอน..สลัดอโวคาโดกับเกี๊ยวซ่า...และก็ขอเป็นน้ำเปล่าครับ”ผมสั่งเมนูออกไปมื่อตัดสินใจได้แล้ว


“ค่ะ...คุณลูกค้ารับเป็นข้าวหน้าปลาแซลมอนย่างกับไข่ปลาแซลมอน..สลัดอโวคาโดกับเกี๊ยวซ่า...และก็น้ำเปล่านะคะ...กรุณารออาหารสักครู่คะ”พนักงานทวนรายการอีกครั้งก่อนจะเก็บเมนูแล้วเดินออกไป


ไม่นานนักน้ำเปล่าก็ถูกนำมาเสริฟตามด้วยสลัดอโวคาโด...ผมลงมือกินสลัดด้วยความหิวโหยทันทีและพอเงยหน้าขึ้นมาผมก็ต้องสะดุ้งเมื่อสบสายตาเข้ากับบัตเตอร์ที่มองมาอยู่ก่อนแล้วพอดี...พอบัตเตอร์เห็นผมจ้องก็ยิ้มกว้างก่อนจะทำปากชะมุบขะมิบบางอย่างที่อ่านได้ประมาณว่า...


‘ผมไปนั่งด้วยได้ไหมครับ?’


“...”ผมจ้องบัตเตอร์เขม็งอย่างไม่เข้าใจ


นั่งกับเพื่อนอยู่แล้วจะลุกมานั่งกับผมทำไม?...ผมก็เลยส่ายหน้ากลับไปทำให้บัตเตอร์ทำปากจู๋หน้าหงอยเลยเลยล่ะ


“คิก...”ผมหัวเราะเบาๆกับท่าทางของบัตเตอร์


พอบัตเตอร์เห็นผมขำก็ยิ่งทำหน้าทู่กว่าเดิมแล้วทำปากขะมุบขะมิมต่อที่อ่านได้ประมาณว่า...


‘หัวเราะอะไรครับ?’


“...นายไง”ผมพูดโดยไม่มีเสียงให้อีกฝ่ายอ่านปากเอาเหมือนที่ผมอ่านบ้าง


บัตเตอร์นิ่งไปพักนึงก่อนจะทำปากขะมุบขะมิมอีกครั้ง...


‘ให้ผมไปนั่งด้วยนะครับ?’


คำถามเดิมมันมาอีกแล้ว


“...”ผมไม่ตอบอะไรแต่ส่ายหน้าให้เหมือนเดิมทำให้บัตเตอร์รัวข้อความต่อมาใส่ผมไม่หยุดเลย...


‘นะครับ...นะครับ...นะครับ...น้าคร้าบบบ’


“คิก...”ผมจิตนาการน้พเสียงที่ต้องลากยาวๆของบัตเตอร์ออกได้อย่างชัดเจนเลย


“...ไปกินของตัวเองไป๊”ผมพูดโดยไม่ออกเสียงอีกครั้งนึงพอบัตเตอร์อ่านปากผมได้ก็ทำหน้าหง๋อยก่อนจะหันไปกินของตัวเองเหมือนเดิม


“ข้าวหน้าปลาแซลมอนย่างกับไข่ปลาแซลมอนกับเกี๊ยวซ่าได้แล้วคะ”พนักงานสาวยกข้าวของผมมาแล้ว


ผมลงมือกินทันทีโดยไม่ได้หันไปมองทางบัตเตอร์อีก....ก็ตอนนี้ผมหิวนี่นาหลังจากกินเสร็จแล้วค่อยว่ากันอีกทีเนอะ


ตุบ!


แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รอให้ผมกินเสร็จก่อนเลยใช่ไหม?


“...บัตเตอร์”ผมเงยหน้าขึ้นแล้วเรียกชื่อคนที่ถือวิสาสะนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของผมอย่างเคืองๆ...เด็กนี่เอาแต่ใจชะมัดเลย


“พี่ไม่ให้ผมมา...ผมก็เลยมาเองไง”สิ่งที่บัตเตอร์พูดมันดูงงๆไหม


เพราะผมไม่ให้เลยมมาเอง?


คือ...ถ้าผมไม่ให้มาแปลว่าต้องการเวลาส่วนตัวและไม่ควรมายุ่งไม่ใช่?


“กินของตัวเองเสร็จแล้วรึไง?”ผมถามกลับบ้างก่อนจะก้มหน้ากินข้าวในถ้วยของตัวเองต่อ


“เรียบร้อยแล้วครับ...เดี๋ยวพวกเพื่อนๆผมก็จะกลับแล้ว”บัตเตอร์ตอบผม


“แล้วนายไม่กลับรึไง?”ผมถามอีกครั้งแล้วยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบ


“อยากมองพี่คุณตอนกินมากกว่า...ดูดีมากเลย”


พรูดดด~


“...แค่ก...แค่กๆ....อะ....ไอ้เด็กบ้า”!!ผมพ่นน้ำออกมาทันทีที่บัตเตอร์พูดจบดีนะที่บัตเตอร์หลบได้อย่างฉิวเฉียดไม่งั้นละหมดหล่อแน่


มาเล่นอะไรกับผู้ใหญ่เนี่ย!!


คิดว่าดีใจรึไง?!


ก็ได้...ยอมรับว่าใจเต้นเลยล่ะพอใจรึยัง!


“ฮะฮะฮะ...เวลาหน้าแดงพี่ก็น่ารัก”บัตเตอร์หัวเราะเบาๆก่อนจะพูดต่อ


“ถ้าไม่อยากโดนน้ำสาดก็หุบปากไปเลย!!”ผมขู่บัเตอร์แล้วยกแก้วขึ้นมาเป็นสัญญาณว่าผมเอาจริงแน่ๆ


“โหย~...อย่าเลยครับ...ผมขอโทษก็ได้...ถึงพี่จะน่ารักจริงๆก็เถอะ”บัตเตอร์ยกมือขึ้นเป็นการยอมก่อนจะพึมพำประโยคสุดท้ายเบาๆแต่ผมได้ยินนะ


“รู้สึกว่าห้างมันจะร้อนไปใช่ไหมเลยอยากให้พี่สาดน้ำเย็นใส่น่ะ!”ผมพูดเสียงนิ่งแล้วจ้องบัตเตอร์อย่างไม่ลดละ


“ครับๆ...ยอมแพ้แล้วครับพี่คุณ”


“ชิ...นั่งเงียบๆเลยนะ”ผมบอกบัตเตอร์อีกครั้งแล้วเริ่มลงมือกินต่อพอผ่านไปสักพักผมก็เปลี่ยนมาคีบเกี๊ยวซ่าเข้าปากบ้างแต่พอมองไปที่บัตเตอร์ก็เห็นเขามองมาที่ผมอยู่ก่อนแล้วแถมยังมองแล้วยิ้มอีกต่างหาก


ตึก! ตัก! ตึก! ตัก!


เอาอีกแล้ว...หัวใจผมเต้นเร็วอีกแล้ว...สายตานั่น...รอยยิ้มนั่น...อันตรายต่อหัวใจผมจริงๆเลย...เมื่อไหร่จะเลิกจ้องสักทีเนี่ย


“...จะจ้องอีกนานไหม?”ผมถามออกไปตรงๆตามที่อยากรู้


“นานครับ”บัตเตอร์ตอบมาแทบจะทันทีแถมยังส่งสายตาที่เป็นประกายมาให้จนผมต้องหันหน้าหลบสายตาที่ถูกส่งมาให้


“โรคจิต”ผมพึมพำเบาแล้วกินเกี๊ยวซ่าต่อโดยที่ไม่มองหน้าบัตเตอร์แต่ผมรู้สึกนะว่าเขายังจ้องมาที่ผมอยู่น่ะ


“...อยากกินบ้างจัง”บัตเตอร์พึมพำออกมาทำให้ผมงัยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าหล่อเหลาที่จ้องมาทางเขม็ง...บัตเตอร์บอกว่าอยากกิน?


เกี๊ยวซ่าน่ะเหรอ?


ผมมองเกี๊ยวซ่าที่ผมคีบไว้อันสุดท้ายก่อนจะตัดสินใจทำบางสิ่งที่หัวใจผมเต้นแรงหยั่งกับจะหลุดออกมาจากอก


“อ่ะ...กินสิ”ผมเอาตะเกียบที่คีบเกี๊ยวซ่าชิ้นสุดท้ายไปจ่อที่ปากของบัตเตอร์ด้วยใบหน้าที่เริ่มร้อนขึ้นๆ


อ่า...ทำไมถึงร้อนขนาดนี้นะ


ห้างนี้มันไม่เปิดแอร์รึไง?


“...พี่คุณ”บัตเตอร์เรียกชื่อผมเบาๆก่อนที่หน้าของเขาก็จะขึ้นสีชมพูน้อยๆ


นี่บัตเตอร์หน้าแดงเพราะผม?


“..ถะ...ถ้าไม่กินพี่กินเองนะ”ผมบอกอีกครั้งแล้วทำท่าชักตะเกียบกลับมา


หมับ!


“กินสิครับ...อ้ามม~..อื้อ!...อะอ่อยอัง!”บัตเตอร์คว้าข้อมือผมไว้ก่อนจะอ้าปากกินเกี๊ยวซ่าเข้าไปทั้งชิ้นแล้วหันมายิ้มให้ผมอย่างมีความสุข


“อย่าพูดตอนที่เคี้ยวอะไรอยู่สิ”ผมบ่นอย่างไม่จริงจังแล้วเตรียมลุกไปจ่ายเงิน


“พี่คุณจะไปไหนต่อเหรอครับ?”บัตเตอร์ถามผมเมื่อกลืนเกี๊ยวซ่าลงคอไปแล้ว


“ไปเดินเล่นนิดหน่อย”ผมตอบบัตเตอร์แล้วลุกขึ้นเดินไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์...ตอนนี้ก็ทุ่มกว่าแล้วต้องรีบไปเลือกของขวัญก่อนที่ร้านจะปิด...หรือผมควรเดินดูที่โรบินสันดีอยู่ข้างๆเองนี่นาแถมของก็ค่อนข้างมีระดับด้วย...


งั้นไปโรบินสันละกัน


หมับ!


“เฮ้ย...”ผมอุทานขึ้นเมื่อมีแรงดึงตรงข้อมือของผมพอหันไปก็เจอกับบัตเตอร์ที่ตามผมมา


“เดี๋ยวสิครับพี่คุณ...ให้ผมไปด้วยนะ”บัตเตอร์พูดขึ้นแล้วจ้องผมอย่างต้องการคำตอบ


ไปด้วย?


ก็ไม่มีปัญหาอะไรที่จะปฏิเสธนี่นา


“...ตามใจ”ผมบอกแล้วเดินไปที่โรบินสันโดยที่มีบัตเตอร์วิ่งขึ้นมาเดินข้างๆผม...แบบนี้มันก็คล้ายๆกับว่าผมกับบัตเตอร์มา...มา...มา...


มาเดทกันน่ะสิ!!


ตึก! ตัก! ตึก! ตัก!


แค่คิดหัวใจผมก็เต้นถี่เร็วขึ้นมาแล้ว...ไม่ๆๆๆ...ผมไม่ควรจะคิดแบบนั้นแค่เดินเล่นย่อยอาหารเท่านั้นแถมผมต้องหาซื้อของขวัญให้คุณอรอีกด้วย...


ถ้าพูดถึงผู้หญิงสิ่งแรกที่นึกถึงคือพวกเครื่องประดับและพวกเสื้อผ้าหรือน้ำหอม...แต่ถ้าจะเลือกเป็นของขวัญตัดเสื้อผ้ากับน้ำหอมออกไปได้เลยเพราะของพวกนั้นมันเลือกยากสุดๆเพราะผู้หญิงแต่ละคนก็ชอบกันคนละแบบ...ดังนั้นคงเหลือแค่เครื่องประดับเท่านั้นล่ะ


ผมตรงดิ่งเข้าไปที่โซนเครื่องประดับที่มีทั้งเพรชพลอยและพวกทองคำหลากหลายแบบให้เลือกสรรค์ตามความต้องการ...ผมควรจะซื้ออะไรให้ดีล่ะ...ถ้าจะให้เลือกก็...


เลือกไม่ถูกแฮะ


“บัตเตอร์”ผมหันข้างไปถามบัตเตอร์ที่เดินตามผมมา


ไหนๆก็มีคนมาด้วยแล้วขอความคิดเห็นสักหน่อยคงได้มั้ง


“ครับ?”


“เพรช...พลอย...ทองคำหรือทองคำขาว...อะไรที่ผู้หญิงชอบมากกว่ากัน”ผมถามบัตเตออร์ออกไป...เท่าที่ดูผมว่าบัตเตอร์น่าจะป๊อบพอดูเพราะหน้าตาที่หล่อเหลานั่นคงจะช่วยผมเลือกซื้อของให้คุณอรได้ดีแน่ๆ...


อยากรู้ว่าปีที่แล้วผมซื้ออะไรงั้นเหรอ?


เหอะ...การเลือกซื้อของขวัญให้ผู้หญิงมันยากกว่าการตรวจบัญชีซะอีก


ผมก็เลยซื้อคุกกี้ของS&Pไปให้แต่พอมารู้ที่หลังว่าคุณอรกำลังลดน้ำหนักเลยไม่แตะของหวานผมก็ถึงกับเงิบไปเลย...ในตอนนั้นผมก็คิดแค่ว่าจะเอาไปให้ลูกหลานที่ไหนกินก็ตามสบายเถอะครับ


“...พี่คุณ...จะซื้อให้ผู้หญิงเหรอครับ?”บัตเตอร์ถามผมเสียงอ่อนแล้วมองผมด้วยสายตาเศร้าๆ


จะเศร้าเพื่อ...?


“ใช่...ซื้อให้คุณอรเจ้าของงานวันเกิดพรุ่งนี้ไงเพราะงั้นมาช่วยพี่เลือกได้แล้ว”ผมบอกกับบัตเตอร์แล้วมองไปที่แต่ละร้านรอบๆอย่างตัดสินใจ


“คุณอร...ที่เป็นประธานกรรมการใช่ไหมครับ?”บัตเตอร์เดินเข้ามาถามผมด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น


เมื่อกี๊ยังเศร้าอยู่เลยตอนนี้กลับร่าเริงซะงั้น


แปลกคนจริงๆ


“ใช่...เลิกนอกเรื่องแล้วมาช่วยพี่เลือกสักที”ผมบอกบัตเตอร์อีกครั้งด้วยเสียงที่แข็งกร้าวกว่าเดิม


“ขอผมถามอีกคำถามแล้วผมจะช่วยพี่เลือกเลยครับ?”บัตเตอร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
มากเรื่องจริงๆเลยแฮะ


“ว่ามาเร็วๆ”ผมพูดขึ้นด้วยความรำคาญ


“พี่คุณ...มีแฟนหรือคนที่คบด้วยไหมครับ?”


ห๊ะ?....


ถามบ้าอะไรเนี่ย!


หรือว่าจะมาเยาะเย้ยผมที่แค่นี้ก็เลือกร้านไม่ได้เพราะผมไม่เคยคบใครงั้นสินะ?


“ชิ...เออ!...ไม่มีแล้วไงล่ะเลิกถามมากแล้วตอบสักที!!”ผมตอบคำถามของบัตเตอร์แล้วจ้องหน้าเขาเขม็งเลย


“จริงเหรอครับ...อ๊ะ!...งั้นซื้อพลอยเป็นไงครับ?...ราคาไม่แพงเกินไปแล้วก็เป็นของที่ดูดีมีราคาด้วย”บัตเตอร์ยอมเสนอความเห็นในที่สุด


พลอยงั้นเหรอ?


งั้นก็ดี


“ไปกันเถอะ”ผมรีบไปที่ร้านขายเครื่องประดับที่ทำจากพลอยทันที


“สวัสดีคะ...สนใจสินค้าชิ้นไหนสอบถามได้นะคะ”พนักงานสาวออกมาต้อนรับพร้อมกับรอยยิ้มการค้าแต่ผมก็ไม่ได้สนใจมัน...ตอนนี้ผมเดินดูรอบๆร้านโดยที่ไม่รู้ว่าต้องซื้ออะไรดี...แหวนเหรอ?...ถ้าซื้อไปให้สามีคุณอรฆ่าผมตายแน่...กำไลข้อมือ?...แพงไปหน่อยนะผมสู้ไม่ไหวหรอก...ต่างหู?...เออๆใช้ได้ๆ


“บัตเตอร์พี่ว่าเอา...อ้าว...หายไปไหนเนี่ย?”ผมอุทานขึ้นเมื่อจะหันไปถามความเห็นของบัตเตอร์แต่เจ้าตัวดันไม่อยู่ซะงั้น


ให้ตายสิ...เวลาที่ไม่ต้องการละตามติดแจแต่พอต้องการละทำเล่นตัว


น่าโมโหชะมัด!!


“ขอดูต่างหูหน่อยครับ”ผมเอ่ยกับพนักงานที่อยู่ใกล้ๆก่อนที่เธอจะพาผมไปดูต่างหูที่มีหลากหลายแบบผมใช้เวลาเลือกสักพักก่อนจะได้ต่างหูพลอยสีฟ้ามาหนึ่งคู่...ผมจ่ายเงินเรียบร้อยก่อนจะเดินออกจากร้านไป


“บัตเตอร์อยู่ไหนเนี่ย?...หรือว่ากลับไปแล้ว?”ผมยืนพึมพำอยู่ตรงโซนเครื่องประดับ


“พี่คุณ!!!”เสียงตะโกนเรียกจากทางด้านหลังทำให้ผมหันกลับไปทันที...บัตเตอร์วิ่งมาทางผมพร้อมรอยยิ้มกว้าง...เหมือนคนบ้าเลยแฮะ


น่าอายชะมัด


“เสียงดังน่า”ผมเอ่ยเบาๆ


“ได้ของขวัญรึยังครับ?”บัตเตอร์ถามผม


“อืม...แล้วไปไหนมาล่ะ?”ผมถามบัตเตอร์กลับบ้าง


“อ่อ...ไปเข้าห้องน้ำน่ะครับ”บัตเตอร์ตอบผมแต่ผมว่ารอยยิ้มนั่นมันดูพิลึกๆอยู่นะ


แต่ก็ช่างมันเถอะ


“งั้นพี่กลับล่ะ”ผมบอกลาบัตเตอร์แล้วเดินแยกออกมา


“เดี๋ยวสิครับพี่คุณ”บัตเตอร์เรียกรั้งผมไว้


“...มีอะไร?”ผมหันหลังไปถามบัตเตอร์อีกครั้ง


“พรุ่งนี้วันศุกร์แล้วนะครับ”บัตเตอร์เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มๆ


“รู้แล้ว...ทำไมล่ะ?”


“ก็...พรุ่งนี้พอจบงานเลี้ยงแล้วมาค้างบ้านผมไหมครับ?”บัตเตอร์ถามขึ้นด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง


มันมาอีกแล้วเหรอ?


ไอ้วันศุกร์ที่ไม่เคยสุขสักทีเนี่ย!


“ไม่ไป”ผมปฏิเสธเสียงแข็ง


ไปนอนตั้งหลายวันแล้วยังไม่พออีกรึไง?


“โหย~...อย่าปฏิเสธเสียงแข็งขนาดนั้นสิครับ”บัตเตอร์พูดเสียงอ่อนแล้วจับแขนผมขยับไปมาเบาๆ...รู้สึกเหมือนพ่อแม่ตอนถูกลูกขอให้ซื้อของเล่นเลย


“พี่ไปมาหลายครั้งแล้ว”ผมบอกเหตุผมบัตเตอร์ไป


“หลายครั้งที่ไหน...พี่มาค้างแค่3วันเองนะ”บัตเตอร์พูดขึ้นพร้อมกับชูนิ้วขึ้นมา3นิ้ว


เด็กนี่จำแม่นแฮะ


“ก็ถือว่าเยอะแล้วนะ”


“ไม่ๆๆ...นะครับ...ไปนอนบ้านผมนะครับ...พี่ไม่อยากเล่นกับน้องๆผมเหรอ?...ถ้าพี่อยากกินอะไรเดี๋ยวผมจะทำให้ทุกอย่างเลย...นะครับ....ไปนะครับ”บัตเตอร์ส่งเสียงอ้อนผมเต็มที่...อยากจะถามเหลือเกินว่ารู้ตัวไหมว่าตอนนี้อยู่ในห้างน่ะ?


คนมองเต็มไปหมดแล้ว!


หรือบัตเตอร์คิดจะใช้คนมากดดันผม


เหอะ...คิดหรือว่าจะใช้ได้ผลน่ะ


“รู้แล้ว!...เลิกทำเสียงออดอ้อนสักที!”ผมพูดดังลั่นแล้วชักมือตัวเองกลับ


เหอะ...บอกเลยว่าได้ผลสุดๆ


เด็กนี่..รู้จุดอ่อนผมไปหมดเลย


ฝากไว้ก่อนเถอะ!


“ครับ...เจอกับพรุ่งนี้พี่มารับผมที่บ้านด้วยนะครับขากลับจะได้สะดวก”บัตเตอร์วางแผนเองเสร็จสับ...เอากับมันสิไอ้เจ้าเล่ห์เอ้ย!


“บัตเตอร์...พี่ขอถามอะไรหน่อย?”ผมสบตากับัตเตอร์แล้วเอ่ยขึ้น


มีคำถามบางอย่างที่มันคาใจผมมาตลอดตั้งแต่ไปค้างที่บ้านบัตเตอร์ครั้งแรกแต่ผมก็ไม่กล้าถามสักที..ตอนนี้แหละเป็นเวลาอันเหมาะสมแล้ว


“อะไรครับ?”


“...ทำไมต้องมานอนกอดพี่ด้วยล่ะ”ผมเอ่ยของไปเบาแต่ยังคงสบตากับบัตเตอร์นิ่ง
ผมอยากรู้จริงนะว่าทำไม


หมับ!


“อ๊ะ!...บัตเตอร์”ผมสะดุ้งเมื่อบัตเตอรดึงแขนผมอย่างแรงจนผมเซล้มลงไปโดนแผ่นอกของบัตเตอร์ที่รอรับอยู่แล้ว


“เพราะกลิ่นพี่หอม...หอมมากจะอยากดมให้หมดทุกทีเลยไงล่ะ”บัตเตอร์กระซิบเบาๆด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่ก่อนจะผมจะรู้สึกเหมือนริมฝีปากของบัตเตอร์จุ๊บเบาๆที่หูของผม


ผลัก!!


“ไอ้เด็กลามก!!...โรคจิต!...วิปริต!...อะ..ไอ้เด็กบ้าเอ้ย!!”

..............................................................

สวัสดีคะ

ไม่ได้มาอัพเรื่องนี้ซะนานเลย(นานสุดๆ)

หลังจากเมื่อวานที่ได้อัพนิยายอีกเรื่องไปเลยมีเวลาได้แต่งเรื่องนี้ต่อ

เรื่องนี้ยิ่งแต่งยิ่งรู้สึกว่าจุดหลักของเรื่องมันอยู่ที่ไหน?

กะว่าตอนต่อไปจะให้ถึงจุดเปลี่ยนของความสัมพันธุ์ที่วุ่นวายนี่สักที

ไหนๆทั้งคู่ก็กำลังแอบรักกันอยู่(บัตเตอร์นี่ยังเรียกว่าแอบ?)

ไว้มารอดูตอนหน้านะคะว่าจะเป็นยังไงต่อไป

ขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และกำลังใจนะคะ

บ๊ายบายคะ

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ

[Mouse2U]

เดทเลยเหรอคะพี่คุณ แค่เดินเล่นด้วยกันก็พอแล้วมั้ง~~ คนขี้มโน~~

[♠DekDoy♠]

บัตเตอร์เค้าก็แอบแอ๊บแอบรักพี่คุณนะ คนอ่านอย่างเรานี่มองไม่ออกสักติ๊ดดดด

[❣☾月亮☽❣]

บัตเตอร์เด็กบ้า เอาน้องหมามาล่ออีกแล้ว. ได้ผลแน่นอน
ทำดีนะ. แต่แอบพูดไม่หมด ไม่ใช่แค่อยากดมใช่ปะล่ะ      
ขอบคุณค่ะรีบมาต่อนะ

[Min*Jee]

สงสารพี่คุณ ทำคนแก่ตกใจเป็นบาปนะคะ
รอตอนต่อไปเนาะะ

[poppycake]

พี่คุ๊ณ~~~~!!! จะไปกลัวทำไมว่าเด็กมันจะรู้
ให้บัตเตอร์รู้ไปเรยยยย นางจะได้ดีใจจนเนื้อเต้นน่ะสิ 55555
ปล. แต่พี่คุณจะไม่รู้จิงๆใช่ไหมว่าเด็กมันจีบ -///-

[HanATarO]

รู้ใจกันไปเลยสิค้า จะได้สมหวังกันทั้งสองคนงัย

[เด็กหญิงผมซอยปลาย]

แอร้ยยย มาต่อแล้ววว

[Paparazzi]

ใจตรงกันนะเด็กกะผู้ใหญ่

[nicedog]

◣♥◥ อาณาเขตรักที่13►►ช่วย

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู ยู

แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู ยู

แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์

แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู~~ ยู”


“มีความสุขมากนะครับ/ค่ะคุณอมรล”เสียงของพนักงานกว่า100ชีวิตดังขึ้นอย่างพร้อมเพียงวันนี้บริษัทของปภิณวิทย์เหมาร้านนี้โดยเฉพาะ...ทำให้พวกเราเสียงดังได้ตามที่ต้องการ


แต่ผมอยากกลับแล้ว


บอกตรงๆว่าไม่ค่อยพวกงานสังสรรค์แบบนี้เท่าไหร่...เสียงมันดังมากแถมยังเปิดเพลงอีกผมเลยมานั่งอยู่ที่มุมเงียบๆที่ชั้น2หลังจากที่ฟังคุณอรกล่าวขอบคุณและผมได้มอบของขวัญให้ไปแล้ว


...หวังว่าจะชอบนะ


“...”ผมนั่งจิบเบียร์แล้วมองไปที่ชั้นล่างที่เริ่มมาการเต้นกันแล้ว


ที่ร้านนี้ชั้น2จะเหมือนระเบียงที่สามารถมองเห็นชั้น1ตรงกลางสำหรับใช้เต้นได้...เสียงเพลงดังกระหึ่มกับเสียงพูดคุยทำเอาผมเริ่มปวดหัว


จะว่าไปพอผมขับรถมาถึงที่นี่พร้อมกับบัตเตอร์แล้ว...จำได้ว่าบัตเตอร์ถูกเพื่อนคนไหนสักคนนี่แหละลากไปโดยที่ส่งเสียงเรียกผมอย่างน่ารำคาญแถมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ด้วย


ตลกชะมัดเลย


“...เรานี่ท่าจะบ้าแฮะ”ผมพึมมพำเบาๆก่อนจะส่ายหัวสองสามครั้งแล้วยกเบียร์ขึ้นมาจิบต่อ...รู้สึกว่าช่วงนี้ในหัวผมมักจะมีแต่เรื่องของบัตเตอร์อยู่เสมอ...พอมีเวลาว่างเข้าหน่อยเรื่องของบัตเตอร์ก็จะผุดขึ้นมาเป็นเรื่องแรก


ผมน่ะชัดเจนในความรู้สึกของตัวเองแล้ว...แต่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปดี?


จะให้เข้าไปจีบน่ะเหรอ?


ผมไม่กล้าขนาดนั้นหรอกนะ


ให้ฉุดมาปล้ำยังง่ายกว่าเลย


ล้อเล่นนะล้อเล่น


“สวัสดีคะ...พี่วิทย์ใช่ไหมคะ?”เสียงของหญิงสาวคนนึงดังขึ้นทำให้ผมละสายตาที่มองชั้นล่างอยู่มามองที่หญิงสาวตรงหน้า...ผู้หญิงสูงผอมหุ่นดีรูปร่างเรียวบางหน้าตาค่อนข้างสวยไห้ผมยาวถึงกลางหลังแต่งตัวเซ็กซี่...เสื้อเกาะอกสีส้มที่พอก้มลงมาหน้าอกของเธอแทบจะทะลักออกมา...กระโปรงสั้นจุ๊ดสีขาว...


“คุณ...พิมพ์พร?”ผมเอ่ยออกไปอย่างไม่แน่ใจแต่ผมคุ้นๆหน้าเธออยู่นะแต่พอแต่งหน้าจัดๆแบบนี้แล้วจำแทบไม่ได้เลย....คุณพิมพ์พรทำงานอยู่ฝ่ายประชาสัมพันธ์เพราะงั้นหน้าตาของเธอเลยต้องดูดีอยู่ตลอดแต่เรื่องนิสัยนี่...มีข่าวลือว่าเธอเป็นเสื้อผู้ชายเลยล่ะเห็นว่ามีผู้ชายหลายคนในบริษัทที่เสร็จเธอไปแล้ว...ไม่รู้ว่าจริงแค่ไหนเท่าที่ดูท่าจะจริงนะ


“แหมๆ...บอกว่าให้เรียกว่าพรเฉยๆไงคะพี่วิทย์ละก็...”คุณพิมพ์พูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนจะนั่งลงข้างๆผมอย่างไม่บอกกล่าว


ลืมบอกไปว่าที่ผมนั่งอยู่เป็นโซฟาสั้น2ตัวติดกัน...เลยทำให้พอคุณพิมพ์พรนั่งลงข้างๆตัวของเธอเลยมาชิดกับผมอย่างไม่ได้ตั้งใจ...เอ๊ะ...หรือตั้งใจหว่า


ช่างมันเถอะ


“มีอะไรครับ?”ผมถามออกไปตรงๆ


ตอนนี้ผมอยากจะนั่งดื่มคนเดียวมากกว่านะ


“มาดื่มเป็นเพื่อไงคะเห็นว่าพี่วิทย์นั่งเหงาๆอยู่คนเดียว”คุณพิมพ์พรตอบพร้อมกับส่งรอยยิ้มมาให้ผมแถมยังมีการวางมือลงบนต้นขาผมอีก


เอาเข้าไปสิ


แบบนี้เขาเรียกว่าอ่อย?


ผมอยากจะบอกเหลือเกินว่าไม่ได้เหงาแต่จงใจมานั่งคนเดียวต่างหาล่ะ?


“...”ผมนั่งเงียบๆโดยที่ไม่ตอบอะไรก่อนจะเบนสายตาไปที่ข้างล่างก่อนที่สายตาจะสบเข้ากับสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมาที่ผมก่อนอยู่แล้ว...


‘บัตเตอร์’


แม้จะอยู่ในความมืดสลัวๆแต่ผมก็รู้ทันทีว่าคนที่จ้องมาคือเขา..แถมดูจากสายตาคงกำลังหงุดหงิดอะไรสักอย่างอยู่แน่ๆ...ถูกเพื่อนแย่งเบียร์รึไง?


ครื่นนน~ ครื่นนน~




“อ๊ะ...ใครโทรมาเนี่ยะ...ฮัลโหล...ห๊ะ?...ตอนนี้เหรอ?...ชิ...เออๆรู้แล้ว..”เสียงโทรศัพท์ของคุณพิมพ์พรดังขึ้นจนผมเบนสายตามาจากบัตเตอร์แล้วจ้องที่คุณพิมพ์พรที่นั่งอยู่ข้างๆ


ปิ๊บ!


“พี่วิทย์...ขอโทษนะคะที่พรต้องไปแล้วพอดีเพื่อนเรียกน่ะคะ”คุณพิมพ์พรกอดแขนผมก่อนจะซบหัวไหล่ผมแล้วบอกเสียงอ้อนๆ


“...ครับ”ผมควรจะตอบไปว่าไงล่ะ?


ผมก็ไม่ได้อยากให้คุณมานั่งด้วยสักหน่อย?


อ่า...ผมรู้เลยว่าถ้าผมพูดออกไปแบบนั้นสิ่งต่อมาที่จะเจอคือเสียงกรี๊ดแน่ๆ


“แต่ถ้า...เกิดอะไรขึ้นก็เรียกพรได้นะคะ...จุ๊บ”เธอกระซิบที่หูผมเบาๆก่อนที่จะจูบที่แก้มผมอย่างไม่ทันตั้งตัวหันไปอีกทีเธอก็ลุกขึ้นแล้วส่งมือบ๊ายบายมาที่ผม


อะไรเนี่ย?


ผมโดนผู้หญิงลวนลาม?


ควรดีใจใช่ไหม?


นี่ถือเป็นครั้งแรกที่ผมโดนเลย


...ถ้าไม่นับบัตเตอร์น่ะนะ


“พี่คุณ!!”


ตุบ!


เสียงเรียกชื่อผมดังลั่นพร้อมๆกับสัมผัสของโซฟาที่ยุบลง...ผมไม่จำเป็นต้องทายสักนิดว่าใครที่นั่งอยู่ข้างๆในตอนนี้...คนที่เรียกชื่อเล่นผมแบบนี้มีแค่คนเดียวเท่านั้น...


“มีอะไรบัตเตอร์?”ผมถามก่อนจะแก้วเบียร์ที่วางไว้ขึ้นมา


“ทำไมพี่คุณถึงยอมง่ายๆล่ะ?”บัตเตอร์ถามผมด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด


“ยอมอะไร?”ผมถามต่อก่อนจะยกแก้วขึ้น...


หมับ!


“เฮ้ย!..บัตเตอร์”ผมเรียกคนตรงหน้าด้วยความตกใจเมื่อบัตเตอร์คว้าแก้วเบียร์ที่ผมถือไว้ก่อนจะยกขึ้นดื่มทีเดียวหมดแก้วเลย


อะไรจะกระหายน้ำขนาดนั้น?


“อ่า!...พี่คุณ...ทำไมพี่คุณถึงยอมให้ผู้หญิงคนนั้นหอมแก้มได้ง่ายๆล่ะ?”บัตเตอร์ถามผมอีกครั้งหลังจากที่วางแก้วเบียร์ลงบนโต๊ะดังปึง


ห๊ะ?...


อย่าบอกนะว่าที่หงุดหงิดนี่เพราะ...


ตึก! ตัก! ตึก! ตัก!


บัตเตอร์เขาหึงผมเหรอ?!!


ผมจะเข้าข้างตัวเองมากไปไหมถ้าจะคิดแบบนั้น


“พี่ไม่ได้ยอมง่ายๆสักหน่อย”ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ติดขัดเล็กน้อย


แค่คิดว่าบัตเตอร์หึงผมก็รู้สึกว่าหน้าตัวเองกำลังไหม้เลย


“ก็ผมเห็นอยู่นี่...พี่ไม่ปฏิเสธเลยสักนิด”บัตเตอร์พูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เริ่มเปลี่ยนจากหงุดหงิดเป็นงอนๆแล้ว


“ก็มันกะทันหัน...พี่เลยไม่ได้ตั้งตัว”ผมบอกความจริง


ก็ไม่ได้ตั้งตัวจริงๆนี่นา...อยู่ๆก็จุ๊บแล้วก็ลุกไปเฉยเลย


“ไม่รู้ละ...ผมไม่ยอมๆ...ไม่ยอมจริงๆด้วย”ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนบัตเตอร์เป็นเด็กตัวเล็กๆที่ถูกพ่อแม่ขัดใจเลยแฮะ...อยากรู้จริงๆว่าอยู่กับเพื่อนจะเป็นแบบนี้ไหมนะ?


คงจะขำน่าดูถ้าบัตเตอร์อ้อนเพื่อนแบบนั้น...


แปลว่าผมเป็นคนเดียวที่ได้เห็นบัตเตอร์เป็นแบบนี้งั้นเหรอ?


ตึก! ตัก! ตึก! ตัก!


อ่า...ทำไมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจนะ


เหมือนได้เป็นคนพิเศษเลย


“...งั้น...มาลบมันออกไหมล่ะ?”ผมถามออกไปเบาๆก่อนจะยกมือข้างนึงชี้ที่แก้มข้างที่โดนจุ๊บไป


ไม่รู้ว่าอะไรที่ดลใจผมให้พูดออกไปแบบนั้น...อาจเป็นเพราะแอลกอฮอล์ที่ผมดื่มเข้าไปแต่พอมาคิดดูเบียร์แค่4-5ขวดไม่น่าจะทำให้เมาถึงขนาดจะขาดสตินี่นะ


แปลว่าที่ผมทำนี่คือ...


ผมกำลังอ่อยบัตเตอร์ใช่ไหม?


ตุบ!


“อ๊ะ!...”ผมสะดุ้งที่อยู่ๆบัตเตอร์ก็ดันผมจนล้มไปนอนกับราบกับโซฟาก่อนจะขึ้นคร่อมผม...อีกแล้วเหรอ?...กี่รอบแล้วเนี่ยที่ผมถูกผู้ชายคร่อมน่ะ?


คิดว่าสภาพมันดูดีมากนักรึไง?


“พี่คุณ...พี่กำลังยั่วผมใช่ไหม?”บัตเตอร์กระซิบเบาๆที่หูของผม


“บ้าเหรอ?...ไม่ได้ยั่วนะ..”...แค่ย่อยเอง


ผมเติมประโยคในใจ...ด้วยหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ


ลมหายใจร้อนที่สัมผัสโดนแถวหูของผมทำให้ร่างการผมร้อนขึ้นตามไปด้วย...มันคล้ายๆกับว่าผม...กำลัง...มีอารมณ์กับบัตเตอร์งั้นเหรอ?


บ้า! บ้า! บ้า!


ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ


“พี่คุณ...ผมลบมันออกได้ใช่ไหม?”บัตเตอร์ถามผมอีกครั้งนึง


ทำไมผมรู้สึกว่าร่างกายของบัตเตอร์มันร้อนๆล่ะ


แล้วคำถามบ้านั่นอีก


จะมาถามซ้ำทำไมเล่า!!


“...จะทำก็ทำ”ผมบอกออกไปเบาแล้วหลับตาปี๋ถึงแม้ว่าการหลับตากับลืมตามันจะแทบไม่ต่างกันเลยก็เถอะ...ยังไงก็มืดเหมือนกันแถมยังใจเต้นรัวเหมือนกันอีก


“ครับ...”บัตเตอร์ตอบผมเบาก่อนที่ผมจะสัมผัสได้ถึงริมฝีปากของบัตเตอร์ที่ประทับลงมาในตำแหน่งเดียวกับที่คุณพิมพ์พรจุ๊บผมพอดี...ไม่รู้ว่าเดาเก่งหรือเพราะจำตำแหน่งได้กันแน่


จุ๊บ!


จุ๊บ!


“อื้ออ~...พอแล้ว...ทำอะไรหลายทีเล่า?”ผมครางออกมาเบาๆก่อนจะผลักที่ไหล่ของบัตเตอร์ที่จูบย้ำลงมาที่แก้มข้างเดิมซ้ำๆหลายครั้งคนหัวใจผมเต้นถี่รัวด้วยความเขินอาย


“อีกหน่อย...ขอผมอีกหน่อยนะครับ...จุ๊บ!...”บัตเตอร์เงยหน้าขึ้นมาบอกผมแล้วอาศัยตอนที่ผมพลิกหน้าไปอีกข้างจูบแก้มอีกข้างนึงของผมด้วย


จุ๊บ!


จุ๊บ!


“อื้ออ~...พอแล้ว...เด็กลามกเอ้ย!!”ผมบอกออกไปอย่างหมดความอดทน...ถ้ามากกว่านี้ผมได้ละลายกลายเป็นไงแน่ๆเลย


“พี่คุณ...พี่คุณ....อึก!...”


ผลัก!!


“บัตเตอร์?”ผมเรียกบัตเตอร์อย่างงงๆเมื่อเขาผลักผมก่อนจะถอยไปนั่งที่ปลายโซฟาแถมยังส่งเสียงเหมือนกำลังหอบด้วย...เกิดอะไรขึ้น?


“แฮ่ก!...อึก!...แฮ่ก!...”เสียงของบัตเตอร์ที่ดูหอบและเหมือนกำลังกลั้นอารมณ์อะไรสักอย่างเอาไว้งั้นแหละ


“บัตเตอร์...เกิดอะไรขึ้น?”ผมขยับเข้าไปใกล้ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะหน้าบัตเตอร์เบาๆ


เฮือก!!


“ไม่!!...อย่าแตะผม...ออกไปไกลๆด้วย”บัตเตอร์บอกผมเสียงสั่นแล้วปัดมือผมทิ้ง
แต่ผมสัมผัสได้ถึงความร้อนที่มากกว่าปกติจากร่างกายของบัตเตอร์


อาการแบบนี้มัน...


หรือว่า...


“บัตเตอร์...มีอารมณ์เหรอ?”ผมถามเสียงเบาก่อนจะจ้องคนตรงหน้าเขม็ง


“อึก!...พี่คุณ...ผมขอโทษ...ผมไม่รู้ว่าทำไม...แฮ่ก!...มัน...ร้อน...”บัตเตอร์ผมเสียงสั่นอย่างไม่ประติดประต่อแต่ผมก็พอจะจับใจความได้ละนะ


อาการแบบนี้มันไม่ปกติแล้ว


เดี๋ยวนะ


หรือว่า...


“...ยาปลุกเซ็ก”ผมหันไปมองแก้วเบียร์ของผมทันที...อย่าบอกนะว่าคุณพิมพ์พรจะใส่ยาไว้ในแก้วผม


ให้ตายสิ!!


เล่นกันถึงขนาดนี้เลยเหรอ?


“บัตเตอร์...ไม่เป็นไรนะ...ใจเย็นๆ...ตอนนี้กลับบ้านก่อนเถอะ”ผมหันไปบอกบัตเตอร์...ตอนนี้ภายในใจผมมันร้อนรนและเริ่มหงุดหงิดกับการกระทำอย่างไร้หัวคิดของผู้หญิงคนนั้นจริงๆ...


ผมละอยากจะไปจัดการซะเดี๋ยวนี้แต่เรื่องของบัตเตอร์ต้องมาก่อน...ขืนให้อยู่ที่นี่ต่อมีแต่อาการจะแย่ลงถ้ารีบพากลับบ้านแล้วให้แช่น้ำละก็...


น่าจะพอช่วยได้


“อึก!...ผมขยับ...ไม่ไหว...แฮ่ก!...”บัตเตอร์ตอบผมกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ทรมานและเต็มไปด้วยความอัดอั้น


ถ้าไม่ได้ปลดปล่อยออกมาสักหน่อยก็คงไม่ดีขึ้นแน่ๆ


สิ่งที่ผมกำลังจะทำมันเป็นสิ่งที่ไม่สมควรทั้งในแง่ของสถานที่และบัตเตอร์ด้วย...สถานที่ที่มีคนเยอะขนาดนี้จะให้บัตเตอร์ช่วยตัวเองตรงนี้มันคงเตะตาเกินไปแต่ถ้าผมช่วย...มันน่าจะง่ายขึ้นนะ


“บัตเตอร์...อยู่เฉยๆก่อน...พี่จะช่วยเอง”ผมตัดสินใจพูดขึ้นหลังจากที่ทำใจอยู่สักพัก


การที่จะมาทำให้ผู้ชายนี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะถึงจะเป็นคนที่ผมรักก็ตามที...ไม่ใช่เพราะรังเกียจแต่เพราะชอบมากเลยไม่อยากให้รู้ว่าผมมันอ่อนประสบการณ์ขนาดไหน...มันน่าอายจะตายผู้ชายที่อยู่มา30ปีแต่ดันไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องเซ็ก


“..พะ...พี่คุณ...อึก!...พี่พูดอะไร...อื้ออ~...พี่หยุด...”ผมไม่รอฟังเสียงบ่นของบัตเตอร์...ระหว่างที่บัตเตอร์พล่ามผมก็จัดการปลดเข็มขัดกับซิปกางเกงของเขาเรียบร้อยแล้ว


“อย่าเสียงดังบัตเตอร์”ผมบอกบัตเตอร์เสียงเข้มเพราะตอนนี้เราอยู่ในที่สารธารณะถึงจะอยู่ในมุมอับและมืดก็ตามทีแต่สิ่งที่ผมกำลังทำคือช่วยบัตเตอร์ปลดปล่อย...แค่คิดก็อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วแต่ถ้าไม่ทำก็มีแต่บัตเตอร์จะทรมานต่อไป


หมับ!


“พี่คุณ...พี่ไม่ต้องทำขนาดนี้...อึก!...ก็ได้”บัตเตอร์เอื้อมมือมาจับมือผมไว้ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยแววตาที่สั่นระริก


“แล้วบัตเตอร์จะทำเองงั้นเหรอ?”ผมถามออกไป...ตอนนี้มันไม่ใช่เวลามาอายหรืออะไรแล้ว
ผมคิดว่าคุณพิมพ์พรต้องกลับมาดูแน่ๆเพราะเท่าที่ดูอาการของบัตเตอร์แล้วคงจะแทบขยับไม่ได้เลย...ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหจบเรื่องนี้เมื่อไหร่ผมจัดการเธอแน่นอน


“...ผม...ไม่อยากให้พี่เป็นที่ระบาย...อึก!...เพราะผม...รักพี่คุณ”บัตเตอร์บอกผมด้วยแววตาที่สั่นระริกด้วยแรงงอารมณ์แต่แฝงไปด้วยความแน่วแน่ที่ผ่านน้ำเสียงมา


หื้อออ?


เดี๋ยวนะ


บัตเตอร์บอกว่า...


รักผม!!


รักผมเนี่ยนะ!!!


ทำไมฉากมันถึงได้เปลี่ยนแบบกะทันหันแบบนี้ล่ะ...จากฉากที่กำลังจะเต็มไปด้วยอารมณ์ที่พุ่งทะยานสูงกลับกลายมาเป็นฉากสารภาพรักแถมยังเป็นตอนที่กินยามปลุกเซ็กเข้าไปอีก


มันจะเชื่อได้สักแค่ไหนกัน?


อาจเป็นเพราะฤทธิ์ยาทำให้บัตเตอร์พูดออกมาแบบนั้นแต่ผมก็ดีใจนะที่มีโอกาสได้ยินมัน...ผมว่าพรุ่งนี้บัตเตอร์คงลืมเหตุการณ์ที่เกินขึ้นแล้วล่ะ


ถ้างั้น...ผมก็ขอทำในสิ่งที่ผมต้องการให้เต็มที่ละกัน


“ถ้ารักก็ปล่อยมือซะบัตเตอร์...เพราะพี่รักบัตเตอร์พี่ถึงอยากจะทำให้”ผมบอกออกไปแล้วจ้องบัตเตอร์อย่างไม่วางตา


“...”บัตเตอร์เบิกตากว้างอย่างตกใจไม่ตอบอะไรเพียงแต่เม้มปากแน่นก่อนจะปล่อยมือที่จับผมไว้ออก


“...กลั้นเสียงด้วยละ”ผมบอกเบาๆก่อนจะใช้มือข้างนึงจับที่แก่นกายที่ตื่นตัวของบัตเตอร์ก่อนจะขยับมือเบาๆ


“อื้ออ~...อึก!...”บัตเตอร์ครางออกมาแต่พอผมจ้องเขาก็รีบเม้มปากตัวเองแน่นทันที


เมื่อบัตเตอร์หยุดครางผมก็รับขยับมือเร็วขึ้นๆ...ไม่อยากจะบอกหรอกนะว่าของบัตเตอร์น่ะใหญ่สุดๆเลย...ทั้งที่ยังเด็กทำไมถึงได้ใหญ่แบบนี้ล่ะ


พ่อแม่ให้มาเยอะไปแล้วนะ


“อึก!...”บัตเตอร์พยายามกลั้นเสียงอย่างเต็มทีทำให้ผมรู้สึกพอใจมากแต่ที่ผมไม่พอใจก็คือน้องชายเขานี่แหละทำไมถึงอึดแบบนี้เนี่ย...


เมื่อไหร่จะเสร็จสักทีผมขยับมือจนจะเมื่อยแล้วนะ


“บัตเตอร์...อีกนานไหม?”ผมกลั้นใจถามออกไป


“อ่า~...น่าจะครับ”คำตอบที่ได้ทำให้ผมถึงกับคิ้วขมวดด้วยอารมณ์เซ็งๆ


คำว่าน่าจะนี่...


หมายถึงน่าจะอีกนาน?


หรือน่าจะอีกแป๊บเดียว?


พูดกำกวมชะมัด!!


ถึงในหัวผมจะคิดอะไรมากมายแต่มือผมก็ยังขยับอยู่อย่างต่อเนื่อง


แบบนี้กว่าจะเสร็จมือผมได้เปื่อยกันพอดี...


“ชิ...ถือว่ากินไอติมละกัน”ผมเอ่ยเบาๆก่อนจะบ่อยมือที่กุมแก่นกายที่ตื่นตัวของบัตเตอร์แล้วก้มลงไปใช้ปากครอบครองแก่นกายที่ตื่นตัวเต็มที่นั่นไว้ในปากตัวเองก่อนจะค่อยขยับปากเบาๆ


“อึก!...พี่คุณ....อื้ออ~...แบบนี้ผมก็...อึก!...แย่สิครับ....อ่า!”บัตเตอร์พูดสลับกับส่งเสียงครางต่ำๆมาให้ผม...พอผมไม่บ่นแล้วครางใหญ่เลยนะไอ้เด็กลามกนี่


เดี๋ยวก็กัดให้ขาดเลยดีไหม


แล้วที่บอกว่าแย่นั่นอีก...เต้นตุบๆอยู่ในปากผมขนาดนี้ไม่ต้องดูก็รู้แล้วว่ารู้สึกดีขนาดไหนน่ะ ถึงจะเพราะโดนยาปลุกเซ็กก็ตามทีเถอะ


“อ่า!...พี่คุณ....อื้อออ~...เร็วอีกหน่อยครับ...ผมจะ.....”บัตเตอร์ใช้มือทั้งสองข้างจับเส้นผมของผมแน่นตามอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ...แก่นกายที่กระตุกเบาในปากผมทำให้ผมรู้ว่าอีกไม่นานบัตเตอร์ก็จะเสร็จแล้วทำให้ผมขยับปากเร็วขึ้นๆ


“อื้มม~...ดี...พี่คุณ...อ่า!...”เสียงครางของบัตเตอร์ดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่องจนผมอยากจะลุกขึ้นไปบอกให้หุปปากซะเดี๋ยวนี้เลย....ไม่รู้รึไงว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนน่ะ?

ถ้ามีคนเห็นเข้างานเข้าแน่ๆ...แต่ผมก็ยกหัวขึ้นไม่ได้เลยเพราะบัตเตอร์จับหัวผมไว้แน่น...ถ้าไม่เสร็จคงไม่ยอมปล่อยผมแน่ๆ


งั้นก็รีบๆเสร็จสักทีสิ!!


ผมคิดอย่างหงุดหงิดก่อนจะให้ลิ้นเลียเน้นตรงที่ส่วนหัวแรงๆจนบัตเตอร์ส่งเสียงครางออกมาด้วยความพอใจก่อนที่ผมจะยับปากเร็วขึ้นๆ


“อื้ออ~...ซี๊ดด~...พี่คุณผมจะ...อ่า!...อีกนิด...อ๊ะ!...”บัตเตอร์ครางต่ำอย่างสุขสมก่อนจะกดหัวผมลงแล้ว...


“อ่าาาาา~”


“อื้ออ!...”ผมครางในลำคอเบาๆเมื่อสัมผัสถึงน้ำที่ถูกปลดปล่อยออกมาเต็มปากผม


“แฮ่ก!....พี่คุณ...พี่มันสุดยอด...แฮ่ก!....”บัตเตอร์บอกแล้วจ้องหน้าผมด้วยแววตาที่เป็นประกายระริบระยับ


“...”ผมไม่ตอบอะไรแต่หันไปหยิบกระดาษทิชชู่มาก่อนจะคายน้ำของบัตเตอรืออกมาจนหมด...คงไม่คิดว่าผมจะกลืนหรอกนะ...เยอะขนาดนี้ผมไม่สำลักก็ดีเท่าไหร่แล้ว


“ไม่ได้ช่วยตัวเองมานานรึไง?!!”ผมถามอย่างเหลืออด....เล่นจับหัวผมขยับเองตามใจแบบนั้นมันน่าโมโหนักแถมยังไม่ฟังคำสั่งผมอีก


“...ผมพึ่งทำเมื่อวาน”บัตเตอร์ตอบผมเสียงอ่อย


“แล้วคึกอะไรถึงได้กดหัวพี่เอาๆแบบนี้ห๊ะ?!!”ผมบ่นบัตเตอร์อย่างไม่พอใจ


เจ็บปากชะมัดเลย


“...ก็พี่คุณ...อยากยั่วผมทำไมล่ะ?”บัตเตอร์ตอบกลับเสียงอ่อย


“ใครยั่วกัน?!!”


“ก็พี่คุณนั่นแหละ!...ผมบอกแล้วว่าไม่ต้องแต่พี่ก็มาทำให้ผมห้ามใจตัวเองไม่ได้แบบนี้น่ะ!...ความผิดพี่นั่นแหละที่มือก็นิ่ม!ปากก็นุ่ม!...ผมไม่อยากจะเสร็จเร็วด้วยซ้ำ!!”บัตเตอร์อธิบายทุกอย่างออกมาพร้อมกับจ้องผมอย่างไม่ยอมแพ้


ฉ่า!


เหมือนหน้าผมมันกำลังจะไหม้


ใครใช้ให้อธิบายแบบนี้กันเล่าไอ้เด็กลามก! โรคจิต! ไอ้เด็กมักมาก!


ผมไม่รู้จะด่าว่ายังไงแล้วนี่ย!!


“ฮึ้ย!...ถ้าไหวแล้วก็รีบลุกสิมัวนั่งบื้ออยู่ทำไม?”ผมรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีหลังจากที่เหลือบไปเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของบัตเตอร์ที่จ้องมา...ถ้าผมพูดอะไรผิดไปนิดเดียวผมได้โดนตอกกลับแน่นอน...ผมรู้ตัวเลย


“...พยุงผมหน่อยสิครับ”บัตเตอร์บอกเสียงอ่อยแล้วทำท่าอ้อนๆ


น่าถีบสุดๆ


หมับ!


“พอแล้วใช่ไหม?...เดินได้แล้ว”ผมเข้าไปช่วยบัตเตอร์พยุงโดยดี...ตอนนี้ผมควรจะพาเขาออกไปก่อนแล้วค่อยทะเลาะกันทีหลัง....ไม่รู้ว่ายาจะหมดฤทธ์กับไอ้แค่ได้ปลดปล่อยครั้งเดียวรึเปล่า?


แต่ผมว่าไม่!!


เพราะงั้นต้องรีบพาบัตเตอร์กลับบ้านให้เร็วที่สุด


ผมพยุงบัตเตอร์เข้าไปในรถก่อนจะรีบขับรถกลับบ้านอย่างรวดเร็ว...ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงและผมว่าบัตเตอร์เริ่มมีอารมณ์อีกครั้งแล้วล่ะ...ผมสังเกตนะว่าปกติบัตเตอร์จะเป็นเด็กอารมณ์ดีและพูดมากแต่พอเกิดอารมณ์เขาจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน...นิ่งเงียบและมองมาที่ผมด้วยแววตาเจ้าเล่ห์จนขนทั่วตัวผมลุกไปหมดแล้ว


ตุบ!


“เฮ่อ...”ผมโยนบัตเตอร์ลงบนตียงก่อนจะถอนหายใจออกมา...กว่าจะผ่านด่านเหล่าน้องๆของบัตเตอร์ได้ก็เล่นเอาเหนื่อยเลยแถมเจ้าของสุนัขก็มือเลื้อยยิ่งกว่าปลาหมึกอีกจับอยู่ได้ก้นผมเนี่ยมันมีอะไรดีหนักหนาก็ไม่รู้


“...พี่คุณ...”เสียงอ่อยๆของบัตเตอร์ดังขึ้นทำให้ผมต้องหันไปมองคนที่นอนแผ่อยู่บนเตียง


“อะไร?”


“ผม...อยากอีกแล้ว”บัตเตอร์บอกออกมาพร้อมกับจ้องหน้าผมด้วยแววตาสั่นๆ


“...ช่วยตัวเองไปได้ไหม?”ผมต่อรองดูเผื่อจะได้


“...ผมโทรเรียกผู้หญิงมาสักคนก็ได้”บัตเตอร์นิ่งไปพักนึงก่อนจะเอ่ยออกมาแล้วพยายามใช้มือควานหาโทรศัพท์ของตัวเอง


“ห๊ะ?...เดี๋ยวก่อนๆ”ผมรีบห้ามทันที


นี่คิดจะเรียกผู้หญิงมาบ้าน...มาทำกันในบ้านที่ผมอยู่ด้วยนี่นะ


ใครยอมก็บ้าแล้ว!!


“ครับ?...ก็พี่ไม่ช่วยผมนี่”บัตเตอร์บอกผมด้วยเสียงเศร้าแถมทำปากแบะ


น่ารักตายอ่ะ


“...แค่ช่วยก็พอใช่ไหม?”


“ครับ...แต่ไม่เอามือนะ”บัตเตอร์บอกพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์


“ห๊ะ?...หมายความว่าไง?”ผมถามอย่างงงๆ


ไม่ใช้มือ...แปลว่าใช้ปากเหรอ?


หมับ!


ตุบ!


“เฮ้ย!...”ผมอุทานออกมาเมื่อถูกบัตเตอร์ดึงแขนจนผมล้มลงบนเตียงพอตั้งตัวได้ก็โดนบัตเตอร์คร่อมอยู่แล้วแถมยังมองผมด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อีกด้วย


‘น่ากลัว’


รอยยิ้มของบัตเตอร์ตอนนี้โครตน่ากลัวเลย!


“ผมอยากกิน...ทั้งตัวของพี่”

...
สวัสดีคะ

มาอัพต่อแล้วนะคะ

ตอนนี้เป็นฉากncเล็กๆ...ของจริงตอนหน้าคะ555+

แต่งไปแต่งมาทำไมพระเอกเราถึงได้เป็นเด็กแบบนี้นะ

ไม่รู้ว่าจะน่ารักหรือน่าโมโหดี

ภาษาเรื่องนี้อาจไม่สลวยเท่าอีกเรื่องที่ลงไว้นะคะ

พอดีเรื่องนี้แต่งจบแล้วคะ...เหลือแค่ทยอยมาลงให้

พอแต่งเรื่องใหม่ใหม่ๆเข้าดูเหมือนฝีมือพัฒนาขึ้นทำให้กลับมาอ่านแล้วรู้สึกแปร่งๆ

ถ้ามีเวลาจะทำการรีไรท์ใหม่คะ

ช่วงนี้ก็อ่านแบบนี้ไปก่อนนะคะ

เรื่องนี้ก็ดำเนินมามากกว่าครึ่งแล้ว

น่าจะจบพอๆกับอีกเรื่องที่แต่งอยู่

ขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจนะคะ

ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าคะ

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ

[❣☾月亮☽❣]

   พี่คุณจะโดนกินแล้ว เอิ่ม...จากขนาดของเด้กแล้วพี่คุณคงกลัวสินะ 
ว่าแต่ยัยนั่นมาทิ้งยาเอาไว้แล้วก็ไปเลยเนอะ จะบอกว่าทำดี 555
  ขอบคุณค่ะ ตอนต่อไปรีบๆมานะ

[BlueCherries]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด


งานนี้ต้องตามไปแอบส่อง

 

[Min*Jee]

พี่ขอแนะนำสถานที่ในห้องน้ำค่ะ กร๊ากกกก
โบกมือลาเวอร์จิ้นของพี่คุณซิ!!!!!
รอตอนต่อไปน้าา

[Mouse2U]

พี่คุณ~~ ได้เวลาทุบสถิติ 30 ปีทิ้งแล้วสินะค้า

[Beer04]

น่าร๊ากกกก พี่คุณน่ารักมากเลยอ่ะ รอตอนต่อไปค่ะ

[B52]

จะเสียจิ้นตอนนี้แหละพี่คุณ