◣♥◥ อาณาเขตรักที่7►►ความจริง
วันนี้เป็นวันที่นายปิณชาน์ค่อนข้างกังวล...เมื่อวานเพราะบรรยากาศที่อบอุ่นที่พี่คุณมอบให้ทำให้ผมเผลอพูดออกไปแบบนั้น...อ้อมกอดที่อบอุ่นทำให้ผมรู้สึกอยากจะครอบครองไว้เพียงคนเดียว
น้ำเสียงที่อ่อนโยนที่เรียกชื่อผมพร้อมกับคำปลอบตามแบบของพี่คุณ...ฝ่ามือนุ่มที่สัมผัสกับผมสีดำสนิทของผมอย่างอ่อนโยน...เหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร
ผมรู้สึกอบอุ่นในหัวใจมากอย่างที่ไม่เคยเป็น...
ความจริงเมื่อวานผมไม่ได้ตั้งความหวังว่าพี่คุณจะมา...ผมทำได้เพียงแค่เชื่อว่าพี่เขาจะมาแม้เวลาจะผ่านไปเป็นชั่วโมงแต่ผมก็ยังนั่งรออยู่อย่างมีความหวังและสุดท้ายความหวังของผมก็เป็นจริงพี่คุณเข้ามาก่อนจะคว้าคอเสื้อผมและกระชากอย่างแรง...ผมไม่รู้ว่าร่างกายบางๆของพี่คุณเอาแรงมาจากไหน?
หรือความจริงจะซ่อนรูป?
แต่ตอนที่คว้าพี่เขามากอดก็รู้แล้วว่าเอวบางขนาดนั้น...ถ้าผมกอดแน่นๆจะหักไหมน่ะ?
ผมเลยลองแกล้งกอดพี่เขาแน่ๆแต่ก็ไม่มีทีท่าที่พี่เขาจะบ่นเลยยกเว้นตอนแรกน่ะนะ...ผมกับพี่คุณแยกกันหลังจากที่ผมยืนกอดพี่เขานานกว่า20นาทีความจริงอยากจะกอดให้นานกว่านี้แต่ดันมีโทรศัพท์ของพี่ดังขึ้นมาแทรกซะก่อน...แถมยังบอกว่าเป็นธุระสำคัญเลยต้องขอกลับก่อน
แม้ว่าพี่คุณจะรีบแต่ก็ยังมาทะเลาะกับผมแย่งกันว่าใครจะเป็นคนจ่ายค่าอาหารมื้อนี้...ผมเองก็ไม่ยอมเพราะผมเป็นคนชวนผมก็ควรจะเลี้ยงสิจริงไหม?
สุดท้ายพี่คุณก็เล่นใช้ประโยคเด็ดที่ทำให้ผมถึงกับยืนอึ้งนิ่งกว่าจะรู้ตัวพี่เขาก็จ่ายค่าอาหารไปเรียบร้อยแล้ว
ถ้าถามว่าเป็นประโยคแบบไหน?
‘พี่ไม่รักเด็กที่พูดไม่รู้เรื่องนะ...ให้พี่เป็นคนออกเองนะครับบัตเตอร์’
พี่คุณเปลี่ยนจากน้ำเสียงที่พูดแข็งๆเพื่อเอาชนะเป็นพูดเสียงหวานเหมือนกับที่พูดกับน้องๆของผมเลย..เล่นพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้นผมก็เสร็จสิครับ
เสียดายที่อัดเสียงไว้ไม่ทัน
ไม่งั้นผมจะเอามาฟังทุกคืนเลย!!
พวกเราลากันที่หน้าร้านก่อนที่พี่คุณจะเดินไปทางที่จอดรถ...ผมเองก็รีบไปที่มอเตอร์ไซค์พร้อมกับดักรอพี่คุณตรงทางออก...หมวกที่ผมใส่ก็ปิดเกือบทั้งหน้าแล้วแถมยังดึกมาด้วยพี่คุณเลยไม่สังเกตผมทำให้สามารถขี่มอเตอร์ไซค์ตามพี่คุณมาจนถึงคอนโดข้างๆซอยบ้านผม...
ในที่สุดผมก็รู้ว่าพี่คุณอยู่ที่ไหน
อย่างน้อยๆถ้าผมโดนเกลียดจนพี่คุณไม่มาที่บ้านผมแล้ว...ผมจะได้มาแอบดูพี่เขาแทนไง
“เฮ่อ...ไม่ไปทำงานได้ไหมเนี่ย?”เสียงถอนหายใจดังขึ้นพร้อมกับพึมพำเบาๆด้วยความกังวล
ทำไมตอนนั้นผมถึงได้พูดว่าจะบอกความจริงไปนะ
อย่างน้อยๆน่าจะรอให้สนิทกับพี่คุณอีกสักนิดก่อน
“โธ่เว้ย!...”
หงิ๋งงงง~
“หื้อ?...อะไรครับฟังก์ชั่น?...อยากให้เล่นด้วยเหรอ?...”ผมถามเบาๆก่อนจะนั่งยองๆแล้วลูบขนที่แฝงคอสีขาวของมันเบาๆ...โกลเด้นมีนิสัยที่ขี้เล่นอยู่แล้วโดยเฉพาะฟังก์ชั่นที่เป็นโกลเด้นขี้อ้อนสุดๆ
หงิ๋งงง~
โฮ่ง!
โฮ่ง!
“พี่ก็อยากอยู่เล่นด้วยนะแต่ต้องไปทำงานน่ะ....อ๊ะ!...อย่ากระโดดสิซิกม่า...เจ็บนะ!..เฮ้ย!...ยูเนี่ยน...ไม่เอา...”
ตุบ!
“โอ๊ย!...”ผมร้องเบาๆเมื่อถูกไซบีเรียน2ตัวกระโดดใส่อย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้ผมล้มลงกับพื้นก่อนจะซี๊ดปากเบาๆเพราะความเจ็บที่สะโพก
“ซิกม่า!...ยูเนี่ยน!”ผมเรียกทั้ง2ตัวด้วยเสียงแข็งๆทำทั้งคู่หูลู่ตกแทบจะทันทีแถมยังหมอบลงกับพื้นคล้ายกับยอมรับผิดแล้วยกโทษให้พวกเราเถอะ
พอเห็นสายตาอ้อนๆที่ส่งมาทำให้ผมโกรธไม่ลงสักที
“เฮ่อ...รู้แล้วๆ...ห้ามทำอีกรู้ไหม?...โฟกัส...ไหนวันนี้หาอะไรเจอครับ?”ผมหันไปเรียกสุนัขโกลเด้นเพศเมียขนสีน้ำตาลเข้มที่วิ่งมาทางนี้พร้อมกับในปากที่คาบอะไรบ้างอย่างไว้
โฟกัสเป็นสุนัขที่น่ารักมากเวลาที่ตื่นเต้นมากๆหรือเวลาที่ผมพึ่งกลับมามันจะไปคาบของอะไรสักอย่างมาแล้วก็วิ่งวนรอบตัวเราพร้อมกับส่งเสียงงี๊ดๆน่ารักที่สุดเลย
“หายแล้วเนอะสุดสวย?”ผมถามโฟกัสเบาๆก่อนจะคว้ามันเข้ามากอดแน่น...ตัวอื่นๆเห็นก็เข้ามาแจมด้วยทำให้ตอนนี้ผมถูกสุนัขตัวใหญ่ๆ4ตัวล้อมไว้อยู่
“ขอกำลังใจหน่อยนะ....เย็นนี้พี่จะพาพี่คุณมานี่ด้วนนะ...จำพี่คุณได้ไหม?...คงจำได้เนอะ?...ขอพี่กอดอีกทีนะ...ให้กำลังใจพี่หน่อยเนอะ”ผมบอกกับสุนัขทั้ง4ตัวก่อนจะคว้าพวกมันมากอดแน่น
วันนี้ผมต้องสู้ๆ
ผมขับมอเตอร์ไซค์มาจนถึงที่บริษัทในเวลาไม่นาน...ที่ฝึกงานผมอยู่ชั้น9เห็นว่าเป็นห้องทำงานของกรรมการผู้จัดการทุกคนแต่ผมก็ยังไม่เคยเจอใครนอกจากพี่คุณเลยนะ
ครื่นนน~
“สวัสดีครับ”ผมเลื่อนประตูก่อนจะเดินเข้าไปพร้อมๆกับกล่าวทักทายพี่ๆที่อยู่ข้างใน
ภานในห้องทำงานนี่ถูกแบ่งเป็นสัดส่วนมีทั้งที่นั่งพักโต๊ะทำงานห้องครัวเล็กๆและโซฟาที่มีชั้นหนังสืออยู่ข้างๆไว้สำหรับพักผ่อน
เห็นพี่คม(พี่วีรล)บอกว่าพี่คุณเป็นคนออกแบบห้องนี้ด้วยตัวเอง...ผมรู้ได้เลยว่าพี่เขาเป็นห่วงลูกน้องของตนเองขนาดไหนพี่เขาเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมหมด
“สวัสดีจ้าน้องบัต”เสียงทักทายของพี่เอ๋ดังขึ้นพร้อมๆกับโผล่หน้าออกมานิดนึงจากโซนห้องครัว
“ชงกาแฟเหรอครับ?”ผมถามก่อนจะเดินเข้าไปหาพี่เอ๋ในห้องครัว
“จ้า...เดี๋ยวต้องชงไปให้คุณวิทย์ด้วยน่ะ”พี่เอ๋บอกก่อนจะเริ่มตักผงกาแฟใส่ถ้วย
ให้พี่คุณเหรอ?
“พี่คะ...พี่วิทย์...มาแล้วเหรอครับ?”ผมเกือบหลุดชื่อพี่คุณแล้วไหมล่ะ?
ทำไมมาเช้าจัง...ก็จริงที่เมื่อวานตอนที่ผมมาพี่คุณก็มาถึงก่อนผมค่อนข้างนานแต่ผมคิดว่าพี่คุณอาจจะมีงานค้างเลยทำให้ต้องรีบมาที่บริษัทเพราะเท่าที่เคยได้ยินคนที่มีตำแหน่งสูงส่วนมากมักจะมามาสาย?
“อื้ม...คุณวิทย์น่ะมาเช้ามาเลย...วันนี้มาก่อนพี่ซะอีกปกติคุณวิทย์ก็มาเวลานี้ประจำแหละจ้าถึงบางวันจะไม่มีงานแต่ก็จะมานั่งอ่านทบทวนเอกสารอื่นๆแทน...เป็นคนที่น่าเคารพแต่ก็น่ากลัวด้วย”พี่เอ๋บอกผมแล้วยกแก้วเพื่อกดน้ำร้อนใส่ลงไป
สุดยอด...ยิ่งได้ฟังก็ทำให้รู้เลยว่าพี่คุณน่ะสุดยอด...เป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงมากแถมยังทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพอีกตำแหน่งการงานก็สูง...
เรียกได้ว่าเป็นผู้ชายในอุดมคติของผู้หญิงหลายๆคนเลยล่ะ
ฮื้ออ?
“พี่เอ๋...อ่อ....พี่วิทย์เขามีแฟนรึยังครับ?”ผมหันไปถามพี่เอ๋ทันทีเมื่อนึกบางอย่างขึ้นมาได้
ทำไมพึ่งจะมาสงสัยเอาตอนนี้นะ
หน้าตาก็ดี
การงานก็เยี่ยม
ถ้าจะมีคนคบอยู่มันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว
อย่าบอกนะว่าพี่คุณแต่งงานแล้วน่ะ?
แบบนั้นผมได้ช๊อคตายแน่ๆ
ไม่นะ!
“แฟนเหรอ?...พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันนะ...เรื่องส่วนตัวของคุณวิทย์น่ะถือเป็นสิ่งหายากของบริษัทนี้เลยรู้ไหม?”พี่เอ๋บอกผมด้วยน้ำเสียงจริงจังแฝงขบขัน
ถ้าไม่มีใครรู้ผมก็ต้องถามเจ้าตัวเองสินะ
“ผมขอยกกาแฟไปให้พี่วิทย์ได้ไหมครับ?”ผมหันไปถามพี่เอ๋พี่วางแก้วกาแฟลงบนถาดพร้อมกับจานที่ใส่ขนมเล็กน้อย
“ได้สิ...ฝากด้วยนะ”พี่เอ๋ตอบผมพร้อมกับถือถาดมาให้ผม
“...ครับ”ผมรับถาดมาก่อนจะพยักหน้าเบาๆแล้วเดินไปที่หน้าของทำงานของพี่คุณ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“...”ผมเคาะประตูแล้วยืนรอนิ่งๆอยู่ข้างหน้าด้วยใจที่เต้นแรงขึ้น
ไม่ใช่แค่ตื่นเต้นแต่มันแฝงไปด้วยความกังวล...
พี่คุณจะมีแฟนรึยัง?
ถ้ามีแล้วก็คงไม่แปลกแต่หวังว่าอย่างพึ่งแต่งงานเลยเพราะถ้ามีแฟนผมยังสามารถแย่งพ่คุณมาได้...แต่ถ้าแต่งงานแล้วผมคงหมดหวังแน่ๆ
“เข้ามา”สิ้นเสียงอนุญาตของพี่คุณผมก็รีบเปิดประตูเข้าไปทันที
ภายในห้องทำงานของพี่คุณถูกแบ่งออกเป็น2ฝั่ง...ฝั่งแรกคือโต๊ะทำงานกับตู้ที่ใส่แฟ้มเอกสารขนาดใหญ่ส่วนอีกฝั่งนึงเป็นที่พักผ่อน...โซฟาตัวยาวกับโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กๆด้านข้ามีชั้นหนังสือวางอยู่ด้วยลึกเข้าไปด้านในก็เป็นห้องน้ำส่วนตัว
“...”ผมมองพี่คุณที่ก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรบางอย่างลงในเอกสารอย่างขมักเขม้นทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปใกล้แล้วชะโงกดูว่าพี่คุณกำลังทำอะไรอยู่
...บัญชี?
ผมมองเอกสารนั้นอย่างตกตะลึงบัญชีที่ดูซับซ้อนขนาดที่ผมที่เคยเรียนบัญชีมาบ้างยังดูไม่ค่อยรู้เรื่องเลยแต่พี่คุณกลับตวัดปากกาขีดแก้อย่างรวดเร็วจนผมมองแทบไม่ทัน
“สุดยอดเลยครับ”ผมเอ่ยขึ้นเบาๆทำให้มือที่กำลังขยับของพี่คุณถึงกับชะงักก่อนที่พี่เขาจะเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารที่อยู่ตรงหน้า
“...บัตเตอร์?”พี่คุณเรียกชื่อเล่นผมพร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
‘บัตเตอร์’
พี่คุณเรียกชื่อเล่นผม...
ชื่อเล่นเต็มๆของผม
ตอนแรกผมคิดว่าพี่คุณจะเรียกแค่เมื่อวานตามที่ผมของซะอีกแต่วันนี้พี่คุณกลับเรียกผมว่า
‘บัตเตอร์’
“ครับ...พี่คุณ”ผมยิ้มออกมากว้างที่สุดด้วยความดีใจที่อัดแน่นอยู่เต็มอก
มีความสุขสุดๆเลย
“...หน้าบานเลยนะ”พี่คุณพึมพำเบาๆแต่ผมก็ได้ยินนะ
“ผมดีใจที่พี่เรียกชื่อผม”ผมบอกออกไปด้วยความดีใจ
“ก็บอกแล้วนิ...ถ้าไม่มีใครเรียก...พี่จะเรียกเอง”พี่คุณเลื่อนตาขึ้นมาทำให้สายตาของพวกเราประสานกันพอดี...สายตาของพี่เขาที่เต็มไปด้วยความแน่วแน่ในประโยคที่พูดออกไป
เสียงของพี่คุณที่บอกว่า...
‘พี่จะเรียกเอง’
ตึก! ตัก! ตึก! ตัก!
หัวใจผมมันเต้นเร็วขึ้นเพราะคำพูดสั้นๆของพี่คุณ
แต่เดี๋ยวนะ...
“พี่เคยบอกผมตอนไหนครับ?”ผมถามออกไปด้วยความสงสัย
ผมจำไม่ได้ว่าพี่คุณเคยบอกประโยคนี้นะ
และไม่มีทางที่ผมจะลืมด้วย
ใครจะกล้าลืมคำพูดแบบนี้ของพี่คุณล่ะ!
“ห๊ะ?...ก็เมื่อวาน...?...ไม่ได้บอกเหรอ!!?”พี่คุณถึงกับปล่อยปากกาหลุดจากมือแล้วมองผมด้วยสายตาที่สั่นระริกอย่างตกใจ
ท่าทางแบบนั้น
น่าแกล้งจัง
“ครับ...ไม่ได้พูดเลย”ผมย้ำไปอีกครั้งนึง
“...”พี่คุณมองผมนิ่งก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นเรื่อยๆ
ฉ่า!
“....”ผมมองหน้าพี่คุณด้วยหัวใจที่เต้นถี่รัว...ใบหนาขาวๆจนเกือบซีดของพี่คุณตอนนี้มันกลับขึ้นสีชมพูระเรื่ออย่างหน้าสัมผัสริมฝีปากที่เผยอออกเล็กน้อยเหมือนกำลังจะพูดอะไรแต่ก็ไม่มีเสียงออกมา...แววตาที่เบิกกว้างขึ้นสั่นระริกด้วยความตกใจ
น่ารัก!
พี่คุณน่ารักเกินไปแล้ว!!
“...พี่คุณ”ผมเรียกคนตรงหน้าเบาๆอย่างพยายามเก็บอารมณ์
สิ่งที่พี่คุณพูดแปลว่าเมื่อวาน....พี่เขาคิดแบบนั้น
‘ถ้าไม่มีคนเรียก...พี่จะเรียกเอง’
พี่คุณ...พี่จะทำตัวน่ารักไปไหนครับ
ปัง!
“อ่ะ...อ่อ...ละ..ลืมมันไปซะ!!...ลบมันออกจากหัวให้หมดเดี๋ยวนี้นะ!!!”พี่คุณตบโต๊ะดังปังก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนออกมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
พี่คุณกำลังอาย
หรือจะเรียกว่าเขินดีนะ
“...ไม่ได้หรอกครับเพราะผมจดจำได้ทุกคำพูดแล้ว”ผมบอกออกไปด้วยรอยยิ้ม
มีความสุขจังเลย
“ดะ...เด็กเจ้าเล่ห์เอ้ย!!...ช่างมันแล้ว!...จะทำอะไรก็ทำไปเลย!!”
ตุบ!
พี่คุณตะโกนใส่ผมเสียงดังก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตัวเดิมแล้วหมุนไปอีกทางนึง...ท่าทางของพี่คุณตอนนี้มันดูเหมือนว่าพี่เขากำลัง...
‘งอน’
ใช่...พี่เขางอนผมอยู่ใช่ไหม?
“...”ตอนนี้ผมเรียกได้ว่ายิ้มไม่หุบเลยทีเดียว
ท่าทางที่ไม่มีใครเคยได้เห็น..
ผมมั่นใจว่าต้องเป็นคนแรกๆที่เห็นพี่คุณเขินหรืองอนแน่ๆ
เพียงแค่คิดผมก็หุบยิ้มไม่ได้เลย...
“พี่คุณครับ”ผมเรียกพี่เขาเบาๆแล้ววางถาดไว้ตรงที่ว่างบนโต๊ะก่อนจะเดินอ้อมมาคุกเข่าลงตรงหน้าพี่คุณที่มองมาอย่างอึ้งๆ
“..ทำอะไรนะ?”พี่คุณถามขึ้นทันที
“ผม...มีความสุขมาก...มีมากอย่างที่ไม่เคยเป็น...ผมดีใจที่พี่ยอมเรียกชื่อเล่นเต็มๆของผม...ดีใจมากๆและดีใจยิ่งกว่าที่ได้รู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่...ขอบคุณจริงๆครับ”ผมพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นสบสายตากับพี่คุณที่จ้องผมอยู่ตลอดจนผมพูดจบ
ผมเพียงแค่อยากบอกเท่านั้น
ความรู้สึกของผมในตอนนี้น่ะ
ฝุบ!
“....พี่คุณ”ผมเอ่ยชื่อของคนตรงหน้าเบาๆเมื่อฝ่ามือของพี่คุณวางลงแล้วลูบเบาๆตามผมสีดำซอยสั้นของผม
ความอบอุ่นที่แผ่มามันทำให้ผมอยากหยุดเวลาลงซะจริงๆ
“...เจอกันตอนเย็น”พี่คุณหันหน้าหลบสายตาที่ผมจ้องไปก่อนจะพูดขึ้นเบาๆโดยที่มือยังคงลูบหัวผมอยู่
“ครับ...ผมจะขับรถตามพี่ไปถึงคอนโดนะแล้วผมค่อยพาพี่ไปที่บ้านผม”ผมบอกด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“รู้ได้ไงว่าพี่อยู่คอนโด?”พี่คุณหันควับมาจ้องผมเขม็งทันที
ซวยแล้ว!
เผลอหลุดปากไป
“...อ่อ...”ผมควรจะหาข้อแก้ตัวอะไรดีนะ
“พี่ไม่ชอบคนโกหก”
“เมื่อวานผมขี่มอเตอร์ไซค์ตามรถพี่ไปครับ”ผมรีบพูดขึ้นทันทีที่พี่คุณพูดจบ
“ตามพี่?”พี่คุณยกคิ้วข้างนึงขึ้นก่อนจะจ้องหน้าผมนิ่งๆ
“คือทางไปบ้านผมกับคอนโดพี่เป็นทางเดียวกับพอดีน่ะครับ”ผมรีบพูดต่อทันที
“งั้นเหรอ...ถ้าเป็นงั้นก็แล้วไป”พี่คุณเอ่ยเบาๆแต่ยังจ้องผมไม่เลิก
ผมละเหงื่อแตกเป็นลิตรแล้ว
“...เจอกันตอนเย็นตรงที่จอดรถนะครับ”ผมรีบเอ่ยลาก่อนจะออกมาจากห้องทำงานของพี่คุณอย่างรวดเร็ว
สายตาที่จ้องมาแบบนั้นเหมือนกับจะคาดคั้นความจริงทุกอย่างออกมาเลย
ไม่แปลกเลยสักนิดที่จะมีแต่คนกลัวพี่เขาน่ะ
ขนาดผมยังอดสั่นๆไม่ได้เลย
แต่ถึงผมจะสั่นและบนใบหน้าผมก็ยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มเหมือนเดิม...ถ้าดูภายนอกคงจะมองว่าพี่คุณเป็นคนที่ดุและน่ากลัวแต่ถ้าได้มองดีเหมือนกับที่ผมได้เห็นในวันนี้ละก็...พี่คุณไม่ได้ทั้งดุและน่ากลัว...
แต่เป็นคนใจดี อบอุ่น อ่อนโยนและน่ารักที่สุดเลย
วันนี้ทั้งวันผมทำงานอย่างคล่องแคล่วเพราะได้กำลังใจจากพี่คุณมาแล้ว...งานที่พี่คุณให้ผมทำคือจัดเอกสาร เก็บเอกสาร แม๊คเอกสาร ส่งเอกสาร เรียงเอกสารและทำลายเอกสาร...ถึงจะดูเหมือนเยอะแต่มันก็เป็นงานง่ายๆที่ไม่ต้องใช้หัวคิดอะไรมากมายทำให้ผมทำเสร็จได้ในเวลาค่อนข้างเร็ว
และแล้วเวลาที่ผมไม่อยากให้เดินมาถึงก็มาถึงจนได้...ตอนนี้ผมกำลังขับมอเตอร์ไซค์ตามรถของพี่คุณไปอยู่...ใช้เวลาไม่ถึง15นาทีพี่คุณก็เลี้ยวรถเข้าไปจอดในคอนโดโดยให้ผมจอดรออยู่ด้านหน้า
“ไปกันเถอะ”พี่คุณบอกผมก่อนจะขึ้นคร่อมท้ายมอเตอร์ไซค์ผม
“ครับ”ผมพยักหน้าให้ก่อนจะขี่มอเตอร์ไซค์เข้าไปในซอยที่อยู่ข้างๆกับคอนโดของพี่คุณ
หมับ!
“...!!”ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงจับตรงเอวทั้ง2ข้างของตัวเอง
อ๊ากกกกกก!!!
ผมอยากจะกรีดร้องออกมาซะเดี๋ยวนี้เลย!
พี่คุณจับเอวผม!
จับเอวผม!!
โอ้ยยย!!....มีความสุขครับ!!!
ผมอยากจะให้บ้านผมอยู่อีกจังหวัดซะจริงๆ...ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงได้รู้สึกเต็มตื้นหัวใจแบบนี้ไปได้นานอีกสักหน่อย...แต่อะไรๆมันก็ดูเหมือนจะไม่เต็มใจเอาซะเลย
แทนที่จะคิดมโนไปไกลผมควรจะกลับมาที่ปัจจุบันก่อน
ผมกำลังจะให้พี่คุณรู้ว่าผมคือเจ้าของสุนัขทั้ง4ตัวที่พี่เขามักจะมาเล่นด้วยบ่อยๆ
ถ้าพี่คุณเกิดเกลียดผมขึ้นมาจนไม่อยากมองหน้าล่ะ?
บางทีวันต่อไปผมอาจถูกให้ย้ายแผนกฝึกงาน?
แค่คิดผมก็หง๋อจนไม่รู้จะหง๋อยังไงแล้ว
ขออย่าให้พี่คุณเกลียดผมเลยด้วยเถอะ
“...”ผมชะลอมอเตอร์ไซค์ก่อนจะถึงหน้าบ้านตัวเองช้าๆและหยุดลงเมื่ออยู่หน้าประตูรั้วบ้านผม...เมื่อรถจอดสนิทผมสัมผัสได้ถึงแรงดึงของเสื้อที่มากขึ้นเป็นไปได้ว่าพี่คุณกำลังกำชายเสื้อผมแน่นเมื่อเห็นว่าบ้านผมเป็นหลังไหน?
“...พี่คุณ”ผมเรียกพี่เขาเบาๆถ้าพี่คุณยังจับอยู่แบบนี้แล้วผมจะลงจากมอเตอร์ไซค์ได้ยังไงละครับ?
“อย่าพึ่งเรียก!...อย่าพึ่งขยับด้วย!...อยู่เฉยๆนิ่งๆเลย!!”พี่คุณตะโกนเสียงดังพร้อมกับพยายามดึงชายเสื้อผมให้ลงต่ำเหมือนกับว่าไม่อยากให้ลุกออกไปได้
พี่คุณ...
“...”ผมเม้มปากตัวเองแน่น
น้ำเสียงแข็งๆของพี่คุณที่สัมผัสได้ทำให้ผมรู้ตัวเลยว่าพี่เขาต้องโกรธมากแน่ๆ
ว่าแล้วเชียว
พี่เขาโกรธผม
แล้วผมจะทำยังไงต่อไปดี?
..............................................................................................
สวัสดีคะ
ขอโทษที่เรื่องนี้มาช้าไปนะคะ
พอดีติดภารกิจ3วันติดตอนนี้เลยเขียนเอาในแท็บเล็ตซึ่งรู้สึกไม่ดีเหมือนเขียนในคอมเท่าไหร่
มารอลุ้นกันว่าพี่คุณจะทำยังไงต่อไปเมื่อรู้ว่าบ้านหลังนี้คือบ้านของใคร
อยากแจ้งให้ทราบโดยทั่วกันว่าเรามีเพจแล้วนะคะ
พึ่งเปิดเมื่อไม่กี่วันนี่เองคะ
ใครยังไม่ได้เข้าไปติดตามสามารถเข้าไปได้นะคะ >>
nicedogสำหรับตอนพิเศษคู่เทม-พี่นักรออีกสักพักนะคะ
ตอนนี้แต่งสองเรื่องสลับกันก็แทบแย่แล้วคะ
ขอขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นท์และกำลังนะคะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าคะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
