หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37

[p.spring]

ที่คุณอโณเมาเพ้อนี่เรื่องของหลงแน่ๆเลย

[aiyuki]

หลงสุดยอดดด ไม่ฉวยเอากับคนเมา หรือจริงๆอยากทำแต่กลัวคุณอโณโกรธกันน้าาาา 555

[Fragrant]

อ่านตอนนี้ทำให้รู้ว่าหลงเป็นเด็กดีมากจริงๆนะ คุณอโณเป็นแม่แมว ช่างยั่วตอนเมา 

[lizzii]

ตอนเมานี่คุณอโณแอบแซบนะ ฮ่าๆ

[smileduck007]

คุณอโณของบ่าวเมามาขนาดนี้ อาแสงไปเจออะไรมารึเปล่า กลัวดราม่ารุนแรง กลัวถูกกระชากตกจากที่สูง

[Indigo]

ความทรงจำที่ 27

โลกหมุนติ้วๆ ในตอนที่ลืมตาตื่น  แม้มือถือควบนาฬิกาปลุกจะไม่ได้อยู่ข้างเตียง แต่นาฬิกาชีวิตของอโณชาแม่นยำเสมอ  แดดส่องเข้ามาไม่ทันไรเปลือกตาก็ปรือปรอยขึ้นช้าๆ  ตั้งสติสักพักก็สามารถยกศีรษะขึ้นมาตั้ง 90 องศากับพื้นห้องได้สำเร็จ
รอจนภาพที่เขย่าเริ่มเข้าที่เข้าทางดวงตาโศกจึงมองสำรวจความเสียหายไปรอบห้อง  โชคดีที่ไม่มีกองอ้วกให้อนาถใจ  เรียกได้ว่าทุกอย่างอยู่ในสภาวะปกติราวกับเมื่อคืนเขาเดินเข้าห้องมาอาบน้ำแต่งตัวเองด้วยซ้ำ
ชุดนอนที่สวมอยู่ก็เป็นตัวใหม่กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มสะอาดๆ ลอยขึ้นมาเตะจมูก  เนื้อตัวมีกลิ่นเหม็นละมุดอยู่บ้าง โดยเฉพาะลมหายใจ แต่ก็ไม่เหนียวตัวอย่างขี้เหล้าทั่วไป  จัดว่าเป็นไอ้ขี้เมาระดับสูง  คาดว่าเมื่อคืนจะมีคนดูแลเช็ดตัวให้อย่างดี

แล้วก็ไม่ต้องสืบเลยว่าใคร
ดวงตาโศกตวัดฉับมองท่อนแขนที่ซุกอยู่ใต้หมอนตัวเอง  ร่างนั้นสลบเหมือดอ้าปากหวอน้ำลายไหลย้อยเต็มหมอนเขา  รอยกระใต้ตาคล้ำขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัยเลยว่าเมื่อคืนหลงจะได้หลับกี่โมง  ทั้งที่ตามปกติแค่อโณชาขยับตัวทางนั้นก็เสนอหน้าตื่นขึ้นมารอมอร์นิ่งคิสแล้ว
ดูท่าเมื่อคืนเขาจะเล่นงานหลงไว้หนักน่าดู  ถึงจะเป็นวันหยุดแต่ปกติหลงตื่นเช้าจะตาย  ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่  อากาศในห้องคลุ้งกลิ่นเหล้าขึ้นไปอีก

สงสัยต้องตั้งใจทำอาหารเช้าไถ่โทษเสียแล้วสิ
หลังมือไล้ไปตามหน้าเลอะกระช้าๆ  ผิวหลงไม่ได้เรียบเนียนแถมยังเป็นรอยแดดเผา  กระนั้นก็น่ารักน่าเอ็นดูในสายตาอโณชาอยู่ดี  ยิ่งคิดว่าเมื่อคืนต้องวิ่งวุ่นดูแลเขาขนาดไหนก็ซาบซ่านไปทั้งอกซ้าย
นิ้วยาวๆ คีบเส้นผมที่ปรกรกหน้าออกอย่างเพลิดเพลิน  นั่งมองหมาน้อยหลับไปเรื่อยๆ


..........................................
........................
.............
.......


   “อ้าว คุณอโณทำไมตื่นเช้าจังครับ”
   
ใบหน้าตกกระแสดงความฉงนอย่างปิดไม่มิด  ข้อแรกนี่วันหยุด  ข้อที่สองเมื่อวานอโณชาเพิ่งเมาอ้อแอ้ทำไมถึงฟื้นตัวเร็วได้ขนาดนี้

   “เมื่อคืนนอนเยอะไปหน่อยมั้ง” คนตอบคลี่ยิ้มบาง  เสมองออมเล็ตในกระทะ  วันนี้ลองทำสูตรแบบที่รีสอร์ตดูหวังว่ารสจะใกล้เคียงกัน
   “แล้ว..เอ่อ...ไม่ปวดหัวเหรอครับ” เมื่อคืนเล่นงานไอ้หลงซะขนาดนั้นเช้ามาทำอาหารสบายใจเฉิบเชียวนะครับ
   “ตอนตื่นก็นิดหน่อย  โอ๊ะ! หลงหยิบเกลือตรงนั้นให้ด้วย” แม้จะมึนๆ แต่ลูกมือก็หันไปคว้ากระปุกเกลือข้างๆ มาส่งให้ “ขอบใจ”
   เกลือร่วงโรยลงกระทะไม่ต่างจากหัวสมองที่ป่นเป็นผุยผงของหลง  นอกจากไม่ช่วยอะไรแล้วยังยืนเกะเกะลำบากคุณอโณต้องล้วงแขนลอดเอวไปคว้าพริกไทยด้านหลังอีก
   “เอ่อ...เมื่อคืน..”
   “ไปนั่งรอที่โต๊ะไป๊” อโณชาไล่ติดตลก “มีอะไรเดี๋ยวค่อยถาม”
   “ครับ”

   เหมือนเศษซากแห่งความล้มเหลวลอยวิ่วไปแปะตัวลงบนโต๊ะ  หลงเงี่ยหูฟังเสียงกุกกักในครัวด้วยหวังว่าทางนั้นจะเรียกเข้าไปช่วยยกอาหารหรือหยิบอะไรเพิ่มอีก แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อคุณอโณคนเก่งฟื้นตัวเร็วระดับยกถาดวางจานสี่ห้าใบออกมาได้ในคราวเดียว
   อาหารเช้าวันนี้จัดเต็มกว่าทุกวันนอกจากออมเล็ตแล้วยังมีคลับแซนด์วิชชิ้นเล็กพอดีคำ  เบคอนกรอบๆ  ไส้กรอกรูปปลาหมึก  ซุปข้าวโพด  แพนเค้กราดน้ำผึ้ง  นี่ยังไม่นับกาแฟดำและนมสดอีกนะ  เข้าใจว่ามื้อเช้าเป็นมื้อสำคัญแต่หลงว่ามันเยอะไปหรือเปล่าเนี่ย

   “ไม่กินเหรอหลง  เดี๋ยวเย็นแล้วชีสไม่ยืดนะ” พ่อครัวอวดอ้างเสร็จก็ปักส้อมลงออมเล็ตทันที  ตักเนื้อไข่ขึ้นมาจนชีสยืดเป็นเส้น  ถือว่าใช้ได้เลยทีเดียว
   “เอ่อ...” หลงอ้ำอึ้ง แต่ก็ยอมจ้วงส้อมลงไปบ้าง
   “อ้อ! ซอสมะเขือเทศสินะ” ไม่ว่าเปล่ายังบริการเขย่าขวดซอสพร้อมราดให้ที่มุมจานหลงอีกต่างหาก
   “คือ...”
   “หรือจะเอาพริกด้วย?”
   “วันนี้วันอะไรเหรอครับ?”
   คำตอบที่ได้ดันเป็นคำถามเสียนี่  อโณชาขมวดคิ้วตอบไปตรงๆ “วันเสาร์ไง”
   “ไม่ใช่แบบนั้นครับ” ซู้ดดดดด  มันดูดเส้นชีสที่ย้อยเข้ามุมปาก “ผมหมายถึงวันสำคัญน่ะ”
   “หือ?”
   “ก็อย่างวันเกิดคุณอโณ  วันเกิดเก๋ากี้  หรือฉลองที่เก๋ากี้ลดน้ำหนักสำเร็จ” ไอ้หมาหลงขมวดคิ้ว “เมื่อคืนอุ้มดูก็หนักเท่าเดิมนะครับ”
   “ฮ่าๆ ๆ” อโณชาพยายามปิดปากไม่ให้อาหารกระเด็นออกมา “ทำไมคิดอะไรแบบนั้น”
   “ก็วันนี้คุณอโณตั้งใจทำอาหารสุดๆ เลยนี่นา” หลงเถียงคอเป็นเอ็น เพราะอับอายเล็กน้อยที่ถูกหัวเราะอีกแล้ว “เลยคิดว่าน่าจะมีอะไรดีๆ”
   “มีสิ”
   “ครับ?”
   “หลงไง”
   “หา!?” ‘อะไรดีๆ’ ที่ว่าอ้าปากหวอ
   “เมื่อคืนขอบคุณมากนะ” มาถึงตรงนี้อโณชาก็เขินจนต้องแสร้งทิ่มส้อมรัวๆ ลงจาน “ที่ดูแลฉันตอนเมา”
   “กะ...ก็ไม่ได้ดูแลอะไรขนาดนั้นหรอกครับ” มันยกมือขึ้นเกาท้ายทอยอย่างถ่อมตัว “แค่เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ให้คุณอโณนอนหนุนเองครับ”
   “เอ๋? เมื่อคืนฉันหนุนหลงด้วยเหรอ”
   “ไม่ยอมปล่อยเลยแหละครับ” ได้ทีมันรีบฟ้อง “ผมปวดฉี่ก็ไม่ยอมให้ไป”
   “ฮะๆ ๆ  โทษทีน้า” อโณชาเงยหน้าขึ้นมองตาอีกฝ่าย “ขอบคุณนะ”
   “พูดบ่อยแบบนี้ผมเขินนะครับ” ท่าทีงกๆ เงิ่นๆ จิ้มไส้กรอกกระเด็นออกนอกจานแล้วรีบเอามือหยิบใส่ปากเรียกรอยยิ้มน้อยๆ จากอโณชาได้เป็นอย่างดี
   
ไม่เห็นต้องพยายามอะไรเลย
สำหรับอโณชายังไงหลงก็เท่ที่สุดจริงๆ นั่นแหละ

..............................................
.............................
...........
....


   สัปดาห์ต่อมาจัดเป็นปาร์ตี้วีคอย่างแท้จริง  ตระเวนทัวร์กินดื่มกับลูกค้าชัดๆ  ขนาดอโณชาพยายามจะไม่แตะอ้างว่าต้องขับรถกลับยังโดนไปสองสามแก้วเลย
   ฝ่ายขายแข่งกันทำยอดรัวๆ เหมือนกดสูตรเกมและแน่นอนว่าอโณชาคือสูตรโกงชั้นดี  ด้วยหน้าตาและการพูดการจาไม่ยากเลยที่จะโน้มน้าวให้ลูกค้าตกลงยอมเซ็นรับผลิตภัณฑ์จาก Organicismo เข้าร้านแต่โดยดี  ดังนั้นอโณชาถึงได้ฉายาต่อท้ายว่า ‘คิวทอง’
   วันนี้เป็นวันดี  เขาไม่มีคิวจองตัว ระหว่างที่เก็บของลงกระเป๋าพร้อมคิดถึงเมนูที่จะชดเชยให้หลง แต่แล้วความซวยก็ไม่จบสิ้นเมื่อแพรนภัสนั่งน้ำตาซึมอยู่ที่โต๊ะ

   “แพร!” หัวหน้ารีบเดินเข้าไปหาทันที “เป็นอะไรไปเมื่อกี้ยังเห็นดีๆ อยู่เลย”
   “พี่อโณ...” หล่อนเงยหน้าขึ้น  ก่อนจะค่อยๆ เบะปาก “แพร...แพร...”

   แงงงงงงงงงงง  แล้วก็เป่าปี่ใส่ไม่คิดชีวิต!

นั่นมันเรื่องเมื่อสามชั่วโมงก่อน  ตัดภาพกลับมาปัจจุบันในร้านอาหารกึ่งผับ  ไฟสีส้มสว่างวาบจนปวดตา  ตกแต่งด้วยก้อนอิฐและผนังปูนเปลือยแบบดิบๆ  ผู้คนเบียดเสียดกันตรงทางเดินไม่รู้ว่าโต๊ะเต็มหรือเดินหาคนชนแก้ว  จะดีก็ตรงดนตรีสดบนเวทีที่เล่นเพลงถูกใจอโณชาพอสมควร

“พี่อโณคิดดูนะ!” ทั้งที่รู้ว่าต้องมาระบายอารมณ์แต่ไม่รู้ผีห่าซาตานตัวใดดลใจให้แพรเลือกร้านที่ต้องตะโกนคุย “หกปี!  หกปีอะพี่”
“ครับๆ”
“จำไม่ได้ยังพอทน แต่นี่เบี้ยวนัดกินข้าวแล้วออกไปเตะบอลกับเพื่อน” ปัง! แพรตบโต๊ะ “เตะ-บอล-กับ-เพื่อน!”
“อ้าว ไม่ได้ไปมีกิ๊กก็ดีแล้วนี่”
“ผู้ชายก็ชอบเข้าข้างกันเอง” ว่าแล้วหล่อนก็ตวัดตามองฉับใส่หัวหน้า “พี่รู้ไหมวันนั้นงานยุ่งแทบตายแต่แพรก็ยังแวะไปเข้าร้านทำผม  แถมยังซื้อนาฬิกาให้อีก”
“เอ่อ...แพรเบาๆ ก็ได้ครับ”
“แต่เขาโทรมาบอกว่ามาไม่ได้!  แถมยังตัดสายใส่แพรอีก!” ก้นแก้วกระแทกโต๊ะก่อนจะยกขึ้นกระดกอึกๆ “ทำไมอะพี่อโณ  ไอ้ลูกบอลนั่นมันดีกว่าแพรตรงไหน  แล้ววิ่งแย่งกันไปมาเดี๋ยวแพรซื้อให้มันคนละลูกเลยก็ได้”
อโณชาอยากจะหลุดขำ แต่ก็กลัวจะโดนด่าซ้ำอีก
“แล้วผ่านมาสามวันจะโทรมาขอโทษสักหน่อยก็ไม่มี  แพรรอจนถึงที่สุดแล้วนะ!” น้ำสีอำพันไหลอึกๆ ลงคอ “แพรจะเลิก!”
“รอบที่สิบแล้วมั้งครับแพร”
   “รอบนี้ของจริงค่ะ!” อโณชาพยักหน้าส่งๆ ให้หล่อนหายโมโห  แสร้งจิบน้ำในแก้วสักหน่อยจะได้หลบตาเนียนๆ “แพรไม่ทนแล้ว”
   ขี้คร้านเขาโทรมาง้อจะลืมเล่นตัวด้วยซ้ำ  อโณชาฟังเรื่องงี่เง่าของลูกน้องจนเบื่อ  เขาชงเหล้าแก้วใหม่ให้สาวน้อยแล้วเลื่อนไปตรงหน้า  ดูท่าวันนี้จะต้องไปส่งแพรที่บ้านเสียแล้ว

   “อย่าคุยเรื่องนั้นให้มันเครียดเลยเนอะ” ว่าแล้วก็เอาน้ำเย็นเข้าลูบ “เรื่องร้านเมื่อวาน...”
   “หยุดค่ะ” แพรยกมือห้าม “อย่าคุยเรื่องงาน”
   “พี่จะบอกว่าคุณนายเจ้าของร้านทำผมตลกดี”
   “เออจริงค่ะ!  จะตั้งกระบังสูงไปไหน  แพรว่า...”
   วิธีดึงความสนใจที่ดีที่สุดก็ชวนนินทาเนี่ยแหละ  แพรนภัสตาเป็นประกายแล้วรีบโดดลงหลุมที่ขุดไว้ทันที  อโณชานึกขอโทษคุณนายอยู่ในใจ  ไว้คราวหน้าจะซื้อขนมไปฝากนะครับ
   “แล้วตอนไปเข้าห้องน้ำแพรเห็น...”

ตือ ดือ ดื่อ ตือ ดื๊อ ดือ ดื๊อ~
   ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยเมื่ออุปกรณ์สื่อสารในกระเป๋ากางเกงสั่นเรียก  เวลาแบบนี้จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่ไอ้ลูกหมาที่บ้าน  แน่นอนว่าบนจอสะท้อนภาพคนที่คิดถึงอยู่จริงๆ  อโณชาก้มตัวลงต่ำหวังจะลดเดซิเบลของดนตรีในร้านแถมยังได้หลบสายตาเพื่อนร่วมงานอีกต่างหาก

   “คุณอโณ” ทางนั้นโอดครวญมาทันที “ยังไม่กลับอีกเหรอครับ”
   “แพรติดลมน่ะ” อโณชายกมือป้องปาก “หลงหลับไปก่อนเลยนะ”
   “นี่เมาหรือเปล่าครับเนี่ย” ปลายเสียงติดฉงนเล็กน้อย “ให้ผมไปหาได้ไหมครับ”
   “จะมาทำไมเล่า  ร้านอยู่แถวคอนโดเนี่ยแหละ”
   “แบบนั้นยิ่งต้องไปหาใหญ่เลยครับ” อโณชาเกาหัวแกร่กๆ ไม่รู้โดนสวิตช์อะไรหลงเข้าเนี่ย “นะครับ ก็คุณอโณบอกว่าจะให้ผมไปที่อื่นนอกจากคอนโดบ้างนี่นา”
   “นั่นมันก็...” ชายหนุ่มขมวดคิ้วครุ่นคิดชั่วขณะ  ก่อนจะถอนหายใจออกมา “ก็ได้”
   “เย้!”
   “มืดแล้วโบกแท็กซี่มานะอย่าเดินมา  ขึ้นรถตรงหน้าคอนโดเลย  บอกว่ามาร้านXX  ถ้าเขาไม่รู้จักก็ให้ขับตรงมาเรื่อยๆ  ผ่านสี่แยกเดียวร้านอยู่ตรงหัวมุมฝั่งเดียวกับคอนโดเลย”
   “ครับ  ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้เลย!” หลงตอบรับแข็งขันยิ่งกว่าทหารรับคำสั่ง
   “ถ้าหลงทางก็รีบโทรมานะ”

   นิ้วโป้งสัมผัสวางที่ปุ่มแดงตัดหน้าจอเข้าสู่หน้าหลัก และเมื่อดันตัวกลับขึ้นมานั่งหลังตรงก็ได้รับดวงตาเป็นประกายเหมือนเห็นของเล่นจากคนฝั่งตรงข้าม
   “หลงจะมาเหรอคะพี่อโณ”

   หลงเอ๊ย! บอกแล้วว่าอย่ามา!

............................................
..............................
.........
.....


   หลงลงแท็กซี่ที่ป้ายไฟหน้าร้านพอดีเด๊ะๆ  มันชะโงกดูความคึกคักในร้านด้วยความตื่นเต้น และค้นพบว่าเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่มาช่างดูไม่เข้ากับสถานที่เหลือเกิน  เสื้อยืดย้วยๆ พร้อมกางเกงบอลเตรียมนอนและรองเท้าแตะคีบ  จะหันหลังกลับตอนนี้ก็ไม่ทันเสียแล้ว  อีกอย่างมันไม่ยอมแน่ถ้าคุณอโณจะเมาแล้วไปออดอ้อนคนอื่นบ้าง
   รปภ.เมียงมองเล็กน้อย  เป็นบุญที่ไม่เข้ามาขอตรวจบัตรหลงจึงเดินผ่านทางเข้าไปอย่างสบายๆ  มันเดินเข้าทางเดินแคบๆ แทรกตัวผ่านผู้คนอย่างยากลำบาก  ดึกขนาดนี้ไม่รู้จักกลับบ้านกลับช่องกันหรือไงนะ
   ชายหนุ่มค้อมหัวขอโทษที่เดินชนคนอื่น แต่เหมือนไม่มีใครสนใจว่าจะถูกชน  แก้วใสกระทบกันไปมาพร้อมด้วยแรงเสียดของเสื้อผ้ายามโยกตัวน้อยๆ  เพลงสากลสุดคลาสสิกทะลุโสตประสาทตอนเดินผ่านลำโพงจนหลงต้องยกมือป้องหู  ขณะที่กำลังคิดว่าจะโทรหาคุณอโณอย่างไรดีก็เห็นแขนยาวๆ โบกอยู่ที่มุมหนึ่งของร้าน

   “คุณอโณ!” หลงแทบน้ำตาคลอเหมือนหมาเจอเจ้าของหลังพลัดพรากมานานแสนนาน และก่อนจะดีใจออกนอกหน้าเขาก็ไม่ลืมหันไปทักเพื่อนร่วมโต๊ะอีกคน “เอ่อ...แพรด้วย”
   “นั่งสิคะหลง” แพรตบโต๊ะแปะๆ อย่างอารมณ์ดี  ดูตาเยิ้มๆ นั่นก็ไม่ต้องสืบแล้วว่าเริ่มเมา
   ผู้มาเยือนทิ้งตัวลงนั่งฝั่งเดียวกับอโณชาด้วยใบหน้ามึนๆ ไม่รู้ว่าควรเริ่มอะไรก่อนดี  โชคดีที่คุณอโณเลื่อนจานเปล่ามาให้ตรงหน้าเหมือนจะบอกเป็นนัยๆ ว่า ‘กินกับแกล้มรอก่อนนะ’  มันชะเง้อมองซากปลาเผาในจานก่อนจะเริ่มเอาส้อมคุ้ยเขี่ย

   “หลงเป็นไงบ้าง” หญิงสาวถามด้วยเสียงอ้อแอ้ “เที่ยวเขาใหญ่สนุกไหม”
   “สนุกมากครับ” ไอ้นี่ก็พาซื่อตอบอย่างกระตือรือร้นไปอีก “ถึงจะเจ็บกลับมาแต่คุณอโณดูแลผมดีมากเลย”
   “ยังไงเหรอๆ”

   ผัวะ! จู่ๆ เท้าใต้โต๊ะก็เตะอัดเข้ากลางหน้าแข้งเล่นเอาไอ้หลงครางอูย  คุณอโณจะนั่งดิ้นอะไรปานนั้น!

“ก็พาขึ้นหลังแบกกลับรีสอร์ต  แถมยังนวดเท้าให้ด้วย” ได้ทีอวดอย่างกับเด็กแหนะ “พันผ้าให้ด้วยนะครับ”
“เหรอ...” แพรงึมงำ “ดีจังเลยเนอะ”
“แว้กกกกก” จู่ๆ ก็โดนมือสังหารจกเข้ามาหยิกพุงแบบไม่ทันตั้งตัว  หลงรีบหันไปมองคนร้าย “คุณอโณหยิกผมทำไม”
“ชู่วววว” คนใช้ความรุนแรงกระซิบลอดไรฟัน “อย่าพูดเรื่องเขาใหญ่”
“ดีจังเลยที่มีคนคอยดูแลแบบนี้” แพรยกแก้วขึ้นกรอกน้ำสีอำพันลงไปอีก “อิจฉาจัง”
“ไม่ใช่แค่ตอนไปเขาใหญ่นะครับ” ไหนๆ คุณอโณก็ไม่ยอมให้พูดเรื่องเขาใหญ่แล้ว  หลงไปเรื่องอื่นก็ได้ “เวลาปกติก็ทำอาหารให้กิน  ใส่ใจกระทั่งเสื้อผ้าทรงผม”
“อิจฉาจัง”
“แล้วก็ยัง...”
   “ยู้ดดดดดดดดดด” ทีนี้ไม่หยิกแล้ว  มือคว้าป้าบบีบปากเจื้อยแจ้วของไอ้หลงไว้ทันที และก่อนที่คนโดนเย็บปากจะได้ถามถึงสาเหตุ สาวน้อยฝั่งตรงข้ามก็ค่อยๆ เบะปาก
   “ฮืออออ ทะ...ทำไมมันไม่ดูแลแพรแบบพี่อโณมั่งเลยอะ  ไอ้ผู้ชายเฮงซวย! ไอ้หวยแดก! ไอ้หญ้าแฝกริมตลิ่ง!”
   “แพรใจเย็นๆ” มือประคองเหล้าแก้วใหม่ส่งให้ถึงปาก “เอ้า! ดื่มๆ”
   หญิงสาวรับมาชูแก้วขึ้นฟ้าด้วยน้ำตานองหน้า “ดื่มให้ชีวิตโสด!”

   อึกๆ ๆ  หลงมองลำคอไร้ลูกกระเดือกขยับรับน้ำเหมือนอูฐกลางทะเลทรายแล้วได้แต่รู้สึกผิด  น้ำตาลูกผู้หญิงทุกหยดหลงต้องมีส่วนรับผิดชอบ
   “ไม่เป็นไรนะครับแพร” จังหวะที่หล่อนวางแก้วลงหลงสบตาด้วยความห่วงใย “ขอให้แฟนใหม่ดีเหมือนคุณอโณนะครับ”
   “หลงเยาะเย้ยแพรเหรอ! กรี๊ดดดดดดดดดดด”
   
   โอย  อโณชาอยากจะบ้าตาย! คนเมากับคนตกภาษาไทยมาเจอกันก็มีแต่ความบรรลัย  ต้องรีบทำการแยกตัวโดยด่วน  มือดึงแก้วเหล้าจากแพรชงให้บางที่สุดแล้วผลักกลับไป

   “ดื่มครับดื่ม” ยิ่งกว่าเด็กเชียร์เบียร์ก็อโณชานี่แหละ
   “ฮึกๆ ฮือออออ” มาสคาร่ากันน้ำเริ่มเอาไม่อยู่ไหลตามรอยป้ายรอยเช็ด “แพร ฮึก! แพรเกลียดคนสวีทกัน  แพรไม่อยากเห็น ฮึก”
   “หลงไปเข้าห้องน้ำไป  เดี๋ยวฉันปลอบแพรก่อน”
   “ครับๆ” ไอ้ลูกหมารับบัญชาแต่โดนด่วน  รีบลุกออกจากโต๊ะแล้วใส่เกียร์หมาเบียดเสียดผู้คนออกไปห้องน้ำทันที แต่ยังไม่วายเหลือบมาดูอโณชาพูดเจื้อยแจ้วกับแพรนภัสด้วยเหงื่อท่วมขมับ  เห็นแล้วอดจะรู้สึกผิดไม่ได้  ไม่รู้ว่าไปพูดจี้ใจดำแพรตรงไหนเจ้าหล่อนถึงได้ปล่อยโฮเสียขนาดนั้น

   กลิ่นเหงื่อผสมแอลกอฮอล์ผสมปนเปในอากาศ  หลงไม่ใคร่จะชอบที่นี่เท่าไรนัก  ตอนที่เบียดมวลชนเข้าไปแล้วผิวเนื้อเสียดกันจนเหนียวตัวยิ่งอยากจะก้มลงไปคลานบนพื้นแทนการเดิน  คอชะโงกดูหันซ้ายขวาจนไปสบเข้ากับป้ายไฟรูปสัญลักษณ์ชายหญิง  หลงเผลอยิ้มกว้างแล้วสาวเท้าไปตรงนั้นทันที
   กว่าจะหลุดจากวงล้อมมาได้ก็เหงื่อท่วมตัว  ห้องน้ำกลิ่นรุนแรงจนแสบจมูก  ตอนแรกกะว่าจะแอบในนี้สักพัก แต่เจอแบบนี้คงต้องกลับไปหลบแพรแถวๆ โต๊ะเสียแล้วมั้ง
   ห้องน้ำมีผู้ร่วมใช้บริการอยู่เพียงสี่คนจากหกโถ  หลงเล็งพิดกัดที่โถริมสุดแล้วรีบพุ่งตัวเข้าไปยืนประชิดทันที  มือดึงขอบกางเกงย้วยๆ พร้อมชั้นในลงอย่างง่ายดาย

   จอกกกกกกกกกกก

   เสียงน้ำไหลถูกกลบด้วยเสียงจากด้านนอก  หลงหลับตาลงปลดปล่อยผ่อนคลายไปพร้อมเสียงเพลง และก่อนที่จะสุดปลายกระเพาะปัสสาวะนั่นเอง...

   แปะๆ ๆ ๆ

   แรงตบจากด้านหลังสับลงบนคอ  รุนแรงไม่ทันตั้งตัวจนเยี่ยวเกือบสแปชออกนอกโถ แต่แทนที่คนด้านหลังจะปรานีสัตว์โลกตัวน้อย  แรงสับกลับหนักกว่าเดิมแบบร้อยแรงม้า  ไอ้หลงฮึดสู้กระชากกางเกงกลับขึ้นเอวพร้อมหันไปตะคอก

   “ทำอะไรน่ะ!!”

   หงักๆ ๆ
   ตาลุงแห้งๆ พนมมือค้างอยู่กลางอากาศห่างปลายจมูกไม่กี่มิลฯ  คาดว่าหันมาช้ากว่านี้อีกนิดโดนสับหน้าแน่นอน  แกค่อยๆ ลดมือข้างหนึ่งลงมา  ส่วนอีกข้างพลิกแบออกตรงหน้าไอ้หลง พร้อมประกาศกร้าว

   “ค่านวด”

......................................................
.................................
............
......


   แพรกลับไปแล้ว
   ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อมาไวไปไวยิ่งกว่าพายุ  เพียงแค่หลงลุกออกไปไม่ถึงนาทีและแม่ลำยองยังกระดกไม่ถึงครึ่งแก้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งถลำเถลือกเข้ามาชาร์จแขนหล่อนถึงโต๊ะ

   “ผมมารับแพรกลับครับ” สีหน้าติดจะโมโหอ่อนลงทันทีเมื่อเห็นคนฝั่งตรงข้าม  แถมยังรีบยกมือไหว้แทบไม่ทัน “อ้าว! พี่อโณสวัสดีครับ”
   “บอลมาได้ไงน่ะครับ”
   แฟนหนุ่มถอนหายใจยาวก่อนจะจับแขนแม่สาวที่เริ่มสิ้นสภาพขึ้นพาดบ่า “แพรถ่ายรูปติดแขนผู้ชาย เช็กอิน พร้อมแคปชั่นตัดพ้อ”
   “ดีนะไม่เปิด Livestream ใน facebook เลย” หัวหน้ากล่าวติดตลก
   “ผมตกใจแทบแย่  ถ้ารู้ว่ามือนั่นเป็นพี่อโณไม่ถ่อมาแบบนี้หรอก” ทำปากแข็งกลบเกลื่อนไปอย่างนั้นแหละ  แฟนตัวเองเมาแฟดขนาดนี้ใครจะปล่อยไว้ได้ “รบกวนพี่อโณอีกแล้วนะครับ  ถ้ายังไงขอผมจ่ายค่าอาหารให้นะครับ”
   เพราะรู้ดีกว่าปฏิเสธไปทางนั้นก็คงไม่สบายใจอโณชาจึงขอรับน้ำใจไว้ตรงนี้  ตัวปัญหาจัดการเคลียร์บิลกับทางร้านเรียบร้อยก่อนจะหันมาไหว้ลาแล้วหิ้วปีกสาวขี้แยออกร้านไปราวกับพายุเมื่อครู่ไม่ได้เกิดขึ้นจริง

   ก็ดีแล้วน่ะนะ
   อโณชามองส่งจนคู่รักวุ่นวายนั่นหายเข้าไปในฝูงชน  เอาล่ะ!  เขาเองก็ควรจะกลับไปอาบน้ำนอนสักที  แทนที่จะนั่งรอหลงที่โต๊ะอโณชาเลือกที่จะเดินไปหาเลยดีกว่า  อีกอย่างเป็นคนออกปากไล่เองด้วยเกิดหลงพาซื่อนั่งรอในห้องน้ำขึ้นมาจะทำอย่างไร
   ประตูห้องน้ำอยู่ตรงหน้าแต่กลับต้องใช้ความพยายามในการเบียดตัวเข้าไป  ในที่สุดอโณชาก็หลุดมาถึงบานไม้จนได้  มือขวาวางทาบบนประตูและทันทีที่ออกแรงผลักเข้าไป..

   “ช่วยด้วยคร้าบบบบ”

   อโณชาพุ่งตัวเข้าไปราวพระเอกหนังแอคชั่น  ไม่ผิดแน่เสียงนั่นมัน...

   “หลง!!”

   ผ่าง!  ภาพที่เห็นตรงหน้าคือชายหนุ่มสูงใหญ่ยัดตัวอยู่ในมุมห้องน้ำ  ร่างกายสั่นเทาราวลูกนกตกน้ำโดนรถทับโดนหมาฟัด  โดยผู้ไล่ต้อนคือตาลุงแก่ๆ ร่างผอมเกร็งผู้มีดวงตาลึกโหลเหมือนเวตาล  ทั้งที่ถ้าหลงตบทีเดียวลุงน่าจะกระเด็นทะลุห้องน้ำไปสามห้องแปดห้องแล้วแท้ๆ เหตุใดไอ้ลูกหมาของเขาถึงได้หงอปานนั้น

   “ผะ..ผมไม่มีเงินจริงๆ นะครับ”
   “จะไม่มีได้ไง” โจรในคราบคนแก่ตบลงตรงกระเป๋ากางเกงอีกฝ่าย  ท่าทีคุกคามเสียไม่มี “ให้นวดไปแล้วไม่จ่ายตังค์ได้ไงวะ”
   “ก็ไม่มีเงินนี่ครับ”

   “ช่วยถอยออกจากคนของผมด้วยนะครับ”
   “อย่ามายุ่ง!” พลาดเสียแล้วที่อีลุงมหาภัยหันมาสบตากับผู้มาเยือน  ชายหนุ่มท่าทางสุภาพส่งยิ้มบางๆ ให้ทว่ากลับเห็นออร่าเข่นฆ่าสีดำทะมึนแผ่ซ่านจากสารร่าง  เขาขยับเข้ามาใกล้
   “อย่าให้ผมต้องโยนคุณออกไปนะครับ”

   เฮือก! ลุงเวตาลผละมือออกจากกระเป๋ากางเกงเหยื่อทันที และไม่ต้องหิ้วคอเสื้อไปโยนให้เสียเวลาเมื่อร่างแห้งๆ รีบพุ่งตัวออกห้องน้ำไปเรียบร้อย

   “คุณอโณ...” หลงช้อนตามองทั้งที่ตัวสูงกว่า  แววตาแบบสาวน้อยตอนเจอรุ่นพี่ที่ชอบ “ขอบคุณมากนะครับ”
   “ปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้เลยนะ” อโณชากัดปากกลั้นขำอย่างสุดความสามารถ  เมื่อครู่เหมือนเห็นหมาชิวาว่าแก่เหี่ยวใกล้ตายเห่าข่มขู่โกลเด้น รีทรีฟเวอร์ที่สั่นหงักๆ ตรงมุมห้อง “ก็บอกแล้วว่าอย่ามาที่แบบนี้เลย  มันไม่ดีหรอก”
   “แต่ลุงเขานวดให้ผมจริงๆ นะครับ”
   “โถ” แทบต้องยกมือทาบอก “เขาเป็นมิจฉาชีพหรอกหลงเอ๊ย”
   “หา!?  จริงเหรอครับ!” สีหน้าแบบนั้นถ้ามีเงินคงให้เขาไปแล้วสิท่า
   “คนแบบนี้ยิ่งหงอก็ยิ่งขูดรีดเรา” ฮีโร่ของค่ำคืนนี้เริ่มออกเดิน “ช่างเถอะ  รีบกลับห้องกันดีกว่า”

   ดวงตาเรียวมองแผ่นหลังสง่างามแล้วไล่ตามออกไป  ความรู้สึกผิดประดังประเดเข้ามาในอกจนหงุดหงิดตัวเองที่ไม่ได้ความ  ปล่อยให้ลุงตัวเท่าเมี่ยงมาข่มขู่เอาได้มันน่าเจ็บใจชะมัด
   หลังฝ่าความวุ่นวายในร้านออกมาได้อโณชาก็จัดการสตาร์ทรถพร้อมทะยานออกสู่ท้องถนน  หลงนั่งอยู่ในห้องโดยสารด้วยความรู้สึกปั่นป่วนในอกไม่หาย  มันเหลือบมองเสี้ยวหน้าอีกฝ่ายก่อนจะตัดสินใจทำลายความเงียบ

   “ต่อไปนี้ผมจะดูแลตัวเองให้ได้ครับ”
   “หือ?” คนขับขมวดคิ้วเป็นปม “หมายความว่ายังไงน่ะ”
   ชายหนุ่มตั้งมั่นจะปรับปรุงตัวอีกครั้ง  ส่งรอยยิ้มซื่อๆ ให้อโณชาได้มั่นใจ

“คุณอโณจะได้ไม่ต้องลำบากมาคอยช่วยเหลือผมอีก”
   
มือที่วางตรงพวงมาลัยกระตุกวูบหนึ่ง  ไร้ซึ่งคำตอบรับใดๆ จากอโณชา  ดวงตาโศกจ้องมองถนนอันว่างเปล่า  แสงไฟหลากสีสะท้อนเข้าที่หน้าต่าง  สวยงามทว่าเงียบเหงา

แล้วพาหนะสีดำก็เลี้ยวเข้าไปในคอนโดช้าๆ


TBC

รองจากฉากลื่นหลู้ก็อยากเขียนฉากสับหลังเนี่ยแหละค่ะ  ประสบการณ์ตรงจากน้องชายคนเขียนเอง แต่ลุงแกไม่โหดแบบนี้นะ  มาแบบใสๆ ไล่แล้วไปเลย (แต่ละฉากที่อยากเขียนนี่......)
ตอนที่แล้วเพิ่งโชว์สกีลพระเอกเท่ๆ ไป แต่หลงก็คือหลงนะคะ  กลับคืนสังเวียนง่อยแล้ว
น่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้คุณอโณจะปล่อยไปได้ไงงงง  ใช่ม้ายยยยย

ช่วงนี้สถิติการอัพดีมากจนอดชื่นชมตัวเองไม่ได้ 555555
อาทิตย์หน้าเจอกันนะคะ

ป.ล.ดรามงดราม่าอะไรไม่มีค่ะ  นิยายเราไม่เคยมีดราม่านะคะ เคี้ยกๆๆๆๆ
ขออนุญาตใช้แท็ก #นี่มโนไม่ใช่อโณ จากคุณPP_annannนะคะ  ประทับใจมาก 55555555
ป.ล.ฝนตกของแท้แล้วจ้า  รักษาสุขภาพด้วยนะคะ  ระวังงูด้วย ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

[Cappello]

โหลงงงงง ตกลงหลงเคยเป็นใครมาก่อน
อยากรู้แว้ววววววววววอ่าา
ปล. คุณอโณนี่มันคุณอโณจริงๆนะครับ
ปล2.หลงนี่มันก็หลงจริงๆนะครับ

[B52]

ปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้จริงๆนะหลง มีวีรกรรมฮาๆตลอด

[winndy]

คุณอโณ เป็นฮีโร่เสมอ

[MyLavenderLand]

ใกล้จบแล้ว ยังไม่มีวี่แววอดีตหลงเลย งือออออ // เอออออ หรือจะจบแบบอดีตยังไงก็ชั่ง ไม่รู้ก็ไม่ต้องรู้ ปัจจุบันกับอนาคตสำคัญกว่า งั้นไหม? เออเนอะ แบบนั้นก็โอนะ ยังอดคิดเสียดายความซื่อของหมาหลงไม่ได้ ถ้าจะหายไปเพราะจำอดีตได้แล้ว   

ขอบคุณคุณ Indigo ด้วยค่ะ ที่เลือกแทกเราให้หลงกับคุณอโณ #นี่มโนไม่ใช่อโณ ดี๊ดี  รักง่ะ 

[alternative]

เปรียบเทียบได้เห็นภาพมาก
ชิวาวาแก่งั่ก กับ โกลเด้น หูลู่หางจุกตูด

[Jibbubu]

ใกล้จะจบแล้วแต่ยังไม่มีวี่แววว่าหลงจะจำอะไรได้เลย แล้วถ้าเกิดหลงมันจำได้แล้วลืมคุณอโณจะทำไงล่ะเนี่ย

[Fahsaizzz]

หลงก็ยังเป็นหลง 5555 คุณอโนนี่ฮีโร่มากๆค่า

[EoBen]

โธ่หลง โดนแกล้งอีกแระ

คุณอโณเท่จริงนั้นแหละ 

[BlueCherries]

อ้าว คุณอโณจะเหมือนโดนทิ้งหรือเปล่านะ

สั่งหลงเลยว่าเป็นหมาเฝ้าบ้านต่อไปอ่ะดีแล้ว

[Supak-davil]

 

[Infinity 888]

หลงนี่ไม่รู้เรื่องเลย สำหรับบางคนเราก็อยากให้เค้าพึ่งพาเรา ขาดเราไม่ได้ อิ อิ

[Fragrant]

คุณอโณช่างมาดแมนเสียกับหมาหลงน้อยกลอยใจ 

[BAKA]

แต่ละฉากที่อยากเขียน....กร๊ากกกก

เหมือนเป็นฉากที่เกิดขึ้นเพื่อหลงจริงๆค่ะ...ฮาาาาา

สงสารหลง จริงๆนะ ไม่ได้ขำหลงเลยยยยย กร๊ากกกกกกก

[Aoya]

คุณอโณต้องคิดมากแน่ๆ เลย 

[TachibanaRain]

โถววว หลงเอ้ยยจะเท่ต่อไปอีกหน่อยก็ไม่ได้ ฮ่าๆๆ

[aiyuki]

ฉากสับหลังในตำนาน 5555 หลงตัวออกโตซะเปล่า เห้อออ ดูๆ คุณอโณเข้าใจผิดเลย  ง้อๆๆๆ

[นอนกินแรง]

หลงผู้ใสซื่อ นี่ลุ้นเลยว่าหลงจะจำได้ตอนไหน เอาจริงๆ หลงกับคุณอโณมโนเก่งพอกัน ต่างคนต่างคิด นี่คุณอโณต้องคิดอะไรอยู่แน่เลย รออ่านนะคะ

[mild-dy]

 

[Yundori]

โถ่หลง คุณอโณเขาอยากดูแลเถอะ
ก็รู้ว่ามันไม่เท่ ให้คุณอโณมาทำนู่นทำนี่ให้
แต่คุณอโณเขาเต็มใจน่า อย่าขัดเขาเลยโนะ
หลงก็ยังจำอดีตของตัวเองไม่ได้เลยอ่า จะจบอยู่แล้วเรื่อง
หรือจริงๆแล้วคนเขียนตั้งใจให้หลงจำไม่ได้เลยรึเปล่าคะ
เรื่องราวของคู่นี้จะได้ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ แบบนี้
แต่เราชอบนะ ความน่ารักของสองคนมันทำให้ผูกพันกับเรื่องมากกก

[QXanth139]

โธ่หลงงงงว อยากจะรู้จริงๆเลยว่าก่อนความจำเสื่อมนี่บุคลิคหลงเป็นไง ซื่อแบบนี้เปล่าหริอกะล่อนเจ้าชู้มากๆกันแน่

[Indigo]

ความทรงจำที่ 28

   ทำคุณอโณโกรธเข้าเสียแล้ว

   ไม่แน่ใจว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ แต่การโกรธของคุณอโณแปลกใหม่และรับมือยากเสมอ  หลงเกาหัวงงๆ พยายามใช้สมองให้เกิดประโยชน์สูงสุดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่  ทำไมตลอดทางกลับคอนโดคุณอโณถึงได้เงียบกริบถามคำตอบคำแบบนี้
   หรือจะเริ่มจากที่ไปช่วยหลงในห้องน้ำ?
   อืม..  มันลูบคางป้อยๆ สัมผัสตอหนวดสากๆ ที่เริ่มขึ้นมาทักทายอย่างเคร่งเครียด  อีกนิดจะดึงออกมาทีละเส้นด้วยมือเปล่าแล้ว

   “หลง”
   “คะ..ครับ!”
   “ไปนอนได้แล้ว” คุณพ่อผู้เดินไปเอาผ้าเช็ดตัวที่ระเบียงตะโกนสั่งมา “ไม่ต้องรอฉัน”
   แม้จะอยากขัดใจสุดแสน แต่หมาก็คือหมาอย่าริอาจขัดขืนเจ้านาย  แถมตอนนี้ยังมีเรื่องขุ่นเคืองกันดังนั้นทำตามที่คุณอโณบอกจะดีที่สุด  ไม่ต้องรอให้อโณชากลับเข้ามาหลงก็ลุกเดินเข้าห้องไปเองเงียบๆ
   ตี๊ด  เครื่องปรับอากาศเริ่มทำงานเมื่อชายหนุ่มแตะปุ่มรีโมตตรงข้างฝา  รีบเปิดไว้แต่เนิ่นๆ คุณอโณเจออากาศเย็นสบายจะได้หายโกรธ  สองขาก้าวฉับๆ ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างอ่อนล้า
   เรื่องโดนลุงหลอกเอาเงินกลายเป็นเด็กๆ ไปเลยเมื่อเจอคุณอโณโหมดนิ่งเงียบ และมั่นใจว่าถ้าคืนนี้ยังเคลียร์กันไม่รู้เรื่องพรุ่งนี้มีหวังได้สะโหลสะเหลไปทำงานจนลุงด่าแน่นอน  ดังนั้นหลงจึงตัดสินใจว่าจะง้อคุณอโณให้ได้ภายในคืนนี้

   ก่อนจะง้อมันก็ต้องรู้เรื่องที่โกรธก่อนไม่ใช่เหรอ
   ยากเข้าไปใหญ่เลย!  สมองฝ่อๆ เฟ้นหารอยหยักที่ซ่อนอยู่  ค่อยๆ คิดสิ  คุณอโณเริ่มเงียบใส่เราตอนไหน  ใช่แล้ว! ตอนอยู่บนรถไง แต่สาเหตุอาจจะมาจากเหตุการณ์ในห้องน้ำ
   หรือจะโกรธที่หลงอ่อนแอจนต้องไปช่วย
   แต่ถ้าโกรธเรื่องนี้จริงๆ คงต้องโกรธไปตลอดชีวิตแล้วมั้ง  ก็ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมามีตอนไหนที่พ่อพระเอกไม่บุกเข้ามาช่วยบ้างล่ะ  ตัดประเด็นนี้ทิ้งไป!  ค่อยๆ คิดซิหลง  ก่อนหน้านี้มีตอนไหนที่คุณอโณเงียบใส่แบบนี้อีกบ้าง  พอลองนึกประเด็นนี้ดูก็โป๊ะเชะเลย!  ตอนที่หลงไปส่งผ้าให้คุณกาน!

   คิดมาถึงตรงนี้หลงก็หน้าซีดเซียวเป็นไก่ต้มสุกในอุณหภูมิ 100 องศา
ระ..หรือว่าคุณอโณจะหึงหลงกับลุงคนนั้น

จะว่าไปตอนนั้นลุงก็ถึงเนื้อถึงตัวเขาไม่น้อย ทั้งสับหลังแถมตอนขูดรีดยังมาคลำกระเป๋ากางเกงอีก  ยิ่งคิดยิ่งใช่ เป็นอื่นไปไม่ได้อีกแล้ว!
   พอได้ข้อสรุปแล้วหัวใจดวงน้อยก็กู่ร้องบอกให้เดินหน้า

วิ่งไปสิหลง!
สองเท้าสัมผัสลงพื้น
อย่าชักช้า!
ออกวิ่ง
เร็วเข้า!
กระชากประตู
บอกความจริงออกไปให้ดังที่สุด...


“ผมกับลุงคนนั้น เราไม่ได้มีอะไรเกินเลยกันนะครับ!”

สิ้นเสียงตะโกนนั้นหลงหลับตาปี๋  รอรับหมัดหรืออะไรสักอย่างจากคนขี้หึง  ทว่ารอจนแล้วจนรอดก็ไม่มีการตอบรับ และทันทีที่ตัดสินใจแอบหรี่ตามองนั่นเอง...

แก๊ง..
“หา?” อโณชาก้มลงไปเก็บจานข้าวเก๋ากี้ขึ้นมาจากพื้น  แย่ชะมัด! เพิ่งล้างแท้ๆ “ละ..หลงว่าอะไรนะ”
“ผมไม่ได้นอกใจคุณอโณนะครับ!” เมื่ออ้อมๆ ไม่ได้ผลหลงก็ยิงตรงเลย “ลุงเขาเข้ามาจับตัวผมเอง”
“เดี๋ยว!! อย่าเพิ่งพูดต่อ” ชายหนุ่มยกมือห้ามก่อนที่เรื่องราวมันจะเลอะเทอะไปกว่านี้ “หลงกำลังคิดว่า...”
หลงหลบตาอ้อมแอ้มตอบอย่างเขินอาย “คะ...คุณอโณหึงผมกับลุงคนนั้น”

ราวฟ้าผ่าดังเปรี้ยง!  อโณชาแทบเฟี้ยงถ้วยข้าวอัดหัวไอ้หมาหลงสักที

“อันที่จริงก็ไม่คิดว่าคุณอโณจะขี้หึงขนาดนี้นะครับ  ลุงเขาก็แก่ออกขนาดนั้น แถมเป็นโจรอีก”
“หลงใจเย็นๆ ก่อนนะ” ใจจริงอโณชาอยากจะเดินไปรินน้ำเย็นๆ กดบ่าลงให้มันนั่งตั้งสติเลยด้วยซ้ำ “อะไรทำให้หลงคิดแบบนั้น?”
“ก็คุณอโณทำตัวเหมือนตอนที่หึงผมกับคุณกานเลยนี่ครับ”

ตึง! กลายเป็นอโณชาที่หน้าม้านเสียเอง  เดี๋ยวสิเฮ้ย!
“มันเกี่ยวอะไรกับคุณกานเล่า!” ทนไม่ไหวต้องโดดลงไปว้ากเด็กมันเสียเอง  ให้ตายเถอะ!  หลงที่หงิกง่อยขนาดจะขอเข้ามานอนในห้องยังนอนพื้นมันอัพสกิลจนมั่นหนาคิดว่าเขาหึงได้เชียวเหรอ
“ก็แพรบอกผมนี่นา” ซื้อหวยไม่ถูกอย่างนี้นะ! อโณชาสบถในใจ “ตอนนั้นผมปรึกษาเรื่องที่คุณอโณไม่ยอมคุยกับผม”
“แต่เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับลุงคนนั้นสักหน่อย” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันตอนที่เจ้าตัวเยื้องย่างเอาชามอาหารแมวไปวางไว้ที่เดิม
“อ้าว!” แล้วที่มันนั่งคิดจนหัวแตกเพื่ออะไรกัน?
เห็นสีหน้าผิดหวังอย่างชัดเจนแล้วอโณชาได้แต่นึกสงสารเลยกวักมือเรียก  แน่นอนว่าหมาเชื่องๆ ย่อมเดินดุ่มๆ เข้ามาหาเจ้าของในทันที  มือขาววางตบปุๆ ลงบนหัวคนสูงกว่า

“โทษทีนะที่เงียบใส่” ปลายนิ้วแทรกเข้าไปตามเส้นผม  สางมันอย่างเบามือ “ทำหลงเครียดเลยสินะ”
“ถ้าพูดตรงๆ คือเครียดสุดๆ ตั้งแต่จำความได้ไม่เคยเครียดอะไรขนาดนี้เลยครับ  โอ๊ย!” ประโยคหลังร้องสำออยเพราะถูกอโณชาเคาะหัวเข้าให้ “คุณอโณใจร้ายอะ  เมื่อกี้เพิ่งขอโทษผมแท้ๆ”
“มันอดไม่ได้น่ะ” นี่ยั้งมือแล้วนะ  ในใจคือจับมาตีเข่าใส่รัวๆ แต่ก็เอาเถอะมาง้อเด็กมันทั้งทีจะใช้ความรุนแรงก็กระไรอยู่  ฝ่ามือลูบปลอบประโลมหน้าผากขึ้นรอยแดงเบาๆ
“ไม่เป่าให้เหรอครับ” ไม่น่าเชื่อว่าเรื่องหลอกเด็กโง่เง่าแบบนั้นยังฝังอยู่ในหัวหลงอยู่  อันที่จริงตั้งแต่มาอยู่ด้วยกันอโณชาอาจจะต้องเป่าตั้งแต่หัวจรดตีนเลยมั้ง  เล่นขยันหาแผลมาไม่เว้นวันแบบนี้
ริมฝีปากบางยกยิ้มไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ  เรียกได้ว่าไม่สนใจคำขอเพ้อเจ้อของหลงโดยสิ้นเชิง  สองมือค่อยๆ ไหลลงมาตกอยู่ข้างตัว “ไปนอนเถอะ  ฉันไปปิดไฟให้เก๋ากี้นะ”
ทันทีที่หันหลังกลับก็ถูกดึงรั้งไว้ทันที

หมับ  จะเป็นอะไรไปได้นอกจากฝ่ามืออุ่นร้อน

“คุณอโณ”
“หืม? แค่ปิดไฟเองนะ”
“วันนี้ไม่ใช่ก็จริง”
“.......”
“แล้ววันนั้นหึงหรือเปล่าครับ”

ฝีเท้าชะงัก  สีหน้าคนถามไม่มีแววล้อเล่นเหมือนยามปกติ  จริงจัง  แน่วแน่ และไม่มีแววออดอ้อนเพื่อให้ได้คำตอบตามที่เจ้าตัวต้องการ  หลงอยากรู้ความจริง  จะเจ็บปวดก็ไม่เป็นไร...
เป็นช่วงเวลาที่แสนยาวนานกับการจ้องมองต้นคอขาวๆ ตัดกับเส้นผม  อโณชาในชุดทำงานหันกลับไปทางเดิม  ค่อยๆ ขยับหลุดออกจากการเกาะกุมของหลง  แผ่นหลังสง่างามเดินตรงไปยังประตูห้องอีกครั้ง
แปะ
ส่งห้องเข้าสู่ความมืดไม่ต่างจากหัวสมองคนถาม  ขนาดคิดว่าตัวเองไม่ได้หวังแล้วเชียวสุดท้ายก็อดไม่ได้สินะ  รักที่ไม่หวังผลตอบแทนของแบบนั้นมีที่ไหนกันล่ะ  ขณะกำลังยิ้มเยาะตัวเองบางอย่างก็สอดเข้ามาที่เอว

“หึงสิ” เสียงนั้นกระซิบอยู่ข้างใบหู  ไม่รู้ว่าเพราะดื่มแอลกอฮอล์หรือเปล่ามันถึงทำให้หลงร้อนวูบวาบขนาดนี้  วงแขนกอดรัดเข้าที่เอวทำลมหายใจติดขัด  หัวใจเต้นโครมครามจนปวดอก
“จะ...จริงเหรอครับ” เมื่อกี้เพิ่งทำท่ามั่นอกมั่นใจแท้ๆ เจอของจริงดันไม่เชื่อเสียอย่างนั้น
มือซุกซนไต่ขึ้นตามแผ่นหลังหนา บรรจบเข้าที่ต้นคอ  ปลายจมูกสัมผัสกันเบาๆ แม้จะมืดจนมองไม่เห็นก็พอเดาได้ว่าใบหน้าหลงจะเห่อร้อนเพียงใด
“งี่เง่าเนอะ” อโณชาว่าอย่างนั้น
“ไม่หรอกครับ” หลงก้มหน้าลง “ผมเองก็แอบหึงคุณอโณบ่อยมาก”

   สัมผัสจากฝ่ามือของหลงแนบเข้าตรงสันกรามได้รูป  ลมหายใจร้อนๆ ปะทะกันตอนที่ชายหนุ่มแนบริมฝีปากเข้าหา  ตั้งแต่ตกลงกันอย่างเป็นทางการไอ้นี่ก็เหิมเกริมน่าดู
   รสจูบในความมืดติดกลิ่นมิ้นต์จากยาสีฟัน  สองแขนของอโณชาโน้มตัวอีกฝ่ายลงมาเพื่อให้จูบได้ถนัดถนี่มากขึ้น  ปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันช้าๆ  ไม่รีบร้อน  เป็นจูบที่รู้สึกดีสุดๆ
   หลงครางลอดไรฟันตอนที่ถูกไล่ต้อนจนหายใจแทบไม่ทัน  มันสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่หวังจะเอาคืนคุณอโณเสียบ้าง  เหมือนเล่นเกมไล่จับที่รู้ว่าตัวเองต้องเป็นฝ่ายแพ้แต่กระนั้นหลงก็เต็มใจ
   และแล้วเกมก็จบลงตอนที่อโณชาเป็นฝ่ายถอนริมฝีปากออก  กระซิบเสียงทุ้มนุ่มที่ข้างใบหู “ไปต่อในห้องเถอะ เดี๋ยวเก๋ากี้ตื่น”

   ความรู้สึกเหมือนเล่นชู้สร้างความวูบวาบในอกได้ดีนัก  วินาทีที่ร่างแนบบานประตูถูกผลักเข้าไปหลงแทบหงายหลัง  โชคดีที่คุณอโณคว้าตัวเอาไว้ได้ทัน  หิ้วคนตัวโตกว่าไปโยนปุลงบนเตียงในทันที
   แม้จะเสียหน้าเล็กน้อย แต่หลงก็ยอมนั่งนิ่งๆ ให้อโณชาพรมจูบไปทั่วใบหน้า  รุนแรงเสียจนต้องหลับตาปี๋  น่าเอ็นดูจนอโณชาหลุดขำออกมา

   “ฮะๆ ๆ ไม่เห็นต้องหลับตาขนาดนั้นเลย” เขาตบลงข้างแก้มแกมหยอก
   “ก็เดี๋ยวคุณอโณจูบเข้าลูกตา” ไอ้ลูกหมาค่อยๆ ยอมเปิดเปลือกตา “มันเค็มนะครับ”
   “อืม จริงด้วยสินะ” ร่างที่ยืนอยู่ยิ้มเผล่ “ว่าแต่  หลงไปหึงฉันตอนไหนเนี่ย”
   “นี่คุณอโณไม่ได้รู้ตัวเลยหรือไงครับ!” สองกำปั้นทุบลงเตียงอย่างเคียดแค้น “ตลอดเวลานั้นแหละ! ก็คุณอโณเที่ยวโปรยเสน่ห์ไปทั่ว  ทั้งชายหญิง เด็กยันแก่!  ขนาดแค่เดินไปจ่ายตลาดยังทำผมเครียดแทบบ้า”
   “เวอร์ไปแล้ว”
   “จริงๆ นะครับ” ว่าแล้วมันซุกๆ ตรงหน้าท้องอีกฝ่ายขอความเห็นใจ “ผมต้องอยู่อย่างหวาดระแวงทุกวันว่าจะมีใครมาแย่งคุณอโณไปหรือเปล่า”
   “เอ่อ...”
   “พี่อ้อยพี่ฉอดบอกว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา”
   “นี่ไปดูรายการแปลกๆ อีกแล้วเหรอ”
   “ลุงสมานเล่าให้ฟังหรอกครับ” โธ่! คุณลุงนอกจากจะไม่ช่วยห้ามแล้วยังไปสอนอะไรแปลกๆ ให้หลงมันอีก “บอกว่าถ้าเรารักใครก็ต้องอยากครอบครองเขาอยู่แล้ว”
   “แล้วอยากไหมล่ะ?”

   ขวับ! หลงรีบเงยหน้ากลับขึ้นไปทันที  เดี๋ยวนะ..เมื่อกี้คุณอโณถามว่าอะไรนะ?
   คนยิงคำถามหลบตาวูบก่อนจะพึมพำ

   “ถ้าไม่อยากก็บอกแล้วกันนะ”

   ตุบ!  ร่างสูงกว่าถูกดันด้วยนิ้วเดียวก็ลงไปนอนแอ้งแม้งบนเตียงเรียบร้อย และไม่ทิ้งเวลาให้ตั้งตัวอีกร่างก็ขยับขึ้นคร่อมด้านบนทันที  หลงอ้าปากหวอจังหวะที่เสื้อยืดตัวเองถูกรั้งขึ้นไปที่คอ
   มาเร็วเคลมเร็วกว่าประกันก็คุณอโณเนี่ยแหละ  โฉบใบหน้าเข้าซุกลงตรงซอกคอท่ามกลางความตกตะลึงตึงๆ ของผู้ถูกกระทำ  ไม่! หลงจะเป็นฝ่ายนอนรอความสุขอย่างเดียวไม่ได้
   พอตัดสินใจว่าถอดมาถอดกลับไม่โกง หลงก็เอื้อมมือไปพยายามปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของอีกฝ่ายด้วยมือไม้ที่พันกันเป็นระวิง  อโณชาจึงทอดสายตาสังเวช

   “เดี๋ยวฉันถอดเอง” ว่าแล้วก็ใช้สุดยอดวิชาเปลื้องผ้าปลดกระดุมพรวดเดียวแยกสาบเสื้อออกจากกัน
   หลงได้แต่ตาค้าง  ระ...เร็ว..  พลังนี่มันอะไรกัน
   “คุณอโณ!” มันร้องเสียงแหวว “แย่งงานแบบนี้ผมก็ไม่มีอะไรทำกันพอดีสิครับ!”
   “ฮ่าๆ ๆ” ดวงตาโศกวาววับ “ก็หลงช้านี่นา”

   คุณอโณอยู่ในสภาพกึ่งเปลือย  เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนแยกออกจากกันเผยให้เห็นแผงอกเต็มตา  หลงรู้สึกเหมือนหัวหมุนติ้วๆ รีบสูดลมหายใจฮึบไว้เพราะกลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยเดิม  คนด้านบนขยับลงมานั่งทับบนท่อนขามองส่วนกลางลำตัวที่ดึงรั้งกางเกงนอนขึ้นมา
   ความรู้สึกไวชะมัด

   “คะ..คุณอโณ” ลูกนกตัวใหญ่สั่นหงักๆ น้ำตาคลอเบ้า  ไม่บอกก็พอเดาได้ว่าจะขออะไร  อโณชาเอื้อมไปจับขอบกางเกงไว้
   “เดี๋ยวฉันทำหะ..”
   “ไม่ครับ!” หือ? คิ้วขมวดเข้าหากันในทันที และไม่ทันจะได้เอ่ยถามร่างด้านล่างก็พลิกกลับขึ้นมาเป็นฝ่ายคร่อมไว้  หลงในยามนี้ไม่ใช่ไอ้ลูกหมาอีกต่อไป  ดวงตาวาววับเป็นหมาล่าเนื้อนั่นทำเอาอกซ้ายอโณชาบีบตัวแรงขึ้น “ผมจะเป็นคนทำให้เองครับ”
   สิ้นประโยคเจ้าตัวก็แกะเข็มขัดที่เอวคอด แม้จะเงอะงะไปบ้างแต่ก็ส่งมันลงไปนอนแอ้งแม้งที่ข้างเตียงได้สำเร็จ
   เสียงรูดซิบดูลามกจนอดร้อนที่ใบหน้าไม่ได้  ชั้นในสีดำเป็นปราการด่านสุดท้ายชื้นแฉะจนเห็นคราบ  เจ้าของร่างบิดกายด้วยอารมณ์วาบหวามจนเห็นกล้ามเนื้อสวยๆ ที่หน้าท้อง  หลงชอบดูงานศิลปะชิ้นนี้อย่างที่สุด จะเส้นเลือด เส้นเอ็นหรือปมกระดูกก็ถูกจัดวางอย่างพอเหมาะ
   เมื่อเห็นอโณชาไม่ได้เอ่ยห้ามยิ่งได้ใจ  นิ้วที่เกาะเกี่ยวขอบชั้นในดึงรั้งปราการด่านสุดท้ายลง  ส่งส่วนกลางลำตัวที่ชื้นฉ่ำไปด้วยอารมณ์ออกมา  ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงรับส่วนนั้นด้วยริมฝีปาก  เพียงเท่านั้นร่างด้านล่างก็สะท้านไปทั้งตัวกับสัมผัสแฉะชื้นตรงส่วนปลาย  อโณชาแยกขาออกกว้างเพื่อให้ปรนเปรอได้ง่ายขึ้น
   “อ๊า! อื้อ  หลง” ได้รับเสียงตอบรับดีขนาดนี้แรงดูดดึงเลยหนักหน่วงขึ้นกว่าเดิม  ปลายเล็บผู้ถูกปรนเปรอจิกทึ้งผ้าปูที่นอนแทบขาดคามือ
   เสียงเฉอะแฉะลามกผสมเสียงกลั้นครางทำเอาหลงปวดหนึบตรงส่วนนั้นไม่แพ้กัน แต่เขาจะสุขสมก่อนคุณอโณไม่ได้เด็ดขาด

   รัก  อยากดูแล
   อยากให้คุณอโณร้องครางอย่างพอใจ

   “อ๊ะ  อื้อ..ดีมากเลย” เสียงหอบหนักๆ เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว  ปลายนิ้วยาวสอดเข้ากับเส้นผมสีน้ำตาล  ทรงผมที่อโณชาภูมิใจนักหนาถูกทึ้งถูกกดให้สัมผัสเขาลึกเข้าไปอีก  เหม่อมองใบหน้าหล่อๆ กลืนกินส่วนนั้นของตัวเองด้วยใบหน้าวูบวาบ  หลงที่เร่าร้อนแบบนี้จะหลอมเขาให้กระดูกละลายก็ยังได้
   “อ๊ะ! ฉัน...ไม่ไหวแล้ว” วินาทีนั้นสมองของเขาว่างเปล่า  แรงดูดดึงรุนแรงขึ้นในจังหวะสุดท้าย  ของเหลวสีขาวขุ่นถูกดูดกลืนทันทีที่ปล่อยออกมา  รู้สึกเหมือนเป็นตาแก่ลามกที่มีเด็กหนุ่มมาไล้เลียทำความสะอาดตรงนั้นให้

“เลอะหมดแล้ว”
“เดี๋ยวผมเช็ดให้ครับ” ลิ้นร้อนๆ ทำเอาสั่นสะท้านจนแทบจะเกิดอารมณ์อีกรอบในทันที
“ฉันหมายถึงหน้าหลงน่ะ” นิ้วโป้งเอื้อมแตะลงตรงปลายคางเลอะๆ “พอเถอะไม่ต้องเช็ดแล้ว”

   ความผิดหวังปรากฏบนหน้าเด็กในปกครองทันที  ขณะเงยหน้าขึ้นก็เอาแต่คิดว่าเขาทำไม่ดีหรือเปล่า แต่เมื่อครู่คุณอโณก็ชมนี่นา
   จุ๊บ ริมฝีปากแตะลงมาทันที แม้จะเป็นจูบแบบเด็กๆ แต่หลงก็หน้าแดงซ่าน
   “ขอบใจนะ”

   หลงเวอร์ชั่นหมาล่าเนื้อทำอโณชาใจเต้นแรงจนปวดอก  ปลายนิ้วยาวไล้แตะที่ปลายคางอีกฝ่าย  พอคิดว่าหลงยอมใช้ปากให้ก็ตื้นตันขึ้นมาในอก
   เขาเห็นภาพตัวเองในดวงตาเด็กหนุ่ม  ไม่แน่ใจนักว่ามีสีหน้าอย่างไรเพราะเขาไม่ได้สนใจเงาสะท้อน  สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงแววตาเปี่ยมรักที่ส่งกลับมาเท่านั้น  ใบหน้าตกกระโน้มเข้ามาใกล้  กระซิบถามอย่างอ่อนโยน

   “ละ..แล้วต้องทำไงต่อครับ”

   ตึงโป๊ะ! เหมือนเจอระเบิดควันแล้วหมาป่าหายวับไป  เหลือแต่ไอ้หลงตัวกระจ้อยร่อยนั่งคุกเข่าหน้าเครียดคิดไม่ตกอยู่
   “คะ...คือก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้นะครับ อาจจะเคยทำ หรือไม่เคยทำ” มันยกมือห้าม “ตะ...แต่ก็ไม่ได้แปลว่าไม่เก่งนะครับ  ผมว่าผมน่าจะเก่งนะ”
   “........”

   ความเงียบปกคลุมห้องไปชั่วขณะจนหลงเริ่มลนลานทำอะไรไม่ถูก  กังวลจนแทบบ้า  ระ..หรือว่าเมื่อกี้หลงจะห่วยแตกจนคุณอโณไม่อยากสานต่อ  บุญไอ้หลงมาได้แค่นี้รึ?

   “กับผู้ชาย  รู้สึกแย่ไหม?” คำถามทำลายความเงียบนั้นเบาหวิว  ทว่าหลงได้ยินชัดทุกถ้อยคำ
   “อะไรนะครับ?”
   “ถ้ามากกว่านี้จะรังเกียจหรือเปล่า” เสียงนั้นเบาเหมือนพูดกับตัวเอง “ฉันไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้หลงเคย...”
   “คุณอโณครับ” ไม่ต้องรอคำอธิบายเพิ่มเติม  สองมือจับเข้าที่ต้นแขนทั้งสอง  บีบมันราวกับจะบอกให้มั่นใจ “ผมจำเรื่องก่อนหน้านี้ไม่ได้เลยก็จริง...”

   หมับ  มือนั้นคว้าฝ่ามือของอีกฝ่ายขึ้นมา..


   “แต่ถ้ารังเกียจมันคงไม่โด่เด่ขนาดนี้หรอกครับ!!”
   ว่าแล้วก็วางป้าบให้อโณชาได้ยืนยันสัมผัสด้วยมือตนเอง  นับว่าเป็นการพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์ที่ชัดเจนที่สุด เพราะมันสู้มือเสียด้วย!
   หลงเอ๊ยยยยยย  อโณชาก็ไม่ได้อยากจะหลุดขำให้เสียบรรยากาศหรอกนะ แต่หลงของเขาน่ารักจนอยากจะพุ่งเข้าไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงให้หายมันเขี้ยว
   “คุณอโณอย่ายิ้มแบบนั้นสิครับ  ผมใจไม่ดีเลย” แล้วไอ้แรงบีบตรงเป้านี่มีนัยยะแอบแฝงไหมหลงก็ใคร่ถามเช่นกัน

   อโณชาไม่ได้ตอบอะไร  ตรงกันข้ามเขาลุกออกจากตัวหลงเสือกไสร่างไปที่หัวเตียง  หยิบหมอนมาวางซ้อนกันสองใบถ้วนพร้อมตบปุๆ “มานั่งตรงนี้สิ”
   แม้จะงงก่งก๊งแต่หลงก็ยอมกระดึ๊บๆ ไปหาแต่โดยดี  มันเอนตัวพิงกับกองหมอนพลางมองหน้าว่า ‘แล้วยังไงต่อครับ’
   ลิ้นชักถูกดึงออกพร้อมเกี่ยวถุงบางอย่างติดมือมาด้วย  อโณชาเทของในนั้นออกมา  เห็นแล้วหลงได้แต่หน้าร้อนวูบ

   “คุณอโณมีของแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรครับ”
   “ซื้อมาพร้อมยานวดหลงนั่นแหละ” มนุษย์สายเปย์หยิบเจลหล่อลื่นขึ้นมาเปิดฝา “ถ้าไม่เตรียมตัวดีๆ จะเจ็บนะ”
   “เตรียมตัว?”

   เดี๋ยวนะ  อะไรเป็นอะไรไอ้หลงชักงงไปหมด  สมองพยายามดึงเอาความทรงจำเรื่องเพศศึกษาหรือประสบการณ์ฟีทเชอริ่ง  ทว่าด้วยสถานการณ์และเวลาอันน้อยนิดมันไม่สามารถขุดอะไรขึ้นมาได้เลย  ได้แต่มองตาปริบๆ ตอนที่คุณอโณฉีกซองถุงยางออก
   วัตถุด้านในถูกคลี่ออก และไม่ทันจะอ้าปากถามกางเกงในก็ถูกดึงลง  สิ่งนั้นสวมลงมาบนอวัยวะที่ต่อสู้กับแรงโน้มถ่วงของโลกทันที  หลงเกร็งตัวอีกครั้งตอนที่ยางลากผ่านเข้าไปจนสุด
   เขาเหมือนจะตายเสียให้ได้  ไม่คิดว่าการมีคนมาสวมถุงยางให้จะเป็นเรื่องน่าอายขนาดนี้
   หลงได้แต่มองด้วยใบหน้าร้อนวูบวาบ  คุณอโณอยู่ในสภาพล่อแหลมอย่างที่สุด  แม้จะมีเสื้อเชิ้ตติดตัวแต่การไม่ถอดหมดยิ่งทำให้เซ็กซี่ไปกันใหญ่  หลงมองส่วนกลางลำตัวอีกฝ่ายเต็มๆ ตาอีกครั้ง  ทำเอาเจ้าของร่างขยับเรียวขาที่เหลือเพียงถุงเท้าสีดำอย่างงุ่นง่าน
   หลงไม่รู้ว่าต้องทำอะไรต่อเลยนั่งเฉยๆ รอเป็นฝ่ายถูกกระทำ  ตอนนั้นมันไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าเซ็กซ์ระหว่างผู้ชายแบ่งเป็นแบบไหนบ้าง  รู้แต่ว่าถ้าเป็นคุณอโณจะยังไงก็ได้ทั้งนั้น

   แก๊ก  ขวดเจลหล่อลื่นส่งเสียงยามที่หัวกดเริ่มทำงาน  เจลกลิ่นหอมไหลออกมาเต็มมือของอโณชา  เขายกร่างขึ้นจากเตียงปรับเป็นท่านั่งคุกเข่าโดยกางขาคร่อมร่างข้างใต้ไว้
   สะโพกถูกยกขึ้นวินาทีที่ปลายนิ้วชำแรกผ่านเข้าไป

   “อ๊ะ!” ร่างขาวๆ กระตุกเกร็งจนยอดอกพลอยมีปฏิกิริยาไปด้วย  ฟันขบกัดบนริมฝีปากก่อนจะเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปอีก
   หยดเหงื่อพร่างพรายบนใบหน้าหล่อเหลา  กล้ามเนื้อขึ้นรูปสวยงามราวประติมากรรมชิ้นเอก  สวยงามจนหลงแทบลืมหายใจ  กว่าจะหลุดออกจากภวังค์ก็ตอนที่มือข้างขวาถูกใครอีกคนคว้าขึ้นมา  จับมันลอดผ่านใต้ระหว่างขา
   “ใส่เข้าไปนะ” ไม่รอให้อนุญาต อโณชาจับนิ้วเรียวยาวของอีกฝ่ายวางทาบลงบนช่องทางด้านหลัง  ค่อยๆ กดมันเข้าไปในร่าง  ส่วนนั้นบีบรัดเสียจนหลงแทบคลั่งตาย  เขาอาจจะถึงจุดสุดยอดโดยที่ยังไม่ได้แตะต้องด้านหน้าด้วยซ้ำไป
   “อื้อ  ดีมากเลย” เจลหล่อลื่นช่วยให้อะไรๆ ง่ายขึ้น  ใช้เวลาไม่นานนักปลายนิ้วของหลงก็ขยับหมุนวนในช่องทางนั้นได้สำเร็จ  ร่างด้านบนสั่นสะท้านจนอดไม่ได้ที่จะยกสองแขนโอบรอบคอ  ลมร้อนกระซิบที่ข้างหู “พะ..พอแล้ว”
   หลงนิ่งค้างกลางอากาศ  พอแล้วนี่คือมันทำไม่เก่งทำไม่ดีหรืออย่างไร  ระหว่างขมวดคิ้วสงสัยมือตัวเองก็ถูกดึงออกไปเสียแล้ว  ส่วนกลางลำตัวถูกจับแบบไม่ทันตั้งตัวทำเอาสะดุ้งเฮือก
   “คะ..คุณอโณ” มันทำได้แค่ร้องเรียกชื่อตอนที่ร่างด้านบนขยับเข้ามาจนหน้าท้องเกือบจะแนบกัน  อโณชาจับส่วนร้อนผ่าวที่เลอะเจลหล่อลื่นจ่อเข้ากับช่องทางด้านหลังของตัวเองแล้วกดลงไปช้าๆ

   เสียงครางปะปนกันดังอยู่ใกล้ๆ  หลงหูอื้อตาลายไม่อยากจะเชื่อว่ากำลังอยู่ในตัวคุณอโณ  แถมยังถูกบีบรัดจนแทบคลั่ง  หัวสมองเหมือนมีพลุหลากสีระเบิดตูมตามอยู่ด้านใน  มันกระซิบบอก
   “คุณอโณ”
   “หือ?”
   “ถ้าผมเลือดกำเดาไหลอีกก็ห้ามหยุดนะครับ”
   “ฮ่าๆ ๆ” เสียงหัวเราะนั้นช่างลื่นหู  แม้แต่เวลาเข้าด้ายเข้าเข็มขนาดนี้หลงยังจะพูดอะไรเด๋อๆ ออกมาได้อีก  น่าเอ็นดูจนต้องจูบหนักๆ ที่ปลายคางเป็นรางวัลให้ “ขยับนะ”
   ไม่รู้ว่าขออนุญาตใครเพราะหลังกล่าวจบสะโพกสวยได้รูปก็ยกขึ้นจนเกือบหลุดออกจากกันแล้วกระแทกลงมา  หลงสำลักน้ำลายทันทีเพราะอารมณ์พุ่งสูงขึ้น  มันไอค่อกแค่กอยู่สองสามทีจนน้ำลายกระเด็นไปเปื้อนอกคุณอโณ
   “หลง!  ใจเย็นๆนะ”
   “แค่ก ๆ ผะ..ผมไม่เป็นไร” มันผายมือลงด้านล่าง “ต่อเลยครับ”
   ไอ้ลูกหมาหน้าแดงฉ่าตอนที่อโณชาขยับตัวอีกครั้ง  เรือนร่างนี้น่าหลงใหลเป็นที่สุด  แม้แต่ข้อเท้าที่สวมถุงเท้าสีดำตัดกับผิวหลงยังว่าเซ็กซี่เลย  ให้นั่งมองข้อเท้าคุณอโณทั้งวันก็ยังได้
   ใบหน้าถูกกดให้แนบลงกับแผ่นอกขาว  หลงเลยได้โอกาสซุกไซ้พรมจูบลงไปบ้าง  จรดตั้งแต่ไหปลาร้าลากลงมาถึงยอดอกทั้งสองข้างที่กำลังยกขึ้นล่อหน้าล่อตา  ใช้ริมฝีปากครอบครองมันไว้  ไล้เลีย  งับเบาๆ เหมือนลูกหมา
   ถูกรุกรานทั้งด้านล่างและบนพร้อมกันยังไม่สาแก่ใจเมื่อฝ่ามือสากเข้าเกาะกุมส่วนหน้าพร้อมรูดรั้งให้อย่างไม่ประสา

   “อ๊ะ! อืม..” ฟันขาวขบกัดเข้าที่ใบหูเมื่อถูกสัมผัสในจุดวาบหวาม  เสียงครางทุ้มต่ำปะปนกันจนแยกไม่ออก และมากยิ่งขึ้นเมื่อบทรักดำเนินมาถึงจุดสุดท้าย  หลงพึมพำเหมือนคนเพ้อๆ ว่าเขาทนไม่ไหวอีกต่อไป
ร่างทั้งสองสอดประสานเข้าหากันราวกับอยากจะเป็นหนึ่งเดียวกันให้มากที่สุด  หลงปลดปล่อยออกมา สัมผัสได้ถึงความซาบซ่านที่แล่นพล่านไปทั่วร่าง  มือขยับเร็วขึ้นเพื่อให้อีกฝ่ายสุขสมไปด้วย  สุดท้ายอโณชาก็ปล่อยของเหลวสีขาวเลอะหน้าท้องมันในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา

   ห้องตกอยู่ในความเงียบมีเพียงเสียงหอบหายใจ  จวบจนอโณชาถอนตัวออกมาจากจุดที่ร่างกายเชื่อมต่อกัน  เขาทิ้งตัวลงนอนข้างๆ อย่างเหนื่อยล้า  อายุใกล้จะเลขสามแล้วมั้งถึงได้เหนื่อยง่ายขนาดนี้
   หลงมองผู้ปกครองเหมือนยังไม่หลุดจากภวังค์  ใบหน้าเปื้อนเหงื่อของคุณอโณสวยงามจนคิดว่าหากจ้องนานเกินไปอาจจะถูกสวรรค์ลงโทษให้ตาบอดเลยก็ได้
เพราะเหงื่อที่เหนียวตัวทำให้อโณชางุ่นง่านจนต้องถอดเสื้อเชิ้ตออก  สุดท้ายก็เหลือแต่ถุงเท้าที่ไม่ช่วยปิดบังส่วนสงวนใดๆ ทั้งนั้น
   “หือ?” เขาร้องในลำคอเมื่อคนสูงกว่าจ้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
   “ผมฝันอยู่หรือเปล่าเนี่ย” แววตาคนพูดเหมือนกำลังเมายา “เรา...เรา...เรา...เอ่อ..” มันตบมือป้าบๆ เป็นภาษากาย “กันแล้ว?”
   “ยังมั้ง” โดนประชดเข้าให้
   “โธ่..ก็ผมดีใจนี่ครับ” มันงึมงำกับหมอน “คุณอโณไม่รู้หรอกว่าผมจินตนาการเรื่องนี้ไว้กี่รูปแบบ”
   “ฉันเลี้ยงให้หลงเป็นเด็กลามกเหรอเนี่ย”
   “ก็เป็นเหมือนคนเลี้ยงนั่นแหละครับ” ไอ้นี่ก็ตอบพาซื่อ  จะให้ย้อนภาพให้ดูไหมว่าเมื่อกี้ใครเริ่มก่อน  เจอเด็กพูดความจริงแบบนี้อโณชาเลยได้แต่เงียบ
“แต่ผมดีใจนะ”
   “ที่ได้ทำกันน่ะเหรอ”
   หลงส่ายหน้า แก้ไขใจความให้ถูกต้อง “ที่ได้อยู่กับคุณอโณ”

   “กินข้าว  ล้างจาน  ดูทีวี  ทำความสะอาดบ้าน  ซักเสื้อผ้า  อาบน้ำให้เก๋ากี้” กิจวัตรธรรมดาๆ  ทั้งที่ไม่มีอะไรน่าประทับใจทั้งนั้น “จะอะไรก็ช่าง...”

   ดวงตาเรียวส่งยิ้มให้  สว่างไสวไม่ต่างจากดวงอาทิตย์

   “ขอแค่ได้อยู่กับคุณอโณ  ผมก็มีความสุขแล้วครับ”

   เพียงแค่ประโยคทื่อๆ ประโยคเดียวทำเอาคนร้องไห้ยากแสบหน่วยตาไปหมด  อโณชากลืนก้อนความรู้สึกลงคออย่างยากลำบาก
   “หวา” หลงเห็นแสงสะท้อนของหยดน้ำที่ดวงตาได้แต่ลนลานคว้าผ้าห่มขึ้นมา “คุณอโณเจ็บเหรอครับ  ระ...หรือว่าจะทำแรงไป”
   หัวกลมๆ ส่ายไปมาให้อีกฝ่ายหายตกใจ “ฉันทำเองมันจะแรงไปได้ยังไง”
   “เออ นั่นสิเนอะครับ”

   ดวงตาโศกสะท้อนภาพใบหน้าซื่อใส  รอยยิ้มของหลงคือสิ่งที่ดีที่สุด

   “หลง”
   “......”
   “มานอนใกล้ๆ ฉันหน่อยสิ”

   ใบหน้าเลอะกระอยู่ห่างเพียงไม่กี่เซนต์  นอนฟังลมหายใจของกันและกันอยู่อย่างนั้น  ก่อนอโณชาจะยื่นหน้าเข้าไปให้ปลายจมูกชนกัน

   สัมผัสเบาๆ ชวนเคลิบเคลิ้ม  เนิ่นนานอยู่อย่างนั้นราวกับจะยืนยันว่าห้วงเวลาไม่สามารถพรากเอาสิ่งนี้ไปได้  ริมฝีปากบางขยับตอบรับ

   “ฉันก็มีความสุข”

   เจ้า ‘ความสุข’ ที่ว่าส่งยิ้มตอบกลับมา

   วินาทีนั้นผีเสื้อนับพันบินฟุ้งในอากาศ

   ความสุขอยู่แค่ปลายจมูกนี้เอง



   TBC


กรี๊ดดดดดดดดดดดด ขุ่นแม่ขาาาา ในที่สุดดดด //จุดพลุเจ็ดสีขึ้นฟ้า
ฉากเรทรอบนี้ไม่ตลกนะคะ  อยากเขียนอะไรเซ็กซี่แบบจริงจังบ้างค่ะ เพราะนี่คือนิยายโรแมนติกดราม่า//ทำหน้าขรึม
เขียนแล้วก็โล่งใจ  ตกลงหลงเป็นพระเอกจริงๆนะ  เขียนเองยังกลัวพลิกเอง  ก๊ากกกกก
มีวันนี้เพราะลุงสับหลังนะหลงเอ๊ย  ว่างๆกลับไปให้เงินค่านวดแกบ้างก็ดี
ในส่วนของคุณอโณนั้นไม่ขอพูดอะไรมาก.... //กราบเงียบๆ #นี่อโณไม่มีมโน
ไม่ได้เขียนฉากเต็มๆ นานมาก  ติดขัดตรงไหนขออภัยนะคะ

เจอกันตอนหน้าจ้าาาา

[BlueCherries]

 

สู่สุขคติ เป็นของกันและกันแล้วอ่าาาาาาาาาาา ไอ้หลงตายตาหลับละ 


ฟินมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หลงเอ้ย พรุ่งนี้นวดให้คุณอโณด้วยนะ ปวดเมื่อยตัวขั้นขีดสุดแน่นอน

ปอลอ หลง ครั้งหน้าก็รุกเองซะบ้างนะหนู เอาให้คุณอโณละลายเลย 

***********

อ่านรอบสอง

เพิ่งเห็นว่า คุณอโณมีไอเท็มเสื้อเชิ้ตปลดกระดุม+ถุงเท้า

 

เซ็กซี่มากกกกกกกกกกกกกกก กรีดร้องๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

[winndy]

ฟินและน่ารักมาก

[graciej]

กรี๊ดดด ในที่สุดก็ถึงวันนี้