หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37

[NuTonKaw]

หลงนี่ฮาจริงๆ น่ารักนะเรา

[B52]

ตกเป็นทาสรักคุณอโณอีกครังแล้วซิ

[BlueCherries]

หลงหลงหลง

ถ้าไม่จำอดีตได้ก็ดี~

[alternative]

โธ๊ะ!

ไอ้เราก็ลุ้นจนมือถือแทบพังคามือ ได้แค่มือที่จับปลายคางเท่านั้นเอง

หลง แกยังห่างชั้นกับเก๋ากี้อีกหลายขุม

[mild-dy]

หลงแกมันเบ๊อะจริง
ปล่อยชั้นลุ้นไปเถอะ 

[หลงลำดวน]

 :katai2-1

[MyLavenderLand]

อะไรคือเป้าหมายชีวิตแก..อิหลง?
'บรรยากาศแบบนี้มันใช่แน่!  มันต้องมาแน่ ๆ'   ชัดมากก 

[aiyuki]

หลงนี่ตอนน้ไม่ใช่พระเอกแล้วว ลูกหมาชัดๆ 555:

[fahsai]

สงสารหลง โดยคุณอโนแกล้งใหญ่เลย แต่หลงน่าแกล้งจริงๆ 55

[Infinity 888]

รอคุณอโณกลับหลงขึ้นเขา^^

[Jibbubu]

โธ่ คุณอโณอย่าแกล้งหลงซิค่ะ รู้ค่ะว่าหลงน่ารัก น่าแกล้ง แต่แกล้งมากหลงจะงอนเอานะคะ

[Tea for Thee]

แหมๆๆๆ คุณอโณ ให้อารมณ์เต๊าะเด็กมากๆ เลยนะคุณ 
แถมเอาตอนหน้าที่จะไปเที่ยวเขาใหญ่มายั่วกันอีกง่ะ

คุณ Indigo จ๋าาา ฝากแก้คำผิดหน่อยจ้า
เชาวน์ปัญญา นะจ๊ะ ไม่ใช่ เชาว์ปัญญา 

[กฤษณ์]

อิจเมจหมารีทรีฟเวอร์มาเต็มมาก 

[anntonies]

หลงเอ๊ยยยยย รู้จักเปรียบเทียบได้ดีมาก
สำคัญกว่าเก๋ากี้อีกนะเฮ้ยยย คิดดูดิ มันสำคัญขนาดนไหน !!
ในใจตอนอ่านนี่แอบเป๋พอๆกับคุณแพร เอ๊อะ
ดีนะขยายความต่อ แต่เอ... ดีหรือไม่ดีนะ 555555555555

[wikichan]

รอวันที่ หลงเป็นตัวของตัวเอง วันที่จำได้...คิดว่าน่าจะเอาคืนคุณอโณสุดเอส(?)ได้นะคะ
แบบว่านิสัยเดิมหลงเป็นคนเอาจริงเอาจัง มีความรับผิดชอบในอาชีพหน้าที่ตัวเองไรงี้ ก็ค่อยมาข(ย่)มขวัญเมียรักแบบสุดสวาทขาดใจดิ้น กลายเป็นไอ้หน้าตกกระสุดหื่น//ว่าไปนั่น!!!!! ภาพหมาหงอยจะหายไปทันที เพล้งงง!!~~

รอตอนต่อไปค่าาา(´∀｀)♡

[Aimiya]

5555555555 โอ้ยยยยย ยิ่งอ่านยิ่งขำาาาาา คุณอโณววววววววว ชอบคุณอโณแบบนี้ >< ดูร้ายลึก คริคริ ส่วนหลง...ภาพทาสรักผู้ซื่อสัตย์ฉายทับอย่างแยกไม่ออกเลยทีเดียวววว

[gayraygirl]

หลงจะมีวันที่จะทันคุณอโณได้ไหมเนี่ย สงสัยจะไม่ 

[Fragrant]

ถถถถ หลงน้อยช่างน่าสงสารน้ำลายไหลมาพร้อมกับน้ำตาเลย 

[-Otto-]

ชีวิตหลงนี่น่าสงสารทุกตอนเลย 

[TachibanaRain]

โถถถถ หลงเอ้ยย ไม่เคยเจอพระเอกที่ไหนอาภัพเท่าแกเลยจริงๆ ฮ่าๆๆ น้ำตาจิไหล

[QXanth139]

เห็นหลงเป็นเอ๋อๆ ซื่อๆแบบนี้ชักอยากรู้แล้วสิว่าก่อนความจำเสื่อมนี่หลงบุคลิคเป็นไง

[zerofata]

5555555 อาบน้ำตัดขนเรียบร้อย ถ้าหลงมั่นใจมากกว่านี้ก็จะดี แต่แบบเปิ่นๆมันก็น่ารักก ฮาอ่ะ
ชอบแพรมากเลยค่ะ ตัวละครนี้สุดๆเลย 55 ขอบคุณนะคะ

[ตระกองกอด]

กลั้นขำในที่สาธารณะทุกตอนนี่มัน555555  หลงเอ๊ยย โดนเต๊าะล้าววว 

[Indigo]

ความทรงจำที่ 23


   “เก๋ากี้ต้องเหงาแน่เลย”

   อโณชารำพึงรำพันไม่หยุดตั้งแตะเท้าแตะคันเร่ง  เมื่อเช้ายังนัวเนียคลอเคลียกันไม่ห่างแท้ ๆ  นี่ต้องไม่เจอหน้ากันอีกตั้งหลายวัน  หัวอกคนเป็นพ่อแทบใจสลาย  สัมผัสอุ่น ๆ และขนสีดำยังติดเต็มเสื้ออยู่เลย

   “แค่มีอาหารให้กินเก๋ากี้ก็ไม่เหงาแล้วครับ” ไม่ได้อยากจะขัดหรอกนะ  ตอนคุณอโณไปสัมมนาต่อให้ไม่ป่วยมันก็ไม่เห็นทีท่าจะรออะไรคุณอโณเลย  มีแต่ไอ้หลงเนี่ยแหละนั่งตาละห้อย  คิดแล้วมันน่าน้อยใจ  กายอยู่กับหลงแท้ ๆ ทำไมพูดถึงผู้หญิงคนอื่น
   “เหงาสิ  ไม่มีคนเล่นด้วย”
   “ปกติเก๋ากี้เล่นกับใครด้วยเหรอครับ” นอกจากเล่นงานหลง
“ก็ไม่เคยอะเนอะ” พอมาคิดดูอีกทีนอกจากกินกับนอนแล้วก็ไม่ทำอะไร
“งั้นก็ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ”
“แต่อยู่คนเดียวมันเหงานี่นา”
หลงหันขวับกับประโยคที่ไม่รู้พูดถึงใคร แต่ดูเหมือนเขาจะกังวลเกินไป  อโณชาก็ยังมองถนนขับรถไปตามเรื่องตามราว  ชายหนุ่มถอนหายใจโล่งอกก่อนจะค่อย ๆ ไถลตัวลงเบาะจัดท่าทางให้สบายขึ้น

“เดี๋ยวแวะเซเว่นซื้ออะไรใส่ท้องกัน  กว่าจะถึงคงบ่าย ๆ นู่นแน่ะ” อโณชาผิวปากคลอเสียงเพลงจาก USB  เรียกได้ว่าเตรียมตัวเดินทางแบบสุด ๆ “ฉันโทรไปบอกที่พักแล้วว่าจะเช็กอินตอนหัวค่ำนู่นเลย  เราแวะเที่ยวกันก่อนเนอะ”
“ครับ” พอได้ยินคำว่า ‘เที่ยว’ ตาที่ปรือ ๆ ก็เป็นประกายขึ้นมาในทันที
“แล้วหลงลางานแบบนี้ลุงสมานจะทำยังไงเนี่ย?”
   “ไม่ต้องห่วงแกหรอกครับคุณอโณ” พูดแล้วหลงก็ถอนหายใจ “แกแทบจะเอาน้ำมาสาดไล่ผมเลยล่ะ  บอกว่าหัดไปเปิดหูเปิดตาซะมั่ง  เรื่องงานแกว่าหมักจะมาช่วยแทน”
   “ฮ่า ๆ ๆ ลุงแกน่ารักดีนะ” ไม่อยากจะเชื่อว่าประโยคนี้จะออกจากปากชายผู้เคยตุ้ยท้องลูกจนทรุดลงไปกองบนพื้น “โอ๊ะ! ข้างหน้ามีปั๊ม”

   โชคดีที่เปิดไฟเลี้ยวทันอโณชาจึงรอดพ้นการโดนด่าพ่อล่อแม่ไปได้หวุดหวิด  Chevrolet Cruze คันงามเลี้ยวเข้าไปจอดหน้าร้านสะดวกซื้อแบบพอดีเป๊ะไม่ขาดไม่เกิน
   ซื้อแซนด์วิชคนละชิ้น  ขนมขบเคี้ยวสี่ห้าถุง และอโณชาไม่ลืมที่จะแวะซื้อกาแฟดำติดมือกลับมาด้วย  เท่านี้ก็พร้อมสำหรับการขับรถอันยาวนาน

   “หลงเอนเบาะหลับได้นะ  อีกหลายชั่วโมงเลยกว่าจะถึง”
   “ไม่ได้หรอกครับ  ผมจะปล่อยคุณอโณขับรถคนเดียวได้ไง” ว่าแล้วก็หันไปทำตาโตสว่างสดใส  ไว้ใจได้ว่าจะอยู่เป็นเพื่อนร่วมทางคุณ “ผมจะชวนคุณอโณคุยเองครับ”
   “แน่ใจเหรอ” เมื่อกี้เห็นสัปหงกอยู่แท้ ๆ ปากดีจริง ๆ “เมื่อคืนดูหนังดึกเลยนะ”
   “คุณอโณก็อยู่ดูกับผมนี่นา”
   “ฉันชินกับการนอนดึกตื่นเช้าแล้ว” คนขับไหวไหล่สบาย ๆ
   “ผมก็ชินกับการถูกลุงโขกสับไม่ได้หลับไม่ได้นอนเหมือนกันครับ” ฟังวิธีการฝึกฝนแล้วปลื้มปริ่มน้ำตาไหลจริง ๆ  ว่าแล้วพ่อคุณก็หาวโชว์ “ฮ้าววววววว”

   อโณชาส่ายหัว  มันจะทนได้สักกี่น้ำกัน แต่ก็ขี้คร้านจะเถียงด้วย  ปล่อยหลงชวนคุยไปเรื่อย ๆ ก็แล้วกัน  ไอ้ลูกหมาพยายามฝืนตาตื่นชี้ชวนถามนู่นนี่เป็นนกแก้วนกขุนทองไม่หยุด  ขับรถเพลิน ๆ ได้สักพักเสียงเจื้อยแจ้วก็เงียบหายไป  อโณชาไม่ต้องหันไปดูด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเสียงกรนมันเข้ามาแทนที่ในทันที

   คร่อก...  ฟี้...

   ยังไม่ทันเข้าสระบุรีก็สลบแล้วรึ

   ชายหนุ่มยิ้มขำ  เอ็นดูลูกชายเสียจนอยากจะเอื้อมไปดึงแก้มแรง ๆ สักที
จริง ๆ แล้วอโณชาคิดว่าตัวเองแก่เกินจะเที่ยวแบบนี้แล้ว  ถ้ามีวันหยุดเป็นไปได้ก็อยากจะนอนอืดดูทีวี  ทำอาหารคอร์สใหญ่ให้หลงกินมากกว่า แต่เพื่อสร้างความทรงจำดี ๆ ร่วมกันก็ควรพอหลงมาเปิดหูเปิดตาบ้าง  อุดอู้อยู่แต่ในห้องคุณหมอประวิทย์จะดุเอาได้
   ว่าแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป  ขับให้นิ่งที่สุดจะได้ไม่รบกวนเจ้าชายนิทราเขาล่ะ


………………………………………………
…………………………..
………..
……


   ป้ายทางเข้าตัวอักษรสีขาวเป็นตัวบ่งบอกได้ว่าอโณชานำลูกชายมาถึงจุดหมายปลายทางโดยสวัสดิภาพเรียบร้อย  ทันทีที่รถคันงามจอดสนิทเขาก็เอื้อมมือไปเขย่าคนข้าง ๆ

   “หลง ตื่น” พอทางนั้นมีปฏิกิริยาตอบสนองจึงชักมือกลับ “ถึงแล้วนะ”
   “หือ?” คนตกกระยกมือขยี้ตาและหน้าอันมันเขรอะ “ผมหลับไปตอนไหนครับเนี่ย”
   อโณชาส่ายหัวปลง ๆ กับการพยายามหนีความผิด แต่เขาไม่เอาความด้วยหรอก “ลงมาเร็ว  นั่งรถตั้งนานเมื่อยพอดี”

   แม้จะสับสนงงงวยเพียงใดหลงก็ยอมไถตัวเองออกมาจากรถแต่โดยดี  ยืนจนสร่างเมาขี้ตาสักพักก็เริ่มสอดส่องสายตาไปทั่วบริเวณ  ด้านหน้าเป็นป้ายตัวอักษรสีขาวที่อ่านได้ความว่า ‘ฟาร์มแกะ’

   “เอ่อ...ทำไมถึงเป็นฟาร์มแกะล่ะครับ”
   “ปกติฉันก็ไม่ชอบพวกสวนสัตว์หรอก”

   ฟังมาถึงตรงนี้หัวใจหนุ่มน้อยก็ฟูฟ่องเต็มอกทะลักออกปากไหลนองพื้น  ฟองสบู่นับร้อยพันลอยว่อนในอากาศ...

   คะ...คุณอโณทำเพื่อเรา...

   “แต่เคยคิดว่าถ้ามีลูกก็อยากพามา”

   โป๊ะ!  ฟองสบู่แตกโพล๊ะตรงหน้าไอ้หลงพอดิบพอดี  แถมยังกระเด็นเข้าหน้าแสบตาจนแทบทรุดตัวร่ำไห้  หลงเซแท่ด ๆ ไปเกาะกระโปรงหลังรถ  แข้งขาอ่อนแรงกับความเป็นพ่อลูกที่ได้รับ  หลงรู้สึกเหมือนสวมผ้าอ้อมทั้งที่มันเป็นกางเกงยีน
   จะว่าไปเมื่อเช้าคุณอโณก็เลือกเสื้อผ้าให้  บอกว่าไปเที่ยวทั้งทีต้องแต่งตัวหล่อ ๆ หน่อย  ได้เสื้อยืดขาวลายกริดสีเขียวกับกางเกงยีนมาตัวหนึ่ง  แถมยังจัดกระเป๋าให้อีกต่างหากแบบนี้ดูยังไงมันก็พ่อลูกชัด ๆ!  ระหว่างจินตนาการว่าในอนาคตอาจจะตื่นขึ้นมาแล้วพบว่ากำลังถูกเปลี่ยนผ้าอ้อมอยู่มือของอโณชาก็คว้าหมับเข้าที่แขน
   “อย่ามัวยืนสิหลง  เรามาเที่ยวนะ” ว่าแล้วพ่อคุณก็จูงลูกเข้าไปในระเบียงหลังคาเขียวทันที  หลงมองมือที่จับอยู่พลางคิดว่าบางทีเป็นลูกก็ไม่เลวร้ายเหมือนกัน

   ‘ฟาร์มแกะ’ เป็นแค่ชื่อ  ด้านในนั่นจัดว่าหลากหลายเสียจนแทบระบุไม่ได้ว่าอะไรเด่นกว่ากัน  เจ้าของคงเลือกแกะมาเป็นตัวชูโรงไม่ให้สับสน  บริเวณด้านในจึงตกแต่งด้วยรูปปั้นแกะแบบต่าง ๆ กระเบื้องดินเผาบ้าง  ปูนปั้นบ้าง
   อาณาบริเวณนั้นถูกแบ่งออกเป็นสามโซนใหญ่ ๆ  กวาดตามองรอบเดียวก็พอจะเห็นบรรยากาศโดยรวม  ด้านหน้าเป็นคอกสัตว์พร้อมบริการขายอาหารให้คนป้อน  ส่วนกลางเป็นจุดเยี่ยมชมการแปรรูปผลิตภัณฑ์จากสัตว์ และทางขวาสุดเป็นร้านกาแฟและของที่ระลึก  โดยมีทางเดินพร้อมหลังคาสีเขียวเชื่อมโซนต่าง ๆ เข้าหากัน

   “ไหน ๆ ก็มาแล้วให้อาหารสัตว์ไหม” อโณชาหันมาชวนเพราะเห็นเป็นกิจกรรมที่เด็กชอบ “หลงรอตรงนี้นะ  ฉันไปซื้อมาให้”

   ไม่ทันจะตอบรับอโณชาก็เดินดุ่ม ๆ ออกไปหาคุณป้าที่สวมหมวกฟางปีกว้างเรียบร้อย  หลงมองเด็กเล็กที่วิ่งผ่านหน้าไปอย่างรื่นเริงโบกถั่วฝักยาวไปมาในอากาศราวกับอยู่ในผับบาร์แล้วได้แต่คิดว่ามันต้องมีอะไรสนุก ๆ รออยู่แน่ ๆ เลย  หันไปด้านหลังลุงป้าน้าอาเหล่านั้นก็ยิ้มแย้มถ่ายรูปกับป้ายด้านหน้า  พร้อมส่งเสียง ‘เฮ้!’ ชูกำปั้นเหนือหัว  อันเป็นท่ายอดนิยมเวลาหลงดูรายการปลดหนี้  ถ้ามีไวนิลพร้อมป้ายสปอนเซอร์หน่อยล่ะใช่เลย

   “เอ้านี่!” คนตาโศกยื่นถั่วฝักยาวให้สามกำ  หลงรับมามองแบบงง ๆ “แกะหนังยางก่อนให้นะ”
   คุณอโณคงเห็นหลงโง่มากจนต้องสอนทุกขั้นตอน แต่ไอ้หลงก็ยินดีและเต็มใจที่จะแกะหนังยางสีแดงออกเพื่อสุขภาพของเหล่าแพะแกะ “ถ้าให้เก๋ากี้แบบนี้บางมันคงกินหนังยางไปด้วยเนอะครับ”
   “ฮ่า ๆ ๆ ๆ” เจ้าของแมวหัวเราะร่า  ก่อนออกเดินนำไปยังคอกสัตว์ “โชคดีจังที่วันนี้คนไม่เยอะ”

   หลงพยักหน้าเห็นด้วย  ถึงจะไม่รู้ว่าปกติคนจำนานขนาดไหนถึงเรียกว่าเยอะ แต่คุณอโณบอกอะไรมันก็เห็นด้วยหมด  สองขาก้าวตามเข้าไปยังจุดหมายเรื่อย ๆ  คอกสัตว์ขนาดใหญ่รูปสี่เหลี่ยมเรียงต่อเป็นแนวกว้าง  ด้านในแบ่งออกเป็นสัตว์กลางอย่างแกะกับแพะ และสัตว์ใหญ่อย่างม้ากับวัว  ไม่นับหมาจรจัดแห้ง ๆ ที่เดินขาสั่นหงัก ๆ ด้านนอกอีกนะ
   เด็กน้อยคนเมื่อครู่วิ่งผ่านตัดหน้าไปถึงคอกก่อนพร้อมหยิบยื่นถั่วฝักยาวใส่ปากเจ้าแกะน้อย  เธอยิ้มแย้มด้วยความสุขและนั่นทำให้โลกนี้สดใส  สดชื่นจนอยากสูดลมหายใจเข้า...

   ฟืดดดดดดดดดดดดด

   ลึก ๆ...

   อ่อกกกกกกกกกกกกก  หลงแทบวิ่งออกไปพ่นแซนด์วิชเมื่อเช้าที่ข้างต้นไม้  เสียแต่คุณอโณจับข้อมือมันไว้อยู่  กลิ่นเหม็นนี่มันอะไรกันเล่นเอาหัวสมองตื้อไปหมด  ราวกับเอาผ้าเน่านับร้อยพันมาถมทับหัว  อย่า!  อย่าคิดว่ามันจะจบเพียงเท่านั้น  เมื่อคุณอโณผู้น่ารักรุนหลังหลงเข้าไปติดรั้ว

   “ยื่นให้มันกินเลยหลง” ไม่ว่าเปล่าพ่อคนใจบุญยังจับข้อมือคนที่กำลังเบลอให้ยื่นถั่วฝักยาวกำโตเข้าไปในรั้วขาว และนั่นทำให้ฝูงแกะแพะแหวกว่ายเข้ามาราวกับซอมบี้ใน Walking dead

   แบะ ๆ ๆ
   แมะ ๆ ๆ ๆ

   ประสานเสียงกันราวออร์เครสตราพร้อมกับกลุ่มขนสีเทาที่อดีตเคยขาวยื้อแย่งเข้ามาเสนอหน้าดูดอาหารแผลบ ๆ บ้างก็พลาดโดนมือหลงบ้าง  ไป ๆ มา ๆ ชักลามขึ้นมาเลียข้อศอก

ไม่นะ หรือมันคิดจะกินแขน...

   แบะ ๆ ๆ
   แมะ ๆ ๆ ๆ

   เสียงไอ้ฆาตกรร้องระงม  หลงปล่อยถั่วทั้งกำร่วงลงพื้นชักมือกลับราวกับจะเสียแขนขวาไปตลอดกาล  ขวัญหนีดีฝ่อจนแทบทรุดตัวร่ำไห้กับพื้น  ไม่เอาแล้ว!  น่ากลัวอะไรแบบนี้

   “ดูสิหลง  แย่งกันใหญ่เลย ฮะ ๆ ๆ” เสียงหัวเราะเริงร่าด้านข้างช่างขัดกับหลงนัก “น่ารัก”
   คุณอโณเป็นพวกชอบป้อนอาหารสัตว์ทุกชนิดสินะ!  หลงมองอย่างไรไอ้ฝูงแกะแพะน้ำลายเหม็นขนเป็นสังกะตังนั่นก็น่ากลัวสุด ๆ  หลงแอบเช็ดน้ำลายบนมือลงกับเสารั้วข้าง ๆ พลางถอยหลังไปจนสุด  อโณชามองตามอย่างงงงวยแล้วกวักมือเรียก
   “หลงไปทำอะไรตรงนั้นมานี่สิ” อีกมือชูกำถั่วฝักยาวขึ้น “ยังเหลืออีกตั้งเยอะนะ”
   “แฮ่ก ๆ ๆ ๆ” ไอ้หนุ่มพาดแขนลงกับรั้วสูงด้านหลัง  หอบหายใจเสียงดัง “ไม่เอาแล้วครับ”
   “อย่าไปยืนตรงนั้นสิ”
   “ผมไม่เข้าใกล้ไอ้แกะนั่นเด็ดขาด”
   “แต่ตรงนั้นมันเป็น...”
   “หือ?”

   “ม้า...” ลิ้นยังไม่ทันเข้าปาก  หลงหันขวับไปด้านหลังทันใดนั้นหน้าขนยาว ๆ ก็ยื่นเข้ามาตรงหน้า  รูจมูกกลม ๆ สั่นระริกราวแปดมาตราริกเตอร์พร้อมเสียงฟืดฟาด  ไม่นะ...นี่มัน...

   ฮี้~~~~~~~


……………………………………………
…………………………..
……………
…..


   “โอ๋ ๆ อย่าร้องไห้นะหลง”
   “ไม่ได้ร้องสักหน่อยครับ” ชายหนุ่มยืนยันเสียงแข็ง  กอดเข่าแน่น “กะ..ก็แค่โดนแกะแย่งกันกินมือจนเกือบนิ้วหาย  พอหนีก็ดันโดนม้าพ่นน้ำลายใส่แค่นั้นเองครับ  เรื่องแบบนี้ใคร ๆ เขาก็เจอกัน  ผมจะร้องไห้ทำไม้!”
   “ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
   “แต่ไม่ได้หมายความว่าคุณอโณจะหัวเราะได้นะครับ” หลงงึมงำกับแขน  เสียเซลฟ์ชะมัด  อยู่กับคุณอโณทีไรเป็นต้องมีเหตุให้ซวยทุเรศทุรังทุกมี  นี่มันบาปกรรมตกค้างจากไอ้หลงคนก่อนหรือไร “อุตส่าห์ตัดผมมาใหม่แท้ ๆ”
   “โทษที  ไม่ใช่เรื่องตลกนี่เนอะ” หลงแอบเห็นคุณอโณเม้มปาก  คงจะกลั้นขำอย่างสุดความสามารถ “มานี่ฉันเช็ดหัวให้นะ”

   ว่าแล้วคุณผู้ปกครองก็ล้วงกระดาษทิชชูออกจากกระเป๋า  พันมือจนหนำใจแล้วเริ่มแปะ ๆ ซับ ๆ ลงบนหนังหัวลูกชาย  จริง ๆมันก็ไม่ได้เปียกอะไรมากเพราะม้าพ่นออกมาเป็นฝอยละอองมากกว่า
   หลงนั่งนิ่ง ๆ แต่โดยดี  หลังจากถูกสัตว์โลกประทุษร้ายรอบด้านอโณชาก็หอบหิ้วร่างหลงมาแอบไว้ยังมุมหนึ่งของร้านกาแฟ  แดดแยงตาจนหลงมึน ๆ เบลอ ๆ ไปหมดไหนจะมึนหัวจากกลิ่นมูลสัตว์ที่ฝังลึกลงไปในขี้มูกอีกเล่า  ทว่าเมื่อคุณอโณขยับเข้ามาใกล้หลงก็ค้นพบว่ายาดมที่เสียบอยู่ตรงจมูกนี้ไม่จำเป็นอีกต่อไป

   ฟืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

“คุณอโณมาใกล้ ๆ หน่อยสิครับ” น้ำเสียงดูหื่นกาม และหมายความตามนั้นจริง ๆ  อโณชาเกาหัวเล็กน้อยว่าหลงมันมาอารมณ์ไหนอีกเนี่ย  เมื่อครู่โอดครวญจะเป็นจะตายอยู่ ๆ จะมาอ้อนก็เอาแบบนี้เลยเหรอ “นะครับ  กลิ่นคุณอโณหอมจัง”
“อ๋อ” ในที่สุดเขาก็แกะสิ่งที่หลงจะสื่อได้แล้ว “ชอบกลิ่นน้ำหอมเหรอ”
“ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมสักหน่อย นี่มันกลิ่นคุณอโณ” ไอ้หลงเพ้อเจ้อจนคนปรุงน้ำหอมต้องร้องไห้ว่าไม่ให้เกียรติกูเลยสักนิด  มันขยับเข้าไปทำจมูกฟุดฟิด “หอมจัง”
 Gucci Pour Homme ของอโณชากลิ่นสะอาดช่วยผ่อนคลายความเหม็นขี้แกะและน้ำลายม้าได้เป็นอย่างดี  หลงค่อย ๆ เอนหลังทิ้งตัวซบลงบนอกอโณชาอย่างไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมว่าคนในร้านกาแฟจะตกใจไหม  อโณชาตกใจเล็กน้อยในทีแรก แต่เห็นพ่อคนป่วยหายใจเข้าออกช้าและดูผ่อนคลายขึ้นจึงปล่อยไปเลยตามเลย
อากาศที่เขาใหญ่ร้อนจนปวดหัวสำหรับคนติดห้องแอร์อย่างอโณชา  กระนั้นเขากลับคลี่ยิ้มบาง ๆ ขณะลูบศีรษะหลงอย่างเบามือ  ผ่อนคลายเรื่องมากมายในหัวลงช้า ๆ  ปล่อยให้ความรู้สึกนำทาง  มีความสุขกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็พอ

การสร้างความทรงจำมันก็แบบนี้ไม่ใช่เหรอ

“หลงนี่ไม่ถูกกับสัตว์เลยนะ” คนตัวหอมว่า “ไปไหนก็โดนรังแก”
หลงไม่อยากบอกว่าคุณอโณเองก็ชอบรังแกมันเหมือนกันนั่นแหละ  ชายหนุ่มขยับตัวปรับตำแหน่งการวางศีรษะให้สบายขึ้น  ไม่ได้สนใจอโณชาที่ยืนอยู่ด้านหลังเลย “ถ้างั้นเราไปที่อื่นกันเถอะครับ  ก่อนผมจะโดนรังแกมากไปกว่านี้”
“กลัวนกมาขี้ใส่หรือไง” เขาว่าขำ ๆ  แอบจักจี้เล็กน้อยที่หัวกลม ๆ ตรงอกเริ่มไถ ๆ ออดอ้อน  เป็นหมาหรือไงนะหลงเอ๊ย “ไม่ไกลจากนี่ขับไปสักสิบห้านาทีก็ถึงสวนดอกไม้แล้ว  หลงชอบต้นไม้ใช่ไหม”
“ชอบครับ” มันพยักหน้าแรง ๆ “ชอบมากกว่าสัตว์อีกครับ”
หลงผมแห้งจนเผลอสางแรงแล้วขาดติดนิ้วมาด้วย  อโณชารีบซ่อนมันไว้ด้านหลัง “ลุกไหวไหมล่ะ”
“กะ..ก็พอไหวครับ” จริง ๆ ไม่ได้เป็นอะไรหรอก  ที่กระดูกเหลวไหลไปซบอกเขานี่ก็ตอแหลทั้งนั้น  มันค่อย ๆ ผละออกจากอกแบน ๆ อย่างอ้อยอิง “ไปกันเถอะครับ”

อโณชาพยักหน้าแล้วหันไปโยนทิชชูเลอะน้ำลายม้าลงถังขยะ  เขาออกเดินนำมายังรถ  หลังได้นั่งห้องแอร์สักพักแล้วกระปรี้กระเปร่าขึ้นเยอะ  ตัวเขาเองก็ไม่ใครจะชอบที่ที่มีสัตว์นักหรอก  รีบ ๆ ไปชมดอกไม้สวย ๆ บรรยากาศร่มเย็นก็ดีเหมือนกัน
ชายหนุ่มแวะล้างมือฟอกสบู่อยู่นานกว่าจะกลับมาเป็นสารถีให้หลง  ทั้งที่เป็นเดือนสิงหาคมแต่อากาศร้อนจนรู้สึกว่าเที่ยวกลางแจ้งไม่สนุกนัก  ถ้าอีกสองวันที่เหลือบอกหลงว่าขอนอนอยู่ที่พักเฉย ๆ จะเสียใจไหมเนี่ย  ได้แต่คิดแบบนั้นขณะเหยียบคันเร่งขับรถลัดเลาะไปตามทาง
แดดแรงแผดเผาหลังคารถตลอดทางจวบจวนมันหยุดลงใต้สแลนสีเขียว  คนขับร้อง ‘เยส’ ในใจ  อย่างน้อยก็ที่จอดร่มในระดับหนึ่ง  หลงที่นั่งข้าง ๆ มองซ้ายขวาตาแป๋วราวกับสำรวจบริเวณให้ทั่ว

“เดี๋ยวแวะกินข้าวกลางวันกันก่อนแล้วค่อยไปดูดอกไม้กันนะ” อโณชาแจกแจ้งตารางการเที่ยวยิ่งกว่าไกด์ทัวร์ “รอสักสี่ห้าโมงแดดน่าจะร่มกว่านี้”
“คุณอโณ  ดอกไม้นี่ดอกอะไรครับ” คำถามเหมือนลูกซักทำอโณชาเกาหัวแกรก ๆ
“ก็หลายดอกแหละ”
“มีอังกาบไหมครับ”
“ไม่มีหรอก” เขากัดปาก  กลั้นยิ้มกับความน่าเอ็นดูของหลง “ใครเขาปลูกของแบบนั้นสำหรับนักท่องเที่ยวกันเล่า  บานแค่ไม่กี่เดือน”
“อ้าวเหรอ” ทางนั้นดูผิดหวังเล็กน้อย
“ที่ขึ้นชื่อหน่อยก็ดอกทานตะวัน  เห็นว่ากว้างสุดลูกหูลูกตาเลยล่ะ” คนขับเปิดประตูออกไปก่อนเป็นการเร่งให้เจ้าหนูจำไมเลิกถามได้แล้ว
“คุณอโณรอผมด้วยสิ!”


………………………………………….
…………………………….
…………….
……


   สวนกว้างสุดลูกหูลูกตาอย่างที่อโณชาโม้ไว้ไม่มีผิด  หลงมองผ่านกระจกใสของร้านอาหารเห็นดอกไม้นานาชนิดเรียงรายไปตลอดทาง  เขาตักข้าวผัดใส่ปากเคี้ยวกร้วม ๆ พลางชมความงามอันร้อนแรงไปด้วย  ขนาดอยู่ในห้องแอร์ยังรู้ว่าแดดแรงเลย  ออกไปเดินแบบนั้นผิวคุณอโณก็เสียพอดีสิ!

   “จริง ๆ เรานั่งดูจากตรงนี้กันก็ได้นะครับ” มันอ้อมแอ้มบอก
   “เอ๋” อีกฝ่ายเสียงสูง “ทำไมล่ะ  หลงชอบพวกต้นไม้ไม่ใช่เหรอ  อุตส่าห์มาทั้งทีจะไม่ดูหน่อยเหรอ”
   “เดี๋ยวคุณอโณร้อน”
   “โธ่ หลงเอ๊ย!” คนแก่กว่าโคลงหัวไอ้เด็กน้อยเล่น “ฉันดูเป็นคนอ่อนแอเหรอ?”

   เท่านั้นล่ะภาพการใช้ความรุนแรงที่อโณชาเคยทำมาทั้งหมดก็ฉายวาบๆ เข้ามาในหัว  เริ่มจากต่อยสมัคร  ข่มขู่คนแก่ และตบท้ายด้วยการตุ้ยท้องส่งไอ้หลงร่วงไปกองกับพื้น  แถมยังแบกคนตัวใหญ่กว่าอย่างหลงหิ้วขึ้นห้องเป็นหมากระเป๋าหน้าตาเฉย...

   “มะ...ไม่ครับ  คุณอโณแข็งแกร่งที่สุด”
   “ใช่ไหมล่ะ” อโณชายิ้มหวานรับคำชม “เพราะงั้นเราไปดูดอกไม้กันเถอะ”
   “ครับ”
   “เห็นป้ายว่ามีบริการรถรางด้วย  นั่งวนเล่นกันไหม”
   “ไปครับ ๆ”   
   “นั่งให้ข้าวเรียงเม็ดก่อนค่อยออกไปเนอะ”

   ทุกอย่างดูสนุกและน่าตื่นเต้นสำหรับหลงไปหมด  ‘ไปเที่ยว’ มันดีแบบนี้เอง  ได้ทำ ได้เห็นสิ่งแปลกใหม่  ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะขอให้คุณอโณพามาเที่ยวทุกวันเลย  หลงสะบัดหัวไล่ความคิดแบบเด็กป.3ออกหัวไปก่อนจะเผลอหลุดปากขอ
   ดวงตาเรียวสำรวจไปทั่วตารางนิ้วนอกหน้าต่าง  ถึงจะพูดว่าดอกไม้นานาพันธุ์แต่จริง ๆ ก็มีการจัดเรียงโซนอยู่  แบ่งตามโทนสี  มีบ้างที่ตัดกันเพื่อสร้างความโดดเด่น แต่เท่าที่สังเกตเห็นไม่ว่าใครก็ยกมือถือยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปทั้งนั้น  แก๊งลุง ๆ ป้า ๆ ที่เพิ่งออกจากร้านไปเมื่อกี้ยังส่งเสียง ‘เฮ้!’ แชะรูปตั้งแต่นั่งรถรางเลยทีเดียว  อะไรมันจะขนาดนั้น
   นิ้วยาว ๆ คีบเม็ดข้าวที่เหลือในจานไปมา “คุณอโณครับ”
   “หือ?”
   “แบบนี้เราก็จะได้ถ่ายรูปด้วยกันใช่ไหม?” ไอ้หนุ่มตกกระคีบข้าวเม็ดใหม่ขึ้นมา “ผมเห็นใคร ๆ ก็ถ่ายรูปกัน”
   “ฉันไม่ค่อยชอบถ่ายรูปน่ะ” ตึง! คุณอโณชิ่งออกตัวตัดรอนขนาดนี้หน้าไอ้หลงเป็นอันหดเหลือสองเซน
   “ละ...แล้วรูปคู่..”
   “อยู่ด้วยกันทุกวันจะมีรูปไปทำไม”

   โฮรววววววววววว คุณอโณววววว  อภัยให้หลงที่มันตื้นเขินด้วยเถอะ  จะสื่อว่า ‘อยู่กับฉันจะมีตัวแทนอย่างรูปถ่ายไปทำไมสินะ!’ ซีรีส์เกาหลีที่เพิ่งดูไปเมื่อคืนพระเอกก็พูดแบบนี้เด๊ะ ๆ เลย!
   หลงระริกระรี้เป็นกระดี่ได้น้ำทั้งห้วย  มโนไปมือก็บรรจงจัดข้าวในจานอย่างเร่งด่วนจนอโณชาต้องชะโงกหน้ามาดู

   “เล่นอะไรน่ะหลง”
   ทางนั้นเงยขึ้นมาตอบด้วยตาเป็นประกาย “ก็ให้ข้าวเรียงเม็ดไงครับ  จะได้ไปกันสักที”

   แปะ!  ชายหนุ่มตบหน้าผากแรง ๆ

   ภาษาไทยวันละคำวันนี้ขอเสนอคำว่า ‘ข้าวเรียงเม็ด’


.....................................................
.......................................
..................
.......

[Indigo]

   หลังสอนภาษาเสร็จอโณชาก็เข้าไปติดต่อขอซื้อตั๋วรถรางที่เคาน์เตอร์ด้านนอก  เป็นตั๋วแบบใช้ได้ตลอดวันไม่จำกัดเที่ยว  พูดง่าย ๆ ว่าลงเดินเล่นโซนไหนก็ได้พอเห็นอีรถนี่ผ่านปุ๊บก็ขึ้น ๆ ลง ๆ ได้ตามสบายเลย  พออโณชาบอกให้เก็บไว้ดี ๆ หลงก็รีบยัดลงกระเป๋ากางเกงให้ลึกที่สุด
   ‘รถราง’ ที่ว่าเป็นคำเปรียบเปรยรูปร่างเท่านั้น  ของจริงมันเป็นทรงวงรีแถมยังวิ่งด้วยล้อล้วน ๆ ไม่มีรางผสม  ตัวรถเป็นสีน้ำตาลพร้อมแผงกั้นขึงไวนิลพร้อมสโลแกนโปรโมท  มิน่าล่ะแก็งลุงป้ามาถ่ายรูปกับไอ้ป้ายนี้นี่เอง
   หลงก้าวตามผู้ปกครองขึ้นไป  เพื่อนร่วมทางมีทั้งเด็ก วัยรุ่น และคนชรา  พวกเขาได้ที่นั่งตรงแถวที่สามหลังคนขับ นั่งรอเพียงสองนาทีรถก็เคลื่อนตัวไปช้า ๆ

   “อาววววล่ะค่ะ!” เดี๋ยว ๆ มีพริตตี้ประจำรถด้วยเหรอ  อโณชาถึงกับหันขวับมาดู  พบว้าข้างคนขับมีเก้าอี้ตัวหนึ่งสำหรับเจ้าหล่อนนี่เอง  หล่อนใส่ชุดกระโปรงลายสก็อตแดงแบบตุ๊กตา “ดิฉันขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่สวนสวรรค์ของเราน้าค้า”
   “เฮ้ ๆ ๆ” ลุงป้าก็เฮตาม
   “แม่ ๆ หนูอยากใส่กระโปรงแบบพี่เขา”
   
   เห็นเพื่อนร่วมทริปแล้วอโณชาได้แต่ปลงตก  หันไปมองหลงทางนั้นก็ไม่ได้สนใจสถานการณ์รอบตัวเลย  นั่งตาเป็นประกายไม่ต่างกับเด็กผู้หญิงที่โวยวายจะเอากระโปรงสักนิด
   “ไหนนนนน  ขอเสียงหน่อยค่า”
   “เฮ้!!” อโณชาเริ่มหันซ้ายหันขวาว่ามันมีโลโก้บริษัท MLM ซ่อนอยู่ตรงไหนหรือเปล่า หรือบางทีสาระแนโชว์อาจจะกลับมารีเทิร์นรายการใหม่
   “เรายินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะให้บริการแก่ทู้กท่านน้าค้า” หล่อนผายมือออกไปด้านข้าง “ดิฉันจะให้เกร็ดความรู้แก้ทุกท่านไปตลอดทางเลยค่ะ  อุ๊ย ๆ ตอนนี้เราเข้ามาในโซนที่หนึ่งแล้วนะคะ  ทายสิว่าสวนอะไร  ติ๊กต่อก ๆ ๆ”
   
   กริบ....  ถามว่ามีใครสนใจไหม?  ทุกคนกำลังสวมวิญญาณมนุษย์กล้องสาดแฟลชไปทั่วสารทิศ

   “ถูกต้องนะค้า!  เป็นการจัดสวนในคอนเซปพืชน้ำนั่นเองค่ะ” พริตตี้มันต้องสตรองแบบนี้  เล่นเองชงเองกินเองให้เป็น  จากที่ตกใจอโณชาชักเกิดความเลื่อมใสในตัวหล่อนขึ้นมาตงิด ๆ “ท่าจะได้พบกับพืชน้ำนานาชนิด และไฮไลต์ของเราอยู่ที่น้ำตกจำลอง  น้ำใสไหลเย็นเห็นตัวปลาแน่นอนค่า  เอาล่ะค่ะ  ท่านในสนใจเราจะจอดป้ายนี้แล้วนะค้า  หลังรถจอดแล้วเรามาเล่นเกมกันดีกว่าค่า”
   “แม่! หนูอยากเล่นเกม”
   “เล่นเลยอีหนู ๆ”
   “มีของรางวัลไหมค้า”

   “หลง ๆ” อโณชาสะกิด “ลงป้ายนี้กันเถอะ”
   “คุณอโณอยากดูพืชน้ำเหรอครับ”
   “ลงเถอะ” จริง ๆ คือนั่งรถแล้วเกร็งต่างหากเล่า!  หลงนี่ไม่รู้จักอ่านสถานการณ์เอาซะเลย  จะชมดอกไม้เคล้าเสียงแปร๋นแหล๋นแบบนี้มีหวังอโณชาอกแตกตาย  แล้วนี่ไม่รู้เกมมันจะบันเทิงปานใด สู้ลงมาเดินแห้งตายบนถนนดีกว่า
   และทันทีที่รถจอดที่ป้ายอโณชาแทบจะพุ่งตัวลงเป็นคนแรกโดยไม่ลืมจูงลูกชายที่ชะโงกหน้าดูเอ็นซีสาวรื้อค้นตุ๊กตามาสคอตที่หน้ารถอย่างสนอกสนใจ
   “ไม่รอเล่นเกมก่อนเหรอคุณอโณ”
   “ไม่เล่น” น่าอายจะตายชัก “ถ้าหลงอยากได้ตุ๊กตาเดี๋ยวฉันซื้อให้เลย  เห็นที่ช็อปข้างหน้าอยู่”
   “ผมไม่ได้อยากได้ขนาดนั้นหรอกครับ” ตามประสาเด็กประถมเห็นเกมก็เลยสนใจแค่นั้นเอง  หลงทำหางลู่หูตก “ดูพืชน้ำก็ดีเหมือนกันครับ  ตรงนี้อากาศเย็นที่สุดเลย”
   “ฉันก็ว่างั้นแหละ” ว่าแล้วก็เริ่มย่างก้าวเข้าไปในสวนสีเขียวชอุ่ม  อยากจะขอดูไอ้น้ำตกไฮไลต์ของโซนให้เป็นบุญตาสักครั้ง

   สิ่งที่พบนั้นทำเอาอย่างเข่าอ่อน  น้ำตกขนาดปลอมติดผนังความกว้างราวสามเมตรตั้งตระหง่านตรงหน้า  ส่งเสียงซู่ซ่าพร้อมเพลงสายน้ำไหลจากลำโพงด้านหลัง  ด้านล่างก็น้ำใสเห็นตัวปลาจริงอโณชาไม่เถียง!  แต่ขนาดปลานี่มัน....  ใหญ่สุดไม่เกิดนิ้วโป้งตีนแน่นอน
   “คุณอโณดูสิ ๆ ผมรู้จักต้นนี้” ไอ้คนตัวสูงข้าง ๆ กลับไม่ได้มีท่าทีตกใจเลยสักนิดเพราะความคาดหวังของหลงนั้นเป็นศูนย์มาแต่แรก  มันลงไปนั่งยอง ๆ ตรงขอบแอ่งน้ำ  นี่ไง ๆ ถ้ากดลงไปใต้น้ำมันจะเป็นสีเงินแหละ”
   “อย่าไปเล่นของเขาสิหลง”
   “แต่ป้ายมันบอกว่ากดเล่นได้นะครับ” มันหันไปชี้ป้ายสีเหลืองข้าง ๆ “ดูสิคุณอโณ  สีเงิน ๆ”
   ตอนที่กำลังเหนื่อยใจพอมาเจอรอยยิ้มซื่อ ๆ เห็นเขี้ยวที่มุมปากของหลงแล้วจิตใจอโณชาก็ค่อย ๆ สงบลง  อากาศร้อนเป็นบ้า แต่เขาทิ้งตัวลงข้าง ๆ ชายหนุ่มนั่งฟังเสียงน้ำไหลของจริงผสมปลอม  นั่งเอานิ้วทิ่มจอกแหนตาม

   ฉึก  ฉึก  ฉึก

   “Pistia stratiotes”
   อโณชาหันขวับมองหน้าคนพูด  หลงก้มหน้าอยู่คงจะอ่านป้ายที่อยู่ตรงนั้นพอดี  เขาอาจประหลาดใจมากกว่านี้  พอดีว่าที่ร้านอาหารคืนนั้นหลงเอ่ยปากบอกอาแสงเองว่าอ่านภาษาอังกฤษได้เลยไม่ตกใจนัก
   เขาไม่อยากถามหรือเร่งเร้ากระตุ้นความทรงจำให้หลง  น้อยครั้งมากที่อโณชาเอ่ยปากหรือพูดต้อนให้หลง ‘ลองนึกดูดี ๆสิ’  แม้แต่ข้อมูลที่เจ้าตัวค้นพบบางข้อเขาเองก็เพิ่งรู้พร้อมอาแสง  ตอนนั้นแทนที่จะโกรธที่หลงปิดบัง  แต่กลับกันด้วยซ้ำ  เขาไม่อยากได้ยิน  หลงไม่พูดถึงก็ดีเหมือนกัน

   “โอ๊ะ!  ต้นนี้ผมก็รู้จัก”
   “ต้นไหนเหรอ?”

   ขออยู่แบบนี้ไปอีกสักพักนะ

.................................................
.................................
.............
......


   ถึงปากจะบอกว่าไม่อยากใช้บริการรถรางเถิดเทิงนั่นอีกแล้ว  สุดท้ายอโณชาก็ต่อสู้กับแดดและสังขารของตัวเองไม่ไหว  โดดขึ้นที่ป้ายสวนดอกไม้ไทยเป็นที่เรียบร้อย
   ใจจริงเหนื่อยสายตัวแทบขาด  เคืองตัวเองที่ตะบี้ตะบันเดินลืมอายุจนปวดขาแปล๊บ ๆ ขึ้นมา  ปกติก็นั่งออฟฟิศทั้งวัน  เจอแบบนี้เข้าไปอโณชาอยากจะกลับไปนอนเสียให้มันรู้แล้วรู้รอด

   “อาววววล่ะค่ะ!” ใครจะเป็นจะตายแต่เอ็มซีที่นี่ทำงานได้อย่างดีเยี่ยม “เราเดินทางมาถึงไฮไลต์ของงานแล้ว  ทุ่งทานตะวันค่า!”
   “คุณอโณ ๆ ทานตะวันล่ะครับ” หลงกระตุกแขนเสื้อ  ชี้ชวนให้ดูยิ่งกว่าเอ็มซี
   “อืม”

   ถ้าบอกว่าไม่ตื่นเต้นก็คงโกหก  ดอกทานตะวันไม่ใช่ของแปลกใหม่และอโณชาไม่ได้ชื่นชอบเป็นพิเศษ  ทว่าเมื่อมันเรียงรายกันนับร้อยนับพันดอกไกลสุดลูกหูลูกตาแล้วก็อดใจเต้นในความงามของมันไม่ได้  ดอกไม้สีเหลืองสามัคคีกันชูหน้าแหงนเข้าหาแสงในทิศตะวันตก
   คู่สีเขียวเหลืองอยู่ด้วยกันแล้วสว่างสดใสจนแทบแสบตา  ทั่วอาณาบริเวณไล่สีแบบนั้นเต็มไปหมด  อโณชามองต้นแล้วต้นเล่าอย่างไม่รู้เบื่อ  ที่ตื่นเต้นกว่าเขาก็น่าจะเป็นหลงเนี่ยแหละ

   “ท่านใดสนใจจะลงป้ายนี้เชิญได้เลยนะค้า” เสียงเจี๊ยวจ๊าวกับเสียงลั่นชัตเตอร์ค่อย ๆ เงียบลงเมื่อทุกคนเตรียมตัวเก็บข้าวของ  นี่มันโซนบังคับจะไม่ลงไปดูได้อย่างไร
   “เราลงไหมครับคุณอโณ” หลงหันมาถามอย่างเป็นห่วงสังขาร “เมื่อกี้คุณอโณบ่นว่าเหนื่อย ถ้าไม่ไหวไม่เป็นไรนะครับ”
   “มาถึงไฮไลต์จะไม่ลงได้ไงล่ะ” เขาส่งยิ้มบอกว่าไม่เป็นไร “ไปกันเถอะ”
   หลงหน้าบานเป็นจานกระด้ง  คราวนี้ชิ่งลงรถก่อนคุณอโณเลยด้วย  ไอ้ลูกหมาวิ่งร่าราวได้กลับบ้านเกิด  อีกนิดน่าจะกางแขนหมุนตัวและส่งภาษาพูดคุยกับนกน้อย  อโณชาส่ายหัวขำ ๆ ก่อนจะรีบเดินตามไป

   “ดูใกล้ ๆ สวยกว่ามองจากร้านอาหารอีกเนอะครับ”
   “นั่นสิ” เขาเห็นด้วยอย่างที่สุด “ว่าแต่หลงระวังผึ้งด้วยนะ  ยิ่งไม่ถูกกับสัตว์อยู่”
   “โธ่...ถ้าวันนี้ผมโดนผึ้งต่อยอีกก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วล่ะครับ” หลงอย่าท้าเลย  ชีวิตหลงมันฉิบหายซ้ำซ้อนจนอโณชานับครั้งแทบไม่ถ้วนแล้ว  คิดแล้วก็หมายมั่นว่าจะดูแลเป็นอย่างดีมดไม่ให้ไต่ผึ้งไม่ให้ต่อย “โอ๊ะ! ตรงนู้นมีแบบเป็นซุ้มด้วยนะครับ  ไปดูกันไหม”
   “ก็เอาสิ”

   เพราะเป็นไฮไลต์ของสวนจริงมีจุดถ่ายรูปมากมาย  แน่นอนว่าตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาหูทั้งคู่ก็แทบดับเพราะเสียงชัตเตอร์รัว ๆ แถมยังต้องระวังว่าจะไปติดในเฟรมภาพใครเข้าอีก  สำหรับอโณชาผู้ไม่ชอบการถ่ายรูปแล้วการเที่ยวของเขาจัดว่าแก่ระดับยุคไดโนเสาร์ตกรุ่นเลยทีเดียว  มองลุง ๆ ป้า ๆ ถ่ายรูปอวดลูกหลานเริงร่ากันแล้วก็อดคิดไม่ได้  บางทีเพราะเขาไม่มีคนให้อวดหรือบอกเล่าเรื่องราวสนุก ๆ เลยกลายเป็นคนไม่เห็นความสำคัญของรูปถ่ายก็เป็นได้
   ซุ้มดอกไม้ที่ว่าได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก คิวยาวจนเห็นแล้วเหนื่อยแทน  มันเป็นการผสมผสานระหว่างเก้าอี้ไม้กับซุ้มโค้งรูปหัวใจเหมือนงานแต่ง  ที่ฮิตจนแถวยาวเยียดก็เพราะถ้ายืนถ่ายจากตรงนี้จะเห็นทุ่งเหลืองอร่ามด้านหลังพร้อมติดป้ายชื่อสวนที่เป็นอักษรตัวใหญ่ปักอยู่ในทุ่งด้วย  คนแก่และเด็กชอบกันนักเชียว

   “คุณอโณไม่ถ่ายรูปบ้างเหรอครับ” หลงอดจะถามไม่ได้เพราะรู้สึกว่าพวกเขาไม่เข้าพวกกับคนอื่นเลย “ถ่ายดอกไม้ก็ได้นะครับ”
   “อืม...” พอเห็นคนอื่นทำหมดอโณชาก็เริ่มคล้อยตาม “หลงอยากได้รูปเหรอ”
   “จะ...จริง ๆ ก็อยากได้รูปคู่กับคุณอโณ” มันอ้อมแอ้มบอกความในใจ “ตะ..แต่ถ้าคุณอโณไม่ชอบขอรูปดอกทานตะวันก็ยังดีครับ  มือถือผมก็ไม่มีกล้องเสียด้วย”
   “อา นั่นสินะ...” นึกเคืองตัวเองที่เลือกเทคโนโลยีระดับต่ำให้หลงเลยแฮะ  เพื่อเป็นการไถ่โทษอโณชาเลยต้องล้วงกระเป๋าหาอุปกรณ์สื่อสารของตนเองออกมาบ้าง  นิ้วยาวกด ๆ เลือกฟังก์ชั่นถ่ายรูปขึ้นมา “ถ้ารูปไม่สวยอย่าว่ากันนะ”
   “ระ...รูปที่คุณอโณถ่ายมันต้องดีอยู่แล้วสิครับ!” อะไรมันจะจริงจังกับลัทธิอโณลิซึ่มถึงเพียงนี้  ทว่าหลงมั่นใจว่าทุกการลั่นชัตเตอร์ของคุณอโณนั้นคือสิ่งดีงามของโลก!

   ชายหนุ่มขยับจอภาพให้อยู่ตรงกลางระหว่างหลง  ถามเป็นนัย ๆ ว่ามุมนี้ดีไหม และเมื่อหลงผงกหัวตอบรับภาพแรกของทริปก็ถูกบันทึกลงในเมมโมรี่  ทุ่งดอกไม้สีเหลืองทอดตัวยาวไปสุดตา  เรียบง่ายและสวยงาม  จากนั้นเขาก็เริ่มคึกพยายามถ่ายรูปโดยจัดมุมอื่นบ้าง  อย่างลองหน้าชัดหน้าเบลอ หรือให้มีจุดโฟกัสอยู่มุมภาพ  ถ่ายซูมไปที่รายละเอียดของดอกย่อยวงใน
   หลงเอ่ยปากชมจนหูแฉะแข้งขาเปียกไปหมด  จากที่อยู่ด้านนอกสุดก็ค่อย ๆ ขยับเข้าไปด้านในของสวน  กังหันหลากสีปักเสียบอยู่ตรงทางเดินไปตลอดทาง  ด้านขวามือคือร้านขายผลิตภัณฑ์จากดอกทานตะวันโดยเฉพาะ  เป็นโซนที่ดูร่มเย็นที่สุดแล้วในสวนนี้  อโณชาเข้าไปด้อม ๆ มอง ๆ สินค้าสักหน่อย  ไหน ๆ ก็มาแล้ว  ซื้อไม่ซื้อเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

   “ซื้อน้ำมันเมล็ดดอกทานตะวันดีไหมหลง” พ่อครัวว่าขณะพลิกอ่านสรรพคุณด้านหลัง “เห็นว่ามีวิตามินเยอะ”
   “เอามากินไม่เลี่ยนแย่เหรอครับ”
   “บ้าเหรอ ใครเขาเอามาดื่มกัน” ไม่ถามให้เสียเวลาอโณชาเดินนำไปวางที่เคาน์เตอร์จ่ายเงินเรียบร้อย “เขาเอาไว้ทำอาหาร”
   “อ๋อ”
   “ขอบคุณครับ” อโณชานับเงินตามจำนวนพอดีเลื่อนให้คุณป้าที่เคาน์เตอร์พร้อมรับถุงกระดาษมาถือไว้แล้วหันมาบอกหลง “กลับกันหรือยัง?”
   “เอ๋!” ฝ่ายนั้นเสียงสูง “จะกลับแล้วเหรอครับ”
   น้ำเสียงผิดหวังเต็มประดาทำเอาอโณชาชะงักเท้าจนหลงที่เดินตามชนป้าบเข้าด้านหลัง  หันกลับมาก็เจอไอ้หนุ่มตัวสูงยืนห่อไหล่ทำตัวเล็ก ๆ ดูน่าสงสารเสียเต็มประดา
   “หลงอยากเล่นอะไรอีกเหรอ” คำถามเหมือนพ่อมาลูกมาสวนสนุกนั่นทำหลงตาเป็นประกาย
   “คุณอโณจะยอมเหรอครับ”
   “แล้วทำไมฉันต้องไม่ยอมด้วยล่ะ?” อโณชาเอียงคอ และเมื่อหันไปทิศทางที่หลงมองเขาก็เข้าใจทุกอย่าง
   “ผมอยากได้รูปคู่กับคุณอโณครับ” มันเกาท้ายทอยเขินอายจนใบหูแดง “นะครับ”

   ‘รับถ่ายรูปโพราลอย’ ป้ายขึ้นหราว่าแบบนั้น
   อโณชาจ้องมันอยู่นาน  ช่างกล้องเป็นป้าแก่ ๆ คนหนึ่งที่ดูอย่างไรฝีมือการถ่ายน่าจะไม่ดีนัก แต่สำหรับนักท่องเที่ยวคงไม่เรื่องมากกับรูปใบเดียวหรอก  ไม่ดีก็ถ่ายมือถือเอาเองได้
   แต่อโณชาไม่ใช่!  เขาไม่ชอบถ่ายรูป  ไม่ชอบหยุดฝังความทรงจำอะไรสักอย่างแบบเป็นรูปธรรม แน่นอนว่าเขาต้องปฎิเสธปะ...

   “ไม่ได้เหรอครับ...”
   ชายเสื้อยืดถูกกระตุกพร้อมด้วยแววตาขออาหาร
   “มะ...”
   “คุณอโณ...”
   ริมฝีปากล่างสั่นพั่บ ๆ เป็นเจ้าเข้า ไม่เอานะอโณชา  แค่คำเดียว! พูดออกไปเลยว่า...
   “นะครับ”
   “กะ..ก็ได้”

   “เย้! ๆ ๆ” ชายวัยประมาณยี่สิบกว่าชูไม้ชูมือกระโดดเย้ว ๆ เป็นเด็กสามขวบความความตื่นตระหนกให้ลูกค้าท่านอื่นเป็นอย่างมาก  ร้อนถึงอโณชาต้องรีบคว้าแขนมันไว้
   “มา ๆ จะถ่ายก็ถ่าย”
   “ครับ ๆ ๆ” ก่อนที่คุณอโณจะเปลี่ยนใจหลงต้องรีบสงบสติอารมณ์เสียก่อน  หุบเหงือกแห้ง ๆ เก็บไว้แล้วรีบร้อนลากแขนอีกฝ่ายไปหาช่างกล้องทันที “ถ่ายรูปครับ!”
   คุณป้าค่อย ๆ ขยับกล้ามเนื้อคอขึ้นมาช้า ๆ ราวกับตัวสล็อตจนหลงอดจะจิกขากางเกงด้วยความลุ้นระทึกไม่ได้  แกยกนิ้วเหี่ยว ๆ ชี้ไปยังซุ้มดอกไม้สะเหล่อ ๆ รูปหัวใจ  แค่เห็นดีไซน์อโณชาก็ขนลุกเกลียว  ทว่าสายไปเสียแล้ว  ไอ้หน้ากระรุนหลังเขาไปยังซุ้มทันที  พร้อมกดบ่าให้นั่งลง
   “ผมให้คุณอโณนั่งข้างกังหันเลยครับ”

   ขวับ อโณชาหันไปเจอกังหันพลาสติกด้านหลังกำลังต้านลมปั่นพั่บ ๆ พร้อมจะกินผมเข้าไปทุกเมื่อ  นี่หลงมันเลือกที่ให้เขาอย่างดีจริง ๆ ใช่ไหม
   และก่อนจะถูกขัดหลงทิ้งนั่งอย่างแรงอีกฝั่งจนเก้าอี้ผุ ๆ แทบทะลุ  มันพยักหน้าสงสัญญาณให้คุณป้าในทันที  แถมแกยังทำท่า ‘โอเค’ กลับมาให้ด้วย!!  วันนี้อโณชาค้นพบแล้วว่าแม้สัตว์โลกจะไม่รัก แต่หลงช่างเข้ากับคนแก่ได้อย่างน่ากลัว  ไม่รู้สื่อสารกันรู้เรื่องขนาดนั้นได้อย่างไร
   “คุณอโณมองกล้องสิครับ” เหมือนจะรู้ว่าถูกนินทา  หลงเอาเข่ากระทุ้งขาเขาแถมยังพูดรอดไรฟันไม่ให้รอยยิ้มเสียทรงอีก  จริงจังเสียไม่มีล่ะ
   มาถึงขั้นนี้แล้วจะถอยหลังกลับก็เห็นแก่คุณป้าที่ยกกล้องอันโตขึ้นมาด้วยมืออันสั่นระริก  อโณชาฉีกยิ้มแกน ๆ ให้กล้อง...

   หงัก ๆ ๆ  ปลายนิ้วค่อย ๆ วางลงบนปุ่ม...
   ชีสสสสสสสสสส

   ทว่าสิ่งที่ได้ตอบแทนคือความเงียบงัน  ทุกสิ่งหยุดเคลื่อนไหว  ราวกับโลกใบนั้นหยุดนิ่ง... และมันถูกกดเพลย์อีกครั้งเมื่อคุณป้าขยับปากช้า ๆ “ทำไมมันไม่ออก...”
   อ้ากกกกกกกกกกกก หลงอยากวิ่งออกไปชนเสาตาย  กว่าจะลากคุณอโณมาถ่ายด้วยก็แทบแย่  นี่กล้องยังจะเล่นตัวอีกเรอะ!  ชีวิตไอ้หลงมันจะน่าอดสูเกินไปแล้ว!  มันเอื้อมมือออกมา “เอากล้องมาดูสิครับ  เดี๋ยวผมดูหะ...”

   แชะ!
   “โอ้!  ออกแล้วพ่อหนุ่มเอ๊ย!” ไม่ว่าเปล่าท่านป้ายังหยิบกระดาษแผ่นดำ ๆ โบกไปมาอย่างเริงร่า  ราวกับท่าทีเซื่องซึมเมื่อครู่นั้นแค่ฝันไป “มาเอารูปเลยลูก  หนึ่งร้อยห้าสิบบาท”

   คุณป้าคร้าบบบบบบบบบบบ!  ป้าจะทำแบบนี้กับไอ้หลงไม่ได้นะคร้าบบบบบบ
   ไอ้คนตั้งความหวังสูงวิญญาณออกร่างตายคาซากซุ้มไปเป็นที่เรียบร้อย  ลำบากถึงอโณชาต้องลุกขึ้นไปหาคุณป้าก่อนแขนแกจะเคล็ดเพราะสะบัดรูปมากไป  หลงมองตามด้วยน้ำตาคลอเบ้า  เขาไม่ยอมแน่ ๆ ขอควักเงินเดือนตัวเองออกมาถ่ายใหม่อีกระ...

   “ฮ่า ๆ ๆ” จู่ ๆ อโณชาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา  หากเมื่อครู่ที่ป้าถ่ายรูปนั้นเรียกว่าโลกหยุดเคลื่อนไหวล่ะก็นาทีนี้คงเป็นโลกหมุนติ้ว ๆ เลยล่ะ
   คุณอโณที่ชอบยิ้มเป็นมารยาทคนนั้นกำลังหัวเราะเสียงดัง  ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะปวดกล้ามเนื้อท้อง  ไม่ได้สวยงามเหมือนรูปสลักอย่างในยามปกติ  ทว่ากลับไม่สามารถละสายตาได้เลย...

   หลงยัดกระเป๋าสตางค์ลงกางเกงเงียบ ๆ

   จะถ่ายใหม่ไปทำไม?  เขาได้รูปที่สวยงามที่สุดมาแล้วนี่นา


..............................................................
.......................................
...................
.......

[Indigo]

   “ไม่ ๆ ๆ รูปนี้มันเลวร้ายมาก!!”
   “ทำไมล่ะ ฮ่า ๆ ๆ” อโณชางอตัวจับท้องไว้
   นี่เป็นครั้งแรกที่โดนคุณอโณชมแล้วหลงไม่ดีใจเลยสักนิด  แถมน้ำตาจะไหลอีกต่างหาก  สองมือจับกระดาษราคาแพงเอาไว้แน่นราวกับจะฉีกมันออกเป็นชิ้น ๆ  บนนั้นปรากฏภาพของชายสองคนในอิริยาบถอันแตกต่าง  ด้านขวาของภาพเป็นอโณชาที่เผยอปากค้างเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างจะเรียกว่า ‘หน้าเหวอ’ ก็คงไม่ผิดนัก แต่เมื่อเลื่อนสายตาต่อไปทางซ้ายแล้วพบว่าอโณชาในรูปนั้นจัดว่าดูดีระดับเทวดาเลยทีเดียว!
   ตาปรือเห็นเปลือกตาแค่ครึ่งเดียวราวกับรูป meme ยอดฮิตของบอม ธนิน  ปากอ้าค้างจนเห็นฟัน  หน้าบิดเบี้ยว แถมยังเอื้อมมือออกมาราวจะขอส่วนบุญ...

   ของแบบนี้มันควรจะเก็บไว้เหรอ!!

   “ฉันว่าน่ารักดีออกนะ”
   “น่ารักตรงไหนกันล่ะครับ!!” และแล้ววันนี้หลงก็ได้รู้ว่า ‘น่ารัก’ ของอโณชาเป็นคำด่าอย่างหนึ่ง แต่ละสิ่งที่ชมนี่ไม่ได้มีสภาพน่ารักตามฉบับสากลเลย!  เก๋ากี้งี้  ไอ้หลงในรูปงี้…
   “ถ้าหลงไม่เอาฉันขอนะ” ว่าแล้วมือซน ๆ ก็เอื้อมมากดึง  ทว่าไอ้คนแหกปากเมื่อครู่กับจับไว้แน่น
   “ไม่เอาครับ” อยู่ ๆ ก็เปลี่ยนใจกะทันหันเสียอย่างนั้น  หลงล้วงกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาแล้วบรรจงยัดรูปทุเรศ ๆ นั่นลงไปในช่องใส่ธนบัตร “ถึงยังไงมันก็เป็นรูปคู่  ให้ผมเก็บไว้เถอะ”
   “ฮะ ๆ ๆ”

   “อาววววววล่ะค่ะ!” นี่อโณชาลืมอะไรไปหรือเปล่า  มาแล้วจ้า  เอ็มซีสาวสุดร้อนแรงที่ไม่ว่ารถคันไหนก็เทรนออกมาเหมือนกันหมด “เมื่อกี้เป็นยังไงกันบ้างค้ากับไฮไลต์ของสวนเรา  สวยไหมค้า”
   “สวยยยยยยยย” ที่น่าทึ่งกว่าหล่อนคือมีคนรับมุกตลอดเนี่ยแหละ
   “และเพื่อเป็นการส่งท้ายก่อนกลับบ้านนะคะ  ดิฉันมีเกมมาให้ทุกคนเล่นด้วย  ของรางวัลก็คือ...” ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็ก้มลงไปรื้อถุงพลาสติกด้านล่างพร้อมกับชูสิ่งหนึ่งขึ้นเหนือศีรษะ “แท่แดนนนนน  มา-เล็ด-ทาน-ตะ-วัน!”
   “โอ้ววววววววว” ลุง ๆ ป้า ๆ คึกครื้นเป็นพิเศษเพราะถ้าได้ถุงใหญ่ขนาดนี้แจกทั้งรถตู้แทะถึงกรุงเทพยังเหลือเฟือเลย
   “ก่อนอื่นดิฉันจะเล่าตำนานดอกทานตะวันให้ฟังนะคะ  ทุกท่านคงรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าดอกเหลือง ๆ สวย ๆ พวกนั้นมันหันหน้าเข้าหาดวงอาทิตย์...” ว่าแล้วหล่อนก็ผายมือขึ้นฟ้า  ลุงป้าน้าอาส่งเสียงอู้อ้าตื่นเต้น “ตามตำนานเทพกรีกแล้ว  ว่ากันว่ามีเทพอัปสรนามว่าไคลทีถูกพายุพัดขึ้นมาจากใต้ทะเล  หล่อนเกยตื้นอยู่ริมหาด”
   ใช้คำว่าเกยตื้นนี่มันจะดีเหรอ.. อโณชาได้แต่คิดอย่างนั้น
   “แต่เมื่อฟื้นขึ้นมาไคลทีก็พบว่าเธอได้อยู่ท่ามกลางพืชพันธุ์และแสงแดดเป็นครั้งแรก  เธอหลงรักดวงอาทิตย์เข้าแล้ว  ดวงอาทิตย์ก็คือเทพอพอลโล เป็นหนุ่มรูปงามที่ขับราชรถสุริยะผ่านทุกวัน  ไม่ว่าจะผ่านไปทางใด  ไคลธีก็จะจ้องมองตามไปทุกที่  ทว่าช่างน่าสงสาร  อพอลโลนั้นไม่ได้สนใจในตัวนางแม้แต่น้อย”
   “ไคลธีที่เอาแต่เฝ้ารอเริ่มเหี่ยวเฉา  เหล่าทวยเทพที่รับรู้เรื่องราวของนางจึงเปลี่ยนร่างของนางให้กลายเป็นดอกทานตะวันที่จะเฝ้าคอยหันหน้าหาแสงอาทิตย์ตลอดไป  ช่างเป็นความรักที่แสนมั่นคงและสวยงามเหลือเกินค่ะ”

   หลงคุ้นเคยเรื่องราวที่เอ็มซีสาวเล่าอยู่  ไม่แน่ใจนักว่าจากรายการโทรศัพท์หรือจากความทรงจำเก่าในอดีต  ทว่าเมื่อได้มาฟังมันอีกครั้งข้าง ๆ คุณอโณแล้วใจเต้นแปลก ๆ ก็เรื่องราวที่เล่ามานั่นมันต่างกับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ตรงไหนกันล่ะ

   “เอาล่ะค่ะ  มาถึงเกมที่ทุกท่านรอคอย  ดิฉันจะถามคำถามหนึ่งข้อ  ใครยกมือได้เร็วและตอบได้ถูกต้องก็รับของรางวัลไปเลยนะคะ” การละเล่นยังดำเนินไปไม่มีหยุด “คำถามก็คือ  ของรางวัลคืออะไรคะ  หนึ่ง สอง ยกค่ะ!”

   เสียงความวุ่นวาย  ยื้อแย่ง  แข่งขัน  โหวกเหวกไปทั้งรถ  แทนที่จะชวนปวดหัว แต่หลงกลับผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด  ลมเย็น ๆ บริสุทธิ์จากต้นไม้พัดวูบเข้ามาจนเย็นท้ายทอย  มันขยับตัวเข้าไปใกล้คนข้าง ๆ กระแซะจนบ่าชนกัน

   “เหมือนผมเลยเนอะ”
   “หือ?”
   “ดอกทานตะวันไงครับ” คำตอบทำให้อโณชาเผลอเบ้ปากในความน้ำเน่าเล็กน้อย
   “ฉันไม่ใช่พระอาทิตย์สักหน่อย  นามสกุลฉันเป็นพระจันทร์หรอก” นายอโณชา  จันทรศานต์ยิ้มเยาะใส่  ริจะจีบด้วยมุกน้ำเน่าแบบนี้มันข้ามขั้นไปหน่อยมั้งหลง

“ถ้าอย่างงั้นผมก็กลายพันธุ์เป็นดอกทานพระจันทร์”

เขากัดปากกลั้นยิ้มกับมุกจีบสะเหล่อ ๆ  อโณชาได้แต่สงสัย

ต้องหน้าด้านขนาดไหนถึงจะกล้าเล่นมุกนี้


.................................................
...........................
..............
......


   ที่พักของทริปนี้เป็นรีสอร์ตเล็ก ๆ สไตล์บาหลี  บรรจุบ้านพักไม่กี่หลังเพื่อความเป็นส่วนตัวของคุณลูกค้า  หลังเช็กอินที่ด้านหน้าเรียบร้อยพนักงานก็นำกระเป๋าไปเก็บในห้องพักให้  เรียกได้ว่าบริการดีเยี่ยมสมราคา  แพรนภัสเป็นคนแนะนำที่นี่ให้พร้อมบัตรส่วนลดที่หล่อนซื้อดีลไว้เป็นการขอโทษที่ทำทริปเลื่อน
   อาคารไม้มุงหลังคาสีเหลี่ยมคางหมูสีเปลือกไม้เรียงรายไปตลอดสองข้างทาง  จากข้อมูลที่พนักงานสาวเล่าที่นี่มีบ้านพักแค่ 20 หลังเท่านั้น  มีสระว่ายน้ำอยู่ตรงกลางพร้อมสวนร่มรื่น  ปลูกพวกกล้วย  เฮลิโคเนีย พลับพลึง ลั่นทม โกสน และกระถางพื้นน้ำใส่กกหรือบัว  ที่ขาดไม่ได้คือประติมากรรมรูปสลักทั้งลอยตัวและนูนสูงที่สร้างชีวิตชีวาให้แก่สวนไม่น้อย
   อโณชาเลือกบ้านพักแบบสองเตียงเพื่อความผ่อนคลายตอนพักผ่อนจะได้ยืดแข้งยืดขาได้เต็มที่  ด้านในบ้านพักไม้จุดออโรม่าต้อนรับพร้อมเปิดไฟสี warm white ชวนอบอุ่นไปทั้งห้อง  พนักงานโค้งให้เขาแล้วจากไปเงียบ ๆ  อากาศด้านในเย็นสบายเนื่องจากต้นไม้ห้อมล้อมบวกกับการวางผังบ้านรับลมของสถาปนิก  เฟอร์นิเจอร์ไม้เรียบง่ายให้อารมณ์แบบ traditional  ผสมกับอุปกรณ์มือจับอย่างสำริดหรือทองเหลือง  ลงตัวอย่างไม่น่าเชื่อ  คนจ่ายเงินเดินไปแหวกผ้าม่านขาวโปร่งแล้วหันมาบอกเด็กที่นั่งมอมแมมบนพื้น

   “หลงอาบน้ำก่อนเลยนะ” ปากพูดแบบนั้นแต่ดวงตายังสำรวจรอบบริเวณไม่หยุด “วันนี้นอนเร็วกันหน่อยดีกว่า  พรุ่งนี้ไปน้ำตกกันเดี๋ยวจะหมดแรง”
   “น้ำตกเหรอครับ” คนฟังตาเป็นประกาย  รีบคุ้ยหากางเกงในในกระเป๋า
   “เดี๋ยวฉันออกไปเดินเล่นหน่อยนะ  ถ้ากลับมาช้าหลงหลับก่อนได้เลย”
   “อ้าว ไหนคุณอโณว่าต้องรีบนอนไงครับ” เถียงคำไม่ตกฟากจริง ๆ ใครสั่งใครสอนเนี่ย  อโณชามองไอ้หลงจำไมเวอร์ชั่นก่อนจะเดินเข้าไปตบหัวปุ ๆ
   “ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้วนอนดึกได้”
   “เดี๋ยวสิคุณอโณ” หลงพยายามพันแข้งพันขาแต่อโณชาเดินลิ่ว ๆ ไปที่ประตูเรียบร้อยแถมยังควงกุญแจเยาะเย้ยอีกต่างหาก “คุณอโณววววว”

   เสียงนั้นขาดหายไปตอนที่บานประตูงับลง  อโณชาหลุดยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่  ไม่สิแทบจะหลุดขำเลยแหละ  เขาสวมรองเท้าแตะของรีสอร์ตแล้วเริ่มออกเดินชมนกชมไม้ไปรอบ ๆ
   วันนี้สนุกจนเหนื่อย  หัวเราะจนปวดท้อง  เดินจนขาพัง  ผสมปนเปกันไปหมด  แล้วนี่เขายังจะบ้าออกมาสงบสติอารมณ์ข้างนอกอีก  ชักไปกันใหญ่แล้ว  อโณชาทิ้งตัวนั่งบนม้านั่งริมสวนเอนหลังช้า ๆ ฟังเสียงแมลงกลางคืนส่งเสียง
   สมองไพล่คิดถึงคนในห้อง  ไม่รู้ว่าตัวเองถลำลึกมาถึงขนาดนี้ได้อย่างไร  รู้ตัวอีกทีเขาก็คุ้นเคยกับการมีหลงข้าง ๆ เสียแล้ว
ความสัมพันธ์ค่อย ๆ ถักทอพันเกลียวเข้าหากันช้า ๆ แต่แนบแน่นจนนึกสงสัยว่าตัวเองปล่อยไปขนาดนี้ได้อย่างไร  ชายหนุ่มถอนหายใจออกมายาว ๆ  ทั้งที่มาเที่ยวแท้ ๆ เขาไม่ควรเอาอะไรมาคิดให้หนักหัวเลยสักนิด
อโณชานั่งอยู่ตรงนั้นและลุกขึ้นมาเดินสำรวจนิดหน่อย  พอเหลือบไปเห็นนาฬิกาบนผนังที่เล้านจ์ก็คิดว่าได้เวลาผู้ใหญ่นอนเสียแล้วมั้ง  คิดได้ดังนั้นก็ลากสังขารกลับห้องทันที
หลงนอนยาวเหยียดอยู่บนเตียงริมประตู  คลุมโปงเสียจนมองไม่เห็นหน้า  อาจเพราะห้องเปิดไฟสว่างโร่เลยต้องคลุมไว้ล่ะมั้ง  เขารื้อกระเป๋าหยิบขั้นในและเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไป
ใช้เวลาร่วมสิบห้านาทีชายหนุ่มก็เดินใส่ชุดนอนอยู่ในห้องพร้อมสำหรับการพักผ่อนแล้ว  อโณชาปิดสวิทช์ไฟที่ข้างประตูแล้วใช้แสงจันทร์ด้านนอกคลำทางกลับไปหาเตียงได้สำเร็จ  เขายกผ้านวมผืนหน้าขึ้นแล้วซุกตัวเข้าอย่างเป็นสุข  ไม่ได้นอนรีสอร์ตแบบนี้นานแล้ว  ฟูกก็นิ่ม  หมอนฟูนุ่ม  แอร์เย็นสบายผสมกลิ่นอโรมาชวนเคลิ้มได้ไม่ยากเลย
ต้องรีบนอนแล้วล่ะ  พรุ่งนี้จะได้มีแรงเที่ยวเยอะ ๆ คิดได้อย่างนี้เปลือกตาอันหนักอึ้งก็ปิดลงมาทันที  การหลับนั้นง่ายดายเหมือนถูกดึงวูบเข้าไปในอีกโลกหนึ่ง  อโณชาร่ำ ๆ จะไปอยู่แล้ว  ทว่าวินาทีที่ถูกดูดเข้าไปนั้น...

พรึ่บ ๆ
เสียงเครื่องนอนขยับซวบซาบด้านหลังทำเอาคนหูดีลืมตาโพล่งกลางอากาศ  อโณชาผู้ถูกดูดกลับมาโลกเดิมหันกลับไปดูอีกเตียงทันที  ชายตัวสูงที่นอนอยู่ขยับยุกยิกเหมือนไม่สบายตัว  เดี๋ยวพลิกซ้ายเดี๋ยวพลิกขวาหมุนวนจนจะรอบเตียงอยู่แล้ว
ชายหนุ่มมองคนงุ่นง่านพลางอดยิ้มเอ็นดูไม่ได้  ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าเด็กในปกครองติดหมอนข้างขนาดไหน แต่ไม่คิดว่าจะอาการหนักขนาดนี้นี่นา

“หลง นอนไม่หลับเหรอ”
เฮือก! ทางนั้นกระตุกเล็กน้อยเมื่อถูกจับได้  แถมยังตอบมาเสียงอ่อย “ทำคุณอโณตื่นเหรอครับ”

อโณชาไม่ได้ตอบคำถามเชิงตำหนิตัวเองนั่น  กลับกันเขายกผ้าห่มด้านหนึ่งขึ้นส่งเสียงเรียกเบา ๆ

“มานี่สิ”

ผลุบ ยิ่งกว่าเปิดกรงหมา  กะพริบตาแค่สามทีเงาดำ ๆ ก็พุ่งเข้ามายัดตัวลงในทันที  แถมยังกอดก่ายด้วยท่วงท่าการนอนแบบเดิมด้วย  ผมสั้น ๆ ไถแกรก ๆ ลงมาบนบ่า  อโณชาเลยต้องตบหัวเบา ๆ เป็นการบอกให้ใจเย็น ๆ หน่อย ดีนะวันนี้ไม่มาหอบแฮ่ก ๆ ใส่ข้างหู
   เหมือนคนโง่ที่ทิ้งเตียงให้ผีนอนเล่นแล้วยังโง่ชั้นสองด้วยการนอนเบียดแอ้กเป็นปลากระป๋องอีก  อโณชาผู้ถูกบีบอัดได้แต่นอนแน่นิ่งเป็นหมอนข้างให้ไอ้หลงซุก ๆ จนกว่ามันจะเคลิ้มหลับนั่นแหละ
   “คุณอโณ” ลมร้อนเป่าหูอย่างกับไดร์เป่าผม “เมื่อกี้ผมพยายามจะนอนเร็ว ๆ ตามที่คุณอโณสั่ง”

   อโณชาเอียงคอ  ต้องการอะไร จะให้ชมว่าเด็กดีเหรอ?

   “ตะ...แต่ว่า” มือใหญ่ ๆ ยื่นขึ้นมาแบออก “ยังไม่ได้กู้ดไนท์คิสเลยครับ”


“หึ หึ หึ”

ทำไงได้ล่ะ?  ก็เลี้ยงจนเสียนิสัยแล้วนี่นา



TBC


มาแบบยาวมากกกกกก แบ่งย่อยได้เป็นสองตอน แต่ที่นี่เราให้คุณในตอนเดียว!
หวานจนน้ำตาล  เบาเหวานขึ้น  โอ๊ย อิแม่ใจไม่ดีเลยค่ะคู้นนนนนนน
แต่สงครามยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหาร  พรุ่งนี้ต้องสนุกกว่านี้แน่เลยแฮมทาโร่  หึหึหึหึ
ดูไปดูมานี่มันการเอาหลงมารังแกนอกสถานที่ชัดๆเลยนี่นา  มีความสุขเหลือเกิน 5555
เจอกันตอนหน้านะจ๊ะ

ขอบคุณคุณ Tea for Thee ที่ช่วยแก้ไขคำผิดให้นะคะ  ถ้าใครเจออีกแจ้งได้เลยนะคะ

[Wendy]

หึ หึ หึ
หลงหลงหลง
 

[BlueCherries]

ม่ายยยยยยยย เรื่องนี้มีแต่ความเอ๋อของหลงและน้ำตาลเรียกฝูงมดค่า

ดราม่งดราม่าอะไรเราไม่รู้จักเบยยยยยยย 

[TachibanaRain]

ฮ่าๆๆๆหลงนี่มันเข้าใจอ้อนจริงๆ

[aorpp]

อ๋อย มุ้งมิ้งมากค่ะ
น่ารั๊กกกกกทั้งคู่เลย