-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
**คำเตือน หลักการทางการแพทย์ในนิยายเรื่องนี้บางส่วนไม่ได้อิงตามความเป็นจริงนะคะ**
สารบัญ
ความทรงจำที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.0)
ความทรงจำที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.47)
ความทรงจำที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.79)
ความทรงจำที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.90)
ความทรงจำที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.120)
ความทรงจำที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.150)
ความทรงจำที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.180)
ความทรงจำที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.210)
ความทรงจำที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.240)
ความทรงจำที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.270)
ความทรงจำที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.330)
ความทรงจำที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.360)
ความทรงจำที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.390)
ความทรงจำที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.434)
ความทรงจำที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.459)
ความทรงจำที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.488)
ความทรงจำที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.521)
ความทรงจำที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.540)
ความทรงจำที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.573)
ความทรงจำที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.601)
ความทรงจำที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.631)
ความทรงจำที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.659)
ความทรงจำที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.683)
ความทรงจำที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.709)
ความทรงจำที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.739)
ความทรงจำที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.761)
ความทรงจำที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.785)
ความทรงจำที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.806)
ความทรงจำที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.834)
ความทรงจำที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.874)
ความทรงจำที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.908)
ความทรงจำที่ 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.942)
ความทรงจำที่ 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.985)
ความทรงจำที่ 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.1019)
ความทรงจำสุดท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.1022)
ตอนพิเศษ
อาแสง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.1070)
เขาเรียกผมว่าหลง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47036.msg3656167#msg3656167)
CHARACTER
(https://lh5.googleusercontent.com/fY4vfOh5CYm0aVt290mmF79vwCIf9Bt4Q6bi2ZILsMwJAajFmmZ_KQZmxsjBxj5B8GKgRYBOnC_nlD4=w1366-h662)
(https://lh4.googleusercontent.com/XqDAsTyxojR6klSvYa5onwxhpxygQQqvRuVv0jc9aVFyatzfE3N89mlBKSPmmckFubaUkgujFCIyiY8=w1366-h662)
-
**คำเตือน หลักการทางการแพทย์ในนิยายเรื่องนี้บางส่วนไม่ได้อิงตามความเป็นจริงนะคะ**
ความทรงจำที่ 1
บางทีเขาเองก็หลงลืมอะไรบางอย่างไปเหมือนกัน
จริงสิ! ของอย่างพวกกุญแจบ้าน กระเป๋าสตางค์ หรือแม้แต่ของควรจะถือในมือให้สมชื่ออย่าง ‘มือถือ’ พอคิดได้ก็ตะปบกระเป๋ากางเกงพลางร่ำไห้อยู่ในใจเงียบ ๆ
ลืมอีกแล้วจริง ๆ ด้วยสิ...หลังงานเลี้ยงทีไรเป็นแบบนี้ทุกที
ย้อนกลับไปเมื่อวานในงานเลี้ยงปิดไตรมาสที่สองของบริษัท ณ ผับบาร์ใจกลางเมืองหลวง เสียงพูดคุยเฮฮาดังไม่หยุดไม่หย่อนร่วม 4–5 ชั่วโมง เขาเองก็จำไม่ได้ว่าหัวข้อสนทนาส่วนใหญ่คืออะไร รู้แต่ว่ายกดื่มและชนแก้วกับเพื่อนร่วมงานทุกคนที่ขวางหน้า เมาเหมือนหมาระหว่างรับโทรศัพท์จาก...เอ่อ....ตอนนั้นใครโทรมานะ? แต่คิดไปก็เท่านั้นอย่างไรมือถือเจ้ากรรมมันก็หายไปแล้ว
“สวัสดีค่ะพี่อโณ” เสียงสดใสจากเคาน์เตอร์เรียกให้เขาหันกลับไป “แหม วันนี้หน้าตาไม่สดชื่น แฮงค์เหรอคะ?”
“หนักกันขนาดนั้นไม่แฮงค์ก็เกินไปครับ” ชายหนุ่มตอบยิ้ม ๆ “พี่ผงกหัวสามทีรู้ตัวอีกทีก็อยู่ที่ห้องแล้ว แท็กซี่เขาคงขับนิ่มมากเลยน่ะครับ”
“ฮ่า ๆ คราวหน้าก็เบา ๆ กันหน่อยเถอะค่ะพี่” เขาไม่ได้โต้ตอบอะไรนอกจากยิ้มให้เธออีกครั้งแล้วเดินต่อเข้าไปในทางเดินกล่องสี่เหลี่ยม
รองเท้าหนังกระทบกับพรมสีเทาเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เสียงเพลงเบา ๆ จากห้องสี่เหลี่ยมแต่ละห้องดังลอดออกมาตีกัน ไทยบ้างฝรั่งบ้าง เขาฮัมตามเฉพาะท่อนที่รู้จักในขณะที่มือขวาล้วงเอาป้ายพลาสติกขึ้นมาคล้องคออย่างลวก ๆ ไม่ได้สนเลยว่าจะเกยออกมานอกปกเสื้อหรือพันเส้นผมจนยุ่ง กว่าจะก้มลงดูว่าป้ายมันกลับด้านก็ตอนที่เพื่อนส่งภาษามือทัก
ชายหนุ่มยิ้มขำกับตัวเองก่อนจะพลิกแผ่นป้ายด้านที่เขียนว่า ‘หัวหน้าฝ่ายกฎหมาย อโณชา จันทรศานต์’ ขึ้นมา
“ว่าไงแพร ไม่น่าเชื่อมาทำงานไหวด้วย”
“แหม ทำเป็นพูด พี่อโณก็ลุกขึ้นมาได้เหมือนกันนี่คะ” เพื่อนร่วมงานรุ่นน้องเอ่ยกระเซ้าก่อนจะวางปึกกระดาษที่อ่านอยู่ลงบนโต๊ะ “ว่าแต่โทรไปทำไมไม่ติด จะบอกซะหน่อยว่าแฮงค์ก็ไม่ต้องมาหรอก วันนี้งานไม่มีอะไรหรอกจ้ะ”
“เอ่อ...คือว่า” อโณชายกมือเกาท้ายทอย “พี่ลืมไว้ที่ไหนก็ไม่รู้อะ แหะ ๆ”
“พี่อโณ!!” คู่สนทนาเอ็ดเสียงแหวว “ซื้อหวยไม่ถูกอย่างนี้บ้างนะ”
“โธ่ ก็เมื่อคืนเมาหัวราน้ำเสียขนาดนั้น”
“เมาทีไรลืมนู่นลืมนี่ทุกที คราวก่อนก็ลืมรถไว้ที่ร้าน” แพรดุรุ่นพี่อย่างไม่เกรงกลัว
“พี่เลยแก้ปัญหาด้วยการทิ้งรถไว้ที่คอนโดไงครับ นั่งแท็กซี่ปลอดภัยกว่าแถมยังเมาไม่ขับ”
“ค่า รับผิดชอบต่อสังคมดีมาก” แพรแทบจะปรบมือให้ “แล้วนี่ปิดเครื่องไม่ใช่ว่าโดนไอ้คนที่ผับสอยไปแล้วเหรอคะ”
“คงต้องแล้วแต่เวรแต่กรรมล่ะครับ”
“เฮ้ย! ยอมไม่ได้อะ มือถือเครื่องตั้งหลายตังค์พี่จะมาปล่อยเลยตามเลยแบบนี้ไม่ได้นะคะ”
“ของมันหายแล้วจะเอาคืนได้ไงล่ะครับ” ยิ่งเห็นท่าทีปลงตกของอโณชาพวกไม่ยอมคนอย่างแพรนภัสยิ่งอารมณ์ขึ้น
“ไม่รู้ล่ะวันนี้ว่าง เดี๋ยวแพรจะนั่งโทรเข้าเครื่องพี่ทั้งวันไปเลย ถ้าโจรมันเผลอเปิดเครื่องเมื่อไรรู้ตำแหน่งมันแน่” แพรกำมือถือด้วยแววตามุ่งมั่น เห็นแล้วอโณชาได้แต่หัวเราะแหะ ๆ
ตามแต่ใจน้องเลยครับ...
แพรนภัสเป็นสาววัยยี่สิบเจ็ดผู้ไม่ยอมคนและกัดไม่ปล่อย ในด้านหน้าที่การงานหล่อนเป็นผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายกฎหมายในทีมของอโณชา ถึงจะเรียกว่า ‘ทีม’ ก็เถอะ จริง ๆ มีกันแค่สองคนเท่านั้น อีกะแค่บริษัทนำเข้าวัตถุดิบออร์แกนิกจะมีฝ่ายกฎหมายทำไมตั้งมากมาย
“หนังสือพิมพ์ค่ะ อัพเดทข่าวการบ้านการเมืองกันหน่อย” คนเด็กกว่าโยนม้วนกระดาษเลอะหมึกลงบนโต๊ะ “เดี๋ยวแพรไปชงกาแฟพี่จะเอาอะไรไหม ?”
“ไม่ล่ะครับ” อโณชาตอบอย่างสุภาพขณะเขี่ยม้วนกระดาษออกจากกัน “อ่า...นโยบายเพิ่มภาษี”
“ได้ยินมาเดือนสองเดือนแล้วไม่คิดว่าจะเอาจริงเหมือนกันค่ะ” เสียงก๊องแก๊งของถ้วยกาแฟดังไม่หยุด ถึงจะติดภารกิจแต่แพรก็ไม่วายให้ความเห็น “รอดูประชุมคราวหน้าได้เลยค่ะ”
“นอกนั้นก็ไม่มีข่าวอะไรน่าสนใจเลยนะครับ” อโณชาม้วนหนังสือพิมพ์ธุรกิจก่อนจะหยิบข่าวทั่วไปขึ้นมาดู “อุบัติเหตุช่วงนี้เยอะจริง ๆ”
“พี่นี่ไม่อัพเดทเลย” อโณแว่วเสียงจุ๊ปากเหมือนจิ้งจก “ช่วงนี้เขาฮิตมิจฉาชีกแก๊งค์ใหม่จ้า”
“หือ? แก๊งค์ใหม่?”
“ก็ที่มันแกล้งทำเป็นพวกเงินกู้นอกระบบไปทวงหนี้เหยื่อไงพี่ ไอ้เหยื่อนั่นก็พวกมันทั้งนั้นแกล้งโอดครวญล่อพลเมืองดีเข้าไปห้าม” อโณสัมผัสได้ว่าแพรนภัสคนกาแฟในแก้วดังขึ้น น้องแกคงจะอินมากจริง ๆ “พอเดินเข้าไปปุ๊บก็เข้าทางมันเลยไง! ลากเข้าที่อโคจรไถตังค์ซะเกลี้ยงแล้วค่อยปล่อยกลับ”
“โห แย่เลยนะครับ”
“เพราะจงใจเล่นพลเมืองดีเนี่ยแหละถึงได้น่ากลัว” ตุบ! แก้วกาแฟวางที่โต๊ะฝั่งตรงข้ามของอโณ “โดนเล่นไปหลายคนแล้วด้วยค่ะ”
“ถ้าจับได้เร็ว ๆ ก็ดีสินะครับ”
“เออนึกออกแล้วค่ะ! มีอีกข่าวที่กำลังฮิต”
“เอ๋ อะไรเหรอครับ ?”
“น้องXXเลิกกับพี่YYแล้ว แพรอุตส่าห์เชียร์คู่นี้อะพี่!! โคตรเสียใจเลยเห็นว่ามีมือที่สาม”
“................”
เวลาไหลผ่านไปเชื่องช้าเมื่อไม่มีงานให้สะสาง พอคล้อยบ่ายเข้าหนังตาอโณชาก็หนักอึ้งแทบไหลลงมาอยู่ที่คาง ชายหนุ่มผงกหัวแล้วผงกหัวอีก แอร์เย็น ๆ ก็เป่ากดหัวให้ไหลลงไปเรื่อย ๆ และวินาทีที่มันกำลังจะสัมผัสโต๊ะนั่นเอง...
“พี่อโณ!!”
เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือก “พี่เปล่าหลับนะครับ!”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นค่ะพี่!!” ไม่ใช่เรื่องนั้นแล้วมันเรื่องอะไรกันล่ะ วอลลุ่มน้องระดับเดียวกับเวลาตะโกนด่าชัด ๆ คนเด็กกว่าโบกมือไปมา “มือถือพี่โทรติดแล้ว”
“อะไรนะครับ ?” อโณชาอ้าปากหวอก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้ เสียงรอสายดังลอดออกมาให้เงี่ยหูฟังเกือบนาที “นานขนาดนี้เขาคงจะไม่รับ...”
“ฮัลโหล”
รับด้วยแฮะ!
อโณตาลุกวาว ไม่บ่อยนักที่จะมีเคสมือถือหายแล้วได้คืน
“สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นเพื่อนเจ้าของมือถือที่คุณ....”
“โอ้! ผมกำลังงงว่าจะติดต่อไปเบอร์ไหนเลยเนี่ย คุณ...เอ่อ” เดาว่าพนักงานกำลังก้มอ่านชื่อที่เมมไว้บนหน้าจอ “คุณแพร?”
“ค่ะ”
“คุณคงเป็นลูกค้าร้านของเราเมื่อคืนแน่ ๆ ผมว่าแล้วเชียว” ปลายสายรีบอธิบายจนลิ้นพันกัน “ผมไม่ได้จะขโมยนะครับ แต่พอดีแบทมันหมดเพิ่งได้ชาร์จ”
“ดิฉันเข้าใจค่ะ ขอบคุณที่เก็บไว้ให้นะคะ”
บทสนทนาดูราบรื่นกว่าที่คิดด้วยการพูดจาฉะฉานครบประเด็นของแพร สรุปว่าเมื่อคืนนายอโณชาเมาและโง่ทำมือถือตกไว้ในห้องจัดเลี้ยง เป็นบุญล้นพ้นที่ผู้จัดการร้านเป็นคนมาเจอและมอบหมายหน้าที่ให้ลูกน้องติดต่อเจ้าของมารับคืน หลังจากนัดแนะกันเรียบร้อยอโณชาก็ถอนหายโล่งอก นึกว่าจะไม่ได้คืนเสียแล้ว
“พี่อโณก็หัดรักษาของบ้างนะคะ รอบนี้ถือว่าโชคดีมาก”
“จ้า ๆ พี่ลืมรอบนี้รอบเดียวพอแล้ว” อโณตอบเนือย ๆ “บ่นเป็นแม่พี่เชียว”
“เพราะพี่อโณทำตัวเหลาะแหละแบบนี้จะไม่ให้บ่นได้ไงคะ! เกิดเขาเอาคลิปโป๊พี่ในมือถือไปลงเน็ทจะทำไงคะ”
“เอ่อ...พี่ไม่เคยถ่ายนะแพร”
“แพรก็แค่ยกตัวอย่างค่ะ” ‘แต่ถ้าหลุดรบกวนส่งลิ้งค์ให้แพรด้วยค่ะ’ หญิงสาวคิดต่อแต่มิได้เอื้อนเอ่ยออกไป “หน้าตาก็ดีหัดทำตัวเท่ ๆ บ้างสิคะพี่!”
“พี่จะพยายามนะครับ” ถึงจะตอบแบบนั้น แต่ไอ้การไหลตัวไปนอนกับเก้าอี้เหมือนไม่มีกระดูกสันหลังดูยังไงมันก็ตาลุงปลงโลกชัด ๆ แพรนภัสได้แต่ส่ายหัวปลงตามไปอีกคน
.................................................................
..........................................
......................
..........
อโณชาเป็นคนหน้าตาดีใคร ๆ ก็พูดแบบนั้น ผมดำเงา ดวงตาโศก และริมฝีปากบางที่ยิ้มแย้มและเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมเสมอ ไม่ว่าใครร่วมงานด้วยก็สบายใจทั้งนั้น แม้ภายนอกจะดูเอื่อยเฉื่อยแต่เวลาทำงานก็เอาจริงเอาจังไม่แพ้ใคร ไอ้เป็นที่รักมันก็ดีอยู่หรอก แต่เวลาเร่งรีบอย่างวันนี้กลับต้องเสียเวลาหลายนาทียิ้มและโบกมือลาทุกคนจนแทบจะหมดบริษัท
ชายหนุ่มก้มมองนาฬิกาคำนวณเวลาแล้วคงไปเลทกว่านัดประมาณชั่วโมง ยังไงพนักงานก็คงประจำอยู่ที่ร้านตลอดเวลา ไว้ไปถึงค่อยขอโทษเขาก็แล้วกัน
รถสีดำถูกจอดนิ่งสนิทในซอยแห่งหนึ่งในเวลาสามทุ่มสามนาที อโณชาเลือกที่จะจอดรถไกลจากร้านประมาณ 500 เมตร เขาไม่เสี่ยงไปแย่งวนหาที่จอดกับนักท่องราตรีแน่ ๆ ถึงจะจอดได้ก็น่ารำคาญเวลาเอารถออกอีก
ตึกแคบ ๆ เรียงติดกันยาวไปตลอดทางพร้อมด้วยดวงไฟหลากสีวิบวับชวนตาพร่า ดูเหมือนนักท่องราตรีจะยังอยู่ในระหว่างทยอยกันมาอโณชาจึงเดินสบาย ๆ ไปต้องเบียดเสียดกับผู้คน เพลง Autotune เสียดแก้วหูไปตลอดทาง อโณชาแหงนหน้าอ่านชื่อร้านไปเรื่อย ๆ
ผลุบ! วัตถุบางอย่างพุ่งตัวผ่านหน้าไปทำเอาผงะ ยังไม่จะหายตกใจดีก็มีอีกสองวัตถุตัดหน้าตามไปติด ๆ เดี๋ยวสิ! นั่นมันคนไม่ใช่เหรอ!
“ตามมันไปเร็ว!”
“แม่งเอ๊ยวิ่งเร็วหยั่งกับหมา” เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายดังไม่หยุดแม้ว่าจะวิ่งห่างออกไปแล้วก็ตาม อโณชาใช้เวลาตั้งราวห้าวินาทีก่อนจะยัดกระเป๋าสตางค์ลงในเสื้อ ไม่รู้ล่ะ! ยังไงเงินเขาก็ต้องไม่หาย จากที่ชมนกชมไม้มีอันต้องใส่เกียร์หมาวิ่งทั่ก ๆ
“ช่วยด้วยคร้าบบบบบบ!” เวรกกรมอะไรของอโณชาก็ไม่รู้ไอ้หัวขบวนเมื่อครู่มันถึงได้หันกลับมาแถมยังพุ่งตรงมาทางนี้ “ผมไม่รู้ว่าคุณพูดอะไร! ปล่อยผมไปเถ๊อะ!”
ไม่นะ! อย่าวิ่งมาทางนี้สิ!
“ไอ้หน้าด้าน! ยืมเงินลูกพี่กูไปแล้วเสือกมาบอกไม่รู้!!”
“ผมไม่รู้จักลูกพี่คุณ” หนุ่มเกียร์หมาตะโกนลั่น “คุณ! คุณ! ช่วยผมด้วย!”
อะไรนะ? คุณไหน? มองซ้ายมองขวาก็ยืนอยู่คนเดียวนี่หว่า
“ช่วยผมทีสิ ผมไม่ได้ยืมเงินอะไรเขามาเลยนะ”
“มึงกล้าพูดว่าไม่ได้ยืมเหรอวะ!!”
จะเถียงอะไรกันก็ช่วยไปไกล ๆ หน่อยได้ไหม! อโณชาเห็นท่าไม่ดีไอ้ลูกหนี้นั่นทำท่าจะวิ่งมาชนเขาอยู่รอมร่อ ขณะกำลังคิดว่าจะช่วยอย่างไรดีข่าวที่รุ่นน้องเอาให้อ่านก็ลอยวาบเข้ามาในหัว มาถึงตรงนี้อโณก็สัมผัสถึงความไม่ชอบมาพากล คิดสิ! ใครมันจะมาวิ่งไล่ตามหนี้กันเป็นหนังอินเดียแถวนี้ แถมไอ้ลูกหนี้ยังบอกว่าไม่รู้เรื่องมันยิ่งน่าสงสัยเข้าไปใหญ่ แผนนี้คิดว่าเนียนแล้วใช่ไหม!?
อ่า...จิตวิญญาณพลเมืองดีเข้าสิงอโณชาในทันใด
ปฏิบัติการขว้างงูให้พ้นคอจึงเกินขึ้น!!
“ทางนู้นเลยครับ! ป้อมตำรวจอยู่ทางนู้นนนน” นู้นไหนให้กลับมาชี้อีกรอบยังไม่แน่ใจ เอาล่ะ! ไหนดูสิว่าไอ้ขบวนต้มตุ๋นนี่มันจะทำอีท่าไหนพอรู้ว่ามีป้อมตำรวจแถวนะ....
“ขอบคุณครับ!” อีกฝ่ายรับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะก่อนจะหักเลี้ยวตรงหัวมุมไม่ได้ให้โอกาสอโณชาได้แก้ตัวอะไรทั้งสิ้น เดี๋ยวสิ!! ตกลงไม่ใช่แก๊งค์ไถเงินหรอกเหรอ!
“เดี๋ยวกลับมามึงเจอดีแน่” พี่ล่ำบึ้กที่วิ่งตามชี้หน้าขู่เล่นเอาอโณชาขนลุกทั้งตัว ดูสารร่างแต่ละคนแล้วคงหักคอกระทิงตกมันด้วยมือเปล่าสบาย ๆ กะพริบตาสามทีทั้งหมดก็หายไปตรงหัวมุมถนนแล้ว อโณชามือสั่นควานหามือถือในกระเป๋าราวเป็นคนโง่อยู่ร่วมสิบนาทีก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าที่มาอยู่ตรงนี้ก็เพราะมาเอามือถือไม่ใช่หรือไง!
“ซวยแล้ว” เขาสบถก่อนจะตาลีตาเหลือกวิ่งไปหาผับที่ใกล้ที่สุดเพื่อขอยืมโทรไปแจ้งตำรวจ และคำตอบที่ได้ก็ชวนสลดกับความปลอดภัยในสยามประเทศเสียจริง อโณชาลนลานวิ่งกลับออกมาที่ถนนคนเริ่มเดินเข้ามามากขึ้น เขาชะเง้อคอมองหา ทำกระทั่งวิ่งตามไปอีกมุมของซอยที่เพิ่งชี้นิ้วไปจนแล้วจนรอดก็ยังไม่เห็นผู้ชายคนนั้น อโณปลอบใจตัวเองว่าลูกหนี้คนนั้นอาจจะหนีรอดปลอดภัยไปแล้วก็ได้ ซอยนั้นทะลุออกถนนใหญ่ได้ด้วยสิ ถึงตอนนั้นพวกนักเลงคงไม่กล้าทำอะไร
ยืนคอตกปลอบใจตัวเองร่วมสิบนาทีจนเห็นว่าไม่มีประโยชน์อะไร อโณชาจึงตัดสินใจกลับไปจัดการธุระตัวเองให้เรียบร้อย โชคดีที่ผู้จัดการร้านฝากให้พนักงานจัดการเรื่องเขาเป็นอย่างดีแค่ไปยืนยันว่าเป็นเจ้าของไม่นานนักก็ได้สมาร์ทโฟนเครื่องเดิมกลับคืนมาแล้ว
เสียงเพลงกระหึ่มจนปวดแก้วหูดังมาตลอดทางราวกับจะอัดร่างเขาให้กระเด็น อโณชาห่อตัวให้เล็กที่สุดขณะเบียดแทรกสวนทางกับผู้คนออกมา เวลาสี่ทุ่มถือว่านักท่องราตรีกำลังคึกคักได้ที่เลยโชคดีจริง ๆ ที่ตัดสินใจจอดรถไว้ไกล ๆ ร้าน เดินแป๊บ ๆ ก็ใกล้จะถึงรถแล้ว
ขณะย่างก้าวอยู่นั้นในหัวก็ยังไม่คลายสงสัยเรื่องผู้ชายคนนั้น ตกลงเขาเป็นลูกหนี้จริง ๆ หรือว่าเข้าใจผิดกันนะ? แล้วหนีไปได้หรือเปล่า วิ่งเร็วอย่างกับยูเซน โบลต์ขนาดนั้นคงรอดแหละ ไม่ ๆ ต้องรอดสิ ไม่อย่างนั้นคงรู้สึกผิด...
ตุบ....
สองขาหยุดชะงัก ดวงตาเบิกโพลง ไร้เรี่ยวแรงจนปล่อยมือถืออันล้ำค่าร่วงลงพื้น ในตรอกแคบ ๆ ระหว่างตึกที่อโณชาจอดรถอยู่ปรากฏร่างของคนในความคิด
แต่สภาพไม่ใช่อย่างที่คิด...
ร่างไร้เรี่ยวแรงเอนตัวพิงกำแพง เปลือกตาปิดสนิท ที่ศีรษะมีเลือดไหลจนเปรอะเปื้อนเสื้อยืดสีขาวที่ใส่อยู่
ยะ...แย่แล้ว ทำอะไรสักอย่างสิ!
อโณชาสูดกลิ่นคาวเลือดเข้าไปเต็มปอด เหงื่อผุดเต็มขมับราวกับเสียสติ เขาพุ่งเข้าตรอกเอื้อมมือเข้าไปสัมผัสตรงหน้าอกซ้าย ขอบคุณพระเจ้า! มันยังเต้นอยู่!
เป็นการขับรถที่เขาจะจดจำไปตลอดชีวิต ไม่รู้ว่ากลิ่นเหงื่อของอโณชาหรือกลิ่นเลือดของผู้ชายคนนั้นที่แรงกว่ากัน แต่ที่แน่ ๆ ภายในรถอบอวลไปด้วยความหวาดกลัว
โรงพยาบาลอยู่แค่ปากทางเข้านี่เองอดทนไว้ก่อนนะ อย่าเพิ่งเป็นอะไรเลย
ขอร้องล่ะ
............................................................................
..................................................
......................
............
“ปลอดภัยแล้วครับ ไม่ต้องห่วง”
“ครับ ...คือเอ่อ...” คนพูดลิ้นพันกันจนนึกไม่ออกว่าตัวเองจะพูดอะไร “คือ..”
“ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ เดี๋ยวหมอให้พยาบาลเอาน้ำมาให้นะ” เห็นท่าไม่ดีคุณหมอรีบโบกไม้โบกมือเรียกนางพยาบาลเป็นการใหญ่ “เดี๋ยวก็ได้ตามไปนอนเตียงข้าง ๆ หรอกครับ”
ถ้ามีเรี่ยวแรงเหลืออโณก็อยากจะหัวเราะกับมุกตลกของคุณหมออยู่เหมือนกัน “ผม...เฮ้อออออออออออ” สุดท้ายก็ได้แต่พ่นลมหายใจยาว ๆ นั่งเอนหลังก่อนจะรับน้ำจากคุณพยาบาลมาดื่ม
“หมอเข้าใจ คงจะช็อกมากสินะ เพิ่งเคยเจออะไรแบบนี้ใช่ไหม?”
“ก็ไม่เชิงหรอกครับ” อโณตอบไปเคล้าเสียงหอบ “แฮ่ก...ผม..แฮ่ก แค่รู้สึกว่ามันเกิดขึ้นเร็วมาก”
“คุณฟังหมอพูดอย่างเดียวนะครับ อย่าเพิ่งใช้แรงพูด” อโณพยักหน้าตอบรับ “ตอนนี้ผู้ป่วยปลอดภัยดีแล้วไม่มีอะไรต้องห่วงครับ บาดแผลภายนอกมีฟกช้ำกับแผลถลอก มีตรงหัวเข่าที่แผลลึกหน่อย หมอทำแผลให้แล้ว กระดูกซี่โครงหัก ส่วนเรื่องหัวอาจจะดูหนักเพราะเสียเลือดเยอะ แต่หมอเย็บแผลให้แล้ว ส่วนเรื่องว่าจะ CT scan หรือไม่ขอให้รอดูอาการไปก่อน”
“ครับ”
“เห็นไหม ไม่มีอะไรเลวร้าย” คุณหมอฉีกยิ้ม “เดี๋ยวหมอเขียนใบรับรองให้เอาไปแจ้งความนะครับ ไม่ทราบว่าผู้ป่วยชื่ออะไรครับ?”
“เอ่อ...ไม่ทราบครับ”
“ห๊ะ!?”
“พูดตามตรง” อโณยกนิ้วเกาแก้มอย่างหนักใจ “ผมเองก็เพิ่งเจอเขาเมื่อกี้เองครับ”
ตุบ
ปากกาหล่นจากมือคุณหมอ....
ละ...แล้วจะสั่นอะไรขนาดนั้น...
........................................................................
.............................................
......................
.........
หมอบอกว่าปลอดภัย ก็แค่ไม่ขยับมาสามวันเท่านั้นเอ๊ง!! โอเค หมอว่าปลอดภัยก็ปลอดภัยสิอโณ
จากที่ภาวนาตอนนี้อโณชาเปลี่ยนเป็นสาปแช่งแกมขอร้องให้ผู้ชายคนนั้นรีบฟื้นขึ้นมาเสียที ไม่อย่างนั้นเขาคงได้ไปแอดมิทเข้าโรงพยาบาลจิตเวชก่อนเป็นแน่แท้
สามวันแล้ว! สามวันที่อโณชาทิ้งเวลาหลังเลิกงานอันแสนมีค่ามานั่งในห้องขาว ๆ เฝ้าผู้ชายที่ไม่รู้จักกระทั่งชื่อ ใช่! เพราะไอ้ ‘ไม่รู้จักกระทั่งชื่อ’ เนี่ยแหละถึงได้เป็นปัญหา กระเป๋าเงินถูกขโมย รื้อค้นตัวแล้วก็ไม่เจอบัตรอะไรที่ระบุตัวตนได้เลย สรุปง่าย ๆ ว่าทำอะไรไม่ได้นอกจากรอให้ฟื้นแล้วเรียกญาติมาดูแลต่อ
เสียงพลิกหน้าแมกกาซีนและเครื่องปรับอากาศเป็นเพียงสองสิ่งที่จะได้ยินภายในห้องสี่เหลี่ยม และเมื่อถึงหน้าสุดท้ายอโณชาก็ถอนหายใจออกมายาว ๆ กับความเบื่อหน่าย เขาเองก็ไม่ใช่คนดีอะไรนักหนาแต่จะทนใจดำทิ้งขว้างก็ทำไม่ลง ความรู้สึกผิดถูกกวนตะกอนขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเมื่อมองคนบนเตียง จะให้หลอกตัวเองว่าไม่ได้มีส่วนร่วมกับเรื่องนี้ก็ทำไม่ลง
ตอนนี้ก็ทำทุกวิถีทางแล้ว ทั้งแจ้งตำรวจทั้งแชร์ข้อมูลทางโซเชียลแต่เหมือนจะไร้วี่แวว คงต้องรอให้ฟื้นขึ้นมาเท่านั้น
อโณเขี่ยกระดาษโฆษณาในแมกกาซีนไปมาก่อนจะลุกขึ้นยืนยืดเส้นยืดสาย นี่ก็ปาเข้าไปจะสามทุ่มแล้วคงถึงเวลาที่เขาจะได้กลับบ้านสักที เขาลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินตรงไปที่เตียงคนไข้ใช้เวลาครู่ใหญ่สำรวจใบหน้าคนบนเตียงเผื่อว่าจะมีรอยชี้เฉพาะบุคคลอะไรเพิ่มเติมเพื่อให้ง่ายต่อการประกาศหา
อายุน่าจะราว ๆ 20 กลาง ๆ ดูเด็กกว่าอโณชาที่ปาเข้าไป 29 แล้ว ผมสีน้ำตาลอ่อนยุ่งเหยิงยาวระต้นคอ ผิวคล้ามแดดตกกระที่จมูกและแก้ม เรื่องตาโตตาตี่อโณไม่มั่นใจนักเพราะจำไม่ได้ว่าตอนปกติอีกคนหน้าตาเป็นอย่างไร จริง ๆ ก็อยากจะเห็นลูกตาเขาอยู่เหมือนกัน ดังนั้นช่วยลืมขึ้นมาสักทีเถอะ
“อุ๊ย!” พยาบาลสาวอวบที่ประตูอุทานขึ้น “วันนี้จะกลับแล้วเหรอคะ?”
“ดึกแล้วน่ะครับ” อโณมองถุงน้ำเกลือที่เธอนำมาด้วย นี่ถ้าขอให้เธอเติมน้ำเกลือให้เขาบ้างจะได้ไหมนะ “อยู่ไปเขาก็ไม่ฟื้นสักที”
“พูดจาตัดพ้ออย่างกับงอนกันเลยนะคะ” หล่อนยิ้มขำ “ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จักกันแท้ ๆ คุณอโณนี่เป็นคนดีจริง ๆ”
“ไม่หรอกครับ”
ดวงตาโศกก้มหลบเล็กน้อย ที่ตอบไปนั่นไม่ใช่ถ่อมตัว อโณรู้ดีอยู่แก่ใจว่ามันเป็นแค่ความเห็นแก่ตัวของตัวเอง สามวันที่ผ่านมาจะทำอะไรเขาก็มัวแต่พะวงถึงแต่เรื่องนี้จนไม่เป็นอันทำอะไร กลับไปนอนก็นอนไม่หลับ ดังนั้นสิ่งที่จะทำให้เขาสบายใจที่สุดก็คือการมานั่งเฝ้ารอจนกว่าเหยื่อจะตื่นขึ้นมา ถ้าไม่เรียกเห็นแก่ตัวก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว
“แหม หลับสบายเชียวนะคะ” หล่อนเอ่ยทักคนหลับบนเตียงขณะกำลังเปลี่ยนถุงน้ำเกลือ มือป้อม ๆ นั่นดูคล่องแคล่วกับงานมาก
ใช่ครับ...สบาย ปล่อยไอ้อโณชาเครียดเป็นบ้าอยู่คนเดียว
“เขาไม่ขยับนานมากเลยนะครับ จะไม่เป็นไรจริง ๆ เหรอครับ”
“เชื่อคุณหมอสิคะ ไม่เป็นอะไรหรอกค่า อาจจะเสียเลือดเยอะเลยต้องใช้เวลาพักผ่อนซ่อมแซมตัวเองนานไปหน่อย”
“คงไม่...เอ่อ...เป็นเจ้าชายนิทราใช่ไหมครับ?”
“โอ๊ย ไม่หรอกค่ะ” เธอหยิบปากกาขึ้นมาขีด ๆ เขียน ๆ “พรุ่งนี้ก็คงฟื้นแล้วล่ะค่ะ หลับเต็มอิ่มแล้วเนอะ”
“ผมก็ภาวนาให้เป็นอย่างนั้นครับ”
ดูพ่อคนป่วยสิหลับตาพริ้มประหนึ่งฝันดีตลอดเวลา ยิ่งตอนคุณพยาบาลเอื้อมมือไปจัดผ้าห่มให้ยิ่งน่าหมั่นไส้ นึกว่าตัวเองเป็นเจ้าชายหรือไงน้า~
“โอ๊ะ! คุณอโณจะกลับแล้ว ลงไปพร้อมกันเลยไหมคะ” เจ้าหล่อนปิดปากหัวเราะ “สาว ๆ ข้างล่างแอบซื้อขนมมาให้น่ะค่ะ”
“ไม่รบกวนดีกว่าครับ แต่เดี๋ยวผมเดินไปเป็นเพื่อนคุณพยาบาลนะครับ”
“ปากหวานแบบนี้เดี๋ยวดิฉันก็กลับบ้านไปหย่าสามีหรอกค่ะ” อโณยิ้มขำกับความขี้เล่นของหล่อน มาอยู่แค่สามวันคนกะดึกก็รู้จักอโณชากันหมดแล้ว แถมยังมีสาว ๆ จ้องกันตาเป็นมันสะกิดกันยิก ๆ ทุกครั้งที่เดินผ่าน พยาบาลสาวเจ้าเนื้อคนนี้ดูจะคุยง่ายที่สุดแล้ว อาจเพราะเธอไมได้คิดอะไรกับเขาเลยสะดวกใจมากกว่า
ร่างท้วม ๆ เดินไปจัดนู่นจัดนี่ตรวจความเรียบร้อยของห้องก่อนจะเปิดประตูออกแล้วเรียก “ไปกันเถอะค่ะคุณอโณ โอ๊ะ! รบกวนปรับแอร์ให้เป็น 26 องศาให้หน่อยได้ไหมคะ”
อโณชาพยักหน้ารับก่อนจะเดินย้อนกลับไปที่รีโมทแอร์บนหัวเตียงคนไข้ ขณะที่ยกแขนขวาขึ้นมาจู่ ๆ ก็ถูกดึงลงไปชั่วขณะ.....
“อ๊ะ!” อโณชาสะดุ้งเฮือกแล้วหันขวับไปยังมือซีด ๆ บนข้อมือตัวเอง
ใบหน้าบนเตียงบิดเบี้ยว แพขนตากะพริบอย่างยากลำบาก ก่อนริมฝีปากแตกแห้งจะอ้าพะงาบ ๆ
“นะ...หนาว..”
เห็นหน้านิ่ง ๆ แต่ภายในใจของอโณกรีดร้องราวกับเสียสติ แข้งขาสั่นพั่บ ๆ แทบทรุดลงไปนั่งข้างเตียง ช้ากว่าคุณพยาบาลไปหลายขุมเพราะตอนนี้เธอพุ่งเข้าไปชาร์จผู้ป่วยเรียบร้อยจับขยับปรับที่นั่งเป็นตุ๊กตาเลยทีเดียว
“คุณอโณคะ!” กว่าจะได้สติก็ตอนเธอเรียกเนี่ยแหละ “รินน้ำให้แก้วหนึ่งสิคะ”
“ครับ ๆ” ทำตัวไร้ประโยชน์มานานอโณชาจึงตั้งใจรินน้ำอย่างสุดฝีมือปริ่มขอบแก้วอย่างสวยงามน่าดื่มเสียไม่มี
นิ้วอวบ ๆ ของพยาบาลสาวเอื้อมไปกดบนอินเตอร์คอมพร้อมกรอกเสียงลงไป “ห้องXXXผู้ป่วยฟื้นแล้วรบกวนตามคุณหมออาจิณให้ด้วยค่ะ” สิ้นประโยคหล่อนก็หันมาขอร้องอโณชา “คุณอโณช่วยป้อนน้ำให้หน่อยได้ไหมคะ ดิฉันจะออกไปเตรียมอุปกรณ์ค่ะ”
“ได้ครับ” ตอบแบบลิ้นยังไม่ทันเข้าปากคุณพยาบาลก็พุ่งตัวออกห้องไปเรียบร้อย เหลืออโณยืนทำหน้าโง่ ๆ อยู่ข้างเตียงเหลือบตาไปนิดเดียวก็สบเข้ากับอีกคนที่จ้องมาอยู่แล้ว เป็นไงล่ะอโณที่สงสัยว่าตาโตหรือตาตี่ก็ได้คำตอบสมใจแล้วใช่ไหม เขาขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่ายแล้วจรดแก้วลงกับปากแห้ง ๆ ที่พะงาบอยู่
ผู้ชายคนนั้นดื่มน้ำไปได้แค่ครึ่งแก้ว อีกครึ่งที่เหลือไหลหกเต็มเสื้อจนอโณอยากจะเขกหัวตัวเอง ขนาดป้อนน้ำยังไม่มีปัญญาทำดี ๆ เลย เขาหยิบทิชชูที่หัวเตียงมาซับปากให้คนป่วยเป็นการใหญ่
“คุณ...” ปากก็พะงาบ ๆ ไป ตาก็ลืมแทบไม่ขึ้น “เป็นใคร?”
คำถามถูกต้องตามหลักละครไทยทุกประการ ซึ่งอโณชาไม่แปลกใจเท่าไหร่นัก เขายิ้มปลอบอีกฝ่าย “ผมชื่ออโณชา เป็นคนพาคุณมาส่งที่โรงพยาบาลเองครับ”
คิ้วหนา ๆ ขมวดเข้าหากันเหมือนพยายามนึก “ผม....อยู่โรงพยาบาล?”
“ครับ คุณโดนคนตามทวงหนี้ทำร้ายแถว ๆ ถนนXX”
“หนี้?” เขาเอียงคอ “ผมเป็นหนี้ด้วยเหรอ?”
อโณชาเกาหัว ....แล้วผมจะรู้ไหมล่ะครับ
“เอาเป็นว่าคุณปลอดภัยแล้ว อย่าเพิ่งออกแรงพูดอะไรเลยครับ คุณหมอจะมาแล้ว” อโณชาตัดบทแต่เหมือนอีกฝ่ายจะยังสงสัยไม่เลิก คิ้วแทบผูกกันเป็นปมอยู่แล้ว
“ผมขอถาม...แค่ก ๆ” ดูเอาเถอะสภาพนี้ยังจะพูดไม่เลิกอีก “ขออีกแค่คำถามเดียว”
“ครับ ?” อโณก้มลงไปใกล้เตียงผู้ป่วยเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายต้องออกแรงพูดเสียงดัง ค่อย ๆ เงี่ยหูฟังคำถามสุดท้ายที่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด...
“ผมเป็นใคร ?”
ดะ...เดี๋ยวสิ ไม่ต้องละครไทยครบสูตรขนาดนั้นก็ได้นะ....
TBC
สวัสดีค่ะ
ในที่สุดก็ได้เปิดเรื่องใหม่สักที ตื่นเต้นมากค่ะ//สั่น
อยากลองเขียนอะไรแบบนี้ดูบ้างค่ะ บอกไว้ก่อนเรื่องนี้ไม่ใช่นิยายตลกแบบที่ผ่านมานะคะ ไม่ได้หมายความว่าเครียดนะคะ แค่ไม่ยิงมุกโบ้มๆเท่านั้นค่ะ เผื่อคนอ่านคาดหวังนิยายตลก เราหมดมุกแล้วค่ะ ที่ผ่านมายิงมากไป 5555555555
ยังไงขอฝาก ► หลง (มา) รัก ◄ ไว้ด้วยนะคะ
คิดถึงคนอ่านมากค่ะ ใครเพิ่งหลงเข้ามาก็ฝากตัวด้วยนะคะ //กอดกระดูกซี่โครงแตก
ป.ล.อย่างที่คำเตือนแจ้งไว้ การแพทย์เรื่องนี้จะบิดเบือนหน่อยนะคะ เราอยากเขียนอะไรละครไทยแบบนี้มากจริงๆ ฮืออออออออ TvT
-
เรื่องใหม่ๆๆๆๆๆ กรี๊ดดดดดดดดด ติดตามค่าาาาาาาา
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จับจองพื้นที่กับเรื่องใหม่ :mc4:
-
ก็ตลกอยู่นะ แต่ไม่ถึงกับฮากระจายเท่านั้นเอง
ตกลงว่าเหยื่อของอโณชา เอ๊ะ ฟังดูแปลกๆ ฮา ความจำเสื่อมจริงอ่ะ ไม่ได้แกล้งใช่มั้ย
รออ่านว่าอโณจะทำยังไงต่อละทีนี้
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
เปิดเรื่องมาไท้ไทยเนอะ
แต่เราปลื้มปริ่มมาก ที่อินดิโก้ซังมาเปิดเรื่องใหม่
ยินดีต้อนรับกลับครับ
-
เยสส เรื่องใหม่
o13 o13 o13 o13
-
เรื่องนี้พระเอกจนมั้ยคะ 5555555555555555
-
เรื่องใหม่ ดีใจที่ได้อ่านงานเขียนของคุณค่ะ
-
:mc4: :mc4:
-
ผมเป็นใคร อ๊ากกก ช็อคนะเนี่ย คุณคนไข้แกล้ง อโณแน่ๆ
-
ขอที่รวยกว่าคินกะพีภาพนะคะ สงสาร 55555
ยินดีต้อนรับกลับนะคะ :)
เรื่องนี้เปิดจองเมื่อไหร่คะจะได้เตรียมตังถูก 5555
-
เราเชื่อในชื่ออินดิโก้ค่ะ ไม่เคยดราม่าให้ทรมานใจเลย ถึงบอกไม่ตลกยังไงก็ฮาแน่นอน o13
-
ติดตามจ้า..^^
-
ติดตามค่าาาา ^_^
-
คราวนี้ขอพระเอกรวยๆนะฮะ
ไม่อยากให้เจอชะตาเดียวกันกับพี่ภาพกะภคิน
ฮา....
-
ไม่ตลกแต่ทำไมอ่านแล้วขำอ่ะคะ แงงงงงงงง
55555555555555555
มาลงชื่อติดตามเรื่องใหม่ด้วยคนค่ะ
พี่อโณน่ารักมากเลย ฮืออออออ ทำไมอ่านไปแล้วรู้สึกอยากฟัด :hao5:
ตกลงคุณเหยื่อ(?)นี่จำตัวเองไม่ได้สินะคะ
แหมมม ถึงขนาดนี้แล้วก็อยากลุ้นอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ 5555
อยากรู้ว่าละครไทยเรื่องนี้จะเป็นยังไงน้า? ตื่นเต้นมากโลยยย ฮริ้งงง >_<
-
ตามมาฉลองเปิดเรื่องใหม่ค่าาา :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
เราติดตามคุณตั้งแต่เรื่องแรกเลย และจะติดตามต่อไปค่ะ :o8: :o8:
-
เรื่องใหม่มาแว้วววว
-
คนก่อนๆแค่จน แต่คนนี้เล่นเอาเป็นหนี้แถมความจำเสื่อมซะเลย!
เป็นพัฒนาการของพระเอกที่....... คืบหน้าที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาจริงๆค่ะ /หัวเราะแห้งแล้ง
แต่ก็ชอบนะคะ~~~ แหวกแนวดีเช่นกัน แฮ่ เปิดเรื่องมาก็ละครไทยจริงด้วย
แบบนี้คุณอโณคนอึนต้องรับภาระ(?)ไปเลี้ยงดูแหงเลย - .... - ... รอลุ้นกันต่อไปค่ะ คนนี้ก็ขี้ลืม อีกคนก็ความจำเสื่อม
อื้อหือ ไม่รู้จะรักกันยังไงจริงๆ T ^ T
เป็นกำลังใจให้พี่พาร์นะคะะะ คราวนี้มาทันออนแอร์ด้วยแหละ /เรื่องก่อนๆอ่านตอนจบแล้วตลอดเลย ; - ;
จะคอยเม้นทุกตอนเลยค่ะะะะ รักมากมาย :กอด1:
ปล. เห็นคำว่าดวงตาโศกปุ๊บนี่นึกถึงลูกชายพี่พาร์ปั๊บเลยค่ะ ฮิๆ นิสัยก็เทนชิ๊เทนชิด้วย
แบบนี้จะแอบยั---- /สัญญาณขาด 555555555555 จะรอติดตามตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ ♡
-
มาลงชื่อตามฮ่ะ
จะเป็นไงหนอ ว่าไม่ฮาเเต่อ่านเเล้วทำไมขำ
-
กรี๊ดกร๊าดเรื่องใหม่มาแล้ว
เรื่องนี้บอกจะไม่ฮา แต่เราอ่านก็ขำนะ
ปล.เรื่องนี้มาครบจะครบสูตรละครไทย โดนทำร้าย ความจำเสื่อม. แล้วต่อไปเมื่อรักกัน
กลายเป็นทายาทเศรษฐี มีพระคู่มั่น เค้าจะเตรียมทิชชู่ซับน้ำลาย เตรียมความฮาให้พร้อม :katai2-1:
-
คงต้องดูแลกันอีกยาววว
-
เฝ้ารอเรื่องใหม่คุณ Indigo มานานแล้วค่ะ เห็นในแฟนเพจนึกว่าฝันไป ฮาาาา ว่าแต่เรื่องนี้กินเด็กเหรอคะ งานดีมาก T v T
-
คุณอโณต้องรับไปเลี้ยงมั้ยเนี่ย :laugh:
-
:pig2: รอตอนต่อไปนะคะ :z2:
-
เย้ เรื่องใหม่ของคุณindigoมาแล้ว :mc4: :mc4:
-
รอติดตามค่ะ
แกล้งความจำเสื่อมป่ะเนี่ย
-
:hao7: อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ในที่สุกก็เปิดเรื่องใหม่ คิดถึงคุณIndigoมากมายยยย
พี่อโณน่ารักม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก มีบางอารมณ์แอบคล้ายอิพี่ภาพ(ตรงที่หน้ามึน :katai5: 555555)
คนนึงก็เป๋อเหลออหลงๆลืม ส่วนอีกคนก็ความจำเสื่อม
มันส์ละค่ะงานนี้ :mc4:
-
ว้าวๆเรื่องใหม่ ติดตามๆ :mc4:
-
ใครเคะเมะค้าาาา
-
เรื่องใหม่ตามๆ :mc4:
-
กรี้ดเรื่องใหม่ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตายแล้วววว พ่อคุณอโณคนดี เห็นอนาคตรำไรว่าจะเป็นยังไง
บอกได้แค่... สู้นะ! 55555555555555
แค่ชื่อเรื่องก็น่าสนใจแล้วค่ะ เขาจะหลงมารักกันยังไง
รอติดตามต่อค่า :hao6:
-
ติดตามตอนต่อไปค่าาา >___<
นี่เค้าอยู่ที่ไหนกันคะทำไมหนาวสั่นกันขนาดนี้ อโณก็สั่น คุณหมอก็สั่น หนุ่มลึกลับก็สั่น คุณ Indigo ก็ยั่งสั่น!!! 5555
พาเราไปอยู่ด้วยทีเถอะค่าาาาาา 555555555
-
รอคุณนักเขียนกลับมาตั้งนาน รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
แปะไว้เดี๋ยวตามอ่านนน :o8:
-
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องใหม่นะฮะ
ถึงจะยิงมุกไปมาก แต่แน่ใจว่าไม่หมดแม็กแน่นอน 555+
รออ่านตอนต่อไปนะคร้าบบบบ
-
เจิมเรื่องใหม่
-
ว้าววว
:mc4: :mc4: :mc4:
ยินดีต้อนรับเรื่องใหม่ของ Indigo
จัดบวด จัดเป็ดลุกขึ้นปรบมือรัวๆ
น่าสนุกอีกแล้ววว
จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อคนขี้ลืมมาเจอกับคนลืมจริงๆ 5555
ฮาฉากที่ชี้ไปป้อมตำรวจอ่ะ ชี้ไปได้ ซวยเลยเห็นป่ะ
ชดใช้น้องเค้าซะดีๆนะตาลุง ฮ่าๆๆๆๆ
ติดตามเด้ออ ~
-
ดีใจเรื่องใหม่มาแล้ว
ถึงจะแนวละครไท๊ไทย แต่น่าติดตามมากคร่าาาาา
-
เปิดเรื่องใหม่ :mc4:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยคิดถึงพี่ดิเอโก้~~~~~//เอาร่างกระดูกแหลกกอดกลับบบบ. ในที่สุดก็เปิดเรื่องใหม่แล้วววววว. เรื่องนี้มาแนวอนุรักษ์ละครไทยฝุดๆ :hao7: :กอด1: :man1: :hao7:
-
นี่ขนาดไม่ขำนะ
อุ๊ย นี่เป็นทางแห่งการสร้างรักสินะความจำเสื่อม
-
แค่ตอนแรกก็น่าติดตามเเล้วค่ะ :katai2-1:
พี่อโณคะ ขอฝากความหวังไว้ที่พี่เเล้ว :z2:
-
ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว พี่อโณก็รับไปเลี้ยง(?) แก้เหงาก็ได้นะคะ.. หุหุ
-
คิดถึงคนแต่งที่สุดเลยยยย
><
-
ตามจ้าๆๆๆๆ เย่!!! :mc4: :mc4: :mc4:
-
**คำเตือน หลักการทางการแพทย์ในนิยายเรื่องนี้บางส่วนไม่ได้อิงตามความเป็นจริงนะคะ**
ความทรงจำที่ 2
“ไหนยกแขนซ้ายสิครับ”
ไม่ว่าจะแขนซ้าขวา ขาหน้าขาหลังหนุ่มปริศนาก็ยกได้ถูกต้องทุกประการราวกับท่องจำมาตั้งแต่เกิด คุณหมออาจิณตรวจร่างกาจเบื้องต้นครบตามสูตรพลางส่ายหน้าอย่างหนักใจกับคำตอบที่ได้รับซ้ำ ๆ
“จำได้หรือเปล่าครับว่าวันนี้วันที่เท่าไหร่ หรือเดือนอะไร”
คนถูกถามขมวดคิ้วเป็นปม ก่อนจะตอบด้วยประโยคเดิม “ไม่รู้ครับ”
คุณหมอหน้าเครียดหนักกว่าเดิม “ทราบไหมครับว่าเมืองหลวงของอเมริกาคืออะไร?”
ฝ่ายนั้นใช้เวลานึกอยู่ชั่วครู่ “....วอชิงตัน ดี.ซี.”
นายแพทย์ค่อยยิ้มออก “ก็ไม่แย่นักครับ”
อโณชาเท้าคางนั่งมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกสับสนระหว่างดีใจและกดดัน เขาลุ้นให้ชายหนุ่มคนนั้นตอบคำถามให้ได้ราวกับเป็นผู้ปกครองดูลูกชายวัยอนุบาลสอบสัมภาษณ์ เหงื่อเริ่มไหลซึมตามเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ใส่อยู่ ขณะกำลังจะออกปากถามคุณหมอก็หันกลับมาเสียก่อน
“หมอว่าคงต้อง CT Scan แล้วล่ะครับ” อโณพยักหน้ารับรู้ “หมอจะถามถึงประกันสังคมอะไรก็คงไม่ได้สินะครับ”
“ผมรับผิดชอบค่าใช้จ่ายเองครับ” ก็ไม่ได้รวยล้นฟ้ามาจากไหนหรอก แต่ความรู้สึกผิดมันจ่อคออยู่
“เท่าที่หมอตรวจดู เรื่องการใช้ชีวิตประจำวันกับความรู้รอบตัวเหมือนจะไม่มีปัญหานะครับ น่าจะมีปัญหาแค่ที่ความทรงจำ.....”
ซึ่งเป็นส่วนที่ไม่ควรมีปัญหาที่สุด อโณได้แต่คิด
“หมอเองก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านนี้ ถ้ายังไงจะโทรนัดคุณหมอประวิทย์เข้ามาตรวจให้อีกทีพรุ่งนี้นะครับ” คุณหมออาจิณก้มมองนาฬิกาข้อมือ “นี่ก็ดึกมากแล้วคุณอโณชากลับไปพักผ่อนเถอะครับ ทางผู้ป่วยเองก็ยังมีอาการปวดศีรษะเดี๋ยวก็คงต้องหลับพักผ่อนอีกครั้ง”
“ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ” ชายหนุ่มตอบด้วยเสียงเหนื่อยอ่อน วันนี้ของอโณชามันช่างวุ่นวายจริง ๆ ทำเอาเขาคิดถึงห้อง คิดถึงเตียงนุ่ม ๆ เอาเป็นว่าอยากจะวาร์ปกลับบ้านมันเสียตอนนี้
“คุณหมอคะ! ผู้ป่วยห้องXXมีอาการแปลก ๆ ค่ะ” สิ้นเสียงจากพยาบาลสาว นายแพทย์ก็จากไปอย่างเร่งรีบโดยไม่ทันได้กล่าวลาคนในห้องด้วยซ้ำ และนั่นทำให้ทั้งห้องเหลือเพียงเขากับคู่กรณีเท่านั้น
เท่านั้นแหละบรรยากาศในห้องก็ตึงเครียดขึ้นมาทันตา อโณชาค่อย ๆ ย่องไปเก็บแมกกาซีนลงกระเป๋าเงียบ ๆ หวังจะเฟดตัวออกห้องอย่างไร้ร่องรอย แต่พอเงยหน้าขึ้นมาจากกระเป๋าก็เผลอไปสบตาอีกฝ่ายเสียอย่างนั้น และนั่นทำให้สถานการณ์ที่เลวร้ายเลื่อนขั้นเป็น ‘เลวร้ายบรม’
เอาแต่จ้องอยู่นั่นแหละ มีอะไรทำไมไม่พูดนะ
อโณชาคล้องกระเป๋าไว้บนบ่าก่อนจะจำใจเดินไปบอกลาคนบนเตียงอย่างเสียไม่ได้ “ผม...เอ่อ...กลับก่อนนะครับ เชิญคุณพักผ่อนได้เลย”
ถึงจะดูตาลอย ๆ แต่เหมือนชายหนุ่มกำลังพยายามจับโฟกัสที่หน้าอโณอย่างไม่ลดละ “กะ...กลับ?”
“ครับ” อโณพยักหน้า “พรุ่งนี้เย็น ๆ จะเข้ามาอีกทีนะครับ”
“มาตอนเย็นเลยเหรอ....”
“มีอะไรก็กดกริ่งตรงนี้เรียกคุณพยาบาลนะ” อโณเอื้อมไปหยิบกริ่งมาวางไว้ข้างหมอนอีกฝ่าย “ผมปะ...”
อยู่ ๆ ใบหน้านิ่ง ๆ เหมือนเบลอยาสลบก็ค่อย ๆ ยับยู่เข้าหากัน ริมฝีปากบางเบะออกก่อนอีกฝ่ายจะระเบิดเสียง “ฮือออออออออออออออ แงงงงงงงงงงงงง้~”
เฮ้ย! นั่นมันอะไร!
“คะ...คุณ...”
“โฮ~~~ ฮือออออออออออออ” ไอ้นี่ก็ไม่สนจะร้องไห้ท่าเดียว น้ำหูน้ำตาไหลมารวมกันจนแยกไม่ออก คาดว่าบางส่วนอาจไหลเข้าปากไปเรียบร้อยแล้ว
เห็นคนป่วยแทบลงไปชักดิ้นชักงออโณยิ่งสมองตื้อ ลิ้นแทบจะอ้อมเข้าไปฟันกับลื้นไก่อีกที “ปะ...เป็นอะไรไป! เจ็บตรงไหน ตะ...ตามหมอนะ เดี๋ยวตามหมอให้”
“มะ..ไม่ต้องครับ โฮ~~~~” ไม่ต้องแล้วจะปล่อยโฮทำไมล่ะเฮ้ย! อโณสับสนงงงวยยิ่งนัก “มะ...ไม่ได้เจ็บขนาดนั้น ฮึก...นั้น แค่ก ๆ ๆ” อโณชาขอใส่หมายเหตุไว้ว่า ‘สำลักน้ำมูกตัวเอง’
เห็นฟองน้ำมูกย้อยมาถึงคางยิ่งอเนจอนาถใจจนต้องหันไปดึงทิชชูมายื่นให้
“ผม..แค่ก ๆ” อโณปากหนักเกิดกว่าจะบอกว่าอย่าพูดเลยน้ำมูกเข้าปากหมดแล้ว “มะ..ไม่ได้เจ็บ ฮึก...”
เห็นอีกฝ่ายเอามือป้ายซ้ายป้ายขวาละเลงจนเปียกไปทั้งหนาไม่เงยมันรับทิชชูสักทีอโณเลยต้องสวมบทพี่เลี้ยงเด็กยื่นเข้าไปปาดน้ำมูกน้ำตาให้ ชุ่มฉ่ำเสียจนซึมโดนมือ “ไม่ได้เจ็บแล้วเป็นอะไรครับ?”
“ฮือออออ แค่ก ๆ ๆ” ฟองน้ำมูกที่จมูกแตกดังโพล๊ะ “ไม่มีใครอยู่เลย ผมกลัว”
กวาดตามองสารร่างผู้ชายตัวใหญ่บนเตียงแล้วยังมีอะไรต้องกลัวอีกหรือ อโณโยนทิชชูชุ่มน้ำมูกลงถึงขยะก่อนจะดึงแผ่นใหม่ออกมา “กลัวความมืด ?”
อีกฝ่ายส่ายหัวอย่างรุนแรง
“กลัวโรงพยาบาล ?”
ฟืดดดดดดดดดดดดด คนป่วยสั่งน้ำมูกใส่กระดาษที่อโณยื่นให้
“กลัวหมอ ?”
“ผะ..ผมก็ไม่รู้ว่าผมกลัวอะไร” อโณเผลอหลุดปากว่า ‘อ้าว’ ไอ้หนุ่มบนเตียงสำลักแค่ก ๆ สองสามที “แต่มันน่ากลัวไปหมด ผม...ผมจำกระทั่งตัวเองไม่ได้ ละ..แล้วทำไมผมถึงจำไม่ได้ อ่อก” ฝ่ายนั้นสำลักน้ำลายจนเลอะผ้าห่ม อโณรู้สึกปวดหนึบที่อกขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ ทั้งที่ดูจะเบลอ ๆ ยาที่หมอให้ยังจะฝืนพูดอะไรยืดยาวแบบนี้อีก เขาพึมพำขณะค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง “ผมกลัว...ผมไม่อยากอยู่คนเดียว...”
อโณส่ายหน้า จะหลับอยู่รอมร่อ จะอยู่คนเดียวหรืออยู่เป็นร้อยคนก็ค่าเท่ากันนั่นแหละน่า พ่อหนุ่มตกกระดูจะใช้พลังงานอันน้อยนิดไปกับการเค้นสมองและร้องไห้ถึงได้ฟุบหลับไปกลางคันแบบนั้น พอสบโอกาสอโณก็รีบคว้ากระเป๋าย่องออกห้องไปเงียบ ๆ
ก็สงสารอยู่หรอกนะ แต่จะให้นอนเฝ้าคนที่หลับเนี่ยเห็นจะไม่มีประโยชน์อะไร แถมพรุ่งนี้ยังต้องกลับไปลุยงานแต่เช้าอีก
เอาเป็นว่าขอโทษในใจ หวังว่าจะไม่โกรธกันนะ...
...........................................................................
...............................................
.......................
...............
คืนนั้นอโณชานอนไม่หลับ
บางทีอาจเป็นบาปกรรม หรือถ้ามองเป็นวิทยาศาสตร์สักหน่อยก็คงเพราะความเครียดล่ะมั้ง อโณชานอนตาค้างตั้งแต่มาถึงห้อง ทั้งที่พร้ำบอกคิดถึงเตียงนอนมาตลอดทางแท้ ๆ เอาเข้าจริง ๆ กลับนอนไม่หลับเสียอย่างนั้น ไม่ว่าจะพลิกตัวซ้ายหรือขวาภาพเหตุการณ์ที่เจอก็ยังตามมาหลอกหลอน
ใบหน้าชุ่มน้ำตานอนหลับพลางสะอึกกระซิก ๆ น่าสงสารเสียจนอยากจะลูบหัวปลอบ แต่คนใจดำอย่างอโณก็ทิ้งได้ลงคอ ยิ่งคิดยิ่งรำคาญตัวเอง แต่ถามว่าพรุ่งนี้จะไปนอนเฝ้าหรือ? คำตอบก็ยังเป็น ‘ไม่’ อยู่ดีนั่นแหละ
แพรนภัสทักเรื่องถุงใต้ตาเขาเป็นคนแรกตอนที่เจอกันหน้าบริษัท ก่อนจะตามมาด้วยหลาย ๆ คนที่เดินสวนกันเล่นเอาหมดความมั่นใจไปไม่น้อย
ขณะกำลังสิ้นหวังกับสภาพตัวเองก็ยังมีเรื่องให้สลดกว่าเดิมรอคอยอยู่ เมื่อเพื่อนร่วมแผนกเพียงคนเดียวเอ่ยบอก
“พี่อโณ เย็นนี้มีนัดลูกค้านะ” แพรว่าขณะกดวางโทรศัพท์ออฟฟิศ “แบบเร่งด่วนนิดนึง”
“ห๊า! อะไรนะครับ?” อโณร้องลั่น “นัดลูกค้า? ฝ่ายเราชาติหนึ่งออกไปเจอคนนอกครั้งหนึ่งนะครับ”
“รอบนี้เซ็นสัญญากับซับฯที่เขาว่าเขี้ยวน่ะค่ะ ที่เราตรวจกับไปเมื่อวันก่อนไงคะ” หล่อนรีบฟื้นความจำให้ “ฝ่ายขายเขากลัวไปพลาดท่าเสียทีตรงไหนอีก เลยขอหนีบพี่ไปด้วยเพื่อความอุ่นใจค่ะ”
ดูเอาเถอะ! คนเรามันจะซวยมันซวยได้มากกว่าที่คิด
อโณฟังแล้วได้แต่กุมขมับใครยังมีอะไรจะซ้ำอีกไหม ช่วยมาทีเดียวให้หมดนะ แต่ก็นั่นแหละยังไงงานก็ต้องมาก่อนคนไม่รู้จักอยู่แล้ว “เข้าใจแล้ว วันนี้เดี๋ยวพี่ทวนสัญญาอีกที”
“ปากว่าเข้าใจแต่คิ้วนี่เป็นปมเชียวนะคะ” หล่อนกระเซ้า “ช่วงนี้พี่อโณงานเข้าตลอด วันก่อนก็แฮงค์ วันนี้ก็นอนไม่หลับ ว่าแต่นอนไม่หลับหรือไม่ได้นอนน้อ~”
“บอกแล้วว่าช่วงนี้ไม่ได้คุยกับใคร”
“เหรอ” คนเด็กกว่าลากเสียงยาว “อย่างพี่อโณน่ะเหรอ อย่าเปิดโอกาสให้แพรจีบสิ”
อโณหัวเราะ “เดี๋ยวพี่ฟ้องแฟนแพรนะ”
“ชู่ว” หล่อนยกนิ้วขึ้นปิดปาก “เป็นความลับของเราสองคนค่ะพี่”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
“ว่าแต่ถามจริงนะ” อยู่ ๆ แพรก็ปรับเข้าโหมดจริงจังอีกครั้ง “ทำไมนอนไม่หลับ ?”
“เฮ้อออออออออออออออ” ได้ทีอโณชาขอถอนหายใจยาว ๆ “เรื่องมันยาว จะฟังไหมล่ะ”
ครืดดดดดด เก้าอี้โต๊ะข้าง ๆ ถูกสไลด์เข้ามาฝั่งตรงข้ามทันที “แพรพร้อมแล้วค่ะ”
อโณยิ้มขำ สาว ๆ กับเรื่องเล่านี่เป็นของคู่กันจริง ๆ เลยน้า~
แม้จะรู้สึกผิดบาปต่อเงินเดือน แต่สองนายบ่าวก็ขออนุญาตใช้เวลางานสักหน่อย อโณชาเล่าย้อนไปถึงเมื่อวันก่อน เรื่องที่เข้าใจผิดว่าหนุ่มปริศนาเป็นแก๊งต้มตุ๋นแถมยังทำเขาซวยด้วยการบอกทางมั่ว ๆ ไปอีก
“พี่อโณก็! เพิ่งอ่านข่าวเมื่อตอนกลางวันใครมันจะไปเจอแก๊งนั้นตอนเย็นพอดีล่ะคะ”
“ก็ใครล่ะมาย้ำข่าวให้พี่อ่านจัง พี่ก็อินเป็นพิเศษน่ะสิ” ได้ทีอโณกัดคืนเสียบ้าง “ไอ้เราก็คิดว่าเจอดีเข้าแล้วแน่ ๆ”
“แล้วยังไงต่อล่ะคะ ?”
“พี่ย้อนกลับไปเจอซากเขาอยู่ในซอย เลือดอาบ”
“คุณพระ” แพรยกมือขึ้นทาบอก
“เดี๋ยวสิยังไม่จบ มียิ่งกว่านี้อีกครับ” อโณหน้าเครียด “ตอนนี้เขาความจำเสื่อมอยู่ที่โรงพยาบาล”
“ห๊า!!” หล่อนร้องลั่น “อย่ามาละครน่าพี่”
“ละครบ้าอะไรล่ะครับ ไม่งั้นพี่จะเครียดจนนอนไม่หลับแบบนี้เหรอ” คิดแล้วก็ได้แต่กุมขมับ “จะบ้าตาย”
“แล้วทำไงอะพี่ มูลนิธิกระจกเงาไหม?”
“ส่งเรื่องไปหมดทุกที่แล้ว คงต้องรอการติดต่อกลับอย่างเดียว” อโณถอนหายใจ “ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไร”
“โถ อย่าเครียดเลยค่ะพี่อโณ เดี๋ยวเขาแชร์กันโบ้ม ๆ ก็มีติดต่อเข้ามาเองแหละค่ะ” เธอปลอบ “นี่มันยุคไหนแล้วคะ”
“เป็นอย่างนั้นได้ก็ดีครับ”
“ว่าแต่ลองเอารูปเขามาดูหน่อยได้ไหมคะ เผื่อแพรจะคุ้นหน้าคุ้นตาบ้าง”
อโณชาล้วงหยิบมือถือหน้าจอแตกยับขึ้นมาจิ้ม ๆ สองสามทีก่อนจะเลื่อนไปตรงหน้าแพรนภัสแบบไม่หวังอะไร “ถ้ารู้จักก็บังเอิญเกินไปแล้ว”
ทว่าหญิงสาวสีหน้าเปลี่ยนทันที “เฮ้ย!! นี่มัน....”
“แพรรู้จักเหรอ!”
“ละ...หล่อเลยไม่ใช่เหรอคะ ?”
ตึ่งโป๊ะ! ถาดอยู่ไหนอโณจะขอฟาดหัวน้องให้เต็มรัก! “ตกใจหมด พี่นึกว่าแพรรู้จัก!”
“ฮ่า ๆๆ” ยังจะมาหัวเราะร่าอีกนะ แสบนัก “แพรจะไปรู้จักคนหล่อแบบนี้ได้ไงคะพี่ ไม่อย่างนั้นก็รวบหัวรวบหางไปแล้วสิ”
“สุภาพสตรีเหลือเกินครับ”
“บางทีผู้หญิงก็เป็นฝ่ายล่าค่ะ” หล่อนจุดยิ้มเจ้าเล่ห์ “ว่าแต่หน้าตาดีขนาดว่าป่วยจนซีดยังหล่อเลยนะคะ พี่อโณเอาอะไรคิดว่าแก๊งต้มตุ๋น”
“คนเราดูกันที่ภายนอกไมได้หรอกครับ” แพรนภัสพยักหน้า เหมือนกับพี่สินะคะ...
หญิงสาวเขี่ยมือถือหน้าจอแตก ๆ ไปมาซูมเข้าซูมออกปัดซ้ายป่ายขวาเหมือนจะหาหลักฐานจากผู้ต้องหา หล่อนขมวดคิ้ว “แผลภายนอกดูไม่หนักเลยนะคะ”
“จะว่าดีก็พูดได้ไม่เต็มปากอะเนอะ”
“ก็ต้องดีสิคะพี่! ถ้าตัวน่วมด้วยไม่ไปกันใหญ่เหรอคะ”
อโณพยักหน้ารับ “พี่จะคิดเสียว่าดีกว่าเขาเป็นเจ้าชายนิทราก็แล้วกัน”
“ดีมากค่ะ!” ปัง! เอกสารปึกหนาหล่นตุบลงมาตรงหน้า “เอาล่ะ! อ่านทวนอีกสักรอบไหมคะ”
“จ้ะ แหะ ๆ”
อโณชาตบแก้มตัวเองเรียกสติ ทำงานสิทำงาน! เลิกคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องได้แล้วเดี๋ยวบอสก็ร้องไห้พอดี
“มาตอนเย็นเลยเหรอ....”
กะ...ก็ไม่ได้สัญญาอะไรเป็นมั่นเป็นหมายเสียหน่อยนี่เนอะ จะไปหรือไม่ไปก็มีค่าเท่ากันนั่นแหละ
........................................................................
...............................................
.....................
...........
“สวัสดีค่ะคุณอโณ ไม่เจอกันหลายวันเลยนะคะ” สาวพยาบาลร่างอวบคนนั้นอีกแล้ว เจ้าหล่อนยิ้มเป็นมิตรให้ “นึกว่าจะไม่มาเสียแล้ว”
“อย่าพูดแบบนั้นสิครับ ผมก็แค่ติดงานจนดึกเท่านั้นเอง” ชายหนุ่มยิ้มละไม “นี่ขนมครับ ผมซื้อมาฝาก”
“แหม ไม่น่าลำบากเลย ขอบคุณมากนะคะ” มือกลมป้อมรับถุงคุ้กกี้ไป “สาว ๆ บ่นคิดถึงคุณอโณกันใหญ่”
อโณหัวเราะแหะ ๆ อย่างไม่รู้ว่าจะตอบอะไรดี โชคดีที่สาวเจ้าต่อบทสนทนาเอง “คุณหมอประวิทย์โทรไปหาแล้วหรือยังคะ?”
“เรียบร้อยแล้วครับ เห็นแจ้งว่าอาการไม่น่าเป็นห่วง เขาว่าช่วงแรก ๆ จะอารมณ์แปรปรวน คุณพยาบาลรับมือไหวไหมครับ ?”
“เอ ก็ไม่ได้รุนแรงอะไรนาดนั้นนะคะ โอ๊ะ! แต่ว่า....”
“แต่ว่า ?”
“คุณอโณไปเยี่ยมแกเถอะค่ะ” หล่อนยิ้มแบบมีนัยยะ “เดี๋ยวก็รู้เองค่ะ”
ชักหวั่น ๆ ยังไงก็ไม่รู้สิ....
รองเท้าหนังกระทบพื้นเงาวับไปตลอดทางเป็นเสียงเดียวที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลอันเงียบสงัด เวลายี่สิบสองนาฬิกากำลังดี เหมาะสมกับการนอนหลับของผู้ป่วย อโณชาถอดเสื้อกั๊กสูทสีดำพาดบนแขนลวก ๆ เพียงอึดใจเดียวก็มายืนระทึกอยู่ที่หน้าห้องเสียแล้ว
สามวัน! สามวันที่อโณชาไม่ได้มาเหยียบที่นี่เพราะงานเข้ากะทันหันต้องตระเวนไปกับฝ่ายอื่นทุกเย็น ไหนจะนัดกินเลี้ยงกับลูกค้าจนหมดสภาพอีก อย่าว่าแต่โรงพยาบาลเลย ห้องตัวเองยังเกือบกลับไม่ถูก
แกร๊ก...
คันประตูหักลงก่อนจะถูกผลักเข้าไปในห้อง ไอเย็นของเครื่องปรับอากาศรุนแรงราวกับจะแช่แข็งศพ อโณชะโงกหน้าเข้าไปดูก็พบเป้าหมายนั่งดูทีวีอยู่บนเตียงด้วยสายตาเหม่อลอย บางทีเสียงโทรทัศน์อาจจะดังไปจนไม่ได้ยิน อโณจึงตัดสินใจเรียก
“เอ่อ...คุณครับ”
เงียบ...
“คุณครับ ผมมาเยี่ยม”
และก็ยังเป็นเพียงความเงียบที่ตอบกลับมา อโณยืนนิ่งโง่ ๆ ราวห้าวินาทีเมื่อไม่เห็นอะไรดีขึ้นก็ตัดสินใจเดินเข้าไปในห้อง
ห้องพักรวมสำหรับสองคนดูโล่งและชวนเหงาเมื่อมีเพียงคนคนเดียวนั่งอยู่ในนั้น ผู้ชายคนนั้นดูโทรมกว่าตอนฟื้นขึ้นมาใหม่ ๆ เสียอีก ไม่รู้ว่าโรงพยาบาลเลี้ยงไม่ดีหรืออาหารไม่ถูกปาก
“เป็นยังไงบ้างครับ” อโณเดินเตาะแตะเข้าไปข้างเตียง “เห็นคุณหมอประวิทย์ว่าอาการภายนอกปกติดี น่าจะกลับไปรักษาตัวได้เร็วขึ้น ดีจังนะครับ”
“.............” ฝ่ายนั้นไม่ตอบ แต่ก็ไม่ได้จ้องทีวีแล้ว เขาหันไปอีกทางมองตรงไปยังหน้าต่างบานใหญ่
“คุณโอเคไหมครับ ?”
“.............”
“หรือว่าจะง่วงนอน ?” อโณเริ่มลนลาน “ผมมากวนหรือเปล่า ?”
เห็นอีกฝ่ายชะงักไปเล็กน้อย แต่ยังคงไม่ตอบอะไร อโณก็ได้แต่ถอดใจ หรือว่าจะหงุดหงิดอารมณ์แปรปรวนอย่างที่คุณหมอว่าจริง ๆ แหม ที่ตอนคุณพยาบาลมาเฝ้าไม่เป็นไร ทำไมต้องมาโป๊ะแตกซวยที่เขาด้วยก็ไม่รู้
“คุณอาจจะอยากพักผ่อน” อโณยิ้มบาง “งั้นผมกลับก่อนนะครับ”
ดอกไม้ช่อเล็ก ๆ สีม่วงถูกเสียบไว้ในแจกันที่หัวเตียง อโณเหลือบตามองครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกมา...
หมับ!
แรงดึงเสื้อจากด้านหลังแบบไม่ตั้งตัวทำอโณเกือบหงายเงิบ ดีที่ตั้งศูนย์ถ่วงได้ทันท่วงทีจึงพลิกตัวกลับมาประจันหน้ากับไอ้ตัวต้นเหตุได้ ผีเข้าผีออกอะไรกันเนี่ย
“ยะ...อย่าเพิ่งกลับเลยครับ” ฝ่ายนั้นพึมพำทั้งที่หน้ายังก้มมองเตียงตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เอ๋ แต่ว่า...”
“ก็คุณ...” ถ้าหูไม่ฝาดอโณว่าเขาได้ยินเสียงจิ๊ปากด้วย “คุณโกหกผม..”
“หา ?” อโณชาหน้าเหวอ “ผมเนี่ยนะโกหกคุณ” คุยกันไม่ถึงสามประโยคเลยมั้งจะไปโกหกตอนไหน!
“กะ..ก็คุณ...” เฮ้ย ๆ ทำไมเริ่มเบะปาก... “คุณหลอกผมว่าจะมาหาตอนเย็น แงงงงงงงงง~”
นั่นไงล่ะ! ร้องจนได้!! นี่มันไม่ใช่อารมณ์แปรปรวนแล้วมั้งครับคุณหมอประวิทย์! มันเข้าข่ายอารมณ์อ่อนไหวสาวน้อยแล้ว!
กรรมของเวรแท้ ๆ อโณทำอะไรไม่ถูกอีกครั้ง จากที่เตรียมใจมาว่าอาจจะโดนโกรธโดนหงุดหงิดเขวี้ยงปาแจกัน เอาเศษแก้วมาปาดคอ หรือลากไปกดหัวลงชักโครก แล้วดูสิว่าสิ่งที่เจอมันคืออะไร! ร้องไห้! ร้องไห้! ร้องไห้!
“ฮือออออออออออออออ” ไอ้หนุ่มตกกระยกผ้าห่มสีขาวขึ้นมาพ่นขี้มูกใส่ “ผม...แค่ก ๆ อุตส่าห์รอ ตะ..แต่คุณก็ไม่มา คุณหลอกให้ผมนั่งรอ โฮ~~~”
“อย่าร้องสิ ขอโทษ ๆ ขอโทษจริง ๆ พอดีว่าติดงาน” ชายหนุ่มสั่งน้ำมูกแรงขึ้น “จริง ๆ นะ ไม่ได้ตั้งใจให้รอเก้อเลย”
“ฟืดดดดดดดดดดดดด” เขาพยายามป้ายน้ำใส ๆ เหนียว ๆ ออกโดยใช้ทุกพื้นที่ของผ้าห่ม “ผะ..ผม..กลัว”
“หือ?” อโณเอียงคอฟัง “ว่าไงนะ?”
“ผมกลัว...ผมกลัวมากเลย” ฝ่ายนั้นว่า อโณเห็นมือซีด ๆ นั่นสั่นเล็กน้อย “ผมไม่รู้จักใครเลย คุณหมอ คุณพยาบาล เขาใจดีก็จริงแต่มันก็ยังน่ากลัว”
อโณชาขยับเข้าไปทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วยเพื่อบอกให้อีกฝ่ายเล่าต่อ เขาพร้อมจะรับฟัง “มันมืดมาก ผมนอนอยู่คนเดียว ละ...แล้วก็เต็มไปด้วยคำถาม มันน่าหงุดหงิด มันหงุดหงิดมากจนผมอยากจะกรีดสมองตัวเองออกมาดู ทำไมล่ะ ทำไมผมต้องนึกไม่ออก แค่เรื่องง่าย ๆ อย่างชื่อตัวเองก็ยังไม่รู้”
หนุ่มตกกระช้อนตาขึ้นมองหน้าอโณ “ตะ..แต่คุณดูเหมือนจะมีจุดเชื่อมโยงกับผมมากที่สุด”
“ขอโทษนะที่ทำให้ผิดหวัง” อโณหลบตาวูบ “ผมไม่รู้จักคุณจริง ๆ ที่พาตัวมาส่งโรงพยาบาลนั่นก็.... พูดตามตรงผมมีส่วนนิดหน่อยที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้”
“คุณซ้อมผมเหรอ ?”
“จะบ้าหรือไง ผมแค่ไม่ช่วยตอนที่คุณขอร้องเท่านั้นแหละ” อโณงึมงำ “ถ้าผมเป็นคนฟาดหัวคุณจะพามาส่งโรงพยาบาลทำไม”
“นั่นสินะ”
ทั้งที่เมื่อครู่พูดไม่หยุดแท้ ๆ แต่พอมาถึงตรงนี้ไอ้หนุ่มปริศนาก็ดูจ๋อยลงไปทันตา นั่งหลังค่อมทั้ง ๆ ที่ตัวใหญ่แต่เหมือนจะจมหายลงไปกับเตียงเสียให้ได้ อโณชารู้สึกตีบตันไปทั้งลำคอ เขาเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเช่นกันในสถานการณ์แบบนี้
เครื่องปรับอากาศทำงานดีเกินไปจนมือขาวซีดของอโณเริ่มขึ้นสีม่วง เขาถูฝ่ามือเข้าหากันหวังจะคลายหนาว และอีกอย่างคือเพื่อสร้างความกล้าที่จะพูดกับอีกฝ่าย
“ผมแจ้งความไว้แล้ว ลงบันทึกประจำวันแล้ว” ไม่อยากจะบอกเพิ่มเติมถึงระบบการทำงานของตำรวจไทยแม้แต่น้อย “มูลนิธิด้วย อีกไม่นานต้องมีคนรู้จักคุณติดต่อเข้ามาแน่ ๆ”
“แล้วถ้าไม่มีล่ะ......”
ความเงียบเท่านั้นที่เป็นคำตอบ...
อโณตอบไม่ได้จริง ๆ ว่าควรทำเช่นไรต่อไป...
“ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ” ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่น้ำเสียงสั่นเครืออย่างชัดเจน “ยังไงผมก็ขอบคุณคุณมากนะ ไม่มีคุณผมอาจจะตายไปแล้ว”
ยิ่งมาขอบคุณเหมือนยิ่งถูกทุบด้วยค้อนหนัก ๆ อโณชาไม่คิดว่าตัวเองสมควรได้รับคำนี้ด้วยซ้ำไป
“ค่ารักษาพยาบาลคุณก็มารับผิดชอบให้ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่ความผิดคุณเลยแท้ ๆ” ชายหนุ่มคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้ น่าแปลกที่ริมฝีปากยกขึ้นดันแสดงอาการเศร้าได้ดีกว่าเบะลง “ถ้าผมออกไปทำงานหาเงินได้ผมจะมาชดใช้ให้คุณแน่ ๆ”
“..........”
“อะ...อีกไม่นานแล้วล่ะครับ คุณหมอบอกว่าสักอาทิตย์หน้าก็ออกได้แล้ว ผมอาการเบากว่าคนที่เสียความทรงจำจากการโดนอุบัติเหตุเยอะ ในความโชคร้ายยังมีความโชคดีอยู่นะคุณว่าไหม ?” หนุ่มปริศนาเค้นเสียงหัวเราะแห้ง ๆ ช่างเป็นการเล่นละครที่ห่วยแตก “ผม...ผมซาบซึ้งกับคุณจริง ๆ นะ”
แปะ... น้ำตาที่พยายามกลั้นกลับทรยศหยดลงบนตักอีกครั้ง ชายหนุ่มยกมือขึ้นปาดมันออก
“ทั้งที่คุณจะหายไปเลย จะทิ้งผมไปก็ยังได้ ตะ..แต่คุณก็ยังกลับมา...ฮึก..” และราวกับความอดทนมันพังทลายลงครั้งแล้วครั้งเล่า กลั่นหยดน้ำตาร่วงเผาะ ๆ ลงมาบนตัก เขาแสบจมูกไปหมดขณะพยายามกลืนก้อนสะอื้นลงไป “อย่างน้อยผมก็ยังได้หลอกตัวเองว่ายังมีคนเป็นห่วงผมอยู่ ยังมีคน..ฮึก...ที่ไม่อยากให้ผมเป็นอะไรไป”
“คุณร้องไห้มากไปแล้วนะ เดี๋ยวก็ปวดหัวหรอก”
อโณหยิบทิชชูที่หัวเตียงมายื่นให้อีกฝ่ายเงียบ ๆ และก็อีกเหมือนเดิม ชายหนุ่มเอาแต่ใช้ผ้าห่มผิวหยาบมาเช็ด ๆ ถู ๆ จนหน้าขึ้นสีแดง อโณถอนหายใจก่อนจะช่วยซับทิชชูลงบนใบหน้าให้ เขาแว่วเสียงอีกฝ่ายพึมพำ
“ผมกลัว มันเหมือนโลกนี้ไม่ต้อนรับผม”
เป็นประโยคที่เศร้าเหลือเกิน เหงาจับใจจนอยากจะร้องไห้ออกมา อโณคิดภาพตัวเองที่ตื่นขึ้นมาพบกับโลกที่เขาไม่รู้จัก ไม่รู้กระทั่งว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน และต่อจากนี้จะต้องทำอะไร ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วเขาจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรนะ
อโณชาปวดหนึบขึ้นมาที่อกซ้ายเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายเฝ้ารอคนไม่รู้จักอย่างเขามาตลอดสามวัน นั่นสินะ...ญาติก็ไม่ใช่ คนรู้จักก็ไม่ใช่ ไม่มีหลักประกันว่าอโณจะกลับมา แต่ก็ยังรอ
แค่หวังให้ใครสักคน ใครก็ได้ช่วยบอกว่ายังต้องการเขาเถอะ ได้โปรดล่ะ...
อโณชาลุกขึ้นเยื้องย่างไปข้าง ๆ เตียงผู้ป่วย
“ถ้าออกจากโรงพยาบาลแล้ว” ริมฝีปากบางของอโณหยุดชะงักไปราวกับตัดสินใจเป็นครั้งสุดท้าย...
“มาอยู่กับฉันก่อนก็ได้นะ....”
................................................................................
......................................................
.............................
.................
“อ้าว! นึกว่าคุณอโณกลับไปแล้วเสียอีก” พยาบาลสาวคนเดิมดูจะตกใจไม่น้อยที่เห็นอโณชาในเวลานี้ “นี่ก็ดึกมากแล้วนะคะ”
“พอดีติดพันนิดหน่อยนะครับ” ดูเลือกใช้คำว่า ‘ติดพัน’ เลยทีเดียว “เติมน้ำเกลือเหรอครับ?”
“ใช่ค่า ได้เวลาแล้ว” หล่อนบุ้ยหน้าไปทางห้องผู้ป่วย “แล้ว...เอ่อ...ดีกันแล้วเหรอคะ?”
“ก็ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันนี่ครับ”
“คุณอโณไม่รู้อะไรเสียแล้ว พ่อหนุ่มในห้องน่ะนั่งรอคุณอโณไม่หลับไม่นอนทุกวันเลยค่ะ” ว่าแล้วหล่อนก็หัวเราะคิกคัก “แหม หว่านเสน่ห์ไปทั่วเลยนะคะ”
“พูดอะไรอย่างนั้นล่ะครับ”
“จริง ๆ นะคะ ฉันไปเปลี่ยนน้ำเกลือทีไรนอนตาค้างทู้กที คงเหงามั้งคะนอนอุดอู้อยู่ในห้องคนเดียวตั้งหลายวัน” หล่อนยิ้ม “มีคุณอโณมาชวนคุยคงดีใจ”
อโณนึกขำในใจ ดีใจจนน้ำตาไหลพรากเลยล่ะครับ...
“ผมกลับก่อนดีกว่าครับ เชิญคุณพยาบาลได้เลยครับ”
“ค่า ขับรถดี ๆ นะคะ” หล่อนโบกมือหยอย ๆ
“ขอบคุณครับ”
“เอ๊ะ! คุณอโณคะ!” หล่อนอุทานขึ้นขณะเดินสวนกัน ทำเอาอโณชาตกอกตกใจ
“ครับ?”
“เสื้อไปเลอะอะไรมาคะนั่น”
คนรักความสะอาดรีบก้มลงสำรวจทันที เสื้อเชิ้ตขาวแบรนด์ดังที่เฝ้าทะนุถนอมอย่างดีบัดนี้สภาพได้เปลี่ยนไปแล้ว คราบสีเขียวเกรอะกรังเกาะเป็นแผ่นหนาที่บริเวณหน้าท้อง บางจุดถึงขั้นเกาะเป็นก้อนสีข้นกว่าปกติ
อโณยิ้มแห้งยิ่งกว่าคราบบนนั้น
อ่า..น้ำมูกทั้งนั้น
TBC
มาแล้วค่า คนเขียนจะพยายามมาอัพอาทิตย์ละตอนตามสถิติเดิมนะคะ
ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดจะเจอกันทุกอาทิตย์นะคะ //สั่น
หายไปนานแอบเกร็ง ดีใจที่ยังมีคนกดเข้ามาอ่านนะคะ
เลิฟยู้ววววววว //กอดดดดด
ป.ล.ใครเคะใครเมะเดากันนะคะ ไม่ยากหรอกค่ะ เอิ๊กกกกกกก
ป.ล.จากที่คนอ่านถามกันเข้ามาเยอะว่าเรื่องนี้พระเอกจะจนกว่าพี่ภาพกับไอ้คินมั้ย คือจนกว่าสองคนนี้ก็ขุดหนอนกินแล้วค่ะ 5555555
-
พ่อหนุ่มความจำเสื่อมน่าเอ็นดูเหลือเกินค่ะ ^^ โอ๋ๆ นะค้าา :กอด1: ดูสินั่น~ ร้องไห้น้ำมูกไหลย้อยเลยเชียว~ อโณนะอโณ คนใจร้ายย~ ช่างลืมกันได้ลงคอ~
-
:katai2-1: :katai2-1:
บรรยายซะเห็นภาพเลย น้ำมูกกกกกก
-
โถ น่าสงสารจริง มาๆ เดี๋ยวเราปลอบใจให้
-
อโณจะพาน้องเสือเข้าบ้านเองเลยนะเนี่ย
ระวังจะโดนงาบนะคะ :hao7:
-
อร๊ายยยยยยย เราว่าอโณนายเอกแน่เลยยยยย แล้วนายคนหล่อจำเสื่อม(ไม่รู้จะเรียกอะไร)เป็นพระเอกเเน่เลยย. พระเอกให้อารมณ์น้องหมาเลยอะ ขี้อ้อนขี้เหหงาไปแล้ววว :hao7:
-
คุณอโณน่ารัก และฮาดีค่ะ
-
ร้องไห้ซะน่าสงสารเลยอโณใจดีไม่ทิ้งอยู่แล้ว
-
ห๊ะ อะไรนะ เขาจะไปอยู่ด้วยกันแล้ว/ยัง แต่เร็ว ๆ นี้แหละ/คิคิ
-
:hao3: :hao3: :hao3:
-
สนุกๆ พากลับบ้านแล้ว้อาไงต่อน่าาา
ขี้แยมากเลย ดูแลดีๆนะจ๊าคุณอโณ
-
ไหนว่าปล่อยมุกออกมาหมดแล้วคะ เรามั่นใจว่าต้องมีออกมาเรื่อยๆแน่
-
:heavenเอิ่ม ขี้มูก
-
ถถถถถ ร้องไห้ได้น่าสงสารและน่าเอ็นดูมากกกกกกก
-
ฮืออออ แอบสงสารคนป่วยนะ
ความกลัว...แบบนั้นมันน่ากลัวจริงๆค่ะ เฮ่ออออ
ว่าแล้วไม่จนไปกว่าพี่ภาพกับตาคิน ก็น่ากลัวว่าจะไปขุดหนอนกินนะคะนั่น ฮา..
สู้ๆค่ะ
รอตอนต่อไป^^
-
คนดีจริงๆ
-
เดาเคะเดาเมะไม่ยากหรอ -______-!
ไอ่เราหนะอยากให้คนที่ความจำเสื่อมเป็นเมะอ่าาาาาา
เมะทำอาหารเก่ง ไปอยู่กับอโณก็ค่อยทำกับข้าว ทำงานบ้านให้ โรเเมนติก น่ารักกกกก
-
ใครจะรุก ใครจะรับยังนึกภาพไม่ออกเลย
ปล. ขี้มูก?! :a5:
-
คิดภาพตามแล้วขำกร๊ากกกก
นายอโณนี่ช่างน่าสงสารจริงๆ-..-
รอสองคนนี้ไปอยู่ด้วยกัน//เหมือนได้ลูกมาเลี้ยง555
-
รอติดตามตอนต่อไป อยู่น้า สนุกมากก :katai4: :katai4: :katai4:
-
ลุ้นว่าใครจะเป็นพระเอก :hao3:
-
น่าสงสาร จนอยากเอามาเลี้ยงเลย
พี่อโณก็หล่อจน ขนาดคนความจำเสื่อมยังหลง 555555+
-
โอยย ร้องไห้ขนาดนี้ น่าเอ็นดู....
พี่อโณ เอาไปรับเลี้ยงไว้ก่อนนี่แหละดีที่สุดคร่า หุหุ
-
เอิ่ม นี่คือแผนสำนึกบุญคุณเพื่อความมั่นคงในชีวิตรึเปล่า ว่าแต่ตอนร้องไห้น่ารักดีนะ (อโณไม่ได้กล่าวไว้ ฮา)
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
ทำไมอ่านแล้วตลกทุกดอก ขำจริงขำจัง
หนุ่มไม่มีชื่อคนนี้ทำม้ายยยทำไมถึงได้ขี้แงนัก น่ารักละเกิน
-
ขำแรงมากจนหน้าสั่น 555555555555555555555
:laugh: :laugh: :laugh:
พ่อหนุ่มความจำเสื่อมนี่ช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน ฮือววววววววว
ตะลั่คมั่ก! สงสารแต่ก็ขำพี่อโณด้วย ไม่รู้จะซวยอะไรนักหนาเนอะ โถๆๆๆ
แต่รับพ่อหนุ่มความจำเสื่อมไปอยู่ด้วยแบบนี้
สังหรณ์ใจว่าพี่อโณอาจจะมีเรื่องซวยตามมาอีกเป็นพรวน กร้ากกกกกก
รอติดตามตอนหน้านะคะ
อยากให้เค้าไปอยู่ด้วยกันไวๆ ล่ะ แอร๊ยยย :hao7:
-
รอๆค่ะ :pig4:
-
ทำไมร้องไห้ได้น่ารัก
-
พี่อโณเป็นเคะใช่มั้ยคะ คุณค่าที่นายความจำเสื่อมคู่ควร 55555 ไหนบอกไม่ปล่อยมุกไงคะ talk ยังขำเลย จนกว่าพี่ภาพกะคินคงต้องขุดหนอนกิน เห็นภาพพอๆกะขี้มูกในตอนนี้เลยค่ะ
-
น้อง 'หลง' น่ารักจัง ร้องไห้เหมือนเด็กเลย พี่โณรับมือดีๆ นะ
ปล. ดีใจที่ได้อ่านงานของคุณ Indigo แบบถ่ายทอดสด
เราหลงรักใส่รักป้ายสีกับ DND ล่ะ กลับไปอ่านอยู่เรื่อยๆ
-
เหมือนอโณจะได้ลูกแทนสามีนะคะ
ทำไมร้องไห้ขี้มูกโป่งอย่างนี้ 5555
โอ๊ยขนาดบอกไม่ฮานะ แค่ตอนร้องไฟ้งอแงเราก็ขำแล้ว
อัพๆต่อนะคะ จะรอจ้าาา
-
บทมันเหมือนจะเศร้านะ แต่อ่านแล้วยิ้มอ่ะ 555+
รออ่านตอนต่อไปว่าสองคนนี้จะใช้ชีวิตหลังจากนี้ยังไง
-
ความทรงจำที่ 3
“มาอยู่กับฉันก่อนก็ได้นะ....”
“อ่า...คงจะฟังดูแปลก ๆ ใช่ไหม” คนเอ่ยชวนเกาท้ายทอย “แต่คิดว่าเราน่าจะคุยให้เป็นกันเองมากขึ้นน่ะ คุณเองก็น่าจะอายุน้อยกว่า ถ้าขอเปลี่ยนสรรพนามเป็น ‘ฉัน’ แทน น่าจะไม่เกร็งหรือเปล่า?” อโณดูเสียความมั่นใจไปเล็กน้อย “แต่ถ้าไม่ชอบใจก็...”
หมับ!
สองมือคว้าหมับเข้าที่กลางเสื้อของคนตรงหน้าก่อนจะดึงเข้ามาซบใบหน้าลงตรงหน้าท้อง แผ่นหลังกว้างของคนป่วยสั่นเหมือนลูกนกเปียกน้ำ ปากก็เอาแต่บ่นพึมพำ
“ขอบคุณครับ ฮึก...ขอบคุณมากครับ”
ครืดดดดดดดดดดดดดด
“อ้าว! ขอโทษที่ทำให้ตื่นนะคะ” เสียงโทนแหลมสูงของผู้หญิงแล่นเข้าสู่โสตประสาทเป็นอย่างแรก ตามมาด้วยแสงแดดที่วิ่งแย่งกันเข้ามาในม่านตา “หลับต่อก็ได้นะคะ”
“อื้อ...” เขาครางในลำคอ ทุกวันการลืมตาตื่นเป็นเรื่องยากเสมอ ทั้งปวดหัวปวดตัว แถมกระดูกซี่โครงที่หักยังทำให้หายใจแรง ๆ ไม่ได้อีกต่างหาก ชายหนุ่มขยับตัวพอให้รู้สึกกระฉับกระเฉงขึ้น “ไม่เป็นไรครับ ตื่นเช้าก็ดีเหมือนกัน”
เขาแว่วเสียงพยาบาลหัวเราะคิกคัก “อีกสักยี่สิบนาทีมื้อเช้าถึงจะมานะคะ”
“ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มยิ้มตอบ “อ้อ รบกวนคุณพยาบาลเปิดผ้าม่านให้สุดหน่อยครับ”
“ห้องอับสินะคะ รับแดดบ้างก็ดีเหมือนกันค่ะ”
ผ้าสีเทาถูกลากไปสุดราง เผยให้เห็นท้องฟ้าสีส้มกับตึกสูงของกรุงเทพฯ คนป่วยใช้เวลาปรับสายตาสักพักจึงจะมองภาพนั้นได้เต็มตา จะว่าสวยก็สวย จะว่าเฉย ๆ ก็ใช่ ว่าไงดีล่ะ...ตอนนี้เขาเหมือนคนต่อมสุนทรีย์ตายด้าน ไม่รู้จะเรียกอะไรว่าสวยหรือขี้เหร่ดี
โอ๊ะ! แต่จะว่าไปก็มีอย่างหนึ่งที่รู้สึกว่าสวยนี่นะ...
“ดีใจด้วยนะคะ วันนี้ได้ออกโรงพยาบาลแล้ว” หล่อนเดินมาเช็คระดับน้ำเกลือ ดึงนู่นดึงนี่ไปมาพลางชวนคุย “นอนมาตั้งสองอาทิตย์กว่า คงเบื่อแย่สินะคะ”
“ก็ไม่เชิงนะครับ”
พูดตามตรงแล้ว เขาก็ไม่รู้ว่าเบื่อหรือเปล่า ตามปกติแล้วคนจะรู้สึก ‘เบื่อ’ ก็ตอนที่อยากไปทำอะไรอย่างอื่นใช่ไหม แต่เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำอะไร งานเหรอ? หน้าที่เหรอ? ของแบบนั้นมันคืออะไรล่ะ เพราะไม่มีจุดหมายที่ว่า เขาเลยพูดคำว่า ‘เบื่อ’ ได้ไม่เต็มปาก
“เสียดายวันนี้แมกกาซีนฉบับใหม่มาลงด้วย เลยไม่ได้อยู่อ่านเลยนะคะ” เขาพยักหน้าหงึกหงัก จริงของหล่อน ตั้งแต่ดวงตาเริ่มฟื้นตัวเขาก็เอาแต่ดูรูปในแมกกาซีน หนังสือพิมพ์และทีวี ด้วยหวังว่าจะนึกอะไรขึ้นมาได้บ้าง แต่ก็นั่นแหละ นอกจากพบว่าตัวเองอ่านหนังสือไม่ค่อยคล่องแล้ว ก็ไร้เบาะแสอย่างอื่น “เดี๋ยวมาเก็บของเก่าไปไว้ข้างนอกนะคะ เผื่อรอคนมารับจะได้อ่านฉบับใหม่ทัน”
“อย่าลำบากเลยครับ”
“ไม่ลำบากหรอกค่า” หล่อนว่าขณะรวบหนังสือที่หัวเตียงไว้เป็นกองเดียวกัน ก่อนจะเหลือบไปเห็นแจกันข้าง ๆกัน “ดอกไม้ก็เหี่ยวหมดแล้วด้วย ถ้าอย่างไรดิฉันเอาไปทิ้งให้นะคะ”
“อย่าครับ!” ชายหนุ่มเผลอเสียงดัง พอรู้ตัวก็รีบปรับลงมา “คะ...คืออย่าเพิ่งทิ้งเลยครับ”
“เอ๋ แต่ดอกไม้มัน...”
“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ คุณพยาบาลไปดูแลห้องอื่นต่อเถอะครับ”
“อ๋อ...ค่ะ” แม้ว่าจะมึนงงแต่เธอก็ยอมจากไปแต่โดยดี โดยไม่ลืมกล่าวนัดแนะเรื่องอาหารเช้าเสียด้วย ทำหน้าที่ได้ไม่ขาดตกบกพร่องเลยทีเดียว
หนุ่มหน้าตกกระชะเง้อคอกระทั่งบานประตูงับลงจนเหลือเขาเพียงคนเดียวในห้อง จึงค่อย ๆ ยื่นมือไปหยิบช่อดอกไม้เล็ก ๆ ไม่สิ...พูดให้ถูกมันก็แค่ดอกไม้สี่ดอกมัดรวมกันเท่านั้น ไม่ได้มีการจัดวางที่ดีอะไรเลย ถึงกระนั้นเขาก็ยังมองว่ามันสวย
ใช่...เป็นหนึ่งในไม่กี่อย่างที่เขารู้สึกว่า ‘สวย’
เขามองมันอย่างอาลัย ดอกไม้ย่อมเหี่ยวเฉาตามธรรมชาติ ทั้งที่เป็นแบบนั้นแต่เขาก็ยังชอบที่จะจ้องมาสีม่วงของมันที่ค่อย ๆ กลายเป็นสีน้ำตาลกรอบ ๆ เขาตัดสินใจเด็ดมันออกมาดอกหนึ่งแล้วซุกไว้ในกระเป๋าเสื้อ สมองนึกโยงไปถึงเจ้าของดอกไม้
ความทรงจำหนึ่งเดียวที่มีตอนนี้ คือวินาทีที่ผู้ชายคนนั้นดึงเขาขึ้นมาจากหลุมอันมืดมิด
นี่ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เขารู้สึกว่า....
“อาหารเช้ามาแล้วค่า” คนป่วยบนเตียงหลุดออกจากภวังค์หันมองคุณพยาบาลที่เข็นถาดอาหารเข้ามาวางให้ “วันนี้วันสุดท้ายแล้วนะคะ ทนกินอาหารจืดไปหน่อยนะคะ”
ชายหนุ่มคลี่ยิ้มให้ “ขอบคุณมากครับ”
......................................................................
.............................................
........................
..............
ให้ฉันรอแล้วได้อะไร ให้ทนรอขอมากไปไหม แล้วชีวิตฉันที่เหลือให้ทำไง เธอเคยจะนึกถึงฉันบ้างไหม คนที่รอ~
เพลงจากโทรทัศน์ดังไม่หยุด เป็นจังหวะเดียวกับที่พยาบาลสาวเปิดประตูห้องเข้ามา “เอ๋~ ยังไม่มารับอีกเหรอคะ?”
ฉึก! ดั่งมีศรแหลมทิ่มแทงใจ ‘คนที่รอ’
“นี่ก็จะเที่ยงแล้วนะคะเนี่ย”
ฉึก! หล่อนกระชากศรออกก่อนกระซวกเข้ามาใหม่
“ไหนว่าจะมาก่อนเที่ยงกันน้อ แบบนี้ให้ดิฉันยกข้าวกลางวันมาให้ก่อนไหมคะ”
คราวนี้หล่อนง้างศรสุดมือ
“หรือว่า...จะลืมมารับนะคะ”
ซวก! ซวก! ซวก!
แม่พยาบาลฆาตกรยิ้มเลือดเย็นพลางเอียงคอสงสัยแบบแบ๊ว ๆ หล่อนถามด้วยจิตใจใสซื่อจริง ๆ ใครจะไปคิดว่าคนบนเตียงจะทำหางลู่หูตกแบบนั้นล่ะ “ดิฉันล้อเล่นน่ะค่ะ แฮะ ๆ” เกือบหลุดปากต่อว่า ‘อย่าร้องไห้นะคะ’ แล้วเชียว
คนป่วยส่ายหน้าให้หล่อนเหมือนจะบอกว่าไม่เป็นอะไร ทั้งที่หน้าเน่อซีดไปหมด ความกังวลสั่งสมมาตั้งแต่เช้ากำลังกัดกินหัวใจดวงน้อย ๆ ของผู้ชายตัวใหญ่ เขานั่งห่อไหล่ม้วนตัวเข้ากับผ้าห่มดูคล้ายดักแด้
ชุดสีเขียวของโรงพยาบาลยังติดคาตัวอยู่ทั้งที่ใกล้จะได้เวลาออกจากโรงพยาบาล เพราะเขาไม่มีชุดมาเปลี่ยนและยังไม่มีใครนำมาให้ ชายหนุ่มกัดเล็บกึก ๆ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเข้าไม่มีแผนสำรองสำหรับเรื่องนี้เลย จริงสิ...ทำไมเขาถึงไม่ฉุกคิดเลยว่าอโณชาอาจจะไม่มารับเขาก็ได้
ตลอดสองอาทิตย์ที่อยู่ที่นี่ ฝ่ายนั้นมาเยี่ยมเขาน้อยมาก นับรวมทั้งหมดน่าจะราว ๆ ห้าวันได้ แถมเสาร์อาทิตย์ที่น่าจะหยุดงานก็ดันหายจ้อยปล่อยเขาเขี่ยรีโมตทีวีเล่นจนหมดวัน เขารู้ตัวว่าไม่มีสิทธิเรียกร้องอะไร แต่บางครั้งมันก็สร้างความกลัวในใจขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
พอมาลองคิดดูแล้ว...ไม่มีหลักประกันอะไรเลยว่าอโณชาจะกลับมา...
ผัวะ!
สิ้นความคิดนั้นประตูบานหนักก็ถูกผลักเข้ามา พร้อมกับร่างของชายที่กำลังถูกนึกถึง อโณชาดูสบาย ๆ ในชุดเสื้อยืด กางเกงขาสามส่วน รองเท้าผ้าใบและทรงผมยุ่ง ๆ ที่ไม่ได้เซ็ท ดูเด็กลงกว่าปกติที่ใส่สูทมาก ๆ จนผู้ร่วมห้องอีกสองคนได้แต่อ้าปากค้าง
“โทษทีที่มาสายนะ พอดีรถติดมากเลย” เจ้าตัวพูดแบบนั้นทั้งที่หน้ามีรอยยับ ดูอย่างไรมันก็เพิ่งตื่นไม่ใช่เรอะ!! ดีไม่ดีนี่ออกจากบ้านมาไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำไป โกหกได้แย่บรม! “อ๊ะ! ชุดเอาไปเปลี่ยน”
คนป่วยรับมาแบบงง ๆ ขณะที่อโณชารีบตัดบท “เดี๋ยวเปลี่ยนชุดเสร็จไปพบคุณหมอประวิทย์อีกทีนะ”
หนุ่มตกกระพยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะรีบกระตือรือร้นลงจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้อโณชาถอนหายใจโล่งอก นึกว่าจะโดนบึ้งตึงใส่แบบวันก่อนที่มารับช้าซะแล้ว ก็ไอ้มือถือเจ้ากรรมมันดันไม่ปลุกน่ะสิ หรือปลุกแล้วแต่อโณไม่ตื่นก็ไม่อาจรู้ได้ แต่เอาเป็นว่าเพราะมัน! เพราะมันแน่ ๆ !
“ดีนะคะเนี่ย ที่คุณอโณมาทัน” อโณหันขวับไป สาวพยาบาลเจ้าเนื้ออีกแล้ว เพิ่งรู้ว่าเธอเข้าเวรกะเช้ากับเขาด้วย
“มาทัน? ผมพลาดอะไรไปเหรอครับ?”
เธอหัวเราะคิกคัก “เปล่าหรอกค่ะ ไม่ได้พลาดอะไรหรอกค่ะ” ฟังแบบนี้คิ้วอโณยิ่งขมวดไปกันใหญ่ เธอจึงช่วยคลายสงสัย “ก็คุณคนป่วยน่ะสิคะ สงสัยกลัวคุณอโณจะเบี้ยว ชะเง้อคอรอแล้วรอเล่า”
“หา? ผมเนี่ยนะจะเบี้ยว?”
“หูยยยยยย คุณอโณน่าจะมาเห็น หน้างี้หงอยเป็นหมาถูกทิ้งเลยค่ะ” หล่อนตบเข่าฉาด ก่อนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าคนถูกนินทาอยู่ในห้องน้ำจึงค่อย ๆ ลดวอลลุ่มลง หล่อนป้องปาก “คงกลัวไม่มีคนมารับมั้งคะ เฮ้อ...จะว่าไปก็สงสารแก”
หวา...รู้สึกผิดไปกันใหญ่เลยแฮะ อโณถูกหน้าตัวเองแรง ๆ หวังให้รอยที่นอนบนใบหน้าคลายลงบ้าง ถ้าถูกจับได้ว่ามารับช้าเพราะตื่นสายคงน่าโกรธอยู่หรอก
ยังไม่ทันต่อบทสนทนาประตูห้องน้ำก็เปิดผัวะออกมาเสียก่อน ไม่รู้ว่าแต่งตัวเร็วอะไรปานนั้น ตอนนคนป่วยสลัดชุดสีเขียวเหม็นน้ำลายบูด ๆ นั่นทิ้ง แล้วเปลี่ยนมาเป็นเสื้อยืดกับกางเกงยางยืดของอโณแทน ดูท่าอโณชาจะไตร่ตรองเป็นอย่างดี ถึงได้เลือกเสื้อผ้าที่ค่อนข้างฟรีไซส์มาแบบนี้ จะมีติดขัดนิดหน่อยก็ตรงรองเท้าแตะที่เล็กเกินจนส้นเท้าเกินออกมาเกือบครึ่ง
“เรียบร้อยแล้วเราไปคุยกันคุณหมอกันเถอะ” คนป่วยพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะออกเดินตามต้อย ๆ ไปเงียบ ๆ เขาแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่วันนี้แดดจ้าจนปวดหัวแล้วก็อดจะตื่นเต้นขึ้นมาไม่ได้
ความรู้สึกเหมือน ‘เกิดใหม่’ คงจะเป็นแบบนี้สินะ...
................................................................
..........................................
.........................
.............
คุณหมอประวิทย์ลงตารางนัดไว้ในวันอาทิตย์ของสัปดาห์หน้า เขาว่าช่วงแรก ๆ ต้องติดตามผลอย่างใกล้ชิดเพื่อวางแนวทางการรักษา กรณีของผู้ชายคนนี้เป็นการสูญเสียความทรงจำที่เกิดจากอุบัติเหตุ คุณหมอบอกว่ามีโอกาสหายสูงมาก แต่ต้องได้รับการกระตุ้นอย่างสม่ำเสมอ หมั่นฝึกสมองด้วยการกระตุ้นประสาทสัมผัสทั้งห้าอันประกอบไปด้วยการได้ยิน มองเห็น ได้กลิ่น ลิ้มรส และสัมผัสอารมณ์ต่าง ๆ รวมไปถึงการออกไปพบปะผู้คน เผื่อว่าจะเจอจุดเชื่อมโยงกับตัวเองในอดีต
อโณชาก้มหน้าก้มตาจดคำแนะนำของคุณหมอลงสมุดโน้ตจนตัวอักษรติดกันเป็นเส้นเดียวและคงมีแค่เขาที่อ่านออก ชายหนุ่มเหลือบมองคนเด็กกว่าที่กำลังจะมาร่วมอยู่อาศัยด้วย ฝ่ายนั้นดูเกร็ง ๆ ตั้งใจฟังคุณหมอจนเกินงาม อโณนึกสงสัยว่ารู้เรื่องหรือไม่รู้เรื่องกันแน่
หลังนัดหมายเรียบร้อยก็แวะไปรอรับยาที่ชั้นล่าง ราว ๆ สิบนาทีต่อมา ร่างทั้งสองก็ออกเดินไปยังทางเดินสีขาวเกลี้ยงของโรงพยาบาล คนป่วยรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย แต่พอยกมือขึ้นจับที่อกตัวเองพบว่ามันไกลคำว่านิดหน่อยไปโขเลย
ตึกตัก ตึกตัก
ก้อนเนื้อที่อกซ้ายดีดดิ้นอย่างบ้าคลั่งจนเขาอยากจะหันหลังกลับไปให้หมอตรวจให้อีกสักรอบ ทว่าเสียงเรียกจากด้านหน้าดังขึ้น
“รีบมาเร็ว เดี๋ยวเย็นกว่านี้รถจะติดมากนะ”
ไม่รู้ว่าดีขึ้นหรือแย่ลง หัวใจเจ้ากรรมดูจะบีบตัวแรงขึ้น แต่สองเท้าของเขาเริ่มก้าวไปข้างหน้าอย่าไม่ลังเล ก้าวออกไปสัมผัสแดดโดยตรงในรอบสองอาทิตย์ เสียงรองเท้าแตะกระทบกับพื้นดังเป็นจังหวะเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับนกที่กำลังโผออกจากกรง เมื่อพ้นขอบประตูบานเลื่อน แสงแดดแรกที่เป็นเหมือนสัญลักษณ์แห่งการเริ่มต้นใหม่สาดแสงลงบนใบหน้า แล้วเขาก็พบว่ามันช่าง...
ร้อนฉิบหาย...
“ไปยืนตรงนั้นทำไมล่ะ รถจอดทางนี้” อโณโบกมือหย็อย ๆ เรียกจากทางซ้ายเป็นตัวตัดอารมณ์ชั้นดี หนุ่มผู้ได้รับแสงแรกของชีวิตใหม่เดินคอตกตามต้อย ๆ ไปอย่างเสียมิได้ เขาเดินช้ากว่าปกตินิดหน่อยเพราะขนาดรองเท้าที่เล็กเกินไป “ก่อนเข้าห้อง เราแวะซื้อของกันดีกว่าเนอะ”
“ซื้อของ?” ชายหนุ่มดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด “แต่ว่าผมไม่มีเงิน”
“เอาน่า แค่เสื้อผ้ามันจะสักกี่ตังค์เชียว แล้วดูสิรองเท้าเล็กขนาดนั้นจะใส่ได้ยังไง” อโณเริ่มรู้สึกว่าตัวเองพูดอะไรเหมือนตาลุงแก่ ๆ ที่หวังจะเคลมเด็ก ไม่ได้การละ เขาต้องรีบตัดบท “ขึ้นรถเร็ว”
โชคดีที่การสื่อสารของเด็กนี่ดูจะมึน ๆ เอ๋อ ๆ พ่อหนุ่มตกกระจึงไม่ทักท้วงอะไร แถมยังพยักหน้าแล้วเปิดเข้าไปนั่งข้างคนขับเสียดิบดี
รถเชฟโรเลต ครูซ สีดำของอโณชาค่อย ๆ แล่นออกจากโรงพยาบาล โดยมีจุดมุ่งหมายอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เสียงเพลงจากวิทยุเปิดเพลงสากลเคล้าด้วยเสียงฮัมเพลงจากอโณชาก็ฟังรื่นหูดีหรอก
“พอจะนึกอะไรออกไหม?” อโณหันไปถามคนข้าง ๆ เล่นเอาสะดุ้งสุดตัว จะให้บอกเหรอว่าไม่ได้ตั้งใจดูวิวข้างทางเพราะมัวแต่ฟังเพลงน่ะ
“ยังนึกอะไรไม่ออกเลยครับ” เขาโกหกเอาตัวรอด จริง ๆ ยังไม่ได้มองอะไรเลยต่างหาก
“เหรอ” ฝ่ายนั้นก็ดูไม่คาดหวังเช่นกัน “ไม่เป็นไรเนอะ ค่อย ๆ คิดไปแล้วกัน”
“ครับ”
“นอนโรงพยาบาลนานจนหนวดขึ้นแล้วนั่น” อโณชาว่า “เดี๋ยวซื้อมีดโกนด้วยเนอะ”
คนป่วยพยักหน้าหงึก ๆ แล้วหันไปตั้งใจมองถนนหนทางแทน เสาไฟฟ้าต้นแล้วต้นเล่าผ่านหน้าผ่านตาพร้อมป้ายชื่อถนนต่าง ๆ เขาพยายามอ่านตามและจดจำข้อมูลที่ไร้ประโยชน์เหล่านี้ ทั้งที่ยังนึกไม่ออกว่าจะเอาไปใช้อะไรในอนาคตเหมือนกัน
เพราะออกมาตอนบ่ายสองทำให้ใช้เวลาไม่นานก็ฝ่ารถออกมาจากถนนร้อน ๆ ได้สำเร็จ อโณชาพยายามชวนคนข้าง ๆ คุยนู่นนี่ตลอดทาง หนักไปทางฝนฟ้าอากาศเสียเยอะ ถึงสมองจะอืด ๆ โหลดข้อมูลอยู่นานกว่าจะตอบได้ อย่างที่คุณหมอบอก เรื่องความรู้รอบตัวยังจดจำได้ แต่เหมือนกับคุยกับคนปกติที่เอ๋อ ๆ นิดหน่อย
หลังจากวนหาที่จอดรถราวสิบนาที รถของอโณชาก็จอดแน่นิ่งในซองเรียบร้อย เจ้าตัวเดินตัวปลิวลิ่ว ๆ นำไปแบบไม่เห็นฝุ่น ลำบากถึงคนป่วยต้องเร่งฝีเท้าตาม โชคดีที่ขายาวกว่าเดินตามความเร็วได้ไม่ยาก
“หิวข้าวหรือยัง? ขอโทษนะ บ่ายสองแล้วยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลย”
“ไม่เป็นไรครับ”
“โทษทีน้า ฉันกินข้าวไม่เป็นเวลาตลอดเลย แต่คุณหมอบอกให้นายกินข้าวเป็นเวลา จะได้เป็นกิจวัตร” คนพูดว่าไปเรื่อย ๆ “ถ้ายังไง ตั้งแต่พรุ่งนี้เริ่มกินข้าวกันเป็นเวลาเลยแล้วกัน”
“.........” อโณเล่นรัวใส่แบบนี้ ใครจะไปตอบอะไรทัน
“อยากกินอะไรล่ะ?”
“อะไรก็ได้ครับ”
อโณนึกด่าตัวเอง ให้คนป่วยเลือกนี่คงไม่เวิร์คจริง ๆ นั่นแหละ “คงเบื่ออาหารโรงพยาบาลใช่ไหม งั้นไปกินราเมนกันดีกว่า น่าจะย่อยง่ายหน่อย กินเสร็จแล้วรีบไปซื้อรองเท้าใหม่กัน ไม่พอดีแบบนี้คงเดินลำบาก”
“ครับ”
-
มื้ออาหารแรกนอกโรงพยาบาลผ่านไปอย่างเรียบง่าย คนป่วยหลับหูหลับตาจิ้มเมนู ได้ราเมนจืด ๆ มีหมูลอยอยู่สามสี่แผ่นมาชามหนึ่ง ดีที่รสชาติถูกปากอยู่บ้าง
ระหว่างกินอาหาร หนุ่มตกกระลอบสังเกตคนฝั่งตรงข้าม วันนี้ผู้ชายคนนี้ดูดีมีชีวิตชีวากว่าตอนมาเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาลมาก คาดว่าเพราะไม่ได้ไปทำงานล่ะมั้ง และยิ่งมองเขาก็ยิ่งพบว่า คนตรงหน้ามีความสุนทรีย์ไม่ต่างจากดอกไม้ที่เขาแอบซ่อนในกระเป๋าเลย
ผมแสกกลางปล่อยปอยผมยุ่ง ๆ ปรกข้างแก้มเรียกได้ว่าเป็นทรงผมปราบเซียนสุด ๆ ทำแล้วไม่ตายแถมยังดูดีนี่ไม่ธรรมดาจริง ๆ ไหนจะใบหน้าได้รูป ดวงตาโศก ริมฝีปากบางเปื้อนยิ้ม ไม่แปลกใจเลยที่ตั้งแต่เข้าห้างฯมา เขาจะสัมผัสได้ว่ามีคนแอบมองมาทางอโณชาแล้วซุบซิบกัน แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่
“มีแบบเสื้อผ้าที่อยากใส่เป็นพิเศษหรือเปล่า?” อโณถามโพล่งขึ้นมาระหว่างเดินออกมาจากร้านอาหาร “อ่า...จำไม่ได้ว่าตัวเองใส่แบบไหนด้วยสินะ อืม...”
“ผมแต่งตัวแบบไหนก็ได้ทั้งนั้นครับ”
“แบบนั้นยิ่งยากไปกันใหญ่เลย!” อโณเกาหัว สองขาหยุดเดินเมื่อตอนนี้เคว้งคว้างไร้จุดหมาย “เอ่อ...อยากใส่เสื้อตัวใหญ่ไหม?”
“แค่ใส่สบายก็พอแล้วครับ”
“แล้วเอ่อ...กางเกงล่ะ ผ้าหรือยีนส์ดี?”
“ได้หมดครับ”
“โธ่! อะไรก็ได้นี่มันยากที่สุดเลยนะรู้ไหม!” อโณชาเกาหัวแกรก ๆ
“งั้นเอาแบบไม่ต้องแพงน่ะครับ ผมเอ่อ...เกรงใจ...”
“ไม่ได้หรอก ไม่ได้!” เจ้าของกระเป๋าตังค์ส่ายหน้า “เสียเงินทั้งที ฉันไม่ยอมซื้อของไม่ดีหรอกนะ เสื้อผ้ายิ่งแล้วใหญ่เลย!” เห็นคนป่วยไม่กระตือรือร้น อโณเลยเป็นฝ่ายลากแขนไปแทน “มาร้านนี้แล้วกัน แนว Casual ดีไซน์ดีมากเลย”
ถามว่าเป็นประโยคแนะนำเหรอ? ไม่เลย! มันคือประโยคคำสั่งกลาย ๆ ชัด ๆ เมื่ออโณชาลากแขนหนุ่มตกกระเข้าร้านเสื้อผ้าที่อยู่ถัดไปอีกโซน พนักงานกล่าวต้อนรับเสียงใส ดูท่าจะเป็นร้านประจำ อโณชาพาเดินเข้าไปมุมเสื้อผ้าสุภาพบุรุษราวกับล็อกเป้ามายมาจากบ้านแล้ว มาถึงปุ๊บก็คุ้ยเขี่ยหาเสื้อผ้าทันที
“น่าจะเน้นเสื้อยืดหน่อยนะ เพราะนายพักผ่อนอยู่บ้าน ว้าว! เซลพอดีเลย!” ใครว่ามีแต่ผู้หญิงที่ชอบของเซลโปรดดู! นายอโณชาคนนี้ขอยืนยันว่าของถูกใครก็ชอบทั้งนั้นแหละ “ลายกราฟฟิกเรียบ ๆ น่าจะเหมาะนะ” ว่าแล้วก็ยกทาบตัวนายแบบ “โอ้ว! เหมาะนี่นา”
ไอ้หนุ่มนายแบบยืนทำหน้ามึน ๆ ยังไม่ทันจะอ้าปากพูด ตัวใหม่ก็ทาบลงมาต่อ “ฉันชอบพวกเสื้อยืดสกรีนลายไทโปน่ะ นายโอเคไหม?”
“ห๊ะ?”
“หรือว่าชอบเป็นลายการ์ตูนหน่อย” ว่าแล้วก็ยกเสื้อลายหมาโกลเด้นหน้าโง่ ๆ ขึ้นมา “ตัวนี้ก็น่ารักดีนะ หน้าตาดูเหมาะ...เอ่อ...ฉันหมายถึงเหมาะกับแฟชั่นน่ะ”
ผมก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยครับ
“มีแต่เสื้อยืดมันก็แปลก ๆ เนอะ หาเชิ้ตไปสักตัวเผื่อมีเรื่องต้องใช้ด้วยดีกว่า นายไหล่กว้างกว่าฉันเยอะยืมใส่คงไม่ไหว”
ตัวแล้วตัวเล่าทาบลงที่คอหนุ่มตกกระจนลายเสื้อที่ใส่อยู่แทบลอกออกตามไปด้วย อยากจะบอกอยากจะห้ามใจจะขาดว่าจะซื้ออะไรมาเยอะแยะขนาดนั้น แต่เห็นสีหน้าอาเสี่ยกระเป๋าหนักแล้วพูดไม่ออก อะไรมันจะมีความสุขกับการเลือกเสื้อผ้าปานนั้น ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หยิบนู่นหยิบนี่ แล้วทำหน้าเหมือนซื้อเสื้อนักเรียนตัวแรกให้ลูกชายนั่นมันอะไรกัน
“คุณ...ชอบแต่งตัวใช่ไหมครับ?” ชายหนุ่มอดจะถามออกไปไม่ได้
“ฉันดูเป็นแบบนั้นเหรอ?” คนถามพยักหน้า “งั้นเหรอ”
“ก็ดูมีความสุขมาก ๆ น่ะครับ”
“การได้ใส่เสื้อผ้าดี ๆ มันทำให้มีความมั่นใจใช่ไหมล่ะ ดังนั้นมันเป็นสิ่งสำคัญ ต้องพิถีพิถันกันหน่อย”
“แต่ซื้อเยอะขนาดนั้นมัน...”
“ไม่เป็นไรน่า! ของมันได้ใช้ ซื้อ ๆ ไปเถอะ” เสื้อยังไม่ทันวางอโณก็ก้มหน้าลงไปดูที่เท้า “รองเท้านี่ต้องซื้อเปลี่ยนอย่างแรกเลย”
“........” คนเท้ายาวพูดไม่ออกเพราะหลักฐานมันตำตา
อโณจดจ้องมันอยู่พักหนึ่งคำนวณคร่าว ๆ ด้วยสายตา “น่าจะราว ๆ เบอร์45-46 นะ เดี๋ยวฉันดูแตะคู่ที่ใส่สบาย ๆ ให้”
สถานการณ์คล้ายอาเสี่ยซื้อของเต๊าะเด็กนี่มันอะไรกันนะ อีหนูนี่ก็เล่นตัวจั๊ง! เสี่ยหยิบแอร์เมสยัดใส่มือก็ปัดออก บอกเอาแค่กระเป๋าเกรดมิเรอร์ก็พอ เล่นตัวไปก็เท่านั้น อย่างไรเสี่ยก็จะซื้อ!
เสี่ยอโณเดินถือตะกร้าที่บรรจุเสื้อผ้าเสียเต็มสตรีมเข้าไปจ่ายเงินแบบไม่กลัวขนหน้าแข้งร่วง พ่อนายแบบตัวสูงและไหล่กว้าง จับใส่เสื้อตัวไหนก็สนุกไปหมดเลยเผลอหยิบหนักมือไปหน่อย เอาเถอะ ถ้าหายดีกลับบ้านได้เมื่อไรค่อยยึดเสื้อกลับมาใส่ก็ได้ หลวมไปหน่อย แต่แต่งให้ดี ๆ ก็พอไหว
แหม...แต่มองดูปริมาณแล้ว แค่เห็นก็กระเป๋าเบา...
กระเป๋า...
“เวรกรรม!!” ไอ้หนุ่มที่เดินตามหลังสะดุ้งเฮือกตาม อะไรของเขา อยู่ดี ๆ ก็สบถลั่น “กระเป๋าตังค์!! ไปร่วงไว้ที่ไหนก็ไม่รู้เนี่ย”
“หา!?” ไอ้คนป่วยเผลอร้องตาม “หาดีแล้วเหรอครับ?”
อโณลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างประหนึ่งจะโฆษณาสบู่กลางห้าง บอกเลยว่าแก้ผ้าได้ทำไปแล้ว ลูบเสร็จก็หันมาบอกหน้าซีด ๆ “แย่แล้ว ทำไงดี! กระเป๋ากางเกงตัวนี้มันตื้น บางทีอาจจะตกอยู่ร้านราเมนเมื่อกี้”
“ผมกลับไปดูให้นะครับ”
“ไม่ต้องหรอก ฉันไปแป๊บเดียว นายรออยู่ตรงนี้นะ” อโณสั่งชัดถ้อยชัดคำ “ห้ามไปไหนเด็ดขาด”
เห็นอีกฝ่ายพยักหน้าหงึก ๆ แล้วอโณชาก็ออกวิ่งทันที โง่ซ้ำโง่ซ้อนจนอโณยังนึกรำคาญตัวเอง เดี๋ยวมือถือเดี๋ยวกระเป๋าตังค์ กลับไปรอบนี้คงไม่เจอใครโดนทวงหนี้อีกนะ!
ปกติอโณชาไม่ขี้ลืมขนาดนี้นะ ต้องเป็นเพราะเมื่อคืนนอนดึกแน่ ๆ การพักผ่อนนี่มันสำคัญจริง ๆ สองขาเลี้ยวที่หัวมุมตรงหน้าก็เจอร้านราเมนแล้ว อโณชารีบพุ่งเข้าไป และทันทีที่พนักงานเห็นหน้าเขาก็ไม่ต้องเอ่ยปากถามด้วยซ้ำ
“พี่คะ พี่ลืมกระเป๋าสตางค์ไว้ค่ะ” บริกรหญิงหันไปตะโกนเรียกเพื่อนที่หลังเคาน์เตอร์ “แก! พี่เขามาเอากระเป๋าคืน!”
“เฮ้ย! พี่คะ หนูเอาไปฝากไว้ที่ประชาสัมพันธ์ห้างแล้วน่ะค่ะ” หล่อนหน้าเหวอ “ไม่คิดว่าพี่จะกลับมาเอาเร็วขนาดนี้”
“ไม่เป็นไรครับ ประชาสัมพันธ์เนอะ เดี๋ยวผมลงไปติดต่อเองครับ” อโณยิ้มโล่งอก “ขอบคุณมากนะครับ”
อโณอยากจะกำมือทำท่า ‘เยส’ ในใจ อย่างน้อยมันก็ไม่หายล่ะวะ ถือว่าซวยแบบมีบุญมาหนุนชัด ๆ สองขาเดินเอื่อยลงบันไดเลื่อนจนถึงชั้นอันเป็นที่ตั้งของประชาสัมพันธ์
หลังจากการสอบถามและตรวจเช็คหน้ากับบัตรประชาชนแล้ว ฝ่ายประชาสัมพันธ์ก็คืนของให้อโณชาในทันที เขาก้มหัวขอบคุณแล้วขอบคุณเล่าก่อนจะเดินหน้าบานกลับไปยังร้านเสื้อร้านโปรด อโณชาก้มมองนาฬิกาข้อมือก็พบว่าเขาใช้เวลาไปถึงยี่สิบนาทีเลยทีเดียว
หวังว่าคนรอจะไม่โกรธกันนะ...
สองขาก้าวเร็วขึ้นหลังจากเอื่อยเฉื่อยตามประสามานาน อโณเดินผ่านเครื่องตรวจขโมยเข้ามาในบริเวณร้าน เขาหันซ้ายหันขวาก่อนจะเดินไปยังเสาตรงหัวมุมที่นัดแนะกันไว้ และพบว่า....หายไป!
ไอ้หนุ่มความจำเสื่อมมันหายไป!!
ตาย! ตาย! ตาย! ตายไม่ต้องสืบ สิ้นแล้วบุญกุศลที่เคยทำมา เดี๋ยวมือถือหาย เดี๋ยวกระเป๋าตังค์หาย ล่าสุดคนหาย!! อโณชาอยากจะวิ่งไปบวชเก้าวัดชดใช้ความผิดนี้
“น้องครับ! น้อง!” เขาวิ่งไปหาพนักงานที่อยู่ใกล้ที่สุด “เห็นผู้ชายตัวสูงประมาณนี้” เขาทำมือกะขนาด “ใส่เสื้อสีเทาไหมครับ”
“เอ๋!” พนักงานก็ช็อกไปสิ รูปพรรณสัณฐานที่ว่ามาหาไม่ได้เล้ยบนโลกใบนี้ ทั้งโลกนี้มันต้องมีคนสูงเท่านี้ใส่เสื้อสีเทาแค่คนเดียวแน่ ๆ หล่อนตอบเลี่ยง ๆ “ไม่แน่ใจเหมือนกันนะคะ”
“เดี๋ยวนะครับ ผมมีรูป” อโณชาล้วงมือถือหน้าจอแตกขึ้นมาปัด ๆ สองสามที ก่อนจะยื่นรูปคนป่วยหน้าซีดเป็นศพไปให้ “คนนี้น่ะครับ”
สาวเจ้าจ้องรูปในมือถือนานมาก นานเสียจนอโณชาเผลอกลั้นหายใจตาม ก่อนหล่อนจะประมวลผลว่า “เหมือนจะเห็นอยู่นะคะ แต่ตอนนี้ไม่เห็นแล้ว”
ใช่ครับ!! ก็ต้องไม่เห็นสิ! ถ้าเห็นคงจะถามหรอก คนขี้ลืมรีบยิงถามต่อ “แล้วพอจะจำได้หรือเปล่าครับ ว่าเขาหายไปไหน”
“ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ” บางทีเธออาจจะไม่แน่ใจอะไรสักอย่างเลยบนโลกนี้ “เดี๋ยวไปถามคนอื่นในร้านให้นะคะ”
ด้วยความช่วยเหลือจากหล่อน อโณได้ข้อมูลว่าผู้ป่วยความจำเสื่อมออกจากร้านไปไม่ถึงห้านาที เอาล่ะ! เขาจะใจเย็นรอตรงนี้สักหน่อย ชายหนุ่มสงบจิตสงบใจยืนกอดอกพิงป้ายโฆษณาด้านหลังพลางแสยะยิ้มอย่างมั่นใจ ตามทฤษฎีแล้ว คนที่พลัดหลงกันก็ต้องกลับมาเจอตรงจุดนัดพบอยู่แล้ว หึ ๆ จะหลอกให้ตกใจน่ะเหรอ ไม่มีทาง!
ใช่ ๆ ไม่มีทางหรอก คนความจำเสื่อมนะเว้ย จะกล้าไปไหนไกล
แต่เดี๋ยวสิ ถ้าเกิดว่ามีอุบัติเหตุอะไรล่ะ...
จะบ้าเหรอ กลางห้างฯนะ มันจะมีใครตามมาทวงหนี้อีกหรือไง
นั่นสิ! ก็คงออกไปเดินเล่นเพราะรอจนเบื่อตามเรื่องตามราวนั่นแหละ ไปแป๊บเดียวเดี๋ยวก็กลับ...
แป๊บเดียวบ้าอะไรล่ะ! นี่มันจะสิบห้านาทีแล้วนะ! หายไปไหนห๊ะ!!!!!
หมดแล้วซึ่งความอดทนรอ อโณชายกกระเป๋าที่พื้นขึ้นพาดบ่าก่อนจะออกวิ่งไปที่บันไดเลื่อน เป้าหมายคือประชาสัมพันธ์ที่เขาเพิ่งจากมาเมื่อครู่นี้ ใช่แล้ว! ตามหาคนมันก็ต้องประชาสัมพันธ์เนี่ยแหละ ขายาว ๆ ก้าวป้าบ ๆ เข้าไปเอามือเกาะโต๊ะหินอ่อนพลางหอบแฮ่ก ๆ จนลิ้นแทบแตะพื้น
“ผม...แฮ่ก” อโณสุดหายใจเข้าลึก ๆ “ขะ...ขอประกาศหาคนหายหน่อยครับ แค่ก ๆ” เขาสำลักน้ำลายเล็กน้อยจนสาวที่เคาน์เตอร์อยากจะหยิบยื่นยาอมให้สักเม็ด
“ได้ค่ะ ได้” หล่อนรับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะก่อนจะเลื่อนกระดาษโน้ตมาตรงหน้า “ก่อนอื่นขอทราบชื่อหน่อยนะคะ”
“ผมอโณชาครับ” อโณรับปากกามาเขียนชื่อและนามสกุลตัวเองลงไป “ประกาศหาคนชื่อ...”
ชื่ออะไร...
อ๊ากกกกกกกกกกก! ชื่ออะไรล่ะ!!! ก็มันไม่มีนี่นา!
อโณอยากจะต่อยหน้าตัวเองซ้ายขวาแล้วเขกโต๊ะสิบครั้งปฏิบัติ! ลงโทษในความประมาทเลินเล่อของตัวเองที่ลืมรายละเอียดที่โคตรสำคัญอย่าง ‘ชื่อ’ ไปซะได้ นี่ก็เรียกฉัน ๆ นาย ๆ อยู่ได้ตั้งนาน แถมยังมีหน้าไปลงรายละเอียดเปลี่ยนสรรพนามอีกนะ เจริญล่ะ!
“ขอชื่อคนที่ต้องการให้ประกาศหาด้วยนะคะ” เห็นชายหนุ่มนิ่งไปนานหล่อนจึงเตือนสติ แหมทีตอนมานี่รีบเชียวนะคะ
“ผม...เอ่อ...ไม่ทราบเหมือนกันครับ”
“ห๊ะ!?”
“คะ...คือว่า...ถ้ายังไงรบกวนประกาศหาแบบนี้แทนนะครับ”
อโณชาทิ้งเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ไว้เบื้องหลังแล้วออกวิ่งอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้มันเคว้างคว้างไร้จุดหมายยิ่งกว่าเดิม พร้อมกับเสียงตามสายเป็นเพลงแบ็กกราวน์
ตึ่ง ดือ ดื๊อ~
ท่านใดพบเห็นชายอายุประมาณยี่สิบห้าปี สูงประมาณหนึ่งร้อยแปดสิบห้า สวมเสื้อสีเทาและกางเกงขาสามส่วน กรุณาติดต่อที่ประชาสัมพันธ์ด้วยนะคะ คุณอโณชา จันทรศานต์ต้องการพบค่ะ
อ่า...ฟังแล้วโคตรจะสิ้นหวัง ข้อมูลในการตามหาอยู่ระดับสูงกว่า ‘ผู้ชายที่มีแขนซ้ายข้างเดียว’ ไปนิดหน่อยเท่านั้น ว่าแต่ไอ้หนุ่มนั่นจำชื่อเขาได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ เห็นเรียกคุณ ๆ ตลอดเลย คิดแล้วก็ถอนหายใจอีกครั้งแล้ววิ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง
อโณชาพยายามเค้นสมองว่าจะมีสถานที่ไหนที่คนความจำเสื่อมจะไปได้อีก เริ่มตั้งแต่ซุปเปอร์มาร์เก็ตที่ชั้น G ก่อนจะค่อย ๆ ขยับไปที่ชั้นเสื้อผ้าสตรี เสื้อผ้าเด็ก ฟู้ดคอร์ท วกกลับลงไปที่อุปกรณ์กีฬา และไม่ว่าที่ไหนเขาก็ยังไม่เห็นวี่แววของพ่อคนความจำเสื่อมเลย
ความกังวลเริ่มเกาะกินจิตใจอีกครั้ง ทั้งกายและใจเหนื่อยล้าเกินจะทน เขาจะทำอย่างไรดี ถ้าคนคนนั้นหายไปจริง ๆ ล่ะ โดนหลอกไปไหนหรือเปล่าก็ไม่รู้ ถึงจะโตแล้วแต่ก็ไว้ใจไม่ได้ ยิ่งคิดอโณยิ่งโกรธตัวเองที่มัวแต่เอื่อยเฉื่อยจนต้องมาวุ่นวายแบบนี้
พื้นรองเท้าผ้าใบเสียดสีกับพื้นลั่นเอี๊ยดอ๊าด สองขาออกก้าวไม่หยุดในเวลาร่วมยี่สิบนาที ไม่มีการติดต่อจากประชาสัมพันธ์แต่อย่างใด อโณวิ่งกลับขึ้นมาที่ชั้นเสื้อผ้าสุภาพบุรุษอีกครั้ง สองขาก้าวเชื่องช้าลงเมื่อพบวัตถุบางอย่างขดกลมอยู่บนพื้น
เฮ้อออออออออออออออ
เขาถอนหายใจเสียงดัง พยายามอย่างที่สุดที่จะไม่หอบเมื่อก้าวเข้าไปใกล้ บุคคลสูญหายที่ว่า นั่งกอดเข่าอยู่บนพื้นข้าง ๆ ผนังของร้านเสื้อผ้า และเมื่อได้ยินเสียงการย่างก้าวเขาก็รีบเงยหน้าขึ้นมา
ไม่มีคำตัดพ้อต่อว่าอะไรทั้งนั้น ผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่ตรงนี้เงียบ ๆ และส่งแววตาที่เปล่งประกายดีใจเพียงแค่เห็นหน้าอโณชา
“หายไปไหนมา?” กลับเป็นอโณเสียอีกที่ต้องถามคำถามนี้
“หาย?” ฝ่ายนั้นเอียงคอ “ผมอยู่ที่นี่ตลอดนะครับ”
“ไม่จริง” อโณกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ “ก็ฉันขึ้นมาหาแล้วนายไม่อยู่”
“อ๋อ...ผมไปเข้าห้องน้ำมารอบหนึ่งครับ”
“แต่ฉันยืนรออยู่นานมากเลยนะ นายก็ไม่มาสักที”
“คือ...เอ่อ...” ชายหนุ่มหลบตาวูบหนึ่ง “คุณจะไม่โกรธผมใช่ไหม...”
“ทำไมเหรอ?”
เพื่อคลายความสงสัย ไอ้หนุ่มความจำเสื่อมค่อย ๆ ยันตัวเองขึ้นมาจากพื้นแล้วดึงชายเสื้อที่ซุกกางเกงออกมาให้ดู “ผมทำเสื้อคุณเลอะ”
ห๊ะ...
“คะ...คือผมก็ไม่ได้ตั้งใจนะครับ เด็กเขาเดินเอาไอติมมาชน”
ไอติมเรอะ...
“ละ...แล้วผมก็พยายามล้างออกแล้วนะ แต่คือยังไงมันก็ไม่ออกเลยครับ รสช็อกโกแลตด้วย” เจ้าตัวว่าพร้อมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ดูจากชายเสื้อชุ่มน้ำนั่นก็รู้ว่าผ่านการขยี้อย่างโหดร้ายเพียงใด “อย่าโกรธผมเลยนะ”
เดี๋ยว ๆ แล้วทำหน้าเหมือนลูกชายทำเสื้อเลอะในโฆษณาผงซักฟอกนั่นมันอะไร!!
เห็นอโณชาเงียบไปนานก็ชักใจไม่ดี “กลับไปผมจะลองซักให้อีกรอบนะครับ” ว่าแล้วไอ้หนุ่มก็ทำหางลู่หูตก
“เฮ้อ” ไม่รู้ว่าอโณชาถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไรของวันนี้ “ช่างเสื้อมันเถอะ ฉันไม่ได้โกรธหรอก”
“จะ...จริงเหรอครับ”
“จริง” อโณชาโล่งใจจนแทบจะทิ้งตัวลงไปนั่งหอบบนพื้นด้วยซ้ำ เห็นหายใจติด ๆ ขัด ๆ จนคนสูงกว่าจับสังเกตได้
“คุณวิ่งตามหาผมเหรอ”
“ช่างมันเถอะ” ไม่ได้ประชด อโณหมายความตามนั้นจริง ๆ “เดี๋ยวไปจ่ายค่าเสื้อก่อน แล้วเราไปหาซื้อของใส่ตู้เย็นกัน”
“ขอบคุณนะครับ”
ถึงอโณชาจะไม่ได้รู้สึกว่าการวิ่งตามหามันสำคัญอะไร แต่ชายหนุ่มกลับดีใจเหลือเกิน ดีใจจนอดยิ้มไม่ได้ เขาบีบหน้าตัวเองไม่ให้เผลอยิ้มกว้างไปกว่านี้ขณะก้าวตามคนตรงหน้าไปติด ๆ
“จะว่าไปแล้ว พอไม่มีชื่อแล้วมันยุ่งยากจังเลยน้า~”อโณชาเปรยขึ้นลอย ๆ ขณะที่กำลังมุ่งหน้าไปยังซุปเปอร์มาร์เก็ต “เมื่อกี้ไปฝากประชาสัมพันธ์ประกาศก็ดันบอกชื่อเขาไม่ได้เสียด้วย”
“เอ๋~ ประกาศทางประชาสัมพันธ์ด้วยเหรอครับ เหมือนเด็กหายเลยเนอะ”
ก็เด็กหายนะสิ อโณค่อนขอดในใจ
“พูดแบบนี้ แสดงว่าไม่ได้ยินประกาศล่ะสิ”
“ขอโทษครับ”
“หยุดขอโทษได้แล้วน่า” เป็นตุ๊กตาไขลานหรือไงนะ “ว่าแต่เรื่องชื่อน่ะ”
“ครับ?”
“เรากำหนดชื่อเรียกนายเอาไว้ดีไหม? จะได้สื่อสารกันง่าย ๆ หน่อย”
“ก็ดีเหมือนกันนะครับ” คนไร้ชื่อพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย “ชื่ออะไรดีครับ?”
“เดี๋ยวสิ! ชื่อนายทำไมนายไม่ตั้งเองล่ะ” แล้วดูถามอย่างกับตั้งชื่อหมาชื่อแมว “อยากชื่ออะไรก็ตั้งเลย ได้โอกาสเปลี่ยนใหม่แล้วนะ”
“ผมชื่ออะไรก็ได้ครับ”
“อะไรก็ได้อีกแล้ว มันยาวเกินไปไหม” อโณเอ่ยแซว “ชื่ออะไรก็เลือก ๆ มาเถอะ”
“คุณตั้งให้ผมหน่อยสิครับ”
“หา?”
คนสูงกว่าขยับตัวเข้ามาใกล้ก้มตัวลงอย่างนอบน้อม “คุณอโณตั้งชื่อให้ผมหน่อยสิครับ”
จำชื่อเขาได้จริง ๆ ด้วย อโณนึกอยู่ในใจ หารู้ไม่ว่ามากกว่าชื่อก็จำได้ คนแก่กว่ายืนนิ่งคิดอยู่นานทั้งที่เป็นเรื่องเล็กน้อยแท้ ๆ ไอ้ขาว ไอ้ดำ ไอ้แดง อะไรก็ว่าไปสิ
ไม่มีใครเร่งเร้าอะไร กลางห้างใหญ่ที่ผู้คนเดินสวนกันไปมา อโณชาเหมือนจุดเล็ก ๆ บนกระดาษขาว แต่เป็นจุดจุดเดียวที่คนตรงหน้ามองเห็น ชายหนุ่มเฝ้ารอคอยชื่อใหม่อย่างเงียบสงบ
อโณชาย้อนนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาภายในสองอาทิตย์กว่า ชั่ววินาทีนั้นเขาก็คิดถึงคำคำหนึ่งขึ้นมา
“หลง”
“ครับ?”
“ชื่อหลงก็แล้วกัน ดีไหม?”
“หลง?” เจ้าตัวเอียงคอ “ให้ผมชื่อหลง”
“ถ้าไม่ชอบก็เปลี่ยนได้นะ”
“ไม่ครับ!” คนได้ชื่อใหม่รีบส่ายหน้า “ชอบครับ! เรียกผมว่า ‘หลง’ ได้เลยครับ”
ผลตอบรับดีเกินคาดจนอโณกอดอกภูมิใจอยู่เงียบ ๆ “งั้นดีเลย หลง! ไปเอารถเข็นมาซิ!”
หลงพยักหน้ารับแล้วรีบวิ่งดุ๊ก ๆ ไปเอารถเข็นซุปเปอร์มาร์เก็ตในทันที ใช้งานง่ายแบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย ชายหนุ่มเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เดินตามหลังอโณพลางช่วยหยิบนู่นนี่ให้
ชื่อ ‘หลง’ นี่มันดีจริง ๆ เลยนะ รู้สึกว่าได้รับการสนใจ ลุ่มหลงอะไรประมาณนั้น...
อโณชาเองก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่แพ้กัน มีคนมาเดินตามหลังต้อย ๆ แบบนี้ มันใช่เลย!
หมาหลงชัด ๆ !!
อ่า...เขานี่อัจฉริยะในการตั้งชื่อจริง ๆ
TBC
ขออภัยที่มาช้านะคะ พอดีงานเข้าเล็กน้อยต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ ค่ะ เขียนนิยายหรือก่ออาชญากรรมเนี่ย 555555
ในที่สุดเราก็มีชื่อเรียกไอ้หนุ่มความจำเสื่อมกันแล้ว ยังไงฝากเอ็นดูไอ้หลงด้วยนะคะ
เจอกันตอนหน้านะคะ ขอบคุณที่ติดตามอีกเช่นเคยค่าาา //กอดให้ซี่โครงแตกแทงทะลุกระเพาะ
ป.ล.เห็นเขามีแท็กนิยายกัน เราขอมีบ้างนะคะเพื่อความเก๋ไก๋ เชิญ #หลงมารัก เลยค่ะ 5555555
-
โอ้ยยยย หลงจะมีชีวิตใหม่แล้ว ไม่อยากให้จำอดีตได้เลยแฮะ
-
หลงงงงง เมะเหรอ ?
เป็นผู้ชายที่มุ้งมิ้งมากเลย หลง
อโณเคะแน่เลย
:katai2-1: :katai2-1:
-
แสงแดดแรกที่เป็นเหมือนสัญลักษณ์แห่งการเริ่มต้นใหม่สาดแสงลงบนใบหน้า แล้วเขาก็พบว่ามันช่าง...
ร้อนฉิบหาย...
อ่านจบคือขำแรงมาก ก๊ากกกกกกกกกกกกก
อากาศประเทศไทยก็อย่างนี้แหละเนอะหลงเนอะ
ชื่อหลงนี่ขำมากพี่อโณก็คิดได้
รู้สึกเหมือนเก็บหมามาเลี้ยงเลยค่ะ 5555555555555555
เจ้าหลงเหมือนโกลเด้นท์ตัวโตๆ โอ้ยยย น่าเอ็นดู๊ เอ็นดู
อ่านแล้วอยากฟัดแรงๆ น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[
ชอบตอนชอปปิ้งแล้วซื้อเสื้อผ้าให้กันจังเลย >_<
ชอบลุคพี่อโณแบบใสๆ อะไรงี้ น่ารักกกกกก
รอตอนหน้า
-
คุณพยาบาลแกล้งหยอกเสียจนน่ากลัวว่าหลงจะร้องไห้เลยนะคะเนี่ย น่าเอ็นดูมากๆ เลยน้า~ :-[ ..แต่จะว่าไปเพลงประกอบฉากในตอนนั้น(?)ก็ช่างเป็นใจจริงๆ :laugh:
แต่ตอนนี้อโณหลั่นล้ามากเลยเน้อ~ คงจะชอบช็อปปิ้งเป็นชีวิตจิตใจเลยสินะคะ เพราะว่าดูร่าเริงกว่าตอนที่ทำงานมากโขเลยล่ะค่าา >< แต่แอบเหนื่อยแทนตั้งแต่ตอนไปหากระเป๋าเงินแล้วล่ะค่ะ ฟิตมาก ^^ ทำให้ได้รู้เลยว่า 'อายุเป็นเพียงแค่ตัวเลขจริงๆด้วยน้าา~' :mew3:
-
ชื่อเหมือนหมาเลยค่ะ หลง :laugh:
-
แหมะหมาหลง นี่ช่างน่ารักจริงๆ อย่างนี้อโณหลงตายเลย
แต่ฮาตรงคิดว่าหลงคือ ลุ่มหลง แต่จริงๆคือหมาหลง
เรื่องนี้ทำเรายิ้มเราฮาตลอดเรื่องเลยอ่ะ น่ารักมากๆ
แต่กลัวมาม่าคุณ indigo ที่สู๊ดดด เค้าร้องไห้ทุกเรื่องเลย
-
คนแบบอโณหาได้ที่ไหนหรือ อยากได้ คนอะไรช่างดีขนาดหนัก
-
เจ้าตูบหลง 5555 น่ารักเชียว
เอาจริงนะเวลามีน้องหมาหลงมาอยู่บ้านแล้วเลี้ยงไว้
ก็ตั้งชื่อว่า หลง นี่แหละ :laugh:
-
หลงรักอโณมาก
-
เดี๋ยวอีกแป่บอโณ ก็จะหลงรัก :laugh:
-
หลง พี่อโณก็คิดได้ 55555
เป็นชื่อที่ตีความได้ หลายแบบมาก
น้องหลง น่ารัก น่าเลี้ยงสุดๆ
-
ชอบคร๊าาา ติดตามๆๆ
-
หลงอโณแล้วววววอ่าาา
-
:ling1: โอ๊ยยยยพ่อหลงน่ารักแรงงงง
ชอบโหมดดราม่านางมาก นางหดหู้ประหนึ่งโลกนี้จะถล่ม 5555
ว่าแต่หลงนี่ทั้งตกกระ ทั้งอ่านหนังสือไม่คล่อง
ง่อววววว พระเอกลูกครึ่งลูกเสี้ยวอีกหรือป่าวน๊วววว :hao7:
-
อโณตั้งชื่อให้หลงได้น่ารักเชียว
-
อโณดีอ่ะ
หลงน่ารัก ได้หมาหลงมาหนึ่ง ต้องเลี้ยงดีๆน่าา
-
"หลง" กันคนละความเล้ยยยยยยพ่อหมาน้อย(?)
ฮ่าๆๆๆ คือหมาน้อยน่ารักไปนะ เหมือนหมาหลงจริงๆ
ส่วนเสี่ย...เหมาะแก่การเต๊าะเด็กมากกกกก
ยังคงสนุกสนานเช่นเคย
ติดตามเสมอนะคะ^^
-
โอยยยยย หลงน่าร้ากกก หลงมารักหลงเลยย :-[ พี่อโณก็น่ารักก แอบขำการตั้งชื่อและความหมายค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao7: :hao7: :hao7:
-
หมาหลงเลยเหรอฮ่าๆๆๆ
แอบเหมือนอยู่น่ะ
-
โถ่~~~ อโณค๊าาาาาาาา. ก็ตั้งซะเหมือนหมาน้อยผู้หน้าสงสารเลยยยยยย เนอะหลงเนอะ :hao7:
-
ไอ้หลง นี้มันตั้งชื่อหมาชัดๆเลยนะ
-
ชื่อหลงนี่ไม่ค่อยนึกถึงคนเท่าไหร่เลยง่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
เอ๋~ ทำไมหลงอ่านไม่คล่องนะ
น้องหลงให้ความรู้สึกเหมือนเจ้าโกลเด้นเลยอ่ะ
ขอบคุณคนแต่งนะคะ รอตอนหน้า อย่าพึ่งต้มมาม่าน้า ;))
-
อ้ายยยย ชอบเรื่องนี้จัง
ชอบลุคน้องหมาตัวโตๆ กับชายหนุ่มมึนๆแบบอโณค่า
ลุ้นๆๆๆ น้องหมาหลงจะเป็นไงต่อน้า
-
55555555
-
โอ๊ยพ่อหลง พ่อคนอ่อนไหว555
-
เหมือนคนความจำเสื่อมนี่จะหน้าตาดีนะเนี่ย แต่เจอชื่อ ..หลง.. แล้ว เงิบเลย 5555+
รออ่านชีวิตของสองหนุ่มต่อไปนะฮะ ว่าจะพากันหลงไปทางไหน :mew3:
-
แหมๆ หมาหลง..
ระวังโดนหมาหลงรักนะค่ะะะ
-
เดี๋ยวอโณก็จะหลงรักหลง :-[
ป.ล. บางที่ชื่อหลงก็เหมือนชื่อน้องหมาเหลือเกินนะคะเสี่ย55555
แต่ก็น่ารักดี เนอะหลงเนอะ
-
:laugh: :laugh: :laugh: ชื่อน่ารักจริงๆ หมาหลงน้อยๆของอโณชา~~~
-
ความทรงจำที่ 4
‘หลง’ กำลังตื่นเต้นอย่างหาที่สุดไม่ได้ ชายหนุ่มนั่งเขย่าขาตรงตำแหน่งตุ๊กตาหน้ารถ มองซ้ายมองขวาไม่หยุดจนคนขับต้องเอ่ยบอก
“นั่งนิ่ง ๆ หน่อยสิ” อโณดุ “รถสั่นแล้วมันเสียสมาธินะ”
“ขอโทษครับ” คนโดนดุหงอลงไปหน่อย สองขาหยุดสั่นแล้ว แต่ลูกตายังหลุกหลิกไปมา
“ตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ครับ”
“กะแค่ย้ายที่อยู่อะนะ” อโณขมวดคิ้ว เขาล่ะไม่เข้าใจเด็กนี่จริง ๆ “ตื่นเต้นทำไมกัน”
“ตอนนี้อะไรก็ดูแปลกใหม่สำหรับผมหมดแหละครับ” หลงอึกอัก “ละ...เลยตื่นเต้นนิดหน่อย ว่าจะเจออะไรบ้าง”
“ไม่ต้องลุ้นขนาดนั้นหรอก ห้องฉันก็ธรรมดา ๆ นั่นแหละ โอ๊ะ! จริงสิ” อโณดีดนิ้วเหมือนเพิ่งจะนึกอะไรออก “มีสมาชิกอยู่ในบ้านอีกคนต้องแนะนำให้รู้จัก”
“ห๊ะ!?” สมาชิกใหม่สะดุ้งเฮือก “คุณอโณพาผมมาแบบนี้ เขาไม่ว่าเหรอครับ”
อโณยิ้มเจ้าเล่ห์ “ว่าไม่ว่าเดี๋ยวก็รู้เอง”
หารู้ไม่ว่าทำคนฟังหนาวไปถึงไขสันหลัง จากที่ตื่นเต้นเหมือนเด็กจะได้ของขวัญ กลายเป็นกังวลว่าจะเปิดออกมาเป็นอะไร หลงนั่งตัวแข็งจวบจนรถจอดสนิท รอจนอโณชาปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วหันมาบอก “ไปกันเถอะ”
“ถะ...ถามหน่อยได้ไหมครับ อีกข้อเดียว”
“ว่า?”
“คนที่อยู่กับคุณอโณนี่ ผู้หญิงหรือผู้ชายครับ”
“ฮ่า ๆ” แทนที่จะตอบดี ๆ อโณดันหัวเราะร่า “กังวลอยู่อีกเหรอ”
“ก็ถ้าคุณอโณอยู่กับแฟน ผมก็รู้สึกผิดแย่สิครับ”
หลงเห็นแววตาซุกซนของอโณชาวูบหนึ่งก่อนเจ้าตัวจะตอบเรียบ ๆ “ผู้หญิง”
ฉึก! เหมือนมีอีโต้ลอยเข้ามาปักกลางหลัง
“เอ้า! อย่ามัวแต่เหม่อ มาช่วยยกของหน่อยเร็ว”
หลงกลั้นใจปาดหยดเลือดที่มุมปากเงียบ ๆ แล้วเดินคอตกไปที่กระโปรงหลังเพื่อรับถุงพลาสติกของซุปเปอร์มาร์เก็ตมาถือ
แย่แล้ว นี่มันแย่แน่ ๆ
อโณชาพักอยู่กับแฟนสาวแต่ดันจะพาผู้ชายเข้าห้องอีก! มองอย่างไรหลงก็ว่าสถานการณ์มันโคตรจะเลวร้าย หลงกำลังมโนภาพหล่อนไม่พอใจ วิ่งไปคว้าโคมไฟมาทุ่มใส่หัว หรือจะทำเป็นดีด้วยแต่ลับหลังจิกหัวใช้สารพัด แอบเอาน้ำยาล้างส้วมใส่ให้กินในอาหารเหมือนในละครที่ดูในทีวีทุกคืน ไม่สิ! แล้วไหนจะเวลาหล่อนอยากจู๋จี๋กับคุณอโณจะทำอย่างไร!? แล้วถ้าเขามา...
“หลง” เจ้าของชื่อชั่วคราวสะดุ้งเฮือก “เหม่ออะไรน่ะ เข้ามาเร็ว”
อโณชายืนกวักมืออยู่ในลิฟต์ เร่งให้สมาชิกใหม่วิ่งปรี่ตามเข้ามาในทันที นิ้วเรียวยาวกดลงที่เลข 11 ส่งกล่องสี่เหลี่ยมพุ่งทะยานสู่ด้านบน
คอนโดของอโณชาจัดว่ามีสไตล์ไม่น้อย เป็นแท่งสี่เหลี่ยมความสูงสิบห้าชั้น คุมธีมด้วยสีเทาตัดด้วยน้ำตาล ทันสมัยแต่ก็ไม่แข็งกระด้างจนเกินไป อุดมไปด้วยสาธารณูปโภคครบครัน ทั้งสระว่ายน้ำ ฟิตเนส ห้องสมุด และสวนบริเวณดาดฟ้าที่สร้างให้คนขึ้นไปเผาตัวเองตาย
ติ๊ง!
ประตูค่อย ๆ เปิดออก เผยให้เห็นทางเดินปูพรมสีเทาทอดยาวไปด้านหน้า อโณชาเดินถือถุงกระดาษนำลิ่ว ๆ ไปที่ห้องที่อยู่มุมสุดของปีกซ้าย เขาเสียบกุญแจเข้าไปแล้วไขมันในทันที
หลงกลืนน้ำลายอึกใหญ่มองบานประตูที่ค่อย ๆ ผลักเข้าไปจนลับตา ความมืดสนิทยืนรออยู่ตรงหน้า เรียกให้ก้าวเท้าเข้าไปหาช้า ๆ
ผลุบ! วัตถุบางอย่างพุ่งออกมาจากความมืดอย่างรวดเร็ว จนสมาชิกใหม่สะดุ้งเฮือกล้มไปก้นจ้ำเบ้าบนพื้นเป็นที่เรียบร้อย หรือแฟนคุณอโณจะปาอะไรออกมา ละ...แล้วจู่ ๆ เขาก็ตกใจจนแน่นหน้าอกไปหมด นี่มันอะไร หรืออาการกำเริบ!? ไอ้หนุ่มเผลอครางเรียกด้วยความตระหนก “หวาาาาา คุณอโณ้!!!”
ราวสามวินาทีแต่ประหนึ่งชั่วกัปชั่วกัลป์ในความคิดของหลง แสงไฟในห้องก็สว่างจ้าขึ้น เผยให้เห็นวัตถุที่ว่า ก้อนขนสีดำขนาดใหญ่บนอกคือสาเหตุของอาการแน่นหน้าอกที่ว่า ไอ้ก้อนขนขยับยุกยิก ๆ สองสามทีแล้วส่งเสียงร้อง
“เมี้ยวววววว~”
“เก๋ากี้ อย่าซนสิ” อโณเดินกลับมาช้อนตัวก้อนขนนั่นขึ้นจากอก และหลงก็ค้นพบว่าหายใจคล่องคอมันเป็นอย่างไร นี่มันหนักขนาดไหนถึงทับจนหายใจไม่ออกได้น่ะ!
หลงนั่งหน้าเหวออยู่บนพื้น มองไอ้ฆาตกรขนดำกำลังซุก ๆ ไซ้ ๆ อยู่บนอกเจ้าของห้อง ดวงตาโศกของอโณฉายแววอ่อนโยน “โอ๋ ๆ หายไปนาน เหงาล่ะสิ”
มะ...แมวเรอะ!?
“ต้องแนะนำให้รู้จักสิเนอะ เก๋ากี้ นี่หลงนะสมาชิกใหม่ของเรา” อโณจับคอแมวหมุนไปทางคนที่นอนบนพื้น “หลง นี่เก๋ากี้นะ”
“เอ่อ...” หลงลังเลเล็กน้อยว่าต้องตอบรับอะไรไหม สุดท้ายก็เลยได้แค่ “หวัดดี”
“ม้าว~” เก๋ากี้ส่งเสียงตอบรับเล็กน้อย แล้วก็เมินกลับไปสนใจอโณชาต่อ ไอ้เหมียวส่งเสียงในลำคอขณะถูหัวลงบนเสื้อของอโณอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ขี้อ้อนเนอะ” อโณชายิ้มภูมิใจ
“เดี๋ยวก่อน แล้วแฟนคุณอโณล่ะครับ”
“แฟน?” อโณหัวเราะ “ฮะ ๆ อยู่กับผู้หญิงก็เก๋ากี้ไง”
มันเรียกตัวเมีย ไม่ใช่ผู้หญิงคร้าบบบ คุณอโณ้!
“หลงจะนั่งบนพื้นอีกนานไหม ลุกขึ้นมาเร็ว” เจ้าของว่าก่อนจะหันหลังเดินเข้าห้องไป แบบไม่มีการช่วยเหลือดึงขึ้นจากพื้นแต่อย่างใด ทั้ง ๆ ที่ไอ้สาเหตุที่ต้องมานั่งก้นจ้ำเบ้าก็เพราะแมวสุดที่รักของคุณไม่ใช่หรือไง
เก๋ากี้ซบอยู่บนบ่าอโณมองเขาด้วยตาใสแป๋ว มันเป็นแมวโกญจาขนสีดำเงางาม ดวงตาสีเหลืองจ้องมาที่เขาราวกับสาดไฟฉายใส่ ชวนให้ขนลุกเหมือนโดนคุณครูจับผิดอยู่ไม่น้อย
ห้องของอโณชาเป็นห้องแบ่งสัดส่วนค่อนข้างชัดเจน หนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ มีโซนครัวและที่ขาดไม่ได้คือโซนแมว! มันเหมือนอาณาจักรเลยทีเดียว น้ำพุแมว เครื่องให้อาหาร คอนโดแมว ห้องน้ำแมวอัจฉริยะ ไม่อยากจะคิดเลยว่าอโณชาเสียเงินค่าเลี้ยงดูแมวไปเท่าไร
เจ้าของห้องก้มลงวางแมวดำไว้ข้าง ๆ คอนโดสีน้ำตาลเข้มสูงร่วมเมตรครึ่ง อโณชาลูบหัวมันสองสามทีก่อนจะหันกลับมาบอกคนที่ยืนหัวเน่าอยู่ “เอาของวางไว้ที่โซฟาก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันเอานมใส่ตู้เย็น”
หลงพยักหน้าหงึก ๆ วางของบนโต๊ะหน้าโซฟาเงียบ ๆ แล้วยืนประสานมือไว้ตรงเอวอย่างสงบเรียบร้อยประหนึ่งนักเรียนมารยาทดีเด่น ยืนอยู่อย่างนั้นรอจนอโณหันกลับมา
“โธ่! หลง จะยืนทำไม นั่งสิ” พอเจ้าของห้องอนุญาตหลงถึงจะยอมหย่อนก้นลงบนโซฟาสีขาวด้านหลัง อโณชาหัวเราะเล็กน้อย “เกร็งเกินไปแล้วนะ ไม่ได้ให้มาฝึกทหารสักหน่อย”
“ก็ผมเกรงใจคุณอโณนี่นา” คนสูงกว่างึมงำตอบขณะทิ้งตัวนั่งลง เป็นบุญล้นพ้นที่ไม่ได้นั่งพับเพียบ
“อย่าเครียดขนาดนั้นสิ อาจจะต้องอยู่ด้วยกันอีกนะ...” อโณกลืนคำว่า ‘นาน’ ลงคอไป แล้วแทนด้วยคำบอกระยะเวลาที่สั้นกว่า “สักพัก”
หลงคงจะไม่อยากอยู่ที่นี่นานนัก อโณคาดว่าเจ้าตัวก็คงคิดถึงบ้านที่ไม่รู้ฝังตัวอยู่ส่วนไหนของโลก คุณหมอบอกว่าเคสแบบนี้ใช้เวลาไม่นาน แถมมีโอกาสความทรงจำกลับคืนได้หมดอีก ต้องอยู่แบบมีความหวังและกำลังใจกันเสียหน่อย
“วันนี้คงเหนื่อยมากแล้ว เดี๋ยวหลงไปอาบน้ำก่อนเลยนะ ฉันจะจัดที่นอนให้” เจ้าบ้านเริ่มทำงาน “นอนโซฟาได้หรือเปล่า?”
“ได้ครับได้” ไอ้หนุ่มนี่ไม่เคยมีคำว่าเรื่องมากอยู่แล้ว ให้นอนพื้นยังนอนได้เลยมั้ง
อโณชาเดินหายเข้าไปในห้องนอนเพื่อรื้อหาผ้าเช็ดตัว ระหว่างนั้นหลงก็ลอบมองสังเกตการณ์ไปทั่วห้อง ของใช้มีไม่มากนักแถมยังมีชุดเดียว เป็นข้อยืนยันได้อย่างดีกว่าอโณชาอาศัยอยู่คนเดียวจริง ๆ นั่งรอไม่ถึงนาทีเจ้าบ้านก็เดินกลับมาพร้อมผ้าเช็ดตัวสีขาวและแปรงสีฟันใหม่แกะกล่อง
หลงใช้เวลาอาบน้ำแปรงฟันประมาณสิบนาทีก็เดินตัวหอมฉุยออกมาในชุดเสื้อผ้าของอโณ เพราะของใหม่ยังไม่ได้ซักเลยต้องใส่แบบนี้ไปก่อน เขาชะโงกหน้ามาดูที่ซุกหัวนอนก็พบว่า อโณจัดการปูผ้ารองให้บนโซฟาแถมด้วยหมอนและผ้าห่มครบครัน
คุณพ่อบ้านเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมด้วยขวดน้ำและแก้วหนึ่งใบ ทันทีที่อโณชาเห็นหน้าหลงเขาก็รีบบอก “กินยาด้วยนะ ฉันจัดไว้ให้แล้ว”
หลงทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาราวกับรอรับโทษทัณฑ์ ท่าทางจริงจังจนอโณอดหัวเราะไม่ได้ “ไม่ต้องเครียดขนาดนั้น ไม่ชอบกินยาเหรอ?”
“มันขม...” ใบหน้าเหยเกอย่างเห็นได้ชัด “ผมว่าไม่น่าจะมีคนชอบนะครับ”
“เอ...ก็จริง” นี่ก็คล้อยตามคนง่ายเหลือเกิน “แต่ว่ายังไงก็ต้องกินนะ”
อโณยื่นถ้วยที่ใส่ยาสารพัดสีราว 7-8 เม็ดเข้ามาให้ ด้วยสีหน้าเหมือนยื่นขนมหวานให้เด็ก “รีบกินจะได้หายไว ๆ นะ”
หลงมองเม็ดยาในถ้วยด้วยสายตาว่างเปล่า รสขมติดคอตลอดเวลาที่อยู่โรงพยาบาลยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำ ทั้งที่คิดว่าพอออกมาจะไม่ต้องเจอมันแล้ว ที่ไหนได้มาเยอะกว่าเดิมอีก!
ฝ่ายอโณชาเห็นท่าไม่ดีเลยรีบเสนอหน้าเข้าไปหลอกเด็ก “ถ้ากินหมดนี่ พรุ่งนี้จะพาไปเที่ยวนะ”
“ผมไม่ได้อยากเที่ยวอะครับ” หลงตอบเสียงหงอย
“งั้นจะทำอาหารที่ชอบให้ หลงอยากกินอะไร”
“ผมกินได้หมดครับ”
โอ๊ะ! การรับมือกับมนุษย์ ‘อะไรก็ได้’ นี่มันยากจริง ๆ
อโณขมวดคิ้วหน้าดำคร่ำเครียด ไม่รู้จะหาอะไรมาต่อรองหลอกเด็กดี แต่จะว่าไปก็ไม่ใช่เด็กแล้วนี่เนอะ ทำไมเขาต้องมานั่งตะล่อมให้กินยาด้วยเนี่ย
“ยังไงก็ต้องกินยานะ”
“ครับ ผมทราบ” ปากว่างั้นแต่ตัวนี่หดเหลือนิดเดียว ใจเสาะสุด ๆ “แต่ขอเวลาทำใจก่อน”
โห นี่กินยามันถึงกับต้องทำใจเชียวหรือ อโณได้แต่คิดแล้วก็สงสัย แต่พอเห็นไอ้หนุ่มหน้าตกกระนั่งจ้องเม็ดยาด้วยสีหน้าจริงจังราวกับจะเข้าไปสิงสู่ เขาก็ไม่กล้าพูดอะไร และเพื่อไม่ให้เป็นการกดดันเกิดไป อโณชาจึงขอถอยออกมา
“ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ” แต่ก็ยังไม่วายขู่ “ถ้าออกมาแล้ว ต้องกินยาให้หมดนะ”
“ครับ” หลงตอบรับด้วยสีหน้าเหมือนถูกผู้บังคับบัญชาไล่ไปกินโคลน
เห็นแล้วอโณก็แอบไปหัวเราะคิกคักตอนที่อาบน้ำ ตัวก็ไม่ใช่เล็ก ๆ แถมอายุก็ไม่น่าน้อยแล้ว ทำไมถึงได้แบ๊ว ๆ เป็นนางเอกไม่ชอบกินยาแบบนี้น้า~
คงเพราะเหนื่อยล้ากับการลุ้นระทึกมาทั้งวัน หลงจึงฟุบหลับไปก่อนที่อโณจะออกมาจากห้องน้ำเสียอีก เสียงกรนคร่อก ๆ ดังเข้าหูอโณในทันทีที่เปิดประตูห้องน้ำ
ร่างสูง ๆ ของชายหนุ่มค่อย ๆ ย่องเข้าไปที่โซฟาอย่างแผ่วเบาโดยอัตโนมัติ ราวกับกลัวว่าจะทำคนบนนั้นตื่น หนุ่มหน้ากระสลบเหมือดอ้าปากพะงาบ ๆ เหมือนปลาดุกรอขนมปังชวนขันไม่น้อย
“ม้าววววววว~”
“ชู่ววววววว” อโณรีบหันไปเป่าปาก “อย่าเสียงดังสิเก๋ากี้”
เหมือนว่ามันฟังภาษาคนรู้เรื่อง แมวเหมียวส่ายหางนวยนาดอยู่สองสามทีแล้วเดินไปทิ้งตัวนอนบนเบาะ เก๋ากี้ของเขาเชื่องและเลี้ยงง่ายดีจริง ๆ อโณชาเดินไปหา ก้มลงลูบหัวมันสองสามทีก่อนจะเหยียดตัวยืนขึ้น เขาหันไปมองที่โซฟาชั่วครู่แล้วดับไฟในห้องลง
คืนแรกของหลงในห้องอโณชาจึงจบลงด้วยประการฉะนี้
.............................................................
..........................................
........
.....
ฟุดฟิด ฟุดฟิด
รูจมูกบิดซ้ายทีขวาทีทั้งที่เปลือกตายังหนักอึ้งจนลืมไม่ขึ้น ความปวดหนึบที่ศีรษะแล่นเข้ามาบอกอรุณสวัสดิ์เหมือนเช่นทุกวัน หลงส่งเสียงครางขี้เซาในลำคอแล้วพลิกตัวไปอีกทาง
เครื่องปรับอากาศยังทำงานอยู่ส่งผลให้อุณหภูมิในห้องรับแขกเย็นฉ่ำได้ใจ เช้าวันอาทิตย์ใครจะมีแก่ใจตื่นมาตอนนี้กัน ไอ้หนุ่มหน้ากระซุกใบหน้าลงกับหมอนอย่างมีความสุข มีขยับปากส่งเสียงแจ๊บ ๆ ไล่น้ำลายเล็กน้อยแต่พองาม
ตุบ
แต่อยู่ ๆ อากาศที่ไหลเข้ารูจมูกก็หายไป ชายหนุ่มเห็นเพียงความมืดมิดอยู่ตรงหน้า หายใจไม่ออก อ้าปากไม่ได้ สองมือพยายามไขว่คว้าเพื่อจะหนีออกไปจากที่นี่... เขารู้สึกเหมือนจมอยู่ในหลุมดำไร้ก้น...
“เก๋ากี้! อย่าไปนอนตรงนั้น”
ก้นแมว...
“ม้าววววววว~” เสียงขานรับอยู่ใกล้คมชัดระดับ Full HD สามมิติทะลุจอ สัมผัสได้ยันรูป รส กลิ่น เสียง เมื่อสิ่งอุดรูจมูกขยับตัวขึ้นก็ส่งผลให้ออกซิเจนไหลไปเลี้ยงสมองหลงทันที สติสัมปชัญญะค่อย ๆ ฟื้นคืนมา
“เป็นอะไรหรือเปล่า” หลงส่ายหน้าตอบทั้งที่ยังไม่ทันลืมตาด้วยซ้ำ เขายกมือขึ้นขยี้ใต้จมูกสองสามทีไล่เส้นขนแมวที่ร่วงบนนั้น “โทษทีนะ มันชอบไปนอนทับหน้าตอนเช้า คิดเสียว่าเป็นนาฬิกาปลุกนะ”
คงเป็นนาฬิกาปลุกที่ทรมานที่สุดในโลกหล้าเป็นแน่! หลงยันตัวเองขึ้นมาจากโซฟาด้วยสภาพพังยับเยิน หัวเหอกระเซอะกระเซิงชี้ไปทุกทิศทาง ขี้ตาเกรอะกรังเป็นแผ่น ซึ่งเจ้าตัวก็พยายามอย่างมากที่จะแกะมันออกโดยไม่ให้ขนตาหลุด ช่วงคางก็ไม่น้อยหน้า มีตอหนวดขึ้นครึ้มลามไปถึงเหนือริมฝีปาก
“หลงจะตื่นหรือยัง?”
คำถามง่าย ๆ แท้ ๆ แต่คนป่วยกลับใช้เวลาร่วมสิบวินาทีในการเปล่งเสียงตอบรับ “...ครับ”
“ดีเลย อาหารเช้าเสร็จพอดี จะได้กินข้าวตรงตามเวลา”
มาถึงตรงนี้ หลงเพิ่งค้นพบว่ากลิ่นหอม ๆ ที่เขาสูดฟุดฟิดตอนนอนมันลอยออกมาจากโซนครัวนี่เอง อโณชาใช้เท้าเลื่อนบานประตูกระจกเพราะสองมือถูกยึดครองด้วยจานสีขาวใบโต
American Breakfast แบบง่าย ๆ อันประกอบไปด้วยออมเล็ตไส้ชีส แซนวิชเบคอน ไส้กรอก นมสดหนึ่งแก้วและกาแฟอีกหนึ่งแก้ว ทั้งหมดเรียงอยู่บนโต๊ะชวนน้ำลายสอ อโณชาจัดวางเรียบร้อยแล้วก็อดยิ้มอย่างพอใจในฝีมือตัวเองไม่ได้
“หลงไปล้างหน้าแปรงฟันเถอะ จะได้กินข้าวเช้ากัน” แน่นอนว่าไอ้หลงไม่ต่างจากหุ่นบังคับ สั่งซ้ายไปซ้าย สั่งขวาไปขวา มันลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปแต่โดยดี
ไม่กี่นาทีต่อมาอาหารมื้อเช้ามื้อแรกในห้องของอโณชาก็เริ่มขึ้น อโณชาชอบใช้เวลาในช่วงเช้าสูดดมกลิ่นกาแฟแล้วคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เวลาทำงานเขาจริงจัง แต่เวลาพักผ่อนเขาก็ถอดเรื่องงานทิ้งออกจากหัวไปหมดเหมือนกัน อโณเหม่อ หลงก็นั่งเหม่อตาม ต่างคนต่างเหม่ออยู่พักหนึ่งจนเก๋ากี้เข้ามาออเซาะที่ขาเจ้าของ
พอรุ้สึกตัวเจ้าของห้องก็เริ่มถาม “กินได้หรือเปล่า?”
“ได้ครับ” คนมาอาศัยพยักหน้า เอาจริง ๆ มันรสชาติดีกว่าราเมนเมื่อวานเสียอีก อย่างออมเล็ตที่กำลังอยู่ในปากนี่ก็เยิ้มกำลังดี เข้ากับชีสยืด ๆ ที่หลงเห็นแล้วยังอดคิดถึงขี้มูกตัวเองไม่ได้ “อร่อยมากครับ”
“ไม่หรอก แค่ทอดไข่เอง” ถึงปากจะพูดแบบนั้นเจ้าตัวก็อดจะยิ้มภูมิใจไมได้ “ถ้าอร่อย หลงก็กินเยอะ ๆ นะ จะได้แข็งแรงเร็ว ๆ” อโณว่าพลางยกกาแฟขึ้นจิบ “แล้วนี่ยังปวดหัวตอนตื่นนอนอยู่หรือเปล่า”
“ปวดครับ” หลงตอบไปตามตรง แม้จะคิดต่อว่า ‘ถ้าไม่นับที่เก๋ากี้ปีนขึ้นมาทับหน้านะ’ “แต่ล้างหน้าแปรงฟันแล้วก็ดีขึ้นครับ”
“งั้นเหรอ” คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย “คงต้องนอนพักอีกสองสามวันมั้ง หลงอย่าเครียดนะ”
“ผมไม่เครียดหรอกครับ คุณอโณเองก็อย่าเครียดเรื่องของผมเลย” หลงว่าซื่อ ๆ “ถ้านานไปผมยังจำอะไรไม่ได้สักที ผมก็จะออกไปเอง”
“หลง” อโณเริ่มเสียงเข้ม “เลิกพูดแบบนั้นเสียที ฉันแค่ไม่อยากให้ปวดหัวบ่อย ๆ เท่านั้นแหละ”
พอหลงรู้สึกว่าเหมือนถูกดุก็หงอลงนิดหนึ่ง เขาอยากจะโขกหัวลงกับโต๊ะที่พูดอะไรแบบนั้นออกไป จากนั้นมื้อเช้าเลยค่อนข้างจืดชืดไปสักหน่อย เพราะต่างฝ่ายต่างจมอยู่ในความคิดของตนเอง
หลังจากที่หลงดื่มนมหมดแก้ว อโณชาก็เก็บจานทั้งหมดไปล้างในทันทีโดยไม่พูดไม่จาอะไรทั้งนั้น ร้อนถึงไอ้หลงนั่งสั่นขาลนลานอยู่บนเก้าอี้โดยมีเก๋ากี้นอนมองอย่างสังเวชใจ แมวเหมียวไม่เพียงแต่จ้องหน้าเขาเท่านั้น มันยังถากถางด้วยการเดินไปออเซาะแข้งขาคุณอโณโชว์อีกต่างหาก
หลงยังสมองไม่ค่อยดีทั้งในแง่กายภาพและความคิดเลยทีเดียว เขาใช้เวลาที่อโณชาล้างจานนั่งทบทวนสิ่งที่ตัวเองพูดออกไป หลงไม่เข้าใจนักว่าทำไมอโณต้องโกรธด้วย ตัวเขาเองก็กังวลว่าจะเป็นภาระให้อโณชา มาอยู่บ้านเขาฟรี ๆ ค่านู่นนี่ก็ไม่ได้ช่วยเหลือ ให้อยู่นาน ๆ ไม่ได้หรอก อยากจะออกไปวันนี้พรุ่งนี้เลยด้วยซ้ำ
“หลง” เสียงเรียกทำให้ไอ้หนุ่มหน้าตกกระเงยหน้าขึ้นมาทันที
“ครับ!” มันตอบรับประหนึ่งฝึกทหาร และนาทีนี้จะสั่งให้หมอบคลานหลบระเบิดเพื่อให้อโณหายโกรธ หลงทำได้ทั้งนั้น
“ในฐานะเจ้าของห้อง ฉันจะพาทัวร์ให้นะ” ไม่รู้มาอารมณ์ไหนล่ะ แต่อโณเดินไปรุนหลังคนสูงกว่าให้ลุกขึ้นมา “ห้องไม่ค่อยกว้าง แต่ก็ควรจะรู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง”
สองแขนดันจนอีกฝ่ายเดินไปที่บริเวณหน้าห้อง “นี่ตู้เก็บรองเท้านะ”
หลงเกาหัวงง ๆ ลังเลว่าเขาควรตอบว่า ‘สวัสดีครับตู้เก็บรองเท้า’ ตามมารยาทไหม
“รองเท้าฉันเยอะมากเลย เสียดายหลงใส่ไม่ได้” ว่าแล้วเจ้าตัวก็เปิดตู้ให้ดูคร่าว ๆ ก่อนจะลุกขึ้นก้าวฉับ ๆ กลับเข้าไปในโซนห้องรับแขก “เมื่อคืนหลับสบายหรือเปล่า”
“สบายครับ”
“รีโมททีวีฉันจะใส่กล่องนี้ไว้ประจำนะ กันหาไม่เจอ” อโณมองซ้ายมองขวาหาสิ่งที่ต้องอธิบายต่อไป “แล้วก็มีแมกกาซีน การ์ตูนอยู่ในตู้ชั้นล่าง ถ้าหลงเบื่อ ไม่มีอะไรทำก็รื้ออกมาอ่านได้เลยนะ”
“ครับ”
“เอาล่ะ ไปดูห้องครัวกันดีกว่า”
หลงเห็นเก๋ากี้จ้องมาทางเขาตาแป๋วขณะที่เดินตัดไปทางโซนครัว คงคิดว่าอโณชาจะให้ขนมเพิ่มล่ะมั้ง
อโณชาเดินไปเปิดตู้เย็นเป็นอย่างแรก “ถ้าเนื้อสัตว์เอาใส่ชั้นนี้ พวกน้ำกับขนมแยกไว้ชั้นบน กลิ่นจะได้ไม่ปนกัน” แม้สมองจะโหลดช้าไปบ้าง แต่หลงก็ดูจะรู้เรื่องอยู่ “อาหารแช่แข็งมีอยู่สองสามกล่อง เผื่อฉุกเฉินจริง ๆ หลงก็เอามาอุ่นกินได้นะ”
“ครับ”
“พูดถึงก็นี่เลย ไมโครเวฟอยู่ตรงนี้นะ” อโณหันไปทางซ้ายบริเวณที่มีเครื่องครัววางอยู่ “ใช้เป็นหรือเปล่า?”
คำถามง่าย ๆ ที่ดูจะยากราวกับคณิตศาสตร์โอลิมปิคสำหรับหลง เขาจด ๆ จ้อง ๆ ไอ้ตู้สี่เหลี่ยมนั่นอยู่นานราวกับวิเคราะห์ธาตุและสารประกอบ “เอ่อ...ไม่แน่ใจครับ คงแล้วแต่รุ่น”
“แค่เสียบปลั๊กแล้วกดปุ่มเลือกเวลาเอง ถ้าอาหารพิเศษหน่อยก็เลือกอาหารตรงนี้” นิ้วยาวชี้ ๆ ตรงปุ่มที่เป็นรูปเนื้อสัตว์ “ดูจากรูปน่าจะเข้าใจง่ายเนอะ”
“ครับ”
อโณมือซนกดปุ่มเล่นให้มันดังติ้ง ๆ “ฉันจะทำอาหารใส่ตู้เย็นไว้ ถ้ายังไงมาอุ่นกินก็แล้วกัน”
ไกด์ไม่ลงลึกไปถึงอุปกรณ์ครัวให้เสียเวลา เขาไม่คิดว่าคนความจำเสื่อมจะมีปัญญาทำอาหารอะไรหรอก ชายหนุ่มเดินนำไปที่ห้องน้ำแล้วสอนหลงให้รู้จักนวัตกรรมที่เรียกว่า ‘เครื่องทำน้ำอุ่น’ โชว์วิธีการเปิดกด ๆ หมุน ๆ สองสามทีก็เสร็จภารกิจเดินกลับออกมายังโลกภายนอก
หลงก้มหน้าถามอ้อมแอ้ม “ละ...แล้วอีกห้องล่ะครับ?”
“อีกห้องก็ห้องนอนฉันไง ไม่มีอะไรต้องแนะนำหรอก” หลงเกือบหลุดว่า ‘อ้าว’ แต่คิดอีกทีห้องนอนก็ไม่มีอะไรให้แนะนำจริง ๆ นั่นแหละ “เอาเป็นว่า ถ้ามีปัญหาอะไรก็ถามฉันได้เลย ไม่ต้องเกรงใจนะ”
หลงพยักหน้าอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง บางทีความจำเขาอาจจะกลับมาเพราะผงกหัวมากไปก็เป็นได้
“โอเค มีอะไรจะถามไหม?”
หลงยกมือ “มีครับ”
อโณชาเลิกคิ้วด้วยไม่คิดว่าจะได้รับคำถาม “ถามว่า?”
“เมื่อกี้คุณอโณโกรธผมหรือเปล่าครับ”
อโณชาชะงักไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าไอ้เด็กนี่จะกล้าถามออกมาตรง ๆ ด้วยใบหน้าซื่อ ๆ ช่างเป็นคนที่ไร้ความซับซ้อนเสียจริง อโณนิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะตัดสินใจตอบ “ก็นิดหน่อย”
เท่านั้นล่ะ! ไอ้หลงตัวหดเหลือสองนิ้ว มันยืนหนีบ ๆ ก้มหน้าเจี๋ยมเจี้ยม “ขะ...ขอโทษครับ แต่ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าคุณอโณโกรธเรื่องอะไร”
คนแก่กว่าถอนหายใจออกมายาว ๆ นึกเกลียดตัวเองที่งี่เง่ามาเคืองอะไรไอ้เด็กเอ๋อนี่ “ฉันต่างหากที่ทำตัวไม่เป็นผู้ใหญ่เลย ขอโทษด้วยนะ”
“ถ้าอย่างนั้นผมขอถามอะไรอีกสักอย่างได้ไหมครับ?”
“ได้สิ”
“คุณอโณโกรธผมเรื่องอะไรครับ?”
“หลงถามเสียจนตอนนี้ฉันเปลี่ยนมาโกรธตัวเองแล้วล่ะ” คนตอบคลี่ยิ้มบาง “ในเมื่อถามกันตรง ๆ ฉันก็จะบอกตรง ๆ นะ ฉันไม่ชอบเวลาที่หลงรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระ”
“แต่ผมเป็นจริง ๆ นี่ครับ” หลงก้มหน้ามองพื้น “รู้จักก็ไม่รู้จัก ยังจะต้องมาเสียเงินซื้อนู่นนี่ให้ จนตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าคุณอโณช่วยผมทำไม”
ถ้าจะให้พูดตรง ๆ ก็อยากจะบอกว่า ‘แล้วมันใครล่ะ ที่ร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังว่าถูกทอดทิ้งคนเดียว’
แต่นั่นมันก็แค่เหตุผลแรกเท่านั้นแหละ ยังมีอีกหนึ่งเหตุผล
“ฉันบอกแล้วใช่ไหม ว่าฉันมีส่วนกับเรื่องนี้ ถึงจะไม่ได้เป็นคนฟาดหัวหลง แต่ก็เหมือนกระชากหัวไปวางให้เขาฟาดอยู่ดี” คนพูดถอนหายใจ “บอกตรง ๆ ช่วงแรก ๆ ฉันก็ไม่คิดจะรับมาเหมือนกัน แต่ฉันทำเพื่อตัวฉันเองแหละ มันเครียด มันกังวล เหมือนคนทำความผิดแล้ววิ่งหนี”
“แต่คุณอโณก็ไม่ได้ทำผิดจริง ๆ นี่ครับ”
“ฉันมันพวกคิดมากน่ะ เอาเป็นว่าอย่ากังวล ถ้าหลงต้องออกไปดิ้นรนตัวเปล่าแบบนั้น ฉันยิ่งจะไม่สบายใจเสียกว่า” อโณชาตบปุ ๆ ลงบนถุงกระดาษบนโต๊ะ “อย่างเสื้อผ้านี่ มันก็แบบที่ฉันชอบทั้งนั้นแหละ ถ้าหลงความจำกลับมาแล้วลำบากใจ คิดเสียว่ายืมฉันใส่ก็แล้วกัน”
“ขอบคุณนะครับ”
“รอบที่ร้อยแล้วมั้ง ตั้งแต่เจอกันเนี่ย” ถึงปากจะบ่นแต่เจ้าตัวก็เริ่มยิ้มออก “เอาเป็นว่าอย่าพูดว่าตัวเองเป็นภาระอีกนะ ฉันไม่สบายใจ”
“ขอโทษครับ”
อโณชาไม่มั่นใจนักว่าพจนานุกรมของหลงมันมีแต่คำว่า ‘ขอบคุณ’ และ ‘ขอโทษ’ หรือไร มันถึงได้พูดเป็นอยู่แค่สองคำนี้
หลงยังคงอยู่ในอารมณ์ตื้นตันใจ คุณอโณช่างดีกับเขาเหลือเกิน ไอ้หลงจะไม่มีวันลืมบุญคุณเด็ดขาด! ระหว่างที่มันกำลังซาบซึ้งอยู่นั้น ร่างของอโณชาก็เดินเข้ามาประชิด
“จะว่าไปแล้ว เหลืออีกอย่างที่ต้องแนะนำให้รู้จัก”
หลงเอียงคอสงสัย “ครับ?”
นิ้วชี้จิ้มเบา ๆ ที่บ่ากว้าง
“นี่หลงนะ”
อโณยิ้ม
“เป็นสมาชิกใหม่ของห้อง”
ความอบอุ่นค่อย ๆ ไหลเขามาในหัวใจคนฟังช้า ๆ เขาซึมซับมันอยู่สักพักก่อนจะค้นพบว่าควรจะตอบอะไรสักอย่างออกไป
ฮึก...
“หวา~ อย่าร้องไห้สิ หลง!”
หลงขอไม่ตอบแต่กลืนก้อนสะอื้นลงคอก็แล้วกัน...
TBC
มาช้าไปวันหนึ่งขออภัยค่ะ ฮือออออออออ
ใครที่เป็นห่วงว่าพระเอกจะจนหรือไม่ ตอนนี้หลงพัฒนามาถึงขั้นเกาะเขากินแล้วค่ะ เหนือกว่าคินกับพี่ภาพไปมากโข //ปาดน้ำตาด้วยความซาบซึ้ง
ค่อยๆเป็นค่อยๆไปนะคะ ฝากคุณอโณกับไอ้หลงด้วยค่า 55555
ป.ล.อาทิตย์หน้าไม่รู้ว่าจะเลทหรือเปล่านะคะ แว้บไปสวมวิญญาณติ่งก่อน ก๊ากกกกกกกกก
-
น้องหลงน่ารัก ใครจะหลงรักใครกันก่อนนะ :)
พอคิดถึงตอนที่หลงความจำกลับมา ก่อนหน้านี้หลงจะเป็นใครกันนะ?
-
หลงมุ้งมิ้งอ่ะ. น่ารักดี.
ปล.ก้นเก๋ากี้หอมป่ะ. :z1:
-
นิสัยเก๋ากี้เหมือนแมวเราเปี๊ยบ :laugh:
-
เก็บหมาหลง มาเลี้ยง
พระเอกเราน่าฉงฉาน
-
หลงน่ารักดี เหมือนเลี้ยงเด็ก
ความจำกลับมาแล้วจะยังน่ารักอยู่ไหม
-
คุณอโณ ราศีแม่บ้านเปล่งประกายสุดๆ
-
หลงนี่คือระดับเดียวกับเก๋ากี้ใช่มั้ยยยยยย สัตว์เลี้ยงเหมือนกัน 555555
พระเอกคนนี้แอดวานซ์ค่ะ พี่ภาพกับคินยังมีบ้าน ตานี่เกาะเค้ากินลูกเดียวเลย5555555
-
หลงน่ารักมากกกก เหมือนน้อยเลย^^
-
น้องหลงน่ารักชะมัดยาดดด แต่การที่น้องหลงกินออมเลต
แล้วเปรียบกับขี้มูก ทำให้เรามองอออมเล็ตเปลี่ยนไปตลอดกาล :ling1: :ling1:
-
หลงน่ารักจังงงง ก่อนความจำเสื่อมก็เป็นคนแบบนี้หรือยังไง ฮาาา :hao7:
-
หลงงง
นายต้องเป็นพระเอกซึน
-
หลงนี่ก็เห็นแววมาแต่ไกล แววเกียมัวมาแต่ไกลลลล~~~~ :hao7: :hao7:
-
5555 เป็นพระเอกที่ขี้แยที่สุดเท่าที่อ่านของคุณ indigo
มันช่างน่ารักน่าแกล้งจริงๆ
พระเอกจะจนทุกเรื่องจริงหรอคะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ฮาตรงเกาะคุณอโณกินนี่แหละ
ฮาสุดตรงอยากจะดูห้องนอนนี่แหละ
อัพๆต่อนะคะ อยากรู้วิวัฒนาการของหลงๆ 555
-
หลง เหนือกว่าพระเอกทุกเรื่อง 555555
คุณอโณ หล่อแล้วยังใจดี หลงเลย :-[
-
หลง น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกเลย
-
อโณใจดีมากๆ เลยเน้ออ~ :-[ .. ขนาดหลงยังต้องหลั่งน้ำตาด้วยความปลื้มปิติเลยนะคะเนี่ย ^^ น่าร๊ากกกกก :m3:
-
น้องหลงเป็นลูกคนรวยตามหารักแท้หรือเปล่าค่ะ 555+
-
แอบเห็นว่าหลงมีกระ ลูกครึ่งหรอคะ :z2:
แงง นางน่ารักจัง
-
หลงดีน่าา ซื่อๆน่ารักดี
เก๋ากี้หนักเท่าไหร่เนี่ย แค่นอนทับ นึกว่าผีอำ
อยู่ด้วยกันแบบนี้รักกันๆน่าา
-
อารมณ์อ่อนไหว
-
พูดถึงคินกับพี่ภาพแล้ว ชักกลัวสภาพหลงก่อนความจำเสื่อมซะแล้ว 5555+
ยังไงๆ ก็อย่าโหดกับหลงมากนะฮะ สงสารเด็กหลงอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
ฮืออออออออออออออออออออออ
เอ็นดูหลงมาก อยากลูบหัวเกาคาง เหมือนหมาน้อยเลย ฮว๊ากกก :hao5:
ขอให้หมา (หลง) กับแมว (เก๋ากี๋) บ้านนี้สามัคคีกันดีนะคะ 555555555
พี่อโณน่ารักเนอะ >_<
ชอบตอนที่แนะนำว่า นี่หลง สมาชิกใหม่ของห้อง
โอ้ยยยยยยยยยยยยย น่ารักแรงมาก ฮือออออออ
นี่เดาว่าหลงต้องตกหลุมรักพี่อโณก่อนแน่ๆ
ดูมันถวายหัวให้พี่อโณขนาดนั้น 555555
น่ารักมาก รออ่านตอนหน้านะคะ ฮอลลลลลลลลล :-[
-
ใจดีสุดๆเลยอโณ
หลงน่ารักจังซื่อมาก
-
เก๋ากี้นี่มันเก๋าจริงๆ ฮ่าๆๆ ให้ความรู้สึกประมาณ "ว่าไง..น้องใหม่" เลยเนอะ
-
คิดถึงหลงกับอโณ อิอิ
-
ความทรงจำที่ 5
ว่ากันว่าเวลาแห่งความสุขมักจะหมดไปเร็วเสมอ
ใช่แล้ว...อโณชาหมายถึง ‘วันจันทร์’
หนึ่งในปัญหาของมนุษย์เงินเดือนทั้งหลายก็คือไอ้ ‘วันจันทร์’ เนี่ยแหละ มันน่ายื่นเรื่องถอดถอนออกจากวันในหนึ่งสัปดาห์เสียจริง อโณชาไม่ใช่พวกเบื่อที่ทำงานก็จริง แต่การนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ห้องมันก็ต้องดีกว่าไปสัปหงกที่ออฟฟิศอยู่แล้ว
นอกจากนี้มันยังมีเหตุผลอื่นที่ทำให้วันจันทร์ที่กำลังย่างก้าวเข้ามาน่ากลัวกว่าปกติ....
“คุณอโณน้ำในตู้เย็นหมดแล้วครับ” เสียงเรียกที่ทำให้อโณหลุดจากภวังค์นั้นไม่ใช่ใครที่ไหนสมาชิกใหม่ของห้องนี่เอง “ผมกินยายังไม่หมดเลย พอจะมีน้ำเหลือไหมครับ”
หลงบิดตัวเก้ ๆ กัง ๆ เหมือนกลั้นฉี่ ทำเอาอโณส่ายหน้าอย่างปลง ๆ “อยู่ใต้เคาน์เตอร์ในครัวน่ะ เดี๋ยวฉันหยิบให้นะ”
ขายาวก้าวฉับ ๆ ไปหยิบขวดน้ำมารินลงแก้วบนโต๊ะทันที หลงเอ่ยขอบคุณอโณชาด้วยใบหน้าเหยเก ดูท่าไอ้หนุ่มนี่ต้องต่อสู้กับยาขม ๆ อีกหลายเม็ด ดูสิกระดกน้ำเยอะขนาดนี้เดี๋ยวก็ได้วิ่งข้าห้องน้ำทั้งคืนหรอก
“คุณอโณไปอาบน้ำเถอะครับ ผมกินยาเองได้ครับ” พอหลงทักขึ้นมาอโณก็เพิ่งรู้สึกว่าเขาทำตัวเหมือนแม่บังคับลูกชายกินยาเลย คิดแล้วก็อายตัวเอง
“เอ่อ หลง” จู่ ๆ อโณก็โพล่งขึ้นมาราวกับนึกอะไรได้ “พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงานแล้วนะ หลงต้องอยู่คนเดียวนะ”
พรวดดดดด น้ำเปล่าเมื่อครู่สแปชออกจากปากหลงทุกทิศทาง “แค่ก ๆ คุณอโณไม่อยู่เหรอครับ! แค่ก ๆ”
ต่อจากน้ำมูกตอนนี้อโณก็ได้สัมผัสน้ำลายของหลงต่อ เรียกได้ว่าเต็มแขน ชายหนุ่มเอื้อมไปดึงทิชชูจากกล่องมายื่นให้อีกฝ่าย “ค่อย ๆ พูดเถอะ ไม่ต้องตกใจขนาดนั้น”
“ครับ แค่ก ๆ ๆ” หลงไออัดกระดาษทิชชูจนยุ่ยติดปาก “หมายความว่าผมต้องอยู่คนเดียวเหรอครับ?”
“ไม่หรอก” อโณปลอบ “เก๋ากี้ก็อยู่เป็นเพื่อน”
ควับ
หลงหันไปสบเข้ากับดวงตาสีเหลือง แมวสาวก็จ้องมาทางเขาตาขวางเช่นกัน
“เก๋ากี้ดูไม่ค่อยชอบผมนะครับ” หลงฟ้องไปตามตรง
“คิดมากน่า เก๋ากี้เป็นเด็กดีจะตาย” ว่าแล้วอโณก็เดินไปเกาคางเหมียวดำไปมา “ดูสิว่านอนสอนง่าย”
“กับคนอื่นเก๋ากี้ก็เชื่องแบบนี้ใช่ไหมครับ?”
“คนอื่น...” อโณนึกสักพัก “เก๋ากี้ยังไม่เคยเจอคนอื่นนอกจากฉันหรอก”
“อ้าว!”
“แต่กับใครก็เหมือนกันทั้งนั้นแหละ” ว่าแล้วพ่อคุณก็เกาคางนางเหมียว “เนอะคนสวย”
คุณอโณ้!! หลงอะไรให้มันพอดีเถอะครับอย่าหน้ามืดตามัวนักเลย!
“ตะ...แต่เก๋ากี้มองผมตาขวางเลยนะครับ”
“แมวก็ตาแบบนั้นแหละ หลงอย่าคิดมากเลย” ก่อนจะพูดช่วยเงยหน้าขึ้นมาดูแมวคุณก่อนเถอะครับคุณอโณ! หลงทนจ้องตากับเหมียวสาวไม่ไหวต้องยอมแพ้เบือนหน้าหนีไปเอง
หลงรู้สึกได้ถึงความเป็นพลเมืองชั้นสองจนต้องนั่งทำตัวลีบ ๆ อยู่มุมโซฟามองดูอโณชาหยอกเย้ากับแมวให้สาแก่ใจ พอคิดถึงวันพรุ่งนี้หลงก็รู้สึกว่าเม็ดยาขม ๆ ในปากเป็นเรื่องเด็ก ๆ ไปเลย
เขาผล็อยหลับไปก่อนที่อโณจะอาบน้ำเสียอีก
...............................................................
.....................................
.............
.......
ต้องไปทำงาน...
...ปล่อยหลงไว้
หยุดงาน...
ไม่!! หยุดได้ยังไง! ถ้าไม่หัดปล่อยให้หลงอยู่บ้านคนเดียวไม่ต้องลางานทั้งเดือนเลยเหรอ ?
แต่แค่ขอเวลาเตรียมตัวอีกหนึ่งวัน....
“โอ๊ย! ไม่ไหวแล้ว”
อโณเด้งตัวขึ้นมาจากเตียงพร้อมดึงทึ้งเส้นผมอย่างไม่กลัวหลุด ความเครียดสั่งสมมาทั้งคืนทำเขาสะดุ้งอื่นทุก ๆ ห้านาทีจนตาขาวขึ้นเส้นเลือดฝอย ไม่ได้แล้วอโณชา! พอกันทีกับนิสัยไม่เด็ดขาด เขาจะต้องไป! ออกไปทำงานให้เร็วที่สุด!
คิดได้ดังนั้นชายหนุ่มก็พุ่งเข้าไปคว้าผ้าขนหนูมาพันร่างกายที่ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่Boxer Briefsเท่านั้น อโณชอบนอนแก้ผ้า แต่ตั้งแต่มีสุภาพสตรีอย่างเก๋ากี้มาอยู่ด้วยเขาก็เลยปรับมาสวมกางเกงในนอนแทน
เสียงเครื่องปรับอากาศที่ห้องรักแขกยังทำงานอยู่ดังแข่งกับเสียงกรนของคนบนโซฟา หลงหลับสนิทอีกเช่นเคย ดูท่าร่างกายยังต้องการการพักผ่อน จะว่าไปซี่โครงหักด้วยนี่เนอะ อโณเหลือบมองใบหน้านั่นชั่วครู่ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปชำระกายให้เรียบร้อย
อาบน้ำเสร็จก็แล้ว ทำอาหารเช้าก็แล้ว จนแล้วจนรอดหลงก็ยังหลับปุ๋ยกรนคร่อก ๆ ไม่เหมือนเก๋ากี้ที่ตื่นมาร้องเหมียว ๆ ขอขนมเพิ่มเพราะที่กินจากเครื่องให้อาหารอัตโนมัติมันไม่พอ สุดท้ายอโณชาก็แพ้แรงออดอ้อนโยนขนมขัดฟันรูปปลาไปให้ตัวหนึ่ง
อโณชาจัดการอาหารเช้าของตัวเองเงียบ ๆ ด้วยเกรงว่าเสียงจะไปรบกวนการนอนของคนป่วย ราว ๆ แปดโมงก็ได้ฤกษ์ออกไปทำงานแล้ว เรียกได้ว่าขยันเกินปกติไปมาก และในเมื่อพ่อคนป่วยยังเป็นเจ้าชายนิทราอโณเลยต้องขอเสียมารยาทก้มลงไปเขย่าที่ไหล่อีกฝ่ายเบา ๆ
“หลง”
“คร่อก~ ฟี้~” นี่มันหลับสนิทเลยไม่ใช่เหรอ คิดได้ดังนั้นก็ออกแรงเขย่าให้มากขึ้น
“หลง หลง” เขาลองเรียกให้เข้มขึ้น “ตื่นมาแป๊บหนึ่งสิ”
“อื้อ...” คนหลับส่งเสียงสูดน้ำลาย “จะ...นอน...”
“โทษทีที่ต้องปลุกนะ แต่ฉันต้องไปทำงานแล้วล่ะ” อโณก้มลงกระซิลใกล้ ๆ ใบหูเพื่อความคมชัดของเสียง “อาหารเช้าอยู่บนโต๊ะนะ
ลมร้อนวาบเข้าหูรูสีกับกระดูกค้อน ทั่ง โกลนชวนสยิวกิ้วจนไอ้คนขี้เซาเบิกตาโพลง “คะ...คุณอโณ้!”
“อ้าว! ตื่นแล้วเหรอ”
หลงคว้าใบหูตัวเองมาซ้อนไว้ราวกับเป็นของรักของข้า มันมองอโณหน้าตาเลิ่กลั่ก “ก็เอ่อ...ตื่นแล้ว.....ครับ”
“ไหน ๆ ก็ตื่นแล้วมากินข้าวเช้าเลยดีกว่าฉันทำเซนด์วิชวางบนโต๊ะแหนะ” เขาบุ้ยปากไปทางขวา “นาฬิการ่างกายควรกินอาหารเช้าช่วงแปดโมงนะ”
หลงพยักหน้าหงึก ๆ แต่ยังไม่ยอมลุกขึ้นมาเพราะนอนแบบนี้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกับคุณอโณเลยน่ะสิ เขานอนจ้องมันอยู่อย่างนั้นรอจนอโณพูดต่อ
“ส่วนมื้อกลางวันฉันต้มข้าวต้มทิ้งไว้ให้ในหม้อ เปิดเตาแก๊สอุ่นได้เลยนะ”
“ครับ”
“ฉันน่าจะกลับมาสักหกโมงเย็น รอกินข้าวเย็นพร้อมกันนะ” หลงพยักหน้า “มีอะไรจะถามอีกไหม?”
“มีครับ” ชายหนุ่มยกมือ “คุณอโณทิ้งกุญแจไว้ให้ผมได้ไหมครับ เผื่อผมจะออกไปข้างนอก”
“ไปข้างนอก?” อโณมวดคิ้ว “ไปไหนเหรอ”
“เอ่อ...ไป...เดินเล่นครับ” อยู่ ๆ เจ้าหลงที่นอนจ้องหน้านานสองนานก็หลบตาดำไปอีกทาง แบบนี้มันมีพิรุธกันเห็น ๆ ถึงจะชอบเบลอแต่นายอโณชาก็ไม่ใช่คนโง่นะ
“หลง” เจ้าของชื่อเริ่มสัมผัสถึงไอเย็นจากน้ำเสียง ระ...หรือคุณอโณจะอมน้ำแข็งไว้ “บอกฉันมาตามตรง”
นะ...น่ากลัวชะมัด หลงขดตัวหนีใบหน้านั่น “ผะ...ผมอยากเดินเล่นจริง ๆ ครับ”
อโณชะโงกหน้าเข้าไปจ้อง ยังไงก็ต้องให้ตาดำประสานกันให้ได้ คนแก่กว่าสั่งด้วยรอยยิ้มเย็น ๆ “บอกความจริง”
ไม่รู้รากบุญรากบาปที่ดลให้ไอ้หลงถูกสะกดจิต ตาดำที่วิ่งวุ่นไปทั่วค่อย ๆ ไหลกลับมายังตำแหน่งเดิมมันประสานเข้ากับอโณชาพอดี สุดท้ายเจ้าหลงก็ต้องคายความลับออกมา
“ผม....ว่าจะไปหาที่สมัครงาน”
“ไม่ได้!” ชัดถ้อยชัดคำอย่างที่สุด “บัตรประชาชนก็ไม่มี เอกสารยืนยันตัวเองก็ไม่มีจะไปสมัครงานได้ไง”
“มันก็น่าจะมีแบบที่ไม่ต้องใช้นะครับ...มั้ง”
“ไม่มี!” อโณตอกย้ำลงไปอีก “ถ้าจะมีก็มีแต่ใช้แรงงาน หลงเพิ่งกระดูกซี่โครงแตกจะออกแรงมากไม่ได้ คงไม่อยากล้มพับเข้าโรงพยาบาลให้ฉันเสียเงินเสียทองอีกใช่ไหม” อโณเริ่มงัดเรื่องเงินเรื่องทองมาอ้าง ก็ในเมื่อหลงกำลังเกรงใจเขาเรื่องนี้มันก็ต้องจี้ให้ตรงจุดเสียหน่อย ดูเหมือนจะได้ผลดีเสียด้วย คนตัวสูงถึงได้หงอนอนขดตัวอย่างพ่ายแพ้
หนุ่มตกกระบ่นพึมพำ “กะ...ก็ผมอยากช่วยเหลือคุณอโณบ้างนี่นา”
“ถ้าอยากช่วยฉันแค่นอนพักผ่อนเยอะ ๆ อ้อ!กินข้าวต้มให้หมดด้วย ฉันจะภูมิใจในฝีมือมากเลยล่ะ”
หลงสิ้นสภาพ เขารู้สึกเหมือนเป็นลูกของอโณชาเข้าไปทุกที ไอ้หนุ่มไม่ยอมแพ้
“แล้วผมช่วยทำงานบ้านได้ไหมครับ?”
“อืม...ถ้าแบบที่ไม่ต้องออกแรงเยอะก็โอเคนะ”
อโณล่ะนับถือหัวจิตหัวใจไอ้หนุ่มนี่จริง ๆ ตื้อจะทำนู่นทำนี่อยู่ได้ นี่ถ้าหิ้วกระเป๋าไปทำงานแทนได้หลงคงทำไปแล้วมั้ง แล้วดูท่าพ่อจะอ้อนของานทำไม่หยุดจนกว่าจะได้ภารกิจที่มันสาแก่ใจ เหลือบมองนาฬิกาข้อมือชั่วครู่พลางคิดว่าสุดท้ายแล้วเขาอาจจะไปทำงานสายก็ได้
“เอาแบบนี้ไหม ถ้าหลงอยากช่วยแบ่งเบา ฉันมีภารกิจของวันนี้ให้” ริมฝีปากบางแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ “อยากทำไหม?”
“อยากครับ! อยาก!” พ่อคนตกกระเสนอตัวขั้นสุด มีการโฆษณาชวนเชื่อเล็กน้อย “ให้ผมทำเถอะครับ ผมทำได้ทุกอย่างเลย”
“งั้นก็ดี” เจ้าบ้านกอดอกพร้อมรอยยิ้มที่ชวนให้หลงมวนท้องอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“วันนี้อาบน้ำให้เก๋ากี้ด้วยนะ”
...............................................................
...........................................
...................
........
เก๋ากี้แม่เหมียวน้อยหนักสี่กิโลกรัมห้าขีด เหมียวเรียบร้อยกุลสตรี เหมียวผู้น่ารักและเชื่อฟังเหล่ามนุษย์
“เก๋ากี้ลงมานี่” หลงกวักมือเรียกแมวตัวอ้วนที่นั่งอยู่บนชั้นสูงสุดของคอนโด จริง ๆ จะให้ก้มลงไปอุ้มก็ได้หรอก แต่หลงมันป๊อดเลยเรียกให้สาวโดดมาหาเอง “มานี่เร็ว”
ฮ้าวววววว นอกจากไม่ลงแล้วยังมีการหาวข่มขู่อีกต่างหากร้ายกาจนัก! หลงเกาหัวแกรก ๆ อย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี
หันไปมองนาฬิกาก็ปาเข้าไปบ่ายสามกว่าแล้ว ไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยให้เวลาล่วงเลยมาขนาดนี้เลยจริง ๆ นะ หลงแค่ทำตามที่คุณอโณบอกอย่างเคร่งครัดไปหน่อยก็เท่านั้น ‘พักผ่อนเยอะ ๆ’ เยอะมากขนาดไหน ก็ขนาดที่ตั้งแต่อโณชาออกบ้านไปก็ตื่นมากินข้าวเช้าแล้วหลับต่อถึงเที่ยง จากนั้นก็อุ่นข้าวต้มกินอีกแล้วก็ไหลยาวไปเลย เรียกได้ว่าแดกนอนแดกนอนไม่เป็นอันทำอะไรทั้งวัน อาจเพราะร่างกายยังไม่คืนสภาพดีนัก หรือไม่ก็หลงมันขี้เซาจริง ๆ
และในเวลานี้ที่ไอ้หลงได้ตื่นขึ้นมามีชีวิตอย่างเต็มรูปแบบมันก็พบว่าได้ใช้เวลาครึ่งชีวิตของวันนี้ไปกับการนอนหลับเสียแล้ว ความรู้สึกผิดทิ่มลงกลางอกจากทุกทิศทางราวกับได้ยินเสียงกระซิบของคุณอโณที่ข้างหู “วันนี้อาบน้ำให้เก๋ากี้ด้วยนะ”
หลงจ้องเขม็งไปยังเป้าหมาย เห็นหางยาว ๆ นั่นกำลังกระดิกสบาย ๆ ราวกับท้าทายแล้วมันเจ็บใจนัก! เขาจะไม่ยอมแพ้กะอีแค่แมวตัวเดียวหรอกนะ!
“เมี้ยว ๆ” เมื่อส่งภาษาคนไม่รู้เรื่องหลงก็เริ่มใช้ภาษาแมวเข้าสู้ แม้ฟังจากเสียงทุ้มต่ำแล้วจะคล้ายแมวนั่งในโอ่งก็ตามที “เหมียวมานี่”
ตุบ ๆ หางสีดำกระทบกับเบาะเป็นจังหวะเรียบเฉยไม่กระตือรือร้นเหมือนเคย ดวงตาสีเหลืองนั่นไม่ปรับโฟกัสมาทางนี้ด้วยซ้ำ ไม่รุ้ว่ามันเป็นแมวเอื่อยเฉื่อยหรือจงใจกวนประสาทกันแน่ ถ้าเป็นอย่างหลังบอกเลยว่าทำสำเร็จแล้ว ไอ้หมาหลงที่ยืนยิ้มใจเย็นเริ่มจะมีน้ำโหกับเขาบ้างแล้ว
หลงตบมือเรียก “เก๋ากี้ ๆ”
ขวับ โอ้! ดูเหมือนถ้าเรียกชื่อถึงจะสนใจสินะ หลงพอจะจับเค้าลางได้นิดหน่อย เขามองคอนโดแมวที่สูงแค่อกเขา ใกล้แค่นี้อีกะแค่อุ้มมันจะไปยากอะไร ว่าแล้วก็สูดลมหายใจลึก ๆ เรียกความมั่นใจ หลงถูมือไปมาก่อนจะก้มลงไป
ชิ้ง ดวงตาสีเหลืองที่จ้องเขม็งมาทำให้สองมือนั่นหยุดชะงักกลางอากาศ ไอ้ที่เรียกความมั่นใจเมื่อครู่หายไปหมดแล้ว
สองดวงตาสบประสานกันราวกับก้าวขึ้นสังเวียนกับราชสีห์ ผู้ที่เร็วกว่าเท่านั้นที่จะอยู่รอด!
จิ๊บ ๆ ชั่ววินาทีแห่งความตึงเครียดนกน้อยก็ส่งเสียงร้องข้างหน้าต่าง เก๋ากี้หันขวับไปตามสัญชาตญาณและนั่นทำให้มันพลาดเสียแล้ว ไอ้หลงอาศัยจังหวะนั้นเงื้อมือเข้าไปคว้าหมับที่ใต้รักแร้เป้าหมายพร้อมกับยกขึ้นเหนือหัวทันทียิ่งใหญ่ราวกับฉากชูซิมบ้าขึ้นเหนือยอดผาทรนง
ดะ...ได้แล้ว... หลงดีใจจนกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่ รักแร้อุ่น ๆ ในมือนี่ไม่ใช่ความฝันใช่ไหม! เก๋ากี้ตกอยู่ในเงื้อมมือของเขาแล้ว!! อยากจะหัวเราะแบบตัวร้ายในละครที่ดูมาเสียจริง วะฮ่า ๆ
เก๋ากี้ห้อยต่องแต่งทำสีหน้าเฉยชาอีกเหมือนเคย แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ดิ้นแด่ว ๆ แบบที่หลงกลัวก็แล้วกัน ไอ้หนุ่มยิ้มหวานโชว์เขี้ยวให้สาว “ไปอาบน้ำกันนะเก๋ากี้”
“ม้าว” แม้แต่เสียงตอบรับยังโคตรจะไร้อารมณ์ ช่างเป็นแมวที่ไร้ความน่ารักเสียจริง
หลงอุ้มแมวโดยยื่นออกไปจนสุดแขนด้วยกลัวว่ามันจะเกิดนึกคลั่งหันมาข่วนเขาได้ แต่เก๋ากี้ยังคงนิ่งสนิท สงสัยที่คุณอโณว่าป็นเด็กดีอาจจะจริงก็ได้ เหมียวดำห้อยต่องแต่งไปตลอดทางจนกระทั่งถึงห้องน้ำ หลงมองซ้ายมองขวาหันไปเจอแชมพูแมวตั้งอยู่ข้าง ๆ แชมพูคน ไม่รู้ว่าอโณชาเคยหยิบสลับกันบ้างหรือเปล่า
เมื่อได้อุปกรณ์เรียบร้อยหลงก็คึกคักพร้อมออกศึก! เขาหันกลับมามองเก๋ากี้ที่นั่งจ๋องเหมือนอึ่งอ่างอยู่ตรงกลางหว่างขา ดูดี ๆ เจ้าเหมียวนี่ก็ว่าง่ายใช่ย่อย หยิบจับไปวางแหมะไว้ตรงไหนก็นั่งนิ่ง บางทีหลงอาจจะไม่รู้ว่ามันแค่ขี้เกียจขยับตัวเท่านั้นแหละ
“จะอาบให้ตัวหอมเลยนะเก๋ากี้” หนุ่มตกกระว่าขณะเอื้อมไปคว้าฝักบัวลงมา พอเห็นอุปกรณ์ในมือไอ้แมวขี้เกียจก็เริ่มนั่งตัวเกร็ง
ซ่า
มวลน้ำขนาดใหญ่ดันตัวเข้ามาตามท่ออันร้อนระอุไหลเข้ามาตามทางและวินาทีที่มันโผล่พ้นฝักบัวเราก็จะได้พบกับ....
แมวต้ม...
“แง้วววววววว!!” เก๋ากี้คำรามขู่
“อะไร ชอบเหรอ?”
“แง้ว ๆ ๆ”
“งั้นเปิดน้ำแรงอีกเนอะ” ว่าแล้วก็บิดก๊อกน้ำไปสุดทาง ซู่!!
“ม้าวววววววววว!”
“อ๋อ คงอยากรีบฟอกตัวเนอะ ได้เลย” ด้วยใจรักบริการหลงรีบบีบแชมพูลงบนหลังอุดมไขมันของเจ้าเหมียวทันที แหมะ! ดูจากปริมาณแล้วฟอกคนสามคนก็ยังมีน้ำยาเหลือ “ใส่เยอะ ๆ จะได้ตัวหอม ๆ เนอะ”
“แง้ว ๆ ๆ” เก๋ากี้เริ่มร้องประท้วงเมื่อหลงลงน้ำหนักมือเฟ้นฟอนไปตามชั้นไขมัน และนั่นเหมือนกันเปิดสวิทช์ที่ถูกปิดมานาน ไอ้เหมียวเซื่อง ๆ ด้วยนั้นเริ่มออกสเตป
“อย่าดิ้นสิเก๋ากี้!”
แหงก ๆ เก๋ากี้ลงไปดิ้นพล่านบนพื้นห้องน้ำ แชมพูบนตัวยิ่งขึ้นฟองไปกันใหญ่จนจะกลายเป็นแกะอยู่แล้ว หลงเองก็ลนลานคว้าแมวไปมาขนก็ลื่นปรื๊ดหลุดมือทุกครั้งไป ชายหนุ่มภาวนาให้หายนะในห้องน้ำจบลงเสียที
“หยุดดิ้นนะ!!” หลงตวาดและนั่นทำให้นรกในห้องน้ำจบลง...
ผลุบ! เพราะมันออกไปนอกห้องน้ำแล้ว!!
ไอ้เหมียวแสบใส่ตีนแมวของแท้สไลด์ตัวผ่านช่องว่างที่หลงโง่เปิดทิ้งเอาไว้ ไอ้หนุ่มตกกระหวีดร้องลั่นคลานเข่าเงอะ ๆ งะ ๆ ออกจากห้องน้ำตามออกไป “เก๋ากี้!! กลับมานี่!!”
เป้าหมายวิ่งดุก ๆ หมายจะมุดใต้โต๊ะ ด้วยชั้นไขมันที่หนาทำให้หลงชิงความได้เปรียบสไลด์ตัวคว้าไปคว้าพุงกะทิมันได้ทัน หลงเด้งตัวขึ้นด้วยความดีใจ
“ได้ละ..!!” ปัง!! หัวของไอ้หลงโขกใต้โต๊ะกินข้าวแทบจะกัดลิ้นขาดคาปาก โต๊ะกระดกข้าวของกล่องซีเรียลร่วงตุบ ๆ ลงมา ไม่พอนังเหมียวตัวดีก็สาระแนดิ้นหลุดออกไปจนได้ หลงกุมหัวจับกรามอยู่สักพักรอจนสติฟื้นคืนหางตาก็เห็นสีดำแว้บ ๆ ที่แปดนาฬิกา “หยุดนะเก๋ากี้!!”
ถามว่ามันหยุดตามที่บอกไหม? ก็ไม่ แต่หลงต้องสร้างเอฟเฟกต์สื่อสารกับแมวตลอดเวลามันคลานเข่าดีดดิ้นไปตามพื้นคล้ายจะสิ้นลมอยู่รอมร่อเห็นปลายหางดำ ๆ อยู่ที่มุมโซฟาก็ไม่รอช้าคว้าแล้วดึงทันที
“แง้วววววววววว ฟ่อออออออ”
ฉัวะ!! รอบนี้ไม่ขู่เปล่ามีของแถมเป็นสามขีดที่หลังมือ ดวงตาเรียวของหลงค่อย ๆ เบิกกว้างมองภาพหยดเลือดของตัวเองสาดกระเซ็นไปทั่วทิศทาง หยดลงบนพื้นและเลอะโซฟา
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย ม่ายยยยยยยยยยยย ไอ้หนุ่มตกกระกุมบาดแผลห้ามเลือดราวกับถูกฟันแขนขาด หลงสัมผัสทุกอณูความเจ็บปวดที่แล่นผ่านชั้นผิวหนังเจาะเข้ามาตามเส้นประสาทลานขึ้นยันสมอง ไม่นะ! เขาจะเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่ไม่ได้! โดยเฉพาะสาเหตุการตายที่ทุเรศแบบนี้!!
ราวทหารผ่านศึกแม้แข้งขาจะขาด ลมหายใจจะอ่อนแรงแต่หน้าที่นั้นสำคัญยิ่งสิ่งใด!! หลงใช้เข่าสองข้างซมซานคลานเข้าไปหาเป้าหมายที่วิ่งหนี ค่อย ๆ ต้อนเข้าไปจนไอ้แมวอ้วนติดแหงกอยู่ตรงมุมห้อง เก๋ากี้เขยิบจนแผ่นหลังหนา ๆ เบียดเป็นเนื้อเดียวกับตะกร้าผ้า
ช่างเป็นภาพที่น่าดูเสียจริง!! หลงแสยะยิ้มแยกเขี้ยวขู่ฟ่อ มันขยับคอกรอบแกร๊บเตรียมเผด็จศึกแมวสาวไร้ทางสู้ หึ หึ หึ เก๋ากี้ผู้น่าสงสาร ทำกันไว้เจ็บแสบมากนะ อย่าคิดว่าไอ้หลงคนนี้จะปรานี!
เหยื่อเบิกตาเหลือง ๆ กว้างด้วยความหวาดกลัว สั่นกึก ๆ จนหลังถูกับตะกร้าขึ้นฟองหนักกว่าเดิม หลงปล่อยมือจากการห้ามเลือดแล้วยกขึ้นมาอยู่ระดับสายตาดูคล้ายไอ้โรคจิตทำท่าขยำนมสาว
เอาล่ะ! เผด็จศึก!!!
มวลสารทั้งสองเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วในทิศทางที่สวนกัน มนุษย์หน้าโง่นั้นไซ้ไถตัวเข้าไปหามุมห้องด้วยสองแขนที่ยืดตรง ทว่าดวงตาทั้งสองข้างกลับสะท้อนภาพท้องกลม ๆ ค่อย ๆ ลอยผ่านหัวไป หลงเห็นเก๋ากี้มองต่ำลงมาด้วยสายตาเย็นชาราวกับจะบอกว่า ‘กระจอก ไอ้มนุษย์’
“หวา ~” ไม่ทันแล้วแรงที่พุ่งเข้าไปเต็ม ๆ นั่นทำให้หลงยั้งตัวไว้ไม่อยู่ไถลเข้าไปสู่มุมห้อง ไม่นะ! ไม่..
สวบ! หัวเสียบเข้าไปในตะกร้าผ้าแบบพอดิบพอดีราวกับสร้างมาเพื่อรองรับหัวไอ้หลง เก๋ากี้วิ่งหนีไปไกลแล้วขณะที่มนุษย์หน้าโง่ยังส่งเสียงอู้อี้ในตะกร้า หลงค่อย ๆ หมุนขยับซ้ายขวาเพื่อเอามาออกอย่างนุ่มนวลที่สุด
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ!” ยังไม่ทันสูดอากาศเสียงแตกตื่นของอโณชาก็ดังขึ้นมาก่อน “หลง! นั่นมัน....”
ผลุบ! ตะกร้าเจ้าปัญหาหลุดพรวดออกมาจากหัว ยัง! ความซวยของหลงยังไม่จบเพียงเท่านั้น เสื้อผ้าที่อยู่ข้างในร่วงกราวลงมาเต็มข้างตัว แต่ยังอีก!! ความซวยยังไม่จบ
อโณชายืนขาตายอยู่ตรงหน้าห้อง สมองชาวูบวาบจนไม่สามารถเอื้อนเอ่ยอะไรออกมา มองซ้ายก็เห็นข้าวของหกกระจัดกระจาย แลขวาก็เห็นคราบแชมพูลากยาวเป็นทางพร้อมก้อนขนขดนิ่ง เรียกได้ว่าหันไปทางไหนก็มีแต่ความฉิบหายโดยทั่วกัน
ทว่า....ตรงนั้น ที่ข้างหูของหลงนั่น....
กางเกงในสีดำตัวโปรดกำลังห้อยต่องแต่งโดยมีช่องใส่ขาข้างหนึ่งเกี่ยวอยู่บนหูอย่างหมิ่นเหม่ แกว่งซ้าย แกว่งขวา ราวกับดีใจที่ได้ต้อนรับอโณชากลับบ้าน
“คะ...คุณอโณ!” หลงเรียกลั่นห้อง “ผะ...ผม...”
เดี๋ยวสิ...คุณอโณมองอะไรอยู่...
หลงรีบเอื้อมไปคว้าของกลางขึ้นมากางออกโชว์ต่อหน้าเจ้าของ “กะ...กางเกงใน....”
หมับ! ไม่รอช้าให้ไอ้เอ๋อนี่พล่ามแล้ว อโณชาทนความอับอายไม่ไหววิ่งไปยื้อแย่งของกลางออกจากมืออีกฝ่ายมาซ่อนไว้ด้านหลังราวกับเป็นของรักของหวง “ไม่มีอะไร!!!”
ไม่มีอะไรแล้วทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะครับ หลงมองกางเกงในที่ซ่อนด้านหลังด้วยแววตาละห้อย
“กะ...เกิดอะไรขึ้นเนี่ยหลง ทำไมบ้านช่องพังพินาศขนาดนี้” พ่อคนนี้ก็รีบเปลี่ยนเรื่องเสียจนลิ้นแทบย้อนเข้าไปพันกับลิ้นไก่ “ละ...แล้วเก๋ากี้...”
“อ๊ะ!! เก๋ากี้!!” พูดแล้วก็เพิ่งนึกขึ้นได้ หลงหันขวับไปที่ไอ้ก้อนขนเปื้อนฟองที่มุมห้อง “เก๋ากี้หนีออกมาจากห้องน้ำครับ! ผมพยายามจะอาบน้ำให้ตามที่คุณอโณบอกแล้วนะครับ ตะ..แต่มันหนี วิ่งออกมาเลยครับ!!” หลงรีบฟ้องจนน้ำลายแตกฟอง ว่าแล้วก็ยกแขนขึ้นมา “ผมโดนข่วนด้วยนะครับ”
“เออ...ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ พูดนะ” อโณชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นบาดแผลบนมือ “เข้าใจแล้ว ฉันไม่โกรธหรอก โอเคนะ”
“ครับ” หลงพยักหน้าด้วยโล่งใจที่อโณไม่ติดในเอาความ “ยังไงก็ขอโทษคุณอโณด้วยที่ทำบ้านเลอะนะครับ”
อโณเหลือบมองความฉิบหายในครัวเรือน นี่มันก็เกินคำว่า ‘เลอะ’ ไปมากโข บางทีหลงอาจจะลืมตัดอ.อ่างออกก็เป็นได้
เจ้าของบ้านลอบถอนหายใจเบา ๆ เมื่อเห็นซีเรียลเพิ่งแกะกล่องหกกระจายเต็มพื้น “ฉันเองก็ไม่น่าให้หลงอาบน้ำให้เก๋ากี้เลย”
“มะ...ไม่ครับ!!” ทีนี้ไอ้คนสำนึกผิดดันแย้งขึ้นมา “คุณอโณทำถูกแล้วครับ! ผมอยากช่วยงานคุณอโณแต่แค่ผิดพลาดใส่แชมพูเยอะไปหน่อย รอบหน้ารับรองว่าไม่มีแบบนี้อีกแล้วครับ”
หลงไม่ยอมแพ้! ถ้าขืนปล่อยไปแบบนี้คุณอโณก็จะไม่กล้าให้เขาทำอะไรอีกน่ะสิ! ไม่เอาหรอก เขาอยากช่วยช่วยแบ่งเบาภาระให้
ฝ่ายอโณชาเห็นแววตามุ่งมั่นแบบนั้นก็ได้แต่น้ำท่วมปาก เลิกจ้องแบบนั้นสักทีจะได้ไหมนะคิดแล้วก็ขยำกางเกงในในมือรุนแรงขึ้น “คะ...คงมีอะไรผิดพลาดมั้ง ปกติฉันอาบน้ำให้เก๋ากี้มันก็ไม่ดิ้นนะ”
“แสดงว่ามันไม่ชอบผม?”
“ไม่หรอกเก๋ากี้เป็นเด็กดีนะ” บางทีหลงก็คิดว่าคุณอโณช่างคิดเข้าข้างแมวตัวเองจนหน้ามืดตามัว “มันต้องมีอะไรผิดปกติแน่ ๆ”
“เหรอครับ....” บางทีที่ผิดปกติอาจจะเป็นความคิดอโณชา “ตอนแรกมันก็นั่งนิ่งอยู่นะครับแต่พอเปิดน้ำเท่านั้นแหละ...”
“อ๋อ!! รู้แล้ว” อโณดีดนิ้ว “น้ำมันร้อนใช่ไหม?”
“ครับ เดือดปุด ๆ เลย”
“เก๋ากี้ไม่ชอบอะไรร้อน ๆ น่ะ มันคงตกใจ หลงอย่าโกรธมันเลยนะ” ออกตัวเสียขนาดนี้ใครจะไปกล้าเคืองแมวน้อยสุดสวาทขาดใจของพ่อคุณเขาล่ะ “ฉันก็ลืมนึกไปปกติฉันอาบน้ำให้ตอนกลางคืนน่ะ”
หลงเหลือบไปมองฆาตกรใจเหี้ยมที่มุมห้องแล้วคิดเจ็บแผลแปล๊บ ๆ ขึ้นมาอย่างเสียมิได้ มีคนเข้าข้างจังนะเก๋ากี้
“เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันอาบน้ำให้เก๋ากี้ต่อเองนะ หลงไปนั่งพักก่อนเถอะ”
“ไม่ครับ!” หลงยืนยันหนักแน่น “ผมจะช่วยคุณอโณเก็บบ้านครับ”
“อ่า..” อโณเล็งเห็นแล้วว่าห้ามไปคงเปล่าประโยชน์ “งั้นก็ฝากด้วยแล้วกันนะ”
ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะวิ่งเข้าไปอุ้มสาวน้อยหนักสี่กิโลครึ่งขึ้นมาปลอบขวัญ เก๋ากี้ที่น่าสงสารแปลงร่างเป็นแม่แมวน้อยในพริบตา ไถหัวเอาเสื้อเชิ้ตของอโณชาจนเลอะฟองเต็มไปหมด เห็นแล้วหลงอยากจะเบ้ปากซะเหลือเกิน
ย้อนกลับมามองตัวเองแล้วได้แต่เศร้าใจเหมือนมีแมลงวันบินวนอยู่บนหัว หลงก้มลงไปเอามือกวาดเศษซีเรียลรสช็อกโกแลตบนพื้น หดหู่ใจจนอยากหยิบขึ้นมากินแก้เครียด
เขารู้สึกไร้ค่าจนหงุดหงิดตัวเอง ทำไมทำอะไรก็ไม่เคยสำเร็จมีแต่สร้างความลำบากเข้าไปอีก อีกะแค่อาบน้ำแมวก็ยังไม่สำเร็จแถมทำบ้านพังยับเยิน ยิ่งคิดยิ่งเจ็บแปล๊บ ๆ ตรงใจจนต้องเอื้อมไปขย้ำตรงอกเสื้อ เขาก็แค่อยากทำอะไรให้อโณดีใจบ้างก็เท่านั้นเอง
หลงก้มหน้าก้มตาเก็บข้าวของที่หล่นบนพื้นถึงจะเงอะ ๆ งะ ๆ วางนู่นนี่สลับกันบ้างแต่ก็เปี่ยมไปด้วยความตั้งใจ แต่แล้วชายหนุ่มก็พบว่ามีของชิ้นหนึ่งหายไปจากที่เดิมที่มันเคยอยู่ หลงก้มลงคลานหาก่อนจะตะโกนถามอโณชาที่อยู่ในห้องน้ำ
“คุณอโณครับ”
“มีอะไรเหรอ ?”
หลงยิ้ม คราวนี้แหละจะได้แบ่งเบาภาระของคุณอโณบ้าง….
“กางเกงในตัวเมื่อกี้ไปไหนครับ”
“ลืมมันซะ! แล้วไปนั่งรอฉันที่โซฟา!”
แล้วก็เป็นอันต้องหุบยิ้ม
ทะ...ทำไมโดนดุหนักกว่าเดิมอีกล่ะ.....
TBC
คลานเข่าเข้ามา// ขะ...ขออภัยที่มาเลทรุนแรงค่ะ พิษรักแรงติ่งนี่มันน่ากลัวจริงๆ ฮึก....
ตอนนี้หลงโดนเก๋ากี้รับน้องซะแล้ว อย่างที่ทุกคนเข้าใจมันหลงคือจุดต่ำสุดของบ้านนี้ค่ะ นี่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น 55555555
ขอบคุณที่ยังติดตามกันนะจ๊ะ เป็นกำลังใจให้ไอ้หลงสู้ชีวิตด้วยนะคะ :z10:
-
หลงน่ารัก อ่านแล้วหลงรักเลยยยยย :hao5:
-
เสี่ยอโณเป็นเคะ ฟันเฟิร์ม!!
-
กางเกงใน 55555555 หลงที่เล่นมุขใช่มั้ย
เก๋ากี้ดีนเขนไม่ร่วงเจอหลงราดด้วยน้ำร้อน
อัพๆต่อน้าา จะรอจ้า^^
-
โอ๊ยยยยยหลงทำไมน่ารักน่าเอ็นดูจัง รีบเป็นมิตรกับเก๋ากี้เข้านะ สู้ๆ
-
55555 ได้พิชิตรักแร้อุ่นๆ ของเก๋ากี้หลงถึงกับดีใจขนาดนี้เลยเหรอคะเนี่ย :m20: สาวน้อยเก๋ากี้นี่ก็น้าา ไม่เห็นใจน้องหลงบ้างเลย ดูสินั่น~ นั่งน้อยใจอยู่เดียวแล้วไหมล่ะป่านนี้ :laugh:
-
งานยากเลยน่ะหลงกับเก๋ากี๋
-
เก๋ากี๋ใจดีกับหลงหน่อยน่ะ อย่าแกล้งหลงนักเลย :m20:
-
หลงงงงงงงงง :ling1:
-
หลงผู้น่าสงสารรรรร ทำไรเก๋ากี้ไม่ได้เลยยยยยย :hao7:
-
:katai2-1:
-
หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังกับฉากหมาหลง แมวสาวและเจ้าของกางเกงในสีดำ
ไม่รู้จะสงสารใครมากกว่ากันดี 555555
-
ขำแรงมาก 555555555555555555555555 :laugh: :laugh: :laugh:
หลง VS เก๋ากี๋
ศึกนี้ช่างใหญ่หลวงนัก ก๊ากกกกกกกกกก
ทั้งสงสารทั้งเอ็นดูหลงเลยค่ะ ฮืออออออออ ดูเป็นคนที่มีความพยายามดีนะคะ
เราเป็นพี่อโณก็โกรธหลงไม่ลงหรอก โถๆๆๆ พ่อคุณ 5555555555 (โกรธไม่ลงแต่ขอขำที ก๊ากกก)
ชอบฉากกางเกงในห้องต่องแต่งมาก นี่หัวเราะจนปวดท้อง หลงนะหลง 555555555555555
อยากอ่านตอนหน้าไม่ไหวแล้วค่ะ
กลัวหลงจะโดนเก๋ากี๋รับน้องแบบจัดหนักจัดเต็มอีกจริงๆ :laugh:
-
เก๋ากี้ทำตัวฮาอ่ะ 55555
-
ฮาได้อีก ชอบๆ 5555
เก๋ากี้นางกลัวถูกเเย่งที่รักหรอ
-
ชอบเก๋ากี้กับหลงแลัอโณด้วย น่ารักทั้งบ้านเลยยยยยยย :mew1:
-
น่ารํกๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ทำไมพระเอกพี่พาร์ต้องอาภ๊าพพพพพพอาภัพตลอดเลยค่ะ :hao5:
สงสารหลงจังเลยเนี่ย ฮืออ โถพ่อคนซื่อ พ่อคนดี ; ___ ; ...
คุณอโณน่ารักแล้วก็นิสัยดีมากเลยค่ะ เป็นเคะในอุดมคติของเค้าเลยยยย
อยากรอลุ้นแล้วว่าเค้าจะรักกันได้ยังไง เพราะเท่าที่ดูนี่....... มองไม่เห็นทางเลยค่ะ O<--<
/โดนเตะปลิว 5555555555555555555
เป็นกำลังใจให้นะคะพี่พาร์ สู้ๆค่า <3
-
หึหึ หลงตลกอ่ะ
เก๋ากี้ออกจะน่ารักเนอะอโณเนอะ
-
โถวววววววว ว ว ว ว ว น้องหลงน่าสงสารจังเลยลูก น่าเอ็นดูจริงเชียว :laugh:
-
หลงน่าสงสารมาก 555555
ควรทำสัญญาสงบศึกกับเจ้าเก๋ากี้ก่อนนะ
-
หลงเด็กน้อยมากๆเลย กลัวอโณโกรธหรอ น่ารักจุงงงง :man1:
-
พลทหารหลง วิดพื้น 10 ครั้ง ปฏิบัติ.. :laugh: :laugh: :laugh:
-
เก๋ากี้ :m20:
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องใหม่ของคุณ Indigo ค่ะ
ยังคงไว้ซึ่งความตลกอยู่นะคะ
ตอนล่าสุดนี่ฮาแบบไม่ไหวแล้วว :laugh:
-
แมวข่วนสามขีด ร้องราวแขนหลุดด แมวนะค้าา ไม่ใช่เสือ ถถถถถ
ตลกหลงมาก ทั้งซื่อ ทั้งน่ารักกก เลย
-
เช็คอุณหภูมิน้ำก่อนสิพ่อคุณคะะ
-
เพิ่งตามมาอ่านเรื่องนี้น่าร้ากกกกกก ทั้งอโณ ทั้งหลง มีฮาหน่อยๆด้วย แล้วทีนี้จะเป็นไงต่อละเนี่ยน้องหลงจะจำอะไรได้บ้างรึเปล่านะ รอตอนต่อไปจ้า
-
เก๊งงงงงงงงงงงงงงงง!!!
หมดเวลาการแข่งขันยกที่หนึ่ง
เก๋ากี้ WIN5555
-
อ่านแล้วขำเหลือเกินค่ะพี่น้อง
นึกว่าหลงจะทิ้งชีวิตเพราะเก๋ากี้ซะแล้ว
-
ความทรงจำที่ 6
ไม่ใช่แค่ห้องที่พังยับ คนก็ด้วยเช่นกัน
อโณชาขมวดคิ้วเป็นเส้นเดียวขณะกำลังเช็ด ๆ ถู ๆ แมวอ้วน เก๋ากี้อาบน้ำแล้วตัวหอมฉุยน่าจูบน่ากอดเป็นที่สุดจนเขาอดไม่ได้ที่จะฟัดแรง ๆ บนหัวหนึ่งที เก๋ากี้เดินอุ้ยอ้ายเฉียดปลายเท้าหลงไป ก่อนจะกระโดดขึ้นไปนอนบนคอนโดแมว วินาทีที่มันเดินเฉียดเท้าขอสารภาพว่าแอบตีนกระตุกเล็กน้อย
เจ้าบ้านพาดผ้าขนหนูเปียก ๆ ลงบนราวตาก เคลียร์แมวจบไปแล้วหนึ่ง จะเหลือก็แต่...
สัตว์เลี้ยงอีกตัวนั่งจุมปุกอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย เห็นแล้วอโณไมเกรนแทบขึ้น เขาก้าวเท้าเข้าไปหาพร้อมลอบมองสำรวจพื้นที่ หลงเก็บข้าวของที่หล่นเรี่ยราดบนพื้นจนหมดแล้ว เกือบจะใจชื้นแล้วเชียว ถ้าอโณไม่ดันเหลือบไปเห็นผ้าเช็ดเท้าที่วางอยู่ข้าง ๆ ผ้าเช็ดปาก
หลงเอ๊ย! อะไรมันอยู่ที่พื้นอยู่แล้วก็ไม่ต้องเก็บขึ้นมาก็ได้ อะไรมันจะทำงานเรียบร้อยปานนั้น
อยากจะถอนหายใจแต่ก็กลัวสัตว์เลี้ยงจะเกิดความเครียด อโณเลยต้องกลั้นหายใจตอนที่เอื้อมไปหยิบกล่องยาบนโต๊ะ
“ไหนเอาแผลมาดูซิ” อโณว่าขณะที่ทิ้งตัวลงคุกเข่าบนพื้น คนบนโซฟามีท่าทีลังเลเล็กน้อยแต่ก็ยอมยื่นมือขวาให้แต่โดยดี “โอ้โห ครบสี่เล็บเลย สุดยอด”
“นี่ไม่ได้ชมเก๋ากี้อยู่ใช่ไหมครับ”
“เปล่าซะหน่อย” เห็นหลงงอนปากยื่นปากยาวอโณจึงต้องรีบแก้ไข “ดูแล้วแผลไม่ลึกมากนะ”
“แต่ผมตกใจมากเลยนะครับ” เห็นคู่กรณีทำท่าจะลอยนวล หลงรีบยัดข้อหา “ตรงมืออาจจะไม่เจ็บเท่าไร แต่จุกมากเลยครับ ไม่รู้ว่ากระดูกซี่โครงที่หักจะเป็นอย่างไรบ้าง”
“แย่ละ หมอบอกห้ามขยับตัวมากเสียด้วย”
“อูย...พูดแล้วก็ปวดขึ้นมาเลยครับ” ชายหนุ่มเอามือกุมท้อง “หายใจลำบากจังเลย”
เห็นหลงครางหงิง ๆ อโณก็เริ่มเป็นห่วง “ไปโรงพยาบาลไหม?”
“มะ...ไม่ไปครับ!” คนป่วยรีบเด้งตัวขึ้นมาตั้งตรง “จริง ๆ ก็แค่จุกนิดหน่อย ตอนนี้หายแล้วครับ”
อโณมองด้วยแววตาไม่ไว้วางใจ “งั้นเหรอ?”
“ครับ!” หลงตอบอย่างหนักแน่นพลางยื่นมือขวาออกไปสุดแขน แทบจะทิ่มเข้าไปที่หน้าอโณ “คุณอโณช่วยดูแผลให้ผมดีกว่าครับ จู่ ๆ เมื่อกี้ก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาเลย”
แม้จะสัมผัสได้ถึงความสตรอเบอร์รี่จนเกินงาม แต่อโณชาก็ไม่ใจไม้ไส้ระกำขนาดนั้น เขาจับมือใหญ่ ๆ เหมือนใบลานของหลงมาพลิกไปมา
“ล้างแผลหน่อยแล้วกันเนอะ แต่หลงไม่ต้องห่วงนะ เก๋ากี้ฉีดวัคซีนทุกชนิดบนโลกที่แมวฉีดได้แล้ว รับรองว่าไม่เป็นอะไรแน่นอน” หลงเริ่มจะเครียดกับการอวยแมวของอโณซะแล้วสิ
ว่าแล้วอโณชาก็ไม่รอช้า ราดน้ำแอลกอฮอล์ลงสำลีจนชุ่ม
“ทนหน่อยนะ มันจะแสบนิดหน่อย” พูดจบปุ๊บสำลีก็กดลงมา
ฉ่า
“จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก” ไอ้หลงดีดตัวขึ้นจากโซฟา ทว่ามือของอโณยึดแขนมันไว้มั่น “เจ็บครับ!”
“อดทนหน่อยน้า~” ว่าแล้วก็ทิ่มสำลีลงไปบนมือที่สั่นระริก “แสบนิดหน่อย”
“ไม่นิดแล้วครับคุณอโณ้! โอ๊ย ๆ” นั่น! ยังไม่หยุด อโณกดลงไปบนแผลอีก “คุณอโณ! ผมเจ็บคร้าบ!”
“ยิ่งเจ็บแสดงว่าเชื้อโรคตายเยอะไง” นี่ก็ไม่รู้ว่ามาจากตำราไหน อโณชามุ่งมั่นกับการล้างแผล ยิ่งเห็นฟองฟู่ ๆ ขึ้น เจ้าตัวยิ่งยิ้มอย่างภูมิใจ “ตายหมดแล้วมั้ง”
ผมน่ะสิครับที่ตาย! หลงโอดครวญขณะที่มืออีกข้างจิกโซฟาแน่นแทบจะฉีกออกเป็นชิ้น ๆ “ถ้ามันตายหมดแล้วก็พอเถอะครับคุณอโณ”
“อา นั่นสินะ” สุดท้ายคนอนามัยจัดก็ยอมเอาสำลีออกแต่โดยดี จากสีฟ้าก็มีสีแดงของเลือดติดออกมา อโณชะงักไปชั่วขณะก่อนโยนมันลงถุงขยะ แล้วหันไปหยิบยาทาแผลสดมา “ทายาก่อนนะ รับรองรอบนี้ไม่แสบ”
โดนคุณอโณตะล่อมขนาดนี้ หลงจึงยอมคลายเล็บที่จิกโซฟาออก เหลือไว้แต่รอยเล็บเท่านั้น “มะ...ไม่แสบจริง ๆ นะครับ”
อโณชาไม่ตอบเพราะหยดยาลงไปเรียบร้อยแล้ว ปากว่ามือถึงจริง ๆ คนนี้ เป็นบุญเหลือเกินที่รอบนี้อโณชาไม่ได้โกหก ยาใส่แผลไม่แสบจริง ๆ ด้วย แค่เย็น ๆ นิดหน่อย
“เห็นไหม บอกแล้วว่าไม่แสบ” บุรุษพยาบาลจำเป็นว่า “ตอนเด็กเวลาฉันมีแผลก็ชอบตอนใส่ยาที่สุดเลย มันเย็น ๆ ดี”
หลงพยักหน้าหงึก ๆ
“แต่ถ้าไม่มีแผลจะดีกว่านะ ขอโทษแทนเก๋ากี้ด้วย” อโณชาก้มหัวเล็กน้อย “เดี๋ยวฉันจะงดขนมลงโทษมันให้นะ”
ลดขนมนี่ไม่ต้องโทษก็ควรงดนะครับคุณอโณ ตัวมันใหญ่ขนาดนั้นแล้ว หลงนินทาแมวในใจ บอกเลยว่าแค่อดอาหารมันยังไม่สาแก่ใจหรอก! เห็นแก่คุณอโณหรอกนะถึงได้ยอม
พอเกิดช่องว่างเงียบ ๆ ระหว่างกัน หลงก็มีเวลาได้คิดวิเคราะห์คนตรงหน้าอย่างละเอียด มือคุณอโณที่จับมือเขาอยู่นั้นอุ่นมาก แถมยังนิ่มอีกต่างหาก จะขยับหยิบจับอะไรก็ดูสง่า ไม่แปลกใจที่สาว ๆ พยาบาลพากันกรี๊ดกร๊าดทุกครั้งที่อโณชามาเยี่ยม ปล่อยเขาเป็นคนป่วยหัวเน่าอยู่คนเดียว
แต่เอ๊...จะว่าไปแล้ว มือคุณอโณสั่นอยู่นี่นา ก่อนหน้านี้ก็มัวแต่แสบแผลจนไม่ทันได้สังเกต
“คุณอโณหนาวเหรอครับ?” หลงถามซื่อ ๆ “มือสั่นใหญ่เลย”
“ฉันมือสั่นอยู่เหรอ” อโณตอบคำถามด้วยคำถาม เขารีบก้มมองมือตัวเองและพบว่ามันสั่นอยู่เล็กน้อยจริง ๆ “อ่า โทษทีนะ มิน่าล่ะ หลงถึงได้เจ็บแผล”
“ตกลงว่าหนาวเหรอครับ? ผมว่าอากาศร้อนจะตายนะครับ”
“เปล่าหรอก” คนทำแผลตอบอ้อมแอ้ม “ฉันไม่ค่อยชอบเลือดเท่าไรน่ะ อย่างตอนลากหลงไปโรงพยาบาลก็แทบแย่เหมือนกัน”
“เอ๋?” หลงเสียงสูง “แต่เมื่อกี้แทงแผลผมไม่หยุดเลยนะครับ”
“ก็ต้องรีบฆ่าเชื้อโรคนี่นา อีกอย่างเลือดหลงออกไม่เยอะ ฉันพอทนได้”
ใช่ซี้! ในสายตาของคุณอโณคงมองว่าเป็นแผลเล็ก ๆ ช่างไม่รู้เลยว่าสร้างบาดแผลในใจไอ้หลงแค่ไหน คิดแล้วมันน่าน้อยใจนัก!
“เรียบร้อยแล้ว!” อโณชาตัดบทในจังหวะที่ติดเทปลงบนผ้าก๊อซ เป็นอันเสร็จพิธี “ต้องเป่าด้วยหรือเปล่า”
“เป่า?” หลงงงเป็นหมาตาแตก “เป่าอะไรครับ”
“อ่า หลงอาจจะไม่รู้เนอะ มันเป็นความเชื่อว่าถ้าเป่าแล้วจะหายเจ็บน่ะ” อโณเกาหัวแก้เก้อ นี่เขาต้องมาอธิบายอะไรให้คนความจำเสื่อมฟังวะเนี่ย “เอาไว้หลอกเด็กเวลาหกล้ม”
“เป่าครับ!!” ไอ้เด็กโข่งรีบโพล่ง “คุณอโณเป่าให้ผมด้วยครับ”
ก็บอกอยู่ว่าเอาไว้หลอกเด็ก ไอ้คนตรงหน้าก็ไม่ได้มีความเชื่อมโยงกับ ‘เด็ก’ แม้แต่น้อย ยังจะมีหน้ามาขอให้เป่าอีก ยอมใจไอ้หลงมันจริง ๆ!
“อะ...เอาจริงเหรอ?” อโณชักไม่มั่นใจ
“จริงครับ จริงที่สุด” ไอ้หลงประสานมือที่อก ทำสายตาอ้อนวอนประหนึ่งสวดมนต์ขอพรจากแม่พระ “ผมยังเจ็บอยู่เลย ถ้าคุณอโณเป่าให้ต้องหายแน่ ๆ ครับ”
“เรื่องหลอกเด็กน่าหลง”
“งั้นช่วยหลอกผมให้หน่อยสิครับ” มันส่งสายตาลูกหมาหนักกว่าเดิม ทำคิ้วหงายส่ายหางดิก ๆ “นะครับ น้า~”
“ขะ...เข้าใจแล้ว! ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลยนะ” อโณถอนหายใจ “เฮ้อ...ไหนเอาแผลมาสิ”
ขวับ! ยื่นทันที ไม่ต้องรออนุมัติก็รับไปเลย รวดเร็วยิ่งกว่าประกันเจ้าใดบนโลก อโณรับแขนข้างขวามา ปกติต้องเป่าลงแผลตรง ๆ แต่ปิดไปแล้วเป่าใส่ผ้าก๊อชก็ได้ล่ะมั้ง ชายหนุ่มหลับตาลงก่อนจะเป่าลมเบา ๆ ลงไป
“เพี้ยง~ หาย!”
ลมเย็น ๆ รดบนผ้าปิดแผล ไม่โดนบาดแผลเลยด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ทำไมหลงถึงเย็นวาบเข้ามาในใจ ชายหนุ่มนั่งยิ้มกับแผลบนมือ “หายเจ็บจริง ๆ ด้วยครับ คุณอโณสุดยอดเลย!”
“พูดเกินไปแล้ว” ปากว่าแบบนั้นแต่อโณก็อดภูมิใจในสกิลหลอกเด็กของตัวเองไม่ได้ “เอาล่ะ! เดี๋ยวฉันทำอาหารเย็นให้นะ มีเวลาเยอะ น่าจะได้เมนูดี ๆ หน่อย”
“จะว่าไป ทำไมคุณอโณกลับมาเร็วจังครับ?”
“พอดีออกมาคุยงานข้างนอกแล้วก็เลิกพอดี ทางนั้นเขาบอกให้กลับก่อนได้เลยน่ะ” ก็เลยมาทันเห็นหลงมุดกางเกงในไง อโณชาต่อในใจ “ถ้าไม่มีอะไรแล้วหลงดูทีวีไปก่อนนะ ฉันจะไปทำอาหารให้กิน”
“ครับ”
อโณชาหายวับเข้าไปในครัวเรียบร้อย ทิ้งให้หลงต่อสู้กับรีโมตทีวีเพื่อดูละครตอนเย็นต่อจากที่โรงพยาบาล พระเอกในเรื่องเป็นฮีโร่ที่ปลอมตัวด้วยการใส่หน้ากากครึ่งหน้า และแน่นอนว่าคนทั้งเรื่องจำมันไม่ได้ หลงติดเรื่องนี้นักล่ะ! ไหนจะละครตอนหัวค่ำเรื่องที่นางเอกถูกสลับตัวกับลูกคนใช้นั่นอีก! ตอนอยู่โรงพยาบาลหลงแทบนอนไม่หลับเพราะมัวแต่รอลุ้นเนี่ยแหละ
เสียงลงมีดของอโณชายังดังออกมาจากครัวไม่หยุด เมนูอาหารเย็นนี้คือแกงจืดเต้าหู้หมูสับ เพิ่มคุณค่าสารอาหารด้วยสาหร่าย จะได้ซดน้ำให้คล่องคอ และที่ขาดไม่ได้เลยคือเนื้อปลากระพงนึ่งใบเตย มีโอเมก้า 3 เหมาะกับไอ้เอ๋ออย่างหลงเป็นที่สุด
อโณชอบทำอาหาร แม้จะยุ่งเขาก็ไม่ลืมที่จะหาเวลาเข้าครัวเป็นครั้งคราว เนื่องจากทำงานบริษัทนำเข้าวัตถุดิบออร์แกนิก ทำให้บางครั้งก็ได้ของดีติดไม้ติดมือกลับมาบ้าง โดยเฉพาะของจำพวกนมหรือโยเกิร์ต ได้มาบ่อยจนกินดื่มแทบไม่ทันเลยล่ะ
“เมี้ยว” พอได้กลิ่นอาหาร เก๋ากี้ที่นอนอืดก็เดินเต๊าะแตะเข้ามาวอแวที่ขาทันที แต่ไม่ได้กินเสียหรอก อโณไม่ให้อาหารคน เดี๋ยวมันจะเสียนิสัย
จริงสิ! บางทีวิธีนั้นอาจจะผูกมิตรหลงกับเก๋ากี้ได้
คิดแล้วพ่อคนรักแมวก็ชะโงกหน้าออกไปเรียก “หลง”
“ครับ?”
“เอาขนมมาล่อเก๋ากี้สิ มันต้องชอบหลงแน่ ๆ เลย”
“คุณอโณครับ” หลงเบะปากทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ เขาเจ็บปวดเหลือเกิน โลกใบนี้ช่างเต็มไปด้วยความอยุติธรรม!
“ตกลงจะไม่ลงโทษเก๋ากี้แล้วเหรอครับ”
อโณตบหน้าผาก โธ่เว้ย! เลี้ยงสัตว์สองตัวหรือไงวะเนี่ยเรา!
.................................................
................................
....................
.........
หลงอยู่ง่ายกินง่ายประหนึ่งโยนเศษอาหารอะไรให้ก็คงกินได้หมด ใช้ชีวิตโง่ ๆ ดูละครอยู่ในห้องกับเก๋ากี้รอคุณอโณกลับบ้านทุกเย็นมาได้เป็นอาทิตย์แล้ว สภาพร่างกายจัดว่าดีขึ้นมาก ถ้าไม่นับแผลใหม่ที่ได้จากเก๋ากี้ อาการปวดหัวตอนเช้าเริ่มทุเลาลงบ้าง ประกอบกับได้รับสารอาหารอย่างเต็มเปี่ยมในแต่ละมื้อ ทำให้ร่างกายฟื้นตัวเร็วขึ้น
ทว่าสมองก็ยังไม่ฟื้นตาม ไม่ว่าจะคิดเท่าไรหลงก็ยังนึกอะไรไม่ออกอยู่ดี เพราะอย่างนั้น เย็นนี้คุณอโณเลยจะมารับตัวหลงไปเดินฟื้นความจำแถวที่เกิดเหตุ แค่นั้นแหละ ไอ้หลงก็ตื่นเต้นดูทีวีแทบไม่รู้เรื่อง นั่งสั่นขาจนเก๋ากี้ที่นั่งข้าง ๆ หันมามองค้อนอยู่หลายที
มันไม่ใช่แค่เบื่อห้อง แต่จะได้ออกไปเที่ยวกับคุณอโณ! นั่นแหละที่สำคัญที่สุด
แกร๊ก แค่ลูกบิดขยับ หลงก็พุ่งตัวไปที่หน้าห้องทันที
“คุณอโณ....” ทว่าสิ่งที่ทำให้เห็นต่อไปนี้หลงแทบจะไม่เชื่อสายตา ไม่! ไม่ต้องคลิกเข้าไปอ่านเพิ่มเติม มันอยู่ตรงหน้านี่แล้ว!
“คนนี้น่ะเหรอคะ พี่อโณ”
เหมือนถูกทุบด้วยค้อน เฉาะด้วยมีด เฉือนด้วยเลื่อย แม่สาวน้อยหน้าตาแฉล้มนี่มันใครกัน!? แถมเรียก ‘พี่อโณ’ ซะสนิทสนม ระ...หรือว่า...
“หลงแต่งตัวเสร็จแล้วนี่ งั้นเราไปกันเลยดีกว่า” ตัวต้นเหตุชะโงกหน้าเข้ามาเหนือศีรษะหญิงสาว จากท่าทางก็รู้ว่าใกล้ชิดสนิทกันอย่างไม่เคอะเขินเลยสักนิด “อ้อ! ลืมแนะนำไป แพร นี่หลงนะ”
“ทราบอยู่แล้วค่า” หล่อนยิ้มหวาน
“หลง” อโณผายมือไปที่หญิงสาว “นี่แพรนะ เป็นเพื่อนร่วมงานของฉันเอง”
‘เพื่อนร่วมงาน’ ที่ว่าส่งยิ้มหวานให้ “ได้ยินเรื่องเล่าทุกวันเลย ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“ครับ” หลงพยักหน้าหงึก ๆ แม้ในใจจะเกิดความสงสัยว่าเล่าเรื่องอะไรไปบ้าง “เอ่อ...เช่นกันครับ”
“พอดีวันนี้คุยกันไปมา แพรเลยอยากมาเจอหลงด้วยน่ะ เผื่อจะช่วยอะไรได้ เขาแน่นเรื่องอาญานะคนนี้”
“พี่อโณก็พูดเกินไปค่ะ” ป้าบ! หล่อนฟาดเข้าที่แขนพร้อมบิดตัวเขินอาย “คืนวิชาไปหมดแล้ว เดี๋ยวนี้วัน ๆ อยู่แต่ภาษีนู่นนี่”
“อูย...ฟาดมานี่ไม่ใช่เบา ๆ นะแพร” คนถูกทำร้ายลูบแขนป้อย ๆ “หลงอย่ามัวเหม่อสิ ออกมาเร็ว”
สิ้นคำอโณชาก็ออกเดินนำไปเรียบร้อย ลำบากถึงไอ้หลงต้องล็อกห้องแล้วเดินตามหลังชายหญิงตรงหน้าไปเงียบ ๆ
“จะว่าไปฝ่ายขายเขาก็ไม่ค่อยเลือกลูกค้าเลยนะคะ”
“เอ๋? หมายถึงยังไงน่ะ?”
“ก็อย่างบางรายแค่เห็นก็รู้แล้วว่าดีลไปก็มีปัญหา บางเจ้านี่ขึ้นชื่อเรื่องเบี้ยวเงินด้วยซ้ำค่ะ”
“พี่ก็เตือน ๆ เขาไปบ้างแล้วนะ แต่ก็นั่นแหละ เราไม่ใช่คนตัดสินใจ”
บทสนทนาที่หาจุดสอดแทรกไม่ได้ทำให้หลงมึนงงอยู่ชั่วขณะ แต่ถึงแม้จะไม่เข้าใจหลงก็พยายามเดินเข้าไปติด ๆ เพื่อรับฟังเรื่องชาวบ้านด้วย นี่ไม่ใช่สอดรู้แต่มันคือสัญชาตญาณต่างหาก จึงปรากฏเห็นภาพไอ้หนุ่มเดินหลังค่อมตามต้อย ๆ ราวกับจะสิงจากด้านหลัง
“หลงอย่าเดินเบียดขนาดนั้นสิ เดี๋ยวก็ล้มหรอก” ไม่ทันไรอโณก็หันมาดุ ก็เข้าใจหรอกนะว่าหลงคงตื่นเต้นที่ได้ออกห้องในรอบหลายวัน แต่ไอ้มาเดินเหยียบรองเท้าเขามันพาลจะได้เข้าโรงพยาบาลกันอีกรอบน่ะสิ
คนถูกดุหงอลงไปอย่างเห็นได้ชัด “ขอโทษครับ” หลงก้าวถอยไปราวสามเมตร “ถ้าประมาณนี้จะเดินสบายหรือเปล่าครับ?”
อโณชาพยักหน้าส่ง ๆ ก่อนจะหันขวับมาคุยกับรุ่นน้องต่อ “เมื่อกี้ถึงไหนแล้วนะ?”
มะ...ไม่จริง คุณอโณเมินหลง
เหมือนโดนลากมากระทืบกลางสี่แยกจับแก้ผ้าแล้วแห่ไปรอบอนุเสารีย์ชัย ฯ หลงชาวาบตั้งแต่หัวจรดตีน ความรู้สึกนี้ไม่เคยเกิดขึ้นเลยตั้งแต่หลงฟื้นขึ้นมาในโรงพยาบาล ก็คุณอโณทั้งใส่ใจทั้งดูแลหลงตลอดเวลาออกอย่างนั้น แล้วทำไมตอนนี้กลายเป็นแบบนี้ไปได้
“ตอนแรกแพรนึกว่าจะคุยกันไม่ลงนะคะ แต่พอทางนู้นเห็นพี่อโณปุ๊บเรื่องก็ง่ายทันทีเลยค่ะ” หูของหลงแว่วเสียงหัวเราะคิกคัก “เพราะได้หน้าหล่อ ๆ ของพี่ช่วยแท้ ๆ เลยนะคะ”
นั่นไง! ชัดเลย! ไม่ต้องหาสาเหตุตั้งสมการใด ๆ อีกแล้ว ตัวแปรต้นก็คือผู้หญิงคนนี้แหละ! ‘เพื่อนร่วมงาน’ ที่คุณอโณว่า มองอย่างไรก็สนิทสนมกันเกินงาม เมื่อกี้ยังตีแขนคุณอโณหน้าตาเฉยเลย กล้าดียังไงแม้แต่แตะตัวคุณอโณไอ้หลงยังไม่กล้าเลยนะ
“เพิ่งรู้ว่าพี่อโณเลี้ยงแมวด้วย”
“ก็ไม่เคยถามนี่นา” โอ๊ะ! หลงหูผึ่ง เจ้าหล่อนยังไม่รู้ก็แสดงว่าไม่เคยมาที่ห้องน่ะสิ แบบนี้ที่คุณอโณบอกว่าเก๋ากี้ไม่เคยเจอคนแปลกหน้าก็เป็นเรื่องจริงสินะ หลงเกือบจะแอบยิ้มในใจถ้าไม่ได้ยินบาสนทนาต่อมา “ไว้เอาไปเล่นกับซุกซิกที่บ้านแพรไหมล่ะ?”
“ซุกซิกมันหมาขี้ขลาดกลัวจะโดนแมวรังแกน่ะสิคะ ฮ่า ๆ”
ซุกซิก! ไอ้หมานิสัยไม่ดี! แกให้คุณอโณรู้จักชื่อได้ยังไง แบบนี้ก็เท่ากับว่าคุณอโณเคยไปบ้านคุณแพรน่ะสิ ไม่จริง ๆ หลงส่ายหน้าปฏิเสธตัวเอง
“เป็นอะไรน่ะหลง ขึ้นรถสิ” เพราะมัวแต่คิดนู่นคิดนี่หลงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามายืนอยู่ข้าง Chevrolet Cruze ของอโณชาตั้งแต่เมื่อไร ไอ้ยืนเอ๋อเป็นตัวตลกไม่เท่าไหร่ แต่นั่นน่ะ นั่น!
“เอากองเอกสารไปไว้อีกฝั่งนะหลง จะได้นั่งสบาย ๆ” กองเอกสาร... หลงหันขวับไปเจอซองสีน้ำตาลกองอยู่ข้างหลังรถ ส่วนตำแหน่งตุ๊กตาหน้ารถน่ะหรือ...
“แพรขออนุญาตเปลี่ยนคลื่นวิทยุนะคะ”
หลงกำมือจนสั่นระริก ที่นั่งของเขา! ที่นั่งที่คุณอโณเคยเปิดต้อนรับ นั่งใกล้ ๆ คนขับพูดคุยกันไปตลอดทาง บัดนี้ถูกแย่งชิงไปเสียแล้ว
เจ็บหนักแทบกระอักเลือด แต่กระนั้นหลงก็ยอมโยนซากตัวเองแหมะลงไปบนเบาะหลังรถ เงี่ยหูฟังเพลงเคล้าเสียงหัวเราะของสองคนจากด้านหน้ารถ
ดูมีความสุขกันจังเลย
...................................................
..............................
.............
......
เอี๊ยด รถจอดสนิทในตรอกแคบ ๆ ตอนไหนก็ไม่รู้ ย่านสถานบันเทิงเรียงตัวกันเป็นตับไปตลอดทาง อโณชาออกเดินนำสมาชิกทั้งสองไปยังสถานที่ที่ติดแน่นในความทรงจำ ช่องว่างระหว่างตึกกว้างราว ๆ สองเมตร ตอนนี้มีลังกระดาษใส่ขวดเบียร์เปล่า ๆ วางซ้อน ๆ กันมาแทนที่ อโณหันกลับมาบอกคนติดตาม
“ตรงนี้แหละ ที่ฉันเจอหลง” พอเห็นคราบเลือดที่พื้นอโณชาก็หน้าซีดเล็กน้อย เขาเบือนสายตาไปอีกทาง “พอจะนึกอะไรออกบ้างไหม?”
หลงจ้องพื้นสกปรกนั่นอยู่นานมาก นานจนเหมือนกำลังหาทางวาร์ปเข้าไป จนอโณเผลอจินตนาการว่าหลงจะหันกลับมาด้วยใบหน้าโชกเลือดแล้วบอกว่า ‘ผมอยู่ที่นี่มาครบร้อยวันแล้ว’
“ไม่ออกเลยครับ” เดชะบุญที่หลงมันไม่ตอบแบบนั้น ไม่อย่างนั้นอโณคงเผ่นป่าราบ
“แล้วอย่างเหตุการณ์ตอนโดนทำร้ายล่ะคะ” แพรเริ่มซักถาม “เช่นว่าถูกฟาดหัวหรือถีบท้อง”
“ผมจำอะไรไม่ได้จริง ๆ ครับ” หลงตอบไปตามตรง “จำได้แต่เพดานห้องผู้ป่วยครับ”
“ลองมองรอบ ๆ แล้วนึกดูอีกทีนะคะ”
หลงพยายามทำตามที่แพรนภัสแนะนำ แต่ก็เท่านั้น “อืม นึกยังไงก็นึกไม่ออก ผมมาเที่ยวผับเหรอครับ?”
“ฉันเคยเล่าให้ฟังแล้วนี่ ว่าหลงโดนตามทวงหนี้น่ะ” อโณชาว่าพลางมองซ้ายมองขวาหาหลักฐานเพิ่มเติม “ตำรวจเดินเรื่องช้ามากเลย ทั้งที่เป็นอาญาแท้ ๆ ดูท่าผับแถวนี้จะไม่อยากให้เกิดเรื่องนะ”
“ของนักการเมืองสักคนอีกตามเคยแหละค่ะ” แพรให้ความเห็น “เจองานหนักเข้าแล้ว”
“เฮ้อ” อโณส่ายหน้า “ประเทศไทยนี่น้า”
“ตัดพ้อเป็นคนแก่เชียวนะคะ”
“เส้นสายทางนี้ฉันก็ไม่มีเสียด้วย กลัวว่าหลงจะโดนฟาดฟรี ๆ น่ะสิ” คนพูดดูงุ่นง่านไม่น้อย “เอาเป็นว่าเรื่องนั้นช่างมันก่อน เราตามหาคนรู้จักขะ...”
“เฮ้ย! ไอ้บัติ!” จู่ ๆ ก็มีเสียงตะโกนเรียกดังขึ้นจากด้านหลัง ยังไม่ทันจะหันกลับ หลงก็รู้สึกเหมือนมีแรงบางอย่างพุ่งเข้าใส่หัว
ป้าบ! เต็ม ๆ มือ เอาไปห้านิ้วพร้อมฝ่ามือเลย เล่นเอาไอ้หลงก้มลงไปกุมหัว “หายหน้าหายตาไปหลายวันเลยนะมึง!”
อโณชาหันขวับทันที “คุณรู้จักเขาเหรอครับ!”
“รู้สิครับ” คนมาใหม่พยักหน้าแรง ๆ และนั่นทำให้อโณตื่นเต้นจนมือสั่น เหงื่อกาฬซึมตามคอเสื้อ “ก็ไอ้สมบัติมันซี้ผม ทำงานที่ผับด้วยกัน ใช่ไหมวะ ไอ้บัติ!”
ป้าบ! อย่าว่าแต่สนิทเลย ฟาดขนาดนี้มันต้องระดับร่วมสายเลือดแล้ว ไอ้หนุ่มตกกระกุมหัวซ้ำซ้อน ที่โดนเก๋ากี้เล่นเมื่อวันก่อนยังไม่ทันหายดี พี่ท่านก็ประเคนแผลใหม่มาให้
“หลง” อโณตาเป็นประกาย “จริง ๆ หลงชื่อสมบัติล่ะ”
“แล้วนี่มึงหายไปไหนมา แก๊งเฮียมันมาด้อม ๆ มอง ๆ ทวงหนี้ที่ร้านทุกวัน” หลงยังตอบอะไรไม่ได้เพราะยังเจ็บหัวปูด ๆ อยู่ เหมือนมีนกมาบินวนจิ๊บ ๆ จนไม่ได้ยินเสียงรอบตัว และไอ้อาการก้มหน้าก้มตาแบบนั้นทำให้คู่สนทนาชักมีน้ำโห “เอ๊ะ! ไอ้นี่ คุยกันก็มองหน้ากันสิวะ”
หมับ! ชายแปลกหน้ากระชากแขนหลงให้เงยหน้าขึ้นมาจากพื้น และนี่คือสิ่งที่เขาทำกับไอ้สมบัติเพื่อนรัก...
“ฉิบหาย!” อุทานไม่พอ พี่ท่านเล่นปล่อยแขนไอ้หลงลงไปนอนกองบนพื้น “ไม่ใช่ไอ้บัตินี่!”
“ห๊า!”
ว่าแล้วพี่ท่านก็ยกมือไหว้เหนือหัว “ขะ...ขอโทษครับคู้ณ!”
“ดะ...เดี๋ยวสิครับ! แล้วทำไมเมื่อกี้คุณเรียกเขาแบบนั้น”
“โหยคุณ! มองข้างหลังนี่เหมือนกันอย่างกับแกะแหนะ!” ชายแปลกหน้าว่าพลางตบเข่าฉาด “นี่ถ้ามืด ๆ หน่อย ผมลากคุณเขาไปทำงานด้วยแล้ว” เขาทำมือขยำ ๆ ตรงหัวเป็นท่าประกอบ “แบบยุ่ง ๆ อะ ท้ายทอยกับคอยังเหมือนเลย”
“แล้วที่บอกว่าเพื่อนคุณโดนทวงหนี้ล่ะคะ?”
“อ๋อ! มันไปกู้เงินเขามาแล้วไม่มีปัญญาจ่ายน่ะครับ พวกเฮียก็ผู้มีอิทธิพลซะด้วย” ชายแปลกหน้าเล่าไม่หยุด “จะว่าไปแล้วพวกคุณมีธุระอะไรกับไอ้บัติมันงั้นเหรือครับ”
อโณชาหันมาสบตากับแพรนภัสชั่วขณะ พวกเขาสามารถสรุปเรื่องนี้ได้ภายในประโยคเดียวเท่านั้น
“ไม่มีครับ ผมเองก็ไม่รู้จักคุณสมบัติเหมือนกัน”
เหมือนตัวต่อที่เฝ้าเพียรตามหาถูกไอ้ผู้ชายคนนี้เอาตีนมาเหยียบซ้ำย่ำยี ถุยน้ำลายพร้อมพ่นความจริงใส่ อโณหน้าชา
กับความจริงที่ว่า หลงมันซวยบรม!
……………………………………………………
……………………
……….
….
“น่าเสียดายที่ไม่ได้เบาะแสเพิ่มนะคะ” เสียงแหลม ๆ ยังบ่นไม่เลิก แพรเป็นพวกคลั่งชัยชนะ เจอแบบนี้มันเหมือนเธอพ่ายแพ้ชัด ๆ
“ก็ได้เบอร์ติดต่อเขามาแล้วไง” อโณชูมือถือที่หน้าจอแตกยับขึ้นหรา “อย่างน้อยถ้าเจอนายสมบัติก็น่าจะไปให้การว่าทำร้ายผิดคน”
“ทวงหนี้โหดขนาดนี้แกคงไม่กล้ามาให้การกับเราหรอกค่ะ” แพรว่าไปตามจริง โลกมันก็โหดร้ายแบบนี้แหละ
“อืม พี่ก็ว่าแบบนั้นแหละ”
เดี๋ยวสิ คุยเรื่องหลงแท้ ๆ แต่ดันไม่หันมาขอความเห็นอะไรสักคำแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน ปล่อยให้หลงนั่งเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ที่เบาะหลังเหมือนฟังผู้ปกครองคุยกับคุณครูวันรับสมุดพกโดยห้ามมีส่วนร่วมใด ๆ
“ทางที่ดีก็รีบหาทางติดต่อกับญาติหลงให้เร็วที่สุดดีกว่านะคะ” อะไรกันเล่า พูดแบบนั้นจะบอกว่าหลงเกะกะงั้นสิ? จะได้ไล่ไปให้พ้นใช่ไหมล่ะ ตัวสูง ๆ ของไอ้หลงหดเหลือเท่าเด็กประถม
“ก็พยามอยู่นะแต่ยังเงียบอยู่เลย” อโณเหลือบมองก้อนมนุษย์ที่หลงรถ “หลงคงคิดถึงบ้านแน่ ๆ”
“ไม่ได้คิดถึงนะครับ ก็ไม่รู้จะคิดถึงยังไง”
“อา จริงด้วยสินะ”
ทั้งที่น่าจะชวนคุยต่อได้แท้ ๆ แต่บทสนทนาของอโณชากลับถูกตัดจบแค่นั้น คนแก่กว่าหันกลับไปขอความเห็นเรื่องกฎหมายกับเพื่อนร่วมงานสาวแทน ทิ้งให้หลงปวดหนึบ ๆ ที่อกซ้ายจนหงุดหงิด หลงขยับตัวไปมาแสร้งมองออกไปที่ถนน พยายามไม่ให้โสตประสาททำงานมากเกินไป จากที่เคยสอดรู้สอดเห็นเรื่องที่เขาคุยกัน กลายมาเป็นไม่อยากฟังเสียงนุ่ม ๆ นั่นตอบโต้กับแพรนภัสเลย ไม่อยากเลยจริง ๆ
กระนั้นหลงก็ยังแว่วเสียงว่าแพรเลือกร้านอาหารจากในแอพพลิเคชั่นที่จะเป็นจุดหมายในการฝากท้องเย็นนี้เรียบร้อยแล้ว อโณชาเองก็เห็นดีเห็นงามขับรถไปตามเส้นทางโดยไม่ปริปากบ่นสักคำ
เมื่อไม่ได้ตั้งใจฟังตั้งใจมองหลงก็เริ่มเคลิ้ม ๆ เหมือนจะหลับ หัวยุ่ง ๆ ซุกซบลงกับเบาะจนคอเขย่าตามรถไปมา และนั่นทำให้แผลเก่าถูกกระทุ้งเข้าไปเต็มแรง
“จ๊ากกกกกกก!” ร้อง ‘เสียงหลง’ ฉบับแท้ ๆ ทำเอาอโณชาสะดุ้งเฮือกแทบจะเผลอสอยรถคันหน้า แพรก็ไม่น้อยหน้าตกใจจนชักขาขึ้นมานั่งยอง ๆ บนเบาะ
“หลงเป็นอะไรไป?” คนขับตอบกลับมาทันที
“หะ...หัวผม” หลงครางโอย “เจ็บมากเลยครับคุณอโณ ตอนที่โดนเก๋ากี้หลอกยังไม่ทันหาย ผู้ชายคนเมื่อกี้ก็ฟาดซ้ำ แถมพอรถเขย่าก็ไปโดนใส่อีก อูยยยย” ไม่รู้มันจะฟ้องอะไรนักหนา แต่อโณชาก็มีสีหน้ากังวลตามไอ้ขี้ฟ้องไม่น้อย
“ทนไหวหรือเปล่า ไปหาหมอไหม?”
“มะ...ไม่ครับ” หลงรีบจนลิ้นพันกัน “แค่นิดหน่อยพอทนได้ครับ”
“เดี๋ยวขากลับฉันแวะซื้อยาทาให้นะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ”
“เอ๋ อย่าดื้อสิหลง ไม่รักษามันจะไปหายได้ยังไง?”
“งั้นผมขออย่างเดียว”
“......” อโณหันกลับมาสบตากับคนพูดในจังหวะที่รถติดไฟแดง
“เป่าให้หน่อยสิครับ”
“มันแค่เรื่องหลอก...”
หลงส่งสายตาอ้อนวอน “แค่คุณอโณเป่าให้ก็หายเจ็บแล้วจริง ๆ นะครับ”
อโณชาหลบสายตาอย่างุ่นง่าน เขาแสร้งหันกลับไปเผชิญหน้ากับถนนอีกครั้ง โชคดีเหลือเกินที่ไฟเขียวต้อนรับเขาอยู่ ชายหนุ่มรีบออกรถไปโดยไม่ได้ให้คำตอบสักคำ
หลงวูบโหวงในใจไม่น้อย ถ้ารู้ว่าจะถูกเฉยชาใส่แบบนี้ไม่ขอออกไปก็ดี มันซุกตัวลงกับเบาะเงียบ ๆ โดยระมัดระวังไม่ให้กระทบโดนแผลอีก เกิดร้องโอดครวญเสียงเดียวเดี๋ยวจะสร้างความรำคาญให้คุณอโณกับคุณแพรได้ นั่ง ๆ ไปก็กังวลจนชะโงกศีรษะออกมาดูอีกที
ไอ้หลงอยากจะร้องไห้ คุณอโณโกรธจนหูแดงแล้ว
TBC
มาแล้วจ้ะ ตามมาตรฐานเดิม คือช้า 55555555555
เราผิดไปแล้ว ถ้าท่านอภัย เราก็จะมีความสุข O<------<
ไอ้หลงของทุกท่านเริ่มอัพสกิลสำออยมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่นี่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้นค่ะ! โปรดติดตามต่อไปปปปป (หลอกขายของชัดๆ)
แต่เราไม่ได้มาช้าเพียงอย่างเดียว เรามีของมาฝากด้วยจ้า เป็นธรรมเนียมที่ต้องไปบังคับคุณผจก.วาดรูปให้
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/ano_sss_zpshuehxgq3.png) (http://s168.photobucket.com/user/han_cin/media/ano_sss_zpshuehxgq3.png.html)
ฮือออออออออออออออ คุณอโณของบ่าววววววววว แฮ่กๆๆๆๆๆ อยากจะจับเคี้ยวกร้วมๆ
(http://i168.photobucket.com/albums/u186/han_cin/lhong_sss_zpsw78yfkdy.png) (http://s168.photobucket.com/user/han_cin/media/lhong_sss_zpsw78yfkdy.png.html)
ไอ้หมาหลงเจิดจ้าที่สุดดดดดดด ถึงเอ๋อแต่ก็เลิฟยู้ววววววววว
สรุปมาติ่งลูกตัวเองนะคะ TvT
ป.ล.ขอบคุณที่อ่านจ้า //กอดขา
-
โธ่ๆๆๆๆๆ
น้องเอ๋อของเราจริงๆแล้วดวงซวยขนาดหนัก
แล้วแบบนี้ต้องรอหลงฟื้นความจำเองอย่างเดียว? อาจจะต้องให้หัวโหม่งโลกอีกรอบมั้งคะนั่น
(น้องเอ๋อหวงคุณอโณอ่ะ น่าร้ากกกกกกก :hao7:)
-
คุณอโณ๊เขาเขินต่างหากค่าาา :-[ อยู่ดีๆ หลงก็มาขอให้คุณเขาเป่าเพี้ยงให้ตอนที่มีคนอื่นอยู่ด้วยนี่นา.. ว่าแต่นี่คงเป็นแผนการเพื่อจะบอกว่าตัวของหลงเองก็สนิทสนมกับคุณอโณไม่น้อยไปกว่าแพรเขาเหมือนกันใช่ไหมคะ
เนี่ย ^^ ร้ายกาจ~ หลังจากที่ถูกปล่อยให้ไร้ตัวตนอยู่นาน หลงก็สามารถเรียกร้องความสนใจจากคุณอโณได้ชะงัดนักแล.. :heaven
-
ถ้าชีวิตหลงจะซวยขนาดนี้นะ ละอาการอิจฉาคุณแพรนี่มันยังไง
อ่านแล้วไม่รู้สึกหงุดหงิดเลย ขำหลงมากกว่า ดูตลกแบบซีเรียส 55555555555
-
หลงทร่น่าสงสารคุณอโณเขาเขินหรอก
-
หลง นายเป็นเจ้าชายปลอมตัวมาใช่ม๊ายยย 5555 คาแรคเตอร์จากคุณผจก ช่างดีงามม
แต่สกิลความสำออยนี่เลเวลอัพจริงๆ แหมะๆๆ ทำเป็นหึง ทำเป็นหวง
หลงขี้ตู่ เอิ๊กๆๆ ถถถถ พ่อตุ๊กตาหน้ารถ คึคึ
แต่หลงนี่ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ โอ๊ยขำ
เดี๋ยวรออ่านตอหน้าว่า หลงจะยังนั่งงอนคุณอโณที่เขินหูแดงไปรึเปล่านะคึคึ
รอให้คุณอโณมาเป่า คิคิ
อัพต่อน้า จะรอจ้ส
-
ตกลงคือซวยนี่เอง
ไม่ได้เป็นหนี้ด้วย โดนซ้อมฟรีล้วนๆ
แถมด้วยความจำเสื่อมอีก
แต่ไม่งั้นคงไม่ได้เจออโณสิน่ะ
หึงใหญ่เลยๆน่าหลง
-
น้องหลงหล่อมากกกกกก ลุคลูกครึ่งมีกระด้วยยย น้องหลงงงงง อ่านแล้วฮามากค่ะ น้องหลงน่ารักจริงๆ
-
หลงน่ารัก ขี้อ้อนๆๆๆ
-
กรี๊ด หลงแน่ใจเหรอว่าคุณอโณโกรธจนหูแดง แอร๊ยยยยยยยยย
:hao7:
-
หลงเนียนเวอร์ อโณเขินหมดแล้ว :-[
-
โถ่วววววววว โดนตีฟรีซะงั้น หลงเอ้ยยยย
-
หลงคุณอโนเค้าเขินนะไม่ได้โกรธ
เห็นหลงแล้วหลงอ่ะ :mew1:
-
คุณอโณเค้าน่าจะเขินนะ ไม่ใช่โกรธหรอก ครุคริครุคริ
-
:mew4: สงสารหลง ทำไมอโณทำเหมือนอยากให้หลงไปๆเลยล่ะ หลงน่าสงสารนะ *กอดปลอบหลง :กอด1:
-
มันหลงจริงๆ แฮะ
หลงเข้าในผิดไปร้อยแปด
หลงความน่ารักของคุณอโณ
และเราหลงรักเก๋ากี้กับหลงสุดๆ แย่งชิงความสนใจจากคุณเจ้าของกันสุดฤทธิ์
ภาพของทั้งสองคนนี้น่าลวนลามมาก 55555
-
ไอ้เอ๋อของเรา(?)น่ารักจริงๆ ไม่ค่อยจะสำออยเท่าไรเลย 55545 มาๆๆ เดะเราเป่าให้ก็ได้น้าาาา กิกิ
ฮ่าอ่ะ ไอ้สมบัติ หลงนี่ซวยจริงๆ
-
มารยา.... มารยาเห็นๆ หลงเอ้ยนับวันแกยิ่งออดอ้อนนะเนี่ย ระวังเก๋ากี้หมายหัวนะ เอ๊ะ...หรือไม่ทันแระ
-
สงสารไอ้หลง ซวยซ้ำซ้อน
เดี๋ยวให้คุณอโณกลับไปเป่าหัวให้ที่บ้านนะ 5555555
-
หลงเหนือนหมาตัวโตหัวใจเบบี๋ฝุดๆ555555
-
หลงขี้อ้อนขนาดนี้ ทำคุณอโณเขินเลยสิ :o8:
-
น่ารักกกกกก
-
รอ
-
หลงอโณเขาเขินรึป่าวววว :hao7: :hao7:
-
มีน้อยใจด้วยนะหลงน้อย 55555 น่ารักจริงๆ คุณอโณเค้าไม่ได้โกรธเค้าแค่เขิลค่ะลูก :-[
-
เค้าเขินจนหูเเดงต่างหาก
โอ้ยยยย ฮา หลงอย่าคิดมากนะ 55555
-
หลงนี่ซวยจังเลยน่ะ
แต่อย่างน้อยก็ได้เจออโณเนอะ
-
คุณอโณต้องเขินแน่ๆ หลงอย่าเพิ่งเสียใจน้าา :กอด1:
-
นังหลงนี่สำออยขึ้นทุกวันเลย5555 แบบนี้คุณอโณจะไหวไหมเนี่ย???
5555น่ารักจังค่ะ มีเขินด้วย
-
พี่อโณพาหลงไปทำบุญล้างซวยด้วยดีมั้ยคะ?
เผื่ออะไรๆ มันจะดีขึ้น 555555555555555
โธ่.. หลงเอ้ย
อะไรจะเป็นหมาตัวใหญ่หูลู่หางตกคิดเองเออเองขนาดนั้น
นี่อ่านแล้วขำมโนของหลงมาก ตลก ก๊ากกกกกกกกก แล้วไอ้ที่พี่อโณหน้าแดงๆ ตอนท้ายๆ น่ะ
ขอเดาว่าไม่ได้โกรธหรอกแต่กำลังเขินมากกว่า เล่นไปขอให้เค้าเป่าให้เพี้ยงๆ ต่อหน้าน้องแพรแบบนั้น พี่อโณก็เขินแย่สิ!
นี่ชอบตอนใส่ยาแล้วก็เป่าแผลให้กันมากเลย อยากกอดหลงมากๆ ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกเหมือนหมาโกลเด้นท์
นี่เอ็นดูวววววววววววววววววววววว 55555555555555555
ชอบรูปมากๆ เลยค่ะ >_<
พี่อโณหล่อมากๆ เจ้าหลงก็น่ารักน่าเอ็นดูมาก เหมือนหมาจริงๆ ด้วย ก๊ากกกกกก
รอตอนหน้าอยู่นะคะ :hao7:
-
ความทรงจำที่ 7
‘ร้านอาหารยุโรปราคาไม่แรงมาก’ คือสเปคมื้อเย็นของวันนี้
หลังจากแพรนภัสใช้แอพพลิเคชั่นหาร้านที่ว่าได้สำเร็จก็ใช้เวลาร่วมสี่สิบห้านาที และเมื่อรถของอโณชาจอดนิ่งสนิทท้องไส้คนในรถก็แทบขาดกันหมดแล้ว
โครกกกกกกกกกกก ท้องหลงร้องดังกว่าใครเพราะปกติอโณชาดูแลเรื่องอาหารการกินไม่เคยปล่อยให้กินข้าวเย็นตอนสองทุ่มแบบนี้ ถึงกระนั้นเจ้าตัวก็พยายามทำตัวงอเพื่อลดเสียงท้องร้องให้เบาที่สุด ตอนนี้คุณอโณดูจะเคืองอยู่ หลงไม่กล้าเรียกร้องอะไรทั้งนั้น
“รับรองว่าอร่อยแน่นอนค่ะ รีวิวแทบจะ100%คอนเฟิร์ม” แพรรอบคอบเสมอโดยเฉพาะเรื่องใหญ่อย่างเรื่องกิน หล่อนและสองหนุ่มได้ที่นั่งติดหน้าต่างตามที่จองไว้เสียด้วย
ร้านอาหารยุโรปแห่งนี้ตกแต่งด้วยสไตล์ Scandinavian สีขาวสะอาดตา พร้อมเฟอร์นิเจอร์ไม้และโคมไฟระย้าสีดำ ดูเก๋และไม่แก่แนวหลุยส์เหมือนร้านอาหารยุโรปทั่วไป จุดเด่นอีกอย่างคือครัวที่อยู่กลางร้าน แม้จะไม่เปิดรอบด้านแต่ก็ทำให้ได้เห็นการทำงานของเชฟกันแบบจะ ๆ
แพรสั่งสเต็กปลาแซลมอนกับคาโบนาร่าอันเป็นซิกเนเจอร์ของร้านแบบไม่เกรงใจหน้าท้องเลยสักนิด ระหว่างที่หล่อนไล่สายตาบนเมนูก็ลอบสังเกตหนุ่ม ๆ ร่วมโต๊ะไปด้วย
“ผมเอาสเต็กเนื้อบดนะครับ” อโณชาพูดกับบริกรอย่างสุภาพ ก่อนจะหันมาถามอีกคนที่นั่งเงียบน้ำลายบูดมานาน “หลงอยากกินอะไร สั่งเลยสิ”
หลงจดจ้องเมนูราวกับอ่านหนังสือเรียนทุกบรรทัด เขาไร้ความมั่นใจในการเลือกทุกสิ่งบนโลกไม่ว่าจะเสื้อผ้าหรืออาหาร “เอ่อ...คุณอโณสั่งให้ผมหน่อยได้ไหมครับ”
“อืม” อโณชากวาดตาแวบเดียวราวกับแรนด้อมอะไรมั่ว ๆ มาให้ “สเต็กปลาแซลมอนเป็นสองเลยแล้วกันครับ”
ดูสิ ขนาดแรนด้อมคุณอโณยังสั่งเมนูแบบส่ง ๆ เหมือนคุณแพรมาให้หลงช้ำใจอีก ไอ้หนุ่มตกกระอยากจะยกมือขออนุญาตลงไปกินข้าวใต้โต๊ะชดใช้ความผิด
การสั่งอาหารจบลงเพียงเท่านี้ หลงส่งเมนูคืนบริกรด้วยความงุนงงว่าเขาจะรับมาทำไมกันนะ อโณชานั่งเท้าคางลงกับโต๊ะ สภาพตอนนี้ดูเหนื่อยกว่าทำงานปกติเสียอีก ปอยผมที่แสกกลางตกลงมาปรกหน้าผากเล็กน้อย แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ดูดีทั้งนั้น
“สรุปว่าทวงหนี้ผิดคนจริง ๆ” ในที่สุดอโณชาก็ยอมหลุดปากเรื่องที่คิดมาตลอดทาง
หลงพยักหน้าหงึก ๆ เป็นการบอกว่า ‘ฟังอยู่นะ’ ในยามมีชนักติดหลังต้องสนใจฟังเป็นพิเศษด้วย
“ต้องนับหนึ่งกันใหม่” อโณถอนหายใจยาว “แถมงานนี้ไม่รู้จะเริ่มหาเบาะแสจากตรงไหนด้วย”
“ถอนหายใจเป็นคนแก่เลยนะคะ” แพรบุ้ยปากชวนหลงนินทา ซึ่งไอ้เอ๋อนั่นก็บ้าจี้พยักหน้าตามอีก
“นินทาอะไร พี่ได้ยินนะ”
“อย่าคิดมากสิคะ วันนี้ไม่ได้อะไร เดี๋ยววันหน้าก็ได้เองแหละค่ะ” และเพื่อเป็นการลดบรรยากาศตึงเครียดบนโต๊ะอาหาร แพรนภัสจึงหันไปสั่งบริกร “ขอไฮเนเก้นขวดหนึ่งค่ะ พี่อโณอย่าเครียดน่า ดื่มกัน ๆ”
“เป็นสาวเป็นแส้ ขี้เหล้าจริง” คนแก่กว่ายกมือห้าม “พี่ไม่ดื่มนะต้องขับรถ”
“มีความรับผิดชอบต่อสังคมดีมากค่ะ” เมื่อเพื่อนร่วมดื่มหายไปหนึ่งหล่อนจึงมองหาใหม่ “หลงดื่มไหมคะ?”
“ห้ามเลยนะ! หมอไม่ให้หลงดื่มแอลกอฮอล์” ว่าแล้วอโณก็หันไปสั่งบริกร “น้ำเปล่าสองแก้วด้วยครับ”
“เฮี้ยบเป็นคุณแม่เชียวนะคะ” อโณแสร้งหูทวนลม “ดูสิ หลงเกร็งใหญ่แล้ว”
“ปะ...เปล่านะครับ”
แค่ไม่รู้จะพูดอะไรดี
ก็ตั้งแต่เข้าร้านมา คุณอโณไม่สนใจชวนหลงคุยเลยนี่นา เอะอะก็แพรอย่างนั้นแพรอย่างนี้
คุยกับผมบ้างสิ คุณอโณยังโกรธผมอยู่อีกเหรอ!
แพรนภัสมองหน้าคนความจำเสื่อมแล้วได้แต่นึกขำ ‘หลงตัวเป็น ๆ’ สภาพดีกว่ารูปไอ้หน้าซีดบนเตียงโรงพยาบาลพอสมควร ถึงจะดูเอ๋อ ๆ มึน ๆ เหมือนพร้อมจะนั่งอ้าปากน้ำลายไหลยืดไปบ้าง แต่หน้าตาก็พอใช้ได้ เฮ้อ! ชายหนุ่มรอบตัวเธอช่างหล่อเสียของกันเสียจริง
หล่อนสนิทกับอโณชาที่สุดในบริษัทด้วยมีกันแค่สองคนในแผนก นาน ๆ ทีก็ไปกินข้าวเย็นด้วยกันบ้าง ทว่ารอบนี้น่าตื่นเต้นกว่าครั้งไหน ๆ เพราะมีสมาชิกเพิ่มเติม แพรเป็นคนรอบคอบจนบางครั้งถึงขั้นชอบจับผิด เธอชอบที่จะดูปฏิกิริยาตอบสนองของแต่ละคนแล้วเลือกวิธีปฏิบัติให้เหมาะสม
อาหารมาเสิร์ฟในอีกสิบห้านาที่ต่อมา ตอนแรกก็หงุดหงิดที่ได้ช้าแต่เมื่อแพรได้ลองยัดคำแรกเข้าปาก หล่อนก็พบว่ามันคุ้มค่าแค่ไหน จากประสบการณ์ก็รู้ได้ทันทีว่าเนื้อปลานี่นำเข้าแน่ ๆ อร่อยจนแสงออกปาก
“หลงเป็นอะไร อาหารไม่ถูกปากเหรอ?” ทว่าเห็นทีเจ้ามือจะต้องหนักใจเสียแล้ว เพราะสเต็กในจานคนป่วยพร่องลงไปแค่นิดเดียว บอกเลยว่าเก๋ากี้ดมยังหายไปมากกว่านี้อีก “ปกติหลงกินเยอะไม่ใช่เหรอ ไม่ชอบสเต็กหรือเปล่า?”
“เปล่านะครับ” หลงโบกมือเป็นพัลวัน “มันก็อร่อยอยู่ แต่...”
“แต่?”
“อาหารฝีมือคุณอโณอร่อยกว่าครับ” หลงยืนยันหนักแน่นพร้อมฉีกยิ้มโชว์เขี้ยวประจบประแจง ทำเอาแพรต้องแอบหันไปกลั้นหัวเราะ ถ้าระดับนี้ยังอร่อยสู้พี่อโณไมได้ เห็นทีจะส่งพี่ท่านเข้าท้าชิงตำแหน่งทีวีแชมป์เปี้ยนเสียแล้ว
อโณชาไม่ตอบอะไรเพราะมัวแต่กัดปากห้ามไม่ให้เผลอยิ้ม ทำแบบนั้นก็เหมือนหลงตัวเองน่ะสิ ไม่ได้ ๆ รีบวางฟอร์มคว้าแก้วขึ้นมาจิบจนหมด บริกรสาวแทนที่จะรินน้ำให้ใหม่ แต่หล่อนดันเดินเข้ามาพร้อมกับค็อกเทลสีฟ้า สร้างความงุนงงไปทั้งโต๊ะ
“เอ่อ พี่ไม่ได้สั่งครับ”
“เสิร์ฟพิเศษจากทางเชฟของเราค่ะ”
ขวับ สิ้นเสียงเส้นเสือกทั้งหมดก็พุ่งเข้าหาครัวทันที สายตาทั้งสามคู่ทิ่มแทงทะลุบานกระจกใสจนเห็นหน้าผู้ชายคนหนึ่งสวมหมวกทรงสูง เป็นไอ้เชฟที่ว่าไม่ผิดแน่ แถมยังกอดอกยิ้มโชว์ฟันขาวมองกลับมาทางนี้ด้วยท่าทีมั่นอกมั่นใจประหนึ่งมีกล้องถ่ายทำรายการเชฟกระทะเหล็กอยู่
“เอ่อ...น้องครับ เขาให้น้องผู้หญิงหรือเปล่า?”
หล่อนยิ้มอย่างเสียมิได้ “ให้คุณลูกค้าแหละค่ะ”
“ขายขี้หน้าที่สุด พี่อโณทำแบบนี้กับแพรได้ยังไงคะ” ถึงปากจะบอกเสียหน้าแต่แพรก็แซวสนุกปาก “เสน่ห์แรงเชียวน้า”
“ไม่เอาน่า” คนโดนแซวงึมงำ “ยังไงก็ฝากไปขอบคุณด้วยแล้วกันครับ”
“ค่ะ” บริกรสาวโค้งอย่างสุภาพก่อนจะเดินกลับเข้าไปในครัว ดูท่าทางคุณเชฟจะพอใจกับผลตอบรับถึงได้ส่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กลับมา
“พ่อคนเสน่ห์แรง พ่อคนหล่อเลือกได้” แพรดูท่าจะไม่ยอมแพ้ในการแซวจริง ๆ มุ่งมั่นกับเรื่องการงานแบบนี้ไหมนะ “แค่ที่ออฟฟิศก็ไม่หวาดไม่ไหวแล้วนะคะ”
“พอแล้วน่า” อโณชาโบกมือไล่ “พี่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะ”
“ค่า” คนโดนแซวส่ายหน้าปลง ๆ อย่างไม่รู้จะห้ามอย่างไรดี แต่ไปเข้าห้องน้ำกลับมาเดี๋ยวแพรก็เลิกพูดไปเองแหละ
แพรเท้าคางมองเพื่อนร่วมงานหายลับตาไปแล้วก็นึกเศร้าใจ อยู่กับพี่อโณทีไรไม่เคยมีใครตกมาถึงหล่อนเลย จะชายจะหญิงทางนั้นก็ดึงไปหมด มันน่าน้อยใจไหมล่ะ? ดึงไปเสียจนจากที่แฟนหนุ่มเธอตามหึงกลายมาเป็นวางใจให้เที่ยวกับพี่อโณโดยไม่บ่นสักคำได้น่ะ
ขนาดคนเพิ่งเจอยังหลง แล้ว ‘หลง’ ล่ะ?
พอคิดถึงตรงนี้สัญชาตญาณนักเก็บข้อมูลของหล่อนก็เริ่มทำงาน ไอ้หนุ่มตกกระใส่เสื้อยืดลายการ์ตูนโง่ ๆ ดูจะหลอกถามได้ไม่ยากเลย
“หลงคะ” แพรเริ่มเปิดฉากสนทนาสองต่อสองกับหลงเป็นครั้งแรก
“ครับ?”
“แครอทนั่นเขาเอาไว้แต่งจาน ไม่ต้องฝืนกินก็ได้ค่ะ” หล่อนเลิกคิ้ว “ไม่ขมเหรอ?”
และทันทีที่เจ้าหล่อนทัก ไอ้หลงที่ส่งทุกสิ่งบนโลกเข้าปากแบบไม่รู้เรื่องก็ค่อย ๆ คืนประสาทสัมผัส ความขมไต่จากปลายขึ้นไปหาโคนลิ้นจนขนลุกขนชัน ต้องถุยออกมายกใหญ่ “แค่ก ๆ ๆ ขมมากเลยครับ เหม็นด้วย”
ไม่รู้ว่าผิดแผนหรือเปล่า หรือหลงตั้งใจเล่นงานนางคืนด้วยการโชว์กองแครอทเคี้ยวละเอียดผสมน้ำลายให้ดูกันจะ ๆ บนจาน เล่นเอาความอยากอาหารแพรลดฮวบ ๆ
หลงยกน้ำขึ้นกระดกอึก ๆ เพราะมัวแต่เหม่อคิดเรื่องที่คุณอโณโกรธเลยเผลอกินมั่ว ๆ น่าอายจริง
“ดูเหม่อ ๆ นะคะ” หล่อนเอียงคอด้วยมารยาหญิงเล็กน้อย “หลงไม่ชอบแพรหรือเปล่า?”
“ปะ...เปล่านะครับ!” หลงยกมือขึ้นทำเป็นกากบาท “ไม่ได้ไม่ชอบครับ”
“แต่หลงไม่ยอมคุยด้วยนี่นา”
“ก็คนเพิ่งเจอกัน ผมก็ไม่รู้จะคุยอะไรดีนี่ครับ” แพรพยักหน้า ก็จริงของหลงแฮะ ว่าแต่ไอ้หนุ่มนี่ถามอะไรก็ตอบตรงดีชะมัด
“ก็จริงค่ะ แต่ถ้าไม่เริ่มคุยเราก็ไม่สนิทกันสักทีสิ เดี๋ยวก็ได้เจอกันอีกบ่อย ๆ”
“ยังจะเจอกันอีกเหรอครับ” เฮ้ย! บางทีก็ทะลุกลางปล้องไปไหม? แพรโดนยิงแทบตกเก้าอี้ขาชี้ฟ้า
“เจอสิ ก็แพรทำงานกับพี่อโณนะ ต้องได้เจอกันบ่อย ๆ อยู่แล้ว” เห็นหน้าอีกฝ่ายเริ่มซีดเซียว แพรก็ยิ่งพยายามจับสังเกต
“คุณแพร”
“เรียกแพรก็ได้ค่ะ ฉันเด็กกว่าพี่อโณ บางทีเราอาจจะอายุพอ ๆ กัน”
“แพร...” หลงดูลังเลนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็ยอมถามสิ่งที่สงสัยออกมา “เป็นแฟนคุณอโณเหรอ?”
พรวดดดดดด แม่แพรนภัสกุลสตรีศรีสยามสำลักน้ำลายก้อนใหญ่ก่อนลนลานคว้าทิชชูขึ้นมาเช็ดจมูก “แพรเนี่ยนะ? แค่ก ๆ แพรกับพี่อโณ.... แค่ก ๆ”
หลงมองแพรด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป ผู้หญิงคนนี้มันอะไรกัน!? น่ากลัวจริง ๆ ดูการสำลักน้ำอย่างจริงจังนั่นสิผ้าปูโต๊ะแทบจะเปียกทั้งผืนอยู่แล้ว
“ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”
“ตกใจสิ ตกใจมาก ขากกก” หล่อนสัมผัสถึงสเลดในลำคอ แต่หาที่ลงไม่ได้จนต้องจำใจกลืนกลับลงไป “ที่เห็นหน้าซีดหน้าหงิกใส่แพรทั้งวัน เพราะคิดว่าเป็นแฟนพี่อโณเหรอคะ?”
“ผมไม่ได้หน้าหงิกใส่สักหน่อย”
“นั่นแหละค่ะ” หลงไม่ได้หน้าหงิกจริง ๆ เรียกว่าดูเลื่อนลอยมากกว่า แต่ถามว่าใครสน? สรุปแบบนี้แพรเห็นช่องทางไปต่อได้มากกว่า “หลงกลัวแพรแย่งพี่อโณไปเหรอคะ?”
หลงพยักหน้าหงึก ๆ นี่แพรก็คาดไม่ถึงจริง ๆ ไอ้หนุ่มตกกระนี่มันจะซื่อไปไหนวะ! “พอคุณแพรมาคุณอโณก็ไม่สนใจผมเลย”
“ก๊ากกกกก แค่ก ๆ ๆ” หลงอยากบอกแพรว่าอย่าหัวเราะอีกเลยในช่วงชีวิตนี้ มันน่ากลัวเหลือเกิน “โอ๊ย! น่าสงสาร”
“แล้วตกลงแพรเป็นแฟนคุณอโณหรือเปล่าครับ?”
เห็นคนถามร้อนรนก็อยากจะแกล้งต่ออยู่หรอกนะ แต่กลัวจะร้องไห้ออกมาเสียก่อน ถ้าพี่อโณกลับมาจับได้ว่ารังแกหลง หล่อนคงถูกดุแน่ “ไม่ได้เป็นหรอกค่ะ แพรมีแฟนอยู่แล้ว”
“เฮ้อ~” ไอ้หนุ่มตกกระถอนหายใจโล่งอกอย่างรุนแรงประหนึ่งขนจมูกจะปลิวออกมา “ค่อยยังชั่ว”
“แน่ใจเหรอคะว่าค่อยยังชั่ว?” เห็นคนสบายใจได้ไม่เกินสามวินาทีแพรก็เริ่มสุมไฟ “แพรว่าหลงเอาเวลามาหึงพี่อโณกับแพรไปจับตาดูคนอื่นดีกว่านะคะ”
“ไม่ได้หึงนะ แต่ผมแค่ไม่ชอบให้คุณอโณไม่สนใจเฉย ๆ” แพรแสยะยิ้มกับคำตอบ หลงนี่มันแหย่สนุกดีจริงจริ๊ง
หล่อนมองซ้ายมองขวาเห็นอโณชาเดินไหว ๆ ติดปลายหางตา ไม่ได้แล้ว ต้องรีบโยนฟืนแล้วรอดูอาการ “พี่อโณน่ะเสน่ห์แรงมากค่ะ จะผู้ชายผู้หญิงก็ชอบทั้งนั้นแหละ ดูอีตาเชฟเมื่อกี้สิคะ จีบข้ามหน้าข้ามตา”
แพรหยุดไปเล็กน้อยให้จังหวะคู่สนทนาได้ประมวลผลและหน้าซีดอย่างเต็มที่ “แต่ของอย่างนี้ตบมือข้างเดียวก็ไม่ดังใช่ไหมล่ะคะ?”
“ตบอะไรนะครับ?”
“โวะ! ช่างมันเถอะค่ะ” หล่อนเห็นอโณชาเร่งฝีเท้าก็รีบพูดต่อ “ตั้งแต่ทำงานด้วยกันมา พี่อโณเองก็เปลี่ยนคนคุยบ่อยเอาเรื่องน้า~”
“จริงเหรอครับ!”
“แน่นอน แล้วไหนจะ...”
“คุยอะไรกันน่ะ?” ชิ! ไม่ทันการเสียแล้ว พ่อตัวต้นเหตุเดินมาทิ้งตัวนั่งข้าง ๆ หลงเรียบร้อยแล้ว “ห้องน้ำคนเยอะชะมัดเลย”
บ่นเรื่องสามัญทั่วไปแบบนี้ ดูท่าอโณจะยังไม่รู้ตัวว่าโดนนินทาอะไรไปบ้าง คิดแล้วแพรก็โล่งใจ หล่อนโกหกอย่างแนบเนียน “คุยเรื่องหนวดหลงนั่นแหละค่ะ”
“หนวด?”
“ใช่ เริ่มยาวแล้วนะ ดูหน้าเข้มกว่าในรูปที่พี่อโณเคยให้ดูเยอะเลยค่ะ”
“ก็มันตั้งเกือบเดือนแล้วนี่นา”
“นั่นสินะคะ” ถ้าให้บอกว่าอะไรลื่นกว่าปลาไหล บอกเลยว่าคำตอบอยู่ตรงหน้านี้แล้ว แพรนภัสช่างเป็นมนุษย์ผู้จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน สมแล้วที่จบด้านกฎหมายมา หล่อนแสร้งโยนหินไปทางนู้นทีทางนี้ทีก็ไม่มีใครจับได้แล้ว โดยเฉพาะกับคู่สนทนาที่ยังเกาหัวงง ๆ ว่าคุยเรื่องหนวดกันตอนไหน
บทสนทนาบนโต๊ะอาหารหมุนเวียนเกี่ยวกับเรื่องงานและเรื่องรอบตัว คราวนี้ดูเหมือนคุณอโณจะหายโกรธหลงแล้ว เห็นพยายามชวนคุยตลอด เช่นเมื่อเช้ามีข่าวหมีบุกเข้าไปในบ้านคน อโณก็จะหันมาถามหลงว่า ‘รู้จักหมีหรือเปล่า?’ ดูคล้ายถามเด็กอนุบาลว่าหนูรู้จักเจ้าตัวนี้ไหมจ๊ะ? จนบางทีแพรก็อยากจะขัดว่าหลงแค่ความจำเสื่อมนะคะ แต่ไอ้คำถามติ๊งต๊องเนี่ยแหละทำไอ้หลงนั่งหน้าบานต่อในทันที ถ้ารู้ว่าแค่ไปฉี่แล้วคุณอโณจะหายโกรธหลงจะเดินไปส่งถึงห้องน้ำตั้งแต่แรกเลยล่ะ
ค็อกเทลสีฟ้าในแก้วทรงสูงพร่องลงไปเล็กน้อยเพราะอโณชาจิบแบบไม่ให้เสียมารยาท เขาต้องขับรถกลับอีก ไม่อยากเมาให้เป็นภาระสังคม ฝ่ายคนในครัวเห็นไม่ค่อยดื่มก็ส่งเมนูใหม่ออกมาอีก รอบนี้เป็นเนื้อแกะแล่บางสี่ห้าชิ้นพร้อมน้ำซอสตกแต่งข้าง ๆ
“เมนูพิเศษของทางร้านค่ะ” คนเสิร์ฟว่า “เชฟฝากมาถามว่าค็อกเทลไม่ถูกปากเหรอคะ?”
ตอแยเสียด้วยไอ้เชฟนี่! หลงเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันในใจ มองคุณอโณที่ยังยิ้มตอบอย่างสุภาพ “เดี๋ยวต้องขับรถกลับน่ะครับ”
บริกรสาวก้มหัวตอบรับอย่างสุภาพก่อนจะถอยหลังคาบข่าวไปบอกเชฟอีกเช่นเคย หล่อนหันไปไม่ทันไรสาวอีกคนบนโต๊ะก็หาจังหวะจับผิด “ดูจริงจังเชียวนะคะ มีเช็กฟีดแบคด้วย”
อโณชายักไหล่ “ก็ถือว่าได้กินฟรีแล้วกะ...”
ฉึก ๆ ๆ ไม่มีรีรออะไรทั้งสิ้น ส้อมแหลม ๆ แทงเสียบเนื้อแกะนั่นซ้อน ๆ กันเป็นคำเดียว พร้อมยัดห่าเข้าปากโดยไม่ต้องจิ้มซอสให้เสียเวลา หลงเคี้ยวหยับ ๆ เต็มปากราวกับอดอยากมาแรมปี ไอ้หนุ่มหน้ากระวางส้อมลง พูดด้วยเสียงอู้อี้เต็มปาก “ไม่อะอ่อยอับ อ่าอินเอย” ซึ่งแปลได้ว่า ‘ไม่อร่อยครับ อย่ากินเลย’
คือถามว่าจะให้กินอะไร ซอสที่ติดจานเหรอ?
“เอ่อ...หลงยังไม่อิ่มเหรอ” คนโดนแย่งกินเกาหัวแกรก ๆ “ถ้าอย่างนั้นสั่งเพิ่ม...”
“ไม่ครับ! อิ่มแล้ว อิ่มที่สุด อิ่มท้องจะแตกแล้ว” ว่าแล้วมันก็ก้มลงไปกุมท้อง “จุกขึ้นมาถึงคอหอยเลยครับ เรารีบกลับกันเถอะครับ คุณอโณ”
แพรหัวเราะคิกคัก “เอาไงดีคะ?”
“ถ้าอย่างนั้นเช็กบิลเลยก็ได้” ว่าแล้วเสี่ยอโณก็ควักกระเป๋าเงินออกมาวางบนโต๊ะ “ฝากจ่ายหน่อยนะแพร พี่จะไปวนรถมารับข้างหน้า จะได้ไม่ต้องเดินกันไกล”
“ค่ะ ป๋าขา” ลาภปากหล่อนนักล่ะ รีบคว้ากระเป๋าหนัก ๆ แทบไม่ทัน “รับรองว่าจะจัดการให้เรียบร้อยค่ะ”
อโณชาพยักหน้าส่ง ๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากไปอย่างรวดเร็ว จังหวะเดียวกับที่แพรโบกมือเรียกบริกรให้เช็กบิล คนว่างงานอย่างหลงเลยมีเวลาได้สำรวจมองเข้าไปในครัวกระจก แต่ไม่ว่าจะเพ่งเท่าไรก็หาเชฟขี้หลีนั่นไม่เจอ หลงร้อนใจจนทนไม่ไหว
“แพร ๆ ผมไปหาคุณอโณก่อนได้ไหมครับ”
“ทำไมล่ะคะ? เดี๋ยวพี่อโณก็วนรถมาแล้ว”
“เชฟคนนั้นไม่อยู่ในห้องครัวแล้วอะ”
“นี่มันยุคไหนแล้ว เขาไม่ทำอะไรหรอกค่ะ อ๊ะ! ขอบคุณค่า” แพรหันไปรับถาดเงินทอนจากพนักงาน หล่อนดึงใบเสร็จออกแล้วส่งคืนให้ทันที ด้วยนิสัยจุกจิกก็ไม่ลืมสำรวจราคาอาหารด้วย ทว่าบนนั้นมีสิ่งที่เธอคาดไม่ถึงอยู่ “แพรว่าแพรพอจะรู้แล้วว่าเชฟเขาหายไปไหน” หล่อนส่งกระดาษแผ่นนั้นให้หลงที่รับมาอย่างงง ๆ
หลงมองเลขสิบหลักที่เขียนด้วยปากกาลูกลื่นบนนั้น
นี่มัน....
“อะไรอะครับ?”
ตึ่งโป๊ะ! เอาถาดมาค่ะหลง แพรต้องการฟาดสักที “เบอร์มือถือไงคะ” หล่อนชี้ลงไปด้านล่าง “ส่วนนี่ก็ไอดีไลน์ เอ่อ...โปรแกรมแชทน่ะค่ะ” ขอบอกว่าให้ข้อมูลครบครันไม่ต้องถามเพิ่มอีก
“แล้วเขาเขียนมาทำไมอะครับ?”
โว้ยยยยยยยยย! ข้อมูลเท่าไรก็คงไม่พอสำหรับไอ้หลงแน่ ๆ
หล่อนถอนหายใจพร้อมสวมวิญญาณแอดมินเพจจบข่าว “ให้พี่อโณติดต่อกลับค่ะ”
หลงไม่ได้ตอบอะไร ไม่สิ! เรียกว่าอ้าปากค้างสมองกลวงโบ๋จนไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่า แพรโบกมือผ่านหน้า “ยู้ฮู~ รถพี่อโณมาแล้วนะคะ ไปกันเถอะ”
ไอ้หนุ่มเอ๋อไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถูกแพรนภัสลากขึ้นรถตั้งแต่เมื่อไร แล้วก็ไม่รู้กระทั่งว่าแพรลงรถไปตั้งแต่เมื่อไร จนได้ยินเสียงปิดรถดังปังนั่นแหละ วิญญาณถึงได้พุ่งกลับเข้าร่าง มันมองแพรค่อย ๆ หายลับสายตาไปด้วยแววตาเหงาหงอย
นับเป็นประสบการณ์ครั้งแรกที่หลงออกบ้านและเห็นคนจีบคุณอโณต่อหน้าต่อตา ไหนจะเรื่องที่แพรนภัสพูดตีกันในหัวไปมา เรื่องที่ว่าคนที่มาจีบคุณอโณมีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย พอคิดมาถึงตรงนี้คิ้วก็ขมวดเข้าหากันจนเป็นปม
“หลงเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่พูดไม่จาเลย” คนขับว่า “หรือว่าจะปวดท้อง?”
“คุณอโณ” น้ำเสียงคนตอบเบาหวิวเหมือนครางเรียกชื่อ “คุณอโณทำไมดูไม่ตกใจเลยล่ะครับ”
“เรื่องอะไรน่ะ?”
“ก็เรื่องที่มีผู้ชายมาจีบไงครับ” พอได้เปิดปากพูดที ไอ้หลงก็พรั่งพรูออกมา “ทั้งที่โดนขนาดนั้น ยังไม่ตกใจเลยสักนิด แล้วแพรก็บอกว่าคุณอโณมีคนมาคุยด้วยบ่อย จริงเหรอครับ”
“ถามอะไรอย่างนั้นเล่า” ดวงตาโศกหลบวูบ ถามตรงเสียขนาดนี้ถ้าไม่สนิทกันคงถือว่าเสียมารยาทมาก แต่กับหลงที่ทื่อ ๆ ไร้ความซับซ้อนนั่นคงถือเป็นเรื่องธรรมดาของมัน
“แล้วตกลงจริงเหรอครับ?” จะเลี่ยงอย่างไรเมื่อไอ้หลงมันรบเร้าไม่เลิกจนแทบไม่มีสมาธิขับรถ “คุณอโณ...”
“ถ้าบอกไป หลงจะรับได้หรือเปล่าล่ะ” คนขับรถว่า
“รับได้สิครับ”
“ก็มีคุยด้วยเรื่อย ๆ นั่นแหละ” อโณชานิ่งไปพักใหญ่มาก มากพอที่จะผ่านแยกไฟแดงถึงสองแยก เขาแสร้งมองออกไปข้างทางที่เต็มไปด้วยแสงสี “แล้วถ้าคุยสนุก จะผู้ชายผู้หญิงฉันก็โอเคทั้งนั้น”
เหมือนมีค้อนมาทุบหัวแรง ๆ ทั้งที่เป็นคนถามแท้ ๆ แต่ไอ้หลงกลับลงไปนอนแน่นิ่งบนพื้นเสียเอง เห็นเงียบไปนานอโณชาก็ชักใจไม่ดี
“ที่ไม่อยากบอก ก็เพราะกลัวหลงจะวางตัวไม่ถูกน่ะ” เขาพยายามอธิบาย “รังเกียจหรือเปล่า?”
“ไม่ครับ! ไม่เลย” การตอบของหลงแทบจะเป็นเสียงตะโกนอยู่แล้ว “ผมก็แค่...เอ่อ...ตกใจนิดหน่อย”
“ค่อยโล่งใจหน่อย” อโณชาถอนหายใจ “นึกว่าหลงจะรังเกียจเสียอีก”
“ผมจะรังเกียจคุณอโณได้ยังไงครับ” คุณอโณที่เหมือนแสงสว่างในชีวิตไอ้เอ๋ออย่างหลงน่ะ ถ้ารังเกียจก็บ้าแล้ว!
“ฮ่า ๆ อย่างนั้นก็แล้วไป” อโณชาหันมาหัวเราะให้ และนั่นทำให้จิตใจของหลงสงบลงช้า ๆ “พรุ่งนี้วันหยุด อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า?”
“อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่อาหารร้านนี้ครับ” ไอ้หนุ่มตกกระตอบชัดถ้อยชัดคำ “ร้านอะไรก็ไม่รู้ ไม่อร่อยเลย เนื้อก็เหนียวอย่างกับหมากฝรั่ง กลืนยาก เลี่ยน เหม็นคาว ผมเห็นหนูวิ่งผ่านก่อนจะขึ้นรถด้วยล่ะครับ” ใส่ไฟกว่านี้ก็ด่าลงพันทิปแล้วแหละ เห็นหลงโวยวายไม่พอใจขนาดนี้ อโณจำเป็นต้องขีดฆ่าร้านนี้ออกจากสารบบชีวิตเสียแล้ว
“แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“แย่ได้มากกว่านั้นอีกครับ!” มันยืนยันคำเดิม
“ฉันว่ามันก็โอเคนะ แต่ถ้าหลงไม่ชอบ ไม่มาแล้วก็ได้” อโณชาเป็นพวกเข้าใจอะไรง่ายเสมอล่ะ “แต่ราคาก็ไม่แพงมาก เอ๊ะ!”
“มีอะไรเหรอครับ คุณอโณ”
“ใบเสร็จน่ะ อยู่ที่หลงใช่ไหม ฉันจะเอาไปลงบัญชีวะ...”
“ไม่มีครับ ผมทิ้งไปแล้ว!” ไม่รู้ว่าโง่หรือโง่ ไอ้หลงถึงได้ตะโกนลั่นรถ ทำเอาขี้หูอโณชาเต้นเป็นจังหวะแทงโก้ “เศษกระดาษสกปรกรกกระเป๋า น่ารังเกียจ อย่าว่าทิ้งเลย ผมอยากจะจับมันเผาไฟแล้วเอาขี้เถ้าไปถ่วงน้ำให้รู้แล้วรู้รอด!”
เอ่อ...หลง กระดาษมันไปฟาดหัวหลงจนความจำเสื่อมเหรอ ทำไมต้องด่ามันขนาดนั้น
อโณอ้าปากค้างกับถ้อยคำรุนแรงจากปากไอ้หลง “เอาเป็นว่า...ทิ้งไปแล้วเนอะ”
“ครับ”
แล้วหลงมาทำเสียงเข้มดุเขาทำไมเนี่ย อโณชาได้แต่งุนงงในความป่าเถื่อนแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
มือยาว ๆ แอบล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะขยำย่ำยีเศษกระดาษนั่นอย่างโหดร้ายทารุณเป็นที่สุด หลงสาบานว่าถ้าคุณอโณเผลอเมื่อไร เขาจะเอามันออกมาทำลายแบบที่ลืมไปเลยว่าชาตินี้เคยเป็นกระดาษ
ต่อให้ต้องแดกเข้าไปทั้งแผ่นก็ยอม!
………………………………………………………………….
-
ระยะทางสั้น ๆ จากบ้านของแพรนภัสไปถึงคอนโดของอโณชาใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ แต่อโณชากลับรู้สึกว่ามันยาวนานเหลือเกิน เขาเอื้อมมือไปกดเปลี่ยนช่องวิทยุเงียบ ๆ
ตั้งแต่ถามเรื่องใบเสร็จหลงก็บึ้งตึงไม่พูดไม่จาหันหน้าเข้าหากระจกอีกฝั่ง ปล่อยให้อโณฮัมเพลงสร้างบรรยากาศอยู่คนเดียว แต่คุกรุ่นขนาดนี้เรียกพี่เบิร์ดมาร้องเพลงยังไม่ดีขึ้นเลยมั้ง จวบจน Chevrolet Cruze สีดำจอดสนิทในซองประจำตำแหน่งอโณชาก็ถอนหายใจ วันที่วุ่นวายนี่จะได้จบลงสักที
“หลงอาบน้ำก่อนเลยนะ ฉันขอจัดเอกสารแป๊บหนึ่ง”
“ครับ” หลงรีบขานรับ คุณอโณให้อาบก่อนก็ดีเหมือนกันเขาจะได้ส่งไอ้ใบเสร็จนรกนี่ลงไปนอนเล่นในคอห่าน
ค่ำคืนนั้นดูเหมือนจะจบลงอย่างง่ายดายเหมือนทุกวัน หลงอาบน้ำนอนหลับไประหว่างที่อโณชาอาบน้ำอีกเช่นเคย เจ้าบ้านเองก็เริ่มเคยชินกับการสวมบ๊อกเซอร์บรีฟออกมาเดินร่อนไปทั่วห้องโดยไม่ติดใจอะไร
เก๋ากี้ที่นอนอืดบนเตียงส่ายหางยั่วยวนเรียกให้อโณชาก้มล้มไปหอมตรงหัวสักฟอด พอได้สมใจแล้วหล่อนก็ขดตัวกลม ๆ ซุกเตียงแต่โดยดี ปกติแล้วอโณชาให้เก๋ากี้นอนพัดลม แต่พอมีหลงมานอนที่ห้องรับแขกด้วยเขาเลยต้องเปิดแอร์ให้ บางทีสาวน้อยอาจจะยังไม่ชินแม้จะมีผ้าห่มมาเพิ่มบวกด้วยไขมันหนา ๆ อ้วนท้วนแบบนี้ไม่น่าเชื่อว่าเก๋ากี้ก็ขี้หนาวกับเขาด้วยเหมือนกัน
กู้ดไนท์คิสกับสาวเรียบร้อยก็เสร็จพิธี นิ้วเรียวยาวกดปิดสวิทช์ไฟดับทั้งห้องให้อยู่ในความมืดมิดก่อนจะก้าวช้า ๆ กลับเข้าไปทิ้งตัวลงบนเตียงนอน
ใช่ วันนี้ของอโณจบลงแล้ว
แต่ไม่ใช่สำหรับไอ้หลง!
ผ่าง! ดวงตาเรียวเบิกโพลงขึ้นในความมืด ดูจากขนาดเท่าไข่ห่านแล้วมันไม่ใช่ดวงตาของคนเพิ่งตื่นนอนแน่ ๆ ใช่แล้ว ไอ้หลงไม่ได้หลับ ไม่สิ!เรียกว่าหลับไม่ลงถึงจะถูก
ปกติหลงเป็นคนหลับง่ายมาก จะบนพื้น โซฟา เบาะรถแคะเอาหัวไปแตะก็ปิดสวิทช์ได้ทันที แต่วันนี้มันมีอะไรตกค้างอยู่ในสมองและแงะไม่ออก เรื่องบนรถก็ว่าช็อกแล้ว... แต่เรื่องที่คุณอโณใส่กางเกงในเดินไปทั่วบ้านนั่นมันยิ่งกว่า!!
หลงยกมือขึ้นกุมอกที่หัวใจเต้นตึกตักเหมือนจะหลุดด้านนอก เคยเห็นข่าวในทีวีที่จับคนถ้ำมองสาวอาบน้ำได้ ตอนดูก็ได้แต่คิดว่ามันจะทำไปทำไม ใครจะไปคิดว่าความรู้สึกนี้จะเกิดขึ้นกับหลง
ตะ...ตื่นเต้นชะมัด
หลอกคุณอโณนี่มันยากจังเลยน้อ แต่เห็นเข้านอนไม่ทักท้วงอะไรก็แสดงว่าหลอกสำเร็จน่ะสิ หลงตบมือแปะ ๆ ให้ตัวเองอยู่ในใจ มันม้วนตัวเข้ากับผ้าห่มจนเป็นดักแด้
ร่างกายคุณอโณยังติดตรึงในจิตเหมือนสลักไว้ใต้หนังตา จะหลับจะตื่นก็แจ่มชัดในสมองแม้หรี่ตามอง แผ่นหลังขาว ๆ ตัดกับสีของเส้นผม ตอนที่ก้มตัวลงไปจูบเก๋ากี้ก็เห็นเส้นกระดูกสันหลังที่ทิ้งตัวจากต้นคอจรดที่ขอบกางเกง
อ้าว เมื่อกี้หลับตาอยู่ตอนนี้ลืมตาได้ไงเนี่ย
หลงดึงเปลือกตาตัวเองลงมาอีกครั้ง หลับสิหลง หลับ หลับ...
‘แล้วถ้าคุยสนุก จะผู้ชายผู้หญิงฉันก็โอเคทั้งนั้น’
แล้วหลงคุยสนุกหรือเปล่านะ? ตอนนั้นน่าจะลองถามออกไปจริง ๆ ทำยังไงจะเป็นคนคุยสนุกได้ล่ะ? พูดมากอย่างแพรหรือพยาบาลสาวท้วมที่โรงพยาบาลนั่นถือว่าดีหรือเปล่า? ถ้ามากไปจะกลายเป็นน่ารำคาญหรือเปล่า?
กลัว อยู่ ๆ ก็เกิดกลัวว่าคุณอโณจะไม่สนใจขึ้นมา
คุณอโณจิตใจดีมีคนล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมด ส่วนหลงล่ะ? ความจำเสื่อม โง่ ๆ เอ๋อ ๆ ชื่อตัวเองยังจำไม่ได้เลย เกิดวันหนึ่งคุณอโณจะไปคบกับใครจริง ๆ หลงจะถูกทิ้งไหมนะ จะไม่ได้รับความสำคัญอีกแล้วเหรอ? คุณอโณคงจะไม่ว่างทำกับข้าวให้อีกแล้วเพราะต้องไปกินข้าวกับแฟน แล้วถ้าคุณอโณไม่กลับมานอนที่ห้องล่ะ...
พอถึงตอนนั้นแล้วหลงยังจำอะไรไม่ได้แล้วจะทำอย่างไรต่อไป? โกรธเหรอ? รั้งเหรอ? แค่ขอร้องให้ทำอะไรให้สักอย่างยังไม่กล้าเลย
“ฮึก...” ก้อนสะอื้นจุกอยู่ตรงคออย่างห้ามไม่ได้ หลงซุกหน้าลงกับหมอนเพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้ เขาจิตใจอ่อนไหวและซื่อตรงเกินกว่าจะห้ามความรู้สึกที่เรียกว่า ‘น้อยใจ’
ไม่มีสิทธิ์มีเสียงจะห้ามอะไรทั้งนั้น ทำไมช่างต้อยต่ำแบบนี้ คิดแล้วก็ถูหน้าเช็ดน้ำตาลงกับหมอนเงียบ ๆ คืนนี้จะข่มตานอนได้เมื่อไรก็ไม่รู้
“เมี้ยว ~” เสียงแมวสาวที่ร่วมหลับนอนเรียกอยู่ใกล้ ๆ ทว่าหลงกวาดตาในความมืดอย่างไรก็หาไม่เจอ เลยจำต้องควานหาไฟฉายขึ้นมาเปิด
“ว้ากกกกกก” ไอ้หนุ่มตกกระสะดุ้งสุดตัว โชคดีที่เปล่งเสียงไม่ดังมาก ก็ใครใช้ให้เก๋ากี้ติดไฟฉายไว้ที่ตากันล่ะ น่ากลัวชะมัดเลย “ตกใจหมดเลยเก๋ากี้”
แมวสาวไม่สนใจและยังคงเปิดไฟฉายในดวงตามาทางนี้ ดูเผิน ๆ นึกว่าผีโพงส่องหากบหาเขียดกิน หลงปัดมือไล่ชิ่ว ๆ แต่แทนที่จะกลัวเก๋ากี้ดันโดดขึ้นมาอยู่บนโซฟาด้วยหน้าตาเฉย นางแมวอ้วนเบียดตัวเองเข้าไปแทรกระหว่างหัวหลงกับโซฟา มันซุกตัวขดกลมราวกับว่านี่เป็นที่ที่นอนสบายที่สุดในโลก
“เก๋ากี้ลงไปนะ” หลงสะกิดเรียกแต่ก็ถูกเมิน มันปิดไฟฉายแล้วโยนลงบนโต๊ะที่เดิม “มานอนตรงนี้แล้วฉันจะนอนยังไงเนี่ย” ไม่ได้พูดเกินจริง ลำพังปกติหลงก็ใหญ่ล้นโซฟาอยู่แล้วนี่มีแมวหมูเป็นก้อนไขมันแปะลงไปอีกมันจะเหลือที่ให้ไอ้หลงแทรกตัวตรงไหน
แมวรักคุณอโณปรือตานอนอย่างเป็นสุข ลำบากหลงต้องลุกขึ้นมานั่ง ในเมื่อเก๋ากี้มานอนที่เขาแบบนี้เขาคงต้องไปนอนที่มันแทนเสียแล้ว หลงเดินไปด้อม ๆ มอง ๆ แถวที่นอนเก๋ากี้แต่มันเล็กเกินกว่าจะเบียดตัวลงไปนอนได้ จะว่าไปตรงนี้แอร์ลงเต็ม ๆ เสียด้วยเก๋ากี้คงจะหนาวจนต้องเปลี่ยนไปนอนโซฟาที่เป็นเขตอบอุ่น
เมื่อไร้ทางไปหลงก็พบว่าเขาไม่เหลือที่นอนตรงไหนแล้วนอกจากบนพื้น จะให้นอนลงไปตรง ๆ ก็คงไม่ไหวเพราะหัวโนปูขึ้นเป็นลูกยังไม่หายเจ็บเลย ชีวิตช่างดราม่าแสนสาหัสแม้แต่แมวก็มาแย่งที่นอน สถานที่ที่พอจะทิ้งตัวนอนได้ก็มีแค่โซฟากับห้องนอนคุณอโณเท่านั้นแหละ
เดี๋ยวนะ ห้องนอนคุณอโณ...
“หึหึหึ” หลงหัวเราะลอดไรฟัน มันเดินกลับไปลูบหัวแมวอ้วนอีกทีก่อนจะรวบหมอนและผ้าห่มขึ้นมา
มีข้ออ้างแล้ว ขอบคุณนะเก๋ากี้
สมองที่เอาแต่เอ๋อนึกเรื่องชั่วช้าขึ้นมาได้แล้ว ในเมื่อนอนโซฟาไม่ได้เพราะเก๋ากี้แมวสุดที่รักของคุณอโณมายึดที่ เรื่องนี้ใครควรรับผิดชอบล่ะ ถ้าไม่ใช่เจ้าของแมว หลงสวมวิญญาณตีนแมวย่องเบาเข้าไปยังบานประตูสีขาวในทันที มือคว้าหมับเข้าที่ลูกบิด
กริ๊ก... เยี่ยม! คุณอโณไม่ได้ล็อกห้อง มืออีกข้างวางลงบนบานไม้เย็นเฉียบก่อนจะค่อย ๆ ผลักเข้าไป ไอเย็น ๆ ของเครื่องปรับอากาศปะทะเข้ามาเป็นอย่างแรกพร้อมด้วยกลิ่นที่คุ้นเคย
ฟืดดดดดดดดดดด หลงสูดเข้าไปเต็มปอดจนแทบสำลัก อโณชาใช้น้ำหอม Gucci Pour Homme II กลิ่นหอมสุภาพ ละมุนพร้อมติดหวานนิด ๆ ดูมีระดับน่าหลงใหล แม้จะจาง ๆ แต่ก็เหมือนเป็นกลิ่นประจำตัวไปแล้ว หลงเรียกมันว่า ‘กลิ่นคุณอโณ’ แบบไม่เกรงใจคนคิดค้นน้ำหอมเลยทีเดียว
หลังจมูกทำงานไปแล้วก็ถึงคิวของดวงตา หลงกวาดมันไปจนทั่ว ห้องนอนอโณชาไม่กว้างขวางมาก มีที่แค่ให้วางเตียงก็แทบจะเต็มแล้ว ตรงปลายเตียงเป็นตู้เสื้อผ้าบิ้วด์อินยาวตลอดทั้งผนัง มีหน้าต่างเป็นบานกระจกใสอยู่ทางซ้ายของเตียง และแม้จะอยู่ในความมืดมิดหลงก็ยังเห็นว่าห้องตกแต่งด้วยสีดำเกือบทั้งหมดไม่เว้นแม้แต่ผ้าปูที่นอน
เจ้าของห้องหลับสนิทห่อตัวอยู่ในผ้าห่ม แค่ต้นคอที่โผล่พ้นออกมาก็ทำหลงใจเต้นตึกตักแล้ว ต้นคอขาวเห็นปมกระดูกนูนขึ้นมานิด ๆ คลอเคลียด้วยเส้นผมสีดำสนิท มองอย่างไรก็ดึงดูดชะมัด
จากที่มั่นอกมั่นใจเป็นอันต้องปอดแหกขึ้นมา เกิดคุณอโณตื่นมาแล้วดุหลงล่ะ? แต่จะกลับไปไล่ที่เก๋ากี้ก็ดูอเนจอนาถจนเกินไป เตียงอโณชาก็คิงส์ไซส์ใหญ่โตนอนสองคนได้สบาย ๆ หรือจะเรียกเก๋ากี้มานอนด้วยก็ไม่เกี่ยง คิดได้ดังนั้นหลงก็ค่อย ๆ หย่อนหมอนลงไปวางบนฝั่งขวาที่ว่างอยู่
“อื้อ”
เฮือกกกกกกก! หลงสะดุ้งโหยงเมื่อคนหลับส่งเสียงงึมงำในลำคอ อโณชาขยับตัวไปมาเล็กน้อยหารู้ไม่ว่านั่นประหนึ่งการข่มขู่ไอ้หลงอยู่กลาย ๆ มันยืนตัวแข็งทื่อไม่กล้าแม้แต่จะขยับทั้งที่ตอนนี้อโณชานอนนิ่งหลับสนิทแท้ ๆ
จิตชั่วดีตบตีกันอย่างบ้าคลั่งราวกับสก๊อยนัดตบกัน
นอนไปเลยสิไอ้หลง อีกะแค่นอนเฉย ๆ มันจะไปยากอะไร
ตะ..มันเสียมารยาท แค่แอบเข้าห้องเขาก็ทุเรศพอแล้ว
ใครสนล่ะ? แกมีข้ออ้างอยู่ไม่ใช่หรือไง ทั้งเก๋ากี้แย่งที่ ทั้งหัวปูดจนนอนไม่ได้
มันก็จริงอยู่ แต่ว่าก็ไม่ควรนอนบนเตียงเขาโดยไม่ได้รับอนุญาตไม่ใช่เหรอ
ไอ้โง่! คุณอโณไม่โกรธแกเพราะเรื่องแค่นี้หรอก
แล้วถ้าคุณอโณโกรธล่ะจะทำยังไง ถ้าคุณอโณไล่ออกไปล่ะ
แกฟังฉันนะ ถ้าแกไม่นอนตอนนี้ ในอนาคตจะมีคนอื่นมานอนตรงนี้แทน
ไม่เอา!!
ดูเหมือนไอ้หลงฝั่งสก๊อยเถื่อนลุกขึ้นสู้จนได้รับชัยชนะมา มันไม่ยอมหรอก ไม่ยอมให้คุณอโณไปกับใครเด็ดขาด คิดได้ดังนั้นก็โยนหมอนลงไปอย่างรุนแรงตามด้วยผ้าห่มผืนหนา หลงจ้องต้นคออโณชาไม่วางตาก่อนจะค่อย ๆ ทิ้งตัวลง
บนพื้นห้อง....
“อูยยยยยย” มันโอดครวญขณะที่ค่อย ๆ หย่อนหัวปูด ๆ ลงบนหมอน จากนั้นก็ยกผ้าห่มส่วนที่เหลือจากการปูพื้นขึ้นห่อตัวด้วยน้ำตาอาบอก
ฮืออออออ ใครมันจะไปกล้าเสี่ยงทำอะไรให้คุณอโณโกรธล่ะ
ไอ้หนุ่มตกกระซุกหน้าลงกับข้างเตียงอย่างพ่ายแพ้ เอาเถอะแม้ไม่ใช่บนเตียงขอแค่ข้างเตียงก็ยังดี ได้ฟังเสียงคุณอโณหายใจดีจะตายไป ใจที่ร้อนรุ่มค่อย ๆ สงบลงช้า ๆ ราวกับถูกปลอบโยน
อโณชาอยู่ตรงนี้บนเตียงข้าง ๆ เขานี่ ยังไม่ได้ทิ้ง ยังไม่ได้หนีจากไปไหน สำหรับตอนนี้แค่นั้นก็พอไม่ใช่เหรอ หลงฟังเสียงลมหายใจเคล้ากลิ่นหอมไปเรื่อย ๆ ราวกับสะกดจิตตัวเอง ดวงตาเรียวค่อย ๆ ปรือลงช้า ๆ จนกระทั่งมันปิดสนิท
และแล้วคืนนี้ทั้งห้องก็มีเสียงลมหายใจสองเสียง
TBC
หลงพัฒนาแล้วนะคะ! ถึงขั้นบุกเข้าไปหลับนอนร่วมกันแล้วไม่ธรรมดาจริงๆค่ะ มันร้ายค่ะ! //ลุกขึ้นปรบมือให้
ที่หลงเป็นแบบนี้เพราะคุณอโณนั่นแหะค่ะ มันจะเป็นบ้าก่อนความจำกลับมาหรือไม่ โปรดติดตามมม #ว่าแล้วก็ขายของทันที555
งานกำลังเข้ารัวๆ บวกกับอู้ไปติ่ง แต่จะรักษาระดับในการอัพให้ได้ค่ะ สู้ชีวิต ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ขอบคุณคนอ่านที่ติดตามกันนะคะ //กอดดดดดด
-
เพิ่งได้เข้ามาติดตามค่ะ อ่านรวดเดียวตามทันเลย ฮืออออออ
เป็นนิยายที่อ่านไปยิ้มไป อ่านไปขำไป บันเทิงหัวใจมาก ๆ ค่า
คุณอโณนี่น่ารักมาก ๆ เป็นบุคคลที่น่าอยู่ใกล้ เหมาะแก่การเป็นสามีที่ดีในอนาคตมาก (บิดตัว)
ยิ่งอ่านยิ่งหลง ให้ความรู้สึกอบอุ่นอยากถูกเอ็นดู (?)
ส่วนหลงนี่เปรียบได้กับน้องหมาตัวใหญ่ที่ขี้กลัวและติดเจ้าของมากค่ะ ชอบเวลาหงอยตอนโดนดุ ฮ่า ๆ
เก๋ากี้นี่เป็นคู่ปรับคู่ฟัดกับหลงได้ดี อารมณ์หมากับแมวเขม่นกันอะไรอย่างนั้นนนน
น้องแพรก็ชอบค่ะ แสบร้ายน่ารัก ตอนแหย่หลงนี่โอ้ยยย อยากจะบอกว่า 'อย่าแกล้งน้อง น้องจะร้องแล้ว' (ลั่น)
ชอบประโยคที่คุณอโณถามหลงเรื่องใบเสร็จตอนล่าสุดมากค่ะ 'เอาเป็นว่า...ทิ้งไปแล้วเนอะ' เนี่ย ดาเมจแรงอ่ะ ฮึกกกก
เรื่องนี้ลงตัวมากกกก ชอบงานของคุณ Indigo มาก ๆ เลย โง้ย
ชอบตั้งแต่พี่ภาพแล้วค่ะ เรื่องนั้นได้มาอ่านตอนจบ ไม่ได้ติดตามแบบเรียลไทม์
เรื่องนี้เลยจะขอเข้ามาติดตามเกาะขอบไปด้วยนะค้า
เป็นกำลังใจและรอตอนต่อไปค่า #กอดแน่น :กอด1:
-
โถ นึกว่าจะกล้า แต่ได้ขนาดเข้ามานอนพื้นห้อง ก็พัฒนาเยอะแล้ว 555
แล้วคุณอโณ ก็มานุ่งบรีฟ ยั่วยวนแบบนี้ หลงจะทนไหวได้นานแค่ไหนน้า
-
คุณอโณเสน่ห์เหลือร้ายทำหลงแย่ไปหมดแล้วเนี่ยถึงได้มีความคิดชั่วร้ายมากออกมา (โดยการย่องเข้าห้องนอน) :m20:
-
คุณอโณชอบหลงมั่งยัง???
มะไหร่หลงจะจำได้นะคะนี่ น่าจะเจอคนรู้จักบ้างนะ
-
หลงงงงงง เด็กเอ๋ออออ
-
'เอาถาดมาค่ะหลง แพรต้องการฟาดสักที' :m20: แพรเป็นคนตลกนะคะเนี่ย รู้ตัวหรือยังค้าา >< แต่ก็น่าสงสารอยู่เหมือนกันเนอะ เพราะอยากจะแกล้งหลงให้เต็มที่ก็ทำไม่ได้ เพราะกลัวว่าเจ้าตัวเขาจะร้องไห้ไปเสียก่อน~ 555+
ส่วนคนที่น่าสงสารยิ่งกว่าแพรก็น่าจะเป็นหลงนะคะ โถ~ ก็หลงเป็นคนป่วยตัวโตที่ถูกแมวตัวเล็กๆ (จริงเหรอ?) อย่างเก๋ากี้รังแกเอานี่นา :laugh: ยอมใจให้กับความขี้หวงของหลงเขาเลยจริงๆ ค่าา ^^ ได้นอนเฝ้าข้างเตียงก็ยังดี
เน้ออ..
-
บางทีก็ตลกความคิดของหลงนะ คือแบบใสซื่อมาก 555555 นางน่ารัก :-[
ส่วนคุณอโณก็สเน่ห์แรงไม่เปลี่ยนจริงๆ
-
เอ็นดูอ่อน :o8: หลงแกน่ารักมากกกกก
-
หลงยังสติลน่าเอ็นดูนะคะเนี่ย คริ
-
เหตุผลคนหลง
-
อ่านตามทันแล้ว เอ็นดูหลงมาก มึนๆเอ๋อๆได้ใจมาก แต่มีพัฒนาการมากขึ้นเยอะเลย ลักลอบเข้ามานอนในห้องคุณอโณแล้ว 5555 ชอบเรื่องใบเสร็จมากหวงแรงจัด 5555
ชอบที่หลงอยู่กับเก๋ากี้ ดูแพ้ทางแม่แมวสาว 5555 หลงน่ารักซื่อตรงมาก แต่อีกมุมก็ดูน่าสงสารที่มีความกลัวในใจ ไหนจะซวยถูกเข้าใจผิดต้องมาเจ็บตัวแทนแบบไม่รู้เรื่องรู้ราว
ตัวตนจริงๆหลงคือใครกันแล้วไม่มีใครที่รู้จักออกตามหาเลยหรือไงนะ
คุณอโณก็เสน่ห์แรงเหลือหลาย เป็นพ่อบ้านพ่อเรือนทำอาหารอร่อย(ในสายตาหลง) ทาสแมวตัวจริงด้วย แต่คุณอโณจะรู้ตัวไหมว่าทำหลงหวั่นไหวด้านมืดเริ่มเปิดเผยแบบนี้ 5555
อ่านแล้วฮานั่งขำกับความคิดหลง 5555
รอตอนต่อไปนะคะ :mew1:
:pig4: :L2:
-
หลงช่างน่าเอ็นดู ฮ่าๆๆความคิดแต่ละอย่างนี่ซื่อๆทั้งนั้นหวงคุณอโณแบบจริงจังเลยใช่มั้ยจ๊ะ ชอบแพรนะนางขยันชงจริงๆ ชงซะจนหลงความหวงขึ้นตา ฮ่าๆๆ
-
หลงผู้น่าสงสารกลัวอโณทิ้ง รวบหัวรวบหางเลยดีมั้ยยย :hao7: :hao7: :hao6: :hao6:
-
หลงงงงงง น่าเอ็นดูมากกก 555 เอ๋อๆมึนๆ ฮาอ่ะ
-
โอ้ยยยย ขำมาก หลงฮาอ่ะ สงสารใบเสร็จเลย 555555
แต่สงสารหลงยิ่งกว่า โถ่วววว กล้าๆ หน่อยเซ่ะ
คุณเก๋ากี้อุตส่าเปิดทางให้ ฮ่าๆๆๆๆ
-
นึกว่าจะนอนกับกี๋
-
หวงมากหล่ะสิๆๆๆ555
-
หลงน่ารักน่าเอ็นดูมาก :hao7:
-
หลงไปเอาสกิลความร้ายกาจมาจากพี่ภาพใช่มั้ย
แกล้งโง่แล้วชั่วร้ายที่สุด 5555
คุณอโณวววว ขี้เหงาใช่มั้ยเราน่ะ
อัพต่อน้า จะรอจ้า
-
แบบว่าขำมากก ตลกความคิดหลงสุดไปเลยค่ะ
สนุกมากกก
รอตอนต่อไป
-
โถหลงเอ๋ย น่าเอ็นดูจริงๆ :กอด1:
-
คุณอโณเสน่ห์แรว๊งเหลืออเกิ๊น หนักใจแทนหลง
หลงใสซื่อจริงๆ อยากรู้มากถ้าความจำหลงกลับมานิสัยยังเหมือนเดิมไหม
-
หลง โอ้ยยย หลงลูกแม่ 5555555555555555555
ชอบน้องแพรมากค่ะ รู้สึกได้ถึงความกาก ชอบตอนขากเสลดมาก โอ้ยยยยยย :laugh: :laugh: :laugh:
ไปแกล้งร้องหลงแบบนั้น ดีนะคะ หลงไม่ร้องไห้ไปซะก่อน ถถถถถถถถถ
นี่ตอนแรกนึกว่าพี่อโณจะได้สานสัมพันธ์กับคุณเชฟแล้วนะคะ
แหมมม ออกนอกหน้าเหลือเกินพ่อคุณ บอกตามตรงนี้หวงพี่อโณด้วยคนเลยค่ะ
สงสารหลงตอนน้อยใจมาก อยากลูบหัวปลอบ รู้สึกเอ็นดู โถๆๆๆ :hao5:
ชอบในความขี้มโนของหลงมาก คือกล้ามาก คิดได้ไง นอนข้างเตียง 55555555555555
ดูมีการพัฒนาแบบก้าวกระโดดมากเลยนะคะ ก๊ากกกกกกกกกกก
นี่อยากรู้ว่าพี่อโณตื่นขึ้นมาแล้วจะเป็นยังไงนะ? หลงมานอนอยู่ข้างเตียงแบบนี้
แต่หลงนี่ก็เป็นคนขี้หึงขี้หวงใช่ย่อยนะ แต่ชอบพี่อโณใส่กางเกงบ๊อกเซอร์ร่อนไปรอบบ้านอ่ะ
ดูยั่ว ดูร้ายกาจ กรี๊ดดดดดดดดด ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหลงมีอาการแบบนั้น 5555
อ่านไปแล้วตลกในมโนของหลงมาก รอตอนหน้านะคะ >_<
-
หลงจะน่าเอ็นดูไปถึงไหนเนี่ย
เราหลงจะแย่แล้ว
เมื่อไรคุณอโณจะรู้นะ?
-
:กอด1: :กอด1: :pig4:
-
ฮ่าๆๆๆ ขำไอ้หมาหลงอ่ะ มันฮามากขึ้นทุ๊กวัน
-
ขำเจ้าตูบหลง ฮ่าๆๆ ร้ายนะเนี่ย มีลักลอบเข้าห้องนอนด้วย สนุกมากเลยค่ะ จะติดตามน้าา
-
ทำไมหลงน่ารักขนาดนี้ :impress2:
-
ฮากว่านี้ไม่กว่าหลงไม่มีแล้ววว
อะไรจะขนาดนั้นหลง 555
พัฒนาแล้วนะหลงอย่างน้อยข้างเตียงก็ยังดีอ่ะ 5555
-
เข้ามา stanbyvรอ
-
หลงแอบหื่นนะ 5555555555555
-
หลงพัฒนาฝีมือแล้วนะ เดี๋ยวนี้มีแอบย่องเข้าห้องคุณอโฌแล้วหรอ
ที่หลังขึ้นนอนบนเตียงเลย อิอิ
-
ทีมหลง
-
ความทรงจำที่ 8
นาฬิกาชีวิตของอโณชาเดินตรงเสมอ ไม่ว่าจะกินข้าว อาบน้ำ นอน หรือแม้แต่เวลาออกไปทำงาน ทุกอย่างถูกตั้งค่าไว้ แน่นอนว่ารวมไปถึงเวลาตื่นนอนด้วย
อโณชาบิดกายอย่างเกียจคร้านพลิกตัวไปมาอยู่สองสามทีเพื่อสลัดผ้าห่มหนา ๆ ออกราวกับลอกคราบ มือสองข้างขยี้ตาอยู่สองสามทีแต่ยังไม่คลายอาการสะลึมสะลือ กระนั้นก็เถอะล้างหน้าสักหน่อยก็หายแล้ว คิดได้ดังนั้นอโณก็ตลบผ้าห่มพับไว้ลวก ๆ ที่ปลายเตียงก่อนจะแหย่ปลายเท้าลงไป
ผัวะ!
เฮือกกกกกกก อโณชาชักขากลับแทบไม่ทันเมื่อเท้าที่แหย่ลงไปนั่นเตะเข้ากับวัตถุแปลกปลอมบางอย่างเข้าเต็มตีน ทีนี้แหละขี้ตงขี้ตาที่เมาอยู่กระเด็นออกจนตาสว่างเลยทีเดียว เขาค่อย ๆ คลานกลับไปที่ขอบเตียงเพื่อชะโงกดูสิ่งนั้น นั่นมัน....
“หลง!”
“อูยยยยยยยยยยย” ไอ้วัตถุที่ว่าลงไปกุมหัวโอดครวญดิ้นแดก ๆ บนพื้น ไอ้หลงผู้โชคร้ายโดนคุณอโณซ้ำเข้าไปตรงแผลเก่า วัตถุทุกอย่างบนโลกล้วนติดใจหัวหลงทั้งนั้น เท้าคุณอโณก็เช่นกัน
“หลงเป็นอะไรหรือเปล่า? เจ็บมากไหม” อโณชาที่ตั้งสติได้รีบชะโงกตัวลงไปดูสภาพศพ หารู้ไม่ว่าทำไอ้หลงชักหนักกว่าเก่าอีก
คะ...คุณอโณโป๊แบบเต็ม ๆ ตา....
หลงขยับตัวแหงก ๆ เข้าไปฝังหน้ากับหมอน มือสองข้างกุมบาดแผลไว้แน่นอน อย่าถามว่าเจ็บไหม ระดับนี้กะโหลกไม่เปิดก็เก่งจะแย่แล้ว มันคราง “เจ็บครับ อูยยยยยย”
“แย่แล้ว ไปหาหมอไหม?” คุณอโณนี่แอบกิ๊กกั๊กกับหมอหรือเปล่าเอะอะก็หาหมอ ๆ ตลอด หลงนึกเครียดขึ้นมาในใจแบบโง่ ๆ รู้ตัวอีกทีคุณอโณก็มานั่งยอง ๆ ข้าง ๆ ตัวเสียแล้ว ไม่พอยังเอื้อมมือเข้ามาแกะที่กุมหัวอยู่ “ไหน ให้ฉันดูหน่อยสิ”
“มือคุณอโณเย็นจังเลย”
“หลง! อย่านอกเรื่อง เอาหัวมาดูเร็ว” อโณชาแงะมือออกจนสำเร็จ ตอนนี้หลงนอนคว่ำอยู่เลยออกแรงได้ไม่เยอะนัก พอก้มลงไปมองสำรวจก็เห็นก้อนกลม ๆ นูนขึ้นมาเล็กน้อย นิ้วเรียวยาวแตะลงบนนั้นเบา ๆ
“จ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!” ร่างข้างใต้กรี๊ดลั่น “คุณอโณอย่าจับครับ!”
“โทษทีนะ แค่อยากดูว่าปูดเยอะหรือเปล่า” ไม่ว่าเปล่ามือซุกซนของอโณชาก็แหวกเส้นผมสีน้ำตาลออกดู คล้าย ๆ กับหาไข่เหา “อืม..ทายาสักหน่อยก็คงหายแหละ”
“เมื่อคืนคุณอโณก็ไม่เห็นทาให้เลย” อ้าว อยู่ ๆ ไอ้นี่ก็มาตัดพ้อเล่นเอาอโณชามึนงง
“ขอโทษนะ เมื่อคืนฉันลืมจริง ๆ”
“เป่าให้ก็ไม่เป่า” หลงเผลอหลุดความในใจออกมา รู้ตัวอีกทีมันก็สะดุ้ง เดี๋ยวสิก็คุณอโณโกรธเขาเรื่องขอให้เป่าหัวให้นี่นา “มะ...ไม่ใช่...ผมหมายถึง”
“เป่าให้ก็ได้นะ”
หา!? หลงตลบผ้าเด้งตัวขึ้นมานั่งทันที “จะ...จริงเหรอครับ”
“ทำไมฉันต้องโกหกด้วยล่ะ?” อโณชาเอียงคอ “ถ้าเป่าแล้วหลอกให้หลงเชื่อว่าไม่เจ็บได้มันก็โอเคนี่”
“งั้นเป่าเลยครับ ๆ เป่าเลย ๆ” ว่าแล้วไอ้หลงก็รีบแหวกหัวให้ทันที ดึงรุนแรงจนผมแทบหลุดเป็นกระจุกอยู่แล้วอะไรมันจะพรีเซนต์หนังหัวตัวเองอย่างภาคภูมิใจได้ขนาดนั้น
อโณชานั่งคุกเข่ามองไปยังอีกฝั่ง หลงนั่งขัดสมาธิพร้อมก้มลงแหวกหนังหัวให้ช่างเป็นภาพที่ทุเรศชอบกล เขากลั้นใจเอื้อมไปจับหัวหลงไว้
“เอ่อ...หลง”
“ครับ?”
“เอาไว้ก่อนนะ ฉันยังไม่ได้แปรงฟัน”
ตึ่งโป๊ะ! เหมือนถูกหลอกให้รอแล้วถีบลงเหว หลงผิดหวังแต่ก็จำใจปล่อยเส้นผมตัวเองให้เป็นอิสระ มันค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมา อุก! คุณอโณใส่กางเกงในตัวเดียว! แล้วมานั่งคุกเข่าประจันหน้าให้เห็นกันเต็ม ๆ ตาไปเลยทุกซอกทุกมุม!
ดวงตาซุกซนสแกนตั้งแต่หัวเข่า ต้นขา กางเกงในสีดำ หลงกลืนน้ำลายเอื้อกพักหายใจสักพักแล้วค่อยขยับสายตาเลื่อนขึ้นไปท่อนบนต่อคราวนี้หลงอยากจะยกมือขอดื่มน้ำชดเชยเหงื่อที่เสียไป ร่องวีเชฟของอโณเหมือนมีเส้นนำสายตาพุ่งเฉียงขึ้นมาจรดที่ช่วงเอว ช่องระหว่างกลางตรงนั้นเป็นสะดือและหน้าท้องขาว ๆ ประดับด้วยกล้ามเนื้อนิด ๆ
ซู้ดดดดดดดด หลงสูดน้ำลายที่มุมปาก แผ่นอกคุณอโณขาวกระแทกตามาก หลงพยายามบังคับตัวเองให้เลื่อนสายตาออกจากยอดอกทั้งสองข้าง กระดูกไหปลาร้าแล่นเฉียงขึ้นสู่ลำคอเรียว ปลายคางสวยได้รูป แล้วก็ริมฝีปากที่ขยับ...
“จะจ้องอีกนานไหม”
ชะอุ้ย! หลงหมดเวลาอ้อยอิงต้องเลื่อนขึ้นไปสบกับดวงตาเรียวสีนิลอย่างเสียมิได้ “ถ้านานกว่านี้ได้ไหมครับ?”
ถามได้หน้าด้านจนอโณหมดคำพูด “จ้องแบบนั้นมันน่าอายนะ ถึงจะผู้ชายเหมือนกันก็เถอะ”
“คะ...คุณอโณอายด้วยเหรอครับ!” แล้วนี่แกดีใจทำไมหลง! เขากำลังด่าอยู่นะ ถึงกระนั้นก็เถอะแววตาซุกซนของหลงที่จ้องตอบมาทำเอาอโณชาทำอะไรไม่ถูกเข้าไปใหญ่ “หวา คุณอโณหน้าแดงเลย”
“เลิกจ้องได้แล้ว” อโณชาเป็นฝ่ายเบือนหน้าหลบก่อน ไม่พอยังทำมือชิ่ว ๆ ไล่หลงด้วย “ฉันจะไปอาบน้ำ ต้องรีบทำอาหารเช้า”
ไม่รอให้หลงตอบอะไรอโณชาก็ลุกพรวดขึ้นมาจากพื้นปล่อยให้หลงมันอ้าปากหวอเพราะเห็นร่างคุณอโณเต็มตาเสียยิ่งกว่าเดิม 3Dทะลุจอ ภาพชัดแบบFULL HDกันเลยทีเดียว
คุณอโณ้!! ไหนบอกว่าไม่ให้มองไงครับ!
อโณชาชินกับการอยู่คนเดียวเลยไม่คิดว่าการใส่กางเกงในนอนเป็นปัญหาอะไรกับชีวิต เขาคิดตื้น ๆ แค่ว่าหลงมันก็เหมือนเด็กคงชอบจ้องนู่นจ้องนี่เป็นเรื่องธรรมดา ร่างขาว ๆ เดินลิ่ว ๆ ไปรื้อเสื้อผ้าที่ตู้ปลายเตียง ก้ม ๆ เงย ๆ หลอกไอ้หลงหัวใจวายอยู่สองสามทีก็หันกลับมาราวกับนึกอะไรออก
“เดี๋ยวสิ”
เรียวคิ้วสวยขมวดมุ่น
“หลงมานอนในห้องฉันได้ยังไงน่ะ?”
.....................................................................
......................................
.................
.........
“ถ้านอนไม่สบายก็น่าจะบอกกันแต่แรกนะ”
เคร้ง เสียงก้นแก้วกระทบโต๊ะดังตามมา ใช่แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่บนโต๊ะอาหารพร้อมหน้าพร้อมตารวมไปถึงเก๋ากี้ที่พื้นด้วย
“ก็ผมเกรงใจคุณอโณนี่ครับ” ไม่น่าเชื่อว่าหลงยังมีหน้ามาพูดคำนี้ได้อีกหลังจากบุกรุกเข้าห้องเขาไปขนาดนั้น นับถือใจมันจริง ๆ “จริง ๆ แรก ๆ มันก็พอทนได้ แต่พอเก๋ากี้...”
ขวับ! แมวอ้วนด้านล่างหันตามชื่อเรียก มันจ้องแป๋วเข้ามาในตาหลงเหมือนจะรอฟังว่าเอ็งจะพูดอะไร
“เอ่อ..คือ เก๋ากี้หนาวน่ะครับก็เลยมานอนเบียด” หลงหลบตาวูบ ทั้งแมวทั้งคนทำไมจ้องจับผิดกันขนาดนี้ “แล้วตัวมันก็ใหญ่มากผมเลยนอนไม่ได้น่ะครับ”
“ก่อนหน้านี้เก๋ากี้นอนพัดลมตลอดอาจจะไม่ชินเท่าไร” อโณชาวิเคราะห์นิสัยแมวตัวเอง “หรือบางทีอาจจะอยากอ้อนหลง”
“เอ่อ...ผมว่าตัดข้อนั้นไปได้เลยครับ” ทุกวันนี้แค่มันไม่แดกนิ้วเท้าหลงเข้าไปก็ขอบคุณจะแย่แล้ว “ผมว่ามันหนาวแหละครับ”
“โถ...หนาวเหรอเก๋ากี้” อโณชาชะโงกลงมาพูดกับแมวสาวที่ส่งเสียงอ้อแอ้
“ผมว่าจะบอกคุณอโณตั้งนานแล้วครับ” หลงอ้อมแอ้มขัดจังหวะอ้อนของแมว “ข้างนอกไม่ต้องเปิดแอร์ให้ผมก็ได้นะครับ มันเปลืองไฟมากเลย ถ้าคุณอโณต้องจ่ายค่าไฟเยอะขนาดนั้นผมเกรงใจ”
“แต่ถ้าไม่เปิดหลงจะนอนหลับได้เหรอ กรุงเทพ ฯ ต่อให้เป็นตอนกลางคืนก็ร้อนอย่างกับอะไรดี”
“พอนอนได้ครับ” หลงทำตัวเล็ก ๆ ลีบ ๆ ดูน่าสงสาร ดูสิ๊! ขนาดตักไส้กรอกเข้าปากยังต้องห่อไหล่เข้าหากันเลย
“งั้นเหรอ” อโณชาตอบรับง่าย ๆ พลางตักไข่ดาวเข้าปาก วันนี้ก็ยังทอดแบบยางมะตูมได้สวยอีกเช่นเคย เขานึกชมตัวเองในใจ “หรือว่าแบบนี้ดี”
“แบบไหนครับ” ไอ้ตัวลีบฝั่งตรงข้ามดูมีปฏิกิริยาขึ้นมา หลงเงยหน้ามองด้วยแววตาซื่อใส
“หลงก็มานอนกับฉัน”
หลงก็มานอนกับฉัน
หลงก็มานอนกับฉัน
นอนกับฉัน....
ฉ่า ~ รอบนี้กลายเป็นหลงเสียเองที่หน้าร้อนวูบวาบ มันมองซ้ายมองขวาจะเอาหน้าจุ่มลงซีเรียลแช่นมเสียด้วยซ้ำถ้าคุณอโณไม่ถามต่อ
“หรือว่าไม่ชอบนอนกับคนอะ...”
“นอนครับ! ชอบนอนกับคนอื่นที่สุดเลย!” ดูจากความกระตือรือร้นนั่นสิ ถ้าอโณชายังไม่เชื่อหลงจะชวนไปนอนตอนนี้อีกรอบเลย “ผมต้องหลับสบายมีความสุขที่สุดในโลกแน่ ๆ ครับ!!”
“เชื่อแล้วว่าอยากนอน ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้” หลงนี่เล่นใหญ่ตลอดส่วนอโณชาก็เอื่อย ๆ จับปลายส้อมแทงแฮมในจานขึ้นมายัดเข้าปาก “เตียงก็ตั้งใหญ่ทีนี้หลงจะได้ไม่เมื่อยตัว”
“ผมชอบนอนเตียงมาก ๆ เลยครับ!” ชอบไม่ชอบไม่รู้ล่ะตั้งแต่ความจำเสื่อมยังไม่เคยนอนเลย แต่ถ้าเตียงที่มีคุณอโณนอนข้าง ๆ มันต้องดีงามที่สุดอยู่แล้ว “ผมนอนไม่ดิ้นนะครับคุณอโณวางใจได้ นิ่งเป็นศพเลยครับ”
อโณกำลังมึนงงว่านี่มันกำลังอวยสรรพคุณการนอนของตัวเองอยู่ใช่ไหม เลยตอบไปสั้น “ฉันนอนดิ้นนิดหน่อยนะ ถ้าไปโดนหลงก็บอกได้นะ”
“ดิ้นเยอะ ๆ ก็ได้ครับ!” หลงเกือบหลุดคำว่า ‘ผมชอบ’ ออกมา โชคดีที่มันกลืนลงคอไปได้ทัน “ผะ...ผมหมายถึงเตียงคุณอโณ ดิ้นตามสบายเถอะครับ อย่าเกรงใจผมเลย”
“ฉันไม่ได้ดิ้นเยอะขนาดนั้นสักหน่อย ฮ่า ๆ ๆ” คนแก่กว่าหัวเราะเบา ๆ หลงนี่พูดอะไรตลก ๆ แถมยังดูตื่นเต้นกับทุกเรื่องเลยแฮะ
วันนี้เป็นวันอาทิตย์อโณชาจึงสวมเสื้อยืดย้วย ๆ กับกางเกงขาสั้น ไม่รู้ทำไมของธรรมดาแบบนั้นพอไปอยู่บนตัวเขาแล้วมันถึงได้ดูมีสไตล์นัก หลงมองกริยาคุณอโณที่นั่งเท้าคาง ส่วนมืออีกข้างยกนมขึ้นดื่มดูผ่อนคลายและมีเสน่ห์สุด ๆ จนเขาอดเพ้อไม่ได้
คุณอโณนี่ดูดีจริง ๆ เนอะ
สายลมเอื่อยลอดเข้ามาทางประตูระเบียงที่เปิดทิ้งไว้ เส้นผมสีดำต้องลมไหวไปมาระกับต้นคอ ให้นั่งมองทั้งวันก็ไม่มีเบื่อ
อ่า...พูดถึงเรื่องเบื่อ หลงก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เขาคิดเรื่องนี้มานานแล้วแต่ก็ยังหาโอกาสพูดไม่ได้เสียที
‘หลงอยากหางานทำ’ เขาไม่ชอบการอยู่เฉย ๆ อุดอู้ในห้องสี่เหลี่ยมนั่งดูจอสี่เหลี่ยมมองเก๋ากี้แทะตุ๊กตาหนู หลงรู้สึกเหมือนทุกครั้งที่ตื่นนอนมันช่างว่างเปล่า นอกจากการเฝ้ารออโณชากลับมาทุกเย็นแล้วเขาก็ไม่มีจุดมุ่งหมายอื่นในชีวิตอีกเลย
อนาคตที่ว่างเปล่ามันน่ากลัวเกินไป
“คุณหมอ...เอ่อ...” เสียงทุ้มเรียกให้อโณชาที่เหม่อลอยอยู่กลอกลูกตากลับมาทางหลง “เคยบอกไว้”
“คุณหมอประวิทย์น่ะเหรอ?”
“ครับ” หลงหยักหน้า “เขาบอกว่าผมควรฝึกการกระตุ้นประสาทสัมผัส”
“อ๋อ เรื่องนั้นฉันจำได้” อโณชาท่องต่อทันที “การได้ยิน มองเห็น ได้กลิ่น ลิ้มรส และสัมผัสอารมณ์ต่าง ๆ”
“มะ...มีอีกข้อครับ” หลงแทรก “พบปะผู้คน”
“จริงด้วยสินะ” อโณตอบรับอย่างเรียบเฉยเพราะมัวแต่เช็ดคราบซอสออกจากจาน “แล้ว ?”
“ผมอยากทำงานครับ”
“หา!?” อโณเช็ดทิชชูดังปืด “งานอะไร งานที่ไหน หายเจ็บซี่โครงแล้วเหรอ?”
ยิงรัวขนาดนี้สมองถั่วของไอ้หลงจะไปตอบทันได้อย่างไร “เอ่อ...ยังไม่ได้หาหรอกครับ แค่คิดว่ากำลังจะ...”
“ไม่ได้นะ!” อโณสวมบทคุณแม่เสียงแข็งทันที “หลงความจำเสื่อมอยู่นะใครเขาจะรับคนไม่มีบัตรประชาชนเข้าทำงาน หรือต่อให้มีมันก็อันตรายเกินไปจะโดนหลอกไปทำอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ไม่หรอกครับ ผมเองก็โตแล้ว”
“มันไม่เกี่ยวกับว่าโตไม่โตนะหลง” คนแก่กว่าถอนหายใจ “มันเกี่ยวกับความปลอดภัยของหลงนะ”
“แต่....”
“ถ้าหลงอยากให้ฉันสบายใจก็อย่าทำ”
เหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยงลงกลางหัว แค่ประโยคสั้น ๆ ก็ทำให้หลงพับโครงการทุกอย่างเก็บลงกระเป๋าเสียสิ้น ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้คุณอโณลำบากใจหลงจะไม่มีวันทำมันเด็ดขาด จะขังหลงไว้ในห้องล่ามโซ่กับขาเตียงอะไรก็ได้ ขอแค่ทำให้คุณอโณพอใจก็พอ
“เข้าใจแล้วครับ ผมไม่ทำแล้วก็ได้” ถึงกระนั้นก็ยังคอตกเล็กน้อย
ท่าทีหมาหงอยแบบนั้นทำอโณชารู้สึกผิดในใจขึ้นมานิด ๆ เขารู้ว่าหลงคงจะเหงาที่ต้องอยู่คนเดียวทั้งวัน แต่มันก็ช่วยไม่ได้จริง ๆ โลกข้างนอกมันโหดร้ายเกินกว่าจะปล่อยให้คนความจำเสื่อมอย่างหลงไปเผชิญด้วย
มองไปยังฝั่งตรงข้าม ไอ้หนุ่มตัวสูงนั่งห่อไหล่ ใบหน้าที่ปกติยิ้มแย้มกลับยับยู่ คิ้วรก ๆ ตกลงข้าง ๆ เหมือนปลงตก ดวงตาสะท้อนความผิดหวังอย่างปิดไม่มิด แถมกระบนแก้มยังทำให้ดูอมทุกข์เข้าไปใหญ่ หลงคนที่เอาแต่ยิ้มโชว์เขี้ยวคนนั้นทำหน้าแบบนี้มันก็....
รู้สึกผิด...
อโณชาถอนหายใจ “เอาแบบนี้แทนไหม”
“ครับ ?”
“หลงมีหน้าที่ออกไปซื้อของสดมาให้ฉันทำอาหารทุกวัน ถ้าเป็นแบบนี้ก็จะได้พบปะคนเยอะ ๆ ด้วยไง”
“จะ..จริงเหรอครับ” ราวกับรดน้ำลงบนถั่วงอก ไอ้หลงงอกตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “ผมออกไปข้างนอกได้จริงเหรอ”
“ฉันจะหลอกทำไมล่ะ” อโณชาถอนหายใจ “เดี๋ยววันนี้จะพาไปเซอร์เวย์ก่อน มีตลาดสดไม่ไกลจากนี่เท่าไร อ้อ แล้วจะตื่นมาลิสต์รายการให้การบ้านทุกวันเลย ดีไหม?”
“ดีครับ! ดีที่สุดเลย” ไอ้หนุ่มตกกระดีใจเหมือนเด็กที่ต้องทำบันทึกความดีไปส่งคุณครู ถ้าเป็นแบบนี้นอกจากจะได้ออกไปข้างนอกแล้วยังได้ช่วยแบ่งเบาคุณอโณอีกด้วย ดีกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
เห็นหลงยิ้มโชว์เขี้ยวจนหนังปากจะกลับแล้วอโณค่อยเบาใจหน่อย ชายหนุ่มจัดการเช็ดจานช้อนส้อมจนเรียบร้อย แต่สุดท้ายก็ไม่ทันหลงที่เดินเข้ามารวบกองจานไปล้างจนได้
เกือบเดือนแล้วที่เจอหลง แล้วก็เกือบเดือนแล้วที่ผู้ชายคนหนึ่งหายออกจากบ้านโดยไม่มีการออกตามหา เวลาช่างผ่านไปเร็วจริง ๆ อโณเหมือนได้เห็นการเจริญเติบโตช้า ๆ ตั้งแต่นอนแหงกเป็นผักปลา จนมาวันนี้หลงเริ่มทำอะไรได้หลาย ๆ อย่าง หลัก ๆ ก็คือช่วยงานบ้านล้างจาน กวาดพื้น ถูพื้น เติมอาหารและน้ำให้เก๋ากี้ พูดง่าย ๆ ว่างานบ้านระดับง่อย ๆ ทั้งนั้น เพราะอโณก็ยังเป็นห่วงสภาพร่างกายของหลงอยู่ เปิดฟุบเป็นลมคาห้องน้ำไม่เป็นผีเฝ้าห้องเลยหรือ?
เสียงเครื่องเซรามิกกระทบกันผสมเคล้าคลอกับเสียงน้ำไหลฟังเพลินหูดี หลงล้างจานจนสะอาดเอี่ยมอ่องลองเอามือถูก็ดังปรี๊ด ๆ เหมือนในโฆษณา ไอ้หนุ่มตกกระเช็ดมือลงกับกางเกงนอนลวก ๆ แล้วเดินหัวฟูออกมาจากครัว
หมับ! จู่ ๆ อโณชาก็จู่โจมเข้ามาคว้ามือเปียก ๆ แบบไม่ทันตั้งตัว หลงตกใจสะดุ้งสุดตัว...
คุณอโณมือนิ่มจัง...
เอ๊ะ! เดี๋ยวสิ นั่นไม่ใช่เรื่องที่ควรตกใจนี่หว่า ตั้งสติก่อนหลง! คิดแล้วก็ส่ายหน้าแรง ๆ เอาความคิดอัปมงคลออก ทว่าคุณอโณกลับผลักมันยัดเข้าไปในห้องน้ำ ห้องน้ำนะ! จะให้คิดอะไรใสซื่อได้อีกหรือ
“คะ..คุณอโณ” หลงครางเรียกเสียงต่ำเมื่ออีกฝ่ายกลับมาจากการปิดงับประตูแล้วก้าวเข้ามา มันขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“โกนหนวดนะหลง” อโณชาตอบคำถามนั้นโดยที่หลงไม่ต้องออกเสียงถาม “อย่างที่แพรทักเมื่อวานนั่นแหละ หนวดเริ่มครึ้มแล้วนะ”
“นะ..หนวด” ไอ้หน้ากระอ้าปากพะงาบ ๆ
“ใช่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องออกไปข้างนอกแล้ว” ว่าแล้วก็ยัดด้ามมีดโกนใหม่แกะกล่องใส่มือ “ทำเป็นใช่ไหม?”
หลงนิ่งไปชั่วขณะ มองใบมีดในมืออย่างช่างใจสลับกับใบหน้าคุณอโณ ความสำออยลึก ๆ ในใจตอบออกไป “กะ...กลัวบาดหน้าจังเลยครับ”
“ไม่บาดง่าย ๆ หรอก ด้ามจับรุ่นนี้ออกแบบมาดี” พ่อคนตาโศกนี่ก็ไม่ได้รู้เรื่องรุ้ราวก้มหน้าก้มตาขายด้ามมีดโกนประหนึ่งได้ค่าคอมมิชชั่น “ฉันไม่เคยโดนบาดสักครั้งเลยนะ”
“แสดงว่าคุณอโณโกนเก่ง” ทีนี้ตาเป็นประกาย “งั้นทำให้ผมหน่อยได้ไหมครับ!”
“หา?!”
“นะครับ ๆ” คนความจำเสื่อมเว้าวอน “ถ้าผมทำไม่ถูกต้องโดนบาดแน่ ๆ เลย แล้วทีนี้แผลก็จะติดเชื้อแบบในข่าว ลามขึ้นไปสมอง ผมก็จะตายไปโดยจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใครด้วยซ้ำ ฮือออออ”
บางทีตอนนี้สมองเอ็งอาจจะติดเชื้ออยู่แล้วก็ได้นะหลงถึงได้เพ้อเจ้อขนาดนี้ ทีนี้ภาระก็หล่นปุลงบนบ่าอโณแทน เขาจ้องใบมีดอย่างครุ่นคิด นี่เขากำลังจะฆ่าคนความจำเสื่อมทั้งคนด้วยการสั่งให้โกนหนาวจริง ๆ หรือนี่ รู้ตัวอีกทีก็เผลอหลุดปาก “ไปล้างหน้าสิ”
อย่าว่าแต่ล้างหน้า ไล่ไปอาบน้ำหลงก็ถอดมันตรงนี้แหละ ร่างสูง ๆ พุ่งเข้าหาอ่างล้างหน้าอย่างบ้าคลั่งแล้ววักน้ำสาดรัว ๆ ราวกับตายอดตายอยากก่อนจะรีบทำเวลากลับมายืนเสื้อเปียกยิ้มแฉ่งอยู่ข้าง ๆ อโณชา “เรียบร้อยแล้วครับ”
“หลงมาตรงนี้สิ ฉันจะได้ถนัด”
ขวับ เพียงกะพริบตาอโณชาก็พลิกตัวจับหลงยัดเข้าไปจนสะโพกจนเคาน์เตอร์ห้องน้ำ หลงไม่ทันจะได้อ้าปากค้างอีกฝ่ายก็ขยับเข้ามาประชิดทันที
พื้นที่ในห้องน้ำดูแคบลงทันตาเมื่อมีผู้ชายตัวสูง ๆ สองคนเบียดกันอยู่ ลมหายใจร้อน ๆ จากปลายจมูกโด่งเฉียดอยู่ข้างแก้มตกกระตอนที่ฝ่ายนั้นยื่นหน้าเข้ามาคลอเคลีย หลงกลั้นหายใจขณะที่หัวสมองว่างเปล่า คำถามที่วิ่งชนกันมากมายถูกขีดฆ่าทิ้งไปทีละข้อ
เกิดอะไรขึ้น?
คุณอโณทำแบบนี้ทำไม?
วงแขนคนตัวเล็กกว่าโอบรอบคอ ราวกับมีเสียงขยับนับร้อยพันในหัวของหลง เขาไม่ต้องการรับรู้อะไรอีกแล้ว ไม่แม้แต่จะถาม หลงค่อย ๆ ปรือตาลงรับสัมผัสเบา ๆ ที่ริมฝีปาก...
จะ..จูบ...
ปืดดดดดดดดดดดดดด ผ้าขนหนูร้อน ๆ ถากเข้าที่ปากยื่น ๆ นั่นทันที โหดเหี้ยม รวดเร็ว และรุนแรง
“โอ๊ย! ร้อน” หลงดีดดิ้น “คุณอโณทำอะไรครับ?” ใครที่สุดมันก็หลุดถามจนได้
“อยู่นิ่ง ๆ สิหลง อย่าทำปากยื่น” อโณตอบด้วยคำสั่ง “ต้องให้รูขุมขนมันเปิดก่อน”
จูบมันต้องใช้รูขุมขนด้วยเหรอ ที่ดูในละครมันไม่ใช่..
ปืดดดดดดดดดดดดด
“คุณอโณ้!ผมเจ็บ”
“โทษทีหนักมือไปหน่อย” คนพูดลดน้ำหนักที่กดลงมาบนปลายคาง “ทนเอาหน่อยนะ แป๊บเดียวเองจะได้ไม่เจ็บ”
อโณชาวางผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นลงข้างตัวแล้วเอี้ยวตัวไปกดขวดปั๊มสองสามที ฟองสีขาวหยดลงเต็มฝ่ามือก่อนเขาจะแปะป้าบมันลงบนใบหน้าตกกระ ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยเนื้อครีมจนทั่วตั้งแต่ใต้จมูกลงไปทำเอาเจ้าของใบหน้าลมหายใจติดขัดเผลอจิกลงบนขอบอ่างล้างหน้า
สัมผัสนุ่มนวลอ่อนโยนลงหลงอดเคลิ้มยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ไม่ได้ การได้ถูกคุณอโณสัมผัสเป็นอะไรที่รู้สึกดีสุด ๆ
ชิ้งงงงงงงง วัตถุมันวาวส่องแสงวาบเข้าตาหลงทำลายบรรยากาศเงียบสงบเมื่อครู่ไปทันตา ไอ้หลงที่ว่าง่ายเมื่อกี้ดิ้นพรวดจนครีมโกนหยดแหมะลงพื้น
“ผะ...ผมว่าไม่โกนก็ได้นะครับ” มันขยับยึกยักจะหนี แต่อโณชาก็ยืนปิดทุกทางแถมยังเอาแขนขังหลงไว้กับเคาน์เตอร์ด้วย เจ้าบ้านขยับกายเข้ามาใกล้
“ไม่ได้หรอกหลง มันเป็นแหล่งบ่มเพาะเชื้อโรคนะ” คนตอบยังยิ้มระรื่นพร้อมกับยื่นใบมีดเข้ามา ไอ้หลงดิ้นด่อกแด่กเหมือนปลาอยู่บนบก
“มะ...ไม่เอาครับคุณอโณ” ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าคุณอโณจะแรงควายได้ขนาดนี้ จับคางหลงไว้แน่นพลางยกมีดเข้ามาใกล้
“แค่โกนหนวดเองนะหลง”
“ไม่เอา! ผะ..ผมกลัวเจ็บ”
“ไม่เจ็บหรอกน่า ฉันโกนให้ตัวเองไม่เคยบาดเลยนะ” อโณชายิ้มหวานทำไอ้หลงผวาเข้าไปใหญ่
เดี๋ยวเซ่! แล้วไม่มีเคสโกนให้คนอื่นเหรอครับ
แต่เอ๊ะ....ไม่มีก็ดีแล้วนี่
สะ...แสดงว่าคุณอโณเพิ่งเคยโกนหนวดให้คนอื่นเป็นครั้งแรกน่ะสิ!!
“โกนเลยครับคุณอโณ!!” หลงตอบรับหนักแน่น ความมุ่งมั่นเต็มเปี่ยมอีกนิดเดียวจะจับมืออโณชาขึ้นมาบังคับโกนให้อยู่แล้ว มันยัดเยียดหน้ากระ ๆ ให้ถึงมืออีกฝ่าย “ผมพร้อมแล้วครับ!!”
แม้จะยังมึน ๆ ว่าไอ้หลงมันจะอยากโกนหนวดอะไรขนาดนั้นก็เถอะ แต่มีหุ่นทดลองมาเสนอให้ขนาดนี้ไม่สนองก็กระไรอยู่ อโณชาเชยปลายคางขึ้นก่อนจะจรดใบมีดลงไป
เขารั้งผิวให้ตึงแล้ววาดใบมีดไปตามแนวไรหนวด ลากยาว ๆ จากแก้มไปจรดตรงปลายคาง อโณชามือนิ่งสมราคาคุยแม้จะเคือง ๆ ผิวไปบ้างแต่หลงก็ยังพอทนได้
“กระเยอะจริง ๆ” อโณชาทราบข้อนี้ดี แต่ไม่เคยได้มองใกล้ ๆ ขนาดนี้มาก่อน ผิวหลงไม่ได้ดีสักเท่าไหร่ออกจะคร้ามแดดแถมยังมีรอยกระอีก ช่วงแก้มนี่เห็นชัดสุดเลยล่ะ ตอนที่ดึงผิวแก้มให้ตึงจะเห็นจุดกระจายชัดเจน ตกกระไม่ได้แย่หรอก อโณคิดว่ามันเป็นเอกลักษณ์ที่น่ารักดี
ว่าแต่ระบุเอกลักษณ์ชัดเจนขนาดนี้แต่ก็ยังไม่มีคนรู้จักติดต่อเข้ามาสักคนเลย เขานึกขำกับตลกร้ายข้อนี้
จากที่ต่อต้านตัวเกร็งตอนนี้หลงค่อย ๆ ผ่อนคลายลง สัมผัสจากมืออโณนุ่มนวลจนเขาเคลิ้มตาม กลิ่นหอมสะอาดอันเป็นเอกลักษณ์รายล้อมตัวราวกับจะสำลักออกมาให้ได้ ทว่าเขาเต็มใจจมดิ่งลงสู่วงล้อมของอโณชา อ้อนวอนเฝ้ารอปลายนิ้วเรียวยาวสลับกับคมมีดครั้งแล้วครั้งเล่า
เสียงทุ้มนุ่มเอื้อนเอ่ยให้เขาเม้มปากเพื่อจำกัดหนวดบริเวณเหนือริมฝีปาก พออโณชาแตะลงแถว ๆ นั้นหลงก็เหมือนถูกกระแสไฟฟ้าช็อทเข้าที่หน้าอก
แย่แล้ว....นี่มันแย่มาก ๆ
หลงเหมือนจะตายเสียให้ได้เมื่อตรงอกซ้ายบีบตัวเข้าหากัน เขาควรจะปรึกษาหมอประวิทย์ดูดีไหม บางที ‘หลงคนก่อน’ อาจเป็นโรคหัวใจก็ได้ ควรจะลองตรวจดูไหมนะ
“เสร็จแล้ว” หลงตกอยู่ในภวังค์ สายตาของเขามีเพียงริมฝีปากบางที่เผยอขึ้นอย่างเผลอไผล “หลง?”
อโณชาเรียกให้ไอ้หลงตอบอะไรมาสักอย่าง ก็ตอนนี้หลงยืนตาลอยอ้าปากหวอจนน้ำลายหยดจากมุมปากเฉียดปลายก้อยตีนไปเพียงมิลกว่า ชายหนุ่มชักเท้าหลบก่อนจะตบแปะ ๆ ลงข้างแก้มซานตาคลอส “ตื่น ๆ”
“ห๊ะ?!” เจอตบเข้าไปหลงถึงกับตาสว่าง! ไม่ได้! ต้องรีบซุกหน้าเข้ามือทันที “ครับคุณอโณ!!”
ตอบรับหนักแน่นเป็นพลทหารเชียว ว่าแต่หลงมาซุก ๆ มือเขาทำไมวะเนี่ย ซุกอย่างเดียวไม่พอมีไถ ๆ ด้วย ฟองครีมติดมาเป็นพรืด “เอ่อ...ขอมือฉันคืนนะ”
“ก็ได้ครับ” แม้จะเสียดายเพียงใดก็จำใจยอมคืนมือให้คุณอโณ “เสร็จแล้วเหรอครับ?”
“เหลือล้างหน้าแล้วก็ใส่อาฟเตอร์เชฟ” อโณชาตอบจนลิ้นพันกันพลางก้มมองมือที่เปื้อนฟองของตัวเอง เขาชะงักไปเล็กน้อย “หลงทำเองได้ใช่ไหม?”
“แล้วถ้าไม่ได้...”
“ก็ฝึกเอา” เย็นชาที่สุด! คุณอโณใจร้าย แล้วดูสิรีบไปล้างมือออกเลย ครีมจากหน้าหลงมันไม่ดีตรงไหน ขยะแขยงขนาดนั้นเชียว “ฉันออกไปรอข้างนอกนะ ต้องไปให้ขนมเก๋ากี้”
ชายหนุ่มเบี่ยงหลบเดินดุ่ม ๆ ไล่ควายหายวับออกห้องน้ำไป ทิ้งให้หลงยืนค้างเติ่งอยู่คนเดียว คุณอโณเป็นอะไรหรือจะโกรธหลงขึ้นมาอีกแล้ว แม้จะคาใจอยากวิ่งตามแค่ไหนก็ทำได้เพียงมองตามตาละห้อย
หลงยืนนิ่งปล่อยให้ความเงียบครอบงำรอบตัว และนั่นทำให้เขาค้นพบว่าร่างกายของตนเปลี่ยนไป ส่วนหนึ่งตรงกลางลำตัวกำลังตื่นตัวขึ้น เจ้าของเองก็ไม่รู้ว่ามันเริ่มออกอาการเมื่อไรได้แต่ก้มหน้ามองอย่างสลดใจ หวังว่าคุณอโณจะไม่ทันได้เห็นมันนะ
เขาถลกกางเกงนอนลงก่อนจะเขี่ยมันไปไกล ๆ เพื่อไม่ให้เลอะไปมากกว่านี้ แม้จะความจำเสื่อมแต่เขาไม่ได้ลืมเรื่องการใช้ชีวิตประจำวัน และ ‘ไอ้นี่’ ก็เป็นหนึ่งในกิจวัตรประจำวันของผู้ชายเสียด้วย หลงหันซ้ายหันขวาเหมือนคนทำความผิดถือของกลางไว้กับตัวและทางที่ปลอดภัยที่สุดคือวิ่งกลับไปล็อกห้องน้ำให้เรียบร้อย
สถานการณ์เร็วร้ายสุด ๆ เมื่อต้องเดินไปเดินมาทั้งที่ปวดหนึบคิดได้ดังนั้นก็ทิ้งตัวลงนั่งบนฝาชักโครก สภาพตอนนี้ทุเรศสิ้นดีหน้ายังเปรอะด้วยฟองขาวท่อนล่างก็ไม่น้อยหน้าเด้งออกมาท้าแรงโน้มถ่วง แค่ก้มมองยังต้องกุมขมับว่าจะจัดการกับอย่างไหนก่อนดี
สุดท้ายแล้วก็กลั้นใจลุกกลับขึ้นไปล้างหน้าตามที่อโณชาสั่งไว้ แต่ไอ้อาฟเตอร์เชฟนี่พูดเลยว่าไม่มีอารมณ์จะทาแล้ว คุณอโณนะคุณอโณ! ทำไมถึงได้....
‘กระเยอะจริง ๆ’
อา...
ใบหน้าระยะประชิดลอยวาบขึ้นมาอีกครั้งทั้งที่พยายามกดมันลงไปให้ลึกที่สุด ดวงตาโศกปรือปรอยมองปลายคางตอนที่สัมผัสไปทั่วใบหน้า ริมฝีปากบางเผยอออกเพราะเพ่งสมาธิ แค่สองอย่างที่ก็ทำเอาหลงจะหัวใจวาย ร่างสูง ๆ กลับมาทิ้งตัวลงบนฝาชักโครกอีกครั้ง ตอนนี้ภารกิจเหลือเพียงอย่างเดียวเท่านั้น....
แต่เขาทำไม่ได้...
เขาไม่กล้านำคุณอโณที่สูงส่งแบบนั้นมาจินตนาการสำเร็จความใคร่หรอก หลงไม่กล้าเลยสักนิด แค่ตรงนั้นมันตื่นขึ้นมาก็รู้สึกผิดอยู่เต็มอกแล้ว ร่างสูง ๆ นั่งห่อไหล่ลงอย่างหมดอาลัย เขารู้ดีเวลาแบบนี้แค่ทำจิตใจให้สงบร่างกายก็จะสงบไปเอง ยิ่งไม่ได้ตื่นตัวอย่างเต็มที่ด้วยแล้ว แค่ไม่กี่นาทีหรอก
อดทนไว้....
หายใจเข้า หายใจออกลึก ๆ
ใช่แล้ว หลงก็แค่ ‘ฝึกการกระตุ้นประสาทสัมผัสด้านอารมณ์’ ตามที่คุณหมอสั่งเท่านั้นเอง
TBC
ไอ้หลงงงงงงงงงง ทำไมเป็นคนแบบนี้ แม่อับอายเหลือเกิน //ทุบตีลงไปกองกับพื้น
ขอโทษแทนหลงด้วยนะคะ เด็กไม่ดีอิฉันจะตีมันเอง! แฮ่กๆๆๆ (น่ากลัวกว่าหลงอีก...)
เจอกันตอนหน้านะคะ ขอบคุณที่ติดตามกันค่า //กอดรวบ
ป.ล.เร็วๆนี้จะประกาศรีปริ้นท์ DND และใส่ รัก ป้าย สี นะคะ แล้วก็รวมเล่มตอนพิเศษDNDด้วย ขอร่างแบบฟอร์มก่อน ใครสนใจเก็บตังค์รอได้เลยค่ะ
-
หลงงงงงงงงงงงแกกกกกกใจเย็น
แอบสงสารคุณอโณไม่ได้รู้ความคิดในหัวของไอ้หลงเลย 55555555555555
-
หลงเอ๊ยยยย :hao3:
"หลง"คุณอโณแบบฮาร์ดคอร์ซะแล้ว
คุณอโณจะรู้ไหมเนี่ยว่ามีหมาป่าในคราบลูกแกะหน้าตกกระอยู่ร่วมบ้าน 555
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
ชื่อเรื่องสวยมากกก มีแต่เลข8 #โดนตบ ไม่เกี่ยว 55555
หลงเป็นคนตลก :laugh:
-
อยากจะบอกว่าเลขสวยมากค่ะ ตอนนีี้ปล่อยไปขอชื่นชมกับเลขแปดก่อน
-
หลงมันน่ารักปนฮา :laugh:
ตูจะบ้าตายกับความคิดของหลง บางทีเราก็คิดไม่ได้แบบนี้ 55555
ทีมหลง :z2:
-
น้องหลงผู้น่าสงสาร อยากจะทำนุ่น นี่ นั่น แต่ก็ยังไม่กล้า แม้แต่จะทำเอง
แต่คุณอโณ ก็น่ารักนะ สงสัยจะเห็นหลงน้อยเด้งดึ๋ง รีบหนีไปเลย
น่ารักๆเรื่องนี้
-
ยิ่งอ่านยิ่งหลงหลงมากขึ้นๆ คนอะไรกระตือรือร้นได้น่าเอ็นดูจริงเชียว
ที่คุณอโณรีบออกจากห้องน้ำนี่เพราะตะลึงความหล่อหลงหรือเพราะตกใจที่หลงน้อยมันตื่นกันแน่ :laugh:
-
ความจำเสื่อมนี่ก็มีประโยชน์เหมือนกันนะ หลงเลยได้ใกล้ชิดแบบเนียนๆ
-
หลง หนูกำลังโต ฮอร์โมนมันเลยพุ่งพล่าน 5555
น่ารักจริงๆเลยเด็กชายหลง
-
ไม่ทันแล้วล่ะค่ะหลง ^^ คุณอโณเล่นเดินดุ่มๆ ออกไปเสียขนาดนั้นเลยนี่นา เพราะไม่แน่ว่ายืนใกล้กันมากแบบนั้นมันอาจจะแวะไปทักทายแถวๆ หน้าท้องของคุณอโณเข้าแล้วก็ได้นะค้าา >< แอร๊ย~~ :-[ เราพูดอะไรออกไป~ เอ็นดูในความอดทนของหลงจริงๆ เลยค่าา..
-
หลงคนเดิมทำงานอะไรคะนี่??
-
หลงงงงงงงงงงงงวววววว~~~~~~~~~ :katai1: :o8:
-
หลงน่าเอ็นดูจริงเชียว 555555
รอ DND+เล่มพิเศษ มีบ็อกแถมไหมค่ะ :m17:
-
ต่อไปนี้จะไม่คิดอะไรนำหลงแล้วคิดไปอีกอย่างแต่คงคิดอีกอย่าง ฮ่าๆๆๆหลงน่ารักซื่อเกิ้นคิดว่าที่อโณรีบพรวดพราดออกจากห้องน้ำเพราะเห็นหลงน้อยตื่นแน่ๆเลย หุหุ :z1: :z1: อยากรู้แล้วนะเนี่ยว่าหลงเป็นใคร มาจากไหนกันแน่
-
หลงเล่นใหญ่ตลอดเลยย
-
หลงน่ารักมากเลย
-
:z3: :z3: :z3:
-
หลงน่ารักกกกกอ่ะ
-
โอยยยย หลงน่าร้ากกกกกก
-
หลงเอ๊ยยยทำไมน่าเอ็นดูขนาดนี้ :impress2:
-
ตามอ่านทันแล้ว ชอบหลงมากเลยเด็กอะไรไม่รู้วว น่าร้ากกกหก :ling3:
-
ทำไมรู้สึกหลงชักจะกามขึ้นทุกวัน 55555555555555555555555
โธ่.. หลงเอ้ย ปล่อยไว้แบบนั้นมันทรมานนะลูก
อยากไปลากคอพี่อโณให้กลับมารับผิดชอบจริงๆ
พี่อโณจะรู้ตัวมั้ยน้าว่าทำหลงมันละเมอเพ้อพกไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
ถถถถถถถถถถถถถถถ รู้สึกทั้งสงสาร และตลกหลงมากจนไม่รู้จะว่ายังไง :laugh:
หลงต้องสู้นะ โดนพี่อโณอ่อยแบบไม่รู้ตัวทุกวันแบบนี้ แล้วนี่จะได้ไปนอนห้องเดียวกับเค้าอีก
ไม่อยากจะคิดเล้ยยยยยยยยยยยย ว่าหลงมันจะเพ้ออะไรบ้าง กร้ากกกกกกกกกกกก 5555555555
-
หลงน่ารักจริงๆ แต่อโณจะรู้ตัวไหมนี่ว่าหลงคิดอะไรกับตัวเอง
ชอบเอ็นดูหลงตอนที่เก๋ากี้หันมามอง 5555 จะบอกความจริงก็ไม่กล้ากลัวเก๋ากี้
แต่มันช่างดีที่ทำให้หลงได้เข้าไปนอนกับอโณแล้ว ก้าวไปอีกขั้นนะหลงนะ ฮาาาา
:pig4: :L2:
-
หลงฮาเกินไปละ 5555
-
อับอายขายขี้หน้าจริงๆ ไอ้หมาหลงเอ้ย เอ็งมัน.... มัน.... เฮ้อ... เจ๊ละเพลีย
-
คุณอโณชาระวังหลังให้ดีนะค่ะ
อาจจะเจอหลงมาสิงได้ อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มาซักทีนะคะเพิ่งเห็นจริงๆค่ะ
เพิ่งอ่านได้ตอนแรกเองค่ะ รีบมาเม้นต์ก่อน เราไปเจอเรื่องนี้ในเด็กดี รีบกลับมาที่นี่เลย
ว่าแต่ไปป์กะภคินสบายดีไหมคะ อ้อ พี่ภาพด้วย ฝากบอกด้วยนะคะคิดถึงมากกกก
จะมาติดตามกันนะคะ ดีใจมากๆเลย ชอบทุกเรื่องที่คุณแต่ง แหวกแนวได้ตลอด
และที่สำคัญอ่านไปหัวเราะไปจนท้องแข็งเหมือนเดิม
-
ความทรงจำที่ 9
“พี่อโณดูตรงนี้ให้พราวหน่อยสิคะ เนี่ย! ไอ้หักเปอร์เซ็นต์มีผลบังคับใช้ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปนี่มันยังไงคะเนี่ย?”
“ไหนขอพี่ดูหน่อยครับ”
“แหม แหม แหม แม่คุณพราวค้า นั่งหัวโด่อยู่นี่อีกคนไม่ถามนะคะ”
คนโดนแขวะเชิดหน้า “ก็อยากถามพี่อโณมากกว่า”
อโณชากุมขมับ เริ่มอีกแล้วคู่หู ‘แพร พราว’
“อย่าตีกันเลยครับ” คนกลางหัวเราะแหะ ๆ “ไหนพราวเอาให้พี่ตรวจอีกทีสิครับว่าสงสัยตรงไหน”
ผลุบ กระดาษแผ่นนั้นถูกดึงออกจากมือของหญิงสาว แต่นั่นไม่ใช่ฝีมืออโณชา แพรนภัสยกมันขึ้นมาทาบสายตาลงไป “ก็ตามที่บอก ทางนู้นขอเพิ่ม VAT ถ้าเธออ่านลงมาอีกบรรทัดก็จะเห็นเขาระบุไว้ว่าเงื่อนไขนี้จะใช้สำหรับของล็อทต่อไปนะจ๊ะแม่เซล”
“Sales Coordinator ย่ะเรียกให้มันถูก ๆ หน่อย” นี่ก็น้อยหน้าที่ไหนออกสำเนียงชัดเจนเสียด้วย “แล้วนี่ฉันถามอะไรพี่อโณบ้างไม่ได้เลยนะ หวงนักหวงหนาเป็นแฟนเขาหรือไง”
“ไม่ได้เป็น”
“แล้วก็กล้าหวงเนอะ”
เหมือนทะเลาะกันใช่ไหม? คงจินตนาการภาพออฟฟิศระเบิดจิกหัวตบตกบันไดเหมือนในแรงเงาสินะ แต่ที่อโณชานั่งใจเย็นหัวเราะแหะ ๆ แบบนี้ได้อยู่เพราะมันเป็นเรื่องปกติน่ะสิ!
แพรเพื่อนร่วมแผนกเพียงหนึ่งเดียวและพราวเซลสาวสวย หล่อนทั้งคู่เป็นเพื่อนสมัยมัธยมกันมา ดังนั้นเรื่องจิกกัดกันถือว่าธรรมดาพื้นฐานสุด ๆ วันนี้ถือว่าเบากว่าปกติด้วยซ้ำไป
“อย่ามาหวังเคลมพี่อโณค่ะหล่อน” แพรนภัสกอดอกเชิ่ดหน้าแสยะยิ้ม เล่นใหญ่เสมอต้นเสมอปลาย “พี่เขาเป็นสมบัติของแผนกนิติที่ฉันต้องรักษาไว้”
“ทั้งแผนกมีอยู่สองคนเธอยังจะต้องปกป้องอะไรอีกยะ” พราวสะบัดบ๊อบเข้าสู้
“เอ่อ...ช่วยเงียบกันสักครู่หนึ่งเถอะครับ พี่อ่านบรรทัดเดิมมาสามรอบแล้ว”
“ค่า”
อโณส่ายหัวปลง ๆ กับความวุ่นวายแบบนกกระจอกแตกรัง ด้วยสัดส่วนประชากรหญิงมีมากกว่าชายกฎข้อนี้จึงลามมาถึงบริษัทของอโณชาด้วย ช่างเป็นบริษัทที่รวมสาว ๆ ไว้มากมายในอัตราส่วน 3 ใน 4 มากเท่ากับมหาสมุทรต่อแผ่นดินบนเปลือกโลก เรียกได้ว่าถ้าไม่นับรวมพวกสายโลจิสติกแล้วผู้ชายที่นี่แทบจะเป็นพลเมืองชั้นสองเลยทีเดียว
แรก ๆ ก็มึน ๆ ไปบ้างกลัวเขาจะตบกันจริง แต่อยู่ไปอโณชาก็รู้ว่าพวกหล่อนชอบหยอกกันแรงเท่านั้น แพรเคยเล่าให้ฟังว่า ‘หยอกแรง’ ที่ว่ายังซ้ำซ้อนหลายระดับขึ้นไปอีก ถ้าหยอกแรงมาก ๆ ที่เหมือนด่ากันจริงจังแบบเมื่อครู่นั่นเรียก ‘หยอกเล่น ๆ’ แต่ถ้าหยอกแบบขำ ๆ ยิ้มหวาน ๆ จะเรียกว่า ‘ด่าจริง ๆ’ ฟังจบอโณได้แต่เกาหัวแกร่ก ๆ ในความซับซ้อนทางอารมณ์ของสตรีเพศ และนี่อาจจะเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เขาคบใครยาว ๆ ไม่ได้เลย
คิ้วเรียวขมวดเป็นปมไม่ใช่เพราะเอกสารในมือ แต่เป็นเรื่องที่ติดค้างในหัวตั้งแต่เช้าต่างหาก เมื่อเช้าอโณชาได้มอบหมายภารกิจแรกให้หลงไปเรียบร้อย ซึ่งก็คือการไปซื้อของสดที่ตลาดมาทำอาหารเย็นนั่นเอง อโณเขียนลิสต์ราว ๆ 4-5 รายการเท่านั้นสำหรับแบบฝึกหัดแรก แถมยังเจาะจงเป็นของที่ซื้อร้านเดียวเสร็จอีกด้วย รอบคอบสมเป็นนิติกรจริง ๆ
เมื่อคืนหลงเข้ามานอนในห้องด้วย ไม่รู้ว่าเจ็บหัวหรือไม่สบายหรือเปล่าหลงถึงได้นอนตัวแข็งทื่อแบบนั้น ใจหนึ่งก็อยากถามแต่คิดอีกทีหลงอาจจะนอนตัวแข็งเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว พอคิดได้ดังนั้นอโณชาก็พลิกตัวซุกหน้าลงหมอนแล้วหลับสนิทยันเช้า
“อย่าให้ฉันไปฟ้องแฟนหล่อนแล้วก๊าน”
“แล้วของเธอล่ะคะ จะลองก่อนไหมล่ะ?”
อ่า สาว ๆ ก็ยังเจี๊ยวจ๊าวเหมือนเดินเลยน้า~
ท่ามกลางไก่จิกกันอโณชาก็ยังเย็นเป็นน้ำอยู่ได้ ไม่รู้จะเรียกว่าความอดทนสูงหรือเป็นพวกไม่สนใจสิ่งรอบตัวดี เขาเอนหลังลงกับเก้าอี้ดูผ่อนคลายลงเล็กน้อยเมื่อคิดว่าทางไปตลาดไม่ต้องข้ามถนนใหญ่ แบบนั้นก็ปลอดภัยดีนะ..
“พี่อโณทีมใครคะ?”
“หา!?” เจ้าของชื่อสะดุ้งกับคำถามที่โยนมาไม่ทันตั้งตัว “ทีมอะไรครับ?”
“ก็ที่นางแบบเอตีกับเพื่อนซี้บีไงคะ เขาลงข่าวทั่วบ้านทั่วเมือง” เดี๋ยวนะ เรื่องมันข้ามมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร “พี่อโณว่าใครโกหกคะ?”
“พี่...เอ่อ...ไม่ได้ตามข่าวน่ะครับ”
พราวเบิกตากว้าง “พี่อโณไปอยู่ไหนมาคะ! เนี่ยแค่เปิดโซเชียลประเด็นนี้แทบจะไหลลงมาทับหน้าอยู่แล้วค่ะ!”
“ช่วงนี้พี่...” อโณชาพยายามหาคำมาอธิบาย “เอ่อ...ยุ่ง ๆ น่ะ”
เท่านั้นแหละแพรนภัสก็หรี่ตามอง หล่อนเป็นคนฉลาดมองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าพี่อโณ ‘ยุ่ง’ อะไรอยู่ ดูท่าจะเจอศึกหนักหลังจากมื้ออาหารวันนั้นน่าดู นิติกรสาวตวัดตาฉับ “หมาอยู่ไม่สุขเหรอคะ?”
อโณหัวเราะกับคำเปรียบเปรยที่เห็นภาพแบบสุด ๆ เล่นกับเขาหน่อยแล้วกัน “แล้วแพรว่าใช้หมาไปซื้อของโดยลำพังนี่มันอันตรายไหม?”
“อะไร ๆ ถ่ายขำกลิ้งลิงกับหมากันเหรอ? มีใช้ไปซื้อของด้วย” เซลสาวได้แต่นั่งงก่งก๊ง หรือนี่เป็นภาษาลับของพวกนิติกรกันวะ
“ฮ่า ๆ ๆ” แพรหัวเราะใส่หน้าเพื่อน “เธอคงไม่รู้ว่าพี่อโณมีของเล่นใหม่”
เอ่อ แพรครับ หลงไม่ใช่ของเล่นนะครับ
“ว้ายยยยยยย อะไร ๆ เล่ามา ๆ”
“ไม่บอก”
“นังนี่”
อย่าตบกันเลยครับ อโณแทบยกมือไหว้ ความวุ่นวายในออฟฟิศก่อตัวขึ้นอีกครั้งและแซ่บนัวยิ่งกว่าเดิมเมื่อมีความลับชาวบ้านเป็นเดิมพัน อโณชาส่ายหัวปลง ๆ ขณะรวบเอกสารแล้วขอตัวออกมาชงกาแฟสักแก้ว
งานของเขาเป็นรูทีน เรียบง่ายค่อนไปทางน่าเบื่อ หลังจากสำเร็จการศึกษาจากคณะนิติศาสตร์อโณชาก็มองหาอาชีพที่ได้ใช้วิชาการที่เรียนมา จะไปสอบทนายเหมือนเพื่อนก็ดันเป็นพวกหัวอ่อนไม่ชอบมีปัญหากับใคร คิดแล้วคิดอีกพอไปปรึกษาอาจารย์เลยได้แนะนำให้มาเป็นนิติกร หน้าที่หลัก ๆ เลยก็ตรวจสอบเอกสารสัญญา ภาษี อะไรเทือก ๆ นั้น โชคดีที่ได้เรื่องภาษาด้วยเลยอัพเงินเดือนค่าวิชาขึ้นไปอีก
บางทีอโณชาก็คิดอยากจะเปลี่ยนงานบ้างเหมือนกัน แต่ด้วยความเคยชินทำงานเป็นเครื่องจักรแถมค่าตอบแทนไม่ใช่น้อยแบบนี้ใครจะไปทิ้งลงกันล่ะ เขาค่อย ๆ ถูกระบบออฟฟิศกลืนกินเข้าไปช้า ๆ รู้ตัวอีกทีก็เป็นแบบนี้ไปเสียแล้ว
แก๊ง
ช้อนกระทบแก้วเรียกคนเหม่อให้ให้มาสนใจกลิ่นหอมปลอม ๆ ของกาแฟสำเร็จรูป อโณชาจรดมันลงที่ริมฝีปากดื่มด่ำกับมันช้า ๆ ท่ามกลางเสียงโหวกเหวกจากสาว ๆ ด้านหลัง
หลงจะเป็นยังไงบ้างนะ?
สติสตังเลอะเลือนแบบนั้นจะเดินไปซื้อของไหวหรือเปล่า? วันนี้แดดร้อนเสียด้วยสิ แล้วไหนจะหิ้วข้าวของกลับมาอีก เมื่อวานลองพาไปเดินสำรวจแถวตลาดดูแล้วเจ้าตัวก็ยิ้มแย้มดีไม่มีปัญหาแต่ถ้าไปคนเดียวมันไม่เหมือนกันนี่นา
คิดแล้วก็กระดกเข้าไปอึกใหญ่แก้เครียด ไม่เอาน่าอโณ! หัดมองโลกในแง่ดีเสียบ้าง แค่สูญเสียความทรงจำไม่ได้เป็นง่อยสักหน่อย ดำเนินชีวิตได้ตามปกติดี กิน นอน ทำงานบ้าน เล่นกับเก๋ากี้ แล้วก็ยังมีพัฒนาการด้านอารมณ์...
ฉ่า คิดมาถึงตรงนี้ก็หน้าขึ้นสีนิด ๆ ภาพกางเกงนอนชี้โด่เด่เมื่อตอนนั้นยังติดตาไม่รู้หาย อโณชาเข้าใจว่าเช้า ๆ แบบนั้นมันเป็นธรรมชาติของผู้ชายนั่นแหละ แต่อยู่ ๆ มาทิ่มขาจะไม่ให้ตกใจก็บ้าแล้ว หลงหนอหลงหวังว่าจะไม่ลืมวิธีการเอาออกนะ จะให้เข้าไปสอนมันก็ใช่ที่
ขณะกำลังคิดไม่ตกเหมือนคุณพ่อมือใหม่ แพรนภัสที่กลับมาจากสงครามน้ำลายก็ตะโกนเรียก “พี่อโณ! แพรขอกุญแจลิ้นชักหน่อยสิ จะเอาตรายางอะ”
“แป๊บนะ” ขายาว ๆ ก้าวฉับ ๆ กลับไปที่กระเป๋าทันที โชคดีจริง ๆ ที่เขาเป็นคนมีระเบียบจัดข้าวของในกระเป๋าเป็นที่เป็นทาง อย่างกุญแจทุกอย่างก็อยู่ในช่อง... “เฮ้ย!!”
“อุ๊ยเหี้ย!!” แพรหลุดสบถลั่น หล่อนปิดปากก่อนจะรีบโบ้ยความผิด “อะไรน่ะพี่อโณอยู่ ๆ ก็ขึ้นเสียงใส่ แพรปล่อยมาตัวเบ้อเร่อเลยค่ะ”
“แพร” อโณชาหน้าซีดเผือด “พี่ลืมเอากุญแจห้องมา!”
แม่แพรนภัสยกมือขึ้นแคะขี้เล็บ “ก็ให้หลงมาเปิดให้สิคะ”
เออ จริงด้วย
พรึด อโณชาหลุดขำตัวเอง เขานี่มันขี้ลืมซ้ำซ้อนจนน่าหัวเราะจริง ๆ ลืมกุญแจบ้านว่าแย่แล้วดันลืมว่ามีหลงมาเปิดให้อีก ฮ่า ๆ ๆ ริมฝีปากบางคลี่รอยยิ้มจาง ๆ
บางทีข้อดีของการมีคนอยู่ด้วยอาจจะเป็นแบบนี้ก็ได้
.........................................................
..........................................
.....................
......
‘พลังอันยิ่งใหญ่ มาพร้อมกับความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่ง’
หลงยืนตระหง่านหน้ากระจกบานใหญ่ มันสะท้อนภาพของชายหนุ่มตกกระสวมเสื้อยืดลายสพันจ์บ็อบกับกางเกงสามส่วน ในมือมีกระดาษเล็ก ๆ หนึ่งใบอันเป็นภารกิจสำคัญของวันนี้ หลงมองเข้าไปที่มันอย่างมุ่งมั่น ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง!
“ม้าว” เก๋ากี้ร้องทักทันทีที่เปิดประตูห้องนอนออกมา แมวสาวส่ายหางนวยนาดไมใช่ด้วยรักแต่ด้วยความตะกละ หลงจ้องหน้ามัน
“โทษนะเก๋ากี้ แต่คงต้องลดความอ้วนกันหน่อยล่ะ” หลงกะด้วยสายตาไม่กี่เซนพุงคงชนพื้นแล้วมั้งนั่น พอเห็นไอ้ทาสยืนนิ่งเก๋ากี้ก็เหมือนจะรู้ตัวว่าไม่ได้ขนมแน่ ๆ จากที่ส่ายหางให้เป็นอันสะบัดตูดเดินหาที่นอนใหม่ ไม่รู้อโณเลี้ยงอย่างไรให้มันฉลาดขนาดนี้ หมดประโยชน์ก็เฉดหัวทิ้งทันทีแบบไม่เสียเวลาอ้อน
หลงเดินไปคว้ากระเป๋าสตางค์และกุญแจห้องที่อโณชาทิ้งไว้ให้บนโต๊ะ เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเรียกความมั่นใจก่อนจะผลักประตูออกไปพบเจอโลกภายนอกแบบฉายเดี่ยวเป็นครั้งแรก
เสียงรองเท้าแตะกระทบกระเบื้องดังก้องในโถงทางเดินอันเงียบสนิท หลงกดลิฟต์ลงไปยังชั้น 1 ในทันที เขาดีใจจนเนื้อเต้นเมื่อพบว่าตัวเองสามารถใช้อุปกรณ์ต่าง ๆ ได้อย่างคล่องมือโดยไม่ต้องหยุดนึกวิธีใช้ แต่มาคิดดูอีกทีเขาก็แค่สูญเสียความทรงจำนี่หว่า
คอนโดของอโณชาสูงหลายชั้น แต่จำนวนห้องไม่แอดอัดจนเกินไป ส่วนใหญ่เพื่อนร่วมตึกเป็นพนักงานเงินเดือนระดับค่อนข้างมีอันจะกิน ซึ่งก็ตามมาด้วยสังคมแห่งปัจเจก ทางใครทางมัน อโณชาเองก็ชื่นชอบตรงจุดนี้มาก ขนาดหลงโผล่เข้ามาอยู่ด้วยก็ยังไม่มีใครมาสงสัยหรือมองด้วยสีหน้าแปลก ๆ เลย
ไอ้หนุ่มตกกระแนบคีย์การ์ดลงข้างประตูก่อนจะผลักมันออกไปสู่โลกภายนอก หลงจำทางขึ้นตึกได้ขึ้นใจเพราะเป็นไม่กี่สิ่งที่เห็นมาตลอดเดือน แสงแดดจ้า ๆ รีบแข่งกันแยงตาเหมือนจะเผาลูกตาให้มอดไหม้ ชายหนุ่มรีบก้มหน้าก้มตา ก้าวฉับ ๆ เข้าทางเดินที่ร่มไป ทางเดินทอดยาวลัดตามข้างรั้วของคอนโดทะลุไปสู่ด้านหลังอันเป็นแหล่งชุมชนที่เวลาเย็นแบบนี้คนพลุกพล่านสุด ๆ
ผัวะ!
ออกมาเหงื่อไม่ทันหยดไอ้หลงก็โดนรับน้องเขาไปที่ไหล่ขวา พี่หน้าโหดหันกลับมามองประมาณว่า ‘มึงมาชนกูทำไม’ ถึงจะงง ๆ ว่าแค่ยืนเฉยๆแล้วผิดอะไรแต่ด้วยความนอบน้อมไอ้หลงก็ก้มหัวขอโทษงก ๆ ไป
โลกนี้ช่างโหดร้าย ไม่มีที่ยืนสำหรับคนเอ๋อ หลังจากพี่โหดเมื่อครู่ก็ยังมีป้าตามมาแทกเคิ้ลต่อเป็นคอมโบรัว ๆ จนนึกว่าต่อจอยเล่นเกม หลงเซแท่ด ๆ ไปเกาะกำแพงฟากหนึ่งเพื่อเอาชีวิตรอด เหล่ามนุษย์พวกนี้มันอะไรกัน! หรือด้านหลังของคอนโดคือแหล่งรวมนักอเมริกันฟุตบอลกันนี่!
ชายหนุ่มหันซ้ายหันขวามองหาทางเข้าตลาดที่อโณชาพาเขามาดูเมื่อวานและพบว่ามันอยู่ทางด้านซ้ายมือของตัวเองเพียงไม่กี่เมตรเท่านั้น เห็นแบบนี้ก็ใจชื้นจริง ๆ แล้วเราก็ความจำดีใช่เล่นนะเนี่ย ว่าแล้วก็ปรบมือให้ตัวเองในใจเงียบ ๆ เก่งมากเลยหลง เย้!
กระดาษในมือสั่นระริกจำเหงื่อซึม หลงก้มมองพยายามแกะอักขระบนนั้นอีกที และพบว่ามันยึกยือไปหมดทั้งที่ลายมือคุณอโณออกจะเรียงสวยเป็นระเบียบเรียบร้อย ตอนที่รับมันมาหลงไม่กล้าบอกว่าอ่านไม่ค่อยออก กลัวว่าบางทีไอ้หลงคนเก่าจะเป็นคนไม่รู้หนังสือหนังหาก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ คุณอโณจะรังเกียจไหมนะ? เห็นในละครตอนกลางวันคนอ่านหนังสือไม่ออกชอบโดนดุโดนว่าตลอดเลย บางเรื่องต้องส่งไปเรียนที่วัดด้วย หลงไม่อยากไปเรียนนี่นา
แต่ไม่ต้องห่วง! ถึงจะไม่รู้หนังสือแต่ไอ้หลงนั้นฉลาดกว่าที่พวกคุณคิด! ชายหนุ่มแสร้งถามทวนคุณอโณเมื่อเช้ามาเรียบร้อยแล้ว เมมลงสมองทุกกลีบขยักแบบไม่มีพลาดแน่นอน จะให้ท่องแบบสูตรคูณตอนนี้ก็ยังได้เลย หนุ่มหน้ากระชะโงกหน้าไปที่ทางเดินอีกครั้ง รอบนี้ดูเหมือนปริมาณคนจะลดลงไปบ้างแล้ว สองขาจึงเริ่มก้าวออกไปบนทางเดินอีกครั้ง
ผ่าง! ทีนี้มาใหม่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม เปิดตัวด้วยอาเจ๊มนุษย์ป้ารูปร่างสูงใหญ่เฮฟวี่เวทที่แขนล่ำ ๆ กำลังหมุนควงตะกร้ากลิ่นเหม็นหืนเตรียมจะกระแทกอัดเข้าไปข้างแขน แต่ไม่ได้กินเสียหรอก! มนุษย์นั้นไซร้ย่อมมีการเรียนรู้ หลงจิกเท้าสวมอีแตะลงกับพื้นแน่นก่อนจะเหวี่ยงท่อนบนควงไปด้านหลังราวกับท่าหลบกระสุนจากเดอะเมทริกซ์ ได้ผลในทันที! ตะกร้าเฉียดแขนเขาไปนิด...
แคว่ก!
เสียงดังมาจากฐานด้านล่างนี้เอง หมุดรองเท้าแตะราคาถูกมิได้ยืดหยุ่นพอจะรองรับท่าหลบกระสุนเช่นนี้ หลงเบิกตากว้าง มองเห็นภาพท้องฟ้าชัดขึ้นทุกที แบบนี้เขาใช้ศัพท์ว่า ‘หงายหลัง’ สินะ และก่อนจะกระแทกลงพื้นมันสัมผัสได้ว่ามีวัตถุบางอย่างเฉี่ยวหลังไป
ตุบ!
“ว้ายยยยยยยยยยยย!” แม่บ้านที่เดินผ่านส่งเสียงวี๊ดว้าย แต่มิได้หยิบยื่นความช่วยเหลือใดๆมา “มีคนเจ็บค่า”
หลงมั่นใจว่าไอ้ ‘คนเจ็บ’ ที่ว่านั่นคือตัวเขานี่เอง เจ็บซ้ำเจ็บซ้อนเจ็บกว่านี้ไม่มีทางเป็นคนอื่นได้อีกแล้ว หัวสมองที่โล่งอยู่แล้วขาวโพลนเหมือนราดด้วยไฮเตอร์ หลงตั้งสติค่อย ๆ ก้มสำรวจตัวเอง เขาล้มลงบนพุ่มไม้ข้าง ๆ ทำให้ได้ไม่รับบาดเจ็บมากนัก กำลังจะถอนหายใจโล่งอกแล้วเชียวถ้าไม่มีเสียงดังขึ้นจากด้านข้าง
“อูยยยยยยยย” วัตถุที่ว่าครางโอดโอย ตัวต้นเรื่องรีบหันขวับไปข้าง ๆ ทันที
และหลงก็ได้แต่สบถว่าฉิบหายแล้ว!
......................................................
.....................................
...................
.........
-
“แค่นิ้วซ้นเองครับ ไม่ต้องห่วง”
“ไม่ต้องห่วงอะไร! ผมเจ็บจะตายแล้วนะหมอ”
“เอ่อ..ผมเป็นเภสัชครับ” คนพูดขยับแว่น “คุณลุงอย่าขยับตัวเยอะสิครับเดี๋ยวก็อาการหนักหรอก”
หลงนั่งทำตัวลีบ ๆ อยู่ที่มุมโซฟา นึกอยากจะสลายเป็นธาตุอากาศไปเสียตอนนี้ เขามองเภสัชส่ายหัวปลง ๆ พร้อมกับขยับมือเขียนหยุกหยิกลงบนซองยา
“ผมทำได้แค่จ่ายยาแก้ปวดให้นะครับ ถ้าเจ็บมาก ๆ จนไม่แน่ใจว่ากระดูกหักหรือเปล่าแนะนำให้คุณลูกชายพาไปหาหมอ” ว่าแล้วแกก็หันมาพูดกับไอ้ ‘ลูกชาย’ บนโซฟา “เข้าใจนะครับ”
“เอ่อ...” หลงอ้าปากพะงาบ ๆ “ผมไม่ใช่...”
“ไอ้เด็กนั่นไม่ใช่ลูกผม!” คือหลงก็เข้าใจว่าไม่ใช่จริง ๆ แต่ลุงจะพูดเสียงดังด้วยอารมณ์แบบพระเอกละครตอนโดนใส่ไคล้ว่าทำตัวร้ายท้องทำไมครับ
“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ครับ” คุณเภสัชได้ปลงตก ตั้งแต่เข้าร้านมากูพูดอะไรเข้าหูลุงแกได้บ้างวะเนี่ย “เดี๋ยวคุณลุงไปซื้อน้ำแข็งมาประคบไว้ก่อนนะครับ อย่างน้อยก็สักครึ่งชั่วโมง”
“บ้าเรอะ! นานขนาดนั้นใครมันจะไปถือได้”
“ถ้าไม่อยากใส่เฝือกอ่อนก็เอาเทปพันล็อกไว้นะครับ” ในที่สุดคุณเภสัชก็เลือกเปิดการ์ด ‘หูทวนลม’ ขึ้นมาต้านมนุษย์ลุง “แล้วก็จะจ่ายเคาเตอร์เพนให้ คุณลุงทาเบา ๆ ก็พอนะครับ ห้ามไปนวดเด็ดขาดเดี่ยวจะช้ำไปกันใหญ่”
“ผมไม่...”
“ทั้งหมดหนึ่งร้อยแปดบาทครับ”
เหี้ยมเกรียม! เฉียบคม! ไร้ช่องโหว่! หลงได้แต่ประทับใจคุณเภสัชกรจนอ้าปากค้าง กว่าจะรู้ตัวว่าต้องทำอะไรก็ตอนที่มนุษย์ลุงหันมาสบตาแบบ ‘มึงจ่าย’
หา!? ชายหนุ่มชะงักก้มมองเงินในกระเป๋าสตางค์ ให้เอาเงินที่เป็นอาหารเย็นของคุณอโณไปจ่ายค่ายาให้ลุงเนี่ยนะ? แล้วภารกิจของเขาล่ะ? แล้วข้าวเย็นคุณอโณ? ใครมันจะไปยะ...
“ไอ้หนุ่ม เอ็งชนข้า”
จะ...จ่ายก็ได้ครับ...
มือสั่นหงึก ๆ นับแบงค์วางตรงหน้าเคาน์เตอร์ด้วยแววตาอาลัยอาวรณ์ ค่าขนมคุณอโณไปเสียแล้ว หลงแทบยกมือปาดน้ำตา คุณลุงนิ้วซ้นไม่พูดไม่จารวบถุงยาแล้วเดินฉับ ๆ ออกร้านไปหน้าตาเฉย
คนตกกระมองตามออกไป เขาควรจะถอนหายใจโล่งอกไม่ใช่เหรอที่ลุงไม่ได้เรียกร้องค่าเสียหายอะไรไปมากกว่าค่ายา แต่ว่าทำไมหลงกลับไม่สามารถทำอย่างนั้นได้เลย ชายหนุ่มหันไปบอกขอบคุณเภสัชกรก่อนจะสาวเท้าออกมานอกร้าน
คุณลุงได้รับบาดเจ็บที่มือเสียด้วย แกจะใช้ชีวิตประจำคล่องไหมนะ? แล้วแกมีลูกมีหลานคอยดูแลอยู่หรือเปล่า? ตอนนั้นหลงเองก็เจ็บมือนิดหน่อยมันทำอะไรไม่ค่อยสะดวกเลยล่ะ ถ้าตอนนั้นคุณอโณไม่เข้ามาช่วย...
‘ฉันทำเพื่อตัวฉันเองแหละ มันเครียด มันกังวล เหมือนคนทำความผิดแล้ววิ่งหนี’
วันนี้หลงเข้าใจประโยคนั้นของคุณอโณอย่างถ่องแท้ สองขาก้าวยาว ๆ วิ่งตามชายสูงวัยที่หายเข้าไปในฝูงชน เห็นหัวขาวแว้บ ๆ ก็รีบพุ่งตามเข้าไป แม้จะลำบากพอสมควรที่ต้องเกร็งนิ้วเท้าหนีบแตะพิการ โชคดีที่หลงตัวสูงกว่าบรรดาแม่บ้านถึงได้หันซ้ายหันขวาเห็นลุงหายวับเข้าไปในร้านร้านหนึ่ง คนเจ็บรีบวิ่งตามคนเจ็บเข้าไปทันที
“คุณลุงครับ!!” ไม่มีแล้วมารยงมารยาท ไอ้หลงเปิดประตูร้านผัวะเข้าไปเลย เจอเมียลุงลูกลุงด่าก็ยอมแล้วนาทีนี้ “ผมขอโทษ!"
“หือ?” มนุษย์ลุงหันขวับ “เอ็งจะตามมาทำไม”
“ผมขอโทษที่ทำให้ลุงเจ็บนะครับ” ว่าแล้วก็ยกมือไหว้ปะหลก ๆ
“เออ ขอโทษแล้วก็แล้วกัน กลับบ้านเอ็งเถอะ”
“ตะ...แต่”
“ข้าจะทำงานแล้ว” ไม่ว่าเปล่าลุงแกก้มลงไปจับขอบตะกร้าผ้าแล้วยกวืดขึ้น “จ้ากกกกกกกกกกกกกก!”
คุณลู้งงงงงงงงงง เขาก็บอกแล้วว่าอย่าขยับ
ไอ้หลงวิ่งป้าบ ๆ ไปยื้อแย่งตะกร้าผ้ามาจากมือลุงทันที “คุณลุงอยู่เฉย ๆ เถอะครับ เดี๋ยวผมทำให้เอง”
“เฮ้ย! ข้าบอกแล้วเอ็งฟังไม่รู้เรื่องเหรอวะ ก็บอกว่าให้ไป...จ้าก!” นิ้วลุงแกโดนเข้าไปอีกทีจนต้องชักมือกลับเอง
“คุณลุงรอตรงนี้แหละครับ เดี๋ยวผมไปหาน้ำแข็งมาประคบให้” ชายหนุ่มกอดตะกร้าไว้แน่นเหมือนเป็นเลือดในอก “ส่วนเรื่องซักผ้าเดี๋ยวผมซักเอง”
“เอ็งซักเป็นเหรอ?” เสียงแหบ ๆ นั่นยังซักไม่เลิก “ทำของลูกค้าเสียข้าก็ซวยสิวะ”
“ลูกค้า?” ผู้บุกรุกหันขวับไปที่หน้าร้าน มีสติ๊กเกอร์สีซีด ๆ แปะไว้บนกระจก
‘สมาน ซัก อบ รีด’
“เอ่อ...มันอ่านว่าอะไรครับลุง?”
“ฮ่วย!” ลุงยกมือเกือบตบเข่าฉาด แต่เพิ่งนึกได้ว่าแกกำลังเดี้ยงอยู่จึงค่อย ๆ ลดมือลงเอานิ้วชี้เกาหัวแทน แนบเนียนแบบไม่เสียฟอร์ม “สะ...สมาน ซัก อบ รีด”
“อ้าว! แบบนี้ลุงก็เปิดร้านซักผ้าน่ะสิครับ” ลุงมองหน้ากลับแบบ ‘มึงเห็นเป็นร้านตัดขนหมาหรือไอ้หนุ่ม?’ หลงเริ่มสอดส่องสายตาซอกแซก ด้านหลังฉากมีเครื่องซักผ้าวางเรียงกันห้าหกเครื่องได้ แถมยังตู้อบ เตารีด อุปกรณ์ครบครันขนาดนี้เชียว “โอ้โห! สุดยอดเลยครับลุง!”
เจ้าของร้านยืดตัวขึ้นเล็กน้อย “ข้าถึงปล่อยให้เด็กไร้ประสบการณ์อย่างเอ็งซักผ้าแทนไม่ได้ไง มันเสียชื่อร้านข้าหมด”
“งั้นคงต้องรอคุณป้าซักให้แทนใช่ไหมครับ? คุณป้าอยู่ไหน เดี๋ยวผมติดต่อให้ไหมครับ” หลงเดินไปชะโงกดูทั่วร้านก็ยังไม่เห็นวี่แวว ‘คุณป้า’ ที่ว่า แปลกจริง เท่าที่เห็นมาลุงมักขายแพคคู่กับป้านี่นา
“เฮ้ย ๆ! เอ็งไม่ต้องชะโงกหาแล้ว” คนบนเก้าอี้โบกมือไปมา “เมียข้าตายนานแล้ว ข้าอยู่คนเดียว”
“เอ่อ...ขอโทษที่ถามครับ”
“ขอโทษทำไมวะ” ลุงยกมือแคะหู “ฉะนั้นเอ็งวางตะกร้าลงตรงนั้นเลย เดี๋ยวข้าจัดการเอง”
“เดี๋ยวสิครับ! คุณลุงบอกว่าอยู่คนเดียว?”
“ก็เออสิวะ”
มารยงมารยาทไม่มีเลยไอ้เด็กคนนี้ คนสูงวัยฮึดฮัด ดูสิมันเดินวนไปมาในบ้านเขา ชะโงกดูนู่นนี่เหมือนคนอยากรู้อยากเห็น หรือบางทีมันจะเป็นขโมยขโจรวะเนี่ย ฉิบหายละ! ดันบอกมันไปว่าอยู่คนเดียวเสียด้วย
“คุณลุงครับ!” คนแก่สะดุ้งเฮือกเมื่อผู้ต้องสงสัยกลับมาพร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม “ไอ้กระดาษที่หน้าร้านนี่ใช่ใบรับสมัครงานหรือเปล่าครับ? ผมเห็นมีเลขข้างล่างด้วย ใช่เลขเงินเดือนหรือเปล่า?”
“มันก็...เอ่อ...ก็ใช่”
วิ้ง~ ดวงตาเรียวยาวเป็นประกายสไตล์ลิชคาวาอี้ “รับผมเข้าทำงานนะครับ!”
“หา?”
“ก็คุณลุงตัวคนเดียวแถมยังเจ็บนิ้วแบบนั้นจะทำงานได้ยังไงล่ะครับ” อ่า...หลงแกนี่มันฉลาดจนน่าตกใจจริง ๆ แม้แต่ตัวเองก็ยังตกใจตัวเอง นอกจากได้ทำงานชดใช้ความผิดแล้วยังได้เงินไปช่วยแบ่งเบาคุณอโณอีกต่างหาก ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว! “แถมคุณลุงเองก็กำลังประกาศหาลูกจ้างอยู่แล้วด้วย ได้ผมเข้ามาทำงานเหมาะเจาะเลยนะครับ”
“แต่ว่า...”
“ผมมีโปรโมชั่นให้ด้วย ช่วงที่คุณลุงยังเจ็บนิ้วผมยังไม่เอาค่าแรงก็ได้ ถือว่าได้ชดใช้ความผิดให้นะครับ” หลงตัวซี้ตัวสั่นอยากจะโชว์สกิลซักผ้ามันซะเดี๋ยวนั้น! เห็นแบบนี้ซักผ้าเน่าให้เก๋ากี้ตลอดนะครับ! “ว่าไงครับคุณลุง?”
เจ้าของร้านกอดอกครุ่นคิด จังหวะมันเหมาะเจาะตนน่ากลัวว่าไอ้หนุ่มนี่จะเป็นมิจฉาชีพเหลือเกิน แต่หน้าตามันก็เซ่อซ่าดูไม่น่าจะหลอกตบทรัพย์ไปได้ อีกอย่างโปรโมชั่นที่มันนำเสนอมาก็น่าสนใจ คุณลุงเงียบไปชั่วอึดใจก็จะตอบ “เออ ข้าจ้างเอ็งก็ได้”
เยส! มันกำมือด้วยสาแก่ใจ ในที่สุดก็หางานทำได้แล้ว!
“เรื่องบัตรประชาชน...” หลงหลบตา “เดี๋ยวเอามาให้วันหลังนะครับ วันนี้ผมไม่ได้พกมา”
“วันไหนเอ็งติดกระเป๋ามาค่อยเอามาให้ก็ได้” ลุงไม่ติดใจเอาความเพราะเห็นมันพูดไทยชัดแจ๋ว ถึงจะอ่านหนังสือไม่ออกก็เถอะ “อะไรของข้าวะ อยู่ ๆ นิ้วเดี้ยงก็ได้ลูกจ้างมาเฉย”
หลงแสร้งหูทวนลมถามเรื่องอื่นต่อ “คุณลุงชื่อสมานใช่ไหมครับ ตามชื่อร้านเลย?”
“เออสิ” แกส่ายหัวปลง ๆ “แล้วเอ็งล่ะชื่ออะไร?”
รอคำถามนี้อยู่นานเชียว ในที่สุดชื่ออันแสนไพเราะที่คุณอโณอุตส่าห์ตั้งให้ก็จะได้เผยโฉมสู่สาธารณะชนแล้ว ชายหนุ่มยืดอกตอบอย่างภาคภูมิใจ “ผมชื่อหลงครับ”
ชื่อที่เต็มไปด้วยความหลงใหลนี่มันรู้สึกดีจริงๆเลยน้อ~
“พระเอกหนังจีนหรือไงวะ” ลุงสมานวิจารณ์ซะไอ้หลงแฟ่บเลย แต่เอาวะพระเอกหนังก็ยังดี “เอาเป็นว่าเอ็งค่อยมาเริ่มงานพรุ่งนี้ก็แล้วกัน ไอ้ผ้าตะกร้านั่นเขามาเอาวันมะรืนนู่น”
“เอ๋!?” หลงตาโต “ทำไมล่ะครับ ให้ผมซักวันนี้ก่อนเลยก็ได้นะครับ”
“ไอ้โง่” โอ้โห เงินยังไม่ทันจ่ายลุงแกจัดชุดใหญ่ให้ลูกจ้างใหม่เลยทีเดียว “ทุ่มครึ่งแล้วฟ้ามืดฟ้าหลัวขนาดนี้ผ้ามันก็อับหมดสิวะ ข้าน่ะซักผ้าตากผ้าไม่เคยมีกลิ่นเหม็นอับให้ขายสีหน้า”
“แย่แล้ว!” อยู่ ๆ ไอ้ลูกจ้างก็โพล่งขึ้นมาดังลั่นทำเอาหัวใจคนแก่แทบวายตาย “ผมลืมเรื่องนั้นไปได้ยังไง!”
ลุงถอนหายใจ ก็ใช่น่ะสิวะ เอ็งบอกจะไปซื้อน้ำแข็งมาประคบให้ข้า
“กระดาษคุณอโณหาย!” ไอ้หลงเอาเท้าเขี่ยตะกร้าที่เกะกะไปให้พ้นทาง “ผมต้องไปก่อนแล้วครับลุง พรุ่งนี้จะมาเริ่มงานนะครับ”
“ดะ...เดี๋ยว...”
ปัง! ไม่มีรีรอใด ๆ ทั้งนั้น เลือดเย็นและเหี้ยมโหดเป็นที่สุด ลุงสมานสั่นหงึก ๆ ขณะก้มมองที่เท้าแขน
แล้วนิ้วกูล่ะ...
......................................................................
................................................
............................
..............
ไม่จริงน่า! ไม่มีทางหรอก!
ปัง ๆ
“หลง! หลงเปิดประตูหน่อย” แม้จะพยายามใช้เสียงที่เบาที่สุดก็มันก็ยังดังก้องไปทั้งชั้น “หลงได้ยินไหม?”
นี่มันไม่ปกติแล้ว! สิบนาทีแล้วนะ! สิบนาทีมันมากพอที่คนหลับกินบ้านกินเมืองจะตื่นได้แล้ว อโณชาหน้าซีดเผือด ลนลานจนทำอะไรไม่ถูก มือถือหลงก็ไม่มี ไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง หรือบางทีอาจจะล้มหัวฟาดพื้น อาการปวดหัวกำเริบจนลุกมาเปิดประตูให้ไม่ได้ ทำไมต้องมาลืมกุญแจห้องวันนี้ด้วยนะ เขาสบถด่าตัวเองเป็นรอบที่ร้อยของวัน
“เมี้ยว” เสียงแมวสาวดังอยู่ใกล้บานประตูราวกับห่างกันแค่แผ่นกระดาน ขนาดเก๋ากี้ยังได้ยินเสียงเคาะเรียกเลย ทำไมหลงถึงไม่ได้ยินล่ะ? คิดมาถึงตรงนี้อโณชาก็ตัดสินใจว่าต้องทำอะไรสักอย่าง ว่าแต่ทำอะไรล่ะ? กุญแจสำรองเขาก็ไม่ได้ฝากไว้ที่นิติบุคคลเสียด้วย
ใจเย็น ๆ อโณชา อย่าลนจนเสียเรื่อง
นิ้วเรียวยาวกดมือถือต่อสายหาฝ่ายนิติบุคคลเพื่อเรียกช่างมางัดประตูอย่างด่วนที่สุด พอวางสายก็ต่อไปรถโรงพยาบาลทันที ถ้าถึงขั้นออกมาเปิดประตูไม่ได้ก็ต้องเป็นหนักแบบไม่ต้องสงสัยอยู่แล้ว
“เอ่อ...มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ?” เพื่อนร่วมชั้นเดินเข้ามาถาม “ได้ยินเสียงเข้าไปในห้องเมื่อครู่น่ะค่ะ”
“ต้องขอโทษด้วยที่เสียงดังนะครับ” คนตอบก้มหัวลงเล็กน้อย
“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ?” หญิงสาวขมวดคิ้ว “สีหน้าคุณไม่ค่อยดี”
“ไม่เป็นไรจริง ๆ ครับ ผมแค่ลืมกุญแจ ตอนนี้แจ้งไปทางฝ่ายนิติแล้วครับ”
“อ๋อ” หล่อนพยักหน้า “เข้าใจแล้วค่ะ”
นี่เขาแสดงสีหน้าแบบไหนออกไปนะ? อโณชาครุ่นคิดขณะมองเงาสะท้อนบนลูกบิด จิตใจที่ร้อนรุ่มค่อย ๆ สงบลงเมื่อเห็นจุดหมายของการรอคอย ขอแค่รอทางช่างมาพังประตูเข้าไปเท่านั้นเรื่องทุกอย่างก็จะจบแล้ว ถ้าพังเองได้ด้วยสองมือนี้อโณชาคงทำไปแล้ว
แกร๊ก ๆ มือเรียวยาวพยามบิดหมุนมัน แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ไม่ต่างจากเดิม เขาไม่อาจฝืนกลไกลของมันได้ ทว่าอโณชากลับไม่ยอมหยุด มือขวาจับมันไว้แล้วเริ่มใช้ไหล่กระแทกเข้าไปบานประตูแทน
ปัง! เสียงกระแทกแผ่นไม้ดังขึ้นแทน เขานึกขอโทษเพื่อนร่วมอาศัยในใจขณะโถมร่างเข้าใส่แผ่นไม้แข็ง ๆ ถึงจะไม่ค่อยได้ออกกำลังกายแล้ว แต่ยังไงแรงผู้ชายก็ย่อมเยอะพอจะพังประตูได้ ข้อนี้เขารู้ดี
ดวงตาโศกก้มมองบานประตูเย็นเยียบไม่ต่างจากมือของตัวเอง ความรู้สึกตีตื้นขึ้นมาจนปวดอกไปหมด กังวลจนเจ็บหน้าอก ไม่ชอบเลย ไม่อยากเป็นแบบนี้อีกแล้ว
ตอนอยู่คนเดียวยังไม่เห็นต้องรู้สึกแบบนี้เลย
ปัง!
“คุณอโณครับ!”
ราวกับหูแว่วได้ยินเสียงที่คุ้นเคย อโณชาชะงักและผละออกมาหาต้นเสียง คนที่ตามหายืนอยู่ตรงนั้น หลงกลับมาแล้ว วิ่งจนหอบแฮ่ก ๆ เหงื่อเต็มใบหน้า รองเท้าก็ไม่ได้ใส่
ตอนอยู่คนเดียวยังไม่เห็นต้องรู้สึก...
“หลง” เสียงเรียกชื่อนั้นแผ่วเบา
เจ้าของชื่อกลืนน้ำลาย
ดวงตาที่มองกลับมาตอนนั้นหลงยังจำได้ไม่มีวันลืม
TBC
โหลงงงงงงงงงงงง โหลงกลับมาแล้วเหรอลูกกกกกกก //โดนคนอ่านรุมตบ
หายไปเป็นเดือนเลยเนอะคะ แย่จังเลย แง้งงงงงงงง แต่ที่หายไปเรามีสาเหตุนะคะ พอดีตอนนี้จัดหน้าDNDเล่มพิเศษกับเล่มปกติอยู่ค่ะ เลยไม่มีเวลาเขียนหลงเลย ดาวเสียใจ ตบดาวสิคะ! ทำร้ายดาวเลยค่ะ! โฮรวววววว//ตบหน้าตัวเองรัวๆ
แต่ตอนนี้ใกล้เสร็จแล้วค่ะ จะสามารถกลับมาต่อหลงได้ตามปกติแล้ว รอกันอีกสักหน่อยนะคะ TvT
ไหนๆก็มาแล้วขายของค่ะขายของ เย้ๆๆ
ตอนนี้คนเขียนเปิดจอง DO NOT DISTURB ขอโทษครับห้ามรักกวน [เป็นพิเศษ] อยู่ค่ะ เป็นรวมตอนพิเศษที่โพสในเว็บตามเทศกาลต่าง ๆ 6ตอน พร้อมเขียนใหม่เพิ่มอีก 5 ตอน พิเศษรอบจองรับโดจินแก๊ก(เป็นกระดาษเอสี่สอดไปในเล่ม) ฝีมือน้อง Ichi https://www.facebook.com/iiichi15?fref=ts (https://www.facebook.com/iiichi15?fref=ts) ย้ำ! เฉพาะคนซื้อรอบจองเท่านั้นจ้า
นอกจากนี้ยังเปิดรีปริ้นท์ DND เล่มหลัก และใส่ รัก ป้าย สีด้วยนะคะ สนใจเข้าไปสั่งซื้อได้ที่ http://www.hermitbookshop.com/ (http://www.hermitbookshop.com/) เลยค่ะ
ขายของแล้วมีความสุขค่ะ เจอกันตอนหน้านะคะ จะเร่งปิดงานเพื่อหลงงง
-
:o8:
หลงเอ้ยยย แค่ไปซื้อของยังก่อเรื่องวุ่นได้ขนาดนี้ แต่น้องหลงได้งานทำแล้วนะ! :D
คุณอโณเริ่มมีพัฒนาการด้านความรุ้สึกแล้ว เย่ๆ :mc4:
-
การผจญภัยของหลง ยิ่งใหญ่เหลือเกิน
-
คุณอโณจะยอมให้หลงไปทำงานไหมล่ะคะ
เนี่ยแบบนี้ เพราะแค่ยอมให้ออกจากบ้านเองวันเดียว คุณอโณก็เป็นห่วงจนไม่เป็นอันทำอะไรเลยนี่นะ :laugh:
-
ออกห้องทียังกะไปทำศึก 5555
-
หลงต้องโดนคุณอโณเช่ง แน่ๆ 5555555
คุณอโณน่ารักอ่ะ ห่วงหลงเหลือเกินนนน
-
ห่วงยิ่งกว่าลูก ก็คุณอโณนี่แหล่ะ 5555555
สงสารลุงคิดถูกแล้วใช่ไหมที่จ้างหลงเนี่ย
-
หลงเอ๊ยยย ทำคุณอโณใจหายวันละกี่รอบเนี่ย
-
หลงกลับมาตอนนี้เล่นใหญ่กว่าเดิมอี๊ก ฮ่าๆๆๆ สงสารคุณอโณจริงจิ๊ง...
-
โถ่วววววว คุณอโณ ขวัญเอ้ยขวัญมาน๊าา
หลงไม่ได้หายไปไหน คึคึ
-
หลงเอ้ยยยยย ไปสมัครงานกับลุงนี่ไปช่วยทำงานจริงๆใช่มั้ยกลัวจะไปป่วนร้านลุงแกจริงๆ ฮาาา แล้วสายตาที่คุณอโณมองหลงนี่แบบไหนค้าาาาคุณอโณเริ่มรู้สึกแล้วใช่มั้ยค่ะ รอๆนะ
-
อ้ายยย คิดถึงรอตอนต่อไปค่า
-
คุณอโณวิ่งเข้าสู่อ้อมอกของหลงงงง :hao7: //มโนๆๆ
-
คุณอโณเป็นห่วงหลงสุดๆไปเลย
-
หลงงงงงงง ถ้าเราเป็นคุณอโณเราก็ห่วง ดูแต่ละอย่างแล้วจะไปทำงานนี่ไหวเหรอเนี่ย
-
ดีใจรัวๆๆๆ
:mew1:
นายหลง กลับมาแล้ว ....เห็นหายไปเกินสัปดาห์ นึกว่าต้องไปแจ้งความแล้วล่ะสิเนี่ย :call:
กลับมาก้อทำเอาคนอ่าน ใจหายลุ้นไปกับ การผจญภัยโลกภายนอกจริงๆเลย เน้อ :เฮ้อ:
คุณอโณ๊๊๊๊๊...................... เริ่มห่วง หลง จนใจไม่อยู่กับงานแล้วสิ
แล้วจะดีใจกับหลง ที่มีงานการ กับเขาไหมน๊า
ลุ้นๆๆๆ จะเป็นยังไงต่อน้า :hao3:
-
สายตาแบบไหนนะ
หลงได้งานแล้ว ดีใจด้วยนะ
คุณอโณท่าทางงานจะเข้านะค่ะ
-
หลงงงงงงง นายกลับมาแล้ว คุณอโณเป็นห่วงใหญ่เลย
กอดคุณอโณด่วน เค้าใจหล่นใจหายไปหมดแล้ว :impress2:
-
หลงเอ้ย ออกจากห้องวันแรกก็ได้เรื่องเลย เป็นการผจญภัยที่ยิ่งใหญ่มากจริงๆ 5555
:pig4: :L2:
-
โอย....หลงรักอโณ
-
รู้สึกดีนะ มีคนเป็นห่วงงง
-
น่าสนุกมากเลยค่าาาาาา มาอ่านได้สองตอน
ก่อนหน้าเห็นจาก เพจ สนพ. Hermit เห็นปกเรื่อง 'ใส่°รัก°ป้าย°สี' แล้วมันก็ต้องร้อง ..สเปค! เลยมาซูมดูคนวาด อื้อออออออหือคนที่ชอบด้วย(มีโดจินเขาสองคู่ทุกงานเลย) มาลองอ่านดู สนุกมากกกกกกกก หลังสอบที่แสนล้านเครียดด้วย เลยเป็นตัวเลือกที่สนใจอ่าน ปรากฎว่า ฮาจัดตดแหลก(หยาบคาย) บันเทิงเริงใจ ฉากเลิฟๆ กันนี่เร่าร้อนจัดหนักดีนะคะ ..น่าจะยาวๆ แต่แค่นี้ก็จินตนาการงานสว่างฟ้าเหลืองไปแล้วล่ะค่ะ 55555555
มาดูเพจของคนแต่งด้วย หลังจากตั้งใจจะจองเรื่องคุณภาพ(แต่มาเม้นอีกเรื่อง...ทำไม!)
เรื่องนี้เลยคิดว่าจะติดตามต่อคงจะเฮฮาขำขันไปกับมุกและเนื้อเรื่องของตัวละครที่..เอะอะร้องไห้ขี้มูกไหล(น่ารักกกกก) รูปคุณ อโณ...(ทีแรกอ่านชื่อนโม ขออภวย) หล่อดี แล้วยังออร่าประกาย(เคะ)แตกบ่งบอกสถานะ...ชอบค่าาาาาาาา สวยอ่ะ //รู้สึกเสียมารยาทมากแล้ว
ไปอ่านสามดีกว่า ขอบคุณเรื่องสนุกๆ ที่สุดเลยนะค้าาาาา
ติดหนึบ ติดตามต่อๆ ไป~
-
จากตอนสาม...
5555555 อ่านแล้วอินเนอร์เกิดตามนะคะ แบบว่า ตอนจะจ่ายเงินแล้วกระเป๋าหาย..อารมณ์แบบโลกทั้งใบจะพังไปตรงนั้นเลย 55555555 หน้าไม่นิ่งใจนี่ยิ่งไปไกลค่ะ แหกปากอ่ะ 555555 น่าสงสารอโณจังเลย เหนื่อยหอบ...ปะนึ่งพาลูกมาห้าง วุ่นแท้ แต่สนุกดีค่ะ
ปล.เม้นแรกทีแพล่มเรื่อง ใส่รักป้ายสีกดส่งไปแล้วเห็นเม้นคนอ่านอื่นๆ ในหน้าล่าสุดที่ไม่มั่นใจว่าใครเมะ เคะ.....หวั่นล่ะค่ะจะน่าแตกไหม อุตส่าห์มั่นใจว่า คุณอโณนั้นจะเคะ *-*
ติดตาม!!!!!
-
จากตอนสี่...
ตอนที่แล้ว ให้ชื่อหลง มันก็ยังไม่แปลกหูตาไรนะคะ
พอมาตอนนี้ แบบ หลงเอ้ย ไอ้หลงงง มันขำำำำำำำ
ได้ฟังเสียงมันคงจี้ๆ ดีนะอะไรแบบนั้น 5555555
ที่มาของชื่อเรื่อง คือชื่อพระเอก(เรามั่นใจมากว่าเค้าเมะ.....ถ้ามันไม่..กะ ก็...ก็อาย)
อโณรวยน่า หลงไม่ต้องห่วง ดูแลยิ่งกว่าดี!
-
จากตอนห้า...
อยากร้องว่า ไอ้หลงตายแน่ ตายแน่ไอ้หลง`~~ ไอ้หลงตายแแแแแน่.. ตายแน่ไอ้โหลงงง`~~~~
555555555555 น่าสงสารจีๆ เลยย
แม่บ้านตัวจริงกลับมาแล้ว หลงสบายใจเถอะนะ ฮ่าาา
-
จากตอนหก...
อ้ายหลงมานขี้อ้อนจางงงงงงงงงงเยยยยยยยย
เป็นใครก็เขินอ่าาาาาา แบบว่า เอะอะ ร้องไห้ ร้องบอกเจ็บ..ให้เป่า บ้าเจรงงงงงง เป็นแพรตอนนั้น..ฟินโคตร อ่าาาาา //นั่งเหล่ผู้ชายงี่เง่าใส่กัน เอ๊ะะะะ อ้อน!
ยังกับแมวตัวที่สองของอโณเลย หลงเอ๊ยยย.. ^^
-
จากตอนเจ็ด...
หลงเอ๊ย...กระดาษแผ่นเดียวเองงงงงงงงง
ยังกับฆาตกรโรคจิต 5555555 ...ก็หลงหวงอ่ะเนอะ ยังกับลูกเป็ดลืมตาดูโลก ใครดูแลใครเลี้ยงก็จะติดแหงกไปไหนไปกัน 55555 ไอ้หลง...
แอบไปนอนกับเขา โธ่...ป๊อดอ่ะะ นอนพื้นเลยย กร้ากกก อโณตื่นมาคงงงแน่
-
จากตอนแปด...
ชอบค่ะะะ!!!!!! ชอบที่ซื่อตรงต่อความต้องการ เอ้ยยย ความรู้สึกตัวเองค่ะ หึหึหึหึหึหึ น่ารักกก
หื่นเถิดจะเกิดผล....ฮ่าาาาาาาาา
ทำคุณอโณเขินป่าวหลง หลงนี่...ซื่อกินไม่หมด ลักกินไม่นาน(ภาษิตอะไร!!) เพราะงั้นซื่อต่อไป จะได้กินต่อนานๆ แพล่บบบบบ..น้ำลายสอ
-
จากตอนเก้า...
โธ่... หลง น่าสงสาร เวทนา.....ไปตลาดครั้งแรกก็เละ!
เกิดมาเพื่อโดนทำร้าย แต่มันก็ไม่โดนทำลายย ~~
หัวใจคนรอหน้าห้องจะสลายอยู่แล้ว รีบดูใจเถอะหลง 555555555
จะโดนดุไหม หรือจะกระโดดใส่หลงกันนะ แบบว่า นายหายไปไหนมาาาา โล่งอกเลยยย
รอตอนหน้าาาครับบบบ สนุกมากเลย*-*
-
ความทรงจำที่ 10
ท่ามกลางความเงียบงันนั้นหลงเผลอกลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่ แววตาของอโณชาหลบวูบลง และก่อนที่จะทันได้อ้าปากเสียงจากลิฟต์ก็ดังขึ้น
“ห้องนี้ใช่ไหมครับที่มีคนป่วยติดอยู่ข้างใน” ลุงยามถือท่อนเหล็กในมือทำท่าจะสอดเข้าไปในช่องประตูเล่นเอาอโณร้องห้ามแทบไม่ทัน
“ไม่ต้องแล้วครับ!” เขาขึ้นเสียงดัง “เอ่อ...คือผมขอโทษด้วยนะครับ พอดีว่าผมเข้าใจผิดนิดหน่อย ไม่มีใครเป็นอะไรหรอกครับ”
“อ้าว” ลุงยามปล่อยท่อนเหล็กร่วงดังก๊องแก๊ง แกเผลอทำหน้าเหมือนอยากให้มีคนเป็นอะไรไป “แล้วคือ...”
“ไม่มีอะไรครับ ต้องขอโทษจริง ๆ นะครับ” รอบนี้อโณชายกมือไหว้เป็นการใหญ่
“ไม่มีใครเป็นอะไรก็ดีแล้วครับ” ถึงหน้าลุงจะเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามแต่แกก็ยอมก้มลงไปเก็บท่อนเหล็กขึ้นมาแต่โดยดี หลงเผลอกลืนน้ำลายเอื้อก ถ้าลุงรู้ว่าต้นเหตุคือไอ้คนตรงนี้แกอาจจะงัดขึ้นมาหวดสักป้าบ
ลุงยามและคณะนิติบุคคลกลับเข้าลิฟต์ไปแบบงง ๆ เหมือนอยากจะถามแต่ก็ไม่รู้จะถามอะไรดี อโณชาเล่นสรุปให้จบในบรรทัดเดียวแล้วด้วย ฝ่ายนิติกรหนุ่มเคลียร์จบไปปมหนึ่งก็รีบยกมือถือกดหาสายแรกที่เพิ่งโทรออกไป
“ขอโทษทางโรงพยาบาลด้วยจริง ๆ นะครับ เป็นความเข้าใจผิดของผมเองครับ” ว่าแต่หลง ตอนนี้อโณชาเองก็เหมือนเครื่องจักรขอโทษไม่ต่างกัน “ครับ ขอบคุณมากนะครับ”
ตี๊ด...
สิ้นเสียงกดวางสายหลงก็ขนลุกซู่ ก้มหน้ามองพรมของคอนโด จากที่ฟังดูอย่างไรมันก็เรื่องใหญ่ชัด ๆ ทั้งเรียกคนแห่กันขึ้นมางัดห้อง ไหนจะรถโรงพยาบาลอีก แค่คิดถึงสเกลความผิดหลงก็ตัวสั่นหงัก ๆ แล้ว
เฮ้ออออ..
เสียงถอนหายใจที่ตามมาทำเอาหลงสะดุ้งเฮือก ก่อนจะตามมาด้วยเสียงเย็น ๆ “เข้าห้องเถอะหลง”
แย่ล่ะ... หลงมองแผ่นหลังสง่างามที่บัดนี้ไหล่ลู่ลงอย่างอ่อนล้าแล้วได้แต่เสียววาบในอก เขาเบนสายตาก้มมองเท้าเปล่า ๆ ของตัวเองก่อนจะก้าวตามไปอย่างยากลำบาก หลงล้วงกุญแจห้องในกระเป๋ากางเกงออกมาไข ทั้ง ๆ ที่ตอนได้มาดีใจแทบตายแท้ ๆ แต่ตอนนี้ดันอยากจะเขวี้ยงทิ้งเสียอย่างนั้น
เสียง ‘แกร๊ก’ ดังขึ้นในวินาทีที่หลงบิดข้อมือ ประตูที่อโณชาวิ่งชนเป็นคนบ้าถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย สิ่งแรกที่โผเข้าหาคือแมวดำตัวอ้วน ๆ หลงแทบจะก้มกราบแมวสาวที่ทำให้อโณชายิ้มออกมาบาง ๆ
“เก๋ากี้ตกใจเหรอ?” เจ้าของก้มลงไปลูบหัวไอ้ตัวที่พันแข้งพันขาสองสามที
“เมี้ยว~” แมวสาวคลอเคลียอยู่ที่ขาไม่เลิกราแม้จะเดินเข้ามาในห้องแล้ว อโณชาคิดว่ามันคงตกใจเสียงพังประตูเมื่อครู่จนเสียขวัญ เขารีบวางกระเป๋าลงบนโซฟาก่อนจะทิ้งตัวนั่งแล้วรวบแมวอ้วนขึ้นมาวางบนตัก
“ไม่มีอะไรแล้ว” เขาลูบหัวปลอบสาวน้อยบนตัก ขณะที่หลงมองภาพนั้นแล้วขยับตัวเงอะ ๆ งะ ๆ ไม่รู้จะเอาตัวไปแปะตรงไหนไม่ให้เป็นส่วนเกินของห้อง ชายหนุ่มค่อย ๆ หย่อนซากรองเท้าแตะที่ตายแล้วไว้บนชั้นวางแล้วเดินท่าประหลาด ๆ เข้ามา รู้สึกเป็นส่วนเกินของห้องจนต้องพูดอะไรสักอย่าง
“เอ่อ...คุณอโณครับ” หลงบิดตัวไปมาเหมือนเด็กชายในโฆษณาผงซักฟอก “คือผม...”
“หลงมานั่งนี่” อโณชาตบปุ ๆ ลงข้างตัว ตามปกติหลงคงจะระริกระรี้พุ่งเข้ามานั่งแล้ว แต่สถานการณ์ตอนนี้มันไม่ใช่ ให้นั่งที่พื้นซะยังสาสมกับสิ่งที่ทำลงไป “หลง ได้ยินไหม?”
“คะ...ครับ ๆ” ถ้ายืนโง่นาน ๆ คุณอโณอาจจะโกรธกว่าเดิมได้ คิดได้ดังนั้นหลงก็รีบพุ่งเข้าไปทิ้งตัวนั่งข้าง ๆ ทันที
อโณชาละสายตาจากแมวบนตัก พอเงยหน้าขึ้นมาก็แทบจะสบถว่า ‘เชี่ย’ กับสภาพยับเยินตรงหน้า หลงนั่งหลังตรงแหน่ว ผมเผ้ายุ่งเหยิงพร้อมด้วยเหงื่ออาบใบหน้า ไม่พอยังซึมออกมาตามเสื้อยืดสีเหลืองที่ใส่กลับด้าน มองต่ำลงมาถึงเท้าก็เจอรอยถลอกปอกเปิกเต็มไปหมด เขายกมือขึ้นกุมขมับ
“ไปทำอะไรมา” น้ำเสียงเย็นเยียบสาดเข้าใส่ก่อนเป็นอย่างแรก และนั่นยิ่งทำให้กระดูกสันหลังของหลงตั้งตรง 90 องศาพอดี
“ผะ...ผมขอโทษครับคุณอโณ” ถึงจะตอบไม่ตรงคำถาม แต่หลงก็อยากพูดคำนี้ออกมาให้เร็วที่สุด มันยกมือไหว้เหนือหัว “ขอโทษที่ทำให้คุณอโณลำบากครับ!!”
อโณชาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ช่างมันเถอะ”
“ช่างมันไม่ได้นะครับ!” คนผิดไม่ยอมแน่ ๆ ล่ะ “คุณอโณจะลงโทษผมยังไงก็ได้ จะเฆี่ยนจะโบยผมก็ยอมทั้งนั้น”
“ก็บอกว่า...”
“แต่อย่าทำหน้าแบบนั้นอีกนะครับ” แววตาคนเด็กกว่าไหววูบ ชายหนุ่มค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นจากตัก จ้องเข้าไปในดวงตาคนตรงหน้า
“ฉัน...” กลับกลายเป็นอโณชาเสียอีกทีอ้ำอึ้ง ห้องตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะก่อนที่อโณชาจะปะติดปะต่อคำถามได้ “ฉันทำหน้าแบบไหน?”
“แบบที่เหมือนจะร้องไห้น่ะครับ”
เขาทำหน้าแบบนั้นจริง ๆ เหรอ? คิดแล้วอโณชาก็ยกมือสัมผัสใบหน้าของตัวเอง ทว่าเขากลับไม่รับรู้สีหน้าอันใดจากการสัมผัส สิ่งที่สะท้อนภาพใบหน้าอัดบิดเบี้ยวได้มีเพียงดวงตาเรียวของผู้ชายตรงหน้าเท่านั้น หลงจ้องตรงมาที่เขา ลึกเข้ามาในดวงตาโศก
“ขอโทษนะครับ ผมจะไม่ทำให้คุณอโณต้องเป็นห่วงอีกแล้ว” หลงเอ่ยมันช้า ๆ ราวกับต้องการย้ำให้มั่นใจ “ยกโทษให้ผมนะครับ”
ท่าทีจริงจังผิดกับปกติทำเอาอโณชาไปไม่เป็น เขาเสียเองที่สับสนจนไม่อาจตอบคำพูดง่าย ๆ อย่าง ‘ไม่เป็นไร’ หรือ ‘ฉันยกโทษให้’ หัวสมองว่างเปล่าไปหมด ไม่รู้ว่าควรจะตอบรับอย่างไร ควรจะตอบโต้แค่ไหน
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย เขารู้แต่ว่าไม่ชอบความรู้สึกเมื่อครู่เลย ตอนที่เผลอคิดไปว่าการมีคนอยู่ด้วยมันดีแบบนี้ แต่แล้วก็พบว่ามันแย่ มันแย่มากจริง ๆ แย่จนปวดหนึบไปทั้งอก...
“ถ้าคุณอโณไม่ยกโทษให้!” จู่ ๆ หลงก็โพล่งออกมาเสียงดัง “ผมจะ...”
หมับ! มันก้มไปคว้าวัตถุอันแหลมคมที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดขึ้นมาจ่อที่ใบหน้า อโณชาอ้าปากค้าง...
“ผมจะเอาเล็บเก๋ากี้ข่วนหน้าตัวเองเป็นการลงโทษครับ!”
“ม้าวววววววว~”
โหลงงงงงงงงงงงงงง มันมีอะไรไม่ถูกไม่ควรนะหลงงงงงงงงง!
เพราะมัวแต่อ้าปากค้างไอ้หลงเลยได้จังหวะขยับอุ้งมือเข้ามาใกล้ ฝ่ายแมวสาวก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ส่งเล็บขาว ๆ ออกมาให้เต็มที่ และก่อนที่มันจะจรดลงบนผิวมนุษย์หน้าโง่อโณชาก็หลุดออกจากอาการตื่นตะลึง
“ฉันยกโทษให้แล้ว!!” เขาพูดเสียงสั่นราวกับหลงถือปืนในมือ “โอเค ยกโทษให้แล้ว”
“จะ..จริงเหรอครับ”
“จริงสิ” อโณชากวักมือ “วางเก๋ากี้ลงเถอะ”
หลงค่อย ๆ ลดอาวุธในมือลงช้า ๆ พอวางตุบลงบนตักแมวสาวก็สะบัดก้นหนีด้วยใบหน้าเอือมระอา มันโดดลงจากตักหลงแล้วพุ่งกลับไปปีนคอนโดเล่นทันที จากสายตาของหลงดูเหมือนมันจะเซ็งที่พลาดโอกาสทองไป
“หลง...” อโณชาเสียงสั่นไปหมดก่อนจะหลุดขำพรืด “เล่นบ้าอะไรเนี่ย ฮ่า ๆ ๆ”
“กะ..ก็คุณอโณไม่ยกโทษให้สักทีผมก็เครียดสิครับ” แต่ก็ไม่ควรเครียดจนเอาแมวมาขู่ทำร้ายตัวเองนะหลง “ตอนแรกผมนึกว่าคุณอโณจะเอาไม้แหลม ๆ มาโบยแบบในละครซะอีก แต่คุณอโณดันนิ่งใส่ แบบนั้นสู้โบยผมเสียยังดีกว่า”
“ดูละครเยอะไปแล้วนะ” มาบงมาโบยอะไรนี่ ไม่ไหว ๆ อโณชาคงต้องเข้าไปควบคุมการเสพสื่อให้มากยิ่งขึ้น “สมัยนี้ไม่มีใครเขาใช้วิธีแบบนั้นแล้ว”
“คุณอโณก็เลยเงียบใส่ผมเหรอ?”
“มะ...มันก็...” อโณชาหลบตาวูบ “ช่างมันเถอะนะ ว่าแต่หลงเถอะ”
“ผมทำไมเหรอครับ?”
“ไปมีเรื่องกับใครมา” น้ำเสียงเนิบ ๆ กลับตวัดฉับ “รองเท้าเป็นอะไร ทำไมใส่เสื้อกลับด้าน แล้วไหนจะเนื้อตัวมอมแมมอีก”
อ้าว ไหงคุณอโณโยนงูกลับมารัดคอไอ้หลงเช่นนี้ล่ะ คนตกกระไม่ทันได้คิดหาข้ออ้างเอาไว้เสียด้วย
ตุบ อโณชาเอื้อมมาตบปุบนไหล่พร้อมกับรอยยิ้มที่หวานไปถึงไขกระดูก “เล่ามาเถอะหลง ฉันไม่โกรธหรอก”
หลงสาบานกับตัวเองว่าจะไม่ทำให้คุณอโณ ‘โกรธ’ อีกแล้วในชั่วชีวิตนี้
.......................................................................
..................................................
...........................
.........
“แล้วจะไว้ใจคนแปลกหน้าได้ยังไง หลงรู้ตัวไหมว่าตัวเองสูญเสียความทรงจำอยู่นะ ถึงจะใช้ชีวิตแบบคนปกติได้แต่บางทีก็ยังหลุดเอ๋อโดนหลอกโน่นนี่” เช่นการหลอกด่าในประโยคนี้เป็นต้น “เกิดลุงเขา...”
“ลุงสมานเขาดูไม่มีพิษมีภัยเลยนะครับ” หลงรีบแก้ตัวแทนคนที่เจอกันไม่ถึงวัน “ถึงจะชอบดุชอบด่าไปหน่อยแต่ก็...”
“ลุงสมาน?” คนแก่กว่าขมวดคิ้ว “ตกลงร้านลุงสมานเหรอ?”
“คุณอโณรู้จักด้วยเหรอครับ”
“รู้สิ” เขาพยักหน้าหงึก ๆ “คนในคอนโดส่งผ้าซักกับลุงเขาเยอะแยะ บางทีฉันก็ไปส่งเหมือนกัน”
“ห๊า! ทะ...ที่คุณอโณแบกตะกร้าออกไปเมื่อตอนนั้นคือไปส่งลุงแกเหรอครับ”
“ใช่ บางทีซักเองมันไม่มีเวลารีดน่ะ” คนพูดไถลตัวลงไปกับโซฟา “แล้วจะตกใจอะไรขนาดนั้น”
อะ...โอกาสได้ซักผ้าให้คุณอโณลอยมาวางบนมือแบบนี้มัน... แค่คิดหลงก็มือสั่น อยากจะวิ่งเข้าไปแยกผ้าขาวผ้าสีให้เสียตอนนี้ คอยดูนะจะซักทุกตัวด้วยความรักและทนุถนอม แค่คิดว่าได้นั่งอยู่ท่ามกลางผ้าที่มีกลิ่นคุณอโณ...
“ยิ้มอะไรน่ะหลง” จะบอกตรง ๆ ว่าน่าขนลุกก็กลัวเสียใจ
“ปะ...เปล่าครับ” หนุ่มตกกระส่ายหน้าแรง ๆ ไล่ความคิดอัปมงคลทั้งปวงออกไป จะให้รู้ไม่ได้เด็ดขาด เดี๋ยวจะไม่ยอมให้ซักผ้าให้ “เอาเป็นว่าถ้าทำงานกับลุงสมานคุณอโณก็วางใจใช่ไหมครับ”
“อ่า...ก็คงงั้น” มัดมือชกยังน้อยไป นี่มันมัดมือกระทืบเลยชัด ๆ แต่ก็เอาเถอะหลงก็จะได้เลิกงอแงไปหางานอะไรแปลก ๆ ทำอีก ลุงสมานแกก็เป็นมิตรกับลูกค้าดี กับลูกจ้างก็คงมีเมตตาบ้างล่ะ “ถ้าโดนใช้ทำงานหนักเกินไปก็บอกฉันนะ”
“ได้เลยครับ” พอได้รับอนุญาตปุ๊บมันก็แยกเขี้ยวยิ้มจนตาหยี “ถ้าอย่างนั้นผมขอไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
สิ้นประโยคหลงก็ดันตัวขึ้นจากโซฟา ทว่าอโณชากลับคว้าแขนเขาไว้ “เดี๋ยว...มีอีกเรื่อง”
หลงเอียงคอ
“ทำไมใส่เสื้อกลับด้าน”
“กะ...กลับด้านเหรอครับ!” หลงเล่นละครเอามือคลำ ๆ จนเจอป้ายบอกไซส์เสื้อ “โอ๊ะ! กลับด้านจริง ๆ ด้วย ผมนี่ซื่อบื้อจังเลย ฮะฮะฮะ”
หัวเราะโคตรแหลเลยหลงเอ๊ย!
อโณชามั่นใจว่าตัวเองไม่มีเขา ชายหนุ่มลุกขึ้นตามไปทันที ในเมื่อหลงปากหนักไม่ยอมพูดแบบนี้ก็มีแต่ต้องใช้กำลังบังคับ!
หมับ
“หวา~ คุณอโณจะทำอะไรน่ะครับ” หลงดิ้นแด่ว ๆ เมื่อจู่ ๆ ก็ถูกเลิกชายเสื้อขึ้นมาถึงสะดือ คนร้ายไม่ใช่ใครที่ไหนมนุษย์อีกคนที่อยู่ในห้องนี่เอง
“ซ่อนอะไรไว้ในเสื้อหรือไง แผลใหม่เหรอ?” เห็นตัวเล็กกว่าแต่แรงอโณชาจัดว่าเยอะมิใช่น้อย ยิ่งไอ้หลงเกรงใจเงอะ ๆ งะ ๆ ไม่กล้าปัดออกยิ่งแล้วใหญ่ อย่าว่าแต่ถอดเสื้อเลยให้ฉีกเสื้อแบบเรนก็ยังได้
ผลุบ เสื้อยืดสีเหลืองโง่ ๆ หลุดพรวดออกมาจากหัวยุ่ง ๆ ของหลง อโณชาโยนมันทิ้งลงบนพื้นก่อนจะมองสำรวจร่างกายคนตรงหน้าให้ถี่ถ้วนว่ามันซ่อนอะไรเอาไว้อีก
ร่างกายของหลงมีน้ำมีนวลขึ้นเยอะจากตอนเป็นคนป่วยใหม่ ๆ ไหล่กว้างมีกล้ามเนื้อกำลังดี ก่อนเสียความทรงจำน่าจะออกกำลังกายอยู่บ้าง ดวงตาโศกไล่กวาดหาบาดแผล เดินวนซ้ายก็แล้ว วนขวาก็แล้วก็ยังไม่พบแผลใหม่
“คะ...คุณอโณอย่าจ้องขนาดนั้นสิครับ” มาถึงตรงนี้หลงรู้สึกเหมือนกำลังโดนคุกคามแทนเสียอย่างนั้น แย่ล่ะ! ก็คุณอโณเล่นเดินส่องทุกซอกทุกมุมเหมือนหาช่องเข้ามาสิงแบบนี้มันออกจะ...
ตื่นเต้น
หลงสัมผัสได้ถึงอกซ้ายที่กระตุกแรงขึ้น กระแสไฟฟ้าแล่นวาบไปทั่วร่าง ที่แย่กว่านั้นคือมันเริ่มวิ่งลงช่วงล่าง ไม่นะ...คุณอโณอย่ายื่นมือเข้ามา อย่าแตะตรง...
“ผะ...ผมใส่เสื้อกลับด้านเพราะทำเสื้อคุณอโณเลอะครับ!!”
นิ้วเรียวชะงักกลางอากาศก่อนจะได้แตะแผลแมวข่วนบริเวณกล้ามอก อโณชาเงยหน้า “เรื่องแค่นั้นอะนะ?” บอกว่าซ่อนแผลเก๋ากี้ข่วนนมซะยังเข้าท่ากว่าอีก!
“ไม่ใช่เรื่องแค่นั้นนะครับ!” คนทำผิดเถียงทันที ไม่รู้มันจะอยากให้ความผิดใหญ่โตไปเพื่ออะไร “นั่นมันเสื้อที่คุณอโณซื้อให้นะครับ! เสื้อแสนสำคัญตัวนั้นเปื้อน!”
“เอ่อ...หลงใจเย็น ๆ นะ เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่ก็ได้” ที่พูดไปนี่กลั้นหัวเราะจนตัวสั่นหงึก ๆ เลยนะ “ไปอาบน้ำก่อนเถอะ”
“ครับ!” ไม่เคยอยากจะพุ่งเข้าห้องน้ำขนาดนี้มาก่อนเลย ยืนให้คุณอโณโลมเลียตั้งนานเก่งแค่ไหนแล้วที่ไม่มีอาการน่ะ! มือคว้าผ้าเช็ดตัวบนราวแล้วดีดตัวเข้าห้องน้ำ
ปัง!
สิ้นเสียงปิดประตูห้องน้ำอโณชาทิ้งตัวลงบนโซฟาอีกครั้งอย่างอ่อนล้า วันนี้ช่างวุ่นวายจนอยากจะนอนหลับตรงนี้เสียเลย นึกตำหนิตัวเองที่ลืมกุญแจห้องไม่น้อย ไม่อย่างนั้นคงไม่มาเจออะไรแบบนี้ ต้องมาเหนื่อยใจมารู้สึกอะไรบ้า ๆ อย่างตอนที่ก้อนเนื้อตรงอกบีบเข้าหากันเพราะคิดว่าหลงจะเป็นอะไรไป เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เมื่อความเครียดเริ่มตีตื้นขึ้นมาใหม่
แผ่นหลังไถลลงกับพนักพิงยื่นสองขาไปตรงหน้าให้ไกลที่สุด ขณะที่ปิดเปลือกตาลงมานั้นเขาก็ได้สัมผัสถึงเนื้อผ้าเปื้อนเหงื่อที่ปลายเท้า พอปรือตาขึ้นหน่อยก็เห็นสพันจ์บ็อบส่งยิ้มมาให้
พรืดดดด
อา...เหนื่อยจริง ๆ
จะเครียดหรือจะขำเอาสักอย่างสิอโณชา
................................................................
.............................................
...................
........
-
เก๋ากี้ขดตัวหลับปุ๋ยบนที่นอน คนสวยของอโณตัวใหญ่แผ่เต็มพื้นที่ น่าฟัดเสียจนเจ้าของต้องก้มไปลูบหัวสองสามที ใจจริงอยากซุกหน้าลงไปด้วยซ้ำแต่กลัวจะรบกวนการนอนของสาวน้อย
สองเท้าย่องเบา ๆ ขณะเอื้อมมือไปปิดสวิทช์ไฟลงส่งห้องรับแขกเข้าสู่ความมืด เป็นกิจวัตรประจำไปแล้วที่อโณชาจะตื่นก่อนนอนทีหลังแบบนี้ เขาจะบังคับให้หลงไปอาบน้ำก่อน พอออกมาอีกฝ่ายก็สลบตัวแข็งทื่อบนเตียงทุกครั้งไป
วันนี้ก็ ‘เหมือนเดิม’
ดวงตาโศกสะท้อนภาพก้อนดักแด้ห่อศพชายหนุ่มคนหนึ่งบนเตียง สภาพอดสูดูไม่ได้ ไม่รู้ว่าหลับเข้าไปได้อย่างไรในสภาพนั้น หายใจออกหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ก็เอาเถอะ
อโณชาเดินเตาะแตะไปรื้อหาเสื้อยืดมาใส่ ตั้งแต่หลงมานอนร่วมห้องด้วยเขาก็ต้องใส่เสื้อผ้ามิดชิดขึ้น ไม่อย่างนั้นเกรงจะเจอสายตาอยากรู้อยากเห็นแบบตอนนั้นอีก อโณเลยใส่ ๆ ไปให้มันจบเรื่องดีกว่า หลังจากปฏิบัติภารกิจทุกอย่างเรียบร้อยก็ใกล้จะห้าทุ่มอันเป็นเวลานอนประจำของชายหนุ่ม เขาสับสวิทช์ไฟดวงสุดท้ายลง ส่งห้องนอนเข้าสู่ความมืดตามไป
ฟูกเตียงยุบลงไปฟากหนึ่งทำให้พ่อดักแด้นอนเกร็งตัวกว่าเดิม ใช่แล้ว หลงยังไม่หลับหรือพูดให้ถูกคือใครมันจะไปหลับในสภาพนั้นลงกันล่ะ! ตั้งแต่มีคุณอโณแต่งตัวชะเวิบชะวาบมานอนข้าง ๆ กว่าจะข่มตาหลับได้ก็ล่อไปเกือบเที่ยงคืนทุกวัน
ตัวดักแด้หรี่ตามองลอดผ้าห่มเห็นร่างอโณชาก้ม ๆ เงย ๆ อยู่คงจะสวดมนต์อย่างที่ทำเป็นประจำ จากนั้นก็พลิกตัวนอนตะแคงหันไปอีกทางอย่างที่เคยทำ...
“โอ๊ย!”
แต่อันนี้จำได้ว่าไม่เคยทำนะ!
“คุณอโณเป็นอะไรครับ!” ดักแด้สลายร่างออกมาเป็นไอ้หลงที่เบิกตาโพลงพุ่งเข้าไปหาเป้าหมาย “เจ็บตรงไหนเหรอครับ!”
“หา?” อโณชาเกาหัวงง ๆ เขาร้องเบากว่าเสียงแอร์อีกทำไมไปปลุกหลงขึ้นมาได้ “หลงยังไม่หลับเหรอ”
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะครับ” จะให้บอกว่ารอดูชุดนอนคุณอโณก็ใจไม่กล้าพอ “คุณอโณเจ็บเหรอครับ?”
“นิดหน่อยน่ะ” คนแก่กว่าโบกมือ “ไม่เป็นไรหรอก นอนไปเถอะ”
“ไม่เป็นไรได้ยังไงครับ! ร้องโอ๊ยซะขนาดนั้น”
“ฉันว่าฉันร้องเบาแล้วนะ”
“แต่มันดังสำหรับผมนี่นา” ไอ้นี่ก็ดื้อด้านยอกย้อนเก่งเสียจริง “ตอนผมเจ็บคุณอโณยังดุให้ไปหาหมอเลย พอคุณอโณเจ็บบ้างก็อย่าทำตัวแบบผมสิครับ”
ฉึก! ไหล่ว่าเจ็บแล้ว โดนไอ้เอ๋ออย่างหลงย้อนกลับบอกเลยว่าเจ็บกว่าพันเท่าทวี อโณชาแทบกระอักเลือด
หลงลอบแสยะยิ้มในใจเมื่อเห็นคนหัวดื้อนั่งเงียบสนิท เป็นไงล่ะ! อย่าให้ไอ้หลงเอาจริงนะ คุณอโณก็คุณอโณเถอะ หึหึหึ
“เจ็บตรงไหนเหรอครับ?”
แม้จะไม่เข้าใจว่าหลงจะใช้เสียงสองแบบเก๊กขรึมไปเพื่ออะไร แต่อโณชาก็ยอมตอบโดยดี “ไหล่น่ะ คงช้ำตอนพังประตู”
“เพราะผมแท้ ๆ เลย” ตัวต้นเหตุหางลู่หูตก “คุณอโณต้องมาเจ็บกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“ก็บอกว่าช่างมันน่า แล้วก็ไม่ได้เจ็บขนาดนั้นด้วยช้ำแค่นี้ทายาเอาก็หาย”
“ทายา!” แล้วเอ็งจะเสียงดังให้อโณชาตกใจทำไมนี่ “ใช่แล้ว! ต้องทายา! เดี๋ยวผมออกไปเอายานะครับ”
แน่นอนว่าเป็นประโยคบอกเล่า จะอยากทายาหรือไม่นั้นไอ้หลงไม่ต้องการคำตอบ มันวิ่งโร่ออกไปหากล่องปฐมพยาบาลเรียบร้อยแล้ว ยิ่งอุปกรณ์คู่ชีพชิ้นนี้บอกเลยว่าไม่ต้องเสียเวลาหา หลงผูกพันกับมันเหลือแสน หายออกห้องไปไม่ถึงสิบวิก็วิ่งกลับมาพร้อมหลอดยาในมือ แม้จะอ่านไม่ออกแต่หลงจำได้ว่าไอ้หลอดสีฟ้า ๆ นี่คุณอโณเคยเอาทาหัวโนให้เขาอยู่
“ทายาครับคุณอโณ แฮ่ก ๆ” สาบานว่าเอฟเฟกต์ด้านหลังคือเหนื่อยจากการวิ่งจริง ๆ มิได้มีเหตุผลใดแอบแฝงแม้แต่น้อย “ถะ...ถอดเสื้อเลยครับ”
“เอ่อ...มันเป็นที่ไหล่ แค่ถกแขนเสื้อขึ้นก็พอมั้ง” ว่าแล้วคนเจ็บก็ม้วนแขนเสื้อยืดย้วย ๆ ขึ้นมาบนไหล่ เผยให้เห็นรอยช้ำสีม่วงบริเวณนั้น “บอกแล้วว่านิดเดียวเดี๋ยวฉันทาเองก็ได้”
“อยู่เฉย ๆ ให้ผมรับผิดชอบเถอะครับ” คนตกกระกดแขนที่ต่อต้านของอโณชาลง ชายหนุ่มไม่สนใจฟังคำคัดค้าน เขาบีบเนื้อยาสีฟ้าลงบนปลายนิ้วก่อนจะแตะมันลงบนหัวไหล่อีกฝ่าย
“โอ๊ย!”
“จะ..เจ็บเหรอครับ?” หลงชักมือกลับ “มือหนักไปเหรอครับ”
“เดี๋ยวฉันทาเอง”
“งั้นผมจะเบามือขึ้นนะ” หลงตัดบทไม่ปล่อยช่องให้อโณชาดื้อต่อ เขาค่อย ๆ แตะปลายนิ้วลงไปบนผิวม่วงช้ำอีกครั้ง คนเจ็บกระตุกไหล่เล็กน้อยแต่ก็ยอมนั่งนิ่งเสียแต่โดยดีด้วยไม่อยากถูกตำหนิว่าทำตัวเหมือนเด็ก
เนื้อยาเย็น ๆ ถูกเกลี่ยเบา ๆ การถูกปฏิบัติราวกับเป็นแก้วบอบบางทำให้อโณชาทำตัวไม่ถูก นานสักพักแล้วที่ไม่มีใครมาดูแลเขาแบบนี้ อีกใจก็อยากบอกหลงว่าไม่ต้องเบามือขนาดนั้นหรอกเขาไม่ได้บอบบางเสียหน่อย แต่เห็นสีหน้าจริงจังของอีกฝ่ายแล้วได้แต่กลืนคำพูดลงคอ หลงดูเศร้า ๆ คงกำลังคิดว่าเป็นความผิดตัวเองอยู่สินะ ดวงตาเรียวต้องแสงจันทร์จนเห็นประกายแวววาวที่ร่วงลงบนตัก
แหมะ...
“หลง! ร้องไห้ทำไม!” คนกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ เลยเผลอขึ้นเสียง
“ฮึก” คนตกกระสูดน้ำมูกลงคออึกใหญ่แล้วตั้งหน้าตั้งตาทายาให้ต่อโดยบังคับให้มือสั่นเทาน้อยที่สุด “ผะ..ผมขอโทษ”
“เดี๋ยวสิ ตอบมาก่อนว่าร้องไห้ทำไม” คนแก่กว่าคว้าข้อมืออีกฝ่ายไว้ ถึงจะเป็นพวกเอ้อระเหยแต่บางครั้งอโณชาก็เด็ดขาดเช่นกัน “ตอบมา”
“ผะ..ผม...ฮึก” น้ำตาร่วงเผาะ ๆ ใส่กางเกงนอนของเจ้าตัว “ผมโกรธตัวเอง กะ...โกรธจนทำอะไรไม่ถูกเลย”
มาถึงตรงนี้ใบหน้าตกกระก็บิดเบี้ยวเพราะพยายามกลั้นน้ำตา ทว่ากลับไม่ได้ผลมันไหลลงมามากกว่าเดิมเสียอีก หลงยกมือปาดน้ำตาออกจากใบหน้า
“ผมก็แค่อยากดูแลคุณอโณบ้าง ทำไมผมต้องทำให้คุณอโณลำบากตลอดเลย โฮ ~” ยิ่งปาดน้ำตายิ่งไหล “ฮืออออออ แสบตาอะคุณอโณ”
“ไอ้เด็กโง่เอ๊ย! มือเป็นยานวดมันก็ต้องแสบน่ะสิ!”
โว๊ะ! นี่มันอายุกี่ขวบกันวะเนี่ยยยยยย!
อโณชารั้งมือคลุ้งกลิ่นยานวดทั้งสองข้างลง เขาขยับเข้าไปใกล้หยิบเอาผ้าห่มตัวเองขึ้นมาใช้แทนกระดาษทิชชู “อยู่นิ่ง ๆ สิ”
“ฮึก” ไอ้ขี้แยสะอึก “ฮือออออออ ทำไมผมทำอะไรก็ไม่ดีตลอดเลย”
“ใจเย็น ๆ หลง ฉันไม่ได้โกรธอะไรสักหน่อย”
“แต่ผมโกรธตัวเองนี่นา แง~” ไม่รู้ว่าเลี้ยงลูกจะลำบากเท่านี้ไหม อโณชานึกสงสัยอยู่ในใจขณะมองผ้าห่มตัวเองที่ชุ่มไปด้วยน้ำตา “ผมอยากให้คุณอโณสบายใจ อยากให้คุณอโณมีความสุข ตะ...แต่สุดท้ายก็สร้างความลำบากให้ตลอดเลย”
แววตาคุณอโณตอนนั้นยังติดในหัวอยู่เลย คุณอโณที่ดูเจ็บปวดแบบนั้นหลงไม่อยากเห็นอีกแล้ว
ผัวะ!
มือเรียวฟาดเข้าไปที่ไหล่ทีหนึ่ง หลงเบิกตาค้างด้วยคาดไม่ถึงก่อนจะเบะปาก
“แงงงงงงง คุณอโณตีผมทำไม ฮือออออออออ”
“หยุดร้องน่า ถ้าไม่หยุดฉันจะโกรธจริง ๆ แล้วนะ”
“ฮึก” เจอคำขู่เข้าไปหลงถึงกับเผลอกลืนน้ำมูกเข้าปากไป ชายหนุ่มกัดปากตัวสั่นหงัก ๆ เหมือนจะเป็นลม เห็นแล้วอโณชากุมขมับหนักกว่าเดิม เขาหยิบผ้าห่มขึ้นมาปาดน้ำมูกยืด ๆ ออกจากหน้าหลงอีกครั้ง
“ฟังนะหลง” คนแก่กว่าถอนหายใจ “ฉันไม่ได้หวังให้หลงมาทำอะไรให้หรอกนะ แล้วที่เป็นอยู่นี่ก็ไม่ได้ลำบากอะไร”
“ตะ..แต่ผมอยากทำให้”
“ฉันไม่ได้ขอ” อาจฟังใจร้ายไปหน่อย แต่คนอย่างอโณชาไม่เคยคาดหวังว่าจะได้รับอะไรจากใครอยู่แล้ว “ฉันจะไม่ห้ามอะไรถ้ามันทำให้หลงสบายใจ แต่ตอนนี้มันทำให้หลงเครียด ถ้าเป็นแบบนั้น...”
“ไม่เอานะครับ อนุญาตให้ผมแบ่งเบาคุณอโณเถอะ” หลงเถียงแทรกทันที “ผมมีความสุขครับ ให้ผมได้มีความสุขเถอะครับ”
น้ำท่วมปาก... อโณชาน่ะหรือจะกล้าห้ามในเมื่อเจ้าตัวเอ่ยมาว่าสิ่งนี้ทำให้เขามีความสุข
“เฮ้อ” คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ “ถ้าหลงสบายใจจะทำอะไรก็ทำเถอะ”
ตุบ
กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนหล่นตุบลงข้างบ่าช้ำ ๆ ทันทีที่สิ้นประโยค คนตัวสูงกว่าซุกหน้าเลอะน้ำมูกน้ำตาลงบนนั้นแล้วส่งเสียงครางอย่างพอใจในลำคอ
ดะ..เดี๋ยวสิหลง! ทำอะไรก็ทำไม่ได้รวมถึงแบบนี้สักหน่อย!
“ผมไม่มีอะไรอยู่ในหัวเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพรุ่งนี้อยากทำอะไร จะจำอะไรได้มากขึ้นไหม จะต้องอยู่ในสภาพนี้ไปอีกนานแค่ไหน” ลมร้อน ๆ เป่าลงบนไหล่ช้ำราวกับการเป่าแผลที่อโณชาเคยทำให้ “อย่างน้อยก็ช่วยเป็นเป้าหมายในชีวิตให้ผมเถอะครับ”
พูดถึงขนาดนี้แล้วใครมันจะใจร้ายได้ลงคอล่ะ...
อโณชาปล่อยให้ทุกอย่างตกอยู่ในการควบคุมของไอ้เด็กขี้แย หลงไม่ได้ยกสองแขนขึ้นกอดเหมือนวันนั้นที่โรงพยาบาลเพราะกลัวจะโดนแผลที่ไหล่ ชายหนุ่มทำเพียงซุกใบหน้าเปียก ๆ ลงบนนั้นแล้วหายใจเข้าออกช้า ๆ ราวกับจะสงบสติอารมณ์ตัวเอง
คนป่วยจะมีอารมณ์แปรปรวนอย่างที่คุณหมอประวิทย์ว่าไว้จริง ๆ เป็นใครก็ต้องเครียดล่ะ พอคิดได้ดังนั้นอโณชาก็ยกมือขึ้นลูบหัวปลอบ
“หลงเอ๊ย”
เจ้าของชื่อปลอม ๆ หลับตาลงเพื่อรับสัมผัสจากปลายนิ้วที่สอดเข้ามาในเส้นผม
“ไม่ต้องใส่ใจฉันถึงขนาดนั้นหรอก”
คนตกกระไม่ได้พูดอะไรให้อโณชาลำบากใจอีก หลงเป่าลงไปบนบ่าอีกครั้ง หวังว่าพลังเป่าเขาจะช่วยเยียวยาเหมือนคุณอโณได้บ้าง
ชั่วขณะหนึ่งที่ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงทำงานของเครื่องปรับอากาศและลมหายใจเท่านั้น หลงค่อย ๆ หายใจช้าลงจนกลับมาเป็นปกติ และแม้จะหยุดร้องไห้จนน้ำมูกน้ำตาแห้งเหือดแล้วหลงก็ยังคงซุกหน้าลงอยู่แบบนั้น
กลิ่นยานวดมันหอมขนาดนี้เชียวหรือ ถึงจะแสบตาไปบ้างแต่หลงก็มีความสุขเกินจะเอ่ย
“เอ่อ...หลง” เจ้าของไหล่เป็นคนทำลายความเงียบลง “นี่ก็ดึกมากแล้ว ฉันว่าเรานอนดี ๆ กันเถอะ”
“ครับ” ชายหนุ่มรับคำเสียงอ่อยแล้วแงะหัวตัวเองออกมาอย่างยากลำบาก ไม่รู้คุณอโณฝังแม่เหล็กไว้หรือเปล่า แย่จริงเชียว
อโณชามองเสื้อยืดและผ้าห่มตนเองที่เพิ่งผ่านสงครามแล้วได้แต่ถอนหายใจ แถมยังเหนื่อยเกินกว่าจะลุกไปเปลี่ยนด้วย เขาจึงกลับหัวท้ายผ้าห่มให้เรียบร้อยจัดแจงให้คลุมปลายเท้า เสร็จแล้วก็พลิกตัวตะแคง...
“โอ๊ย!”
“คุณอโณ้!” ไอ้ที่จะหลับจะนอนเลยสะดุ้งขึ้นมาลนลานอีกรอบ “ที่เป่าไปไม่หายเลยเหรอครับ”
“ฉันโง่เองแหละ นอนตะแคงซ้ายจนเคยชิน เจ็บไหล่ซ้ายก็ยังนอนท่าเดิมอยู่อีก”
ดะ...เดี๋ยวสิ แบบนี้ก็แสดงว่า...
ขวับ อโณชาพลิกตัวเข้ามาเผชิญหน้ากับหลง “คงต้องนอนตะแคงขวาสักพักแล้วล่ะ”
โฮกกกกกกกกกกกกก นะ...หน้าคุณอโณล่ะ! คุณอโณหันมาทางนี้ด้วย!
หลงกัดปากเก็บอาการสั่นพั่บ ๆ ไว้ให้ลึกสุดใจ เขานอนตัวแข็งทื่อเป็นดักแด้อีกครั้งเมื่อต้องมาเจอสถานการณ์ที่ล่อแหลมกว่าเดิม เป็นแบบนี้คงนอนไม่หลับแน่ ๆ คิดแล้วก็กัดฟันพลิกตัวหนีหน้าคุณอโณไปหากำแพงแทน ทั้งที่ใจจริงอย่างสำรวจใบหน้านั้นอีกสักหน่อยแท้ ๆ
อโณชาคงเหนื่อยมากจริง ๆ เพราะเพียงหัวแตะหมอนก็แทบไปเฝ้าพระอินทร์แล้ว ตัวหลงเองก็ควรจะหลับบ้างเหมือนกัน พรุ่งนี้เริ่มงานวันแรกไม่ควรไปสายเด็ดขาด
แค่คิดถึงงานหลงก็เผลอยิ้มออกมา เขาดีใจที่ได้ทำอะไรเหมือนคนปกติบ้าง ตื่นเช้าไปทำงานตกเย็นกลับมากินข้าวกับคุณอโณ ไม่ต้องทนอยู่กับจอสี่เหลี่ยมทั้งวันทั้งคืน
เดี๋ยวสิพูดถึงทีวี หนังเมื่อตอนกลางวันนั่น…
หลงพลิกตัวกลับ “คุณอโณผมเพิ่งดูหนังมา บางทีอาจจะรักษาไหล่คุณอโณได้”
“อื้อ?” อโณชางัวเงียขึ้นตอบ
“เห็นเขาเอาน้ำแข็งถูหลัง...”
“หลง! ฉันขอสั่งให้งดดูหนังโดยลำพังเดี๋ยวนี้”
อโณชากุมขมับ
ให้หลงออกบ้านก็ดีเหมือนกัน โทรทัศน์เมืองไทยนี่มันอันตรายฉิบ
TBC
สกิลอ้อยของหลงพัฒนาจนคนเขียนหวาดกลัวมันเหลือเกินค่ะ ทำไมเอ็งเป็นแบบนี้ฮะหลงงงงงง //หยิบไม้มาฟาดรัวๆ
ใครหวังซีนกอด ไม่ได้กอดนะคะะะะ หลงเป็นสุภาพบุรุษค่ะ ก๊ากกกกกก คุณอโณต้องเบ้ปากแรงมาก 55555
ค่อยๆอัพสกิลไปด้วยกันนะคะ ยินดีต้อนรับนักอ่านเก่าและใหม่ทุกท่านค่ะ ฝากติดตามหลง(มา)รักด้วยนะคะ อาจจะมาช้าไปบ้างในบางทีแต่ก็มาเรื่อยๆนะคะ TvT
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ
ป.ล.ปิดจองDNDเล่มเป็นพิเศษ/DND/ใส่ รัก ป้าย สี 30ก.ย.นี้แล้วนะคะ
-
หลงนี้เด็กน้อยจริง ๆ ขี้อ้อนมากกก :hao7:
-
ยิ่งอ่านยิ่งเอ็นดูหลงจริงๆ คนอะไร๊ใสซื่อซะไม่มีอ่ะ หลงมากค่าาาาาาา :กอด1:
-
คุณอโณ ดูท่าจะได้ลูกแทนสามี
กำลังคิดอยู่ว่าหลงเป็นลูกครึ่งลูกเสี้ยวรึเปล่า อ่านไทยไม่ค่อยออกอีก เพิ่งมาเมืองไทย? เลยไม่มีใครตามหาแจ้งคนหาย ...หลงเป็นใครน่าสนใจดี ตอนนี้ก็ป่วนห้องคุณอโณให้เละไปก่อนนะ
-
:laugh: :laugh: :laugh: หลงเอ้ยหลงงงงงงทำไมถึงเป็นพระเอกที่น่าเอ็นดูได้ขนาดนี้ละลูก หืม? กว่าหลงจะจำอะไรได้คุณอโณคงปวดหัวยิ่งกว่าเลี้ยงลูกแน่ๆ
-
หลงงงงงงง ตลกกกกกกอ่ะอ้อยแบบเนียนๆ
-
คุณอโณหันหน้ามาหา แต่หลงต้องหันหลังให้ กลัวอดใจไม่ไหว น่าสงสารจริงๆ แต่พลังอ้อยมากขึ้นทุกัน คุณอโณจะรู้ทันมั้ย
-
กร๊ากกกกกก น้ำแข็งถูหลัง
"หลงไปเอาน้ำแข็งมาถูหลังฉันสิ๊" 55555
ขำอ่ะ หลงนี่หื่นเท่าพี่ภาพมั้ยนะ
คุณอโณก็ไม่ยั่วเท่านุ้งเมศซะด้วยสิ๊~~
อัพๆต่อนะคะ
-
อาสาเอาน้ำแข็งถูหลังให้คุณอโณยังไม่เท่าไรนะคะ แต่เราก็กลัวว่าหลงจะคิดไปถึงขั้นที่ว่าน้ำแข็งหลอดก้อนเล็กๆ อาจจะไม่พอ เลยใช้น้ำแข็งมือก้อนใหญ่ๆ แทน คราวนี้ล่ะ คุณอโณได้หายเจ็บเป็นปลิดทิ้งตามความตั้งใจของเจ้าตัวเขาเลยแน่ๆ เพราะว่าหลังคุณอโณชาจนไม่รู้สึกอะไรเสียแล้วไงค้า~ :laugh:
-
โธ่ หลงเธอจะเอาน้ำแข็งมาเพื่อ...แบบในหนังเหรอไงจ๊ะ เราว่าคุณอโณทำถูกแล้วล่ะที่งดให้หลงไม่ดูหนังตามลำพัง นี่ถ้าดูชั่วฟ้าดินสลาย คงไม่ชวนคุณอโณแก้ผ้าเข้าป่าไปเหรอ 555
-
หลง...เอาน้ำแข็งมาถูหลังฉันสิ 55555555555 :m20: :laugh:
-
หลงงงงงงงง เอ็งหย่านมยังเนี่ยยยยยยยย?????
กอดคุณอโณเบาๆ ซุกไหล่นานๆ
ซื้ดดดด.......สูดเลือดกำเดา...
-
หลงเป็นสุภาพบุรุษหรือหลงป๊อดกันแน่จ๊ะ :m20:
-
ถ้ายังปล่อยให้หลงดูทีวีต่อไป หลงอาจหยิบกระต่ายมาขูดมะพร้าวให้คุณอโณกินก็ได้ :laugh:
-
หลงเด็กน้อยขี้แงจริงๆ555
-
55555555555 ไอ้โหลงงงงงงง น่าสงสารจังเลย
ตกลงมื้อเย็นงดเหรอ ของก็ไม่ได้ซื้อ เอาเถอะ...แค่เข้าห้องมาได้ ก็หอบแฮ่กกันทั้งคู่ละ 5555555
คุณอโณจงชินๆๆๆๆๆๆๆ ว่าแต่..หลงไปทำงานซักรีดกลัวจังเลย กลัวจะงานงอก......จังเลยน่ะค่ะ กร้ากกกกก
จองแน่ซื้อแน่ สิ้นเดือนนี้ ใส่รักป้ายสี อิอิ
รอตอนต่อไปปปปป
-
หลงอายุเท่าไหรรรรรรร่ ทำไมมันง่อยเปรี้ยขนาดนี้
อ่านไปขำไป เมื่อความทรงจำกลับมามันจะรับตัวเองได้มั้ยเนี้ยยยยย
-
หลงน่ารักกกกก
-
จันทร์เอาน้ำแข็งมาถูกลังฉันสิ๊ 555555555
หลงเอ๊ย ตลกอ่ะ ร้องไห้เป็นเผาเต่าเลย คุณอโณช่างเป็นคนดีซะจริงๆ
เห็นหลงร้องไห้แบบนี้มันทั้งขำปนน่าสงสารจริง
รอตอนต่อไปค่ะ เยิฟๆ :z2:
-
ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...
-
น้ำแข็งงงงงโอ้ยยหลง อันนี้ซื่อจริงๆ หรือแกล้งเนี่ย ฮ่าๆ
-
คุณอโณควรงดให้หลงดูละครจริงๆค่ะ 55555 ช่างน่าเอ็นดูจริงๆหลงเอ่ย
:pig4: :L2:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าหลงนี่แอบหื่นบวกจิตนิดๆ(?)นะเนี่ย :hao6: :hao7:
-
โอ้ยหลงงง 555555555555555
-
ไม่รู้จะสงสารอโณรึหลงดีละ :laugh: :laugh:
จะฮาก็ตรงท่าทางเด็กๆนี่แหละนะ
-
หลงน่ารักชะมัดเลย 55555555555555555555 อยากรู้จริงๆว่าก่อนความจำเสื่อมเป็นยังไงเนี่ยยย
น้ำแข็งหรอ ขำหนักมาก รายการทีวีอันตรายมากจริงๆ
-
555 อย่าดูหนังที่มีความล่อแหลมสิหลงเอ้ยย
คุณอโณท่าทางจะเจองานหนักแล้วล่ะ
-
เพิ่งเข้ามอ่าน น่ารักทั้งหมดเลย
-
หลงนี่ความจำเสื่อม ??? ทำตัวโคตรน่ารัก :hao7:
-
หลงคราวหลังขอแนะนำให้ดูหนังรัก เบิฟซีนกร๊าวหัใจนะจ๊ะ
-
ดีใจจังน้า นานๆทีจะเจอพระเอกแลดูด้อยกว่าเนี่ย หึหึของโปรดจ้าาา
คุณอโณเท่ห์ดีค่ะ ชอบ เป็นกำลังใจให้นักเขียนจ้า
-
ทำไมน้องหลงน่าเอ็นดูขนาดนี้ล่ะะะะะะะะะะ เด็กน่ารักขนาดนี้พี่อโณทนได้ไงคะะะ 5555555555
-
ถถถถถถถถถถถถถถ
หลงนี่อายุแปดขวบใช่มั้ย?
น่าเอ็นดูม๊ากกกกกกกกกกกกกก
>_<
แถมด้วยความกามมากขึ้นทุกวัน อะไรคือเพ้อฝันจะได้ซักผ้าให้พี่อโณ หลงงง!
นังอ้อยยยยย 55555555555555 แบบนี้พี่อโณก็แพ้ทางสิ
ขอให้เป็นเป้าหมายในชีวิตแบบนี้ จะโรแมนติกกว่านี้ถ้าหลงมันไม่บ๊องๆ บวมๆ เอ๋อๆ 5555
นี่แอบลุ้นว่าหลงไปทำงานวันแรกจะป่วนลุงสมานหรือเปล่า
เป็นห่วงเหมือนส่งลูกไปโรงเรียนอนุบาลวันแรกเลยค่ะ ก๊ากกกก
สู้ๆ นะหลงง >_<
-
รอเธอมาเเสนนานนนนนนนนน :katai5: :katai5: :katai5: :z13:
-
หลงงง ถถถถถ เหมือนเด็กเลยยย น่ารักกกกก
-
หลงน่ารักมากเลยค่ะ :-[
-
โอ๊ยยยยย หลงเอ๊ยยยยยย ถ้าจะน่ารักน่าเอ็นดูขนาดเน้ :m3: :m1:
-
หลงคะ5555555555555555
แล้วแบบนี้จะได้รู้ว่าเป็นใครตอนไหนคะ
-
ขอตั้งชื่อตอนว่า อย่าปล่อยหลงไว้กับทีวี 55555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ่านแล้วฮาแท้
-
หลงน่ารักน่าเอ็นดูมากค่ะ ขี้งอนจัง ชอบบบบ
คุณอโณเหมือนจะเป็นคนมึนๆพอๆกับหลงเลยเนอะ 555555
ดีใจจังได้อ้านนิยายพี่ แบบออนแอร์เสียที
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ
:m1: :m3: :m1: :m3:
-
กำลังคิดว่าหลงน่าจะไม่ใช่คนที่อยู่ไทยนะคะ อ่าน(ฟ้อนต์)ไทยไม่ค่อยออก งง ๆ ก่งก๊งกะภาษาไทย หน้าตกกระเยอะ สีผม แถมตามหาคนหายก็ไม่มีการติดต่อกลับอีกต่างหาก
-
ในที่สุดก็ได้ติดตามนิยายของคุณ Indigo แบบรายงานสดเสียที
สนุกมากค่ะ รออ่านตอนต่อไปตลอดๆ... อยากรู้มากว่าหลงจะอ้อยได้รุนแรงขนาดไหน ก็คุณอโณเล่นดีออกขนาดนี้นี่เนอะ...
ชักอยากเห็นคุณอโณหวั่นไหวเสียแล้วสิ ต้องน่ารักมากแน่ๆ
ไม่รู้ทำไม แต่เรารู้สึกตลอดเลยว่า... นอกจากอ้อยเก่งแล้ว หลงจะต้องหื่นมากแน่ๆเลยค่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^
-
เพิ่งมาอ่านเจอค่ะ คุณอโณน่ารักมากกกกก :m1:
-
:o8: ว้าวๆๆ มาทันละครออนแอร์แล้ว
อยากรุจังว่าหลงเปนใครมาจากไหน
น่ารักแบบนี้ พี่อโณหลงน้องเค้าเร็วๆนะ
-
หลงน่ารัก คุณอโณก็น่ารัก ตอนนี้หลงหลงแล้ว :hao7:
-
ความทรงจำที่ 11
วันต่อมากุญแจห้องถูกหย่อนลงกระเป๋าทำงานเป็นอย่างแรกก่อนมือถือเสียอีก อโณชาจดลิสต์สิ่งของที่ต้องพกเป็นประจำลงบนโพสต์อิทแล้วแปะไว้ที่ประตูห้อง เอาไว้ท่องก่อนออกไปทำตัวขี้ลืมที่ไหนอีก
คงเพราะเป็นพวกมีข้อมูลในหัวเยอะเกินไป ถึงไม่ได้ใส่ใจรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างของใช้ในกระเป๋า ทุกวันนี้อโณชาจมอยู่ในตัวหนังสือเป็นพัน ๆ อักขระต่อวัน จะให้มานั่งจำว่าหยิบกุญแจหยิบมือถือมาหรือยังบางทีเซลล์สมองมันก็มีพื้นที่ไม่พอเหมือนกัน อาศัยจดเอาแบบนี้ก็เข้าท่าดี
หลงนอนหลับปุ๋ยไม่ยอมตื่นทั้งที่วันนี้ต้องเริ่มงานวันแรกแท้ ๆ อโณชาส่ายหัวปลงตกขณะเดินกลับไปที่เตียงหลังให้อาหารเก๋ากี้แล้ว ร่างสูง ๆ โน้มตัวลงไปเรียก
“หลง ตื่นเร็ว เดี๋ยวไปทำงานสายนะ” ทีเมื่อวานล่ะกระตือรือร้นอยากทำงานเชียวนะ พอเห็นไอ้ก้อนดักแด้ยังแน่นิ่งอโณชาก็ลงมือเขย่า “หลง ๆ”
“อื้อ” เสียงแห้งแตกยับครางตอบรับ ก่อนร่างใต้ผ้าจะขยับงัวเงีย “ขออีกห้านาทีนะครับ”
“นี่มันแปดโมงสิบห้าแล้วนะ หลง” อโณสัมผัสถึงอารมณ์พ่อแม่ปลุกลูกไปเรียนก็วันนี้แหละ “ถ้ายังไม่ตื่นเดี๋ยวก็ไปสายหรอก ไหนจะต้องกินข้าวเช้าอีก”
หลงส่งเสียงครางอย่างเกียจคร้าน ในใจนึกโทษคุณอโณผู้เป็นสาเหตุของอาการงัวเงียในวันนี้ จะอะไรซะอีกถ้าเมื่อคืนคุณอโณไม่นอนหันหน้ามาทางนี้ หลงคงไม่เป็นแบบนี้หรอก! ไม่ใช่ว่าตื่นเต้นจนนอนไม่หลับนะ แต่มันเผลอนอนจ้องหน้าคุณอโณจนไม่ได้นอนต่างหาก!
“ปวดหัวหรือเปล่าหลง?” เห็นนอนพับพาบอโณชาก็เริ่มกังวล นึกถึงสมัยแรก ๆ ที่หลงมักมีอาการปวดหัวตอนเช้าเสมอ “นอนพักไหม เดี๋ยวฉันเดินไปบอกลุงสมานให้”
“ไม่เอาครับ” ถึงจะง่วงอย่างไรหลงก็ใช้แรงเฮือกสุดท้ายดันตัวเองขึ้นมาตั้งฉากกับพื้นโลกได้สำเร็จ “คุณอโณไปทำงานเถอะครับ”
อโณชามองตาเป็นขีดและแขนที่สั่นหงัก ๆ แล้วได้แต่ถอนหายใจ “เย็นนี้ฉันมีนัดกินเลี้ยงกับที่คณะ ข้าวเย็นอยู่ในตู้เย็นนะ เป็นต้มจืดเต้าหู้กับหมูปั้นก้อนทอด อาจจะน้อยไปหน่อย ถ้ากินไม่อิ่มหลงออกไปซื้อของที่ซูเปอร์ฯข้างล่างมาตุนได้เลยนะ”
จะเพราะใครซะอีกล่ะวัตถุดิบมันถึงได้ไม่มีเหลือ
“มะ...หมายความว่ากินข้าวคนเดียว”
คนแก่กว่าพยักหน้า “อุ่นกินแล้วกัน ข้าวเช้าทำได้แค่ข้าวต้ม คิดเสียว่ากินอาหารโรง’บาลแล้วกันนะ”
“กะ...กินข้าวคนเดียว” ไอ้นี่ก็ไม่ได้ฟังสวรรค์นรกอะไรทั้งนั้น
“ฉันอาจจะกลับดึกสักหน่อย ถ้าดึกมาก ๆ หลงอาบน้ำนอนไปก่อนได้เลยนะ” คนพูดขยับกลับมายืนหลังตรง เขาวางแบงค์สีแดงไว้ที่หัวเตียงสองใบ “เงินอยู่ตรงนี้นะ”
“กะ...กลับดึกด้วย”
“ไปก่อนนะหลง” และก่อนที่จะไปทำงานสายกว่านี้อโณชาจึงทำการตัดบทโบกมือลา ทิ้งไว้เพียงเงินค่าขนมให้เด็กชายหลงที่หัวเตียงเท่านั้น หลงมองแบงก์สีแดง ๆ ด้วยสายตาว่างเปล่า ละครที่เคยดูมันมีซีนคุ้น ๆ แบบนี้ แต่เหมือนผู้หญิงบนเตียงต้องนุ่งกระโจมอกด้วยนี่เนอะ นี่ถ้าคุณอโณรู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ มีหวังขายทีวีทิ้งแน่ ๆ
เพราะไม่อยากให้ความประทับใจแรกติดลบ ลูกจ้างมือใหม่จึงกัดฟันเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการธุระในทันที หลังอาบน้ำสระผมเสร็จก็คว้าถ้วยข้าวต้มมานั่งกินที่หน้าพัดลมรอผมแห้ง เก๋ากี้จ้องมันด้วยสีหน้าก่นด่าในใจว่าหยาบคายที่มาแย่งพัดลมแมว
โกญจาสาวเหมือนจะรู้ว่าอาหารวันนี้ไม่เวิร์คนัก มันจึงทำเพียงนั่งมองไอ้หลงเฉย ๆ ไมได้เข้ามาออดอ้อนขออาหารตามปกติ หลงจ้วงข้าวไม่กี่นาทีก็เกลี้ยงถ้วย ดูท่าข้าวต้มคุณอโณจะไม่อยู่ท้องเสียแล้วมั้ง ถึงกระนั้นก็ไม่มีเวลาโอ้เอ้แล้ว หลงเดินกลับเข้าไปคว้าเงินค่าขนมที่หัวเตียงแล้วย้อนกลับมาที่หน้ากระจก เช็กสภาพเป็นครั้งสุดท้าย
ชุดทำงานวันแรกคือเสื้อโปโลลายขวางสีทึม ๆ แน่นอนว่าเป็นเสื้อที่ดูดีติดอันดับในตะกร้าผ้าของหลง พนักงานใหม่ยืนหมุนตัวไปมา ขายาว ๆ สวมทับด้วยกางเกงยีนส์สี Navy Blue ยิ่งมองยิ่งรู้สึกผู้ดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หลงฉีกยิ้มโชว์เขี้ยวใส่หน้ากระจกอีกทีก่อนจะเดินออกไปด้วยความมั่นใจ
คุณลุงจะต้องปลาบปลื้มกับลูกจ้างคนใหม่แน่นอน
..........................................................
.......................................
...................
........
“เฮ้ย! เอ็งปล่อยกางเกงในหลุดมาข้างนอกถุงซักผ้าได้ไงวะ!”
“อะ...เอ่อ...ตกหล่นเหรอครับ แฮะ ๆ”
“ถ้าทำกางเกงในลูกค้ายานขึ้นมาจะทำยังไงหา!?” เจ้าของร้านโบกกางเกงในสีแดงแรงฤทธิ์ไปมา หลงเกือบหลุดปากว่ามันอาจจะยานเพราะลุงโบกแทนก็ได้นะครับ “เสียชื่อสมานซักรีดหมด”
“ขอโทษด้วยครับ คราวหน้าจะระวังให้มากกว่านี้” ก็ใครจะไปรู้เล่าว่าไอ้ลูกค้าคนนี้มันเอากางเกงในยัดไว้ในขากางเกงด้วย หลงล่ะมึนตึ้บ สงสัยแค่ตรวจของในกระเป๋าอย่างเดียวคงไม่พอเสียแล้วมั้ง ไม่รู้ไอ้ ‘มาตรฐานสมานซักรีด’ มันสูงปรี๊ดระดับไหนเสียด้วยสิ
“วันแรกข้าให้อภัย คราวต่อ ๆ ไปอย่าให้หลุดล่ะ” ลุงสมานกล่าวขณะบรรจงพับกางเกงในสีแดงลงตะกร้าอย่างนุ่มนวลราวเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เด็กน้อย “เดี๋ยวกดซักเครื่องในสุดเสร็จแล้วเอ็งก็มาพักสักหน่อยเถอะ”
“ครับผม”
สมควรแก่การพักผ่อนจริง ๆ นั่นแหละ เพราะตั้งแต่เข้างานตอนเก้าโมงตรงหลงก็ไม่ได้โงหัวขึ้นมาจากกองเสื้อผ้าเลย งานของเขาหลากหลายและใช้ระบบการจัดการทรัพยากรอย่างที่สุด เริ่มตั้งแต่แยกผ้าขาวผ้าสี หาสิ่งของตกค้างในกระเป๋า ป้ายน้ำยาลดคราบสกปรกตามจุดต่าง ๆ จากนั้นก็ทำการจัดสรรใช้ตู้ซักผ้าที่มีอยู่โดยไล่เรียงเวลาไม่ให้ตู้ไหนได้ว่างเว้น
ลุงสมานบอกว่างานหนักแค่ช่วงเช้าเท่านั้นแหละ ช่วงคล้อยบ่ายจะมีเวลาให้พักยาวมากเพราะต้องรอให้ผ้าแห้ง จากนั้นค่อยไปก้มหน้าก้มตารีดผ้าเป็นอันจบหนึ่งวัน เหมือนจะไม่ยาก แต่รายละเอียดยิบย่อยจนหลงทำตัวเงอะ ๆ งะ ๆ ไปหลายอย่าง
“เอ้า! น้ำ” ถึงจะขี้บ่นไปหน่อย แต่ลุงก็ไม่แล้งน้ำใจยื่นขวดน้ำให้ลูกจ้างใหม่ “ไปนั่งตรงหลังบ้านไป๊”
“หลังบ้าน?”
“ลานตากผ้าน่ะ เอ็งเดินเลยตู้อบเข้าไปอีก ทะลุไปด้านหลังเลย”
“ครับ”
หลงรับคำงง ๆ แต่ก็เดินเข้าไปตามที่ลุงบอกแต่โดยดี ร้านสมานซักรีดเป็นอาคารสองชั้น ตัวตึกค่อนข้างแคบแต่ยาว เขาเองก็เพิ่งรู้ว่ามันมีลานตากผ้าอยู่หลังบ้านนี่เอง ชายหนุ่มลอบมองสำรวจไปทั่วบ้าน ข้าวของเยอะแยะเหมือนไม่ได้อยู่อาศัยคนเดียว
ดวงตาซุกซนผสมขี้เสือกกวาดไล่ตั้งแต่ชั้นวางหนังสือที่เต็มไปด้วยหนังสือพิมพ์และแมกกาซีนกลิ่นอับ ทั้งม้วนทั้งยัดจนเต็มไปทั้งชั้น มีตุ๊กตาหมาสีขาวซุกตัวอยู่ในหลืบเล็ก ๆ หน้าตามอซอ ดูท่าจะมีอายุการใช้งานมานาน น่าแปลกจริง ทั้งที่เป็นร้านซักรีดที่ลุงย้ำนักหนาว่ามาตรฐานดีเยี่ยม แต่ปล่อยตุ๊กตาดำเมี่ยมขนาดนี้
ลุงสมานคงจะเป็นพวกรักความสะอาดน่าดู แม้ว่าข้าวของจะรก แต่ก็ไม่มีฝุ่นเลยสักนิด หลงเดินเข้าไปอีกไม่กี่ก้าวก็เจอบานมุ้งลวดสุดท้ายของบ้าน ด้านซ้ายของประตูมีโต๊ะตัวเล็ก ๆ ที่ตั้งรูปถ่ายเจ้าของบ้านเอาไว้ ทว่าไม่ได้มีแค่คนเดียว ชายหญิงคู่หนึ่งส่งยิ้มซื่อ ๆ อย่างเก้อเขินมาทางกล้อง ใช่แล้ว ผู้ชายคนนั้นคือลุงสมานเวอร์ชั่นผมดำ ดูหนุ่มกว่าปัจจุบันมากโข ผู้หญิงข้าง ๆ คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากภรรยาของแก ตรงกลางระหว่างทั้งคู่มีชายหนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่งยืนอยู่ ดวงตาแบบผู้หญิงทางซ้าย นอกนั้นเครื่องหน้าเหมือนผู้ชายทางขวา
อ้าว ลุงก็มีลูกนี่นา
หลงเกาหัวงง ๆ ที่พบเรื่องผิดคาดไปหน่อย คิดว่าลุงแกจะใช้ชีวิตโดดเดี่ยวข้าวเหนียวนึ่งเสียอีก กระนั้นเขาก็ไม่ได้ติดใจอะไร เดินหมุนขวดน้ำในมือก่อนจะเลื่อนบานมุ้งลวดออก
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าด้านหลังตึกแคบ ๆ แห่งนี้จะมีที่ดินสีเหลี่ยมจัตุรัสซ่อนตัวอยู่ แนวกว้างใหญ่กว่าตัวตึกเสียอีก พื้นที่บอดไร้ทางออกเช่นนี้มีราคาถูก ลุงสมานจึงซื้อเอาไว้จนได้มาใช้ประโยชน์ตอนนี้ เชือกสีขาวถูกผูกกับเสาเหล็กแต่ละข้างขึงจนตึง ประดับด้วยไม้หนีบผ้าสีบาดตา พอลมพัดมาทีมันก็จะไหวที ดูคล้ายกำลังเล่นดนตรีแบบไร้เสียง
แกร๊ง
เสียงกลับแว่วมาจากกระดิ่งลมด้านบนเสียอีก ไม่ใช่ของมีรสนิยมเป็นแก้วใสอย่างกระดิ่งลมญี่ปุ่น แต่เป็นท่อโลหะสีเงินวับห้อยตัวเป็นวงกลม แบบที่พบเห็นได้ตาม OTOP ชุมชนและร้านขายของตามชายหาดทั่วไป ไม่รู้ว่าคนขี้บ่นอย่างลุงสมานมีอารมณ์สุนทรีย์หรือแขวนไว้เพื่อฮวงจุ้ยกันแน่ กระนั้นหลงก็อดชื่นชมในเสียงกังวานของมันไม่ได้ ร่างสูง ๆ ทิ้งตัวนั่งบนพื้นไม้ก่อนจะเริ่มแกะขวดน้ำในมือ
“นี่เอ็งยังไม่ได้ดื่มน้ำดื่มท่าอีกเรอะ” มันแทบจะพ่นน้ำออกมาเมื่อเสียงนี้ดังขึ้นเหนือหัว “เอาแบบนี้ เอ็งยังไม่ต้องเปิดขวด มาช่วยข้าก่อน”
เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ลุงเป็นคนไล่เขามาพักไม่ใช่เหรอ
ถึงจะทำหน้าเป๋อเหลอปานใด แต่คนว่าง่ายอย่างหลงก็เดินเตาะแตะตามแกไปโดยดี ลุงสมานเดินดุ่ม ๆ ไปยังริมกำแพงก่อนจะลากถุงดำออกมา
“ข้าเพิ่งซื้อต้นไม้มาเมื่อวาน มาช่วยลงให้หน่อย”
“ผะ...ผมเนี่ยนะครับ ปลูกต้นไม้” เมื่อกี้ลุงเพิ่งด่าเรื่องง่าย ๆ อย่างแยกกางเกงในออกจากกองไม่ได้เรื่องไม่ใช่เหรอครับ แล้วนี่ปลูกต้นไม้! ศาสตร์ชั้นสูงแบบนั้น... “ผมกลัวจะทำต้นไม้ลุงตายน่ะครับ”
“เออน่า! บอกให้มาก็มาสิ เอ็งนี่เป็นลูกจ้างประสาอะไร”
ด้วยความที่เป็นลูกจ้างชั้นดี เขาจึงยอมขยับเข้าไปใกล้ลุงมากขึ้น ชายสูงวัยเขี่ยถุงดำที่บรรจุต้นไม้เข้าไปใกล้ปลายเท้าอีกฝ่าย ก่อนจะยื่นเสียมให้ “เอ็งไปขุดดินแล้วกัน ปลูกไว้ริมรั้วฝั่งนู้นเลยนะ”
เขามองตามไปที่ปลายนิ้วเหี่ยว ๆ ก็พบที่ว่างบริเวณรั้วราวสี่เมตร ชายหนุ่มพยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะเดินไปนั่งยอง ๆ ยังจุดหมายทันที หลงง้างเสียมขึ้นพลันเศษดินแห้ง ๆ ที่เกาะเสียมก็ร่วงกราวใส่รองเท้า
“เอ๋” หลงชักเท้าหนีทันที เมื่อพบว่าสารรูปของตัวเองตอนนี้ไม่พร้อมจะแปดเปื้อน
“มัวทำอะไรของเอ็ง ชักช้าจริง” คุณลุงใจร้อนลากถุงต้นไม้มาห้าหกถุงจนฝุ่นตลบทันที หลงรีบเด้งตัวหนี “เอ็งจะไปไหน”
“ปะ...ปลูกพรุ่งนี้ได้ไหมครับ”
“พูดจาเหยาะแหยะ!” ลุงด่าจนผมหน้าม้าหลงแตกกระจุย “เด็กสมัยนี้มันขี้เกียจนักเชียว!”
“ไม่ได้ขี้เกียจนะครับ!” ไอ้ขี้ข้านี่ก็เถียงนายจ้างเสียงแข็ง “ตะ...แต่เสื้อวันนี้”
“เสื้อ?”
“เดี๋ยวเสื้อเลอะนะครับ”
ได้ยินสาเหตุลุงสมานแทบปรี๊ดแตกวิ่งเข้าไปยื้อแย่งเสียมในมือมาเสียบหัวไอ้หลงเสียให้รู้แล้วรู้รอด! ข้าจ้างเอ็งมาทำงาน แต่เอ็งดันมาห่วงหล่อ! เด็กสมัยนี้มันใช้ไม่ได้ โหลยโท่ย! โหลยโท่ยที่สุด!
“ขุดไปซะ” ลุงสมานเอ่ยเสียงเข้ม
“งั้นผมขอไปถอดเสื้อสักครู่...”
“ตอนนี้!”
หลงชะงัก เสียมในมือสั่นระริก
ตะ...แต่เสื้อตัวเก่งของหลง สะ...เสื้อที่คุณอโณเลือกให้
“ไม่งั้นข้าไล่ออก!”
ฉึก! ฉึก! ฉึก! ฉึก! ฉึก! ฉึก!
ราวกับภพภูมิที่แล้วเกิดเป็นตัวตุ่น ไอ้หลงจ้วงแทงแผ่นดินราวโกรธแค้นมาสิบชาติ เศษหินดินทรายกระเด็นเข้าหน้าจนไม่รู้อันไหนกระอันไหนเปื้อน ภายนอกขุดดินอย่างแข็งขันหารู้ไม่ว่าภายในใจรวดร้าวน้ำตานอง
ฮึก เสื้อคุณอโณ
“เอ็งนี่ขุดดินเก่งนะ” ชายสูงวัยว่าขณะก้มลงมานั่งยอง ๆ ข้าง ๆ “ดูคล่องกว่าตอนซักผ้าเยอะ”
“ขอบคุณครับ” หลงยิ้มทั้งน้ำตา ในที่สุดลุงสมานก็ออกปากชมเขาบ้างแล้ว
“เคยทำงานเป็นคนสวนมาก่อนเหรอวะเอ็งน่ะ”
เคร้ง!
เสียมเขรอะสนิมกระทบเข้ากับหินก้อนเท่ากำปั้น
“คนสวน?”
“ดูท่าจับเสียม เหมือนไอ้คนสวนร้านประจำข้าเลย” ลุงชี้มือชี้ไม้ “เด๊ะ! ข้านะขุดดินก็บ่อย ยังเก้ ๆ กัง ๆ เลย มันไม่ได้ง่ายนะโว้ย ฮ่า ๆ ๆ”
เสียงหัวเราะของลุงไม่สามารถเข้าสู่โสตประสาทของหลงได้ คนสวน! คนสวนเนี่ยนะ? จะว่าไปแล้วตัวเขาเองก็ไม่รู้หนังสือหนังหา แถมยังขุดดินคล่องมือ ไอ้ที่ขุดไปนี่ทำด้วยสัญชาตญาณล้วน ๆ ดูอย่างไรผลการวิจัยก็ชี้ไปในทิศทางเดียวกัน
ก่อนหน้านี้เขาอาจจะเคยทำอาชีพนี้งั้นเหรอ?
“เฮ้ย ๆ พอแล้ว ๆ ข้าซื้อมาแค่ห้าต้น” ลุงสมานใช้กรรไกรแหวกถุงดำออก เผยให้เห็นรากอ่อน “มันเป็นไม้พุ่ม อย่าไปลงใกล้กันนักล่ะ”
“ต้นอะไรเหรอครับ?”
“บ่ะ! ไอ้นี่ สงสัยไม่ใช่คนสวนซะแล้วมั้ง” ลุงว่าอย่างอารมณ์ดี หลงเพิ่งค้นพบว่าเวลาปลูกต้นไม้แกดูมีความสุขกว่าตอนซักผ้าเป็นไหน ๆ “ก็ต้นอังกาบไง ไม่รู้จักเรอะ?”
หลงส่ายหัว “ไม่รู้จักครับ” อย่าว่าแต่รู้จักเลย สมองเหมือนเพิ่งเคยได้ยินคำนี้ด้วยซ้ำ
“คนสมัยนี้ชอบเข้าใจผิดกับต้อยติ่ง เด็กมันก็พาซื่อเก็บไปแช่น้ำ รอเท่าไรก็ไม่แตกสักที”
“ดะ...เดี๋ยวนะครับ ต้อยอะไรนะครับ”
“เออ ช่างมันเถอะ” ลุงตัดบทหน้าบึ้งจนหลงอยากตบปากตัวเองที่ถามไม่ดูสถานการณ์ รู้แบบนี้ปล่อยให้ลุงแกพูดไปเรื่อย ๆ ดีกว่า หลงจะจำไว้ว่าลุงสมานไม่เหมือนคุณอโณ ที่ใจเย็นตอบคำถามหลงทุกอย่างด้วยรอยยิ้ม
ชายต่างวัยสองคนช่วยกันลงต้นไม้ก่อนที่ดวงอาทิตย์จะคล้อยไปอยู่กลางหัว และเมื่อรดน้ำต้นสุดท้ายเรียบร้อย หลงก็ถอยมาดูผลงานตัวเองอย่างภาคภูมิใจ ต้นอังกาบเป็นไม้พุ่ม มีใบเรียวยาวเหมือนหอก สีเขียวเข้มทั้งต้น ดูอย่างไรก็ไม่ได้สวยงามเหมาะกับการปลูกริมรั้วอวดชาวบ้านเท่าไรนัก
“ทำไมลุงถึงซื้อต้นนี้ล่ะครับ? เห็นทั้งรั้วมีแต่แบบที่มีดอก ทำไมโซนนี้ถึงไม่มีดอกล่ะครับ”
“เอ็งนี่มันไม่รู้อะไร ต้นอังกาบดอกสวยนะโว้ย เสียแต่ว่ามันไม่ทน”
“สรุปว่ามีดอกเหรอครับ” ชายหนุ่มตกกระจ้องไอ้ต้นสีจืด ๆ นั่น มองอย่างไรก็ไม่น่าจะสวยงามได้ “ดอกสีอะไรเหรอครับ?”
“ที่ข้าซื้อมาสีม่วงน่ะ”
“อยากเห็นตอนดอกมันบานจังเลยนะครับ”
“โอ๊ย! อีกนานเลยล่ะเอ็ง นี่เพิ่งจะต้นปี ดอกมันบานกันยา-ตุลาโน่นแหนะ” ลุงแสยะยิ้ม “เอ็งอาจจะไม่อยู่ยาวขนาดนั้น”
อื้อหือ เล่นขู่ซะขนลุกซู่เลย ลุงครับ
แต่พอมาคิดดู หลงอาจจะไม่ได้อยู่รอดูดอกอังกาบบานจริง ๆ ก็ได้ ไม่ใช่เพราะโดนไล่ออก แต่หากความทรงจำกลับคืนมา เขาคงไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไป
ก็ไม่ได้มีอะไรผูกพันกันถึงขนาดนั้นนี่นา
พอคิดมาถึงตรงนี้คนตกกระก็อดจะน้อยใจขึ้นมาไม่ได้ หลงเดินคอตกตามลุงสมานกลับเข้าไปที่ลานบ้าน ในที่สุดก็ได้ดื่มน้ำจริง ๆ สักที ด้วยการใช้แรงงานที่ผ่านมาทำให้เหงื่อกาฬไหลชุ่มจนเสื้อโปโลแนบลงไปกับตัว แถมยังขึ้นคราบเหงื่อตามหลัง คอ และรักแร้อีก หลงเหม็นตัวเองจนมโนภาพว่ามีแมลงวันมาตอนตลอดเวลา
“เอ็งจะแต่งตัวดีมาทำไม งานใช้แรงงานแท้ ๆ” ใช้แรงงานของซักผ้ากับปลูกต้นไม้มันคนละอย่างกันนะครับลุงสมาน! หลงเถียงขาดใจ
“ก็ทำงานวันแรก ผมก็อยากดูดีให้ลุงประทับใจ”
“ประทับใจกะผีน่ะสิ เอ็งมาสมัครเป็นดาราหรือไงวะ?” ลุงบิดขวดน้ำดังแกร๊บ “มาทำงาน ไม่ต้องมาห่วงหล่อ ไอ้ห่านี่! ถ้าคราวหน้าข้าใช้งานแล้วเอ็งกลัวเลอะอีก พ่อจะไล่ออกให้ดู”
“ครับ ๆ” ไม่รู้ว่าเริ่มชินกับคนแก่หรือว่าปลงแล้ว หลงถึงได้เริ่มเอื่อยเฉื่อย
“อยากแต่งตัวหล่อ ๆ นู่น! ไปทำงานใช้ความรู้ใช้สมอง ส่งสูทมาให้ข้าซักทุกวี่ทุกวันนี่ไง” ยิ่งลุงพูดหลงยิ่งรู้สึกตัวหดเล็กเท่านิ้วโป้งตีน “ว่าไปเอ็งเป็นคนแถวนี้เหรอวะ? ข้าอยู่มานานไม่ยักกะเคยเห็นหน้า หรือเพิ่งข้ามชายแดนมา?”
“ข้ามชายแดนอะไรกันล่ะครับลุง!” คนมีชนักติดหลังสะดุ้งเฮือก นี่ถ้าลุงเกิดขอบัตรประชาชนขึ้นมา ไอ้หลงไม่ตายห่าตายโหงหรือ “ผะ...ผม เอ่อ...เพิ่งย้ายมาอยู่แถวนี้”
“อยู่กับเมีย?”
“ใช่ เอ๊ย! ไม่ใช่ครับลุ้ง!” อย่ามายิงถามตอนกำลังเคลิ้ม ๆ สิครับ! หลงหันซ้ายหันขวา มะ...ไม่มีใครได้ยินใช่ไหม? ไม่มีใครเอาไปฟ้องใช่ไหม? ถ้าพูดว่า ‘เมีย’ มันก็เป็นภาษาปากของคำว่า ‘ภรรยา’ ไม่ใช่เหรอ ใช่แล้ว! เมื่อครู่หลงกำลังคิดถึง...
เก๋ากี้ ผู้หญิงเพียงคนเดียวของห้อง
อา พอบังคับตัวเองให้คิดแบบนี้ ความผิดบาปในใจเมื่อครู่ก็จางหายไป
“ไม่อยู่กับเมียแล้วอยู่กับใครล่ะวะ”
“กับ...เอ่อ...คุณอโณ” คำตอบเหมือนเด็กสามขวบทำให้หลงขายขี้หน้าเหลือเกิน แต่มันก็โง่เกินกว่าจะสรรหาคำมาบรรยายความสัมพันธ์ตอนนี้ “คุณลุงเคยเจอนี่ครับ เขาส่งผ้าซักที่นี่ด้วยนะ”
“ห้ะ? คนไหนวะ” คิ้วย่น ๆ ห่อตัวเข้าหากัน “ข้าว่าข้าจำลูกค้าได้ทุกคนนะ”
“คนที่เอ่อ...สวยงาม เอ๊ย!” หลงรีบโบกไม้โบกมือเมื่อเห็นลุงขมวดคิ้วเป็นเชิง ‘ไหนว่าไม่มีเมียไงวะ’ “ผมหมายถึงสง่างามน่ะ คุณอโณเป็นผู้ชายนะครับลุง”
“อ้อ แล้วไป” ลุงว่า “ลูกค้าข้าคนใหญ่คนโตทั้งนั้นแหละ”
ได้ทีเบ่งใหญ่เลยนะครับ!
“ตัวสูงประมาณจมูกผม” มันทำมือกะขนาด “ทำผมทรงแสกกลาง หล่อมาก! หล่อสุด ๆ ตาสวยมากเลยครับ! เวลายิ้มปากจะเป็นแบบนี้ด้วย” มันเขียนนิ้วบนอากาศเป็นรูปตัววี “แล้วพอยิ้มทีโลกก็จะสว่างไสว มีประกายวิ้ง ๆ ออกมาด้วย ผมตาพร่าไปหมด อ้อ! กระดูกไหปลาร้าก็...”
“หยุด ๆ ๆ เอ็งหยุด!” ก่อนมันจะไปไกลกว่านี้ ลุงสมานต้องวิ่งเข้ามาเบรกหัวทิ่มกระเด็นกระดอน ไอ้เด็กนี่น่ากลัวเหลือเกิน ปกติมันก็หงอหงัก ๆ ก้มหน้าให้ด่า แต่พอพรั่งพรูคำบอกเล่ารูปพรรณด้วยสีหน้าเปี่ยมสุขแบบนั้น ลุงอดจะหวาดกลัวไม่ได้ “ข้า...เอ่อ...นึกออกแล้ว”
“จริงเหรอครับ!”
“เออสิวะ” แม้จะไม่เข้าใจว่ามันจะตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น แต่ลุงก็อธิบายต่อ “ทำผมทรงแสกกลางมีอยู่ไม่กี่คนหรอก คุณอโณขา...”
“อโณชาครับ!”
“ข้าคงตาไม่ดี อ่านผิด” แม้จะมึนงงว่าเอ็งจะดุนายจ้างทำไม แต่ลุงก็ยอมพูดต่อ “จำได้ว่าหน้าตาดี แต่เอาผ้ามาส่งซักบ่อย ๆ แสดงว่าไม่มีเมียสินะ”
“ลุ้งงงงงงงงง! เลิกลากเข้าเรื่องเมียเถ้อะ!”
อ้าว กูผิดอีก ชายสูงวัยเกาหัวแกรก ๆ ก็ตามบ้านนอกอายุเท่านี้เขาแต่งงานกันไปหมดแล้วนี่หว่า “เอ้า! ไม่มีก็ไม่มี แล้วเอ็งเป็นญาติเขาเหรอ หน้าตาไม่เห็นเหมือนกันเลย”
“ไม่ใช่หรอกครับ” ถ้าเป็นญาติจริง ๆ เรื่องมันคงง่ายกว่านี้ อดคิดแบบนั้นไม่ได้จริง ๆ การจะหาสาเหตุในการอยู่ร่วมกับคนที่ไม่มีสายเลือดเดียวกันมันยากขนาดนี้เลยเหรอ? แล้วเป็นเพื่อนล่ะ? คุณอโณจะคิดว่าหลงเป็นเพื่อนหรือเปล่า?
หลงก้มหน้า ยอมรับสถานะอันเหินห่างด้วยรอยยิ้มฝืน ๆ
“เป็นคนรู้จักกันครับ”
เขากำลังหวังอะไรมากกว่านั้นหรือไงนะ?
....................................................................
............................................
....................
..........
-
งานรียูเนี่ยนของคณะนิติศาสตร์จัดขึ้น ณ โรงแรมสี่ดาวแห่งหนึ่ง แน่นอนว่าเป็นความกรุณาจากศิษย์เก่ารหัส พ.ศ. ต้น ๆ อีกทั้งมนุษย์ทั้งหลายที่จบจากที่นี่ไปก็ล้วนมีหน้ามีตาในสังคมทั้งนั้น ช่วยกันเป็นสปอนเซอร์นู่นนี่ จึงไม่แปลกที่งานเลี้ยงจะดูหรูหราไปสักหน่อย
อโณชาขับรถจากที่ทำงานบึ่งตรงมายังโรงแรมในทันที ไม่มีแม้แต่เวลาจะเปลี่ยนเสื้อผ้า โชคดีที่ไม่ลืมหยิบเสื้อสูทติดมือมาด้วย เลยพอจะปรับลุคได้อยู่ กระชับเสื้อสูทจัดทรงให้เรียบร้อยขณะย่างเข้าสู่โรงแรม ไหล่ที่ฟกช้ำออกงอแงเล็กน้อยจนปวดแปล๊บขึ้นสมอง กลับห้องไปคงต้องทายาอีกสักรอบ
รองเท้าหนังเหยียบย่ำลงบนพรม เป้าหมายของวันนี้อยู่ที่ชั้นบนสุดของโรงแรม อโณชาแอบผู้ร่วมใช้ลิฟต์ แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ยังไม่เจอคนรู้จัก ทั้งที่เป็นงานเลี้ยงคณะ แต่ดันไม่เจอเพื่อนนี่มันออกจะน่าหดหู่ไปสักหน่อย จวบจนกล่องลิฟต์แตะชั้นบนสุดเขาก็ขยับเสื้อสูทอีกครั้ง แล้วก้าวขาออกไป
สถานที่จัดงานเป็นห้องบอลรูมโอ่งโถง ประดับด้วยโคมไฟระย้าตามแบบฉบับโรงแรมแท้ ๆ
“ขอบัตรเชิญด้วยนะคะ” เด็กสาวที่เคาน์เตอร์ส่งยิ้มหวาน เรียกให้เขาลนลานคว้ากระดาษออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
“อโณชา รหัส XX ครับ”
“สักครู่นะคะ” หล่อนว่าขณะมือควานหากระดาษรุ่นของอโณชา ไล่นิ้วหาไปเรื่อย ๆ “โอ๊ะ! เจอแล้วคุณอะ...”
“อโณ! อโณนี่หว่า!” เสียงจากด้านหลังทำเอาเจ้าของชื่อสะดุ้ง อโณชารีบหันขวับ “ว่าไงวะ ไม่เจอกันซะนานเลย”
“ปอน?” เรียวคิ้วขมวดมุ่น พอเห็นอีกฝ่ายยังยิ้มตอบอโณชาค่อยโล่งใจที่จำชื่อไม่ผิด “นานโคตรเลยแฮะ กี่ปีแล้วเนี่ย”
“ตั้งแต่จบเลยไง”
อโณชาจรดปากกาเซ็นชื่อเพื่อรับของชำร่วยแต่ปากยังไม่หยุดพูด “ได้ข่าวว่ากำลังรุ่ง”
“เฮ้ย! รุ่งบ้าอะไรล่ะ พูดเกินไป๊!” ชายหนุ่มนาม ‘ปอน’ ปัดคำชมอย่างเขินอาย “แล้วนายล่ะ เห็นว่าอยู่บริษัทนำเข้าออร์แกนิก?”
“อืม Organicismo น่ะ” ไม่ทันจะต่อความ คิวด้านหลังก็มาต่อแล้ว อโณชาค้อมหัวขอโทษ “ฉันว่าเราไปคุยกันด้านในเถอะว่ะ ตรงนี้มันเกะกะคนอื่นเขา”
ปอนหันหลังกลับไปดูแล้วก็ได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ เขาก้มหัวขอโทษปลก ๆ แล้วรีบเซ็นชื่อตามอโณชาไปทันที
“แม่งเห็นรุ่นน้องที่ต้อนรับแล้วรู้สึกแก่เลยว่ะ” อโณชายิ้มขำกับความเป็นจริง พวกเขาจะสามสิบกันอยู่แล้วนี่นา การขึ้นเลขหลักใหม่มันไม่น่าพิสมัยหรอกนะ “เออนี่ เห็นไอ้ภัทรมันเป็นอัยการไปเรียบร้อยแล้วนะ”
“ไม่เห็นน่าตกใจเลย ก็มันเก่งสุดในรุ่นนี่นา”
“โห รีแอคชั่นนายแม่งแย่ว่ะ” ปอนโวยวาย “ถ้ามันได้เป็นคนใหญ่คนโตจะได้พึ่งพิงกันไง”
“ฉันขายแต่ขนม นม เนย อาหารกระป๋อง คงไม่ได้ไปตีกับใครเขามั้ง”
“เรื่อยเปื่อยเหมือนเคยเลยว่ะ”
“ขอบคุณสำหรับคำชม”
“เฮ้ย! อโณ ปอน ทางนี้เว้ย!” เห็นมือโบกไหว ๆ อยู่ที่โต๊ะพร้อมเสียงเรียกชื่อ ค่อยสมกับเป็นบรรยากาศงานเลี้ยงรุ่นหน่อย
หลังจากเดินตามไปที่โต๊ะตัวนั้น อโณชาก็เจอเพื่อนเก่าเพิ่มอีกห้าคน สิบนาทีต่อมาเป็นสิบห้า และงอกเป็นสามสิบสองในนาทีที่ยี่สิบห้า
คณะนิติศาสตร์ของมหาลัยฯกันเกรามีจำนวนนักศึกษาไม่มากนัก แถมไม่ใช่คณะที่มีผลงานโดดเด่นสักเท่าไร ดังนั้นการมีเพื่อนไปถึงระดับอัยการจึงเป็นที่เชิดหน้าชูตาของเพื่อนฝูงนัก
แน่นอน งานนี้ไอ้ภัทรเป็นพระเอกของโต๊ะ
“ว่าไง ๆ พ่อทนายแผ่นดิน”
“เฮ้ย! สัตว์ภัทรเคยแอบส่องข้อสอบกูนะมึงอะ”
“พวกมึงเลิกทวงบุญคุณได้แล้วแม่ง”
เสียงเฮฮาหยอกล้อดังไม่หยุด นาทีนี้ทุกคนต่างลืมมารยาทและภาพลักษณ์ไปจนหมดสิ้น อายุตั้งเท่าไหร่ยังจะหัวเราะตบโต๊ะป้าบ ๆ กันไม่หยุด อโณชายกแก้วเบียร์ขึ้นจิบอย่างสบายอารมณ์ กระดิกเท้าฟังเพื่อนเถียงกันเรื่องการเมืองอย่างร้อนแรง เขาเป็นพวกหัวอ่อนไม่ขอเข้าไปร่วมด้วยดีกว่า
เขาไม่ใช่ตัวท็อปของรุ่น ถึงคะแนนสอบจะค่อนข้างดีเสมอ แต่ก็ยังไม่นับเป็นพวกหัวกระทิ ที่โดดเด่นและมีคนพูดถึงบ่อยคงจะมีแค่เรื่องหน้าตา แต่ก็นั่นแหละ! มหาลัยฯมีคนหน้าตาดีเป็นร้อย จะเอาอะไรกับคนเอื่อยเฉื่อยล่ะ
“อโณเป็นไงมั่งวะ” พอพระเอกของงานเพ่งเล็งมาทางนี้ คนบนโต๊ะก็พลอยสนใจไปด้วย “หายหน้าหายตาเชียวนะ”
“ก็เรื่อย ๆ น่ะ” เขาตอบยิ้ม ๆ
“ตั้งแต่เรียนจบก็ไม่มีใครติดต่ออโณมันได้เลยนี่หว่า” คนอื่น ๆ เริ่มส่งคำถาม
“หายไปไหนมาวะ อโณ เพื่อน ๆ เป็นห่วงนะ”
“เออ นั่นดิ ไม่ใช่ว่าแอบหนีไปแต่งงานไม่บอกเพื่อนบอกฝูงนะ โกรธนะเว้ย!”
“อโณเป็นหนึ่งในสมบัติรุ่นนะ พวกแกจะมาคุกคามแบบนี้ไม่ได้นะยะ”
อโณชายิ้มแห้ง ๆ กับคำถามจากทั่วสารทิศ จนแทบจะต้องยกไมค์ขึ้นมาตอบ ‘ขอบคุณสำหรับคำถาม’ เขาหมุนแก้วในมือไปมา “พอดีหลังเรียนจบยุ่ง ๆ นิดหน่อยน่ะ”
“ยุ่งอะไรว้า ขนาดลืมเพื่อนลืมฝูง”
“ลืมอะไรกันเล่า” อโณแบ่งรับแบ่งสู้ ความรู้สึกบางอย่างถูกกวนตะกอนขึ้นมาเงียบ ๆ กระนั้นใบหน้าหล่อก็ยังเปรอะเปื้อนยิ้ม “พวกนายเองก็มัวแต่ไปสอบเอาตั๋วทนาย มีเวลามาติดต่อกันที่ไหนล่ะ”
“ดูมันตอบดิ๊! เพื่อนเสียใจว่ะ”
เสียใจอะไรกันล่ะ
มุมปากจุดยิ้มขำกับตัวเอง เบียร์ในแก้วที่เคยนุ่มกับเฝื่อนคอขึ้นมาทันตา ขณะที่บทสนทนาเปลี่ยนกลับไปเรื่องคดีความที่เป็นประเด็นร้อนที่สุดตอนนี้ นามบัตรถูกแลกไปมา อโณชายัดมันลงกระเป๋าเสื้อสูทไม่พอจนต้องย้ายไปกระเป๋ากางเกงต่อ
เวลาไหลไปถึงสี่ทุ่มโดยไม่รู้ตัว ทั้งที่ตั้งใจจะรีบกลับแท้ ๆ แต่ก็ยังหาจังหวะขอตัวออกมาไม่ได้ ไม่รู้ว่าหลงกินข้าวเย็นอิ่มหรือเปล่า ขากลับแวะซูเปอร์ฯซื้ออาหารเข้าไปด้วยดีกว่า อโณชานั่งหมุนแก้วไปมาหาจังหวะขอตัวโดยไม่ทำให้เพื่อนเสียบรรยากาศ ถึงจะไม่ใช่คนช่างพูด แต่การนั่งให้ครบองค์ประชุมถือเป็นความสุขอย่างหนึ่งสำหรับการรวมรุ่น อ้อ! ต้องไม่ลืมประเพณีถ่ายรูปหมู่ด้วย ขณะกำลังคิดไม่ตกอยู่นั่นเอง เสียงทุ้ม ๆ ก็ดังจากด้านหลัง
“เฮ้ย! อโณ!” เจ้าของชื่อหันหลังกลับไปทันที พลันฉีกยิ้มให้คนตรงหน้า
“สวัสดีครับ อาแสง” คนเด็กกว่ายกมือไหว้
ชายวัยสี่สิบสามคือผู้มาเยือน ร่างสูงใหญ่ดูมีภูมิฐาน ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งประสบการณ์ กระนั้นก็ยังหล่อเหลา หลังเหยียดตรงสง่างามโค้งลงอย่างสุภาพ “เป็นไงบ้าง”
เสียงโหวกเหวกบนโต๊ะทำอโณชาต้องวางแก้วลงแล้วยันตัวขึ้น “ไปคุยกันตรงนู้นเถอะครับ”
ได้โอกาสล่ะ!
เขาส่งสายตา ‘ขอตัวแป๊บนะ’ ให้ผองเพื่อนบนโต๊ะ ทุกดูจะเกรงแสง ด้วยหน้าตาดุ ๆ ของแกจึงไม่มีใครกล้ารั้งไว้ ชายหนุ่มออกเดินตามคนแก่กว่าไปถึงด้านนอกงาน
“เปิดเพลงดังฉิบเลย ว่าไหม?” ชายวัยกลางคนว่า “หรือฉันมันแก่เกินไปก็ไม่รู้”
“ไม่หรอกครับ ผมเองก็ปวดแก้วหูเหมือนกัน”
“งั้นก็แล้วไป” คนแก่กว่าล้วงบุหรี่ออกมาจากกระเป๋า “ขอสูบนะ”
“ตามสบายครับ”
เปลวไฟวูบขึ้นที่ปลายมวนกระดาษ ก่อนจะเริ่มกัดกินกระดาษและปอดทีละนิด แสงสูบบุหรี่จัดอย่างที่หลาย ๆ คนในสายงานนี้เป็น เขาพ่นควันออกมาช้า ๆ มองมันค่อย ๆ สลายไปในอากาศ
“ตั้งแต่งานศพแม่แกก็ไม่ได้เจอกันเลยนะ อานึกว่าจะเป็นอะไรไปแล้วซะอีก”
“จะเป็นอะไรได้ยังไงกันครับ” คนตอบยังคงมีรอยยิ้มเสมอ “คุณอาเป็นยังไงบ้างครับ สบายดีไหม?”
“โอ๊ย! อาแกร้ายกาจไม่เปลี่ยน เห็นแก่ ๆ แบบนี้ยังสายบู๊อยู่นะเว้ย งานตามหนี้ตามสินนี่ยังรับไม่ขาดมือ”
“ฮ่า ๆ ๆ เพลา ๆ ลงบ้างเถอะครับ”
“เห็นแกมีความสุขดี อาก็สบายใจ” เขาว่าพลางยกมือตบหัวคนเด็กกว่าปุ ๆ “เพื่อนเยอะแยะเลยนี่ ไม่เหงาเนอะ”
คราวนี้รอยยิ้มกว้างเกินความพอดีไปนิดหน่อย “จะไปเหงาได้ยังไงครับ”
“ดีแล้ว ๆ”
แสงเป็นทนายความมือฉกาจ คดีที่ถนัดเป็นพิเศษคือมรดกและหนี้สิน แม่ของอโณชาเป็นรุ่นพี่ที่แสงสนิทด้วย นั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมเขาถึงได้เอ็นดูชายหนุ่มตรงหน้าเหมือนลูกเหมือนหลาน แม้ช่วงหลัง ๆ จะยุ่งเสียจนไม่มีเวลาติดต่อกันก็เถอะ พอนึกได้แสงก็รู้สึกผิดขึ้นมานิด ๆ
“มีอะไรให้อาช่วยก็บอกได้นะ” เสียงแหบเอ่ยเคล้าเปลวควัน “อยู่คนเดียวคงลำบากล่ะสิ”
อยู่คนเดียวงั้นเหรอ...
“อ๊ะ!” ราวกับมีหลอดไฟวาบขึ้นในหัว อโณชารีบใช้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้ “ถ้าให้ช่วยตามหาคนจะได้ไหมครับ?”
แสงขมวดคิ้ว “ใครหายวะ?”
“ไม่ได้หายครับ แต่...เอ่อ...ไม่รู้ว่าเป็นใคร”
“หา?” คนฟังตาโต “มันมีเคสแบบนั้นด้วยเรอะ”
“ค่อนข้างซับซ้อนนิดหน่อย คือแบบนี้นะครับ...”
เรื่องราวของไอ้เอ๋อพรั่งพรูออกมาไม่หยุดหลังจากนั้น ตั้งแต่เข้างานเลี้ยงมา อโณชาเพิ่งได้พูดติดต่อกันนานที่สุดก็ตอนนี้แหละ เขาพยายามเล่าทุกรายละเอียดราวกับโจทก์กำลังให้การตำรวจ เล่นเอาคนฟังขมวดคิ้วเป็นปมเบ้อเร่อ
อาแสงเป็นคนเก่ง แถมยังกว้างขวาง ต้องช่วยหลงได้แน่ ๆ ชายหนุ่มจะได้รู้สักทีว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน มีที่ให้กลับไป มี ‘บ้าน’ เหมือนอย่างคนอื่นเขา หลงจะต้องดีใจมากแน่ ๆ
“นี่ก็ผ่านมาเดือนกว่าแล้ว ยังไม่เห็นมีใครติดต่อเข้ามาเลยครับ โลกโซเชียลก็กว้างขวางแท้ ๆ”
“โห! นี่ไอ้เด็กนั่นมันจำอะไรไม่ได้มาเดือนกว่าแบบนี้ไม่เครียดตายเรอะ”
“เอ่อ...เท่าที่เห็นค่อนข้างอารมณ์ดีนะครับ” หลงน่ะเหรอ เครียด? อโณชาเห็นขมวดคิ้วแค่ตอนทะเลาะกับเก๋ากี้เท่านั้นแหละ ช่างเป็นผู้ป่วยที่สุขภาพจิตดีเกินงามจริง ๆ “ก็นั่นแหละครับ ถ้าอาแสงพอจะนึกช่องทางกระจายข่าวทางอื่น หรือมีเส้นสายทางไหนพอจะช่วยแนะนำได้บ้าง”
“ไอ้เส้นสายก็พอจะมีอยู่หรอก ให้ไปเร่งจับไอ้กุ๊ยที่มาซ้อมก่อนเป็นอย่างแรก” แสงอัดควันเข้าปอดเยอะขึ้นโดยไม่รู้ตัว “แต่มันก็ยังไม่ใช่ประเด็นหลัก แกเนี่ยน้า~”
“ครับ?”
“อยู่ ๆ ไปเก็บคนมาเลี้ยงสุ่มสี่สุ่มห้าได้ยังไง!? ไม่ใช่หมาไม่ใช่แมวนะ เกิดไอ้เด็กนั่นเป็นมิจฉาชีพขึ้นมาจะทำยังไง!” อาแสงเคาะหัวไอ้หลานบ้องตื้นเข้าไปเต็ม ๆ มือ “ทำอะไรไม่รู้จักคิด!”
“ผ่านมือหมอมาขั้นหนึ่ง ผมก็ไว้ใจสิครับ” หลานดื้อเถียงไม่เลิก “แล้วเขาก็ไม่ใช่มิจฉาชีพสักหน่อย”
“เออ ๆ ปกป้องกันเข้าไปเถอะ มีเรื่องกันขึ้นมาอย่าหาว่าอาไม่เตือนนะ”
ก็อยากจะจินตนาการภาพหลงคลุ้มคลั่งเอามีดทำครัวมาจ่อคอหอยให้บอกที่ซ่อนของตู้เซฟอยู่หรอกนะ แต่สิ่งที่วาบขึ้นมาดันเป็นผู้ชายตัวโตนอนสั่นหงัก ๆ บนพื้นเพราะโดนแมวยึดโซฟาไป ถ้าหลงเป็นโจรก็คงเป็นโจรที่น่าอนาถที่สุด
“โอ๊ะ! จู่ ๆ ยิ้มอะไร”
“ปะ...เปล่าครับ” อโณโกหกคำโต ก่อนจะแสร้งทำเป็นก้มมองนาฬิกา “นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมคงต้องขอตัวกลับก่อน”
“ดึก? อายุเท่าไหร่แล้ว แกน่ะ” แสงเท้าเอว “มากินเลี้ยงกับเพื่อนมันก็ต้องไปต่อสิ ทำอย่างกับพวกพ่อบ้านใจกล้าไปได้”
“เปล่าสักหน่อยครับ ผมไม่อยากเมาแล้วขับต่างหาก นี่ก็เริ่มมึน ๆ แล้วด้วย”
เห็นผิวขาว ๆ ขึ้นสีเรื่ออย่างมันว่า แสงก็ไม่ซักไซ้ให้รำคาญไปมากกว่านี้ “ขับรถดี ๆ ล่ะ
“ครับ อาแสงก็ด้วย”
“ดูแลตัวเองด้วยล่ะ อย่าให้แม่เขาเป็นห่วง”
“ครับ”
Chevrolet Cruze สีดำทะยานเข้าสู่ถนนโดยไร้คำล่ำลากับเพื่อนเก่า อาจจะดูเย็นชา แต่ตรงนั้นมันไม่ใช่ที่ของเขา ต่อให้หายไปก็ยังไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำ ดังนั้นอย่าเสียเวลาขึ้นไปบอกลาเลย แถมยังเสี่ยงถูกชวนไปต่อร้านอื่นอีกต่างหาก
อโณชาอยากรีบกลับห้อง
เครื่องปรับอากาศแช่ผิวกายให้เย็นจนเส้นเลือดหดตัว วันนี้เขารู้สึกหนาวกว่าปกติอย่างไร้สาเหตุ นิ้วเรียวยาวเคาะจังหวะเพลงลงบนพวงมาลัย ถนนกรุงเทพฯในยามห้าทุ่มยังคึกคัก มีเพื่อนร่วมถนนเต็มไปหมด ก็ได้แต่หวังว่าจะไม่มีคนเมาเป็นหนึ่งในนั้น
อโณชามีเพื่อนเยอะแยะเพราะเป็นคนสบาย ๆ ใครชวนไปไหนไปกัน ทว่ากลับไม่มีใครสักคนที่เรียกได้ว่า ‘เพื่อนสนิท’ มุมปากที่ยกยิ้มมาตลอดงานค่อย ๆ ลดระดับลงช้า ๆ
เพราะอะไรกันนะ ทั้งที่รอบตัวมีแต่รอยยิ้ม มีแต่คนเอ่ยถามเป็นห่วงเป็นใย แต่กลับรู้สึกว่างเปล่าเหลือเกิน
นอกจากอาแสงแล้ว ความเป็นห่วง ‘ตามมารยาท’ นั่นไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกดีเลยสักนิด
แล้วก็น่าแปลกขึ้นไปอีก ที่วินาทีนั้นในหัวของเขามีภาพของหมาเฝ้าบ้านผุดขึ้นมา
สายตาที่ซื่อตรง รอยยิ้มที่ไร้การเสแสร้ง รอเขากลับบ้านราวกับเป็นเรื่องที่น่ายินดีที่สุดในชีวิต
การเป็น ‘คนสำคัญ’ มันรู้สึกแบบนี้น่ะเหรอ?
อา ไม่สิ ๆ อโณส่ายหัวกับตัวเอง หลงสูญเสียความทรงจำ มีอโณชาเป็นที่พึ่งเพียงคนเดียว ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมา หลงก็คงลำบาก
พอโกหกตัวเองแบบนั้น มันเป็นการดูถูกหลงชัด ๆ
เขากอดตัวเองซุกหน้าลงกับพวงมาลัยในจังหวะที่ดวงไฟเปลี่ยนสัญญาณเป็นสีแดง
ช่างเป็นความคิดที่น่ารังเกียจเสียจริง
TBC
ค่อย ๆ ขยับเข้าสู่ความเป็นนิยายรักทีละนิดนะคะ (หราาาาาาาาาาา)
ตอนนี้เขียนมุมคุณอโณเยอะเลย ค้นพบว่าเขียนตัวละครที่เป็นผู้เป็นคนนี่ยากเอาเรื่องนะคะ ที่ผ่านมามีแต่พวกบ้า ๆ บอ ๆ เลยช้าไปหน่อย ติดขัดตรงไหนของอภัยด้วยนะคะ
ไปกันช้าๆค่ะ ไม่รีบร้อน เอิ๊กกกกกกกกกกกก
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดนะคะ
เจอกันตอนหน้าจ้า :กอด1:
-
มาแล้ววววววววววววว ดีจายยยยยยยย
คุณอโณไม่อยากให้หลงจำได้ละสิ๊
นี้สงสัยว่าหลงน่าจะเป็นคนสวยจริงๆแล้วนะ
เห็นใช้งานด้านสวนได้ดีจริงๆ 5555555
คุณอโณถ้ารู้ความจริงแล้วจะทำยังไงนะ
-
คุณอโนเริ่มมีการตอบสนองเบาๆ
-
หลงน่ารักอะ. และน่าสงสารด้วยสู้เก๋ากี๋ไม่ค่อยจะได้เลยยย~~~ :hao7: :hao7:
-
ขำหลงจริงๆ
คุณอโณเริ่มมีอาการแล้วนิดๆ
-
เราชอบคุณอโนมากๆ :ling1:
-
ลองเดาจากตอนที่ผ่านๆมา คิดว่าหลงน่าจะเป็นลูกครึ่งๆหรืออะไรเถือกๆนั้น ที่ปกติอาศัยอยู่ต่างประเทศเลยไม่มีบัตรปชช.แถมอ่านภาษาไทยไม่ค่อยออก ต้องลองให้หลงอ่านภาษาอังกฤษดู ส่วนเรื่องงานไม่รู้แฮะ55555 อาจจะรับตัดแต่งสวน แต่ที่ไม่รู้จักชื่อ อังกาบ อาจจะไม่แปลกเพราะไม่ได้อยู่เมืองไทย เดาๆ5555555
-
ตลกหลงอ่ะ อ่านทีไรก็ขำหลงทุกทร :laugh:
-
คุณอโนดูมีอะไรในใจเยอะแยะ
ดีแล้วที่มีหลงมาอยู่ด้วย เนอะๆ
-
ต่างคนต่างคิดมากจัง :hao5: หลงอาจทำงานเกี่ยวกับพวกขุดๆหรือสวนก็ได้นะ 5555555 ท่าทางจะไปรุ่ง
-
หลงนี่มันตลกจริงๆ 5555555
คุณอโณมีความหลังที่ไม่ดี กับเพื่อนแน่ๆ
-
หลงเอ๊ยยยย
นี่นายซื่อหรือซื่อบื้อ? น่ารักจริงเชียว
คุณอโณดูเหงาๆ โอ๋ๆๆๆ มาให้เรากอดเนอะ
อิอิ
-
ลุงสมานอย่าโหดนักสิ สงสารหลงนะเดี๋ยวให้คุณอโณจัดการเลย555 :hao3:
-
คิดถึงอโณมากกกกกกกกก หลงเราก็คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกก ก ก ก ก ก ก ก
หลงยังคงคอนเซ็ปหมาน้อยตัวใหญ่ไว้อย่างดีเยี่ยมจริงๆ จนตอนนี้ทำให้อโณคิดภาพหลงเป็นหมาไปแล้ว :hao7:
หลงทำคุณอโณให้คิดถึงได้ขนาดนี้ เค้าเรียกว่า ไม่ธรรมดาาาา~~~
-
ลั่นกับหลงทุกตอนเลยจริงๆ ยิ่งมาเถียงแง้วๆกับลุงแกอีกยิ่งฮา แล้วคุณอโณทำไมรู้สึกแบบนั้นละมีเรื่องอะไรเคยเกิดขึ้นเหรออยากรู้ๆ
-
อโณดูน่าสงสารหม่นๆเศร้าๆมากอ่ะตอนนี้
-
หลงนี่เหมาะกับการเป็นหมาจริงๆค่ะ ฮ่าๆๆๆ
ชอบขุดดิน กระดิกหางเวลาเจอเจ้าของ ขี้เหงา ขี้อัอน ครบสูตรๆค่ะ
คุณอโณขี้เหงา แล้วก็เป็นพวกไม่ไว้ใจใครง่ายๆใช่ไหมคะ
หรือเจอเรืีองโหดร้ายมาจนไม่สามารถไว้ใจใครได้อีกแล้ว
ฮืออออ สงสารอโณส่งหลงไปกอดปลอบ
อัพต่อนะคะ จะรอจ้า
-
ฮาที่หลงเถียงกับลุงสมาน 5555
แต่หลงก็มีมุมหน่วงนะ คุณอโณด้วย งื้อออ
:pig4: :L2:
-
พอคุณอโณกลับถึงห้องเมื่อไรก็ไม่เหงาแล้วนะคะ เพราะว่าหลงคงกำลังรอเล่าประสบการณ์การทำงานวันแรกกับลุงสมานจนคุณอโณลืมความเหงาไปได้เลยเชียวล่ะค่ะ~ :กอด1: ..
-
:mew1:
-
ค่ะ เริ่มเป็นนนิยายรักแล้ว...เพราะเริ่มคิดถึงความรู้สึกอีกฝ่าย อยากรู้ที่ไปที่มาของอีกฝ่ายมากขึ้น มากกกเข้าไปอีก...
ชอบคุณอโณจังเล๊ยยยยย
รอตอนหน้าคร้าบบบบบบ
-
หลง จะทำให้เอ็นดูไปถึงไหน
-
คิดถึง หลง แล้วอ่า
-
หลงน่าเอ็นดูจริงๆ เหมือนหมาตัวโตๆเลย
-
หลงมาอ่านตอนตี3เกือบตี4
-
คุณอโณคงกำลังรอใครซักคนอยู่ซินะ.....
เอ้าเห๊ย...หลง รอไรอยู่ว่ะคร๊าบบบบ
-
เอ็นดูหลงแรงมาก
หลงดูเป็นคนป่วยที่สุขภาพจิตดีเนอะ น่ารัก
นี่นึกไม่ออกเลยค่ะว่าเมื่อก่อนหลงเป็นคนแบบไหน
บ๊องๆ เอ๋อๆ บ้าๆ บวมๆ ขนาดนี้ 555555555
ส่วนพี่อโณเนี่ย..
รู้สึกดีที่ใช่ม้า มีหลงคอยอยู่ที่บ้านเนี่ย
บรรยากาศมันอบอุ่นกว่าตอนอยู่คนเดียวเยอะเลยเนอะ
เห็นพี่อโณเป็นแบบนี้แล้วอยากให้อยู่ด้วยกันไปนานๆ ไม่อยากให้ความทรงจำหลงกลับมาเลยค่ะ ฮาาา
-
หลงรักแบบไม่รู้ตัวซะแล้วสิ
-
ความทรงจำที่ 12
ซู้ดดดดดดดดดดดด
ต้มจืดจืดสนิทสมชื่อซะไม่มี ทั้งที่รสมือคุณอโณก็ออกจะอร่อยแท้ ๆ วันนี้ทำไมเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้ ยิ่งคิดยิ่งเครียดจนต้องเอาส้อมทิ่มหมูปั้นก้อนขึ้นมากัดกินอย่างก้าวร้าวจนเก๋ากี้ที่นอนอยู่บนพื้นกลืนน้ำลายเอื้อกตาม
ตั้งแต่โดนฟาดหัวเป็นเอ๋อมา อาหารเย็นเป็นหนึ่งในไม่กี่อย่างที่หลงเฝ้ารอ ทว่าวันนี้สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าอาหารดันไม่มานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างที่เคยเป็นเลยทำให้หลงพลอยกินข้าวไม่อร่อย ก็มันขาดอาหารตานี่นา
หลังจากกลับจากร้านลุงสมานไอ้หลงก็รีบพุ่งตัวถอดเสื้อผ้าแช่น้ำทันที เศษดินเศษทรายที่ทำกางเกงเป็นสีแดงซึมออกเปลี่ยนน้ำทั้งกะละมังเป็นสีดำทำไอ้หลงแทบหลั่งน้ำตา มันใช้สกิลการซักมือที่ร่ำเรียนจากลุงสมานเมื่อตอนกลางวันได้อย่างดีเยี่ยม เปลี่ยนน้ำอยู่สามสี่รอบเสื้อตัวเก่งก็เอี่ยมอ่องเหมือนยังไม่ได้แกะป้าย หลังเสร็จกิจหลงก็ล่อนจ้อนสวมแค่บ็อกเซอร์มานั่งกินข้าวอย่างเดียวดาย โดยมีเก๋ากี้ให้กำลังใจด้วยการนั่งมองหน้าอยู่ไม่ห่าง
ดวงตาเรียวจ้องมองหยดน้ำที่ไหลติ๋ง ๆ จากเสื้อผ้าตรงระเบียง เหม่อลอยอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งขนนิ่ม ๆ ของเก๋ากี้ไถ ๆ แถวข้อเท้ามันถึงได้สะดุ้งเฮือก
“อะไรเล่า” พอเจ้านายไม่อยู่ล่ะปากดีใส่สาวน้อยขึ้นมาเชียว ถ้าเก๋ากี้พูดภาษาคนได้คงวิ่งโร่ไปฟ้อง “ไม่แบ่งให้กินหรอกนะเก๋ากี้”
แมวสาวจ้องตาขวาง หรือบางทีอาจจะไม่ได้ตั้งใจเพราะมันทำหน้าแบบนี้ใส่หลงอยู่แล้ว
“ไปกินข้าวตัวเองสิ ชิ้ว ๆ” ชายหนุ่มโบกมือไล่ แต่พอชะโงกหน้าไปดูเครื่องให้อาหารอัตโนมัติก็สตั้นไปเล็กน้อย “อ้าว! กินหมดแล้วเหรอ”
“ม้าววววววววว” ฟังดูคล้ายกำลังโดนแมวด่า แต่หลงหาได้แคร์ไม่ มันยักไหล่ชูส้อมที่เสียบหมูคาไว้แล้วกัดกร้วม ๆ โชว์แมวอีกที เก๋ากี้เห็นท่าว่าไอ้มนุษย์ขี้ข้านี่คงไม่แบ่งปันปัจจัยสี่ให้ก็เลิกตอแย เดินอุ้ยอ้ายไปดื่มน้ำจากน้ำพุแมวเงียบ ๆ
หลงมองก้อนขนสีดำนั่งเผละบนพื้นแล้วได้แต่ถอนหายใจ นี่ขนาดคุณอโณบอกว่าจะงดขนมแล้วเชียวทำไมมันถึงได้ใหญ่เอา ๆ เหมือนสูบลมแบบนี้ ต้องมีคนร้ายแอบให้ขนมมันแน่ ๆ ซึ่งเดาไม่ยากเลยว่าเป็นใคร
เก๋ากี้เลี้ยงง่ายสุด ๆ เพราะนอกจากกินกับนอนแล้วก็ไม่ทำอะไร อโณชาเล่าให้หลงฟังว่าทำหมันมันตั้งแต่ติดสัดครั้งแรก เรียกได้ว่ายังไม่ทันแรดคุณพ่อก็รีบคุมความประพฤติทันที หลังจากสูญเสียจุดมุ่งหมายของชีวิตในการสืบพันธุ์ไปเก๋ากี้ก็มุ่งหน้าสู่สายแดกเต็มตัว ถ้าเป็นมนุษย์ก็คงเปรียบเหมือนคุณป้าขึ้นคานที่คิดแค่ว่ามื้อต่อไปจะกินอะไรดี
แต่ก่อนอโณชาอยู่คนเดียว เลยซื้อทุกอย่างที่เป็นระบบอัตโนมัติ ไม่ว่าจะเครื่องให้น้ำให้อาหารหรือแม้แต่สุขาแมวก็ไม่เว้น หลังจากที่หลงเคยไปแอบดูอาหารเก๋ากี้ในแต่ละมื้อก็พบว่าคุณอโณตั้งค่าไว้ในปริมาณพูนถ้วย นี่ยังไม่นับขนมหลังอาหาร อีกหน่อยเก๋ากี้คงต้องกลิ้งแทนเดินแล้วล่ะ
แมวสาวกระโดดขึ้นนั่งบนคอนโดแมวเมินไอ้มนุษย์ใจดำ หลงเองก็พอจะเดาออกว่าที่เก๋ากี้ไม่ชอบอ้อนเพราะมันไม่เคยใจอ่อนให้ขนมแบบคุณอโณ ก็แหม! ใครจะเหมือนคุณอโณล่ะ อ้อนนิดอ้อนหน่อยก็ใจอ่อนให้ทุกอย่างแล้ว
เหมือนที่โรงพยาบาล
แค่เห็นเขาร้องห่มร้องไห้ก็กระโจนเข้ามาช่วยแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง
พอคิดแบบนี้หลงก็คอตก สถานะเราเท่ากับเก๋ากี้เหรอเนี่ย
‘แล้วเอ็งเป็นญาติเขาเหรอ หน้าตาไม่เห็นเหมือนกันเลย’
คำถามของลุงสมานวาบเข้ามาในหัวอีกครั้ง และนี่เป็นครั้งที่สามสิบสามของวันถ้าหลงนับไม่ผิด ไม่รู้ทำไมเขาถึงสลัดมันออกหัวไม่ได้เลย ก่อนหน้านี้ไม่มีใครถามตรง ๆ เลยไม่ได้คิดอย่างจริงจัง เพราะลุงนั่นแหละ! เพราะลุงคนเดียว! ทำไอ้หลงเป็นบ้าตายตั้งแต่ทำงานวันแรก
เพื่อลดความเครียดหลงตัดสินใจเดินไปล้างจานและอาบน้ำให้หัวเย็นลง ไม่ถึงสิบนาทีมันก็เดินตัวปลิวมาตากผ้าเช็ดตัวที่ระเบียง หลงแวะชะเง้อมองนาฬิกา แย่ละ! สามทุ่มครึ่งเข้าไปแล้ว! ดึกขนาดนี้คุณอโณยังไม่กลับมาอีกหรือ? งานเลี้ยงรุ่นนี่มันต้องอยู่นานขนาดไหนเชียว
หลงขมวดคิ้วขณะทิ้งตัวลงบนโซฟา มือควานหารีโมตขึ้นกด ถึงคุณอโณจะห้ามดูทีวีตามลำพังแต่ก็อดไม่ได้นี่นา มันเป็นกิจกรรมเดียวที่หลงรู้เรื่อง ถ้าอ่านหนังสือออกก็ดีสิจะได้ไม่ต้องดูคนตบกันในจอทุกวี่ทุกวัน
ตุบ
“แว้ก!” คนตกกระร้องลั่นเมื่อโซฟาข้าง ๆ ยุบลงไปกะทันหัน เก๋ากี้นั่นเอง มันปีนขึ้นมาขดตัวเป็นก้อนอยู่ข้าง ๆ ตาสีอำพันจ้องหน้าหลงเหมือนจะตอบว่า ‘เสียงดังนะมึงน่ะ’
หลงผงกหัวขอโทษสุภาพสตรีเล็กน้อย แล้วหันมาสนใจจอสี่เหลี่ยมแทนแมวทรงกลม นิ้วยาว ๆ กดปุ่มในมือหาอะไรดูฆ่าเวลาระหว่างรอคุณอโณกลับห้อง ตั้งใจไว้ว่าจะไม่หลับจนกว่าเจ้าของห้องตัวจริงจะมา ไม่สิ! หลงคงหลับไม่ลงแน่ ๆ ถ้ามัวแต่ต้องคิดว่าคุณอโณจะปลอดภัยไหม? ดื่มมาเยอะหรือเปล่า? จะไปเที่ยวต่อหรือเปล่า?
เก๋ากี้ที่ปกตินอนแต่หัวค่ำยังมาทำตาใสแป๋วอยู่บนโซฟาด้วยเลย หลงจะคิดเพื่อความดูดีว่ามันมารอเจ้านายกลับบ้านเหมือนเขาก็แล้วกัน มือสาก ๆ ถูไถบนหัวแมวสาวไปมา
“เรามารอคุณอโณไปด้วยกันนะ”
ถ้าคุณอโณยังไม่กลับ หลงจะนอนหลับได้อย่างไร
..........................................................
...................................
..................
.......
คร่อกกกกกกก~ ฟี้~
เสียงกรนเข้าหูตั้งแต่วินาทีแรกที่ผลักประตูเข้ามา อโณชาไม่ต้องเสียเวลามองหา เพราะต้นเหตุมันนอนแผ่อ้าปากพะงาบ ๆ อยู่บนโซฟาเสียขนาดนั้น
“ม้าวววววววววววว~” เก๋ากี้อาศัยจังหวะที่คู่ต่อสู้เผลอพุ่งเข้ามาเอาหน้าทันที โกญจาสาวไถหัวเข้าออดอ้อนที่ขากางเกง อโณชาคลี่ยิ้มบางก่อนจะก้มลงมาขยี้หัวแม่คนสวย
“ยังไม่นอนอีกเหรอเก๋ากี้ หืม?” อโณทำเสียงเจ้าชู้ใส่แมวสาวที่ยังพันแข้งพันขาไม่เลิกจนขนติดเต็มขากางเกง ชายหนุ่มต้องตั้งสติจากที่มึนแอลกอฮอล์เล็กน้อยไม่ให้เผลอไปเหยียบก้อนขนเข้า อโณชานั่งยอง ๆ ลงตรงเบาะนอนประจำตำแหน่งแล้วตบปุ ๆ “มานอนเร้ว”
เก๋ากี้พุ่งตัวลงเบาะทันทีราวกับรอเวลานี้มาทั้งชีวิต มันหมุนตัวสองรอบหาจังหวะแลนดิ้งทิ้งตัวเผละทันที อโณชาไม่แน่ใจว่าเก๋ากี้ง่วงนอนไหม เพราะมันนอนเป็นปกติอยู่แล้ว แต่ก็ดีใจที่สาวน้อยว่าง่ายบอกให้ทำอะไรก็ทำ เขานึกภูมิใจเสมอที่เก๋ากี้เป็นแมวฉลาดโดยไม่ต้องฝึกฝนอะไรให้มากความ
หลังดวงตาสีอำพันหายวับเข้าเปลือกตาไปภารกิจแรกก็เสร็จสิ้นด้วยดี จะเหลือก็แต่ไอ้เจ้าของเสียงกรนเป็นท่อไอเสียเมื่อครู่...
คร่อกกกกกกก~ ฟี้~
“แจบ ๆ ซู้ดดดดดดดด” แค่กรนยังไม่สาแก่ใจมันยังสูดน้ำลายเข้าปากไปอีก เป็นที่อเนจอนาถใจแก่ผู้พบเห็น หลับลึกขนาดนี้เห็นแล้วไม่อยากปลุกเลย แต่จะให้นอนคอพับแบบนี้อโณเกรงว่าตื่นมาจะได้เข้าโรงพยาบาลกันอีกรอบ คิดได้ดังนั้นมือเรียวยาวก็ตะปบป้าบเข้าไปบนบ่าแล้วออกแรงเขย่า
“หลงตื่น”
“อื้อ”
“ไปนอนในห้องดี ๆ เดี๋ยวปวดคอหรอก” คนแก่กว่าบ่นเป็นจังหวะเดียวกับที่ไอ้ขี้เซาเปิดเปลือกตาขึ้น
“คะ..คุณอโณ” หลงครางเรียกชื่อ “กลับมาแล้วเหรอครับ”
“อืม” พอเห็นหลงฟื้นเขาก็ผละออกมายืน แขนยาว ๆ สลัดเสื้อสูทหนัก ๆ ออกจากบ่าพลางเอ่ยดุ “บอกแล้วใช่ไหมว่าจะกลับดึกให้หลับไปก่อนได้เลย”
“ผมก็หลับไปก่อนแล้วนะครับ” ดู๊! ดูมันตอบตาใสซื่อ แถมยังทรูสตอรี่จนอโณเถียงไม่ออก หลักฐานยังเป็นคราบอยู่ข้างปากให้เห็นกันจะ ๆ
หลงแอบตีอกชกหัวในใจ โธ่เว้ย! เผลอหลับได้ไงได้ไงเนี่ย ไอ้ที่จินตนาการไว้ว่าจะนั่งเก๊กขรึมรอคุณอโณเปิดประตูแล้วพูดด้วยเสียงเข้มๆ ‘ทำไมคุณกลับบ้านดึก’ เป็นอันต้องพังครืน นอกจากไม่ได้หล่อแล้วยังเสียภาพลักษณ์สูดน้ำลายแจ๊บ ๆ ไปอีก!
ชายหนุ่มมองอโณชาที่โยนเสื้อสูทลงในตะกร้าผ้าหน้าห้องน้ำอย่างไม่แยแส ดูท่าจะอยากอาบน้ำเสียเต็มแก่ หลงเองก็ไม่ควรรบกวนให้คุณอโณต้องนอนดึกไปมากกว่านี้ คิดได้ดังนั้นมันก็ทำตัวลีบ ๆ พุ่งตัวเข้าไปหาประตูห้องนอน
ทว่าวินาทีที่เดินสวนกันนั่น...
ฟืดดดดดดดดดดดดดดด
หลงสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอดหวังจะดมกลิ่นคุณอโณก่อนนอนให้ชื่นใจ และนั่นทำให้มันผงะ
“คุณอโณสูบบุหรี่ด้วยเหรอครับ!”
“หืม?” ดวงตาโศกปรือปรอยด้วยความง่วง ก่อนเจ้าตัวจะยกปกเชิ้ตขึ้นแตะจมูก “กลิ่นติดมาเหรอ?”
“ไม่สิ! ไม่ใช่แค่บุหรี่” คุกคามแค่นั้นยังไม่สาแก่ใจ ไอ้หลงชะโงกหน้าเข้าไปฟุตฟิต ๆ เหนือศีรษะ “ดื่มมาด้วยใช่ไหมครับ! กลิ่นแอลกอฮอล์หึ่งเลย”
“ขนาดนั้นเชียวเหรอ” คนโดนทักเสียเซลฟ์ไปพอควร นี่ก็ว่าดื่มไปนิดเดียวเพราะไม่อยากมีปัญหาตอนขับรถแล้วนะ ไม่นะ! เขาดูเป็นตาลุงขี้เหล้าตัวเหม็นหืนงั้นเหรอ? ยิ่งคิดยิ่งทนไม่ได้รีบปลดกระดุมเสื้อมือเป็นระวิง “ดื่มมานิดหน่อย งานเลี้ยงมันเลี่ยงไม่ได้น่ะ”
“แล้วบุหรี่ล่ะครับ” ซักผ้าอย่างเดียวคงไม่สาแก่ใจ ไอ้หลงถึงได้มาซักคุณอโณต่อ “มะ...มันไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ”
“ฉันไม่ได้สูบหรอก ของคนอื่นน่ะ”
ตุบ เหมือนโดนค้อนน็อกลงกลางหัว ของ ‘คนอื่น’ งั้นเหรอ? ได้ยินแล้วกล้ามเนื้อตรงอกซ้ายมันบีบตัวจนปวดหนึบ เดี๋ยวสิ! ต้องอยู่ใกล้คนสูบนานขนาดไหนเชียวกลิ่นถึงติดมาขนาดนี้ คิดมาถึงตรงนี้หลงก็...
ผลุบ เสื้อเหม็นกลิ่นบุหรี่ถูกโยนลงตะกร้าลวก ๆ อโณชาไม่เปลี่ยนสีหน้าเลยสักนิดตอนที่เดินออกไปหยิบผ้าขนหนูที่ระเบียงแล้วกลับเข้ามาใหม่
เหมือนอกซ้ายโดนเผา หลงไม่รู้มันเป็นอาการข้างเคียงของคนสูญเสียความทรงจำไหม แต่ที่แน่ ๆ มันไม่ใช่ครั้งแรก เขาเคยเป็นแบบนี้ครั้งหนึ่งตอนที่ไปร้านอาหารกับอโณชาและแพรนภัส ร่างขาว ๆ ตรงหน้ายังคงนิ่งสงบขณะที่ก้าวเข้าห้องน้ำไป หลงกลั้นหายใจรอว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่สิ่งที่ตามมามีเพียงเสียงปิดประตูอันแผ่วเบา ตัดขาดหลงกับคุณอโณด้วยแผ่นสี่เหลี่ยมแค่ไม่กี่มิล ฯ
ไม่มีอะไรเลย
ไม่มีกระทั่งจะเอ่ยปากไล่หลงไปนอนอีกสักครั้ง
ชายหนุ่มก้มมองไปยังตะกร้าผ้า เสื้อตัวนั้นวางอยู่ตำตาเหมือนเข้ามาตบหน้าเขาซ้ำฉาดใหญ่ หลงว่ามันคงงี่เง่าน่าดูที่ต้องมาโกรธคุณอโณเพราะแค่เสื้อเหม็นกลิ่นบุหรี่ตัวเดียว แต่มันก็เป็นไปแล้ว งี่เง่าเสียจนหลงรำคาญตัวเอง ในหัวเต็มไปด้วยคำถามมากมาย บุหรี่จากใคร? ผู้หญิงหรือผู้ชาย?
ใจเย็น ๆ สิวะหลง แกมีสิทธิอะไรไปโกรธคุณอโณ บอกตัวเองให้เลิกงอแงแล้วกลับไปนอนที่ห้องซะ อย่าทำให้คุณอโณลำบากใจไปกว่านี้เลย กระนั้นสิ่งที่หลงทำก็แค่เดินไปนั่งรอบนเตียงแทน ช่วยไม่ได้เขาตั้งใจไว้ว่าจะไม่หลับก่อนคุณอโณ ถึงก่อนหน้านี้จะพลาดไป แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ดวงตาเรียวยาวจ้องมองที่บานประตู รอคอยวินาทีที่มันเปิดออกมา
“โอ๊ะ!” เสียงอุทานก็ดังขึ้นที่ประตู เจ้าของห้องหยุดชะงัก “ทำไมยังไม่นอนอีกหลง พรุ่งนี้ต้องไปทำงานนี่”
“ครับ” หลงพยายามหาข้อแก้ตัว “พอดีหลับไปตอนหัวค่ำแล้วรอบหนึ่ง”
“งั้นเหรอ นอนไม่หลับตอนกลางคืนนี่แย่หน่อยนะ” นั่นไม่ใช่คำตอบที่หลงหวังสักหน่อย และแน่นอนว่าอโณชาไม่ได้รู้เรื่องนี้ เขาง่วงเกินกว่าจะพูดอะไรแล้ว ประคองสติกลับมาถึงห้องได้นี่ก็ปาฏิหาริย์ชัด ๆ
“คุณอโณ เอ่อ...เสื้อ..”
“หือ?” อโณชาก้มมองสารร่างตัวเองแล้วก็พบว่าเผลอแต่งตัวนอนแบบสมัยอยู่คนเดียวเสียได้ สงสัยจะมึนจริง ๆ “ลืมใส่น่ะ ช่างมันเถอะ”
“จะดีเหรอครับ”
อโณชาไม่ตอบคำถาม สองขาก้าวขึ้นอีกฝั่งของเตียงแล้วทิ้งตัวลงอย่างเกียจคร้าน หลงช่างถามเป็นเรื่องปกติ แต่ตัวเขาเองเนี่ยแหละที่ง่วงจนไม่อยากตอบอะไร ถ้ารู้ว่าไปงานเลี้ยงคณะแล้วจะกลับมารู้สึกแย่แบบนี้คงไม่ไปแต่แรกดีกว่า
ไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียดเพื่อน ตรงกันข้ามด้วยซ้ำ ทุกคนเป็นคนดี คุยสนุก เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ
แต่แค่มันรู้สึก ‘เหนื่อย’ เฉย ๆ
โอ๊ะ! แต่ก็มีเรื่องดี ๆ อย่างการได้เจออาแสงนี่นา แถมยังได้ใช้เส้นสายสืบเรื่องของ...
“หลง” คนแก่กว่าพูดอู้อี้กับหมอน ไอ้หนุ่มตกกระที่กำลังจะล้มตัวนอนเป็นเป็นอันชะงัก
“ครับ?”
“เรื่องหลงน่ะ...”
“เรื่องผม?” หลงถามย้ำ
“.....”
“คุณอโณ”
“ฟี้~”
แน่นิ่ง ไม่ไหวติง อโณชาเข้าเฝ้าพระอินทร์ไปแบบไม่บอกหมาตัวไหนทั้งนั้น ที่แน่ ๆ ปล่อยตัวหนึ่งเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศ ความรู้สึกเหมือนดูละครแล้วเจอโฆษณานี่มันอะไรกัน! คนตกกระยกมือเกาหัวแกรก ๆ จะให้ปลุกคุณอโณขึ้นมาถามต่อก็ไม่กล้า มาพูดเปิด ๆ ให้อยากเสือกแล้วจากไปมันบาปนะครับคุณอโณ้!
แม้หลงจะพยายามขยับตัวยุกหยิกให้อีกฝ่ายตื่น แต่อโณชาก็ยังไร้การตอบสนองใด ๆ มันจึงยอมตัดใจทิ้งตัวนอนลงดี ๆ วันนี้ออกแรงเยอะกว่าทุกวัน ทั้งแยกผ้า ซักผ้า ไหนจะปลูกต้นไม้เป็นจ็อบเสริมอีก หัวแตะหมอนรับรองว่าไหลยาว
ใช่ ทั้งที่มันควรจะเป็นแบบนั้น
แต่ความเป็นจริงคือเปลือกตาขมวดมุ่นเข้าหากันจนหน้ายับเยินเป็นหมาปั๊ก หลับสิวะไอ้หลง! พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานนะ ผ้ากองใหญ่รอให้แกไปสะสางอยู่! หลงขยับตัวงุ่นง่านก่อนจะตัดสินใจพลิกตัวเปลี่ยนท่านอนตะแคงไปอีกข้าง
วิ้งงงงงงงงงงงงงง
สะ...สิ่งที่เปล่งแสงใต้ผ้าห่มจนตาพร่านี่มันอะไรกัน หลงหรี่ตามองสิ่งนั้นจนหน้าสั่นเกร็ง คุณอโณ! และไม่ใช่คุณอโณธรรมดา! มันคือ ‘คุณอโณที่ใส่กางเกงในตัวเดียว’ คุณพระคุณเจ้าสิ่งนี้มันดีงามเหลือเกิน
แม้ใบหน้าจะเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ทว่าอโณชายังคงความหล่อเหลาไม่สร่าง ดีงามเสียจนหลงเผลอขยับตัวเข้าไปใกล้ ใต้เปลือกตาที่ปิดสนิทมีดวงตาสีดำขลับที่หลงชอบอยู่ หลงเคยคิดว่ามันคือจุดเด่นบนใบหน้าคุณอโณ แต่ตอนนี้ก็ได้รู้ว่ามันคิดผิด แม้คุณอโณปิดเปลือกตาก็ยังเป็นสิ่งสวยงามที่สุดอยู่ดี ดวงตาซุกซนไล้ไปตามสันจมูกที่ฝังลงบนหมอนของอีกฝ่าย หยุดค้างที่ริมฝีปากบางที่มุมปากตกลงด้านข้าง
หลงชอบคุณอโณที่ไม่ยิ้ม เขารู้สึกว่ามันผ่อนคลายกว่ายามเจ้าตัวเที่ยวไปส่งยิ้มหวานให้ใครต่อใคร จะว่าไปพออยู่ด้วยกันนาน ๆ ก็เห็นคุณอโณยิ้มน้อยลง ฟังดูน่าเศร้าแต่หลงกลับชอบที่ได้สัมผัสคุณอโณที่แตกต่างไปจากคนอื่น
หลงต่างกับ ‘คนอื่น’ ในชีวิตคุณอโณไหมนะ?
จะคิดเข้าข้างตัวเองเกินไปหรือเปล่านะ? หลงแค่นยิ้มใส่ความหลงตัวเอง หัดเจียมตัวเสียบ้างเป็นแค่ไอ้เอ๋อหลงแท้ ๆ คิดแล้วหดหู่เศร้าสลดจนต้องพลิกตัวหนีกลับไปอีกข้าง งดมองหน้าคุณอโณเป็นการทำโทษตัวเอง ใบหน้าตกกระซุกบนกับหมอนฟูนุ่ม ความเครียด ความเหนื่อยล้าที่สั่งสมมาทั้งวันกำลังแผลงฤทธิ์ย่ำยีเปลือกตาลงมาเรื่อย ๆ และวินาทีที่พระอินทร์กำลังเรียกหานั้น...
ตุบ
เฮือก!! หลงสะดุ้งจนแทบตกเตียง วัตถุอุ่น ๆ บางอย่างกำลังแปะอยู่บนหลังของมัน ไอ้เอ๋อสติแตกแทบวิ่งกรี๊ดกร๊าดไปนอกห้อง แต่เดี๋ยวก่อน! มึงต้องตั้งสตินะไอ้หลง คิดแล้วมันก็หยิกแขนตัวเองแรง ๆ หนึ่งที เอาล่ะ! ใจเย็น ๆ ใช้สมองอันเชื่องช้าคาดเดาว่าวัตถุนั้นคืออะไรกันแน่ ผีคงตัดออกไปได้เลย หลงถือคติผีย่อมแตะตัวมนุษย์ไม่ได้มันผิดหลักการ ขนาดในละครยังวิ่งผ่านกันเลย อา...รอดแล้วเรา! จะว่าไปที่เพิ่งขยับมาวางได้มันก็ต้องเป็นสิ่งมีชีวิตไม่ใช่เหรอ แล้วในห้องสี่เหลี่ยมนี้มันก็มีแค่สองอย่าง....
“อื้อ” นั่นไง! ชัดเลย! โทนเสียงแบบนี้หลงจำได้
ดวงตาที่โดนความเหนื่อยล้าย่ำยีเบิกโพลงขึ้นกลางความมืด มันกระซิบเรียก “คุณอโณครับ”
กริบ ไร้ซึ่งเสียงตอบสนองจากคนคุกคาม ทว่าอโณชาซุกหน้าลงบนแผ่นหลังเข้าไปอีกราวกับจะเอาจมุกขุดดิน หลงกระซิบเสียงดังขึ้น “คุณอโณทำแบบนี้ผมนอนไม่ได้นะครับ”
“อื้อ” เสียงครางตอบราวกับแปลความได้ว่า ‘เรื่องของมึง’ อย่างไรอย่างนั้น อโณชาผู้ไม่รู้เรื่องรู้ราวขยับตัวเบียดแผ่นอกเปลือยเปล่าเข้าหาไออุ่น เพราะว่าเมื่อคืนอากาศร้อนอโณเลยปรับแอร์ลงพอมาวันนี้ดันลืมปรับคืน ไหนจะไม่ใส่เสื้อนอนเลยยิ่งเสริมให้ร่างกายโหยหาความอบอุ่นมากขึ้นไปอีก และเป้าหมายที่ใกล้ตัวที่สุดจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้หมาหลงที่นอนอืดอยู่อีกฝั่งของเตียง
“คุณอโณ้!” คนถูกลวนลามใกล้จะเป็นบ้า แต่กระนั้นก็ไม่ดิ้นสักแอะ ช่างเป็นมนุษย์ผู้ขี้เกรงใจ๊เกรงใจเหลือเกิน หลงนอนตัวแข็งทื่อ ถ้าแค่ตัวจะไม่ว่าอะไรเลย มันสวดอ้อนวอนไม่ให้น้องรักผงกขึ้นมาทักทายบ้าง ไม่ใช่ไม่เคยเกิดนี่หว่า แถมคราวก่อนยังไม่ถึงเนื้อถึงตัวกันขนาดนี้ด้วย
อกซ้ายบีบตัวรุนแรงจนมันกลัวว่าจะได้ฝังศพตัวเองก่อนลุงสมาน หลงยกมือขึ้นกุมมันหวังจะบรรเทาอาการลงแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย หัวใจมันเต้นแรงขึ้น แรงขึ้น แรงจนหลงกลัวว่าจะหลุดออกมา ลมหายใจร้อน ๆ ของอโณชาที่ปะทะหลังยิ่งดีดอุณหภูมิในกายชายหนุ่มให้สูงขึ้น
“อื้อ หลง” เสียงเรียกอ้อแอรดอยู่บนแผ่นหลัง ไม่นะคุณอโณ! มาละเมอเรียกชื่อแบบนี้มันก็....
พ่ายแพ้น่ะสิ...
เป้ากางเกงยกขึ้นสูงตามอุณหภูมิห้องไปติด ๆ หลงตบหน้าผากตัวเองดังแปะ สบถคำว่า ‘ว่าแล้ว’ ออกมาในใจดัง ๆ แทบหลั่งน้ำตากับสถานการณ์ที่คำว่าฉิบหายยังน้อยเกินไป จะตื่นขึ้นมาทำไมลูกพ่อ ฮือออออออออ
“หลง” โว๊ะ! คุณอโณนี่ก็เรียกไม่เลิกจริง ไม่รู้ฝันอะไรถึงเขาหนักหนา เดี๋ยวสิ! คุณอโณฝันถึงหลงงั้นเหรอ? มันชะงักนอนตัวแข็งทื่อ สมองไพล่คิดไปถึงเรื่องเสื้อติดกลิ่นบุหรี่ที่ทำให้งอนอโณชาจนเรื่องมันบานปลายมาถึงตอนนี้ ไม่อย่างนั้นหลงคงนอนหลับโง่ ๆ ไปนานแล้ว
เขาน้อยใจตัวเองแทบบ้าที่ไม่มีสิทธิกระทั่งจะถาม ทว่าแค่คุณอโณละเมอชื่อ ‘หลง’ ออกมาหัวใจอันแห้งเหี่ยวก็ได้น้ำหล่อเลี้ยงเต็มเปี่ยมตึงเปรี๊ยะฟูฟ่องแทบระเบิดคาอก
คุณอโณฝันถึงหลง
“อื้อ หลง”
เรียกชื่อด้วยน้ำเสียงแบบนั้น...
“ไม่เอานะหลง”
ขัดขืนแบบนั้น...
“อย่านะ”
หรือว่าจะฝันถึง...
“อย่าทะเลาะกับเก๋ากี้สิ”
ไอ้หมาหลงซบหน้าลงกัดหมอนอย่างคับแค้นใจ
เอาวะ! คุณอโณฝันถึงก็ดีแค่ไหนแล้ว!
..................................................................
……………………………….
…………….
…….
-
“เอ็งกดซักเสร็จแล้วตามข้าไปหลังร้านด้วย”
“ครับ”
ลุงสมานมองสภาพลูกจ้างแล้วส่ายหัวปลง ๆ ไอ้หนุ่มนี่มันจะไหวอย่างปากว่าไหมวะ! มาทำงานแค่ไม่กี่วันก็อดหลับอดนอนมาเสียแล้ว ดูซี่! ตาคล้ำยังกับไปโดนใครต่อยมา ชายสูงวัยขมวดคิ้วขณะก้มลงไปหยิบโต๊ะพับตัวเล็ก ๆ และรื้อกองสมุดฝุ่นเขรอะเพื่อหยิบบางสิ่งออกมา
เสียงกุกกักจากหลังบ้านทำเอาหลงชะงักมือไปหลายทีเพราะกลัวลุงแกจะเป็นอะไรไป หลงบรรจุกางเกงในตัวสุดท้ายลงในถุงซักผ้าอย่างบรรจงราวกับวางทารกบนเปล มือขวารูดซิปปรื้ดเดียวเป็นอันเสร็จเรียบร้อย หย่อนลงตู้แล้วเริ่มเดินเครื่องได้
ชายหนุ่มวนกลับไปล็อกประตูหน้าร้านให้เรียบร้อยก่อนจะเดินฝ่าไปหลังร้านตามที่เจ้าบ้านบอกไว้ หลงภาวนาไม่ให้เจอต้นไม้ต้นใหม่อีก เมื่อวานปลูกจนเสื้อเลอะเทอะจัดว่าเข็ดหลาบเป็นอย่างมาก และแม้วันนี้จะเตรียมพร้อมด้วยการใส่เสื้อยืดลายการ์ตูนโง่ ๆ แต่ของที่ได้จากเงินคุณอโณอย่างไรมันก็หวงทั้งนั้นแหละ
เท้าแตกแห้งย่องเบา ๆ ผ่านข้าวของเครื่องใช้เข้าไป รอบนี้หลงไม่หยุดเสือกแบบเมื่อวานอีกแล้ว จะมีก็แต่หยุดดูรูปถ่ายลุงสมัยหนุ่มที่ทำให้เขาหัวเราะกับสังขารมนุษย์
“กว่าจะมาได้นะเอ็ง” มาถึงก็บ่นเชียว หลงเกาหัวแกรก ๆ “ยังจะชักช้าอีก นั่งสิวะ”
คนว่าง่ายทิ้งตัวลงตรงพื้นทันทีแม้คิ้วจะผูกกันเป็นปม นึกสงสัยว่าลุงจะมาไม้ไหน
“โว๊ะ! ใครให้เอ็งไปนั่งตรงนั้น มานี่โว้ย!” ลุงตบป้าบ ๆ ลงบนโต๊ะญี่ปุ่นข้าง ๆ แก “นั่งนี่”
“เออ ให้ผมนั่งแล้วโต๊ะจะไม่หักเหรอครับ”
“นั่งพื้นสิวะไอ้โง่” สาบานว่าลุงอยากจะกรี๊ด ๆ แล้ววิ่งชนรั้วบ้านรัว ๆ ไอ้เด็กห่านี่เข้าใจอะไรยากเสียจริงโว้ย “เร็วสิ”
“ครับ ๆ” ไอ้หลงผู้เคยชินกับการโดนด่าทิ้งตัวลงยังฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ “มีอะไรเหรอครับ”
“เอ็งลองอ่านนี่สิ” มือเหี่ยว ๆ ยื่นหนังสือที่เหี่ยวไม่แพ้มือให้
หลงขมวดคิ้วรับมันมาเพ่งพินิจอยู่ครู่หนึ่ง “บะ...แบบเรียน” มันขมวดคิ้ว “ขีนอั่น?”
“เขียนอ่านโว้ย!” ถ้ามีถาดลุงคงฟาดลงมาสักรอบ ฝ่ายไอ้หลงบ่นอุบอิบในใจว่าทีลุงยังอ่านอโณชาเป็นอโณขาเลย เป็นบุญนักที่ลุงแกไม่ได้ยิน คนโดนด่ายกมือขึ้นกอดอก “ก็พอรู้หนังสือนี่หว่า”
“พูดตามตรงผมว่าตัวเองอยู่ในระดับอ่านไม่ออกเลยล่ะครับ เหมือนเห็นแต่ตัวอักษรยึก ๆ ยือ ๆ” หลงยอมรับตรง ๆ “เคยพยายามจะอ่านหลายรอบแล้วก็ไม่ไหวเลยครับ”
“แม่งเอ๊ย แล้วเสือกพูดไทยชัดแจ๋ว” มันเกาหัวงง ๆ ว่าโดนลุงด่าอยู่หรือเปล่า “งั้นเอ็งเริ่มจากจำตัวอักษรก่อนเลย เดี๋ยวข้าจะถามว่าหน้าตาแบบนี้ออกเสียงยังไง”
“ห้ะ?”
“เอ็งนี่เข้าใจอะไรยากจังวะ” มือเหี่ยว ๆ กรีดหนังสือจนเจอหน้าที่เป็นพยัญชนะ “เดี๋ยวข้าจะอ่านให้ฟังก่อนรอบสองรอบ เอาทีละสิบตัวแล้วกัน”
“คือ...”
“นี่เอ็งยังสงสัยอะไรอีกเหรอวะ!”
“ปะ...เปล่าครับ” ไอ้ลูกจ้างโบกมือ “ผมแค่กำลังคิดว่าทำไมจู่ ๆ คุณลุงถึงมาสอนผม”
กึก ลุงสมานชะงักกลางอากาศ แว่นสายตายาวไหลจากดั้งจนแกแสร้งยกมือดันแบบลวก ๆ “กะ...ก็แค่อยากลองวิชา”
แกโกหก จริง ๆ แล้วแกถูกชะตาไอ้เด็กนี่
แม้จะเจอกันแค่ไม่กี่วันแต่ก็อดเอ็นดูมันไม่ได้ มันทั้งโง่ ทั้งซื่อ ใช้ทำอะไรก็ทำแถมแกจะบ่นอะไรมันก็ไม่เคยชักสีหน้าใส่ เห็นแล้วแกคิดถึงช่วงเวลาสมัยยังหนุ่มที่คอยเฝ้าพร่ำสอนหนึ่งชีวิตให้อ่านเรียนเขียนได้
“ลองวิชา?” หลงเอียงคอ
“เมียข้าเป็นครูภาษาไทย” ลุงสรุปให้ไอ้คนขี้สงสัย “ข้าก็คอยไปดูเวลาเขาสอนบ่อย ๆ ไม่ยากหรอก เด็กอนุบาลยังทำได้เลย”
เดี๋ยว ๆ ในสายตาลุงสมองไอ้หลงเท่าเด็กอนุบาลเหรอเนี่ย มันนั่งหน้าซีด
“แบบนี้ลูกชายคุณลุงต้องเก่งภาษาไทยน่าดูเลยเนอะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยซื่อ ๆ แถมยิ้มโชว์เขี้ยวสองข้างประจบลุง
“ก็...เอ่อ...เก่งล่ะมั้ง” สมานอ้อมแอ้ม “เมียข้าสอนทั้งคนนี่นา”
ลุงขี้โอ่เสียจนหลงอดขำกับความบูชาเมียของแกไม่ได้ “ลูกลุงน่าอิจฉาจังเลยนะครับ”
ดูหลงสิ เสียความทรงจำไปเป็นเดือนไม่ยักกะมีใครออกตามหา จะว่าไม่เครียดเลยก็คงไม่ใช่ ดูท่าตัวมันจะไม่เป็นที่ต้องการของครอบครัวแน่ ๆ
“แน่นอน ถึงจะไม่ใช่ลูกชาติลูกตระกูลแต่ลูกข้าน่ะหัวเร็วสุด ๆ ตอนนี้ก็ตำแหน่งใหญ่โต”
“โห สุดยอดเลยครับ!” งานยุยง งานประจบต้องยกให้มัน “อยากเจอเขาจังเลยครับ”
ลุงสมานเสใบหน้าหลบ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เคยโอ้อวดอย่าภาคภูมิใจแท้ ๆ แต่ตอนนี้แกกลับคลี่รอยยิ้มแกน ๆ ให้ “งานเขาเยอะน่ะ”
หลงรู้สึกผิดที่ถามแบบนั้นจนอยากขอโทษ ลุงสมานเห็นมันอ้าปากพะงาบ ๆ ก็ชิ่งตัดบท
“เรื่องข้าช่างเถอะ เอาเรื่องเอ็งดีกว่า” ชายสูงวัยขยับแว่น “ข้าจะอ่านให้ฟังแค่รอบเดียว อันนี้กอ....”
“หวา! เดี๋ยวสิครับลุง”
กระดิ่งลมส่งเสียงอยู่เหนือศีรษะไม่ได้รบกวนสมาธิของคนด้านล่างแต่อย่างใด ตรงกันข้ามด้วยซ้ำบรรยากาศที่ไม่เงียบจนเกินไปแบบนี้ช่วยกระตุ้นให้สมองผ่อนคลายกับบทเรียนได้มากขึ้นเสียอีก สมานค่อย ๆ ไล่นิ้วสอนลูกจ้างอ่านทีละตัว ถ้าครบสิบตัวเมื่อไรเขาจะเริ่มสุ่มถามมันใหม่ ทำแบบนี้ไปเรื่อย ๆ จนลืมเวลาซักผ้าไปเลย
ใบหน้ากร้านริ้วรอยยับย่นกว่าเดิมเมื่อมุมปากยกสูง สมานหัวเราะไม่หยุดเวลาหลงออกเสียงประหลาด ๆ ที่ไม่มีบรรจุในตำราใด ๆ บนโลก แกบังคับให้มันเคาะโต๊ะเวลาตอบผิดแล้วเริ่มสุ่มใหม่อีกครั้ง ทำแบบนี้ไม่รู้เบื่อ ภาพตอนที่ผู้หญิงที่รักที่สุดพร่ำสอนลูกชายที่ชานไม้แห่งนี้ซ้อนทับในความทรงจำของสมาน
น่าเสียดายที่ตอนนั้นเขาไม่ได้ร่วมสอนลูกด้วย
เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมงจนเสียงเครื่องซักผ้าด้านหน้าร้านร้องบอกลุงสมานถึงได้รู้สึกตัวว่าแกจะจริงจังกับการสอนมากไปแล้ว เขามองสมุดจดคะแนนในมือตัวเอง ไอ้เด็กนี่เห็นโง่ ๆ แบบนี้จัดว่าหัวดีเอาเรื่อง จากสิบตัวในหนึ่งเซ็ตมันจะออกเสียงผิดแค่สองสามตัวเท่านั้น หรือบางเซ็ตก็ไม่มีเลย จัดว่าเป็นผลลัพธ์ที่น่าพอใจอย่างมากสำหรับคนที่เริ่มจากศูนย์
“วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน นี่แค่พยัญชนะ ยังไม่ได้ขึ้นสระ” ลุงว่าขณะรวบหนังสือมากองไว้ “เอ็งจะเอากลับไปทบทวนไหม?”
“ทบทวน?” หลงขมวดคิ้วแน่น การอ่านบ่อย ๆ น่าจะเป็นเรื่องดี แต่เขาไม่อยากให้เวลาหลังเลิกงานหมดไปกับเรื่องอื่น เขาอยากใช้ทุกวินาทีกับคุณอโณให้คุ้มค่า “ผม...เอ่อ...”
“ขี้เกียจล่ะสิ” หลงชักไม่มั่นใจว่าตกลงแกหรือเมียแกที่เป็นครูกันแน่ “ช่างมันเถอะ ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นนี่นะ ไว้เอ็งว่าง ๆ ค่อยมาทวนที่นี่กันก็ได้”
“คะ..ครับ” มันก้มหัวยอมรับว่าขี้เกียจแต่โดยดี “เอ่อ คุณลุงครับ”
“อะไรวะ”
“ขอบคุณมากนะครับ” หลงยกมือไหว้ มันซาบซึ้งใจสุด ๆ ที่ลุงสมานยอมสละเวลามาสอนหนังสือให้ ทั้งที่ไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ นายจ้างที่ไหนจะดีเท่านี้ “ผมจะตั้งใจอ่านครับ”
“ทำให้มันได้อย่างปากเอ็งว่าแล้วกัน” นี่ก็ซึนใส่ตลอด “ไป! ไปซักผ้าต่อ เหลือแต่ตะกร้าที่เอ็งเอามาแล้วนี่ อย่าลืมล่ะ ผ้าหนักเอาใส่เครื่อง ตัวไหนบางมาก ๆ หรือดูแพงหน่อยแยกมาซักมือเลย”
“ครับ ๆ”
ชายหนุ่มพยักหน้าแรง ๆ ก่อนจะพุ่งตัวกลับเข้าไปในบ้าน มันรอคอยเวลานี้มานานแล้ว! เวลาที่จะซักผ้าให้คุณอโณ เคี้ยก ๆ ๆ มโนภาพคือตัวมันพุ่งขึ้นไปยืนหัวเราะร่าอยู่บนยอดผา ตะกร้าในมือสั่นหงัก ๆ
หลงนั่งคุกเข่าลงบรรจงเรียงเสื้อของตัวเองและอโณชาแยกกองอย่างดีตามที่ลุงสมานสอนไว้ บรรจงป้ายน้ำยาลงตรงคอเสื้อและรักแร้ทีละตัว นึกเสียดายไม่น้อยที่คุณอโณไม่ยอมยกหน้าที่ซักกางเกงในให้ทางร้าน เสื้อผ้าหนักทั้งหมดถูกโยนลงถัง ใส่ผงซักฟอกและน้ำยาปรับผ้านุ่นปิดฝากดปุ่มเป็นอันเสร็จเรียบร้อย ชายหนุ่มก้มลงไปหยิบตะกร้าผ้าบางที่มีเสื้อแบรนด์เนมอยู่สี่ห้าตัวขึ้นเท้ากับเอวก่อนจะเดินวกกลับเข้าไปหลังบ้านเพื่อจัดการแช่ผ้าให้เรียบร้อย
ลุงสมานนั่งเท้าคางกับโต๊ะญี่ปุ่นมองไอ้ลูกจ้างหยิบกะละมังทำเสียงก๊อก ๆ แก๊ก ๆ อยู่ข้างรั้ว ไอ้เด็กนี่ดูเก้ ๆ กัง ๆ เวลาซักผ้าด้วยมือเสมอ ทีตอนขุดดินล่ะคล่องแคล่วเชียว ชะรอยว่ามันจะเป็นคนสวนเก่าเป็นแน่แท้ หลงทิ้งกะละมังใบโตไว้ตรงลานซักล้างแล้วลากเท้ากลับมาชานไม้ด้วยใบหน้าอิดโรย ใต้ตาดำเป็นปื้นอย่างกับเอาถ่านทา
อย่าให้เล่าเลยว่าเมื่อคืนได้หลับตอนกี่โมง
ลุงมองมันแล้วส่ายหัวเอือมระอา เด็กวัยรุ่นนี่หนอ
“เที่ยวกลางคืนเหรอเอ็งน่ะ” ไม่ได้จะจุ้นจ้าน ลุงเองก็เข้าใจวัยรุ่นวัยกลัดมัน พูดตรง ๆ อายุเท่าไอ้เด็กนี่ที่บ้านนอกมีลูกกันสามสี่คนไปแล้วมั้ง “อดหลับอดนอนอะไรขนาดนั้นวะ”
“คะ..คือ...” หลงอ้าปากพะงาบ ๆ จะให้ตอบตามจริงว่า ‘เกิดอารมณ์ทางเพศกับคุณอโณเลยไม่ได้นอนครับ’ ก็กลัวจะทำแกหัวใจวายตาย ทว่าลุงตีความอาการของมันผิดไป
“เฮ้ย! เรื่องธรรมดาน่า ข้าเข้าใจ” สมานหรี่ตามอง “ถ้ายังไม่แต่งงานก็ไม่เป็นไรร้อก แต่แต่งแล้วอย่าไปทำล่ะ ไม่งั้นเตรียมจองโลง”
“ทำ...เอ่อ...”
“ก็ป้าบ ๆ กันไง” ลุงตบหลังมือตัวเองสองที “อายุขนาดนี้เที่ยวผู้หญิงซะบ้างก็ดี ไม่งั้นเก็บกดตายห่า”
“เอ่อ...ลุงครับ” หลงว่ามันชักจะไปกันใหญ่ อีกอย่างเขาไม่ได้เที่ยว ‘ผู้หญิง’ ด้วย
“ยังหนุ่มยังแน่นเรื่องธรรมดาโว้ย ไม่ต้องอาย” ชายชราโบกมือไปมา “อย่ารอจนเตะปีบไม่ไหวแบบข้าล่ะ เอ็งรีบ ๆ หาเมียซะ”
รู้สึกลุงจะเป็นกูรูด้านการหาเมียมาก ไอ้หลงนึกสงสัยว่าสมัยหนุ่มแกจะร้ายขนาดไหน มันยิ้มแห้ง ๆ อย่างไม่รู้จะตอบอย่างไรดี อ๊ะ! จะว่าไปแล้วถ้าถามลุงเรื่องนั้นล่ะก็... ก้อนความสงสัยที่อุดอยู่ในเส้นเลือดตรงสมองน่าจะสลายไปได้บ้าง
“ผมถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ?”
“ว่ามา”
หลงกลืนน้ำลายเอื้อก “คนเราจะเกิดอารมณ์ทางเพศได้กับทุกคนเลยเหรอครับ?”
ลุงสมานฟังคำถามเหมือนมาจากเด็กเสียงเพิ่งแตกหนุ่มแล้วเกาหัวแกร่ก ๆ “ข้าว่าถ้ามันกระตุ้นมาก ๆ ต่อให้ไม่ได้ชอบก็มีอะไรกันได้ ไม่อย่างนั้นผู้ชายมันจะมีปัญหาเรื่องไปตีหม้อเหรอวะ”
“ตีหม้อ? ตีทำไมอะครับ”
“โว้ย! เอ็งมันต้องเรียนภาษาไทยเพิ่มจริง ๆ หมายถึงไปฟาดกระหรี่น่ะโว้ย ผู้หญิงหากินที่ป้าบ ๆ กันแล้วจ่ายเงินน่ะ” นี่มันพจนานุกรมแล้ว อีกนิดจะอธิบายวิธีการใช้คำและคำเหมือนคำตรงข้ามให้ด้วย
“อ๋อ เข้าใจแล้วครับ”
“เออ นั่นแหละ” ลุงปาดเหงื่อ “ถ้าเลวมาก ๆ ไม่มีหางแม่งก็เอาหมด”
เฮือก! หลงสะดุ้ง ถ้าหลงเลวขนาดที่ลุงบอกทั้งห้องก็มีแต่เก๋ากี้ที่รอดน่ะสิ ละ..แล้วอีกคน...
“แบบนั้นมันแย่มากเลยนะครับ!” หลงแย้งเสียงดัง
“ข้าพูดในกรณีที่แย่ที่สุด ไอ้พวกเดรัจฉานบางคนกระทั่งลูกหลานญาติพี่น้องมันยังมีอารมณ์ได้เลย ข่าวตามหนังสือพิมพ์เยอะแยะไป” หลงหน้าซีด ไม่เคยคิดมาก่อนว่าการเกิดอารมณ์ทางเพศเป็นเรื่องใหญ่โตเพียงนี้ “แต่ถ้าคนปกติก็ไม่ขนาดนั้นหรอก”
“สรุปว่าผู้ชายมีอารมณ์กับใครก็ได้เป็นเรื่องปกติงั้นสิครับ”
“จะว่าแบบนั้นก็ถูก”
อย่างนั้นที่เกิดกับคุณอโณก็เป็นเรื่องปกติอย่างนั้นเหรอ...
คิดแล้วก็ได้แต่กุมขมับ หลงรู้ความเป็นไปของโลก ถึงจะสูญเสียความทรงจำแต่มันก็รู้ดีว่าโลกนี้ส่วนใหญ่ยอมรับผู้หญิงกับผู้ชายเท่านั้น ถ้าอย่างนั้นมันจะถือว่าแปลกไหมที่รู้สึกอย่างนั้นกับคุณอโณ อืม จะว่าไปคุณอโณก็เคยพูดเองว่าได้ทั้งผู้หญิงผู้ชายนี่นา?
สมานมองลูกจ้างเท้าคางขมวดคิ้วคร่ำเครียดแล้วได้แต่ส่ายหัวปลง ๆ โถ...ไอ้ลูกเจี๊ยบริอาจมีความรัก คงไปหลงสาวที่ไหนเข้าล่ะสิท่า แถมน่าจะฟาดกันไปแล้วเรียบร้อย ทำมาปรึกษาข้า เอ็งรู้จักไอ้สมานน้อยไป แต่ก่อนนี่เพื่อนฝูงทะเลาะกับเมีย ตีกับผัว คั่วกับกิ๊กไม่เคยพ้นสมองข้า!
“แต่มันก็มีกรณีที่มากกว่าเสร็จสรรพแล้วแยกย้ายกันนะโว้ย” ลุงสมานเหลือบมองปฏิกิริยาเห็นไอ้ลูกจ้างชะงักแล้วก็ได้ใจ “ถ้ามีความรู้สึกเข้ามาเกี่ยวข้องเรื่องมันก็ซับซ้อนขึ้นนะ”
“แบบไหนเหรอครับ”
“พูดยากเว้ย” ลุงเกาหัวแกรก ๆ “ยกตัวอย่างนะ แต่ก่อนข้าก็เสเพลเปรี้ยวตีนไปทั่ว แต่พอมาเจอเมียก็หยุดทุกอย่าง มันมากกว่าแค่อยากป้าบ ๆ”
“มากกว่าป้าบ ๆ นี่มันจะขนาดไหนครับลุง มีอุปกรณ์ประกอบ?” ไอ้หลงชักสงสัย หรือลุงจะสายแอดวานซ์โซ่ แส้ กุญแจมือ เทียนไข หรือน้ำแข็งแบบในหนัง
“บ๊ะ! ไอ้หอกหักนี่ไม่ใช่แบบที่เอ็งคิด” มือเหี่ยว ๆ ทุบโต๊ะ “ข้าหมายถึง ‘ความรัก’ โว้ย”
หลงพึมพำ “ความรัก”
“เออสิ ไม่ใช่แค่อยากทำอย่างว่าแล้วทางใครทางมัน อยากให้เป็นของเราแค่คนเดียว ใครมาแอบมองเมียข้านี่มีสอยร่วง”
“ลุงหมายถึง เอ่อ...หวงเขา?”
“ทั้งหึงทั้งหวงเลยแหละว้อย” สมานตบเข่าฉาด “แล้วก็ไม่อยากให้เป็นฝ่ายเดียวด้วย แบบนั้นมันเหมือนถุยน้ำลายใส่กำแพง”
เห็นไอ้หลงเอียงคอจนจะเคล็ดลุงก็จัดการอธิบายต่อ “หมายถึงอยากให้เขารักตอบ”
ดวงตาเรียวเบิกกว้าง ทุกประโยคที่ลุงสมานพูดมานั่นเหมือนเข้ามานั่งกลางใจเขา ถามว่ามีประโยคไหนที่ไม่ตรงกับสถานการณ์ตอนนี้ด้วยเหรอ?
ร่างสูง ๆ ยันตัวขึ้นยืนโงนเงนเล็กน้อย คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างใช้ความคิด ทว่านี่มันได้เวลาซักผ้าที่แช่เอาไว้แล้ว
“ถ้าข้าเข้าวงการพี่อ้อยพี่ฉอดไม่ได้เกิดร้อก”
เสียงโอ้อวดจากด้านหลังไม่ได้เข้าหัวของหลงแม้แต่น้อย ชายหนุ่มเดินกลับไปที่ลานซักล้าง ทิ้งตัวลงบนม้านั่งเตี้ย ๆ กางแข้งขายาวเกะกะออก
หลงถามตัวเองอีกครั้งด้วยคำถามเดิม ‘เขาคิดอย่างไรกับคุณอโณกันแน่’
มือกร้านล้วงลงไปคว้าผ้าชุ่มฟองขึ้นมาจากน้ำ
แค่เกิดอารมณ์งั้นเหรอ? ไม่ใช่เลย ไม่ใช่เลยสักนิด ถ้าแบบนั้นแค่เข้าห้องน้ำไปก็จบเรื่องแล้ว แต่หลงไม่เคยทำแบบนั้น
แซก ๆ สองมือจับเสื้อเชิ้ตราคาแพงเสียดเข้าหากัน
มากกว่านั้น มากกว่าอยากมองแบบไม่หวังอะไร
แซก ๆ แรงขยี้ตรงคอเสื้อมากขึ้น
น้อยใจทุกครั้งที่เขาออกไปกับคนอื่น โกรธตัวเองที่ไม่มีสิทธิอะไรในตัวเขาแม้แต่น้อย
แซก ๆ ขยี้แรงขึ้นอีก
ไม่เอานะห้ามมองคนอื่น มองแต่ผมสิ!
แบบนี้มันเท่ากับว่า....
‘หมายถึงอยากให้เขารักตอบ’
เสียงลุงสมานดังก้องในหัวราวกับเป็นคำตอบของทุกอย่าง มือทั้งสองจุ่มเสื้อตัวนั้นลงในกะละมังข้าง ๆ ฟองที่เกาะเสื้อค่อย ๆ สลายไปกับน้ำ เหลือแต่เพียงเสื้อสีขาวที่สะอาดอย่างที่สุด
ใช่แล้ว หลงชอบคุณอโณในแบบนั้น
แบบที่อยากให้เขายอมรับ
แบบที่อยากอยู่ข้าง ๆ
แบบที่อยากหึงหวง
แบบที่อยากสวมกอด
แบบที่เรียกว่า ‘ความรัก’
มันยกเสื้อในมือขึ้นแตะปลายจมูก
ฟืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อา เสื้อคุณอโณที่ไร้กลิ่นบุหรี่นี่หอมที่สุดในโลกเลย
TBC
หลงผู้น่าสงสารโดนคุณอโณลวนลาม ฮืออออออออออออออ เราต้อง #ทีมหลง ค่ะ คุณอโณนั่นแหละผิด ทำให้มันกลายเป็นโรคจิตแบบนี้ 5555
มันกำลังจะเดินทางเข้าสู่นิยายรักแบบจริงจังแล้วนะคะ เพราะไอ้หมาหลงรู้ตัวแล้ว เย้ๆ ๆ (ที่ผ่านมานั่นคืออะไร Orz)
ช่วงนี้คนเขียนยุ่งมากเลยค่ะ ประหนึ่งหยุดทั้งปีมาทำงานสิ้นปี ฮืออออออออ
จะรีบมาต่อหลงตามสถิติเดิมนะคะ 555555
ขอบคุณที่ติดตามค่า //เกาะขา
-
จิ้มมมมมมมมมม คิดถึงจังงงงงงง หายไปนานเลย
-
จะมีใครน่าสงสารได้เท่ากับหลงบ้าง
-
:pig4:
-
ลุ้นมากอ่ะ ว่าตัวจริงของหลงคือใคร
ทำไมไม่มีใครตามหาเลย
ถ้าเป็นละครไทย ป่านนี้ญาติฮุบสมบัติละ
-
#ทีมหลง รอคุณอโณรู้ตัวบ้าง
-
เหมือนคุณอโณจะไม่รุ้ตัวเลยว่าทำหลงใจสั่นตลอดๆ
-
โอ้ยยย น่ารักมากค่ะ หลงตลกมาก :pigha2:
หลงรู้ตัวแล้ว ก็รอดูว่าจะรักกันยังไง คุณอโนนี่ก็ดูๆชอบหลงอยู่น๊าาา
คิคิ
อยากให้รักกันไวๆ ปริศนาตัวหลงอีก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ สู้ๆ :mew1:
-
อยากรู้จังหมาหลงตัวโตเป็นใครมาจากไหน :m28: :m28:
-
#ทีมหลง
โธ่ๆๆๆๆๆ ลวนลามได้แต่เสื้อคุณอโณ
หลงเอ๊ย เอ็งนี่พลเมืองชั้นใต้เก๋ากี้จริงๆ
-
หลงน่ารักมาก ไม่อยากให้หลงจำได้เลย
-
หลงมาอ่านได้สักพักแล้วค่ะ
หลงนี่เหมือนหมาจริงๆแหละ คือตั้งแต่พี่อโณตั้งชื่อว่าหลงให้นี่คิดถึงแถวบ้านเลยค่ะ เวลามีหมาหลงมาจะชื่อหลงทุกตัว นิสัยก็ยังเหมือนหมาอีก รอเจ้าของกลับบ้านมาเล่นด้วย แล้วมันก็ซื่อจนฮามากอะ เมื่อไหร่ความทรงจำจะกลับมาก็ไม่รู้ๆ อยากรู้เรื่องของหลงบ้างไรบ้างค่ะ ขุดดินปลูกต้นไม้เก่งนี่จะเป็นนักจัดสวนมั้ย? อ่านไทยไม่ออกแสดงว่าใช้ภาษาอื่นมากกว่าหรือเปล่า? เดาว่าลุงสมานต้องมีส่วนคลี่คลายในเรื่องนี้ลูกชายลุงอาจรู้จักก็เป็นได้#งานมโนต้องมา
พี่อโณ นางน่ารักและเป็นคนดีมาก มีสเน่ห์ปลายจวักหมารักหมาหลง ชอบอ่อยแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวด้วย รอพี่อโณชอบหลงต่อไป เพราะตอนนี้นางนิ่งมากค่ะ ไม่มีวี่แววเลย
-
#ทีมหลง ละกันเนาะ คุณอโณทำให้หลงใจแตก ฮาฮา
-
คุณอโนอย่าอ่อยหลงสิค่า
สงสารเด็กมันหน่อยยยยย
-
คุณอโณอย่าอ่อยหลงมากสิ แค่นี้ก็หลงจนไปไหนไม่รอดแล้ว
-
หลงก็ยังคงจมูกดีเลิศเหมือนเคยจริงๆ ถ้าเป็นแฟนกันรับรองใครทำอะไรคุณอโณหลงคงรู้หมดจากการดมกลิ่น :katai5:
-
#ทีมหลง ..หลวตัวเอง บ้าาาาาาา หลงคุณอโณ ตะหากกกกกกก
ถึงหลงจะเอ๋อ แต่หลงก็คิดได้นะ อะไรควรไม่ควร อย่าจู่โจมเดี๋ยวไก่ตื่นนะหลง
ลุงสมานนี่ขี้สงสัยดีนะ หลงต้องเป็นคนทำสวน ทำฟาร์มปลูกดอกไม้ ต้นไม้ขายรึป่าววววววววว
รอตอนหน้าค่าาา
-
หลงเด็กน้อยเพิ่งจะเข้าใจตัวเองว่าชอบคุณอโณ :hao3:
-
หลงปล้ำเลยๆๆ กร๊ากกกกก
เรื่องนี้เหมือนนั่งรถสองแถวหวานเย็น เต๊าะยอนเต๊าะ
ค่อยๆเรื่อยๆมาเรียงๆ
ในที่สุดหลงก็รู้ตัวสักที ฮั่วฮ่าๆๆๆ ปล้ำเลยๆๆ
-
ที่สูดเข้าไปมันมีแต่กลิ่นผงซักฟอกทั้งนั้นเลยไม่ใช่เหรอคะหลง :m20:
-
ขำแรงจนหน้าสั่น
ผงพอกหน้าที่พอกไว้ร่วงในคีย์บอร์ดคอมหมดเลยค่ะ ก๊ากกกกกกก
:laugh: :laugh: :laugh:
ลั่นแรงมากตอนที่หลงถูกลวนลาม โถๆๆ หลงเอ้ยหลง
เกิดเป็นหลงนี่ต้องสตรองจริงๆ นะคะ แต่ละแคมเปญของพี่อโณนี่ชวนให้คิดไปเองทั้งนั้น
ขนาดได้อยู่ในความฝันก็ยังต้องมาทะเลาะกับเก๋ากี๋ คิดดูสิอาภัพขนาดไหน #กอดแรง
ชอบลุงสมานมาก ลุงน่ารักมาก
ใครเห็นหลงนี่ก็ต้องเอ็นดูในความหลงทุกคนจริงๆ เนอะ
อยากเอามากอดลูบหัวเกาคาง หมาโกลเด้นท์ซื่อๆ ชัดๆ เลยค่ะ 5555555555
ตอนนี้หลงรู้ใจตัวเองล่ะ เหลือแต่พี่อโณนี่แหละที่ชอบออกแคมเปญมาทำให้หลงหวั่นไหว
แบบนี้เค้าเรียกว่าให้ความหวังมั้ย? หรือหลงมันคิดไปเอง ถถถถถถถถถถถถถ
แต่พี่อโณก็รู้สึกดีที่มีหลงอยู่ด้วยกันนี่เนอะ หวังว่าพี่อโณจะรู้ใจตัวเองเหมือนกันนะคะ >_<
นี่แอบสงสัยว่าหลงเป็นลูกครึ่งรึเปล่านะ?
หน้ามีกระ อ่านภาษาไทยไม่ออกเนี่ย?
อยากอ่านตอนหน้าแล้ววววววววววววว :ling1:
-
คือตอนอ่านก็ว่ารู้สึกละมุนละไมในชีวิตเมื่อเจอพาร์ทของหลง คุณอโณ และเก๋ากี๊
แต่พอมาเจอลุงสมานเข้าไป... อยู่ดีๆก็รู้สึกหน่วงขึ้นมาเสียอย่างนั้น
ลุงเป็นอะไรหรือเปล่าคะ? ลูกลุงคือใคร... ทำไมลุงถึงเดียวดายอยู่ในร้านซักรีดที่มีร่องรอยของอดีตเต็มไปหมดแบบนั้น?
รออ่านตอนต่อไปอย่างแรงเลยค่ะ ^^
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :กอด1:
-
หลงเอ้ยหลงงงง นี่คือเพิ่งรู้ตัวเหรอว่ารักคุณอโณ โถววว แสดงออกจัดเต็มซะขนาดนั้นนี่ต้องกราบขอบคุณลุงสมานแกเลยนะที่ช่วยชี้ทางสว่างให้เนี่ย ละพอรู้ตัวแบบนี้จะทำไงต่อไปละแต่รับรองได้เลยว่าหลงมันต้องรุกคุณอโณแน่ๆ
-
เฮ้อ... รู้ตัวซักทีนะไอ้หมาหลง แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าแกหน่ะ เป็นได้แค่น้อยเท่านั้น ตัวจริงคือชั้นย่ะ ชิ... #ทีมเก๋ากี้
-
หลงรุกเลยลูกกกกกกกกกกกกกก
คุณอโณรออยู่ 5555555555555
-
หลงรู้สึกตัวแล้วหรอ ถึงเวลาบุกเต็มที่แล้ว
ชนะใจคุณอโณให้ได้นะ. สู้ๆ
-
ความทรงจำที่ 13
“ร่างกายไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วครับ” แผ่นฟิล์มสีดำถูกเลื่อนมาตรงหน้า “จะเหลือก็แต่เรื่องความทรงจำ”
นั่นมันเรื่องใหญ่ที่สุดเลยไม่ใช่หรือไง อโณชาแย้งในใจ
“ทางคนไข้เองก็ควรให้ความร่วมมือในการฝึกประสาทสัมผัสทั้งห้า รวมไปถึงการออกไปพบปะผู้คนหรือสถานที่ใหม่ ๆ เผื่อจะพบจุดเชื่อมโยงกับความทรงจำ ถ้าไม่ได้รับสิ่งกระตุ้นมันจะรักษาไม่ได้ผลเอานะครับ”
“เรื่องนี้ผมผิดเองแหละครับ ที่ไม่ค่อยได้พาเขาไปไหนเลย” อโณชาออกรับแทนลูกชายที่นั่งคอตกหงิง ๆ เพราะถูกคุณหมอดุ
คุณหมอประวิทย์รู้สึกน้ำท่วมปากอย่างบอกไม่ถูก จะบอกให้พาคนไข้ไปข้างนอกก็ไม่กล้า ก็แหม แค่คุณเขารับคนไข้ไร้หัวนอนปลายเท้าไว้ดูแลนี่ก็รบกวนจะแย่ แต่ถ้าในฐานะแพทย์แล้ว อย่างไรก็ต้องแนะนำการรักษาตรง ๆ
“เป็นไปได้ว่าสภาพแวดล้อมปัจจุบันไม่ใช่สิ่งที่คนไข้คุ้นชิน เลยยังหาจุดเชื่อมโยงไม่ได้น่ะครับ” นายแพทย์คลึงหัวคิ้วอย่างใช้ความคิด “ถ้ามีเวลาก็แนะนำให้ออกไปที่แปลก ๆ บ้างนะ”
“ผมจะลองดูนะครับ”
“แล้วเรื่องคดีเป็นอย่างไรบ้างครับ”
“ทางตำรวจเงียบ ๆ ไปนะครับ คงคิดว่าไม่ใช่คดีรุนแรง ไม่มีใครเสียชีวิต” หลงกลืนน้ำลายเอื๊อก นี่มันต้องตายก่อนเหรอพี่ตำรวจถึงจะทำงาน “พอดีผมมีคนรู้จักที่พอจะช่วยเรื่องนี้ได้ คงจะเริ่มคืบหน้าบ้างแล้วล่ะครับ”
ประวิทย์พยักหน้ารับ “มีอะไรให้หมอช่วยก็บอกได้นะครับ”
“ขอบคุณครับ”
เห็นคุณอโณยกมือไหว้ ไอ้หลงที่นั่งมึน ๆ ก็ยกมือไหว้คุณหมอตามทันที คนแก่กว่าเก็บสมุดโน้ตที่ใช้จดอาการของหลงและปากกาลงกระเป๋าเงียบ ๆ เป็นสัญญาณบอกว่าภารกิจพบคุณหมอของอาทิตย์นี้เสร็จสิ้นลงแล้ว อโณชาคล้องสายสะพายเข้าที่บ่าก่อนหันมาเรียก “ไปกันเถอะหลง”
ทว่าคนไข้กลับนั่งตัวแข็งทื่อ…
“ผะ...ผม...” หลงอ้าปากพะงาบ ๆ “พอดีมีเรื่องอยากคุยกับคุณหมอแค่สองคนน่ะครับ”
“เอ๋?” คนตาโศกเลิกคิ้วขึ้น ความสงสัยพุ่งปรี๊ดเข้ามาทันที มีเรื่องอะไรที่เขารู้ไม่ได้อย่างนั้นหรือ? แล้วหลงเนี่ยนะต้องมีความลับกับเขา?
“นะครับคุณอโณ” มันฉีกยิ้มแกน ๆ “แค่แป๊บเดียวเองครับ”
“งั้นฉันออกไปรอหน้าห้องนะ เสร็จแล้วตามมาด้วยล่ะ”
“ครับ”
ปกติก็ไม่ใช่คนขี้เสือกอะไร ออกจะหนักไปทางไม่ใส่ใจรายละเอียดด้วยซ้ำ แต่รอบนี้หลงมันมีพิรุธจนอโณชาอดจะชะเง้อมองก่อนออกห้องไม่ได้ ทำตัวเป็นคุณพ่อกังวลเรื่องลูกชายเข้าสู่วัยรุ่นชัด ๆ
ปัง
สิ้นเสียงปิดประตูหลงก็ถอนหายใจโล่งอก บรรยากาศสุดตึงเครียดบรรเทาลงในพริบตา ไหล่ห่อ ๆ ยกขึ้นมาตั้งตระหง่าน ไอ้หนุ่มตกกระสบตาเป็นประกายวิ้ง ๆ เข้ากับคุณหมอประวิทย์ที่มองมาทางนี้อยู่แล้ว
“มีเรื่องอะไรเหรอครับ?” นายแพทย์กล่าวขณะยกน้ำขึ้นดื่มด้วยท่าทีสบาย ๆ
ตรงกันข้ามกับหลงลิบลับ มันนั่งสั่นขาอยู่ไม่สุขตั้งแต่เข้าห้องมาแล้ว หรือพูดให้ถูกคือตั้งแต่เมื่อคืนด้วยซ้ำ ทั้งนอนไม่หลับ เครียดสารพัด ไม่รู้จะทำอย่างไรดี อยากรีบมาเจอคุณหมอเร็ว ๆ ตอนแรกก็เครียดอยู่ตั้งนานว่าคุณอโณมาด้วยจะถามอย่างไรดี อยากถามสิ่งที่คั่งค้างอยู่ในใจ...
“คนเสียความทรงจำนี่เกิดอารมณ์ทางเพศได้เป็นเรื่องปกติใช่ไหมครับ”
พรูดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้ำใส ๆ กระฉูดลงแฟ้มเอกสารจนคุณหมอเช็ดออกแทบไม่ทัน สองมือเช็ดปาดของเหลวออกจากคางภาพลักษณ์นายแพทย์ดุขรึมหายวับไปในพริบตา ก็ใครจะไม่ตกใจวะ คนไข้ตั้งท่าว่าเรื่องใหญ่โตมหรสพ ที่ไหนได้...คดีพลิก! กูก็นึกว่าเรื่องอะไร!
“แค่ก ๆ ๆ” เขาไอใส่กระดาษทิชชู
“เอ่อ มันผิดปกติเหรอครับ?” ถ้าไม่เกรงใจหมอก็อยากจะตอบว่า ‘ผิดปกติที่มึงมาถามเนี่ยแหละ’ พอดีว่าแกยังวิดน้ำออกจากโพรงจมูกไม่หมด ฝ่ายไอ้หลงเห็นหมอไม่ยอมตอบก็ยิ่งร้อนรน “ผมก็พอรู้มาบ้าง ว่ามันต้องมีบ้าง แต่ถ้ามีบ่อย ๆ มันน่าจะ...”
“ปกติครับ!” คุณหมอยกมือห้าม ก่อนไอ้ห่านี่จะพ่นคำเพ้อเจ้อเวิ่นเว้ออะไรไปมากกว่านี้ “เสียความทรงจำอย่างไร ร่างกายก็ยังเป็นปกติ จะเกิดอารมณ์ทางเพศก็ไม่ใช่เรื่องแปลกครับ ไม่มีสิแปลก”
“จริงเหรอครับ” เกิดมานายแพทย์ประวิทย์ไม่เคยพบใครที่ดูซาบซึ้งใจกับการเกิดอารมณ์ทางเพศมากเท่าคนไข้ท่านนี้เลยจริง ๆ “ผมค่อยโล่งอกหน่อย”
เคยมีเคสที่นิสัยก่อนและหลังเสียความทรงจำบุคลิกแตกต่างกันอยู่บ้าง และนั่นทำให้หมอสงสัยไม่น้อยว่าตัวตนจริง ๆ ของไอ้ผู้ชายคนนี้มันเป็นเช่นนี้หรือเปล่า นึกพลางโยนกระดาษทิชชูเปียก ๆ ลงถังขยะ “สบายใจได้ครับ”
ถึงหมอจะหนักใจมากก็ตาม
“ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ” สองมือประนมกราบกรานอย่างซาบซึ้งใจ
“เล็กน้อยครับ ตอนแรกเห็นว่าถึงขั้นให้ผู้ปกครอง เอ๊ย! ผมหมายถึงให้อีกคนออกไปก่อน ตกใจแทบแย่ว่ามีอะไร” นายแพทย์ส่ายหัวปลง ๆ
“ก็มันน่าอายนี่ครับ”
“เรื่องธรรมดาของผู้ชายแหละครับ อีกอย่างถ้ามีปัญหาขึ้นมาจริง ๆ อีกคนจะได้ช่วยดูแลได้”
“คุณหมอหมายถึง เอ่อ...ดูแลเรื่องอารมณ์ทางเพศ?”
“เรื่องอื่นสิคู้ณณณณณณณณณ!” หูแก้วกาแฟในมือหมอแทบแหลกคามือ ขืนคุยกับไอ้นี่ต่อไปเขาอาจจะต้องเข้าบำบัดจิตก่อนมันฟื้นความทรงจำแน่ ๆ “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว หมอขอเตรียมตัวพบคนไข้คนต่อไปนะครับ”
วิธีการไล่อ้อม ๆ ของหมออาจจะไม่ได้ผล แต่โชคดีเหลือหลายที่หลงเองก็ไม่รู้จะถามอะไรอีกแล้ว สิ่งที่สงสัยคาใจมาตลอดถูกปัดเป่าด้วยการแพทย์ ดูมีความน่าเชื่อถือกว่ากูรูนามสมานเป็นไหน ๆ ถ้าไปเล่าให้ฟังลุงคงตบเข่าฉาดแล้วบอกว่า 'เห็นไหมล่ะ ข้าว่าแล้ว!’
ชายหนุ่มไหว้ปะหลก ๆ ให้คุณหมออีกรอบเป็นการขอบพระคุณอย่างสูง ประวิทย์พยักหน้ารับคำขอบคุณ ขณะมองแผ่นหลังใต้เสื้อยืดลายการ์ตูนค่อย ๆ เคลื่อนห่างออกไปที่ประตูห้อง เรียวคิ้วของนายแพทย์ขมวดเข้าหากัน...
ไปมีอารมณ์กับใครจนต้องเอามาถามเนี่ย?
ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย แต่ก็ช่างมันเถอะ ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องยุ่ง ว่าแล้วก็ยกกาแฟที่เหลือในแก้วกระดกแบบวันช็อท เป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงทักทายตรงหน้าห้องดังลอดเข้ามา
“อ้าว! เป็นไงบ้างจ๊ะ”
“แข็งแรงสุด ๆ เลยครับ” ว่าแล้วก็แยกเขี้ยวโชว์กระดูกและฟันที่แข็งแรง “คุณอ้นเป็นไงบ้างครับ?”
“สบายดีค่ะ วันนี้ได้คุยกับคุณอโณเลยอารมณ์ดีสุด ๆ” พยาบาลสาวเจ้าเนื้อทำหน้าเคลิบเคลิ้ม “วุ่นวายกันไปทั้งวอร์ดเลยล่ะค่ะ”
บาปแท้คุณอโณ หลงแอบคาดโทษในใจ แต่เอ๊ะ! แล้วพ่อคนบาปหายไปไหนเสียแล้วล่ะ “เอ่อ...”
“ถ้าคุณอโณล่ะก็ไปเข้าห้องน้ำค่ะ” แค่หลงอ้าปากหล่อนก็เห็นไปยันลิ้นไก่ ร่างท้วม ๆ ขยับกองเอกสารแนบอก “คุณนั่งรอตรงนี้แหละค่ะ เดี๋ยวแกก็คงกลับมาเอง”
“เหรอครับ”
โถ พ่อคู้ณ! ทำอย่างกับคุณอโณไปออกรบ อ้นส่ายหัวปลง ๆ “ฉันอยู่คุยเป็นเพื่อนคุณก่อนก็ได้นะคะ”
“ผมเกรงใจน่ะ คุณอ้นไปทำงานเถอะครับ” คนหาเรื่องอู้ถึงกับเซ็ง ว่าจะหลอกถามชีวิตความเป็นอยู่นู่นนี่สักหน่อยแท้ ๆ ก็เอาเถอะ ถ้าคุณเขาไม่สบายใจก็คงไม่ดี
“ถ้ามีอะไรเรียกได้นะคะ ฉันไปเดินตรวจแถวฝั่งนู้นนี่เอง”
“ขอบคุณมากครับ”
คุณอ้นเป็นพยาบาลที่หลงสนิทที่สุดระหว่างพักรักษาตัว ด้วยความช่างคุยเจาะแจะแต่ไม่น่ารำคาญของหล่อนทำให้อยู่ด้วยแล้วสบายใจ เธอเป็นคนลูกล่อลูกชนดี รู้ว่าจังหวะไหนควรหรือไม่ควรถามอะไร ถ้าไม่นับที่เธอมาแกล้งแซวว่าหลงถูกทิ้งตอนคุณอโณมารับช้าล่ะก็นะ
ปลายนิ้วเท้าแกว่งไปมาอย่างเบื่อหน่าย หลงเป็นโรคไม่ถูกกับโรงพยาบาล ไม่ว่าจะตอนฟื้นขึ้นมาหรือหลังจากนั้น มากี่ครั้งก็รู้สึกไม่สบายใจทุกที กลิ่นน้ำยาฉุนจมูกกับบรรยากาศหดหู่ของคนป่วยยิ่งกระตุ้นให้อยากออกไปจากที่นี่เร็ว ๆ
อโณชาไปเข้าห้องน้ำที่ซิมบับเวหรืออย่างไร ถึงได้ปล่อยเด็กชายหลงฟุ้งซ่านอยู่คนเดียว วันนี้คุณอโณและหลงต้องลางานครึ่งวัน เพราะคุณหมอประวิทย์ขอเลื่อนนัดกะทันหันเนื่องด้วยธุระส่วนตัว อันที่จริงจะยกเลิกรอบนี้แล้วเข้าตรวจรอบหน้าเลยก็ได้ แต่อโณชาไม่ยอมให้การรักษาขาดตอน พ่อคุณยืนยันหนักแน่นว่าอย่างไรก็ต้องพาหลงมาหาหมอให้ครบตามที่นัดไว้
คงอยากให้ความทรงจำกลับมาเร็ว ๆ ล่ะมั้ง
คิดแล้วก็มานั่งน้อยใจอยู่คนเดียว เฮ้อออออออออออ พอรู้ตัวว่า...
“หลง”
รัก...
“รอนานหรือเปล่า”
ชิ้งงงงงงงงงง ประหนึ่งมีแสงศักดิ์สิทธิ์จากเบื้องบนส่องลงมาโปรดสัตว์โลกตัวน้อย ๆ ที่นอนสั่นเทา สายตารีบตวัดจากนิ้วโป้งตีนเขรอะขี้เล็บขึ้นมาเป็นใบหน้าหล่อ ๆ แทน อโณชายิ้มแห้ง ๆ
“โทษทีนะ ห้องน้ำชั้นนี้เสีย ฉันเลยต้องไปรอคิวเข้าด้านล่างแทน”
“รอไม่นานเลยครับ!” แหลสิ้นดี เมื่อครู่ยังโอดครวญเหมือนอโณชาหายไปชั่วกัปชั่วกัลป์แท้ ๆ “ผมนั่งแป๊บเดียวเองครับ”
“เหรอ” เรียวคิ้วสวยขมวดเข้าหากัน “มีเรื่องปรึกษาคุณหมอเยอะขนาดนั้นเชียว”
ฉึกกกกกกกกกกกก ไอ้โหลงงงงงง ใครใช้ให้มึงโกหกแบบนั้น เป็นไงล่ะ! เจอคาถาสะท้อนกลับแทงแม่งกลางหน้าผากเลย หลงหันซ้ายหันขวาแล้วหยิบธนูที่เสียบหน้าออก
“ระ...เรื่องทั่วไปน่ะครับ ฮะ ๆ”
“งั้นเหรอ”
“แบบว่ามันทั่วไป๊ทั่วไป จนไม่อยากให้คุณอโณเสียเวลานั่งฟังด้วยเลย” มั่นใจว่าควายยังดูออก และไม่ต้องเอื้อมมือไปเช็กเขาบนหัวให้เสียเวลา อโณชาก็ดูออก แต่เขาไม่รู้จะรีดถามหลงไปเพื่ออะไร บางทีคงจะเป็นเรื่องส่วนตัวที่เขารู้ไม่ได้ล่ะมั้ง นี่ถ้าอโณชารู้ว่าที่เครียดแทบตาย ความจริงแล้วมันแค่ปรึกษาเรื่องกามา คงอยากยันไอ้หลงตกตึกเป็นแน่แท้
“เอาเป็นว่า มีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกได้นะ”
“ครับ!” ถ้าบอกแล้วคุณอโณจะช่วยจริง ๆ ล่ะก็นะ มันต่อท้ายในใจ
“นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว เดี๋ยวเราแวะกินข้าวในโรงพยาบาลก่อนแล้วกัน หลงจะได้ไปทำงานต่อได้เลย”
“ดีเลยครับ ผมอยากกินข้าวกับคุณอโณ”
เจ้านายพยักหน้ารับประโยคอ้อยเบา ๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะออกเดินดุ่ม ๆ นำไปก่อน ปล่อยให้สัตว์เลี้ยงที่ยิงมุกเก้อเก็บเศษหน้าแล้วรีบวิ่งตามหลังไป น่าเสียดายที่ไอ้หมาหลงไม่ทันได้เห็น ว่าคนด้านหน้าต้องกัดริมฝีปากแรงแค่ไหนถึงจะห้ามไม่ให้รอยยิ้มเล็ดลอดออกมา
ก็แค่ดีใจที่มีคนอยากกินข้าวด้วยเท่านั้นเอง
ประโยคน่าอายแบบนั้น ถ้าไม่เอ๋อแบบหลง ใครมันจะไปกล้าพูดออกมาตรง ๆ ล่ะ
“หลง อย่าเดินช้าสิ”
................................................................
.......................................
.....................
..........
หลังมื้ออาหารในแคนทีนเสร็จสิ้น อโณชาก็พาตุ๊กตาหน้ารถมาส่งที่ร้านลุงสมานอันเป็นทางผ่านก่อนไปที่ทำงาน อย่างว่าแหละ เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็ว นั่งมองหน้าคุณอโณจ้วงข้าวสามสี่คำก็หมดจานเสียแล้ว มันอ้อยอิ่งอยู่นานกว่าจะยอมขึ้นรถกลับ ทั้งที่ก่อนหน้านี้บอกว่าไม่ชอบโรงพยาบาลแท้ ๆ แหลสิ้นดี
เจ้าของรถเหลือบมองหน้าปัดบนข้อมือ พบว่าเพิ่งจะสิบเอ็ดโมงกว่าเท่านั้น การจราจรบนถนนเลยไม่เลวร้ายมากนัก อโณชาเอื้อมมือไปปรับช่องแอร์ให้หลงเล็กน้อย เห็นนั่งเหงื่อตกไม่รู้มันร้อนอะไรนักหนา
“หลงไม่สบายตัวเหรอ?” เขาถามไปตามที่สังเกต
“อากาศมันร้อนเฉย ๆ แหละครับ ไม่ได้เป็นอะไร”
“เรื่องที่คุณหมอบอกน่ะ” อยู่ ๆ พ่อคุณก็เปลี่ยนเรื่องกะทันหัน “เรื่องวิธีการรักษา”
“ถ้าวิตามินอยู่ในกระเป๋าผมแล้วครับ”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นสักหน่อย” อโณชาส่ายหัว “เรื่องที่ให้ออกไปเจอสถานที่อื่น ๆ บ้างน่ะ”
“ครับ?”
“ไว้เราไปเที่ยวด้วยกันนะ”
ไว้เราไปเที่ยวด้วยกันนะ ไว้เราไปเที่ยวด้วยกันนะ ไว้เราไปเที่ยวด้วยกันนะ
ประโยคเดียวจากปากคุณอโณเอคโค่ในหัวไอ้หลงไปมา โอ้แม่เจ้า! คุณอโณชวนไปเที่ยว! ไปเที่ยวกันสองต่อสอง ไปนอนค้างอ้างแรม ไป...
“ทำหน้าอะไรแบบนั้น”
“ผมทำหน้าแบบไหนออกไปเหรอครับ” มือยกลูบใบหน้าเลอะกระของตัวเอง ไม่นะ! เราต้องเก็บอาการ แฮ่ก ๆ
“เอ่อ...บอกไม่ถูก เหมือนจะดีใจแบบแปลก ๆ น่ะ”จะให้พูดตรง ๆ ว่าเหมือนตาลุงคลั่งกามาที่มีแผนชั่วร้ายในใจก็กระไรอยู่
“ก็ต้องดีใจสิครับ! ผมอยากไปเที่ยวกับคุณอโณสุด ๆ ไปเลยครับ!”
“เว่อร์ไปแล้ว” เพราะทนสายตาวิบวับเหมือนหมาได้กระดูกไม่ไหว อโณชาเลยแกล้งเบือนหน้ากลับเข้าหาพื้นถนน ไฟแดงอยู่แท้ ๆ ไม่รู้จะมองอะไรนักหนา “แต่อาจจะไปได้ไม่ไกลนะ”
“ไปไหนก็ดีใจทั้งนั้นแหละครับ เดินออกมาซื้อผักกาดข้างบ้านผมยังดีใจเลย” ไม่รู้จะเรียกว่ามักน้อยหรือไม่คิดอะไรเลยดี
“ยังไม่รับปากว่าจะมีเวลาว่างนะ” อโณชาแบ่งรับแบ่งสู้ “อย่างต้นเดือนหน้าก็ติดสัมมนาอีก”
“ผมรอได้ครับ” อย่าว่าแต่เหงือกแห้งเลย ยิ้มค้างขนาดนี้มันแห้งไปยันลิ้นไก่แล้ว มวลความสุขทะลักทลายออกมาตามรูขุมขนแผ่กระจายในอากาศจนอโณชาชักทำตัวไม่ถูก โชคดีที่สัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวพอดีเขาจึงได้โอกาสแสร้งทำสนใจรถบนถนนแทน
ช่วงนี้หลงมีออร่าบางอย่างที่แปลกออกไปจนอโณชาสัมผัสได้ และถ้าจำไม่ผิด มันเริ่มเป็นมาได้สี่วันก่อน พอย้อนกลับไปนึกอย่างไรก็นึกไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น วันนั้นอโณชาปวดหัวนิดหน่อยเพราะฤทธิ์เหล้าในงานเลี้ยงรุ่น และหลงเองก็ไปทำงานกับลุงสมานตามปกติ แต่พอกลับมาเขาก็สัมผัสได้ถึงความประหลาด
หลงเป็นคนพูดจาใช้ภาษาแปลก ๆ อยู่แล้ว จะให้พูดตรง ๆ ก็คือ ดูอ้อน ๆ ตลอดเวลา ก่อนหน้านี้อโณชาคิดว่าหลงแค่เลือกใช้คำไม่ถูก หรือไม่ก็เพราะอยากประจบเขาเยอะ ๆ เลยมาพูดแบบนี้ด้วย อาจจะแย่ไปหน่อย แต่คนเอื่อยเฉื่อยอย่างเขาชอบคิดอะไรที่มันตัดปัญหาแบบนี้นักล่ะ
ใครจะไปคิดว่าตอนนี้มันเริ่มกลับมาเป็น ‘ปัญหา’
ไอ้คำพูดคำจายังพอทน! แต่ไอ้สายตาเยิ้ม ๆ นี่ใครสั่งใครสอนให้ทำนะ ที่เอ๋อ ๆ ตาใสซื่อบนเตียงโรง’บาลมันหายไปไหนกัน! พยายามจะไม่คิดอะไรแล้วเชียว แต่ตอนนี้จะไม่ให้คิดมันก็สมองระดับหลงแล้วนะ!
เอี๊ยดดดดดดดด
พื้นรองเท้าเหยียบลงไปเต็มแรง เล่นเอารถเบียดตัวเข้าไปจอดอยู่ข้างฟุตปาธอย่างน่าหวาดเสียว อโณชาหันขวับ น่าประทับใจมากที่หลงยังยิ้มหวานโชว์ลิ้นไก่ได้เสมอต้นเสมอปลาย อย่าว่าแต่ลิ้นไก่แห้งเลยบางทีตอนนี้อาจแห้งถึงกระเพาะอาหารแล้วมั้ง
“เสียดายจัง อยากอยู่กับคุณอโณต่อ” มือหยาบกร้านปลดเข็มขัดนิรภัยอย่างอ้อยอิ่ง
“จะโดดงานหรือไงหือ?” อโณชารู้ว่าแค่พูดถึงเรื่องงาน หลงก็จะดิ้นพล่าน ๆ รอบนี้ก็ได้ผลอีกเช่นเคย จากที่ทำชักช้า แต่ตอนนี้แทบพุ่งเข้าร้านไปแล้ว “หวา! เดี๋ยวสิหลง อย่าเพิ่งไป”
“ครับ?”
“ฉันว่าจะไปขอบคุณลุงสมานสักหน่อย ที่ช่วยดูแลหลงน่ะ” อีกนิดเดียวอโณชาคงหยิบสมุดพกออกไปด้วย นึกว่าปรึกษาครูประจำชั้นเรื่องลูกชายเกรดตกเสียอีก ร่างสูงยันตัวเองออกมาจากรถ ก่อนจะเดินอ้อมไปหยิบถุงขนมที่แวะซื้อที่ซูเปอร์มาร์เก็ตตรงด้านหลังรถ “ไปกันเถอะ เข้างานสายเดี๋ยวโดนหักเงินเดือนนะ”
“ลุงแกยิ่งหาเรื่องหักผมอยู่เรื่อยด้วย”
หลงบ่นงุ้งงิ้งขณะเดินตามหลังคุณอโณไปติด ๆ ใจดีกับเขาไปทั่วเลยนะเนี่ย เกิดลุงสมานติดใจให้คุณอโณเป็นลูกรัก ไอ้หลงไม่ซวยหรอกหรือ แค่แย่งกับคุณพยาบาลก็ปางตายแล้วน้า~
อากาศวันนี้ร้อนจนหลงเหงื่อออกมากกว่าปกติ แถมยังต้องร้อนรุ่มใจกับไฟรักสุมทรวงอีก ใช่แล้ว! หลังจากจัดการกับความรู้สึกตัวเองได้ มันก็รู้ตัวทันทีว่าควรทำอะไร...
จงเป็นเหาฉลามของคุณอโณ
คลอเคลียและเต็มไปด้วยคุณประโยชน์
“เอ่อ...หลง ไม่ต้องเดินใกล้ขนาดนั้นก็ได้” วัตถุด้านหลังดูคล้ายจะสิงร่าง หยาดเหงื่อเป็นเม็ด ๆ แทบหยดลงหัวอโณชาอยู่แล้ว “อากาศมันร้อนน่ะ” ประโยคนี้ต้องรีบพูด เพราะกลัวหลงจะคิดว่ารังเกียจอะไร
“นั่นสินะครับ ฮะ ๆ ๆ” ไอ้เหาฉลามขยับถอยออกมาหนึ่งก้าวถ้วนให้อโณชาได้หายใจหายคอคล่องขึ้น บางทีคุณอโณอาจจะแอบฝังแม่เหล็กไว้กับเขาตอนสลบก็ได้นะ ทำไมเดินไปเดินมาก็ต้องไปเบียดไปสีอยู่ข้าง ๆ ด้วยก็ไม่รู้
อย่างที่บอกว่าวันนี้อากาศร้อน คุณอโณที่ผิวขาวอย่างลูกผู้ดีเลยส่งสีแดงเรื่อตัดกับเส้นผมที่คลอเคลียอยู่ตรงท้ายทอยชื้นเหงื่อ กลิ่นน้ำหอมสะอาด ๆ ชวนให้ยื่นหน้าเข้าไปสูดกลิ่นน้อยเสียเมื่อไร แล้วไหนจะ...
ตุบ!
เพราะจู่ ๆ คนตัวแดงข้างหน้าก็หยุดเดิน หลงที่เดินตามเป็นเงาเลยชนตุบเข้าด้านหลังจัง ๆ ชะงักกะทันหันแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องดีนัก หนุ่มตกกระเหลือบตาขึ้นมองป้ายร้าน ‘สมานซักรีด’ และเมื่อหรี่ตามองผ่านสติ๊กเกอร์บอกค่าบริการสีซีด ๆ เข้าไป เขาก็เข้าใจสถานการณ์ทุกอย่างในทันที
ผัวะ! บานประตูถูกผลักอย่างรุนแรง ตามด้วยร่างของลูกจ้างที่พุ่งเข้ามาก่อนใคร หลงวิ่งเข้าไปถึงกลางบ้าน คุกเข่าลงตรงร่างชายแก่ที่นอนคว่ำอยู่
“ลุงครับ! ลุงเป็นอะไร”
“โอ๊ย!” เสียงแหบแห้งโอดครวญลั่น “หลัง... ปวดหลัง”
“หกล้มเหรอครับ” ตาเรียวตวัดสำรวจไปทั่วบริเวณ
“ไม่! อยู่ ๆ มันก็...อูยยยยยย” ลุงสมานงอตัวอย่างทรมาน
“คุณอโณ!” ชายหนุ่มตะโกนกลับไปที่หน้าประตู เจ้าของชื่อยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าหวาดผวาทำอะไรไม่ถูก “โทรเรียกรถโรงพยาบาลเลยครับ!”
ใบหน้าแดงก่ำของอโณชาซีดเผือดไปถนัดตา มือขาว ๆ สั่นเล็กน้อยขณะแตะสัมผัสบนจอมือถือ เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เรียกสติกลับมา “ฮัลโหล! มีคนแก่ได้รับบาดเจ็บครับ อยู่ที่...”
“เฮ้ย! ถึงกับต้องเข้าโรงหมอเลยเหรอวะ” เจ็บขนาดนี้ยังไม่สิ้นฤทธิ์อีกนะ “ไม่ไป! ข้าไม่ไป”
“ครับ รีบมาด่วนเลยนะครับ” อโณชาตัดบทสนทนาลงทันทีก่อนจะรีบสาวเท้าตามเข้ามาในบ้าน คุกเข่าลงข้าง ๆ หลง “ไม่ถึงห้านาทีน่าจะมาถึง”
“โอเคครับ”
“ข้าก็บอกแล้วไงว่าไม่ไป” รอบนี้ไม่เถียงอย่างเดียว มือเหี่ยว ๆ พยายามตะเกียกตะกายยันตัวขึ้นจากพื้น “ข้าไม่ได้เป็นหนักขนาดนะ...”
ตุบ!
กายเนื้อผอม ๆ ถูกกดให้นอนราบลงไปกับพื้นด้วยมือขาวซีด หลงอ้าปากค้าง ก็นั่นไม่ใช่มือมันนะสิ...
ดวงตาโศกเจือแววอ่อนโยนขณะที่ริมฝีปากขยับพูดอย่างสุภาพ “กรุณาเชื่อฟังผมด้วยครับ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับกระดูกสันหลัง ไม่ควรจะเคลื่อนไหวเองนะครับ”
“ตะ...แต่ข้า...”
“คุณลุงคงไม่อยากเป็นอัมพาตหรอกใช่ไหมครับ?”
อย่าว่าแต่ลุงสมานเลย แม้แต่หลงยังนิ่งตามไปด้วย
.............................................................
.....................................
.................
..........
-
“เอ...คนไข้มีประวัติกับทางโรงพยาบาลอยู่แล้วนะคะ”
ประโยคแรกจากฝ่ายทะเบียนทำเอาหลงหันขวับมาขอความเห็นจากอโณชา ชายหนุ่มขมวดคิ้วครุ่นคิดชั่วครู่ การไปล้วงข้อมูลของผู้ป่วยนั้นเป็นเรื่องไม่ถูกต้อง เขาจึงตอบแบบเลี่ยง ๆ
“อย่างนั้นเหรอครับ ไม่ต้องทำประวัติใหม่ใช่ไหมครับ”
“ไม่ต้องค่ะ ญาติกลับไปรอที่ห้องตรวจเลยก็ได้นะคะ”
“ขอบคุณมากครับ” อโณชาค้อมหัวอย่างนอบน้อมก่อนจะรับบัตรประชาชนของลุงสมานยัดใส่กระเป๋ากางเกงแล้วออกเดินไปยังทิศทางที่จากมา ทันทีที่รถพยาบาลมาถึงที่หมายเจ้าหน้าที่ก็เข็นชายชราเข้าห้องตรวจไปก่อน พร้อมกับบอกให้ญาติไปยื่นเรื่องทำประวัติกับฝ่ายทะเบียน โชคดีที่อโณชาหัวไวพอจะคว้าบัตรประชาชนของลุงติดมือมาด้วย
“คุณอโณ” เสียงทุ้มด้านหลังเอ่ยเรียก “มีประวัตินี่หมายความว่าลุงเคยมาตรวจที่นี่บ่อยเหรอครับ หรือจะเป็นโรคร้ายแรง”
“ไม่หรอก ต่อให้เป็นไข้หวัดเขาก็ทำประวัติให้หมดแหละ” ได้ยินแบบนี้หลงค่อยยิ้มออก “เราไปรอที่ห้องตรวจกันเถอะ”
“ครับ”
พื้นหินอันคุ้นตาทอดยาวไปเบื้องหน้า เพิ่งออกจากที่นี่ไม่ถึงชั่วโมงก็ได้กลับมาอีกแล้ว ดูท่าหลงจะมีดวงกับโรงพยาบาลเสียจริง พื้นรองเท้าแตะสลับกับรองเท้าหนังเสียดสีไปมาจนกระทั่งป้ายห้องตรวจปรากฏอยู่เบื้องหน้า อโณชาทิ้งตัวลงนั่งก่อนเป็นเชิงให้หลงตามไปนั่งข้าง ๆ
“คุณอโณไหวไหมครับ หน้าซีดเชียว” แย่จริง ๆ ที่เพิ่งจะมาสังเกตเอาตอนนี้ อโณชาผู้เข้มแข็งและเป็นที่พึ่งมาตลอดทางทำไมถึงได้หน้าซีดขนาดนี้ หลงลนลานทำอะไรไม่ถูก “อะ...เอ่อ...เรียกหมอไหมครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก เข้าออกห้องแอร์บ่อย ๆ ในวันที่อากาศร้อนก็แบบนี้แหละ” หลังที่เคยตั้งตรงสง่างามลู่แนบไปกับพนักพิงอย่างอ่อนแรง หน้าอกกระเพื่อมเร็วขึ้นจนเขาต้องพยายามควบคุมลมหายใจช้า ๆ
“นี่มันแย่แล้วนะครับ” ไม่ไหวแล้ว หลงร้อนรนแทบบ้า เขายันตัวเองขึ้นจากเก้าอี้ เป้าหมายคือพยาบาลสักคน...
พรึ่บ
ชายเสื้อยืดถูกดึงจนเซไปด้านหลัง แข้งขาพันกันชั่วขณะและเมื่อหาศูนย์ถ่วงที่พอเหมาะได้หลงก็รีบหันกลับไป
“ผมจะไปตาม...”
“อย่า” คนที่เอนราบไปกับเก้าอี้ยังอุตส่าห์หาเรี่ยวแรงมายกแขนดึงรั้งไว้ อโณชาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่“อย่าไปเลยหลง”
“แต่...”
“อยู่กับฉันตรงนี้แหละ”
ร่างสูง ๆ กลับมาทิ้งตัวนั่งยังเก้าอี้ข้าง ๆ ต่อให้ในใจร้อนรนแทบบ้าอย่างไรคำพูดของคุณอโณก็สำคัญที่สุด แค่ครั้งนี้เท่านั้นหลงจะนั่งให้อกซ้ายเผาตัวเองตายไปเลย
ดวงตาโศกเหลือบมองเห็นเงาข้างตัวก็ถอนหายใจโล่งอก ไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่โตอะไรกับแค่อาการเครียดจนหายใจไม่ทัน ตอนที่พาหลงมาโรงพยาบาลก็มีอาการนี้เล็กน้อยเหมือนกัน ไม่ใช่เรื่องใหญ่จนต้องเรียกหมอหรอก
เสียงหวีดของรถพยาบาลยังหลอนหูไม่หาย เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันขณะพยายามควบคุมลมหายใจ ทว่าสัมผัสตรงข้างขมับที่ออกแรงผลักช้า ๆ นี่มัน...
ตุบ
ศีรษะคนป่วยหล่นตุบลงบนเบาะแข็ง ๆ ที่มีกล้ามเนื้อผสมกระดูก อโณชาครางรับสัมผัสจากปลายนิ้วที่กดคลึงอยู่ข้างขมับ
“คุณอโณขยับขาไปด้านนู้นสิครับ จะได้นอนสบายขึ้น”
“มันเกะกะคนอื่นนะ”
“ไม่มีคนอยู่แถวนี้หรอกครับ” ฟังดูเจ้าเล่ห์อย่างไม่น่าเชื่อ “นะครับ จะได้หายเร็ว ๆ”
อาจเพราะเถียงไปก็ไม่มีประโยชน์ อโณชาจึงยอมขยับตัวทิ้งขาไปด้านปลายสุดของเก้าอี้แล้วนอนราบอย่างว่าง่าย ปล่อยให้หลงปรนิบัติอย่างที่ใจอยาก เขาหลับตาลง ลมหายใจที่ติดขัดค่อย ๆ ผ่อนคลาย
ความเงียบขยับเข้ามานั่งข้าง ๆ ไร้บทสนทนาใด ๆ เมื่อดวงตาถูกปิด อโณชาจึงใช้โสตประสาทในการรับรู้แทน เสียงล้อเข็นในโรงพยาบาลหรือแม้แต่เสียงพูดคุยของผู้คนที่เดินผ่านไม่อาจเล็ดลอดไปได้ และเมื่อลมหายใจเข้าสู่ภาวะปกติ ความอับอายก็เริ่มตีตื่นขึ้นมา
ภาพผู้ชายนอนหนุนตักกันคงไม่น่าดูเลยสักนิด แถมไม่ใช่เด็กแล้วด้วย ยิ่งน่าอายไปกันใหญ่ ตามหลักแล้วอโณชาควรหลีกหนีด้วยการผละออกแล้วกลับมานั่งตามปกติแท้ ๆ ทว่าวันนี้ต่อมเหตุผลมันโดนกดทับด้วยปลายนิ้วอุ่น ๆ ตรงขมับ
รู้สึกดีจนแทบจะหลับได้เลยล่ะ
“ดีขึ้นแล้วใช่ไหมครับ?” เสียงทุ้มเอ่ยทำลายความเงียบอันยาวนาน
“อืม”
“ผมนวดเก่งใช่ไหมล่ะ?”
แทบหลุดขำพรวด ใครสั่งใครสอนให้หลงตัวเองแบบนี้นะ ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง “นวดเป็นเหรอ?”
“กดมั่ว ๆ ครับ เห็นในทีวีเขาทำกัน ตอนคุณหญิงแม่เป็นลม”
นี่เขาเหมือนคุณหญิงแม่เหรอวะ ทั้งเคืองทั้งขำจนแทบสำลักอีกรอบ เขาส่ายหัว “หลงเอ๊ย...”
จิตใจสงบจนเผลอซุกใบหน้าลงกับต้นขาแน่น ๆ
ครืดดดดดดดดดดดด
บานประตูฝั่งตรงข้ามเลื่อนเปิด ทำเอาอโณชาดีดผึงขึ้นมานั่งแทบไม่ทัน สมองมึนชาไปชั่วขณะ นายแพทย์ที่เดินออกมาเป็นชายร่างท้วมสวมแว่นกรอบสีทอง ตรงปรี่เข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ญาติของคุณสมานใช่ไหมครับ เชิญเข้ามาด้านในหน่อยครับ”
“เอ่อ...” หลงอ้าปากพะงาบ ๆ และก่อนจะทันได้ตอบอะไร คุณหมอก็เดินกลับเข้าไปในห้อง มันมองหน้าคุณอโณขอความเห็น พออีกฝ่ายพยักหน้ารับถึงได้กล้าเดินตามเข้าไป
“ทำไมถึงปล่อยให้อาการหนักขนาดนี้ได้ครับ! ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าแกต้องได้รับการรักษา” นั่นเป็นประโยคแรกที่หมอยิงใส่ แม้จะไม่มีคำหยาบแต่เนื้อหานั้นดูตรงกันข้าม “ที่รัดดามหลังก็ไม่ยอมใส่ ยาหมดก็ไม่มาเอา ถ้าไม่ให้ความร่วมมือแบบนี้มันก็หนักสิครับ”
“เอ่อ คุณหมอครับ” เห็นท่าไม่ดีอโณชาจึงรีบเข้ามาขัด “พวกเราไม่ใช่ญาติครับ”
“อ้าว!” แล้วก็ไม่รีบบอก ให้หมอยืนด่าตั้งนาน “ต้องขอโทษด้วยครับ”
“ผมผิดเองแหละครับ ที่แจ้งช้า” อโณชาทิ้งตัวนั่งฝั่งตรงข้าม “มีเรื่องที่ต้องติดต่อทางญาติคุณลุงเหรอครับ”
“ใช่ครับ” คุณหมอดูลำบากใจที่พูดเล็กน้อย “ปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องการรักษาน่ะครับ”
“ลุงแกเป็นหนักเลยเหรอครับหมอ” หลงโพล่งขึ้นมาอย่างร้อนรน
“เพราะไม่ได้รับการรักษาอย่างต่อเนื่องตั้งแต่รู้ผลน่ะครับ จริง ๆ ทางเราตรวจพบว่าคุณสมานมีอาการหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาทเมื่อครึ่งปีมาแล้ว ทางคนไข้ก็ทราบข้อนี้ดี แต่กลับไม่มาทำกายภาพบำบัดหรือรับยาตามที่หมอนัด”
“ดื้อชะมัด” อโณชาบ่นพึมพำเสียจนหลงที่นั่งข้าง ๆ พลอยขนลุกซู่
“ตอนนี้อาการมันหนักกว่าที่คาดไว้แล้วนะครับ” นายแพทย์ถอนหายใจ “ตอนนี้หมอฉีดยาแก้ปวดให้ คนไข้เลยหลับไปแล้ว พอแกตื่นขึ้นมาอาจจะต้องขอ MRI ใหม่อีกครั้งเพราะคาดว่าผลเก่าคงใช้ไม่ได้แล้ว”
“คุณหมอหมายความว่า...”
“ครับ บางทีอาจจะต้องผ่าตัด”
นี่มันหนักกว่าที่อโณชาและหลงคิดไว้มาก พวกเขาไม่ใช่ญาติลุงสมานที่จะมีสิทธิเสนอความเห็นอะไรทั้งนั้น อโณชากัดฟันครุ่นคิด
“ไม่ทราบว่าพอจะติดต่อญาติคนไข้ได้ไหมครับ”
“โอ๊ะ!” คนที่ใบ้แดกอยู่นานประโยชน์ตบเข่า “ผมรู้แล้ว ๆ ลุงสมานเคยเล่าว่าแกมีลูกชาย แต่เอ่อ...ไม่รู้จะติดต่ออย่างไรเหมือนกันครับ”
“ลุงเขามีมือถือนี่ ฉันเห็นเบอร์โทรศัพท์อยู่ที่หน้าร้าน”
“จริงด้วยเนอะครับ! ถ้าอย่างนั้นเรากลับไปหามือถือแกดีกว่า”
“ระหว่างนี้ต้องขอรบกวนคุณหมอดูแลคุณลุงให้หน่อยนะครับ นี่นามบัตรของผม” ว่าแล้วคุณชายก็เลื่อนกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ไปตรงหน้า “มีเรื่องด่วนให้รีบติดต่อเข้ามาทันทีเลยนะครับ”
“ได้เลยครับ”
“ผมขอเวลาสักครู่ คงไปไม่นานหรอกครับ”
ไม่รอให้เสียเวลา หลังตรงสง่าเหยียดขึ้นเต็มความสูงอีกครั้ง อโณชาขยับกระเป๋าสะพายที่พาดบนบ่า น้ำเสียงนุ่ม ๆ เอ่ยบอกคนข้างหลัง
“ไปกันเถอะ หลง”
เจ้าของชื่อปลอม ๆ อดยิ้มในสถานการณ์เลวร้ายแบบนี้ไม่ได้
คุณโณของเขาพึ่งพาได้เสมอจริง ๆ
TBC
เอาคนแก่มาทรมานคือความสุขของเราค่ะ 5555555 //ลุงลุกขึ้นมาถีบ รักลุงนะคะ <3
ใครที่ลุ้นให้หลงรุก มันรุกแล้วนะคะ แต่มาแบบสายเหาฉลาม เกาะแกะ มุ้งมิ้งน่ารัก อิอิ
คุณอโณจะทนลูกตื๊อต่อไปเยี่ยงไรรรรร โปรดติดตามตอนต่อไป ไป ไป ไป ไป!
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ //กอดขาจนกระดูกหัวเข่าแตก
-
คำพูดคำจาของหลงแต่ละอย่างทีวีสอนมาหมดเลยใช่ไหม :ruready คุณอโณเนี่ยอยู่ตรงไหนก็ต้องให้มีเหตุเข้ามาหาเรืรอยเลยนะ :pig4: ดีใจที่มา
-
ยิ่งอ่านยิ่งเอ็นดูหลงจริงๆ คุณอโณก็เป็นเหมือนกันใช่มั้ย
-
:pig4:
-
:hao5: รักคนแต่ง :mew1: อย่างอ่านต่อแล้วว :mew2:
-
สงสารคุณหมอเบาๆ
ลุงอย่าเป็นอะไรน่ะ
-
หลงรุกจริง ยิ่งความคิดในใจนี่ไปไกลไวมาก 55555555
รุกเอาให้คุณอโณ อ่อนลงให้หมดไปเลยยยยนะะะ
ว่าแต่ ลุงอาการหนักเลยอ่ะ หลงตายแน่..ร้านซักรีด 55555
-
หลงยังคงรักและรั่วเหมือนเดิม :hao7:
-
เห็นเค้านวดให้คุณหญิงแม่ 55555555
ขำหลงอ่ะ
-
อิหลงมันน่ารัก 555555 คุณอโณเอ็นดูหล่ะสิ
สงสารลุง ลูกแกหายไปไหนแล้ว
-
อยากรู้จริงๆ ว่าหลงเป็นใคร แล้วลูกของลุงเป็นใคร ดูจะเชื่อมโยงกัน
-
โถ พ่อเหาฉลาม
-
ให้คุณอโณนอนตักตัวเองแบบเนียนๆ เลยนะคะหลง :-[
-
หลงรักหลง
ละครสอนมาดี เลยรุกคุณอโณได้ประหนึ่งเหาฉลาม 5555
ลุงอย่าเป็นอะไรมากเลย ขอให้เจอลูกนะ
-
หลงนี่มันน่ารักดีแท้ๆ น่ารักจนไม่อยากให้หาบ้านหรือครอบครัวเดิมเจอเลย
อยากให้หลงอยู่กับคุณอโณไปนานๆจริงๆ เพราะอีกนิดเดียวคุณอโณก็น่าจะคิดอะไรกับหลงมากกว่าการเป็นแค่หลงแล้วล่ะ
(ป้าเห็นคุณอโณเธอแอบกัดปากตอนหลงบอกอยากกินข้าวกับเธอด้วยนะ ไหนจะรู้สึกกระอักกระอ่วนตอนหลงมองหน้าเธออีกล่ะ)
ส่วนคุณอโณ... พ่อคุณ อะไรจะเป็นคนดีขนาดนี้ กระทั่งลุงสมาน คุณอโณยังรับเป็นธุระดูแล
หลงเลือกคนรักได้ถูกต้องแล้วล่ะ
ผลของความดีที่คุณอโณทำในครั้งนี้ ป้าก็ขอให้ได้เสียกับหลงในเร็ววันนะจ๊ะ (เฮ่ย! มันใช่เหรอ?!!)
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^ :กอด1:
-
หลงเป็นเจ้าชายที่ถูกเนรเทศจากเกาะอังกฤษรึเปล่าคะ
ขี้ร้อน ขี้อัอน หน่อมแน้ม 55555
คุณอโณววว รู้สึกถึงออร่าเลิฟๆยังคะ หลงเกาะประหนึ่งจะสิง
รอหลงค่ะ แม้ว่าจะนานมาก ฮือออ
-
โธ่ หลงเหาฉลามผู้น่ารักของอโณ เราไม่คิดจะเป็นอย่างอื่นหรือไงห่ะเนี่ย น่ารักจริงงงง
-
มุมมุ้งมิ้ง ณ โรงพยาบาล ตอนนี้เห็นได้ชัดเลยว่าคุณอโณแอบรู้สึกดีๆกับหลงแล้ววววว เย่ ดีใจเหลือหลาย
สงสารลุงสมานอ่ะ ที่แกไม่ยอมรักษาเพราะแกไม่มีเงินหรือเปล่านะ จะเจอประเด็นลูกทอดทิ้งหรือไม่(?) แต่ไม่อยากให้ลุงแกชีวิตมาม่ามากเกินไป สงสารแกอ่ะ :hao5:
รอตอนต่อไปนะค่ะ :กอด1:
-
เอาใจช่วยลุงสมานอย่าเป็นอะไรมากนะ
หลงกับคุณอโณนี่อยู่ด้วยกันแล้วน่ารักชะมัด :-[
-
:pig4: :pig4:
-
คิดถึงหลงมากกกกกกกกกกกก
ตอนนี้อัพสกิลจากลูกหมาเป็นเหาฉลามแล้วสินะคะ 55555555555
ออดอ้อน ออเซาะ ฉอเลาะดีจริงๆ ทั้งหมดนี่คือจำจากละครมาผสมกับในชีวิตจริงสินะ
นี่ขำแรงตอนไปถามคุณหมอเรื่องมีอารมณ์ทางเพศ
คือมันแบบ.. หลงนี่มันหลงจริงๆ เลยค่ะ กร้ากกกกกกกกกกกกกกกก :m20: :m20:
ถ้าเราเป็นคุณหมอจะปวดหัวกับคนไข้รายนี้มาก เพราะคนที่หลงมันมีอารมณ์ด้วยไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหน
แต่เป็นคุณอโณขวัญใจนทั้งโรงพยาบาลนั่นเองง เองงง เองงงงงง /เสียงเอคโค่
สงสารลุงสมานจังเลยค่ะ ; - ;
อยู่ตัวคนเดียวลูกก็ไปอยู่ไหนไม่รู้ ถ้าหลงไม่มาเจอนี่ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง
เอาใจช่วยให้หาตัวลูกชายลุงสมานให้เจอไวๆ นะคะ พี่อโณนี่นอกจากหล่อ แสนดี แล้วยังพึ่งพาได้เสมอจริงๆ
แบบนี้แหละไอ้หมาหลงมันถึงได้รักเอาหลงเอาขนาดนี้ >___<
ว่าแต่ว่า...
ลูกชายลุงสมานเนี่ย.. จะมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับหลงมั้ยนะ?
-
คิดถึงหลงกับคุณอโณ
-
ตาเยิ้มมองคุณอโณ คิดไปคิดมา แกน่ากลัวนะหลง555
-
:กอด1:
-
ฮ่าๆๆๆๆก่อนอื่นขอหัวเราะลั่นดังๆก่อน ทำไมสงสารคุณหมอทั้งคุณหมอที่รักษาหลง ทั้งคุณหมอที่รักษาลุง โดยดฉพาะรายแรกหนักสุดเห็นใจคุณหมอจริงๆค่ะที่ต้องมารับมือกับหลงมัน ฮาา ส่วนเรื่องลุงเราว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆเลยอะเพราะเอาจริงดูลุงแกอึกอักแปลกๆตอนเล่าเรื่องครอบครัวนะ
ปอลิง ตกลงนี่หลงมันรุกแล้วใช่มั้ย โถวววว นี่คุณอโณควรเขินหรือกลัวมันดี
-
น่ารักมากมาย หลงเป็นหมาหลงที่ดีมาก ภักดีสุดๆ รออ่านต่ออีกอยากรู้ว่าหมาหลงเป็นใคร
-
อยากรู้ว่าหลงเคยเป็นใครอ่ะ
อยากให้เป็นลูกครึ่ง5555
-
วันนี้หมาหลงของเราตามตูดผู้ปกครองต้อยๆเลยวุ้ย สงสารคุณอโณ หัวหมุนใช่เล่นเลย 555
-
หลงเหมือนเด็กติดทีวีจริงๆนะ อะไรๆ ก็เห็นจากละคร :laugh: :laugh:
-
มาแล้ววววววว
หมาหลงก็ยังเป็นหมาหลงเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือความหื่นกาม :z1:
คุณอโณก็ระวังเหาฉลามตัวนี้ไว้ให้ดีๆนะคะ ตอนนี้นอกจากเรื่องของหลงก็ชักอยากรู้เรื่องในอดีตของคุณอโณแล้วสิ
-
ลุงสมานนนนนน
-
ลุงอย่าเป็นอะไรมากนะ ไม่งั้นใครจะสอนหนังสือหลง ผิดประเด็น
-
หลงน่ารักอ่าาาา :z3: :z3: :z3: ลุงสมานสู้ๆน้า :mew1: :mew1:
-
ุคุณอโณ ต้องเปลี่ยนชื่อ หลง แล้วละจะได้หายอาการประหลาดทั้งปวง ไม่หลงใหลด้วย
-
ตามมาอ่านค่ะ ขอเม้นต์ที่เดียวเลยย
ชอบมากเลย หลงน่ารักอ่ะ ขนาดไม่มีความจำยังร้ายขนาดนี้ ถ้าจำได้แล้วจะเป็นแบบไหนนะอยากรู้จัง
:-[ :-[ :-[ :-[
-
:กอด1:
-
:katai4:
เก็บข้อมูลของหลง นั่งเดาว่าหลงเป็นใคร
-
คิดถึงหมาหลง คิดถึงคุณอโณ.... :m15:
-
:pig4:
-
ลูกคงไม่กลับมาเยี่ยมเลยสินะ
-
ความทรงจำที่ 14
ดูท่างานหามือถือลุงสมานจะไม่หมูเสียแล้ว
“ตรงหน้าทีวีไม่เจอเลยครับคุณอโณ”
“โซฟาก็ไม่มีเหมือนกัน”
เฮ้อออออออออออออออออ สองเสียงทอดถอนใจโดยมิได้นัดหมายไว้
ไม่รู้ว่าบ้านหรือกองขยะ อโณชาผู้รักสะอาดมึนหัวติ้ว ๆ ตั้งแต่ย่างเหยียบก้าวแรกเข้ามาแล้ว ข้าวของรกแถมยังมีกลิ่นอับในบางจุดอีกต่างหาก ปล่อยให้คนแก่อยู่ตัวคนเดียวในสภาพแบบนี้ไม่ไหวเลย เขาส่ายหัวปลง ๆ พลางกดโทรเข้าเบอร์ลุงสมานอีกครั้ง แต่ผลก็เหมือนเดิมคือปิดเครื่อง
“ฮัดชิ่วววววววว” หลงหันไปจามใส่ฝาผนัง สูดน้ำมูกฟุดฟิด “ฝุ่นเยอะจังเลยครับ”
อโณชาพยักหน้าเห็นด้วย “มือถือคุณลุงก็ดันมาแบตฯหมดอีก”
“ทำยังไงดีครับคุณอโณ”
เจ้าของชื่อกอดอกครุ่นคิดหาทางรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้า “มันน่าจะวางอยู่ที่ใกล้ ๆ มือหน่อยหรือเปล่า ปกติลุงเขาชอบนั่งตรงไหนของบ้าน”
“โอ๊ะ!! ผมพอจะนึกออกแล้ว” ไอ้หลงดมกลิ่นเดินนำอโณชาลึกเข้าไปในบ้าน ขายาว ๆ ก้าวตามเข้าไปเห็นของวางระเกะระกะแล้วหน้าซีดเผือดกว่าเดิม อย่าบอกนะว่ามีโซนให้รื้อของอีก
“ตรงนี้มีสวนหลังบ้านครับ ลุงแกชอบมานั่งเล่นอยู่บ่อย ๆ” คนตกกระว่าขณะกวาดสายตาไปทั่ว “บางทีอาจจะวางทิ้งไว้แถวนี้ก็ได้”
ลมพัดจากประตูที่เปิดทิ้งไว้หอบเอาความเย็นสบายเข้ามา อโณชาแปลกใจไม่น้อยที่บ้านแคบ ๆ ในเมืองยังอุตส่าห์มีสวนหลังบ้านยัดตัวเองลงไปได้ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่ต้องสนใจตอนนี้ งานของเขาคือก้มหน้าก้มตาหามือถือลุงสมาน
“หวา กิ่งไม้กองเต็มเลยคุณอโณ” ทว่าไอ้หลงก็เหมือนไม่ให้ความร่วมมือชวนดูนู่นนี่นอกเรื่องทุกครั้งไป
“นี่อย่าบอกนะว่าลุงแกเป็นคนตัดเอง” อโณชามองมีดพร้าด้ามเบ้อเร่อที่วางไว้ตรงระเบียงแล้วคิดว่าตัวเองไม่น่าถามอะไรโง่ ๆ ออกไปเลย
“แกชอบทำอะไรหักโหมน่ะครับ” หลงถอนหายใจ “ห้ามก็ไม่มีฟังกันบ้างเลย”
“น่าดุจริง ๆ” ประโยคพึมพำของคุณอโณทำไอ้หลงขนลุกวูบอีกครั้ง นี่ขนาดบ่นว่าจะไปดุลุงนะ ถ้ามาดุเขานี่คงฉี่ราดไปแล้ว
อโณชาก้มหน้าก้มตาคุ้ยหาของในกองขยะอีกครั้ง รอบนี้มีความหวังกว่าเดิมเพราะเจอสายชาร์จแบตฯอยู่บนกองหนังสือ น่าจะวางไว้แถว ๆ นี้ล่ะนะ เขาขยี้จมูกแรง ๆ แล้วก้มไปคุ้ยของในตะกร้าใส่ของต่อ
ตุบ
บัตรสี่เหลี่ยมร่วงลงมาจากตะกร้า อโณชารีบลนลานคว้ามาเก็บคืน ทว่าเมื่อพลิกบัตรกลับมาก็ต้องขมวดคิ้ว “คุณลุงเคยรับราชการมาก่อนเหรอหลง?”
“หือ?” ไอ้หลงทำหน้าเอ๋อ “รู้ได้ไงอะครับ”
อโณยกแผ่นสีเหลี่ยมขึ้นมา “แกมีบัตรราชการด้วย มิน่าล่ะทางโรงพยาบาลถึงยังไม่เกริ่นเรื่องค่ารักษา”
“เอ่อ....” เรื่องที่คุณอโณพูดซับซ้อนเกินสมองคนเอ๋ออย่างหลงจะเข้าใจ แต่เอาเป็นว่าพยักหน้ารับรู้ไว้ก่อนดีกว่า
“ถ้าทำเรื่องเบิกได้ก็โล่งใจไปเปราะหนึ่ง แต่ยังไงก็ต้องตามลูกคุณลุงมาก่อน” ยิ่งพูดคุณอโณยิ่งน่าเลื่อมใสในสายตาหลงเข้าไปทุกที ดูสิคนอะไรหน้าตาก็ดีแถมยังพึ่งพาได้เสมอ ทำอาหารก็อร่อย รักสะอาดงานบ้านไม่มีขาดตกบกพร่อง ไหนจะ.... “หลง! หาของ เลิกจ้องได้แล้ว”
อโณชาดุเสร็จก็รีบหันขวับลงกองข้าวของลุงทันที บรรยากาศประหลาด ๆ นี่ไม่ควรเกิดขึ้นเลยจริง ๆ ไอ้แววตาวิบวับเป็นลูกหมาเห็นอาหารกระป๋องนี่ก็ด้วย อโณชาก้มรื้อของอย่างบ้าคลั่งเพื่อลบเรื่องในสมอง ฝุ่นฟุ้งตลบไปทั่วทิศทาง
“คุณอโณ้!” ไอ้หลงร้องลั่น “ที่โยนทิ้งเมื่อกี้มันมือถือไม่ใช่เหรอครับ!”
“ห้ะ!?” อโณชาหันขวับ เห็นอุปกรณ์สื่อสารกระเด็นลิ่ว ๆ ไปอีกฝั่งของห้อง ตามด้วยร่างของหลงที่คลานไปเก็บมาให้ ดีนะไม่มาทำหน้าขอให้โยนอีกรอบ
“รื้อซะแรงเชียว” ดู๊! ดูมัน! ไอ้หลงเวอร์ชั่นอัพเกรดมีการแซวเขาด้วย อโณชากัดปากทำหน้าเครียดขรึมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คว้าสายชาร์จแบตฯแล้วหันหน้าเข้าหาฝาผนังทันที
ติ๊ด อุปกรณ์รุ่นเครื่องชามสังคโลกตอบสนองต่อไฟที่แล่นเข้ามา หน้าจอสว่างวาบพร้อมกับปรากฏภาพแท่งสี่เหลี่ยมกะพริบวาบ ๆ เป็นอันต้องรอเล็กน้อยก่อนเปิดเครื่อง
“ลุงไม่สบายแบบนี้จะปิดร้านชั่วคราวหรือเปล่าก็ไม่รู้นะครับ” หลงทำลายความเงียบอีกครั้ง “ถ้าแบบนั้นผมคงต้องไปหางานใหม่”
“คงต้องรอดูอาการแล้วก็วิธีการรักษาก่อนล่ะมั้ง” อโณชากดเปิดเครื่องเมื่อคิดว่าทิ้งระยะให้มือถือพอมีแบตเตอรี่เพียงพอแล้ว “เรื่องนี้คงต้องให้ลูกชายเขาตัดสินใจ”
ตี๊ดดดดดดดดดด มือถือสั่นเล็กน้อยขณะที่หน้าจอขาวดำโหลดเข้าสู่หน้าหลัก อโณชาจับอย่างไม่คุ้นมือนัก นานแค่ไหนแล้วที่ไม่เห็นมือถือรุ่นนี้ เก่าจนเหลืองเชียว เขากดปุ่มสีเขียวเพื่อหาประวัติการสนทนาในทันที
สมัคร XX:XX XX/XX/XX
“หือ?”
“อะไรเหรอครับคุณอโณ”
“ประวัติการโทรของคุณลุงมีแค่คนที่ชื่อสมัครชื่อเดียวเลย ถ้าไม่นับเบอร์ร้านอาหารตามสั่งล่ะก็นะ” นิ้วยาวกดเลื่อนลงเรื่อย ๆ “แถมยังโทรครั้งสุดท้ายเมื่อสองเดือนก่อนนู่น”
“เอ่อ หรือจะไม่ใช่เบอร์ลูกชายแกครับเนี่ย?”
“ไม่รู้สิ แต่เบอร์เขาเป็นสิ่งเดียวที่เรามีตอนนี้ ฉันจะลองโทรไปก่อนแล้วกัน” หลงพยักหน้าหงึกหงัก แค่คุณอโณยกโทรศัพท์แนบหูยังดูเท่สุด ๆ ไปเลย
อโณชาเอียงคอฟังเสียงสัญญาณอย่างลุ้นระทึก จนกระทั่งปลายสายกดรับ “สวัสดีครับ ขอเรียนสายคุณสมัครหน่อยครับ”
“สมัคร?” เสียงที่ตอบกลับมาเต็มไปด้วยความสงสัย “เอ่อ นี่ไม่ใช่โทรศัพท์ผมก็จริง แต่คิดว่าคุณน่าจะติดต่อผิดนะครับ”
“เอ่อ ขอโทษด้วยครับ” แววตาอโณชาฉายแววกังวลขึ้นมาวูบหนึ่ง อะไรกัน เบาะแสที่มีอย่างเดียวจะหลุดลอยงั้นเหรอ “ถ้ายังไงผม....”
“เฮ้ย! มาพอดีเลยไอ้มาร์ค” ยังไม่ทันจะพูดก็โดนขัดเสียแล้ว “มีคนโทรมาขอสายคนชื่อสมัครว่ะ”
“เดี๋ยวกูคุยเอง เอามานี่”
หูได้ยินเสียงกุกกักพร้อมกับรองเท้าเสียดสีผนังอย่างบ้าคลั่ง ไม่รู้จะรีบเดินอะไรขนาดนั้น เห็นคุณอโณกลั้นหายใจไอ้หลงก็เผลอทำตามไปด้วย เสียงรองเท้าหยุดลงแล้วคราวนี้เป็นเสียงรถแทน คาดว่าจะอยู่แถวข้างถนน ไม่ทันจะอ้าปากทางนู้นก็กลอกเสียงใส่ก่อน
“พ่อ!! บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าโทรมาเวลางาน” แว้ดออกมาลั่นโทรศัพท์ขนาดไอ้หลงยังสะดุ้ง “ถ้าไม่มีธุระ..”
“คุณสมัครครับ ต้องขอโทษด้วยที่ผมใช้มือถือของคุณลุงสมานโดยไม่ได้ขออนุญาต”
“หือ?”
“ผมชื่ออโณชาครับ พอดีตอนนี้มีเรื่องด่วนเกี่ยวกับคุณลุงสมาน” คนตาโศกลังเลเล็กน้อย ด้วยไม่รู้จะเลี่ยงเรื่องอย่างไรไม่ให้ปลายสายตกใจ “เอ่อ...คุณลุงสมานมีอาการป่วย...”
“เรื่องหลังเหรอ ถ้าอันนั้นผมรู้แล้วครับ” ถ้าหูไม่ฝาดอโณว่าเขาได้ยินเสียงจิ๊ปากด้วย
“ครับ เป็นที่หลัง แต่ว่าคุณหมอต้องการปรึกษากับญาติเรื่องวิธีการรักษา ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลXXแล้วครับ”
“อา เอาไงดีหว่า” ฝ่ายนั้นรำพึงรำพันกับตัวเอง ทำไมต้องหนักใจด้วย อโณชาล่ะไม่เข้าใจจริง ๆ มันควรจะบึ่งรถมาโรงพยาบาลทันทีไม่ใช่หรือไง “ผมมีนัดลูกค้าต่อน่ะ”
“เอ่อ...”
“ฝากคุณดูพ่อให้ก่อนได้ไหมครับ เย็น ๆ เสร็จงานแล้วผมจะรีบไปหาเลย”
“คือ...”
“ไม่ต้องห่วงผมจะจ่ายค่าเสียเวลาให้นะครับ แค่นี้ก่อนนะครับถูกเรียกแล้ว”
ตู้ดดดดดดดด ตู้ดดดดดดดดดดดดดดดด
แกร๊บ... มือถือในมือลั่นเล็กน้อยด้วยแรงบีบจากอุ้งมือ มันสั่นหงัก ๆ เล็กน้อยเพราะถูกใช้เป็นเครื่องมือระบายอารมณ์ ทว่าตอนนี้ไอ้หลงที่นั่งข้าง ๆ ก็สั่นหนักไม่แพ้มือถือเลยทีเดียว
ฉิบหาย เพิ่งเคยเจอคุณอโณโหมดนี้
“เอ่อ...คุณอโณครับ” มันถามอย่างกลัว ๆ กล้า ๆ “ลูกลุงเขาว่าไงมั่งครับ”
“ไอ้หะ...เอ๊ย! ลูกลุงสมานเขาบอกว่าจะมาหาตอนเย็น ๆ น่ะ” อโณชาหันมายิ้มให้ และนั่นทำไอ้หลงสั่นเป็นเจ้าเข้ายิ่งกว่าเดิม
“เรามาเตรียมตัวเจอเขากันดีกว่า”
หลงแทบยกมือขึ้นประนม
......................................................
...................................
................
..........
‘เย็น ๆ’ ในพจนานุกรมของแต่ละคนอาจไม่เท่ากัน
แต่แม่งต้องไม่ใช่สองทุ่มครึ่งแน่ ๆ ล่ะ!
“ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องเรียกไอ้หมักมันมาหรอก ข้าจัดการเรื่องของตัวเองได้”
“โธ่! ลุง ก็คุณหมอเขาบอกว่าต้องตัดสินใจร่วมกันนี่นา อีกอย่างถ้าลุงต้องผ่าลูกลุงก็ต้องมาเซ็นให้อยู่ดี”
“บ๊ะ! ผ่าเผ่ออะไร ไม่ผ่าว้อย” ลุงสมานผู้ฟื้นคืนจากความตายดิ้นแด่ก ๆ อยู่บนเตียง “อูยยยยย ข้าจะกลับไปตากผ้า”
“ที่ซักทิ้งไว้ผมกับคุณอโณตากหมดแล้ว” เห็นลุงดิ้นไมหยุดไอ้ลูกจ้างก็ลุกไปกดไหล่ลงกับเตียง “ลุงดิ้นเยอะเดี๋ยวก็อาการหนักหรอก ฟื้นปุ๊บก็ซ่าเลยนะครับ”
“ซ่าเซ่ออะไร ก็ข้าไม่ได้เป็นอะไร”
“คุณอโณว่าเรียกหมอมาฉีดยานอนหลับให้ดีไหมครับ” หลงหันมาขอความเห็นคนที่นั่งไขว่ห้างอ่านแมกกาซีนบนโซฟา
“ขยับเยอะขนาดนี้อาจจะไม่ต้องตัดสินใจแล้วมั้งครับ” อโณชาละสายตาจากตัวอักษร พร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร “เหลือให้ผ่าตัดอย่างเดียวแล้วล่ะครับ”
ฉึก ทุกสรรพสิ่งหยุดเคลื่อนไหว ลุงที่ดิ้นแด่ก ๆ นอนแน่นิ่งเป็นปลาตาย สงบเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ หลงอ้าปากค้างสกิลการรับมือกับคนแก่ของคุณอโณนี่เหลือร้ายจริง ๆ
สมานเหม่อลอย มองหยดน้ำเกลือร่วงผล็อยทีละหยดอย่างเบื่อหน่าย ดวงตาปรือปรอยใกล้จะหลับอีกครั้งถ้าไม่ใช่ว่าไอ้เด็กข้าง ๆ จะชวนคุยขึ้นมาก่อน
“ทำไมลุงไม่อยากเรียกลูกมาล่ะครับ” หลงถามสิ่งที่สงสัยที่สุดออกไป ตามปกติแล้วถ้าไม่สบายก็ต้องอยากเจอลูกไม่ใช่เหรอ ขนาดหลงที่จำอะไรไม่ได้สักอย่างยังอยากเจอคนรู้จักเลย
ลุงสมานกะพริบตาปริบ ๆ ทำหน้าแบบ ‘รู้แบบนี้แกล้งหลับไปเสียก็ดี’ “งะ...งานเขาเยอะ ไม่อยากไปรบกวนเขา”
“ถึงงานจะเยอะแค่ไหน แต่เรื่องสำคัญแบบนี้ยังไงก็ต้องรบกวนนะครับ”
“ข้าง่วง จะนอนแล้วนะ” อ้าว ลุงตัดบทเสียอย่างนั้นเลย หลงมองคนแก่เอาใจยากที่ยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงหันหน้าเข้าหากำแพงอย่างปลง ๆ ไม่รู้มันไปพูดอะไรไม่เข้าหูลุงหรือเปล่าแกถึงงอนตุ๊บป่องแบบนี้
ร่างสูง ๆ ยกตูดถ่อดแถ่ดไปนั่งข้าง ๆ คุณอโณที่ยังคงก้มหน้าก้มตาจดจ่ออยู่กับหนังสือในมือ อะไรกันลุงก็เมินคุณอโณก็ไม่สนใจ ชีวิตหลงมันจะน่าหดหู่อดสูเกินไปแล้ว มันขยับตูดเบียดเข้าไปใกล้จนขาชนกัน กระนั้นคุณอโณก็ยังไม่แล
“คุณอโณ” เมื่อการสัมผัสไม่ได้ผลหลงจึงหันไปใช้ระบบเสียงสั่งการ “ลูกลุงใช้เวลานานจังเลยเนอะ”
“รถติดล่ะมั้ง” อโณชาพลิกเปลี่ยนหน้าเมื่อเจอโฆษณาเรียงติดกันหลายหน้า แมกกาซีนเดี๋ยวนี้มีแต่โฆษณาจนไม่รู้จะอ่านอะไรเลย
“ไม่ลองโทรตามเหรอครับ” อีกฝ่ายไม่ยอมแพ้ทำตัวกระดูกเหลวเลื้อยไปบนโซฟา
อโณชาหันขวับมามองมนุษย์ไร้กระดูกข้างตัวด้วยสายตาหวาดระแวง “หลงนั่งดี ๆ สิ”
“โอ๊ะ! คุณอโณหันมาแล้ว” เจ้าของชื่อมองตาขวาง ไอ้หลงถึงกับสะดุ้ง “อะ....เอ่อ ทะ...โทรไหมครับ แฮะ ๆ”
กริ๊งงงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงเรียกเข้าไม่คุ้นหูทำอโณชาลนลานคว้าต้นเสียงขึ้นมา ใช่แล้ว มันมาจากมือถือของลุงสมานและบนจอนั่นก็ขึ้นชื่อบุคคลที่สามที่กำลังถูกกล่าวถึง นิ้วโป้งกดรับสายในทันที
“สวัสดีครับ”
“คุณ...เอ่อ...ที่โทรมาเมื่อตอนกลางวันใช่ไหมครับ?”
“ครับ” น้ำเสียงจากปลายสายดูเคร่งเครียดจนอโณชาอดขมวดคิ้วตามไม่ได้ “ตอนนี้ผมยังรออยู่ที่โรงพยาบาลอยู่ครับ แต่ทางคุณลุงสมานหลับไปละ...”
“คือวันนี้ผมคงไปไม่ทันแล้วล่ะครับ” สมัครตอบกลับมาด้วยเสียงแห้ง ๆ “ทางคุณหมอเจ้าของไข้ก็คงกลับไปแล้วใช่ไหมครับ”
“อ่า...ก็จริงอยู่หรอกครับ แต่...”
“ผมเลยตัดสินใจว่าให้ผ่าตัดเลยก็ได้ครับ จะได้ไม่เรื้อรังด้วย” ขณะมึนงงทางนั้นก็ยังพูดฉอด ๆ ไม่หยุด “ถ้ายังไงรบกวนแจ้งคุณหมอให้ด้วยนะครับ ให้เบอร์โทรศัพท์ผมไปก็ได้ ทางผมจะโทรนัดเวลาเข้าไปเซ็นรับรองเอง”
“อย่างน้อยก็น่าจะมาคุยรายละเอียดก่อนตัดสินใจหรือเปล่าครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ทางพ่อก็มีสวัสดิการเบิกได้อยู่แล้วด้วย”
ไม่ได้หมายถึงเรื่องค่าใช้จ่ายสักหน่อย อโณชาขมวดคิ้ว
“ขอรบกวนด้วยนะครับ ถ้ายังไงพรุ่งนี้ผมจะติดต่อเข้าไปครับ” คำว่า ‘เดี๋ยวก่อนครับ’ ไม่ทันจะเปล่งออกจากกล่องเสียงก็ถูกตัดบทไปเสียก่อน “ขอบคุณมากนะครับ”
ตู้ดดดดดดดดดด
สายตัดไปแล้ว ตัดไปพร้อมกับความอดทนของอโณชา
“เอ่อ คุณอโณ...”
“เขาไม่มาแล้วล่ะ” อโณชาโยนมือถือลงบนโต๊ะ “คืนนี้คงต้องฝากพยาบาลดูแลคุณลุงไปก่อน”
“อ้าว ทำไมไม่มาล่ะครับ”
“บอกว่าไม่ทัน” หือ? ไม่ทัน? หลงเอียงคอสงสัย เขาอาจจะอ่อนภาษาจนไม่เข้าใจว่า ‘ไม่ทัน’ มันเป็นเหตุผลที่ไม่มาหาพ่อตอนป่วยได้อย่างไร “ช่างเถอะ เราทำอะไรไม่ได้แล้ว พรุ่งนี้ฉันต้องเข้าไปเคลียร์งานตอนเช้าก่อน ถ้ายังไงจะรีบไปรับหลงมาเยี่ยมลุงนะ”
“เอ่อ...” หลงเหลือบมองชายชราที่นอนขดตัวบนเตียงสีขาว ลุงสมานที่แข็งแรงกระฉับกระเฉงบัดนี้กลับทรุดโทรมป่วยกระเสาะกระแสะ เห็นแล้วหลงก็อดปวดแปล๊บขึ้นมาในใจไม่ได้ ถ้าทิ้งให้ลุงนอนโรงพยาบาลคนเดียวแบบนี้เขาต้องรู้สึกผิดมากแน่ ๆ “ถ้าผมขออยู่เฝ้าลุงล่ะครับ”
“หือ?” อโณชาเอียงคอ “เอาแบบนั้นเหรอ?”
“ถึงลุงแกจะนิสัยไม่ค่อยดี ขี้บ่น จู้จี้จุกจิก แล้วก็ชอบดุผม” หลงเอ๊ย ด่าขนาดนี้วิ่งไปเอาเสาน้ำเกลือฟาดหัวลุงเลยเถอะ “แต่แกก็ดีกับผมมาก ถ้าทิ้งแกไว้ผมคงรู้สึกผิดน่ะครับ”
อโณชาคลี่ยิ้มบาง ๆ เขาเข้าใจความรู้สึกนั้นของหลงดี ทั้งที่ยังไม่ผูกพันแต่ทิ้งไว้ไม่ได้จริง ๆ เขามองดวงตาใส ๆ บนใบหน้าเลอะกระ ไม่รู้หรอกว่านิสัยจริง ๆ ของหลงเป็นอย่างไร แต่หลงคนนี้ช่างจิตใจดีเหลือเกิน ถึงจะชอบทำอะไรประหลาด ๆ ไปบ้างก็เถอะ
ไม่อยากยอมรับเลยว่ามีคำนี้ผุดขึ้นมาในหัว
‘น่ารัก’
ตุบ สัมผัสเบา ๆ บนศีรษะลูบขึ้นลงสองสามทีทำให้หลงตาค้าง นั่งตัวแข็งทื่อ บะ...บนหัวนั่นมันมือ ไม่ใช่มือธรรมดาด้วยนะมันคือ ‘มือของคุณอโณ’
คุณอโณลูบหัวหลง โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ในใจกรีดร้องพร้อมวิ่งสี่คูณแปดกระโดดออกนอกตึกพุ่งลงสระน้ำไปแล้ว เหลือแต่เพียงกายหยาบที่สั่นหงัก ๆ เป็นเจ้าเข้าอยู่บนโซฟา หัวใจฟูฟ่องเป็นแปรงล้างขวดนม ไม่ได้คิดถึงใจเจ้าของมือเลยว่าเห็นมันเป็นบ้าขนาดนี้แล้วจะหวาดกลัวแค่ไหน อโณชาค่อย ๆ ดึงมือออกทว่าไอ้หลงก็ตามเอาหัวมาไถฝ่ามืออยู่ร่ำไป เส้นผมสีน้ำตาลยุ่ง ๆ เสียดสีดังแค่ก ๆ จนไฟฟ้าสถิต แต่กระนั้นมันก็ไม่ได้ลดละความพยายามเลย
ไอ้ความรู้สึกเหมือนได้ลูบหัวหมานี่มันอะไร
“หลง ฉันต้องกลับห้องแล้ว”
แกร่ก ๆ ไอ้หมาหลงยังไถหัวอย่างบ้าคลั่ง อีกนิดหนังศีรษะอาจติดฝ่ามืออโณชาออกมาด้วย
“หลง...”
“ครับ ๆ ให้กลับก็ได้” อันที่จริงมันมีสิทธิไม่ให้กลับด้วยหรือ? อโณชานึกอยากถาม แต่เห็นว่ามันยอมผละหัวออกไปจากมือแล้วก็ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด “พรุ่งนี้คุณอโณรีบมานะครับ”
“ขึ้นอยู่กับว่าเคลียร์งานเสร็จเมื่อไหร่ล่ะนะ” อโณชาผู้ได้มือคืนมารีบรวบแมกกาซีนไปกองไว้บนโต๊ะข้าง “ถ้ามีอะไรกดโทรศัพท์ลุงโทรหาฉันได้ตลอดเวลาเลยนะ”
หลงมองตามตาละห้อยจนอโณชานึกขำ บอกจะอยู่กับลุงเองแท้ ๆ จะติดเขามากไปแล้วนะ ผู้ปกครองควักแบงค์สีแดงมาสองใบยื่นให้เด็กหนุ่ม
“เอาไว้ซื้อของใช้กับอาหารนะ”
“ครับ” ดูทำหน้าเศร้าเข้าสิ
อโณชาเกาท้ายทอยทำตัวไม่ถูก เขารวบกระเป๋าสะพายขึ้นพาดบ่าขายาว ๆ ก้าวกลับไปที่ประตูห้องอีกครั้ง เหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาสามทุ่มอันเป็นเวลาสมควรต้องถึงบ้าน ดวงตาโศกหลุบมองลงพื้นก่อนจะเอ่ยทิ้งท้าย “พะ...พรุ่งนี้จะรีบมานะ”
ปัง
ประตูงับลงเบา ๆ ประหนึ่งตัดฉับลงที่ดวงใจของหลง มันยกมือขึ้นกุมที่อกด้านซ้าย ก้อนเนื้อในนั้นบีบตัวราวกับจะระเบิดออก หลงทิ้งร่างขดตัวลงบนโซฟา
กราบขอโทษลุงสมานด้วยที่เวลาแบบนี้ยังจะมีหน้ามาลิงโลดได้อีก
....................................................
.................................
..............
.....
-
‘บ่ายโมงตรงผมจะเข้าไปเซ็นผ่าตัดนะครับ’
“ดูท่านาฬิกาคุณสมัครคงจะเสีย” อโณชาบ่นพึมพำอย่างหัวเสีย เมื่อเช้าพ่อลูกชายโทรนัดว่าจะเข้ามาเซ็นผ่าตัดตอนบ่ายโมงอโณชาก็รีบปั่นงานตาลีตาเหลือกมานั่งรอ นี่อะไร! บ่ายสองครึ่งเข้าไปแล้ว! คุณหมอจะออกเวรเมื่อไรก็ไม่รู้
“ผมก็บอกแล้วว่ามันงานยุ่ง” เสียงแหบแห้งพึมพำจากบนเตียง รู้สึกว่าลุงสมานจะสงบปากสงบคำเมื่ออยู่ต่อหน้าอโณชาไม่น้อย น่าจะเพราะว่าเป็นลูกค้าไม่ใช่ขี้ข้าแบบไอ้หลง “คุณกลับไปก่อนก็ได้เดี๋ยวผมจัดการเอง”
“คุณอโณอย่ากลับเลยนะครับ” ไอ้ห่านี่ก็อ้อนไม่ดูตาม้าตาเรือ
“งั้นเอ็งกลับไปด้วยเลย”
“โห ลุงใจร้ายอะ” มันร้องเสียงหลง ดูสรรพนามที่สองมาตรฐานเหล่านั้นสิ! “ผมอุตส่าห์อยู่เป็นเพื่อนลุงเลยนะ”
“ข้าไม่ได้ขอนี่” เลี้ยงเก๋ากี้ยังไม่เปลืองข้าวสุกเท่าลุงเลย หลงนึกน้อยใจเงียบ ๆ รู้แบบนี้กลับไปนอนซุกคุณอโณดีกว่า
อโณชาอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก ชายแก่หัวดื้อกับไอ้เด็กขี้ตื๊อไม่รู้อย่างไหนแย่กว่ากัน ที่แน่ๆมารวมกันแล้วปวดหัวบรรลัยเลยล่ะ เขานั่งจ้องมือถือราวกับสาปส่งให้ ‘คุณสมัคร’ นั่นโทรมาเสียที
“ข้าไม่อยากผ่าตัดเลย” เมื่อใช้ความหัวดื้อเอาชนะไม่ได้ลุงก็ทำเป็นบ่นเสียงอ่อย “น่ากลัวจะตายชัก”
“ไม่ต้องกลัวหรอกครับ วิทยาการเดี๋ยวนี้ไปไกล ไม่นานก็ฟื้นตัวได้แล้วครับ” อโณชาปลอบคนแก่ “ผ่าเสร็จแล้วจะได้ไม่เจ็บเรื้อรังด้วยครับ”
“แต่มัน....” ลุงอึกอักก่อนจะถอนหายใจ “เฮ้อออออออออออ”
คนแก่หัวดื้อมักพ่ายให้พวกเอาเหตุผลเข้าสู้อย่างอโณชาเนี่ยแหละ ลองเป็นไอ้หลงสิ ป่านนี้โดนด่าเปิดเปิงกลับบ้านแทบไม่ทันแล้ว ชนะลุงก็น่าภูมิใจอยู่หรอก แต่ลูกลุงนี่สิเมื่อไหร่จะมา
ผัวะ! ขณะกำลังก่นด่าบานประตูก็ถูกดันเข้ามา ก่อนจะปรากฏร่างของพยาบาลสาวและชายหนุ่มวัยรุ่นตอนปลาย ดูจากเค้าโครงบนใบหน้าแล้วไม่ต้องสืบให้ยากเลยว่าเป็นใคร ฝ่ายนั้นรีบยกมือไหว้อโณชาในทันที
“ขอโทษที่ต้องรบกวนคุณหลายอย่างด้วยนะครับ” แต่งตัวดีดูมีภูมิฐาน แต่ฉีดน้ำหอมแรงแสบจมูกจนอโณชาเผลอกลั้นหายใจตอนคุยกัน
“ไม่เป็นไรครับ”
“เดี๋ยวทางดิฉันจะนำตัวคนไข้เข้าไปให้คุณหมอตรวจร่างกายอีกครั้งนะคะ” พยาบาลสาวค้อมตัวลงอย่างสุภาพก่อนจะขยับรถเข็นไปข้างเตียงโดยไม่สนใจใบหน้าที่ซีดเผือดของคนไข้แม้แต่น้อย “เชิญคุณลุงทางนี้เลยค่ะ”
ขาลุงสมานสั่นพั่บ ๆ ขณะก้าวลงจากเตียง ไม่รู้ว่าเจ็บหรือว่ากลัวมากกว่ากัน หลงลอบมองลูกชายของลุงทว่าไม่มีทีท่าว่าอีกฝ่ายจะเข้าไปช่วยพยุงอะไรแม้แต่น้อย แถมยังเอาแต่คุยกับคุณอโณของเขาด้วย
“ขออนุญาตพาคนไข้ไปเลยนะคะ” หญิงสาวคนเดียวของห้องก้มหัวลงอีกครั้งก่อนจะออกแรงผลักรถเข็นไปด้านหน้า ชายชราบนนั้นหันหลังมามองไม่วางตา แต่เหมือนคนคนนั้นก็ยังไม่รู้ตัวสักที
“เอ่อ คุณครับ คุณลุงแกจะไปแล้วนะครับ” หลงสะกิดเรียกด้วยความหวังดี ฝ่ายนั้นสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปมองชายบนรถเข็น
“ไม่เป็นไรนะพ่อ เดี๋ยวก็หาย” ถ้ามองไม่ผิดหลงคิดว่ามันเห็นรอยยิ้มของลุงสมานก่อนที่รถจะถูกเข็นออกนอกห้องไป รอยยิ้มแบบที่เคยเห็นตอนสอนหลงอ่านหนังสือ
ประตูงับลงเบา ๆ ทำให้ทั้งห้องเหลือแค่ผู้ชายเพียงสามคน สมัครดูเป็นคนมีความมั่นใจแม้จะยืนอยู่ต่อหน้าคนแปลกหน้าถึงสองคน แถมด้วยชนักติดหลังที่ให้เขามารอเป็นชาติเศษอีก
“อ้อ จริงสิ! นี่นามบัตรของผมครับ” สมัครว่าพลางยื่นกระดาษแผ่นสี่เหลี่ยมให้ ลำบากถึงอโณชาต้องหาของตัวเองมาแลกไม่ให้เสียมารยาท “คุณอโณชา เป็นที่ปรึกษาฝ่ายกฎหมายเหรอครับ”
“ใช่ครับ” อโณก้มมองในกระดาษ ให้ตายสิ! ซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้นะ เดาไว้แล้วเชียวว่าลักษณะแบบนี้ต้องเป็นเซลฯ แถมยังเป็นเซลฯขายรถยนต์ด้วย
“ว้าว ทำงานที่ Organicismo เสียด้วย สุดยอดเลยครับ” ฝ่ายนั้นทำตาเป็นประกาย การตื่นเต้นกับทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็จัดเป็นงานอย่างหนึ่งของเซลฯเช่นกัน “ขอบคุณที่ช่วยดูแลพ่อผมให้นะครับ”
“อันที่จริงผมเองก็ไม่ได้ดูแลอะไรหรอกครับ คนนั้นต่างหาก” เขาบุ้ยปากไปยังร่างสูง ๆ ที่ยืนเงอะ ๆ งะ ๆ “เขาอยู่เป็นเพื่อนคุณลุงเมื่อคืน”
“ขอบคุณมากนะครับ คุณ...เอ่อ?”
“หลงครับ” หลงดูเกร็ง ๆ เขาไม่ชินกับอะไรที่เป็นทางการแบบนี้เลย
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” นามบัตรอีกใบถูกยื่นให้ “ผมมาร์คนะครับ”
มะ...มาร์ค? หลงเกาหัวแก่ก ๆ แต่ก็ยอมรับมาแบบงง ๆ แถมยังไม่มีนามบัตรไปแลกกับเขาอีก
“ถ้ามีอะไรติดต่อเข้ามาได้เลยนะครับ”
“ติดต่อ?” สีหน้าอโณชาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ
“พอดีผมทำธุระค้างไว้ต้องรีบออกไปแล้วล่ะครับ” สมัครก้มมองนาฬิกาข้อมือ “งานด่วนน่ะครับต้องรีบจริง ๆ”
“แล้วพ่อคุณล่ะครับ ท่านจะผ่าตัดเชียวนะครับ” อโณชารู้สึกเหมือนเส้นประสาทข้างขมับกระตุกขึ้นมา
“เรื่องนั้นผมไว้ใจทางแพทย์ให้ดูแลอยู่แล้วครับ อีกอย่างผมอยู่ก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่แล้ว อ๊ะ! ลืมไป” สมัครล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบกระเป๋าหนังเงาวับออกมาคลี่ “นี่สำหรับค่าเสียเวลาเมื่อวานกับวันนี้ ส่วนที่เหลือต้องจ่ายเท่าไหร่ก็แจงเข้ามาได้เลยนะครับ”
“........”
“น้อยไปใช่ไหมครับ ถ้าอย่างนั้นผมเพิ่มให้นะ” เห็นอีกฝ่ายยังยืนนิ่งสมัครเลยถือวิสาสะหยิบเงินออกมาเพิ่มพร้อมกับยัดมันลงกระเป๋าเสื้อเชิ้ตของอโณชา
ปรี๊ด แว่วเสียงเส้นประสาทกระตุกแรงขึ้น
“รับไปเถอะครับ ผมต้องรีบไปละ...”
ตือ ดือ ดือ ดื๊อ ดือ ดือ ดื๊อ ดื่อ~
มือถือในกระเป๋ากางเกงของสมัครส่งเสียงเรียกให้เจ้าของล้วงเข้าไปหยิบ เขามองชื่อที่ขึ้นหราแล้วรีบกดรับ
“ฮัลโหลสวัสดีครับ มาร์คพูดครับ” สีหน้าและน้ำเสียงเปลี่ยนไปทันทีที่รับสาย “ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ นะครับ จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละครับ”
“ครับ พอดีติดธุระนิดหน่อย ผมไม่ปล่อยให้คุณแจ่มจันทร์รอนานแน่นอนครับ”
‘ธุระนิดหน่อย’ งั้นเหรอ?
มือทั้งสองข้างของอโณชากำแน่นขึ้น
“ขอโทษด้วยจริง ๆ นะครับ ผมไม่ดีเองที่ปล่อยให้สุภาพสตรีรอนาน” ไม่แน่ใจนักว่ามีคำว่า ‘ขอโทษ’ เยอะขนาดไหนในการสนทนาครั้งนี้ ท่าทีนอบน้อมของเซล ฯ หนุ่มช่างดูสำนึกผิดสุด ๆ มากมายยิ่งกว่าตอนขอโทษอโณชาเสียอีก “ครับ จะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยครับ”
เครื่องมือสื่อสารถูกยัดกลับไปที่เดิม สมัครจิ๊ปากพร้อมกับพึมพำ “เสียเวลากับที่นี่มากไปแล้ว”
ผัวะ!
เส้นความอดทนขาดผึงปล่อยออกมาเป็นกำปั้นที่ท้อง หลงอ้าปากค้างมองร่าง ‘คุณมาร์ค’ ที่ทรุดตัวอยู่บนพื้น ขากรรไกรอ้าพะงาบ ๆ พร้อมน้ำลายหยดตึ๋ง ๆ ด้วยความจุกเสียด
“คุณเรียกมันว่าเสียเวลางั้นเหรอ!!” โทนเสียงที่เคยนุ่มนวลกลับหยาบกระด้าง “พ่อคุณเขาเลี้ยงคุณมาตั้งนานเขาเคยบอกว่ามันเสียเวลาไหม!! รู้ไหมว่าคุณลุงเขาอยากเจอคุณขนาดไหน”
เขารู้ แม้ปากจะบอกว่าอย่าเรียกลูกชายมา แต่ลุงสมานกลับแอบชะเง้อรอ ดวงตาที่ขุ่นมัวของชายชรายังติดตรึงในหัว
“แค่ก ๆ” ไม่มั่นใจนักว่าสมัครอยากจะเถียงอะไร เพราะเขาทำได้เพียงสำลักน้ำลายเท่านั้น แรงกระแทกที่ท้องนั้นส่งผลให้อาหารที่กินเข้าไปแทบขย้อนออกมา
“ไม่พูดไม่จาทักทายสักคำ แล้วยังกล้าทิ้งให้แกอยู่คนเดียวอีก คิดเหรอว่าลุงเขาต้องการแค่เงิน คนอายุขนาดนี้ป่วยจนต้องผ่าตัดกำลังใจจากลูกหลานสำคัญขนาดไหน โตขนาดนี้ไม่รู้เลยหรือไง สมองได้รับการพัฒนาตามวัยหรือเปล่าครับ?”
คนฟังได้แต่หน้าชาเหมือนโดนน้ำเย็น ๆ ราดบนหัว ผู้ใช้ความรุนแรงเดินฉับ ๆ ไปคว้ากระเป๋าขึ้นสะพายบ่า ใบหน้าหล่อเหลาเขม็งเกลียวแบบที่หลงไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่น่าเชื่อว่าดวงตาโศกจะสามารถฉายแววน่ากลัวได้เพียงนี้
“แล้วก็นี่” เงินที่กระเป๋าเสื้อเชิ้ตเมื่อครู่ถูกควักออกมาทิ้งลงตรงพื้นข้าง ๆ คนเจ็บ “รับไว้นะครับ ถือว่าเป็นค่าที่ผมทำให้คุณเสียเวลา”
สมัครกัดฟันกรอด
“ต้องขอโทษที่ใช้ความรุนแรง เดี๋ยวผมจะเรียกพยาบาลด้านนอกให้นะครับคุณมาร์ค” ริมฝีปากบางฉาบรอยยิ้มอาบยาพิษ “อ้อ! เรียกให้ถูกต้องคุณหมักสินะครับ”
ฉึก ราวมีเข็มพิษนับร้อยพันทิ่มแทงเข้ากลางใจผู้บาดเจ็บ หลงอ้าปากค้างมองคนบนพื้นที่ทำปากพะงาบ ๆ ราวกับวิญญาณหลุดลอยไปอีกโลกหนึ่ง
“หลง ยังไม่รีบตามออกมาอีก”
“คะ...ครับ!”
แล้วเจ้าหมาก็วิ่งตามเจ้าของออกไป
TBC
โถ ลุงสมานเจ็บไปเป็นเดือนเลยน่าสงสาร ที่หายไปคือเว้นระยะให้แกรักษาตัวค่ะ//ลุงลุกขึ้นมาถีบอีกครั้ง
ตอนนี้สวีทอีกแล้วววว เขาลูบหัวกันด้วยนะคะะะะ โรแมนติกสุดๆ เย้ๆๆๆๆ
สวัสดีปีใหม่แบบเลท ๆ นะคะ ขอให้เป็นปีที่ดี มีความสุข ยังไงก็ฝากตัวฝากนิยายด้วยนะคะ ตั้งมั่นว่าจะอัพให้บ่อยกว่านี้ นิวอินดิโก้ต้องถือกำเนิดค่ะ ปีนี้หลงต้องจบบบบบบบ ดาวจะพยายามค่ะะะะะะะ
เจอกันตอนหน้านะคะ เลิฟยู้ววววววววว
-
คุณอโณโหดสุด
รับตำแหน่งเมะไปเลยค่ะ ///ยิ้ม
สงสารลุงสมานนะคะ อ่านอะไรแนวคนแก่ใช้ชีวิตอยู่ตามลำพังแล้วจะร้องไห้ทุกที่
การอยู่คนเดียวมันเหงานะ
-
หลงเอ้ย แกจะกลายร่างเป็นหมามากขึ้นทุกวันแล้วนะ อ่านแล้วปรี้ดเลย :a5: :z6: :z6: :beat: :beat: สะใจที่คุณอโณทำให้แล้ว แหมพูดมาได้ว่าเสียเวลา ถ้าพ่อไม่อยู่แล้วจริงๆแล้วจะรู้สึก
-
น้องหลงมาแล้วววววววว :pig4: :pig4:
-
โอ๊ย น่ารักมากเลยย เห็นภาพหลงเป็นโกเด้นตัวน้อยนั่งหูลู่ตาตกมองคุณอโณแล้วน่ารักเกินน 5555
ขอบคุณนะคะ
-
นี่ถือว่าคุณอโณใจเย็นละนะ เป็นนี่คงด่าเปิงไปตั้งนานละ :m16:
-
หลงเอ้ย อยากเข้ากลุ่มเกลียมัวไหม ฟรีนะ :D จองที่ล่วงหน้าก่อนได้เลย
(อยากเห็นอาชีพจริงๆของเจ้าหลงแล้วสิ)
-
ลูกลุงนี่สมควรโดนซะบ้างจริงๆนะ ทั้งที่พ่อรักขนาดนั้นแท้ๆ
-
ไอ้หมักนี่เน่ายิ่งกว่าปุ๋ยหมักเสียอีก
คุณอโณเขินรุนแรงเนอะ ขว้างทิ้งทุกอย่างที่ขวางหน้า ฮ่าฮ่าฮ่า
หลงนี่ก็พัฒนาจากเหาฉลามเป็นเต่าหรือเปล่า คุณอโณขยับนิดเดียวก็หัวหดแล้ว
คิดถึงสุดใจเลยคุณอินดิโก
สวัสดีปีใหม่นะ ขอให้กายและใจแข็งแรง จิตใจปรอดโปร่ง ปั่นนิยายไหลปรื้ด ๆๆ
-
ฝากด้วย :z6: คนอย่างนี้มันต้องลองเป็นเอง แล้วไม่มีคนดูแล
-
น่าจะแถมให้อีกสัก สองสามที หึ้ยยยยยย
-
:katai1: สมควรโดนหนักๆแล้วไอ้หมักเอ้ยยย
ุคุณอโณน่าจะซัดอีกสักทีน่าโมโหมาก
-
สมควรแล้วที่ไอ้หมักจะโดนแบบนั้น
-
สมควรแล้ว เป็นลูกภาษาอะไรพ่อป่วยขนาดนี้แล้วยังเห็นงานสำคัญกว่า แบบนี้ใช้ได้ที่ไหน เลี้ยงเสียข้าวสุกไปนะไอ่หมัก ขึ้นเลยนะเนี่ยเจอคนแบบนี้ สมน้ำหน้าเจอคุณอโณบทโหด อุตส่าใจเย็นรอแล้วรออีก มาสายแล้วยังไม่สำนึก น่าจะจัดให้อีกสักหมัด เกลียดคนแบบนี้จริงๆ :m31:
-
คุณอโณเท่จังเลย อยากให้มีอีกสักหมัด
ตอนนี้มีลูบหัวแล้วต่อๆไปมันจะมาเรื่อยๆใช่มั้ย
-
ขอบคุณคุณอโณที่ช่วยสั่งสอน ปรบมือให้รัวๆเลยค่ะ แล้วหมาหลงนี่ยังไงโดนลูบหัวแค่นี้ก็ฟินไปสิ ฮ่าๆ หลงเอ้ยยย อะไรมันจะมักน้อยแบบนั้นหือ?
-
คุณอโนเป็นลูกผู้ชายตัวจริง พูดน้อยต่อยหนัก คุณหมักคงเข้าใจ :m20:
-
:pig4:
-
ชอบคุณอโณมุมนี้จริงจังงง ฮิ้วว :impress2:
-
คุณอโณสอนได้ดีค่ะ เอาให้รู้สำนึกเลยนะคะ น่าจะจัดให้หนักมากกว่านี้นะคะคุณอโณ
คนอะไรไม่รู้จักสำนึกบุญคุณของพ่อแม่บ้าง ท่านกำลังเจ็บไข้ได้ป่วยแบบนี้ยังจะห่วงงานอีก แย่จริงๆ
-
ุดยอดดดดดดดด
-
หลงโชคดีมากที่ได้เห็นคุณอโณทุกมิติ
ทีนี้ล่ะ ความรักที่เพาะบ่มในใจก็จะเป็นรักที่ยั่งยืนยาวนาน
อย่างน้อย ๆ หลงมันก็จะรู้แหละว่าคุณอโณมีหลักในการดำเนินชีวิตยังไง เนื้อแท้แล้วเป็นคนแบบไหน
ที่สำคัญ... เวลาเผลอตัวทำผิดจนคุณอโณเกิดโมโหจนเบ่งพลังดาวไซย่าที่ติดตั้งมาแต่เกิดมาลงโทษ
หลงจะได้รู้ล่วงหน้าว่าควรติดต่อโรงพยาบาลเลยดีไหม หรือจะใช้เครื่องมือปฐมพยาบาลที่มีติดบ้านรักษาตัวเองพอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ป้ารักคุณอโณมากเลยค่ะจุด ๆ นี้ นี่ไง... ควาญช้างของจริง - แม่ก็คือแม่!
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
น่าจะอัดหนักๆกว่านี้หน่อย
หลงจะทำยังไงต่อไปหนอ เวลาแข็งอีก
:hao6: :hao6: :hao6:
-
อโณสุดยอด นึกว่าจะไม่ทำอะไรซะแล้ว สมน้ำหน้านายหมัก โดนเต็มๆ รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
ความทรงจำที่ 15
สั่นเป็นลูกหมาตกน้ำคงเป็นอาการแบบนี้สินะ
หงัก ๆ ๆ เก้าอี้สั่นส่งเสียงกึก ๆ
“หลง อย่าเขย่าเก้าอี้สิ”
เฮือก! เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยง “ขะ...ขอโทษครับ!”
อโณชาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ รู้สึกฉุนเฉียวเสียจนอยากสูบบุหรี่สักมวน แต่เขาให้สัญญากับแม่ไว้ ว่าจะเลิกบุหรี่หลังจบมหา’ลัย เพื่อนหลาย ๆ คนในคณะเองก็สูบกันเพื่อคลายเครียดจากกองหนังสือสูงท่วมหัว โชคดีว่างานที่ทำอยู่ปัจจุบันมันไม่ได้เครียดขนาดนั้นแล้ว
“คุณอโณ...” คนข้างตัวเรียกด้วยเสียงสั่น ๆ
อโณชาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้งเพื่อสงบสติอารมณ์ “คือว่าเมื่อกี้...”
“เมื่อกี้เท่มากเลยครับ”
“ห้ะ?”
หรือบางทีอาจเครียดมากกว่าสมัยเรียน
“ใจผมเต้นตึกตักไปหมดเลย” วิ้ง ๆ ๆ ตาลูกหมาทอประกายความปลาบปลื้มแทบทรุดตัวลงไปเกาะแข้งเกาะขา อกซ้ายเต้นตึกตักแทบหลุดออกมา สีหน้าเครียดขึงของคุณอโณเมื่อครู่ยังวนเวียนในหัว ดวงตาแข็งกร้าวนั่นก็ดี พลังหมัดสุดแข็งแกร่งนั่นก็ดี มันยกนิ้วโป้ง “หล่อมากเลยครับ”
“เอ่อ...ขอบคุณ” จะให้ตอบอะไรไปมากกว่านี้ล่ะ เขาชมมาก็ขอบคุณไปสิ “พอหลงพูดแบบนี้แล้ว ฉันรู้สึกผิดขึ้นมาเลยแฮะ”
“ผิดที่ทำให้ผมใจเต้นเหรอครับ”
“ผิดที่ใช้ความรุนแรง” โวะ! ช่วยคิดอะไรให้มันตรงตรรกะมนุษย์ปกติเถอะ หลงเอ๊ย! อโณชากุมขมับ “พอเจอเรื่องแบบนี้แล้วใจร้อนไปหน่อย”
“อืม” ถึงหลงจะดีใจที่ได้เห็นคุณอโณเท่ ๆ แต่มันก็ออกจะรุนแรงระดับเด็ก สตรีมีครรภและคนชราไม่ควรดูจริง ๆ นั่นแหละ โดยเฉพาะคนแก่ที่ชื่อสมาน ถ้าลุงรู้ว่าลูกชายสุดที่รักโดนคุณอโณสอยร่วงก็ไม่รู้จะว่าอย่างไรเหมือนกัน “โมโหมากเลยเหรอครับ”
“มาก” มากเสียจนคุมอารมณ์ไม่อยู่เลยล่ะ
“ทำไมเหรอครับ?”
“ก็มัน...” อโณชาชะงักราวกับสิ่งที่จะหลุดออกจากปากเป็นคำต้องห้าม จึงรีบกลืนกินมันเข้าไป “ไม่มีอะไรหรอก แค่การกระทำของเขามันไม่ไหวเลย”
“นั่นสิครับ” หลงพยักหน้า “ว่าแต่เราออกมาแบบนี้จะไม่เป็นไรเหรอครับ”
“ขอฉันสงบสติอารมณ์สักพักแล้วจะกลับเข้าไปนะ” ริมฝีปากบางคลี่รอยยิ้มที่ดูอ่อนแรง “หลงไปดูคุณลุงก่อนเถอะ”
“คุณอโณไม่เป็นไรแน่นะครับ” จะให้ทิ้งไว้ในสภาพนี้หลงก็รู้สึกผิด “ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนก่อนไหม?”
“ฉันแค่ทำหัวให้เย็นลงเฉย ๆ”
“หมายถึงสระผมใช่ไหมครับ! ถ้าอย่างนั้นผมสระให้ได้ เก๋ากี้ผมยังอาบน้ำให้ได้เลยครับ”
“อุบ” ก้อนความหงุดหงิดทะลักออกทางปากแทบจะหลุดออกมาเป็นเสียงหัวเราะ โชคดีที่กลืนมันลงคอได้ทัน อโณชาส่ายหัว “หลงเอ๊ย!”
“เอ๋? ผมพูดอะไรผิดงั้นเหรอครับ”
“ช่างเถอะ ไปดูคุณลุงเร็ว ไม่มีคนอยู่ด้วยเดี๋ยวแกใจเสีย”
“ครับผม” หลงพยักหน้าอย่างแข็งขัน “รีบตามมานะครับ ไม่อย่างนั้นผมจะคิดถึงมาก”
อ่อกกกกกกกกกกกกก อยากจะหันไปโก่งคอขย้อนของในท้องให้รู้แล้วรู้รอด การใช้ภาษาของหลงอยู่ในระดับเดียวกับเด็กประถมหรือไง ถึงได้กล้าพูดอะไรแบบนี้ออกมา!
เลยเป็นอันต้องปวดหัวตุบ ๆ ไปกันใหญ่ ไอ้เส้นประสาทที่ข้างขมับนี่ไม่รู้ว่าเครียดเรื่องเมื่อครู่หรือเรื่องเด็กในความดูแลมากกว่ากัน อโณชาถอนหายใจออกมายาว ๆ ปล่อยความคิดมากมายในหัวสมองให้ค่อย ๆ ระบายออกมา เรื่องราวบางอย่างที่ทำให้เขาพูดกับตัวเองว่า
‘เขาเองก็ไม่มีสิทธิไปว่าใครหรอก’
........................................................
...................................
.................
.........
จะว่าเหี้ยมหรือเด็ดขาดดี หลังโดนสอยร่วงสมัครก็กลับไปทำงานต่ออย่างปากว่าจริง ๆ พอหลงกลับขึ้นไป คุณพยาบาลสาวก็เล่าให้ฟังว่าพ่อลูกชายนั่งพักให้หายจุกแค่ครู่เดียว แล้วก็กลับไปเลย เมื่อจบแบบนี้หลงเลยต้องตามคุณพยาบาลไปห้องตรวจของลุงสมานแทน
อาการของลุงถือว่าทรงตัว ด้วยร่างกายที่แข็งแรงเพราะชอบฝืนสังขารอยู่บ่อยครั้ง ทำให้คุณหมอลงความเห็นว่าพร้อมจะผ่าตัดได้ หลังถูกบังคับด้วยสายตาจากอโณชาและคุณหมอ สุดท้ายลุงสมานก็ยอมจรดปากกาเซ็นยินยอม กำหนดการณ์ผ่าตัดคือวันถัดไป
หลงนอนเฝ้าลุงสมานในคืนนั้น ชวนคุยโน่นนี่นั่น แถมยอมนั่งให้ลุงด่าและบ่นได้ตามสบาย ลุงก็ร่าเริงดีหรอกเวลาได้ด่าคน แต่เผลอลุกไปฉี่หรือแอบดูทีวีเมื่อไหร่หลงก็แอบเห็นแกทำหน้าเศร้าอยู่ร่ำไป เขาเองก็ทำได้เพียงชวนแกคุยโน่นนี่ให้คลายเหงาบ้างเท่านั้น
“เอ็งว่าผ่าตัดมันเจ็บไหมวะ”
“เจ็บสิครับลุง ขนาดผมหัวโนเฉย ๆ ยังเจ็บแทนแย่”
“บ๊ะ! ไอ้นี่พูดจาไม่ให้กำลังใจเลยว้อย” ลุงอยากจะหาอะไรมาปาหัวมันสักที ความซื่อของมันอยู่ในระดับลึกถึงเซลล์สมองและไขสันหลัง
“เอ่อ งั้นเจ็บนิดหน่อย”
“ไม่ทันแล้วโว้ย” ยิงมุกผิดจังหวะมันน่าฟาดด้วยถาดสักที สมานหันหน้าออกไปยังหน้าต่าง วันนี้แดดแรงแผดเผาเสียจนน่ากลัว ขนาดว่าอยู่ในห้องแอร์แต่ถ้าไปนั่งริมหน้าต่างมีหวังเหงื่อออกแน่ ๆ อากาศแบบนี้คงไม่มี ‘ใคร’ อยากขับรถมาโรงพยาบาลไกล ๆ หรอกมั้ง “เปิดทีวีซิ”
“ทีวีเหรอครับ สักครู่นะครับ” เมื่อได้รับคำสั่ง ไอ้หนุ่มขี้ข้าก็รีบวิ่งโร่ไปหยิบรีโมตมาให้ทันที “มาแล้วคร้าบ~”
มือเหี่ยว ๆ ยกขึ้นรับอุปกรณ์แบน ๆ ทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้ามากดปุ่ม ปลุกห้องที่เงียบกริบให้มีเสียงหัวเราะจากซีรีส์ซิทคอมที่กำลังออนแอร์อยู่ เห็นลุงสนใจคนในจอหลงจึงล่าถอยกลับไปนั่งข้าง ๆ อโณชาดังเดิม
อโณชานั่งอยู่บนโซฟาและมีแมกกาซีนอยู่ในมืออีกเช่นเคย วันนี้เขาไม่มีปากเสียงใด ๆ เนื่องด้วยความรู้สึกผิดต่อคนป่วยที่ไปตั๊นหน้าลูกชายสุดรักสุดหวงของแก ขาที่ไขว้กันเปลี่ยนข้างปรับท่านั่งอีกครั้งขณะเหลือบตามองเข็มนาฬิกาบนผนังฝั่งตรงข้าม อีกนิดเดียวเวลาผ่าตัดก็จะมาถึงแล้ว
แต่ยังไร้วี่แววของลูกชาย
ดวงอาทิตย์ลอยสูงขึ้นเกือบเหนือศีรษะ ชายแก่มองเรื่องตลกในจอด้วยสายตาว่างเปล่า ทั้งที่ปกติเป็นคนเส้นตื้น มุกห้าบาทสิบบาทก็ยังขำแท้ ๆ เสียงหัวเราะปลอม ๆ ในโทรทัศน์ไม่อาจเข้าถึงโสตประสาทได้ สมานไม่รับรู้อะไร ความกลัวคืบคลานมาใกล้เพียงปลายจมูก มือแห้งเหี่ยวบีบรีโมตจนสั่นไปหมด
เขากลัว กลัวเหลือเกิน
ปากเก่งอวดดีไปก็เท่านั้น ตอนนี้ให้ยืนก็คงยืนไม่อยู่ การผ่าตัดมันน่ากลัวสำหรับชายชรานัก อุปกรณ์เครื่องมือมากมาย ใบมีดแหลม ๆ กลิ่นยาฆ่าเชื้อฉุนจมูก น่ากลัว น่ากลัวเหลือเกิน แล้วถ้าเขาหลับไปโดยไม่ได้ฟื้นขึ้นมาล่ะ ถ้าเขาไม่ได้เห็นหน้าลูกอีกครั้ง...
“ฮึก...” ฟันบิ่น ๆ งับลงบนริมฝีปากกลั้นก้อนสะอื้นที่จุกตรงคอ ทว่าความกลัวที่ท่วมท้นมันกำลังกลั่นตัวเป็นน้ำใส ๆ ที่นองอยู่ตรงเบ้าตาลึกโหล
“ลุงครับ!” หลงรีบโผเข้ามาที่ข้างเตียง ก่อนอโณชาจะทันลุกขึ้นเสียอีก “ลุงเป็นอะไรครับ? เจ็บหลังเหรอ”
ชายชราส่ายหน้าไม่ยอมตอบ เขาไม่ได้เจ็บหลัง หรือบางทีให้เจ็บหลังจนร้องไห้ยังดีเสียกว่า
“ทำไงดีครับคุณอโณ เรียกคุณพยาบาลตอนนี้เลยดีไหมครับ” หลงลนลานคว้ากริ่งในมือหันมาขอความเห็นจากอีกคน ไม่ทันจะอ้าปากเสียงแหบแห้งก็ตอบขึ้นมาก่อน
“มะ...ไม่ต้อง ข้าไม่ได้เจ็บหลัง” ลุงสมานยกมือที่ปุ่มกระดูกปูดโปนขึ้นปาดน้ำตาราวกับจะทำลายหลักฐาน “เอ็งไปนั่งเถอะ”
“ได้ยังไงล่ะครับ ลุงบอกผมมาก่อนสิว่าเป็นอะไร” ความห่วงใยจากคนที่ไม่ใช่ลูกหลานทำเอาสมานจุกแน่นไปทั้งอก ทั้งที่ควรจะดีใจแต่น้ำตากลับไหลออกมามากกว่าเดิม ความน้อยเนื้อต่ำใจที่กักเก็บมานานพังทลายลงมาต่อหน้า
ขนาดไม่ใช่ลูกใช่หลานมันยังมีน้ำใจให้ถึงเพียงนี้ แล้วคนเป็นลูกล่ะ?
สมานสะอื้นแรงขึ้นจนหลงต้องหันไปขอความเห็นอโณชาที่ตั้งสติได้ก่อน ชายหนุ่มหันไปพูดกับคนแก่ “เข้าใจแล้วครับ ผมจะไม่เรียกพยาบาลแล้ว แต่ก่อนอื่นคุณลุงค่อย ๆ หายใจนะครับ”
เสียงลมหายใจหนัก ๆ เมื่อครู่ค่อย ๆ บรรเทาลง สมานพยายามทำตามที่อโณชาบอก ลมหายใจของชายแก่ค่อย ๆ กลับสู่สภาวะปกติ รวมไปถึงน้ำตาที่เหือดแห้งลงด้วย
“ดีมากครับ” อโณชาไม่ได้ดุลุงสมานเหมือนก่อนหน้านี้ น้ำเสียงเขาอ่อนโยนกว่าปกติด้วยซ้ำ “ฟังนะครับ ถ้าคุณลุงไม่บอกว่าเป็นอะไร ผมก็จะไม่เซ้าซี้ถาม แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมกับหลงก็ช่วยอะไรคุณลุงไม่ได้เหมือนกันนะครับ”
คำเกลี่ยกล่อมที่แสนธรรมดา แต่สำหรับชายชรามันเหมือนเชือกที่ต้องคว้าเอาไว้
“ข้า...” สมานอึกอักอยู่ชั่วครู่ “ข้าไม่อยากผ่าตัดแล้ว”
“ไม่ได้นะพ่อ!” เสียงบุคคลที่สี่จากหน้าประตูเรียกสายตาคนทั้งห้องให้หันขวับกลับไป ช่องสี่เหลี่ยมตรงนั้นปรากฏร่างของสมัคร ไม่ทันจะอ้าปากชายหนุ่มก็พุ่งตัวเข้ามาประชิดข้างเตียง “ยังไงก็ต้องผ่าครับ จะปล่อยให้มันเรื้อรังแบบนี้ไม่ได้”
สมานมองหน้าลูกชายเพียงคนเดียว คนเดียวที่เขาคิดถึง มันคือเรื่องจริงอย่างนั้นหรือ ชายชรากัดกลืนก้อนสะอื้นที่ย้อนออกมาไม่ไหวอีกต่อไป “ฮึก...”
“พ่อ! พ่อ! อย่าร้องไห้สิ” สมัครลนลานคว้ากระดาษทิชชูมาให้ “ผมมาแล้วพ่อ”
“คุณหายไปไหนมาครับ” สมัครหน้าถอดสีไปเล็กน้อยเมื่อเห็นคู่กรณีคราวก่อนเกาะขอบเตียงฝั่งตรงข้าม “ทำไมไม่มาดูแลคุณลุงเลย”
“ฟะ...ฟังผมก่อนนะครับ เรื่องนี้ผมอธิบายได้” เซลหนุ่มพูดเสียจนลิ้นพันกัน มองมือขาว ๆ ที่เคยฮุคเข้ามาแล้วแข้งขาอ่อน “ผะ...ผมไปเคลียร์งานมา”
อโณชาเลิกคิ้ว
“ผมลางาน! ลาทั้งอาทิตย์เลย”
“บอกพ่อคุณสิ มาบอกผมทำไม”
สมัครเองก็งงตัวเองว่าทำไมต้องไปรายงานคนแปลกหน้าอย่างอโณชาด้วย เขาส่ายหัวแรง ๆ ก้มมองชายชราบนเตียง ใบหน้าอิดโรยยับย่นอาบน้ำใส ๆ ในสองเบ้าตา กระนั้นลุงสมานกลับยิ้มออกมาจากดวงตา ความรู้สึกผิดพุ่งพล่านในหัวจนแสบจมูก สมัครกลืนมันลงคอ
“ต่อจากนี้ผมจะมาเฝ้าพ่อนะ”
“อื้อ” ลุงสมานพยักหน้าหงึกหงัก ดูน่าขันและน่าสงสารในคราเดียวกัน ไม่ต้องมีคำซึ้ง ๆ อะไรออกจากปาก แค่เห็นหน้าลูกชายแกก็มีกำลังใจมากมายแล้ว
“พ่อ...เอ่อ...” สมัครหลบตา “ผ่าตัดนะพ่อ จะได้หายไว ๆ”
“เออ”
“ผมไปเรียกพยาบาลให้นะ ใกล้จะได้เวลาแล้วนี่” สมัครทำตัวไม่ถูกรีบหันซ้ายหันขวา ทว่าจังหวะจะเอาตัวรอดดันถูกไอ้หนุ่มตกกระช่วงชิงไป
“เมื่อกี้ผมไปเรียกให้แล้วครับ” หลงตอบตาใสซื่อ
อะ...ไอ้นี่ นอกจากตัดช่องทางหนีความอึดอัดแล้วยังแย่งหน้าที่ลูกไปอีกแหนะ สมัครหน้าซีดเผือด คำว่า ‘ไอ้ชั่ว’ สลักติดกลางหน้าผากลึกลงไปอีก ลบก็ไม่ออก จะให้กลับมาแบบพระเอกมันก็หน้าด้านเกินไป สถานการณ์น่ากระอักกระอ่วนใจนี่จะทำยังไงดีวะ แล้วนี่ไม่คิดจะมีใครพูดอะไรหน่อยเรอะ!
“เอ่อ... พ่อหิวน้ำไหม เดี๋ยวผมไปรินมาให้”
“ก่อนผ่าตัดห้ามดื่มน้ำครับ” ฉึก! ถ้อยคำจากอโณชาเหมือนเขียนคำว่า ‘โง่’ ข้าง ๆ ‘ไอ้ชั่ว’ เมื่อครู่
“ถ้าอย่างนั้นดูทีวี...”
“ก็เปิดอยู่นี่ครับ” ฉึก! ไอ้หน้ากระกลับมาแทงซ้ำอีกแผล โชคดีที่มันไม่แสยะยิ้มอย่างผู้ชนะให้เขาดูโง่ไปมากกว่านี้ สมัครคว้าขอบเตียงไว้ไม่ให้เดินเซเพราะพิษบาดแผล
เขารู้ว่าตัวเองไม่ดี ทำแต่งานจนไม่ได้มาสนใจดูแลพ่อ มันเป็นความคิดตื้น ๆ ของคนกำลังจะพ้นวัยรุ่น พ่อมีเงินบำนาญแถมยังที่เขาส่งไปให้ทุกเดือนก็ไม่ใช่น้อย เขาคิดแค่ว่า ‘เท่านี้ก็น่าจะอยู่ได้นี่’
แต่เมื่อได้เห็นพ่อน้ำตานองหน้าก็รู้ว่าคิดผิด แค่เงินน่ะ มันไม่พอหรอก มันไม่พอเลยจริง ๆ แล้วไอ้ความรู้สึกผิดเต็มอกนี่ก็ไม่รู้จะระบายออกยังไง จนกระทั่งโดนอัดท้องเมื่อวันก่อนนั่นแหละ ถึงได้รู้ว่ามันถึงเวลาแล้วที่จะชดใช้ความผิด ที่ไหนได้พอมาอยู่ตรงนี้กลับพูดอะไรไม่ออกเสียอย่างนั้น ลูกผู้ชายกับพ่อนี่พูดกันยากชะมัด...
“ไอ้หมักเอ๊ย” เสียงแหบแห้งเรียกไอ้คนคิดเยอะออกจากภวังค์
“คะ...ครับ?”
“เอ็งไม่ต้องมาเฝ้าทุกวันหรอก” ลุงสมัครอ้อมแอ้ม แกเองก็ขัดเขินกับบรรยากาศพ่อลูกผูกพันไม่น้อย ดวงตาขุ่นหลบวูบ “แต่มาบ้างก็ดี”
น่าแปลกที่สมัครยิ้มออกมา “ขอโทษที่ไม่มาดูนะพ่อ”
“เออน่า พูดมากนะเอ็ง”
อโณชาดึงแขนเสื้อไอ้หลงให้ออกจากห้องไปด้วยกันเงียบ ๆ
น่าจะปล่อยให้เป็นเวลาของพ่อลูกเขาล่ะ
............................................................
.................................
...............
........
“ผมล่ะนึกว่าคุณอโณจะสอยลูกลุงร่วงอีกสักรอบ”
“บ้าเหรอ ฉันไม่ใช่พวกชอบใช้ความรุนแรง” แต่สีหน้าคุณอโณตอนนั้นสะใจมากนะครับ “แค่นั้นก็รู้สึกผิดจะแย่แล้ว”
“เหรอครับ”
“ไม่ต้องมาทำหน้าสงสัยเลยนะ”
“แฮะ ๆ ๆ” นี่เริ่มเสียว ๆ คุณอโณจะหันมาสอยมันร่วงไปอีกคนไหม เห็นยิ้ม ๆ แบบนี้มือหนักใช่ย่อยนะเนี่ย “เออ คุณอโณลางานช่วงบ่ายใช่ไหมครับ”
“ลาติดกันจนโดนมองค้อนเลยล่ะ” ภาพแพรตอนบ่นไม่หยุดที่ทิ้งหล่อนไว้คนเดียวลอยขึ้นมาในหัวทันที “จะว่าไปกลับไปตอนนี้ก็คงทันอยู่นะ”
“คะ...คือ...” หลงอ้าปากพะงาบ ๆ “เมื่อคืนลุงฝากให้ผมเข้าไปรดน้ำต้นไม้ที่หลังบ้านน่ะครับ แกฝากกุญแจสำรองมาด้วย” ว่าแล้วมันก็ควักออกมาโชว์
“งั้นฉันแวะไปส่งหลงก่อนไหม”
“ผะ...ผมอยากให้คุณอโณไปด้วย” ดวงตาเรียวฉาบความอ้อนวอนเต็มที่ “นะครับ ไปด้วยกันนะ”
เลิกทำสายตาแบบนั้นได้แล้วน่า อโณชาพ่ายแพ้มันซ้ำ ๆ ซาก ๆ ตั้งแต่เผลอเก็บกลับบ้านแล้วไม่ใช่หรือไง แล้วนี่ก็เป็นอีกครั้งที่เขาพ่นลมหายใจออกมายาว ๆ “รถจอดอยู่ชั้นล่างน่ะ”
หลงเริงร่าเดินตามเขาต้อย ๆ ลงลิฟต์ไปยังลานจอดรถด้วยกัน อโณชาพร่ำบอกตัวเองไปตลอดทางว่าเขาไม่ได้มาเพราะหลง แต่เพราะขี้เกียจกลับเข้าไปทำงานหรอกนะ ยานพาหนะสีดำทะยานสู่ท้องถนนไม่ถึงสิบห้านาทีก็ถึงที่หมาย อาจเพราะนี่ไม่ใช่เวลาสัญจร อโณชาจอดรถตรงข้างฟุตปาธที่ประจำแล้วเปิดประตูรถออกมา
“คุณลุงเขาน่าจะไว้ใจหลงมากเลยนะ ถึงได้ฝากกุญแจสำรองไว้แบบนี้”
“ไม่น่าจะใช่มั้งครับ” หลงว่าขณะล้วงหากุญแจในกระเป๋ากางเกง “ลุงบอกว่าบ้านแกไม่มีอะไรให้ขโมย แถมผมยังโง่ ไม่น่าจะมีปัญญาทำอะไร”
นี่นอกจากไม่ได้ไว้ใจแล้ว ลุงน่าจะเกลียดหลงเลยว่ะ อโณชาครุ่นคิดแต่ไม่กล้าพูดออกไป เป็นจังหวะเดียวกับที่ลูกกุญแจทำงานตรงกลอนประตู
แกร๊ก
กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มอันเป็นเอกลักษณ์ของร้านโชยเข้ามาเตะจมูกก่อนเป็นอย่างแรก หลงเอามือคลำหาสวิตช์ไฟชั่วครู่ก่อนจะจุดให้ห้องด้านหน้าสว่างขึ้น บ้านลุงสมานยังรกไม่ต่างจากคราวก่อน อาจจะดีขึ้นนิดหนึ่งที่มีลูกค้าทยอยมารับเสื้อผ้าที่ซักเสร็จกลับไปบ้างแล้ว เลยทำให้ทางเดินเข้ากว้างขวางขึ้นเยอะ
“คุณโณนั่งรอก่อนก็ได้นะครับ ผมรดน้ำไม่นานหรอก”
“ฉันไปช่วยก็ได้นะ จะได้เสร็จเร็ว ๆ ไง”
ชะ...ช่วยอะไร เสร็จอะไร...
“หลง เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว” บางทีการใช้ภาษาของหลงก็น่ากลัวจนตัวมันเองยังตกใจ มันส่ายหัวแรง ๆ “ให้ฉันช่วยเถอะ ต้นไม้ตั้งเยอะแยะ”
“ไม่เยอะขนาดนั้นหรอกครับ” ขายาว ๆ เริ่มก้าวนำเข้าไปยังหลังบ้านอันเป็นโอเอซิสของลุงสมาน หลงเลื่อนบานประตูออก เป็นจังหวะเดียวกับที่โมบายด้านบนส่งเสียง “ดูสิ แดดร้อนขนาดนี้ แถมเสื้อผ้าคุณอโณก็แพง ๆ ทั้งนั้น เดี๋ยวเลอะเทอะนะครับ”
“แค่รดน้ำมันจะไปเลอะอะไร”
“เอ๊~ คุณอโณอย่าดื้อสิครับ” ไอ้หลงถือวิสาสะกดไหล่อีกฝ่ายให้นั่งลงตรงที่นั่งประจำของลุง “ผมกินเงินเดือนลุงอยู่ ผมจะทำคนเดียวครับ”
เหตุผลที่ยกมาอ้างทำอโณชาพ่ายแพ้ไปอีกครั้ง เขาไม่กล้าทำลายความตั้งใจของหลงหรอก คิดได้ดังนั้นก็ยอมนั่งนิ่ง ๆ มองคนเสียความทรงจำมุดเข้าพุ่มไม้ไปต่อสายยางเข้ากับก๊อกน้ำ เสื้อยืดลายการ์ตูนที่อโณชาซื้อให้ชื้นหยดเหงื่อขึ้นมาทันที แค่ขยับตัวไม่นานแท้ ๆ ดูท่าอากาศวันนี้จะเลวระยำจริง ๆ
“คุณลุงดูแลสวนกว้างขนาดนี้ อาการกำเริบก็ไม่แปลกหรอก” เขาบ่นพึมพำ แต่มีหรือจะรอดหูหลง
“อย่าว่าแต่สวนเลยครับ ไหนจะงานซักผ้าอะไรของแกอีก ขนาดจ้างผมมาแล้วก็ยังชอบมายกนู่นยกนี่โชว์ตลอด”
“ลูกก็ไม่ใส่ใจเอาซะเลย” เขาส่ายหัว “แย่ชะมัด”
“ผมคิดมานานแล้วนะครับ” อยู่ ๆ เสียงอีกฝ่ายก็จริงจังขึ้นมา หลงดึงตัวออกมาจากพุ่มไม้ หันมาเผชิญหน้ากับอโณชา “ทำไมคุณอโณถึงได้โกรธขนาดนั้นล่ะครับ?”
คำถามที่เคยถูกถามย้อนกลับมาอีกครั้ง อโณชาหลบตาวูบ ทำไมเขาจะต้องไม่กล้าตอบคำถามของหลงด้วยล่ะ?
“กะ...ก็เขาไม่ยอมมาดูแลพ่อนี่นา”
“ครับ ผมรู้ว่าคุณสมัครก็ผิด” คนตกกระพยายามหันองศาให้อโณชายอมสบตาด้วย ทว่าเปล่าประโยชน์ “แต่ผมไม่คิดว่าจะต้องโกรธมากมายขนาดนั้น”
“.......”
“ผมเพิ่งเคยเห็นคุณอโณเป็นแบบนี้ ทั้งที่ปกติออกจะเยือกเย็นแท้ ๆ นี่ถึงขั้นลงไม้ลงมือเลยนะครับ เลยคิดว่ามีเหตุผลอื่นหรือเปล่า” ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนไป แต่หลงผู้ใสซื่อในการถามคำถามนั้นยังคงเส้นคงวาเสมอ ไม่คาดคั้น ไม่ได้หวังคำตอบ แค่สงสัยแล้วก็ถามเท่านั้นเอง “เอ่อ...ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรนะครับ”
“อืม” อโณชาพยักหน้าตอบรับ ทว่าแววตาที่เศร้าหมองนั้นทำเอาหลงปวดแปล๊บ ๆ ขึ้นมาที่อก นึกอยากตบปากตัวเองที่ถามอะไรแบบนั้นออกไป ในเมื่อตอนนี้คุณอโณไม่อยากพูด เขาเองก็จะไม่รบเร้าอะไร
อโณชาชันเข่าขึ้นกอดแล้วเอาคางเกยบนนั้น มองสีเขียวของต้นไม้ใบหญ้าปล่อยความคิดให้ล่องลอยออกไปไกล จิตใต้สำนึกกดความทรงจำบางอย่างเอาไว้ให้ลึกลงไปอีก อย่าคิดถึงมันอีกเลย อย่าให้มันกลับขึ้นมาอีกครั้ง
“คุณอโณครับ”
ดวงตาโศกตวัดขึ้นจากภวังค์
“ดูนี่สิครับ ตรงนี้ผมปลูกเองด้วย”
“หือ?” หัวข้อสนทนาน่าสนใจเรียกให้คนตัวสูงที่ชานบ้านยันตัวลุกขึ้น สวมรองเท้าแตะเก่า ๆ แล้วลากขาไปหาคนตกกระที่นั่งยอง ๆ โบกมือเรียกอยู่
“ลุงชมด้วยนะครับว่าผมขุดดินเก่งมาก บางทีอาจจะเป็นคนสวนเก่าก็ได้”
“ขนาดนั้นเชียวเหรอ” อโณชายืนค้ำอยู่ด้านบนก้มมองต้นไม้ตรงหน้า ไม้พุ่มขนาดเล็กมีใบปลายเรียวแหลมเหมือนหอกเรียงตัวยาวไปราวสี่ห้าเมตรของรั้ว
“สวยไหมครับ?” หลงถามย้ำราวกับจะอวด ทั้งที่ต้นสีเขียวล้วนตรงหน้าไม่ได้มีความสวยเลยสักนิด คิดได้ดังนั้นคนอยากได้คำชมก็เสริมต่อ “อ๊ะ! ตอนนี้อาจจะไม่สวย แต่ลุงบอกว่ามันจะออกดอกช่วงกันยาตุลาด้วยล่ะครับ”
“ต้นอังกาบ?”
“คุณอโณรู้จักด้วยเหรอครับ”
รู้จักสิ รู้จักดีเลยล่ะ
‘อโณชาแปลว่าต้นอังกาบไงล่ะ’
-
…………………………………………………………….
…………………………………………..
…………………………
……….
รั้วไม้ยาวจรดสองข้างห้อมล้อมไปด้วยสีเขียว บ้านสองชั้นหลังเล็ก ๆ แทรกตัวอยู่ตรงกลางพื้นที่สี่เหลี่ยม ต้นไม้ใหญ่ริมรั้วให้ความสงบร่มรื่นไปตลอดแนว ทว่ากลับมีไม้พุ่มเตี้ยแทรกตัวอยู่เป็นทิวแถว
“ดอกก็นาน ๆ ออกที แต่แม่ยังเอามาลงเพราะแค่ชื่อเหมือนผมเนี่ยนะครับ?” อโณชาในวัยยี่สิบสี่พูดปนขำ “ถือเคล็ดอะไรหรือเปล่านี่”
“เคล็ดบ้าอะไรล่ะ ต้นมันสวยดีก็เลยเอามาแซมลง” หญิงสาวเท้าเอวเถียง “อีกอย่างถ้ามันไม่สวยแม่คงไม่เอามาตั้งชื่อลูกหรอกมั้ง”
‘บ้านสวน’ คือคำที่เขาใช้เรียก ‘บ้าน’ ในตอนนั้น ต้นไม้ร่มรื่นจนเกือบรกชันในกรุงเทพฯจัดว่าหายากเลยทีเดียว แม่ของอโณชาชื่อ ‘ช่อผกา’ ไม่รู้ว่าชอบต้นไม้ดอกไม้เพราะชื่อตัวเองด้วยหรือเปล่า หญิงสาววัยสี่สิบปลาย ๆ เหยียดหลังตรงสง่างาม หล่อนดูดีในชุดสูทเสริมไหล่ เส้นผมสีดำถูกรวบเป็นหางม้าด้านหลังเผยให้เห็นเครื่องหน้าอันสวยงาม แม้จะมีริ้วรอยแห่งวัยแต่เธอก็ยังสวยเสมอสำหรับอโณชา
หลังจากพ่อเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ตอนอายุสิบสอง อโณชาก็อยู่กับแม่สองคนมาตลอด ญาติผู้ใหญ่ก็มีมาเยี่ยมเยียนบ้างตามเทศกาลสำคัญต่าง ๆ ทว่าแม่เขาไม่ได้สนิทกับใครเป็นพิเศษ หากพูดถึงเพื่อนสนิทแล้ว อาแสงที่อยู่ข้างบ้านยังจะสนิทกันเสียกว่า ช่อผกาเป็นเลขาในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง เงินเดือนมากพอจะส่งเสียเลี้ยงลูกจบปริญญาไปพร้อมกับผ่อนบ้านส่วนที่เหลือได้ เรียกได้ว่าเป็นเวิร์กกิ้งวูแมนที่เก่งพอตัว
“เนคไทเบี้ยวแหนะ” คนเป็นแม่ว่าขณะเอื้อมมือมาจัดให้ลูกชายเพียงคนเดียว “เดี๋ยวก็ไม่หล่อหรอก”
“ขอบคุณครับ” อโณชายิ้มหวาน ใคร ๆ ก็บอกว่าแม่ลูกบ้านนี้หน้าตาเหมือนกัน ยิ่งยิ้มยิ่งเหมือนอย่างกับแกะ
“เย็นนี้ทำโอทีหรือเปล่าล่ะ?” ช่อผกาตบปุ ๆ บนบ่าลูกชาย ถอยหลังสองสามก้าวเช็คความเรียบร้อย “แม่จะได้เตรียมข้าวเย็นไว้ให้”
“ทำครับ ช่วงนี้ผมคงไม่ได้กลับมากินข้าวเย็นกับแม่นะครับ” น้ำเสียงแฝงด้วยความรู้สึกผิดอยู่เต็มเปี่ยม “พอดียุ่ง ๆ ใกล้จะปิดไตรมาสแล้ว”
“จ้า ๆ อย่าหักโหมมากก็แล้วกัน”
“ผมไปทำงานแล้วนะครับ” อโณชายกมือไหว้ก่อนจะคว้ากระเป๋าหนังขึ้นแล้วออกเดินไปบนถนนแคบ ๆ หน้าบ้าน สอดส่องสายตาหามอเตอร์ไซค์รับจ้างสักคันที่จะพาเขาไปส่งที่หน้าปากซอย
ตอนนั้นอโณชาถือว่าเป็นน้องใหม่ไฟแรงในบริษัทเลยก็ว่าได้ เข้ามาได้เกือบปีแต่กลับถูกฝ่ายขายกระเตงไปนู่นมานี่ด้วยกันบ่อย ๆ เพราะมีความสามารถในการดึงดูดคนให้คล้อยตามโดยง่ายเลยจบลูกค้าได้เร็วขึ้น ยิ่งช่วงนี้ที่แย่งกันทำยอดในโค้งสุดท้ายยิ่งชิงตัวกันหนักหน่วงขึ้นทุกที อโณชาต้องทำโอทีทั้งอาทิตย์เลยทีเดียว
เขาไม่ใช่คนทะเยอทะยานอะไร แต่โบนัสก้อนแรกในชีวิตกำลังจะออกยิ่งกระตุ้นให้โหมงานมากขึ้น แค่คิดถึงสีหน้าตอนที่เอาเงินก้อนแรกไปซื้อตั๋วเครื่องบินหรือนาฬิกาสวย ๆ สักเรือนให้แม่ ก็มีแรงที่จะทำงานต่อแล้ว
“อโณ วันนี้ไปกับพี่นะ ลูกค้านัดหกโมงเย็น”
“ได้ครับ”
“วันนี้รายใหญ่เลยด้วย พลาดไม่ได้เลยนะจ๊ะ”
“ครับ”
หกโมงเย็นงั้นเหรอ? ก็เท่ากับว่าถึงบ้านไม่ต่ำกว่าสี่ทุ่มสินะ อโณชาคำนวณเวลาในใจขณะวางแผนการชีวิตสำหรับวันนั้น ช่วงกลางวันเขามีแค่จัดการงานเอกสารเล็ก ๆ น้อย ๆ งานใหญ่คงเทไปช่วงเย็นเสียหมด คิดได้ดังนั้นก็เหนื่อยหน่ายจนอยากจะฟุบหลับบนโต๊ะไปเสียตอนนี้
ตือดือดือดื๊อดือดือดื๊อดื่อ~
เปลือกตาหนัก ๆ ที่เกือบปิดสนิทเบิกโพลงขึ้น วัตถุสื่อสารสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงเรียกให้มือเรียวล้วงเข้าไปหยิบมันออกมา ชื่อที่แสดงอยู่บนหน้าจอทำให้เขายิ้มออกมา
“ครับแม่”
“ลูกชายคุณช่อผกาใช่ไหมคะ?”
“ครับ?” เสียงที่ตอบกลับมาไม่คุ้นหูเอาเสียเลย และการที่มีคนอื่นมาใช้มือถือแม่ของเขาแบบนี้ ดูอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องดีเลยสักนิด เขาตอบกลับไปอย่างร้อนรน “คุณแม่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”
“เอ่อ...ใจเย็น ๆ นะคะ” ปลายสายดูลำบากใจที่จะพูด “คุณช่อผกาตกบันไดที่บริษัทน่ะค่ะ”
“ห้ะ! ละ..แล้วเป็นอะไรมากไหมครับ” มัวแต่อิดออดจนอโณชาทนข่มอารมณ์ไม่ไหว เสียงพูดที่คล้ายตะคอกทำเอาเพื่อนร่วมงานตกใจ “รีบบอกมาสิครับ”
“คือ...ไม่น่าจะเป็นอะไรมากนะคะ ตอนนี้ฟื้นแล้วด้วย เพียงแต่ยังไม่มีแรงจะพูดน่ะค่ะ” รอบตัวของปลายสายเงียบสงบ ดูน่าจะอยู่ในห้องพยาบาล “มีรอยฟกช้ำที่...”
“อโณเหรอ คุยกับอโณอยู่หรือเปล่า” อโณชาจำเสียงที่แทรกขึ้นมาได้ทันที มือที่จับโทรศัพท์อยู่สั่นจนเหงื่อออก
“พี่ผกาไหวเหรอคะ”
“ให้พี่คุยกับลูกหน่อย”
“สักครู่นะคะ” ราวกับการส่งโทรศัพท์ไปสู่อีกมือนั้นยาวนานเหลือเกิน อโณชากลั้นใจฟังเสียงกุกกักอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะตามมาด้วยเสียงถอนหายใจ
“ไม่เป็นอะไรหรอก”
“แม่!”
“เสียงดังน่า” ขนาดบาดเจ็บแม่ยังดุเขาไม่เลิก “ก็บอกว่าไม่เป็นไรไง ไม่เชื่อแม่เหรอ”
“แม่ชอบโกหกผม” ลูกชายเถียง “คราวก่อนที่เป็นโรคกระเพาะก็หลอกกันแบบนั้น”
“แล้วตอนนั้นก็ไม่เป็นอะไรจริง ๆ ใช่ไหมล่ะ?” แม้น้ำเสียงจะอิดโรย แต่คำเย้าแหย่ของแม่ทำให้เขาอดยิ้มไม่ได้เลย “เห็นแบบนี้แม่เก่งน้า~”
“แล้วนี่ไปโรงพยาบาลหรือยังครับ?”
“โอ๊ย! เขียวช้ำนิดเดียวจะไปทำไมให้มันวุ่นวาย” ช่อผกาส่ายหัว “เราไปทำงานเถอะ วันนี้ทำโอดึกด้วยไม่ใช่เหรอ”
“ครับ” อโณชาผ่อนคลายลงมาก “ถ้าไม่ดีขึ้นพรุ่งนี้ไปหาหมอกันนะครับแม่”
“บ่นมากจริงพ่อคนนี้” คนเป็นแม่ออกปากไล่ “ไป ๆ ไปทำงาน เดี๋ยวก็โดนไล่ออกหรอก”
“ครับแม่”
ปลายสายวางฉับลงไปไม่ยืดเยื้อ ช่อผกาค่อนข้างเข้มงวดกับเรื่องงาน ดังนั้นเธอจะไม่ค่อยพอใจนักหากพนักงานใช้โทรศัพท์เรื่องอื่นในเวลางาน และเพื่อไม่ให้ลูกถูกตำหนิ เธอจึงรีบวางก่อนทันที หญิงวัยกลางคนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ อาการมึนหัวเมื่อครู่ค่อย ๆ ทุเลาลงแล้ว จะเจ็บก็แต่ที่ปูดโนขึ้นมาเท่านั้น
“พี่ผกาไม่เป็นไรแล้วจริง ๆ เหรอคะ?” รุ่นน้องที่อยู่ข้างเตียงถามขึ้น
“อืม เราไม่ต้องไล่พี่ไปโรงพยาบาลอีกคนนะ”
“ฮ่า ๆ ใครจะบังคับพี่ไปได้ล่ะคะ” เห็นสวยนิ่ง ๆ แบบนี้ หล่อนรู้ดีว่ารุ่นพี่คนนี้เวลาดุและเอาจริงน่ากลัวขนาดไหน ใครจะไปกล้าวุ่นวายล่ะ “แต่เมื่อกี้สลบไปเป็นชั่วโมงเลยนะคะ”
“นานขนาดนั้นเชียว” ช่อผกาพึมพำ หล่อนจำอะไรไม่ได้เลยสักนิด เรื่องที่ว่าตกบันไดก็ด้วย ที่จำได้ก็มีแค่เรื่องหัวข้องานที่กำลังจะเดินไปบอกบอสเท่านั้น เธอยกมือขึ้นลูบรอยปูดบนศีรษะ ความเจ็บแล่นแปล๊บเข้าหาทันที เธอบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร อาการมึนหัวค่อย ๆ ทุเลาลงแล้ว “เราไปทำงานเถอะ พี่ขอนอนพักอีกแป๊บหนึ่ง”
“ค่ะ”
ไม่เป็นอะไรหรอก ก่อนหน้านี้หกล้มตั้งหลายครั้งยังไม่เป็นอะไรเลยนี่นา อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่นักเลย
...........................................................
......................................
.................
........
“ขอบคุณมากนะอโณ ไม่ได้น้องช่วยวันนี้พี่คงจบลูกค้ายาก”
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณที่มาส่งนะครับ”
“พรุ่งนี้เจอกันที่ออฟฟิศจ้า”
ชายหนุ่มยกมือไหว้เซลสาวในจังหวะเดียวกับที่ผลักประตูออกไป อโณชามองรองเท้าหนังเลอะฝุ่นแล้วได้แต่ถอนหายใจ เขาเหนื่อยเกินกว่าจะทำความสะอาดมันแล้ว เวลาสี่ทุ่มครึ่งมันดึกเกินไปสำหรับทำอย่างอื่นนอกจากอาบน้ำนอนแล้วจริง ๆ คิดได้ดังนั้นก็ก้าวเข้าไปในเขตบ้านผ่านต้นอังกาบริมรั้ว ไฟในตัวบ้านดับหมดแล้ว เหลือไว้เพียงห้องนั่งเล่นที่แม่มักจะเปิดทิ้งไว้รอเขากลับบ้าน
อโณชาวางกระเป๋าถือไว้บนโต๊ะ บิดคอแก้เมื่อยไปมาขณะเดินไปหาไม้แขวนเสื้อสูทที่ด้านหลังบ้าน ทว่าสิ่งที่อยู่บนโต๊ะกินข้าวทำให้เขาต้องชะงัก ฝาชีอันใหญ่ครอบทับอยู่เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าแม่ฝ่าฝืนคำสั่งเขาอีกแล้ว ชายหนุ่มส่ายหัวปลง ๆ กับความหัวดื้อ มือขวาคว้าหูฝาชีแล้วเปิดออก
แกงเขียวหวานและข้าวสวยวางเย็นชืดอยู่ตรงนั้นพร้อมกระดาษหนึ่งแผ่นบนโต๊ะ ลายมือหวัด ๆ เส้นสีน้ำเงินอ่านได้ใจความว่า
‘แม่ทำไว้ให้ เผื่อกลับมาดึกแล้วหิวอีก ถ้ายังไม่กินก็เอาเข้าตู้เย็นนะ’
ชายหนุ่มเหนื่อยเกินกว่าจะยกช้อนเข้าปากด้วยซ้ำ แม่เขามักจะดื้อเงียบแบบนี้เสมอ บอกแล้วแท้ ๆ ว่าจะกลับดึก ไม่น่าทำอาหารให้เหนื่อยเลย อโณชาถอนหายใจขณะรวบจานบนโต๊ะยัดใส่ตู้เย็นไป
ติ๊ง!
จังหวะนั้นเองที่มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นขึ้นมา เขารู้ดีว่ามันเป็นเสียงจากกล่องข้อความ มือรีบล้วงขึ้นมาดูและภาวนาให้เป็นแค่ข้อความขยะหรือเสนอบริการข่าวอะไรสักอย่าง
‘พรุ่งนี้เข้าออฟฟิศแปดโมงนะ ต้องเตรียมตัวก่อนประชุม’
เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ จนได้สินะ
......................................................
....................................
................
.......
อโณชาเป็นคนมีความรับผิดชอบสูง แม้จะเอื่อยเฉื่อยแต่เขาจะลุกหลังนาฬิกาปลุกดังครั้งแรกไม่เกินสิบนาที วันนี้ก็เช่นกัน ชายหนุ่มตื่นนอนแต่เช้ามืดมาพบกับบ้านที่เงียบสนิท อโณชาตั้งใจว่าจะรีบออกไปโดยไม่กินอาหารเช้า เพราะการจราจรในกรุงเทพฯมักหักหลังเขาเสมอ
ดูท่าว่าจะเช้าไปหน่อย แม่เลยยังไม่ตื่นนอน วินาทีที่ก้าวเท้าออกจากห้องเขาคิดแค่เท่านี้ เรื่องอาหารเช้าคงไม่ต้องบอกกล่าวล่ะมั้ง ไม่อยากไปปลุกแม่เสียด้วย สรุปได้ดังนั้นชายหนุ่มก็คว้ากระเป๋าออกจากบ้านไปทันที
เช้านี้อากาศอึมครึม ร้อนอบอ้าวเหมือนฝนอยากจะกลั่นตัวเต็มทน อโณชาเข้าออฟฟิศก่อนเวลาสามนาทีถือว่าทันแบบฉิวเฉียด หัวหน้าฝ่ายแจกแจงหัวข้อการประชุมคร่าว ๆ อันที่จริงในส่วนของฝ่ายกฎหมายมักจะมีแต่รายละเอียดเดิม ๆ แต่ในองค์กรที่นำไปผูกไว้กับฝ่ายขายด้วยเลยต้องโคงานกันมากกว่าปกติ บางครั้งยังต้องช่วยฝ่ายขายอธิบายหัวข้อด้วยซ้ำไป
การประชุมผ่านไปอย่างเชื่องช้าจนอโณชาเกือบเผลอฟุบในห้องหลายครั้ง และเมื่อสิ้นสุดการประชุมเขาก็พบว่าฝนสาดลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตา หัวหน้าฝ่ายเรียกเขากับเพื่อนร่วมงานอีกคนเข้ามาเอ่ยชม
“ทำได้ดีมากทั้งคู่” เขายิ้มแฉ่ง ในที่ประชุมวันนี้ดูนายจะพอใจกับผลงาน “ช่วงที่ผ่านมาโหมงานกันน่าดูเลยนะ แต่ไม่ต้องห่วง โบนัสออกปลายเดือนนี้แล้ว”
คำว่า ‘โบนัส’ ฟังกี่ครั้งก็ชุ่มชื่นหัวใจเสียจริง
หัวหน้ายิ้ม “เพราะอย่างนั้น คืนนี้กลับดึกอีกสักวันแล้วกันนะ”
“ครับ”
ระหว่างมื้อกลางวันอโณชาปลีกตัวไปโทรศัพท์หามารดาเพื่อบอกว่าไม่ต้องทำอาหารเย็นเผื่อ ทว่าปลายสายกลับไม่มีการตอบรับ ทำเอาอโณชาเริ่มร้อนใจ แต่มันก็แค่เหตุการณ์ปกตินี่นา บ่อยครั้งที่โทรไปแล้วแม่ยุ่งจนไม่ได้รับโทรศัพท์ เดี๋ยวก็คงโทรกลับเองแหละ
ห้าโมงเย็นชายหนุ่มขึ้นรถไปกับพี่สาวฝ่ายขายเหมือนอย่างเคย ดวงตาโศกมองการจราจรอันติดขัดเบื้องหน้าแล้วได้แต่ถอนหายใจ
“วันนี้ร้านหรูแฮะ พี่ก็ลืมกำชับให้เอาเสื้อสูทมาด้วย” หญิงสาวที่หลังพวงมาลัยว่า “โชคดีนะ อโณแต่งตัวเนี๊ยบเป็นปกติอยู่แล้ว”
“หรูขนาดนั้นเชียว หวังว่าจะไม่ต้องดื่มนะครับ”
“โธ่! พี่รู้ลิมิตน่า รับรองขับรถกลับมาส่งได้สบาย”
อโณชายิ้มตอบ เขาชวนคุยไม่เก่งนัก แต่เป็นคนมีเสน่ห์ในการตอบคำถาม พี่ฝ่ายขายชวนคุยไปตลอดทาง ทำให้การเดินทางไม่น่าเบื่อเลยสักนิด รู้ตัวอีกทีรถก็จอดแน่นิ่งอยู่ในลานจอดรถแล้ว ชายหนุ่มมองสำรวจไปทั่วบริเวณ ร้านหรูหราในย่านธุรกิจแสดงว่าลูกค้ารายนี้คงสำคัญไม่น้อยเลยทีเดียว
มือเรียวหมุนโทรศัพท์ในมือไปมา เวลาอาหารเย็นใกล้เข้ามาแล้วแต่ยังไม่มีการติดต่อกลับจากมารดาเลย คิดได้ดังนั้นเขาก็เอ่ยปาก “พี่เข้าไปรอในร้านก่อนได้ไหมครับ ขอผมโทรบอกที่บ้านแป๊บหนึ่ง”
“จ้า แล้วตามเข้ามานะ”
รองเท้าหนังที่ยังไม่ได้ทำความสะอาดขยี้ลงบนก้อนกรวดระหว่างรอการตอบรับจากปลายสาย ทว่าสิ่งที่เฝ้าคอยกลับไม่มาหา แม่ยังคงไม่รับโทรศัพท์เขา และอโณชาเริ่มจับสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ
ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ ๆ
คิดได้ดังนั้นก็ทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง โบนัสก้อนโตหรืออะไรก็ไม่อยู่ในหัวอีกแล้ว ทันใดนั้นเขาออกวิ่งไปที่ริมถนน โบกแท็กซี่โดยมีจุดหมายปลายทางคือบ้าน
ร้อนรนแทบเป็นบ้า ทั้งที่กลัวรถขับเร็วแต่วันนั้นเขาเผลอตะคอกบอกให้คุณลุงเหยียบเร็วขึ้นอีก ปวดแสบปวดร้อนในลำคอไปหมด เขาภาวนาต่อทุกอย่างให้ลางสังหรณ์นี้ไม่ใช่ความจริง แลกกับการโดนไล่ออกหรือโดนด่าที่ทิ้งงานก็ยอม
ทันทีที่รถหยุดนิ่งสนิทที่หน้าบ้าน อโณชาบอกให้คนขับรออยู่ที่นี่ก่อนเผื่อมีเหตุฉุกเฉิน สองขาก้าวผ่านรั้วต้นอังกาบโดยมิได้แวะเชยชมความงามอันหมองหม่นของมัน ไฟในบ้านมืดสนิททำเอาใบหน้าซีดเผือดลงกว่าเดิม
ไม่สิ แม่อยูในนั้น กำลังทำอาหารเย็นรอเขากลับไปกินอยู่ไงล่ะ แม่เป็นแบบนี้เสมอไม่ใช่เหรอ หัวดื้อตลอดเลยจริง ๆ
เอี๊ยด เสียงรองเท้าหนังเสียดสีกับพื้นกระเบื้อง ถ้าแม่รู้ว่าเขาใส่รองเท้าเข้าบ้านแบบนี้ต้องถูกว่าแน่ ๆ เลย
แม่ออกมาดุเร็ว ๆ สิ
เอี๊ยด ห้องครัวว่างเปล่า ไม่มีสิ่งของแม้แต่อย่างเดียวที่ถูกขยับจากเมื่อคืน มือขาวซีดสั่นอย่างรุนแรงตอนที่คว้าราวบันไดแล้วตะเกียกตะกายขึ้นไป
แม่ ผมขึ้นบันไดเสียงดังนะ แม่ต้องออกมาดุไม่ใช่เหรอ
ปัง ๆ ๆ แรงถีบกระทบกับบันไดเสียงดังขึ้นอีก แต่ว่างเปล่าไม่มีเสียงที่เขาหวังจะได้ยิน
บานประตูที่คุ้นตาอยู่ทุกวันอยู่ตรงหน้านี้แล้ว คุ้นเสียจนไม่ได้สนใจมันเมื่อเช้า อโณชาไม่ทันคิดอะไรแล้ว เขาผลักมันเข้าไปเต็มแรง
“แม่!” อยู่ตรงหน้านี้เอง ผู้หญิงที่เขาเรียกหามาตลอดทาง นอนขดตัวอยู่บนเตียงพร้อมกับคราบอาเจียนเต็มไปหมด มือสั่นเทารีบคว้าตัวเธอเอาไว้ “แม่! ตื่นสิ! เป็นอะไรไป ตอบผมสิ”
ร่างเย็นชืดนี่เป็นใครกัน แม่ของเขาตัวอุ่นอยู่เสมอไม่ใช่หรือ อโณชาบีบตามแขนขาของมารดาด้วยมือสั่นเทา “ตื่นสิแม่ ตื่น! ผะ...ผม ผมจะพาไปหาหมอนะแม่”
เขาแทบไม่หลงเหลือสติอะไรแล้ว ทัศนวิสัยถูกบดบังด้วยน้ำตา สองแขนรวบร่างของมารดาขึ้น ก่อนจะรีบวิ่งกลับลงไปด้านล่าง เขาตะโกนเหมือนคนบ้าเรียกให้คุณลุงบนแท็กซี่ออกมาช่วย
วินาทีนั้นอโณชากำลังวิ่งหนีความจริง ความจริงที่ว่าร่างตรงหน้าไร้ลมหายใจ
.................................................................
.......................................
................
........
“คนไข้เสียชีวิตก่อนมาถึงโรงพยาบาลได้สักพักแล้วล่ะครับ”
“ทั้งนี้คนไข้ความดันสูง จึงแสดงอาการเร็วกว่าปกติ”
ข้อสรุปจากแพทย์ไม่ได้เข้าหูเขาเลยสักนิด อโณชารู้ภายหลังว่าแม่ของเขาเสียชีวิตจากภาวะเลือดออกเหนือเยื่อหุ้มสมอง เพราะถูกกระแทกตอนตกลงมาจากที่สูง ส่วนรายละเอียดปลีกย่อยนั้นเขาจำไม่ได้เลย
ชายหนุ่มโทรตามญาติด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยราวกับไม่ยอมรับว่ามันคือความจริง ทุกคนแสดงความเสียใจกลับมา แล้วอย่างไรเล่า?
อาแสงมาหาเขาในเช้าวันนั้น แดดแรกของวันโผล่จากเส้นขอบฟ้า อโณชาจ้องมองมันผ่านหน้าต่างของโรงพยาบาลด้วยแววตาที่ว่างเปล่า เสียงรองเท้าของแสงไม่อาจเรียกสติได้
“อโณ” เห็นหลานนิ่งไปคนเป็นอาก็เขย่าที่แขน “แกไหวใช่ไหม”
“ผม...ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” น้ำเสียงที่ตอบกลับดูเรียบเฉยจนแสงเองยังตกใจ เขาดูจะหวาดกลัวกว่าอโณชาด้วยซ้ำไป ใบหน้าเครียดขึงเลอะน้ำตาที่ปาดออกไม่หมด “อาแสงร้องไห้เหรอครับ”
“อย่าเพิ่งพูดเรื่องฉัน” แสงถูใบหน้าลงกับแขนเสื้อ “ฉันโทรบอกญาติพี่ผกาเท่าที่รู้จักให้หมดแล้ว”
“ขอบคุณมากครับ” แม้จะไม่มีสายเลือดเดียวกัน แต่แสงก็สนิทสนมกับบ้านนี้ราวกับเป็นญาติ เขามองสภาพหลานชายที่ไม่ฟูมฟายแล้วก็อดแปลกใจไม่ได้ ต่างกับที่คิดไว้เยอะ เขาคิดว่าอโณชาจะต้องสติแตกไปแล้วแน่ ๆ
“ฉันจะช่วยจัดการเรื่องงานศพให้” มือใหญ่ลูบบนเส้นผมสีดำ “พี่ผกาเขาไปสบายแล้ว”
“...........”
“ดูสิ ไม่ต้องทำงาน แถมยังอิ่มทิพย์ได้อีกนะ”
“...........”
“แกเองก็ทำใจให้สบายนะ”
“...........”
“พี่เขาโชคดีแล้วที่... ฮึก...”
ที่พึ่งพิงผู้เข้มแข็งปิดใบหน้าทรุดตัวลงตรงหน้าอโณชา คำปลอบใจอื่นใดไม่อาจหลุดรอดออกมาได้อีกแล้ว แสงสะอื้นจนตัวโยนไม่เหลือภาพลักษณ์ชายผู้เหี้ยมเกรียมอีกต่อไป น้ำตาหยดแล้วหยดเล่ากระทบกับพื้นเงาวับ
กระนั้นอโณชาก็ทำเพียงแค่มองเท่านั้น
..................................................................
...........................................
...............
.......
งานศพของช่อผกาถูกจัดขึ้นหลังจากนั้นสามวัน บรรยากาศค่อนข้างเงียบสงบเพราะผู้ร่วมงานมีแค่ญาติไม่กี่คนและเพื่อนร่วมงานเท่านั้น ช่อผกาเข้มแข็ง แต่ก็โดดเดี่ยวเช่นกัน
ญาติที่ไม่ได้พบเจอมานานเดินเรียงคิวเข้ามาแสดงความเสียใจกับอโณชา พร้อมด้วยพวงหรีดเต็มไปหมด ประโยคแสดงความเสียใจและให้กำลังใจปะปนระคนกันไปหมด ชายหนุ่มคลี่ยิ้มตอบรับความหวังดีจากทุกคนเป็นอย่างดี
อาแสงไม่ฟูมฟายเหมือนที่โรงพยาบาลแล้ว เขามาถามไถ่อาการจากอโณชาตลอดสามวันที่ตั้งศพ กระทั่งวันเผาก็ยังมา
“แกไหวใช่ไหม?” คนแก่กว่าถามขณะเงยหน้ามองกลุ่มควันลอยขึ้นเหนือท้องฟ้า “ฉันไม่เห็นแกร้องไห้เลย”
“ไหวสิครับ” กลุ่มควันสีดำใช้เวลาไม่นานก็พ่ายแพ้ต่อสีฟ้าของนภา “แม่สอนให้ผมเข้มแข็ง”
“อย่างนั้นก็ดี” มือใหญ่ขยี้ลงบนศีรษะทุย “ถ้ามีอะไรให้ช่วย บอกอาได้เสมอนะ”
“ขอบคุณครับ” อโณชายิ้ม
หายไปแล้ว สุดท้ายมนุษย์ก็เหลือเพียงเถ้ากระดูก
คืนวันนั้นอโณชากลับมายังบ้านที่เงียบสงัด รั้วสีขาวที่คุ้นตาเปิดรับเขาอีกครั้ง เขาเหลือบมองต้นอังกาบที่ริมรั้ว มันยังไม่ออกดอก มองอย่างไรก็ไม่สวยงามเลยสักนิด ชายหนุ่มรำพึงรำพันว่าแม่ชอบต้นไม้แบบนี้เข้าไปได้อย่างไรกันนะ
แกร๊ก...
บานประตูค่อย ๆ เปิดออกช้า ๆ บ้านทั้งหลังมืดสนิทจนต้องคลำหาสวิตช์ไฟเอง ไม่มีแล้วแสงสว่างที่เปิดรอเขากลับบ้านทุกคืน เมื่อเปิดไฟในห้องได้เขาก็โยนกระเป๋าสะพายบนบ่าทิ้งลงบนโซฟา
วันนี้ทำให้เขารู้ว่ามีคนเคียงข้างในวันที่ลำบากมากมาย แม้แต่คุณลุงที่ไม่สนิทก็ยังหยิบยื่นน้ำใจมาให้ ตลอดสี่วันที่ผ่านมาเขาไปขออาศัยอยู่กับแกชั่วคราว นี่จึงเป็นวันแรกหลังจากเหตุการณ์นั้นที่อโณชาได้กลับมายังบ้านหลังเดิม
สองขาก้าวเข้ามายังโซนด้านหลังเพื่อหาน้ำดื่มสักแก้ว บนโต๊ะว่างเปล่าไม่มีฝาชีเหมือนอย่างเคย กระนั้นชายหนุ่มก็ทำเป็นไม่สนใจเดินตรงไปยังตู้เย็น เมื่อแง้มออกไอเย็นก็เข้าปะทะร่าง ตู้เย็นที่ไม่ได้เปิดมานานยังคงทำความเย็นแช่ทุกอย่างเอาไว้ น้ำเย็นชื่นใจไหลลงคอไป ทว่าความคิดของอโณชาไม่หยุดอยู่แค่ตรงนั้น
จากน้ำแค่แก้วเดียวเปลี่ยนเป็นถ้วยเซรามิกที่ซ่อนตัวอยู่ด้านใน แกงเขียวหวานไก่ที่คุ้นตาถูกนำออกมาใส่ในไมโครเวฟละลายลิ่มแกงจนกลายเป็นน้ำ
ครืด ชายหนุ่มลากเก้าอี้ออกแล้วทิ้งตัวนั่งบนนั้น ช้อนในมือขวากวนวนในถ้วย ดวงตาโศกมองมันอยู่อย่างนั้นชั่วขณะหนึ่งก่อนจะตัดสินใจตักเข้าปาก
เปรี้ยว ใช่ มันบูดแล้ว เขารู้ตั้งแต่ที่เห็นฟองบนผิวน้ำแกงนั่น
ช้อนยังคงจ้วงลงไปไม่หยุด ตักแกงผิดรสนั่นเข้าปาก
“ฮึก...”
ไม่น่าเชื่อว่าของบูดเช่นนี้จะอร่อยจนอโณชาร้องไห้ออกมา
หยดน้ำกลิ้งจากดวงตาโศกเลอะเทอะไปทั้งหน้า เขาไม่รับรู้ ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น รสอาหารถ้วยสุดท้ายของแม่ปะปนน้ำตา กระนั้นก็ยังอร่อย แม่ของเขาทำอาหารอร่อยที่สุด
“ฮึก แค่ก ๆ ๆ” ลำตัวสะอึกขึ้นเพราะหลอดลมและหลอดอาหารถูกใช้ปะปนกัน อโณชาไอโขลก ๆ จนตัวโยน แต่มือขวาที่จับช้อนไว้ก็ยังไม่ปล่อย
เขาอ่อนแอ อ่อนแอเหลือเกิน แม่สอนให้เข้มแข็งอะไรนั่นโกหกทั้งเพ
“แค่ก ๆ ๆ”
บ้านอันเงียบสงัดแว่วเพียงเสียงสำลัก สะอื้น และเสียงช้อนที่กระทบถ้วย
หายไปแล้ว ไม่มีคนที่นั่งกินข้าวอยู่ฝั่งตรงข้ามอีกต่อไปแล้ว
เขายกมือขึ้นปาดน้ำตาไม่ให้ไหลลงถ้วย
ถ้าเพียงแต่ตอนนั้นเขาใส่ใจแม่สักนิด
ถ้าเขาพาแม่ไปโรงพยาบาล
ถ้าเขาไม่มัวแต่ทำงาน
ถ้า ถ้า ถ้า...
ถ้ามันเป็นแค่ฝันก็คงดี
“โอ๊ย!” เล็บขาว ๆ จิกเข้าไปที่แขนตัวเอง ดึงทึ้งมันอย่างรุนแรง ตื่นสิ! ตื่นสักที
แต่เขาอ่อนแรงเกินกว่าจะวิ่งหนีต่อไปแล้ว
ไม่มีปาฏิหาริย์ ทุกอย่างคือความจริง ไม่ว่าจะเป็นเก้าอี้ที่ว่างเปล่า บ้านที่มืดสนิท แม้แต่รสแกงบูด ๆ ในปาก
หายไปแล้ว เพียงชั่วพริบตาทุกอย่างก็ถูกพรากไปจนหมด อโณชาปล่อยโฮออกมาเหมือนเด็ก ๆ ช้อนตกลงในถ้วย ด้วยสองมือนั้นผละทิ้งลงข้างตัวอย่างไร้เรี่ยวแรง
คนเราหายไปจากชีวิตอีกคนได้เร็วขนาดนี้เชียวหรือ เหมือนระบบคอมพิวเตอร์ที่กดปุ่ม Delete แล้วหายไปเลย พระเจ้า! ถ้าท่านจะลบออกง่ายดายเช่นนี้ ทำไมยังต้องหลงเหลือความทรงจำไว้ด้วยเล่า
คนจากนั้น ‘ไปสบาย’ แล้วจริง ๆ
แล้วคนที่ยังไม่ ‘ลืม’ ล่ะ?
ในค่ำคืนนั้นห้องนอนไม่ได้ถูกใช้งาน ดวงไฟในบ้านเปิดสว่างราวกับรอใครสักคนกลับบ้าน อโณชาอยู่ตรงนั้น กับเก้าอี้ตัวเดิม และริมฝีปากที่เฝ้าพึมพำถ้อยคำซ้ำ ๆ
“ดอกอังกาบปีนี้ยังไม่บานเลยนะ ไม่อยากดูเหรอครับแม่”
-
..............................................................
........................................
.............
......
“คุณอโณครับ?” ฝ่ามือใหญ่ปัดผ่านดวงตา “คุณอโณ?”
“หือ?” ดวงตาโศกที่เหม่อลอยค่อย ๆ ปรับจุดโฟกัส “วะ...ว่าไงนะหลง”
“ผมถามว่าคุณอโณอยากได้น้ำอัดลมหรือเปล่าครับ ผมจะไปซื้อให้ใหม่”
อโณชามองขวดน้ำสองขวดในมืออีกฝ่าย “ไม่ต้องหรอก น้ำเปล่าก็ได้”
หลงส่งขวดน้ำเปล่าให้ คุณอโณดูเหม่อลอยหลังจากที่เขาอวดต้นไม้ที่ปลูกให้ดู ถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ หลงเลยขอตัวออกไปซื้อน้ำเปล่ามาให้ นี่ขนาดว่ากลับมาแล้ว อีกฝ่ายก็ยังนั่งเหม่อไม่เลิก ทำเอาหลงเริ่มเป็นห่วง
“กลับห้องก่อนก็ได้นะครับ” มันว่าขณะทิ้งตัวลงข้าง ๆ “คุณอโณดูเหนื่อย ๆ ผมเหลืออีกครึ่งหนึ่งก็รดน้ำเสร็จแล้ว เดี๋ยวจะตามไปครับ”
“ฉันไม่เป็นไรหรอก” คนโกหกหลบตาวูบ แสร้งทำเป็นดื่มน้ำในขวด การกระทำเหล่านั้นทำเอาหลงมองตาไม่กะพริบ
แปลก แปลกมากจริง ๆ
อโณชาโบกมือ “แค่อากาศร้อนนิดหน่อย”
และหลงก็ไม่ชอบใจเอามาก ๆ เลยด้วย
“โกหก”
“หือ?”
“คุณอโณโกหกชัด ๆ เลย!” ชายหนุ่มตอบออกไปตามที่เห็น “ไม่เป็นอะไรแล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นล่ะครับ! ตั้งแต่เรื่องลุงที่โรงพยาบาลแล้วนะ”
“หลง...”
“ใช่ครับ! ผมไม่รู้ว่าคุณอโณเป็นอะไร แต่ผมก็ไม่ได้โง่ขนาดที่จะดูไม่ออกว่าคุณอโณแปลก ๆ ไป” ราวกับความรู้สึกที่กักเก็บมาตลอดกำลังพรั่งพรูออกมา “ผมรู้ว่าตัวเองไร้ประโยชน์ ไม่มีสิทธิ์จะก้าวก่ายอะไรเรื่องของคุณอโณ”
“มะ...ไม่ใช่นะ” อโณชาเริ่มลนลาน “ฉันไม่เคยมองว่าหลงไร้ประโยชน์นะ”
“แต่การกระทำดูเป็นแบบนั้นนี่ครับ” หลงลุกขึ้นยืน หันเข้าประจันหน้ากับอีกฝ่าย “ผมอยากช่วยคุณอโณ แต่ถ้าไม่รู้ว่าคุณอโณเป็นอะไร ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว”
“ฉัน...”
“ผมห่วงคุณอโณแต่ทำอะไรไม่ได้มันทรมานนะครับ!”
อโณชาหน้าร้อนวูบวาบด้วยความรู้สึกบางอย่างที่บอกไม่ถูก ดวงตาของหลงช่างซื่อตรงต่อความรู้สึก ห่วงก็คือห่วง ห่วงจนแทบบ้า แล้วก็โกรธตัวเองที่ช่วยอะไรไม่ได้เลยสักนิด อโณชาสมองว่างเปล่าทันทีที่ถูกมองแบบนั้น หลงที่ไม่เคยเซ้าซี้ถาม แต่ครั้งนี้มันคงมากเกินจะทนไหวแล้ว
ร่างสูง ๆ ทรุดตัวลงนั่งยอง ๆ ตรงหน้าราวกับหมดแรง ยิ่งอโณชานิ่งเงียบเท่าไร อารมณ์ที่ขึ้นวืด ๆ เมื่อครู่ยิ่งฉุดให้หลงเหนื่อย ไม่ใช่แค่อโณที่สับสน มันเองก็เช่นกัน คนตกกระยกมือขึ้นเสยเส้นผมที่ปรกใบหน้าออกพลางสงบสติอารมณ์
ราวกับทุกอย่างที่อัดอั้นระเบิดออก และมันย้อนแย้งในตัวเองสิ้นดีจนหลงจัดการความรู้สึกตัวเองไม่ถูก เกรงใจ ไม่อยากให้ลำบากใจ แต่ก็เครียดแทบบ้าที่ต้องทำเป็นโง่ นั่งเฉย ๆ มองอโณชาที่ร้อนรน เขาควรจะทำอย่างไรดีล่ะ?
“ขอโทษนะหลง” ฝ่ายนั้นชิ่งขอโทษก่อนให้รู้สึกผิดไปกันใหญ่
“ผมต่างหากที่ต้องขอโทษที่เอาแต่ใจกับคุณอโณครับ” มันขยี้หัวตัวเองแรงขึ้น ก้มหน้าลงมองพื้นพร้อมกับพึมพำ“ขอโทษนะครับ ผมจะไม่ถามอะไรแบบนั้นอีกแล้ว”
อโณชามองภาพตรงหน้าแล้วพาลปวดอกไปหมด ราวกับมือที่ยื่นมาให้ถูกดึงกลับไปโดยที่ยังไม่ทันได้คว้าไว้ แต่ครั้งนี้ไม่รู้ทำไม เขาถึงได้เอื้อมมือออกไปจนสุดเพื่อจับมัน…
คนแก่กว่าสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ
“คือว่านะ...”
ไม่รู้ว่าตอนนั้นเขาคิดอะไร ถึงได้ตัดสินใจแบบนั้น
ทั้งที่สักวันพระเจ้าก็คงจะ Delete หลงหายไปด้วยเช่นกันแท้ ๆ
TBC
ตอนนี้ยาวมากค่ะ ใช้พลังในการเขียนมากเช่นกัน //พรากกกกกก
ไม่ค่อยได้เขียนดราม่าเท่าไหร่ ขอสักหน่อยแล้วกันนะคะ
ส่วนตัวไม่คิดว่าไอ้หมักเลวร้าย เราว่าบางทีคนเราก็ลืมใส่ใจคนใกล้ตัวเพราะความเคยชินเนี่ยแหละค่ะ ดังนั้นสนับสนุนความรักในครอบครัวนะคะ อ่านจบยกหูโทรหาพ่อหาแม่ค่ะ สารภาพกับท่านว่าเราอ่านนิยายวายอยู่ 55555
เรื่องอดีตคุณอโณเขียนยากมากค่ะ สงสารมากด้วยเช่นกัน คุณอโณของบ่าวววว โฮรวววววว :hao5:
หวังว่าคนอ่านจะชอบกันนะคะ
เจอกันตอนหน้า
ขอบคุณที่ติดตามค่า
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
อ่านแล้วร้องไห้ไม่ออก
มันจุก มันเจ็บปวด และทรมาน
การมานึกเสียใจทีหลังไม่มีค่าอะไร
ตอนที่ยังมีลมหายใจต้องทำให้เต็มที่
เวลาที่ปุ่ม delete ถูกกด จะได้ไม่ต้องนึกเสียดายอะไร
ขอบคุณนะ ฉันชอบตอนนี้มากเลย
-
สงสารคุณอโณง่ะะ
แต่เอาจริงๆ ตอนนี้ยังไม่มีใครตามหาหลงเลยหรอ
-
ยาวมากเลย ขอบคุณนะค่ะ :กอด1:
-
เป็นตอนแรกที่ตลกไม่ออก อ่านแล้วคิดถึงพ่อกับแม่ที่บ้านนอกเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้โทรหาดีกว่า
-
เสียใจอ่าา เศร้าที่สุดเลยตอนนี้ ขอบคุณนะคะ
-
อ่านไปร้องไห้ไป เศร้าไปกับคุณอโณ อ่านจบก็คิดถึงพ่อแม่ว่าเราเคยทำอะไรให้ท่านบ้าง เสาร์อาทิตย์นี้คงได้กลับไปหาเพราะคิดถึงแน่ๆ
-
เศร้าอ่ะ :hao5:
-
:m15 :m15: :m15:
-
คนแก่ล้มแล้วเสียชีวิต มีจริง ถ้ายังมีโอกาสก็คอยดูแลพวกท่านให้ดีๆเถอะ
-
:hao5: สงสารคุณอโน
-
เข้าใจฟีลลิ่งคุณอโณ
เวลาเราตื่นเช้ามาแต่ยังไม่ได้ยินเสียงก๊อกแก๊กของแม่จากครัว โทรเข้าบ้าน/มือถือไม่รับ กลับบ้านมาไม่มีไฟเปิด นี่ใจไม่ดีเลย
-
หลงงงงงงงง~~ นายต้องstrong นะ ข ขเข้มแข็งไว้~~~ :hao5:
-
:L2: :pig4: :pig4:
-
อดีตของอโณทำเอาน้ำตาซึม น่าสงสารที่ไม่ได้ทันบอกลาเลยด้วยซ้ำ :mew6:
-
น้ำตาไหลพรากกกก
ฮือ ออออ สงสารคุณอโณววว
เราก็เคยเป็นแบบคุณอโณทำงานหนักมากเกินไป ทำโแทีเพื่อได้เงินเยอะๆ
จนแม่เป็นห่วงมาก กินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะเรากลับดึกแล้วก็ไม่ได้กลับบ้าน
พอเห็นแม่เป็นแบบนั้นแล้วสงสารทนไม่ไหวเลยต้องลาออกมาทำงานที่บ้านเลยค่ะ
ตอนหน้ามาลุ้นหลงกะคุณอโณว่าคุณอโณจะเล่าอะไรให้หลงฟัง
-
อดีตของคุณอโณนี่เศร้าเหลือเกินค่ะ
นอกจากต้นอังกาบแล้ว คงมีแกงเขียวหวานอีกใช่ไหมคะที่ทำคุณอโณซึมได้
โธ่... คุณอโณของบ่าว มาให้บ่าวกอดปลอบหน่อยนะคะ เผื่อจะมีแรงปรับความเข้าใจกับหลงได้มากกว่านี้
ส่วนหลงหลงของป้า... หนูมาถูกทางแล้วลูก
กดดันคุณอโณแบบใส ๆ แล้วแอบสอดแทรกความในใจกับทุก ๆ ประโยค ทุก ๆ การกระทำ นั่นแหละที่จะเผด็จศึกคุณอโณได้!
เป็นกำลังใจให้ค่ะ รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะคะ ^^ :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :3123:
-
:กอด1:
:laugh: ยกหูหาแม่ได้ แต่ให้สารภาพอ่านนิยายวาย ท่าจะไม่ไหวนะ :m20:
-
คุณอโณ :mew2:
-
เพราะแบบนี้สินะคุณอโณถึงได้โมโหโกรธสมัครมากๆที่ไม่มาดูแลลุงสมาน สงสารคุณอโณ
หลงเองก็เริ่มมีจับทางคุณอโณได้แล้ว จะเป็นไงต่อไปนะ
:pig4: :L2:
-
เป็นตอนที่อ่านแล้วน้ำตาซึม น้ำตาร่วงกันทั้งตอน คือแบบ.....
โฮววววววว
-
สะเทือนใจไปกับอดีตคุณอโณ :mew4:
-
me//นั่งปาดน้ำตา :hao5:
หลงคะ ดูเเลแฟ---------- ให้ดีๆนะคะ :-[ :mew2: :mew2:
-
Ch.14
ทั้งแหวว ทั้งฮา ทั้งสงสาร และสะใจ
คู่นี้เริ่มมีอะไร ๆ นิดนึงบ้างละ ...ปกติจะมีแค่หลง หลงไปเองคนเดียว 5555555555
ลุงอย่าน้อยใจ อย่างมากก็มีลูกจ้างดูแล...คิดแล้วน้อยใจจริง ลูกแท้ ๆ นะ ยุ่งขนาดไหนก็ต้องมาอ่ะ
สะใจคุณหมัก โดนคุณอโณ ซัดดดดดด จัดไปค่ะ!!!!
-
อ่านไปก็เฉย ๆ มีมูทร่วมบ้าง...เป็นธรรมดาที่เราจะอิน และดื่มด่ำกับเนื้อเรื่อง..(ไวน์เหรอ??)
แต่พอเข้าประเด็นคุณอโณ ไม่ไหวแล้ว อ่านไปหยุดไป มันสะท้อนตัวเองโคตร ๆ ๆๆๆๆ อภิมหาโคตร เพราะเราไม่ชอบที่จะทำงานจนเสียเวลาในครอบครัวไป เช้าต่างคนต่างทำงาน แต่ยังไม่วายถามกันว่า กินอะไรรึยัง..เย็นมื้อสำคัญ เพราะเราจะกลับมาทำมากินด้วยกัน คุยสารทุกข์สุกดิบด้วยกัน มุกตลกเฮฮา ดูละคร สารคดี ทั้งที่ทำงาน เพื่อน ญาติ...ออกไปทางบ่น และนินทากันบ้าง5555555 ......มันมีความสุขนะคะ อิ่มใจและกาย
อ่านแล้วทำให้คิดกลับไปมา หากวันนึงสิ่งเหล่านี้ บรรยากาศ อารมณ์ ความรู้สึกแบบนี้มันต้อง...หายไป เราจะยืนจะลุกเดินไปต่อได้ปกติแบบที่เป็นอยู่ก่อน...เมื่อไหร่
อย่างไรซะ เราก็ไม่ใช่เด็กดีเลิศประเสิรฐ ..แต่รับรู้มาหลายปีว่า ครอบครัวคือสิ่งที่มหัศจรรย์ที่สุดในโลก^^
ขอบคุณมาก ๆๆๆๆๆๆๆ นะคะ คนเขียนก็สุดยอดมากสร้างสรรค์เรื่องราว และถ่ายทอดอารมณ์ จินตนาการไม่มีสิ้นสุดเลย ความสัมพันของคู่พระนาย ก็กำลังเพิ่มขึ้น ๆ ไปเรื่อย ๆ หากวันนึงที่หลงจำตัวเองได้ คุณอโณและหลง จะเป็นอย่างไรกันต่ออีกบ้าง><
รอตอนต่อไปค่ะ//พล่ามไปเยอะ ขออภัยค่ะ
-
ความทรงจำที่ 16
หยดเหงื่อต้องลมจนซึมแห้ง เส้นผมสีดำคลอเคลียอยู่ข้างแก้ม ทำเอาละสายตาไม่ได้
ณ ช่วงเวลาหนึ่งที่แห่งนั้นเงียบสงบ มีเพียงเสียงกระทบของโมบายโลหะเหนือศีรษะเท่านั้น ผู้ฟังนั่งเหยียดแขนไปด้านหลัง แหงนหน้ามองท้องฟ้าเงียบ ๆ ในขณะที่อโณชาก้มหน้ามองพื้นดิน
ลมพัดเข้ามาอีกวูบหนึ่งทำคนแก่กว่ากดดันขึ้นมาเล็กน้อย เรื่องราวในอดีตที่เพิ่งพรั่งพรูออกจากปากของตนไม่อาจเรียกคืนได้อีกแล้ว จะมานึกเสียใจตอนนี้ก็สายไป หลงที่มองเขาด้วยสายตาบูชาปานนั้นจะรู้สึกอย่างไรกันนะ
แล้วถ้า...
“หลง” เขาลองเรียกดู “คิดอะไรอยู่เหรอ”
คนมองท้องฟ้าดึงสายตาลงต่ำ หันกลับมามองหน้าอโณชาด้วยแววตาสับสน การถูกหลงมองด้วยสายตาแบบนั้นเหมือนโดนกรีดลงกลางอก หัวชาวาบไปหมด ริมฝีปากบางอ้าค้าง “ผิดหวังในตัวฉันหรือเปล่า”
“พูดอะไรแบบนั้นล่ะครับ” หลงขมวดคิ้ว “ผมแค่กำลังคิด”
ยังไม่ทันจะถาม อีกฝ่ายก็ขยับเข้ามาใกล้ หลงพลิกตัวหันหน้าเข้าหาเขา
“ฟังจบแล้ว ผมก็ไม่รู้จะช่วยคุณอโณยังไงจริง ๆ นั่นแหละ”
“อุบ...” พอหลงพูดด้วยสีหน้าจริงจังแบบนั้นก็แทบกลั้นขำไม่ไหว โอ๊ย! อยากจะบ้าตาย! ที่ทำเป็นนั่งนึกเพราะเรื่องนี้เองเนี่ยนะ
“คุณอโณ! อย่าหัวเราะสิครับ”
“โทษที ๆ” อโณชาโบกมือ
“ผมจริงจังนะครับ ที่อยากรู้ก็เพราะต้องการจะช่วยคุณอโณ แต่ที่ไหนได้ ฟังจบแล้วไม่รู้จะช่วยอะไรดีซะงั้น” ใบหน้าตกกระยับยู่แสดงให้เห็นว่าจริงจังกับเรื่องที่พูดขนาดไหน จะให้พูดปลอบใจหรือแนะนำก็นึกไม่ออกเสียด้วยสิ คิดจนหัวแทบระเบิดแล้ว มันยกมือดึงทึ้งหัวตัวเอง ฮึ่ยยยยยย! ไอ้สมองขี้เลื่อยนี่ ความทรงจำก็ไม่มี ยังมีหน้าจะไปช่วยใครเขาอีกเรอะ
“โหลงงงงงงงงงง ใจเย็น ๆ อย่าทึ้งผม!” คุณพ่อรีบเข้าไปแกะมือลูกชายวัยแปรปรวน มือขาวจับมันไว้อย่างนั้นก่อนวางลงบนตักตัวเอง “แค่หลงฟังฉันระบายก็ดีมากแล้วล่ะ”
“จริงเหรอครับ?”
“จริงสิ”
รอยยิ้มระบายออกจนเห็นเขี้ยวทั้งสองข้าง “ดีใจจัง”
อา แรงกระตุกที่อกซ้ายนี่มันแย่ชะมัดเลย แต่จะให้ห้ามอย่างไร รอยยิ้มซื่อ ๆ ของหลงทำเขาอุ่นวูบไปทั้งใจ ไม่ใช่แค่หลงหรอก เขาก็ดีใจเหมือนกัน
“ว่าแต่แบบนี้ แสดงว่าเก๋ากี้ก็ไม่กี่ขวบเองสิครับ?”
“ห้าขวบน่ะ” ถึงจะดูเป็นแมวป้าทึนทึกในสายตาหลงก็เถอะ “ฉันเอามาเลี้ยงหลังแม่เสีย ย้ายออกจากบ้านมาซื้อคอนโดแทน”
หึ! นึกว่าจะอยู่นาน ทำเป็นกร่างนะเก๋ากี้ แกเองก็มาได้ไม่นานนี่นา หลงหันหน้ามาแสยะยิ้มใส่กล้องอีกตัว ทำผยองไปเถอะ! คอยดู เขาจะอ้อนคุณอโณจนมันตกกระป๋องไปเลย
“เก๋ากี้อยู่เป็นเพื่อนฉันมาตลอดเลย”
ได้ยินไหมแม่แมวน้อย! เธอมันก็แค่เพื่อน! ฮ่า ๆ ๆ ๆ
“แล้วเอ่อ...” พอได้จังหวะหลงก็ยิงคำถามรัว ๆ “บ้านหลังเก่าล่ะครับ?”
“ฉันถือโฉนดอยู่ ตอนนี้ปล่อยเช่าคนอื่น” ถึงได้มีเงินมาเลี้ยงดูผู้ชายเป็นเอ๋ออย่างหลงนี่ไง
“แล้วไม่ไปอยู่กับคุณลุงเหรอครับ?”
“ไม่เอาหรอก ไม่ค่อยสนิทกัน แถมฉันก็หาเงินได้เยอะพอจะอยู่คนเดียวแล้วด้วย”
“แล้ว...”
“เป็นอะไรเนี่ย” อโณชายิ้มขำ “วันนี้ถามเยอะจัง”
หลงชะโงกเข้ามาใกล้ด้วยใบหน้าซื่อ ๆ “ไม่เหงาบ้างเหรอครับ?”
กริ๊ง โมบายเหนือศีรษะกระทบด้วยแรงลมวูบใหญ่
แหมะ
“หวา~ คุณอโณ” หลงร้องลั่นเมื่อมองใบหน้าอีกฝ่าย หยดน้ำจากดวงตาโศกไหลกลิ้งลงมาถึงปลายคางก่อนจะทิ้งตัวลงสู่พื้นไม้ “ผะ...ผม...เอ่อ...”
หลงมือไม้สั่นเป็นเจ้าเข้าทรง จะจับนู่นจับนี่ก็ชะงักไปหมด ภาพคุณอโณน้ำตานองหน้ามันทำให้เขาอดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป
หมับ!
วงแขนใหญ่โอบรอบตัวดึงคนผมดำเข้ามาปะทะกับอก น้ำตาเปรอะเปื้อนหน้าตัวการ์ตูนโง่ ๆ บนเสื้อยืด แต่หลงก็ยังไม่ยอมคลายอ้อมแขนออกแม้แต่น้อย
“ฮึก...” อโณชาสำลัก สันจมูกโด่งซุกลงกับอกอีกฝ่ายราวกับทิ้งทั้งร่างเข้าใส่ คำถามอันเรียบง่ายของหลงเหมือนดึงบล็อกไม้ชิ้นสุดท้ายและไม้ทั้งหมดก็พังครืนลงมาต่อหน้าต่อตา มือขาวจิกลงบนเสื้อยืด หัวกลม ๆ พยักหงึกหงักเป็นตัวยืนยันคำตอบเมื่อครู่ได้เป็นอย่างดี
“ผะ...ผมถามอะไรไม่ดีหรือเปล่าครับ?” หยดน้ำอุ่น ๆ ซึมลงบนบ่าจนเปียกแฉะไปหมด
ขวับ ๆ คนเจ้าน้ำตาส่ายหัวไปมา คุณอโณที่ดุ๊กดิ๊กไปมาช่างน่ารักจนหลงอดจะแอบซุกจมูกลงไปบนกลุ่มผมสีดำไม่ได้ มันสูดกลิ่นแชมพูจาง ๆ เข้าไปเต็มปอด นึกตกใจตัวเองเหมือนกันที่กล้าคว้าอโณชาคนนั้นเข้ามากอด อโณชาคนที่สง่างาม คนที่เป็นที่พึ่งพิง คนที่เข้มแข็ง
แต่วินาทีนั้น หลงรู้แค่เขาต้องกอด กอดให้แน่นที่สุด สมองบ้องตื้นคิดได้เพียงเท่านั้นจริง ๆ
อโณชาพยายามสูดน้ำมูกอย่างสุดความสามารถ เสียมารยาทชะมัดที่ผู้ชายวัยใกล้เลขสามน้ำมูกน้ำตาย้อยใส่เด็กสติไม่ค่อยดี เขานึกขอโทษหลงในใจเพราะเสียงในลำคอแห้งผาก หากอ้าปากก็มีเพียงการสะอึกเท่านั้น ชายหนุ่มซุกหน้าเข้าหาร่างกายอุ่น ๆ ราวกับเด็กน้อย
ไม่เท่เอาซะเลย ‘คุณอโณ’ ผู้หลังเหยียดตรงสง่างามเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร
ทั้งที่เพิ่งโดนอาแสงถามคำถามเดียวกันแท้ ๆ ทำไมตอนนั้นถึงได้ยิ้มแล้วพูดว่า ‘ไม่เป็นไร’ ได้นะ แต่กับหลงเขาโกหกไม่ได้ เหมือนถูกดวงตาซื่อ ๆ คู่นั้นมองลึกเข้ามาในใจ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า หลงมีอิทธิพลต่อความรู้สึกเขามากไปแล้ว
เส้นที่ขีดไว้กำลังจางลง
กระนั้นอโณชาก็ยังยอมจมลงไปในอ้อมกอดนี้
สัมผัสอุ่นวาบตบเบา ๆ ลงบนศีรษะ บรรจงลูบไล้ราวกับปลอบเด็กน้อย หลงซุกจมูกลงบนบ่าอโณชาแล้วพึมพำถามคำถามโง่ ๆ
“กะ...กอดได้ไหมครับ?”
“ฮ่า ๆ ๆ” เสียงหัวเราะนั้นช่างลื่นหูจนหลงอยากจะฟังซ้ำอีก เสียงทุ้มนุ่มตอบ “ไม่ทันแล้ว หลงเอ๊ย”
อโณชาซุกตัวจมลงไปบนบ่ากว้าง ไอ้ลูกหมาหลงส่งเสียงหงิง ๆ ในลำคอเหมือนกลั้นเสียงกรีดร้องในใจ ได้ทีมันรีบซุก ๆ หาความอบอุ่นทั้งที่อากาศร้อนจนเหงื่อไหล กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของคุณอโณดีต่อหัวใจเหลือเกินจนเผลอสูดกลิ่นฟืดฟาดอยู่ข้างหู ทำอโณชาขนลุกซู่ รีบเด้งตัวออกมา
“เอ่อ... ปะ...ไปรดน้ำต่อเถอะ หลง” เขาพยายามกลบเกลื่อนอาการเห่อร้อนบนใบหน้า “จะได้รีบกลับห้อง”
“ได้เลยครับ” เมื่อครู่ชาร์จพลังเข้าไปเต็มรัก จะให้ไปทำไร่ไถนาก็ยังไหวครับคุณอโณ ว่าแล้วมันก็พุ่งตัวเข้าไปคว้าสายยางกวัดแกว่งพ่นน้ำไปรอบทิศทางอย่างบ้าคลั่ง งานนี้ต้นไม้ลุงอาจจะรากเน่าตายก็เป็นได้
อโณชาลอบถอนหายใจเงียบ ๆ อกซ้ายที่ดีดดิ้นค่อย ๆ กลับเข้าสู่สภาวะปกติแล้ว เขาขยับตัวไปเอนหัวพิงกับเสา มองเจ้าหมาที่เล่นน้ำจนสวนคุณลุงเปียกแฉะแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้
“คุณอโณ ๆ” เด็กในปกครองวิ่งดี๊ด๊ากลับมาหาด้วยเนื้อตัวชื้นเหงื่อ “เรื่องต้นอังกาบน่ะครับ”
“หือ?”
“ไว้มาดูตอนดอกบานนะครับ” แม้คนปลูกเองจะไม่รู้ว่าดอกมันหน้าตาเป็นอย่างไร แต่ก็หน้าด้านอวดด้วยความมั่นใจ “รับรองว่าตอนนั้นสวยแน่ ๆ”
อโณชาเช็ดคราบน้ำตาบนหน้าออกลวก ๆ
“อืม”
ถ้าวันนั้นหลงยังไม่ถูก Delete ล่ะก็นะ
..........................................................
.....................................
...............
.......
หลงได้รับมอบหมายงานใหม่จากลุงสมาน จากลูกจ้างวิ่งซักผ้ากลายเป็นนายสนองพระโอษฐ์เสียอย่างนั้น หน้าที่ใหม่ของหลงคือ ไปนั่งเฝ้าลุงสมานที่โรงพยาบาล รอไอ้คุณสมัครมาเปลี่ยนกะในตอนเย็น เหมือนจะน่าเบื่อ แต่ชีวิตที่อยู่กับลุงมีสีสันเกินคาด โดนด่า โดนบ่น จิกหัวใช้สารพัด เรียกได้ว่าไม่มีเวลาให้เบื่อเลยทีเดียว
จะพูดถึงแต่ความเหี้ยมโหดอย่างเดียวก็จะไม่ยุติธรรมต่อลุงสมานนัก จริง ๆ แล้วแกก็มีด้านอ่อนโยนอยู่บ้าง ด้วยความเบื่อหน่ายกับการนอน แกเลยตะบี้ตะบันสอนหลงอ่านหนังสือแบบโหดกว่าเดิมเป็นสามเท่า ทำเอาสกิลการอ่านก้าวหน้าพรวด ๆ แบบไม่ได้ตั้งใจ เวลาคุณอโณกองของไว้บนโต๊ะมันก็สู่รู้ชอบไปแอบลองอ่านอยู่บ่อย ๆ รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง ก็งานคุณอโณมันภาษาเฉพาะทางนี่นา บางทีมันก็แอบลอกคำศัพท์มาถามลุงสมานอยู่บ่อยครั้ง แกเคยรับราชการเลยชินกับภาษาพวกนี้ดี
วันนี้ค่อนข้างพิเศษ เพราะลุงสมานจะได้ออกจากโรงพยาบาลสมใจอยากแกแล้ว และด้วยความใคร่อยากจะเป็นลูกชายผู้แสนดี สมัครจึงลางานออกมาหนึ่งวันเต็มพร้อมเฉดหัวไอ้หลงออก ไม่ให้มันทำคะแนนตีตื้นเขาได้ หลงเลยได้นอนอุดอู้อยู่ที่ห้องกับเก๋ากี้แทน สมัครคงต้องเศร้าใจ หากรู้ว่าไอ้ลูกจ้างสมองขี้เลื่อยนี่ไม่ได้ใคร่จะเป็นลูกรักลุงสมานนักหรอก
คนที่มันอยากให้รักน่ะ มีอยู่คนเดียว...
“อ้าว ยังไม่ตื่นเหรอ หลง?” นั่นไงล่ะ! เสียงทุ้มนุ่มที่ดังเหนือหัวทำเอาไอ้ก้อนดักแด้ขยับ “เดี๋ยวไปหาคุณลุงสายนะ”
“วันนี้ลุงออกโรงพยาบาล คุณหมักเลยให้ผมหยุดครับ” หลงตอบเสียงอู้อี้ มันยังตื่นไม่เต็มตานัก “ไม่ได้โดดงานนะครับ”
“ก็ไม่ได้ว่าโดดสักหน่อย” ทำตัวเป็นลูกกลัวพ่อจับผิดไปได้ เขานึกขำในใจ “ฉันไปทำงานก่อนนะ”
“คุณอโณครับ”
“หืม?”
หมับ
ไอ้ขี้เซาพุ่งเข้ามายัดตัวอโณชาลงไปกลางอก หน้าเลอะกระและความมันซุก ๆ ตรงปกเสื้อ “รีบกลับนะครับ”
“อืม” อโณชาผลักศีรษะออกเบา ๆ “ไปนอนต่อเถอะ”
“ครับผม”
เป็นกิจวัตรประจำวันที่เพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่นาน ไอ้การ ‘กอดก่อนไปทำงาน’ มันควรจะเป็นหน้าที่ของศรีภรรยาผู้น่ารักสวมผ้ากันเปื้อน เดินมาจัดเนคไทพร้อมรอยจูบบนแก้มซ้ายขวาสักทีสองที แล้วนี่อะไร! ดูความเป็นจริงในชีวิตอโณชาสิ! ผู้ชายตัวใหญ่ ไร้สติ ท่าทางโง่ ๆ มาซุกมาซบทุกเช้า ช่างห่างไกลกับที่จินตนาการไว้มากโข
ตั้งแต่เขาอนุญาตให้กอดในวันนั้น หลงก็ชักจะเหิมเกริมขึ้นทุกที เล่นทึกทักเอาเองว่ากอดได้วันนั้นเท่ากับกอดได้ตลอดไป ทีนี้ล่ะหนักเลย เช้ามันก็มา เย็นมันก็มา หนักเข้าบางวันก่อนนอนมันยังมาซุก ๆ อยู่แถวไหล่ก่อนจะพลิกตัวกลับไปนอนอีก การคุกคามทางเพศชักลุกลามใหญ่โตขึ้นทุกที บางทีอโณชาควรจะเชื่ออาแสงว่าเก็บคนมาเลี้ยงซี้ซั้วเหมือนหมาแมวไม่ได้
“ม้าว”
“ไปแล้วนะ เก๋ากี้” เขาก้มมองก้อนขนที่นัวเนียพันแข้งพันขาไม่ยอมไปไหน อาหารก็ให้ไปแล้ว คงจะอ้อนขอขนมอีกตามเคย อโณชาก้มไปเกาคางสนองความออดอ้อนของแมวสาวอย่างเอ็นดู “อยู่กับหลงดี ๆ นะ”
จะให้พูดว่า ‘อย่าแกล้งหลง’ ก็ดูอนาถเกินไป อีกอย่างลูกสาวเขาเป็นเด็กดีขนาดนี้ จะร้ายกาจแบบที่หลงใส่ไคล้ได้อย่างไร นึกแล้วก็จุ๊บแถมท้ายบนหน้ากลม ๆ หนึ่งที ก่อนจะคว้ารองเท้าหนังที่ชั้นวางมาสวมแล้วเดินออกจากห้องไป
ความเคยชินที่เรียกว่า ‘กิจวัตร’ เป็นเรื่องน่ากลัวขึ้นทุกทีเมื่อมีหลงเพิ่มเข้ามา อโณชาแสร้งทำเป็นลืมความจริงในข้อนี้ไป ไหนจะเรื่องความสัมพันธ์ประหลาด ๆ กับหลงอีกเล่า จะให้เรียกว่าเป็นแบบไหนดี? ผู้ปกครองกับเด็ก? อย่าพูดให้น่าขันไปหน่อยเลย มันเลยเส้นนั้นมานานแล้ว
เขาเองก็เคยคบมาแล้วทั้งผู้ชายผู้หญิง แยกแยะได้ว่าบรรยากาศระหว่างกันมันเป็นอย่างไร ถึงหลงจะต่างออกไปบ้างก็เถอะ แต่มันไม่ใช่แค่มิตรภาพแน่นอน
นึกโกรธตัวเองขึ้นมาทันที
อา ปล่อยให้มันเลยเถิดแบบนี้ได้อย่างไรนะ?
.....................................................
...............................
...........
....
หลงนอนยิ้ม นั่งยิ้ม ยืนยิ้ม กลิ่นน้ำหอมของคุณอโณยังติดจมูกอยู่เลย วินาทีที่โผเข้ากอดแล้วซุกหน้าลงบนบ่าคือจุดนิพพานอย่างแท้จริง ให้เดินออกไปแล้วรถชนตายทั้งที่ยังเอ๋อก็ไม่เสียดายชีวิต
คุณอโณเริ่มอ่อนลงตั้งแต่วันที่เปิดปากเล่าเรื่องในอดีตให้ฟัง ถ้ารู้ว่ากอดได้ไม่โดนดุ หลงกอดไปตั้งนานแล้ว ทางนั้นก็ไม่ได้ทำหน้าลำบากใจอะไรด้วย แอบหน้าด้านทึกทักเอาเองว่าคงชอบอ้อมกอดของเขาเหมือนกันแหละ คิดแล้วก็กอดอกภูมิใจอยู่คนเดียว
“เมี้ยว” สิ่งมีชีวิตอีกตัวในห้องร้องทักเหมือนจิกหัวลากออกมาจากมโน มันมองหลงตาขวาง จนนึกสงสัยว่าหน้ามันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว หรือสีหน้านี้มีเพื่อ ‘ไอ้ขี้ข้า’ คนเดียว
“อะไรเล่า เก๋ากี้” แม้ตัวเป็นผู้ใหญ่ แต่สมองเป็นเด็ก หาเรื่องได้กระทั่งแมว
ชิ้ง ตาสีอำพันหรี่มอง ก่อนจะโดดดึ๋งขึ้นมานั่งข้างไอ้หลงบนโซฟา ทิ้งก้นใหญ่ ๆ ลงดังตุบ จนโซฟายวบไปเล็กน้อย โดยปกติแล้วเก๋ากี้มักจะไม่เฉียดใกล้ไอ้หลงหากไม่จำเป็น เพราะจัดเป็นชนชั้นจัณฑาลของห้อง และการข้ามวรรณะนั้นไม่ควรกระทำ ทว่าวันนี้มันกลับมาเอาอุ้งมือเขี่ย ๆ ที่ขาหลง
“ม้าว” เมื่อเขี่ยไม่สำเร็จก็ส่งเสียงเรียกร้องความสนใจ “ม้าววววววว”
นี่มันแมววัยหมดประจำเดือนหรือไร มาเขี่ย ๆ จะเอาเอาไรนี่ หลงชักขาหลบ เขยิบตูดไปชิดอีกฝั่งของโซฟาขณะที่มือกดเปลี่ยนช่องหาละครไว้ศึกษาคำพูดคำจา คุณอโณชอบบ่นว่าเขาใช้ภาษาประหลาด ๆ ทั้งที่ก็เอามาจากในนี้ทั้งนั้น
ตุบ!
เฮือก ไม่ขาแล้วทีนี้ มาบนตักเลย! แมวสาวทิ้งตัวลงขดบนขาไอ้หลงเป็นก้อนกลม ๆ พร้อมกับจ้องหน้ามัน “เมี้ยว”
“หนักนะ เก๋ากี้” ตั้งแต่ได้กอดคุณอโณมันก็ชักฮึกเหิม นี่ถึงขั้นกล้าดุสุภาพสตรีว่าหนัก หลงเขย่าขา “ลงไปเลย”
แกร๊ก ๆ นอกจากไม่ลงแล้ว ยังพลิกตัวเอาเท้าเกาคออีก แล้วจะไม่ว่าอะไรเลย ถ้าตีนจะไม่ดีดอัดพุงเขารัว ๆ แบบนี้
แด่ก ๆ ๆ ๆ ๆ
“ยู้ดดดดดดดดดดดดดดดดด” เดี๋ยวเสื้อที่คุณอโณซื้อให้ก็เป็นรอยเล็บพอดี มันรีบผลักก้อนขนลงจากตัก ทว่าเก๋ากี้ไม่ยอมแพ้ ปีนกลับขึ้นมาใหม่ หลงเกาหัวแกรก ๆ เกิดอะไรขึ้นกับแม่สาวน้อยกันนี่ จู่ ๆ ก็นึกพิศวาสมันขึ้นมาหรือไร
“ม้าววววววว” โกญจาสาวส่งเสียงครางในลำคอ
โอ๊ะ! นึกออกแล้ว อย่างเก๋ากี้มีไม่กี่อย่างหรอก มันต้อง... “ขนมใช่ไหม? เดี๋ยวไปหยิบให้นะ”
ตุบ พอได้ยินคีย์เวิร์ดเท่านั้นแม่คุณก็โดดออกจากตักทันที หลงหัวเราะแห้ง ๆ อะไรบนโลกนี้จะเดาง่ายไปกว่าความคิดเก๋ากี้ ไม่กินก็นอนเท่านั้นแหละ
ขายาว ๆ ใต้กางเกงขาสั้นสีบานเย็นลายจุดก้าวฉับ ๆ เข้าครัวไปโดยมีแมวคลอเคลียส้นตีนไม่ห่าง แม้จะอยากดีดอัดข้างฝาเพียงใดก็ต้องท่องไว้ว่านี่มันลูกสาวคุณอโณ
“ข้าวเช้าก็กินไปแล้วยังไม่อิ่มหรือไงนะ” ขอบ่นสักหน่อยเถอะ คุณอโณช่างเลี้ยงแมวได้เสียนิสัยจริง ๆ หลงเอื้อมแขนยาว ๆ ขึ้นไปคว้าโหลใส่ขนมแมวลงมา
“อ้าว”
และพบว่ามันว่างเปล่า
.........................................................
..................................
................
.....
“โอ๊ย! ตรงหัวมุมนี่เองครับ ตรงไปข้ามถนนเลี้ยวขวา เจอสี่แยกเลี้ยวซ้าย ตรงไปอีกหน่อย เจอเซเว่นแล้วเลี้ยวซ้ายอีกที ร้านอยู่ตรงหัวมุมเลยครับ”
หลงอ้าปากค้าง พยายามใช้เซลล์สมองจดจำทุกอักขระที่ออกจากปากลุงยามของคอนโด และเมื่อพบว่ามันไม่สามารถใส่อะไรได้อีกต่อไป ปากก็พะงาบ ๆ ตอบ “ขะ...ขอบคุณครับ”
ไว้ไปถามคนอื่นต่อแล้วกัน เอาเป็นว่าตอนนี้ตรงไปก่อน เมื่อคิดได้ดังนั้นสองขาก็ออกเดินเลียบถนนไปเรื่อย ๆ เวลาใกล้เที่ยงเช่นนี้รถเข็นพ่อค้าแม่ค้าตั้งกันเต็มฟุตปาธไปหมด ทำเอาต้องเดินหลบ ๆ ตลอดทาง การผจญภัยใหม่เกิดได้ทุกที่จริง ๆ
‘ร้านขายอาหารสัตว์’ คือเป้าหมายของวันนี้ ขอแค่เพียงขนมถุงสองถุงติดมือกลับไปให้เก๋ากี้เลิกวุ่นวาย แถมยังได้หน้า โชว์ความรักต่อลูกสาวให้คุณอโณเห็นอีก คุ้มขนาดนี้หลงเลยยอมกำแบงค์สีแดงสองใบเดินฝ่าแดดออกมา ณ จุดนี้
ไอ้หนุ่มตกกระค่อนข้างจะคุ้นชินที่ทางแถวนี้บ้างแล้ว บางวันที่กลับจากทำงานก็แอบลองไปเถลไถลบ้าง แต่มีข้อแม้ว่าต้องกลับถึงห้องก่อนอโณชา รองเท้าแตะเสียดกับผิวซีเมนต์ไปเรื่อย ๆ ผ่านตลาดนัดขนาดใหญ่อันเป็นแหล่งของสดในตู้เย็น รู้สึกว่าเลี้ยวขวาแล้วจะเจอสี่แยกไฟแดง เพียงแค่คิดเท่านั้น สี่แยกก็มากองตรงหน้า แถมไฟสัญญาณคนข้ามยังเป็นใจขึ้นสีเขียวหราขนาดนี้ หลงไม่รอช้าที่จะเร่งความเร็วในการก้าวขา
“ทิว! ทิว!” เสียงโหวกเหวกดังมาจากฝูงชน ทว่าเท้าของหลงก้าวเข้าสู่เส้นลายขาวของทางม้าลายไปแล้ว ชายหนุ่มสาวเท้าเร็วขึ้นเมื่อดวงไฟอีกฝั่งเปลี่ยนเป็นสีเหลือง โชคดีเหลือเกินที่เขาก้าวขึ้นฟุตปาธก่อนที่สีแดงจะมาถึง
ชายหนุ่มหันใบหน้าตกกระกลับไปยังฝั่งที่จากมา ฝูงชนจำนวนไม่น้อยที่พลาดการข้ามถนนยืนอออยู่อีกฝั่ง แทบจะทุกคนมองตรงมายังด้านนี้ ไม่อาจระบุได้เลยว่าเสียงตะโกนโวยวายเมื่อครู่ดังมาจากใคร
แปล๊บ...
“โอ๊ย!” ราวกับมีกระแสบางอย่างแล่นวาบเข้ามาในสมอง มือรีบยกขึ้นกุมศีรษะก่อนจะทรุดตัวนั่งยอง ๆ เขาพยายามสูดเอาออกซิเจนเข้าปอดหวังจะบรรเทาอาการ
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”
หลงหอบแฮ่ก ๆ หยดเหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้า “มะ...ไม่เป็นไรครับ”
“แต่คุณดูเหมือนจะเป็นลมเลยนะคะ” หญิงสาวแปลกหน้าเอ่ยบอก
“ผม...ไม่เป็นไรจริง ๆ ครับ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่รับความช่วยเหลือ เธอก็พยักหน้ารับแล้วเดินจากไป ทิ้งร่างที่นั่งคุดคู้บนพื้นไว้อย่างนั้น
อาการปวดวาบค่อย ๆ บรรเทาลงจนสามารถยันตัวขึ้นมายืนได้สำเร็จ เขาหันกลับไปยังฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง ไฟเขียวสำหรับคนเดินสว่างวาบขึ้นมา และบรรดาฝูงชนกำลังเดินตรงมาทางนี้ ชายหนุ่มจึงรีบก้าวออกมาจากตรงนั้นไม่ให้ขวางทาง
หลงถามทางจากคนแถวนั้นจนมาถึงร้านขายอาหารสัตว์จนได้ เขาซื้อขนมแมวเลียแบบที่เคยเห็นในห้องด้วยเงินทั้งหมดที่มี และตกใจไม่น้อยที่ราคามันสูงกว่าขนมที่เขากินเสียอีก เก๋ากี้ช่างได้รับความรักจนน่าหมั่นไส้จริง ๆ
ถุงพลาสติกแกว่งไปมาอย่างเอื่อยเฉื่อย หลงพาตัวเองเดินย้อนกลับมาทางเดิม สี่แยกไฟแดงเมื่อครู่ปรากฏอีกครั้ง และเมื่อข้ามกลับไปสู่กลุ่มฝูงชนที่ตลาดเหตุการณ์เมื่อครู่ก็วาบขึ้นในหัวอีกครั้ง ชายหนุ่มเริ่มสอดส่องสายตาหาบางอย่างที่เขาเองก็ไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร
แปล๊บ
“โอ๊ย!” ความเจ็บแล่นวาบเข้ามาอีกครั้ง แต่รอบนี้ไม่ปวดขนาดต้องลงไปนั่ง ชายหนุ่มยกมือขึ้นกุมขมับพลางครุ่นคิดหาต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด บางทีความคุ้นเคยบางอย่างอาจกระตุ้นให้สมองทำงานอีกครั้ง คุณหมอเคยว่าไว้อย่างนั้น ถ้าอย่างนั้นแล้วมันคืออะไรล่ะ? ตลาดแห่งนี้หลงก็เดินผ่านนับครั้งไม่ถ้วนก็ไม่เคยมีอาการอย่างนี้
ใจเย็น ๆ สิ! ค่อย ๆ คิด วันนี้มีบางอย่างที่ต่างจากปกติคืออะไร อาการทั้งหมดเริ่มจากตอนไหน...
เดี๋ยวสิ...
ทิว งั้นเหรอ?
TBC
ตอนที่แล้วยาวมาก ตอนนี้เบา ๆ เนอคะ เฉลี่ยกันไป 555555
หลงเป็นใครกันแน่! ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!
ด้านคุณอโณค่อย ๆ ขยับแล้ว มาลุ้นกันค่ะว่าไอ้หลงจะกระชากข้ามเส้นมาได้มั้ย
โปรดติดตามตอนต่อไปปปปปปปปป #ขายของต่อ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ //ส่งจูบไปรอบๆ
-
โอ๊ยยยยย ค้างอ่าา อยากอ่านต่อแล้วๆ 555555
คุณอโณเริ่มชอบหลงแล้วว น่ารักสุดๆเลย ขอบคุณนะคะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
กลัวดราม่า :katai1:
-
รู้เบาะแสเพิ่มขึ้นแล้ว~~~~ แต่แอบกลัวว่าหลงจะจำได้แล้วลืมความทรงจำตอนนี้แทนนะซิ
-
:pig4: :pig4:
-
อดีตของหลงหลงหายากกว่ากล่องดำซะอีก
ระลึกชาติเร็วๆเด้อ จะได้กลับมาหาคุณอโณอย่างเต็มภาคภูมิ
-
โอยย ค้างมาก
หลงถ้าจำได้แล้วว่าตัวเองเป็นใคร
ห้ามลืมคุณอโณนะรู้มั้ย
เรื่องวันนี้ก็ต้องเล่าให้คุณอโณฟังนะ
-
หลงจะจำได้แล้วววว งื้อออ อย่าลืมคุณอโณวนะะ
หวังว่าหลงจะได้กดคุณอโณนะ กรั่กๆๆๆๆ
อัพต่อนะคะ จะรอค่ะ
-
เอาแล่วๆๆๆ สรุปชื่อจริงของหลงคือทิวสินะ ตอนนี้คุณอโณก็เริ่มรู้สึกดีมากขึ้นๆแล้วด้วย
เอาหน่ะ เรื่องคุณอโณก็ต้องคว้าไว้ เรื่องความทรงจำก็เอามา :katai2-1:
-
ไม่ใช่ว่าความจำหลงกลับมาแล้วลืมคุณอโณนะ ไม่เอานะเค้าไม่ยอมอ่ะ
เพราะถ้าเป็นแบบนั้นคุณอโณก็น่าสงสารอ่ะซิ
-
เป็นคนขายดอกไม้ริมทาง.....?!!!! เห๊ยย อยู่สี่แยกและตลาด ต้องขายของ... เอ... ขายอะไร ลุงสมานบอกคล้ายคนสวนจับจอบเสียมได้คล่อง เป็นคนสวน เป็นเจ้าของสวนดอกไม้? พออออละะะ!!!!!
แต่ว่าชื่อ ทิวงั้นเหรอออ อิอิ ใครเรียกฟระะะ
มาเฉลยด่วนนนเลยค่ะะะะะ ....รอใจจดจ่อ//ชะเง้อคอมอง
-
ค่อยค่อยนึกนะหลง สู้ สู้ :L2:
-
เรามักจะกลัวเวลาเรื่องที่ตัวเอกเสียความทรงจำจริง ๆ
เพราะพอความทรงจำคัมแบ็คแล้ว ตัวเอกกับคนที่เคยรู้สึกดีต่อกันตอนความจำเสื่อมมักจะไม่เข้าใจกันเรื่อยเลย
หวังว่าคุณ 'ทิว' จะไม่ทำให้คุณอโณของป้าผิดหวังหรือเสียใจซ้ำสองนะพ่อ แค่นี้ก็สงสารคุณอโณจะแย่อยู่แล้ว โฮววว!
รออ่านตอนต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^ :กอด1:
-
ขอให้หลงจำได้ทั้งอดีตและปัจจุบันนะ
-
อะไรคือทิว ชื่อทิวหรอ
-
คืบหน้ากนไปทั้งคู่
-
เอาแล้วววววว ตกลงน้องหลงเราชื่อทิว แน่เบยยยย ที่แน่ๆเรื่องนี้นางเอกชื่อ...เก๋ากี้
-
รึว่าหลงคือ นายตำรวจจราจร ทิว!! ตึงโป๊ะ
-
บางทีก็สงสัยนะว่าหลงมันความจำเสื่อมจริงป่าววะ เอะอะหาเรื่องนัวเนียคุณอโณตลอด ฮ่าๆๆ พอเค้าไม่ห้ามละก็เนียนยาวเลยนะหลง ช่วงท้ายนี่เป็นนัยว่าหลงใกล้จะได้ความจำคืนแล้วใช่มั้ย
-
อยากรู้เรื่องหลงแล้ว หลงเริ่มนึกอะไรออกแลเวใช่ไหม ชื่อทิวหรือเปล่า รอค่ะ
-
ความจำเสื่อมมีอาการข้างเคียงคือ อาการหื่น
ทิวเป็นใคร
-
ความจริงใกล้เฉลยแล้วสินะ
-
:L2: :pig4: :pig4:
-
เอาใจช่วยหลงนะ :katai4:
-
ทิวงั้นเหรอ :confuse: :confuse: :confuse:
-
หลงเริ่มจะจำอะไรได้บ้างแล้ว
ฮืออออ ถ้าหลงไม่อยู่ดูดอกบานพร้อมคุณอโณ
คุณอโณเจ็บมาเยอะแล้วนะหลง
อย่าทิ้งคนใกล้เลขสามไว้คนเดียวแบบนี้นะ
สงสารหลงก็สงสาร แต่หมั่นไส้นี่เรื่องจริง
ทำเป็นจะกอดเขาทุกวัน ทุกเวลานะหลง
ไม่เนียนๆ 5555555
-
แง้ววววใครมาเรียกหลงห๊าาา ใกล้แล้วใช่มั้ยย ที่มาของหลง
ว่าแต่อ่านตอนแม่แล้วสะเทือนใจ
แม่อยู่ตรงหน้าแท้ๆ แต่เพราะความเคยชิน ความไม่เฉลียวใจของเรา
ทำให้ช่วยอะไรแม่ไม่ได้เลย คือเจ็บมากนะ
-
ไม่อยากนึกถึงวันที่หลงจะไปจากคุณอโณชาเลยย
-
รูปคดีที่ซับซ้อนราวกับย้อนเวลาให้หมุนวนจนมาถึงจุดสิ้นสุดถึงเวลาที่จะหยุดความเลวร้ายนี่คือคดีสุดท้ายที่ผมจะใช้ชื่อนี้ เอโดกาว่า โคนัน เดี๋ยววววว ผิดเรื่องงงง
สรุป หลงเคยทำงานกลาง 4 แยกไฟแดกหรือเปล่าเนี้ยยย 5555
-
ชื่อของหลง คือ ทิว แน่ๆ
-
ความจริงกำลังมาแล้วสินะ
-
มาม่ากำลังจะมา :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ฮึ๋ยย หวังว่าความจำกลับคืนจะไม่รู้นายเอกนะ
-
ความทรงจำที่ 17
อาการแสบแปล๊บในกะโหลกยังวนเวียนอยู่แม้จะกลับมาให้ขนมเก๋ากี้จนมันหลับปุ๋ยไปเรียบร้อยแล้วก็ตาม หลงนอนหงายอยู่บนโซฟาตัวเดิมฟังเสียงเข็มนาฬิกาเดิน ไม่ได้เวียนหัวแบบโลกเขย่า แต่เป็นอาการเจ็บวาบเข้ามา
“อื้อ” หลงครางหงุดหงิดในลำคอ ตั้งแต่อยู่มาร่วมสองเดือนกว่าไม่มีครั้งไหนที่อาการกำเริบแรงเท่าครั้งนี้ ราวกับเนื้อสมองถูกเหล็กปลายแหลมสะกิด หลงพยายามข่มตาหลับมาร่วมสิบนาทีก็ไม่เป็นผล เม็ดเหงื่อผุดขึ้นข้างขมับซึมออกมาตามเสื้อยืด แม้แต่แขนโซฟายังเปียกชุ่ม
เขาพอจะจับใจความตอนพบคุณหมอประวิทย์ได้ หากมีสิ่งเร้ามากระตุ้นความทรงจำสมองจะมีปฏิกิริยา ใครจะคิดว่ามันจะบีบจนกะโหลกแทบแตกแบบนี้ หลงพลิกมาขดตัว พรั่งพรูลมหายใจออกมา
ถ้าปวดขนาดนี้พยายามคิดไปก็เปล่าประโยชน์ สู้ข่มตาหลับเสียยังดีกว่า
ห้องสี่เหลี่ยมค่อย ๆ เงียบลงช้า ๆ เสียงหอบหายใจเบาลงหลงเหลือไว้เพียงการหายใจในระดับปกติเท่านั้น เป็นสัญญาณว่าสิ่งมีชีวิตทั้งสองได้เข้าเฝ้าพระอินทร์เป็นที่เรียบร้อย ตะวันเหนือหัวค่อย ๆ คล้อยต่ำลงช้า ๆ โชคดีที่หน้าต่างอยู่ทางทิศตะวันออกจึงไม่มีแสงร้อน ๆ มารบกวนการนอน
เก๋ากี้ตื่นแล้วคลานต้วมเตี้ยมไปรอบห้อง มันไม่กระตือรือร้นจะเล่นกับหลงก็จริง แต่ก็ยังเล่นฝนเล็บตามประสาแมวทั่วไป เสียงเล็บเสียดเส้นเชือกดังไม่หยุด
กระนั้นหลงก็ยังไม่ตื่น
ตะวันคล้อยจนลับเส้นขอบฟ้า ไม่สิ ในเมืองหลวงเช่นนี้ควรเรียกว่าเส้นขอบตึก และเมื่อดวงไฟยักษ์หายไปท้องฟ้าก็เปลี่ยนเป็นสีดำ
กระนั้นหลงก็ยังไม่ตื่น
เสียงโลหะกระทบดังจากกลอนเล็ก ๆ ลั่นเอี๊ยดอ๊าดเป็นสัญญาณให้แมวอ้วนพุ่งตัวเข้าไปรอหน้าประตูในทันที ไม่กี่วินาทีต่อมาบานประตูก็ถูกผลักออก
กระนั้นหลงก็ยังไม่ตื่น
ถุงเท้าลากเอื่อยตามจังหวะการเดินของผู้มาเยือน หลังทักทายแมวแสนรู้เรียบร้อยอโณชาก็มองหาสัตว์เลี้ยงอีกตัวที่ปกติมักจะมาป้วนเปี้ยนก่อนแมวเสมอ ไม่ต้องใช้เวลานานก็เห็นปลายเท้าที่ยื่นเลยจากความยาวโซฟา อโณชาส่ายหน้าพลางพึมพำว่า ‘ไม่ไหวเลยน้า’ ก่อนจะเยื้องย่างเข้าหาเป้าหมาย มือซ้ายเอื้อมไปแตะบนหน้าผาก
แทบไม่มีอุณหภูมิความร้อนออกมาจากผิว อโณชาไม่ชอบขัดจังหวะคนหลับลึกนักแต่คราวนี้มันจำเป็นจริง ๆ เขารีบเขย่าตัวคนบนนั้น “หลง! หลงตื่น”
กล้ามเนื้อที่แขนไม่มีการตอบสนองประกอบกับร่างเย็นชืดทำเอานั่งไม่ติด เขาเขย่าตัวด้วยแรงที่มากขึ้นพร้อมส่งเสียง “หลง!”
เฮือก! เจ้าของชื่อปลอม ๆ เบิกตาโพลงพร้อมร่างกายที่กระเด้งขึ้นมาจากโซฟา วูบเหมือนคนตกจากที่สูง หลงรีบหันไปหาคนข้าง ๆ ด้วยแววตาสับสน
เรียวคิ้วขมวดเข้าหากัน “เป็นอะไร...”
“คุณอโณ!”
“......”
“ทิว คืออะไรครับ!”
“หา!?” นี่มันคำถามประเภทไหนกัน! อโณชามึนตื๊บ
“ตอนไปตลาดพอได้ยินคนตะโกนคำนี้เจ็บหัวแปล๊บ ๆ เลยครับ” ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นกุมศีรษะ “ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว แต่เมื่อเย็นผมปวดจนทนไม่ไหวเลย”
“หรือว่าจะเกี่ยวข้องกับหลง?” มือเรียวยกขึ้นทาบบนหน้าผากคนป่วย เมื่อตรวจสอบอุณหภูมิว่าไม่มีไข้แล้วอโณชาก็เริ่มตั้งสมมติฐาน “ฉันพูดว่า ‘ทิว’ แบบนี้ยังปวดอยู่ไหม”
“ไม่แล้วครับ” มันส่ายหน้า
“งั้น ทิว ทิว ทิว ทิว ทิว ทิว ทิว แบบนี้ล่ะ”
เอ่อ...คุณอโณไม่ได้กำลังอยากให้หลงหัวระเบิดใช่ไหม ท่องเป็นคอมโบขนาดนี้
“มะ...ไม่ปวดครับ”
“อยากพบคุณหมออีกรอบไหม?”
“วันอาทิตย์นี้ก็เจอแล้วนี่ครับ ไม่ต้องลำบากไปก่อนหรอก” หลงรู้ทันอาการคลั่งโรงพยาบาลของอโณชาดี เจ็บนิดเจ็บหน่อยก็จะลากไปแล้ว
“ถ้าหลงว่าอย่างนั้นก็ตามใจ” เจ้าบ้านยอมรับด้วยสีหน้าไม่คลายกังวล “ว่าแต่ ‘ทิว’ นี่มันไม่กว้างไปหน่อยเหรอ? ทิวอะไรดีล่ะ? ทิวเขา ทิวทัศน์ ทิวลิป ทิวลี่” อีกนิดอาจลามไปถึง ‘ทิวไผ่งาม’ ก็เป็นได้ แต่ยกมาหลายทิวขนาดนี้หลงไม่ยักกะมีอาการอะไรเลยสักนิด แถมยังนั่งเกาหัวแกรก ๆ อีก “แล้วใครเป็นคนตะโกนคำนี้”
“ผมรีบข้ามถนนเลยไม่ทันเห็น แต่พอหันกลับไปก็ไม่เจอใครมีท่าทีว่าเรียกผมเลยนะครับ รอจนอีกกลุ่มข้ามมาก็ยังไม่เจอ”
“ถ้าเป็นคนรู้จักก็น่าจะเข้ามาทักสักหน่อยนะ” อโณชาลูบปลายคาง ให้อาแสงตามเรื่องให้อยู่ ตอนนี้ยังไม่มีวี่แววเลย แย่ชะมัด
แย่ที่รู้สึกโล่งใจ
เงามืดครอบคลุมในใจมากขึ้นทุกทีจนนึกเกลียดตัวเอง อโณชาพยายามคลายปมที่คิ้วออก แสร้งยิ้มให้หลง “ไม่เป็นไรนะหลง แค่รู้สึกว่าจำขึ้นมาได้นิดหน่อยก็ดีแล้ว”
“ครับ”
“ฉัน...ไปเตรียมอาหารเย็นก่อนนะ” กลายเป็นเขาเสียเองที่ตัดบทแล้วรีบผละออกมาก่อน ไม่อยากรู้สึกแย่กับตัวเองไปมากกว่านี้ ไหนจะรู้สึกผิดต่อหลงอีก
สองขาก้าวเข้าไปในโซนทำครัวพยายามจดจ่อกับกระทะในมือ ทว่าสมองเจ้ากรรมก็ไม่ให้ความร่วมมือเอาเสียเลย ปลายตะหลิวเขี่ยก้นกระทะไปมาขณะที่สมองพ่นเรื่องราวแย่ ๆ มากมาย ยิ่งขยับเข้าไปใกล้ความจริงเท่าไรอโณชายิ่งรู้สึกห่างจากหลงออกไปทุกที
“เฮ้อ~”
เส้นที่ขีดไว้เขาไม่กล้าข้ามไปหรอก
.............................................................
.......................................
..............
.....
“หา!?” หลงหวีดเสียงหลง
“มะ...ไม่จริงใช่ไหมครับ” คนตกกระตัวสั่นเป็นลูกนก “ไหนว่าจะอยู่กับผมไง”
“ผม...” ชายหนุ่มกลืนน้ำลายเอื้อก “ทำตัวไม่ดีเหรอครับ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย”
“เพราะว่าผมแอบกอดคุณอโณทุกเช้า ระ..หรือว่าที่แอบเอากางเกงในไปซัก หรือว่า...”
“ยู้ดดดดดดดดด!!” อโณชาพลิกตัว มือคว้าป้าบบีบเข้าที่ปากเจื้อยแจ้วนั่นก่อนมันจะแฉวีรกรรมลับ ๆ ของตัวเองต่อ ถ้ารู้มากกว่านี้เขาคงข่มตานอนข้างมันไม่หลับเป็นแน่แท้ “ฉันไปสัมมนา”
ตึ่ง! ไอ้หมาหลงที่กำลังน้ำตาคลอกลืนกลับลงไปแทบไม่ทัน มันส่งสายตาแบบ ‘จริงเหรอครับ?’ ให้เจ้าของ
“จะดูอีเมลไหมล่ะ?”
“ไม่เป็นไรครับ” มันถูหลังมือกับปากที่เพิ่งได้รับอิสระ มือคุณอโณนิ่มดีแท้หนอ “ว่าแต่สัมมนานี่มันคืออะไรครับ?”
“เอาเป็นว่าประชุมนอกสถานที่ก็แล้วกัน” วันนี้ครูสอนภาษาขี้เกียจอธิบายยืดยาว นี่ก็ห้าทุ่มกว่าแล้วเขาควรจะนอนสักที ไม่ใช่มานั่งเถียงกับเด็กเอ๋อนี่ “ปกติบริษัทฉันไปทุกปีน่ะ สามวันสองคืน”
“อะไรนะครับ!”
“ฉันบอกว่าไปทุกปี...”
“สามวันสองคืน!” หลงโพล่งขึ้นมา “นานขนาดนั้นเชียว!”
“มันรวมทริปเที่ยวของบริษัทไว้ด้วยน่ะ ไปแค่ตรงเขาใหญ่นี่เอง” โธ่! ไปตรงไหนมันใช่ที่ไหนล่ะคุณอโณ ประเด็นคือมันนานเกินกว่าไอ้หมาติดเจ้าของจะรับไหวน่ะสิ
“คุณอโณคงไม่คิดว่าผม...” เสียงของชายหนุ่มอ่อนแรง ดวงตาทอความเศร้า “จะอยู่คนเดียวได้”
“ก็ไม่ได้น่ะสิ” พอเห็นแบบนี้อโณชาก็เริ่มอ่อนลงตาม เขาพึมพำ “หลงอยู่คนเดียวไม่ได้หรอก”
“ถ้าอย่างนั้น....” ให้ผมไปด้วย....
“แต่อยู่กับเก๋ากี้นี่นา”
สิ้นประโยคราวกับหลงเห็นหน้ากลม ๆ ดำ ๆ ลอยว่อนอยู่บนเพดานแสยะยิ้มพร้อมกับร้องว่า ‘ม้าวววววววว’ ตอกใส่หน้า ฮือออออออออ คุณอโณคร้าบบบบบ เก๋ากี้ไม่นับเป็นคนสักหน่อย เลิกยกย่องลูกสาวให้มีสถานะเท่ากับผมได้แล้วครับ!
“ดึกแล้ว ฉันนอนนะ” ต้องรีบชิ่งตัดบทตอนนี้แหละ ไม่อย่างนั้นคืนนี้ต้องฟังเสียงโอดครวญทั้งคืนเป็นแน่ อโณชารีบทิ้งตัวนอนคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมทันที “หลงปิดไฟให้ด้วย”
“คะ...ครับ” แม้ในใจจะอยากเถียงมากมายเพียงใด แต่หลงก็มิอาจขัดอาญาสวรรค์ได้ มันเดินลากขาไปดับดวงไฟบนเพดาน ส่งห้องนอนเข้าสู่ความมืดมิด
เตียงฝั่งซ้ายยวบลงเมื่อหลงทิ้งตัวนอน มันหันขวับตะแคงขวาในทันที และพบวิวยอดนิยมคือแผ่นหลังของคุณอโณ หลังจากร่างกายแข็งแรงควบคุมอารมณ์ทางเพศได้แล้วหลงมักจะแอบมองชื่นชมแผ่นหลังกับต้นคอของอีกฝ่ายยามนอน อโณชาผิวขาวตัดกับสีเส้นผม และมีปมกระดูกที่ชัดเจน สำหรับหลงแล้วมันมองได้ไม่มีเบื่อเลยล่ะ
ลมหายใจเข้าออกยาว ๆ จากอีกฝั่งของเตียงไม่อาจทำให้มันแน่ใจได้ว่าอโณชาเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้วหรือเปล่า หลงนอนนิ่ง ๆ อยู่สักพักให้แน่ใจก่อนจะกระดึ๊บ ๆ จากหมอนตัวเองไปหาอีกฝ่าย
ตุบ หมอนฟูนุ่มยวบลงไปด้วยน้ำหนักจากฝั่งซ้าย สันจมูกสูดฟุดฟิดเหมือนตามกลิ่นเข้าไปใกล้เรื่อย ๆ จนหยุดอยู่ที่กลุ่มผมสีดำสนิท ซุกเบา ๆ ราวกับออดอ้อน เห็นอโณชายังนอนนิ่งยิ่งได้ใจ คราวนี้หน้าด้านยกมือขึ้นพาดบนไหล่พลางกระเถิบเข้าไปใกล้อีกนิด ดูเป็นการกอดแบบครึ่ง ๆ กลาง ๆ และผิดต่อสรีระสิ้นดี
ก็คุณอโณไม่ได้ห้ามกอดนี่นา
หลงบ้องตื้น สมองกลวงเกินจะลำดับอะไรให้ซับซ้อน เคยพยายามคิดอยู่เหมือนกันทั้งเรื่องอดีตของตัวเอง ทั้งเรื่องอนาคตต่อจากนี้ แต่จะให้เริ่มจากความว่างเปล่ามันก็ยากเกินไป เคยคิดถึงกระทั่งว่าถ้าตัวเขาในอดีตมีคนรักอยู่แล้วจะทำอย่างไร คำตอบน่ะเหรอ? แค่การที่เขาหายไปแล้วไม่มีใครตามหานี่ยังพิสูจน์อะไรไม่ได้อีกเหรอ
ต่อให้มีคนรักจริง ๆ คนแบบนั้นดีกว่าคุณอโณตรงไหนกัน?
คิดไปก็ปวดหัวชะมัด สมองทึบ ๆ เริ่มล้างทุกอย่างออกช้า ๆ ใช้สัญชาตญาณนำทางเหมือนอย่างตอนนี้
เสียงเสียดสีของผ้าดังขึ้นขณะอโณชาขยับตัวปรับท่านอน หลงสะดุ้งขึ้นมาแว้บหนึ่ง แต่ในเมื่ออีกฝ่ายยังไม่ว่าอะไรเขาเองก็จะขอนอนแบบนี้ไปก่อน
กอดเผื่อไว้สำหรับช่วงที่คุณอโณไปสัมมนาก็แล้วกัน
...........................................................
......................................
...............
..........
ย่างเข้าเดือนสิงหา ฯ อโณชาเก็บกระเป๋าเดินทางโดยมีเสียงโอดครวญอยู่ด้านหลัง ขนาดลากกระเป๋าออกห้องก็ยังร้องครางหงิง ๆ ไม่หยุด สู้เก๋ากี้ก็ไม่ได้นอนหลับขี้เซาไม่ได้รู้ชะตากรรมว่าถูกปล่อยเกาะกับไอ้หลงสองต่อสอง
หลงที่ได้เงินเดือนก้อนแรกรีบออกปากไม่ให้เขาทิ้งค่าขนมสักแดงเดียว แต่คนขี้กังวลอย่างอโณชาก็ดื้อด้านเอาเงินสำรองวางไว้ให้ที่หัวเตียงอยู่ดี ความคิดวนเวียนไม่หยุดว่าสิ่งมีชีวิตทั้งสองจะอยู่รอดปลอดภัยหรือไม่ จากประสบการณ์ที่หลงอาบน้ำให้เก๋ากี้นั่นก็เล่นเอาห้องแทบระเบิด แล้วไหนจะตอน...
“พี่อโณ!” ความคิดสะดุด เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือก “มัวแต่ขมวดคิ้วอยู่ได้ แพรถามทำไมไม่ตอบคะ?”
“หือ? แพรถามอะไรพี่เหรอ”
แพรนภัสอยากจะถอนหายใจใส่ โชคดีที่มีมารยาทพอ “แพรถามว่ามียาแก้เมารถหรือเปล่าคะ พราวมันเมาจนจะอ่อกอยู่แล้วค่ะ”
อโณชารีบหันขวับ เซลคู่หูของแพรสิ้นฤทธิ์อยู่ข้างคนขับสภาพจัดว่าร่อแร่พร้อมจะสำรอกของในท้องสาดกระเซ็นไปทั่วทิศทาง ลุงคนขับที่นั่งใกล้เธอก็น่าจะรู้ตัว ขับนิ่มยิ่งกว่าปุยเมฆอีกทั้งที่ตอนแรกเหยียบเอา ๆ ประหนึ่งเป็นสตั๊นแมนจาก fast and furious
“อาการหนักเลยนะนั่น” ชายหนุ่มพึมพำ “พี่ไม่มียาหรอกครับ”
“ไม่ได้ละ แพรต้องให้ลุงแกแวะปั๊มหน้าแล้ว ถึงรีสอร์ทช้ากว่าคนอื่นหน่อยไม่เป็นไรนะคะหัวหน้า”
“ตามสบายเลยครับ” จริง ๆ คือรีบ ๆ แวะเถอะ หน้าสมาชิกร่วมรถตู้นี่ซีดกันไปหมด
หัวหน้าอนุมัติเรียบร้อยแพรก็ชะโงกตัวไปบอก “ลุงคะ! เดี๋ยวเจอปั๊มแล้วแวะเลยนะคะ”
“ครับผม”
บรรยากาศในรถดูอ่อนล้าและเซื่องซึม ถ้าไม่นับเรื่องที่มีคนพร้อมจะอ้วกอยู่ร่วมรถ การมาเที่ยวกับบริษัทอาจไม่ใช่เรื่องสนุกสำหรับทุกคน ทำงานงก ๆ ร่างแทบแหลกทุกวันพอบริษัทจะให้พักผ่อนหย่อนใจก็ดันต้องมาสัมมนาก่อนเสียอีก เนี่ยแหละประเด็นเลย เวลาสามวันสองคืนกับเพื่อนร่วมงานมันมากไป บางคนต้องแบกหัวโขนจนเมื่อยด้วยซ้ำ โชคดีหน่อยที่อโณชาเป็นพวกไม่ยินดียินร้ายกับใครเท่าไร เขาอยู่ที่ไหนก็ได้สบาย ๆ
แต่ปีนี้ดันนึกกังวลขึ้นมา เพราะมีตัวแปรเพิ่มขึ้นในชีวิตน่ะสิ!
“หลงอยู่คนเดียวได้เหรอพี่อโณ” เฮือก! คำถามที่ยิงโป้งมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยทำอโณชาแทบพ่นอ้วกออกมาก่อนพราวที่หน้ารถ “อะไรเล่าแค่พูดชื่อทำไมต้องตกใจ เอ...หรือว่าที่เหม่อ ๆ เมื่อกี้กำลังคิดถึงอยู่”
“ก็มันน่ากังวลนี่นา”
“โธ่! พี่อโณไม่ใช่คุณพ่อที่มีลูกอยู่อนุบาลนะคะ” แพรไม่รู้อะไร! ระดับความคิดหลงมันเหนือกว่าเด็กแรกเกิดนิดเดียวต่างหาก พูดไปก็เหมือนปรักปรำอโณชาเลยเลือกที่จะเงียบแทน “ยังไงนั่นก็ผู้ชายนะคะ เก๋ากี้ยังน่าเป็นห่วงกว่าอีก”
“เก๋ากี้น่ะอยู่ห้องคนเดียวบ่อยแล้ว ข้าวของเครื่องใช้ก็เป็นแบบอัตโนมัติทั้งหมด แต่หลงนี่สิ...” เขาส่ายหัวปลง ๆ “ไม่รู้จะไปทำอะไรแปลก ๆ อีกหรือเปล่า”
“เป็นห่วงหรือคิดถึงกันแน่ล่ะ"
“มันก็ความหมายเดียวกันไม่ใช่เหรอครับ”
“พี่อโณนี่ไม่โรแมนติกเอาซะเลย” แพรส่ายหัว “เป็นห่วงก็คือเป็นห่วง แต่คิดถึงก็คือคิดถึงสิ”
“หะ!?” ภาษาผู้หญิงเข้าใจยาก แต่ไม่นึกว่ามันจะขนาดนี้
“คิดถึงน่ะต่อให้ไม่มีเรื่องต้องเป็นห่วงก็ยังคิดถึงอยู่ดี อ๊ะ!” ไม่ทันจะคาดคั้นต่อป้ายรูปใบไม้ที่เหนือหัวก็ทำสาวเจ้าชะงักรีบโบกมือโบกไม้ “ลุงคะ ข้างหน้านี่เลยค่ะ เลี้ยวด่วนเลย”
ณ จุดนี้ชีวิตของพราวเพื่อนรักเพื่อนริษยาสำคัญกว่าการเสือกเรื่องพี่อโณ แพรนภัสจึงลามือออกไปช่วยลูบหลังแทน ทิ้งให้อโณชาลอยเคว้งเต้งอยู่กับคำถามนั้น
หลังจากที่บอกว่าต้องไปต่างจังหวัดหลงก็เข้ามากอดเขาตอนนอนทุกคืน ไม่สิ จะเรียกว่ากอดคงไม่ถูกนักเหมือนนอนเอาแขนพาดเอาหน้ามาเกยหมอนมากกว่า ตัวเขาเองก็ไม่ได้อะไร แต่อีกฝ่ายแขนเป็นตะคริวทุกเช้าก็ยังจะดื้อด้านทำอีก เขาเองก็ปล่อยเลยตามเลย หมาที่ไม่ได้รับการฝึกก็ยิ่งเอาแต่ใจไปกันใหญ่
ดวงตาโศกเหม่อมองภาพสองสาวเพื่อนรักพากันจูงออกมาจากห้องน้ำหลังปล่อยอาเจียนระรอกใหญ่ ทั้งที่ควรจะขำแต่ตอนนี้ชักขำไม่ออกแล้ว
เหมือนยืนอยู่บนเส้น จะข้ามไปก็ไม่กล้า จะถอยกลับก็ตัดใจไม่ได้ คำถามมากมายวิ่งชนในหัว หลงอาจจะมีคนรักอยู่แล้ว ชอบผู้หญิงหรือผู้ชาย
หรือจริง ๆ มันเป็นแค่เพราะลืมตาขึ้นมาเห็นเขาเป็นคนแรกกัน?
.......................................................
................................
............
.....
“ดีมากครับ! มีแนวโน้มที่ความทรงจำจะกลับมา ต้องกระตุ้นด้วยการฝึกประสาทบ่อยอย่างที่หมอสั่ง ให้สมองได้ทำงานบ่อย ๆ ครับ อะไรที่คิดว่าคุ้นเคยหรือทำได้ดีก็ควรทำย้ำ ๆ เหมือนขยี้ให้ตรงจุด”
เหมือนโดนหลอกด่าว่าไม่ค่อยได้ใช้สมองอย่างไรชอบกล กระนั้นคุณอโณก็ตั้งใจจดคำแนะนำจากคุณหมอลงสมุดบันทึก ขากลับยังไม่วายซื้อหนังสือไขปัญหาลับสมองมาให้เล่นด้วย หลงลองเอามาเปิด ๆ ดูระหว่างรออโณชากลับบ้านดูจะเน้นไปที่ฝึกการอ่านของเจ้าตัวเสียมากกว่า เกมส่วนใหญ่ที่เล่นได้ก็เป็นพวกคณิตศาสตร์หรือเกมจับผิดภาพ ส่วนพวกเติมคำศัพท์หรือสุภาษิตไทยเขาทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากอ่านคำสั่ง
ความกระตือรือร้นในการฟื้นความทรงจำดูจะน้อยเกินไป บางทีหลงยังคิดเล่น ๆ ว่าอยู่แบบนี้ตลอดไปก็ดีเหมือนกัน ไม่รู้ว่าถ้าพูดออกไปจะถูกคุณอโณดุหรือเปล่านะ?
นอนคิดอะไรเพ้อเจ้อมาเป็นชั่วโมงแล้ว เป้าหมายของชีวิตที่ต้องรอคุณอโณกลับห้องมาทำข้าวเย็นให้หายวับไปทันที ตาเหลือบมองอาหารในกล่องทัพเพอร์แวร์บนโต๊ะอย่างเอื่อยเฉื่อย พอรู้ว่าคุณอโณไม่อยู่ลุงสมานก็ยัดเยียดข้าวเย็นแกมาให้ด้วย เห็นว่า ‘เก็บไว้ในตู้เย็นนานแล้วพรุ่งนี้คงเน่ารีบ ๆ เอาไปแดกเถอะ’ มันเองก็ขี้เกียจเถียงเลยรับ ๆ มาซะ
คิดถึงข้าวฝีมือคุณอโณจังเลยน้า~
แกร๊ก...
ไม่! ไม่ใช่เสียงไขประตูเข้ามาแต่อย่างใด แต่เป็นเสียงจากเครื่องให้อาหารอัตโนมัติของเก๋ากี้ มันส่งเสียงอย่างนี้ทุกหกโมงเย็นและอาหารจะหายไปในพริบตาไม่ถึงสิบวินาที หลงเคยคิดว่าถ้าไอ้เครื่องนี่เจ๊งบ้งไปสักวันสองวันกลับมาอีกทีเก๋ากี้อาจจะแดกห้องเข้าไปก็เป็นได้ ทางที่ดีควรจับตาดูว่ามันทำงานทุกวันไหม
หกโมงแมวกินแล้วคนก็ควรจะกินเช่นกัน หลงพลิกตัวอย่างเกียจคร้านแล้วลุกไปที่โต๊ะอาหารเป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างอ้วน ๆ ดำ ๆ เดินต้วมเตี้ยมไปที่จานข้าว อะไรกันแม้แต่เก๋ากี้ก็ขี้เกียจกินเหมือนกันเหรอเนี่ย ปกติแค่ได้ยินเสียงเครื่องทำงานก็วิ่งแทบไม่คิดชีวิตแท้ ๆ
ครืด มือสากลากเก้าอี้ออกแล้วยัดตัวลงบนนั้น คว้ากล่องข้าวจากลุงมาเปิดออก มีข้าวผัดหมูกับไข่เจียวเหี่ยว ๆ อีกแผ่น ดูอย่างไรก็ไม่ใช่ของใกล้เน่าเลย แถมยังอุ่นให้ก่อนเอาใส่กล่องอีกลุงช่างใจดีกับเขาซะจริง มันยกมือไหว้ในใจก่อนจะเริ่มจ้วงช้อนเข้าปาก
มื้ออาหารค่อนข้างจืดชืดเมื่อไม่มีเสียงคุยจากฝั่งตรงข้าม หลงหมกมุ่นกับคุณอโณมาตลอดพอไม่มีเลยโหวงในอกเป็นบ้า มันรวบภาชนะไปล้างในซิงค์จนเรียบร้อยพลางนึกว่าคืนนี้เข้านอนเร็ว ๆ ดีกว่า ไม่มีภารกิจวอแววคุณอโณแล้วนี่นา
สองเท้าลากเตาะแตะกลับมาจากระเบียงพร้อมผ้าเช็ดตัว ว่าแล้วก็แอบส่งดูรูมเมทอีกคนสักนิดหนึ่ง และก็เป็นไปตามคาดเก๋ากี้ไม่แดกก็นอนเท่านั้น ตอนนี้มันขดตัวเป็นก้อนอยู่บนเบาะเรียบร้อยแล้ว
“แมวอ้วนเอ๊ย” หลงพึมพำขณะเดินไปเสียบปลั๊กพัดลมจิ๋วแล้วเอานิ้วโป้งตีนสะกิดเปิดให้ ไอ้ก้อนขนซุกตัวลงกับผ้าเน่าเดาว่าคงหลับสบายเชียว
ไอ้ขี้ข้าส่ายหัวปลงๆ กับพฤติกรรมเลี้ยงง่ายจนเกินพอดีของมัน เก๋ากี้หนอ ไม่นอนก็กิน....
“เอ๊ะ!?” หลงอุทาน แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นได้จริง ๆ
มันขมวดคิ้วขณะก้มดูที่เครื่องให้อาหาร
“เก๋ากี้กินข้าวเหลือ?”
โลกคงใกล้แตกแล้วจริง ๆ
...............................................................
.....................................
..................
........
-
“เอ้านี่!” ถุงก๊อบแก๊บใส่ทัพเพอร์แวร์ยื่นวืดเฉียดดั้งไอ้หลงไปแบบเส้นยาแดงผ่าแปด อีกนิดคือลุงเอาฟาดหน้ามาเลยเถอะครับ ลุงสมานหลบตา “ของเหลือ”
อื้อหือ ปากไม่ตรงกับใจอย่างกับนางเอกในละครตอนเย็น
“ขอบคุณครับลุง” มันยกมือไหว้ก่อนที่ลุงจะรำคาญเอากล่องฟาดหน้า “ข้าวผัดเมื่อวานอร่อยมากครับ” เดี๋ยวนี้ไอ้หลงรู้งานประจบประแจงเจ้านายแล้วนะ ถือว่าไม่ธรรมดา ทำเป็นลืม ๆ ไอ้ที่นอนโอดครวญว่าจืดชืดสู้อาหารคุณอโณไม่ได้ไปก่อน
“แหม ประจบซะฉันหัวเน่าเชียวนะ” เสียงทุ้มแว่วมาจากหลังบ้าน
“ถ้ากลัวหัวเน่าก็ออกมาช่วยลุงแยกผ้าสิ”
“บ๊ะ! ไอ้นี่ เดี๋ยวบอกให้พ่อไล่ออกซะเลย” ไอ้หมักผู้นอนเอกเขนกถึงกับเด้งตัวขึ้นมาจากโซฟา เก้าอี้ลูกรักเริ่มร้อนเป็นไฟจนอดรนทนไม่ไหว
“ไล่ออกแล้วนายมาช่วยลุงแทนไหมละ?”
“พ่อ! มันล้อผม”
ลุงสมานถอนหายใจเหนื่อยหน่าย ตั้งแต่ลูกชายกลับมาทวงบัลลังก์ลูกรักคืนก็หาโอกาสแวะเวียนมาเยี่ยมอาทิตย์ละครั้งสองครั้ง นั่นแหละเป็นจุดเริ่มต้นของความฉิบหายในชีวิต ใครจะไปคิดว่ามันจะมาสนิทสนมกับไอ้ลูกจ้างซะได้! หลัง ๆ นี่เล่นหัวกันเป็นเพื่อนเลย
“เจ้านายตัวจริงไม่อยู่นี่เริงร่าเชียวนะ”
“เริงร่าอะไรของนาย” ไม่รู้สมัครมันเอาตาตุ่มมองหรือไงถึงคิดว่าเขาสุขสบาย
“อ้าว! ก็เจ้านายไม่อยู่สบายจะตายไป ห้องกลายเป็นของนายเลยนะเว้ย!” สมัครกอดอก “ที่จริงฉันเองก็ฝันอยากจะมีห้องชุดหรู ๆ กลางเมืองแบบนั้นบ้าง มีฟิตเนส ว่ายน้ำ มีปาร์ตี้พาสาว ๆ มาบ้าน”
“คุณอโณไม่ได้ทำตัวแบบนั้นสักหน่อย”
“หมายถึงฉันฝันว้อย ไม่ใช่เรื่องคุณอโณของนาย พ่อ! สอนภาษาไทยเรื่องการตีความเพิ่มให้หลงมันเลยนะ”
“อย่ามาเรียกคุณอโณตามสิ” รอบนี้แปลงร่างเป็นหมาหวงก้าง “อีกอย่างนะอยู่คนเดียวก็ไม่ดีด้วย เหงาจะตายไป ต้องกินข้าวคนเดียว นอนคนเดียว...”
“นะ...นี่นอนห้องเดียวกันด้วยเรอะ!”
“ใช่!” มันกอดอกภูมิใจ ไม่อยากอวดว่าหลัง ๆ นอนกอดกันด้วยนะ “โอ๊ะ! จะทุ่มครึ่งแล้วผมไปก่อนนะครับลุง”
ปัง! สิ้นเสียงปิดประตูสองพ่อลูกหันขวับมามองหน้ากันโดยมิได้นัดหมาย
‘พ่อว่าสองคนนั้นใช่....ใช่ไหม’ คนลูกส่งสายตา
‘เอ็งอย่าทัก ข้าอุตส่าห์ไม่คิดแล้วเชียว’ ลุงสมานเขม่นตาว่าอย่างนั้น
ทั้งคู่พยักหน้าให้กันเงียบ ๆ
อืม...สัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง
................................................
............................
..................
.......
หลงไขประตูกลับเข้าห้องด้วยจิตใจห่อเหี่ยว วันนี้ก็ผ่านไปอย่างจืดชืดอีกเช่นเคย แต่ไม่เป็นไรพรุ่งนี้คุณอโณก็จะกลับมาหาแล้ว พอคิดแบบนี้กำลังใจเลยเต็มเปี่ยมสุด ๆ
ห้องเงียบกริบอีกเช่นเคย เพราะเขาไม่ใช่คุณอโณจึงไม่มีแมวสาวมาต้อนรับถึงหน้าห้อง พูดถึงก็เหลือบไปเห็นก้อนขนกลม ๆ ขดตัวอยู่บนโซฟา หลงส่ายหัวปลง ๆ สงสัยกินข้าวเย็นเสร็จแล้วเลยนอนต่ออีกตามเคย มันสาวเท้าไปยังโซฟาพลางกวาดตามองไปทั่วห้องจนพบกับสิ่งผิดปกติที่เครื่องให้อาหารแมว
ห๊ะ! กินเหลืออีกแล้วเหรอ?
หลงแทบไม่เชื่อสายตา พอเดินเข้าไปตรวจสอบยิ่งตกใจจนหน้าซีด อย่าว่าแต่กินเหลือเลย นี่มันอาหารล้นถ้วยด้วยซ้ำ มันคว้าเครื่องให้อาหารอัตโนมัติมาพลิกดู ปลั๊กก็เสียบเรียบร้อยดีนี่ หรือเครื่องรวนจนให้ปริมาณมากกว่าปกติ? ยิ่งคิดคิ้วยิ่งพันกันเป็นปม
หรือว่าไม่ได้กินตั้งแต่มื้อเช้าแล้ว?
สถานการณ์ที่แย่ที่สุดวาบเข้ามา หลงวิ่งพรวดพราดเข้าไปยังเก๋ากี้ทันที มือคว้าป้าบเข้าที่ลำตัวหนาอวบ ตามปกติแล้วมันคงหันมาแว้ดใส่เขาสักที แต่คราวนี้กลับนอนนิ่งไม่ไหวติง “หวา ตัวร้อนจี๋เลย”
ปกติแล้วแมวอุณหภูมิเท่าไรหลงก็ไม่แน่ใจนัก แต่นี่มันร้อนจนผิดปกติแล้ว พอพลิกหัวขึ้นมาดูก็เห็นว่ามีขี้ตาเกรอะกรัง แถมจมูกยังเปียก ๆ อีกต่างหาก ไม่ได้การแล้วถึงจะโง่อย่างไรหลงก็รู้ว่ามันผิดปกติ มันวิ่งกลับไปคว้าผ้าขนหนูมาห่อตัวเก๋ากี้ไว้แล้วช้อนตัวขึ้นมาจากโซฟา
“เมี๊ยว” เพราะถูกรบกวนจนต้องลืมตาขึ้นมาส่งเสียงร้อง
“รอแป๊บนะเก๋ากี้ จะพาไปหาหมอเดี๋ยวนี้แหละ” ราวกับฟังรู้เรื่อง มันปิดเปลือกตาลงนอนนิ่ง ๆ ให้หลงอุ้มไปแต่โดยดี ชายหนุ่มวิ่งไปคว้ากระเป๋าสตางค์พร้อมซองเงินเดือนที่เพิ่งได้มายัดใส่กางเกงแล้วออกห้องไปทันที
สองทุ่มกว่าพนักงานที่ล็อบบี้กลับกันไปหมดแล้ว หลงมึนงงอยู่ชั่วขณะ อุณหภูมิของเก๋ากี้ในอ้อมแขนยิ่งกระตุ้นให้ร้อนรนไปกันใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจพุ่งออกไปที่ป้อมยาม โชคดีเหลือเกินที่มีคนประจำอยู่
“คุณลุงครับ! โรงพยาบาล แฮ่ก!” เขาหอบจนพูดแทบไม่รู้เรื่อง “โรงพยาบาลสัตว์ที่ใกล้ที่สุดไปทางไหนครับ”
“เดินไปไม่ไหวหรอกครับคุณ แมวไม่สบายเหรอครับ” เพราะคอนโดอนุญาตให้เลี้ยงสัตว์เล็กได้ลุงยามจึงดูไม่ตกใจ
“ตัวร้อนมากเลยครับ”
“แย่ล่ะสิ คุณรอที่นี่แป๊บหนึ่งนะครับ ผมจะเรียกแท็กซี่ให้”
“ผมรบกวนคุณลุงช่วยบอกแท็กซี่ด้วยนะครับว่าต้องไปที่ไหน”
“ได้ครับ” พูดจบลุงก็ยกวอร์ขึ้นมากรอกเสียงลงไปทันที หลงพยายามตั้งสติ ราวกับเวลาเดินช้ากว่าปกติ นานเหลือเกินกว่าจะได้รถโดยสาร คุณลุงยามจัดการแจ้งสถานที่ให้เรียบร้อย เขากล่าวขอบคุณก่อนจะยัดตัวเข้าไปในรถทันที
อุณหภูมิในรถเย็นจัดตัดกับความร้อนของแมวบนตัก เก๋ากี้ดูเหมือนจะหลับไม่สนิทนัก เขาเห็นเปลือกตากะพริบตอบสนองเป็นบางครั้งที่ขยับตัว เห็นแล้วอดจะลูบหัวปลอบมันไม่ได้ หลงพูดกับมันในใจ ‘ไม่เป็นไรนะเก๋ากี้ เดี๋ยวก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว’
รถออกแล่นร่วมยี่สิบนาทีด้วยสภาพการจราจรและระยะทาง สมแล้วที่ลุงแนะนำว่าให้นั่งรถไป แท็กซี่สีเขียวเหลืองเลี้ยวเข้าไปในซอยแห่งหนึ่งก่อนจะขับตรงเข้าไป
“ซอย 22 ใช่ไหม?” เขาถามเสียงห้วน ทำเอาหลงอ้าปากพะงาบ ๆ
“เอ่อ...ใช่แล้วครับ” จริง ๆ ตัวมันเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าซอยไหน รู้แบบนี้ถามลุงยามซ้ำอีกครั้งก็ดี
“เข้ามาแล้วไปตรงไหนต่อนะ” คนขับพูดขณะหักพวงมาลัยเข้าไปในซอย “ไกลไหมเนี่ย ต้องรีบไปส่งรถนะ”
“ตะ...ตรงไปครับ ไม่ไกลหรอก” มันปดคำโต น้ำเสียงไม่สบอารมณ์จากพนักงานบริการนี่ไม่ควรมีเลยจริง ๆ “เอ่อ ช่วยผมดูหน่อยนะครับ มันเป็นโรงพยาบาลสัตว์”
“อ้าว! นี่สรุปไม่รู้ทางหรอกเหรอ”
“ก็ลุงยามเขาแจ้งคุณแล้วไม่ใช่เหรอครับ”
“ใครมันจะไปจำได้” หลงได้ยินเขาสบถว่า ‘รู้งี้กูไม่รับก็ดี’ ถึงสถานการณ์จะน่ากระอักกระอ่วนแค่ไหนหลงก็จะไม่ยอมลงเด็ดขาด เก๋ากี้ต้องถึงมือหมอให้เร็วที่สุด เขามองบ้านเรือนเบื้องหน้าแล้วนึกไม่ออกเลยว่าโรงพยาบาลสัตว์จะมายัดตัวอยู่ในที่แบบนี้ได้อย่างไร “ข้างหน้ามีสามแยก ไปทางไหน”
“เอ่อ...ขอผมถามทางก่อน”
“โอ๊ย! ดึกขนาดนี้ใครมันจะไปอยู่ให้ถาม” คนขับตบพวงมาลัยอย่างหัวเสีย “ตกลงทางไหน”
“อา...”
“ไม่รอแล้วนะ ถ้าไม่รู้ทางแบบนี้เสียเวลา” สิ้นประโยคเบรกก็ถูกเหยียบ “ลงตรงนี้แหละ จะไปส่งรถแล้ว!”
“ไม่ครับ!” หลงยืนยันเสียงแข็ง
“ไอ้ห่านี่! กูบอกให้ลงรถ แล้วก็จ่ายเงินมาด้วย” เสียงตะคอกนั่นไม่ได้สร้างความหวาดกลัวเท่ากับเรื่องของเก๋ากี้ ทว่าหลงฉุกคิดขึ้นมาว่าเถียงกับคนแบบนี้ไปก็เสียเวลา เขารีบหารถคันอื่นดีกว่า สรุปได้ดังนั้นก็หยิบเงินออกมานับ
“ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยขับไปที่ถนนใหญ่ได้ไหมครับ ผมจะลงตรงนั้น”
“ทะลุออกไปอีกทางนะ” เท่ากับว่าข้ามไปถนนอีกเส้นเลยสินะ อย่างนี้จะไกลโรงพยาบาลมากกว่าเดิมหรือเปล่าก็ไม่รู้ ขณะกำลังลังเลคนขับก็พูดย้ำ “เงินล่ะ”
โธ่! ไอ้เวรเอ๊ย! หลงยัดเงินใส่มือมัน แล้วรีบกระแทกปิดประตูดังผัวะ ไม่เคยโกรธหรือหงุดหงิดใครเท่านี้มาก่อน ถ้าเรื่องลำบากมันเกิดขึ้นกับเขายังพอทน แต่นี่ไม่ใช่ มันเกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของเก๋ากี้
ทันทีที่ประตูงับลงแท็กซี่นรกก็เหยียบพุ่งเข้าไปในซอยเรียบร้อย หลงยืนเคว้ง กอดแมวในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ปากก็บ่นพึมพำ “ไม่เป็นไรนะ โรงพยาบาลอยู่ไม่ไกลหรอก” ไม่รู้ว่าบอกตัวเองหรือเก๋ากี้กันแน่
ซอยที่เขาเข้ามาถนนไม่ใหญ่มากนักหากมีรถใหญ่สวนกันคงต้องหลบเข้าข้างทาง ที่แบบนี้ไม่น่าจะมีโรงพยาบาลอยู่ บางทีเขาอาจจะเข้ามาผิดซอยก็ได้ ทางที่ดีคือย้อนกลับออกไปทางเดิมหรือถามคนแถวนี้ดูก่อน
และหลงเลือกอย่างหลัง มันวิ่งเข้าไปกดกริ่งบ้านหลังแรกที่เห็นชั้นสองเปิดไฟสว่างโร่ในทันที
กริ๊ง รอชั่วอึดใจในบ้านก็ยังไม่มีการตอบสนอง หลงร้อนใจจนเผลอกดมันรัว ๆ อย่างเสียมารยาท
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง
“ขอโทษครับ! มีใครอยู่ไหมครับ โรงพยาบาลสัตว์ไปทางไหนครับ!” เพราะทนไม่ไหวอีกต่อไปจึงตะโกนถาม เผื่อจะมีใครยอมโผล่ออกมา “ช่วยบอกหน่อยเถอะครับ แมวผมไม่สบาย”
แกร๊ก... เสียงกลอนประตูด้านล่างค่อย ๆ หมุนออกก่อนจะปรากฏร่างของหญิงสาวมัธยมที่ดูหวาดระแวง ทว่าไม่มีเวลาอธิบายแล้ว หลงตะโกนถามอีกครั้ง
“โรงพยาบะ...”
“ระ...โรงพยาลบาลอยู่ปากซอย 24 ตรงที่ตัดกับถนน XX พอดีค่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงติดจะหวาดระแวง เดาว่าคงอยู่บ้านคนเดียวจึงไม่กล้าเปิดรับคนแปลกหน้า
“ขอบคุณครับ! ขอบคุณมากครับ!” หลงตะโกนสวนกลับไปก่อนจะเริ่มออกวิ่งย้อนกลับไปทางเดิมทันที พื้นยางรองเท้ากระทบถนนส่งเสียงดังท่ามกลางความเงียบในซอย
ห่อผ้าในมือถูกกระชับกอดให้แน่นขึ้นเพราะกลัวทำตก แรงกระเทือนทำให้เก๋ากี้เริ่มขยับตัวอย่างหวาดกลัว หลงสัมผัสได้ว่ามันจิกผ้าขนหนูแน่นขึ้นจนเขาต้องพยายามวิ่งให้เบาลง
พรืด! เพราะรีบมากไปรองเท้าเลยพลิกแฉลบกับพื้นถนนเล็กน้อย หลงเห็นรอยถลอกสีขาวที่ข้างเท้ายาวไปถึงปลายนิ้วก้อย ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าอีกสักครู่เลือดคงจะไหล แต่ไม่มีเวลาให้ร้องแล้ว สิ่งที่เขาต้องทำคือวิ่ง วิ่งไปข้างหน้า
ทำยังไงดี
ใบหน้าตกกระซีดเผือด เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อผุดพราย พอไม่มีคุณอโณแล้วเขาไร้ความสามารถขนาดนี้เชียวเหรอ แล้วไอ้ที่บอกว่าจะดูแลคุณอโณคิดว่าจะมีปัญญาหรือไง
‘ฉันเอามาเลี้ยงหลังแม่เสีย’
เจ็บใจจนอยากจะร้องไห้ออกมา
‘เก๋ากี้อยู่เป็นเพื่อนฉันมาตลอดเลย’
สิ่งสำคัญขนาดนั้นถ้าทำหายไปเขาคงไม่มีหน้าไปพบคุณอโณอีกแล้ว
TBC
ชีวิตหลงมันช่างดราม่ารันทดเหลือเกินค่ะ ดาวพระศุกร์ยังต้องเรียกพี่
ค่อย ๆ เข้าใกล้อดีตของหลงทีะนิด พร้อม ๆ กับความรักที่งอกเงย (งอกแล้วค่ะ 5555)
เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป! โปรดติดตามข่าาาาาา
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ป.ล. รังแกคนแก่เสร็จก็รังแกแมวต่อนะคะ สนุกสนาน 55555
-
เห้ยยยย
เก๋ากี้ไม่สบายหรอคะ หรือป่วยเป็นโรคอื่น??
หลงเอ้ยย ทำตัวเป็นพระเอกก็คราวเนี้ยะ
-
เก๋ากี้คงเป็นแค่ไข้หวัดใช่มั้ย คงไม่เป็นหนักนะ สงสารหลงมันอ่ะ
-
โธ่หลงเอ้ยยยยย น่าสงสาร เกากี๋ หายไวๆนะ
-
ฮาหลงมาก...อุตส่าห์ อ้อน บอกว่า อยู่คนเดียว
คุณอโณ ก้อใช้ให้อยู่ กับ เก๋ากี๊ :mc4: ไม่เหงาหรอกกกกก
อืม...คุณ Indigo รังแกแมวแบบนี้ เก๋ากี๊ คงบ่นเนอะ นอนดีๆๆ ก้อมาแกล้งเขียนบทให้เราป่วย เมี้ยววว :mew2:
-
เก๋ากี๊เลยดูเรียบร้อยขึ้นมาเลย 55555
แต่สงสารหลง โดนทิ้ง(ไว้บ้าน) ไม่พอ แมวยังป่วยอีก
รอตอนต่อไปนะคะ สนุกจริงๆ ><
-
หลง อาจไปเจออดีตตัวเองที่ รพ.สัตว์
-
จะทรหดไปถึงไหน
-
เกากี๋อย่าเป็นอะไรน่ะ
-
หลงอ่า ห่วงทั้งเก๋ากี้ทั้งหลงเลย :sad4:
-
น้องแมวอ้วนป่วยเป็นอะไร
พี่หลงสู้ๆนะพาน้องแมวอ้วนไปหาหมอให้ได้นะ
เอาใจช่วยพี่หลง :pig4:
-
น่าเป็นห่วงทั้งหลงและเก๋ากี้
-
เก๋ากี้เอ้ยยย อย่าเป็นไรนะ
-
ไม่รู้จะสงสารเก๋ากี้ หรือเวทนาหลงดี
ชีวิตไม่มีคุณอโณนี่ยากจัง
ลุงสมานกับลูกสมัครน่ารักดี เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
-
คุณอโณ....หวั่นไหวบ้างแล้วเนอะ...แบบว่าต่อไปจะอยู่คนเดียวไม่ไหว เคยชินที่มีหลงซะแล้วไรงี้สินะ อิอิ
ชอบตอนหลงนอนซุกนอนเบียดจัง น่ารักกกกก
หากจำได้ทุกสิ่งแล้วว่า เป็นใครจะเป็นไงบ้างนะ
รอลุ้นนนนนนนน รอตอนหน้าาา..หน้าคร๊าบบบ
อ่านสี่รอบ ฟ.ฟิน
-
โอ๊ยย ลุ้นใจจะขาด รอตอนต่อไปแทบไม่ไหว
-
โถ่ พ่อทูลหัวของน้องงงง (เก๋ากี๋) ><
-
อ่านมานี่ เจ้าแมวน่าอิจฉาสุด ขอให้มันหายไวไวน้า อย่าเป็นอะไรมาก สงสารคุณอโณ หลงนี่ทุ่มสุดตัว รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ความทรงจำที่ 18
“แฮ่ก ๆ”
ท่ามกลางซอยแคบ ๆ เสียงหอบหายใจยังกังวานในหู ดวงไฟจากรถบนถนนใหญ่สาดผ่านเป็นสัญญาณว่าใกล้ถึงจุดหมายแล้ว
หลงหักเลี้ยวตรงป้ายระบุเลข ‘22’ ไปทางขวา วิ่งตามรถบนถนนไปจนสุด นึกด่าตัวเองที่ไม่ยอมถามย้ำกับลุงยาม
“ไม่เป็นไรแล้วนะเก๋ากี้” มันพึมพำ ไม่รู้ว่าบอกกับแมวหรือตัวเอง เก๋ากี้ปิดเปลือกตาไม่ตอบสนอง บางทีอาจจะหลับไปแล้ว ใช่แล้ว! มันแค่หลับเฉย ๆ นั่นแหละ หลงส่ายหน้าไล่ความคิดแย่ ๆ ออกไป เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้งก็เห็นป้ายไฟสีขาวลิบ ๆ เขาพยายามเพ่งสะกดทีละตัว...
โรงพยาบาลสัตว์?
เป้าหมายอยู่ตรงหน้านี่แล้ว! ใจที่แห้งแล้งเหมือนได้น้ำหล่อเลี้ยง สองขาอ่อนแรงกลับมาวิ่งเร็วดังเดิม หลงหยุดรอจนรถบนถนนบางตาแล้ววิ่งข้ามไปยังอีกฝั่ง ประตูอัตโนมัติเปิดอ้า
“แมวผมไม่สบายครับ!!” เขาหันไปไอเพราะสำลักน้ำลาย “ช่วย... แค่ก ๆ ช่วยดูให้หน่อยครับ!”
“ค่ะ” พนักงานสาวดูตกใจไม่น้อย แต่เมื่อตั้งสติได้หล่อนก็รีบผลักประตูเคาน์เตอร์ออกมา “พาน้องมาตรงนี้เลยค่ะ”
‘ตรงนี้’ ที่ว่าคือโต๊ะเหล็กขนาดใหญ่ มีพยาบาลอีกคนรีบออกมาปูผ้าสีเขียวให้ หลงบรรจงวางก้อนผ้าขนหนูลงบนนั้น เก๋ากี้ปรือดวงตาที่เกรอะกรังขึ้นเล็กน้อย โชคดีที่มันไม่ตื่นโรงพยาบาลจนดิ้นพราด ๆ หรือไม่ก็หมดแรงจะดื้อแล้ว
“อาการน้องเป็นยังไงบ้างคะ”
“ตะ...ตัวร้อนจี๋เลยครับ” หลงพยายามเรียบเรียง “ละ...แล้วก็ไม่ยอมกินอาหารเลย”
“อาเจียนไหมคะ?”
“น่าจะไม่นะครับ” หลงพยายามนึกถึงสภาพห้องก่อนออกมา เท่าที่กวาดตามองไม่น่าจะมี
“ท้องเสียล่ะคะ?”
“คะ...คิดว่าไม่นะครับ”
“เดี๋ยวดูให้ค่ะ” ว่าแล้วหล่อนก็เริ่มตรวจร่างกาย ทั้งส่องไฟที่ดวงตา และเสียบปรอทวัดไข้เข้าที่ก้น หลงคิดว่าเวลาช่างยาวนานเหลือเกิน
“น้องมีไข้นะคะ อาจจะไม่สูงมาก แต่พามาพบแพทย์เร็วแบบนี้ก็ดีค่ะ จะได้รักษาทัน”
“ผะ..ผมต้องทำยังไงบ้างครับ” คำถามพิลึกพิลั่นไม่ได้คัดกรองออกจากสมองแม้แต่น้อย พยาบาลสาวกำลังชั่งใจว่า ‘ทำยังไง’ นี่มันหมายความว่าอะไร จะไปช่วยหมอรักษาเรอะ “เก๋ากี้จะตายไหมครับ”
“ไม่หรอกค่ะ ถ้าเป็นไข้หวัดธรรมดาอุณหภูมิเท่านี้น่าจะไม่ถึงกับช็อก” หล่อนพยายามปลอบ “แต่ถ้าเป็นไข้หัดแมวก็ค่อนข้างอันตราย”
“อันตรายเหรอครับ!”
“แต่ทางคุณแจ้งว่าน้องไม่อาเจียน ไม่ท้องเสีย ก็น่าจะไม่ติดหรอกค่ะ”
“ไม่ได้นะครับ! ถ้าเกิดแอบไปอ้วกทิ้งไว้แล้วผมดันไม่เห็นล่ะ” มันเริ่มโวยวาย “ตรวจให้ละเอียดเลยนะครับ”
“ค่ะ คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ทางเราจะดูแลน้องเองค่ะ” หล่อนผายมือไปทางเก้าอี้ “รบกวนนั่งรอสักครู่นะคะ”
ถึงจะเป็นห่วงขนาดไหน แต่หลงอยู่ไปก็มีแต่เกะกะมันจึงยอมล่าถอยกลับไปนั่งที่เก้าอี้ ดวงตาเหลียวมองสำรวจไปรอบ ๆ โรงพยาบาลสัตว์แห่งนี้เป็นอาคารเพียงชั้นเดียว แต่พื้นที่กว้างขวาง แค่ตรงที่เขานั่งอยู่ก็มีเก้าอี้เรียวกันสี่ห้าแถว หลงจ้องป้ายไฟด้านนอกที่มีตัวเลขอยู่ และพยายามอ่านมัน
‘เปิด 24 ชั่วโมง’
“รบกวนเชิญทางนี้หน่อยนะคะ” พนักงานคนเมื่อครู่มาอยู่ตรงหน้าเขาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ หลงพยักหน้ารับแล้วเดินตามไปที่หน้าเคาน์เตอร์ทันที สัตวแพทย์สาวยิ้มให้เขา
“เบื้องต้นคิดว่าน่าจะเป็นไข้ค่ะ”
“จะ...จริงเหรอครับ” หลงตาโต “อันตรายหรือเปล่าครับ”
“ถ้าอุณหภูมิไม่เพิ่มสูงขึ้นก็ไม่เป็นอันตรายหรอกค่ะ เดี๋ยวคุณหมอจะให้ยานะคะ”
“ให้ยาแล้วจะหายแน่นอนใช่ไหมครับ” เจ้าของแมวยังร้อนรนไม่เลิกจนหล่อนเริ่มเครียดไปด้วย มีหลายเคสเหมือนกันที่เจ้าของห่วงสัตว์เลี้ยงมากจนถามย้ำแล้วย้ำอีก คุณคงนี้ก็คงเหมือนกัน ถ้าสัตว์เลี้ยงไม่หายดีก็จะไม่ยอมออกไปแน่ ๆ คิดได้ดังนั้นก็เสนอทางเลือก
“ถ้าทางคุณไม่สบายใจจะให้น้องนอนคืนหนึ่งเพื่อดูอาการก่อนก็ได้นะคะ”
“ได้ใช่ไหมครับ!” ชายหนุ่มโล่งอก “ผมรบกวนให้เก๋ากี้นอนที่นี่คืนหนึ่งด้วยนะครับ”
“หมอจะดูอาการให้เองค่ะ” รอยยิ้มอ่อนโยนทำให้หลงสบายใจขึ้น “ขอตัวก่อนนะคะ”
และเมื่อคุณหมอกลับเข้าไปด้านหลังพนักงานเมื่อครู่ก็เริ่มร่ายรายการค่าใช้จ่ายให้ฟัง หลงพยักหน้าหงึกหงักพร้อมควักเงินเดือนมาวาง เรียกได้ว่ากระเป๋าเบาไปพอสมควร หล่อนยื่นใบเสร็จให้เขาด้วยรอยยิ้ม
“ขอบคุณมากนะคะ ถ้ายังไงพรุ่งนี้มารับน้องก็นำใบนี้มาด้วยนะคะ”
“เอ่อ ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ”
“คะ?”
“ผมนอนเฝ้าไข้เก๋ากี้ที่นี่ได้ไหม?”
“อะไรนะคะ!?”
หลงเกาหัว
เขาไม่เฝ้าไข้แมวกันเหรอ
..........................................................
..................................
................
.......
รถตู้เงียบสนิท การเดินทางกลับมักเป็นแบบนี้เสมอ เหล่าพนักงานสลบไสลนอนอ้าปากพะงาบ ๆ หนักเข้ากรนเลยก็มี อโณชาเองก็เพิ่งตื่นสะลึมสะลือขึ้นมามองออกไปนอกหน้าต่างเห็นป้ายคุ้นตาก็รีบตระเตรียมข้าวของ อีกไม่นานก็ถึงบริษัทแล้ว
สัมมนาผ่านไปสบาย ๆ อย่างเคย อโณชาไม่ค่อยมีส่วนร่วมในการเสนอความเห็นเท่าไรอยู่แล้ว เว้นแต่ต้องจับกลุ่มอธิปรายเรื่องที่ทำเป็นออกความเห็นนิด ๆ หน่อย ๆ ให้ไม่น่าเกลียด ถึงอย่างนั้นก็โดนโหวตให้ออกไปพรีเซนต์อยู่ดี แพรนภัสมักบ่นเขาว่ามีของดีอยู่กับตัวแท้ ๆ แต่เสียของไม่ทำตัวเด่นเอาซะเลย
รอบนี้ได้เจอแผนกอื่นที่แทบไม่เคยเห็นหน้า ทั้งชายและหญิงหลายคนทำท่าอยากเข้ามาคุยด้วย ซึ่งอโณชาผู้เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมก็น้อมรับไมตรีอย่างดี การพักผ่อนรอบนี้เลยได้เพื่อนมาอีกเพียบ ถือว่าผ่อนคลายประมาณหนึ่ง ถ้าไม่ติดว่ามีห่วงอยู่ที่ห้องล่ะก็นะ
และทันทีที่ล้อรถจอดสนิทอยู่ข้างตึกบริษัทเหล่าพนักงานก็ค่อย ๆ ทยอยกันลงอย่างเกียจคร้าน อโณชายัดหูฟังลงกระเป๋าเป้ก่อนหันมาพูดกับลูกน้องในแผนก
“ให้พี่ไปส่งที่บ้านไหม?”
“เสียใจค่ะ วันนี้แฟนแพรมารับ” หล่อนยิ้มหวาน การได้สลัดรักหนุ่มหล่ออย่างพี่อโณถือเป็นการเสริมสร้างความมั่นหน้าที่ดี สวยเลือกได้ก็แบบนี้แหละ “กลับบ้านไปดูแลหมาดี ๆ นะคะพี่อโณ”
“พี่เลี้ยงแมวครับ”
“อ้าวเหรอคะ คริ คริ คริ” ถ้าประกวดหัวเราะตอแหลระดับโลกหล่อนซิวรางวัลไปเลยไม่ต้องสงสัย “อุ๊ย! แฟนโทรมาแล้ว ไปนะคะ ขับรถดี ๆ ค่ะพี่อโณ”
“แพรก็เหมือนกันครับ”
เขามองเพื่อนร่วมแผนกวิ่งดี๊ด๊าไปหาแฟนหนุ่มอีกฝ่ายแล้วส่ายหัวปลง ๆ ผู้หญิงนี่ชอบแซวนู่นแซวนี่จริง ๆ น้า เขาเองก็ทำหูทวนลมไปตลอด แต่ตอนนี้ชักปฏิเสธไม่ได้แล้วว่าอยากรีบกลับบ้านไปให้อาหารหมาขนาดไหน ก็เก๋ากี้มีเครื่องให้อาหารแล้วนี่นา
วันอาทิตย์หลงหยุดงานเสียด้วย ป่านนี้คงดูทีวีรอเขาใจจดใจจ่อ ถ้ากลับไปทันกินข้าวกลางวันด้วยกันก็คงดี คิดได้ดังนั้นก็รีบสาวเท้าไปที่รถสีดำวับของตนเอง
ล้อหมุนอย่างเอื่อยเฉื่อยไปตลอดทาง การจราจรในวันหยุดค่อนข้างเลวร้าย ใช้เวลาร่วมสี่สิบห้านาทีถึงฝ่ากลับมาคอนโดได้ ชายหนุ่มก้มมองนาฬิกาข้อมือก็พบว่าเกือบบ่ายสามแล้ว แผนข้าวกลางวันคงต้องล่มไปก่อน
รองเท้าผ้าใบดัง ปุ ๆ บนพรมสีเทา ค่อย ๆ เดินไม่รีบร้อนทั้งที่ในใจลิงโลด รู้ตัวอีกทีก็มายืนอยู่ตรงบานไม้มันปลาบ มองชายหนุ่มที่หน้าเหมือนตัวเองอมยิ้มให้ เขากัดริมฝีปากแรง ๆ เมื่อพบว่าชักจะยิ้มมากเกินไปแล้ว
ไม่ได้เจอหน้ากันแค่ไม่กี่วันทำไมถึงได้โหยหาขนาดนี้ อยากนั่งคุยเรื่อยเปื่อย ฟังเสียงชมว่าอาหารอร่อยไม่ขาดปาก เขาเฝ้ารอเรื่องธรรมดาเพียงเท่านี้แหละ
แกร๊ก
แค่ผลักประตูบานนี้เข้าไปก็จะเห็นสีหน้าดีใจ...
“หลง?”
ทว่ามันว่างเปล่า
อโณชาบรรจงถอดรองเท้าไว้ตรงชั้นวาง สายตาสอดส่องเข้าไปในห้อง มันไม่ได้กว้างขวาง แค่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าหลงไม่ได้อยู่ในห้องนั่งเล่น จึงรีบหักเลี้ยวตรงไปยังห้องนอนทันที และสิ่งที่รออยู่ก็ยังเป็นความว่างเปล่า
“หลง อยู่หรือเปล่า?” อโณชาพ่นคำถามโง่ ๆ ขณะหมุนลูกบิดประตูห้องน้ำ “หลง!”
ไม่อยู่ หายไปไหน
วันอาทิตย์ก็ไม่ได้ไปทำงานนี่นา เรื่องอยู่กับลุงสมานก็ไม่น่าใช่
คิ้วขมวดมุ่น มองไปทางไหนก็ไร้วี่แวว
คิดสิ! หลงจะหายไปที่ไหนได้อีก ซื้อของงั้นเหรอ?
ไปพบคุณหมอ?
เกิดอุบัติเหตุ?
แล้วตอนนั้นสิ่งที่หวาดกลัวที่สุดก็ผุดขึ้นมาในหัว...
หรือว่าความจำจะกลับมาแล้ว
เหตุผลนับร้อยพันวิ่งชนกันในสมอง อกวูบโหวงเหมือนถูกควักบางอย่างออกไป บางอย่างที่เขารู้ดี แต่ไม่อาจยอมรับ สองขาวิ่งพล่านไปทั่วห้องเพื่อหาอะไรสักอย่างที่บ่งบอกว่าหลงจะกลับมา
พลันดวงตาเหลือบไปเห็นเตียงที่ว่างเปล่าของเก๋ากี้ ชายหนุ่มหน้าซีดเผือด
อย่าบอกนะว่าเก๋ากี้ก็หายไปด้วย
เขารีบรื้อค้นทุกสถานที่ที่เก๋ากี้เคยไปแอบนอน แต่ไม่มีวี่แววของมันเช่นกัน แบบนี้ก็เท่ากับว่าทั้งหลงทั้งเก๋ากี้หายไป สองมือชาวาบจนต้องสูดลมหายใจลึก ๆ เพื่อตั้งสติ ใจเย็น ๆ อโณชา ค่อย ๆ คิดสิว่าควรทำอะไร
ชายหนุ่มคว้ากุญแจห้องแล้ววิ่งออกไปด้วยอกที่ปวดหนึบ เสื้อผ้าชื้นกลิ่นเหงื่อแนบลงกับแผ่นหลัง วิ่งไร้ทิศทางเหมือนคนโง่ ในใจคิดแต่ว่าขออย่าให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเลย มือไม้สั่นขณะกดย้ำ ๆ ตรงปุ่มลิฟต์ราวกับจะเร่งให้มันไปถึงชั้นหนึ่งเร็วขึ้น และทันที่ที่มันหยุดสนิทอโณชาก็พุ่งตัวเข้าไปที่เคาน์เตอร์ตรงล็อบบี้ทันที
“ขะ…ขอโทษนะครับ แฮ่ก ๆ” เสมหะหนืดคอจนต้องหยุดหายใจสักพัก “คุณพอจะเห็นผู้ชายที่ตัวสูงประมาณนี้หรือเปล่าครับ” เขาทำยกมือไว้เหนือศีรษะหนึ่งฝ่ามือ
“เอ่อ ไม่เห็นนะคะ” พนักงานสาวส่ายหน้าทันที
“เอ่อ...” อโณชากัดริมฝีปาก ก่อนจะชี้ไปรอบ ๆ ใบหน้า “หน้าเขาจะตกกระ แล้วก็มีเขี้ยว”
หล่อนนิ่งไปสักครู่จนกระทั่งคลายปมคิ้วออก “ดิฉันคิดว่าไม่เห็นนะคะ”
“ขอร้องล่ะครับช่วยนึกให้ดี ๆ เขา...เขา...” เสียงทุ้มสั่นพร่า พยายามจะหาคำอธิบายเพิ่ม แต่ไม่ไหวแล้ว...
เขาสำคัญกับผมมาก
“เขาหายไปครับ” เสียงที่เปล่งออกไปเบาหวิวเหลือเกิน
“ใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ ลองไปสอบถามทางรปภ.ด้านหน้าดูไหมคะ” หญิงสาวเผลอตกใจตามไปด้วย คุณเขาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อย่างนั้นแหละ “ทางนั้นขับรถไหมคะ อาจจะขอดูกล้องวงจรปิดได้”
“ขอบคุณมากครับ ผมจะลองไปถามดู” ชายหนุ่มค้อมหัวอย่างสุภาพ สองขาออกวิ่งอีกครั้งเปลี่ยนทิศทางไปยังป้อมยามด้านหน้า
แดดร้อนระอุส่งผลให้เม็ดเหงื่อซึมเต็มแผ่นหลัง ถึงอย่างนั้นอโณชาก็ไม่มีเวลาแม้แต่จะคิดว่าอากาศร้อน เขาสอดส่องสายตาจนพบกับชายหนุ่มรปภ.วัยรุ่น อโณชารีบอธิบายรูปพรรณสัณฐานอีกครั้ง และเป็นอีกครั้งที่ถูกส่ายหัวกลับมา
“ไม่เห็นคนอย่างที่คุณว่าเลยนะครับ” รปภ.ตอบหลังจากใช้ความคิดอยู่พักใหญ่ “ผมพอจะนึกหน้าคนที่คุณพูดถึงออก แต่วันนี้ผมยังไม่เห็นเขาเลยนะครับ”
“ลองนึกดูดี ๆ ได้ไหมครับ ขอร้องล่ะ” ใบหน้าคนถามซีดเซียว “ถ้าขอดูกล้องวงจรปิดได้ไหมครับ?”
“เรื่องนั้นต้องขออนุญาตหัวหน้าผมก่อน ดูทันทีตอนนี้ไม่ได้หรอกครับ”
“ช่วยนึกอีกทีได้ไหมครับ บางทีอาจจะเป็นตอนเช้ามาก ๆ” อโณชาร้อนใจ มือจิกลงบนขากางเกงเมื่อเห็นอีกฝ่ายขมวดคิ้ว หากยังไมได้เรื่องเขาจะไปหาที่ร้านลุงสมานต่อ
“อ๊ะ! จะว่าไปแล้วถ้าเป็นเมื่อคืน ไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องกันหรือเปล่านะครับ คุณลุงกะเมื่อคืนแกเล่าให้ฟังว่ามีคนมาขอให้แกเรียกแท็กซี่ให้เพราะแมวไม่สบาย”
แมวไม่สบายงั้นเหรอ!!
“ครับ! ใช่ครับ! ทราบไหมครับว่าเขาไปที่ไหน”
“โรงพยาบาลXXครับ”
อโณชาก้มหัว “ขอบคุณมากครับ”
มือไม้สั่นไปหมดตอนที่ล้วงหากุญแจรถยนต์ ค่อย ๆ เรียบเรียงความคิดช้า ๆ เก๋ากี้อาจจะไม่สบายจนหลงต้องพาไปส่งโรงพยาบาล สถานการณ์น่าเป็นห่วงสุด ๆ จนอดหวั่นใจไม่ได้ เรียวคิ้วผูกแน่นเป็นปม
ถ้าเพียงแต่เขาดูแลรอบคอบให้มากกว่านี้ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น!
กระวนกระวายจนแทบบ้า ทำไมเขาต้องมารู้สึกแบบนี้ด้วย
สองขาสั่นเทาขณะออกวิ่ง ความเหนื่อยล้าเริ่มแทรกซึมในใจ.. แค่คิดว่าหลงจะหายไปมันก็...
ไม่เอา! ไม่เอาอีกแล้ว...
“คุณอโณ!”
น้ำเสียงที่เฝ้าคิดถึงร่ำร้องให้อโณชาหันกลับไป ราวกับภาพลวงตาเมื่อสิ่งที่พลิกแผ่นดินหามาอยู่ตรงหน้านี่เอง ชายหนุ่มตัวสูงพร้อมใบหน้าเลอะกระฉีกยิ้มกว้างมาให้ ในอ้อมแขนมีแมวสีดำโผล่หัวออกมาจากห่อผ้า
“หลง...”
ไม่ไหวแล้ว ความรู้สึกที่มันท่วมท้นไปทั้งอกนี้...
เขาโยนเหตุผลมากมายในสมองทิ้งแล้วให้ความรู้สึกนำทางไป ส่งสองขาก้าวออกไปหาใบหน้าที่เฝ้าคิดถึง หลงยิ้มให้อโณชา แขนข้างที่ไม่ได้อุ้มเก๋ากี้ขยับกางออกเพื่อรอรับร่างที่โถมเข้ามากอ....
ผัวะ!
“แอ่กกกกกกกกกก” กอดมาเต็ม ๆ รักครับ! ท้องไอ้หลงนี่เลย ป้าบเข้าไปเต็มไม้เต็มมือ เหยื่ออารมณ์สั่นหงัก ๆ แทบพ่นฟันยางแล้วน็อกเอ้าท์แบบไม่ต้องนับถึงสาม มันคำราม “คุณอโณ้วววววววว”
“หายไปไหนมาไม่บอกเลยนะ” เจ้าของหมัดยิ้มหวาน มองไอ้หลงโงนเงนร่อแร่ แค่แบกแมวหนักเท่าควายก็จะตายห่า ยังมาโดนตุ้ยท้องอีก ชีวิตยังมีอะไรน่าอดสูไปกว่านี้ไหม
“มะ...ไม่ใช่นะครับ ผะ..ผม..”
ขวับ แขนอีกข้างที่ว่างถูกคว้าขึ้นพาดบ่าโดยนักชกเมื่อครู่ เนื่องจากเล็งเห็นแล้วว่าปล่อยไว้นานกว่านี้อีกวินาทีเดียวมันได้ล้มตึงทั้งคนทั้งแมวแน่ ๆ อโณชากระชับแขนให้หลงแบ่งน้ำหนักมาทางเขาพลางกระซิบรอดไรฟัน
“ขึ้นห้องแล้วค่อยคุยกัน”
อึก...
ไอ้หลงกลืนน้ำลายเอื๊อกพลางคำนวณทางไปโรงพยาบาลมนุษย์รอในใจ
…………………………………………….
…………………………………
…………………
……..
-
หลังฝ่าฟันลากทั้งแมวทั้งหมา เอ้ย! คนกลับขึ้นมาถึงห้องได้อโณชาก็เอาตัวลูกสาวสุดที่รักสุดสวาทขาดดวงใจหฤทัยของพ่อไปบรรจงวางบนเตียงอย่างเบามือ ลูบหัวน้อย ๆ ที่ส่งเสียงกรนคร่อก ๆ แบบไร้ความเป็นกุลสตรีแมว พลันตวัดสายตาฉับกลับมาที่โซฟา
เฮือก!
ไอ้หลงสะดุ้งขนลุกวูบวาบตั้งแต่หัวยันตีน นั่งหนีบเข่าทำตัวลีบ ๆ ให้ดูน่ารักน่าสงสารที่สุด หูได้ยินเสียงการเยื้องก้าวของซาตาน แค่พริบตาเดียวใบหน้าหล่อเหลาก็มายิ้มหวานอยู่ตรงหน้า อโณชาทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวข้าง ๆ แล้วกอดอก
“ไหนเล่ามาสิ๊”
“คะ..คุณอโณฟังผมก่อนนะครับ อย่าเพิ่งต่อยมานะ” นาทีนี้มันเข้าใจความเจ็บปวดของสมัครตอนนั้นอย่างสุดซึ้ง ว่าแล้วก็รีบเริ่มจนลิ้นพันกัน “หลังจากคุณอโณทิ้งผมไป...”
“สัมมนา” ไอ้นี่ต้องให้ย้ำหลายรอบเชียว
“สัมมนาก็ได้ครับ” หลงก้มหน้าคางชิดอก “เย็นวันนั้นเก๋ากี้กินข้าวเหลือ แต่ผมไม่ได้คิดอะไร แต่วันที่สองพอกลับบ้านมามันตัวร้อนจี๋เลย ข้าวก็เหลือเต็มจนล้นถ้วย ผมก็เลยไปถามลุงยามว่าแถวนี้มีโรงพยาบาลไหม...”
“แล้วก็ไปโดยไม่บอกฉัน?” น้ำเสียงนั้นแฝงความขุ่นเคือง
แต่หลงเอียงคอตอบอย่างใสซื่อ
“ก็ไม่รู้จะบอกยังไงนี่ครับ”
โปะ!
เหมือนฟองอากาศในหัวแตกโพละ ไอ้ที่ครุกรุ่นจะหักคอหมาตายเมื่อครู่แหลกสลายลงไปกับตา ปากพึมพำ “เออ นั่นสิเนอะ”
อโณ! ไอ้โง่เอ๊ย! ว่าแต่หลงเอ๋อตัวเองก็ไม่ต่างกันเล้ย!
โกรธควันออกหูว่าทำอะไรไม่บอกไม่กล่าวปล่อยให้เป็นห่วง ทำไมไม่คิดบ้างว่าในยุคไซเบอร์มือถือคืออวัยวะที่ 33 ก็ยังมีมนุษย์ผู้ซึ่งสื่อสารด้วยควันไฟและนกพิราบอยู่ และหลงคือหนึ่งในนั้น
โอย อยากจะบ้าตาย...
“คุณหมอบอกว่าเก๋ากี้เป็นแค่ไข้หวัดธรรมดาแหละครับ ไม่ใช่ไข้หัดแมว” ถึงจะงง ๆ ว่าไอ้ ‘ไข้หัดแมว’ นี่มันอะไรทำไมต้องมีการหัดฝึกฝนก่อนเป็นด้วยเหรอ แต่หลงก็รายงานไปตามที่ได้ยิน “ตอนนี้อุณหภูมิร่างกายปกติแล้ว แต่อาจจะนอนฟื้นฟูนานหน่อย อันนี้ผมไม่เห็นความแตกต่างนะ ปกติเก๋ากี้ก็นอนทั้งวันอยู่แล้ว”
“เฮ้อ” อโณชาถอนหายใจ “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”
“นั่นสิครับ ถ้าเป็นไข้อะไรนะ..หัดแมว? ก็คงแย่เนอะครับ ฮะ ๆ” หลงหัวเราะ “ก็ว่าอยู่ว่าไม่เคยเห็นเก๋ากี้หัดอะไร”
“เดี๋ยว ๆ ฉันว่าต้องมีการเข้าใจอะไรผิดแน่ ๆ”
“ก็เห็นว่าต้องหัดแมว” บรรยากาศในห้องผ่อนคลายลงมาก หลงเลยนั่งเอนหลังพร้อมยกขาขึ้นไขว่ห้าง “ก็เลยคิดว่าต้อง...”
“เท้า!” อโณชากรีดร้อง “เท้าไปทำอะไรมาน่ะหลง!”
เจ้าของชื่อก้มมองตีนเน่า ๆ ของตัวเอง “น่าจะลื่นนิดหน่อยครับ”
นิดหน่อยกะผีน่ะสิ!
สายตาคมวับตวัดฉับลงที่ตีนเลอะฝุ่นเป็นปื้น อะไรไม่เท่ารอยสะเก็ดแผลยาวจรดปลายนิ้วก้อย แค่เห็นยังซี๊ดปากแทน คงจะเจ็บน่าดู แล้วไหนจะสภาพมอมแมมดูได้ที่ไหน หัวมันแผลบ หน้าเงาวับ ฟันไม่ได้แปรง กลิ่นเหงื่อออก กลิ่นตีนโชย เป็นที่อเนจอนาถแก่ผู้พบเห็นจนต้องโบกมือไล่
“ไปอาบน้ำก่อนไป เดี๋ยวฉันดูแผลให้”
“ครับ”
โครกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่! นั่นไม่ใช่เสียงข้างห้องกดชักโครกมันดังมาจากท้องคนตรงข้ามนี่เอง หลงยิ้มแห้ง ๆ ให้ “แฮะ ๆ ยังไม่ได้กินข้าวเลยครับ”
อโณชากุมขมับ “งั้นรีบอาบเลย”
หลังส่งลูกเข้าห้องน้ำเสร็จคุณพ่อก็กลับมาเก็บกวาดซากอารยะธรรมบนโต๊ะ ข้าวในกล่องชืด ๆ ที่ไม่รู้หลงไปเอามาจากไหนถูกเททิ้งแล้วแช่ทัพเพอร์แวร์ลงอ่าง อาหารค้างคืนที่ไม่ใส่ตู้เย็นทางที่ดีอย่าเสี่ยงกินเลยดีกว่า ชายหนุ่มต้มข้าวแล้วเทเศษหมูที่เหลือในตู้เย็น เท่านี้ก็ได้ข้าวต้มง่าย ๆ สองถ้วยสำหรับมื้อกลางวันที่ดีเลย์นี้แล้ว
หลงที่กลับออกมาจากห้องน้ำดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นเยอะ เดินตัวหอมฉุยเอาผ้าเช็ดตัวไปตากไว้ด้านนอก พอกลับเข้ามาอโณชาก็เลื่อนเก้าอี้ออกให้นั่งทันที ถึงจะเกร็ง ๆ แต่มันก็ระริกระรี้ทิ้งตัวลง
“ของสดไม่เหลือเลย กินข้าวต้มไปก่อนนะ”
“ผมกินอะไรก็ได้ครับ” ว่าแล้วก็คว้าช้อนขึ้นมากำ “อาหารคุณอโณอร่อยทุกอย่างอยู่แล้ว”
“หึ” คนฟังพ่นลมออกจากจมูก “เวอร์เชียว”
“ไอ่ไอ้เออร์อะอับ” หยับ ๆ ๆ เคี้ยวเร็วเหมือนพ่อเป็นหนูแฮมสเตอร์ กะพริบตาอีกทีคำใหม่ก็เข้าปากอีก “อ๋มอ๊อบอาอ๋าอุณอะโอ”
“เดี๋ยวค่อยพูดก็ได้” อโณชากลัวว่ามันจะสำลักตายห่าไปก่อนเก๋ากี้ บวกกับขี้เกียจกินวุ้นแปลภาษา
“อับ” มันพยักหน้าหงึก ๆ พยายามจ้วงช้อนให้ช้าลง
“นี่หิวขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้วครับ” ว่าแล้วก็ซูดคำใหญ่เข้าปาก กลืนอึก ๆ แดกถ้วยได้คงทำไปแล้ว
“แล้วทำไมไม่หาข้าวแถวนั้นกินหือ?”
“กะ...กลัวเงินค่ารักษาเก๋ากี้ไม่พอครับ”
โถ...หลงเอ๊ย
อโณชาทอดถอนหายใจ ไม่รู้ว่าเลี้ยงลูกเหนื่อยเท่านี้ไหม แต่วินาทีนี้เขาอยากพุ่งตัวไปจุดธูปขอบคุณแม่ขึ้นมาเลยทีเดียว ชายหนุ่มรวบถ้วยเปล่าของตัวเองไปแช่ในซิงค์ก่อนหันมาบอก “เดี๋ยวฉันไปเช็ดตัวให้เก๋ากี้แป๊บนะ กินเสร็จแล้วหลงไปนั่งรอที่โซฟาเลย”
เก๋ากี้ตัวอุ่นเป็นปกติพอไข้ลงจึงไม่เห็นความต่างมากนัก แต่เท่าที่อโณชาอ่านจากอินเทอร์เน็ตมาก็ทำตามไปก่อนแล้วกัน ขัด ๆ ถู ๆ ให้ทีสองทีแมวสาวก็กะพริบตาปริบ ๆ มองแล้วก็หลับต่อ คงจะเหนื่อยมาก ปกติแล้วเก๋ากี้ขี้อ้อนกับเขาจะตาย พอเสร็จกิจกับแมวเรียบร้อยหันขวับกลับไปก็เจอหลงนั่งเจี๋ยมเจี้ยมบนโซฟา
เส้นผมสีน้ำตาลสว่างละต้นคอที่ย่นลงเพราะก้มหน้างุด ทำเหมือนจะจับขึ้นแท่นประหารอย่างนั้นแหละ อโณชานึกขำขณะทิ้งตัวลงยังโซฟาหนึ่งที่นั่งตัวข้าง ๆ
“เดี๋ยวฉันจะซื้อมือถือให้นะ” อันที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องน่าตกใจเท่าไร สายเปย์อย่างคุณอโณจ่ายให้ไอ้นี่มาตั้งเท่าไรแล้วล่ะ “มีอะไรฉุกเฉินจะได้ติดต่อได้”
“ผมซื้อเองก็ได้ครับ เงินเดือนก็มีแล้วด้วย” หลงอ้อมแอ้มตอบ หากรับไว้มากกว่านี้จากหมาจะได้เปลี่ยนเป็นแมงดาเข้าสักวัน
“เงินเดือนหลงซื้อมือถือก็ไม่พอกินกันพอดี” โอ้โห! จากที่นั่งตัวใหญ่ ๆ ไอ้หลงค่อย ๆ หดลงเหลือไม่กี่มิลฯ ช่างเป็นความจริงที่เถียงไม่ออก “เอาเป็นว่าฉันให้ยืมนะ”
มุกเดียวกับเสื้อผ้าเลย คุณอโณมักจะตะล่อมให้เขารับของแบบนี้เสมอ แล้วหลงจะทำอย่างไรได้ล่ะ? อย่างน้อยก็รับ ๆ มาให้ฝ่ายนั้นสบายใจก็แล้วกัน
“ก็ได้ครับ”
“เอ้า! ทีนี้ยกเท้าขึ้นมาดูหน่อยสิ๊”
“ห้ะ!? จะ...จะดีเหรอครับ”
“หรือจะให้ฉันก้มลงไปดู”
ตุบ ทั้งตีนทั้งขาพาดป้าบลงไปบนตักคนขอทันที สั่งได้ดั่งใจจริง ๆ ก็หลงกลัวคุณอโณจะมาก้ม ๆ เงย ๆ ส่องตีนให้เลยชิ่งยื่นให้ก่อนซะเลย ฝ่ายนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะขยับเข้ามาใกล้จัดแข้งจัดขาให้นั่งสบายขึ้น
“สะเก็ดแผลขึ้นแล้วนี่” ฝ่าตีนใหญ่เท่าเรือใบถูกพลิกสำรวจไปมา “ไม่น่าจะเป็นหนองหรอกมั้ง”
“ไม่เป็นหรอกครับ”
“อ้าว ตรงนี้เหมือนจะช้ำ”
กร๊อบบบบบบ
“แว้กกกกกกกกกกกก! คุณอโณ้! อย่าหมุนสิครับ!” ลั่นกร๊อบเลยเห็นไหม! เจ็บน้ำตาแทบเล็ด
“หือ? หรือว่าจะข้อเท้าพลิก” ด้วยเมตตาจิตแรงจับบนมือจึงเบาลง อโณชาพลิกมันสำรวจมันเบา ๆ มีรอยช้ำนิดหน่อย แต่ไม่น่าถึงขั้นพลิก “เดินกลับมาเหรอ”
“เดินไม่ไหวหรอกครับ ผมพอจำชื่อคอนโดได้เลยลองบอกแท็กซี่ดู วนไปวนมาถามทางตั้งสองรอบแหนะ”
“โอ๊ะ! หลงก็ฉลาดเหมือนกันนี่นา” อโณชาตบเบา ๆ บนฝ่าเท้าอย่างชื่นชม “เก่งมาก ๆ”
ทำไมเหมือนโดนหลอกด่าว่าปกติโง่เลย หลงติดใจเล็กน้อย แต่ช่างมันเถอะ คุณอโณชมด้วยดีใจจัง
จากที่หมายมั่นว่าจะล้างแผลใส่ยาฆ่าเชื้อให้เลยต้องเปลี่ยนเป็นยานวดแทน ชายหนุ่มบีบเนื้อยาสีขาวลงบนรอยช้ำเขียว ปลายนิ้วค่อย ๆ นวดคลึงเบา ๆ
“คราวหน้าอย่าทำอะไรเกินตัวนะหลง ดูสิ๊ได้แผลกลับมาตลอดเลย” ครีมเย็น ๆ เริ่มร้อนเมื่อสัมผัสผิว “ถ้าไปคนเดียวไม่ไหวก็ลองขอความช่วยเหลือคนอื่นดู อาจจะไปหาคุณลุงสมาน”
“ไม่ได้หรอกครับ ผมต้องรีบไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด ก็...” คนพูดนิ่งไปสักพักราวกับรอให้ความคิดตกตะกอน
“ก็?”
“ก็เก๋ากี้สำคัญสำหรับคุณอโณมาก”
คนพูดขมวดคิ้วเป็นปม ไม่รู้ว่าเจ็บแผลหรือกำลังใช้ความคิดอยู่ อโณชามองฝ่าเท้าที่เต็มไปด้วยรอยถลอกและจ้ำเลือด เท่านี้ก็รู้แล้วว่าเจ้าตัวพยายามเพื่อเขาและเก๋ากี้มากขนาดไหน อกซ้ายวูบโหวงจนปวดหนึบเมื่อคิดว่าจะตอบแทนความรู้สึกที่บริสุทธิ์ขนาดนี้อย่างไรดี
“หลงก็เหมือนกันนั่นแหละ”
“ครับ?” ลงเอียงคอ
“หลงก็สำคัญเหมือนกัน”
อโณชาอ้อมแอ้มตอบ สัมผัสได้เองว่าใบหน้าเห่อร้อนไม่ต่างกับยานวดในมือ ว่าแล้วก็รีบก้มหน้าก้มตานวดเพื่อหลบใบหน้าดีใจเหมือนถูกหวยสามงวดติดนั่น
“สำคัญจริงเหรอครับ!” แค่ฟังน้ำเสียงเริงร่านี่ก็รู้แล้วไงว่าตอนนี้มันจะทำหน้ายังไง! “สำคัญเท่าเก๋ากี้เลยหรือเปล่า”
“ก็..เอ่อ...พอ ๆ กันมั้ง”
“โธ่!” หลงตบเข่าฉาด เจ็บใจนักที่ยังไม่ได้เลื่อนขั้น แต่คิดดูอีกทีแค่ ‘สำคัญ’ ก็น่าจะพอแล้วนี่นา อา...คิดแล้วก็เหมือนมีดอกไม้นับร้อยพันเบ่งบานในใจ หน้าระรื่นเสียจนอโณชาอดหมั่นไส้ไม่ได้
“แล้วก็ขอโทษที่ต่อยไปนะ ฉันกังวลมากไปจนลืมว่าหลงไม่มีมือถือ”
“คุณอโณหมัดหนักสุด ๆ เลยครับ” นี่ไม่ได้ยอ หลงพูดจากใจจริง “แบกเก๋ากี้มาผมก็แทบแย่แล้วแขนชาทั้งแถบ ต้องคอยเปิดห่อผ้าเช็กตลอดว่าคุณหมอไม่ได้ห่อหมามาให้ มาถึงคุณอโณก็ต่อยร่วงเลย ผมแทบพ่นน้ำย่อยออกมา”
“เอาน่า ๆ จะไม่ใช้ความรุนแรงแล้ว” คนผิดทำออเซาะ
“แล้วก็ช่วยให้เก๋ากี้ลดน้ำหนักเถอะครับ ถ้าหนักไปกว่านี้รอบหน้าผมได้เข้าเฝือกแน่ ๆ” ดูท่าหลงจะเก็บกดมานาน มาถึงกดสูตรรัว ๆ เลย
“แต่เก๋ากี้อ้วน ๆ น่ารักออกนะ”
“คุณหมอยังพูดเลยนะครับว่าจะเสียสุขภาพเอา”
“ก็ได้ ลดน้ำหนักก็ได้” ไอ้หลงจะรอดูว่าจะไปได้สักกี่น้ำ ขี้คร้านพรุ่งนี้เห็นมันหายป่วยก็ฉลองด้วยขนมแน่ ๆ
หลงกอดอก พอเหนือกว่าได้นิดหน่อยเลยขอวางท่าน่าหมั่นไส้ เห็นแล้วอโณชาอยากจะกดแผลมันแรง ๆ สักที ถ้าไม่ติดว่าเพิ่งสัญญาจะไม่ใช้ความรุนแรงไปล่ะก็นะ...
รอยช้ำร้อนวาบด้วยสัมผัสจากปลายนิ้ว หลงมองอีกฝ่ายที่ปรนนิบัติพัดวีให้ด้วยสายตาเพ้อ ๆ ถึงจะเจ็บตัวไปหน่อยแต่ถ้ามีคุณอโณมาดูแลให้แบบนี้ก็คุ้มอยู่นะ
“ขอบคุณนะหลง”
จู่ ๆ อโณชาก็พูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ “ถ้าหลงไม่อยู่เก๋ากี้คงอาการแย่กว่านี้ ต้องอยู่บ้านคนเดียวตั้งหลายวัน”
“มีผมอยู่ด้วยดีใช่ไหมล่ะครับ?”
“อืม” จะไม่ชมก็ไม่ได้ล่ะนะ “ดีมากเลย”
“ดีใจจัง” หลงหัวเราะแฮะ ๆ หน้าที่ด้านเกิดอาการเขินขึ้นนิด ๆ จนร้อนวูบวาบ
คุณอโณอาจจะไม่คิดอะไร แต่การที่ยอมรับว่ามีหลงอยู่ในชีวิตเป็นเรื่องดีมันทำให้คนเคว้งคว้างเหมือนได้ที่อยู่ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะอยู่กับคุณอโณแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ
“เย็นนี้จะทำผัดกะเพราเนื้อที่หลงชอบให้นะ เป็นการไถ่โทษที่ซัดไป”
“ว้า ท้องไส้ผมมีค่าแค่กะเพราเนื้อเองเหรอครับ” หลงทำสำออยบิดตัวไปมาอย่างปวดร้าว “เท้าก็เยิน เลือดก็ไหล แถมโดนหมัดหนัก ๆ ไม่รู้เครื่องในจะบอบช้ำหรือเปล่า ผมเคยดูในทีวีมีคนที่ตายจากอาการช้ำในด้วยนะครับ แล้วไหนจะ...”
“พอแล้ว ๆ” ใครมันสั่งมันสอนให้ทำตัวดรามาติคแบบนี้นะ “งั้นเพิ่มหมูปั้นก้อนทอด”
“เห็นผมเป็นเก๋ากี้เหรอครับ”
“ถ้าอย่างนั้นหลงอยากได้อะไรล่ะ?” อโณชาค่อย ๆ บรรจงวางเท้าหลงลงบนพื้น “ฉันให้ขออะไรก็ได้อย่างหนึ่งเลย”
อะไรก็ได้งั้นเหรอ?
ห้องสี่เหลี่ยมในเวลาเย็นย่ำตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะหนึ่ง หลงขยับตัวเล็กน้อยจนเกิดเสียงผ้าเสียดสีกัน มองไปยังคนฝั่งตรงข้าม จุดความรู้สึกเล็ก ๆ ในใจก็เริ่มขยายออกจนท่วมท้น ราวกับเห็นอโณชาที่ยืนอยู่บนเส้นนั้นค่อย ๆ ขยับเข้ามา ระยะห่างลดเหลือน้อยลงเรื่อย ๆ ก้อนเนื้อในอกซ้ายบีบตัวถี่ขึ้น
จะยอมข้ามมาไหมนะ?
ไม่รู้ว่าบรรยากาศ ความฮึกเหิมอันใดทำให้หลงเลือกที่จะพูดความในใจออกไปตรง ๆ
“ถ้าอย่างนั้นขอจูบได้ไหมครับ”
รู้ตัวอีกทีก็เรียกมันคืนไม่ได้แล้ว หลงได้แต่นั่งหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นใบหูของอีกฝ่ายขึ้นสีจัด
ไอ้หลง! ไอ้โง่เอ๊ย! ทำคุณอโณโกรธอีกแล้ว
......................................................
.....................................
.................
.......
หากตบปากตัวเองร้อยครั้งแล้วจะได้รับการอภัยหลงจะขอตบสักพันครั้ง!!
เมื่อตอนกลางวันไอ้ปากเจ้ากรรมดันไปหลุดขออะไรบ้า ๆ ผลน่ะเหรอ! ไม่โดนต่อยก็บุญแค่ไหนแล้ว เอ๊ะ! หรือโดนต่อยจะดีกว่าเจอสงครามเย็นแบบนี้ หลงขดตัวสั่นหงัก ๆ ทำสภาพตัวเองให้น่าสงสารเวทนาที่สุดเพื่อเรียกร้องขอความเห็นใจ
‘ฉันออกไปซื้อของสดนะ’ เป็นประโยคตอบรับคำขอที่แย่สุด ๆ และระยำขั้นกว่าเมื่อโดนหมางเมินตลอดการกินอาหารในมื้อต่อมา กะเพราเนื้อของโปรดอะไรกันล่ะ ของโปรดของหลงคือการได้พูดจ้อย ๆ กับคุณอโณต่างหาก
คิดแล้วหัวใจดวงน้อยก็ห่อเหี่ยวลีบแบนเหมือนก้อนเนื้อฝ่อ ๆ เน่าหนอนรอคุณหมอมาควักทิ้ง นี่ว่าจะขอโทษคุณอโณก็ไม่ยอมเข้าห้องนอนสักที หรือจะหลบหน้าเขาไปนอนกับเก๋ากี้ข้างนอกก็ไม่รู้ พอคิดว่าพ่ายแพ้ต่อแมวสาวอีกครั้งก็ได้แต่ขบกรามเจ็บใจ
อา เกลียดตัวเองจังเลย แค่เขาบอกว่าสำคัญเข้าหน่อยทำเป็นได้ใจ ไม่หัดเจียมตัวเอาเสียเลย หลงซุกหน้าลงกับหมอน เงี่ยหูฟังเพื่อรอจะเอ่ยคำขอโทษ ทว่าความเหนื่อยล้าที่เผชิญมาทั้งวันกดเปลือกตาให้ร่วงลงมาเรื่อย ๆ จนปิดสนิท
แกร๊ก ลูกบิดประตูหมุนช้า ๆ ก่อนจะตามมาด้วยร่างของเจ้าของห้องที่ย่องเข้ามา อโณชาอ้อมไปที่อีกฝั่งของเตียงลอบสำรวจร่างที่นอนสิ้นสภาพบนนั้นไปด้วย ดูจากลมหายใจและท่วงท่าแล้วค่อนข้างมั่นใจว่าหลงหลับไปเรียบร้อย
เขาทิ้งน้ำหนักตัวอย่างระมัดระวัง ค่อย ๆ นั่งลงบนเตียง แสงจากหน้าต่างทำให้ภาพตรงหน้ากระจ่างชัด สันจมูกตกกระสูดหายใจฟุดฟิด อโณชาชอบกระของหลง เขาว่ามันน่ารักดี เร็วกว่าความคิดปลายนิ้วก็แตะลงบนรอยจุดที่โหนกแก้ม สัมผัสเบา ๆ อย่างเอ็นดู
แม้จะดูอ่อนปวกเปียก แต่ผู้ชายตัวสูงสมองถั่วอย่างหลงกลับเท่สุด ๆ ในสายตาอโณชา แววตามุ่งมั่นที่ทำทุกอย่างเพื่อเขา แม้ผลลัพธ์มักจะออกมาทุเรศทุรังอโณชาก็ยังคิดว่ามันน่ารักดี
เขาเขี่ยจมูกคนหลับไปมา เมื่อวานหลงคงเหนื่อยมาก โรงพยาบาลสัตว์มีแต่เก้าอี้แข็ง ๆ นอนไม่สบายตัว แถมยังต้องผจญภัยหาทางกลับบ้านเองอีกจะสลบก็ไม่แปลกหรอก อโณชานึกขอบคุณจากหัวใจ เก๋ากี้สำคัญกับเขามากจริง ๆ หากว่าแมวสาวเป็นอะไรเขาคงให้อภัยตัวเองไม่ได้
และหลงก็เป็นคนที่ช่วยปกป้องสิ่งนั้น
อโณชาถามตัวเองอีกครั้ง ‘หากไม่ใช่คนสูญเสียความทรงจำจะรักผู้ชายคนนี้ได้ไหม’ คำตอบติดอยู่ที่ริมฝีปากว่า ‘ได้’ แต่ไม่กล้าเอ่ยออกมา เพราะความเป็นจริงมันไม่ใช่ หลงมีอดีต มีสิ่งที่รอให้กลับไป และพร้อมจะหายไปจากที่นี่ทุกครั้งที่ลืมตาตื่น
แบบนั้นไม่เอาด้วยหรอก
ใช่ สมองพยายามย้ำอยู่อย่างนั้น แต่ความรู้สึกมันห้ามกันได้ด้วยเหรอ ชายหนุ่มละปลายนิ้วออกจากใบหน้าอีกฝ่าย ขยับเข้าไปใกล้ขึ้น หัวใจเจ้ากรรมเต้นโครมครามเมื่อมองใบหน้าที่หลับใหล ชั่ววินาทีนั้นความรู้สึกก็ช่วงชิงการควบคุมไปจากสมองในที่สุด
‘ถ้าอย่างนั้นขอจูบได้ไหมครับ’
คำขอเมื่อตอนกลางวันดังก้องในหัวขณะค่อย ๆ โน้มศีรษะลงช้า ๆ กับคนที่วิ่งเป็นบ้าจนเท้าถลอกปอกเปิกอีกะแค่คำของ่าย ๆ ให้ไม่ได้เชียวหรือ? อโณชาโกหกตัวเองอีกครั้งว่านี่คือสิ่งที่สั่งมาจากสมองไม่ใช่หัวใจ
ริมฝีปากจรดลงบนคนขี้เซา....
จูบ อย่างแผ่วเบา และผละออกราวกับสลายไปทันที
อโณชาหลบตาวูบแม้อีกฝ่ายไม่ได้ลืมตา
พลางพึมพำในใจ
‘ถือว่าให้แล้วนะ’
TBC
จะ...จูบแล้ววววววว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด//วิ่งไปจุดพลุขึ้นเหนือฟ้า สาดแชมเปญไปทั่วทิศทาง
เพราะคุณงามความดีของหลงแท้ ๆ ทำให้มันได้ดีในวันนี้ เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าทำดีได้ดีค่ะ 5555555
น่าจะประมาณครึ่งเรื่องได้แล้วล่ะค่ะ เอื่อยไปบ้างต้องขออภัยด้วยนะคะ ค่อย ๆ ขยับกันทีละนิดเนอะ อิ______อิ
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ :กอด1:
-
แหม่ เสียดายที่หลงหลับก่อน
-
อ๋อยยยยย จะจะจะจูบล้าวว หลงได้รับจูบแว้วววว งืออออ เสียดาย อิหลงหลับ อยากให้หลงรู้ ชอบเวลาอิหมาหลงมันดีใจหูตั้ง กระดิกหาง น่าเอ็นดูที่สุด :man1:
-
หลงเอ้ย หวังว่าในฝันจะรู้ว่าคุณอโณจุ๊บนะ
(แอบดีใจที่คุณอโณรู้ใจตัวเอง)
มะไหร่หลงจะเริ่มจำอดีตได้บ้างหนิ??
-
เสียดายแทนหลงอ่ะ คุณอโณจูบตอบหลงไม่หลับซิค่ะ คนอ่านจะได้ฟินมากกว่านี้ค่ะ
-
หลงสมหวังแล้วสินะคะ ปรบมือออออออออออ!
-
สมหวังแล้วสินะหลงงงง
ดีใจด้วยแกรรรร o18
-
ไม่อยากให้หลงได้ความทรงจำกลับมาเลย ไม่อยากดราม่า แต่อีกใจก็อยากรู้ว่าหลงเป็นใคร
-
:กอด1: รักเลยตอนนี้ ต่างคน ต่างรุ้แล้วว่า เป็นส่วนเติมเต็มชีวิตกันและกัน
“ก็เก๋ากี้สำคัญสำหรับคุณอโณมาก” หลงตอบซื่อๆๆ
ทำดีมากกกกกกกกก หลงเอ๊ย คุณอโณ ให้จูบแรก หลงแล้วเนี่ย :o8:
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
ช่วง Talk กะคุณ Indigo
คุณอโณ้้้้้ ทำไม ตุ๊ย ท้องหลง ยังงั้นล่ะ ..เรานึกว่าจะกอดรับขวัญ สักหน่อย :กอด1: ...แอบงง ??
เก๋ากี้ มีขนสีดำ เหรอ ...เรามโนมาตลอด ว่าเป็น ก้อนขาวๆ อ้วนๆๆนะเนี่ย :mew5:
-
อ๊ากกกก คุณอโนวววววววววว เขิลแทนอ่ะ คึคึ
-
หลงเอ๊ยย น่ารักจริงๆ นะ. คุณอโณเขินต่างหากไม่ได้โกรธสักหน่อย 5555
ขอบคุณนะคะๆ
-
หลงงงงงง น่ารักกกก หมาน้อยในกำมือคุณอโณแท้ๆเลย
-
ตอนนี้เป็นตอนที่หวานที่สุด ดีที่สุดของหลงเลยอะ ถึงแม้หลงจะไม่รู้ตัวว่าโดนลักจูบไปแล้ววววว อยากอ่านแบบตอนนี้เยอะๆ มันฟรุ้งฟริ้งหัวใจจริงๆค่ะ :mew1:
-
หลงอย่าเพิ่งหลับบบบบบบตื่นมาก๊อนนนยย พลสดเลยเห็นมั้ย หือ? บางทีก็สงสารหลงนะแต่ก็สงสารไม่สุดอยู่ดีเพราะมันชอบเอาความฮามาตัดไปทุกที ฮ่าๆๆ
-
:hao7:
-
:pig4: :pig4:
-
:mc4:
ได้กัน ได้กัน ได้กัน
ห๊ะ! ยังเหรอ?
หลงน่ารัก คุณอโณก็น่ารัก เรื่อย ๆ มาเรียง ๆ แบบละมุนมาก ชอบ ๆ ๆ
-
เค้าจูบกันแล้วอ่ะ :katai2-1: :katai2-1: :mc4:
หลงสู้ๆ อีกนิดเดียวเท่านั้น คุณอโณเริ่มใจอ่อนละ
-
หลงเอ๊ย ไม่น่าหลับก่อนเล้ยยย
-
ถ้าหลงรู้ว่าได้รับจูบจากคุณอโณแล้วคงจะวิ่งระบำทั่วจังหวัดแน่ๆ :laugh:
-
หลง....พลาดไปอีกแล้ว
-
หลง.....แกต้องแกล้งหลับนะ
-
ว่าละมันต้อง ฮาไม่เลิก นึกว่าไม่เจอกันหลายวัน คุณอโณจะกอดดดดดแน่นๆ หือออออมม โดนเข้าไปทีนะหลง ขำลั่น
แต่ชอบที่เอาแขนหลงมาพาดบ่าตัวเอง เปิดเผยดีมากกก ถ้าเราไปเห็นชอตนี้ คงนึกว่าแฟนกัน แกล้งกัน น่ารักดีนะ(พลังจิ้นสูง)
บางทีอยากรู้ที่คอนโด เห็นคู่นี้จะคิดไรไงกันบ้างนะ อิอิ ชอบบบบบบบบ
ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบบบบ อยากรู้ว่าหลงจะกลับมาจำได้ด้วยเหตุอะไรกันนะ
และชอบที่คุณอโณคิดกลับไปมาว่า หากหลงไม่สูญเสียความจำก็รักหลงได้ หรือต่อให้ความจำกลับมาแล้ว แต่ว่าหลงมีอดีตของหลงเช่นกัน หากมีพันธะอยู่แล้ว น่าสงสารคนทางนี้ เพราะงั้นจูบตามคำขอเนอะ ไม่ใช่ใจสั่งมา 55555555555555 //ไปยกซดกันเถอะแบบนี้
รอตอนหน้าคร้าบบบบ
-
หลงเป็นคนซื่อๆหัวทึบๆ แต่เป็นคนที่ทำเพื่อนคุณอโณสุดกำลังจริงๆ อย่างนี้เค้าต้องเรียกว่ามีแต่ใจอย่างเดียวจริง หลงรักหลง :L1:
-
'รัก' เถอะค่ะ จากประวัติการอ่านของน้อง พระเอกไม่เคยร้ายค่ะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
ชอบคุณอโณอะ ผู้ชายแบบนี้ ดีกับใจเรามากๆ :o8:
อยากให้รักกันเร็วๆ อยากรู้อดีตของหลงเร็วๆเช่นกันค่ะ
-
เขาจูบกันแล้ว เขินนนน ชอบที่รู้ความรู้สึกคุณอโณ อย่างน้อยหลงก็เป็นคนสำคัญของคุณอโณได้แล้ว รออ่านตอนต่อไปน้า
-
คุณอโณขานั่นมะใช่จูบค่า นั่นแค่จุ๊บๆ อ่ะ
-
อยากรู้อดีตของหลงจัง :z2: :z2:
-
คุณอโณ แบบนี้มันขี้โกงอ่า
หลงหลับอยู่จะไปรู้สึกอะไร
แถมหลงหลับด้วยความรู้สึกแบบ กลัวคุณโกรธด้วยนะ
สงสารหลงเหมือนกันที่ความจำเสื่อม
กลัวกลับมาจำได้แล้วอะไรๆจะเปลี่ยนไป
ฮือออออออ :ling1:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
หลง :t2: น่ารักมากๆๆ
-
ความทรงจำที่ 19
แสงแรกของวันสว่างสดใสไฉไล เหม่อมองดูนก ผกผินบินลับไป ดวงตาโศกเปิดค้างมันอยู่อย่างนั่น หมดแรงจะลุกไปทำงานสุด ๆ คิดแล้วก็ขยับยุกยิกซุกใบหน้าลงกับหมอนอีกครั้ง
โอย...เมื่อย...
มองท่อนแขนผีที่โผล่มาพาดตรงเอวอย่างหน่ายใจ นี่ยังพยายามจะนอนท่าประหลาด ๆ ไปถึงเมื่อไรเนี่ย ชายหนุ่มค่อย ๆ คลานถอดแถดลงไปข้างเตียงเงียบ ๆ แล้วยันตัวขึ้นมาบิดขี้เกียจ
“อื้อ” หลงครางไม่พอใจเมื่อที่พาดแขนหายไป มันควานสะเปะสะปะไปทั่วเตียงจนคว้าได้หมอน แน่นอนว่ารีบดึงมาซุกมากอดแบบไม่คิดชีวิต กลิ่นคุณอโณทั้งนั้น
ฟืดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มองการสูดเยี่ยงดมกาวแล้วอโณชาขนลุกโดยไม่ทราบสาเหตุ จนเผลอยกนิ้วแตะลงบนริมฝีปากตัวเอง
จูบไปแล้ว...
ถึงจะเป็นการเอาปากชนเฉย ๆ เหมือนจูบหมาชนแมวหรือหน้าชนตู้ แต่มนุษย์ก็เรียกการเอาปากแตะกันว่าจูบอยู่ดี ดวงตาโศกเหม่อลอยขณะรื้อเสื้อผ้าในตู้ออกมา ไม่อยากจะยอมรับเลยว่าตัวเองทำไปแล้ว กับคนที่ไม่รู้จักชื่อจริง ๆ ด้วยซ้ำ
อโณชาเหลือบมองร่างบนเตียงพลางถอนหายใจยาว ๆ ก่อนจะรื้อชั้นในจากลิ้นชักถือเดินออกห้องไป เขาต้องรีบจัดการความรู้สึกตัวเองให้เร็วที่สุด เริ่มจากการทำหัวให้เย็นขึ้นสักหน่อย คิดแล้วก็เปิดฝักบัวแรง ๆ ปล่อยน้ำลงมากระแทกหัว เอาล่ะ! ลืมการลักหลับเมื่อคืนไปซะ ไม่สิ! ทางนั้นขอมาก่อนจะเรียกว่าลักหลับได้อย่างไร เขาเป็นผู้บริสุทธิ์นี่นา
ตบตีกับตัวเองในกระจกร่วมยี่สิบนาทีอโณชาถึงได้ฤกษ์ออกมาแต่งตัว เขาติดนิสัยเอาชั้นในไปสวมในห้องน้ำแล้วค่อยมารวมร่างที่เหลือในห้องนอน เพราะนิสัยพิถีพิถันในการเลือกเครื่องแต่งกาย จะให้ขนทุกอย่างมาแขวนในห้องน้ำคงยับพอดี แถมสวมกางเกงแล้วขาเปียกน้ำยังชวนหงุดหงิดอีกด้วย
แกร๊ก... ชายหนุ่มผลักประตูเข้าไป ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศพัดวูบ แต่นั่นยังไม่หนาวเท่าสิ่งที่เห็นตรงหน้า...
“อาบน้ำแล้วเหรอครับ”
ไอ้คนที่ควรจะสลบมันจะสะเหล่อตื่นขึ้นมาทำไม!
ไอ้หน้ากระฉีกยิ้มโง่ ๆ มาให้พลางยกแขนเสื้อเช็ดหน้าที่มันแผล่บ ตื่นอย่างเดียวไม่พอมันขยับถอดแถดมานั่งพิงหมอนเฉยเลย ปกติตื่นสายกว่าไม่ใช่เหรอ หลับไปสิ!
“เอ่อ หลง” คนตาโศกยิ้ม “นอนก่อนก็ได้นะ อีกตั้งนานกว่าจะถึงเวลาเข้างาน”
“ก็ผมไม่ง่วงแล้วนี่ครับ” มันตอบตาซื่อใส “คุณอโณแต่งตัวไปเถอะครับผมไม่รบกวนหรอก”
นี่มันกวนเต็ม ๆ เลยไม่ใช่เหรอ อโณชาบ่นในใจ แต่ด้วยชนักติดหลังจะออกสีหน้ามากไม่ได้ ฟันขบกัดริมฝีปากขณะก้าวฉับ ๆ ไปหยิบเสื้อที่แขวนไว้มาสวม เชิ้ตสีเขียวสะอาดตาถูกกลัดกระดุมขึ้นทีละเม็ดจนครบ ก่อนจะหันมาสนใจหวีเส้นผมเปียก ๆ ให้เข้าที่เข้าทาง
พอเห็นเงาสะท้อนในกระจกก็พบว่าคนบนเตียงจ้องเขม็งมาทางนี้เช่นกัน เล่นเอาชะงักไปเล็กน้อย แววตาที่เหมือนจะพุ่งเข้ามาสิงสู่นั่นสามารถพบได้ตามหนังผีเกรดบีทั่วไป แล้วหลงจะมองอะไรขนาดนั้นเนี่ย โชคดีที่เขามีสติพอเลยไม่เผลอสะดุ้งไป
กรึ๊บ หลงกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ อมไว้ในปากอยู่นานกลืนทีเฝื่อนคอชะมัด ระบบการทำงานของร่างกายชักติดขัดจะหายใจทางจมูกหรือปาก แล้วน้ำลายต้องกลืนประมาณไหนถึงจะดี พยายามทำตัวให้เป็นธรรมชาติที่สุดหารู้ไม่ว่ามันผิดปกติตั้งแต่มึงลุกขึ้นมานั่งดูเขาแต่งตัวแล้ว
ขาเรียวยาวค่อย ๆ สอดเข้าไปในกางเกงสีดำ พอก้มตัวลงไปจัดการผ้าตรงข้อเท้า ขากางเกงในบ็อกเซอร์บรีฟก็เลิกขึ้นเล็กน้อย อย่าว่าแต่น้ำลายเลย ไอ้หลงเกือบเผลอกลืนลิ้นไก่ลงไปด้วย
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
เมื่อเครื่องแต่งกายเบื้องต้นเรียบร้อยก็เริ่มจัดการกับไทสีกรมท่า ค่อย ๆ สอดลอดปกเสื้อก่อนจะตวัดพันกันอย่างชำนาญ อโณชามีขั้นตอนในการแต่งตัวละเอียดไปถึงฉีดน้ำหอมและสวมนาฬิกาข้อมือ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็กลับมานั่งลงบนปลายเตียงชันเข่าขึ้น หยิบถุงเท้าสีดำมาสวม เป็นอันเสร็จกิจแต่งตัวในวันนี้
“ฉันไปทำงานแล้วนะหลง” น้ำเสียงสดใสขึ้นเยอะที่จะได้ออกไปพ้น ๆ บรรยากาศนี้ “เย็นนี้ว่าจะทำแกงจืดผักกะ...”
สวบ สวบ สวบ!
ไอ้ที่นั่งอยู่ตรงหัวเตียงคลานพรวด ๆ สามทีมาอยู่ด้านหลังเรียบร้อย อโณชาพลันหันกลับไป “หือ? มีอะไรเหรอ”
“คือ...” ลมหายใจร้อน ๆ หืดหาด ๆ อยู่ตรงหน้าผากนี่เอง “ผม...”
“หลงทำไมเหรอ?”
“ผม...” ดวงตาเรียวหลบวูบ เหมือนเด็กชายตัวเล็ก ๆ ผู้แสนขี้อาย... “ผมขอมอร์นิ่งคิสด้วยได้ไหม?”
อายอะไร! นี่มันโคตรจะหน้าด้านหน้าทนแล้ว!!
แฮ่ก ๆ ๆ ไอ้หน้าด้านส่งเสียงหอบอยู่ข้างหู ไม่รู้มันไปเหนื่อยอะไรมา อโณชารีบรวบใบหูหลบ ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้อาจจะโดนแดกเข้าไปก็ได้ สีหน้าที่สงบเริ่มฉายความหวาดระแวง เขาย่นคอหลบช้า ๆ แล้วเคลื่อนตาดำกลับไปหาอีกฝ่าย
จู๊บบบบบบบบ ปากแห้ง ๆ ยื่นยาวออกมารอสิ่งที่ขอ แถมยังหลับตากันอีกฝ่ายเขินอาย หน้าด้านแบบมีความรับผิดชอบด้วย น่าตบรางวัลให้จริง ๆ .....ตบด้วยมือกระทืบด้วยตีน
ชายหนุ่มเดาะลิ้นขณะใช้ความคิด ไม่รู้ผีห่าซาตานองค์ใดเข้าสิงหลงถึงได้กล้ามาขอแบบนี้อีก เอายังไงดีล่ะอโณ? มองใบหน้าโง่ ๆ ทำปากยื่นปากยาวแล้วอดจะนึกเอ็นดูไม่ได้ เมื่อคืนก็จูบไปแล้วจะแถมให้อีกสักทีเอาบุญจะเป็นอะไรไปล่ะ
มั๊วะ มั๊วะ มั๊วะ เสียงดูดปากเร่งเร้าว่าเมื่อไรจะมาสักทีเร่งให้อโณชาตัดสินใจด้วยความรู้สึกก่อนใช้สมอง
เอาน่า ก็เหมือนหอมหมาหอมแมวนั่นแหละ
จุ๊บ แค่นี้เอง เห็นไหมล่ะ เอาปากทิ่ม ๆ แตะ ๆ ตรงข้างแก้มแล้วดึงคอกลับมา เรียบร้อย! ให้หลงเลิกวอแว จะได้ไปทำงานสักที
หลงตาโตทันทีที่โดนสัมผัสตรงแก้มขวา รีบยกมือขึ้นแตะบริเวณนั้นราวถูกของร้อน มองหน้าคนจูบแล้วอกซ้ายก็บีบตัวรุนแรงขึ้น ทว่าอโณชาทำเพียงแค่เอื้อมมาตบแปะ ๆ บนตักเขา “ฉันไปทำงานนะ”
“เดี๋ยวสิครับ...”
ยังมีอะไรอีกงั้นเหรอ?
“คะ....คือ...”
อา...สายขนาดนี้แล้วแท้ ๆ
“บะ...แบบว่า...”
ฉันรีบนะ....
“เมื่อคืนมันที่ปากนี่ครับ”
เปรี้ยงงงงงงง
ราวกับไอ้หน้าซื่อเก็บกระสุนลุกสุดท้ายไว้ยิงแสกหน้าในตอนจบ อโณชาผู้เยือกเย็นตลอดการหอมแก้มเด็กหนุ่มค่อย ๆ ถูกเม็ดเลือดแดงไหลย้อนตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นมาถึงใบหน้า
ตายยยยยยย ตายแล้วไอ้อโณเอ๊ยยย! ไม่ได้ผุดได้เกิด ระเหิดระเหยออกร่าง อยากจะแกล้งลงไปชักดิ้นลมบ้าหมูขึ้นมันเสียตอนนี้
แน่นอนว่าหูตาจมูกไวอย่างหลงมีหรือจะพลาด ยิ่งกระสุนนัดสุดท้ายซัดคุณอโณซะเลือดอาบ ไอ้ฆาตกรยิ่งได้ใจยิ้มจนมุมปากแทบทะลุไปทิ่มหางตา มันขยับตัวเข้าไปใกล้ใบหูแดง ๆ ของอีกฝ่าย ไม่รู้ว่าไอความร้อนจากหน้าอโณชาแผ่ขึ้นมาหรือเปล่าถึงได้รู้สึกหน้าร้อนวูบวาบไปด้วย อีกนิดเดียวกระบนหน้าคงสุกแล้วล่ะ
อยากจะสัมผัสริมฝีปากนั้นอีกจังเลยน้อ
มันจะไม่ใช่ความคิดเพ้อเจ้ออีกต่อไป เพราะเมื่อหลงหันองศาหน้าก้มลงไปทำมุมอย่างพอเหมาะ ลมหายใจร้อน ๆ รดหากัน ใกล้ขนาดนี้แล้วทางนั้นไม่มีท่าทีบ่ายเบี่ยงสักนิด แบบนี้มันเท่ากับอนุญาตใช่ไหม? และวินาทีที่ตัดสินใจจะพุ่งเข้าชนนั้น ดวงตาโศกพลันเหลือบกลับขึ้นมาสบประสานพอดี....
ฮือออออออออออ ทำไม่ได้!! คุณอโณสูงเกินกว่าจะแตะต้อง โฮรวววววววววววว
แพ้แล้วล่ะ จนปัญญาจะหาเศษหาเลยตอนมีโอกาส หลงก็ยังเป็นไอ้หลงอยู่วันยันค่ำ เห็นคุณอโณทำอะไรไม่ถูกก็พลอยเป็นไปด้วย ทีนี้เลือดแข่งกันวิ่งขึ้นหน้าไปอีก งานนี้ไม่รู้ใครจะแดงกว่ากัน
ตุบ!
หัวหนัก ๆ หล่นลงบนบ่าของอโณชา ราวกับได้ยินเสียง ‘ฉ่า’ ออกมาจากหน้าเลยทีเดียว ในเมื่อหลงไม่ได้จูบก็ขอมุด ๆ ซบ ๆ ดมกลิ่นน้ำหอมให้ชื่นใจหน่อยเถอะ
เมื่อคืนหลงได้ข้อคิดใหม่ ‘ด้านได้อายอด’ ลุงสมานเพิ่งจะสอนสิ่งที่เรียกว่าสุภาษิตไปเมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เองไม่นึกเลยว่าจะได้นำมาใช้เร็วขนาดนี้ คิดดูเซ่! ถ้าเมื่อวานไม่ขอจะได้ทำแบบนี้ไหมห้ะ! คิดแล้วหัวใจดวงน้อย ๆ ก็สูบฉีดเลือดด้วยพลังแรงม้าประหนึ่งโด๊ปยามาก็ไม่ปาน
แต่ในความดีใจนั้นก็ยังเต็มไปด้วยคำถาม หลงไม่รู้เลยว่าคุณอโณคิดอะไรอยู่ถึงได้จูบ จะถามออกไปก็ไม่กล้า ก็ตอนที่ขอเขาอยากได้จริง ๆ ตอนนั้นไม่ได้หวังอะไรด้วยซ้ำ แถมคนสูงส่งอย่างคุณอโณก็ไม่น่าลดตัวลงมาจูบด้วยเลย ทั้งมีความสุขและผิดบาปในใจ
งุด ๆ
หลงซุกหน้าลงบนบ่าอีกฝ่ายแรง ๆ ถ้ามากกว่านี้อีกนิดเดียวอโณชาอาจจะไหล่หลุดก็เป็นได้ และด้วยแรงช้างสารขนาดนี้ก็ช่วยตบเรียกสติให้วิญญาณอโณกลับเข้าร่างในบัดดล ชายหนุ่มกะพริบตาปริบ ๆ ปรับโฟกัสภาพที่เลือนรางจากการไปเยี่ยมภพภูมิใหม่ โอเค...ยังมีชีวิตอยู่
สถานการณ์ค่อนข้างเลวร้ายเมื่อพบว่าตัวเองโป๊ะแตกโดนจับได้ว่าลักหลับเด็กมัน เฮ้ย! ไม่สิ! จะเรียกว่าลักหลับก็ไม่ถูก ฝ่ายนั้นเป็นคนขอมาเองนี่หว่า พอคิดแบบนี้ก็รู้สึกดีขึ้นมานิด ๆ อับอายน้อยลงหน่อย ๆ
แต่ความจริงที่ว่าเขาจูบหลงก็ไม่มีทางหายไป...
อโณชาย้ำกับตัวเองเป็นรอบที่ร้อยว่าต้องหยุดแล้ว ถ้ามากไปกว่านี้มันจะ...
“รอบนี้...ไม่อยากทำก็ไม่เป็นไรนะครับ” ตัดพ้อเป็นสาวน้อยไปได้นะหลงนี่ อโณชานึกขำในใจ ปากพูดแบบนั้นแต่น้ำเสียงผิดหวังเต็มประดาเลยนี่ “ผมเองก็ไม่น่าไปขออะไรแบบนั้นเลย อีกะแค่อุ้มแมวหนักร่วมห้ากิโลฯวิ่งจนเท้าถลอก อดข้าว นอนบนเก้าอี้แข็ง ๆ ได้แค่เมื่อคืนก็บุญเท่าไหร่แล้ว”
“ไม่ค่อยจะทวงบุญคุณเลยนะ”
“ใครจะกล้าล่ะครับ” เอากระจกไหมจะได้รู้ว่าใคร หลงผละใบหน้ามัน ๆ ออกจากบ่า อโณชาเห็นคราบเปื้อนบนเสื้อในทันที ไม่ทันจะดุดวงตาหงอยเหงาก็ช้อนมองอย่างเว้าวอน “คุณอโณไปทำงานเถอะ”
อัก! ความรู้สึกผิดที่ประเดประดังเข้ามานี่มันอะไรกัน! ยิ่งจ้องลึกเข้าไปในดวงตาใส ๆ ราวกับมีน้ำตาคลอผสมขี้ตายิ่งรู้สึกผิดบาปราวกับได้ฆ่าสัตว์สี่ขาสองร้อยตัว ไม่นะอโณชาอย่าสบตา...
วิ้ง ๆ ๆ ๆ
ไม่! ไม่! ไม่!
นะ ๆ ๆ ๆ
ไม่....
คุณอโณวววว
“ทะ..ทีเดียวนะ”
สิ้นประโยคใบหน้าก็พุ่งเข้าไป ทว่ากลับมีมือปริศนายกขึ้นมาบังเสียก่อน เลยกลายเป็นต้องจูบมือกร้าน ๆ แทนเสียอย่างนั้น อโณชาเลิกคิ้ว อะไรของหลงเนี่ย ขอเองแท้ ๆ พอจะจูบก็มาห้ามแบบนี้มันเสียหายนะ!
“คุณอโณ! อย่าเพิ่งโกรธผมนะ” ไอ้หลงพุ่งไปคว้ามืออีกฝ่ายไว้เมื่อเห็นเรียวคิ้วขมวดกัน “คือผมขอไปแปรงฟันก่อนนะครับ”
“หา!?” แบบนี้ก็ได้เหรอ...
“รอแป๊บเดียวนะครับ” ไม่ทิ้งเวลาให้ตัดสินใจ ไอ้หลงพุ่งตัวออกห้องไปเรียบร้อย ไม่! มันจะไม่ยอมให้คุณอโณคนนั้นมาจูบทั้งที่ยังไม่ได้แปรงฟันน่าขายน่าจะตายชัก ว่าแล้วก็ใส่พลังแปรงจนฟันหน้าแทบแตก
ฝ่ายอโณชาผู้ถูกทิ้งถึงกับนั่งกุมขมับกับความจริงจังไม่เลือกเวลาของไอ้เด็กนี่ จะจูบอยู่แล้วดันขอไปแปรงฟันเนี่ยนะ โอ๊ย! ทั้งขำทั้งเครียด ขืนอยู่แบบนี้ต่อไปต้องเป็นบ้าตายแน่ ๆ
เดี๋ยวก็หัวเราะ ร้องไห้ แล้วก็กลับมาปวดหัวกับพฤติกรรมโง่ ๆ ต่อ
แต่ทำไมถึงมีความสุขขนาดนี้นะ...
“มาแล้วครับ!!” หลงตะโกนมาก่อนตัวเสียอีก มันวิ่งพรวดกลับเข้ามานั่งจุดเดิมในทันที นั่งหนีบ ๆ เหนียม ๆ ทำตัวเล็ก ๆ พลางบิดตัวเขินอาย “เชิญเลยครับ”
อโณชางงตัวเองเหมือนกันที่บ้าจี้นั่งรอจูบมันแบบนี้ แต่ก็เอาวะ บ้ามาขนาดนี้แล้วอีกสักหน่อยจะเป็นไรไป ใช่ว่าไม่อยากจูบนี่นา เขาจ้องใบหน้าเลอะกระที่หลับตาพริ้มทำปากยื่นยาวแล้วส่ายหัวปลง ๆ ก่อนจะยื่นคอเข้าไป
จุ๊บ!
คนตาโศกก็โฉบลงมาแตะริมฝีปากอีกฝ่ายทันที ‘เหมือนจูบหมาจูบแมว’ อย่างที่เขาเคยว่า แต่อโณรู้ดีแก่ใจ หมาแมวที่ไหนคงไม่สามารถทำให้เขารู้สึกแบบนี้ได้ อกซ้ายบีบตัวแรงขึ้นเมื่อเห็นสภาพเหยื่อ อโณชาขบกัดริมฝีปากตัวเองไม่ให้เผลอหลุดขำ
ไอ้คนหน้าด้านตอนนี้เหมือนหลุดลอยไปอีกภพภูมิที่ไกลแสนไกล กระบนใบหน้าเดือดปุด ๆ เหมือนจะผุดออกมา ดวงตาฉ่ำเยิ้มราวกับจะร้องไห้ออกมาเสียให้ได้ ความสุขไหลซาบซ่านตั้งแต่ปลายนิ้วเท้ายันเส้นผม กายเนื้อแทบฉีกขาดด้วยแรงรักเร่าร้อน
หลงเอ๊ย! อโณชาส่ายหัวปลง ๆ เอื้อมไปคว้าซองเอกสารข้างตัว มือปัดผมที่ปรกใบหน้าขึ้นขณะก้มลงบอกเศษซากมนุษย์ที่ตนระเบิดทิ้งไว้ “ไปละ เจอกันตอนเย็นนะ”
ปัง
ใช่ อโณชาออกห้องไปอย่างเรียบง่ายที่สุด ไม่ได้มีความรับผิดชอบต่อเพื่อนมนุษย์แม้แต่น้อย ผู้ถูกกระทำหอบแฮ่ก ๆ จนแทบต้องใช้เครื่องให้ออกซิเจน หลงปิดหน้าขดตัวขยำขยี้ผ้าปูที่นอนอย่างบ้าคลั่ง พยายามตั้งสติไม่ให้หันไปกัดหมอนขาดกระจุย ใจดวงน้อยกรีดร้องอยู่คำเดียว...
คุณอโณ้ววววววววววววววววววววววว
………………………………………..
……………………….
…………
……
เครื่องปรับอากาศส่งเสียงหึ่ง ๆ อยู่เหนือศีรษะ ฟังดูคล้ายแมลงวันฝูงใหญ่ อโณชาทำใจฟังมันอย่างรื่นรมย์ขณะไล่สายตากวาดเอกสารตรงหน้า ฝนจากด้านนอกไหลกลิ้งอยู่ตรงขอบหน้าต่างทางซ้ายมือ เขาขยับตัวบิดขี้เกียจพลางนึกว่าควรลุกไปชงกาแฟสักแก้วกันสลบคาโต๊ะ
ปลายเดือนกรกฎาคมฝนตกแบบไม่ปราณีใคร จะว่าดีก็ดี จะว่าแย่ก็แย่ สำหรับอโณชาผู้รักความสะอาดแล้วจัดว่านรกพอสมควร ทั้งรองเท้าเลอะโคลน กลิ่นอับบนเสื้อ ไหนจะสภาพรถอีก
“พี่อโณกาแฟไหมคะ?” เสียงแปร๋นแหล๋นของเพื่อนร่วมห้องเอ่ยทักหลังจากความเงียบอันยาวนาน ก่อนเที่ยวล่ะไม่มีกะจิตกะใจทำงาน กลับมาปุ๊บปั่นกันหน้ามืด แพรนภัสดูทรุดโทรมแทบจะคลานออกจากโต๊ะ แต่ยังมีน้ำใจหันมาถามอีก “ให้แพรชงเผื่อไหม?”
“เดี๋ยวพี่ชงเองก็ได้ครับ”
“ฮ้าวววววว” สาวเจ้าหาวแบบไม่เกรงอกเกรงใจใครทั้งนั้น “งั้นแพรออกไปเดินแป๊บนะคะ อยู่อีกหน่อยตายแน่ ๆ”
“ครับ ๆ แล้วรีบกลับมาล่ะ ปิดงานเย็นนี้นะ”
“ค่า หัวหน้า”
หญิงสาวงับประตูปิดเบา ๆ ก่อนจะเกาะขอบกระจกด้านนอกไถตัวเองไปตามทาง โถ...แพรที่น่าสงสาร ได้ยินว่าวันแดงเดือดเสียด้วย ถ้าวันนี้แฟนไม่มารับอโณชาว่าจะอาสาไปส่งที่บ้านแทนก็แล้วกัน ขณะกำลังคิดนอกเรื่องเพลิน ๆ มือถือบนโต๊ะก็สั่นเป็นเจ้าเข้า
ตือ ดือ ดือ ดื๊อ ดือ ดือ ดื๊อ ดื่อ
หือ? คิ้วผูกกันทันทีเมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏบนนั้น แต่ก็ไม่รอช้าที่จะรับสายในทันที
“สวัสดีครับอาแสง”
“แกเลิกทักแบบเป็นทางการจะได้ไหม” เสียงปลายสายดูหัวเสียไม่น้อย ไม่สิ อาแสงก็เสียงดุตลอดเวลาอยู่แล้ว “ฉันรู้สึกแก่ทุกที”
“โทษทีครับ ฮะ ๆ ๆ” ว่าแล้วก็หัวเราะกลบเกลื่อน ทั้งที่ในใจเริ่มกังวล “อาแสงโทรมามีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เรื่องไอ้เด็กหลงของแกน่ะ” ด้วยความเฮี๊ยบคนอย่างแสงไม่มีนอกเรื่อง มาถึงก็ยิงเข้าประเด็นเลย “ดูเหมือนจะได้เรื่องนิดหน่อย”
“ห้ะ!?” เหมือนถูกสาดด้วยถังน้ำแข็ง อโณชาเบิกตากว้าง “จริงเหรอครับ”
“เออ ฉันลองให้ลูกน้องช่วยค้นตามเว็บคนหาย แน่นอนว่าไม่เจอเหมือนที่แกบอก” แสงถอนหายใจ “รูปที่โพสต์ประกาศไว้ก็ไม่มีติดต่อเข้ามา คนหายมาสามเดือนกว่าแต่ไม่มีใครออกตามหานี่มันไม่แปลกไปเหรอวะ”
“นั่นสินะครับ” ชายหนุ่มพึมพำตอบ
“ฉันก็เลยมาลองคิดว่าจะมีกรณีไหนบ้างที่ญาติจะไม่ออกตามหา อา...จะว่าไปประเทศเราคนหายคนตายแบบไม่รู้เรื่องเป็นร้อยเป็นพันต่อวัน คิดอีกทีญาติอาจจะไม่สนใจเลยก็ได้”
ฟังแล้วหดหู่จนเผลอกำมือถือแน่นขึ้น “อาแสงจะบอกว่า...”
“กรณีเลวร้ายที่สุดคือไอ้เด็กนั่นต้องติดแหง็กอยู่กับแกไปเรื่อย ๆ ถ้าเป็นแบบนั้นไม่ต้องห่วงฉันรู้จักคนที่พอจะช่วยไล่ออกไปได้”
“ไม่ต้องเลยนะครับ!” ฟังก็รู้ว่า ‘ไล่’ ของอาแสงหมายถึงอะไร
“อะไรเล่า ฉันก็แค่พูดเผื่อ” แสงขมวดคิ้ว ไม่เห็นเหตุผลที่หลานคนละสายเลือดต้องมาขึ้นเสียงใส่แบบนี้ “หรืออีกกรณีหนึ่งอาจจะเป็นพวกตกสำรวจ ไม่ก็ต่างด้าวไปเลยก็ได้”
“แบบนั้นเท่ากับว่าแทบจะไม่มีหนทางหาเลยนี่ครับ” อโณชาพยายามคุมเสียงไม่ให้ออกกอารมณ์มากเกินไป
“นั่นมันสำหรับคนธรรมดา แต่ฉันไม่ใช่” คำพูดอวดอ้างทำอโณชาขนลุกเกรียว “ฉันพอจะมีเส้นสายอยู่บ้าง ถ้าเป็นต่างด้าวยังไงบัตรมันก็ต้องไปต่อทะเบียน แต่นั่นอาจจะช้าไปหน่อย ฉันจะลองให้เจ้าหน้าที่หาให้เป็นกรณีพิเศษนะ อาจจะนานหน่อย แกก็รู้ว่าราชการมันน่ารำคาญ”
“แล้วถ้าเป็นพวกตกสำรวจล่ะครับ”
“ก็ไม่มีอะไรนี่ เชิญมันออกไปนอกห้องวันนี้ยังได้เลย”
“อาแสง!”
“จริง ๆ นะอโณ” เขาได้ยินเสียงพ่นลมแรง ๆ คาดว่าปลายสายคงจะสูบบุหรี่อยู่เป็นแน่แท้ “เรื่องมันจบง่ายจะตาย แค่แกไล่เด็กนั่นออกไป ฉันรู้ว่าแกมันพวกคิดมาก แต่แค่นี้แกก็ช่วยจนถึงที่สุดแล้ว จะมาอุ้มเลี้ยงไว้ตลอดมันก็ไม่ใช่เรื่อง”
“ขอบคุณอาแสงมากนะครับที่ช่วยตามเรื่องให้”
ประโยคตัดบทนั่นทำเอาแสงขยี้ก้นบุหรี่แรง ๆ “แกมันหัวดื้อ”
“ครับ” คนโดนดุยอมรับแต่โดยดี “ผมทิ้งไม่ได้หรอกครับ”
ไม่ใช่เพื่อหลง แต่เพื่อตัวเองต่างหากล่ะ ความรู้สึกอยากจะครอบครองกลืนกินจิตสำนึกช้า ๆ
หลานของอาเห็นแก่ตัวจนน่าขยะแขยงเลยล่ะ
“ลูกคนเดียวมันจะต้องเอาแต่ใจแบบนี้ทุกคนเลยเหรอวะ” อีกฝ่ายบ่นพึมพำ “เอาเถอะ ถ้าแกอยากให้หาต่อฉันก็จะหา”
“ขอบคุณครับ”
“เออ สำนึกบุญคุณไว้ด้วย” อโณชาแทบจะยกมือไหว้โดยไม่รู้ตัว “อาทิตย์หน้าว่างไหมล่ะ ออกมาเจอกันหน่อยไหม”
“ผมน่ะว่างอยู่แล้วครับ ว่าแต่อาเถอะมีวันหยุดกับเขาด้วยเหรอ”
“พักบ้างเถอะ ปิดคดีรอบนี้ได้ฉันจะลาวงการไปยาว ๆ เลย” อโณชารู้ดี ปากพูดแบบนั้นแต่อาแสงอยู่นิ่ง ๆ ได้ที่ไหนล่ะ “ถ้าอย่างนั้นอาทิตย์หน้าเจอกัน ฉันจะบอกโทรไปบอกร้านอีกทีแล้วกัน”
“ได้เลยครับ”
“ขับรถดี ๆ ล่ะ” นั่นล่ะคำบอกลาสไตล์อาแสงเลย อโณชานึกขำในใจว่านั่งบนโต๊ะทำงานไม่ได้ขับรถสักหน่อย แต่ก็ตอบออกไปอย่างสุภาพ
“อาก็เหมือนกันครับ”
หลังวางสายอโณชาวางอุปกรณ์สื่อสารลงบนโต๊ะก่อนจะบิดหัวไปมา อาการง่วงงุนหายไปในพริบตา ทว่าสมองไม่ได้จดจ่ออยู่กับตัวหนังสือตรงหน้าเลยสักนิด บทสนทนาเมื่อครู่ไหลบ่าเข้ามาปะทะจนแทบลงไปกองบนพื้น รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่แพรนภัสเปิดประตูเข้ามา
“อ้าว! พี่อโณยังไม่ชงกาแฟอีกเหรอคะ?”
เขาส่ายหัว ช่างเป็นหัวหน้าที่ใช้ไม่ได้เลย
.....................................................
..................................
................
.......
-
เก๋ากี้ฟื้นตัวเร็วจนน่าสะพรึงกลัว ทันทีที่หลงเปิดประตูห้องเข้ามาพบกับจานที่ว่างเปล่ามันถึงกับหยุดชะงักไปชั่วขณะ เก๋ากี้ผู้แดกทุกอย่างที่ขวางหน้ากลับมาคืนสังเวียนแล้ว! มันส่ายหางนวยนาดต้อนรับหลง เล็กน้อย แต่ก็มิได้นำพามาออดอ้อนแต่อย่างใด
“ม้าวววววววว” พอหลงเดินโฉบเข้าไปใกล้โซฟาไอ้ก้อนนั่นก็ส่งเสียงร้อง ดวงตาสีเหลืองวาววับไร้ขี้ตาเกรอะกรังจ้องแป๋วมาทางนี้ หลงมองอย่างหวาดระแวงไม่รู้มันคิดอะไรอยู่
ด้วยความกลัวมันรีบเดินสำรวจไปทั่วบ้านเผื่อจะเจอกองอ้วกที่ไหนอีก แต่หายังไงก็ไม่เจอ อะไรกันนี่! เก๋ากี้ที่เป็นมิตรแบบนี้ไม่คุ้นชินเอาเสียเลย มันต้องป่วยตรงไหนสักที่สิ!
หลงเดินขาสั่นพั่บ ๆ กลับไปยังโซฟาตัวเดิม เขาต้องสำรวจตรวจร่างกายให้มันสิ! เกิดไข้กลับขึ้นมาจะได้ไปเอาหน้ากับคุณอโณอีก ใช่แล้ว ๆ
ตุบ! มันทิ้งตัวนั่งบนโซฟาข้าง ๆ แมวสาว จ้องมองจุดสีดำขนาดใหญ่ไม่วางตา สมองฝ่อ ๆ ใคร่ครวญหาวิธีที่จะจับสาวน้อยมาลูบ ๆ คลำ ๆ ตรวจดู มนุษย์ปกติคงไม่คิดเยอะขนาดนี้ แต่กับไอ้หลงที่เก๋ากี้ทำคดีวีกรรมมากมายให้มันเจ็บตัวแล้วอดหวาดระแวงไม่ได้จริง ๆ
“มะ...เมี้ยว” มันเลียนเสียง เพราะเกร็งมากไปเสลดในคอเลยแตก กลายเป็นเสียงแมวแก่ใกล้ตาย
ชิ้ง... ตาสีอำพันจ้องเขม็งเหมือนเดิม
“เก๋ากี้มานี่มา เมี้ยว ๆ ๆ”
ชิ้ง.... รอบนี้หรี่ตาด้วย โหดกว่าเดิมอีก
“อะ..เอ่อ...” เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผาก “มะ มานี่..”
“ม้าววววววว” เก๋ากี้คำราม
ไม่นะ! อย่าทำอะไรไอ้หลงเลย อ้ากกกกกกกกกก ไอ้มนุษย์หน้าโง่หลับตาปี๋เมื่อถูกสาวคำรามใส่ ขณะกำลังเตรียมใจโดนตะปบ ทว่าสัมผัสอุ่นนุ่มของอะไรบางอย่างบนตักนี่มัน...
“กะ..เก๋ากี้...” หลงพึมพำราวกับไม่เชื่อสายตา เก๋ากี้! เก๋ากี้จริงๆ ! แถมไม่ได้มาในโหมดเสือป่าขย้ำหมาตาย เก๋ากี้ตัวน้อยคลานไต่ขึ้นมานั่งบนตักไอ้หลงพร้อมไถหัวออดอ้อนไปมาอย่างกับโดนผีเข้า หลงยกมือค้างไว้ในอากาศจะผลักไสก็ไม่กล้าจะโผลเข้าหาก็หวาดกลัว ภาพที่เห็นเลยเป็นมนุษย์นั่งแข็งเป็นท่อนไม้พร้อมแมวที่เอาหัวไถพุงอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เมี้ยว ๆ” สาวขี้อ้อนส่งเสียงร้อง ท่าทางเป็นมิตรแม้หน้าตาซังกะตาย หลงกลั้นใจยกมือขึ้นค้างไว้ เก๋ากี้ไม่รอช้าที่จะพุ่งเข้าไปเอาหัวไถ บางทีมันอาจจะแค่คันหัวไม่ได้อยากอ้อนหลงก็ได้...
แต่ก็น่ารักดี...
รองจากอโณชาจะยอมให้เก๋ากี้ตัวหนึ่งก็ได้
แหม...พอคิดถึงใครอีกคนขึ้นมาหลงก็ปิดหน้าทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเขินอาย ไม่ว่าจะเมื่อคืนหรือเมื่อเช้าสัมผัสจุมพิตนั้นยังไม่จางหาย ใบหน้าของอโณชาผุดขึ้นมาในหัว ผิวขาว ๆ ขึ้นสีเรื่อจนลามไปถึงใบหู หลงเอาแต่จ้องมองมันอย่างไม่รู้เบื่อ
สรุปว่าหูแดงไม่ได้แปลว่าโกรธนี่นา ถ้าคราวหน้าคุณอโณมาหูแดงใกล้ ๆ อีกหลงจะได้รู้ตัวว่าต้องหน้าด้านขอนู่นนี่ให้มากขึ้น! มันหมกมุ่นอยู่กับความคิดนั้นจนผล็อยหลับไป
...................................................
...........................
.........
.....
อโณชากลับมาถึงห้องตอนสามทุ่มสิบนาทีพร้อมด้วยถุงกับข้าวพะรุงพะรัง ไอ้ที่ว่าจะแวะซื้อมือถือให้หลงนั้นตัดทิ้งไปได้เลย ลำพังแค่ทำกับข้าวยังไม่มีอารมณ์ หลังเคลียร์งานโบกมือแยกย้ายกับแพรนภัสก็รีบบึ่งรถกลับมาทันที โชคดีที่แฟนฝ่ายนั้นมารับไม่อย่างนั้นเขาคงต้องวนไปส่งแม่สาวผู้ปวดวันนั้นของเดือน
เข็มบนหน้าปัดทำอโณชาเผลอเดาะลิ้นอย่างหงุดหงิด กินข้าวเย็นดึกขนาดนี้ไม่ดีต่อสุขภาพแน่ ๆ คิดได้ดังนั้นก็รีบยัดกุญแจใส่กลอนแล้วหมุนเข้าไป
ทันทีที่ผลักบานไม้เสียงกรนก็เข้ามาทักทายเป็นอย่างแรก ไม่ต้องมองหาต้นเสียงให้เหนื่อย เห็นปลายเท้าเน่า ๆ ยื่นจากโซฟามาแต่ไกล อโณชาส่ายหัวปลง ๆ หลงน้อหลง อาบน้ำก็แล้ว เตียงดี ๆ มีก็ไม่นอน มาหลังขดหลังแข็งอยู่นี่ทำไม
“เมี้ยว” จะให้ไอ้ฐานพีระมิดดึงความสนใจอยู่คนเดียวไม่ได้ เก๋ากี้ไม่ยอมแพ้พุ่งเข้ามาคลอเคลียที่ข้อตีนอโณทันที
“หายแล้วเหรอเก๋ากี้ หือ?” ได้ผลทันตา ความสนใจทั้งหมดพุ่งตรงเข้าหานางเหมียวอ้วนทันที เก๋ากี้เดินวนพันแข้งพันขายั่วยวนชายหนุ่มไม่หยุดจนอโณชาต้องเอื้อมไปวางถุงกับข้าวลงก่อนจะก้มไปช้อนตัวขึ้นมา “ฮึบ! ไหนดูสิตัวร้อนไหม อืม...หายแล้วเนอะ”
เก๋ากี้ขดตัวอยู่ในอ้อมแขนเอาหัวไถแกรก ๆ อย่างบ้าคลั่ง บางทีวันนี้วันเดียวขนมันอาจจะร่วงจนหัวล้านเลยก็ได้ อโณชาเขย่าตัวไปมาเหมือนโอ๋เด็กทารก ขวัญเอ๊ยขวัญมานะสาวน้อย
เขาตัดสินใจว่าเก๋ากี้ควรจะพักผ่อนได้แล้ว หารู้ไม่ว่ามันนอนมาทั้งวัน อโณชาผู้เป็นทาสแมวบรรจงแบกน้ำหนักมหาศาลไปวางลงบนเตียงนุ่ม ๆ ตบเบา ๆ สองทีเก๋ากี้ก็ขดตัวเป็นก้อนทำดวงตาปรือปรอยเซ็กซี่ให้อโณชาลูบหัวเบา ๆ
“นอนซะนะเก๋ากี้” เจ้าเหมียวปิดตาลงอย่างว่าง่ายหรือไม่ก็มันง่วงอยู่แล้วนั่นแหละ อโณชาเดินกลับไปที่หน้าประตูคว้าถุงข้าวเดินกลับเข้ามาในครัว รื้อค้นภาชนะออกมาแกะอาหารเทใส่
เสียงกรนยังดังไม่ขาดแม้จะผ่านไปสักพักแล้วก็ตาม ใจจริงก็ไม่อยากขัดคนกำลังหลับลึกหรอกนะ แต่ถ้าไม่กินข้าวเย็นแถมนอนที่ไม่ถูกสรีระแบบนี้พรุ่งนี้หลงคงอาการทรุด นึกได้ดังนั้นจึงตัดสินใจเรียกเสียงดัง
“หลง! ตื่นมากินข้าวเย็นก่อนนะ” ดูเหมือนจะได้ผล ร่างบนนั้นตอบสนองต่อเสียงของเขาในทันที “ไม่กินข้าวเดี๋ยวปวดท้องนะ”
“อื้ออออออ...” ไอ้ขี้เซาครางเสียงต่ำ “คุณ...อโณมาแล้วเหรอครับ”
“โทษทีนะพอดีงานยุ่งมากแถมไม่รู้จะโทรบอกยังไงดี” ช้างเท้าหน้าว่าขณะเทแกงถุงสุดท้ายลงถ้วย “อาบน้ำแล้วนี่ รีบมากินข้าวจะได้ไปนอนนะ”
“ครับผม” ปากพูดแบบนั้นแต่เสียงอู้อี้แบบพร้อมจะสลบต่อนี่มันอะไรกัน หลงยกมือลูบหน้า “เก๋ากี้หายไข้แล้วนะครับ”
“อืม กลับมากินข้าวหมดแล้วด้วย” คนเป็นพ่อยิ้มอย่างภูมิใจ “เมื่อกี้ฉันอุ้มดูเหมือนจะผอมลงนิดหน่อย ต้องรีบขุนแล้วล่ะ”
“เมื่อวานใครบอกครับว่าจะลดน้ำหนัก”
“ก็อ้วน ๆ น่ารักจะตาย” เจ้าของขมวดคิ้ว “หรือหลงว่าไม่น่ารัก?”
“มะ...” ความในใจเกือบจะหลุดออกมาแล้วเชียว โชคดีที่ตวัดลิ้นกลืนลงคอทัน พูดแบบนั้นไม่ได้ ข้อแรกคุณพ่อต้องไม่ปลื้มที่มีคนมาว่าร้ายลูกสาว ส่วนข้อที่สองคือเก๋ากี้ผู้ออดอ้อนเมื่อตอนเย็น....
ดวงตาแป๋วแหววพร้อมด้วยท่าไม้ตายไถหัวพิฆาต...
หลงขยับตัวเล็กน้อย หลับตาลงเมื่อนึกถึงภาพน่ารัก ๆ เหมือนแมวบ้องแบ๊วตามยูทูบที่รายการคุยข่าวตอนเช้าชอบเอามาเปิด
“น่ารัก...ครับ...”
และเมื่อลืมตาขึ้น...
“แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!” เสียงหวีดประหนึ่งผีเปรตั้งวงอะแคปเปล่าทำเอาพ่อบ้านปล่อยช้อนลงพื้นพร้อมหลุดอุทานปล่อยสัตว์ตัวเบ้อเริ่ม
“แว้ก ๆ ๆ ๆ” ทีเดียวไม่พอ ไอ้หลงเด้งตัวจากโซฟาพร้อมกับดีดดิ้นป๊อบแดนส์อยู่บนพื้น ร้อนถึงอโณชาต้องสวมวิญญาณยูเซน โบลต์พุ่งเข้ามายังจุดเกิดเหตุในบัดดล!
ภาพที่เห็นถูกจัดให้อยู่ในหมวดสยองขวัญ ผู้ชายตัวใหญ่ตะเกียกตะกายหนีความตายที่คืบคลานเข้ามา ใบหน้าเหยเกซีดเผือดไร้เลือด ปากส่งเสียงหวีดร้องเมื่อสิ่งนั้นดีดดิ้นเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ดวงตาเบิกกว้างเมื่อมัจจุราชง้างเคียวขึ้น...
ฉับ!
ตวัดสับผ่านหน้าอย่างรวดเร็ว แต่นั่นหาใช่คมมีดไม่ อโณชาผู้ก้มฉับลงไปยกห่อทิชชูที่มีบางสิ่งดิ้นแด่ว ๆ อยู่ด้านใน
“คะ..คุณอโณ...” หลงพึมพำน้ำตาคลอเบ้า จ้องมองเศษที่เหลืออยู่บนพื้น...
ซากจิ้งจกไส้แตก
และหางของมันที่อยู่ในมืออโณชา...
“แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
…………………………………………
……………………………..
………………..
…….
“เก๋ากี้คงอยากขอบคุณหลงน่ะ ฮ่า ๆ ๆ”
“อย่าหัวเราะสิครับ”
เหยื่อน้ำใจแมวนั่งตัวสั่นอยู่ที่มุมเตียงพร้อมด้วยผ้าห่มคลุมบ่าราวกับผู้ประสบภัย ไม่สิ! เรียกว่าใช่เลยดีกว่า จิตใจหนุ่มน้อยแหลกสลายเกินกว่าจะเยียวยา
เด็กห้าขวบที่ถูกแม่เฆี่ยนตีจะเจ็บปวดขนาดนี้ไหมหลงยังตอบตัวเองไม่ได้ ภาพซากจิ้งจกพร้อมไส้สีแดงทั้งยวงจ้องมองเขาด้วยดวงตาแป๋วแหววราวลูกแก้ว และเมื่อตวัดตามองไปยังอีกฝั่งของเตียง...
“แสดงว่าเก๋ากี้ชอบหลงแล้วนะ”
ใบหน้ายิ้ม ๆ นี่น่ะเหรอที่เลือดเย็นหยิบหางจิ้งจกขึ้นมาจากพื้น ถึงจะมีกระดาษทิชชูกั้นก็เถอะ แต่จิตใจคุณอโณทำด้วยอะไร!! นั่นมันหางจิ้งจกนะ หาง-จิ้ง-จก! ที่เพิ่งหลุดออกจากร่าง สดใหม่และดิ้นแด่ว ๆ อย่างเร่าร้อน...
ได้แต่คิดว่าโลกนี้ช่างโหดร้ายกับหลงเหลือเกิน....
“โอ๋ ๆ ฉันจะปิดไฟนอนแล้วอย่าร้องไห้ล่ะ”
“ไม่ได้ร้องไห้สักหน่อยครับ” โถ..ไอ้เด็กน้อย เห็นน้ำตาคลอตอนกินข้าวอยู่นะ อโณชาเถียงในใจ แต่ด้วยเมตตาจิตจะไม่ขอซ้ำเติมอีก เขาเดินลงไปหย่อยตัวนั่งข้าง ๆ เด็กน้อยผู้เสียขวัญ
“ขอโทษแทนเก๋ากี้ด้วยนะ นี่ฉันไม่ได้เข้าข้างนะ แมวทำแบบนี้เพราะอยากให้ของตอบแทนจริง ๆ”
“ด้วยจิ้งจกนะเหรอครับ”
“จิ้งจกเนี่ยไม่ใช่ว่าปุบปับจะหามาได้นะหลง เก๋ากี้ต้องไปเฝ้าอยู่ที่ผนังเป็นชั่วโมง แล้วหลงก็เห็นว่ามันอ้วนขนาดไหนกว่าจะจับได้คงทุลักทุเลน่าดู โถ...เก๋ากี้”
“เอ่อ...”
“น่ารักจริง ๆ”
อวยลูกสาวให้มันมีขอบเขตบ้างเถอะครับคุณอโณ
หลงคอตกหนักกว่าเดิม ตกลงจะมาปลอบหรือซ้ำเติมกันแน่เนี่ย ฝ่ายอโณชาเหมือนจะรู้ตัวเลยขยับเข้าไปใกล้อีกนิด “เก๋ากี้ก็รักหลงนะ”
มือสัมผัสเบา ๆ บนเส้นผมยุ่งเหยิงของไอ้หลง
นะ...นี่มันมือที่จับหางจิ้งจกมานี่... เอาเถอะ เห็นเป็นคุณอโณจะยังไงก็ยอมทั้งนั้น หลงเอนศีรษะเข้าหาโดยอัตโนมัติ สัมผัสจากอโณชาช่วยเยียวยาได้เสมอ ความหวาดกลัวค่อย ๆ หดลดลงจนอยู่ในระดับปกติ
ปลายนิ้วสางเส้นผมช้า ๆ ถ้าเจอผมพันกันก็จะค่อย ๆ ช่วยแกะออกให้ อ่อนโยนและนุ่มนวลเป็นที่สุด
วันนี้มีอะไรหลาย ๆ อย่างที่ทำให้อโณชาฉุกคิด ความรู้สึกและเหตุผลวิ่งชนกันในหัวไม่รู้ว่าฝ่ายไหนชนะ แต่การได้มานั่งลูบหัวให้หลงก็ทำจิตใจเขาสงบเช่นกัน
‘ถ้ามันยังไม่มาถึงก็อย่าไปคิดถึงมันเลย’ บอกตัวเองอย่างนั้นซ้ำ ๆ ไปมา
เวลาไหลผ่านไปอย่างเงียบเชียบราวกับต้องการซึมซับพลังเยียวยาจากกันและกันช้า ๆ อโณชาจมลึกจนลงไปเรื่อย ๆ จวบจนคนข้าง ๆ ขยับตัวถึงได้สะดุ้งขึ้นมา
“โทษทีนะ โอ๋แบบเด็ก ๆ ไปหน่อย ฮะ ๆ ๆ”
“ไม่หรอกครับ” ใจจริงไม่อยากให้หยุดลูบด้วยซ้ำ “ดีขึ้นเยอะเลย ผมหายสั่นเลยล่ะครับ”
“งั้นเหรอ”
“เก๋ากี้ยอมรับเข้ากลุ่มแล้วถือเป็นเรื่องน่ายินดีจริงไหมครับ?” ไอ้เด็กโข่งเอียงคอฉีกเขี้ยวโชว์ ฐานพีระมิดที่คิดว่าส่วนยอดยอมรับก็แบบนี้แหละ “แต่ให้อีกตัวก็ไม่เอานะครับ”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ไม่หรอก เก๋ากี้เองก็ขี้เกียจจับแหละ” ชายหนุ่มยันตัวเองขึ้นมายืน ในเมื่อภารกิจปลอบหลงสำเร็จแล้วก็คงถึงเวลานอนสักที ทว่าเมื่อลุกขึ้นในมุมนี้ที่แสงจากหลอดไฟสาดเข้าหน้าหลงเต็ม ๆ เขาก็พบความผิดปกติบางอย่าง
“หลง...หน้าไปโดนอะไรมา”
เพี๊ยะ! ไวกว่าความคิดมือที่เอื้อมออกไปหมายจะสัมผัสถูกปัดกลับมาในทันที อโณชาว่าหน้าเหวอแล้วแต่ไอ้คนปัดมือเหวอเสียยิ่งกว่า ละล้าละลังแก้ตัวจนลิ้นพันกัน
“มะ...ไม่ใช่นะครับ!”
“หลงรังเกียจฉันเหรอ”
“ไม่ครับ!! ไม่มีทาง!” ปากอ้าพะงาบ ๆ แทบกัดลิ้นตัวเอง และเพื่อแสดงความจริงใจมันรีบโผเข้าเกาะแขนคุณอโณ “ก็แค่เปื้อนขนเก๋ากี้น่ะครับ”
“หา!?” คำตอบประหลาด ๆ ทำเอาขมวดคิ้ว “ก็ล้างหน้าแปรงฟันแล้วไม่ใช่เหรอ”
“จะ..จริง ๆ แล้ว...”
“..........”
“ผมไม่ล้างตั้งแต่เช้าแล้วล่ะครับ!!” เมื่อจนมุมแล้วหลงก็สารภาพในที่สุด “ก็เมื่อเช้า...”
เมื่อเช้า....
ทันใดนั้นภาพ ‘จูบหมาจูบแมว’ ก็กระแทกป้าบเข้ามาในหัว
อย่าบอกนะว่า....
“จะ..จริง ๆ ปากมันใกล้กับฟันมากกว่าเนอะครับ ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากแปรงหรอก แต่มัน....”
โอย...กูอยากจะบ้า
“ยู้ดดดดดดดดดดดดดดดดด” อโณชายกมือห้าม คราวนี้ความหวาดกลัวยิ่งกว่าจิ้งจกตีกลับไปทางนั้นเรียบร้อย “ไปล้างหน้าซะ!”
“ตะ..แต่....” จะให้ลบรอยจูบคุณอโณแบบนั้นมัน...
“ไป-ล้าง-หน้า”
“ผะ...ผม...”
ไม่ไหวแล้วนะ! ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปจะไม่ล้างหน้าทั้งชีวิตเลยหรือไง!! จะทำตัวเด็กก็หัดให้มันมีขอบเขตซะบ้าง! ถ้ายังทำตัวแบบนี้ล่ะก็...
ชึบ! ปลายนิ้วชี้ไปยังประตูห้องนอน
“เดี๋ยวคืนนี้ให้ใหม่”
“ครับ! ล้างเดี๋ยวนี้เลยครับ”
ฟิ้ววววววววววววววว
ไวกว่า 4G ก็ไอ้หลงเนี่ยแหละ ไม่ทันกะพริบตาก็หายวับออกประตูห้องนอนไปเรียบร้อย คาดว่าคงกำลังถูโฟมล้างหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อแบกหนังหน้าที่ดีที่สุดกลับมา
ในห้องอันเงียบสงบแห่งนั้นอโณชากำลังถลำตัวเข้าสู่ความมืดมิด นิ้วชี้ที่ยกค้างกลางอากาศสั่นระริก...
แล้ววันนี้เขาก็ได้รู้ซึ้งถึงสุภาษิตที่ว่า
‘เล่นกับหมาหมาเลียปาก’
TBC
ตอนที่แล้วใครเผลอสงสารหลงไปบ้างคะ พลาดนะคะ! จริงๆอิหลงมันร้ายค่ะหัวหน้าาาา //เบ้ปาก
แต่ที่ร้ายกว่าหลงคือคุณอโณนะคะ ในจุดนี้ฮีคือพระเจ้าค่ะ 5555555
เรื่องจิ้งจกนี่ขอขยายความหน่อย คนเขียนเคยเหยียบมันตายด้วยเท้าเปล่าเลยสะเทือนใจเป็นพิเศษ ตอนนี้เข้าถึงจิตวิญญาณของหลงเลยค่ะ ความรู้สึกตอนหางมันดิ้นแด่ว ๆ ที่นรกมากจริง ๆ โถววววว หลงน้อยผู้น่าสงสาร แต่ก็ได้ของปลอบใจไปแล้ว ไม่งอแงแล้วเนอะลูกขาาาา
ตอนนี้เขียนนานไปหน่อย แก้นู่นปรับนี่เลยมาช้ากว่าปกติ(ที่ปกติก็ช้ามากแล้ว 55555) ขออภัยด้วยนะคะ Orz
ขอบคุณที่ติดตามค่า
เจอกันตอนหน้า เย้ๆๆๆ
ป.ล.ขายของหน่อยค่ะ รีปริ้นท์ใส่ รัก ป้าย สี + DNDเล่มเป็นพิเศษ + มากกว่าพี่แต่ไม่ใช่ลุง(อันนี้ออกกับสนพ.) ลงงานสัปดาห์หนังสือที่บูธสนพ.Hermit N06 โซน C1 นะคะ ใครสนใจไปด้อมๆมองๆสอยได้นะคะ
ตอบคุณ bradpitt นิดนึงค่ะ ที่คุณอโณตุ้ยท้องหลงเพราะตอนนั้นเลือดขึ้นหน้าค่ะ ทั้งโกรธทั้งห่วง ฮีเป็นพวกสุภาพแต่ชอบเผลอใช้ความรุนแรง ตอนไอ้หมักก็โดนเล่นไปรอบหนึ่งแล้ว 5555555555
-
:laugh: น่ารักทั้งคู่ FCเก๋ากี้ 555
-
โอ้ย!!!! ไม่ไหวแล้ว ปวดท้องมากมาย :m20: :m20: :m20:
-
เกลียดความแรดของหลงมากกก 55555
นางร้ายกาจกว่าที่เราคิดจริงๆ 55
แอบขำหลงตอนเจอซากจิ้งจกมาก นี่ขนาดไม่มีความจำก็กลัวจิ้งจกเหรอ? หรือไม่ใช่กันนะ? 555 แต่น่ารักจริงๆ
อ่านตอนนี้แล้วดีใจที่คุณอโณเหมือนจะยอมเปิดใจมากขึ้นอีกนิดแล้ว
ขอบคุณสำหรับตอนนี้ รอตอนต่อไปนะคะ :)
-
เอ็นดูหลงมากขึ้นทุกตอนจริงๆ ร้ายแบบซื่อๆ ปวดหัวแทนคุณอโณสุดๆ :laugh:
-
คุณอโณววววว อยากจะเป็นเก๋ากี๋จังเลยยย
-
โหล๊งงงงงงง น่ารักม้ากกกกก :o8: คุณอโณไปเจอที่ไหนนะ? จะไปดูเผื่อเจอแบบนี้มั่ง // ยิ่งคุณอโณหูแดง ยิ่งต้องขอเยอะขึ้นนะหลง จำไว้ อี่อี่อี่ คึคึ // โอ๊ยยย นึกๆแล้วใจนึงก็ไม่อยากให้หลงจำได้เลย กลัวความน่ารัก มุ้งมิ้ง แบบนี้จะหายไป
-
:pig4: :pig4:
-
ตอนนี้มีฉากโรแมนติกใช่ไหม ทำไมรู้สึกขำมากกว่าล่ะ555555
-
ดูๆแล้วตัดเรื่องความตลกไปนะ 555555555555 เริ่มสงสัยแล้วอะว่าหลงนี่เป็นใครมาก่อน ดูลึกลับ แต่นิสัยกระโปกมากเลย 55555555555555555555555
-
อ่านๆไปเริ่มมึน ใครเป็นรุกใครเป็นรับ 555
น่ารักทั้งคู่ :katai2-1:
-
คืออ่านแล้วขำตลอด ที่ออฟฟิสนี่ถึงขั้นงงว่า...มึงเป็นอาร๊ายยยยย หลงรักเก๋ากี้ หลงรักหลง เหนือสิ่งอื่นใด หลงคุณอโณมากข่าา
-
เรื่องจิ้งจกเราเคยเหมือนกันแต่เป็นตอนเปิดประตู้รั้วบ้านนิ้วก้อยไปทาบตรงหางจิ้งจกโดยไม่รู้ตัว
พอผลักประตูบ้านจิ้งจกดิ้นโดยทิ้งหางดิ้นแด่วๆไว้กะเรา ฮือออ
ตอนนั้นกรี๊ดแตก หางสดๆอยู่ที่นิ้วเราหัวใจจะวาย :ling3:
--ว่าด้วยเรื่องนิยาย ---
หลงร้ายยยยยยย ทำเป็นแกล้งหลับเต๊าะคุณอโณวววง
-
นังหลงนี่มันเจ้าเล่ห์ได้ซื่อสุดๆ
-
หลงมันร้ายยยยยย ได้หอมจะเอาจุฟ 555
-
โอ๊ยยยยยยย หลงมันซื่อ หลงมันน่ารักอ่ะ แล้วแบบนี้คุณอโณจะไม่หลงได้ไงล่ะจริงมั้ย
-
อิหลงมันร้ายค่ะ!!!! 55555 ได้ตลอดๆ
-
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก นึกว่าเสียงอะไร
ที่แท้ เสียงหัวใจ หลง กะ คุณ อโณ๊ เริ่มเต้นตรงกันแล้วสิเนี่ย :กอด1:
อัพ อัพ ...
....อัพสกิลลลลล มากเลย เจ้าหลง :m20:
จะว่า ซื่อ เซ่อ แต่ หลง สามารถ Morning Kiss กะ คุณอโณได้เชียว :mew1:
( แถมเก็บ รอยจูบไว้จนเย็นเลยเนี่ยนะ )
เราลองนึกภาพ ผู้ชายสูงๆ หน้าเอ๋อๆๆ ตกกระเล็กน้อย มานอนกรน รอ เรากลับบ้าน ทุกคื้น ทุกคืน
.......คุณอโณ คงมีความสุขจริงๆ ตัดใจห่างจากหลงไม่ได้เลยสิ
:hao3:
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
รับไม่ได้จริงๆกับซากจิ้งจก ภาพนี่ลอยมาเลย :sad4:
ส่วนรอนที่แล้วแอบสงสารหลง ตอนนี้กลับมาสงสารอโณแทนละ หลงมันร้ายยังไม่หลับสินะ เลยได้จุ๊บจากคุณอโณไปด้วยเลย
-
เราเข้าใจหลงจิ้งจกเป็นอะไรที่พีคมากจริงๆ แต่จะพีคที่สุดก็แมลงสาบนี่แหละ :serius2:
เราแอบขำหลงจริงๆเรื่องที่จะไม่ล้างหน้าแปรงฟันเนี่ย ฮาาาาา หลงเอ๊ยหลง
-
หลงน่ารักกกกกก
เดี๋ยวนี้มันร้ายนะหลงอ่ะ
คิดจะเอาเปรียบคุณอโณ เหอะ ๆ
อย่าให้คุณอโณเขาจับแผนการร้ายได้นะ
รับรองได้ไปนอนที่ห้องน้ำแน่ ๆ 555555555
ชอบที่เก๋ากี้ยอมรับหลงแล้ว กว่าจะได้รับการยอมรับนะพ่อคุณ
ต้องลงทุนแบกแมวไปโรงบาลเลยทีเดียว
-
:m20: :m20: :m20:
-
คุณอโณพลาดแล้วค่า ต่อไปนี้ต้องจูบทุกครั้งที่หลงจะล้างหน้านะคะ :o8:
-
คิดถึงที่มาที่ไป ของหลง หลงเป็นใคร พออ่านแล้ว
หลงเป็นลูกครึ่งรึป่าว แม่ไทยพ่อต่างชาติ? หน้าเป็นกระแบบสาวยุโรป ? หรือเป็นนักท่องเที่ยว บลาๆ //คิดไปไกลมากกก 555555
ฮ่าๆๆ คุณอโณ น่ารักกกกกตลอดอ่ะ เก๋ากี้ด้วยนะ แต่เรื่องจิ้งจก ขอผ่านไม่ชอบบบบบบมันเลย 55555555
รอตอนหน้าค่าา
-
อยากรู้ว่าหลงเป็นใครไวๆ ต้องเซอร์ไพร์สแน่ๆ :hao7:
-
หมาหลงๆ น่ารักมาก :man1:
-
55555555555555
-
ความทรงจำที่ 20
คนเราหากได้มีครั้งแรกแล้ว ครั้งต่อ ๆ ไปย่อมตามมา
แน่นอนว่าใช้ได้กับเรื่องนี้เช่นเดียวกัน เช้าวันนี้หลงงัวเงียตื่นหลังจากคุณอโณเข้ามาแต่งตัว ด้วยนาฬิกาชีวิตที่ปรับใหม่มันรีบพุ่งตัวเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันวิ่งสดใสบริ๊งบรั๊งออกมานั่งรอที่ปลายเตียง อโณชาเหลือบตามองเล็กน้อย แต่ก็แต่งตัวต่อด้วยความเคยชิน
จะไม่ชินได้ยังไงมันเป็นแบบนี้มาร่วมอาทิตย์แล้ว นับตั้งแต่วันที่อโณชาเปิดประตูให้หลงหลุดเข้ามาในทุ่งกว้าง ทีนี้มันวิ่งเล่นไม่ยอมออกเลย ชีวิตเลยวนเวียนอยู่กับกิจวัตรใหม่มอร์นิ่งคิสและกู้ดไนท์คิส
ไอ้คนขี้เกียจยุ่งยากอย่างอโณชาก็ไหล ๆ ตามน้ำไป จริง ๆ ก็ยอมรับว่าชอบกิจวัตรนี้ไม่น้อย หน้าตาหลงตอนกระดิกหางรอจูบด้วยความหวังเต็มเปี่ยมน่ะน่ารักสุด ๆ ไปเลย คิดแล้วก็หันขวับกลับไปหาไอ้เด็กน้อย
สีหน้าแบบ ‘เอาหรือยังครับ’ ถูกส่งกลับมา ดวงตาเป็นประกายใสวิ้ง ขณะเขย่าขาไม่รู้ว่าเร่งเร้าหรือเพราะตื่นเต้นกันแน่ อโณชาส่ายหัวเอือม ๆ ทำเอาทางนั้นจ๋อยเพราะคิดว่าโดนปฏิเสธ จากนั้นก็อาศัยจังหวะนั้น...
จุ๊บ
ใบหน้าเลอะกระเหวอเล็กน้อยก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นดวงตาเปี่ยมสุขประหนึ่งจะระเบิดร่างเป็นจุลเสียตรงนั้น อโณชาชอบสีหน้าตอนนี้เป็นพิเศษและแอบสารภาพว่าการกลั่นแกล้งหลงเป็นอะไรที่สนุกอย่างไม่น่าเชื่อ
“รีบกลับนะครับคุณอโณ” คนตัวสูงเดินตามหลังต้อย ๆ ออกมาส่งถึงหน้าประตู ความรู้สึกเหมือนมีภรรยามาส่งตอนไปทำงานคงประมาณนี้ล่ะมั้ง อโณชาหยุดชะงักชั่วครู่
ตุบ ๆ มือตบปุ ๆ ลงผมส้นผมแห้ง ๆ เขามองดวงตาลุกวาวนั่นแล้วก็ขำในใจอีกครั้ง เหมือนหมาที่ดีใจเวลาเจ้าของลูบหัวเลย
“เจอกันตอนเย็นนะ”
บางทีก็คิดว่าตัวเองนิสัยเสียที่เห็นสีหน้าเว้าวอนแบบ ‘อย่าไปทำงานเลยนะครับ’ เป็นเรื่องตลก ลูกชายที่ไม่อยากให้พ่อไปทำงานคงมีแววตาแบบหลงเนี่ยแหละ
อโณชาจัดปกเสื้อโดยมองภาพสะท้อนตรงประตูลิฟต์ระหว่างรอมัน ถึงจะเป็นคนเฉื่อยแฉะแต่กลับจู้จี้ในเรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างเสื้อผ้า อาหารหรืองานบ้านเสียอย่างนั้น อย่างว่าแหละคนเรามักมีเรื่องที่หมกมุ่นเป็นพิเศษอยู่
ติ๊ง! เขาก้าวเข้าไปในกล่องสี่เหลี่ยมที่มีผู้โดยสารเบียดเสียดอยู่สี่ห้าคนพร้อมค้อมศีรษะให้อย่างสุภาพ ลิฟต์ทะยานลงสู่เบื้องล่างช้า ๆ ก่อนมนุษย์เงินเดือนจะพากันกรูออกมา ยามเช้าของคอนโดมักวุ่นวายแบบนี้เสมอ แค่หยุดก้มดูนาฬิกาข้อมือก็โดนคนข้างหลังชนได้แล้ว เขาเองก็ต้องรีบก้าวตามออกไปด้วย
เช้าวันนี้ดูสดใสเมื่อได้จูบและหน้าเอ๋อ ๆ ติดสมองกลับมาด้วย อโณชาร่าเริงถึงขึ้นผิวปากหวือตอนก้าวเข้าไปในลานจอดรถ อีกนิดอาจจะสคิปเท้าแล้วก็ได้ มือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก่อน BG เพลงอันสดใสจะแผ่นเสียงตกร่อง
แย่ล่ะ! ลืมกุญแจรถ
ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ แล้วนะ ไอ้โพสอิทที่แปะเตือนก่อนออกห้องไม่ได้อ่านเลยหรือไงไอ้อโณเอ๊ย! มัวแต่แกล้งเด็กเพลินไปหน่อย หงุดหงิดตัวเองชะมัด แต่ทำอะไรไม่ได้ก็ต้องหันหลังเดินกลับไปทางเดิมอยู่ดี
โชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้ที่ลานจอดรถอยู่ใกล้กับลิฟต์พอดี จังหวะที่กำลังจะเดินหักเลี้ยวเข้าไปอโณชาเห็นหลงเดินหัวฟูมาแต่ไกล เขาอ้าปากจะเอ่ยทัก…
“อ้าว! น้องไปทำงานเหรอคะ?” สาวออฟฟิศคนหนึ่งเดินเข้ามา และนั่นทำให้อโณชาหยุดชะงักปากไว้ตรงนั้น
ผู้เอ่ยทักเป็นหญิงดูมีอายุ หน้าตาสะสวย แต่งตัวดี แนว ๆ ‘ยิ่งแก่ยิ่งสวย’ ประมาณนั้น และนี่เป็นครั้งแรกที่อโณชาเห็นหลงคุยกับคนที่เขาไม่รู้จัก และจากคำทักทายฟังดูน่าจะไม่ใช่ครั้งแรกของสองคนนี้เสียด้วย
“ครับ”
“เดินไปเหรอ” สายตาสาวเจ้าดูเจ้าชู้กรุ้มกริ่ม “พี่เห็นเดินไปทุกวันไม่เหนื่อยแย่เหรอ”
“ไม่หรอกครับ ใกล้แค่นี้เอง” ชายหนุ่มฉีกยิ้มจนเห็นเขี้ยว
“เออนี่ พี่มีผ้าจะส่งซักวันนี้แน่ะ” หล่อนว่าพลางขยับถุงพลาสติกในมือไปมาเป็นเชิงบอกว่าอยู่นี่ไง คิ้วเป็นปมของอโณชาค่อย ๆ คลายออกเมื่อพบว่าหล่อนเป็นแค่ลูกค้าที่ร้าน “ไปกับพี่ไหม?”
“หา!?” เสียงหลงแทบประสากับเสียงในใจของอโณชา คิ้วที่เพิ่งคลายหดเกร็งขึ้นมาใหม่ มือที่เกาะประตูเริ่มมีหยดเหงื่อไหล เฮ้ย ๆ แบบนี้ไม่ดีแล้วมั้ง... “ไปไหนเหรอครับ”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ” หล่อนหัวเราะแทนคำตอบ ยอมรับว่ามีเสน่ห์ชะมัด “น้องนี่ถามอะไรตลกนะคะ ก็ไปร้านสมานซักรีดไง”
“อ๋อ” เสียงในใจอโณตรงกับเสียงหลงอีกแล้ว จริง ๆ ไม่อยากบอกว่าไม่ได้ถามอะไรตลกหรอก หลงมันพูดไม่รู้เรื่องต่างหาก ขณะกำลังจะหัวเราะกับความเอ๋อของหลง...
“หรือน้องคิดว่าอยากไปไหนล่ะ?”
“หา!!” ไม่! ไม่ใช่เสียงหลง นี่มันเสียงอโณชาที่หลุดปากอย่างห้ามไม่อยู่ เป็นบุญที่คนข้างนอกเยอะแยะเลยพอกลบเสียงได้ อโณทนต่อไปไม่ไหวต้องชะเง้อคอออกไปเหลือบดู แย่แล้วสองคนนั้นเริ่มเดินไปแล้ว
“ก็...” เสียงหลงเบาขึ้น “อยากไปร้านลุงสมานนั่นแหละครับ”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ อย่างนั้นเหรอ” ให้ตายเถอะ! ไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่าผู้หญิงคนนี้กำลังหว่านเสน่ห์ใส่หลง อโณชาส่ายหัวแรง ๆ ไม่สิ บางทีอาจจะแค่เอ็นดูสงสารเพราะเห็นเป็นลูกจ้างร้านประจำก็ได้ “พี่ขับรถผ่านไปทางนั้นพอดี ติดรถไปลงไหม?”
“อะไรนะครับ?”
“ก็นี่ไง พี่มีผ้าที่ต้องส่งซักแถมต้องใช้ด่วนพรุ่งนี้ด้วย” หล่อนกระดิกนิ้วที่ถุงแขวนอยู่ “น้องก็ช่วยแอบโกงแซงคิวให้พี่ก่อนนิดหนึ่ง”
“เอ่อ... จริง ๆ ไม่ต้องแซงคิวถ้าผ้าเอาด่วนก็แจ้งลุงเขาไว้ได้นะครับ” โธ่! หลงเอ๊ย! ยังจะมาแนะนำบริการต่ออีกเหรอ อโณชาโอดครวญในใจ “ดังนั้นไม่ต้องห่วงเลยครับ ผ้าแห้งทันเย็นนี้แน่นอน”
“ขอบใจจ้า” หล่อนยิ้มหวาน “ถ้าอย่างนั้นก็ไปกับพี่เนอะ”
“.......” ที่นิ่งไปเพราะกำลังประมวลผลหาความเชื่อมโยง แต่ไม่ปล่อยให้รอนาน สาวเจ้ารีบบอกต่อ
“ถึงร้านเร็ว ๆ เราจะได้รีบซักให้พี่ไง”
ชั่วขณะนั้นอกของอโณชากระตุกวูบราวกับความรู้สึกบางอย่างจะประทุออกมา เขาโยกตัวหลบคนที่เดินสวนเข้ามา ก่อนจะรีบโผเข้าไปเกาะที่มุมกำแพงจุดเดิม
“หือ ว่าไงคะ” หล่อนเร่งขอคำตอบอีกครั้ง “ติดรถพี่ไปนะ”
คนแอบฟังกลั้นหายใจ มือที่เกาะตรงผนังจิกเกร็ง
ไม่มีทาง หลงที่เขาสอนน่ะจะไม่มีวันไปไหนกับคนแปลกหน้า...
“ขอบคุณมากครับ ขอรบกวนคุณกานหน่อยนะครับ”
โหลงงงงงงงงงงงงงงงง ทำไมหลงไปกับคนแปลกหน้าห้ะ!!! ไอ้หมาไม่ได้เรื่อง! ถ้าโจรเข้าบ้านก็คงจะเล่นกับโจรสินะ!
อโณชากรีดร้องไม่เป็นภาษา มือที่เกาะอยู่ทำท่าจะบีบซีเมนต์แตกคามือแล้วพุ่งเข้าไปสั่งสอนลูกชายว่า ‘นั่งรถไปกับคนแปลกหน้าได้ยังไง!!’ ทว่าความจริงบางอย่างก็วิ่งเข้ามาฟาดหัวอโณชาดังเปรี้ยง
เขามีสิทธิอะไรไปห้ามหลงงั้นเหรอ?
การที่หลงจะมีเพื่อนใหม่ แถมยังเป็นลูกค้าที่ร้านด้วยก็ไม่เห็นจะแปลกเลยนี่ ท่องไว้สิอโณชาแกไม่ใช่เจ้าชีวิตหลงนะ เขาแค่คนมาอาศัยอยู่จะไปห้ามนู่นห้ามนี่ได้ไงล่ะ
อยู่ในสถานะไหนกับหลงกันแน่ ที่เป็นอยู่นี่ความชัดเจนอะไรก็ไม่มี นอกจากสัมผัสเกินเลยทางกายนิดหน่อย แถมยังไม่เคยขีดเส้นที่ชัดเจนให้กันและกันเลย ไม่ใช่เพราะกลัวฝ่ายนั้นไม่ตอบสนอง ความรู้สึกของหลงที่ฉายชัดอยู่ในแววตานั่นอโณชารู้ดี
แต่ทั้งหมดเป็นเพราะเขาขี้ขลาดเกินไป...
กลัว...กลัวว่าสักวันหลงจะหายไป ก็เลยยอมทนอยู่กับความรู้สึกครึ่ง ๆ กลาง ๆ แบบนี้...
อโณชาเดินออกมาจากมุมมืดเมื่อเห็นแผ่นหลังชายหญิงทั้งสองเดินออกไปไกลเรื่อย ๆ เขามองภาพตรงหน้าเพียงชั่วครู่ ราวกับเห็นสายจูงหลุดออกไปจากมือ ชายหนุ่มภาวนาให้ลิฟต์ลงมารับตัวไปเร็ว ๆ
และเป็นอีกครั้งที่ต้องถามตัวเองว่าจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปเหรอ?
จะไม่จับสัตว์เลี้ยงของตัวเองไว้จริง ๆ เหรอ?
........................................................
..................................
...................
.........
ฝนตกอีกแล้ว...
เปาะแปะ เปาะแปะน่ารำคาญตลอดทั้งวัน ลุงสมานสบถไม่หยุดเพราะต้องวิ่งเข้าวิ่งออกเก็บผ้าตลอดทั้งวัน สุดท้ายเลยต้องยอมเพิ่มเวลาปั่นแห้งขึ้นอีกหน่อย เปลืองค่าไฟอีกนิดแต่ลุงบอกว่าคุณภาพงานต้องมาก่อน
หลงรวบผ้าของ ‘คุณกาน’ สาวใหญ่คนสวยลูกค้าประจำวิ่งกลับเข้ามาแขวนราวในบ้านเป็นตัวแรก เพราะติดสินบนไว้เมื่อเช้าถ้าผ้าแห้งไม่ทันคงโดนดุแน่ ๆ
ผมเผ้าเปียกมะลอกมะแลกเพราะวิ่งเข้าออกหลายรอบ พอยื่นหน้ากลับเข้ามาที่หน้าร้านเท่านั้นแหละ เสียงบ่นลุงสมานก็มาต้อนรับก่อนเลย
“เออ! ตกเข้าไปเถอะเอ็ง ดี! ข้าจะได้ไม่ต้องรดน้ำต้นไม้” คนแก่อะไรงอนกระทั่งฟ้าฝน หลงยิ้มแห้ง ๆ
“เมื่อกี้ลุงยังเรียกว่า ‘ไอ้ฝนเฮงซวย’ อยู่เลยนะครับ”
“ข้าประชดโว้ย!” แกหันมาตวาดใส่ ไอ้หลงเกาหัวแกร่ก ๆ อยู่เฉย ๆ ก็โดนด่าได้แฮะ “ฝนไม่ตกข้าก็ใช้เอ็งไปรดน้ำอยู่ดี”
“ลุงใช้เกินค่าจ้างนะครับ”
“รับคนเซ่ออย่างเอ็งเข้าทำงานก็บุญแล้ว” สมานว่าพลางปาดน้ำยาลงตรงคราบบนคอเสื้อ แม้จะผ่านช่วงพักฟื้นมาแล้วแต่ก็ก็ยังทำอะไรหนัก ๆ ไม่ได้นัก ภาระเลยมาตกอยู่ที่หลง “เอ้า! เอาไปใส่เครื่อง”
“ครับ” หลงรับเสื้อเชิ้ตตัวนั้นมายัดลงตะกร้าก่อนจะยกมันไปเทลงเครื่อง “นี่ตะกร้าสุดท้ายแล้วใช่ไหมครับ ที่ตากในร่มจะไม่พอแล้ว”
“สงสัยต้องให้ไอ้หมักต่อเติมหลังคาเข้าไปในสวนอีกหน่อย” ร่างเหี่ยว ๆ ค่อย ๆ เหยียดขาจนตึง เผยให้เห็นปุ่มกระดูกปูดโปนตรงหัวเข่า “พูดถึงไอ้หมัก มันซื้อของฝากมาให้เอ็งด้วยนะ”
“หือ?” ชายหนุ่มหรี่ตา “ของฝากอะไรครับ”
“อาทิตย์ก่อนมันไปเที่ยวพม่ากับบริษัทมา” ลุงว่าพลางแคะขี้เล็บ “คราวก่อนที่เจอกันนั่นมันเอามาฝากไว้ไง สงสัยยุ่ง ๆ จนลืมบอกเอ็ง”
“อะไรเหรอครับ?”
“ไม่รู้มัน ข้าก็อ่านไม่ออก เดี๋ยวเอ็งปิดฝาเสร็จมาช่วยดูให้หน่อย”
มันพยักหน้าหงึกหงัก รู้สึกตื้นตันนิด ๆ ที่ได้รับน้ำใจจากผู้อื่น ตอนนี้หลงรู้จักคนเยอะแยะ เภสัช แม่ค้า พี่วินมอเตอร์ไซค์ ไหนจะลูกค้ามากมายของร้านอีก หลงค่อย ๆ จดจำชื่อ หน้าตา รวมไปถึงเสื้อผ้าบางตัวได้ แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่มันทำให้รู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่
ถ้าวันไหนหลงหายไปอาจจะมีคนมาถามก็ได้ว่า ‘ไอ้เด็กหน้ากระนั่นหายไปไหน’ เท่านี้ก็ดีใจแล้ว
หลงรีบตวงผงซักฟอกลงไป ดูท่าคงต้องโทรไปสั่งน้ำยาปรับผ้านุ่มเพิ่มซะแล้ว ลุงสมานแกมือหนักชอบใส่เยอะ แกโรคจิต ชอบแอบไปดมกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มคนเดียว คงเป็นความสุขในการทำงานล่ะมั้ง
หลังปิดฝาเรียบร้อยร่างสูง ๆ ก็เดินท่อม ๆ ลงมานั่งบนพื้นข้างชายชรา สมานเอี้ยวตัวไปคว้าถุงใบใหญ่แล้วลากมาไปตรงหน้า มือเหี่ยวย่นค่อย ๆ หยิบของออกมาวางทีละชิ้น กว่าจะครบเล่นเอาหลงกลั้นหายใจกลัวข้อมือแกจะหลุดเสียก่อน ของเยอะแยะซะขนาดนั้น
อลังการเอาหน้าสาแก่ใจ สมแล้วที่เป็นคนขี้ประจบอย่างสมัคร จัดหนักจัดเต็มทั้งของกินของใช้ หลงเกาหัวงง ๆ ไม่รู้จะหยิบจับชิ้นไหนขึ้นมาก่อน ทว่าลุงสมานแกเอื้อมมาคว้ากล่องยาว ๆ ไว้
“เออเนี่ย เห็นไอ้หมักว่าเป็นชาดอกไม้แบบรวม” แกใช้เล็บงัดแงะฝาที่แปะสก็อตเทปออก “ข้าตาไม่ค่อยดี เอ็งช่วยดูหน่อยว่าสีไหนมันชามะลิ”
เขารับเอากล่องที่เปิดฝาอ้าซ่ามาจากลุงแล้วเริ่มรื้อค้นถุงชาในทันที ผลิตภัณฑ์ซองยี่สิบชุดเรียงรายสวยงามพร้อมด้วยสีห้าแบบ หลงหยิบแต่ละซองขึ้นดูช้า ๆ จนกระทั่งเจอประโยค ‘Jasmine tea’ ก็รีบยื่นให้ลุงทันที
“นี่ครับชามะลิ ซองสีขาวนะ” ลุงสมานรับมาส่อง ๆ ดม ๆ แต่นั่นยังไม่เสร็จภารกิจเมื่อหลงยกซองสีน้ำเงินขึ้นมา “ส่วนนี่ Butterfly pea สีเหลืองเป็น Camomile สีม่วงนี่ Lavender ส่วนสีส้มอันนี้ Safflower”
“ชาอะไรของมันวะนั่น” ลุงว่าพลางหยิบสีอื่นมาเพ่งดูรูปประกอบอันเล็ก ๆ “เอ้า! เอ็งก็บอกสิว่าอัญชันกับดอกคำฝอย”
“งะ..งั้นเหรอครับ” หลงก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมไม่พูดแบบนั้น
“เออ ว่าแต่”
“……”
“ซองมันมีภาษาไทยด้วยเรอะ”
หือ? คนฟังเอียงคอตาม ดวงตาค่อย ๆ ร่นถอยโฟกัสกลับไปยังสิ่งของในมือ ซองชาสีส้มลายดอกคำฝอย พร้อมตัวหนังสือเล็ก ๆ ว่า ‘Safflower Tea’
เขา...อ่านออก?
ไม่สิ! พอลองนึกดูดี ๆ แล้วหลงแทบไม่มีปัญหากับอักขระรูปทรงแบบนี้เลย อาจจะเพราะมัวแต่ไปโฟกัสกับอักษรยึกยือของพ่อขุนรามจนไม่ได้สนใจว่าคุ้นเคยตัวอักษรแบบนี้ แถมไม่ได้คุ้นธรรมดาด้วย อยู่ในระดับอ่านอย่างคล่องปากเลยทีเดียว
หัวสมองว่างเปล่า แปลกที่ไม่เจ็บแปล๊บอย่างคราวก่อน หลงนิ่งไปนาน รู้ตัวอีกทีตอนที่ลุงสมานเอาแขนมาชนใส่ตอนที่แกเอื้อมหยิบของ มันคือกระปุกสีเขียวแปร๋น ๆ และทันทีที่สมานเปิดฝา กลิ่นอันคุ้นเคยก็ฟุ้งเข้าจมูก
กะ..กลิ่นนี้มัน...
“โอ๊ะ!! ผมรู้จัก อันนี้ผมเคยฝนเองจากท่อนด้วยนะ” ได้ทีมันรีบโชว์ภูมิความรู้อันน้อยนิดพร้อมยืดอกขึ้น “เท่ใช่ไหมล่ะ!”
“หา!?” สมานก้มมองของในมือ “เอ็งฝนทานาคาใช้เอง?”
หลงชะงักเมื่อเจอคำถาม ทำไมกัน? ทำไมถึงได้คุ้นเคยกลิ่นแบบนี้เหลือเกิน ทั้งที่จำไม่ได้แท้ ๆ ว่าเคยใช้ด้วยเหรอ “เออ ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ผมว่าผมเคยฝนนะ ไอ้กลิ่นแบบนี้เลย”
ตุบ...
ฝาสีเขียวเรืองแสงร่วงหล่น ตีโค้งหมุนเป็นวงสามทีก่อนจะพ่ายแพ้ต่อแรงโน้มถ่วงเอนตุบลงไปบนพื้น
สมานเบิกดวงตาลึกโหลดูคล้ายหัวกะโหลกอ้าปาก ก่อนมือเหี่ยวย่นจะตบเข่าฉาด แปะ!
“ข้าว่าแล้วเชียว!” แกลูบเข่าที่แดงป้อย ๆ “ว่าทำไมเอ็งไม่ยอมให้บัตรประชาชนสักที”
ไอ้หลงหน้าซีดเผือด ไม่จริง! ระ..หรือว่าหลงจะรู้เรื่องที่มันความจำสะ....
แปะ ๆ สมานตบลงบนบ่า “เออ ข้าเข้าใจคนมันต้องทำมาหากิน”
“ห้ะ!” เดี๋ยวนะ! มันเรื่องอะไร
“จริง ๆ จะใบเหลืองใบชมพูก็ได้ แต่ตอนนี้ไม่ต้องแล้วล่ะ” สมานคลี่ยิ้ม แสดงความใจกว้างกว่าแม่น้ำคงคาต่อเพื่อนมนุษย์ แกเอื้อมไปคว้าฝาทานาคาบนพื้นขึ้นมาหมุนปิดที่เดิม “จะไปต่อบัตรก็บอกนะ ข้าให้ลางานได้”
หา ตะ...ต่อบัตร?...
“เอ้านี่ของเอ็ง!” ยังไม่ทันจะหายงงเป็นไก่ตาแตกอีตาลุงสมานก็ยิงต่อเป็นคอมโบ แกคว้าถุงอีกใบโยนลงตักลูกจ้าง “เห็นว่าเป็นการ์ตูนอะไรไม่รู้”
“การ์ตูนเนี่ยนะครับ?” ไม่รู้ไอ้คุณสมัครมันคิดอะไรอยู่ถึงได้ซื้อของแบบนี้มาให้หลง ว่าแล้วก็รีบแหกถุงดูในทันใด
“ไอ้นั่นไง มันชื่ออะไรโค ๆ นะ”
หลงเพิ่งมองตัวอักษรที่หน้ากล่อง ค่อย ๆ สะกดคำทีละตัว “โค...นัน?”
“เออ!! ไอ้นั่นแหละ ที่มันไล่ยิงยาใส่คนอื่นน่ะ” ลุงสมานคือผู้มีความสามารถแปลงพล็อตการ์ตูนเป็นหนังแอคชั่นบู้เลือดสาดหน้าตาเฉย แกเอานิ้วเคาะ ๆ ตรงปกซีดี “ไอ้หมักบอกว่าเด็กรุ่นเดียวกะมันต้องรู้จักไอ้เด็กแว่นนี่แน่ ๆ เอ็งอยู่แถวนั้นเคยดูบ้างไหม ข้าเห็นมันเอามาฉายซ้ำหลายรอบแล้วนะ”
ตอนนี้หลงมึนงงมากว่า ‘แถวนั้น’ ของลุงแกคือตรงไหน แต่ก็ป่วยการจะถาม มันจ้องเขม็งไปที่เด็กแว่นบนหน้าปก สมองบิดเกร็งพยายามจะสร้างรอยหยักให้จงได้ จะว่าไม่เคยเห็นก็ไม่เชิง มันคุ้น ๆ อยู่ แต่บางทีอาจจะเคยเปิดไปเจอในทีวีหลังเสียความทรงจำก็ได้นี่นา
ลุงสมานไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะนิ่งไป แกดูมีความสุขกับการนั่งอยู่ท่ามกลางของฝากจากลูกชายสุดที่รัก ใบหน้าเหี่ยว ๆ ยับย่นยิ่งกว่าผ้าขี้ริ้วขณะรื้อของอีกอย่างโยนให้หลง รอบนี้เป็นห่อสี่เหลี่ยมแบ่งช่องเป็นแผง ๆ
“สาหร่าย เอาไปกินเล่น”
“เอ๋? สาหร่ายเหรอครับ” พอรู้ว่าเป็นของกินก็หูผึ่งทันที “ให้คุณอโณเอาไปต้มได้ไหม”
“ไม่รู้วุ้ย เห็นข่าวลือว่าเอาถุงดำมาปั่นทำอยู่ ถ้าเอ็งอยากเสี่ยงก็ลองได้” ลุงสมานช่างห่วงใยสุขภาพของหลงดีเหลือเกิน ไอ้เด็กหนุ่มนั่งจ้องห่อสาหร่ายแบบมึน ๆ เพราะไม่เก็ทมุก “เออ! แดก ๆ ไปเถอะ ไม่ตายหรอก แต่ต้มกินนี่ข้ายังไม่เคยลอง ก็เอาให้คุณอโณของเอ็งดูแล้วกัน”
“ขอบคุณครับ” มันยกมือไหว้ปลก ๆ ดีใจเหลือหลายเหมือนถูกหวย
หลังจากลุกไปต้มชามะลิให้ลุงสมาน หลงก็ได้นั่งพักชั่วครู่ ผ้าก็ไม่แห้ง ส่วนที่ซักก็ยังปั่นอยู่ เรื่องรีดลืมไปได้เลย ระหว่างที่ลุงกำลังบ่นเป็นหมีกินผึ้งว่าผ้าจะแห้งทันไหมหลงก็ชะโงกหน้าออกไปมองผ่านบานกระจกหน้าร้าน
“ฝนหยุดแล้วนี่ครับ”
“งั้นดีเลย เอ็งรีบเอาผ้าไปไว้ตรงสวนเลย แดดไม่มาโดนลมก็ยังดี”
“ครับ ๆ”
ลูกจ้างรับคำอย่างแข็งขันก่อนจะวิ่งดุ๊ก ๆ เข้าหลังบ้านไปทันที ก็ขยันเสียขนาดนี้ลุงสมานแกจะปล่อยมันหลุดมือไปได้ไง นี่แกวางแผนในใจถึงขั้นว่าถ้าตำรวจมาลงจะให้ไอ้หลงปีนรั้วหนีไปทางไหนดีด้วยซ้ำไป แกมองลูกจ้างทำงานงก ๆ ด้านนอกพลางยกชาเย็นชืดขึ้นจิบ
พื้นเฉอะแฉะจนรองเท้าเปื้อน หลงต้องเดินหลบแอ่งน้ำขังไปตลอดทางขณะที่แบกเสื้อพร้อมไม้แขวนกองโต ไปกลับอยู่อย่างนั้นราวแปดรอบจึงจะแขวนทุกตัวบนราวด้านนอกครบ เม็ดเหงื่อหยดตรงข้างขมับบวกกับอากาศชื้นทำหลงไม่สบายตัวสุด ๆ มันถูใบหน้าลงกับชายเสื้ออย่างอ่อนแรง
อากาศชื้นอบอ้าวแบบนี้ชะรอยว่าฟ้าฝนจะเล่มตลกได้อีก หลงรีบเดินไปด้อม ๆ มอง ๆ จับเสื้อคุณกานปลิ้นไปปลิ้นมา ยังชื้นอยู่หน่อย ๆ เสียด้วย ถ้าไม่ทันการจริง ๆ สงสัยหลงจะได้เอาไปแขวนไว้หน้าพัดลม สัญญาพร้อมรับสินบนไว้ขนาดนั้นถ้าผ้าไม่แห้งต้องไม่มีหน้าไปเจออีกแล้ว
มือขยับตำแหน่งของไม้หนีบย้ายที่ให้ผ้ารับลมมากกว่าเดิม เมื่อเรียบร้อยก็ถอยออกมาดูผลงานตัวเองอย่างภาคภูมิใจ หลงเช็ดมือลงกับกางเกง สูดลมหายใจเอาลมชื้น ๆ เข้าเต็มปอด เขารู้สึกคุ้นเคยกับกลิ่นดินกลิ่นหญ้าพวกนี้มาตลอดอย่างไม่ทราบสาเหตุ
เหลือบมาเห็นต้นอังกาบตรงซ้ายมือก็อดจะก้มลงไปนั่งข้าง ๆ ไม่ได้ ไม้พุ่มหน้าตาน่าเกลียดชูช่อออกใบเรียวแหลมเสียเต็มต้น หลงมองหยดน้ำเกลือกกลิ้งบนนั้นไปมาแล้วเอามือมาแตะ ๆ เล่น
เมื่อไรดอกจะออกน้อ?
พอนึกถึงก็คลี่ริมฝีปากออก มือสัมผัสใบของอังกาบช้า ๆ ราวกับเป็นผิวของใครอีกคน
...................................................................
..............................................
..................
......
-
วันนี้งานไม่ค่อยยุ่งนัก เพราะเมื่อวันก่อนนั่นเอาพลังงานเขาไปหมดแล้ว ยุ่งทุกวันก็ตายกันพอดี สัญญากับคู่ค้าใหม่ทำให้ฝ่ายนิติมีผลงานพอจะเชิดหน้าชูตากับเขาตอนประชุมคราวหน้าได้บ้าง อโณชาในฐานะหัวหน้าฝ่ายเลยยิ้มหน้าบานจากคำชมไปเมื่อเช้า
เพราะเป็นบริษัทนำเข้าผลิตภัณฑ์ออร์แกนิกเลยไม่จำเป็นต้องมีฝ่ายกฎหมายมากมายนัก หลังทำงานได้สามปีหัวหน้าก็ชิ่งลาออก ถัดมาอีกปีเพื่อนอีกคนก็ออก อโณชาเลยดวงดีได้เลื่อนขั้นแบบพรวดพราด ไม่นานนักก็ได้แพรนภัสมาเป็นผู้ช่วย จากนั้นก็ทำงานกันแค่สองคนมาโดยตลอด
“กลับบ้านแล้วอารมณ์ดีเชียวน้า”
แพรมันถึงได้กล้าแซวหัวหน้าแบบนี้ไง...
ชายหนุ่มหันขวับกลับไปยังต้นเสียง สาวน้อยนั่งไขว่ห้างพลางปรายตามาทางเขาอย่างรู้ทัน “เบื่อพวกมีความรัก”
“เบื่อตัวเองเหรอครับ”
“โห! อะไรอะ! พี่อโณไม่ฎิเสธด้วย” หล่อตบโต๊ะ “ได้ไงน่ะ แพรมาก่อนนะ!”
อโณชาส่ายหัวปลง ๆ เถียงกับผู้หญิงจู้จี้อย่างแพรคือสิ่งสุดท้ายที่เขาจะทำ มือขวากระชับกระเป๋าที่พาดบนบ่า “เวลาเลิกงานแล้ว แพรก็รีบกลับก่อนรถติดล่ะครับ”
“พี่อโณ เดี๋ยวสิ ๆ”
เรื่องอะไรจะอยู่ให้ปวดหู สองขารีบก้าวป้าบ ๆ หนีออกมาจากห้องได้ทันท่วงที ชายหนุ่มที่เดินสวนมาผงกหัวเคารพเขาเล็กน้อยอโณชารีบปั้นหน้าส่งยิ้มสวย ๆ กลับไปให้ คนที่นี่จำหน้าเขาได้เกือบทุกคน มีแต่เขาเนี่ยแหละที่ยังจำได้ไม่ครบสักที
เสียงบอกลาถูกเปล่งมาตลอดทางที่เดินผ่าน ขนาดเข้าลานจอดรถพ่อคนดังยังบอกลารปภ.ต่อเลยด้วยซ้ำ อโณชาเสียบกุญแจรถก่อนจะทะยานเข้าสู่ท้องถนนที่เริ่มแน่นขนัด ใช้เวลาร่วมชั่วโมงกว่าจะฝ่ากลับมาถึงคอนโดได้
วันนี้เพิ่งได้ตัวอย่างนมสดจากคู่ค้ามาด้วย เห็นว่าเป็นสูตรที่ใช้ทำอาหารโดยเฉพาะ หมักเนื้อแล้วนุ่มฉ่ำ อาหารเย็นวันนี้เป็นสเต็กก็ดีเหมือนกัน ไหน ๆ ก็กลับเร็วมีเวลาหมักเนื้ออีกตั้งเยอะ คิดถึงอาหารก็อารมณ์ดี แต่คิดถึงคนกินอาหารกลับอารมณ์ดียิ่งกว่า
‘เบื่อคนมีความรัก’
เสียงแซวของเพื่อนร่วมงานดังเข้ามาในหัว เขาไม่โกรธแพรหรอก ทางนั้นรู้รสนิยมทางเพศของเขาอยู่แล้วถึงได้กล้าแซวเรื่องนี้ อีกอย่างจะให้ปฏิเสธมันก็ขัดกับความจริงอยู่บ้าง
พอออกจากลานจอดรถภาพเมื่อเช้าก็วาบเข้ามา แม้จะพร่ำบอกว่าไม่ได้คิดอะไรแต่ความกังวลก็แอบฝังตัวในใจเล็ก ๆ ภาพแผ่นหลังชายหญิงที่หายไปพร้อม ๆ กันนั่น...
คิดมาถึงตรงนี้แผ่นหลังที่ว่าก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า อโณชาจำได้ทันทีเสื้อยืดตัวนั้นเขาเป็นคนเลือกให้เองกับมือ แผ่นหลังกว้างกับผมสีน้ำตาลสว่างยุ่ง ๆ หลงอยู่ตรงนั้นพร้อมกับกอดถุงใส่ผ้าไว้ที่อก เขารีบก้าวขาให้เร็วขึ้น แต่ไม่ทันเสียแล้วหลงเข้าลิฟต์ไปเรียบร้อย
เฮ้อ เขาถอนหายใจเหนื่อยอ่อน ที่อุตส่าห์รีบมาเปล่าประโยชน์เลยแฮะ แต่ช่างเถอะ แค่รอลิฟต์อีกรอบก็จบแล้ว ขณะกำลังคิดแบบนั้นจู่ ๆ แผงตัวเลขดิจิตอลตรงหน้าก็หยุดค้างอยู่ที่เลข 9 จากที่โล่งอกเรียวคิ้วกลับมาขมวดมุ่นกับสิ่งที่เห็น...
ไม่ใช่ชั้น 11 งั้นเหรอ?
..................................................
..............................
.............
........
ดีจังที่ผ้าแห้งทัน
หลงยิ้มหน้าบานขณะกดปุ่มเรียกลิฟต์ที่ชั้น 9 เมื่อครู่เพิ่งเอาผ้าไปส่งให้คุณกานเรียบร้อย ได้รับคำชมแถมยังชวนไปดื่มน้ำในห้องอีกต่างหาก พอดีหลงเกรงใจเลยขอตัวออกมาก่อนเจ้าตัวก็ไม่วายยัดคุกกี้ถุงหนึ่งใส่มือมาด้วย ไอ้คนเห็นแก่กินเลยยิ้มหน้าบานไม่หุบ อะไรมันจะประสบความสำเร็จในหน้าทีการงานได้ขนาดนั้น นี่ถ้าเอาไปอวดลุงสมานก็ไม่รู้แกจะเชื่อไหม ชอบหาว่าเขาเซ่อซ่าทำงานพลาดเสียด้วย
รอสักพักกล่องสี่เหลี่ยมก็ทะยานขึ้นสู่ชั้น 11 โดยสวัสดิภาพ หลงรีบก้าวออกแล้วเดินตรงไปยังปีกซ้ายของตึก เผลอฮัมเพลงประกอบละครอย่างอารมณ์ดีขณะไขกุญแจเข้าไป...
แกร๊ก...
ดวงตาเรียวเบิกกว้าง ดูท่าวันนี้จะไม่ได้มีเรื่องดีแค่อย่างเดียวเสียแล้ว! ดูนั่นสิ! ประตูกระจกกั้นครัวที่เปิดแง้มไว้ชะโงกเข้าไปก็เห็นร่างของใครอีกคนกำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ที่หน้าเตาไฟฟ้า หลงสลักรองเท้า ทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลังแล้วพุ่งเข้าไปเกาะทันที
“คุณอโณ!” เสียงนั้นสดใสเหลือคณา “วันนี้เลิกงานเร็วเหรอคะ...”
ปัง!! มีดแทงลึกเข้าไปในเขียงส่งเสียงดังสนั่นหวั่นไหวจนหลงแทบกรี๊ดออกมา มือที่เกาะอยู่ข้างประตูสั่นพั่บ ๆ อย่างไม่ทราบสาเหตุ ราวกับเห็นไอสีดำแผ่พุ่งออกมาจากร่างพ่อครัว
“เอ่อ…คุณ...”
“ไปล้างมือสิ” ปัง ปัง ปัง ฟังจากเสียงหลงไม่มั่นใจนักว่าสับหมูหรือโต๊ะกันแน่ “ไปนั่งรอที่โต๊ะนะ อีกสิบนาทีจะยกข้าวออกไป”
“คะ...ครับ” มันตอบเสียงสั่น ขาสั่นหงัก ๆ ทุกย่างก้าวแทบทรุดลงไปกองกับพื้น กระนั้นหลงก็ยังฝืนสังขารพาตัวเองไปล้างมือแล้วกลับที่โต๊ะกินข้าวได้สำเร็จ
หลังงองุ้มทำตัวลีบเล็กอย่างที่สุด มือไม้ก็เก็บวางไว้บนตักเรียบร้อยสมกุลสตรีทุกประการ แม้จะเป็นกุลสตรีที่เหงื่อแตกเยอะไปหน่อย อีกนิดคือล้างหน้าด้วยเหงื่อแล้วชัด ๆ
หลงไม่รู้เรื่อง มึนงง สับสน หวาดกลัว เกิดอะไรขึ้นกับคุณอโณผู้ใจดีคนนั้น หรือนี่จะเป็นตัวปลอม! น้องชายฝาแฝดของคุณอโณที่ซ่อนตัวอยู่บนฝ้าเพดานและจะออกมาทุก ๆ คืนพระจันทร์เต็มดวง คิดแล้วก็หันไปมองตรงกรอบหน้าต่าง...
ปัง! เสียงก้นจานกระแทกโต๊ะทำคนเพ้อเจ้อสะดุ้งโหยง หลงกลอกตามองอย่างยากลำบากเพราะหยดเหงื่อเค็ม ๆ ใกล้จะไหลเข้าตา อโณชายืนอยู่ยังฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ ในมือมีจานเซรามิกลายเกลี้ยง ๆ
“หมูทอด” พ่อครัวยิ้มหวาน “วันนี้มีแค่นี้นะ”
“เอ่อ...ครับ”
“ล้างมือแล้วใช่ไหม” คำถามเหมือนพ่อถามลูกทำหลงโล่งใจ คุณพ่ออโณคนเดิมกลับมาแล้ว แถมยังเลื่อนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามทิ้งตัวนั่งด้วยท่วงท่าสง่างามเหมือนเคย
หลงมองตามตาปริบ ๆ “ล้างแล้วครับ”
“งั้นก็กินเลยเถอะ นาน ๆ ทีกินข้าวเย็นตรงเวลาบ้าง” เพื่อเป็นสัญญาณเริ่มกินฝ่ายนั้นก็หยิบช้อนส้อมตรงข้างจานจ้วงลงไปทันที “โทษทีนะที่เป็นแค่หมูทอดธรรมดา”
“ไม่หรอกครับ” หลงส่ายหัวพลางตักข้าวกับหมูทอดแห้ง ๆ ขึ้นมา “ถ้าเป็นหมูทอดที่คุณอโณทำยังไงก็อร่อย”
“ชมเกินไปแล้ว”
“จริง ๆ นะครับ”
อโณชาหลบตาวูบ หลงเห็นอาการนี้มักจะมาพร้อมกับหูแดง แต่รอบนี้ไม่ยักกะแดงแฮะ “วันนี้ทำงานเป็นไงบ้างล่ะ”
“โอ๊ะ! ผมลืมเล่าให้คุณอโณฟังเลย” มาถึงตรงนี้หลงกระตือรือร้นขึ้นทันตา “วันนี้ผมได้รับคำชมด้วยครับ!”
คนนั่งตรงข้ามเลิกคิ้ว
“คือแบบนี้ครับ คุณกานที่อยู่ชั้น 9 เขาเป็นลูกค้าร้าน เมื่อเช้าเขาเจอผมเลยฝากผ้าที่ต้องใช้ด่วนมาซัก”
“เหรอ” ดูท่าอโณชาจะสนใจเรื่องชีวิตประจำวันหลงไม่น้อยถึงได้วางช้อนรอฟัง
“คุณกานเลยรีบไปส่งผมที่ร้านเพราะอยากให้รีบซักให้ แล้วคุณอโณก็เห็นว่าฝนตกทั้งวันแถมแดดยังไม่ออกเลยใช่ไหมครับ”
“อา นั่นสินะ”
“ผ้าคุณกานก็หนาด้วย ผมต้องปั่นนานกว่าปกติ แถมต้องวิ่งเข้าวิ่งออกเก็บผ้าหลบฝนทั้งวัน โชคดีมากที่ผมอ่านทางลมได้เอาผ้าไปผึ่งตรงนั้นพอดี ไม่น่าเชื่อว่าจะแห้งทันทุกตัวเลยครับ!”
“เก่งจังน้า” ได้ยินคำชมไอ้หลงยิ่งโอ้อวด
“แล้วทีนี้ผมก็รีบเอาผ้าไปส่งให้ที่ห้อง คุณกานชมผมใหญ่เลยครับว่าซักผ้าเร็วแถมยังหอมด้วย ทีนี้ก็เลยชวนเข้าไปดื่มน้ำ” มือที่ถือส้อมของอโณชากระตุกเล็กน้อย “แต่พอดีผมไม่อยากรบกวนเลยขอตัวออกมาก่อน”
“เหรอ”
“คุณกานใจดีมากเลยครับ ให้คุกกี้ผมมาด้วยแหละ พรุ่งนี้คุณอโณกินกับกาแฟตอนเช้าก็ได้นะครับ ผมวางไว้ตรงข้างเครื่องทำน้ำร้อน”
“มิน่าล่ะ ดูมีความสุขเชียว”
หลงยิ้มหน้าบาน “นี่ผมออกอาการขนาดนั้นเชียวเหรอครับ”
“ก็นะ..” อโณชาไหวไหล่ จากนั้นก็กลับไปจ้วงหมูทอดในจานเข้าปากโดยไม่ต่อบทสนทนาอีก หลงเข้าใจว่าคงหิวแล้ว ตัวเขาเองก็ท้องร้องโครก ๆ เหมือนกัน
มือคว้าช้อนแล้วลงมือจ้วงทันที ข้าวสวยร้อน ๆ กับหมูสีดำถูกยัดเข้าปากอย่างอารมณ์ดี...
กร็อบ
ฟันหน้าแทบแตกแยกไปถึงรากฟันวิ่งเข้าเส้นประสาทไหลเข้าไปทิ่มก้อนสมองนิ่ม ๆ ราวกับร่างถูกสายฟ้าฟาดดังแปล๊บ บางทีหลงอาจจะได้ความทรงจำที่เสียไปกลับมาในการกินหมูทอดครั้งนี้ก็เป็นได้ มันเงยหน้ามองคนตรงข้ามด้วยน้ำตาคลอเบ้า
“ลืมบอกว่าทอดแบบแห้งน่ะ”
..................................................
....................................
..............
........
จะว่าผิดปกติก็ไม่ใช่ จะว่าปกติก็ไม่เชิง
อืม...ยากจังแฮะ
หลงคิดไม่ตกมาร่วมชั่วโมงแล้ว ทั้งที่วันนี้คุณอโณกลับเร็วเลยได้ใช้เวลาร่วมกันนานกว่าปกติแท้ ๆ แต่ทำไมบรรยากาศมันประหลาดชอบกล ขนาดหลงเอาสาหร่ายกับแผ่นการ์ตูนมาอวดฝ่ายนั้นยังแค่ยิ้ม ๆ แล้วบอกว่า ‘สนิทกันดีจังเลยนะ’
ใช่! ยิ้มสวย ๆ แบบปกติ แต่ไม่รู้ทำไมหลงขนลุกซู่
หลังจากกลั้นใจกิน ‘หมูทอดแบบแห้ง’ จนหมดจานคอหลงก็แห้งผากไปหมด อโณชาจึงเดินกลับมาเปิดทีวีที่ห้องรับแขกพร้อมขับไล่หลงไปอาบน้ำก่อน พวกเขานั่งดูทีวีด้วยกันจนถึงสี่ทุ่มผู้ปกครองก็ไล่ให้ไปนอน ส่วนตัวเองก็ไปอาบน้ำ
ตอนนี้หลงเลยนั่งแกร่วอยู่บนเตียงเพียงลำพัง พร้อมคิดไม่ตกว่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี่มันอะไรกันแน่ ถ้าคุณอโณโกรธก็น่าจะโวยวายพังข้าวของหรือเดินเข้ามาตุ้ยท้องเขาตามปกตินี่นา หรือจะแค่เหนื่อยจากที่ทำงานกันนะ?
อา อยากฉลาดกว่านี้จัง...
แกร๊ก
เร็วกว่าความคิดเมื่อบานประตูถูกผลัก อโณชาที่ตัวหอมกลิ่นสบู่เดินตัวปลิวเข้ามาจัดการกดนู่นนี่ที่แผงรีโมตแอร์ ส่งผลให้เครื่องบนหัวเริ่มส่งเสียงทำงาน
หลงที่เอนหลังพิงหมอนอยู่ตรงหัวเตียงจ้องตาแป๋ว ทว่าอโณชาไม่เอ่ยคำใดนอกจากเดินขึ้นเตียงอีกฝั่งหนึ่งแล้วตลบผ้าห่มออกซุกตัวเข้าไปเงียบ ๆ
สมองนิ่ม ๆ ของคนเด็กกว่าไพล่คิดไปถึงกิจวัตรประจำวันที่เฝ้ารอทุกเช้าเย็น ริมฝีปากเม้มเข้าหากันพอคิดว่าวันนี้จะทำอย่างไรดี บรรยากาศดูไม่ค่อยปกตินัก โดยเฉพาะกับคุณอโณที่เพิ่งทอดหมูไหม้ ๆ ให้กิน ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ถ้าขออะไรเอาแต่ใจอีกจะโดนโกรธไหมนะ?
คิดแล้วก็ค่อย ๆ ขยับไหลลงบนเตียงช้า ๆ คล้ายจะนอนหลับ หารู้ไม่ว่าปฏิกิริยาทั้งหมดถูกบรรจุในสายตาใครอีกคนไว้แล้ว
อโณชาร้อนวูบในอกกับสิ่งที่ได้รับ ผิวกายเย็นก็จริงแต่ในใจนั้นไม่เลย เขาหงุดหงิดตัวเองจนแทบบ้าเมื่อจัดการความรู้สึกตัวเองไม่ได้ ในหัวมีแต่คำถาม
ทำไมคืนนี้หลงไม่ขอจูบนะ...
พอคิดมาถึงตรงนี้ก็ยิ่งเดือดพล่านไปกันใหญ่ ลืมไปแล้วเหรอว่าหลงอารมณ์ดีวันนี้มันเพราะใคร? ถ้าไม่ใช่ ‘คุณกาน’ คนสวยใจดีมีเมตตา รู้จักกันแค่แป๊บเดียวก็พาขึ้นรถชวนเข้าห้องกันแล้ว ดีจริง ๆ เถอะ!
อโณชาตวัดขวับมองใบหน้าเลอะกระที่นอนอืดอยู่ด้านข้างแล้วได้แต่กระตุกวูบในอก จริงอยู่ว่าหลงก็ไม่ได้หน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่ แต่โง่ ๆ แบบนี้น่ะเหรอที่สาวจะมาติด คิดอะไรกันอยู่นะ
ยิ่งเพ่งพิศเท่าไรอกก็ร้อนดังสุมไฟ คำถามเหมือนเด็กหลุดออกจากปากท่ามกลางความเงียบ
“วันนี้ไม่ขอจูบเหรอ?”
อโณชาเห็นร่างที่นอนอยู่กระตุกวูบ เปลือกตาค่อย ๆ ขยับเปิดก่อนใบหน้าจะเสมองมาทางนี้ “ดะ...ได้เหรอครับ”
“หรือว่าอารมณ์ดีจนไม่ต้องแล้ว?”
“ไม่ครับ!” ไม่ต้องเร่งเร้าเมื่อมันเด้งตัวขึ้นมาตั้งฉากเก้าสิบองศาทันที “ยังอยากได้อยู่ครับ!”
หลงนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวยิ่งชวนหงุดหงิด ตกลงอยากได้หรือไม่อยากได้กันแน่? และหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมเมื่อตัวเองต้องเป็นฝ่ายขยับเข้าไปหาก่อน ดวงตาโศกจ้องมองใบหน้านั้นเงียบ ๆ เนิ่นนานพอควรจนหลงทนความอึดอัดไม่ไหว
“คุณอโณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” มันถามแบบกล้า ๆ กลัว ๆ “ไม่จูบแล้วเหรอครับ”
เวลาแบบนี้ยังจะถามเขาด้วยคำถามใสซื่อแบบนั้นอีกเหรอ ไม่ได้รู้ตัวเองเลยว่าเป็นต้นเหตุให้ใครต้องงุ่นง่านตลอดทั้งวัน อีกแล้ว...อกซ้ายบีบตัวอย่างปวดร้าวเมื่อคิดว่าคนตรงหน้าก็ปฏิบัติต่อคนอื่นไม่ต่างจากเขา ทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะคนอื่นล้วนได้รับมันไปหมด อโณชาไม่ใช่โลกทั้งใบของหลงอีกต่อไปแล้ว
“เอ่อ...จูบ” คนถูกจ้องอึกอัก “แบบเดิมไงครับ”
มากกว่าโกรธคือความกลัว...
ไม่เอานะ.. ฉันจะไม่สำคัญกับหลงมากกว่าคนอื่นแล้วงั้นเหรอ
“ของแบบนั้นเขาไม่เรียกว่าจูบหรอก”
“เอ๋...แล้วมัน...”
ไม่ทันจะได้ถามต่อปลายคางก็ถูกจับยึด หลงเบิกตากว้างเมื่อใบหน้าหล่อเหลาพุ่งตรงเข้ามาประกบริมฝีปาก ดูเหมือนเรื่องปกติที่ทำทุกวัน แต่ไม่ใช่!
ปลายลิ้นเย็น ๆ สอดเข้ามาในโพรงปากร้อน วินาทีนั้นสมองของหลงว่างเปล่าราวกับถูกควักออกไป ฝ่ายนั้นหยอกเอินกับปากล่างเขา สัมผัส ดูดดึง และผละออกชั่วครู่ วนเวียนอยู่อย่างนั้น
กลิ่นมิ้นต์ของยาสีฟันผสมกับกลิ่นหอมเฉพาะตัวทำนาสิกประสาทแทบหลอมละลาย ถูกห้อมล้อมไปด้วยคุณอโณไม่ว่าจะกลิ่นหรือความเปียกชื้นที่ริมฝีปาก
“อื้อ” หลงครางอือเมื่อปลายลิ้นซุกซนเข้ามาทักทายอีกครั้งอย่างล้ำลึกกว่าเดิม มือที่จับปลายคางถูกปล่อยออกตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ตอนนี้พวกเขาจึงนั่งประจันหน้ากัน หากจะมีใครสักคนผละออกก็ทำได้ไม่ยากเลย ทว่าไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความคิดที่จะทำอย่างนั้น
เสียงดูดดึงน่าอายคลออยู่ข้างใบหู ใบหน้าที่แตะกันร้อนวูบวาบไปหมด ไม่นานนักหลงเริ่มตั้งตัวและพอจะจูบตอบได้ ไม่มีความคิดใดอยู่ในหัวอีกต่อไป ปล่อยให้ร่างกายตอบสนองสัมผัสลุกล้ำนั้นอย่างเป็นธรรมชาติ ทั้งจูบก่อนและเป็นฝ่ายถูกทำ สลับไปมาอย่างไม่รู้เบื่อ
ไม่มั่นใจนักว่าจูบนี้กินเวลาไปเท่าใด แต่มันหยุดลงตรงที่ทั้งสองฝ่ายค่อย ๆ ผละออกช้า ๆ จนถึงตอนนี้หลงก็ยังตอบไม่ได้ว่าใครเป็นฝ่ายผละออกก่อน เขาเอาแต่จ้องดวงตาโศกนั้นอย่างหลงใหล สีดำสนิทเหมือนเส้นผมทั้งสวยงามและลึกลับ
อโณชาไม่ได้หลบตาหลงอย่างที่ชอบทำอีกต่อไป ตรงกันข้ามเขาเองก็สบตาอีกฝ่ายไม่มีหลีกหนี คิดว่าหลงคงมีคำถามมากมายที่อยากจะถาม ทำแบบนี้ทำไม? นี่มันจูบแบบลึกซึ้งนี่ครับ? หรืออาจจะเป็นคำชมอย่างจูบเก่งนะครับ นึกแล้วอโณชาก็ขำออกมาทั้งที่สถานการณ์ตรงหน้าไม่ตลกเลยสักนิด
“ฮะ ๆ ๆ ๆ”
“อย่าหัวเราะสิครับ” หลงประหม่าจนเผลอยกมือเกาท้ายทอย น่าแปลกที่ในหัวไม่มีคำถามสงสัยอะไรทั้งนั้น ถ้าจะมีก็คงประมาณ ‘ผมจูบแย่เหรอครับ’ แต่ไม่กล้าถามออกไปหรอก กลัวคุณอโณพยักหน้า
อกซ้ายเต้นแรงจนเหนื่อยจนปวดไปหมดทั้งคู่ อโณชามองท่าทางประหม่าน่ารัก ๆ ของหลงแล้วความโกรธก็พลันหายวับไปในพริบตา หลงอยู่ตรงนี้ส่งยิ้มเขิน ๆ มาให้ ยิ้มที่เป็นของเขาเพียงคนเดียว
หลงดีใจจนแทบบ้า มันอยากจะวิ่งทะลุกระจกตกตึกไปเลยด้วยซ้ำเพื่อยืนยันว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ฝันไป ปลายนิ้วยกขึ้นแตะที่ริมฝีปากเปียก ๆ ของตนอย่างเพ้อ ๆ
“ดึกแล้ว ฉันว่ารีบนอนเถอะ” จู่ ๆ ก็กลับเข้าโหมดคุณพ่อเสียอย่างนั้น คุณอโณช่างเอาใจยากจริง มือเรียวยาวลูบสองสามทีบนหัวไอ้หลง ก่อนร่างสูง ๆ จะผละออกเพื่อปิดไฟที่ข้างประตูแล้วเดินกลับมาทิ้งตัวลงข้าง ๆ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
รอจนแล้วจนรอดอโณชาก็ทำเพียงแค่พลิกตัวนอนเท่านั้น แถมยังหันหลังไปให้เขาอีก หลงด้อม ๆ มอง ๆ หันซ้ายขวาสองสามที ใคร่ครวญว่าจะหน้าด้านเข้าไปนอนกอดแบบเดิมดีไหม ระหว่างกำลังชั่งใจเสียงเรียกชื่อก็ดังมาจากทางนั้น
“หลง”
“คะ...ครับ?”
คนเรียกก่อนเงียบลงไปพักใหญ่ ทำเอาทั้งห้องมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศเท่านั้น อโณชาซุกใบหน้าลงกับหมอน เขาก้าวข้ามเส้นมาขนาดนี้แล้วจะให้ถอยกลับก็ไม่ทันแล้วล่ะ
ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ....
“พรุ่งนี้ตื่นเช้ากว่าเดิมหน่อยนะ ฉันจะไปส่ง”
TBC
ก็นั่นล่ะฮะท่านผู้ชม...
คุณอโณของบ่าวคือสายรุกที่แท้จริง สตรวอง!! สตรวอง!! สตรวอง!! //คำราม
ทุกคนควรจะสงสารหลงนะคะที่ถูกคุกคามเช่นนี้ ร่วมใจกันย้ายมาอยู่ #ทีมหลง ดีกว่าค่ะ
เขียนหลงเหวอแล้วบันเทิงมากค่ะ การที่ฮีคิดจะกำเริบเสิบสานแต่ถูกคุณอโณย้อนเสียเองมันน่าเอ็นดูนักลูกแม่
นาทีนี้เข้าใจเจ๊กานมาก เด็กมันน่าเต๊าะเหลือเกิน 555555555
ช่วงนี้ร้อนมาก รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ คนเขียนแทบระเหยแล้วค่ะ Orz
เจอกันตอนหน้าค่า //โบกมือ
ป.ล.ปริศนาของหลงเริ่มคลายแล้วนะคะ....
ป.ล.แจ้งข่าวรีปริ้นท์ใส่รักป้ายสีเปิดให้จองวันที่11-17เม.ย.นะจ๊ะ ฝากทางสนพ.เฮอร์มิทดูแลให้ค่า
-
โอ๊ย เด็ดมากกกก หลงเอ๋อๆยังมีสาวติดได้อีก ไม่เห็นใจคุณอโณเลย 55555
ฉากหึงโหดเนี่ยชอบมากๆ หลงแอบนอกใจก็สฝควรแล้ว คุณอโณน่ารักมากๆ ><///
รอตอนต่อไปนะคะ อยากรู้อดีตของหลงอีกกก
-
บอกเลยว่า ฟิน!!!!!!!!!
-
คุณอโณ้วววววววว :heaven
-
อย่างฮา~~~
-
ฮาคุณอโณ
-
หลงเป็นคนพม่าเหรอ - -?
คุณอโณน่ารักกกกกก :katai2-1:
-
ถ้าหลงกลับมาจำได้ หลงจะยังน่ารักแบบนี้อยู่ม๊ายยยย งือออออ // เจ๊กาน นางเป็นตัวแทนความรู้สึกของเหล่ามนุษย์ป้าโดยแท้ #งานดี 5555
-
ปะกิตออกรัวๆ
เคยฝนทานาคาด้วย!!??
ไอ้หยา หลงเคยเป็นใครนี่ แรงงานข้ามชาติจริงดิ??
-
:pig4: :pig4:
-
คุณอโณณณณ สุดยอดค่ะ o13
-
ยังไงก็ยังเป็นทีมคุณอโณค่ะ งานนี้บอกเลย
-
คุณอโณววววววว o13
หลง ฟินนนนนน
-
คุณอโณวหึงแล้วรุกแบบนี้หลงชอบบบบบ
กรีสสส สองคนนี้นี่ร้ายเหมือนกันจริงๆ
มีความเจ้าเล่ห์ 5555
-
หลงเนื้อหอมมมม มีคนมาแย่งเยอะไปหมดเลย
คุณอโณแรงอ่าาา รุกก่อนด้วย 555555555
แอบคิดว่าคุณกานนี่ต้องเป็นตัวแปรสำคัญนะ
อยากรู้อดีตของหลงแล้ววว อ่านอังกฤษออกด้วย
ไม่ใช่เล่นๆเลยจ่ะหลง แหมมม
-
หลงทำไมน่ารักแบบนี้
-
คุณอโณ้หึง!!! หึงโหดมากค่ะ แอบมโนภาพตอนที่หลงเข้าใจความหมายจะทำหน้าแบบไหนนะ บุกหรือเขินคุณอโณกัน
สิ้งที่ไม่คาดฝันของบทนี้คือจูบที่ลึกซึ้ง เขิลแปปปปปปป ทำไมเรารู้สึกฟินมาก :jul1:
-
คุณอโณหึงได้น่ารักมากเลย หลงก็คงซื่อต่อไป กลัวแต่ว่าวันนึงที่ความจำหลงกลับมา แล้วหลงจะมีใครมาก่อน
-
คุณอโณ๊ #กรีดร้องหนักมาก รุกแบบจริงจังขนาดนี้้หลงจะไม่ระทวยได้ไง เริ่มสงสัยแล้วว่าหลงคือใครมาจากไหนกันแน่
-
พี่อโณหึงได้น่ากลัวมากกกก :z1: :z1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ถ้าคุณอโณหึงบ่อยๆคนที่ได้กำไรนี่จะเป็นหลงนะเอออ
-
หึงบ่อย ๆ นะอโณ
ฉันชอบบบ
-
ขำคุณอโณแทบจะกลายร่างเป็นจิ้งจกเกาะฝาผนังเลยนะนั่น
-
:o8: :o8: :o8:
-
อารายกานนนน อิตาหลง อย่าบอกนะว่าเอ็งเป็นต่างด้าว :a5:
ชอบให้ Indigo เขียนบทละมุนๆ อบอุ่นโรแมนติก (เหรอออ?) ของคู่นี้จัง 555
ชอบมโนภาพตอนหลง (หน้า) เอ๋อกับคุณอโณววววน่าร้ากกกกก :katai2-1:
-
หลงน่ารักมาก อย่างกะหมาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตัวใหญ่ๆเลยอ่ะ
ซื่อจนปวดตับ คุณอโณคงต้องไปคนรุกอย่างต่อเนื่องและตลอดไปละมั้ง :hao7:
-
คุณอโณหึงแล้วอะ555555
-
หลงเรื่องนี้ไปได้อย่างไร
พอเจอชื่อคนแต่งเท่านั้นแหละ เลยอ่านมันซะ 20ตอนรวด
ยิ่งอ่านยิ่งหลง
มาต่อไวๆนะครับ
ขอบคุณ
-
คุณอโณ หึงงงงงงงงงงงงงง!!!?????
ฟินนนนนนนอ่ะ ฟินนนนนนนนนน
ไอ้หลงงงงง อ่านภาษาได้ นั่นไง!!!
แต่เรื่องนั้นเบลอไปก่อน
เขาจูบแล้ววววว จูบกันแล้ววววว อร้ากกกกก คนสวยตาโศกเริ่มก่อนโด้ยอ่า มีความ...อยากจูบแบบจริงจังดูดดื่มล้ำลึกกว่านี้นั้นโน้น
หลงเอ๊ยยยยยย ดึงคุณอโณพ่อยอดขมองอิ่มตัวนิ่มหน้าสวยเข้าไปกอดแรง ๆ ให้สุดแรงรักเร็ว ๆ เถอะ
หรือ...หื่นใส่ไปเลยยสิ อุ
รอตอนหน้าค่าาา
-
ความทรงจำที่ 21
“ตอนเย็นก็รีบกลับห้องล่ะ อย่าเถลไถล”
“ไม่ใช่เด็กนะครับ”
คนขับคลี่ยิ้มบางก่อนมือจะตบปุ ๆ ลงบนหัว “ไปได้แล้ว เดี๋ยวคุณลุงก็ดุหรอก”
หลงพยักหน้าหงึกหงักปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วโดดลงจากรถ มองภาพรถสีดำวับแล่นไปจนลับตา รู้สึกเพ้อ ๆ ล่องลอยเหมือนยังไม่ตื่นจากฝัน ราวกับเดินอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ แวะทักทายยูนิคอร์นและกัดสายไหมในมือ
“เอ็งจะตาลอยอีกนานไหม รีบมาช่วยข้าป้ายน้ำยาสิวะ”
เสียแต่ยูนิคอร์นเหี่ยวไปหน่อย...
และเพื่อไม่ให้ถูกม้าแก่ขวิดตายหลงจึงรีบวิ่งเข้าไปนั่งข้าง ๆ ทันที ลุงสมานส่งขวดน้ำยาอีกอันในทันทีพร้อมบุ้ยหน้าไปทางเสื้อนักเรียนกองโต หลงจำชื่อไอ้เด็กชายคนนี้ได้ขึ้นใจเพราะลุงแกชอบบ่นว่า ‘เห็นแม่ไม่ได้ซักเสื้อเองนี่ซนใหญ่เลยนะเอ็ง’ ใช่...เสื้อผ้านี่เปรอะเปื้อนอย่างกับรับจ็อบขุดดินหลังเลิกเรียน
มือจับเสื้อสีขาวมากางออกป้ายตรงปกเสื้อ รักแร้ และจุดที่เปื้อนอย่างคล่องแคล่ว หลงที่ทำอะไรเงอะ ๆ งะ ๆ มันตายห่าไปเป็นเดือนแล้ว นี่คือนิวหลง มนุษย์ผู้แข็งแกร่ง! ทำงานคล่องแคล่ว ว่องไว ป้ายป้าบ ๆ ไม่กี่นาทีผ้ากองโตก็ถูกจับยัดเข้าเครื่องพร้อมกดปุ่ม กำลังจะหย่อนตูดนั่งลุงสมานก็หันมาสั่ง “ไปรดน้ำสิ วันนี้ฝนน่าจะไม่ตก”
ลูกจ้างพยักหน้าหงึก ๆ อย่างว่าง่ายแล้วเดินดุ่ม ๆ เข้าหลังบ้านไป วันนี้แดดจ้าเหมือนฝนเมื่อวานเป็นเรื่องหลอกลวง หลงคว้าสายยางที่พื้นมาเสียบเข้าไปก๊อกน้ำ หมุนบิดมันไปทางซ้าย
สายน้ำเย็น ๆ รดบนรากไม้เป็นภาพที่ชวนให้สดชื่น หลงรู้สึกผูกพันกับสวนหลังบ้านอย่างบอกไม่ถูก เขารดน้ำ พรวนดิน ใส่ปุ๋ย แถมบางครั้งยังได้รับมอบหมายให้เอาต้นใหม่ ๆ ลงปลูกอยู่เรื่อย ๆ ลุงสมานบอกว่าตั้งแต่หลงมาดูแลต้นไม้ก็งอกงามยิ่งกว่าเดิม คงเป็นความสามารถพิเศษของหลงล่ะมั้ง?
ซ่า..
ใบอังกาบตกลู่เพราะถูกน้ำกระเซ็นใส่ ไม้พุ่มในตำนานที่ทำเอาหลงหลุดจากภวังค์ ราวกับยูนิคอร์นตัวเมื่อครู่แย่งสายไหมไปจากมือพร้อมพ่นเสลดใส่หน้า ภาพเมื่อคืนย้อนวาบกลับมา…
คุณอโณวววววววววววว
มันซุกตัวนั่งปิดหน้าอยู่ตรงต้นไม้ น้ำสาดเลอะรองเท้าไปหมด ทว่าไม่อาจหยุดหลงที่หน้าแดงเป็นบ้าเป็นหลังได้ รสจูบเมื่อคืนยังติดตรึงอยู่ที่ปลายลิ้นสลัดอย่างไรก็ไม่ออก แต่ถ้าคิดว่าเรื่องมันจบลงแบบสวย ๆ จูบเสร็จนอนกอดกันล่ะก็ขอบอกว่าคิดผิด!
คุณอโณหัวถึงหมอนก็หลับปุ๋ยไปเรียบร้อย และนั่นคือจุดพลิกผันของชีวิต เมื่อหลงสัมผัสได้ว่านอกจากมันหลับไม่ได้แล้วยัง ‘ตื่น’ อีกต่างหาก กางเกงนอนโป่งนูนเหมือนสูบลมเข้าไป คึกคักไม่สนใจเจ้าของร่างที่มันนอนเหงื่อแตกพลั่ก ๆ แทบต้องดื่มเกลือแร่อยู่แล้ว!
เรื่องนอนกอดน่ะลืมไปได้เลย จะให้ปล่อยให้มันสัมผัสคุณอโณไม่ได้เด็ดขาด หลงค่อย ๆ ขยับถอยหลังลงเตียงอีกฝั่งแล้วย่องไปห้องน้ำทันที ตีนเบาระดับเก๋ากี้ยังต้องไหว้ และเมื่อเข้าไปในห้องส่วนตัวได้ก็เริ่มจัดการธุระของตัวเอง
ที่น่าตกใจคือไอ้หลงเด็กชายน่ารักใสซื่อผู้นั้นมันได้ตายไปแล้ว ก่อนหน้านี้ที่พยายามไม่แตะต้องให้คุณอโณต้องมัวหมอง แต่รอบนี้มันเต็มที่กับชีวิตมาก หากปริ้นท์รูปคุณอโณมาแปะรอบห้องน้ำได้ก็จะทำในจุดนั้น ทว่าความเป็นจริงทำได้เพียงจินตนาการเท่านั้น แค่จูบเมื่อครู่ก็ทำหลงถึงฝั่งฝันในเวลาไม่นาน
มันหอบแฮ่ก ๆ ปรับอารมณ์ให้กลับสู่สภาพปกติ ในที่สุดหลงก็ได้อัพระดับการช่วยตัวเองไปอีกขั้นด้วยคุณอโณเสียแล้ว เหมือนได้ก้าวเข้าไปในสวนต้องห้ามครั้งหนึ่งแล้วออกมาไม่ได้ มีแต่ถลำลึกเข้าไปเท่านั้น ช่วยไม่ได้ก็คุณอโณเป็นคนตีหัวลากหลงเข้าสวนเองนี่นา จะมาโทษกันไม่ได้นะ
พอสบายตัวก็ซมซานคลานกลับห้อง มาเห็นหน้าคุณอโณหลับปุ๋ยก็พาลนอนไม่หลับไปอีก เลยต้องนอนตาค้างจนถึงเช้า สะโหลสะเหลเพราะโดนคุณอโณปลุกมาอาบน้ำ จูบรับอรุณพร้อมอาหารเช้าก่อนจะขับรถมาส่งถึงที่ทำงาน สมบูรณ์แบบตามหน้าที่ของคุณพ่อที่ดี
น้ำเจิ่งนองที่เท้าทำให้หลงขยับตัวอีกครั้ง รีบหันปากสายยางอีกทางก่อนที่จะฆาตกรรมโหดต้นอังกาบให้รากเน่าตาย แม้แข้งขาจะอ่อนแรงก็ต้องฝืนยันตัวขึ้นเพื่อรดน้ำต่อ
หลงก้มลงไปเอาหน้าจ่อตรงสายยาง หวังว่าน้ำเย็น ๆ จะช่วยบรรเทาความง่วงได้บ้าง
เอาไว้ลุงเผลอค่อยแอบงีบก็แล้วกัน
......................................................
...................................
....................
........
ห้างสรรพสินค้าในวันอาทิตย์ดูวุ่นวายเป็นสามเท่าของวันปกติ ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากมานักหรอก แต่อโณชาทำงานตลอดไม่มีตัวเลือกมากนัก มวลมหาประชาชนที่มีช่วงวัยตั้งแต่ทารกยันคนแก่พากันเบียดเสียดเข้ามาแย่งชิงพื้นที่จนแน่นขนัด
เขาเดินนำเด็กในปกครองขึ้นบันไดเลื่อนไป หลงก้าวตามมาติด ๆ แทบจะสิงร่าง ไม่ได้หรอกคนเยอะขนาดนี้ถ้าคลาดกับคุณอโณขึ้นมาคงลำบากแย่ ประสบการณ์เด็กหายในวันแรกที่ออกโรงพยาบาลยังตราตรึงไม่หาย อย่างน้อยก็ขอซื้อมือถือก่อนค่อยหายแล้วกัน
กล่องป้ายไฟชื่อเครือข่ายโทรศัพท์โชว์หราบนศีรษะ ทันทีที่ทั้งสองก้าวเข้าไปในร้านพนักงานสาวก็ตรงปรี่เข้ามาต้อนรับทันที หลงเหม่อมองมนุษย์ทั้งสองพ่นภาษาอะไรใส่กันรัว ๆ อย่างไม่รู้จะเข้าไปแทรกตรงไหน
“ปกติแล้วคุณลูกค้าใช้แอปอะไรบ้างคะ?”
“เอ่อ...” อโณชาสบสายตาเข้ากับมนุษย์ถ้ำผู้ใช้พิราบสื่อสาร “หลงอยากเล่นโซเชียลไหม ?”
“หือ?”
“พวกไลน์อะไรแบบนี้ดีไหม เผื่อจะได้ติดต่อหาฉันได้”
“ผมแล้วแต่คุณอโณเลยครับ”
“ถ้าเป็นโซเชียลด้วยแนะนำรุ่นนี้จะดีกว่าค่ะ” หญิงสาวหยิบไอ้แผ่นบาง ๆ ขึ้นมา “แรมเยอะกว่าด้วย น่าจะเหมาะกว่าตัวแรกนะคะ”
“ขอดูหน่อยนะครับ” อโณชารับเครื่องจากมือพนักงานขายมาพลิกดูไปมา มือถือสมัยนี้หน้าตาเหมือนกันหมดจนแยกไม่ออกเลย ตัวเขาเองก็ไม่ใช่พวกไฮเทคอะไร พนักงานว่าดีก็คล้อยตามโดยง่าย
เห็นลูกค้ามีท่าทีลังเลสาวเจ้าก็เริ่มฮาร์ดเซล “นี่รุ่นยอดนิยมเลยนะคะ น้ำหนักเบาแถมยังราคาถูกด้วยสำหรับสมาร์ทโฟน”
“เหรอครับ”
“รับรองว่าเล่นโซเชียลไม่มีสะดุดค่ะ” หากไปขายตรงก็คงได้มงกุฎเพชรบั้งทอง หล่อนเดินหน้าขายต่อ “ไลน์ เฟซบุค ทวีตเตอร์ ไอจีเล่นได้หมดค่ะ”
“อืม....”
“แชทหลายหน้าต่างพร้อมกันก็ไม่ค้างแบบรุ่นอื่นด้วยนะคะ”
“อะไรนะครับ?”
แชท...หลายหน้าต่าง...
ภาพหลงนอนหัวเราะคิกคักเล่นมือถือตอนเขาอยู่ห้องวาบเข้ามาในหัวทันที ไม่สิ! ถ้าเขาอยู่ห้องแล้วหลงจะคุยกับใครล่ะ...
“ผมขอรุ่นที่เน้นโทรเข้าโทรออกพอแล้วครับ”
“ห้ะ!?” นี่ไม่ได้ตัดมุกใช่ไหม? หล่อนอ้าปากพะงาบ ๆ จากที่มงกุฎเพชรบั้งทองตอนนี้หายเกลี้ยง “แต่เอ่อ...รุ่นนี้...”
“ขอเปิดซิมแบบเติมเงินด้วยนะครับ” อโณชายิ้มหวาน “รบกวนช่วยดูให้หน่อยนะครับ”
“ได้เลยค่า” แม้จะถูกฉุดลงมาจากหน้าผา แต่ถ้าคุณลูกค้ายิ้มหวานขนาดนี้หล่อนก็จนใจจนปัญญาจะเถียงสิ่งใด รีบแนะนำอีกรุ่นตามประสงค์พร้อมแนะนำโปรฯสำหรับซิมใหม่ในทันที
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากราวกับกดเร่งภาพ แม้จะงง ๆ ว่าทำไมอยู่ ๆ คุณอโณเปลี่ยนใจ แต่สุดท้ายหลงก็ยิ้มหน้าบานตอนที่เดินออกจากร้านแล้วคุณอโณยัดมือถือกาก ๆ ที่ดูคล้ายกระดูกหมาแทะใส่มือ
“เอ้านี่! เก็บไว้ดี ๆ นะ”
“ขอบคุณครับ” มันมองอุปกรณ์ราคาถูกด้วยสายตาซาบซึ้ง “ผมจะรักษาเป็นอย่างดีครับ”
“โอ๊ะ! เกือบลืมไป” ยังไม่ทันเก็บรักษาก็โดนคุณอโณยื้อแย่งของใหม่ไปจากมือ นิ้วยาว ๆ กดรัวบนแป้น ก่อนมือถือในกระเป๋าสะพายจะแผดเสียงลั่น อโณกดต่ออีกห้าหกทีแล้วจึงส่งคืนให้หลง “เมมเบอร์ฉันไว้ให้แล้วนะ เวลาโทรออกกดเลข 1 ค้างไว้ก็ได้”
“ครับ” หลงรับมากด ๆ ดู มือถือฟังก์ชั่นน้อยจัดว่าใช้งานง่ายทีเดียว “เพิ่มเบอร์กดตรงไหนเหรอครับ”
“จะเมมเบอร์ใคร” เสียงอีกฝ่ายตวัดฉับจนหลงสะดุ้ง
“ลุงสมานครับ...”
ตาโศกอ่อนลงก่อนจะเอื้อมมากด ๆ ปุ่มซ้ายบนสุด “ตรงนี้นะ แล้วก็กดเครื่องหมายบวก เข้าไปหน้านี้ กดเบอร์ ใส่ชื่อด้านล่างแล้วก็บันทึก”
“ครับ” คนถามพยายามจดจำให้ได้มากที่สุด แต่ก็แอบคิดว่าถ้าลืมจะให้คุณอโณมาสอนใหม่ก็ดีเหมือนกัน
“บ่ายสามครึ่งแล้ว” อโณชาก้มดูนาฬิกาข้อมือ “รีบออกดีกว่าเดี๋ยวรถติด”
หลงจะทำอะไรได้นอกจากพยักหน้าหงึก ๆ เห็นดีเห็นงาม คนแออัดแบบนี้อยู่ไปก็เวียนหัวเหมือนกัน ไปหาที่สบาย ๆ สวีทกันน่าจะดี ไม่ต้องร้องขอมากเพราะคุณอโณออกเดินดุ่ม ๆ นำไปยังลานจอดรถเรียบร้อย หาที่จอดก็ยากพอจะออกแล้วแอบเสียดายนิด ๆ เลย
อโณชาประจำการอยู่ตำแหน่งคนขับ ดูป๋าเป็นพิเศษเมื่อมีตุ๊กตาหน้ารถตัวใหม่อย่างหลง ขนาดพนักงานเก็บค่าที่จอดยังมองตามซะคอแทบหัก อย่างที่บอกว่าเวลาไม่ได้ใส่สูทคุณอโณดูเด็กขึ้นโข ผมแสกกลางลวก ๆ ไม่ได้เซ็ทขึ้น พร้อมด้วยเสื้อยืดสกรีนลายวงดนตรีร็อก และกางเกงขาสามส่วน เครื่องแต่งกายธรรมดาพอมาอยู่บนตัวคุณอโณแล้วดูแพงทุกอย่าง หลงมองอย่างเคลิ้บเคลิ้มไปตลอดทาง
คุณอโณมองถนนไปนะครับ ผมจะมองคุณอโณให้เอง
“วันนี้กินอาหารฝรั่งนะ เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง” คนขับว่าขณะหักพวงมาลัยออกนนสายหลัก “อยู่บ้านฉันไม่ค่อยได้ทำให้กินเลย”
“คุณอโณทำอะไรก็อร่อยหมดแหละครับ” นี่ก็ยืนยันคำเดิมเหมือนแม่สอนให้พูดแค่นี้
“ไปร้านเดิมที่เคยไปกับแพรก็แล้วกัน”
“ไม่เอาร้านนั้นครับ!” อ้าว! ไอ้นี่ เมื่อกี้ยังเป็นมนุษย์อะไรก็ได้อยู่แท้ ๆ เล่นเอาอโณชางงเต๊ก “ร้านนั้นอาหารไม่อร่อยเลยผมจำได้ กลับไปนอนปวดท้องด้วยนะครับ แต่ไม่กล้าบอกคุณอโณ”
ใครจะยอมให้กลับไปให้เชฟขี้หลีนั่นจีบคุณอโณอีกล่ะ!!
“แปลกจัง ฉันว่าร้านนั้นก็อร่อยดีแท้ ๆ” อโณชาไม่รู้เสียแล้วว่าหมามันจำขึ้นใจ “เอาเถอะ ทางนั้นก็ไม่ถูกกับอาหารฝรั่งเหมือนกัน”
หลงหันขวับ “ทางนั้น?”
“อ้าว” คนขับอุทาน “ฉันยังไม่ได้บอกหลงเหรอว่าเราจะไปกินข้าวกับคุณอาของฉันกัน”
“หา!!?” นี่ก็แหกปากซะอโณชาแทบเผลอสอยเสาไฟฟ้าข้าง ๆ “อยู่ ๆ ก็ให้ไปเจอญาติผู้ใหญ่เลยเหรอครับ”
“ไปจำบทพูดจากละครที่ไหนมาล่ะ” ชายหนุ่มส่ายหัวเอือม ๆ “ไม่ใช่ญาติกันจริง ๆ หรอก แต่นับถือเหมือนญาติน่ะ เขาเป็นเพื่อนรุ่นน้องของแม่ฉัน ตอนเด็กก็มาช่วยแม่เลี้ยงฉันด้วยนะ ใจดีมากเลย”
“คุณอโณตอนเด็กคงน่ารักน่าดูเลยนะครับ”
หลงเอ๊ย! พูดอะไรให้มันเป็นเรื่องเดียวกันได้ไหม!
อโณชาเฉไฉไม่ตอบ “ถ้าอย่างนั้นไปร้านXXก็แล้วกัน กรรเชียงปูผัดผงกระหรี่ที่นั่นขึ้นชื่อมากเลย หลงน่าจะชอบ”
“ผมกินได้ทุกอย่างเลยครับ” ยิ่งถ้ากินกับคุณอโณยิ่งไม่ติดขัด หลงนั่งยิ้มหน้าชื่นตาบาน
ฝ่ายนั้นไม่ตอบอะไรนอกจากหันไปสนใจการจราจรบนท้องถนนแทน เคาะนิ้วตามจังหวะเพลงของคลื่นวิทยุ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยแบบนี้ไปทุกวันเลยล่ะ
.........................................................
..................................
.........
.....
ร้านอาหารบนเรือนไม้หลังใหญ่คือจุดหมายปลายทาง อาณาเขตกว้างขวาง มีบริการห้องคาราโอเกะด้านนอกพร้อมสนามเด็กเล็ก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากลุ่มเป้าหมายคือครอบครัว เด็กน้อยส่งเสียงเจื้อยแจ้วแว่วมาตามลม ไหนจะเสียงล้อลั่นเอี๊ยดอ๊าดของคนเข็นคนชราตรงทางลาดอีก เรียกได้ว่าบรรยากาศพร้อมต้อนรับทุกช่วงวัยอย่างเป็นมิตร...
“อาแสงครับ นี่หลง”
ร้านน่ะต้อนรับ....
“หลง นี่อาแสงนะ”
แต่คนตรงหน้านี่สิ....
“สะ...สวัสดีครับ” ช่างเป็นการประนมมือที่งก ๆ เงิ่น ๆ ทุเรศสายตาดีจริง “ผะ..ผมหลงครับ”
“อ้อ!” ฝ่ายนั้นพยักหน้า “ชื่อปลอมใช่ไหม? ชื่อตลกดีนะ”
ตึง! หน้าสั่นกันทั้งโต๊ะ ลำบากถึงอโณชาที่กลัวคนที่ภูมิใจในชื่อใหม่นักหนาเสียเซลฟ์ต้องมาช่วยพูด
“เรียกแบบนี้สะดวกกว่าน่ะครับ ฮะ ๆ ๆ”
“แกนี่เป็นพวกชอบตั้งชื่อไปเรื่อยนะ สมัยเด็กขนาดนกกระจิบห้าหกตัวยังมีชื่อครบเลย”
“โธ่ ผมก็บอกแล้วว่ามันคุยกันง่ายกว่า”
นี่น่ะเหรอ ‘อาแสง’ ที่คุณอโณพูดถึง...
เอื้อก หลงกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง ฝั่งตรงข้ามคือหนุ่มใหญ่วัยกลางคน รูปร่างสูง บ่ากว้างดูสง่างามไม่ผิดไปจากอโณชา ทว่าใบหน้าถมึงทึงนั่นมันอะไร! ต่างกันราวนรกสวรรค์! หัวคิ้วขมวดมุ่นจนเป็นรอยหยัก ดวงตาคมกริบเหมือนเหยี่ยว และริมฝีปากหยักที่นิ่งเฉยไร้ความเป็นมิตร ผมเผ้ายาวระบ่าถูกเสยไปด้านหลัง ดูอย่างไรก็คาแรคเตอร์อาจารย์ฝ่ายปกครองในละครชัด ๆ!!
“หน้าไม่เหมือนในรูปเลยนี่” ไม่ว่าเปล่า ทางนั้นจ้องหลงเสียเขม็งจนต้องนั่งหลังตรง เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้
“รูปที่ส่งให้อาแสงถ่ายตอนเพิ่งหายป่วยใหม่ ๆ นี่ครับ” คุณอโณก็แปลกคนไม่สัมผัสถึงความกดดันนี่เลยหรือไร หรือว่าปกติอาแสงก็เป็นอย่างนี้ของแกอยู่แล้ว “ตอนนี้หลงกินเก่งมาก ออกแก้มหมดเลยครับ ตอนมาใหม่ ๆ แก้มงี้ตอบเชียว”
เดี๋ยว ๆ คุณอโณจะอวดผมเหมือนเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวแบบนี้ไม่ได้นะครับ!
“เลี้ยงอะไรก็ขุนไปหมดเลยนะ” แสงหมายถึงไอ้แมวอ้วนที่ห้องด้วย อโณชาเคยเอารูปมาอวดอยู่ ทนายหนุ่มล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าพร้อมหยิบมือถือขึ้นมาแตะเลื่อนไปมา “ไหน ๆ ก็มาแล้วถ่ายรูปปัจจุบันเก็บไว้ด้วยก็ดี”
“หา?”
แชะ! อย่าว่าแต่นับถึงสาม แค่ยกขึ้นมาแกก็กดถ่ายไปเรียบร้อย ไวเหนือแสงสมชื่อซะไม่มี แถมไม่มีการเช็กรูปให้เสียเวลา วางอุปกรณ์ไว้บนโต๊ะแล้วไม่แตะต้องมันอีก
โดนถ่ายรูปแบบไม่ทันตั้งตัวหลงว่างงแล้ว แต่ยิ่งงงไปอีกว่าแกจะถ่ายไปทำไม สงสัยจนเหงื่อไหลเต็มขมับ แถมไม่รู้จะถามอย่างไร เพราะบริกรสาวเข้ามาคีบน้ำแข็งเต็มให้ เรียกว่าเสียจังหวะที่ดีที่สุดในการถามไปแล้ว
“ขออนุญาตเสิร์ฟแกงเขียวหวานไก่ค่ะ” ถ้วยเซรามิกใบโตถูกวางลงตรงกลางโต๊ะ รวมกับอาหารสี่อย่างก่อนหน้านี้ก็ถือว่าครบถ้วนกระบวนความ พอได้ยินชื่อเมนูหลงก็ลอบสังเกตคนข้าง ๆ อโณชาชะงักช้อนเพียงเล็กน้อย ราวกับรู้ว่าหลงมองอยู่เขาจึงหันมาส่งยิ้มให้พร้อมกับคว้าช้อนกลางในถ้วยแกง
“กำลังร้อน ๆ เลยรีบกินนะหลง” หลังจากรินแกงลงถ้วยเสร็จเขาก็ขยับมาไว้ตรงหน้าหลง “ดูน่าอร่อยเชียว”
หลงพยักหน้าขอบคุณ ข้าวสวยร้อน ๆ ชักจะเย็นชืดถ้าไม่รีบกินตอนนี้ต้องแย่แน่ คิดได้ดังนั้นก็จ้วงช้อนรวบข้าวเป็นคำ
“หลงกินกรรเชียงปูด้วยสิ ของขึ้นชื่อเลย” ช้อนจากคนข้าง ๆ รวบผัดผงกระหรี่ในจานหย่อนลงให้ ต่อให้ร้านเอาตีนผัดหลงก็ว่าอร่อยล่ะนาทีนี้
“ขอบคุณครับ” มันเงยหน้าขึ้นหวังจะสบตาหวานซึ้ง ทว่าเผลอไปสบประสานเข้ากับตานกเหยี่ยวฝั่งตรงข้ามเสียได้ หลงค่อย ๆ หดหัวกลับไปกินข้าวในจานอย่างเจี๋ยมเจี้ยม
ใจดีของคุณอโณนี่เอาอะไรมาวัดครับ!! ไอ้หลงสงสัยจนทนไม่ไหวแล้ว
“อาแสงเป็นยังไงบ้างครับ ตกลงได้วางมือหรือยัง?”
“วางกะผีน่ะสิ” แสงสบถ “เฮียใหญ่เพิ่งส่งคนมาเรียกไปรับรายชื่อลูกหนี้รอบใหม่ ยาวเป็นหางว่าวอีกตามเคย”
“ใจคออาจะไม่ว่าความแล้วใช่ไหมครับเนี่ย”
“นี่ก็คล้าย ๆ ว่าความนั่นแหละ” แสงยักไหล่ รับจ้างทวงหนี้แบบมีชั้นเชิงเป็นงานถนัดของเขา “แค่ไม่ได้ขึ้นศาลเท่านั้น”
วาจาคมคายสมเป็นทนายประสบการณ์โชกโชน ต่างกับอโณชาที่เป็นไอ้ลูกเจี๊ยบเพิ่งฟัก แถมยังแทบไม่ได้ใช้วิชาชีพในการปะ ฉะ ดะ ปีหนึ่งบริษัทจะมีปัญหาต้องขึ้นโรงขึ้นศาลกี่ครั้งเชียว? นู่น! นั่งอ่านเอกสารไม่ก็ช่วยฝ่ายขายปิดงาน
เขามองอาแสงด้วยสายตาเลื่อมใส “พักบ้างก็ดีนะครับ แค่นี้อาก็ใช้เงินแทบไม่ทันแล้ว”
“ไว้อายุมากขึ้นแกจะเข้าใจเอง” แสงว่าพลางตักข้าวเข้าปาก นึกเปรี้ยวปากอยากบุหรี่ขึ้นมาแต่ต้องกินข้าวให้เสร็จก่อน “ฉันถามเพื่อนให้แล้วนะ เดี๋ยววันนี้จะส่งรูปใหม่ไปให้เพิ่มอีก”
มือที่จับช้อนชะงักไปเล็กน้อย “ขอบคุณครับ”
“เฮ้ย! แกน่ะ...ให้เรียกว่าอะไรนะ?” จู่ ๆ พ่อทนายก็เปลี่ยนเป้าหมายมาทางไอ้เอ๋อเสียอย่างนั้น หลงกลับมานั่งหลังตรง
“ละ...หลงครับ”
“ตอนนี้ก็ยังจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ” แสงขมวดคิ้วมุ่นกว่าเดิม “ไม่มีอะไรที่รู้สึกว่าคุ้นเคยบ้างเลยเหรอ?”
“เอ่อ ถ้าจะให้พูดก็พอมีบ้างครับ” ชายหนุ่มพยายามสบตาคนแก่กว่าแม้ใจจะหวาดหวั่น “ตอนนี้เท่าที่คนรอบตัวบอกก็มีบ้างครับ”
“ว่ามา” นี่ไม่ใช่คำขอร้องแต่เป็นคำสั่งอย่างแน่นอน
หลงยกนิ้วขึ้นนับ ค้างอยู่ในอากาศชั่วครู่หลังพยายามเค้นสมองท่ามกลางความกดดันอย่างหนักก็ได้อย่างแรกออกมา “ผมอ่านภาษาไทยไม่ค่อยออกครับ”
“แล้ว?” ฝ่ายนั้นเลิกคิ้ว ดูคล้ายมีคำถามในใจ แต่ก็ยอมคว้ามือถือมาจดบันทึกรายละเอียดเงียบ ๆ “มีอย่างอื่นอีกไหม เสียความทรงจำตั้งนานแล้วนะ”
“อาแสงอย่าบังคับหลงขนาดนั้นสิครับ”
“นี่คงตามใจกันน่าดูเลยใช่ไหม?” สมเป็นอาหลานไหมล่ะ อโณชาน้ำท่วมปากเถียงไม่ออกเลย นี่ถ้ารู้ว่าตามใจระดับไหนคงสนุกพิลึก แสงไม่สนใจหลาน หันมาคาดคั้นต่อ “ว่าไง”
“เจ้านายบอกว่าผมปลูกต้นไม้เก่ง ขุดดินดูคล่องแคล่ว” ชายหนุ่มค่อย ๆ พูดช้า ๆ “ล่าสุดผมเพิ่งพบว่าตัวเองอ่านภาษาอังกฤษได้ อ้อ! แล้วก็คุ้นเคยกับทานาคาด้วย”
“หือ?” คนแก่กว่าหันไปสบตากับหลาน “ก็น่าจะมาถูกทางแล้วนะ”
“แล้วก็ที่ชัดเจนที่สุด” สมองไพล่นึกไปถึงวันที่ปวดหัวจนทนไม่ไหว “ตอนได้ยินคำว่า ‘ทิว’ ผมปวดหัวมากจนต้องนอนพักทั้งวัน คุณหมอเองก็บอกว่าน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับผม”
“ทิวงั้นเหรอ” ปลายนิ้วรัวลงบนมือถือ “มีอะไรอีกไหม?”
ทีนี้หลงส่ายหน้า “ตอนนี้เท่าที่นึกออกก็มีแค่นี้ล่ะครับ”
“อืม...” แสงมองตัวอักษรบนจอสลับกับใบหน้าฝั่งตรงข้ามราวกับมีอะไรติดค้างในใจ “ตอนคุยโทรศัพท์ไม่เห็นข้อมูลเยอะแบบนี้นี่อโณ”
“บางข้อผมก็เพิ่งรู้พร้อมอาแสงแหละครับ” อโณชาหลบตาวูบ “แต่แบบนี้ก็น่าจะตีวงแคบลงกว่าเดิมได้หรือเปล่าครับ?”
“ไม่หรอก ข้อมูลใหม่มีแต่พวกความถนัดหรือความชอบ” แสงวางอุปกรณ์บันทึกข้อความลงที่เดิม “แต่จะพูดว่าเอามาใช้ไม่ได้เลยก็คงไม่ถูก อย่างความถนัดอาจจะมาจากอาชีพเดิมก็ได้”
“ครับ”
“แกขอให้ฉันช่วยมาตั้งนานถ้าไม่มีความคืบหน้าฉันคงเสียหน้าแย่” คนพูดดูผ่อนคลายขึ้น “เอาเป็นว่าถ้าได้เรื่องยังไงจะรีบโทรบอกเลยแล้วกัน”
“ขอบคุณครับ”
บทสนทนายังคงไปต่อไม่มีสะดุด เรื่องดินฟ้าอากาศ หน้าที่การงาน เศรษฐกิจ สังคม การเมือง หรือแม้แต่เรื่องไร้สาระอย่างการกำจัดคราบบนพรม อโณชาเหมือนกลับไปเป็นเด็กน้อยพูดจาเจื้อยแจ้ว ทุกอย่างช่างเต็มไปด้วยความสุข เว้นเสียแต่ใครบางคนที่เหมือนกับไม่ได้รับเชิญ
หลงนั่งอยู่ตรงนั้น ฟังเสียงหัวเราะรื่นเริงไปพลาง พยักหน้าตอบรับหรือมีส่วนร่วมบ้างเมื่ออโณชาถามไถ่ ทว่าเขาไม่อาจสนุกไปกับมันได้เลย ชายหนุ่มจมดิ่งลงไปในความคิดเดิม ๆ
ตอนแรกก็ยังสงสัย แต่ตอนนี้หลงเข้าใจทุกอย่างแล้ว
ที่แท้คุณอโณก็ให้อาแสงสืบเรื่องของเขา แม้จะเป็นความจริงที่ไม่น่าตกใจเลยสักนิด แต่หลงก็อดปวดแปล๊บขึ้นมาในอกไม่ได้ ไม่แปลกเลยที่อยากให้เขากลับบ้านเร็ว ๆ คุณอโณอุตส่าห์ไหว้วานผู้ใหญ่มาช่วยตามหาตัวตนให้ ทั้งที่เป็นแบบนั้น...
แต่ทำไมถึงได้ดีใจไม่ออกเลยนะ
......................................................
...............................
.............
.......
“พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าเลยคุยได้แป๊บเดียวเอง” น้ำเสียงนั้นอาลัยอาวรณ์ “ไว้ผมนัดอาแสงอีกทีนะครับ”
“ก่อนหน้านี้ล่ะไม่เห็นจะโทรมา พอมีเรื่องลำบากแล้วคิดถึงฉันเชียว” คนแก่กว่าค่อนขอด อโณชารู้ดีว่าแกปากร้ายไปอย่างนั้นเอง มือใหญ่ตบปุ ๆ บนหัวหลานพลางโคลงเล่นอย่างเอ็นดู
ชายทั้งสามพากันเดินลงมายังลานจอดรถกว้าง ๆ เบื้องล่าง เวลาย่ำเข้าสามทุ่มแล้วเห็นทีจะต้องรีบกลับไปอาบน้ำนอนเตรียมตัวทำงานในวันรุ่งขึ้น อโณชายกมือไหว้พร้อมกล่าวลา
“ผมไปนะครับอาแสง” เห็นแบบนั้นหลงเลยรีบยกมือไหว้ตาม แสงรับไหว้อย่างไม่ใส่ใจ เขาเป็นคนไม่สนพิธีรีตองเท่าไร
“ขับรถดี ๆ ล่ะ” อโณชาได้แต่คิดว่าเป็นคำบอกลาติดปากของอาแสงจริง ๆ น้า ระหว่างครุ่นคิดก็สังเกตเห็นว่าทางนั้นยังจ้องเจ้าเด็กปริศนาของเขาไม่วางตา ขมวดเสียจนสันคิ้วบุ๋มลงไปเป็นรอย นี่ไม่ใช่ครั้งแรก แสงเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่หันไปมองหน้าหลงระหว่างมื้ออาหาร เขาตบปุลงบนไหล่อโณชา “บางทีคำตอบอาจจะอยู่ใต้จมูกฉันก็ได้”
“ขอบคุณครับ” เขารู้ดีว่าอาแสงเป็นคนกว้างขวางขนาดไหน อีกะแค่ตามหาคนงานต่างด้าวที่มีเบาะแสเยอะแยะขนาดนี้คงไม่ยากเลย ไม่นานหลงคงจะได้กลับบ้านแล้ว
รถของแสงแล่นออกไปแล้ว ช่างเป็นคนที่ขับรถได้ดูฉุนเฉียวตลอดเวลาจริง ๆ อโณชามองตามจนลับตาแล้วหันมาพูดกับเด็กข้าง ๆ “ขึ้นรถเถอะ”
ร่างทั้งสองอยู่ในห้องปิดตายที่เรียกว่ารถยนต์ร่วมสิบนาทีโดยไร้คำพูดใด ๆ ใช่ว่าอโณชาจะไม่สังเกตเห็นความผิดปกติของเด็กในการดูแล แถมยังรู้ด้วยซ้ำว่าหลงซึมเพราะอะไร
ไอ้ลูกหมาทำหางลู่หูตกแอร์เป่าหน้าฟู่ ๆ ช่างอ่านอารมณ์ง่ายเสียจริง เขาละสายตาออกกลับมามองถนนพลางส่ายหน้าปลง ๆ
คงจะน้อยใจที่เขาให้อาแสงสืบเรื่องตัวเองอยู่สิท่า หลงมีปฏิกิริยาเสมอเวลาเขาพยายามรื้อฟื้นความทรงจำ พูดน้อย หลบตา แสร้งเฉไฉ ราวกับว่าไม่อยากพูดถึงมัน
แต่หลงจะอยู่กับเขาตลอดไปไม่ได้หรอก
สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้ก็มีเพียงแค่ทำให้หลงมีความสุข
“อาทิตย์หน้า...” ประโยคนั้นเบาหวิว ทว่าท่ามกลางความเงียบมันเด่นชัดที่สุด
หลงเงยหน้าขึ้นในทันที สบสายตากับดวงตาโศก
“เราไปเที่ยวเขาใหญ่กันไหม?”
“หา!?” เพราะไม่ได้เตรียมตัวกับคำชวนนั้นหลงถึงได้อ้าปากหวอ
“ลาหยุดวันศุกร์รวมเสาร์อาทิตย์เป็นสามวันพอดี” ชายหนุ่มอธิบายเพิ่ม “ฉันก็เลยคิดว่าน่าจะพาหลงไปเปิดหูเปิดตาบ้าง อยู่แต่แถวคอนโดคงเบื่อใช่ไหม?”
“กะ..ก็ไม่ได้เบื่ออะไรนะครับ”
“แล้วอยากไปไหมล่ะ?”
“อยากครับ!” คำตอบนั้นชัดเจน “ผมอยากไปเที่ยวกับคุณอโณครับ”
“ไม่เห็นต้องตื่นเต้นขนาดนั้นเลย” อโณชาคลี่ยิ้มออกเมื่อบรรยากาศในรถผ่อนคลายลง “ไปแค่เขาใหญ่เอง”
“ไปไหนก็ตื่นเต้นทั้งนั้นแหละครับ” ดวงตาที่หมองเศร้าก็กลับแวววาว “ก็ไปกับคุณอโณนี่นา”
ประโยคที่เดาได้ท่องซ้ำไปซ้ำมาราวกับนกแก้วนกขุนทองนั่นทำให้อโณชาย้อนกลับมาถามตัวเองอีกครั้ง
คิดถูกหรือผิดนะที่ชวนหลงไปกันนะ?
TBC
อาแสงนี่อร่อยเนอะคะ....
ว้ายยยยย ไม่ดี ๆ พูดความในใจออกไปได้ยังไง ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ตอนนี้ไอ้หลงได้พัฒนาด้านจินตนาการไปอีกขั้นแล้ว ทำให้คุณอโณแปดเปื้อน แย่มากกกกก นังหมาเลี้ยงไม่เชื่อง //เอาไม้ไล่ตี
เห็นทุเรศแบบนี้ยังยืนยันอีกครั้งว่ามันเป็นพระเอกจริงๆนะคะ 55555555
ตอนนี้มาเร็วมาก ไม่ชินเลยค่ะ ปกติสองอาทิตย์มาครั้ง เอิ๊กกกกกกกกก
จะพยายามรีบอร์นอาทิตย์ละตอนให้จงได้ค่ะ! เฮ้!
ป.ล.สวัสดีปีใหม่ไทยนะคะ สงกรานต์วันสุดท้ายแล้ว เดินทางกลับอย่างปลอดภัยกันนะคะ
ง่วงไม่ขับ เมาไม่ขับ อย่าประมาทกันนะคะ จะได้มาอ่านหลงตอนหน้ากันเนอะ <3
-
โหลงงงงงงงงง แกมันเด็กน้อย
อยากรู้แล้วว่าหลงเป็นใครกันแน่
ปล.ตอนนี้มาเร็ว นึกว่าตาฝาด 5555555
ติดตามนะคะ o13
-
หลงเอ้ยยยยยยยยย หลงงงงงงงงง เอาความใสซื่อเก็บเข้ากรุหมดแล้วใช่ไหม หืออออ? นี่หวังว่าจะไม่ลุกขึ้นมากดคุณอโณนะ ฮ่าๆๆๆ
-
คุณอโณนี่เลี้ยงดีจริงๆ ค่ะ55555555
ส่วนอาแสงนี่มีคู่ของตัวเองหรือเปล่าคะ
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
คุณอโณควรปลอบใจหลงมากกว่าแค่พาไปเที่ยวนะ ^^
หลงถึงกับซึม 5555
-
หลงที่แสนใสซื่อ
-
หลงนี่พระเอก หรือหมาน้อยที่คุณอโณเลี้ยงกันนะ 55555
-
รู้สึก อยากรู้จักอาแสง ให้มากกว่านี้ มีครอบครัวรึยัง?[ลืม]
หลงไม่ผิดหรอก เรากำลังโต ...เอ๊ะ อะไรโต ก็คงตัว สมอง ฮอร์โมนเพศขึ้น 555555555555555
//สงสารคุณอโณเลย ไม่อยากคิดตอนรักกันแล้วจะเป็นไง //ลามก......นำพาอีกละ
เพิ่งอ่านตอนที่แล้วไปหยก ๆ ตอนนี้ก็มาต่อ ดีใจไตสั่นเลย
รอตอนหน้าพรุ่งนี้ เห๊ยยยย... อิอิ
-
เริ่มได้ความคืบหน้าบ้างแล้ว
แต่สรุปหลงเป็นคนงานต่างด้าวจริงเหรอ
ต้องลองเอาภาษาพม่ามาให้อ่านจะได้รู้
แต่สงสารหลงอ่า อุตส่าห์ทำเนียนตั้งนาน
อาแสงถามนี่ตอบใหญ่เชียว 55555555
-
หมาหลงนี่ทำอะไรๆก็ดูน่ารักน่าเอ็นดูไปหมดเลย :man1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
เห็นขื่อคนแต่งอิป้านี่ตาโตเป็นไข่ข้าง..เอ้ย..ไม่ใข่แหละ....อิป้าพลาดได้ไงนี่...ทั้งคินทั้งภาพลอยวนมาในหัวสมอง..พลาดอย่างแรงตอนนี้เอาหัวโขกอย่างแรงแบบไม่ให้อภัยตัวเองลงกับหมอน..อ้าว..จะโขกกำแพงก็เจ็บดิน้องเอ้ย...ใครจะบ้าเนอะ...เวิ่นเว้อไปแล้ว ไม่รีรอล่ะงานนี้ไปก่อนละน้าาาาา......รีบไปอ่านโลดดดดดด..
-
ว๊ายๆ เห็นด้วยเหมือนกันค่ะ
นี่แอบปลื้มอาแสงเงียบๆ มาตั้งแต่ออกมาตอนแรกๆ เลย
น่าอร่อยจริงๆด้วยค่ะ 5555
-
อาแสงนี่ผู้ชายวัยแซ่บชัด ๆ
หลงน่ารัก คุณอโณก็น่ารัก
-
ตอนนี้คือเราก้ำกึ่งมากเลย อยากรู้นะว่าจริงๆแล้วหลงเป็นใครมากจากที่ใด แต่ก็ไม่อยากรู้ด้วยเหมือนกันอ่ะ อยากให้หลงได้อาศัยอยู่กับอโณนานๆ เป็นทาสแมวเก๋ากี้ไปพร้อมๆกัน :katai1:
-
ทั้งขำ ทั้งเอ็นดูคุณอโณ อะไรที่ขี้ระแวงขนาดน้านนน พ่อคู้ณณณณณ
โซเชียลก็ไม่ให้เล่น แถมยังหวงว่าอิตาหลงจะเอามือถือไปเมมเบอร์ใครอีก
อย่าให้หลงมันรู้เชียวนะคุณ ว่าคิดอะไรอยู่ 555555555 :m20:
มาต่อเร็วมากกกกก กอดคุณ Indigo :กอด1:
-
สุขสันต์วันสงกรานต์ครับ
-
คงจะเศร้าๆเนอะถ้าจำได้น่ะ ไม่รู้ว่าจะลืมเรื่องระหว่างนี้รึเปล่า ไม่รู้ว่าจะจำได้แค่คุณอโณเป็นคนโกหกบอกทางผิดรึเปล่า
-
เอาแล้ววววว เด็กชายหลงผู้แสนซื่อ มันตายไปแล้วใช่ไหม? :laugh: เหลือแต่นิวหลงผู้พร้อมจะฆ่าลูกตัวเองทีละเป็นล้านตัวเพื่อสังเวยคุณอโณวววววว :hao6: // เหมือนอาแสงจะมีเบาะแสหลงเลย อย่าเพิ่งน้าาาา อย่าเพิ่งมาว่างช่วยสืบให้ตอนเน้ ยุ่งไปเรื่อยๆเลย ไม่รีบ ให้เขาได้ไปกิดกิ้วกันที่เขาใหญ่ก่อนนะอาแสงน้าาาา แค่คิดถึงทริปเขาใหญ่ก็บั่บว่า....... แอร๊ยยยยยย :-[ รอรอ // ตอนนี้เก๋ากี้นางเอกตามท้องเรื่องค่าตัวแพง ไม่ออกมาเบยยยย :really2: คิดถึงนาง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:man1: :man1: :man1:
-
นิวหลง 55555
-
หลงน่าจะเป็นผู้เชี่ยวชาญเกี่ยวกับพืชหรือเปล่า นักวิจัยธรรมชาติสิ่งแวดล้อมประมาณนี้ 5555 เดาไปเรื่อย อยากรู้แล้วว่าหลงคือใคร
สู้นะคะ
-
พัฒนาการความหื่นมันจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆสินะ
-
เด็กน้อยหลงเป็นใครกันเนี่ย
-
ชอบอาแสงแหะ 555 แอบสงสารหลงตอนนี้ดูเหมือนเป็นส่วนเกินเลยย
-
อยากรู้ว่าหลงเป็นใครแล้วอ่ะ
-
คนแต่งบอกว่า พยายามให้ได้อาทิตย์ละ ตอน....
ดังนั้นเราจึงเข้ามารอ...เท่านั้นเอง ฮ่าาาาาาาาาาาา
-
ความทรงจำที่ 22
ทั้งที่คิดว่าจะเป็นวันที่มีความสุขที่สุดแท้ ๆ
อโณชาวิ่งไล่จับหลงแบบสโลวโมชั่นท่ามกลางป่าเขาลำเนาไพร กระโดดข้ามผ่านลำธารน้ำใส หยอกล้อกับผีเสื้อแสนสวยในทุ่งดอกไม้ จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนกุมมือบนพื้นหญ้าเขียวขจี
ภาพแบบนั้นกำลังหายวับไปในพริบตา!
“แพรไม่สบายน่ะ” อโณชากล่าวสรุป “ลางานไม่ได้แล้วไว้ไปสัปดาห์หน้าเนอะ”
ไว้ไปสัปดาห์หน้าเนอะ ไว้ไปสัปดาห์หน้าเนอะ ไว้ไปสัปดาห์หน้าเนอะ
โลกทั้งใบพังถล่มลงมาต่อหน้า หลงดูละครหาข้อมูลการสวีทท่ามกลางป่าเขาไปเพื่ออะไร หรือเขาควรจะเล่นบทโหดแบบนายหัวผูกคุณอโณติดกับต้นไม้แบบละครรีรันเมื่อกลางวัน เอาให้สาแก่ใจกันไปเลย!
ตัดภาพกลับมาปัจจุบัน ไม่มีทุ่งดอกไม้ ไม่มีผีเสื้อ จะมีก็แต่สายน้ำเกลือระโยงระยางและป้าแก่ ๆ ที่ค่อย ๆ เดินช้า ๆ นี่ก็สโลวโมชั่นอีกเช่นกัน
“เห็นว่าชั้น 6 นะ” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นเหนือหัว หลงรีบเงยหน้าทันที “ได้ของเยี่ยมมาแล้วไปกันเถอะ”
ไอ้ลูกหมาพยักหน้าหงึก ๆ แล้วลุกตามหลังเจ้านายไปทันที อโณชาหอบหิ้วกระเช้าผลไม้ที่แปะโลโก้ซูเปอร์มาร์เก็ตด้านล่างหรา ชี้ชัดว่างานมาเยี่ยมนี้ช่างสุกเอาเผากินไร้การเตรียมตัวใด ๆ สองขารีบเดินเตาะแตะเข้าลิฟต์ไปพร้อมกดลงตรงเลข 6
บรรยากาศในโรงพยาบาลเอกชนยามเย็นย่ำดูเงียบสงบ เล่นเอาลิฟต์ห้องใหญ่ดูวูบโหวงน่ากลัว ระหว่างอโณชาอ่านโปสเตอร์ประชาสัมพันธ์บริจาคเลือดไปพลาง ๆ ก็มาถึงชั้น 6 จนได้
แพรนภัสพักอยู่ห้องริมสุดของปีกขวา เป็นห้องหญิงล้วนแบบคู่ แต่ดูจากป้ายชื่อด้านหน้าแล้วหล่อนไม่มีเพื่อนร่วมห้อง โชคดีที่ได้ห้องส่วนตัวเลยล่ะ มือซ้ายผลักประตูห้องเข้าไปรับกลิ่นยาที่ฟุ้งกว่าตรงทางเดิน
“พี่อโณ!” คนบนเตียงแว้ดขึ้นก่อนจะทันได้อ้าปากเสียอีก “บอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องมาเยี่ยมหรอก”
“ได้ยังไงล่ะครับ น้องรักพี่ป่วยทั้งที” อโณชาพูดแบบนั้นพร้อมรอยยิ้มหวาน ๆ
“ว้ายยยยย ไม่ต้องเข้ามาเลยนะคะ” หล่อนยกหมอนขึ้นบังหน้า หันรีหันขวางคว้ากระเป๋าข้างเตียงมารื้อ “อย่างน้อยขอเขียนคิ้วก็ยังดี”
“โธ่ พี่ไม่ถ่ายรูปเก็บไว้หรอกครับ” แพรหนอแพร ระหว่างเรายังเหลือภาพลักษณ์อะไรต้องรักษาอีกเหรอ ตัวเองก็มีแฟนแล้ว ส่วนอโณชาก็ชอบผู้ชาย “อย่าขยับตัวมากสิ เดี๋ยวก็ปวดท้องไปกันใหญ่”
“ขอเถอะ! เพราะอีร้านที่เราไปกินกันวันนั้นแน่ ๆ ค่ะ!” ในเมื่อเขียนคิ้วไปพี่อโณก็ไม่พิศวาสหล่อนอยู่ดีแพรจึงเหวี่ยงกระเป๋าเครื่องสำอางทิ้ง เข้าโหมดฉุนเฉียว “แพรว่าแล้วเห็นอะไรวิ่งไว ๆ ไอ้เราก็ว่าแมวอะไรหางยาว มันต้องเป็นหนูแน่ ๆ ค่ะ!”
“โชคดีนะพี่ธาตุแข็งเลยไม่เป็นอะไร” หัวหน้ายิ้มขำขณะวางกระเช้าผลไม้ไว้บนหัวเตียง “ของเยี่ยมไข้ครับ”
“รู้ว่าอาหารเป็นพิษยังจะซื้ออะไรที่กินได้มาให้อีกนะคะ” ปากบ่นแต่เห็นชะเง้อมองใหญ่ว่ามีอะไรในนั้นบ้าง แพรขยับตัวหยุกหยิกเมื่อเห็นมนุษย์ใบ้อีกคนในห้อง “หวัดดีค่ะหลง ไม่ทักทายแพรเลยน้า”
“ก็แพรพูดซะจนผมไม่รู้จะแทรกตอนไหนนี่นา” บางทีแพรก็นึกอยากให้พี่อโณสอนวิชามารยาทต่อสุภาพสตรีให้ลูกชายตงิด ๆ ดูมันพูดแต่ละอย่างจะตรงไปไหน “สวัสดีนะครับ”
“จ้า ๆ” จะให้พูดอะไรได้อีกล่ะ “เลือกมาวันได้เหมาะเจาะมาก วันนี้แพรโดนเทมา ทั้งครอบครัวทั้งแฟนไม่มาเฝ้าสักคน”
“พี่ก็มาแค่แป๊บเดียวแหละครับ จะพาหลงไปตัดผมต่อ”
“ร้ายกาจ!” หล่อนบ่น “ดูแลกันไม่สนใจแพรเลยนะ”
อโณชาไหวไหล่ เขารู้จักนิสัยแพรนภัสดีแค่นี้ไม่ทำหญิงแกร่งอย่างหล่อนน้อยใจหรอก ร่างสูง ๆ เดินไปคว้ารีโมทมาถือ “ดูทีวีไหมครับ?”
“มีแต่รายการอะไรไม่รู้อะ” แพรขยับตัวเล็กน้อย นึกรำคาญสายน้ำเกลือที่แขน “ละครรีรันแพรก็เบื่อแล้ว”
“นอนโรงพยาบาลก็แบบนี้แหละ ตอนนั้นหลงยังเบื่อเลยเนอะ”
เจ้าของชื่อพยักหน้าหงึก ๆ “ของผมคุณอโณไม่ค่อยมาเยี่ยมด้วยนะครับ”
“ก็ติดงานนี่นา...”
“พอ ๆ อย่าจีบกันต่อหน้าแพรค่ะ” หญิงสาวเพียงคนเดียวยกมือห้าม บรรยากาศหวานแหวลอยฟุ้งนี่มันอะไรกัน หล่อนพลาดสิ่งใดไป!
แพรไม่ใช่คนขี้เสือก แต่เป็นคนอยากรู้ หล่อนนิยามตัวเองไว้แบบนั้น และมุ่งมั่นจะทำให้ได้ แม้ร่างกายจะป่วยเปื่อยเพียงใดแต่สมองนั้นไซร้ปราดเปรื่องเสมอ การล้วงความลับจากคนหน้าเนื้อใจเสืออย่างพี่อโณนั้นทำได้ยากยิ่ง ลูกล่อลูกชนการบ่ายเบี่ยงจัดอยู่ในระดับท็อปของบริษัท ดังนั้นควรจะเลือกเป้าหมายที่อ่อนแอที่สุด...
ชิ้งงงงงงงง แววตาพุ่งตรงไปยังอีกร่างในห้องทันที ใบหน้าเอ๋อ ๆ กำลังงก ๆ เงิ่น ๆ ลองอ่านแมกกาซีนบนโซฟาเป็นการฝึกภาษายกใหญ่ หารู้ไม่ว่าการสัมภาษณ์อันเร่าร้อนกำลังจะเริ่มขึ้น…
“พี่อโณจะออกไปส่งหลงตัดผมกี่โมงเหรอคะ” ก่อนอื่นก็เริ่มด้วยคำถามพื้น ๆ ดินฟ้าอากาศแบบนี้แหละ
“อืม...” อโณชายกข้อมือขึ้นดูพลางขมวดคิ้ว “สักทุ่มก็แล้วกัน แถวนี้รถน่าจะไม่ติดมากแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นแพรรบกวนอะไรพี่อโณอย่างได้ไหมคะ?” คนป่วยพูดมาขนาดนี้จะไม่ช่วยเหลือเชียวหรือ “แพรอยากได้หนังสือนิยายอะ ชั้นล่างมีร้านหนังสือพี่อโณดูให้แพรหน่อยได้ไหมคะ?”
“เอ..นิยายเหรอ” แย่แล้วอโณชาดันลังเลเสียอย่างนั้น “พี่ไม่ค่อยสันทัด กลัวจะหยิบมาผิดจัง”
“หาไม่ยากหรอกค่ะ เดี๋ยวแพรจดชื่อให้เนอะ” ไม่รอคำตอบรับแพรนภัสคว้าบิลที่ซุกอยู่ในกระเป๋ามาขีด ๆ เขียน ๆ ชื่อที่พอจะนึกออกลงไป หล่อนยื่นมาที่ข้างเตียง “ฝากหน่อยนะคะพี่อโณ ไม่อย่างนั้นแพรเบื่อแย่เลย”
อโณชารับลายแทง ‘พิศวาสทาสหัวใจเร้นรักนายซาตานแห่งทะเลทราย’ ขึ้นมาดู “เอ่อ...แพรไม่คิดว่าชื่อมันยาวไปหน่อยเหรอครับ”
“แพรจำชื่อไม่ค่อยแม่นหรอกค่ะ แต่คีย์เวิร์ดมันประมาณนี้”
“แล้วพี่จะหยิบถูกไหมครับเนี่ย”
“หน้าปกยืมอิมเมจอิมราน อับบาสกับอั้มพัชราฯค่ะ รับรองกวาดตาทีเดียวเจอ” หล่อนฉีกยิ้ม “ระดับพี่อโณตาแหลมจะตาย”
“ครับ ๆ พี่จะพยายามแล้วกัน” หัวหน้าผู้ว่าง่ายคว้ากระเป๋าขึ้นพาดบ่าเตรียมลงไปรับใช้ลูกน้องตามบัญชา แม้ในใจจะสงสัยว่าอิมราน อับบาสเป็นใครก็ตาม เอาไว้เสริจกูเกิ้ลดูแล้วกัน “ถ้าไม่เจอพี่โทรมาถามนะครับ”
“ขอบคุณค่า”
ปัง.. ประตูงับลงเบา ๆ เป็นการส่งสัญญาณชัยชนะให้หญิงสาว พี่อโณผู้ไม่รู้เลยว่าคีย์เวิร์ดนิยายที่ให้ไปนั้นยอดนิยมขนาดไหน ทั้งแผงหนังสือนั่นมีเกือบทุกปก ไหนจะคุณอิมรานที่ถูกยืมหน้าเป็นชีคแทบทุกปกนั่นอีก งานนี้ไม่รู้จะใช้เวลากี่ชาติในการหา และโอกาสทองของแพรมาถึงแล้ว! หล่อนหันขวับไปยังโซฟาทันที
“ได้ยินว่าพี่อโณต้องเลื่อนทริปไปเที่ยวกับหลงเพราะแพรใช่ไหม” น้ำเสียงนั้นหงอยเหงา รู้สึกผิดจากก้นบึ้งของหัวใจ “ขอโทษด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” หลงตอบอย่างรักษาน้ำใจ แม้จะเสียดายเพียงใดก็ตาม “ไปตอนไหนก็เหมือนกันแหละครับ”
“โทษทีน้า” หล่อนยกมือไหว้เล่นเอาหลงสะดุ้ง “นี่ยังต้องลำบากมาเยี่ยมอีก”
“ไม่หรอกครับ ได้ออกบ้านมาเที่ยวกับคุณอโณดีจะตาย” ไอ้หนุ่มบนโซฟาฉีกยิ้มกว้าง “คุณอโณจะให้ผมมาตัดผมอยู่แล้วด้วย”
“เหรอ ๆ” โถ ๆ หลงที่น่าสงสาร แพรก็ไม่ได้อยากจะหลอกถามอะไรเลยนะคะ “สนิทกันขึ้นเยอะเลยนะ”
“อ๊ะ! จริงเหรอครับ” พอมีคนมาพูดตรง ๆ แบบนี้หลงก็เขินเหมือนกันนะ
“จริงสิ” หญิงสาวพยักหน้า “ตอนเจอคราวก่อนยังดูเก้ ๆ กัง ๆ เกรงใจกันจนอึดอัดอยู่เลย รอบนี้จะว่าไงดี...ดูเป็นธรรมชาติขึ้นมั้ง?”
“ก็ตั้งหลายเดือนแล้วนี่ครับ”
“เอ...แล้วตอนนี้” แพรเล็งเห็นว่ากระแสเทมาแล้วจึงรีบยิงคำถามทันที “สนิทกันถึงขั้นไหนแล้วเหรอคะ?”
“อืม...” หน้าที่เคยผ่อนคลายเขม็งเกร็งอย่างกับได้ข้อสอบคณิตศาสตร์โอลิมปิคเล่นเอาแพรเผลอจิกผ้าปูที่นอน คำตอบที่ได้มานั้นต้องเด็ดดวงเป็นแน่ทะ...
“ก็เท่าเก๋ากี้แล้วล่ะครับ”
“หา! อะไรนะ!” เมื่อชีวิตไม่เป็นดั่งหวังหล่อนจึงหลุดสบถออกมา “เท่าเก๋ากี้เนี่ยนะ!”
“พูดแล้วแพรจะตกใจนะครับ” ไอ้ท่าทางกอดอกขี้โอ่นั่นมันอะไรกัน แพรงงไปหมดแล้วค่ะ “เก๋ากี้เนี่ยถือว่าระดับสูงมาก แต่ตอนนี้มันใกล้จะตกกระป๋องแล้วล่ะ”
“โอ้โห สุดยอดเลย” น้ำเสียงโมโนโทนแสดงถึงความตื่นเต้นได้เป็นอย่างดี
“อะไรที่เก๋ากี้เคยได้ผมก็ได้ทั้งนั้น”
“อะไรล่ะคะ? อาหารเม็ด น้ำดื่ม ไม้ตกแมว” หล่อนยกนิ้วขึ้นนับอย่างเบื่อหน่ายเมื่อไม่เป็นดั่งฝัน “แปรงขน กำจัดเห็บหมัด เกาคาง จูบ”
ตุบ...
แพรนภัสหันขวับ แมกกาซีนในมือชายหนุ่มหล่นกระแทกนิ้วโป้งตีน แต่ไร้ซึ่งเสียงหวีดร้องเจ็บปวดใด ๆ เมื่อวิญญาณของมันได้ออกจากร่างไปแล้ว
ระ...หรือว่า... หล่อนอ้าปากค้าง...
“จะ...จริงเหรอหลง...” คำถามแบบละรูปประโยคทั้งหมดแต่กลับทำคนบนโซฟาหน้าขึ้นสีกว่าเดิม
“คะ..คือ”
ไม่ต้องรอคำตงคำตอบแล้ว แพรสบถในใจ..
ชัดเลยโว้ยยยยยยยยยยยยย! ชัดกว่านี้ก็หนัง 4D แล้วจ้า!
โอ้มายก็อด! โอ้มายก็อด! ไอ้ที่ถามเล่น ๆ ไม่ได้คิดว่าจะไปไกลขนาดนั้นนี่หว่า นี่แพรกำลังทำอะไรอยู่ มันจะละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวพี่อโณมากไปไหมนะ เล็บจิกเกร็งบนผ้าห่มพร้อมหยดเหงื่อพรั่งพราย สถานการณ์ในห้องดูอึดอัดจนแพรต้องพูดอะไรสักอย่างเพื่อทำลายความเงียบงัน...
“เอ่อ..” หล่อนอ้อมแอ้ม “นานหรือยัง”
นังแพรรรรรรรรรร เธอมันคนสารเลว! หล่อนก้มหัวรับคำด่าจากตัวเองแต่โดยดี
“จะ..จริง ๆ ก็ตั้งแต่อาทิตย์ก่อน” เอ้า! หลงก็ตอบจริง ๆ อีก แพรงงไปหมดแล้วว่าจะโทษตัวเองหรือโทษใครดี ร่างบนโซฟาเขย่าขาลนลาน “แต่ตอนนั้นคุณอโณบอกว่าไม่ได้เรียกว่าจูบ ที่เรียกว่าจูบคืออีกแบบ แล้วแบบ...แบบ...”
จะบอกให้มันพูดให้รู้เรื่องแพรก็ไม่กล้า ได้แต่นั่งแกะอักขระไป...
“แบบที่เรียกว่าจูบจริง ๆ เพิ่งได้ทำเมื่อวันศุกร์ที่แล้วเอง”
“สรุปว่าจูบแล้ว?”
“อืม” หน้าตกกกระนั่นแดงฉ่าขึ้นมาอีกระดับ แพรเห็นอย่างนั้นก็ขยับไปที่ขอบเตียง
“ไม่เป็นไรนะหลง ฉันสนิทกับพี่อโณจนรู้เรื่องระดับหนึ่ง” หมายถึงเรื่องที่ชอบผู้ชายน่ะนะ “ก็แค่อยากรู้ว่าพี่อโณไปถึงไหนแล้ว แต่ก็แอบตกใจนิดหน่อยที่ก้าวหน้าถึงขั้นนั้นแล้ว”
“ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน” คนตกกระดูสับสน ดวงตาหลุบไปมา ผุดความคิดว่าแพรนภัสอาจจะมาช่วยไขปริศนาที่ตกค้างในใจตัวเองได้ “วันนั้นคุณอโณดูหงุดหงิดมาก”
“แล้ว?”
“เขาก็ถามว่าผมอารมณ์ดีเรื่องอะไร ทั้งที่อวดเรื่องงานแท้ ๆ วันนั้นผมซักผ้าแบบเร่งด่วนให้คุณกานที่อยู่หอเดียวกันแล้วเธอก็ชมผมใหญ่เลย แถมยังให้ขนมมาด้วย” ฝ่ามือด้านถูกันไปมา “ผมก็เล่าไปตามตรง แต่จู่ ๆ คุณอโณก็หน้าบึ้งใส่ แล้วพอจะเข้านอนก็เลยโดน....”
หลงอย่าเว้นช่องว่างหลังคำว่า ‘โดน’ นานสิ แพรใจไม่ดีเลย...
“นั่นแหละ ผมเองก็สับสนเหมือนกันว่าควรจะได้รับมันจริง ๆ เหรอ” ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างหลงก็คิดอะไรซับซ้อนกับเขาเป็นเหมือนกัน แพรมองท่าทีสับสนนั่นอย่างชั่งใจกับสิ่งที่จะพูด “ไม่รู้ว่าคุณอโณจูบผมทำไม”
“แบบนั้นมัน...”
“.......”
“เรียกว่า ‘หึง’ ไม่ใช่เหรอ?”
ราวกับโลกหยุดเคลื่อนไหว ท้องฟ้ากลับสดใส ลมหายใจชะงักราวกับถูกปลิดทิ้ง ความสงสัยใด ๆ ถูกปัดเป่าไปจนเสียสิ้น หลงรู้สึกเหมือนพื้นโคลงเคลงจนนั่งแทบไม่อยู่
จริงเหรอ? คุณอโณ....หึง?
แค่นึกทวนคำหน้าก็ร้อนผ่าวแทบระเบิด แม้จะเป็นแค่คำสันนิษฐานแต่หลงก็อดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ จริงน่ะเหรอ? หลงมีสิทธิได้รับการหึงหวงจากคุณอโณงั้นเหรอ? ถึงจะตัดพ้อต่อว่าตัวเองแต่มุมปากนั้นยกยิ้มจนแทบจะฉีกอยู่แล้ว อา..มีความสุขจัง
“เอ่อ หลงใจเย็น ๆ ก่อนนะ” ถ้ามีแรงแพรอยากจะลงเตียงไปตบเรียกสติมันอยู่เหมือนกัน
“ผะ...ผมก็ไม่ได้ดีใจอะไรขนาดนั้นหรอกครับ” ทางนั้นลนลานเก็บแมกกาซีนมาวางบนตัก แถมยังมือไม้อ่อนแรงจับร่วง ๆ อยู่สองสามครั้ง “คนอย่างผมจะมีอะไรให้คุณอโณหึงล่ะเนอะ ใครจะไปกล้าคิดแบบนั้นล่ะครับ”
“จ้า เชื่อแล้วว่าไม่ได้ดีใจ” แพรอยากจะหากระจกให้มันส่องจริงจริ๊ง! หล่อนขยับไปคว้ากระเช้าที่หัวเตียงมาวางบนตัก นั่งส่องดูว่ามีอะไรบ้าง “ไม่เชื่อก็ถามคุณอโณดูเลยสิ”
“หา!?”
“แต่ห้ามบอกว่าแพรบอกนะ” เป็นการเสือกที่มีชั้นเชิงมาก ตัดตอนและสาวไม่ถึงตัวผู้บงการ
“ผมเหมาะสมจะถูกหึงเหรอครับ?”
ถ้าให้แพรพูดตรง ๆ ก็คือ ‘ไม่’ เรื่องหน้าตาไม่ขัด แต่นิสัยที่เหยาะแหยะวิ่งตามพ่อต้อย ๆ นี่มันไม่เท่เอาเสียเลย แต่สำหรับสิ่งที่พี่อโณเลือกแล้ว...
“หลง” หล่อนเสยเส้นผมมัน ๆ ไปไว้ด้านหลัง “จะหาว่าฉันยุ่งก็ได้นะ”
“ครับ” แม้ใจสงสัยว่าตอบแบบนี้เท่ากับด่าใช่ไหมแต่แพรก็ไม่ถามออกไป
“พี่อโณน่ะเป็นคนฉลาด ฉันเชื่อว่าอะไรที่พี่เขาตัดสินใจแล้วถือเป็นเรื่องดีเสมอ”
หลงจ้องดวงตากลม ๆ ของอีกฝ่ายด้วยฉงนในความหมาย แพรนภัสนับถือหัวหน้าคนนี้มากกว่าใคร อยากเห็นพี่ชายคนนี้มีความสุข แม้อนาคตจะมืดมัวเพียงใดก็ตาม เพราะอย่างนั้นก็เลยอยากให้หลงมั่นใจในตัวเองขึ้นสักนิด ถ้าไม่คิดอะไรด้วยพี่อโณจะทำทุกอย่างให้ขนาดนี้เชียวเหรอ
ระหว่างที่หลงกำลังแปลงสารเมื่อครู่อยู่โทรศัพท์เจ้ากรรมก็แผดเสียงเสียลั่น คนป่วยควานมือไปที่หัวเตียงจนคว้าได้ต้นเสียงมา หล่อนรีบกดรับทันที
“แพร ตอนนี้พี่ตัดชอยส์จนเหลือแค่ ‘เร้นรักทาสทะเลทราย’ กับ ‘พิศวาสหัวใจนายซาตาน’ ตกลงจะเอาเรื่องไหนเหรอครับ?”
เห็นไหมล่ะ! ระดับพี่อโณฉลาดจะตาย
....................................................
................................
.............
......
“มีทรงที่เลือกไว้อยู่แล้วหรือเปล่าคะ?” คำถามนั้นตอบยากกว่าโจทย์คณิตศาสตร์ในหนังสือเชาว์ปัญญาที่คุณอโณซื้อให้เสียอีก หลงยืนชะงักขาตายอยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งผู้ปกครองชะโงกหน้ามาจากด้านหลัง
“เอาความยาวผมออกเฉย ๆ ครับ” พ่อหนุ่มรูปหล่อทำเอาพนักงานสาวหน้าแดงวาบ “อ้อ! ที่ประบ่าเอาขึ้นหน่อยก็ดีครับ”
“ได้เลยค่ะ” หล่อนผายมือไปอีกทาง “ท่านเดียวนะคะ เชิญทางนี้เลยค่ะ”
หลงเดินตามทางที่หล่อนบอก แต่ยังไม่วายหันมามองตะละห้อยใส่อโณชาเหมือนถูกขึ้นแท่นประหารก็ไม่ปาน ผู้ปกครองโบกมือหย็อย ๆ ให้พลางทำปากพูดว่า ‘ฉันรออยู่ข้างนอกนี่แหละ’
ห้องสระผมอยู่ด้านหลังของร้าน มีเตียงวางอยู่แค่สองตัวเท่านั้น หลงขึ้นไปทิ้งตัวนอนลงบนนั้น รอไม่นานพนักงานคนเมื่อครู่ก็ตามเข้าห้องมาพร้อมผ้าขนหนู หล่อนบอกให้หลงยกหัวขึ้นเพื่อติดผ้ากันน้ำให้เรียบร้อย และการสระผมก็เริ่มขึ้น
พนักงานคนนั้นช่างพูดช่างคุย แค่จับเส้นผมก็คุยต่อได้เป็นร้อยเรื่อง ผมเสียนะ สนใจคอร์สบำรุงผมไหม ปกติบำรุงผมยังไง ใช้ครีมนวดยี่ห้อไหน ซึ่งหล่อนน่าสงสารมากที่ต้องมารับมือกับลูกค้าเอ๋อ ๆ พูดไม่รู้เรื่อง ถามอะไรมันก็ไม่รู้สักอย่าง เปลืองน้ำลายจนเงียบเสียดีกว่า
หลังจากเส้นผมถูกชำระล้างจนสะอาดหลงก็ถูกหิ้วมานั่งหน้ากระจกบานใหญ่ แสงไฟสีขาวในร้านทำให้หน้าตาผ่องใสกว่าปกติจนเห็นกระบนใบหน้าชัดเจน ดวงตาหลุกหลิกไปมาลอบสำรวจไปทั่ว ร้านทำผมแห่งนี้ตั้งอยู่ในคอมมูนิตี้มอลล์อันเป็นทางผ่านระหว่างจากเยี่ยมแพรนภัส อโณชาบอกว่าตัวเขาเองก็ตัดผมที่นี่ตลอด ฝีมือกลาง ๆ แต่ใกล้บ้านดี
แน่ล่ะ หน้าตาอย่างคุณอโณผมทรงไหนก็ฆ่าไม่ตาย
แต่ไอ้หลงนี่สิจะได้ตายคากรรไกรไหม โปรดติดตามตอนต่อไป....
ร้านตกแต่งสไตล์โมเดิร์นด้วยคู่สีขาว-ดำ พร้อมดวงไฟสี daylight กรอบล้อมกระจกสว่างวาบไปทั่วร้าน แต่ยังสว่างไม่เท่าคนที่นั่งอยู่ตรงมุมกระจกตอนนี้ ไฟกี่ดวงก็ไม่อาจดึงสายตาหลงได้เท่าคุณอโณที่นั่งอยู่ตรงนั้น แถมชะเง้อมองหลงด้วยความสนอกสนใจ เล่นเอาหลงเกร็งจนนั่งหลังตรง
ปกติหน้าที่แอบมองเหมือนอยากเข้าไปสิงมันต้องเป็นของหลงไม่ใช่เหรอ คุณอโณมาแย่งทำไมกันเนี่ย! แล้วไงล่ะ? หลงต้องทำตัวยังไง แบบนี้เขาเรียกว่ากรรมตามสนองใช่ไหม หลงเขย่าขาอย่างกังวล จากที่ไม่คาดหวังก็เริ่มคิดว่าถ้าตัดออกมาแล้วไม่หล่อจะโดนคุณอโณหัวเราะใส่ไหมนะ?
“ขอโทษที่ให้รอครับ” ช่างตัดผมชายเดินเข้ามาผมผ้าคลุมในมือ และไม่รอช้าที่จะสะบัดพาดลงไปตรงคอลูกค้า “ได้เลือกทรงผมแล้วหรือยังครับ”
อ้าว! ไม่ได้คุยกับผู้หญิงคนเมื่อกี้เหรอ...
เอาล่ะสิ! จุดวัดใจได้มาถึงแล้ว ไอ้ลูกแหง่ส่งสายตาขอร้องไปถึงอีกคนในกระจก โชคดีที่อโณชาสบสายตาเข้ามาพอ รอยยิ้มจาง ๆ คลี่ออกพร้อมน้ำเสียงเป็นมิตร
“เอาแค่ความยาวออกก็พอครับ แล้วก็ด้านหลังสั้นขึ้นหน่อย”
ช่างตัดผมพยักหน้ารับพร้อมกับเริ่มเอากิ๊บตัวใหญ่มาแบ่งผมเป็นส่วน ๆ ยิ่งเอาขึ้นมาติดบนหัวหน้าหลงยิ่งบานออก ๆ มองในกระจกแล้วตลกชะมัด ยิ่งเห็นคุณอโณด้านหลังอมยิ้มเอ็นดูยิ่งพานเรียกเลือดให้สูบฉีดไปทั่วใบหน้า ช่างตัดผมมองใบหูแดง ๆ แล้วได้แต่คาดเดาสถานะสองคนนี้ในใจเงียบ ๆ.....
ฉับ ฉับ ฉับ
………………………………………..
………………………….
……….
…..
หัวเบาขึ้นเยอะเหมือนมีใครมาขูดสมองที่มีน้อยอยู่แล้วให้ยิ่งน้อยลงไปอีก นึกแล้วก็เผลอยกมือลูบท้ายทอยโล่ง ๆ นั่นอย่างเป็นกังวล
คุณอโณไม่พูดอะไรเกี่ยวกับทรงผมเลยตั้งแต่ออกมาจากร้าน แถมยังจูงไปซื้อของสดเข้าตู้เย็นต่อหน้าตาเฉย ไม่ได้สนใจเด็กในการดูแลที่กังวลเหมือนหมาโดนเจ้าของแกล้งตัดขนเป็นทรงก็อตซิลล่าให้ หลงถือถุงน้ำผลไม้พยายามเข้าไปวอแวป้วนเปี้ยนด้วยหวังว่าคุณอโณจะคอมเมนต์อะไรสักอย่าง แต่ยิ่งพยายามยิ่งเหมือนถูกกลั่นแกล้ง
“หลงเดินดี ๆ สิ เดี๋ยวก็สะดุดล้มกันทั้งคู่พอดี”
พอถูกดุมันก็ก้าวถอยกลับไปทำหน้าหงอ “ขอโทษครับ”
“เดี๋ยวหลงยืนรอตรงนี้นะ ฉันวนรถออกมารับดีกว่า จะได้ไม่ต้องถือของหนัก ๆ”
“ครับ”
นอกจากไม่ให้กำลังใจแล้วยังทิ้งขว้างอีก คุณอโณใจร้ายนัก ต้องมายืนคอตกมีของกองเต็มตีนน่าอดสูจนคนผ่านมาผ่านไปเริ่มมอง หลงเห็นบางคนสะกิดเพื่อนแล้วซุบซิบอะไรกันก็ไม่รู้ ความมั่นใจยิ่งถดถอยลงคลอง ได้แต่ภาวนาให้คุณอโณมารับโดยเร็ว
ราวสิบนาทีต่อมารถสีดำเงาวับที่รอคอยก็ปรากฏตรงหน้า หลงแทบจะพุ่งเข้าหาตั้งแต่รถยังไม่หยุดด้วยซ้ำ อโณชาลงรถมาช่วยขนข้าวของไว้หลังรถก่อนจะพากันเดินทางกลับห้อง
ห้องโดยสารเคล้าคลอด้วยเสียงเพลงจากวิทยุเหมือนอย่างเคย อโณชาดูผ่อนคลายมีความสุข ฮัมเพลงตามบ้างเป็นระยะ ๆ ไม่ได้สนใจอีกคนที่นั่งเหงื่อแตกโต้ลมแอร์ข้าง ๆ เลย
แย่แล้วล่ะ! คุณอโณไม่พูดอะไรแบบนี้มันต้องตลกมากแน่ ๆ เลย แค่คิดก็เผลอเอามือลูบท้ายทอยเย็น ๆ อย่างกังวล ไอ้แอร์นี่ก็ตีวูบ ๆ ขนหัวลุกไปหมด ปกติก็เป็นคนทุเรศ ๆ อยู่แล้วยังจะตายในร้านทำผมอีกเหรอ! ชีวิตไอ้หลงมันจะน่าอดสูเกินไปแล้ว...
“หลง” เสียงเรียกทุ้มนุ่มเรียกขึ้นตอนที่ไฟตรงหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง
“คะ...ครับ”
“มีอะไรอยากจะถามฉันหรือเปล่า?”
เกือบจะตกหลุมอยู่แล้วเชียว โชคดีที่หันไปเห็นรอยยิ้มหวาน ๆ ปนเจ้าเล่ห์นั่นทัน ดวงตาโศกดูขำเสียเต็มประดา ขนาดคนโง่อย่างหลงยังรู้ว่ากำลังถูกหยอกอยู่
“โธ่...คุณอโณอย่าแกล้งผมสิ”
“แกล้งอะไรกัน ก็เห็นไม่ถามสักทีนี่นา” อโณชากัดปากไม่ให้เผลอหลุดขำออกมาจริง ๆ ดูสีหน้าเหมือนจะร้องไห้นั่นสิ โถ ๆ เห็นแล้วรู้สึกผิดขึ้นมานิด ๆ เลยแฮะ “เอาแต่จับผมอยู่นั่นแหละ”
“รู้อยู่แล้วก็อย่าแกล้งไม่พูดสิครับ”
“ก็สีหน้าตอนลุ้นของหลงมันน่ารักนี่นา ฮะ ๆ ๆ”
หลงไม่เห็นว่าไอ้หน้าเหยเกของตัวเองจะดูดีตรงไหน มันลองหันไปเช็กกับเงาสะท้อนในกระจกก็แล้ว เห็นแต่ไอ้โง่หน้านิ่วคิ้วขมวด ห่างไกลคำว่า ‘น่ารัก’ ไปโข ใกล้เคียง ‘ทุเรศ’ เข้าไปอีก
เห็นอีกฝ่ายเช็กหน้ากับกระจกแล้วยิ่งขำ อโณชากวักมือเรียก
“ไหนดูสิ” ทันทีที่หลงหันกลับมามือเรียวก็คว้าหมับเข้าที่คาง ตามมาด้วยใบหน้าหล่อ ๆ ที่ชะโงกข้ามมา
“หล่อแล้ว”
จะด้วยคำชมหรือหน้าคุณอโณที่ใกล้เข้ามา จะด้วยอะไรก็ตาม ตอนนี้หน้าไอ้หลงตอนนี้เห่อร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
อโณชาจับปอยผมตรงข้างขมับ ดูเจ้าชู้กรุ้มกริ่มเหมือนตาลุงแก่ ๆ จ้องจะงาบเด็ก “ทรงผมที่ฉันเลือกก็ต้องดีอยู่แล้ว”
“คุณอโณไม่ได้เลือกนี่ครับ เห็นว่าทรงเดิมแต่แค่สั้นลง” หลงก็พาซื่อ ตอบซะทำลายบรรยากาศหมด! “เอ่อ..ไม่ตลกจริง ๆ นะครับ?”
“ตลกตรงไหน ดูสะอาดสะอ้านขึ้นเยอะ” ริมฝีปากยังยิ้มไม่เลิก คาดว่าคงประทับใจมากจริง ๆ “ฉันเห็นหลงหัวฟูแล้วหงุดหงิดคันไม้คันมือ ถ้าตัดผมเป็นก็จะทำให้อยู่หรอก”
อโณชาเป็นพวกบ้าการดูแลภาพลักษณ์ เสื้อผ้า หน้า ผม ถ้าเห็นอะไรขัดตาจะหงุดหงิดขึ้นมาเลยล่ะ ดังนั้นเห็นหลงเดินหัวยุ่งผมแตกปลายอยู่ในห้องเป็นเดือน ๆ มันชวนเครียดจนต้องลากมาตัดผมในวันนี้ พอเห็นประสบความสำเร็จอย่างสวยงามก็ภาคภูมิใจเล็ก ๆ หลงผมเสียเพราะแดดแถมเจ้าตัวยังไม่สนใจอีก แบบนี้เขาจะปล่อยไปได้ไงล่ะ
บางทีก็พบว่าตัวเองเป็นตาลุงแก่ ๆ ที่เลี้ยงเด็กผู้ชาย เลือกเสื้อผ้า ตัดผม โกนหนวด สไตลิสต์บางคนยังไม่ทำขนาดนี้เลยนะ
อา ทำไงดี... ความรู้สึกเห็นแก่ตัวมันกลับมาอีกแล้ว
วันก่อนที่เจออาแสงเพิ่งจะทำใจไปว่ายังไงก็ต้องส่งหลงกลับบ้านให้ได้ แต่ตอนนี้นิสัยเสีย ๆ กำลังกลับมายึดครองสมองอีกครั้ง ไม่ว่าหลงก่อนหน้านี้จะเป็นยังไง แต่หลงคนนี้หล่อหลอมมาจากเขาไม่ใช่หรือ?
อยากครอบครอง อยากอยู่ด้วยกัน อยากให้หลงเป็นของเขาคนเดียว...
หลงมองเงาสะท้อนในดวงตาโศกนั่นอย่างประหลาดใจ ตั้งแต่เรื่องเก๋ากี้ในวันนั้นคุณอโณเหมือนพังกำแพงบางอย่างระหว่างเขาลงโดยไม่มีบอกกล่าว เหมือนไปกดโดนสวิทช์อะไรสักอย่างเข้า ตอนนี้ก็เช่นกัน... ใบหน้าหล่อ ๆ ค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ สมองของหลงว่างเปล่า ปล่อยให้ร่างกายนำพา ปิดตาลงอย่างเว้าวอน
เสียงฟุดฟิดสูดดมกลิ่นแชมพูดังอยู่ข้างใบหูพร้อมลมหายใจร้อน ๆ ที่เป่ารด บรรยากาศแบบนี้มันใช่แน่! มันต้องมาแน่ ๆ หลงเผยอปากเชิญชวนในทันที และวินาทีที่ริมฝีปากจะแตะโดนกันนั่นเอง...
“โอ๊ะ! ไฟเขียวซะแล้ว”
บรึ้นนนนนนนนนนนนนน
ว่าแล้วพ่อคุณก็เหยียบคันเร่งเสียมิดก่อนอีรถคันหลังจะได้ง้างมือบีบแตรไล่เสียอีก ปล่อยให้ไอ้หลงอ้าปากเก้อน้ำลายไหลเยิ้มออกมาที่มุมปาก และคาดว่าอีกนิดเดียวน้ำตาจะไหลตามมาด้วย...
ในใจมันกรีดร้อง
คุณอโณชักจะใจร้ายกับไอ้หลงมากไปแล้วนะ!
TBC
ส่งให้คุณผจก.อ่านนางบอกว่าถ้าแพรไปเปิดสมาคมคนเผือกร่วมกับไปป์และพี่หนูนา CNNต้องมาจ้างไป และเหยื่อจะมีความฉิบหายในชีวิตแน่นอน 5555555
คุณอโณเมตตาหลงมันเถอะค่ะ ตอนนี้ไอ้หลงกลายเป็นฝ่ายถูกกระทำอย่างเต็มรูปแบบไปแล้วล่ะค่ะ นี่ไม่รู้ว่าจะลุ้นให้มันเอาคืนได้ยังไง หลง! เอาสกิลพระเอกกลับมาก่อนลูก!
เสริมหล่อ ตัดขน(?)เสร็จแล้ว เอาล่ะค่ะ ตอนหน้าไปเที่ยวเขาใหญ่กันนะคะ เฮ้!!
เก็บกระเป๋ารอเลยจ้า
-
หลงนี่ฮาจริงๆ น่ารักนะเรา :hao7: :mew1:
-
ตกเป็นทาสรักคุณอโณอีกครังแล้วซิ
-
หลงหลงหลง
ถ้าไม่จำอดีตได้ก็ดี~
-
โธ๊ะ!
ไอ้เราก็ลุ้นจนมือถือแทบพังคามือ ได้แค่มือที่จับปลายคางเท่านั้นเอง
หลง แกยังห่างชั้นกับเก๋ากี้อีกหลายขุม
-
หลงแกมันเบ๊อะจริง :hao3:
ปล่อยชั้นลุ้นไปเถอะ :katai5:
-
:katai2-1
-
อะไรคือเป้าหมายชีวิตแก..อิหลง?
'บรรยากาศแบบนี้มันใช่แน่! มันต้องมาแน่ ๆ' ชัดมากก :laugh5:
-
หลงนี่ตอนน้ไม่ใช่พระเอกแล้วว ลูกหมาชัดๆ 555:
-
สงสารหลง โดยคุณอโนแกล้งใหญ่เลย แต่หลงน่าแกล้งจริงๆ 55
-
รอคุณอโณกลับหลงขึ้นเขา^^
-
โธ่ คุณอโณอย่าแกล้งหลงซิค่ะ รู้ค่ะว่าหลงน่ารัก น่าแกล้ง แต่แกล้งมากหลงจะงอนเอานะคะ
-
แหมๆๆๆ คุณอโณ ให้อารมณ์เต๊าะเด็กมากๆ เลยนะคุณ :katai2-1:
แถมเอาตอนหน้าที่จะไปเที่ยวเขาใหญ่มายั่วกันอีกง่ะ
คุณ Indigo จ๋าาา ฝากแก้คำผิดหน่อยจ้า
เชาวน์ปัญญา นะจ๊ะ ไม่ใช่ เชาว์ปัญญา :mew1:
-
อิจเมจหมารีทรีฟเวอร์มาเต็มมาก :laugh:
-
หลงเอ๊ยยยยย รู้จักเปรียบเทียบได้ดีมาก
สำคัญกว่าเก๋ากี้อีกนะเฮ้ยยย คิดดูดิ มันสำคัญขนาดนไหน !!
ในใจตอนอ่านนี่แอบเป๋พอๆกับคุณแพร เอ๊อะ
ดีนะขยายความต่อ แต่เอ... ดีหรือไม่ดีนะ 555555555555
-
รอวันที่ หลงเป็นตัวของตัวเอง วันที่จำได้...คิดว่าน่าจะเอาคืนคุณอโณสุดเอส(?)ได้นะคะ
แบบว่านิสัยเดิมหลงเป็นคนเอาจริงเอาจัง มีความรับผิดชอบในอาชีพหน้าที่ตัวเองไรงี้ ก็ค่อยมาข(ย่)มขวัญเมียรักแบบสุดสวาทขาดใจดิ้น กลายเป็นไอ้หน้าตกกระสุดหื่น//ว่าไปนั่น!!!!! ภาพหมาหงอยจะหายไปทันที เพล้งงง!!~~
รอตอนต่อไปค่าาา(´∀｀)♡
-
5555555555 โอ้ยยยยย ยิ่งอ่านยิ่งขำาาาาา คุณอโณววววววววว ชอบคุณอโณแบบนี้ >< ดูร้ายลึก คริคริ ส่วนหลง...ภาพทาสรักผู้ซื่อสัตย์ฉายทับอย่างแยกไม่ออกเลยทีเดียวววว
-
หลงจะมีวันที่จะทันคุณอโณได้ไหมเนี่ย สงสัยจะไม่ :m20:
-
ถถถถ หลงน้อยช่างน่าสงสารน้ำลายไหลมาพร้อมกับน้ำตาเลย :z1:
-
ชีวิตหลงนี่น่าสงสารทุกตอนเลย :m20: :jul3: :jul3:
-
โถถถถ หลงเอ้ยย ไม่เคยเจอพระเอกที่ไหนอาภัพเท่าแกเลยจริงๆ ฮ่าๆๆ น้ำตาจิไหล
-
เห็นหลงเป็นเอ๋อๆ ซื่อๆแบบนี้ชักอยากรู้แล้วสิว่าก่อนความจำเสื่อมนี่หลงบุคลิคเป็นไง
-
5555555 อาบน้ำตัดขนเรียบร้อย ถ้าหลงมั่นใจมากกว่านี้ก็จะดี แต่แบบเปิ่นๆมันก็น่ารักก ฮาอ่ะ
ชอบแพรมากเลยค่ะ ตัวละครนี้สุดๆเลย 55 ขอบคุณนะคะ
-
กลั้นขำในที่สาธารณะทุกตอนนี่มัน555555 :m20: หลงเอ๊ยย โดนเต๊าะล้าววว :z1:
-
ความทรงจำที่ 23
“เก๋ากี้ต้องเหงาแน่เลย”
อโณชารำพึงรำพันไม่หยุดตั้งแตะเท้าแตะคันเร่ง เมื่อเช้ายังนัวเนียคลอเคลียกันไม่ห่างแท้ ๆ นี่ต้องไม่เจอหน้ากันอีกตั้งหลายวัน หัวอกคนเป็นพ่อแทบใจสลาย สัมผัสอุ่น ๆ และขนสีดำยังติดเต็มเสื้ออยู่เลย
“แค่มีอาหารให้กินเก๋ากี้ก็ไม่เหงาแล้วครับ” ไม่ได้อยากจะขัดหรอกนะ ตอนคุณอโณไปสัมมนาต่อให้ไม่ป่วยมันก็ไม่เห็นทีท่าจะรออะไรคุณอโณเลย มีแต่ไอ้หลงเนี่ยแหละนั่งตาละห้อย คิดแล้วมันน่าน้อยใจ กายอยู่กับหลงแท้ ๆ ทำไมพูดถึงผู้หญิงคนอื่น
“เหงาสิ ไม่มีคนเล่นด้วย”
“ปกติเก๋ากี้เล่นกับใครด้วยเหรอครับ” นอกจากเล่นงานหลง
“ก็ไม่เคยอะเนอะ” พอมาคิดดูอีกทีนอกจากกินกับนอนแล้วก็ไม่ทำอะไร
“งั้นก็ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ”
“แต่อยู่คนเดียวมันเหงานี่นา”
หลงหันขวับกับประโยคที่ไม่รู้พูดถึงใคร แต่ดูเหมือนเขาจะกังวลเกินไป อโณชาก็ยังมองถนนขับรถไปตามเรื่องตามราว ชายหนุ่มถอนหายใจโล่งอกก่อนจะค่อย ๆ ไถลตัวลงเบาะจัดท่าทางให้สบายขึ้น
“เดี๋ยวแวะเซเว่นซื้ออะไรใส่ท้องกัน กว่าจะถึงคงบ่าย ๆ นู่นแน่ะ” อโณชาผิวปากคลอเสียงเพลงจาก USB เรียกได้ว่าเตรียมตัวเดินทางแบบสุด ๆ “ฉันโทรไปบอกที่พักแล้วว่าจะเช็กอินตอนหัวค่ำนู่นเลย เราแวะเที่ยวกันก่อนเนอะ”
“ครับ” พอได้ยินคำว่า ‘เที่ยว’ ตาที่ปรือ ๆ ก็เป็นประกายขึ้นมาในทันที
“แล้วหลงลางานแบบนี้ลุงสมานจะทำยังไงเนี่ย?”
“ไม่ต้องห่วงแกหรอกครับคุณอโณ” พูดแล้วหลงก็ถอนหายใจ “แกแทบจะเอาน้ำมาสาดไล่ผมเลยล่ะ บอกว่าหัดไปเปิดหูเปิดตาซะมั่ง เรื่องงานแกว่าหมักจะมาช่วยแทน”
“ฮ่า ๆ ๆ ลุงแกน่ารักดีนะ” ไม่อยากจะเชื่อว่าประโยคนี้จะออกจากปากชายผู้เคยตุ้ยท้องลูกจนทรุดลงไปกองบนพื้น “โอ๊ะ! ข้างหน้ามีปั๊ม”
โชคดีที่เปิดไฟเลี้ยวทันอโณชาจึงรอดพ้นการโดนด่าพ่อล่อแม่ไปได้หวุดหวิด Chevrolet Cruze คันงามเลี้ยวเข้าไปจอดหน้าร้านสะดวกซื้อแบบพอดีเป๊ะไม่ขาดไม่เกิน
ซื้อแซนด์วิชคนละชิ้น ขนมขบเคี้ยวสี่ห้าถุง และอโณชาไม่ลืมที่จะแวะซื้อกาแฟดำติดมือกลับมาด้วย เท่านี้ก็พร้อมสำหรับการขับรถอันยาวนาน
“หลงเอนเบาะหลับได้นะ อีกหลายชั่วโมงเลยกว่าจะถึง”
“ไม่ได้หรอกครับ ผมจะปล่อยคุณอโณขับรถคนเดียวได้ไง” ว่าแล้วก็หันไปทำตาโตสว่างสดใส ไว้ใจได้ว่าจะอยู่เป็นเพื่อนร่วมทางคุณ “ผมจะชวนคุณอโณคุยเองครับ”
“แน่ใจเหรอ” เมื่อกี้เห็นสัปหงกอยู่แท้ ๆ ปากดีจริง ๆ “เมื่อคืนดูหนังดึกเลยนะ”
“คุณอโณก็อยู่ดูกับผมนี่นา”
“ฉันชินกับการนอนดึกตื่นเช้าแล้ว” คนขับไหวไหล่สบาย ๆ
“ผมก็ชินกับการถูกลุงโขกสับไม่ได้หลับไม่ได้นอนเหมือนกันครับ” ฟังวิธีการฝึกฝนแล้วปลื้มปริ่มน้ำตาไหลจริง ๆ ว่าแล้วพ่อคุณก็หาวโชว์ “ฮ้าววววววว”
อโณชาส่ายหัว มันจะทนได้สักกี่น้ำกัน แต่ก็ขี้คร้านจะเถียงด้วย ปล่อยหลงชวนคุยไปเรื่อย ๆ ก็แล้วกัน ไอ้ลูกหมาพยายามฝืนตาตื่นชี้ชวนถามนู่นนี่เป็นนกแก้วนกขุนทองไม่หยุด ขับรถเพลิน ๆ ได้สักพักเสียงเจื้อยแจ้วก็เงียบหายไป อโณชาไม่ต้องหันไปดูด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเสียงกรนมันเข้ามาแทนที่ในทันที
คร่อก... ฟี้...
ยังไม่ทันเข้าสระบุรีก็สลบแล้วรึ
ชายหนุ่มยิ้มขำ เอ็นดูลูกชายเสียจนอยากจะเอื้อมไปดึงแก้มแรง ๆ สักที
จริง ๆ แล้วอโณชาคิดว่าตัวเองแก่เกินจะเที่ยวแบบนี้แล้ว ถ้ามีวันหยุดเป็นไปได้ก็อยากจะนอนอืดดูทีวี ทำอาหารคอร์สใหญ่ให้หลงกินมากกว่า แต่เพื่อสร้างความทรงจำดี ๆ ร่วมกันก็ควรพอหลงมาเปิดหูเปิดตาบ้าง อุดอู้อยู่แต่ในห้องคุณหมอประวิทย์จะดุเอาได้
ว่าแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป ขับให้นิ่งที่สุดจะได้ไม่รบกวนเจ้าชายนิทราเขาล่ะ
………………………………………………
…………………………..
………..
……
ป้ายทางเข้าตัวอักษรสีขาวเป็นตัวบ่งบอกได้ว่าอโณชานำลูกชายมาถึงจุดหมายปลายทางโดยสวัสดิภาพเรียบร้อย ทันทีที่รถคันงามจอดสนิทเขาก็เอื้อมมือไปเขย่าคนข้าง ๆ
“หลง ตื่น” พอทางนั้นมีปฏิกิริยาตอบสนองจึงชักมือกลับ “ถึงแล้วนะ”
“หือ?” คนตกกระยกมือขยี้ตาและหน้าอันมันเขรอะ “ผมหลับไปตอนไหนครับเนี่ย”
อโณชาส่ายหัวปลง ๆ กับการพยายามหนีความผิด แต่เขาไม่เอาความด้วยหรอก “ลงมาเร็ว นั่งรถตั้งนานเมื่อยพอดี”
แม้จะสับสนงงงวยเพียงใดหลงก็ยอมไถตัวเองออกมาจากรถแต่โดยดี ยืนจนสร่างเมาขี้ตาสักพักก็เริ่มสอดส่องสายตาไปทั่วบริเวณ ด้านหน้าเป็นป้ายตัวอักษรสีขาวที่อ่านได้ความว่า ‘ฟาร์มแกะ’
“เอ่อ...ทำไมถึงเป็นฟาร์มแกะล่ะครับ”
“ปกติฉันก็ไม่ชอบพวกสวนสัตว์หรอก”
ฟังมาถึงตรงนี้หัวใจหนุ่มน้อยก็ฟูฟ่องเต็มอกทะลักออกปากไหลนองพื้น ฟองสบู่นับร้อยพันลอยว่อนในอากาศ...
คะ...คุณอโณทำเพื่อเรา...
“แต่เคยคิดว่าถ้ามีลูกก็อยากพามา”
โป๊ะ! ฟองสบู่แตกโพล๊ะตรงหน้าไอ้หลงพอดิบพอดี แถมยังกระเด็นเข้าหน้าแสบตาจนแทบทรุดตัวร่ำไห้ หลงเซแท่ด ๆ ไปเกาะกระโปรงหลังรถ แข้งขาอ่อนแรงกับความเป็นพ่อลูกที่ได้รับ หลงรู้สึกเหมือนสวมผ้าอ้อมทั้งที่มันเป็นกางเกงยีน
จะว่าไปเมื่อเช้าคุณอโณก็เลือกเสื้อผ้าให้ บอกว่าไปเที่ยวทั้งทีต้องแต่งตัวหล่อ ๆ หน่อย ได้เสื้อยืดขาวลายกริดสีเขียวกับกางเกงยีนมาตัวหนึ่ง แถมยังจัดกระเป๋าให้อีกต่างหากแบบนี้ดูยังไงมันก็พ่อลูกชัด ๆ! ระหว่างจินตนาการว่าในอนาคตอาจจะตื่นขึ้นมาแล้วพบว่ากำลังถูกเปลี่ยนผ้าอ้อมอยู่มือของอโณชาก็คว้าหมับเข้าที่แขน
“อย่ามัวยืนสิหลง เรามาเที่ยวนะ” ว่าแล้วพ่อคุณก็จูงลูกเข้าไปในระเบียงหลังคาเขียวทันที หลงมองมือที่จับอยู่พลางคิดว่าบางทีเป็นลูกก็ไม่เลวร้ายเหมือนกัน
‘ฟาร์มแกะ’ เป็นแค่ชื่อ ด้านในนั่นจัดว่าหลากหลายเสียจนแทบระบุไม่ได้ว่าอะไรเด่นกว่ากัน เจ้าของคงเลือกแกะมาเป็นตัวชูโรงไม่ให้สับสน บริเวณด้านในจึงตกแต่งด้วยรูปปั้นแกะแบบต่าง ๆ กระเบื้องดินเผาบ้าง ปูนปั้นบ้าง
อาณาบริเวณนั้นถูกแบ่งออกเป็นสามโซนใหญ่ ๆ กวาดตามองรอบเดียวก็พอจะเห็นบรรยากาศโดยรวม ด้านหน้าเป็นคอกสัตว์พร้อมบริการขายอาหารให้คนป้อน ส่วนกลางเป็นจุดเยี่ยมชมการแปรรูปผลิตภัณฑ์จากสัตว์ และทางขวาสุดเป็นร้านกาแฟและของที่ระลึก โดยมีทางเดินพร้อมหลังคาสีเขียวเชื่อมโซนต่าง ๆ เข้าหากัน
“ไหน ๆ ก็มาแล้วให้อาหารสัตว์ไหม” อโณชาหันมาชวนเพราะเห็นเป็นกิจกรรมที่เด็กชอบ “หลงรอตรงนี้นะ ฉันไปซื้อมาให้”
ไม่ทันจะตอบรับอโณชาก็เดินดุ่ม ๆ ออกไปหาคุณป้าที่สวมหมวกฟางปีกว้างเรียบร้อย หลงมองเด็กเล็กที่วิ่งผ่านหน้าไปอย่างรื่นเริงโบกถั่วฝักยาวไปมาในอากาศราวกับอยู่ในผับบาร์แล้วได้แต่คิดว่ามันต้องมีอะไรสนุก ๆ รออยู่แน่ ๆ เลย หันไปด้านหลังลุงป้าน้าอาเหล่านั้นก็ยิ้มแย้มถ่ายรูปกับป้ายด้านหน้า พร้อมส่งเสียง ‘เฮ้!’ ชูกำปั้นเหนือหัว อันเป็นท่ายอดนิยมเวลาหลงดูรายการปลดหนี้ ถ้ามีไวนิลพร้อมป้ายสปอนเซอร์หน่อยล่ะใช่เลย
“เอ้านี่!” คนตาโศกยื่นถั่วฝักยาวให้สามกำ หลงรับมามองแบบงง ๆ “แกะหนังยางก่อนให้นะ”
คุณอโณคงเห็นหลงโง่มากจนต้องสอนทุกขั้นตอน แต่ไอ้หลงก็ยินดีและเต็มใจที่จะแกะหนังยางสีแดงออกเพื่อสุขภาพของเหล่าแพะแกะ “ถ้าให้เก๋ากี้แบบนี้บางมันคงกินหนังยางไปด้วยเนอะครับ”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ” เจ้าของแมวหัวเราะร่า ก่อนออกเดินนำไปยังคอกสัตว์ “โชคดีจังที่วันนี้คนไม่เยอะ”
หลงพยักหน้าเห็นด้วย ถึงจะไม่รู้ว่าปกติคนจำนานขนาดไหนถึงเรียกว่าเยอะ แต่คุณอโณบอกอะไรมันก็เห็นด้วยหมด สองขาก้าวตามเข้าไปยังจุดหมายเรื่อย ๆ คอกสัตว์ขนาดใหญ่รูปสี่เหลี่ยมเรียงต่อเป็นแนวกว้าง ด้านในแบ่งออกเป็นสัตว์กลางอย่างแกะกับแพะ และสัตว์ใหญ่อย่างม้ากับวัว ไม่นับหมาจรจัดแห้ง ๆ ที่เดินขาสั่นหงัก ๆ ด้านนอกอีกนะ
เด็กน้อยคนเมื่อครู่วิ่งผ่านตัดหน้าไปถึงคอกก่อนพร้อมหยิบยื่นถั่วฝักยาวใส่ปากเจ้าแกะน้อย เธอยิ้มแย้มด้วยความสุขและนั่นทำให้โลกนี้สดใส สดชื่นจนอยากสูดลมหายใจเข้า...
ฟืดดดดดดดดดดดดด
ลึก ๆ...
อ่อกกกกกกกกกกกกก หลงแทบวิ่งออกไปพ่นแซนด์วิชเมื่อเช้าที่ข้างต้นไม้ เสียแต่คุณอโณจับข้อมือมันไว้อยู่ กลิ่นเหม็นนี่มันอะไรกันเล่นเอาหัวสมองตื้อไปหมด ราวกับเอาผ้าเน่านับร้อยพันมาถมทับหัว อย่า! อย่าคิดว่ามันจะจบเพียงเท่านั้น เมื่อคุณอโณผู้น่ารักรุนหลังหลงเข้าไปติดรั้ว
“ยื่นให้มันกินเลยหลง” ไม่ว่าเปล่าพ่อคนใจบุญยังจับข้อมือคนที่กำลังเบลอให้ยื่นถั่วฝักยาวกำโตเข้าไปในรั้วขาว และนั่นทำให้ฝูงแกะแพะแหวกว่ายเข้ามาราวกับซอมบี้ใน Walking dead
แบะ ๆ ๆ
แมะ ๆ ๆ ๆ
ประสานเสียงกันราวออร์เครสตราพร้อมกับกลุ่มขนสีเทาที่อดีตเคยขาวยื้อแย่งเข้ามาเสนอหน้าดูดอาหารแผลบ ๆ บ้างก็พลาดโดนมือหลงบ้าง ไป ๆ มา ๆ ชักลามขึ้นมาเลียข้อศอก
ไม่นะ หรือมันคิดจะกินแขน...
แบะ ๆ ๆ
แมะ ๆ ๆ ๆ
เสียงไอ้ฆาตกรร้องระงม หลงปล่อยถั่วทั้งกำร่วงลงพื้นชักมือกลับราวกับจะเสียแขนขวาไปตลอดกาล ขวัญหนีดีฝ่อจนแทบทรุดตัวร่ำไห้กับพื้น ไม่เอาแล้ว! น่ากลัวอะไรแบบนี้
“ดูสิหลง แย่งกันใหญ่เลย ฮะ ๆ ๆ” เสียงหัวเราะเริงร่าด้านข้างช่างขัดกับหลงนัก “น่ารัก”
คุณอโณเป็นพวกชอบป้อนอาหารสัตว์ทุกชนิดสินะ! หลงมองอย่างไรไอ้ฝูงแกะแพะน้ำลายเหม็นขนเป็นสังกะตังนั่นก็น่ากลัวสุด ๆ หลงแอบเช็ดน้ำลายบนมือลงกับเสารั้วข้าง ๆ พลางถอยหลังไปจนสุด อโณชามองตามอย่างงงงวยแล้วกวักมือเรียก
“หลงไปทำอะไรตรงนั้นมานี่สิ” อีกมือชูกำถั่วฝักยาวขึ้น “ยังเหลืออีกตั้งเยอะนะ”
“แฮ่ก ๆ ๆ ๆ” ไอ้หนุ่มพาดแขนลงกับรั้วสูงด้านหลัง หอบหายใจเสียงดัง “ไม่เอาแล้วครับ”
“อย่าไปยืนตรงนั้นสิ”
“ผมไม่เข้าใกล้ไอ้แกะนั่นเด็ดขาด”
“แต่ตรงนั้นมันเป็น...”
“หือ?”
“ม้า...” ลิ้นยังไม่ทันเข้าปาก หลงหันขวับไปด้านหลังทันใดนั้นหน้าขนยาว ๆ ก็ยื่นเข้ามาตรงหน้า รูจมูกกลม ๆ สั่นระริกราวแปดมาตราริกเตอร์พร้อมเสียงฟืดฟาด ไม่นะ...นี่มัน...
ฮี้~~~~~~~
……………………………………………
…………………………..
……………
…..
“โอ๋ ๆ อย่าร้องไห้นะหลง”
“ไม่ได้ร้องสักหน่อยครับ” ชายหนุ่มยืนยันเสียงแข็ง กอดเข่าแน่น “กะ..ก็แค่โดนแกะแย่งกันกินมือจนเกือบนิ้วหาย พอหนีก็ดันโดนม้าพ่นน้ำลายใส่แค่นั้นเองครับ เรื่องแบบนี้ใคร ๆ เขาก็เจอกัน ผมจะร้องไห้ทำไม้!”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
“แต่ไม่ได้หมายความว่าคุณอโณจะหัวเราะได้นะครับ” หลงงึมงำกับแขน เสียเซลฟ์ชะมัด อยู่กับคุณอโณทีไรเป็นต้องมีเหตุให้ซวยทุเรศทุรังทุกมี นี่มันบาปกรรมตกค้างจากไอ้หลงคนก่อนหรือไร “อุตส่าห์ตัดผมมาใหม่แท้ ๆ”
“โทษที ไม่ใช่เรื่องตลกนี่เนอะ” หลงแอบเห็นคุณอโณเม้มปาก คงจะกลั้นขำอย่างสุดความสามารถ “มานี่ฉันเช็ดหัวให้นะ”
ว่าแล้วคุณผู้ปกครองก็ล้วงกระดาษทิชชูออกจากกระเป๋า พันมือจนหนำใจแล้วเริ่มแปะ ๆ ซับ ๆ ลงบนหนังหัวลูกชาย จริง ๆมันก็ไม่ได้เปียกอะไรมากเพราะม้าพ่นออกมาเป็นฝอยละอองมากกว่า
หลงนั่งนิ่ง ๆ แต่โดยดี หลังจากถูกสัตว์โลกประทุษร้ายรอบด้านอโณชาก็หอบหิ้วร่างหลงมาแอบไว้ยังมุมหนึ่งของร้านกาแฟ แดดแยงตาจนหลงมึน ๆ เบลอ ๆ ไปหมดไหนจะมึนหัวจากกลิ่นมูลสัตว์ที่ฝังลึกลงไปในขี้มูกอีกเล่า ทว่าเมื่อคุณอโณขยับเข้ามาใกล้หลงก็ค้นพบว่ายาดมที่เสียบอยู่ตรงจมูกนี้ไม่จำเป็นอีกต่อไป
ฟืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“คุณอโณมาใกล้ ๆ หน่อยสิครับ” น้ำเสียงดูหื่นกาม และหมายความตามนั้นจริง ๆ อโณชาเกาหัวเล็กน้อยว่าหลงมันมาอารมณ์ไหนอีกเนี่ย เมื่อครู่โอดครวญจะเป็นจะตายอยู่ ๆ จะมาอ้อนก็เอาแบบนี้เลยเหรอ “นะครับ กลิ่นคุณอโณหอมจัง”
“อ๋อ” ในที่สุดเขาก็แกะสิ่งที่หลงจะสื่อได้แล้ว “ชอบกลิ่นน้ำหอมเหรอ”
“ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมสักหน่อย นี่มันกลิ่นคุณอโณ” ไอ้หลงเพ้อเจ้อจนคนปรุงน้ำหอมต้องร้องไห้ว่าไม่ให้เกียรติกูเลยสักนิด มันขยับเข้าไปทำจมูกฟุดฟิด “หอมจัง”
Gucci Pour Homme ของอโณชากลิ่นสะอาดช่วยผ่อนคลายความเหม็นขี้แกะและน้ำลายม้าได้เป็นอย่างดี หลงค่อย ๆ เอนหลังทิ้งตัวซบลงบนอกอโณชาอย่างไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมว่าคนในร้านกาแฟจะตกใจไหม อโณชาตกใจเล็กน้อยในทีแรก แต่เห็นพ่อคนป่วยหายใจเข้าออกช้าและดูผ่อนคลายขึ้นจึงปล่อยไปเลยตามเลย
อากาศที่เขาใหญ่ร้อนจนปวดหัวสำหรับคนติดห้องแอร์อย่างอโณชา กระนั้นเขากลับคลี่ยิ้มบาง ๆ ขณะลูบศีรษะหลงอย่างเบามือ ผ่อนคลายเรื่องมากมายในหัวลงช้า ๆ ปล่อยให้ความรู้สึกนำทาง มีความสุขกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็พอ
การสร้างความทรงจำมันก็แบบนี้ไม่ใช่เหรอ
“หลงนี่ไม่ถูกกับสัตว์เลยนะ” คนตัวหอมว่า “ไปไหนก็โดนรังแก”
หลงไม่อยากบอกว่าคุณอโณเองก็ชอบรังแกมันเหมือนกันนั่นแหละ ชายหนุ่มขยับตัวปรับตำแหน่งการวางศีรษะให้สบายขึ้น ไม่ได้สนใจอโณชาที่ยืนอยู่ด้านหลังเลย “ถ้างั้นเราไปที่อื่นกันเถอะครับ ก่อนผมจะโดนรังแกมากไปกว่านี้”
“กลัวนกมาขี้ใส่หรือไง” เขาว่าขำ ๆ แอบจักจี้เล็กน้อยที่หัวกลม ๆ ตรงอกเริ่มไถ ๆ ออดอ้อน เป็นหมาหรือไงนะหลงเอ๊ย “ไม่ไกลจากนี่ขับไปสักสิบห้านาทีก็ถึงสวนดอกไม้แล้ว หลงชอบต้นไม้ใช่ไหม”
“ชอบครับ” มันพยักหน้าแรง ๆ “ชอบมากกว่าสัตว์อีกครับ”
หลงผมแห้งจนเผลอสางแรงแล้วขาดติดนิ้วมาด้วย อโณชารีบซ่อนมันไว้ด้านหลัง “ลุกไหวไหมล่ะ”
“กะ..ก็พอไหวครับ” จริง ๆ ไม่ได้เป็นอะไรหรอก ที่กระดูกเหลวไหลไปซบอกเขานี่ก็ตอแหลทั้งนั้น มันค่อย ๆ ผละออกจากอกแบน ๆ อย่างอ้อยอิง “ไปกันเถอะครับ”
อโณชาพยักหน้าแล้วหันไปโยนทิชชูเลอะน้ำลายม้าลงถังขยะ เขาออกเดินนำมายังรถ หลังได้นั่งห้องแอร์สักพักแล้วกระปรี้กระเปร่าขึ้นเยอะ ตัวเขาเองก็ไม่ใครจะชอบที่ที่มีสัตว์นักหรอก รีบ ๆ ไปชมดอกไม้สวย ๆ บรรยากาศร่มเย็นก็ดีเหมือนกัน
ชายหนุ่มแวะล้างมือฟอกสบู่อยู่นานกว่าจะกลับมาเป็นสารถีให้หลง ทั้งที่เป็นเดือนสิงหาคมแต่อากาศร้อนจนรู้สึกว่าเที่ยวกลางแจ้งไม่สนุกนัก ถ้าอีกสองวันที่เหลือบอกหลงว่าขอนอนอยู่ที่พักเฉย ๆ จะเสียใจไหมเนี่ย ได้แต่คิดแบบนั้นขณะเหยียบคันเร่งขับรถลัดเลาะไปตามทาง
แดดแรงแผดเผาหลังคารถตลอดทางจวบจวนมันหยุดลงใต้สแลนสีเขียว คนขับร้อง ‘เยส’ ในใจ อย่างน้อยก็ที่จอดร่มในระดับหนึ่ง หลงที่นั่งข้าง ๆ มองซ้ายขวาตาแป๋วราวกับสำรวจบริเวณให้ทั่ว
“เดี๋ยวแวะกินข้าวกลางวันกันก่อนแล้วค่อยไปดูดอกไม้กันนะ” อโณชาแจกแจ้งตารางการเที่ยวยิ่งกว่าไกด์ทัวร์ “รอสักสี่ห้าโมงแดดน่าจะร่มกว่านี้”
“คุณอโณ ดอกไม้นี่ดอกอะไรครับ” คำถามเหมือนลูกซักทำอโณชาเกาหัวแกรก ๆ
“ก็หลายดอกแหละ”
“มีอังกาบไหมครับ”
“ไม่มีหรอก” เขากัดปาก กลั้นยิ้มกับความน่าเอ็นดูของหลง “ใครเขาปลูกของแบบนั้นสำหรับนักท่องเที่ยวกันเล่า บานแค่ไม่กี่เดือน”
“อ้าวเหรอ” ทางนั้นดูผิดหวังเล็กน้อย
“ที่ขึ้นชื่อหน่อยก็ดอกทานตะวัน เห็นว่ากว้างสุดลูกหูลูกตาเลยล่ะ” คนขับเปิดประตูออกไปก่อนเป็นการเร่งให้เจ้าหนูจำไมเลิกถามได้แล้ว
“คุณอโณรอผมด้วยสิ!”
………………………………………….
…………………………….
…………….
……
สวนกว้างสุดลูกหูลูกตาอย่างที่อโณชาโม้ไว้ไม่มีผิด หลงมองผ่านกระจกใสของร้านอาหารเห็นดอกไม้นานาชนิดเรียงรายไปตลอดทาง เขาตักข้าวผัดใส่ปากเคี้ยวกร้วม ๆ พลางชมความงามอันร้อนแรงไปด้วย ขนาดอยู่ในห้องแอร์ยังรู้ว่าแดดแรงเลย ออกไปเดินแบบนั้นผิวคุณอโณก็เสียพอดีสิ!
“จริง ๆ เรานั่งดูจากตรงนี้กันก็ได้นะครับ” มันอ้อมแอ้มบอก
“เอ๋” อีกฝ่ายเสียงสูง “ทำไมล่ะ หลงชอบพวกต้นไม้ไม่ใช่เหรอ อุตส่าห์มาทั้งทีจะไม่ดูหน่อยเหรอ”
“เดี๋ยวคุณอโณร้อน”
“โธ่ หลงเอ๊ย!” คนแก่กว่าโคลงหัวไอ้เด็กน้อยเล่น “ฉันดูเป็นคนอ่อนแอเหรอ?”
เท่านั้นล่ะภาพการใช้ความรุนแรงที่อโณชาเคยทำมาทั้งหมดก็ฉายวาบๆ เข้ามาในหัว เริ่มจากต่อยสมัคร ข่มขู่คนแก่ และตบท้ายด้วยการตุ้ยท้องส่งไอ้หลงร่วงไปกองกับพื้น แถมยังแบกคนตัวใหญ่กว่าอย่างหลงหิ้วขึ้นห้องเป็นหมากระเป๋าหน้าตาเฉย...
“มะ...ไม่ครับ คุณอโณแข็งแกร่งที่สุด”
“ใช่ไหมล่ะ” อโณชายิ้มหวานรับคำชม “เพราะงั้นเราไปดูดอกไม้กันเถอะ”
“ครับ”
“เห็นป้ายว่ามีบริการรถรางด้วย นั่งวนเล่นกันไหม”
“ไปครับ ๆ”
“นั่งให้ข้าวเรียงเม็ดก่อนค่อยออกไปเนอะ”
ทุกอย่างดูสนุกและน่าตื่นเต้นสำหรับหลงไปหมด ‘ไปเที่ยว’ มันดีแบบนี้เอง ได้ทำ ได้เห็นสิ่งแปลกใหม่ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะขอให้คุณอโณพามาเที่ยวทุกวันเลย หลงสะบัดหัวไล่ความคิดแบบเด็กป.3ออกหัวไปก่อนจะเผลอหลุดปากขอ
ดวงตาเรียวสำรวจไปทั่วตารางนิ้วนอกหน้าต่าง ถึงจะพูดว่าดอกไม้นานาพันธุ์แต่จริง ๆ ก็มีการจัดเรียงโซนอยู่ แบ่งตามโทนสี มีบ้างที่ตัดกันเพื่อสร้างความโดดเด่น แต่เท่าที่สังเกตเห็นไม่ว่าใครก็ยกมือถือยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปทั้งนั้น แก๊งลุง ๆ ป้า ๆ ที่เพิ่งออกจากร้านไปเมื่อกี้ยังส่งเสียง ‘เฮ้!’ แชะรูปตั้งแต่นั่งรถรางเลยทีเดียว อะไรมันจะขนาดนั้น
นิ้วยาว ๆ คีบเม็ดข้าวที่เหลือในจานไปมา “คุณอโณครับ”
“หือ?”
“แบบนี้เราก็จะได้ถ่ายรูปด้วยกันใช่ไหม?” ไอ้หนุ่มตกกระคีบข้าวเม็ดใหม่ขึ้นมา “ผมเห็นใคร ๆ ก็ถ่ายรูปกัน”
“ฉันไม่ค่อยชอบถ่ายรูปน่ะ” ตึง! คุณอโณชิ่งออกตัวตัดรอนขนาดนี้หน้าไอ้หลงเป็นอันหดเหลือสองเซน
“ละ...แล้วรูปคู่..”
“อยู่ด้วยกันทุกวันจะมีรูปไปทำไม”
โฮรววววววววววว คุณอโณววววว อภัยให้หลงที่มันตื้นเขินด้วยเถอะ จะสื่อว่า ‘อยู่กับฉันจะมีตัวแทนอย่างรูปถ่ายไปทำไมสินะ!’ ซีรีส์เกาหลีที่เพิ่งดูไปเมื่อคืนพระเอกก็พูดแบบนี้เด๊ะ ๆ เลย!
หลงระริกระรี้เป็นกระดี่ได้น้ำทั้งห้วย มโนไปมือก็บรรจงจัดข้าวในจานอย่างเร่งด่วนจนอโณชาต้องชะโงกหน้ามาดู
“เล่นอะไรน่ะหลง”
ทางนั้นเงยขึ้นมาตอบด้วยตาเป็นประกาย “ก็ให้ข้าวเรียงเม็ดไงครับ จะได้ไปกันสักที”
แปะ! ชายหนุ่มตบหน้าผากแรง ๆ
ภาษาไทยวันละคำวันนี้ขอเสนอคำว่า ‘ข้าวเรียงเม็ด’
.....................................................
.......................................
..................
.......
-
หลังสอนภาษาเสร็จอโณชาก็เข้าไปติดต่อขอซื้อตั๋วรถรางที่เคาน์เตอร์ด้านนอก เป็นตั๋วแบบใช้ได้ตลอดวันไม่จำกัดเที่ยว พูดง่าย ๆ ว่าลงเดินเล่นโซนไหนก็ได้พอเห็นอีรถนี่ผ่านปุ๊บก็ขึ้น ๆ ลง ๆ ได้ตามสบายเลย พออโณชาบอกให้เก็บไว้ดี ๆ หลงก็รีบยัดลงกระเป๋ากางเกงให้ลึกที่สุด
‘รถราง’ ที่ว่าเป็นคำเปรียบเปรยรูปร่างเท่านั้น ของจริงมันเป็นทรงวงรีแถมยังวิ่งด้วยล้อล้วน ๆ ไม่มีรางผสม ตัวรถเป็นสีน้ำตาลพร้อมแผงกั้นขึงไวนิลพร้อมสโลแกนโปรโมท มิน่าล่ะแก็งลุงป้ามาถ่ายรูปกับไอ้ป้ายนี้นี่เอง
หลงก้าวตามผู้ปกครองขึ้นไป เพื่อนร่วมทางมีทั้งเด็ก วัยรุ่น และคนชรา พวกเขาได้ที่นั่งตรงแถวที่สามหลังคนขับ นั่งรอเพียงสองนาทีรถก็เคลื่อนตัวไปช้า ๆ
“อาววววล่ะค่ะ!” เดี๋ยว ๆ มีพริตตี้ประจำรถด้วยเหรอ อโณชาถึงกับหันขวับมาดู พบว้าข้างคนขับมีเก้าอี้ตัวหนึ่งสำหรับเจ้าหล่อนนี่เอง หล่อนใส่ชุดกระโปรงลายสก็อตแดงแบบตุ๊กตา “ดิฉันขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่สวนสวรรค์ของเราน้าค้า”
“เฮ้ ๆ ๆ” ลุงป้าก็เฮตาม
“แม่ ๆ หนูอยากใส่กระโปรงแบบพี่เขา”
เห็นเพื่อนร่วมทริปแล้วอโณชาได้แต่ปลงตก หันไปมองหลงทางนั้นก็ไม่ได้สนใจสถานการณ์รอบตัวเลย นั่งตาเป็นประกายไม่ต่างกับเด็กผู้หญิงที่โวยวายจะเอากระโปรงสักนิด
“ไหนนนนน ขอเสียงหน่อยค่า”
“เฮ้!!” อโณชาเริ่มหันซ้ายหันขวาว่ามันมีโลโก้บริษัท MLM ซ่อนอยู่ตรงไหนหรือเปล่า หรือบางทีสาระแนโชว์อาจจะกลับมารีเทิร์นรายการใหม่
“เรายินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะให้บริการแก่ทู้กท่านน้าค้า” หล่อนผายมือออกไปด้านข้าง “ดิฉันจะให้เกร็ดความรู้แก้ทุกท่านไปตลอดทางเลยค่ะ อุ๊ย ๆ ตอนนี้เราเข้ามาในโซนที่หนึ่งแล้วนะคะ ทายสิว่าสวนอะไร ติ๊กต่อก ๆ ๆ”
กริบ.... ถามว่ามีใครสนใจไหม? ทุกคนกำลังสวมวิญญาณมนุษย์กล้องสาดแฟลชไปทั่วสารทิศ
“ถูกต้องนะค้า! เป็นการจัดสวนในคอนเซปพืชน้ำนั่นเองค่ะ” พริตตี้มันต้องสตรองแบบนี้ เล่นเองชงเองกินเองให้เป็น จากที่ตกใจอโณชาชักเกิดความเลื่อมใสในตัวหล่อนขึ้นมาตงิด ๆ “ท่าจะได้พบกับพืชน้ำนานาชนิด และไฮไลต์ของเราอยู่ที่น้ำตกจำลอง น้ำใสไหลเย็นเห็นตัวปลาแน่นอนค่า เอาล่ะค่ะ ท่านในสนใจเราจะจอดป้ายนี้แล้วนะค้า หลังรถจอดแล้วเรามาเล่นเกมกันดีกว่าค่า”
“แม่! หนูอยากเล่นเกม”
“เล่นเลยอีหนู ๆ”
“มีของรางวัลไหมค้า”
“หลง ๆ” อโณชาสะกิด “ลงป้ายนี้กันเถอะ”
“คุณอโณอยากดูพืชน้ำเหรอครับ”
“ลงเถอะ” จริง ๆ คือนั่งรถแล้วเกร็งต่างหากเล่า! หลงนี่ไม่รู้จักอ่านสถานการณ์เอาซะเลย จะชมดอกไม้เคล้าเสียงแปร๋นแหล๋นแบบนี้มีหวังอโณชาอกแตกตาย แล้วนี่ไม่รู้เกมมันจะบันเทิงปานใด สู้ลงมาเดินแห้งตายบนถนนดีกว่า
และทันทีที่รถจอดที่ป้ายอโณชาแทบจะพุ่งตัวลงเป็นคนแรกโดยไม่ลืมจูงลูกชายที่ชะโงกหน้าดูเอ็นซีสาวรื้อค้นตุ๊กตามาสคอตที่หน้ารถอย่างสนอกสนใจ
“ไม่รอเล่นเกมก่อนเหรอคุณอโณ”
“ไม่เล่น” น่าอายจะตายชัก “ถ้าหลงอยากได้ตุ๊กตาเดี๋ยวฉันซื้อให้เลย เห็นที่ช็อปข้างหน้าอยู่”
“ผมไม่ได้อยากได้ขนาดนั้นหรอกครับ” ตามประสาเด็กประถมเห็นเกมก็เลยสนใจแค่นั้นเอง หลงทำหางลู่หูตก “ดูพืชน้ำก็ดีเหมือนกันครับ ตรงนี้อากาศเย็นที่สุดเลย”
“ฉันก็ว่างั้นแหละ” ว่าแล้วก็เริ่มย่างก้าวเข้าไปในสวนสีเขียวชอุ่ม อยากจะขอดูไอ้น้ำตกไฮไลต์ของโซนให้เป็นบุญตาสักครั้ง
สิ่งที่พบนั้นทำเอาอย่างเข่าอ่อน น้ำตกขนาดปลอมติดผนังความกว้างราวสามเมตรตั้งตระหง่านตรงหน้า ส่งเสียงซู่ซ่าพร้อมเพลงสายน้ำไหลจากลำโพงด้านหลัง ด้านล่างก็น้ำใสเห็นตัวปลาจริงอโณชาไม่เถียง! แต่ขนาดปลานี่มัน.... ใหญ่สุดไม่เกิดนิ้วโป้งตีนแน่นอน
“คุณอโณดูสิ ๆ ผมรู้จักต้นนี้” ไอ้คนตัวสูงข้าง ๆ กลับไม่ได้มีท่าทีตกใจเลยสักนิดเพราะความคาดหวังของหลงนั้นเป็นศูนย์มาแต่แรก มันลงไปนั่งยอง ๆ ตรงขอบแอ่งน้ำ นี่ไง ๆ ถ้ากดลงไปใต้น้ำมันจะเป็นสีเงินแหละ”
“อย่าไปเล่นของเขาสิหลง”
“แต่ป้ายมันบอกว่ากดเล่นได้นะครับ” มันหันไปชี้ป้ายสีเหลืองข้าง ๆ “ดูสิคุณอโณ สีเงิน ๆ”
ตอนที่กำลังเหนื่อยใจพอมาเจอรอยยิ้มซื่อ ๆ เห็นเขี้ยวที่มุมปากของหลงแล้วจิตใจอโณชาก็ค่อย ๆ สงบลง อากาศร้อนเป็นบ้า แต่เขาทิ้งตัวลงข้าง ๆ ชายหนุ่มนั่งฟังเสียงน้ำไหลของจริงผสมปลอม นั่งเอานิ้วทิ่มจอกแหนตาม
ฉึก ฉึก ฉึก
“Pistia stratiotes”
อโณชาหันขวับมองหน้าคนพูด หลงก้มหน้าอยู่คงจะอ่านป้ายที่อยู่ตรงนั้นพอดี เขาอาจประหลาดใจมากกว่านี้ พอดีว่าที่ร้านอาหารคืนนั้นหลงเอ่ยปากบอกอาแสงเองว่าอ่านภาษาอังกฤษได้เลยไม่ตกใจนัก
เขาไม่อยากถามหรือเร่งเร้ากระตุ้นความทรงจำให้หลง น้อยครั้งมากที่อโณชาเอ่ยปากหรือพูดต้อนให้หลง ‘ลองนึกดูดี ๆสิ’ แม้แต่ข้อมูลที่เจ้าตัวค้นพบบางข้อเขาเองก็เพิ่งรู้พร้อมอาแสง ตอนนั้นแทนที่จะโกรธที่หลงปิดบัง แต่กลับกันด้วยซ้ำ เขาไม่อยากได้ยิน หลงไม่พูดถึงก็ดีเหมือนกัน
“โอ๊ะ! ต้นนี้ผมก็รู้จัก”
“ต้นไหนเหรอ?”
ขออยู่แบบนี้ไปอีกสักพักนะ
.................................................
.................................
.............
......
ถึงปากจะบอกว่าไม่อยากใช้บริการรถรางเถิดเทิงนั่นอีกแล้ว สุดท้ายอโณชาก็ต่อสู้กับแดดและสังขารของตัวเองไม่ไหว โดดขึ้นที่ป้ายสวนดอกไม้ไทยเป็นที่เรียบร้อย
ใจจริงเหนื่อยสายตัวแทบขาด เคืองตัวเองที่ตะบี้ตะบันเดินลืมอายุจนปวดขาแปล๊บ ๆ ขึ้นมา ปกติก็นั่งออฟฟิศทั้งวัน เจอแบบนี้เข้าไปอโณชาอยากจะกลับไปนอนเสียให้มันรู้แล้วรู้รอด
“อาววววล่ะค่ะ!” ใครจะเป็นจะตายแต่เอ็มซีที่นี่ทำงานได้อย่างดีเยี่ยม “เราเดินทางมาถึงไฮไลต์ของงานแล้ว ทุ่งทานตะวันค่า!”
“คุณอโณ ๆ ทานตะวันล่ะครับ” หลงกระตุกแขนเสื้อ ชี้ชวนให้ดูยิ่งกว่าเอ็มซี
“อืม”
ถ้าบอกว่าไม่ตื่นเต้นก็คงโกหก ดอกทานตะวันไม่ใช่ของแปลกใหม่และอโณชาไม่ได้ชื่นชอบเป็นพิเศษ ทว่าเมื่อมันเรียงรายกันนับร้อยนับพันดอกไกลสุดลูกหูลูกตาแล้วก็อดใจเต้นในความงามของมันไม่ได้ ดอกไม้สีเหลืองสามัคคีกันชูหน้าแหงนเข้าหาแสงในทิศตะวันตก
คู่สีเขียวเหลืองอยู่ด้วยกันแล้วสว่างสดใสจนแทบแสบตา ทั่วอาณาบริเวณไล่สีแบบนั้นเต็มไปหมด อโณชามองต้นแล้วต้นเล่าอย่างไม่รู้เบื่อ ที่ตื่นเต้นกว่าเขาก็น่าจะเป็นหลงเนี่ยแหละ
“ท่านใดสนใจจะลงป้ายนี้เชิญได้เลยนะค้า” เสียงเจี๊ยวจ๊าวกับเสียงลั่นชัตเตอร์ค่อย ๆ เงียบลงเมื่อทุกคนเตรียมตัวเก็บข้าวของ นี่มันโซนบังคับจะไม่ลงไปดูได้อย่างไร
“เราลงไหมครับคุณอโณ” หลงหันมาถามอย่างเป็นห่วงสังขาร “เมื่อกี้คุณอโณบ่นว่าเหนื่อย ถ้าไม่ไหวไม่เป็นไรนะครับ”
“มาถึงไฮไลต์จะไม่ลงได้ไงล่ะ” เขาส่งยิ้มบอกว่าไม่เป็นไร “ไปกันเถอะ”
หลงหน้าบานเป็นจานกระด้ง คราวนี้ชิ่งลงรถก่อนคุณอโณเลยด้วย ไอ้ลูกหมาวิ่งร่าราวได้กลับบ้านเกิด อีกนิดน่าจะกางแขนหมุนตัวและส่งภาษาพูดคุยกับนกน้อย อโณชาส่ายหัวขำ ๆ ก่อนจะรีบเดินตามไป
“ดูใกล้ ๆ สวยกว่ามองจากร้านอาหารอีกเนอะครับ”
“นั่นสิ” เขาเห็นด้วยอย่างที่สุด “ว่าแต่หลงระวังผึ้งด้วยนะ ยิ่งไม่ถูกกับสัตว์อยู่”
“โธ่...ถ้าวันนี้ผมโดนผึ้งต่อยอีกก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วล่ะครับ” หลงอย่าท้าเลย ชีวิตหลงมันฉิบหายซ้ำซ้อนจนอโณชานับครั้งแทบไม่ถ้วนแล้ว คิดแล้วก็หมายมั่นว่าจะดูแลเป็นอย่างดีมดไม่ให้ไต่ผึ้งไม่ให้ต่อย “โอ๊ะ! ตรงนู้นมีแบบเป็นซุ้มด้วยนะครับ ไปดูกันไหม”
“ก็เอาสิ”
เพราะเป็นไฮไลต์ของสวนจริงมีจุดถ่ายรูปมากมาย แน่นอนว่าตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาหูทั้งคู่ก็แทบดับเพราะเสียงชัตเตอร์รัว ๆ แถมยังต้องระวังว่าจะไปติดในเฟรมภาพใครเข้าอีก สำหรับอโณชาผู้ไม่ชอบการถ่ายรูปแล้วการเที่ยวของเขาจัดว่าแก่ระดับยุคไดโนเสาร์ตกรุ่นเลยทีเดียว มองลุง ๆ ป้า ๆ ถ่ายรูปอวดลูกหลานเริงร่ากันแล้วก็อดคิดไม่ได้ บางทีเพราะเขาไม่มีคนให้อวดหรือบอกเล่าเรื่องราวสนุก ๆ เลยกลายเป็นคนไม่เห็นความสำคัญของรูปถ่ายก็เป็นได้
ซุ้มดอกไม้ที่ว่าได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก คิวยาวจนเห็นแล้วเหนื่อยแทน มันเป็นการผสมผสานระหว่างเก้าอี้ไม้กับซุ้มโค้งรูปหัวใจเหมือนงานแต่ง ที่ฮิตจนแถวยาวเยียดก็เพราะถ้ายืนถ่ายจากตรงนี้จะเห็นทุ่งเหลืองอร่ามด้านหลังพร้อมติดป้ายชื่อสวนที่เป็นอักษรตัวใหญ่ปักอยู่ในทุ่งด้วย คนแก่และเด็กชอบกันนักเชียว
“คุณอโณไม่ถ่ายรูปบ้างเหรอครับ” หลงอดจะถามไม่ได้เพราะรู้สึกว่าพวกเขาไม่เข้าพวกกับคนอื่นเลย “ถ่ายดอกไม้ก็ได้นะครับ”
“อืม...” พอเห็นคนอื่นทำหมดอโณชาก็เริ่มคล้อยตาม “หลงอยากได้รูปเหรอ”
“จะ...จริง ๆ ก็อยากได้รูปคู่กับคุณอโณ” มันอ้อมแอ้มบอกความในใจ “ตะ..แต่ถ้าคุณอโณไม่ชอบขอรูปดอกทานตะวันก็ยังดีครับ มือถือผมก็ไม่มีกล้องเสียด้วย”
“อา นั่นสินะ...” นึกเคืองตัวเองที่เลือกเทคโนโลยีระดับต่ำให้หลงเลยแฮะ เพื่อเป็นการไถ่โทษอโณชาเลยต้องล้วงกระเป๋าหาอุปกรณ์สื่อสารของตนเองออกมาบ้าง นิ้วยาวกด ๆ เลือกฟังก์ชั่นถ่ายรูปขึ้นมา “ถ้ารูปไม่สวยอย่าว่ากันนะ”
“ระ...รูปที่คุณอโณถ่ายมันต้องดีอยู่แล้วสิครับ!” อะไรมันจะจริงจังกับลัทธิอโณลิซึ่มถึงเพียงนี้ ทว่าหลงมั่นใจว่าทุกการลั่นชัตเตอร์ของคุณอโณนั้นคือสิ่งดีงามของโลก!
ชายหนุ่มขยับจอภาพให้อยู่ตรงกลางระหว่างหลง ถามเป็นนัย ๆ ว่ามุมนี้ดีไหม และเมื่อหลงผงกหัวตอบรับภาพแรกของทริปก็ถูกบันทึกลงในเมมโมรี่ ทุ่งดอกไม้สีเหลืองทอดตัวยาวไปสุดตา เรียบง่ายและสวยงาม จากนั้นเขาก็เริ่มคึกพยายามถ่ายรูปโดยจัดมุมอื่นบ้าง อย่างลองหน้าชัดหน้าเบลอ หรือให้มีจุดโฟกัสอยู่มุมภาพ ถ่ายซูมไปที่รายละเอียดของดอกย่อยวงใน
หลงเอ่ยปากชมจนหูแฉะแข้งขาเปียกไปหมด จากที่อยู่ด้านนอกสุดก็ค่อย ๆ ขยับเข้าไปด้านในของสวน กังหันหลากสีปักเสียบอยู่ตรงทางเดินไปตลอดทาง ด้านขวามือคือร้านขายผลิตภัณฑ์จากดอกทานตะวันโดยเฉพาะ เป็นโซนที่ดูร่มเย็นที่สุดแล้วในสวนนี้ อโณชาเข้าไปด้อม ๆ มอง ๆ สินค้าสักหน่อย ไหน ๆ ก็มาแล้ว ซื้อไม่ซื้อเป็นอีกเรื่องหนึ่ง
“ซื้อน้ำมันเมล็ดดอกทานตะวันดีไหมหลง” พ่อครัวว่าขณะพลิกอ่านสรรพคุณด้านหลัง “เห็นว่ามีวิตามินเยอะ”
“เอามากินไม่เลี่ยนแย่เหรอครับ”
“บ้าเหรอ ใครเขาเอามาดื่มกัน” ไม่ถามให้เสียเวลาอโณชาเดินนำไปวางที่เคาน์เตอร์จ่ายเงินเรียบร้อย “เขาเอาไว้ทำอาหาร”
“อ๋อ”
“ขอบคุณครับ” อโณชานับเงินตามจำนวนพอดีเลื่อนให้คุณป้าที่เคาน์เตอร์พร้อมรับถุงกระดาษมาถือไว้แล้วหันมาบอกหลง “กลับกันหรือยัง?”
“เอ๋!” ฝ่ายนั้นเสียงสูง “จะกลับแล้วเหรอครับ”
น้ำเสียงผิดหวังเต็มประดาทำเอาอโณชาชะงักเท้าจนหลงที่เดินตามชนป้าบเข้าด้านหลัง หันกลับมาก็เจอไอ้หนุ่มตัวสูงยืนห่อไหล่ทำตัวเล็ก ๆ ดูน่าสงสารเสียเต็มประดา
“หลงอยากเล่นอะไรอีกเหรอ” คำถามเหมือนพ่อมาลูกมาสวนสนุกนั่นทำหลงตาเป็นประกาย
“คุณอโณจะยอมเหรอครับ”
“แล้วทำไมฉันต้องไม่ยอมด้วยล่ะ?” อโณชาเอียงคอ และเมื่อหันไปทิศทางที่หลงมองเขาก็เข้าใจทุกอย่าง
“ผมอยากได้รูปคู่กับคุณอโณครับ” มันเกาท้ายทอยเขินอายจนใบหูแดง “นะครับ”
‘รับถ่ายรูปโพราลอย’ ป้ายขึ้นหราว่าแบบนั้น
อโณชาจ้องมันอยู่นาน ช่างกล้องเป็นป้าแก่ ๆ คนหนึ่งที่ดูอย่างไรฝีมือการถ่ายน่าจะไม่ดีนัก แต่สำหรับนักท่องเที่ยวคงไม่เรื่องมากกับรูปใบเดียวหรอก ไม่ดีก็ถ่ายมือถือเอาเองได้
แต่อโณชาไม่ใช่! เขาไม่ชอบถ่ายรูป ไม่ชอบหยุดฝังความทรงจำอะไรสักอย่างแบบเป็นรูปธรรม แน่นอนว่าเขาต้องปฎิเสธปะ...
“ไม่ได้เหรอครับ...”
ชายเสื้อยืดถูกกระตุกพร้อมด้วยแววตาขออาหาร
“มะ...”
“คุณอโณ...”
ริมฝีปากล่างสั่นพั่บ ๆ เป็นเจ้าเข้า ไม่เอานะอโณชา แค่คำเดียว! พูดออกไปเลยว่า...
“นะครับ”
“กะ..ก็ได้”
“เย้! ๆ ๆ” ชายวัยประมาณยี่สิบกว่าชูไม้ชูมือกระโดดเย้ว ๆ เป็นเด็กสามขวบความความตื่นตระหนกให้ลูกค้าท่านอื่นเป็นอย่างมาก ร้อนถึงอโณชาต้องรีบคว้าแขนมันไว้
“มา ๆ จะถ่ายก็ถ่าย”
“ครับ ๆ ๆ” ก่อนที่คุณอโณจะเปลี่ยนใจหลงต้องรีบสงบสติอารมณ์เสียก่อน หุบเหงือกแห้ง ๆ เก็บไว้แล้วรีบร้อนลากแขนอีกฝ่ายไปหาช่างกล้องทันที “ถ่ายรูปครับ!”
คุณป้าค่อย ๆ ขยับกล้ามเนื้อคอขึ้นมาช้า ๆ ราวกับตัวสล็อตจนหลงอดจะจิกขากางเกงด้วยความลุ้นระทึกไม่ได้ แกยกนิ้วเหี่ยว ๆ ชี้ไปยังซุ้มดอกไม้สะเหล่อ ๆ รูปหัวใจ แค่เห็นดีไซน์อโณชาก็ขนลุกเกลียว ทว่าสายไปเสียแล้ว ไอ้หน้ากระรุนหลังเขาไปยังซุ้มทันที พร้อมกดบ่าให้นั่งลง
“ผมให้คุณอโณนั่งข้างกังหันเลยครับ”
ขวับ อโณชาหันไปเจอกังหันพลาสติกด้านหลังกำลังต้านลมปั่นพั่บ ๆ พร้อมจะกินผมเข้าไปทุกเมื่อ นี่หลงมันเลือกที่ให้เขาอย่างดีจริง ๆ ใช่ไหม
และก่อนจะถูกขัดหลงทิ้งนั่งอย่างแรงอีกฝั่งจนเก้าอี้ผุ ๆ แทบทะลุ มันพยักหน้าสงสัญญาณให้คุณป้าในทันที แถมแกยังทำท่า ‘โอเค’ กลับมาให้ด้วย!! วันนี้อโณชาค้นพบแล้วว่าแม้สัตว์โลกจะไม่รัก แต่หลงช่างเข้ากับคนแก่ได้อย่างน่ากลัว ไม่รู้สื่อสารกันรู้เรื่องขนาดนั้นได้อย่างไร
“คุณอโณมองกล้องสิครับ” เหมือนจะรู้ว่าถูกนินทา หลงเอาเข่ากระทุ้งขาเขาแถมยังพูดรอดไรฟันไม่ให้รอยยิ้มเสียทรงอีก จริงจังเสียไม่มีล่ะ
มาถึงขั้นนี้แล้วจะถอยหลังกลับก็เห็นแก่คุณป้าที่ยกกล้องอันโตขึ้นมาด้วยมืออันสั่นระริก อโณชาฉีกยิ้มแกน ๆ ให้กล้อง...
หงัก ๆ ๆ ปลายนิ้วค่อย ๆ วางลงบนปุ่ม...
ชีสสสสสสสสสส
ทว่าสิ่งที่ได้ตอบแทนคือความเงียบงัน ทุกสิ่งหยุดเคลื่อนไหว ราวกับโลกใบนั้นหยุดนิ่ง... และมันถูกกดเพลย์อีกครั้งเมื่อคุณป้าขยับปากช้า ๆ “ทำไมมันไม่ออก...”
อ้ากกกกกกกกกกกก หลงอยากวิ่งออกไปชนเสาตาย กว่าจะลากคุณอโณมาถ่ายด้วยก็แทบแย่ นี่กล้องยังจะเล่นตัวอีกเรอะ! ชีวิตไอ้หลงมันจะน่าอดสูเกินไปแล้ว! มันเอื้อมมือออกมา “เอากล้องมาดูสิครับ เดี๋ยวผมดูหะ...”
แชะ!
“โอ้! ออกแล้วพ่อหนุ่มเอ๊ย!” ไม่ว่าเปล่าท่านป้ายังหยิบกระดาษแผ่นดำ ๆ โบกไปมาอย่างเริงร่า ราวกับท่าทีเซื่องซึมเมื่อครู่นั้นแค่ฝันไป “มาเอารูปเลยลูก หนึ่งร้อยห้าสิบบาท”
คุณป้าคร้าบบบบบบบบบบบ! ป้าจะทำแบบนี้กับไอ้หลงไม่ได้นะคร้าบบบบบบ
ไอ้คนตั้งความหวังสูงวิญญาณออกร่างตายคาซากซุ้มไปเป็นที่เรียบร้อย ลำบากถึงอโณชาต้องลุกขึ้นไปหาคุณป้าก่อนแขนแกจะเคล็ดเพราะสะบัดรูปมากไป หลงมองตามด้วยน้ำตาคลอเบ้า เขาไม่ยอมแน่ ๆ ขอควักเงินเดือนตัวเองออกมาถ่ายใหม่อีกระ...
“ฮ่า ๆ ๆ” จู่ ๆ อโณชาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา หากเมื่อครู่ที่ป้าถ่ายรูปนั้นเรียกว่าโลกหยุดเคลื่อนไหวล่ะก็นาทีนี้คงเป็นโลกหมุนติ้ว ๆ เลยล่ะ
คุณอโณที่ชอบยิ้มเป็นมารยาทคนนั้นกำลังหัวเราะเสียงดัง ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะปวดกล้ามเนื้อท้อง ไม่ได้สวยงามเหมือนรูปสลักอย่างในยามปกติ ทว่ากลับไม่สามารถละสายตาได้เลย...
หลงยัดกระเป๋าสตางค์ลงกางเกงเงียบ ๆ
จะถ่ายใหม่ไปทำไม? เขาได้รูปที่สวยงามที่สุดมาแล้วนี่นา
..............................................................
.......................................
...................
.......
-
“ไม่ ๆ ๆ รูปนี้มันเลวร้ายมาก!!”
“ทำไมล่ะ ฮ่า ๆ ๆ” อโณชางอตัวจับท้องไว้
นี่เป็นครั้งแรกที่โดนคุณอโณชมแล้วหลงไม่ดีใจเลยสักนิด แถมน้ำตาจะไหลอีกต่างหาก สองมือจับกระดาษราคาแพงเอาไว้แน่นราวกับจะฉีกมันออกเป็นชิ้น ๆ บนนั้นปรากฏภาพของชายสองคนในอิริยาบถอันแตกต่าง ด้านขวาของภาพเป็นอโณชาที่เผยอปากค้างเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างจะเรียกว่า ‘หน้าเหวอ’ ก็คงไม่ผิดนัก แต่เมื่อเลื่อนสายตาต่อไปทางซ้ายแล้วพบว่าอโณชาในรูปนั้นจัดว่าดูดีระดับเทวดาเลยทีเดียว!
ตาปรือเห็นเปลือกตาแค่ครึ่งเดียวราวกับรูป meme ยอดฮิตของบอม ธนิน ปากอ้าค้างจนเห็นฟัน หน้าบิดเบี้ยว แถมยังเอื้อมมือออกมาราวจะขอส่วนบุญ...
ของแบบนี้มันควรจะเก็บไว้เหรอ!!
“ฉันว่าน่ารักดีออกนะ”
“น่ารักตรงไหนกันล่ะครับ!!” และแล้ววันนี้หลงก็ได้รู้ว่า ‘น่ารัก’ ของอโณชาเป็นคำด่าอย่างหนึ่ง แต่ละสิ่งที่ชมนี่ไม่ได้มีสภาพน่ารักตามฉบับสากลเลย! เก๋ากี้งี้ ไอ้หลงในรูปงี้…
“ถ้าหลงไม่เอาฉันขอนะ” ว่าแล้วมือซน ๆ ก็เอื้อมมากดึง ทว่าไอ้คนแหกปากเมื่อครู่กับจับไว้แน่น
“ไม่เอาครับ” อยู่ ๆ ก็เปลี่ยนใจกะทันหันเสียอย่างนั้น หลงล้วงกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาแล้วบรรจงยัดรูปทุเรศ ๆ นั่นลงไปในช่องใส่ธนบัตร “ถึงยังไงมันก็เป็นรูปคู่ ให้ผมเก็บไว้เถอะ”
“ฮะ ๆ ๆ”
“อาววววววล่ะค่ะ!” นี่อโณชาลืมอะไรไปหรือเปล่า มาแล้วจ้า เอ็มซีสาวสุดร้อนแรงที่ไม่ว่ารถคันไหนก็เทรนออกมาเหมือนกันหมด “เมื่อกี้เป็นยังไงกันบ้างค้ากับไฮไลต์ของสวนเรา สวยไหมค้า”
“สวยยยยยยยย” ที่น่าทึ่งกว่าหล่อนคือมีคนรับมุกตลอดเนี่ยแหละ
“และเพื่อเป็นการส่งท้ายก่อนกลับบ้านนะคะ ดิฉันมีเกมมาให้ทุกคนเล่นด้วย ของรางวัลก็คือ...” ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็ก้มลงไปรื้อถุงพลาสติกด้านล่างพร้อมกับชูสิ่งหนึ่งขึ้นเหนือศีรษะ “แท่แดนนนนน มา-เล็ด-ทาน-ตะ-วัน!”
“โอ้ววววววววว” ลุง ๆ ป้า ๆ คึกครื้นเป็นพิเศษเพราะถ้าได้ถุงใหญ่ขนาดนี้แจกทั้งรถตู้แทะถึงกรุงเทพยังเหลือเฟือเลย
“ก่อนอื่นดิฉันจะเล่าตำนานดอกทานตะวันให้ฟังนะคะ ทุกท่านคงรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าดอกเหลือง ๆ สวย ๆ พวกนั้นมันหันหน้าเข้าหาดวงอาทิตย์...” ว่าแล้วหล่อนก็ผายมือขึ้นฟ้า ลุงป้าน้าอาส่งเสียงอู้อ้าตื่นเต้น “ตามตำนานเทพกรีกแล้ว ว่ากันว่ามีเทพอัปสรนามว่าไคลทีถูกพายุพัดขึ้นมาจากใต้ทะเล หล่อนเกยตื้นอยู่ริมหาด”
ใช้คำว่าเกยตื้นนี่มันจะดีเหรอ.. อโณชาได้แต่คิดอย่างนั้น
“แต่เมื่อฟื้นขึ้นมาไคลทีก็พบว่าเธอได้อยู่ท่ามกลางพืชพันธุ์และแสงแดดเป็นครั้งแรก เธอหลงรักดวงอาทิตย์เข้าแล้ว ดวงอาทิตย์ก็คือเทพอพอลโล เป็นหนุ่มรูปงามที่ขับราชรถสุริยะผ่านทุกวัน ไม่ว่าจะผ่านไปทางใด ไคลธีก็จะจ้องมองตามไปทุกที่ ทว่าช่างน่าสงสาร อพอลโลนั้นไม่ได้สนใจในตัวนางแม้แต่น้อย”
“ไคลธีที่เอาแต่เฝ้ารอเริ่มเหี่ยวเฉา เหล่าทวยเทพที่รับรู้เรื่องราวของนางจึงเปลี่ยนร่างของนางให้กลายเป็นดอกทานตะวันที่จะเฝ้าคอยหันหน้าหาแสงอาทิตย์ตลอดไป ช่างเป็นความรักที่แสนมั่นคงและสวยงามเหลือเกินค่ะ”
หลงคุ้นเคยเรื่องราวที่เอ็มซีสาวเล่าอยู่ ไม่แน่ใจนักว่าจากรายการโทรศัพท์หรือจากความทรงจำเก่าในอดีต ทว่าเมื่อได้มาฟังมันอีกครั้งข้าง ๆ คุณอโณแล้วใจเต้นแปลก ๆ ก็เรื่องราวที่เล่ามานั่นมันต่างกับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ตรงไหนกันล่ะ
“เอาล่ะค่ะ มาถึงเกมที่ทุกท่านรอคอย ดิฉันจะถามคำถามหนึ่งข้อ ใครยกมือได้เร็วและตอบได้ถูกต้องก็รับของรางวัลไปเลยนะคะ” การละเล่นยังดำเนินไปไม่มีหยุด “คำถามก็คือ ของรางวัลคืออะไรคะ หนึ่ง สอง ยกค่ะ!”
เสียงความวุ่นวาย ยื้อแย่ง แข่งขัน โหวกเหวกไปทั้งรถ แทนที่จะชวนปวดหัว แต่หลงกลับผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด ลมเย็น ๆ บริสุทธิ์จากต้นไม้พัดวูบเข้ามาจนเย็นท้ายทอย มันขยับตัวเข้าไปใกล้คนข้าง ๆ กระแซะจนบ่าชนกัน
“เหมือนผมเลยเนอะ”
“หือ?”
“ดอกทานตะวันไงครับ” คำตอบทำให้อโณชาเผลอเบ้ปากในความน้ำเน่าเล็กน้อย
“ฉันไม่ใช่พระอาทิตย์สักหน่อย นามสกุลฉันเป็นพระจันทร์หรอก” นายอโณชา จันทรศานต์ยิ้มเยาะใส่ ริจะจีบด้วยมุกน้ำเน่าแบบนี้มันข้ามขั้นไปหน่อยมั้งหลง
“ถ้าอย่างงั้นผมก็กลายพันธุ์เป็นดอกทานพระจันทร์”
เขากัดปากกลั้นยิ้มกับมุกจีบสะเหล่อ ๆ อโณชาได้แต่สงสัย
ต้องหน้าด้านขนาดไหนถึงจะกล้าเล่นมุกนี้
.................................................
...........................
..............
......
ที่พักของทริปนี้เป็นรีสอร์ตเล็ก ๆ สไตล์บาหลี บรรจุบ้านพักไม่กี่หลังเพื่อความเป็นส่วนตัวของคุณลูกค้า หลังเช็กอินที่ด้านหน้าเรียบร้อยพนักงานก็นำกระเป๋าไปเก็บในห้องพักให้ เรียกได้ว่าบริการดีเยี่ยมสมราคา แพรนภัสเป็นคนแนะนำที่นี่ให้พร้อมบัตรส่วนลดที่หล่อนซื้อดีลไว้เป็นการขอโทษที่ทำทริปเลื่อน
อาคารไม้มุงหลังคาสีเหลี่ยมคางหมูสีเปลือกไม้เรียงรายไปตลอดสองข้างทาง จากข้อมูลที่พนักงานสาวเล่าที่นี่มีบ้านพักแค่ 20 หลังเท่านั้น มีสระว่ายน้ำอยู่ตรงกลางพร้อมสวนร่มรื่น ปลูกพวกกล้วย เฮลิโคเนีย พลับพลึง ลั่นทม โกสน และกระถางพื้นน้ำใส่กกหรือบัว ที่ขาดไม่ได้คือประติมากรรมรูปสลักทั้งลอยตัวและนูนสูงที่สร้างชีวิตชีวาให้แก่สวนไม่น้อย
อโณชาเลือกบ้านพักแบบสองเตียงเพื่อความผ่อนคลายตอนพักผ่อนจะได้ยืดแข้งยืดขาได้เต็มที่ ด้านในบ้านพักไม้จุดออโรม่าต้อนรับพร้อมเปิดไฟสี warm white ชวนอบอุ่นไปทั้งห้อง พนักงานโค้งให้เขาแล้วจากไปเงียบ ๆ อากาศด้านในเย็นสบายเนื่องจากต้นไม้ห้อมล้อมบวกกับการวางผังบ้านรับลมของสถาปนิก เฟอร์นิเจอร์ไม้เรียบง่ายให้อารมณ์แบบ traditional ผสมกับอุปกรณ์มือจับอย่างสำริดหรือทองเหลือง ลงตัวอย่างไม่น่าเชื่อ คนจ่ายเงินเดินไปแหวกผ้าม่านขาวโปร่งแล้วหันมาบอกเด็กที่นั่งมอมแมมบนพื้น
“หลงอาบน้ำก่อนเลยนะ” ปากพูดแบบนั้นแต่ดวงตายังสำรวจรอบบริเวณไม่หยุด “วันนี้นอนเร็วกันหน่อยดีกว่า พรุ่งนี้ไปน้ำตกกันเดี๋ยวจะหมดแรง”
“น้ำตกเหรอครับ” คนฟังตาเป็นประกาย รีบคุ้ยหากางเกงในในกระเป๋า
“เดี๋ยวฉันออกไปเดินเล่นหน่อยนะ ถ้ากลับมาช้าหลงหลับก่อนได้เลย”
“อ้าว ไหนคุณอโณว่าต้องรีบนอนไงครับ” เถียงคำไม่ตกฟากจริง ๆ ใครสั่งใครสอนเนี่ย อโณชามองไอ้หลงจำไมเวอร์ชั่นก่อนจะเดินเข้าไปตบหัวปุ ๆ
“ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้วนอนดึกได้”
“เดี๋ยวสิคุณอโณ” หลงพยายามพันแข้งพันขาแต่อโณชาเดินลิ่ว ๆ ไปที่ประตูเรียบร้อยแถมยังควงกุญแจเยาะเย้ยอีกต่างหาก “คุณอโณววววว”
เสียงนั้นขาดหายไปตอนที่บานประตูงับลง อโณชาหลุดยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ไม่สิแทบจะหลุดขำเลยแหละ เขาสวมรองเท้าแตะของรีสอร์ตแล้วเริ่มออกเดินชมนกชมไม้ไปรอบ ๆ
วันนี้สนุกจนเหนื่อย หัวเราะจนปวดท้อง เดินจนขาพัง ผสมปนเปกันไปหมด แล้วนี่เขายังจะบ้าออกมาสงบสติอารมณ์ข้างนอกอีก ชักไปกันใหญ่แล้ว อโณชาทิ้งตัวนั่งบนม้านั่งริมสวนเอนหลังช้า ๆ ฟังเสียงแมลงกลางคืนส่งเสียง
สมองไพล่คิดถึงคนในห้อง ไม่รู้ว่าตัวเองถลำลึกมาถึงขนาดนี้ได้อย่างไร รู้ตัวอีกทีเขาก็คุ้นเคยกับการมีหลงข้าง ๆ เสียแล้ว
ความสัมพันธ์ค่อย ๆ ถักทอพันเกลียวเข้าหากันช้า ๆ แต่แนบแน่นจนนึกสงสัยว่าตัวเองปล่อยไปขนาดนี้ได้อย่างไร ชายหนุ่มถอนหายใจออกมายาว ๆ ทั้งที่มาเที่ยวแท้ ๆ เขาไม่ควรเอาอะไรมาคิดให้หนักหัวเลยสักนิด
อโณชานั่งอยู่ตรงนั้นและลุกขึ้นมาเดินสำรวจนิดหน่อย พอเหลือบไปเห็นนาฬิกาบนผนังที่เล้านจ์ก็คิดว่าได้เวลาผู้ใหญ่นอนเสียแล้วมั้ง คิดได้ดังนั้นก็ลากสังขารกลับห้องทันที
หลงนอนยาวเหยียดอยู่บนเตียงริมประตู คลุมโปงเสียจนมองไม่เห็นหน้า อาจเพราะห้องเปิดไฟสว่างโร่เลยต้องคลุมไว้ล่ะมั้ง เขารื้อกระเป๋าหยิบขั้นในและเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไป
ใช้เวลาร่วมสิบห้านาทีชายหนุ่มก็เดินใส่ชุดนอนอยู่ในห้องพร้อมสำหรับการพักผ่อนแล้ว อโณชาปิดสวิทช์ไฟที่ข้างประตูแล้วใช้แสงจันทร์ด้านนอกคลำทางกลับไปหาเตียงได้สำเร็จ เขายกผ้านวมผืนหน้าขึ้นแล้วซุกตัวเข้าอย่างเป็นสุข ไม่ได้นอนรีสอร์ตแบบนี้นานแล้ว ฟูกก็นิ่ม หมอนฟูนุ่ม แอร์เย็นสบายผสมกลิ่นอโรมาชวนเคลิ้มได้ไม่ยากเลย
ต้องรีบนอนแล้วล่ะ พรุ่งนี้จะได้มีแรงเที่ยวเยอะ ๆ คิดได้อย่างนี้เปลือกตาอันหนักอึ้งก็ปิดลงมาทันที การหลับนั้นง่ายดายเหมือนถูกดึงวูบเข้าไปในอีกโลกหนึ่ง อโณชาร่ำ ๆ จะไปอยู่แล้ว ทว่าวินาทีที่ถูกดูดเข้าไปนั้น...
พรึ่บ ๆ
เสียงเครื่องนอนขยับซวบซาบด้านหลังทำเอาคนหูดีลืมตาโพล่งกลางอากาศ อโณชาผู้ถูกดูดกลับมาโลกเดิมหันกลับไปดูอีกเตียงทันที ชายตัวสูงที่นอนอยู่ขยับยุกยิกเหมือนไม่สบายตัว เดี๋ยวพลิกซ้ายเดี๋ยวพลิกขวาหมุนวนจนจะรอบเตียงอยู่แล้ว
ชายหนุ่มมองคนงุ่นง่านพลางอดยิ้มเอ็นดูไม่ได้ ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าเด็กในปกครองติดหมอนข้างขนาดไหน แต่ไม่คิดว่าจะอาการหนักขนาดนี้นี่นา
“หลง นอนไม่หลับเหรอ”
เฮือก! ทางนั้นกระตุกเล็กน้อยเมื่อถูกจับได้ แถมยังตอบมาเสียงอ่อย “ทำคุณอโณตื่นเหรอครับ”
อโณชาไม่ได้ตอบคำถามเชิงตำหนิตัวเองนั่น กลับกันเขายกผ้าห่มด้านหนึ่งขึ้นส่งเสียงเรียกเบา ๆ
“มานี่สิ”
ผลุบ ยิ่งกว่าเปิดกรงหมา กะพริบตาแค่สามทีเงาดำ ๆ ก็พุ่งเข้ามายัดตัวลงในทันที แถมยังกอดก่ายด้วยท่วงท่าการนอนแบบเดิมด้วย ผมสั้น ๆ ไถแกรก ๆ ลงมาบนบ่า อโณชาเลยต้องตบหัวเบา ๆ เป็นการบอกให้ใจเย็น ๆ หน่อย ดีนะวันนี้ไม่มาหอบแฮ่ก ๆ ใส่ข้างหู
เหมือนคนโง่ที่ทิ้งเตียงให้ผีนอนเล่นแล้วยังโง่ชั้นสองด้วยการนอนเบียดแอ้กเป็นปลากระป๋องอีก อโณชาผู้ถูกบีบอัดได้แต่นอนแน่นิ่งเป็นหมอนข้างให้ไอ้หลงซุก ๆ จนกว่ามันจะเคลิ้มหลับนั่นแหละ
“คุณอโณ” ลมร้อนเป่าหูอย่างกับไดร์เป่าผม “เมื่อกี้ผมพยายามจะนอนเร็ว ๆ ตามที่คุณอโณสั่ง”
อโณชาเอียงคอ ต้องการอะไร จะให้ชมว่าเด็กดีเหรอ?
“ตะ...แต่ว่า” มือใหญ่ ๆ ยื่นขึ้นมาแบออก “ยังไม่ได้กู้ดไนท์คิสเลยครับ”
“หึ หึ หึ”
ทำไงได้ล่ะ? ก็เลี้ยงจนเสียนิสัยแล้วนี่นา
TBC
มาแบบยาวมากกกกกก แบ่งย่อยได้เป็นสองตอน แต่ที่นี่เราให้คุณในตอนเดียว!
หวานจนน้ำตาล เบาเหวานขึ้น โอ๊ย อิแม่ใจไม่ดีเลยค่ะคู้นนนนนนน
แต่สงครามยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหาร พรุ่งนี้ต้องสนุกกว่านี้แน่เลยแฮมทาโร่ หึหึหึหึ
ดูไปดูมานี่มันการเอาหลงมารังแกนอกสถานที่ชัดๆเลยนี่นา มีความสุขเหลือเกิน 5555
เจอกันตอนหน้านะจ๊ะ
ขอบคุณคุณ Tea for Thee ที่ช่วยแก้ไขคำผิดให้นะคะ ถ้าใครเจออีกแจ้งได้เลยนะคะ
-
หึ หึ หึ
หลงหลงหลง
:hao3:
-
ม่ายยยยยยยย เรื่องนี้มีแต่ความเอ๋อของหลงและน้ำตาลเรียกฝูงมดค่า
ดราม่งดราม่าอะไรเราไม่รู้จักเบยยยยยยย :hao7:
-
ฮ่าๆๆๆหลงนี่มันเข้าใจอ้อนจริงๆ
-
อ๋อย มุ้งมิ้งมากค่ะ
น่ารั๊กกกกกทั้งคู่เลย
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หลงมันบ้าจริงๆ
อะไรจะบ้าคุณอโณได้ขนาดนี้
นี่ถ้าในโลกนี้จะมีใครรักคุณอโณมากนะ
คนคนนั้นคือหลงแล้วล่ะ
คุณอโณเองก็อยากจะยื้อเวลาใช่ไหมอ่า
แต่อดีตของหลงก็น่าติดตามอ่ะ
-
หลงเหมือนลูกคนอื่น หมาคนอื่นที่คุณอโณเอามาเลี้ยงจนติด แล้วก็กลับไปหาเจ้าของเดิมไม่ได้เลย5555
-
เอ๋อได้ตลอดจนอ่อนใจไปหมดแล้วหลง
-
:hao7: :hao7:
-
คุณอโณวววววววว
สรุปว่าเลี้ยงเป็นหมาหลง ลูกชาย หรืออะไรกันแน่คะเนี่ย 5555
-
เหมือนหลงเริ่มจำอะไรได้ขึ้นมาบ้างแล้วสินะ
-
โอ๊ยยยยยยยๆๆๆๆ ขุ่นพ่อกับขุ่นลูกกกกน่ารักเกินไปแล้ววววๆๆๆๆๆ :o8:
-
น่าเสียดายที่ตอนแรกคุณอโณมอบกู๊ดไนท์คิสให้หลง
ป้านี่ล่ะอยากย้อนเวลาให้คุณอโณตั้งค่าของรางวัลใหม่ให้ใหญ่ขึ้น เช่น ล้วงลูก ลูบไล้ไรงี้
หลงมันจะได้นอนหลับฝันดีตัวเบาสบายทุก ๆ คือ แฮ่! ป้าไม่หื่นค่ะ ป้าไม่หื่น
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^ :L2:
-
คนเขียนกำลังหลอกให้เราตายใจด้วยบทหวานๆฮาๆแล้วอัดดราม่าให้กระอักเลือดตอนท้ายรึเปล่าคะ
-
หลง สาบานสิ ว่าไม่คิดมากกว่านี้ 5555555
-
หลงน่ารัก น่าแกล้งจริงๆ
-
โอยยยย ฮา คือ...มันดีอ่ะ หลงน่ารัก ซื่อๆ มีเจ้าเล่ห์แบบ...5555 บอกไม่ถูกอ่ะ คุณอโณนี่ก็นะ จริงๆแล้ว นี่พาลูกหรือพาหมา(ยักษ์)มาเที่ยวนอกบ้านอ่ะ ชักสงสัย? :jul3: รอๆ เห็นว่าพรุ่งนี้จะฮากว่านี้ // รอบนี้ยาวสะใจดีแท้ ขอบคุณน้า ชอบจริงๆ :mew1:
เพิ่งได้สิทธิ์ +1 ขอประเดิมให้คุณ Indigo เลยละกันค่ะ ที่ผ่านมาได้แค่อ่านกับคอมเม้นต์ให้ เป็นกำลังใจให้จ๊ะ :yeb:
-
เลี้ยงแมวก็กลายเป็นจอมเขมือบ
เลี้ยงหลงก็กลายเป็นจอมหื่น
คุณอโณช่างมีฝีมือเลิศล้ำ
ฮาตรงรูปถ่ายเนี่ยแหละ ขำจนปวดท้องเลย ฮ่าฮ่าฮ่า :laugh:
-
:pig4: :pig4: :3123:
-
ทั้งเอ็นดูทั้งขำ หลงเอ๊ย
-
เดทแรกที่รอคอย หวานหยดดดดดดด ขำที่สุดกับการถ่ายภาพสุดเฟลของหลง หน้าบอมลอยขึ้นมาจริงๆค่ะ 555555555 #ขำแรง จากที่อ่านตอนนี่ทำให้เรารู้สึกอย่างนึงว่าคุณอโณเหมือนค่อยๆหว่านเมล็ดช้าๆและตอนนี้ก็ได้ผลระยะยาวแล้ว ง่ายๆคือเจ้าเล่ห์ :hao7:
-
หลงเอ้ยยย
-
หลงเอ้ยเป็นเอามากเลย :hao7: :hao7:
-
ขอบคุณค่าา
หลงกันสุดๆไปเลยเนี่ย ตอนนี้ยาวมากค่ะ ชอบมากด้วยค่ะ 5555555
-
ความทรงจำที่ 24
‘วันนี้อากาศดี’ พนักงานทุกคนพูดอย่างนั้น
อากาศดีในแถบยุโรปอาจหมายถึงฟ้าเปิด แดดออก อากาศอุ่นกำลังดีเหมาะแก่การเดินเล่น แต่สำหรับประเทศไทยที่ใกล้เส้นศูนย์สูตรแล้วไซร้นิยามของ ‘อากาศดี’ น่าจะเป็นฤดูหนาว ซึ่งตอนนี้ก็ไม่ใกล้เคียง
และอโณชาหยุดครุ่นคิดทันทีเมื่อเปิดห้องมาเจอแสงจ้าอยู่บนหัว สรุปว่าอากาศดีเท่ากับร้อนตับแลบสินะ
เช้านี้เขาตื่นก่อนตามกำหนดการณ์ เห็นไอ้ลูกหมานอนปริ่ม ๆ จะตกเตียงแล้วอยากจะหัวเราะ ด้วยเมตตาจิตอโณชาจึงไปช่วยดึงขึ้นมานอนดี ๆ เขาไม่ได้ปวดเมื่อยเนื้อตัวอย่างที่คิด แถมยังกระปรี้กระเปร่าจนคิดว่ายกหลงด้วยมือข้างเดียวก็ยังไหว
แปดโมงตรงนายบ่าวพากันมาถึงห้องอาหารโดยสวัสดิภาพ วันนี้แต่งตัวดูทะมัดทะแมงกว่าเมื่อวานเพราะจะเข้าป่าชมธรรมชาติกัน หลงใส่เสื้อยืดสีชมพูลายแพทริกเพื่อนปลาดาวของสพันจ์บ็อบหน้าโง่เง่าเข้ากับเหง้าหน้าผู้สวมใส่เป็นอย่างมาก จับชุดกับกางเกงขาสามส่วนเนื้อผ้าเบา และรองเท้าผ้าใบคู่เดิม เหมาะกับการลุยป่าเป็นอย่างยิ่ง ส่วนอโณชานั้นคุมธีมเรียบง่ายแต่เซเลปอีกเช่นเคย เสื้อยืดขาวพร้อมกางเกงขาสามส่วนสีกรม
“ออมเล็ทใส่ชีสนี่ที่อร่อยแฮะ” พ่อครัวประจำบ้านยังอดเอ่ยปากชมไม่ได้แสดงว่ามันต้องอร่อยมากจริง ๆ ว่าแล้วก็ใช้ส้อมตักจนชีสยืดตามออกมา “สุกกำลังดีเลย”
“เดี๋ยวผมไปสั่งทำบ้างดีกว่า” หลงเขี่ยไส้กรอกในจานไปมาแล้วจิ้มเข้าปาก “แล้ววันนี้ไปน้ำตกที่ไหนเหรอครับ”
“เหวนรก”
“หา!!” ไส้กรอกในปากแทบพุ่งเสียบหน้าคุณอโณ
“ชื่อน้ำตกเฉย ๆ น่า ไม่ได้ไปนรกจริง ๆ สักหน่อย”
“อ๋อ” หลงอ้าปากหวอ “แบบนี้ก็ได้เล่นน้ำสิครับ”
“มันไม่ใช่น้ำตกสำหรับเล่นน้ำนะ” ว่าแต่อายุขนาดนี้หลงมันอยากจะเล่นน้ำอยู่อีกเหรอ อโณชาได้แต่สงสัย “เดือนนี้น้ำเยอะยิ่งอันตรายใหญ่เลย”
“ก็ผมเห็นคุณอโณให้ใส่เสื้อปลาดาวเลยนึกว่าจะได้เล่นน้ำ” นี่หลงฉลาดจนสามารถเชื่อมโยงแบบนี้ได้เชียว อโณชาประทับใจนัก
“ไว้กลับมาเล่นที่สระตอนเย็นแล้วกันนะ” ชายหนุ่มหยุดพูดเคี้ยวอาหารจนหมดตามฉบับลูกผู้ดี “จะสั่งออมเล็ทไม่ใช่เหรอ ไปสิ เดี๋ยวคิวยาวนะ”
“ครับ” นายสั่งปุ๊บขี้ข้าก็ลุกพลัน เดินดุ่ม ๆ ไปที่ป้ายบริการทำอาหารเช้า
มื้อเช้าผ่านไปอย่างเรียบง่ายสโลว์ไลฟ์สบายใจสุด ๆ อโณชาไขว่ห้างจิบกาแฟดำระหว่างรอหลงดื่มนมให้หมดแก้ว ในที่สุดก็ได้เริ่มทริปวันที่สองสักที
พนักงานยิ้มหวานส่งยันหน้าประตู คุณอโณสุดหล่อกลายเป็นขวัญใจสาว ๆ ในชั่วข้ามคืนจริง ๆ ลำบากหลงต้องไปเดินสิงตามหลัง เวลาเกือบเก้าโมงในที่สุดก็ได้ฤกษ์ล้อหมุนเสียที
จะมีอะไรดีไปกว่าขับรถบนถนนโล่ง ๆ ฟังเพลงเพราะ ๆ เคล้าคลอกับนกแก้วนกขุนทองอีกสักตัว พ่อนกแก้วตัวใหญ่เกาะขอบกระจกถามนู่นนี่ไปตลอดทาง
ถนนทอดตัวยาวไปกระทั่งเจอป้าย ‘อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่’ อยู่ตรงหน้าเป็นอันบอกว่าใกล้เป้าหมายเข้ามาทุกทีแล้ว หลงเห็นสีเขียวของต้นไม้เต็มไปหมดแล้วก็เริ่มนั่งไม่ติดจนอโณชาต้องหันมาดุ
“นั่งดี ๆ สิหลง ทำตัวน่าสงสัยเดี๋ยวเจ้าหน้าที่ก็ไม่ให้เข้ากันพอดี” อโณชาเริ่มหวั่น ๆ จะโดนค้นรถชอบกล
“สุดยอดเลยคุณอโณ!” มันยังควบคุมอะดรีนาลีนไม่ได้
“นั่งลง!” อโณชาสั่งเสียงเฉียบ เล่นเอาไอ้หลงตัวแข็งทื่อค่อย ๆ ขยับตัวลงมานั่งห่อไหล่ “เดี๋ยวฉันจะลงไปจ่ายเงินนะ หลงไม่มีบัตรประชาชนถ้าเขาไม่ขอดูก็คงดี”
“แล้วถ้าเขาขอดูล่ะครับ” หลงจิกเกร็ง เพิ่งเห็นความสำคัญของบัตรประชาชนก็วันนี้
“คงต้องโกหกกันนิดหน่อย”
“จะ...จะดีเหรอครับ..”
“ดีสิ” ไม่รู้ทำไมเห็นยิ้มหวาน ๆ แล้วหลงต้องขนลุกชันด้วย อโณชาเอื้อมมาตบแปะ ๆ ที่แก้มพลางเอ่ยหยอก “ฝึกร้องเพลงชาติไว้นะ”
หา? ร้องเพลงชาติ
มัน...ร้อง...ยังไงนะ
หลงแน่นิ่งเหมือนโดนช็อตไฟฟ้าแสนโวลต์ เม็ดเหงื่อไหลหยดจนเหมือนฉี่ใส่กางเกงเมื่อค้นพบความจริงเพิ่มอีกข้อ เพลงที่เปิดขัดแทรกกลางละครตอนเย็นใช่ไหมนะ ให้นึกเนื้อเพลงตอนนี้นึกยังไงก็ไม่ออก แต่ทำนองขึ้นอาจจะพอไปได้ ถ้าต้องร้องจริง ๆ จะขอเจ้าหน้าที่เปิดเพลงให้ด้วยได้ไหมนะ โธ่เว้ย! กลับไปรอบนี้หลงจะนั่งร้องตามแบบคาราโอเกะทุกวันเลย!
ผัวะ! ประตูฝั่งคนขับถูกกระชากออก ทีนี้ฉี่จริง ๆ แทบเล็ดออกมา ฉับพลันนั้นหมาจนตรอกที่ตัวสั่นเทาก็ขู่คำรามอย่างไม่มีอะไรจะเสีย...
“ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย!”
“ก๊ากกกกกกกก ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ” อโณชากุมท้องแทบลงไปชักดิ้นชักงอกับพื้น ไม่ได้เกรงใจสีหน้าเหรอหราของเด็กชายหลงแม้แต่น้อย เขาปาดน้ำตาออกแล้วรีบยัดตัวเข้ามาในรถก่อนเจ้าหน้าที่จะสังเกตความผิดปกติของไอ้รถคันนี้ ถึงกระนั้นก็ยังหยุดหัวเราะไม่ได้อยู่ดี “โอ๊ย ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
“ไม่ใช่เรื่องตลกนะครับคุณอโณ!” มันก้มหัวลงต่ำเผื่อว่าจะซ่อนตัวจากคนด้านนอกพลางสอดส่องสายตาหวาดระแวง “คะ...คุณอโณฮัมจังหวะคลอให้ได้ไหม ถ้ามีทำนองผมก็พอจะไปต่อได้”
“นี่หลงจะฆ่าฉันหรือไง โอ๊ย” คนขับลงไปกุมท้อง กรามค้างน้ำลายแทบไหลเลอะพวงมาลัย ใบหน้าแนบลงตรงนั้นสูดลมหายใจตั้งสติ ค่อย ๆ กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ “ไม่ต้องร้องแล้ว”
“อ้าว...”
“เจ้าหน้าที่เขาขอดูบัตรแค่ฉันคนเดียวน่ะ จ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว” อโณชาชูหลักฐานการจ่ายเงินขึ้นหรา “ดีนะหลงยังไม่ได้เคลียร์คอ ไล่โน้ตรอ ไม่อย่างนั้นทำฟรีเลยนะ”
“แบบนี้ผมก็ตื่นเต้นฟรีสิครับ”
“ไม่ต้องห่วงหรอก” คนขับยักคิ้วให้ “เดี๋ยวจะตื่นเต้นกว่านี้อีก”
มีคนเคยบอกไหมว่าคุณอโณเวลายักคิ้วน่ารักมาก หลงมองอย่างเคลิบเคลิ้ม เอ๊ะ! ไม่สิ! ไม่ใช่ประเด็นสักหน่อย หลงต้องโฟกัสไปที่ ‘ตื่นเต้นกว่านี้’ ต่างหากเล่า แค่คิดก็เผลอนั่งเขย่าขาจนถูกดุอีกรอบ
Chevrolet Cruze สีดำเงาวับรับแสงอาทิตย์ค่อย ๆ พุ่งทะยานเข้าไป สองข้างทางเต็มไปด้วยสีเขียวชอุ่ม ขนาดมองเฉย ๆ ยังรู้สึกเย็นสบาย ขับจากปากทางเข้าอุทยานไปสักพักพวกเขาก็มาถึงจุดหมายที่หน้าป้าย ‘น้ำตกเหวนรก’ แน่นอนมาแลนด์มาร์กแบบนี้ลุงป้าก็ตามมาถ่ายรูปกันไม่มีพลาด
“ผูกเชือกรองเท้าแน่น ๆ ล่ะ เดินกันหลายกิโลเหมือนกัน” คุณพ่อหันมาสั่งซึ่งลูกก็เชื่อฟังเป็นอย่างดี ก้มลงกระตุกปมเชือกให้แน่นขึ้น อโณชาสำรวจสิ่งของที่ยัดใส่เป้ใบเล็กไว้ กุญแจ กระเป๋าสตางค์ มือถือ น้ำดื่ม ยาดม ยาหม่อง โอเค! ครบครันพร้อมออกเดินทาง
“ให้ผมแบกเป้ให้นะครับ” ไม่ว่าเปล่ามือผีก็เข้ามาดึงของกลางออกไปเรียบร้อย หลงพาดมันขึ้นบนหลังดูกระฉับกระเฉงราวกับนักเดินป่า มันฉีกยิ้มจนเห็นเขี้ยว “ไปกันเถอะครับ”
สองขาออกเดินช้า ๆ เริ่มต้นจากปากทางเข้าเป็นทางราบธรรมดาเดินทอดน่องได้สบาย ๆ เดินไม่กี่นาทีก็ถึงสะพานข้ามฟาก เพราะเดือนนี้น้ำเยอะที่สุดในปีเลยมีนักท่องเที่ยวมากเป็นพิเศษ ดังนั้นสะพานจึงคลาคล่ำไปด้วยผู้คน หลงกับอโณชาหยุดชะโงกดูกระแสน้ำไหลแรงใต้เท้าตัวเองเพียงชั่วครู่แล้วจึงติดสินใจเดินต่อทันที
“ต่อจากตรงนี้ทางเดินจะเริ่มมีสัตว์แล้ว หลงต้องระวังตัวหน่อยนะ”
“ครับ” ฝ่ายนั้นตอบรับเสียงสั่น จากประสบการณ์กับสัตว์โลกน่ารักที่ผ่านไม่ค่อยสู้ดีนัก “เอ่อ...สัตว์ประเภทไหนเหรอครับ”
“ทาก บุ้ง แมลงปอ งู ถ้าโชคดีหน่อยก็ตัวเงินตัวทอง”
“ชะ..โชคดี”
“ก็ใครเจอจะโชคดีตามชื่อนี่นา” อโณชาตาเป็นประกาย ดูท่าจะอยากเจอนิด ๆ “อีกอย่างมันก็น่ารักดี”
“หา!?”
“ถ้าไม่เจอก็ไม่ต้องเสียใจนะหลง ในกรุงเทพฯมีที่ดูเยอะแยะเลย เดี๋ยวฉันพาไป รับรองตัวใหญ่เท่าจระเข้”
“คะ...ครับ”
ก็ไม่ได้เก่งภาษาไทยนัก แต่หลงอยากจะเปิดพจนานุกรมให้คุณอโณดูว่า ‘น่ารัก’ มันหมายความว่าอะไร แล้วควรใช้ในสถานการณ์ไหน บางทีน่าจะชวนไปเข้าคอร์สลุงสมานด้วยกันไปเลย
พอข้ามสะพานก็เป็นทางราบไปอีกสักพักหนึ่ง และแล้วในที่สุดก็มาถึงจุดวัดใจ ราวกับมุมกล้องในละครที่ค่อย ๆ แพลนออกเพื่อให้เห็นสิ่งก่อสร้างอันยิ่งใหญ่คดเคี้ยวตรงหน้า ใช่แล้ว! มันคือบันไดปูนราวจับเหล็กที่จะนำพาทุกท่านไปสู่เหวนรก
หลงหันมาสำรวจผู้ปกครอง คุณอโณยังไม่หอบเลยสักนิด แข็งแรงอย่างที่อวดอ้างจริง ๆ “จะลงไปเลยไหมครับ”
“เอาสิ” อโณชาก้มลงตรวจเช็กเชือกรองเท้าตัวเองจนเรียบร้อย “หลงเท้าใหญ่ค่อย ๆ ลงนะ บันไดมันแคบ สะดุดขึ้นมาล่ะไหลไปถึงข้างล่างเลยนะ”
“ผมไม่ได้ซุ่มซ่ามขนาดนั้นสักหน่อย” ไอ้ลูกชายพึมพำ
“ถ้างั้นก็ไปกันเถอะ” คนแก่กว่ามิได้หวั่นใจต่อบันไดยาวชันแม้แต่น้อย อโณชาหย่อนขาไต่นำลงไปก่อนเรียบร้อย
บันไดชันและลื่น สมบูรณ์แบบเหมาะแก่การตกลงไปตายอย่างที่สุด แต่คุณลุงคุณป้ายังไต่ลงไปได้ คนหนุ่มอย่างพวกเขาคงไม่ใช่เรื่องยากนัก กลิ่นสนิมติดมือทุกครั้งที่คว้าราวจับไว้แน่น สองขาก้าวลงช้า ๆ ทีละขั้น ทีละขั้น
เพราะเป็นทางค่อนข้างอันตรายและวิบากจึงแทบไม่มีใครหยุดถ่ายรูปบริเวณนี้ เสียงน้ำไหลดังชัดขึ้นเรื่อย ๆ ตามระยะทาง แมลงและนกส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวต้อนรับอย่างอบอุ่น
ในที่สุดก็เข้าใจคำว่า ‘อากาศดี’ ที่พนักงานบอกไว้ ท้องฟ้าเปิดแดดจ้าแทนที่จะร้อน แต่เมื่อมีร่มเงาของต้นไม้กลับเย็นสบายอย่างไม่น่าเชื่อ มีเพียงบทสนทนาของใบไม้กับสายลมที่พัดผ่าน หัวสมองค่อย ๆ ผ่อนคลายความเครียดที่แบกไว้ออกไป
เมื่อมองจากบันไดก็เห็นน้ำตกตระหง่านอยู่ด้านหน้า จุดชมวิวอยู่ห่างจากนี้ไม่กี่ช่วงบันได หลงเผลอก้าวเท้าเร็วขึ้นอย่างไม่รู้ตัว น้ำตกกำลังเรียกหาเขา
ซ่า....
ธรรมชาติอันยิ่งใหญ่อยู่ตรงหน้านี่แล้ว สูงสง่าฝังตัวอยู่ระหว่างโขดหิน เสียงนั้นดังก้องราวกับเสียงคำราม สายน้ำสีขาวไหลบ่าจนละอองฟุ้งมาถึงจุดชมวิว เกาะพืชสีเขียวตรงโขดหินเป็นหยด ๆ ช่างเป็นภาพที่เห็นแล้วสดชื่น
“โห ~” ปฏิกิริยาไม่ได้ต่างจากที่อโณชาคิดไว้เท่าไร ตาเป็นประกายส่ายหางไปมา “สุดยอดเลยครับ!”
“โชคดีมาช่วงน้ำเยอะด้วยแหละ” ขนาดยืนห่างจากน้ำตกอโณชายังรู้สึกเหมือนมีพัดลมไอน้ำมาจ่อตรงหน้าเลย “ถ้ามาตอนแล้งนี่มีแค่โขดหินให้ดูเลยนะ”
“ว้าวววววว” มือที่จับราวเขย่าไปมา เสื้อสีชมพูยิ่งส่งเสริมให้อายุสมองหลงดูน้อยลงไปทุกที “อยากเล่นน้ำเลย”
“เดี๋ยวก็ไหลหายไปพอดี” ถึงจะดุ แต่อโณชาก็อดขำไม่ได้ “เอาออกซิเจนเข้าไปเยอะ ๆ ล่ะ กลับกรุงเทพฯไม่มีให้เยอะขนาดนี้นะ”
“ครับ”
ไม่รู้ว่าคิดถูกคิดผิดที่บอกอย่างนั้น เพราะหลังจากนั้นหลงก็ตั้งหน้าตั้งตาสูดอากาศอย่างรุนแรงจนขนจมูกแทบหลุดเข้าคอไป ลำบากอโณชาต้องบอกให้พอเถอะ เอาตามปกติก็ได้
ธรรมชาติดูคล้ายจะน่าเบื่อ มองไปทางไหนก็เขียวเหมือนกัน ทว่าระหว่างทางนั้นน่าจดจำอย่างที่สุด บทสนทนางี่เง่าไร้สาระ ย่างก้าวช้า ๆ เคียงข้างกัน เท่านี้จุดหมายก็สวยงามที่สุดแล้ว
ชายทั้งสองยืนอยู่ตรงนั้น ชะโงกซ้ายทีขวาที ชี้ชวนและตอบคำถามเด็ก ๆ เป็นรางวัลที่อดทนเดินมาจนถึงตอนนี้ ชั่วครู่ใหญ่กลุ่มคนจำนวนมากก็เริ่มพากันลงมา คงถึงเวลาแบ่งปันความสวยงามให้คนอื่นบ้างแล้วล่ะ
“คงต้องกลับกันซะแล้วมั้ง” อโณชาบุ้ยหน้าไปทางผู้มาเยือน
“กลับแล้วเหรอครับ” หลงทำหน้าเสียดายเต็มประดา
“น้ำตกที่เล่นไม่ได้แค่มายืนชมก็คุ้มค่าแล้วน่า” มือขาวตบบ่าปุ “อีกอย่าง”
“หือ?”
“ฉันว่าเรายืนนานจนเสื้อเปียกหมดแล้ว”
สะ..เสื้อเปียก...
ขวับ ไอ้หนุ่มก้มมองแพทริกของตัวเองที่กลายเป็นสีชมพูเข้มแล้วอดตกใจไม่ได้ นี่เขายืนอยู่นานขนาดไหนจนมันชื้นแบบนี้เนี่ย เฮ้อ...โชคดีนะที่ไม่ได้ใส่เสื้อขาวมา..
เดี๋ยวนะ.. เสื้อขาว
“จะดื่มน้ำก่อนขึ้นไปไหมล่ะ?”
คำถามนั้นเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวาไหลออกแม่น้ำไปเรียบร้อยเมื่อเจอสิ่งที่เห็นตรงหน้า! เสื้อยืดขาวบางเปียกชื้นจนลู่ลงบนร่างกายอันน่าหลงใหล ไหปลาร้าเฉียงจรดกันตรงกลาง เลื่อนต่ำลงมาอีกนิดคือไฮไลท์ของงาน! รอยนูนเล็ก ๆ สองข้างของยอดอกที่มีปฏิกิริยาต่ออากาศเย็น ราวกับถูกฟีโรโมนจากคุณอโณพัดจนขนตากระพือพั่บ ๆ หลงแทบจะทรงตัวไม่อยู่กระเด็นหลุดราวตกน้ำไหลไปตามทางให้มันรู้แล้วรู้รอด
คุณอโณโป๊แล้วคร้าบบบบบบบ
“หลง” พ่อคนไม่ใส่ใจสภาพตัวเองขยับเข้ามาใกล้ ทำไอ้หลงกลืนน้ำลายเอื้อก “ตกลงจะดื่มน้ำไหม”
“ดื่มนม... เอ๊ย!! ไม่ครับ! ไม่ดื่ม” มือนี่สั่นไปหมด ทะ...ทำไงดี! คนกลุ่มมาใหม่ลงมาแล้วด้วย หลงมองซ้ายมองขวาหวาดระแวงขั้นสุดว่าจะมีใครมาเห็นคุณอโณโป๊ “ผมว่าเรารีบขึ้นไปให้เร็วที่สุดเถอะครับ”
“อะไรน่ะ เปลี่ยนท่าทีเชียว”
“กะ..ก็...” มันเหล่ตามองเก็บรายละเอียดอีกครั้ง “สะ...เสื้อคุณอโณ”
“มันทำไมเหรอ” อโณชาชักหวาดระแวงรีบดึงชายเสื้อขึ้นสำรวจ อย่าบอกนะว่ามีรอยเปื้อนตรงไหน นี่ตัวโปรดเสียด้วย
“ยู้ดดดดดดดดดดดดดด” แค่นั้นไอ้หลงก็จะตายแล้วนี่ยังจะเปิดเสื้อโชว์หวิวอีกเร้อ คุณอโณ้! ไอ้หลงไม่ยอมแพ้เข้าไปคว้ามือดึงลงทันที “โป๊หมดแล้วครับ!”
“หา?” อโณชามองตาหลงที่แทงทะลุอกแล้วก็ก้มมองสภาพตัวเอง เสื้อชื้น ๆ ที่เห็นไปถึงไหนต่อไหน เจ้าตัวมีสีหน้าตกใจในทันที
เห็นแบบนี้หลงก็โล่งอก...
“โอ๊ย! เป็นผู้ชายแค่นี้เขาไม่สนกันหรอก”
โล่งบ้าอะไรล่ะ คุณอโณไม่เข้าใจหัวอกคนเป็นลูกบ้างเลย!
“แต่ผมสน!!” หลงอยากจะถอดเสื้อตัวเองมาสวมทับให้แบบในละครด้วยซ้ำไป! “ผมไม่ชอบให้คุณอโณโป๊”
“ที่พูดนี่ก็ดูฉันแก้ผ้าแต่งตัวในห้องทุกวันไม่ใช่เรอะ”
“มันไม่เหมือนกันนี่!” หลงคำราม “ก็ผมไม่อยากให้คนอื่นดูนี่นา!”
สิ้นคำสารภาพซื่อ ๆ นั่นอโณชาก็ชาวาบไปทั้งตัว ทั้งที่ปกติเป็นคนไล่ต้อนเด็กมันแท้ ๆ แต่พอโดนเข้าเสียเองกลับเซจนไปไม่เป็น สีหน้าจริงจังของชายหนุ่มที่จ้องมาทำเขาเผลอหลบตา หน้าร้อนวูบวาบกับความคิดหนึ่งที่ผุดขึ้นมาในหัว
แบบนี้เขาเรียกว่า ‘หึง’ ได้หรือเปล่านะ?
“ถึงคุณอโณจะบอกว่าไม่สนใจ แต่ผมทนไม่ได้หรอกนะครับ” ในหน้าตกกระบิดเบี้ยว ดูเจ็บปวดแค่คิดว่าจะมีใครมาเห็นอโณชาในสภาพนี้ “เพราะอย่างนั้น... ให้ผม...”
หลงที่ขยับตัวเข้ามาใกล้ทำดวงใจอีกฝ่ายเต้นโครมครามอย่างห้ามไม่ได้...
“ให้ผมเอามือปิดให้จนกว่าจะถึงรถเถอะครับ!!”
วินาทีนั้นนายหัวหลงจอมเผด็จการผู้เร่าร้อนหายวับไปกับตา...
“ระ..รับรองว่าจะจับเอ๊ย! ปิดเบา ๆ คุณอโณไม่รู้สึกตัวแน่นอนครับ!”
อโณชาแทบถอดเสื้อแล้วโยนลงน้ำ
อะไรก็น่ารักดีหรอก
แต่สมองเนี่ยพัฒนาขึ้นบ้างก็ดีนะโหลงงงงงงงง
......................................................
...................................
.................
......
-
อโณชาเดิน ‘โป๊’ นำลิ่ว ๆ ขึ้นบันไดอย่างมั่นใจตลอดทางจนไอ้หลงวิ่งเอามือปิดไม่ทัน มันกัดฟันกรอด ๆ เลือดแทบออกปากตลอดทาง เจ็บใจนัก! ให้คนอื่นมาเห็นคุณอโณในสภาพนั้นได้ยังไง แถมเจ้าตัวยังผิวปากหวืออารมณ์ดีตลอดทางอีก
ทริปธรรมชาติป่าเขาลำเนาไพรจบลงในเวลาเย็น ไม่น่าเชื่อว่าแค่เดินดูน้ำตกจะดูดเวลาไปมากขนาดนี้ พอออกมาถึงรถได้อโณชาก็ขับรถพาหลงชมนกชมไม้อีกสักหน่อย รู้ตัวอีกทีแอร์ก็เป่าเสื้อจนแห้งสนิทแล้ว
หัวรถหันกลับไปยังรีสอร์ตในทันที อโณชาบอกว่าจริง ๆ ก็แพลนว่าจะพาหลงไปเล่นเครื่องเล่นเอ็กซ์ตรีม แต่เนื้อตัวเหนอะหนะแบบนี้เดี๋ยวจะเป็นไข้เอาได้ ไว้พรุ่งนี้ถ้ามีเวลาจะพาไปเล่นก็แล้วกัน ตัวหลงเองก็ไม่ได้อยากเล่นอะไร แต่ถ้าคุณอโณพูดมาก็พยักหน้าหงึก ๆ รับอยู่แล้ว
“หาข้าวกินกันดีกว่า” เมื่อรถจอดสนิทคนขับก็หันมาบอก
หลงพยักหน้าเห็นด้วยอย่างที่สุด อาหารเช้ากับที่รองท้องไปตอนกลางวันหายวับไปจากกระเพาะแล้ว แถมยังใช้พลังงานเยอะจนหิวเป็นพิเศษเลยด้วย “กินที่รีสอร์ตเหรอครับ”
“อุตส่าห์มาถึงที่นี่กินที่รีสอร์ตคงน่าเสียดายแย่” เขาจับปลายคางอย่างใช้ความคิด “กินอะไรบ้าน ๆ ที่มันอร่อยดีกว่า”
“คุณอโณรู้จักร้านแถวนี้เหรอครับ” หลงถามเพราะเห็นจอดรถเรียบร้อยแล้ว
“ไม่รู้หรอก” คนขับปลดเข็มขัดนิรภัยออก “แต่ถามลุงยามเอาก็ได้มั้ง ถ้าถามพนักงานตรงเล้าจน์มีหวังเชียร์ให้กินที่ห้องอาหารแน่ ๆ”
คุณอโณว่าไงหลงก็ใช่ครับพี่ ดีครับผม เหมาะสมครับท่าน ตอนนี้เลยเอาแต่เดินตามต้อย ๆ ลานจอดรถอยู่ด้านหน้าของรีสอร์ตดังนั้นใช้เวลาไม่ถึงนาทีก็มาอยู่หน้าป้อมยามเรียบร้อย แน่นอนว่าคุณลุงแกรีบแนะนำร้านท้องถิ่นให้สมใจ เป็นร้านอาหารอีสานที่ห่างจากที่พักหนึ่งกิโลเมตรครึ่ง อโณชาจึงตัดสินใจว่าจะเดินชมนกชมไม้ไปด้วย
ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำหมิ่นเหม่จนแทบไม่เห็น เวลาเย็นย่ำแบบนี้เหมาะแก่การเดินทอดน่องอย่างที่สุด คณะลูกเป็ดเดินตามแม่ต้อย ๆ จนไปถึงร้านอาหารอีสานที่ว่า สภาพจัดว่าออริจินอลท้องถิ่นอย่างแท้จริง
หลังคาเพิงหมาแหงนมุงสังกะสี มีตู้กระจกแขวนเนื้อแดดเดียวเป็นดิสเพลย์ ทันทีที่หยุดยืนป้าผู้กุมปังตอก็ฉีกยิ้มต้อนรับ
“เข้ามาเลยค่า” หล่อนหันไปตะโกน “เฮ้ย! ออกมารับลูกค้าหน่อย”
บุคคลที่แกเรียกหาคือตาลุงผอมแห้งคนหนึ่งที่เดินสั่นหงัก ๆ มาแต่ไกล “สองคนนะ”
“ครับ”
หลงมองหน้าคนข้าง ๆ แบบ ‘เอาร้านนี้จริงเหรอครับ’ แต่อโณชาก็มิได้นำพาเดินตามลุงเข้าไปในร้านเสียแล้ว
โต๊ะหมายเลขสามริมทางเดินเป็นที่ที่อโณชาทิ้งตัวนั่ง มองสำรวจรอบร้านก็พบว่าคนเยอะพอสมควร เห็นทีจะอร่อยสมคำแนะนำ ยิ่งมองสภาพร้านยิ่งมั่นใจ พื้นคอนกรีต โต๊ะไม้เขรอะราที่มุมขอบ เก้าอี้พลาสติกขาง่อนแง่น ชะโงกเข้าครัวสักนิดจะพบความรื่นรมย์ขั้นกว่า ผักหญ้าวางแบบนเสื่อสาด เศษอาหารกระจุยกระจาย รออย่างเดียวคือหนูตัวเท่าแมววิ่งเล่นให้เพลินตาถึงจะครบสูตร นี่มันเข้าทำนอง ‘ร้านยิ่งสกปรกยิ่งอร่อย’ ชัด ๆ
ไม่เป็นไรอโณชาธาตุแข็ง ไม่เหมือนแพรนภัส
“หลงกินอะไรดี” ปากกาเขียนไม่ติดด้วย โอ้! ครบสูตร อร่อยแน่นอน อโณชาฝนมันที่มุมกระดาษจนเส้นสีน้ำเงินยอมออกมา “กินเผ็ดไม่ค่อยได้นี่เนอะ เอาหมูแดดเดียวไหม”
“ได้หมดครับ”
“ตอบแบบนี้ฉันก็คิดคนเดียวหมดน่ะสิ” ทำเป็นตัดพ้อไปอย่างนั้น อโณชาชินกับโรคอะไรก็ได้ของหลงเสียแล้วล่ะ “ถ้าอย่างนั้นเอาหมูน้ำตก ต้มยำกระดูกอ่อนพอกินไหวไหม ไม่น่าจะเผ็ดมาก”
นั่นไม่ใช่ประโยคคำถามแล้ว เป็นการทบทวนกับตัวเองเฉย ๆ มือขวาขีดเขียนตามที่พูด มีเพิ่มข้าวนิดหน่อย เมื่อเรียบร้อยก็ยกมือเรียกพนักงาน “รับออเดอร์ด้วยครับ”
ขวับ ลุงหน้าบูดบึ้งคนเมื่อครู่หันมาทางนี้พอดี ในมือถือถ้วยแกงหาโต๊ะที่ต้องเสิร์ฟอยู่ แต่ไอ้หนุ่มนี่มาเรียกขัดจนลืมเบอร์โต๊ะมันน่าหงุดหงิดจริง ๆ แกเดินผ่านมาดึงกระดาษออกจากมืออโณชาในขณะที่มืออีกข้างยังสั่นไม่หยุดจนนิ้วโป้งจุ่มลงแกง บางทีนี่อาจเป็นเคล็ดลับความอร่อยยิ่งกว่าใส่คนอร์ก็เป็นได้
“หลงไม่ต้องห่วงนะ ร้านสกปรก คนขายหน้าหงิก แต่คนเพียบ” อโณชากระซิบนินทาข้ามฝั่งโต๊ะ “ร้านแบบนี้ร้อยทั้งร้อยคืออร่อย”
“มันดีใช่ไหมครับ”
“ของอร่อยก็ต้องดีสิ” จังหวะนั้นเด็กเสริฟอีกคนก็โผล่มาด้านข้างพร้อมจานหมูแดดเดียวในมือ อโณชาหันกลับไปรับแทบไม่ทัน “ขอบคุณครับ”
ระหว่างนั่งรออาหารและผลัดกันไปล้างมือจนเรียบร้อย รายการทั้งหมดก็มากองอยู่บนโต๊ะ อโณชาใช้ช้อนส้อมจ้วงข้าวเหนียวในกระติ๊บออกมาวาง หลงเห็นว่าคุณอโณอิงตามอารยธรรมตะวันตกก็เลยใช้ส้อมเลยตามเลย
รสชาติไม่ได้แย่จนกินไม่ได้ แต่ก็ไม่ถึงขั้นแสงออกปากอย่างที่หวัง อโณชาหันมาส่งยิ้มเจื่อน ๆ ให้
“ถ้าหลงกินไม่ได้เดี๋ยวกลับไปสั่งรูมเซอร์วิสไม่ก็แวะร้านสะดวกซื้อตอนกลับกันเนอะ”
“ผมกินได้ครับ” หลงเป็นพวกไม่เรื่องมากเรื่องกินอยู่แล้ว นี่อาจเป็นข้อเดียวที่เหมือนเก๋ากี้ “แต่ไม่ไหวเลยน้า ความผิดคุณอโณแท้ ๆ”
“โทษทีนะ” เดี๋ยวนี้หลงมันอาจหาญมาโทษเขาด้วย “ฉันไม่คิดว่ามันจะ...”
“เพราะคุณอโณทำให้ผมกินข้าวฝีมือใครไม่อร่อยเลย”
สิ้นประโยคมันก็บิดตัวเขินอายกัดส้อมในปากจนฟันหน้าแทบแตก อโณชาได้แต่นั่งหน้าม้านเพราะอยู่ ๆ หลงก็แย่งเขินก่อนเสียอย่างนั้น แบบนี้จะเหลืออะไรให้เขาทำล่ะทีนี้
“ผมไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะครับ” ไอ้ลูกหมาเอาส้อมออกปากพร้อมน้ำลายเยิ้มยืด ขนาดจะลุกยังบิดตัวไปมาพร้อมใบหูแดงก่ำ ปล่อยให้อโณชาที่ซดน้ำซุปแทบพุ่งออกทางจมูก
หลงเดินตามป้ายสัญลักษณ์ไปทางด้านหลังร้าน มันเป็นทางเดินปูนแตก ๆ ไปถึงอ่างล้างจาน หลงถึงกับยืนนิ่งเมื่อเห็นกรรมวิธีล้างจานสด ๆ แบบต่อหน้าต่อตา ฟองน้ำเหี่ยวดำ ๆ พร้อมน้ำที่ใช้ซ้ำจนฟองฟอด แถมป้าข้าง ๆ ยังล้างผักแบบแบลงกับลานอีกต่างหาก แค่เห็นก็อร่อยขึ้นเป็นสิบเท่า
มันทนไม่ไหวอีกต่อไป ต้องแสร้งหลบตาบรรดาป้า ๆ แล้วทำตัวลีบ ๆ ไต่เข้าห้องน้ำปะ...
“หลง!!”
ขวับ เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกตะคอกฉับพลันร่างกายก็ตอบสนองในทันที
“ครับ!”
“โฮ่ง!”
“ไปเลยนะเกะกะ!” ป้าคำรามพร้อมง้างมะละกอในมือปัดป่ายไปมา “เดี๋ยวก็ฟาดเลยนี่”
“โอร๋ง” สุนัขพันทางสีน้ำตาลอ่อนตามมาตรฐานเฉดหมาจรส่งเสียงหงิง ๆ เดินคอตกเข้าพงหญ้าหลังบ้านหายไป ‘หลง’ ไปแล้วหนึ่ง แต่ ‘หลง’ ที่ยังอยู่นั้นไซร้ได้พบความจริงอันโหดร้ายของโลกใบนี้
ไม่ใช่หลงใหลแต่เป็นหมาหลงงั้นเหรอ...
...........................................................
.......................................
.................
.......
มือไม้อ่อนเกือบพลาดฉี่ไม่ลงโถ ดวงตาเหม่อลอยพล่าเลือนขณะล้างมือ หลงเอามือเปียก ๆ ตบหน้าเพื่อยืนยันว่าไม่ได้ฝันไป ภาพที่สะท้อนในกระจกคือผู้ชายห่วย ๆ ที่มีสถานะไม่ต่างจากหมาในเอ็มวีของปานธนพร
เป็นแค่ ‘หมาหลง’ แท้ ๆ
ชื่อที่ภูมิใจนักภูมิใจหนาถูกบดขยี้ไม่มีชิ้นดี แล้วดวงใจเล่าจะมีอะไรหลงเหลือ
ราวกับซากที่ไร้วิญญาณเดินโซซัดโซเซออกมาจากหลังร้าน ความสุขที่เคยมีถูกขโมยไหลลงคอห่านไปแล้ว ความคิดมากมายวิ่งชนกันในหัวโครมคราม อธิบายแทบไม่ถูก นี่สินะบทลงโทษของคนไม่รู้จักเจียมตัว
หลงหยุดยืนมองโต๊ะจากด้านนอกยังไม่อาจทำใจเข้าไปพบความจริงว่าตัวเองเป็นแค่สัตว์เลี้ยงของคุณอโณได้ จะว่าไปแล้วตอนนั้นก็เป็นฝ่ายบอกแพรเองแท้ ๆ ว่าอยู่ระดับเดียวกับเก๋ากี้แล้ว เพิ่งมารู้ความจริงว่าตัวเองก็คาดหวังจะได้รับความรู้สึกแบบเดียวกันตอบแทน
นี่คือความเห็นแก่ตัวที่ลุงสมานเคยพูดถึงหรือเปล่านะ?
ลมพัดเบา ๆ จนเส้นผมสีดำขยับไหว คุณอโณที่สวยงามราวกับภาพวาดนั่งเคี้ยวอาหารตุ้ย ๆ ไม่ได้รู้ถึงสายตาเว้าวอนจากด้านหลังแม้แต่น้อย หลงยืนอยู่ตรงนั้นห่างจากโต๊ะเพียงไม่กี่ก้าวแต่กลับไกลแสนไกลเหลือเกิน
“หลบ!” คุณลุงหน้าบูดไล่ไม่ต่างจากหมาหลงเมื่อครู่เลยสักนิด แกถือถ้วยอะไรบางอย่างที่มีสีแดงเข้ม แค่สูดดมชั่วครู่ก็รู้แล้วว่าคือเลือด หลงขยับให้แกเดินสะดวกขึ้น ตัวเขานั้นไร้ซึ่งที่อยู่ เป็นตัวเกะกะเสียจริง
“หลู้ของโต๊ะไหน” มันทำได้เพียงมองขาแห้ง ๆ เป็นหนังหุ้มกระดูกของลุงสั่นระริกย่างก้าวเข้าไปหมายจะเสริฟให้โต๊ะด้านหลังอโณชาที่ยกมือรอ เสียงแหบแห้งตะโกน “ถอยปะ...”
ผัวะ! ไม่ทันเสียแล้วขาของลูกค้าโต๊ะด้านหน้าขัดเข้ากับลุงอย่างรุนแรง ด้วยดัชนีมวลกายที่เบาหวิวมีเพียงกระดูกส่งผลให้ร่างแห้ง ๆ นั้นลอยหวิวขึ้นจากพื้น แข้งขาพันกันไปหมด มือไม้เอื้อมคว้าพนักเก้าอี้ตัวข้าง ๆ ได้ทันท่วงที..
เกือบจะถอนหายใจอยู่แล้วถ้าไม่ใช่ว่า...
ฟิ้วววววววว
ถ้วยพลาสติกลอยวืดขึ้นกลางอากาศ หมุนควงสว่างเป็นภาพสโลวโมชั่น ทุกโต๊ะเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ของเหลวสีแดงภายในสาดกระเซ็นราวกับหนังซอมบี้ เศษชิ้นเนื้อกระจุยกระจายแตกออกกลางอากาศ และวินาทีที่มันต้านแรงโน้มถ่วงของโลกไม่ไหวร่วงหล่นลงมานั้น...
“คุณอโณ ระวัง!!” ไม่ต้องใช้สมองอีกต่อไป ร่างกายสวมวิญญาณอาร์โนลด์ ชวาร์เซเน็กเกอร์พุ่งเข้าใส่อย่างไม่คิดชีวิต ไอ้หนุ่มเสื้อชมพูคว้าร่างที่อยู่บนเก้าอี้ไว้ กอดให้แน่นที่สุดขณะที่แผ่นหลังรับแรงปะทะราวกับคลื่นสึนามิ
ซ่า!
กล้ามเนื้อหลังสั่นระริกจะปริแตกเสียให้ได้ เสื้อยืดแพททริกชุ่มโชกไปด้วยคาวเลือด กระนั้นหลงก็ยังหยัดยืนย้อนแสงอาทิตย์เป็นภาพสีทึม ๆ พร้อมคลี่รอยยิ้มแบบพระเอกการ์ตูน...
“ไม่เป็นไรนะครับ”
อโณชาได้แต่ตะลึงพรึงเพริดกับความหล่อระดับพระเอกหนังแอคชั่น หลู้ที่เปื้อนอยู่ข้างแก้มเพิ่มความดิบเถื่อน แมน ๆ สายแรมโบ้อย่างที่สุด กว่าจะตั้งสติหายอึ้งกับออร่าของหลงก็หลายวินาทีอยู่ “อะ..อืม ไม่เป็นไร”
“อ้อ คุณอโณคงกลัวนี่สินะครับ” นิ้วโป้งปาดคราบสีแดงออกจากใบหน้าเซ็กซี่ขยี้ใจยิ่งกว่ามิสเตอร์เกรย์ อโณชาเผลอใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่อยู่ “ผมจะไม่ให้คุณอโณต้องเห็นเลือดแม้แต่หยดเดียวครับ”
ฉึก! ศรปักเข้ากลางอกอโณชาแม้ในใจยังค้านเล็ก ๆ ว่าเมื่อกี้ก็เห็นติดอยู่ที่หน้าหลงไม่ใช่หรือ แต่ก็ช่างมันเถอะ..
มือใหญ่เสยผมขึ้นลวก ๆ เห็นทีจะต้องช่วยเหลือลูกนกที่สั่นเทาเสียแล้ว ขาขวาก้าวถอยออกมา “เดี๋ยวผมจะเช็ดพื้นให้...แว้กกกกกกกกกก”
พรืดดดดดดดดดดดด
หลงอาจจะลืมไปว่าหลู้คือของเหลวเป็นสสารทำปฏิกิริยากับพื้นได้ผลเป็นความลื่น รองเท้าเจ้ากรรมไถลไปตามทางแลนดิ้งลงสู่พื้นอย่างสวยงาม
แล้วแรมโบ้ก็นอนอาบเลือดท่ามกลางสายตาคนทั้งร้าน
...............................................
..............................
...............
.....
“ปล่อยผมเถอะครับ ทิ้งผมไว้ที่นี่แหละ”
“โธ่...ไม่ต้องอายหรอกหลง” อโณชาทอดเสียงอ่อนโยน “ลายผ้าขาวม้าก็น่ารักดีออกนะ”
“ไม่ครับ!” หลงซุกหน้าตกกระลงกับฝ่ามืออย่างรวดร้าว “คุณอโณกลับไปรอที่รีสอร์ตก่อนเถอะครับ”
“ข้อเท้าเคล็ดแล้วยังจะพูดแบบนั้นอยู่อีกเหรอ” ไม่ว่าเปล่าคนมือไวยังก้มลงไปคว้าหมับ
“โอ๊ย!”
“อ๊ะ! โทษทีนะ เจ็บเหรอ”
เจ็บใจครับคุณอโณ...
ไอ้ข้อตีนนี่ไม่ได้ทำให้หลงทุกข์ทรมานมากไปกว่าการที่ต้องอับอายต่อหน้าคุณอโณ จริงอยู่นี่ไม่ใช่ครั้งแรก หลงอับอายซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน เพราะเขาเพิ่งได้รู้ความจริงที่ว่าตัวเองเป็นแค่สัตว์เลี้ยง แล้วการที่ให้คุณอโณมาคอยดูแลแบบนี้มันจะต่างกับหมาหลงยังไงล่ะ
ทำไมหลงดูแลคุณอโณบ้างไม่ได้ล่ะ แบบที่ ‘มนุษย์’ เขาทำกันน่ะ
อโณชาถอนหายใจใส่เด็กดื้อที่ไม่ยอมสบตาด้วย ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เดาว่าคงอายจนไม่อยากพูดถึงล่ะมั้ง ระหว่างที่ลังเลว่าจะเอ่ยอะไรเพื่อบรรเทาสถานการณ์แย่ ๆ นี้ดี จู่ ๆ สุนัขพันทางตัวหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมป้าเจ้าของร้าน
“พ่อหนุ่มเอ๊ย เป็นไงบ้างล่ะเรา” คุณป้าร่างท้วมที่หน้าร้านนั่นเอง แกยื่นถุงพลาสติกที่หนักอึ้งให้ “ป้าขอโทษนะลูกเอ๊ย ขยี้เสื้อยังไงมันก็ไม่ออกจริง ๆ แต่กางเกงโชคดีที่เป็นสีดำเลยมองไม่เห็น ป้าซักให้รอบหนึ่งแล้วนะ รับรองว่าหอมฉุย”
“ขอบคุณครับ ไม่น่าลำบากเลย” ผู้ปกครองค้อมหัวอย่างสุภาพ มองเห็นหน้าแพททริกเลอะเลือดผ่านถุงแล้วหลอน ๆ ชอบกล “แล้วก็ขอบคุณสำหรับชุดใหม่ด้วยครับ”
“โอ๊ย! ขอบคุณอะไรล่ะพ่อหนุ่ม ป้านี่แหละต้องขอโทษ” หญิงชราปัดมือเป็นพัลวัน “ลุงแกไม่ไหวเลย เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ น่าหักเงินเดือนเสียให้เข็ด เดี๋ยวป้าจะชดใช้ค่าเสื้อผ้าให้นะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ใช่ของแพงอะไร” อโณชาปดเล็กน้อยเพราะไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่โต อีกอย่างเสื้อผ้าใหม่ที่ป้าเอามาให้หลงก็น่ารักดี เป็นกางเกงขายาวลายผ้าขาวม้าพร้อมด้วยเสื้อยืดลีโอ
“แต่ว่า..”
“เพื่อความสบายใจของผมนะครับ”
เจอรอยยิ้มพิฆาตสาวเข้าไปป้าถึงกับน้ำท่วมปาก พ่อหนุ่มพูดขนาดนี้ป้าก็ขี้คร้านจะเถียงแล้ว แต่จะไม่รับผิดชอบอะไรเลยก็รู้สึกผิด “เอาแบบนี้ เดี๋ยวป้าเอาลำไยหลังบ้านให้นะลูก ถือเป็นของไถ่โทษก็แล้วกัน”
ชายหนุ่มรู้ดีหากไม่ตอบตกลงตอนนี้คงอีกยาวกว่าจะได้กลับจึงตกปากรับคำไป “ต้องขอรบกวนด้วยนะครับ”
“คุณนั่งรอตรงนี้นะ ป้าไปสอยลงมาก่อน” หญิงชราขยับเดินด้วยท่าทางกระฉับกระเฉงพลางหันมาเรียกเพื่อนคู่ใจ “ไอ้หลง! มานี่เร็ว”
“แฮ่ก ๆ ๆ” ไอ้หลงที่ว่าสายหางอย่างบ้าคลั่ง
อโณชาเห็นป้าแก่กับหมาหง่อม ๆ อีกตัวจะไปสอยลำไยโดยลำพังดูไม่น่าจะปลอดภัยจึงรีบดีดตัวเองขึ้นมา “เดี๋ยวผมไปช่วยเก็บนะครับ”
เขาเหลือบมองอีกหลงที่เอนหัวซบเสาบ้านอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะหันไปบอก “เดี๋ยวฉันมานะหลง”
อโณชาสาวเท้าตามคุณป้าไปติด ๆ เขามองเจ้าหมาสีน้ำตาลที่ยิ้มมาให้อย่างเอ็นดูก่อนจะผิวปากหวือ “หลงเหรอ?”
“หงิง ๆ” มันครางตอบรับ ดูน่ารักจนอดใจไม่ไหวที่จะก้มไปลูบหัวเบา ๆ
“หือ? ว่าไงหลง”
ปล่อยให้ ‘หลง’ ปรือดวงตาที่ใกล้จะปิดด้วยความปวดใจ
..................................................
..............................
............
......
โลกเขย่าโคลงเคลงเหมือนแผ่นดินไหว
ขึ้น ลง ขึ้น ลง
อา ต้องรีบหนีแล้ว
ถึงจะคิดแบบนั้นแต่ร่างกายหนักอึ้งไม่ขยับอย่างใจคิด หนังตาปรือขึ้นอย่างยากลำบาก สิ่งที่เห็นเป็นอย่างแรกคือต้นคอขาว ๆ ตัดกับเส้นผมสีดำ เคลื่อนไหวไปมาราวกับภาพวาด กลิ่นน้ำหอมอันคุ้นเคยโอบล้อมรอบกาย ราวกับล่องลอยอยู่ในห้วงอากาศ ปลายเท้าไม่ได้สัมผัสพื้น สวยงามจนอดใจไม่ได้ต้องยื่นริมฝีปากไปสัมผัส
จุ๊บ จุมพิตเบา ๆ ที่หลังต้นคอขาวราวกับสัมผัสจากผีเสื้อ แผ่วเบาและหายไป บางทีเขาอาจจะลอยอยู่บนสวรรค์จริง ๆ...
“อ้าว! ตื่นแล้วเหรอหลง”
คุณอโณก็อยู่บนสวรรค์ด้วยสินะ..
“เจ็บเท้าอยู่หรือเปล่า”
“ไม่ครับ”
ดะ...เดี๋ยวสิ ทำไมถึงไม่เจ็บล่ะ เมื่อกี้ยังเจ็บแทบแย่หรือว่าที่นี่จะเป็นสวรรค์จริง ๆ
เฮือก หลงเปิดเปลือกตาขึ้นสุด และพบว่านี่ไม่ใช่สวรรค์
นี่มันนรก...
“คุณอโณ้ววววววว ปล่อยผมลงเถอะคร้าบบบบ” สภาพที่พบคือร่างสูงโย่งของมันกำลังเกาะอยู่บนหลังคุณอโณคล้ายลูกหมีโคอาล่า แข้งขายาวยื่นออกไปด้านหน้าเขย่าเร่ง “ผะ..ผมเดินได้ครับ!”
“อยู่นิ่ง ๆ น่าหลง” แทนที่จะรีบวางอโณชากลับหันมาดุเสียอย่างนั้น แถมยังกระชับต้นขาในมือให้แน่นขึ้นอีกต่างหาก “ข้อเท้าเคล็ดแบบนั้นเดี๋ยวก็ได้บวมหนักกว่าเดิมหรอก”
“ผมยอมข้อเท้าบวมเลยครับ!”
“แต่ฉันไม่ยอม” ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าอโณชาจะแรงควายแบกผู้ชายตัวใหญ่กว่าแล้วยังเดินลิ่ว ๆ ได้สบายขนาดนี้ “อย่าดื้อนะ ถ้าอายนักก็หลับไปเลยก็ได้ รับรองว่าฉันจะแอบเข้าไปไม่ให้รีเซปชั่นเห็น”
“มันใช่เรื่องนั้นที่ไหนล่ะครับ”
“แล้วมันเรื่องอะไรกันล่ะ”
ราวกับแตะถูกจุดที่เพิ่งบาดเจ็บ แผลสด ๆ แสบแปล๊บแล่นเข้ามากลางอดหลง เจ็บจนต้องทิ้งตัวลงบนแผ่นหลังตรงหน้า
เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี ความน้อยใจที่สั่งสมมานานทับถมกันราวกับรอวันนี้ วันที่มันจะระเบิดออกมา
“ผม...” หลงพูดด้วยเสียงเบาหวิว “ไม่อยากเป็นสัตว์เลี้ยง”
“หา?”
“ผมเป็นอะไรสำหรับคุณอโณกันแน่ครับ”
เหล็กหนัก ๆ ฟาดเข้าที่ศีรษะจนสมองว่างเปล่า อโณชาหยุดชะงักในทันทีเพราะนี่คือคำถามที่เขาหวาดกลัวที่สุด ไม่คิดเลยว่าหลงจะกล้าพูดมันออกมาในตอนนี้...
เขารู้ดีอยู่แก่ใจว่าเรื่องมันเกินเลยไปถึงไหนต่อไหน แต่ยังไม่ยอมรับสถานะที่ชัดเจนอะไรทั้งนั้น เพราะหวาดกลัว เพราะขี้ขลาดเกินกว่าจะกล้าเอื้อมไปจับมือคนที่พร้อมจะหายไปทุกเมื่ออย่างหลง
เห็นอโณชานิ่งเงียบ หลงยิ่งปวดหนึบไปทั้งอก ความทรมานที่ข้อเท้านั้นไม่อาจเทียบได้แม้แต่น้อย
“ผมก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งนะครับ” น้ำเสียงนั้นปวดร้าว “ไม่ใช่สัตว์เลี้ยง”
“ฉัน...”
“แค่มองว่าผมเป็นผู้ชายคนหนึ่งไม่ได้เหรอครับ”
น้ำเสียงที่บ่านั้นเว้าวอนปานจะขาดใจ “ผมขอโทษที่ไม่เท่เอาซะเลย เป็นที่พึ่งพิงให้คุณอโณก็ไม่ได้ แถมยังหาเรื่องให้ตลอด ตอนแรกผมก็คิดแค่ว่าขอให้คุณอโณไม่เกลียดผมก็พอแล้ว”
ความรู้สึกพรั่งพรูออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ “แต่มันกลับไม่พอ ผมต้องการอีก ต้องการมากขึ้นอีก ผมรู้ว่ามันอาจทำให้คุณอโณลำบากใจ แต่ผมนั่งรออย่างเดียวไม่ได้อีกแล้ว”
วินาทีนั้นกำแพงของปราสาททรายถูกน้ำพัดพังทลายลงมา....
“ผมรักคุณอโณครับ”
ประโยคสรุปความสั้น ๆ เรียบง่ายและได้ใจความอย่างที่สุด พัดพากวาดทุกอย่างไหลกลับสู่ห้วงทะเลไป ปราการที่เปราะบางที่เพียรสร้างทุกวันถูกปัดเป่าด้วยประโยคที่กลัวที่สุด แต่หลงพูดมันออกมาแล้ว พูดอย่างซื่อตรงที่สุด
น้ำหนักบนหลังไม่ได้หนักไปกว่าใจในตอนนี้...
“ฉัน...” คำพูดนั้นเบาหวิว “คบกับหลงแบบนั้นไม่ได้หรอก”
“เพราะอดีตของผมเหรอครับ!” มันทนไม่ไหวอีกต่อไป ถ้าอโณชาไม่คิดจะข้ามเส้นนั้นมาตั้งแต่แรกจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไปเพื่ออะไร “เพราะผมชาติกำเนิดต่ำต้อยเหรอครับ”
“ไม่ใช่นะ!” เรื่องนี้เท่านั้นที่อโณชายืนยันเสียงดัง “มันไม่เกี่ยวกับว่าหลงต่ำต้อยอะไรทั้งนั้น”
“.....”
“แต่ฉันกลัว...” เปลือกนอกกะเทาะออกช้า ๆ “ฉันกลัวหลงจะหายไป กลัวอดีตของหลง”
“มันเลยจุดที่ผมจะสนใจอดีตแล้ว”
“แต่ฉันสน!” คุณอโณที่แสนสุขุมคนนั้นดูสับสนเหลือเกิน “หลงมีคนรักอยู่แล้วหรือเปล่า มีลูกแล้วหรือยัง พ่อแม่ล่ะ ที่สำคัญฉันเป็นผู้ชายนะ”
“.....”
“มันไม่มีอะไรแน่นอนเลย ไม่มีสักอย่าง” อโณชาก้มหน้ากัดริมฝีปากไล่อาการแสบจมูก “ถึงจะบอกว่าอยากอยู่ด้วยกัน แต่ไม่มีอะไรรับประกันได้หรอกว่าพอถึงวันที่หลงจำทุกอย่างได้ หลงจะไม่อยากกลับไป”
ถึงตอนนั้นเขาจะกลับไปทน ‘เหงา’ ได้อีกเหรอ
“คุณอโณ...” เสียงทุ้มนั้นอ่อนลง “ร้องไห้เหรอครับ”
“เปล่า” ไม่ได้โกหก อโณชาไม่มีน้ำตาสักหยด จนบางทียังคิดว่าร้องไห้ออกมายังดีเสียกว่า
ตุบ ศีรษะหนักอึ้งตกลงที่ข้างบ่า ลมหายใจร้อนรดตรงแก้ม เข้าออกช้า ๆ ราวจะขาดใจ
“คนที่คุณอโณพูดถึงเขาไม่แม้แต่จะออกตามหาผมด้วยซ้ำ” หลงยอมรับออกมาตรง ๆ “ตอนแรกผมก็โกรธ ก็น้อยใจ หลงคนเก่ามันแย่ขนาดไหนเชียวถึงได้ไม่มีใครตามหา”
“แต่ผมที่อยู่ตรงนี้ไม่ใช่หลงคนนั้นนี่นา ทุกอย่างตอนนี้เป็นของคุณอโณ ทรงผม เสื้อผ้า สบู่ที่ใช้ อาหารที่กิน สิ่งที่หล่อหลอมหลงคนนี้คือคุณอโณไม่ใช่เหรอครับ”
“ฉัน...”
“เพราะฉะนั้นได้โปรดเถอะครับ” กลับกลายเป็นหลงเสียเองที่แสบจมูกไปหมด ต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ หลงไม่อยากได้มันมาเพราะความสงสาร ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ
“เริ่มใหม่กับหลงคนนี้นะครับ”
สำนึกดีชั่วหรือจะต้านความต้องการในใจมนุษย์ กำแพงนั้นไม่เคยมีอยู่จริงตั้งแต่แรก ไม่อย่างนั้นจะยอมให้อีกฝ่ายเข้ามากลืนกินหัวใจตัวเองได้ขนาดนี้เหรอ ไม่เลย ที่พูดมาทั้งหมดนั่นอโณชาแค่หลอกตัวเอง
ความหวาดกลัว อดีตของหลง สิ่งมากมายเหล่านั้นพ่ายแพ้ต่อหัวใจที่ร่ำร้อง
เขาเองก็ต้องการหลง...
“ฉันเป็นคนเห็นแก่ตัวนะ” คำตอบนั้นทำให้หลงขมวดคิ้ว “ไม่ได้แสนดีทุกอย่างแบบที่หลงคิดหรอก”
“คุณอโณหมายความว่า...”
“ถ้าหลงทนได้ล่ะก็..”
“ทนอะไรกันล่ะครับ! อยู่กับคุณอโณผมไม่เคยต้องทนอะไรทั้งนั้น” ชายหนุ่มยืนยันหนักแน่น “ถ้าจะมีก็แต่เรื่องที่คุณอโณชอบมายั่วผม”
“ฮ่า ๆ ๆ”
“ไม่ใช่เรื่องตลกนะครับ” คุณอโณจะเห็นอารมณ์ทางเพศของหลงเป็นเรื่องตลกไม่ได้! “ยังไงผมอยากอยู่กับคุณอโณครับ”
หลงที่ชวนให้ ‘หลง’ แบบนี้ไม่ได้มีมาให้เห็นกันง่าย ๆ นะ อกซ้ายของอโณชาเต้นแทบบ้าไม่ต่างกับอีกดวงที่แนบอยู่บนแผ่นหลังเลย ในเมื่อมันเต้นพร้อมกันขนาดนี้แล้วจะให้คนเห็นแก่ตัวอย่างเขาทำอย่างไรได้...
“ถ้าหลงยืนยันแบบนั้นล่ะก็ จะมาโทษกันทีหลังไม่ได้นะ”
ราวกับมีเสียง ‘ฉ่า’ บทแผ่นหลัง ร้อนเหมือนโดนเตารีดทาบเมื่อใบหน้าตกกระซบลงบนนั้น หลงหยิกตัวเองแรง ๆ เพื่อยืนยันว่าเขาไม่ได้ฝันไป อโณชายอมรับเขาเข้ามาในหัวใจแล้ว
มันไม่ได้สวยงามตามฉากบอกรักในหนัง แถมยังทุเรศที่ต้องถูกแบกอยู่บนหลังคุณอโณในฉากที่ควรจะโชว์เท่ที่สุด น่าเสียดายที่หลงไม่ได้เห็นใบหน้าที่กลั้นยิ้มอย่างสุดความสามารถ แต่ก็เอาเถอะ แค่ใบหูแดง ๆ กับต้นคอขาว ๆ นี่ก็เกินพอสำหรับคนอย่างหลงแล้ว หลงประทับจูบลงบนนั้นอีกครั้งอย่างแผ่วเบา
“ขอบคุณครับ”
ให้แสงจันทร์เป็นพยานเถอะ...
ถ้าคุณอโณเห็นแก่ตัวแล้วทำให้ได้อยู่ด้วยกัน หลงก็ชอบคุณอโณที่เห็นแก่ตัวเหมือนกัน
..............................................
..............................
............
......
-
การบอกรักที่น่าอายบนแผ่นหลังอโณชาไม่อาจเทียบเคียงวินาทีที่เหยียบเข้ารีสอร์ตแล้วพนักงานผู้มีใจบริการทุกคนพากันกรูเข้ามารุมล้อมถามว่าคุณลูกค้าบนหลังเป็นอะไรให้หารถเข็นให้ไหม ความช่วยเหลือมากมายถูกหยิบยื่นมาให้แบบไม่ได้ดูหน้าคนบนหลังที่อับอายแทบแทรกกระดูกสันหลังคุณอโณหนี
โชคดีที่อโณชาแข็งแกร่งพอที่จะปฏิเสธอย่างสุภาพและรับเพียงม้วนผ้าพันเคล็ดมาเท่านั้นเป็นการตัดปัญหาให้เหล่าพนักงานสบายใจว่าได้ช่วยเหลือคุณลูกค้าเรียบร้อยแล้ว เมื่อคุณอโณแบกหลงกลับห้องเองก็เป็นอันแยกย้ายสลายตัวกันไป
เว้นแต่พนักงานชายคนหนึ่งที่อาสามาเปิดประตูให้ แต่พอเห็นอโณชาวางหลงลงบนเตียงโดนสวัสดิ์ภาพเขาก็ค้อมหัวให้อย่างสุภาพแล้วจากไปโดยไม่ลืมที่จะล็อกประตูห้องให้ด้วย และเมื่อในห้องเหลือเพียงพวกเขาทั้งสองอโณชาก็เริ่มเอ่ยปากพูด
“โชคดีที่หลงอาบน้ำที่ร้านแล้ว ตอนนั้นน่าจะชาอยู่เลยยังไม่เจ็บมาก” มือตบปุ ๆ ลงบนหัวเข่า “ถ้าอาบตอนนี้มีหวังปวดแน่ ๆ”
“ตอนนี้ก็ยังไม่ปวดนี่ครับ” คนเจ็บว่าพลางหมุนข้อเท้าโชว์ เลยโดนผู้ปกครองตีไปป้าบหนึ่ง
“อย่าขยับมากสิ คืนนี้อย่าโอดครวญก็แล้วกัน” แค่ฟังคำขู่หลงก็ขนลุกซู่ซ่าแล้ว “ฉันจะไปอาบน้ำก่อนนะ หลงพอจะลุกเปลี่ยนเสื้อผ้าเองไหวไหม”
“ไหวครับ” ต่อให้ไม่ไหวก็ต้องไหว หลงไม่มีทางใส่กางเกงสีแปร๋นนี่นอนแน่ ๆ ล่ะ
อโณชาพยักหน้ารับก่อนจะลุกขึ้นมารื้อกระเป๋าเดินทางที่พื้น เขาหยิบชุดนอนเนื้อนิ่มใส่สบายพร้อมกางเกงชั้นในวางไว้ข้าง ๆ ขาอีกฝ่าย “ลุกขึ้นมาแปรงฟันไหวไหม”
“ไหวสิครับ บอกแล้วว่าไม่เป็นอะไร”
ถึงกระนั้นอโณชาก็หิ้วปีกคนปากเก่งไปส่งให้ถึงอ่างล้างหน้าอยู่ดี กอดอกรอจนหลงแปรงฟันเสร็จก็กระเตงกลับมานั่งแหมะที่เตียงเหมือนเดิม “ฉันจะอาบน้ำบ้าง หลงก็เปลี่ยนเสื้อผ้าซะนะ เดี๋ยวจะออกมานวดให้”
หลงพยักหน้าหงึกหงักรับคำอย่างดีขณะมองอโณชาที่หันกลับมารื้อเสื้อผ้าของตัวเองแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเงียบ ๆ พอได้อยู่คนเดียวในห้องมันก็หยิกแขนตัวเองแรง ๆ อีกครั้ง
ไม่ได้ฝันไปจริง ๆ ใช่ไหม?
คำถามนี้วนเวียนซ้ำซากไม่ออกจากหัวเสียที หยิกก็แล้ว กัดแขนก็แล้ว ดีไม่ดีคุณอโณออกมาจากห้องน้ำหลงอาจจะขอให้ช่วยถีบสักทีจะได้ไม่จมลงในห้วงฝันมากไปกว่านี้
คุณอโณยอมรับหลงแล้วใช่ไหม?
หลงข้ามเส้นมาได้แล้วใช่ไหม
แค่คิดยังรู้สึกผิดบาปที่ทำให้คุณอโณต้องมาติดอยู่กับคนทุเรศทุรังแบบนี้ จะมองซ้ายขวาหน้าหลังหลงก็ช่างไม่คู่ควรเสียเลย แต่จะทำยังไงได้ล่ะ หลงทนรออยู่ระดับเดียวกับเก๋ากี้ไม่ได้แล้วนะ จะเหยียบหัวแมวแล้วโดดขึ้นไปคว้าคุณอโณให้ได้! ฮั๊วะ ๆ ๆ
ผัวะ! ประตูห้องน้ำที่เปิดออกทำไอ้หลงสะดุ้งนั่งหลังตรงแหน่ว จากที่หัวเราะเป็นตัวร้ายในละครเกรด B ก็กลายร่างเป็นชายน้อยนั่งสั่นขาแหงก ๆ นี่มันนั่งเพ้อเจ้อจนคุณอโณอาบน้ำเสร็จเลยเหรอเนี่ย
อโณชามองคนบนเตียงนั่งเกร็งแล้วนึกสงสัยว่ามันตื่นเต้นกับเรื่องอะไร แต่ช่างมันเถอะหลงก็คิดอะไรพิเรนทร์ ๆ เป็นงานประจำอยู่แล้วนี่นา ขาวยาว ๆ เดินออกไปแขวนผ้าเช็ดตัวที่ตู้เสื้อผ้า น่าเสียดายที่นี่จะเป็นคืนสุดท้ายที่ได้นอนรีสอร์ตแล้ว
ผู้ปกครองกลับมาอีกครั้งพร้อมผ้าพันเคล็ดในมือ อโณชานั่งคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับคว้าฝ่าเท้าที่ใหญ่เป็นเรือหางยาวขึ้นมา
“หวา~”
“เจ็บแล้วเหรอ หือ?”
“กะ..ก็นิดหน่อยครับ” หลงคอตกเมื่อสิ่งที่คุณอโณเตือนเกิดขึ้นจริง แต่ยังไม่วายแก้ตัว “แต่ตกใจมากกว่า”
อโณชาส่ายหัวปลง ๆ กับไอ้เด็กดื้อ แต่ก็เอาเถอะ เห็นแก่คุณงามความดีที่ปกป้องเขาอย่างกับพระเอกละครจะยอมให้สักทีก็ได้ เขายกมันมาวางบนตัก เท้าหลงหยาบกร้านและส้นตีนแตกเล็กน้อย เอานิ้วคลึงก็มันมือดีใช้ได้
จากมุมของหลงบุรุษพยาบาลผู้นี้กำลังจะฆ่าคนป่วยทั้งเป็น! จะอะไรเสียอีก ก็หลงนั่งด้านบนก้มลงไปก็เห็นเส้นผมเปียก ๆ ทาบอยู่ข้างแก้มขาว พร้อมใบหน้าคุณอโณที่ก้ม ๆ เงย ๆ ข้างล่าง เสื้อยืดใส่นอนคอกว้างก็แหวกเห็นไปยันสะดือแล้ว คุณอโณ้!! สงสารใจหลงบ้าง
“นี่” เสียงเรียกทำให้ไอ้คนจิตใจสกปรกหลุดพ้นจากห้วงลามก หลงละสายตาจากสะดือย้อนขึ้นมาที่หน้าคุณอโณ “ทำไมจู่ ๆ ถึงได้คิดว่าฉันมองหลงเป็นสัตว์เลี้ยงล่ะ”
“ก็...” พูดไปมันก็น่าอาย แต่หลงก็ไม่มีอะไรจะต้องอายแล้วมั้ง “ชื่อผม”
“ชื่อหลง?”
“ตอนแรกผมเข้าใจว่ามันมาจาก ‘หลงใหล’ ก็แอบไปดีใจคนเดียวว่าคุณอโณแอบเปิดช่องให้” จินตนาการของเด็กชายหลงนั้นกว้างใหญ่เท่ากาแล็กซี “แต่วันนี้ผมก็ได้รู้ความจริง”
“......”
“มันมาจากหมาหลง! แล้วไอ้หมาที่ร้านนั้นก็ชื่อหลงเหมือนผม!” อโณชาอยากจะขัดให้มันพูดเบา ๆ หน่อยแต่หลงไม่เปิดช่องว่างเลย “แล้วคุณอโณก็ยังไปเล่นกับมัน! ไปลูบหัวมัน! แถมเรียกมันว่าหลงต่อหน้าผม”
“เอ่อ หลงใจเย็น ๆ ก่อนนะ” แค่หมาตัวเดียวทำให้คนเป็นบ้าได้ถึงเพียงนี้
“ตอนนั้นผมเจ็บมากเลยนะ น้อยใจแทบบ้า เอาแต่คิดว่าที่ผ่านมาคุณอโณมองผมไม่ต่างจากหมาตัวนั้นเหรอเนี่ย”
“ฮ่า ๆ ๆ” จะไม่ขำก็เก่งเกินไปแล้ว มือที่นวดคลึงอยู่ที่ข้อเท้าถึงกับหยุดชะงัก น้ำเสียงทุ้มช่างอ่อนโยน “จะไปเหมือนกันได้ยังไงเล่า”
“ก็...”
“ที่ดูแลน่ะไม่ได้คิดว่าเป็นสัตว์เลี้ยงเลยนะ ถ้าชอบใครเราก็อยากดูแลเขาจริงไหม?”
ราวกับสายน้ำเย็นฉ่ำรดลงกลางใจอันแห้งเหี่ยว เมล็ดพืชที่ใกล้ตายงอกงามขึ้นเต็มอก ความรู้สึกเอ่อล้นจนกลั่นออกมาเป็นน้ำที่คลอเบ้าตา แต่หลงกลั้นมันไว้อย่างนั้น เขาจะไม่ร้องไห้ให้คุณอโณล้อเลียนแล้ว หลงจะเข้มแข็งจะเป็นฝ่ายดูแลคุณอโณบ้าง
ถ้าชอบใครเราก็อยากดูแลเขาจริงไหม?
ประโยคบอกรักอันเรียบง่ายเป็นการอนุญาตอย่างเป็นทางการว่าจะรับอีกฝ่ายเข้ามาในชีวิต
“คุณอโณ...” หลงครางเรียกชื่อ น้ำเสียงเหมือนกำลังเพ้อ
“แล้วก็ไม่ต้องเครียดกับการดูแลฉันถึงขนาดนั้นหรอก” นิ้วโป้งกดตรงจุดที่เคล็ดพอดีเล่นเอาหลงขากระตุกเล็กน้อย “วันนี้หลงก็ช่วยฉันได้แล้วไง”
ภาพวินาทีระทึกเลือดสาดวาบเข้ามาในหัวหลง ทั้งที่คิดว่าเท่แล้วเชียว ตอนท้ายดันโง่ลื่นซะได้ แถมยังลงท้ายด้วยการขี่หลังคุณอโณกลับมาอีก แบบนั้นจะเรียกว่า ‘ดูแล’ ได้จริง ๆ น่ะเหรอ
“ตอนที่ดึงฉันหลบหลู้หลงเท่มากเลยนะรู้ไหม” น้ำเสียงนั้นอ่อนโยน กลืนกินหัวใจเข้าไปทั้งดวง มือเรียวเอื้อมไปหยิบผ้ามาพันเข้ากับข้อเท้าบวม ๆ “ฉันใจเต้นแทบแย่”
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ”
“ถึงจะลื่นตอนท้ายก็เถอะ ฮ่า ๆ ๆ” โธ่! คุณอโณหยุดล้อไอ้หลงสักนาทีไม่ได้เลยเหรอครับ!
สองมือจัดการกับผ้าพันเคล็ดอย่างคล่องแคล่ว อโณชายกส้นเท้าขึ้นจากตักเล็กน้อยเพื่อให้พันสะดวกขึ้น นึกเสียดายในใจที่ไม่มียานวดด้วย ไว้พรุ่งนี้ค่อยแวะซื้อก็แล้วกัน เขาจะดูแลรอยช้ำนี้เป็นอย่างดี ก็มันเป็นบาดแผลแห่งความกล้าหาญนี่นา
“ขอบคุณนะหลง” ดวงตาโศกสบประสานเข้ากับอีกฝ่าย “เจ็บตัวเพื่อฉันอีกแล้ว”
“ผมจะปล่อยให้คุณอโณเห็นเลือดสักหยดไม่ได้หรอกครับ” ใบหน้าซีดเผือดของอโณชาหลงไม่อยากเห็นมันอีกแล้ว “จะเลือดหมู เลือดหมา เลือดแมวก็ไม่ได้ทั้งนั้น”
“ฮ่า ๆ ๆ” อโณชาหัวเราะจนตัวงอลงไปซบบนตักอีกฝ่าย เส้นผมเปียกชื้นทำเอากางเกงขาสั้นเปื้อนตามไปด้วย
เหมือนตกอยู่ในภวังค์ หลงเอาแต่จ้องมองเสี้ยวหน้าหล่อเหลานั่นไม่วางตา คุณอโณที่ยิ้มนั้นสวยงามอย่างที่สุด มันต้องห้ามตัวเองขนาดไหนที่จะไม่เอื้อมมือไปสัมผัสที่ข้างแก้มเนียน
อโณชาที่ซุกซบลงบนหน้าตักปล่อยฟีโรโมนที่ยากจะต้านทาน แถมยังเอาแก้มไถ ๆ เหมือนออดอ้อนทำไอ้หลงชักจะนั่งไม่ติด จากที่เป็นสุภาพบุรุษไม่แตะต้องสุดท้ายก็เอื้อมมือไปม้วนปอยผมที่ข้างแก้มจนได้
“ผมทำดีแบบนี้มีรางวัลให้ไหมครับ?”
แอ๊บเป็นคนดีมาตั้งนานที่แท้ก็ทำดีหวังผลนี่นา อโณชาตำหนิในใจแต่ไม่เอ่ยออกไป วันนี้เห็นว่าหลงทำดีจะยอมก็ได้ “อยากได้อะไรล่ะ”
“จูบ”
ป๊อง เหมือนค้อนพลาสติกทุบหัว ที่จินตนาการว่าคงขอแก้วแหวนเงินทองดันกลายเป็นเรื่องที่ทำเป็นประจำอย่างจูบงั้นเหรอ
อโณชาพึมพำ “แค่จูบเองเหรอ?”
“ขะ...ขอมากกว่านี้ก็ได้เหรอครับ!” ดูถูกหูหมาเกินไปแล้ว พึมพำแค่ไหนมันได้ยินหมด ว่าแล้วก็ย้ำอีก “ได้เหรอครับ?”
“อืม” ชายหนุ่มงึมงำลงกับตักอีกฝ่าย จังหวะนั้นอโณชาสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของเนื้อผ้ากางเกง มันตึงขึ้นเพราะมีแรงดึงบางอย่าง และไม่ต้องหาที่ไหนไกลเลยเมื่อไล่สายตาขึ้นมาต้นเหตุก็คือส่วนกลางลำตัวที่กำลังชี้หน้าอโณชาอยู่นี่เอง
ใบหน้าร้อนวูบด้วยความตกใจ ทว่าเมื่อช้อนตามองหน้าเจ้าของมันกลับแดงยิ่งกว่าเขาเสียอีก หลงยกหลังมือบังหน้าแดงก่ำเป็นหลู้เอาไว้ แถมยังหลบตาเป็นพัลวัน
มันอ้อมแอ้มบอก “กะ...ก็คุณอโณมาซบตักผมนี่นา ก็เลย...”
คนด้านล่างเบนสายตามองต่ำแล้วทำอะไรไม่ค่อยถูก ฉับพลันนั้นหลงก็เสนอทางเลือกแสนพิเศษมาให้
“ถ้าขอให้ช่วยเอามันลงให้หน่อยจะได้ไหมครับ?”
พูด-ออก-ไป-แล้ว!
ในที่สุดก็ขอรางวัลที่น่าอายออกไปแล้ว หลงอายแทบจะแทรกเข้าไปหลบในฟูกเตียงทั้งที่เป็นคนเอ่ยปากขอเองแท้ ๆ ใบหน้าร้อนผ่าวราวกับจะระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ ยิ่งอโณชาทิ้งให้ความเงียบยาวนานเท่าไรหลงยิ่งรู้สึกอยากจะนั่งไทม์แมกชีนกลับไปตบปากตัวเองตามอายุ เสียแต่ว่ามันไม่รู้อายุตัวเอง
ทว่าจู่ ๆ คนด้านล่างก็มีการเคลื่อนไหว เสียงขยับตัวจนเสื้อผ้าเสียดสีกันและสัมผัสอุ่น ๆ ก็ทาบทับลงบนหัวเข่า แรงผลักเบา ๆ ทำให้หลงเผลอแยกขาออกจากกันโดยอัตโนมัติ
คนถูกขอไม่ได้กล่าวตอบรับหรือปฏิเสธอย่างชัดเจน แต่สิ่งที่ทำอยู่ก็ไม่ต่างจากยินยอมแล้ว อโณชาประหม่าทำอะไรไม่ถูกชั่วขณะ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจให้รางวัลตามทางนั้นร้องขอ
เมื่อตั้งสติได้ดวงตาโศกก็หลุบมองโฟกัสที่ชั้นในสีเทาด้านล่างแทน ปลายนิ้วกระตุกปราการด่านสุดท้ายลงสู่เบื้องล่าง ทันใดนั้นส่วนกลางลำตัวก็ดีดผึงขึ้นมา
ใบหน้าร้อนวูบวาบเมื่อเห็นส่วนนั้นเต็ม ๆ ตา หากแต่อโณชาไม่ได้หยุดการกระทำ ปลายนิ้วเรียวสัมผัสลงตรงนั้นช้า ๆ ร่างกายของหลงกระตุกวูบอย่างห้ามไม่อยู่
หูอื้อตาลาย หลงใกล้จะตายจริง ๆ แล้ว ไม่โรคหัวใจก็เม็ดเลือดแดงปริมาณมากไป ผิวสีคร้ามแดดขึ้นสีไปทั้งตัว ริมฝีปากหลุดครางอย่างลืมตัว “อื้อ...”
หากแค่ปลายนิ้วยังทำหลงใกล้ตาย วินาทีต่อมามันคงถูกปลิดชีพไปเลยมั้ง เมื่ออโณชาโน้มใบหน้าเข้าไปหาส่วนแข็งขืน นิ้วชี้เกี่ยวผมเปียก ๆ ขึ้นทัดหูขณะที่ริมฝีปากบางอ้าออกเพื่อรับมันเข้าไป
“อ๊ะ! คะ..คุณอโณ มัน...” หลงร้องไม่เป็นภาษา นี่มันมากเกินกว่าที่จินตนาการไว้เสียอีก ไอ้ที่ใช้ปลดปล่อยตอนเช้าสู้ของจริงไม่ได้เลยสักนิด และเมื่อเรียวลิ้นไล้ไปตามความยาว ย้ำซ้ำ ๆ ตรงส่วนปลาย หลงก็ได้แต่ส่งเสียงครางอย่างห้ามไม่อยู่ “อื้อ ผม..ผมจะไม่ไหวแล้วนะครับ อ๊า”
เพราะนั่นไม่ใช่ประโยคขอร้องให้หยุดอโณชาจึงไม่มีปฏิกิริยาอะไร แถมยังก้มหน้าก้มตาปรนเปรอด้วยการส่งมันเข้าไปในโพรงปากอีกครั้ง กระพุงแก้มซ้ายปูดนูนออกมาราวกับเด็กอมอมยิ้ม ภาพนั้นสวยงามจนดวงตาของหลงพร่ามัว
เส้นผมชื้นตกระอยู่ตรงต้นขา เย็นวาบและจั๊กจี้ทุกครั้งที่ศีรษะขยับไปมาเปลี่ยนองศา ดูดดึงย้ำตรงส่วนปลาย นี่สินะข้อแตกต่างระหว่างสัตว์เลี้ยงกับคนรัก จากนี้ไปถ้าหลงจะขอให้คุณอโณทำแบบนี้ให้ทุกวันจะเป็นอะไรไหมนะ พอปล่อยให้อารมณ์ครอบงำหลงก็กล้าที่จะยื่นมือออกไปสอดรับกับเส้นผมสีดำของอีกฝ่าย
หลงไม่ได้กดมันเข้ามาให้อโณชากลืนกินลึกขึ้น เขาทำเพียงลูบไล้มันเพื่อระบายอารมณ์ที่สุมในอก เฝ้ามองคุณอโณจัดการกับส่วนนั้นของตัวเองด้วยใบหน้าเห่อร้อน
เสียงชื้นแฉะน่าอายดังก้องจนอโณชาได้ยินมันชัดเจน ทั้งที่เป็นคนตัดสินใจทำเองแท้ ๆ แต่อดจะเขินอายเสียมิได้ อุณหภูมิทะยานขึ้นสูงเมื่อส่วนอ่อนไหวของตัวเองก็ตื่นขึ้นมาเช่นกัน แม้จะปวดหนึบแต่เขาก็ตั้งใจทำให้หลงเสร็จก่อน
เรียวลิ้นเน้นย้ำอยู่อย่างนั้นจนอีกฝ่ายครางเสียงหลง อโณชารู้ดีว่าภารกิจใกล้จะเสร็จสิ้นแล้ว เขาย้ำตรงจุดที่หลงรู้สึกดีที่สุด และเมื่อชายหนุ่มจิกปลายเท้าลงกับพื้น ส่งเสียงหอบคราง เพียงเท่านี้อโณชาก็รู้แล้วว่าฝั่งฝันอยู่ตรงหน้า...
แหมะ
หือ?
ของเหลวอุ่นร้อนที่ตกอยู่ข้างแก้มนี่ไม่ได้มีสีขาวขุ่นอย่างที่เขาคาดไว้ ทว่ากลับเป็นสีแดงเข้ม อโณชาเผลอปล่อยส่วนนั้นหลุดปากขณะที่ช้อนตาขึ้นมอง ใบหน้าของหลงในตอนนั้นเขายังจำได้ไม่ลืมเลือน
แหมะ ๆ ๆ อีกหลายหยดหลั่งรินลงมาตรงหน้าขาไม่ขาด และตัวการทั้งหมดมาจาก ‘รูจมูก’
“โล้งงงงงงงงงงงงง”
……………………………………….
………………………..
……….
….
หลงอยากตาย อยากตายเสียให้ได้
“เอ้า! อย่าเพิ่งเงยหน้า” ผัวะ! โดนตบไหล่เข้าไปหนึ่งที “บีบเอาไว้อย่าปล่อยมือสิ”
การปฏิบัติเยี่ยงคุณพ่อทำหลงน้ำตาซึม ทั้งซาบซึ้งและอับอายแทบแทรกกำแพงหนี สภาพตอนนี้คือพวกเขายัดตัวอยู่ในห้องน้ำ หลงใส่กางเกงในตัวเดียวนั่งอยู่บนฝาชักโครกก้มหน้าบีบสันจมูกเอาไว้แน่นราวกับจะให้แหลกคามือ
“ค่อย ๆ หายใจทางปากนะ” คุณพ่อสั่งไปมือก็ดึงกระดาษชำระที่อยู่ข้างผนังออกมาซับคราบสีแดงที่ปลายคาง “ไหนดูสิ เลอะเทอะหมดแล้ว”
คุณอโณอย่าพูดเหมือนเวลาป้อนข้าวลูกได้ไหมครับ! แค่นี้หลงก็ไม่มีที่ยืนในสังคมแล้ว!
กระดาษทิชชูกวาดเก็บคราวสีแดงที่แห้งเกรอะกรังออก กลิ่นคาวเลือดฟุ้งไปทั้งห้องจนอโณชาที่กลัวเลือดเป็นทุนเดิมหน้าซีดเผือด เวียนหัวอย่างบอกไม่ถูก โชคดีที่บีบจมูกไว้มันเลยไม่ไหลลงมาเพิ่ม ตอนนี้ก็ต้องรอให้เลือดแข็งตัวก่อนแล้วค่อยล้างหน้าล้างตาอีกรอบ
“แฮ่ก ๆ” หลงหายใจทางปากอย่างยากลำบาก “ขอโทษด้วยนะครับ”
“เรื่องอะไรล่ะนั่น”
“เมื่อกี้ผมเพิ่งบอกว่าจะไม่ให้เห็นเลือดสักหยด ที่ไหนได้ตอนนี้ล่อไปเป็นสิบหยดแล้ว”
“ฮ่า ๆ ๆ” เพราะมัวแต่ขำมือที่เช็ดอยู่เลยพลาดป้ายคราบเลือดลากยาวไปถึงปาก อโณชามองฟันขาว ๆ เปื้อนสีแดงแล้วได้แต่พึมพำ “โทษนะ อาจจะคาวนิดหน่อย”
“ไม่หน่อยแล้วครับ”
ชายหนุ่มรีบหยิบแผ่นใหม่ขึ้นมาขัดฟันหน้าให้เงาวับแทบส่องกระจกได้ “สะอาดแล้วนะ หายใจสะดวกไหม? เดี๋ยวรอแป๊บหนึ่งฉันจะไปขอน้ำแข็งมาประคบให้”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมว่าเลือดมันแห้งแล้วนะ” เพราะไม่ได้เกิดจากอุบัติเหตุเลยฟื้นตัวเร็ว ดั้งจมูกก็ไม่ได้เจ็บอะไรแม้แต่น้อย “ผมเอามือออกได้ไหมครับ”
“ค่อย ๆ นะ” อโณชาม้วนกระดาษมารองใต้จมูกตอนที่หลงปล่อยมือออก โชคดีที่ไม่มีของเหลวไหลตามออกมา อโณชาถอนหายใจโล่งอกขณะดันหลังอีกฝ่ายเอนลงไปพิง นั่งก้มหน้าตั้งนานคงจะเมื่อยน่าดู เขาเอากระดาษชื้นน้ำมาเช็ดตามมือให้ แน่นอนว่าไม่ลืมที่จะแงะคราบเลือดที่จมูกออกอีกครั้ง
ความอ่อนโยนที่ถ่ายทอดมาทำหลงน้ำตาแทบจะไหล แม้จะพลาดโอกาสล่วงเกินคุณอโณ แต่ถูกปลอบแบบนี้ก็ไม่เลวร้ายซะทีเดียว ดวงตาโศกที่ปรือมองนั่นสวยงามอย่างกับลูกแก้วสีนิล หลงอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือออกไปสัมผัสปอยผมเปียก ๆ ที่ข้างแก้ม
“ผมนี่มันไม่มีบุญเอาเสียเลยนะครับ” คุณอโณคลุกเกล็ดขนมปังชุบแป้งทอดมาวางรอตรงหน้าดันเอาเข้าปากไม่ได้เสียนี่
ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มจาง ๆ “พูดอะไรเหมือนคนแก่”
“คุณอโณไม่รู้หรอกว่าผมรอช่วงเวลานี้มานานแค่ไหน!” สิ่งที่เก็บมานานพรั่งพรูอย่างห้ามไม่อยู่ “เกิดอารมณ์ทีไรผมก็ได้แต่ใช้จินตนาการ นี่อะไร! ของจริงมากองอยู่ตรงหน้าดันเลือดกำเดาไหลซะได้!”
“โอ๋ ๆ อย่าเครียดขนาดนั้น” อโณชายันตัวขึ้นจากพื้น เหยียดยืนขึ้นเต็มความสูง มือวางตบปุ ๆ บนผมหลง “จะต่อไหมล่ะ?”
“หา!? อะไรนะครับ”
เขามองใบหน้าเหวอแล้วนึกเอ็นดูจนต้องขยี้หัวแรง ๆ อีกที ดูสิ้ทำจมูกบานพั่บ ๆ เห็นขี้มูกเปื้อนเลือดหมดแล้ว นิ้วยาว ๆ เอื้อมมาบิดจมูกผู้โชคร้ายไปมา
“โอ๊ย ๆ คุณอโณทำอะไร เดี๋ยวก็ไหลอีกรอบหรอกครับ” พอหลงพูดแบบนั้นอโณชาเลยยอมปล่อยมือออก เบื่อจะมือเปื้อนเลือดแล้วล่ะ
“มันเขี้ยว” คำตอบช่างไม่รับผิดชอบต่อสังคมเลย คนตาโศกเดินกลับไปที่อ่างล้างมือและเริ่มทำการชำระล้างคราบสีแดงที่มือออก ถูฟอกสบู่จนเรียบร้อยไม่ได้สนใจคนบนชักโครกที่นั่งอ้าปากหวอลมโกรกโครก ๆ แม้แต่น้อย เขาเช็ดมือกับผ้าขนหนูขณะเดินกลับมาที่หลง ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมากระซิบที่ข้างหู
“ถ้าอยากต่อฉันจะใช้มือให้”
ตึง! แข็งทั้งตัวและกล่องดวงใจ เส้นเลือดสีแดงเต้นตุบ ๆ ในดวงตาจังหวะที่อโณชาเอื้อมมาบิดปลายจมูกขึ้นเพื่อส่องดูอาการด้านใน
“จัดการกับขี้มูกให้เรียบร้อยแล้วตามออกมานะ”
“ครับ!!” ราวกับได้คำสั่งจากผู้บัญชาการ นายทหารหลงรอจนสิ้นเสียงปิดประตูแล้วพุ่งตัวไปยังอ่างล้างหน้า กวาดวักเอาน้ำทุกหยาดหยดขึ้นมายัดเข้ารูจมูก ถ้าเอาสายชำระฉีดอัดแล้วเลือดไม่ไหลอีกรอบหลงคงทำไปแล้ว
รอหลงก่อนนะคุณอโณววววววว
TBC
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
โอ๊ย เขินนนนนนนน ไม่ได้เขียนฉากนานแล้วค่ะ แงงงงงงงงงง้
คุณอโณของบ่าวก็ so damn hot! เหลือเกิน บ่าวไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วค่ะ ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
สารภาพเลยว่าฉากลื่นหลู้เป็นฉากที่อยากเขียนที่สุดของเรื่องนี้ ได้เขียนแล้วสบายใจมีความสุขมาก ตอนหน้าจบเรื่องเลยนะคะ 55555555 //โดนตบ
ในที่สุดก็ได้คบกันอย่างเป็นทางการหลังจากผิดผีกันไปเยอะแล้วนะคะ ยินดีโด้ยยยยยย เย้ๆๆๆ
ตอนนี้ยาวสาแก่ใจอีช้อยมากค่ะ หวังว่าจะสาแก่ใจทุกคนเช่นกัน
ย้ำอีกครั้งหล(มา)รักไม่ใช่นิยายตลกนะคะ เราดราม่าโรแมนติก //สูบบุหรี่
ขอบคุณที่ติดตามอีกเช่นเคยนะคะ คิดว่าใกล้จบพอสมควรแล้วล่ะค่ะ
เจอกันตอนหน้าค่า
-
หล๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง คืบหน้าแล้วนะ ดีใจด้วย
คบกันแล้ว ดีใจปานถูกหวย :hao7:
หลงต้องไปเรียนนวดๆนะ ให้คุณอโณสบายตัวไง :mew1:
-
โอ๊ย สุดจะบรรยาย พาเราตกสวรรค์ไปด้วยเลย
-
โอ้ยยยยย ลุ้นตัวโก่ง สุดท้ายตกสวรรค์ดังอั้ก!! สู้ตอไปนะหลง
-
นี่จะเรียกว่าคืบหน้าไปอีกก้าวหรือจะเรียกว่าเป็นก้าวกระโดดดีล่ะเนี่ย
-
ใจพลิกคว่ำพลิกหงายหลายตลบมากๆ หลง!!!!!!! หัวใจป้าจะวาย
-
55555555 หลง ขำจนไม่รู้จะว่ายังไง
-
กร้ากกกก 55555555 :ling1:
หลงเอ๊ย
-
อ่านแล้วเหมือนนั่งรถไฟเหาะ อารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ
คุณอโณร้อนแรงดั่งไฟร์เออะ คิดภาพตามแล้วเลือดกำเดาแทบหยดตามหลงไปด้วย
คุณ indigo ท่าทางจะรักหลงมากนะ มันถึงได้ไม่เคยมีโมเมนต์พระเอกแบบสมบูรณ์แบบเลย
คุณอโณป้อนถึงปากมันยังไม่มีโอกาสได้เคี้ยวเล้ยยย
โธ่ ๆ ๆ หลงเอ๊ย!
-
ค่าาาาาาาา ไม่ใช่นิยายตลกค่าาาาาาาา 55555555555 หลงเอ๊ยยยยยยยยยยยยย
-
หลงงงงแกจี้มากกก ขำจนเลือดกำเดาจะพุ่งแทนแก นิยายเรื่องนี้ไม่มีการคีพลุคให้ตัวละครเลยยย ไม่เคยมีความเท่ให้พระเอกเกินสามบรรทัด55555
-
ขำหลง พอจะมีบทซึ้งๆเท่ๆกับเค้าบ้างก็มีเรื่องให้หมดมาดตลอด
-
เกือบจะดีแล้วหลง กำเดาไหลก่อนทำไม!! หื่นขึ้นขนาดนั้นเลย!! :laugh:
-
ฉากอย่างนี้ ยังฮาได้อีก
-
ขำหนักมากกก
-
ยาวมากจนไม่รู้จะเม้นตรงไหนก่อนดี ฮา
ชอบหลงมาก โกลเด้นรีทรีฟเวอร์เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ทำให้ฉากที่ควรจะซีเรียส ควรจะเท่ ควรจะหื่นกลายเป็นฉากตลกไปเสียหมด
ดูจากสภาพการแล้ว มีสิทธิ์ที่ว่าหลงจะเป็นรับยังไงก็ไม่รู้ ถ้าคุณอโณไม่ยอมคาดว่ากดไม่ลงแน่ๆ
-
โล้งงงงงงงงงงงงง ง ง ง ง ง ง ง ถถถถถ พ่อเจ้าประคุณรุนช่อง เกือบได้กินคุณอโณชุบแป้งแล้วเชียว สงสัยความหื่นจะครอบงำจัด เลือดไหลพรากๆเลย 555555555 ขำแรงจริงๆค่ะตอนนี้ :laugh: จะเป็นพระเอกก็เป็นได้ไม่สุดแล้วยังให้คุณอโณแบกกลับมาอีก ตอนนี้ทำให้เราคิดแล้วว่าสงสัยหลงจะเป็นรับตัวใหญ่แล้วคุณอโณเป็นรุกหน้าสวย!
-
เป็นนิยายดราม่าอย่างสมบูรณ์แบบจริงๆ #เช็ดน้ำตา #ถอนหายใจ #หัวเราะจนสะอึก
วาสนาหมาน้อย(?) หลงเอ้ยยย จะบรรลุฟินอยู่แล้ว ดับอนาถ ถถถะถถถถ :jul3: เอาน่า! ได้ข่าวตอนหน้าคุณ indigo จะปิดจ๊อบให้ละ มารอดูกันว่าจะราบรื่นหรือทุลักทุเลกันแค่ไหน? ..... เหนื่อยเอาใจช่วยกะแกจริงๆอิหลง
อ่อ.. ดีใจด้วยนะหลง ได้เลื่อนขั้นอยู่สเตปสูงกว่าเก๋ากี้แล้ว #ไม่เสียแรงที่พยายาม :laugh: ตอนนี้ยาวสะใจมากกก รักคุณ indigo ที่สุด :mew1:
-
เอาจริงๆ นี่อ่านแล้วเห็นภาพหางกระดิกตามคุณอโณไปแล้วด้วยค่ะ
ฮาาาาาา
-
:pig4: :pig4:
-
555+ สุดยอดเลยฮะตอนนี้ หลายอารมณ์ กลมกล่อมมว้ากกกกก
-
คุณอโณ๊ตามใจหมาโข่งเกินไปแล้วนะคะแบบนี้มีหวังโดนเรียดร้องทุกวันแน่ๆ ฮาาา ดีใจด้วยนะหลงถึงจะตกสวรรค์ดังแอ๊กแต่เทวดายังเมตตาให้ต่อนะ #น้ำตาจิไหล
-
หลงคือโคตรจะโชคดีอ่ะ
ใครได้คุณอโณไปก็โชคดีหมดแหละะ
นี่คุณอโณยังยอมทำตามคำขอด้วย
โอ้โห หลงเอ้ยยยย ไม่นกแล้ววว
-
หลงก็ยังเป็นหลง 55555555 เปลี่ยนอารมณ์หื่นเป็นฮาเลยย
-
โหลงงงง
จะฮาไปไหนลูกกกก ฮือออ
คุณอโณววว ออนท็อปเลย ฮ่าๆๆๆ
โอ๊ยเขินๆๆๆ ขำมากตอนหลงร้องเพลงชาติโอ๊ยเราลงไปกองกับพื้นเลยขำ
ตอนหน้าจะรอคุณอโณวใช้มือ
-
ไดัคบแล้วๆๆ เย้ๆ
-
ตกสวรรค์ตามหลงไปด้วยเลย เลือดลมดีเกินไปแล้วหลง
-
หลง เอ็งทำบุญด้วยอะไรถึงได้คุณอโณไปครอบครองงง //กรีดร้องง
คุณอโณของบ่าว
ปล.หลงยังไงก็เป็นหลง โอกาสดีๆไม่ได้มาบ่อยๆนะโหลงงง เอ็งเลือดกำเดาไหลทำม้าย
-
ความทรงจำที่ 25
แอร์ที่นี่ต้องเสียแน่ ๆ
หลงไม่ได้อยากจะใส่ร้ายรีสอร์ต แต่อุณหภูมิที่ดีดขึ้นสูงจนหน้ามืดนี่เป็นสิ่งยืนยันได้ดีว่าเรื่องปรับอากาศต้องเสียแน่นอน
“นั่งดี ๆ สิหลง อย่างอตัวขนาดนั้น” ถึงคุณอโณจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่กระดูกสันหลังหลงจะละลายอยู่แล้ว หลังออกมาจากห้องน้ำคุณอโณก็เรียกมันไปนั่งพิงหัวเตียง จากนั้นก็ไม่รอช้า ลงมือทำตามสัญญาทันที
“อ๊ะ! คะ...คุณอโณ ผมจะหายใจไม่ทันอยู่แล้วครับ” คนปรนิบัติต้องเงยหน้าเช็กสภาพเน่าหนอนของหลง ผิวคร้ามแดดขึ้นสีแดงไปทั้งร่าง แถมยังหายใจไม่ทันจนต้องอ้าปากช่วยอีกแรง
“ใจเย็น ๆ” นอกจากบริการให้แล้วยังต้องปลอบใจด้วย “ค่อย ๆ หายใจนะ”
หลงทำตามสั่ง สูดหายใจเข้าออกให้เต็มปอด ทว่ากลิ่นหอมของคุณอโณยังตามเข้าโพรงจมูกพุ่งขึ้นสมองแทรกซึมไปในกระแสเลือด ทำเอาใจเต้นโครมครามไปหมด แค่ถูกสัมผัสนิดหน่อยก็เป็นถึงเพียงนี้
คนตาโศกรอจังหวะชั่วครู่ พอเห็นอีกฝ่ายเริ่มเข้าที่เข้าทางก็กลับไปขยับมือทั้งสองข้างต่อ แก่นกายร้อนผ่าวถูกลูบไล้ไปมาราวกับจะยั่วยวน เขาหน้าร้อนวูบเมื่อหลงพึมพำว่ารู้สึกดีจนแทบบ้า
“อ่า” เพื่อให้ทำได้ถนัดอโณชาจึงยกตัวขึ้นแล้วโน้มลงไปสัมผัส ท่วงท่านี้ใกล้เสียจนลมหายใจร้อน ๆ รดข้างแก้มหลง “คุณอโณ”
เสียงครางเรียกชื่อเบาหวิวทว่าดังก้องอยู่ในหูทำเอาอโณชาขยับมือเร็วขึ้น รูดรั้งส่วนกลางลำตัวเพื่อให้คนด้านล่างถึงฝั่งฝันเสียที เขาซบใบหน้าลงบนบ่าหลงอย่างอดรนทนไม่ได้ ระหว่างที่คิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปมือใหญ่ก็ตะปบป้าบลงมาที่กางเกงนอนเนื้อบาง
“อ๊า!” สะโพกกระตุกเกร็งเพราะถูกสัมผัสกะทันหัน เผลอซุกหน้าลงกับบ่ากว้างพร้อมกับหอบหายใจ เขาสารภาพด้วยเสียงแหบพร่า “โทษทีนะ ว่าจะทำให้หลงเสร็จก่อน ดันมีอารมณ์ขึ้นมาซะได้”
ฉ่า... ใบหน้าของหลงร้อนวูบราวกับมีคนเอาเทียนมาลนใต้คาง คุณอโณมีอารมณ์กับเขา? ไม่ได้อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองเลยนะ แต่ทั้งห้องมีหลงอยู่คนเดียวนี่นา มันเหลือบมองกลุ่มผมสีดำบนบ่าแล้วอดไม่ได้ที่จะหันไปกดจูบ
“จะขอโทษทำไมล่ะครับ” ว่าแล้วก็แอบไล่สายตาลงต่ำ มองรอยนูนของกางเกงที่ยื่นออกมาไม่ต่างกับของตัวเองแล้วอดจะหน้าขึ้นสีไม่ได้ แม้มือของอโณชาจะไม่ได้ขยับแต่หลงเหมือนจะถึงฝั่งฝันได้เพียงเพราะมองกางเกงนูน ๆ เท่านั้น โธ่เว้ย! ถ้าเลือดกำเดาไหลอีกรอบใครจะรับผิดชอบกัน!
“เฮ้อ” อโณชาถอนหายใจรดใส่ข้างแก้มแดง ๆ อีกครั้ง เขาขยับกายไปมาอย่างทรมานจนส่วนแข็งขืนใต้ร่มผ้าแทบจะเสียดเข้าไปในแผงอกของคนด้านล่าง ไอ้หลงได้แต่มองตาค้าง “หลงจะว่าอะไรไหม?”
“......”
เห็นดวงตาแป๋วแหววแสดงความงุนงงแล้ว อโณชาก็ได้แต่อ้อมแอ้มถาม “ถ้าจะขอทำด้วยกันน่ะ”
“มะ...ไม่ว่าครับ!” เสียงที่ตอบมานั้นดังไปสามบ้านแปดบ้าน “ไม่ว่าเลย! ไม่มีขัดข้องเลยสักนิด! ผะ...ผม...เอ่อ เอาไงดี” มันพึมพำถามตัวเอง ทำด้วยกันนี่หมายถึงทำของใครของมันแล้วดูอีกฝ่ายไปด้วยหรือเปล่านะ ขมวดคิ้วยังไม่ทันคลายอโณชาก็เฉลยในวินาทีต่อมา
“ถ้าหนักก็บอกนะ” หลงกำลังจะอ้าปากถามว่าหนักอะไร ชั่วอึดใจเดียวขาที่นั่งขัดสมาธิไว้ก็ถูกบีบให้ขยับวงแคบขึ้น มันเงยหน้ามองเงาสีดำที่ทับผ่านบนใบหน้า
อโณชาพยายามสบตาแม้ใบหน้าจะแดงซ่านไม่ต่างกัน มือทั้งสองข้างเกาะเกี่ยวอยู่ที่ขอบกางเกง และเมื่อตัดสินใจได้เขาก็ดึงรั้งมันและชั้นในลงมาที่ต้นขา เผยให้เห็นส่วนนั้นที่ชื้นฉ่ำไปด้วยอารมณ์
ร่างกายกึ่งเปลือยแถมยังขึ้นสีเรื่อไปทั้งตัวเกือบทำหลงถึงจุดสุดยอดโดยไม่ต้องแตะต้องด้วยซ้ำ ราวกับมีผึ้งทั้งรังบินอยู่ข้างหูจนไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น จวบจนอโณชาทิ้งตัวลงนั่งคร่อมบนตักมันก็กระตุกเกร็งไปทั้งร่าง
ส่วนนั้นของคุณอโณปรากฏแจ่มชัดตรงหน้า แถมยังอยู่ห่างกับของตัวเองไม่กี่เซนฯ เป็นใครจะไม่สติแตก สะโพกขาว ๆ สัมผัสลงมาโดยไร้เนื้อผ้าปิดกั้น ร้อน ร้อนจนหลงอยากเดินไปเร่งแอร์
เพราะเห็นสายตาวาววับก้มมองท่อนล่างอยู่นานมาก อโณชาเลยชักประหม่า “อย่า...มองขนาดนั้นสิ”
“ทีคุณอโณยังมองผมตั้งนาน”
“อา นั่นสิเนอะ” ที่หลงพูดมามันก็ถูก ไม่รู้ว่าตอนนั้นตัวเองทำสีหน้าลามกเหมือนหลงด้วยหรือเปล่า กรรมเลยตามสนองตอนนี้ สองมือที่โอบรอบคอเริ่มติดขัด ไม่รู้จะแลนดิ้งมาจับท่อนล่างต่ออย่างไรถ้าหลงยังจ้องอยู่แบบนี้ ด้วยสมองอันชาญฉลาด อโณชาขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่ายจนหน้าผากชิดกัน แน่นอนว่าแผนการเรียกร้องความสนใจได้ผลชะงัด เขากระซิบถาม “อยากจูบไหม?”
แทนคำตอบนั้น ริมฝีปากถูกทาบทับในทันที ไม่บ่อยครั้งนักที่หลงจะอาจหาญเข้ามาขโมยจูบก่อน อโณชาเปิดรับเรียวลิ้นของอีกฝ่ายอย่างยินดี ผลัดกันกวาดต้อนอีกฝ่ายไปมาเพื่อจูบให้ลึกที่สุด และระหว่างที่หลงกำลังง่วนกับการเอาชนะด้านบน นิ้วเรียวยาวก็ตะปบเข้าที่ท่อนล่าง
ร่างคร้ามแดดสะท้านเฮือกเมื่อส่วนอ่อนไหวของตัวเองถูกรวบเข้ากับอีกฝ่าย ราวกับเลือดทั่งร่างไหลไปรวมตรงนั้น และวิบากกรรมยังไม่จบสิ้นเมื่อมือขาว ๆ คู่นั้นขยับรูดส่วนนั้นอีกครั้ง
“อ๊า คุณอโณ” หลงครางอือทั้งที่ริมฝีปากยังไม่ละออกจากกัน คลอเคลียอยู่ที่แก้มขาว ๆ ชั่วครู่ ก่อนจะดึงดูดเข้าหากันใหม่
เสียงเฉอะแฉะของส่วนที่ติดกันฟังดูลามกจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี แต่เมื่อความต้องการมาอยู่ตรงหน้า มีหรือจะต้องอดทน วินาทีที่ความรู้สึกในใจกับความต้องการปะทะกันกลางทาง สิ่งที่ทำได้ก็มีเพียงสัมผัส สัมผัส และสัมผัส
เพราะการจูบกินพลังงานชีวิตมากเกินไป หลงจึงผละออกและไล้ริมฝีปากไปทั่วดวงหน้าหล่อเหลาเท่านั้น เส้นผมเปียก ๆ ลู่แนบอยู่ข้างใบหน้า ยิ่งทำให้คุณอโณของเขาสวยงามราวกับภาพวาด ใบหน้าแดงก่ำกับเรือนร่างขาว ๆ ที่บิดเกร็งจนเห็นกล้ามเนื้อนั่นงดงามเหลือเกิน หลงเอื้อมมือลงไปด้านล่าง วางทับมือของอีกฝ่ายที่กำลังขยับ
“อื้อ” ร่างกายขาว ๆ กระตุก เอวบิดเกร็งขณะที่สะโพกขยับเข้าหาราวกับกับโหยหาสัมผัสจากมือกร้าน หลงเผลอขยับแรงขึ้นเพื่อสนองตอบท่าทางเช่นนั้น รางวัลที่ได้เป็นเสียงครางหวาน ๆ ข้างหู ช่างคุ้มค่าเหลือเกิน
ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อให้มั่นใจว่าเลือดกำเดาจะไม่มาเยี่ยมเยียนอีก หรือต่อให้มันมาหลงก็จะขอฮึบไว้ในรูจมูกก่อน เสร็จเมื่อไหร่จะรีบไปพ่นเลือดในห้องน้ำ
เสียงหอบหายใจผสมปนเปจนแยกไม่ออก นิ้วเท้าจิกเกร็งลงบนเตียงนอน การปรนเปรอที่ส่วนนั้นมั่วซั่วไปหมด ไม่รู้ว่ามือตัวเองหรือหลงทำให้รู้สึกดีกว่ากัน หัวสมองว่างเปล่าราวกับลอยอยู่ในอากาศ และถูกกระชากลงมาเมื่อฝั่งฝันอยู่ตรงหน้า
“อ๊ะ อื้อ” ของเหลวสีขาวของหลงทะลักออกมาเต็มอุ้งมือ เมื่อเห็นสีหน้าซาบซ่านของเด็กในปกครองร่างกายก็กระตุกเกร็งและปลดปล่อยตามออกมา
หลงโถมน้ำหนักตัวใส่อย่างไม่กลัวอโณชาหนัก มันหมดเรี่ยวแรงมือไม้สั่นเทาราวกับเพิ่งแตะขอบสวรรค์ด้วยวิธีการเดินเท้า โชคดีที่อโณชาแข็งแกร่งพอจะยืนหยัด แน่ล่ะแบกหลงเดินก็ทำมาแล้วนี่นา
มือเรียวเอื้อมขึ้นหมายจะลูบหัวปลอบเด็ก แต่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามันเลอะเลยต้องยกค้างไว้กลางอากาศ เป็นห่วงท่าที่ตลกจนอโณชาอยากจะหัวเราะออกมา ไอ้เด็กยักษ์ที่ซุกซบพึมพำกับบ่า
“อา มีความสุขจังเลย”
อโณชาคลี่ยิ้มบางเมื่อได้ยินถ้อยคำน่ารัก ๆ เขาจูบลงตรงขมับพ่อเด็กน้อยเป็นการปลอบประโลม ยิ่งได้สัมผัสไอ้หลงยิ่งได้ใจ ซุก ๆ ลงตรงคอขาว ๆ จนเจ้าตัวต้องเอ่ยปาก “พอแล้วหลง มันจั๊กจี้นะ”
“คุณอโณครับ”
“หือ?”
“ถะ...ถ้าคราวหน้ามันเป็นอีก” หลงบุ้ยปากโยนความผิดให้ ‘มัน’ ด้านล่าง “ชะ...ช่วยผมอีกได้ไหมครับ”
ผัวะ! แรงฟาดเข้าที่สีข้างเหมือนทำไปเพราะความเขินอาย ทว่าจุกเสียดไปทั้งท้องไส้ หลงแทบขย้อนอาหารเย็นออกมา อโณชาหน้าแดงวูบ “ทำทุกครั้งก็ตายพอดีสิ”
ไอ้ลูกหมาทำหางลู่หูตก
“แต่ถ้านาน ๆ ทีก็ได้นะ”
เท่านั้นแหละ หางของไอ้หมาหลงก็กระดิกยินดีปรีดา
ว่าแต่ พรุ่งนี้เช้านี่จะถือว่านานหรือพอยังนะ
………………………………………..
……………………….
…………
……
ค่ำคืนอันแสนวาบหวิวผ่านพ้นไปแล้ว
จิ๊บ ๆ
นกน้อยร้องคลอเคลียเกี้ยวกันบนกิ่งไม้เหนือกรอบหน้าต่าง ปลุกให้เปลือกตากะพริบช้า ๆ จนกระทั่งมันกลั้นใจเปิดขึ้นรับแสงเข้ารูม่านตามาพบกับความจริงตรงหน้า
ทำลงไปแล้ว ให้คุณอโณช่วยทำให้ไปแล้ว...
วินาทีที่แตะขอบสวรรค์ยังตราตรึงในสมอง ว่างเปล่ากลวงโบ๋ในหัวแต่กลับซาบซ่านไปทั่วกาย ใช้จินตนาการกี่ร้อยพันครั้งก็ไม่เท่าได้ปลดปล่อยในมือไปพร้อม ๆ กับคุณอโณ
พอนึกถึง หลงก็หันขวับไปสำรวจข้างตัวในทันที เมื่อคืนเขาลากเตียงตัวเองมาติดกันเพราะคุณอโณบ่นว่าแคบจนหายใจไม่ออก แต่สุดท้ายหลงก็กลิ้งมาซุก ๆ อยู่ดีนั่นแหละ
คุณอโณนอนสลบไสลห่างจากเขาแค่เพียงเอื้อมมือ ไม่อยากจะเชื่อว่าคนเฉื่อยชาบทจะร้อนแรงขึ้นมาก็นรกโลกันต์ดี ๆ นี่เอง ร้อนกว่าแดดประเทศไทยเผาไอ้หลงจนแห้งเกรียม แค่คิดถึงความรู้สึกตอนนั้นหลงก็นั่งอ้าปากหวอน้ำลายไหลนองมาถึงลูกกระเดือกแล้ว
ยิ่งเหลือบมองริมฝีปากที่มอบความสุขให้ยิ่งเขินจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี คุณอโณที่นอนสิ้นฤทธิ์ราวเด็กน้อยคนนี้ช่างร้ายกาจนัก หลงสะดุ้งเล็กน้อยที่จู่ ๆ เปลือกตาของอีกฝ่ายก็ปรือขึ้นมอง
“อ้าว” เสียงนั่นแหบพร่า “ตื่นแล้วเหรอ”
“คะ...ครับ” หลงไม่กล้าสบตาเสียอย่างนั้น ก็เมื่อคืนได้เห็นท่อนล่างของคุณอโณเต็ม ๆ ตานี่นา ใครมันจะไปมองหน้าติดกัน จะพานจินตนาการไปถึงเรื่องเมื่อคืน แล้วทีนี้น้องชายก็อาจจะโผล่มาเซย์ฮัลโหลได้
“อา” ตัวผู้ปกครองเองก็สัมผัสได้ถึงความขวยเขินเลยพลอยประหม่าไปด้วย อโณชาเกาแก้มแก้เก้อ “วันนี้ต้องกลับแล้วนะ”
“ยังไม่อยากกลับเลยครับ”
“ติดใจหลู้ร้านนั้นหรือไง ฮ่า ๆ ๆ”
“โธ่ คุณอโณอย่าล้อผมสิ” บรรยากาศน่าอึดอัดคลายลงเมื่ออโณชาหัวเราะออกมา ดอกไม้บานฟูฟ่องในใจหลงทะลักออกมาทางปากเลยล่ะ ถึงจะเสียเซลฟ์ไปบ้าง แต่ถ้าคุณอโณมีความสุข หลงจะลื่นโชว์อีกสี่ห้ารอบให้ก็ได้
“ต้องเช็กเอาต์ก่อนสิบเอ็ดโมงนะ” ว่าแล้วพ่อคุณก็เอื้อมมือไปคว้าหามือถือที่ข้างเตียงมากดดูเวลา เลขดิจิตอลบนนั้นแจ้งว่าขณะนี้ก็เก้าโมงเข้าไปแล้ว “สงสัยเราต้องทำเวลากันหน่อยแล้วล่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
“เอาสิ อาบเสร็จหลงไปรอฉันที่ห้องอาหารก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวเขาจะเก็บโต๊ะไปเสียก่อน”
พ่อลูกชายพนักหน้าหงึกหงักรีบดีดตัวเองขึ้นจากเตียง และเมื่อพบว่าตัวเองอยู่ในสภาพกางเกงในตัวเดียวเปล่าเปลี่ยวหัวใจก็ถึงกับสะท้านไปทั้งตัว เงยหน้าปุ๊บดันเจอดวงตาสีนิลจ้องเขม็งมาทางนี้อีกต่างหาก นี่สินะที่เขาเรียกว่ากรรมตามสนอง แอบดูคุณอโณใส่กกน.ตัวเดียวบ่อย ๆ ไอ้ครั้นจะไปดึงผ้าห่มมาพันตัวก็ทุเรศเกินไป เลยต้องจำทนเดินกระเผลก ๆ ไปให้แอร์พัดโกรกขนหน้าแข้งลุกชัน
คนบนเตียงชักสนุกกับการกลั่นแกล้งนิด ๆ โถ ๆ ดูสิ แค่มองนิดหน่อยก็ตัวแดงเป็นเด็กแรกเกิดเชียว ทีเมื่อคืนไอ้หน้าไหนมันขอให้เขาทำให้กันเนี่ย แล้วตอนนี้ทำขาสั่นพั่บ ๆ ก้มหยิบกางเกงในตัวใหม่
ขวับ
ทว่าจู่ ๆ หน้าตกกระแดง ๆ ก็เสกลับมามองกะทันหัน อโณชาขมวดคิ้วเมื่อพ่อหนุ่มขี้อายลุกขึ้นเดินมาทางนี้ด้วยแววตาประหม่า
“คุณอโณ”
จะเล่นอะไรอีกเนี่ย
ฉับพลันปากแห้งแตกเป็นขุยก็พุ่งลงมาโฉบฉกชิงวิ่งราวจูบอีกฝ่ายทันที อโณชาตาค้างด้วยความตกใจชั่วขณะก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความขบขันเมื่อพบว่าตัวเองลืมกิจวัตรที่สำคัญไป
“ฮะ ๆ ๆ ฉันลืมมอร์นิ่งคิสไปได้ยังไงเนี่ย”
วันแรกของการเป็นคนรักก็ต้องเริ่มแบบนี้สินะ
.............................................
................................
...........
.....
“เสียดายจังนะครับที่ไม่ได้เที่ยวต่อ”
“ขาเป็นแบบนั้นยังจะมาพูดอีกเหรอ” แน่นอนว่าแผนการผจญภัยแอดเวนเจอร์เป็นอันต้องล่มไม่มีชิ้นดี “อาบน้ำก็แทบต้องเรียกฉันเข้าไปช่วย แบบนี้จะไปเดินไหนไหว”
“ในห้องน้ำนั่นผมเรียกร้องความสนใจหรอกครับ” อโณชาหลิ่วตามองคนยอมรับแบบหน้าด้าน ๆ “จริง ๆ มันก็ปวดนิดหน่อย แต่พอจะไปเดินดู...”
“หยุด!” อโณชาชี้นิ้วคาดโทษพลางหันไปคว้าถุงพลาสติกข้าง ๆ ในนั้นบรรจุผลไม้แห่งความกล้าหาญเอาไว้ เขาโยนมันลงตรงกลางระหว่างคนขับกับตุ๊กตาหน้ารถ “กินแก้เครียดไป”
“ใจร้ายจัง” หลงตัดพ้อทีเล่นทีจริง แต่ก็ยอมคุ้ยเม็ดลำไยในถุงออกมาแกะแต่โดยดี ทว่าไม่ได้ใส่ปากตัวเอง ดันเอื้อมไปใส่ปากอโณชาเสียอย่างนั้น
“อื้อ ไม่เอา” ปากพูดแบบนั้นแต่เห็นมาจ่อตรงหน้าก็จำใจอ้าปากรับจนได้ “มีเม็ดแบบนี้กินยากนะ”
“งั้นเดี๋ยวคุณอโณถุยลงมือผมได้เลยครับ” ไม่ว่าเปล่ามันยังเอามือไปรองใต้คางพร้อมบริการอีก
“จะบ้าเหรอ” อโณชาผลักมือนั่นออก คิดมาได้แต่ละอย่างนะ “เดี๋ยวฉันบ้วนลงทิชชูเอง”
“โธ่ ผมอยากจะบริการสักหน่อย” มันตอบทั้งที่ลำใยเต็มปาก ดูถูกป้าไม่ได้เลย แม้อาหารจะห่วยแตก แต่ลำใยหลังบ้านหวานชื่นใจดีแท้ หลงบิเปลือกบาง ๆ ออกจากกันแล้วยื่นมาให้อโณชาใหม่ “อ้าม~ ครับคุณอโณ...”
แผล็บ
ลิ้นสีชมพูเลียเข้าที่ปลายนิ้วติดรสหวานทำเอาเจ้าของมือผงะไปด้านหลัง สัมผัสวาบหวิวแล่นปลาบราวกระแสไฟฟ้าไหลไปทั่วร่าง ดวงตาโศกยังคงจ้องมองที่ถนนไม่ได้สนใจท่าทีอีโรติกเมื่อครู่แม้แต่น้อย
อโณชากระตุกยิ้ม “อย่ากินเยอะล่ะ เดี๋ยวก็ได้เลือดกำเดาไหลอีกรอบ”
โดนแกล้งอีกแล้ว
มันมองตาละห้อยเป็นหมาโดนยึดโรยัลคานิน ไม่รู้ว่าจะโดนล้อเรื่องนี้ไปถึงเมื่อไหร่ คิดแล้วน้ำตาจะไหล หลงยกมือขึ้นมองพลางจินตนาการถึงปลายลิ้นที่ได้สัมผัสเมื่อครู่
แผล็บ ๆ ๆ
แล้วมันก็เลียนิ้วตัวเองเป็นการเอาคืนคุณอโณเงียบ ๆ
....................................................................
........................................
.................
........
-
ทริปเขาใหญ่ผ่านไปโดยเสียเวลาฟรี ๆ ไปหนึ่งวันเต็มเพราะความโง่ง่อยของไอ้หลง กลับมาถึงห้องข้อเท้าก็บวมกำลังดี ได้นั่งเป็นคุณชายให้อโณชานวด ๆ บีบ ๆ ทั้งวัน เย็นวันนั้นอโณชาตกเป็นขี้ข้าทั้งคนทั้งแมว เก๋ากี้ที่ไม่เจอเจ้านายมาหลายวันทำคะแนนด้วยการโดดมานั่งตักจนตะคริวกินขา แถมไอ้หมาหลงยังไม่ยอมแพ้ ขอสู้ด้วยการขอหนุนตักนอนดูทีวีไปอีก เรียกได้ว่าจบวันนั้นอโณชาแทบต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะแข้งขาชาเลยทีเดียว
ถึงจะพูดว่าขยับสถานะ แต่จริง ๆ แล้วเขาก็ปฏิบัติกับหลงเหมือนเดิมทุกอย่าง มีมอร์นิ่งคิส ไปส่งที่ร้านลุงสมาน กลับมาทำอาหารเย็น และไม่ลืมกู๊ดไนท์คิสส่งท้าย จะว่าไปที่พูดมาทั้งหมดนั่น มันเอาไว้ทำกับแฟนชัด ๆ ดูท่าจะข้ามขั้นผิดผีกันเร็วไปหน่อย
วันนี้อโณชาออกมาทำงานตามปกติ พ่อลูกชายบ่นให้ฟังไม่หยุดปากว่าโดนลุงสมานด่าเรื่องที่ข้อเท้าเคล็ด แกเลยใช้งานไม่ถนัด ตอนนี้เลยกลายเป็นคนป่วยสองคนช่วยกันตากผ้า ท่าทางงก ๆ เงิ่น ๆ น่าดู
“ตั้งแต่กลับมาจากเขาใหญ่นี่ อารมณ์ดีจังนะคะ” ระหว่างกำลังเหม่อได้ที่ คู่หูก็มาช่วยไว้ได้ทันการณ์ แม้จะเป็นการสอดรู้ก็ตาม “มีอะไรดี ๆ หรือเปล่าน้า”
“เที่ยวมันก็ต้องดีอยู่แล้วสิครับ แพร” กระดูกแข็งอย่างอโณชามีหรือจะถูกแซวง่าย ๆ เขาพลิกเปิดหนังสือพิมพ์เศรษฐกิจไปมาพลางยกกาแฟขึ้นดื่ม “ตรวจสัญญากับบริษัท XX หรือยังครับ”
“ระดับแพรเสร็จตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่า”
“ดีมาก พรุ่งนี้คงได้ยินคำชมจากเบื้องบน” อโณชาหมายถึงสัญญาฉบับใหม่ที่กำลังจะเซ็นในเย็นวันนี้ “อย่างที่พี่สอน...”
“ตรวจดี ๆ อ่านทวนอีกรอบ อย่าให้โดนสอดไส้” หญิงสาวท่อง “แพรเขียนติดหน้าโต๊ะทำงานแล้วค่ะ รับรองไม่ทำหัวหน้าขายหน้า พรุ่งนี้พี่อโณทำหน้าบานเตรียมรับคำชมได้เลย”
“สมเป็นมือขวาของพี่” แถมมีมือขวาข้างเดียวเสียด้วย ไม่ชมหน่อยคงน้อยใจแย่ ขาขวายกขึ้นไขว่ห้างปรับท่านั่งสบาย ๆ
“แล้วรีสอร์ตเป็นไงบ้างคะ พี่อโณ”
หัวคิ้วขมวดมุ่น นึกว่าจะหนีพ้นแล้วเชียว แพรยังจะมีแก่ใจถามเรื่องทริปเขาใหญ่เขาอีกเหรอเนี่ย แต่มาคิดอีกที ทางนั้นเป็นคนให้ดีลราคาถูกกับเขา อาจจะอยากรู้รีวิวไว้ก่อนก็ได้ “ก็ดีนะ เงียบสงบ พนักงานกระตือรือร้นน่าดู”
“ตกลงดีสินะ ถ้ามีมาอีกแพรจะได้ซื้อเก็บไว้” หล่อนทิ้งตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามพร้อมเนสวีต้าสูตร Low sugar ในมือ ทั้งที่เวลาปาเข้าไปสิบโมงแล้ว นายบ่าวคู่นี้ก็ยังพากันอู้งานเสมอ “เหมาะไปกับแฟนไหมคะ?”
“ก็ขึ้นอยู่กับว่าแฟนน่ารักไหม”
แพรย่นจมูกใส่ “ยอมคายความลับแล้วเหรอ”
อโณชาไม่ได้แสดงท่าทีเขินอายให้เข้าทางลูกน้องเสียล่ะ เขายันตัวลุกขึ้นเหยียดแผ่นหลังด้วยท่วงท่าสง่างามพร้อมถือแก้วกาแฟที่ว่างเปล่าเดินตรงไปยังซิงค์ล้างจานด้านนอก ทิ้งให้แพรนภัสหมั่นไส้จนแทบฉีกหนังสือพิมพ์ที่ฝ่ายนู้นอ่านค้างไว้กินแก้แค้นมันเสียเลย
สภาพนี้คงตกล่องปล่องชิ้นกันไปแล้วมั้ง
คิดสภาพลูกหมาตัวใหญ่ของพี่อโณ ป่านนี้คงเป็นบ้าดีใจจนฉี่ราดแล้วมั้ง แพรยังจำไอ้ท่าทีงก ๆ เงิ่น ๆ ตอนหลงมาเยี่ยมได้ ไม่ผิดหวังที่เชียร์แทบแย่ อย่างน้อยเสียความทรงจำก็ไม่ได้เสียสมองนี่เนอะ
ดีแล้วที่แพรไม่รู้ว่ามันสารภาพรักได้เพราะหมาแก่หงักกับหลู้หนึ่งถ้วย
หญิงสาวเอื้อมไปคว้าหนังสือพิมพ์จากฝั่งตรงข้ามมากางออก หูเงี่ยฟังเสียงย่ำเท้าของรองเท้าหนังด้านนอก บริษัทใหญ่ก็วุ่นวายและมีชีวิตชีวาแบบนี้แหละ เล็บเคลือบสีหยิบแผ่นกระดาษบางพลิกหาหน้าอื่นเพื่ออ่านข่าวต่อ ช่วงนี้เศรษฐกิจค่อนข้างผันผวน ทั้งหุ้นทั้งทองกระทบนู่นนี่ไปหมด ตามข่าวอย่างใกล้ชิดไว้แหละดีแล้ว
ตือดือดื่อตือดื๊อ ดือ ดื๊อ~
แพรคว้าหมับเข้าที่มือถือตัวเองบนโต๊ะ ทว่าต้นเสียงไม่ได้มาจากตรงนั้น และไม่ต้องหาที่ไหนไกลเลย เพราะแสงวาบ ๆ พร้อมแรงสั่นสะเทือนมันอยู่ฝั่งตรงข้ามเธอนี่เอง หล่อนเอื้อมไปคว้ามาหมายจะตะโกนเรียกพี่ชายให้มากดรับ ใครจะรู้เล่าว่าจะได้เห็นความลับอะไรดี ๆ แบบนี้
ไม่ใช่เรื่องงานแน่ ๆ ล่ะ แพรแสยะยิ้มใส่ภาพบนจอ ผู้ชายเสื้อชมพูฉีกยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวที่มุมปาก ด้านหลังคือทุ่งทานตะวันอันกว้างใหญ่ ดูคนในภาพจะมีความสุขเสียจนน่าหมั่นไส้เลยล่ะ หญิงสาวชูไอ้เครื่องแผดเสียงนั่นจังหวะที่อโณชาเปิดประตูกลับเข้ามาในห้องพร้อมแก้วสะอาด
หล่อนยักคิ้ว
“พี่อโณ แฟนโทรมาค่ะ!”
.....................................................
.................................
...............
.......
ไม่นึกไม่ฝันว่าจะต้องมาเขินให้ลูกน้องเห็นจริง ๆ
อโณชาหัวเสียเล็กน้อยขณะกดลิฟต์ของคอนโด เสียรู้ให้แพรนภัสจนได้! ผู้หญิงช่างร้ายกาจจริง ๆ ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ก่อนเขาก็เคยคบผู้หญิงเหมือนกัน นี่อาจจะเป็นสาเหตุให้เปลี่ยนรสนิยมก็เป็นได้
นึกถึงรอยยิ้มล้อเลียนของลูกน้องแล้วก็อดหน้าร้อนวูบวาบขึ้นมาอีกครั้งไม่ได้ แพรเห็นรูปที่เขา ‘แอบถ่าย’ เข้าเสียแล้ว แถมยังล้อไม่เลิกว่า ‘ลืมไปพี่อโณไม่ชอบถ่ายรูป แต่อาจจะชอบถ่ายคนอื่นนี่เนอะ’ งานนี้เสียหายย่อยยับ ใส่สกอร์ฝั่งนู้นเลยว่านำไปแล้วหนึ่งแต้ม
เพราะต้องการซ่อนใบหน้าร้อน ๆ จากเพื่อนร่วมลิฟต์ อโณชาจริงแสร้งก้มมองนาฬิกา ขณะนี้เวลาหนึ่งทุ่มยี่สิบสามนาทีเหมาะสำหรับอาหารเย็นอย่างที่สุด และอาหารเวฟจากร้านสะดวกซื้อก็พร้อมแล้วให้มือเขา
‘หมักให้ผมช่วยไปส่งลุงแกไปหาหมอน่ะครับ’ สาเหตุก็มาจากโทรศัพท์เมื่อเช้านั่นแหละ เตี้ยอุ้มค่อมเสียไม่มี ส่งคนข้อเท้าบวมพาคนแก่หลังกรอบไปหาหมอ อโณนึกอยากจะกดโทรไปด่าไอ้เด็กที่ชื่อสมัครเสียจริง แต่หลงบอกว่าข้อเท้าดีขึ้นเยอะแล้ว อาจจะเดินช้านิดหน่อย ไม่ต้องเป็นห่วง
‘คงต้องให้คุณอโณกินข้าวเย็นก่อนแล้วล่ะครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ ลุงแกบอกว่าจะเลี้ยงข้าวผมเอง’
ใครเขาห่วงเรื่องนั้นกันเล่า!
“ขอทางหน่อยนะครับ” รู้ตัวอีกทีอโณชาก็แทรกตัวออกมาจากลิฟต์อย่างสุภาพ มือซ้ายแกว่งถุงร้านสะดวกซื้อไปมา ในขณะที่อีกข้างควานหากุญแจมาเสียบที่ลูกบิด
“เมี้ยว” แม้หมาจะทรยศ แต่แมวไม่ใช่ เก๋ากี้ส่ายหางเอื่อย ๆ ต้อนรับอโณชาจากบนโซฟา ก่อนร่างอ้วนท้วนจะโดดตุบแล้วพุ่งเข้ามาพันแข้งพันขาออดอ้อน
“หืม ว่าไงคนสวย” ประโยคเจ้าชู้กระลิ้มกระเหลี่ยแบบนี้อโณชาใช้กับสาวสวยอย่างเก๋ากี้เท่านั้นแหละ นิ้วขาว ๆ ลูบไล้ไปตามขนมันขลับสุขภาพดี “เดี๋ยวหยิบขนมให้นะ”
เก๋ากี้หูผึ่งทันที แถมยังเอาหัวไถกับขากางเกงอย่างเอาเป็นเอาตาย มันจะมีปฏิกิริยากับคำว่า ‘อาหาร’ และ ‘ขนม’ เท่านั้นแหละ ดวงตาใสแป๋วมองเจ้านายที่ทิ้งข้าวของไว้ตรงโซฟาแล้วตรงเข้าไปในครัวทันที เก๋ากี้รู้ดีว่าอโณชาจะกลับมาพร้อมขนมแมวเลียเสมอ
หลังให้ขนมแมวเสร็จก็ถึงคิวของมนุษย์บ้าง อโณชาล้างมือเสร็จก็กลับมาทิ้งตัวนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว ลงมือเปิดฝาผัดกะเพราวิญญาณไก่ออก กลิ่นหอมพร้อมควันลอยฉุย ช้อนสีขาวตักจ้วงขึ้นมาเป่าสักพักแล้วยัดใส่ปากไป
ก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองทำอาหารอร่อยอะไร แถมข้าวกล่องนี่ก็รสมาตรฐานถูกปากคนเกือบทั้งประเทศ ไม่งั้นคงถูกถอดออกจากเมนูแล้ว
แต่มันไม่อร่อยเลย...
ความเงียบ อาหารจานเดียว เก้าอี้ที่ว่างเปล่า
เหงาจังเลย
จู่ ๆ ก็ยอมรับขึ้นมาเสียง่าย ๆ ทั้งที่แต่ก่อนปฏิเสธแทบตาย ไม่รู้ว่าเพราะเพิ่งตกลงคบกันอย่างเป็นทางการหรือเปล่า เลยทำให้เขาเลิกปากแข็งกับตัวเอง ฟันขาวบดเคี้ยวหมับ ๆ ไม่หยุด ทว่าลิ้นไม่รับรสเสียแล้ว กินแค่ให้น้ำย่อยไม่ทำร้ายก็พอ
แม้ลูกสาวตุ้ยนุ้ยจะนอนขดตรงนั้นเหมือนเช่นหลายปีก่อนก็ไม่อาจทำให้ทำหัวใจอบอุ่นได้เลย เขาคิดถึงเสียงพูดคุย เรื่องเล่าเปิ่น ๆ จังหวะที่ต้องรออีกฝ่ายตักกับข้าว เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านั้นทำให้อโณชาเจริญอาหารได้อย่างไม่น่าเชื่อ คิดเรื่อยเปื่อยเสร็จเขาก็จัดการวิญญาณไก่เรียบร้อย ด้วยอัตราส่วนกับหนึ่งช้อนต่อข้าวสี่ช้อนจึงจะหมดกล่องพอดี
กินข้าวเสร็จก็ไปอาบน้ำให้เรียบร้อย อโณชาชะโงกหน้าเข้ามาดูนาฬิกาที่ฝาผนังก็พบว่าล่อไปสองทุ่มจะครึ่งอยู่รอมร่อ จิตใจเริ่มกังวล นึกไปสารพัดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า ก็อย่างหลงน่ะปล่อยไว้ได้ที่ไหน ดวงเรียกแผลชัด ๆ ยิ่งคิดยิ่งฟุ้งซ่านจนต้องไปรินน้ำดื่มมาช่วยให้จิตใจสงบ
อยากโทรหาอยู่เหมือนกัน แต่ถ้ากำลังยุ่งอยู่แล้วรับโทรศัพท์ลำบากจะเป็นการรบกวนไปหรือเปล่า มือขาวซีดเผลอบีบแก้วในมือแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว อโณชาพูดกับตัวเอง ‘ใจเย็น ๆ หลงไม่ใช่เด็กสักหน่อย’
จะว่าไปนี่เป็นครั้งแรกที่เขากลับห้องก่อน โดยปกติแล้วหน้าที่นั่งรอนี้ต้องเป็นของหลง กอดเข่าบนโซฟาหรือแหย่เก๋ากี้ฆ่าเวลา อโณชากลับบ้านไม่เป็นเวลาเสียด้วย พอคิดมาถึงตรงนี้ชายหนุ่มก็ขอโทษไอ้หนุ่มตกกระในใจ
เวลารอเขากลับบ้านทุกวันหลงจะรู้สึกแบบนี้ไหมนะ
……………………………………….
…………………………….
…………..
…….
“ก็บอกว่าไม่ต้องจับไง วู้ว! เอ็งนี่พูดไม่รู้เรื่อง”
“สะดุดขึ้นมาเดี๋ยวก็ได้มานอนใหม่หรอกครับ”
ร่างเหี่ยว ๆ หยุดกึกทันที แต่สมานไม่อยากเสียฟอร์มเพราะคำขู่เด็ก ถึงจะไม่ยอมจับแขนมันก็ยอมให้มันจับพยุงแต่โดยดี บันไดโรงพยาบาลสูงใช่เล่นแถมแกก็ออกตัวแรงไปแล้วว่าไม่มีวันนั่งรถเข็นอีกเด็ดขาด ตอนนี้เลยทำได้เพียงเกร็งนิ้วตีนเดินลงไปทีละขั้นเท่านั้น
คุณหมอบอกว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ร่างกายสมานฟื้นตัวดี แกฟังแล้วก็เชิ่ดหน้า หันไปบ่นลูกจ้างว่า ‘เห็นไหม ไม่รู้จะมาทำไม’ หัวดื้อสมเป็นลุงสมานเขาล่ะ
หลงหูชาตลอดทางบนรถแท็กซี่จนมันคิดว่าต้องไปขอเบี้ยเลี้ยงพิเศษจากหมักเพื่อนรักสักหน่อยแล้ว อย่างน้อยก็เก็บไว้รักษาหูในอนาคตล่ะ ขากลับมันแวะกินข้าวหมูแดงแถวร้าน แน่นอนว่าลุงสมานเลี้ยงไม่อั้น หน้าใหญ่ไม่มีใครเกิน
หลังจากเดินไปส่งคนแก่ที่ร้านเรียบร้อยก็ได้เวลาเดินทางกลับห้อง ฟ้ามืดสนิทจนเดาเวลาไม่ออกเลยว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว ป่านนี้ไม่รู้คุณอโณสุดที่รักจะนอนแล้วหรือยัง ถ้าไปไม่ทันก็อดกู๊ดไนท์คิสกันพอดีน่ะสิ! หลงไม่ใช่สายลักหลับแบบคุณอโณเสียด้วย
คิดแล้วก็เร่งฝีเท้าเร็วขึ้นจนเกือบจะเรียกว่าวิ่ง หลงตัดเข้าด้านหลังผ่านสวนร่มรื่นแบบไม่คิดจะแวะชมความงามธรรมชาติแม้แต่น้อย ไม่รู้ว่าคุณอโณจะคิดถึงมันขนาดไหน ไม่ได้หลงตัวเองนะ! แต่คุณอโณติดหลงอย่างกับอะไรดี ริมฝีปากอดยกขึ้นแสยะยิ้มอย่างผู้ชนะไม่ได้ แค่คิดว่าเปิดประตูเข้าไปคุณอโณจะโผกอดด้วยความคิดถึง หลงก็ดีใจจนเนื้อเต้นเป็นจังหวะแทงโก้แล้ว
มันรู้ดีว่าการรอคอยอีกฝ่ายกลับห้องมันทรมานแค่ไหน และแล้ววันนี้คุณอโณก็ไดลิ้มรสมัน ฮ่า ๆ ๆ ในใจหัวเราะเป็นตัวร้ายช่องสาม เจ็ด สิบเอ็ดมัดรวมกัน และทันทีที่ผลักประตูห้องเข้าไปนั่นเอง...
“งั้นเหรอครับ”
“ครับ ฝันดีครับอาแสง”
เสียงจากระเบียงทุบสมองขี้มโนของไอ้หลงซะเละคาที่ นอกจากจะไม่ได้โอดครวญหาแล้ว ยังโทรคุยกับผู้ชายคนอื่นอีก เหมือนโดนยิงระเบิดสมองเป็นจุลในทีเดียว หลงสูดเลือดที่มุมปากกลับเข้าไป หมาบาดเจ็บมักจะไม่ให้ใครเห็นความอ่อนแด ดังนั้นมันจึงแสร้งเดินไปนั่งข้างเก๋ากี้บนโซฟาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โดยมีสายตาคมกริบจากเจ้าถิ่นที่เหมือนเยาะเย้ยว่า ‘รู้นะว่าแกเจ็บ’
บานเลื่อนลั่นกุกกักชั่วครู่ ก่อนจะตามมาด้วยร่างสูง ๆ ของอโณชา ทางนั้นไม่ได้มีสีหน้าแปลกใจแม้แต่น้อยตอนเอ่ยทัก “กลับมาแล้วเหรอ”
“ครับ” หลงทำเมินตอบแบบขอไปที แถมยังใจกล้าเอื้อมมือไปเกาคอย้วย ๆ ของเก๋ากี้เล่นด้วย สาวน้อยไม่เกี่ยงงอนสักนิดที่เจ้าทาสบริการ ยื่นชั้นไขมันให้เป็นการใหญ่
“กินข้าวแล้วใช่ไหม?”
“ลุงแกเลี้ยงแล้วครับ”
“งั้นเหรอ” ชายหนุ่มเกาหัว มึนงงนิดหน่อยที่หลงถามคำตอบคำแบบนี้ ปกติออกจะพูดมาก พูดจนแมวหลับ “ถ้าอย่างนั้นก็ไปอาบน้ำสิ”
โฮรวววววววว คุณอโณไล่หลง! คุณอโณเฉยชากับหลง
ไอ้ลูกหมาที่เพิ่งได้เลื่อนขั้นถึงกับหลุดปาก “คุณอโณ ไม่คิดถึงผมเลยเหรอ”
“หา?” คำถามแบบไหนกันนั่น อโณชาตกใจจนเกือบทำมือถือร่วงลงพื้น
“เวลาผมรอคุณอโณกลับห้อง ผมคิดถึงแทบแย่” เก๋ากี้ครางดัง ‘ครืด’ เหมือนเห็นด้วยในมโนของหลง “ที่ไหนได้ กลับห้องมาดันคุยโทรศัพท์กับผู้ชายคนอื่น แถมยังไล่ผมไปอาน้ำอะ...”
หมับ
ปากที่พูดจ้อย ๆ ถูกดึงมาชนกับหน้าท้องเรียบ สองแขนของอโณชาวางพาดอยู่บนบ่าไอ้เด็กขี้น้อยใจ ชายหนุ่มกระเซ้า “บ่นเยอะกว่าลุงสมานแล้วมั้งเนี่ย”
“กะ...ก็...” จากที่จะบ่นเจอกลิ่นคุณอโณเข้าไปหลงเลยได้แต่ซุกหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่สิ! ใจเย็น ๆ หลง ตอนนี้เราเป็น ‘แฟน’ คุณอโณแล้ว ดังนั้นบทพระเอกงี่เง่าก็เล่นได้เลยไม่มีปัญหา หลงฝืนยกหน้าออกจากตรงนั้น ช้อนตาขึ้นมองอย่างน่าสงสาร “คิดถึง...”
อา หลงจะน่ารักไปแล้วนะ ราวกับโดนลำแสงพลังหมาน้อย อโณชาคว้าร่างที่นั่งอยู่มากอดซุก ๆ ที่กลางอกแบน ๆ เข่าข้างหนึ่งยกขึ้นเกยบนขอบที่นั่งโซฟาเพื่อให้กอดได้ถนัดถนี่ขึ้น กักขังเด็กตัวยักษ์ไว้ในอ้อมแขน
“ใครสั่งใครสอนให้ตัดพ้อเป็นนางเอกละครแบบนั้น”
“ก็ละครน่ะสิครับ” อโณชาหลุดขำพรืด เออ ก็ไม่น่าไปถามหลงเลยเนอะ
“ฉันสั่งห้ามดูแล้วนี่ ยังดูอยู่อีกเหรอ”
“ก็ผมเบื่อนี่นา อยู่คนเดียวรอคุณอโณกลับห้องทุกวัน” ว่าแล้วก็ไถ ๆ หัวลงตรงหน้าท้อง อ่อยจนเก๋ากี้ข้าง ๆ หันมามองด้วยสายตาเย็นชาอย่างที่สุด “คราวหน้าให้ผมไปรอที่ที่ทำงานบ้างสิครับ”
“กรุงเทพฯรถติดจะตายชัก หลงจะถ่อไปทำไม” ใจจริงอยากจะพูดว่านอกจากคอนโดแล้ว หลงเดินทางไปไหนเป็นอีกเหรอ แต่เดี๋ยวเด็กมันจะเสียใจ อโณชาเลยเลือกจะเงียบไว้ดีกว่า “ร้านลุงสมานก็อยู่ตรงนี้เอง”
“ก็จริงของคุณอโณ” ทั้งที่เป็นตรรกะง่าย ๆ แท้ ๆ ยังจะต้องรอคุณอโณมาชี้นำอีก “แต่ผมอยากลองออกไปที่อื่นนอกจากคอนโดบ้างนี่นา”
เพราะตัดสินใจว่าจะเริ่มใหม่ด้วยกันแล้ว หลงจึงอยากเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ ใช้ชีวิตอย่างคนทั่วไป ไม่ใช่นอนรอวันที่ความจำหวนคืนอย่างเดียว
“อืม” คนตาโศกขมวดคิ้ว รู้ว่าตัวเองห่วงหลงมากเกินไป ควรจะปล่อยให้มีชีวิตแบบคนปกติบ้างสินะ ไม่ใช่ราพันเซลสักหน่อย “เอาไว้วันไหนนัดกินข้าวกับแพร ฉันจะโทรตามหลงออกมาดีไหม?”
“ดีครับ!” ถึงจะไม่อยากได้แพรนภัสเป็นตัวแถมเท่าไร แต่หลงก็พยักหน้าหงึกหงักแต่โดยดี
เห็นรอยยิ้มพิมพ์ใจค่อยโล่งอกหน่อย อโณชาลูบผมยุ่ง ๆ ไปมา ผมสั้น ๆ ช่วงท้ายทอยลูบแล้วเพลินมือชะมัด เผลอลูบอยู่อย่างนั้นจนลูกสาวที่นอนอยู่ข้าง ๆ เริ่มหันมามองตาขวาง แล้วหัวอกคนเป็นพ่อมีหรือจะไม่เรียก
“เก๋ากี้มานี่ซิ”
ตุบ
“แอ้กกกกกกกกกก”
ไวเท่าความคิด นางแมวสาวกระโดดไต่ตัวไอ้ฐานพีระมิดเริ่มตั้งแต่แขน ไหล่ จบลงที่หัวยุ่งเหยิงเป็นรังนก ไขมันวางแหมะลงบนนั้นพร้อมกับหัวกลม ๆ ที่ไถแกร่ก ๆ กับเสื้อเชิ้ตของอโณชาเช่นกัน และแทนที่จะเมตตาบันไดมนุษย์ อโณชาดันหัวเราะคิกคักมีความสุขเสียนี่
หลงกัดปากเลือดแทบไหลซิบ เห็นทีตอนคุณอโณไม่อยู่จะต้องสั่งสอนแม่สาวเจ้าถิ่นสักหน่อยแล้วว่าตอนนี้ฐานพีระมิดมันใครกันแน่! อะไรที่เก๋ากี้ไม่เคยได้ หลงคนนี้ได้มาหมดแล้ว และจะเดินหน้าได้ต่อไปเรื่อย ๆ ด้วย ฮัวะ ๆ ๆ ๆ
แต่จุดนี้มันไม่แน่ใจนักว่าคอจะหักก่อนได้ทำตามแผนหรือเปล่า
TBC
ว้ายยยยยยยยยยย โป๊สองตอนติดกันเลย รู้สึกเขินอายค่ะ ////////////
ใครหวังจะได้แอ้ม ยังนะคะะะะ ยังงงงงงง คิ_________คิ
ตอนนี้ปล่อยคุณอโณเหงาบ้างเป็นการแก้แค้น(?)ให้หลงค่ะ แม่ทำเพื่อลูกขนาดนี้
ช่วงนี้ฝนเริ่มตกแล้ว ไปไหนอย่าลืมพกร่มกันนะคะ
เจอกันตอนหน้าค่า อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนนะคะ//เกาะขา
-
อ๊ายยยยย เป็นเลิฟซีนที่กระจุ๋มกระจิ๋ม แต่ฟินเวอร์มากค่ะ
หลงยังน่าเอ็นดูเหมือนเดิม คุณอโณเท่ห์จริงๆ
ปล.ตอนนี้ที่บ้านฝนตกหนักมากกกกก
-
เขินจริงเขินจัง แต่ทำไมเรารู้สึกเหมือนคุณอโณเป็นเสี่ยกามล่อลวงเด็กใสๆเลย 55555
-
หลงเอ้ยยยย ฉันละลุ้นกะแกว่าจะถึงฝั่งฝันไหม? กลัวจะล่มก่อนจริงๆ เดชะบุญ รอดมาได้ 'พรุ่งนี้นี่ถือว่านานแล้วยังนะ?' ติดใจหล่ะเส้! ฮาาาาาาา
ยังพูดเหมือนทุกที บางทีก็ไม่อยากให้หลงจำได้ กลัวความน่ารักแบบนี้ เป็นหมาขี้อ้อน ขี้มโนแบบนี้หายไป ...
-
เขินแทนหลง 5555 ในที่สุดหมาน้อยก็ขยับฐานะไต่กะไดอีกขั้นนึง ดูสิ ใครจะกินใครนะ 555
-
เปิดตอนมาก็หน้าร้อนแข่งกับหลงแล้ว :-[
-
ยังเชื่อว่าคุณอโณจะกดหลงลงอยู่ดีแหะ.. :katai5:
-
คุณอโณววววววววส โห่วววววว โหง่ววววววว อร๊ายยยยยยยย คุณอโณวลามกที่ซู๊ดดดดดดด กรี๊ดๆๆๆๆ เอาอีกค่าาาาา 55555555555+
ขำหลงงงงงง โถๆลูกหมาเอ๊ยยยยยยย น่ารักจริงๆ จะงอนคุณอโณให้ดูดราม่าหน่อยล่ะไม่มี อ้อนซะเป็นนางเอกเลย555
-
คุณอโนช่างร้อนแรง
ลุ้นซะเลือดจะไหล อากาศมันร้อนนนนน
เก๋ากี้น่ารัก ไม่ว่าจะยังไงก็เป็นเจ้านาย
ขนาดคุณอโณยังเป็นทาส หลงก็ยิ่งกว่าทาสอีก 555
-
เป็นแฟนกันแล้วยิ่งฮากว่าเดิม
-
คุณอโณ เซ็กซี่มาก นิ้วเกี่ยวผมทัดหู แค่คิดก็น้ำลายไยยย้อยยย แล้ววว หลงฟินหลายตอนติด เบนก็ฟินมาติดๆค่ะ
-
ความรักหวานชื่นมากกก
คุณอโณคือเซ็กซี่อ่ะ ใครได้เป็นแฟนคือเด็ด
แถมหลงยังจะมาซื่อๆ บื้อๆอีกนะ
เวลาอย่างนั้นใครเขาให้ซื่อบื้อกันฮะหลงงงง
แต่น่ารักอ่ะ ไม่ว่าจะเป็นคุณอโณ หลง หรือเก๋ากี้
โอ้ยยยย อ่านแล้วเขิน :mew1:
-
:mew1: :mew1:
-
เลือดกำเดาแทบจะหยดแทนหลงเลย
เซ็กซี่ขยี้ใจดีแท้คุณอโณ
ไอ้ฐานพีระมิดอย่างหมาหลงนี่เหิมเกริม ดีแล้วที่เก๋ากี้เอาพุงทับสั่งสอน
-
แอร๊ หลงงงงงงอิเด็กโดนสปอยยล์ งืออ ทำไมคุณอโณต้องเอาใจขนาดนี้ด้วยคะหมั่นไส้หมาโข่งจริงๆ
-
แอร๊ยยยยยยย คุณอโณน้อนแรงสุดๆ
-
ทำไมเป็นแฟนกันแล้วหลงแสดงออกเยี่ยงนางเอกละครแบบนี้ 55555 #ขำแรง
-
คุณอโณทำเราหื่นเลยเนี่ย :hao6:
-
นี่หลงคุณอโณตามหลงแล้ว ดีจังเลยค่า หลงก็คงความเป็นหลง น่ารักปนฮาอยู่เรื่อย 555555 ชอบค่า สู้น้าา
-
อิจฉาหลงมาก โฮรววววว :katai1: :katai4:
-
โฮ่ยยยย คบกันแล้วน่ารักขึ้นเป็นกองงงง สำหรับคุณอโณชานะคะ 55555555555
ส่วนหลงมันบื้อๆซื่อๆใสๆน่ารักอยู่แล้วอ่ะ คุณอโณนี่นอกจากน่ารักขึ้นก็ดูช่างยั่วขึ้นด้วย :z1:
โซแดมฮอตจริงๆล่ะค่ะ แอร๊ยยยยยย รอตอนต่อไปของคู่นี้อยู่นะคะ<3
ปล.มีความรู้สึกเหมือนมาม่ากำลังมาเลยแฮะ :ling2:
-
ความทรงจำที่ 26
“เอ็งลงต้นไม้เสร็จแล้วเหรอ”
“เรียบร้อยแล้วครับ”
สมานเอามือล้วงกระเป๋าวางมาดข่มลูกจ้างที่นั่งยองๆ มือเปื้อนดิน วันนี้เขาซื้อเฟื่องฟ้ามาลงหวังจะเติมสีสันให้สวนบ้าง เท่าที่ดูก็ไม่ผิดหวัง สีขาวและม่วงแซมคั่นกันไปมาในจังหวะที่ลงตัวสวยงาม สมแล้วที่ลูกจ้างพม่าคนนี้มันเป็นคนสวนเก่า แต่สมานจะไม่ชมมันเยอะจนเหลิงหรอกนะ
“เดี๋ยวเอ็งล้างมือแล้วเข้ามาดื่มน้ำท่าซะ ข้าให้พักก่อน”
“ครับลุง”
ไม่ต้องมีคำชมหรอกแค่เห็นลุงหน้าบานแบบนั้นก็รู้แล้วว่าแกพอใจกับผลงานขนาดไหน แถมยังเสนอเวลาให้นั่งเล่นด้วยมีเหรอหลงจะพลาด ชายหนุ่มร่างสูงขยับข้อเท้าที่ยังปวดไปมาก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจ มองผลงานตัวเองอย่างภาคภูมิใจ
หลงชอบทำสวนและคิดว่าตัวเองทำได้ดีเลยแหละ ต้นไม้งอกงามไม่ได้เกิดจากการรดน้ำเพียงอย่างเดียว ก่อนจะลงต้นอะไรก็ต้องพินิจพิเคราะห์ถึงรายละเอียด ปลูกในดินแบบไหน ชอบน้ำไหม ที่ร่มหรือที่แจ้งดีกว่ากัน แม้ไม่มีความทรงจำเก่าแต่หลงกลับทำมันอย่างง่ายดาย คงเหมือนตอนแรกที่คุณหมอถามว่ารู้จักเมืองหลวงของอเมริกาหรือเปล่า เขาไม่ได้สูญเสียความรู้ส่วนอื่นไปนอกจากความทรงจำ
ทุกวันนี้ก็แอบรับจ๊อบลงต้นไม้ให้บ้านอื่นเป็นบางครั้งเพราะลุงสมานแกชอบอวดสวนหลังบ้าน พ่อค้าแม่ค้าแถวนั้นเลยพลอยรู้จักหลงกันไปหมด ระหว่างกำลังม้วนสายยางเก็บเสียงแป๋นแหล๋นของป้าขายขนมก็ดังเข้ามา
“อ้าวไอ้หมาน! ลูกจ้างไปไหนซะล่ะ”
“อยู่หลังบ้านนู่น”
ครู่หนึ่งเสียงตะโกนก็ดังข้ามมา “หลงเอ๊ย! ป้าทำขนมมาให้กิน”
หลงเผลอยิ้มออกมา
การเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่มันชวนให้รู้สึกดีจริงๆ
.........................................................................
...........................................
.................
........
นอกจากข้อตีนเคล็ดแล้ววันต่อมาหลงยังปวดคอไปหมด จะอะไรซะอีกถ้าไม่ใช่ว่าโดนสาวน้อยนั่งทับ ถูกกระทำย่ำยีราวกับไม่ใช่มนุษย์ ที่น่าเจ็บใจกว่าคือคุณเจ้าของที่หัวเราะระรื่นแล้วหันมาพูดว่า ‘หลงนี่สนิทกับเก๋ากี้จังนะ’
สนิทกับผีน่ะสิครับ!
นี่ก็หลายวันมาแล้วถึงอาการปวดจะบรรเทาลงบ้าง แต่มันก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะอยู่เฉยๆ ปล่อยให้ฝ่ายนั้นย่ำยีอีกต่อไป มันถึงเวลาแล้วที่หลงจะเอาคืน!!
“เก๋ากี้”
วันนี้ฤกษ์ดีเป็นยิ่งนัก ศุกร์แห่งชาติที่คุณอโณมีนัดกินข้าวกับคุณอาฝ่ายปกครอง เหลือเวลาให้รังแก เอ๊ย! สั่งสอนแม่สาวน้อยให้รู้ที่ต่ำที่สูงกันบ้าง หลังจัดการข้าวที่ลุงสมานห่อมาให้หลงก็มายืนกอดอกเต๊ะจุ้ยอยู่เหนือเตียงนอนแมวในองศาที่เงาดำทาบทับบนเสี้ยวหน้าของสาวน้อย ดูคล้ายฆาตกรโรคจิตในหนัง แววตาสีอำพันสั่นระริก
“เมื่อวันก่อนทำไว้เจ็บแสบมากเลยน้า” น้ำเสียงเย็นยะเยือกยิ่งกว่าขั้วโลกเหนือเล่นเอาผู้ถูกคุกคามเริ่มหดตัว วันนี้ไอ้ขี้ข้ามาแปลกมาก พอยืนค้ำหัวข่มขู่พอเป็นพิธีมันก็ล้วงกระเป๋าแล้วลงไปนั่งยอง ๆ ตามแบบฉบับจิ๊กโก๋บ้านนอก “คอยังเคล็ดไม่หายเลยนะเนี่ย”
แมวสาวมองนิ่งๆ คล้ายจะถามว่า ‘มีปัญหาอะไร’
“หึหึหึ” เสียงหัวเราะในลำคอนั้นน่าขนลุกนัก “ยังจะทำหน้าแบบนั้นอีกเหรอ ไม่ได้รู้ตัวเลยสินะว่าตกกระป๋องไปแล้ว”
พอได้ยินคำว่า ‘กระป๋อง’ แววตาแม่สาวก็สั่นระริกไปชั่วขณะ เพราะสมองไปเชื่อมโยงกับอาหาร ซึ่งไม่ใช่! มือใหญ่ข้างหนึ่งกดยวบลงที่เตียง พร้อมไอ้นักเลงที่แสยะยิ้ม
“ตอนนี้ฉันกับคุณอโณเราคบกันแล้ว” แมวสาวหรี่ตามอง บางทีมันอาจจะฟังไม่รู้เรื่องแต่นี่คือสีหน้าประจำเวลาอยู่กับไอ้หลง “ดังนั้นตอนนี้ฉันสถานะสูงเท่ากับคุณอโณแล้ว!”
“อะไรที่คุณอโณทำได้ฉันก็ทำได้!”
“เพราะงั้นจะมาออดอ้อนฉันตอนนี้ก็ไม่ว่ากันหรอกนะ ฮ่าๆ ๆ”
กริบ...
ไม่มีสักม้าวสักเมี้ยวตอบกลับมา ที่เห็นมีเพียงแววตาเอือมระอาเท่านั้น ไอ้นักเลงฝึกหัดชักเสียความมั่นใจ ทำไมล่ะ! จะบอกว่าเก๋ากี้ฟังไม่รู้เรื่องแต่ก็เห็นเมี้ยวม้าวกับคุณอโณเป็นวรรคเป็นเวรนี่หว่า เลือกปฏิบัติกันแบบนี้ก็ได้เหรอ
ฉึบ!
หลงส่งมือยื่นเข้าไปเฉียดข้างใบหน้า รุนแรงรวดเร็วปานจะตัดขนข้างแก้มยุ้ยไปด้วย มันส่งสัญญาณด้วยสายตา ‘อ้อนฉันสิ’ ใส่ และวินาทีวัดใจก็มาถึงเมื่อแม่ตุ้ยนุ้ยที่นั่งนิ่งอยู่นานเริ่มมีการเคลื่อนไหว ขยับไขมันข้างแก้มเข้ามาใกล้มือสาก
ใช่แล้ว ออดอ้อนฉะ..
แง่ม
อ้ากกกกกกกก แมวทรโย้ดดดดดดดด
มันชักมืออันบอบช้ำกลับมาทันทีเป็นจังหวะเดียวกับที่เก๋ากี้กระโดดออกจากเตียงอย่างรำคาญ หลงรีบก้มสำรวจทันทีโชคดีที่เจ้าหล่อนปรานีงับเล่นไม่ได้เอาจริง ไม่อย่างนั้นได้เลือดตกยางออกให้คุณอโณดุอีกแน่ๆ ประเด็นคือดุหลง ไม่ใช่ดุเก๋ากี้
ตวัดตามองขวับไปยังแมวไม่รู้สถานะตัวเองอย่างเคียดแค้น แต่เก๋ากี้หาได้สนใจไม่ ขยับตูดที่ก้มดิ๊กเป็นลูกขนุนไปมาเดินดุ่มๆ อยู่บนโต๊ะโชว์พาวความเป็นเจ้าของห้องเสียให้พอ ทั้งที่อ้วนเป็นโอ่งขนาดนั้นไหงตอนหนีไอ้หลงถึงได้ปราดเปรียวถึงเพียงนี้
พะ...พ่ายแพ้ พ่ายแพ้ยับเยิน...
แล้ววันนี้หลงก็ได้รู้ซึ้งกับความจริงที่ว่าเก๋ากี้สถานะสูงกว่าคุณอโณเสียอีก
..........................................................
....................................
.................
..........
แม้สังขารจะไม่เที่ยงข้อตีนบวมคอเคล็ด แต่หลงก็ยังคงทำหน้าที่ของหมาที่ดีคือรอเจ้าของกลับบ้าน มันนอนกระดิกขาโดยมีแสงสะท้อนจากจอทีวีวาบเข้าหน้าเป็นพักๆ ละครเซทศุกร์-เสาร์-อาทิตย์เรื่องนี้ไม่สนุกเลย หลงภาวนาให้มันรีบๆ จบสักทีเผื่อจะมีอย่างอื่นดูบ้าง
มือไม้ที่ว่างๆ ก็หยิบเอาเอกสารทางกฎหมายที่เป็นรียูสของคุณอโณขึ้นมาอ่าน ฝึกสะกดคำทีละตัวๆ ตามที่อาจารย์สมานสั่งสอนไว้ เดี๋ยวนี้ชักปีกกล้าขาแข็งอ่านกระทั่งภาษาราชการได้ แม้จะใช้เวลาพอควรก็เถอะ
“ครืดดดดดด” มือข้างหนึ่งถือกระดาษ ตีนอีกข้างก็ปรนนิบัติพัดวีไอ้ก้อนกลมที่อีกฝั่งของโซฟาไปด้วย สาวน้อยยื่นเหนียงใต้คอให้หลงใช้นิ้วโป้งตีนสะกิดเกาอย่างมีความสุข แถมยังส่งเสียงครางครืดๆ อีกต่างหาก
การกระทำอาจดูเป็นขี้ข้าที่ต้องมาเกาคอให้เก๋ากี้ แต่หลงมองว่านี่คือไม่กี่ครั้งที่มันจะยืนอยู่เหนือเก๋ากี้ได้ โหยหาสัมผัสจากนิ้วเท้าของฉันเสียให้พอสิสาวน้อย หึ หึ หึ
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกันว่าเวลาแบบนี้เก๋ากี้จะว่าง่ายน่ารักเป็นที่สุด แถมขนเงาๆ นั่นก็นุ่มเพลินตีนจนหลงเริ่มจะเข้าใจตอนที่คุณอโณชอบลูบท้ายทอยเขาหลังตัดผมใหม่
ชะโงกหน้าดูนาฬิกาเหนือทีวีก็พบว่าใกล้สี่ทุ่มอยู่รอมร่อแล้ว ก็พอเข้าใจว่าพรุ่งนี้หยุดคุณอโณเลยกลับดึก แต่ไปเจอญาติผู้ใหญ่แบบนั้นมีอะไรให้คุยขนาดนั้นเชียวเหรอ แถมคุณอาก็ดูไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย นึกถึงตอนเจอคราวก่อนทีไรหลงขนลุกทุกที
ระหว่างกำลังขยับปลายเท้าเพลินๆ เสียงไขประตูก็เข้ามากระทบหู มีหรืออย่างหมาหลงจะไม่รู้ว่าเวลาแห่งการรอคอยได้สิ้นสุดลงแล้ว มันรีบพุ่งตัวไปที่ประตูทันที และวินาทีที่ประตูถูกผลักเข้ามานั่นเอง...
พรึ่บ
ลมภายนอกหอบเอากลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคย แต่ว่าไม่คุ้นเลย หลงชะงักกึก ทะ..ทำไมวันนี้น้ำหอมคุณอโณเปลี่ยนสูตรเป็นกลิ่นละมุด
“อ้าว! โหลงงงงงง” พ่อคนเจ้าสำราญโผล่หน้าเข้ามาทันที พร้อมด้วยกลิ่นละมุดแรงขึ้น 200% อโณชายืนยิ้มย้วยๆ อยู่ตรงนั้นพลางโบกมือทักทาย “เป็นงายยยย”
ชัดเลย! เมาไม่ต้องสืบ!
ไม่ทันจะเอ่ยปากถามร่างนั้นก็โถมกายอ่อนปวกเปียกราวไร้กระดูกสันหลังเข้ามาทางประตู มือขวาเกาะผนังไว้ก่อนจะเริ่มลงมือถอดรองเท้าหนังพร้อมด้วยถุงเท้าม้วนเป็นก้อน ซึ่งในยามปกติคนบ้าความสะอาดอย่างเขาจะไม่ทำเป็นอันขาด
หลงมองร่างง่อนแง่นนั่นพยายามเดินเบี้ยวๆ เข้าห้องก็อดไม่ได้ที่จะพุ่งไปจับแขนช่วยพยุงไว้ก่อน มือขวาของอโณชามีเพียงกุญแจรถกับซองกระดาษเอกสารเท่านั้น ขนาดเมายังจะรับผิดชอบต่องานอีกเหรอ
“เก๋ากี้ๆ” ริมฝีปากพึมพำเรียก “มาให้หอมหน่อยคนสวย”
ประโยคคล้ายลุงในวงเหล้านั่นทำคุณอโณหมดหล่อไปเยอะ โชคดีที่แม่สาวน้อยร้อยโลฯเป็นพวกว่าง่าย เก๋ากี้โดดตุบลงบนพื้นแล้ววิ่งมาคลอเคลียที่เท้าทันที ทีนี้ล่ะรุงรังกันไปใหญ่ทั้งแมวทั้งคนเมา ไอ้หลงพานจะล้มลงก่อนชาวบ้านแล้ว
“มาๆ” แม้สังขารจะไม่เที่ยงแต่คุณพ่อไม่มีวันปล่อยให้ลูกสาวเดียวดาย ร่างสูงๆ ทรุดลงไหลไปแหมะบนพื้น สองมือกวักเรียกเจ้าก้อนดำๆ เข้ามาพรมจูบทั่วใบหน้า “อา ชื่นใจ”
หลงเผลอเหลือบมองตีนตัวเองพลางคิดว่ามันหอมงั้นเหรอ ไม่สิ! หลงเกาตรงเหนียงนะคุณอโณจูบตรงหัวหรอก ยังไงมันก็ไม่ยอมรับว่าเป็นการจูบเท้าทางอ้อมเด็ดขาด
“อ้า ง่วงจัง” ยังไม่ทันหายรู้สึกผิดพ่อปลาไหลก็เอนนอนราบไปกับพื้น ปล่อยลูกสาววิ่งดุ๊กๆ กลับเตียงไป
“นอนตรงนี้ไม่ได้นะครับ!” ไม่ว่าเปล่ามันก้มลงไปงัดแงะอโณชาขึ้นมาจากพื้น แม้จะทุลักทุเลจนกุญแจรถกับซองเอกสารไถลกระจุยกระจาย แต่ภารกิจก็ลุล่วงไปด้วยดีสามารถดึงคุณอโณมายืน 90 องศากับพื้นดินได้
“เมาขนาดนี้ขับรถกลับมายังไงครับเนี่ย”
“อาแสงขับมาส่ง เอิ๊ก” มีสะอึกด้วย เห็นยังตอบรู้เรื่องหลงค่อยใจชื้นหน่อย “นั่งแท็กซี่กลับไปเอารถที่ร้านแล้วม้างงง”
ไม่น่าเชื่อว่าคุณอาหน้าโหดนั่นจะดูแลหลานดีจนหลงอดเลื่อมใสไม่ได้ มันเขยกๆ พาคุณอโณมานั่งบนโซฟาจนได้ คนเมาถอนหายใจยาวๆ ขณะที่หลงวิ่งเข้าครัวและกลับมาพร้อมน้ำเย็นๆ หนึ่งแก้ว มันจ่อเข้ากับริมฝีปากแห้ง
“ดื่มหน่อยนะครับจะได้สร่างเมา”
“อื้อ” ปากอ้าพะงาบๆ พอเกาะขอบแก้วได้ก็เงยหน้าให้หลงค่อยๆ เอนแก้วตาม สายน้ำเย็นๆ ไหลลงคอชื่นใจขึ้นเยอะ และเมื่ออโณชาขืนใบหน้าออกก็ถือเป็นสัญญาณว่าดื่มน้ำพอแล้ว
หลงวางแก้วไว้ตรงโต๊ะกลาง สภาพคุณอโณตอนนี้ล่อแหลมสุดๆ ใบหน้าแดงซ่าน ริมฝีปากที่เผยอออกตอนดื่มน้ำทำให้มันไหลเลอะไปถึงลำคอระหงลามไปถึงเสื้อเชิ้ตขาวบางๆ จนเป็นคราบ มาถึงตรงนี้หลงก็พลอยหน้าร้อนตามลมหายใจอีกฝ่ายไปด้วย
“ไม่ดีเลยเนอะ” คนเมางึมงำ ทำเอาหลงขมวดคิ้ว
“อะไรไม่ดีเหรอครับ”
“ฉันน่ะสิ” ดวงตาโศกเหลือบมองเพดาน นิ่งไปชั่วขณะ “คนเมานี่น่ารำคาญเนอะ”
“หา?” เอาเป็นว่ารู้ตัวว่าตัวเองเมา คงไม่เลวร้ายนัก
“ขอโทษนะ” เสียงนั้นงึมงำในลำคอจนหลงต้องก้มลงไปใกล้ๆ “ที่ต้องให้มาดูแลแบบนี้”
“พูดอะไรอย่างนั้นล่ะครับ”
“ฉันก็ไม่ชอบคนเมานักหรอก เป็นไปได้ก็ไม่อยากดื่มขนาดนี้” ตาดำที่มองเพดานค่อยๆ กลอกลงมาด้านล่างจนมันสะท้อนภาพของชายหนุ่ม “ต้องให้หลงมาดูแลแบบนี้ทุเรศจังเลย”
“คุณอโณ” ไม่รู้เพราะอะไรหลงถึงเปลี่ยนมาใช้เสียงสอง อ่อนโยนยิ่งกว่าแป้งเด็กแคร์ มือวางทาบลงข้างแก้มอีกฝ่ายพร้อมกับเกลี่ยมันไปมาอย่างรักใคร่ “ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“อื้อ”
“ดูแลผมมาเยอะแล้ว ให้ผมดูแลคุณอโณบ้างนะครับ”
หากเป็นเวลาปกติอโณชาคงอุ่นซ่านไปทั้งใจ ทว่าเวลานี้ที่สติเลือนรางเขาจึงทำเพียงยกยิ้มพลางหัวเราะแฮะๆ อย่างอารมณ์ดีเท่านั้น ดูท่าจะสติติดๆ ดับๆ เป็นช่วงไป หลงมองซ้ายมองขวาหาความช่วยเหลือ ทว่านอกจากลูกสาวสุดที่รักที่นอนส่ายหางอยู่ในเตียงวงกลมก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นอีกแล้ว มันน่าอัดวีดีโอให้อโณชาดูนักว่าลูกสาวไม่มาช่วยเลยสักนิด!
‘ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน’ สุภาษิตที่เพิ่งเรียนเมื่อสัปดาห์ก่อนนู้นได้ขุดมาทบทวนอย่างรวดเร็ว หลงนั่งอยู่ข้างๆ เพื่อเรียบเรียงว่าควรทำอะไรก่อนหลัง ทางที่ดีควรให้อโณชาเข้านอนโดยเร็วที่สุด แต่ถ้านอนทั้งแบบนี้จะไม่สบายตัวหรือเปล่านะ
“คุณอโณอาบน้ำไหวไหมครับ?”
“อื้อ”
“งั้นผมไปหยิบผ้าเช็ดตัวให้นะครับ”
“อื้อ” หลงสังเกตว่าตาคนตอบเลื่อนลอยไร้จุดโฟกัสจึงชูสัญลักษณ์วิคตอรี่ข้างหน้า
“นี่กี่นิ้วครับ?”
“อื้อ”
สรุปว่า ‘อื้อ’ ทุกคำถามสินะคุณอโณวววววว
สภาพแบบนี้ปล่อยให้เข้าห้องน้ำคนเดียวต้องเป็นข่าวหน้าหนึ่งพรุ่งนี้ชัวร์ป้าบ ไม่ล้มหัวฟาดพื้นก็ชักโครกล่ะ สภาพการตายเน่าหนอนแบบนั้นไม่คู่ควรกับคุณอโณเลยสักนิด ไอ้หลงคนนี้จะปกป้องคุณอโณด้วยชีวิต!
คิดได้ดังนั้นมันก็คว้าแขนยาวๆ ขึ้นพาดคอ ออกแรงยกฮึบเดียวร่างเปื่อยๆ ก็ลอยติดมือขึ้นมา อโณชาดูบอบบางคล้ายจะแตกหักคามือ ไม่น่าเชื่อว่าคือคนเดียวกับที่ตุ้ยท้องเด็ก ข่มขู่คนแก่ และแบกผู้ชายตัวใหญ่กว่าเดินเป็นกิโลเมตร รอบนี้เจ้าตัวแน่นิ่งเหมือนหลับกลางอากาศไปหลงจึงหอบหิ้วเข้าห้องนอนง่ายขึ้น
ตุบ
คนเมาถูกทิ้งร่างลงบนเตียง นอนกางแขนขาเป็นกบตอนถูกทดลอง หลงมองซ้ายมองขวาหาทางรอด จะอุ้มไปอาบน้ำก็เกรงว่าจะสะดุดหัวร้างข้างแตกได้ สมองอันชาญฉลาดเขม็งเกรียวอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสรุปได้ว่าต้องเช็ดตัวให้จะได้นอนหลับสบายๆ
“คุณอโณรอแป๊บหนึ่งนะครับ ผมไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้”
“ไปไหน!” อยู่ๆ ซากบนเตียงที่นอนนิ่งก็ตะโกนขึ้น เล่นเอาหลงคว้าปากหมับกลัวว่าห้องข้างๆ จะมาเคาะด่าได้
“ชู่ววววว” มันพ่นลม “เบาๆ สิคุณอโณ”
“ไอ้ไอ้ไอ” ถอดความได้ว่าไม่ให้ไป
“แค่เอาผ้ามาเช็ดตัวเอง รอแป๊บเดียวนะครับเดี๋ยวกลับมา”
“จะกลับมาใช่ไหม”
“กลับสิครับ จะให้ผมไปนอนโซฟาหรือไง” เห็นทางนั้นเริ่มอ่อนลงหลงก็รีบใช้วิชาตัวเบาย่องลงไปหยิบผ้าขนหนูจากลิ้นชักก่อนจะพุ่งตัวออกห้องราวกับเสือชีตาร์ กะละมังซักกางเกงในถูกเปิดน้ำอุ่นใส่จนเต็ม หลงยกมันกลับมาในห้องด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ เมื่อได้ยินเสียงคนเมาโวยวาย
“ไปหนายยยยย”
“มาแล้วคร้าบบบบ” เพราะรีบมากเลยเผลอทำน้ำกระฉอกเล็กน้อย เดี๋ยวค่อยมาเช็ดแล้วกัน ไอ้ขี้ข้าคลานเข่าเข้าไปวางกะละมังลงข้างเตียง นั่งพับเพียบบิดผ้าให้หมาด “น้ำอุ่นกำลังดีเลยครับ”
“อื้อ” อโณชาครางตอบ ไม่รู้ว่ามีสติหรือเปล่า แต่เอาเป็นว่าไม่ดิ้นหนีก็ดีแล้ว
ทีนี้ก็มาถึงจุดวัดใจเมื่อมันไต่ขึ้นมาบนเตียงและพบกับฟีโรโมนระดับทำลายล้างจนขนตากระพือ ไม่รู้ว่าระหว่างที่หลงอยู่ในห้องน้ำไฟมันตกหรือไรคุณอโณถึงได้ทึ้งเสื้อเชิ้ตตัวบางซะหลุดลุ่ยเพียงนี้ กระดุมแหกล่างแหกบนอย่างละสองเม็ด เหลือตรงกลางไว้พอให้เซ็กซี่ไม่ข้ามไปอนาจาร
เอ๊ะ! แต่เช็ดตัวมันก็ต้องถอดเสื้อผ้าอยู่แล้วนี่นา
ใช่ ๆ หลงย้ำกับตัวเองว่าทำด้วยความจำเป็น ไม่ได้จะหลอกแต๊ะอั๋งคุณอโณตอนหลับแม้แต่น้อย พอสรุปกับตัวเองเสร็จมันก็ยกมือไหว้ก่อนจะลงมือปลดกระดุมเม็ดสุดท้าย เปิดแผ่นอกขาวๆ กระแทกเต็มตา
คราวก่อนเห็นแก้ผ้าเกือบทั้งตัวก็จริง แต่ใช่ว่าจะชินนี่นา แถมลักษณะเหมือนลักหลับยังชวนใจเต้นโครมครามเหมือนปฏิบัติภารกิจลับก็ไม่ปาน หลงโยนผ้าเนื้อบางเบาปลิวไปกับสายลม ทีนี้ก็เหลือกางเกงสแล็คสีน้ำตาลแถมยังมีเข็มขัดให้ยุ่งยากกว่าเดิม สองมือขยับลงจัดการถอดมันออกจากตัวล็อกช้าๆ พอยุ่งกับช่วงล่างแล้วหลงก็หน้าร้อนผ่าวขึ้นมา
แก๊ง หัวโลหะกระทบพื้นอย่างเยือกเย็นราวซามูไรปลิดชีพศัตรูในดาบเดียว หลงกลืนน้ำลายเอื้อกในตอนที่มือรั้งกระดุมออกจากรัง และวินาทีที่ซิบค่อยๆ รูดลงนั่นเอง
“ทำอะไรน่ะ!”
“แว้กกกกกกกก” มาเฉยๆ ก็สะดุ้งจะแย่ นี่ตะคอกใส่เลยทีเดียว ไอ้โรคจิตยกมือไหว้ “ผะ..ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ กะ..ก็แค่จะเช็ดตัวให้ แล้วใส่กางเกงแบบนั้นนอนก็น่าจะไม่สบาย จะถอดแค่นั้นจริงจริ้ง! ไม่ได้คิดไปถึงเปลี่ยนชั้นในเลยนะครับ ตัวสีเทาขอบขาวตัวนี้สวยงามเหมาะสมอยู่แล้ว ผมไม่แม้แต่คิดจะ...”
“พูดมาก”
“.....”
“ถอดกางเกงใช่ไหม”
สิ้นเสียงไม่ต้องรอคำตอบรับคนเมาก็ยกสะโพกขึ้นจากเตียงแล้วดึงผลุบรวดเดียวออกมากองที่สะโพก หัวสมองแล่นวิ้งๆ พยายามสั่งให้ตะเกียกตะกายถีบกางเกงออกไปให้พ้นๆ ทาง แต่คนเมาก็คือคนเมานั่นแหละ
“เดี๋ยวผมเอาออกให้นะครับ” หลงขันอาสาทันที ค่อยๆ ปอกลอกกางเกงออกจากขามาทีละข้าง จนในที่สุดก็สามารถโยนมันลงไปกองข้างเข็มขัดได้ในที่สุด!
เฮ้อออออออ ถอนหายใจยาวไปสามบ้านแปดบ้าน ผ้าขนหนูบนตักหมาดจนแทบแห้งอยู่แล้ว ในที่สุดก็ได้ฤกษ์ใช้เสียที หลงบรรจงแนบมันลงบนใบหน้าหล่อๆ แน่นอนว่าอโณชาตอบสนองด้วยการหันหน้าเข้าซบลงบนผ้าอย่างเต็มใจ คงรู้สึกดีน่าดู
“อื้อ” คนเมาครางอย่างขัดใจเมื่อผ้าขนหนูเลื่อนหนีไปมาทั่วหน้า ฉับพลันมือขาวก็คว้าหมับ! แก้มซุกซบลงบนผ้าในฝ่ามือใหญ่ ถูไถราวกับออดอ้อน ถ้าคราง ‘ครืด’ ด้วยนี่เก๋ากี้ชัดๆ
หลงมือสั่นเทาทำอะไรไม่ถูก
คะ..คุณอโณ...
น่าร้ากกกกกกกก อ้ากกกกกกกกกก น่ารักไม่ไหวแล้วววว
มือไม้สั่นเหมือนลงแดงไม่รู้จะระบายพลุเจ็ดสีมณีเจ็ดแสงที่จุดโบ้มบ้ามในอกอย่างไรดี พ่อแมวน้อยหลับตาพริ้มน่าเอ็นดูไม่ได้สนใจเจ้าขี้ข้าที่สั่นเป็นเจ้าเข้าเลย
“อา ดีจังเลย” ไม่รู้ทำไมประโยคเอ่ยชมที่ออกจากปากอโณชาถึงดูลามกนัก นี่หลงไม่ได้คิดลึกไปใช่ไหม
“ตะ...ต้องเช็ดตัวด้วยนะครับ ฟืดดดดดด” ท้ายประโยคคือมันสูดจมูกฮึบไว้เพราะกลัวเลือดกำเดาจะไหลให้ขายขี้หน้าอีกรอบ หลงกลั้นใจขยับผ้าอุ่นหนีใบหน้านั้น อโณชาดูขัดใจอยู่ไม่น้อย ทว่าเมื่อมันไต่ลงมาที่คอเจ้าตัวก็พอใจขึ้น ขยับนอนแผ่ให้เช็ดได้ง่าย
นี่อาจเป็นการฝึกตบะที่โหดร้ายยิ่งกว่านั่งใต้น้ำตกเหมือนจอมยุทธ์ในหนัง หลงกลืนน้ำลายจนลิ้นแห้ง ภาพที่เห็นค่อนข้างไม่เหมาะต่อเด็กเล็กและสตรีมีครรภ อ้อ! บุรุษที่ไม่ใช่หลงด้วย
อโณชาแทบเปลือยเปล่า ทั้งเนื้อทั้งตัวมีบรีฟบ็อกเซอร์ตัวกระปิ๋วปิดอย่างหมิ่นเหม่ ร่างกายขาวๆ บิดเกร็งตามจังหวะที่ผ้าชื้นๆ ลากผ่าน เส้นเอ็นหรือแม้แต่เส้นเลือดสีเขียวม่วงล้วนขับผิวให้น่ามอง
ดวงตาเรียวจับจ้องทุกตารางนิ้วไม่วางตา และเมื่อลากมันลงมาที่ยอดอกร่างนั้นก็กระตุกวูบ
“อื้อ” เปลือกตาที่ปิดค่อยๆ ปรือขึ้น หลงกลั้นหายใจเมื่อเรียวคิ้วขมวดเข้าหากันพร้อมเปล่งเสียงแหบพร่า “หลง”
“คะ..ครับ”
หมับ!
สองแขนยกขึ้นโอบรอบคอคนข้างบน ออกแรงดึงรั้งพรวดเดียวไอ้หมาหลงก็มากองแทบอกนิ่มๆ ยอดอกน่าสัมผัสอยู่ห่างริมฝีปากมันไปไม่กี่เซนต์สามารถใช้ลิ้นตวัดกินได้ทันที แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น! ประเด็นก็คือกลุ่มผมสีดำสลวยที่ไถแกรกๆ กับหัวไอ้หลงนี่ไง!
“อา น่ารักจังเลยหลงของฉัน”
เดี๋ยววววว! หน้าที่ซุบซบมันของหลง! คุณอโณมาแย่งทำแบบนี้แล้วมันจะทำอะไรล่ะ!!
คนว่างงานไม่รู้จะเอามือไม้ไปวางตรงไหน จะกอดกลับแต่แค่นี้ก็แนบแน่นจนอากาศผ่านแทบไม่ได้แล้ว เลยได้แต่นอนตัวแข็งทื่อพร้อมภาวนาไม่ให้อย่างอื่นแข็งตามไปด้วย กลิ่นหอมผสมละมุดอัดแน่นเต็มปอดไม่รู้จะหอมหรือเหม็น แต่ถ้าเป็นกลิ่นคุณอโณหลงจะยอมดมต่อไป
จากแค่บ่าก็เริ่มลุกลามไปตามใบหู ฟันขาวๆ ขบกัดหยอกเอินจนลมหายใจหลงชักติดขัด และก่อนจะได้ร้องประท้วงสันกรามด้านข้างก็ถูกลามเลีย พอหดคอหนีสองมือก็ดึงรั้งลงมาใหม่ เรียกได้ว่าไร้ทางรอดอย่างสิ้นเชิง
คุณอโณไม่ได้จูบที่ริมฝีปาก ทว่าผิวหน้าบริเวณอื่นแทบไม่รอด จูบหยอกเหมือนออดอ้อน เปลือกตา สันจมูก ปลายคาง
จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ
เสียงน่ารักๆ ดังทุกครั้งที่ริมฝีปากเลื่อนผ่าน หลงหูอื้อตาลาย ในใจฟูฟ่องเป็นแปรงสีฟันที่ใช้มาหกเดือนไม่ได้เปลี่ยน ใครจะไปคิดว่าคุณอโณตอนเมาจะออดอ้อนน่ารักเหมือนเด็กน้อยขนาดนี้ แล้วผู้ใหญ่ใจสกปรกจะทนอยู่เฉยได้สักกี่น้ำ!
“คะ...คุณอโณ!” มันพยายามทำเสียงแข็งทั้งที่อ่อนแรงเต็มที
“อืม” นี่ก็ไม่ได้ฟังอะไรทั้งนั้น ตั้งหน้าตั้งตาจูบเน้นๆ ตรงข้างขมับ
“อ๊า” หลงหลุดครางอย่างเหลืออด “ผมไม่ไหวแล้ว”
“โหลงงงงงง” ทางนั้นไหลลงมาซุกซบที่บ่าดังเดิม และนี่คือโอกาสทองในการปลีกตัว มันกดตัวอโณชาลงกับเตียง มือขวาหยิบผ้าขนหนูที่เป็นม่ายมานานขึ้นแนบตรงหน้าท้อง ขัดถูอย่างรวดเร็วจนไปถึงปลายเท้า เยส! สำเร็จแล้ว
“ต้องใส่เสื้อผ้านะครับเดี๋ยวเป็นหวัด” ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่ามันจะตั้งสติได้ มือสั่นๆ คว้าเสื้อผ้าที่เกือบร่วงลงเตียงออกมากาง
“อา...เป็นหวัดคงไม่ดีสินะ” แม้จะเมาแต่อโณชาก็ห่วงใยสุขภาพ เขาชันเข่าขึ้นมาจากเตียง แยกมันออกช้าๆ “ใส่กางเกงให้หน่อยสิ”
คุณอโณ้วววว! คุณอโณจะทำแบบนี้กับไอ้หลงไม่ได้นะครับ!
หลงแทบฉีกกางเกงขาดคามือ กางเกงในแนบเนื้อขนาดนั้นเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว! มันสะบัดหน้าแรงๆ ไม่! มันจะไม่ให้อารมณ์ครอบงำเด็ดขาด ไหนบอกว่าจะดูแลคุณอโณไงเล่า
ว่าแล้วก็สูดลมหายใจหอบกลิ่นแอลกอฮอล์เข้าไปเต็มปอด ยกขาใส่ลงกางเกงทีละข้าง จนในที่สุดก็รูดมันขึ้นมาถึงเอวได้สำเร็จ โชคดีเหลือเกินที่อโณชานอนนิ่งเหมือนสิ้นฤทธิ์หลับไปแล้ว พอใส่กางเกงได้เสื้อก็ง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วย เสื้อตัวใหญ่ถูกยัดเข้าทางหัวพร้อมดึงแขนออกมา เรียบร้อย! คุณอโณเวอร์ชั่นชุดนอนครบถ้วนสวยงามน่าประทับใจ!
ชายหนุ่มถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อย มองใบหน้าที่หลับตาพริ้มอย่างไม่รู้สึกรู้สาว่าเกือบทำเด็กมันหัวใจวายตาย เห็นหลับสบายแบบนี้หลงก็ค่อยๆ ขยับลงจากเตียง
หมับ!
มือของเจ้าชายนิทราคว้าป้าบเข้าที่แขน หลงสะดุ้งเฮือก นี่ยังไม่สิ้นฤทธิ์อีกเรอะ!
“หลง” คราวนี้ไม่ใช่แค่มือ อโณชาแงะร่างตัวเองขึ้นมาเกาะอยู่ที่แขนหลง
“........”
“อย่าไปนะ” ดวงตาโศกมีน้ำตาคลอ
“ผะ...ผม...”
“........”
“ปวดฉี่”
ผัวะ นอกจากไม่สนแล้วคนเมาเอาแต่ใจยังออกแรงดึงไอ้หลงกลับมานั่งบนเตียงดังเดิม ใบหน้าหล่อแนบแก้มลงบนฝ่ามือหลับตาพริ้มเหมือนเด็กได้ของเล่น ลมหายใจร้อนผ่าวค่อยๆ สงบลง หลงมองใบหน้าไร้เดียงสานั่นอย่างหลงใหล
คุณอโณตอนนอนเป็นอะไรที่น่าดูเสมอ หลงชอบมองตั้งแต่สมัยย้ายเข้ามานอนด้วยกันใหม่ๆ แล้ว แถมตอนนี้ยังเพิ่มออฟชั่นหนุนมือด้วยยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ มืออีกข้างที่ว่างอยู่เกลี่ยปอยผมที่ข้างแก้มเล่นไปมา
หลงได้ดูแลคุณอโณสมใจอยากแล้ว หลังจากหงิกง่อยทำภารกิจล่มมาตลอดในที่สุดก็มีวันนี้
วันที่ได้ดูแลคนที่ ‘รัก’
เพราะไม่รู้ว่าพ่อคนเมาหลับสนิทแล้วหรือยัง หมอนมนุษย์จึงนั่งนิ่งปล่อยให้กลิ่นแอลกอฮอล์พ่นลงใส่ฝ่ามือไปเรื่อยๆ หากได้เฝ้ามองสีหน้าสงบสุขของคุณอโณไม่ว่าอะไรหลงก็ยอมทั้งนั้น
มันเขย่าขาเบาๆ
ถ้ารอบหน้าไปตรวจแล้วเป็นนิ่วคุณหมอจะด่าไหมนะ
TBC
ช่วงนี้วาบหวิวติดๆกันเลย เด็กอายุต่ำกว่า18ปีควรให้ผู้ปกครองแนะนำนะคะ เรียกแม่มานั่งอ่านด้วย 555555
ตอนนี้คนอ่านอาจจะตกใจกับความพ่อพระของหลง แต่คนเราต้องมีพัฒนาการค่ะ ในอนาคตอาจไปถึงระดับพระอิฐพระปูนได้ คอยเอาใจช่วยหลงด้วยนะคะ
เท่าที่คำนวณดูก็น่าจะใกล้โค้งสุดท้ายแล้ว
ฝากติดตามกันต่อด้วยนะคะ //เกาะแข้งเกาะขา
ป.ล.ตั้งแต่ประกาศเข้าหน้าฝนนี่ไม่ตกสักหยดเลยนะ 555555 เอาเป็นว่าพกร่มไว้กันแดดกันนะคะ รักษาสุขภาพด้วยจ้า
-
อืมมมมมมมมมมม
หลงนี่ทาสรักทรหดดีจริง ปวดฉี่ก็ปวด แต่ขยับไม่ได้ 55555555555555555555555555555555555
:hao7:
-
รอบนี้โหลงงงงเราเลือดกำเดาไม่ไหลเว้ยยยย คึคึ
แต่ตอนนี้สงสัยสิ่งที่อยู่ในซองน้ำตาลมากฝ่าาาาาาาาาา
-
:-[ โหลงงงงงงเลย
-
หืมมม คุณอโณ อ่อยอย่างนี้ น่ารักมากกกกกกก
-
เดาว่าที่อโณเมาเพราะรู้ว่าหลงเป็นใครแล้วใช่ป่าววว
ออกไปกะอาแสงมาด้วย ต้องใช่แน่ๆ ฮือออ
หลงเป็นลูกครึ่งลูกเสี้ยว ทำงานด้านพฤกษศาสตร์อะไรแบบนี้มั้ยนะ
-
เปิดตอนแรกมานั่งขำหลงกับเก๋ากี้มาก หลงเอ๊ยยยยย ทำไมแกถึงมีปมอะไรได้ขนาดนั้น
อยากจะมักใหญ๋ใฝ่สูง เอาตัวไปเทียบกับเก๋ากี้ สิบปีนะลูกเอ๊ยยย ยังไม่แน่ใจจะเทียบชั้นเก๋ากี้ได้หรือเปล่า 55555555555
ส่วนตอนนี้คุณอโณน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก ให้ดาวสิบดวง
นึกว่าจะมีฉากอึบซะบาละฮึ่มกันซะแล้ว เสียใจแรงมากกกกก แอบกังวลว่าจะมีดราม่าหรือเปล่าหว่า
คุณอโณอาจจะรู้ความจริงแหล่ว ไม่น้าาาาาาา หลงอย่าไป ห้ามไปไหนรวมถึงห้ามไปเข้าห้องน้ำด้วย เดี๋ยวคุณอโณเศร้า
-
ไปรับรู้อะไรมาหรือเปล่าคุณอโณ
-
คุณอโณตอนเมานี่มีความอ้อนหนักมากกกก
หลงเริ่มวิชาแกร่งกล้าแล้ว อย่างน้อยก็ทำภารกิจสำเร็จเนอะหลงเนอะ
ปล. ที่นี่ฝนตกทู๊กกกกกก วันเลยค่ะ
-
ยอดปิรามิดคือเก๋ากี้นั่นเอง
ขี้ข้าก็เป็นนิ่วไปนะ เจ้าชายจะนิทราให้สบายอุรา
-
คุณอโณเมาแล้วช่างออดอ้อนจังเลย
แต่ไปพบคุณอาแล้วเมาหนักกลับมาขนาดนี้ต้องมีเรื่องที่เกี่ยวกับตัวหลงด้วยแน่ๆ
-
คุณอโณต้องได้ข่าวคืบหน้าเรื่องอดีตหลงจากอาแสงแน่เลยอ่ะ เมาแล้วเพ้อไม่ให้หลงไปท่าเดียวแบบนี้ หลงต้องเป็นนายหัวไร่ดอกไม้สักที่แน่เลย #นี่มโนไม่ใช่อโณ
-
เรียกมาอ่าน แม่จะตีเบนไหม 55555 <มุงแก่แล้ว อย่ามาแอ๊ว>
-
อ่านเมื่อไหร่ก็ขำเมื่อนั้น ชอบหลงมาก เขียนได้อารมณ์ลูกจ้างชาวต่างด้าวจริง ๆ
-
ใกล้โค้งสุดท้าย แต่กลัวดริฟท์เทโค้งจังเลย
-
จะยังไงดี 55555 สงสารหลงตอนท้าย ปวดฉี่ก็ไม่ได้ฉี่ คุณอโณนี่น่ารักกกก
-
ในที่สุดหลงก็โตเป็นผู้ใหญ่สักที น้ำตาจิไหล ฮ่าๆๆ ตอนนี้หลงแมนมากอะ ค่อยสมเป็นพระเอกหน่อยนะหลงนะ
-
ตอนนี้หลงน่ารักกกก
ชอบที่หลงไม่ฉวยโอกาสกับคุณอโณ
แอบกลัวว่าอาแสงจะวกกลับมาคืนกุญแจ
และเจอหลง และทำให้หลงหนีไป
อย่าหนีไปนะหลงงง สงสารคุณอโณ
หลงหลงมากจริงๆ
-
:pig4: :pig4:
-
ที่คุณอโณเมาเพ้อนี่เรื่องของหลงแน่ๆเลย
-
หลงสุดยอดดด ไม่ฉวยเอากับคนเมา หรือจริงๆอยากทำแต่กลัวคุณอโณโกรธกันน้าาาา 555
-
อ่านตอนนี้ทำให้รู้ว่าหลงเป็นเด็กดีมากจริงๆนะ คุณอโณเป็นแม่แมว ช่างยั่วตอนเมา :pighaun:
-
ตอนเมานี่คุณอโณแอบแซบนะ ฮ่าๆ
-
คุณอโณของบ่าวเมามาขนาดนี้ อาแสงไปเจออะไรมารึเปล่า กลัวดราม่ารุนแรง กลัวถูกกระชากตกจากที่สูง
-
ความทรงจำที่ 27
โลกหมุนติ้วๆ ในตอนที่ลืมตาตื่น แม้มือถือควบนาฬิกาปลุกจะไม่ได้อยู่ข้างเตียง แต่นาฬิกาชีวิตของอโณชาแม่นยำเสมอ แดดส่องเข้ามาไม่ทันไรเปลือกตาก็ปรือปรอยขึ้นช้าๆ ตั้งสติสักพักก็สามารถยกศีรษะขึ้นมาตั้ง 90 องศากับพื้นห้องได้สำเร็จ
รอจนภาพที่เขย่าเริ่มเข้าที่เข้าทางดวงตาโศกจึงมองสำรวจความเสียหายไปรอบห้อง โชคดีที่ไม่มีกองอ้วกให้อนาถใจ เรียกได้ว่าทุกอย่างอยู่ในสภาวะปกติราวกับเมื่อคืนเขาเดินเข้าห้องมาอาบน้ำแต่งตัวเองด้วยซ้ำ
ชุดนอนที่สวมอยู่ก็เป็นตัวใหม่กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มสะอาดๆ ลอยขึ้นมาเตะจมูก เนื้อตัวมีกลิ่นเหม็นละมุดอยู่บ้าง โดยเฉพาะลมหายใจ แต่ก็ไม่เหนียวตัวอย่างขี้เหล้าทั่วไป จัดว่าเป็นไอ้ขี้เมาระดับสูง คาดว่าเมื่อคืนจะมีคนดูแลเช็ดตัวให้อย่างดี
แล้วก็ไม่ต้องสืบเลยว่าใคร
ดวงตาโศกตวัดฉับมองท่อนแขนที่ซุกอยู่ใต้หมอนตัวเอง ร่างนั้นสลบเหมือดอ้าปากหวอน้ำลายไหลย้อยเต็มหมอนเขา รอยกระใต้ตาคล้ำขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัยเลยว่าเมื่อคืนหลงจะได้หลับกี่โมง ทั้งที่ตามปกติแค่อโณชาขยับตัวทางนั้นก็เสนอหน้าตื่นขึ้นมารอมอร์นิ่งคิสแล้ว
ดูท่าเมื่อคืนเขาจะเล่นงานหลงไว้หนักน่าดู ถึงจะเป็นวันหยุดแต่ปกติหลงตื่นเช้าจะตาย ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ อากาศในห้องคลุ้งกลิ่นเหล้าขึ้นไปอีก
สงสัยต้องตั้งใจทำอาหารเช้าไถ่โทษเสียแล้วสิ
หลังมือไล้ไปตามหน้าเลอะกระช้าๆ ผิวหลงไม่ได้เรียบเนียนแถมยังเป็นรอยแดดเผา กระนั้นก็น่ารักน่าเอ็นดูในสายตาอโณชาอยู่ดี ยิ่งคิดว่าเมื่อคืนต้องวิ่งวุ่นดูแลเขาขนาดไหนก็ซาบซ่านไปทั้งอกซ้าย
นิ้วยาวๆ คีบเส้นผมที่ปรกรกหน้าออกอย่างเพลิดเพลิน นั่งมองหมาน้อยหลับไปเรื่อยๆ
..........................................
........................
.............
.......
“อ้าว คุณอโณทำไมตื่นเช้าจังครับ”
ใบหน้าตกกระแสดงความฉงนอย่างปิดไม่มิด ข้อแรกนี่วันหยุด ข้อที่สองเมื่อวานอโณชาเพิ่งเมาอ้อแอ้ทำไมถึงฟื้นตัวเร็วได้ขนาดนี้
“เมื่อคืนนอนเยอะไปหน่อยมั้ง” คนตอบคลี่ยิ้มบาง เสมองออมเล็ตในกระทะ วันนี้ลองทำสูตรแบบที่รีสอร์ตดูหวังว่ารสจะใกล้เคียงกัน
“แล้ว..เอ่อ...ไม่ปวดหัวเหรอครับ” เมื่อคืนเล่นงานไอ้หลงซะขนาดนั้นเช้ามาทำอาหารสบายใจเฉิบเชียวนะครับ
“ตอนตื่นก็นิดหน่อย โอ๊ะ! หลงหยิบเกลือตรงนั้นให้ด้วย” แม้จะมึนๆ แต่ลูกมือก็หันไปคว้ากระปุกเกลือข้างๆ มาส่งให้ “ขอบใจ”
เกลือร่วงโรยลงกระทะไม่ต่างจากหัวสมองที่ป่นเป็นผุยผงของหลง นอกจากไม่ช่วยอะไรแล้วยังยืนเกะเกะลำบากคุณอโณต้องล้วงแขนลอดเอวไปคว้าพริกไทยด้านหลังอีก
“เอ่อ...เมื่อคืน..”
“ไปนั่งรอที่โต๊ะไป๊” อโณชาไล่ติดตลก “มีอะไรเดี๋ยวค่อยถาม”
“ครับ”
เหมือนเศษซากแห่งความล้มเหลวลอยวิ่วไปแปะตัวลงบนโต๊ะ หลงเงี่ยหูฟังเสียงกุกกักในครัวด้วยหวังว่าทางนั้นจะเรียกเข้าไปช่วยยกอาหารหรือหยิบอะไรเพิ่มอีก แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อคุณอโณคนเก่งฟื้นตัวเร็วระดับยกถาดวางจานสี่ห้าใบออกมาได้ในคราวเดียว
อาหารเช้าวันนี้จัดเต็มกว่าทุกวันนอกจากออมเล็ตแล้วยังมีคลับแซนด์วิชชิ้นเล็กพอดีคำ เบคอนกรอบๆ ไส้กรอกรูปปลาหมึก ซุปข้าวโพด แพนเค้กราดน้ำผึ้ง นี่ยังไม่นับกาแฟดำและนมสดอีกนะ เข้าใจว่ามื้อเช้าเป็นมื้อสำคัญแต่หลงว่ามันเยอะไปหรือเปล่าเนี่ย
“ไม่กินเหรอหลง เดี๋ยวเย็นแล้วชีสไม่ยืดนะ” พ่อครัวอวดอ้างเสร็จก็ปักส้อมลงออมเล็ตทันที ตักเนื้อไข่ขึ้นมาจนชีสยืดเป็นเส้น ถือว่าใช้ได้เลยทีเดียว
“เอ่อ...” หลงอ้ำอึ้ง แต่ก็ยอมจ้วงส้อมลงไปบ้าง
“อ้อ! ซอสมะเขือเทศสินะ” ไม่ว่าเปล่ายังบริการเขย่าขวดซอสพร้อมราดให้ที่มุมจานหลงอีกต่างหาก
“คือ...”
“หรือจะเอาพริกด้วย?”
“วันนี้วันอะไรเหรอครับ?”
คำตอบที่ได้ดันเป็นคำถามเสียนี่ อโณชาขมวดคิ้วตอบไปตรงๆ “วันเสาร์ไง”
“ไม่ใช่แบบนั้นครับ” ซู้ดดดดด มันดูดเส้นชีสที่ย้อยเข้ามุมปาก “ผมหมายถึงวันสำคัญน่ะ”
“หือ?”
“ก็อย่างวันเกิดคุณอโณ วันเกิดเก๋ากี้ หรือฉลองที่เก๋ากี้ลดน้ำหนักสำเร็จ” ไอ้หมาหลงขมวดคิ้ว “เมื่อคืนอุ้มดูก็หนักเท่าเดิมนะครับ”
“ฮ่าๆ ๆ” อโณชาพยายามปิดปากไม่ให้อาหารกระเด็นออกมา “ทำไมคิดอะไรแบบนั้น”
“ก็วันนี้คุณอโณตั้งใจทำอาหารสุดๆ เลยนี่นา” หลงเถียงคอเป็นเอ็น เพราะอับอายเล็กน้อยที่ถูกหัวเราะอีกแล้ว “เลยคิดว่าน่าจะมีอะไรดีๆ”
“มีสิ”
“ครับ?”
“หลงไง”
“หา!?” ‘อะไรดีๆ’ ที่ว่าอ้าปากหวอ
“เมื่อคืนขอบคุณมากนะ” มาถึงตรงนี้อโณชาก็เขินจนต้องแสร้งทิ่มส้อมรัวๆ ลงจาน “ที่ดูแลฉันตอนเมา”
“กะ...ก็ไม่ได้ดูแลอะไรขนาดนั้นหรอกครับ” มันยกมือขึ้นเกาท้ายทอยอย่างถ่อมตัว “แค่เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ให้คุณอโณนอนหนุนเองครับ”
“เอ๋? เมื่อคืนฉันหนุนหลงด้วยเหรอ”
“ไม่ยอมปล่อยเลยแหละครับ” ได้ทีมันรีบฟ้อง “ผมปวดฉี่ก็ไม่ยอมให้ไป”
“ฮะๆ ๆ โทษทีน้า” อโณชาเงยหน้าขึ้นมองตาอีกฝ่าย “ขอบคุณนะ”
“พูดบ่อยแบบนี้ผมเขินนะครับ” ท่าทีงกๆ เงิ่นๆ จิ้มไส้กรอกกระเด็นออกนอกจานแล้วรีบเอามือหยิบใส่ปากเรียกรอยยิ้มน้อยๆ จากอโณชาได้เป็นอย่างดี
ไม่เห็นต้องพยายามอะไรเลย
สำหรับอโณชายังไงหลงก็เท่ที่สุดจริงๆ นั่นแหละ
..............................................
.............................
...........
....
สัปดาห์ต่อมาจัดเป็นปาร์ตี้วีคอย่างแท้จริง ตระเวนทัวร์กินดื่มกับลูกค้าชัดๆ ขนาดอโณชาพยายามจะไม่แตะอ้างว่าต้องขับรถกลับยังโดนไปสองสามแก้วเลย
ฝ่ายขายแข่งกันทำยอดรัวๆ เหมือนกดสูตรเกมและแน่นอนว่าอโณชาคือสูตรโกงชั้นดี ด้วยหน้าตาและการพูดการจาไม่ยากเลยที่จะโน้มน้าวให้ลูกค้าตกลงยอมเซ็นรับผลิตภัณฑ์จาก Organicismo เข้าร้านแต่โดยดี ดังนั้นอโณชาถึงได้ฉายาต่อท้ายว่า ‘คิวทอง’
วันนี้เป็นวันดี เขาไม่มีคิวจองตัว ระหว่างที่เก็บของลงกระเป๋าพร้อมคิดถึงเมนูที่จะชดเชยให้หลง แต่แล้วความซวยก็ไม่จบสิ้นเมื่อแพรนภัสนั่งน้ำตาซึมอยู่ที่โต๊ะ
“แพร!” หัวหน้ารีบเดินเข้าไปหาทันที “เป็นอะไรไปเมื่อกี้ยังเห็นดีๆ อยู่เลย”
“พี่อโณ...” หล่อนเงยหน้าขึ้น ก่อนจะค่อยๆ เบะปาก “แพร...แพร...”
แงงงงงงงงงงง แล้วก็เป่าปี่ใส่ไม่คิดชีวิต!
นั่นมันเรื่องเมื่อสามชั่วโมงก่อน ตัดภาพกลับมาปัจจุบันในร้านอาหารกึ่งผับ ไฟสีส้มสว่างวาบจนปวดตา ตกแต่งด้วยก้อนอิฐและผนังปูนเปลือยแบบดิบๆ ผู้คนเบียดเสียดกันตรงทางเดินไม่รู้ว่าโต๊ะเต็มหรือเดินหาคนชนแก้ว จะดีก็ตรงดนตรีสดบนเวทีที่เล่นเพลงถูกใจอโณชาพอสมควร
“พี่อโณคิดดูนะ!” ทั้งที่รู้ว่าต้องมาระบายอารมณ์แต่ไม่รู้ผีห่าซาตานตัวใดดลใจให้แพรเลือกร้านที่ต้องตะโกนคุย “หกปี! หกปีอะพี่”
“ครับๆ”
“จำไม่ได้ยังพอทน แต่นี่เบี้ยวนัดกินข้าวแล้วออกไปเตะบอลกับเพื่อน” ปัง! แพรตบโต๊ะ “เตะ-บอล-กับ-เพื่อน!”
“อ้าว ไม่ได้ไปมีกิ๊กก็ดีแล้วนี่”
“ผู้ชายก็ชอบเข้าข้างกันเอง” ว่าแล้วหล่อนก็ตวัดตามองฉับใส่หัวหน้า “พี่รู้ไหมวันนั้นงานยุ่งแทบตายแต่แพรก็ยังแวะไปเข้าร้านทำผม แถมยังซื้อนาฬิกาให้อีก”
“เอ่อ...แพรเบาๆ ก็ได้ครับ”
“แต่เขาโทรมาบอกว่ามาไม่ได้! แถมยังตัดสายใส่แพรอีก!” ก้นแก้วกระแทกโต๊ะก่อนจะยกขึ้นกระดกอึกๆ “ทำไมอะพี่อโณ ไอ้ลูกบอลนั่นมันดีกว่าแพรตรงไหน แล้ววิ่งแย่งกันไปมาเดี๋ยวแพรซื้อให้มันคนละลูกเลยก็ได้”
อโณชาอยากจะหลุดขำ แต่ก็กลัวจะโดนด่าซ้ำอีก
“แล้วผ่านมาสามวันจะโทรมาขอโทษสักหน่อยก็ไม่มี แพรรอจนถึงที่สุดแล้วนะ!” น้ำสีอำพันไหลอึกๆ ลงคอ “แพรจะเลิก!”
“รอบที่สิบแล้วมั้งครับแพร”
“รอบนี้ของจริงค่ะ!” อโณชาพยักหน้าส่งๆ ให้หล่อนหายโมโห แสร้งจิบน้ำในแก้วสักหน่อยจะได้หลบตาเนียนๆ “แพรไม่ทนแล้ว”
ขี้คร้านเขาโทรมาง้อจะลืมเล่นตัวด้วยซ้ำ อโณชาฟังเรื่องงี่เง่าของลูกน้องจนเบื่อ เขาชงเหล้าแก้วใหม่ให้สาวน้อยแล้วเลื่อนไปตรงหน้า ดูท่าวันนี้จะต้องไปส่งแพรที่บ้านเสียแล้ว
“อย่าคุยเรื่องนั้นให้มันเครียดเลยเนอะ” ว่าแล้วก็เอาน้ำเย็นเข้าลูบ “เรื่องร้านเมื่อวาน...”
“หยุดค่ะ” แพรยกมือห้าม “อย่าคุยเรื่องงาน”
“พี่จะบอกว่าคุณนายเจ้าของร้านทำผมตลกดี”
“เออจริงค่ะ! จะตั้งกระบังสูงไปไหน แพรว่า...”
วิธีดึงความสนใจที่ดีที่สุดก็ชวนนินทาเนี่ยแหละ แพรนภัสตาเป็นประกายแล้วรีบโดดลงหลุมที่ขุดไว้ทันที อโณชานึกขอโทษคุณนายอยู่ในใจ ไว้คราวหน้าจะซื้อขนมไปฝากนะครับ
“แล้วตอนไปเข้าห้องน้ำแพรเห็น...”
ตือ ดือ ดื่อ ตือ ดื๊อ ดือ ดื๊อ~
ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยเมื่ออุปกรณ์สื่อสารในกระเป๋ากางเกงสั่นเรียก เวลาแบบนี้จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่ไอ้ลูกหมาที่บ้าน แน่นอนว่าบนจอสะท้อนภาพคนที่คิดถึงอยู่จริงๆ อโณชาก้มตัวลงต่ำหวังจะลดเดซิเบลของดนตรีในร้านแถมยังได้หลบสายตาเพื่อนร่วมงานอีกต่างหาก
“คุณอโณ” ทางนั้นโอดครวญมาทันที “ยังไม่กลับอีกเหรอครับ”
“แพรติดลมน่ะ” อโณชายกมือป้องปาก “หลงหลับไปก่อนเลยนะ”
“นี่เมาหรือเปล่าครับเนี่ย” ปลายเสียงติดฉงนเล็กน้อย “ให้ผมไปหาได้ไหมครับ”
“จะมาทำไมเล่า ร้านอยู่แถวคอนโดเนี่ยแหละ”
“แบบนั้นยิ่งต้องไปหาใหญ่เลยครับ” อโณชาเกาหัวแกร่กๆ ไม่รู้โดนสวิตช์อะไรหลงเข้าเนี่ย “นะครับ ก็คุณอโณบอกว่าจะให้ผมไปที่อื่นนอกจากคอนโดบ้างนี่นา”
“นั่นมันก็...” ชายหนุ่มขมวดคิ้วครุ่นคิดชั่วขณะ ก่อนจะถอนหายใจออกมา “ก็ได้”
“เย้!”
“มืดแล้วโบกแท็กซี่มานะอย่าเดินมา ขึ้นรถตรงหน้าคอนโดเลย บอกว่ามาร้านXX ถ้าเขาไม่รู้จักก็ให้ขับตรงมาเรื่อยๆ ผ่านสี่แยกเดียวร้านอยู่ตรงหัวมุมฝั่งเดียวกับคอนโดเลย”
“ครับ ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้เลย!” หลงตอบรับแข็งขันยิ่งกว่าทหารรับคำสั่ง
“ถ้าหลงทางก็รีบโทรมานะ”
นิ้วโป้งสัมผัสวางที่ปุ่มแดงตัดหน้าจอเข้าสู่หน้าหลัก และเมื่อดันตัวกลับขึ้นมานั่งหลังตรงก็ได้รับดวงตาเป็นประกายเหมือนเห็นของเล่นจากคนฝั่งตรงข้าม
“หลงจะมาเหรอคะพี่อโณ”
หลงเอ๊ย! บอกแล้วว่าอย่ามา!
............................................
..............................
.........
.....
หลงลงแท็กซี่ที่ป้ายไฟหน้าร้านพอดีเด๊ะๆ มันชะโงกดูความคึกคักในร้านด้วยความตื่นเต้น และค้นพบว่าเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่มาช่างดูไม่เข้ากับสถานที่เหลือเกิน เสื้อยืดย้วยๆ พร้อมกางเกงบอลเตรียมนอนและรองเท้าแตะคีบ จะหันหลังกลับตอนนี้ก็ไม่ทันเสียแล้ว อีกอย่างมันไม่ยอมแน่ถ้าคุณอโณจะเมาแล้วไปออดอ้อนคนอื่นบ้าง
รปภ.เมียงมองเล็กน้อย เป็นบุญที่ไม่เข้ามาขอตรวจบัตรหลงจึงเดินผ่านทางเข้าไปอย่างสบายๆ มันเดินเข้าทางเดินแคบๆ แทรกตัวผ่านผู้คนอย่างยากลำบาก ดึกขนาดนี้ไม่รู้จักกลับบ้านกลับช่องกันหรือไงนะ
ชายหนุ่มค้อมหัวขอโทษที่เดินชนคนอื่น แต่เหมือนไม่มีใครสนใจว่าจะถูกชน แก้วใสกระทบกันไปมาพร้อมด้วยแรงเสียดของเสื้อผ้ายามโยกตัวน้อยๆ เพลงสากลสุดคลาสสิกทะลุโสตประสาทตอนเดินผ่านลำโพงจนหลงต้องยกมือป้องหู ขณะที่กำลังคิดว่าจะโทรหาคุณอโณอย่างไรดีก็เห็นแขนยาวๆ โบกอยู่ที่มุมหนึ่งของร้าน
“คุณอโณ!” หลงแทบน้ำตาคลอเหมือนหมาเจอเจ้าของหลังพลัดพรากมานานแสนนาน และก่อนจะดีใจออกนอกหน้าเขาก็ไม่ลืมหันไปทักเพื่อนร่วมโต๊ะอีกคน “เอ่อ...แพรด้วย”
“นั่งสิคะหลง” แพรตบโต๊ะแปะๆ อย่างอารมณ์ดี ดูตาเยิ้มๆ นั่นก็ไม่ต้องสืบแล้วว่าเริ่มเมา
ผู้มาเยือนทิ้งตัวลงนั่งฝั่งเดียวกับอโณชาด้วยใบหน้ามึนๆ ไม่รู้ว่าควรเริ่มอะไรก่อนดี โชคดีที่คุณอโณเลื่อนจานเปล่ามาให้ตรงหน้าเหมือนจะบอกเป็นนัยๆ ว่า ‘กินกับแกล้มรอก่อนนะ’ มันชะเง้อมองซากปลาเผาในจานก่อนจะเริ่มเอาส้อมคุ้ยเขี่ย
“หลงเป็นไงบ้าง” หญิงสาวถามด้วยเสียงอ้อแอ้ “เที่ยวเขาใหญ่สนุกไหม”
“สนุกมากครับ” ไอ้นี่ก็พาซื่อตอบอย่างกระตือรือร้นไปอีก “ถึงจะเจ็บกลับมาแต่คุณอโณดูแลผมดีมากเลย”
“ยังไงเหรอๆ”
ผัวะ! จู่ๆ เท้าใต้โต๊ะก็เตะอัดเข้ากลางหน้าแข้งเล่นเอาไอ้หลงครางอูย คุณอโณจะนั่งดิ้นอะไรปานนั้น!
“ก็พาขึ้นหลังแบกกลับรีสอร์ต แถมยังนวดเท้าให้ด้วย” ได้ทีอวดอย่างกับเด็กแหนะ “พันผ้าให้ด้วยนะครับ”
“เหรอ...” แพรงึมงำ “ดีจังเลยเนอะ”
“แว้กกกกก” จู่ๆ ก็โดนมือสังหารจกเข้ามาหยิกพุงแบบไม่ทันตั้งตัว หลงรีบหันไปมองคนร้าย “คุณอโณหยิกผมทำไม”
“ชู่วววว” คนใช้ความรุนแรงกระซิบลอดไรฟัน “อย่าพูดเรื่องเขาใหญ่”
“ดีจังเลยที่มีคนคอยดูแลแบบนี้” แพรยกแก้วขึ้นกรอกน้ำสีอำพันลงไปอีก “อิจฉาจัง”
“ไม่ใช่แค่ตอนไปเขาใหญ่นะครับ” ไหนๆ คุณอโณก็ไม่ยอมให้พูดเรื่องเขาใหญ่แล้ว หลงไปเรื่องอื่นก็ได้ “เวลาปกติก็ทำอาหารให้กิน ใส่ใจกระทั่งเสื้อผ้าทรงผม”
“อิจฉาจัง”
“แล้วก็ยัง...”
“ยู้ดดดดดดดดดด” ทีนี้ไม่หยิกแล้ว มือคว้าป้าบบีบปากเจื้อยแจ้วของไอ้หลงไว้ทันที และก่อนที่คนโดนเย็บปากจะได้ถามถึงสาเหตุ สาวน้อยฝั่งตรงข้ามก็ค่อยๆ เบะปาก
“ฮืออออ ทะ...ทำไมมันไม่ดูแลแพรแบบพี่อโณมั่งเลยอะ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย! ไอ้หวยแดก! ไอ้หญ้าแฝกริมตลิ่ง!”
“แพรใจเย็นๆ” มือประคองเหล้าแก้วใหม่ส่งให้ถึงปาก “เอ้า! ดื่มๆ”
หญิงสาวรับมาชูแก้วขึ้นฟ้าด้วยน้ำตานองหน้า “ดื่มให้ชีวิตโสด!”
อึกๆ ๆ หลงมองลำคอไร้ลูกกระเดือกขยับรับน้ำเหมือนอูฐกลางทะเลทรายแล้วได้แต่รู้สึกผิด น้ำตาลูกผู้หญิงทุกหยดหลงต้องมีส่วนรับผิดชอบ
“ไม่เป็นไรนะครับแพร” จังหวะที่หล่อนวางแก้วลงหลงสบตาด้วยความห่วงใย “ขอให้แฟนใหม่ดีเหมือนคุณอโณนะครับ”
“หลงเยาะเย้ยแพรเหรอ! กรี๊ดดดดดดดดดดด”
โอย อโณชาอยากจะบ้าตาย! คนเมากับคนตกภาษาไทยมาเจอกันก็มีแต่ความบรรลัย ต้องรีบทำการแยกตัวโดยด่วน มือดึงแก้วเหล้าจากแพรชงให้บางที่สุดแล้วผลักกลับไป
“ดื่มครับดื่ม” ยิ่งกว่าเด็กเชียร์เบียร์ก็อโณชานี่แหละ
“ฮึกๆ ฮือออออ” มาสคาร่ากันน้ำเริ่มเอาไม่อยู่ไหลตามรอยป้ายรอยเช็ด “แพร ฮึก! แพรเกลียดคนสวีทกัน แพรไม่อยากเห็น ฮึก”
“หลงไปเข้าห้องน้ำไป เดี๋ยวฉันปลอบแพรก่อน”
“ครับๆ” ไอ้ลูกหมารับบัญชาแต่โดนด่วน รีบลุกออกจากโต๊ะแล้วใส่เกียร์หมาเบียดเสียดผู้คนออกไปห้องน้ำทันที แต่ยังไม่วายเหลือบมาดูอโณชาพูดเจื้อยแจ้วกับแพรนภัสด้วยเหงื่อท่วมขมับ เห็นแล้วอดจะรู้สึกผิดไม่ได้ ไม่รู้ว่าไปพูดจี้ใจดำแพรตรงไหนเจ้าหล่อนถึงได้ปล่อยโฮเสียขนาดนั้น
กลิ่นเหงื่อผสมแอลกอฮอล์ผสมปนเปในอากาศ หลงไม่ใคร่จะชอบที่นี่เท่าไรนัก ตอนที่เบียดมวลชนเข้าไปแล้วผิวเนื้อเสียดกันจนเหนียวตัวยิ่งอยากจะก้มลงไปคลานบนพื้นแทนการเดิน คอชะโงกดูหันซ้ายขวาจนไปสบเข้ากับป้ายไฟรูปสัญลักษณ์ชายหญิง หลงเผลอยิ้มกว้างแล้วสาวเท้าไปตรงนั้นทันที
กว่าจะหลุดจากวงล้อมมาได้ก็เหงื่อท่วมตัว ห้องน้ำกลิ่นรุนแรงจนแสบจมูก ตอนแรกกะว่าจะแอบในนี้สักพัก แต่เจอแบบนี้คงต้องกลับไปหลบแพรแถวๆ โต๊ะเสียแล้วมั้ง
ห้องน้ำมีผู้ร่วมใช้บริการอยู่เพียงสี่คนจากหกโถ หลงเล็งพิดกัดที่โถริมสุดแล้วรีบพุ่งตัวเข้าไปยืนประชิดทันที มือดึงขอบกางเกงย้วยๆ พร้อมชั้นในลงอย่างง่ายดาย
จอกกกกกกกกกกก
เสียงน้ำไหลถูกกลบด้วยเสียงจากด้านนอก หลงหลับตาลงปลดปล่อยผ่อนคลายไปพร้อมเสียงเพลง และก่อนที่จะสุดปลายกระเพาะปัสสาวะนั่นเอง...
แปะๆ ๆ ๆ
แรงตบจากด้านหลังสับลงบนคอ รุนแรงไม่ทันตั้งตัวจนเยี่ยวเกือบสแปชออกนอกโถ แต่แทนที่คนด้านหลังจะปรานีสัตว์โลกตัวน้อย แรงสับกลับหนักกว่าเดิมแบบร้อยแรงม้า ไอ้หลงฮึดสู้กระชากกางเกงกลับขึ้นเอวพร้อมหันไปตะคอก
“ทำอะไรน่ะ!!”
หงักๆ ๆ
ตาลุงแห้งๆ พนมมือค้างอยู่กลางอากาศห่างปลายจมูกไม่กี่มิลฯ คาดว่าหันมาช้ากว่านี้อีกนิดโดนสับหน้าแน่นอน แกค่อยๆ ลดมือข้างหนึ่งลงมา ส่วนอีกข้างพลิกแบออกตรงหน้าไอ้หลง พร้อมประกาศกร้าว
“ค่านวด”
......................................................
.................................
............
......
แพรกลับไปแล้ว
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อมาไวไปไวยิ่งกว่าพายุ เพียงแค่หลงลุกออกไปไม่ถึงนาทีและแม่ลำยองยังกระดกไม่ถึงครึ่งแก้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งถลำเถลือกเข้ามาชาร์จแขนหล่อนถึงโต๊ะ
“ผมมารับแพรกลับครับ” สีหน้าติดจะโมโหอ่อนลงทันทีเมื่อเห็นคนฝั่งตรงข้าม แถมยังรีบยกมือไหว้แทบไม่ทัน “อ้าว! พี่อโณสวัสดีครับ”
“บอลมาได้ไงน่ะครับ”
แฟนหนุ่มถอนหายใจยาวก่อนจะจับแขนแม่สาวที่เริ่มสิ้นสภาพขึ้นพาดบ่า “แพรถ่ายรูปติดแขนผู้ชาย เช็กอิน พร้อมแคปชั่นตัดพ้อ”
“ดีนะไม่เปิด Livestream ใน facebook เลย” หัวหน้ากล่าวติดตลก
“ผมตกใจแทบแย่ ถ้ารู้ว่ามือนั่นเป็นพี่อโณไม่ถ่อมาแบบนี้หรอก” ทำปากแข็งกลบเกลื่อนไปอย่างนั้นแหละ แฟนตัวเองเมาแฟดขนาดนี้ใครจะปล่อยไว้ได้ “รบกวนพี่อโณอีกแล้วนะครับ ถ้ายังไงขอผมจ่ายค่าอาหารให้นะครับ”
เพราะรู้ดีกว่าปฏิเสธไปทางนั้นก็คงไม่สบายใจอโณชาจึงขอรับน้ำใจไว้ตรงนี้ ตัวปัญหาจัดการเคลียร์บิลกับทางร้านเรียบร้อยก่อนจะหันมาไหว้ลาแล้วหิ้วปีกสาวขี้แยออกร้านไปราวกับพายุเมื่อครู่ไม่ได้เกิดขึ้นจริง
ก็ดีแล้วน่ะนะ
อโณชามองส่งจนคู่รักวุ่นวายนั่นหายเข้าไปในฝูงชน เอาล่ะ! เขาเองก็ควรจะกลับไปอาบน้ำนอนสักที แทนที่จะนั่งรอหลงที่โต๊ะอโณชาเลือกที่จะเดินไปหาเลยดีกว่า อีกอย่างเป็นคนออกปากไล่เองด้วยเกิดหลงพาซื่อนั่งรอในห้องน้ำขึ้นมาจะทำอย่างไร
ประตูห้องน้ำอยู่ตรงหน้าแต่กลับต้องใช้ความพยายามในการเบียดตัวเข้าไป ในที่สุดอโณชาก็หลุดมาถึงบานไม้จนได้ มือขวาวางทาบบนประตูและทันทีที่ออกแรงผลักเข้าไป..
“ช่วยด้วยคร้าบบบบ”
อโณชาพุ่งตัวเข้าไปราวพระเอกหนังแอคชั่น ไม่ผิดแน่เสียงนั่นมัน...
“หลง!!”
ผ่าง! ภาพที่เห็นตรงหน้าคือชายหนุ่มสูงใหญ่ยัดตัวอยู่ในมุมห้องน้ำ ร่างกายสั่นเทาราวลูกนกตกน้ำโดนรถทับโดนหมาฟัด โดยผู้ไล่ต้อนคือตาลุงแก่ๆ ร่างผอมเกร็งผู้มีดวงตาลึกโหลเหมือนเวตาล ทั้งที่ถ้าหลงตบทีเดียวลุงน่าจะกระเด็นทะลุห้องน้ำไปสามห้องแปดห้องแล้วแท้ๆ เหตุใดไอ้ลูกหมาของเขาถึงได้หงอปานนั้น
“ผะ..ผมไม่มีเงินจริงๆ นะครับ”
“จะไม่มีได้ไง” โจรในคราบคนแก่ตบลงตรงกระเป๋ากางเกงอีกฝ่าย ท่าทีคุกคามเสียไม่มี “ให้นวดไปแล้วไม่จ่ายตังค์ได้ไงวะ”
“ก็ไม่มีเงินนี่ครับ”
“ช่วยถอยออกจากคนของผมด้วยนะครับ”
“อย่ามายุ่ง!” พลาดเสียแล้วที่อีลุงมหาภัยหันมาสบตากับผู้มาเยือน ชายหนุ่มท่าทางสุภาพส่งยิ้มบางๆ ให้ทว่ากลับเห็นออร่าเข่นฆ่าสีดำทะมึนแผ่ซ่านจากสารร่าง เขาขยับเข้ามาใกล้
“อย่าให้ผมต้องโยนคุณออกไปนะครับ”
เฮือก! ลุงเวตาลผละมือออกจากกระเป๋ากางเกงเหยื่อทันที และไม่ต้องหิ้วคอเสื้อไปโยนให้เสียเวลาเมื่อร่างแห้งๆ รีบพุ่งตัวออกห้องน้ำไปเรียบร้อย
“คุณอโณ...” หลงช้อนตามองทั้งที่ตัวสูงกว่า แววตาแบบสาวน้อยตอนเจอรุ่นพี่ที่ชอบ “ขอบคุณมากนะครับ”
“ปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้เลยนะ” อโณชากัดปากกลั้นขำอย่างสุดความสามารถ เมื่อครู่เหมือนเห็นหมาชิวาว่าแก่เหี่ยวใกล้ตายเห่าข่มขู่โกลเด้น รีทรีฟเวอร์ที่สั่นหงักๆ ตรงมุมห้อง “ก็บอกแล้วว่าอย่ามาที่แบบนี้เลย มันไม่ดีหรอก”
“แต่ลุงเขานวดให้ผมจริงๆ นะครับ”
“โถ” แทบต้องยกมือทาบอก “เขาเป็นมิจฉาชีพหรอกหลงเอ๊ย”
“หา!? จริงเหรอครับ!” สีหน้าแบบนั้นถ้ามีเงินคงให้เขาไปแล้วสิท่า
“คนแบบนี้ยิ่งหงอก็ยิ่งขูดรีดเรา” ฮีโร่ของค่ำคืนนี้เริ่มออกเดิน “ช่างเถอะ รีบกลับห้องกันดีกว่า”
ดวงตาเรียวมองแผ่นหลังสง่างามแล้วไล่ตามออกไป ความรู้สึกผิดประดังประเดเข้ามาในอกจนหงุดหงิดตัวเองที่ไม่ได้ความ ปล่อยให้ลุงตัวเท่าเมี่ยงมาข่มขู่เอาได้มันน่าเจ็บใจชะมัด
หลังฝ่าความวุ่นวายในร้านออกมาได้อโณชาก็จัดการสตาร์ทรถพร้อมทะยานออกสู่ท้องถนน หลงนั่งอยู่ในห้องโดยสารด้วยความรู้สึกปั่นป่วนในอกไม่หาย มันเหลือบมองเสี้ยวหน้าอีกฝ่ายก่อนจะตัดสินใจทำลายความเงียบ
“ต่อไปนี้ผมจะดูแลตัวเองให้ได้ครับ”
“หือ?” คนขับขมวดคิ้วเป็นปม “หมายความว่ายังไงน่ะ”
ชายหนุ่มตั้งมั่นจะปรับปรุงตัวอีกครั้ง ส่งรอยยิ้มซื่อๆ ให้อโณชาได้มั่นใจ
“คุณอโณจะได้ไม่ต้องลำบากมาคอยช่วยเหลือผมอีก”
มือที่วางตรงพวงมาลัยกระตุกวูบหนึ่ง ไร้ซึ่งคำตอบรับใดๆ จากอโณชา ดวงตาโศกจ้องมองถนนอันว่างเปล่า แสงไฟหลากสีสะท้อนเข้าที่หน้าต่าง สวยงามทว่าเงียบเหงา
แล้วพาหนะสีดำก็เลี้ยวเข้าไปในคอนโดช้าๆ
TBC
รองจากฉากลื่นหลู้ก็อยากเขียนฉากสับหลังเนี่ยแหละค่ะ ประสบการณ์ตรงจากน้องชายคนเขียนเอง แต่ลุงแกไม่โหดแบบนี้นะ มาแบบใสๆ ไล่แล้วไปเลย (แต่ละฉากที่อยากเขียนนี่......)
ตอนที่แล้วเพิ่งโชว์สกีลพระเอกเท่ๆ ไป แต่หลงก็คือหลงนะคะ กลับคืนสังเวียนง่อยแล้ว
น่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้คุณอโณจะปล่อยไปได้ไงงงง ใช่ม้ายยยยย
ช่วงนี้สถิติการอัพดีมากจนอดชื่นชมตัวเองไม่ได้ 555555
อาทิตย์หน้าเจอกันนะคะ
ป.ล.ดรามงดราม่าอะไรไม่มีค่ะ นิยายเราไม่เคยมีดราม่านะคะ เคี้ยกๆๆๆๆ
ขออนุญาตใช้แท็ก #นี่มโนไม่ใช่อโณ จากคุณPP_annannนะคะ ประทับใจมาก 55555555
ป.ล.ฝนตกของแท้แล้วจ้า รักษาสุขภาพด้วยนะคะ ระวังงูด้วย ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
โหลงงงงง ตกลงหลงเคยเป็นใครมาก่อน
อยากรู้แว้ววววววววววอ่าา
ปล. คุณอโณนี่มันคุณอโณจริงๆนะครับ
ปล2.หลงนี่มันก็หลงจริงๆนะครับ
-
ปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้จริงๆนะหลง มีวีรกรรมฮาๆตลอด
-
คุณอโณ เป็นฮีโร่เสมอ
-
ใกล้จบแล้ว ยังไม่มีวี่แววอดีตหลงเลย งือออออ // เอออออ หรือจะจบแบบอดีตยังไงก็ชั่ง ไม่รู้ก็ไม่ต้องรู้ ปัจจุบันกับอนาคตสำคัญกว่า งั้นไหม? เออเนอะ แบบนั้นก็โอนะ ยังอดคิดเสียดายความซื่อของหมาหลงไม่ได้ ถ้าจะหายไปเพราะจำอดีตได้แล้ว :katai2-1:
ขอบคุณคุณ Indigo ด้วยค่ะ ที่เลือกแทกเราให้หลงกับคุณอโณ #นี่มโนไม่ใช่อโณ ดี๊ดี รักง่ะ :L1: :pig4:
-
เปรียบเทียบได้เห็นภาพมาก
ชิวาวาแก่งั่ก กับ โกลเด้น หูลู่หางจุกตูด
-
ใกล้จะจบแล้วแต่ยังไม่มีวี่แววว่าหลงจะจำอะไรได้เลย แล้วถ้าเกิดหลงมันจำได้แล้วลืมคุณอโณจะทำไงล่ะเนี่ย
-
หลงก็ยังเป็นหลง 5555 คุณอโนนี่ฮีโร่มากๆค่า
-
โธ่หลง โดนแกล้งอีกแระ
คุณอโณเท่จริงนั้นแหละ :กอด1:
-
อ้าว คุณอโณจะเหมือนโดนทิ้งหรือเปล่านะ
สั่งหลงเลยว่าเป็นหมาเฝ้าบ้านต่อไปอ่ะดีแล้ว :D
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หลงนี่ไม่รู้เรื่องเลย สำหรับบางคนเราก็อยากให้เค้าพึ่งพาเรา ขาดเราไม่ได้ อิ อิ
-
คุณอโณช่างมาดแมนเสียกับหมาหลงน้อยกลอยใจ :-[
-
แต่ละฉากที่อยากเขียน....กร๊ากกกก
เหมือนเป็นฉากที่เกิดขึ้นเพื่อหลงจริงๆค่ะ...ฮาาาาา
สงสารหลง จริงๆนะ ไม่ได้ขำหลงเลยยยยย กร๊ากกกกกกก
-
คุณอโณต้องคิดมากแน่ๆ เลย :mew2:
-
โถววว หลงเอ้ยยจะเท่ต่อไปอีกหน่อยก็ไม่ได้ ฮ่าๆๆ
-
ฉากสับหลังในตำนาน 5555 หลงตัวออกโตซะเปล่า เห้อออ ดูๆ คุณอโณเข้าใจผิดเลย ง้อๆๆๆ
-
หลงผู้ใสซื่อ นี่ลุ้นเลยว่าหลงจะจำได้ตอนไหน เอาจริงๆ หลงกับคุณอโณมโนเก่งพอกัน ต่างคนต่างคิด นี่คุณอโณต้องคิดอะไรอยู่แน่เลย รออ่านนะคะ
-
:pig4: :pig4:
-
โถ่หลง คุณอโณเขาอยากดูแลเถอะ
ก็รู้ว่ามันไม่เท่ ให้คุณอโณมาทำนู่นทำนี่ให้
แต่คุณอโณเขาเต็มใจน่า อย่าขัดเขาเลยโนะ
หลงก็ยังจำอดีตของตัวเองไม่ได้เลยอ่า จะจบอยู่แล้วเรื่อง
หรือจริงๆแล้วคนเขียนตั้งใจให้หลงจำไม่ได้เลยรึเปล่าคะ
เรื่องราวของคู่นี้จะได้ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ แบบนี้
แต่เราชอบนะ ความน่ารักของสองคนมันทำให้ผูกพันกับเรื่องมากกก
-
โธ่หลงงงงว อยากจะรู้จริงๆเลยว่าก่อนความจำเสื่อมนี่บุคลิคหลงเป็นไง ซื่อแบบนี้เปล่าหริอกะล่อนเจ้าชู้มากๆกันแน่
-
ความทรงจำที่ 28
ทำคุณอโณโกรธเข้าเสียแล้ว
ไม่แน่ใจว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ แต่การโกรธของคุณอโณแปลกใหม่และรับมือยากเสมอ หลงเกาหัวงงๆ พยายามใช้สมองให้เกิดประโยชน์สูงสุดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมตลอดทางกลับคอนโดคุณอโณถึงได้เงียบกริบถามคำตอบคำแบบนี้
หรือจะเริ่มจากที่ไปช่วยหลงในห้องน้ำ?
อืม.. มันลูบคางป้อยๆ สัมผัสตอหนวดสากๆ ที่เริ่มขึ้นมาทักทายอย่างเคร่งเครียด อีกนิดจะดึงออกมาทีละเส้นด้วยมือเปล่าแล้ว
“หลง”
“คะ..ครับ!”
“ไปนอนได้แล้ว” คุณพ่อผู้เดินไปเอาผ้าเช็ดตัวที่ระเบียงตะโกนสั่งมา “ไม่ต้องรอฉัน”
แม้จะอยากขัดใจสุดแสน แต่หมาก็คือหมาอย่าริอาจขัดขืนเจ้านาย แถมตอนนี้ยังมีเรื่องขุ่นเคืองกันดังนั้นทำตามที่คุณอโณบอกจะดีที่สุด ไม่ต้องรอให้อโณชากลับเข้ามาหลงก็ลุกเดินเข้าห้องไปเองเงียบๆ
ตี๊ด เครื่องปรับอากาศเริ่มทำงานเมื่อชายหนุ่มแตะปุ่มรีโมตตรงข้างฝา รีบเปิดไว้แต่เนิ่นๆ คุณอโณเจออากาศเย็นสบายจะได้หายโกรธ สองขาก้าวฉับๆ ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างอ่อนล้า
เรื่องโดนลุงหลอกเอาเงินกลายเป็นเด็กๆ ไปเลยเมื่อเจอคุณอโณโหมดนิ่งเงียบ และมั่นใจว่าถ้าคืนนี้ยังเคลียร์กันไม่รู้เรื่องพรุ่งนี้มีหวังได้สะโหลสะเหลไปทำงานจนลุงด่าแน่นอน ดังนั้นหลงจึงตัดสินใจว่าจะง้อคุณอโณให้ได้ภายในคืนนี้
ก่อนจะง้อมันก็ต้องรู้เรื่องที่โกรธก่อนไม่ใช่เหรอ
ยากเข้าไปใหญ่เลย! สมองฝ่อๆ เฟ้นหารอยหยักที่ซ่อนอยู่ ค่อยๆ คิดสิ คุณอโณเริ่มเงียบใส่เราตอนไหน ใช่แล้ว! ตอนอยู่บนรถไง แต่สาเหตุอาจจะมาจากเหตุการณ์ในห้องน้ำ
หรือจะโกรธที่หลงอ่อนแอจนต้องไปช่วย
แต่ถ้าโกรธเรื่องนี้จริงๆ คงต้องโกรธไปตลอดชีวิตแล้วมั้ง ก็ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมามีตอนไหนที่พ่อพระเอกไม่บุกเข้ามาช่วยบ้างล่ะ ตัดประเด็นนี้ทิ้งไป! ค่อยๆ คิดซิหลง ก่อนหน้านี้มีตอนไหนที่คุณอโณเงียบใส่แบบนี้อีกบ้าง พอลองนึกประเด็นนี้ดูก็โป๊ะเชะเลย! ตอนที่หลงไปส่งผ้าให้คุณกาน!
คิดมาถึงตรงนี้หลงก็หน้าซีดเซียวเป็นไก่ต้มสุกในอุณหภูมิ 100 องศา
ระ..หรือว่าคุณอโณจะหึงหลงกับลุงคนนั้น
จะว่าไปตอนนั้นลุงก็ถึงเนื้อถึงตัวเขาไม่น้อย ทั้งสับหลังแถมตอนขูดรีดยังมาคลำกระเป๋ากางเกงอีก ยิ่งคิดยิ่งใช่ เป็นอื่นไปไม่ได้อีกแล้ว!
พอได้ข้อสรุปแล้วหัวใจดวงน้อยก็กู่ร้องบอกให้เดินหน้า
วิ่งไปสิหลง!
สองเท้าสัมผัสลงพื้น
อย่าชักช้า!
ออกวิ่ง
เร็วเข้า!
กระชากประตู
บอกความจริงออกไปให้ดังที่สุด...
“ผมกับลุงคนนั้น เราไม่ได้มีอะไรเกินเลยกันนะครับ!”
สิ้นเสียงตะโกนนั้นหลงหลับตาปี๋ รอรับหมัดหรืออะไรสักอย่างจากคนขี้หึง ทว่ารอจนแล้วจนรอดก็ไม่มีการตอบรับ และทันทีที่ตัดสินใจแอบหรี่ตามองนั่นเอง...
แก๊ง..
“หา?” อโณชาก้มลงไปเก็บจานข้าวเก๋ากี้ขึ้นมาจากพื้น แย่ชะมัด! เพิ่งล้างแท้ๆ “ละ..หลงว่าอะไรนะ”
“ผมไม่ได้นอกใจคุณอโณนะครับ!” เมื่ออ้อมๆ ไม่ได้ผลหลงก็ยิงตรงเลย “ลุงเขาเข้ามาจับตัวผมเอง”
“เดี๋ยว!! อย่าเพิ่งพูดต่อ” ชายหนุ่มยกมือห้ามก่อนที่เรื่องราวมันจะเลอะเทอะไปกว่านี้ “หลงกำลังคิดว่า...”
หลงหลบตาอ้อมแอ้มตอบอย่างเขินอาย “คะ...คุณอโณหึงผมกับลุงคนนั้น”
ราวฟ้าผ่าดังเปรี้ยง! อโณชาแทบเฟี้ยงถ้วยข้าวอัดหัวไอ้หมาหลงสักที
“อันที่จริงก็ไม่คิดว่าคุณอโณจะขี้หึงขนาดนี้นะครับ ลุงเขาก็แก่ออกขนาดนั้น แถมเป็นโจรอีก”
“หลงใจเย็นๆ ก่อนนะ” ใจจริงอโณชาอยากจะเดินไปรินน้ำเย็นๆ กดบ่าลงให้มันนั่งตั้งสติเลยด้วยซ้ำ “อะไรทำให้หลงคิดแบบนั้น?”
“ก็คุณอโณทำตัวเหมือนตอนที่หึงผมกับคุณกานเลยนี่ครับ”
ตึง! กลายเป็นอโณชาที่หน้าม้านเสียเอง เดี๋ยวสิเฮ้ย!
“มันเกี่ยวอะไรกับคุณกานเล่า!” ทนไม่ไหวต้องโดดลงไปว้ากเด็กมันเสียเอง ให้ตายเถอะ! หลงที่หงิกง่อยขนาดจะขอเข้ามานอนในห้องยังนอนพื้นมันอัพสกิลจนมั่นหนาคิดว่าเขาหึงได้เชียวเหรอ
“ก็แพรบอกผมนี่นา” ซื้อหวยไม่ถูกอย่างนี้นะ! อโณชาสบถในใจ “ตอนนั้นผมปรึกษาเรื่องที่คุณอโณไม่ยอมคุยกับผม”
“แต่เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับลุงคนนั้นสักหน่อย” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันตอนที่เจ้าตัวเยื้องย่างเอาชามอาหารแมวไปวางไว้ที่เดิม
“อ้าว!” แล้วที่มันนั่งคิดจนหัวแตกเพื่ออะไรกัน?
เห็นสีหน้าผิดหวังอย่างชัดเจนแล้วอโณชาได้แต่นึกสงสารเลยกวักมือเรียก แน่นอนว่าหมาเชื่องๆ ย่อมเดินดุ่มๆ เข้ามาหาเจ้าของในทันที มือขาววางตบปุๆ ลงบนหัวคนสูงกว่า
“โทษทีนะที่เงียบใส่” ปลายนิ้วแทรกเข้าไปตามเส้นผม สางมันอย่างเบามือ “ทำหลงเครียดเลยสินะ”
“ถ้าพูดตรงๆ คือเครียดสุดๆ ตั้งแต่จำความได้ไม่เคยเครียดอะไรขนาดนี้เลยครับ โอ๊ย!” ประโยคหลังร้องสำออยเพราะถูกอโณชาเคาะหัวเข้าให้ “คุณอโณใจร้ายอะ เมื่อกี้เพิ่งขอโทษผมแท้ๆ”
“มันอดไม่ได้น่ะ” นี่ยั้งมือแล้วนะ ในใจคือจับมาตีเข่าใส่รัวๆ แต่ก็เอาเถอะมาง้อเด็กมันทั้งทีจะใช้ความรุนแรงก็กระไรอยู่ ฝ่ามือลูบปลอบประโลมหน้าผากขึ้นรอยแดงเบาๆ
“ไม่เป่าให้เหรอครับ” ไม่น่าเชื่อว่าเรื่องหลอกเด็กโง่เง่าแบบนั้นยังฝังอยู่ในหัวหลงอยู่ อันที่จริงตั้งแต่มาอยู่ด้วยกันอโณชาอาจจะต้องเป่าตั้งแต่หัวจรดตีนเลยมั้ง เล่นขยันหาแผลมาไม่เว้นวันแบบนี้
ริมฝีปากบางยกยิ้มไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ เรียกได้ว่าไม่สนใจคำขอเพ้อเจ้อของหลงโดยสิ้นเชิง สองมือค่อยๆ ไหลลงมาตกอยู่ข้างตัว “ไปนอนเถอะ ฉันไปปิดไฟให้เก๋ากี้นะ”
ทันทีที่หันหลังกลับก็ถูกดึงรั้งไว้ทันที
หมับ จะเป็นอะไรไปได้นอกจากฝ่ามืออุ่นร้อน
“คุณอโณ”
“หืม? แค่ปิดไฟเองนะ”
“วันนี้ไม่ใช่ก็จริง”
“.......”
“แล้ววันนั้นหึงหรือเปล่าครับ”
ฝีเท้าชะงัก สีหน้าคนถามไม่มีแววล้อเล่นเหมือนยามปกติ จริงจัง แน่วแน่ และไม่มีแววออดอ้อนเพื่อให้ได้คำตอบตามที่เจ้าตัวต้องการ หลงอยากรู้ความจริง จะเจ็บปวดก็ไม่เป็นไร...
เป็นช่วงเวลาที่แสนยาวนานกับการจ้องมองต้นคอขาวๆ ตัดกับเส้นผม อโณชาในชุดทำงานหันกลับไปทางเดิม ค่อยๆ ขยับหลุดออกจากการเกาะกุมของหลง แผ่นหลังสง่างามเดินตรงไปยังประตูห้องอีกครั้ง
แปะ
ส่งห้องเข้าสู่ความมืดไม่ต่างจากหัวสมองคนถาม ขนาดคิดว่าตัวเองไม่ได้หวังแล้วเชียวสุดท้ายก็อดไม่ได้สินะ รักที่ไม่หวังผลตอบแทนของแบบนั้นมีที่ไหนกันล่ะ ขณะกำลังยิ้มเยาะตัวเองบางอย่างก็สอดเข้ามาที่เอว
“หึงสิ” เสียงนั้นกระซิบอยู่ข้างใบหู ไม่รู้ว่าเพราะดื่มแอลกอฮอล์หรือเปล่ามันถึงทำให้หลงร้อนวูบวาบขนาดนี้ วงแขนกอดรัดเข้าที่เอวทำลมหายใจติดขัด หัวใจเต้นโครมครามจนปวดอก
“จะ...จริงเหรอครับ” เมื่อกี้เพิ่งทำท่ามั่นอกมั่นใจแท้ๆ เจอของจริงดันไม่เชื่อเสียอย่างนั้น
มือซุกซนไต่ขึ้นตามแผ่นหลังหนา บรรจบเข้าที่ต้นคอ ปลายจมูกสัมผัสกันเบาๆ แม้จะมืดจนมองไม่เห็นก็พอเดาได้ว่าใบหน้าหลงจะเห่อร้อนเพียงใด
“งี่เง่าเนอะ” อโณชาว่าอย่างนั้น
“ไม่หรอกครับ” หลงก้มหน้าลง “ผมเองก็แอบหึงคุณอโณบ่อยมาก”
สัมผัสจากฝ่ามือของหลงแนบเข้าตรงสันกรามได้รูป ลมหายใจร้อนๆ ปะทะกันตอนที่ชายหนุ่มแนบริมฝีปากเข้าหา ตั้งแต่ตกลงกันอย่างเป็นทางการไอ้นี่ก็เหิมเกริมน่าดู
รสจูบในความมืดติดกลิ่นมิ้นต์จากยาสีฟัน สองแขนของอโณชาโน้มตัวอีกฝ่ายลงมาเพื่อให้จูบได้ถนัดถนี่มากขึ้น ปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันช้าๆ ไม่รีบร้อน เป็นจูบที่รู้สึกดีสุดๆ
หลงครางลอดไรฟันตอนที่ถูกไล่ต้อนจนหายใจแทบไม่ทัน มันสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่หวังจะเอาคืนคุณอโณเสียบ้าง เหมือนเล่นเกมไล่จับที่รู้ว่าตัวเองต้องเป็นฝ่ายแพ้แต่กระนั้นหลงก็เต็มใจ
และแล้วเกมก็จบลงตอนที่อโณชาเป็นฝ่ายถอนริมฝีปากออก กระซิบเสียงทุ้มนุ่มที่ข้างใบหู “ไปต่อในห้องเถอะ เดี๋ยวเก๋ากี้ตื่น”
ความรู้สึกเหมือนเล่นชู้สร้างความวูบวาบในอกได้ดีนัก วินาทีที่ร่างแนบบานประตูถูกผลักเข้าไปหลงแทบหงายหลัง โชคดีที่คุณอโณคว้าตัวเอาไว้ได้ทัน หิ้วคนตัวโตกว่าไปโยนปุลงบนเตียงในทันที
แม้จะเสียหน้าเล็กน้อย แต่หลงก็ยอมนั่งนิ่งๆ ให้อโณชาพรมจูบไปทั่วใบหน้า รุนแรงเสียจนต้องหลับตาปี๋ น่าเอ็นดูจนอโณชาหลุดขำออกมา
“ฮะๆ ๆ ไม่เห็นต้องหลับตาขนาดนั้นเลย” เขาตบลงข้างแก้มแกมหยอก
“ก็เดี๋ยวคุณอโณจูบเข้าลูกตา” ไอ้ลูกหมาค่อยๆ ยอมเปิดเปลือกตา “มันเค็มนะครับ”
“อืม จริงด้วยสินะ” ร่างที่ยืนอยู่ยิ้มเผล่ “ว่าแต่ หลงไปหึงฉันตอนไหนเนี่ย”
“นี่คุณอโณไม่ได้รู้ตัวเลยหรือไงครับ!” สองกำปั้นทุบลงเตียงอย่างเคียดแค้น “ตลอดเวลานั้นแหละ! ก็คุณอโณเที่ยวโปรยเสน่ห์ไปทั่ว ทั้งชายหญิง เด็กยันแก่! ขนาดแค่เดินไปจ่ายตลาดยังทำผมเครียดแทบบ้า”
“เวอร์ไปแล้ว”
“จริงๆ นะครับ” ว่าแล้วมันซุกๆ ตรงหน้าท้องอีกฝ่ายขอความเห็นใจ “ผมต้องอยู่อย่างหวาดระแวงทุกวันว่าจะมีใครมาแย่งคุณอโณไปหรือเปล่า”
“เอ่อ...”
“พี่อ้อยพี่ฉอดบอกว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา”
“นี่ไปดูรายการแปลกๆ อีกแล้วเหรอ”
“ลุงสมานเล่าให้ฟังหรอกครับ” โธ่! คุณลุงนอกจากจะไม่ช่วยห้ามแล้วยังไปสอนอะไรแปลกๆ ให้หลงมันอีก “บอกว่าถ้าเรารักใครก็ต้องอยากครอบครองเขาอยู่แล้ว”
“แล้วอยากไหมล่ะ?”
ขวับ! หลงรีบเงยหน้ากลับขึ้นไปทันที เดี๋ยวนะ..เมื่อกี้คุณอโณถามว่าอะไรนะ?
คนยิงคำถามหลบตาวูบก่อนจะพึมพำ
“ถ้าไม่อยากก็บอกแล้วกันนะ”
ตุบ! ร่างสูงกว่าถูกดันด้วยนิ้วเดียวก็ลงไปนอนแอ้งแม้งบนเตียงเรียบร้อย และไม่ทิ้งเวลาให้ตั้งตัวอีกร่างก็ขยับขึ้นคร่อมด้านบนทันที หลงอ้าปากหวอจังหวะที่เสื้อยืดตัวเองถูกรั้งขึ้นไปที่คอ
มาเร็วเคลมเร็วกว่าประกันก็คุณอโณเนี่ยแหละ โฉบใบหน้าเข้าซุกลงตรงซอกคอท่ามกลางความตกตะลึงตึงๆ ของผู้ถูกกระทำ ไม่! หลงจะเป็นฝ่ายนอนรอความสุขอย่างเดียวไม่ได้
พอตัดสินใจว่าถอดมาถอดกลับไม่โกง หลงก็เอื้อมมือไปพยายามปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของอีกฝ่ายด้วยมือไม้ที่พันกันเป็นระวิง อโณชาจึงทอดสายตาสังเวช
“เดี๋ยวฉันถอดเอง” ว่าแล้วก็ใช้สุดยอดวิชาเปลื้องผ้าปลดกระดุมพรวดเดียวแยกสาบเสื้อออกจากกัน
หลงได้แต่ตาค้าง ระ...เร็ว.. พลังนี่มันอะไรกัน
“คุณอโณ!” มันร้องเสียงแหวว “แย่งงานแบบนี้ผมก็ไม่มีอะไรทำกันพอดีสิครับ!”
“ฮ่าๆ ๆ” ดวงตาโศกวาววับ “ก็หลงช้านี่นา”
คุณอโณอยู่ในสภาพกึ่งเปลือย เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนแยกออกจากกันเผยให้เห็นแผงอกเต็มตา หลงรู้สึกเหมือนหัวหมุนติ้วๆ รีบสูดลมหายใจฮึบไว้เพราะกลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยเดิม คนด้านบนขยับลงมานั่งทับบนท่อนขามองส่วนกลางลำตัวที่ดึงรั้งกางเกงนอนขึ้นมา
ความรู้สึกไวชะมัด
“คะ..คุณอโณ” ลูกนกตัวใหญ่สั่นหงักๆ น้ำตาคลอเบ้า ไม่บอกก็พอเดาได้ว่าจะขออะไร อโณชาเอื้อมไปจับขอบกางเกงไว้
“เดี๋ยวฉันทำหะ..”
“ไม่ครับ!” หือ? คิ้วขมวดเข้าหากันในทันที และไม่ทันจะได้เอ่ยถามร่างด้านล่างก็พลิกกลับขึ้นมาเป็นฝ่ายคร่อมไว้ หลงในยามนี้ไม่ใช่ไอ้ลูกหมาอีกต่อไป ดวงตาวาววับเป็นหมาล่าเนื้อนั่นทำเอาอกซ้ายอโณชาบีบตัวแรงขึ้น “ผมจะเป็นคนทำให้เองครับ”
สิ้นประโยคเจ้าตัวก็แกะเข็มขัดที่เอวคอด แม้จะเงอะงะไปบ้างแต่ก็ส่งมันลงไปนอนแอ้งแม้งที่ข้างเตียงได้สำเร็จ
เสียงรูดซิบดูลามกจนอดร้อนที่ใบหน้าไม่ได้ ชั้นในสีดำเป็นปราการด่านสุดท้ายชื้นแฉะจนเห็นคราบ เจ้าของร่างบิดกายด้วยอารมณ์วาบหวามจนเห็นกล้ามเนื้อสวยๆ ที่หน้าท้อง หลงชอบดูงานศิลปะชิ้นนี้อย่างที่สุด จะเส้นเลือด เส้นเอ็นหรือปมกระดูกก็ถูกจัดวางอย่างพอเหมาะ
เมื่อเห็นอโณชาไม่ได้เอ่ยห้ามยิ่งได้ใจ นิ้วที่เกาะเกี่ยวขอบชั้นในดึงรั้งปราการด่านสุดท้ายลง ส่งส่วนกลางลำตัวที่ชื้นฉ่ำไปด้วยอารมณ์ออกมา ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงรับส่วนนั้นด้วยริมฝีปาก เพียงเท่านั้นร่างด้านล่างก็สะท้านไปทั้งตัวกับสัมผัสแฉะชื้นตรงส่วนปลาย อโณชาแยกขาออกกว้างเพื่อให้ปรนเปรอได้ง่ายขึ้น
“อ๊า! อื้อ หลง” ได้รับเสียงตอบรับดีขนาดนี้แรงดูดดึงเลยหนักหน่วงขึ้นกว่าเดิม ปลายเล็บผู้ถูกปรนเปรอจิกทึ้งผ้าปูที่นอนแทบขาดคามือ
เสียงเฉอะแฉะลามกผสมเสียงกลั้นครางทำเอาหลงปวดหนึบตรงส่วนนั้นไม่แพ้กัน แต่เขาจะสุขสมก่อนคุณอโณไม่ได้เด็ดขาด
รัก อยากดูแล
อยากให้คุณอโณร้องครางอย่างพอใจ
“อ๊ะ อื้อ..ดีมากเลย” เสียงหอบหนักๆ เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว ปลายนิ้วยาวสอดเข้ากับเส้นผมสีน้ำตาล ทรงผมที่อโณชาภูมิใจนักหนาถูกทึ้งถูกกดให้สัมผัสเขาลึกเข้าไปอีก เหม่อมองใบหน้าหล่อๆ กลืนกินส่วนนั้นของตัวเองด้วยใบหน้าวูบวาบ หลงที่เร่าร้อนแบบนี้จะหลอมเขาให้กระดูกละลายก็ยังได้
“อ๊ะ! ฉัน...ไม่ไหวแล้ว” วินาทีนั้นสมองของเขาว่างเปล่า แรงดูดดึงรุนแรงขึ้นในจังหวะสุดท้าย ของเหลวสีขาวขุ่นถูกดูดกลืนทันทีที่ปล่อยออกมา รู้สึกเหมือนเป็นตาแก่ลามกที่มีเด็กหนุ่มมาไล้เลียทำความสะอาดตรงนั้นให้
“เลอะหมดแล้ว”
“เดี๋ยวผมเช็ดให้ครับ” ลิ้นร้อนๆ ทำเอาสั่นสะท้านจนแทบจะเกิดอารมณ์อีกรอบในทันที
“ฉันหมายถึงหน้าหลงน่ะ” นิ้วโป้งเอื้อมแตะลงตรงปลายคางเลอะๆ “พอเถอะไม่ต้องเช็ดแล้ว”
ความผิดหวังปรากฏบนหน้าเด็กในปกครองทันที ขณะเงยหน้าขึ้นก็เอาแต่คิดว่าเขาทำไม่ดีหรือเปล่า แต่เมื่อครู่คุณอโณก็ชมนี่นา
จุ๊บ ริมฝีปากแตะลงมาทันที แม้จะเป็นจูบแบบเด็กๆ แต่หลงก็หน้าแดงซ่าน
“ขอบใจนะ”
หลงเวอร์ชั่นหมาล่าเนื้อทำอโณชาใจเต้นแรงจนปวดอก ปลายนิ้วยาวไล้แตะที่ปลายคางอีกฝ่าย พอคิดว่าหลงยอมใช้ปากให้ก็ตื้นตันขึ้นมาในอก
เขาเห็นภาพตัวเองในดวงตาเด็กหนุ่ม ไม่แน่ใจนักว่ามีสีหน้าอย่างไรเพราะเขาไม่ได้สนใจเงาสะท้อน สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงแววตาเปี่ยมรักที่ส่งกลับมาเท่านั้น ใบหน้าตกกระโน้มเข้ามาใกล้ กระซิบถามอย่างอ่อนโยน
“ละ..แล้วต้องทำไงต่อครับ”
ตึงโป๊ะ! เหมือนเจอระเบิดควันแล้วหมาป่าหายวับไป เหลือแต่ไอ้หลงตัวกระจ้อยร่อยนั่งคุกเข่าหน้าเครียดคิดไม่ตกอยู่
“คะ...คือก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้นะครับ อาจจะเคยทำ หรือไม่เคยทำ” มันยกมือห้าม “ตะ...แต่ก็ไม่ได้แปลว่าไม่เก่งนะครับ ผมว่าผมน่าจะเก่งนะ”
“........”
ความเงียบปกคลุมห้องไปชั่วขณะจนหลงเริ่มลนลานทำอะไรไม่ถูก กังวลจนแทบบ้า ระ..หรือว่าเมื่อกี้หลงจะห่วยแตกจนคุณอโณไม่อยากสานต่อ บุญไอ้หลงมาได้แค่นี้รึ?
“กับผู้ชาย รู้สึกแย่ไหม?” คำถามทำลายความเงียบนั้นเบาหวิว ทว่าหลงได้ยินชัดทุกถ้อยคำ
“อะไรนะครับ?”
“ถ้ามากกว่านี้จะรังเกียจหรือเปล่า” เสียงนั้นเบาเหมือนพูดกับตัวเอง “ฉันไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้หลงเคย...”
“คุณอโณครับ” ไม่ต้องรอคำอธิบายเพิ่มเติม สองมือจับเข้าที่ต้นแขนทั้งสอง บีบมันราวกับจะบอกให้มั่นใจ “ผมจำเรื่องก่อนหน้านี้ไม่ได้เลยก็จริง...”
หมับ มือนั้นคว้าฝ่ามือของอีกฝ่ายขึ้นมา..
“แต่ถ้ารังเกียจมันคงไม่โด่เด่ขนาดนี้หรอกครับ!!”
ว่าแล้วก็วางป้าบให้อโณชาได้ยืนยันสัมผัสด้วยมือตนเอง นับว่าเป็นการพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์ที่ชัดเจนที่สุด เพราะมันสู้มือเสียด้วย!
หลงเอ๊ยยยยยย อโณชาก็ไม่ได้อยากจะหลุดขำให้เสียบรรยากาศหรอกนะ แต่หลงของเขาน่ารักจนอยากจะพุ่งเข้าไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงให้หายมันเขี้ยว
“คุณอโณอย่ายิ้มแบบนั้นสิครับ ผมใจไม่ดีเลย” แล้วไอ้แรงบีบตรงเป้านี่มีนัยยะแอบแฝงไหมหลงก็ใคร่ถามเช่นกัน
อโณชาไม่ได้ตอบอะไร ตรงกันข้ามเขาลุกออกจากตัวหลงเสือกไสร่างไปที่หัวเตียง หยิบหมอนมาวางซ้อนกันสองใบถ้วนพร้อมตบปุๆ “มานั่งตรงนี้สิ”
แม้จะงงก่งก๊งแต่หลงก็ยอมกระดึ๊บๆ ไปหาแต่โดยดี มันเอนตัวพิงกับกองหมอนพลางมองหน้าว่า ‘แล้วยังไงต่อครับ’
ลิ้นชักถูกดึงออกพร้อมเกี่ยวถุงบางอย่างติดมือมาด้วย อโณชาเทของในนั้นออกมา เห็นแล้วหลงได้แต่หน้าร้อนวูบ
“คุณอโณมีของแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรครับ”
“ซื้อมาพร้อมยานวดหลงนั่นแหละ” มนุษย์สายเปย์หยิบเจลหล่อลื่นขึ้นมาเปิดฝา “ถ้าไม่เตรียมตัวดีๆ จะเจ็บนะ”
“เตรียมตัว?”
เดี๋ยวนะ อะไรเป็นอะไรไอ้หลงชักงงไปหมด สมองพยายามดึงเอาความทรงจำเรื่องเพศศึกษาหรือประสบการณ์ฟีทเชอริ่ง ทว่าด้วยสถานการณ์และเวลาอันน้อยนิดมันไม่สามารถขุดอะไรขึ้นมาได้เลย ได้แต่มองตาปริบๆ ตอนที่คุณอโณฉีกซองถุงยางออก
วัตถุด้านในถูกคลี่ออก และไม่ทันจะอ้าปากถามกางเกงในก็ถูกดึงลง สิ่งนั้นสวมลงมาบนอวัยวะที่ต่อสู้กับแรงโน้มถ่วงของโลกทันที หลงเกร็งตัวอีกครั้งตอนที่ยางลากผ่านเข้าไปจนสุด
เขาเหมือนจะตายเสียให้ได้ ไม่คิดว่าการมีคนมาสวมถุงยางให้จะเป็นเรื่องน่าอายขนาดนี้
หลงได้แต่มองด้วยใบหน้าร้อนวูบวาบ คุณอโณอยู่ในสภาพล่อแหลมอย่างที่สุด แม้จะมีเสื้อเชิ้ตติดตัวแต่การไม่ถอดหมดยิ่งทำให้เซ็กซี่ไปกันใหญ่ หลงมองส่วนกลางลำตัวอีกฝ่ายเต็มๆ ตาอีกครั้ง ทำเอาเจ้าของร่างขยับเรียวขาที่เหลือเพียงถุงเท้าสีดำอย่างงุ่นง่าน
หลงไม่รู้ว่าต้องทำอะไรต่อเลยนั่งเฉยๆ รอเป็นฝ่ายถูกกระทำ ตอนนั้นมันไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าเซ็กซ์ระหว่างผู้ชายแบ่งเป็นแบบไหนบ้าง รู้แต่ว่าถ้าเป็นคุณอโณจะยังไงก็ได้ทั้งนั้น
แก๊ก ขวดเจลหล่อลื่นส่งเสียงยามที่หัวกดเริ่มทำงาน เจลกลิ่นหอมไหลออกมาเต็มมือของอโณชา เขายกร่างขึ้นจากเตียงปรับเป็นท่านั่งคุกเข่าโดยกางขาคร่อมร่างข้างใต้ไว้
สะโพกถูกยกขึ้นวินาทีที่ปลายนิ้วชำแรกผ่านเข้าไป
“อ๊ะ!” ร่างขาวๆ กระตุกเกร็งจนยอดอกพลอยมีปฏิกิริยาไปด้วย ฟันขบกัดบนริมฝีปากก่อนจะเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปอีก
หยดเหงื่อพร่างพรายบนใบหน้าหล่อเหลา กล้ามเนื้อขึ้นรูปสวยงามราวประติมากรรมชิ้นเอก สวยงามจนหลงแทบลืมหายใจ กว่าจะหลุดออกจากภวังค์ก็ตอนที่มือข้างขวาถูกใครอีกคนคว้าขึ้นมา จับมันลอดผ่านใต้ระหว่างขา
“ใส่เข้าไปนะ” ไม่รอให้อนุญาต อโณชาจับนิ้วเรียวยาวของอีกฝ่ายวางทาบลงบนช่องทางด้านหลัง ค่อยๆ กดมันเข้าไปในร่าง ส่วนนั้นบีบรัดเสียจนหลงแทบคลั่งตาย เขาอาจจะถึงจุดสุดยอดโดยที่ยังไม่ได้แตะต้องด้านหน้าด้วยซ้ำไป
“อื้อ ดีมากเลย” เจลหล่อลื่นช่วยให้อะไรๆ ง่ายขึ้น ใช้เวลาไม่นานนักปลายนิ้วของหลงก็ขยับหมุนวนในช่องทางนั้นได้สำเร็จ ร่างด้านบนสั่นสะท้านจนอดไม่ได้ที่จะยกสองแขนโอบรอบคอ ลมร้อนกระซิบที่ข้างหู “พะ..พอแล้ว”
หลงนิ่งค้างกลางอากาศ พอแล้วนี่คือมันทำไม่เก่งทำไม่ดีหรืออย่างไร ระหว่างขมวดคิ้วสงสัยมือตัวเองก็ถูกดึงออกไปเสียแล้ว ส่วนกลางลำตัวถูกจับแบบไม่ทันตั้งตัวทำเอาสะดุ้งเฮือก
“คะ..คุณอโณ” มันทำได้แค่ร้องเรียกชื่อตอนที่ร่างด้านบนขยับเข้ามาจนหน้าท้องเกือบจะแนบกัน อโณชาจับส่วนร้อนผ่าวที่เลอะเจลหล่อลื่นจ่อเข้ากับช่องทางด้านหลังของตัวเองแล้วกดลงไปช้าๆ
เสียงครางปะปนกันดังอยู่ใกล้ๆ หลงหูอื้อตาลายไม่อยากจะเชื่อว่ากำลังอยู่ในตัวคุณอโณ แถมยังถูกบีบรัดจนแทบคลั่ง หัวสมองเหมือนมีพลุหลากสีระเบิดตูมตามอยู่ด้านใน มันกระซิบบอก
“คุณอโณ”
“หือ?”
“ถ้าผมเลือดกำเดาไหลอีกก็ห้ามหยุดนะครับ”
“ฮ่าๆ ๆ” เสียงหัวเราะนั้นช่างลื่นหู แม้แต่เวลาเข้าด้ายเข้าเข็มขนาดนี้หลงยังจะพูดอะไรเด๋อๆ ออกมาได้อีก น่าเอ็นดูจนต้องจูบหนักๆ ที่ปลายคางเป็นรางวัลให้ “ขยับนะ”
ไม่รู้ว่าขออนุญาตใครเพราะหลังกล่าวจบสะโพกสวยได้รูปก็ยกขึ้นจนเกือบหลุดออกจากกันแล้วกระแทกลงมา หลงสำลักน้ำลายทันทีเพราะอารมณ์พุ่งสูงขึ้น มันไอค่อกแค่กอยู่สองสามทีจนน้ำลายกระเด็นไปเปื้อนอกคุณอโณ
“หลง! ใจเย็นๆนะ”
“แค่ก ๆ ผะ..ผมไม่เป็นไร” มันผายมือลงด้านล่าง “ต่อเลยครับ”
ไอ้ลูกหมาหน้าแดงฉ่าตอนที่อโณชาขยับตัวอีกครั้ง เรือนร่างนี้น่าหลงใหลเป็นที่สุด แม้แต่ข้อเท้าที่สวมถุงเท้าสีดำตัดกับผิวหลงยังว่าเซ็กซี่เลย ให้นั่งมองข้อเท้าคุณอโณทั้งวันก็ยังได้
ใบหน้าถูกกดให้แนบลงกับแผ่นอกขาว หลงเลยได้โอกาสซุกไซ้พรมจูบลงไปบ้าง จรดตั้งแต่ไหปลาร้าลากลงมาถึงยอดอกทั้งสองข้างที่กำลังยกขึ้นล่อหน้าล่อตา ใช้ริมฝีปากครอบครองมันไว้ ไล้เลีย งับเบาๆ เหมือนลูกหมา
ถูกรุกรานทั้งด้านล่างและบนพร้อมกันยังไม่สาแก่ใจเมื่อฝ่ามือสากเข้าเกาะกุมส่วนหน้าพร้อมรูดรั้งให้อย่างไม่ประสา
“อ๊ะ! อืม..” ฟันขาวขบกัดเข้าที่ใบหูเมื่อถูกสัมผัสในจุดวาบหวาม เสียงครางทุ้มต่ำปะปนกันจนแยกไม่ออก และมากยิ่งขึ้นเมื่อบทรักดำเนินมาถึงจุดสุดท้าย หลงพึมพำเหมือนคนเพ้อๆ ว่าเขาทนไม่ไหวอีกต่อไป
ร่างทั้งสองสอดประสานเข้าหากันราวกับอยากจะเป็นหนึ่งเดียวกันให้มากที่สุด หลงปลดปล่อยออกมา สัมผัสได้ถึงความซาบซ่านที่แล่นพล่านไปทั่วร่าง มือขยับเร็วขึ้นเพื่อให้อีกฝ่ายสุขสมไปด้วย สุดท้ายอโณชาก็ปล่อยของเหลวสีขาวเลอะหน้าท้องมันในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา
ห้องตกอยู่ในความเงียบมีเพียงเสียงหอบหายใจ จวบจนอโณชาถอนตัวออกมาจากจุดที่ร่างกายเชื่อมต่อกัน เขาทิ้งตัวลงนอนข้างๆ อย่างเหนื่อยล้า อายุใกล้จะเลขสามแล้วมั้งถึงได้เหนื่อยง่ายขนาดนี้
หลงมองผู้ปกครองเหมือนยังไม่หลุดจากภวังค์ ใบหน้าเปื้อนเหงื่อของคุณอโณสวยงามจนคิดว่าหากจ้องนานเกินไปอาจจะถูกสวรรค์ลงโทษให้ตาบอดเลยก็ได้
เพราะเหงื่อที่เหนียวตัวทำให้อโณชางุ่นง่านจนต้องถอดเสื้อเชิ้ตออก สุดท้ายก็เหลือแต่ถุงเท้าที่ไม่ช่วยปิดบังส่วนสงวนใดๆ ทั้งนั้น
“หือ?” เขาร้องในลำคอเมื่อคนสูงกว่าจ้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ผมฝันอยู่หรือเปล่าเนี่ย” แววตาคนพูดเหมือนกำลังเมายา “เรา...เรา...เรา...เอ่อ..” มันตบมือป้าบๆ เป็นภาษากาย “กันแล้ว?”
“ยังมั้ง” โดนประชดเข้าให้
“โธ่..ก็ผมดีใจนี่ครับ” มันงึมงำกับหมอน “คุณอโณไม่รู้หรอกว่าผมจินตนาการเรื่องนี้ไว้กี่รูปแบบ”
“ฉันเลี้ยงให้หลงเป็นเด็กลามกเหรอเนี่ย”
“ก็เป็นเหมือนคนเลี้ยงนั่นแหละครับ” ไอ้นี่ก็ตอบพาซื่อ จะให้ย้อนภาพให้ดูไหมว่าเมื่อกี้ใครเริ่มก่อน เจอเด็กพูดความจริงแบบนี้อโณชาเลยได้แต่เงียบ
“แต่ผมดีใจนะ”
“ที่ได้ทำกันน่ะเหรอ”
หลงส่ายหน้า แก้ไขใจความให้ถูกต้อง “ที่ได้อยู่กับคุณอโณ”
“กินข้าว ล้างจาน ดูทีวี ทำความสะอาดบ้าน ซักเสื้อผ้า อาบน้ำให้เก๋ากี้” กิจวัตรธรรมดาๆ ทั้งที่ไม่มีอะไรน่าประทับใจทั้งนั้น “จะอะไรก็ช่าง...”
ดวงตาเรียวส่งยิ้มให้ สว่างไสวไม่ต่างจากดวงอาทิตย์
“ขอแค่ได้อยู่กับคุณอโณ ผมก็มีความสุขแล้วครับ”
เพียงแค่ประโยคทื่อๆ ประโยคเดียวทำเอาคนร้องไห้ยากแสบหน่วยตาไปหมด อโณชากลืนก้อนความรู้สึกลงคออย่างยากลำบาก
“หวา” หลงเห็นแสงสะท้อนของหยดน้ำที่ดวงตาได้แต่ลนลานคว้าผ้าห่มขึ้นมา “คุณอโณเจ็บเหรอครับ ระ...หรือว่าจะทำแรงไป”
หัวกลมๆ ส่ายไปมาให้อีกฝ่ายหายตกใจ “ฉันทำเองมันจะแรงไปได้ยังไง”
“เออ นั่นสิเนอะครับ”
ดวงตาโศกสะท้อนภาพใบหน้าซื่อใส รอยยิ้มของหลงคือสิ่งที่ดีที่สุด
“หลง”
“......”
“มานอนใกล้ๆ ฉันหน่อยสิ”
ใบหน้าเลอะกระอยู่ห่างเพียงไม่กี่เซนต์ นอนฟังลมหายใจของกันและกันอยู่อย่างนั้น ก่อนอโณชาจะยื่นหน้าเข้าไปให้ปลายจมูกชนกัน
สัมผัสเบาๆ ชวนเคลิบเคลิ้ม เนิ่นนานอยู่อย่างนั้นราวกับจะยืนยันว่าห้วงเวลาไม่สามารถพรากเอาสิ่งนี้ไปได้ ริมฝีปากบางขยับตอบรับ
“ฉันก็มีความสุข”
เจ้า ‘ความสุข’ ที่ว่าส่งยิ้มตอบกลับมา
วินาทีนั้นผีเสื้อนับพันบินฟุ้งในอากาศ
ความสุขอยู่แค่ปลายจมูกนี้เอง
TBC
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ขุ่นแม่ขาาาา ในที่สุดดดด //จุดพลุเจ็ดสีขึ้นฟ้า
ฉากเรทรอบนี้ไม่ตลกนะคะ อยากเขียนอะไรเซ็กซี่แบบจริงจังบ้างค่ะ เพราะนี่คือนิยายโรแมนติกดราม่า//ทำหน้าขรึม
เขียนแล้วก็โล่งใจ ตกลงหลงเป็นพระเอกจริงๆนะ เขียนเองยังกลัวพลิกเอง ก๊ากกกกก
มีวันนี้เพราะลุงสับหลังนะหลงเอ๊ย ว่างๆกลับไปให้เงินค่านวดแกบ้างก็ดี
ในส่วนของคุณอโณนั้นไม่ขอพูดอะไรมาก.... //กราบเงียบๆ #นี่อโณไม่มีมโน
ไม่ได้เขียนฉากเต็มๆ นานมาก ติดขัดตรงไหนขออภัยนะคะ
เจอกันตอนหน้าจ้าาาา
-
:jul1:
สู่สุขคติ เป็นของกันและกันแล้วอ่าาาาาาาาาาา ไอ้หลงตายตาหลับละ :heaven
ฟินมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หลงเอ้ย พรุ่งนี้นวดให้คุณอโณด้วยนะ ปวดเมื่อยตัวขั้นขีดสุดแน่นอน
ปอลอ หลง ครั้งหน้าก็รุกเองซะบ้างนะหนู เอาให้คุณอโณละลายเลย :hao6:
***********
อ่านรอบสอง
เพิ่งเห็นว่า คุณอโณมีไอเท็มเสื้อเชิ้ตปลดกระดุม+ถุงเท้า
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
เซ็กซี่มากกกกกกกกกกกกกกก กรีดร้องๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :ling1:
-
ฟินและน่ารักมาก
-
กรี๊ดดด ในที่สุดก็ถึงวันนี้ :hao7: :pighaun: :hao7: :pighaun:
-
เป็น NC ที่บอกได้เลยว่า .... ลุ้นมากกกกกก แบบว่า เขากลัวล่ม :laugh: เอาใจช่วยมาก แอบสตั้นตอนอโณบอกว่าถ้าไม่เตรียมจะเจ็บ อารมณ์ตอนนั้นคือ เห้ยยยยย อิโหล๊งงง เอ็งกำลังจะโดนจิ้มเหรอว้าาาเนี่ยยยย?? (อยากจะกรี๊ดดังๆแต่ทำไม่ได้ เพราะแอบอ่านในที่ทำงาน 555555) พออโณสวมถุงยางให้เท่านั้นแหละ เฮ้ออออออ :เฮ้อ: ค่อยยังชั่ว อโณรุกหลง นึกไม่ออกจริงๆ 55555
#มีวันนี้เพราะลุง จำไว้นะหลง ฮาาาาาาา // ชอบตอนที่หลงบอกว่า ถ้ารังเกียจมันคงไม่โด่เด่แบบนี้ คือ... ทฤษฎีกายภาพตอบได้ทุกสิ่ง...จริงๆ หลง นายฉลาดมาก
จากนี้ต่อไปจะเป็นยังไงน้อ?? นึกไม่ออกเลยจริงๆ อยากอ่านเร็วๆจุง ขอบคุณน้า คุณ Indigo สนุกมากเลยเรื่องนี้ :katai2-1: :pig4:
-
คุณอโณ สุดยอดมากก ในทุกๆเรื่องเลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเราอ่านในมุมมองของหลงหรือเปล่า แต่สิ่งที่ได้เห็น ได้อ่าน ได้รู้สึก คือคุณอโณแมร่งสุดยอด เก่ง ฉลาด ดูมีมิติในทุกๆด้านเลย หลงโคตรโชคดีอ่ะ ที่ได้รักกับคุณอโณ เซ็กซี่มาก จริงๆ ไม่ใช่เฉพาะฉากนั้นนะ ทุกย่างก้าว ทุกคำพูด คือดีอะ ดีมากๆๆๆๆๆ อยากเป็นมือที่ 3 เลยยย
555555
-
กรีดดดดร้องงงงงงง :haun4: :pighaun:
เลือดกำเดาไหลแทนหลง คุณอโนเซ็กซี่มากกก
-
แม้กระทั่งตอนเข้าได้เข้าเข็ม หลงก็ยังเด๋อไม่สุด
มีความฮาเป็นระยะ ทำไมคุณอโนถึงมองว่าน่ารักนะ ไม่เข้าใจเลย 555555555555555
-
แม่เจ้า!!!! อิฉันลุ้นมากกลัวว่ามันจะล้ม ยิ่งช่วงฉีกถุงยาง แหม่สถานการณ์ให้เหลือที่คุณอโณจะรุกไอ้หมาหลง :call: ขอบคุณที่มันไม่ใช่ :jul1: สำเร็จ ลุล่วง
-
ตอนนี้ไม่รู้หลงกินคุณอโณ รึคุณอโณกินหลง
โอ๊ยคุณอโณร้อนแรงอ่ะ
ไม่ไว้ใจนักเขียนไม่เกินสองตอนดราม่าจะมาใช่มั้ยคะ ฮืออออ
สงสารคุณอโณววว เอาเล่มพิเศษพี่ภาพมาปลอบด้วย //เดี๋ยวนะผิด 5555
-
กรี๊ดดดดดดด เห็นแวบๆในเพจ เลยย่องเข้ามาดู คุณอโณแซ่บอะไรปานนั้น ฮรือออออ มีความอยากให้ปรเมศกับอโณชามาเจอกัน #มีความเหมือนกันตอนใส่ถุงให้อีกฝ่าย
ฟินตรงจมูกชนกันนี่แหละนาาา หืดหาดดดดด
-
:z1: :z1: :z1:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
จุดพลุค่ะ ขอให้ความสุขอยู่กับคุณอโณและหลงไปนานๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด คุณอโณเผ็ดแซ่บมากส่วนหลงก็จะน่ารักไปไหน
-
กว่าจะมีวันนี้ นึกว่าจะต้องรอออีกนานซะแล้ววว หลงเอ๊ยยยย ในที่สุด 5555 ดีใจด้วยน้าาา
-
สมกับเป็นท่านผู้อุปถัมภ์ อิ อิ
-
คุณอโณ๊ ผู้ชายคนนี้ก็สายเปย์จริงๆเลยเปย์มันทุกอย่างไม่เว้นเรื่องบนเตียง
-
ร้อนแรงสมเป็นคุณอโณ
เด๋อด๋าพาละเหี่ยใจสมกับเป็นหลง
แต่กิจกรรมธรรมดาที่พาสุขใจนี่อ่านแล้วรู้สึกหัวใจฟูฟ่อง
-
:mc4: :mc4: :mc4: เขาได้กันแล้วววววววว
-
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง
-
โอ้ยยย นึกว่าคุณอโณจะเป็นฝ่ายกดเสียเเล้ว
รุ้สึกว่าปรเมศ กับ อโณมีความคล้ายกัน รุกก่อนได้เปรียบเสมอ 555
-
โหหห เอ็นซีครั้งแรกของเรื่องเลยก็ว่าได้
ลุ้นตลอดตอนอ่าน กลัวล่มปากอ่าวอีก :hao6:
คุณอโณเซ็กซี่มากกกก โอ้ยยยยยยย
ผู้ปกครองต้องลงมือเองจริงๆอ่ะ
ถ้าให้หลงนำคือแบบ ล่มแน่ๆ ล่มแน่นอนนนน
เรื่องกำลังมาหวาน มาน่ารัก ดราม่าจะมาไหมนา :katai1:
-
:jul1: :jul1: คุณอโณเซ็กซี่และแซ่บมาก
-
Ch.26
หืมมมมมมมมมมมมมมมม เมาเหรอ
เป็นเรานะหลง ไม่รอดอ่ะแบบนี้ หลงเป็นคนดีไปนะ
แฟนจุ๊บ แฟนกอดแล้วยัง....อีก สาธุพ่อยอดขมองอิ่มนิ่มเป็นฟองน้ำ อิอิ
//มาอ่านแบบเลทๆ ทั้งที่ไลค์เพจตลอด เพิ่งได้จังหวะอ่านค่ะะ
-
Ch.27
คุณอโณดีอ่ะ มานั่งรับฟังปลดทุกข์ของเพื่อนร่วมงาน..แบบนี้ 55555555555
หลงนี่ก็ฮาทุกเวทีจริงๆ เลยนะ พูดจี้แพรวใช้ได้ โคตรขำ
แต่ตอนจบคุณอโณอย่าหงอยสิ หลงแค่อยากเป็นที่พึ่งได้เองน่า ฮุฮุ
-
เอ๊ะะะะะะะะะะะะะะะะ ตอนนี้มันอะไรรรร
มิทันตั้งตัวววววเลยยยยยยย วร้ากกกกกกกกกก
ได้.....ไดดดดดดด้ ได้แล้วววววววววว กันแล้วววว โห่ฮี้โห่วววววววววววเลยยยย
หลงไม่คิดไม่ฝันว่าจะเป็นจริง เราก็ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีวันนี้เหมือนกันนะ 555555555
โอ้แม่...สุดแสนประหลาดประทับใจ คุณอโณยอดเคะสุดแสนล้านเซ็กซี่มหาประลัย กรี๊ดดดดดอ่ะ
....หลงทำบุญมาเยอะสินะ 555555555555
มีความหวัง หากหลงความจำกลับมา อยากให้น่ารักแบบนี้ แต่หึงก็จับกดให้คุณอโณตกใจเล่นบ้าง 5555
รอตอนหน้าคร้าบบบบ
-
ยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาอ่านหลงกับคุณอโณอะจึ๊ยๆกันเลย โอ๊ย ก่อนจะเข้าฉากเราคิดแปดตลบได้ว่าใครจะเป็นรุก ใครจะเป็นรับ แต่ตอนแรกนึกแล้วว่าสงสัยหลงผู้อ่อนด้อยประสบการณ์คงไม่แคล้วโดนคุณอโณกดชัว ที่ไหนได้คุณอโณก็เคะราชินีนี่เอง :haun4: ทุกซีนดีต่อหัวใจ
-
เป็น nc ที่ลุ้นเหนื่อยมาก เอาใจช่วยหลงสุดๆ
-
ความทรงจำที่ 29
การเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันมันดีแบบนี้นี่เอง
หลงมองผิวหน้าเปล่งปลั่งของตัวเองในกระจก จะมองมุมไหนไอ้ผู้ชายในนั้นก็น่าอิจฉาที่สุดในโลก ถ้าเป็นคนอื่นหลงจะจ้างคนมาฆ่าไอ้หน้ากระนี่ทิ้งเลยทีเดียว ชีวิตแกจะดีไปแล้วไอ้หลง!
ภาพเมื่อคืนยังติดตรึงในหัวสมอง เรือนร่างเปลือยเปล่าอาจจะดี แต่ไม่อาจเทียบเท่าแววตาที่สบประสานมาตอนที่ล้มตัวนอนข้างๆ กันหรอก ไม่น่าเชื่อว่าดวงตาสวยๆ นั่นยังสวยได้มากกว่านั้นอีก ระยิบระยับเหมือนดวงดาว แม้จะไม่รู้นามสกุล แต่คุณอโณเคยบอกว่ามันแปลว่าพระจันทร์
มิน่าล่ะห้องมืดขนาดนั้นยังสว่างไสวเป็นที่สุด
ผ้าขนหนูเนื้อนุ่มซับหยดน้ำบนใบหน้าออก แปรงสีฟันถูกเสียบลงข้างๆ ของใครอีกคน หลงกลายเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่เต็มตัวแล้ว ข้าวของของเขาแทรกอยู่ในทุกพื้นที่ของห้อง
แอ๊ด บานประตูห้องน้ำถูกผลักออกก่อนร่างนั้นจะเดินดุ่มๆ ออกมา กลิ่นอาหารเช้าลอยมาเตะจมูกในทันที ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าหลังจากค่ำคืนอันร้อนแรงคุณอโณจะลุกขึ้นมาทอดไข่ให้กินหน้าตาเฉย แถมยังคั้นน้ำส้มสดๆ ด้วย หลงเสียอีกที่ปวดเนื้อเมื่อยตัวไปหมด
“มากินข้าวก่อนสิหลง”
พลังเหนือมนุษย์นี่มันอะไรกัน
หน้าตาอิ่มเอิบเปล่งปลั่งกว่าไอ้หลงร้อยเท่าพันเท่า แถมยังยกถาดใส่จานข้าวหนักๆ ออกมาด้วยมือเดียว ไม่หวั่นแม้จะมีแมวตุ้ยนุ้ยมาคลอเคลียพันแข้งพันขาอีกต่างหาก
ต้นคอขาวๆ กับเส้นผมสีดำเคลื่อนไหวเสียดสีกันตอนที่ขยับตัว มือหยิบของในถาดวางบนโต๊ะทีละชิ้น
“วันนี้มีสลัดทูน่ากับแซนด์วิช...”
จุ๊บ
การจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวทำอโณชาหน้าเหวอ แต่เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของอีกฝ่ายก็เผลอยิ้มออกมา สองมือจับเข้าที่ปลายคางคนสูงกว่าโน้มมันลงมา ประกบริมฝีปากเข้าหาอย่างอ่อนโยน
“อรุณสวัสดิ์นะหลง”
อาหารเช้าในวันนั้นอร่อยที่สุดในโลกเลยล่ะ
…………………………………………………
“ดอกไม้จะบานแล้วนะ”
“หา?” ลูกจ้างหันรีหันขวาง “ลุงพูดกับใครเหรอครับ”
สมานจิ๊ปากรำคาญความซื่อบื้อของลูกจ้าง “ก็ตอนนี้มีข้ากับเอ็งสองคนคิดว่าพูดกับหมาที่ไหนล่ะ”
“แฮะๆๆ” แห้งกว่าทะเลทรายก็ยิ้มไอ้หลงเนี่ยแหละ มันหนีบรองเท้าให้แน่นขึ้นขยับเดินไปทางซ้ายเพื่อรดน้ำต้นไม้ต่อ “ผมเห็นบานไปตั้งเยอะแล้วนะครับ”
ใช่แล้วนี่เข้าฤดูฝนจนมาถึงกลางเดือนกันยาฯ มีหรือดอกไม้ได้รับน้ำจะไม่บาน สวนหลังบ้านลุงสมานเลยกลายเป็นโอเอซิสชั้นดี ดอกไม้สารพัดสีพากันชูช่อออกดอกกันใหญ่ อย่างวันนี้หลงก็แค่รดน้ำพอให้ดินไม่แห้งเพราะแดด ถ้าโชคดีหน่อยฝนก็จะตกช่วงเย็นๆ ถึงตอนนั้นเสื้อผ้าก็แห้งเรียบร้อยแถมยังไม่ต้องรดน้ำตอนเย็นอีกด้วย
ชายชรานั่งกอดอกอย่างวางท่า “ข้าหมายถึงดอกอังกาบ”
“เอ๋!” ทันใดนั้นไอ้ลูกจ้างก็หูผึ่ง หันขวับไปมองพุ่มไม้เลื้อยสีเขียวทันที “จริงเหรอครับ ดอกจะบานแล้วเหรอ”
“ก็กันยาฯ ตุลาฯ นี่แหละแล้วแต่ปี”
“อยากเห็นจัง”
“ดอกอื่นสวยกว่าเยอะ” ลุงสมานโบกมือ “เอ็งไม่ต้องคาดหวังเลยนะ ถ้ามันสวยขนาดนั้นคนก็เอาไปจัดดอกไม้แล้วสิ”
เถียงคนแก่ไปก็เปล่าประโยชน์ หลงเลยเลือกจะเงียบแล้วบรรจงรดน้ำให้พุ่มอังกาบอย่างดี ถ้าเป็นในละครต้นอื่นคงรุมตบมันเป็นแน่แท้ เอื้อมไปจับที่ใบเรียวแหลมอย่างทะนุถนอม หลงบอกมันในใจว่า ‘อีกไม่นานก็จะได้เจอกันแล้วนะ’
เกือบห้าเดือนแล้วเหรอเนี่ย ทั้งที่เกิดใหม่ในช่วงเวลาแค่นั้น แต่หลงรู้สึกผ่านโลกมานานเหลือเกิน ดอกไม้ต้นแรกที่ลงดินไว้ก็ใกล้จะบาน ถึงตอนนั้นก็อยากจะพาคุณอโณมาดูด้วยกัน…
“เฮ้ย! โทรศัพท์เอ็งร้องอยู่หน้าร้านน่ะ”
“หา! ของผมเหรอครับ?” ลูกจ้างหน้าเหวอ รีบวิ่งไปปิดก๊อกน้ำทันที ขืนชักช้าคนแก่ขี้รำคาญได้สวดยับแน่
สองขาก้าวผ่านโซนด้านหลังพุ่งไปหาต้นเสียงบนกองผ้าทันที เบอร์โทรหลงมีแค่สองคนที่รู้ คนหนึ่งนั่งอยู่ที่หลังบ้าน ดังนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าใคร แค่เห็นชื่อบนหน้าจอไอ้ลูกหมาก็ยิ้มหน้าบานแล้ว
“ครับคุณอโณ”
ทันทีที่เสียงทุ้มนุ่มตอบกลับมามันก็ได้แต่ขมวดคิ้ว
“อะไรนะครับ?”
………………………………..
“ขอโทษนะฉันลืมเอกสารไว้ที่ห้อง หลงช่วยเอามาให้หน่อยได้ไหม?”
สิบนาทีที่แล้วหลังได้ยินประโยคนั้นหลงก็ทิ้งหน้าที่การงานไว้เบื้องหลังแล้วมุ่งหน้ากลับห้องทันที โชคดีที่ตากผ้าเสร็จหมดแล้วไม่อย่างนั้นคงโดนสวดต่อ ลุงสมานอนุญาตให้ไปทำภารกิจได้แต่กำชับว่าต้องกลับมาเก็บผ้าให้ทันตอนเย็นด้วย จะมีนายจ้างที่ไหนขี้บ่นแล้วใจดีขนาดนี้เนี่ย
คุณอโณบอกว่าเป็นเอกสารสำคัญ แล้วก็ลังเลเล็กน้อยว่าสำคัญหรือเปล่า ได้ยินเสียงแพรแว่วมาว่า ‘เอามาเผื่อไว้ก่อนก็ดีค่ะ’ จริงๆ ถึงแพรไม่บอกหลงก็ขันอาสาให้อยู่แล้ว เขาอยากไปที่ทำงานคุณอโณจะตาย อยากเห็นว่าคุณอโณไปทำงานในที่แบบไหน เพื่อร่วมงานเป็นอย่างไร
เขาอยากรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับคุณอโณ ต่อให้เป็นเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนก็เถอะ
แก๊ก กลอนประตูขยับหมุนและถูกผลักเข้าไป หลงเห็นก้อนกลมๆ ของเก๋ากี้ยกหัวขึ้นมาเล็กน้อยพอเห็นว่าเป็นใครก็ซุกตัวนอนบนเตียงดังเดิม
มีเวลาไม่ค่อยมากนัก ถ้าคุณอโณต้องใช้เอกสารขึ้นมาต้องลำบากแน่ๆ คิดได้ดังนั้นก็สาวเท้าเข้าไปยังโต๊ะกลางของชุดโซฟาทันที กลับจากข้างนอกมาทีไรอโณชามักจะกองเอกสารทุกอย่างทิ้งไว้ตรงนี้นี่นา เห็นว่ารอบนี้ให้หาที่เขียนหัวกระดาษถึง ‘คุณบดีศร’ และด้านในมีเอกสารจำนวนสามฉบับ
กองหนังสือ เศษกระดาษ และซองเอกสารมากมายถูกเทกระจาดเต็มพื้นเพื่อให้ง่ายต่อการค้นหา หลงแยกกองที่หาแล้วออกไปไกลๆ ทว่าเหมือนงมเข็มในมหาสมุทรเหลือเกิน ไม่รู้ว่าหลงพลาดตรงไหนไป จวบจนปิดซองสุดท้ายแล้ววางบนกองชายหนุ่มก็ถอนหายใจออกมา
แย่แล้ว พอบอกว่าเอกสารก็คิดออกแต่ตรงนี้ แบบนี้ก็เท่ากับว่าเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์เลยน่ะสิ ขณะกำลังเคร่งเครียดกับกระดาษซองเดียวสมองก็ไพล่คิดไปถึงคืนนั้น คืนที่คุณอโณเมา
จริงด้วย! ตอนนั้นคุณอโณถือเอกสารมาด้วยฉบับหนึ่งกับกุญแจรถ จำได้ว่าเจ้าตัวเมาจนเหวี่ยงทิ้งหมด แต่หลงไปเก็บกุญแจรถมาได้ ส่วนซองเอกสารไม่รู้ปลิวไปอยู่ส่วนไหนของห้อง
พอล็อกเป้าหมายสำเร็จหลงก็ทิ้งของบนโต๊ะกลางโซฟาแล้วหันมาก้มหน้าหาตามซอกโต๊ะแทน ใช้เวลาไม่ถึงนาทีเขาก็พบซองเอกสารซองหนึ่งซุกซ่อนอยู่ใต้โซฟา เรียกได้ว่าอยู่ใกล้แค่ปลายจมูกนี่เอง
หัวใจลิงโลดเมื่อคิดว่าจะได้รับคำชมแบบไหน สีหน้าแบบใด ตอนที่ได้เอกสารสำคัญนี้ หลงเช็ดฝุ่นกับเสื้อยืดของตัวเองจนซองสะอาดสะอ้าน จากนั้นก็เปิดออกเพื่อตรวจเช็กหัวกระดาษอีกครั้ง
ทว่ามันไม่ใช่สิ่งที่อโณชาต้องการ..
ไม่มีเอกสารสามฉบับ ไม่มีชื่อลูกค้าคนนั้น
รูปถ่ายหน้าตรงติดบัตรของใครคนหนึ่งถูกแปะอยู่ข้างๆ ภาพที่ทนายแสงถ่ายจากร้านอาหาร และไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเหมือนกันขนาดไหน เหมือนจนลมหายใจหยุดชะงัก
‘ทิวากร สัจจเมธานนท์’
แปล๊บ แค่ชื่อนั้นสมองก็เหมือนถูกเหล็กแหลมทิ่มแทง
‘อายุ 25 ปี’
ปวด ปวดเหลือเกิน...
‘หมู่เลือด AB’
“โอ๊ย!”
‘เชื้อชาติ ไทย’
ราวกับสมองแตกเป็นเสี่ยงๆ ปลายนิ้วที่สั่นระริกพลิกหน้ากระดาษถัดไป...
สำเนาคำฟ้อง
ร่างทั้งร่างทรุดลงบนพื้น สองมือกุมศีรษะราวจะปกป้องไม่ให้มันแหลกสลาย...
............................................
“ทิว!” น้ำเสียงอ่อนโยนตะโกนเรียกจากในครัว “กินข้าวได้แล้วลูก!”
เด็กชายในวัยแปดขวบเพิ่งจอดจักรยานตรงหน้าบ้านได้ไม่นานก็ถูกเรียกเสียแล้ว เจ้าตัวฮึดฮัดขัดใจเล็กน้อยที่ถูกขัดจังหวะเล่นกับเพื่อน หน้ายังไม่ทันจะงอมารดาก็ตะโกนตามมาสมทบ
“มีของโปรดลูกด้วยนะ”
“มาแล้วครับ!” ทีนี้เร็วกว่าแสงเสียอีก ร่างน้อยๆ โผล่หน้ามาในครัวทันที มือน้อยๆ เอื้อมเข้าหาจาน “หอมจังเลย”
“เดี๋ยวแม่ตีมือหรอก” หญิงสาวยกมือขึ้นขู่ “ไปล้างมือก่อนเลยนะ”
คนตัวเล็กหน้ามุ่ย เห็นของกินมากองตรงหน้าแล้วแท้ๆ แต่จะให้แม่โกรธก็คงไม่ดีเหมือนกัน เขาจึงวิ่งไปล้างมือพร้อมกลับมาที่โต๊ะทันที ข้าวผัดหอมฉุยร้อนๆ ชวนน้ำลายสอ พร้อมเครื่องเคียงเป็นหมูปั้นก้อนของโปรดมีหรือจะอดใจไหว มือกลมป้อมจับส้อมจิ้มเข้าปากทันที
“ค่อยๆ กินสิลูก” บ่นไปทั้งที่ปากระบายรอยยิ้ม “เย็นนี้แม่ออกไปกับพ่อนะ”
“ทิ้งผมอีกแล้ว” รสชาติในปากเผื่อนลงทันตา เป็นแบบนี้ทุกทีเลย พ่อแม่ชอบทิ้งเขาไว้กลางป่ากลางสวนแล้วตัวเองแต่งตัวสวยออกไปกินข้าวนอกบ้านทุกที
“ไม่ได้ทิ้งซะหน่อย” ว่าแล้วก็เอื้อมไปลูบเส้นผมเป็นเชิงง้อ “ติดลูกค้าจริงๆ นะ”
ความเจริญกำลังขยายตัวมาถึงเมืองกาญฯ ธุรกิจขายต้นไม้พลอยรุ่งเรืองตามไปด้วย จะรีสอร์ต บ้านพักตากอากาศ หรือศูนย์ราชการก็ล้วนแต่ต้องมีต้นไม้ประดับตกแต่งทั้งนั้น หล่อนและสามียึดอาชีพนี้มาได้หกปีแล้ว แถมยังได้เลือกทำเลก่อนใครทำให้ ‘ร้านต้นไม้สัจจะ’ นำหน้าคนอื่นไปก้าวหนึ่งเสมอ
งานเยอะมันก็ดีทว่าเหมือนดาบสองคม เวลาที่มีให้ลูกชายคนเดียวน้อยลงไปทุกที ทั้งที่อยากหาเงินเยอะๆ เพื่อแกแท้ๆ กลายเป็นต้องทิ้งไว้กับพี่เลี้ยงพม่าและบรรดาลูกจ้างในสวน โชคดีที่ได้บริวารดี ตลอดหกปีที่ผ่านมาพวกเขาไม่เคยสร้างปัญหาอะไรให้หนักใจเลย
“เดี๋ยวซื้อรถบังคับกลับมาให้นะครับ” นิ้วโป้งเกลี่ยเศษอาหารข้างแก้มกลมๆ ออก “ไม่แงงอนะ ทิวโตแล้วนะลูก”
“ก็ได้ครับ”
“แม่จะบอกให้ป้าสาชงนมให้ด้วย อย่าลืมดื่มก่อนนอนนะครับ”
“คร้าบบบบ”
ทิวากรเป็นเด็กดีว่านอนสอนง่าย ติดพ่อติดแม่ แม้จะชอบเล่นซนคลุกดินคลุกฝุ่นไปบ้าง แต่เด็กวัยนี้ก็แบบนี้กันทุกคน เด็กชายตัวน้อยคือความภาคภูมิใจของพวกเขา ที่ยอมวิ่งวุ่นทุกวันนี้ก็เพราะอยากเห็นทิวมีความสุขเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี
“แม่ครับ กินเสร็จแล้วไปเล่นได้หรือยังครับ”
“เดี๋ยวก็จุกกันพอดี นั่งคุยกับแม่ให้ข้าวย่อยก่อนสิ” แทนที่จะหน้าหงิกงอ แต่ทิวมีสีหน้าแช่มชื่นที่ได้อยู่กับแม่ “เรื่องการบ้าน...”
“ไม่คุยเรื่องนี้สิแม่!”
“ฮ่าๆๆ”
เสียงเจื้อยแจ้วดังไม่หยุดทำเอาโต๊ะกินข้าวที่มีเพียงสองแม่ลูกครึกครื้นสุดๆ ทิวเป็นเด็กพูดมาก จ้อเรื่องเพื่อนที่โรงเรียนไม่หยุด ไหนจะโอ้อวดที่ไปช่วยคนงานขุดดินมา หรือเรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างเผลอไปสับไส้เดือนขาดเป็นสองท่อน จะเรื่องไหนแม่ก็ตื่นเต้นกับเขาทั้งนั้น ยิ่งเล่าสนุกเข้าไปใหญ่
“แม่ๆ รถบังคับไม่เอาก็ได้นะครับ พ่อกับแม่รีบกลับมาได้ไหม”
เด็กดีของแม่ช่างน่ารักจริงๆ
.........
กาญจนบุรีเป็นจังหวัดติดชายแดน อุดมไปด้วยธรรมชาติ ป่าไม้อุดมสมบูรณ์ การได้โอกาสจับโฉนดก่อนถือเป็นความโชคดี พวกเขาปลูกบ้านไว้บริเวณเดียวกับหน้าร้าน ต้นไม้เล็กที่โตได้ที่จะถูกขุดมาขายตรงนี้ หากเป็นต้นใหญ่ต้องตกลงกับลูกค้าให้เรียบร้อยก่อนขุดไปลงตามที่สั่งไม่อย่างนั้นจะสร้างความเสียหายกับสินค้าได้
บ้านสองชั้นตั้งอยู่ด้านหลังของแปลงที่ดิน เพราะต้องการให้ลูกชายเรียนโรงเรียนที่มีหลักสูตรสองภาษาจึงเปิดหน้าร้านในตัวเมือง มีลูกจ้างชาวพม่าอาศัยอยู่อีกสี่คน คนหนึ่งเป็นพี่เลี้ยงเด็ก ที่เหลือใช้แรงงาน หากวันไหนงานใหญ่ก็ไปจ้างที่อื่นมาเพิ่ม
ลานด้านหน้าของที่ดินส่วนใหญ่หมดไปกับการวางต้นไม้เล็ก ล้อมรั้วเหล็กพร้อมคลุมด้วยสแลมสีเขียว ลูกชายของบ้านชอบออกมาวิ่งเล่นไม่ก็ปั่นจักรยานแถวนี้บ่อยๆ เพราะถูกห้ามไม่ให้ออกถนนใหญ่ วันนี้ก็เช่นกันที่เสียงอ๊อดๆ แอ๊ดๆ ของโซ่พาหนะสองล้อดังไม่ขาดสาย จวบจนรถกระบะคันใหญ่เลี้ยวเข้ามาจอดในรั้วบ้านนั่นแหละถึงได้หยุดลง
เด็กชายตัวน้อยรีบนำขาตั้งจักรยานลงทันทีพร้อมวิ่งโร่ออกไปหาชายผู้มาเยือน คนเป็นพ่อยิ้มกว้างพลางกอดร่างเล็กอย่างรักใคร่
“ไหนไอ้ตัวแสบ เล่นอะไรมาเนี่ย” เด็กน้อยถูจมูกเข้ากับขากางเกง “เสื้อเลอะเดี๋ยวแม่ก็ดุหรอก”
“ไม่ได้ซนนะครับ แค่ปั่นจักรยานเอง” เพราะกลัวโดนดุเลยรีบอ้างใหญ่ “ก็พ่อบอกว่าลูกผู้ชายต้องซนเป็นปกติ”
“ฉลาดนักนะ” ดันเอาคำที่ชอบปลอบเมียมาย้อนเสียได้ ชักจะร้ายไปแล้วไอ้เสือ
“ขอบคุณครับ” ได้รับคำชมก็ยิ้มร่าใหญ่
“ไม่ต้องเลยเราน่ะ”
เสียงหัวเราะคิกคักดังมาแต่ไกล ไอ้ตัวแสบขี่คอพ่อเข้าบ้านไปอย่างอารมณ์ดี คนเป็นแม่ส่ายหัวปลงๆ ขณะคดข้าวใส่จาน วันนี้โชคดีที่สามีกลับมาทันกินข้าวกลางวันด้วยกัน เพราะเย็นนี้มีภารกิจเดินทางไกลเดี๋ยวพ่อลูกชายต้องงอแงอีกแน่ๆ
มื้ออาหารผ่านไปอย่างช้าๆ รอจนข้าวเรียงเม็ด แดดออกจ้าสักบ่ายโมงคนเป็นพ่อก็หันไปสบตาแม่แล้วพยักหน้าเป็นสัญญาณบอกว่าได้เวลาเดินทางแล้ว หญิงสาวเดินขึ้นบันไดไปหยิบกระเป๋าเดินทางด้านบนเงียบๆเป็นจังหวะเดียวกับที่มือใหญ่ของพ่อวางทาบบนหัวกลมๆ
“เย็นนี้อยู่บ้านคนเดียวนะทิว เดี๋ยวพ่อจะให้ป้าสาไปนอนเป็นเพื่อน”
เด็กน้อยช้อนตามอง รู้ทันทีว่าหมายความว่าอย่างไร ส่งพี่เลี้ยงมานอนด้วยแบบนี้ก็เท่ากับว่าไม่กลับบ้านสินะ ใบหน้าบูดบึ้งขึ้นมาทันที “โดนทิ้งอีกแล้ว”
“ใครจะทิ้งทิว ไม่ใช่หมาซะหน่อย” พ่อโคลงหัวไปมา “เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็กลับ พอดีลูกค้าอยู่กรุงเทพฯ”
“กรุงเทพฯ เลยเหรอ” เด็กน้อยอ้าปากหวอ “ผมก็อยากไปด้วย”
“ไปทำไมนั่น เรื่องของผู้ใหญ่เขา” พอโดนปฏิเสธจังๆ ก็เบะปากทันที “ลูกผู้ชายไม่ร้องไห้สิ”
“กะ...ก็ผมไม่อยากอยู่คนเดียวนี่”
“คนเดียวที่ไหนป้าสาก็อยู่ด้วย”
“มันไม่เหมือนกันสักหน่อย” เห็นน้ำใสๆ เริ่มเอ่อคลอแล้วพ่อได้แต่ถอนหายใจ แต่จะตามใจลูกมากก็ไม่ได้ ต้องสอนให้อดทนเสียบ้าง
“พรุ่งนี้ก็เจอกันแล้ว” ทั้งที่บอกว่าจะสั่งสอนแต่พอเห็นหน้าง้ำงอของลูกชายหัวอกคนเป็นพ่อก็อ่อนยวบ ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นเดินมาจับที่พนักพิงเก้าอี้ “เดี๋ยวพ่อซื้อของฝากมาให้”
“เอาของเล่นมาล่อเหมือนแม่เลย”
“เป็นเด็กเป็นเล็กหัดตัดพ้อนะ” แก่แดดจนอดจะประเคนมะกอกให้ไม่ได้ “เอาเครื่องบินบังคับไหม เห็นออกโฆษณาเมื่อเช้างอแงจะเอาอยู่เลยนี่”
“มะ...ไม่อยากได้”
“เอ...” เสียงทุ้มลากยาว “ที่กาญฯยังไม่มีขายด้วยน้า”
หัวกลมๆ ส่ายไปมา
“อุตส่าห์คิดว่าจะมีของใหม่ไปเล่นกับเพื่อนแล้วน้า”
“อะ...เอาก็ได้ครับ”
“ฮ่าๆๆ” เส้นผมถูกขยี้ไปมาอย่างมันเขี้ยว “ไอ้แสบเอ๊ย!”
กระเป๋าเดินทางถูกลำเลียงขึ้นหลังรถ มารดาบรรจงจูบหนักๆ ที่สองแก้มและหน้าผากก่อนจะขึ้นรถไป ปล่อยไอ้ลูกหมามองตาละห้อย พ่อโบกมือบ้ายบายให้ ทว่าเจ้าตัวเล็กวิ่งดุ๊กๆ มาเกาะที่ขากางเกงอย่างที่ชอบทำ
“เครื่องบินก็อยากได้ แต่อยากเล่นกับพ่อมากกว่า”
เขาไม่ได้พูดอะไรทิ้งไว้เพียงสัมผัสอุ่นๆ กับเส้นผมที่ยุ่งเหยิงของลูกชายเท่านั้น
.............................................
เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นตอนตีหนึ่งของคืนนั้น ทิวากรถูกปลุกขึ้นมากลางดึกด้วยสำเนียงแปร่งๆ ของพี่เลี้ยง รถกระบะถูกนำออกมาติดเครื่องรอ คนงานผู้ชายประจำตำแหน่งตรงนั้น ไม่พูดพร่ำทำเพลงเด็กน้อยก็ถูกพาขึ้นรถไปกับพี่เลี้ยงเด็ก
“ป้าสาร้องไห้ทำไมครับ?” น้ำเสียงใสซื่อทำหล่อนแทบใจสลาย เธอกลั้นสะอื้นไม่ไหวร้องไห้จนคนขับต้องหันมาปลอบ
เพราะคิดว่าตัวเองเป็นคนทำให้พี่เลี้ยงร้องไห้ทิวากรจึงนั่งเงียบไปตลอดทาง ยาวนานกว่าชั่วโมงครึ่งภาพป้ายส่องไฟจากโรงพยาบาลเล็กๆ ริมถนนก็ใกล้เข้ามา เพราะอยู่ห่างจากความเจริญพอสมควรถึงได้รกชันไปด้วยต้นไม้ใหญ่ รถส่ายไปมาตามสภาพถนนที่ตัดตรงเข้าไป
เขาถูกทิ้งไว้กับพี่เลี้ยงที่ด้านหน้าก่อนรถจะแล่นอ้อมไปด้านหลังของตึกเพื่อหาที่จอด มือหยาบกร้านของหล่อนกอบกุมมือเขาแน่นจนเจ็บไปหมด ชั่ววินาทีนั้นเด็กน้อยไร้เดียงสาเหมือนถูกความกลัวเกาะกินหัวใจ กลัวแม้แต่สิ่งที่ไม่รู้จัก
เสียงโหวกเหวก ล้อที่หมุน กลิ่นยาฆ่าเชื้อฉุนจมูกกดดันทุกจังหวะการย่างก้าว น่ากลัวจนสมองน้อยๆ ไม่สามารถคิดอะไรได้ทัน ทิวถูกป้าสาลากไปพูดคุยอะไรสักอย่างกับประชาสัมพันธ์ด้านหน้า จากนั้นก็ดึงแขนให้เดินอ้อมตัวตึกไปสู่ด้านหลังของโรงพยาบาล
บรรยากาศเงียบสงัดมีเพียงแมลงกรีดร้องขยับปีกมาตามลม ดวงไฟสีส้มตั้งห่างกันทุกๆ สี่เมตรส่องให้เห็นทางเดินสีทึมๆ มีร่องรอยของกาลเวลา
ใช่แล้ว นี่คือสัจธรรม....เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป
ทิวากรอ่านภาษาไทยไม่ออก เลยแต่ได้จ้องป้ายหน้าห้องนิ่งๆ ป้าสาเดินเข้าไปพูดคุยอะไรสักอย่างกับเจ้าหน้าที่ ไม่นานนักเตียงก็ถูกเข็นออกมา
เอี๊ยด ทั้งที่ไม่ประสา ไม่รู้ความ แต่ทิวหวาดกลัวเสียงล้อเสียดสีพื้นจับใจ ผ้าคลุมสีขาวสั่นไหวไปมาก่อนจะหยุดลงตรงหน้าคนทั้งสอง
“ขออนุญาตนะครับ” เจ้าหน้าที่คนนั้นกล่าวก่อนจะจับชายผ้าข้างหนึ่งเลิกขึ้นมา ทันทีที่มันตกลงบนอกของร่างบนนั้นเด็กน้อยก็ส่งเสียงเรียก
“แม่! แม่มาแล้วเหรอ” ร่างน้อยๆ โผเข้าเกาะข้างเตียงจนไถลไปเล็กน้อย พี่เลี้ยงรีบไปดึงตัวออกพลางหันไปบอกเจ้าหน้าที่ด้วยน้ำเสียงสั่น
“ใช่ค่ะ คุณผู้หญิงจริงๆ ด้วย”
“ป้าสาครับแม่กลับมาแล้วเหรอครับ” รอยยิ้มนั้นเหมือนมีดกรีดลงกลางใจพี่เลี้ยงเด็ก “แม่หลับอยู่เหรอครับ ผมปลุกแม่ได้ไหม?”
โพรงจมูกแสบร้อน เธอกัดฟันแน่นจนไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกไป เจ้าหน้าที่สบตาหญิงกลางคนเป็นเชิงถามว่าไหวไหม เมื่อเธอพยักหน้าเขาก็เดินไปอีกฝั่ง สองมือเปิดชายผ้าคลุมออกและทันทีที่เห็นร่างบนนั้นเด็กน้อยก็วิ่งออกจากอ้อมกอดพี่เลี้ยงทันที
“พ่อครับ! พ่อกลับมาแล้วเหรอ”
“ฮึก...” เธอทนไม่ไหวอีกแล้ว น้ำตาที่อดกลั้นไว้ไหลออกมาเต็มใบหน้า แต่จำต้องหันไปตอบรับกับเจ้าหน้าที่ “ชะ..ใช่ค่ะ เป็นคุณผู้ชายจริงๆ”
ทางนั้นมีสีหน้าเห็นอกเห็นใจ แต่ไม่อาจจะหาคำพูดปลอบโยนได้ เขาขีดๆ เขียนๆ ลงบนกระดาษก่อนจะพยักหน้าให้ลูกน้องจัดการเข็นรถเข้าไปดังเดิม ผ้าถูกยกขึ้นคลุมใบหน้าที่ช้ำบวมจนเขียว เห็นแบบนั้นคนเป็นลูกยิ่งส่งเสียงร้อง
“พ่อจะไปไหนครับ พ่อ!” ร่างเล็กวิ่งเข้าไปจะหยุดรั้ง แต่ถูกพี่เลี้ยงจับตัวไว้แน่น “ป้าสาครับ ผมปลุกพ่อไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้หรอกน้องทิว” น้ำตาร่วงเผาะๆ ลงบนบ่าคนด้านล่าง “คุณพ่อคุณแม่ท่านตายแล้ว”
ตาย...
ไม่ใช่ไม่เข้าใจคำนี้ คุณครูที่โรงเรียนก็สอนความหมายแล้ว ทิวากรรู้ด้วยซ้ำว่ามันสะกดอย่างไรในภาษาอังกฤษ
แต่ไม่เข้าใจทันทีเมื่อเจอเข้ากับตัวเอง เขาโตพอจะรู้จักการสูญเสีย เหมือนของเล่นที่พัง เหมือนตุ๊กตาที่ขาด แต่ไม่เหมือนกัน มันไม่เหมือนกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
“ป้าสาครับ” เด็กน้อยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเทา “ตายแปลว่าอะไรเหรอครับ?”
คำถามแสนบริสุทธิ์ทำเอาสาซบใบหน้าลงกับฝ่ามือ ส่งเสียงสะอึกสะอื้น เธอตอบอย่างยากลำบาก
“ตายแปลว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกค่ะ”
เอี๊ยด... ล้อของเตียงหมุนช้าๆ ระยะห่างระหว่างกันเพิ่มมากขึ้น
ไม่ได้เจอกันอีกงั้นเหรอ...
“อย่าเอาพ่อแม่ผมไปนะ!”
เด็กว่านอนสอนง่ายบัดนี้กลับกระโจนออกจากการเกาะกุม วิ่งเข้าหาชายผ้าสีขาว
“พ่อครับ! แม่ครับ!”
สองมือเล็กไขว่คว้าหาร่างตรงหน้า
“จะทิ้งผมแล้วเหรอ จะทิ้งผมจริงๆ แล้วใช่ไหม”
ร่างถูกดึงรั้งไว้อีกครั้ง แต่เด็กน้อยดิ้นแรงจนน่าตกใจ
“ไม่อยากอยู่กับผมแล้วเหรอ ผมเป็นเด็กดื้อเหรอ”
ทันทีที่เผลอผ่อนแรงร่างนั้นก็หลุดจากอก วิ่งโผเข้าหาเตียงเหมือนมีแม่เหล็ก
“ผมสัญญานะ ผมจะเป็นเด็กดี จะไม่งอแงแล้ว”
ปากพูดแบบนั้นแต่ดวงตาท่วมท้นไปด้วยน้ำใสๆ มันหยดลงบนผ้าสีขาว ขยายออกเป็นวงกว้าง
“พ่อไม่ต้องรีบกลับแล้วก็ได้ ผมรอได้” เด็กชายหันไปตะโกนบอกอีกเตียง “แม่ๆ ผมไม่เอาเครื่องบินแล้ว อย่าดุพ่อเลยนะครับ”
มือเล็กสั่นระริกพยายามจะดึงทึ้งผ้าออก แต่ก็ถูกพี่เลี้ยงมารวบตัวออกไปอีกครั้ง
“ไม่อยากได้ของเล่นแล้ว ผมอยากได้พ่อแม่คืน!”
เด็กชายตะโกนด้วยน้ำตานองหน้า
“อย่าทิ้งผม! อย่าทิ้งผม!”
คำร้องขอไร้ความหมาย ม่านน้ำตาบดบังทุกอย่าง แม้จะเอื้อมมือไขว่คว้าเท่าไรก็ไม่มีวันกลับมา ทิวากรมองเตียงทั้งสองหายเข้าไปในห้องจนลับตา จวบจนถูกพี่เลี้ยงจับตัวให้นั่งลงบนม้านั่งข้างห้องนั้น
เสียงปลอบโยนสั่นๆ จากป้าสามีแต่ทำให้สถานการณ์แย่ลง แม้แต่คนปลอบก็ควบคุมสติไม่ได้เช่นกัน ระเบียงเซ็งแซ่ไปด้วยเสียงฟูมฟาย มือหยาบกร้านกอดร่างของทิวากรไว้แน่น พร่ำบอกแต่ว่า ‘ไม่เป็นไรๆ’ ราวกับสวดมนต์
ดวงตาบวมช้ำบดขยี้กับแขนเสื้อจนแสบร้อนไปหมด แต่ไม่เทียบเท่าความปวดร้าวตรงอกด้านซ้าย เด็กชายงอตัวคุดคู้อยู่บนนั้น ร่ำร้องปานจะขาดใจ
ทว่าบนม้านั่งอีกฝั่งกลับมีร่างของใครอีกคนอยู่…
เด็กวัยรุ่นผมดำสวมเสื้อผ้ามอมแมมเปื้อนเลือด ทั้งที่อยู่ในสภาพน่ากลัวแบบนั้น แต่เขากลับไม่มีน้ำตาสักหยด ดวงตาที่ว่างเปล่าราวไร้ลูกตาจับจ้องมาทางทิวากรไม่วางตา
ไร้ความรู้สึก แม้แต่ความเสียใจก็ยังไม่สะท้อนออกมาด้วยซ้ำ
เด็กชายไม่มีวันลืมดวงตาคู่นั้นได้เลย...
…………………………………………..
คุณลุงบินกลับมาจากอเมริกาในอีกสี่วันให้หลัง จัดการทุกอย่างราวกับเรื่องทั้งหมดไม่ได้เกิดขึ้นจริง ทั้งงานศพ และทำเรื่องขายโอนกิจการให้สามีคนไทยของป้าสาแทน เนื่องจากคุณลุงตั้งรกรากอยู่ที่นู่นแล้วจึงไม่คิดจะเก็บธุรกิจของน้องชายไว้ สู้ขายเอาเงินก้อนมาเก็บไว้ให้หลานดีกว่า
ทิวากรมีเงินเก็บก้อนโตและโฉนดรอวันบรรลุนิติภาวะเพื่อเป็นเจ้าของโดยสมบูรณ์ คุณลุงเซ็นรับเขาเป็นบุตรบุญธรรม แต่ก็ต้องใช้เวลาดำเนินงานด้านเอกสารอีกร่วมสองปี ระหว่างนั้นเด็กชายถูกส่งตัวไปอยู่กับคุณตาที่เป็นญาติห่างๆ ความเป็นอยู่ก็สุขสบายไม่ได้ลำบากอะไร แถมยังได้เข้าเรียนโรงเรียนนานาชาติตามที่พ่อแม่ต้องการ
เมื่อเอกสารเรียบร้อยเด็กชายก็ย้ายไปอาศัยอยู่กับคุณลุงโดยสมบูรณ์ พวกเขาไม่สนิทกันมาก แต่ก็ไม่ห่างเหิน คุณลุงมีลูกชายอยู่แล้วจึงไม่ได้ฝากฝังความหวังที่ทิวมากนัก พอเติบใหญ่ขึ้นก็พบว่าเขายังผูกพันกับสีเขียวของต้นไม้ที่บ้านหลังเก่าจึงได้ตัดสินใจศึกษาต่อทางด้าน Landscape Architectural Technology ทุกอย่างช่างลงตัวและดำเนินไปได้ด้วยดี
แต่แผลเป็นย่อมรักษาไม่หาย
เมื่อนั่งลงมองรูปพ่อแม่ที่หัวเตียงชายหนุ่มมักจะเกิดความคิดแย่ๆ คืนนั้นพ่อแม่เอากระเป๋าเดินทางไปด้วยคงคิดจะค้างคืนที่กรุงเทพฯ แน่ๆ
‘แล้วจะรีบกลับนะ’
เพราะคำสัญญาบ้าๆ นั่นทำให้พ่อแม่ต้องขับรถกลับมาในเวลากลางคืนจนประสบอุบัติเหตุ แม้ใครจะพร่ำบอกว่าไม่ใช่ความผิดเขา ก็อดโทษตัวเองไม่ได้
พ่อแม่ไม่ได้จากไปลำพัง ยังเอาอีกหนึ่งชีวิตไปด้วย
คู่กรณีเป็นชายวัยกลางคนเสียชีวิตในที่เกิดเหตุเช่นกัน คดีจบลงที่ฝ่ายนั้นเป็นคนชดใช้ พ่อแม่ของเขาวิ่งเลนตรงแต่ถูกรถคันนั้นพุ่งเข้ามาชนจนตกไหล่ทางไปด้วยกัน ไม่ตรวจพบแอลกอฮอล์หรือสารเสพติดเขาขับรถโดยประมาทอย่างแท้จริง
ผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์นี้มีคนเดียวคือลูกชายของคนขับที่ทิวากรเจอหน้าห้องดับจิตในคืนนั้น เขาไม่ได้เจอชายคนนั้นอีกเลยแต่กลับลบแววตาว่างเปล่าที่จ้องเขม็งเมื่อคืนนั้นออกจากหัวไม่ได้
ถ้าเจอกันอีกครั้งคนคนนั้นจะจำเขาได้ไหมนะ?
ทิวากรเคยถามตัวเองแบบนั้น
เขาจำ ‘จันทรศานต์’ ได้
จันทรศานต์เองก็คงไม่มีทาง ‘ลืม’ เขาเช่นกัน
TBC
ไม่ดราม่าเนอะ เทียบกับเรื่องอื่นอยู่ในระดับปกติเนอะคะ 55555
ในที่สุดอิหลงก็ถูกเปิดโปง(?) หายคาใจกันแล้วนะคะ
เคยเกริ่นๆไว้รอบก่อนว่าเรื่องหน้าขอพระเอกรวย ตกลงมันรวยจริงๆค่ะ ท่านไม่ได้ตาฝาดไป 55555
ดีกรีเด็กนอกด้วยนะจ๊ะะะะ ลาก่อนพระเอกกัดก้อนเกลือกิน เคี้ยกๆๆๆๆๆๆ :hao7:
มีคนเดาถูกหลายคนตลอดเรื่องเลยค่ะ เดาไม่ยากเนอะคะ ยินดีโด้ยยยยยยย
ช่วงนี้หน่วงๆอย่าเพิ่งทิ้งกันไปนะคะ อยู่ด้วยก่อนค่ะ//เกาะขา
เจอกันตอนหน้านะคะทุกคนนนนน
ป.ล.ฝนตกแล้วรักษาสุภาพกันด้วยนะคะ
**ใครอ่านแล้วงงย้อนไปดูตอนแรกใหม่นะคะ เห็นหลายคนยังงงๆอยู่ ดาวเข้าใจ มันนานแล้ว 555555555**
-
:ling1:
นี่หลงเสียความทรงจำมานานแค่ไหนแล้วคะนี่ ก่อนเจอคุณอโณอีกเลยหรือเปล่า??
-
ความทรงจำ กลับมาพร้อมคราบน้ำตา
แล้วหลงจะยังจำคุณอโณ ได้มั้ยอ่ะ
-
นอกจากความเศร้าที่รู้ว่าหลงไม่เหลือใคร มันมีความดีใจที่คุณอินดิโก้แต่งนิยายพระเอกรวยค่ะ
ปริ่มเหลือเกิน :mew4: :mew4: :mew4:
-
โธ่วววว โหลงงงงงงง :mew6:
-
อโณชา จันทรศานต์
เอาละสิ!!
-
ดราม่าไหมไม่รู้ รู้แต่ว่าน้ำตาอาบแก้มจนเพื่อนล้อแล้ว
-
ง่อววววว อิหลงรวยจริงๆด้วยแต่ทำไมคนเขียนใจร้ายเฉลยชีวิตหมาโข่งด้วยดราม่าละค้าาาา แล้วนึกได้ขนาดนี้ความจำก็กลับมาแล้วใช่ไหมแล้วทีนี้จะทำไงจะอยู่กับคุณอโณต่อหรือจะหนีหายไปละเนี่ยหลง หืม?
ปอลิง จันทรศานต์ คือใครอ่าา
-
หลงมันรวยยยยยยยยย
โอ้แม่เจ้า นี่เป็นพระเอกคนแรกที่ไม่ด้อยกว่านายเอก ฮรืออออออ
แล้วโลกมันกลมไปไหม
-
มาค่ะมารอบดูดอกอังกาบกัน ฮืออออ
ไม่รู้จะเม้นท์อะไรเลย
คุณอโณววว เป็นของหลงแล้วอย่าทิ้งกันไปนะคะ
รักกันๆ
-
ดราม่า..จนได้ :a5: เอาพอเป็นกระไสยเนอะ คุณ indigo pleaseeeeee..... ตอนนี้อ่านแล้วไม่ได้ขำ เหมือนอ่านคนละเรื่อง 55555
ใครคือ "จันทรศานต์" ? อย่าบอกนะว่าคือ .. คุณอโณ :ling3: (ก็ตัวละครทั้งเรื่องมีแค่ไม่กี่คนง่ะ) ยังไงหล่ะทีนี้อิหลง เอ้ย! คุณทิว ยังไงต่อดี ?? รอค่ะรอ
ขอบคุณค่าา :pig4: :L1:
-
โอ้วว มาแล้วดราม่า
ความทรงจำคงกลับมาแล้ว จะทำละทีนี้ อย่าทำอะไรไร้สาระเลยเนอะ
ปล.อย่าดราม่านักมากนะคะ :mew2:
-
เหวยยยย
-
ไม่นะ... :ling2:
-
คุณอโนก็จำได้ตั้งแต่วันที่เห้นเอกสารแล้วสิ
สงสารคุณอโน
-
:pig4: :pig4:
-
อย่างน้อยก็เดาถูกว่าหลงเด็กนอก เพราะเห็นอ่านภาษาอังกฤษได้ดี
แต่ตอนแรกก็แอบกลัวว่าจะเป็นต่างด้าวนะเนี่ย
ต่างคนต่างไม่มีพ่อแม่แล้ว อย่างนี้ก็อยู่ด้วยกันได้เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือรวยขึ้น
ดีจัง หวังว่าคุณอโณจะไม่มโน นะจ๊ะ
-
ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ขออย่าให้เป็นอโณเลยนะ ขอละ :katai1:
-
ในที่สุด...ก็เฉลยปมทานาคา ฮา
หลงอย่าเอาอดีตมาทำลายความฮาของเรื่องนี้เลยนะ นี่มันเป็นนิยายรักคอมเมดี้ ที่หลงเสียพ่อแม่ไปอย่าลืมว่าพี่อโณก็เสียพ่อไปเหมือนกันแล้วยังเป็นคนเดียวที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วย น่าสงสารสุดๆ กอดปลอบพี่อโณ/โดนหมาแมวรุมเหยียบ
-
โอ๊ยยยย บีบหัวใจ
-
ต้องต้มน้ำรอแล้วสินะ :sad4:
-
หวังว่าจะไม่ใช่อโณชานะ
-
ในที่สุดก็รวยได้สักที
-
:pig4: :pig4:
-
จันทรศานย์ นี่คือนามสกุลใช่มั้ย
อโณชา จันทรศานย์ อ้าวๆๆ
ขอมาม่าชามเล็กๆค่า. :hao5:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
โถ่หลง แอบคิดว่าเป็นคนงานพม่าตั้งนาน
ที่แท้ก็คุณชายดีๆนี่เอง
ตัวละครใหม่ เดาว่าเป็นคนทำให้หลงเสียความทรงจำ
แต่น่าแปลกที่ไม่มีใครตามหาหลงเลยนี่แหละ
เกิดอะไรขึ้น หรือมีการจัดฉากว่าตายแล้วรึเปล่า
คุณอโณหลังจากนี้คงปวดหัวน่าดู
-
คุณอโณคือเด็กผู้ชายคนนั้นหรออออออออ !!
บุพเพมากกก
เพิ่งจะได้กันอย่างเป็นทางการ ก็มีขวากหนามมารอ
ชอบคู่นี้ตรงที่ให้ความรู้สึกเหมือนดื่มช็อคโกแลตร้อน
ต้องค่อยๆละเลียดกิน ดื่มด่ำไปกับรสชาติ หวานๆหอมๆ ละมุน
-
โหย
ฝนตกบ่อยนะช่วงนี้
มาม่าคงไม่เข้มข้นเนาะ
น้ำฝนมันเจือจางความเข้มข้นไปทีเหอะนะ
-
แงงง กลัวอะ กลัวไปหมดเลย กลัวดาม่า ที่คุณอโณ ดาม่าวันนั้น
-
ตาย ตาย ตาย ความหลังพาดราม่าซะแล้วอ่ะ
-
อะไรคือฟินแล้วต่อด้วยดราม่า
จากนังหลง (ไม่สิ น้องทิวของคุณอโณสินะ) ที่กำลังฟินๆ นี่คือแบบ...เฮ้ยยยยยย
ตัดฟินได้ฉับมากค่ะ
อย่างไรก็ดี...รอติดตามต่อไปค่ะ อิอิ
-
อ้าวนี่มัน คดีพลิก ....ส่วนเรานี่หงายหลัง
จำได้เลยสินะ จำได้แล้วสินะะะะะ ไม่อยากเชื่อว่า โจทก์และจำเลยจะได้มาเจอกัน ...ผ่านไปสิบกว่าปี จำหน้าได้ก็โคตรเจ๋งละ กร้ากกกกกกกกก
แต่หลง/ทิวเนี่ย จดจำ นามสกุลสินะ
จะทำไงกับคนที่หลงรักดีล่ะไอ่หลง จำเลยรัก
พรากชีวิต ความรัก ความอบอุ่นไปด้วยย แค้นไม่ลงล่ะเสะ เพราะ...ได้คุณอโณไปแล้ว//โดนทุบ
เอกสารก็หาไม่เจอ เจออะไรก็ไม่รู้..ทรุดเลยอ่ะ อย่าเพิ่งนะ คุณอโณอาจจะโทรมาบอกว่าไม่ต้องแล้ว เจอแล้วล่ะ นั่งรออย่างองอาจรอคุณอโณกลับห้อง แล้วเอ่ย หวัดดีเราจำนายได้แล้วล่ะ อโณชา จันทรศานต์ ....... 555555555 //อย่าทำข่อย
รอตอนหน้าคร้าบบบ
-
จะว่าไป
ชื่อพระเอกเรา แปลว่า พระอาทิตย์ นี่นา นามสกุลก็ดีอ่ะ จริงใจสดใจเบิกบาน
ส่วนนามสกุลนายเอก แปลว่า พระจันทร์ สินะ สงบ นิ่ง จริงๆ หุหุ ....ดูเป็นฝ่ายตรงข้ามกันดีอ่ะ มีแสงสว่างและก็มีความมืด แต่ทำไม มันดูโรแมนติกอ่ะ
//เพ้อละะะ บายยยยยยย ฮ่าๆ
-
ชอบอ่ะ อ่านซ้ำๆ ช่วงต้นที่หลงออกจากห้องน้ำมา เดินมาจุ๊บแฟนอ่ะ น่ารักกกกกอ่ะะะ มีความเมะ แต่คุณอโณก็ไม่ยอมเสียเปรียบเลยจริงๆ จูบกลับมาอ้ะ!
น่าปลื้มตื่นมาก็ทำหน้าที่ศรีภรรยา หุงหากับข้าว หลงมันช่างโชคดีจีๆ เล๊ยยยย
จะว่าไปหลงมันรวยจริงๆ รวยพ่อแม่ทำไว้ให้ รวยแต่เกิด เลี้ยงก็ดี มีความไฮฝุดๆ นานาชาติงี้ ไปอยู่เมกางี้ เรียนก็ดูดีอ่ะ ภูมิสถาปัตย์ //..ใช่ไหมคะ อ่านครั้งแรกเลยเลย แบบ เอองานมันดีเนอะเป็นสถาปนิกไรงี้ ไม่เหมาะกับหน้าเลย เอ้ย..ชื่อ หลงเลยจีๆ 55555555
ต่อไปความจำกลับมาจะหลงแฟนหนักรึป่าว ตอนนี้อยากรู้เรื่องเล็กเรื่องน้อย อีกหน่อยคุณอโณคงมีคนขับรถไปรับไปส่งทำงานไรงี้แหง หลงมันรักจัดหนัก //เพ้อๆ เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน ครบสูตร
ปล.อ่านรอบที่ห้าเอง 5555555
อยากอ่านต่อเร็วๆ จังเยยยยยย อุอิ
-
กรีดร้องงงงงงงง ง ง ง ง คุณอโน้!!
-
เอ้ยยยยย คุณอโณรู้แล้วว่าหลงเป็นใคร แต่คงจำเด็กคนนั้นไม่ได้รึป่าว
หรือจริงๆ ก็จำได้ แต่ที่แน่ๆ คือหลงจำได้แล้วสินะ
แอบดราม่าเบาๆ กับอดีต
-
เดี๋ยววววววว ทำไมมันมาดราม่าแบบเน้
-
:hao5: :mew4:. หลง~~
-
คุณอโณยังจำเด็กคนนั้นได้ไหม :hao5:
สงสัยเรื่องทานาคามาตั้งนาน
-
ความทรงจำที่ 30
หลงเป็นอะไรนะ ทำไมไม่รับสาย
รอแล้วรอเล่าจนตัดเข้าระบบฝากข้อความ อโณชาถอดใจและเปลี่ยนหน้าจอเข้าสู่โหมดข้อความแทน
‘หลงไม่ต้องมาแล้วนะ ฉันเจอเอกสารแล้ว เย็นนี้กลับเวลาเดิม’
ไม่มีเวลาให้ใส่ใจเรื่องอื่นเมื่องานมากองตรงหน้า บางทีหลงอาจจะติดพันงานที่ร้านจนไม่ทันได้กลับไปค้นเอกสารให้ก็ได้ เขาโยนมือถือไว้บนโต๊ะหยิบเอกสารเจ้าปัญหาขึ้นกวาดสายตาลงไป
เพื่อนร่วมงานดันหยิบไปถ่ายสำเนาโดยไม่บอกเล่นเอาหาแทบพลิกแผ่นดิน บรรยากาศตึงเครียดถึงขั้นเผลอออกปากดุอีกฝ่ายไป เขาใช้เวลาที่โต๊ะอีกหนึ่งชั่วโมงเพื่อเตรียมเอกสารทั้งหมดส่งต่อให้ฝ่ายขาย ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดวันนี้น่าจะได้ทำสัญญากับร้านอาหารรายใหญ่เพิ่ม
หลังไปส่งถึงมือทางนั้นพร้อมกำชับให้อ่านทวนของลูกค้าอีกครั้งก่อนเซ็นเขาก็กลับมานั่งพักสมองที่โต๊ะ เคสนี้แพรนภัสรับไป ส่วนเขาก็เตรียมงานสำหรับขึ้นศาลเรื่องที่บริษัทเพิ่งจะมีปัญหากับซัพพลายเออร์ วุ่นวายอยู่อย่างนั้นทั้งวันรู้ตัวอีกทีดวงอาทิตย์ก็คล้อยต่ำแล้ว
ป้ายชื่อพนักงาน ‘อโณชา จันทรศานต์’ ที่คอถูกถอดออก
เขารีบเก็บของใส่กระเป๋าเดินเต๊าะแตะออกมาตามทางเดิน ทันใดนั้นก็มีเสียงเรียกจากด้านหลัง
“พี่อโณอย่าเพิ่งไปค่ะ” เจ้าหล่อนมาหยุดยืนกระหืดกระหอบตรงหน้า “นี่ค่ะ”
“หือ?”
อโณชารับของจากมือเธอขึ้นมามองอย่างสงสัย “เนื้อสันนอกค่ะ ซัพฯเอามาให้ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว พอดียุ่งๆ เลยยังไม่ได้ให้พี่อโณ”
ริมฝีปากบางยกยิ้ม “ขอบคุณครับ”
อย่างน้อยวันนี้ก็มีอะไรดีๆ
พอคิดถึงรอยยิ้มคนชอบกินเนื้อที่บ้านก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันตา เนื้อสันนอกบางแบบนี้เอาไปตุ๋นน่าจะดี ถึงจะกลับเลทไปจากเวลาปกติหลงก็คงไม่งอนแล้วมั้ง
ฟ้ามืดสลัวในเวลาหกโมงสิบห้าแถมยังต้องติดแหงกบนถนนหลายนาทีทำอโณชาประสาทเสีย แต่สุดท้ายก็สามารถผ่าเข้ามาจอดใต้คอนโดได้เรียบร้อย ถุงใส่วัตถุดิบแกว่งไปมาตอนที่รีบวิ่งเข้ากล่องลิฟต์ให้ทันรอบนี้ เขาไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้แล้ว
แม้จะเหน็ดเหนื่อยทั้งวันแถมยังต้องมาเข้าครัวทำอาหาร แต่อโณชารู้ดีว่าหยาดเหงื่อทุกหยดจะถูกปัดเป่าไปด้วยรอยยิ้มเดียว เขาเสียบกุญแจลงกลอนประตู บิดข้อมือไปทางขวา
แก๊ก...
แค่ได้ยินเสียงนี้ลูกหมาของเขาก็จะวิ่งมารอหน้าประตูอย่างทุกที...
แอ๊ด...
ทว่าวันนี้กลับว่างเปล่า
ไม่กลับมางั้นเหรอ... หัวใจกระตุกวูบชั่วขณะ วิตกไปสารพัด อุบัติเหตุ? งานหนัก? กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่เก๋ากี้เข้ามาคลอเคลียที่ขาเหมือนอย่างเคย เขาก้มลงไปลูบหัวเจ้าเหมียวสองสามทีตามปกติ
ใช่ ทุกอย่างเป็นไปตามปกตินี่นา
“หลง” ชื่อปลอมๆ ถูกเปล่งออกมาเผื่อว่าเจ้าตัวจะแอบซ่อนอยู่ในครัว ระเบียง หรือแม้แต่ห้องนอน ทั้งที่รู้ดีว่าหลงจะไม่ยอมเข้าห้องนอนถ้าเขาไม่กลับมาแท้ๆ
นั่นเท่ากับว่า ‘หายไป’
เขาส่ายหน้าแรงๆ ไล่ความคิดแย่ๆ ออก บางทีอาจจะเหมือนเมื่อตอนนั้นที่เขาลืมกุญแจห้องแล้วเครียดเป็นบ้าเป็นหลังจะแทบพังประตูเข้าไป เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นได้บ่อยถมเถไป สองขาเดินสำรวจไปรอบห้อง ฉับพลับหางตาเหลือบไปเห็นวัตถุแวววาวบางอย่างบนโต๊ะกินข้าว
ว่ากันว่ามนุษย์ชอบหลอกตัวเอง อโณชาทำใจเย็นก้าวเข้าไปช้าๆ และทันทีที่เห็นมันเต็มตาก็สะท้านเฮือก
กุญแจห้องกับมือถือ
ถ้ามันอยู่ตรงนี้ก็หมายความว่า...
หัวใจกระตุกวูบเมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ที่เลวร้ายที่สุด กระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่ใต้กุญแจมีลายมือหวัดๆ ถัดลงไปมีซองเอกสารสีน้ำตาลที่เปิดอ้าไว้ เมื่อดึงกระดาษภายในออกมาใบหน้าก็ซีดเผือดลงทันที เขาเคยเห็นมันมาก่อนก็จริง แต่ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ หรือว่าคืนนั้นเอากลับมาโดยไม่รู้ตัว
ภาพใบหน้าที่คุ้นเคยปรากฏตรงนั้น ความจริงทั้งหมดถูกจัดวางบนพื้นที่ไม่กี่แผ่นกระดาษ ไม่น่าเชื่อว่าจะทำให้ทุกอย่างพังทลายลงมา มืออันสั่นเทายกกระดาษเปื้อนน้ำหมึกขึ้นดู
‘ผมจำทุกอย่างได้แล้ว’
ประโยคสั้นๆ แค่นั้นบดขยี้ลงที่อกซ้าย
‘มันสับสนเหลือเกิน’
กระดาษยับยู่ด้วยแรงกดจากปลายนิ้ว
‘ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง
และขอโทษที่ผมหายตัวไป’
ตอนนี้เขาทนหลอกตัวเองไม่ไหวอีกแล้ว
‘ทิวากร’
คำลงท้ายแทบปลิดเอาลมหายใจไปด้วย อโณชาทรุดตัวลงกับพื้น เผลอปัดเอากุญแจห้องและมือถือร่วงหล่น ฝาหลังกระแทกพื้นจนหลุดออกมา ดวงตาโศกมองมันอย่างรวดร้าว
ทำไมล่ะ ทั้งที่เคยดีใจขนาดนั้น ทำไมตอนนี้ถึงได้ทิ้งขว้าง
หายตัว ตัดการติดต่อ จดหมายลา
ไม่คาดคิดว่ามันจะมาถึงเร็วขนาดนี้ เร็วเสียจนไม่ทันตั้งตัว ปลายเล็บจิกลงบนพื้นเย็นเยือกระบายความจริงอันเจ็บปวด
ความจริงที่ว่าไม่มี ‘หลง’ อีกต่อไปแล้ว
...............................................................
ท้องฟ้าแทบมืดสนิทตอนที่รถทัวร์คันใหญ่จอดเทียบท่า กาญจนบุรีในยามโพล้เพล้เงียบสงบต่างจากกรุงเทพฯที่ไม่เคยหลับใหล ทิวากรเดินตัวเปล่ามีเพียงเงินติดกระเป๋าไม่มากนัก
หลังจากเดินไปขอลาออกกับร้านสมานซักอบรีดสร้างความตื่นตกใจกับชายแก่ เขารับเงินของเดือนนี้มาอย่างจำใจ ทั้งที่ทำให้คุณลุงลำบากแต่แกกลับไม่ซักไซ้อะไรมาก มีแต่เพียงความห่วงใยเหมือนลูกหลานตอนที่เดินออกมาส่งหน้าร้านเท่านั้น
ศูนย์ข้อมูลนักท่องเที่ยวหมอชิตแนะนำการเดินทางไปกาญจนบุรีให้แก่เขา รถออกทุกชั่วโมงทำให้ทิวไม่ต้องเสียเวลานั่งรอนาน เขาทิ้งเมืองหลวงไว้เบื้องหลัง มุ่งหน้าสู่ความเงียบสงัด
บรรยากาศไม่คุ้ยเคยนักอาจเพราะเขาจากที่นี่ไปนานเหลือเกิน กลุ่มคนเดินกันขวักไขว่มุ่งหน้าหาที่พักผ่อนในค่ำคืนนี้ ฤดูท่องเที่ยวของจังหวัดมาถึงแล้ว ชายหนุ่มเดินตัวปลิวเข้าไปติดต่อมอเตอร์ไซค์รับจ้างเข้าไปในตัวเมือง โชคดีเหลือเกินที่พอจดจำได้ว่าบ้านเก่าของตัวเองอยู่แถวเทศบาลเมืองจึงระบุสถานที่ได้ง่ายขึ้น
การได้ความทรงจำกลับคืนไม่ได้ทรมานอย่างที่คิด จริงอยู่ว่าวินาทีแรกปวดหัวจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่หลังจากฟื้นขึ้นมาร่างกายก็ปรับสภาพได้
ปรับกลับมาเป็นทิวากรคนเดิม
เขาไม่ได้แวะโรงพยาบาลเพื่อตรวจอาการขั้นต้นแต่กลับมุ่งหน้ามายังสถานที่ที่ความทรงจำเก่าๆ อัดแน่นที่สุด จะพูดว่าบ้านเมืองเปลี่ยนไปก็พูดได้ไม่เต็มปาก เพราะอดีตเป็นอย่างไรก็รางเลือนเต็มที รถจอดที่หน้าเทศบาลพอดี จากนั้นก็ออกเดินตามหาทางที่คุ้นเคยที่สุด
สองขาชะงักเมื่อพบบริเวณทางเข้า เขาจำได้...แม้บรรยากาศโดยรอบจะเปลี่ยนไปแต่ที่นั่นยังคงเหมือนเดิม รั้วเหล็กกว้างๆ ด้านในมีตะแกรงเหล็กอีกชั้นคลุมทับด้วยสแลนสีเขียว ถัดเข้าไปเป็นบ้านสองชั้นตั้งตระหง่านอยู่ แม้จะมีร่องรอยซ่อมแซมทาสีใหม่แต่เขาจำมันได้อย่างแน่นอน
ตุบ...
เสียงวัตถุตกพื้นดังอยู่ข้างๆ ตัว ชายหนุ่มชะงักแล้วหันกลับไปทันที
“น้องทิว?”
วินาทีนั้นสมองบีบตัวเข้าหากันอีกครั้ง “ป้าสา”
.................................................
“โตเป็นหนุ่มแล้วนะคะเนี่ย”
“ก็มันตั้งหลายปีแล้วนี่ครับ” หนุ่มน้อยในสายตาหญิงชรายกมือขึ้นเกาหัวแก้เขิน “ตอนนั้นผมยังเรียนประถมอยู่เลย”
“ผ่านไปเร็วนะคะ” หญิงชรายื่นถ้วยข้าวสวยร้อนๆ ให้ “เห็นน้องทิว...” เธอชะงักก่อนจะเปลี่ยนสรรพนามให้เหมาะสม “เอ่อ..คุณทิว”
ชายหนุ่มรับถ้วยด้วยความหิวโหย “เรียกแบบเดิมเถอะครับ” ทิวากรลดช่องว่างลงเล็กน้อย ไม่อยากให้ห่างเหินจนเกินไป “ผมยังเรียกป้าสาเหมือนเดิมเลย”
“เห็นน้องทิวมาหาแบบนี้ป้าก็ชื่นใจ”
“ขอโทษด้วยนะครับที่ต้องมารบกวน”
“รบกวนอะไรกันล่ะ” ป้าสาโบกมือ “บ้านหลังนี้ก็เหมือนของทิวนั่นแหละ พักอยู่ที่นี่ได้ตามสบายเลยนะ ฤดูท่องเที่ยวแบบนี้โรงแรมในเมืองไม่เหลือห้องหรอกลูก”
ป้าสาพูดไทยชัดขึ้นเยอะ แม้จะผ่านไปนานแต่เขายังจำสำเนียงแปร่งๆ น่ารักนั่นได้ดี หญิงชราเล่าให้ฟังว่าตอนนี้เธอได้สัญชาติไทยแล้วเพราะจดทะเบียนกับสามี ลูกชายที่เคยเป็นคนงานก็ออกไปมีครอบครัว ตอนนี้เลยดูแลกิจการหน้าร้าน ส่วนสามีก็เทียวไปเทียวมาที่สวนกับร้าน
“เพราะคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงทำไว้นั่นแหละค่ะ” ดวงตาของหล่อนทอประกายเลื่อมใสทันทีที่พูดถึงบุพการีของเขา “ป้ามีวันนี้ได้ก็เพราะเขา”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ” ทิวถ่อมตนแทนพ่อแม่ “ป้าเองก็สู้ด้วยตัวเองมาเยอะนะครับ”
หญิงชราฉีกยิ้มกว้างจนใบหน้ายับย่น “ดีจริงๆ ที่ได้เจอกันอีก”
“เหมือนกันครับ”
“ว่าแต่คิดยังไงทิวถึงมาพักผ่อนไกลขนาดนี้ล่ะลูก ไม่ต้องเรียนหนังสือที่อเมริกาแล้วหรือไง”
“เรียนจบได้สองสามปีแล้วครับ” ช้อนตักแกงในถ้วยขึ้นซด อาหารรสติดเค็มเล็กน้อยแต่ก็อร่อยดี “ผมเก็บเงินออกค่าย ไม่ก็เที่ยวไปเรื่อยๆ อยู่น่ะครับ”
“ก็เลยกลับมาเที่ยวบ้านเกิดเหรอ”
“ครับ”
ใช่แล้ว... ความตั้งใจแรกคือกลับมาพักผ่อนที่บ้านเกิดสักพัก เดินทางไปจังหวัดไกลๆ นัดเพื่อนมาเจอสักคนแล้วร่วมผจญภัยด้วยกัน เขาใช้ชีวิตเร่ร่อนแบบนี้มานานแล้ว คุณลุงเองก็เห็นว่าโตแล้วเลยไม่ได้สนใจอะไร บางครั้งออกค่ายที่ไม่มีสัญญาณไม่ได้ติดต่อกันเกือบปีก็มี
มันควรจะเป็นแบบนั้นถ้าไม่ใช่ว่า...
“ผมอาจจะต้องขออยู่กับป้าสาอีกสักพักนะครับ”
“ได้สิคะ” ทางนั้นยินดีเป็นอย่างยิ่ง “อยากไปเที่ยวไหนก็บอกป้าได้เลยนะ มีรถให้ยืมด้วย ทิวมาได้จังหวะพอดีช่วงนี้น้ำตกน้ำเยอะมากเลย อยากไปดูไหมลูก”
น้ำตกงั้นเหรอ..
มือที่ถือช้อนกระตุกวาบขึ้น สิ่งที่ทิ้งไว้ด้านหลังกำลังไล่ตามมา ทิวากรพยายามไม่คิดถึงเรื่องนั้นแล้วจ้วงข้าวกินให้ดูปกติที่สุด แต่ขนาดรสชาติของมันยังทำให้เขาคิดถึงฝีมือทำอาหารของใครอีกคนเลย
“ผมคงไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนมั้งครับ”
“โธ่ อุตส่าห์มาพักผ่อนทั้งที ไม่ลองชวนเพื่อนเหรอคะ”
“เพื่อน?” เขาขมวดคิ้ว “เอ่อ..พอดีว่าผมไม่มีโทรศัพท์แล้วน่ะครับ แถมยังจำเบอร์ติดต่อใครไม่ได้ด้วย”
“แล้วทำไมไม่บอกป้าล่ะ ป้ามีอีกเครื่องที่ไม่ค่อยได้ใช้อยู่ เห็นลูกบอกว่ามีโปรเน็ตอะไรของมันไม่รู้ด้วย ไอ้เราก็คนแก่ใช้ของมันไม่เป็นหรอก ยังไงทิวลองเอาไปใช้แก้ขัดก่อนนะ”
“ขอบคุณครับ”
มื้ออาหารผ่านไปช้าๆ ทิวอาสาล้างจานให้เป็นการตอบแทน ป้าสาจึงหายตัวขึ้นไปบนชั้นสองเห็นว่าจะปูฟูกนอนให้ที่ห้องเก่า เขาเกรงใจแต่ก็ไร้ทางเลือกเช่นกัน ชายหนุ่มรับเสื้อผ้าของลูกชายคุณป้าขึ้นพาดบ่าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกาย
ห้องนอนของทิวากรขนาดไม่ใหญ่มาก เครื่องเรือนถูกเปลี่ยนจนหมดเหมือนไม่เคยอยู่ในความทรงจำ ทิวไม่ค่อยได้ใช้ห้องนี้นัก เพราะเด็กชายชอบไปนอนกับพ่อแม่อีกห้องมากกว่า จะถูกใช้งานก็ตอนที่สองคนนั้นกลับบ้านช้าเท่านั้นแหละ ดวงตาเรียวมองฟูกหนาๆ ที่อดีตพี่เลี้ยงบรรจงปูให้อย่างดีด้วยรู้สึกหวนคิดถึง
“นอนไปก่อนเลยก็ได้นะคะ ป้าขอลงไปปิดบ้านก่อน”
“ฝันดีครับป้าสา”
หล่อนฉีกยิ้มจนเห็นฟันที่ไม่ครบสามสิบสองซี่ ป้าสาแก่ขึ้นมากแต่ยังกระฉับกระเฉงเหมือนเดิม ทิวนึกขอบคุณหล่อนในใจขณะคลี่ผ้าห่มแล้วทิ้งตัวลงนอน
อากาศเย็นสบายจนไม่ต้องใช้งานพัดลมเพดาน หน้าต่างเปิดกว้างให้ลมโกรก บรรยากาศเหมาะแก่การหลับตาลงแล้วทิ้งเรื่องในหัวไปให้หมด แต่ไม่รู้ทำไมถึงทำไม่ได้เลย เขาคิดถึงทุกอย่าง คิดถึงมากขึ้นทุกที
สัมผัสที่ริมฝีปากเมื่อเช้ายังติดตรึง โหยหาสิ่งนั้นจนเผลอยกมือขึ้นลูบ แต่สิ่งที่ได้มีแค่ความแตกแห้งเท่านั้น ทั้งที่อุตส่าห์เลือกกลับมาที่นี่ ที่ที่มีความทรงจำวัยเด็กมากที่สุดแต่กลับไม่ได้ช่วยอะไรเลย สมองเอาแต่วนเวียนกับสิ่งที่เพิ่งเกิด
เขาเปิดมือถือที่ป้าสาให้มาแล้วลองเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ต ตอนที่อยู่ที่นั่นไม่เคยคิดจะติดต่อกับโลกภายนอกเลยสักนิด ทุกวันคิดแค่ว่าอยู่แบบนี้ก็มีความสุขดี แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าอยู่แบบนั้นตลอดไปไม่ได้
ชายหนุ่มใช้เวลานึกพาสเวิร์ดของอีเมลอยู่พักใหญ่กว่าจะเข้าไปส่งข้อความหาคุณลุงได้ก็ยุ่งยากเอาการ เขาบอกทางนั้นว่าตอนนี้อยู่ประเทศไทยไม่ต้องเป็นห่วง และขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อไปนาน ทิวรู้ดีว่าอาจไม่ได้รับเมลตอบกลับแต่คุณลุงก็จะสบายใจขึ้นว่าไม่ได้ทิ้งขว้างลูกบุญธรรมอย่างเขา
หลังจัดการเรื่องคนที่บ้านเรียบร้อยก็ตัดสินใจเข้า facebook เพราะใช้รหัสเดียวกับอีเมลเลยไม่เสียเวลามากนัก ปกติแล้วเขาไม่ได้ติดโซลเชียลอะไรออกจะไม่ได้แตะเลยด้วยซ้ำ แต่กลุ่มแบ็คแพ็คชมธรรมชาติมักจะติดต่อกันทางนี้เสียด้วย
แจ้งเตือนขึ้นเป็นเป็นเลขแดงเถือก ไม่แปลกหรอก มันเป็นกลุ่มที่ทุกคนจะมาโพสแลกข่าวสารหรือรายงานการเยี่ยมชมธรรมชาติในที่แปลกๆ บางทีก็มีนัดแนะกันไปออกค่ายในที่กันดารเป็นเดือนๆ เขาใช้ชีวิตแบบนั้นตั้งแต่เรียนจบ เก็บเงินจากนั้นก็ออกเที่ยว ทั้งที่ตัดสินใจก่อนมาไทยว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหางานจริงๆ จังๆ สักที
ทิวสะบัดไล่ความคิดฟุ้งซ่านออก นิ้วโป้งเลื่อนผ่านไทม์ไลน์ ความรู้สึกเก่าๆ เริ่มหวนกลับมา ภาพป่า ขั้วโลกเหนือ ทะเลทราย สารพัดสถานที่พร้อมคำบรรยายยาวเหยียดจากเพื่อน ทันใดนั้นเองนิ้วโป้งก็หยุดชะงัก เพื่อนชาวโปแลนด์ในกลุ่มโพสภาพคู่กับสะพานข้ามแม่น้ำแคว เขาจึงรีบทักแชทเข้าไปหาทันที
เบนเด็กค์บอกว่าเขาอยู่ที่กาญจนบุรีได้สามวันแล้ว ไอ้หมอนี่เป็นพวกคลั่งเอเชีย ดูเหมือนจะหลงใหลโซนตะวันออกเฉียงใต้เป็นพิเศษ เคยไปออกทริปที่มาเลเซียด้วยกันตอนเรียนจบใหม่ๆ เลยรู้ว่าเชี่ยวชาญพันธุ์ไม้เมืองร้อนสุดๆ
พอรู้ว่าเพื่อนอยู่จังหวัดเดียวกันเบนก็ไม่รอช้าที่จะนัดหมายทิวากรทันที น้ำตกเอราวัณคือจุดหมายของวันพรุ่งนี้ เบนให้เขาแชร์โลเกชั่นให้เป็นอันว่าจะมารับถึงที่บ้าน ชายหนุ่มโยนอุปกรณ์สื่อสารลงข้างตัว ปิดเปลือกตาหนักอึ้งลงช้าๆ
ชายหนุ่มพลิกตัวอีกครั้ง ปิดเปลือกตาลงอย่างอ่อนล้า
................................................
“เฮ้! แมท ไม่ได้เจอซะนานเชียว” ผมสีน้ำตาลอ่อนโผล่พ้นหน้าต่างตามมาด้วยใบหน้าสดใสของเพื่อน เบนเด็กค์เป็นชายรูปร่างผอมสูง ค่อนข้างเก้งก้าง และจมูกงุ้มงอ “คล้ำขึ้นนะ”
“นายก็เหมือนกัน” เขาชินกับชื่อนี้มากกว่า ตอนที่อาศัยอยู่ที่นู่นมีแค่คนในครอบครัวเท่านั้นที่เรียก ‘ทิว’
เบนยักไหล่ “แถบนี้แดดแรงนี้นา ขึ้นรถมาสิเพื่อน”
แมทธิวกระโดดขึ้นตามคำชวนในทันที รถเก๋งโทรมๆ ที่เช่ามาเป็นพาหนะออกทะยานสู่ท้องถนน หน้าต่างเปิดโล่งรับลมด้านนอก แม้อากาศจะเลวร้ายขนาดไหนคนไม่ชอบสารเคมีอย่างเบนก็จะทำอย่างนี้เสมอ
บทสนทนาเป็นไปอย่างไหลลื่น ภาษาอังกฤษต่างสำเนียงประสานกันไม่หยุด เบนเล่าให้ฟังว่าเพิ่งกลับมาจากบาหลีหลังไปฝังตัวอยู่ที่นั่นร่วมปี เขาชอบเดินทางระยะยาวเพื่อให้สัมผัสกับชีวิตคนในพื้นที่ ศึกษาเรื่องพืชพันธุ์หรือแม้แต่นอนพักผ่อนโง่ๆ ทั้งวัน การเที่ยวกับการใช้ชีวิตมันไม่เหมือนกันนี่นา
“ไว้มีตติ้งใหญ่จะโชว์ระบำบารองให้ดูเลย” เบนหัวเราะร่า “รับรองว่าเจ๋ง”
“จะรอดูเลยล่ะ”
“แล้วนายล่ะแมท” เพื่อนหลิ่วตาให้ “ไม่เห็นอัพเดทสเตตัสเลย ไปไหนมาบ้างล่ะ”
ทิวชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะแสร้งยิ้มให้เพื่อน “อยู่แต่กรุงเทพฯ น่ะ”
“ว้าว” ฝ่ายนั้นตาเป็นประกาย “ผจญภัยในเมืองหลวงก็ไม่เลวนะ”
“อื้อ ผจญภัยครั้งใหญ่เลยล่ะ”
บทสนทนาจบลงแค่นั้นเพราะเบนดันขับรถออกนอกเส้นทางตอนหาอะไรใส่ท้องเลยต้องช่วยกันกางแผนที่ยกใหญ่ กว่าจะหันหัวรถกลับเข้าได้ก็กินเวลาไปหลายนาที แถมยังโดนเบนแซวว่าเป็นเจ้าถิ่นแท้ๆ ดันหลงเสียได้
ระยะทางกว่า 70 กิโลเมตรกว่าจะถึงอุทยานแห่งชาติเอราวัณเล่นเอาครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมด รถจอดสนิทตรงด้านหน้า แต่นี่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น เป้าหมายวันนี้ของพวกบ้าเลือดคือพิชิตชั้น 7 ให้จงได้
ชาวต่างชาติเยอะจนนึกว่าอยู่ต่างประเทศ ทิวกลายเป็นวุ้นแปลภาษาชั้นดี จะอังกฤษหรือไทยก็สื่อสารได้หมด เขาพาเบนเข้าไปตามทางเดินคอนกรีตมุ่งหน้าสู่ธรรมชาติที่พวกเขาหลงใหล
อากาศในเวลาเก้าโมงแจ่มใสเย็นสบายเมื่อมีพฤกษาสีเขียวปกคลุม รากไม้รูปทรงคดเคี้ยวสวยงามชวนมองไปตลอดทางจนเบนอดจะหยุดถ่ายรูปบ่อยๆ ไม่ได้ พวกเขาเดินผ่านชั้น1 ไปอย่างง่ายดาย แต่เป้าหมายหลักวันนี้คือชั้น 2 ที่ขึ้นชื่อว่าสวยที่สุด แน่นอนว่าต้องรีบก่อนนักท่องเที่ยวคนอื่นจะจับจอง
“ต้องได้รูปแบบไม่มีคนติดให้ได้” เบนประกาศกร้าวขณะขายาวก้าวฉับๆ
“ยากชะมัด นายก็รู้ว่านี่มันไฮซีซั่น”
“แค่รูปถ่ายเองน่า”
“เอาแบบนี้แล้วกัน” ทิวดีดนิ้ว “ถ้ามีใครว่ายน้ำอยู่ฉันจะไปไล่เขาให้”
“ไม่ต้องเลยนะ...”
ไม่ทันจะได้ต่อล้อต่อเถียงกันป้าย ‘ชั้นที่2 วังมัจฉา’ ก็ลอยอยู่ด้านหน้า คนคลั่งธรรมชาติสบตากันแว้บหนึ่งก่อนจะเร่งฝีเท้าโดยมิได้นัดหมายไว้
ซ่า...
หินก้อนใหญ่ฝังตัวอยู่ตรงกลาง ผาหน้ากว้างมีสายน้ำไหลบ่าเหมือนม่านสีขาว แม้ขนาดไม่ใหญ่โตทว่าสวยงามไม่แพ้ไนแองการ่า บางทีความงามก็ไม่ได้วัดกันที่ขนาด ฝูงปลาแหวกว่ายในสายน้ำไปมา แค่เห็นก็เหมือนได้เติมเต็มพลังชีวิต
“สุดยอดเลยแฮะ” เบนพูดอย่างเพ้อๆ หมอนี่เป็นพวกชื่นชมทุกอย่าง แม้แต่หินก้อนเดียวก็แยงซ้ายแยงขวาถ่ายรูปได้เป็นหลายนาที แต่รอบนี้ทิวเห็นด้วยอย่างสุดซึ้ง
“นั่นสินะ”
“ตอนเด็กนายคงมาเที่ยวบ่อยเลยล่ะสิ” สองขาออกเดินเข้าใกล้สรวงสรรค์ เบนหันซ้ายขวามองหาโขดหินที่พอจะหย่อนตูดนั่งได้ “น่าอิจฉาชะมัด”
“ไม่ได้มาบ่อยๆ หรอก” เจ้าถิ่นบุ้ยปากไปอีกทาง “นั่งตรงนู้นสิ”
“สมเป็นดีไซน์เนอร์” ร่างเก้งก้างของเบนเดินตรงไปทิ้งตัวลงทันที จากจุดนี้สามารถเห็นโขดหินและสายน้ำในสัดส่วนกำลังดี เจ้าตัวไม่รอช้าที่จะหยิบกล้องขึ้นมาเก็บภาพ “น่าเสียดายน้า~ ถ้าเป็นฉันมีของสวยๆ งามๆ แบบนี้อยู่แถวบ้านคงมาบ่อยๆ เลย”
“ไม่มีทางหรอก”
“นี่แหละนะ” แชะ! เสียงชัตเตอร์ลั่น “We never know the worth of water till the well is dry.”
ปลายนิ้วที่ไล้ลงในธารน้ำหยุดนิ่ง ทว่าคลื่นน้ำยังขยายตัวเป็นวงกว้าง ผิวน้ำขยับเคลื่อนอีกครั้งตอนที่เบนเด็กค์ขยับตัว
“บ้านเกิดนี่ดีจังนะ” ทางนั้นว่า ยกกล้องถ่ายอีกสองสามภาพ “เห็นนายเป็นแบบนี้แล้วอยากกลับบ้านบ้างจัง ไม่ได้กลับมากี่ปีแล้วเนี่ย”
“ฉัน..ดูเป็นยังไงเหรอ?”
“ก็ดูมีความสุข”
ใช่แล้ว ทิวากรกำลังมีความสุข
ริมฝีปากคลี่ยิ้มตอบเพื่อน รองเท้าผ้าใบเลอะโคลนขยับไปมา “รอนี่นะแมท ฉันขอไปถ่ายรูปฝั่งนู้นนิดหนึ่ง”
เสียงเดินของเพื่อนห่างออกไปเรื่อยๆ
มีความสุขสิ ยิ้มสิ ยิ้มออกมา...
‘สุดยอดเลยครับ!’
‘โชคดีมาช่วงน้ำเยอะด้วยแหละ ถ้ามาตอนแล้งมีแค่โขดหินให้ดูเลยนะ’
เขากำลังอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบที่สุดไม่ใช่เหรอ
‘อยากเล่นน้ำเลย’
‘เดี๋ยวก็ไหลหายไปพอดี’
แล้วทำไมมันถึงได้...
‘น้ำตกที่เล่นไม่ได้แค่มายืนชมก็คุ้มค่าแล้วน่า’
หยดน้ำร่วงหล่นจากดวงตา กลืนหายไปกับกระแสน้ำอันยิ่งใหญ่ ภาพ ‘สิ่งที่ชอบที่สุด’ ถูกดูดกลืนด้วยม่านน้ำตา ทิวากรกัดริมฝีปากกลั้นสะอื้น “ฮึก...”
หลั่งน้ำตาบ้าๆ นี่ออกมาทำไม หยดแล้วหยดเล่า...
เขาหยุดคิดถึง ‘คุณอโณ’ ไม่ได้ ในสมองไม่เอ่ยชื่อ แต่ในใจร่ำร้องหาตลอดเวลา สับสนไปหมด ไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียด สิ่งที่อยู่ในอกตอนนี้แม้แต่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไร
‘ฉันเป็นคนเห็นแก่ตัวนะ’
ทั้งที่เป็นแบบนั้น ทั้งที่รู้ว่าครอบครัวเขาต้องเจอกับอะไร ทั้งที่รู้แล้วว่าเขาเป็นใคร
‘ไม่ได้แสนดีทุกอย่างแบบที่หลงคิดหรอก’
ทำไมยังสวมกอด ทำไมยังมอบจูบอันหอมหวาน ทำไมยังร่วมรักในค่ำคืนนั้น
...ทำไมยังพูดว่าอยากให้เขาอยู่ด้วย
ทิวากรสะอื้นกับฝ่ามือ ชั่ววินาทีนั้นเขาค้นพบความจริงที่ตัวเองตาหามาตลอด ไม่ใช่...เขาไม่ได้โกรธแค้นเรื่องที่ถูกพรากครอบครัวไป มันแทบไม่อยู่ในความทรงจำแล้วด้วยซ้ำ...
...เขาแค่หวาดกลัว...
กลัวจะถูกอโณชาเกลียด...
ภาพดวงตาว่างเปล่าของเด็กคนนั้นยังกระจ่างชัดในความทรงจำ
“ฮึก... คุณอโณ”
เขาเหมือนเด็กน้อยในวันนั้น
เด็กที่วิ่งหนีพระจันทร์ดวงโต
TBC
ทุกคนคะ เราเข้าใจว่ามันนานมากแล้ว แต่คุณอโณนามสกุล จันทรศานต์ นะคะ //ร้องห้ายยยยย
มีคนไม่เก็ทเยอะเลย อย่าเพิ่งงงนะคะ เราต้องดราม่าค่ะ เครียดสิคะ ห้ามงงค่ะ คนเขียนจะดราม่าแทนแล้ว 5555555
เขียนไม่รู้เรื่องตรงจุดนี้ขออภัยด้วยนะคะ Orz
อย่างที่เคยกล่าวไว้ตรงคำเตือน การเแพทย์เรื่องนี้ไม่อิงความจริงนะคะ ความจำกลับมาปุ๊บคุณทิวลุกขึ้นเดินปร๋อเลย แม่งคนเหล็กชัดๆ 555555555
แล้วเข้าโซนน้ำเน่าละครไทยอีกครั้ง หลงจะกลับมา และทวงทุกสิ่งที่เป็นของหลงคืน //หันมาจิกตาใส่กล้อง
กำลังเข้าช่วงหน่วงๆแต่ยังเพิ่งทิ้งกันไปนะคะ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนนนนน
แล้วเจอกันตอนหน้าจ้า
ป.ล.คุณ wikichan รู้เรื่องคำแปลชื่อด้วย ประทับใจมากค่ะ แงงงงงงงงงง้//มอบจูบให้เป็นกรณีพิเศษ
-
คนใจร้าย มาทำให้ร้องไห้ตอนตีสาม :o12: ทำยังไงจะหลับลงละทีนี้
-
ไม่ใช่ว่าไม่เคยเตือน ไม่เคยบอก ถึงตอนบอกตอนนู้นจะจำอะไรไม่ได้ก็เถอะ.... สงสารคุณอโณ :hao5: :hao5: :hao5:
-
ม่ายยยยย มาม่าน้ำข้นมาแล้ว
T T ทิวากร เอ็งจะดื้อด้านหนีพระจันทร์อีกนานไหม??
-
ปมเรื่องแย่งสมบัติแน่เลย ทนายอโณไปทำอารายว๊ายยยย // นิยายขำน้ำตาเล็ดของเดี๊ยนหายไปไหน? งืออออออ // ทิวาจะปล่อยวางไม่อยากแก้แค้นเพราะความรักเปลี่ยนทุกสิ่ง ทิวากลับมาอยู่กับอโณอีกครั้ง เริ่มต้นกันใหม่ #นี่มโนไม่ใช่อโณ :ling3:
-
ทุกสิ่งของหลงนี่... คุณอโณด้วยป่ะ :p
-
ได้คุณอโณแล้วทิ้ง!
-
เหมือนหมาหลงเลย
ไปแบบไม่รู้จะไปไหน ทำอะไร ไม่มีเป้าหมาย ตามหาอะไรก็ไม่รู้
-
กลับไปอีกที คุณอโณโดนใครเอาไปแล้วจะรู้สึกกกกก
คุณอโณออกจะมีเสน่ห์... หมั่นไส้ทิววว ทำคุณอโณของบ่าวเสียใจจจจจจ :ling1:
-
สะเทือนใจ :hao5:
-
สงสารคุณอโณ สงสารหลงด้วยนิดนึง
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ตอนนี้ งง มึน สตั๊น พูดไม่ออกเลยฮะ
-
เศร้าจังตอนนี้ ㅜㅠ
-
หลงถ้าทนไม่ได้ ถ้าลืมไม่ได้ ก็กลับมาเคลียร์กับคุณอโณซัก อย่าทำให้คุณอโณต้องร้องไห้มากไปกว่านี้เลยกลับมาเถอะนะหลงของคุณอโณ :sad4:
-
สงสารทั้งคู่เลย ฮือออออ
ถ้าแยกกันอยู่แล้วไม่มีความสุขก็กลับมาเป็นหลงของคุณอโณเหอะนะ
-
ดราม่ามาแล้วววว สงสารทั้งคูเลย
-
หลงงงงงง ยังไงก็ส่งข่าวไปบอกคุณอโณสักนิดก็ดีเนอะ ว่าสบายดี
แต่ก็เข้าใจนะ ว่ามันทำใจลำบาก ระหว่างนี้ก็ลองทบทวนอะไรเป้นอะไรเนอะ
ไม่อยากให้จากกันแบบนี้เลย
-
หลงเอ้ยยยยยยย
-
โกรธหลง ทำคุณอโณเสียใจ ... เดี๋ยวเชียร์ให้คุณเชฟมารักษาใจคุณอโณซะเลย :m16:
-
อุบัติเหตุ ที่ไม่ได้ก่อ
บุญคุณที่ช่วยเหลือ
คนรัก ที่รักและช่วยเหลือทุกอย่าง
การจากมาโดยมาโดยไม่ยอมคุย ยอมลา มีค่าน้อยกว่าลุงสมานที่เหมือนเพื่อนบ้านที่ช่วยเหลือกันทั่วไปเสียอีก
หลง จงไปแล้ว ไปลับ คนอย่างนี้ไม่มีค่าพอ
-
หลงใจร้ายไม่เอาสิ ถึงมันจะเป็นอดีตที่ไม่น่าจำ แต่ต่างคนต่างศูนย์เสียกันมามากพอแล้ว อย่าทรมานกันอีกเลย ทำไมต้องคิดว่าไม่มีใคร คุณอโน กับ หลง ยังมีกันและกันนะ เก๋ากี้ ด้วย คุณลุงด้วย ลูกลุงอีก ป้าอีก คิดถึงกันแล้ว จะจากกันทำไม
-
กลับมาคุยกันสิจะเอาไง อย่าเอาแต่โทษในเรื่องอดีตไม่ใช่นายคนเดียวที่สูญเสีย อโณคือผู้มีพระคุณ อย่าลืม
-
ใครจำได้แล้ว เฉยๆ นี่ไม่ใช่คนแล้วล่ะ
คนที่เหลือไม่ผิดไม่ได้แปลว่าไม่เจ็บ ให้เวลาหลงทำใจบ้างเหอะ
-
โหลง รีบกลับมาหาคุณอโณ เถอะ :mew6:
-
มาม่ามาแล้ววววว งื้ออออ
-
ขอตีหลงทีได้ม่ะ จะหนีมาทำไมฟระ!! หนีมาแล้วมาคิดถึงเค้าเนี่ย แต่ก็เข้าใจว่าสับสนแต่สับสนแล้วนอนแล้วอย่าหนีมาแบบนี้สิเฮ้ย เดี๋ยวให้เก๋ากี้ข่วนหน้าเลย 55555
ม่าม่าอืดขั้นสุดเมื่อไหร่ค่ะ :o12:
-
เข้าใจว่าหลงสับสนแต่ทิ้งกันไปดื้อๆแบบนี้ก็ใจร้ายกันเกินไปนะหลงนะ
ปอลิง มันนานมากแล้วจริงๆค่ะทำเอาเรางงไปเลยตอนที่แล้วว่าอะไรยังไง
-
ถ้าไม่รัก ก็คงไม่เจ็บ
ถ้าไม่ผูกพัน ก็คงไม่เสียใจ
ถ้าพิจารณากันดีๆแล้ว คุณอโณลงทุนทางด้านความรู้สึกกับความรักครั้งนี้ไว้มากพอสมควรนะครับ
ทั้งยอมมองข้ามเรื่องอดีต และยอมพยายามเอาชนะปมในใจเรื่องกลัวการสูญเสียคนที่รัก
แต่พอมาเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้อีก. มันคงยิ่งไปตอกย้ำปมในใจเรื่องนี้ไปอีก..... สงสารคุณอโณจับใจเลยครับ
คุณindigo ต้องลงโทษไอหมาหลงให้หนักเลยนะครับ. ให้สาสมกับที่มันทำให้คุณอโณของบ่าวต้องเสียใจ :angry2:
-
:hao5: หลงทำไมทำงี้
กลับไปหาคุณอโน ให้ว่องเลยนะ :angry2:
-
เพิ่งรู้ว่าคุณอโณนามสกุลนั้น งือออ หลงจะทำไงเนี่ย กลับไปหาคุณอโณเถอะพลีสสส
-
ตั้งหลักแล้วกลับไปคุยกันดีๆ นะ
ขอร้องงงงง
-
เค้าอ่านแล้วรู้สึกงง ๆ ตอนที่ 29 ตรงช่วงคำพูดของทิวพอมาอ่านตอนที่ 30 งงหนักอีกว่า...
"...แม้ใครจะพร่ำบอกว่าไม่ใช่ความผิดเขา ก็อดโทษตัวเองไม่ได้ แน่นอนว่าไม่ได้โทษแค่ตัวเขาคนเดียว
พ่อแม่ไม่ได้จากไปลำพัง ยังเอาอีกหนึ่งชีวิตไปด้วย..."
//ตกลงพระเอกเราเขาไม่เคยลืมอดีตว่าเขาโทษตัวเองที่ทำให้พ่อแม่เสีย รวมทั้งทำให้พ่อคุณอโณเสียไปด้วย แต่ก็ไม่ได้แค้นอะไร เพียงแต่จดจำแววตาท่าทางอีกฝ่ายตอนนั้นได้ จำนามสกุลเอาไว้และคิดไปว่า ถ้าเจอกันคุณอโณจะจำกันได้ไหม (ก็นะผ่านไปเป็นสิบกว่าปีจำได้เลยคงไม่ใช่)
ทีแรกอ่านแล้วเข้าใจว่า ทิว/หลงเนี่ย น่าจะต้องมีอารมณ์ลบๆ ต่อบ้านนี้สิที่มาพรากพ่อแม่ตัวเองไป
และอ่านอีกทีเข้าใจไปว่า หลงไม่ได้เอามาเป็นความแค้นอะไรด้วยซ้ำ แค่คิดว่าเห็นคู่กรณีแล้วจะเป็นไงไรบ้าง
แบบว่า พระเอกไม่เคยลืมเรื่องในอดีตอยู่แล้ว ยังระลึกถึงมันถึงได้ออกเดินทางไปเรื่อยไรงี้งั้น ดูชิวๆ แต่ข้างในนี่เยอะนะหลง รวมทั้งความหื่น..คิดๆ แล้วหลงมันหื่น ๆ ดีนะคะ 5555555 แบบว่าตอนมีไรกันแล้วนึกได้ ผมว่าผมเก่งนะ ..มั่นมาก
และพอมาอ่านตอนนี้ คล้ายว่าคุณอโณอ่ะรู้ละว่าอิหลงนี่คือเด็กในวันนั้น(มีสำเนาคำฟ้อง) อาจจะเพิ่งรู้ หรือรู้มาสักพัก(ก็ลุงเป็นทนายนี่เนอะ)
แต่ก็ไม่ได้เอาอดีตตรงนั้นมาคิดอะไรต่อ เพราะ..คุณอโณขี้ลืม ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาา ตั้งชื่อ หลงนี่ ไม่ใช่หลงใหลละ หลงลืมไปว่าเราเคยพบกันมาก่อน...ต่อด้วย หลงมารัก(กันได้ยังไง)
ความสุขอยู่แค่ปลายจมูกชนกัน
ความจริงก็อยู่แค่ปลายจมูกมาตลอดเช่นกัน ฮืออออออออออออออออออออออ
ทิวทบทวนความเป็นจริงได้แล้ว กลับมาหาแฟนนะ ..ป่านนี้สภาพจิตใจคงเหมือนราหูอมจันทร์ไปแล้ววววว
ตั้งสติ ก่อนสตาร์ทแล้วขับมาดักคุณอโณหน้าคอนโดแล้วลากขึ้นห้องไปข่มขืนเลยนะ //แบบว่าไม่ได้ทำงาน ไม่มีเงินเปิดม่านรูด กร๊ากกกกกก
นี่ก็มั่วซั่วไปหมด ความจริง ความเป็นไปจะเป็นไง รอคนแต่งมาเฉลยยยยย
สนุกมากค่ะ เป็นอีกเรื่องที่เค้าอ่านซ้ำไปมาหลายรอบมาก เพราะแต่ละตอนมันมีอะไรๆ แฝงอยู่ ทำให้คิดไปได้หลายทางดีมากเลย เพ้อขั้นสุดอ่ะ
ปล.ยังไม่พร้อมเจอคำว่า โค้งสุดท้าย, ใกล้จบ, หรือตอนหน้าก็จบแล้วนะ อะไรแบบนั้น//ดักคนแต่งไว้ก่อนอ่ะ ทำให้เราเคลียสุดๆ ก่อนค่อยจบ ต่อด้วยพรีออเดอร์ 55555555555555555555
-
หลงกลับไปหาคุณอโณสิ :hao5: :katai1:
-
หลงงงงงงง~~ :katai1: :katai1:
-
ความทรงจำที่ 31
ปลายกันยาฝนพรำลงมาไม่หยุด
บ่าหุ้มฟองน้ำของสูทเปียกปอนจนต้องปัดออก เส้นผมสีดำเปียกลู่แนบกับใบหน้า แม้จะไม่ชุ่มโชกแต่ก็เปียกเอาเรื่อง ชายหนุ่มสะบัดไล่น้ำออกจากเสื้อสูท สองขาเดินก้าวฉับๆ เข้าไปตามทางเดิน
ครึ่งเช้ามีประชุมกับลูกค้าครึ่งบ่ายต้องกลับมารายงานผลที่บริษัทต่อ อโณชาหยิบเอกสารปึกใหญ่ที่ยัดไว้ในเสื้อสูทเพื่อหลบฝน เพราะคิดว่าเดินทางด้วยรถไฟฟ้าเร็วกว่า ใครจะไปคาดคิดว่าฝนจะเทลงมา หัวหน้าฝ่ายกฎหมายแวะซีร็อกซ์เอกสารไว้อีกชุดก่อนจะเดินลึกเข้าไปยังห้องของตัวเอง
ใกล้จะปิดไตรมาสที่ 3 งานเลยเยอะเป็นพิเศษ สะโพกใต้กางเกงสแล็คดันประตูกระจกเข้าไปเป็นจังหวะเดียวกับที่ลูกน้องในห้องเงยหน้าขึ้นมาพอดี
“พี่อโณ!” เสียงนั้นแหลมสูง “ไม่โทรเรียกล่ะคะ แพรจะได้เอาร่มไปรับ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ปึกกระดาษวางตุบบนโต๊ะ “วิ่งเข้ามาแป๊บเดียวไม่ทันจะเปียกเลย”
“โชกขนาดนั้นยังจะบอกว่าไม่เปียกอีก” ลูกน้องบ่นงึมงำพลางเลื่อนกล่องกระดาษชำระไปตรงหน้า “เช็ดหน่อยเถอะค่ะ เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”
“ขอบคุณครับ”
กระดาษขาวซึมออกเป็นวงกว้างดูดหยดน้ำหายวับไป ชายหนุ่มซับออกจนพอหมาด นึกเสียดายเสื้อสูทราคาแพงที่ต้องมาเปียกน้ำแบบนี้ กลับไปต้องรีบส่งซัก....
ข้อมือปูดโปนชะงักไปเล็กน้อย
“พี่อโณผอมลงเยอะเลยนะคะ” แพรว่าเลี่ยงๆ พยายามไม่สบตาเหมือนกำลังคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ “เย็นนี้กินข้าวกับแพรไหมคะ”
“เราต้องทำโอทีไม่ใช่หรือไงครับ”
“จริงด้วย! แพรลืมไปได้ไง” หญิงสาวหัวเราะแหะๆ “หรือว่าจะแวะไป...”
“ไม่เป็นไรครับแพร” รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งมา “พี่อยู่คนเดียวได้ครับ”
แพรสะอึกเล็กน้อย ถึงเธอจะพยายามอ้อมโลกเพียงใดก็ไม่มีทางหลอกคนฉลาดอย่างพี่อโณได้ ในใจเป็นห่วงไม่อยากปล่อยให้อยู่คนเดียวเลย ตอนที่เธอมีปัญหาพี่ชายคนนี้ก็ไม่เคยทอดทิ้งเลยนี่นา
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน แพรรู้เพียงแค่ว่า ‘หลงกลับไปแล้ว’ ส่วนกลับไปที่ไหน กลับไปอย่างไรแค่เห็นสีหน้าคนเล่าก็น้ำท่วมปากไม่กล้าถามต่อ ตอนนั้นแพรคิดว่าพี่อโณคงฟูมฟายเป็นบ้า อาจจะลางานหายไปสักพักหนึ่ง แต่เธอคิดผิด อโณชามาทำงานตามปกติทุกวันไม่มีขาดตกบกพร่อง แถมยังยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่แบบนั้นยิ่งน่าเป็นห่วงสุดๆ
ข้อมือผ่ายผอม ดวงตาลึกโหล ของที่ขัดกับรอยยิ้มแบบนั้นปรากฏอยู่ชัดเจน แล้วจะให้เชื่อว่าอโณชาสุขสบายไม่เป็นอะไรได้ลงคอเหรอ หล่อนเองก็จนปัญญาจะหาทางช่วย จะฝากใครไปดูแลแทนก็ไม่ได้ พี่อโณเพื่อนเยอะคนรู้จักเกือบทั้งบริษัทแต่กลับไม่สนิทกับใครเลย
ที่ทำได้ก็แค่มองอย่างเป็นห่วงเท่านั้นแหละ แพรยิ้มฝืดๆ ให้หัวหน้า “พรุ่งนี้วันหยุดไปช้อปปิ้งกับแพรไหมคะ?”
“เอาไว้พี่โทรบอกอีกทีนะครับ”
นั่นอาจแปลว่าตกลงแบบอ้อมๆ อโณชารู้อยู่แก่ใจว่าตอนนี้เขาเป็นอิสระแล้ว จะกลับกี่โมง ซื้อของกับใคร กินข้าวเมื่อไหร่
ไม่รู้จะรีบไปทำไมในเมื่อไม่มีคนรออยู่แล้ว
........................................................
“เมี้ยว~” แมวสาวเอ่ยต้อนรับเหมือนอย่างเคย แน่นอนว่าอโณชาไม่รอช้าที่จะก้มลงไปอุ้มมันขึ้นมากอดแนบอก เก๋ากี้ตัวหนักขึ้นอีกแล้ว ไม่ได้ลดน้ำหนักอย่างที่ตั้งใจเลย
“ว่าไงครับคนสวย” หัวน้อยๆ ไถเข้ากับปกเสื้อเชิ้ตอย่างออดอ้อน อโณชากระชับกอดแน่นขึ้นยกแมวสาวตัวหนักเข้าไปวางบนโซฟาสบายๆ เจ้าก้อนขนขดตัวเป็นวงกลมอยู่บนตัก เก๋ากี้ขี้อ้อนจนจิตใจเจ้าของอ่อนยวบ นิ้วเรียวยาวเกลี่ยเส้นขนบริเวณใต้คอไปมา
“ครืดดดด” เห็นแมวครางยิ่งได้ใจ ดวงตาโศกทอดมองอย่างเอ็นดู ชีวิตก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมนี่นา มีเขากับเก๋ากี้ ใช่แล้ว...หลังจากเสียแม่ไปเขาก็อยู่แบบนี้มาโดยตลอด จะอยู่ต่อไปคงไม่เหลือบ่ากว่าแรงหรอก
“เดี๋ยวหยิบขนมให้นะเก๋ากี้” เพราะอยากจะขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำอีกร่างสูงจึงยันตัวขึ้นแล้วมุ่งหน้าเข้าห้องครัว กลับออกมาพร้อมขนมแมวเลียป้อนให้สาวน้อยถึงปาก
ผ่านไปสัปดาห์กับอีกสี่วันแล้ว เหมือนจะแย่แต่อโณชากลับอยู่ได้สบายๆ เขาเป็นคนแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยเรียกร้องอย่างไร ยามจากก็ไม่เคยรั้งไว้เช่นกัน อย่างแย่ที่สุดก็แค่กินอาหารแช่แข็งอันจืดชืดโดยปล่อยให้เตาไฟฟ้าเป็นหมันไปโดนปริยาย
ติ๊ง! เก๋ากี้สะดุ้งโหยงกับเสียงจากไมโครเวฟ ดวงตาสีอำพันเลิ่กลั่กไปมาแต่ก็สงบลงทันทีเมื่ออโณชายื่นขนมเข้าไปใกล้อีกครั้ง ต้องรีดมันออกจนหมดซองนั่นแหละเจ้าเหมียวถึงยอมลงจากตัก
เจ้าของห้องเดินฉับๆ กลับไปที่ครัวอีกครั้ง สวมถุงมือเอากล่องพลาสติกร้อนๆ ออกจากช่องสี่เหลี่ยม อาหารวันนี้เป็นข้าวผัดกุ้ง ทันทีที่งัดฝาออกควันสีขาวก็ลอยฟุ้ง เขายกมันออกมาทั้งอย่างนั้นวางลงบนโต๊ะกินข้าวทิ้งไว้จนหายร้อน
ห้องเงียบสนิทมีเพียงเสียงช้อนพลาสติกขูดก้นกล่องข้าวไปมา เขี่ยซ้ายทีขวาทีกว่าจะตักเข้าปากได้แต่ละคำ รู้ตัวอีกทีฟ้าด้านนอกก็มืดสนิทแล้ว อโณชาปิดฝากล่องลงแม้อาหารจะรสชาติไม่ดีแต่เขาก็ยังกินจนหมด ไม่อยากให้ใครมาทักว่าผอมลงในเวลาไม่กี่อาทิตย์หรอก เดี๋ยวจะพลอยเป็นห่วงโดยใช่เหตุอีก
ไม่ได้ทำอาหารก็ดีเหมือนกันไม่ต้องล้างจานให้เสียเวลา กินเสร็จก็รวบใส่ถุงขยะเอาไว้รอเวลาลงไปทิ้งทีเดียว เขาเดินกลับมายังโซฟาตัวใหญ่เปิดทีวีดูสารคดีสัตว์โลกสักหน่อย อโณชาไม่ค่อยติดละคร อย่างมากสุดก็ดูซีรีส์สืบสวน ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม ไม่ต้องฟังเสียงกรี๊ดๆ ของนางร้ายในละครน้ำเน่าอีกแล้ว...
โครม! ทันใดนั้นเสียงวัตถุกระทบพื้นดังขึ้นจากด้านล่าง คนจิตใจสงบสะดุ้งโหยงจนเท้าลอยวืด พอเห็นดวงตาสีเหลืองของตัวต้นเหตุแล้วก็ถอนหายใจออกมา เก๋ากี้ทำหน้าสลดเหมือนรู้ตัวว่าผิด คนเป็นพ่อเลยต้องลูบหัวปลอบไปอีก
“ไม่เป็นไรนะเก๋ากี้ โอ๋ๆ”
“ม้าว”
ขนาดทำผิดยังได้รับคำปลอบใจบางทีอโณชาก็หงุดหงิดตัวเองอยู่เหมือนกัน เขาละมือออกจากแมวน้อยแล้วลุกขึ้นมาสำรวจความเสียหาย จุดเกิดเหตุคือโต๊ะกลางของโซฟาที่ด้านล่างยัดเอกสารสารพัดอย่างไว้ อโณชาส่ายหัวปลงๆ กับสภาพกองกระดาษและหนังสือระเนระนาด
เขานั่งยองๆ กับพื้นพลางคว้ามันขึ้นมาวางเรียงกันเป็นกองๆ ส่วนใหญ่เป็นขยะรอวันทิ้งทั้งนั้น กระนั้นในกอง ‘ของไม่ได้ใช้’ เหล่านั้นก็ยังมีหนังสือเกมปริศนาและแบบคัดไทยอยู่ วินาทีนั้นอโณชาต้องกลั้นใจหยิบมันขึ้นมาวางเรียงไว้
ตุบ เพราะรีบร้อนหนังสือเกมเล่มหนึ่งเลยร่วงลงมา หน้ากระดาษแบะออกเป็นสองซีดพร้อมด้วยวัตถุบางอย่างที่ร่วงหล่น ปลายนิ้วคีบมันขึ้นมาดู
ดอกไม้แห้งสีม่วงยับยู่ยี่จนดูแทบไม่ออกแต่อโณชาจำได้ดี มันคือไลเซนทัสที่เขาเคยซื้อไปเยี่ยมไข้คนคนหนึ่งเมื่อห้าเดือนก่อน ตอนนั้นเขาเลือกเพราะความหมายของมัน
‘ความทรงจำที่ดี’
ดอกไม้ย่อมเหี่ยวเฉา ความทรงจำก็เช่นกัน
พรึ่บ หน้ากระดาษปิดพับลงพร้อมกับดอกไม้ที่ตายแล้ว อโณชาวางมันทับซ้อนกับกองที่เหลือด้านล่าง อยากจะเอา ‘ของที่ไม่ได้ใช้’ รวมกันไปทิ้งทีเดียว พรุ่งนี้ไม่ไปซื้อของกับแพรแล้วอยู่บ้านเก็บของก็ดีเหมือนกัน
กองหนังสือถูกเรียงไว้มุมสุดของโต๊ะง่ายต่อการเคลื่อนย้าย คิดได้ดังนั้นก็ตัดสินใจลงไปขอเบอร์รถรับซื้อจากรปภ. เขาคว้ากุญแจเดินกลับมายังบานประตู โพสอิทแผ่นหนึ่งแปะเตือนตัวเองไว้ว่าอย่าลืมเอากุญแจห้องไปด้วย
ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่เคยลืมอีกเลย ทั้งที่ไม่ต้องพกกุญแจแค่เคาะห้องก็มีคนเปิดให้แท้ๆ อโณชาดึงมันออกขยำแล้วหย่อนลงในถุงขยะ สองเท้าออกก้าวต่อไปเงียบๆ
รปภ.สูงวัยจดตัวเลขใส่กระดาษมาให้พร้อมอธิบายว่ารถจะมาช่วงบ่ายสอง ถ้าจะใช้บริการก็รีบเก็บของให้เรียบร้อย อโณชากล่าวขอบคุณอย่างสุภาพแล้วเดินกลับเข้ามาด้านใน
ตู้สี่เหลี่ยมเขียนหมายเลขห้องเรียงกันไปจรดอีกฝั่ง เขาสามารถเดินไปหาตู้ประจำห้องตัวเองได้ทันที นี่ก็สิ้นเดือนแล้วได้เวลาสังคายนาสารพัดค่าสาธารณูปโภคเสียที
ผัวะ! หน้าบานตู้ถูกกระชากออก กองกระดาษเป็นปึกหนายัดตัวอยู่ด้านใน เพราะนิสัยขี้เกียจชอบดองใบเสร็จหรือบิลแล้วมาเก็บตอนสิ้นเดือนรวดเดียวแท้ๆ ถึงได้มากมายขนาดนี้ อโณชากวาดมันลงมาถืออย่างไม่ใส่ใจแล้วกลับไปยังลิฟต์อีกครั้ง
รอบนี้เก๋ากี้ไม่ออดอ้อนทักทายเหมือนตอนแรกแล้ว คงเพราะได้เวลานอนแมวสาวจึงขดเป็นก้อมกลมๆ อยู่บนเตียง แน่นอนว่าอโณชาไม่ลืมที่จะแวะเวียนไปลูบหัวและมอบกู้ดไนท์คิสให้
เข็มนาฬิกาเดินเอื่อยเฉื่อยจนกระทั่งเกือบห้าทุ่มชายหนุ่มก็อยู่ในชุดนอนตัวเก่งเป็นบรีฟบ็อกเซอร์หนึ่งตัวถ้วน ไม่มีความจำเป็นให้เขาต้องสวมเสื้อนอนอีกต่อไปแล้ว ขณะกำลังจะกลับเข้าไปในห้องนอนก็ไม่ลืมที่จะคว้ากองจดหมายเข้าไปด้วย
เครื่องปรับอากาศส่งเสียงหึ่งๆ อยู่ด้านบน สองขาก้าวเดินอย่างอ่อนล้าตะกายขึ้นเตียงไป อโณชาโยนซองจดหมายลงบนนั้น
พรึ่บ! ปึกกระดาษเทกระจาดไปเป็นทาง ฉับพลันดวงตาโศกก็สบเข้ากับวัตถุบางอย่าง บางอย่างที่ไม่ใช่ซองจดหมาย
ท่ามกลางสีขาวซีดของกระดาษยังมีแผ่นสี่เหลี่ยมเล็กๆ ผิวมันปลาบล้อแสงไฟนีออน เขารู้ดีว่ามันคืออะไร นิ้วเรียวยาวคีบมันขึ้นมาจากผืนผ้า
รูปโพลารอยด์ขนาดเท่าฝ่ามือสะท้อนในดวงตา ดอกไม้สีเหลืองบานสะพรั่งเต็มภาพตัดกับสีของท้องฟ้า ในนั้นปรากฏใบหน้าเหวอๆ ของเขากับใครอีกคน ดวงตาปรือปรอย อ้าปากหวอ..
“ฮะๆๆๆ”
ตลกมาก ทำไมถึงได้ตลกขนาดนี้
“โอ๊ย! ฮ่าๆๆๆ”
รูปบ้านี่เห็นทีไรก็ขำทุกที
“ฮ่าๆๆ”
หัวเราะจนน้ำตาไหลเลยล่ะ...
“ฮะๆ...”
หยดน้ำร่วงผล็อยออกจากดวงตาซึมลงบนผ้าปูที่นอนสีดำ อโณชาปาดมันออกด้วยฝ่ามือทว่าหยดต่อไปก็ร่วงลงมาต่อราวกับจะกลั่นแกล้งกัน หยดแล้วหยดเล่า...
เขาทนไม่ไหวอีกแล้ว
แม้จะเงยหน้าขึ้นแต่เขื่อนน้ำตาที่พังทลายย่อมไม่มีวันซ่อมแซมได้ในทันที
“ฮึก..” เพราะพยายามกลั้นเอาไว้จนปอดทำงานหนัก อโณชาสำลักออกมาจนลำคอแหบแห้ง แน่นหน้าอกไปหมด “แค่กๆๆ”
ทำไมล่ะ แม้แต่รูปถ่ายที่อยากได้แทบตายก็ยังทิ้งมันได้ลงคอเชียวเหรอ
เขายังจำรอยยิ้มกว้าง และเขี้ยวน่ารักๆ ที่สองมุมปากนั้นได้ดี ผู้ชายที่เคยมีความสุขกับกระดาษแค่แผ่นเดียวคนนั้นหายไปแล้ว เพราะเขา เพราะอโณชาคนเดียว
รูปภาพตลกๆ ถูกบดบังด้วยน้ำตา ร้องไห้เหมือนคนบ้า ฟันขบกัดริมฝีปากกลั้นสะอื้นทว่าสิ่งที่ได้มามีแต่บาดแผลเท่านั้น
เขาผิดเองที่ปิดบัง ผิดทุกอย่าง
ตอนนั้นสมองเผลอคิดขึ้นมาว่าถ้าเราไม่รู้จักกันเลยก็คงดี
ไม่ต้องทุกข์ ไม่ต้องเจ็บปวด
“ฮึก..” ลมหายใจแรงขึ้น เร็วขึ้น
ไม่ต้องทรมานแบบนี้...
หลังจากเสียแม่ไปอโณชาไม่คิดจะถลำลึกกับใครอีกแล้ว เขาเว้นพื้นที่กับอีกฝ่ายเสมอ แต่ผู้ชายคนนั้นกลับเข้ามาทำให้ทุกอย่างปั่นป่วน ฝังความทรงจำไว้ในทุกตารางของห้อง
“แค่กๆๆ” มืออันสั่นเทาคว้าผ้าห่มผืนหนาขึ้นคลุมโปง หายใจอยู่ในนั้นเพื่อให้ได้ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์กลับเข้าไป อาการหายใจมากเกินไปจึงค่อยๆ บรรเทาลง
ห้องอันเงียบงันก้องไปด้วยเสียงหอบ ร่างทั้งร่างทิ้งตัวลงนอนอย่างอ่อนล้า ดวงตาเปื้อนน้ำมองมือสั่นระริกของตัวเอง..ไม่มีอะไรที่เขาทำได้เลย อโณชานอนเฉยๆ ปล่อยให้ร่างกายปรับสภาพเอง
พยายามทำทุกอย่างเหมือนเดิม ตั้งแต่ตื่นนอนยันหลับตา เรียกอโณชาคนเดิมให้กลับคืนมา สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่มีทางหลอกตัวเองได้ ความปวดร้าวที่อกตอนนี้ยืนยันได้อย่างดีว่าเขามาไกลเกินกว่าจะกลับแล้ว
เตียงนอนใหญ่จนน่าใจหาย หมอนใบหนึ่งถูกวางอย่างไร้ประโยชน์ราวกับรอใครอีกคนกลับมา อย่าว่าแต่หนังสือใต้โต๊ะเลย ทุกอย่างเกี่ยวกับหลงเขาทิ้งไม่ลงทั้งนั้น
ความทรงจำก็เช่นกัน...
สุข ทุกข์ หัวเราะ ร้องไห้ ช่างเป็นความสวยงามที่เจ็บปวด เมื่อคืนก่อนคนคนนั้นยังนอนกอดก่ายคลอเคลียไม่ห่าง ทว่าตอนนี้แม้แต่รูปถ่ายสักใบก็ยังไม่อยากเก็บด้วยซ้ำ
จะโทษใครได้ล่ะใครเมื่อมันเป็นความผิดของเขาเอง
ขอโทษจริงๆ ขอโทษที่โกหก
ริมฝีปากเผลอกระตุกยิ้มสมเพชตัวเอง ‘คุณอโณ’ ช่างเห็นแก่ตัวอย่างเลวร้าย ถึงจะคิดแบบนั้นแต่อีกใจกลับกู่ร้องว่าปล่อยไปไม่ได้ หากไม่วิ่งตาม ‘หลง’ จะหายไปตลอดกาล
ครั้งหนึ่งเขาเคยอยู่เฉยๆ รอความตายของแม่โดยไม่รู้ตัว ความทรงจำแย่ๆ ยังฝังรากลึกในใจ ถ้าตอนนั้นเขาเอะใจ ถ้าเขาไถ่ถาม ถ้าเขารีบกลับบ้าน
ถ้า ถ้า และถ้า...
วนเวียนอยู่อย่างนั้น
หากย้อนเวลากลับไปได้ก็คงดี แต่เข็มนาฬิกาย่อมไม่หมุนทวน แม้จะสิ้นหวังแต่ในใจกลับถามตัวเองว่าจะยอมปล่อยให้มันเกิดขึ้นอีกงั้นเหรอ มองคนที่ตัวเองรักหายไปต่อหน้าต่อตาโดยไม่ทันได้ทำอะไร
ผ้าปูที่นอนที่ยับยู่คลายออกช้าๆ ปลายนิ้วที่จิกเกร็งอ่อนล้าจนถึงขีดจำกัด ดวงตาโศกเลอะคราบน้ำตาเสมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงจันทร์กลมโตลอยเด่นอยู่บนนั้น ท่ามกลางสีดำของผืนฟ้า
ลมหายใจเข้าออกค่อยๆ สม่ำเสมอกัน ไม่ว่าจะสมองหรือหัวใจก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน
วินาทีก่อนปิดเปลือกตา อโณชาตัดสินใจ
เขาจะไปตามหา ‘หลง’
TBC
ดีใจที่ทุกคนให้การสรรเสริญคุณทิวกันยกใหญ่ อย่าว่าคุณทิวเลยนะเจ้าคะ เห็นแก่เงิ--- เอ๊ย! คนกำลังสับสนต้องเป็นกำลังใจให้นะคะ//เมาแบงก์พัน
แต่ที่น่าสงสารที่สุดคือคุณอโณของบ่าว โฮรววววววว ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ เราจึงขอยกตำแหน่งนางเอกให้เก๋ากี้ไปนะคะ หวังว่าทุกคนจะเข้าใจ
ตอนหน้าจบเรื่องเลยงี้ เย้ๆๆๆ 55555555555
มาม่าอืดเบาๆใสๆ ไม่หนักท้องเนอะคะ อย่าเพิ่งทิ้งกันน้า เป็นกำลังใจให้คุณอโณก่อน//เกาะแข้งเกาะขา
แล้วเจอกันตอนหน้าจ้า
-
สงสารคุณอโณ
ไอ้โหลงงงงง กลับมาเดี๋ยวเน้้้้
:katai4: :katai4:
-
หาแฟนใหม่เถอะ คุณอโณ
หลงทำเจ็บปวดมาก
-
ยังคงมีน้ำตา
-
สงสารคุณอโณ ขอให้ตามหาหลงให้เจอนะคะ แต่ระวังคลาดกันนะะะะะ
-
อ่านตอนนี้แล้ว เศร้าตามคุณอโณ เขียนดีค่ะ
-
ไม่นะ อีหลง แกส่งอะไรมาให้คุณอโณ?
lol ยัง ยังไม่ทำตัวดีๆแล้วกลับมารับโทษอีกนะ :angry2:
-
ดีเลยค่ะคุณอโณ สู้ ๆ นะคะ ไปตามหลงกลับบ้านเสียที
-
เด่วๆๆๆๆๆ "ตอนหน้าจบเรื่องเลยงี้" คือระ??? เห้ยยยยยย เราต้องใช้กำลังใจอย่างมากนะในการปรับโหมดอารมณ์การอ่านเรื่องนี้จาก 2 ตอนที่ผ่านมาของคุณ Indigo จะมาชวนเราอ่านตอนจบในตอนหน้าแบบนี้เขาไม่ยอมนะ ถถถถถถถถ :ling1:#เรื่องของแก แคร์ที่ไหน?
ก่อนจะจบ ฝากอโณตบกระโหลกอิหลง เอ้ย! คุณทิว สักทีเผื่อจะฉลาดขึ้น ทำอโณน้ำตาตกได้ไง ถ้าจะเป็นงี้กลับไปเป็นอิหลงเหมือนเดิมเถ้ออออออ #ทีมอโณไม่มโน
-
สู้เค้านะคุณอโณ
-
สงสารคุณอโณจังค่ะ อิหลงทำไมไปโดยไม่บอกไม่พูดไม่คุยกันให้เคลียร์ๆ ก่อนล่ะ
-
:sad4: :sad4:
-
สงสารอโณจังเลย ไม่ต้องไปตามให้หลงซมซานกลับมาเองเถอะ
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ไม่อยากให้คุณอโณไปตามหลงเลย
อยากให้คุณอโณ หาเอาใหม่ดีกว่า 5555555
-
อวยพรให้คุณอโณตามหลงให้เจอนะ แต่ถ้าไม่เจอก็หาแฟนใหม่ไปเลย หรือครองรักกับเก๋ากี้ไปเลยก็ดีค่ะ
-
สงสารคุณอโณ หลงรีบกลับมา ไม่งั้นโกรธนะ ไม่ยกคุณอโณให้แล้ว
-
หลงอาจจะกำลังโทษตัวเองหลายๆเรื่อง
แต่ถ้ามาเห็นคุณอโณตอนนี้นะ
โอ้โห ขี้คร้านจะกลับมาแทบเท้าไม่ทัน
คุณอโณน่าสงสารมากกกก ฮืออออ จะล้องงงง
เก๋ากี๋เป็นที่หนึ่งในใจแน่นอนอ่ะ
เพราะยังไงเก๋ากี้ก็ไม่เคยทิ้งคุณอโณ
ก่อนคุณอโณจะออกตามหา หลง กลับมาเลยนะ :m16:
-
ปวดใจ
-
เห็นคุณอโณเป็นแบบนี้แล้วนึกถึงคำนึงขึ้นมาได้
"เพราะตอนที่อยู่กับเค้า เรามีความสุขมากจนลืมไปว่าก่อนไม่มีเค้าเราอยู๋ได้ยังไง"
ฮืออออ คุณอโณ สงสารจับใจ จุกเหลือเกิน ยังไงถ้าตัดสินใจตามหลงแล้ว
สู้ให้สุดเลยนะคะ มาถึงขนาดนี้ ต้องสู้เท่านั้น
-
:mew6:
-
เปลี่ยนบทพระเอกเป็นคุณอโณท่าจะดีกว่าดูมีภาวะผู้นำ
-
คุณอโณ~~ ถถถถ อิหลงจะมาสับสนเป็นวัยรุ่นอะไรตอนนี้ยะ :z3:
กำลังรักกันหวานชื่น ดีออก ดีจ้า
คุณอโณขา~..เจอแล้วฝากตบให้สักทีเถอะค่ะทำเป็น โอยย ทิวมันคิดมากจังว้า คุณอโณขา~เค้ายังไม่คิดเรื่องเก่าๆ เลย(เออว่ะ คุณอโณขา~ จำได้บ่) นี่อีก ปมนี้อีก อ่อก
ก็ขอให้เจอก่อนเถอะ ไม่รู้ว่าตัวตนทิวจะเหมือนหลงรึเปล่า น่าจะดูดีขึ้น.. ไอ้หลงมันสถุลแต่นิสัยมันน่ารักมาก ยอมใจมัน ซื่อ(บื้อ)ดี
รออ่านต่อจ้า~ รักคุณอโณ หมั่นหน้าทิว
❤❤❤
-
เป็นตอนที่อ่านแล้วน้ำตาซึมตั้งแต่ต้นจนจบสงสารคุณอโณหนักมาก ทำไมอิคุณทิวมันทำอย่างนี้กับคุณอโณได้ล่ะ ฮึ่ยๆๆใจนึงก็ไม่อยากให้คุณอโณตามนะแบบปล่อยไปเลยแล้วคุณอโณก็ไปหาใหม่เอาให้อิคุณทิวมันเหวอ มันเสียดายไปเลย โกรธอิคุณทิวแรงมาก
-
ไม่ได้ตามอ่านมาหลายตอน รู้ตัวอีกทีจะจบแล้วเหรอคะ โฮวววว เศร้า :o12:
-
ไม่ต้องไปตามล่ะไอ้หมาหลงนี่น่ะ...หมั่นไส้มันคนอะไรจบังเมืองนอกเมืองนาทำมาสับสน..คนเค้ายอมให้ตัวเองกดขนาดนี้แล้วยังหนีไปได้..ทิ้งเลยค่ะคุณอโณช่างมันอย่าไปแคร์อย่าไปตาม...โดน :z6:จากแฟนคลับอิหลง...555...
-
กรี๊ดดดด เพิ่งมาตามอ่าน สงสารคุณอโณ ฮรื่อออออ
-
เรารักคุณอโณที่สุด อ่านตอนนี้แล้วสงสารมากกว่าหลงอีกอ่ะ คนที่รู้ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ยอมรับและเลือกที่จะรัก เรานับถือน้ำใจมากจริงๆ สู้ๆนะคุณอโณเดี๋ยวมันก็จะผ่านไปค่ะ :กอด1:
-
หลงนี่น่าจำมาฟาดๆๆๆๆ
ทำคุณอโณร้องให้ได้ไง!!!
กลับมาต้องตีให้หนักๆ
-
คนแต่ง....ทำร้ายคนอ่านด้วยคำว่า จบ........
//ตะเตือนไต
-
หลง นายมันแย่!
ใครพูดว่า อยากอยู่คุณอโณ อยากถ่ายรูปคู่กับคุณอโณ อยากจูบ อยากสัมผัส
ตอนนี้กลับทิ้งไปง่ายๆแบบนี้
ก่อนจะทิ้งอะไรไป ช่วยกลับไปคิดสักนิด ว่าตอนแรก ทำไมถึงอยากได้
:m16: :m16: :m16:
-
ยังไม่มาเหรอคะ
ค้างมากกกกกๆๆๆ
มาต่อเถอะนะคะ
-
ขอบคุณค่ะ มาต่อเร็วๆ :pig4:
-
โอียยยยย เพิ่งตามกลับมาอ่าน เศร้ามาก น้ามตามา สงสารทั้งคู่เลย
รออีหลง เอ๊ยคุณทิวทำใจได้ มีสติแล้ว ไปเจอคุณอโณที่ไปตามกลับบ้านพอดีนะคะ
อยากกลับไปเห็นนางสวีทกันอีก นี่มันพรหมลิขิตชัดๆ
รักๆๆๆ รออ่านๆๆๆๆๆ
-
ความทรงจำที่ 32
โทรศัพท์สั่นรุนแรงท่ามกลางความเงียบของรถ คนขับเอื้อมมือซ้ายควานหาต้นเสียงในกระเป๋าเดินทาง กว่าจะกดรับได้สายก็เกือบตัดไปแล้ว
“ครับ อาแสง”
“ไม่ต้องมาครับเคิบเลยนะ” ฟังจากเสียงก็รู้แล้วว่าปลายสายหงุดหงิดขนาดไหน “ทำอะไรของแก จะให้ฉันหัวใจวายตายเลยหรือไง”
“ฮ่าๆๆ” แทนที่จะสำนึกผิดคนเด็กกว่ากลับหัวเราะร่า “ก็ไม่ได้เป็นโรคหัวใจนี่ครับ”
“จะได้เป็นก็เพราะแกเนี่ยแหละ” แสงส่ายหัวเอือมระอา “แล้วไง ตอนนี้อยู่ที่ไหน”
“ใกล้ออกกรุงเทพฯ แล้วครับ”
“ทำอะไรใจร้อนเป็นวัยรุ่น”
คนอายุจะแตะเลขสามยิ้มแห้งๆ “ไม่ต้องห่วงหรอกครับ”
“ฉันไม่ได้หาข้อมูลมาให้แกวิ่งวุ่นเป็นไอ้บ้านะ” น้ำเสียงที่ตอบกลับเหี้ยมเกรียมจนหลานอดจะขนลุกไม่ได้ “โทรปลุกฉันกลางดึกให้หาที่อยู่ไอ้เด็กนั่นให้ พอได้แล้วก็หายเข้ากลีบเมฆโทรไปก็ไม่รับ แกยังเห็นหัวฉันอยู่ไหม”
“ขอโทษครับ” อโณชาหงอลงทันที
“แกนี่มัน... เฮ้อ” คนเป็นอาถอนหายใจออกมายาวๆ “อโณรู้ตัวหรือเปล่าว่าทำอะไรอยู่”
“ครับ” ทั้งที่ไม่ได้อยู่ต่อหน้าแต่อโณชาหลบตาวูบ “งี่เง่ามากเลยใช่ไหมครับ”
“โลกมันก็ทุเรศแบบนี้เสมอแหละ” แทนที่จะตำหนิหลานต่อ แสงเลือกที่จะโทษโชคชะตา “ฉันรู้ว่าแกโตพอจะตัดสินใจอะไรเองได้ แต่ก็อดจะเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี”
“......”
“ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็โทรมานะ อย่าหายไปเหมือนตอนพี่ผกาเสียอีกล่ะ” น้ำเสียงที่เคยแข็งกร้าวอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด “ถึงฉันจะชอบบ่นแกก็ทนๆ ฟังไปเถอะ”
“ฮ่าๆๆ” ในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดอย่างน้อยอโณชาก็ยิ้มออกมาจากใจเป็นครั้งแรก
“แล้วหายปวดหัวหรือยัง” ด่าเสร็จก็เข้าสู่โหมดเป็นห่วง “คืนนั้นจู่ๆ แกก็ฟุบลงไปกับโต๊ะฉันตกใจแทบแย่”
“ผมไม่เป็นไรแล้วครับ”
“เออ ถ้างั้นก็ดี”
“ขอบคุณมากครับอาแสง”
เขาได้ยินเสียง ‘หึ’ ผ่านมาตามสาย “ข้าวสักมื้อเป็นไง”
“ด้วยความยินดีครับ”
หัวใจแห้งเหี่ยวอุ่นวาบขึ้นมาหลังกดวางสายไป เมื่อคืนหลังจากตัดสินใจได้เขารีบโทรหาอาแสงในทันที แน่นอนว่าถึงจะโดนบ่นยาวเหยียดแต่ช่วงเช้าตรู่ก็มีข้อความบอกที่อยู่สั้นๆ มา ชายหนุ่มรีบเก็บข้าวของใส่กระเป๋าแล้วออกเดินทางทันที แถมยังไม่กล้ารับโทรศัพท์อาแสงเพราะกลัวจะโดนโน้มน้าวให้เปลี่ยนใจ ทว่าสุดท้ายก็ต้องรับจนได้ โชคดีเหลือเกินที่ทางนั้นเข้าใจเขาเช่นกัน
หัวรถมุ่งหน้าสู่กาญจนบุรี เมืองใหญ่ติดชายแดนพม่า อุดมไปด้วยป่าไม้อันเป็นแหล่งท่องเที่ยวทางธรรมชาติ สองข้างทางคงเต็มไปด้วยต้นไม้แต่เขาไม่มีอารมณ์ชื่นชมแน่นอน
คนคนนั้นอาจจะไม่ได้กลับบ้านที่เมืองกาญฯ ก็ได้ แต่อโณชาไม่มีทางเลือกแล้ว นี่เป็นสถานที่เดียวที่พอจะหาข้อมูลได้ บางทีถ้าไปถึงหน้าบ้านแล้วถูกเจ้าของไล่ตะเพิดออกมาเขาก็คงต้องทำใจกลับออกมานับหนึ่งใหม่อีกครั้ง
นึกเกลียดตัวเองที่ดื้อดึงขนาดนี้ อโณชาไม่เคยดึงรั้งใคร เขามีคนสนิทรักใคร่มากมาย แต่หากฝ่ายนั้นอยากจะเดินออกจากชีวิตเขาก็ปล่อยมือทิ้งไปได้ง่ายๆ เช่นกัน
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะวิ่งอย่างสุดกำลังเพื่อคว้าเอาไว้
ภาพต้นไม้สีเขียวสะท้อนกับกระจกรถผ่านตาไปเรื่อยๆ โดยที่เขามิได้หยุดชมความงามสักนิด เท้าเหยียบคันเร่งจนเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปหมด ยังดีที่มีเพลงสากลคลาสสิกจากเครื่องเล่นเป็นเพื่อนจึงไม่เหงาเกินไปนัก
สองชั่วโมงจากกรุงเทพฯ ในที่สุดอโณชาก็สามารถเข้าสู่เขตกาญจนบุรีได้สำเร็จ เขาจอดแวะข้างทางหาอะไรใส่ท้องเล็กน้อยพร้อมทั้งเปิดแผนที่ในมือถือดูให้แน่ใจ อาแสงบอกว่าถ้าหาไม่เจอให้ถามทางไปเทศบาลเมืองแทน
ชายหนุ่มเหยียบคันเร่งออกรถอีกครั้งโดยมีกาแฟเสียบอยู่ตรงคอนโซลเพื่อเพิ่มคาเฟอีนในเส้นเลือด ใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงหน้าเทศบาลเมืองจนได้ เขาท่องตัวเลขในใจขณะชะเง้ออ่านป้ายหน้าบ้านไล่ไปช้าๆ และเมื่อพบมันรถก็ถูกจอดเทียบไว้ข้างทาง
ใจเย็นสิ เราไม่ได้ถ่อมาถึงที่นี่เพื่อยืนเฉยๆนะ
อโณชายืนนิ่งอยู่หน้ารั้วบ้าน ทั้งที่ตัดสินใจเด็ดขาดบ้าบิ่นถึงขั้นเก็บกระเป๋าออกมาแต่เช้าตรู่ ทว่าพอมายืนอยู่ตรงจุดหมายกลับอยากจะถอยหลังเอาดื้อๆ
พื้นที่รูปสี่เหลี่ยมกว้างๆ ล้อมด้วยรั้วเหล็กเปิดประตูอ้าซ่าไว้ ด้านในมีกรงสี่เหลี่ยมคลุมด้วยสแลนสีเขียวขนาดใหญ่จนกินพื้นที่เกือบทั้งหมด มองแต่ไกลยังรู้ว่าบรรจุต้นไม้เล็กไว้มากมาย ไม้พุ่มไม้ดอกต่างๆ ชูช่ออวดสีสันรับน้ำฝนกันยกใหญ่ ด้านบนของรั้วติดป้ายเอาไว้ ไม่ต้องสงสัยเลย นี่คือร้านขายต้นไม้ชัดๆ
เพราะไม่ได้คาดคิดไว้อโณชาถึงกับผงะไปเล็กน้อย จริงอยู่ว่าเขาไม่รู้ว่าทั้งอดีตและปัจจุบันบ้านเก่าของคู่กรณีเป็นอะไร แต่พอไม่ใช่ที่อยู่อาศัยแล้วมันต้องใช้ความกล้าในการเดินเข้าไปมากกว่าเดิมอีก
“อ้าวคุณ!” เพราะมัวแต่ด้อมๆ มองๆ คนในลูกกรงก็โผล่หน้าออกมาเรียก “มาดูต้นไม้เหรอครับ เข้ามาก่อนสิ”
ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวา เมื่อไม่เห็นทางเลือกอื่นจึงตัดสินใจก้าวเข้าไปหา ชายชราคนนั้นฉีกยิ้มจนเห็นฟันบิ่นๆ ด้านล่าง เขาสวมเสื้อเชิ้ตลายสก็อตกับกางเกงขาก๊วยสีมะเหมี่ยว
“ใช่ที่โทรมาเมื่อกี้หรือเปล่าครับ” สำเนียงแปร่งๆ แต่ไม่ยากเกินฟังนัก อโณชาส่ายหัว
“เปล่าครับ”
“อ๋อ ลูกค้าใหม่ใช่ไหมล่ะ” คนแปลกหน้ากวักมือเรียก “เข้ามาในร่มก็ได้คุณ จะดูต้นอะไรเป็นพิเศษล่ะ”
“เอ่อ...”
“หน้าตาไม่คุ้นเลยนะเนี่ย เพิ่งเคยมาเหรอ” คนขายเดินเข้ามาหา ด้อมๆ มองๆ ดูเขาอย่างประหลาดใจจนน่าอึดอัด “งานโครงการหรือเปล่า ผมให้ราคาพิเศษเลยนะ”
“เอ่อ...ไม่ใช่ครับ” ชายหนุ่มลังเลเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถาม “ไม่ทราบว่าว่าที่นี่เป็นร้านขายต้นไม้อย่างเดียวหรือครับ”
“ไม่ครับ ดินก็ขาย ปุ๋ยก็มี หรือจะเอากระถางก็ยังได้”
“ไม่ใช่แบบนั้นครับ ผมหมายถึง...”
“คุณทิว!”
เสียงตะโกนจากด้านนอกทำเอาชายหนุ่มสะท้านไปทั้งตัว ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ หูได้ยินเสียงเหยียบย่ำพื้นหญ้าตามมาอีกหลายครั้ง โทนแหลมสูงขนาดนั้นเป็นของผู้หญิงไม่ผิดแน่
“มาเล่นอะไรกันตรงนี้เนี่ย...”
เพราะตำแหน่งอยู่ไกลเกินไปเสียงที่ได้ยินจึงเบาเหลือเกิน ไม่รู้ว่ายืนนิ่งอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหนรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มือถือบนเปลนอนแผดเสียงดังลั่น พ่อค้าคนนั้นยกมือทำท่าโทรศัพท์ “ผมขอตัวสักครู่นะ คุณจะเดินดูอะไรก็ดู”
ชายชราหายไปหลังพุ่มไม้สูงใหญ่ เหลือไว้เพียงอโณชาที่เลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูก กว่าจะกลั้นใจหันไปยังต้นเสียงเมื่อครู่ก็ใช้เวลาเกือบนาที
สแลนสีเขียวพร้อมรั้วเหล็กดัดบดบังทัศนียภาพเสียมิด ขายาวๆ สาวเข้าไปใกล้ขึ้นแนบดวงตาลงกับช่องว่างของตาข่าย
วินาทีนั้นดวงใจของเขากระตุกวาบ..
“ฮ่าๆๆ”
ไม่ผิดแน่ คนที่ยิ้มได้สว่างไสวขนาดนั้นจะเป็นใครไปได้เล่า...
‘หลง’ ยืนอยู่ตรงนั้น มีรอยยิ้มประดับใบหน้าเหมือนอย่างเคย แต่ที่ต่างออกไปคือมันไม่ใช่สำหรับอโณชา...
ในอ้อมกอดของชายหนุ่มมีเด็กชายหน้าตาน่าเอ็นดูพยายามปีนป่ายเล่น เขาหัวเราะเสียงดังก่อนจะอุ้มเจ้าตัวเล็กเหวี่ยงไปมาเหมือนเครื่องบิน หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ปรบมือหัวเราะชอบใจใหญ่
บรรยากาศอวลไปด้วยความสุข ทั้งที่ควรดีใจที่ได้เห็นใบหน้านั้นอีกครั้ง แต่ไม่รู้ทำไมอกซ้ายถึงได้เจ็บราวกับถูกมีดกรีดแทง เจ็บเสียจนลมหายใจติดขัด
ความตั้งใจพังทลายลงมาตรงหน้าเมื่อพบความจริง เขารู้ดีว่าทิวากรยังไม่ได้แต่งงานหรือมีลูก ข้อมูลที่ได้รับวิ่งวนในหัว กระนั้นก็เถอะ.... แค่เห็นว่าคนคนนั้นมีความสุขดีโดยไม่ต้องมีเขาอโณชาก็ชาวาบไปทั้งอก
อย่าว่าแต่เอื้อมมือไปดึงรั้งเลย แค่ยืนมองเฉยๆ ก็แทบจะไม่ไหวแล้ว
เขามีสิทธิ์อะไรบ้างล่ะ ก็แค่คนที่พรากทุกอย่างของทิวากรไป
ตอนแรกเป็นหลงที่ไม่รู้ว่าจะเอาตัวเองไปไว้ตรงไหนในชีวิตอโณชา ตอนนี้กลับกัน...
เขาต่างหากที่ไม่มีที่ยืนในชีวิต ‘หลง’ แล้ว
...........................................................
ล้อหมุนย้อนกลับไปยังจุดเริ่มต้นอีกครั้ง
สองวันหลังกลับมาจากกาญจนบุรีอโณชาใช้ชีวิตตามปกติ ทำตัวเหมือนสูญเสียความทรงจำในช่วงนั้นไป
ผู้ชายคนนั้นกลับไปมีชีวิตอย่างที่ควรจะเป็นแล้ว มีความสุข ยิ้มและหัวเราะ ตัวอโณชาเองก็ต้องกลับไปให้ได้เช่นกัน ก่อนหน้านี้เคยอยู่อย่างไรเขาก็ทำเหมือนเดิมทุกประการ
“พี่อโณกลับแล้วเหรอคะ” แพรนภัสเงยหน้าขึ้นจากกระดาษในมือ “กลับเร็วจัง”
“เวลาเลิกงานตรงเป๊ะ พี่ไม่ได้ผิดวินัยนะครับ”
“แหม น่าจะนั่งแช่ด้วยกันก่อน”
“เสียใจด้วย วันนี้พี่จะแวะซูเปอร์ฯ สักหน่อยคงอยู่เป็นเพื่อนแพรไม่ได้” รอยยิ้มจางๆ นั่นน่าหมั่นไส้ประมาณหนึ่ง แต่ช่วงนี้แพรไม่ค่อยกล้าล้อเล่นกับหัวหน้ามากนัก กลัวจะไปกระทบจุดไหนเข้า
“ทำอะไรกินล่ะคะ”
“อืม...ดูก่อนแล้วกัน” หัวหน้าฝ่ายถอดป้ายชื่อ ‘อโณชา จันทรศานต์’ ยัดใส่กระเป๋ารูดซิปปิดเป็นอันเรียบร้อย “แพรก็อย่ากลับดึกมากนะครับ นี่บอลมารับหรือเปล่าเนี่ย”
“โอ๊ย! ช่างหัวบอลมันเถอะค่ะพี่อโณ” ฟังแค่นี้ก็รู้แล้วว่าตีกันมาแน่ๆ อโณชาส่ายหัวปลงๆ กับลูกน้อง เดี๋ยววันนี้พรุ่งนี้ก็กลับไปดีกันเองแหละ “ขับรถดีๆ นะคะพี่อโณ”
“ขอบคุณครับ”
แค่ทะยานรถออกมาจากออฟฟิศก็สมพรปากแพรนภัสจริงๆ รถติดหนึบแทบไม่ขยับผ่านไปเกือบชั่วโมงอโณชาถึงจะฝ่าเข้าไปในโซนแถวคอนโดได้ ชายหนุ่มแวะจอดรถที่ซูเปอร์มาร์เก็ตก่อน นี่เป็นครั้งแรกในรอบสองอาทิตย์ที่ตัดสินใจกลับมาทำอาหารอีกครั้ง เขาลากรถเข็นแล้วเดินตรงไปยังโซนของสดด้วยหัวสมองว่างเปล่า ความรู้สึกอยากจะทำนู่นทำนี่ให้ใครกินหายไปแล้วเลยได้แต่ยืนเคว้ง
สุดท้ายแล้วก็ได้แค่หมูกับผักสามสี่อย่างมาผัดเท่านั้น จากนั้นก็ไปเลือกของใช้อย่างอื่นอย่างแชมพูกับน้ำยาล้างจานเพิ่ม เป็นอันเสร็จภารกิจที่ซูเปอร์ฯ
อโณชาหอบหิ้วของขึ้นรถ รอบนี้ใช้เวลาแค่ห้านาทีก็มาถึงจุดหมาย รปภ.ตะเบ๊ะให้ตอนที่เขาแนบบัตรผ่านกับเครื่องด้านข้าง ในที่สุด Chevrolet Cruze สีดำก็เข้าไปจอดอยู่ในซองได้สำเร็จ นิ้วยาวๆ เกี่ยวหูถุงจนแทบไม่เหลือช่องว่างตรงข้อนิ้วจนต้องใช้สะโพกผลักประตูเข้าไปแทน
ประตูลิฟต์เปิดค้างเติ่งตรงหน้าทำให้เขาต้องเร่งฝีเท้า
“รอด้วยครับ!” ประตูที่กำลังจะงับปิดชะงักพร้อมเปิดอ้าอีกครั้ง อโณชารีบแทรกตัวเข้าไปในช่องว่างทันที เขายิ้มให้กับหญิงสาวอีกคน “ขอบคุณครับ..”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
‘คุณกาน’ นี่นา
สาวใหญ่ผู้สวยสง่าส่งยิ้มมารยาทให้เขา ทั้งที่ไม่น่ามีอะไรแต่ใจกลับกระตุกวาบ หล่อนเหมือนตัวกระตุ้นความทรงจำชั้นดี ทำไมกัน...ทำไมต้องมาเจอในเวลาแบบนี้ด้วย
นิ้วเรียวยาวกดปุ่มเลข ‘11’ ให้ขึ้นไฟ ในใจนึกภาวนาให้ลิฟต์ทำงานเร็วกว่าปกติ
เจ้าหล่อนไม่ได้ชวนเขาพูดคุยก็จริง สังคมในเมืองต่างคนต่างอยู่ น้อยครั้งมากที่จะมีการสนทนาในที่แบบนี้ แต่แค่ยืนอยู่เฉยๆ ก็เหมือนมาสะกิดแผลใจให้เหวอะหวะอีกครั้ง เขาแสร้งทำไม่สนใจมองปลายรองเท้าเลอะฝุ่นของตัวเองอยู่อย่างนั้น
เธอออกไปในชั้น 9 โดยมีเขาช่วยกดลิฟต์ค้างไว้เพราะในมือเต็มไปด้วยถุงใส่ผ้าซักแล้ว บางทีอาจจะเพิ่งแวะร้านสมานซักอบรีดมา แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องของเขาอีกเช่นกัน อโณชาเหม่อลอยไม่กี่วินาทีบานประตูก็เปิดออก
ทางเดินอันคุ้นเคยทอดยาวอยู่ตรงหน้า รองเท้าหนังกระทบพรมส่งเสียงปุๆ ไปตลอดทาง คอนโดรูปทรงแข็งทื่อตกแต่งด้วยเส้นอะลูมิเนียมวิ่งเป็นจังหวะกำลังดี ทันสมัยและเย็นชาไปในคราเดียว ปลายนิ้วขยับข้อไปมาอย่างเอื่อยเฉื่อยไล่น้ำหนักของในถุงไม่ให้กดทับที่เดิม
ตุบ ตุบ ตุบ
จังหวะก้าวสม่ำเสมอใกล้เข้าหัวมุมของปีกซ้าย หักเลี้ยวเพียงครั้งเดียวก็เห็นบานประตูและหมายเลขอันคุ้นเคย
ทว่า...มีบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม
กึก..
ร่างสูงหยุดชะงัก ดวงตาโศกเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อสายตา
ทั้งที่สมองสั่งให้หยุด
หันหลังกลับและหนีไปซะ
แต่สองเท้ากลับก้าวเดินต่อ เดินไปข้างหน้าเหมือนถูกสะกดจิต
ตุบ
อโณชายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่มีทางให้ก้าวต่ออีกแล้ว ดวงตาโศกมองสิ่งตรงหน้าราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง
ลำคอแห้งผากเปล่งเสียงที่ไม่คิดว่าจะได้เรียกอีกครั้ง
“หลง”
TBC
ขอให้ทุกท่านใจเย็นๆ สูดยาดมในมือก่อนนะคะ นี่ใกล้จะเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็นหลงมาเละอยู่แล้ว อ่านเม้นไปนั่งขำไป (คุณทิวจะต้องโกรธและเกลียดจนไม่ให้เรายืมเงินแน่ๆ....)
ย้ายไปทีมคุณอโณกันหมดเลย ขอเสียงทีมหลงหน่อยค่า วู้ววววววว //กริบ
ตอนนี้จบค้างเนอะ รอดูนะคะว่าจะหักหลังคนอ่านมั้ย เคี้ยกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อย่าเพิ่งทอดทิ้งกันนะคะ เจอกันตอนหน้าจ้า
ป.ล.1 ตอนที่แล้วที่ว่าจบตอนหน้านั่นมันมุกนะคะ อย่าจริงจังค่ะ คนเขียนตกใจแทนแล้ว แงงงงงง้
แต่รอบนี้ใกล้จบแล้วจริงๆ ค่ะ จริงจังละ ไม่มุกแล้วค่ะ //พิงกำแพงสูบบุหรี่
ป.ล.2 อาแสงอร่อยเนอะคะ 555555555555555555555555 #ทีมสูงวัยใช่เลย
-
นังคุณทิวววววววววววววว เพิ่งจะโผล่หัวมาหรออออออออออ
ทิ้งคุณอโรนไปแบบนั้น แล้วตอนนี้เพิ่งจะกลับมาหรออออ
คุณอโณคะ เข้าใจผิดไปเยอะๆเลยนะคะ ปล่อยนังคุณทิวไปเลย ชิ อะไร อยู่ๆนึกจะไปก็ไป นึกจะมาก็มา ใจร้ายมาก
ต้องให้เก๋ากี้ตบ เชอะะะะะะะ
-
พี่อโณตามไปก็ไม่เคลีย น้องหลงตามมา จะเคลียมั้ย
เรื่องมันเศร้า
-
โถ่... คุณอโณของหนู(?) :hao5: ปล่อยคุณทิวไปเถอะค่ะมาอยู่กับหนูเถอะ----- //โดนหลงไล่ฆ่า
-
คนเขียนโคตรใจร้าย ค้างอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ฮือออออออออออ
โป้ง!!!
-
จะคาดหวังกับ "คุณทิว" ได้ไหม
ค้างใจสุดๆ สงสารคุณอโณ
ถ้า "คุณทิว" มางี่เง่า จับเก๋ากี๋โยนใส่หน้าเลยนะ !!!
รอตอนต่อไปค่ะ :call:
#ทีมคุณอโณ
-
หลงกลับมาแล้ว :katai4:
-
หายใจได้เฮือกหนึ่งก็จบแล้ว
-
สงสารคุณอโณ :o12: :o12:
-
ทำไมถึงเพิ่งจะมาเอาตอนนี้ห่ะหลงงงงงงงงง ปล่อยให้คุณอโณนอนร้องไห้อยู่ตั้งนาน ไอ้บ้าหลงงงงงงงง
-
คนเขียนคะ :z13:
-
อยากโบยหลังคนเขียน เคี้ยกๆๆๆๆๆๆ
-
:hao5: ค้างสุดๆ
-
:hao6:
ทีมอาแสงงงงงง อยากเห็นอาโดนกินอ่ะค้าาาาาาาาา :hao7:
เจ้าทิวบากหน้ามาหาคุณอโณจนได้ กว่าจะมาได้ตั้งนาน นี่ถ้าคุณอโณไม่ไปที่ร้านก็คงไม่มาสินะ เชอะ!!!!!!!!
-
มาแล้วก็ทำตัวให้ดีๆนะหลง ถ้ามาทำให้คุณอโณเสียใจอีกละก็เรื่องนี้ได้เปลี่ยนชื่อเป็นหลงมาเละจริงๆแน่ สงสารคุณอโณอะน้ำตาจะไหล #กอดด :กอด1:
-
ทีมหลงแต่ไม่ทีมคุณทิวได้ปะคะ อยากจับเก้าอี้ฟาดหัวแล้วให้ความจำเสื่อมจริงๆ :katai4: เอาหมาหลงคนซื่อที่วันๆเรียกแต่คุณอโณกลับคืนมานะ 55555555555555555555555
-
เห็นประโยคสุดท้ายแทบกรี๊ดอ่ะ แง้ๆๆๆๆๆ
ใจร้ายๆๆ ใจย้ายที่สุดเยย(น้ำลายเต็มปาก) หักมาก จับมือถือสั่นตาเหลือกมาก เลื่อนมาเจอ TBC งืดมากก~
......
ส่วนคุณอโณ~ อย่าไปสนใจ เราต้องสนใจอาหารเย็นของเราสิ รีบไปเก็บเร็วววว
เชอะ พูดเลย จะมาง้อก็ง้อดีๆ ล่ะ คุณอโณบอบช้ำจิตใจ มัวหมองเพราะแกมาหลายดอกแล้วนะหลง เอาอีเหตุผลของแกทั้งหลาย ถีบลงระเบียงห้องไปซะ ชัดนะ
ง้อเสร็จ(ดูเหมือนวิแรกก็หายงอนล่ะ เดินเป็นร่างไร้วิญญาณซะ(เป็นเราไม่ได้เก็บของกินก่อนค่อยเดินต่อ) คุณอโณนะคุณอโณ).... ขอสินสอดเยอะๆ ล่ะ
และได้โปรด ไอ้ที่ยืนอยู่ จงเป็นนังหลงเถอะ อย่าได้เพ้อตาลายเพราะคิดถึ๊งเล้ยย ...สงสารคุณอโณ
อยากอ่านตอนหน้าเร็วๆ แล้วววว
...'อด' อ่านต่อแต่ไม่อยาก 'ทน'...
:hao7: :hao7: :hao7:
-
กลับมาทำไม ตัดจบค้างไปอีกค่าาา คุณอโณนอนร้องไห้จนน้ำตาแห้งแล้ว ถ้ามาแล้วไม่ทำให้อะไรดีขึ้น เชิญกลับเมืองกาญเลยค่ะคุณทิว
คุณอโณก็ห้ามใจตัวเองแถมบอกเหตุผลแล้วนะ แต่หลงเองก็ดึงดัน ก็อย่างว่าตอนนั้นจำอะไรไม่ได้ อะไรๆก็ดูไม่สำคัญกว่าคุณอโณ แต่พอจำได้ ยังจำคำพูดตัวเองตอนนั้นได้หรือเปล่า
โอ๊ย จะเอาไงก็ว่ามาเลยค่ะ ไม่เอาคุณทิวอะ จะเอาหลง เอาหลงคืนมาๆๆๆ
-
โอกาสสุดท้ายแล้วนะหลง ไม่ง้อคุณอโณจะเตะออกนอกประเทศเลย
-
โกรธหลง โกรธคนเขียน โกรธ TBC โกรธหมดเลย โป้ง! :ling1:
-
คุณอโณๆๆๆๆๆๆๆ //กรีดร้อง
หลง เอ้ย ทิว ถ้าคราวนี้ทำคุณอโณเสียใจ จะโกรธนะ ไม่ยกคุณอโณให้ด้วย!!!
-
ง่าาาา คุณอโณน่าสงสารมากกก ขอให้เป็นหลงมาหาจริงๆนะคะ อย่ามีอะไรผิดพลาดเลยยยยย คิดถึงงง
-
โอ้ยยยยยย ค้างงงง ฟาดหลงแก้แค้นรอเวลาตอนต่อไปได้มั้ยยยย
-
:katai1:
-
หลงจะเอายังงายยยยยยยยย
-
นังหลง!!! ชื่อนี้ยิ่งได้ยินยิ่งโมโห
ฮึ่ยต่อให้มาบีบน้ำตาร้องไห้ ก็ไม่ให้คุณอโณยกโทษให้หรอกเฟ้ย
ขอให้คุณอโณโกรธๆๆๆ เยอะๆเลย
นังโหลงงงงงงง
-
หลงกลับมาแล้วววว กลับมาก็เคลียร์ดีๆนะ
-
:hao5: :hao5:
-
หลงเคลียไม่ดี นี่หลงมาเละ จริงๆแน่ๆ ฮึ่มๆๆๆ
-
มาหาใครครับ! #กอดอกเชิดหน้า #มโนว่าเป็นอโณ อย่าไปยอมมันค่าาาาคุณอโณ อย่าอ่อนให้มันเห็น อย่าให้อิทิวมันรู้ว่าทุรนทุรายเพราะมันแค่ไหน? เพิ่มราคาเข้าไว้ค่ะคุณอาโณ้วววว // สังหรณ์ว่าอิทิวมันจะไม่ได้กลับมาเพื่อคืนดี # เธอสอนให้ฉันคิดร้ายคุณIndigo
-
คุณอโณ ทูลหัวของบ่าว ภรรยายุคใหม่ ไปตามสามี แต่หนีกลับเฉ๊ยยย นี่ตอนหน้า สามีเด็กมาหาถึงบ้าน ไม่ใช่จะพุ่งใส่เค้าหรอกนะเจ้าคะ #ยังไงก็ได้ให้คุณอโณมีความสุข
-
หลงกลับมาแล้วววว สงสารคุณอโน
-
คุณอโณของบ่าวววว อย่าไปยอมอิคุณทิวนะเจ้าคะ
(แต่คาดว่าคุณอโณคงยอมตั้งแต่หน้าประตูแหละ ถึงขั้นขับรถไปตามสามีเด็กขนาดนั้น ทั้งรักทั้งหลง)
หลงจะกลับมาทำไม เด๋วคุณอโณก็ลืมแล้ว แล้วเด๋วบ่าวจะเสนอตัว พร้อมยัดเยียดความเป็นภริยาให้คุณอโณอยู่ล่ะ 5555
-
ใจร้ายมากก ตัดจบแบบนี้ อยากอ่านต่อแล้วค่าาาา
-
โธ่คุณฮโณของเบน มานี่มาเบนกอดปลอบใจ ไม่ได้โกธรหลงแต่งอนมากกก
-
หลงไปอุ้มลูกใครเค้า ทำคุณอโณเสียใจเลยเนี่ย
-
เย๊ๆๆๆๆๆๆๆ หลงมาแล้วววววววววววววววว //ชื่อเรื่องใหม่ 55555555555
เอาแล้วไง ทิวจะรุกฆาตแล้วนะ กระชากคุณอโณไปประกบปากเลย จูบจนกว่าจะหมดแรงแล้วเปิดประตูเข้าห้อง ถอดผ้านอนคุยกันซะ ...นั่น!!!!//บอดี้ ทอร์ค
ค้างมาก!!!!
-
หลงงงงงง โหล้งงงงงงงงงงงง ในที่สุดก็กลับมาซะที ช้าจริง ปล่อยให้คุณอโณอยู่คนเดียวได้ยังไง เดี๊ยะๆตีเลย ปลอบคุณอโณด่วนค่ะ กอดปลอบแบบแนบเนื้อนะ :o8:
-
ทำไมจบค้างแบบนี้ #โกรธมาก
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
#ทีมสูงวัยใช่เลยค่ะ 555555555555555555
-
คุณอโณ้วววววววววววววววววววววววว
หลงมาแว้ววววววววววววววววววววววว
หวังว่ามาม่าคงหมดแล้วนะ
-
หลงพูดดีๆนะ มีแม่ยกคุณอโณดักซุ่มอยู่ o18
-
หลงมารึยางงงงง โหล้งงงงงงงงง ไปส่องที่เพจมาก้ไม่มี 55555555
อยากอ่านหลงแล้ววว #ทีมหลง
-
ความทรงจำที่ 33
“หลง”
เสียงที่เปล่งออกไปเบาหวิวราวกับกระซิบ ทว่าร่างบนพื้นกลับขยับตัวตอบสนอง ชายหนุ่มตัวสูงที่กอดเข่าพิงบานประตูค่อยๆ เปิดเปลือกตาช้อนมองมายังเขา
ไม่สิ! อโณชารีบแก้ผิดให้เป็นถูก
“คุณทิวากร”
ชื่อที่แท้จริงถูกเปล่งออกจากริมฝีปากเป็นครั้งแรก กำแพงแห่งความหลอกลวงพังทลายลงในทันที เจ้าของชื่อหยัดกายขึ้นจากพื้นพรม โงนเงนเล็กน้อยเพราะเมื่อยขบจากการนั่งเป็นเวลานาน
อโณชาเพ่งมองใบหน้าอันคุ้นเคย ไม่เจอกันแค่สองสัปดาห์ทิวากรแทบไม่เปลี่ยนไปเลย เว้นแต่ดวงตาอิดโรยที่ทอดมองกลับมา เขาคาดเดาไม่ได้และไม่กล้าแม้แต่จะถามอะไรออกไป
หัวใจอันแห้งเหี่ยวที่พยายามฟื้นตัวได้รับหยดน้ำที่ไม่รู้ว่าใส่ยาพิษหรือเปล่า จะอยู่รอดหรือย่อยยับกว่าเดิมก็คงไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว มือข้างขวาล้วงเอากุญแจออกมาเสียบเข้ากับลูกบิดประตู พลิกข้อมือไปทางขวา
แก๊ก กลไกทำงานในทันที บานประตูเผยอออกตามแรงผลักเผยให้เห็นห้องสี่เหลี่ยมอันคุ้นตา
คนแก่กว่าสบตากับอีกฝ่ายโดยไร้คำถาม ทิวากรเองก็ขยับตัวออกเป็นเชิงให้เจ้าของห้องเดินนำเข้าไป อโณชาถอดรองเท้าหนังไว้ที่ผนังด้านข้าง สะอาดเรียบร้อยเหมือนอย่างเคย
“ม้าว” แค่เห็นเจ้านายเก๋ากี้ก็พุ่งเข้าหาทันที แมวสาวเข้าคลอเคลียอยู่ที่ขาจนขนติดกางเกง อโณชาคลี่ยิ้มจางๆ อยากจะลูบหัวอยู่หรอกแต่ข้าวของพะรุงพะรังเหลือเกิน
สองขาพาตัวเองขยับจากประตูเพื่อให้ผู้มาเยือนใช้พื้นที่ในการถอดรองเท้าได้สะดวก และทันทีที่ประตูห้องปิดลงบรรยากาศน่าอึดอัดก็แผ่ขยายไปทุกพื้นที่
ถุงเท้าสีเทาเสียดสีกับพื้นตอนที่เดินไปวางถุงซูเปอร์มาร์เก็ตลงบนโต๊ะกินข้าว ชายหนุ่มยืนแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น ตั้งสติก่อนจะสูดหายใจลึกๆ หันมาเผชิญหน้า “นั่งก่อนสิครับ”
ผู้มาเยือนเดินตรงไปยังโซฟา ทิ้งตัวนั่งอย่างว่าง่าย
“รอสักครู่นะครับ” อโณชาส่งยิ้มให้แล้วหายเข้าไปในโซนครัว ตามมารยาทมีแขกมาห้องทั้งทีก็ต้องต้อนรับด้วยน้ำเย็นๆ สักแก้วสินะ หยดน้ำใสชื่นใจไหลลงแก้วช้าๆ เขากลับออกมาพร้อมเครื่องดื่มสมกับเป็นเจ้าบ้านที่ดี
กึกๆ ก้นแก้วที่สั่นกระทบกับผิวหินอ่อนของโต๊ะ อโณชาชักมือกลับอย่างสุภาพ ทิ้งตัวนั่งที่โซฟาเล็กอีกตัวหนึ่ง ทางนั้นเหลือบมองเขานิดหน่อย
“ลืมของอะไรหรือเปล่าครับ?” เจ้าบ้านส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้ “ผมจะได้ช่วยหยิบให้”
ทิวากรอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ชะงักไป และนั่นทำให้คำตอบกลายเป็นความเงียบ ระยะห่างอันน่าอึดอัดแผ่ขยายไปทั้งห้อง
“ตอนนี้อาจจะยังนึกไม่ออก แต่ถ้านึกออกแล้วบอกผมได้เลยนะครับ” มือผายออกเชื้อเชิญ “ดื่มน้ำพักผ่อนก่อนได้นะครับ”
ใบหน้าตกกระเสมองแก้วใสบนโต๊ะก่อนจะเอื้อมไปหยิบมันตามคำแนะนำ จรดขอบเข้ากับริมฝีปาก ค่อยๆ ปล่อยให้ความเย็นของน้ำไหลลงร่างกายพลางเหลือบมองใบหน้าเปื้อนยิ้มของคนข้างๆ
“ถ้ามีอะไรให้ช่วยเหลือก็บอกได้นะครับ”
ทั้งสองมุมปากยกขึ้นในองศาที่พอเหมาะที่สุด ทั้งดวงตาโศกที่ทอประกายห่วงใย ทุกอย่างพอเหมาะพอเจาะที่จะถูกเรียกว่า ‘ยิ้มตามมารยาท’
พอหลุบตาลงต่ำก็พบว่าฝ่ามือที่วางประกบกันเสียดสีไปมา ปลายนิ้วนั้นสั่นระริก...
“หรือว่าจะ...”
“ผมขอโทษ”
ในที่สุดประโยคแรกก็หลุดจากปากทิวากร ฝ่ามือที่ถูไปมาหยุดชะงัก คิ้วเลิกขึ้นเล็กน้อย “อะไรนะครับ?”
“สิ่งที่ผมทำมันแย่มากเลย” เจ้าตัวไม่ได้ทวนคำนั้นซ้ำ แต่กลับพูดต่อ “ทิ้งไว้แค่กระดาษแผ่นเดียว ปล่อยให้คุณจมอยู่กับปัญหา ขี้ขลาดจนคิดแค่ว่าไปที่ไหนก็ได้ ไปให้ไกลที่สุด”
“.......”
ทิวากรแค่นยิ้ม “เห็นแก่ตัวมากเลยเนอะครับ”
แค่มองจากด้านหลังยังเห็นร่างกายอันผ่ายผอม เวลาแค่สองอาทิตย์ อโณชาโทรมขึ้นได้ขนาดนี้เชียวเหรอ กระดูกตรงต้นคอที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตเด่นชัดเสียจนคนเห็นปวดหน่วงในอก เขาเห็นทุกอย่าง ดวงตาคล้ำ ข้อกระดูกปูนโปนที่มือ ทุกอย่างที่บ่งบอกว่าอโณชาทุกข์ทรมานแค่ไหน
แค่คิดว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นฝีมือตัวเองก็เจ็บจนแทบบ้าแล้ว
“ทั้งที่เคยปากดีบอกว่าจะทำให้คุณมีความสุขแท้ๆ แต่กลับเป็นผมเสียเองที่ทำให้คุณเจ็บปวด”
“ไม่ใช่...”
“ผมรู้ว่าแค่ขอโทษมันไม่สาสมกับสิ่งที่ทำลงไป แต่...”
“ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ!”
น้ำเสียงที่เปล่งออกมาราวจะขาดใจ อโณชาหายใจลำบากแน่นหน้าอกไปหมด บางทีเขาอาจจะเครียดจนหอบเหมือนคืนนั้นก็ได้ แต่ยังไงก็ต้องพูดออกไปให้ได้ “ขอโทษที่ปิดบัง”
ทิวากรทอดสายตามาทางเขา ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบไป
“จะไม่พูดว่าไม่ได้ตั้งใจหรอกนะ เพราะผมจงใจไม่บอกจริงๆ” คนผิดที่แท้จริงฝืนยิ้มฝืดๆ “เห็นแก่ตัวใช่ไหม เอาอนาคตคนอื่นมาทำแบบนี้ อาชญากรชัดๆ เลย”
ทิวากรพูดไม่ออก จริงอยู่ว่าเขาไม่ได้โกรธ แต่สิ่งที่อโณชาทำก็ไม่ถูกต้องเช่นกัน
“ขอโทษนะครับ ขอโทษจริงๆ”
ทั้งที่บอกว่าชอบใบหน้าของอโณชาตอนยิ้ม แต่ไม่รู้ทำไมครั้งนี้เขาถึงเจ็บปวดเหลือเกิน
อาจเพราะดวงตาโศกนั้นเศร้าสร้อยอย่างที่สุด
“ถ้ารู้ตั้งแต่แรกผมจะไม่ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้เด็ดขาด”
..................................................
“รักษาสุขภาพด้วยนะครับ”
“มืดแล้วนะ ใจคอจะไม่อยู่พักสักวันเลยเหรอ”
“ไม่ได้หรอกครับ พรุ่งนี้มีงานแต่เช้า” ชายหนุ่มบุ้ยหน้า “อโณเองก็ต้องไปเรียนด้วย”
เด็กหนุ่มย่างเข้าวัยรุ่นคลี่ยิ้มจางๆ น่าเอ็นดูในสายตาผู้ใหญ่ หล่อพิศยิ่งดูยิ่งหลงขนาดว่าเพิ่งแตกหนุ่มแท้ๆ ดวงตาโศกสวยเหมือนพ่อไม่มีผิด น่ากลัวจะโตไปเป็นหนุ่มเจ้าชู้
“อโณมานี่สิลูก” คุณย่ากวักมือเรียกให้พ่อหนุ่มเดินมาหา มือเหี่ยวย่นตบปุๆ ลงบนศีรษะ “เป็นเด็กดี ตั้งใจเรียนนะลูก”
“ครับย่า”
“แล้วก็อย่าเพิ่งไปมีฟงมีแฟนอะไรนะ เรียนก่อนนะลูก”
หนุ่มน้อยหัวเราะ “ครับ”
“ดึกแล้วก็อย่าล่ำลากันนานเลย” เพราะเห็นย่าหลานอ้อยอิ่งกันไม่เลิก ปู่เลยต้องรีบเข้ามาขัด “ขับรถกลับกรุงเทพฯ ดีๆ ล่ะนนท์”
“ครับพ่อ” บิดาของอโณชายกมือไหว “แล้วจะมาเยี่ยมใหม่นะครับ”
“สวัสดีครับ” คนเด็กสุดไหว้ลาญาติผู้ใหญ่ก่อนจะหันหลังเดินกลับขึ้นรถตามพ่อไป
อานนท์ จันทรศานต์เป็นนายธนาคารผู้รีบร้อนเสมอมีหรือจะปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ เห็นลูกชายคาดเข็มขัดเรียบร้อยก็สตาร์ทรถประจำตำแหน่งในทันที
ไม่บ่อยนักที่เขาจะมาเยี่ยมพ่อแม่ที่นครปฐม ด้วยตารางงานที่รัดตัวตลอด พอดีว่าวันนี้เป็นวันหยุดภาคครึ่งปีของธนาคารเจ้าตัวก็ไม่รอช้าที่จะหอบหิ้วพ่อลูกชายมาไหว้ปู่ย่าด้วย ส่วนช่อผกาภรรยาคนสวยนั้นติดงานเลยฝากยาบำรุงมาให้
“พรุ่งนี้จะตื่นไปเรียนไหวไหมเนี่ย หือ?” คนเป็นพ่อถามยิ้มๆ
“ไม่ไหวก็หยุดอีกสักวันก็ได้ครับ”
“เจ้าเล่ห์แบบนี้เดี๋ยวแม่ก็ดุเอาหรอก” อานนท์พูดติดตลก เขาน่ะตามใจลูก แต่ภรรยาเป็นฝ่ายเคี่ยวเข็ญ นี่แค่ขออโณชาติดรถมาวันเดียวยังโดนบ่นแทบแย่ “นอนบนรถไปก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้จะได้ไม่เพลีย”
“ไหนพ่อว่าให้ผมติดรถมาชวนคุยไงครับ”
“พูดมากน่า เป็นเด็กเป็นเล็กหลับเยอะๆ สมองจะได้โต” ชายหนุ่มยักคิ้ว “แม่จะได้ไม่บ่น”
ลูกชายหัวเราะร่า “ที่แท้ก็กลัวแม่นี่นา”
อโณชาดื้อแพ่งอยู่พักใหญ่ ชวนพ่อคุยนู่นนี่ไปตามประสา ช่วงกำลังเข้าวัยรุ่นแบบนี้พ่อแม่เพ่งเล็งเป็นพิเศษ กลัวจะไปทำอะไรไม่ดีเข้า เขาเลยต้องเล่าเรื่องที่โรงเรียนให้ฟังอยู่บ่อยๆ จะได้สบายใจ
แต่ความดื้อดึงย่อยมีขีดจำกัดของมัน อาหารเย็นแสนอร่อยฝีมือย่าถ่วงหนังตาเก่งเหลือหลาย ดังที่ว่าหนังท้องตึง หนังตาหย่อน ดวงตาปรือปรอยลงพร้อมด้วยโสตประสาทที่เริ่มตามเรื่องที่พ่อพูดไม่ทัน
“ฮ้าว” เด็กก็คือเด็กล่ะน้า อานนท์แอบขำ มือใหญ่เอื้อมไปตบปุๆ บนหัวลูกชาย
“นอนซะ ถึงแล้วพ่อจะปลุกเอง”
อโณชากะพริบตาปริบๆ อีกสองสามทีก่อนจะพ่ายแพ้ต่อความง่วงเข้าสู่นิทราไปเรียบร้อย อุณหภูมิทั้งด้านนอกและด้านในรถต่ำเสียจนคนขับต้องปรับขึ้นให้พอดี ชะเง้อมองสองข้างทางมีแต่ต้นไม้ลู่ลม ดูท่าถ้าไม่รีบจะเจอพายุเข้าเสียแล้วมั้ง
พ่อลูกชายก็หลับสบายไปแล้ว อานนท์จึงขยับคันเร่งเพื่อให้ถึงที่หมายเร็วขึ้น ระยะทางจากนครปฐมเข้าสู่กรุงเทพฯ ใช้เวลาไม่นานหรอกหากขับรถด้วยความเร็วเท่านี้
ช่วงเวลาไหลผ่านไปสักพักอโณชาขยับตัวเล็กน้อย เขาสะลึมสะลือเหมือนโดนยาสลบ ขณะที่สมองไม่ทันได้ประมวลผลก็รู้สึกถึงความผิดปกติของทิศทางรถ
เอี๊ยด
ยางบดถนนอย่างรุนแรง ส่งกลิ่นเหม็นคลุ้งและก่อนที่จะทันได้คิดอะไรเสียง ‘ตูม’ ก็ดังขึ้นจากฝั่งขวาของตัวรถ ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน
เด็กหนุ่มชาวาบไปทั้งตัว รอจนความเจ็บปวดที่หัวไหล่แล่นพล่านไปทั่วร่างถึงได้รู้สึกตัวเป็นครั้งแรก โลหิตสีแดงไหลออกจากศีรษะจนบดบังทัศนียภาพ เขาขยับตัวอย่างยากลำบากเพื่อเช็ดมันออกไป
สิ้นเสียง ‘ตูม’ ก็ไม่มีเสียงใดเข้าโสตประสาทอีกเลย ทุกอย่างเงียบสนิทราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น อโณชานั่งอยู่อย่างนั้นรอจนดวงตาค่อยๆ ปรับตัวได้ และทันทีที่หันไปทางขวาของรถเด็กหนุ่มก็พบว่าร่างกายของเขาไม่ได้เจ็บปวดอีกต่อไป
ดวงตาโศกที่เหมือนของตัวเองเบิกค้างอยู่อย่างนั้น เลือดสำแดงสดกลบซีกหน้าฝั่งขวาจนมิด ขากรรไกรบิดเบี้ยวบดเข้ากับพวงมาลัย ร่างครึ่งหนึ่งถูกบดขยี้ไปพร้อมกับเหล็กกล้าของรถยนต์ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั้งห้องเครื่องจนแทบสำลักออกมา
ความเจ็บปวดทางร่างกายว่าน่ากลัวแล้ว แต่ไม่อาจเทียบเท่าสิ่งที่เห็นตรงหน้า
เด็กหนุ่มไม่กล้าแม้แต่จะเปล่งเสียงออกไป ลมพัดโบกให้ใบไม้ไหวเสียดสีกันเป็นเสียงเดียวในจุดเกิดเหตุ เขาได้แต่นั่งอยู่ตรงนั้น มองหยดเลือดไหลออกจากช่องท้องของพ่อไปเรื่อยๆ ด้วยดวงตาว่างเปล่า
รออยู่อย่างนั้นไม่รู้นานเท่าไหร่จนกระทั่งรถกู้ภัยมาถึง ร่างผอมๆ ถูกงัดออกจากตัวรถ มีชายหญิงจำนวนหนึ่งพยายามเข้ามาพูดคุยกับเขา คลุมไหล่ด้วยเสื้อกันหนาว กดห้ามเลือดให้ที่ศีรษะ แล้วพาขึ้นรถตู้คันใหญ่ที่ส่งเสียงไปตลอดทาง
โรงพยาบาลขนาดเล็กที่ใกล้ที่สุดคือจุดหมาย แม้อุปกรณ์การแพทย์จะไม่ครบครันแต่คนที่เหลือให้รักษามีแค่เด็กหัวแตกคนเดียว อโณชาถูกพาตัวเข้าไปเย็บแผล เช็ดหน้าเช็ดตาให้สะอาด เขาไม่สามารถให้ข้อมูลอะไรได้จนกระทั่งเจ้าหน้าที่กู้ภัยต้องใช้โทรศัพท์มือถือที่ตกอยู่ในรถติดต่อหาช่อผกา
เพราะถูกเรียกตัวไปอีกที่ทีมกู้ภัยจึงจากไปเงียบๆ และเพื่อไม่ให้วุ่นวายในการค้นหาเขาถูกพาตัวมานั่งที่ด้านหลังของตึก หน้าห้องที่เศร้าสร้อยที่สุด เจ้าหน้าที่บอกให้เขารออยู่อย่างนั้นจนกว่าแม่จะมารับ
มันเป็นความเงียบที่ยาวนาน ดวงตาโศกสะท้อนภาพมากมาย แต่สิ่งเหล่านั้นกลับไม่สามารถเข้าไปอยู่ในการรับรู้ได้เลย เขานั่งอยู่อย่างนั้นนานเท่าไรก็ไม่รู้ ถูกลากไปโน่น ลากไปนี่ เขย่าไหล่ที่บวมแดงถามถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ลืมตาตื่นมาเจอเพดานอันคุ้นตา รอบกายคือเตียงของตัวเองไม่ผิดแน่ ชายหนุ่มยันตัวขึ้นเพียงเท่านั้นความเจ็บปวดที่แท้จริงก็แล่นไปทั่วร่าง “โอ๊ย!”
ทันทีที่เปล่งเสียงประตูห้องก็เปิดผัวะออก ช่อผกาพุ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก หล่อนประชิดเข้าข้างเตียงของลูกชาย
อโณชามองภาพสะท้อนของตัวเองที่กระจกข้างๆ เด็กหนุ่มหน้าตาเหมือนเขามีผ้าพันรอบศีรษะ และเมื่อยกมือขึ้นจับก็ต้องร้องคราง “อูย..”
“อย่าจับสิ” ช่อผการั้งมือลูกชายออก วางมันลงบนเตียง ลูบคลำราวสิ่งล้ำค่า
ดวงตาสวยๆ เหมือนของสามีจ้องมาทางเธอด้วยความสงสัย
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับแม่”
ริมฝีปากอ้าค้างอยู่อย่างนั้น ช่อผกาเลือกที่จะกลืนเข็มพันเล่มลงคอ หากลูกชายจำไม่ได้ก็ไม่ควรให้เขาต้องมีเรื่องราวโหดร้ายในสมอง จากนี้เขาอาจจะเสียใจกับการจากไปของพ่อ แต่จะไม่ต้องทรมานกับภาพเหล่านั้นอีกต่อไป
หล่อนยิ้มอย่างขมขื่น โผเข้ากอดคนเป็นลูก “ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ”
และนั่นเป็นคำโป้ปดที่แสนหวานที่สุด
..................................................
“สูญเสียความทรงจำ?”
“ฮิสทีเรียน่ะ” อโณชาตอบด้วยน้ำเสียงปกติ ทั้งที่เรื่องราวที่แย่ที่สุดเพิ่งออกปากไป “จำไม่ได้แค่ช่วงสั้นๆ แต่ก็ไม่ใช่ข้อแก้ตัวอยู่ดี ตอนนี้ผมจำเหตุการณ์ในคืนนั้นได้หมดแล้ว”
“......”
“เด็กผู้ชายคนนั้นสินะ” ดวงตาโศกทอดมองมาอย่างเอ็นดู “โตขึ้นเยอะเลยนี่นา”
“เพิ่งจำได้งั้นเหรอครับ”
“คืนที่ได้เอกสารมามันมีภาพจากที่เกิดเหตุด้วย ตอนนั้นปวดหัวจนเกือบนอนโรง’บาลแหนะ” เขาเล่าติดตลก “ภาพในคืนนั้นก็เลยย้อนเข้ามา”
“เจ็บหรือเปล่าครับ”
“ไม่เลย จำรายละเอียดไม่ได้หรอกแค่พอรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้างเท่านั้นแหละ” อโณชายักไหล่ “จะว่าไปแล้ว...”
“แบบนั้นก็เท่ากับว่าผมเป็นไอ้โง่เลยนี่นา!”
ประโยคนั้นเกรี้ยวกราดจนคนใส่หน้ากากผงะไปด้านหลัง
“ขอโทษ...”
“ไม่ครับ! ผมไม่ได้โกรธคุณ” เขายกมือทำท่าห้ามให้อีกฝ่ายคิดอะไรต่อ “ผมโกรธตัวเอง โกรธมากเลยด้วย นี่ผมเป็นบ้าอะไรอยู่ได้ตั้งนาน”
“…….”
“มันไม่ใช่ความผิดคุณเลยนี่ครับ” ดวงตาคนพูดซื่อตรงอย่างที่สุด “ผมคิดว่าถูกหลอกถึงได้สับสนขนาดนั้น แต่ไม่ใช่เลย...คุณต้องมาจำเรื่องโหดร้ายได้เพราะผม แค่คิดว่าอาจจะถูกคุณเกลียด...ผมก็ทนไม่ไหวแล้ว”
“ไม่ใช่นะ...”
“ทำไมล่ะครับ” ทิวากรไม่ยอมให้อโณชาได้มีโอกาสพูดโทษตัวเองอีกแล้ว
“ทำไมต้องแบกรับความรู้สึกผิดอยู่คนเดียวด้วยครับ”
“ผมยอมรับว่าตัวเองในอดีตเคยรู้สึกว่าโลกไม่ยุติธรรมที่พรากเอาทุกอย่างของผมไป แต่มันงี่เง่ามาก คุณเองก็สูญเสียไปมากมายเหมือนกัน เรื่องแบบนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอกครับ”
“แต่ฉันเห็นแก่ตัวมากนะ” ประโยคต่อว่าตัวเองหลุดออกมาในทันที รีบร้อนจนเผลอใช้สรรพนามเก่า “ขนาดรู้ความจริงก็ยังอยากมีอะไรด้วย คนแบบนี้มันดีจริงๆ น่ะเหรอ”
“........”
“แถมเป็นผู้ชายเหมือนกันด้วย”
“คุณอโณ”
“ฉัน....”
“ถ้าคุณอโณเรียกสิ่งนั้นว่าความเห็นแก่ตัว ผมก็รักคนเห็นแก่ตัวครับ”
ไม่! เขาไม่มีสิทธิ์ได้รับมัน คำบอกรักที่ซื่อตรงอย่างนั้น
ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มให้ “คุณไม่ได้ชอบผมหรอกครับ มันแค่เพราะผมเข้ามาช่วยในตอนนั้นพอดี”
ใช่แล้ว มันก็แค่ความหวั่นไหว พอทิวากรคนเดิมกลับมาทุกอย่างก็ควรจะกลับไปสู่จุดเริ่มต้น คนอย่างเขาน่ะไม่มีสิทธิ์ไปรักหรอก
ภาพที่กาญจนบุรีย้อนกลับเข้ามา ‘ทิวากร’ กลับไปมีชีวิตอย่างที่ควรจะเป็น ห้อมล้อมด้วยผู้คนที่รัก
ไม่ควรจะมาจมปรักอยู่กับเขาด้วยความรู้สึกชั่ววูบเลย...
“ผมก็แค่มีน้ำใจให้ในช่วงเวลาที่คุณลำบาก”
นี่คือการลงโทษตัวเองที่สาสมที่สุดแล้ว
“ถ้าเป็นคนอื่นมาช่วย คุณก็คงเผลอคิดว่าตกหลุมรักเขาเหมือนกันแหละครับ”
“แล้วยังไงล่ะครับ!”
ดวงตาโศกเบิกโพลงเมื่ออีกฝ่ายขึ้นเสียง ตลอดเวลาที่ผ่านมา ‘หลง’ ไม่เคยเสียงแข็งใส่เขาแบบนี้มาก่อน
ทิวากรมองอีกฝ่ายตรงๆ แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “มีคนอื่นมาช่วยผมเหรอครับ ต่อให้สมมติร้อยอย่างพันอย่าง แต่ความจริงก็คือคุณอโณเป็นคนยื่นมือเข้ามาหา” ทั้งที่จะปล่อยให้ตายเหมือนหมาข้างถนนก็ได้ ทว่ามือคู่นั้นกลับยื่นมาประคอง ปล่อยให้เลือดเปรอะเปื้อนเสื้อทั้งที่ตัวเองก็หวาดกลัวกลิ่นคาวนั้น “คอยดูแลผมมาตลอด ช่วยเหลือคนที่ไม่รู้จักอย่างผม นั่นแหละครับที่พิเศษ เพราะเป็นคุณไม่ใช่ใครที่ไหน”
ปลายนิ้วจิกลงบนเบาะโซฟา ความรู้สึกที่พรั่งพรูเต็มอกนี่ไม่ใช่เรื่องโกหกอย่างแน่นอน....
“แล้วมันแปลกตรงไหนเหรอครับที่ผมจะรักคุณอโณ”
คำถามอันซื่อตรงทิ่มแทงลงมากลางใจคนฟัง ความเจ็บปนสุขสมแล่นพล่านไปทั้งอก สมองอันชาญฉลาดควานหาคำตอบนับร้อยพันในหัว ทว่าไม่มีเลย...
ไม่มีข้อโต้แย้งเลยสักนิด
เงาดำทาบลงบนใบหน้าเมื่อร่างสูงใหญ่ขยับเข้ามาใกล้ขึ้น ใบหน้าที่เฝ้าคิดถึงคลี่ยิ้มสว่างไสวไม่ต่างจากเดิม “ผมอยากจะมีชีวิตแบบไหนขอให้ผมเป็นคนตัดสินใจเองนะครับ”
“ฉัน...”
ฝ่ามือกร้านแบออกตรงหน้า
“คุณอโณมีหน้าที่แค่ตอบว่ายังอยากมีผมเป็นส่วนหนึ่งของห้องนี้ไหม”
คำขอร้องที่กลัวที่สุดเสียดแทงเข้ากลางใจ ความลังเลฉายชัดในแววตา ทั้งที่คิดว่าอยู่คนเดียวได้แล้วเชียวทำไมต้องกลับมาด้วย กลับมาพังทลายความมั่นใจทั้งหมดที่มี
พูดสิ พูดออกไปว่า ‘ไม่’
คำตอบเด่นชัดอยู่ตรงหน้า แต่กลับตอบออกไปไม่ได้อย่างใจคิด หน้าอกร้อนวูบวาบจนต้องยกมือขึ้นกุมไว้ เขาทำไม่ได้ ปฏิเสธหัวใจของตัวเองไม่ได้ ต่อให้เป็นยาพิษก็จะยอมดื่มจนหยดสุดท้าย...
ตุบ
มือสั่นๆ ร่วงหล่นเข้าสู่การเกาะกุมของอีกฝ่าย และวินาทีนั้นทิวากรปล่อยหยดน้ำที่กักเก็บไว้ในดวงตาออกมา ร้องไห้เหมือนเด็กชายตัวน้อยในวันนั้น ประคองมือขาวๆ ราวสมบัติล้ำค่า
“ขอบคุณครับ ขอบคุณ” แขนเสื้อถูกยกขึ้นปาดน้ำตา “ขอกอดได้ไหมครับ”
“อืม”
สิ้นเสียงร่างทั้งร่างก็ถูกรวบเข้าสู่อ้อมกอด ทิวากรซุกหาอุ่นไอจากอโณชาให้มากที่สุด สองอาทิตย์ช่างยาวนานเหลือเกิน ไม่รู้ว่าเขาทิ้งสิ่งล้ำค่านี้ไปได้อย่างไร ช่างโง่เขลาเสียจริง
พอได้สวมกอดแบบนี้อโณชาจึงได้รู้ว่าไม่ใช่แค่ตัวเองที่ร่างกายผ่ายผอม คนกินเก่งอย่างทิวากรก็เช่นกัน ปลายนิ้วไล่บนกระดูกสันหลังทีละข้อ สัมผัสมันราวกับปลอบโยน
กอดนั้นช่างแสนสั้นในความรู้สึก อโณชาผละออกอย่างเชื่องช้า ก้มมองเวลาบนข้อมือ
“นี่ก็ทุ่มกว่าแล้ว เดี๋ยวฉันทำอาหารให้กินนะ”
แม้ใจจะอยากดึงรั้งไว้แต่ก็ต้องตอบรับโดยดี “ครับ”
อโณชาหายเข้าไปในครัวก่อนจะกลับมาด้วยผัดผักอย่างง่ายๆ โต๊ะกินข้าวที่เงียบเหงามีใครบางคนนั่งรออยู่เหมือนอย่างเคย เขาวางจานที่ซ้อนกันลง หยิบข้าวสวยที่ซื้อจากซูเปอร์มาร์เก็ตแบ่งใส่แล้วเลื่อนมันไปยังฝั่งตรงข้าม
ทิวากรตาเป็นประกายเหมือนเด็กน้อย เอ่ยขอบคุณพลางหยิบช้อนตักผัดผักใส่ปากทันที พร้อมเอ่ยประโยคประจำ “ฝีมือคุณอโณอร่อยที่สุดเลยครับ”
“ถ้าอย่างนั้นหลง...”
อโณชาชะงัก
“ทิวา...”
“เรียกหลงเหมือนเดิมเถอะครับ” ชายหนุ่มคลี่ยิ้มให้ อบอุ่นสว่างไสวราวกับดวงอาทิตย์ “ผมชอบชื่อนั้น”
เส้นกั้นระหว่างหลงกับทิวากรค่อยๆ จางลง อโณชานึกขอบคุณอย่างสุดหัวใจ เด็กชายในวันนั้นเติบโตอย่างสวยงาม ไม่ว่าจะถูกเรียกว่าอะไรเขาก็หลอมรวมขึ้นมาจากทั้งหลงและทิวากร
หน่วยตาแสบร้อนไปหมดไม่ต่างจากตรงอกซ้าย ไร้ความเจ็บปวดทว่าซาบซ่านราวกับถูกโอบกอดเอาไว้ ตอนนี้อาจจะยังรู้สึกผิดอยู่บ้าง แต่เขาได้รับความกล้าที่จะเดินต่อไปแล้ว
วินาทีนั้นหยดน้ำใสกลิ้งตัวลงที่ข้างแก้ม เขาเอ่ยชื่อนั้นอีกครั้ง...
“หลง”
เจ้าหมาทำหูลู่เมื่อได้ยินชื่อที่ถูกใจ พอเห็นทางนั้นร้องไห้ก็พานแสบตาไปด้วย ดวงตาบวมช้ำเมื่อครู่กลั่นสิ่งที่ตื้นตันในอกออกมาเป็นน้ำตาอีกครั้ง เขาปาดมันออกจากใบหน้า ตอบรับอโณชาทั้งที่ข้าวเต็มปาก
“ครับ คุณอโณ”
“หลงสมาชิกของห้องไงครับ”
ต่างฝ่ายต่างยิ้มทั้งน้ำตา ตักอาหารเข้าปาก หัวเราะกับท่าทางโง่ๆ
ช่างเป็นการกินข้าวที่บ้าบอจริงๆ
..........................
-
ฟองน้ำชุ่มๆ ถูกบีบออกจนพอหมาดแล้ววางพักไว้ตรงตะแกรง หลงเช็ดมือกับผ้าขนหนูที่แขวนไว้บนกำแพง จานสามใบถูกคว่ำบนที่พักรอให้แห้งก่อนค่อยกลับมาเก็บเข้าตู้ ชายหนุ่มเงี่ยหูฟังเสียงน้ำจากอีกห้องหนึ่ง และเมื่อมันหยุดลงเขาก็เผลอกลั้นหายใจ
บานประตูเปิดออกในนาทีถัดมาพร้อมกับเสียงเรียก “ไปอาบน้ำก่อนสิ”
อโณชาในชุดนอน ‘เต็มยศ’ อีกครั้งยกมือขยี้ผ้าขนหนูกับเส้นผมสีดำ เป็นภาพที่เห็นเมื่อไรก็ชวนใจเต้นทุกที หลงหันซ้ายหันขวาเหมือนหาอะไรสักอย่างจนเจ้าของห้องต้องเอ่ยปากเอง “เดี๋ยวฉันเอาผ้าเช็ดตัวให้นะ”
ระเบียงด้านนอกว่างเปล่าแสดงให้เห็นว่าของใช้ของเขาถูกเก็บไปหมดแล้ว นี่ยังไม่นับไปถึงเสื้อผ้าอีกนะ ยิ่งคิดเจ้าตัวยิ่งโกรธตัวเองที่หนีปัญหาไปแบบนั้น พอลองนึกภาพคุณอโณนั่งเก็บเศษซากแห่งความทรงจำทีละชิ้นแล้วหลงอยากจะคว้าน้ำล้างยาจานมากรอกปากเพื่อชดใช้กรรม
“อ๊ะนี่” เพราะมัวแต่เหม่อจู่ๆ ผ้าเช็ดตัวก็ถูกยื่นมาตรงหน้า หลงอ้าปากพะงาบๆ “เสื้อผ้าฉันแขวนให้ในห้องน้ำแล้ว”
“ขะ..ขอบคุณครับ”
“แปรงฟันแกะกล่องใหม่ให้แล้วนะ ใช้อันที่ด้ามสีเหลืองล่ะ”
“ใช้อันเก่าก็ได้ครับ”
“อ้อ” อโณชาขมวดคิ้ว “อันเก่าฉันเอาขัดเล็บให้เก๋ากี้ไปแล้วล่ะ”
ไอ้โหลง แกมันโง่! สารเลว! ชั่วช้าสามานย์! สมควรแล้วไหมที่คุณอโณจะถีบแกตกกระป๋องไปอยู่ระดับต่ำกว่าแมว จริงๆ แล้วถีบตกตึกไปเลยมันก็จะไม่ว่าสักคำ!
ดวงตาว่างเปล่ามองแผ่นหลังใต้เสื้อยืดสีขาวห่างออกไปเรื่อยๆ อโณชาแวะหยอกล้อกับเก๋ากี้ก่อนเข้าห้องนอนเป็นกิจวัตร แต่ไม่รู้ทำไมหลงถึงสัมผัสได้ว่าวันนี้แมวสาวจ้องมาที่เขาตาเขม็งราวกับไฟฉายส่องตัวนักโทษ มันกลืนน้ำลายเอื้อกเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างผู้พ่ายแพ้
สายน้ำดับร้อน แต่มิอาจดับไฟในใจเขาได้ ร้อนรุ่มไปทั้งอกลามไปยันแขนขา เหมือนมีหินหนักๆ มาถ่วงบนหัว ทั้งที่พูดคุยกันจนเข้าใจแล้วแต่กลับรู้สึกว่าตัวเองยังไม่ได้รับการลงโทษอย่างสาสม เห็นสภาพคุณอโณ ดวงตาสวยๆ บอบช้ำ ร่างกายผ่ายผอมทั้งที่ปกติเป็นคนช่างเลือกด้านสาธารณูปโภคแท้ๆ ทั้งหมดเพราะเขา! เพราะเขาคนเดียว
ขี้ขลาดหนีปัญหา ทิ้งใครอีกคนไว้ด้านหลังเดินหน้าหาความสบายใจให้ตัวเอง ไอ้หลงที่พูดอย่างมั่นอกมั่นใจว่าจะดูแลคุณอโณมันหายไปไหนแล้ว!
ฮึยยยย! คิดแล้วก็ขยี้แชมพูบนหัวตัวเองแรงขึ้นอีก เอาให้หนังหัวถลอกปอกเปิกไปเลย!
แกร๊ก หัวก๊อกน้ำหมุนทวนเข็มนาฬิกาหยุดสายน้ำเย็นฉ่ำ หลงคว้าผ้าขนหนูบนราวมาซับหยดน้ำบนร่างออก สวมเสื้อผ้าเรียบร้อย และปวดใจกว่าเดิมเมื่อพบว่ามันคือเสื้อผ้าใหม่ ราวกับอะไรที่มีกลิ่นของเขาถูกกำจัดทิ้งจากห้องไปหมดแล้ว
ร่างไร้วิญญาณเดินโซซัดโซเซออกมาจัดการตากผ้าเช็ดตัวและปิดไฟเหมือนอย่างเคยโดยมีสายตาสว่างวาบของเก๋ากี้จับจ้องทุกย่างก้าว แต่ไอ้หลงไม่มีเวลาจะสนใจแล้ว สมองไพล่คิดไปว่าเขายังมีสิทธิเข้าไปในห้องนอนอยู่ไหม เศษซากเนื้อร้ายอย่างมันสมควรเน่าตายอยู่ข้างทางโดยมีแมวโพงตัวอ้วนแทะกินอย่างเอร็ดอร่อย
แอ๊ด...
ทันใดนั้นเองบานประตูก็เปิดออก พร้อมด้วยเสียงเรียก “หลง ปิดไฟแล้วก็เข้าห้องสิ”
“คะ..ครับ..” ร่างโงนเงนในความมืดค่อยๆ เดินไปหาแสงสว่างจากช่องประตู ถึงสมองจะคัดค้านว่าตนเองไม่คู่ควรเข้าแดนศักดิ์สิทธิ์ แต่ในใจกลับพุ่งเข้าหาอย่างไม่คิดชีวิต ลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศปะทะเข้าหน้าเป็นสิ่งแรก หอบเอากลิ่นน้ำหอมจางๆ เข้าเต็มปอด
ไม่ไหวแล้ว... นี่มันมากไปแล้ว
คุณอโณนั่งพิงหมอนอยู่ตรงนั้น เอี้ยวตัวไปวางพ็อกเก็ตบุ๊คลงที่โต๊ะข้างเตียงพร้อมเลิกผ้าห่มขึ้น “ปิดไฟสิ จะได้นอนกัน”
เขาไม่สมควรได้รับมันเลย!
“คุณอโณ้!!” ไอ้คนใจทรามทรุดตัวอยู่ข้างเตียงอย่างรวดร้าว “อย่าทำแบบนี้กับคนอย่างผมเลย”
เจ้าของห้องขมวดคิ้ว “ทำอะไร?”
“ต่อยผม”
“หา?”
“ต่อยผมเถอะครับ!” รอบนี้ไม่ว่าเปล่าถลาตัวเข้าไปคว้ามืออีกฝ่ายมาแนบหน้า “ต่อยแรงๆ เลย เอาให้ฟันหน้าหลุดเลยนะครับ!”
“จะบ้าเหรอ” อโณชายังมึนงงไม่หาย “ต่อยทำไม”
“ผมมันเลว ผมมันนิสัยไม่ดีที่ปล่อยให้คุณอโณต้องร้องไห้คนเดียว” ว่าแล้วก็พยายามจับมืออีกฝ่ายมากระแทกหน้าตัวเอง “ถ้าเป็นแต่ก่อนผมทำผิดคุณอโณก็ต้องต่อยแล้วนี่นา”
“.....”
“ถ้าเป็นหลง ถ้าตอนที่ยังเป็นหลงร้อยเปอร์เซ็นต์คุณอโณคงต่อยอย่างไม่ลังเลไปแล้วไม่ใช่เหรอครับ”
คนฟังชะงัก รีบดึงมือออกจากอีกฝ่าย พ่นลมหายใจออกมา “เห็นฉันเป็นคนชอบใช้ความรุนแรงหรือไง”
“ก็...ก็คุณอโณดูไม่โกรธผมสักนิด ผมรู้สึกผิดนี่นา อย่างน้อยก็ช่วยลงโทษในสาสมกับสิ่งที่ผมทำลงไปเถอะครับ”
“หลง....”
ถึงจะเรียกด้วยชื่อเดิม แต่การปฏิบัติที่ต่างออกไปทำเอาชายหนุ่มหวาดกลัว จริงอยู่ว่าตัวเขาพัฒนาร่างมาจากทิวากรและหลง แต่ร่างสุดท้ายที่อยู่กับคุณอโณมันเป็นหลงนี่นา ดังนั้นก็ควรจะทำตัวเหมือนตอนอยู่กับหลงสิ!
“ไม่ต้องเกรงอกเกรงใจหรอกครับ” มันก้มหน้า “ผมกลัว”
“......”
“กลัวว่าเราจะกลับไปเหมือนเดิมไม่ได้”
“ไม่มีอะไรเหมือนเดิมหรอกหลง” คำยืนยันทำเอาคนฟังใจสลาย “ทั้งฉันและหลงเราค่อยๆ เปลี่ยนไป ไม่ว่าจะตอนเจอกันครั้งแรกหรือต่อจากนี้ก็คงไม่เหมือนเดิม หลงอาจจะออกไปหางานที่อยากทำ เดินทางกลับอเมริกา หรือแม้แต่เป็นฝ่ายทำกับข้าวรอฉันกลับบ้านแทน เห็นไหมว่าไม่มีอะไรเหมือนเดิมตลอดไปหรอก”
“แต่...”
ปลายนิ้วเชยคางพ่อหนุ่มบนพื้นขึ้น สบประสานดวงตาโศกจังๆ “แต่รู้ไว้แค่ว่าความรู้สึกฉันที่มีต่อหลงไม่เปลี่ยนแค่นั้นก็พอแล้ว”
ราวกับถูกของแข็งฟาดเข้าที่ท้ายทอย สมองคนฟังว่างเปล่า ดีดตัวสูงขึ้นราวกับล่องลอยอยู่บนท้องฟ้า หลงน้ำตารื้นแล้วโผเข้ากอดร่างบนเตียงทันทีทำเอาอโณชาหงายไปด้านหลังจนหัวเกือบโขกกำแพง
“ขอบคุณครับ ขอบคุณมาก” เสียงทุ้มอู้อี้อยู่บนบ่า น่าเอ็นดูจนต้องยกมือลูบศีรษะปลอบ
“ฉันก็ต้องขอบคุณเหมือนกัน”
“ผม...มีความสุขมากจริงๆ” คำพูดเหมือนเด็กน้อยอ้อแอ้ทำอโณชายิ้มกว้าง จมูกหมาซุกไซ้สูดกลิ่นหอมจากร่างดังฟืดฟาดลั่นห้องราวกับจะชดเชยสองอาทิตย์ที่หายไป เอาให้กลิ่นซึมเข้าสู่ถุงลมทุกช่อง ไหลเวียนเข้ากระแสเลือด
“ความจริงฉันยังไม่ได้ทิ้งของของหลงหรอก แค่เก็บมารวมกันไว้ในกล่อง แต่คิดว่าเสื้อผ้าคงอับเลยว่าจะเอาไปซักก่อนน่ะ”
“ละ...แล้วไอ้นั่นล่ะครับ!!” หลงเงยหน้า ดวงตาเบิกโพลง “รูปโพลารอยด์ ตอนมาถึงผมไปค้นในตู้จดหมายก็ไม่เจอ..”
“เผาทิ้งไปแล้ว”
“จะ...จริงเหรอครับ” เขาน้ำท่วมปาก สมบัติล้ำค่าถูกทำลายเพราะความงี่เง่าของตัวเองแท้ๆ
“นี่ ทำไมตอนนั้นถึงทิ้งรูปล่ะ?”
“ตอนนั้นผมเดินไปโบกรถที่หน้าคอนโดแล้วล่ะครับ” มันถอนหายใจ “แต่พอเปิดกระเป๋าดูเงินแล้วเจอมันเขาเลยเกิดลังเลขึ้นมา คิดว่าถ้ายังเห็นมันอยู่คงไม่กล้าทำอะไรอีก ก็เลย...เอาไปยัดไว้ในตู้จดหมาย”
“ใจร้ายจังเลยน้า~” อโณชาตัดพ้อทีเล่นทีจริง ทำเอาหลงโอดครวญ
“ขอโทษครับ” มันทำหางลู่หูตก “ผมยังเกลียดตัวเองเลย ถ้าคุณอโณจะโกรธจะเกลียดจะต่อยผมสักทีให้หายแค้นใจก็ได้นะครับ”
“จะอยากโดนอะไรขนาดนั้น”
“ก็มันเป็นสมบัติผมนี่นา” หน้าตาคนพูดแสดงออกชัดเจนว่าเสียดายเหลือหลาย ถ้าร้องไห้แล้วมันกลับมาได้คงโชว์สกีลร้องมาราธอนไปแล้ว ก็คิดดูสิคุณอโณที่ไม่ชอบถ่ายรูปยอมตามใจมันขนาดนั้น...
หมับ สองแขนของคนด้านล่างโอบรอบคอ ดึงรั้งร่างสูงกว่าลงมา “หลง”
“........”
“ฉันล้อเล่น” น้ำเสียงนั้นซุกซน “รูปก็อยู่ในกล่องนั่นแหละ”
“คุณอโณววววว” มันกรีดร้องดีใจ ทำตาเป็นประกาย “ยังไม่ได้เผาจริงๆ ใช่ไหมครับ”
“ใครจะไปเผาลง แค่เห็นก็ขำจนน้ำตาไหลแล้ว” หลงถอนหายใจโล่งอกแรงจนรดใบหน้าอโณชา เขาจ้องมองสีหน้าดีใจอันใสซื่อของหลงเงียบๆ ไม่ต่างจากเดิมเลยจริงๆ รู้สึกอย่างไรก็แสดงออกทางสีหน้า
เขาจะไม่บอกหรอกว่าต้องหัวเราะจนน้ำตาไหลเพราะมัน
จะไม่บอกว่าต้องขับรถเป็นชั่วโมงเพราะรูปบ้าๆ ใบเดียว
ไม่บอกให้ได้ใจหรอก...
แรงกอดจากด้านบนแน่นขึ้นทุกที เจ้าหมายักษ์กระโจนเข้าใส่ ดมฟุดฟิดไปทั่วตัวเหมือนดีใจที่ได้กลับบ้านไม่มีผิด ในสายตาคนออกอาจะเป็นภาพที่ตลกและน่าอดสู แต่สำหรับอโณชาผู้มีรสนิยมประหลาดแล้วมันช่างน่ารักเป็นที่สุด
เสียงทุ้มนุ่มกระซิบข้างหู “อีกอย่างฉันไม่ได้ชอบใช้ความรุนแรงนะ”
“.......”
“แต่ถ้ามันทำให้หลงสบายใจก็...”
ผัวะ! จู่ๆ ก็โดนจู่โจมเข้าที่ท้องแบบไม่ทันตั้งตัว หมัดหนักระดับล้มควายได้ด้วยมือเปล่าแล้วหมาโง่ๆ อย่างไอ้หลงมีหรือจะรอด ร่างสั่นสะท้านก่อนจะฟุบลงไปนอนตายคาอกคุณอโณ มันอ้าปากพะงาบๆ เพราะเลือดลมในกายแทบจะขับออกมาทางปาก
เอ๋ง...
ขณะสมองกำลังเบลอก็ได้ยินเสียงพึมพำเหนือหัว “อา โล่งกว่าที่คิดแฮะ”
นี่ขนาดไม่ชอบใช้ความรุนแรงนะครับเนี่ย...
แต่เห็นคุณอโณยิ้มอารมณ์ดีมันจะยอมเจ็บตัวซ้ำแล้วซ้ำอีกก็ได้ ไม่สิ! ต้องไม่ทำให้คุณอโณโกรธอีกต่างหากถึงจะถูก ร่างป้อแป้ซุกหน้าลงบนอกคุณอโณอย่างไม่กลัวอีกฝ่ายซี่โครงหัก ลำบากถึงเจ้าของห้องต้องผลักมันลงไปนอนข้างๆ ก่อนจะขาดอากาศหายใจตาย
“หนัก” อโณชาบ่น ไม่รู้หลงคิดว่าตัวเองอายุกี่ขวบกันถึงมานอนทับเขาได้ตั้งนานสองนาน
“ขอโทษครับ คิดถึงกลิ่นคุณอโณมากไปหน่อย” จริงๆ ในห้องก็มีกลิ่น แต่ไอ้หลงจะดมจากตัว ใครจะทำไม พอจะขยับเข้าไปซุกต่อก็กระเทือนไปถึงแผลสดใหม่ที่ท้อง หลงกุมท้องงอตัวคุดคู้ครางเสียงอ่อย “อูยยย..”
“เป็นอะไรมากไหม”
“จะ...เจ็บครับ”
“ไหนขอดูหน่อยสิ” คนใช้ความรุนแรงเริ่มรู้สึกผิดเมื่อเห็นใบหน้าอันบิดเบี้ยว เขาจับชายเสื้อเลิกขึ้น โชคดีที่ไม่เห็นรอยช้ำม่วงเขียวใดๆ จะมีก็แต่รอยแดงเท่านั้น “ฉันว่าแบบนี้ทายาหน่อยก็ดี”
“ไม่...”
“ไปหยิบให้นะ”
หมับ ทันทีที่ลุกขึ้นมือใหญ่ก็คว้าชายเสื้อเอาไว้ ช้อนดวงตาขึ้นอย่างเว้าวอน
“ไม่ต้องทายาหรอก”
“......”
“แต่ว่าช่วยเป่าให้หน่อยได้ไหมครับ” นี่แหละ! สัญชาตญาณกองหน้า สบโอกาสห้าบาทสิบบาทก็ยิงไปก่อน เข้าไม่เข้าค่อยว่ากันอีกที ผู้รักษาประตูยืนจ้องหน้ามันเงียบๆ ก่อนจะ...
เป๊าะ! ดีดอัดเข้าไปกลางหน้าผากด้วยความหมั่นไส้ ทีนี้เลิกกุมท้องเปลี่ยนมากุมหน้าผากแทน
“คุณอโณชอบใช้ความรุนแรง”
“โทษนะเห็นหลงทีไรเผลอทุกที” เจ้าตัวถอนหายใจขณะก้าวกลับขึ้นเตียง สำออยเก่งขนาดนี้ยานวดคงไม่จำเป็นอีกต่อไป เห็นชัดเลยว่าหน้าผากไม่ขึ้นสีแดงด้วยซ้ำไม่รู้มันจะกุมไปทำไม นี่มันว่าที่นักแสดงออสการ์ชัดๆ
“เจ็บจริงๆ นะครับ” ยังแหลไม่เลิกราอีก แถมทำตาปริบๆ “ถ้าคุณอโณเป่าให้ต้องหายแน่เลย”
“ถ้าฉันเก่งขนาดนั้นก็ไม่ต้องมีหมอแล้วมั้ง”
“แต่หายจริงๆ นะ” มันขยับหน้าเข้ามาใกล้ “ไม่เชื่อก็ลองเป่าสิครับ”
ใบหน้าเลอะกระขมวดคิ้วจริงจังพร้อมหลับตาพริ้ม หลงไม่ได้เอ๋อเหมือนแต่ก่อนแล้ว สมองดีกรีนักเรียนนอกมีหรือจะไม่รู้ว่าการเป่ารักษาความเจ็บเป็นเรื่องหลอกเด็ก ถึงกระนั้นก็ยังอยากออดอ้อนเป็นเด็กสามขวบอยู่ดีสินะ
น่ารักเสียจริง...
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบน่าอึดอัดอยู่พักใหญ่ นานเสียจนหลงเผลอคิดว่าเปลือกตาบนกับล่างจะหลอมติดกันเสียแล้ว คิ้วรกขยับแทบจะชนกันเมื่อนึกถึงสาเหตุที่คุณบุรุษพยาบาลไม่ยอมเป่าให้ ระ..หรือว่าแผนอ้อนแบบคุณลูกชายจะใช้ไม่ได้ผลแล้ว ไม่จริงน่า! ต้องหาวิธีใหม่งั้นเหรอ หรือว่าควรจะเปลี่ยนไปแนวโรแมนติกแมน ซื้อดอกกุหลาบแดง 999 ดอก ไม่สิ! ตรรกะโรแมนติกทั่วไปใช้กับคุณอโณไม่ได้ บางทีอาจจะชอบแนวแรมโบ้ก็ได้นี่นา ตอนที่หน้าเปื้อนหลู้ก็ดูชอบอกชอบใจใหญ่
เอ๊ะ! หรือว่าควรจะ...
มันเบิกตาโพลง “คุณอะ...อื้อ..”
เสียงอู้อี้ข้างหลังเกิดจากริมฝีปากถูกบดขยี้ จู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนี้คนถูกกระทำได้แต่นั่งนิ่งอ้าปากหวอ ปล่อยให้อีกฝ่ายล่วงเกินเข้ามาในปากได้ตามใจชอบ ปลายลิ้นติดกลิ่นเย็นของมิ้นต์ไล่ต้อนช้าๆ หอมหวานจนแทบละลายถึงกระดูก
เส้นผมชื้นคลอเคลียอยู่ข้างแก้มกันและกัน และเมื่อหาสติเจอหลงก็เริ่มตอบสนองจูบได้มากขึ้น รสจูบหวานซ่านปลายลิ้น เชื่องช้า ค่อยเป็นค่อยไป ยังมีเวลาอีกมากให้จรดริมฝีปากเข้าหาซ้ำแล้วซ้ำอีก เสียงเฉอะแฉะน่าอายไม่อาจหยุดความคิดถึงที่ถาโถม
จูบแล้วจูบเล่า..
แม้แต่ตอนที่ผละริมฝีปากออกความคิดถึงก็ยังไม่คลายลง หลงจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่เฝ้าคิดถึงมาตลอด เก็บรายละเอียดทุกตาราง จูบวิเศษที่ได้รับมาคงทำให้คืนนี้กลับมานอนหลับสบายอีกครั้ง ชายหนุ่มซบใบหน้าลงบนบ่าคนตัวเล็กกว่า เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแน่นหนัก
“กลับมาแล้วครับ”
TBC
ไม่หักหลังนะคะ ไม่มีการเปิดตัวลูกสองเมียสี่ของคุณทิวแต่อย่างใด เอิ๊กกกกกกกกกกกก
เห็นการเสนอตัวขอดูแลคุณอโณแล้วตกใจเหลือเกิน เลยคิดว่าจะปรับบทให้ลงเอยกับเรา เพราะบ่าวสามารถดูแลคุณอโณได้ดีที่สุดแน่นอนค่ะ//โดนเท
หวังว่าตอนนี้พี่ป้าน้าอาจะให้อภัยคุณทิวบ้างไม่มากก็น้อย หรือไม่ให้เลยก็ไม่เป็นไรค่ะ คุณทิวก็จะหน้าด้านอยู่เป็นเหาฉลามต่อไป 555555555 หลงจะกลับมาและทวงตำแหน่งพระเอกคืน//หันมาจิกกล้องแตก
ส่วนตัวชอบความเห็นแก่ตัวของคุณอโณมากเลยค่ะ แบบว่าถ้าเป็นคนอื่นทำ(เช่น หลง)นี่ต้องอาชญากรรมหรือโรคจิตแน่ๆ แต่พอเป็นคุณอโณบ่าวรู้สึกโอเคมากๆ ความลำเอียงนี้....
เป็นตอนที่เขียนนานมาก แก้แล้วแก้อีกจนมีสามเวอร์ชั่นแล้วค่ะ Orz
ตอนหน้าจบแล้วนะคะ จริงจังค่ะ ไม่มุก //สูบบุหรี่ทำหน้าขรึม
แอบเหงานิดหน่อย จะไม่ได้อ่านคอมเม้นด่าอิหลงแล้วสิเนี่ย กำลังสนุกเลยค่ะ //แย่มาก
ป.ล.ตอนที่แล้วคุณอโณไม่ได้เข้าใจผิดเรื่องหลงมีลูกนะคะ มาเฉลยเอาตอนนี้ค่ะว่าคิดมากเรื่องอะไร คนจิตใจอ่อนไหวก็แบบนี้ค่ะ ทูนหัวของบ่าว//ส่งมินิฮาร์ท
-
o13 :heaven :katai2-1:
หลงกลับมาหาคุณอโณแล้ว....
-
ไอ้โหล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เราขอคุณอโณเถ๊อะะะะะ #ทูนหัวของบ่าว
จะจบจริงๆหรอค่ะ...จริงๆหรอค่ะ //ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ //กดดันๆ
ปล.หมั่นไส้ไอ้คุณหลงมาก
ปลสอง.แต่ดีใจด้วยที่ปรับความเข้าใจกันเรียบร้อยโรงเรียนหลงแล้ว o13
-
o13o13 o13 จะแบบไหนก็ช่างแค่เข้าใจกันดีแล้วกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งเป็นพอ
-
โห่...จริงๆ เค้าคิดว่าหลังอาบน้ำเสร็จเคลียใจกันบนเตียงต่อเสร็จแล้วเคลียกายกันตาม คือให้ฟิลแลกกอดจูบและเกินกว่านั้นมาก
#ทีมงานใจกล้าหน้าด้านจับกดคุณอโณ //หื่นไปอีก
แต่ก็เข้าใจคนคุ้นเคยกันอยู่ วันพรุ่งนี้ก็ได้ไม่ต้องร้อนแรงเกินไปนัก วันหยุดค่อยว่ากัน นั่น!!!....555555
หลงมันน่ารักอ่ะะะะะ ขอสักช่วงนึงไม่สิ จากนี้ไปอยากให้มันเป็นผู้นำบ้าง ในบางเรื่องเช่น กดคุณอโณเอวเค็ด ไปทำงานจนแพรทัก//กามหนักเลยเรา หลงคงไม่น่าจะทำเพราะด้วยเป็นคนดี
แต่ตอนหน้าก็จบล้าาอ้าาา จะมีตอนพิเศษไหมนะ
สนุกมากอ่ะ เค้านี่เฝ้าหน้า7หลัง7 เอ้ะ..นั่นคือ 55555
รอตอนหน้าค่าาาา #ทีมหลงเหาฉลามที่จ้องจะกัดแทะและกดคุณอโณ ..เหรอออออออ
-
ไม่ว่ายังไงหลงก็ยังเป็นหลงวันยังค่ำ :hao7: :hao7:
-
เย้ๆ กลับมาแล้ว~~~
-
เราชอบผู้ชายอย่างอโนจัง ให้ความรู้สึกเหมือนสายน้ำเย็น :hao3:
-
สารภาพว่าอ่านตอนนี้แล้วช่วงเคลียร์ปม รู้สึก... งงๆ // สงสัยอ่านเช้าไปสติยังไม่เข้าร่าง เด่วจะขอกล้บไปอ่านใหม่อีกรอบ #เก็บดีเทล // เหมือนถ้าจำไม่ผิด ตอนก่อนๆโน้นนนนน รถของอิหลงกับพ่อแม่จะตัดหน้ารถคุณพ่อคุณอโณ ใช่มะ ??แล้วไงนะ พ่อแม่หลงก็ตายเหมือนกันงั้นป่าว แหะๆ เก๊าจำไม่ค่อยได้เลยงงๆ
ตอนที่ถูกใจที่สุด คงเป็นตอนที่อิหลงร้องดังๆ(ในใจ) ว่า "เอ๋ง" 5555 มันใช่! อ่ะ
ตอนหน้าจบแล้ว โอ๊ยยยยย ยังหนุกอยู่เลย เสียจุยยย :hao5:
-
พออ่านมาถึงท้ายๆดีใจ
หลงกลับมาแล้ว เย่ๆ
ไม่อยากได้หลงแบบทิวากรเหมือนตอนต้น ดูเป็นคนมากไป
ต้องไร้สตินี่แหละ จะได้เป็นหลง
แต่ถึงจะกลับมาแล้วก็ไม่ยอมยกคุณอโณให้ง่ายๆหรอกนะ
ต้องโดนเก๋ากี้ฟ้อนเล็บใส่ก่อน ไปเลย เก๋ากี้!! ฉันเลือกนาย!!!!
ตอนหน้าจบแล้วหรอคะ โอ๊ยยยย ต้องคิดถึงมากแน่ๆ ขอตอนพิเศษด้วยค่ะ 5555555
-
กลับมาเป็นหมาหลงเหมือนเดิมแล้ว
-
หมาน้อยกลับมาแล้วววว โอ้ยยย ดีใจ
-
นึกว่าคุณทิวกลับมารอบนี้จะคูลๆบ้างอะไรบ้าง ลบล้างความกากของหลง
แต่เปล่าเลย ! กากเหมือนเดิม ป๊าดโธ่วเอ๊ยยยยย นึกว่าจะเป็นนักเรียนนอกเท่ๆซะแล้ว
-
"กลับมาแล้วครับ"...แล้วหลงก็กลับมาตามหาหัวใจ ดีใจจจ
-
ถึงอยากจะเก็บคุณอโณไว้ดูเล่น...แต่
ไอ้หลงมันมาทวงบัลลังล่ะ ก็ไม่อยากให้คุณอโณเสียใจอีก ยอม~ ก็ได้
ปอลิง จะจบจริงๆ แล้วสินะ
งืดเลยขอบคุณมากๆ ...อยากอ่านต่ออยู่เลย สนุก
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
o18หลงเห็นอำนาจมืดของเก๋ากี้
-
หลงมาแล้ว ดีใจอ่ะ คุณอโณจะได้เลิกเศร้าซะที
-
สงสารเก๋ากี้อ่ะ บอกเลย
-
หื้ม
จะรีบจบไปหนายยยยยค้าาาาาาา??????
-
จะมีอะไรเป็นสุขเท่าได้รักกลับคืน
-
หลงกับมาเป็นหลงแล้ว ตลกดี ชอบแบบนี้ 555555
หมัดคุณอโณเบาแล้วนะ ตามน้ำหนักที่ลดลง เชื่อสิหลง :hao3:
-
จะทิวหรือจะหลงความต๊องมันก็ยังเหมือนเดิม :laugh:
-
ทำไมเราขำกับประโยคที่ว่าถ้าใครมาเห็นคงตลกและน่าอดสู 555555555 มันช่างเป็นการบรรยายที่ถึงแก่นและเห็นภาพจริงๆค่ะ เสียงสูดดมคุณอโณของหลงคงจะดังฟืดฟัดๆมากจริงๆ สูดจนเนื้อติดจมูก :hao7:
-
ปรับความเข้าใจกันแล้วก็ดีค่ะ ครึ่งแรกนี่น้ำตาคลอเลย ครึ่งหลังคือหัวเราะจนน้ำลายฟูมปาก 5555555555555555555555 :pig4: :pig4:
-
จะจบแล้วหรออออ คิดถึงเก๋ากี้แย่ 55555
-
นังหลงงงงงงนี่กะว่าถ้าแกกลับมาแล้วมาทำตัวแย่ๆใส่คุณอโณนะแม่จะถีบตกคอนโดให้ แต่มันไม่ทำเว้ยมาอ้อนขอคืนดีเฉย ถ้าไม่ติดว่าสงสารคุณอโณนะจะไม่ยกให้หรอก คุณอโณของบ่าว//กอดขาด้วยความเสียดาย ตอนหน้าจบแล้วเหรอออ เร็วมากกกกก อยากอ่านอีกสักสองสามตอนอะแบบอยากรู้สกิลความแถระหว่างอิหมาหลงกับนังคุณทิวใครจะมีมากกว่ากัน
-
กลับมาแล้วววว กลับมาหาคุณอโณแล้ว
หลงไม่ใช่หมาหลงแล้วนะ เป็นคนหลงที่รักคุณอโณเข้าเต็มๆ
เข้าใจกันแล้ว ไม่หนีหายไปไหนอีกนะ สงสารทั้งคู่เลยค่ะ
-
คุณอโณ๊~~~~~ น่ารักที่สุด งึ้ยๆๆๆๆ :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
#คุณอโณแซ่บมาก อยากได้ ขอเราเถอะหลง ให้เราเถอะ :-[ :o8: :katai3:
-
ชอบผลงานของพี่ indigo ทุกเรื่องเลยค่า นิยายสนุกมาก อ่านได้นิดเดียวแต่มาเม้นก่อน555555 พี่หลงน่ารักกกก
-
นึกว่าจะดราม่าหนักจนรับไม่ไหวซะอีก แต่แบบนี้ก็ดีแล้วสมเป็นทั้งคู่ รออ่านต่อนะคะ
-
รอรอรอ
-
เข้ามารอ คนเขียนหายไปไหน เรารอทุกวันเลยนะ :z3:
-
ความทรงจำที่ 34
ฝนตกตอนเช้ามืด หยดน้ำกลิ้งตัวบนบานหน้าต่างไหลลงสู่เบื้องล่าง ทั้งที่บรรยากาศเป็นใจให้ซุกตัวนอนขี้เกียจแท้ๆ แต่โรคคนแก่ตื่นเช้าปลุกเอาชายทั้งสองขึ้นมานั่งยังโต๊ะกินข้าว หลงเหม่อออกไปนอกหน้าต่างเหมือนจดจ่อกับอะไรสักอย่าง
“เมี้ยว” สมาชิกหญิงเพียงหนึ่งเดียวของห้องวิ่งตุบๆ จนพื้นห้องสะเทือนสิบริกเตอร์ ก้อนขนสีดำเฉี่ยวขนหน้าแข้งไอ้หลงแทบหลุดตาม
“โอ๋ๆ ค่อยๆ กินนะ” จะใครเสียอีกถ้าไม่ใช่คุณพ่อผู้โอบอ้อมอารี นอกจากอาหารปกติที่ได้จากเครื่องอัตโนมัติแล้วยังได้ขนมเป็นของสมนาคุณอีก บนโลกนี้จะมีใครน่าอิจฉาไปกว่าเก๋ากี้อีก
แผล่บๆ ๆ ลิ้นสีชมพูตะกรุมตะกรามตวัดเอาขนมเข้าปาก เหมือนหลงได้เห็นป้าสายแดกในร้านบุฟเฟต์ชอบกล มันมองพุงกลมๆ ที่ขยับขึ้นลงไม่วางตา
“ระหว่างที่ผมไม่อยู่เก๋ากี้ท้องเหรอครับ”
“หยาบคาย” แววตาคุณอโณวาววาบ สาบานได้ว่าที่หลงหนีไปยังไม่โกรธเท่ามีคนมาว่าลูกสาว “เก๋ากี้ทำหมันแล้ว”
“......” ไอ้ปากหมาขาสั่นพั่บๆ อยู่ใต้โต๊ะ
“แล้วที่อ้วนขึ้นก็เพราะตอนหลงไม่อยู่เก๋ากี้คอยอยู่เป็นเพื่อนตลอด ฉันเลยต้องขอบคุณหน่อยสิ”
ตึง! ไอ้หลงตัวแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ อยากจะตบปากเสียๆ ของตัวเองให้เลือดกบเผื่อจะได้คะแนนความสงสารคืนมาบ้าง ลืมไปได้อย่างไรว่าระหว่างที่หายไปแม่สาวตุ้ยนุ้ยได้กลับมายึดตำแหน่งลูกรักไปแล้ว ตอนนี้เขามันก็แค่หมาหัวเน่า ราวกับได้ยินเสียงเอคโค่ดังรอบกายว่า ‘ว้าย! หมาหัวเน่า! หมาหัวเน่า! หมาหัวน่าววว!’
ไม่! ไม่! ไม่!
“ม้าว” เพราะมัวแต่เพ้อเจ้อรู้ตัวอีกทีนางร้ายก็เข้าประชิดที่ปลายขา
“ดูสิ เก๋ากี้คงคิดถึงหลงน่าดูเลย” คุณอโณผู้รักลูกไม่ลืมหูลืมตาพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มก่อนจะตักข้าวต้มใส่ปาก “ไม่มีคนเล่นด้วยนี่เนอะ”
คุณอโณเรียกสิ่งที่เก๋ากี้ทำกับผมว่า ‘เล่น’ งั้นเหรอครับ
ชิ้ง ดวงตาสีเหลืองวาววับ ก่อนสาวเจ้าจะขยับเอาไขมันข้างแก้มเข้ามาถูแกร่กๆ ที่แข้งเล่นเอาขนลุกซู่ไปหมด
“อา น่ารักจัง” อโณชาพึมพำเหมือนคุณพ่อเห็นลูกสาวเต้นในงานโรงเรียนพร้อมถ่ายวีดีโอไว้อวดเพื่อน
แกร่กๆ ๆ ไม่รู้ไปคันมาจากไหนขนนิ่มๆ ถากไปมาจนหลงเสียวๆ ขนหน้าแข้งจะหลุดตาม แต่มันเป็นวิธีอ้อนมาตรฐานของแมวนี่เนอะ เขาอาจจะมองเก๋ากี้ในแง่ร้ายเกินไป จริงๆ แล้วมันก็คงคิดถึง...
แง่ม
“แว้กกกกกกกก” นิ้วโป้งอีกแล้ว!! ตีนกระตุกวูบขึ้นมานั่งยองๆ บนเก้าอี้ ขวัญหนีดีฝ่อไปหมด ว่าแล้วก็รีบหันมาฟ้อง “เก๋ากี้กัดผมด้วยครับ!”
“คงช่วยฉันเอาคืนหลงน่ะ” เจ้านายตักข้าวเข้าปากอีกคำ “ซื่อสัตย์จริงๆ น้า”
“คุณอโณ้!!”
“ล้อเล่นน่า” ทางนั้นยักไหล่ไม่ยี่หระ “ก็เป็นการแสดงความรักวิธีหนึ่งแหละ แต่ปกติเก๋ากี้ไม่กัดนะ คงคิดถึงหลงเป็นกรณีพิเศษ”
ครับ ไอ้หลงมันโง่เองที่คิดว่าคุณอโณจะเข้าข้าง...
เมื่ออุทธรณ์ก็แล้ว ฎีกาก็แล้วยังไม่ได้รับความเห็นใจคนที่แพ้ก็ต้องดูแลตัวเอง ตักข้าวต้มปลาด้วยมืออันสั่นเทาเข้าปากไปเงียบๆ
วันอังคารก่อนไปทำงานอโณชายังตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้าให้กินก่อนแปดโมงเหมือนอย่างเคย เพราะไม่ได้เตรียมวัตถุดิบมาก่อนเลยทำได้แค่ข้าวต้มใส่เนื้อปลาโหรงเหรง ขาดสารอาหารไปเยอะเหมือนกัน กระนั้นหลงก็ยังซดน้ำจนหยดสุดท้าย
เมื่อคืนหลังจากออดอ้อนไปมาก็โดนคุณอโณไล่ไปปิดไฟ พอกลับมานอนโพสิชั่นที่คุ้นเคยหัวถึงหมอนปุ๊บก็สลบกันไปทั้งคู่ ที่คิดว่าจะแอบลวนลามลืมไปได้เลย
ช่วงเวลาสั้นๆ ที่ห่างหายกันดูดพลังชีวิตไปเพียบ ได้แบตเตอรี่กลับมาทั้งทีก็ต้องรีบชาร์จให้เต็ม เริ่มด้วยข้าวเช้าฝีมือคุณอโณวันนี้ต้องดีแน่ๆ
“หลงต้องไปทำธุระที่ไหนหรือเปล่า” ตาโศกเสมองนาฬิกาบนข้อมือตัวเอง “ฉันต้องไปทำงานแล้วล่ะ ออกช้ากว่านี้เดี๋ยวรถจะติด”
“เอ่อ คุณอโณครับ”
“ต้องทำพาสปอร์ตใหม่ด้วยหรือเปล่า หรือว่า...”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นครับ” มาถึงตรงนี้หลงก็ประหม่าได้แต่เอาช้อนเขี่ยข้าวไปมา “คือ...พอจะมีเวลาว่างไหมครับ”
“ก็บอกแล้วนี่ว่าต้องไปทำงาน” ไอ้ประโยคเหมือนชวนไปเป็นดาวน์ไลน์นั่นอะไรกัน อย่าบอกว่าระหว่างที่หายไปไปพลาดท่าเข้าองค์กรอะไรมา
“ถ้าอย่างนั้น เอ่อ...” ดวงตาหลุกหลิกเพราะไม่มั่นใจ “คือ..”
“มีอะ...”
ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรงก่อนจะเผยสิ่งที่อยู่ในหัว “ไปเที่ยวกาญฯกับผมไหมครับ”
“หา?”
ช่างเป็นทริปไฟไหม้ น้ำร้อนลวก แผลพุพองเป็นหนอง ผิวหนังอักเสบเป็นหนองโดยแท้ อโณชายังนึกสงสัยตัวเองที่เดินเข้าห้องไปเก็บเสื้อผ้ายัดลงกระเป๋าว่าทำไมถึงได้ไร้ความรับผิดชอบทิ้งการทิ้งงานง่ายๆ แบบนี้ หรือจะโดนทางนั้นป้ายยาให้คล้อยตามแบบไม่ทันตั้งตัวกันนะ
แต่จะโทษหลงฝ่ายเดียวก็ไม่ถูก หัวใจที่แห้งแล้งพอได้รับน้ำก็หิวกระหายไม่รู้จักพอ ตั้งแต่แม่เสียเขาก็ตั้งใจทำงานแทบไม่เคยขาด ลา มาสาย ถ้าขอเหลวไหลเพื่อตัวเองบ้างสักครั้งก็หวังว่าบริษัทจะเมตตา
หลงชะเง้อคอรอจนคุณอโณเดินออกจากห้องนอน กระเป๋าเดินทางแค่ใบเดียวถูกแย่งไปถือในทันที คนชวนรีบเดินนำลิ่วๆ ก่อนอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ ส่วนอโณชาน่ะหรือ...
“ขอโทษนะคนสวย ต้องอยู่บ้านคนเดียวอีกแล้ว”
“เมี้ยว” เก๋ากี้อ้อแอ้พันแข้งพันขาจนอโณชาต้องหยุดเดิน แถมยังมีสีหน้าลังเลแว้บหนึ่งด้วย
ไม่ได้การล่ะ! เห็นท่าไม่ดีไอ้หมาขี้อิจฉารีบออกปากเร่ง “รีบไปกันเถอะ ฝนตกขับรถเร็วไม่ได้นะครับ”
“อืม” ปากว่าแบบนั้นแต่ในมือยังจับอุ้งเท้าลูกสาวไม่ปล่อย พอเห็นแววตาวิ้งๆ ก็อดไม่ได้จะคว้าตัวมากอดๆ ซุกๆ “เอาเก๋ากี้ไปด้วยได้ไหม”
“ไม่ครับ!” เพราะตกใจเลยเผลอขึ้นเสียงใส่ จะอนุญาตได้ไง ก็ที่ชวนไปเที่ยวเพราะจะทำคะแนนแซงหน้าเจ้าหล่อนเนี่ยแหละ “เอ่อ...ผมว่านั่งรถตั้งไกลเก๋ากี้จะไม่สบายตัวเอานะครับ”
“นั่นสินะ” โชคดีชะมัดที่คุณอโณคล้อยตาม แต่ก็ยังอ้อยอิ่งอุ้มลูกสาวไม่เลิก พอเห็นหลงขยับปากจะเร่งอีกรอบถึงได้ยอมวางลงบนพื้น “พรุ่งนี้ก็กลับแล้วเนอะ”
“ม้าว” ตอบรับเรียกคะแนนกันเข้าไปเถอะ หลงล่ะคันปากอยากจะบอกว่าปกติมันก็ไม่ได้รอคุณอโณกลับบ้านอะไรหรอกครับ ไอ้หลงนี่แหละนั่งกระวนกระวาย คุณนายเธอนอนอืดอยู่ปลายตีนตั้งแต่กินข้าวเย็นเสร็จแล้ว พอคุณอโณไขประตูเข้ามาก็ทำพุ่งไปออเซาะได้หน้าไปอีก!
ชายหนุ่มยืนเปิดประตูเป็นการกดดันให้อโณชารีบลุกขึ้นมา เจ้าของห้องเดินนำออกไปก่อน ปล่อยให้หน้าที่ปิดประตูเป็นของหลง มันแง้มค้างไว้โผล่มาเพียงเสี้ยวหน้า ดวงตาเรียวสบประสานเข้ากับศัตรูเบอร์หนึ่งบนพื้น ก่อนมุมปากจะแสยะขึ้น
หึ ขอโทษด้วยนะสาวน้อย
บ้ายบาย
ปัง!
....................................................
....................................
............
....
“รอนานหรือเปล่า?”
“มะ..ไม่ครับ! ไม่เลยครับ” แค่เกือบสองชั่วโมงเอ๊ง! ไม่นานร้อก! สำหรับคุณอโณให้รอครึ่งวันไอ้หลงก็รอได้ “เรียบร้อยแล้วเหรอครับ”
“อืม” คนขับยัดตัวเข้ามาในรถ “ไม่คิดว่าจะนานขนาดนี้ ไม่อย่างนั้นจะให้ไปรอในร้านกาแฟแทน”
“ผมทำให้ลำบากหรือเปล่าครับ” ตัวต้นเหตุทำหูตก “ถ้าติดงานก็ไม่เป็นไรนะครับ ผมรอคุณอโณว่างก่อนก็ได้”
“ไม่เลย งานน่ะแค่นิดเดียว” มือขวาบิดกุญแจสตาร์ทเครื่องทันที “เลยช่วงปิดไตรมาสไปแล้ว ไม่มีอะไรหรอก แต่ที่ช้ามันเพราะ...”
‘อะไรอะ! ดีกับหลงแล้วเหรอคะ’
‘ว้าย! อะไรยังไงๆ เล่ามาค่ะพี่อโณ’
‘อย่าโกหกค่ะ หน้าตาแช่มชื่นขนาดนี้ หลอกตัวเองได้ แต่คุณหลอกแพรไม่ได้’
‘พี่อโณอย่าเพิ่งไปสิคะ พี่อโณ้!'
“เอ่อ...ช่างมันเถอะ” อโณชาส่ายหัวปลงๆ แค่โดนลูกน้องถอนหงอกก็จะแย่แล้ว จะให้หลงมารับรู้ด้วยไม่ได้เป็นอันขาด “คาดเข็มขัดด้วยสิหลง”
“จริงๆ ให้ผมขับก็ได้นะครับ”
“เพิ่งกลับจากนอกมาจะรู้ทางเหรอ”
“โธ่ คุณอโณก็...” โดนแดกเข้าให้หนึ่งทีไอ้หลงแทบลงไปทรุดตัวกับพื้นถนน “อ่านป้ายเอาก็ได้นี่ครับ”
“ฉันขับดีแล้ว” สารถีว่าขณะหมุนพวงมาลัยนำรถออกจากซอง “ไม่ถนัดพวงมาลัยขวาเดี๋ยวก็ชนพอดี”
“กลับมาผมจะเอาพวงมาลัยไปขอขมาเก๋ากี้เลยครับ”
“ฮะๆ ๆ” อโณชาแหย่จนได้เรื่อง เขาเคาะปลายนิ้วลงพวงมาลัยตามจังหวะเพลงบนคลื่นวิทยุ ได้แกล้งหลงแล้วอารมณ์ดีเสียจริง “อ๊ะ! จะว่าไปหลงไม่ติดต่อหาญาติบ้างเลยเหรอ”
“ถ้าคุณลุงที่อเมริกาเมลไปบอกแล้วล่ะครับ” แค่ประโยคนี้ประโยคเดียวหลงดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาทันตา ออร่านักเรียนนอกทอประกายวิ้งๆ
“ไม่กลับไปสักหน่อยล่ะ นี่ก็ครึ่งปีแล้วนะ”
“อืม ขอคิดดูก่อนแล้วกันครับ” พ่อหนุ่มอินเตอร์ส่งสายตา “แต่ถ้าคุณอโณไปด้วยวันนี้พรุ่งนี้ก็ยังได้ครับ”
“นี่ยังไม่หายเอ๋อหรือไง”
“ผมพูดจริงน้า” การพัฒนาร่างไม่ได้ลดสกิลความขี้อ่อยของไอ้หมาหลงแม้แต่น้อย มีแต่จะเพิ่มขึ้นทุกที “แต่วันนี้ไปแค่เมืองกาญฯ ก่อนแล้วกันครับ”
“ว่าแต่ทำไมต้องเป็นกาญฯ ล่ะ” อีกฝ่ายถามซื่อๆ
“ก็บ้านเก่าผมนี่นา อ๊ะ! ลืมบอกคุณอโณว่าช่วงที่หายไปผมหนีมากบดานที่นี่แหละครับ” มันยกมือขึ้นเกาท้ายทอยอย่างรู้สึกผิด ใจจริงก็ไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้เลย แต่ดูเหมือนอโณชาจะไม่ได้ถือโทษอะไร เจ้าตัวมองไปยังถนนด้วยสีหน้าสบายๆ
“เป็นเจ้าถิ่นก็บอกทางฉันด้วยแล้วกัน” แน่นอนว่าอโณชาจะเหยียบเรื่องที่เคยแอบมาให้มิดส้นเท้า ไม่ยอมให้ไอ้เด็กนี่ได้ใจไปมากกว่านี้หรอก
Chevrolet Cruze สีดำทะยานออกจากเมืองหลวงไปเรื่อยๆ ท่ามกลางหยดฝนปรอยๆ เพราะสภาพอากาศไม่เป็นใจจึงทำความเร็วได้ไม่มากนัก แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันนานขึ้น
เพลงจากคลื่นวิทยุถูกปรับเป็น USB เมื่อรถออกจากตัวเมืองมาไกล บทสนทนาเปลี่ยนมาเป็นเกมทายเพลง ดูคล้ายๆ คนสายตาสั้นที่ชอบโดนถามว่านี่กี่นิ้ว ตอนนี้หลงก็ถูกเช็กความจำด้วยวิธีนั้นเช่นกัน
“เพลงนี้ล่ะ”
“Miss you like crazy ของ The Moffats”
“เกิดทันด้วยเหรอเนี่ย”
“ผมเด็กกว่าคุณอโณแค่สี่ปีเองนะครับ” ชอบทำเหมือนเขาเป็นลูกชายอยู่เรื่อย แต่จะว่าอโณชาอย่างเดียวก็ไม่ถูก หลงก็ชอบอ้อนด้วยวิธีปัญญาอ่อนจริงๆ นั่นแหละ
“งั้นลองเพลงนี้” ตี๊ด! มือกดที่ปุ่ม next
“In my life”
“ว้าว~ รู้ไปยัน The Beatles เลย” อโณชาตื่นเต้นกับองค์ความรู้ที่หลงมีในหัวเหลือเกิน นี่จะลืมไปหรือเปล่าว่าเห็นนอนน้ำลายยืดแต่มันจบมหาฯลัยจากนอกเชียวนะ
“The Beatles นี่ต่อให้เกิดไม่ทันก็น่าจะรู้จักทั้งโลกนะครับ” คุณอโณดูถูกสติปัญญามันออกนอกหน้าเกินไปแล้ว!
“งั้นถ้าเป็นเพลงสากลสมัยใหม่หน่อยล่ะ อย่างพวก Justin Bieber”
“รู้จักสิครับ”
“ว้า~ ทายถูกทุกเพลงแบบนี้ก็ไม่สนุกสิ” อโณชาเลิกเล่นเกมกลางคันเสียอย่างนั้น หันกลับไปขับรถเต็มรูปแบบ อันที่จริงไอ้หลงก็เสียวๆ คุณอโณจะสอยฟุตปาธไปเหมือนกัน เลิกเล่นก็ดีครับ “งั้นถามใหม่”
“ครับ?”
“รู้จักเพลงไทยบ้างไหม” ทีนี้ไอ้ข้างๆ นั่งนิ่งเลย อโณชานึกสนุกขึ้นมาจึงเอ่ยขอ “ร้องให้ฟังหน่อยสิ”
“อืม...” มาถึงจุดแตกหักของเซลล์สมองในที่สุด ถ้าเรื่องสากลถามมาเถอะหลงตอบได้หมด แต่เล่นวกมาจุดอ่อนกันแบบนี้ใครจะไปนึกออกล่ะ
คนขับเหลือบมองเสี้ยวหน้าอีกฝ่าย ใบหน้าตกกระเขม็งเกรียวตึงเครียดราวกับได้รับข้อสอบที่ยากที่สุดในโลก อโณชาชอบสีหน้าอันซื่อตรงของคนคนนี้เป็นที่สุด ไม่ว่าจะตอนสูญเสียความทรงจำหรือได้มันคืนมาก็ยังแสดงออกแบบทื่อๆ ไม่เปลี่ยนเลย
โอ๊ะ! คลายออกแล้ว
“มีเพลงหนึ่งครับ” ถึงจะเดาปฏิกิริยาได้ทันทีแต่อโณชาก็แสร้งทำหน้าประหลาดใจ
“จริงเหรอ”
“แต่ไม่ใช่เพลงวัยรุ่นนะครับ เป็นเพลงคลาสสิก”
“......”
“ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย เป็นประชารัฐไผทของไทยทุกส่วน อยู่ดำรง... คุณอโณ้! หัวเราะทำไมล่ะครับ ผมร้องผิดคีย์เหรอ นี่อุตส่าห์ไปฝึกมาแล้วนะ”
“โอ๊ย!!ฮ่าๆ ๆ ๆ”
อโณชาต้องใช้สติประคับประคองรถอย่างสุดความสามารถเพราะร่างสั่นพั่บๆ กับเพลงคลาสสิกของไอ้หลง
นี่มันกิจกรรมในค่ายแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมหรืออย่างไร
........................................................
................................
...........
......
เพราะมัวแต่โอ้เอ้แวะข้างทางบ้าง ขับออกนอกเส้นทางบ้าง แถมยังอากาศไม่เป็นใจทำให้การเดินทางสองชั่วโมงอัพเลเวลเป็นสาม แต่กระนั้นรถก็สามารถแล่นเข้าสู่จังหวัดกาญจนบุรีได้โดยสวัสดิภาพ
คุณอโณดูมึนงงกับเส้นทางนิดหน่อย ถามนู่นถามนี่ให้หลงบอกใหญ่ สุดท้ายก็ไม่รอดต้องจอดถามคนในพื้นที่อยู่ดี กว่าจะมาถึงได้ก็เล่นเหนื่อยสายตัวแทบขาด
Chevrolet Cruze คันงามจอดสนิทอยู่ในรั้วคุ้นตา เจ้าบ้านรีบเดินนำเข้าไปก่อนทำอโณชาหวั่นใจว่าจะเจอคุณลุงในวันนั้นเข้า โชคดีว่าคนที่เดินออกมากลับเป็นหญิงชราแทน เขารีบยกมือไหว้เธอทันที
“สวัสดีครับ”
“คุณอโณครับนี่ป้าสา พี่เลี้ยงสมัยผมเด็กครับ” หลงแนะนำตัวให้ “ส่วนนี่คุณอโณครับ”
“สวัสดีค่า” หล่อนตอบรับด้วยสำเนียงแปร่งๆ “เข้ามาก่อนสิคะ เดินทางมาไกลคงเหนื่อยน่าดู”
เจ้าบ้านเก่าพยักพเยิดให้ตามเข้าไป อโณชาสอดส่องสายตาสำรวจไปทั่ว “ร้านขายต้นไม้เหรอ”
“ธุรกิจเก่าพ่อแม่ผมครับ แต่ตอนนี้เป็นของป้าสาแล้ว” คนตอบกระชับกระเป๋าเดินทางในมือให้ถือสบายขึ้น “จริงๆ ผมก็แอบเกรงใจแกที่ต้องมาเป็นธุระให้ แต่ก็ช่วยไม่ได้น่ะครับ”
โดนทำคะแนนแซงไปไกลขนาดนั้นจะนั่งแห้งตายอยู่เฉยๆ ได้ไง!!
ป้าสาต้อนรับแขกด้วยน้ำใบเตยหอมเย็นชื่นใจ แกนั่งลงฝั่งตรงข้ามของโซฟา ดูเหมือนจะติดธุระกับคนในโทรศัพท์อยู่เลยทำสัญลักษณ์มือขอตัวออกไปคุยด้านนอก
อโณชาลอบมองสำรวจไปทั่วบ้าน วันนั้นเขามัวแต่สนใจโซนร้านด้านหน้าจนลืมสังเกตว่าหลังต้นไม้ใหญ่ในรั้วเดียวกันมีบ้านหลังหนึ่งซ่อนตัวอยู่ บ้านสองชั้นขนาดกลาง แม้จะเก่าไปสักหน่อย แต่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของการมีชีวิต ตอนเด็กๆ หลงก็คงวิ่งเล่นไปมาในที่แห่งนี้สินะ
“คุณอโณหิวหรือเปล่าครับ”
“จะหิวได้ยังไงเพิ่งกินมื้อเที่ยงด้วยกันมาแท้ๆ” ไม่รู้หลงคิดว่าเขาเป็นพวกเห็นแก่กินหรืออย่างไร “หลงหิวแล้วเหรอ?”
“ไม่ครับ คือว่า...”
“น้องทิว” ป้าสากลับเข้ามาพอดีพร้อมคำเรียกสุดน่ารักจนอโณชาต้องกลั้นยิ้มจนหน้าสั่นแปดริกเตอร์ “ไอ้สายัณห์มันโทรมาเมื่อกี้ รถจะมาแล้วนะคะ”
หือ? รถอะไร
อโณชาหันขวับทันที แล้วก็พบไอ้ลูกหมายิ้มแห้งๆ ให้
“แฮะๆ ๆ”
“ยังไม่ทันพักก็ต้องไปกันต่อคงเหนื่อยแย่เลยนะคะ” ป้าสาผู้อ่านบรรยากาศไม่ออกยังคงพูดต่อไป “พอดีกะทันหันไปหน่อยอยู่ๆ น้องทิวก็โทรมาป้าเลยรีบร้อนนัดทางนั้น”
แล้วไอ้ ‘น้องทิว’ มันไปแอบโทรศัพท์ตอนไหนเนี่ย อโณชาขมวดคิ้วหรือว่าจะตอนขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
ครืน...
ยังไม่ทันรีดความลับเสียงรถ Offroad สีแดงแรงฤทธิ์ก็ไถลแท่ดๆ เข้ามาในรั้วบ้าน ป้าสาเดินฉับๆ มาคว้ากระเป๋าเดินทางบนพื้นไปถือท่ามกลางความงุนงงของคนต่างถิ่น
“ไปกันเลยไหมคะ”
...................................................
...............................
...........
.....
-
คำตอบอยู่ในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา
ครืด ครืด ครืด
“รถมันโคลงเคลงหน่อยนะครับ”
ครืด ครืด ครืด
ไม่มั่นใจว่าคำว่า ‘หน่อย’ ของแต่ละคนมีค่าเท่ากันไหม แต่อโณชาคิดว่านี่มันเกินหน่อยไปไกลมากแล้ว ตอนนี้เขานั่งเบียดกับผู้ชายสูงร้อยแปดสิบกว่าๆ บนที่นั่งข้างคนขับ ส่วนฝั่งขวาของรถฝากชีวิตไว้กับพี่ผู้ชายวัยประมาณอาแสง คมเข้มจนเห็นเส้นเลือดปูดโปนบนหน้าผาก หน้าโหดแต่วาจานั้นสุภาพเหลือหลาย
“อีกห้านาทีก็ถึงแล้วครับ”
ครืด ครืด ครืด
โป๊ก!!
“หลง!/คุณทิว!” สองเสียงแผดลั่นพร้อมกันเมื่อบุรุษริมหน้าต่างโดนสอยเข้าไปเต็มๆ กบาล บุญเหลือหลายที่กระจกไม่แตกไม่ร้าว อโณชาเผลอจับคางอีกฝ่ายให้หันมาโดยลืมว่ามีคนขับอยู่ร่วมหายใจด้วย “เป็นอะไรมากไหม หัวแตกหรือเปล่า”
“มะ...ไม่เป็นไรครับ”
สวรรค์ นี่มันต้องเป็นสวรรค์แน่ๆ
ความเจ็บปวดที่หัวนั้นสลายไปในอากาศ รถโคลงเคลงรุนแรงทว่าในสายตาหลงนั้นเบาสบายราวนั่งบนปุยเมฆ ร่างกายบดเบียดแทบหลอมเป็นเนื้อเดียวกับคุณอโณ เขย่าทีลอยทีก็หล่นตุบลงมาแทบซ้อนนั่งบนตัก เส้นผมสีดำปัดป่ายไปตามใบหน้า
“ผะ..ผมสบายมากครับ” ฟืดดดด เหมือนได้รับยาดมชั้นดีไอ้หลงสูดกลิ่นหอมๆ เข้าไปเต็มปอด พร้อมกับยกนิ้วโป้งสร้างความมั่นใจให้คนขับ
Good Job พี่สายัณห์
เห็นคุณหนูไม่เป็นอะไรอ้ายสายัณห์ก็ตบเกียร์ดริฟท์ขึ้นคันดินจนล้อแทบไหม้ พร้อมหันมาส่งยิ้มเหมือนพี่ดอมแห่ง The Fast and the Furious “ขออีกสามนาทีถึงแน่นอนครับ”
เกือบได้ถึงนรก...
พี่ดอมทำได้สมราคาคุย จับเวลาแค่สองนาทีสี่สิบสามวิรถก็มาจอดเทียบโคนต้นไม้ใหญ่ คุณทิวผู้หัวระบมแต่ใจเป็นสุขต้องใช้เวลาตั้งสติครู่หนึ่งถึงจะควานหากลอนแล้วผลักประตูออกไปได้ เขาหย่อนตัวลงมาด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ เพราะนั่งไม่สบายตัวมาเกือบชั่วโมงได้ พอปรับตัวได้ก็รีบหันไปแงะคุณอโณออกจากรถทันที
“ไหวไหมครับ”
“สบายมาก” แม้ช่วงล่างจะระบมไปหน่อย แต่อโณชาก็แข็งแรงลงมายืนด้วยลำแข้งตัวเองแถมยังเป็นคนถือกระเป๋าเดินทางเองเสียด้วย “ว่าแต่ที่นี่มัน...”
“สวนของป้าสาครับ”
อโณชามองสำรวจไปรอบๆ ตัว ต้นไม้ ต้นไม้ และต้นไม้! สุดลูกหูลูกตา แบ่งโซนปลูกตามแปลงเสียด้วย เท่าที่มองจากตรงนี้เห็นลีลาวดี กระพี้จั่น เหลืองเชียงราย ถัดไปก็ตีนเป็ดน้ำ ส่วนถัดๆ ไปอีกอโณชาไม่สามารถระบุได้คงต้องเดินไปดูอีกที
“เป็นที่เอาไว้ปลูกต้นไม้ใหญ่ครับ พอมีออเดอร์ก็ค่อยมาขุดเอาตรงนี้ ที่คุณอโณไปเมื่อกี้เป็นหน้าร้านมีแต่ต้นไม้เล็กอย่างเดียว” เจ้าบ้านเก่าอธิบายเป็นฉากๆ แต่ดันปิดท้ายอย่างถ่อมตัว “ผมเองก็ไม่ได้มานานแล้วเหมือนกัน เปลี่ยนไปจนแทบจำไม่ได้เลยครับ”
ด้านหลังของแปลงต้นไม้มีบ้านไม้สองชั้น ถัดเข้าไปอีกคือกระต๊อบยกพื้นหลังคามุงกระเบื้องดูแข็งแรงไม่แพ้บ้าน ถ้าไม่นับการเดินทางอันโหดร้ายก็จัดว่าเหมือนได้พักรีสอร์ทส่วนตัว ขณะกำลังโขยกเขยกเข้าไปก็มีร่างหนึ่งวิ่งพรวดออกมาจากพุ่มต้นไม้ข้างๆ โฉบผ่านหน้าอโณชาไปทันที
หมับ
“คุณทิว!” เสียงแหลมปรี๊ดมาพร้อมร่างน้อยๆ ที่โผเข้ากอดรัดท่อนขาเต็มรัก ไอ้คุณทิวถึงกับเซแท่ดๆ เกือบได้ล้มลงคันดินไปทั้งคู่
“เฮ้ย! ไอ้เจี๊ยบอย่าไปยุ่งกับคุณทิวเขา”
“ไม่เป็นไรครับพี่สายัณห์” พอหาศูนย์ถ่วงพบก็เด้งกลับมายืนตามปกติได้ มือใหญ่ตบปุๆ บนหัวเด็กน้อย “ว่าไงเจี๊ยบ ไม่ไปโรงเรียนเหรอวันนี้”
“ปิดเทอมแล้วครับ” เด็กน้อยฉีกยิ้มร่า ก่อนจะหันไปเห็นว่ามีแขกอีกคนยืนแข็งทื่อเป็นท่อนไม้อยู่ “เอ่อ...คนนี้”
“คุณอโณ!” เด็กก็เด็กเถอะ ไอ้หลงสะบัดทิ้งพุ่งเข้าไปแย่งกระเป๋าเดินทางจากมือทันที ไม่ได้ๆ วันนี้มาทำคะแนนต้องประจบสอพลอคลอเคลียไม่ให้ห่าง “ผมถือเองครับ เอากระเป๋าไปเก็บก่อนดีกว่า”
“เอ่อ..”
“เพื่อนคุณทิวเป็นดาราเหรอครับ” ไอ้เด็กสู่รู้ยื่นหน้าเข้ามาแทรกกลาง ดวงตาเป็นประกายสดใส “หล่อมากเลยครับ”
“มะ...ไม่...”
“ใช่ไหมล่ะ!!” เสียงนั้นดังมาจาก ‘คุณทิว’ แทน แถมพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “คุณอโณน่ะหล่อที่สุด ตาก็สวย ผิวก็เนียน กระดูกไหปลาร้าจรดเป็นตัววีจังหวะกำลังดี แถมยัง...”
“เอ่อ หลง” ผู้ถูกกล่าวถึงสะกิดไหล่ “คุณสายัณห์โบกมือเรียกแล้วนั่น”
“โทษทีครับ ลืมตัวไปหน่อย”
เผลอไม่ได้เลย ถ้ามีคุณอโณเป็นส่วนประกอบในประโยคเป็นต้องยื่นหน้าเข้าไปสอดเสนอความเห็นตลอด กำลังปรับสติก็เห็นอโณชาเดินลิ่วๆ ไปก่อนแล้ว ลำบากต้องวิ่งตามจนเกือบลื่นรองเท้าขาด
สายัณห์โบกมือเรียกพวกเขาไปยังกระต๊อบด้านในสุด ใบหน้าเหี้ยมเกรียมฉีกยิ้มเป็นมิตร “เอากระเป๋ามาวางด้านในก่อนสิครับ”
อโณชาพยักหน้าหงึกๆ ทั้งที่โดนหิ้วมาแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้แท้ๆ แต่ดันมีสติพอจะทำตามที่อีกฝ่ายบอก เดินไปแย่งกระเป๋าจากมือหลงที่สาละวนกับการล้างก้อนดินใต้รองเท้าก่อนจะเดินตามเข้าไป
ด้านในกระต๊อบแบ่งโซนเป็นห้องอเนกประสงค์กับห้องน้ำด้านในสุด เจ้าบ้านเดินเข้าไปเปิดไฟห้องน้ำเท่านี้อโณชาก็โล่งอกว่าตรงนี้ไฟฟ้าเข้าถึง
“ห้องน้ำอยู่ตรงนี้นะครับ” ทั้งที่เห็นอยู่ก็ยังอธิบาย พออโณชาพยักหน้ารับรู้ก็เดินออกมาตรงห้องว่างเปล่า “หลังเล็กไปหน่อยพอจะนอนได้ไหมครับ”
“สบายมากครับ”
“เออ ฟูกพ่อผมจะเอามาให้ตอนดึกๆ หน่อยนะ แกติดธุระในเมืองอยู่ ระหว่างนี้คุณก็พักผ่อนก่อนแล้วกัน”
“ขอบคุณมากครับ”
เห็นทางนั้นวางกระเป๋าบนพื้นด้วยท่าทีสบายๆ สายัณห์ก็สาวเท้ากลับออกไปที่หน้าประตู แต่แล้วก็ชะงักไปนิดหน่อยพร้อมเหลียวกลับมา “คุณ...เอ่อ...กับคุณทิว”
“ครับ?”
“มะ...ไม่มีอะไรครับ”
เด็กสามขวบยังดูออกว่าตั้งใจจะถามอะไร ทว่าอโณชาก็แสร้งยิ้มโง่ๆ ได้อย่างแนบเนียนจนฝ่ายนั้นรู้สึกผิดบาปวิ่งลงเรือนไปอย่างรวดเร็ว สวนทางกับไอ้หลงที่เพิ่งปีนบันไดสามขั้นขึ้นมาชะโงกหน้าตรงช่องประตู
“ไปเดินเล่นกันไหมครับคุณอโณ”
เป็นหมาหรือไงน้า ถึงต้องไปเดินเล่นเนี่ย
อโณชายิ้มขำกับความคิดตัวเอง ถึงอย่างนั้นก็ขยับตัวหยิบสายจูงออกไป “ก็เอาสิ”
เจ้าหมาวิ่งดี๊ด๊าออกนำไปก่อน ไม่วายหันมาส่งสายตา ‘ตามมาสิครับ’ ให้ด้วย คนแก่กว่าส่ายหัวปลงๆ รีบสาวเท้าให้เร็วขึ้นกว่าเดิมจนทันหลง หัวไหล่สัมผัสกันเบาๆ เสียดสีในที่จังหวะแกว่งแขนไปมา ชวนให้รู้สึกดีไม่น้อย
“บ้านคุณทิวนี่ใหญ่โตจริงนะ”
“ไม่ใช่ของผมแล้วครับ” คุณหนูทิวหน้างอที่โดนหยอก “แล้วก็อย่าเรียกคุณทิวสิครับ”
“แล้วน้องทิวล่ะ”
“แบบนั้นยิ่งไม่เท่ใหญ่เลย!” นี่ก็ร้องจนป่าสะเทือน นกบินผลุบจากยอดไม้ “เรียกหลงแหละดีแล้วครับ ลุงสมานบอกว่าชื่อเหมือนพระเอกหนังจีนด้วย เท่จะตาย!”
“รู้แล้วๆ” คนตั้งชื่อหัวเราะในลำคอ ถึงจะรู้ว่าที่จริงมาจาก ‘หมาหลง’ ก็ยังชอบอยู่ดีสินะ อะไรจะเลี้ยงง่ายอยู่ง่ายปานนี้ อาหารเม็ดไม่ต้องข้าวคลุกของเหลือก็พอ “นี่ ตรงนั้นต้นอะไรน่ะ”
“เอ...อันนั้นเหรอครับ” มันเพ่งมองไปยังตำแหน่งที่ปลายนิ้วชี้ไป “Flame Tree?”
“ว้าว สำเนียงดีนี่”
“คุณอโณชอบเหรอ ถ้างั้นเราพูดกันเป็นภาษาอังกฤษดีไหมครับ” หลงจำได้คุณอโณเองก็เก่งภาษาใช่ย่อยนี่นา อยากได้ยินทางนั้นพูดบ้างจัง
“หา?” เรียวคิ้วผูกเป็นปมกับการชักชวนประหลาดๆ “พูดอะไรล่ะ?”
“ก็...อย่าง...” พ่อนักเรียนนอกลูบปลายคาง “I lov---- หวา~ คุณอโณ! อย่าเดินเร็วสิครับ!”
ไอ้ลูกหมาเดินอ้อแอ้พันแข้งพันขาไปตลอดทางจนอโณชาหวิดจะเกี่ยวมันตกขี้โคลนหลายรอบ คุณอโณอย่างนั้น คุณอโณอย่างนี้ ไม่รู้ผีเจาะปากมาให้พูดคำเดียวหรืออย่างไร
อากาศชื้นเพราะฝนตกพรำๆ เมื่อเช้าดินจึงแปรสภาพเป็นโคลนดูดไปหมด จะเหยียบย่างตรงไหนก็ลำบากลำบนจนต้องยอมแพ้กลับมายังแคร่เก่าๆ ข้างรถ Offroad ของพี่สายัณห์ ลมโกรกผ่านผิวกายให้เย็นสบาย ก่อนฝนตกอาจจะเหนียวตัวแต่พวกเขามาหลังพายุไปแล้วจึงได้ดื่มด่ำกับอากาศดีๆ เต็มที่
นั่งชมนกชมไม้ไปเรื่อยพี่สายัณห์ก็ใช้ไอ้เจี๊ยบลูกชายวิ่งเอามะพร้าวน้ำหอมที่เพิ่งเฉาะสดๆ ร้อนๆเสียบหลอดมาประเคนถึงที่ เห็นว่าเพิ่งได้มาจากลูกค้าเมื่อวานนี้
“คุณทิว” ไอ้เด็กเจี๊ยบวอแวไม่เลิกลา “ขอเล่นเครื่องบินได้ไหมครับ”
“ก็เอาสิ” เด็กชายตาเป็นประกาย ก็คุณทิวน่ะตัวสูง แรงเหวี่ยงก็กำลังดีเหมือนลอยอยู่กลางอากาศเลย ไอ้เครื่องบินไม่วายหันมาบอกเจ้านาย “คุณอโณรอแป๊บนะครับ อย่าน้อยใจ”
“หา?”
“ถ้าเหงามาเกาะแขนผมอีกข้างก็ได้นะครับ” ดูท่าจะเสี่ยงโดนมะพร้าวจะกระทบหน้าไอ้หลงจึงรีบวิ่งดุ๊กๆ หนีระเบิดทันที
‘เล่นเครื่องบิน’ ที่ว่าคือการยกแขนขึ้นข้างหนึ่งให้เด็กน้อยเกาะจากนั้นก็หวี่ยงไปเหวี่ยงมา งานใช้กำลังไม่พึ่งสมองแบบนี้จัดเป็นความถนัดของหลงอีกเช่นกัน มันย่อตัวลงให้เด็กน้อยคล้องแขนก่อนจะเหวี่ยงไปรอบๆ
สรวลเสเฮฮาจนลั่นสวน อโณชามองภาพตรงหน้ายิ้มๆ พลางดูดน้ำมะพร้าวหอมชื่นใจไปด้วย หลงเจิดจ้าเหมือนดวงอาทิตย์ไม่ต่างกับชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้เลย หากเขาเป็นดอกทานตะวันคงเบือนหน้าหนีจากแสงแดดร้อนแรงเช่นนี้ไม่ได้
หัวใจอันอ่อนแรงถูกเยียวยาช้าๆ จะด้วยบรรยากาศร่มรื่นของต้นไม้ อากาศเย็นสบาย หรือแม้แต่น้ำหวานชื่นใจในมือก็ตาม
ช่วงเวลานั้นสองขาที่หยุดนิ่งมานานก็ออกก้าวต่อไปได้อีกครั้ง
อาจจะเชื่องช้า ไม่สง่างาม แต่มันมั่นคงอย่างที่สุด
“คุณอโณเปลี่ยนใจอยากโหนแขนผมด้วยเหรอครับ”
เจ้าของชื่อส่ายหัวเอือมๆ
จะเวอร์ชั่นไหนก็เป็นผู้ชายติ๊งต๊องสิน้า~
............................................................
......................................
.......................
......
อาหารเย็นผ่านไปอย่างเรียบง่าย ผู้หญิงที่อโณชาเห็นในตอนที่แอบมาเมืองกาญฯ เป็นคนประกอบอาหาร มีแกงทางเหนือสองชามกับหมูทอดแห้งๆ อีกจาน อร่อยแต่ก็ปวดฟันไม่น้อย หล่อนดูจะปลาบปลื้มกับอโณชาไม่น้อยมองแล้วทำหน้าเคลิ้มอยู่หลายรอบ ลำบากสายัณห์ต้องมาสะกิดเตือนใจเมียตัวเอง
ครอบครัวสุขสันต์เล่าให้ฟังถึงชีวิตในป่าใหญ่ ส่วนใหญ่พี่ผู้หญิงจะเฝ้าบ้านส่วนสามีต้องฝ่าออกไปส่งลูกชายเรียนหนังสือทุกวันพร้อมขนต้นไม้ใหญ่ไปส่งบางวัน ไปเช้าเย็นกลับ เป็นครอบครัวธรรมดาที่มีความสุขกันดี แม้ผัวเมียจะทะเลาะกันบ่อยไปบ้าง
หลังนั่งให้ข้าวเรียงเม็ดไอ้เด็กเจี๊ยบก็เดินออกมาส่งแขกทั้งสองที่กระต๊อบหลังเล็ก โบกมือบ้ายบายเรียบร้อย
“รอปู่เอาฟูกมาส่งนะคุณทิว พ่อโทรไปเมื่อกี้เห็นว่าอีกครึ่งชั่วโมงน่าจะถึง” มันคุยเจื้อยแจ้ว “อาบน้ำรอก่อนก็ได้ครับ”
“ขอบใจมากนะ” หลงขยี้หัวเกรียนๆ ของเด็กชายพร้อมกล่าวคำลา ยืนส่งจนร่างน้อยๆ หายวับเข้าไปในประตูบ้านฝั่งนู้น…
ปัง!
ใบหน้าพี่ชายแสนดีแสยะยิ้ม
หึ หึ หึ เท่านี้ก็ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองแล้ว
อโณชานั่งรื้อกระเป๋าไม่รู้ร้อนรู้หนาวเลือกชุดนอนจากในนั้นมาสองตัวพร้อมผ้าขนหนู “ใครจะอาบน้ำก่อน”
“อาบด้วยกันดีไหมครับ” มันหัวเราะแฮะๆ “ประหยัดเวลา...”
“ฉันอาบก่อนแล้วกัน” พูดจบก็ยืดแผ่นหลังสง่างามขึ้นเต็มความสูง “หลงก็รออาบต่อเนอะ”
“คุณอโณ...”
ปัง ประตูห้องน้ำงับลงต่อหน้าต่อตาตัดความหวังไอ้ลูกหมาขาดสะบั้นในทันที หลงขยำชุดนอนในมืออย่างร้าวรานใจ พยายามปลอบตัวเองว่าห้องน้ำมันเล็กคุณอโณคงไม่อยากเบียดแน่ๆ ต้องใช่ ต้องใช่แน่ๆ
เสียงแมลงขยับปีกดังอยู่รอบตัว เบาบ้างดังบ้าง บิวด์บรรยากาศบ้านพักตากอากาศส่วนตัวได้ดีสุดๆ แม้ความเป็นจริงจะเป็นเพียงกระต๊อบหลังน้อยก็ตาม หลงเอนหัวพิงกำแพงนั่งฟังเสียงประสานระหว่างสายน้ำกับแมลงด้านนอกจวบจนห้องน้ำเงียบกริบตามมาด้วยบานประตูที่เปิดออก
“หลง มาอาบน้ำสิ” อโณชาเดินตัวหอมฉุยออกมา กลิ่นสบู่ที่นี่แรงระดับห่างเป็นกิโลฯ ยังได้กลิ่นเลยมั้ง แล้วนี่มาเดินผ่านปลายจมูกหมาล่อหน้าล่อตาอีก “ไปสิ ฉันเปิดไฟห้องน้ำทิ้งไว้”
“คะ..ครับ”
หลงรับทราบพร้อมปฏิบัติตามนโยบายประหยัดไฟ คว้าเสื้อผ้าวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที กลิ่นสบู่สมุนไพรรุนแรงสุดๆ ใครชอบก็คงว่าหอม ใครเกลียดคงเวียนหัวตาย โชคดีที่หลงไม่เกี่ยงเรื่องนี้เลยอาบได้สบายๆ
ใช้เวลาไม่นานก็ชำระร่างกายพร้อมทั้งล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อย หลงอยู่ในชุดนอนของคุณอโณ ไม่ว่าจะเสื้อยืดหรือกางเกงขาสั้นก็ติดกลิ่นไปหมด นี่กว่าจะทำใจใส่ได้ก็นั่งดมตั้งนานสองนาน
ร่างสูงโย่งชะโงกหน้าออกมาจากห้องน้ำกวาดตามองหาคนตัวหอม ทว่าห้องที่เคยว่างอย่างไรก็ยังคงว่างอยู่อย่างนั้น กำลังจะแหกปากโวยวายร้องหาพ่อฉับพลันก็เหลือบไปเห็นเสื้อยืดดำตัวที่คุ้นเคยโผล่มาตรงเหลื่อมขอบประตู มันรีบสาวเท้าเข้าไปหา
“คุณอโณ!” เผลอเสียงดังไปหน่อย ยิ่งกลางป่ากลางเขาแบบนี้กระซิบทีเดียวได้ยินไปยันเขาอีกลูก หลงรีบลดระดับลง “เอ่อ มานั่งตากลมอะไรตรงนี้ครับ”
“ก็ในห้องมันน่าเบื่อนี่นา” พูดอีกก็ถูกอีก ฟูกให้ล้มตัวนอนยังไม่มีด้วยซ้ำ อโณชาขยับเหลียวกลับมามอง เสี้ยวหน้าฉาบด้วยแสงจันทร์ดูน่าหลงใหลไม่เปลี่ยน “บ้านนู้นเขาปิดไฟจะหมดแล้ว เพิ่งสองทุ่มแท้ๆ”
“ฮ่าๆ ๆ แถวนี้เขานอนกันเร็วแหละครับ” สองขาก้าวเข้ามาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ “ตอนผมอยู่ในตัวเมืองแค่สามทุ่มยังเงียบกริบอย่างกับเมืองร้างเลยครับ”
“งั้นเหรอ”
ดวงตาโศกเป็นประกายล้อแสงเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่าง ปลายเล็บของหลงจิกลงบนพื้นซีเมนต์แข็งๆ เป็นการเตือนตัวเองไม่ให้เผลอทำอะไรแปลกๆ พื้นลานเย็นเฉียบไม่อาจทำให้ความน่านั่งลดลงเลย ถ้าได้มองดูคุณอโณไปด้วยอย่างนี้ หลงลอบสำรวจไปยันปลายเส้นผมชื้นน้ำที่เปียกจากการชำระกายเมื่อครู่ ดูมีเสน่ห์ไม่น้อย รอยแสกผมตรงกลางก็ยุ่งเหยิงไม่เนี้ยบเหมือนตอนไปทำงาน มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ ยิ่งเจ้าตัวทำหน้าสบายๆ รับลมยิ่งเหมือนถ่ายแมกกาซีนไปกันใหญ่
“คุณอโณ” เสียงทุ้มร้องเรียก “ชอบที่นี่ไหมครับ?”
“หือ” ตาโศกตวัดฉับมามองคนข้างตัว “หมายถึงกระต๊อบเหรอ”
“ไม่ใช่ครับ” ไอ้ลูกหมาขมวดคิ้วมุ่น ดูกระวนกระวาย “หมายถึงทุกอย่างเลย เมืองกาญฯ บ้านเก่าผม ที่นี่ก็ด้วย”
“อืม...”
เห็นฝ่ายนั้นใช้ความคิดหลงยิ่งเร่งเร้า “ชอบไหมครับ? เพิ่งมากาญฯ ครั้งแรกด้วยใช่ไหมครับ”
“เรื่องเมืองน่ะไม่อะไรหรอก ฉันอยู่ไหนก็ได้” คนพูดขยับเปลี่ยนท่านั่งจากขัดสมาธิเป็นเหยียดขาไปด้านหน้า บรรเทาอาการเมื่อยขบหลังจากนั่งมาครู่ใหญ่ “แต่ก็สนุกดีนะ”
“จริงเหรอครับ”
“เหมือนได้มารู้จักทิวากรเลย” ริมฝีปากบางคลี่ยิ้ม “โตมาในที่แบบนี้นี่เอง”
“แค่ไม่กี่ปีหรอกครับ” หลงรู้สึกเหมือนโดนเต๊าะเสียเอง เขินจนเผลอยกมือเกาท้ายทอย “ว่าแต่คุณอโณอยากรู้จักผมขนาดนั้นเชียว”
“ทำไมล่ะ” ทางนั้นเลิกคิ้ว ดูเจ้าเล่ห์ชอบกล “รู้จักไม่ได้เหรอ จะร่างเก่าร่างใหม่ก็หลงอยู่ดีนี่”
พอได้ยินแบบนี้ไอ้ลูกหมาก็ส่ายหางยินดีปรีดาเป็นยิ่งนัก มันเขยิบเข้าไปใกล้จนบ่าสัมผัสกัน “ถามมาเลยครับ ถามมาเลย”
หมั่นไส้ชะมัด แต่ก็น่าเอ็นดูเช่นกัน อโณชาหรี่ตามอง “ทิวากรนี่เป็นคนยังไงเหรอ?”
“เอ๋?” ทั้งที่เป็นคำถามง่ายๆ แต่คนฟังดันเกาหัวแกร่กๆ “จะให้พูดถึงตัวเองนี่มันยากนะครับ”
“เอาเป็นว่าเหมือนไอ้หมาหลงไหมล่ะ?”
“จะว่าเหมือนก็เหมือนนะครับ” มันหลับตาลงนึกภาพตัวเองสมัยก่อน ทิวากรพ่อนักเรียนนอกที่ค่อนข้างจืดจางในคลาส มีเพื่อนเฉพาะกลุ่มที่พูดจาภาษาเดียวกัน ห่างไกลคำว่าหนุ่มฮอตมากโข “ผมว่าผมกึ่งเด็กเรียนนิดๆ นะครับ”
“หือ?” คนฟังตาโต
“ไม่ใช่หนอนหนังสืออะไรขนาดนั้นหรอกครับ” เข้าใจว่าหน้าตาตัวเองดูไม่ฉลาด แต่คุณอโณก็ไม่น่าตกใจขนาดนั้นนี่นา “ผมหมายถึงเลือกคบเพื่อนที่งานอดิเรกใกล้ๆ กันน่ะครับ ถ้าคุณอโณดูหนังไอ้หนุ่มฮอตนักอเมริกันฟุตบอลหัวทองๆ นั่นคนละโลกกับผมเลย”
“ฮ่าๆ ๆ มันก็น่าจะแบบนั้นล่ะเนอะ” ถ้าแบบนี้ก็พอเข้าใจได้หน่อย “แล้วเวลาอยู่กับเพื่อนทำตัวเหมือนอยู่กับฉันไหม”
“ไม่เหมือนสิครับ ไอ้พวกนั้นมันจะมาเทียบคุณอโณได้ยังไง!”
“เอ่อ..ใจเย็นๆ หลง ฉันแค่ถามเฉยๆ”
“อ๊ะ! ขอโทษครับ” มันก้มหัว
“ตอนอยู่กับเพื่อนเป็นยังไงเหรอ”
“ก็พูดจาหยาบคายบ้างครับ แล้วก็ไม่ออดอ้อนน่ารักแบบที่ทำกับคุณอโณด้วย”
“เดี๋ยวนะ...น่ารักเหรอ?”
“บางทีก็คุยเรื่องลามกบ้าง”
“แบบนั้นก็ทำกับฉันเหมือนกันไม่ใช่เหรอ” นี่หลงคิดว่าตัวเองตอนอยู่กับเขาเป็นพ่อพระหรือยังไง อโณชาอยากจะควานหากระจกมาให้มันส่องสักที “แล้วเรื่องนั้นล่ะ เคยคบผู้ชายไหม?”
“ไม่เคยนะครับ” มันตอบชัดถ้อยชัดคำ “อันที่จริงก็ไม่ป๊อบในหมู่ผู้หญิงด้วยเหมือนกัน เคยมีแฟนก็จริงแต่ก็เรื่อยๆ น่ะครับ ไม่เนื้อหอมแบบคุณอโณหรอก”
พูดถึงตัวเองยังไม่วายมาแซะเขาอีก ร้ายจริงๆไอ้ร่างพัฒนาของหลงเนี่ย
“แต่ผมไม่สนเรื่องเพศหรอกนะครับ เพื่อนในกลุ่มผมเป็นพวก LGBT ตั้งหลายคนก็ไม่ได้รู้สึกผิดแปลกอะไรนี่นา” อาจจะเพราะเคยชินตอนเป็นหลงถึงได้ไม่มีอะไรมายั้งใจในการชอบคุณอโณเลย
“แล้วเรื่องครอบครัวล่ะ เห็นว่าอยู่กับคุณลุง?”
“ใช่ครับ คุณลุงแกก็คล้ายๆ ลุงสมานนิดๆ แหละครับ จู้จี้ขี้บ่น” อโณชาเผลอพึมพำว่า ‘อ๋อ’ มิน่าเล่าถึงได้คุ้นเคยกับคนแก่แบบนั้น “แต่แกไม่ค่อยยุ่งกับผมหรอกครับ แกมีลูกชายอยู่แล้วด้วยเลยไม่ค่อยมาวุ่นวายกับผม”
“ไม่เหงาแย่เหรอ”
“ไม่เลยครับ สนุกจะตาย” คนตอบตาเป็นประกายเหมือนเด็กน้อย เติบโตอย่างสวยงามจริงๆ สินะ อโณชาขยับศีรษะที่พิงผนังให้สบายขึ้น
“แล้วไงอีก” มือขวาที่ยันพื้นยกขึ้นนับ “เด็กเรียน ลามก”
“นอกจากนี้ก็.....”
“.........”
“รักคุณอโณครับ”
“อ่า..” อโณชาอ้าปากค้าง เขายกขึ้นมาเพิ่มอีกนิ้วแถมเป็นนิ้วกลางเสียด้วย “แล้วก็น้ำเน่าสินะ”
“นั่นสิครับ”
“ฮะ ฮะ ฮะ”
ระยะห่างระหว่างใบหน้าค่อยๆ ลดลง หลงขยับเข้ามาใกล้จนปลายจมูกสัมผัสกัน ตัวเขาได้แต่นั่งนิ่งราวถูกติดตรึงกับกำแพง อกซ้ายเต้นโครมครามหนวกหูยิ่งกว่าเสียงแมลง ทว่าไม่ใช่เพียงแค่เขา คนตรงหน้าก็เช่นเดียวกัน วินาทีนั้นสมองของเขาว่างเปล่า ดวงตาค่อยๆ ปิดลงยามที่ปลายลิ้นอีกฝ่ายแตะที่ริมฝีปาก
“อือ” จูบที่เหมือนผีเสื้อก้อร่อดอกไม้ดำเนินไปอย่างช้าๆ ไล้เลียชิมความหวานอย่างไม่รู้หน่าย ลุกล้ำเพียงเล็กน้อยก็ผละออก สัมผัสกันเพียงเท่านี้ในอกก็ร้อนวาบจะระเบิดเสียให้ได้ อโณชาราวกับถูกสูบเรี่ยวแรงไปจนหมดได้แต่ทิ้งน้ำหนักตัวบนกำแพง ปล่อยให้อีกฝ่ายรุกล้ำได้เต็มที่
ทั้งที่อากาศเย็นจนเกือบหนาว แต่ลมหายใจของอีกฝ่ายกลับร้อนจนแทบหลอมละลาย เสียงเฉอะแฉะจากจุดที่ริมฝีปากประทับกันชวนเขินอาย แต่จูบยังดำเนินต่อไป...
ตอนที่หลงผละริมฝีปากออกชั่วขณะหนึ่งกลีบปากบางตรงหน้าก็ขยับพูด
“หลง”
วินาทีนี้ไม่มีอะไรมาหยุดความปรารถนาได้อีกแล้ว
“ฉันระ..”
“ฟูกมาแล้วครับ!!”
ผัวะ!
นอกจากผัวป้าสา!!
ไอ้ลูกหมาลงไปนอนแดดิ้นบนพื้นด้วยลูกถีบแห่งรักของคุณอโณ ส่วนตัวต้นเหตุได้แต่ร้อนวูบวาบก้มหน้าคางชิดอก เห็นแต่ตีนเหี่ยวๆ ของผู้มาเยือนที่ลากฟูกซึ่งเหี่ยวไม่แพ้กันดุ่มๆ เข้าประตูบ้านไป เขาหันไปสบตาขอโทษขอโพยกับหลงวูบหนึ่ง เช็ดปากเปียกๆ ด้วยหลังมือแล้ววิ่งตามชายชราเข้าไป
“มาช้าหน่อยโทษทีนะ” พูดไปลุงก็สะบัดคลี่ฟูกสีบานเย็นออกแผ่หลาเต็มพื้น ความหนาของมันมากกว่าผ้าอนามัยรุ่นแม็กซี่เพียงไม่กี่เซนฯ เท่านั้น นี่ยังไม่นับหมอนฟีบๆ ที่แกพยายามตบให้ฟูขึ้นรูปอีกนะ
ปุบๆ
“เอ้านี่! ผ้าห่มครับ” อโณชารับมาอย่างงงๆ ว่าวัตถุที่ขาวจนเหลืองในมือคือผ้าห่มจริงหรือไม่ แต่เอาเป็นว่ามันหนาและฟูที่สุดในบรรดาเครื่องนอนทั้งหมดแล้ว
“ขอบคุณครับ”
ตัดภาพมายังขอบประตู ไอ้หลงลากสังขารตัวเองคลานเข้ามาในห้องได้สำเร็จ “ละ..ลุงครับ เดี๋ยวผมปูเองก็ได้”
“อ้าว! คุณทิวไปทำอะไรตรงนั้น มานอนฟูกสบายๆ สิครับ” ว่าแล้วแกก็ตบปุๆ จนความหนาเหลือเท่าผ้าอนามัยแบบสลิม บางทีอาชีพเสริมลุงอาจจะรับตบไก่ในร้านข้าวมันไก่ก็เป็นได้
‘คุณทิว’ เห็นแกเชื้อเชิญก็เกรงใจคลานเข่าเข้าไปนั่งลงข้างๆ “ขอโทษด้วยนะครับที่รบกวนลุงดึกๆ ดื่นๆ”
“โอ๊ย! ไม่เป็นไรครับ” แกโบกไม้โบกมือ “ลุงจะมาหาไอ้เจี๊ยบมันพอดี”
“ขอบคุณนะครับ”
“แล้วนี่คุณทิวมาเที่ยวอะไรกะทันหันแบบนี้ รอบก่อนก็ทีหนึ่งแล้ว” แห้งขาผอมแห้งขยับเปลี่ยนท่านั่ง “รอบนี้มากับเพื่อนเหรอ”
“ครับ นี่คุณ..”
“เฮ้ย!” จู่ๆ ลุงก็แว้ดลั่นจนไอ้ทิวแทบหงายหลัง นิ้วเหี่ยวๆ สั่นระริกชี้ไปที่ใบหน้าซีดเผือดของอีกฝ่าย “คะ...คุณ..”
“ไม่ใช่ดารานะครับ” ไอ้หลงรีบตัดมุก
“รู้แล้วน่า แต่หน้าคุ้นมากเลย” เท่านั้นแหละอโณชาก็หลบตาวูบ
“เอ่อ...ไม่มั้งครับ”
“นึกออกแล้ว!!” มือเหี่ยวๆ ตบเข่าฉาดจนเสียวกระดูกจะทะลุออกมา “คุณที่มาร้านวันนั้นนี่เอง”
“ไม่ใช่นะครับ...”
“จะไม่ใช่ได้ยังไงเล่า” แกเถียงคอเป็นเอ็น “เห็นแก่ๆ แบบนี้ลุงจำแม่นนะ! หล่อๆ แบบนี้มีไม่กี่คนหรอก”
“คือผม...”
“อ้าว! สรุปว่าวันนั้นไม่ได้มาซื้อต้นไม้ แต่มาเยี่ยมคุณทิวเหรอครับ”
เปรี้ยง! เฮดชอร์ตระเบิดสมองอโณชาในพริบตา เนื้อสมองสาดกระเซ็นติดกำแพงด้านหลังส่วนกาบหยาบที่โงนเงนไปมานั้นพร้อมจะล้มพังพาบได้ทุกเมื่อ มือปืนยังอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรต่อ ทว่ามีเสียงแปร๋นๆ ของเด็กน้อยดังเข้ามาขัดเสียก่อน
“ปู่! มาแล้วเหรอ”
“เออ!! เอ็งรออยู่นั่นแหละไอ้เจี๊ยบ” ชายชราขยับผูกกางเกงเลให้แน่นขึ้น ก่อนจะค่อยๆ ยันตัวเองขึ้นจากพื้น ดูเงอะงะพอควร “ลุงไปนะคุณทิว ไปเล่าเรื่องผีให้ไอ้เจี๊ยบมันฟังก่อน”
“เอ่อ... ครับ” มันตอบได้เท่านี้ ก่อนเมมฯ จะโหลดเพิ่ม “ขอบคุณนะครับ”
ลุงโบกมือเป็นเชิงว่า ‘อย่าไปพูดถึงมันเลย’ ก่อนร่างของมือปืนผู้เหี้ยมโหดจะหายไปหลังบานประตูพร้อมงับปิดให้อย่างคนมีอารยะอีกต่างหาก
-
ปัง
ทิ้งไว้เพียงก้อนบรรยากาศแห่งความเงียบงัน
คนถูกเปิงโปงหูอื้อตาลายคล้ายจะเป็นลม เขินเสียยิ่งกว่าแก้ผ้าอีก เสียฟอร์มชะมัด!! ให้ตายเถอะ ร้อนจนหน้าชาไปหมดแล้ว เขาจะหน้าแตกกับคนทั้งโลกก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่กับหลงสิ
“คุณอโณ” เสียงทุ้มเรียกหา แต่เจ้าของชื่อยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา “แอบมาตามหาผมเหรอครับ”
“......”
“จริงเหรอครับเนี่ย” ปกติก็หลงตัวเอง แต่รอบนี้หลงไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ฟูกนอนยุบลงไปฟากหนึ่งตอนที่ร่างสูงๆ คลานเข้ามาใกล้ อโณชาเผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นอีกคนทิ้งตัวนั่งยังฝั่งตรงข้าม “ขอบคุณนะครับ”
อ่า...แบบนั้นยิ่งเสียฟอร์มเข้าไปใหญ่เลย
“ผมดีใจ ดีใจมากๆ เลยครับ” น้ำเสียงสั่นจนคนฟังรู้สึกได้ หลงขบกัดปากอย่างคิดไม่ตก นี่คนอย่างเขาสามารถทำให้คุณอโณขับรถเป็นชั่วโมงมาตามหาได้เลยเหรอเนี่ย ทั้งที่เป็นแค่ไอ้หลงแท้ๆ นี่มันจะมากไปหรือเปล่านะ
“ขอบคุณที่ให้ความสำคัญกับผมขนาดนี้นะครับ” ดวงตาหลุบต่ำ “คุณอโณใจดีแบบนี้เสมอเลย ไม่ว่าเมื่อก่อนหรือตอนนี้”
“มันต่างกันนะ” คนตาโศกโพล่งออกมาหลังจากปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุม “รอบก่อนฉันปล่อยหลงไปไม่ได้เพราะว่าสงสาร แต่คราวนี้มันไม่ใช่”
หลังมือหยาบกร้านถูกฝ่ามือขาววางทาบทับ วินาทีนั้นดวงตาทั้งสองคู่สบประสานกัน
“มันเพราะฉันรักหลง”
คำว่า ‘รัก’ หวานหอนเช่นไรเพิ่งรู้แก่ใจวันนี้ ซาบซ่านในทรวงอกร้าวผ่าวที่ดวงตา เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคำนี้จากอโณชาโดยตรง ไม่มีการวิ่งหนีหรือหลบเลี่ยงอีกต่อไป
ใบหน้าทั้งสองเคลื่อนเข้ามาใกล้กันราวกับมีแรงดึงดูด และเป็นอีกครั้งที่ได้สัมผัสริมฝีปากของอีกฝ่าย เผยอตอบรับและผละออกซ้ำอยู่อย่างนั้นไม่รู้เบื่อ สติสัมปชัญญะชักเลือนหาย รู้เพียงอย่างเดียวว่าต้องการคนตรงหน้า สัมผัสให้ลึกซึ้งขึ้น ครอบครองทุกตารางนิ้ว
“โอ๊ย!” อโณชาเผลออุทานเมื่อแผ่นหลังหล่นตุบบนฟูกบาง
“ขอโทษครับ เจ็บหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไรหรอก”
“ฟูกมันบางมากเลย แบบนี้คง...”
“ก็เอามาวางซ้อนกันสิ”
หลงชะงักกึกกับประโยคเชื้อเชิญให้เบียดเสียดนัวเนียแบบอ้อมๆ เห็นอีกฝ่ายยิ้มเผล่แล้วเป็นต้องร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ยั่วกันขนาดนี้จะมาว่าเขาทีหลังไม่ได้นะ
ฟูกนอนขนาด 3.5 ฟุตถูกยกวางซ้อนกันก่อนอโณชาจะถูกผลักลงไปนอนพร้อมเลิกเสื้อยืดขึ้นมากอง สีดำของมันตัดกับผิวขาวๆ สวยงามจนละสายตาไม่ได้ สองมือไม่วายโอบรอบคอดึงรั้งคนด้านบนลงมามอบจูบที่ปลายคางให้ ใบหน้าตกกระซุกลงที่ซอกคอ ไล้เลียต่ำลงมาถึงร่องไหปลาร้า ระมัดระวังไม่ให้เผลอทิ้งร่องรอยบนผิวขาว
“อื้อ” เสียงครางเล็ดลอดจากปากเมื่อยอดอกข้างหนึ่งถูกครอบครอง โพรงปากร้าวผ่าวดูดดึงหยอกล้อจนเผลอแอ่นกายขึ้นรับสัมผัส
ส่วนกลางลำตัวไวต่อสัมผัสจนซึมเลอะกางเกงบางๆ ทั้งที่น่าอายแต่อโณชากลับพึงพอใจอย่างที่สุดเมื่ออีกฝ่ายเคลื่อนริมฝีปากลงต่ำ พรมจูบไปทั่วหน้าท้องพร้อมกับดึงรั้งอาภรณ์ส่วนล่างลง เสียงครางหวิวลอดออกมาอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มส่งมันเข้าสู่โพรงปาก
ปรนเปรอให้อีกฝ่ายด้วยความเต็มใจ คนด้านล่างได้แต่ดึงทึ้งฟูกเก่าๆ จนน่ากลัวว่ามันจะขาดติดคามือ
“อ๊า หลง” ชื่อปลอมที่กลายเป็นชื่อจริงถูกเปล่งออกมาพร้อมปลายนิ้วที่แทรกเข้าไปตามเส้นผม ดึงรั้งมันขึ้น “พะ..พอก่อน”
แม้จะสงสัยเหลือแสนแต่ไอ้ลูกหมาก็เชื่อฟังเจ้านาย คุณอโณไม่ใช่คนประเภทที่พูดว่า ‘อย่า’ แล้วแปลว่าให้ทำต่อเสียด้วย พอเห็นน้ำใสๆ ยืดติดจากส่วนนั้นขึ้นมาถึงริมฝีปากแล้วก็พานเดือดพล่านไปทั้งกาย
“ทำไมล่ะครับ ยังไม่ถึงเลยนี่นา”
หมับ
“แว้ก!!” คนถูกลวนลามแทบกรี๊ดลั่น กะ...ก็ที่อยู่ในมือคุณอโณนั่นมัน...
“ใส่เข้ามาดีกว่า”
พูดออกมาแล้ว!! พูดออกมาแล้ว!! แถมไม่พูดอย่างเดียว แรงกดแรงบีบที่เป้ากางเกงนี่มันอะไร ลำพังก็ตื่นจะแย่แล้วคุณอโณมาจับแบบนี้มันตาสว่างยิ่งกว่าดื่มยาชูกำลังสิบขวดต่อวันเสียอีก
“ตะ...แต่...” พ่อลูกหมาสั่นหงักๆ อ้อมแอ้มถาม “ไม่มีอุปกรณ์นะครับ”
“ฉันเอาใส่กระเป๋ามาด้วย”
ขวับ มันหันแทบไม่ทัน อ้าปากค้างขณะที่ร่างด้านล่างคลานออกไปคว้ากระเป๋าเดินทางพร้อมหยิบของสองสิ่งในนั้น แค่เห็นหลงก็เขินจนต้องถูใบหน้าแรงๆ
“เรื่องวางแผนผมสู้คุณอโณไม่ได้จริงๆ” ไอ้ที่คิดว่าพามาออกทริปทำคะแนนตีตื้นคุณนายเก๋ากี้นี่เด็กน้อยไปเลย
“ไหนว่าเป็นเจ้าพ่อละครไทย” อโณชาเลิกคิ้ว “กระต๊อบกลางป่านี่โลเกชั่นยอดนิยมเลยนะ”
“ถ้างั้นลองไปมัดคุณอโณติดกับต้นไม้ดีไหมครับ ผมให้เลือกเลยว่าชอบต้นไหน แอ้ก!!” กล่องถุงยางปะทะดั้งแทบยุบ กระเกรอะแทบหลุดออก ด้วยกลัวจะโดนด่าซ้ำมือไม้สั่นๆ รีบแกะของในมือ “คะ..ครับ ใส่เลยนะครับ”
แม้จะทำร่วงไปรอบหนึ่งแต่ไอ้หลงก็สามารถดึงถุงยางออกมาจากซองพร้อมสวมเรียบร้อย เรียกขวัญกำลังใจกลับมาได้เป็นผลสำเร็จ คุณทิวนักเรียนนอกยกสองขาพาดบนบ่า ครั้งนี้เขาจะเป็นคนปรนนิบัติให้อโณชาเอง เจลหล่อลื่นเย็นๆ ถูกชโลมไปทั่วช่องทางด้านหลัง
“อา” ทันทีที่นิ้วแรกแทรกเข้าไปร่างนั้นก็บิดเกร็ง กล้ามเนื้อสวยๆ ปรากฏยามเอี้ยวตัว สองมือจิกลงหมอนที่รองอยู่ใต้คอ
คนกระทำกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ ขยับวนในร่างอีกฝ่ายเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าพร้อมแล้วจึงเพิ่มจำนวนเข้าไป เสียงเฉอะแฉะดังทุกครั้งที่ขยับนิ้ว
“หลง อื้อ.. พอแล้ว” อโณชางึมงำเหมือนคนเมา “เข้ามาเถอะ”
สองขากางออกกว้างขึ้นให้หลงแทรกตัวเข้าไป ส่วนนั้นค่อยๆ ถูกดูดกลืนช่างเป็นภาพที่ลามกเสียจริง แต่กระนั้นหลงก็ชอบมองจุดที่ร่างกายเชื่อมต่อกัน เขากระชับท่อนขาบนบ่า ยกสะโพกอีกฝ่ายขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเริ่มขยับเข้าออก
อากาศด้านนอกเย็นสบาย ทว่าด้านในกลับร้อนรุ่ม เสียงเนื้อกระทบกันยามขยับกายดังก้องในรูหู อโณชายกแขนโอบรั้งร่างด้านบนลงมา แลบปลายลิ้นแตะที่คาง ยั่วยวนเสียจนไอ้หลงแทบคลั่ง
มือหยาบกร้านเอื้อมไปสัมผัสส่วนนั้นของอโณชาเช่นกัน ขยับให้อีกฝ่ายรู้สึกดีไปด้วย สองร่างสอดประสานกันราวกับต้องการถูกอีกฝ่ายกลืนกินให้ลึกเข้าไปอีก
วินาทีที่ปลดปล่อยออกมาเหมือนล่องลอยบนฟ้า การถูกเติมเต็มด้วยอีกฝ่ายชวนอิ่มเอมไปทั้งอก หลงถอนกายออกมา มองอโณชาที่เหลือเพียงเสื้อยืดกองที่คอแถมหน้าท้องยังเลอะคราบขาวเต็มไปหมด ฟีโรโมนแผ่ซ่านจนแทบสำลัก มันเอื้อมไปคว้าผ้าขนหนูบนหัวเตียงมาซับของเหลวออก
“ขอโทษนะครับ เลอะหมดเลย” พูดไปก็หน้าร้อนไป “รอบนี้ผมทำได้ดีกว่าคราวก่อนไหมครับ”
“รอบก่อนฉันขยับนี่ หลงไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” มาแอบอ้างแบบนี้อโณชาต้องบ่นบ้างล่ะ
“อ้าว เหรอครับ” มันขมวดคิ้ว “แล้วมันดีไหมครับ”
“อืม” คนแก่กว่าพลิกตัวตะแคง มองใบหน้าของหลงให้เต็มตา ดวงตาเรียวๆ สันจมูกเลอะกระที่น่ารักน่าชัง สีหน้าที่ลุ้นระทึกแบบนั้นจะให้ทำร้ายได้ลงคอเชียวเหรอ “ดีสิ”
“จริงเหรอครับ!”
“บอกตามตรงนะ คราวก่อนน่ะเห็นอย่างนั้นแต่ฉันกังวลมาก” นิ้วเขี่ยไปมาที่ปลายจมูกอีกฝ่าย “มีอะไรด้วยทั้งที่ปิดบังเรื่องอดีตของหลง มันแย่มากนะ ถ้าหลงจะเกลียดฉันก็ไม่แปลกเลย”
“ไม่นะครับ ผม...”
“แต่รอบนี้ฉันมีความสุขมาก” เสียงทุ้มนุ่มแทรกขึ้นมา อกซ้ายอบอวลด้วยความสุข รอยยิ้มในดวงตาโศกนั้นสวยงามที่สุดเท่าที่หลงเคยเห็นมา “ขอบใจนะ”
การยอมรับตัวตนของกันและกันมันดีแบบนี้นี่เอง
ร่างสูงๆ โถมเข้ากอดอโณชา ฟัดซ้ายฟัดขวาเหมือนลูกหมาเขี้ยวเพิ่งขึ้น ไม่ไหวแล้วทำไมคุณอโณถึงได้น่ารักขนาดนี้ ทั้งจูบทั้งดูดแก้มประหนึ่งจะเคี้ยวเข้าปาก
“โล้งงงงงงง เลอะน้ำลายหมดแล้ว”
“ทีคุณอโณเลียคางผมล่ะครับ”
“โอ๊ย จั๊กจี้นะ”
“แฮ่กๆ ๆ ๆ”
ใบหูถูกโจมตีแทะโลมจนอโณชาหดคอหนีแทบไม่ทัน เขาระเบิดเสียงหัวเราะลั่นเมื่อสันจมูกเลอะกระดมฟุดฟิดที่ข้างแก้ม ถูไปมาอย่างบ้าคลั่ง “ฮ่าๆ ๆ”
ไม่ไหวเลย ไอ้ลูกหมานิสัยเสียเอ๊ย!
....................................................
..............................
.............
......
แข็งแกร่งกว่าคนเหล็กก็อโณชาเนี่ยแหละ!
จะอะไรเสียอีกถ้าไม่ใช่ว่าเมื่อคืนโดนไปสองรอบ แต่ตอนเช้าลุกขึ้นมาซักผ้าปูที่นอนหน้าตาเฉย แถมยังแยบยลด้วยการมาหลอกขอใช้เครื่องกับเมียพี่สายัณห์อีก! เทพกว่านี้มีอีกไหม
แต่ความเหนือธรรมชาตินั้นยังไม่จบเมื่อหลงหันไปทางขวาของตัวเอง อโณชานั่งอยู่ตรงนั้นในมือถือพวงมาลัยรถไว้แน่น ย้ำอีกครั้ง! พวงมาลัยรถ!
“ให้ผมขับเถอะครับ คิดเสียว่าขอร้อง”
“ไม่ให้” ทางนั้นก็ดื้อแพ่งจับแน่นกว่าเดิมอีกทีนี้ “บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร จะให้ฉันเตะกอกล้วยโชว์เลยไหมล่ะ”
เพราะเสียวๆ ว่าถ้าดื้อต่อกอกล้วยจะเปลี่ยนเป็นคอมันแทนไอ้หลงจึงยกมือยอมแพ้ “คะ..ครับ เชิญขับตามสบาย”
หลังจากล่ำลาป้าสาและคณะเรียบร้อย Chevrolet Cruze คันเดิมออกทะยานสู่ท้องถนนอีกครั้งพร้อมหันพิกัดเข้าหาเมืองหลวง
ล้อหมุนช้าๆ เรื่อยเปื่อยให้คุ้มค่ากับที่ลางาน บรรยากาศตอนออกจากกาญฯ รายล้อมไปด้วยป่าเขาสลับกับบ้านเตี้ยๆ หลังคามุงกระเบื้องสีแสบตา อโณชากดเปิดเพลงอีกครั้งไม่ให้เงียบเหงาเกินไป ไม่อย่างนั้นเขาจะเผลอหลับระหว่างทางได้ ไอ้เจ็บน่ะไม่เท่าไหร่เขาอึดอยู่แล้ว แต่ความเพลียนี่สิน่าเป็นห่วง เอาเป็นว่าถ้าง่วงเมื่อไรก็ขอแวะงีบที่ปั๊มสักหน่อยก็แล้วกัน
“ไว้เรา...” ตุ๊กตาหน้ารถอ้อมแอ้มพูดเมื่อเห็นป้ายว่าข้ามมาอีกจังหวัดแล้ว “มากันอีกดีไหมครับ”
“หลงชอบต้นไม้สินะ”
“ไม่ใช่แค่ชอบต้นไม้สักหน่อยครับ” เจ้าตัวรีบโพล่งเพราะกลัวอีกฝ่ายเข้าใจผิด “ผมอยากไปทุกที่กับคุณอโณต่างหาก”
“หือ?”
“รอบนี้คุณอโณมารู้จักผม ผมก็อยากรู้จักคุณอโณมากขึ้นเหมือนกัน”
“นี่ยังรู้จักฉันไม่พอหรือไง ตัวติดกันมากี่เดือนแล้วหือ?”
“ไม่พอหรอกครับ!” มันตบเข่าตัวเอง งอแงเหมือนเด็ก “กับคุณอโณน่ะเท่าไหร่ก็ไม่พอหรอก”
ดูโรคจิตยังไงชอบกล แต่อโณชากลับใจเต้นตึกตักอย่างห้ามไม่ได้ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าดีใจแค่ไหนที่ถูกอีกฝ่ายผูกมัดเอาไว้ ยิ่งหลงขยับเข้ามาเท่าไหร่โลกของเขาก็สว่างราวกับได้แสงสะท้อนจากดวงอาทิตย์
“ว่าแต่...” ทางนั้นลากเสียงยาว “ทั้งที่เคยมาแล้ว แต่คุณอโณแกล้งถามทางผมเลยเหรอครับ”
พรืด! มือกระตุกจนเกือบโดนรถด้านหลังสอยไปนอนเป็นกล้วยทับ อโณชาเถียงข้างๆ คูๆ ด้วยใบหน้าขึ้นสี “กะ..ก็มีลืมบ้าง”
“แถมยังแกล้งหลงทางอีก เพราะอยากจะอยู่กับผมนานๆ ใช่ไหมล่า”
“...คือมัน...”
“น่ารักจัง”
โธ่เว้ย! ใครสั่งใครสอนให้หลงทำตัวแบบนี้ ชักจะมากไปแล้วนะ! เขามีสิทธิใช้คำนั้นกับหลงได้ฝ่ายเดียวไม่ใช่เหรอ กล้าดียังไงมาพูดจาไล่ต้อนเขาแบบนี้ เป็นแค่หลงแท้ๆ!
ร่างฟิวชั่นระหว่างทิวากรกับหลงช่างน่ากลัวนัก จะประมาทไม่ได้เด็ดขาด!
อโณชาพึมพำ “แต่ก่อนน่ารักกว่านี้แท้ๆ”
“อะไรนะครับ?”
“เปล๊า” ขืนรู้เดี๋ยวก็มางอแงหลงคนนั้นคนนู้นอีก เอาเป็นว่าเจ้าเล่ห์ขึ้นแต่ปัญญานิ่มเท่าเดิม แต่ตรงนั้นแหละที่อโณชาว่าน่ารัก
ล้อหมุนเข้าสู่เขตป่าไม้อีกครั้งพร้อมท้องฟ้าที่ขึ้นสีจัด เครื่องปรับอากาศต่อสู้กับแสงแดดด้านนอกได้อย่างสูสีจนอโณชาต้องปรับลดแอร์ลง ถนนทอดยาวด้านหน้ามีแต่ต้นไม้เต็มสองข้างทาง สบายตาจนเผลอสัปหงกไปหนึ่งที โชคดีที่ไม่มีรถแถวนั้นจึงรอดตายมาได้
หงึก..
“คุณอโณ!”
“หือ?” คนขับสะบัดหัวแรงๆ พยายามทำตาตาโตๆ เอาไว้ “มีอะไรเหรอ”
“ง่วงใช่ไหมครับ” เห็นอีกฝ่ายทำท่าจะดื้อแพ่งไอ้ลูกหมายิ่งคาดคั้น “เมื่อกี้สัปหงกสองสามรอบอย่าคิดว่าผมไม่เห็นนะครับ!” ระดับนี้แค่คุณอโณกระดิกหูยังเห็นเลย นี่เล่นผงกทั้งหัวอย่าหวังจะรอด
“ก็นิดหน่อย เดี๋ยวพ้นเขตตรงนี้ไปน่าจะมีปั๊ม”
“ไหวเหรอครับ ขามาผมจำได้ว่าเส้นนี้มีแต่ต้นไม้ยาวเลยนะครับกว่าจะถึง” แววตาห่วงใยนั่นปิดไม่มิด “ให้ผมขับแทนไหมครับ”
“หลงขับไม่คล่องจะน่าเป็นห่วงกว่าฉันน่ะสิ” ทางนั้นก็ไม่ยอมท่าเดียว “ถ้าจะช่วยก็ชวนฉันคุยแล้วกัน”
“งั้นเรามา...อ๊ะ!!” ดวงตาเรียวเบิกกว้างเมื่อพบเป้าหมายบางอย่าง มันรีบชี้ไม้ชี้มือเข้าข้างทาง “ตรงนั้นครับตรงนั้น มีที่พักรถด้วย”
ถึงจะพูดว่าที่พักรถจริงๆ มันก็แค่ศาลาริมทางหลังเล็กที่มีพื้นที่ให้จอดรถข้างๆ แต่ด้วยขี้คร้านจะเถียง แถมยังเพลียเหลือทนอโณชาจึงพยักหน้าแล้วหักพวงมาลัยเข้าไปจอดเทียบทันที ชายหนุ่มปลดเข็มขัดนิรภัยออกพร้อมปรับเบาะให้นอนเอนจนสุด ไหลลงไปราวกับไม่มีกระดูกสันหลัง
“ผมดับเครื่องให้นะครับ”
“อื้อ” เปลือกตาหนักอึ้งปรือขึ้นเล็กน้อยแล้วก็ปิดลงทันที “ไม่ต้องหรอก ขอสักสิบนาทีหลงปลุกหน่อยก็แล้วกัน”
อโณชารู้ลิมิตตัวเอง ถ้านอนนานกว่านั้นจะกลายเป็นหลับลึกพอตื่นอีกทีจะปวดหัวสุดๆ เวลาประมาณนี้แหละกำลังดี ดูท่าจะเพลียมากจริงๆ แค่วางหัวเพียงครู่เดียวก็เข้าสู่นิทราไปแล้ว
ผู้โดยสารอีกคนเอนเบาะตามลงมาให้อยู่ระดับเดียวกัน ไม่ได้ง่วงอะไร แต่ถ้านั่งมันมองหน้าคุณอโณไม่ถนัดนี่นา ใบหน้ายามหลับทั้งสวยงามและใสซื่อราวกับเทวดา อยากจะเอื้อมมือเข้าไปสัมผัสทว่ากลัวจะไปรบกวน
ต้นไม้ใหญ่ด้านบนแผ่กิ่งก้านทาบทับเงาบนใบหน้านั้นราวกับงานศิลปะชิ้นหนึ่ง หลงงอแงกับตัวเองในใจว่าไม่อยากกลับไปเลย แต่พอคิดอีกทีกลับไปก็ได้อยู่กับคุณอโณอยู่ดี งั้นกลับก็ได้!
เพลงสากลจาก USB บรรเลงกล่อมอย่างอ่อนโยน รสนิยมการฟังเพลงของอโณชาเย็นสบายเหมือนเจ้าตัว ไม่มีเพลงตี๊ดๆ บาดหูสักเท่าไร จึงเหมาะจะเปิดฟังระหว่างเดินทางกลางป่ากลางเขามากๆ หลงเลยได้เคลิบเคลิ้มกับอาหารตาและหูไปพร้อมๆ กับ
เวลาไหลผ่านไปเรื่อยๆ สิบนาทีนั้นสั้นราวหายใจทิ้ง แม้จะอยากอยู่ต่อเพียงไหนแต่หมาที่ดีก็เชื่อฟังเจ้านาย เอื้อมมือไปเขย่าเบาๆ ที่แขนเสื้อ
“สิบนาทีแล้วครับ”
“อื้อ” ทางนั้นครางหงุดหงิดเหมือนเก๋ากี้ไม่มีผิด เสียแต่ว่าคุณอโณน่ารักกว่าเยอะ เปลือกตาค่อยๆ ขยับเปิดอย่างอ่อนล้า พลิกตัวนอนตะแคงมาทางหลง “ขออีกห้านาที”
“เดี๋ยวปวดหัวนะครับ”
“นอนเฉยๆ ไม่หลับแล้ว ปรับสมองแป๊บหนึ่ง” ทางนั้นต่อรอง
“ถ้าอย่างนั้นมาเล่นเดาเพลงกันอีกดีไหมครับ” เพลง Man in the mirror ของ James Morrison กำลังจะจบลง หลงเงี่ยหูฟังเพลงต่อไปทันที และทันทีที่อินโทรขึ้นเจ้าตัวก็พูดอย่างตื่นเต้น
“เพลงนี้ผมชอบครับ!” พ่อหนุ่มนักเรียนนอกร้องทัก
“ฟัง Ed Sheeran ด้วยเหรอ” เพราะหลงทำเสียงตื่นเต้นอโณชาจึงพลอยตื่นตามไปด้วย
“ประจำเลยล่ะครับ เสียงกีต้าร์โปร่งเด่นเวลาไปออกค่ายเลยนิยมเล่น” คนเล่าตาเป็นประกาย “นี่เพลงโปรดผมก่อนเสียความจำเลยครับ ร้องบ่อยมาก”
“งั้นเหรอ” ชายหนุ่มทำหน้าไม่เชื่อ หลงที่ร้องเพลงชาติเพี้ยนขนาดนั้นน่ะนะมีเพลงที่ร้องประจำด้วย
https://www.youtube.com/v/bFgZMe7mHgg
ดวงตาซุกซนของไอ้ลูกหมาวาววับตอนที่ขับคอร์ดได้ มันวาดนิ้วขึ้นในอากาศ “นี่ไงครับ มันเริ่มด้วย E”
“เลิปวิ่ง แคน เฮิร์ท เลิปวิ่ง แคน เฮิร์ท ซัมทาม~ บัท อิส เดอะ โอนลี่ติง แดท ไอ โนว~”
“โล้งงงงง ไม่ต้องร้องเสียงหลงสมชื่อก็ได้”
ใบหน้าตอนหัวเราะของอโณชาสวยงามเสียจนต้องหยุดร้อง ปล่อยให้ดนตรีบรรเลงไป
When it gets hard, you know it can get hard sometimes
It is the only thing that makes us feel alive
น้ำตาในใจแห้งเหือดไปแล้ว อโณชายิ้มออกมาเคาะปลายนิ้วตามจังหวะเพลง
We keep this love in a photograph
“เหมือนรูปนั้นเลยเนอะครับ”
We made these memories for ourselves
“ที่หลงตาเหลือกน่ะเหรอ” เสียงกลั้วหัวเราะนั้นน่าฟังอย่างที่สุด
Where our eyes are never closing
Hearts are never broken
And time's forever frozen still
ใช่แล้ว รูปที่ตลกที่สุด ทว่าสวยงามที่สุดเมื่อถูกหยุดเวลาไว้...
So you can keep me
Inside the pocket of your ripped jeans
Holding me closer 'til our eyes meet
You won't ever be alone, wait for me to come home
มือหยาบกร้านสอดประสานเข้ากับอีกฝ่าย บีบเบาๆ ให้มั่นใจ
Loving can heal, loving can mend your soul
And it's the only thing that I know,
“know”
“ฮ่าๆ ๆ ไม่ว่าแล้วก็ได้ จะร้องก็ร้องสิ”
I swear it will get easier,
Remember that with every piece of you
And it's the only thing we take with us when we die
แสงแดดทาบทับบนร่าง เงาไม้ สีเขียว และคนตรงหน้า ภาพนี้กำลังถูกประทับลงในความทรงจำไม่ต่างจากรูปถ่ายอีกใบ
We keep this love in this photograph
We made these memories for ourselves
Where our eyes are never closing
hearts are never broken
And time's forever frozen still
เสียงฮัมเพลงดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวใจ และมากขึ้นอีกเมื่อหลงยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้
So you can keep me
Inside the pocket of your ripped jeans
Holding me closer 'til our eyes meet
You won't ever be alone
ลมร้อนๆ เป่าอยู่ข้างใบหูราวกับเอ่ยบอก “And if you hurt me that's okay baby, only words bleed. Inside these pages you just hold me and I won't ever let you go”
Wait for me to come home
Wait for me to come home
Wait for me to come home
Wait for me to come home
นิ้วโป้งเกลี่ยลงบนฝ่ามือขาวอย่างทะนุถนอม
You can fit me
Inside the necklace you got when you were sixteen
Next to your heartbeat where I should be
Keep it deep within your soul
And if you hurt me
Well, that's okay baby, only words bleed
Inside these pages you just hold me
And I won't ever let you go
จดจำทุกรายละเอียดของคนตรงหน้า อ้อมกอด รสจูบ รอยยิ้มอันแสนหวาน..
When I'm away, I will remember how you kissed me
Under the lamppost back on Sixth street
Hearing you whisper through the phone,
กระซิบคำสัญญาที่ข้างหู
"Wait for me to come home."
รอยจูบที่หลังมือร้อนผ่าวจนแทบละลายถึงกระดูก อโณชาเฝ้ามองใบหน้าของคนรักที่แนบสนิทลงมา รอยกระน่ารักๆ นั่นขึ้นสีแดงเรื่อจนอดจะหน้าร้อนตามไม่ได้ เขาดึงมืออีกฝ่ายกลับมา ประทับจูบลงบนหลังมือเช่นกัน
ค่อยๆ ถักทอความทรงจำเข้าด้วยกัน
รอยยิ้ม หัวเราะ จากลา
แต่เขารู้ดีว่ามันจะสวยงามที่สุดเมื่อมีคนตรงหน้า
จดจำทุกช่วงเวลา บันทึกรูปถ่ายด้วยดวงตาคู่นั้น
เพราะมันไม่มีวันเลือนหายไปอย่างแน่นอน
-
ความทรงจำสุดท้าย
“แกคงไม่ได้โกรธฉันใช่ไหม”
“ไม่เลยครับ” เสียงทุ้มนุ่มตอบกลับ “มิน่าล่ะตอนนั้นผมก็แปลกใจนิดหน่อยที่อาแสงบอกว่าคดีไม่คืบเลย”
“เออ...แม่ง” ทางนั้นเผลอหลุดสบถ “มันยุ่งยากน่ะ แกรู้อาชีพเสริมฉันนี่นา รู้ใช่ไหมว่าไม่ควรไปยุ่งด้วย”
“ทราบดีเลยล่ะครับ” กระดูกแข็งอย่างอาแสงยังว่ายาก แล้วไอ้ลูกเจี๊ยบกระดูกเปราะอย่างเขาจะไปรอดหรือ
“เอาเป็นว่าอย่าฟ้องมันเลยแล้วกัน” ทางนั้นสรุปให้ “ถ้าพูดอย่างทุเรศๆ มักง่ายก็ถือเสียว่าไอ้เด็กนั่นฟาดเคราะห์”
“ฟาดแรงเลยล่ะครับ” ทั้งที่เป็นเรื่องคอขาดบาดตายในตอนนั้น ตอนนี้กลับพูดติดตลกได้ เวลาทำให้อะไรเปลี่ยนไปเยอะจริงๆ
“แล้วเรื่องแกกับไอ้เด็กนั่น” ครูฝ่ายปกครองก็ทำท่าจะคาดคั้น แต่ดูเหมือนจะเลือกใช้คำไม่ถูกถึงได้เงียบไป ก่อนจะตามมาด้วยเสียงเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ฮึย! เอาเป็นว่าแกไปจุดธูปขอบคุณไอ้กามเทพที่มันแผลงศรให้แล้วกัน”
ถึงจะโดนว่าแดกแต่หลานกลับหัวเราะหน้าระรื่น “ฮะๆ ๆ ไว้อาแสงเจอเขาก็บอกนะครับ ผมจะยกกระเช้าไปขอบคุณ”
เพราะถูกหลานกวนตีนแสงถึงกับต้องอัดบุหรี่เข้าปอดเฮือกใหญ่ “เฮ้อ! เอาเป็นว่ามีอะไรก็ปรึกษาฉันแล้วกัน เรื่องหาเหาใส่หัวแกถนัดนี่”
“ขอบคุณครับ”
“แกยังติดเลี้ยงข้าวฉัน”
“จะให้อาแสงกินจนผมล้มละลายเลยครับ”
“จำที่พูดไว้แล้วกัน”
บทสนทนาสองอาหลานจบลงอย่างเรียบง่ายในอีกสองสามประโยคถัดมา อโณชาวางอุปกรณ์สื่อสารลงบนโต๊ะ ทิ้งตัวนอนเหยียดยาวบนโซฟาโดยมีสาวน้อยตัวหนักไต่ขึ้นมาบนอก
“หือ ว่าไงครับคนสวย” ว่าแล้วก็ส่งสายตาเจ้าชู้ใส่ แมวสาวเห็นแบบนั้นก็ยื่นหน้าเข้ามาจุ๊บ แก้มกลมๆ เบียดเข้ากับใบหน้าจนก้อนไขมันยกขึ้นมา มันเขี้ยวจนอโณชาต้องยั้งใจตัวเองไม่ให้ขย้ำกัดลูกสาว เก๋ากี้ขี้อ้อนกับเขาเสมอ น่ารักขนาดนี้ไม่รู้ทำไมหลงถึงได้เขม่นนัก
จะว่าไปแล้ว หลง..
ผัวะ!
เพียงแค่จุดธูปดวงวิญญาณก็ปรากฏทันที ร่างสูงๆ ยืนจังก้าอยู่ที่บานประตู พร้อมตะโกนหนักแน่นราวกับพลทหาร
“คุณอโณช่วยมากับผมหน่อยสิครับ!”
............................................
...........................
............
....
“แล้วทำไมเก๋ากี้ต้องมาด้วยล่ะครับ”
“ก็แหม” เจ้าของยิ้มแห้งๆ “ก็ให้ออกมาเดินลดน้ำหนักบ้างไง”
“พูดแบบนี้ทั้งที่กำลังอุ้มมันอยู่เนี่ยนะครับ”
“บนฟุตปาธแบบนี้เกิดเก๋ากี้วิ่งลงถนนขึ้นมาก็แย่สิ” แม้ใจจะเถียงว่าเกิดมาหลงเห็นเก๋ากี้วิ่งนับครั้งได้ ส่วนใหญ่ดำรงชีวิตด้วยการเดินและแดกเรื่อยมาแท้ๆ แต่เกรงว่าพูดไปจะขัดใจคุณพ่อเข้าเลยเงียบเสียดีกว่า
ดวงตาเรียวตวัดฉับมองศัตรูเบอร์หนึ่งที่ซุกซบอกคุณอโณอย่างออกนอกหน้า ทั้งออเซาะคลอเคลียแต่แววตากับจ้องมาที่หลงอย่างอาฆาตเรียกได้ว่านางร้ายสมบูรณ์แบบ
“ว่าแต่ทำไมจู่ๆ ลุงสมานถึงอยากเจอฉันขึ้นมาล่ะ”
“แกว่าจะขอบคุณที่เคยช่วยเมื่อตอนนู้นน่ะครับ”
“ฉันน่ะนะช่วยลุง?” เท่าที่จำได้นอกจากพูดจาข่มขู่บังคับและทำร้ายร่างกายลูกชายแกอโณชาก็ไม่ได้ทำอะไรเพิ่มเติมนี่นา “แล้วเรื่องมันก็ตั้งนานแล้ว ทำไมเพิ่ง...”
“โอ๊ะ!! ถึงแล้วๆ”
อดีตลูกจ้างชี้ไม้ชี้มือไปยังเป้าหมาย ร้านสมานซักอบรีดที่ยังคงความขลังเหมือนร้านซักรีดยุคแปดศูนย์ วินเทจกับผีสิงต่างกันเพียงเส้นบางๆ กั้น อโณชาผ่านหน้าร้านบ่อยตอนมาส่งหลง แต่เข้าไปด้านในนับครั้งได้ วันนี้ได้มาเห็นด้วยตาตัวเองอีกครั้งก็พบว่ามันเหมาะเป็นโลเกชั่นถ่ายทำหนังผีหรือสารคดีประวัติศาสตร์เสียจริง
แกร๊ก
หลงไขกุญแจกุกกักๆ แล้วผลักประตูกระจกเข้าไปด้านใน บรรยากาศอันคุ้นเคยชวนให้สงบจิตใจ เสื้อผ้ากองสูง ราวแขวน กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่ม ทว่าไม่ว่าอโณชาจะมองซ้ายมองขวาก็ยังไม่เห็นลุงสมานแม้แต่เงา
“ม้าว” เก๋ากี้ที่เงียบมาตลอดทางเริ่มมีปากมีเสียง
“คุณอโณวางเก๋ากี้ก่อนสิครับ” ไอ้ลูกหมาที่หันไปล็อกประตูบ้านแนะนำ “แบกมาตั้งนานคงจะเมื่อยแย่”
ชิ้ง! เก๋ากี้ส่งสายตาข่มขู่ แต่ไอ้หลงแสร้งเป็นไม่เห็น
เพราะเคยพาเก๋ากี้ออกมาเดินเล่นแล้วแม่สาวน้อยไม่เคยดื้อ ไม่เคยซน และไม่ค่อยเดินอโณชาจึงวางใจที่จะปล่อยสุดที่รักวางแหมะไว้บนพื้น โกญจาสาวล้มแผละนอนบนพื้นทันที
“เอาแมวมาร้านแบบนี้จะโดนว่าไหมนี่”
“ไม่หรอกครับ”
“แล้วนี่ลุง...เฮ้ย! ทำอะไรน่ะหลง” ยังใช้ดวงตาสำรวจไม่ทั่วก็ถูกอุ้งมือชื้นเหงื่อแปะป้าบเข้าไปที่ดวงตาทั้งสอง “เล่นอะไรเนี่ย”
“ชู่ว” คนข้างหลังส่งเสียงบอกให้เงียบ “ค่อยๆ เดินนะครับ”
ทันทีที่เอ่ยสองขาด้านหลังก็ออกก้าวเป็นการบังคับให้คนด้านหน้าขยับตามไปด้วย ท่าทีงกๆ เงิ่นๆ หลบข้าวของในบ้านนั้นตลกสิ้นดี เดี๋ยวซ้ายเดี๋ยวขวาโยกไปมา
“หวา! ระวังขาโต๊ะครับ” หลงลากขยับหลบให้
“ฉันเดินเองก็ได้นะ”
“ไม่ได้ครับ แบบนั้นก็ไม่ตื่นเต้นสิ”
“เหม็นเหงื่อ” อโณชาแหย่เล่นปนจริง ก็ดูสิเป็นคนนำเขาแท้ๆ ดันตื่นเต้นจนเหงื่อออกเต็มมือจนตาอโณชาแฉะหมดแล้ว
“ขอโทษครับ”
ตึกตัก ตึกตัก
เห็นแก่หัวใจเต้นแรงที่ทาบอยู่บนหลังเขาจะไม่เอาความก็แล้วกัน “แล้วนี่จะถึงหรือยัง?”
“ข้างหน้าแล้วครับ”
ลมพัดวูบเข้ามาปะทะใบหน้า อโณชาเดาได้ทันทีว่าจุดหมายต้องเป็นสวนหลังบ้านไม่ผิดแน่ สองขาก้าวเดินอย่างระมัดระวังเมื่อคนข้างหลังกระซิบบอกว่ามีพื้นต่างระดับ
ฝ่าเท้าสัมผัสผิวสากของแผ่นไม้ กลิ่นของดิน และลมวูบใหญ่ที่พัดกิ่งไม้เสียดสีกันราวเสียงบรรเลง
“ถึงแล้วครับ” สิ้นเสียงแผ่วเบาที่ข้างใบหูโลกอันมืดมิดก็พลันสว่างจ้าจนต้องหรี่ตา เขากะพริบดวงตาโศกสองสามทีก่อนจะเปิดกว้างขึ้น มองภาพตรงหน้าให้เต็มตา
สวนหลังบ้านของลุงสมานละลานตาไปด้วยดอกไม้หลากสี ทว่าไม่มีสีใดจะงดงามไปกว่าไม้พุ่มริมรั้วที่เรียงตัวยาวจรดสองข้าง ใบเรียวแหลมเหมือนหอก ดอกสีม่วงรูปแตรสลับกับทรงกลมแซมเข้าคู่กับสีเขียวไปตลอดทาง
แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่ไม้พุ่มน่าเกลียดจะสวยงาม แต่การรอคอยนั้นช่างคุ้มค่าเกินจะเอ่ย
“ขอบคุณนะหลง”
สวย สวยจนแทบหยุดหายใจ...
ดอกไม้ที่เพียรดูแลมาตลอดยังเทียบเท่าคนตรงหน้าไม่ได้แม้แต่น้อย อโณชาที่ยิ้มทั้งริมฝีปากและดวงตาสว่างไสวอย่างที่สุด จนพระอาทิตย์อย่างเขาไม่กล้าเทียบเคียง
ชายหนุ่มทิ้งตัวนั่งขัดสมาธิบนเฉลียง ข้างๆ เสาที่อยู่ไม่ไกลมีน้ำอัดลมที่แอบไปซื้อมาเตรียมไว้ เขาเอื้อมไปคว้ามันมายื่นให้อโณชา
“ดื่มหน่อยไหมครับ”
“อื้อ” อโณชารับมันไว้พร้อมกับทิ้งตัวนั่งข้างๆ ห้อยขายาวๆ ลงกับพื้น “หลงปลูกเองทั้งหมดเลยเหรอ”
“มีทั้งที่ลุงลงไว้อยู่แล้วกับที่ผมปลูกให้ครับ” ถึงให้เครดิตลุงแต่ก็ไม่วายอวดอ้าง “แต่ต้นอังกาบผมปลูกเองหมดเลยนะครับ แถมบังคับให้ลุงยอมลงเต็มสองรั้วเลย”
“ฮะๆ ๆ เด็กนิสัยเสีย”
หลงหลิ่วตามอง “ก็มันสวยนี่ครับ”
ใบหน้าพ่ออังกาบร้อนวูบวาบจนต้องแสร้งยกมือขยี้จมูกแรงๆ
“แม่คุณอโณเลือกเก่งจริงๆเลยครับ”
“นี่ลามมาประจบแม่ฉันเลยเหรอ ร้ายนักนะ”
“ฮ่าๆ ๆ”
เสียงหัวเราะดังก้องไปทั้งสวนเล็กๆ ต้นตุลาคมอากาศชื้นฝนทว่าวันนี้แดดออกจ้าจนแสบตา ขับสีม่วงโดดเด่นท่ามกลางดอกไม้หลากชนิด อโณชามองมันอยู่อย่างนั้นด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข
“ไม่ได้เห็นดอกมันนานแล้วเหมือนกัน”
“เหรอครับ” หลงส่งสายตาแบบ ‘ชมผมสิครับ ชมผม’ แล้วส่ายหางอย่างคาดหวังจนอโณชาอดจะตามใจไม่ได้
“เก่งมากๆ” มือตบปุๆ บนขนยุ่งของเจ้าหมาที่เอนหัวรอรับอยู่แล้ว มันส่ายหางแรงกว่าเดิมด้วยความยินดีเปรมปรีดิ์ยิ่งนัก ไถศีรษะเข้ากับฝ่ามือขาวดังแกกๆ เหมือนหมาเป็นเรื้อนที่หัว
“ดีใจที่คุณอโณชอบครับ แฮ่กๆ ๆ”
“ว่าแต่ทำไมต้องปิดตาด้วยล่ะ เดินเข้ามาเฉยๆ ไม่ได้หรือไง”
“แบบนั้นก็ไม่เหมือนใน Beauty and the Beast สิครับ!!” ไอ้หลงผู้จริงจังกับเรื่องไม่เป็นเรื่องตบตัก “ถ้าเห็นแต่แรกมันจะเซอร์ไพรสได้ยังไง”
“นี่ความจำกลับมาเลยมีคลังหนังไว้เลียนแบบเยอะขึ้นเหรอ” คงเพราะคุยกันเสียงดังไปหน่อยแม่สาวขี้เกียจถึงได้ชะโงกหน้าออกมาที่ขอบประตู “โอ๊ะ! เก๋ากี่มานี่สิๆ”
หลงแอบเบ้ปากเงียบๆ เมื่อศัตรูเบอร์หนึ่งเดินดุ่มๆ เข้ามาคลอเคลียพร้อมทรุดตัวนอนเป็นก้อนกลมๆ ข้างคุณอโณ แถมไม่แววส่งสายตานางร้ายมาใส่หลงไม่เลิก แล้วไหนจะคุณอโณที่ลูบหัวเจ้าหล่อนอีกเล่า เมื่อกี้เพิ่งลูบเขาแท้ๆ! ใจร้าย!
เห็นว่าเก๋ากี้นอนนิ่งไม่ไหวติงหลงก็ค่อยๆ ผ่อนคลายขึ้น สาวน้อยเอาหัวเกยตักอโณชาพร้อมครางครืดๆ อย่างพอใจ คาดว่าไม่นานก็คงหลับสนิทไม่มีแรงมาทำลายชีวิตไอ้หลงให้ย่อยยับต่อเหมือนอย่างเคย
“แล้วนี่เอาเรื่องลุงสมานมาหลอกฉันเหรอ”
“แฮะๆ ๆ ผมขอลุงแล้วนะครับ ไม่งั้นนั้นจะมีกุญแจได้ยังไง” ลูกจ้างรีบแก้ตัวเป็นการใหญ่ “ลุงแกออกไปเที่ยวกับสมัครน่ะครับ”
“เดี๋ยวก็โดนไล่ออกหรอก” พูดแบบนั้นทั้งที่รู้ว่าหลงลาออกตั้งนานแล้ว ไม่อย่างนั้นจะมานั่งแกร่วอยู่กับเขาได้ตั้งหลายวันเหรอ
หลงชะงักไปเล็กน้อย แหงนใบหน้าขึ้นมองท้องฟ้า สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
“ผม...ได้งานใหม่แล้วนะครับ”
แก๊ง กระดิ่งลมเหนือศีรษะส่งเสียงเบาๆ
ดวงตาโศกไม่ได้เบิกกว้างอย่างที่คิดไว้ ทว่ากับหลบวูบมองกระป๋องน้ำอัดลมในมือ “เหรอ ยินดีด้วยนะ”
“เบน.. เอ่อ เพื่อนเป็นคนแนะนำให้น่ะครับ ส่งเรซูเม่แล้วก็สัมภาษณ์แบบออนไลน์ไปเมื่อวันก่อน เขาเพิ่งตอบกลับมาครับ”
แม้จะเหงาจนวูบโหวงไปทั้งอก แต่อโณชาก็เป็นผู้ใหญ่พอที่จะเข้าใจความเป็นไปของโลก ปลายนิ้วโป้งลูบไล้ผิวมันวาบของกระป๋อง
“แล้ว...จะกลับเมื่อไหร่เหรอ”
“คุณอโณ...”
“ไม่เป็นไรหรอก สมัยนี้ติดต่อกันง่ายจะตาย”
“ผม...”
“อาจจะเสียดายนิดหน่อยที่ไม่ได้ทำอาหารให้หลงกินแล้ว แต่ก็....”
“คุณอโณ! ผมทำงานอยู่ที่ไทยเนี่ยแหละครับ!”
“หา?” คราวนี้ดวงตาโศกเบิกกว้างของจริง เผลอปล่อยกระป๋องร่วงลงพื้น โชคดีที่ยังไม่ได้เปิด “ตะ..แต่ระดับหลง..”
“บริษัทของอเมริกาแต่มีสาขาลูกที่นี่ครับ” พ่อนักเรียนนอกรีบอธิบายก่อนอีกฝ่ายจะคิดไปไกล “ทำงานผ่านอินเตอร์เน็ต รายได้ดี”
“เดี๋ยวๆ ๆ ไอ้คำโฆษณาเหมือนหลอกลวงนี่มันอะไร” ทางนั้นยกมือบอกให้หยุดพูดก่อน “แล้วทำไมไม่กลับไป..”
“ก็ผมอยากอยู่ที่นี่นี่ครับ” หลงยกกระป๋องขึ้นกระดกอึกสุดท้ายจดหมด น้ำโซดาซ่าๆ ไหลผ่านคอลงไป “นี่เป็นสิ่งที่ผมเลือกเอง”
แก๊ง ลมวูบใหญ่หอบเอากระดิ่งลมสั่นไหวอีกครั้ง ดอกอังกาบริมรั้วลู่ไหวตาม
“ฮะๆ ๆ”
“......”
“ฉันนี่งี่เง่าจังเนอะ”
ประโยคตัดพ้อตัวเองมาพร้อมกับน้ำใสๆ ที่เอ่อคลอดวงตา อโณชาร้องไห้ยาก แต่คราวนี้ความตื้นตันมันกลั่นตัวออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
หมับ
ฝ่ามือหยาบกร้านวางทาบลงบนหลังมืออีกฝ่าย ลูบไล้ปลอบโยนก่อนจะพลิกขึ้นมาจับไว้ บรรจงสอดมันเข้ากับช่องว่างระหว่างนิ้วอีกฝ่าย ประสานมือเข้าหาก่อนจะยกมันขึ้นแนบใบหน้า
“ผมจะอยู่กับคุณ จะกินข้าวฝีมือคุณ จะรอคุณกลับบ้านทุกวัน จะไม่ยอมนอนจนว่าคุณอโณจะจูบราตรีสวัสดิ์”
“ฮะๆ ๆ” ใบหน้าหล่อยับยู่ กระนั้นก็ยังน่ามอง “คุณสมบัติหมาเฝ้าบ้านนี่นา”
“แล้วอยากให้หมาตัวนี้เฝ้าบ้านให้ไหมล่ะครับ”
แก๊ง กระดิ่งลมไหวอีกครั้ง จังหวะเดียวกับที่อโณชาแนบริมฝีปากลงบนหลังมืออีกฝ่าย
“หลง”
“ครับ”
“มาสร้างความทรงจำต่อไปด้วยกันนะ”
บางทีเขาเองก็หลงลืมอะไรบางอย่างไปเหมือนกัน
ว่า ‘ความทรงจำ’ มันเขียนได้ใหม่เสมอ
-THE END-
ในที่สุดก็ได้เขียนคำว่า THE END แล้วค่ะ เย้ๆๆๆ //จุดพลุ
ขอพูดถึงเรื่องหลง(มา)รักสักหน่อยนะคะ มันเริ่มจากคนเขียนอยากเขียนอะไรน้ำเน่าละครไทยหน่อย แล้วก็อยากเขียนพระเอกหมาๆด้วย(คำชม) แต่หลังเสริจข้อมูลก็พบว่ามันเป็นไปไม่ได้ในหลายๆ เรื่องค่ะ จึงเป็นที่มาของคำเตือนว่าการแพทย์เรื่องนี้ไม่อิงตามหลักความจริงนะคะ เราเตือนทุกท่านแล้ว หยิบแว่นแฟนตาซีขึ้นมาใส่กันค่ะ 555555555
หลง(มา)รักเป็นการจับคู่แบบที่คนเขียนชอบอีกเช่นเคย ก๊ากกกก (จริงๆกินง่ายชอบหลายแบบค่ะ)
ปัญหาในการเขียนเรื่องนี้คือคุณอโณเนี่ยแหละค่ะ วางไว้ว่าเป็นคนที่มีอะไรขัดกันในตัวหลายอย่าง ส่วนหลงนั้นเขียนง่ายสุดๆ เลยค่ะ มีแต่ความเอ๋อเท่านั้น 555
หลงจะเป็นพวกวอแวว คนอื่นอาจจะรำคาญแต่คุณอโณดันเป็นคนขี้เหงาเลยรู้สึกดีที่ถูกผูกมัดและได้รับการเติมเต็ม คอนเซ็ปประมาณนี้แหละค่ะ สรุปว่าเป็นเรื่องของหนุ่มขี้เหงากับหมาตัวใหญ่นี่เอง (พ่วงมาด้วยนางเอกตัวจริงอย่างเก๋ากี้)
ใช้เวลาเขียนมาปีกว่า ในที่สุดก็ต้องบอกลากันแล้วนะคะ เหงานิดหน่อยไม่มีคนมาหมั่นไส้หลง แย่งชิงคุณอโณด้วยแล้ว T T
อาจจะอืดไปบ้างน่าเบื่อไปบ้าง มีข้อผิดพลาดตรงไหนขออภัยคนอ่านมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาโดยตลอด ถ้าไม่มีคนอ่านเราคงไม่มีกำลังใจเขียนมาถึงบรรทัดนี้แน่นอนค่ะ
ไว้เจอกันเรื่องหน้าค่ะ อย่าลืมตามไปอ่านกันนะคะ //กอดจนปอดแหลก
ป.ล.เห็นคุณCHTถามมา เพลงost. มาแล้วนะคะ ยังคงมุ่งมั่นจะเลือกเพลงนี้แม้พี่เอ็ดจะโดนฟ้องอยู่ก็ตามค่ะ 55555
ป.ล.Beauty and the Beast ตอนที่หลงพูดถึงคือซีนที่บีสต์เซอร์ไพรสเบลที่ห้องสมุดค่ะ แต่อันนั้นเขาพาไปแบบผู้ดี ของหลงนี่เก้ๆ กังๆ เหงื่อเต็มหน้าคุณอโณแล้วนั่น
https://www.youtube.com/watch?v=UX-Anjylf5M&feature=youtu.be (https://www.youtube.com/watch?v=UX-Anjylf5M&feature=youtu.be)
ป.ล.สุดท้าย ใครสนใจหนังสือหลง(มา)รักเราจะให้เวลาเก็บเงินอีกนานมากค่ะ เพราะยังไม่มีกำหนดออก อาจจะสักปีหน้าเลย 5555 พอดีคนเขียนอยากทำไฟล์ได้รูปปกอะไรให้เรียบร้อยก่อนค่อยเปิดจองค่ะ ขึ้นอยู่กับความขยันของคนเขียนเช่นกัน เอาเป็นว่าถ้าเปิดจองเมื่อไหร่จะมาแจ้งให้ทราบนะคะ แนะนำให้ไลค์เพจคนเขียนไว้แล้วกดติดตามค่ะ จะได้ไม่พลาดทุกการสื่อสารเนอะ https://www.facebook.com/IndigosFiction/ (https://www.facebook.com/IndigosFiction/) //โปรโมทเพจหน้าตาเฉยค่ะ
เดี๋ยวจะมีตอนพิเศษอีกตอนโพสลงเว็บให้อ่านนะคะ แต่ยังไม่รู้เมื่อไหร่เช่นกันค่ะ 555555555
-
จบแล้ววววววววววววววววววววว
คุณอโณของบ่าว //กระซิก
จะไม่ได้อ่านแล้ววววววววว โหล้งงงงงงงงงงง ฉันจะคิดถึงนายยยยยย :dont2: :dont2:
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกก ติดตามมาทุกเรื่องของคุณ Indigo ชอบม๊ากกกกกกกกก //เสียงสูง คึคึ
รอติดตามผลงานชิ้นต่อไปของพี่นะคะ
o13 o13
-
งื้ออออ จบแล้ววว ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ เราเข้ามาอ่านรวดเดียวจนที่ตอนที่ 33 คือแบบอดไม่ไหวต้องเลื่อนอ่านต่อจริงๆ คนอโณของบ่าวช่างแสนดี ส่วนอิหลง(มีความสองมาตรฐาน)... เป็นเด็กโข่ง+เด็กเอ๋อของจริงไรจริง55555 รอรวมเล่มนะค้า มาไวๆเลย พร้อมเปย์ที่สุดเพื่อเก๋ากี้(อ้าว)
-
o13 o13 o13
-
ลากอ่านกันยาวๆไปเลย ซึ้งใจ :mew6: กับตอนจบมาก o13 o13 o13 ไม่ว่ายังไงหมาหลงก็ยังเป็นหมาหลงอยู่วันยันค่ำ ดีใจที่ทั้งคู่พบกับความสุขค่ะ :pig4:
-
ตื่นมากลางดึก เพื่อหลงมาอ่าน....หลังจากเฝ้ารอมาตลอด //หัวเราะเหมือนคนบ้า เสียงดังเป็นบางช่วง เจ้าที่อาจจะสะดุ้งไปหลายที 5555555
ชอบมากค่าาาา หลงมันน่ารักอ่ะ คล้ายคนขี้เล่นกับคนจริงจังอยู่ด้วยกัน ไม่เครียดแน่จากนี้ไป แต่อาจมีปวดเฮดบ้างก็เป็นได้ ตลกอ่ะะะะ
โอเคจบเคลีย แต่อยากให้มีตอนพิเศษเยอะๆ เหมือนใส่รักป้ายสีบ้างงงงงงงงงงงงจางงงงงงง
แต่ตอนนี้ยาวดี ยาวมากกก เลื่อนอ่านเพลินๆ จนรู้สึกดีจังยังไม่เจอคำว่า the end สักที 555555 พอเจอแล้ว เออ....จบก็ได้ ก็ยาวมากแล้ว555555555
อยากอ่านอีกตอนแถม ตอนพิเศษใส่ผักเยอะๆ //นั่นก๋วยเตี๋ยวรึป่าว หิวอะไรตีสาม กร้ากกก
รอปก รอเล่ม รอพรี นะฮ้าาาาาา รอเรื่องต่อๆ ไปด้วย
-
หวานละมุนตั้งแต่ต้นจนจบ แม้จะมีแวะข้างทางหมั่นไส้หลงบ้าง ด่าหลงบ้าง แต่ก็รักหลงนะ 55555555
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนนิยายดีๆ น่ารักๆ มาให้อ่านค่ะ :mew1: :pig4:
-
ยาวไป ยาวไปปปปป
คืนนี้ยังอีกยาวไกล
แต่ความรักของคุณอโณกับหลงจะยาวไกลกว่า
ชอบที่หลง มันหลงงงงคุณอโณจริงๆ ตลกอ่ะ
ขนาดฉากเอ็นซียังตลก :laugh: :laugh:
คือคาแรกเตอร์ตอนเป็นคุณทิวนี่สวนทางกะหลงแน่ๆ
ชอบความเป็นหลงกับคุณอโณมากกว่า มันสมบูรณ์แบบดี
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งเรื่องนี้ให้อ่านนะคะ ตามมาตั้งแต่ช่วงแรกเลย
และก็เป็นกำลังใจให้ ไม่ว่าคุณคนเขียนจะทำอะไรก็ตามนะคะ สู้ๆน้า
-
ขอบคุณมากค่ะ รักคุณอโณกับหลงมากเลย
-
จบประทับใจมากกก
ชอบค่า
-
หมาหลง ก็ยังเป็นหมาหลงนี่ล่ะเนาะ น่ารักอ่ะ เรื่องนี้
-
จบแล้วววววว ดีใจที่สุดท้ายหลวกับคุณอโณก็ลงเอยด้วยดี
แบบนี้เราต้องคิดถึงเก๋ากี้มากแน่ๆ เลย ฮ่าาาาา
-
หลงนี่มันหมาหลงจริงๆ :hao7:
-
จบแล้ววววว น่ารัก
รอหนังสือค่ะ :mew1:
-
คุณอโณ เท่อะ เรารู้สึกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์โคตร อิจฉา หลง :katai4:
-
แล้วเราจะตามไปพบกับคุณอโณในเล่มต่อนะคะ ต่อกันค่ะสามี :-[
-
:hao5:
จบแล้วเหรออออออออออออออออออออออออออออออ
กอดๆคุณ indigo นะคะ พาหมาหลงกลับบ้านจนได้
อา..... อยากเห็นคุณอโณคอสเพลย์จังเล้ยยยยย :laugh:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกกกกกกมว้ากกกก เรื่องนี้ฮะ
นานๆที กว่าจะได้เจอพระเอกแบบหลงสักคน ประทับใจมากกกกกฮะ :กอด1:
-
คุณอโณของบ่าววววววววยังเป็นสายสปอยล์ยังไงก็ยังงั้นอิตฉาหมาหลงแท้ๆ จบแล้วแบบนี้ต้องคิดถึงคุณอโณมากๆแน่ๆ เราขอตอนพิเศษเยอะๆน้าาา
-
จบดีมีความอบอุ่นม๊ากกกกกก ขอบคุณม๊ากกกกกกนะคับ
-
ขอบคุณค่ะ
:L1: :L1: :L1: :L1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณอโณชา หมาหลง เอ่อ....คุณทิวากร :mew1: :mew1: :mew1:
หลง หยอดคุณอโณ ได้ตลอด
คุณอโณ บอกรัก หลงแล้ว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ไม่ต้องแยกจากกัน อยู่ด้วยกัน
มาสร้างความทรงจำใหม่ด้วยกัน
สุดยอด :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแบบอบอุ่นมาก
ขอบคุณคุณ Indigo มากนะ
-
จบแล้ววววว ละมุนละไมมากกกกก
ใจหายเหมือนกันนะเนี่ยยย
หลงอัพเลเว่ล น่ารักเชียว
ตา
ขอบคุณคนแต่งมากค่ะ ❤️
-
เรื่องนี้อบอุ่นน่ารักขำตลอดเรื่องเลย
อุทานในใจทุกตอนว่า "อิโหล๊งงงงงงงง" กับ "ขุ่นอโณณณณณณ๊" บ่อยมากๆ 555555555555
เก๋ากี้เป็นสีสันต์ของเรื่องนี้ แม่สาวชวนตี~ 55555
สนุกมากเลยค่ะ อ่านเพลินมาก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :กอด1: :pig4:
-
ฟินนนนน ตามมาจนจบ ....รัก "หลง" :กอด1: และ "คุณอโณ" มากกกกกกกกกกก มีความเสียงสูง
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
ฉากนี้ ดีงาม มากๆๆ เลยครับ :o8:
“คุณอโณ” เสียงทุ้มเรียกหา แต่เจ้าของชื่อยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา “แอบมาตามหาผมเหรอครับ”
“......”
“จริงเหรอครับเนี่ย” ปกติก็หลงตัวเอง แต่รอบนี้หลงไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ฟูกนอนยุบลงไปฟากหนึ่งตอนที่ร่างสูงๆ คลานเข้ามาใกล้ อโณชาเผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นอีกคนทิ้งตัวนั่งยังฝั่งตรงข้าม “ขอบคุณนะครับ”
อ่า...แบบนั้นยิ่งเสียฟอร์มเข้าไปใหญ่เลย
“ผมดีใจ ดีใจมากๆ เลยครับ” น้ำเสียงสั่นจนคนฟังรู้สึกได้ หลงขบกัดปากอย่างคิดไม่ตก นี่คนอย่างเขาสามารถทำให้คุณอโณขับรถเป็นชั่วโมงมาตามหาได้เลยเหรอเนี่ย ทั้งที่เป็นแค่ไอ้หลงแท้ๆ นี่มันจะมากไปหรือเปล่านะ
“ขอบคุณที่ให้ความสำคัญกับผมขนาดนี้นะครับ” ดวงตาหลุบต่ำ “คุณอโณใจดีแบบนี้เสมอเลย ไม่ว่าเมื่อก่อนหรือตอนนี้”
“มันต่างกันนะ” คนตาโศกโพล่งออกมาหลังจากปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุม “รอบก่อนฉันปล่อยหลงไปไม่ได้เพราะว่าสงสาร แต่คราวนี้มันไม่ใช่”
หลังมือหยาบกร้านถูกฝ่ามือขาววางทาบทับ วินาทีนั้นดวงตาทั้งสองคู่สบประสานกัน
“มันเพราะฉันรักหลง”
:mew4: ไม่อยากให้จบเลย .... ต่อไปจะ เห็นฉาก เก๋ากี๊ แกล้ง หลง ได้ไง
ตอนพิเศษต้องมา ให้ไวไวเลย ....#เสียงสูง #ทีมIndigo :mew1:
-
หมดกัน เสียชื่อนักเขียนขวัญใจพระเอกชนชั้นแรงงานหมด เรื่องนี้พระเอกมีงานทำ และเป็นบริษัทข้ามชาติ!!!!!!! คุณพระ คุณเณร ตาเถร ยายชี!!!!!!
ปูลู อ่านจนจบมีความรู้สึกว่า #คุณอโณของบ่าว ต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆ ถึงมารักกับอีหมาหลงได้เนี่ย 555
-
จบแล้วเหรอ ตั้งแต่ต้นเรื่องจนจบเรื่องหลงก็ยังคงเป็นหลง
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รักตวามเป็นหมาหลง ไม่สิจริงๆแล้วนิสัยของหลงก็ดูไม่แปลกไปจากนิสัยของทิวมาก คือต่อให้ความทรงจำทิวกลับมาแต่มันดูตีเนียนไปกับหลงได้จริงๆ คุณอโณดูแฮปปี้ เราฟินมากกกก เราชอบความเป็นคุณอโณที่ขี้เหงาและอยากเก็บหลงไว้กับตัว>< โดยมีแม่สาวเก๋ากี๋เป็นผู้อยู่เคียงข้างแบบไม่มีใครโค่นลงจากแท่นได้แม้แต่หลง5555+ รักเรื่องนี้มากๆ พระเอกเรามีงานด้วยคร่าาาา เป็นพระเอกที่ประสบความสำเร็จจริงๆ555
-
:pig4: :pig4:
-
จบแล้ว คงเหงาแย่เลย ต้องคิดถึงคุณอโณกับหลงมากแน่ๆ หลงรักความขี้อ้อนของหลงไปแล้วค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ ที่เขียนนิยายน่ารักๆ แบบนี้มาให้ได้อ่านกัน รอติดตามผลงานเรื่อยๆนะคะ
-
:L2: :L2: :L2:
-
จบแล้ววววว รักเลย หลง หลง หลง...สนุกจัง รอติดตามผลงานชิ้นต่อไปนะ o1
-
ฮรื่อออออ ชอบมากๆ อบอุ่นมากๆเลย ขอบคุณนะคะ :L2: :L2: :L2:
-
อิ่มมมมมมม!!!!!!!
ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆที่นำมาฝากกัน
อย่าหายไปนานนะครับ คิดถึง
-
o13 o13 o13
-
o13
-
ตามมาอ่าน เพราะติดใจจาก พี่ภาพค่ะ ตลกดีเรื่องนี้พระเอกไม่มีมาดถึงหลังๆหลงจะเริ่มเท่ห์ก็เถอะ อ่านไปตลกไป ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่านนะคะ
-
หลงน่าร้ากกกกกกกกกกกกก จบได้อบอุ่นมากเลย คิดถึงหลง คุณอโณ และเก๋ากี้แย่เลยค่ะ :hao5:
-
โอ๊ยยยยย ใจฉานนนน มันน่ารักมากค่าาา ทั้ง หลง ทั้งคุณอโณ ฟินมากๆ ชอบเรื่องนี้ค่ะ มันละมุนละไมดี ยิ่งหลงก็นะ เป็นพระเอกที่คาดไม่ถึง คุณอโณสตรองเวอร์ชอบจริงๆค่ะ :ling1:
-
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ ที่เขียนให้เราได้อ่าน
หลงน่ารักจัง อิจฉาคุณอโณเลย
ปล. มีตอนพิเศษไหมค้าาา
-
ภาวนาให้หมาหลงเป็นเมะสุดใจ เราชอบเมะอ้อนๆมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้ง นัวเนียคลอเคลียแบบหมาหลงเลย คนอะไร้ น่ารักน่าเอ็นดู :กอด1:
-
หมาหลงนี่เจ้าของไร่อ้อยชัดๆ :hao7:
-
555 หมาหลงเอ้ย ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาอธิบายความเป็นหมาหลงตอนนี้ ทั้งน่าหัวเราะ(เยาะ) :jul3:ทั้งน่าเ้อ็นดู :impress3:ทั้งน่าสงสาร :sad4: โอ๋ๆ เดี๋ยวมีโอกาสดีๆลองหลอกกินคุณอาโณววววว ใหม่นะหลงนะ :laugh:
-
หมาหลงตายตาหลับอย่างสมบูรณ์แบบ :jul1: :m25:
-
ขอบคุณมากครับ สำหรับนิยายดี ๆ เรื่องนี้ อ่านได้ไหลลื่น ไม่มีอะไรขัด ๆ เท่าไหร่
จะติดตามผลงานต่อไปครับ
-
อาแสง
คุณเชื่อเรื่องรักครั้งแรกไหม?
แสงไม่เชื่อจนได้มาเจอกับตัวเอง วินาทีที่เปิดหน้าต่างออกมาเจอเธอคนนั้น ดวงตากลมโต ริมฝีปากอิ่มเป็นกระจับสวย เขายังจำภาพผมเปียสีดำสองข้างไหวยามต้องลมได้ติดตา
“อ้าว! มาพอดีเลย” มารดาของตัวเองที่ยืนอยู่ข้างๆ โบกมือเรียก “มาแนะนำตัวสิ พี่เขาเพิ่งย้ายมาใหม่”
เด็กชายวัยสิบขวบกระโดดลงจากเก้าอี้ริมหน้าต่าง นึกรำคาญแม่ที่เจ้ากี้เจ้าการไม่น้อย บ่นงึมงำกับตัวเองไปตลอดทางจนกระทั่งผลักบานประตูออกไป หญิงต่างวัยสองคนยืนอยู่ตรงนั้น อีกฝ่ายสูงกว่าแม่เขาเล็กน้อย
“ลูกชายป้าเองจ้ะ” เพราะเห็นลูกไม่ได้ความแม่จึงออกปากให้ก่อน “จริงๆ มีน้องชายอีกคนแต่ตอนนี้ไม่อยู่บ้าน ไว้จะแนะนำให้อีกทีนะ”
แสงไม่ใช่เด็กขี้อาย ออกจะเกเรใจกล้าด้วยซ้ำ แต่พออยู่ต่อหน้าพี่สาวคนนี้กลับประหม่าอย่างบอกไม่ถูก เก้ๆ กังๆ ไม่รู้จะเอามือไม้ไปวางตรงไหน
“พี่ย้ายมาอยู่ข้างบ้านนะ” น้ำเสียงอ่อนหวานเอ่ยบอกขณะชี้นิ้วไปทางซ้าย “พี่ชื่อช่อผกา เรียกผกาเฉยๆ ก็ได้”
ช่างเป็นชื่อที่เหมาะกับคนสวยเหมือนดอกไม้อย่างหล่อนเหลือเกิน กลิ่นหอมอ่อนๆ ของแชมพูลอยมาเตะจมูกตอนที่เธอโน้มใบหน้าลงมาใกล้ “แล้วน้องชื่ออะไรเอ่ย?”
“สะ..แสงครับ” เด็กชายตอบด้วยใบหน้าขึ้นสีเรื่อ “เอ่อ...อายุสิบขวบ”
“แหนะ! เขินพี่เขาใหญ่ ตัวแค่นี้” แสงค้อนขวับใส่แม่ เขาอยู่โรงเรียนชายล้วนไม่ค่อยได้เจอผู้หญิงนี่นา แถมสวยขนาดนี้ไม่ต้องพูดถึง...
“อ๊ะ! แม่เรียกแล้ว หนูต้องไปก่อนนะคะ” เด็กสาวในชุดนักเรียนฉีกยิ้มหวาน “อย่าลืมกินส้มนะคะ รับรองว่าอร่อยมากค่ะ”
“ขอบใจมากนะหนูผกา”
เด็กชายยืนอยู่ตรงนั้น มองผมเปียสองข้างที่เด้งดึ๋งเหมือนกระต่ายที่ไปงานเลี้ยงน้ำชาสาย ผิวขาวละเอียดตัดกับสีผมและการก้าวเดินที่สง่างาม
ตอนนั้นเผลอคิดขึ้นมาว่าพี่สาวข้างบ้านเป็นราชนิกูลที่ไหนหรือเปล่านะ
......................................................
เด็กเป็นเหมือนผ้าขาว แสงได้รู้แจ้งในอีกสองปีต่อมา..
“แสง! แสงอยู่หรือเปล่า”
ปังๆ ๆ
“แสง! ออกมาหน่อย!”
ว่าตัวเขาในตอนนั้นใสซื่อแค่ไหน
“โอ๊ย! พี่จะเคาะอะไรนักหนาเนี่ย!” เด็กชายวัยสิบสองปิดหนังสือการ์ตูนในมือลงพร้อมกับวิ่งโร่ไปยังบานประตูที่สั่นเป็นเจ้าเข้า ขืนช้ากว่านี้อีกนิดเดียวคงพังลงมาเป็นแน่แท้ เขากระชากเปิด “อะไรของพี่เนี่ย”
“แท้แดน~” ผลมะม่วงสีเขียวพร้อมกลิ่นยางถูกยื่นเฉียดปลายจมูก “ของฝากล่ะ”
“ไปขโมยของใครมาอีกล่ะ”
“หยาบคาย” ผัวะ! ไหล่ซ้ายโดนฟาดจนเด็กชายเลือดแทบออกปาก “ต้นมะม่วงไม่มีเจ้าของเขาเรียกทรัพย์สาธารณะหรอก”
“พูดเฉยๆ ไม่ตีได้ไหมล่ะ!”
“ฮ่าๆๆ”
ก็พี่ผกาน่ะปีศาจชัดๆเลย! ผู้หญิงอะไรกระโดกกระเดกเล่นแผลงๆ เป็นเด็กผู้ชายได้ทั้งวี่ทั้งวัน ไม่รู้ไปเอาพลังงานมาจากไหนนักหนา วันดีคืนดีก็บังคับให้เขาเอายางใส่ขาแล้วโดดเล่นก็มี โวยวายจนต้องไปคล้องกับต้นไม้ให้นั่นแหละถึงจะหยุด
“แล้วฉานไม่อยู่เหรอ”
“อ่านหนังสืออยู่ข้างบนนู่น” คนตอบบุ้ยปาก
“ช่างเถอะ เล่นกับใครก็ไม่สนุกเท่าแสงแล้ว” ว่าแล้วหล่อนก็แทรกตัวเข้ามาในช่องว่าง เดินเข้าบ้านคนอื่นแบบหน้าตาเฉย “ตอนแรกว่าจะชวนไปเก็บอีก แต่ไม่เอาแล้วดีกว่าฉันปลอกให้แสงกินนะ”
“อื้อ” ใจจริงอยากพูดว่าจะทำอะไรก็ทำเถอะ ไม่ทันพยักหน้าช่อผกาก็วิ่งหายเข้าไปในครัวทันที ถึงจะเล่นซนอย่างไรแต่เรื่องฝีมือทำอาหารต้องยกให้หล่อนจริงๆ
บ้านของพวกเขาอยู่ติดกันห่างเพียงรั้วกั้นทว่าอาณาเขตกว้างขวางแถมยังมีต้นไม้เรียงรายเต็มไปหมดทำให้แยกสัดส่วนค่อนข้างชัดเจน ในละแวกนี้มีแค่เขา พี่ผกาและฉานน้องชายอายุห่างกันสองปีที่เป็นเด็กรุ่นเดียวกัน หรือไม่ก็พี่ผกาแก่กว่าแต่พยายามลดอายุตัวเองลงมา
ช่อผกาเป็นที่รักของคนแถวนี้ ด้วยความร่าเริงสดใสและมีสัมมาคาราวะกับผู้ใหญ่ ไหนจะใบหน้าที่สวยสะพรั่งยิ่งแตกสาวยิ่งน่ามอง แสงเองบางครั้งก็ยังเผลอมองไม่วางตาด้วยซ้ำ
“มาแล้วๆ” คนสวยโผล่หน้าออกมาจากห้องครัวพร้อมด้วยมะม่วงในจานสีขาวที่ปลอกเรียบร้อย “ลองชิมดูแล้วไม่เปรี้ยวเลย”
แสงขยับตัวเล็กน้อยให้เจ้าหล่อนทิ้งตัวลงข้างๆ ช่อผกาหยิบผลไม้ฝีมือตัวเองโยนใส่ปากทันที
“แล้วนี่พี่ว่างนักเหรอครับ” เด็กแก่แดดหันมาดุ
“ได้มหาฯ ลัยเรียนแล้วนี่นา ไม่รู้จะเครียดไปทำไม” หล่อนเคี้ยวกร้วมๆ
“ก่อนหน้านี้ไม่เห็นมาหาผมเลย เพิ่งว่างเหรอ” แสงหลบตาวูบ “คนแถวนี้เขาพูดกันใหญ่ว่าพี่ผกาไปขลุกอยู่กับแฟน”
“หา?” หล่อนหรี่ตามอง “อย่าบอกนะว่าหวงพี่”
“ไม่ใช่!” เขาเผลอตะโกนเสียงดัง
“เชื่อก็ได้” หล่อนถอนหายใจยาวเหยียด “ว่าแต่รั้วบ้านติดกันนี่ข่าวไปไวเป็นไฟลามทุ่งเลยนะ”
“หมายความว่าเป็นเรื่องจริงเหรอครับ”
ช่อผกาเท้าคาง จ้องมองหน้าเด็กข้างบ้านที่ทำตัวแก่เกินวัย มาซักไซ้อะไรเป็นผู้ใหญ่ไปได้ ขนาดพ่อแม่เธอยังไม่เคยสนใจจะถามเลยแท้ๆ “พี่นนท์เป็นคนดีนะ”
ทั้งที่เป็นฝ่ายไล่ต้อนถาม แต่คำตอบที่ได้รับทำเอาแสงชาวาบไปทั้งตัว เหมือนบางสิ่งบางอย่างถูกพรากไปจากอก วูบโหวงเกินบรรยายออกมา เขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อนตั้งแต่ย่างเข้าสู่วัยรุ่น
นั่นสินะ บางทีเขาอาจจะหวงช่อผกาจริงๆ ก็ได้
กระนั้นเขาก็ยังซาบซึ้งใจที่ช่อผกาบอกความจริง ทั้งที่เขาอาจจะเอาไปเที่ยวป่าวประกาศหรือหลุดปากกับคนอื่นก็ได้ แต่หล่อนก็เลือกที่จะเชื่อใจ เพียงเท่านี้เขาก็ขอบคุณแล้ว
มือที่เริ่มใหญ่โตเอื้อมไปคว้ามะม่วงในจานขึ้นมากัด เพียงแค่คำเดียวก็เบ้หน้าจนยับยู่
“โอ๊ย! กินอะไรของพี่เนี่ย แพ้ท้องหรือไง”
“ฮ่าๆๆ” หล่อนหัวเราะร่า “หน้าแสงตอนนี้ตลกมากเลยอะ”
และเป็นอีกครั้งที่แสงพ่ายแพ้ต่อรอยยิ้มสวยๆ ของหล่อน
......................................................
ย่างเข้ากลางกุมภาพันธ์อากาศเย็นเริ่มคลายเตรียมจะส่งไม้ผลัดให้ฤดูร้อน ฝนตกกระหน่ำในวันหนึ่ง ดอกชงโคที่ริมรั้วบ้านบานสะพรั่งเป็นสีชมพูอมม่วง
เหตุการณ์ในวันนั้นแสงไม่เคยลืม เขานั่งอยู่ที่ริมหน้าต่างของชั้นสองพร้อมกินขนมถุงที่เจียดเงินซื้อจากร้านโชห่วย ทั้งที่แม่ดุว่าไม่มีประโยชน์แต่เขาก็ชอบกินอยู่ดี แสงเป็นเด็กหัวดื้อไม่เหมือนน้องชายที่เรียบร้อยเชื่อฟังพ่อแม่ตลอด ป่านนี้ก็คงทบทวนบทเรียนอยู่ในห้องแน่ๆ
ระหว่างที่เหม่อมองออกไปด้านนอกก็พลันเหลือบไปเห็นร่มสีดำที่คุ้นตา เขารู้ทันทีว่าผู้มาเยือนเป็นใคร แสงปัดเศษขนมออกจากมือแล้ววิ่งโร่ลงไปชั้นหนึ่งก่อนที่ประตูจะโดนถล่มอีกครั้ง
“แฮ่กๆ” เพราะรีบเกินไปถึงต้องมายืนหอบอยู่ที่หน้าประตู ไม่รู้ว่าเพราะวิ่งเร็วหรือช่อผกาเดินช้าเกินไป รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีการส่งสัญญาณจากอีกฝั่งของบานไม้ แสงขบปากครุ่นคิดก่อนจะตัดสินใจเป็นฝ่ายผลักประตูออกไปเอง
“อ๊ะ!” ร่างตรงหน้าสะดุ้งเล็กน้อย แสงไม่มีทีท่าแปลกใจสักนิดเลยที่เป็นเธอ “รู้ได้ไงว่าฉันมาน่ะ”
“เห็นร่มจากข้างบนก็รู้แล้ว” เขาขมวดคิ้ว “พี่ผกาเถอะ มายืนทำไมตั้งนานไม่ตะโกนเรียกล่ะ”
หญิงสาวนิ่งไปพักใหญ่ แสงเองก็ไม่ได้ติดใจ ขยับเปิดประตูให้กว้างขึ้น “เข้ามาสิพี่ เดี๋ยวก็โดนละอองฝนเป็นหวัดกันพอดี”
ร่มสีดำถูกกางทิ้งไว้หน้าบ้าน เจ้าบ้านเดินนำแขกเข้าไปยังโซฟาด้านใน เขาไม่รู้จะถามถึงธุระไปทำไมเมื่อช่อผกามาที่นี่เป็นงานอดิเรกอยู่แล้ว คุ้นเคยจนแม้แต่น้ำสักแก้วจะรินให้เป็นมารยาทยังไม่ทำด้วยซ้ำ
“ไม่มีใครอยู่บ้านเหรอ” คนถามหันซ้ายหันขวา
“ฉานอยู่ในห้อง ท่องสูตรคูณมั้ง”
“ขยันจังเลยนะ” ช่อผกาพึมพำ มาถึงตรงนี้แสงก็เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่าง ดวงหน้าสวยๆ กลับฉายความอ่อนล้าอย่างปิดไม่มิด บางทีช่อผกาอาจจะเรียนหนักไปหน่อย
“พี่ผกา...”
“ดอกชงโคบานเต็มเลยนะ นี่! ฉันเก็บมาให้ด้วย” ว่าแล้วหล่อนก็แบมือข้างหนึ่งออก ดอกไม้สีสวยอยู่ในนั้นทว่ายับย่นจนจำรูปร่างเดิมแทบไม่ได้ ช่อผากจับมาคลี่ออก “แย่จังเผลอกำแรงไปซะได้”
จะไม่ให้ดอกไม้เละได้อย่างไร แค่นั่งเฉยๆ มือทั้งสองข้างก็สั่นเทาขนาดนี้ แสงเห็นไหล่บอบบางไหวอย่างห้ามไม่อยู่ ทั้งที่เธอยังฉีกยิ้ม “มันคงกลับเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วล่ะ ไว้เดี๋ยวพี่ไปเอาดอกใหม่ให้นะ แสงจะได้...”
“ผมไม่อยากได้ดอกไม้ครับ”
“ถ้างั้น...”
“พี่ผกาเป็นอะไรหรือเปล่า”
ริมฝีปากอิ่มที่อ้าออกชะงัก ก่อนจะกลืนกินคำพูดทั้งหมดลงไป ใบหน้าแย้มยิ้มเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นยับยู่ ร่างที่พยายามฝืนมาตลอดสั่นเทาจนห้ามไม่อยู่ ชงโคในมือถูกขยำจนแหลกเละ ริมฝีปากแห้งผากค่อยๆ ขยับพูด
“ฉันท้อง”
ราวกับกับโลกทั้งใบถล่มลงมาตรงหน้า ความเข้มแข็งที่เสแสร้งทะลักออกมาเป็นหยดน้ำที่ดวงตา ช่อผกาซบใบหน้าลงกับฝ่ามือ ส่งเสียงสะอื้นปานขาดใจ
แสงได้แต่นั่งนิ่ง ดวงตาสะท้อนแต่เพียงภาพอันแสนเจ็บปวด คำพูดที่เธอบอกออกมายังไม่ทำร้ายจิตใจเท่าเสียงสะอื้นนี้เลยสักนิด หัวสมองว่างเปล่าปล่อยให้ความรู้สึกทำงานแทน คำถามมากมายวิ่งชนกันในหัวทว่าแสงไม่กล้า...ไม่กล้าแม้แต่จะเอื้อนเอ่ยออกไป
สายฝนกระหน่ำซ้ำเติมด้านนอกราวจะกลบเสียงกรีดร้องของคนตรงหน้า ชั่วขณะหนึ่งแสงคิดว่าเขาต้องทำอะไรสักอย่าง แม้จะเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ที่สุดแต่เขาไม่อาจทนมองอยู่เฉยๆ ได้อีกต่อไป
มือข้างหนึ่งวางทาบลงบนหลังมือขาว เอ่ยบอกถ้อยคำที่มาจากใจ
“ไม่เป็นไรนะพี่ผกา ผมยังอยู่กับพี่นะ”
ถึงอย่างไรเขาก็เป็น ‘ไอ้เด็กแก่แดด’ ของพี่ผกาเหมือนเดิม
.................................................
ข่าวเรื่องพี่ผกาท้องแพร่สะพัดไปทั่วไม่เว้นแม้แต่บ้านของแสง หญิงสาวขวัญใจของทุกคนกลับท้องก่อนแต่ง แถมยังเพิ่งเริ่มเรียนมหาฯลัย ช่างเป็นหัวข้อที่น่าสนใจเสียจริง
แสงนั่งฟังคำว่า ‘ไม่น่าเชื่อ’ จากปากคนอื่นนับร้อยพันครั้ง ทั้งที่คิดว่าเจ้าตัวคงจะเครียดแทบฆ่าตัวตายหรือหนีจากที่นี่ไป แต่ช่อผกามักมีอะไรให้ตกใจอยู่เสมอ
อานนท์ แฟนหนุ่มของเธอย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านเพื่อช่วยดูแลช่อผกาและลูกในท้อง เขาเป็นพนักงานธนาคารที่เพิ่งบรรจุได้ไม่กี่เดือน จะพูดให้สวยงามอย่างไรก็ต้องยอมรับว่ามีลูกแบบไม่ได้ตั้งใจ เงินเดือนก็ยังไม่มากพอจะตั้งตัวได้แท้ๆ
แสงเจอเขาอยู่หลายครั้ง เป็นชายหนุ่มที่สุภาพ ดูหัวอ่อนนิดหน่อยคงเพราะมีดวงตาที่เศร้าโศก กระนั้นก็ดูดีจนไม่แปลกใจที่พี่ผกาไปตกล่องปล่องชิ้นด้วย เห็นว่าฐานะทางบ้านก็ร่ำรวยพอสมควร แต่ไม่รู้ว่าจะยินดีกับสมาชิกใหม่ของบ้านด้วยหรือเปล่า ตัวเขาเองก็ไม่กล้าถาม
ช่อผกาท้องโตขึ้นทุกวัน ไม่รู้ว่าสัญชาตญาณความเป็นแม่หรือเปล่าถึงได้ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แสงเองก็เทียวไปเทียวมาเอาของไปเยี่ยมอยู่ไม่ขาดจนกระทั่งเด็กน้อยได้ลืมตาดูโลก
เดือนตุลาของปีนั้นช่อผกาหายตัวไปเกือบอาทิตย์จากนั้นแสงก็ได้รับโทรศัพท์ว่าลูกชายของเธอลืมตาดูโลกแล้ว สามวันต่อมาพ่อกับแม่พาเขาและฉานนั่งรถไปโรงพยาบาลพร้อมกระเช้าของบำรุง
กลิ่นยาฆ่าเชื้อลอยฟุ้งในอากาศตอนที่ย่างก้าวเข้าไป โรงพยาบาลเอกชนขนาดกลางดูสะอาดสะอ้าน แน่นอนว่าจุดหมายคือห้องพักพิเศษ เท่านี้ก็พอจะเดาได้ว่าช่อผกาได้รับการดูแลเป็นอย่างดี
ในที่สุดก็พากันมาหยุดอยู่หน้าป้าย ‘ช่อผกา จันทรศานต์’ จนได้ ยังไม่ทันที่พ่อจะง้างมือเคาะ บานประตูก็ถูกเปิดออกเสียก่อน
“อ้าว! นนท์” พ่อเบิกตากว้าง
“สวัสดีครับ” อานนท์ยกมือไหว้ผู้มาเยือน เขาอยู่ในชุดฟอร์มของธนาคารเต็มยศ “มาเยี่ยมผกาเหรอครับ”
“ใช่แล้ว” พ่อยกกระเช้าขึ้นเล็กน้อย “แล้วนนท์จะไปไหนเหรอ”
“ผมถูกเรียกตัวด่วนน่ะครับ ทั้งที่ลางานแล้วแท้ๆ” คุณพ่อมือใหม่หัวเราะแห้งๆ สีหน้ากังวลไม่น้อยที่ต้องทิ้งภรรยาไว้คนเดียว
“ไม่ต้องห่วงหรอก แรกๆ ก็วุ่นวายแบบนี้แหละอาเข้าใจ” คนแก่กว่าตบปุๆ บนบ่า “เดี๋ยวพวกอาอยู่เป็นเพื่อนผกาให้เอง”
“ขอบคุณมากครับ”
แสงเหลือบมองจนแผ่นหลังนั้นหายวับเข้าไปในกล่องลิฟต์ มาถึงตรงนี้เขาเพิ่งพบว่าตัวเองใจเต้นแรงแค่ไหน ปลายนิ้วชาดิกจนต้องขยับเรียกสติ ทันทีที่บิดาผลักบานประตูเข้าไปเขารู้สึกเหมือนภาพตรงหน้าช่างสว่างจ้าเหลือเกิน
“อ้าว มาได้ไงคะเนี่ย!” คุณแม่มือใหม่เบิกตากว้าง
“บอกก่อนก็ไม่ตกใจสิจ๊ะ” แม่เดินไปวางกระเช้าที่ข้างเตียง “น้าเอามาบำรุงจ้า”
“ขอบคุณค่ะ” แม้จะดูอิดโรยแต่ช่อผกายิ้มทั้งปากและดวงตา
“ไหนๆ เอาตัวเล็กมาดูหน่อยซี้” หล่อนชะเง้อมองทารกในอ้อมกอดหญิงสาว “ว้าย น่าเกลียดน่าชังเชียว ไหนๆ ขอน้าอุ้มหน่อยคนดี”
เสียงเจี๊ยวจ๊าวตามประสาผู้หญิงดังไม่หยุด คุณแม่ทั้งสองคุยกันสนุกสนาน หนักไปทางให้คำแนะนำในการเลี้ยงเด็ก พ่อกับฉานไปชะโงกดูชวนคุยนู่นนี่นิดหน่อย เพราะไม่รู้เรื่องเลยหนักไปทางบอกให้ช่อผการักษาตัวเสียมากกว่า แสงนั่งอยู่บนโซฟา มองพี่สาวข้างบ้านที่กลายเป็นคุณแม่ด้วยความรู้สึกวูบโหวงในอกอย่างบอกไม่ถูก
“แสง มาดูน้องสิ” ใบหน้าสวยชะโงกออกมาเรียก ทำเอาสะดุ้งเฮือก หนุ่มน้อยค่อยๆ ย่างก้าวเข้าไปหาเตียงคนป่วยที่ริมหน้าต่าง เด็กหญิงผมเปียเมื่อวันวานส่งยิ้มให้เขาเหมือนอย่างเคย “ดูสิ หน้าเหมือนฉันไหม?”
ลมหายใจหยุดชะงัก ทารกในอ้อมแขนมารดาช่างบริสุทธิ์ราวกับภาพวาด แสงรับตัวเด็กน้อยในห่อผ้าขึ้นมาอุ้มแนบอกด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ ความอบอุ่นจากร่างแผ่ซ่านเข้ามาในอก เขามองเด็กน้อยอยู่อย่างนั้นโดยไม่พูดอะไรจนกระทั่งมารดาแย่งไปอุ้มแทนเพราะกลัวทำตก
ช่อผกาส่งยิ้มหวานที่เด็กน้อยเป็นที่รักใคร่ของทุกคน ทว่าน้องชายคนสนิทกลับล้วงกระเป๋าทำท่าทีแปลกๆ จนเธอต้องเอ่ยถาม “เป็นอะไรน่ะแสง”
“เอ่อ...” เจ้าของชื่อลังเลเล็กน้อย ก่อนมือที่คาในกระเป๋าจะหยิบบางสิ่งบางอย่างออกมา ดอกไม้สีม่วงที่กลีบพับยู่ ยับเยินพอสมควร “ต้นที่พี่ผกาชอบออกดอกแล้วนะ”
“ฮ่าๆๆ อะไรเนี่ย อุตส่าห์เอามาฝาก ทำอะไรน่ารักไม่สมกับตัวเลย”
“อะไรเล่า!” คนเด็กกว่าหน้าบุ้ย จริงๆ เลย! ทำไมเป็นผู้หญิงไม่น่ารักแบบนี้นะ!
“ฮ่าๆๆ” ดื้อก็เท่านั้น ซนก็เท่านี้ เป็นแม่คนแล้วแท้ๆ ยังจะ...
“ขอบใจนะ สวยมากเลย”
ยังจะทำให้คนอื่นหัวใจสั่นแบบนี้อีก
ไม่ดีเลย ไม่ดีเลยจริงๆ
………………………………………….
แสงเรียนโรงเรียนชายล้วนมาตลอดและเริ่มพบว่าตัวเองสนใจเพศเดียวกัน เขามีแฟนคนแรกตอนมัธยมปลายเป็นเพื่อนร่วมชั้น หน้าตาน่ารักขนาดผู้ชายด้วยกันเองยังต้องเอ่ยชม
เพียงแค่ห้าปีข้างบ้านก็เปลี่ยนแปลงไปมากมาย พ่อแม่ของช่อผกาย้ายกลับไปอยู่บ้านนอกปล่อยบ้านสวนหลังนั้นเป็นเรือนหอของสองหนุ่มสาวโดยสมบูรณ์ ส่วนอานนท์ก้าวหน้าในการงานแบบก้าวกระโดด เผลอแป๊บเดียวก็ถอยรถคันใหม่มาจอดให้แปลกใจเล่นๆ
ช่อผกากลับไปเรียนต่อจนจบการศึกษาจนได้ หล่อนเล่าให้แสงฟังว่าวางแผนจะหางานทำในปีหน้า ระหว่างนี้ก็เทียวไปเทียวมาส่งลูกชายหัวแก้วหัวแหวนไปโรงเรียนและเป็นแม่บ้านเต็มตัว
เด็กหนุ่มเดินกลับบ้านในเย็นวันหนึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่รถยนต์สีดำจอดเทียบสนิทข้างรั้วบ้าน ประตูถูกกระชากออกตามมาด้วยร่างน้อยๆ ที่วิ่งโร่มาแต่ไกล เขากางแขนออกรับเจ้าตัวน้อยสู่อ้อมกอด
“อาแสง! กลับมาแล้วเหรอครับ” เสียงของเด็กชายวัยห้าขวบอู้อี้อยู่บนบ่า ร่างเล็กสวมชุดนักเรียนอนุบาลยิ่งน่าเอ็นดูเข้าไปใหญ่
“เป็นไงบ้างอโณ เรียนสนุกไหม”
“อื้อ” หัวกลมๆ ส่ายไปมา “ไม่สนุกเลยครับ อยู่บ้านสนุกกว่า”
จะว่าเด็กมันซื่อหรือขี้เกียจดี แสงพูดไม่ออกบอกไม่ถูกได้แต่ตบหัวทุยปุๆ
“คิดถึงอาแสงจังเลย” อโณชาไถหัวเข้าออดอ้อน ไอ้เด็กนี่ติดคนอย่างกับอะไรดี เมื่อปีก่อนพี่ผกาดันเป็นไข้เลือดออกต้องนอนโรงพยาบาล อโณงอแงไม่หยุดจนแสงต้องไปนอนเป็นเพื่อนทุกวัน
“ตรงนั้นน่ะจะกอดกันไปถึงไหนเดี๋ยวรถก็ชนหรอก” หญิงสาวคนเดียวตะโกนเรียก “แล้วอโณกลับมายังไม่ทันล้างมือถอดรองเท้าเลยอย่าเพิ่งไปเล่นกับอาเขา”
เด็กน้อยหน้ายับยู่ แต่ก็ยอมเดินคอตกเข้าบ้านไปแต่โดยดี ทิ้งหนุ่มมัธยมมองตามอย่างขำๆ พี่ผกาเป็นผู้เป็นคนจนเขาอดจะตกใจไม่ได้
“คุณแม่นี่ดุจริงนะ”
“ฉันขี้เกียจซักถุงเท้าดำๆ” ช่อผกากอดอก ดูมีสง่าราศีของอาเจ๊ทั้งที่ยังเป็นแม่บ้านแท้ๆ “วันนี้ว่างไหมล่ะ มาเล่นกับอโณไหม?”
“เอ่อ..” แสงหลบตาวูบ ที่จริงแล้วเมื่อครู่แฟนเพิ่งโทรเข้าบ้านมาชวนไปดูหนัง เพียงแต่ว่าเขายังไม่ได้ตอบตกลง
“ถ้านัดแฟนไว้ก็ไปเถอะ เดี๋ยวพี่ดูเอง”
“มะ..ไม่ใช่นะ!” เขาเผลอหลุดปาก “ไปสิ! แต่ขอกินข้าวเย็นบ้านพี่ผกาด้วยได้ไหมล่ะ”
“สบายมาก” หล่อนผลักรั้วไม้สีขาว “เข้ามาสิ ล้างมือก่อนเล่นกับอโณด้วยนะ”
“อนามัยจัดเชียวนะ”
ปากบ่นไปอย่างนั้น แต่แสงก็จัดการล้างเชื้อโรคออกจากมือแต่โดยดี สมองไพล่คิดขอโทษแฟนหนุ่มเงียบๆ ตอนที่กำลังเหม่อก็ถูกร่างกลมๆ ดึงที่แขนเสื้อ
“อาแสงๆ วันนี้แข่งรถกันนะครับ!”
เฮ้อ.. รู้สึกผิดกว่าเดิมอีก
บรรยากาศในบ้านจันทรศานต์อบอุ่นจนแทบร้อน ทุกพื้นที่มีกลิ่นอายของการใช้ชีวิต แสงจิตใจสงบทุกครั้งเมื่ออยู่ที่นี่ บ้านสีทึมๆ ที่มีข้าวของเด็กแทรกอยู่ทุกตารางนิ้ว เขาเหลือบมองช่อผกาที่กำลังรวบผมเป็นหางม้าขึ้นก่อนจะเข้าครัว คงปลอกผลไม้มาให้กินอีกตามเคย
“ดูสิๆ รถผมแล่นเร็วกว่าล่ะ” เสียงเจื้อยแจ้วดึงความสนใจกลับไปหา เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมาในจังหวะนั้น ฉีกยิ้มร่า “ชนะแล้ว เย้ๆๆ”
“ขี้โกงนี่นา เล่นปล่อยมือก่อนอา”
“ก็อาแสงไม่ฟังเองนี่นา ผมนับเลขแล้วนะ”
อโณชาแปลว่าต้นอังกาบ ชื่อเป็นดอกไม้แต่ออกเสียงคล้ายอานนท์ผู้เป็นพ่อ ช่อผกาเล่าที่มาของชื่ออย่างภาคภูมิใจ เด็กชายเป็นจุดกึ่งกลางระหว่างพ่อกับแม่ รูปหน้า ริมฝีปาก เส้นผมสีดำขลับได้จากแม่ ส่วนจมูกกับดวงตาโศกนั้นเหมือนพ่อไม่มีผิด จะพ่อหรือแม่ก็ดีอย่างไรเด็กนี่ก็สวรรค์สร้างชัดๆ
“งั้นปล่อยมือพร้อมกันใหม่นะครับอาแสง รอบนี้ห้ามช้าล่ะ”
“เออๆ รู้แล้วน่า”
“หนึ่ง สอง...”
โตมาคงเหมือนพี่ผกาน่าดู...
“สาม!!”
................................................
-
อโณชาเติบโตเป็นเด็กหนุ่มที่งดงามอย่างชื่อ สุภาพ และหัวอ่อน ทั้งที่ย่างเข้าสู่วัยรุ่นแล้วก็ยังไม่มีทีท่าจะทำลายข้าวของหรือพังบ้านเหมือนแสงสมัยเปรี้ยวตีน
เมื่อสี่ปีก่อนพี่อานนท์เสียจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ แสงยังจำการพังทลายของพี่สาวได้ติดตา เธอร้องไห้หนักราวกับสูญเสียทุกอย่างในชีวิต บ่าบอบบางสั่นระริกแม้ในยามที่เขากอดปลอบก็ไม่มีทีท่าจะดีขึ้น โชคดีที่ช่อผกามีอะไรให้ตกใจเสมอ เธอเป็นมนุษย์น้ำตาอยู่เดือนกว่าก็กลับมาเข้ารูปเข้ารอย
‘ครึ่งหนึ่งของพี่นนท์อยู่ในตัวอโณ ถ้าฉันดูแลไม่ดีคงไม่มีหน้าไปเจอเขาบนสวรรค์หรอก’
หลังพูดประโยคนั้นจบเลขาสาวก็รวบผมขึ้น สะพายกระเป๋าแล้วออกเดินไปข้างหน้า แสงยังจำได้ดีว่าแผ่นหลังนั้นเท่บาดใจขนาดไหน เขานับถือเธอจากก้นบึ้งของหัวใจ
ส่วนตัวแสงเองค่อนข้างหลงระเริงกับแสงสี หลังได้ตั๋วทนายก็ใช้หากินฟุ้งเฟ้อพอสมควร เปลี่ยนแฟนมาแล้วสี่คน นี่ยังไม่นับพวกเบี้ยบ้ายรายทางวันไนท์สแตนด์ไปอีก จนเอดส์ระบาดในไทยเพื่อนตายเป็นเบือนั่นแหละถึงได้หยุด พี่ผกาที่รู้เรื่องรสนิยมของเขาถึงกับบ่นไม่หยุดปากว่าทำไมเหลวไหลแบบนี้ เจ้าหล่อนไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจ กลับกันยังบอกให้ชวนแฟนมากินข้าวที่บ้านด้วยซ้ำ แสงซึ้งน้ำใจจนแทบวิ่งไปร้องไห้เลยล่ะ
“ว่าไงไอ้แสง ไม่เห็นหน้านานเลยนะ” เพื่อนที่เคาน์เตอร์โบกมือเรียก “เอ้า! นั่งๆ”
เขานั่งลงอย่างว่าง่าย หันไปสั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์ ที่นี่คือไนต์คลับที่เป็นอันรู้กันว่าชาวสีม่วงจะมารวมตัว แสงกวาดตามองไปทั่วร้าน
“คนกลับมาเยอะแล้วนี่”
“ช่วงก่อนตายไปเยอะ แต่ก็เพิ่มมาเยอะ” เหมือนจะตลก แต่แววตาของเพื่อนเศร้าสร้อย “ว่าแต่แกเถอะ มาแบบนี้แฟนไม่ว่าเหรอ”
“ถ้าพูดถึงคนก่อนเลิกไปแล้วล่ะ” เขาตอบขณะรับเครื่องดื่มจากบาร์เทนเดอร์
“อะไรว้า~ ทำไมคบไม่ยืดเลย” ทางนั้นอัดบุหรี่เข้าปอด “เฮ้อ ที่ว่าไม่มีรักแท้ในหมู่เกย์เห็นจะจริง”
“ก็คงแบบนั้นแหละ” รักทงรักแท้อะไรนั่นแสงเลิกตามหามานานแล้ว เขาคิดแค่ว่าจะสนุกกับชีวิตอย่างไรเท่านั้นพอ
“แล้ววันนี้เป็นไง ออกล่าไหม”
“พักก่อน พักยาวๆ เลย”
“น่าเสียดายออก ฉันว่าคนนั้นสเปคนายเลยนะ” เพื่อนบุ้ยหน้าไปด้านหลัง แสงมองตามไปทางนั้น ผู้ชายวัยรุ่นดูน่าจะเด็กกว่าเขาหลายปี ผิวขาวละเอียดตัดกับเส้นผมสีดำขลับ ดวงตาสวยคู่นั้นกำลังจ้องมาทางเขาเช่นกัน
“นาย...รู้ได้ไงว่านี่สเปคฉัน”
“โธ่! กี่คนต่อกี่คนนายก็แบบนี้เด๊ะๆ” ฝ่ายนั้นเอานิ้วชี้หมุนๆ รอบใบหน้า “ต้องขาวๆ ผมดำ ยิ่งถ้าตาสวยก็จะได้คะแนนเพิ่มขึ้นอะ..”
แก๊ง!
ก้นแก้วกระทบผิวหินอ่อนของเคาน์เตอร์อย่างแรงจนเพื่อนสะดุ้งเฮือก
“สะ...แสง” เขาโบกมือผ่านดวงตาที่เบิกกว้าง ทว่าทางนั้นยังไม่มีวี่แววว่าวิญญาณจะกลับเข้าร่าง “แสง! เป็นอะไรวะ”
“ปะ..เปล่า! ไม่มีอะไร” โกหกได้เลวร้ายระดับเด็กอนุบาลยังรู้ แสงรีบยกเครื่องดื่มในแก้วอัดลงคอราวกับคนบ้า เขาปาดปากลวกๆ “ฉันมีธุระด่วน คงต้องกลับแล้วล่ะ”
“อะไรกันวะ เพิ่งมา...เฮ้ย! กลับจริงเหรอ”
เสียงของเพื่อนค่อยๆ หายไปเมื่อเขาโผล่พ้นประตูคลับมาได้ ใบหน้าแดงเรื่อด้วยฤทธิ์ค็อกเทลที่ดื่มจนไม่รู้รสชาติ เสียของชะมัด แต่นาทีนี้แสงไม่สนใจอีกแล้ว เขาตบหน้าเรียกสติก่อนจะพาสังขารตัวเองกลับบ้านในทันที
โชคดีที่ไนต์คลับไม่ไกลจากเขตบ้านนัก ประกอบกับถนนโล่งใช้เวลาไม่นานแสงก็ขับเข้ามาในซอยบ้านได้เป็นผลสำเร็จ เขามองบ้านช่องที่ผุดเป็นดอกเห็ดเพราะความเจริญเข้าถึงด้วยหวนอาลัย แต่ก่อนยังมีแต่ทุ่งหญ้าป่ารกแท้ๆ เชียว ดูถูกสิ่งที่เรียกว่าเวลาไม่ได้สักนิด
ใช่...ดูถูกไม่ได้เลย..
ควันบุหรี่ลอยเอื่อยขึ้นเหนือรถ แสงไม่ได้เอารถเข้าไปจอดในบ้านอย่างที่คิด แต่กลับเปิดกระจกพร้อมปรับเอนเบาะลง พินิจใคร่ครวญถึงต้นเหตุที่ทำให้ต้องมาสติแตกแบบนี้...
‘กี่คนต่อกี่คนนายก็แบบนี้เด๊ะๆ’
ไอ้เพื่อนเลว! ไอ้เพื่อนชั่ว! อย่ามาพูดจาพล่อยๆ นะ
‘ต้องขาวๆ’
มันก็สเปคธรรมดาไม่ใช่เหรอ
‘ผมดำ’
แล้วทำไมเราต้องเป็นบ้าด้วย
‘ยิ่งถ้าตาสวย….’
ก็ไอ้ที่พูดมาทั้งหมดน่ะ...
“อ้าว! อาแสงมาทำอะไรตรงนี้ครับ”
เฮือก!!
“แค่กๆๆ” ควันไหลย้อนออกทางจมูกจนพ่อนักสูบสำลักน้ำหูน้ำตาไหล ใบหน้าที่อยู่ในความคิดเมื่อครู่โผล่ดวงตาโศกคู่สวยมาที่หน้าต่าง
“เป็นอะไรน่ะครับ”
“มะ..ไม่เป็นอะไร แกช่วยเอาหน้าออกไปห่างๆ หน่อย” เขาโบกมือไล่ หลานได้แต่ถอยออกมาเกาหัวงงๆ เดาว่าตัวเองคงไปยืนบังทางเข้าของออกซิเจนจนคุณอาหายใจลำบาก
อโณชายืนอยู่ตรงนั้น รอจนแสงเช็ดน้ำหูน้ำตาและขยี้บุหรี่ลงกับที่เขี่ย
“แล้วไม่เข้าบ้านเหรอครับ ยุงไม่กัดเหรอ”
“ไม่กัด” เขาตอบห้วนๆ “ว่าแต่ฉัน แล้วแกล่ะออกมาทำอะไร”
“แม่ให้มาหยิบจดหมายที่ตู้นี่ครับ ผมไม่ได้เหลวไหลแบบอาแสงสักหน่อย” กลิ่นแอลกอฮอล์ฟุ้งขนาดนั้นหลานก็ไม่ได้โง่เสียหน่อย ไอ้ตัวแสบคลี่ยิ้มบาง “เอาเป็นว่าถ้าไม่มีอะไรผมไม่ยุ่งก็ได้”
ใบหน้านั้นชะโงกเข้ามาอีกครั้ง “ฝันดีครับอาแสง”
ค่ำคืนนั้นแสงนอนแทบไม่หลับเพราะไอ้คำอวยพรบ้าๆ นั่น ฝันดีผีห่าอะไรของมัน แค่จะข่มตานอนยังทำไม่ได้เลยโว้ย! เขาตลบผ้าห่มลงแล้วสบถอย่างเกรี้ยวกราด
“โธ่เว้ย!”
..................................................
“ไม่เห็นจะเข้าใจเลย” ตาโศกช้อนขึ้นมอง “อธิบายอีกรอบได้ไหมครับ”
ก่อนจะได้เข้าใจสมองไอ้แสงแทบจะระเหิดระเหยเป็นไอก่อนแล้ว เขามองไอ้หลานตัวดีที่พลิกตัวจากนอนมาเป็นนั่งอย่างเกียจคร้าน มันเกี่ยวเส้นผมที่ข้างแก้มขึ้นทัดหู “ไม่ได้เหรอครับ”
“เออๆๆ” ก้นปากกาเคาะบนหัวหลาน “ถ้าแกสอบไม่ติดพี่ผกาแหกอกฉันแน่”
“ฮ่าๆๆ”
โต๊ะอาหารถูกแปลงร่างเป็นห้องสมุดขนาดย่อมๆ เมื่อหนังสือเตรียมสอบกระจุยกระจายเต็มพื้นที่ นายอโณชานักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 เลื้อยลงไปนอนแปะบนโต๊ะ สมองถูกใช้งานหนักมาตลอดสี่ชั่วโมงได้มาถึงจุดแตกหักแล้ว ตอนนี้แม้แต่ป้ายหน้าบ้านยังทำใจอ่านไม่ได้ด้วยซ้ำ
“ลุก!” คุณอาก็เคี่ยวเข็ญไม่เลิก นี่ติวสอบหรือติดคุกอโณชาไม่แน่ใจนัก
“ขอพักสักชั่วโมงเถอะครับ ตอนนี้ตัวอักษรเดียวก็ไม่มีที่เบียดลงสมองผมแล้ว” หลานต่อรอง “หรือถ้าเป็นไปได้พรุ่งนี้ค่อยมา...”
“หนึ่งชั่วโมง” แสงเลือกอย่างเฉียบขาด “แกจะทำอะไรก็ทำไป”
“ขอบคุณครับ” สิ้นคำอโณชาก็พุ่งไปที่โซฟาทันที ทิ้งตัวลงราวกับชีวิตนี้ไม่เคยได้หลับ แน่นอนว่าเข้าห้วงนิทราไปอย่างรวดเร็วจนแสงไม่ทันได้จับเวลาเลยทีเดียว
เขาส่ายหัวปลงๆ เป็นเด็กดีแบบนี้คิดยังไงถึงอยากเรียนคณะนิติศาสตร์เนี่ย ทั้งที่เล่าประสบการณ์ให้ฟังก็แล้ว ขู่ก็แล้วไอ้เด็กอโณก็ยังมุ่งมั่นจะศึกษาต่อด้านนี้อยู่ดี เห็นบอกว่าไม่รู้จะเข้าคณะไหนดี มีอาแสงอยู่ด้วยสงสัยอะไรจะได้ถามง่ายๆ ฟังคำตอบเอื่อยเฉื่อยของมันแล้วแสงอยากจะเป็นลมตาย พี่ผกาก็พอพี่ผกาลูกจะทำอะไรก็ตามใจไปหมด แล้วหวยออกที่ใครล่ะถ้าไม่ใช่ไอ้แสงที่ต้องมานั่งติวหนังสือให้เนี่ย
เสียงลมหายใจเข้าออกดังสม่ำเสมอเป็นตัวบอกได้อย่างดีว่าอโณชาเหนื่อยล้าแค่ไหน แสงลากเก้าอี้ออกยืนบิดขี้เกียจไปมา คิดว่าออกไปสูบบุหรี่สักมวนก็น่าจะดีเหมือนกัน ว่าแล้วก็คว้าซองกับไฟแช็กเดินหายไปที่ประตูบ้าน
วันนี้ช่อผกาไปทำงานชดเชยเลยทิ้งให้อโณอยู่บ้านคนเดียว แสงเองก็ไม่มีอะไรทำเลยมานั่งแกร่วเป็นเพื่อน ไปๆ มาๆ เลยบังคับมันอ่านหนังสือสอบเสียเลย
ควันขาวลอยเอื่อยก่อนจะสลายไปกับสีฟ้าของผืนนภา หัวสมองค่อยปลอดโปร่งขึ้นบ้าง นับตั้งแต่ที่ไอ้เพื่อนนรกนั่นพูดจาไม่เข้าท่าแสงก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ กับหลาน จะว่าเสน่หาแบบหนุ่มสาวก็ไม่ใช่ เขาเองก็ไม่รู้มันเรียกว่าอะไร แต่ชวนให้รู้สึกผิดบาปต่อพี่ผกาชะมัดเลย
ยอมรับเลยว่าคนบ้านนี้ปั่นหัวเขาเก่งชะมัดไม่ว่าจะแม่หรือลูกชาย นึกแล้วก็กลับมาเครียดจนต้องดึงทึ้งผมตัวเองไปมา ถอนหายใจออกมาอีกรอบแล้วกลับเข้าบ้านไป
อโณชายังหลับสนิทอยู่ที่เดิม ใบหน้าหล่อเหลาซุกซบบนแผ่นหนังของโซฟาอย่างสบายอารมณ์ ดวงหน้าผ่อนคลายมีความสุข ช่างเป็นภาพที่เขาไม่สามารถละสายตาได้
แสงทรุดตัวนั่งลงข้างๆ โซฟามองงานศิลปะตรงหน้าอย่างเพ้อๆ ไม่น่าเชื่อว่าเด็กน้อยที่เขาเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ในวันนั้นเติบโตอย่างสวยงามเหลือเกิน
“อื้อ” หลานครางหงุดหงิดก่อนจะขยับซุกลงบนโซฟาให้มากขึ้นเหมือนลูกแมวตัวน้อย วินาทีนั้นแสงเผลอเอื้อมมือออกไปโดยมีจุดหมายอยู่ที่ปอยผมข้างขมับ ภาพดวงหน้าขาวขยับเข้ามาใกล้เพียงเหลือบตาขึ้นมอง..
ผ่าง! ภาพพี่อานนท์แบบขาวดำลอยเด่นหราอยู่บนหัว แสงสะดุ้งเฮือกจนหงายไปข้างหลัง
รอยยิ้มของชายในรูปสุภาพอย่างที่สุด แต่ขนแขนก็ลุกชันโดยไม่ทราบสาเหตุได้
นักเรียนม.6 พลิกตัวอีกทีเมื่อเหงื่อเริ่มออกที่แผ่นหลัง อโณชาครางงึมงำเหมือนคนไม่ได้สติอยู่ครู่ใหญ่ บ้านเขาร่มรื่นต้นไม้เยอะก็จริง แต่ก็สู้แดดตอนเที่ยงวันไม่ไหวอยู่ดี ชั่วขณะที่อยู่ระหว่างห้วงฝันและความจริงอโณชาสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่แปลกไป และทันทีที่เขานึกออกว่ามันคืออะไร เด็กหนุ่มก็เด้งตัวขึ้นมา
พรึ่บ
“อาแสงจุดธูปทำไมอะครับ”
“เออ! เงียบน่า” คนแก่กว่ายกมือที่ประนมขึ้นจรดหน้าผาก
พี่นนท์ครับ ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรลูกชายพี่จริงๆ นะครับ
ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะดูแลมันกับพี่ผกาให้เอง
......................................................
ทั้งที่เคยสัญญาไว้แบบนั้นทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้ก็ไม่รู้..
แสงเงยหน้ามองควันไฟที่ยอดของเมรุ แน่นิ่งอยู่อย่างนั้นรอจนกลุ่มควันก้อนสุดท้ายสลายไป ในที่สุดเขาก็ได้ส่งพี่ผกาขึ้นสวรรค์ไปหาพี่นนท์แล้ว ทั้งที่ควรจะยิ้มแต่กลับเหนื่อยล้าจนยกมุมปากไม่ขึ้นอีกแล้ว หลายวันที่ผ่านมามันหนักหนาเกินกว่าแสงจะรับไหวจริงๆ
แต่คงไม่โหดร้ายไปมากกว่าหลานชาย ทั้งที่ไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนเขา แต่แสงรู้ดีกว่าการแตกสลายจากภายในนั้นน่ากลัวแค่ไหน เหมือนบาดแผลนั่นแหละ ต่อให้เหวอะหวะถ้าเห็นก็ยังรักษาทัน แต่แผลภายในนี่สิ ค่อยๆ กัดกินโดยไม่รู้ตัว เจออีกทีอาจจะแก้ไขไม่ทันแล้วก็ได้
ทั้งที่คิดว่าจะคอยดูแลหลานชายต่อจากนี้ แต่อโณชาเหมือนเล่นตลกกับคนแก่ ไอ้เด็กเคยหัวอ่อนนั่นย้ายออกจากบ้าน แถมยังปล่อยให้คนอื่นมาเช่าต่อหน้าตาเฉย จากนั้นแสงก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกับมันอีกเลย
น่าแปลก บทจะห่างก็ห่างกันไปเฉยๆ มนุษย์ก็คงแบบนี้มีอะไรให้ทำมากมายในชีวิต อย่างมากที่สุดก็โทรไปถามไถ่สารทุกข์สุขดิบจากมันบ้างให้ดูไม่ปล่อยปละละเลย อายุมันก็ตั้งเท่าไหร่แล้วคงดูแลตัวเองได้นั่นแหละ
แต่ทุกครั้งที่กลับไปยังป้ายหน้าตู้เก็บอัฐิแสงจะจุดธูปขึ้นพร้อมบอกให้พี่ๆ ทั้งสองสบายใจ
เขาจะช่วยดูแลลูกชายของพี่เอง
........................................................
แต่ไม่ได้หมายความว่าช่วยมันหาแฟนหรือเปล่าวะ
“หลงกินนี่สิๆ”
“คุณอโณก็กินกุ้งนี่สิครับ ผมแกะให้เรียบร้อยแล้ว”
แสงเบ้หน้าจนตีนการ้าวไปถึงขมับ ภาพหลานก้อร่อก้อติกกับไอ้เด็กหน้ากระรีเพลย์ซ้ำๆ ซากๆ อยู่ตรงหน้า ไม่รู้มันแดกเองไม่เป็นกันหรือไงต้องมาตักนู่นแกะนี่ให้กัน เป็นง่อยเรอะ
“แค่กๆๆ”
“หลง! เป็นอะไร” หลานชายลูบหลังไอ้หนุ่มนั่นไปมา
“กะ..ก้างปลาติดคอครับ”
“ดื่มน้ำเร็วๆ” ว่าแล้วก็ประเคนแก้วให้ถึงปาก แสงเท้าคางมองไอ้เด็กหลงอัดน้ำลงกระเพาะอย่างดุเดือดจนเสื้อเปียกเป็นวงๆ
“ลงแล้วครับ” มันทำตาเป็นประกาย “คุณอโณสุดยอดเลยครับ!”
ทำไมแกหาแฟนได้ปัญญานิ่มแบบนี้วะ! นี่ถ้าไม่เคยสืบมาก่อนแสงจะไม่มีวันเชื่อเด็ดขาดว่าไอ้เด็กหน้ากระนี่จะเป็นนักเรียนนอก!
“คราวหน้าก็ค่อยๆ กินสิ ปลาสลิดก้างมันเล็กต้องดูดีๆ” อโณชาทิ่มส้อมเข้าไปแย่งชิ้นปลาของไอ้หลงมาไว้ในจานตัวเอง “มานี่ฉันแกะให้เอง”
“คุณอโณ...” ทางนั้นส่งสายตา “ขอบคุณนะครับ”
แล้วแกเขินบ้าอะไรไอ้อโณ โว้ย! พวกแกมันสติไม่ดีกันหรือไงวะ!
“อะแฮ่ม” ไอ้คู่รักบ้าบอนี่มันชักจะเอาใหญ่แล้ว แสงอดไม่ได้จะส่งเสียงขัดบรรยากาศหวานแหววแบบประหลาดๆ
“อาแสงก็ก้างติดคอเหมือนกันเหรอครับ” นั่งมาตั้งนานเพิ่งจะเห็นหัวผู้ใหญ่หรือไง แสงขยับจานหลบช้อนไอ้เด็กเมื่อวานซืน
“ฉันแกะเองเป็น ไม่ต้องให้แกมาคอยช่วยหรอก” มีแต่แฟนแกนั่นแหละที่โง่ระดับแดกปลายังไม่มีปัญญา
อโณชาส่ายหัวปลงๆ กับคนแก่ขี้น้อยใจ เพิ่งจะสี่สิบต้นๆ แท้ๆ ไม่รู้จะรีบบ่นไปถึงไหน ช้อนในมือเปลี่ยนเป้าหมายเป็นทอดมันในจานริมสุด ตักมันลงจานข้าวให้อา
เขาฉีกยิ้ม “อันนี้ก็อร่อยนะครับ”
แสงมองรอยยิ้มประจบประแจงแล้วสะบัดหน้าหนี ส้อมในมือสั่นระริก ชิ! กินก็ได้วะ ไม่อยากให้เสียน้ำใจ
จะกี่ปีก็แพ้มันทุกทีสิน่า แสงเคี้ยวข้าวกร้วมๆ พอมาหยุดนั่งนึกดูตัวเองก็แก่ใช่เล่น เขาเหม่อมองนึกภาพเด็กทารกตัวน้อยในวันนั้นค่อยๆเติบโตจนตอนนี้มีหน้าที่การงานที่ดี อโณชาเข้มแข็งจนไม่ต้องพึ่งพาเขาอีกต่อไป
ถึงกระนั้นแสงก็ยังอยากอยู่ข้างๆ มัน อยากเสือก อยากรู้ว่ามันเป็นยังไง มีความสุขดีไหม
ในสายตาเขามันก็ไม่ต่างจากไอ้เด็กน้อยในวันนั้นสักนิด
“อาแสงไปไหมครับ?”
“หา?”
“สงสัยไม่ได้ฟัง” อโณชาพึมพำ “หลงชวนไปเที่ยวเขาใหญ่อีกรอบน่ะครับ เห็นว่ามีงานที่นั่น”
สีหน้าไอ้คนชวนดูไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด หน้านี่ซีดเป็นไก่ต้มสุกในอุณหภูมิหนึ่งร้อยองศาปราศจากเชื้อโรค เม็ดเหงื่อผุดพรายเต็มหน้าผาก เอาจริงๆ เขาก็ไม่ได้ว่างพอจะเดินทางไปเที่ยวเล่นได้หรอกนะ แต่พอเห็นสีหน้ามันแบบนี้แล้ว...
“ก็ลองนัดมาแล้วกัน”
“คะ...ครับ” ไอ้เด็กหลงยิ้มแห้งยิ่งกว่าผ้าที่ตากตอนเดือนเมษาฯ “ปะ..ไปกันหลายคนก็สนุกดีครับ”
แสงกระหยิ่มยิ้มย่องในใจที่ได้เอาคืนไอ้เด็กนี่ แม่งทำเขาวุ่นวายมากี่เดือนนั่งตามหาข้อมูลชีวิตมันเนี่ย แล้วสุดท้ายเป็นไง มันสอยหลานเขาไปหน้าตาเฉย! ไอ้เด็กผีนี่!
เหมือนสัมผัสว่ามีพลังงานบางอย่างแผ่ซ่านมาจากร่างฝั่งตรงข้าม ไอ้หลงแน่นหน้าอกหายใจติดขัดคล้ายจะถูกปลิดชีพในไม่ช้า มันรีบขอตัว “ผม..เอ่อ...ไปเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่งนะครับ”
ว่าแล้วก็ลุกพรวดพราดหายเข้าไปในห้องน้ำที่มุมร้าน อโณชาพึมพำ “อย่าแกล้งหลงสิครับ”
“ว่าแต่ฉันเถอะ แกน่ะตัวดีเลยไม่ใช่หรือไง” จะให้ย้อนกลับไปดูไหมว่าใครมันเป็นคนโยนซากไอ้เด็กนั่นมาให้เขาเล่นงานต่อ
“ฮ่าๆๆ ก็แกล้งหลงสนุกดีนี่ครับ”
“รสนิยมแย่ชะมัด”
แสงตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก เขาอิ่มจนแน่นท้องไปหมด แม้ใจจริงจะอยากกินให้เจ้ามืออย่างไอ้อโณล้มละลาย แต่เกรงว่าจะกรดไหลย้อน คงต้องหยุดแค่ตรงนี้
น้ำเย็นๆ ไหลลงคอเป็นการปิดฉาก จากนั้นแสงก็เปรี้ยวปากอยากบุหรี่อีกครั้ง ช่วงนี้พยายามจะเลิกอยู่ด้วย สองนิ้วเคาะโต๊ะอย่างงุ่นง่าน
ลมพัดวูบใหญ่เหมือนจะมีฝนตามมาอีกในไม่ช้า พวกเขาอยู่ที่ร้านประจำเหมือนเคย อโณชารู้ว่าเขาชอบกินอาหารไทยพอเจอร้านที่ถูกใจก็ไม่เคยเปลี่ยนอีกเลย จะว่าไปมันก็ดีแหละดูเป็นร้านอาหารครอบครัว แต่เด็กที่วิ่งเล่นบางทีก็น่ารำคาญ คราวหน้าลอง...
“อาแสงครับ”
“หือ?” คนกำลังคิดอะไรเพลินๆ สะดุ้งเฮือก
“ขอบคุณนะครับ สำหรับทุกอย่างเลย” ดวงตาสีนิลวาววาบเหมือนอัญมณี แสงยืนยันอีกครั้งว่าเด็กนี่ตาสวยเป็นบ้า “ถ้าไม่มีอาแสงคอยช่วยคงไม่มีผมในวันนี้ เรื่องที่เลี้ยงดู แล้วก็เรื่องหลงด้วย”
“ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเยอะสักหน่อย” คนแก่กว่ายกน้ำขึ้นจิบแก้เขิน
“ฮ่าๆๆ” ดวงตาโศกหลบวูบ ก่อนใบหน้าจะขึ้นสีแดงเรื่อนิดหน่อย อโณชาเบนสายตากลับมาอีกครั้งราวกับตัดสินใจว่ายังไงก็ต้องพูดมันออกไป
“ผมรักอานะครับ”
คนฟังเบิกตาโพลง น้ำที่รินเข้าปากหยดลงมาบนคอเสื้อ...
“อาเหมือนเป็นพ่อผมเลย”
ก๊อง! ราวเศษหินดินทรายหลุดร่วงกระแทกกลางกบาล พัดลมเพดานหลุดออกจากขั้วลอยมาปลิดหัวออกจากบ่ากระเด็นไปชนผนัง หยดโลหิตหลั่งรินจากมุมปากท่วมหน้าตัก แล้วฝูงนกโผบินออกจากต้นไม้
แล้ววันนี้แสงก็ได้รู้...
ว่าเหนือกว่าเฟรนโซนคือฟาเธอร์โซน
“อ้าว! หลง!”
“คุณอโณ” หลงวิ่งหน้าตื่นมาแต่ไกล “มีลุงมาสับหลังผมอีกแล้ว”
“ฮ่าๆๆ”
แม้จะเจ็บใจที่ถูกหมาคาบไปแดก แต่ก็ยอมรับว่าเสียงหัวเราะของลูกชาย...เอ๊ย! หลานชายตอนอยู่กับไอ้เด็กนั่นไพเราะอย่างที่สุด ระรื่นจนน่าหมั่นไส้ มีความสุขเสียจนคนฟังต้องอิจฉา
แสงรู้ดีว่าป่วยการจะเตือนมันแล้ว ห้ามไปก็คงไม่ฟัง ต่อให้ไอ้เด็กนั่นปัญญานิ่ม เด๋อด๋า แถมยังมีอดีตที่ไม่น่านึกถึงร่วมกัน มันก็ชอบของมันอยู่ดี
ไอ้อโณมันเคยฟังเขาที่ไหนล่ะ
ดื้อเหมือนพี่ผกาไม่มีผิดเลย!
--------------------------------------
มาแล้วค่า ตอนพิเศษตามสัญญา เป็นเรื่องหลง(มา)รัก ที่แทบไม่มีหลง 5555
ใช่แล้วค่ะ เรื่องต่อไปเป็นเรื่องของอาแสงพญานก ยังไม่ได้คิดชื่อเรื่องเลยยังไม่ได้ขายของตอนนี้เลย แย่จัง
ตอนนี้ที่หายไปคือง่วนอยู่กับการจัดเล่ม+เขียนตอนพิเศษหลงอยู่นะคะ เรียบร้อยเมื่อไหร่จะคัมแบคมาเปิดเรื่องใหม่แน่นอนค่ะ
ฝากอาแสงไว้ในอ้อมอกอ้อมใจล่วงหน้านะคะ แอร๊ยยยยยยย <3
ป.ล.1 พอมองจากมุมอาแสงแล้วคุณอโณกับหลงนี่มันคู่รักบ้าบอชัดๆเลยค่ะ55555555
ป.ล.2 ตอนจัดหน้าเจอคำผิดเยอะมาก เยอะจนอายเลยค่ะ ฮือออออ T T เดี๋ยวจะหาเวลามาโพสเวอร์ชั่นแก้ไขแล้วใหม่นะคะ
-
"รักเหมือนพ่อ" ฮ่าๆๆๆโถววววว อาแสงของหนู~
-
อ่านช่วงท้ายๆ ฮาลั่นมากก
สงสารอาแสงบ้างที่อารมณ์รักนะแต่ไม่ต้องการครอบครอง แมลูกคู่นี้ร้ายเนอะ แต่ภาพสามีและพ่อของหลานแว๊บเข้ามา ทำเอาจอดเลย 555555
ขำตรง อยากเสือก ตรงจัดชัดจริงคุณอา 555555555
เย๊ๆ อยากอ่านเรื่องของอาแสงชะมัด จะเริ่มต้น ลงเอยยังไง อยากให้อากินเด็ก ได้เด็กตาสวยมากินให้สมใจชะมัด แบบว่าใครจะทำให้อาอยู่หมัดได้นะ น่าสนุกกกกก
รอออออออออออ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พิเศษจริงๆ
-
อาแสงนี่ แพ้ทาง คุณช่อกับคุณอโณจริงๆ 55555 คุณอโณเป็นส่วนผสมที่ดีจริงๆ ถ้าโก๊ะมากกว่านี้อีกนิดคงเพี้ยนไปเลย 55555 รักอาแสงขึ้นมาหน่อยๆ จริงๆอาเป็นคนใจดีสินะ ซ่อนความใจดีไว้ภายใต้หน้าโหดๆ
-
แอบสงสารอาแสงเลยยย
-
ฟีลอาแสงนี่แบบ รักนะ แต่ช่างมันเถอะ 555555555555 แล้วอายุปูนนี้ก็ยังนก จะเป็นฝั่งเป็นฝาตอนไหนเนี่ย 55555555555
-
:pig4: รักเหมือนพ่อเลยนะอาแสง รอเรื่องอาแสงค่ะ
-
เข้ามาเชียร์ รอเรื่องอาแสงค่าาา :mc4:
-
ขนาดรักแรกเป็นสาวงามขนาดนั้น อาแสงยังเปลี่ยนขั้วได้เพราะหลานชายตาสวยนะ
-
ฟาเธอร์โซน 55555 ชอบอาแสง
-
ว้าวๆๆๆๆ จะรออ่านเรื่องของอาแสงนะคะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:ling1:
อาแสงผู้ไม่เคยสมหวังในรัก
ที่หลงอโณเป็นเพราะหน้าเหมือนแม่หรือเปล่า? อยากให้มีคนดูแลอาแสงเหมือนกันนะ อยุ่คนเดียวเหงาจะตาย
-
รักอาเหมือนพ่อเลย 555555
ยิ่งรู้สึก ผิด จุดธุปอีกทีดีไหมคะ อาแสง
-
ฮาดีคะ
:mew1: :mew1:
-
สภาพแสงอนาถมากตอนอโณชาบอกรัก
เหมือนจะหน่วงแต่ดันอ่านไปขำไป
สตริงสุดในเรื่องก็อโณนี่แหละ
-
เคยแอบคิดนะ ว่าอาแสงนี่
แอบชอบคุณอโณ
แล้วก็ใช่จริงๆ
รอ อาแสง เจอคนที่ใช่ซักที
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากอ่านเรื่องของอาแสงแล้ว :mc4:
-
ถึงหลงจะมาน้อย(มาก)แต่หลงก็สร้างเสียงหัวเราะให้เสมอจริงๆ โดนสับอีกแล้วเหรอหลง! :m20: :m20: :m20:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โธ่ อาแสง สงสารอ่ะ :katai5:
แบบว่า father zone นี่มันรุนแรงจริง
นกตั้งแต่รุ่นแม่ยังลูกเลยอ่ะ โธ่
ไม่อยากจะคิด 555555555
คิดถึงหลงกับคุณอโณ ไม่รู้จะเป็นยังไงป่านนี้
-
ฟาเตอร์โซนนนน :m20:
เจ็บจี๊ดๆ เลย ขอเด็กน่ารักๆ มาดามใจเฮียแก่หน่อย
เจอฟาเตอร์โซนเข้าไปจุก :pigha2:
-
เพิ่งอ่านไปได้ไม่กี่ตอนแต่ชอบมากกกกกก ขอบคุณคนเขียนนะคะ ชอบนิยายของคุณทุกเรื่องเลย
-
พ่อแสงของอโณ.... โถๆๆๆๆๆ ไม่รู้จะสงสารหรือขำดี ฮ่าๆๆๆ
-
รอตอนต่อไปคร้าบบบบ..
-
โอ๊ยยย รักอาแสง
แด่ฟาเธอร์โซนค่ะป๋า...ฮาาาาาา
-
อาแสงเป็นคนกวนๆ สินะ อย่างฮา
-
:-[ :-[
-
สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ :L1:
-
ขอบคุณนะคะ นิยายน่ารักมากๆเลยค่ะ :mew1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย เป็นเรื่องที่ละมุนมาก แม้จะมีดราม่ามาแทรกนิดหน่อย แต่ก็กลับความละมุนไม่ได้ ดีต่อใจจริง ๆ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
(หมา)หลงนี่น่ารักมากๆ นึกภาพตามเวลามีหางกระดิกๆ 5555
-
หลงน่ารักมาก อยากได้มาเลี้ยงสักตัว 555
-
เขาเรียกผมว่าหลง
“หลง!”
เจ้าของชื่อหันขวับ
“โฮ่ง!”
“เด็กดีๆ”
มะ...หมาอีกแล้วเหรอ..
อีกหนึ่งหลงเหลียวมองเก้อ ตรงหน้ามีเพียงหมามอซอสีน้ำตาลมาตรฐานพันทางกำลังระริกระรี้ส่ายหางให้คุณป้าร้านก๋วยเตี๋ยว น้ำลายย้อยลิ้นห้อยแทบลากพื้นเมื่อป้าแกควักเอาลูกชิ้นมารูดออกจากไม้ทีละลูก
“แฮ่กๆ ๆ”
“ค่อยๆ สิไอ้หลง” ป้าตบพื้นดุ “เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอก”
ไอ้หมาหลงเลียจนพื้นเปื้อนน้ำลาย หลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะมนุษย์หลงรีบสาวเท้าไปข้างหน้า วันนี้เขามีนัดเอาของฝากมาให้ลุงสมาน ไม่มีเวลามาเวิ่นเว้อดูหมากินลูกชิ้นหรอก
ยาสมุนไพรในถุงกระทบกันไปมายามแกว่งแขน เห็นร้านสมานซักอบรีดอยู่ลิบๆ ก็หนีบแตะให้แน่นขึ้นแล้วก้าวฉับๆ เมื่ออาทิตย์ก่อนหลงไปดูงานที่เขาใหญ่มา เป็นสวนสมุนไพรยาที่มีแพลนจะเปิดใหม่อีกที่ เห็นว่าจะเป็นให้ทัวร์จีนมาลงนวดพร้อมเยี่ยมชมถ่ายรูปกับสวนก็เลยมาว่าจ้างผ่านทางบริษัทเขาให้ออกแบบและวางระบบให้ งานนี้โปรเจกต์ใหญ่เอาเรื่อง ต้องประสานงานกับวิศวะกรและสถาปนิกด้วย
แต่เรื่องงานไม่ใช่ประเด็น เขาแอบหนีบคุณอโณไปด้วยโดยปราศจากคุณอาฝ่ายปกครอง ได้สวีทกันพอให้หัวใจกิ๊วก๊าวขากลับคุณอโณเลยบอกให้ซื้อยาสมุนไพรกลับมาฝากลุงด้วย เลยต้องเป็นหนูน้อยหมวกแดงมาเยี่ยมคุณยายอยู่นี่ไง
ร้านซักรีดสไตล์วินเทจอัดตัวอยู่ท่ามกลางตึกแถว ด้วยความที่ด้านหน้าเป็นกระจกใสทั้งบานหลงจึงสามารถเห็นร่างเหี่ยวๆ ของลุงสมานได้ทันที มันผลักประตูเข้าไป
“สวัสดีครับลุง”
“มาช้า” ขนาดไม่ใช่ลูกจ้างมาถึงก็ด่าเลยทีเดียว สมานนั่งคุกเข่าราวกับนักรบกู้ชาติ ในมือกำลังปาดน้ำยาขจัดคราบลงบนปกเสื้อ วีถีของเส้นที่วาดนั้นเฉียบคมราวซามูไร “ไหนเอ็งว่าบ่ายสอง”
“แฮะๆ ๆ” หลงหัวเราะกลบเกลื่อน “พอดีคุยงานนานนิดหน่อยครับ”
“ใช่ซี่ เดี๋ยวนี้เขามีงานมีการดีๆ ทำแล้ว จะแวะมาหาผู้มีพระคุณหน่อยก็อิดออด” ไม่น่าเชื่อว่าลุงสามารถใส่ประโยคประชดประชันและทวงบุญคุณไว้ในบรรทัดเดียวกันได้อย่างไร สมแล้วที่เมียเป็นครูสอนภาษาไทย สมานปรายตาเล็กน้อย “เอาของวางแล้วก็กลับสิ ข้าจะซักผ้า”
“โธ่! ผมไม่ใช่สมัครนะครับ” ลุงจะมาน้อยจะไรกันเนี่ย สงสัยวันนี้ฮอร์โมนไม่คงที่ เมื่อเถียงไม่ชนะประสบการณ์สอนให้ไอ้หลงตะล่อมทางอื่นแทน มันทรุดตัวนั่งข้างๆ เปิดฝาขวดน้ำยาขจัดคราบอีกขวดแล้วลงมือป้ายลงบนปกเสื้อ “เห็นคุณอโณว่าเป็นยานวดสมุนไพรเลยนะครับ”
“วางไว้ข้างโต๊ะแล้วกันเดี๋ยวข้าไปดูเอง” นั่นไง! จะรับมือกับคนแก่มันต้องแบบนี้แหละ
ไอ้หลงยิ้มประจบประแจง “แล้วถังนี้ซักแค่นี้เหรอครับผมจะได้ขนไปใส่ถังให้”
“มีแค่นี้แหละ”
แม้จะลาออกแล้วหลงก็ยังหาเวลาว่างมาช่วยงานลุงสมานอยู่เรื่อยๆ อาจเป็นเพราะมานั่งพักที่สวนหลังบ้านนี่ทีไรเขาจะได้แรงบันดาลใจกลับไปหรืออย่างน้อยที่สุดก็ได้พักผ่อนสายตาด้วยสีเขียวล่ะนะ ตัวลุงเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ทำเป็นบ่นไปอย่างนั้นจริงๆ ก็เอ็นดูมันเหมือนลูกเหมือนหลานนั่นแหละ อีกอย่างอยู่คนเดียวเหงาปากมีไอ้หลงมานั่งให้ด่าก็ดีเหมือนกัน
“เอ็งเอารีโมตตรงนั้นให้หน่อย”
“ครับ”
บางทีก็นั่งดูทีวีเป็นเพื่อนแกระหว่างรอผ้าซักแบบนี้แหละ มือเหี่ยวๆ รับวัตถุมาจากหลงจากนั้นก็กดเปิดเครื่อง ภาพละครรีรันปรากฏขึ้นเป็นอย่างแรกแต่สมานก็เลื่อนต่อไปทันที คราวนี้กลายเป็นหนังแอคชั่นบู้กระหน่ำเตะกันทะลุกำแพงบ้าน นิ้วผอมๆ ยกขึ้นชี้พลางหันมาบอก
“นั่นไงๆ ไอ้ที่ชื่อเหมือนเอ็งน่ะ”
“หา?” คนโดนพาดพิงขมวดคิ้ว “แจ็กกี้ ชานเหรอครับ”
“บ๊ะ!” ลุงตบเข่าฉาด “แจ็กกงแจ็กกี้อะไร มันชื่อเฉินหลง”
ป่วยการจะเถียงด้วยไอ้หลงเลยพยักหน้าหงึกๆ รับไป ตาก็ดูภาพพี่แจ็กกี้กำลังเหาะเหินเดินอากาศฟาดก้านคอฝรั่งเปรี้ยงปร้างไม่หยุด ลุงสมานวางรีโมตพลางเอื้อมไปแกะขนมถุงกิน เป็นอันตกลงว่าจะดูช่องนี้แหละ
“จะว่าไปชื่อเอ็งมันก็เท่ดีนะ เหมือนดาราด้วย”
“ใช่ไหมล่ะครับ!”
“แต่ก็เหมือนหมา...”
“โธ่! ลุงจะย้ำทำไมล่ะครับ” เหมือนแจ็กกี้ ชานก็ดีอยู่แล้วเชียว
“เอ้า! ก็เหมือนจริงๆ นี่หว่า” ฟันกร่อนๆ เคี้ยวขนมดังกร้วมๆ “แล้วเอ็งเห็นหมาใหม่ที่หน้าตลาดหรือยัง เขาเรียกกันว่าไอ้หลงเหมือนเอ็งเลย ฮ่าๆ ๆ”
เสียงหัวเราะเยาะเย้ยถากถางดังก้องรอบตัว ตบตีกระทืบซ้ำให้สาแก่ใจ แล้วเดินจากไปไม่หันกลับมามอง
“แต่ไอ้หมาหลงนี่มันน่าสงสารจริงว่ะ ซมซานมาแผลเต็มตัว ใคร้มันจะใจดำไม่เก็บมาดูได้วะ!”
ก็นั่นน่ะสิ...
พอเปรียบเทียบกันแบบนี้แล้วเห็นภาพสุดๆ ไปเลยแฮะ ก็ใช่ว่าไม่เคยรู้ความหมายมาก่อน แถมตัวเองยังเป็นคนดึงดันให้คุณอโณเรียกแบบเดิมด้วย แบบนี้จะเท่ากับเวลาเรียกมองเขาเป็นหมาหรือเปล่านี่ ภาพตัวเองส่ายหางตอนคุณอโณเอาอาหารมาวางให้ลอยวาบเข้ามา
ไม่ ไม่ ไม่!!
“จะว่าไปแล้วเอ็งกับคุณหล่อๆ นั่น...” สมานไม่ได้สนใจวิญญาณที่ออกร่างไป ในที่สุดก็สบจังหวะหลอกถามเรื่องที่สงสัยมานานได้สักที “เป็น...เอ่อ....”
“ลุงครับ!!” กลายเป็นไอ้เด็กนั่นขึ้นเสียงแทน มันหันขวับ
ตุบ!
มือตะปบลงหัวไหล่ปูดโปน บีบจนลุงแทบไหล่หลุด
“คุณอโณต้องไม่คิดแบบนั้นแน่ๆ!!”
เอ่อ...จะทำอะไรก็เรื่องของเอ็งเถอะ
...............................................................
แกร่บๆ ๆ เก๋ากี้เคี้ยวอาหารเม็ดดังกร้วมๆ ไม่หยุด ไม่รู้ว่าอโณชาแอบไปตั้งค่าเพิ่มปริมาณอาหารให้หรือเปล่ามันถึงได้ออกมาเยอะแยะประหนึ่งแดกได้เช้ายันเย็นขนาดนั้น หลงปรายตามองก้นใหญ่ๆ นั่นอย่างริษยา ปลายเท้าจิกเกร็งกับพื้นเพื่อห้ามไม่ให้ตัวเองวิ่งไปเตะ
เก๋ากี้นี่ดีจังเลย นั่งโง่ๆ นอนโง่ๆ ทั้งวันพอคุณอโณกลับมาก็มาเอาหน้าได้รับความรักไปยกใหญ่ ปลายดินสอไม้ขูดขีดบนกระดาษดังขึ้นด้วยไฟสุมอก หลงขยำกระดาษที่พยายามร่าง Mind Map โยนลงถังขยะอย่างงุ่นง่าน ไม่ไหวหัวไม่แล่นเลยวันนี้พอก่อนแล้วกัน
เขาทำงานผ่านสไกป์ ลำบากนิดหน่อยเวลาติดต่อกับบริษัทแม่เพราะต้องตื่นมาคุยกลางดึก มีตารางตรวจความคืบหน้าและการประชุมชัดเจน บริษัทค่อนข้างจะปล่อยฟรีสไตล์ทำงานตามรูปแบบที่ตัวเองถนัดแต่งานต้องออกมาดีไม่อย่างนั้นก็โดนด่าเละเทะเหมือนกัน หลงพับจอโน้ตบุคเก็บอย่างอ่อนล้า เนื้อที่สมองส่วนใหญ่หมดไปกับการคิดเรื่องเมื่อตอนกลางวันอีกแล้ว
หรือจะให้คุณอโณเรียกว่า ‘ทิว’ ดีนะ
ก้นดินสอถูกงับเบาๆ เมื่อใช้ความคิด แต่ทิวมันก็มีอดีตที่ไม่อยากนึกถึงนี่นา อีกอย่างเขาไม่ค่อยชินกับชื่อทิวเลย เรียกแมทยังจะคุ้นหูกว่า แล้วก็...
แกร๊ก! ชั่วขณะที่กลอนประตูหมุนสมองไอ้หลงหยุดทำงานในบัดดล หัวหันขวับไปทันที และยังไม่ทันจะลุกจากโต๊ะแม่สาวที่นอนอืดอยู่เมื่อครู่ก็พุ่งออกไปทันที
“หือ เก๋ากี้มารับฉันอีกแล้วเหรอ” นั่นไงล่ะ! ได้หน้าไปอีก! เจ้าของห้องไม่ชมอย่างเดียวยังอุ้มมากอดรัดทิ้งเอกสารระเนระนาดหน้าห้อง ลำบากไอ้หลงต้องลุกขึ้นไปช่วยเก็บ หน้าไม่ได้แถมยังเป็นขี้ข้าไปอีก “ขอบใจนะหลง”
หูย! ต่อให้คุณอโณฉีกกระดาษเป็นพันชิ้นไอ้หลงก็จะก้มหน้าก้มตาเก็บครับ!
ได้รับยิ้มหวานๆ เหมือนชาร์ตแบตจนเต็ม มันโผเข้าไปออเซาะตรงบ่าขวาที่ยังว่างอยู่ ไถใบหน้าเลอะกระไปมาเหมือนเก๋ากี้ น่าเกลียดจนสาวน้อยต้องมองแรง
“ฮะๆ ๆ จั๊กจี้นะหลง” ผมหลงนิ่มเหมือนเก๋ากี้ที่ไหนล่ะ สระหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่ใช่ว่าเอาหัวออกแล้วเสื้อขึ้นคราบมันนะ “พอก่อน เดี๋ยวฉันก็ล้มกันพอดี”
สัตว์เลี้ยงตัวใหญ่หูลู่หางตก มองสาวน้อยในอ้อมกอดที่ยังได้ออเซาะคลอเคลียต่ออย่างอาฆาต อโณชาหาได้รู้ไม่ว่าการรักลูกไม่เท่ากันมันสร้างแผลใจให้หลงขนาดไหน นอกจากไม่ได้มองแล้วยังเดินลิ่วๆ เข้าไปตรงโซฟาอีกต่างหาก
เก๋ากี้โดดลงจากตัว แต่ยังนั่งซบไม่ห่างเป็นที่เกะกะสายตายิ่งนัก อโณชาก้มลงถอดถุงเท้าโยนลงตะกร้าอย่างแม่นยำพลางหันมาพูดกับมนุษย์อีกคนที่เหลืออยู่
“วันนี้กินต้มจืดเต้าหู้ได้ไหมหลง ฉันไม่ได้แวะซื้อของเลย”
“ผมกินได้หมดครับ” ต้องตอบอย่างนี้ทุกทีสิน่า แต่อโณชารู้ดีว่ากินได้หมดของหลงคือได้หมดจริงๆ ไม่ได้เผื่อเรื่องมากนู่นนี่แต่อย่างใด “งั้นเดี๋ยวฉันช่วยเก็บโต๊ะเนอะ”
ใช่แล้ว โต๊ะกินข้าวตอนนี้รกไปด้วยอุปกรณ์ทำงานของหลง ทั้งโน้ตบุค กระดาษ ปากกา กองอีเหละเขะขะไปหมด ไม่ทันจะบอกว่า ‘ไม่ต้อง’ พ่อบ้านเจ้าระเบียบก็เดินดุ่มๆ ไปรวมเอกสารขึ้นมา
“วันนี้ทำงานเป็นไงบ้าง”
“มีบรีฟแบบเพิ่มนิดหน่อยครับ แต่ก็ต้องทำ Mind Map ใหม่อยู่ดี” เพราะคว้ากระดาษไม่ทันหลงจึงหันไปพับโน้ตบุคเก็บแทน อย่างน้อยก็ไม่ยอมให้คุณอโณถือของหนัก
“เครียดน่าดูล่ะสิ”
“ไม่เลยครับ สบายมาก”
“ดูสิ! กัดก้นดินสอซะเละเลย” ว่าแล้วก็ชูหลักฐานขึ้น “ฮ่าๆ ๆ ๆ หลงนี่เหมือนหมาจริงๆ น้า~”
เปรี้ยง! ฟ้าผ่ากลางหัว สั่นสะเทือนเลื่อนลั่นตั้งแต่ปลายผมยันนิ้วเท้า ซากมนุษย์ที่เหลืออยู่แทบล้มทั้งยืนไถลแท่ดๆ ไปเกาะโต๊ะไว้ นี่หรือคือสิ่งที่คุณทิวควรได้รับ...
อโณชาไม่ได้หันกลับไปดูด้วยซ้ำ เขาวางของบนโต๊ะกลางแล้วมุ่งหน้าเข้าครัวทันที จิตใจมุ่งมั่นกับเมนูอาหารตรงหน้า เริ่มจากตั้งน้ำร้อนใส่ซุปก้อน หย่อนหมูที่หมักไว้ ตามด้วยผัก ต้มนานๆ หน่อยเพราะหลงชอบกินผักกาดเปื่อยๆ พอได้ที่ก็ใส่เต้าหู้ไข่ลงไปเป็นอันเสร็จเรียบร้อย
ต้มจืดส่งกลิ่นหอมลอยมาแต่ไกลจนวิญญาณที่นั่งรออยู่เผลอท้องร้องดังโครก คุณอโณกลับออกมาอีกครั้งพร้อมถาดไม้ในมือ วางมันลงบนโต๊ะแล้วย้ายชามร้อนๆ บนนั้นออก
“เอ้า! กินๆ”
มะ...แม้แต่วิธีการเรียกกินข้าวก็ยังเป็นหมาเรอะ ขาดแค่เคาะถ้วยก็ครบสูตรแล้ว มือที่จับด้ามช้อนสั่นระริกจนน้ำซุปหก ลำบากคุณพ่อต้องคอยดุ
“กินดีๆ สิหลง”
“คะ...ครับ!”
ซู้ดดดดดดดดด
ต้มจืดเคล้าน้ำตานี่ก็เค็มไปอีกแบบ...
.............................................
อโณชาบรรจงตากผ้าเช็ดตัวที่ระเบียง ขยับคลี่ของหลงให้แผ่เต็มผืนด้วย หลงเป็นพวกไม่ใส่ใจรายละเอียดมักจะทำอะไรลวกๆ แบบนี้เสมอเขาเลยต้องคอยดูแลให้ มีแต่เรื่องพับเสื้อผ้ากับชั้นในนั่นแหละที่เจ้าตัวดูจะมีความสุขเหลือเกิน มีครั้งหนึ่งเคยเปิดไปเจอตอนกำลังพับกางเกงในให้เขาอยู่ สาบานได้ว่าเป็นภาพที่น่ากลัวเหลือเกิน ถ้าหลีกเลี่ยงได้อโณชาจะไม่โผล่ไปเวลานั้นอีกเด็ดขาด
เมื่อตอนเย็นหลงเป็นอะไรก็ไม่รู้ถามคำตอบคำ บางทีอาจจะเหนื่อยกับเรื่องงาน เขาเองก็ไม่กล้าเซ้าซี้มาก คนตรงหน้าไม่ใช่เด็กน้อยป้อแป้อีกแล้ว หลงมีหน้าที่การงานที่กดดันมากขึ้นถ้าจะเครียดก็ไม่แปลกหรอก
เขาบังคับให้ทางนั้นอาบน้ำก่อน ดังนั้นหน้าที่ปิดไฟวันนี้จึงตกเป็นของอโณชา แน่นอนว่าไม่ลืมแวะไปส่งสาวน้อยเข้านอนด้วยจูบหวานๆ หนึ่งที ชายหนุ่มเดินฝ่าความมืดกลับเข้ามาในห้องน้ำเย็นฉ่ำจนสะท้านวาบ
เฮือก!
ในห้องอันมืดมิดมีเพียงแสงจันทร์จากหน้าต่าง ร่างร่างหนึ่งนั่งหลังตรงแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ จะไม่ว่าอะไรเลยถ้าดวงตาคู่นั้นไม่จ้องเขม็งมาทางนี้
“ละ..หลง ทำไมไม่เปิดไฟ” ปากถามไปตาก็สอดส่องหาพระ เวรกรรม! ปกติเป็นคนไม่เชื่อเรื่องผีสางเลยไม่มีเครื่องรางของขลังไว้ในห้องเลย ไม่นึกไม่ฝันว่าจะต้องใช้งานวันนี้
“คุณอโณ...” เงามืดครางเรียกชื่อ “ถามอะไรหน่อยสิครับ”
“อะไรเหรอ”
“คิดว่า....”
“........”
“ชื่อทิวนี่เพราะไหมครับ?”
เป๊าะ! ไฟในห้องสว่างวาบขึ้น ปีศาจตรงหน้ากลายร่างเป็นเจ้าหมาตัวกระจ้อย มันยกมือขึ้นกุมขมับจิกทึ้งหนังหัวตัวเองราวจะให้ขาดคามือ
“โล้งงงงงงง!” ลำบากคุณพ่อต้องวิ่งเข้าไปยื้อแย่งดึงมือออก อยากจะตีซ้ำอีกสักทีสองที “เป็นอะไรไปอีกเนี่ย”
จะว่าโล่งใจก็โล่ง ท่าทางจริงจังแต่ดูติ๊งต๊องมีแต่หลงเท่านั้นแหละที่ทำได้ อโณชาจับมือสองข้างของอีกฝ่ายไว้ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งยองๆ ที่ข้างเตียง
“คิดอะไรอยู่ หือ?”
น้ำเสียงอบอุ่นแผ่ซ่านเข้าใบหู เขย่ากระดูกค้อน ทั่ง และโกลน ไหลเข้าเส้นเลือดพุ่งตรงถึงหัวใจ หลงมองสองมือของตัวเองที่ถูกฝ่ายนั้นกอบกุม นี่มันท่าขอมือหมาแบบมาตรฐานเลยนี่นา...
มันหลบตาวูบ เหมือนสาวน้อยปากไม่ตรงกับใจ “มะ..ไม่มีอะไรหรอกครับ พอคิดอีกทีมันก็เรื่องงี่เง่าชัดๆ”
“เรื่องงี่เง่าถ้าปล่อยไว้นานก็เป็นเรื่องใหญ่เหมือนกันนะ” อโณชาบีบอุ้งมือเย้าแหย่ “ไหนเล่ามาสิ”
เอ๊ะ...ทำไมบรรยากาศงอนง้อเมื่อครู่มันกลายเป็นออร่าสีดำกันนี่ จะเกี่ยวข้องกับกระดูกมือที่ถูกบีบจนลั่นเอี๊ยดอ๊าดนี่หรือเปล่านะ และก่อนที่มือจะแหลกไอ้หลงก็ยอมสารภาพออกไป
“ผมกำลังคิดว่าจะให้คุณอโณเรียกว่า ‘ทิว’ ดีไหมน่ะครับ”
“หา?” คำตอบเล่นเอาคนฟังเบิกตากว้าง “ทำไมล่ะ ก็ตอนนั้นเป็นคนบอกให้ฉันเรียกเองนี่”
“ผมชอบชื่อนั้นครับ!” ไม่ว่าจะเฉินหลง หลงใหล หรือหมาหลงแค่คุณอโณเป็นคนตั้งให้เขาก็ชอบแล้ว “ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อใจนะ”
ไอ้คำพูดเหมือนเขานอกใจนั่นมันอะไรกัน ตกภาษาไทยอีกหรือไง
“คุณอโณยืนยันขนาดนั้นแล้วแท้ๆ ว่าไม่ได้มองผมเป็นแค่สัตว์เลี้ยง” มันงึมงำอยู่ในลำคอ “ตะ..แต่พอมีคนมาบอกกว่าเป็นหมาทีไรก็แอบเครียดทุกที”
ดวงตาเรียวช้อนมอง
“ผมเหมือนหมาจริงๆ เหรอครับ”
อึก... น้ำท่วมปากไหลนองไปทั้งพื้น ทำไมคำถามนี่มันตอบยากกว่า ‘รักผมหรือเปล่า’ อีกนะ ให้ตอบคำถามน่าอายยังพอทน แต่ให้โกหกเรื่องที่เห็นอยู่ทนโท่นี่อโณชาทำไม่ลงจริงๆ มือที่บีบคลายออก คนด้านล่างเสสายตาหลบ
“ถะ...ถ้าจะบอกว่าไม่เหมือนก็คงโกหก” เห็นทางนั้นสะดุ้งแล้วอโณชาต้องรีบบีบมือไว้ก่อนมันจะสติแตก “แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าชอบแบบสัตว์เลี้ยงสักหน่อย”
“......”
“แน่นอนว่าในหมู่สัตว์เลี้ยงเก๋ากี้ต้องเป็นที่หนึ่ง”
“อยู่ๆ มาพูดชมเก๋า...”
“แต่ในหมู่มนุษย์หลงเป็นที่หนึ่งนะ”
พรึ่บ! ฐานพีระมิดพลิกขึ้นมาอยู่บนยอดในพริบตา ราวกับพิชิตยอดเขาเอเวอเรสต์ หลงเหมือนกางแขนออกเหนือหมู่มวลมนุษย์ ปล่อยให้สายลมแห่งชัยชนะพัดผ่านที่ข้างแก้ม
“ดูทำหน้าเข้า” เพราะทนหมั่นไส้ไม่ไหวจึงต้องระบายออกด้วยการผลักหัวไอ้หมาหลงเบาๆ หนึ่งที “หายเครียดแล้วใช่ไหม”
“หายแล้วสิครับ” ไม่ว่าเปล่ายังเขย่ามือไปมาอย่างปรีดายิ่งนัก
“เฮ้อ” เจ้านายถอนหายใจยาว “ไอ้เราก็นึกว่าเครียดเรื่องงาน แต่มาเครียดเรื่องบ้าๆ นี่ก็สมเป็นหลงดีล่ะนะ”
“ไม่ใช่เรื่องบ้าๆ นะครับ นี่เกี่ยวข้องกับสถานะทางสังคมของผมเชียวนะ!” แค่เรื่องเรียกชื่อไอ้เด็กนี่โยงไประดับสังคมเลยทีเดียว อโณชานับถือมันในใจ
“เอาเถอะ” ชายหนุ่มเหยียดตัวขึ้นยืน “หายบ้าแล้วก็นอนกันเถอะ”
มือตบปุๆ ลงบนหัว
“เนอะ เจ้าหลง”
“โธ่! คุณอโณ เดี๋ยวผมก็เห่าตอบหรอกครับ”
“ฮ่าๆ ๆ”
ปัญหาชีวิตคู่ช่างติ๊งต๊องเหลือหลายจนอโณชานึกขำ เขาเดินกลับไปที่ประตูเพื่อดับไฟ แลเมื่อห้องมืดสนิทไอ้หลงก็ยอมกระเถิบกลับขึ้นเตียงแต่โดยดี แน่นอนว่ายังไม่นอนหรอกถ้ายังไม่ได้วอแว
ทันทีที่ปีนกลับขึ้นไปบนเตียงก็ถูกอีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาทันที หลับตาพริ้มน่ารักน่าเอ็นดู อโณชารู้ดีว่าต้องทำอย่างไรต่อไป ก็มันเป็นหนึ่งในกิจวัตรนี่นา
สัมผัสเบาๆ บนริมฝีปากทำหัวใจฟูฟ่องทุกครั้งก่อนนอน ยังไม่ทันจะชักหน้ากลับไอ้หลงก็โฉบเข้ามา
จุ๊บ
“คืนให้ครับ” หน้าด้านไม่มีใครเกิน แต่อโณชาก็ชอบแบบนี้แหละถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “ขอโทษนะครับที่ทำตัวงี่เง่าใส่”
“ก็ไม่ได้ไม่ชอบหรอกนะ คิดอะไรแบบนี้ก็สมเป็นหลงดี”
“นี่ชมหรือด่าครับ”
“แล้วแต่จะคิดเลย” แหย่หมาเสร็จก็สบายใจตลบผ้าห่มขึ้นคลุมร่างพร้อมกับล้มตัวลงนอนทันที เขาพลิกตัวเข้าหาหน้าต่างรอจนผ้าห่มอีกฝั่งที่ขยับไปมาสงบลง เป็นสัญญาณบอกว่าหลงพร้อมจะนอนแล้วเช่นกัน
มีคำกล่าวที่ว่าความรู้สึกหากไม่พูดออกมาก็ไม่มีวันเข้าใจถ่องแท้ อโณชารู้ดีว่าการสื่อสารสำคัญแค่ไหนสำหรับชีวิตคู่ ดูอย่างแพรกับบอลนั่นสิ ตีกันได้ทุกวี่ทุกวันเพราะไม่ยอมพูดกันดีๆ เอาแต่คิดแทนกันอยู่นั่นแหละ เขาเลยดีใจนิดหน่อยที่หลงยอมบอกตรงๆ ว่าคิดอะไร จะเป็นเรื่องงี่เง่าปัญญาอ่อนแค่ไหนขอแค่พูดออกมาก็จะคลี่คลายไปเอง
ในเมื่อหลงยอมพูดขนาดนี้แล้ว ตัวเขาเองก็...
“หลง..”
“ครับ?” อโณชาสัมผัสได้ถึงผ้าที่ไหวเล็กน้อย
“เรื่องชื่อน่ะ” เสียงทุ้มนุ่มอู้อี้เล็กน้อยเมื่อใบหน้าแนบลงกับหมอน “จริงๆ แล้วที่เรียกว่าหลงฉันก็ไม่ได้คิดว่าเป็นหมาหลงแล้วนะ”
“ระ..หรือว่า...”
“แล้วก็ไม่ใช่หลงใหลด้วย”
ผ้าห่มกระตุกเล็กน้อย
“ถ้าหลงน้อยใจเพราะคนอื่นบอกว่ามันเหมือนหมา”
ใบหูขาวๆ นั่นขึ้นสีเรื่อ
“แต่ ‘หลง’ ในพจนานุกรมของฉันแปลว่า ‘ที่รัก’ นะ”
ในห้องที่มืดมิด แต่โลกของหลงสว่างวาบราวตั้งอยู่บนผิวดวงอาทิตย์ คำพูดของอโณชาทั้งเอาหน้าสั่นลามไปถึงปลายเท้า ผิวเนื้อระเบิดกระเด็นกระดอนจนเหลือแต่กระดูกเท่านั้น ก้อนมวลแห่งความสุขซาบซ่านไปทั่วสรรพางค์กาย
“คะ...คุณอโณ..” สิ่งมากมายในหัวกลั่นออกมาได้เพียงชื่อเท่านั้น หลงมองใบหูแดงๆ ราวกับมันส่องแสงท่ามกลางความมืด รีแอคชั่นยิ่งใหญ่อลังการ อีกนิดก็ออก got talent ได้เลย
“นอนเถอะ” จะว่าหนีความอายก็ใช่ อโณชาเป็นพวกแก้ผ้าไม่อายเท่าบอกรัก เขายกผ้าขึ้นคลุมโปง แต่มันก็ผืนเดียวกับหลงนี่หว่า จะหนีไปไหนพ้นล่ะ ร่างด้านหลังพุ่งเข้ามาประชิดทันที ทิ้งน้ำหนักลงมาจนคนแก่กว่าต้องบ่น “หนักนะ”
“ก็คุณอโณดึงผ้าห่มไปนี่ครับ” เจ้าก้อนมนุษย์ซุกจมูกลงบนบ่า “หนาวจังเลย”
อยากจะตลบผ้าห่มให้มันทั้งผืนจับม้วนๆ แล้วถีบลงเตียงไปซะ แต่นั่นก็แค่ความหมั่นไส้ ใจจริงอโณชาแพ้ลูกอ้อนหน้าด้านแบบนี้จะตายไป เขาหดคอหนีในจังหวะที่มันชักลามปามกินใบหูเข้าไป
“อื้อ อย่ากัด!” ชายหนุ่มดุ “เป็นหมาหรือไง”
“ตอนนี้ให้เป็นก็ได้ครับ” ทั้งที่ไม่เห็นหน้า แต่หลงเผลอยักคิ้วให้ “หมา-นุดเบอร์หนึ่งในใจคุณอโณ”
“นี่เก่งภาษาไทยจนเล่นมุกควายได้แล้วเหรอเนี่ย”
“เห็นแบบนี้ผมก็มีการพัฒนานะครับ!” จะให้เป็นไอ้เอ๋อตลอดก็ตามหยอดคุณอโณไม่ทันพอดีสิ ร่างตรงหน้าเริ่มขยับยุกยิกเมื่อลมร้อนๆ พ่นใส่ต้นคออีกครั้ง จั๊กจี้จนไม่รู้ว่าลมหรือขนจมูกกันแน่ที่โดนใส่
หลงอยากจะวิ่งไปเผาพจนานุกรมทั้งโลกทิ้ง หรือไม่ก็เปิดไปหน้าที่ขึ้นต้นตัวอักษรด้วย ‘ห’ ขีดฆ่าความหมายของทุก ‘หลง’ บนโลกใบนี้ให้เหลือแต่พจนานุกรมของคุณอโณเพียงเล่มเดียว
เล่มที่บอกว่าเขาเป็น ‘ที่รัก’
“คุณอโณ” มันเปลี่ยนมาสูดดมกลิ่นแชมพูจากเส้นผมแทน เพราะเกรงว่าคุณอโณจะดิ้นตกเตียงไปเสียก่อน “เรียกชื่อผมอีกได้ไหมครับ”
“หลง”
“เรียกอีกสิครับ”
“หลง พอแล้วน่า”
“ขออีกรอบนะครับ”
“รอบสุดท้ายแล้วนะ หลง”
“อีกที..”
“ที่รัก”
พรึ่บ คนที่กำลังถูกต้อนตวัดร่างพลิกกลับมาก่อนจะพุ่งโฉบเข้ามางับเบาๆ ที่ปลายจมูกเลอะกระ คนรุกเมื่อครู่เบิกตากว้าง ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะกลายเป็นเหยื่อในพริบตา พ่อคนตาโศกเลิกคิ้วขึ้นอย่างผู้ชนะ “นอนได้แล้ว”
ใช่! คุณอโณน่ะหลับเร็วอย่างกับอะไรดี! หายใจเข้าออกหลับตาพริ้มซบอยู่ข้างๆ หลงนี่ไง ทิ้งไว้แต่เศษซากมนุษย์ที่นอนตาค้างและไม่มีทีท่าว่าจะหลับลงเลย
ไอ้ดวงตาน่ะไม่เท่าไหร่ ล้าจากคอมมาทั้งวัน แต่ดวงใจตรงอกซ้ายที่เต้นอย่างบ้าคลั่งนี่ถามว่ามีใครจะรับผิดชอบบ้างไหม! หลงได้แต่เงี่ยฟังเสียงมันเต้นสลับกับลมหายใจเข้าออกของอีกคน
เหมือนถูกคุณอโณยี่สิบคนจับมือเป็นวงกลมแล้ววิ่งล้อมรอบพร้อมพร่ำเรียก
หลง หลง หลง หลง
แล้วแบบนี้ ‘ที่รัก’ จะหลับลงได้ยังไงเล่า!
END
อิหลงเวิ่นเว้อน่าตบมากค่ะ เขียนไปเบ้ปากไป หมั่นไส้ 555555
คุณอโณตามใจจนเสียผู้เสียคนไปหมดแล้ว ฮือออออออออ
แวะมาอัพตอนพิเศษสักหน่อยพร้อมแจ้งข่าวเปิดจองค่า ขายของๆ เย้ๆ 55555
ตอนนี้ หลง (มา) รัก เปิดจองแล้วถึงวันที่ 5 ส.ค.นะคะ
สนใจดูรายละเอียดที่นี่เลยจ้า
https://www.facebook.com/pg/IndigosFiction/photos/?tab=album&album_id=1596878287094544 (https://www.facebook.com/pg/IndigosFiction/photos/?tab=album&album_id=1596878287094544)
ขอบคุณคนอ่านที่ติดตามหลงกับคุณอโณมาโดยตลอดนะคะ
กลับมาโพสนี่ก็คิดถึงคู่รักบ้าบอนี่อีกแล้ว ;/////;
ป.ล.ใครติดใจอาแสงพญานกแกมีเรื่องเป็นของตัวเองแล้วนะคะ เปิดวาร์ปขายคุณอาสุดเท่จ้า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.0)
-
คุณอโณเลี้ยงมาแบบไหนเนี่ย ถึงได้เหมือนหมาเข้าไปทุกวัน 55555 แต่ก็น่ารักนักนะ
-
นึกว่าตาหลงจะค้างแล้ว ข้างล่างหลงจะค้างด้วยซะอีก :z1:
นึกว่าจะได้เลือดซะแล้ว หลงเอ้ยยย
-
หมาหลงช่างน่าเอ็นดู :hao7:
-
อ่านไปยิ้มไป ตลกหลง เขินคุณอโณ :-[
-
คุณอโณคนดีของบ่าวนี่ยังเก็บอิหลงไว้อีกเหรอคะ ทิ้งๆมันไปก็ได้นะคะคนบ้าแบบนั้น นี่ขนาดตอนพิเศษก็ไม่ได้มีมาดอะไรกับเขาเล้ยยยย กากยังไงก็อย่างงั้น แกไม่เหมาะกับคุณอโณสักนิดนังหลง จำไว้!!!
-
ไอ่หลง ไอ้บ้า 555555555555555555555555555555555555555555555555
เอาจริงลืมไปแล้วว่าพระเอกเรื่องนี้ชื่อทิว
เกลียดที่สุดคือไม่ว่าผ่านไปนานแค่นั้น
หลงก็ยังอิจฉาเก๋ากี้อยู่ดี โว้ยยยยยยยยยยยย หลง
ทำไมตลกได้เบอร์นี้
เอาจริง เวลาหลงอ่านไทยไมไ่ด้ หรือคนอื่นชมว่าเก่งไทยขึ้น
นี่ไมไ่ด้คิดเลยว่าหลงจบนอกอ่ะ
คิดว่าหลงไมไ่ด้เรียนหนังสือ โอ๊ย 555555555555555555555555555
-
ความจำเสื่อมแบบนี้คุณอโณก็ต้องรับเลี้ยงแล้วละค่ะ 5555
-
โถๆๆๆๆ ช่างน่าสงสาร แต่ไม่เป็นไรเนอะ พี่อโณใจดี น่ารักจะดูแลเอง 555
-
รู้สึกเอ็นดู 5555
-
เอ็นดูหลงจริงจัง คุณอโณก็น่ารัก ติดตามเรื่องนี้ต่อไป
-
หมาหลงช่างเป็นหลงที่โชคดีที่สุดในโลก คุณอโณหลงมันจะหัวใจวายตาย เพราะคุณอโณนี่แหล่ะ หวานกันละเกิน
-
เก๋ากี้รับน้องหลงเข้าบ้านใช่ไหม วุ่ยวายขนาดนี้ 555
หวังว่าจะเข้าขากันได้ในเร็ววัน ไม่งั้นคุณอโณปวดขมับตาย
-
โอ๋ๆๆๆๆ น้องหลง น้อยใจเขาแต่เขาไม่รู้ตัวนี่มันเจ็บจริงน้อ
ไม่เป็นไรนะ อ้อนเข้าไว้เดี่ยวก็ดีเอง
-
คิดมากในเรื่องไร้สาระอย่างที่หลงเท่านั้นที่ทำได้.....
หลงรักคุณอโณซ้ำๆ
-
หลงเอ๊ย ฉันเอ็นดูนายจนไม่รู้จะว่ายังไงแล้วเนี่ย 55555
-
ถ้าจะให้ดีคือหลงต้องรู้ตัวว่าถูกจูบด้วยนะคะ
อยากเห็นหน้าหมาหลงดีใจ 555
-
อาแสงขา อย่าไล่หลงเลยค่า หลงนารักขนาดนี้
แถมหลานคุณอาก็จมปลักมาขนาดนี้แล้ว
รีบเปลี่ยนข้าวสารเป็นข้าวสุกกันเถอะค่า 5555
-
มันต้องอย่างนี้ค้ะพี่อโณ๊
อย่าปล่อยหมาน้อยเอ๋อน่ารักอย่างหลงหลุดไปค่า
-
55555 ได้แต่หัวเราะเพราะสงสารหลง 55555
(หัวเราะขนาดนี้ไม่รู้สงสารหรืออะไรกันแน่)
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
อ่านแล้วต้องบินหมอน ทุบที่นอน ด้วยความฟิน
-
โถๆๆๆๆๆ หลงงงงงงงงงง
-
ถึงจะเป็นแฟน แต่ก็โดนเก๋ากี้แย่งซีนอยู่ดี 55555
-
เป็นอีกเรื่องที่สนุกมากกกกก
ชอบทั้งหลงและอโณ
แต่จริงๆชอบอโณมากกว่าหน่อย
ชอบเคะสวยๆเซ็กซี่ขี้ยั่วแบบนี้อะ
ชอบมากๆ
ขอบคุณผู้เขียนมากๆครับสำหรับเรื่องราวสนุกๆ
ฝีมือไม่ตกเลย
จะรอผลงานเรื่องต่อไปครับ
-
งื้ออออออ จบแล้ว ชอบเรื่องนี้มากๆๆเลยค่ะ
นี่สั่ง pre จ่ายตังเรียบร้อยแล้วนะคะ รอหนังสือมาส่งจะได้อ่านตอนพิเศษทั้งหมดอย่างเต็มอิ่ม
ขอบคุณอินดิโก้สำหรับนิยายน่ารักอ่านสนุกเรื่องนี้นะคะ
ชอบคนขี้เหงากับหมาเฝ้าบ้านมากกกกก 5555
-
อาแสงขาาาาาา รอเรื่องหน้าของอาแสงรวมเล่มเลยค่ะ 5555555
-
ตามไปอ่านอาแสงค่า
ส่วนน้องหลงกับคุณอโณโอนเงินเรียบร้อยแล้ว ฮี่ๆ
-
หูยยยยย จบล้าวววววว
สนุกสนาน บันเทิงใจมากกกก
ชอบอาแสง อยากได้คนแบบนี้เป็นสามี :hao5:
ขอบคุณครับ :pig4:
-
:pig4:
-
หลงน่ารักมาก อยากมีแฟนนิสัยเหมือนหมาแบบนร้บ้างเลย
-
ฮาหลง เอ็นดูหลง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารัก สนุกมากค่ะ
ขำทั้งเรื่อง 55555
ตลกหลงมาก ความคิดแต่ละอย่าง ช่างน่าเอ็นดู 55555
-
เก็บขึ้นหิ้ง..เข้าท็อปเท็นในดวงใจเลยเรื่องนี้ มีทุกอารมณ์ บทจะขำก้อขำ บทจะซึ้ง..เราก้อน้ำตาไหล ดีงามจริงๆ o13 o13 o13
ขอบคุณไรต์จากใจ
-
เป็นอีกเรื่องที่พลาดไม่ได้เลย สนุกครบรสมาก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ
:L1:
-
หลงรักใสความเอ๋อของหลงและความแสนดีของคุณอโณ คนอะไรจะเป็นคนดีขนาดนี้นะ
นึกถึงตอนแรกๆ ที่หลงนอน รพ คุณอโณบอกจะมาเยี่ยม แต่มาช้า มาถึงหลงร้องไห้ ขี้มูกยืด โอ้ย ขำกร้ากเลย
นี่พระเอกจริงไหม พระเอกแนวใหม่เหรอ แต่หลงรักคุณอโนมาก รักแบบซื่อสัตย์ เพราะใจหลงสะอาดบริสุทธิ์
แต่นางก็เรียนรู้เร็ว มีความหื่นเล็กน้อยตามประสา และซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเองเสมอ พูดตรงมาก
น่ารักตรงนี้แหละ คุณอโณที่ขี้เหงา เจอหลงที่แสนจะนัวเนียก็เป็นคู่ที่เหมาะสมกับจริงๆ
ดีใจที่สองคนจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
ขอบคุณค่ะ
-
หลงนี่มันหมาหลงจริงๆ :กอด1: :mew1:
-
เป้นนิยายฟีลกู้ดมากค่า นี่มีสอบยังยอมอ่านนิยายให้จบ 55555
ชอบหลงอ่ะดูเด็กน้อยมากก แต่เหนือสิ่งอื่นใด
ชอบความสุภาพของอโณที่สุด
ขอบคุณนักเขียนมากนะค้า
-
อ่านจบแล้ว เป็นเรื่องราวของคนกับสัตว์เลี้ยงที่น่ารักมากเลยครับ คุณอโณกับหมาหลง ฮ่าๆ :hao7:
-
ตามค่ะ
-
สุดยอดไปเลยครับคุณอโณชา สะใจสุดๆ
-
คุณอโณจัดให้ เอิ้กๆ :ling1:
-
จบแล้วน่ารักน่าเอ็นดูชอบค่ะ
-
'หลง'นี้...น่าจะหมายถึงหลงหัวปักหัวปำกันทั้งสองฝ่ายนะ ฮ่าๆๆๆ น่ารักๆ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้ได้อ่านนะคะ สนุกมากเลย
-
ความหลง ลูกเอ๊ยย 5555 :hao7:
-
จบแล้วว น่ารักๆๆๆๆ :o8:
-
มีความมุ้งมิ้ง ตลบอบอวน ทุกครั้งที่หลงพูดกับคุณอโน :mew1:
-
อาจจะเคล้าน้ำตาไปบ้าง แต่น่ารักมากเลย :pig4:
-
ชอบมากกกกกกก
ขอบคุณมากๆนะคะ น่ารักมากๆค่ะ หลงที่แปลว่าที่รักของอโณ5555 :mew3:
-
หลงมา(ให้เรา)รัก จริงๆคะ ทั้งคุณอโน ทั้งหลง :o8:
-
หลงนี่มันเมะลูกหมาของแท้เลย ส่วนคุณอโณก็คือราชินีเคะมากกก เขิน
ขอบคุณมากๆนะคะ
-
ไล่อ่านนิยายของคุณ indigo อย่างบ้าคลั่ง แล้วก็มาตกหลุมรักเจ้าหมาหลงจนได้ ไหนจะเป็นคุณอโณชา เจ้าเสน่ห์ ที่ทำให้ใครต่อใครหลงรักได้ไม่ยากเลย ยังคงความละมุนใจในการอ่าน เรื่องดีๆ อยู่เสมอ ขอบคุณงานดีๆที่มีมาให้อ่านนะคะ ติดตามและเป็นกำลังใจให้มีผลงานดีๆออกมาอีกเสมอ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ :L2: :mew1: