ความทรงจำที่ 30
หลงเป็นอะไรนะ ทำไมไม่รับสาย
รอแล้วรอเล่าจนตัดเข้าระบบฝากข้อความ อโณชาถอดใจและเปลี่ยนหน้าจอเข้าสู่โหมดข้อความแทน
‘หลงไม่ต้องมาแล้วนะ ฉันเจอเอกสารแล้ว เย็นนี้กลับเวลาเดิม’
ไม่มีเวลาให้ใส่ใจเรื่องอื่นเมื่องานมากองตรงหน้า บางทีหลงอาจจะติดพันงานที่ร้านจนไม่ทันได้กลับไปค้นเอกสารให้ก็ได้ เขาโยนมือถือไว้บนโต๊ะหยิบเอกสารเจ้าปัญหาขึ้นกวาดสายตาลงไป
เพื่อนร่วมงานดันหยิบไปถ่ายสำเนาโดยไม่บอกเล่นเอาหาแทบพลิกแผ่นดิน บรรยากาศตึงเครียดถึงขั้นเผลอออกปากดุอีกฝ่ายไป เขาใช้เวลาที่โต๊ะอีกหนึ่งชั่วโมงเพื่อเตรียมเอกสารทั้งหมดส่งต่อให้ฝ่ายขาย ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดวันนี้น่าจะได้ทำสัญญากับร้านอาหารรายใหญ่เพิ่ม
หลังไปส่งถึงมือทางนั้นพร้อมกำชับให้อ่านทวนของลูกค้าอีกครั้งก่อนเซ็นเขาก็กลับมานั่งพักสมองที่โต๊ะ เคสนี้แพรนภัสรับไป ส่วนเขาก็เตรียมงานสำหรับขึ้นศาลเรื่องที่บริษัทเพิ่งจะมีปัญหากับซัพพลายเออร์ วุ่นวายอยู่อย่างนั้นทั้งวันรู้ตัวอีกทีดวงอาทิตย์ก็คล้อยต่ำแล้ว
ป้ายชื่อพนักงาน ‘อโณชา จันทรศานต์’ ที่คอถูกถอดออก
เขารีบเก็บของใส่กระเป๋าเดินเต๊าะแตะออกมาตามทางเดิน ทันใดนั้นก็มีเสียงเรียกจากด้านหลัง
“พี่อโณอย่าเพิ่งไปค่ะ” เจ้าหล่อนมาหยุดยืนกระหืดกระหอบตรงหน้า “นี่ค่ะ”
“หือ?”
อโณชารับของจากมือเธอขึ้นมามองอย่างสงสัย “เนื้อสันนอกค่ะ ซัพฯเอามาให้ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว พอดียุ่งๆ เลยยังไม่ได้ให้พี่อโณ”
ริมฝีปากบางยกยิ้ม “ขอบคุณครับ”
อย่างน้อยวันนี้ก็มีอะไรดีๆ
พอคิดถึงรอยยิ้มคนชอบกินเนื้อที่บ้านก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันตา เนื้อสันนอกบางแบบนี้เอาไปตุ๋นน่าจะดี ถึงจะกลับเลทไปจากเวลาปกติหลงก็คงไม่งอนแล้วมั้ง
ฟ้ามืดสลัวในเวลาหกโมงสิบห้าแถมยังต้องติดแหงกบนถนนหลายนาทีทำอโณชาประสาทเสีย แต่สุดท้ายก็สามารถผ่าเข้ามาจอดใต้คอนโดได้เรียบร้อย ถุงใส่วัตถุดิบแกว่งไปมาตอนที่รีบวิ่งเข้ากล่องลิฟต์ให้ทันรอบนี้ เขาไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้แล้ว
แม้จะเหน็ดเหนื่อยทั้งวันแถมยังต้องมาเข้าครัวทำอาหาร แต่อโณชารู้ดีว่าหยาดเหงื่อทุกหยดจะถูกปัดเป่าไปด้วยรอยยิ้มเดียว เขาเสียบกุญแจลงกลอนประตู บิดข้อมือไปทางขวา
แก๊ก...
แค่ได้ยินเสียงนี้ลูกหมาของเขาก็จะวิ่งมารอหน้าประตูอย่างทุกที...
แอ๊ด...
ทว่าวันนี้กลับว่างเปล่า
ไม่กลับมางั้นเหรอ... หัวใจกระตุกวูบชั่วขณะ วิตกไปสารพัด อุบัติเหตุ? งานหนัก? กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่เก๋ากี้เข้ามาคลอเคลียที่ขาเหมือนอย่างเคย เขาก้มลงไปลูบหัวเจ้าเหมียวสองสามทีตามปกติ
ใช่ ทุกอย่างเป็นไปตามปกตินี่นา
“หลง” ชื่อปลอมๆ ถูกเปล่งออกมาเผื่อว่าเจ้าตัวจะแอบซ่อนอยู่ในครัว ระเบียง หรือแม้แต่ห้องนอน ทั้งที่รู้ดีว่าหลงจะไม่ยอมเข้าห้องนอนถ้าเขาไม่กลับมาแท้ๆ
นั่นเท่ากับว่า ‘หายไป’
เขาส่ายหน้าแรงๆ ไล่ความคิดแย่ๆ ออก บางทีอาจจะเหมือนเมื่อตอนนั้นที่เขาลืมกุญแจห้องแล้วเครียดเป็นบ้าเป็นหลังจะแทบพังประตูเข้าไป เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นได้บ่อยถมเถไป สองขาเดินสำรวจไปรอบห้อง ฉับพลับหางตาเหลือบไปเห็นวัตถุแวววาวบางอย่างบนโต๊ะกินข้าว
ว่ากันว่ามนุษย์ชอบหลอกตัวเอง อโณชาทำใจเย็นก้าวเข้าไปช้าๆ และทันทีที่เห็นมันเต็มตาก็สะท้านเฮือก
กุญแจห้องกับมือถือ
ถ้ามันอยู่ตรงนี้ก็หมายความว่า...
หัวใจกระตุกวูบเมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ที่เลวร้ายที่สุด กระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่ใต้กุญแจมีลายมือหวัดๆ ถัดลงไปมีซองเอกสารสีน้ำตาลที่เปิดอ้าไว้ เมื่อดึงกระดาษภายในออกมาใบหน้าก็ซีดเผือดลงทันที เขาเคยเห็นมันมาก่อนก็จริง แต่ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ หรือว่าคืนนั้นเอากลับมาโดยไม่รู้ตัว
ภาพใบหน้าที่คุ้นเคยปรากฏตรงนั้น ความจริงทั้งหมดถูกจัดวางบนพื้นที่ไม่กี่แผ่นกระดาษ ไม่น่าเชื่อว่าจะทำให้ทุกอย่างพังทลายลงมา มืออันสั่นเทายกกระดาษเปื้อนน้ำหมึกขึ้นดู
‘ผมจำทุกอย่างได้แล้ว’
ประโยคสั้นๆ แค่นั้นบดขยี้ลงที่อกซ้าย
‘มันสับสนเหลือเกิน’
กระดาษยับยู่ด้วยแรงกดจากปลายนิ้ว
‘ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง
และขอโทษที่ผมหายตัวไป’
ตอนนี้เขาทนหลอกตัวเองไม่ไหวอีกแล้ว
‘ทิวากร’
คำลงท้ายแทบปลิดเอาลมหายใจไปด้วย อโณชาทรุดตัวลงกับพื้น เผลอปัดเอากุญแจห้องและมือถือร่วงหล่น ฝาหลังกระแทกพื้นจนหลุดออกมา ดวงตาโศกมองมันอย่างรวดร้าว
ทำไมล่ะ ทั้งที่เคยดีใจขนาดนั้น ทำไมตอนนี้ถึงได้ทิ้งขว้าง
หายตัว ตัดการติดต่อ จดหมายลา
ไม่คาดคิดว่ามันจะมาถึงเร็วขนาดนี้ เร็วเสียจนไม่ทันตั้งตัว ปลายเล็บจิกลงบนพื้นเย็นเยือกระบายความจริงอันเจ็บปวด
ความจริงที่ว่าไม่มี ‘หลง’ อีกต่อไปแล้ว
...............................................................
ท้องฟ้าแทบมืดสนิทตอนที่รถทัวร์คันใหญ่จอดเทียบท่า กาญจนบุรีในยามโพล้เพล้เงียบสงบต่างจากกรุงเทพฯที่ไม่เคยหลับใหล ทิวากรเดินตัวเปล่ามีเพียงเงินติดกระเป๋าไม่มากนัก
หลังจากเดินไปขอลาออกกับร้านสมานซักอบรีดสร้างความตื่นตกใจกับชายแก่ เขารับเงินของเดือนนี้มาอย่างจำใจ ทั้งที่ทำให้คุณลุงลำบากแต่แกกลับไม่ซักไซ้อะไรมาก มีแต่เพียงความห่วงใยเหมือนลูกหลานตอนที่เดินออกมาส่งหน้าร้านเท่านั้น
ศูนย์ข้อมูลนักท่องเที่ยวหมอชิตแนะนำการเดินทางไปกาญจนบุรีให้แก่เขา รถออกทุกชั่วโมงทำให้ทิวไม่ต้องเสียเวลานั่งรอนาน เขาทิ้งเมืองหลวงไว้เบื้องหลัง มุ่งหน้าสู่ความเงียบสงัด
บรรยากาศไม่คุ้ยเคยนักอาจเพราะเขาจากที่นี่ไปนานเหลือเกิน กลุ่มคนเดินกันขวักไขว่มุ่งหน้าหาที่พักผ่อนในค่ำคืนนี้ ฤดูท่องเที่ยวของจังหวัดมาถึงแล้ว ชายหนุ่มเดินตัวปลิวเข้าไปติดต่อมอเตอร์ไซค์รับจ้างเข้าไปในตัวเมือง โชคดีเหลือเกินที่พอจดจำได้ว่าบ้านเก่าของตัวเองอยู่แถวเทศบาลเมืองจึงระบุสถานที่ได้ง่ายขึ้น
การได้ความทรงจำกลับคืนไม่ได้ทรมานอย่างที่คิด จริงอยู่ว่าวินาทีแรกปวดหัวจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่หลังจากฟื้นขึ้นมาร่างกายก็ปรับสภาพได้
ปรับกลับมาเป็นทิวากรคนเดิม
เขาไม่ได้แวะโรงพยาบาลเพื่อตรวจอาการขั้นต้นแต่กลับมุ่งหน้ามายังสถานที่ที่ความทรงจำเก่าๆ อัดแน่นที่สุด จะพูดว่าบ้านเมืองเปลี่ยนไปก็พูดได้ไม่เต็มปาก เพราะอดีตเป็นอย่างไรก็รางเลือนเต็มที รถจอดที่หน้าเทศบาลพอดี จากนั้นก็ออกเดินตามหาทางที่คุ้นเคยที่สุด
สองขาชะงักเมื่อพบบริเวณทางเข้า เขาจำได้...แม้บรรยากาศโดยรอบจะเปลี่ยนไปแต่ที่นั่นยังคงเหมือนเดิม รั้วเหล็กกว้างๆ ด้านในมีตะแกรงเหล็กอีกชั้นคลุมทับด้วยสแลนสีเขียว ถัดเข้าไปเป็นบ้านสองชั้นตั้งตระหง่านอยู่ แม้จะมีร่องรอยซ่อมแซมทาสีใหม่แต่เขาจำมันได้อย่างแน่นอน
ตุบ...
เสียงวัตถุตกพื้นดังอยู่ข้างๆ ตัว ชายหนุ่มชะงักแล้วหันกลับไปทันที
“น้องทิว?”
วินาทีนั้นสมองบีบตัวเข้าหากันอีกครั้ง “ป้าสา”
.................................................
“โตเป็นหนุ่มแล้วนะคะเนี่ย”
“ก็มันตั้งหลายปีแล้วนี่ครับ” หนุ่มน้อยในสายตาหญิงชรายกมือขึ้นเกาหัวแก้เขิน “ตอนนั้นผมยังเรียนประถมอยู่เลย”
“ผ่านไปเร็วนะคะ” หญิงชรายื่นถ้วยข้าวสวยร้อนๆ ให้ “เห็นน้องทิว...” เธอชะงักก่อนจะเปลี่ยนสรรพนามให้เหมาะสม “เอ่อ..คุณทิว”
ชายหนุ่มรับถ้วยด้วยความหิวโหย “เรียกแบบเดิมเถอะครับ” ทิวากรลดช่องว่างลงเล็กน้อย ไม่อยากให้ห่างเหินจนเกินไป “ผมยังเรียกป้าสาเหมือนเดิมเลย”
“เห็นน้องทิวมาหาแบบนี้ป้าก็ชื่นใจ”
“ขอโทษด้วยนะครับที่ต้องมารบกวน”
“รบกวนอะไรกันล่ะ” ป้าสาโบกมือ “บ้านหลังนี้ก็เหมือนของทิวนั่นแหละ พักอยู่ที่นี่ได้ตามสบายเลยนะ ฤดูท่องเที่ยวแบบนี้โรงแรมในเมืองไม่เหลือห้องหรอกลูก”
ป้าสาพูดไทยชัดขึ้นเยอะ แม้จะผ่านไปนานแต่เขายังจำสำเนียงแปร่งๆ น่ารักนั่นได้ดี หญิงชราเล่าให้ฟังว่าตอนนี้เธอได้สัญชาติไทยแล้วเพราะจดทะเบียนกับสามี ลูกชายที่เคยเป็นคนงานก็ออกไปมีครอบครัว ตอนนี้เลยดูแลกิจการหน้าร้าน ส่วนสามีก็เทียวไปเทียวมาที่สวนกับร้าน
“เพราะคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงทำไว้นั่นแหละค่ะ” ดวงตาของหล่อนทอประกายเลื่อมใสทันทีที่พูดถึงบุพการีของเขา “ป้ามีวันนี้ได้ก็เพราะเขา”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ” ทิวถ่อมตนแทนพ่อแม่ “ป้าเองก็สู้ด้วยตัวเองมาเยอะนะครับ”
หญิงชราฉีกยิ้มกว้างจนใบหน้ายับย่น “ดีจริงๆ ที่ได้เจอกันอีก”
“เหมือนกันครับ”
“ว่าแต่คิดยังไงทิวถึงมาพักผ่อนไกลขนาดนี้ล่ะลูก ไม่ต้องเรียนหนังสือที่อเมริกาแล้วหรือไง”
“เรียนจบได้สองสามปีแล้วครับ” ช้อนตักแกงในถ้วยขึ้นซด อาหารรสติดเค็มเล็กน้อยแต่ก็อร่อยดี “ผมเก็บเงินออกค่าย ไม่ก็เที่ยวไปเรื่อยๆ อยู่น่ะครับ”
“ก็เลยกลับมาเที่ยวบ้านเกิดเหรอ”
“ครับ”
ใช่แล้ว... ความตั้งใจแรกคือกลับมาพักผ่อนที่บ้านเกิดสักพัก เดินทางไปจังหวัดไกลๆ นัดเพื่อนมาเจอสักคนแล้วร่วมผจญภัยด้วยกัน เขาใช้ชีวิตเร่ร่อนแบบนี้มานานแล้ว คุณลุงเองก็เห็นว่าโตแล้วเลยไม่ได้สนใจอะไร บางครั้งออกค่ายที่ไม่มีสัญญาณไม่ได้ติดต่อกันเกือบปีก็มี
มันควรจะเป็นแบบนั้นถ้าไม่ใช่ว่า...
“ผมอาจจะต้องขออยู่กับป้าสาอีกสักพักนะครับ”
“ได้สิคะ” ทางนั้นยินดีเป็นอย่างยิ่ง “อยากไปเที่ยวไหนก็บอกป้าได้เลยนะ มีรถให้ยืมด้วย ทิวมาได้จังหวะพอดีช่วงนี้น้ำตกน้ำเยอะมากเลย อยากไปดูไหมลูก”
น้ำตกงั้นเหรอ..
มือที่ถือช้อนกระตุกวาบขึ้น สิ่งที่ทิ้งไว้ด้านหลังกำลังไล่ตามมา ทิวากรพยายามไม่คิดถึงเรื่องนั้นแล้วจ้วงข้าวกินให้ดูปกติที่สุด แต่ขนาดรสชาติของมันยังทำให้เขาคิดถึงฝีมือทำอาหารของใครอีกคนเลย
“ผมคงไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนมั้งครับ”
“โธ่ อุตส่าห์มาพักผ่อนทั้งที ไม่ลองชวนเพื่อนเหรอคะ”
“เพื่อน?” เขาขมวดคิ้ว “เอ่อ..พอดีว่าผมไม่มีโทรศัพท์แล้วน่ะครับ แถมยังจำเบอร์ติดต่อใครไม่ได้ด้วย”
“แล้วทำไมไม่บอกป้าล่ะ ป้ามีอีกเครื่องที่ไม่ค่อยได้ใช้อยู่ เห็นลูกบอกว่ามีโปรเน็ตอะไรของมันไม่รู้ด้วย ไอ้เราก็คนแก่ใช้ของมันไม่เป็นหรอก ยังไงทิวลองเอาไปใช้แก้ขัดก่อนนะ”
“ขอบคุณครับ”
มื้ออาหารผ่านไปช้าๆ ทิวอาสาล้างจานให้เป็นการตอบแทน ป้าสาจึงหายตัวขึ้นไปบนชั้นสองเห็นว่าจะปูฟูกนอนให้ที่ห้องเก่า เขาเกรงใจแต่ก็ไร้ทางเลือกเช่นกัน ชายหนุ่มรับเสื้อผ้าของลูกชายคุณป้าขึ้นพาดบ่าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกาย
ห้องนอนของทิวากรขนาดไม่ใหญ่มาก เครื่องเรือนถูกเปลี่ยนจนหมดเหมือนไม่เคยอยู่ในความทรงจำ ทิวไม่ค่อยได้ใช้ห้องนี้นัก เพราะเด็กชายชอบไปนอนกับพ่อแม่อีกห้องมากกว่า จะถูกใช้งานก็ตอนที่สองคนนั้นกลับบ้านช้าเท่านั้นแหละ ดวงตาเรียวมองฟูกหนาๆ ที่อดีตพี่เลี้ยงบรรจงปูให้อย่างดีด้วยรู้สึกหวนคิดถึง
“นอนไปก่อนเลยก็ได้นะคะ ป้าขอลงไปปิดบ้านก่อน”
“ฝันดีครับป้าสา”
หล่อนฉีกยิ้มจนเห็นฟันที่ไม่ครบสามสิบสองซี่ ป้าสาแก่ขึ้นมากแต่ยังกระฉับกระเฉงเหมือนเดิม ทิวนึกขอบคุณหล่อนในใจขณะคลี่ผ้าห่มแล้วทิ้งตัวลงนอน
อากาศเย็นสบายจนไม่ต้องใช้งานพัดลมเพดาน หน้าต่างเปิดกว้างให้ลมโกรก บรรยากาศเหมาะแก่การหลับตาลงแล้วทิ้งเรื่องในหัวไปให้หมด แต่ไม่รู้ทำไมถึงทำไม่ได้เลย เขาคิดถึงทุกอย่าง คิดถึงมากขึ้นทุกที
สัมผัสที่ริมฝีปากเมื่อเช้ายังติดตรึง โหยหาสิ่งนั้นจนเผลอยกมือขึ้นลูบ แต่สิ่งที่ได้มีแค่ความแตกแห้งเท่านั้น ทั้งที่อุตส่าห์เลือกกลับมาที่นี่ ที่ที่มีความทรงจำวัยเด็กมากที่สุดแต่กลับไม่ได้ช่วยอะไรเลย สมองเอาแต่วนเวียนกับสิ่งที่เพิ่งเกิด
เขาเปิดมือถือที่ป้าสาให้มาแล้วลองเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ต ตอนที่อยู่ที่นั่นไม่เคยคิดจะติดต่อกับโลกภายนอกเลยสักนิด ทุกวันคิดแค่ว่าอยู่แบบนี้ก็มีความสุขดี แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าอยู่แบบนั้นตลอดไปไม่ได้
ชายหนุ่มใช้เวลานึกพาสเวิร์ดของอีเมลอยู่พักใหญ่กว่าจะเข้าไปส่งข้อความหาคุณลุงได้ก็ยุ่งยากเอาการ เขาบอกทางนั้นว่าตอนนี้อยู่ประเทศไทยไม่ต้องเป็นห่วง และขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อไปนาน ทิวรู้ดีว่าอาจไม่ได้รับเมลตอบกลับแต่คุณลุงก็จะสบายใจขึ้นว่าไม่ได้ทิ้งขว้างลูกบุญธรรมอย่างเขา
หลังจัดการเรื่องคนที่บ้านเรียบร้อยก็ตัดสินใจเข้า facebook เพราะใช้รหัสเดียวกับอีเมลเลยไม่เสียเวลามากนัก ปกติแล้วเขาไม่ได้ติดโซลเชียลอะไรออกจะไม่ได้แตะเลยด้วยซ้ำ แต่กลุ่มแบ็คแพ็คชมธรรมชาติมักจะติดต่อกันทางนี้เสียด้วย
แจ้งเตือนขึ้นเป็นเป็นเลขแดงเถือก ไม่แปลกหรอก มันเป็นกลุ่มที่ทุกคนจะมาโพสแลกข่าวสารหรือรายงานการเยี่ยมชมธรรมชาติในที่แปลกๆ บางทีก็มีนัดแนะกันไปออกค่ายในที่กันดารเป็นเดือนๆ เขาใช้ชีวิตแบบนั้นตั้งแต่เรียนจบ เก็บเงินจากนั้นก็ออกเที่ยว ทั้งที่ตัดสินใจก่อนมาไทยว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหางานจริงๆ จังๆ สักที
ทิวสะบัดไล่ความคิดฟุ้งซ่านออก นิ้วโป้งเลื่อนผ่านไทม์ไลน์ ความรู้สึกเก่าๆ เริ่มหวนกลับมา ภาพป่า ขั้วโลกเหนือ ทะเลทราย สารพัดสถานที่พร้อมคำบรรยายยาวเหยียดจากเพื่อน ทันใดนั้นเองนิ้วโป้งก็หยุดชะงัก เพื่อนชาวโปแลนด์ในกลุ่มโพสภาพคู่กับสะพานข้ามแม่น้ำแคว เขาจึงรีบทักแชทเข้าไปหาทันที
เบนเด็กค์บอกว่าเขาอยู่ที่กาญจนบุรีได้สามวันแล้ว ไอ้หมอนี่เป็นพวกคลั่งเอเชีย ดูเหมือนจะหลงใหลโซนตะวันออกเฉียงใต้เป็นพิเศษ เคยไปออกทริปที่มาเลเซียด้วยกันตอนเรียนจบใหม่ๆ เลยรู้ว่าเชี่ยวชาญพันธุ์ไม้เมืองร้อนสุดๆ
พอรู้ว่าเพื่อนอยู่จังหวัดเดียวกันเบนก็ไม่รอช้าที่จะนัดหมายทิวากรทันที น้ำตกเอราวัณคือจุดหมายของวันพรุ่งนี้ เบนให้เขาแชร์โลเกชั่นให้เป็นอันว่าจะมารับถึงที่บ้าน ชายหนุ่มโยนอุปกรณ์สื่อสารลงข้างตัว ปิดเปลือกตาหนักอึ้งลงช้าๆ
ชายหนุ่มพลิกตัวอีกครั้ง ปิดเปลือกตาลงอย่างอ่อนล้า
................................................
“เฮ้! แมท ไม่ได้เจอซะนานเชียว” ผมสีน้ำตาลอ่อนโผล่พ้นหน้าต่างตามมาด้วยใบหน้าสดใสของเพื่อน เบนเด็กค์เป็นชายรูปร่างผอมสูง ค่อนข้างเก้งก้าง และจมูกงุ้มงอ “คล้ำขึ้นนะ”
“นายก็เหมือนกัน” เขาชินกับชื่อนี้มากกว่า ตอนที่อาศัยอยู่ที่นู่นมีแค่คนในครอบครัวเท่านั้นที่เรียก ‘ทิว’
เบนยักไหล่ “แถบนี้แดดแรงนี้นา ขึ้นรถมาสิเพื่อน”
แมทธิวกระโดดขึ้นตามคำชวนในทันที รถเก๋งโทรมๆ ที่เช่ามาเป็นพาหนะออกทะยานสู่ท้องถนน หน้าต่างเปิดโล่งรับลมด้านนอก แม้อากาศจะเลวร้ายขนาดไหนคนไม่ชอบสารเคมีอย่างเบนก็จะทำอย่างนี้เสมอ
บทสนทนาเป็นไปอย่างไหลลื่น ภาษาอังกฤษต่างสำเนียงประสานกันไม่หยุด เบนเล่าให้ฟังว่าเพิ่งกลับมาจากบาหลีหลังไปฝังตัวอยู่ที่นั่นร่วมปี เขาชอบเดินทางระยะยาวเพื่อให้สัมผัสกับชีวิตคนในพื้นที่ ศึกษาเรื่องพืชพันธุ์หรือแม้แต่นอนพักผ่อนโง่ๆ ทั้งวัน การเที่ยวกับการใช้ชีวิตมันไม่เหมือนกันนี่นา
“ไว้มีตติ้งใหญ่จะโชว์ระบำบารองให้ดูเลย” เบนหัวเราะร่า “รับรองว่าเจ๋ง”
“จะรอดูเลยล่ะ”
“แล้วนายล่ะแมท” เพื่อนหลิ่วตาให้ “ไม่เห็นอัพเดทสเตตัสเลย ไปไหนมาบ้างล่ะ”
ทิวชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะแสร้งยิ้มให้เพื่อน “อยู่แต่กรุงเทพฯ น่ะ”
“ว้าว” ฝ่ายนั้นตาเป็นประกาย “ผจญภัยในเมืองหลวงก็ไม่เลวนะ”
“อื้อ ผจญภัยครั้งใหญ่เลยล่ะ”
บทสนทนาจบลงแค่นั้นเพราะเบนดันขับรถออกนอกเส้นทางตอนหาอะไรใส่ท้องเลยต้องช่วยกันกางแผนที่ยกใหญ่ กว่าจะหันหัวรถกลับเข้าได้ก็กินเวลาไปหลายนาที แถมยังโดนเบนแซวว่าเป็นเจ้าถิ่นแท้ๆ ดันหลงเสียได้
ระยะทางกว่า 70 กิโลเมตรกว่าจะถึงอุทยานแห่งชาติเอราวัณเล่นเอาครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมด รถจอดสนิทตรงด้านหน้า แต่นี่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น เป้าหมายวันนี้ของพวกบ้าเลือดคือพิชิตชั้น 7 ให้จงได้
ชาวต่างชาติเยอะจนนึกว่าอยู่ต่างประเทศ ทิวกลายเป็นวุ้นแปลภาษาชั้นดี จะอังกฤษหรือไทยก็สื่อสารได้หมด เขาพาเบนเข้าไปตามทางเดินคอนกรีตมุ่งหน้าสู่ธรรมชาติที่พวกเขาหลงใหล
อากาศในเวลาเก้าโมงแจ่มใสเย็นสบายเมื่อมีพฤกษาสีเขียวปกคลุม รากไม้รูปทรงคดเคี้ยวสวยงามชวนมองไปตลอดทางจนเบนอดจะหยุดถ่ายรูปบ่อยๆ ไม่ได้ พวกเขาเดินผ่านชั้น1 ไปอย่างง่ายดาย แต่เป้าหมายหลักวันนี้คือชั้น 2 ที่ขึ้นชื่อว่าสวยที่สุด แน่นอนว่าต้องรีบก่อนนักท่องเที่ยวคนอื่นจะจับจอง
“ต้องได้รูปแบบไม่มีคนติดให้ได้” เบนประกาศกร้าวขณะขายาวก้าวฉับๆ
“ยากชะมัด นายก็รู้ว่านี่มันไฮซีซั่น”
“แค่รูปถ่ายเองน่า”
“เอาแบบนี้แล้วกัน” ทิวดีดนิ้ว “ถ้ามีใครว่ายน้ำอยู่ฉันจะไปไล่เขาให้”
“ไม่ต้องเลยนะ...”
ไม่ทันจะได้ต่อล้อต่อเถียงกันป้าย ‘ชั้นที่2 วังมัจฉา’ ก็ลอยอยู่ด้านหน้า คนคลั่งธรรมชาติสบตากันแว้บหนึ่งก่อนจะเร่งฝีเท้าโดยมิได้นัดหมายไว้
ซ่า...
หินก้อนใหญ่ฝังตัวอยู่ตรงกลาง ผาหน้ากว้างมีสายน้ำไหลบ่าเหมือนม่านสีขาว แม้ขนาดไม่ใหญ่โตทว่าสวยงามไม่แพ้ไนแองการ่า บางทีความงามก็ไม่ได้วัดกันที่ขนาด ฝูงปลาแหวกว่ายในสายน้ำไปมา แค่เห็นก็เหมือนได้เติมเต็มพลังชีวิต
“สุดยอดเลยแฮะ” เบนพูดอย่างเพ้อๆ หมอนี่เป็นพวกชื่นชมทุกอย่าง แม้แต่หินก้อนเดียวก็แยงซ้ายแยงขวาถ่ายรูปได้เป็นหลายนาที แต่รอบนี้ทิวเห็นด้วยอย่างสุดซึ้ง
“นั่นสินะ”
“ตอนเด็กนายคงมาเที่ยวบ่อยเลยล่ะสิ” สองขาออกเดินเข้าใกล้สรวงสรรค์ เบนหันซ้ายขวามองหาโขดหินที่พอจะหย่อนตูดนั่งได้ “น่าอิจฉาชะมัด”
“ไม่ได้มาบ่อยๆ หรอก” เจ้าถิ่นบุ้ยปากไปอีกทาง “นั่งตรงนู้นสิ”
“สมเป็นดีไซน์เนอร์” ร่างเก้งก้างของเบนเดินตรงไปทิ้งตัวลงทันที จากจุดนี้สามารถเห็นโขดหินและสายน้ำในสัดส่วนกำลังดี เจ้าตัวไม่รอช้าที่จะหยิบกล้องขึ้นมาเก็บภาพ “น่าเสียดายน้า~ ถ้าเป็นฉันมีของสวยๆ งามๆ แบบนี้อยู่แถวบ้านคงมาบ่อยๆ เลย”
“ไม่มีทางหรอก”
“นี่แหละนะ” แชะ! เสียงชัตเตอร์ลั่น “We never know the worth of water till the well is dry.”
ปลายนิ้วที่ไล้ลงในธารน้ำหยุดนิ่ง ทว่าคลื่นน้ำยังขยายตัวเป็นวงกว้าง ผิวน้ำขยับเคลื่อนอีกครั้งตอนที่เบนเด็กค์ขยับตัว
“บ้านเกิดนี่ดีจังนะ” ทางนั้นว่า ยกกล้องถ่ายอีกสองสามภาพ “เห็นนายเป็นแบบนี้แล้วอยากกลับบ้านบ้างจัง ไม่ได้กลับมากี่ปีแล้วเนี่ย”
“ฉัน..ดูเป็นยังไงเหรอ?”
“ก็ดูมีความสุข”
ใช่แล้ว ทิวากรกำลังมีความสุข
ริมฝีปากคลี่ยิ้มตอบเพื่อน รองเท้าผ้าใบเลอะโคลนขยับไปมา “รอนี่นะแมท ฉันขอไปถ่ายรูปฝั่งนู้นนิดหนึ่ง”
เสียงเดินของเพื่อนห่างออกไปเรื่อยๆ
มีความสุขสิ ยิ้มสิ ยิ้มออกมา...
‘สุดยอดเลยครับ!’
‘โชคดีมาช่วงน้ำเยอะด้วยแหละ ถ้ามาตอนแล้งมีแค่โขดหินให้ดูเลยนะ’
เขากำลังอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบที่สุดไม่ใช่เหรอ
‘อยากเล่นน้ำเลย’
‘เดี๋ยวก็ไหลหายไปพอดี’
แล้วทำไมมันถึงได้...
‘น้ำตกที่เล่นไม่ได้แค่มายืนชมก็คุ้มค่าแล้วน่า’
หยดน้ำร่วงหล่นจากดวงตา กลืนหายไปกับกระแสน้ำอันยิ่งใหญ่ ภาพ ‘สิ่งที่ชอบที่สุด’ ถูกดูดกลืนด้วยม่านน้ำตา ทิวากรกัดริมฝีปากกลั้นสะอื้น “ฮึก...”
หลั่งน้ำตาบ้าๆ นี่ออกมาทำไม หยดแล้วหยดเล่า...
เขาหยุดคิดถึง ‘คุณอโณ’ ไม่ได้ ในสมองไม่เอ่ยชื่อ แต่ในใจร่ำร้องหาตลอดเวลา สับสนไปหมด ไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียด สิ่งที่อยู่ในอกตอนนี้แม้แต่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไร
‘ฉันเป็นคนเห็นแก่ตัวนะ’
ทั้งที่เป็นแบบนั้น ทั้งที่รู้ว่าครอบครัวเขาต้องเจอกับอะไร ทั้งที่รู้แล้วว่าเขาเป็นใคร
‘ไม่ได้แสนดีทุกอย่างแบบที่หลงคิดหรอก’
ทำไมยังสวมกอด ทำไมยังมอบจูบอันหอมหวาน ทำไมยังร่วมรักในค่ำคืนนั้น
...ทำไมยังพูดว่าอยากให้เขาอยู่ด้วย
ทิวากรสะอื้นกับฝ่ามือ ชั่ววินาทีนั้นเขาค้นพบความจริงที่ตัวเองตาหามาตลอด ไม่ใช่...เขาไม่ได้โกรธแค้นเรื่องที่ถูกพรากครอบครัวไป มันแทบไม่อยู่ในความทรงจำแล้วด้วยซ้ำ...
...เขาแค่หวาดกลัว...
กลัวจะถูกอโณชาเกลียด...
ภาพดวงตาว่างเปล่าของเด็กคนนั้นยังกระจ่างชัดในความทรงจำ
“ฮึก... คุณอโณ”
เขาเหมือนเด็กน้อยในวันนั้น
เด็กที่วิ่งหนีพระจันทร์ดวงโต
TBC
ทุกคนคะ เราเข้าใจว่ามันนานมากแล้ว แต่คุณอโณนามสกุล จันทรศานต์ นะคะ //ร้องห้ายยยยย
มีคนไม่เก็ทเยอะเลย อย่าเพิ่งงงนะคะ เราต้องดราม่าค่ะ เครียดสิคะ ห้ามงงค่ะ คนเขียนจะดราม่าแทนแล้ว 5555555
เขียนไม่รู้เรื่องตรงจุดนี้ขออภัยด้วยนะคะ Orz
อย่างที่เคยกล่าวไว้ตรงคำเตือน การเแพทย์เรื่องนี้ไม่อิงความจริงนะคะ ความจำกลับมาปุ๊บคุณทิวลุกขึ้นเดินปร๋อเลย แม่งคนเหล็กชัดๆ 555555555
แล้วเข้าโซนน้ำเน่าละครไทยอีกครั้ง หลงจะกลับมา และทวงทุกสิ่งที่เป็นของหลงคืน //หันมาจิกตาใส่กล้อง
กำลังเข้าช่วงหน่วงๆแต่ยังเพิ่งทิ้งกันไปนะคะ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนนนนน
แล้วเจอกันตอนหน้าจ้า
ป.ล.คุณ wikichan รู้เรื่องคำแปลชื่อด้วย ประทับใจมากค่ะ แงงงงงงงงงง้//มอบจูบให้เป็นกรณีพิเศษ
หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37 (อ่าน 334142 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก