หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37

[Indigo]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

**คำเตือน หลักการทางการแพทย์ในนิยายเรื่องนี้บางส่วนไม่ได้อิงตามความเป็นจริงนะคะ**

สารบัญ

ความทรงจำที่ 1
ความทรงจำที่ 2
ความทรงจำที่ 3
ความทรงจำที่ 4
ความทรงจำที่ 5
ความทรงจำที่ 6
ความทรงจำที่ 7
ความทรงจำที่ 8
ความทรงจำที่ 9
ความทรงจำที่ 10
ความทรงจำที่ 11
ความทรงจำที่ 12
ความทรงจำที่ 13
ความทรงจำที่ 14
ความทรงจำที่ 15
ความทรงจำที่ 16
ความทรงจำที่ 17
ความทรงจำที่ 18
ความทรงจำที่ 19
ความทรงจำที่ 20
ความทรงจำที่ 21
ความทรงจำที่ 22
ความทรงจำที่ 23
ความทรงจำที่ 24
ความทรงจำที่ 25
ความทรงจำที่ 26
ความทรงจำที่ 27
ความทรงจำที่ 28
ความทรงจำที่ 29
ความทรงจำที่ 30
ความทรงจำที่ 31
ความทรงจำที่ 32
ความทรงจำที่ 33
ความทรงจำที่ 34
ความทรงจำสุดท้าย

ตอนพิเศษ
อาแสง
เขาเรียกผมว่าหลง

CHARACTER

[Indigo]

**คำเตือน หลักการทางการแพทย์ในนิยายเรื่องนี้บางส่วนไม่ได้อิงตามความเป็นจริงนะคะ**

ความทรงจำที่ 1

   บางทีเขาเองก็หลงลืมอะไรบางอย่างไปเหมือนกัน

   จริงสิ! ของอย่างพวกกุญแจบ้าน กระเป๋าสตางค์ หรือแม้แต่ของควรจะถือในมือให้สมชื่ออย่าง ‘มือถือ’  พอคิดได้ก็ตะปบกระเป๋ากางเกงพลางร่ำไห้อยู่ในใจเงียบ ๆ
   ลืมอีกแล้วจริง ๆ ด้วยสิ...หลังงานเลี้ยงทีไรเป็นแบบนี้ทุกที

   ย้อนกลับไปเมื่อวานในงานเลี้ยงปิดไตรมาสที่สองของบริษัท ณ ผับบาร์ใจกลางเมืองหลวง  เสียงพูดคุยเฮฮาดังไม่หยุดไม่หย่อนร่วม 4–5 ชั่วโมง  เขาเองก็จำไม่ได้ว่าหัวข้อสนทนาส่วนใหญ่คืออะไร  รู้แต่ว่ายกดื่มและชนแก้วกับเพื่อนร่วมงานทุกคนที่ขวางหน้า  เมาเหมือนหมาระหว่างรับโทรศัพท์จาก...เอ่อ....ตอนนั้นใครโทรมานะ?  แต่คิดไปก็เท่านั้นอย่างไรมือถือเจ้ากรรมมันก็หายไปแล้ว

   “สวัสดีค่ะพี่อโณ” เสียงสดใสจากเคาน์เตอร์เรียกให้เขาหันกลับไป “แหม วันนี้หน้าตาไม่สดชื่น  แฮงค์เหรอคะ?”
   “หนักกันขนาดนั้นไม่แฮงค์ก็เกินไปครับ” ชายหนุ่มตอบยิ้ม ๆ “พี่ผงกหัวสามทีรู้ตัวอีกทีก็อยู่ที่ห้องแล้ว  แท็กซี่เขาคงขับนิ่มมากเลยน่ะครับ”
   “ฮ่า ๆ คราวหน้าก็เบา ๆ กันหน่อยเถอะค่ะพี่” เขาไม่ได้โต้ตอบอะไรนอกจากยิ้มให้เธออีกครั้งแล้วเดินต่อเข้าไปในทางเดินกล่องสี่เหลี่ยม
   รองเท้าหนังกระทบกับพรมสีเทาเป็นจังหวะสม่ำเสมอ  เสียงเพลงเบา ๆ จากห้องสี่เหลี่ยมแต่ละห้องดังลอดออกมาตีกัน ไทยบ้างฝรั่งบ้าง  เขาฮัมตามเฉพาะท่อนที่รู้จักในขณะที่มือขวาล้วงเอาป้ายพลาสติกขึ้นมาคล้องคออย่างลวก ๆ ไม่ได้สนเลยว่าจะเกยออกมานอกปกเสื้อหรือพันเส้นผมจนยุ่ง  กว่าจะก้มลงดูว่าป้ายมันกลับด้านก็ตอนที่เพื่อนส่งภาษามือทัก
   ชายหนุ่มยิ้มขำกับตัวเองก่อนจะพลิกแผ่นป้ายด้านที่เขียนว่า ‘หัวหน้าฝ่ายกฎหมาย อโณชา  จันทรศานต์’ ขึ้นมา

   “ว่าไงแพร  ไม่น่าเชื่อมาทำงานไหวด้วย” 
   “แหม ทำเป็นพูด  พี่อโณก็ลุกขึ้นมาได้เหมือนกันนี่คะ” เพื่อนร่วมงานรุ่นน้องเอ่ยกระเซ้าก่อนจะวางปึกกระดาษที่อ่านอยู่ลงบนโต๊ะ “ว่าแต่โทรไปทำไมไม่ติด  จะบอกซะหน่อยว่าแฮงค์ก็ไม่ต้องมาหรอก  วันนี้งานไม่มีอะไรหรอกจ้ะ”
   “เอ่อ...คือว่า” อโณชายกมือเกาท้ายทอย “พี่ลืมไว้ที่ไหนก็ไม่รู้อะ แหะ ๆ”
   “พี่อโณ!!” คู่สนทนาเอ็ดเสียงแหวว “ซื้อหวยไม่ถูกอย่างนี้บ้างนะ”
   “โธ่ ก็เมื่อคืนเมาหัวราน้ำเสียขนาดนั้น”
   “เมาทีไรลืมนู่นลืมนี่ทุกที  คราวก่อนก็ลืมรถไว้ที่ร้าน” แพรดุรุ่นพี่อย่างไม่เกรงกลัว
   “พี่เลยแก้ปัญหาด้วยการทิ้งรถไว้ที่คอนโดไงครับ  นั่งแท็กซี่ปลอดภัยกว่าแถมยังเมาไม่ขับ”
“ค่า รับผิดชอบต่อสังคมดีมาก” แพรแทบจะปรบมือให้ “แล้วนี่ปิดเครื่องไม่ใช่ว่าโดนไอ้คนที่ผับสอยไปแล้วเหรอคะ”
   “คงต้องแล้วแต่เวรแต่กรรมล่ะครับ”
   “เฮ้ย! ยอมไม่ได้อะ  มือถือเครื่องตั้งหลายตังค์พี่จะมาปล่อยเลยตามเลยแบบนี้ไม่ได้นะคะ”
   “ของมันหายแล้วจะเอาคืนได้ไงล่ะครับ” ยิ่งเห็นท่าทีปลงตกของอโณชาพวกไม่ยอมคนอย่างแพรนภัสยิ่งอารมณ์ขึ้น
   “ไม่รู้ล่ะวันนี้ว่าง  เดี๋ยวแพรจะนั่งโทรเข้าเครื่องพี่ทั้งวันไปเลย  ถ้าโจรมันเผลอเปิดเครื่องเมื่อไรรู้ตำแหน่งมันแน่” แพรกำมือถือด้วยแววตามุ่งมั่น  เห็นแล้วอโณชาได้แต่หัวเราะแหะ ๆ
ตามแต่ใจน้องเลยครับ...
   
   แพรนภัสเป็นสาววัยยี่สิบเจ็ดผู้ไม่ยอมคนและกัดไม่ปล่อย   ในด้านหน้าที่การงานหล่อนเป็นผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายกฎหมายในทีมของอโณชา  ถึงจะเรียกว่า ‘ทีม’ ก็เถอะ จริง ๆ มีกันแค่สองคนเท่านั้น  อีกะแค่บริษัทนำเข้าวัตถุดิบออร์แกนิกจะมีฝ่ายกฎหมายทำไมตั้งมากมาย
   “หนังสือพิมพ์ค่ะ  อัพเดทข่าวการบ้านการเมืองกันหน่อย” คนเด็กกว่าโยนม้วนกระดาษเลอะหมึกลงบนโต๊ะ “เดี๋ยวแพรไปชงกาแฟพี่จะเอาอะไรไหม ?”
   “ไม่ล่ะครับ” อโณชาตอบอย่างสุภาพขณะเขี่ยม้วนกระดาษออกจากกัน “อ่า...นโยบายเพิ่มภาษี”
   “ได้ยินมาเดือนสองเดือนแล้วไม่คิดว่าจะเอาจริงเหมือนกันค่ะ” เสียงก๊องแก๊งของถ้วยกาแฟดังไม่หยุด  ถึงจะติดภารกิจแต่แพรก็ไม่วายให้ความเห็น “รอดูประชุมคราวหน้าได้เลยค่ะ”
   “นอกนั้นก็ไม่มีข่าวอะไรน่าสนใจเลยนะครับ” อโณชาม้วนหนังสือพิมพ์ธุรกิจก่อนจะหยิบข่าวทั่วไปขึ้นมาดู “อุบัติเหตุช่วงนี้เยอะจริง ๆ”
   “พี่นี่ไม่อัพเดทเลย” อโณแว่วเสียงจุ๊ปากเหมือนจิ้งจก “ช่วงนี้เขาฮิตมิจฉาชีกแก๊งค์ใหม่จ้า”
   “หือ? แก๊งค์ใหม่?”
   “ก็ที่มันแกล้งทำเป็นพวกเงินกู้นอกระบบไปทวงหนี้เหยื่อไงพี่  ไอ้เหยื่อนั่นก็พวกมันทั้งนั้นแกล้งโอดครวญล่อพลเมืองดีเข้าไปห้าม” อโณสัมผัสได้ว่าแพรนภัสคนกาแฟในแก้วดังขึ้น น้องแกคงจะอินมากจริง ๆ “พอเดินเข้าไปปุ๊บก็เข้าทางมันเลยไง! ลากเข้าที่อโคจรไถตังค์ซะเกลี้ยงแล้วค่อยปล่อยกลับ”
   “โห แย่เลยนะครับ”
   “เพราะจงใจเล่นพลเมืองดีเนี่ยแหละถึงได้น่ากลัว” ตุบ! แก้วกาแฟวางที่โต๊ะฝั่งตรงข้ามของอโณ “โดนเล่นไปหลายคนแล้วด้วยค่ะ”
   “ถ้าจับได้เร็ว ๆ ก็ดีสินะครับ”
   “เออนึกออกแล้วค่ะ! มีอีกข่าวที่กำลังฮิต”
   “เอ๋ อะไรเหรอครับ ?”
   “น้องXXเลิกกับพี่YYแล้ว  แพรอุตส่าห์เชียร์คู่นี้อะพี่!! โคตรเสียใจเลยเห็นว่ามีมือที่สาม”
   “................”

เวลาไหลผ่านไปเชื่องช้าเมื่อไม่มีงานให้สะสาง  พอคล้อยบ่ายเข้าหนังตาอโณชาก็หนักอึ้งแทบไหลลงมาอยู่ที่คาง  ชายหนุ่มผงกหัวแล้วผงกหัวอีก  แอร์เย็น ๆ ก็เป่ากดหัวให้ไหลลงไปเรื่อย ๆ และวินาทีที่มันกำลังจะสัมผัสโต๊ะนั่นเอง...

“พี่อโณ!!”
เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือก “พี่เปล่าหลับนะครับ!”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นค่ะพี่!!” ไม่ใช่เรื่องนั้นแล้วมันเรื่องอะไรกันล่ะ  วอลลุ่มน้องระดับเดียวกับเวลาตะโกนด่าชัด ๆ  คนเด็กกว่าโบกมือไปมา “มือถือพี่โทรติดแล้ว”
“อะไรนะครับ ?” อโณชาอ้าปากหวอก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้  เสียงรอสายดังลอดออกมาให้เงี่ยหูฟังเกือบนาที “นานขนาดนี้เขาคงจะไม่รับ...”
“ฮัลโหล”
รับด้วยแฮะ!
อโณตาลุกวาว ไม่บ่อยนักที่จะมีเคสมือถือหายแล้วได้คืน
“สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นเพื่อนเจ้าของมือถือที่คุณ....”
“โอ้! ผมกำลังงงว่าจะติดต่อไปเบอร์ไหนเลยเนี่ย คุณ...เอ่อ” เดาว่าพนักงานกำลังก้มอ่านชื่อที่เมมไว้บนหน้าจอ “คุณแพร?”
“ค่ะ”
“คุณคงเป็นลูกค้าร้านของเราเมื่อคืนแน่ ๆ  ผมว่าแล้วเชียว” ปลายสายรีบอธิบายจนลิ้นพันกัน “ผมไม่ได้จะขโมยนะครับ แต่พอดีแบทมันหมดเพิ่งได้ชาร์จ”
“ดิฉันเข้าใจค่ะ  ขอบคุณที่เก็บไว้ให้นะคะ”
บทสนทนาดูราบรื่นกว่าที่คิดด้วยการพูดจาฉะฉานครบประเด็นของแพร  สรุปว่าเมื่อคืนนายอโณชาเมาและโง่ทำมือถือตกไว้ในห้องจัดเลี้ยง  เป็นบุญล้นพ้นที่ผู้จัดการร้านเป็นคนมาเจอและมอบหมายหน้าที่ให้ลูกน้องติดต่อเจ้าของมารับคืน  หลังจากนัดแนะกันเรียบร้อยอโณชาก็ถอนหายโล่งอก นึกว่าจะไม่ได้คืนเสียแล้ว

“พี่อโณก็หัดรักษาของบ้างนะคะ  รอบนี้ถือว่าโชคดีมาก”
“จ้า ๆ พี่ลืมรอบนี้รอบเดียวพอแล้ว” อโณตอบเนือย ๆ “บ่นเป็นแม่พี่เชียว”
“เพราะพี่อโณทำตัวเหลาะแหละแบบนี้จะไม่ให้บ่นได้ไงคะ! เกิดเขาเอาคลิปโป๊พี่ในมือถือไปลงเน็ทจะทำไงคะ”
“เอ่อ...พี่ไม่เคยถ่ายนะแพร”
“แพรก็แค่ยกตัวอย่างค่ะ” ‘แต่ถ้าหลุดรบกวนส่งลิ้งค์ให้แพรด้วยค่ะ’ หญิงสาวคิดต่อแต่มิได้เอื้อนเอ่ยออกไป “หน้าตาก็ดีหัดทำตัวเท่ ๆ บ้างสิคะพี่!”
“พี่จะพยายามนะครับ” ถึงจะตอบแบบนั้น แต่ไอ้การไหลตัวไปนอนกับเก้าอี้เหมือนไม่มีกระดูกสันหลังดูยังไงมันก็ตาลุงปลงโลกชัด ๆ  แพรนภัสได้แต่ส่ายหัวปลงตามไปอีกคน

.................................................................
..........................................
......................
..........


   อโณชาเป็นคนหน้าตาดีใคร ๆ ก็พูดแบบนั้น  ผมดำเงา  ดวงตาโศก และริมฝีปากบางที่ยิ้มแย้มและเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมเสมอ  ไม่ว่าใครร่วมงานด้วยก็สบายใจทั้งนั้น  แม้ภายนอกจะดูเอื่อยเฉื่อยแต่เวลาทำงานก็เอาจริงเอาจังไม่แพ้ใคร  ไอ้เป็นที่รักมันก็ดีอยู่หรอก แต่เวลาเร่งรีบอย่างวันนี้กลับต้องเสียเวลาหลายนาทียิ้มและโบกมือลาทุกคนจนแทบจะหมดบริษัท
   ชายหนุ่มก้มมองนาฬิกาคำนวณเวลาแล้วคงไปเลทกว่านัดประมาณชั่วโมง  ยังไงพนักงานก็คงประจำอยู่ที่ร้านตลอดเวลา ไว้ไปถึงค่อยขอโทษเขาก็แล้วกัน
   รถสีดำถูกจอดนิ่งสนิทในซอยแห่งหนึ่งในเวลาสามทุ่มสามนาที  อโณชาเลือกที่จะจอดรถไกลจากร้านประมาณ 500 เมตร  เขาไม่เสี่ยงไปแย่งวนหาที่จอดกับนักท่องราตรีแน่ ๆ ถึงจะจอดได้ก็น่ารำคาญเวลาเอารถออกอีก
ตึกแคบ ๆ เรียงติดกันยาวไปตลอดทางพร้อมด้วยดวงไฟหลากสีวิบวับชวนตาพร่า  ดูเหมือนนักท่องราตรีจะยังอยู่ในระหว่างทยอยกันมาอโณชาจึงเดินสบาย ๆ ไปต้องเบียดเสียดกับผู้คน  เพลง Autotune เสียดแก้วหูไปตลอดทาง  อโณชาแหงนหน้าอ่านชื่อร้านไปเรื่อย ๆ
   ผลุบ! วัตถุบางอย่างพุ่งตัวผ่านหน้าไปทำเอาผงะ  ยังไม่จะหายตกใจดีก็มีอีกสองวัตถุตัดหน้าตามไปติด ๆ  เดี๋ยวสิ! นั่นมันคนไม่ใช่เหรอ!

   “ตามมันไปเร็ว!”
   “แม่งเอ๊ยวิ่งเร็วหยั่งกับหมา” เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายดังไม่หยุดแม้ว่าจะวิ่งห่างออกไปแล้วก็ตาม  อโณชาใช้เวลาตั้งราวห้าวินาทีก่อนจะยัดกระเป๋าสตางค์ลงในเสื้อ  ไม่รู้ล่ะ! ยังไงเงินเขาก็ต้องไม่หาย  จากที่ชมนกชมไม้มีอันต้องใส่เกียร์หมาวิ่งทั่ก ๆ

   “ช่วยด้วยคร้าบบบบบบ!” เวรกกรมอะไรของอโณชาก็ไม่รู้ไอ้หัวขบวนเมื่อครู่มันถึงได้หันกลับมาแถมยังพุ่งตรงมาทางนี้ “ผมไม่รู้ว่าคุณพูดอะไร! ปล่อยผมไปเถ๊อะ!”
   ไม่นะ! อย่าวิ่งมาทางนี้สิ!
   “ไอ้หน้าด้าน! ยืมเงินลูกพี่กูไปแล้วเสือกมาบอกไม่รู้!!”
   “ผมไม่รู้จักลูกพี่คุณ” หนุ่มเกียร์หมาตะโกนลั่น “คุณ! คุณ! ช่วยผมด้วย!”
   อะไรนะ? คุณไหน? มองซ้ายมองขวาก็ยืนอยู่คนเดียวนี่หว่า
   “ช่วยผมทีสิ ผมไม่ได้ยืมเงินอะไรเขามาเลยนะ”
   “มึงกล้าพูดว่าไม่ได้ยืมเหรอวะ!!”
   จะเถียงอะไรกันก็ช่วยไปไกล ๆ หน่อยได้ไหม!  อโณชาเห็นท่าไม่ดีไอ้ลูกหนี้นั่นทำท่าจะวิ่งมาชนเขาอยู่รอมร่อ  ขณะกำลังคิดว่าจะช่วยอย่างไรดีข่าวที่รุ่นน้องเอาให้อ่านก็ลอยวาบเข้ามาในหัว  มาถึงตรงนี้อโณก็สัมผัสถึงความไม่ชอบมาพากล  คิดสิ! ใครมันจะมาวิ่งไล่ตามหนี้กันเป็นหนังอินเดียแถวนี้  แถมไอ้ลูกหนี้ยังบอกว่าไม่รู้เรื่องมันยิ่งน่าสงสัยเข้าไปใหญ่  แผนนี้คิดว่าเนียนแล้วใช่ไหม!?
   อ่า...จิตวิญญาณพลเมืองดีเข้าสิงอโณชาในทันใด
   ปฏิบัติการขว้างงูให้พ้นคอจึงเกินขึ้น!!
   “ทางนู้นเลยครับ! ป้อมตำรวจอยู่ทางนู้นนนน” นู้นไหนให้กลับมาชี้อีกรอบยังไม่แน่ใจ  เอาล่ะ! ไหนดูสิว่าไอ้ขบวนต้มตุ๋นนี่มันจะทำอีท่าไหนพอรู้ว่ามีป้อมตำรวจแถวนะ....
   “ขอบคุณครับ!” อีกฝ่ายรับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะก่อนจะหักเลี้ยวตรงหัวมุมไม่ได้ให้โอกาสอโณชาได้แก้ตัวอะไรทั้งสิ้น  เดี๋ยวสิ!! ตกลงไม่ใช่แก๊งค์ไถเงินหรอกเหรอ!

   “เดี๋ยวกลับมามึงเจอดีแน่” พี่ล่ำบึ้กที่วิ่งตามชี้หน้าขู่เล่นเอาอโณชาขนลุกทั้งตัว  ดูสารร่างแต่ละคนแล้วคงหักคอกระทิงตกมันด้วยมือเปล่าสบาย ๆ  กะพริบตาสามทีทั้งหมดก็หายไปตรงหัวมุมถนนแล้ว  อโณชามือสั่นควานหามือถือในกระเป๋าราวเป็นคนโง่อยู่ร่วมสิบนาทีก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าที่มาอยู่ตรงนี้ก็เพราะมาเอามือถือไม่ใช่หรือไง!
   “ซวยแล้ว” เขาสบถก่อนจะตาลีตาเหลือกวิ่งไปหาผับที่ใกล้ที่สุดเพื่อขอยืมโทรไปแจ้งตำรวจ และคำตอบที่ได้ก็ชวนสลดกับความปลอดภัยในสยามประเทศเสียจริง  อโณชาลนลานวิ่งกลับออกมาที่ถนนคนเริ่มเดินเข้ามามากขึ้น  เขาชะเง้อคอมองหา ทำกระทั่งวิ่งตามไปอีกมุมของซอยที่เพิ่งชี้นิ้วไปจนแล้วจนรอดก็ยังไม่เห็นผู้ชายคนนั้น  อโณปลอบใจตัวเองว่าลูกหนี้คนนั้นอาจจะหนีรอดปลอดภัยไปแล้วก็ได้  ซอยนั้นทะลุออกถนนใหญ่ได้ด้วยสิ ถึงตอนนั้นพวกนักเลงคงไม่กล้าทำอะไร
   ยืนคอตกปลอบใจตัวเองร่วมสิบนาทีจนเห็นว่าไม่มีประโยชน์อะไร อโณชาจึงตัดสินใจกลับไปจัดการธุระตัวเองให้เรียบร้อย  โชคดีที่ผู้จัดการร้านฝากให้พนักงานจัดการเรื่องเขาเป็นอย่างดีแค่ไปยืนยันว่าเป็นเจ้าของไม่นานนักก็ได้สมาร์ทโฟนเครื่องเดิมกลับคืนมาแล้ว
   เสียงเพลงกระหึ่มจนปวดแก้วหูดังมาตลอดทางราวกับจะอัดร่างเขาให้กระเด็น  อโณชาห่อตัวให้เล็กที่สุดขณะเบียดแทรกสวนทางกับผู้คนออกมา  เวลาสี่ทุ่มถือว่านักท่องราตรีกำลังคึกคักได้ที่เลยโชคดีจริง ๆ ที่ตัดสินใจจอดรถไว้ไกล ๆ ร้าน  เดินแป๊บ ๆ ก็ใกล้จะถึงรถแล้ว
   ขณะย่างก้าวอยู่นั้นในหัวก็ยังไม่คลายสงสัยเรื่องผู้ชายคนนั้น  ตกลงเขาเป็นลูกหนี้จริง ๆ หรือว่าเข้าใจผิดกันนะ?  แล้วหนีไปได้หรือเปล่า  วิ่งเร็วอย่างกับยูเซน โบลต์ขนาดนั้นคงรอดแหละ  ไม่ ๆ ต้องรอดสิ  ไม่อย่างนั้นคงรู้สึกผิด...

   ตุบ....
   สองขาหยุดชะงัก  ดวงตาเบิกโพลง  ไร้เรี่ยวแรงจนปล่อยมือถืออันล้ำค่าร่วงลงพื้น  ในตรอกแคบ ๆ ระหว่างตึกที่อโณชาจอดรถอยู่ปรากฏร่างของคนในความคิด
   แต่สภาพไม่ใช่อย่างที่คิด...
   ร่างไร้เรี่ยวแรงเอนตัวพิงกำแพง  เปลือกตาปิดสนิท  ที่ศีรษะมีเลือดไหลจนเปรอะเปื้อนเสื้อยืดสีขาวที่ใส่อยู่
   ยะ...แย่แล้ว ทำอะไรสักอย่างสิ!
   อโณชาสูดกลิ่นคาวเลือดเข้าไปเต็มปอด  เหงื่อผุดเต็มขมับราวกับเสียสติ  เขาพุ่งเข้าตรอกเอื้อมมือเข้าไปสัมผัสตรงหน้าอกซ้าย  ขอบคุณพระเจ้า! มันยังเต้นอยู่!
   เป็นการขับรถที่เขาจะจดจำไปตลอดชีวิต  ไม่รู้ว่ากลิ่นเหงื่อของอโณชาหรือกลิ่นเลือดของผู้ชายคนนั้นที่แรงกว่ากัน แต่ที่แน่ ๆ ภายในรถอบอวลไปด้วยความหวาดกลัว

โรงพยาบาลอยู่แค่ปากทางเข้านี่เองอดทนไว้ก่อนนะ  อย่าเพิ่งเป็นอะไรเลย
   ขอร้องล่ะ

............................................................................
..................................................
......................
............


   “ปลอดภัยแล้วครับ ไม่ต้องห่วง”
   “ครับ ...คือเอ่อ...” คนพูดลิ้นพันกันจนนึกไม่ออกว่าตัวเองจะพูดอะไร “คือ..”
   “ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ  เดี๋ยวหมอให้พยาบาลเอาน้ำมาให้นะ” เห็นท่าไม่ดีคุณหมอรีบโบกไม้โบกมือเรียกนางพยาบาลเป็นการใหญ่ “เดี๋ยวก็ได้ตามไปนอนเตียงข้าง ๆ หรอกครับ”
   ถ้ามีเรี่ยวแรงเหลืออโณก็อยากจะหัวเราะกับมุกตลกของคุณหมออยู่เหมือนกัน “ผม...เฮ้อออออออออออ” สุดท้ายก็ได้แต่พ่นลมหายใจยาว ๆ นั่งเอนหลังก่อนจะรับน้ำจากคุณพยาบาลมาดื่ม
   “หมอเข้าใจ  คงจะช็อกมากสินะ  เพิ่งเคยเจออะไรแบบนี้ใช่ไหม?”
   “ก็ไม่เชิงหรอกครับ” อโณตอบไปเคล้าเสียงหอบ “แฮ่ก...ผม..แฮ่ก แค่รู้สึกว่ามันเกิดขึ้นเร็วมาก”
   “คุณฟังหมอพูดอย่างเดียวนะครับ  อย่าเพิ่งใช้แรงพูด” อโณพยักหน้าตอบรับ “ตอนนี้ผู้ป่วยปลอดภัยดีแล้วไม่มีอะไรต้องห่วงครับ  บาดแผลภายนอกมีฟกช้ำกับแผลถลอก  มีตรงหัวเข่าที่แผลลึกหน่อย หมอทำแผลให้แล้ว  กระดูกซี่โครงหัก  ส่วนเรื่องหัวอาจจะดูหนักเพราะเสียเลือดเยอะ แต่หมอเย็บแผลให้แล้ว  ส่วนเรื่องว่าจะ CT scan หรือไม่ขอให้รอดูอาการไปก่อน”
   “ครับ”
   “เห็นไหม ไม่มีอะไรเลวร้าย” คุณหมอฉีกยิ้ม “เดี๋ยวหมอเขียนใบรับรองให้เอาไปแจ้งความนะครับ  ไม่ทราบว่าผู้ป่วยชื่ออะไรครับ?”
   “เอ่อ...ไม่ทราบครับ”
   “ห๊ะ!?”
   “พูดตามตรง” อโณยกนิ้วเกาแก้มอย่างหนักใจ “ผมเองก็เพิ่งเจอเขาเมื่อกี้เองครับ”

   ตุบ
ปากกาหล่นจากมือคุณหมอ....
   ละ...แล้วจะสั่นอะไรขนาดนั้น...

........................................................................
.............................................
......................
.........


   หมอบอกว่าปลอดภัย ก็แค่ไม่ขยับมาสามวันเท่านั้นเอ๊ง!!  โอเค หมอว่าปลอดภัยก็ปลอดภัยสิอโณ
   จากที่ภาวนาตอนนี้อโณชาเปลี่ยนเป็นสาปแช่งแกมขอร้องให้ผู้ชายคนนั้นรีบฟื้นขึ้นมาเสียที  ไม่อย่างนั้นเขาคงได้ไปแอดมิทเข้าโรงพยาบาลจิตเวชก่อนเป็นแน่แท้
   สามวันแล้ว! สามวันที่อโณชาทิ้งเวลาหลังเลิกงานอันแสนมีค่ามานั่งในห้องขาว ๆ เฝ้าผู้ชายที่ไม่รู้จักกระทั่งชื่อ ใช่! เพราะไอ้ ‘ไม่รู้จักกระทั่งชื่อ’ เนี่ยแหละถึงได้เป็นปัญหา  กระเป๋าเงินถูกขโมย รื้อค้นตัวแล้วก็ไม่เจอบัตรอะไรที่ระบุตัวตนได้เลย  สรุปง่าย ๆ ว่าทำอะไรไม่ได้นอกจากรอให้ฟื้นแล้วเรียกญาติมาดูแลต่อ
   เสียงพลิกหน้าแมกกาซีนและเครื่องปรับอากาศเป็นเพียงสองสิ่งที่จะได้ยินภายในห้องสี่เหลี่ยม และเมื่อถึงหน้าสุดท้ายอโณชาก็ถอนหายใจออกมายาว ๆ กับความเบื่อหน่าย  เขาเองก็ไม่ใช่คนดีอะไรนักหนาแต่จะทนใจดำทิ้งขว้างก็ทำไม่ลง  ความรู้สึกผิดถูกกวนตะกอนขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเมื่อมองคนบนเตียง  จะให้หลอกตัวเองว่าไม่ได้มีส่วนร่วมกับเรื่องนี้ก็ทำไม่ลง
   ตอนนี้ก็ทำทุกวิถีทางแล้ว ทั้งแจ้งตำรวจทั้งแชร์ข้อมูลทางโซเชียลแต่เหมือนจะไร้วี่แวว  คงต้องรอให้ฟื้นขึ้นมาเท่านั้น
   อโณเขี่ยกระดาษโฆษณาในแมกกาซีนไปมาก่อนจะลุกขึ้นยืนยืดเส้นยืดสาย  นี่ก็ปาเข้าไปจะสามทุ่มแล้วคงถึงเวลาที่เขาจะได้กลับบ้านสักที  เขาลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินตรงไปที่เตียงคนไข้ใช้เวลาครู่ใหญ่สำรวจใบหน้าคนบนเตียงเผื่อว่าจะมีรอยชี้เฉพาะบุคคลอะไรเพิ่มเติมเพื่อให้ง่ายต่อการประกาศหา
   อายุน่าจะราว ๆ 20 กลาง ๆ ดูเด็กกว่าอโณชาที่ปาเข้าไป 29 แล้ว  ผมสีน้ำตาลอ่อนยุ่งเหยิงยาวระต้นคอ  ผิวคล้ามแดดตกกระที่จมูกและแก้ม  เรื่องตาโตตาตี่อโณไม่มั่นใจนักเพราะจำไม่ได้ว่าตอนปกติอีกคนหน้าตาเป็นอย่างไร  จริง ๆ ก็อยากจะเห็นลูกตาเขาอยู่เหมือนกัน  ดังนั้นช่วยลืมขึ้นมาสักทีเถอะ

   “อุ๊ย!” พยาบาลสาวอวบที่ประตูอุทานขึ้น “วันนี้จะกลับแล้วเหรอคะ?”
   “ดึกแล้วน่ะครับ” อโณมองถุงน้ำเกลือที่เธอนำมาด้วย  นี่ถ้าขอให้เธอเติมน้ำเกลือให้เขาบ้างจะได้ไหมนะ “อยู่ไปเขาก็ไม่ฟื้นสักที”
   “พูดจาตัดพ้ออย่างกับงอนกันเลยนะคะ” หล่อนยิ้มขำ “ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จักกันแท้ ๆ คุณอโณนี่เป็นคนดีจริง ๆ”
   “ไม่หรอกครับ”
   ดวงตาโศกก้มหลบเล็กน้อย  ที่ตอบไปนั่นไม่ใช่ถ่อมตัว  อโณรู้ดีอยู่แก่ใจว่ามันเป็นแค่ความเห็นแก่ตัวของตัวเอง  สามวันที่ผ่านมาจะทำอะไรเขาก็มัวแต่พะวงถึงแต่เรื่องนี้จนไม่เป็นอันทำอะไร  กลับไปนอนก็นอนไม่หลับ  ดังนั้นสิ่งที่จะทำให้เขาสบายใจที่สุดก็คือการมานั่งเฝ้ารอจนกว่าเหยื่อจะตื่นขึ้นมา  ถ้าไม่เรียกเห็นแก่ตัวก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว
   “แหม หลับสบายเชียวนะคะ” หล่อนเอ่ยทักคนหลับบนเตียงขณะกำลังเปลี่ยนถุงน้ำเกลือ  มือป้อม ๆ นั่นดูคล่องแคล่วกับงานมาก
   ใช่ครับ...สบาย  ปล่อยไอ้อโณชาเครียดเป็นบ้าอยู่คนเดียว
   “เขาไม่ขยับนานมากเลยนะครับ  จะไม่เป็นไรจริง ๆ เหรอครับ”
   “เชื่อคุณหมอสิคะ  ไม่เป็นอะไรหรอกค่า  อาจจะเสียเลือดเยอะเลยต้องใช้เวลาพักผ่อนซ่อมแซมตัวเองนานไปหน่อย”
   “คงไม่...เอ่อ...เป็นเจ้าชายนิทราใช่ไหมครับ?”
   “โอ๊ย ไม่หรอกค่ะ” เธอหยิบปากกาขึ้นมาขีด ๆ เขียน ๆ “พรุ่งนี้ก็คงฟื้นแล้วล่ะค่ะ  หลับเต็มอิ่มแล้วเนอะ”
   “ผมก็ภาวนาให้เป็นอย่างนั้นครับ”
   ดูพ่อคนป่วยสิหลับตาพริ้มประหนึ่งฝันดีตลอดเวลา  ยิ่งตอนคุณพยาบาลเอื้อมมือไปจัดผ้าห่มให้ยิ่งน่าหมั่นไส้  นึกว่าตัวเองเป็นเจ้าชายหรือไงน้า~

   “โอ๊ะ! คุณอโณจะกลับแล้ว  ลงไปพร้อมกันเลยไหมคะ” เจ้าหล่อนปิดปากหัวเราะ “สาว ๆ ข้างล่างแอบซื้อขนมมาให้น่ะค่ะ”
   “ไม่รบกวนดีกว่าครับ แต่เดี๋ยวผมเดินไปเป็นเพื่อนคุณพยาบาลนะครับ”
   “ปากหวานแบบนี้เดี๋ยวดิฉันก็กลับบ้านไปหย่าสามีหรอกค่ะ” อโณยิ้มขำกับความขี้เล่นของหล่อน  มาอยู่แค่สามวันคนกะดึกก็รู้จักอโณชากันหมดแล้ว  แถมยังมีสาว ๆ จ้องกันตาเป็นมันสะกิดกันยิก ๆ ทุกครั้งที่เดินผ่าน  พยาบาลสาวเจ้าเนื้อคนนี้ดูจะคุยง่ายที่สุดแล้ว  อาจเพราะเธอไมได้คิดอะไรกับเขาเลยสะดวกใจมากกว่า
   ร่างท้วม ๆ เดินไปจัดนู่นจัดนี่ตรวจความเรียบร้อยของห้องก่อนจะเปิดประตูออกแล้วเรียก “ไปกันเถอะค่ะคุณอโณ  โอ๊ะ! รบกวนปรับแอร์ให้เป็น 26 องศาให้หน่อยได้ไหมคะ”
   อโณชาพยักหน้ารับก่อนจะเดินย้อนกลับไปที่รีโมทแอร์บนหัวเตียงคนไข้  ขณะที่ยกแขนขวาขึ้นมาจู่ ๆ ก็ถูกดึงลงไปชั่วขณะ.....

   “อ๊ะ!” อโณชาสะดุ้งเฮือกแล้วหันขวับไปยังมือซีด ๆ บนข้อมือตัวเอง
   ใบหน้าบนเตียงบิดเบี้ยว  แพขนตากะพริบอย่างยากลำบาก  ก่อนริมฝีปากแตกแห้งจะอ้าพะงาบ ๆ
   “นะ...หนาว..”

   เห็นหน้านิ่ง ๆ แต่ภายในใจของอโณกรีดร้องราวกับเสียสติ  แข้งขาสั่นพั่บ ๆ แทบทรุดลงไปนั่งข้างเตียง  ช้ากว่าคุณพยาบาลไปหลายขุมเพราะตอนนี้เธอพุ่งเข้าไปชาร์จผู้ป่วยเรียบร้อยจับขยับปรับที่นั่งเป็นตุ๊กตาเลยทีเดียว
   “คุณอโณคะ!” กว่าจะได้สติก็ตอนเธอเรียกเนี่ยแหละ “รินน้ำให้แก้วหนึ่งสิคะ”
   “ครับ ๆ” ทำตัวไร้ประโยชน์มานานอโณชาจึงตั้งใจรินน้ำอย่างสุดฝีมือปริ่มขอบแก้วอย่างสวยงามน่าดื่มเสียไม่มี
   นิ้วอวบ ๆ ของพยาบาลสาวเอื้อมไปกดบนอินเตอร์คอมพร้อมกรอกเสียงลงไป “ห้องXXXผู้ป่วยฟื้นแล้วรบกวนตามคุณหมออาจิณให้ด้วยค่ะ” สิ้นประโยคหล่อนก็หันมาขอร้องอโณชา “คุณอโณช่วยป้อนน้ำให้หน่อยได้ไหมคะ  ดิฉันจะออกไปเตรียมอุปกรณ์ค่ะ”
   “ได้ครับ” ตอบแบบลิ้นยังไม่ทันเข้าปากคุณพยาบาลก็พุ่งตัวออกห้องไปเรียบร้อย  เหลืออโณยืนทำหน้าโง่ ๆ อยู่ข้างเตียงเหลือบตาไปนิดเดียวก็สบเข้ากับอีกคนที่จ้องมาอยู่แล้ว  เป็นไงล่ะอโณที่สงสัยว่าตาโตหรือตาตี่ก็ได้คำตอบสมใจแล้วใช่ไหม  เขาขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่ายแล้วจรดแก้วลงกับปากแห้ง ๆ ที่พะงาบอยู่
   ผู้ชายคนนั้นดื่มน้ำไปได้แค่ครึ่งแก้ว อีกครึ่งที่เหลือไหลหกเต็มเสื้อจนอโณอยากจะเขกหัวตัวเอง  ขนาดป้อนน้ำยังไม่มีปัญญาทำดี ๆ เลย  เขาหยิบทิชชูที่หัวเตียงมาซับปากให้คนป่วยเป็นการใหญ่
   “คุณ...” ปากก็พะงาบ ๆ ไป  ตาก็ลืมแทบไม่ขึ้น “เป็นใคร?”
   คำถามถูกต้องตามหลักละครไทยทุกประการ ซึ่งอโณชาไม่แปลกใจเท่าไหร่นัก  เขายิ้มปลอบอีกฝ่าย “ผมชื่ออโณชา  เป็นคนพาคุณมาส่งที่โรงพยาบาลเองครับ”
   คิ้วหนา ๆ ขมวดเข้าหากันเหมือนพยายามนึก “ผม....อยู่โรงพยาบาล?”
   “ครับ คุณโดนคนตามทวงหนี้ทำร้ายแถว ๆ ถนนXX”
   “หนี้?” เขาเอียงคอ “ผมเป็นหนี้ด้วยเหรอ?”
   อโณชาเกาหัว ....แล้วผมจะรู้ไหมล่ะครับ
   “เอาเป็นว่าคุณปลอดภัยแล้ว  อย่าเพิ่งออกแรงพูดอะไรเลยครับ  คุณหมอจะมาแล้ว” อโณชาตัดบทแต่เหมือนอีกฝ่ายจะยังสงสัยไม่เลิก  คิ้วแทบผูกกันเป็นปมอยู่แล้ว
   “ผมขอถาม...แค่ก ๆ” ดูเอาเถอะสภาพนี้ยังจะพูดไม่เลิกอีก “ขออีกแค่คำถามเดียว”
   “ครับ ?” อโณก้มลงไปใกล้เตียงผู้ป่วยเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายต้องออกแรงพูดเสียงดัง  ค่อย ๆ เงี่ยหูฟังคำถามสุดท้ายที่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด...



   “ผมเป็นใคร ?”


   ดะ...เดี๋ยวสิ  ไม่ต้องละครไทยครบสูตรขนาดนั้นก็ได้นะ....


TBC

สวัสดีค่ะ
ในที่สุดก็ได้เปิดเรื่องใหม่สักที  ตื่นเต้นมากค่ะ//สั่น
อยากลองเขียนอะไรแบบนี้ดูบ้างค่ะ  บอกไว้ก่อนเรื่องนี้ไม่ใช่นิยายตลกแบบที่ผ่านมานะคะ ไม่ได้หมายความว่าเครียดนะคะ แค่ไม่ยิงมุกโบ้มๆเท่านั้นค่ะ  เผื่อคนอ่านคาดหวังนิยายตลก  เราหมดมุกแล้วค่ะ ที่ผ่านมายิงมากไป 5555555555
ยังไงขอฝาก ► หลง (มา) รัก ◄  ไว้ด้วยนะคะ

คิดถึงคนอ่านมากค่ะ  ใครเพิ่งหลงเข้ามาก็ฝากตัวด้วยนะคะ //กอดกระดูกซี่โครงแตก

ป.ล.อย่างที่คำเตือนแจ้งไว้ การแพทย์เรื่องนี้จะบิดเบือนหน่อยนะคะ  เราอยากเขียนอะไรละครไทยแบบนี้มากจริงๆ ฮืออออออออ TvT

[fammi50]

เรื่องใหม่ๆๆๆๆๆ กรี๊ดดดดดดดดด ติดตามค่าาาาาาาา

 

[ssipra]

จับจองพื้นที่กับเรื่องใหม่ 

[sirin_chadada]

ก็ตลกอยู่นะ แต่ไม่ถึงกับฮากระจายเท่านั้นเอง
ตกลงว่าเหยื่อของอโณชา เอ๊ะ ฟังดูแปลกๆ ฮา ความจำเสื่อมจริงอ่ะ ไม่ได้แกล้งใช่มั้ย
รออ่านว่าอโณจะทำยังไงต่อละทีนี้
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

[ナマケモノ～ず]

เปิดเรื่องมาไท้ไทยเนอะ

แต่เราปลื้มปริ่มมาก ที่อินดิโก้ซังมาเปิดเรื่องใหม่

ยินดีต้อนรับกลับครับ

[Cappello]

เยสส เรื่องใหม่

 

[anntonies]

เรื่องนี้พระเอกจนมั้ยคะ 5555555555555555

[B52]

เรื่องใหม่ ดีใจที่ได้อ่านงานเขียนของคุณค่ะ

[NewYearzz]

  

[hello_lovestory]

ผมเป็นใคร อ๊ากกก ช็อคนะเนี่ย คุณคนไข้แกล้ง อโณแน่ๆ

[jaja-jj]

ขอที่รวยกว่าคินกะพีภาพนะคะ  สงสาร 55555
ยินดีต้อนรับกลับนะคะ
เรื่องนี้เปิดจองเมื่อไหร่คะจะได้เตรียมตังถูก 5555

[Dark_Noah]

เราเชื่อในชื่ออินดิโก้ค่ะ ไม่เคยดราม่าให้ทรมานใจเลย ถึงบอกไม่ตลกยังไงก็ฮาแน่นอน 

[Mouse2U]

ติดตามจ้า..^^

[brenda]

ติดตามค่าาาา ^_^

[Cappello]

คราวนี้ขอพระเอกรวยๆนะฮะ

ไม่อยากให้เจอชะตาเดียวกันกับพี่ภาพกะภคิน
ฮา....

[aiLime13]

ไม่ตลกแต่ทำไมอ่านแล้วขำอ่ะคะ แงงงงงงงง
55555555555555555

มาลงชื่อติดตามเรื่องใหม่ด้วยคนค่ะ
พี่อโณน่ารักมากเลย ฮืออออออ ทำไมอ่านไปแล้วรู้สึกอยากฟัด 

ตกลงคุณเหยื่อ(?)นี่จำตัวเองไม่ได้สินะคะ
แหมมม ถึงขนาดนี้แล้วก็อยากลุ้นอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ 5555
อยากรู้ว่าละครไทยเรื่องนี้จะเป็นยังไงน้า? ตื่นเต้นมากโลยยย ฮริ้งงง >_<

[skullpor]

ตามมาฉลองเปิดเรื่องใหม่ค่าาา

เราติดตามคุณตั้งแต่เรื่องแรกเลย และจะติดตามต่อไปค่ะ

[Rabity]

เรื่องใหม่มาแว้วววว

[monetacaffeine]

คนก่อนๆแค่จน แต่คนนี้เล่นเอาเป็นหนี้แถมความจำเสื่อมซะเลย!
เป็นพัฒนาการของพระเอกที่....... คืบหน้าที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาจริงๆค่ะ /หัวเราะแห้งแล้ง
แต่ก็ชอบนะคะ~~~ แหวกแนวดีเช่นกัน แฮ่ เปิดเรื่องมาก็ละครไทยจริงด้วย
แบบนี้คุณอโณคนอึนต้องรับภาระ(?)ไปเลี้ยงดูแหงเลย - .... - ... รอลุ้นกันต่อไปค่ะ คนนี้ก็ขี้ลืม อีกคนก็ความจำเสื่อม
อื้อหือ ไม่รู้จะรักกันยังไงจริงๆ T ^ T

เป็นกำลังใจให้พี่พาร์นะคะะะ คราวนี้มาทันออนแอร์ด้วยแหละ /เรื่องก่อนๆอ่านตอนจบแล้วตลอดเลย ; - ;
จะคอยเม้นทุกตอนเลยค่ะะะะ รักมากมาย 

ปล. เห็นคำว่าดวงตาโศกปุ๊บนี่นึกถึงลูกชายพี่พาร์ปั๊บเลยค่ะ ฮิๆ นิสัยก็เทนชิ๊เทนชิด้วย
แบบนี้จะแอบยั---- /สัญญาณขาด 555555555555 จะรอติดตามตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ ♡

[stickyyrice]

มาลงชื่อตามฮ่ะ

จะเป็นไงหนอ ว่าไม่ฮาเเต่อ่านเเล้วทำไมขำ

[May@love]

กรี๊ดกร๊าดเรื่องใหม่มาแล้ว

เรื่องนี้บอกจะไม่ฮา แต่เราอ่านก็ขำนะ

ปล.เรื่องนี้มาครบจะครบสูตรละครไทย โดนทำร้าย ความจำเสื่อม. แล้วต่อไปเมื่อรักกัน
กลายเป็นทายาทเศรษฐี มีพระคู่มั่น เค้าจะเตรียมทิชชู่ซับน้ำลาย เตรียมความฮาให้พร้อม

[EoBen]

คงต้องดูแลกันอีกยาววว

[Snowermyhae]

เฝ้ารอเรื่องใหม่คุณ Indigo มานานแล้วค่ะ เห็นในแฟนเพจนึกว่าฝันไป ฮาาาา ว่าแต่เรื่องนี้กินเด็กเหรอคะ งานดีมาก T v T

[becrazie]

คุณอโณต้องรับไปเลี้ยงมั้ยเนี่ย

[Orange151987]

  รอตอนต่อไปนะคะ

[Junekid]

เย้ เรื่องใหม่ของคุณindigoมาแล้ว

[Infinity 888]

รอติดตามค่ะ

แกล้งความจำเสื่อมป่ะเนี่ย

[P.PAN]

  อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ในที่สุกก็เปิดเรื่องใหม่ คิดถึงคุณIndigoมากมายยยย

พี่อโณน่ารักม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก มีบางอารมณ์แอบคล้ายอิพี่ภาพ(ตรงที่หน้ามึน 555555)

คนนึงก็เป๋อเหลออหลงๆลืม ส่วนอีกคนก็ความจำเสื่อม

มันส์ละค่ะงานนี้ 

[mirin]

ว้าวๆเรื่องใหม่ ติดตามๆ