หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37

[EoBen]

คุณอโณ เซ็กซี่มาก นิ้วเกี่ยวผมทัดหู แค่คิดก็น้ำลายไยยย้อยยย แล้ววว หลงฟินหลายตอนติด เบนก็ฟินมาติดๆค่ะ

[Yundori]

ความรักหวานชื่นมากกก
คุณอโณคือเซ็กซี่อ่ะ ใครได้เป็นแฟนคือเด็ด
แถมหลงยังจะมาซื่อๆ บื้อๆอีกนะ
เวลาอย่างนั้นใครเขาให้ซื่อบื้อกันฮะหลงงงง
แต่น่ารักอ่ะ ไม่ว่าจะเป็นคุณอโณ หลง หรือเก๋ากี้
โอ้ยยยย อ่านแล้วเขิน 

[mild-dy]

 

[alternative]

เลือดกำเดาแทบจะหยดแทนหลงเลย
เซ็กซี่ขยี้ใจดีแท้คุณอโณ

ไอ้ฐานพีระมิดอย่างหมาหลงนี่เหิมเกริม ดีแล้วที่เก๋ากี้เอาพุงทับสั่งสอน

[TachibanaRain]

แอร๊ หลงงงงงงอิเด็กโดนสปอยยล์ งืออ ทำไมคุณอโณต้องเอาใจขนาดนี้ด้วยคะหมั่นไส้หมาโข่งจริงๆ

[๐๐ตะวัน๐๐]

แอร๊ยยยยยยย คุณอโณน้อนแรงสุดๆ

[Fragrant]

ทำไมเป็นแฟนกันแล้วหลงแสดงออกเยี่ยงนางเอกละครแบบนี้ 55555 #ขำแรง

[gayraygirl]

คุณอโณทำเราหื่นเลยเนี่ย 

[นอนกินแรง]

นี่หลงคุณอโณตามหลงแล้ว ดีจังเลยค่า หลงก็คงความเป็นหลง น่ารักปนฮาอยู่เรื่อย 555555 ชอบค่า สู้น้าา

[smileduck007]

อิจฉาหลงมาก โฮรววววว 

[Rebtur]

โฮ่ยยยย คบกันแล้วน่ารักขึ้นเป็นกองงงง สำหรับคุณอโณชานะคะ 55555555555
ส่วนหลงมันบื้อๆซื่อๆใสๆน่ารักอยู่แล้วอ่ะ คุณอโณนี่นอกจากน่ารักขึ้นก็ดูช่างยั่วขึ้นด้วย
โซแดมฮอตจริงๆล่ะค่ะ แอร๊ยยยยยย รอตอนต่อไปของคู่นี้อยู่นะคะ<3
ปล.มีความรู้สึกเหมือนมาม่ากำลังมาเลยแฮะ 

[Indigo]

ความทรงจำที่ 26

   “เอ็งลงต้นไม้เสร็จแล้วเหรอ”
   “เรียบร้อยแล้วครับ”

   สมานเอามือล้วงกระเป๋าวางมาดข่มลูกจ้างที่นั่งยองๆ มือเปื้อนดิน  วันนี้เขาซื้อเฟื่องฟ้ามาลงหวังจะเติมสีสันให้สวนบ้าง  เท่าที่ดูก็ไม่ผิดหวัง  สีขาวและม่วงแซมคั่นกันไปมาในจังหวะที่ลงตัวสวยงาม  สมแล้วที่ลูกจ้างพม่าคนนี้มันเป็นคนสวนเก่า แต่สมานจะไม่ชมมันเยอะจนเหลิงหรอกนะ

   “เดี๋ยวเอ็งล้างมือแล้วเข้ามาดื่มน้ำท่าซะ  ข้าให้พักก่อน”
   “ครับลุง”
   ไม่ต้องมีคำชมหรอกแค่เห็นลุงหน้าบานแบบนั้นก็รู้แล้วว่าแกพอใจกับผลงานขนาดไหน  แถมยังเสนอเวลาให้นั่งเล่นด้วยมีเหรอหลงจะพลาด  ชายหนุ่มร่างสูงขยับข้อเท้าที่ยังปวดไปมาก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจ มองผลงานตัวเองอย่างภาคภูมิใจ
   หลงชอบทำสวนและคิดว่าตัวเองทำได้ดีเลยแหละ  ต้นไม้งอกงามไม่ได้เกิดจากการรดน้ำเพียงอย่างเดียว  ก่อนจะลงต้นอะไรก็ต้องพินิจพิเคราะห์ถึงรายละเอียด  ปลูกในดินแบบไหน  ชอบน้ำไหม  ที่ร่มหรือที่แจ้งดีกว่ากัน  แม้ไม่มีความทรงจำเก่าแต่หลงกลับทำมันอย่างง่ายดาย  คงเหมือนตอนแรกที่คุณหมอถามว่ารู้จักเมืองหลวงของอเมริกาหรือเปล่า  เขาไม่ได้สูญเสียความรู้ส่วนอื่นไปนอกจากความทรงจำ
   ทุกวันนี้ก็แอบรับจ๊อบลงต้นไม้ให้บ้านอื่นเป็นบางครั้งเพราะลุงสมานแกชอบอวดสวนหลังบ้าน  พ่อค้าแม่ค้าแถวนั้นเลยพลอยรู้จักหลงกันไปหมด  ระหว่างกำลังม้วนสายยางเก็บเสียงแป๋นแหล๋นของป้าขายขนมก็ดังเข้ามา

   “อ้าวไอ้หมาน! ลูกจ้างไปไหนซะล่ะ”
   “อยู่หลังบ้านนู่น”
   ครู่หนึ่งเสียงตะโกนก็ดังข้ามมา “หลงเอ๊ย! ป้าทำขนมมาให้กิน”
   หลงเผลอยิ้มออกมา
   การเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่มันชวนให้รู้สึกดีจริงๆ

.........................................................................
...........................................
.................
........


   นอกจากข้อตีนเคล็ดแล้ววันต่อมาหลงยังปวดคอไปหมด  จะอะไรซะอีกถ้าไม่ใช่ว่าโดนสาวน้อยนั่งทับ  ถูกกระทำย่ำยีราวกับไม่ใช่มนุษย์  ที่น่าเจ็บใจกว่าคือคุณเจ้าของที่หัวเราะระรื่นแล้วหันมาพูดว่า ‘หลงนี่สนิทกับเก๋ากี้จังนะ’
   สนิทกับผีน่ะสิครับ!
   นี่ก็หลายวันมาแล้วถึงอาการปวดจะบรรเทาลงบ้าง แต่มันก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะอยู่เฉยๆ ปล่อยให้ฝ่ายนั้นย่ำยีอีกต่อไป  มันถึงเวลาแล้วที่หลงจะเอาคืน!!

“เก๋ากี้”
วันนี้ฤกษ์ดีเป็นยิ่งนัก  ศุกร์แห่งชาติที่คุณอโณมีนัดกินข้าวกับคุณอาฝ่ายปกครอง  เหลือเวลาให้รังแก เอ๊ย! สั่งสอนแม่สาวน้อยให้รู้ที่ต่ำที่สูงกันบ้าง  หลังจัดการข้าวที่ลุงสมานห่อมาให้หลงก็มายืนกอดอกเต๊ะจุ้ยอยู่เหนือเตียงนอนแมวในองศาที่เงาดำทาบทับบนเสี้ยวหน้าของสาวน้อย  ดูคล้ายฆาตกรโรคจิตในหนัง  แววตาสีอำพันสั่นระริก
“เมื่อวันก่อนทำไว้เจ็บแสบมากเลยน้า” น้ำเสียงเย็นยะเยือกยิ่งกว่าขั้วโลกเหนือเล่นเอาผู้ถูกคุกคามเริ่มหดตัว  วันนี้ไอ้ขี้ข้ามาแปลกมาก  พอยืนค้ำหัวข่มขู่พอเป็นพิธีมันก็ล้วงกระเป๋าแล้วลงไปนั่งยอง ๆ ตามแบบฉบับจิ๊กโก๋บ้านนอก “คอยังเคล็ดไม่หายเลยนะเนี่ย”
แมวสาวมองนิ่งๆ คล้ายจะถามว่า ‘มีปัญหาอะไร’
“หึหึหึ” เสียงหัวเราะในลำคอนั้นน่าขนลุกนัก “ยังจะทำหน้าแบบนั้นอีกเหรอ  ไม่ได้รู้ตัวเลยสินะว่าตกกระป๋องไปแล้ว”
พอได้ยินคำว่า ‘กระป๋อง’ แววตาแม่สาวก็สั่นระริกไปชั่วขณะ เพราะสมองไปเชื่อมโยงกับอาหาร ซึ่งไม่ใช่!  มือใหญ่ข้างหนึ่งกดยวบลงที่เตียง  พร้อมไอ้นักเลงที่แสยะยิ้ม
“ตอนนี้ฉันกับคุณอโณเราคบกันแล้ว” แมวสาวหรี่ตามอง  บางทีมันอาจจะฟังไม่รู้เรื่องแต่นี่คือสีหน้าประจำเวลาอยู่กับไอ้หลง “ดังนั้นตอนนี้ฉันสถานะสูงเท่ากับคุณอโณแล้ว!”
“อะไรที่คุณอโณทำได้ฉันก็ทำได้!”
“เพราะงั้นจะมาออดอ้อนฉันตอนนี้ก็ไม่ว่ากันหรอกนะ ฮ่าๆ ๆ”

กริบ...
ไม่มีสักม้าวสักเมี้ยวตอบกลับมา  ที่เห็นมีเพียงแววตาเอือมระอาเท่านั้น  ไอ้นักเลงฝึกหัดชักเสียความมั่นใจ  ทำไมล่ะ!  จะบอกว่าเก๋ากี้ฟังไม่รู้เรื่องแต่ก็เห็นเมี้ยวม้าวกับคุณอโณเป็นวรรคเป็นเวรนี่หว่า  เลือกปฏิบัติกันแบบนี้ก็ได้เหรอ
ฉึบ!
หลงส่งมือยื่นเข้าไปเฉียดข้างใบหน้า  รุนแรงรวดเร็วปานจะตัดขนข้างแก้มยุ้ยไปด้วย  มันส่งสัญญาณด้วยสายตา ‘อ้อนฉันสิ’ ใส่ และวินาทีวัดใจก็มาถึงเมื่อแม่ตุ้ยนุ้ยที่นั่งนิ่งอยู่นานเริ่มมีการเคลื่อนไหว  ขยับไขมันข้างแก้มเข้ามาใกล้มือสาก
ใช่แล้ว  ออดอ้อนฉะ..

แง่ม
อ้ากกกกกกกก  แมวทรโย้ดดดดดดดด
มันชักมืออันบอบช้ำกลับมาทันทีเป็นจังหวะเดียวกับที่เก๋ากี้กระโดดออกจากเตียงอย่างรำคาญ  หลงรีบก้มสำรวจทันทีโชคดีที่เจ้าหล่อนปรานีงับเล่นไม่ได้เอาจริง  ไม่อย่างนั้นได้เลือดตกยางออกให้คุณอโณดุอีกแน่ๆ  ประเด็นคือดุหลง ไม่ใช่ดุเก๋ากี้
ตวัดตามองขวับไปยังแมวไม่รู้สถานะตัวเองอย่างเคียดแค้น แต่เก๋ากี้หาได้สนใจไม่  ขยับตูดที่ก้มดิ๊กเป็นลูกขนุนไปมาเดินดุ่มๆ อยู่บนโต๊ะโชว์พาวความเป็นเจ้าของห้องเสียให้พอ  ทั้งที่อ้วนเป็นโอ่งขนาดนั้นไหงตอนหนีไอ้หลงถึงได้ปราดเปรียวถึงเพียงนี้

พะ...พ่ายแพ้  พ่ายแพ้ยับเยิน...
แล้ววันนี้หลงก็ได้รู้ซึ้งกับความจริงที่ว่าเก๋ากี้สถานะสูงกว่าคุณอโณเสียอีก

..........................................................
....................................
.................
..........


   แม้สังขารจะไม่เที่ยงข้อตีนบวมคอเคล็ด แต่หลงก็ยังคงทำหน้าที่ของหมาที่ดีคือรอเจ้าของกลับบ้าน  มันนอนกระดิกขาโดยมีแสงสะท้อนจากจอทีวีวาบเข้าหน้าเป็นพักๆ  ละครเซทศุกร์-เสาร์-อาทิตย์เรื่องนี้ไม่สนุกเลย  หลงภาวนาให้มันรีบๆ จบสักทีเผื่อจะมีอย่างอื่นดูบ้าง
   มือไม้ที่ว่างๆ ก็หยิบเอาเอกสารทางกฎหมายที่เป็นรียูสของคุณอโณขึ้นมาอ่าน  ฝึกสะกดคำทีละตัวๆ ตามที่อาจารย์สมานสั่งสอนไว้  เดี๋ยวนี้ชักปีกกล้าขาแข็งอ่านกระทั่งภาษาราชการได้ แม้จะใช้เวลาพอควรก็เถอะ
   “ครืดดดดดด” มือข้างหนึ่งถือกระดาษ  ตีนอีกข้างก็ปรนนิบัติพัดวีไอ้ก้อนกลมที่อีกฝั่งของโซฟาไปด้วย  สาวน้อยยื่นเหนียงใต้คอให้หลงใช้นิ้วโป้งตีนสะกิดเกาอย่างมีความสุข  แถมยังส่งเสียงครางครืดๆ อีกต่างหาก
   การกระทำอาจดูเป็นขี้ข้าที่ต้องมาเกาคอให้เก๋ากี้ แต่หลงมองว่านี่คือไม่กี่ครั้งที่มันจะยืนอยู่เหนือเก๋ากี้ได้  โหยหาสัมผัสจากนิ้วเท้าของฉันเสียให้พอสิสาวน้อย หึ หึ หึ
   แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกันว่าเวลาแบบนี้เก๋ากี้จะว่าง่ายน่ารักเป็นที่สุด  แถมขนเงาๆ นั่นก็นุ่มเพลินตีนจนหลงเริ่มจะเข้าใจตอนที่คุณอโณชอบลูบท้ายทอยเขาหลังตัดผมใหม่
   ชะโงกหน้าดูนาฬิกาเหนือทีวีก็พบว่าใกล้สี่ทุ่มอยู่รอมร่อแล้ว  ก็พอเข้าใจว่าพรุ่งนี้หยุดคุณอโณเลยกลับดึก แต่ไปเจอญาติผู้ใหญ่แบบนั้นมีอะไรให้คุยขนาดนั้นเชียวเหรอ  แถมคุณอาก็ดูไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย  นึกถึงตอนเจอคราวก่อนทีไรหลงขนลุกทุกที

   ระหว่างกำลังขยับปลายเท้าเพลินๆ เสียงไขประตูก็เข้ามากระทบหู  มีหรืออย่างหมาหลงจะไม่รู้ว่าเวลาแห่งการรอคอยได้สิ้นสุดลงแล้ว  มันรีบพุ่งตัวไปที่ประตูทันที และวินาทีที่ประตูถูกผลักเข้ามานั่นเอง...

   พรึ่บ
   ลมภายนอกหอบเอากลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคย แต่ว่าไม่คุ้นเลย  หลงชะงักกึก  ทะ..ทำไมวันนี้น้ำหอมคุณอโณเปลี่ยนสูตรเป็นกลิ่นละมุด

   “อ้าว! โหลงงงงงง” พ่อคนเจ้าสำราญโผล่หน้าเข้ามาทันที พร้อมด้วยกลิ่นละมุดแรงขึ้น 200%  อโณชายืนยิ้มย้วยๆ อยู่ตรงนั้นพลางโบกมือทักทาย “เป็นงายยยย”

   ชัดเลย!  เมาไม่ต้องสืบ!

   ไม่ทันจะเอ่ยปากถามร่างนั้นก็โถมกายอ่อนปวกเปียกราวไร้กระดูกสันหลังเข้ามาทางประตู  มือขวาเกาะผนังไว้ก่อนจะเริ่มลงมือถอดรองเท้าหนังพร้อมด้วยถุงเท้าม้วนเป็นก้อน ซึ่งในยามปกติคนบ้าความสะอาดอย่างเขาจะไม่ทำเป็นอันขาด
   หลงมองร่างง่อนแง่นนั่นพยายามเดินเบี้ยวๆ เข้าห้องก็อดไม่ได้ที่จะพุ่งไปจับแขนช่วยพยุงไว้ก่อน  มือขวาของอโณชามีเพียงกุญแจรถกับซองกระดาษเอกสารเท่านั้น  ขนาดเมายังจะรับผิดชอบต่องานอีกเหรอ

   “เก๋ากี้ๆ” ริมฝีปากพึมพำเรียก “มาให้หอมหน่อยคนสวย”
   ประโยคคล้ายลุงในวงเหล้านั่นทำคุณอโณหมดหล่อไปเยอะ  โชคดีที่แม่สาวน้อยร้อยโลฯเป็นพวกว่าง่าย  เก๋ากี้โดดตุบลงบนพื้นแล้ววิ่งมาคลอเคลียที่เท้าทันที  ทีนี้ล่ะรุงรังกันไปใหญ่ทั้งแมวทั้งคนเมา  ไอ้หลงพานจะล้มลงก่อนชาวบ้านแล้ว
   “มาๆ” แม้สังขารจะไม่เที่ยงแต่คุณพ่อไม่มีวันปล่อยให้ลูกสาวเดียวดาย  ร่างสูงๆ ทรุดลงไหลไปแหมะบนพื้น  สองมือกวักเรียกเจ้าก้อนดำๆ เข้ามาพรมจูบทั่วใบหน้า “อา ชื่นใจ”

   หลงเผลอเหลือบมองตีนตัวเองพลางคิดว่ามันหอมงั้นเหรอ  ไม่สิ!  หลงเกาตรงเหนียงนะคุณอโณจูบตรงหัวหรอก  ยังไงมันก็ไม่ยอมรับว่าเป็นการจูบเท้าทางอ้อมเด็ดขาด
   “อ้า  ง่วงจัง” ยังไม่ทันหายรู้สึกผิดพ่อปลาไหลก็เอนนอนราบไปกับพื้น  ปล่อยลูกสาววิ่งดุ๊กๆ กลับเตียงไป
   “นอนตรงนี้ไม่ได้นะครับ!” ไม่ว่าเปล่ามันก้มลงไปงัดแงะอโณชาขึ้นมาจากพื้น  แม้จะทุลักทุเลจนกุญแจรถกับซองเอกสารไถลกระจุยกระจาย แต่ภารกิจก็ลุล่วงไปด้วยดีสามารถดึงคุณอโณมายืน 90 องศากับพื้นดินได้

   “เมาขนาดนี้ขับรถกลับมายังไงครับเนี่ย”
   “อาแสงขับมาส่ง  เอิ๊ก” มีสะอึกด้วย  เห็นยังตอบรู้เรื่องหลงค่อยใจชื้นหน่อย “นั่งแท็กซี่กลับไปเอารถที่ร้านแล้วม้างงง”
   ไม่น่าเชื่อว่าคุณอาหน้าโหดนั่นจะดูแลหลานดีจนหลงอดเลื่อมใสไม่ได้  มันเขยกๆ พาคุณอโณมานั่งบนโซฟาจนได้  คนเมาถอนหายใจยาวๆ ขณะที่หลงวิ่งเข้าครัวและกลับมาพร้อมน้ำเย็นๆ หนึ่งแก้ว  มันจ่อเข้ากับริมฝีปากแห้ง
   “ดื่มหน่อยนะครับจะได้สร่างเมา”
   “อื้อ” ปากอ้าพะงาบๆ พอเกาะขอบแก้วได้ก็เงยหน้าให้หลงค่อยๆ เอนแก้วตาม  สายน้ำเย็นๆ ไหลลงคอชื่นใจขึ้นเยอะ และเมื่ออโณชาขืนใบหน้าออกก็ถือเป็นสัญญาณว่าดื่มน้ำพอแล้ว

   หลงวางแก้วไว้ตรงโต๊ะกลาง  สภาพคุณอโณตอนนี้ล่อแหลมสุดๆ  ใบหน้าแดงซ่าน  ริมฝีปากที่เผยอออกตอนดื่มน้ำทำให้มันไหลเลอะไปถึงลำคอระหงลามไปถึงเสื้อเชิ้ตขาวบางๆ จนเป็นคราบ  มาถึงตรงนี้หลงก็พลอยหน้าร้อนตามลมหายใจอีกฝ่ายไปด้วย

   “ไม่ดีเลยเนอะ” คนเมางึมงำ ทำเอาหลงขมวดคิ้ว
   “อะไรไม่ดีเหรอครับ”
   “ฉันน่ะสิ” ดวงตาโศกเหลือบมองเพดาน  นิ่งไปชั่วขณะ “คนเมานี่น่ารำคาญเนอะ”
   “หา?” เอาเป็นว่ารู้ตัวว่าตัวเองเมา  คงไม่เลวร้ายนัก
   “ขอโทษนะ” เสียงนั้นงึมงำในลำคอจนหลงต้องก้มลงไปใกล้ๆ “ที่ต้องให้มาดูแลแบบนี้”
   “พูดอะไรอย่างนั้นล่ะครับ”
   “ฉันก็ไม่ชอบคนเมานักหรอก  เป็นไปได้ก็ไม่อยากดื่มขนาดนี้” ตาดำที่มองเพดานค่อยๆ กลอกลงมาด้านล่างจนมันสะท้อนภาพของชายหนุ่ม “ต้องให้หลงมาดูแลแบบนี้ทุเรศจังเลย”
   “คุณอโณ” ไม่รู้เพราะอะไรหลงถึงเปลี่ยนมาใช้เสียงสอง  อ่อนโยนยิ่งกว่าแป้งเด็กแคร์  มือวางทาบลงข้างแก้มอีกฝ่ายพร้อมกับเกลี่ยมันไปมาอย่างรักใคร่ “ไม่เป็นไรหรอกครับ”
   “อื้อ”
   “ดูแลผมมาเยอะแล้ว  ให้ผมดูแลคุณอโณบ้างนะครับ”

   หากเป็นเวลาปกติอโณชาคงอุ่นซ่านไปทั้งใจ  ทว่าเวลานี้ที่สติเลือนรางเขาจึงทำเพียงยกยิ้มพลางหัวเราะแฮะๆ อย่างอารมณ์ดีเท่านั้น  ดูท่าจะสติติดๆ ดับๆ เป็นช่วงไป  หลงมองซ้ายมองขวาหาความช่วยเหลือ  ทว่านอกจากลูกสาวสุดที่รักที่นอนส่ายหางอยู่ในเตียงวงกลมก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นอีกแล้ว  มันน่าอัดวีดีโอให้อโณชาดูนักว่าลูกสาวไม่มาช่วยเลยสักนิด!
   ‘ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน’ สุภาษิตที่เพิ่งเรียนเมื่อสัปดาห์ก่อนนู้นได้ขุดมาทบทวนอย่างรวดเร็ว  หลงนั่งอยู่ข้างๆ เพื่อเรียบเรียงว่าควรทำอะไรก่อนหลัง  ทางที่ดีควรให้อโณชาเข้านอนโดยเร็วที่สุด แต่ถ้านอนทั้งแบบนี้จะไม่สบายตัวหรือเปล่านะ

   “คุณอโณอาบน้ำไหวไหมครับ?”
   “อื้อ”
   “งั้นผมไปหยิบผ้าเช็ดตัวให้นะครับ”
   “อื้อ” หลงสังเกตว่าตาคนตอบเลื่อนลอยไร้จุดโฟกัสจึงชูสัญลักษณ์วิคตอรี่ข้างหน้า
   “นี่กี่นิ้วครับ?”
   “อื้อ”

   สรุปว่า ‘อื้อ’ ทุกคำถามสินะคุณอโณวววววว

   สภาพแบบนี้ปล่อยให้เข้าห้องน้ำคนเดียวต้องเป็นข่าวหน้าหนึ่งพรุ่งนี้ชัวร์ป้าบ  ไม่ล้มหัวฟาดพื้นก็ชักโครกล่ะ  สภาพการตายเน่าหนอนแบบนั้นไม่คู่ควรกับคุณอโณเลยสักนิด  ไอ้หลงคนนี้จะปกป้องคุณอโณด้วยชีวิต!
   คิดได้ดังนั้นมันก็คว้าแขนยาวๆ ขึ้นพาดคอ  ออกแรงยกฮึบเดียวร่างเปื่อยๆ ก็ลอยติดมือขึ้นมา  อโณชาดูบอบบางคล้ายจะแตกหักคามือ  ไม่น่าเชื่อว่าคือคนเดียวกับที่ตุ้ยท้องเด็ก  ข่มขู่คนแก่ และแบกผู้ชายตัวใหญ่กว่าเดินเป็นกิโลเมตร  รอบนี้เจ้าตัวแน่นิ่งเหมือนหลับกลางอากาศไปหลงจึงหอบหิ้วเข้าห้องนอนง่ายขึ้น

   ตุบ
   คนเมาถูกทิ้งร่างลงบนเตียง  นอนกางแขนขาเป็นกบตอนถูกทดลอง  หลงมองซ้ายมองขวาหาทางรอด จะอุ้มไปอาบน้ำก็เกรงว่าจะสะดุดหัวร้างข้างแตกได้  สมองอันชาญฉลาดเขม็งเกรียวอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสรุปได้ว่าต้องเช็ดตัวให้จะได้นอนหลับสบายๆ
   “คุณอโณรอแป๊บหนึ่งนะครับ  ผมไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้”
   “ไปไหน!” อยู่ๆ ซากบนเตียงที่นอนนิ่งก็ตะโกนขึ้น  เล่นเอาหลงคว้าปากหมับกลัวว่าห้องข้างๆ จะมาเคาะด่าได้
   “ชู่ววววว” มันพ่นลม “เบาๆ สิคุณอโณ”
   “ไอ้ไอ้ไอ” ถอดความได้ว่าไม่ให้ไป
   “แค่เอาผ้ามาเช็ดตัวเอง  รอแป๊บเดียวนะครับเดี๋ยวกลับมา”
   “จะกลับมาใช่ไหม”
   “กลับสิครับ  จะให้ผมไปนอนโซฟาหรือไง” เห็นทางนั้นเริ่มอ่อนลงหลงก็รีบใช้วิชาตัวเบาย่องลงไปหยิบผ้าขนหนูจากลิ้นชักก่อนจะพุ่งตัวออกห้องราวกับเสือชีตาร์  กะละมังซักกางเกงในถูกเปิดน้ำอุ่นใส่จนเต็ม  หลงยกมันกลับมาในห้องด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ เมื่อได้ยินเสียงคนเมาโวยวาย

   “ไปหนายยยยย”
   “มาแล้วคร้าบบบบ” เพราะรีบมากเลยเผลอทำน้ำกระฉอกเล็กน้อย  เดี๋ยวค่อยมาเช็ดแล้วกัน  ไอ้ขี้ข้าคลานเข่าเข้าไปวางกะละมังลงข้างเตียง  นั่งพับเพียบบิดผ้าให้หมาด “น้ำอุ่นกำลังดีเลยครับ”
   “อื้อ” อโณชาครางตอบ  ไม่รู้ว่ามีสติหรือเปล่า แต่เอาเป็นว่าไม่ดิ้นหนีก็ดีแล้ว

   ทีนี้ก็มาถึงจุดวัดใจเมื่อมันไต่ขึ้นมาบนเตียงและพบกับฟีโรโมนระดับทำลายล้างจนขนตากระพือ  ไม่รู้ว่าระหว่างที่หลงอยู่ในห้องน้ำไฟมันตกหรือไรคุณอโณถึงได้ทึ้งเสื้อเชิ้ตตัวบางซะหลุดลุ่ยเพียงนี้  กระดุมแหกล่างแหกบนอย่างละสองเม็ด  เหลือตรงกลางไว้พอให้เซ็กซี่ไม่ข้ามไปอนาจาร
   เอ๊ะ! แต่เช็ดตัวมันก็ต้องถอดเสื้อผ้าอยู่แล้วนี่นา
   ใช่ ๆ หลงย้ำกับตัวเองว่าทำด้วยความจำเป็น  ไม่ได้จะหลอกแต๊ะอั๋งคุณอโณตอนหลับแม้แต่น้อย  พอสรุปกับตัวเองเสร็จมันก็ยกมือไหว้ก่อนจะลงมือปลดกระดุมเม็ดสุดท้าย  เปิดแผ่นอกขาวๆ กระแทกเต็มตา
   คราวก่อนเห็นแก้ผ้าเกือบทั้งตัวก็จริง แต่ใช่ว่าจะชินนี่นา แถมลักษณะเหมือนลักหลับยังชวนใจเต้นโครมครามเหมือนปฏิบัติภารกิจลับก็ไม่ปาน  หลงโยนผ้าเนื้อบางเบาปลิวไปกับสายลม  ทีนี้ก็เหลือกางเกงสแล็คสีน้ำตาลแถมยังมีเข็มขัดให้ยุ่งยากกว่าเดิม  สองมือขยับลงจัดการถอดมันออกจากตัวล็อกช้าๆ  พอยุ่งกับช่วงล่างแล้วหลงก็หน้าร้อนผ่าวขึ้นมา

   แก๊ง  หัวโลหะกระทบพื้นอย่างเยือกเย็นราวซามูไรปลิดชีพศัตรูในดาบเดียว  หลงกลืนน้ำลายเอื้อกในตอนที่มือรั้งกระดุมออกจากรัง และวินาทีที่ซิบค่อยๆ รูดลงนั่นเอง

   “ทำอะไรน่ะ!”
   “แว้กกกกกกกก” มาเฉยๆ ก็สะดุ้งจะแย่  นี่ตะคอกใส่เลยทีเดียว  ไอ้โรคจิตยกมือไหว้ “ผะ..ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ  กะ..ก็แค่จะเช็ดตัวให้ แล้วใส่กางเกงแบบนั้นนอนก็น่าจะไม่สบาย  จะถอดแค่นั้นจริงจริ้ง! ไม่ได้คิดไปถึงเปลี่ยนชั้นในเลยนะครับ  ตัวสีเทาขอบขาวตัวนี้สวยงามเหมาะสมอยู่แล้ว  ผมไม่แม้แต่คิดจะ...”
   “พูดมาก”
   “.....”
   “ถอดกางเกงใช่ไหม”

   สิ้นเสียงไม่ต้องรอคำตอบรับคนเมาก็ยกสะโพกขึ้นจากเตียงแล้วดึงผลุบรวดเดียวออกมากองที่สะโพก  หัวสมองแล่นวิ้งๆ พยายามสั่งให้ตะเกียกตะกายถีบกางเกงออกไปให้พ้นๆ ทาง แต่คนเมาก็คือคนเมานั่นแหละ
   “เดี๋ยวผมเอาออกให้นะครับ” หลงขันอาสาทันที  ค่อยๆ ปอกลอกกางเกงออกจากขามาทีละข้าง  จนในที่สุดก็สามารถโยนมันลงไปกองข้างเข็มขัดได้ในที่สุด!

   เฮ้อออออออ ถอนหายใจยาวไปสามบ้านแปดบ้าน  ผ้าขนหนูบนตักหมาดจนแทบแห้งอยู่แล้ว  ในที่สุดก็ได้ฤกษ์ใช้เสียที  หลงบรรจงแนบมันลงบนใบหน้าหล่อๆ  แน่นอนว่าอโณชาตอบสนองด้วยการหันหน้าเข้าซบลงบนผ้าอย่างเต็มใจ  คงรู้สึกดีน่าดู
   “อื้อ” คนเมาครางอย่างขัดใจเมื่อผ้าขนหนูเลื่อนหนีไปมาทั่วหน้า  ฉับพลันมือขาวก็คว้าหมับ! แก้มซุกซบลงบนผ้าในฝ่ามือใหญ่  ถูไถราวกับออดอ้อน  ถ้าคราง ‘ครืด’ ด้วยนี่เก๋ากี้ชัดๆ
   หลงมือสั่นเทาทำอะไรไม่ถูก
คะ..คุณอโณ...
   น่าร้ากกกกกกกก  อ้ากกกกกกกกกก  น่ารักไม่ไหวแล้วววว

   มือไม้สั่นเหมือนลงแดงไม่รู้จะระบายพลุเจ็ดสีมณีเจ็ดแสงที่จุดโบ้มบ้ามในอกอย่างไรดี  พ่อแมวน้อยหลับตาพริ้มน่าเอ็นดูไม่ได้สนใจเจ้าขี้ข้าที่สั่นเป็นเจ้าเข้าเลย
   “อา ดีจังเลย” ไม่รู้ทำไมประโยคเอ่ยชมที่ออกจากปากอโณชาถึงดูลามกนัก  นี่หลงไม่ได้คิดลึกไปใช่ไหม
   “ตะ...ต้องเช็ดตัวด้วยนะครับ ฟืดดดดดด” ท้ายประโยคคือมันสูดจมูกฮึบไว้เพราะกลัวเลือดกำเดาจะไหลให้ขายขี้หน้าอีกรอบ  หลงกลั้นใจขยับผ้าอุ่นหนีใบหน้านั้น  อโณชาดูขัดใจอยู่ไม่น้อย  ทว่าเมื่อมันไต่ลงมาที่คอเจ้าตัวก็พอใจขึ้น  ขยับนอนแผ่ให้เช็ดได้ง่าย
   นี่อาจเป็นการฝึกตบะที่โหดร้ายยิ่งกว่านั่งใต้น้ำตกเหมือนจอมยุทธ์ในหนัง  หลงกลืนน้ำลายจนลิ้นแห้ง  ภาพที่เห็นค่อนข้างไม่เหมาะต่อเด็กเล็กและสตรีมีครรภ  อ้อ! บุรุษที่ไม่ใช่หลงด้วย
   อโณชาแทบเปลือยเปล่า  ทั้งเนื้อทั้งตัวมีบรีฟบ็อกเซอร์ตัวกระปิ๋วปิดอย่างหมิ่นเหม่  ร่างกายขาวๆ บิดเกร็งตามจังหวะที่ผ้าชื้นๆ ลากผ่าน  เส้นเอ็นหรือแม้แต่เส้นเลือดสีเขียวม่วงล้วนขับผิวให้น่ามอง
   ดวงตาเรียวจับจ้องทุกตารางนิ้วไม่วางตา และเมื่อลากมันลงมาที่ยอดอกร่างนั้นก็กระตุกวูบ

   “อื้อ” เปลือกตาที่ปิดค่อยๆ ปรือขึ้น  หลงกลั้นหายใจเมื่อเรียวคิ้วขมวดเข้าหากันพร้อมเปล่งเสียงแหบพร่า “หลง”
   “คะ..ครับ”

   หมับ!
   สองแขนยกขึ้นโอบรอบคอคนข้างบน  ออกแรงดึงรั้งพรวดเดียวไอ้หมาหลงก็มากองแทบอกนิ่มๆ  ยอดอกน่าสัมผัสอยู่ห่างริมฝีปากมันไปไม่กี่เซนต์สามารถใช้ลิ้นตวัดกินได้ทันที แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น!  ประเด็นก็คือกลุ่มผมสีดำสลวยที่ไถแกรกๆ กับหัวไอ้หลงนี่ไง!

   “อา  น่ารักจังเลยหลงของฉัน”

เดี๋ยววววว! หน้าที่ซุบซบมันของหลง!  คุณอโณมาแย่งทำแบบนี้แล้วมันจะทำอะไรล่ะ!!
คนว่างงานไม่รู้จะเอามือไม้ไปวางตรงไหน  จะกอดกลับแต่แค่นี้ก็แนบแน่นจนอากาศผ่านแทบไม่ได้แล้ว  เลยได้แต่นอนตัวแข็งทื่อพร้อมภาวนาไม่ให้อย่างอื่นแข็งตามไปด้วย  กลิ่นหอมผสมละมุดอัดแน่นเต็มปอดไม่รู้จะหอมหรือเหม็น แต่ถ้าเป็นกลิ่นคุณอโณหลงจะยอมดมต่อไป
จากแค่บ่าก็เริ่มลุกลามไปตามใบหู  ฟันขาวๆ ขบกัดหยอกเอินจนลมหายใจหลงชักติดขัด และก่อนจะได้ร้องประท้วงสันกรามด้านข้างก็ถูกลามเลีย  พอหดคอหนีสองมือก็ดึงรั้งลงมาใหม่  เรียกได้ว่าไร้ทางรอดอย่างสิ้นเชิง
คุณอโณไม่ได้จูบที่ริมฝีปาก  ทว่าผิวหน้าบริเวณอื่นแทบไม่รอด  จูบหยอกเหมือนออดอ้อน  เปลือกตา  สันจมูก  ปลายคาง

จุ๊บ  จุ๊บ  จุ๊บ

เสียงน่ารักๆ ดังทุกครั้งที่ริมฝีปากเลื่อนผ่าน  หลงหูอื้อตาลาย  ในใจฟูฟ่องเป็นแปรงสีฟันที่ใช้มาหกเดือนไม่ได้เปลี่ยน  ใครจะไปคิดว่าคุณอโณตอนเมาจะออดอ้อนน่ารักเหมือนเด็กน้อยขนาดนี้ แล้วผู้ใหญ่ใจสกปรกจะทนอยู่เฉยได้สักกี่น้ำ!

“คะ...คุณอโณ!” มันพยายามทำเสียงแข็งทั้งที่อ่อนแรงเต็มที
“อืม” นี่ก็ไม่ได้ฟังอะไรทั้งนั้น  ตั้งหน้าตั้งตาจูบเน้นๆ ตรงข้างขมับ
“อ๊า” หลงหลุดครางอย่างเหลืออด “ผมไม่ไหวแล้ว”
“โหลงงงงงง” ทางนั้นไหลลงมาซุกซบที่บ่าดังเดิม และนี่คือโอกาสทองในการปลีกตัว  มันกดตัวอโณชาลงกับเตียง  มือขวาหยิบผ้าขนหนูที่เป็นม่ายมานานขึ้นแนบตรงหน้าท้อง  ขัดถูอย่างรวดเร็วจนไปถึงปลายเท้า  เยส! สำเร็จแล้ว

   “ต้องใส่เสื้อผ้านะครับเดี๋ยวเป็นหวัด” ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่ามันจะตั้งสติได้  มือสั่นๆ คว้าเสื้อผ้าที่เกือบร่วงลงเตียงออกมากาง
   “อา...เป็นหวัดคงไม่ดีสินะ” แม้จะเมาแต่อโณชาก็ห่วงใยสุขภาพ  เขาชันเข่าขึ้นมาจากเตียง  แยกมันออกช้าๆ “ใส่กางเกงให้หน่อยสิ”

   คุณอโณ้วววว!  คุณอโณจะทำแบบนี้กับไอ้หลงไม่ได้นะครับ!
   หลงแทบฉีกกางเกงขาดคามือ   กางเกงในแนบเนื้อขนาดนั้นเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว!  มันสะบัดหน้าแรงๆ  ไม่! มันจะไม่ให้อารมณ์ครอบงำเด็ดขาด  ไหนบอกว่าจะดูแลคุณอโณไงเล่า
   ว่าแล้วก็สูดลมหายใจหอบกลิ่นแอลกอฮอล์เข้าไปเต็มปอด  ยกขาใส่ลงกางเกงทีละข้าง  จนในที่สุดก็รูดมันขึ้นมาถึงเอวได้สำเร็จ  โชคดีเหลือเกินที่อโณชานอนนิ่งเหมือนสิ้นฤทธิ์หลับไปแล้ว  พอใส่กางเกงได้เสื้อก็ง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วย  เสื้อตัวใหญ่ถูกยัดเข้าทางหัวพร้อมดึงแขนออกมา  เรียบร้อย!  คุณอโณเวอร์ชั่นชุดนอนครบถ้วนสวยงามน่าประทับใจ!
   ชายหนุ่มถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อย มองใบหน้าที่หลับตาพริ้มอย่างไม่รู้สึกรู้สาว่าเกือบทำเด็กมันหัวใจวายตาย  เห็นหลับสบายแบบนี้หลงก็ค่อยๆ ขยับลงจากเตียง

   หมับ!
   มือของเจ้าชายนิทราคว้าป้าบเข้าที่แขน  หลงสะดุ้งเฮือก  นี่ยังไม่สิ้นฤทธิ์อีกเรอะ!

   “หลง” คราวนี้ไม่ใช่แค่มือ  อโณชาแงะร่างตัวเองขึ้นมาเกาะอยู่ที่แขนหลง
   “........”
“อย่าไปนะ” ดวงตาโศกมีน้ำตาคลอ
“ผะ...ผม...”
“........”

“ปวดฉี่”
   ผัวะ  นอกจากไม่สนแล้วคนเมาเอาแต่ใจยังออกแรงดึงไอ้หลงกลับมานั่งบนเตียงดังเดิม  ใบหน้าหล่อแนบแก้มลงบนฝ่ามือหลับตาพริ้มเหมือนเด็กได้ของเล่น  ลมหายใจร้อนผ่าวค่อยๆ สงบลง  หลงมองใบหน้าไร้เดียงสานั่นอย่างหลงใหล
   คุณอโณตอนนอนเป็นอะไรที่น่าดูเสมอ  หลงชอบมองตั้งแต่สมัยย้ายเข้ามานอนด้วยกันใหม่ๆ แล้ว  แถมตอนนี้ยังเพิ่มออฟชั่นหนุนมือด้วยยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่  มืออีกข้างที่ว่างอยู่เกลี่ยปอยผมที่ข้างแก้มเล่นไปมา

   หลงได้ดูแลคุณอโณสมใจอยากแล้ว  หลังจากหงิกง่อยทำภารกิจล่มมาตลอดในที่สุดก็มีวันนี้
วันที่ได้ดูแลคนที่ ‘รัก’

   เพราะไม่รู้ว่าพ่อคนเมาหลับสนิทแล้วหรือยัง  หมอนมนุษย์จึงนั่งนิ่งปล่อยให้กลิ่นแอลกอฮอล์พ่นลงใส่ฝ่ามือไปเรื่อยๆ  หากได้เฝ้ามองสีหน้าสงบสุขของคุณอโณไม่ว่าอะไรหลงก็ยอมทั้งนั้น

มันเขย่าขาเบาๆ
ถ้ารอบหน้าไปตรวจแล้วเป็นนิ่วคุณหมอจะด่าไหมนะ

TBC

ช่วงนี้วาบหวิวติดๆกันเลย  เด็กอายุต่ำกว่า18ปีควรให้ผู้ปกครองแนะนำนะคะ  เรียกแม่มานั่งอ่านด้วย 555555
ตอนนี้คนอ่านอาจจะตกใจกับความพ่อพระของหลง แต่คนเราต้องมีพัฒนาการค่ะ  ในอนาคตอาจไปถึงระดับพระอิฐพระปูนได้   คอยเอาใจช่วยหลงด้วยนะคะ

เท่าที่คำนวณดูก็น่าจะใกล้โค้งสุดท้ายแล้ว
ฝากติดตามกันต่อด้วยนะคะ //เกาะแข้งเกาะขา

ป.ล.ตั้งแต่ประกาศเข้าหน้าฝนนี่ไม่ตกสักหยดเลยนะ 555555  เอาเป็นว่าพกร่มไว้กันแดดกันนะคะ  รักษาสุขภาพด้วยจ้า

[BlueCherries]

อืมมมมมมมมมมม

หลงนี่ทาสรักทรหดดีจริง ปวดฉี่ก็ปวด แต่ขยับไม่ได้ 55555555555555555555555555555555555

 

[todiefor]

รอบนี้โหลงงงงเราเลือดกำเดาไม่ไหลเว้ยยยย คึคึ

แต่ตอนนี้สงสัยสิ่งที่อยู่ในซองน้ำตาลมากฝ่าาาาาาาาาา

[หลงลำดวน]

  โหลงงงงงงเลย

[aorpp]

หืมมม คุณอโณ อ่อยอย่างนี้ น่ารักมากกกกกกก

[theG]

เดาว่าที่อโณเมาเพราะรู้ว่าหลงเป็นใครแล้วใช่ป่าววว
ออกไปกะอาแสงมาด้วย ต้องใช่แน่ๆ ฮือออ
หลงเป็นลูกครึ่งลูกเสี้ยว ทำงานด้านพฤกษศาสตร์อะไรแบบนี้มั้ยนะ

[anntonies]

เปิดตอนแรกมานั่งขำหลงกับเก๋ากี้มาก หลงเอ๊ยยยยย ทำไมแกถึงมีปมอะไรได้ขนาดนั้น
อยากจะมักใหญ๋ใฝ่สูง เอาตัวไปเทียบกับเก๋ากี้ สิบปีนะลูกเอ๊ยยย ยังไม่แน่ใจจะเทียบชั้นเก๋ากี้ได้หรือเปล่า 55555555555
ส่วนตอนนี้คุณอโณน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก ให้ดาวสิบดวง
นึกว่าจะมีฉากอึบซะบาละฮึ่มกันซะแล้ว เสียใจแรงมากกกกก แอบกังวลว่าจะมีดราม่าหรือเปล่าหว่า
คุณอโณอาจจะรู้ความจริงแหล่ว ไม่น้าาาาาาา หลงอย่าไป ห้ามไปไหนรวมถึงห้ามไปเข้าห้องน้ำด้วย เดี๋ยวคุณอโณเศร้า

[B52]

ไปรับรู้อะไรมาหรือเปล่าคุณอโณ

[BAKA]

คุณอโณตอนเมานี่มีความอ้อนหนักมากกกก

หลงเริ่มวิชาแกร่งกล้าแล้ว อย่างน้อยก็ทำภารกิจสำเร็จเนอะหลงเนอะ

ปล. ที่นี่ฝนตกทู๊กกกกกก วันเลยค่ะ

[alternative]

ยอดปิรามิดคือเก๋ากี้นั่นเอง

ขี้ข้าก็เป็นนิ่วไปนะ เจ้าชายจะนิทราให้สบายอุรา

[QXanth139]

คุณอโณเมาแล้วช่างออดอ้อนจังเลย

แต่ไปพบคุณอาแล้วเมาหนักกลับมาขนาดนี้ต้องมีเรื่องที่เกี่ยวกับตัวหลงด้วยแน่ๆ

[MyLavenderLand]

คุณอโณต้องได้ข่าวคืบหน้าเรื่องอดีตหลงจากอาแสงแน่เลยอ่ะ เมาแล้วเพ้อไม่ให้หลงไปท่าเดียวแบบนี้ หลงต้องเป็นนายหัวไร่ดอกไม้สักที่แน่เลย #นี่มโนไม่ใช่อโณ

[EoBen]

เรียกมาอ่าน แม่จะตีเบนไหม 55555 <มุงแก่แล้ว อย่ามาแอ๊ว>

[winndy]

อ่านเมื่อไหร่ก็ขำเมื่อนั้น ชอบหลงมาก เขียนได้อารมณ์ลูกจ้างชาวต่างด้าวจริง ๆ

[มาโซซายตี้]

ใกล้โค้งสุดท้าย แต่กลัวดริฟท์เทโค้งจังเลย

[นอนกินแรง]

จะยังไงดี 55555 สงสารหลงตอนท้าย ปวดฉี่ก็ไม่ได้ฉี่ คุณอโณนี่น่ารักกกก

[TachibanaRain]

ในที่สุดหลงก็โตเป็นผู้ใหญ่สักที น้ำตาจิไหล ฮ่าๆๆ ตอนนี้หลงแมนมากอะ ค่อยสมเป็นพระเอกหน่อยนะหลงนะ

[Yundori]

ตอนนี้หลงน่ารักกกก
ชอบที่หลงไม่ฉวยโอกาสกับคุณอโณ
แอบกลัวว่าอาแสงจะวกกลับมาคืนกุญแจ
และเจอหลง และทำให้หลงหนีไป
อย่าหนีไปนะหลงงง สงสารคุณอโณ
หลงหลงมากจริงๆ 

[mild-dy]