ความทรงจำที่ 29
การเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันมันดีแบบนี้นี่เองหลงมองผิวหน้าเปล่งปลั่งของตัวเองในกระจก จะมองมุมไหนไอ้ผู้ชายในนั้นก็น่าอิจฉาที่สุดในโลก ถ้าเป็นคนอื่นหลงจะจ้างคนมาฆ่าไอ้หน้ากระนี่ทิ้งเลยทีเดียว ชีวิตแกจะดีไปแล้วไอ้หลง!
ภาพเมื่อคืนยังติดตรึงในหัวสมอง เรือนร่างเปลือยเปล่าอาจจะดี แต่ไม่อาจเทียบเท่าแววตาที่สบประสานมาตอนที่ล้มตัวนอนข้างๆ กันหรอก ไม่น่าเชื่อว่าดวงตาสวยๆ นั่นยังสวยได้มากกว่านั้นอีก ระยิบระยับเหมือนดวงดาว แม้จะไม่รู้นามสกุล แต่คุณอโณเคยบอกว่ามันแปลว่าพระจันทร์
มิน่าล่ะห้องมืดขนาดนั้นยังสว่างไสวเป็นที่สุดผ้าขนหนูเนื้อนุ่มซับหยดน้ำบนใบหน้าออก แปรงสีฟันถูกเสียบลงข้างๆ ของใครอีกคน หลงกลายเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่เต็มตัวแล้ว ข้าวของของเขาแทรกอยู่ในทุกพื้นที่ของห้อง
แอ๊ด บานประตูห้องน้ำถูกผลักออกก่อนร่างนั้นจะเดินดุ่มๆ ออกมา กลิ่นอาหารเช้าลอยมาเตะจมูกในทันที ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าหลังจากค่ำคืนอันร้อนแรงคุณอโณจะลุกขึ้นมาทอดไข่ให้กินหน้าตาเฉย แถมยังคั้นน้ำส้มสดๆ ด้วย หลงเสียอีกที่ปวดเนื้อเมื่อยตัวไปหมด
“มากินข้าวก่อนสิหลง”
พลังเหนือมนุษย์นี่มันอะไรกัน
หน้าตาอิ่มเอิบเปล่งปลั่งกว่าไอ้หลงร้อยเท่าพันเท่า แถมยังยกถาดใส่จานข้าวหนักๆ ออกมาด้วยมือเดียว ไม่หวั่นแม้จะมีแมวตุ้ยนุ้ยมาคลอเคลียพันแข้งพันขาอีกต่างหาก
ต้นคอขาวๆ กับเส้นผมสีดำเคลื่อนไหวเสียดสีกันตอนที่ขยับตัว มือหยิบของในถาดวางบนโต๊ะทีละชิ้น
“วันนี้มีสลัดทูน่ากับแซนด์วิช...”
จุ๊บการจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวทำอโณชาหน้าเหวอ แต่เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของอีกฝ่ายก็เผลอยิ้มออกมา สองมือจับเข้าที่ปลายคางคนสูงกว่าโน้มมันลงมา ประกบริมฝีปากเข้าหาอย่างอ่อนโยน
“อรุณสวัสดิ์นะหลง”
อาหารเช้าในวันนั้นอร่อยที่สุดในโลกเลยล่ะ…………………………………………………
“ดอกไม้จะบานแล้วนะ”
“หา?” ลูกจ้างหันรีหันขวาง “ลุงพูดกับใครเหรอครับ”
สมานจิ๊ปากรำคาญความซื่อบื้อของลูกจ้าง “ก็ตอนนี้มีข้ากับเอ็งสองคนคิดว่าพูดกับหมาที่ไหนล่ะ”
“แฮะๆๆ” แห้งกว่าทะเลทรายก็ยิ้มไอ้หลงเนี่ยแหละ มันหนีบรองเท้าให้แน่นขึ้นขยับเดินไปทางซ้ายเพื่อรดน้ำต้นไม้ต่อ “ผมเห็นบานไปตั้งเยอะแล้วนะครับ”
ใช่แล้วนี่เข้าฤดูฝนจนมาถึงกลางเดือนกันยาฯ มีหรือดอกไม้ได้รับน้ำจะไม่บาน สวนหลังบ้านลุงสมานเลยกลายเป็นโอเอซิสชั้นดี ดอกไม้สารพัดสีพากันชูช่อออกดอกกันใหญ่ อย่างวันนี้หลงก็แค่รดน้ำพอให้ดินไม่แห้งเพราะแดด ถ้าโชคดีหน่อยฝนก็จะตกช่วงเย็นๆ ถึงตอนนั้นเสื้อผ้าก็แห้งเรียบร้อยแถมยังไม่ต้องรดน้ำตอนเย็นอีกด้วย
ชายชรานั่งกอดอกอย่างวางท่า “ข้าหมายถึงดอกอังกาบ”
“เอ๋!” ทันใดนั้นไอ้ลูกจ้างก็หูผึ่ง หันขวับไปมองพุ่มไม้เลื้อยสีเขียวทันที “จริงเหรอครับ ดอกจะบานแล้วเหรอ”
“ก็กันยาฯ ตุลาฯ นี่แหละแล้วแต่ปี”
“อยากเห็นจัง”
“ดอกอื่นสวยกว่าเยอะ” ลุงสมานโบกมือ “เอ็งไม่ต้องคาดหวังเลยนะ ถ้ามันสวยขนาดนั้นคนก็เอาไปจัดดอกไม้แล้วสิ”
เถียงคนแก่ไปก็เปล่าประโยชน์ หลงเลยเลือกจะเงียบแล้วบรรจงรดน้ำให้พุ่มอังกาบอย่างดี ถ้าเป็นในละครต้นอื่นคงรุมตบมันเป็นแน่แท้ เอื้อมไปจับที่ใบเรียวแหลมอย่างทะนุถนอม หลงบอกมันในใจว่า ‘อีกไม่นานก็จะได้เจอกันแล้วนะ’
เกือบห้าเดือนแล้วเหรอเนี่ย ทั้งที่เกิดใหม่ในช่วงเวลาแค่นั้น แต่หลงรู้สึกผ่านโลกมานานเหลือเกิน ดอกไม้ต้นแรกที่ลงดินไว้ก็ใกล้จะบาน ถึงตอนนั้นก็อยากจะพาคุณอโณมาดูด้วยกัน…
“เฮ้ย! โทรศัพท์เอ็งร้องอยู่หน้าร้านน่ะ”
“หา! ของผมเหรอครับ?” ลูกจ้างหน้าเหวอ รีบวิ่งไปปิดก๊อกน้ำทันที ขืนชักช้าคนแก่ขี้รำคาญได้สวดยับแน่
สองขาก้าวผ่านโซนด้านหลังพุ่งไปหาต้นเสียงบนกองผ้าทันที เบอร์โทรหลงมีแค่สองคนที่รู้ คนหนึ่งนั่งอยู่ที่หลังบ้าน ดังนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าใคร แค่เห็นชื่อบนหน้าจอไอ้ลูกหมาก็ยิ้มหน้าบานแล้ว
“ครับคุณอโณ”
ทันทีที่เสียงทุ้มนุ่มตอบกลับมามันก็ได้แต่ขมวดคิ้ว
“อะไรนะครับ?”
………………………………..
“ขอโทษนะฉันลืมเอกสารไว้ที่ห้อง หลงช่วยเอามาให้หน่อยได้ไหม?”สิบนาทีที่แล้วหลังได้ยินประโยคนั้นหลงก็ทิ้งหน้าที่การงานไว้เบื้องหลังแล้วมุ่งหน้ากลับห้องทันที โชคดีที่ตากผ้าเสร็จหมดแล้วไม่อย่างนั้นคงโดนสวดต่อ ลุงสมานอนุญาตให้ไปทำภารกิจได้แต่กำชับว่าต้องกลับมาเก็บผ้าให้ทันตอนเย็นด้วย จะมีนายจ้างที่ไหนขี้บ่นแล้วใจดีขนาดนี้เนี่ย
คุณอโณบอกว่าเป็นเอกสารสำคัญ แล้วก็ลังเลเล็กน้อยว่าสำคัญหรือเปล่า ได้ยินเสียงแพรแว่วมาว่า ‘เอามาเผื่อไว้ก่อนก็ดีค่ะ’ จริงๆ ถึงแพรไม่บอกหลงก็ขันอาสาให้อยู่แล้ว เขาอยากไปที่ทำงานคุณอโณจะตาย อยากเห็นว่าคุณอโณไปทำงานในที่แบบไหน เพื่อร่วมงานเป็นอย่างไร
เขาอยากรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับคุณอโณ ต่อให้เป็นเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนก็เถอะแก๊ก กลอนประตูขยับหมุนและถูกผลักเข้าไป หลงเห็นก้อนกลมๆ ของเก๋ากี้ยกหัวขึ้นมาเล็กน้อยพอเห็นว่าเป็นใครก็ซุกตัวนอนบนเตียงดังเดิม
มีเวลาไม่ค่อยมากนัก ถ้าคุณอโณต้องใช้เอกสารขึ้นมาต้องลำบากแน่ๆ คิดได้ดังนั้นก็สาวเท้าเข้าไปยังโต๊ะกลางของชุดโซฟาทันที กลับจากข้างนอกมาทีไรอโณชามักจะกองเอกสารทุกอย่างทิ้งไว้ตรงนี้นี่นา เห็นว่ารอบนี้ให้หาที่เขียนหัวกระดาษถึง ‘คุณบดีศร’ และด้านในมีเอกสารจำนวนสามฉบับ
กองหนังสือ เศษกระดาษ และซองเอกสารมากมายถูกเทกระจาดเต็มพื้นเพื่อให้ง่ายต่อการค้นหา หลงแยกกองที่หาแล้วออกไปไกลๆ ทว่าเหมือนงมเข็มในมหาสมุทรเหลือเกิน ไม่รู้ว่าหลงพลาดตรงไหนไป จวบจนปิดซองสุดท้ายแล้ววางบนกองชายหนุ่มก็ถอนหายใจออกมา
แย่แล้ว พอบอกว่าเอกสารก็คิดออกแต่ตรงนี้ แบบนี้ก็เท่ากับว่าเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์เลยน่ะสิ ขณะกำลังเคร่งเครียดกับกระดาษซองเดียวสมองก็ไพล่คิดไปถึงคืนนั้น คืนที่คุณอโณเมา
จริงด้วย! ตอนนั้นคุณอโณถือเอกสารมาด้วยฉบับหนึ่งกับกุญแจรถ จำได้ว่าเจ้าตัวเมาจนเหวี่ยงทิ้งหมด แต่หลงไปเก็บกุญแจรถมาได้ ส่วนซองเอกสารไม่รู้ปลิวไปอยู่ส่วนไหนของห้อง
พอล็อกเป้าหมายสำเร็จหลงก็ทิ้งของบนโต๊ะกลางโซฟาแล้วหันมาก้มหน้าหาตามซอกโต๊ะแทน ใช้เวลาไม่ถึงนาทีเขาก็พบซองเอกสารซองหนึ่งซุกซ่อนอยู่ใต้โซฟา เรียกได้ว่าอยู่ใกล้แค่ปลายจมูกนี่เอง
หัวใจลิงโลดเมื่อคิดว่าจะได้รับคำชมแบบไหน สีหน้าแบบใด ตอนที่ได้เอกสารสำคัญนี้ หลงเช็ดฝุ่นกับเสื้อยืดของตัวเองจนซองสะอาดสะอ้าน จากนั้นก็เปิดออกเพื่อตรวจเช็กหัวกระดาษอีกครั้ง
ทว่ามันไม่ใช่สิ่งที่อโณชาต้องการ..
ไม่มีเอกสารสามฉบับ ไม่มีชื่อลูกค้าคนนั้น
รูปถ่ายหน้าตรงติดบัตรของใครคนหนึ่งถูกแปะอยู่ข้างๆ ภาพที่ทนายแสงถ่ายจากร้านอาหาร และไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเหมือนกันขนาดไหน เหมือนจนลมหายใจหยุดชะงัก
‘ทิวากร สัจจเมธานนท์’
แปล๊บ แค่ชื่อนั้นสมองก็เหมือนถูกเหล็กแหลมทิ่มแทง
‘อายุ 25 ปี’ปวด ปวดเหลือเกิน...
‘หมู่เลือด AB’“โอ๊ย!”
‘เชื้อชาติ ไทย’ราวกับสมองแตกเป็นเสี่ยงๆ ปลายนิ้วที่สั่นระริกพลิกหน้ากระดาษถัดไป...
สำเนาคำฟ้องร่างทั้งร่างทรุดลงบนพื้น สองมือกุมศีรษะราวจะปกป้องไม่ให้มันแหลกสลาย...
............................................
“ทิว!” น้ำเสียงอ่อนโยนตะโกนเรียกจากในครัว “กินข้าวได้แล้วลูก!”
เด็กชายในวัยแปดขวบเพิ่งจอดจักรยานตรงหน้าบ้านได้ไม่นานก็ถูกเรียกเสียแล้ว เจ้าตัวฮึดฮัดขัดใจเล็กน้อยที่ถูกขัดจังหวะเล่นกับเพื่อน หน้ายังไม่ทันจะงอมารดาก็ตะโกนตามมาสมทบ
“มีของโปรดลูกด้วยนะ”
“มาแล้วครับ!” ทีนี้เร็วกว่าแสงเสียอีก ร่างน้อยๆ โผล่หน้ามาในครัวทันที มือน้อยๆ เอื้อมเข้าหาจาน “หอมจังเลย”
“เดี๋ยวแม่ตีมือหรอก” หญิงสาวยกมือขึ้นขู่ “ไปล้างมือก่อนเลยนะ”
คนตัวเล็กหน้ามุ่ย เห็นของกินมากองตรงหน้าแล้วแท้ๆ แต่จะให้แม่โกรธก็คงไม่ดีเหมือนกัน เขาจึงวิ่งไปล้างมือพร้อมกลับมาที่โต๊ะทันที ข้าวผัดหอมฉุยร้อนๆ ชวนน้ำลายสอ พร้อมเครื่องเคียงเป็นหมูปั้นก้อนของโปรดมีหรือจะอดใจไหว มือกลมป้อมจับส้อมจิ้มเข้าปากทันที
“ค่อยๆ กินสิลูก” บ่นไปทั้งที่ปากระบายรอยยิ้ม “เย็นนี้แม่ออกไปกับพ่อนะ”
“ทิ้งผมอีกแล้ว” รสชาติในปากเผื่อนลงทันตา เป็นแบบนี้ทุกทีเลย พ่อแม่ชอบทิ้งเขาไว้กลางป่ากลางสวนแล้วตัวเองแต่งตัวสวยออกไปกินข้าวนอกบ้านทุกที
“ไม่ได้ทิ้งซะหน่อย” ว่าแล้วก็เอื้อมไปลูบเส้นผมเป็นเชิงง้อ “ติดลูกค้าจริงๆ นะ”
ความเจริญกำลังขยายตัวมาถึงเมืองกาญฯ ธุรกิจขายต้นไม้พลอยรุ่งเรืองตามไปด้วย จะรีสอร์ต บ้านพักตากอากาศ หรือศูนย์ราชการก็ล้วนแต่ต้องมีต้นไม้ประดับตกแต่งทั้งนั้น หล่อนและสามียึดอาชีพนี้มาได้หกปีแล้ว แถมยังได้เลือกทำเลก่อนใครทำให้ ‘ร้านต้นไม้สัจจะ’ นำหน้าคนอื่นไปก้าวหนึ่งเสมอ
งานเยอะมันก็ดีทว่าเหมือนดาบสองคม เวลาที่มีให้ลูกชายคนเดียวน้อยลงไปทุกที ทั้งที่อยากหาเงินเยอะๆ เพื่อแกแท้ๆ กลายเป็นต้องทิ้งไว้กับพี่เลี้ยงพม่าและบรรดาลูกจ้างในสวน โชคดีที่ได้บริวารดี ตลอดหกปีที่ผ่านมาพวกเขาไม่เคยสร้างปัญหาอะไรให้หนักใจเลย
“เดี๋ยวซื้อรถบังคับกลับมาให้นะครับ” นิ้วโป้งเกลี่ยเศษอาหารข้างแก้มกลมๆ ออก “ไม่แงงอนะ ทิวโตแล้วนะลูก”
“ก็ได้ครับ”
“แม่จะบอกให้ป้าสาชงนมให้ด้วย อย่าลืมดื่มก่อนนอนนะครับ”
“คร้าบบบบ”
ทิวากรเป็นเด็กดีว่านอนสอนง่าย ติดพ่อติดแม่ แม้จะชอบเล่นซนคลุกดินคลุกฝุ่นไปบ้าง แต่เด็กวัยนี้ก็แบบนี้กันทุกคน เด็กชายตัวน้อยคือความภาคภูมิใจของพวกเขา ที่ยอมวิ่งวุ่นทุกวันนี้ก็เพราะอยากเห็นทิวมีความสุขเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี
“แม่ครับ กินเสร็จแล้วไปเล่นได้หรือยังครับ”
“เดี๋ยวก็จุกกันพอดี นั่งคุยกับแม่ให้ข้าวย่อยก่อนสิ” แทนที่จะหน้าหงิกงอ แต่ทิวมีสีหน้าแช่มชื่นที่ได้อยู่กับแม่ “เรื่องการบ้าน...”
“ไม่คุยเรื่องนี้สิแม่!”
“ฮ่าๆๆ”
เสียงเจื้อยแจ้วดังไม่หยุดทำเอาโต๊ะกินข้าวที่มีเพียงสองแม่ลูกครึกครื้นสุดๆ ทิวเป็นเด็กพูดมาก จ้อเรื่องเพื่อนที่โรงเรียนไม่หยุด ไหนจะโอ้อวดที่ไปช่วยคนงานขุดดินมา หรือเรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างเผลอไปสับไส้เดือนขาดเป็นสองท่อน จะเรื่องไหนแม่ก็ตื่นเต้นกับเขาทั้งนั้น ยิ่งเล่าสนุกเข้าไปใหญ่
“แม่ๆ รถบังคับไม่เอาก็ได้นะครับ พ่อกับแม่รีบกลับมาได้ไหม”
เด็กดีของแม่ช่างน่ารักจริงๆ.........
กาญจนบุรีเป็นจังหวัดติดชายแดน อุดมไปด้วยธรรมชาติ ป่าไม้อุดมสมบูรณ์ การได้โอกาสจับโฉนดก่อนถือเป็นความโชคดี พวกเขาปลูกบ้านไว้บริเวณเดียวกับหน้าร้าน ต้นไม้เล็กที่โตได้ที่จะถูกขุดมาขายตรงนี้ หากเป็นต้นใหญ่ต้องตกลงกับลูกค้าให้เรียบร้อยก่อนขุดไปลงตามที่สั่งไม่อย่างนั้นจะสร้างความเสียหายกับสินค้าได้
บ้านสองชั้นตั้งอยู่ด้านหลังของแปลงที่ดิน เพราะต้องการให้ลูกชายเรียนโรงเรียนที่มีหลักสูตรสองภาษาจึงเปิดหน้าร้านในตัวเมือง มีลูกจ้างชาวพม่าอาศัยอยู่อีกสี่คน คนหนึ่งเป็นพี่เลี้ยงเด็ก ที่เหลือใช้แรงงาน หากวันไหนงานใหญ่ก็ไปจ้างที่อื่นมาเพิ่ม
ลานด้านหน้าของที่ดินส่วนใหญ่หมดไปกับการวางต้นไม้เล็ก ล้อมรั้วเหล็กพร้อมคลุมด้วยสแลมสีเขียว ลูกชายของบ้านชอบออกมาวิ่งเล่นไม่ก็ปั่นจักรยานแถวนี้บ่อยๆ เพราะถูกห้ามไม่ให้ออกถนนใหญ่ วันนี้ก็เช่นกันที่เสียงอ๊อดๆ แอ๊ดๆ ของโซ่พาหนะสองล้อดังไม่ขาดสาย จวบจนรถกระบะคันใหญ่เลี้ยวเข้ามาจอดในรั้วบ้านนั่นแหละถึงได้หยุดลง
เด็กชายตัวน้อยรีบนำขาตั้งจักรยานลงทันทีพร้อมวิ่งโร่ออกไปหาชายผู้มาเยือน คนเป็นพ่อยิ้มกว้างพลางกอดร่างเล็กอย่างรักใคร่
“ไหนไอ้ตัวแสบ เล่นอะไรมาเนี่ย” เด็กน้อยถูจมูกเข้ากับขากางเกง “เสื้อเลอะเดี๋ยวแม่ก็ดุหรอก”
“ไม่ได้ซนนะครับ แค่ปั่นจักรยานเอง” เพราะกลัวโดนดุเลยรีบอ้างใหญ่ “ก็พ่อบอกว่าลูกผู้ชายต้องซนเป็นปกติ”
“ฉลาดนักนะ” ดันเอาคำที่ชอบปลอบเมียมาย้อนเสียได้ ชักจะร้ายไปแล้วไอ้เสือ
“ขอบคุณครับ” ได้รับคำชมก็ยิ้มร่าใหญ่
“ไม่ต้องเลยเราน่ะ”
เสียงหัวเราะคิกคักดังมาแต่ไกล ไอ้ตัวแสบขี่คอพ่อเข้าบ้านไปอย่างอารมณ์ดี คนเป็นแม่ส่ายหัวปลงๆ ขณะคดข้าวใส่จาน วันนี้โชคดีที่สามีกลับมาทันกินข้าวกลางวันด้วยกัน เพราะเย็นนี้มีภารกิจเดินทางไกลเดี๋ยวพ่อลูกชายต้องงอแงอีกแน่ๆ
มื้ออาหารผ่านไปอย่างช้าๆ รอจนข้าวเรียงเม็ด แดดออกจ้าสักบ่ายโมงคนเป็นพ่อก็หันไปสบตาแม่แล้วพยักหน้าเป็นสัญญาณบอกว่าได้เวลาเดินทางแล้ว หญิงสาวเดินขึ้นบันไดไปหยิบกระเป๋าเดินทางด้านบนเงียบๆเป็นจังหวะเดียวกับที่มือใหญ่ของพ่อวางทาบบนหัวกลมๆ
“เย็นนี้อยู่บ้านคนเดียวนะทิว เดี๋ยวพ่อจะให้ป้าสาไปนอนเป็นเพื่อน”
เด็กน้อยช้อนตามอง รู้ทันทีว่าหมายความว่าอย่างไร ส่งพี่เลี้ยงมานอนด้วยแบบนี้ก็เท่ากับว่าไม่กลับบ้านสินะ ใบหน้าบูดบึ้งขึ้นมาทันที “โดนทิ้งอีกแล้ว”
“ใครจะทิ้งทิว ไม่ใช่หมาซะหน่อย” พ่อโคลงหัวไปมา “เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็กลับ พอดีลูกค้าอยู่กรุงเทพฯ”
“กรุงเทพฯ เลยเหรอ” เด็กน้อยอ้าปากหวอ “ผมก็อยากไปด้วย”
“ไปทำไมนั่น เรื่องของผู้ใหญ่เขา” พอโดนปฏิเสธจังๆ ก็เบะปากทันที “ลูกผู้ชายไม่ร้องไห้สิ”
“กะ...ก็ผมไม่อยากอยู่คนเดียวนี่”
“คนเดียวที่ไหนป้าสาก็อยู่ด้วย”
“มันไม่เหมือนกันสักหน่อย” เห็นน้ำใสๆ เริ่มเอ่อคลอแล้วพ่อได้แต่ถอนหายใจ แต่จะตามใจลูกมากก็ไม่ได้ ต้องสอนให้อดทนเสียบ้าง
“พรุ่งนี้ก็เจอกันแล้ว” ทั้งที่บอกว่าจะสั่งสอนแต่พอเห็นหน้าง้ำงอของลูกชายหัวอกคนเป็นพ่อก็อ่อนยวบ ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นเดินมาจับที่พนักพิงเก้าอี้ “เดี๋ยวพ่อซื้อของฝากมาให้”
“เอาของเล่นมาล่อเหมือนแม่เลย”
“เป็นเด็กเป็นเล็กหัดตัดพ้อนะ” แก่แดดจนอดจะประเคนมะกอกให้ไม่ได้ “เอาเครื่องบินบังคับไหม เห็นออกโฆษณาเมื่อเช้างอแงจะเอาอยู่เลยนี่”
“มะ...ไม่อยากได้”
“เอ...” เสียงทุ้มลากยาว “ที่กาญฯยังไม่มีขายด้วยน้า”
หัวกลมๆ ส่ายไปมา
“อุตส่าห์คิดว่าจะมีของใหม่ไปเล่นกับเพื่อนแล้วน้า”
“อะ...เอาก็ได้ครับ”
“ฮ่าๆๆ” เส้นผมถูกขยี้ไปมาอย่างมันเขี้ยว “ไอ้แสบเอ๊ย!”
กระเป๋าเดินทางถูกลำเลียงขึ้นหลังรถ มารดาบรรจงจูบหนักๆ ที่สองแก้มและหน้าผากก่อนจะขึ้นรถไป ปล่อยไอ้ลูกหมามองตาละห้อย พ่อโบกมือบ้ายบายให้ ทว่าเจ้าตัวเล็กวิ่งดุ๊กๆ มาเกาะที่ขากางเกงอย่างที่ชอบทำ
“เครื่องบินก็อยากได้ แต่อยากเล่นกับพ่อมากกว่า”เขาไม่ได้พูดอะไรทิ้งไว้เพียงสัมผัสอุ่นๆ กับเส้นผมที่ยุ่งเหยิงของลูกชายเท่านั้น
.............................................
เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นตอนตีหนึ่งของคืนนั้น ทิวากรถูกปลุกขึ้นมากลางดึกด้วยสำเนียงแปร่งๆ ของพี่เลี้ยง รถกระบะถูกนำออกมาติดเครื่องรอ คนงานผู้ชายประจำตำแหน่งตรงนั้น ไม่พูดพร่ำทำเพลงเด็กน้อยก็ถูกพาขึ้นรถไปกับพี่เลี้ยงเด็ก
“ป้าสาร้องไห้ทำไมครับ?” น้ำเสียงใสซื่อทำหล่อนแทบใจสลาย เธอกลั้นสะอื้นไม่ไหวร้องไห้จนคนขับต้องหันมาปลอบ
เพราะคิดว่าตัวเองเป็นคนทำให้พี่เลี้ยงร้องไห้ทิวากรจึงนั่งเงียบไปตลอดทาง ยาวนานกว่าชั่วโมงครึ่งภาพป้ายส่องไฟจากโรงพยาบาลเล็กๆ ริมถนนก็ใกล้เข้ามา เพราะอยู่ห่างจากความเจริญพอสมควรถึงได้รกชันไปด้วยต้นไม้ใหญ่ รถส่ายไปมาตามสภาพถนนที่ตัดตรงเข้าไป
เขาถูกทิ้งไว้กับพี่เลี้ยงที่ด้านหน้าก่อนรถจะแล่นอ้อมไปด้านหลังของตึกเพื่อหาที่จอด มือหยาบกร้านของหล่อนกอบกุมมือเขาแน่นจนเจ็บไปหมด ชั่ววินาทีนั้นเด็กน้อยไร้เดียงสาเหมือนถูกความกลัวเกาะกินหัวใจ กลัวแม้แต่สิ่งที่ไม่รู้จัก
เสียงโหวกเหวก ล้อที่หมุน กลิ่นยาฆ่าเชื้อฉุนจมูกกดดันทุกจังหวะการย่างก้าว น่ากลัวจนสมองน้อยๆ ไม่สามารถคิดอะไรได้ทัน ทิวถูกป้าสาลากไปพูดคุยอะไรสักอย่างกับประชาสัมพันธ์ด้านหน้า จากนั้นก็ดึงแขนให้เดินอ้อมตัวตึกไปสู่ด้านหลังของโรงพยาบาล
บรรยากาศเงียบสงัดมีเพียงแมลงกรีดร้องขยับปีกมาตามลม ดวงไฟสีส้มตั้งห่างกันทุกๆ สี่เมตรส่องให้เห็นทางเดินสีทึมๆ มีร่องรอยของกาลเวลา
ใช่แล้ว นี่คือสัจธรรม....เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปทิวากรอ่านภาษาไทยไม่ออก เลยแต่ได้จ้องป้ายหน้าห้องนิ่งๆ ป้าสาเดินเข้าไปพูดคุยอะไรสักอย่างกับเจ้าหน้าที่ ไม่นานนักเตียงก็ถูกเข็นออกมา
เอี๊ยด ทั้งที่ไม่ประสา ไม่รู้ความ แต่ทิวหวาดกลัวเสียงล้อเสียดสีพื้นจับใจ ผ้าคลุมสีขาวสั่นไหวไปมาก่อนจะหยุดลงตรงหน้าคนทั้งสอง
“ขออนุญาตนะครับ” เจ้าหน้าที่คนนั้นกล่าวก่อนจะจับชายผ้าข้างหนึ่งเลิกขึ้นมา ทันทีที่มันตกลงบนอกของร่างบนนั้นเด็กน้อยก็ส่งเสียงเรียก
“แม่! แม่มาแล้วเหรอ” ร่างน้อยๆ โผเข้าเกาะข้างเตียงจนไถลไปเล็กน้อย พี่เลี้ยงรีบไปดึงตัวออกพลางหันไปบอกเจ้าหน้าที่ด้วยน้ำเสียงสั่น
“ใช่ค่ะ คุณผู้หญิงจริงๆ ด้วย”
“ป้าสาครับแม่กลับมาแล้วเหรอครับ” รอยยิ้มนั้นเหมือนมีดกรีดลงกลางใจพี่เลี้ยงเด็ก “แม่หลับอยู่เหรอครับ ผมปลุกแม่ได้ไหม?”
โพรงจมูกแสบร้อน เธอกัดฟันแน่นจนไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกไป เจ้าหน้าที่สบตาหญิงกลางคนเป็นเชิงถามว่าไหวไหม เมื่อเธอพยักหน้าเขาก็เดินไปอีกฝั่ง สองมือเปิดชายผ้าคลุมออกและทันทีที่เห็นร่างบนนั้นเด็กน้อยก็วิ่งออกจากอ้อมกอดพี่เลี้ยงทันที
“พ่อครับ! พ่อกลับมาแล้วเหรอ”
“ฮึก...” เธอทนไม่ไหวอีกแล้ว น้ำตาที่อดกลั้นไว้ไหลออกมาเต็มใบหน้า แต่จำต้องหันไปตอบรับกับเจ้าหน้าที่ “ชะ..ใช่ค่ะ เป็นคุณผู้ชายจริงๆ”
ทางนั้นมีสีหน้าเห็นอกเห็นใจ แต่ไม่อาจจะหาคำพูดปลอบโยนได้ เขาขีดๆ เขียนๆ ลงบนกระดาษก่อนจะพยักหน้าให้ลูกน้องจัดการเข็นรถเข้าไปดังเดิม ผ้าถูกยกขึ้นคลุมใบหน้าที่ช้ำบวมจนเขียว เห็นแบบนั้นคนเป็นลูกยิ่งส่งเสียงร้อง
“พ่อจะไปไหนครับ พ่อ!” ร่างเล็กวิ่งเข้าไปจะหยุดรั้ง แต่ถูกพี่เลี้ยงจับตัวไว้แน่น “ป้าสาครับ ผมปลุกพ่อไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้หรอกน้องทิว” น้ำตาร่วงเผาะๆ ลงบนบ่าคนด้านล่าง “คุณพ่อคุณแม่ท่านตายแล้ว”
ตาย...ไม่ใช่ไม่เข้าใจคำนี้ คุณครูที่โรงเรียนก็สอนความหมายแล้ว ทิวากรรู้ด้วยซ้ำว่ามันสะกดอย่างไรในภาษาอังกฤษ
แต่ไม่เข้าใจทันทีเมื่อเจอเข้ากับตัวเอง เขาโตพอจะรู้จักการสูญเสีย เหมือนของเล่นที่พัง เหมือนตุ๊กตาที่ขาด แต่ไม่เหมือนกัน มันไม่เหมือนกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
“ป้าสาครับ” เด็กน้อยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเทา “ตายแปลว่าอะไรเหรอครับ?”
คำถามแสนบริสุทธิ์ทำเอาสาซบใบหน้าลงกับฝ่ามือ ส่งเสียงสะอึกสะอื้น เธอตอบอย่างยากลำบาก
“ตายแปลว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกค่ะ”
เอี๊ยด... ล้อของเตียงหมุนช้าๆ ระยะห่างระหว่างกันเพิ่มมากขึ้น
ไม่ได้เจอกันอีกงั้นเหรอ...“อย่าเอาพ่อแม่ผมไปนะ!”
เด็กว่านอนสอนง่ายบัดนี้กลับกระโจนออกจากการเกาะกุม วิ่งเข้าหาชายผ้าสีขาว
“พ่อครับ! แม่ครับ!”
สองมือเล็กไขว่คว้าหาร่างตรงหน้า
“จะทิ้งผมแล้วเหรอ จะทิ้งผมจริงๆ แล้วใช่ไหม”
ร่างถูกดึงรั้งไว้อีกครั้ง แต่เด็กน้อยดิ้นแรงจนน่าตกใจ
“ไม่อยากอยู่กับผมแล้วเหรอ ผมเป็นเด็กดื้อเหรอ”
ทันทีที่เผลอผ่อนแรงร่างนั้นก็หลุดจากอก วิ่งโผเข้าหาเตียงเหมือนมีแม่เหล็ก
“ผมสัญญานะ ผมจะเป็นเด็กดี จะไม่งอแงแล้ว”
ปากพูดแบบนั้นแต่ดวงตาท่วมท้นไปด้วยน้ำใสๆ มันหยดลงบนผ้าสีขาว ขยายออกเป็นวงกว้าง
“พ่อไม่ต้องรีบกลับแล้วก็ได้ ผมรอได้” เด็กชายหันไปตะโกนบอกอีกเตียง “แม่ๆ ผมไม่เอาเครื่องบินแล้ว อย่าดุพ่อเลยนะครับ”
มือเล็กสั่นระริกพยายามจะดึงทึ้งผ้าออก แต่ก็ถูกพี่เลี้ยงมารวบตัวออกไปอีกครั้ง
“ไม่อยากได้ของเล่นแล้ว ผมอยากได้พ่อแม่คืน!”
เด็กชายตะโกนด้วยน้ำตานองหน้า
“อย่าทิ้งผม! อย่าทิ้งผม!”คำร้องขอไร้ความหมาย ม่านน้ำตาบดบังทุกอย่าง แม้จะเอื้อมมือไขว่คว้าเท่าไรก็ไม่มีวันกลับมา ทิวากรมองเตียงทั้งสองหายเข้าไปในห้องจนลับตา จวบจนถูกพี่เลี้ยงจับตัวให้นั่งลงบนม้านั่งข้างห้องนั้น
เสียงปลอบโยนสั่นๆ จากป้าสามีแต่ทำให้สถานการณ์แย่ลง แม้แต่คนปลอบก็ควบคุมสติไม่ได้เช่นกัน ระเบียงเซ็งแซ่ไปด้วยเสียงฟูมฟาย มือหยาบกร้านกอดร่างของทิวากรไว้แน่น พร่ำบอกแต่ว่า ‘ไม่เป็นไรๆ’ ราวกับสวดมนต์
ดวงตาบวมช้ำบดขยี้กับแขนเสื้อจนแสบร้อนไปหมด แต่ไม่เทียบเท่าความปวดร้าวตรงอกด้านซ้าย เด็กชายงอตัวคุดคู้อยู่บนนั้น ร่ำร้องปานจะขาดใจ
ทว่าบนม้านั่งอีกฝั่งกลับมีร่างของใครอีกคนอยู่…
เด็กวัยรุ่นผมดำสวมเสื้อผ้ามอมแมมเปื้อนเลือด ทั้งที่อยู่ในสภาพน่ากลัวแบบนั้น แต่เขากลับไม่มีน้ำตาสักหยด ดวงตาที่ว่างเปล่าราวไร้ลูกตาจับจ้องมาทางทิวากรไม่วางตา
ไร้ความรู้สึก แม้แต่ความเสียใจก็ยังไม่สะท้อนออกมาด้วยซ้ำ
เด็กชายไม่มีวันลืมดวงตาคู่นั้นได้เลย...…………………………………………..
คุณลุงบินกลับมาจากอเมริกาในอีกสี่วันให้หลัง จัดการทุกอย่างราวกับเรื่องทั้งหมดไม่ได้เกิดขึ้นจริง ทั้งงานศพ และทำเรื่องขายโอนกิจการให้สามีคนไทยของป้าสาแทน เนื่องจากคุณลุงตั้งรกรากอยู่ที่นู่นแล้วจึงไม่คิดจะเก็บธุรกิจของน้องชายไว้ สู้ขายเอาเงินก้อนมาเก็บไว้ให้หลานดีกว่า
ทิวากรมีเงินเก็บก้อนโตและโฉนดรอวันบรรลุนิติภาวะเพื่อเป็นเจ้าของโดยสมบูรณ์ คุณลุงเซ็นรับเขาเป็นบุตรบุญธรรม แต่ก็ต้องใช้เวลาดำเนินงานด้านเอกสารอีกร่วมสองปี ระหว่างนั้นเด็กชายถูกส่งตัวไปอยู่กับคุณตาที่เป็นญาติห่างๆ ความเป็นอยู่ก็สุขสบายไม่ได้ลำบากอะไร แถมยังได้เข้าเรียนโรงเรียนนานาชาติตามที่พ่อแม่ต้องการ
เมื่อเอกสารเรียบร้อยเด็กชายก็ย้ายไปอาศัยอยู่กับคุณลุงโดยสมบูรณ์ พวกเขาไม่สนิทกันมาก แต่ก็ไม่ห่างเหิน คุณลุงมีลูกชายอยู่แล้วจึงไม่ได้ฝากฝังความหวังที่ทิวมากนัก พอเติบใหญ่ขึ้นก็พบว่าเขายังผูกพันกับสีเขียวของต้นไม้ที่บ้านหลังเก่าจึงได้ตัดสินใจศึกษาต่อทางด้าน Landscape Architectural Technology ทุกอย่างช่างลงตัวและดำเนินไปได้ด้วยดี
แต่แผลเป็นย่อมรักษาไม่หาย
เมื่อนั่งลงมองรูปพ่อแม่ที่หัวเตียงชายหนุ่มมักจะเกิดความคิดแย่ๆ คืนนั้นพ่อแม่เอากระเป๋าเดินทางไปด้วยคงคิดจะค้างคืนที่กรุงเทพฯ แน่ๆ
‘แล้วจะรีบกลับนะ’
เพราะคำสัญญาบ้าๆ นั่นทำให้พ่อแม่ต้องขับรถกลับมาในเวลากลางคืนจนประสบอุบัติเหตุ แม้ใครจะพร่ำบอกว่าไม่ใช่ความผิดเขา ก็อดโทษตัวเองไม่ได้
พ่อแม่ไม่ได้จากไปลำพัง ยังเอาอีกหนึ่งชีวิตไปด้วย
คู่กรณีเป็นชายวัยกลางคนเสียชีวิตในที่เกิดเหตุเช่นกัน คดีจบลงที่ฝ่ายนั้นเป็นคนชดใช้ พ่อแม่ของเขาวิ่งเลนตรงแต่ถูกรถคันนั้นพุ่งเข้ามาชนจนตกไหล่ทางไปด้วยกัน ไม่ตรวจพบแอลกอฮอล์หรือสารเสพติดเขาขับรถโดยประมาทอย่างแท้จริง
ผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์นี้มีคนเดียวคือลูกชายของคนขับที่ทิวากรเจอหน้าห้องดับจิตในคืนนั้น เขาไม่ได้เจอชายคนนั้นอีกเลยแต่กลับลบแววตาว่างเปล่าที่จ้องเขม็งเมื่อคืนนั้นออกจากหัวไม่ได้
ถ้าเจอกันอีกครั้งคนคนนั้นจะจำเขาได้ไหมนะ?ทิวากรเคยถามตัวเองแบบนั้น
เขาจำ ‘จันทรศานต์’ ได้
จันทรศานต์เองก็คงไม่มีทาง ‘ลืม’ เขาเช่นกัน
TBC
ไม่ดราม่าเนอะ เทียบกับเรื่องอื่นอยู่ในระดับปกติเนอะคะ 55555
ในที่สุดอิหลงก็ถูกเปิดโปง(?) หายคาใจกันแล้วนะคะ
เคยเกริ่นๆไว้รอบก่อนว่าเรื่องหน้าขอพระเอกรวย ตกลงมันรวยจริงๆค่ะ ท่านไม่ได้ตาฝาดไป 55555
ดีกรีเด็กนอกด้วยนะจ๊ะะะะ ลาก่อนพระเอกกัดก้อนเกลือกิน เคี้ยกๆๆๆๆๆๆ
มีคนเดาถูกหลายคนตลอดเรื่องเลยค่ะ เดาไม่ยากเนอะคะ ยินดีโด้ยยยยยยย
ช่วงนี้หน่วงๆอย่าเพิ่งทิ้งกันไปนะคะ อยู่ด้วยก่อนค่ะ//เกาะขา
เจอกันตอนหน้านะคะทุกคนนนนน
ป.ล.ฝนตกแล้วรักษาสุภาพกันด้วยนะคะ
**ใครอ่านแล้วงงย้อนไปดูตอนแรกใหม่นะคะ เห็นหลายคนยังงงๆอยู่ ดาวเข้าใจ มันนานแล้ว 555555555**
หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37 (อ่าน 334111 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก