▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓CHAPTER 39: ชีวิตใหม่ของสน
"เมื่อกี้เธอพูดใช่ไหมว่าเธอขยะแขยงฉันกับต้น ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะนินา ถึงต้นเขาจะเป็นเกย์ ไม่ใช่ชายจริงหญิงแท้อย่างที่เธอเป็น แต่เขาก็ไม่เคยทำอะไรชั่วๆ เหมือนเธอ เขาไม่เคยอยากได้ผู้ชายคนหนึ่งจนสิ้นคิดจนต้องแอบเอายาปลุกเซ็กซ์ให้เขากินเหมือนเธอ ไม่คิดจะขายใครกินเหมือนเธอ แล้วก็ไม่คิดจะมีชู้เหมือนเธอด้วย"
ทุกถ้อยทุกคำที่สนพูดชัดเจนและหนักแน่น พ่อกับแม่ฟังแล้วก็ตกตะลึงไปตามๆ กัน
"ใครเอายาปลุกเซ็กซ์ให้ใครกิน" พ่อแต้วถาม มองหน้าสนและคนที่จะกลายเป็นอดีตลูกสะใภ้สลับกันไปมา
"ก็ผู้หญิงคนนี้ไงครับ" สนชี้หน้าไปที่นินา "เขาแอบเอายาบ้าๆ นั่นผสมน้ำผลไม้กับนมให้ผมกินถึงสองครั้ง ครั้งแรก...ทำให้ผมต้องหมั้นกับเค้าตอนที่ผมอยู่ปีสาม ครั้งที่สอง...ทำให้ผมต้องแต่งงานกับเขาก่อนผมจะเรียนจบเพื่อรับผิดชอบที่เค้าท้อง ผมต้องสูญเสียคนที่ผมรักไปก็เพราะผู้หญิงคนนี้" สนกระแทกประโยคท้ายเสียงดัง
แค่ขายลูกกินก็นับว่าเลวร้ายเกินรับได้แล้ว แผนวางยาสนก็ยิ่งไปกันใหญ่ พ่อกับแม่ของสนเบิกตากว้าง แม่พลอยถึงกับเอามือทาบอกเป็นรอบที่สอง
"ตายจริง นี่สนพูดเรื่องจริงเหรอลูก" แม่พลอยมองหน้าลูกชายกับลูกสะใภ้พร้อมกับทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ นึกสงสารต้นกับสนที่ต้องพรากจากกันไปเพราะเรื่องนี้
"มึงออกจากบ้านกูไปเดี๋ยวนี้เลยนะอีผู้หญิงชั่ว! อย่าอยู่ให้กูเห็นหน้าอีกแม้แต่วินาทีเดียว มึงออกไปเดี๋ยวนี้เลย! ออกไป!" เสียงพ่อของสนตะโกนดังลั่นบ้าน ตั้งแต่เกิดมา นี่คือครั้งแรกที่สนเห็นพ่อโกรธมากขนาดนี้
นินาทรุดตัวลงนั่งกับพื้นแล้วก็ร้องไห้โฮอย่างอดสูใจ ปล่อยลูกลงยืนข้างๆ สนวางรูปถ่ายลงบนโต๊ะแล้วก็รีบเดินไปอุ้มลูกชายที่ร้องไห้ออกมา แม้ว่าจะรู้สึกสงสารและเห็นใจ แต่สิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ได้รับก็สมควรแล้ว กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมตอบสนอง ถ้าเธอไม่เล่นสกปรก สนก็คงไม่ใจร้ายกับเธออย่างนี้หรอก
"ทำไมชีวิตฉันต้องเป็นแบบนี้ ทำไม ทำไม ฮือๆๆ"
สภาพของนินาตอนนี้ไม่ต่างจากคนเสียสติ จะว่าไปแล้วเหตุการณ์นี้คงเป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิตเธอก็ว่าได้ เธอมองหน้าคนที่กำลังจะกลายเป็นอดีตสามี มองหน้าลูกชาย แล้วก็หันไปมองพ่อกับแม่ของสามีที่ตอนนี้ไม่เหลือความเมตตาปราณีใดๆ ให้เธอแล้ว
"นินาผิดไปแล้ว นินาขอโทษ หนูขอโทษ ฮือๆๆ"
ก็ยังดีที่เธอยังสำนึกได้และเอ่ยคำขอโทษออกมา แต่ในเวลานี้ คำขอโทษของเธอคงทำได้อย่างมากแค่เพียงแลกกับความเห็นใจหรือสมเพชเวทนาเท่านั้น คงไม่ทำให้อะไรๆ กลับไปเหมือนเดิม เธอหมดความชอบธรรมที่จะอยู่กับครอบครัวนี้ต่อไป
"มึงไม่ต้องมาขอโทษ มึงทำกับลูกกู ทำกับครอบครัวกูขนาดนี้ กูไม่ยกโทษให้มึงเป็นอันขาด กูให้เวลามึงถึงแค่เย็นวันนี้เท่านั้น มึงเก็บข้าวของทุกอย่างของมึงออกไปจากบ้านกูให้หมด แล้วพรุ่งนี้มึงไปรอกูกับลูกที่อำเภอ ได้ยินไหม" พ่อแต้วพูดเสียงดังพร้อมกับชี้หน้าไปด้วย
"พ่อ...แม่...หนูขอโทษ หนูขอโทษ ฮือๆๆ"
นินาก้มกราบลงกับพื้นเพื่อขอขมาพ่อกับแม่ของสน แต่ผู้ใหญ่ทั้งสองทนดูไม่ไหวจนต้องเมินหน้าหนี ไม่สามารถที่จะรับคำขอโทษนั้นจากเธอได้เลยเพราะสิ่งที่เธอทำนั้นยากเกินรับได้เสียจริง
"สนเอาภูคามาให้แม่ เดี๋ยวแม่พาหลานไปข้างบนก่อน"
สนอุ้มลูกไปส่งให้แม่ แม่พลอยรับหลานที่ร้องไห้ตกใจจนตัวสั่นไปแล้วก็พาเดินขึ้นไปบนบ้าน สนมองตามลูกไปแล้วก็หันกลับมาที่นินาอีกครั้ง
"ถึงฉันจะเห็นใจเธอ แต่ฉันก็คงช่วยอะไรเธอไม่ได้หรอกนะนินา เธอทำตัวของเธอเอง และสิ่งที่เธอทำ...มันก็ทำลายชีวิตของฉัน ทำลายครอบครัวของฉัน และทำให้ฉันต้องสูญเสียคนที่ฉันรักไปโดยที่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะได้เขาคืนมาหรือเปล่า เธอคิดดูเอาเองก็แล้วกันนะนินาว่าสิ่งที่เธอได้รับตอนนี้ มันสาสมที่เธอทำไปทั้งหมดหรือเปล่า มันอาจจะน้อยเกินไปด้วยซ้ำ"
แม้จะสะเทือนใจแค่ไหน สนก็ไม่มีน้ำตาให้ผู้หญิงคนนี้ เขาจะไม่เสียน้ำตาเพราะผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว
"นินาขอโทษค่ะพี่สน นินาขอโทษ"
เห็นแววตาของสนและพ่อแต้วแล้วเธอรับรู้ได้เป็นอย่างดีว่าครอบครัวนี้ไม่มีใครให้อภัยและต้อนรับเธออีกแล้ว พ่อกับแม่ของเธอจะรู้สึกอย่างไรหนอที่มีส่วนทำให้ลูกสาวต้องมาเผชิญชะตากรรมที่น่าสมเพชเช่นนี้ ถ้าใครไม่เป็นเธอก็คงไม่มีวันเข้าใจหรอกว่าสภาพที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้ก็เหมือนคนที่ตายทั้งเป็น ให้เธอตายไปเสียจริงๆ ยังจะดีกว่า
"ขึ้นไปเก็บของออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้! อย่าอยู่ให้กูเห็นหน้านานกว่านี้อีกได้ยินไหม!" พ่อของสนกำชับเสียงเข้ม แววตาดุดันนั้นบ่งบอกว่าจะให้ทำอย่างที่พูดเดี๋ยวนี้จริงๆ
นินาไม่มีทางเลือก เธอค่อยๆ ลุกขึ้น ร้องไห้ แล้วเดินก้มหน้าขึ้นบนบ้านไป บ้านที่เธออาจไม่มีวันได้กลับมาเหยียบอีกเลยจนชั่วชีวิต
เหลืออีกเพียงพรุ่งนี้แค่วันเดียวเท่านั้น อิสรภาพก็จะคืนกลับมาเป็นของสนอีกครั้ง อิสรภาพที่สนรอคอยมาหลายปีและต้องแลกมาด้วยน้ำตาและความสูญเสียมากมาย แค่พรุ่งนี้เท่านั้นที่ชีวิตจะกลับมาเป็นของสน แค่คิดก็แทบจะอดใจรอไม่ไหวแล้ว จะได้หมดเวรหมดกรรมกับผู้หญิงคนนี้เสียที สนไม่สามารถจะทนให้ชีวิตเป็นอย่างนี้ได้อีกต่อไป เขาจึงต้องดิ้นรนทุกทางเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการ
การจดทะเบียนหย่าของสนกับนินาเป็นไปด้วยดี สนพาพ่อ แม่และลูกชายมาที่ที่ว่าการอำเภอกำแพงแสนตั้งแต่แปดโมงเช้าเพราะพ่อของสนอยากให้เรื่องนี้จบเร็วที่สุด เสร็จสิ้นการหย่าก็เกือบๆ เก้าโมงเช้า พร้อมกับให้เธอเซ็นสัญญาให้ความยินยอมในการใช้อำนาจปกครองบุตร นินาเซ็นให้แต่โดยดี เธอคงจะสำนึกผิดแล้วจริงๆ จึงไม่ขัดขืนใดๆ
พี่ยศลางานมารับนินาถึงที่ว่าการอำเภอด้วย อย่างน้อยก็ยังนับว่านินาโชคดีอย่างมากที่พี่ยศพร้อมที่จะรับเธอไปอยู่ด้วย อย่างนี้ก็น่าจะพอเดาได้ไม่ยากว่านินากับยศคงสานสัมพันธ์กันมาเป็นระยะเวลาพอสมควรแล้ว ยศเองก็คงรู้ดีแล้วว่านินาไม่ใช่คนตัวเปล่าเล่าเปลือยอย่างที่เขาเคยเข้าใจผิดมาก่อน แต่ถึงกระนั้น ยศก็ไม่ได้รังเกียจเธอ ส่วนจะอยู่ด้วยกันได้นานแค่ไหนนั้น ก็คงสุดแล้วแต่เวรแต่กรรมของทั้งสองคน
นินาเดินมาหาลูกชายที่ยืนอยู่กับครอบครัวของสน เธอย่อตัวลงแล้วก็กอดลูกไว้อย่างอดสูใจพร้อมกับร้องไห้
"ภูคา...แม่ไปแล้วนะลูก หนูอยู่กับพ่อ กับปู่กับย่านะลูก หนูอย่าซนนะ เอาไว้ว่างๆ แล้วแม่จะมาหาหนู แม่จะซื้อของมาฝากหนูเยอะๆ เลย แม่รักหนูนะลูก แม่รักหนูนะ ภูคาเป็นคนดีนะลูก"
แม้ว่าเด็กจะยังไม่เข้าใจความซับซ้อนของชีวิตผู้ใหญ่นัก แต่ภูคาก็คงจะรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าแม่อาจไม่ได้กลับมาหาภูคาอีกแล้ว เด็กน้อยจึงร้องไห้หาแม่ใหญ่เลยคราวนี้
"แม่...แม่ไปไหน แม่ไปไหน ฮือๆ"
นินากอดลูกอีกครั้ง คงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้ทำเช่นนี้กับลูกของเธอ น่าสังเวชใจสักแค่ไหนที่เธอต้องทิ้งลูกในใส้ของตัวเองไปเพราะความไม่รู้จักพอของตัวเอง
สนและพ่อกับแม่ยืนดูแล้วก็อดน้ำตาซึมไม่ได้ ผู้หญิงต่อให้เลวแค่ไหน ความรักลูกก็มีเหมือนกันแทบทุกคน แต่ในเมื่อเธอเลือกแล้วที่จะทำให้ชีวิตเป็นแบบนี้ ก็คงไม่มีใครช่วยเธอได้ แม้ว่าคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่จะต้องมารับกรรมด้วย แต่เมื่อไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้ การจากกันก็คงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
นินาค่อยๆ ปล่อยลูกออกจากอ้อมกอด มองหน้าลูกชายที่ร้องไห้หาเธอเป็นครั้งสุดท้าย
"ภูคาอย่าร้องนะลูก แม่ไม่ดีเองถึงอยู่กับหนูไม่ได้ หนูอยู่ที่นี่กับพ่อ กับปู่กับย่านะลูก พ่อเขารักหนู ปู่กับย่าก็รักหนู ฝากลูกของนินาด้วยนะคะ"
นินาเงยหน้าขึ้นไปมองอดีตสามีและอดีตพ่อกับแม่สามี ความจริงเธอก็ไม่จำเป็นต้องฝากฝังอยู่แล้ว ภูคาถือเป็นของขวัญล้ำค่าของครอบครัวสน เขาจะได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีที่สุดเท่าที่ครอบครัวของสนจะสามารถเอื้ออำนวยได้
"แม่ไปแล้วนะภูคา แม่รักหนูนะ แม่จะคิดถึงหนูนะลูก"
ยิ่งเห็นลูกร้องไห้เธอก็ยิ่งเสียใจ แต่ก็รู้ดีแก่ใจว่าเธอคงไม่เหมาะที่จะดูแลลูกชายคนนี้ เธอยังไม่ได้บอกแม่เลยว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น เธอไม่อยากให้แม่มาเจ้ากี้เจ้าการและทำให้เรื่องมันยุ่งยากมากไปกว่านี้อีก เธอยินดีจากไป ยินดีที่จะให้ลูกได้อยู่กับครอบครัวของสนเพราะเธอมั่นใจว่าลูกจะมีอนาคตที่ดีอย่างแน่นอน
"ถ้าเธออยากมาหาลูก พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก ยังไงเธอก็เป็นแม่ พี่เข้าใจ"
สนกลับมาใช้คำว่า "พี่" เรียกแทนตัวอีกครั้ง คงจะพอบอกได้ว่าสนน่าจะให้อภัยเธอแล้ว แต่ก็เป็นการให้อภัยที่จะไม่สร้างเวรกรรมใดๆ ต่อกันอีก
"ขอบคุณค่ะพี่สน นินาขอโทษพี่สนสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่นินาทำไปนะคะ นินารู้ว่า...คำขอโทษมันคงทดแทนอะไรไม่ได้ แต่นินาก็อยากขอโทษ นินาอยากให้พี่สนรู้ว่านินาเสียใจ ถ้าหากย้อนเวลาได้...นินาจะไม่ทำอย่างนี้เลย ขอโทษพ่อกับแม่ด้วยนะคะ ฝากลูกของนินาด้วย"
นับว่าเป็นภาพที่น่าเวทนายิ่งนักเมื่อนินาปล่อยมือจากลูกน้อยแล้วก็ค่อยๆ หันหลังเดินจากไป สักพักก็หันหลังกลับมามองลูกชายที่ร้องหาแม่อย่างน่าสงสาร แต่เธอก็ต้องแข็งใจที่จะเดินจากไป และอาจเป็นไปได้ที่เธอคงจะไม่หวนกลับมาที่นี่อีกแล้ว ปล่อยอดีตที่ขมขื่นเจ็บปวดทิ้งไว้เบื้องหลัง ตัดใจจากลูกที่น่ารักไปมีชีวิตใหม่ของเธอ คงไม่มีใครบอกได้หรอกว่าชีวิตใหม่ของเธอจะเป็นอย่างไร เวรกรรมที่เธอทำไว้กับสนและครอบครัวอาจจะยังไม่หมด ยังเหลืออะไรอีกมากมายที่เธออาจต้องชดใช้อีกภายหลัง แต่เธอก็ไม่สามารถเรียกร้องขอความเห็นใจใดๆ จากใครได้ นอกจากก้มหน้ารับผลกรรมที่เธอก่อไว้
สนอุ้มลูกชายขึ้นมากอดไว้พร้อมกับลูบหลังเบาๆ เป็นการปลอบใจ มองดูรถของนินาที่ค่อยๆ แล่นออกไปจากที่ว่าการอำเภอจนลับตา แม้ไม่ได้รักแต่ก็อดรู้สึกใจหายไม่ได้ที่แม่ต้องพรากจากลูก
ลาก่อนนะนินา เธอกับสนคงเวรหมดกรรมต่อกันเพียงเท่านี้ เกิดชาติหน้าฉันท์ใดก็ขออย่าได้เจอกันอีกเลย
"พ่อขอโทษนะลูก พ่อผิดเองที่มัวแต่อยากได้สะใภ้ มัวแต่อยากได้หลาน ไม่เคยดูเลยว่าลูกได้แต่งงานกับผู้หญิงที่ดีจริงๆ หรือเปล่า ปล่อยให้สนทนทุกข์ทรมานกับผู้หญิงชั่วๆ มาตั้งสามสี่ปี"
สนไม่เคยเห็นพ่อร้องไห้เลยนับตั้งแต่เกิดมา แค่น้ำตาซึมสนยังไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง ครั้งนี้นับว่าเป็นครั้งแรกที่พ่อร้องไห้ให้สนเห็น ที่น่าแปลกใจที่สุดก็คือ...พ่อเอ่ยคำขอโทษ นี่คือคำพูดที่สนกับแม่แทบจะไม่เคยได้ยินเลยตั้งแต่อยู่เป็นครอบครัวกันมา
สนยิ้มแล้วก็ตอบพ่อไปว่า "ไม่เป็นไรครับพ่อ มันผ่านไปแล้ว ผมไม่ติดใจอะไรหรอกครับ ต่อไป...พวกเราก็จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่กันซะที ผมก็จะไม่ให้เกิดความผิดพลาดอย่างนี้อีกแล้วครับพ่อ...แม่" สนหันไปหาแม่ที่นั่งอยู่ติดกับพ่อเมื่อพูดคำสุดท้าย
"แล้วสนจะเอายังไงต่อไปล่ะลูก เอาอย่างงี้ไหมลูก เดี๋ยวพ่อจะแนะนำผู้หญิงสาวๆ สวยๆ ที่ดีกว่าผู้หญิงชั่วๆ คนนั้นให้สน พ่อรู้จักลูกสาวของเพื่อนพ่อหลาย..."
"พอเถอะพ่อ!" แม่ของสนพูดทะลุกลางปล้องขึ้นมาเพราะทนฟังที่สามีพูดไม่ได้ เล่นเอาพ่อของสนตกใจทีเดียว
"ทำไมล่ะแม่ ก็สนมันยังหนุ่มยังแน่น จะให้มันอยู่เป็นโสดไปทำไมล่ะแม่"
"พ่อจะบังคับลูกมันไปถึงไหน พ่อก็รู้อยู่เต็มอกไม่ใช่เหรอว่าสนมันรักใคร สนมันรักต้น พ่อยังจะให้ลูกไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นอีกเหรอ พ่อไม่เห็นเหรอว่าสามปีที่ผ่านมาลูกของเราเป็นทุกข์มากแค่ไหน อย่าทำบาปทำกรรมกับลูกอีเลยนะพ่อ สนมันทำให้เราทุกอย่างแล้ว เมียมันก็มีให้ หลานมันก็มีให้ สนมันรักพ่อรักแม่ มันอยากตอบแทนพ่อแม่ ฝืนใจขนาดไหนลูกก็ทำให้เรา ทำไมพ่อไม่สงสารลูกบ้าง เห็นไหมว่าวันนั้นสนมันร้องไห้คิดถึงต้นแทบจะเป็นบ้า พ่ออยากให้สนเป็นบ้าเหรอ หัวอกคนเป็นแม่อย่างฉันทนดูไม่ได้หรอกนะพ่อ เราอย่าทรมานลูกของเราอีกเลยนะพ่อ" แม่พลอยพูดพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย
นี่ก็คงนับว่าเป็นครั้งแรกในชีวิตของแม่ที่กล้าเถียงพ่อถึงขนาดนี้ แม้สนจะแปลกใจแต่ก็ดีใจเหลือเกินที่แม่กล้าลุกขึ้นมาปกป้องลูกเสียที ถ้าไม่ใช่เพราะทำเพื่อลูก แม่ก็อาจจะไม่กล้าทำถึงขนาดนี้
"ได้ไหมพ่อ เลิกทรมานสนมันซะทีเถอะ ฉันสงสารลูก ฉันไม่อยากเห็นลูกเจ็บปวดเหมือนที่ผ่านมาอีกแล้ว พ่อกับแม่ของต้นเขายังรับได้เลยที่ต้นกับสนรักกัน แม่เยากับพ่อแอ๊ดเขารู้มาตั้งนานแล้ว ก็ยังเหลือแต่บ้านเราที่คิดแทนลูกไปทุกอย่าง ชีวิตมันเป็นของเขานะพ่อ ต่อให้เราสร้างเขามา เลี้ยงดูเขามา รักเขามากแค่ไหน เราเลี้ยงเขาได้แต่ตัว อย่าบังคับลูกมันอีกเลยนะพ่อ ถือว่าแม่ของร้องก็แล้วกัน"
พ่อของสนนั่งนิ่งและครุ่นคิด ความจริงพ่อแต้วก็รู้เรื่องนี้มานานแล้วล่ะ จะว่าไปก็รู้มาก่อนใครด้วยซ้ำ แต่ที่ผ่านมาพ่อแต้วไม่เคยยอมรับเรื่องนี้ได้เลย จะว่าเป็นเรื่องที่ทำใจยอมรับได้ยากที่สุดก็คงไม่ผิดนัก
"ว่าไงล่ะพ่อ หรือว่าพ่ออยากจะเสียทั้งสนกับต้นไปก่อน เขาสองคนรักกัน เราห้ามเขาไม่ได้หรอก วันหนึ่งเขาจะไปหากัน ไปอยู่ด้วยกัน ฉันจะไม่ว่าอะไรเลยถ้าสนกับต้นเขาจะหนีไปอยู่ที่อื่นด้วยกันสองคน เหลือแค่เราสองคนแก่ๆ อยู่กันอย่างเหงาๆ เพราะลูกไม่อยากอยู่ด้วย พ่อจะรอให้ถึงวันนั้นไหมล่ะพ่อ"
สนมองหน้าพ่อกับแม่สลับกันไปมา ในใจก็คอยลุ้นให้พ่อตกลงยอมรับสิ่งที่แม่พูดเสียที แต่สนก็เชื่อว่าคราวนี้พ่อจะคิดได้ ท่าทางของพ่อดูเหมือนรับฟังในสิ่งที่แม่พูด แม้ว่าจะตกใจหน่อยๆ ที่เห็นแม่กล้าใส่อารมณ์ถึงขนาดนั้นก็ตาม
"แล้วต้นกับสนจะอยู่ด้วยกันยังไงล่ะแม่ เขาสองคนเป็นผู้ชายนะแม่" ในที่สุดพ่อของสนก็หลุดคำพูดออกมาหลังจากที่ฟังอยู่นาน
"แล้วไงล่ะพ่อ เขารักกันยังไงเขาก็อยู่ด้วยกันได้ เขาสองคนก็อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วไม่ใช่เหรอพ่อ พ่อเคยเห็นต้นกับสนเขาห่างกันไหม เขาก็เพิ่งจะมาห่างกันตอนนี้เท่านั้นเอง พ่อเห็นไหมว่าเขาสองคนดูแลกันดีขนาดไหนเวลาที่เขาอยู่ด้วยกัน เขาไม่เคยทะเลาะกัน เขาช่วยเหลือเกื้อกูลกันมาตลอด ฉันก็ไม่เคยเห็นผู้ชายกับผู้ชายอยู่ด้วยกันหรอก แต่ฉันเชื่อว่าต้นกับสนเขาอยู่ด้วยกันได้ ขอให้ลูกมีความสุข เขาจะเป็นอะไรแม่ก็ไม่แคร์ทั้งนั้น ขอให้เขาเป็นคนดีก็พอแล้ว ฉันไม่อยากให้ลูกเป็นทุกข์เพราะถูกพ่อแม่บังคับอีกแล้วนะพ่อ เราเป็นพ่อเป็นแม่เขายังไงลูกมันก็รัก ยังไงลูกมันก็เคารพ แต่มันจะดีกว่าไหมพ่อ ถ้าลูกไม่ได้แค่เคารพรักเราสองคนเพราะแค่เห็นว่าเป็นพ่อเป็นแม่ แต่ให้ลูกเขาเคารพรักเราเพราะเราเข้าใจเค้า หน้าที่ของพ่อกับแม่ก็แค่สนับสนุนให้ลูกเขามีชีวิตของเขาเองได้ไม่ใช่เหรอพ่อ"
พ่อของสนมองหน้าภรรยา ดูท่าทางพ่อแต้วก็คงจะอ่อนลงไปมากแล้วล่ะ ติดที่เขินจนไม่กล้าพูดเพราะเคยไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้หัวชนฝามาก่อนนั่นเอง ที่สำคัญ แม่กับลูกผนึกกำลังกันซะขนาดนี้ พ่อคนเดียวคงสู้ไม่ไหว
"พ่อ...สนรักต้นจริงๆ นะครับพ่อ สนจะไม่รักใครอีกแล้ว สนรักใครไม่ได้แล้วครับพ่อ เพราะถ้าสนจะรัก...สนก็คงรักไปนานแล้ว มีผู้หญิงมากมายที่เข้ามาหาสน แต่สน...เลือกต้นคนเดียวครับพ่อ ต้นเขาเป็นคนดี เขาเข้าใจสนทุกอย่าง ให้อภัยสนทุกเรื่อง ไม่มีใครทำให้ผมอย่างนี้ได้ ความรู้สึกที่ผมมีให้ต้น...เป็นความรู้สึกที่ผมจะมีให้คนอื่นไม่ได้อีกแล้วครับพ่อ ถ้าชาตินี้...ผมไม่ได้อยู่กับต้น ผมก็จะไม่รักใครอีก ผมขออยู่กับลูกสองคนดีกว่าครับ"
พ่อของสนถอนหายใจ ทั้งแม่ทั้งลูกต่างก็ยกเหตุผลมามากมายเพื่อให้เขายอมรับให้ได้ ถ้าจะปฏิเสธหรือหัวดื้อเหมือนคราวที่ผ่านมาก็คงจะทำไม่ได้แล้ว อย่างน้อย ที่แม่สนขู่ว่าถ้าไม่เข้าใจลูก ต่อไปลูกก็จะหนีไปอยู่ที่อื่น แค่นี้คนเป็นพ่อก็กลัวแล้ว สนเป็นลูกคนเดียวของบ้านนี้ พ่อแม่รักยิ่งกว่าสิ่งใด คงยอมให้สนหนีหายจากไปไม่ได้อย่างแน่นอน
"ความจริง...พ่อก็...ก็ไม่ได้รังเกียจอะไรต้นหรอกนะลูก ไม่เคยรังเกียจต้นเลย ต้นก็เหมือนลูกชายคนที่สองของพ่อ พ่อเห็นต้นกับสนอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ เราผูกพันกับเค้า เขาเองก็ผูกพันกับเรา ถ้าสนยืนยันว่าสนรักต้นมากขนาดนั้น พ่อก็...ไม่ขัดข้องอะไรหรอกลูก พ่อก็อยากเห็นสนมีความสุข ไม่อยากเห็นลูกทุกข์ทรมานเหมือนกับตอนที่อยู่กับนินาอีกแล้ว จริงๆ พ่อก็รู้สึกผิดมาตั้งนานแล้วล่ะ พ่อดื้อเองแหละลูก พ่อขอโทษนะลูกที่ทำให้สนกับต้น...ต้องพรากจากกัน ต่อไปนี้...พ่อจะไม่ทำอย่างนั้นแล้วลูก"
สนกับแม่หันมายิ้มด้วยความดีใจให้กัน จากนั้นสนก็ลุกขึ้นจากโต๊ะนั่งเล่นหน้าบ้าน พ่อก็ลุกขึ้นเช่นกัน แล้วสนก็เดินเข้าไปกอดพ่อที่อ้าแขนรอรับอยู่ ต่างคนต่างร้องไห้
"ผมรักพ่อนะครับ"
"พ่อก็รักสนนะลูก"
สนต้องใช้เวลาถึงหกปีตั้งแต่อายุยี่สิบจนถึงยี่สิบห้าเพื่อให้พ่อเข้าใจ ยอมเอาความเจ็บปวดทุกข์ทนของตัวเองเข้าแลกเพื่อให้พ่อเพียงคนเดียวยอมรับและเข้าใจสน วันนี้สนทำสำเร็จแล้ว แม้ว่าจะต้องแลกด้วยความเจ็บปวดสูญเสียมากมายก็นับว่าคุ้มค่าที่สุดที่สนได้สิ่งนี้จากพ่อมา
"ต้น...เราทำให้นายหมดแล้วนะ เราเตรียมทุกอย่างไว้ให้นายหมดแล้ว ทำไมนายถึงไม่รอแล้วเราล่ะต้น ทำไมนายถึงไม่รอเราเลย" สนรำพึงในใจ แม้จะดีใจที่พ่อกับแม่เข้าใจ แต่สนก็อดเศร้าใจไม่ได้เมื่อนึกถึงเรื่องนี้
เหมือนแม่จะรู้ทันความคิดของสน เมื่อสนเดินมากอดแม่บ้างแม่จึงปลอบสนไปว่า
"แม่ดีใจด้วยนะสน แม่รักลูกเสมอนะ ลูกชายของแม่ ไม่ต้องกลัวหรอกนะลูก คนดีตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ ถึงสนจะทำผิดพลาดไปบ้างแม่ก็รู้ว่าสนไม่ได้ตั้งใจ ต้นเขารู้จักสนมานาน แม่เชื่อว่าต้นเขารู้ ในเมื่อสนรอมาจนถึงขนาดนี้แล้ว สนก็รอให้มันสุดๆ ไปเลยลูก สักวันหนึ่งต้นก็จะเห็นเอง ต้นรักสนมานานมากขนาดนั้น...เขาไม่ลืมสนง่ายๆ หรอกลูก เชื่อแม่นะลูก แม่จะเอาใจช่วย แม่เยาพ่อแอ๊ดเขาก็เอาใจช่วย พวกเราสองครอบครัวรักลูกทั้งสองคนมาก สี่คนพ่อแม่คงตายตาหลับถ้าต้นกับสนได้อยู่ดูแลกันไปอย่างนี้ แถมคราวนี้ก็ไม่เหงา มีภูคามาอยู่เป็นเพื่อน ขอบใจสนมากนะลูกที่อดทนทำให้ครอบครัวของเราทุกอย่าง ขอบใจที่สนคิดถึงพ่อกับแม่ อยากให้พ่อกับแม่ได้สิ่งที่ต้องการ สนเป็นลูกที่ประเสริฐ พ่อกับแม่ขออวยพรให้สนประสบความสำเร็จรุ่งเรืองในทุกสิ่งที่สนทำ แม่เห็นมาเยอะแล้ว ลูกที่รักพ่อแม่ได้ดีทุกคนนะลูก แล้วพ่อกับแม่ก็เชื่อว่าสนจะโชคดีกับความรักของสนด้วย รอต้นต่อไปนะลูก รอจนกว่าต้นจะกลับมาหาสนอีกครั้ง"
"ครับแม่ สนจะรอต้นต่อไปครับแม่"
ถึงจะยังไม่รู้ว่าต้นจะมีคนใหม่ไปแล้วจริงหรือเปล่า หรือต้นจะกลับมาหาสนอีกหรือไม่ วันนี้สนก็ได้ชีวิตใหม่ ได้ความเข้าใจจากพ่อกับแม่ แม้ว่านินาจะเป็นฝันร้ายของสน แต่สิ่งที่เธอได้มอบไว้ให้ก่อนจากไปก็นับว่าของขวัญที่มีค่ามากที่สุดกับครอบครัวนี้ นี่คงเป็นอีกวันในความทรงจำของชีวิตสนที่สนจะไม่มีวันลืม
ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ คนที่อดทนมากพอเท่านั้นถึงจะได้สิ่งที่ดีที่สุด สนได้สิ่งที่ดีที่สุดมาเกือบหมดแล้ว เหลืออีกเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่สนยังคงรอคอย และสนก็ยินดีที่จะแลกและอดทนกับสิ่งที่ดีที่สุดสิ่งสุดท้ายที่สนรอคอยต่อไป
หลังจากกลับจากไปดูคอนโดใหม่แถวๆ ศาลายา สนก็ขับรถพาพ่อของสนและพ่อของต้นกลับบ้านด้วยกันยามบ่ายๆ สนปิดร้านทุกวันจันทร์ บังเอิญว่าวันจันทร์นี้เป็นวันหยุดนักขัตฤกษ์ พ่อของต้นจึงมาร่วมด้วยได้
พ่อของต้นมีเงินเก็บจากการขายที่ไว้จำนวนหนึ่ง นอกจากจะส่งให้ต้นเรียนหนังสือแล้วก็ยังแบ่งเก็บไว้อีกมากพอสมควร สนจึงช่วยให้คำแนะนำปรึกษากับพ่อของต้นเรื่องการนำเงินมาลงทุนในธุรกิจอสังหาริมทรัยพ์ แทนที่จะเก็บเงินไว้เฉยๆ แล้วใช้จ่ายให้หมดไปเรื่อยๆ
ด้วยเหตุนี้แหละ สนจึงสนิทกับพ่อของต้นมากขึ้นไปอีก พ่อของต้นดูจะรักสนมากทีเดียวเพราะทำให้นึกถึงลูกชายที่จนป่านนี้ก็ยังไม่ยอมคุยกับพ่อ สนจึงเป็นตัวแทนของต้นในยามนี้ได้เป็นอย่างดี เจ็บไข้ได้ป่วยก็ได้สนนี่แหละที่คอยดูแลและพาไปหาหมอ มีอะไรก็ไหว้วานสนได้เสมอ
"เอ...พ่อยังไม่เคยฟังเลยว่าต้นกับสนรักกันได้ยังไง สนเล่าให้พ่อสองคนฟังมั่งสิลูก" พ่อแอ๊ดถามขึ้นในขณะที่นั่งรถมาได้สักพัก
สนแว่บหันไปมองพ่อสองคนที่นั่งอยู่ข้างหลังแล้วก็หันกลับมามองทางต่อพร้อมกับยิ้มมีความสุข
"ต้นเขาเป็นคนรักผมก่อนครับพ่อแอ๊ด"
"เรอะ! ตั้งแต่ตอนไหนล่ะลูก" พ่อแอ๊ดถาม
"เขาชอบผมตั้งแต่อยู่มอหนึ่งแล้วล่ะครับ ส่วนผม...น่าจะชอบต้นตอนอยู่มอสาม ตอนนั้นต้นเขางอนเรื่องที่ผมมีแฟนเป็นรุ่นน้องมอสอง แล้วเขาก็หลบหน้าหลบตาผม กลับบ้านก็ไปกลับกับไอ้ซีลมั่ง ไอ้ป้องมั่ง ไม่ยอมกลับกับผมเลย ตอนเย็นๆ ผมมาหาก็ไปบ้านเพื่อนคนอื่น เป็นเดือนๆ ได้มั้งครับ ไม่รู้ว่าพ่อแอ๊ดจำได้หรือเปล่า ผมก็เลยต้องไปง้อเพราะว่าคิดถึงต้นเค้า รู้สึกเหมือนชีวิตขาดอะไรไปน่ะครับ"
สนเล่าไปและขำไปด้วยเป็นช่วงๆ พ่อสองคนที่นั่งอยู่ข้างหลังก็ขำไปด้วยเช่นกัน พ่อของสนดูจะเคอะเขินไปบ้างเพราะยังใหม่กับเรื่องนี้ แต่ก็พอกล้อมแกล้มไปได้อยู่
"แล้วสนรู้ว่าชอบต้นจริงๆ ตอนไหนล่ะลูก" พ่อของสนถามเองบ้าง
"น่าจะเริ่มจากตอนที่ผมกับต้นเอ็นเข้ามหาลัยน่ะครับพ่อ ผมกลัวมากว่าต้นจะไม่ไป มช. ด้วย ตอนนั้นผมก็พยายามเอาใจต้นทุกอย่างเลยครับ ให้ทำอะไรก็ยอม ถ้าต้นไม่ยอมไปเรียน มช. ด้วยผมคงแย่แน่ๆ ตอนนั้นก็เริ่มรู้สึกเยอะแล้วล่ะครับว่าผมน่าจะรักต้นเข้าให้แล้ว แต่ที่ทำให้รู้สึกจริงๆ ก็ตอนที่รู้ว่าต้นไม่ใช่ผู้ชายแท้ๆ นี่ล่ะครับ ผมยังไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้พ่อกับแม่ฟัง ต้นก็น่าจะยังไม่เคยเล่า ตอนนั้นเพิ่งเข้าปีหนึ่งใหม่ๆ ต้นเขาคุยโทรศัพท์กับเพื่อนตอนนั่งไปในรถด้วยกัน แล้วบังเอิญโทรศัพท์ตก ต้นเขาหยิบขึ้นมาแล้วมือไปโดนปุ่มลำโพง ตอนนั้นต้นคุยกับไอ้ซีลอยู่ครับ แล้วไอ้ซีลก็พูดอะไรสักอย่าง ผมก็จำได้ไม่ชัด รู้แต่ว่าเกี่ยวกับเรื่องที่ต้นแอบรักผมนั่นแหละครับ ไอ้ซีลมันรู้ก่อนผมอีก ผมได้ยินพอดีก็เลยตกใจ ถามต้นเสียงดังเลยว่าจริงหรือเปล่า ต้นเขาคงตกใจน่ะครับ ก็เลยน้อยใจ หนีไปอยู่กับไอ้ซีลแถวๆ กรุงเทพตั้งหลายวัน พอกลับมาต้นก็จะย้ายไปอยู่ที่หอพักใน มช. อีก ตอนนั้นผมรู้สึกผิดมากเลยครับ รู้สึกผิดที่ทำให้ต้นเข้าใจผิดว่าผมยอมรับเขาไม่ได้ แล้วผมก็กลัวมากว่าผมกับต้นจะเลิกคบกัน ตอนนั้นเหมือนจะตกลงกันไม่ได้มั้งครับ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง อ้อนวอนยังไงผมกับต้นก็จะไปท่าเดียว ผมก็เลยบอกต้นไปว่าผมจะย้ายออกไปเองละกัน ผมก็ไปเก็บเสื้อผ้า ผมเดินออกไปเกือบถึงประตูหน้าบ้านอยู่แล้ว ต้นเขาก็มาตามผมกลับไป ตอนนั้นผมรู้เลยว่าผมรักต้นมาก ต้นเขาก็คงรักผมมากเหมือนกันก็เลยไม่ยอมให้ผมไป ถ้าตอนนั้นต้นไม่ลงมาตามผมกลับไป สงสัยคงจะเลิกคบกันไปแล้วล่ะครับ"
แม้ว่าในตอนนั้นสนจะขำไม่ออก แต่พอมานึกถึงและเล่าให้พ่อสองคนฟังตอนนี้ สนก็พอมองเป็นเรื่องขำๆ ได้บ้าง พ่อสองคนนั่งฟังไปก็ยิ้มไป แม้ว่าลูกชายทั้งสองคนจะเล่าอะไรให้ฟังมากมาย แต่ก็ไม่เคยเล่าเรื่องอย่างนี้ให้ฟังเลยเพราะกลัวพ่อสองคนรับไม่ได้
จากนั้นพ่อทั้งสองคนก็ถามเรื่องราวและเหตุการณ์ความรักระหว่างต้นกับสนอีกหลายเรื่อง สนก็เล่าให้ฟังอย่างสนุกสนาน คนเล่าก็ยิ้ม คนฟังก็ยิ้ม บรรยากาศตอนนี้เหมือนกับสมัยที่กับสนกับต้นยังเป็นเด็กๆ ถ้าต้นมาอยู่ด้วยตอนนี้คงมีความสุขไม่น้อย
ช่วงนี้สองครอบครัวค่อนข้างมีความสุขมากทีเดียว ส่วนหนึ่งเป็นเพราะสนเป็นอิสระจากนินาแล้ว พร้อมกับที่ครอบครัวสนเองก็เข้าใจสนเป็นอย่างดี อีกส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะว่าใกล้ถึงเวลาที่ต้นจะกลับมาแล้วนั่นเอง นี่คือวันที่ทุกคนเฝ้ารอคอยอย่างใจจดใจจ่อ แม้ว่าสนจะรู้สึกหวั่นใจอยู่บ้าง แต่สนก็ยังพอมีหวังว่าต้นอาจจะยังไม่มีใคร หรือถ้ามีก็อาจจะเลิกกันไปแล้วก็ได้ หรือต่อให้ยังไม่เลิกกัน สนก็ยังพอมีหวังที่จะทำให้ต้นกลับมาหาสนได้อยู่ สนจึงยังพอยิ้มได้ ไม่ถึงกับเศร้ามากจนเกินไป
หลังจากที่ฟังมาหลายเรื่องแล้ว ก็มาถึงคำถามสำคัญที่พ่อแอ๊ดอยากรู้มากทีเดียว
"เอ...แล้วต้นกับสน อย่าหาว่าพ่ออย่างงั้นอย่างงี้เลยนะลูก ต้นกับสน...เอ่อ...มีอะไรกันหรือยังล่ะลูก!"
สนแทบจะเบรกรถหัวทิ่มเลยทีเดียว แล้วสนควรจะตอบพ่อของต้นว่าอย่างไรดีล่ะ!?
TBC
หัวข้อ: ▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย - SP6: จากเพื่อนสู่รัก [5.2.2017] ░ ▒ ▓ (อ่าน 193582 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก