-
ต้น-สน 2016 - เวอร์ชั่นที่ดีที่สุด นิยาย "วายละมุน" ที่สุดในชีวิตของคนเขียน (http://bit.ly/1X74Ris)
(https://s19.postimg.org/om224rcar/tonson_new201701.jpg) (http://bit.ly/1X74Ris)
(https://s19.postimg.org/6j23axedf/tonson_sp05p3.jpg)
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ด กรุณาอ่านทุกคน
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วย
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ขอบคุณพี่ๆ น้องๆ และเพื่อนๆ ทุกคนที่ได้เดินทางมาส่ง "ต้น" กับ "สน" น้องชายที่น่ารักของผมจนถึงที่หมาย ขอบคุณที่ติดตามให้กำลังใจกันมาตลอด ที่ผมเขียนเรื่องนี้จนจบได้เพราะได้กำลังใจดีๆ นี่แหละครับ แม้จะเหนื่อยและท้อหลายครั้ง ผมก็ผ่านมันมาได้และเขียนจนจบ
นิยายแสนรักเรื่องนี้ไม่ใช่แค่เรื่องหนึ่งที่จบไป แต่เป็นของขวัญที่พิเศษสุดสำหรับชีวิตผม นิยายชาย-ชายเรื่องแรกและเรื่องเดียวในชีวิตที่ผมจะเล่าถึงความรักและผูกพันที่ยาวนานของคนสองคนได้อย่างลงตัวและสมบูรณ์แบบอย่างที่ผมอยากได้
นี่คือหนึ่งในเรื่องราวความรักที่คนที่ได้สัมผัสอย่างลึกซึ้งจะไม่มีวันลืม
ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย
(http://bit.ly/1DJrPE0)
"ต้น-สน" ในหัวใจและความทรงจำของพี่ชายคนนี้ตลอดไป
"นายคงจะรอคอยปาฏิหาริย์นี้มานานแล้วใช่ไหม"
แม้จะเป็นคำถามที่มาจากเนื้อเพลง แต่มันก็ทำให้ต้นอดใจเต้นรัวไม่ได้ว่าสนต้องการสื่ออะไรกันแน่ ต้นพยักหน้ายอมรับ ส่งรอยยิ้มให้คนที่นั่งข้างๆ อย่างมีความหวัง
"เหนื่อยจัง ขอนอนหน่อยนะ"
แล้วสนก็เอนตัวซบลงบนไหล่ของต้น ไม่ได้พูดอะไรอีกเลยหลังจากนั้น แล้วก็หลับไปจริงๆ เพราะความอ่อนเพลียจากการเดินทางตลอดทั้งคืน นี่คือปาฏิหาริย์ที่ต้นรอคอยหรือเปล่านะ?
แม้สนจะไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้ต้นคิดเดาไปต่างๆ นาๆ แต่ต้นก็มีความสุขมากแล้ว ตอนนี้คนที่ต้นรักหมดหัวใจนอนซบอยู่ที่ไหล่ ช่างเหมือนกับที่เคยฝันไว้ ต้นใช้มือปัดเกลี่ยผมที่ปรกหน้าสนขึ้นอย่างเบามือ ความอบอุ่นจากคนที่นอนหลับไหลแผ่ซ่านซึมผ่านเข้ามาถึงหัวใจของต้น เสียงเพลงที่เพิ่งฟังไปเมื่อสักครู่นี้ดังขึ้นในใจอีกครั้ง แม้จะรู้ว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้คงเป็นเพียงแค่ความฝัน ตื่นขึ้นมาแล้วทุกอย่างก็หายไป ต้นจะขอยอมแลกความเจ็บปวดทั้งหมดกับช่วงเวลาสั้นๆ ขอเพียงแค่ได้อยู่ใกล้ชิดกับสนในบรรยากาศพิเศษแห่งค่ำคืนนี้
"เรารักนายนะสน หวังว่าวันนึงจะมีปาฏิหาริย์ ทำให้เราสองคนได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป"
"...คนที่ไม่เคยผิดเลยก็คือคนที่ไม่ได้ทำอะไร เสื้อผ้าที่ไม่เคยเปื้อนเลยก็คือเสื้อผ้าที่ไม่มีใครหยิบมาใส่ ความรักก็เหมือนกันนะต้น ความรักที่ไม่มีรอยเปื้อนก็คือความรักที่ไม่เคยเกิดขึ้น...
...ไม่มีความรักของใครแม้แต่คนเดียวหรอกนะต้นที่ไม่เคยมีรอยเปื้อน ไม่มีความทรงจำของใครที่ไม่เคยมีเรื่องไม่ดี ตลอดเวลาสิบกว่าปีที่เรารักกัน ถึงจะรักกันมากแค่ไหนมันก็มีรอยเปื้อนเกิดขึ้น ถึงจะดีต่อกันแค่ไหน ก็ยังมีหลายๆ เรื่องที่เป็นรอยเปื้อนในความทรงจำของเรา ความรักของเราก็คงเหมือนกับเสื้อตัวนี้ที่นายซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดเรานั่นแหละ มันมีรอยเปื้อนอยู่หลายจุด ถึงเราจะทำความสะอาดมันดีแค่ไหนมันก็หายไปไม่หมด แต่นายรู้ไหม...ต่อให้เสื้อตัวนี้มีรอยเปื้อนเยอะแค่ไหน มันก็เป็นเสื้อที่เรารัก เราจะเก็บมันไว้ตลอดไป แล้วนายล่ะต้น นายยังเก็บความรักของเราที่มีรอยเปื้อนไว้อยู่หรือเปล่า ถ้าความรักเหมือนเสื้อที่เปื้อนตัวหนึ่ง นายยังจะเก็บมาซักให้สะอาดแล้วใส่ใหม่อีกครั้งหรือเปล่าต้น"
(http://s5.postimg.org/4eq9719pz/Tonson_sep05.jpg)
"ต้น-สน" เป็นเรื่องราวความรักของ "ต้น" ที่ใช้ชีวิตผูกพันกับเพื่อนคนหนึ่งที่ชื่อ "สน" ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งในจังหวัดนครปฐม ต้นพบว่าตัวเองแอบรักเพื่อนตั้งแต่อายุ 13 คงไม่มีใครคิดว่ารักแรกแบบเด็กๆ ของต้นจะเป็นความรักที่ยั่งยืน ยาวนาน เป็นรักแรก รักเดียว รักแท้และรักสุดท้ายของต้น ที่ต้นจะเก็บไว้และมอบให้กับคนที่ต้นรักเมื่อใดก็ตามที่คนๆ นั้นต้องการ
บทพิสูจน์รักแท้ของต้นกับสนไม่ใช่เรื่องง่าย ทั้งคู่เป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัวที่ถูกคาดหวังให้ทำหน้าที่เหมือนผู้ชายทั่วไป จึงนำไปสู่เงื่อนไขความรักที่ยากจะเป็นจริงได้ คงมีเพียงปาฏิหาริย์เท่านั้นที่จะทำให้ความรักของต้นกับสนเป็นจริง ปาฏิหาริย์รักที่รอคอยของต้นกับสนจะเป็นจริงได้หรือไม่ โปรดติดตามครับ
ผมหวังว่า ความรักความผูกพันของต้นกับสนจะสร้างความซาบซึ้งประทับใจให้กับคุณผู้อ่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้ผมรักมากที่สุด และหวังเป็นอย่างยิ่งว่า "ต้น-สน" จะอยู่ในความทรงจำดีๆ ของผู้อ่านตลอดไป
สารบาญ
CHAPTER 01 ∞ รักแรก แรกรัก (http://bit.ly/1fwghIT)
CHAPTER 02 ∞ ใครๆ ก็ลืมวันเกิดสน (http://bit.ly/1LIjVgv)
CHAPTER 03 ∞ พ่อสื่อจำเป็น (http://bit.ly/1MrNmCF)
CHAPTER 04 ∞ กุหลาบช่อแรกและคู่จิ้นวันวาเลนไทน์ (http://bit.ly/1LIk1F3)
CHAPTER 05 ∞ การตัดสินใจของต้น (http://bit.ly/1IoYA9m)
CHAPTER 06 ∞ เพื่อนใหม่ของต้น-สน (http://bit.ly/1U0ACoJ)
CHAPTER 07 ∞ พี่รหัสของต้นและคนที่แอบหวง (http://bit.ly/1U0ACoW)
CHAPTER 08 ∞ ความลับไม่มีในโลก (http://bit.ly/1GQlDod)
CHAPTER 09 ∞ สามทางเลือกของสน (http://bit.ly/1S3evAG)
CHAPTER 10 ∞ หากรักนั้นมีปาฏิหาริย์ (http://bit.ly/1IlzMe8)
CHAPTER 11 ∞ จูบแรกที่ไม่ตั้งใจ (http://bit.ly/1MPMV3e)
CHAPTER 12 ∞ รักสี่เส้า (http://bit.ly/1MPMYfo)
CHAPTER 13 ∞ คืนพิเศษ (http://bit.ly/1LLx9aJ)
CHAPTER 14 ∞ เพื่อนจนๆ อย่างสน (http://bit.ly/1IoYBKB)
CHAPTER 15 ∞ หรือจะเป็นบุพเพสันนิวาส (http://bit.ly/1Krj299)
CHAPTER 16-1 ∞ ความผิดหวังของแม่ ความน้อยใจของสน (http://bit.ly/1LLx86U)
CHAPTER 16-2 ∞ ความผิดหวังของแม่ ความน้อยใจของสน (http://bit.ly/1LLxbj3)
CHAPTER 17 ∞ จูบแรกที่เกินห้ามใจ (http://bit.ly/1MusAmV)
CHAPTER 18 ∞ จุดแปรผัน (http://bit.ly/1U0AKVk)
CHAPTER 19 ∞ เสียของรัก (http://bit.ly/1S3eQTT)
CHAPTER 20 ∞ ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล (http://bit.ly/1OtLJmp)
CHAPTER 21 ∞ วันที่รักหมดหนทางไป (http://bit.ly/1IlzZOh)
CHAPTER 22 ∞ กลับคืนสู่ความเป็นเพื่อน (http://bit.ly/1CYxRjM)
CHAPTER 23 ∞ ฟ้าสั่งให้มารักกัน (http://bit.ly/1I2gvz3)
CHAPTER 24-1 ∞ เขากอดกันแน่แล้ว (http://bit.ly/1SIBkEI)
CHAPTER 24-2 ∞ แผนลับของสน (http://bit.ly/1gd47FK)
CHAPTER 25 ∞ ความรักของนินา!? (http://bit.ly/1eq6hQp)
CHAPTER 26 ∞ คำขอร้องจากสน (http://bit.ly/1LLxiv4)
CHAPTER 27 ∞ คนขี้งอน (http://bit.ly/1CYxZzH)
CHAPTER 28-1 ∞ คนเป็นแม่ (http://bit.ly/1VGOgPV)
CHAPTER 28-2 ∞ ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย (http://bit.ly/1IoYE9h)
CHAPTER 29-1 ∞ กลับมายืนที่เดิม (http://bit.ly/1SIBmwj)
CHAPTER 29-2 ∞ กลับมายืนที่เดิม (http://bit.ly/1IoYEpE)
CHAPTER 30 ∞ ความรักของชายที่ชื่อสน (http://bit.ly/1OGWNgY)
CHAPTER 31-1 ∞ วาเลนไทน์พิสูจน์รักแท้ (http://bit.ly/1IwV8vl)
CHAPTER 31-2 ∞ วาเลนไทน์พิสูจน์รักแท้ (http://bit.ly/1MrNTV7)
CHAPTER 32 ∞ คำว่ารักที่รอคอย (http://bit.ly/1IoYD5a)
CHAPTER 33 ∞ รักแรกแปลกนักหนา (NC) (http://bit.ly/1gX9WXM)
CHAPTER 34 ∞ คนทรยศ (http://bit.ly/1Sr1f9d)
CHAPTER 35 ∞ ลาก่อนความรัก (http://bit.ly/1hcgXnM)
CHAPTER 36 ∞ ครอบครัวที่แตกสลาย (http://bit.ly/1fVdPvK)
CHAPTER 37 ∞ ความทารุณที่เกินทนไหว (http://bit.ly/1Ixw69c)
CHAPTER 38 ∞ แม่ที่ขายลูกกิน (http://bit.ly/1M8jigq)
CHAPTER 39 ∞ ชีวิตใหม่ของสน (http://bit.ly/1DwTho6)
CHAPTER 40 ∞ คนที่คิดถึงทุกลมหายใจ (http://bit.ly/1DxN8II)
CHAPTER 41 ∞ ความรักเปื้อนๆ (http://bit.ly/1IvDzZp)
CHAPTER 42 ∞ เสียงจากนินา (http://bit.ly/1WcbGg3)
CHAPTER 43 ∞ คนจะรักกัน (http://bit.ly/1DJDDWH)
CHAPTER 44 ∞ รักสุดท้ายของเราสามคน (ตอนจบ) (http://bit.ly/1P68PQq)
ตอนพิเศษ
SPECIAL CHAPTER 01 ∞ มิตรภาพของเพื่อนที่แสนรัก (http://bit.ly/1HRM4gY)
SPECIAL CHAPTER 02 ∞ ผู้ชายคนนี้ยอมแลกทุกอย่างเพื่อความรัก (http://bit.ly/1NGOAeV)
SPECIAL CHAPTER 03 ∞ แค่ได้คิดถึง (http://bit.ly/1OMZjnQ)
SPECIAL CHAPTER 04 ∞ พ่อสน อาต้นและน้องภูคา (http://bit.ly/1QDt3E5)
SPECIAL CHAPTER 05 ∞ ตำนานรัก "ต้น-สน" (31 ธ.ค. 58 @23:59:59) (http://bit.ly/1OuJgH2)
เก็บตกต้น-สน
เก็บตกรอบที่ 1 ∞ ก่อนจะมาเป็น "ต้น-สน" เวอร์ชั่น 3 (http://bit.ly/1NxTh7M)
เก็บตกรอบที่ 2 ∞ ความประทับใจของคนเขียน (ไล่ทีละตอน) (http://bit.ly/1JZpWUC)
เก็บตกรอบที่ 3 ∞ ฉากหรือตอนที่ประทับใจสุดๆ (http://bit.ly/1PstCyx)
เก็บตกรอบที่ 4 ∞ ความเป็นมาของเรื่อง "ต้น-สน" ที่แสนรัก (http://bit.ly/1HOFsMW)
เก็บตกรอบที่ 5 ∞ "ต้น-สน" ในหัวใจและความทรงจำของพี่ชายคนนี้ (อำลา) (http://bit.ly/1J8lvSj)
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 01: รักแรก แรกรัก
(http://bit.ly/1DJrPE0)
ใครจำความรักครั้งแรกได้บ้าง? หากขอให้ยกมือ เชื่อว่าคงมีหลายคนยกมือตอบ แม้อาจเป็นเพียงความทรงจำสีจางๆ และลางเลือน แต่เรามักจำครั้งแรกได้เสมอ แล้วถ้าถามสืบไปว่าความรักครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของใครเป็นความรักเดียวกันบ้าง คนที่ยังยกมืออยู่อาจไม่เหลือเลย แม้รักแรกน่าประทับใจสักแค่ไหน แต่มักไม่คงทนผ่านกาลเวลาที่นำพาเรื่องราวร้อยพันและใครต่อใครเข้ามาในชีวิต ท้ายที่สุดจึงเหลือแค่ความทรงจำ
รักแรกของต้นเกิดขึ้นตอนไหน ต้นจำได้ดีทีเดียว ที่สำคัญไปกว่านั้น ต้นอยากขอเป็นหนึ่งคนบนโลกใบนี้ที่ยังยกมือตอบคำถามข้อที่สองอยู่ ต่อให้ยากเพียงใดก็ตาม
เย็นวันธรรมดาๆ วันหนึ่ง เมื่อเสียงกริ่งบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น ต้นรีบเก็บของแล้ววิ่งตัวปลิวออกไปจากห้อง เขามีการบ้านอยู่ชิ้นหนึ่งที่จะต้องทำให้เสร็จพร้อมส่งภายในวันพรุ่งนี้ จึงต้องรีบกลับบ้านเร็วกว่าปกติ ต้นไม่ค่อยมีหัวทำของเล่นประดิษฐ์เท่าไหร่ เวลามีการบ้านอย่างนี้ทีไร คนแรกที่มักจะนึกถึงเสมอคือ "สน" เพื่อนรักนั่นเอง
สนเรียนอยู่ถัดไปอีกห้อง เมื่อต้นมาถึงหน้าห้องของเพื่อนรักจึงพบว่าครูห้อง ม. 1/2 ยังคงสอนอยู่ สงสัยวันนี้สนคงได้กลับบ้านช้าแน่ๆ สนมองออกมาเจอต้นพอดีจึงปัดมือส่งสัญญาณให้ต้นกลับไปก่อน ต้นส่งสัญญาณมือตอบว่า "โอเค" ก่อนเดินแกมวิ่งลงบันไดอาคารเรียนไปยังบริเวณที่จอดจักรยานด้านหลัง คว้าจักรยานได้แล้วปั่นฉิวออกไปพร้อมกับเด็กๆ อีกหลายคน
เมื่อพ้นประตูโรงเรียนออกมาก็เห็นคลองส่งน้ำที่ทอดตัวยาวไปไกลสุดลูกหูลูกตา ช่วงหน้าฝนต้นข้าวเขียวชอุ่มช่วยให้อากาศสดชื่น น้ำในคลองมีระดับสูงขึ้นจากฝนที่ตกลงมาในช่วงต้นหน้าฝนที่เพิ่งมาถึง เด็กๆ ที่เลิกเรียนแล้วขี่จักรยานคุยกันไปตามทาง มีเสียงหัวเราะดังเป็นระยะๆ ส่วนเด็กที่โตหน่อยมักขี่มอเตอร์ไซค์ เป็นภาพที่ต้นเห็นจนชินตาตั้งแต่เกิดจนโต แม้คลองส่งน้ำบริเวณโรงเรียนและหมู่บ้านจะไม่กว้างและลึกมากแต่อันตราย เคยมีเด็กจมน้ำตายหลายคนแล้ว เวลาออกจากบ้านทีไรพ่อแม่ของเด็กๆ จึงต้องกำชับให้ระวังเสมอ
ต้นมาถึงบ้านแล้วรีบเอากระเป๋าไปเก็บบนห้อง ก่อนรีบลงมาหลังบ้านเพื่อจัดเตรียมไม้ กาว เลื่อยขนาดเล็ก แล็กเกอร์และสีทาบ้านที่เหลือๆ ไว้ให้สน ต้นใช้เวลาอยู่หลายวันทีเดียวกว่าจะหามาได้ครบ วันนี้กะว่าจะทำบ้านนกที่มีหลังคาเป็นสามเหลี่ยมทรงสูง มีช่องกลมๆ ตรงหน้าบ้านให้นกเข้าออกได้ แล้วทาสีให้สวยงาม ความจริงใช้เวลาทำไม่นานหรอก แต่พอทำเองทีไรมักช้าและไม่สวยเหมือนที่สนทำให้
ต้นขนอุปกรณ์ทั้งหมดมากองรวมกันไว้บนโต๊ะเก่าๆ ตัวหนึ่ง หาเก้าอี้ตัวเล็กๆ สำหรับนั่งมาเตรียมไว้ให้สนด้วย สักครู่ใหญ่มีเสียงรถยนต์วิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้าน พ่อกับแม่คงกลับมาจากทำงานแล้วนั่นเอง ต้นละมือแล้วเดินแกมวิ่งออกไปหาพ่อกับแม่ที่หน้าบ้าน ยิ้มดีใจเมื่อเห็นว่าเป็นบุพการี วันนี้เงินเดือนออก ต้นคงได้กินอะไรอร่อยๆ อีกแล้ว
"ทำไมวันนี้ซื้อของมาเยอะจังครับแม่ โห...มีขนมด้วย น่ากินจัง"
ต้นทำท่าตื่นเต้นพลางกุลีกุจอช่วยแบ่งถุงที่พ่อกับแม่ถือไว้มาจำนวนหนึ่ง
"วันนี้เงินเดือนออกน่ะลูก อ้อ แล้ววันนี้สนจะมาช่วยต้นทำของเล่นหรือเปล่าล่ะ จะได้กินข้าวเย็นด้วยกัน"
แม่ของต้นถามพลางมองหาเพื่อนสนิทของลูกชายที่มักปรากฎตัวให้เห็นในบ้านนี้อยู่บ่อยๆ
"กำลังมาครับ พอดีวันนี้ต้นเลิกเร็วเลยมาก่อน แล้วพ่อกับแม่สนจะมากินข้าวเย็นด้วยกันไหมครับวันนี้"
"พ่อแวะบอกเมื่อกี้แล้วลูก เดี๋ยวคงมา" พ่อของต้นบอกพลางตบไหล่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเบาๆ
"ดีจังเลยครับ ไม่ได้กินข้าวกับที่บ้านสนนานแล้ว"
ต้นยิ้มดีใจ พอช่วยเอาของไปเก็บในครัวเสร็จจึงออกมานั่งรอสนที่หลังบ้านตามเดิม
"ต้นอยู่หลังบ้านนะครับ"
ต้นไม่ลืมที่จะตะโกนบอกพ่อกับแม่ให้รู้ว่าอยู่ตรงไหน เผื่อท่านทั้งสองจะไหว้วานให้ทำงาน แม้ว่าต้นเป็นลูกชายคนเดียว แต่พ่อแม่สอนให้ต้นรู้จักช่วยงานบ้าน ไม่นิ่งดูดาย ต้นจึงไม่ใช่ลูกคนเดียวที่เอาแต่ใจ ที่น่าแปลกคือสนเป็นลูกคนเดียวเหมือนกัน เมื่อสองครอบครัวมาเป็นเพื่อนบ้านและสนิทกัน ต้นกับสนจึงเปรียบเหมือนเป็นลูกชายที่น่ารักของทั้งสองบ้านไปเลย
"ต้น เรามาแล้ว โทษทีที่ให้รอนาน พร้อมยัง"
เสียงที่ต้นคุ้นเคยดังมาจากหน้าบ้าน ต้นเงยหน้าจากการนับชิ้นไม้ที่มีแล้วยิ้มกว้างด้วยความดีใจให้กับคนที่เพิ่งมาถึง
"ไม่นานหรอก พร้อมแล้ว เนี่ยะ เตรียมของไว้ให้หมดแล้ว" ต้นบอกพลางชี้ให้เพื่อนดูของที่เตรียมไว้ทั้งหมด
"อ้อ วันนี้กินข้าวเย็นด้วยกันนะ แม่เราจะเลี้ยง ชวนพ่อกับแม่นายมาด้วย"
"ดีเลย ไม่ได้กินข้าวฝีมือแม่นายมาหลายวันแล้ว" สนบอกพลางนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเล็กๆ ที่ไม่มีพนักที่ต้นจัดเตรียมไว้ให้
"นายดูแบบก่อนนะ เราจะทำเป็นบ้านแบบนี้" ต้นบอกพลางส่งกระดาษที่เขาร่างแบบของเล่นให้เพื่อนดู
"สบายมาก แป๊บเดียวก็เสร็จแล้ว ลงมือเลยนะ"
ต้นพยักหน้า แม้ไม่ได้เป็นคนทำเอง อย่างน้อยก็พอช่วยอำนวยความสะดวกให้เพื่อนด้วยการหยิบจับของส่งให้ หรือไม่ก็ช่วยทำงานเล็กๆ น้อยๆ อย่างเช่น ขัดไม้ด้วยกระดาษทรายหรือติดกาว
ทำไปสักพักพลันได้ยินเสียงผู้ใหญ่คุยกันในบ้าน พ่อกับแม่ของสนคงมาถึงแล้ว แม่ของสนทำอาหารเก่งจึงมักมาช่วยแม่ของต้นทำครัว บางทีครอบครัวของต้นไปกินข้าวที่บ้านสนบ้าง สลับกันไปมาตามแต่บ้านไหนจะนึกครึ้ม ต้นชอบไปกินข้าวบ้านสนมาก ติดใจแกงผักกาดจอฝีมือแม่ของสนจนต้องขอให้ทำให้กินบ่อยๆ
สนทำงานอย่างขะมักเขม้น เลื่อยไม้ออกเป็นรูปทรงตามที่ต้นออกแบบไว้แล้วส่งให้ต้นขัดจนผิวเรียบเนียน ต่างคนต่างช่วยกันคนละไม้ละมือเพื่อให้งานเสร็จก่อนอาหารเย็นจะมาถึง
เพื่อนรักสองคนทำงานไปคุยกันไปอย่างสนุกสนานและสนิทสนม ปีนี้ต้นกับสนอายุสิบสามปีแล้ว รูปร่างหน้าตาของสนเริ่มเปลี่ยนแปลงไป พูดง่ายๆ คือเริ่มมีเค้าความเป็นหนุ่มนั่นเอง ผิวขาวละเอียดแบบคนเหนือและทรงผมแบบวัยรุ่นที่สนเพิ่งไปตัดมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ช่วยให้สนดูแปลกตาไปจากที่เคยเห็นมากทีเดียว พูดตรงๆ คือหล่อขึ้น ต้นได้ยินมาว่าสาวๆ มอหนึ่งกรี๊ดกันทั้งโรงเรียนเลย
ต้นเผลอนั่งมองหน้าเพื่อนที่กำลังขะมักเขม้นเลื่อยไม้ชิ้นเล็กๆ โดยไม่รู้ตัว มองไปยิ้มไป ปล่อยให้ความรู้สึกแปลกๆ ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในหัวใจอย่างเงียบๆ ยิ่งเห็นเพื่อนตั้งใจทำงานให้มากแค่ไหน ต้นยิ่งรู้สึกดีกับคนตรงหน้ามากขึ้นและมากขึ้น
"ยิ้มอะไร"
สนถามอย่างแปลกใจเมื่อสังเกตเห็นว่าต้นคอยมองและยิ้มแปลกๆ มาสักพัก รอยยิ้มอย่างนี้สนไม่เคยเห็นมาก่อนเลย
ต้นสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อรู้สึกตัวจึงยิ้มแก้เขิน "อ๋อ...เปล่าหรอก เราว่าทรงผมนายเท่ดีนะ เดี๋ยวเราจะไปตัดแบบนี้มั่ง"
"เอาสิ เนี่ยผมนายใกล้ยาวพอตัดได้แล้ว ไปไหม เดี๋ยวเราพาไปตัดในเมือง"
"เหรอ ดีเหมือนกัน กำลังอยากตัดผมพอดีเลย" ต้นยิ้มกลบเกลื่อนแต่ยังดูประหม่าเล็กน้อย
"ได้เลยเพื่อน เดี๋ยวเราจะพาไปนะ" สนบอกแล้วหันมาทำงานต่อ
ต้นแอบโล่งใจที่หาคำตอบมาแก้ตัวได้ทัน ถึงตอนนี้ต้นพอเข้าใจแล้วว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้คืออะไร เด็กวัยสิบสามอย่างต้นพอเข้าใจเรื่องนี้ได้ไม่ยาก ความรู้สึกอย่างนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับเด็กที่ย่างเข้าสู่วัยรุ่นหรอก แต่ที่มันแปลกคือต้นกับสนเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ ความรู้สึกอย่างนี้ไม่ควรเกิดขึ้นระหว่างต้นกับสนเลย
สนช่วยต้นทำบ้านนกเสร็จทันเวลากินข้าวเย็นพอดี บรรยากาศอาหารเย็นวันนี้อบอวลไปด้วยความสุขและความอบอุ่นเหมือนทุกครั้ง มีเสียงพูดคุยหัวเราะแทบตลอดเวลา บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าทั้งสองครอบครัวสนิทสนมกันมากแค่ไหน
ต้นเกิดและโตที่หมู่บ้านนี้ในอำเภอกำแพงแสน จังหวัดนครปฐม ส่วนครอบครัวของสนนั้นเพิ่งย้ายจากน่านมาอยู่ที่นี่ได้สามปี สมัยเรียนประถมต้นกับสนเรียนห้องเดียวกัน สองปีสุดท้ายในวัยประถมดูไม่น่าจะทำให้เด็กสองคนนี้สนิทกันได้มาก แต่ต้นกับสนกลับสนิทกันมากกว่าเพื่อนๆ ที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ชั้นอนุบาลด้วยซ้ำ
ต้นเป็นเพื่อนคนแรกที่คุยกับสนเพราะได้ที่นั่งติดกัน คอยช่วยเหลือสนหลายอย่างจนสนปรับตัวเข้ากับโรงเรียนใหม่ได้ ต้นเป็นคนอาสาช่วยติวการบ้านจนสนสามารถเรียนทันเพื่อนได้ในเวลาไม่นาน รู้จักกันได้ไม่นานเท่าไหร่ เพื่อนๆ ที่โรงเรียนมักเห็นสองคนนี้ตัวติดกันตลอด มีต้นที่ไหน มีสนที่นั่น
นอกจากความสนิทสนมแล้ว สนยังหวงและปกป้องเพื่อนยังกะอะไรดี ครั้งหนึ่งต้นเคยโดนเพื่อนคนหนึ่งแกล้งเอาประทัดโยนใส่ขา แม้ว่าแค่ตกใจและไม่เป็นไรมาก สนกลับโกรธเพื่อนคนนั้นและตามไปต่อยจนปากแตก ผู้ปกครองเด็กคนนั้นรู้เข้าจึงเป็นเรื่อง ดีที่ว่าเจรจายอมความกันได้ นับตั้งแต่นั้นมาจึงไม่มีเพื่อนคนไหนกล้าแกล้งต้นให้สนเห็นอีกเลย
{-- + --- + -- + --- + --}
นั่นคือครั้งแรกที่ความรักเกิดขึ้น แต่หลังจากนั้นมีหลายๆ เหตุการณ์ที่ทำให้ต้นยิ่งมั่นใจว่าไม่ได้รักสนแค่เพื่อน ย้อนกลับไปปีนั้นที่ต้นกับสนอยู่มอสาม ตอนนั้นเริ่มมีสาวๆ มาชอบสนหลายคน ต้นพอมีเหมือนกันแต่ไม่เคยสานต่อกับใคร ไม่นานต้นจึงรู้มาว่าสนจีบน้องมอสองคนหนึ่งเป็นแฟนและคบกันอยู่พักใหญ่ พอเพื่อนมีแฟน ต้นจึงได้รู้ว่าความเจ็บปวดของการแอบรักเป็นยังไง
"ต้น นี่เฟิร์นนะ นายน่าจะเคยเห็นแล้ว เป็นเชียร์ลีดเดอร์งานกีฬาสีครั้งที่แล้วไง"
นั่นคือวันแรกที่สนพาแฟนมาให้ต้นรู้จักขณะที่ต้นกำลังนั่งรอเพื่อนๆ ที่เข้าไปทำธุระในห้องสมุด ต้นถึงกับทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นว่าคนที่สนิทและยืนอยู่ข้างสนไม่ใช่ต้นเสียแล้ว แม้ไม่อยากคิดมากแต่กลับอดน้อยใจไม่ได้ กระนั้น ต้นควรต้องยิ้มเพื่อแสดงความยินดีที่ได้รู้จักกับแฟนของเพื่อนรักเสียหน่อย
"เฟิร์นรู้จักต้นแล้วใช่ไหม" สนหันไปถามสาวน้อยที่เพิ่งคบกันไม่นาน แม้ไม่ถึงกับจับมือถือแขนกัน แต่รู้สึกได้ถึงความสนิทสนมที่ไม่ใช่เพียงเพื่อนธรรมดา
"รู้จักแล้ว ตอนกีฬาสีอยู่สีเดียวกัน แล้วพี่ทำไมต้นมานั่งตรงนี้คนเดียวล่ะ" เฟิร์นบอกพลางยิ้มให้เพื่อนของแฟน
"พี่รอเพื่อนอยู่" ต้นตอบสั้นๆ รู้สึกกระอักกระอ่วนใจที่เห็นเพื่อนรักยืนอยู่ข้างสาวน้อยหน้าตาน่ารักสมวัย
"กินข้าวกันแล้วเหรอ" ต้นถามตามมารยาท นึกอยากให้เพื่อนมาถึงไวๆ เสียที
"กินแล้ว กำลังว่าจะไปซื้อไอติมกินที่สหกรณ์ ต้นเอาไอติมไหม เดี๋ยวเราซื้อมาให้" สนถามอย่างกระตือรือร้น
"ไม่เป็นไร นายไปกินกับเฟิร์นเหอะ เดี๋ยวเพื่อนมาเราก็จะไปแล้ว"
"ไม่เอาจริงๆ เหรอ ร้อนๆ แบบนี้กินไอติมก็ดีนะ จะได้เย็นๆ" สนยังรบเร้า
"ไม่เป็นไร อ้อ เพื่อนเรามาแล้ว เราไปก่อนนะ"
สนว่าจะร้องห้ามก็ไม่ทันเสียแล้ว ต้นลุกขึ้นแล้วเดินฉับๆ ไปหาเพื่อนสามสี่คนที่กำลังเดินตรงมาหาอย่างรวดเร็ว สนมองตามแผ่นหลังเพื่อนไปอย่างไม่เข้าใจนัก ไม่เคยมีสักครั้งเลยที่สนรู้สึกว่าต้นไม่อยากคุยด้วย เมื่อไม่รู้สาเหตุจึงได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ
(http://bit.ly/1oVXECq)
แอบรักกับแอบเจ็บมักเป็นของคู่กันเสมอๆ ต้นเข้าใจเรื่องนี้ได้เป็นอย่างดีเพราะเริ่มมีเหตุการณ์ให้ต้องคอยแอบเจ็บคนเดียวบ่อยขึ้น
วันหนึ่งสนวิ่งเข้ามาหาต้นขณะที่กำลังยกเก้าอี้เก็บบนโต๊ะเรียนในห้องกับเพื่อนๆ ด้วยท่าทางแปลกๆ ดูอึกๆ อักๆ จะพูดก็ไม่กล้าพูด
"สนมีอะไรหรือเปล่า" ต้นเป็นฝ่ายถามเสียเองเมื่อเห็นสนยังไม่กล้าพูด
"ต้น เอ่อ...เย็นนี้เราต้องไปส่งเฟิร์น พอดีมอไซค์เขาเสีย นายกลับกับซีลได้ไหม"
แม้รู้ว่าเพื่อนกำลังเห่อแฟนตามประสา แต่ต้นกลับอดเศร้าใจไม่ได้ ปกติต้นกับสนไปกลับโรงเรียนด้วยกันเสมอ สนมีรถมอเตอร์ไซค์ที่พ่อเพิ่งซื้อให้อยู่คันหนึ่ง ส่วนต้นขับมอเตอร์ไซค์ไม่เป็นจึงอาศัยไปมากับสน ยกเว้นวันไหนสนมีธุระ ต้นถึงจะขอติดรถไปกับเพื่อนคนอื่นๆ ส่วนมากเป็นซีลเพราะเป็นเพื่อนอีกคนที่ต้นสนิทด้วย บางครั้งก็ป้อง หรือถ้าจำเป็นจริงๆ ต้นจะให้พ่อกับแม่แวะมารับส่งที่โรงเรียน
"อ๋อ...ไม่เป็นไร นายไปส่งเฟิร์นเหอะ"
"ขอโทษจริงๆ นะต้น" สนมีท่าทางรู้สึกผิดเพราะกลัวต้นน้อยใจ
"อย่าคิดมากน่า" ต้นตัดบทแล้วหยิบกระเป๋านักเรียนขึ้นมาถือไว้ ก่อนหันไปบอกเพื่อนที่อยู่ข้างหลัง
"ซีล วันนี้กูกลับด้วยนะเว้ย"
"เออๆ ได้ แหม...ไอ้สน มึงนี่เห่อแฟนจนลืมเพื่อนเลยนะมึง" ซีลไม่วายหันไปแขวะสนจนได้ แม้ไม่จริงจังแต่กลับทำให้สนหน้าเสีย
"เฮ้ยต้น เราไม่ได้..."
"ไม่ต้องคิดมากหรอก ไปเหอะ เดี๋ยวเฟิร์นรอ เราไปก่อนนะ" ต้นฝึนยิ้มยืนยันเพราะกลัวเพื่อนไม่สบายใจ จากนั้นจึงเดินออกไปจากห้องพร้อมกับซีล
ทันทีที่ต้นนั่งรถมอเตอร์ไซค์กับซีลออกมาข้างหน้าโรงเรียน ภาพบาดตาบาดใจบังเอิญปรากฎให้เห็น สนกับเฟิร์นกำลังเดินซื้อของกินด้วยกันอยู่ ความรู้สึกเสียวแปล๊บแล่นเข้าจับขั้วหัวใจทันที หนุ่มน้อยกับสาวน้อยที่เพิ่งคบกันคุยกันไปยิ้มกันไป ต้นคงได้แต่อิจฉาเพราะชาตินี้คงไม่มีวันได้ทำอย่างนั้นกับสน
สนคงเห่อแฟนตามประสา หลังๆ จึงมักไปรับไปส่งและใช้เวลากับเฟิร์นมากขึ้น ความจริงคงไม่ถึงขั้นลืมเพื่อน แต่ต้นเลือกอยู่ห่างๆ ด้วยเพราะไม่อยากเห็นคนที่ตัวเองแอบรักสวีทหวานแหววกับสาวอื่นให้เจ็บปวดใจ
วันหนึ่งหลังเลิกเรียน ต้นแวะมาหาสนที่มักเล่นเตะบอลกับเพื่อนๆ ก่อนกลับบ้าน ต้นชอบมานั่งดูบ่อยๆ และเตรียมน้ำเย็นๆ ไว้ให้เพื่อนดื่มเสมอ แต่พอเฟิร์นมาทำหน้าที่นี้แทนต้นจึงไม่ค่อยได้มาดูสนเล่นฟุตบอลเลย ในช่วงหลังๆ
เพื่อนรักของต้นถอดเสื้อเล่นเตะบอลอยู่กับเพื่อนผู้ชายด้วยกันอยู่อย่างสนุกสนาน ต้นนั่งรอที่ม้านั่งข้างสนามเงียบๆ บางคราวก็ยิ้มและคอยสังเกตเพื่อน สนเริ่มมีกล้ามเนื้อ อกผาย ไหล่ผึ่ง ดูมีเสน่ห์ต่างจากตอนเด็กๆ มากทีเดียว ทั้งขาว ทั้งหล่อ จึงไม่น่าแปลกใจที่สาวๆ ให้ความสนใจจนกลายเป็นหนุ่มฮ็อตของโรงเรียน ไปแล้ว
สนหันมาเห็นเพื่อนพอดีจึงส่งยิ้มและโบกมือให้ เล่นต่อสักพักจึงถึงช่วงเบรก ต้นหยิบขวดน้ำขึ้นมาเตรียมไว้และยิ้มรอเพื่อนที่กำลังเดินแกมวิ่งมาหาด้วยความดีใจ แต่ก่อนที่จะทันส่งให้เพื่อน ใครบางคนกลับมาตัดหน้าไปเสียก่อน
"พี่สน โทษที เพื่อนเฟิร์นชวนคุยนานไปหน่อยเลยมาช้า"
ต้นจำเสียงนั้นได้ดี สาวน้อยคนนั้นมาพร้อมกับขวดน้ำเหมือนต้น มือที่กำลังยื่นออกไปหดกลับอย่างรวดเร็วแล้วเอามือไพล่หลังซ่อนขวดน้ำไว้ สนยืนหน้าเหลอหลาเพราะไม่รู้ว่าจะรับน้ำจากใครดี ต้นจึงเป็นฝ่ายบุ้ยใบ้ให้เพื่อนรับน้ำจากแฟนแทน
"อ้าวพี่ต้น มาดูพี่สนเล่นบอลเหรอ ทำไมไม่ลงเล่นด้วยล่ะ ไม่เคยเห็นพี่ต้นเตะบอลเลย ไม่ชอบเหรอ"
เฟิร์นหันมาถามเพราะสังเกตเห็นว่าสนมองมาที่ใครอีกคนอยู่
"พี่เล่นไม่ค่อยเป็น ชอบเล่นบาสมากกว่า"
"อ้อ ใช่ๆ เฟิร์นจำได้ กีฬาสีปีที่แล้วพี่ต้นแข่งบาส" เฟิร์นพูดแล้วหันกลับไปหาสน สาวน้อยยิ้มหวานก่อนส่งขวดน้ำให้
"น้ำค่ะ"
สนรับน้ำมาจากเฟิร์นก็จริง แต่สายตากลับมองมาที่ต้นอย่างเป็นห่วง
"เราไปก่อนนะสน"
ต้นบอกแล้วรีบหันหลังเดินออกไป ถ้าขืนอยู่ตรงนี้ต่ออีกแค่วินาทีเดียวคงมีน้ำตาให้เพื่อนเห็นจนได้ ต้นกะพริบตาถี่ๆ ไล่น้ำตาที่เตรียมพร้อมจะไหลลงมาอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า พอเห็นห้องน้ำอยู่ใกล้ๆ จึงวิ่งเข้าไปในห้องน้ำชายที่ยังว่างอยู่ พอปิดประตูแล้วจึงยืนพิงและปล่อยให้น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมา
ชีวิตของต้นคงไม่ง่ายอีกแล้วเมื่อแอบรักเพื่อน แม้ว่าคนวัยอย่างต้นน่าจะตัดใจได้ง่าย แต่กลับไม่ง่ายอย่างที่คิด ต้นจะแอบรักเพื่อนอย่างนี้ไปอีกนานแค่ไหน นี่ก็สามปีแล้ว จะห้ามสนไม่ให้มีแฟนก็ใช่ที่
ความหวังของต้นดูเลือนลางเหลือเกิน สนไม่ชอบผู้ชายอย่างแน่นอน หรือต่อให้ชอบ พ่อของสนคงไม่ยอมอย่างเด็ดขาด ต้นจำได้ว่าครั้งหนึ่งเคยมีกลุ่มกะเทยขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านมาและแซวสนที่นั่งเล่นกับต้นตรงหน้าบ้าน พ่อของสนไม่พอใจมาก ถึงกับคาดโทษกับสนว่า
"อย่าให้พ่อรู้นะว่าสนไปยุ่งกับพวกวิปริตผิดเพศพวกนี้ ต้นคอยดูสนให้พ่อด้วยนะลูก เราสองคนน่ะเป็นผู้ชาย อย่าให้เสียชาติเกิด"
ต้นแอบสะดุ้งในใจเมื่อเห็นสายตารังเกียจเดียดฉันท์ของพ่อสนที่มีต่อกระเทยกลุ่มนั้น ถ้าลองเอ่ยปากแล้วย่อมแปลว่าเป็นเรื่องใหญ่แน่ถ้าสนไม่เชื่อฟัง
ต้นไม่อยากถูกสนรังเกียจอย่างนั้น แต่ให้กลับไปเป็นเพื่อนรักธรรมดาๆ คนหนึ่งคงไม่ง่าย เป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ความรักเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วห้ามได้ยากที่สุด โดยเฉพาะ "รักต้องห้าม" ที่ค่อยๆ ก่อร่างสร้างตัวจากความสนิทสนมและผูกพันของเพื่อนชายสองคน!
'สน...เราไม่อยากรักนายอย่างนี้หรอก ไม่อยากทำให้นายลำบากใจเลย แต่เรา...ห้ามตัวเองไม่ให้รักนายไม่ได้' ต้นรำพึงรำพันในใจอย่างขื่นขมเพียงคนเดียว
(http://bit.ly/1oVXECq)
หลังจากนั้น ดูเหมือนว่าต้นพยายามอยู่ห่างจากเพื่อนมากขึ้น อาศัยไปกลับโรงเรียนกับเพื่อนคนอื่นๆ บ้าง ให้พ่อแม่แวะไปรับไปส่งบ้าง แม้ว่าพยายามไม่ให้สนผิดสังเกต แต่คนเป็นเพื่อนรักกันย่อมรู้ดีว่ามีบางอย่างไม่เหมือนเดิม
เย็นวันหนึ่ง ต้นไปนั่งเล่นตรงสะพานเหล็กเล็กๆ เยื้องๆ บ้านของตัวเองหลังจากช่วยทำงานบ้านเสร็จแล้ว ก่อนหน้านี้สะพานนี้มีคนใช้บ่อย แต่ตอนหลังมีสะพานคอนกรีตสร้างใหม่อยู่ใกล้ๆ คนจึงหันไปใช้สะพานนั้นแทน ต้นกับสนมักชอบมานั่งเล่นที่นี่สองคนบ่อยๆ ดูพระอาทิตย์ตกดินและพูดคุยกันตามประสาเพื่อนรู้ใจ
ต้นนั่งคิดและเหม่อมองอย่างเหงาๆ แกว่งขาเตะน้ำเล่นเบาๆ พร้อมกับมองดูดวงตะวันกลมโตสีแดงอมส้มที่กำลังจะหมดหน้าที่ไปอีกวันหนึ่ง ดวงตะวันจะสงสัยหรือเปล่าว่าทำไมวันนี้ต้นถึงมานั่งคนเดียว จะว่าไป พอห่างสนมากเข้าต้นชักคิดถึงเพื่อนเพราะไม่มีเพื่อนคนไหนทดแทนเพื่อนอย่างสนได้เลย
ตอนนี้สนยังไม่กลับบ้าน ป่านนี้คงพาเฟิร์นไปเดินเที่ยวที่ไหนสักแห่ง จากนั้นคงไปส่งที่บ้าน กลับมาอีกทีก็มืด ต้นได้ยินพ่อกับแม่ของสนบ่นบ่อยๆ ว่าหลังๆ สนไม่ค่อยช่วยทำงานบ้านเลยเพราะมัวแต่ติดสาว พ่อกับแม่ของต้นไม่ค่อยเห็นสนมาที่บ้านจึงเริ่มถามหาเหมือนกัน พอต้นบอกว่าสนมีแฟน พ่อกับแม่แค่ร้องอ๋อแล้วหัวเราะขำๆ
"นั่งด้วยคนได้ไหม"
จู่ๆ เสียงที่ต้นคุ้นเคยดังมาจากทางด้านข้าง พอหันไปมองจึงเห็นสนยืนยิ้มอยู่ในชุดนักเรียน รอยยิ้มและแววตาที่แสนพิเศษนี้ต้นจำได้ดีเสมอ ถ้าสนสามารถเห็นแววตาของตัวเองตอนนี้ได้จะรู้ทันทีว่าสนไม่เคยมองใครอย่างนี้เลย
เพื่อนรักจากน่านถือวิสาสะนั่งลงข้างๆ โดยไม่รอให้ตอบรับ ต้นแอบยิ้มดีใจเพราะเพิ่งแอบน้อยใจว่าเพื่อนรักคงไม่สนใจตัวเองไปแล้ว แต่สุดท้ายสนมาหาต้นจนได้
"คิดถึงต้นน่ะ หายไปไหนมาตั้งหลายวัน เดี๋ยวนี้ไม่เห็นมาบ้านเราเลย ตอนเย็นๆ ไปหาก็ไม่ค่อยอยู่" สนพูดพลางแกว่งขาเตะน้ำเล่นเบาๆ ด้วย คอยจับจ้องมองดูเพื่อนที่ไม่ยังค่อยกล้าสบตากันเท่าไหร่
"ไปช่วยซีลติวหนังสือไง ใกล้สอบแล้ว" ต้นหันหน้าไปมองเพื่อนแว่บหนึ่งแล้วหันกลับมาตามเดิม
"อ๋อ...ถึงว่าล่ะ แล้วนายไม่คิดถึงเรามั่งเหรอ เดี๋ยวนี้ไม่เห็นเอาน้ำไปให้เลย เรารออยู่ทุกวันรู้ป่าว"
"มีคนเอาไปให้แล้วนี่" ต้นบอกเสียงมุบมิบ ก้มหน้าดูขาตัวเองที่กำลังตีน้ำเล่นเบาๆ
"นายน้อยใจเราหรือเปล่า" สนถามตรงๆ ด้วยน้ำเสียงห่วงใย
ต้นหันไปส่ายหน้าเดียะ "เปล่าซะหน่อย น้อยใจเรื่องอะไร"
"นายก็รู้นี่ เรารู้สึกแย่มากนะที่..." สนละไว้ในฐานที่เข้าใจแล้วพูดต่อ "เราขอโทษนะต้น"
"ขอโทษเรื่องอะไร นายไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย"
"เรื่องที่นายเอาน้ำไปให้เรา แต่เรารับของเฟิร์นมาแทนไง" สนบอกไปตามตรง
ต้นอึ้งไปเล็กน้อย พยายามยิ้มเจื่อนๆ เพื่อกลบเกลื่อนร่องรอยบางอย่าง "เฮ้ย...ไม่เห็นมีอะไรเลย อย่าคิดมากสิ"
"ไม่รู้สิ ก็นายหลบหน้าเรา เรารู้นะ นายหลบหน้าเราทำไมล่ะต้น"
ต้นอึ้งไปอีกรอบ หันหน้าหนีไปทางอื่นเพราะไม่อยากให้เพื่อนเห็นความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในแววตาที่มีพิรุธของตัวเอง
"เราบอกนายแล้วไงว่าเราไปติวหนังสือให้ซีล ไม่มีอะไรหรอก"
"ก็รู้ แต่เราว่านายไม่เหมือนเดิมนะ นายเคยไปบ้านเราบ่อยๆ ไปนอนห้องเราบ่อยๆ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ไปเลย เราน้อยใจนายเหมือนกันนะต้น" สนบอกพลางทำท่าทางน้อยใจ
"เราเห็นนายมีแฟนแล้ว เราก็เลยไม่อยากกวนเวลาของนายกับแฟนไง" ต้นตัดสินใจบอกไป
"ทำไมนายคิดอย่างงั้นล่ะต้น แฟนก็ส่วนแฟนสิ นายเป็นเพื่อนรักของเรา ยังไงๆ นายก็สำคัญกับเรานะ"
ต้นเงยหน้ามองดูดวงตะวันที่กำลังจะลับขอบฟ้าไปอย่างเศร้าๆ บางทีไม่เข้าใจตัวเองว่าต้องการอะไรกันแน่
"เหรอ...เรานึกว่านายอยากมีเวลาอยู่กับแฟนมากกว่าเราไง เราก็เลย..." ต้นไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
"นายคิดอย่างงี้ใช่ไหมถึงได้หลบหน้าเรา"
ต้นอึ้งเป็นรอบที่สาม ก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะยอมรับแต่โดยดี "ก็...ประมาณนั้น"
สนอึ้งไปเช่นเดียวกัน แต่ไม่นานจึงเอามือโอบไหล่เพื่อนไว้และตบตรงหัวไหล่เบาๆ
"ถึงเราจะมีแฟน เรายังเป็นเพื่อนกับนายเหมือนเดิมไม่ใช่เหรอต้น นายอย่าน้อยใจสิ เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน นายก็น่าจะรู้ว่าเราน่ะ...แคร์นายขนาดไหน หรือนายอยากให้เราเลิกกับเฟิร์น"
ต้นตกใจและอึ้งไปเลยทีเดียว ไม่เคยคิดว่าเพื่อนจะยอมทำขนาดนั้น "ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ เฟิร์นเป็นแฟนนายนะ"
"แต่เพื่อนเราสำคัญกว่านี่" สนแย้ง ไม่นานจึงยิ้ม "เราทำได้หมดแหละ ขอแค่...ให้นายกับเราเป็นเหมือนเดิม"
ต้นทำท่าทางเกรงใจระคนรู้สึกผิดเพราะไม่ต้องการให้เพื่อนเสียสละมากขนาดนี้ "อย่าเลย ความจริง...เราแค่...ทำตัวไม่ถูกเวลานายมีแฟนแค่นั้นแหละ เดี๋ยวเราก็ชินแล้ว ต่อไปเราจะไม่ทำอย่างงี้อีก ไม่ต้องห่วงนะ"
"ไม่ห่วงได้ไง ก็เราบอกแล้วไงว่าเราน่ะแคร์ต้นมากที่สุด...รู้ป่าว" สนพูดพลางเอามือลูบผมต้นเบาๆ อย่างเอ็นดู
แม้ปล่อยมือไปแล้วแต่ไออุ่นจากสัมผัสนั้นยังอยู่กับต้น ต้นจำความอบอุ่นนี้ได้เสมอ ความอบอุ่นที่ไม่มีใครให้ได้เหมือนเพื่อนคนนี้ เลย
"ยิ้มหน่อยดิ ไม่ดีใจเหรอที่เรามาหา"
สนชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แววตาเป็นประกายวิบวับ แม้ดูทะเล้นแต่ทำให้ต้นหัวใจพองโต สุดท้ายจึงยิ้มตามจนได้ สนเอามือโอบไหล่ต้นแล้วตบเบาๆ อีกครั้ง
"วันนี้ไปกินข้าวบ้านเรานะ เราเพิ่งบอกให้แม่ทำแกงผักกาดจอของโปรดนาย ถ้าไม่ไป...แม่เราโกรธจริงๆ ด้วย" สนขู่แล้วขำเบาๆ
ต้นพยักหน้าเร็วๆ อย่างดีใจ แม้ว่าจะไม่ชอบกินผักหลายชนิด แต่ต้นกลับชอบแกงผักกาดจอมากทีเดียว นานๆ จะได้กินที
"อ้อ มีน้ำพริกอ่องด้วยนะ นายต้องกินผักเยอะๆ หน่อยนะต้น คนไม่กินผักจะเป็นมะเร็งรู้ป่าว" สนเตือนอย่างรู้ทัน เพราะเตือนเพื่อนอย่างนี้บ่อยๆ
"จะพยายามนะ" ต้นแบ่งรับแบ่งสู้
"อ้อ...วันนี้มานอนที่ห้องเรานะ จะถามวิชาคณิตศาสตร์หน่อย"
"อ๋อ...ที่แท้ก็..."
สองหนุ่มน้อยหัวเราะและยิ้มให้กันเมื่อรู้ว่าทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ใครเลยจะรู้ว่าเพื่อนสนิทของสนคนนี้คิดไม่ซื่อเสียแล้ว จนกว่าวันหนึ่งต้นจะยอมบอกความจริงไปนั่นแหละ แต่วันนั้นจะไม่มีวันมาถึงอย่างแน่นอน
หลังจากนั้นไม่นาน สนเลิกกับเฟิร์นไปโดยไม่มีใครรู้สาเหตุ เจ้าตัวดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนมากนัก แถมยังดูมีความสุขที่ได้กลับมาใช้เวลากับต้นอย่างเพื่อนรักเหมือนเดิมด้วยซ้ำ แต่บางครั้งต้นยังแอบเจ็บกับคำพูดหรือการกระทำธรรมดาๆ ของเพื่อนอยู่เนืองๆ โดยเฉพาะการสนทนาครั้งนั้นที่สะพานเหล็กหลังจากที่สนเลิกกับเฟิร์นไม่นาน
"ต่อไปนะ ถ้าเราจะมีแฟน แฟนของเราจะต้องนิสัยเหมือนนาย"
"ทำไมล่ะ" ต้นขมวดคิ้วและเอียงคอมองเพื่อนอย่างสงสัย
"เราชอบคนนิสัยอย่างนายไง" สนตอบโดยไม่ลังเล
"อ๋อ..." ต้นลากเสียงยาวแล้วเอียงหน้าหลบ รู้สึกเจ็บแปลบลึกๆ จนต้องใช้เวลาครู่ใหญ่สงบความรู้สึก
"ถ้าเราเป็นผู้หญิง...นายก็จะชอบเรางั้นสิ" แม้ถามทีเล่นทีจริงแต่ท่าทางคนถามกลับดูขื่นขมชอบกล
สนพยักหน้ายอมรับแล้วยิ้มด้วยท่าทางตื่นเต้นเล็กน้อย "แน่นอน ถ้านายเป็นผู้หญิงนะ เราจะให้พ่อกับแม่ไปขอตั้งแต่วันนี้เลย"
ต้นได้แต่ยิ้มเศร้าๆ เมื่อเพื่อนอีกคนไม่เคยรู้เลยว่ากำลังทำร้ายหัวใจเพื่อนคนนี้อยู่ แต่ช่างเถอะ สนพูดไปเพราะไม่รู้ว่าต้นคิดยังไง อีกอย่าง ต้นไม่เคยคิดจะบอกความลับนี้อยู่แล้ว เพราะฉะนั้น มิตรภาพของเพื่อนที่แสนรักจะยังดำเนินต่อไปอย่างนี้จนวันตาย ดีกว่าถูกทำลายย่อยยับเพราะคำว่า "รัก" จากเพื่อนสนิทที่คิดไม่ซื่อ!
TBC
-
ต้นสนมาแล้วววว มีการปรับเปลี่ยนภาษาให้ดูลื่นขึ้นอย่างบอกจริงๆด้วย เป็นกำลังใจให้จ้า สู้ๆน้าา :katai3:
-
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 02: ใครๆ ก็ลืมวันเกิดสน
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
"สนๆ มานี่แป๊บนึง"
เสียงเรียกร้อนรนดังมาจากห้องน้ำในห้องนอนของสน ใครบางคนแง้มประตูห้องน้ำโผล่ออกมาแต่ศีรษะ สนละจากการนั่งทำการบ้านแล้วรีบเดินไปหาอย่างสงสัย
"อะไรเหรอ"
"เราลืมเอากางเกงในมาจากบ้านน่ะ" บอกอย่างอายๆ
"อ๋อ...จะให้เราไปเอาให้ไหม" สนขำเบาๆ ต้นนะต้น ลืมอะไรไม่ลืม ดันมาลืมของสำคัญแบบนี้
"ไม่เป็นไรหรอก"
"อ้าว แล้วจะทำไงล่ะ หรือว่าจะไม่ใส่"
"เฮ้ยไม่ได้! พ่อเราบอกว่าถ้าไม่ใส่จะเป็นใส้เลื่อน" ต้นรีบแย้ง
"ใส้เลื่อนเป็นไงเหรอ"
"เออ...อันนี้เราก็ไม่รู้ พ่อบอกแค่นี้" ต้นหัวเราะแหะๆ
สนหันรีหันขวางเหมือนมองหาอะไรบางอย่าง "เอาของเราไปใส่ก่อนไหมล่ะ เพิ่งซื้อมาแพ็คนึง ยังเหลือไม่ได้ใส่ตัวนึงพอดีเลย"
"ก็ดีเหมือนกัน" ต้นบอกเขินๆ "เดี๋ยวเราซักแล้วเอามาคืนให้นะ"
"เฮ้ย! ไม่ต้องคืนก็ได้ เดี๋ยวเราหยิบให้ รอแป๊บนะ"
สนบอกแล้วก็เดินดุ่มๆ ไปค้นๆ ในตู้เสื้อผ้า ไม่นานนักก็หยิบชุดชั้นในสีขาวตัวหนึ่งที่ยังไม่ได้ใส่มาให้เพื่อน
"ไม่รู้เล็กไปหรือเปล่านะ" สนพูดติดตลกพร้อมกับทำหน้าทะเล้น
"นั่นน่ะสิ" ต้นหัวเราะชอบใจ "แต่ไม่เป็นไรหรอก เราคิดว่าใส่ได้" ต้นหยิบชุดชั้นในจากเพื่อนมาแล้วก็ปิดประตูห้องน้ำไป
สนกลับมานั่งทำการบ้านเหมือนเดิม สักพักก็หันไปตะโกนถามว่า "ใส่ได้หรือเปล่า"
"ได้ๆ เล็กไปนิดนึงแต่ก็โอเค" ต้นตะโกนตอบมาเป็นเชิงล้อเลียน
"จริงเหรอ! ของนายใหญ่กว่าของเราอีกเหรอต้น ชักอยากเห็นแล้วสิ ไม่ได้เห็นนานแล้วต้องขอดูหน่อย"
ต้นเปิดประตูห้องน้ำพร้อมกับนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาพอดี สนลุกขึ้นแล้วก็วิ่งไปแกล้งกระตุกผ้าเช็ดตัวเพื่อน ต้นรีบดึงเอาไว้อย่างรู้ทัน
"ไหนๆ ขอดูหน่อย ใหญ่กว่าของเราจริงหรือเปล่า"
"เรื่องอะไร เดี๋ยวนายเห็นแล้วจะตะลึง ช็อกตายเราไม่รับผิดชอบนะ" ต้นหัวเราะร่า มือคอยดึงผ้าเช็ดตัวไว้แน่น
หยอกกันพอหอมปาหอมคอสนก็หยุด
"เชื่อละๆ ไม่ดูตอนนี้ก็ได้ เดี๋ยวค่อยแอบดูตอนกลางคืนดีกว่า" ยิ้มมีเลศนัยแล้วก็หัวเราะ
สนกลับมานั่งทำการบ้านเหมือนเดิม แต่ดูเหมือนคราวนี้ไม่ค่อยมีสมาธิ พอต้นใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยสนก็เก็บสมุดปากกาเข้าที่แล้วเดินมานั่งบนเตียงนอน ต้นใส่กางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดตัวเก่งที่ต้นมักจะใส่นอนเป็นประจำเดินมายืนข้างๆ
"อ้าว ไม่ทำการบ้านแล้วเหรอ" ถามอย่างแปลกใจแล้วก็เดินมานั่งลงบนเตียงข้างๆ
"ขี้เกียจแล้ว ไว้ทำต่อพรุ่งนี้ดีกว่า พรุ่งนี้พ่อกับแม่นายกลับมาแล้วใช่ปะ"
"อืม" ต้นพยักหน้า
พ่อกับแม่ของต้นพานักเรียนของโรงเรียนประถมแห่งหนึ่งที่พ่อกับแม่ของต้นสอนอยู่ไปประกวดแข่งขันวิชาการที่กรุงเทพ ต้องพักค้างคืนด้วย ต้นก็เลยต้องมานอนที่บ้านของสน อันที่จริง ถึงแม้ว่าพ่อแม่จะไม่ได้ไปไหน ต้นกับสนก็มักนอนเป็นเพื่อนกันเป็นประจำ สลับกันไปสลับกันมา
"ต้น..." สีหน้าคนพูดเหมือนมีความลับหรือเรื่องพิเศษที่อยากจะพูดคุย
"พรุ่งนี้...นายไปไหนไหม"
ต้นทำท่านึก "อืม...พรุ่งนี้เราไม่ค่อยว่างน่ะ เดี๋ยวพ่อกลับมาแล้วเราก็จะเข้าไปในเมืองกับพ่อตอนสายๆ"
"ไปทั้งวันหรือเปล่า"
"อืม...ก็...น่าจะทั้งวันนะ ไปซื้อของแล้วก็ต้องทำธุระหลายอย่างเลย"
สนหน้าม่อยลงทันทีทันใด
"เหรอ อืม... นายรู้ไหมว่าพรุ่งนี้เป็นวันอะไร" น้ำเสียงเศร้าหม่นลงจนคนฟังรู้สึกได้
"อ๋อ...ก็วันเสาร์ไง" ตอบโดยไม่ต้องคิดให้ยุ่งยาก
"อืม... แล้วมันไม่มีอะไรพิเศษเลยเหรอ"
ต้นส่ายหน้า "ก็ไม่มีอะไรพิเศษนี่ ก็เป็นแค่วันเสาร์เฉยๆ อ้อ...มันเป็นวันหยุดไง เราชอบวันหยุด ใครๆ ก็ชอบวันหยุดทั้งนั้นแหละ"
สนนั่งเงียบ สีหน้าเศร้ามากยิ่งขึ้น
"นายมีอะไรหรือเปล่า หรือว่าพรุ่งนี้นายจะให้เราช่วยดูการบ้านให้ไหม ถ้างั้นดูตอนนี้เลยก็ได้" ต้นรีบอาสา
"เปล่าหรอก ไม่มีอะไร อย่าไปสนใจเลย เดี๋ยวเราจะอาบน้ำแล้ว"
ท่าทางแบบนี้ ต้นรู้ว่าเพื่อนงอนแน่ๆ ถึงต้นกับสนจะไม่เคยทะเลาะต่อยตีกัน แต่ก็มีงอนกันบ้างเล็กน้อย แต่ก็แทบจะนานๆ ทีมีครั้ง ต้นมองตามเพื่อนที่เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วก็แอบยิ้ม
"ขอโทษนะสนที่ต้องแกล้งนาย อดใจรออีกนิดนะเพื่อนรัก" ต้นคิดในใจ
ก็คงต้องทำอะไรสักอย่างให้สนอารมณ์ดีขึ้นกว่านี้ จะได้รู้สึกผิดน้อยลง
"เราลงไปคุยกับพ่อกับแม่แป๊บนึงนะสน" ต้นตะโกนบอกเมื่อสนเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำแล้ว
ไม่มีเสียงตอบรับ คงงอนใหญ่แล้ว แน่ล่ะเพราะสนคิดว่าเพื่อนรักจำวันสำคัญไม่ได้ ต้นเดินลงมาชั้นล่างก็เห็นพ่อกับแม่ของสนนั่งดูทีวีกันอยู่อย่างสบายอารมณ์
"อ้าวต้น สนล่ะลูก" แม่ของสนเอ่ยถามเมื่อเห็นต้นเดินลงบันไดมาคนเดียว
"อาบน้ำอยู่ครับ" ต้นบอกในขณะที่เดินลงบันไดมา
"มาๆ มานั่งดูทีวีด้วยกันก่อน ต้นจะดูเรื่องอะไรบอกพ่อกับแม่ได้นะ เดี๋ยวพ่อเปิดให้" พ่อของสนบอกพลางทำท่าเชื้อเชิญให้ต้นมานั่งด้วย
ต้นนั่งลงที่โซฟาอีกตัว ท่าทางดูเหมือนอยากคุยเรื่องสำคัญกับพ่อและแม่ของสนมากทีเดียว ดูมีลับลมคมในจนผู้ใหญ่สองคนที่นั่งอยู่ผิดสังเกต
"พ่อแต้วแม่พลอยครับ ต้นมีเรื่องอยากจะปรึกษาครับ"
พ่อกับแม่ของสนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
"อะไรเหรอลูก" แม่สนถามด้วยความอยากรู้
"คืออย่างงี้ครับ..." แล้วต้นก็เล่าแผนการทั้งหมดให้พ่อกับแม่สนฟังจนจบ ดูเหมือนพ่อกับแม่ของสนจะชอบใจแผนของต้นมากทีเดียว
"สนมันคงเซอร์ไพรส์น่าดูเลยนะลูก" แม่ของสนนึกสนุก
"ครับ แต่ว่าตอนนี้ สนเขางอนผมใหญ่เลยครับ" ต้นขำเบาๆ
"ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวพ่อกับแม่จัดการให้ ขอบใจมากนะลูก" พ่อสนบอกพลางยิ้ม
"งั้นผมขอตัวขึ้นไปข้างบนก่อนนะครับ"
"เอาเลยลูก ตามสบาย อ้อ...แล้วพรุ่งนี้พ่อกับแม่กลับมากี่โมง" แม่สนถามขึ้นมาเมื่อนึกได้
"สายๆ ก็น่าจะมาถึงแล้วครับแม่พลอย"
ต้นค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วก็เดินขึ้นบันไดกลับเข้าไปในห้องสนตามเดิม พ่อกับแม่ของสนมองตามแล้วก็หัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
สนนอนเงียบๆ อยู่บนเตียงเมื่อต้นเข้ามาในห้อง ช่วงนี้เป็นหน้าหนาวสนเลยเอาผ้าห่มนวมมาห่มแทนผ้าห่มปกติที่มักใช้อยู่เป็นประจำ
"นอนแล้วเหรอ"
"อืม"
ถามคำตอบคำแบบนี้แสดงว่างอนมากพอดูเลยล่ะ เห็นเพื่อนงอนอย่างนี้ต้นก็ชักทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะชวนสนคุยแบบไหนดีที่จะไม่ให้สนงอนไปมากกว่านี้ก็เลยมานอนด้วย ห่มผ้าห่มแล้วก็ครุ่นคิดอยู่สักพัก
"สน เรามีอะไรจะถามนายแน่ะ"
ได้ผล สนหันมาทางต้นด้วยความสนใจ แต่ก็ดูไว้ท่าทีเล็กน้อย
"นายรู้ไหมว่า...ถ้าจะทำอะไรใหม่ๆ จะต้องไปหาใคร"
"หาใครล่ะ" สนทำหน้างงๆ
"นายก็ทายมาก่อนสิ"
"ไปหาพระหรือเปล่า พระจะได้ให้ศีลให้พรไง" สนพยายามเล่นด้วยและทำสีหน้าให้เป็นปกติ กลัวว่างอนมากไปเดี๋ยวจะทำให้ต้นหมดสนุกไปด้วย
"ไม่ใช่"
"อืม...ไปหา...พ่อกับแม่"
"ไม่ใช่อีกแหละ"
"ไปหาครู"
"ก็ยังไม่ใช่"
"เหรอ ไม่ถูกอีกเหรอ งั้น...ไปหา ไม่รู้...นึกไม่ออกแล้ว ไปหาใครเหรอ หาหมอหรือเปล่า"
ต้นก็ยังส่ายหน้าอยู่ดี
"ยอมแล้ว บอกมาเลยละกัน ขี้เกียจเดาแล้ว"
"ก็มาหาเราไง" คนพูดหัวเราะชอบใจ
"อ้าว ทำไมล่ะ ทำไมต้องมาหานาย นายให้พรคนอื่นเป็นด้วยเหรอ"
"เปล่า ไม่ใช่อย่างงั้นซะหน่อย ก็คนที่เขาอยากจะทำอะไรใหม่ๆ เขาก็ต้องเริ่มต้นใช่ไหมล่ะ เพราะฉะนั้น ถ้าเขาอยากเริ่มต้นเขาก็ต้องมาหาเรา เพราะทุกอย่างเริ่มที่ต้น จริงไหม"
ต้นหัวเราะชอบใจ สนขำไปกับมุกตลกของเพื่อนด้วย
"อ๋อ...ดีเลย ถ้างั้นต่อไปถ้าเราจะเริ่มต้นอะไรเราก็มาหานายได้เลยใช่ไหม"
"แน่นอน"
ดูเหมือนสนอารมณ์ดีขึ้นแล้ว ต้นจึงค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย
"ต้น...ตกลงนายไม่รู้จริงๆ เหรอว่าพรุ่งนี้เป็นวันอะไร"
ดูเหมือนสนจะติดใจเรื่องนี้มากที่ต้นจำไม่ได้ว่าพรุ่งนี้เป็นวันอะไร สงสารเพื่อนก็สงสาร แต่จะตอบไปตามตรงก็คงไม่ได้ ความจริงสนก็น่าจะรู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ที่ต้นจะลืมวันสำคัญของเพื่อนรัก แถมตอนนี้ยังเป็นมากกว่าเพื่อนรักเสียด้วยซ้ำ
"รู้สิ"
สนยิ้มลิงโลด ท่าทางดูตื่นเต้นไม่น้อย "นายรู้แล้วเหรอ"
"ไม่เห็นจะยากเลย วันพรุ่งนี้เป็นวัน...วันพระใช่ไหมล่ะ"
ดูเหมือนความพยายามที่จะเล่นเป็นเรื่องขำๆ ของต้นจะไม่เป็นผลสักเท่าไหร่ สนหน้าม่อยไปอีกแล้ว
"ไม่เป็นไร นายไม่รู้ก็ไม่เป็นไร พรุ่งนี้มันไม่สำคัญหรอก อย่าสนใจเลย นอนเหอะ"
ว่าแล้วสนก็พลิกตัวหันหน้าหนีไป ต้นก็เลยหน้าเสียด้วยความสงสารเพื่อน แต่เอาเถอะนะ อดทนอีกนิดเดียวละกัน
"อืมๆ เดี๋ยวเราปิดไฟให้นะ"
ต้นอาสาพลางลุกขึ้นเดินเพื่อไปปิดสวิตช์ไฟพร้อมกับแอบชำเลืองมองดูสนที่นอนหน้าเศร้า เห็นแล้วก็ยิ่งอดสงสารเพื่อนอีกไม่ได้ แค่วันนี้วันเดียวนะสน เราขอโทษจริงๆ ต้นคิดในใจ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
เช้าวันใหม่ ใครๆ ต่างก็ไม่สนใจสนเลย ต้นก็หายไปกับพ่อตั้งแต่ตอนสายๆ สนไปช่วยพ่อกับแม่ที่สวนส้มโอทั้งวันอย่างหงอยเหงา แม้ว่าพ่อกับแม่จะจับสังเกตได้ว่าสนดูซึมๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร จนกระทั่งตกเย็น หลังจากกลับจากสวนแล้วพ่อกับแม่ก็พาสนมาที่บ้านต้น ใจจริงสนไม่อยากมาเลย รู้สึกเซ็งจนไม่อยากไปไหนทั้งนั้น จึงบ่นกระปอดกระแปด
"ทำไมต้องไปด้วยล่ะแม่"
"ไปเถอะลูก เนี่ยพ่อแอ๊ดกับแม่เยาเพิ่งมาถึงบ้าน ต้นก็อยู่นะ" แม่สนคะยั้นคะยอ
"ไปลูก ไปแต่งตัวดีๆ หน่อย" แม่สนรุนหลังลูกชาย สนลุกขึ้นอย่างจำใจแล้วก็ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า วันนี้สนเฝ้าแต่คอยหวังว่าจะมีใครจำได้ว่าวันนี้เป็นวันอะไร ขนาดพ่อกับแม่ยังลืมเลยแล้วคนอื่นๆ จะไปจำได้ยังไง ต้นก็จำไม่ได้ เสียใจจริงๆ ที่เพื่อนรักทำเหมือนไม่สนใจเลย
พอมาถึงบ้านต้น ก็เจอแค่พ่อกับแม่ของต้น ส่วนต้นก็ไม่รู้หายไปไหน
"อ้าวสน พ่อแต้ว แม่พลอย" แม่ของต้นเอ่ยทักเมื่อมาเปิดประตูบ้าน
"เข้ามาข้างในก่อน มาๆ เข้ามานั่งข้างในตามสบายเลย"
สนยกมือสวัสดีพ่อกับแม่ของต้นที่ออกมาต้อนรับแล้วก็เลยถาม "ต้นล่ะครับ"
"อยู่ข้างบนน่ะลูก สงสัยอาบน้ำอยู่ มาๆ มานั่งข้างในก่อน" พ่อของต้นเชื้อเชิญ
สนและพ่อกับแม่เดินมานั่งลงที่โซฟารับแขก จากนั้นผู้ใหญ่ทั้งสี่ท่านก็สนทนากันอย่างออกรสออกชาติ สนได้แต่นั่งฟังอย่างเซ็งๆ แล้วก็มองไปมองมา ถ้าแม่ไม่คะยั้นคะยอก็คงไม่แบกหน้าแบบนี้มาบ้านต้นหรอก จะว่าไปต้นก็อาบน้ำนานไปหน่อยจนน่าผิดสังเกต
ยังไม่ทันที่สนจะถามหาเพื่อนรัก อยู่ดีๆ ไฟในบ้านก็ดับพรึ่บลง จากนั้นเสียงร้องเพลงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นพร้อมกับมีแสงส่องสว่างบางอย่างเคลื่อนที่ออกมาจากบริเวณห้องครัว
เมื่อสนตั้งสติและปะติดปะต่อได้จึงได้รู้ว่าต้นและพ่อกับแม่ของทั้งสองบ้านกำลังร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์อยู่ ต้นเป็นคนค่อยๆ เดินถือถาดขนมเค้กวันเกิดเข้ามาใกล้ๆ แล้ววางเค้กลงบนโต๊ะที่สนนั่งอยู่ จากนั้นก็เป็นต้นเสียงร้องเพลงอวยพรวันเกิดอีกคำรบ
"แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ธเดย์ แฮปปี้เบิร์ธเดย์ แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู"
เมื่อสิ้นเสียงทูยูที่ลากยาวรอบที่สอง ทุกคนก็ปรบมือพร้อมกันพร้อมกับบอกให้สนเป่าเค้กวันเกิดของตัวเอง
"สุขสันต์วันเกิดนะสน มีความสุขมากๆ นะ...เพื่อนรัก" ต้นเป็นคนอวยพรคนแรก
สนยิ้มจนแก้มแทบปริ ที่แท้ต้นรวมทั้งพ่อกับแม่ของทั้งสองบ้านต่างก็แกล้งลืมวันเกิดของสน ความขุ่นเคืองที่มีมาตลอดวันหายไปหมดสิ้นเมื่อเห็นเค้กวันเกิดวางอยู่ตรงหน้า สนเป่าเค้กวันเกิดจนเทียนดับหมด พ่อของต้นเดินไปเปิดไฟในบ้านให้สว่างแล้วก็กลับมานั่งที่เช่นเดิม ทุกคนที่ได้เห็นเค้กวันเกิดชัดๆ ต่างก็ตาโตด้วยความตื่นเต้น
"สุขสันต์วันเกิดนะสน ขอให้สนเรียนเก่งๆ จบมามีหน้าที่การงานดีๆ แฟนสวยๆ นะลูก" แม่ของต้นอวยพรต่อจากต้น
"ของขวัญวันเกิดจากบ้านเรา อะต้น มอบให้สนเร็ว"
ต้นรีบกุลีกุจอรับกล่องของขวัญมาจากแม่แล้วยื่นส่งต่อให้สน ต้นเห็นเพื่อนยิ้มมีความสุขแล้วก็ดีใจจนยิ้มแก้มแทบปริเช่นกัน สนรับกล่องของขวัญวันเกิดมาจากเพื่อนด้วยท่าทางตื่นเต้น
"อะไรเหรอ แกะดูเลยได้ไหม"
"เอาสิ" ต้นเห็นดีด้วย
สนจึงค่อยๆ แกะกล่องของขวัญอย่างเบามือเหมือนกับกลัวว่าสิ่งที่อยู่ข้างในจะเสียหาย ต้นเดินไปหยิบคัตเตอร์มาให้สนเพื่อให้แกะได้ง่ายขึ้น พอเปิดออกเห็นของขวัญที่อยู่ข้างสนแล้วสนก็ตาโต
"กางเกงยีนส์" สนพูดเหมือนรำพึงรำพันกับตัวเอง หยิบกางเกงยีนส์ออกมาแล้วก็ลุกขึ้นยืน คลี่กางเกงยีนส์ที่พับอยู่ออก ยกตรงเอวทั้งสองข้างของกางเกงขึ้นเพื่อดูรูปทรง จากนั้นก็ยิ้มด้วยความพอใจ
"เท่มากเลยครับ ขอบคุณมากครับพ่อแอ๊ด แม่เยา ต้น ชอบมากเลยครับ" สนยกมือไหว้ขอบคุณพ่อกับแม่ของต้น ใบหน้าเปื้อนยิ้มบ่งบอกว่ามีความสุขมากแค่ไหน
"สุขสันต์วันเกิดนะลูกพ่อ ขอให้สนเรียนเก่งๆ เป็นเด็กดีของพ่อกับแม่ หล่อๆ รวยๆ นะลูก อะนี่ ของขวัญจากบ้านเรา แม่...เอาให้ลูก" พ่อสนหยิบกล่องขวัญส่งให้แม่ แม่ของสนลุกขึ้นยืนแล้วก็ยื่นกล่องของขวัญให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
"ขอบคุณครับพ่อ ขอบคุณครับแม่"
สนยกมือไหว้ผู้มีพระคุณทั้งสองท่านก่อนที่จะรับของขวัญมา "สนแกะเลยนะครับ"
"เอาเลยลูก" แม่สนบอกอย่างตื่นเต้น เห็นลูกชายมีความสุขแล้วก็พลอยมีความสุขตามไปด้วย
สนนั่งลงบนเก้าอี้ ใช้คัตเตอร์ที่ต้นให้มาแกะกล่องของขวัญอย่างเบามือ เมื่อเห็นของที่อยู่ข้างในสนก็ตาโตด้วยความดีใจอีกเช่นกัน
"เสื้อ...โห...เท่มากเลยครับ"
"เข้ากับกับกางเกงยีนส์พอดีเลย" แม่ของต้นชม
"ใส่แล้วรับรองสาวๆ กรี๊ดทั้งโรงเรียนเลยลูก" พ่อของต้นชมบ้าง
"เก็บของขวัญก่อนลูก ตัดเค้กก่อน เดี๋ยวเค้กไอศกรีมละลายหมด" แม่ของสนเตือน
"ครับๆ"
สนรีบหยิบมีดมาตัดแบ่งเค้กตามที่แม่บอก ต้นเป็นคนหยิบจานใบเล็กและช้อนส่งให้สน ต้นส่งเค้กที่ตัดแล้วให้พ่อกับแม่ของสนก่อน จากนั้นก็ส่งให้พ่อกับแม่ของต้น ส่วนต้นกับสนเป็นสองคนสุดท้ายที่ได้กินเค้กแสนอร่อยนี้
ระหว่างที่ทุกคนกำลังสนุกเพลิดเพลินกับการกินเค้กไอศกรีม ต้นก็ไม่ลืมที่จะขอโทษเรื่องแกล้งลืมวันเกิดจนเพื่อนงอนไปทั้งวัน
"ขอโทษด้วยนะสนที่เราแกล้งลืมวันเกิดของนาย เซอร์ไพรส์ใช่ไหมล่ะ"
"สุดๆ เลย" สนหัวเราะ แล้วก็พูดต่อ "เราน้อยใจทั้งวันเลย นึกว่าจะไม่มีใครสนใจ"
ทุกคนได้ยินแล้วก็ขำ
"เด็กดีอย่างสน ใครจะไปลืมวันเกิดได้ลงคอล่ะลูก" แม่ของต้นบอก
"คือว่า...ทั้งหมดนี้ เป็นแผนของเราเองแหละ" ต้นบอกเสียงอ่อยๆ พร้อมกับหัวเราะแหะๆ
เมื่อทุกคนหัวเราะต้นก็หัวเราะไปด้วย สนเอามือยีผมเพื่อนเล่นเบาๆ แล้วก็ขำ
"ตัวการอยู่นี่เอง เราว่าแล้ว ทำไมไม่มีใครสนใจเราเลย แต่ไม่เป็นไร เค้กอร่อยมาก เสื้อก็สวย กางเกงยีนส์ก็เท่ห์ ให้อภัยๆ"
สนพูดติดตลกตอนท้าย เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้ดีทีเดียว บรรยากาศที่แสนอบอุ่นและมีความสุขของสองครอบครัวนี้เกิดขึ้นติดต่อกันมาหลายปีแล้วตั้งแต่ที่ได้มารู้จักกัน ลูกชายที่น่ารักทั้งสองคนเข้ากันได้เป็นอย่างดีจนพ่อกับแม่ของทั้งสองบ้านหมดกังวล ต้นกับสนคอยดูแลกันเป็นอย่างดีเสมอ แถมยังเป็นเด็กดีทั้งคู่ ไม่เคยชวนกันไปเกเรที่ไหน เล่นกันอยู่สองคนได้ทั้งวัน คนในหมู่บ้านต่างก็ชื่นชมที่เด็กสองคนนี้ต่างจากเด็กคนอื่นๆ ในหมู่บ้านเดียวกัน
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
สนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็มานั่งดูเสื้อกับกางเกงยีนส์ที่วางคู่กันบนเตียงด้วยความปลาบปลื้มใจ อยากได้เสื้อกับกางเกงยีนส์เท่ๆ แบบนี้มานานแล้ว ต้นคงเคยได้ยินที่สนเปรยให้ฟังบ่อยๆ ถึงได้ซื้อเป็นของขวัญให้ สนรู้ว่าต้นใส่ใจกับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของสนเสมอ บางเรื่องสนเองยังไม่เคยสังเกตตัวเองขนาดนั้นเลยด้วยซ้ำ ตั้งแต่มีต้นเป็นเพื่อน สนก็รู้สึกว่าชีวิตมีความสุขมาก อย่างน้อยก็ได้รู้ว่ามีใครคนหนึ่งที่คอยรักและเป็นห่วง สนเองก็รักและเป็นห่วงเพื่อนไม่แพ้กัน
เสียงเคาะประตูห้องทำให้สนต้องรีบเอาเสื้อกับกางเกงยีนส์ไปเก็บใส่ตู้เสื้อผ้า เพราะกลัวใครมาเห็นเข้าแล้วจะหาว่าเห่อ
"เดี๋ยวครับ" สนตะโกนบอกไป เมื่อแขวนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็รีบเดินมาเปิดประตู
"แม่"
"สนยังไม่นอนใช่ไหมลูก" แม่สนถามพลางเดินเข้ามาในห้องลูกชาย แล้วก็เดินไปนั่งบนเก้าอี้ที่สนใช้นั่งทำการบ้าน
"ยังครับ"
"เป็นไงมั่งลูกวันนี้"
สนเดินไปนั่งลงบนพื้นข้างๆ แม่ด้วยรอยยิ้มที่ระบายบนใบหน้า "สนมีความสุขมากเลยครับแม่"
"ดีแล้วลูก สนอย่าลืมไปขอบคุณต้นอีกนะลูก"
"ครับ" สนรับคำแต่สีหน้าออกจะงงๆ เพราะในงานสนก็ขอบคุณต้นไปหลายครั้งแล้ว ทำไมแม่ถึงอยากให้ไปขอบคุณอีก
"แม่มีอะไรจะบอก" แม่สนหยุดเว้นจังหวะ
"สนรู้ไหมว่างานวันเกิดของลูกวันนี้ ต้นเป็นคนจัดการให้ทั้งหมดเลยนะลูก ต้นวางแผนไว้นานแล้ว อุตส่าห์เก็บเงินค่าขนมมาจัดงานแล้วก็ซื้อของขวัญวันเกิดให้ลูก สนโชคดีนะลูกที่มีเพื่อนดีๆ อย่างต้น แม่ก็เลย...อยากให้สนไปขอบคุณต้นอีกสักทีนะลูก"
"จริงหรือครับแม่" สนถามอย่างแปลกใจ ไม่คิดมาก่อนว่าต้นจะยอมทำให้ถึงขนาดนี้
"จริงสิลูก อ้าวสน จะไปไหนลูก" แม่ของสนร้องถามเมื่อจู่ๆ สนก็ลุกขึ้นพรวดแล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
"ไปหาต้นครับแม่"
สนตะโกนตอบขณะที่วิ่งลงบันไดไป ก่อนจะดิ่งตรงไปบ้านเพื่อนที่อยู่ไม่ไกล วิ่งมาถึงหน้าบ้านต้นก็ประมาณห้าทุ่มแล้ว บ้านของต้นกับสนไม่ได้อยู่ติดกันแต่ก็ไม่ห่างกันมาก มีที่่ดินว่างๆ เล็กๆ ผืนหนึ่งคั่นไว้อยู่ สามารถเดินไปมาหาสู่กันได้อย่างสบายๆ
ไม่รู้ว่าต้นนอนหรือยัง แต่สนต้องคุยกับต้นให้ได้ ถ้าไม่ได้คุยคืนนี้สนต้องนอนไม่หลับอย่างแน่นอน ไฟในบ้านต้นยังเปิดอยู่ แสดงว่าใครสักคนยังคงไม่นอนเป็นแน่ ถ้าไม่ใช่ต้นก็คงเป็นพ่อกับแม่ของต้นนั่นแหละ
สนกดกริ่งหน้าบ้าน สักพักก็เห็นพ่อของต้นเดินออกมาเปิดประตูให้ด้วยสีหน้าแปลกใจ
"อ้าวสน มีอะไรเหรอลูก ต้นขึ้นนอนไปแล้ว มา...เข้ามาก่อน"
"ต้นนอนแล้วเหรอครับพ่อแอ๊ด" สนถามเมื่อเดินตามพ่อของต้นเข้ามาในบ้าน
"น่าจะนอนแล้วล่ะ เห็นปิดไฟไปแล้ว สนมีอะไรหรือเปล่าล่ะลูก" พ่อของต้นหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าเพื่อนของลูกชาย
"ผมจะมาขอบคุณต้นอีกครั้งครับพ่อแอ๊ด ไม่งั้นผมนอนไม่หลับแน่ๆ เลยคืนนี้ ผมเพิ่งรู้ว่าต้น...เก็บเงินค่าขนมมาจัดงานวันเกิดให้ผม"
"อ้อ..." พ่อต้นยิ้มแล้วก็พยักหน้าน้อยๆ เป็นเชิงยอมรับ
"พ่อก็เพิ่งรู้เหมือนกัน ไปลูก ลองขึ้นไปดูก่อน ถ้าต้นนอนแล้วก็ปลุกได้" พ่อต้นบอกด้วยความเข้าใจ ถ้าพ่อแอ๊ดเป็นสนก็คงต้องทำอย่างนี้เหมือนกัน
"ขอบคุณครับพ่อแอ๊ด" บอกแล้วสนก็รีบเดินเข้าไปในบ้าน จากนั้นก็วิ่งขึ้นไปชั้นสอง ตรงไปที่ห้องของต้นทันทีทันใด
สนลองบิดลูกบิดประตูก็ปรากฎว่าเปิดได้เพราะต้นไม่ได้ล็อกไว้ มีแสงสลัวๆ พอมองเห็นได้เพราะต้นปิดแค่ผ้าม่านไว้ไม่ได้ปิดหน้าต่าง จึงพอมีแสงไฟจากข้างนอกทะลุผ่านเข้ามาในห้องบ้าง
สนเดินไปนั่งลงข้างๆ เตียงเพื่อน ต้นนอนหลับไปแล้วก็เลยลังเลว่าจะปลุกเพื่อนดีหรือเปล่า แต่ก็คงต้องปลุกล่ะนะ ยังไงๆ ก็ต้องขอบคุณต้นให้ได้คืนนี้
สนเอื้อมมือไปจับแขนเพื่อนเบาๆ ความรู้สึกประหลาดบางอย่างแล่นเข้าสู่หัวใจราวกับมีกระแสไฟฟ้าวิ่งมาจากตัวของต้น แม้จะสัมผัสตัวกันอยู่บ่อยๆ แต่ก็ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อนเลย
สนมองหน้าเพื่อนที่นอนหลับอย่างพิจารณา ริมฝีปากที่ยิ้มน้อยๆ นั้นยิ่งเพิ่มความรู้สึกประหลาดเมื่อสักครู่นี้ให้มากขึ้นไปอีก ต้นเป็นคนรูปร่างสมส่วน ถึงจะตัวไม่ใหญ่เหมือนผู้ชายทั่วไปแต่ก็ไม่อ้อนแอ้น ทุกครั้งที่อยู่ใกล้เพื่อนสนรู้สึกอยากทะนุถนอม ต้นเป็นเพื่อนผู้ชายเพียงคนเดียวที่สนไม่เล่นด้วยแรงๆ ไม่พูดมึงกูด้วย ตรงกันข้าม สนจะเล่นกับต้นต่างจากเพื่อนคนอื่นๆ หลายครั้งก็มักจะเล่นแบบถึงเนื้อถึงตัวมากกว่าเพื่อนทั่วไป เช่น กอดคอ นอนตัก จับมือถือแขนหรือไม่ก็กอดได้โดยไม่รู้สึกขัดเขิน
สนเขย่าแขนต้นเบาๆ แล้วก็เรียกชื่อ ถือว่าเป็นการสลัดความรู้สึกประหลาดนั้นออกไปจากความคิดด้วย
"ต้น ต้น"
ต้นลืมตาตื่นขึ้นหลังจากที่สนเรียกไปสองสามครั้ง อาจจะเป็นเพราะยังไม่หลับลึกจึงตื่นได้ง่าย พยายามปรับสายตาสักพักก็เห็นเงาและใบหน้าของใครบางคนอยู่ตรงหน้า แม้จะไม่ชัดเจนเท่าไหร่แต่ต้นก็รู้ว่าเป็นใคร
"อ้าวสน มีอะไรหรือเปล่า" ต้นถามด้วยเสียงงัวเงียแล้วก็ค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปเปิดไฟที่หัวเตียง
สนลุกขึ้นมานั่งข้างๆ พอต้นเห็นสนน้ำตาซึมเหมือนกับจะร้องไห้ก็ตกใจ
"เฮ้ยสน! นายเป็นอะไร!"
"เพราะนายนั่นแหละ" สนพูดติดตลก แต่ต้นดูเหมือนจะไม่ตลกตามไปด้วย
"เราเหรอ วันนี้เราทำให้นายเสียใจเหรอ" ต้นถามแล้วก็หน้าเสีย ใจคอไม่ดีเพราะคิดว่าตัวเองทำให้เพื่อนเสียใจมากจนร้องไห้
"ใช่...นายนั่นแหละ เรารู้หมดแล้วนะว่านาย...อุตส่าห์เก็บเงินค่าขนมมาจัดงานวันเกิดให้เรา แล้วก็ซื้อกางเกงยีนส์ให้เราด้วย ยี่ห้อนี้...แพงด้วยนะ"
"อ้อ" ต้นพูดแค่นั้นแล้วก็เงียบไปเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี
"ขอบคุณมากนะต้น นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเราเลยรู้ไหม นายรู้หรือเปล่าว่าตั้งแต่เรามีนายเป็นเพื่อน เราโคตรมีความสุขเลย จริงๆ นะต้น"
ถ้าใครมีเพื่อนดีๆ อย่างต้นไม่ร้องไห้ก็คงผิดปกติแล้วล่ะ วันเกิดวันนี้ของสนคงจะเป็นวันที่จะต้องจดจำไปอีกนานแสนนาน สนเอามือป้ายน้ำตาเหมือนเด็กๆ จนเพื่อนอีกคนเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้
"ขอโทษที่มากวนเวลานอนของนาย แต่ถ้าเราไม่ได้มาขอบคุณนาย เราก็คงนอนไม่หลับแน่เลยคืนนี้"
"ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้เอง อ้อ...ไหนๆ ก็มาแล้ว นายจะนอนนี่เลยไหม"
สนพยักหน้า ใบหน้าเปื้อนน้ำตาทำให้สนดูแปลกไปพอสมควร ต้นไม่เคยเห็นสนร้องไห้อย่างนี้เลย ทำให้ต้นอดขำอีกไม่ได้
"ขำอะไร ไม่เคยเห็นคนร้องไห้เหรอ"
"อืม...ไม่เคยเห็นเลย"
"ก็ดูไว้ซะ นายน่ะ...ทำให้เราซึ้งขนาดนี้ เราจะไม่ร้องไห้ได้ยังไงล่ะ"
แล้วต่างคนก็ต่างเงียบไปสักพักเหมือนคิดอะไรบางอย่าง สนดึงมือต้นมาแล้วก็จับมือกันคล้ายเชคแฮนด์ ต้นเกิดอาการประหม่าอย่างเห็นได้ชัด ถึงสนจะเล่นด้วยอย่างถึงเนื้อถึงตัวบ่อยๆ แต่ก็ไม่เคยจับมืออย่างนี้
"เราสัญญานะต้น เราจะดูแลเพื่อนดีๆ อย่างนายให้ดีที่สุด" สนยิ้มอย่างอบอุ่น แววตาบ่งบอกว่าจริงจังกับสิ่งที่พูดมากแค่ไหน
"เราก็จะดูแลนายให้ดีที่สุดเหมือนกัน...เพื่อนรัก" ต้นบอกกลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม
สนยิ้มด้วยความปลาบปลื้มใจอย่างที่สุด ไม่บ่อยนักที่สนจะได้ยินคำว่า "เพื่อนรัก" จากต้น ได้ยินทีไรก็มีความสุขทุกที
"ต้น...นายจะทำให้เราหาแฟนยากรู้ไหม ถ้าหาแฟนที่ดีกับเราเหมือนที่นายดีกับเราไม่ได้ เราขอไม่มีแฟนดีกว่า" สนพูดติดตลกในตอนท้าย
ต้นได้ฟังแล้วก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกยังไง ต้นไม่ใช่ผู้หญิง ยังไงต้นก็ทำหน้าที่นั้นที่ต้นอยากทำแทนแฟนในอนาคตของสนไม่ได้หรอก แค่คิดก็ผิดแล้ว
นี่ก็คือหนึ่งในเหตุการณ์ที่ทำให้ต้นได้รู้ว่าความผูกพันระหว่างเพื่อนของต้นกับสนนั้นแน่นแฟ้นมากแค่ไหน ต้นรู้ดีว่ามันเป็นเรื่องยากเพียงใดที่จะปฏิเสธหัวใจไม่ให้รู้สึกผูกพันและรักเพื่อนคนนี้มากขึ้น นานวันเข้า หลายๆ เหตุการณ์ที่เกิดจากมิตรภาพของทั้งสองคนก็ยิ่งทำให้ความรู้สึกของต้นเกินเลยไปไกล ยากที่จะดึงกลับมาได้ ถนนสายนี้เริ่มต้นด้วยมิตรภาพ ต้นไม่รู้หรอกว่าปลายทางจะไปสิ้นสุดที่ไหน คงไม่ใช่ความรักหรอกนะ เรื่องนั้นไกลจนเกินที่คนอย่างต้นจะกล้าฝันด้วยซ้ำ[/size]
TBC
ป.ล. ตอนที่ 1-4 จะเป็นลักษณะของการเล่าเรื่องย้อนหลังนะครับ[/size]
-
เข้ามาตามลิงค์แล้วเจอต้นสนอ่อนโยน นุ่มนวลมาก
บวกเป็ดขอบคุณ+เป็นกำลังใจ
:mew1:
-
ต้นน่ารักจังเลยนะ
-
ชอบแบบนี้~ คือเราไม่ค่อยชอบเฟิร์นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว 555
ปรับใหม่ให้ลงเอยแบบนี้ก็ดีค่ะ ไม่ต้องมีบทให้ชะนีเยอะหรอก :hao7:
-
ตอนที่สองซึ้งดีอ่ะ ที่เพื่อนคนนึงทำให้ได้ขนาดนี้
-
ซึ้งจัง ;)
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ขอเข้ามาติดตาม ความรัก ความผูกพัน ความทรงจำของ ต้น-สน
-
เริ่ดจ้าาาา า า า า า รอตอนต่อไปนะค่ะ :กอด1:
-
:impress2: บวกเป็ดสำหรับความประทับใจค่ะ เป็นความรักที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นจากความประทับใจ รอตอนต่อไปน้า
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 03: พ่อสื่อจำเป็น
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
คุณเคยแอบรักใครสักคนไหม แล้วจำความรู้สึกที่มีทั้งความสุข ความเศร้าและหัวใจที่หวิวๆ โหวงๆ นั้นได้หรือเปล่า อยู่ใกล้แต่บางครั้งก็รู้สึกเหมือนไกล อยากจะบอก อยากจะพูดความรู้สึกแต่ก็ไม่กล้าเพราะกลัวความสัมพันธ์ไม่เหมือนเดิม มันทรมานมากเหมือนกันนะ แต่พอได้เห็น ได้อยู่ใกล้ ได้เห็นรอยยิ้ม ได้พูดคุย ได้ทักทายหรือทำอะไรให้กันบ้าง ที่เคยคิดว่าจะตัดใจก็ลืมไปเสียสิ้น ยอมแพ้ใจตัวเองอย่างราบคาบ
ประสบการณ์เรื่องนี้ของต้นก็คงไม่ต่างจากเรื่องราวการแอบรักเพื่อนของใครหลายๆ คน แต่ไม่ว่าจะสุขจะเศร้าอย่างไร ต้นก็อยู่กับความรู้สึกนี้มาได้หลายปีแล้ว แม้ในบางครั้งจะเจ็บปวดจนอยากหลบลี้หนีหน้าไป แต่ความรักก็ยังคงฉุดดึงให้ต้นยังคงอยู่ตรงนี้เสมอ ยอมที่จะเจ็บปวดในบางครั้งเพื่อแลกกับความสุขที่ได้อยู่ใกล้ชิดและคอยดูแลใครบางคนที่ต้นรักนั่นเอง
ต้นยืนมองสนเล่นบาสกับเพื่อนๆ ตรงระเบียงอาคารเรียนในคาบอิสระอย่างเพลินๆ เวลามองไกลๆ แบบนี้ ทำให้ต้นกล้าที่จะมองและสังเกตทุกท่วงท่ากิริยาของเพื่อนมากขึ้น รอยยิ้มของสนดูอบอุ่น มีเสน่ห์ ไม่ว่าสนจะทำอะไร เดินไปทางไหน พลังที่อบอุ่นดูเหมือนจะตามสนไปทุกที่
สนอายุ 16 แล้ว เป็นหนุ่มมากขึ้น ใบหน้าคมคายตัดกับผิวขาวละเอียดแบบคนเหนือของสนยิ่งทำให้สนดูโดดเด่นมากกว่าเพื่อนๆ คนอื่นๆ สนชอบเล่นกีฬาจึงทำให้รูปร่างดี ถ้าจะพูดตรงๆ ก็คือมีเสน่ห์ดึงดูดทางเพศอย่างมากทีเดียวล่ะ หลายครั้งที่สนมานอนที่บ้านต้น สนมักจะใส่บ็อกเซอร์ที่แสนวาบหวิว ทำให้ต้นใจสั่นได้บ่อยๆ ต้องคอยหักห้ามใจอย่างมากที่จะไม่ทำอะไรเกินเลยกับเพื่อน
"ดูอะไรวะต้น"
เสียงที่เรียกมาจากข้างหลังฉุดให้ต้นตื่นขึ้นจากภวังค์
"อ้าวซีล..." ต้นมองเพื่อนร่วมห้องอย่างหวั่นใจ
ไม่รู้ว่าซีลจะสงสัยอะไรหรือเปล่า แต่สีหน้าก็ดูเหมือนกำลังครุ่นคิด
"เฮ้ยต้นมานี่" พูดไม่พูดเปล่า ซีลคว้าข้อมือต้นได้แล้วก็พาเดินออกไป ต้นขัดขืนเล็กน้อยแต่รู้ว่าไม่มีประโยชน์ก็เลยต้องยอมตามไปโดยดี
"อะไรวะไอ้ซีล มึงจะพากูไปไหน"
"เออน่า กูมีอะไรจะคุยกับมึงหน่อย"
ซีลพาต้นมาที่ลับตาคนในอาคารเรียนได้แล้วก็หยุด สังเกตเห็นได้ชัดว่าต้นดูประหม่าเหมือนกับกลัวบางสิ่งบางอย่าง โดยเฉพาะเรื่องนั้นที่ต้นยังไม่อยากให้ใครรู้
"จะถามอะไรวะ ทำไมต้องมาคุยที่นี่ด้วย"
"ต้น...มึงบอกกูมาตามตรงได้ปะวะ"
แค่เพื่อนถามแบบนี้ต้นก็ชักระแวงเสียแล้ว
"อะไรล่ะ"
"มึงชอบไอ้สนใช่ไหม"
คนถูกถามทำหน้าตกใจ สีหน้าซีดเผือด หัวใจเต้นโครมครามราวกับจะหลุดออกมาจากอกเมื่อได้ยินคำถามที่ไม่เคยมีใครถามมาก่อน แน่ล่ะ มันคือความลับที่ก่อนหน้านี้มีแต่ต้นเท่านั้นที่รู้ ตอนนี้มันเริ่มจะไม่เป็นความลับเสียแล้ว เอายังไงดี ต้นควรจะบอกเพื่อนดีหรือเปล่า
"ก็สนมันเป็นเพื่อนกู มึงจะให้กูเกลียดสนหรือไงล่ะ"
ต้นพยายามเฉไฉ ไม่กล้าสบตาเพื่อนตรงๆ เพราะสายตาที่คาดคั้นสงสัยของซีลนั้นทำให้ต้นไม่มั่นใจเอาเสียเลย
"เฮ้ยต้น มึงไว้ใจกูหรือเปล่าวะ กูกับมึงก็เป็นเพื่อนวิ่งเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ นะเว้ย มึงก็เป็นเพื่อนคนหนึ่งที่กูสนิทด้วย กูเป็นห่วงมึงไม่น้อยกว่าไอ้สนหรอก บอกตามตรง กูสังเกตดูมึงกับไอ้สนมานานแล้ว กูว่ามันแปลกๆ ว่ะ ถ้ามึงชอบสนจริงๆ กูจะได้หาทางช่วยให้มึงสมหวังไง กูช่วยได้นะเว้ย"
"อย่านะเว้ย" ต้นรีบร้องห้ามทันที แต่นั่นก็เท่ากับว่าต้นได้เผยความจริงออกไปแล้ว พอรู้ตัวว่าเสียทีก็ทำอะไรไม่ได้เพราะสายไปเสียแล้ว
"แบบนี้แสดงว่ามึงยอมรับแล้วสิว่ามึงชอบไอ้สนมัน" ซีลถามพลางจ้องตาต้นที่ตอนนี้เริ่มทำตัวไม่ถูก
"ไอ้ซีล แล้วมึงจะมากดดันให้กูพูดทำไมวะ มึงจะอยากรู้ไปทำไม"
ดูเหมือนคำถามนั้นจะทำให้ซีลได้สติกลับมา ความอยากรู้ที่มากเกินไปก็สร้างความกดดันให้กับเพื่อนมากเกินไปเช่นเดียวกัน เมื่อกี้ซีลก็ใจร้อนอยากรู้มากไปหน่อย บางทีต้นอาจจะยังไม่พร้อมที่จะพูดตอนนี้ก็ได้
"เฮ้ย กูขอโทษว่ะ ที่กูถาม เพราะกูอยากช่วยมึง ถ้ามึงชอบไอ้สนแล้วได้แต่แอบชอบมันอยู่อย่างนี้ มึงจะสมหวังได้ไงวะ ถ้ามึงไม่กล้าบอกมัน กูจะช่วยเอง"
"เฮ้ยซีล กูขอร้อง อย่าให้สนรู้เรื่องนี้อย่างเด็ดขาดเลยนะเว้ย" ต้นบอกด้วยสีหน้าวิงวอน
"ทำไม" ซีลขมวดคิ้ว
"ถ้าเกิดสนไม่ได้คิดเหมือนที่กูคิดกับสน กูกับสนอาจจะเลิกคบกันไปเลยนะเว้ย กูไม่อยากให้มันเป็นอย่างงั้น กูไม่อยากเสียเพื่อนไป มันไม่ง่ายอย่างที่มึงคิดนะไอ้ซีล อีกอย่าง...มึงก็รู้ว่ากูกับสนเป็นลูกชายคนเดียวเหมือนกัน แถมครอบครัวกูกับสนก็สนิทกันอีก พ่อแม่ของพวกกูสองคนจะรู้สึกยังไงถ้ารู้เรื่องนี้ มันจะเป็นเรื่องใหญ่นะเว้ยไอ้ซีล เกิดเขารับไม่ได้ขึ้นมากูก็แย่เลยนะเว้ย"
จริงด้วยสินะ ซีลลืมคิดไป พอรู้อย่างนี้แล้วก็รู้สึกสงสารเพื่อนจับใจที่ต้องมาเจอสภาพชีวิตอย่างนี้ ถ้าเกิดสนมันรับไม่ได้ขึ้นมา เกิดมันไม่ชอบที่ต้นเป็นแบบนี้ ต้นก็คงแย่ ต้นกับสนที่เป็นเพื่อนรักกันมานานก็อาจจะเลิกคบกันไปเลยก็ได้ ที่ร้ายไปกว่านั้น พ่อกับแม่ของต้นและสนจะรับได้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้ เกิดรับไม่ได้ขึ้นมาล่ะก็ ชีวิตของเพื่อนสองคนนี้คงลำบากแน่ๆ สงสัยจะไม่คุ้มแล้วล่ะ
"เออๆ กูไม่บอกมันก็ได้" ซีลเสียงอ่อยเมื่อได้คิดทบทวนข้อดีข้อเสียทั้งหมดแล้ว
"ซีล...มึงไม่รังเกียจกูเหรอ...ที่เป็นแบบนี้"
คำถามของต้นทำให้คนฟังนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย สายตาของต้นเองก็ดูหวาดหวั่นเพราะกลัวคำตอบที่เพื่อนกำลังจะตอบกลับมา ซีลยิ้มมุมปาก ก่อนจะค่อยๆ ฉีกยิ้มกว้างให้ต้นพอรู้สึกสบายใจขึ้น
"มึงจำไว้นะต้น ไม่ว่ามึงจะเป็นแบบไหน มึงก็เป็นเพื่อนกู ไม่ว่ามึงจะเป็นอะไรกูก็รับได้ ไม่ใช่ทุกคนจะคิดแบบกูหรอกนะต้น แต่กูไม่เคยรังเกียจมึง ที่กูถามมึงเพราะกูอยากช่วยมึงแค่นั้นแหละ อ้อ...ถ้ามึงมีอะไรอยากจะให้กูช่วยเมื่อไหร่ บอกมาได้เลยนะเว้ย"
พอได้ฟังเพื่อนพูดอย่างนั้นแล้วต้นก็น้ำตาซึม ต้นเคยกลัวมาตลอดว่าถ้าความลับที่ปิดไว้ถูกเปิดเผย เพื่อนๆ อาจจะรังเกียจจนเลิกคบกับต้นไปเลยก็ได้ แต่พอได้ฟังแบบนี้แล้วต้นก็รู้สึกโล่งใจขึ้นเยอะเลย แต่ก็นั่นแหละ แล้วเพื่อนคนอื่นๆ ล่ะ อาจจะไม่ใช่ทุกคนที่คิดแบบซีล หนึ่งในนั้น...ก็อาจจะเป็นสนด้วย ใครจะรู้
"ขอบใจมากซีล แต่...."
"แต่อะไรอีกล่ะวะ"
"สัญญากับกูนะเว้ย ห้ามบอกสนอย่างเด็ดขาด"
ต้นถามด้วยสีหน้าคาดคั้น ยังไงๆ ต้นก็คงจะวางใจไม่ได้ถ้าซีลยังไม่ยอมให้คำมั่นสัญญาที่จริงจังกว่านี้ ซีลถอนหายใจด้วยความสงสารเพื่อน ต้นเป็นคนดีมาก เพื่อนๆ ในห้องทุกคนก็รักต้น ซีลเชื่อว่าทุกคนพร้อมที่จะช่วยอยู่แล้วถ้ารู้เรื่องนี้เข้า แต่ก็นั่นแหละ เมื่อต้นไม่ต้องการก็ไม่มีเหตุผลจะดึงดันทำต่อไป
"เออ...กูสัญญา"
นั่นล่ะจึงทำให้ต้นพอใจและวางใจได้ แต่ความลับก็เป็นสิ่งที่มีแรงดึงดูดและพลังพิเศษ เมื่อใครหนึ่งคนรู้ความลับที่สำคัญแล้วก็ยากที่จะคาดเดาได้ว่าความลับนั้นจะยังเป็นความลับต่อไปอีกหรือไม่
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
เย็นวันหนึ่ง ต้นกับสนนั่งคุยกันบนสะพานเหล็กที่เดิม แดดร่มลมตกแล้วอากาศจึงเย็นสบาย สองหนุ่มน้อยหย่อนขาลงไปตีน้ำเล่นสนุกตามประสา เคยเล่นจนตกน้ำไปครั้งหนึ่ง ดีที่ว่าว่ายน้ำเป็นกันทั้งคู่จึงไม่เป็นอะไร
"เฮ้ยต้น นายเคยแอบชอบใครบ้างไหม"
การคุยกันครั้งนี้ดูจะคุกคามชีวิตของต้นไม่น้อย เมื่อคำถามแรกของสนเป็นคำถามที่ต้นรู้สึกอึดอัดทุกครั้งเมื่อมีใครถาม จะให้ต้นตอบว่าอย่างไรดีล่ะ ก็คนที่ต้นแอบชอบก็นั่งอยู่ตรงนี้นี่เอง ชอบมาตั้งแต่มอหนึ่งจนจะจบชั้นมัธยมแล้วก็ยังไม่เคยได้บอกเลย
"อ๋อ...ก็...มีบ้าง แต่ไม่บ่อยหรอก เราอยากตั้งใจเรียนให้จบมากกว่า อีกอย่าง...เรายังเด็กเกินไปที่จะมีความรักน่ะ เรายังไม่อยากรักใครหรอก"
แต่ใครเลยจะรู้ว่าความรักของต้นเกิดขึ้นตั้งแต่เพิ่งเป็นวัยรุ่นเสียด้วยซ้ำ เพราะความรักไม่เกี่ยวกับอายุว่ามากหรือน้อย บางครั้งมันก็เกิดขึ้นโดยที่เราอาจจะยังไม่พร้อมเสียด้วยซ้ำ
"จริงเหรอ แล้วแอบชอบใครบ้างล่ะ เราพอรู้จักไหม" สนดูเหมือนจะอยากรู้มากทีเดียว หยุดเอาขาตีน้ำเล่นแล้วก็จ้องหน้าเพื่อนใหญ่
"ก็...น่าจะรู้จักมั้ง" ต้นพยายามหลบตา ช่วงนี้ไม่รู้เป็นยังไง มีแต่คนถามเรื่องความรักอยู่เรื่อยเลย
"บอกชื่อได้ไหม เราไม่บอกใครหรอก สาวคนไหนมั่ง รุ่นน้องหรือเปล่าหรือว่าห้องเดียวกัน"
"เอ่อ...นายอย่ารู้เลยดีกว่า ตอนนี้เราไม่ได้แอบชอบใครแล้วล่ะ" ต้นพยายามบ่ายเบี่ยง
"อะไรวะ นายกลัวเราไปบอกสาวๆ ที่นายแอบชอบเหรอ ไม่หรอกน่า เราไม่บอกใครหรอก เราแค่อยากรู้เฉยๆ น่า...บอกหน่อยน่า นายชอบสาวคนไหนมั่ง"
"คือ..." ต้นชักลำบากใจ โดยปกติก็ไม่อยากโกหกเลย แต่ถ้ามันจำเป็นก็คงต้องทำบ้างล่ะนะ
"ก็มีแค่...จอย...กับ...น้องพริม แค่นั้นแหละ"
ต้นอ้างถึงจอยที่เป็นเพื่อนหญิงร่วมห้อง ส่วนพริมเป็นรุ่นน้องชั้นมอสาม
"โห...แต่ละคน น่ารักทั้งนั้นเลย แล้วทำไมนายไม่บอกเขาว่านายชอบเขาล่ะ"
สนยังคงอยากรู้ต่อไป ช่วงวัยนี้คงไม่มีอะไรน่าสนใจเท่ากับเรื่องความรักอีกแล้ว
"ก็...เราแค่ชอบ แต่ไม่ได้อยากจีบเป็นแฟนน่ะ ก็เลยไม่ได้บอกใคร"
พูดจบแล้วต้นก็หันไปมองดวงตะวันที่กำลังตกดินพลางเอาขาตีน้ำเล่น ในใจก็คอยภาวนาให้สนเปลี่ยนเรื่องคุยเสียที ต้นไม่อยากคุยเรื่องนี้แล้ว อึดอัดเหลือเกิน
"อ๋อ...เข้าใจละ เอาอย่างงี้นะต้น ทีหลังนะ ถ้านายชอบใคร มาบอกเรานะต้น เดี๋ยวเราช่วยนายเอง รับรอง จีบติดแน่นอน เราใช้ได้ผลมาหลายคนแล้ว"
ดูเหมือนสนจะภูมิใจกับเรื่องลีลาจีบสาวของตัวเองมากทีเดียว พูดไปก็ยิ้มอย่างภูมิใจไปด้วย
"อืม...ได้ๆ ถ้ามีเดี๋ยวเราจะบอกนายนะ" ต้นรีบรับคำเพราะอยากให้การสนทนาเรื่องนี้จบลงโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
"อ้อ...ตอนนี้นะ มีกะเทยสองสามคนมาชอบเรา ซื้อช็อกโกแล็ตมาให้ ซื้อดอกไม้มาให้ แล้วก็ชอบแซวเราบ่อยๆ เวลาเดินผ่าน เราไม่ชอบเลยว่ะต้น"
ได้ยินแล้วต้นก็แอบสะดุ้งในใจ ถึงต้นจะไม่ได้เป็นกะเทยอย่างนั้น แต่สิ่งที่สนพูดขึ้นมาก็พอจะบอกได้แล้วว่าสนมองความรักระหว่างชายกับชายเป็นแบบไหน นั่นก็ยิ่งทำให้ต้นต้องเก็บความลับในใจนั้นไว้ให้ดีที่สุด สนจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้เลยจนชั่วชีวิต
"นายรังเกียจพวกเขาเหรอ"
"ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แค่รู้สึกว่าพวกนี้เข้าหาเราน่ากลัวไปนิดนึง ชอบลวนลามเราบ่อยๆ ด้วย เราขนลุกน่ะต้น"
สนทำท่าทางขนลุกราวกับกำลังถูกกะเทยกลุ่มนั้นลวนลามอยู่ก็ไม่ปาน ยิ่งเห็นต้นก็ยิ่งใจหาย ถ้าสนรู้ว่าต้นคิดยังไงกับเพื่อนรักที่คบกันมาตั้งแต่ชั้นปอห้า สนจะทำท่าทางอย่างนี้กับต้นหรือเปล่านะ ให้ตายเสียดีกว่าที่จะต้องเห็นสนทำท่าทางอย่างนี้ใส่ต้น
ไม่รู้จะทำยังไงต้นก็เลยต้องหัวเราะกลบเกลื่อนน "เกิดเป็นคนหล่อก็ลำบากอย่างนี้แหละ"
แม้จะพยายามพูดให้ฟังดูเป็นเรื่องตลก แต่ในใจของต้นกลับรู้สึกเศร้าจนบอกไม่ถูกเลยล่ะ
สนหัวเราะชอบใจบ้าง "อันนี้ก็ช่วยไม่ได้ ว่าแต่นายเหอะ เคยโดนกะเทยพวกนี้มันลวนลามหรือเปล่า ถ้ามีบอกเราเลยนะ เดี๋ยวเราจะไปจัดการให้"
ต้นส่ายหน้า แล้วก็ลอบถอนหายใจเบาๆ อย่างเหนื่อยใจที่การสนทนาก็ยังคงวนๆ เวียนๆ อยู่แต่เรื่องความรักที่ต้นไม่อยากคุยเอาเสียเลย
"เฮ้ยต้น คุยมาตั้งนาน เรามีอะไรจะบอกนายแน่ะ"
ท่าทางยิ้มกรุ้มกริ่มของสนทำให้ต้นอดจะหวั่นใจอีกไม่ได้ ทำสีหน้าอย่างนี้ทีไรมักจะมีเรื่องแอบชอบสาวคนใหม่มาบอกต้นอยู่เรื่อยเลย
"อะไรเหรอ"
"เราว่าเรา...ชอบจอยว่ะ เพื่อนห้องนายนั่นแหละ คนที่นายเคยแอบชอบไง"
เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจอีกครั้ง ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนที่ต้นจะต้องเจอเหตุการณ์อย่างนี้ แอบรักเพื่อน เพื่อนไม่เคยรู้ บอกก็ไม่ได้ แล้วก็ต้องคอยฟังข่าว คอยรับรู้ คอยเห็น คอยเจ็บปวดอยู่อย่างนี้เรื่อยไป
"นายช่วยเราหน่อยได้ไหม วันวาเลนไทน์ที่จะถึงนี้เราอยากจะซื้อดอกกุหลาบให้จอย นายช่วยถามจอยให้หน่อยสิว่าเขาชอบสีอะไร"
ต้นดูอึกอักไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มเพื่อไม่ให้เพื่อนสงสัย "อ๋อ...ได้สิ เดี๋ยวเราถามให้"
"ขอบคุณมากเพื่อน แล้วนายล่ะ นายชอบสีอะไร"
สนหมายถึงอะไร? สนจะซื้อดอกกุหลาบให้ต้นหรือเปล่า? หรือว่าต้นฟังผิด?
"ทำไมเหรอ นายจะซื้อให้เราเหรอ"
สนรีบส่ายหน้าแล้วก็ขำ
"ไม่ใช่อย่างนั้น เผื่อนายชอบสาวคนไหนอยู่ตอนนี้ไง เราจะได้ไปบอกให้สาวคนนั้นซื้อดอกกุหลาบสีที่นายชอบมาให้นายไง ดีไหมต้น"
ต้นแอบถอนหายใจอย่างผิดหวัง ไม่ใช่ความผิดอะไรของสนสักหน่อย ทั้งหมดนี้ก็เป็นแค่เรื่องธรรมดาของผู้ชายวัยรุ่นคนหนึ่ง สนไม่ได้ทำอะไรผิดแปลกไปจากวัยรุ่นชายทั่วไปเลย มีแต่ต้นนั่นแหละที่ไม่เหมือนใครเสียเอง
"สน...เรารักนาย รักมานานแล้ว นายได้ยินไหม นายไม่รู้เลยเหรอ นายไม่ได้ยินเสียงหัวใจของเราบ้างเลยเหรอ"
ต้นแอบตะโกนถามอยู่ในใจ แต่ก็คงเป็นเสียงที่ไม่มีใครได้ยิน คิดแล้วก็สงสารตัวเองเหลือเกินที่ต้องทนอยู่กับความรักที่ยากที่จะเป็นไปได้อย่างนี้
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"จอยๆ ถามอะไรหน่อยสิ เนี่ยเราว่าจะลองปลูกดอกกุหลาบดู เอาไว้ขายในวันวาเลนไทน์ เราอยากรู้ว่าดอกกุหลาบสีไหนที่ขายดีที่สุดน่ะ"
ต้นบอกแล้วก็กางหนังสือหน้าที่มีมีรูปดอกกุหลาบหลายๆ สีให้จอยดูในช่วงระหว่างรอเรียนวิชาต่อไป หนังสือเล่มนี้ต้นเพิ่งไปยืมมาจากห้องสมุดเมื่อกลางวันนี่เอง
"เหรอ...แล้วทำไมมาถามเราล่ะ"
สาวน้อยเพื่อนร่วมห้องถามพลางคอยลอบสังเกตว่าต้นมีพิรุธหรือเปล่า มีผู้ชายมาจีบเธอหลายคนและมักจะมีมุกแปลกๆ อย่างนี้มาเล่นกับเธอบ่อยๆ จนเธอรู้ทัน
"ก็...เห็นจอยได้กุหลาบจากหนุ่มๆ บ่อยๆ ไง เผื่อจอยจะรู้ว่าสีไหนจอยได้รับเยอะที่สุด เราก็จะปลูกกุหลาบสีนั้นขายไง เผื่อจะได้เงินเยอะ" ต้นตอบแก้เขิน
"อ๋อ..."
จอยลากอ๋อเสียงยาว ร้อยวันพันปีต้นไม่เคยถามเธอเรื่องนี้เลย คงมีอะไรบางอย่างที่ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
"สีแดงนั่นแหละ แต่จอยไม่ชอบหรอก มันดูเหมือนคนแก่ไป จอยชอบกุหลาบสีแปลกๆ อย่างพวกกุหลาบสีเหลือง สีน้ำเงิน อะไรประมาณนี้มากกว่า แล้วนี่ต้นจะปลูกกุหลาบขายวันวาเลนไทน์จริงเหรอ แล้วมันจะทันไหมล่ะ อีกแค่ไม่กี่วันเอง มันโตไม่ทันขายหรอก"
จอยพูดกึ่งแซวอย่างรู้ทัน เพื่อนๆ ในห้องที่อยู่ใกล้ๆ ที่ได้ยินก็เข้ามาร่วมแจมด้วย
"นั่นแน่ไอ้ต้น มึงแอบชอบจอยอยู่หรือเปล่าวะ แล้วมาหลอกถามว่าเขาชอบกุหลาบสีอะไร มุกนี้ใช้ไม่ได้ผลแล้วนะเว้ย"
ป้องแซวเป็นคนแรกพลางทำหน้าทะเล้นเป็นเชิงล้อเลียน เสียงโห่แซวของเพื่อนๆ ดังไปทั่วห้อง
"เฮ้ยเปล่านะเว้ย กูจะปลูกดอกกุหลาบจริงๆ เอาไว้ขายปีหน้า ไม่ใช่ปีนี้" ต้นรีบแย้งเป็นพัลวัน
"เฮ้ยต้น! ไม่ต้องมาจีบเรานะเว้ย เราไม่ชอบกินเพื่อนในห้องว่ะ เขินตายกันพอดี ไม่เอาๆ" จอยรีบบอกพร้อมกับหัวเราะไปด้วย
"เออๆ เราไม่จีบจอยหรอกน่า เราก็ไม่ชอบกินเพื่อนในห้องเหมือนกัน"
ต้นพยายามขำ แล้วก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะของตัวเองเพื่อเตรียมเรียนวิชาถัดไป รู้สึกเสียหน้าเล็กน้อยที่โดนเพื่อนจับได้ แต่ต้นไม่ได้ถามให้ตัวเองหรอกนะ คนที่อยากรู้ไม่ใช่ต้นเสียหน่อย
ท่าทางที่ดูแปลกๆ ของต้นทำให้ซีลที่นั่งอยู่ข้างหลังอดสงสัยไม่ได้ อยู่ดีๆ ต้นก็ไปถามจอยเรื่องดอกกุหลาบ แล้วที่สำคัญ ช่วงนี้ ซีลเห็นเพื่อนรักของต้นมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ จอยบ่อยๆ เสียด้วยสิ ชักน่าสงสัยว่าน่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกันซะแล้ว ด้วยความอยากรู้ซีลจึงเดินมาถามต้นที่โต๊ะด้วยเสียงที่เบาเหมือนกระซิบ
"เฮ้ยต้น มึงแอบถามไปให้ไอ้สนหรือเปล่าวะ"
ต้นหันมามองเพื่อนอย่างตกใจ ยิ้มเจื่อนๆ "มึงรู้ได้ไง"
"ก็เห็นไอ้สนมาป้วนเปี้ยนกับจอยช่วงหลังๆ ไง มึงไม่เห็นเหรอ มันให้มึงมาถามใช่ไหมว่าจอยชอบดอกกุหลาบสีอะไร"
ต้นหน้าเสียอีกรอบที่ปกปิดความลับให้เพื่อนรักไม่ได้ แต่ก็พยักหน้ารับไปตามตรงเพราะต้นก็รู้สึกเหนื่อยที่จะคอยโกหก แค่ต้องคอยปิดบังความจริงเรื่องแอบรักเพื่อนรักต้นก็เหนื่อยมากพอแล้ว
ซีลถอนหายใจ ยิ่งเห็นต้นยอมทำถึงขนาดนี้ก็ยิ่งรู้สึกสงสารที่เพื่อนต้องมาเป็นพ่อสื่อให้กับคนที่ตัวเองแอบรัก ถ้าซีลเป็นต้นก็คงเจ็บปวดน่าดู
"สู้ๆ นะต้น"
ซีลบอกพลางตบไหล่เพื่อนเบาๆ เพื่อจะสื่อสารให้เพื่อนได้รู้ว่าซีลเข้าใจและเห็นใจต้นที่ต้องอดทนทำในสิ่งที่ขัดแย้งกับตัวเองเพื่อให้เพื่อนรักอีกคนได้สิ่งที่ต้องการ
ต้นยิ้มเศร้าๆ ให้เพื่อนแล้วก็พยักหน้า รู้สึกขอบคุณเหลือเกินที่เพื่อนคอยเป็นห่วง ครั้งนี้ต้นริจะเป็นพ่อสื่อให้เพื่อนทั้งๆ ที่หัวใจของตัวเองก็เจ็บแทบแย่ จะไปรอดอีกหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย
หลายครั้งที่ต้นอยากจะบอกความจริงให้สนรู้ไปเลยให้รู้แล้วรู้รอด แต่ต้นก็กลัวว่าผลที่ตามมาอาจจะไม่คุ้ม สนจะทำตัวยังไงถ้ารู้เรื่องนี้ ครอบครัวของต้นและสนจะรับได้หรือเปล่า มันไม่ใช่เรื่องที่ต้นนึกอยากจะพูดอะไรก็ได้
ถ้าสนเป็นคนอื่น ถ้าครอบครัวของทั้งสองคนไม่ได้สนิทกัน ถ้าต้นกับสนไม่ใช่ลูกชายเพียงคนเดียวของครอบครัว ป่านนี้ ต้นก็อาจจะบอกความจริงไปแล้วก็ได้ ต้นก็ไม่อยากเก็บมันไว้ในใจนานนักหรอก ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง ต้นก็คงพอรับได้ แต่ด้วยเงื่อนไขชีวิตแบบนี้ ต้นไม่กล้าแม้แต่จะคิดเลยด้วยซ้ำ
ต้นถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน อยากจะร้องไห้เหลือเกิน เมื่อไหร่ต้นจะทำใจได้เสียที เมื่อไหร่ต้นจะเลิกแอบชอบเพื่อนเสียทีก็ไม่รู้ กลับตัวก็ไม่ได้ จะไปต่อก็ไปไม่ได้อีกเหมือนกัน ราวกับว่ามีอะไรที่คอยฉุดคอยดึงจากทุกทิศทุกทางตลอดเวลา ต้นจึงติดกับอยู่กับที่จนไปไหนไม่ได้เลย แล้วอะไรล่ะที่คอยฉุดดึงต้นไว้ ก็คงจะเป็นความรักนั่นเอง อยากรักอย่างคนรักแต่ก็กลัวเสียเพื่อนไป ครั้นจะรักอย่างเพื่อนต่อไปก็กลายเป็นการหลอกลวงหัวใจของตัวเอง
นี่แหละคือความรักของต้น ไม่ง่ายเลยล่ะ แต่ต้นก็อยู่กับมันมาได้หกปีแล้วและไม่รู้ว่าความรักครั้งนี้จะอยู่กับชีวิตของต้นไปได้อีกนานแค่ไหน
TBC
ขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลา 1 วินาทีบวกเป็ดเป็นกำลังใจให้ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอนนะครับ สร้างสรรค์ชุมชนแห่งการแลกเปลี่ยนแบ่งปัน
-
หน่วงดีแท้ :o12:
-
ลงชื่อ ไว้ก่อน
เดี๋ยวตามอ่าน นะคับ
แต่ว่าอย่าเศร้ามากเลยนะ
กลัวน้ำตาจะท่วมห้อง เดี๋ยวเมียพ่อ จะมาว่าได้
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคับ
บรรยายได้อบอุ่นดี จริงๆ
:pig4:
:L1:
-
สู้ต่อไปต้น แต่ถ้าไม่ลองก้าวออกมาแอบชอบก็เป็นได้แค่แอบนะ
-
อันนี้ปรับเปลี่ยนใหม่หรือเปล่าเนี่ย คืออันเดิมที่อ่านตอนเข้ามหาลัยนี่ลบเหรอ หาไม่เจอ :mew2: แต่ไม่เป็นไรจ้า อันนี้ อืม ภาษาลื่นไหลมากขึ้น แต่ความหน่วงยังเสียดไม่หาย ไอ้อาการแอบรักเพื่อนนี่ไม่ว่าสมัยไหน เพศอะไร ก็ให้ความรู้สึกอึดอัดจริงๆ เป็นกำลังใจให้ต้นกับสน และคนเขียนด้วย สู้สู้ :katai2-1:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
:katai1: :katai1: หน่วงได้อีกกกก :ling1: :ling1:
-
:pig4: รอตอนต่อไปค่ะ
แต่แอบอยากอ่านตอนเข้ามหาลัยไวๆจัง :m13:
-
:pig4: รอตอนต่อไปค่ะ
แต่แอบอยากอ่านตอนเข้ามหาลัยไวๆจัง :m13:
อดใจรออีกนิดครับ ตอนนี้กำลังย้อนอดีตอยู่ อย่างที่บอกไว้ ตอนที่ย้อนอดีตจะมีอยู่ 4 ตอนแรกครับ
จากนั้นก็จะไปมหาลัยแล้ว ช่วงนี้ดื่มด่ำไปกับความรักความผูกพันในวัยเด็กก่อน วัยเด็กมีน้อย ต้องทะนุถนอม :m20:
:L2: :กอด1: :3123:
-
:ling2:
นั่งรอช่วงหนักหน่วง
-
ภาษาลื่นจังเลยค่ะ
เราชอบต้นจัง รู้ตัวตัวเองไวมากอ่ะ แต่แอบน่าสงสารนิดๆ
ติดตามๆ รออ่านนะเออออออ :hao7: :hao7: :hao7:
-
มาติดตาม ตามติด ครับผมมมมม อยากอ่านช่วงที่สนเริ่มรู้ตัวว่าชอบต้นแล้วอะ
-
มาตาม คำเชิญค่า
ท่าทางก็ใจตรงกันอยู่นิ สนก็แลจะเอ็นดูต้นมิน้อย คู่นี้ ถ้ากล้าพูดออกไป อะไรๆก็คงง่ายขึ้น...แต่มันจะสนุกอะไร ชิมิ
เพราะงั้น ทรมานน้องต้นไปอีกซักพัก นะคะ โฮะๆๆๆ
-
ละมุนแบบหน่วงๆ
-
หน่วงดีแท้ แต่ก็เป็นความรู้สึก
ที่เกิดขึ้นได้กับทุกคนที่แอบรักเพื่อน
อ่านลื่นไหลมาก ชอบอ่ะ มาต่ออีกนะ
ลุ้นว่าถ้าวัยมหาวิทยาลัยจะเป็นอย่างไรกันบ้าง
-
ขอบคุณเรื่องรักดีๆ ที่มาแต่งเติมฝันให้กันนะครับ
อ่านแล้ว ซาบซึ้งกับความรัก แบบเพื่อน มากกกกกกกกกกก :กอด1: อินมากเหมือนกัน .
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
ยังไงจะติดตาม ฉบับแต่งใหม่นี้เรื่อยๆ .. รอปาฏิหาริย์รักให้เกิดขึ้น....(ต้องหักใจไว้ไม่ไปอ่าน ver. 1. 2. :เฮ้อ: )
ประสบการณ์แอบรักเพื่อน ที่เป็นผู้ชาย ทำใจลำบากจริงๆ
ได้แต่ทำใจ ทำใจ ละก้อ ยินดีที่เขา แต่งงานไปมีความสุข ตามแบบของเขาละเน้อ :mew1:
//เราก้อ อ่านนิยาย ฟินของเรา รอปาฏิหาริย์รักต่อไป :heaven
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 04: กุหลาบช่อแรกและคู่จิ้นวันวาเลนไทน์
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
13 กุมภาพันธ์ก่อนถึงวันวาเลนไทน์ เด็กนักเรียนที่อยู่ในวัยหนุ่มสาวดูจะคึกคักเป็นพิเศษ ต้น สน ป้อง ซีลและเพื่อนๆ ผู้ชายอีกหลายคนนัดกันไว้ว่าจะไปซื้อดอกกุหลาบที่ตัวจังหวัดตอนเย็นๆ หลังจากเลิกเรียน
พอได้เวลาแล้วหนุ่มๆ ก็มาเจอกันตรงท่ารถในตลาดที่จะมีรถสองแถวคอยวิ่งให้บริการเข้าตัวเมืองอยู่เป็นระยะๆ รถที่ให้บริการจะมีไปจนถึงสองทุ่ม เพราะฉะนั้น หนุ่มน้อยทั้งหลายจะต้องทำเวลาพอสมควรเพราะไหนจะต้องแบ่งเวลาส่วนหนึ่งไปกินข้าวเย็นด้วยกัน ไหนจะต้องไปซื้อดอกกุหลาบที่เป็นภาระกิจหลักด้วยอีก ถ้าช้าเกินไปก็อาจจะไม่มีรถกลับบ้าน
รถสองแถวมาถึงแล้ว หนุ่มๆ ต่างก็รีบขึ้นไปจับจองที่นั่ง ไม่นานนักผู้โดยสารก็เต็มรถเพราะมีเด็กนักเรียนหลายคนที่ต้องการไปซื้อดอกกุหลาบในตัวเมืองเช่นกัน ดูเหมือนวันนี้จะมีคนใช้บริการรถสองแถวมากเป็นพิเศษ
รถใช้เวลาวิ่งเพียงครึ่งชั่วโมงก็มาถึงตลาดในตัวจังหวัด หนุ่มๆ ต่างไม่รอช้า มาถึงก็ตรงรี่ไปยังบริเวณที่ขายดอกกุหลาบทันที ดูเหมือนว่าพ่อค้าแม่ค้าจะรู้กันดีอยู่แล้วจึงได้เตรียมดอกไม้ไว้ขายจำนวนมากกว่าปกติ
"เฮ้ยสน มึงซื้อเยอะขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย โห...นี่มึงจะเอาไปให้สาวทั้งโรงเรียนเลยหรือไงวะ" ป้องเดินมาแซวเมื่อเห็นต้นช่วยสนเลือกดอกกุหลาบไว้หลายดอก ของต้นก็มีอยู่จำนวนหนึ่ง แต่ไม่มากนักเมื่อเทียบกับของสน
"เออดิ...ไมล่ะ อิจฉาเหรอ" สนตอบกวนๆ กลับไป
"อิจฉาตายล่ะ" ป้องพูดระคนขำ
"เฮ้ยสน นอกจากซื้อดอกกุหลาบให้สาวๆ แล้ว มึงไม่คิดจะซื้อดอกกุหลาบให้คนที่พิเศษกว่าสาวๆ พวกนั้นหน่อยเหรอวะ" ซีลเดินเข้ามาถามบ้างหลังจากที่เลือกดอกกุหลาบได้จำนวนหนึ่ง
"หมายถึงใครวะ กูก็จะซื้อให้ครูกับพ่อแม่ด้วยอยู่แล้วนี่" สนถามอย่างงงๆ
ต้นเริ่มรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ในใจก็ได้แต่หวังว่าซีลคงจะไม่เผลอพูดเรื่องที่สัญญากันไว้วันนั้นออกมาเสียล่ะ
"ไม่ใช่ กูไม่ได้หมายความว่าอยางงั้น อะไรวะไอ้สน คนสำคัญขนาดนี้มึงยังไม่รู้อีกเหรอวะ"
ซีลพูดพลางส่ายหน้าเหมือนกับระอาเต็มทีที่สนไม่รู้เรื่องเลย แต่พอเห็นสายตาของต้นที่คอยจ้องมอง ซีลจึงรู้ตัวว่าควรจะต้องระวังคำพูดของตัวเองมากกว่านี้
"พูดอะไรของมึงวะไอ้ซีล กูจะรู้เรื่องกับมึงไหม" สนว่าแล้วก็หันมาสนใจกับการเลือกดอกไม้ต่อ
"นายไม่เจอดอกกุหลาบสีเหลืองเลยเหรอต้น" สนหันไปถามเพื่อนรัก
"ยังเลย เราลองไปหาร้านอื่นดูไหม" ต้นรีบเสนอ เพราะถ้าขืนอยู่ตรงนี้ต่อไป ซีลอาจจะยิ่งพูดให้สนสงสัยสิ่งที่ไม่ควรจะรู้มากยิ่งขึ้น
"ก็ดีเหมือนกัน"
ว่าแล้วสนก็พาต้นเดินหายไป ป้องกับซีลมองตามแล้วก็หันหน้ามามองกันเอง
"สงสารต้นว่ะ" ซีลพูดกับเพื่อนอีกคนเบาๆ
"สงสารทำไมวะ" ป้องถามอย่างงงๆ
"อ๋อ...เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก กูสงสารไอ้ต้นเฉยๆ เห็นมันคอยเลือกดอกไม้ให้ไอ้สนไง ไม่รู้จะบริการอะไรมันนักหนา ให้ไอ้สนมันเลือกเองก็ได้"
ซีลรีบแก้ตัวเป็นพัลวัน ดีที่ไม่เผลอพูดไป ป้องมันยิ่งไม่ค่อยชอบเกย์อยู่ด้วย
"อ้าว ก็เขาเป็นเพื่อนรักกันนี่หว่า อิจฉาสนหรือไงล่ะที่มีเพื่อนดีๆ แบบต้น"
"เออๆ รีบๆ ไปซื้อดอกกุหลาบต่อเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันรถ"
ซีลรีบตัดบทเพราะกลัวคุยไปคุยมาแล้วอาจจะเผลอเสียคำสัญญาที่ให้ไว้กับต้นจนได้
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
บรรยากาศวันวาเลนไทน์ในโรงเรียนดูคึกคักไม่น้อยเลยทีเดียว เด็กนักเรียนเดินว่อนกันไปมาทั่วโรงเรียนเพื่อนำดอกไม้ไปมอบให้กับคนที่ตัวเองชอบ รวมถึงครูบาอาจารย์ที่คอยสอนสั่งด้วย ช่วงเช้าจึงไม่มีการเรียนการสอนไปโดยปริยาย
อีกมุมหนึ่งของโรงเรียน สนรวบรวมความกล้าที่พอจะมีอยู่ เดินดุ่มๆ พร้อมกับดอกกุหลาบสีเหลืองในมือเข้าไปหาจอยที่กำลังเดินมาพร้อมกับเพื่อนสาวสามสี่คนแถวๆ ห้องสมุด เมื่อจอยเห็นสนเดินมาอยู่ตรงหน้าพร้อมดอกกุหลาบสีเหลืองหนึ่งดอก เธอก็มองอย่างแปลกใจ แต่ก็พอจะเดาได้ว่าสนน่าจะมาทำไมเพราะหลังๆ มานี้สนดูเหมือนจะมาขายขนมจีบให้เธออยู่บ่อยๆ จนเพื่อนๆ เริ่มแซวกันแล้ว
พอเดินมาถึงตัว สนก็ยื่นดอกกุหลาบดอกนั้นให้อย่างบรรจง แม้จะประหม่าแต่ก็ยิ้มอยู่ในที
"ให้เราเหรอ" จอยถามยิ้มๆ ในมือของเธอมีดอกกุหลาบหลากสีที่เธอได้มาจากหนุ่มๆ เมื่อเช้านี้หลายดอก
"อืม..." สนบอก เฝ้ารอคอยว่าเมื่อไหร่สาวที่ตัวเองชอบจะรับดอกกุหลาบไปเสียที
เพื่อนๆ ของจอยทำเสียงวี้ดว้ายกันใหญ่ราวกับว่าเป็นคนที่ได้รับดอกไม้จากสนเสียเอง
"รู้ได้ไงว่าเราชอบดอกกุหลาบสีเหลือง"
จอยถามไปอย่างนั้นเองแหละ ความจริงเธอก็รู้อยู่แล้วว่าทำไมสนถึงรู้เรื่องนี้ ในมือของเธอไม่มีดอกกุหลาบสีนี้เลย สนเป็นคนแรกที่มอบดอกกุหลาบสีเหลืองให้เธอ
"อ๋อ...คือ..."
สนมีท่าทางเขินอายและประหม่า จะบอกไปตามตรงก็กลัวจอยจะมองว่าไม่มีชั้นเชิงเอาเสียเลย
"ไม่เป็นไรหรอก จอยไม่อยากรู้ ขอบคุณนะ" จอยบอกพลางรับดอกไม้มา
"แต่ว่า..."
จอยหยุดเว้นจังหวะ ทำให้สนหยุดชะงักคอยฟังด้วยความสนใจ
"ดอกกุหลาบดอกนี้ไม่น่าจะเป็นของจอยนะ มันน่าจะเป็นของคนๆ หนึ่งมากกว่า"
"จอยหมายถึงใครเหรอ ก็เราชอบจอบ จะให้เราเอาดอกกุหลาบดอกนี้ไปให้ใครอีกล่ะ เราตั้งใจซื้อมาให้จอยโดยเฉพาะเลยนะ"
สนถามด้วยสีหน้าที่ไม่เข้าใจ จากที่เขินๆ อยู่เมื่อสักครู่นี้เขาก็เริ่มหน้าเสีย
"ไม่เป็นไรหรอก อย่ารู้เลย ขอบคุณสำหรับดอกกุหลาบนะ" จอยยิ้มหวานเพื่อแสดงความขอบคุณ
"เราไปก่อนนะ"
ว่าแล้วจอยก็รีบพาเพื่อนๆ เดินจากไป สนมองตามอย่างไม่เข้าใจนัก พยายามตามจีบจอยมาสักพักแล้ว แต่ดูเหมือนจอยจะไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ ที่สำคัญ จอยมักจะมีคำพูดแปลกๆ แบบนี้เสมอ
ที่จอยบอกว่าดอกไม้ดอกนี้ไม่ควรจะเป็นของจอย แต่น่าจะเป็นของคนๆ หนึ่ง จอยหมายถึงใครกันนะ สนควรจะต้องถามจอยให้เข้าใจไปเลยดีไหม หรือว่าจริงๆ แล้วที่จอยพูดแบบนั้นเพียงเพราะต้องการบอกปฏิเสธเป็นนัยๆ ว่าเธอไม่ชอบสน
พอหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ สุดท้ายสนก็เลือกที่จะไปถามจอยตรงๆ เลยดีกว่า ไม่อยากปล่อยให้ค้างคาใจอยู่อย่างนี้ ถ้าเกิดจอยไม่ชอบหรือมีคนอื่นที่จอยชอบอยู่แล้ว สนจะได้รู้ว่าตัวเองจะต้องทำตัวอย่างไร
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"ต้น...อยู่นี่เอง ตามหาตั้งนาน"
"อ้าวจอย"
ต้นเงยหน้าจากหนังสือที่กำลังอ่านอยู่แล้วก็ยิ้มให้เพื่อนที่เดินเข้ามาหา จอยนั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามกับเพื่อน เห็นต้นทำหน้าเศร้าๆ แล้วก็อดสงสารไม่ได้
"ทำไมมาหลบอยู่ที่ห้องสมุดคนเดียวล่ะ"
"ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากมาอ่านหนังสือเฉยๆ"
"แล้วนี่...วันนี้ต้นไม่ได้ดอกกุหลาบเลยสักดอกเหรอ" จอยถามอย่างแปลกใจ
นั่นแหละคือสาเหตุที่ต้นต้องมาหลบอยู่ในห้องสมุด เมื่อเช้าต้นเอาดอกกุหลาบไปให้ครูทุกคนที่เคยสอนต้นแล้วก็รีบมาที่ห้องสมุดเลยเพราะไม่อยากมีส่วนร่วมกับการให้หรือรับดอกไม้มากนัก ต้นรู้สึกกระอักกระอ่วนใจที่จะรับดอกไม้จากผู้หญิงที่มาชอบ ที่สำคัญ ตัวเองก็ไม่รู้จะเอาดอกไม้ไปให้ใครด้วยนอกจากครูและพ่อกับแม่
"ไม่เป็นไรหรอก เราเอาดอกไม้ไปให้ครูก็พอแล้ว" ต้นบอกพลางยิ้มเจื่อนๆ แววตายังคงฉายแววเศร้าอยู่
"อะ...จอยว่า...กุหลาบดอกนี้ควรจะเป็นของต้น"
จอยพูดพลางส่งดอกกุหลาบสีเหลืองที่สนเพิ่งให้เธอมาเมื่อสักครู่นี้ให้ต้น ต้นจำดอกกุหลาบดอกนี้ได้ดีทีเดียวเพราะเป็นคนเลือกให้สนเองกับมือ
"ทำไมล่ะจอย สนเขาให้จอยไม่ใช่เหรอ แล้วจอยจะเอามาให้เราทำไม" ต้นมองเพื่อนอย่างแปลกใจและไม่เข้าใจ
"ก็นั่นแหละ ยังไงจอยก็คิดว่ากุหลาบดอกนี้มันควรจะเป็นของต้น รับไปสิ" จอยยังคงยืนกรานเหมือนเดิม
"อย่าดีกว่าจอย เรากลัวสนจะเสียใจน่ะ"
"แล้วทำไมต้นถึงกลัวสนจะเสียใจขนาดนั้นล่ะ สนไม่เห็นกลัวว่าต้นจะเสียใจมั่งเลย ใครๆ ก็รู้ว่าต้นน่ะดีกับสนขนาดไหน ดอกไม้สักดอกสนยังไม่เคยคิดจะซื้อให้ มีแต่เอาไปให้สาวๆ จะรักกันจริงแค่ไหนก็ยังไม่รู้เลย แต่เพื่อนที่ดีๆ อย่างต้น สนกลับไม่คิดถึง ถ้าจอยเป็นสนแล้วมีเพื่อนดีๆ อย่างต้นนะ จอยจะซื้อให้ปีละร้อยดอกไปเลย"
สิ่งที่เพื่อนพูดทำให้ต้นถึงกับสะอึกจนพูดไม่ออก แม้ว่าต้นจะไม่เคยคิดอย่างนั้น ไม่เคยคิดจะเรียกร้องเอาอะไรจากเพื่อน แต่ถ้าสนทำอย่างที่จอยบอกบ้าง ต้นก็คงดีใจไม่น้อยเลยล่ะ แต่ถึงสนไม่ทำก็คงไม่ได้แปลว่าสนไม่สนใจหรือห่วงใยหรอก ต้นรู้ดีว่าสนไม่เคยคิดอย่างนั้น
"ก็เรากับสนเป็นเพื่อนกัน ไม่ต้องให้ดอกไม้กันก็ได้" ต้นแก้ตัวแทนเพื่อน
"เอาเหอะ ยังไงก็แล้วแต่...วันพิเศษแบบนี้ สนก็ควรจะคิดถึงเพื่อนรักของตัวเองบ้าง ไม่ใช่คิดถึงแต่สาวๆ จอยยังเอาดอกไม้ไปให้เพื่อนๆ ในห้องเลย"
จอยแย้งแล้วก็วางดอกไม้ลงบนโต๊ะตรงหน้าต้น
"ต้นรับไว้เถอะ มันควรจะเป็นของต้น ไม่ใช่ของจอย"
แล้วจอยก็เดินออกไปจากห้องสมุดเสียอย่างนั้น ปล่อยให้ต้นนั่งงงอยู่คนเดียว ต้นมองดอกไม้บนโต๊ะด้วยความรู้สึกยากที่จะบอก ถ้าเกิดว่ารับมาแล้วสนมาเห็นเข้า สนคงจะเสียใจไม่น้อยเลย แต่จะทิ้งไปเลยก็รู้สึกไม่ดีเพราะต้นรู้ว่าสนตั้งใจซื้อมาให้สาวที่ตัวเองชอบ ถ้าจอยไม่อยากได้ก็ควรจะเอาไปคืนสนเสียเองหรือไม่ก็ทิ้งไปดีกว่า ทำไมจะต้องเอามาส่งต่อให้ต้นด้วย แถมยังบอกอีกว่ามันควรจะเป็นของต้น ทำไมกุหลาบดอกนี้ต้องเป็นของต้นด้วยเล่า
ต้นชักสังหรณ์ใจ หรือว่า...จอยจะเป็นอีกคนที่รู้เรื่องนั้นเหมือนที่ซีลรู้ เพราะสิ่งที่จอยพูดมันฟังดูแปลกๆ โธ่...อย่างนี้แล้วต้นจะต้องคอยระวังตัวอีกมากสักแค่ไหนกัน ยิ่งมีคนรู้มากขึ้นก็ยิ่งเสี่ยงที่ความลับที่ต้นปิดไว้จะถูกเปิดเผย
เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไร ต้นก็จำใจต้องหยิบดอกกุหลาบนั้นมาเก็บไว้ แล้วก็เผลอคิดไปว่า ถ้าสนให้ดอกไม้ดอกนี้กับต้น ต้นคงจะดีใจไม่น้อยเลยทีเดียว แต่ก็คงได้แค่คิดล่ะนะ วาเลนไทน์ผ่านมาหลายรอบแล้วต้นก็ยังไม่เคยได้จากสนเลย แต่จะว่าไปแล้ว ตนเองก็ยังไม่เคยกล้าเอาดอกไม้ให้เพื่อนเลยเหมือนกัน
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
สนเอาดอกกุหลาบทั้งหมดที่มีอยู่มารวมกันแล้วก็วางไว้บนโต๊ะเรียนหนังสือของตัวเอง เพื่อนๆ ในห้องหลายคนยังคงไม่กลับเข้ามาเพราะมัวแต่ไปแจกดอกกุหลาบกันอยู่ ดูเหมือนสนจะครุ่นคิดหนักเลยทีเดียว เมื่อกี้สนเดินตามจอยไปแล้วบังเอิญได้ยินการสนทนาของจอยกับต้นในห้องสมุดนั้นขึ้น สิ่งที่จอยพูดทำให้สนรู้สึกผิดอย่างใหญ่หลวง
สนไม่เคยให้ดอกไม้ต้นในวันวานเลนไทน์เลยแม้แต่ดอกเดียว แม้แต่ในฐานะเพื่อนก็ไม่เคยให้ จอยพูดถูก สนมัวแต่นึกว่าจะเอาดอกไม้ไปให้สาวคนนั้นคนนี้ แต่กลับลืมเพื่อนที่รักสนมากที่สุดไปเสียอย่างนั้น วันวาเลนไทน์ทุกครั้งก็เป็นอย่างนี้มาตลอด คนใกล้ตัวที่เห็นกันอยู่ทุกวัน ดูแลกันมาตลอด บางทีก็กลับลืมนึกถึงสิ่งเล็กๆ น้อยๆ แต่มีความสำคัญทางจิตใจไปเสียได้ คนเราก็มักเป็นอย่างนี้ ไม่เห็นคุณค่าของสิ่งที่อยู่ใกล้ตัว จนกระทั่งวันหนึ่งที่สูญเสียไปแล้วนั่นแหละถึงจะคิดได้
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้แล้วสนก็รู้สึกผิดอย่างไม่น่าให้อภัย ดอกไม้ที่ซื้อมาว่าจะเอาไปให้สาวๆ สนก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอย่างนั้นแล้ว ไม่อยากให้ต้นรู้สึกว่าสนไม่ห่วงใยความรู้สึกของเพื่อน คงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ กี่ปีมาแล้วที่สนไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย งานวันเกิดของสน ต้นยังอุตส่าห์เก็บเงินค่าขนมมาจัดให้ได้ สนก็ควรจะทำอะไรดีๆ ตอบแทนเพื่อนบ้าง
ว่าแล้วสนก็ตัดสินใจหอบดอกไม้ที่มีอยู่ทั้งหมดเดินออกไปจากห้อง พยายามมองหาเพื่อนผู้หญิงสักคนที่พอจะช่วยสนได้ เอาล่ะ สนเจอรินแล้ว เพื่อนหญิงร่วมห้องนั่นเอง กำลังนั่งคุยกันอยู่กับเพื่อนๆ ตรงม้าหินอ่อนด้านล่างอย่างออกรสออกชาติ สนตัดสินใจเดินแกมวิ่งไปหารินทันที
"รินๆ ช่วยเราหน่อยสิ"
รินหยุดคุยกับเพื่อนๆ แล้วก็หันมามองเจ้าของเสียงที่วิ่งมาถึง
"อ้าวสน มีอะไรเหรอ"
"ช่วยห่อดอกไม้ให้หน่อยได้ไหม ทำยังไงก็ได้ให้มันสวยๆ เราทำไม่เป็นน่ะ" สนหัวเราะแหะๆ
รินทำหน้าสงสัยพร้อมกับยิ้มล้อเลียน "จะเอาไปให้คนพิเศษล่ะสิ"
เพื่อนคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่ก็ช่วยกันแซวสนใหญ่
"เออน่า ช่วยหน่อย เดี๋ยวเราเลี้ยงข้าวกลางวัน"
สนขอร้อง รินคงไม่ปฏิเสธอยู่แล้วเพราะเธอมีหัวทางด้านนี้ อีกอย่าง สนก็เคยช่วยรินทำงานตั้งหลายอย่าง แค่นี้ทำไมรินจะช่วยบ้างไม่ได้
"ได้ๆ เอามาเลย" รินบอกพลางยิ้ม
สนยิ้มแฉ่งด้วยความดีใจจนแทบจะเก็บไว้ไม่อยู่ "ขอบใจมากริน อยากกินอะไรบอกมาเลยนะ วันนี้เต็มที่"
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
สนเดินถือช่อดอกไม้ที่รินทำให้แล้วก็เดินตามหาต้นไปทั่วโรงเรียน เมื่อเช้าเห็นอยู่ในห้องสมุด แต่ตอนนี้ไม่รู้ไปอยู่ไหน ในห้องเรียนก็ไม่มี ถามใครก็ไม่มีใครรู้ จิตใจสนว้าวุ่นไปหมด กลัวต้นจะน้อยใจว่าเพื่อนคนนี้ไม่สนใจ คนอื่นน้อยใจสนอาจจะไม่เสียใจเท่าไหร่ แต่สำหรับต้น สนปล่อยให้เพื่อนน้อยใจอย่างนั้นไม่ได้หรอก ที่ผ่านมาสนอาจจะลืม แต่วันนี้ก็คงไม่สายเกินไปที่จะมอบดอกไม้ช่อนี้ให้ต้นแทนคำขอบคุณสำหรับมิตรภาพที่ดีๆ ระหว่างสนและต้น
ต้นอยู่ที่ไหนนะ ยิ่งไม่เจอก็ยิ่งเป็นห่วง...
สนถามซีล ถามป้อง ถามเพื่อนๆ คนอื่นๆ ในห้องของต้นที่สนเจอตามทาง ก็ไม่มีใครรู้ว่าต้นอยู่ไหน แต่สนก็ไม่ย่อท้อหรอก ยังไงต้นก็ต้องเป็นคนเดียวที่ได้ดอกกุหลาบช่อนี้ไป
สนเดินไปบริเวณด้านหลังโรงเรียน มีแปลงปลูกผักสวนครัวและโรงเพาะชำสำหรับให้นักเรียนทำกิจกรรมเกษตรอยู่หลังสุด ก็เหลือที่นี่ที่เดียวนี่แหละที่สนยังไม่ได้มาตามหาต้น หันไปหันมาก็เจอต้นยืนอยู่แถวๆ หน้าทางเข้าเรือนเพาะชำพอดี สนฉีกยิ้มด้วยความดีใจ เรียกชื่อเพื่อนแล้วก็วิ่งเข้าไปหา
"ต้น"
ต้นหันมามอง พอเห็นว่าเป็นสนต้นก็ตกใจเพราะไม่รู้ว่าจะจัดการกับดอกกุหลาบสีเหลืองที่ถือไว้ในมือยังไงดี ความจริงต้นกำลังคิดว่าจะเอามาทิ้ง แต่ไม่อยากทิ้งลงถังขยะให้ดูไร้ค่า ก็เลยว่าจะเอามาปักไว้ในกระถางต้นไม้ในเรือนเพาะชำ
เมื่อสนมาหยุดยืนตรงหน้า ต้นก็ยิ่งหน้าเสียมากขึ้น สนมองดูดอกกุหลาบสีเหลืองในมือของต้นแล้วก็สะท้อนใจ วันนี้ต้นมีดอกไม้เพียงดอกเดียวในมือ ดอกกุหลาบดอกนั้นมันควรจะเป็นของต้นอย่างที่จอยว่าจริงๆ นั่นแหละ
"สน...เราขอโทษ คือ...จอยให้เรามาน่ะ แต่ว่า...ไม่ใช่เพราะจอยเขาไม่..."
"ต้น"
สนเรียกเพื่อนด้วยน้ำเสียงที่สะท้อนถึงความสงสารและเห็นใจ ต้นคงกลัวว่าสนจะเสียใจที่จอยไม่รับดอกไม้ดอกนั้นที่สนให้เมื่อเช้านี้ เห็นเพื่อนเป็นห่วงความรู้สึกของสนขนาดนี้แล้วก็ยิ่งรู้สึกผิด ที่จอยพูดกับต้นว่าถ้าจอยเป็นสน จอยจะซื้อดอกกุหลาบให้ต้นปีละร้อยดอก ตอนนี้สนรู้แล้วว่าต่อให้ดอกกุหลาบร้อยดอกก็ไม่พอที่จะตอบแทนคนดีๆ อย่างต้นได้หรอก
"ไม่เป็นไรหรอกต้น ดอกกุหลาบดอกนี้ควรจะเป็นของนายนะ นายเก็บไว้เหอะ แล้วก็...อันนี้ด้วย"
พูดจบแล้วสนก็ยื่นช่อดอกกุหลายที่ผูกริบบิ้นอย่างสวยงามให้เพื่อนรักพร้อมกับรอยยิ้มที่อบอุ่น ต้นมองดูดอกกุหลาบช่อนั้นด้วยความรู้สึกที่คาดไม่ถึง นี่คือสิ่งที่ต้นไม่เคยเห็นสนทำเลยตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา
"ให้เราเหรอ ให้ในโอกาสอะไร" ต้นถามอย่างงงๆ
"ก็วันวาเลนไทน์ไง ของนายพิเศษกว่าใครเลยรู้ไหม เพราะนายเป็นคนพิเศษสำหรับเรา รับไปสิต้น"
สนยังคงยิ้มละไม รอคอยให้เพื่อนรับช่อดอกไม้ไปอย่างใจจดใจจ่อ ลุ้นและตื่นเต้นเสียยิ่งกว่ามอบดอกไม้ให้สาวคนไหนเสียอีก
ต้นค่อยๆ ยื่นมือมารับช่อดอกไม้นั้นไป เมื่อรับมาถือไว้แล้ว ต้นก็ดมกลิ่นดอกไม้ ยิ้มอย่างมีความสุข แม้จะบอกว่าไม่ได้ต้องการอะไรจากเพื่อน แต่ต้นก็รู้สึกดีมากทีเดียวที่สนนึกถึงต้นในวันสำคัญๆ อย่างนี้
เห็นต้นมีความสุขแล้วสนก็พลอยมีความสุขตามไปด้วย นึกถึงคำที่จอยพูดอีกแล้ว สาวๆ คนอื่นที่สนเอาดอกไม้ไปให้จะรักตอบหรือเปล่ายังไม่รู้ บางคนรับไปแล้วก็อาจจะเอาไปทิ้งด้วยซ้ำ สนก็ยังอุตส่าห์เอาไปให้ แต่คนที่สนรู้ทั้งรู้ว่าเป็นคนที่รักและเป็นห่วงสนอย่างจริงใจ สุขทุกข์มาด้วยกันตั้งหลายปี ต้นดีใจเสมอกับทุกอย่างที่สนทำให้ ทำไมสนจึงมองข้ามเพื่อนคนนี้ไปในโอกาสพิเศษๆ อย่างนี้
"ขอบคุณสำหรับมิตรภาพดีๆ ที่ต้นมีให้เรามาตลอดนะ" สนยิ้มเขินนิดๆ ก็แน่ล่ะ สนไม่เคยทำแบบนี้กับเพื่อนผู้ชายด้วยกันเลยมาก่อนเลยนี่นา
"ชอบไหม"
ต้นพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ
"เรารักนายนะต้น Happy Valentine's Day" แล้วสนก็ยิ้มกว้างอีกครั้ง รู้สึกดีใจที่ได้บอกให้เพื่อนรู้ว่าสนรักเพื่อนคนนี้มากแค่ไหน
ต้นรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันไปหรือไม่ก็คงหูฝาดแน่ๆ ที่ได้ยินเมื่อสักครู่นี้เป็นความจริงหรือเปล่า สนบอกว่ารักต้นอย่างนั้นหรือ หรือสนจะหมายถึงรักอย่างเพื่อน แต่ต้นก็ไม่ได้ยินค่าว่าเพื่อนเลยสักคำ ได้ยินแต่คำว่ารักเฉยๆ โอย...อย่าคิดฟุ้งซ่านดีกว่านะต้น มันคงไม่ใช่อย่างนั้นหรอก
"วู้วๆๆๆๆๆ สวีทกันใหญ่เลยน้าาาาาา วู้วๆๆๆๆๆ"
เสียงกลุ่มคนร้องแซวอย่างสนุกสนานดังมาจากด้านหลัง ทำให้ต้นกับสนหันไปมองอย่างตกใจ แล้วก็พบว่าเพื่อนๆ ในห้องของต้นสามสี่คนยืนมองดูอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ที่สำคัญมีจอยอยู่ด้วยอีกต่างหาก เรื่องของเรื่องคือซีลเห็นสนเดินตามหาต้นพร้อมช่อดอกไม้ทั่วโรงเรียนก็เลยชวนเพื่อนๆ เดินตามสนมา ก็เลยได้เห็นฉากที่แสนโรแมนติกนี้
"กอดเลยๆ"
เสียงเชียร์ดังมาอีก สนไม่รอช้ารีบทำตามคำขอโดยเร็วด้วยการกอดคอต้นไว้พร้อมกับโบกมือให้เพื่อนๆ ความจริงต้นกับสนก็พอรู้ว่ามีเพื่อนๆ ในห้องของต้นคอยติดตามมิตรภาพของต้นกับสนอยู่ เวลาเห็นทั้งคู่ไม่คุยกันก็จะคอยถาม คอยเป็นห่วง อยากให้สองคนเป็นเพื่อนที่ดูแลกันไปนานๆ
"หอมเลยๆ"
เสียงเชียร์ดังมาอีก คราวนี้หนักกว่าเดิม
"ไม่เอาๆ" ต้นรีบบอกปัดเป็นพัลวัน หน้าแดงเขินอายจนเห็นได้ชัด แม้จะรู้ว่าเพื่อนแกล้งแซวไปอย่างนั้นเองก็เถอะ
สนแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ แล้วก็หัวเราะเมื่อเห็นต้นหลับตาปี๋ มันอาจจะดูแปลกๆ ไปบ้าง แต่เห็นต้นมีความสุข เห็นเพื่อนๆ มีความสุข สนก็มีความสุขไปด้วย ไม่คิดว่ามันจะเสียหายตรงไหนที่เล่นแบบนี้ สนเล่นกับต้นแบบถึงเนื้อถึงตัวมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เล่นจนถึงขั้นเพื่อนๆ เอาไปล้อว่าเป็นแฟนกันด้วยซ้ำ
นี่ถ้าสมัยนั้นรู้จักคำว่า "คู่จิ้น" ต้นกับสนก็คงเป็นคู่จิ้นที่หนุ่มๆ สาวๆ ทั่วโรงเรียนต้องตามติดเพื่อเสพความ "ฟิน" กันตลอดเวลาอย่างแน่นอน แต่ถึงจะยังไม่มีใครรู้จักคู่จิ้นในตอนนั้น ต้นกับสนก็เหมือนจะกลายเป็นคู่จิ้นกลายๆ ของโรงเรียนไปแล้วโดยปริยาย
กุหลาบสีเหลืองดอกนั้น ต้นยังคงเก็บมันไว้ในสมุดเล่มหนึ่งอยู่จนทุกวันนี้ ทุกครั้งที่ได้เปิดดู ภาพเหตุการณ์ต่างๆ ก็ยังคงชัดเจนในความทรงจำเสมอ ต้นจะไม่มีวันลืมกุหลาบดอกนี้จากสนเลยล่ะ[/size]
TBC
ขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลา 1 วินาทีบวกเป็ดเป็นกำลังใจให้ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอนนะครับ สร้างสรรค์ชุมชนแห่งการแลกเปลี่ยนแบ่งปัน
-
เก็บเกี่ยวความสุขเล็กๆน้อยๆ
-
:heaven ตามอ่านทันแล้วจ้า ^^ ละมุนละไมเหลือเกินค่ะ บอกได้แค่ว่า 'เราชอบ~' แค่ 4 ตอนแรกก็ทำเราน้ำตาปริ่มไปพร้อมๆ กับน้องต้นเลยล่ะค่ะ ติดตามนะค้าา~
-
:o8: ชอบตอนนี้ค่ะ ให้ความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนของมิตรภาพมากเลย
-
สน นี่กว่าจะรู้ใจตัวเอง คงทำร้ายจิตใจน้องต้นโดยไม่รู้ตัวไปอีกหลายรอบ
-
กว่าสนจะรู้ตัว ไม่จะเจ็บช้ำไปกี่หนแล้ว ขอให้ถึงตอนสนรู้ตัวไวๆ แล้วต้นไปชอบคนอื่นแล้ว ดราม่าสุดๆ
-
แปะไว้ก่อนเดี๋ยวมาอ่านจ้า :man1:
ว่าแต่จะดราม่าน้ำตานองเลยไหม? จะได้เตรียมตัวถูก :hao5:
-
:L2: มอบให้ต้นด้วยอีกช่อ (ไม่ยอมน้อยหน้าสนหรอก :give2:)
:pig4: รอตอนต่อไปจ้า
-
ตามเข้ามาให้กำลังใจกันก่อน ยังไม่ทันได้อ่าน ง่วงมาก ๆ
+1 ให้เป็นของฝากก่อน
ปล. ขอบคุณที่ส่งข่าว นะครับ
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 05: การตัดสินใจของต้น
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
"อ้าวสน หอบอะไรมาเยอะแยะล่ะลูก"
พ่อของต้นร้องถามเมื่อเห็นสนเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับถือถุงขนาดใหญ่ใบหนึ่งมาด้วย
"ส้มโอครับพ่อแอ๊ด พ่อฝากให้เอามาให้ เก็บมาจากสวนเมื่อวานครับ"
สนบอกพลางมองหาที่ที่จะวางส้มโอ ครอบครัวของสนมีสวนส้มโอกับมะม่วงเป็นแหล่งรายได้หลัก ที่สนมีเงินเรียนหนังสือก็เพราะสวนส้มโอนี่แหละ วันหยุดที่สนไม่มีการบ้านหรือธุระต้องทำ สนมักจะไปสวนส้มโอกับพ่อและไม่เสมอๆ บางทีต้นก็ไปด้วย คอยช่วยทำงานที่พอจะช่วยได้
"เอาไปวางไว้ในครัวก่อนก็ได้ลูก" พ่อต้นบอกเมื่อเห็นสนยืนหันรีหันขวาง
สนเดินเอาส้มโอไปวางไว้ในครัว พอกำลังจะเดินออกมาจากครัว พ่อของต้นก็เดินตามมา ดูท่าทางเหมือนมีบางอย่างอยากจะคุยด้วย
"สน...สนพอจะรู้ไหมลูกว่าต้นมี...มีสาวๆ มาชอบมั่งหรือเปล่า"
นี่คือครั้งแรกที่พ่อของต้นถามสนเรื่องนี้ ท่าทางที่ถามก็ดูแปลกๆ ด้วย สนเดาไม่ออกเลยว่าที่พ่อต้นถามแบบนี้เป็นเพราะสงสัยว่าต้นแอบมีแฟน กลัวต้นมีแฟนแล้วเสียการเรียนหรือว่าอยากให้ต้นมีแฟนกันแน่ แต่จะว่าไป สนก็ไม่เคยเห็นต้นคบกับผู้หญิงคนไหนเป็นแฟนเลยตั้งแต่มอหนึ่งจนถึงมอหก ก็น่าแปลกใจอยู่เหมือนกัน
"พ่อแอ๊ดมีอะไรหรือเปล่าครับ" สนถามด้วยสีหน้าไม่แน่ใจ
"ยังไงดีล่ะ..." พ่อของต้นทำสีหน้าครุ่นคิดเหมือนกับไม่แน่ใจว่าจะถามอย่างไรไม่ให้ดูผิดปกติ
"อ๋อ...พ่อว่า...ต้นมันก็หน้าตาดีนะ แต่...ไม่เห็นเคยพูดถึงสาวๆ ให้พ่อฟังเลย ก็เลยไม่รู้ว่าเขามีแอบไปชอบสาวคนไหนอยู่หรือเปล่า"
"อ๋อ..." ถามแบบนี้สนค่อยพอหาช่องตอบได้หน่อย
"ก็พอมีนะครับพ่อแอ๊ด ตอนนี้ก็เห็นมีมาชอบต้นอยู่สองสามคน"
"อ้อ แล้วต้น...เขาชอบคนไหนเป็นพิเศษไหมลูก"
ดูเหมือนพ่อของต้นมีวาระซ่อนเร้นบางอย่าง ทำให้สนต้องระวังตัวพอสมควรในการตอบคำถาม
"เอ...ผมก็ไม่แน่ใจครับพ่อแอ๊ด พอดีช่วงนี้ผมกับต้นยุ่งๆ กับการเรียนน่ะครับ อีกไม่กี่เดือนก็ต้องไปสอบเอนทรานซ์แล้ว ก็เลยไม่ได้สังเกตน่ะครับว่าต้นชอบใครเป็นพิเศษหรือเปล่า"
"อ้อ...เหรอลูก ก็ไม่มีอะไรหรอก พ่อก็อยากรู้ไปอย่างนั้นเอง ตั้งใจเรียนก็ดีแล้วล่ะลูก"
แม้จะพูดอย่างนั้น แต่พ่อของต้นก็ดูเหมือนยังมีท่าทางว่ายังสงสัยบางอย่างอยู่ดี
"ว่าแต่สนล่ะ ได้ข่าวว่ามีสาวๆ มาชอบเยอะเลยนะเราน่ะ"
สนยิ้มอย่างภูมิใจ "ก็นิดหน่อยครับพ่อแอ๊ด แต่ตอนนี้ผมก็ไม่ได้ชอบใครเป็นพิเศษหรอกครับ คุยเล่นสนุกๆ เฉยๆ ครับ ช่วงนี้ต้องตั้งใจเรียนเป็นพิเศษ"
พ่อของต้นพยักหน้า "ดีแล้วลูก"
"อ้อ...แล้วต้นกับแม่เยาจะกลับเย็นนี้ไหมครับ"
พ่อของต้นพยักหน้า ต้นกับแม่ไปหายายและญาติๆ ที่อำเภอใกล้ๆ กันตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เข้าใจว่าคงไปเจรจาขอลูกพี่ลูกน้องของต้นให้มาอยู่เป็นเพื่อนพ่อกับแม่ของต้นตอนที่ต้นไปเรียนมหาวิทยาลัย ส่วนพ่อของต้นไม่ได้ตามไปด้วยเพราะต้องทำงานเอกสารของโรงเรียนที่ค้างอยู่ให้เสร็จ
น้าสาวของต้นมีลูกชายอยู่คนหนึ่ง กำลังจะขึ้นชั้นมัธยมในปีหน้าพอดี ถ้ามาอยู่เป็นเพื่อนพ่อกับแม่ได้ ต้นก็จะได้ไม่ต้องห่วงพ่อกับแม่มากเวลาไปเรียนหนังสือ เท่าที่สนรู้มาก็น่าจะพอเป็นไปได้อยู่เพราะน้าสาวของต้นมีลูกหลายคน ถ้าให้ลูกชายคนเล็กมาอยู่กับพ่อกับแม่ของต้นก็น่าจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระค่าใช้จ่ายไปได้บ้าง
"ถ้าอย่างงั้นฝากบอกต้นหน่อยนะครับว่าผมจะมาติวหนังสือด้วยตอนเย็นๆ"
"เดี๋ยวพ่อบอกให้ เย็นๆ สนมาดูอีกทีละกันนะลูก" พ่อต้นบอกพลางยิ้ม
"ครับพ่อแอ๊ด เดี๋ยวผมขอตัวไปสวนกับพ่อกับแม่ก่อนนะครับ ปีนี้ส้มโอออกเยอะเลยครับ เก็บแทบไม่ทัน"
พ่อของต้นพยักหน้า "ตามสบายเลยลูก"
สนเดินออกมาแล้วก็ครุ่นคิดสงสัยว่าพ่อของต้นถามเรื่องนั้นทำไม หรือว่า...พ่อของต้นกลัวต้นจะเป็นเกย์หรือเปล่า แต่ต้นก็ไม่น่าจะเป็นอย่างนั้นหรอกเพราะสนไม่เคยเห็นต้นมีแฟนเป็นผู้ชายหรือมีท่าทางชอบผู้ชายคนไหนเป็นพิเศษเลย อย่างมาก สนก็แค่คิดว่าที่ต้นยังไม่มีแฟนเพราะต้นเป็นเด็กเรียนมากกว่า ถึงสนจะสงสัยอยู่บ้างว่าทำไมต้นถึงไม่เคยคบใครเป็นแฟน แต่ก็ไม่เคยรู้สึกว่าต้นมีความผิดปกติให้ต้องสงสัย
และนั่นก็เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่พ่อของต้นถามเรื่องนี้ สนไม่ได้เล่าให้ต้นฟังหรอก จะว่าไปแล้วก็ลืมๆ ไปเสียด้วยซ้ำ ช่วงนี้ต้นกับสนต้องให้ความสำคัญกับการเตรียมตัวสอบเอนทรานซ์มากเป็นพิเศษจนไม่มีเวลาไปคิดถึงเรื่องอื่นๆ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
หลังจากที่เห็นเด็กๆ หน้าดำคร่ำเคร่งกับการอ่านหนังสือเตรียมตัวสอบมาระยะหนึ่งแล้ว ที่บ้านของต้นและสนจึงวางแผนไปเที่ยวพักผ่อนกันที่บางแสนในวันหยุดสุดสัปดาห์หนึ่งเพื่อให้เด็กๆ ได้ผ่อนคลายบ้าง อันที่จริง คนที่เป็นต้นคิดจริงๆ ก็คือต้นนั่นเอง ต้นเห็นว่าสนยังไม่เคยได้ไปเที่ยวทะเลเลย ก็เลยเสนอพ่อกับแม่ทั้งสองครอบครัวว่าให้ไปเที่ยวทะเลกัน
ระหว่างที่เดินทาง ต้นกับสนคุยกันไปอย่างสนุกสนานตลอดทาง ทั้งสองคนดูตื่นเต้นกันมากทีเดียว ต้นอาจจะไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่เพราะเคยไปเที่ยวทะเลมาแล้วครั้งหนึ่งตอนอยู่ ป. 4 คนที่ตื่นเต้นกว่าใครเพื่อนก็คือสนนั่นเอง สนเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อให้ถึงบางแสนไวๆ เสียทีจะได้เล่นน้ำทะเลให้สมใจอยาก
ราวๆ สิบโมงเช้า รถตู้ที่พ่อกับแม่ของต้นและสนช่วยกันออกเงินเช่าก็พาทุกคนมาถึงบางแสน แต่ก่อนจะได้ไปเล่นน้ำทะเลก็ต้องเอากระเป๋าเสื้อผ้าไปเก็บบนห้องพักก่อน ต้นกับสนกุลีกุจอช่วยพ่อกับแม่เอาของไปเก็บอย่างเร็วไวเพราะอยากจะเล่นน้ำทะเลกันเต็มแก่ ให้ทำอะไรก็ไม่บ่นกันสักคำ
พอเก็บของเสร็จ เด็กๆ ก็ปรี่ลงไปที่ชายหาดกันอย่างรวดเร็ว ไม่ฟังเสียงเรียกให้รอของบรรดาพ่อแม่ที่เดินตามมาอย่างช้าๆ ต้นกับสนเล่นน้ำทะเลกันอย่างสนุก เวลาที่มีคลื่นลูกโตๆ มาก็จะวิ่งเข้าใส่อย่างสนุกสนาน ส่วนผู้ใหญ่ก็นั่งคุยกันบ้าง เดินเล่นน้ำบ้าง ไม่ได้เล่นโลดโผนเหมือนกับเด็กๆ หรอก
“ต้น สน มาถ่ายรูปกันเร็วลูก”
แม่ของต้นกวักมือเรียกเด็กๆ ให้ขึ้นจากทะเล เด็กสองคนจึงรีบวิ่งขึ้นมาอย่างไม่รอช้า รูปที่ถ่ายก็มีทั้งถ่ายเดี่ยวบ้าง ถ่ายหมู่บ้าง ถ่ายเป็นครอบครัวบ้าง หรือไม่ก็ถ่ายเป็นคู่ มีอยู่รูปหนึ่งที่ต้นกับสนชอบมากเป็นพิเศษ เป็นภาพที่ต้นกับสนกอดคอกันอยู่ริมทะเลด้วยสีหน้าและรอยยิ้มที่มีความสุข ใครที่มาเห็นรูปนี้จะรู้ได้ทันทีว่าสองคนนี้เป็นเพื่อนที่รักกันมากขนาดไหน แม้ว่าจะไม่เคยรู้จักมาก่อนเลยก็ตาม
หนุ่มน้อยสองคนชอบมากถึงขนาดเอาไปอัดใส่กรอบรูปไว้คนละรูป แล้วก็วางไว้ที่หัวเตียง ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน รูปใบนี้จะเก็บความรักและความผูกพันของทั้งสองคนไว้เสมอ
หลังจากที่เล่นน้ำกันจนหนำใจแล้ว ต้นกับสนคงเริ่มเหนื่อยจึงขึ้นมาเดินเล่นบนชายหาดบ้าง จากนั้นก็ช่วยกันก่อปราสาททราย พอเริ่มหายเหนื่อยก็วิ่งเล่นกันบนชายหาดอีกรอบ พอเหนื่อยก็เดินเล่นอย่างสบายอารมณ์
"เมื่อยขาจัง" ต้นบ่นพลางขำเบาๆ
"ขี่หลังเราไหม" สนอาสา
ต้นเอียงคอมองอย่างสงสัย แต่ก็นึกสนุกอยากลองดูเหมือนกัน ก็เลยกระโดดขึ้นไปขี่หลังสนเล่น
"หนักว่ะ ทำไมนายตัวหนักอย่างนี้ล่ะต้น เมื่อก่อนไม่เห็นหนักขนาดนี้เลย"
"สงสัยอ่านหนังสือแล้วกินเยอะมั้ง"
"ถึงว่าล่ะ"
"ไหวไหมล่ะ ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวเราเดินเอง"
"ไหวสิ แค่นี้สบายมาก"
สนทำเป็นคุย แต่สุดท้ายก็ไม่ไหวจนได้ ต้นก็เลยกระโดดลงมาเดินเอง แล้วก็หันมาหัวเราะด้วยกัน
"ถ้าเกิดว่าเราไม่ได้เรียนที่เดียวกัน นายจะลืมเราหรือเปล่าต้น" อยู่ๆ สนก็ถามขึ้นมา สีหน้าดูกังวลเล็กน้อย
"ไม่หรอก ปิดเทอมกลับมาบ้านเราก็ได้เจอกันเหมือนเดิมอยู่แล้วนี่"
"อืม...ไม่รู้สิ เรากลัวนายจะลืมเราน่ะต้น"
ต้นหยุดเดิน มองหน้าเพื่อนรักแล้วก็อดสงสารไม่ได้ สนคงกลัวที่จะต้องจากต้นไปเรียนที่อื่นมากทีเดียวเพราะพูดเรื่องนี้หลายครั้งแล้ว
"เราจะลืมนายได้ยังไง เราเป็นเพื่อนรักกันนะสน"
ต้นพูดคำว่า "เพื่อนรัก" ออกไปอย่างแสลงใจ ต้นไม่เคยคิดกับสนแค่เพื่อนมาตั้งนานแล้ว จนป่านนี้ก็ยังเป็นได้แค่เพื่อนอยู่เหมือนเดิม นี่แหละคือเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ต้นกำลังคิดหนัก ถ้ายังเจอกันอย่างนี้ต่อไป ต้นก็คงจะเลิกรักสนอย่างนั้นไม่ได้อย่างแน่นอน
"เราอยากให้นายไปเรียนที่เดียวกับเราจริงๆ นะต้น" ในที่สุดสนก็ยอมพูดความรู้สึกที่แท้จริงออกมา
ต้นยิ้มจางๆ มองหน้าเพื่อนแล้วก็สะท้อนใจ ต้นก็อยากไปกับสนอยู่หรอกนะ ผูกพันและรักกันมากขนาดนี้คงไม่ใช่เรื่องง่ายที่ต้นจะตัดใจทิ้งไป
"รอผลสอบก่อนดีกว่า"
สนพยักหน้า ยิ้มเศร้าๆ อดสงสัยไม่ได้ว่าต้นอยากไปเรียนที่เดียวกับสนบ้างหรือเปล่า
“ไปหาพ่อกับแม่ดีกว่า เดี๋ยวจะได้ไปกินข้าวกัน เราอยากกินกุ้งเผาตัวโตๆ”
สนบอกพลางฉีกยิ้มกว้าง ดูท่าทางตื่นเต้นมากทีเดียวที่จะได้กินอาหารทะเลที่อยากกินให้สมใจอยากมานาน
ต้นพยักหน้าเห็นด้วย สนเดินมากอดคอต้นแล้วก็พากันเดินไปหาพ่อกับแม่ที่กำลังรอที่จะไปกินข้าวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งอยู่
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ตกเย็น ต้นกับสนก็ได้มีโอกาสกินอาหารทะเลสมใจอยาก เด็กสองคนดูจะชอบกุ้งและปูนึ่งตัวโตๆ เป็นพิเศษ จึงกินกันอย่างเต็มที่อย่างเอร็ดอร่อย พ่อกับแม่เห็นแล้วก็มีความสุข
สนแกะปูกับกุ้งไม่ค่อยเป็น จึงเป็นหน้าที่ของต้นที่ต้องคอยแกะให้กิน ภาพที่ต้นกับสนคอยดูแลกันและกันอย่างนี้เป็นภาพที่ชินตาของพ่อกับแม่ไปแล้ว ทำให้พ่อกับแม่วางใจมากทีเดียวเวลาที่ให้ต้นกับสนไปไหนด้วยกัน ต้นดูแลเพื่อนดีจนลืมสังเกตไปว่ามีสายตาของใครคนหนึ่งที่มองดูอย่างสนใจ พ่อของต้นนั่นเอง แต่ก็ไม่มีใครรู้หรอกว่าพ่อของต้นเห็นแล้วคิดอะไร
หลังจากอาหารเย็นเสร็จแล้วก็กลับมาที่พัก ต้นกับสนพักห้องเดียวกัน ส่วนพ่อกับแม่ก็แยกพักเป็นครอบครัวๆ ไป ก่อนนอน ต้นกับสนออกมาเดินเล่นที่ชายหาดกันอีกรอบ วันนี้ท้องฟ้าโปร่งมากเพราะเป็นช่วงปลายหน้าหนาว แต่อากาศก็ค่อนข้างร้อนแล้วล่ะ ฟ้าใสแบบนี้จึงเห็นดาวเกลื่อนอยู่เต็มท้องฟ้า สนจึงได้โอกาสช่วยสอนต้นดูดาวต่างๆ บนท้องฟ้าไปด้วย
“นายเห็นไหมต้น ดาวหมีใหญ่ ตรงทิศเหนือ” สนว่าพลางชี้ให้เพื่อนดู ต้นก็มองตาม
“ไม่เห็นจะเหมือนหมีตรงไหนเลย เราว่ามันเหมือนจระเข้มากกว่า” ต้นแย้ง
“ใช่แล้ว มันเป็นกลุ่มดาวเดียวกัน” สนบอกอย่างตื่นเต้น
“นายเห็นสามเหลี่ยมฤดูร้อนนั่นไหม”
“อยู่ตรงไหน” ต้นถามอย่างอยากรู้
“นั่นไง มันเป็นดาวสามดวงที่มาจากดาวสามกลุ่ม ดาวที่สว่างที่สุดเรียกว่าดาวเวก้า อยู่ในกลุ่มดาวพิณ” สนบอกพลางชี้มือเลื่อนสูงขึ้นมาเกือบกลางฟ้า
เห็นเพื่อนดูดาวเก่งอย่างนั้นต้นก็มองด้วยสายตาทึ่งๆ “ทำไมนายรู้จักดาวตั้งเยอะล่ะ”
“ก็เมื่อก่อนที่เราอยู่น่าน เราชอบดูดาวไง ตอนอยู่ ป. 4 เราเคยไปเข้าค่ายที่ดอยอินทนนท์แล้วครูก็สอนให้พวกเราดูดาว ใช้กล้องดูดาวด้วยนะ ก็เลยพอจำได้” สนอธิบาย
“โห...นายเคยไปดอยอินทนนท์ด้วยเหรอ สูงไหม หนาวมากหรือเปล่า” ต้นถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“สูงสิ แล้วก็หนาวมากด้วย เราไปตอนหน้าหนาวพอดีเลย หนาวจนแทบจะเดินไม่ออกเลยล่ะ น้ำเย็นอย่างกะน้ำแข็งแน่ะ” สนบอกพลางทำท่าทางหนาวให้ดูไปด้วย
ต้นเห็นแล้วก็ขำ แล้วทั้งคู่ก็บังเอิญสบตากัน ต่างคนต่างรู้สึกประหม่าโดยเฉพาะต้น สายตาของสนมีพลังดึงดูดบางอย่างที่ทำให้ต้นรู้สึกหวั่นไหวอยู่เสมอ
"เอาไว้ถ้าเราได้ไปเรียนที่เชียงใหม่ด้วยกัน เราจะพาไปเที่ยวที่ดอยอินทนนท์นะ" สนพูดขึ้นมาเพื่อทำลายบรรยากาศที่รู้สึกว่ามันแปลกไป
"อ๋อ...ดีเลย" ต้นบอก ละสายตาจากเพื่อนแล้วก็หันไปมองดูดาวต่อ
“ต้น วันนี้เรามีความสุขมากนะ ขอบคุณนายมากที่เป็นคนเสนอไอเดียให้พ่อกับแม่พามาเที่ยวทะเล”
"เห็นนายมีความสุขเราก็ดีใจแล้ว" ต้นหันไปยิ้มให้สนแวบหนึ่ง แล้วก็หันหน้ากลับมาตามเดิม
"ถามอะไรหน่อยสิต้น"
"อะไรเหรอ" ต้นหันมามองอย่างสงสัย
"ถ้าเราเกิดไม่ติดมหาลัยเดียวกันจริงๆ นายว่า...เราจะสนิทกันน้อยลงไหม เรากลัวว่า...พอต่างคนต่างเจอเพื่อนใหม่ๆ เราก็จะห่างเหินกันไป"
สนพูดเรื่องนี้อีกแล้ว ต้นจะทำยังไงดี อยากไปกับเพื่อนก็อยากไปอยู่หรอก แต่ต้นก็กลัวเหลือเกิน กลัวว่าถ้ายังอยู่ด้วยกันอย่างนี้ต่อไปสนอาจจะรู้ความลับนั้นก็ได้ แล้วหลังจากนั้นความสัมพันธ์ของต้นกับสนจะเป็นอย่างไร ต้นกลัวเหลือเกินว่ามันจะไม่เหมือนเดิม
"ไม่หรอกมั้ง" ต้นแย้ง
"ขอโทษนะที่ถามนายบ่อยๆ ไม่รู้สิต้น เรากลัว... เราสองคนไม่เคยห่างกันเลยนะต้น เราคงจะคิดถึงนายมาก ถ้าวันหนึ่งตื่นมาแล้วไม่ได้เจอกัน..."
สนไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น ชีวิตจะเป็นยังไงบ้างนะถ้าไม่ได้เจอต้นทุกวันๆ เหมือนที่เคยเจอ เมื่อคิดถึงตรงนี้ ความรู้สึกใจหายก็แล่นเข้ามาจับหัวใจ
เสียงสนทนาของสองหนุ่มน้อยเงียบไปนานพอสมควร ต่างคนคงต่างคิดอะไรของตัวเองอยู่
"ก็จริงของนายนะ..."
ต้นพูดขึ้นทำลายความเงียบ แค่คิดก็รู้สึกใจหายไม่น้อยเหมือนกัน
"นายเชื่อเราอย่างหนึ่งนะ ยังไงนายก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเรานะต้น ถึงเราจะเจอกันน้อยลง นายก็จะเป็นเพื่อนที่เราจะไม่เคยลืมเลย ไม่ว่าต่อไปเราจะห่างกันไปไกลแค่ไหน เราต้องกลับมาเจอกันนะต้น นายอย่าทิ้งเราไปนะ"
สนมองหน้าเพื่อนเหมือนกับต้องการให้ต้นรับปากว่าจะรักษาสัญญานี้ไว้
"อืม...เราต้องกลับมาเจอนายอยู่แล้ว เราไม่ไปไหนหรอก"
แล้วต้นกับสนก็จับมือกันเป็นการย้ำคำมั่นสัญญานี้ไว้ หลังจากนั้นก็นั่งคุยกันอยู่ริมชายหาดจนดึกดื่น กว่าจะได้เข้านอนก็เลยเที่ยงคืนไปแล้ว การมาเที่ยวทะเลด้วยกันสองวันนี้เป็นประสบการณ์ชีวิตที่สนุกและน่าจดจำเป็นอย่างยิ่ง นึกถึงทีไรก็มีความสุขทุกครั้ง ต้นกับสนคงจะจำวันนี้ไปอีกนานแสนนาน
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ก่อนกลับบ้าน พ่อกับแม่ของต้นและสนพาเด็กๆ ไปไหว้พระที่วัดชื่อดังแห่งหนึ่ง หลังจากที่ทุกคนกลับขึ้นมาบนรถแล้ว พ่อกับแม่ก็ถามกันใหญ่ว่าลูกๆ แต่ละคนอธิษฐานขออะไรกันบ้าง
"อ้าว...ใครอธิษฐานอะไรกันบ้างจ๊ะ สนอธิษฐานอะไรล่ะลูก เรื่องเรียนหรือเปล่า หรือว่าขอแฟนสวยๆ" แม่ของต้นที่นั่งอยู่เบาะหน้าหันมาถามสนที่นั่งข้างๆ กับต้นที่เบาะหลังพร้อมกับพูดติดตลกในตอนท้าย
"โธ่...แม่เยา ก็ต้องเรื่องแฟนสวย เอ๊ยเรื่องเรียนสิครับ"
สนตอบติดตลกเช่นกัน คนที่ฟังอยู่ก็พลอยขำไปด้วย
"ผมก็อธิษฐานด้วยว่า...ขอให้ติดมหาลัยเดียวกับต้น จะได้ไปเรียนด้วยกันอีก"
"ดีเลยลูก ขอให้คำอธิษฐานเป็นจริง พ่อกับแม่อยากให้ต้นกับสนไปเรียนด้วยกัน จะได้ดูแลกัน พ่อกับแม่ก็จะสบายใจด้วย"
แม่ของต้นเห็นด้วย ถ้าต้นกับสนสอบติดมหาวิทยาลัยเดียวกันเธอก็คงจะเบาใจไม่น้อย มีสนอยู่ดูแลต้น หรือต้นอยู่ดูแลสน ครอบครัวของทั้งสองคนก็คงหายห่วงไปได้เยอะ
"แล้วต้นล่ะลูก อธิษฐานอะไร" พ่อของสนถามมาจากเบาะที่นั่งด้านหลังบ้าง
ต้นยิ้มเจื่อนๆ อย่างแรกที่อธิษฐานก็เหมือนสนนั่นแหละ แต่อย่างหลัง ต้นไม่ได้ขอแบบนั้น แม้ว่าจะรักเพื่อนมากขนาดไหน ต้นก็คิดว่าควรจะเรียนคนละที่กับสน ห่างๆ กันไปบ้างคงจะช่วยให้ต้นเลิกแอบรักเพื่อนไปได้ ต้นอาจจะเปิดใจให้คนอื่นๆ เข้ามาในชีวิตได้ง่ายขึ้น แต่ถึงจะคิดอย่างนี้มาสักพัก ต้นก็สับสนในใจมากทีเดียว ไม่รู้ว่าจะเลือกทางเดินชีวิตอย่างไรกันแน่
"เหมือนกับสนเลยครับ"
"แล้วนายขอให้เราสอบติดมหาลัยเดียวกันหรือเปล่าต้น" สนรีบถามด้วยความอยากรู้
"เปล่า แหะๆ" ต้นทำสีหน้ารู้สึกผิด "แต่ว่า...จะเรียนที่ไหนเราก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมอยู่แล้ว จริงไหม"
สนทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย
"อะไรต้น...นายไม่อยากเรียนที่เดียวกับเราแล้วเหรอ หรือว่าเบื่อหน้าเราแล้ว สงสัยเห็นหน้ากันทุกวันก็คงเบื่อ" สนทำเสียงตลกๆ ในตอนท้ายเพราะไม่อยากให้บรรยากาศดูเครียด
"เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย ก็เราก็ไม่รู้ไงว่าจะติดที่ไหน แต่ถ้าติดที่เดียวกันก็ดีไปเลย"
ต้นพยายามปลอบใจเพื่อน สนจึงยิ้มอย่างพอใจ
ต้นสมัครสอบไว้สามที่ สนก็เช่นเดียวกัน มีเพียงมหาวิทยาลัยเดียวที่ต้นกับสนเลือกไว้เหมือนกันก็คือ "มหาวิทยาลัยเชียงใหม่" สนตั้งใจเลือกมหาวิทยาลัยเชียงใหม่เพราะอยากกลับไปที่ภาคเหนือบ้าง หลังจากที่จากมาก็ไม่ได้มีโอกาสกลับไปอีกเลย พ่อกับแม่ก็มัวแต่ยุ่งๆ กับการทำสวนส้มโอและมะม่วง ตอนนี้ซื้อสวนเพิ่มขึ้นอีกหลายไร่เพื่อให้มีรายได้มากขึ้นพอที่จะส่งสนเรียนหนังสือได้จนจบ ก็เลยยิ่งยุ่งเข้าไปใหญ่
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ผลการสอบเอนทรานซ์ของต้นและสนออกมาแล้ว ต้นสอบติด 2 แห่ง ที่กรุงเทพแห่งหนึ่ง ที่เชียงใหม่แห่งหนึ่ง ส่วนสน สอบติดที่เชียงใหม่ที่เดียว จึงมีเพียงตัวเลือกเดียวเท่านั้น นั่นก็แปลว่าถ้าต้นเลือกกรุงเทพ ต้นกับสนก็ต้องห่างกันไปอย่างแน่นอน
ดูเหมือนสนจะร้อนรุ่มใจกับเรื่องนี้มาก บางทีก็มากเสียจนสนเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องรู้สึกใจหายขนาดนั้น สนอยากให้ต้นตัดสินใจเลือกเรียนที่เดียวกัน แต่ท่าทีของต้นก็ดูแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนต้นไม่อยากไปเรียนทีเดียวกับสนเสียเลย ทั้งๆ ที่คณะที่สอบติดทั้งสองที่ก็เป็นคณะเดียวกัน ชื่อเสียงของมหาวิทยาลัยของทั้งสองแห่งก็พอๆ กัน
"ก็แล้วแต่นายจะเลือกแล้วกันนะต้น อนาคตของนาย นายก็ต้องเลือกเอง" สนบอกเพื่อนขณะนั่งคุยกันอยู่บนสะพานเหล็กที่คุ้นเคยในตอนเย็นๆ วันหนึ่ง
แม้ปากจะบอกไปว่าแล้วแต่เพื่อนจะเลือก สนก็มีสีหน้าที่เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด คงใจหายมากทีเดียวที่ต้องห่างต้นไป ชีวิตที่เคยตื่นมาเจอกันทุกวัน ใช้ชีวิตด้วยกัน สุขทุกข์ด้วยกัน ช่วยเหลือดูแลกัน ต่อไปคงไม่มีอีกแล้ว สนรู้สึกใจหายจริงๆ ใจหายมากเสียจนแปลกใจตัวเอง ดูเหมือนว่าจะมีความรู้สึกหลายอย่างผสมปนเปกันไปหมด ปนกันเสียจนสนไม่สามารถที่จะเข้าใจความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวได้ เจ้าความรู้สึกนั้นนั่นเองที่ทำให้สนต้องร้อนรุ่มใจอย่างที่เป็นอยู่นี้
ต้นมองหน้าเพื่อนที่รักหมดหัวจิตหัวใจ เห็นสนเศร้าอย่างนั้นก็ลำบากใจไม่น้อยเลย ถ้าต้นเลือกที่จะอยู่ห่างจากสน แน่นอนว่าต้นก็คงรู้สึกไม่ต่างจากที่สนรู้สึกในตอนนี้หรอก เผลอๆ จะมากกว่าด้วยซ้ำเพราะต้นมีความรู้สึกพิเศษที่เกินเลยไปกว่าความเป็นเพื่อนด้วย
ต้นหันกลับไปมองดวงตะวันที่กำลังจะลับขอบฟ้า ที่หมู่บ้านแห่งนี้ ที่สะพานเหล็กแห่งนี้ มิตรภาพและความทรงจำของทั้งสองคนจะถูกจดจำไว้อีกนานแสนนาน ไม่ว่าจะเป็นวันแรกที่ต้นกับสนเจอกันเมื่อตอนปอห้า วันที่ต้นรู้ว่าต้นแอบรักเพื่อนตอนอยู่มอหนึ่ง วันเกิดของสนที่ต้นเก็บเงินค่าขนมมาจัดให้ตอนอยู่มอสาม ดอกกุหลาบสีเหลืองจากสนตอนอยู่มอห้า หาดบางแสนที่มีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่เพิ่งผ่านไป และความทรงจำอื่นๆ อีกมากมายนับไม่ถ้วน
แต่ก็นั่นแหละ ไม่มีใครรู้หรอกว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร การคบกันต่อไปอาจทำให้เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดที่อาจทำลายมิตรภาพของทั้งสองคนก็เป็นได้ ถ้าอย่างนั้น ปล่อยให้มันสวยงามอยู่ในความทรงจำแบบนี้คงดีกว่า วันที่กลับมาเจอกันอีกครั้ง เรื่องราวความทรงจำต่างๆ ก็จะถูกรื้อฟื้นขึ้นมาด้วยความรู้สึกดีๆ คงจะไม่มีความทรงจำไหนของช่วงชีวิตที่จะสวยงามเท่ากับความรักที่บริสุทธิ์ของเพื่อนสองคนที่เกิดขึ้นเมื่อครั้งเยาว์วัยอีกแล้ว
"เราคิดว่า...เราตัดสินใจได้แล้วล่ะ" ต้นบอกออกไปในที่สุดโดยไม่หันมามองหน้าเพื่อน
"จริงเหรอต้น นายจะเลือกที่ไหน?"
สีหน้าท่าทางของสนดูตื่นเต้นมากทีเดียว รอคอยคำตอบจากต้นอย่างใจจดใจจ่อ ถ้าหากว่าโลกนี้มีปาฏิหาริย์ สนเชื่อว่าต้นจะต้องเลือกตามสนไปอย่างแน่นอน ต้นไม่มีวันทิ้งสนไปหรอก
"เราเลือก..."
TBC
ขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลา 1 วินาทีบวกเป็ดเป็นกำลังใจให้ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอนนะครับ สร้างสรรค์ชุมชนแห่งการแลกเปลี่ยนแบ่งปัน
-
ลุ้นกับคำตอบของต้นเหลือเกินค่าา.. ><' แต่สำหรับตัวอย่างตอนต่อไป เราอยากจะจับสนมาตีก้นจริงๆ เลยเชียว อย่ามาคาดคั้นน้องต้นน้าา ถ้ารังเกียจกันก็บอกมาเลยค่ะ แค่น้องแอบรักสนมานานขนาดนี้ก็ทรมานจะแย่แล้วนะคะ :o12: อืม~ ดูเหมือนว่านายซีลจะเป็นคนที่ทำความลับหลุดออกมาหรือเปล่าคะเนี่ย
ปล. เรื่อง 'เมื่อผมหลงรักคนพิการ' เรามีโอกาสได้อ่านอยู่เหมือนกันค่ะ ป่านนี้น้องเก้าคงเรียนจบแล้ว และกำลังทำงานเก็บเงินอยู่แน่เลยนะคะ จะได้เอาไว้เป็นค่าเดินทางไปหาพี่คิมแตซองที่เกาหลี~ แอร๊ย ว่าแล้วก็คิดถึงทั้งสองคนจังเลยน้าา :-[ ..เรารอติดตามเรื่องใหม่อยู่นะค้าา ^^
-
เข้าใจพ่อของต้นนะที่จะถามสนเกี่ยวกับเรื่องของต้นว่า มีแฟนไหม เพราะเห็นว่าวัยขนาดนี้ต้องมีบ้าง แต่ความหนักใจไปตกอยู่ที่ต้นไม่รู้ตัว ต้นเป็นคนที่แบกรับความรู้สึกของตัวเองที่รู้ว่าทำอะไร รักใคร เจอสนมาถามต้องอึดอัดใจเป็นธรรมดา :เฮ้อ: ตอนเด็กเราทำอะไรผู้ใหญ่ก็ไม่ค่อยว่า ต้นกับสนเลยอยู่กันด้วยความสบายใจ ต้นกับสนคงอยากอยู่ในวัยเด็กมากกว่า สู้ต่อไปต้น :katai2-1:
-
รอต่อไป
-
:เฮ้อ: ความรู้สึกของสองคนกำลังค่อยๆเปลี่ยนไป เห็นตัวอย่างตอนหน้าไม่รู้เราต้องเตรียมน้ำต้มมาม่าหรือเปล่า
-
ไม่ชอบการกดดัน คาดคั้นคำตอบเลย ถ้าเขาพร้อมเมื่อไหร เขาก็บอกเองล่ะ
-
ยิ่งไกล้ยิ่งเจ็บซินะต้น
แต่สปอยตอนท้าย
เราต้องต้มน้ำรอใช่ป่ะ
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 06: เพื่อนใหม่ของต้น-สน
(http://s5.postimg.org/rl6gs388n/tonson_new_final2.jpg)
ไม่ว่าจะจัดงานนี้มากี่ครั้ง บรรยากาศงานรับน้องขึ้นดอยก็ยังคึกคักเหมือนทุกปีที่ผ่านมา ต้นใส่เสื้อของคณะมนุษยศาสตร์สีขาวขอบแขนม่วงและกางเกงผ้าฝ้ายแบบชาวเหนือสีออกม่วงๆ ที่เพิ่งได้รับแจกมาเมื่อเช้า มีหมวกคล้ายๆ หมวกชาวนาที่ผูกผ้าสีน้ำเงินด้วย เริ่มสายแล้วแดดร้อนมากพอดู แต่รุ่นพี่ก็ปลุกเร้าด้วยเสียงกลองและคำปลุกใจต่างๆ มากมายจนต้นรู้สึกอยากจะวิ่งขึ้นดอยเสียเดี๋ยวนี้
"วันนี้คือการบูมของคณะที่จะแสดงให้ทุกๆ คนได้เห็นพร้อมๆ กัน น้องๆ จะต้องแสดงให้พี่ๆ ที่อยู่หลังน้องๆ ได้เห็นความภูมิใจในชื่อคณะที่อยู่ข้างหลังของทุกคนนะครับ"
สิ้นเสียงรุ่นพี่ที่คนหนึ่งที่เป็นผู้นำการรับน้องวันนี้ รุ่นพี่ที่ยืนเรียงแถวตรงขอบถนนทั้งสองข้างก็รัวกลองดังกระหึ่มไปทั่ว น้องๆ นักศึกษาใหม่ที่ยืนตากแดดอยู่กลางถนนก็เตรียมพร้อมที่จะทำกิจกรรมบูมก่อนที่จะวิ่งขึ้นดอยสุเทพ
ประเพณีรับน้องขึ้นดอยจัดขึ้นทุกปีอย่างอลังการเพื่อรับนึกศึกษาใหม่เสมอ จัดขึ้นหลังจากที่นักศึกษาใหม่ได้เข้ามาเรียนได้ระยะหนึ่งแล้ว ถือเป็นกิจกรรมรับน้องที่เป็นเอกลักษณ์ของนักศึกษา มช. เลยทีเดียว รุ่นพี่มักจะบอกรุ่นน้องว่าถ้าใครไม่ได้ร่วมกิจกรรมนี้ก็อาจไม่จบใน 4 ปีก็ได้ ที่สำคัญ กิจกรรมนี้เป็นการทำตามจารีตและร่องรอยอันเป็นวัฒนธรรมอันดีงามที่ปฏิบัติสืบทอดกันมา อีกทั้งยังเป็นการเจริญรอยตามเส้นทางที่ครูบาเจ้าศรีวิชัย นักบุญแห่งล้านนาที่ได้นำเหล่าพุทธศาสนิกชนชาวล้านนา แผ้วถางทางเพื่อสร้างทางขึ้นสู่วัดพระธาตุดอยสุเทพอันเป็นปูชนียสถานอันศักดิ์สิทธิ์คู่บ้านคู่เมืองของชาวล้านนามาช้านาน
"เฮ้ยมึง มียาดมไหมวะ"
เสียงใครสักคนที่อยู่ข้างๆ ร้องถาม เพื่อนร่วมคณะนั่นเอง แต่ต้นยังไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่เพราะยังไม่ค่อยได้คุยกัน
"มี มีสองอัน" ต้นหันไปตอบ
"เออดีๆ กูจะได้ขอยืมหน่อยเผื่อเป็นลม แดดร้อนชิบหายเลยว่ะ ไอ้นิก มึงแน่ใจนะว่ามึงไหว" เจ้าของเสียงหันไปถามเพื่อนอีกคนที่อยู่ข้างหลัง
"โธ่...แค่นี้เอง สบายมาก ไม่ปอดเหมือนมึงหรอกไอ้จั่น ถึงกับถามหายาดมเลยเหรอวะ"
"อย่ามาคุยเลย แล้วใครวะที่ตอนนั้นแม่งเป็นลมกลางวงมาราธอนที่สวนลุม"
"ก็วันนั้นกูไม่ได้กินข้าวนี่หว่า วันนี้กูกินมาเรียบร้อยแล้ว มึงคอยดูละกัน"
"จะเอายาดมไว้เลยไหม เผื่อวิ่งไปแล้วไม่เจอกัน" ต้นรีบแทรกก่อนที่สองคนจะเกทับกันไปมากกว่านี้
"อ้อ...ดีๆ เอามาเลย เฮ้ย...แล้วทำไมมึงมีสองอันวะ" ปั้นจั่นถามอย่างสงสัย ยื่นมือไปรับยาดมที่ต้นยื่นมาให้
"เอามาเผื่อไง เผื่อมีใครเป็นลม" ต้นบอก
"เออ...รอบคอบดีนี่หว่า นี่มึงดูตัวอย่างไว้ไอ้นิก มึงเป็นเพื่อนกูประสาอะไรวะ ไม่เห็นเตรียมอะไรให้กูมั่งเลย" ปั้นจั่นหันไปแหย่เพื่อนอีก
"ว่าแต่กูแล้วมึงเตรียมอะไรให้กูมั่งวะ เมื่อเช้าแม่งก็ลืมเอากระเป๋าตังค์มา เดือดร้อนกูอีก" นิกว่ากลับไปบ้าง
"เออๆ เดี๋ยวกูคืนให้น่า มึงไม่ต้องพูดมากหรอก อ้อ ว่าแต่มึงชื่ออะไรวะ" ปั้นจั่นหันกลับมาถามต้น
"ต้น" ต้นตอบไปสั้นๆ
"ต้นอะไรวะ ต้นไม้ ต้นงิ้ว หรือต้นกระบองเพชรวะ" ปั้นจั่นถามกวนตามประสาคนขี้เล่น
"ต้นเฉยๆ" ต้นตอบไปด้วยท่าทางที่ไม่คิดอะไรมากเพราะเคยมีเพื่อนที่กวนๆ แบบนี้ที่โรงเรียนเก่าเยอะ
"แล้วพวกมึงล่ะ ชื่ออะไรกันมั่ง"
"กูชื่อปั้นจั่น เรียกจั่นสั้นๆ ก็ได้ ส่วนไอ้นี่ชื่อนิก มาจากกรุงเทพ แล้วมึงมาจากที่ไหนวะ" ปั้นจั่นจัดการแนะนำคนเดียวเสร็จสรรพ
"นครปฐม" ต้นบอก
เสียงรุ่นพี่ตะโกนขึ้นมาอีกครั้งเพื่อให้น้องใหม่ทำกิจกรรมที่เรียกว่า "บูม" ต้นกับเพื่อนใหม่ๆ จึงยุติการคุยกันแต่เพียงเท่านี้ หลังจากที่ทำกิจกรรมบูมแล้วนักศึกษาใหม่ก็จะวิ่งขึ้นดอยสุเทพ รุ่นพี่วิ่งนำไปก่อนพร้อมธงหลากสีสัน จากนั้นน้องใหม่จึงวิ่งตามไป วันนี้ถนนขึ้นดอยสุเทพถูกปิดไว้หนึ่งเลนเพื่อให้นักศึกษาใหม่ทำกิจกรรมเป็นกรณีพิเศษ
น้องใหม่ที่เริ่มเหนื่อยก็เริ่มเปลี่ยนเป็นเดินบ้าง พอมีแรงขึ้นมาหน่อยก็วิ่งอีก สลับกันไปอย่างนี้ ต่างคนต่างเหงื่อไหลไคลย้อย เมื่อวิ่งขึ้นไปถึงดอยสุเทพแล้วก็มีกิจกรรมให้ทำอีกหลายอย่าง จากนั้นก็วิ่งกลับลงมา กว่าจะเสร็จสิ้นกิจกรรมก็มืดค่ำ น้องใหม่แต่ละคนต่างเหนื่อยล้าจนแทบจะเดินกันไม่ไหว บางคนถึงกับร้องไห้เพราะความเหนื่อยและท่าทีที่ดุดันน่ากลัวของรุ่นพี่
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
สนนั่งรอนอนรอเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง ทีวีที่เปิดไว้ดูเหมือนจะไม่ได้รับความสนใจจากคนเปิดเท่าไหร่ สนทำกิจกรรมเสร็จไวกว่าก็เลยกลับมาถึงห้องพักก่อน ก่อนเข้าห้องก็แวะซื้อกับข้าวมาไว้รอกินกับต้นสองสามอย่างด้วยเพราะกลัวต้นกลับมาแล้วจะหิว
เกือบสามทุ่มต้นจึงกลับมาถึงห้องในสภาพอิดโรยเต็มที่ เสื้อผ้าผมเผ้าเลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปด้วยสีสันต่างๆ
"เป็นไงมั่งต้น กินข้าวมาหรือยัง" สนถามขณะที่เปิดประตูห้องพักให้เพื่อนเข้ามา ในห้องนี้พักได้สามคน แต่ต้นกับสนบังเอิญได้พักด้วยกันแค่สองคน
"ยังเลย โอย..เหนื่อย" ต้นบอกพร้อมกับเดินลากขาเข้ามาในห้อง เหนื่อยจนแทบขาดใจ อยากจะล้มตัวลงนอนบนเตียงเลยก็ทำไม่ได้เพราะตัวเปื้อนไปหมด
"อาบน้ำก่อนต้น เดี๋ยวมากินข้าวด้วยกัน"
"นายยังไม่กินอีกเหรอ" ต้นถามอย่างแปลกใจ
"ยัง...เรารอกินพร้อมนายไง"
"จริงเหรอ เฮ้ย...ต่อไปไม่ต้องรอเราก็ได้นะ นายกินก่อนได้เลย" ต้นบอกอย่างรู้สึกผิด
"ไม่เป็นไร เราอยากกินพร้อมนาย"
"อ้อ...งั้นเดี๋ยวเราอาบน้ำก่อนนะ ไม่นานหรอก"
ต้นบอกแล้วก็รีบไปค้นเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวในตู้เสื้อผ้าที่แลดูค่อนข้างเก่าเพราะผ่านการใช้งานมาหลายปี จะว่าไปต้นก็รู้สึกแปลกๆ อยู่เหมือนกันที่จะต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องเดียวกับสนในที่ที่ไม่ใช่ที่บ้านที่เคยอยู่ รู้สึกอายๆ เขินๆ อย่างบอกไม่ถูก
พออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว สนก็เตรียมอาหารไว้ให้เรียบร้อยพร้อมกิน มีต้มยำกระดูกหมู ผัดผักบุ้งไฟแดงและไก่ทอด โต๊ะในห้องเป็นโต๊ะแบบพับได้เก่าพอสมควรเพราะใช้กันมาหลายรุ่น มีเก้าอี้ไม่มีพนักสองสามตัวที่เก่าพอๆ กันไว้ให้ใช้ ส่วนจานชามพวกนี้ต้นกับสนเตรียมมาจากบ้านจำนวนหนึ่ง
"กับข้าวเย็นหน่อยนะต้น พอกินได้นะ" สนรีบบอกเมื่อต้นนั่งลง
"กินได้ ตอนนี้หิวมาก อะไรก็กินได้หมดแหละ ขอบคุณมากนะสนที่อุตส่าห์ไปซื้อมา"
ต้นบอกอย่างซาบซึ้งใจ สนเองก็คงเหนื่อยจากกิจกรรมรับน้องไม่น้อยเหมือนกัน แต่ก็ยังอุตส่าห์ออกไปหาซื้ออาหารมาให้ต้นด้วย
"เราโคตรดีใจเลยที่นายตัดสินใจเลือก มช. เหมือนเรา" สนพูดขึ้นหลังจากที่กินข้าวไปได้สักพัก
ต้นได้ฟังแล้วก็ขำเล็กน้อยเพราะสนขอบคุณหลายรอบแล้ว
"จะบอกว่าได้ฟังหลายรอบแล้วใช่ไหมล่ะ" สนเหมือนจะรู้ทัน
"ก็เราดีใจจริงๆ นี่นา ถ้านายไม่มาด้วยเราคงเหงาแย่เลย ขอบคุณนะเพื่อนรัก" สนบอกพลางยื่นมือไปยีศีรษะต้นเบาๆ อย่างเอ็นดู
จะว่าไป ถ้าต้นไม่คิดอะไรมาก สนก็เป็นเพื่อนที่ดีมากเลยล่ะ คอยเป็นห่วงเป็นใยต้นมาอย่างดีตลอด ถ้ารักษาความสัมพันธ์ให้เป็นไปแบบนี้ได้ต่อไปก็คงจะดีไม่น้อย บางทีต้นก็รู้สึกเกลียดตัวเองที่คิดเกินเลยกับเพื่อน ความรักแบบนี้มีแต่จะทำให้เกิดปัญหาที่ไม่น่าเกิด ต้นควรจะต้องทำอะไรสักอย่างให้เลิกรักเพื่อนอย่างนั้นเสียที ไม่อย่างนั้นก็อาจจะเก็บความลับไว้ไม่อยู่ ถ้าสนรู้ ต้นจินตนาการไม่ออกเลยว่าสนจะมีปฏิกิริยาอย่างไร
"ต้น...เราถามนายหน่อยสิ ทำไมนายถึงตัดสินใจเลือกมาเรียนที่นี่กับเรา ไม่รู้สิ ตอนนั้นเรารู้สึกเหมือนนายไม่อยากมาเลย เหมือนนายอยากไปเรียนกรุงเทพมากกว่า"
ต้นทำท่าครุ่นคิด จะว่าตอบง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยาก แต่เรื่องของเรื่องก็คือ ต้นแพ้ใจตัวเอง ตั้งแต่เริ่มติวหนังสือสอบ สนดูเหมือนจะดูแลเอาใจใส่ต้นมากกว่าปกติ จากที่เป็นเพื่อนที่ดีอยู่แล้วก็ดีมากกว่าเดิม ต้นรู้ว่าสนทำอย่างนั้นเพราะอยากให้ต้นมาเรียนที่นี่ด้วยกัน สุดท้าย ต้นก็ยอมแพ้ ยิ่งเห็นสนทำหน้าเศร้าๆ เพราะกลัวว่าจะต้องแยกกันไปก็ยิ่งสงสารเพื่อน ก็คนมันรักมากเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จะใจแข็งไปได้ถึงไหนกันเชียว
"เอาไว้...เรียนจบแล้วค่อยบอกได้ไหม มันเป็นเรื่องสำคัญมาก เราบอกตอนนี้ไม่ได้หรอก"
สนเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ "โห...สงสัยจะสำคัญจริงๆ ซะด้วย เอาเหอะ...ไว้เรียนจบแล้วเราจะถามนายอีกที อย่าลืมเก็บคำตอบไว้ให้ดีๆ ล่ะ"
สนพูดติดตลกตอนท้าย
"ได้เลย"
"พรุ่งนี้...เราว่าจะไปปั่นจักรยานเล่นที่อ่างแก้วตอนเย็น ไปด้วยกันนะต้น"
"ก็ดีเหมือนกัน" ต้นยิ้มดีใจ ตั้งแต่มาถึงยังไม่ได้ออกไปดูโลกภายนอกของเชียงใหม่เลยว่าเป็นยังไงบ้าง
หลังจากกินอาหารเสร็จ สนก็เป็นคนเก็บจานแล้วล้างเอง ต้นจะช่วยก็ไม่ยอม
"ไม่เป็นไรต้น นายกลับมาเหนื่อยๆ นอนเถอะ เดี๋ยวเราจัดการเอง"
"เฮ้ย เราไหวน่าสน นายเองก็เหนื่อยนะ อุตส่าห์เตรียมอะไรให้เราตั้งหลายอย่าง ให้เราล้างจานดีกว่า" ต้นยืนกราน
สนจับไหล่ต้นทั้งสองข้าง พลิกตัวต้นกลับแล้วก็ดันหลังให้ต้นเดินกลับเข้ามาในห้อง
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราจัดการเอง ไว้วันหลังเราค่อยผลัดกันก็ได้ โอเคนะ" สนบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ เหมือนผู้ใหญ่ใจดี
แบบนี้ต้นก็พอรู้ว่าไม่มีทางชนะแน่ๆ
"วันหลังให้เราทำนะ"
"อืม...นายนอนเหอะ"
สนบอกแล้วก็หันหลังเดินออกไป สักพักก็หันมาเตือนเพื่อน "นายโทรหาแม่แล้วนะ"
ต้นพยักหน้า ยิ้มด้วยความดีใจที่เพื่อนคอยห่วงใยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นตอนอยู่มอสาม สนก็ดูเหมือนจะคอยใส่ใจกับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของเพื่อนมากขึ้น แม้จะมีหลุดบ้าง แต่ก็ดีขึ้นเยอะเลย แล้วอย่างนี้ต้นจะยิ่งไม่รักเพื่อนมากขึ้นได้ยังไง รักจนล้นหัวใจแทบจะเก็บไว้ไม่ไหวแล้ว
รออีกสี่ปีนะสน ถึงวันนั้นแล้วนายจะรู้ความจริงทุกอย่าง จากนั้น ต่างคนก็ต่างไปมีชีวิตของตัวเอง ถ้ามันร้ายแรงมาก คบกันต่อไม่ได้ ต้นก็พร้อมยอมรับความจริง
สนเดินไปล้างจานที่ค้างไว้ตามเดิม ส่วนต้นก็นอนลงบนเตียงคอยมองเพื่อนอย่างชื่นชม แล้วก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว
สนล้างจานเสร็จแล้วก็เดินมาดูเพื่อน ต้นนอนหลับไปแล้วแต่ลืมห่มผ้าห่ม คงจะเพลียมากนั่นเอง สนส่ายศีรษะแล้วยิ้มด้วยความเอ็นดู เดินไปที่เตียงที่ต้นนอนอยู่ จัดท่าทางให้ต้นนอนสบายแล้วก็คลี่ผ้าห่มที่พับไว้ห่มผ้าให้เพื่อนอย่างเบามือ มือของสนสัมผัสถูกหน้าผากต้นโดยบังเอิญจึงรู้ว่าต้นตัวร้อน พอแตะหน้าผากอีกทีก็เลยรู้ว่าต้นตัวรุมๆ เหมือนจะเป็นไข้เสียแล้ว
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
แล้วต้นก็ไม่สบายอย่างที่สนเดาไว้จริงๆ ด้วย ตอนเช้าสนเลยต้องพาต้นไปฝากไว้ที่ห้องพยาบาล ให้ต้นกินยาแล้วนอนพัก ตอนเที่ยงสนซื้อข้าวมาให้เพื่อนกิน คอยดูแลให้ต้นกินข้าวแล้วก็กินยา ตอนเย็นๆ สนก็มารับต้นกลับมาที่หอพักที่อยู่ไม่ไกลจากห้องพยาบาลมากนัก ดูแลดีแบบนี้คนถูกดูแลก็ยิ่งรู้สึกตื้นตันใจ
"อย่าบอกพ่อกับแม่เรานะสนว่าเราไม่สบาย เดี๋ยวเขาเป็นห่วง" ต้นพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอิดโรยเล็กน้อยขณะเดินเข้ามาในห้องกับสน
"อืม...เราไม่บอกหรอก มีเราอยู่ทั้งคน พ่อแอ๊ดแม่เยาเขาไม่กังวลหรอก เขารู้ว่าเราดูแลนายดีแค่ไหน" สนยิ้มแล้วลูมผมเพื่อนเล่นเบาๆ อย่างเอ็นดู
ต้นยิ้มอย่างพอใจ อดคิดไม่ได้ว่ายิ่งสนทำอย่างนี้ต้นก็คงยิ่งรักเพื่อนมากขึ้นและมากขึ้น
"เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วเราจะช่วยเช็ดตัวให้นะ นายจะได้นอนสบายๆ"
ต้นพยักหน้าแล้วก็ยิ้มด้วยความรู้สึกขอบคุณ แต่ไหนแต่ไรมาแล้ว เวลาที่ใครคนใดคนหนึ่งไม่สบาย อีกคนก็จะคอยดูแลเป็นห่วงเป็นใยอย่างนี้เสมอ
พอกินข้าวเสร็จแล้วต้นก็กินยา จากนั้นก็แปรงฟัน ส่วนสนก็จัดการล้างจานชามให้เหมือนเดิมก่อนจะมาช่วยเช็ดตัวให้ต้น
"ถอดเสื้อผ้าออกด้วยสิ" สนบอกเมื่อเห็นต้นกำลังจะนอนทั้งชุดอย่างนั้น
"เอางั้นเลยเหรอ" ต้นเลิกคิ้ว ทำหน้าเหรอหรา
"ก็ใช่สิ นายจะนอนชุดเดิมได้ไง เหม็นเหงื่อ เดี๋ยวไม่สบาย"
สนพูดแล้วก็ก้มลงไปดมเสื้อบริเวณไหล่ของต้น "เนี่ยเห็นไหม เหม็นจะตาย ถอดออกก่อน ไม่ต้องอายเราหรอก เราเห็นของนายมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว"
แต่ตอนโตไม่เคยเห็นนี่นา ต้นเถียงในใจ แต่ก็สุดท้ายก็ต้องยอมถอด เหลือแต่บ็อกเซอร์ลายทางสีฟ้าขาว แล้วก็นั่งลงบนเตียง สนเอาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆ ของต้นไปชุบน้ำ บิดหมาดๆ แล้วก็นั่งลงบนเตียงข้างๆ ต้น คอยเช็ดตัวให้อย่างเบามือ ความจริงต้นก็ทำเองได้แหละ แต่รู้ว่าสนจะไม่ยอมอย่างแน่นอน พอจะเช็ดขาสนก็ลงไปนั่งกับพื้นแล้วค่อยๆ เช็ดขาให้อย่างไม่รู้สึกรังเกียจ
"เสร็จแล้ว นอนพักก่อนนะต้น เดี๋ยวเราจะอาบน้ำก่อน" สนบอกพลางค่อยๆ ลุกขึ้นยืน พอเห็นต้นทำหน้าเหมือนคนร้องไห้ก็ตกใจ พอดูดีๆ ก็เห็นว่ามีน้ำตาปริ่มขอบตาแล้ว
"อ้าวต้น...เป็นอะไรหรือเปล่า ร้องไห้ทำไม" สนถามอย่างเป็นห่วง
"เปล่า..."
แล้วต้นก็ลุกขึ้นไปกอดเพื่อน เห็นสนดีอย่างนี้ก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ก่อนหน้านั้นต้นคิดแต่จะหนีเพื่อนไปให้ไกลๆ ทั้งๆ ที่สนก็คอยดูแลเอาใจสารพัดเพราะอยากให้ต้นมาเรียนด้วยกัน ดีนะที่ต้นคิดได้แล้วก็ตัดสินใจวินาทีสุดท้ายว่าจะมาเชียงใหม่กับสน
"ขอบคุณมากนะสน...ที่คอยดูแลเรา"
สนกอดเพื่อนตอบเบาๆ ยิ่งอยู่ห่างพ่อห่างแม่แบบนี้ต้นคงรู้สึกดีที่มีใครสักคนเป็นเพื่อนคอยดูแลห่วงใยเวลาไม่สบาย สนไม่รู้หรอกว่าคนที่เป็นเพื่อนกันเขาดูแลกันขนาดนี้หรือเปล่่า แต่สนอยากดูแลต้นอย่างนี้ แม้ว่าในใจลึกๆ จะรู้สึกว่ามันดูแปลกๆ ไปหน่อยก็ตาม
"ไม่เป็นไรต้น เราเป็นเพื่อนกัน เรื่องแค่นี้เอง เวลาเราไม่สบายนายก็ดูแลเราเหมือนกัน เราก็ทำแบบนี้มาตั้งนานแล้วนี่"
ต้นพยักหน้าทั้งที่ยังกอดเพื่อนไว้ ถ้าจะต้องแอบรักคนดีๆ อย่างนี้ ต้นก็ยอมล่ะนะ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ตอนเช้าๆ ต้นกับสนออกมารอรถม่วงที่จัดไว้ให้บริการนักศึกษาเดินทางภายในมหาวิทยาลัย เป็นรถแบบรถกอล์ฟแต่ดัดแปลงให้มีเบาะหลายที่นั่ง ต้นกับสนและเพื่อนนักศึกษาคนอื่นๆ จะออกมารอรถด้วยกันแบบนี้เสมอ เวลากลับมาที่หอพักก็ทำแบบเดียวกัน เป็นกิจวัตรประจำวันของต้นกับสนในรั้วมหาวิทยาลัยไกลบ้านไปโดยปริยาย
เย็นวันหนึ่งหลังจากที่ต้นหายป่วยแล้ว สนก็นัดต้นมาเจอกันที่หอพักเพื่อออกไปปั่นจักรยานเล่นตามที่ตั้งใจไว้ก่อนหน้านี้ ต้นไม่ได้มาคนเดียวแต่พาเพื่อนอีกสองคนมาด้วย
"นี่นิกนะ คนนี้ปั้นจั่น เรียนคณะเดียวกับเรา" ต้นแนะนำเพื่อนใหม่ให้สนรู้จักแล้วก็เปลี่ยนไปแนะนำสนให้เพื่อนรู้จักบ้าง
"แล้วก็...นี่สนนะ เรียนคณะบริหารธุรกิจ"
นิกกับปั้นจั่นยิ้มให้เพื่อนใหม่ แม้ไม่เคยเจอกันมาก่อนก็รู้สึกว่าถูกชะตากับสนเป็นพิเศษ ดูท่าทางน่าจะพอคบกันได้อยู่
"พอดีสองคนนี้อยากไปปั่นจักรยานเล่นด้วย เราก็เลยชวนมา ขอโทษทีที่ไม่ได้บอกนายก่อน"
สนพยักหน้าเข้าใจ "ได้ๆ ไม่มีปัญหาหรอก จะเช่ากี่คันดีล่ะ สองคันได้ไหม ซ้อนกันสองคน"
ทุกคนก็ตกลงตามนั้น เมื่อได้จักรยานแล้วสี่หนุ่มก็ปั่นออกไปอย่างสนุกสนานตามประสาวัยที่ชอบเล่นสนุก ต้นไปกับสนโดยมีสนเป็นคนปั่น ส่วนอีกคันนิกเป็นคนปั่นให้ปั้นจั่นซ้อนท้าย ปั่นเร็วบ้าง ช้าบ้างแล้วแต่อารมรณ์ บรรยากาศที่ร่มรื่นเย็นสบายในบริเวณมหาวิทยาลัยช่วยให้การปั่นจักรยานชมวิวเพลิดเพลินมากทีเดียว
ที่อ่างเก็บน้ำห้วยแก้วมีหนุ่มๆ สาวๆ และประชาชนทั่วไปมาพักผ่อนหย่อนใจกันมากพอสมควร บางคนมาออกกำลังกาย บางคนมาเดินเล่น บางคนก็มาเป็นคู่ๆ รวมทั้งยังมีนักท่องเที่ยวจากหลากหลายท้องถิ่นมาเที่ยวชมด้วย
เมื่อสี่หนุ่มมาถึงก็จอดจักรยานไว้ แล้วก็เดินมานั่งบริเวณขอบอ่างบนพื้นหญ้า คุยกันไปชมวิวไปด้วย
"ทำไมพวกมึงสองคนคุยกันเพราะจังวะ"
ปั้นจั่นถามอย่างสงสัย ตลอดทางได้ยินต้นกับสนคุยกันเรียกเราเรียกนายตลอด แต่นิกกับปั้นจั่นมีแต่มึงกับกู
"ไม่รู้ว่ะ ก็เรียกมาอย่างนี้ตั้งแต่เด็กๆ แล้ว" สนบอก
"พวกมึงรู้จักกันมากี่ปีแล้ว" นิกถามบ้าง
"อืม...ตั้งแต่อยู่ปอห้า กี่ปีละ" ต้นทำท่านับนิ้วเมื่อไม่แน่ใจ
"เก้าปีแล้ว แล้วพวกมึงล่ะ"
"ตั้งแต่เกิดเลยมึง บ้านอยู่ติดกัน เบื่อหน้ามันชิบหายเลย ไปไหนก็ตามไปตลอด ขนาดเลือกมหาลัยมันยังเลือกสมัครเหมือนกับกูทุกที่เลย แล้วก็ดันมาติดที่เดียวกัน คณะเดียวกันอีก"
ปั้นจั่นพูดไปอย่างนั้น ความจริงก็รักและสนิทสนมกับนิกมาก ไปไหนไปด้วยกันตลอดจนเป็นคู่หูรู้ใจกันไปเลย
"แหมๆ มึง สำคัญตัวผิดไปใหญ่ละ ถ้ากูไม่ตามมึงมา แล้วมึงจะไปหาเพื่อนดีๆ อย่างกูได้ที่ไหนวะ สำนึกบุญคุณกูบ้างไหมที่อุตส่าห์ตามมาคอยเป็นเพื่อนมึง" นิกแหย่กลับไปบ้าง
"คร้าบบบบบบ เพื่อนนิกสุดที่รัก" ปั้นจั่นพูดพลางกอดคอเพื่อนแน่นแล้วก็เขย่าตัวแรงๆ
"เฮ้ย ปล่อยกู ไอ้นี่เดี๋ยวกูถีบตกน้ำ" นิกว่าพลางผลักเพื่อนออกไป ปั้นจั่นเซไปเล็กน้อย
"เดี๋ยวก็ฟ้าผ่าหรอกมึง"
ต้นกับสนมองดูเพื่อนสองคนเล่นกันแล้วก็หัวเราะ สองคนนี้ดูสนิทกันมากจึงไม่น่าแปลกใจว่ารู้จักกันมาตั้งแต่เกิดจริงหรือเปล่า
"อ้อ แล้วทำไมพวกมึงเพิ่งรู้จักกันตอนอยู่ปอห้าวะ แสดงว่าเรียนกันคนละโรงเรียนมาก่อนเหรอ" นิกหันกลับมาสนทนากับเพื่อนใหม่ต่อ
"เมื่อก่อนกูอยู่จังหวัดน่าน แล้วก็ย้ายมาอยู่นครปฐม พอดีญาติของกูคนหนึ่งเขามีบ้านกับสวนอยู่ที่นั่น แล้วเขาก็ไปอยู่ต่างประเทศก็เลยยกที่ให้แม่กู ส่วนต้น ก็อยู่ที่กำแพงแสนมาตั้งแต่เกิดนั่นแหละ ก็เลยได้เจอกันตอนนั้น บ้านไม่ติดกันหรอก แต่เดินสองสามนาทีก็ถึง" สนบอก
ในระหว่างนั้นมีสาวๆ กลุ่มหนึ่งขี่จักรยานผ่านมาพอดี สนเผลอมองตามไปโดยไม่รู้ตัว
"น้อยๆ หน่อยนะมึง คอจะหักอยู่แล้ว" ปั้นจั่นแซวพลางหัวเราะ
"เฮ้ยไอ้ต้น เพื่อนมึงหน้าหม้อไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย" นิกแซวอีกคน
สนยิ้มอายๆ แล้วก็หัวเราะ ส่วนต้นยิ้มเจื่อนๆ เหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นไม่รู้กี่ครั้งแล้ว แต่เอาเถอะนะ ต้นจะพยายามอดทนและทำใจ อีกไม่นานต้นก็จะได้บอกความลับนั้นแล้ว ต่อไปก็จะได้ไม่ต้องทรมานที่รักเพื่อนแต่เพื่อนไม่รู้อีก เมื่อก่อนต้นเคยคิดว่าจะเก็บไว้เป็นความลับตลอดไป แต่ตอนนี้ต้นคิดว่าควรจะบอกให้สนรู้ในวันหนึ่ง แน่นอนว่าไม่ใช่ตอนนี้ ต้นอยากให้ความทรงจำในวัยประถม มัธยมและมหาวิทยาลัยเป็นความทรงจำที่ดี ไม่อยากให้มีเรื่องต้องขุ่นข้องหมองใจ แต่หลังจากนั้น...ต้นก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าหากมิตรภาพจะต้องจบลงเพราะเรื่องนี้ ต้นก็ยังดีใจที่ครั้งหนึ่งได้ใช้เวลาแห่งความสดใสของชีวิตวัยเยาว์ด้วยกัน
"ไม่ขนาดนั้นหรอกเว้ย แค่มองเฉยๆ พวกมึงไม่ชอบมองผู้หญิงสวยๆ เหรอวะ" สนแก้ตัวแล้วก็ถามกลับ
"ชอบดิ แต่ไอ้นิกมันมองผู้หญิงสวยๆ ไม่ได้หรอก ไม่งั้นตายแน่ๆ" ปั้นจั่นรีบบอก
"ทำไมวะ"
"แฟนมันเอาตายเลย ไม่เชื่อถามมันดิ"
นิกหัวเราะแหะๆ เขาเกิดในครอบครัวคนจีนที่ค่อนข้างเข้มงวดพอสมควร แฟนที่ปั้นจั่นพูดถึงก็คือลูกสาวของเพื่อนพ่อที่นิกรู้จักมาตั้งแต่เด็กๆ ที่บ้านหมายมั่นปั้นมือว่าจะให้นิกแต่งงานกับเพื่อนลูกสาวพ่อให้ได้ นิกเองก็ไม่ได้ขัดขืนแถมมีท่าทางยอมรับกลายๆ คบหาดูใจกับน้องคนนั้นมาระยะหนึ่งแล้ว เห็นขี้เล่นแบบนี้นิกก็เป็นคนที่ขยันทำมาหากินเพราะเติบโตมาในครอบครัวเถ้าแก่ มีกิจการของตัวเอง ผู้หญิงที่จะแต่งงานด้วยก็ต้องขยันทำมาหากิน แล้วน้องคนนั้นก็เป็นคนขยันเสียด้วยสิ นิกก็เลยชอบ
"มีแฟนแล้วเหรอวะ" สนสงสัย
"เออดิ ป๊ามันหาให้เองกับมือเลย สวยด้วย ขยันด้วย" ปั้นจั่นบอก นิกได้แต่ยิ้มๆ
"วันหลังพามารู้จักมั่งดิ" สนหันไปบอกนิกที่นั่งยิ้มๆ อยู่
"ไม่ได้ว่ะ เขาเรียนอยู่กรุงเทพ" นิกบอก สนจึงร้องอ๋อ
"เฮ้ยต้น แล้วมึงล่ะ มีแฟนหรือยังวะ คบกันมาตั้งหลายวัน ลืมถามว่ะ" ปั้นจั่นหันไปถามคนที่นั่งเงียบอยู่พักหนึ่ง
"ยัง" ต้นตอบด้วยท่าทางประหม่า
"จริงเร้อ ไม่ใช่มีแล้วแอบไว้ที่ไหนล่ะ" นิกแซวพร้อมกับหัวเราะ
"เฮ้ย...ไม่มีจริงๆ ยังเด็กอยู่เว้ย" ต้นรีบบอกปัด
"เด็กห่าอะไรวะ ถ้ามีเมียป่านนี้ก็มีลูกเป็นสิบแล้ว" ปั้นจั่นว่า
"แล้วมึงล่ะสน เอ...ถ้าดูจากที่เหลียวหลังจนคอแทบหักเมื่อกี้ก็ไม่น่าถามนะ สงสัยต้องเปลี่ยนคำถามใหม่ มึงมีแฟนมากี่คนแล้ววะ" ปั้นจั่นถามแล้วก็หัวเราะ
"เยอะว่ะ" สนตอบติดตลก "แต่ตอนนี้ยังไม่มี"
"อนาคตไม่แน่"
ปั้นจั่นรีบสอดขึ้นมา แล้วทุกคนก็หัวเราะ ต้นพลอยหัวเราะไปด้วยเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่าง ไม่อยากให้เพื่อนผิดสังเกตและต้องมารู้สึกลำบากใจที่มีเพื่อนเป็นแบบนี้
"ไปกินข้าวในเมืองกันไหม กูมีร้านอร่อยๆ แนะนำหลายร้านเลย อยากกินอะไรบอกมาเดี๋ยวกูเลี้ยงเอง" นิกเปลี่ยนเรื่อง ตอนนี้พระอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้ว เริ่มรู้สึกหิวๆ
"ไปไงเหรอ ปั่นจักรยานไปเนี่ยนะ" สนถามอย่างไม่แน่ใจ
"มันมีรถเว้ย ป๊ามันซื้อให้เป็นของขวัญที่มันสอบเอนทรานซ์ได้ ไอ้นี่บ้านมันรวย" ปั้นจั่นคุยแทนเพื่อน
"เหรอ เออๆ ดีๆ ไปกินข้าวในเมืองก็ดีเหมือนกัน เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง"
สนเออออไปด้วย
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
หลังจากที่รู้จักกันได้หนึ่งเดือน นิกกับปั้นจั่นก็ตัดสินใจยื่นข้อเสนอที่น่าสนใจให้ต้นและสน ทั้งสองคนเลยนัดต้นกับสนมากินข้าวกลางวันด้วยกันที่คณะมนุษยศาสตร์เพื่อคุยกันเรื่องนี้
"มาอยู่กับพวกกูไหมวะ ตอนนี้กูมีห้องเหลืออีกสองห้อง" นิกถามเมื่อกินข้าวไปได้สักพัก
"เหรอๆ แล้วแพงไหม"
สนถามอย่างสนใจ หอพักนักศึกษาในมหาลัยนั้นเก่าและแคบพอสมควร ถ้าเกิดได้ย้ายไปอยู่ห้องที่ดีกว่า กว้างกว่าก็คงจะดีไม่น้อย
"ไม่แพงหรอก ให้อยู่ฟรี แค่ช่วยจ่ายค่าน้ำค่าไฟแล้วก็ค่าน้ำมันรถกู อ้อ...อีกอย่างนึง...ช่วยทำความสะอาดบ้านด้วย ฮ่าๆ แค่นี้แหละ" นิกบอก
ต้นกับสนมองหน้ากันอย่างประแปลกใจ
"เฮ้ย ใจดีขนาดนั้นเลยเหรอวะ ว่าแต่มันอยู่ไกลจากมหาลัยเยอะหรือเปล่าวะ" สนถาม
"ไม่ไกล ถ้ามึงนั่งรถแดงมาก็ไม่ถึง 20 นาที ไม่กี่บาทหรอก" นิกหยุดเว้นจังหวะ
"คือ...มันเป็นบ้านของหม่าม้ากูเอง เขามาซื้อไว้ตั้งนานแล้วล่ะ กะว่าเอาไว้มาอยู่เวลามาเชียงใหม่ แต่ก็ไม่ค่อยได้มาหรอก ตอนแรกว่าจะขายต่อ แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนใจเอาไว้ให้นักศึกษามาเช่า ตอนนี้กูเป็นคนมาอยู่เองก็เลยไม่ต้องเสียค่าเช่า อ้อ...กูเล่าให้หม่าม้ากูฟังเรื่องพวกมึงสองคนแล้ว หม่าม้าบอกว่าถ้าพวกมึงเป็นคนดี ไว้ใจได้ เขาก็ไม่มีปัญหาอะไร"
อันที่จริงเรื่องนี้จะเกิดขึ้นไม่ได้เลยถ้าไม่ใช่เพราะต้น นิกชอบนิสัยของต้นมาก ความมีน้ำใจของต้นที่ต้นแสดงให้เพื่อนๆ ในห้องเห็นทำให้ต้นเป็นที่รักของเพื่อนๆ ในเวลาไม่นานนัก งานอะไรที่ต้นช่วยได้ต้นจะไม่รีรอเลย
"สนใจไหม ห้องมันใหญ่มากเลยนะเว้ย กูก็พักอยู่กับมันนี่แหละ มีครัว มีห้องนั่งเล่น มีห้องน้ำแยกคนละห้อง มีสวนหน้าบ้าน พวกมึงต้องชอบแน่ๆ"
ปั้นจั่นพูดขึ้นมาบ้างหลังจากที่นั่งฟังอยู่สักพัก
"สนใจๆ"
ต้นรีบบอก นอนห้องเดียวกับสนมาพักหนึ่งต้นรู้สึกได้เลยว่าเหมือนอยู่กัน "สองคนผัวเมีย" ทำให้ต้นยิ่งทำใจลำบาก สนดูแลดีจนต้นแทบจะห้ามใจไม่ไหว ถ้าแยกห้องกันอยู่ แม้ว่าจะเป็นบ้านหลังเดียวกันก็น่าจะทำให้ต้นพอแยกตัวจากสนได้บ้าง
"เราโทรถามแม่ก่อนไหมต้น"
สนเตือนเพราะคิดว่าถ้าพ่อแม่รับรู้แล้วก็จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง ผู้ใหญ่ของทั้งสองครอบครัวคงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร เพราะตอนที่มาเห็นหอพักครั้งแรก พ่อกับแม่ของต้นและสนดูจะตกใจกับสภาพของมันอยู่เหมือนกัน
"อืมๆ เดี๋ยวเย็นนี้เราโทรหาพ่อกับแม่กันนะ" ต้นพยักหน้าเห็นด้วย
"รีบๆ เข้าล่ะ เดี๋ยวแม่กูเปลี่ยนใจไม่รู้ด้วย ถ้าไม่ใช่พวกมึงสองคนนะ กูไม่ให้มาอยู่ด้วยหรอก"
นิกบอกพลางคีบก๋วยเตี๋ยวขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย ต้นกับสนหันมามองหน้ากันอีกครั้งแล้วก็ยิ้ม ไม่ต้องถามก็รู้ว่าต่างคนต่างคิดอะไร
[/size]
TBC
ขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลา 1 วินาทีบวกเป็ดเป็นกำลังใจให้ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอนนะครับ สร้างสรรค์ชุมชนแห่งการแลกเปลี่ยนแบ่งปัน
-
ขอกอดน้องต้นแรงๆ หน่อยเถอะค่าา :กอด1: น้องทั้งน่าเอ็นดูและน่าสงสารในคราวเดียวเลยนะคะ สู้ๆ น้า~ เราก็เห็นด้วยค่ะที่น้องจะย้ายไปอยู่กับนิก-จั่น เพราะถ้าอยู่กับสนสองคนนานกว่านี้ น่ากลัวว่าน้องต้นจะตบะแตกไปเสียก่อนน่ะสิคะ แอร๊ย~ รักดอกจึงหยอกเล่นน้า..
-
ตอนนี้ที่บ้านมีมาม่าเต็มตู้แล้วทุกรส ไม่รับของแจกจ้า :ling3:
รอตอนต่อไปจ้า :pig4:
-
ต้นคือดีอ่ะ สนก็ดี
็นิกกับจั่นก็โอเค
แยกห้องกันอยู่บ้างก็ดีเนอะ
-
ในต้นสนเวอร์ชั่นที่ 1 (เสียดายทำหายไป) ผมพยายามหาเพลงที่เนื้อหาคล้ายๆ กับข้างล่างนี้ แต่ก็ไม่เจอที่ถูกใจ
ก็เลยเขียนเป็นเนื้อเพลงเฉยๆ ในตอนๆ หนึ่งที่ต้นไปร้องเพลงคาราโอเกะกับเพื่อน
เพลงขึ้นต้นด้วยประโยคที่ว่า "จะรักใครก็รักไป เก็บหัวใจเธอไว้อย่างนั้น"
ต้นตั้งใจร้องเพลงนี้ให้สนฟัง เพื่อจะสื่อสารอะไรบางอย่าง
่
ช่วงที่ผมหยุดเขียนนิยายไป ผมก็เลยแต่งเพลงๆ หนึ่งขึ้นมาจากเนื้อเพลงปลอมๆ ในฉากนัน
แล้วก็ได้เพลงนี้มาครับ "รักใครก็รักไป" เอามาให้ฟังระหว่างรอตอนต่อไปครับ
https://www.youtube.com/v/CPa2tSBE1YM
จะรักใคร ก็รักไป
เก็บหัวใจเธอไว้อย่างนั้น
จะไม่ขอวุ่นวาย รบกวนหัวใจ
อยู่อย่างรู้ตัว...ว่าไม่สำคัญ
ไม่รักกัน ไม่เป็นไร
จะขอยืนตรงนี้ข้างหลัง
ปล่อยให้ฉันเป็นไป ทุรนทุราย
แค่อยากรักเธอ แม้ไม่มีหวัง
หัวใจไม่อาจบังคับกัน ฉัน..ก็รู้อยู่ แต่ก็หวังว่าเธอนั้นคงไม่ใจร้าย
ขอให้คนหนึ่งได้รักเธอ แม้...ว่าต้องเจ็บ ไม่หวังให้เธอต้องมาเข้าใจ
คนอย่างฉัน
จะรักใคร ก็รักไป
อยู่ของเธอดีแล้วอย่างนั้น
ปล่อยให้ฉันทำใจ จนหมดรักเธอ
แต่ไม่รู้เลยว่านานเท่าไรเหมือนกัน
-
ในที่สุดก็เรียนที่เดียวกันจนได้ (แหม ทำแอ๊บไม่รู้ทั้งที่อ่านแล้ว :laugh:) อย่างนี้ก็ยิ่งใกล้ชิดกันมากกว่าเดิม การจะให้ต้นตัดใจจากสนมันเป็นไปได้ยากอยู่แล้วล่ะ เพราะต้นเลือกที่จะทำตามหัวใจมากกว่า ต้นยอมที่เจ็บแต่ขอให้ได้อยู่กับสน ความลับไม่มีในโลกวันใดวันหนึ่งก็ต้องเผยออกมา ขึ้นอยู่กับว่าทั้งต้นและสนจะทำให้ความลับที่เปิดไปในทิศทางไหนเท่านั้นเอง แต่เชื่อได้ว่า มิตรภาพ ระหว่างต้นกับสน มันผูกพันลึกซึ้งเกินกว่าจะมีอะไรมาทำลายลงได้ แม้แต่การที่ต้นเป็นเกย์ก็ตาม อ้อ เพลงเพราะมาก มีความหมายเหมือนที่ต้นกำลังทำอยู่เลย สู้สู้ :katai2-1:
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 07: พี่รหัสของต้นและคนที่แอบหวง
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
หลังจากที่คุยกันวันนั้นอีกสองสามวัน ต้นกับสนก็ดำเนินการย้ายข้าวของมาอยู่ที่บ้านของนิกตามที่นิกเสนอ วันแรกที่ย้ายเข้ามา สนจึงขอเฉลิมฉลองด้วยการทำอาหารเย็นให้เพื่อนๆ กินเพื่อเป็นการขอบคุณในน้ำใจไมตรีของเพื่อนใหม่ด้วย
คุณสมบัติหนึ่งที่ใครหลายคนมักไม่รู้เกี่ยวกับสนคือการทำอาหาร สนทำอาหารเก่งเพราะต้องช่วยพ่อกับแม่ทำเป็นประจำเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระงานในบ้าน ทำอาหารเป็นแทบทุกอย่าง โดยเฉพาะอาหารเหนือที่แม่กับพ่อมักจะสอนให้ทำกินกันในบ้านบ่อยๆ
วันนี้สนมีลูกมือช่วยทำอาหารด้วย ไม่ใช่ใครที่ไหน ต้นเพื่อนรักนั่นเอง ส่วนนิกกับปั้นจั่น สนให้นั่งเล่นเกมส์หรือดูทีวีรอไปพลางๆ ก่อน แต่สองคนนั้นก็มักจะเดินเข้ามาดูในครัวบ่อยๆ เพราะอยากมาดูให้เห็นกับตาว่าอาหารจะพอกินได้ไหม หรือเผื่อว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง
"เฮ้ยต้น อย่างนี้เขาไม่เรียกว่าผัดผักแล้ว อันนี้เรียกว่าเขี่ยผัก"
สนละจากการสับหมูแล้วเดินไปดูต้นผัดผักด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ ผัดไปกลัวน้ำมันกระเด็นใส่ไป
"เรากลัวน้ำมันกระเด็นใส่น่ะ"
ต้นบ่นกับตัวเองอย่างเซ็งๆ สนสอนผัดผักตั้งหลายครั้งแต่ก็ทำไม่เคยเป็นเสียที
"มานี่เราสอนให้" สนมายืนข้างหลังต้นแล้วก็เอาตะหลิวจากมือต้นมา
"เนี่ย ทำแบบนี้นะ ตักผักที่อยู่ข้างล่างตรงกลางที่โดนความร้อนมากที่สุดมาไว้ข้างๆ ให้ผักชิ้นอื่นๆ ไหลเข้าไปแทนแบบนี้ มันจะได้สุกทั่วถึงกัน"
นี่เป็นสูตรลับของสนเลยล่ะ ผัดผักของสนจึงอร่อยแตกต่างจากผัดผักทั่วไป
"อ้อ เข้าใจแล้วๆ มาๆ เดี๋ยวเราทำต่อ"
พูดจบต้นก็หยิบตะหลิวคืนมาจากสน แต่ผัดยังไงๆ ก็ไม่คล่องแคล่วเหมือนสนเลย
ในระหว่างนั้นนิกเดินเข้ามาในครัวพอดี กำลังจะแซวแต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อสังเกตเห็นสนยืนสอนต้นผัดผักอย่างใกล้ชิด นิกขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ ปกติไม่เคยเห็นเพื่อนผู้ชายที่ไหนยืนตัวติดกันขนาดนั้น แต่ก็ไม่ถึงกับผิดสังเกต แค่แปลกใจหน่อยๆ
"เฮ้ย จะได้กินไหมวะเนี่ย หิวแล้ว"
ต้นกับสนหันมามองเจ้าของเสียงพร้อมกัน สนรีบเขยิบออกห่างจากต้นเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่านิกมองอย่างสังเกต
"เชื่อมือเหอะน่า อดใจรออีกนิดเพื่อน ได้กินของอร่อยๆ แน่"
สนบอกแล้วก็เดินกลับมาสับหมูที่ทำค้างไว้ต่อ
"ไงวะต้น ผัดผักมึงจะสำเร็จไหม" นิกหันไปแซวต้นเป็นรายต่อไป
ต้นได้แต่หัวเราะแหะๆ แล้วก็หันไปง่วนกับการผัดผักต่อโดยมีสนคอยแอบมองอย่างห่วงๆ แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี
อาหารเย็นวันนี้มีผัดผักรวมมิตร ลาบหมู ต้มยำรวมมิตรและไข่เจียวร้อนๆ อร่อยๆ ใครที่ได้กินอาหารฝีมือของสนแล้วจะต้องชื่นชอบในรสชาติที่อร่อยและลงตัวอย่างแน่นอน
"เฮ้ยสน กูว่ามึงเปิดร้านอาหารได้เลยนะเนี่ย อร่อยทุกอย่างเลยว่ะ" ปั้นจั่นชมพลางเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ หมดข้าวไปสองจานแล้ว
"เออๆ กูเห็นด้วยว่ะ ถ้าได้ทำเลดีๆ นะ กูว่ามึงรวยเลยแน่ กูโคตรชอบต้มยำของมึงเลย อร่อยโคตรๆ" นิกชมอีกคน นี่ก็หมดข้าวไปสองจานแล้วเหมือนกัน
คนถูกชมยิ้มแก้มแทบปริ สนก็เคยคิดเรื่องเปิดร้านอยู่เหมือนกันถ้ามีทุนสักหน่อย เสียงโทรศัพท์ของต้นดังขึ้น เจ้าตัวรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วก็รับ
"เจนี่เหรอ แป๊บนึงนะ เดี๋ยวโทรกลับ" ต้นบอกไปแล้วก็ปิดโทรศัพท์เก็บใส่กระเป๋าตามเดิม
"เออ เจนี่เขาดูท่าทางจะชอบมึงมากเลยนะต้น ทำงานกลุ่มด้วยกันครั้งเดียวชมมึงไม่เคยขาดปากว่าเก่งอย่างนั้นเก่งอย่างนี้ ไปไหนก็พูดถึงแต่มึง"
ปั้นจั่นพูดขึ้นทันทีที่ต้นเก็บโทรศัพท์ไปแล้ว
"ไม่หรอกมั้ง ก็ธรรมดานี่" ต้นแย้งแล้วก็หันมากินข้าวต่อ
ดูเหมือนการสนทนาเรื่องนี้จะทำให้สนสนใจมากทีเดียว คอยมองเพื่อนรักที่นั่งข้างๆ กันด้วยสายตามีคำถาม
"เฮ้ย กูว่าไม่ธรรมดาว่ะ เจนี่เขาต้องชอบมึงแน่ๆ เลย กูดูไม่ผิดหรอก ไม่เชื่อมึงคอยดูสิ เฮ้ย ไอ้สน เดี๋ยวเพื่อนรักของมึงที่มันบอกว่ายังเด็ก จะมีแฟนก็งานนี้แหละวะ"
ปั้นจั่นเน้นคำว่า "ยังเด็ก" มากเป็นพิเศษ สนกับนิกหัวเราะชอบใจกันใหญ่
"จริงเหรอต้น นายกำลังจะมีแฟนแล้วเหรอ"
สนถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น รู้จักกันมาตั้งหลายปียังไม่เคยเห็นต้นมีแฟนเลย ชักอยากเห็นแล้วสิว่าถ้าต้นมีแฟนจะเป็นยังไง
"มีก็ดีเหมือนกันนะ เราอยากเห็นเวลานายมีแฟนน่ะ อ้อ...ไว้พาเราไปรู้จักกับเจนี่หน่อยนะ อยากรู้ว่าแฟนนายน่ารักแค่ไหน"
สนใช้ศอกกระทบกับแขนเพื่อนเบาๆ เป็นเชิงรบเร้า
"เฮ้ย...คงไม่หรอกมั้ง ไอ้จั่นมันก็พูดไปอย่างงั้นแหละ เขาไม่ได้คิดอะไรกับเราหรอก"
ต้นบอกแล้วก็หลบสายตาของสนที่คอยลอบสังเกตอาการเขินของต้น
"เฮ้ย...มีแฟนก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ถ้าเขาชอบนายก็ลองจีบดูสิ จะให้เราช่วยไหมล่ะ อ้อ นายมีแฟนก็ดีนะ พ่อนายจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงด้วยไง เขาเคยถามเราด้วยนะว่านายชอบใครมั่งหรือเปล่า"
อยู่ๆ สนก็หลุดพูดเรื่องนี้ไปโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อรู้ว่าเผลอไปก็ไม่ทันเสียแล้ว
ต้นถึงกับหน้าซีดเมื่อได้ยินอย่างนั้น "พ่อเราเคยถามนายเรื่องนี้ด้วยเหรอ"
สนหน้าเจื่อน รู้สึกผิดที่เผลอพูดโดยไม่ทันคิด "เอ่อ..."
"หรือว่าพ่อมึงจะสงสัยว่ามึงเป็นเกย์วะต้น นี่ไง โอกาสที่มึงจะพิสูจน์ว่ามึงไม่ได้เป็นเกย์ไง ก็มึงน่ะเล่นไม่ยอมมีแฟนแบบนี้พ่อมึงเขาก็สงสัยดิวะ"
ต้นหันไปมองหน้านิก แค่ได้ยินคำว่า "เกย์" ต้นก็สะดุ้งตกใจจนทำสีหน้าไม่ถูกแล้ว ทำไมพ่อถึงถามสนอย่างนั้นแต่ไม่เคยคุยกับต้นเรื่องนี้เลย พ่อกำลังสงสัยอะไรหรือเปล่า ต้นไม่เคยมีแฟน พ่อคงสงสัยเรื่องนี้แน่ๆ คนที่ต้นกลัวมากที่สุดก็คือพ่อกับแม่นี่แหละ ต้นไม่อยากจะคิดเลยว่าต้นต้องเจออะไรบ้างถ้าพ่อกับแม่รู้ความจริง
"เออว่ะ นี่ถ้ามึงมีท่าทางออกสาวหน่อยกูก็คงคิดว่ามึงเป็นเกย์ไปแล้วแน่ๆ เลย" ปั้นจั่นสำทับแล้วก็ขำ
ต้นแทบจะกลืนข้าวไม่ลง สะดุ้งแล้วสะดุ้งอีก ตลกไม่ออก สนเองก็ดูมีท่าทางแปลกไป ตลอดเวลาที่เป็นเพื่อนกับต้นมาไม่เคยมีความคิดว่าต้นเป็นเกย์อยู่ในหัวของตัวเองเลย
"เฮ้ย เกย์เกออะไรกันวะ กูเป็นเพื่อนกับต้นมาเกือบสิบปี ต้นไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอกน่า กินข้าวๆ"
สนรีบตัดบทเมื่อเห็นว่าต้นเริ่มเงียบและขรึมไป รู้สึกผิดที่อยู่ดีๆ ก็เผลอพูดเรื่องนี้ออกมา
"เฮ้ยต้น แต่ถ้านายมีแฟน ต้องพามารู้จักกับเราคนแรกนะ"
สนไม่วายกระเซ้าเย้าแหย่เพื่อนเรื่องนี้อีกเพราะอยากให้ต้นหายเครียด แต่สนก็ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ต้นกำลังลำบากใจมากแค่ไหน ต้นได้แต่พยักหน้า ยิ้มไปอย่างนั้น แต่ในหัวใจกลับสับสนว้าวุ่นและหวาดระแวงไปหมด นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ สำหรับต้นเลย ไหนจะเพื่อน ไหนจะพ่อกับแม่ของตัวเองและพ่อกับแม่ของเพื่อน ชีวิตอย่างนี้ไม่ง่ายเลย
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"ต้น ต้น ต้น ไปไหน รอพี่ด้วย"
เสียงเรียกของใครคนหนึ่งทำให้ต้นต้องหยุดเดินแล้วหันไปมอง พอเห็นคนที่เดินแกมวิ่งตามมาก็ยิ้มพร้อมกับทักทายกลับไป
"อ้าว พี่ทิน หวัดดีครับ"
"อยู่นี่เองเรา พี่ตามหาตั้งหลายวัน" คนที่เพิ่งเดินตามมาถึงยิ้มกว้าง
"แล้วนี่จะไปไหน กลับบ้านหรือว่าไปเที่ยวที่ไหนต่อ" ถามพลางหอบนิดๆ
"กลับบ้านครับพี่ แล้วพี่ทินตามหาผมทำไมเหรอครับ" ต้นมองพี่รหัสอย่างสงสัย
"อ้าว...ก็เราเป็นน้องรหัสของพี่ไง พี่รหัสก็ต้องคอยดูแลน้องรหัสสิครับ ว่าแต่ว่า...เย็นนี้ไปหาอะไรกินกันหน่อยไหม จะได้รู้จักกันมากขึ้น"
"เอ่อ..."
"ไม่ได้ไปไหนไม่ใช่เหรอ...หรือว่ารีบ" ทินเอียงคอถาม
"ไม่รีบครับ แต่..."
"งั้นก็ดีเลย ไปหาอะไรกินกันดีกว่า พี่อยากรู้จักต้นมากขึ้น เห็นใครๆ ก็พูดถึงต้นอยู่บ่อยๆ ว่าเป็นคนน่ารัก ใครๆ เขาก็ถามพี่ว่าต้นเป็นยังไงบ้าง แต่พี่ก็ไม่รู้จะตอบยังไง เพิ่งคุยกับต้นไม่กี่ครั้งเอง คุยทีก็แป๊บเดียว"
ต้นคงก็ไม่กล้าปฏิเสธหรอก ยังไงต้นกับพี่รหัสก็ต้องเจอกันไปอีกหลายปี แต่ต้นไม่ค่อยอยากไปกินข้าวข้างนอกบ่อยๆ เพราะเปลืองเงิน ต้องรบกวนพ่อกับแม่โดยไม่จำเป็นอีก
"เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง ไปเถอะ ไม่ต้องกลัวเรื่องนั้นหรอก เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่งที่บ้าน" ทินคะยั้นคะยอเหมือนรู้ทันว่าต้นคิดอะไร
"ก็...ได้ครับ" ต้นตกลงเมื่อได้ยินอย่างนั้น
ทินพาต้นมาที่ร้านอาหารในห้างชื่อดังแห่งหนึ่งของจังหวัดเชียงใหม่ ในระหว่างที่ทินสั่งอาหาร ต้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะโทรไปบอกสนว่าไม่ต้องรอกินข้าว แต่ปรากฎว่าแบ็ตเตอรี่หมดเกลี้ยงเลย นึกแล้วก็โมโหตัวเองที่เมื่อวานตอนเย็นลืมชาร์จ เมื่อเช้าตอนไปเรียนก็รีบจนลืมดูว่าแบตเตอรี่เหลืออยู่แค่ไหน
"อ้าวต้น สั่งอาหารเลย ไม่ต้องเกรงใจ" ทินบอกเมื่อเห็นต้นยังนั่งนิ่งอยู่
"ครับพี่"
ต้นหยิบเมนูอาหารมาดู สักพักก็เลือกอาหารจานเดียวไปหนึ่งอย่าง ไม่อยากกินเยอะเพราะเกรงใจคนเลี้ยง อีกอย่าง ถ้ากินน้อยๆ เสร็จไวๆ ก็จะได้กลับไปกินกับสนที่บ้านพักได้ต่อ อย่างนี้สนคงไม่โกรธมาก แต่ในใจก็กังวลว่าสนจะเป็นห่วง ยิ่งติดต่อไม่ได้อย่างนี้ยิ่งแล้วใหญ่
"เป็นอะไรหรือเปล่าต้น หน้าซีดๆ ไม่อยากมากับพี่เหรอ" ทินถามเมื่อเห็นต้นยังนั่งเงียบและมีท่าทางเหมือนกังวล
"เปล่าครับพี่ พอดี...เกรงใจพี่น่ะครับ" ต้นยิ้มแหยๆ
"ไม่ต้องเกรงใจหรอก เป็นหน้าที่ของพี่ที่จะต้องดูแลน้องรหัสรู้เปล่า แค่นี้เอง ไว้วันหลังต้นเลี้ยงพี่คืนก็ได้"
"ครับ" ต้นตอบสั้นๆ
"ดีแล้ว อ้อ...ต้นมาจากนครปฐม อำเภอกำแพงแสนใช่ไหม"
"ครับ"
"พี่เคยไปเที่ยวที่ ม. เกษตรกำแพงแสนด้วยนะ ไปถ่ายรูปกับดอกชมพูพันทิพย์ พอดีตอนนั้นกลับมาจากไปเที่ยวที่กาญจน์ก็เลยแวะ สวยดีนะ ต้นเคยไปที่นั่นไหม"
"ยังเลยครับพี่ เห็นเขาบอกอยู่เหมือนกันว่าสวย แต่ผมอยู่ไกลจากตรงนั้นหน่อย เลยไม่ได้ไป"
"อ้อ...ต้องลองไปดูนะ ช่วงประมาณมีนา-เมษามันจะออกดอกเยอะ เหมือนซากุระเลย ไปถ่ายรูปกับแฟนมันจะได้บรรยากาศเหมือนไปเที่ยวญี่ปุ่นเลย" ทินพูดพลางขำเล็กน้อย
"อ๋อครับ ตอนนั้นพี่ไปกับแฟนเหรอครับ"
"อืม...ใช่ แต่ว่า...ตอนนี้เลิกกันแล้วล่ะ อ้อ พี่มีรูปแฟนเก่าพี่ด้วย เดี๋ยวให้ดู" ทินบอกแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ค้นหารูปในมือถือสักพักก็ส่งให้ต้นดู
ต้นรู้สึกแปลกใจว่าทำไมพี่รหัสถึงอยากให้ดูรูปแฟนเก่า แต่ช่างเถอะ อยากให้ดูต้นก็ไม่มีปัญหาหรอก พอดูแล้วต้นก็สงสัยจนต้องขมวดคิ้ว
"คนไหนเหรอครับ"
ที่ถามอย่างนั้นเพราะว่าในรูปมีผู้ชายสองคน มีฉากหลังเป็นแนวต้นชมพูพันทิพย์ที่ออกดอกสีชมพูบานสะพรั่ง แต่ไม่เห็นมีแฟนของทินอยู่เลย สงสัยทินจะให้ดูผิดรูป
"ก็คนที่ยืนข้างๆ พี่ไง แปลกเหรอ...สมัยนี้ธรรมดาจะตาย" ทินเอียงคอสงสัยที่ต้นไม่ประสีประสาเรื่องนี้
"หมายถึง...แฟนพี่เป็น...เป็นผู้ชายเหรอครับ" ต้นถามอย่างไม่แน่ใจ
"ใช่... รู้จักกันตอนเรียนปีหนึ่ง แต่ว่า...เขาไปมีแฟนใหม่แล้วล่ะ พี่ก็เลยอกหัก" ทินทำหน้าเศร้า
"อ๋อ...ครับ แสดงว่าเพิ่งเลิกกันเหรอครับ"
ท่าทางที่ไม่ประสีประสาของต้นทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก
ทินพยักหน้า "แล้วต้นล่ะ มีแฟนหรือยัง"
คำถามนี้อีกแล้ว ต้นเบื่อที่จะตอบเสียจริงๆ แต่อย่างว่าแหละนะ ในวัยอย่างนี้เรื่องที่จะถามกันก็คงไม่พ้นเรื่องความรัก ไม่ถามวันนี้ พรุ่งนี้ก็ต้องถาม
"ยังครับ" ต้นส่ายหน้า
ทินทำหน้าสงสัย "จริงเหรอ...พี่ว่าต้นหน้าตาดีใช้ได้เลยนะ ไม่มีสาวๆ มาชอบบ้างเหรอ ถ้าพี่เป็นสาวๆ นะ พี่ต้องชอบต้นแน่ๆ เลย"
ทินพูดทีเล่นทีจริง
"ก็...มีบ้างครับ แต่ยังไม่ได้ชอบใครเป็นพิเศษ"
คำตอบเดิมที่ต้นใช้บ่อยๆ เพราะไม่รู้ว่าจะตอบให้ดีกว่านี้ได้ยังไง อาหารมาเสิร์ฟแล้ว ทินจึงหยุดชวนต้นคุยไปสักพัก ทำให้ต้นค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อย เวลาพูดเรื่องนี้ทีไรต้นมักจะกลัวเสมอ กลัวว่าถามไปถามมาแล้วจะเจอเรื่องที่ต้นไม่กล้าบอก จวนตัวมากเข้าต้นก็อาจจะต้องพูดเลี่ยงหรือโกหก ต้นไม่ชอบทำอย่างนั้นเลย
ว่าแต่...ทินชวนต้นมากินข้าวเพียงเพราะอยากจะทำความรู้จักกันมากขึ้น หรือมีอะไรอย่างอื่นอีกหรือเปล่านะ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
บรรยากาศการกินข้าวเย็นในบ้านวันนี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยดีนัก สนไม่ยอมกินข้าว คอยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรอยู่หลายครั้งด้วยสีหน้าที่ดูค่อนข้างเครียด
"เอ...ทำไมต้นปิดเครื่อง" สนบ่นพึมพำเบาๆ กับตัวเอง
"เฮ้ยสน ถ้าโทรไม่ติดมึงก็ไม่ต้องโทรก็ได้ ต้นมันโตแล้ว เดี๋ยวมันก็กลับมาเองแหละน่า มันไม่ใช่คนเหลวไหลซะหน่อย"
นิกเตือนเมื่อเห็นสนกดโทรศัพท์โทรหาต้นอยู่หลายรอบ ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน ตอนแรกนิกกับปั้นจั่นก็นั่งรอต้นด้วย แต่สุดท้ายก็ทนหิวไม่ไหวเลยกินก่อน
"ต้นไม่เคยปิดโทรศัพท์เลยนะเว้ย แล้วพวกมึงไม่เห็นเลยเหรอว่าต้นไปไหน" สนยังคงคาใจอยู่ที่นิกกับปั้นจั่นไม่เห็นต้นเลย
นิกกับปั้นจั่นส่ายหน้า
"ไม่เห็นจริงๆ ว่ะ ไม่รู้ว่าเดินออกไปตั้งแต่ตอนไหน คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง มึงไม่ต้องคิดมากหรอก ต้นมันไม่เคยเหลวไหลมึงก็รู้ดีนี่ รู้จักมันมากกว่าพวกกูสองคนอีก มึงไม่เชื่อใจเพื่อนมึงเหรอวะ"
ปั้นจั่นพยายามปลอบใจ จริงๆ นิกกับปั้นจั่นก็กังวลอยู่บ้าง บางทีต้นอาจจะมีธุระบางอย่างที่สำคัญต้องทำแล้วไม่สะดวกให้ติดต่อตอนนี้ก็ได้
สนยังคงหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ ดูเหมือนที่นิกกับปั้นจั่นพูดจะไม่ได้ช่วยทำให้คลายกังวลไปได้เลย ถ้ามีธุระอื่นที่สำคัญต้นจะบอกทุกครั้ง ไม่เคยต้องปล่อยให้เป็นห่วงแบบนี้
"โทรศัพท์มันอาจจะแบ็ตหมดก็ได้ กินข้าวเหอะสน เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอก"
นิกเตือนอีกครั้งพลางมองไปที่จานข้าวของสนที่ยังไม่พร่องไปเลยแม้แต่น้อย
"พวกมึงสองคนกินไปเหอะ กูจะรอต้น มึงรู้ไหมว่าพ่อกับแม่ต้นเขาอุตส่าห์ฝากฝังให้กูช่วยดูแลต้นให้ดี ติดต่อไม่ได้แบบนี้กูก็ต้องเป็นห่วงสิวะ"
สนยังคงยืนกราน แล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรอีก พอไม่ติดก็วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะที่ใช้เป็นทั้งโต๊ะนั่งคุยกันและกินข้าวไปด้วย
นิกกับปั้นจั่นมองแล้วก็เกิดความสงสัย ทำไมสนถึงดูเป็นห่วงต้นและดูกระวนกระวายขนาดนี้ ตอนที่นิกกับปั้นจั่นไม่เจอกันก็ไม่เห็นเคยมีอาการอย่างนี้เลย
จนกระทั่งสองทุ่มกว่าๆ แสงไฟจากรถยนต์คันหนึ่งก็วูบวาบขึ้นแถวๆ ประตูหน้าบ้าน สักพักก็มีรถวิ่งเข้ามาจอด สนรีบลุกจากเก้าอี้แล้วเปิดประตูออกไปทันที พอเห็นต้นลงมาจากรถเก๋งยี่ห้อราคาแพงพร้อมผู้ชายคนหนึ่งก็ขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ สนหยุดยืนดู ไม่ได้เดินเข้าไปหาต้นตามปกติที่เคยทำ
ต้นกับทินเดินคู่กันมาอย่างไม่รีบร้อน สีหน้าของต้นดูเจื่อนๆ อย่างเห็นได้ชัด คงกลัวสนจะโกรธนั่นเอง
"ไปไหนมาน่ะต้น"
สนถามด้วยเสียงเข้มขรึมเมื่อต้นเดินเข้ามาใกล้ เมื่อสังเกตดีๆ ก็เห็นทินเอามือเกาะไหล่ต้นไว้อยู่ ตอนแรกก็แค่เป็นห่วงที่โทรหาเท่าไหร่ก็ไม่ติด แต่มือของทินที่เกาะไหล่ต้นอยู่ทำให้สนรู้สึกไม่พอใจมากทีเดียว ผู้ชายคนนี้เป็นใครถึงกล้าแตะเนื้อต้องตัวต้นอย่างนี้
ทินมองชายหนุ่มที่ยืนตรงหน้าอย่างแปลกใจในท่าทีของเขา น้ำเสียงและสีหน้าที่ถามดูเหมือนจะไม่พอใจอยู่ในที
ทินเอามือลงจากไหล่ต้นเมื่อรู้สึกได้ว่าสนมองที่มือเขาอยู่ แล้วก็ชี้แจงแทน
"พี่เป็นพี่รหัสของน้องต้นเอง ก็เลยพาน้องต้นไปกินอะไรด้วยกันซะหน่อย ทำความรู้จักกัน นี่ใช่สน...เพื่อนของต้นหรือเปล่า เห็นต้นพูดถึงบ่อยๆ"
เสียงบรรยากาศเงียบไปสักพัก คนถูกถามดูเหมือนไม่อยากตอบเท่าไหร่
"ครับ" สนตอบห้วนๆ
"บ้านน่าอยู่นะเนี่ย ค่าเช่าคงจะแพงน่าดูเลยนะต้น" ทินหันไปพูดกับต้นบ้าง
ต้นไม่ตอบคำถามของทินแต่กังวลว่าสนจะโกรธเรื่องที่ติดต่อไม่ได้มากกว่า
"พอดี...แบ็ตโทรศัพท์เราหมดน่ะ ก็เลยโทรบอกนายไม่ได้ เราขอ..."
ต้นพูดขอโทษไม่ทันจบสนก็หันหลังเดินเข้าบ้านไป เบี่ยงตัวหลบนิกกับปั้นจั่นที่มายืนมองดูที่ประตูบ้านแล้วก็เดินลิ่วขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง สนไม่ค่อยเข้าใจตัวเองนักที่รู้สึกไม่พอใจขนาดนี้ ภาพมือของพี่รหัสของต้นที่เกาะอยู่ที่ไหล่ต้นทำให้สนหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ก็พอรู้ตัวว่าแสดงกิริยาไม่ดีกับพี่รหัสของต้น แต่ความรู้สึกมันก็เกิดขึ้นไปแล้ว เกิดขึ้นเพียงชั่ววูบเดียวเสียด้วย แสดงออกไปแล้วก็ย้อนกลับมาไม่ได้
ทินรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่ไม่ค่อยดีเสียแล้ว คงจะอยู่นานไม่ได้
"อ้าว เราสองคนนั่นเอง" ทินหันไปทักนิกกับปั้นจั่นที่ยืนมองอยู่
"หวัดดีครับพี่" นิกกับปั้นจั่นทักทายเพื่อนรุ่นพี่แล้วก็เดินมาหาต้นกับทิน
"พาต้นไปเลี้ยงข้าวมาเหรอครับ" นิกถาม สังเกตเห็นสีหน้าต้นแล้วก็พอรู้ได้ว่าต้นคงรู้สึกไม่สบายใจที่เห็นสนโกรธ
"ครับ...พี่พาต้นมาส่งบ้านอย่างปลอดภัยละ ยังไงพี่ขอตัวกลับก่อนละกัน"
"ครับพี่ ขับรถดีๆ นะครับ" ปั้นจั่นบอกรุ่นพี่พลางยิ้ม
"ขอบคุณครับ พี่กลับก่อนนะต้น ไว้ค่อยคุยกันวันหลังนะ" ทินตบไหล่ต้นเบาๆ เป็นการให้กำลังใจ
"ครับพี่ ขอบคุณมากสำหรับอาหารเย็นแล้วก็...ขอบคุณที่มาส่งด้วยครับ" แม้จะยิ้มแต่สีหน้าของต้นก็ยังคงกังวลอยู่
ทินเดินกลับไปที่รถ สักพักก็ขับออกไปพร้อมกับโบกมือให้เพื่อนรุ่นน้องสามคนที่ยืนมองอยู่ พอรถวิ่งออกไปแล้วต้นก็เดินไปปิดประตูหน้าบ้าน พอเข้ามาในบ้านก็ได้เห็นว่าบนโต๊ะมีจานข้าวอยู่หนึ่งจานที่ยังไม่พร่องไป มีกับข้าวอยู่สองสามอย่าง ส่วนอีกสองจานที่มีร่องรอยการกินไปแล้วก็น่าจะเป็นของนิกกับปั้นจั่น เท่านี้ต้นก็พอรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
"มันเป็นห่วงมึงมากเลยนะเว้ย โทรแล้วโทรอีก กูบอกให้มันกินข้าวมันก็ไม่ยอมกิน จะรอมึงอย่างเดียว" นิกบอกพลางเดินมาตบไหล่ต้นเบาๆ
"ใจเย็นๆ นะเว้ย มันกำลังโกรธอยู่"
"ปกติ ถ้ามันงอนแบบนี้มึงทำไงวะต้น" ปั้นจั่นถามบ้าง
ต้นถอนหายใจอย่างหนักใจ "ไม่เคยเห็นสนโกรธขนาดนี้เลยว่ะ ทำไงดีวะ"
ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา ไม่เคยเห็นสนทำสีหน้าท่าทางอย่างนี้เลย แต่จะทำไงได้ ต้นผิดเองที่เลือกไปกินข้าวกับพี่รหัสโดยไม่บอกกล่าวใคร สนคงเป็นห่วงมากถึงได้โกรธขนาดนี้ ถ้าเป็นต้น รู้ว่าสนหายไปและติดต่อไม่ได้ก็คงรู้สึกเป็นห่วงไม่ต่างกัน
"ถ้ามึงไปขอโทษมันตอนนี้ จะดีไหมวะ หรือจะให้มันอารมณ์เย็นๆ ลงก่อน" นิกถาม
"ให้มันอารมณ์เย็นๆ ลงก่อนเหอะ ไปขอโทษมันตอนนี้เดี๋ยวมันต่อยเอา ดูหน้ามันสิ"
ปั้นจั่นว่า น่าแปลกที่พอสนออกมาเห็นต้นกับพี่รหัส หน้าตาก็บึ้งตึงราวกับไปโกรธใครมาสักสิบชาติ ต้นพยักหน้าเห็นด้วย แล้วก็เดินไปเก็บจานข้าวและกับข้าวที่วางอยู่บนโต๊ะไปไว้ในห้องครัว ส่วนนิกกับปั้นจั่นเก็บส่วนของตัวเองไปล้างทำความสะอาด
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ต้นขึ้นไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นก็เดินวนไปวนมาอยู่ในห้อง คิดแล้วคิดอีกว่าจะไปขอโทษสนตอนนี้เลยดีหรือเปล่า ไม่รู้ว่าสนจะอารมณ์เย็นลงบ้างหรือยัง ถ้าไปขอโทษ จะขอโทษยังไงดี สนโกรธขนาดนี้ต้นก็ทำตัวไม่ถูก ไม่เคยเห็นสนทำตาดุอย่างนี้มาก่อนเลย
ในขณะที่กำลังคิดว่าจะเอายังไงอยู่นั้น เสียงเคาะประตูห้องก็ดึงขึ้น ต้นรีบเดินไปเปิดทันที
"สน"
ต้นอุทานด้วยความตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าสนยืนอยู่หน้าประตูห้องในชุดนักศึกษาเหมือนเดิม ตอนนี้ต้นยังเตรียมตัวไม่พร้อมเลยว่าจะคุยกับสนยังไงดี
"ทีหลังนายอย่าทำอย่างนี้อีกนะต้น รู้ไหมว่าเราเป็นห่วง เราไม่ได้ห้ามไม่ให้นายไปไหนนะ แค่นายบอกเราหน่อยเท่านั้นเอง"
น้ำเสียงของสนดูอ่อนลงไป สีหน้าท่าทางก็ดูอ่อนลงเช่นกัน แสดงว่าเริ่มอารมณ์เย็นลงพอสมควรแล้ว
ต้นพยักหน้า "เราขอโทษ ต่อไป...เราจะไม่ทำอย่างนี้อีก"
ต้นพยายามจะยิ้มให้เพื่อนแต่ก็ไม่กล้ เพราะไม่รู้ว่าสนหายโกรธดีแล้วหรือยัง
"จะยิ้มก็ยิ้มสิ" สนบอกอย่างรู้ทัน แล้วก็ฉีกยิ้มกว้างเป็นคนแรกพร้อมกับขำเล็กน้อย
ต้นเห็นแล้วก็ยิ้มตาม รู้สึกดีใจเสียยิ่งกว่าถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งเสียอีก ไม่นึกว่าสนจะหายโกรธเร็วขนาดนี้ ขนาดว่าเป็นเพื่อนกันมาตั้งก็นานก็ยังมีบางอย่างที่ต้นยังไม่รู้จักเพื่อนดีพอ เหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ทำให้ต้นได้เห็นสนอีกคนหนึ่งที่ต้นยังไม่เคยเห็นมาก่อน
"ขอโทษที่ทำให้นายกลัวนะ"
สนพูดพลางเอามือไปลูบผมต้นเบาๆ รอยยิ้มที่อบอุ่น สัมผัสที่อ่อนโยนทำให้ต้นรู้ว่าสนคนเดิมกลับมาแล้ว แต่อีกด้านหนึ่งต้นก็ยิ่งรู้สึกหวั่นไหวมากขึ้น
"อ้อ...ฝากขอโทษพี่รหัสของนายด้วยนะ เมื่อกี้เรา...หงุดหงิดไปหน่อย"
ภาพมือของพี่รหัสโผล่มาในห้วงความคิดอีกแล้ว ทำไมสนถึงรู้สึกค้างคาใจกับสิ่งที่เพิ่งเห็นมากขนาดนี้ หรือจะเป็นเพราะสนิทกับต้นมากกว่าใครในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ก็เลยอาจจะรู้สึกหวงเวลาที่เห็นคนอื่นมาทำตัวสนิทกับต้น ที่สำคัญ มันทำให้สนกลัวสูญเสียความเป็นที่หนึ่งจากต้นไปนั่นเอง
"ไปกินข้าวกันดีไหม เราเก็บกับข้าวไว้ในครัวให้แล้ว"
ต้นถามหยั่งเชิงด้วยสีหน้าไม่มั่นใจ ตอนนี้ต้นยังไม่ถึงกับอิ่มมาก พอจะกินข้าวเป็นเพื่อนกับสนได้อยู่ สนพยักหน้าตกลง แล้วก็พากันเดินลงมากินข้าวด้วยกันข้างล่างเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"พี่รหัสของนายเขาพาไปไหนเหรอ" สนถามขึ้นในขณะที่กินข้าวไปสักพัก
ต้นเงยหน้าจากการกินข้าวแล้วก็ทำท่านึก "อืม...ห้างอะไรสักอย่างนี่แหละ ไม่ไกลจากมหาลัยเท่าไหร่ เอ...ชื่อห้างอะไรนะ เราลืมดูชื่อน่ะ"
"ไม่เป็นไร เราไม่อยากรู้ชื่อมันหรอก ว่าแต่...แล้วนายสนิทกับพี่เขาหรือเปล่า"
ต้นเอียงคอสงสัยเพราะรู้สึกสะดุดใจกับคำถามและท่าทางของสน
"ก็...ยังไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ แต่ต่อไปก็คงสนิทมากขึ้นแหละ พี่เขาเป็นคนน่ารักนะ ใจดี แล้วก็เก่งมากๆ ด้วย เทอมที่แล้วพี่เขาสอบได้เกรดสี่เกือบทุกวิชาแน่ะ" ต้นเล่าไปยิ้มไป
"นายคงจะชอบพี่เขามากเลยนะต้น"
ในขณะที่พูด ภาพมือของพี่รหัสก็แว่บเข้ามาในความคิดอีกแล้ว ถ้าไม่สนิทกันก็คงไม่ทำแบบนั้น ก็อย่างว่าแหละนะ ต้นกับพี่คนนั้นเป็นพี่รหัสกับน้องรหัสกัน ก็ต้องสนิทกันเป็นธรรมดา ทำไมสนจะต้องคิดมากขนาดนั้น จะว่าไปสนก็ไม่เห็นสนิทกับพี่รหัสของตัวเองอย่างนี้เลย แทบจะไม่ค่อยได้เจอกันด้วยซ้ำ
"อืม...พี่เขาก็ดีนะ แต่..."
"แต่อะไรเหรอ" สนเลิกคิ้ว หยุดมองอย่างตั้งใจฟัง
"ไม่มีอะไรหรอก"
ต้นรีบบอกปัด กำลังคิดถึงเรื่องที่ทินมีแฟนเป็นผู้ชายนั่นแหละ ตอนที่กินข้าวเย็นด้วยกันต้นก็รู้สึกเหมือนทินคอยขาย "ขนมจีบ" อยู่กลายๆ ถึงจะไม่เคยมีแฟนทั้งผู้ชายและผู้หญิงมาก่อนต้นก็พอเดาได้
"แน่นะ มีอะไรหรือเปล่าต้น นายเห็นเราเป็นเพื่อนหรือเปล่า มีอะไรนายก็บอกเราดิ หรือว่า...นายไม่ไว้ใจเรา"
ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้สนใช้ไม้ตายนี้ แต่ก็รู้สึกได้ว่าสิ่งที่ต้นยังไม่ยอมบอกมีอะไรบางอย่างที่น่าสนใจ
"บอกเราได้หรือเปล่าต้น" สนคะยั้นคะยอ
"คือ..."
ต้นทำท่าครุ่นคิด จริงๆ ก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายหรอกถ้าจะบอกสนไป ดูเหมือนพี่รหัสของต้นก็ไม่ได้คิดจะปิดบังเรื่องนี้อยู่แล้ว ออกจะเปิดเผยอย่างภาคภูมิใจด้วยซ้ำว่า "ชอบผู้ชาย"
"พี่เขามีแฟนเป็นผู้ชายน่ะ" ต้นตัดสินใจบอกไปในที่สุด
สนทำสีหน้าแปลกใจระคนตกใจ นึกไม่ถึงว่าผู้ชายที่เพิ่งเจอเมื่อสักครู่นี้จะเป็นอย่างนั้นไปได้ ถ้าไม่บอกก็คงไม่รู้แน่ๆ เลย
"แล้ว...."
สนเริ่มสงสัยว่าไม่น่าจะมีอะไรแค่นี้แน่นอน ดูจากท่าทางของต้นก็พอเดาออก
"อืม...ยังไงดีล่ะ"
ต้นยังคงไม่แน่ใจว่าจะพูดดีไหม แต่เห็นสนรอฟังแล้วก็ยิ่งรู้สึกกดดัน
"ไม่รู้ว่าพี่เขากำลัง....เอ่อ...ไม่รู้ว่าพี่เขากำลังจีบเราอยู่หรือเปล่าน่ะสิ"
ต้นบอกแล้วก็ทำหน้าแหยๆ
"อะไรนะ จีบนายเหรอ!?"
TBC
ขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลา 1 วินาทีบวกเป็ดเป็นกำลังใจให้ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอนนะครับ สร้างสรรค์ชุมชนแห่งการแลกเปลี่ยนแบ่งปัน
-
+เป็ด ขอแปะไว้ก่อนน้า
-
รอให้ถึงตอนในทู้ที่แล้ว
อยากรู้จริงๆว่าต้นจะทำไรต่อ เพราะมันหน่วงมากกกกกกกก
-
สนจ๊ะ~ ที่สนกำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้มันมากเกินกว่าคำว่า 'เพื่อน' ที่เขาเป็นกันไปมากโขแล้วค่า :o10:
-
คอมจะเปียกเพราะน้ำตานี่แหละ เฮ้อ...
-
แวะมาให้กำลังใจคนเขียนก่อนค่ะ
เดี๋ยวจะค่อยๆตามอ่านนะ ^^
//จะเศร้าไหมอ่ะ T_T
-
สนหวงต้นออกนอกหน้า
แต่ไม่ยักจะเห็นต้นเคยหวงสนเลยแฮะ
-
ยังคงรอ
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 08: ความลับไม่มีในโลก
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
หลังจากที่นอนคิดเรื่องของต้นกับพี่รหัสมาหลายคืน สนก็ตัดสินใจแล้วว่าจะต้องทำอะไรสักอย่าง คงปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่ได้หรอก ถ้าเกิดทินจีบต้นจริงๆ แล้วที่บ้านต้นรู้เข้าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่โตอย่างแน่นอน พ่อกับแม่ต้นไม่ยอมแน่ๆ โดยเฉพาะพ่อของต้น สนไม่อยากให้ต้นมีปัญหากับครอบครัวเรื่องนี้
หลังกินข้าวกลางวัน สนจึงขอตัวเพื่อนๆ แล้วก็ตรงดิ่งมาที่คณะของต้นทันทีเพื่อที่จะไปคุยกับทิน คิดแล้วก็แปลกใจ ไม่รู้ว่าโชคชะตาเล่นตลกอะไรต้นถึงต้องมีพี่รหัสเป็นเกย์
"ใช่สนหรือเปล่า" สนหยุดชะงักแล้วก็มองไปที่เจ้าของเสียงที่เดินตามมาจากด้านหลัง ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเพิ่งเดินสวนกันเมื่อกี้
"ใช่ เรา...เคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า" สนถามอย่างไม่แน่ใจ นึกไม่ออกว่าเคยเจอหญิงสาวคนนี้ที่ไหน
"อ๋อ...เราชื่อเจนี่นะ เป็นเพื่อนต้น" เสียงหวานใสตอบมาพลางหัวเราะที่เห็นสนทำหน้างงๆ
"อ๋อ..." สนพยักหน้าช้าๆ พอจะจำได้ว่าเป็นสาวที่นิกกับปั้นจั่นเคยบอกว่ามาแอบชอบต้นอยู่สักพักแน่เลย
"ต้นเขาพูดถึงสนบ่อยๆ น่ะ เราเคยเจอสนครั้งนึงที่ห้างก็เลยจำได้ แล้วนี่จะไปไหน มาหาต้นเหรอ"
"เปล่า มีธุระแถวนี้นิดหน่อย"
สนบอกแล้วก็เพ่งพินิศดูหญิงสาวตรงหน้า เธอดูเป็นหญิงสาวที่น่ารักไม่น้อยเลย ผมตรงยาวสลวยประบ่า แก้มบุ๋มนิดๆ ริมฝีปากได้รูป ใบหน้าเรียวสวย แต่งหน้าบ้างแค่ดูพอไม่ให้จืดชืดเกินไป นี่ถ้าเกิดว่าเจนี่ชอบต้นจริงๆ สนจะรีบเชียร์เลยล่ะ พ่อกับแม่ของต้นต้องชอบแน่ๆ ถ้าจะมีลูกสะใภ้หน้าตาน่ารักอย่างนี้
"ที่คณะเราเหรอ"
สนพยักหน้า "พอดี...เรามีคนรู้จักที่คณะนี้"
"ใครเหรอ ฮั่นแน่...หรือว่า...มาจีบสาวที่คณะนี้หรือเปล่า" เจนี่ทำท่าทางล้อเลียนแต่สนก็ยังดูเฉยๆ
"เปล่า" สนทำท่าครุ่นคิดอยู่สักพัก
"อืม...เจนี่...รู้จักพี่รหัสของต้นไหม"
เจนี่พยักหน้า "รู้จักสิ ช่วงนี้เห็นมาหาต้นบ่อยๆ เลย เนี่ยก็เพิ่งชวนต้นออกไปกินข้าวข้างนอก ยังไม่กลับเข้ามาเลย"
เจนี่บอกด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเซ็งๆ
"จริงเหรอ" สนเริ่มมีสีหน้ากังวล
"อืม...แล้วเจนี่รู้เรื่องที่พี่เขาเป็น...เอ่อ..." สนไม่แน่ใจว่าจะพูดดีไหม
"เป็นอะไร" เจนี่สงสัยแต่สักพักก็นึกได้
"อ๋อ...เป็นเกย์น่ะเหรอ ใช่...ที่คณะใครๆ ก็รู้ทั้งนั้นแหละ ทำไมเหรอ"
สนเม้มริมฝีปากครุ่นคิด ในเมื่อใครๆ ในคณะต่างก็รู้เรื่องนี้กันแล้ว แสดงว่าทินคงไม่ได้ปิดบังสถานะทางเพศของตัวเองอย่างแน่นอน ถ้าอย่างนั้นสนก็คงไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อม
"เขา...กำลังจีบต้นอยู่ใช่ไหม"
เจนี่ทำท่าครุ่นคิด เธอเองก็เริ่มเห็นเค้าว่ามันจะเป็นอย่างที่สนสงสัยอยู่จริงๆ นั่นแหละ
"อืม...เหมือนจะอย่างงั้นนะ...พี่เค้าเพิ่งเลิกกับแฟนคนก่อนไปไม่นาน จริงด้วยสิ สงสัยพี่เขากำลังจะจีบต้นอยู่แน่ๆ เลย สองสามวันนี้เจนี่เห็นพี่ทินมาหาต้นบ่อยมาก มาทุกวันเลย"
ได้ฟังแล้วสนก็ยิ่งตกใจ ไม่ได้การแล้วล่ะ ปล่อยไว้อย่างนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว
"สนถามเรื่องนี้ทำไม...ไม่อยากให้พี่ทินเขาจีบต้นงั้นเหรอ"
สนพยักหน้ายอมรับแต่โดยดี "ต้นเขาไม่ได้เป็นแบบนั้นนะเจนี่ เกิดที่บ้านต้นรู้ ต้นจะแย่เอาได้"
เจนี่พยักหน้าเข้าใจ ก็แน่อยู่แล้วล่ะ อยู่ดีๆ ลูกชายมีแฟนเป็นผู้ชายขึ้นมาพ่อแม่ที่ไหนก็คงรับไม่ได้
"ที่เรามาที่นี่ ก็จะมาคุยกับพี่รหัสของต้นเรื่องนี้นี่แหละ"
"อ้อ..." เจนี่พยักหน้าช้าๆ
"สนดูเป็นห่วงต้นจังเลยนะ มิน่าล่ะต้นถึงพูดถึงอยู่บ่อยๆ อ้อ...แต่ว่าตอนนี้พี่เขาไม่อยู่น่ะ เพิ่งออกไปกับต้นตอนเที่ยงนั่นแหละ ไม่รู้เหมือนกันว่าไปไหน"
พูดถึงตรงนี้เจนี่ก็หน้าม่อยไปเล็กน้อย เธอเองก็แอบชอบต้นอยู่มาเป็นเดือนๆ แล้ว แต่ต้นก็ดูไม่มีทีท่าว่าจะตอบสนองหรือรับรู้ใดๆ เลย แถมตอนนี้ยังมีเกย์มาชอบอีก ผู้หญิงอย่างเธอจะสู้เกย์ได้หรือเปล่านะ
"อืม..." สนทำท่าครุ่นคิด
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราจะรออยู่ที่นี่สักพักละกัน อ้อ...เจนี่จะมีธุระจะไปไหนไหม"
"ใช่ๆ เจนี่นัดเพื่อนไว้ สงสัยต้องไปแล้วแหละ อ้อ...พี่ทินเขาอยู่ตึกห้านะ ไปแล้ว"
เจนี่ยิ้ม โบกมือลาไหวๆ แล้วก็รีบเดินไป
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ทินกลับมาถึงคณะก็ได้รู้จากเพื่อนๆ ว่ามีคนมารอพบอยู่ ตอนนี้มารออยู่ตรงทางเดินเชื่อมระหว่างอาคารของคณะแล้ว ทินดูจะแปลกใจไม่น้อย แต่ก็ลงมาหาคนที่อยากพบแต่โดยดี พอทินเห็นว่าใครมารออยู่ก็ขมวดคิ้ว เพื่อนของต้นนั่นเอง น้องคนนี้มีอะไรนะถึงต้องมาหาทินถึงที่นี่
"อ้าวสน รอนานไหม" ทินถามเมื่อเดินมาถึงตัว
สนหันมามอง ปล่อยมือที่กอดอกลงเพื่อไม่ให้ดูเป็นการเสียมารยาทมากเกินไป "ไม่นานครับ"
"ขอโทษที พอดีพี่เพิ่งไปกินข้าวข้างนอกกับต้นมา มีอะไรหรือเปล่าถึงได้มาหาพี่ถึงนี่"
"ครับ" สนตอบไปทันที สีหน้าดูจริงจังมากขึ้น
"พี่จีบเพื่อนผมเหรอ" สนไม่รอช้าเพราะรู้ว่าคงไม่มีประโยชน์ที่จะอ้อมค้อม อีกอย่างสนต้องรีบกลับไปเรียนรอบบ่ายด้วย
ทินขมวดคิ้วเป็นรอบที่สอง แล้วก็พยักหน้ายอมรับ "ใช่...สนมีปัญหาอะไรหรือเปล่าล่ะ"
ในระหว่างนั้นมีคนเดินผ่านมาสองสามคนพอดี สนรอจังหวะให้คนเดินผ่านไปก่อนแล้วจึงพูด
"ผมขอนะครับพี่ พี่อย่าจีบต้นเลย ต้นเขาไม่ได้เป็นแบบนั้นนะครับ"
เสียงเข้มขรึมนั้นทำให้ทินรู้สึกถึงความจริงจังในสิ่งที่สนพูดมากทีเดียว
"แล้วสนรู้ได้ไง รู้ได้ไงว่าต้นไม่ได้เป็นแบบนั้น"
ทินถามอย่างเอือมระอา เบื่อมากที่ต้องเจอคนที่มีทัศนคติไม่ดีกับเกย์อย่างสน ทินเจอคนอย่างนี้มาหลายคนแล้วตั้งแต่เปิดตัวว่าเป็นเกย์
สนอึ้งไปเล็กน้อย "ทำไมผมจะไม่รู้ล่ะครับ ก็ผมเป็นเพื่อนกับเขามาตั้งแต่เด็กๆ"
"รู้จริงหรือเปล่า" ทินสวนกลับเกือบจะทันที
"ว่าไง คิดว่าตัวเองรู้จริงหรือเปล่า" ทินย้ำเมื่อเห็นว่าคนถูกถามยังไม่ยอมตอบ
สนชักเริ่มไม่พอใจที่ถูกถามย้ำถึงสองรอบ "ผมรู้ก็แล้วกันครับ"
สนทำสีหน้าบอกให้รู้ว่าเขามั่นใจ "ยังไงก็แล้วแต่ ผมไม่อยากให้พี่จีบต้น ถ้าเกิดที่บ้านต้นรู้เรื่องนี้เข้า ต้นจะลำบากนะครับ พี่อย่าหาเรื่องให้ต้นเลย"
"ถ้าสนไม่บอก ถ้าต้นไม่บอก ที่บ้านต้นก็ไม่รู้หรอก หรือว่าสนจะบอกล่ะ"
สนชะงักเป็นรอบที่สาม เถียงกับใครไม่เถียงมาเถียงกับทิน
"แต่..." สนไม่รู้จะเถียงยังไงดี
"เอาอย่างงี้ละกัน พี่บอกสนตอนนี้ไม่ได้หรอกว่าต้นเป็นหรือไม่เป็น แต่ถ้าพี่พิสูจน์ได้ว่าต้นเป็น พี่ขอจีบต้นละกันนะ แล้วอีกอย่าง ถ้าต้นเป็นจริงๆ ยังไงที่บ้านเค้าก็ต้องรู้ ไม่รู้วันนี้ วันหลังก็ต้องรู้ ปิดไม่ได้หรอก พี่ยังปิดที่บ้านไม่ได้เลย แล้วพี่ก็ไม่เห็นประโยชน์ว่าทำไมเราจะต้องปิดบังตัวตนที่แท้จริงของตัวเองด้วย ไม่เห็นจะมีความสุขเลย สนไม่อยากให้ต้นเขามีความสุขกับชีวิตของเค้าเหรอ"
สนเงียบไปอีก
"พี่ก็ไม่รู้ว่าทำไมพี่จะต้องขออนุญาตสนนะ เพราะพี่ไม่ได้จีบสน" ทินย้ำตรงประโยคท้ายอย่างชัดถ้อยชัดคำ
"แล้วจริงๆ สนก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะอนุญาตให้ต้นชอบหรือไม่ชอบใคร พี่คิดว่าสนคงเข้าใจนะว่าต้นก็มีชีวิตของเค้าเอง" ทินเว้นจังหวะไว้เพื่อให้สนคิดตาม
"ตกลงนะ ถ้าเกิดต้นเป็นแบบพี่ เราจะอนุญาตให้พี่จีบต้นได้ใช่ไหม"
สงสัยสนจะคิดผิดแล้วล่ะที่มาคุยกับทิน ที่วางแผนเอาไว้เสียดิบดีก็ไม่เป็นไปอย่างที่คิดไว้เลย แทนที่จะเป็นฝ่ายกดดันให้ทินเลิกยุ่งกับต้น กลับกลายเป็นว่าตอนนี้ทินกลับกดดันให้สนยอมรับเรื่องที่ทินจะขอจีบต้นเสียอย่างนั้น
"เงียบอย่างนี้พี่ถือว่าสนเห็นด้วยละกันนะ อ้อ" ทินเหมือนเพิ่งนึกได้
"สนแน่ใจนะว่าที่มาพูดอย่างนี้กับพี่เพราะเรื่องครอบครัวต้น ไม่ใช่เพราะสนหึงเพื่อนใช่ไหม"
คราวนี้สนถึงกับอึ้งหนักกว่าเดิม มองหน้าทินด้วยความรู้สึกที่ยากจะบอก ทำไมสนต้องหึงต้นด้วยล่ะ พี่คนนี้คงบ้าไปแล้ว แต่จะว่าไป...ภาพที่ทินจับไหล่ของต้นก็รบกวนจิตใจสนมากทีเดียว หวงล่ะมั้ง คงไม่ใช่หึงหรอก สนคิดในใจ
ทินเห็นสนอึ้งแล้วก็แค่นเสียงหัวเราะ "พี่ต้องไปเรียนแล้ว ไว้วันหลังค่อยคุยกัน เดี๋ยวพี่เข้าเรียนไม่ทัน"
ทินบอกแล้วก็รีบเดินจากไปโดยไม่สนใจจะฟังว่าสนจะพูดอะไรต่อ สนระบายลมหายใจอย่างไม่สบอารมณ์นักที่เป็นฝ่ายถูกไล่ซะจนมุม แต่สิ่งที่ทินพูดก็ทำให้สนต้องคิดหนัก
"แล้วต้นเป็นอย่างนั้นหรือเปล่า"
สนส่ายศีรษะเร็วๆ เพื่อสลัดความคิดบ้าๆ นั้นออกไป ต้นไม่มีทางเป็นอย่างนั้นหรอก ไม่มีทางอย่างแน่นอน แต่สนล่ะ สนหึงต้นหรือเปล่า?
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ยามเช้าช่วงเดือนกรกฎาคมอากาศค่อนข้างเย็นสบายเพราะมักจะมีฝนตกบ่อยๆ เมื่อคืนนี้ฝนก็ตกเช่นกัน ตอนเช้าสนามหญ้าหน้าบ้านและต้นไม้ที่ปลูกไว้จึงเปียกชื้น แต่แสงแดดสดใสยามเช้าก็ได้แผดเผาให้หยดน้ำตามต้นไม้ใบหญ้าค่อยๆ ระเหยขึ้นไปจนเกือบแห้งสนิท เมฆฝนที่มืดครึ้มเมื่อวานตอนเย็นหายไปหมดแล้ว แสงแดดจึงส่องเต็มที่ แต่ฟ้าคงเปิดโล่งอย่างนี้ได้ไม่นาน พอเริ่มคล้อยบ่ายเมฆฝนก็คงกลับมาตั้งเค้าอย่างรู้หน้าที่เหมือนเดิม
นิกลงมาสตาร์ทรถรอเพื่อนๆ อยู่ก่อนแล้ว ไม่นานนักสามหนุ่มที่เหลือก็เดินแกมวิ่งรีบตามมาขึ้นรถ ปั้นจั่นนั่งข้างหน้ากับนิก ต้นนั่งฝั่งซ้ายและสนนั่งฝั่งขวาด้านหลัง เป็นตำแหน่งที่นั่งที่ลงตัวอย่างนี้มาระยะหนึ่งแล้วและคาดว่าจะเป็นอย่างนี้ต่อไป วันไหนที่มีเรียนในเวลาเดียวกันหรือใกล้เคียงกัน สี่หนุ่มมักจะไปด้วยกันอย่างนี้เสมอ
วันนี้ต้นตื่นช้ากว่าเวลาที่กำหนดไว้ไปหน่อย เพราะชอบตั้งนาฬิกาปลุกช้ากว่าเวลาที่อยากจะตื่นไปห้านาทีอยู่บ่อยๆ แต่บางทีมันก็ทำให้ต้นทำกิจวัตรประจำวันช้าไปจนเกือบไม่ทันเพื่อนอย่างไม่น่าเชื่อ
วันนี้ก็เช่นกัน ต้นยังใส่กระดุมตรงแขนเสื้อไม่เรียบร้อยเลยแต่ก็ต้องรีบวิ่งลงมาเสียก่อนเพราะไม่อยากให้เพื่อนรอนาน ตั้งใจว่าจะทำให้เรียบร้อยในรถนี่แหละ พอเข้ามานั่งยังไม่ทันได้ทำอะไร เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
พอเห็นชื่อคนที่โทรมาต้นรีบรับด้วยท่าทางดีใจ เพื่อนสนิทอีกคนสมัยเรียนประถมและมัธยมของต้นนั่นเอง กำลังนึกถึงอยู่พอดีก็โทรมาหา ต้นไม่รู้เลยว่าโทรศัพท์ของเพื่อนเก่าคนนี้นี่แหละที่จะเปลี่ยนชีวิตต้นไปตลอดกาล
"ว่าไงวะซีล มึงสบายดีหรือเปล่าวะ" ต้นถามอย่างดีใจ สนได้ยินชื่อซีลก็หันมามองอย่างสนใจ จำเพื่อนคนนี้ของต้นได้เป็นอย่างดีเพราะเป็นเพื่อนที่ต้นสนิทที่สุดรองจากสนนั่นเอง
"สบายดีต้น แล้วมึงล่ะ สบายดีไหม ไม่ได้เจอกันนานเลย คิดถึงว่ะ แล้วนี่มึงทำอะไรอยู่" น้ำเสียงของซีลฟังดูดีใจไม่แพ้กัน
"กูสบายดี ตอนนี้กำลังจะไปเรียน" พูดจบแล้วต้นก็เอาโทรศัพท์มาหนีบไว้ที่คอแล้วก็จัดการใส่กระดุมแขนเสื้อไปด้วย
"อ๋อ...เออ แล้วไอ้สนเป็นไงมั่ง มันสบายดีไหม"
"สบายดี ช่วงนี้ยังเรียนไม่ค่อยหนักเท่าไหร่ ก็เลยยังไม่ค่อยมีอะไร"
นิกเริ่มขับรถออกไปแล้ว ทำให้การคุยโทรศัพท์ไปติดกระดุมแขนเสื้อไปของต้นยากขึ้นอีกนิดหน่อย
"เออๆ ดีแล้ว ได้ยินว่าพวกมึงสบายดีกูก็ดีใจ แต่กูก็เริ่มเรียนหนักนิดหน่อยว่ะ อ้อ ว่าแต่มึงสองคนนี่จะไม่ยอมห่างกันเลยหรือไงวะ ต้องเรียนที่เดียวกันตลอดเลย แล้วเป็นไงล่ะ มึงได้บอกมันหรือยังเรื่องนั้น"
ซีลถามอย่างนั้นเพราะไม่รู้ว่าสนนั่งอยู่ใกล้ๆ กับต้นในรถคันเดียวกันอยู่ ถ้ารู้ก็คงไม่ถามอย่างแน่นอน
"เรื่องอะไรวะ อ้าวเฮ้ย"
ต้นอุทานเมื่อโทรศัพท์ที่หนีบไว้ที่คอเบาๆ บังเอิญหล่นจากคอแล้วตกไปที่พื้นรถ น่าจะเป็นเพราะว่าเมื่อกี้รถเพิ่งวิ่งข้ามหลังเต่าที่ทำไว้บนทางเดินรถในบ้านเพื่อกันไม่ให้รถวิ่งเร็วเกินไปนั่นเอง พอพื้นรถยกสูงขึ้นและยวบลงตามความสูงของหลังเต่า ต้นจึงเสียการทรงตัวเล็กน้อย โทรศัพท์ที่คอก็เลยหล่นลงไป ต้นรีบหยิบขึ้นมาอย่างรวดเร็วเพราะกลัวโทรศัพท์จะเสียหาย แต่เจ้ากรรม จังหวะนั้นนิ้วของต้นดันเผลอไปสัมผัสถูกปุ่มเปิดลำโพงเสียงโดยไม่ตั้งใจ
ทุกคนที่นั่งอยู่ในรถจึงได้ยินประโยคนี้ที่ซีลพูดตอบกลับมาโดยไม่คาดฝัน
"...ก็เรื่องที่มึงแอบรักสนไง ยังไม่ได้..."
ต้นใจหายวาบ รีบกดปุ่มตัดสายไปอย่างรวดเร็ว รถที่วิ่งอยู่ไม่เร็วนักหยุดเบรกกะทันหันก่อนที่มันกำลังจะถึงประตูรั้วบ้าน ทุกคนหันมามองต้นเป็นตาเดียวกันด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าตกใจและช็อก โดยเฉพาะสนที่ดูจะช็อกมากกว่าใครๆ
สนมองหน้าต้นราวกับจะไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองเพิ่งได้ยิน พอพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้นก็พอจะเข้าใจได้ไม่ยากว่าสิ่งที่ซีลพูดเมื่อกี้มีเค้าโครงความเป็นจริงไม่น้อย ถ้าซีลเองก็รู้ แปลว่าเรื่องนี้ต้องเกิดขึ้นมานานพอสมควรแล้ว ทำไมสนถึงไม่เคยเอะใจเรื่องนี้เลย
เริ่มจากตอนนั้นที่สนทำงานประดิษฐ์ให้ต้น สนสังเกตว่าต้นคอยมองดูด้วยแววตาที่แสดงความรู้สึกบางอย่างที่สนไม่เข้าใจ เวลาสนเล่นฟุตบอลตอนเย็นๆ ต้นจะเอาน้ำมาให้อยู่บ่อยๆ จนเพื่อนๆ แซวกันใหญ่ ตอนที่สนมีแฟน ต้นก็มักจะหลบหน้าหลบตาไม่ค่อยยอมพูดจาด้วย
ที่สำคัญ ต้นไม่เคยมีแฟนเลย เรื่องนี้ก็น่าจะทำให้สนสงสัยได้ตั้งนานแล้ว แต่สนไม่เคยแม้แต่จะคิด คิดแค่ว่าต้นก็คือเพื่อนคนหนึ่งมาตลอด ถึงจะเป็นเพื่อนที่สนิทมากกว่าเพื่อนทั่วไปก็เถอะ แต่ก็ไม่เคยคิดเลยว่าต้นจะคิดเลยเถิดไปถึงขั้นนั้น
"หมายความว่าไงต้น"
สนถามด้วยน้ำเสียงที่สั่น กำมือแน่น จ้องหน้าต้นโดยไม่ยอมละสายตา
ในที่สุดความลับที่ต้นพยายามปิดบังไว้ตลอดมาก็ถูกเปิดเผยขึ้นมาอย่างไม่คาดฝัน หัวใจของต้นแทบสลายเมื่อเห็นสายตาที่สนมองมา เพื่อนที่เคยวิ่งเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ อยู่ดีๆ วันหนึ่งคนที่เคยเป็นเพื่อนรักก็กลับกลายเป็นรักเพื่อน เป็นใครก็คงช็อกเหมือนอย่างที่สนเป็นตอนนี้
"ที่ซีลพูดจริงใช่ไหมต้น" สนถามอีก
"ใจเย็นๆ กันนะเว้ย อย่าเพิ่งวู่วาม คุยกันดีๆ"
หลังจากที่ตกใจอยู่สักพักนิกก็นึกขึ้นมาได้ จึงต้องรีบเตือนเพื่อนสองคนที่กำลังจ้องหน้ากันใหญ่
"นายเป็นเกย์เหรอต้น" สนถามด้วยเสียงที่ดังขึ้นอีกเล็กน้อย
ริมฝีปากต้นสั่นระริก น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว ซีลพยายามโทรกลับมาอีกสองสามครั้ง ต้นก็กดตัดสายทิ้งทุกครั้งจนซีลเลิกโทรไปเอง ต้นพยักหน้ายอมรับแต่โดยดี ถึงตอนนี้แล้วก็คงไม่สามารถปิดบังได้อีกต่อไป อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ทุกคนที่ได้รับรู้คำตอบของต้นต่างก็ตกตะลึงกันไปตามๆ กัน
"แล้วนาย...ชอบเราด้วยใช่ไหม"
ริมฝีปากของสนยังคงสั่นระริก สิ่งที่เพิ่งรับรู้ตอนนี้มันช่างน่าตกใจจนแทบจะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้เลย ต้นเงียบ ไม่กล้าตอบ ได้แต่ก้มหน้า ไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับเพื่อนที่รอคอยคำตอบอยู่
"เราถามว่านายชอบเราใช่ไหมต้น"
สนถามเสียงดังจนต้นถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ
ต้นมองเพื่อนด้วยความรู้สึกผิดหวัง สนไม่เคยเสียงดังกับต้นอย่างนี้เลย ถ้าดังกว่านี้อีกหน่อยก็จะกลายเป็นตะคอกไปแล้ว
"ใช่...นายรับไม่ได้ใช่ไหม รับไม่ได้ใช่ไหมที่เราเป็นอย่างงี้" ต้นเสียงดังกลับไปบ้าง
สนเงียบ ทุกอย่างในรถเงียบไปหมด ได้ยินแต่เสียงเครื่องยนตร์ที่ดังอยู่เบาๆ คำถามของต้นทำให้สนอึ้งไปอย่างมาก สนรับไม่ได้หรือเปล่าที่เพื่อนเป็นอย่างนี้ ตอนนี้สนไม่สามารถคิดหาเหตุผลได้เลยว่าทำไมความรู้สึกอย่างนี้ถึงเกิดขึ้น รู้แค่ว่าตกใจเสียจนทำอะไรไม่ถูก
ต้นเปิดประตูรถลงไปแล้วก็วิ่งกลับเข้าไปในบ้านโดยไม่ฟังเสียงเรียกของใคร
"เฮ้ยต้นไปไหน" ปั้นจั่นร้องถามพลางมองตามเพื่อนที่วิ่งหนีไป
ต้นตรงดิ่งขึ้นไปบนห้องของตัวเอง แล้วก็ค่อยๆ นั่งชันเข่าลงข้างเตียงอย่างช้าๆ ก้มหน้าซบลงกับเข่าทั้งสองข้างของตัวเองพร้อมกับร้องไห้อย่างหนักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ต้นไม่เคยเสียใจมากขนาดนี้เลย ต่อให้สนไม่รักตอบก็ไม่เสียใจขนาดนี้
นิกกับปั้นจั่นตั้งสติได้ก็รีบดับเครื่องยนต์รถ วิ่งตามต้นขึ้นมาจนถึงหน้าห้องแล้วก็รีบเคาะประตูทันที
"ต้นเปิดประตูหน่อย ต้นเปิดประตู"
สองหนุ่มช่วยกันเคาะเรียกเท่าไหร่ต้นก็ไม่ยอมเปิดประตูให้ เมื่อเอาหูแนบประตูก็ได้ยินแต่เสียงร้องไห้ปานจะขาดใจของต้นดังมาจากข้างใน
"เฮ้ยต้น เปิดประตูหน่อย เปิดประตูหน่อยสิวะ พวกกูเป็นห่วงมึงนะเว้ยต้น เปิดประตู"
สองหนุ่มช่วยกันเคาะและเรียกอีกแต่ก็ไม่เป็นผล
"ไม่ต้องห่วงกูหรอก ฝากลาป่วยให้กูด้วยสักสามสี่วัน" ต้นพยายามตะโกนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ขาดห้วงเป็นช่วงๆ
นิกกับปั้นจั่นมองหน้ากัน ไม่รู้ว่าควรจะปล่อยต้นไว้ในห้องคนเดียวในสภาพอารมณ์อย่างนี้ดีหรือเปล่า
"มึงอย่าคิดสั้นนะเว้ยต้น มึงรับปากพวกกูก่อน ไม่งั้นพวกกูจะไม่ไป"
นิกคิดได้แล้วก็รีบบอกไป
"พวกมึงไม่ต้องห่วงหรอก กูขออยู่คนเดียวก่อน"
ต้นตะโกนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น
"กูสงสารต้นว่ะไอ้นิก"
ปั้นจั่นพูดพลางทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้ นิกส่ายศีรษะอย่างเหนื่อยใจ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นมาได้ รู้อย่างนี้แล้วนิกก็ไม่แปลกใจเลยสักนิดว่าทำไมต้นถึงดูรักสนมากจนน่าผิดสังเกต ที่สำคัญ สองคนนี้มีความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนที่ดูแปลกกว่าเพื่อนทั่วๆ ไปด้วย
นิกเองก็รู้สึกสงสารต้นจับจิตจับใจไม่แพ้กัน แต่ต้นคงไม่ยอมฟังหรอกในเวลานี้
"ไปเถอะจั่น ต้นมันคงอยากอยู่คนเดียว ให้มันอยู่คนเดียวก่อนเหอะ มันไม่คงไม่คิดสั้นหรอก ต้นมันเป็นคนรักษาสัญญา"
ถึงจะบอกไปอย่างนั้นแต่นิกก็ดูกังวลมากทีเดียว ตอนนี้ต้นเสียใจมาก โอกาสที่จะทำอะไรผิดพลาดก็มีสูง แต่ถ้าต้นรับปากก็ต้องเชื่อใจ แล้วนิกกับปั้นจั่นก็เดินลงมาข้างล่าง พอมาถึงรถก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อสนหายไป พอวิ่งออกไปดูหน้าบ้านทั้งซ้ายและขวาก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
สองหนุ่มได้แต่มองหน้ากัน ส่ายหน้าแล้วก็ถอนหายใจ นั่นก็เสียใจ นี่ก็เสียใจ ไม่รู้จะช่วยแต่ละคนยังไงแล้ว ตอนนี้ทั้งต้นและสนคงช็อกกับเรื่องนี้อย่างมาก ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะพูดคุยกันตอนนี้ คงต้องรอให้สงบสติอารมณ์กันทั้งสองฝ่ายเสียก่อน
"กูว่าเราต้องหาทางช่วยสองคนนี้ให้ดีๆ แล้วล่ะนิก ไม่งั้นนะ...กูว่ามันเลิกคบกันแน่ๆ เลยว่ะ"
นิกพยักหน้าเห็นด้วยกับเพื่อน ความสัมพันธ์ของต้นกับสนมาถึงจุดที่เปราะบางมาก ถ้าตัดสินใจผิดพลาดโอกาสที่จะพังก็มีสูง[/size]
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ในที่สุดสนก็ตัดสินใจกลับมาที่บ้านพักในตอนเที่ยงเพราะเรียนไม่รู้เรื่องเลยตลอดช่วงเช้า ไม่มีสติที่จะเรียนเลยก็ว่าได้เพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น
พอมาถึงบ้านแล้วสนก็ตรงดิ่งขึ้นไปที่ห้องของต้นทันที พอมายืนอยู่หน้าห้อง สนก็ลังเลว่าควรจะเคาะประตูดีหรือเปล่า แต่ไม่นานก็ตัดสินใจที่เคาะประตูไป ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ กลับมา เคาะไปสองสามครั้งก็ยังเหมือนเดิม สนจึงตัดสินใจถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปเอง แล้วก็ต้องแปลกใจที่ห้องของต้นไม่ได้ล็อกไว้
ต้นไม่อยู่ในห้องแล้ว สนเดินไปดูในห้องน้ำก็ไม่มีใครอยู่ สนกำลังจะหยิบโทรศัพท์มาโทรหาต้น โทรศัพท์ของสนเองก็ดังขึ้นเสียก่อน แม่ของต้นโทรมานั่นเอง เห็นแล้วสนก็ชักใจคอไม่ค่อยดี
"สวัสดีครับแม่เยา"
"สวัสดีจ้ะสน สนรู้ไหมลูกว่าต้นไปไหน แม่โทรหาเท่าไหร่ก็ไม่ติด ต้นอยู่แถวๆ นั้นหรือเปล่าลูก"
แม่ของต้นถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูกังวลเล็กน้อย
"ต้นไม่อยู่ตรงนี้ครับแม่เยา" สนนึกกลัวในใจ ถ้าเกิดว่าพ่อกับแม่ของต้นรู้ว่าสนกับต้นมีเรื่องกันคงไม่ดีแน่ๆ
"เหรอ...เอ...แล้วต้นไปไหนนะ โทรเท่าไหร่ก็ไม่ติด งั้น...แม่ฝากสนบอกต้นด้วยนะลูกว่าเดี๋ยวอีกสองวันจะให้พ่อไปโอนตังค์ให้"
แม้จะสงสัยแต่แม่ของต้นก็ไม่ได้คิดอะไรมาก บางทีต้นอาจจะเรียนอยู่ก็เลยปิดโทรศัพท์ไว้
"ครับแม่เยา ผมจะบอกต้นให้ครับ"
"ขอบใจมากจ้ะสน"
พอแม่ของต้นวางสายไปแล้วสนก็รีบโทรหาต้นทันที แต่ไม่ว่าจะโทรกี่ครั้งก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ
"หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...ตื๊ดๆๆๆ"
สนเริ่มใจคอไม่ดี ถึงจะตกใจแค่ไหนกับเรื่องเมื่อเช้า แต่ความรักและผูกพันก็มีอิทธิพลมากกว่า ที่สนตัดสินใจกลับมาที่บ้านก่อนเลิกเรียนก็เพราะเป็นห่วงต้นนั่นเอง ต้นไปไหน หรือว่าจะไปที่คณะ คิดได้แล้วสนก็รีบหยิบโทรศัพท์มาโทรหานิกทันที
"นิก...ต้นอยู่ที่คณะไหม" สนถามทันทีเมื่อนิกรับสาย
"มันเสียใจขนาดนั้นมึงยังคิดว่ามันจะมาเรียนได้อีกเหรอวะ แล้วมึงล่ะหายไปไหนมาเมื่อเช้า"
น้ำเสียงของนิกฟังดูเหมือนไม่ค่อยพอใจจนสนรู้สึกได้
"ไปคณะมา แล้ว....แล้วมึงได้คุยกับต้นมั่งไหม"
สนวกกลับมาที่เรื่องของต้นอีกครั้ง ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญมากไปกว่าเรื่องของต้นอีกแล้ว
"คุย"
นิกตอบสั้นๆ
"แล้วต้นอยู่ไหน"
"มึงเป็นห่วงมันด้วยเหรอวะสน เมื่อเช้ามันร้องไห้เสียใจจะเป็นจะตาย กูไม่เห็นมึงขึ้นมาดูมันเลย"
"..."
สนเงียบไป ไม่มีอะไรจะแก้ตัวหรืออธิบาย
"มันบอกว่า...มันจะไปอยู่กับเพื่อนที่ต่างจังหวัดสักสามสี่วันน่ะ แต่ไม่ต้องถามนะเว้ยว่าเพื่อนคนไหน จังหวัดไหน กูรู้แค่นี้แหละ ต้นบอกแค่นี้แล้วก็ไม่ให้กูถามมากกว่านี้ด้วย ตอนนี้มันก็ปิดเครื่องไปแล้ว"
"ไปต่างจังหวัดเหรอ" สนทวนคำตอบเบาๆ
"เออๆ แค่นี้ก่อนนะเว้ย ขอบใจมาก"
สนวางสายแล้วก็ครุ่นคิด
"ไปต่างจังหวัดเหรอ...จังหวัดไหนนะ..."
สนพึมพำ พยายามนึกว่าต้นน่าจะไปจังหวัดไหนได้บ้างก็นึกไม่ออก หรือว่าต้นจะไปหาเพื่อนคนไหนสักคน แต่สนก็ไม่รู้เลยว่าเพื่อนสมัยมัธยมของต้นอยู่ที่ไหนกันบ้าง รู้แค่ว่าซีลอยู่กรุงเทพเท่านั้น แล้วอย่างนี้ สนจะไปตามหาต้นที่ไหนล่ะ อีกอย่าง ต้นก็ไม่เคยเดินทางไกลคนเดียวเลย เกิดไปหลงทางขึ้นมาจะทำยังไง สนชักเป็นห่วงแล้วสิ
สนมองไปที่หัวเตียงของต้น รูปถ่ายใบนั้นยังคงอยู่ รูปของต้นกับสนที่ทะเลบางแสน รอยยิ้มของเพื่อนรักสองคนที่กอดคอกันอยู่บ่งบอกถึงความรักความผูกพันที่ทั้งสองคนมีต่อกันได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าใครที่ได้มาเห็นรูปนี้ก็จะเข้าใจทันทีว่าสองคนนี้เป็นเพื่อนรักกันมากแค่ไหน
สนเดินไปหยิบรูปนั้นมาดูใกล้ๆ ภาพในความทรงจำค่อยๆ ไหลพรั่งพรูเข้ามาในความคิด ภาพแล้ว ภาพเล่า น้ำตาของสนค่อยๆ ไหลลงมาและไหลลงมา สนจะทำยังไงดี ตอนนี้สนกลัวเหลือเกินว่าครั้งนี้จะต้องเสียเพื่อนรักไป ต่อให้ต้นกลับมาก็อาจจะรู้สึกต่อกันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว โดยเฉพาะเมื่อสนรู้ว่าต้นมีความรู้สึกพิเศษให้กับตัวสนเอง
แม้จะไม่รู้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้จะคลี่คลายไปอย่างไร สนก็ได้แต่หวังว่ามิตรภาพของเพื่อนที่แสนรักตลอดเก้าปีที่ผ่านมาคงจะไม่จบลงไปอย่างน่าเศร้าอย่างนี้!?
TBC
ขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลา 1 วินาทีบวกเป็ดเป็นกำลังใจให้ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอนนะครับ สร้างสรรค์ชุมชนแห่งการแลกเปลี่ยนแบ่งปัน
-
ใช่แล้ว ความลับไม่มีในโลก ไม่วันนี้วันไหนวันหนึ่ง สนก็ต้องรู้ว่าต้นคิดอะไร :เฮ้อ: อ่านตอนนี้ทีไรนึกเคืองสนไม่หายที่ไปพูดเรื่องต้นกับพี่ทิน เข้าใจนะว่าสนห่วงต้น รักต้น และสนไม่รู้เหมือนที่พี่ทินรู้ แต่ก็ควรมีหัวคิดสักนิดว่าเราควรหรือไม่ควร เอาเถอะสนยังเด็กและไม่เคยเจอประสบกับเรื่องนี้มาก่อน อาจจะเคยเห็นคนไกลตัว แต่พอมารู้ว่าคนใกล้ตัวที่เป็นเพื่อนรัก มาโดนผู้ชายจีบก็เลยรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ รักและห่วงเพื่อน และยิ่งมารู้ว่า เพื่อนสนิทที่แสนดีคิดเกินเลยกับตน ยิ่งไปกันใหญ่ มันเกินจะตั้งรับทัน ย่อมต้องเจ็บปวดกันในตอนนี้ ทุกอย่างต้องใช้เวลา คนเขียนสื่อได้ดีนะกับความอึดอัดใจ สับสน ของทั้งสองคน อ่านในนิยายมันดูง่ายนะ แต่ชีวิตจริงนี่กว่าจะผ่านไปได้คงนานเลยล่ะ หรือดีไม่ดี เลิกคบกันไปเลยก็มี เราไม่ชอบนะคนแบบนี้ ทำไมเราไม่มองถึงความเป็นเพื่อนที่มีให้กันมาก่อน และยิ่งเป็นเพื่อนแบบต้นแล้วด้วย ยิ่งไม่น่าเลิกคบ อินจัด :mew6:
-
ส่งกำลังใจให้ต้นสนรัวรัว :mew1:
-
สนคงทั้งตกใจ และสับสน
เพราะสนคงไม่ตัดเพื่อนหรอก
แต่อย่างว่า จะให้ไปสนิทใจเหมือนเดิม
ูก็ดูจะเป็นไปได้ยากเหมือนกัน สงสารทั้งคู่เลย
-
ต้องรอจนกว่าสนจะไม่เหลือใครถึงจะกลับมาหาต้นงั้นหรือ??
-
สงสารน้องต้นจังเลยค่ะ T^T' ป่านนี้จะหนีไปพักใจกับเพื่อนคนไหนน้อ~ จะใช่ซีลหรือเปล่าคะเนี่ย? เราว่าความลับถูกเปิดเผยออกมาตอนนี้ก็ดีเหมือนกันนะคะ เพราะอย่างน้อยๆ น้องต้นก็ไม่ต้องปิดบังความรู้สึกของตัวเองอีกต่อไป และไม่ว่าคำตอบของสนจะเป็นแบบไหน เราว่ามันก็ช่วยสร้างความเข้มแข็งให้กับจิตใจของน้องต้นมากโขเลยล่ะ อีกอย่างเคลียร์ให้ชัดๆ กันไปข้างก็ดีค่ะ น้องต้นจะได้เปิดใจรับใครคนอื่นเข้ามาพิจารณาดูบ้าง (ในกรณี..ถ้าหากสนปฏิเสธน้องต้นนะค้า ><) แล้วทั้งคู่จะได้ใช้คำว่า 'เพื่อน' ได้อย่างสนิทใจกันเสียที อีกอย่างตอนนี้เราว่าสนก็กำลังสับสนในตัวเองหนักพอตัวอยู่เหมือนกันนะคะน่ะ เฮ้อ~ ตัดสินใจกันดีๆ นะคะเด็กๆ :กอด1:
-
ช่วงรับความจริงก็
เป็นอย่างนี้แหละ
แต่ยังไงก็ต้องรับ
ให้ได้ :hao5:
-
ตามเข้ามาให้กำลังใจเล็กน้อย ตอนที่ 8 แล้ว ปริ่มค่ะ อยากให้ถึงตอนล่าสุดที่เคยลงไว้ไวๆ อยากกินมาม่าแล้วอ่ะตัวววว :ling1:
-
อ่า น่าเห็นใจคุณน้องต้น
ความลับมาเผยเอาตอนมีคนอื่นๆ อยู่ด้วย
ยังดีที่นิกกับจั่น เข้าใจ ไม่รังเกียจ
-
หวังว่าเมื่อต้นกลับมาจะเข้มแข็งขึ้น และสนคงรู้ว่าตัวเองต้องทำไง
-
สงสารน้องต้นจัง แต่ก็ดีแล้วที่สนรู้ตั้งแต่ตอนนี้ต้นจะได้ไม่ต้องปิดบังต่อไป
ยังดีที่ปั้นจั่นกับนิกยังเข้าใจ และยังเป็นเพื่อนที่ดีให้ต้นได้พึ่ง
-
:เฮ้อ:
รอตอนต่อไปจ้า :pig4:
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 09: สามทางเลือกของสน
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
ทุ่งนาเขียวขจีที่แลเห็นอยู่ไกลๆ ช่วยให้บรรยากาศสองข้างทางขบวนรถไฟที่กำลังแล่นผ่านไปดูสดชื่นและมีชีวิตชีวามากขึ้น แม้ว่าตะวันจะใกล้ตกดินแล้วแต่ก็พอมองเห็นความเขียวขจีอยู่ทุกหนแห่งได้ชัดเจนอยู่ หลังจากที่วิ่งผ่านช่วงป่าเขาในแถบภาคเหนือตอนบนมาสู่ภาคเหนือตอนล่าง พื้นที่โล่งๆ กว้างๆ ที่มองเห็นได้ไกลสุดลูกหูลูกตาก็มีให้เห็นมากขึ้น แต่ดูเหมือนเจ้าของร่างที่นั่งอยู่ในโบกี้ที่โดดเดี่ยวเดียวดายจะไม่ได้รับรู้ถึงความสวยงามใดๆ ที่ปรากฎขึ้นแก่สายตาเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนและกำลังจะไปไหน
หลังจากที่มองเหม่ออยู่นาน ต้นก็ค่อยๆ หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า เพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้บอกพ่อกับแม่เลย ป่านนี้ท่านทั้งสองคนอาจเป็นห่วงที่โทรติดต่อต้นไม่ได้ ต้นกดปุ่มเปิดเครื่อง เมื่อโทรศัพท์พร้อมแล้วก็กดโทรหาแม่
"แม่ครับ ต้นจะไปทำกิจกรรมที่ต่างจังหวัดซักสี่ห้าวันนะครับแม่" ต้นกรอกเสียงลงไปเมื่อแม่รับสาย พยายามปรับเสียงไม่ให้ฟังดูอ่อนล้ามากเกินไป
"เหรอลูก แล้วนี่บอกสนหรือยังล่ะ เมื่อตอนเที่ยงๆ แม่คุยกับสน เห็นสนบอกว่ายังไม่เจอต้นเลย สนเขารู้ใช่ไหมลูกว่าต้นไม่อยู่"
ได้ยินชื่อเพื่อนรักแล้วต้นก็เกิดความรู้สึกแสลงใจ
"รู้แล้วครับแม่" ต้นเสียงเบาลง "ถ้าแม่ติดต่อต้นไม่ได้ แม่ไม่ต้องห่วงต้นนะครับ เดี๋ยวต้นจะโทรกลับเอง"
"อ้อ...กิจกรรมเยอะจนไม่มีเวลาเลยเหรอลูก แล้วนี่ต้นจะไปทำกิจกรรมที่จังหวัดไหนล่ะ กำลังเดินทางอยู่หรือเปล่า"
"อยู่บนรถไฟครับแม่ พรุ่งนี้เช้าคงถึง ต้นจะไปใกล้ๆ กรุงเทพ ตรงไหนต้นก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่ค่อยรู้จักแถวนั้นเท่าไหร่ครับ"
"อ้อ" แม่ต้นก็ขำเล็กน้อย "ไว้ต้นไปทำงานที่กรุงเทพก็จะรู้เอง อ้อ...เดี๋ยวอีกสองวันพ่อจะไปโอนตังค์ให้นะลูก ตอนนี้ต้นมีเงินพอใช้อยู่ใช่ไหม"
"พอครับแม่ ขอบคุณพ่อกับแม่มากนะครับ" แล้วต้นก็รีบวางสายไปก่อนที่จะเผลอร้องไห้ให้แม่ได้ยิน ในยามที่รู้สึกเศร้าๆ แบบนี้ ถ้ามีพ่อกับแม่มาอยู่ใกล้ๆ คงจะดีไม่น้อยเลย
ก่อนที่ต้นจะปิดเครื่องก็เห็นมิสคอลจากสนหลายครั้ง มีข้อความด้วย แต่ต้นก็ไม่ได้เปิดอ่าน เขาปิดเครื่องแล้วก็นั่งเหม่ออย่างเดิม แล้วก็เผลอหลับไปจนถึงเช้าโดยไม่ได้กินอะไรแม้แต่คำเดียว
ซีลขับรถมารับต้นที่สถานีหัวลำโพงตั้งแต่เช้า จากนั้นก็พาต้นไปที่ที่พักของซีลที่อยู่รังสิตอีกที ตอนแรกซีลบอกให้ต้นลงสถานีที่จังหวัดปทุมธานีเพราะไม่ไกลจากที่พักนัก แต่ต้นไม่แน่ใจว่าตัวเองจะมีสติมากพอที่จะรับรู้ได้ว่าสถานีไหนเป็นสถานีไหนหรือเปล่า ถ้าไม่ดูให้ดีก็จะหลงทางได้ จึงบอกซีลว่าจะขอลงที่สถานีปลายทางที่กรุงเทพ จะได้ไม่ต้องคอยกังวลเพราะผู้โดยสารที่เหลือทั้งหมดต้องลงสถานีปลายทางอยู่แล้ว
วันนี้ซีลยอมขาดเรียนหนึ่งวันเพื่อมาดูแลเพื่อนที่มาเยี่ยมเยียนโดยไม่คาดฝันเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ต้นมาหาถึงที่ซีลก็ดีใจแล้ว แม้จะรู้สึกแปลกใจอยู่บ้างที่อยู่ดีๆ ต้นก็ขอมาพักด้วยหลายวัน
ต้นมาถึงที่พักของซีลตอนสายๆ ที่บ้านของซีลมีฐานะค่อนข้างดีซึลจึงไม่ได้พักหอพักนักศึกษาเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ แต่ซีลก็เลือกที่พักที่อยู่ใกล้ๆ กับมหาวิทยาลัยที่เรียนอยู่ จะได้ไม่ต้องใช้เวลาเดินทางมาก
"นั่งก่อนต้น"
ซีลบอกให้ต้นนั่งลงบนเตียงแล้วก็เขาก็ช่วยเอากระเป๋าเสื้อผ้าของต้นไปวางไว้ตรงตู้เสื้อผ้า ก่อนจะเดินกลับมานั่งลงข้างๆ ต้นแลดูอิดโรยมากทีเดียว สายตาดูเหม่อลอยเหมือนคิดอะไรบางอย่างตลอดเวลา
"บอกได้หรือยังต้นว่ามึงมีปัญหาอะไรหรือเปล่า กูไม่คิดว่ามึงจะคิดถึงกูจนทนไม่ไหวขนาดนี้หรอก คุยกันอยู่แหม็บๆ เมื่อวาน วันนี้มาหากูละ มีอะไรก็บอกนะเว้ย ถ้ากูช่วยได้กูก็จะช่วย" ซีลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ต้นพยักหน้าเป็นเชิงยอมรับ แล้วก็เล่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานตอนเช้าให้ซีลฟัง ฟังจบแล้วซีลก็อึ้งไปและรู้สึกผิดมากทีเดียว ไม่คิดว่าสิ่งที่เขาพูดจะทำให้เกิดเรื่องขึ้นมาได้
"กูขอโทษจริงๆ ว่ะต้น กูไม่น่าเลย..." ซีลอดโทษตัวเองไม่ได้ที่เป็นสาเหตุให้เกิดเรื่องนี้ ถ้ารู้เสียก่อนก็คงไม่พูดอย่างแน่นอน เพราะความไม่ระวังถึงต้องทำให้เพื่อนเดือดร้อน
"มึงไม่ผิดหรอกซีล อย่าโทษตัวเองเลย กูไม่โทษมึงหรอก ไม่เกี่ยวกับมึง จริงๆ...ความลับมันไม่มีในโลกหรอก ถ้าไม่รู้ตอนนี้ ต่อไปก็ต้องรู้" ต้นบอกไปอย่างที่ใจคิด เขาไม่เคยคิดจะโทษซีล ไม่อยากให้ซีลต้องรู้สึกผิด มันเป็นแค่อุบัติเหตุที่ไม่มีใครตั้งใจจะให้เกิดขึ้น
ซีลถอนหายใจ "ถึงอย่างนั้นก็เหอะ กูก็รู้สึกผิดอยู่ดีว่ะต้น เอาเป็นว่ากูเสียใจว่ะต้นที่กูปากไม่ดีทำให้มึงต้องเดือดร้อน เฮ้อ..." ซีลถอนหายใจยาวอีก เห็นหน้าเศร้าๆ ของต้นแล้วซีลก็ได้แต่สงสารเพื่อน "แต่กูไม่อยากเชื่อเลยว่าไอ้สนมันจะรับไม่ได้ ทำไมมันเป็นคนแบบนี้วะ มึงดีกับมันขนาดไหน รักมันมากขนาดไหน มันไม่เคยมองเห็นเลยเหรอวะ"
ต้นเงียบไป เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าเขาไม่อยากฟังให้เจ็บช้ำใจอีก
"ขอโทษเว้ยต้น เออๆ กูจะไม่พูดถึงมันละ มึงกินอะไรหน่อยไหม เดี๋ยวกูไปหาซื้ออะไรแถวนี้มาให้มึงกิน ดูท่าทางมึงจะยังไม่ได้กินอะไรมาเลย ดูดิ หน้าซีดหน้าเซียวไปหมด กินข้าวก่อนละกันนะ กูก็ยังไม่ได้กินเหมือนกัน จะได้กินด้วยกัน"
ต้นพยักหน้าน้อยๆ เป็นเชิงตอบรับ ถึงจะไม่อยากกินก็คงต้องกินบ้าง ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวจะมาป่วยให้เดือดร้อนเพื่อนอีก มาอาศัยเพื่อนอยู่แล้วต้นก็ไม่อยากให้เพื่อนเดือดร้อนมากเกินไป ต้นหยิบกระเป๋าสตางค์มาแล้วก็หยิบธนบัตรหนึ่งร้อยบาทส่งให้ซีลหนึ่งใบ
"ไม่เป็นไร มื้อแรกถือว่ากูเลี้ยงละกัน เพื่อนมาหาทั้งที แค่นี้กูเลี้ยงได้ มื้อต่อไปมึงค่อยออก อ้อ... เดี๋ยวมึงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายตัวก่อน ห้องน้ำอยู่ตรงนั้นน่ะ เดี๋ยวกูมา จะเอาอะไรเป็นพิเศษไหม"
ต้นเก็บเงินใส่กระเป๋าไว้ตามเดิมเมื่อซีลไม่ยอมรับ "ซื้อมาเหอะ อะไรก็ได้ ขอบใจมากนะเพื่อน"
"เออ ไม่เป็นไร เพื่อนกันขอกันกินมากกว่านี้" ว่าแล้วซีลก็ลุกขึ้น เดินออกไปจากห้อง
ต้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จซีลก็กลับมาพอดี ตอนนี้ต้นค่อยแลดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย ต้นเห็นซีลถือถุงอาหารมาก็รีบเข้าไปช่วยเทอาหารใส่จาน เขาไม่ชอบที่จะมาอยู่เฉยๆ เป็นภาระของเพื่อน
"มีผัดนี้ด้วยเหรอ"
ต้นถามในขณะที่แกะผัดผักรวมที่มีบร็อคโคลี่และดอกกะหล่ำสีขาวรวมอยู่ด้วยใส่จาน สงสัยซีลจะจำไม่ได้ว่าต้นไม่ชอบกิน แต่คนที่จำได้และรู้ดีที่สุดก็คือคนที่เพิ่งมีเรื่องกับต้นเมื่อวานนั่นแหละ ต้นไม่ชอบกินผักที่คล้ายๆ ดอกกะหล่ำเพราะไม่ชอบกลิ่นมัน ยิ่งบร็อคโคลี่ยิ่งไม่ชอบใหญ่ แต่ถึงจะรู้ว่าต้นไม่ชอบกิน สนก็มักจะคะยั้นคะยอให้ต้นกินบ่อยๆ ด้วยเหตุผลที่ว่า "ถ้าไม่กินผักเดี๋ยวเป็นมะเร็งนะ" ความจริงต้นก็พอกินได้ แต่ต้นแค่ไม่ชอบผักบางชนิดเท่านั้นเอง
"เออว่ะ กูลืมไปว่ามึงไม่ชอบกิน งั้นมึงกินไก่ทอดกับต้มจืดละกันนะ เดี๋ยวผัดผักกูกินเอง" ซีลทำสีหน้ารู้สึกผิดที่ดันจำไม่ได้ว่าต้นไม่ชอบกินอะไรบ้าง
"เออไม่เป็นไรหรอก กูพอกินได้อยู่ เดี๋ยวจะกินทุกอย่างที่มึงซื้อมานั่นแหละ กูแค่อยากรู้ว่ามึงจำได้หรือเปล่าว่ากูไม่ชอบกินอะไร แต่กูรู้ว่ามึง...กินได้ทุกอย่าง" ต้นพูดแล้วก็ขำเบาๆ ดูเหมือนต้นจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างเมื่ออยู่ในบรรยากาศใหม่
"อ้อ แหะๆ คนเรามันก็มีลืมกันบ้าง" ซีลยิ้มอายๆ "อ้อ...มึงกินข้าวเสร็จแล้วจะนอนพักสักหน่อยก็ได้นะ เดี๋ยวบ่ายๆ กูจะพามึงไปเที่ยว อยู่ในห้องนานๆ ไม่ดีหรอก ไปเปิดหูเปิดตาจะได้สดชื่น ว่าแต่มึงอยากไปไหนเป็นพิเศษไหม"
"ดรีมเวิร์ล" ต้นรีบบอกทันที เขาอยากไปเล่นเครื่องเล่นที่มันผาดโผนปลดปล่อยอารมณ์บ้าง คงจะดีไม่น้อยเลย ตอนเด็กๆ เคยมาเล่นครั้งหนึ่ง ยังติดใจอยู่จนทุกวันนี้
"ได้ๆ อยู่ใกล้ๆ แถวนี้เอง เดี๋ยวกูพาไป" ซีลบอกพลางยิ้ม
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ทินรู้สึกหงุดหงิดมากทีเดียวที่อยู่ดีๆ ต้นก็หายไปไม่บอกไม่กล่าว เขาโทรหาหลายรอบจนเหนื่อยอกเหนื่อยใจ คิดไปต่างๆ นาๆ ว่าต้นไม่พอใจเขาตรงไหนหรือเปล่า แต่ก็นึกไม่ออกว่าเขาไปทำอะไรให้ต้นไม่พอใจ ด้วยความร้อนใจเขาจึงต้องตามมาหาต้นจนถึงที่ตึกเรียนที่อยู่ใกล้ๆ กัน ไม่งั้นเขาก็คงอยู่ไม่เป็นสุขแน่ๆ เลย เขารู้สึกว้าวุ่นใจจริงๆ ถ้าต้นไม่อยากให้เขายุ่งด้วยก็น่าจะบอกกันดีๆ
ทินเห็นเจนี่นั่งคุยกับเพื่อนๆ ตรงม้าหินอ่อนหน้าตึกพอดีจึงรีบเดินแกมวิ่งเข้าไปหา เขารู้มาว่าเจนี่สนิทกับต้นอยู่บ้าง อาจจะพอบอกได้ว่าต้นหายไปไหน
"เจนี่"
"อ้าวพี่ทิน มาหาต้นเหรอคะ" เจนี่ร้องถามเมื่อเห็นพี่รหัสของต้นเดินมาหาอย่างรีบร้อน
"นิกกับจั่นบอกว่าต้นไม่สบายค่ะพี่ น่าจะอีกสามสี่วันถึงจะกลับมาเรียน" เจนี่บอกเมื่อทินเดินมาถึง
"อ้าวจริงเหรอ" ทินทำหน้าแปลกใจ "ต้นไม่สบายเป็นอะไร แล้วทำไมเขาต้องปิดเครื่องด้วยล่ะ พี่โทรหาเท่าไหร่ก็ไม่ติด"
เจนี่ทำหน้าแปลกใจเช่นเดียวกัน "เอ...นั่นสิคะ ทำไมต้นต้องปิดโทรศัพท์ด้วย เจนี่โทรหาตั้งหลายครั้งก็ไม่ติดเหมือนกัน พวกแกได้โทรหาต้นบ้างป่าววะ" เจนี่หันไปถามเพื่อนสาวๆ ที่นั่งอยู่ด้วยกันบ้าง
"เมื่อวานตอนเย็นก็โทรนะ ว่าจะถามว่าเป็นไงบ้าง ก็โทรไม่ติด เหมือนปิดเครื่องน่ะ" หนึ่งในเพื่อนของเจนี่บอก
"ต้นไม่ได้ไปไหนใช่ไหม หรือว่าเขากลับบ้านไปหรือเปล่า" ทินถาม
"อืม...ไม่รู้จริงๆ ค่ะ อ้าว นิกกับจั่นมาพอดีเลย นิกกกกก จั่นนนนนนนนน มานี่แป๊บนึง" เจนี่ร้องเรียกเสียงดังพร้อมกับกวักมือเรียกเพื่อนหนุ่มสองคนที่กำลังเดินผ่านมาพอดี
นิกกับปั้นจั่นหันมามอง พอเห็นว่ามีพี่ทินอยู่ด้วยก็เริ่มลังเลเพราะกลัวว่าจะถูกถามเรื่องต้น
"มีไรป่าวเจนี่ พอดีเราต้องรีบไปส่งงานอาจารย์น่ะ" ปั้นจั่นตะโกนถามมา แต่ไม่ยอมเดินเข้ามาหา
"ส่งงานไรอะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย มานี่แป๊บนึง จะถามเรื่องต้นหน่อย" เจนี่ตะโกนบอกไป
นิกกับปั้นจั่นมองหน้ากันเลิ่กลั่ก แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินมาหาเจนี่กับเพื่อนๆ และพี่รหัสของต้นที่เหมือนจะรอฟังข่าวของต้นอยู่ด้วยความอยากรู้
"เนี่ย พี่ทินบอกว่าโทรหาต้นเท่าไหร่ก็ไม่ติด เจนี่ก็โทรหาตั้งหลายครั้งแน่ะ ตกลงว่าต้นไม่สบายหรือว่าไปไหนหรือเปล่า ถ้าแค่ไม่สบายก็ไม่น่าจะต้องปิดเครื่องนะ เจนี่ก็โทรไปตอนเย็นๆ ไม่ได้โทรรบกวนตอนกลางวันซะหน่อย"
นิกกับปั่นจั่นทำสีหน้ายุ่งยากใจ รู้สึกหนักใจที่จะต้องตอบคำถามเรื่องของต้นกับสนในเวลานี้ เกิดพูดอะไรออกไปแล้วทำให้เพื่อนๆ รู้ว่าต้นกับสนมีปัญหากันเรื่องอะไร ต้นจะแย่เอาได้ ต้นอาจจะยังไม่อยากให้ใครรู้ตอนนี้ก็ได้ว่าเขาเป็น "แบบไหน"
พอหันไปเห็นทินที่รอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อก็เลยรู้สึกกดดันตัวเองจนต้องยอมพูดอะไรสักอย่างบ้าง
"อ๋อ...พอดีต้นกลับไปพักที่บ้านที่กำแพงแสนน่ะ เดี๋ยวก็มาแล้ว" ปั้นจั่นพูดเป็นคนแรก
"ใช่ๆๆ พอดีแม่ต้นเขาโทรมาบอกว่าให้ต้นกลับไปพักที่บ้านดีกว่า เห็นว่าแม่ต้นเขามีหมอประจำอะไรสักอย่างนี่แหละ"
ดูเหมือนคำตอบที่บอกไปจะไม่ได้ทำให้เจนี่และทินหายสงสัยนัก แต่กลับทำให้สงสัยมากขึ้น
"เหรอ..." ทินทำหน้ามุ่ย ขมวดคิ้วอย่างสงสัย "กลับบ้านแล้วทำไมต้องปิดโทรศัพท์ด้วยล่ะ แล้วจะเดินทางไกลให้เหนื่อยทำไม ไหนจะไป ไหนจะกลับ ก็ไม่ได้พักกันพอดี นครปฐมไม่ใช่ใกล้ๆ ซะหน่อย แล้วต้นป่วยเป็นอะไรเหรอถึงต้องกลับไปหาหมอที่บ้าน หมอที่นี่รักษาไม่ได้เหรอ"
นิกกับปั้นจั่นมองหน้ากันเลิ่กลั่กอีกรอบ
"มีอะไรหรือเปล่า หรือว่าเขาทะเลาะอะไรกับสนไหม" ทินถาม เขาคิดว่าเรื่องนี้น่าจะพอมีความพอเป็นไปได้เพราะวันนั้นสนมาหาเขาที่คณะ ไม่รู้กลับไปแล้วสนไปพูดอะไรกับต้นจนผิดใจกันหรือเปล่า ต้นก็เลยอาจจะหนีไป
นิกกับปั้นจั่นแอบสะดุ้ง
"เออนั่นสิ..." เจนี่พึมพำ เธอก็สงสัยเหมือนกับที่ทินสงสัย
"เอาไงวะ" ปั้นจั่นสะกิดนิกเหมือนกับจะให้นิกพูดอะไรแก้สถานการณ์บ้าง
"เฮ้ย ไม่ใช่อย่างงั้นหรอก ไม่มีอะไร ต้นมันกลับไปพักที่บ้านที่ต่างจังหวัดจริงๆ เมื่อวานยังโทรหามันได้อยู่เลย สงสัยสัญญาณจะไม่ดีมั้ง เห็นต้นมันบอกว่าแถวบ้านมันค่อนข้างอับสัญญาณน่ะ ถ้าจะโทรมันต้องเดินออกมานอกบ้านหาสัญญาณหน่อย"
แม้ว่าข้อมูลที่นิกกับปั้นจั่นพยายามบอกจะฟังดูแปลกๆ แถมสองคนนี้ก็แสดงท่าทางมีพิรุธ แต่ทินก็เริ่มไม่อยากเซ้าซี้ถามให้มากความ
"อืมๆ ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวพี่จะพยายามโทรหาต้นบ่อยๆ ก็แล้วกัน ถ้านิกกับจั่นโทรติด ฝากบอกต้นให้โทรหาพี่ด้วยละกันนะ พี่มีเรื่องจะคุยด้วย"
"ครับพี่ทิน ถ้าผมโทรติดแล้วจะบอกต้นให้ครับ เดี๋ยวผมกับจั่นขอตัวไปส่งงานก่อนนะครับ" นิกหันไปบอกรุ่นพี่
"ตามสบายครับ พี่ก็จะไปแล้วเหมือนกัน พี่ไปแล้วนะเจนี่" ทินบอก แล้วหันมาโบกมือให้เจนี่ก่อนเดินออกไป
นิกกับปั้นจั่นเห็นทินเดินออกไปแล้วก็รีบเดินแกมวิ่งออกไปบ้าง ขืนอยู่นานคงถูกซักไม่จบ เกิดเผลอตอบไม่เหมือนเดิมก็จะถูกจับได้
"อะไรของเค้านะ ทำตัวมีพิรุธจัง แล้วส่งงานอะไรไม่เห็นรู้เรื่องเลย" เจนี่บ่นพึมพำเบาๆ แล้วก็หันมาคุยกับเพื่อนๆ ต่อ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"เฮ้ยสน กินข้าว"
เสียงปั้นจั่นดังขึ้นพร้อมกับที่เขาเปิดประตูห้องสนแล้วโผล่แต่ศีรษะเข้ามา สนค่อยๆ พลิกตัวหันมามองเจ้าของเสียง ขมวดคิ้วแล้วก็ถอนหายใจ
"ไม่กิน กูไม่หิว พวกมึงกินไปเหอะ" สนตอบแล้วก็หันกลับมาตามเดิม ผ่านไปสามวันแล้ว สนไม่ได้ข่าวคราวของต้นเลย รู้สึกเป็นห่วงเพื่อนเสียจนไม่เป็นอันทำอะไร จะเรียกว่าตรอมใจก็คงไม่ผิดนัก สภาพของสนตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนที่กำลังตรอมใจอย่างหนักเลย กลับมาถึงบ้านเขาก็นอนซมทั้งชุดนักศึกษา บางทีก็ลงมานั่งที่โต๊ะข้างล่างคอยชะเง้อมองว่าเมื่อไหร่ต้นจะกลับมา ดึกดื่นถึงกลับขึ้นไปนอน บางวันก็เผลอหลับคาโต๊ะ นิกกับปั้นจั่นต้องปลุกให้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปเรียนในตอนเช้า
"เออๆ ไม่กินก็ไม่เป็นไร แต่มึงมาคุยกับพวกกูหน่อยได้ไหม กูสองคนมีอะไรจะคุยด้วย"
สนพลิกตัวหันกลับมามองเพื่อนอีกรอบ ชั่งใจอยู่สักพักก็ค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงนอน แล้วก็เดินตามปั้นจั่นลงไปข้างล่าง มีนิกที่นั่งรอกินข้าวอยู่ตรงโต๊ะกินข้าวพร้อมกับเปิดทีวีไว้ด้วย แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจดูเท่าไหร่นัก
ปั้นจั่นนั่งลงที่เดิมข้างๆ นิก ส่วนสนก็นั่งลงที่เดิมตรงข้ามกับนิก สิ่งที่ต่างไปในหลายวันมานี้ก็คือไม่มีต้นมานั่งอยู่ข้างๆ ด้วยนั่นเอง
"พวกมึงกินกันเลยนะ กูไม่หิว ไม่อยากกิน" สนบอกเมื่อเห็นนิกและปั้นจั่นทำท่าเหมือนจะรอให้เขากินข้าวพร้อมกับเพื่อนๆ
"กินหน่อยก็ดีนะสน ดูสภาพมึงดิ โทรมหมดแล้ว" นิกบอกด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
แต่ก็ดูเหมือนสนจะไม่อินังขังขอบเท่าไหร่ นิกกับปั้นจั่นจึงไม่รอ ส่วนสนก็นั่งดูทีวีรอไปเรื่อยๆ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นมีใครจะบอกอะไรเขาเลย ไหนว่ามีเรื่องจะคุยกันไงล่ะ
เมื่ออดรนทนไม่ไหว สนจึงเป็นฝ่ายถามขึ้นเอง "ต้นโทรมาหาพวกมึงมั่งป่าววะ"
นิกกับปั้นจั่นมองหน้ากันเหมือนกับจะถามกันเองว่าควรจะบอกดีไหม
"เอางี้...ให้พวกกูกินข้าวเสร็จก่อน เดี๋ยวกูจะเล่าอะไรให้มึงฟัง" นิกบอก
สนพยักหน้าเข้าใจ ตอนนี้เขาหยุดโทรศัพท์หาต้นไปแล้ว เพราะรู้ว่าโทรไปยังไงต้นก็ไม่รับ สนรู้สึกว่าเขาทำผิดบาปกับเพื่อนมากเหลือเกิน ทำให้เพื่อนต้องเสียใจแล้วก็หายตัวไปไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดียังไง
หลังจากที่นิกกับปั้นจั่นกินข้าวเสร็จ ปั้นจั่นเป็นคนอาสาเอาจานชามไปเก็บที่อ่างล้างจานไว้ก่อน แล้วก็กลับมานั่งที่โต๊ะเพื่อคุยกับสน
"ต้นโทรมาบอกพวกกูว่า...อีกวันสองวันมันจะกลับ แล้วก็...มันจะย้ายไปอยู่หอพักมหาลัย"
สนเบิกตาโพลง รู้สึกใจหายวาบ "จริงเหรอนิก ทำไมล่ะ"
"แล้วมึงจะถามทำไมวะ มึงก็รู้อยู่" นิกว่า มองดูสนด้วยสายตาที่ไม่ค่อยพอใจนัก แต่ก็เอาเถอะ มันคงสำนึกได้แล้วล่ะ ต้นหายไปสามวันแล้วก็ทำเอาสนไม่เป็นอันกินอันนอน นั่งรอนอนรอไม่เป็นอันทำอะไร ข้าวปลาไม่กิน หน้าตาซีดเซียว ผมเผ้าไม่ดูแล หนวดเคราก็ไม่โกน แต่ก็ยังไม่ถึงกับจะดูแย่อะไรมาก แต่ดูก็รู้ว่าไม่ดูแลตัวเองเลย
สนเงียบไปเมื่อนึกขึ้นมาได้ เขาเป็นคนทำให้ต้นเสียใจเองจะถามไปทำไม แต่ตอนนี้ สิ่งที่เขากลัวกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว
"กูถามตรงๆ นะสน มึงรับไม่ได้จริงๆ เหรอวะที่ต้นมันเป็นเกย์" ปั้นจั่นถามบ้าง สีหน้าเขาดูจริงจังมากทีเดียว อันที่จริง เขากับนิกปรึกษากันมาหลายวันแล้วเพื่อที่จะหาทางช่วยเพื่อนสองคนนี้ให้กลับมาดีกันเหมือนเดิม แต่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะเป็นไปได้มากแค่ไหน อย่างไรก็ตาม คนแรกที่จะต้องจัดการก่อนก็คือสนนี่แหละ สนต้องเปลี่ยนทัศนคติของตัวเองก่อนเท่านั้น ถ้าสนไม่ยอมเข้าใจหรือไม่ยอมเปลี่ยนก็ไม่มีประโยชน์ที่จะช่วย
"เอ่อ..." สนเกิดอาการไม่มั่นใจว่าจะตอบดีไหม เขาถามตัวเองมาหลายวันแล้ว คำตอบก็ยังดูคลุมเครืออยู่ดี
"กูไม่รู้ว่ะ แต่กู...กูไม่อยากให้ต้นเป็นแบบนี้เลย" นั่นคือสิ่งแรกที่สนพอจะบอกได้
"เป็นแบบไหนวะ" นิกถามทันที
"ก็..." สนดูเหมือนจะไม่อยากพูดคำนั้นนัก "เป็นเกย์ไง" เขาพูดด้วยเสียงเบาจนแทบฟังไม่ได้ยิน
นิกกับปั้นจั่นทำท่าครุ่นคิด เขาพยายามช่วยกันคิดแล้วล่ะว่าถ้าสนตอบกลับมาแบบนี้จะต้องตอบแบบไหน เรื่องนี้ก็อยู่ในประเด็นที่สองคนนี้เตรียมตัวกันไว้พอดิบพอดี นิกขอรับผิดชอบประเด็นนี้เองละกัน
"แล้วมึงจะให้ต้นเป็นแบบไหนล่ะวะ ต้นมันต้องเป็นแบบไหนถึงจะคบกับมึงได้ ที่มึงคบกับมันมาตั้งเกือบสิบปีก็เพราะต้นมันเป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่เพราะต้นมันเป็นแบบนี้หรอกเหรอมึงถึงได้ยอมรับมันเป็นเพื่อน มึงถึงได้รักได้ห่วงมันขนาดนี้ มึงลองถามตัวเองดีๆ นะสน มึงจะให้ต้นมันเป็นแบบไหนอีก มึงรักเพื่อนของมึงเพราะอะไร แล้วมึงคิดว่าอยู่ดีๆ จะให้ต้นเป็นแบบไหนตามใจมึงก็ได้เหรอวะ คนนะเว้ย ไม่ใช่ดินเหนียว ปัญหาอยู่ที่มึงนั่นแหละ ไม่ใช่ต้น มึงยอมรับที่มันเป็นได้หรือเปล่า แค่นั้นแหละ"
สนรู้สึกเจ็บแปลบเหมือนมีใครเอามีดมากรีดหัวใจก็ไม่ปาน ก็เพราะต้นเป็นเพื่อนที่ดีแบบนี้เสมอมานั่นไงที่ทำให้สนรักเพื่อนมากขนาดนี้ แล้วสนอยากจะให้ต้นเป็นแบบไหนอีกล่ะ
"แต่..." สนพยายามคิดหาคำพูดที่จะสื่อสาร "ก็เมื่อก่อนกูไม่รู้ว่าต้น...ชอบกูนี่หว่า กูก็นึกว่าต้นเป็นแค่เพื่อนกูธรรมดาๆ"
"แล้วไงวะสน" ปั้นจั่นสลับขึ้นมาพูดบ้าง "ต้นมันแอบชอบมึงก็จริงนะเว้ย แต่มันเคยคิดจะบอกมึงหรือเปล่าวะ มันเคยคิดอยากจะเป็นเจ้าของมึงหรือเปล่า ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องบังเอิญวันนั้น กูว่ามึงก็ไม่มีวันรู้หรอก เผลอๆ ต้นมันก็จะเก็บเรื่องนี้ไว้จนตายนั่นแหละ มันไม่อยากให้มึงลำบากใจที่จะเป็นเพื่อนกับมันไง มึงดูเพื่อนมึงไม่ออกเหรอสน ที่ต้นมันไม่เคยบอกมึงก็เพราะมันไม่อยากให้มึงต้องห่วงมันไง มึงไม่เห็นความเสียสละของมันบ้างเหรอวะสน มึงเห็นไหมว่าไอ้ต้นมันรักมึงขนาดไหน"
สนน้ำตาซึมทันทีที่ได้ยิน ถ้าต้นอยู่ตรงหน้าเขาคงกอดต้นแล้วก็ร้องไห้ไปแล้วล่ะ
"แล้วมึงคิดดูดีๆ นะ ที่ผ่านมาที่มึงมีแฟนมั่ง จีบหญิงไปทั่วมั่ง ต้นมันก็ทนเจ็บของมันอยู่คนเดียว มันไม่เคยคิดจะทำให้มึงต้องลำบากใจไม่ใช่เหรอวะ กูก็เพิ่งรู้จักกับมันได้ไม่นานหรอก แต่กูก็เห็นว่าต้นมันเป็นคนแบบนั้น ต้นเป็นคนดีมากนะสน มึงจะไปหาเพื่อนดีๆ อย่างต้นที่ไหนอีกวะ มีเพื่อนดีๆ แบบนี้แล้วทำไมมึงถึงยอมรับมันไม่ได้ ต้นมันไม่ดีตรงไหนวะ"
สนยกมือขึ้นมาป้ายน้ำตาที่รินไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายราวกับเป็นเด็กน้อย เขาเริ่มร้องไห้หนักขึ้น ยิ่งฟังที่ปั้นจั่นพูดสนก็ยิ่งเข้าใจเหตุการณ์ต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้นมากขึ้น ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาเขาทำให้ต้นเจ็บไปมากแค่ไหนแล้ว ต้นก็ไม่เคยพูดสักคำ ไม่เคยที่จะบอกว่าเจ็บแค่ไหน ไม่เคยแม้แต่จะร้องขอความรักความเห็นใจจากเขาแม้แต่ครั้งเดียว ไม่เคยขอให้เขารักตอบแม้แต่น้อยแม้ว่าจะมีโอกาสมากแค่ไหนก็ตาม
นิกกับปั้นจั่นเองก็รู้สึกเศร้าไปด้วย ทั้งสองคนปล่อยให้สนสงบสติอารมณ์สักพัก นานทีเดียวกว่าสนจะค่อยๆ หยุดร้องไห้
"แล้วมึงจะให้กูทำไง กูจะต้องทำตัวยังไงวะไอ้นิก ไอ้จั่น มึงลองคิดดูสิวะ ถ้าอยู่ดีๆ ไอ้จั่นมันเป็นเหมือนต้น มึงจะทำไงวะนิก มึงจะคบกันต่อไปยังไงวะ มึงจะมองหน้ากันยังไง ถ้ามึงรู้ว่าเพื่อนมึงไม่ได้คิดกับมึง...เหมือนที่มึงเคยเข้าใจ" ถามไปแล้วสนก็อดที่จะสะเทือนใจอีกไม่ได้ แต่ก็พยายามที่จะไม่ร้องไห้อีก
สองหนุ่มคู่ซี้อึ้งไปเหมือนกัน นั่นสิ เขาทั้งสองคนมัวแต่คิดหาคำตอบแทนสน แต่กลับลืมคิดไปว่าถ้าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับเขาสองคนบ้าง นิกกับปั้นจั่นจะทำอย่างไร
"ถ้าเป็นมึง มึงจะทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ไหม ใช้ชีวิตเหมือนเดิม เหมือนผู้ชายปกติทั่วไป แล้วก็ปล่อยให้เพื่อนที่แอบรักมึงเจ็บปวดอย่างงั้นเหรอวะ ตอนนี้กูทำอย่างนั้นไม่ได้ว่ะ กูสงสารต้น กูถึงไม่อยากให้ต้นเป็นแบบนี้" พูดชื่อเพื่อนขึ้นมาแล้วสุดท้ายสนก็ไม่อาจห้ามน้ำตาที่ปริ่มๆ ขอบตาอยู่อีกได้ เขาร้องไห้อีกแล้ว
นิกกับปั้นจั่นถอนหายใจใหญ่ นี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ซะแล้ว
"เอาไงดีวะจั่น" นิกถามเพื่อนด้วยเสียงที่เบา ปั้นจั่นทำท่าครุ่นคิด สักพักใหญ่ๆ ทีเดียวที่ปั้นจั่นพอจะนึกหาทางออกให้สนได้
"เอางี้ละกันสน กูกับนิกก็ยอมรับนะเว้ยว่ามันไม่ง่ายสำหรับพวกมึงสองคนหรอก พวกกูก็ไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้ แต่พวกกูก็อยากช่วยมึงสองคนว่ะ" ปั้นจั่นเว้นจังหวะ เมื่อเห็นสนหันมามองอย่างสนใจแล้วก็เลยพูดต่อ
"มึงต้องเลือกแล้วนะสน ตอนนี้ไม่มีอะไรให้มึงเลือกมากนักหรอก มึงก็น่าจะรู้ดีว่าทำไม เอาอย่างงี้ละกัน กูมีสามทางเลือกให้มึง อย่างแรก...มึงเลิกคบกันต้นไปเลย มีชีวิตใหม่ของตัวเอง ต่างคนต่างอยู่ มันอาจจะโหดไปสักหน่อย แต่มันจบว่ะ ไม่ต้องกลัวว่าจะมองหน้ากันไม่ติด ไม่ต้องมีปัญหาอะไรอีก เผื่อบางที ผ่านไปสองสามปี พวกมึงสองคนอาจจะทำใจได้ แล้วก็ค่อยคิดละกันว่าจะกลับมาคบกันเป็นเพื่อนอีกดีไหม ถ้าไม่งั้นก็เลิกคบกันถาวรไปเลย"
แค่ได้ฟังตัวเลือกนี้สนก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันที แค่ต้นหายไปไม่กี่วันสนก็แทบจะบ้าอยู่แล้ว ถ้าจะต้องเลิกคบกันไปเลยสนคงเสียสติเป็นแน่ แต่ก็จริงอย่างที่ปั้นจั่นบอก ข้อดีของมันก็คือมันจะจบจริงๆ จบทุกสิ่งทุกอย่าง แน่นอนว่ามันคงเป็นไปได้ยากที่จะกลับมาคบกันเหมือนเดิม
"ทางเลือกที่สอง...พวกมึงก็คบกันต่อไป แต่มึงก็ต้องตกลงกับต้นเอาเองนะว่าจะเป็นแค่เพื่อนกัน ไม่มีอะไรเกินเลย ถ้าต้นมันโอเค ไม่มีปัญหาอะไร รับได้ มึงจะมีฟงมีแฟนแต่งงงแต่งงานต้นมันก็รับได้ ก็คบกันไปเหมือนเดิม แต่ถ้าต้นมันไม่โอเค ก็...อาจจะเหมือนตัวเลือกแรก หรือยังไงกูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แล้วแต่มึงสองคนจะตกลงกันเองละกัน"
อันนี้ฟังดูดีขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยถ้าสนบอกกับต้นว่าเขาให้ได้แค่ความเป็นเพื่อน ถ้าต้นเข้าใจ ไม่คิดทำอะไรเกินเลย ก็น่าจะคบกันไปต่อได้ แต่ต้นก็คงต้องทนเจ็บน่าดู สนเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ยังไงวันหนึ่งก็ต้องแต่งงานมีครอบครัว มีทายาทสืบสกุล เขาคงไม่สามารถที่จะอยู่เป็นโสดเป็นเพื่อนกับต้นไปจนตายได้ พ่อกับแม่ของเขาคงไม่ยอมแน่ๆ อย่าว่าแต่เขาเลย พ่อกับแม่ของต้นก็คงไม่ยอมให้ต้นเป็นแบบนั้นเหมือนกัน
แต่ถ้าต้นเลือกข้อนี้จริงๆ สนจะพยายามทำทุกสิ่งทุกอย่างที่จะชดเชยให้กับความเจ็บปวดของต้น แม้ว่าจะรักต้นอย่างนั้นไม่ได้เขาก็จะให้ความรักอย่างเพื่อนที่ดีที่สุดกับต้น ถึงแม้ว่ามันจะไม่สามารถทดแทนกันได้ แต่อย่างน้อยต้นก็จะไม่ต้องน้อยใจว่าสนไม่ให้ความสำคัญ ต้นสำคัญเป็นพิเศษกว่าเพื่อนคนไหนที่สนมีเลยล่ะ
"ส่วนทางเลือกสุดท้ายที่กูนึกออก มึงฟังดีๆ นะ" ปั้นจั่นเรียกร้องความสนใจ แล้วก็ได้ผล สนดูสนใจฟังมากขึ้นกว่าเดิมมากทีเดียว บางทีตัวเลือกที่สามที่ปั้นจั่นกำลังจะพูดอาจจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดก็ได้ ไม่งั้นก็คงไม่เอามาพูดตอนท้ายหรอก
"มึงกับต้นก็รักกันไปซะ จบเรื่องเลย ไม่ต้องยุ่งยาก ไม่ต้องมีใครเจ็บปวด โอเคไหม!?"
"เฮ้ย!?" สนร้องอุทาน อ้าปากค้าง ตาเบิกกว้าง ไม่คาดคิดว่าปั้นจั่นจะคิดทางเลือกแบบนี้ขึ้นมาได้
TBC
-
สนเลือกข้อสองแน่เลย แต่น่าคิดเหมือนกันนะคะ ว่าสนจะทำใจได้แน่เร้ออ~ ถ้าเกิดว่าต้นมีแฟนขึ้นมาจริงๆ น่ะ..หืม?
-
:L2: สู้ๆค่ะ
-
สนไม่ใช่รับไม่ได้
แต่คงจะรับมือกับเรื่องนี้ไม่ทัน
อย่างน้อยๆ ตอนนี้ข้อสองก็เป็นตัวเลือก
ที่ดีที่สุดสำหรับสน ไม่ต้องเสียต้นไป
และคิดว่าต้นเองก็คงพอใจกับตัวเลือกนี้
-
ตกหลุมรักนั้นเป็นเรื่องง่าย แต่การสานต่อ การรักษาไว้ท่ามกลางเรื่องราว ผู้คนที่มีอิทธิพลต่อความสัมพันธ์นั้นยากนัก
-
ตอนนี้เป็นตอนที่เห็นใจทั้งต้นและสน ต้นก็เสียใจและหวาดกลัวว่าสนจะรับไม่ได้ รังเกียจ เพราะท่าทีของสนทำให้ต้นคิดมาก เป็นธรรมดานะที่ต้นจะคิดแบบนี้ ความลับที่เก็บมานานต้องมาเปิดเผยต่อหน้าคนที่ตัวเองแอบคิดเกินเพื่อน เลยทำให้ตกใจทั้งสองฝ่าย รวมถึงเพื่อนใหม่ด้วยที่สงสัยแต่ไม่แน่ใจ ตอนนี้ความรู้สึกของต้นหน่วงมาก ไม่ได้คิดว่าต้นหนีปัญหาหรือหนีหน้า เพียงแต่ต้องการเวลาในการทำใจ ยังไงต้นก็ทิ้งการเรียนไม่ได้ ส่วนสน ก็เห็นใจเพราะตั้งรับไม่ทันว่าจะเกิดเรื่องนี้กับตน การจะทำใจให้รับเลยหรือเลือกเลยคงไม่ได้ ต้องใช้เวลาเหมือนกัน เวลาเท่านั้นจะช่วยทั้งสองคนได้ แต่ปั้นจั่น กับ นิก นี่เป็นเพื่อนที่ดีนะ ไม่รังเกียจสักนิดทั้งที่เพิ่งรู้จักกันไม่นาน นิกกับปั้นจั่น เลือกคบคนที่นิสัยมากกว่า :katai2-1: เอ้อ ทางเลือกนี่นำเสนอนี่ดีมากเลย นิก ปั้นจั่น :laugh:
-
รอตอน 10 :katai2-1:
-
ตอนต่อๆๆๆๆๆ
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 10: หากรักนั้นมีปาฏิหาริย์
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
ห้าวันแล้วที่ต้นไม่กลับมาที่บ้านหลังนี้ ติดต่อไม่ได้ ไม่มีข่าวคราวอะไรให้สนรู้มากนักนอกจากที่นิกกับปั้นจั่นบอกว่า ต้นกลับมาแล้วก็จะย้ายออกไปอยู่ในหอพักที่มหาวิทยาลัย แต่ถึงจะรู้แค่นั้น สนก็แทบจะทำใจไม่ได้แล้ว
วันนี้สนกลับมาที่บ้านด้วยความหวัง เพราะคิดว่าต้นอาจจะกลับมาตามที่นิกและปั้นจั่นบอก ในขณะที่สนไขกุญแจประตูบ้าน สายตาของสนพลันเหลือบไปเห็นรองเท้าคู่หนึ่งที่สนคุ้นเคยเป็นอย่างดีวางอยู่บนชั้นวางรองเท้าในบ้านข้างๆ ประตู ใช่แล้ว รองเท้าของต้น ต้นกลับมาแล้ว สนรีบไขกุญแจบ้านจนมือไม้สั่นไปหมด พอเปิดประตูได้ก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไปที่ห้องต้นทันที สนคิดถึงต้นจนไม่อาจรอที่จะได้เห็นหน้าเพื่อนที่หายไปกว่าห้าวันได้แม้แต่วินาทีเดียว
ประตูห้องต้นเปิดไว้ ไฟในห้องสว่าง ต้นกลับมาแล้วจริงๆ ด้วย ใบหน้าของสนฉีกยิ้ม หัวใจพองโต ไม่รู้เหมือนกันว่าในโลกนี้จะมีอะไรที่ทำให้สนดีใจได้ขนาดนี้อีกไหม
ต้นหันมามองคนที่วิ่งพรวดพราดเข้ามาในห้อง พอเห็นว่าเป็นสนต้นก็นิ่งเงียบ ทำให้อีกฝ่ายต้องหยุดชะงักอยู่กลางห้องเพราะไม่คาดคิดว่าเพื่อนจะเฉยเมยขนาดนี้ ก็แน่ล่ะ ถ้าสนเป็นต้นก็คงจะไม่ต่างกัน จะให้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อย่างไรเมื่อเพื่อนที่คบกันมาเก้าปีไม่สามารถรับสิ่งที่เขาเป็นได้ ต้นก็มีหัวใจและเจ็บเป็นเหมือนกัน
ต้นเดินไปหยิบเอาเสื้อผ้าจากตู้เสื้อผ้าลงมากองบนเตียงเพิ่มอีก นอกจากจะมีกองเสื้อผ้าแล้วก็มีกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่วางอยู่ด้วย มีเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้อยู่จำนวนหนึ่งใส่อยู่ในนั้น ต้นนั่งลงบนเตียงแล้วก็จัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าต่อไปราวกับว่าไม่มีสนอยู่ในห้องนี้
"ทำอะไรน่ะต้น นายจะไปไหน" สนถามด้วยความรู้สึกใจหาย แม้ว่าจะเตรียมใจไว้แล้วแต่มันก็ยากที่จะทำใจอยู่ดี
"ไปอยู่หอมหาลัย" ต้นตอบโดยไม่หันมามอง ฟังดูก็รู้ว่าพยายามจะทำให้น้ำเสียงเป็นปกติ แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าของเสียงต้องการนัก เสียงของต้นจึงฟังดูเย็นชาจนรู้สึกได้
สนค่อยๆ เดินเข้ามาหาต้นอย่างช้าๆ แม้จะดีใจที่ได้เจอกัน แต่ตอนนี้เขากลับต้องใจเสียอีกครั้ง
"ทำไมล่ะต้น" สนถามเสียงสั่น เขามาหยุดยืนอยู่ห่างไปเพียงไม่กี่ก้าว
ต้นเงยหน้าขึ้นมามองแล้วก็สูดหายใจลึกเพราะกลัวตัวเองจะต้องร้องไห้อีก "เราคงอยู่เป็นเพื่อนนายไม่ได้แล้วล่ะ"
"ทำไมล่ะต้น" สนรู้สึกใจหาย
"เราไม่ใช่ต้นที่นายเคยรู้จักแล้วนะสน ไม่ใช่ต้น...ที่นายจะเป็นเพื่อนได้สนิทใจเหมือนเมื่อก่อน ไม่ใช่ต้นที่นายเคยยอมรับ"
ต้นร้องไห้อีกแล้วหลังจากที่หยุดไปกว่าห้าวัน แต่มันก็ช่วยไม่ได้ที่ต้องเป็นแบบนี้ จนกว่าจะผ่านช่วงเวลานี้ไปเท่านั้น
"ต้น..." สนเสียงแหบพร่า รู้สึกเหมือนจะขาดรอนๆ จนยากจะพูดต่อได้
ต้นหันหน้าไปทางอื่น พยายามที่จะไม่ร้องไห้แต่ก็ดูจะไม่ง่าย "นายก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอว่าเราเป็นอะไร เราไม่เหมือนเดิมนะสน" ต้นย้ำอีกครั้ง "เราคิดกับนายไม่เหมือนเดิม อยู่ไป...ก็จะทำให้นายลำบากใจเปล่าๆ"
ต้นหันกลับมามองสนอีกครั้ง น้ำตาเต็มสองแก้ม "ขอโทษนะสน ถ้าที่ผ่านมา เราทำให้นายลำบากใจที่มีเพื่อนอย่างเรา แต่เรา...ก็เป็นแบบนี้ไปแล้ว เราเลือกไม่ได้ นายเข้าใจใช่ไหม"
แม้จะไม่อยากแสดงความน้อยอกน้อยใจให้เพื่อนเห็น แต่เวลานี้ต้นไม่อาจห้ามความรู้สึกนั้นได้เลย
ฟังแล้วสนก็สะท้อนใจ แต่เขาก็ไม่ขัดจังหวะ สนปล่อยให้ต้นพูดทุกอย่างที่ต้นอยากพูด เขาไม่เคยได้ฟังความรู้สึกแบบนี้ของต้นเลย เขาอยากรู้ว่าต้นคิดอะไร รู้สึกอะไร เผื่อมันจะทำให้เขาเข้าใจต้นได้ดีมากขึ้น เข้าใจต้นในอีกแง่มุมหนึ่งที่เขาเพิ่งจะรู้จัก
"ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่นายมีให้เรามาตลอดนะ เรามีความสุขมากที่ได้เป็นเพื่อนกับนาย แล้วก็...ได้รักนาย"
นี่คือคำว่า "รัก" คำแรกที่หลุดออกมาจากปากต้นหลังจากที่เก็บไว้นานเจ็ดปีเต็มๆ สนรับฟังด้วยความรู้สึกที่ยากจะบอกว่าเขารู้สึกยังไงกับคำๆ นี้จากปากของเพื่อนที่รักที่สุด
"เราจะไม่มีวันลืมนายเลย ถึงแม้ว่า..." ต้นหยุดไว้แค่นั้นเพราะรู้สึกสะเทือนใจจนเกินกว่าจะพูดเรื่องนั้นได้
สนเองก็สงสารเพื่อนจับจิตจับใจ เขารู้ว่าต้นสะเทือนใจกับเรื่องนี้มาก เขาเองก็รู้สึกผิดมหันต์ที่ทำกับเพื่อนอย่างนั้น มันคงจะเป็นรอยด่างพร้อยในความทรงจำที่ในวันข้างหน้าคงไม่มีใครอยากจะหวนคิดถึงเรื่องราวที่เจ็บปวดแบบนี้อีก
"แต่เราเข้าใจนายนะสน ถ้าเราเป็นนาย...เราก็อาจจะทำแบบนี้เหมือนกัน ไม่ใช่ความผิดของนายหรอก นายไม่ต้องกลัวว่าเราจะไม่เข้าใจ ถึงนายจะรับไม่ได้ เราก็เข้าใจ... ถึงเราจะเสียใจแค่ไหน เราก็เข้าใจ..." คราวนี้ต้นยิ่งร้องไห้หนักขึ้น
ยิ่งฟังสนก็ยิ่งแทบจะทนไม่ได้ ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้ว่าต้นรักเขามากแค่ไหน มากเสียจนสนไม่คิดว่าจะมากขนาดนี้ จะโกรธจะโทษเขาก็ได้แต่ต้นก็ไม่ทำ ต้นเป็นเหมือนอย่างที่นิกและปั้นจั่นบอกทุกอย่าง ต้นไม่เคยคิดจะทำให้สนลำบากใจเลยแม้ว่าตัวเองจะเจ็บปวดก็ตาม นี่เขาทำให้เพื่อนที่รักเจ็บหนักจนถึงขนาดนี้เลยหรือ
สนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าต้น ต้นยังคงพูดต่อไปแม้ว่าจะร้องไห้หนัก ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ถ้าหากว่าต่อไปจะไม่ได้คบกันเป็นเพื่อนอีก นี่คงเป็นโอกาสสุดท้ายที่ต้นจะได้พูดเรื่องนี้
"เรา...รักนายมาตั้งนานแล้วล่ะ ตั้งแต่อยู่มอหนึ่ง ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงรัก เราก็รู้ว่ามันไม่ดี ถ้าเลือกได้...เราก็ไม่อยากรู้สึกแบบนี้หรอก ไม่อยากคิดกับนายเกินเพื่อน เรารู้...ว่าถ้าวันหนึ่งนายรู้เข้า เราก็อาจจะมองหน้ากันไม่ติด คงจะเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมไม่ได้ เราก็เลย...ไม่เคยคิดจะบอกนาย เรากลัวว่านาย...จะรับไม่ได้" ต้นสะอื้นไห้จนตัวโยนแต่ก็ยังคงพูดต่อเหมือนกับคนที่อัดอั้นตันใจมานาน
"สน...เราอยากเป็นเพื่อนกับนายเสมอนะ เราก็อยากให้มันเป็นเหมือนเดิม แต่เราขอโทษ...ที่เราคิดกับนายแบบนั้น เราห้ามมันไม่ได้ ถ้านายรับไม่ได้ เราก็ยินดีจะไป ไม่ต้องห่วงเรานะ...เราอยู่ได้ เราไม่เป็นไร"
ในที่สุดสนก็ทนฟังอีกต่อไปไม่ไหว เขาเดินลงไปนั่งลงบนเตียงข้างๆ ต้นแล้วก็ดึงเพื่อนมากอดไว้แน่น
"พอได้แล้วต้น ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เราจะไม่ให้นายไปไหน อย่าไปไหนนะต้น อยู่ที่นี่กับเรา เราไม่ให้นายไป"
ทั้งต้นและสนต่างร้องไห้สะอึกสะอื้น มันช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนเจ็บปวดและทรมานเหลือเกิน สนใจหายวาบเมื่อต้นไม่ยอมแม้แต่จะกอดเขาตอบ ต้นไม่เคยเป็นแบบนี้เลย นั่นแปลว่า...
ใช่แล้ว ต้นจะไม่กอดสนอีก แม้ว่าจะคิดถึงอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนี้แค่ไหน แม้รู้ว่านี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้อยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคย ต้นก็ต้องหยุดตามใจตัวเอง จะได้ไม่ต้องเจ็บเหมือนที่ผ่านมาอีก
นานทีเดียวกว่าที่สนจะยอมปล่อยต้นออกจากอ้อมแขน สนค่อยๆ เพ่งพินิศดูคนที่อยู่ตรงหน้า ต้นก็ยังคงเป็นต้นคนเดิม หน้าตาเหมือนเดิม รูปร่างเหมือนเดิม ไม่มีอะไรต่างไปจากต้นที่สนเคยรู้จักมาตลอดเก้าปี มีแต่สนนั่นเองที่ไม่เหมือนเดิม อย่างน้อย...การที่เขาไม่ยอมรับในสิ่งที่ต้นเป็นนั่นแหละที่บ่งบอกว่าสนคือคนที่ไม่เหมือนเดิมเสียเอง ตรงกันข้าม ต้นคือคนที่รับเขาได้เสมอไม่ว่าตลอดเก้าปีที่ผ่านมาสนจะเป็นยังไง
ตอนนี้ สนตระหนักดีแก่ใจแล้วว่า ไม่ว่าต้นจะเป็นยังไง ต้นก็คือเพื่อนของเขา ที่เขายอมให้คนๆ นี้เป็นเพื่อนรักมาตลอดก็เพราะจิตใจและความดีของเพื่อน ไม่ใช่เพราะว่าต้นเป็นหรือไม่เป็นอะไรทั้งนั้น
"เราขอโทษนะต้น ยกโทษให้เพื่อนแย่ๆ คนนี้อีกสักครั้งได้ไหม นายจะให้เราทำอะไรก็ได้ บอกมาเลยต้น" เสียงของสนสั่นเครือจนแทบจะฟังไม่เป็นคำพูด
คราวนี้ต้นได้แต่นิ่งเงียบไป ราวกับว่าไม่ได้ยินสิ่งที่สนพูด ต้นไม่อยากฟัง ยิ่งฟังก็ยิ่งจะทำให้ใจอ่อนจนได้
"เรารู้ว่าเราทำให้นายเสียใจบ่อยๆ ชอบทำอะไรวู่วาม ไม่คิดหน้าคิดหลัง ไม่รู้จักคิดให้รอบคอบ ที่ผ่านมา...ก็มีแต่นายที่เป็นเพื่อนกับเราได้ เข้าใจเราทุกอย่าง ไม่เคยโกรธ ไม่เคยว่า เราจะทำตัวแย่ๆ ยังไงนายก็ยังไม่เคยโกรธเรา ต้น...นายไม่ไปได้ไหม เราไม่อยากเสียเพื่อนอย่างนายไป ยกโทษให้เราอีกสักครั้งนะต้น ให้โอกาสเราอีกสักครั้งนะต้น ได้ไหมต้น"
ต้นก็ยังคงไม่ยอมพูดอะไร เขากำลังชั่งใจอย่างหนักว่าการกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมครั้งนี้จะเป็นจริงได้มากแค่ไหน ในเมื่อวันนี้สนก็รู้แล้วว่าต้นคิดกับเขาไม่เหมือนเดิม นับตั้งแต่วันนั้น มันก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว คบกันต่อไปก็มีแต่จะเกิดปัญหามากขึ้น อาจจะทำลายความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อกันมากขึ้นจนไม่มีเหลืออีกเลยก็ได้
"สน...นายให้เราไปเถอะนะ" ต้นตัดสินใจที่จะเลือกแบบนี้แล้ว มันเป็นหนทางเดียวที่เรื่องทุกอย่างจะจบลง แม้ว่ามันจะเจ็บแค่ไหน แต่ก็หวังว่าเวลาคงจะพอช่วยเยียวยาได้ ต้นคิดไว้นานแล้วว่าถ้าต้นตัดสินใจบอกเรื่องนี้ไป ต้นก็ยินดีที่จะให้ทุกสิ่งทุกอย่างจบลงไปถ้าหากว่าสนไม่สามารถรับได้ และวันนี้มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้น
"ไม่...เราไม่ให้นายไปนะต้น" สนพูดพร้อมกับส่ายศีรษะ น้ำตาไหลพรากอาบสองแก้มเมื่อรู้ว่ากำลังจะสูญเสียสิ่งที่รักไป
"ทำไมล่ะสน ทำไมเราถึงไปไม่ได้"
พอต้นถามกลับ สนก็นิ่งอึ้ง นั่นสิ ทำไมต้นถึงจะไปไม่ได้ล่ะ ชีวิตเป็นของต้น เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะไปห้าม มันคือความรู้สึกอะไรกันแน่ที่ทำให้สนต้องพยายามยื้อเพื่อนไว้มากขนาดนี้
"เพราะว่าเรา..." สนหยุดไว้แค่นั้นเมื่อจู่ๆ เขาก็นึกถึงทางเลือกที่สามที่ปั้นจั่นเสนอ
ไม่...สนคิดว่ามันไม่ใช่ เขาพูดแบบนั้นไม่ได้ เสียงของพ่อที่เคยด่าว่ากลุ่มกะเทยที่เคยลวนลามสนสมัยมัธยมดังก้องเข้ามาในความคิดของสน สนเคยบอกเรื่องนี้กับพ่อ พ่อด่าเด็กพวกนั้นไม่มีชิ้นดีเลย แล้วก็ย้ำกับสนว่า
"ทีหลังสนอย่าไปอยู่ใกล้ๆ พวกมัน เจอก็ต้องห่างเข้าไว้ สนเป็นลูกชายคนเดียวของบ้านเรา สนต้องมีลูกหลานสืบสกุลให้ครอบครัวเรานะลูก พ่อแม่มีสนคนเดียว สนจะไปยุ่งกับพวกนั้นไม่ได้เด็ดขาด พ่อขอห้ามนะสน"
ใช่...สนเป็นความหวังเดียวของครอบครัว ไม่มีทางอื่นใดเลยที่สนจะเลือกที่จะไม่เป็นอย่างนั้นได้ ความรักแบบนี้เป็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับสนไม่ได้เลย แค่คิดก็ผิดแล้ว
"เพราะเราไม่อยากให้นายไปไงต้น เก้าปีที่เป็นเพื่อนกันมามันมีความหมายกับเรามาก ทำไมเราจะต้องทิ้งมันไปล่ะต้น เราทำให้มันเหมือนเดิมอีกไม่ได้เหรอต้น เรายอมทำทุกอย่าง...ได้ไหมต้น กลับมาเป็นเหมือนเดิม"
นี่ถ้าสนสามารถรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าได้ว่าการเลือกไม่พูดความรู้สึกนี้ที่เพิ่งเกิดขึ้นมา จะทำให้เกิดโศกนาฏกรรมความรักอีกมากมายในอนาคต สนก็คงจะไม่เลือกที่จะปฏิเสธความรู้สึกนี้อย่างแน่นอน
"แล้วนายคิดเหรอว่าเราเป็นได้ นายต้องคิดถึงความจริงนะสน เราไม่ได้คิดกับนายแค่เพื่อนนายก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ แล้วเราจะเป็นเพื่อนกันได้ยังไง ผู้ชายอย่างนายเป็นเพื่อนกับคนที่เป็นเกย์อย่างเราได้เหรอสน นายรับได้เหรอ" ต้นถามด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นเพราะอารมณ์พลุ่งพล่านจนเหมือนจะควบคุมไม่อยู่
สนนิ่งเงียบ ไม่สามารถที่จะหาคำพูดใดๆ มาตอบคำถามนี้ของต้นได้ เพราะเขาเองก็ไม่รู้จริงๆ ว่ามันเป็นไปได้จริงไหม
"ไม่ได้หรอกนะสน มันไม่ง่ายขนาดนั้น เราบอกนายตามตรงก็แล้วกันนะ เพราะเราคงไม่มีโอกาสได้พูดอีก" ต้นหยุดเว้นจังหวะ "ถ้าเรากลับมาเป็นเพื่อนกัน มันก็ไม่สนิทใจเหมือนเดิม ที่สำคัญ เราไม่อยากเจ็บอีกแล้วสน รัก...ก็บอกไม่ได้ ต้องแอบเสียใจที่เห็นนายมีคนอื่น มันเจ็บมากนะสน เราไม่รู้จะต้องเจ็บไปอีกกี่ครั้ง เพราะยังไง...นายก็คงไม่รักเราแบบนี้ ไม่ใช่ความผิดของนายหรอก ไม่มีใครฝืนสิ่งที่ตัวเองเป็นได้" ต้นหยุดมองหน้าสนและเงียบไปอีกพักใหญ่ "ให้เราไปนะสน เราเป็นเพื่อนนายแบบนั้นไม่ได้ เราไม่อยากเจ็บเหมือนที่ผ่านมาอีก"
ปกติต้นไม่เคยเรียกร้องความเห็นใจจากสนเลย แต่ครั้งนี้ ต้นกลับไม่สามารถหยุดตัวเองได้
ในที่สุดสนก็เข้าใจเสียทีว่าทำไมต้นถึงไม่อยากกลับมาเป็นเพื่อนกับเขาเหมือนเดิม จริงสินะ สนคิดถึงแต่ตัวเอง แต่ไม่เคยคิดเลยว่าถ้าต้นยังคงเป็นเพื่อนกับเขาแบบนี้ต่อไป เขาก็มีแต่จะทำให้ต้นเจ็บไม่จบไม่สิ้น
"ถ้างั้น...ก็หมายความว่า...เราไม่ควรจะกลับมาเป็นเพื่อนกันอีกแล้วใช่ไหมต้น" สนถามด้วยเสียงที่สั่นเทา
ต้นเบือนหน้าหนี เมื่อถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจจริงๆ มันกลับไม่ง่าย ต้นมองดูรูปนั้นของเขากับสนที่หัวเตียง รูปใบนี้เก็บสะสมเรื่องราวและความทรงจำมากมายไว้ในรอยยิ้มของต้นและสน เพื่อนสองคนที่รักกัน ดูแลกัน สุขทุกข์มาด้วยกัน ไม่มีช่วงชีวิตไหนของต้นที่จะสวยงามเท่านี้อีกแล้ว แต่น่าเสียดายที่มันคงต้องจบลง
นานทีเดียวกว่าที่ต้นจะตัดสินใจเอื้อมมือไปหยิบรูปที่หัวเตียงแล้วค่อยๆ เก็บใส่กระเป๋า ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมสบตากับสน เท่านี้สนก็รู้แล้วว่าต้นตัดสินใจอย่างไร
สนสูดหายใจลึกๆ เงยหน้าขึ้นมองเพดานห้อง แล้วก็ถอนหายใจ สนก็ตัดสินใจแล้วเช่นกัน สนหันกลับไปมองต้นที่นั่งก้มหน้าอยู่ แล้วก็บอกต้นไปว่า
"ต้น... นายไม่ต้องไปไหนหรอกนะต้น ขอให้เรา...เป็นคนที่จากไปเองดีกว่า"
ต้นหันมามองเพื่อนด้วยความตกใจ
"บ้านหลังนี้ นิกกับจั่นเขาตั้งใจชวนนายมาอยู่ด้วย จริงๆ นายก็เป็นเพื่อนกับสองคนนั้น เรามาอยู่นี่ได้ก็เพราะอาศัยว่าเป็นเพื่อนกับนายเท่านั้นเอง เพราะฉะนั้น นายไม่ต้องไปไหนหรอก ขอให้เราไปเองนะต้น นายอยู่ที่นี่กับสองคนนั้นดีแล้ว เราเข้าใจนายแล้ว เข้าใจทุกอย่าง เราเอง...ก็ไม่อยากให้นายต้องมาทนเจ็บปวดที่ต้องเป็นเพื่อนกับเรา ต่างคนต่างไปคงจะดีกว่า แต่นายไม่ต้องไปนะต้น เราจะไปจากชีวิตนายเอง" สนพูดพร้อมกับน้ำตาที่รินไหลมาอีกระลอก คงจะหมดแล้วล่ะ คงไม่ต้องร้องไห้ให้กับมิตรภาพที่กำลังจะจบลงไปอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้อีกแล้ว
"สน..." ต้นพูดด้วยเสียงแหบพร่า รู้สึกเหมือนจะขาดใจ แม้ดูเหมือนว่าต้นอยากให้จบแบบนี้ แต่พอสนเลือกจะไปเสียเอง ต้นก็ใจหาย
สนมองหน้าเพื่อนอย่างอาลัยอาวรณ์ ไม่รู้ว่าในวันข้างหน้าจะมีโอกาสได้กลับมาอยู่ใกล้ชิดดูแลกันอีกไหม ถ้าไม่มีอีกแล้ว นี่คือสิ่งสุดท้ายที่สนอยากจะฝากต้นไว้
"เวลานอน นายอย่าลืมห่มผ้านะ นายชอบลืมบ่อยๆ เดี๋ยวจะไม่สบาย เวลากินข้าว นายต้องกินผักเยอะๆ นะต้น อย่าเลือกกินแต่ที่ชอบ เดี๋ยวจะเป็นมะเร็ง เวลาอ่านหนังสือ อย่าอ่านใกล้มากนะ เดี๋ยวนายจะสายตาสั้น เวลาตั้งนาฬิกาปลุก นายอย่าตั้งช้าไปห้านาทีบ่อยๆ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน แล้วถ้าเราไม่อยู่แล้ว...นายดูแลตัวเองดีๆ นะต้น เราเป็นห่วงนายเสมอนะ คิดถึงเราบ้าง เราจะคิดถึงนายเสมอ รักนายเสมอนะต้น"
ได้ฟังแล้วต้นก็ยิ่งสะอื้นไห้ ความรู้สึกดีๆ แบบนี้ ความห่วงใยแบบนี้ มีแค่สนคนเดียวเท่านั้นที่รู้ ต้นอยากจะกอดสนไว้แต่อะไรสักอย่างก็ดึงเขาไว้ไม่ให้ทำอย่างนั้น ต่างคนต่างรู้สึกเจ็บปวดที่ไม่สามารถจะรักษามิตรภาพดีๆ นี้ไว้ได้อีกต่อไป
สนพูดจบแล้วก็ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ สายตาจับจ้องอยู่ที่ต้นที่มองมาอย่างอาลัยอาวรณ์เช่นกัน แล้วสนก็ค่อยๆ เดินออกไป เมื่อเดินไปถึงประตูแล้ว สนก็รีบเดินออกไปทันทีจนดูเหมือนวิ่ง เขาทำใจไม่ได้กับการจากลาที่ไม่คาดฝันครั้งนี้ ต้นได้แต่มองตามไปจนสนหายลับไปจากสายตา แม้จะใจหายแต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงใดๆ ที่จะตามไปห้ามไว้
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
การกลับกลายเป็นว่าเป็นสนเสียเองที่ต้องเก็บเสื้อผ้าจากบ้านหลังนี้ไป ตอนนี้ก็ค่ำแล้ว สนอาจจะขอไปนอนห้องเพื่อนคนไหนสักคนที่พักในหอพักชายของมหาวิทยาลัยก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยจัดการเรื่องหาห้องพักใหม่
สนรู้สึกใจหาย เก้าปีที่ผูกพันกันมาคงจะเหลือแค่ความทรงจำ ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าพ่อกับแม่รู้เรื่องนี้เข้า ไม่ว่าจะเป็นพ่อกับแม่ของต้นหรือพ่อกับแม่ของสน พวกท่านจะเสียใจและผิดหวังมากแค่ไหน สนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอธิบายให้บรรดาพ่อแม่ทั้งสองบ้านเข้าใจได้ยังไงว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เอาไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้สนคิดอะไรไม่ออกเลย ถึงเวลานั้นแล้วค่อยคิดแล้วกัน
ข้าวของยังคงมีอยู่อีกหลายอย่างที่สนไม่สามารถเก็บใส่กระเป๋าได้หมดในวันนี้ คงต้องมาขนไปวันหลัง แต่วันนี้เขาต้องไปก่อน เอาไปเท่าที่พอจะเอาไปได้
สนค่อยๆ หยิบรูปที่หัวเตียงมา มองดูอีกครั้งแล้วก็กอดรูปนั้นไว้ มิตรภาพของต้นกับสน เพื่อนที่แสนรัก ต่อจากนี้ไปคงไม่มีอีกแล้ว บทเรียนราคาแพงครั้งนี้สนต้องจำไปอีกนานแสนนาน เพราะเขาทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้เอง
สนค่อยๆ หยิบรูปนั้นใส่กระเป๋าเสื้อผ้าอย่างเบามือ นี่คือสิ่งสุดท้ายที่สนจะเก็บไปด้วยในวันนี้ สนรูดซิปกระเป๋าแล้วก็ลุกขึ้นยืน หยิบกระเป๋าใบนั้นมาถือไว้แล้วก็เดินออกไปจากห้อง พอปิดประตูห้องของตัวเองแล้วสนก็หันไปมองประตูห้องของต้นอีกครั้ง สนค่อยๆ สูดลมหายใจอย่างช้าๆ เพื่อเรียกความเข้มแข็งของจิตใจกลับคืนมา ไม่ว่าจะอย่างไรชีวิตก็ต้องไปต่อ ทั้งเขาและต้นจะต้องเข้มแข็งเพื่อที่จะรับช่วงดูแลครอบครัวต่อไปในอนาคต จะอ่อนแอแบบนี้ไม่ได้
"เราไปแล้วนะต้น ดูแลตัวเองดีๆ นะเพื่อน" สนพูดกับตัวเองเบาๆ ด้วยเสียงสั่นเครือ
พอเขาเดินลงบันไดมา นิกกับปั้นจั่นก็กลับมาถึงบ้านพอดี สองหนุ่มเห็นสนหิ้วกระเป๋าใบใหญ่เดินลงมาก็รีบร้องถามพร้อมกันด้วยความแปลกใจ
"เฮ้ยสน มึงจะไปไหนวะ"
สนเดินลงมาหยุดอยู่ตรงหน้าเพื่อนทั้งสองแล้วก็ถอนหายใจ พอเห็นใกล้ๆ นิกกับปั้นจั่นก็พอจะรู้ว่าสนร้องไห้หนักมากทีเดียว
"ฝากดูแลต้นด้วยนะเว้ย กูต้องไปแล้วล่ะ ขอบคุณพวกมึงมากที่ให้กูได้อยู่ที่บ้านนี้กับพวกมึง ขอบคุณจริงๆ ไว้มีโอกาสกูจะไม่ลืมกลับมาตอบแทนแน่นอน" เสียงของสนยังคงสั่นเครืออยู่ เขาพยายามยิ้มให้เพื่อนสองคนที่อยู่ตรงหน้าแต่มันก็คงเป็นยิ้มที่ดูประหลาดๆ อยู่เหมือนกันเพราะไม่รู้ว่ายิ้มเพราะมีความสุขหรือเศร้ากันแน่
"เกิดอะไรขึ้นวะสน แล้วมึงจะไปไหน ต้นล่ะ" นิกถามอย่างเป็นห่วง
"ต้นอยู่บนห้อง" สนบอกแล้วก็หยุดไปสักพัก เม้มริมฝีปาก "กูสองคนคุยกันแล้ว ตกลงว่า...กูกับต้นเลือกข้อหนึ่ง แต่กูคิดว่ากูควรจะเป็นฝ่ายไป ไม่ใช่ต้น ต้นเขาเป็นเพื่อนมึงสองคน เขาต้องอยู่ที่นี่ ฝากดูแลต้นให้กูด้วยนะเว้ยนิก...จั่น" สนหันไปมองหน้าแต่ละคนเมื่อเรียกชื่อ
"มันเป็นแบบนี้ได้ไงวะสน พวกมึงคุยกันยังไงวะถึงเป็นแบบนี้ไปได้" ปั้นจั่นถามด้วยสีหน้าเศร้า ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น
"ไม่เป็นไรหรอกจั่น ยังไงก็ตัดสินใจไปแล้ว...กูไปก่อนนะเว้ย เดี๋ยวจะไม่มีรถ ไม่ต้องไปส่งกูหรอก ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องตาม ไม่ต้องห้าม เอาไว้ค่อยคุยกันถ้ามีโอกาส ขอบคุณพวกมึงมาก กูไปก่อนนะเว้ย"
พูดจบสนก็เดินไปที่ประตูหน้าบ้าน หยิบรองเท้ามาใส่แล้วก็ค่อยๆ เปิดประตูออกไป
นิกกับปั้นจั่นได้แต่มองตามด้วยความสงสาร แต่ก็รู้ว่าไม่ควรจะไปห้ามสนตอนนี้ ยังไงสนก็ไม่ฟัง มีเพียงคนเดียวเท่านั้นแหละที่จะห้ามสนไม่ให้ไปได้ แต่คนๆ นั้นก็ดูเหมือนว่าไม่ได้คิดจะห้ามแล้ว คงปล่อยเลยตามเลยและให้มันจบลงไปอย่างนี้
"เป็นอย่างนี้ไปได้ไงวะจั่น เราสองคนมาช้าไปแล้วว่ะ" นิกพูดพลางทอดถอนใจ
นิกกับปั้นจั่นมีโอกาสได้รู้จักกับมิตรภาพของต้นและสนได้ไม่กี่เดือนในบ้านหลังนี้ สุดท้าย บ้านหลังนี้ก็เป็นที่ฝังมิตรภาพของสองคนนั้นไปซะแล้ว ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อว่ามันจะจบลงง่ายดายถึงเพียงนี้
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
สนค่อยๆ ก้าวเดินผ่านสนามหน้าบ้านออกไปอย่างช้าๆ หันหลังกลับมามองบ้านหลังที่เพิ่งมาอยู่ได้ไม่กี่เดือนอย่างเศร้าๆ ใจหายที่รู้ว่าคงไม่ได้กลับมาอยู่ที่นี่อย่างอบอุ่นกับเพื่อนที่รู้ใจอีกแล้ว ลาก่อนนะต้น นายจะเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดในชีวิตของเรา
สนละสายตาจากบ้าน แล้วก็ค่อยๆ เดินไปสู่ประตูของรั้วบ้านที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึงสิบเมตร สนนึกถึงความรู้สึกนั้นที่เพิ่งเกิดขึ้น ความรู้สึกที่เขาเพิ่งปฏิเสธที่จะพูดมันออกไป ถ้าหากความรู้สึกนั้นไม่ใช่สิ่งที่เพียงจะผ่านมาแค่วูบเดียวแล้วจากไป สนก็ภาวนาขอให้มีปาฏิหาริย์ที่จะทำให้ต้นและสนกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกสักครั้ง เพื่อที่ว่า...ความรู้สึกนั้นจะกลับมาอีกครั้งในวันหนึ่ง วันที่จะเปลี่ยนชีวิตของสนตลอดไปเช่นกัน
เอาล่ะ ถ้าสนก้าวเท้าไปข้างหน้าสิบก้าวแล้วไม่มีอะไรดลใจให้เขาต้องหันหลังกลับไป ก็เป็นอันว่าสนก็จะจากที่นี่ไปอย่างแท้จริงและถาวร ไม่มีวันที่จะหันหลังกลับมาอีกแล้ว สนสูดหายใจลึกๆ เตรียมตัว เตรียมใจ แล้วก็เริ่มก้าวย่างอย่างช้าๆ ออกไป
ก้าวที่หนึ่ง.............
นึกถึงวันที่ได้เจอกับต้นวันแรกตอนปอห้า เขาจำรอยยิ้มแรกที่ต้นยิ้มให้เขาได้ จะสิบปีแล้วนะที่เรารู้จักกันมา
ก้าวที่สอง.............
สนก็ได้แต่หวังว่าเก้าปีที่คบกันมายังคงมีความหมาย มันคงไม่จบง่ายๆ แบบนี้หรอกนะ
ก้าวที่สาม.............
ที่สะพานเหล็กแห่งนั้น ต้นกับสนจะต้องได้กลับไปนั่งคุยกันเหมือนเดิม
ก้าวที่สี่.............
กุหลาบวันวาเลนไทน์ช่อนั้น สนยังจำได้ดี หวังว่ามันจะไม่ใช่ช่อสุดท้ายที่เขาจะซื้อมาให้ต้น
ก้าวที่ห้า.............
มาถึงครึ่งทางแล้ว สนนึกถึงพ่อแอ๊ด แม่เยา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น สนอยากให้รู้ว่าเขาดีใจที่ครั้งหนึ่งในชีวิตได้มีความผูกพันกับครอบครัวของต้น
ก้าวที่หก.............
ใจของสนสั่นระทึก รู้สึกหวาดกลัวที่จะก้าวย่างต่อไป เพราะเวลามันน้อยลงไปแล้ว นายจะไม่เปลี่ยนใจจริงๆ หรือต้น
ก้าวที่เจ็ด.............
ความหวังค่อยๆ ริบหรี่ลงไปทุกที ยังคงไม่มีสิ่งใดที่จะทำให้สนหันกลับไป
ก้าวที่แปด.............
ภาพเค้กวันเกิดวันนั้นปรากฎขึ้น เทียนบนขนมเค้กถูกเป่าจนแทบจะต้านแรงลมไม่ไหว อีกไม่ช้าก็คงจะมอดดับลงทั้งหมด เหมือนกับมิตรภาพของเขากับต้น
ก้าวที่เก้า.............
ถึงเวลาเตรียมใจและต้องปล่อยวางแล้วสินะ ลาก่อนนะต้น ลาก่อนนะนิกกับปั้นจั่น ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ขอบคุณสำหรับความทรงจำที่ดีๆ
ก้าวที่สิบ.............
"สน"
เสียงเรียกชื่อของเขาดังขึ้นมาจากข้างหลัง สนจำได้ดีว่าเป็นเสียงใคร โอ...ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นแล้ว สนรีบวางกระเป๋าที่ถือไว้ลงกับพื้นทางเดิน หันหลังกลับไปมองเจ้าของเสียง แล้วก็วิ่งกลับไปหาเพื่อนด้วยความดีใจและโล่งใจ ต้นก็วิ่งมาหาเขาเช่นกัน ทั้งสองเพื่อนรักกอดกันแน่นราวกับกลัวว่าจะต้องพรากจากกันไหนอีก แม้ไม่ได้พูดอะไรกันเลย สนก็รู้ว่าต้นคนเดิมของเขากลับมาแล้ว สนให้สัญญากับตัวเอง ต่อจากนี้ไป เขาจะไม่ยอมสูญเสียเพื่อนคนนี้ไปอีกแล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
นิกกับปั้นจั่นเดินตามออกมาดูด้วยความโล่งใจ นี่ถ้าช้าไปกว่านี้เพียงเสี้ยววินาที มิตรภาพของต้นกับสนก็คงจบลงอย่างไม่มีวันหวนกลับมาอีกเลย ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อ มันยังไม่จบลงง่ายๆ ยังคงมีบทต่อไปให้เรื่องราวความรักและความผูกพันของทั้งสองคนนี้ดำเนินต่อไป เพียงแต่มันอาจจะไม่เหมือนเดิมเสียทีเดียว
วันนี้...ต้นยอมแพ้ให้กับหัวใจของตัวเองอีกครั้ง ก็คงไม่เป็นไรหรอกนะ ความรัก...ไม่จำเป็นจะต้องเป็นรักที่สมหวังเสมอไป แม้ว่ามันจะเจ็บแค่ไหน ต้นก็พร้อมที่จะเจ็บต่อไป แต่มันก็ยังดีกว่ามีหัวใจแต่ไม่มีใครให้รัก เพราะถ้าไม่ใช่สนแล้ว ต้นก็นึกไม่ออกว่าชีวิตนี้จะรักใครแบบนี้ได้อีก แม้ว่าสนจะไม่ใช่คนที่ดีพร้อมสมบูรณ์แบบที่เขาจะรัก แต่สนก็คือรักแรก รักเดียวและจะเป็นรักสุดท้ายของต้นตลอดไป
TBC
ขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลา 1 วินาทีบวกเป็ดให้กำลังใจ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอน
-
อืม........ จะว่าไงดี
การที่สนคิดแบบนี้เป็นเพราะได้รับอิทธิพลมาจากที่บ้านหรือเปล่า หรือคิดเองอยู่แล้ว แล้วทางบ้านก็ยิ่งพูดทำให้สนไม่ชอบเกย์มากขึ้นเรื่อยๆ
ถ้าเปนงั้นจริงอาจจะต้องรอให้สนโตกว่านี้มากๆถึงจะเปลี่ยนมุมมอง....หรือไม่เปลี่ยนเลย
ตอนแรกอยากให้ต้นเลือกมหาลัยที่เดียวกับสน แต่ตอนนี้อยากให้เลือกคนละที่แล้ว T T ไม่น่าเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นมาเลย อย่างน้อยต้นน่าจะมีเปิดใจให้คนอื่นบ้าง
ปอลิง เด๋ยวคืนนี้จะตามไปอ่านนายเจ-เล็กนะคะ :)
-
โอ๊ยเศร้าอ่ะ หน่วงจิตหน่วงใจจัง อ่านไปน้ำตาก็ไหลพราก เอาใจช่วยทั้งคู่นะต้น-สน
-
ถ้าไม่อยากให้ต้นเจ็บปวดสนคงต้องไร้แฟนไปจนกว่าจะเรียนจบนั่นละนะ :mew6:
:pig4: รอตอนต่อไปจ้า
-
:hao5: .. เราว่าต้นตัดสินใจได้ดีแล้วนะคะ ที่เลือกจะรักษาความสัมพันธ์แบบเพื่อนเอาไว้เหมือนเดิม เพราะไม่ง่ายเลยที่ในชีวิตหนึ่งของเราจะได้เจอกับมิตรภาพดีๆ แบบนี้สักครั้ง แถมสายใยบางๆ ที่เชื่อมโยงทั้งสองคนเข้าไว้ด้วยกันนั้น ก็ดูจะเหนียวแน่นเกินกว่าที่จะตัดขาดกันได้ง่ายๆ ที่เหลือก็คงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของ 'เวลา' เขาจัดการกันเองนั่นล่ะนะคะ ..^^
-
อืม........ จะว่าไงดี
การที่สนคิดแบบนี้เป็นเพราะได้รับอิทธิพลมาจากที่บ้านหรือเปล่า หรือคิดเองอยู่แล้ว แล้วทางบ้านก็ยิ่งพูดทำให้สนไม่ชอบเกย์มากขึ้นเรื่อยๆ
ถ้าเปนงั้นจริงอาจจะต้องรอให้สนโตกว่านี้มากๆถึงจะเปลี่ยนมุมมอง....หรือไม่เปลี่ยนเลย
ตอนแรกอยากให้ต้นเลือกมหาลัยที่เดียวกับสน แต่ตอนนี้อยากให้เลือกคนละที่แล้ว T T ไม่น่าเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นมาเลย อย่างน้อยต้นน่าจะมีเปิดใจให้คนอื่นบ้าง
ปอลิง เด๋ยวคืนนี้จะตามไปอ่านนายเจ-เล็กนะคะ :)
ขอบคุณครับ ตอนแรกก็คิดอยู่ว่าจะวางพล็อตตรงช่วงนี้ยังไง แต่จากประสบการณ์ของตัวเอง พอห่างแล้วมันห่างเลย นิสัยผู้ชายกับผู้หญิงจะต่างกันตรงนี้ แต่ไม่ต้องกลัวหรอกครับ เดี๋ยวต้นจะเอาคืน แล้วสนจะพูดไม่ออกเลย 55555
-
ด้วยวุฒิภาวะที่ยังเด็ก การรับมือกับเรื่องราวละเอียดอ่อนเช่นนี้ทำให้ดีได้ยากนัก
นี่ถ้าไม่ได้เป็นเพื่อนรัก ผูกพันกันจนแทบจะแยกกันไม่ได้ขนาดนี้ก็คงเลิกคบไปเลยแล้วล่ะ
-
เหอะเหอะ อยากให้ต้นมีแฟนใหม่ไปเลย เอาใจใส่ ดูแลต้นมากๆ ให้สนเสียดาย แต่ต้นก็ฝังใจรักสนมากอ่ะนะ ต่อให้มีผู้ชายดีๆเข้าหาต้นคงไม่แล
เบื่อนะ คำว่า ลูกชายคนเดียว เป็นความหวัง มีทายาทสืบสกุล เอาอะไรมากกับลูกคะ คุณพ่อคุณแม่ทั้งหลาย...ทุกวันนี้เห็นช-ญหลายคู่แต่งงานก็ไม่มีลูก ก็ไม่เห็นจะแตกต่างกับ ช-ช ตรงไหน อยู่แล้วมีความสุขก็อยู่ไปเห้อ 5555 ลืมไปนี่นิยายดราม่า ต้องบีบตัวเอกต้อนให้จนมุม
-
ก็คนมันสับสน แถมถูกฝังมาแบบนั้น
จะให้เปลี่ยนง่ายๆ ก็คงเป็นไปได้ยากในเร็ววัน
เห่อๆ ต่อไปนี้สนจะกล้าจีบใครมั้ยเนี่ย
-
ชอบโครงเรื่องและการบรรยายมากเลยคะ รอตอนต่ออไปนะคะ
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 11: จูบแรกที่ไม่ตั้งใจ
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
วันนี้คณะของต้นมีกิจกรรมพิเศษร่วมกับนักศึกษาจากประเทศญี่ปุ่นจึงเลิกช้าเป็นพิเศษ แต่สนก็ตั้งใจว่าจะรอกลับพร้อมต้นและปั้นจั่นจึงมาเล่นบาสเกตบอลกับเพื่อนๆ ที่ยังไม่กลับฆ่าเวลาไปพลางๆ ก่อน พอเริ่มมืด คนอื่นๆ ก็ค่อยทยอยกลับจนเหลือเพียงสนคนเดียว ขณะที่สนกำลังเล่นบาสเกตบอลคนเดียวเพลินๆ อยู่นั้น ต้นก็มาพอดี
“เล่นด้วยคนสิ”
สนหยุดเล่นแล้วหันมามองตามเสียง พอเห็นว่าเป็นต้นก็ยิ้มดีใจ “มาสิต้น แล้วสองคนนั้นล่ะ"
"ไม่รู้เหมือนกัน บอกว่าจะไปทำธุระอะไรไม่รู้ เดี๋ยวตามมา ท่าทางแปลกๆ ไม่รู้มีความลับอะไรหรือเปล่า"
ต้นพูดจบก็เอากระเป๋าไปวางไว้ข้างๆ สนามแล้วก็วิ่งลงไปเล่นบาสเกตบอลกับสนอย่างสนุกสนาน มีเสียงหัวเราะเป็นระยะๆ สนเป็นคนที่ชอบเล่นกีฬาเขาจึงดูเล่นได้คล่องแคล่วกว่า แต่เวลาเล่นกับต้นสนดูจะออมแรงไปบ้างเล็กน้อย
เล่นไปสักพักก็เปลี่ยนมาเล่นเกมส์ดันลูกบอลด้วยหัว สนยกลูกบอลขึ้นมาไว้ตรงกลาง จากนั้นทั้งสองคนก็เอาหัวดันลูกบอลไว้คนละข้าง แล้วคอยประคองไม่ให้ลูกบอลตก ถ้าลูกบอลตกก็ต้องคอยระวังว่าหัวจะชนกันด้วย แต่พอลูกบอลตกทีไรก็จะหัวเราะกันสนุกสนาน แล้วก็เก็บมาเล่นใหม่อยู่หลายรอบจนพอใจ
พอเบื่อแล้วก็เปลี่ยนมาเล่นเกมส์ผลักกัน ต้นและสนยืนกางขาเล็กน้อย ประจันหน้ากัน ห่างกันประมาณสองก้าว วิธีเล่นก็คือ ยกฝ่ามือทั้งสองข้างขึ้นตั้งท่าเตรียมผลักกัน คอยดูท่าทีกันแล้วก็ผลักมือออกไป ฝ่ายที่รู้ว่าจะโดนผลักก็จะต้องเลื่อนมือออกด้านข้างเพื่อไม่ให้ถูกผลัก ต้องใช้เทคนิคหลอกล่อกันพอสมควร พอผลักโดนกัน คนที่โดนผลักก็อาจเซจนถึงล้ม บางทีคนที่ผลักออกไปเจอลมเพราะอีกคนหลบทันก็จะเซไปข้างหน้าเสียเอง ต้องคอยพยายามทรงตัวให้อยู่ บางทีผลักไปแล้วปะทะกันก็จะเซไปข้างหลังด้วยกันทั้งสองฝ่าย เสียงหัวเราะและรอยยิ้มเปื้อนไปทั้งใบหน้าของทั้งสองหนุ่มเพราะนานๆ ทีจะมีโอกาสได้เล่นกันแบบนี้บ้าง
มีอยู่จังหวะหนี่งที่สนเผลอผลักมือออกไปค่อนข้างแรง ต้นเลื่อนฝ่ามือออกข้างไม่ทัน ทำให้ต้นถูกผลักจนเซไปข้างหลังค่อนข้างแรง ด้วยความตกใจกลัวเพื่อนจะล้มลงบาดเจ็บ สนรีบกระโจนไปรวบตัวเพื่อนเอาไว้ด้วยแขนสองข้าง
"ต้น เราขอโทษ เมื่อกี้เล่นแรงไปหน่อย"
เมื่อต้นอยู่ในวงแขนของสนแล้วสายตาของทั้งคู่ก็ประสานกันอยู่ครู่หนึ่ง แม้ว่าการสัมผัสใกล้ชิดจะเป็นเรื่องปกติของต้นกับสน แต่คราวนี้ สนรู้สึกได้ว่ามีความรู้สึกบางอย่างที่ต่างไป แววตาเศร้าๆ ของต้นมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้สนเองก็รู้สึกหวั่นไหวอย่างแปลกๆ ก่อนที่ต้นจะเริ่มรู้สึกเขินอาย เขาก็แก้เขินด้วยการยื่นมือไปบีบจมูกสนอย่างเอ็นดู
"คนอะไรจมูกไย้ใหญ่"
สนหัวเราะชอบใจ สักพักก็ปล่อยให้ต้นยืนตัวตรงเหมือนเดิม
"แล้วรู้ไหมว่าคนจมูกใหญ่แปลว่าอะไร" สนถามทีเล่นทีจริง
"อะไรเหรอ"
"ก็แปลว่า...ตรงนั้นก็อาจจะใหญ่ไปด้วยไง" สนหัวเราะร่วนกับมุกตลกของตัวเอง ต้นก็พลอยขำไปด้วย
"แหม...รักกันจริงๆ นะพวกมึงสองคน"
เสียงที่ดังมาจากข้างหลังทำให้ต้นกับสนหันไปมองพร้อมกัน ไม่ใช่ใครที่ไหน นิกกับปั้นจั่นที่เดินตามมานั่นเอง เสียงที่พูดเมื่อกี้ก็คือเสียงของปั้นจั่น แต่ไม่ได้มากันแค่สองคนเท่านั้น มีพี่รหัสของต้นตามมาด้วย ถ้าเดาจากจังหวะเวลาแล้ว ทั้งสามคนนี้น่าจะมาทันตอนที่ต้นจะล้มแล้วสนช่วยคว้าไว้พอดีเป็นแน่ถึงได้พูดประชดแบบนั้น
สนกอดคอเพื่อนรักไว้แล้วก็ยิ้ม "ทำไมล่ะ อิจฉาเหรอ" ดูเหมือนคำถามนี้จะไม่ได้ถามนิกกับปั้นจั่น แต่ตั้งใจให้อีกคนรู้สึกอะไรบางอย่างมากกว่า
ทินมองดูสนกอดคนต้นด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก หลายๆ ครั้งเขารู้สึกว่าสนแสดงอาการหวงต้นกับเขาบ่อยๆ จนบางครั้งก็ดูเหมือนหวงมากเกินไปเสียด้วยซ้ำ
"พี่ทินเขาจะพาไปกินข้าวในเมือง แล้วก็ไปเดินถนนคนเมืองกัน ห้ามปฏิเสธนะเว้ย พวกกูอยากไป มีร้านอร่อยที่จะพาพวกมึงไปกินด้วย รับรองว่าพวกมึงต้องชอบ" นิกบอก
ต้นยิ้มอย่างดีใจ เขาอยากไปเที่ยวถนนคนเมืองตั้งหลายครั้งแล้วแต่ยังไม่ได้มีโอกาสเสียที
"ไปนะสน เราอยากไปซื้อของฝากให้พ่อกับแม่"
สนปล่อยมือลงจากต้นคอของเพื่อนแล้วก็พยักหน้า แม้ว่าจะไม่ชอบนักที่ทินไปด้วยแต่ถ้าต้นอยากไปสนก็ไม่อยากขัด "ก็ดีเหมือนกัน"
"โอเค งั้น...ต้นไปกับพี่ทิน สนมึงมากับพวกกูสองคน" ปั้นจั่นบอกด้วยสีหน้ามีเลศนัย
"อ้าว ทำไมยังงั้นล่ะ" สนถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจนัก
"งั้นมึงไปกับพี่ทินไหมล่ะ"
"ไม่เอา" สนรีบบอกปัดปั้นจั่นไปทันที ดูเหมือนทินจะแอบหัวเราะเบาๆ ด้วย
"เออ งั้นก็ให้ต้นไปกับพี่ทินนั่นแหละ เขาเป็นพี่รหัสน้องรหัสกัน เขาต้องดูแลกันอยู่แล้ว มึงมากับพวกกู" ปั้นจั่นบอกพลางยิ้มอย่างสะใจที่สามารถแกล้งสนได้
สนหันหน้าไปมองพี่ทินอย่างไม่สบอารมณ์นัก เหมือนกับจะบอกเป็นนัยๆ ว่าห้ามทำอะไรต้นนะ แต่ก็ต้องจำยอมเพราะว่าเขาเองก็ไม่อยากนั่งกับทิน ถ้าจะให้ทินไปคนเดียวก็ดูเสียมารยาทมากเกินไปหน่อย ครั้งนี้ก็คงต้องยอมไปก่อน
"ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะดึก พรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้าอีก" นิกรีบตัดบท
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ระหว่างทางสนนั่งเงียบไปในรถอยู่ข้างหลังคนเดียว นิกกับปั้นจั่นนั่งด้วยกันข้างหน้าสองคน มีนิกเป็นคนขับตามเดิม เพื่อนรักสองคนแอบยิ้มให้กันที่เห็นสนเป็นแบบนั้น นี่แหละคือแผนของพวกเขาสองคนล่ะ ไม่ใช่อะไร นิกกับปั้นจั่นเองก็สงสัยสนเหมือนกันว่าคิดอะไรกับต้นเกินเพื่อนไหม
ร้านอาหารที่ห้าหนุ่มมากินด้วยกันนั้นเป็นร้านข้าวมันไก่ชื่อดังอีกแห่งหนึ่งที่เพิ่งมาเปิดได้ไม่นานนัก เป็นคู่แข่งของอีกร้านที่เปิดมานานกว่า ดีที่ว่าร้านนั้นเปิดกลางวัน ร้านนี้เปิดกลางคืน ลูกค้าจะได้ไม่ต้องลำบากใจ บรรยากาศตอนเย็นๆ แบบนี้ที่ร้านหนาแน่นไปด้วยหนุ่มสาวที่เพิ่งเลิกงานหรือเลิกเรียนที่มานั่งกินข้าวด้วยกันอยู่หลายโต๊ะ ดูคึกคักมากทีเดียว
มาถึงนิกกับปั้นจั่นก็ดูเหมือนจะเจ้ากี้เจ้าการเรื่องที่นั่งอีกแล้ว ต้นถูกจัดให้นั่งข้างๆ ทิน ส่วนนิกกับปั้นจั่นอยู่ฝั่งตรงข้าม ขนาบข้างสนไว้ ทำให้สนเริ่มออกอาการหงุดหงิดพอสมควรที่ไม่ได้นั่งกับเพื่อนรัก
"เฮ้ย พวกมึงสองคนเป็นอะไรวะ เจ้ากี้เจ้าการจังเลยวันนี้" สนหันไปว่าเพื่อนสองคนแม้ว่าจะไม่จริงจังนักแต่ก็รู้สึกได้ว่าไม่ค่อยพอใจ จริงๆ ก็ไม่สบอารมณ์ตั้งแต่เรื่องนั่งรถแล้วล่ะ ปกติเขากับต้นจะนั่งด้วยกันตลอด อยู่ดีๆ ก็ให้ต้นไปนั่งกับทินเสียอย่างนั้น
"เออน่า มึงอย่าเรื่องเยอะนักเลยไอ้สน ต้นเขามากับพี่ทินก็ให้เขานั่งด้วยกันมั่งก็ได้ มึงให้ต้นมันสนิทกับคนอื่นมั่งก็ดีนะเว้ย โลกนี้ไม่ได้มีแค่มึงที่เป็นเพื่อนมันคนเดียวซะหน่อย" นิกว่า
"พี่รู้สึกว่าสนหวงต้นมากเหมือนกันนะเนี่ย" ทินพูดแล้วก็แกล้งเขยิบให้ไหล่ชิดกับต้นมากขึ้น
"ก็ต้นเป็นเพื่อนผม ใครจะมาคบกับเพื่อนผม ผมก็ต้องคอยดูว่าเป็นคนดีหรือเปล่า ไม่ใช่ให้ไปคบกับใครก็ได้" สนบอกเสียงแข็ง
"อ้อ...เพื่อนเหรอ อืม...เป็นเพื่อนที่แปลกดีนะ พี่ไม่เห็นเคยเจอเพื่อนแบบนี้เลย อยากมีเพื่อนที่หวงพี่แบบสนจัง คงจะดีนะต้น ต้นโชคดีนะเนี่ย เพื่อนหวงขนาดนี้" ทินขำเบาๆ เขารู้สึกเอะใจที่เห็นเพื่อนผู้ชายหวงเพื่อนผู้ชายอีกคนมากขนาดนี้
"เอ่อ...สั่งอาหารก่อนดีกว่าครับ น้องเขารออยู่" ต้นรีบชวนเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นบรรยากาศไม่ค่อยดี
ทุกคนจึงเปลี่ยนไปสั่งอาหารกับเด็กเสิร์ฟที่มายืนรออยู่ได้พักหนึ่งแล้วแทน ทำให้บรรยากาศที่เริ่มตึงเครียดระหว่างสนกับทินสงบไปได้พักหนึ่ง แต่พออาหารมาเสิร์ฟ บรรยากาศมาคุก็กลับมาอีกครั้ง
"ต้น...พี่แบ่งไก่ให้ต้นนะ พี่กินไม่หมด ต้นเล่นกีฬามาเหนื่อยๆ กินโปรตีนเยอะๆ จะได้มีพลัง"
ต้นยังไม่ทันจะตอบรับหรือปฏิเสธ ทินก็ตักไก่จากจานของเขาจำนวนหนึ่งไปให้ต้นเสียก่อนแล้ว
"ขอบคุณครับพี่" ต้นดูจะเกรงใจรุ่นพี่อยู่เหมือนกันที่คอยดูแลแบบนี้
"พี่รู้ว่าต้นชอบ เดี๋ยวไว้วันหลังพี่พาต้นมากินอีก ยังมีอีกร้านนึงนะ อร่อยมาก แต่ต้องไปกินตอนกลางวัน"
ต้นพยักหน้าตอบรับอย่างเกรงใจ พอหันไปเห็นสนนั่งเงียบแล้วต้นก็ชักจะทำตัวไม่ถูก เขามองหน้าสนแล้วก็ชำเลืองมองทินด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบายใจนัก ต้นรู้สึกว่าสนไม่ค่อยชอบพี่รหัสของต้นแต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมสนถึงไม่ชอบ
"ได้ข่าวว่าแฟนคนก่อนของพี่ทินหน้าตาคล้ายๆ ต้นเลย แสดงว่าสเป๊กของพี่ต้องแบบต้นเลยใช่ไหมครับ" นิกถามขึ้นหลังจากที่กินข้าวไปได้พักหนึ่ง
ทินหัวเราะชอบใจ "ก็ประมาณนี้แหละ พี่ชอบคนขาวๆ ตัวไม่เล็กไป ไม่ใหญ่ไป หน้าหวานๆ หน่อย แต่ไม่ต้องเยอะ แบบต้นกำลังดีเลย"
"ว้าว...ว่าไงต้น อยากมีแฟนเป็นพี่รหัสไหม ดีนะเว้ย ดูแลทั้งเรื่องการเรียน ดูแลทั้งเรื่องหัวใจ สารพัดประโยชน์" ปั้นจั่นหันไปแซวต้นพร้อมกับแอบชำเลืองเพื่อนรักของต้นไปด้วย
"ถ้าต้นเขาโอเค พี่ก็โอเคนะ" ทินพูดทีเล่นทีจริง อดไม่ได้ที่จะลอบมองดูปฏิกิริยาของสนเช่นกัน
สนรีบหันไปมองหน้าต้นเหมือนกับจะบอกว่า "อย่าตกลงนะต้น" ต้นเหมือนจะรับรู้ความรู้สึกนั้นได้ก็เลยได้แต่ยิ้มๆ
"เฮ้ยต้น ไม่สนใจเหรอวะ" นิกรุกต่อ เขาไม่ยอมให้เรื่องนี้ตกไปง่ายๆ หรอกนะ ไหนๆ ก็วางแผนกันมาขนาดนี้แล้วต้องเล่นให้ถึงที่สุด
ต้นมองหน้าเพื่อนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามทั้งสามคน แล้วก็หันมามองทินที่นั่งอยู่ข้างๆ แม้ว่าทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนี้จะรู้กันหมดแล้วว่าต้นเป็นแบบไหน แต่เขาก็รู้สึกไม่ค่อยสะดวกใจนักที่จะคุยเรื่องแบบนี้ในที่สาธารณะ
"เฮ้ย...พี่เขาไม่สนใจเด็กกะโปโลอย่างเราหรอก" ต้นบอกพลางขำเบาๆ แล้วก็หันไปสบตากับสนอีกครั้ง เริ่มรู้สึกอึดอัดใจที่บรรยากาศตึงเครียดอีกแล้ว
"พี่ทินเขารักเด็กนะเว้ย ใช่ไหมครับพี่ทิน" นิกหันไปแซวพี่รหัสของต้นบ้าง
"พอแล้วๆ ดูสิต้นหน้าซีดเลย ต้นกลัวพี่จะจีบเหรอ โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัวๆ" ทินเอามือลูบศีรษะต้นอย่างเอ็นดู แม้จะเห็นสายตาของสนที่มองมาอย่างไม่พอใจก็ตาม
"ไม่ต้องกลัวเพราะพี่จีบอยู่แล้ว" นิกกับปั้นจั่นพูดพร้อมกันแล้วก็หัวเราะ ทินก็หัวเราะด้วย ส่วนต้นได้แต่ยิ้มๆ จะขำก็ไม่กล้าขำ โดยเฉพาะเมื่อสบตากับเพื่อนที่นั่งฝั่งตรงข้าม
"ตกลงที่พวกมึงชวนกูมากินข้าวด้วยเพราะจะมาคุยเรื่องนี้กันเหรอวะ ถ้าจะคุยแต่เรื่องนี้เดี๋ยวกูจะกลับบ้าน" หลังจากที่อดทนนั่งฟังมาสักพักสนก็เริ่มทนไม่ไหว
เสียงหัวเราะเงียบลงทันที
"เฮ้ย เปล่าๆ ไม่มีอะไร แซวกันเล่นสนุกๆ เฉยๆ เว้ย แล้วมึงเป็นไรของมึงเนี่ย ซีเรียสไปได้" ปั้นจั่นรีบแก้ตัว
"นั่นสิ หน้าเป็นตูดเลย กินข้าวๆ ไม่คุยเรื่องนี้ก็ได้" นิกว่าแล้วก็ตักข้าวกินเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกเขาต้องยอมหยุดเพราะเดี๋ยวสนจะโมโหแล้วกลับบ้านไปเสียก่อน
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
เมื่อมาถึงถนนคนเมือง นิกกับปั้นจั่นก็เจ้ากี้เจ้าการอีก ให้ต้นไปเดินกับทิน ส่วนสนก็ให้มาเดินกับพวกเขาสองคนแทน แล้วก็นัดให้มาเจอกันตรงทางเข้าสามทุ่มตรง จะได้ไม่หลงกัน แต่พอเดินกันไปเดินกันมา สนก็ค่อยๆ แยกตัวออกมาเดินคนเดียว ด้วยความเป็นห่วงเพื่อน สนพยายามสอดส่ายสายตาว่าต้นกับพี่ทินอยู่ตรงไหน พอเจอแล้วสนก็ค่อยๆ เดินตามไป เหมือนกับสะกดรอยตามยังไงยังงั้น คอยมองดูอยู่ห่างๆ เห็นพี่ทินแตะเนื้อต้องตัวต้นอยู่บ่อยๆ ก็ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายใจ
สนเริ่มเซ็งเพราะเขาไม่มีเพื่อนเดินด้วยเลยสักคน นิกกับปั้นจั่นก็หายไปแล้ว ส่วนต้นก็เดินกับทินไม่สนใจเขาเลย ตอนนี้สนก็ขี้เกียจตามดูแล้วแม้ว่าจะรู้สึกเป็นห่วงต้น แต่ทำไปนานๆ เข้าก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโรคจิตยังไงชอบกล เขายังไม่ได้ซื้อของฝากให้พ่อกับแม่เลย สนจึงตัดสินใจที่จะไม่เดินตามต้นและทินอีก
สนเดินมาถึงร้านๆ หนึ่ง เห็นเด็กสาวขายสินค้าที่เขากำลังมองหาอยู่พอดี มีเด็กผู้ชายอายุไล่เลี่ยกันนั่งขายอยู่ด้วย เข้าใจว่าน่าจะเป็นพี่น้องกันเพราะหน้าตาคล้ายๆ กัน
สนเดินเข้าไปเลือกๆ ดูเสื้อที่คิดว่าพ่อของเขาน่าจะชอบแล้วก็ถาม "ตัวนี้เท่าไหร่"
"สามร้อยค่ะ" เสียงใสๆ ตอบพลางยิ้ม
"ขยันนะ มาขายแบบนี้ทุกวันเหรอ" สนถามไปพลางเลือกดูเสื้อไปด้วย ที่ถามแบบนั้นเพราะดูจากอายุแล้วน่าจะยังเรียนมัธยมกันอยู่ สนชื่นชมเด็กที่ขยันแบบนี้เสมอ
"ก็ไม่ทุกวันหรอกค่ะ บางวันพ่อกับแม่ก็มาขาย ถ้าวันไหนไม่มีการบ้านหนูกับน้องก็จะมาขายเอง พี่มาจากกรุงเทพเหรอคะ"
"เปล่า...พี่เรียนอยู่ที่ มช. นี่เอง มาจากนครปฐม แต่เป็นคนน่าน" สนตอบพลางยิ้ม รู้สึกถูกชะตากับสาวน้อยคนนี้อย่างประหลาด
"อ๋อ...เหรอคะ ปีหน้าหนูก็จะสอบเข้าไปเรียนที่นั่นเหมือนกัน พี่ชื่ออะไรคะ เผื่อได้เจอกันในมหาลัย"
สนหยุดเลือกเสื้อผ้าแล้วหันไปมองสาวน้อยที่เหมือนจะคอยมองเขาอยู่ "ชื่อสนครับ แล้วน้องล่ะชื่ออะไร"
"ชื่อนินาค่ะ ส่วนนี่น้องชาย...ชื่อนินอย"
นินอยยิ้มให้กับชายแปลกหน้าที่มาซื้อของ เขาพอเดาออกว่าพี่สาวน่าจะชอบพี่ชายคนนี้เป็นแน่เลย
"แล้วจะเรียนคณะอะไรล่ะ" สนถามพลางหยิบเสื้อตัวที่เขาต้องการจะซื้อมาถือไว้
"ยังไม่รู้เลยค่ะ ตอนแรกพ่อบอกว่าจะให้เรียนคณะมนุษย์ อยากให้เรียนภาษา นินาก็ชอบภาษานะ แต่ก็อยากเรียนการตลาดด้วย นินาชอบขายของก็เลยอยากเรียนพวกบัญชี-การตลาด แต่ภาษาอังกฤษก็อยากเรียนเอาไว้สื่อสารกับลูกค้าต่างชาติ เนี่ย...จะเปิดเออีซีอยู่แล้วยังพูดไม่ค่อยได้เลย" นินาพูดพลางขำ
สนพยักหน้ายิ้มๆ "อ๋อ...ดีๆ ขยันฝึกบ่อยๆ นะ เดี๋ยวก็เก่ง อะ...พี่เอาตัวนี้ละกัน" สนบอกพลางส่งเสื้อที่เขาเลือกให้นินา เธอรีบกุลีกุจอพับใส่ถุงกระดาษอย่างพิถีพิถัน สนหยิบเงินให้แล้วก็รับของมา
"พี่ไปก่อนนะครับ"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่ โชคดีค่ะ ไว้เจอกันปีหน้านะคะ" นินาบอกพลางยิ้มหวานให้ชายหนุ่มแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จัก
"ครับ"
สนยิ้มกว้างตอบกลับไปอีกครั้ง ก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจอกันอีกหรือเปล่า แต่สนก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างทันที่ที่เจอกันตั้งแต่ครั้งแรก ถ้าไม่ใช่เพราะสนมีคนที่รักอยู่แล้วก็อาจจะเผลอคิดไปว่านี่คงเป็นบุพเพสันนิวาสเป็นแน่
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
กลับมาถึงบ้านแล้วสี่หนุ่มก็แยกย้ายกันเข้าห้องใครห้องมันเพื่ออาบน้ำนอน ก่อนจะแยกกันสนบอกต้นไปว่าเขาจะขอไปนอนด้วยคืนนี้ สนมีหลายเรื่องที่อยากจะคุยกับต้น นอกจากนี้ สนมีแผนจะทำบางสิ่งบางอย่างที่จะต้องทำกับต้นตอนกลางคืนด้วยสิ คิดแล้วก็ตื่นเต้นชะมัดเลย
อาบน้ำแล้วสนก็ไปหาเพื่อนที่ห้องพร้อมกับหมอนและหนังสือเล่มหนึ่ง เขาใส่กางเกงบ็อกเซอร์และเสื้อยืดเช่นเคย ต้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วและกำลังกึ่งนั่นกึ่งนอนอยู่บนเตียงรอสนอยู่ อยู่ในชุดที่คล้ายๆ กันเพราะใส่สบายเวลานอน สนขึ้นไปนอนอยู่บนเตียงกับเพื่อน เอาหมอนของตัวเองที่เตรียมมาหนุนหลังแล้วก็กางหนังสือเล่มหนึ่งให้ต้นดู
"นี่ต้น นายว่า...ถ้าเรามีร้านอาหาร นายว่าร้านแบบนี้ดีไหม เราชอบสไตล์มันนะ ออกไทยๆ แต่ก็ดูทันสมัยด้วย"
ต้นก้มลงมาดูตามที่เพื่อนชี้แล้วก็ยิ้ม
"นายจะเปิดร้านแล้วเหรอ"
"ยังหรอก แต่ว่าก็วางแผนไว้ว่าอยากเปิดน่ะ เพิ่งคุยกับพ่อเมื่อวาน พ่อบอกว่าเดี๋ยวช่วงปิดเทอมจะพาไปดูที่แถวๆ ศาลายา เราว่าก็ดีนะ ที่ศาลายาใกล้กรุงเทพ ลูกค้าน่าจะเยอะดี"
"โห...นายจบไปก็จะมีธุรกิจส่วนตัวเลยเหรอ ดีจังเลย"
"อืม...ใช่...เราไม่อยากเป็นลูกจ้างเท่าไหร่น่ะ เนี่ย...เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็จะเริ่มเก็บเงินให้เราแล้ว แล้วก็...ตอนนี้เราคิดว่า...ถ้ามีงานพิเศษทำเราก็จะไปทำเหมือนกันนะ จะได้เก็บเงินไว้เยอะๆ ไว้เปิดร้านของตัวเองไง นายว่าดีไหม"
"ดีเลยสน นายปรึกษากับนิกสิ ที่บ้านของนิกเขาทำธุรกิจกันทั้งบ้านเลย เผื่อว่านิกจะช่วยได้ นิกเขามีญาติเปิดร้านขายของที่ระลึกในเชียงใหม่ด้วยนะ เผื่อว่านายจะทำอะไรไปส่งขายที่นั่นได้ ฝีมือทำอาหารอย่างนายเขาอาจจะสนใจก็ได้นะ ทำตอนว่างๆ ก็ได้ เดี๋ยวเราช่วยทำ เราว่าหาอะไรทำก็ดีเหมือนกัน ดีกว่าอยู่เฉยๆ ได้ช่วยพ่อกับแม่ด้วย"
สนคิดตามแล้วก็พยักหน้า "อืม...เดี๋ยวเราจะคุยกับนิกดูละกัน"
"แล้วนายมีแบบอื่นไหม เราอยากดูเปรียบเทียบกัน"
สนจึงเปิดรูปแบบร้านอาหารหน้าอื่นๆ ให้ต้นดู ต้นก็ให้ความเห็นไปตามแบบที่เขาชอบ แต่ก็ยังไม่ได้ข้อสรุปหรอกเพราะยังอีกนานกว่าสนจะได้เริ่มต้นลงมือทำจริงๆ
หลังจากที่ดูจนหมดแล้วสนก็เอาหนังสือเก็บไว้ที่ชั้นวางตรงหัวเตียง
"อืม...ต้น เราถามอะไรหน่อยสิ"
"อะไรเหรอ" ต้นเลิกคิ้ว
สนมองเพื่อนพร้อมกับสีหน้าครุ่นคิด "นาย...ชอบพี่ทินหรือเปล่า"
แม้ใจอยากจะบอกสนไปดังๆ เหลือเกินว่าคนที่ต้นชอบก็อยู่ตรงนี้แล้ว จะให้ไปชอบใครอีกล่ะ แต่ต้นก็ได้แค่คิด
"อืม...เราก็คิดๆ อยู่เหมือนกันนะ"
"หมายความว่าไงต้น นายคิดอะไร" สนรีบถามทันทีที่ได้ยิน
"ก็...บางที...เราก็คิดว่า...เราควรจะเปิดใจให้คนอื่นบ้าง รักคนที่เขารักเรา"
รักคนที่เขารักเรา...ประโยคนี้ช่างเสียดแทงใจดำของสนเสียจริงๆ แปลว่าที่ผ่านมาต้นไม่ได้คนที่เขารักต้นอย่างนั้นหรือเปล่า
"เราว่าก็ดีนะสน ถ้าเราตัดใจได้ ต่อไป...เรากับนาย...ก็จะเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้อย่างสนิทใจไง ไม่ดีเหรอ"
สนใจหายวาบ เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกเช่นนั้น วันหนึ่งเกิดต้นตัดใจไปจากเขาและเหลือแค่ความรู้สึกให้สนอย่างเพื่อนคนหนึ่ง มันก็น่าจะดีไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมสนรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาไม่ได้คิดแบบนั้น
"ต้น...ตอนนี้เราก็เป็นเพื่อนกันได้สนิทใจแล้วไม่ใช่เหรอ เราไม่ได้คิดอะไรแล้วนะ นายจะเป็นอะไรเราก็โอเคทุกอย่าง"
ดูเหมือนสีหน้าของต้นดูเศร้าลงไปอีกอย่างเห็นได้ชัด
"ขอบคุณนะสนที่นาย...ยอมรับได้ ไม่รู้สิ บางทีเราก็คิดว่า...เราไม่เหมือนเดิม อืม...ก็ไม่เหมือนเดิมมาตั้งนานแล้วล่ะ เรากลัวนายลำบากใจน่ะสน ถ้าเราเลิกรักนายแบบนั้นได้ก็น่าจะดีกว่านะ เราว่ามันคงดีมากเลยล่ะ เราจะพยายามนะสน เราจะพยายาม...เลิกรักนายแบบนั้นให้ได้ ไม่รู้ว่าจะเป็นพี่ทินไหม แต่คง...เป็นใครสักคนนึงแหละ"
"ต้น" สนพูดได้แค่นั้นแล้วก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอ เขาก็ตกใจไม่น้อยที่ต้นพูดแบบนั้น สนควรจะรู้สึกยังไงกันแน่ ดีใจที่ต้นจะมีใครสักคนแล้วเหลือเพียงความเป็นเพื่อนให้กับสน มันก็ควรจะเป็นสิ่งที่ดีไม่ใช่หรือ ใช่...มันต้องดีสิ
"นายว่าไงล่ะสน นายว่าพี่ทินเขาเป็นคนดีไหม หรือว่านายไม่ชอบเขา ขอโทษนะที่ถามแบบนี้ แต่เรารู้สึกว่านายไม่ชอบพี่เขาจริงๆ"
สนถอนหายใจจนต้นอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมสนดูเหมือนหนักใจขนาดนั้น
"เอ่อ...ก็ไม่รู้สิ ก็แล้วแต่นาย แต่ว่า...นายจะบอกแม่เยาพ่อแอ๊ดยังไงล่ะต้น เรากลัว...เรากลัวว่านายจะมีปัญหากับที่บ้าน"
ต้นมีสีหน้าเครียดขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเรื่องนี้ จริงสินะ นี่ถ้าพ่อกับแม่ของต้นรู้เข้า ต้นจินตนาการไม่ออกเลยว่าท่านจะมีปฏิกิริยาอย่างไร แม่อาจจะพอคุยง่ายหน่อย แต่พ่อนี่สิ หลังๆ มานี้พ่อมักจะถามต้นเรื่องมีแฟนอยู่บ่อยๆ ต้นก็ได้แต่บ่ายเบี่ยงไปว่าต้นยังไม่คิดเรื่องนี้ ตอนนี้คงพอตอบแบบนี้ไปก่อนได้ แต่ต้นจะตอบแบบนี้ไปได้อีกกี่ปีกันเชียว
สนเอื้อมมือไปจับมือต้นไว้แล้วบีบเบาๆ "ขอโทษที่พูดให้นายไม่สบายใจนะต้น แต่เราแค่อยากให้นายคิดแล้วก็เตรียมตัวไว้บ้าง วันหนึ่งนายก็ต้องบอกพ่อกับแม่ แต่ไม่ต้องกลัวนะต้น ไม่ว่าจะยังไง เราจะอยู่ข้างนายเสมอ เราเชื่อ...วันหนึ่งพ่อกับแม่นายจะเข้าใจ พ่อแอ๊ดกับแม่เยาเป็นคนใจดีนะต้น เขาไม่ใจร้ายกับนายหรอก นายเป็นลูก ยังไงเขาก็รักนายแหละ"
ต้นหันมายิ้มน้อยๆ ให้กับเพื่อน สักพักก็เริ่มมองไปที่มือของสนที่จับมือต้นไว้อยู่ ต้นก็รู้สึกดีนะ แต่ว่า...มันทำให้ต้นมีปัญหากับความรู้สึกของตัวเองว่าจะตีความสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ว่าอย่างไร นี่คือการกระทำของเพื่อนหรืออะไรกันแน่
สนค่อยๆ ปล่อยมือแล้วก็ยิ้มอย่างเขินๆ เมื่อรู้สึกตัวว่าต้นมองอยู่ "นอนก่อนดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า นายไม่ได้ตั้งนาฬิกาปลุกช้าไปห้านาทีใช่ไหม"
"แหะๆ สงสัยจะใช่" ว่าแล้วก็รีบหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมาตั้งเวลาใหม่ สนยิ้มและมองอย่างเอ็นดู อดที่จะเอามือยีศีรษะเพื่อนอีกไม่ได้ แต่แว่บนึงก็แอบโมโหที่นึกถึงภาพทินลูบผมต้นตอนอยู่ที่ร้านอาหาร บังอาจมากที่ทำแบบเดียวกับที่เขาทำ
ต้นนอนหลับไปแล้วแต่สนยังนอนไม่หลับเลย เขายังเหลือภารกิจอีกหนึ่งอย่างที่เขาอยากทำเพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่าง สนลุกขึ้นนั่งท่ามกลางความมืดสลัว แสงที่ลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาพอทำให้มองเห็นสิ่งต่างๆ ในห้องได้พอรางๆ บ้าง แต่ใบหน้าของต้นกลับดูนวลใสอยู่ในความมืดสลัวนั้น
สนนั่งมองใบหน้าของเพื่อนที่นอนหลับใหลอย่างพินิจพิจารณา รอยยิ้มน้อยๆ บนใบหน้าของต้นทำให้เขาต้องพลอยยิ้มตามไปด้วย เขารู้สึกอย่างไรกับต้นกันแน่นะ สนถามตัวเองอยู่หลายวัน แต่ก็ไม่ได้คำตอบที่ชัดเจน สนก็หวังว่าสิ่งที่สนทำต่อไปนี้น่าจะพอให้คำตอบอะไรได้บ้าง
ว่าแล้วสนก็ค่อยๆ โน้มใบหน้าของเขาเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าของต้น ใกล้เข้าไปและใกล้เข้าไป จุดหมายของสนก็คือริมฝีปากอิ่มได้รูปนั้นนั่นเอง คิดแล้วสนก็อยากจะบ้าตาย นี่เขากำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้ ถ้าใครรู้เข้าสนคงอายน่าดูเลย
อีกเพียงแค่นิ้วมือกั้นริมฝีปากของสนก็จะจูบลงไปบนริมฝีปากของต้นแล้ว สนใจเต้นไม่เป็นส่ำ คิดแล้วคิดอีกว่าเขาจะจูบเลยดีไหม ถ้าเขาจูบต้นได้โดยไม่รู้สึกต่อต้านก็น่าจะแปลว่าเขาก็คงคิดอะไรบางอย่างกับต้น แต่เอ...ทำไมสนจะต้องต่อต้านเพื่อนด้วยล่ะ หรือว่าการแอบจูบต้นแบบนี้ก็น่าจะบอกอะไรไม่ได้มากนัก
ในขณะที่สนกำลังสับสนกับความคิดของตัวเองอยู่นั้น ต้นก็เริ่มขยับตัวเป็นสัญญาณบอกว่าต้นเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ ต้นขยับใบหน้าทำให้ริมฝีฝากของต้นสัมผัสกับริมฝีปากของสนโดยบังเอิญ สนตกตะลึงไปชั่วขณะ แต่ด้วยความที่เขากลัวต้นจะตื่นขึ้นมาแล้วรู้ว่าเขาแอบทำอะไรบ้าๆ แบบนี้ สนจึงแกล้งฟุบหน้าลงนอนบนหมอนใบเดียวกับต้น เอาเถอะ อย่างน้อยต้นก็คงแค่เข้าใจว่าสนละเมอหรือนอนดิ้นแค่นั้น แต่เอ...กลิ่นกายของเพื่อนที่อยู่ใกล้แค่ปลายจมูกนี่สิทำไมทำให้สนรู้สึกวาบหวามใจอย่างประหลาด
ต้นตื่นขึ้นมาเพราะเขายังหลับไม่สนิทนักและรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกระดุกกระดิกจนทำให้รู้สึกตัว แล้วก็ต้องแปลกใจที่สนมานอนหมอนใบเดียวกับเขาหายใจรดต้นคออยู่แบบนี้ ปกติสนก็ไม่เคยนอนดิ้นขนาดนี้นี่นา
ต้นลุกขึ้นแล้วก็ค่อยๆ พลิกตัวสนให้นอนหงายขึ้น ขยับตัวเพื่อนให้นอนในท่าที่สบาย เอามือช้อนศีรษะสนขึ้นแล้วก็เอาหมอนหนุนให้
"ตัวหนักเหมือนกันนะเนี่ย สงสัยจะกินเยอะไปแล้วนะสน" ต้นพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆ พร้อมกับมองใบหน้าเพื่อนด้วยความเอ็นดู แล้วก็เกิดความคิดขึ้นมาว่า ถ้าผู้ชายคนนี้รักต้นเหมือนที่ต้นรัก ชีวิตของต้นคงมีความสุขมาก ไม่มีใครอีกแล้วที่ต้นจะรู้สึกอบอุ่นใจได้ขนาดนี้เวลาที่อยู่ใกล้
สนได้ยินที่ต้นบ่นแล้วก็แอบขำในใจ รู้สึกโล่งใจที่ไม่ถูกจับได้เสียก่อน ต่อไปเขาคงจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว เกิดต้นจับได้ขึ้นมาเขาจะโดนข้อหา "ลักหลับ" เพื่อนแน่ๆ เลย แค่คิดก็อายจนไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะกล้ามองหน้าต้นไหม
TBC
-
แอบระแวง(คน)'นินา'เบาๆ ค่าา~ :laugh: …
-
สรุปแล้ว สนได้รู้สึกอะไรไหมนั่น
รอตอนต่อไปจ้า :pig4:
-
เอิ่ม นินาจะเข้ามาเพื่อซ้ำเติม
ความเจ็บปวดให้กับต้นซินะ
โปรดส่งใครมาซ้ำเติมความสับสน
ให่กับสนบ้างนะคะ นอกเหนือจากพี่ทิน
-
:pig4: :katai1:
-
ลุ้น 3 ตอนสุดทร้าายยยย
-
รู้ใจตัวเองเสียทีสิสน
-
เหมือนจะรู้ใจตัวเองนะ รู้ว่ารัก แต่เหมือนยังไม่ยอมรับ หรือรับใจตัวเองไม่ได้เลย
-
เมื่อไรสนจะรู้ตัวรู้ใจตัวเองซะทีเนี่ย หรือต้องรอมือที่สามเข้ามาสร้างความร้าวฉานก่อนเหรอ
-
อ่านรวดเดียวตั้งแต่ตอนที่หนึ่งถึงตอนล่าสุด ชอบอะ ดี๊ดี เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 12: รักสี่เส้า
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
วันนี้ต้นกับปั้นจั่นไปทำงานกลุ่มที่บ้านของเต้ เพื่อนร่วมคณะของต้น กว่าจะกลับก็คงดึกพอสมควร ส่วนนิกอยู่อีกกลุ่มหนึ่งแต่ไม่ได้นัดทำงานด้วยกันวันนี้ ที่บ้านจึงเหลือแค่นิกกับสนที่กลับมาก่อนคนอื่น ด้วยความที่กลับมาเหนื่อยๆ และหิว มาถึงก็เลยกินข้าวเย็นเลย
ในขณะที่กินข้าวเย็นอยู่ที่โต๊ะชั้นล่าง สนจึงได้โอกาสปรึกษาเรื่องที่เขาอยากหางานพิเศษทำกับนิก
"เฮ้ยนิก เห็นต้นบอกว่าญาติมึงทำธุรกิจขายพวกของฝากในเชียงใหม่เหรอวะ"
"อืม...ป้ากูเอง เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพ่อกู แต่ก็สนิทกันอยู่นะ ทำไมเหรอ จะไปซื้อของฝากเหรอ" นิกสงสัย
"อ๋อเปล่า...พอดีตอนนี้กูอยากหางานพิเศษทำเก็บเงินว่ะ พอเรียนจบแล้วกูอยากเปิดร้านอาหาร กำลังคุยกับพ่อกับแม่อยู่ เดี๋ยวปิดเทอมนี้กูว่าจะไปดูที่ที่จะทำร้านเอาไว้ซะหน่อย พ่อกับแม่กูเขาก็จะช่วยเก็บเงินให้ แต่กูก็อยากหาเงินเก็บไว้เองด้วยส่วนหนึ่ง ก็เลยจะถามมึงว่าถ้ากูจะทำพวกขนมของฝากแล้วเอาไปฝากขายที่ร้านป้ามึงจะได้ไหมวะ"
นิกทำท่าครุ่นคิด "อืม...ไม่แน่ใจว่ะ ต้องคุยกับป้ากูก่อน แต่มึงแน่ใจนะเว้ยว่ามึงทำไหว ช่วงโลว์ซีซั่นอาจจะไม่เท่าไหร่ แต่ช่วงไฮซีซั่นออเดอร์จะเยอะเลยนะเว้ย ถ้ามึงผลิตให้ป้ากูทัน คุณภาพดี แพ็กเกจดี เขาก็น่าจะสนใจนะ ว่าแต่มึงจะทำอะไรขายล่ะ"
"ยังคิดไม่ออกตอนนี้ว่ะ อืม...ถ้ากูจะขอไปคุยกับป้ามึงได้ไหมวะ อยากไปดูว่าเขาขายอะไรมั่ง อะไรขายดี หรือมีอะไรที่น่าจะทำมาขายอีกไหม หรือมึงคิดว่าไงวะ หรือจะให้กูทำขนมอะไรสักอย่างขึ้นมาก่อนแล้วเอาไปเสนอป้ามึงดี"
"อืม...เอางี้ไหมล่ะ เดี๋ยวกูพามึงไปดูที่ร้านป้ากูก่อนก็ได้ แล้วมึงอยากรู้ข้อมูลอะไรก็ค่อยถาม เผื่อมึงจะได้ไอเดียเอามาทำอะไรไปเสนอป้ากูอีกที แต่มึงยังไม่ต้องบอกหรอกว่ามึงอยากทำของไปฝากขาย ถ้ามึงได้ไอเดียแล้วค่อยทำไปเสนอป้ากูก็ได้ แล้วลองดูว่าจะทำส่งขายยังไง แต่มันต้องทำเยอะนะสน กูเตือนมึงไว้ก่อน ส่วนมากคนที่เขาทำส่งเขาก็จะทำเต็มเวลา ไม่ได้ทำพาร์ทไทม์แบบมึง"
เห็นสนตั้งใจแบบนี้ นิกก็รู้สึกชื่นชมเพื่อนไม่น้อยเลย ด้วยความที่เติบโตมากับครอบครัวคนจีนที่ขยัน นิกจึงชอบคนขยันและมักจะคบกับเพื่อนที่นิสัยคล้ายๆ กัน
จริงๆ ก็มีเรื่องที่สนกังวลอยู่บ้าง แต่ยังไงเขาก็ต้องเริ่มทำอะไรสักอย่าง ไม่ใช่ปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์แบบนี้ เพราะยังไงก็ไม่ได้เรียนทุกวัน วันหยุดก็มี ปิดเทอมก็มี หรือช่วงเย็นๆ ที่ไม่ได้เรียนก็น่าจะพอทำอะไรได้อยู่
"หรือจะลองแบบนี้ไหมล่ะ มึงอาจจะเริ่มจากขายในช่วงเทศกาลพิเศษก่อนก็ได้ จะได้ไม่ต้องกังวลว่ามึงจะทำส่งทันไหม อย่างช่วงปิดเทอมมึงก็มีเวลาเยอะ ทำช่วงนั้นก็ได้แล้วเอามาขาย ป้ากูเขาจะมีของที่มาขายตามเทศกาลอยู่นะ"
สนพยักหน้าพลางคิดตาม
"เออ...กูว่าแบบนี้ก็น่าสนใจเหมือนกันว่ะ ยังไงมึงก็พากูไปคุยกับป้ามึงหน่อยนะเว้ย กูอยากทำจริงๆ"
"ได้ๆ เดี๋ยวกูนัดป้ากูก่อน แล้วจะบอกมึงอีกที"
"ขอบใจมากเพื่อน กูจะไม่ลืมบุญคุณมึงเลย"
"เฮ้ย บุญคุณอะไร ไม่ต้องคิดมาก กูชอบคนขยัน ถ้ามึงตั้งใจจะทำจริงๆ กูยินดีช่วย"
สนยิ้มด้วยความรู้สึกขอบคุณ จากนั้นต่างคนต่างก็กินข้าวต่อประทังความหิว
"เออ...ถามอะไรหน่อยดิ มึงกับต้นเป็นยังไงมั่งวะตอนนี้" นิกถามขึ้นหลังจากที่กินข้าวไปได้สักพัก
"ไม่เข้าใจคำถามว่ะ ก็สบายดีนี่หว่า หรือยังไงวะ" สนหยุดมองด้วยท่าทางสงสัย
"กูหมายถึง ตั้งแต่มึงรู้ว่าต้นเป็นเกย์ มึงโอเคไหมที่คบกับต้น...แบบเพื่อน ลำบากใจอะไรหรือเปล่า"
สนครุ่นคิดแล้วก็ยิ้ม "ไม่นี่หว่า ก็เหมือนเดิม"
"อืม..." นิกพยักหน้ารับรู้ "แล้วมึง...ไม่รู้สึกว่ามันแปลกใช่ไหมที่คบกับคนที่เขาชอบมึงเป็นเพื่อน"
"อืม...มันก็พูดยากเหมือนกันนะ แต่กูก็อยากให้ต้นเป็นเพื่อนกับกูต่อไป แล้วถ้าไม่ทำแบบนี้ กูกับต้นก็ต้องห่างกันไป อันนั้นล่ะที่ทำใจยากกว่า ก็คง...ต้องค่อยๆ ปรับตัวกันไปแหละ แต่ตอนนี้ก็โอเคนะ มึงถามทำไมเหรอ"
นิกพยักหน้าเข้าใจ "ไม่มีอะไรหรอก เป็นห่วงเฉยๆ เออ...ว่าแต่ทำไมช่วงนี้กูไม่ค่อยเห็นมึงหลีสาวเลยวะ หรือว่ายังไม่เจอคนถูกใจ"
สนยิ้มแล้วก็ขำ "ก็มีมองๆ อยู่บ้างนะเว้ย แต่กูยังไม่อยากมีแฟนตอนนี้ว่ะ กูยังไม่มีอะไรเลย เงินก็ขอพ่อแม่ใช้ มึงก็รู้นี่ว่ามีแฟนแล้วก็ต้องใช้เงินเยอะขึ้น ลำบากพ่อกับแม่อีก กูยังไม่พร้อมว่ะ แล้วอีกอย่าง...กูกลัว...กลัวต้นคิดมาก"
นิกมองสนอย่างแปลกใจ จริงๆ สนก็เป็นคนดีกว่าที่เขาคิดไว้มากทีเดียว ขยัน ตั้งใจ คิดถึงพ่อแม่ แถมเป็นห่วงความรู้สึกของเพื่อนอีกต่างหาก
"อืม...แต่ถ้ามึง...เป็นผู้ชาย สุดท้ายมึงก็ต้องมีแฟนอยู่ดีแหละวะ ยังไงต้นมันก็คงไม่พ้นต้องเจ็บอยู่ดี แล้วมึงจะทำไงวะ"
"ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แต่...กูคิดว่าต้นจะเข้าใจนะถ้าถึงวันนั้น" แม้จะบอกอย่างนั้นแต่สีหน้าสนก็เป็นกังวล
"เข้าใจน่ะต้นมันคงเข้าใจอยู่หรอก แต่มันก็ต้องเจ็บแหละวะ" แล้วนิกก็ตัดสินใจถามสิ่งที่เขาอยากรู้มากที่สุด "ว่าแต่มึงเหอะ มึงคิดยังไงกับต้นกันแน่วะสน มึงรักต้นแค่เพื่อนหรือมากกว่านั้นวะ"
สนแอบสะดุ้งในใจ นั่นสินะ แม้ปากจะบอกไปว่ารักต้นแบบเพื่อน แต่เมื่อพิจารณาดีๆ สนก็ให้ความสำคัญกับต้นมากกว่าเพื่อนทั่วไป คอยดูแลห่วงใยมากเสียจนเขาก็ไม่รู้ว่ามันใช่สิ่งที่เพื่อนกันจะทำให้กันหรือเปล่า เหมือนมีความรู้สึกสองอย่างที่ซ้อนทับกันอยู่แล้วสนไม่สามารถแยกแยะได้ว่าอันไหนเป็นอันไหน หลายครั้งที่ความรู้สึกสองอย่างนี้ก็ทำงานพร้อมๆ กัน มันจึงไม่ง่ายนักที่สนจะจัดการความรู้สึกของตัวเอง
"เฮ้ยทำไมต้องลังเลวะสน ถ้าเป็นแค่เพื่อนมึงก็น่าจะตอบได้ง่ายๆ เลยไม่ใช่เหรอวะ ลังเลแบบนี้แสดงว่ามึงก็ไม่แน่ใจใช่ไหมวะ"
สนสะดุ้งอีกครั้งเมื่อได้ยินเพื่อนพูดเช่นนั้น "เฮ้ย ไม่ใช่หรอก กูแค่สับสนอะไรบางอย่างเท่านั้นแหละ กูคิดว่า...กูไม่ได้รักต้นแบบนั้นว่ะ บางที...กูก็แค่สับสนว่ากูอาจจะสนิทกับต้นมากเกินไปหรือเปล่าก็เลยดูเหมือน...เหมือนไม่ใช่แค่เพื่อนกัน แต่กูก็ไม่ได้คิดไปไกลขนาดนั้นนะเว้ย"
"เหรอ" นิกยังไม่วายสงสัยอยู่ "ก็แล้วแต่มึงแหละ ยังไงมึงก็น่าจะรู้ใจตัวเองดีมากกว่ากู แต่กูถามมึงหน่อยว่า...ถ้าเกิดวันนึงมึงรู้ใจตัวเองว่ามึงชอบต้น แบบที่ต้นชอบมึง มึงจะทำไงวะ"
แต่ละคำถามของเพื่อนล้วนแต่เป็นสิ่งที่ทำให้สนลำบากใจที่จะตอบทั้งสิ้น เฮ้อ...ชีวิตไม่ง่ายเลย
"อืม...ถ้าชอบแบบนั้นเหรอ" สนครุ่นคิด แต่มันก็ยากที่จะจินตนาการเสียจริงๆ "ไม่รู้ว่ะ ถ้ารักก็รักแหละ แต่มันคงไม่ง่ายหรอก พ่อกับแม่ของกูกับต้นคงไม่ยอม มึงก็รู้ว่าพวกกูเป็นลูกชายคนเดียว ยังไงก็ต้องแต่งงานมีลูกมีหลานต่อไป กูกับต้นหมดสิทธิ์ที่จะรักกันแบบนี้ว่ะ เป็นไปไม่ได้หรอก"
นิกพยักหน้ารับรู้ แค่คิดก็หนักใจแทนแล้ว มันไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างแน่นอน ถ้าพ่อแม่มีลูกชายหลายคนอาจจะยังพอทำใจได้ แต่ถ้ามีคนเดียวแบบนี้ ต้นกับสนคงต้องเจอมรสุมชีวิตใหญ่เลยล่ะ
"กูก็ถามไปอย่างงั้นแหละ ถ้ามึงไม่ได้คิดกับต้นแบบนั้นก็คงไม่มีปัญหาอะไรหรอก ถ้าจะมีก็คงเป็นต้นนั่นแหละ เฮ้อ...คิดแล้วก็สงสารมัน" นิกถอนหายใจพลางทำหน้าเศร้า "เออ...แต่กูมีเรื่องจะสารภาพกับมึงตรงๆ เรื่องหนึ่งว่ะ"
สนหยุดมองอย่างสงสัย "อะไรวะ"
"กูกับปั้นจั่นอยากให้พี่ทินจีบต้นว่ะ มึงจะว่าอะไรไหมถ้าต้นมันจะเปลี่ยนใจไม่รักมึง มึงว่าดีไหม"
แค่ได้ยินสนก็ใจหายวาบ เขารู้สึกแบบนี้อีกแล้ว ทำไมเขาถึงรู้สึกไม่ค่อยดีเลยเวลาที่รู้ว่าต้นจะมีใครสักคนเป็นแฟน
"มึงคิดดูดีๆ นะสน มึงก็ไม่ได้รักต้นแบบนั้น ให้ต้นมันชอบมึงแบบนั้นต่อไปมันก็มีแต่เจ็บ มึงเองก็ไม่กล้าจะไปจีบใครเพราะมัวแต่กลัวต้นมันเสียใจ อึดอัดกันทั้งสองฝ่าย ถ้ามึงอยากช่วยเพื่อนมึง ถ้ามึงไม่เป็นแฟนกับต้นซะเอง มึงก็ต้องช่วยให้เพื่อนมึงตัดใจจากมึงให้ได้สิวะ"
สนถอนหายใจอย่างหนักใจ "แล้วมึงคิดว่า...ต้นจะอยากตัดใจจากกูเหรอวะ" สนพูดแบบนี้เพราะเขารู้จักต้นดี ถ้าต้นจะตัดใจจากเขาก็คงทำไปนานแล้วล่ะ นี่ก็ผ่านมาเกือบจะแปดปีแล้ว ต้นก็ยังคงรักเขาอยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
"อืม...ก็จริงของมึงว่ะ แต่กูว่า...ลองดูซักหน่อยดีไหม เผื่อต้นมันก็อาจจะคิดเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน มันยิ่งชอบคิดถึงแต่ความรู้สึกของคนอื่นมากกว่าตัวเองด้วย กูว่าต้นมันคิดแหละว่าถ้ามันชอบมึงแบบนี้ต่อไป มันจะทำให้มึงลำบากใจ บางที...ถ้าต้นมันโอเคที่จะลองรักคนอื่นบ้าง มึงก็จะได้ไม่ต้องห่วงต้นมันอีกไง แต่ถ้ามันไม่โอเค ก็ปล่อยให้ต้นมันชอบมึงต่อไป ไม่ได้บังคับจิตใจมันนะเว้ย แค่ลองให้ต้นมันลองเปิดใจดู ใครจะไปรู้ล่ะ บางที...ต้นก็อาจจะรักใครสักคนที่ไม่ใช่มึงบ้างก็ได้ ไม่ลองก็ไม่รู้นะเว้ย"
สนพยักหน้าแต่ดูเหมือนสีหน้าของเขากลับดูเหมือนคิดอะไรบางอย่างที่ไม่รู้ว่าเห็นด้วยกับข้อเสนอนี้ไหม อันที่จริง ต้นบอกเขาเรื่องนี้แล้วล่ะ ต้นก็เป็นแบบนี้ ห่วงคนอื่นแต่ไม่กล้วว่าตัวเองจะเจ็บเอาเสียเลย ต้นหนอต้น ทำไมนายต้องเป็นคนดีขนาดนี้ด้วยนะ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"เราชอบต้น"
ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมาจากปากของเพื่อนสาวร่วมคณะ ต้นก็ได้แต่นิ่งและอึ้งไป แม้ว่าจะพอรู้มาบ้างว่าเพื่อนคนนี้มีความรู้สึกพิเศษให้ในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา แต่ต้นก็ไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลย แต่เหตุการณ์นี้ก็ทำให้ต้นคิดถึงสน วันนั้นที่สนรู้ว่าต้นคิดยังไงกับเขา สนก็คงจะรู้สึกเหมือนกับที่ต้นรู้สึกอยู่ในตอนนี้สินะ คนไม่รักก็คือไม่รัก ขนมที่ไม่ชอบกินยังพอทนฝืนกินได้ แต่ให้ลองรักคนที่ไม่รักมันไม่ง่ายเหมือนลองฝืนกินขนมที่ไม่ชอบเลย
"แต่ว่า...ถ้าต้นไม่ชอบเราก็ไม่เป็นไรนะ เราแค่อยากบอกเฉยๆ ว่าเรา...ชอบต้น" หญิงสาวตรงหน้าบอกด้วยท่าทางเขินอาย แต่ดูเหมือนเธอก็คงเตรียมใจมาเหมือนกันว่าอาจจะต้องผิดหวังเพราะต้นยังคงไม่มีท่าทีใดๆ กับเธอ แม้กระทั่งว่ารู้ความในใจแล้วต้นก็ดูจะตกใจมากกว่าดีใจเสียอีก
"ถ้าต้นลำบากใจก็ไม่ต้องพูดอะไรก็ได้ เจนี่เข้าใจ" เจนี่บอกด้วยสีหน้าเศร้าๆ
"คือ..." ต้นไม่รู้จะเริ่มต้นพูดจากตรงไหนดี "เรา...ขอบคุณเจนี่มากนะ" ต้นไม่รู้ว่ามันเป็นคำพูดที่ดีไหม แต่คำขอบคุณน่าจะเป็นสิ่งที่แสดงให้เจนี่ได้เห็นว่าต้นเห็นคุณค่าในสิ่งทีเจนี่มอบให้ ไม่ได้รู้สึกรังเกียจ
"แต่ต้นไม่ได้ชอบเจนี่ใช่ไหมล่ะ เจนี่รู้แล้วล่ะ" เจนี่รีบพูดแทนเพราะเห็นต้นมัวแต่ลังเล ก็ถือว่าช่วยให้ชีวิตต้นง่ายขึ้นทีเดียว
"เราขอโทษนะเจนี่" จริงๆ ก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้นจะต้องขอโทษที่ไม่ได้รักเจนี่ ต้นแค่คิดถึงความรู้สึกของเจนี่ที่รักต้นแล้วต้นไม่รักตอบมากกว่า
"ไม่เป็นไรหรอกต้น เจนี่เข้าใจ หัวใจคนเรามันบังคับกันไม่ได้นี่นา"
"เจนี่ไม่เป็นไรใช่ไหม" ต้นถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงเจนี่หรอก" เจนี่หันมายิ้มเพื่อยืนยันว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรแม้ว่าจะรู้สึกเศร้าใจอยู่บ้างก็ตาม
ทั้งต้นและเจนี่เงียบไปทั้งคู่ แสงอาทิตย์ยามเย็นที่สะท้อนบนผืนน้ำที่อ่างแก้วดูเหมือนจะไม่ช่วยให้บรรยากาศตอนนี้มีความโรแมนติกใดๆ เลย แต่ยังไง เจนี่ก็เลือกที่จะชวนต้นมาที่นี่เพื่อบอกความในใจ แม้ว่ามันอาจจะไม่สมหวังก็ตาม
"แล้ว...ต้นชอบใครอยู่หรือเปล่า" จู่ๆ เจนี่ก็ถามขึ้นมา
"อ๋อ..." ต้นพยายามคิดหาคำตอบ ไม่ใช่ไม่รู้ว่าชอบใคร แต่ไม่รู้ว่าจะบอกยังไงต่างหาก
"หวังว่า...คงไม่ใช่พี่ทินนะ" เจนี่รีบดัก
"ไม่ใช่หรอก" ต้นรีบบอกพลางขำเบาๆ แต่ในใจก็เริ่มคิดว่าเขาควรจะบอกบางสิ่งบางอย่างกับเจนี่ดีไหม
"ทำไมเจนี่สงสัยอย่างนั้นล่ะ หรือเจนี่คิดว่าเราเป็น..."
"เปล่า" เจนี่รีบแก้ตัว "เจนี่แค่เห็นว่าพี่ทินเขามาหาต้นบ่อยๆ เท่านั้นเอง เขาคงมาจีบต้นนั่นแหละ เจนี่ก็ไม่รู้ว่าต้นใจอ่อนกับพี่เขาหรือเปล่า"
"อ๋อ..." ต้นร้องอ๋อยาวแล้วก็สูดหายใจลึกๆ เพื่อรวบรวมความกล้าอีกครั้ง "ถ้าเรา...เกิดชอบผู้ชายขึ้นมาจริงๆ เจนี่จะรับได้ไหม"
เจนี่รีบหันมามองอย่างตกใจ "อะไรนะต้น ต้นหมายความว่าไง ล้อเล่นเหรอ"
"ตอบคำถามเราก่อนสิ" ต้นย้ำ
เจนี่มองดูเพื่อนชายอย่างพิจารณาว่ามีตรงไหนบ้างไหมที่ทำให้ต้นแตกต่างจากผู้ชายทั่วไป แต่เจนี่ก็ไม่เห็นว่าต้นจะต่างจากผู้ชายทั่วไปตรงไหนเลย
"ก็...รับได้นะ สมัยนี้เจนี่ว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลกแล้วล่ะ เพื่อนสมัยมัธยมเจนี่ที่เป็นชายรักชายก็มีตั้งหลายคน ที่นี่ก็เห็นมีตั้งหลายคู่ ต้นกำลังจะบอกเจนี่หรือเปล่าว่าต้นเป็น..."
ต้นพยักหน้ายอมรับแต่โดยดี ตอนนี้ต้นคิดว่าเขาไม่ควรจะปิดบังตัวตนที่แท้จริงของตัวเองมากเกินไป ที่ผ่านมาต้นไม่มีความสุขเลยที่ต้องคอยปิดบังมัน อย่างน้อยคนที่ต้นพอไว้ใจได้ก็ควรจะรู้ได้แล้ว
"จริงเหรอต้น" เจนี่ยังคงมีสีหน้าประหลาดใจระคนตกใจอยู่ แต่สักพักก็ค่อยๆ ยิ้ม อย่างน้อยเธอก็รู้สึกดีที่ต้นไว้ใจและกล้าบอกเธอให้รู้เรื่องนี้ เธอมั่นใจว่าในคณะยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้แน่ๆ แต่อาจจะยกเว้นเพื่อนๆ ที่พักบ้านเดียวกับต้น
"ใช่" ต้นยิ้มอย่างโล่งใจเมื่อรู้ว่าเพื่อนไม่รังเกียจ "เราก็เลยรักเจนี่หรือรักผู้หญิงที่ไหนไม่ได้ไง ไม่ใช่เพราะว่าเจนี่ไม่ดีนะ ผู้หญิงน่ารักๆ อย่างเจนี่ ผู้ชายที่ไหนก็ชอบทั้งนั้นแหละ แต่เรา...เราคิดได้แค่เพื่อนน่ะ เจนี่คงไม่ว่าอะไรเรานะ"
เจนี่หัวเราะ นี่ถ้าต้นไม่บอกเธอคงจะไม่เชื่ออย่างแน่นอน และคงไม่ใช่เพราะว่าต้นเอาเรื่องนี้มาหลอกเธอเพราะไม่อยากรับรักเธออีกเช่นกัน
"ไม่ว่าหรอก เราเข้าใจ"
"แต่ว่าเจนี่...อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับใครนะ ที่เราบอกเจนี่...เพราะว่าเราไว้ใจเจนี่"
เจนี่พยักหน้า "เจนี่สัญญาจ้ะ แล้วใครรู้เรื่องนี้บ้างแล้วล่ะ นิก ปั้นจั่น สนรู้ไหม"
ต้นพยักหน้าเป็นเชิงยอมรับ
"รวมเจนี่ด้วยก็มีแค่สี่คนเท่านั้นแหละที่รู้ ตอนนี้...เราแค่กลัวว่าเพื่อนๆ จะรับไม่ได้ แต่ถ้า...ผ่านไปซักพักแล้วไม่มีอะไร เราก็จะบอกให้ทุกคนรู้ เราอยากให้ทุกคนค่อยๆ รู้ เขาจะได้ไม่ตกใจกัน"
เจนี่พยักหน้าเห็นด้วย
"ก็ดีนะต้น เจนี่ยังตกใจเลย แต่ต้นก็ต้องระวังนะ มันก็ยังมีบางคนที่แอนตี้อยู่ แต่ก็อย่าไปสนใจเลย คนพวกนี้จิตใจคับแคบ ไม่จำเป็นต้องไปคบคนพวกนี้ให้ปวดหัวหรอก คนอื่นๆ ดีๆ มีให้คบเยอะแยะ"
ต้นกับเจนี่หัวเราะพร้อมกัน อย่างน้อยเจนี่ก็รู้จักมองโลกในด้านดีที่แนะนำต้นให้เลือกคบคนดีๆ และใจกว้าง แทนที่จะไปปวดหัวกับคนที่ไม่เข้าใจ ถ้าเป็นคนอื่นก็คงไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าเป็นคนในครอบครัว ต้นเลือกแบบนั้นไม่ได้หรอก
"เอ...ว่าแต่...ต้นไม่ได้ชอบใครอยู่จริงๆ เหรอ ต้นเคยชอบใครบ้างไหม" เจนี่วกกลับมาที่เรื่องเดิมที่เธอยังไม่ได้คำตอบจนได้
เห็นต้นเงียบแบบนี้ก็แสดงว่าต้นคงยอมรับในระดับหนึ่ง
"ต้นมีคนที่ชอบแล้วใช่ไหม" เจนี่ขมวดคิ้วจ้องหน้าต้นเขม็ง
ต้นจึงต้องพยักหน้ายอมรับในที่สุด ดูเหมือนต้นจะทั้งเขินและดูเศร้าไปพร้อมๆ กัน
"แต่ว่า...เขาไม่ชอบเราแบบนั้นหรอก" ต้นบอกเสียงเศร้า
"ใครเหรอ บอกเจนี่ได้ไหม หรือว่า...สนหรือเปล่า"
พอเพื่อนจี้ถูกคนต้นก็ไม่รู้จะตอบรับหรือปฏิเสธยังไงดี แต่อาการแบบนี้ก็เท่ากับว่าต้นยอมรับว่าสิ่งที่เจนี่พูดเป็นจริงนั่นเอง
"จริงเหรอต้น แสดงว่าต้น...น่าจะรักสนมานานแล้วใช่ไหม เห็นว่า...คบกันมาตั้งแต่เด็กๆ เลย" เจนี่ทำสีหน้าเศร้าไปด้วย รู้สึกเห็นใจที่ต้นมีความรักที่ไม่สมหวังแบบนี้
"แล้ว...สนเขารู้ไหมว่าต้น..."
ต้นพยักหน้า
"แล้วสนเขาโอเคไหมที่ต้นเป็น...เอ่อ...เป็นเกย์" เจนี่รู้สึกกระอักกระอ่วนใจที่จะพูดคำว่าเกย์ ไม่ใช่เพราะรังเกียจแต่เป็นเพราะเพิ่งรู้ว่าต้นเป็นก็เลยยังไม่กล้าใช้คำนั้นกับต้นอย่างเต็มที่
ต้นพยักหน้าอีกครั้ง
"โห...สนเขาก็ดีนะที่รับได้ เป็นผู้ชายคนอื่นนะ มันคงเลิกคบต้นไปแล้ว เอ... แต่ดูสนก็เป็นห่วงต้นมากนะ วันนั้นเจนี่ก็เจอสนนะ เขามาที่คณะเรา ตอนแรกนึกว่าเขาจะมาหาต้น แต่ถามไปถามมาเห็นบอกว่าจะไปคุยกับพี่ทินเรื่องอะไรน้า...เจนี่นึกก่อน จำไม่ได้"
ต้นเอียงคอมองอย่างสงสัย นึกไม่ออกว่าสนจะไปคุยกับพี่ทินเรื่องอะไร
"อ๋อ...นึกออกละ เห็นสนบอกว่าเขาไม่อยากให้พี่ทินจีบต้นน่ะ อะไรประมาณนี้แหละ"
นั่นยิ่งทำให้ต้นแปลกใจเข้าไปใหญ่ ทำไมสนถึงไม่อยากให้ทินมาจีบเขาล่ะ สนกลัวทินจะมาหลอกเขาหรือเปล่า หรือสนจะหวงต้นอย่างที่พี่ทินแซวตอนกินข้าวเย็นด้วยกันวันนั้น ต้นก็เคยได้ยินมาเหมือนกันว่าเพื่อนที่สนิทกันมากๆ อาจจะแสดงอาการหวงกันได้ถ้าเกิดอีกฝ่ายจะไปมีแฟนหรือสนิทกับเพื่อนใหม่ ทำให้สูญเสียความสำคัญไป หรือว่าจะมีเหตุผลอื่นใดอีกที่ต้นนึกไม่ออก ต้นควรจะถามสนดีหรือเปล่านะ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ไม่ใช่แค่เจนี่เท่านั้นที่ตัดสินใจบอกรักต้น วันรุ่งขึ้น พี่รหัสของต้นก็ตัดสินใจที่จะบอกรักต้นด้วยเช่นกัน ทินนัดต้นมากินข้าวเย็นด้วยกันที่ร้านอาหารที่ค่อนข้างดูดีสักหน่อยในจังหวัดเชียงใหม่ ปกติต้นไม่เคยมาร้านแบบนี้เลยเพราะแพงไปหน่อย จริงๆ ก็อาจไม่ถึงขนาดซื้อกินไม่ได้ แต่ถ้ามากินที่ร้านแบบนี้บ่อยๆ เงินที่พ่อแม่ให้มาใช้แต่ละเดือนคงไม่พอ
"พี่มีอะไรสำคัญจะบอกต้น"
หลังจากที่สั่งอาหารไปแล้วทินก็เริ่มรุกทันที
"อะไรเหรอครับ" ต้นได้แต่หวังว่าคงจะไม่ใช่เรื่องเดียวกับที่เจนี่บอกเขาเมื่อวาน การถูกคนอื่นรักบางทีก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนกัน
"พี่ชอบต้น อยากให้ต้นมาเป็นแฟนกับพี่" ทินพูดเสียงดัง ฟังชัด แสดงว่ามั่นใจในสิ่งที่พูดมากทีเดียว
นั่นไงล่ะ ไม่ผิดไปจากที่ต้นสงสัยเลยแม้แต่น้อย เอาอีกแล้วสิ มีคนบอกรักต้นอีกแล้ว
"ต้นไม่รังเกียจพี่ใช่ไหม...ที่พี่เป็นแบบนี้"
ต้นส่ายศีรษะ เขาจะรังเกียจได้อย่างไรล่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็เท่ากับต้นรังเกียจตัวเองด้วย
"งั้นเรามาเป็นแฟนกันนะต้น พี่ชอบต้นมากรู้ไหม พี่คิดทุกวันเลยว่าพี่จะบอกต้นดีไหม แต่พี่ก็ตัดสินใจแล้วว่ายังไงพี่ก็ต้องบอก ไม่งั้น...พี่ต้องอกแตกตายแน่ๆ เลย แต่พี่ก็กลัวเหมือนกันว่า...ต้นจะรังเกียจพี่ พี่ดีใจนะที่ต้นไม่..."
"พี่ทิน...ต้นจะรังเกียจพี่ได้ยังไงล่ะครับ ในเมื่อผมเองก็...ก็เป็นเหมือนพี่ทิน" ต้นตัดสินใจบอกไป
ดูเหมือนทินจะไม่ได้แปลกใจนัก อยู่กับต้นมาสักพักเขาก็พอสัมผัสได้แล้วล่ะว่าต้นไม่เหมือนผู้ชายทั่วไป
"พี่ทินไม่แปลกใจใช่ไหม"
ทินส่ายศีรษะ "พี่ก็พอรู้" ว่าแล้วทินก็หัวเราะเบาๆ "ถ้าไม่รู้สิแปลก"
"อ้อ" ต้นหน้าเจื่อน เริ่มสงสัยว่าเขามีท่าทางอะไรหรือเปล่าที่ทำให้คนสงสัยว่าเขาเป็นเกย์ แสดงว่าใครๆ ก็ดูออกกันหมดแล้วสิ
"พี่ดูออกเลยเหรอครับ"
ทินหัวเราะชอบใจ รู้สึกเอ็นดูความเดียงสาของต้น "ออกสิ แต่ไม่ใช่เพราะว่าต้นมีท่าทางออกสาวหรอกนะ แต่นิสัยหลายๆ อย่างไม่เหมือนผู้ชายเท่านั้นเอง บางอย่างพี่ดูก็รู้แล้ว อย่างเวลาอยู่ใกล้ผู้หญิง ผู้ชายแท้ๆ มองผู้หญิงกับเกย์มองผู้หญิง สายตาไม่เหมือนกัน พี่ดูแป๊บเดียวก็รู้ ถ้าต่อไปต้นเจอคนเยอะๆ ต้นก็จะรู้เองแหละว่าดูยังไง"
ต้นพยักหน้าเข้าใจ
"กลับมาที่เรื่องของเราดีกว่า ต้น...โอเคใช่ไหม"
เอาล่ะ ถึงคราวที่ต้นต้องตัดสินใจแล้วล่ะ จริงๆ ต้นก็คิดเรื่องนี้มาสักพักแล้ว ต้นควรจะเปิดโอกาสให้ตัวเองได้เปิดใจให้คนอื่นๆ บ้าง ถ้าต้นตัดใจจากสนได้ สนก็จะได้ไม่ต้องคอยห่วงต้นอีกต่อไป ไม่ต้องกลัวว่าถ้าวันหนึ่งสนมีแฟนหรือมีครอบครัวแล้วต้นจะเสียใจ ถ้าสนต้องทำให้เพื่อนที่รักเสียใจอย่างนั้นเขาก็คงไม่มีความสุขในชีวิตนักหรอก
"ก็..."
เห็นท่าทางลังเลของต้นแบบนั้น ทินก็เริ่มเอะใจ โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงความสนิทสนมกันของต้นและสน รวมทั้งอาการต่างๆ ที่สนแสดงออกค่อนข้างชัดเจนว่า "หวง" จนทินรู้สึกได้
"บอกพี่มาตามตรงเลยนะต้น ไม่ต้องเกรงใจพี่ ถ้าต้นชอบใครอยู่แล้ว ต้นก็บอกพี่มาเลย พี่จะได้...เตรียมตัวเตรียมใจไว้"
ปัญหาความรักก็คงไม่มีอะไรไปมากกว่านี้ คนที่ชอบไม่รัก คนที่รักกลับไม่ชอบ แต่เพราะปัญหาเดิมๆ นี้นี่เองที่ทำให้คนทุกข์ทรมานเพราะความรักมานักต่อนักแล้ว บางคนถึงกับต้องยอมลาจากโลกนี้ไปก่อนวัยอันควรเสียด้วยซ้ำ
พอเห็นพี่รหัสถามเช่นนั้นก็ยิ่งทำให้ต้นยิ่งลังเลที่จะตอบมากยิ่งขึ้น เขากำลังจะตกลงอยู่แล้วเชียวแต่คำถามนั้นก็ทำให้ต้นต้องคิดอีกรอบ
"ต้นชอบสนใช่ไหม"
คงไม่มีอะไรให้ต้องแปลกใจอีกแล้ว ใครๆ ก็ดูกันออกว่าต้นชอบสน แล้วต้นจะปฏิเสธได้ยังไงว่าไม่เป็นความจริง
"ใช่ไหมต้น พี่คิดว่าพี่ดูไม่ผิด"
ทินถามย้ำ ใจเริ่มแป้วเพราะคิดว่ายังไงต้นก็คงไม่คิดที่จะเป็นแฟนกับเขาแน่ๆ ถ้าหากสิ่งที่ทินสงสัยเป็นจริง
ต้นพยักหน้า "ครับพี่"
สีหน้าที่ดูเศร้าของต้นทำให้ทินพอจะดูออกว่าต้นคงรักสนฝ่ายเดียว ความรักของเกย์ก็เป็นอย่างนี้แหละ ได้แต่แอบรัก ไม่กล้าบอกใคร ทินเกลียดที่จะต้องเป็นแบบนี้ เพราะฉะนั้น หลังจากที่เขาเปิดตัวชัดเจนแล้ว ทินไม่เคยที่จะรีรอที่จะบอกใครว่าเขาชอบคนนั้น เขาจะไม่รอให้สายไปอีกแล้ว
"นานแล้วใช่ไหมต้น"
ต้นพยักหน้าอีกครั้ง ไม่มีอะไรจะปฏิเสธ ถ้าดูออกขนาดนี้ก็ไม่รู้จะปิดบังยังไงแล้วล่ะ
"แต่ว่า...สนเขาไม่ได้คิดกับผมแบบนั้นหรอกครับพี่"
ทินพยักหน้าเข้าใจ ใจหนึ่งก็เสียใจที่ต้นคงจะไม่ยอมเป็นแฟนด้วย แต่อีกใจก็สงสารต้นที่ต้องมีความรักที่เจ็บปวดเหมือนที่ทินเคยมีมาก่อนหน้านี้ ทินรู้ดีว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน
"พี่เข้าใจต้นนะ พี่เอง...ก็เคยเป็นแบบต้นนั่นแหละ พี่เคยรักเพื่อนคนหนึ่งสมัยเรียนมัธยม รักเขามาก แต่ก็บอกไม่ได้ มันก็มีแฟนมีสาวๆ มาชอบเยอะแยะไปหมด พี่ก็ได้แต่แอบเสียใจอยู่คนเดียว ที่น่าเสียดายก็คือ...พี่ไม่เคยได้บอกเขาเลยว่าพี่ชอบเขา พอจบมอหกแล้วต่างคนก็ต่างไป พี่ก็เลยคิดว่า ต่อไปถ้าพี่รักใคร พี่จะบอกคนนั้น เขาจะชอบพี่ตอบหรือเปล่าไม่รู้ แต่พี่ไม่อยากให้มันสายไปเหมือนที่พี่ไม่ได้มีโอกาสบอกเพื่อนคนนั้นอีกเลย" ทินรำพึงรำพัน
ต้นมองพี่รหัสพร้อมกับยิ้มน้อยๆ เหมือนกับจะให้กำลังใจ ต่างฝ่ายต่างก็หัวอกเดียวกัน ถึงรักกันไม่ได้แต่ก็คงเข้าใจความรู้สึกของกันและกันได้มากทีเดียว
"เพราะฉะนั้น..วันนี้พี่ก็เลยบอกต้นว่าพี่ชอบต้น อยากเป็นแฟนกับต้น พี่จะไม่รอให้สายเกินไป แต่ถ้าต้นไม่ชอบพี่...พี่ก็เข้าใจนะ"
ไม่ว่าต้นจะรักทินตอบได้หรือไม่ แต่ต้นก็ชื่นชอบความกล้าและความใจกว้างของทินมากทีเดียว บางทีการได้คบกันทิน รู้จักกันมากขึ้น ทินก็อาจจะช่วยให้ต้นข้ามผ่านอุปสรรคที่จะยอมรับตัวเอง และทำให้คนอื่นรู้จักตัวตนที่แท้จริงของต้นได้มากขึ้นก็ได้ ไม่ใช่แค่ทำให้ต้นตัดใจจากสนได้เท่านั้น
"แล้วพี่จะว่าอะไรไหมครับ...ถ้าเกิดว่า...ผมอยากจะลองคบกับพี่ เป็นแฟนกัน พี่จะลองคบกับผมได้ไหมครับ"
ทินเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจและสงสัย ทำไมต้นถึงต้องอยากคบกับเขาแบบนั้นด้วยล่ะ ในเมื่อ...
"ต้น...ต้นคิดดีแล้วใช่ไหมที่บอกพี่แบบนี้" ทินถามย้ำ
ต้นพยักหน้า แม้จะดูเหมือนไม่ค่อยมั่นใจนักแต่ก็เป็นสิ่งที่ต้นตัดสินใจไปแล้ว
"เอางี้..." ทินถอนหายใจยาว จะว่าดีใจก็ดีใจอยู่หรอกนะที่ต้นอยากจะลองคบเป็นแฟนกับเขา ถ้าเดาไม่ผิด ต้นคงอยากตัดใจจากสนนั่นเอง แปลว่าเขาจะเป็นตัวสำรอง แล้ววันหนึ่งก็อาจจะผิดหวังได้ถ้าสุดท้ายแล้วต้นก็ตัดใจจากสนไม่ได้ แต่เอาเถอะ เขาเข้าใจต้น รู้ว่าต้นไม่อยากทุกข์ทรมานกับความรักแบบนี้ ถ้าเขาช่วยได้ เขาก็จะช่วย
แต่บางที ที่ต้นตัดสินใจแบบนี้เป็นเพราะต้นไม่รู้อะไรบางอย่างที่ทินรู้หรือเปล่า ถ้าอย่างนั้นต้นก็ควรจะได้รู้ไว้เพื่อตัดสินใจอีกที ถ้าต้นยังเลือกเหมือนเดิม ทินก็ยินดี
"พี่อยากให้ต้นตัดสินใจอีกที พี่จะบอกอะไรบางอย่างที่สำคัญกับต้น พี่คิดว่าต้นยังไม่รู้"
"อะไรเหรอครับ" ต้นถามอย่างสงสัย
"สนเขารักต้นนะ พี่คิดว่าไม่ใช่แค่เพื่อน พี่ดูออก"
!!!???
TBC
-
โว้ว
พี่ทินงาบต้นไปเลยค่ะ อย่าไปเป็นคนดี
สนชอบทำร้ายจิตใจต้นทางอ้อมบ่อยจะตายยยยยย
-
พี่ทินเป็นคนดีจังค่าา~ :heaven น่าเสียดายแทนแฟนเก่าของพี่ทินจังเลยนะคะ ที่ทิ้งคนแบบพี่ไปน่ะ เน้ออ~ ..
-
2 ตอนสุดท้ายยยยยย
-
ถ้าสนยังไม่รู้ใจตัวเองก็อยากจะให้ต้นเปิดใจคบกับพี่ทินดูบ้างนะ แต่ ก็ไม่อยากให้ต้นคบกับพี่ทินทั้งที่ยังตัดใจจากสนไม่ได้ เพราะถ้าสนรู้แล้วว่ารักต้นแบบไหน สนกลับมายังไงต้นก็ต้องเลือกสนอยู่แล้ว พี่ทินก็จะกลายเป็นคนน่าเห็นใจไปแทน :mew6: แต่พี่ทินนี่ดีนะ ไม่ฉกฉวยโอกาสตอนนี้เพื่อให้ต้นมาคบด้วย ทั้งที่ต้นเป็นคนออกปากเอง พี่ทินคงผ่านเรื่องนี้มาก่อนเลยไม่อยากจะเจ็บปวดอีก พี่ทินคงจริงใจกับต้นจริงๆ เอ็นดูแบบน้องด้วยส่วนหนึ่ง พี่ทินเลยเปิดโอกาสให้ต้นถามใจตัวเองอีกครั้ง คราวนี้ก็อยู่ที่สนแล้วล่ะว่าจะคิดอะไรกับต้นจริงไหม ต้องดูกันไปถ้าสนไม่คิด ก็ขอให้ต้นตัดใจให้ได้ก่อนจะมาคบกับพี่ทิน และปล่อยให้สนมันเสียดายไปเลยเน๊าะต้นเน๊าะ o18
-
ลองคบพี่ทินไปเถอะ
เปิดโอกาสให้ตัวเอง
บ้าง :hao3:
-
มารอลุ้นดีกว่าว่าต้นจะรอวันที่สนรู้ใจ
หรือจะทำอะไรเพื่อกระตุ้นให้สนรู้ใจเร็วขึ้น
หรือเลือกที่จะตัดใจ อย่างน้อยก็ตอนนี้
พี่ทินดีนะ จริงใจกับต้น ไม่เห็นแก่ตัวด้วย
-
พี่ทินบอกต้นแบบนี้แล้วต้นจะยอมคบกับพี่เหรอบอกไปแบบนั้นนี่เสียโอกาสชัดๆเลยนะ แต่ยอมเลยค่ะพี่ทินนิสัยพี่นี่ใจพี่นี่โคตรหล่อมากๆเลยค่ะ ถ้าต้นไม่ชอบพี่นี่เดี๋ยวหนูช่วยหาคนใหม่ให้อย่าเศร้าไปนะคะ
-
คบกับพี่ทินดีกว่านะ ดูจะปัญหาน้อยกว่าคบกับสนเยอะ :เฮ้อ:
:pig4: รอตอนต่อไปจ้า
-
อ่านๆ มาก็รู้แล้วว่าสนรักต้นแบบคนรัก แต่ยังไม่รู้ตัวเท่าไร ประกอบกับกฏเกณฑ์ทางสังคม ครอบครัวและการเป็นลูกคนเดียว เฮ้ยๆ อยากจะบอกว่าผมก็เป็นลูกคนเดียวนะ และเป็นเกย์
-
o13 พี่ทินเป็นคนที่แฟร์มากกล้าบอกเรื่องสนให้ต้นรู้
-
ขอบคุณที่แนบลิ้งนิยายเรื่องนี้มาให้
ตอนแรกก็ไม่ได้คิดจะเข้ามาอ่าน เพราะอยู่ในช่วงหน่วงๆของชีวิต แต่คิดๆไปก็ไม่มีอะไรทำ เลยลองเข้ามาอ่าน
คือสนุกมว๊าก ฮาๆ คืดถูกจริงๆที่เข้ามาอ่าน
มาที่ส่วนของนิยาย คือเห็นในต้นมาก ในจุดนี้เคยเป็นแบบต้นมาก่อน ได้พูดไปแต่ก็จบ ต่างคนต่างไป นัดรวมกันทีก็เจอกันแบบเพื่อนปกติ ส่วนสนเนี่ย เป็นตัวละครที่จิตใตดูสับสนมาก แบบอยู่แต่ในกรอบเนอะ ตามพ่อแม่อะไรงี้ แต่รู้สึกชอบทินนะ ชอบใจและความคิด แบบว่าอดีตไม่เคยได้ทำ ปัจจุบันควรทำ ส่วนเพื่อนแบบนิกกับจั่นเนี่ยดีมากๆเลย
รอตอนต่อไปครับ :hao7:
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 13: คืนพิเศษ
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
วันนี้พ่อของต้นโทรมาแต่เช้า ดีนะที่ต้นตื่นแล้ว ปกติพ่อไม่เคยโทรมาเช้าๆ วันเสาร์แบบนี้หรอกเพราะต้นบอกพ่อกับแม่ว่าวันหยุดขอนอนตื่นสายหน่อย พ่อกับแม่จึงมักจะโทรมาตอนสายๆ แทน แสดงว่าพ่อคงมีเรื่องสำคัญแน่เลย
"สวัสดีครับพ่อ คิดถึงพ่อจังเลยครับ พ่อสบายดีนะครับ" ต้นถามอย่างดีใจ รอยยิ้มระบายไปทั่วใบหน้า
"สบายดีลูก ต้นล่ะลูก เป็นไง ช่วงนี้เรียนหนักไหมลูก" เสียงที่ตอบมาอีกฝั่งก็ฟังดูดีใจและมีความสุขเช่นกัน ก็แน่ล่ะ ลูกชายคนเดียว หัวแก้วหัวแหวน ต้นจึงเป็นความสุขและความหวังของพ่อกับแม่โดยไม่มีใครมาแบ่งไปได้เลย
"สบายดีครับพ่อ ช่วงนี้ก็เรียนหนักนิดหน่อยครับ ใกล้จะสอบแล้วด้วย ต้นก็เลยต้องอ่านหนังสือแทบทุกวันเลยครับ แม่ไม่อยู่เหรอครับพ่อ"
"ออกไปทำบุญที่วัดตั้งแต่เช้ากับแม่พลอยแล้วล่ะลูก พาเจ้าติวไปด้วย"
ถ้าเป็นวันหยุดและเป็นวันพระด้วย แม่ของต้นกับสนมักจะไปทำบุญด้วยกัน ส่วนติวที่พ่อพูดถึงก็คือลูกพี่ลูกน้องของต้นที่พ่อกับแม่พามาอยู่ด้วยนั่นเอง ปีนี้ติวอายุ 13 แล้ว พอช่วยทำงานได้หลายอย่าง แต่ก็มีแอบซนบ้างตามประสา
"แล้วติวมันดื้อไหมครับพ่อ วันนั้นต้นโทรหา ถามว่าอยู่ที่ไหน มันบอกอะไรของมันก็ไม่รู้ สงสัยแอบไปเล่นเกมส์ที่ร้านแน่ๆ เลย" ต้นบอกพลางหัวเราะเบาๆ
"ก็ดื้อนิดหน่อย ตามประสาเด็กวัยรุ่นแหละลูก แต่พ่อว่าติวมันก็ว่านอนสอนง่ายอยู่นะ ไม่ถึงกับดื้อมาก ช่วยทำงานบ้านได้หลายอย่าง น้าเขาก็ชมว่าตั้งแต่ติวมาอยู่ที่บ้านเรามันก็หายเกเรไปเยอะเลย"
"ครับพ่อ"
"พ่อโทรมาจะบอกต้นว่า ที่ดินที่ย่าแบ่งให้น่ะ ตอนนี้พ่อขายได้แล้วนะลูก พ่อว่าจะเก็บเงินนี้ไว้ให้ต้นไปเรียนปริญญาโทที่เมืองนอก ตระกูลเรายังไม่มีใครได้ไปเรียนที่เมืองนอกกันเลย พ่อเลยอยากให้ต้นไป ต้นคิดว่ายังไงมั่งลูก"
"จริงเหรอครับพ่อ ต้นสนใจครับ เดี๋ยวต้นจะไปหาข้อมูลไว้ครับว่าต้นจะไปเรียนที่ไหนดี" ต้นบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
"ดีแล้วลูก สมัยนี้คนจบปริญญาตรีเดินกันให้เกลื่อนถนน จบโทก็เริ่มเยอะ ถ้าต้นได้ปริญญาโทจากเมืองนอก ต้นก็น่าจะมีโอกาสเพิ่มขึ้นอีก"
"ครับพ่อ ต้นก็ว่าอย่างนั้น อ้อ พ่อรู้หรือยังครับว่าสนเขาอยากจะเปิดร้านอาหาร เรียนจบแล้วเขาจะทำธุรกิจร้านอาหารเลย ผมว่าก็ดีนะครับพ่อ สนเขาทำอาหารอร่อย ต้องมีลูกค้าเยอะแน่ๆ"
"อืม...เห็นพ่อแต้วเขามาเล่าให้ฟังอยู่เหมือนกันลูก สนนี่เขาก็ขยันนะลูก ผู้หญิงคนไหนได้สนเป็นแฟนคงโชคดี อ้อ แล้วนี่สนอยู่ไหมล่ะลูก พ่ออยากคุยกับสนหน่อย"
ต้นหน้าเสียไปเล็กน้อยเมื่อพ่อพูดถึงแฟนของสน ยังไงก็คงไม่ใช่ต้นอยู่แล้วล่ะ
"ไม่อยู่ครับพ่อ ไปทำกิจกรรมที่กรุงเทพ แต่น่าจะกลับมาถึงวันนี้ตอนสายๆ ครับ"
"อ้อ ถ้าสนมายังไงฝากบอกให้เขาโทรหาพ่อกับแม่หน่อยนะต้น เห็นเงียบไปหลายวันเลย พ่ออยากคุยด้วย"
"ครับพ่อ ได้ครับ"
"อ้อ แล้วตอนนี้สนเขามีแฟนหรือยังล่ะลูก ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ยินข่าวเลย"
พ่อพูดเรื่องนี้อีกแล้ว ต้นชักกลัวว่าพ่อจะถามมาถึงต้นด้วย
"ยังเลยครับพ่อ ช่วงนี้สนเขาพยายามหาอาชีพเสริมทำเวลาว่างๆ อยู่ครับพ่อ อ้อ...หรืออาจจะมีแล้วแต่ต้นไม่รู้ก็ได้" ต้นพยายามหัวเราะให้ดูเป็นปกติ
"เหรอลูก อืม...สนนี่ขยันจริงๆ ขยันเหมือนพ่อกับแม่เขาเลย อ้อต้น...ถ้าต้นจะมีแฟน พ่อก็ไม่ห้ามนะลูก พ่อไม่รู้ว่าต้นกลัวพ่อกับแม่ว่าหรือเปล่าถ้าต้นจะมีแฟน ไม่ต้องกลัวนะลูก พ่อกับแม่ไม่ว่าหรอก ขอแค่ไม่ทำอะไรเกินเลยก็พอแล้วลูก"
จนได้สินะ แต่ก็ดีที่คราวนี้พ่อไม่ถามว่าทำไมต้นยังไม่มีแฟนเหมือนคราวก่อนๆ
"ครับพ่อ ถ้าต้นเจอคนที่ถูกใจ ต้นจะลองจีบดูละกันครับ"
ผู้เป็นพ่อหัวเราะชอบใจ
"เอาเลยลูก ถ้ามีปัญหาอะไรก็ถามพ่อ หรือจะถามสนก็ได้นะลูก"
"ครับพ่อ"
"งั้นก็แค่นี้แหละลูก ยังไงต้นอย่าลืมหาข้อมูลเรื่องเรียนต่อเมืองนอกนะลูก"
"ครับพ่อ สวัสดีครับ"
ต้นวางสายไปแล้วก็ยิ้มด้วยความดีใจ ขอบคุณพ่อกับแม่จริงๆ ที่มอบโอกาสดีๆ แบบนี้ให้กับต้น เขาจะไม่ทำให้พ่อกับแม่ผิดหวังเลย แต่ก็คงมีเรื่องเดียวเท่านั้นแหละที่ต้นคงทำให้พ่อกับแม่ไม่ได้ ต้นกลัวพ่อกับแม่ผิดหวังจริงๆ ถ้าสักวันความลับนี้ถูกเปิดเผย
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
เสียงเคาะประตูห้องรัวๆ พร้อมกับเสียงร้องเรียกชื่อของต้นซ้ำๆ ทำให้ต้นต้องรีบใส่กางเกงอย่างรวดเร็ว กำลังชั่งใจว่าจะใส่เสื้อก่อนดีไหมแต่เสียงเคาะและเสียงเรียกที่ไม่ยอมหยุดนั้นทำให้ต้นตัดสินใจรีบเดินไปเปิดประตูก่อนที่จะจัดการตัวเองให้เรียบร้อย
"ต้น ต้น ต้น เรากลับมาแล้ว เปิดประตูให้หน่อย ต้น ต้น อยู่หรือเปล่า เปิดประตูให้เราหน่อย" สนร้องเรียกพร้อมกับเคาะประตูห้องของต้นไปด้วย ไม่ได้เคาะหรือเรียกเสียงดังมาก แต่น้ำเสียงก็ดูเร่งเร้าอยู่ไม่น้อย
พอต้นเปิดประตูออกมาเท่านั้น สนก็ยิ้มดีใจจนแก้มแทบปริ
"คิดถึงต้น...ไม่ได้เจอตั้งหลายวันเลย ขอกอดหน่อย" สนไม่พูดเปล่า แต่เดินเข้าไปกอดต้นที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ ไม่ใช่อะไร ต้นยังไม่ได้ใส่เสื้อเลย เวลาสนมากอดเขาทั้งที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อมันก็รู้สึกแปลกๆ อยู่เหมือนกัน
พอสนกอดจนหนำใจแล้วต้นก็เลยถาม "ทำไมรีบมาล่ะ"
"ก็รีบมาหานายไง กลัวมาแล้วไม่เจอ พอลงจากรถทัวร์นะ เราก็รีบนั่งรถแดงมาเลย กลัวนายจะไปข้างนอกซะก่อน น้ำก็ยังไม่ได้อาบ ของก็ยังไม่ได้เอาไปเก็บเลยเห็นไหมเนี่ย" สนบอกพลางชี้ไปที่กระเป๋าเสื้อผ้าที่เขาวางไว้ข้างประตูห้องของต้น
ต้นมองตามแล้วก็ขำ "ไปแค่ไม่ถึงอาทิตย์เอง คิดถึงขนาดนี้เลยเหรอ"
"ก็ใช่สิ...นายไม่คิดถึงเราหรือไง
ช่วงหลังๆ มานี้สนทำตัวแปลกๆ กับต้นมากขึ้น จนต้นอดสงสัยไม่ได้ว่าสนคิดอะไรกับเขากันแน่ บวกกับที่พี่ทินบอกวันนั้น สิ่งที่สนทำก็ยิ่งน่าสงสัย แต่ต้นก็ยังไม่กล้าถามสนไปตรงๆ หรอก เขาไม่อยากจะไปกดดันสนเรื่องนี้ เกิดสนไม่ได้คิดอะไรขึ้นมาจะกลายเป็นว่าต้นหาเรื่องคิดไปเอง ทำให้สนลำบากใจเปล่าๆ
"คิดถึงสิ" คนตอบยิ้มแก้มแทบปริเช่นกัน
"แล้วนี่นายกำลังจะออกไปแล้วเหรอ"
"อืม...นัดไว้สิบเอ็ดโมงน่ะ"
"เราไปด้วยได้ไหม" สนรีบถามกลับมาแทบจะทันทีที่ต้นพูดจบ
"อย่าเลย...นายเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ เราไปนานนะ อาจจะทำงานจนดึกเลย นายพักก่อนดีกว่า เราว่านายคงไม่ได้นอนหรอกบนรถทัวร์ หลับยากจะตาย"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราไปเป็นเพื่อน ไปดูแลนายไง เผื่อใครมารังแกนาย"
"โธ่...ไม่มีใครเขารังแกเราหรอก ในคณะเราไม่มีใครกล้าทำแบบนี้กับเราอยู่แล้ว"
"นายเดินทางไปคนเดียวก็เหงาแย่สิ ไม่เป็นไรให้เราไปเป็นเพื่อนเถอะ...นะๆๆ" สนอ้อนอย่างไม่ลดละ
แม้ว่าจะเกรงใจสนที่เพิ่งจะกลับมาจากไปทำกิจกรรมที่กรุงเทพมา แต่พอเห็นสนตั้งใจแบบนี้ ต้นก็ชักจะไม่กล้าขัด เรื่องที่ต้นกังวลมีเรื่องเดียวคือสนไม่ค่อยสนิทกับกลุ่มเพื่อนๆ ของต้นเท่าไร ไม่รู้ว่าสนจะเบื่อหรือเปล่าที่ไม่รู้จักใคร แถมต้นยังต้องทำงานกับเพื่อนๆ อาจจะไม่ได้มีเวลามาคุยกับสนอีก
ต้นพยักหน้าตกลง "ตามใจละกัน ถ้านายไม่เหนื่อยจนเกินไป แต่เราบอกไว้ก่อนนะ...เราจะต้องทำงานกับเพื่อนๆ เราคงไม่ค่อยได้คุยกับนายหรอก เรากลัวนายจะเบื่อเสียก่อน"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราก็หาอะไรทำได้ เอางี้ เดี๋ยวทำอาหารเที่ยงให้กินด้วย ดีไหม"
ต้นพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม ก็ดีเหมือนกัน เพื่อนๆ เขาที่ได้กินอาหารฝีมือสนต้องติดใจ ถ้าสนเปิดร้านจะได้มีลูกค้าเพิ่ม
"เดี๋ยวเราไปอาบน้ำก่อนนะแป๊บนึง นายรอเราด้วยนะ อ้อ...แล้วสองคนนั้นล่ะ ไปไหนซะล่ะวันนี้"
"อ๋อ...นิกเขาพาจั่นไปบ้านป้าน่ะ สงสัยจะไปคุยเรื่องที่นายอยากจะทำของไปขายนั่นแหละ" ต้นตอบไป
"อ๋อ..." สนยิ้มอย่างดีใจที่นิกไม่ลืมที่เคยสัญญากับเขาไว้วันนั้น "เดี๋ยวเราไปอาบน้ำก่อนนะ ไม่นาน ไม่ถึงสิบนาที"
สนบอกแล้วก็เดินมาหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของเขา ก่อนจะผลุนเข้าห้องตัวเองไป ต้นเห็นแล้วก็อดยิ้มตามและส่ายหน้าด้วยความเอ็นดูไม่ได้ ชีวิตช่วงนี้ของเขากับสนก็ดูจะมีความสุขมากทีเดียว ยิ่งนับวันสนก็ยิ่งดูเหมือนจะเป็นมากกว่าเพื่อน คอยดูแลเขาดีเป็นพิเศษจนต้นอดคิดไปไกลไม่ได้ สนกำลังเล่นอะไรของเขาอยู่นะ สนจะรู้ไหม แม้ว่าต้นจะมีความสุขมากแค่ไหน แต่มันก็มีความทุกข์มากด้วยเหมือนกัน
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ต้นพาสนนั่งรถแดงไปลงแถวๆ บ้านของเต้ แล้วก็นั่งมอเตอร์ไซค์ไปต่ออีกเล็กน้อย มาถึงบ้านเต้ก็ประมาณสิบเอ็ดโมงเช้าพอดี มีคนอื่นๆ มารอกันอยู่ก่อนแล้วสามสี่คน ถามไปถามมาก็ได้ความว่าต้นมาถึงเป็นคนสุดท้าย แต่ก็ยังมาทันเวลาที่นัดไว้พอดี เมื่อทุกคนเห็นว่าต้นมากับใครต่างก็ทำสีหน้าแปลกใจ จริงๆ หลายคนก็รู้จักสนอยู่บ้างแล้ว แม้จะไม่สนิทแต่ก็รู้ว่าสนเป็นเพื่อนที่สนิทมากของต้น
"อ๋อ...วันนี้สนเขาอยากมาด้วย เดี๋ยวตอนเที่ยงจะทำอะไรอร่อยๆ ให้กินด้วยนะเว้ย" ต้นบอกเมื่อเห็นสายตาของเพื่อนๆ แต่ละคนที่มองมาด้วยความสงสัย เพื่อนๆ ของต้นร้องอ๋อ
"ดีเลยว่ะ เนี่ยกำลังว่าจะให้มอไซค์ไปซื้ออาหารตามสั่งพอดีเลย ว่าแต่...ทำแล้วกินได้นะเว้ย" เต้แซวพลางขำเบาๆ
"ฝีมืออย่างงี้เลย...ขอบอก" ต้นยกนิ้วโป้งไปด้วยเป็นการการันตีคุณภาพ
แต่ก่อนจะลงมือทำงานกัน เต้ก็พาต้นกับสนไปไหว้พ่อกับแม่ที่กำลังนั่งดูทีวีด้วยกันอยู่อีกมุมหนึ่งของบ้านอย่างสบายอารมณ์ พร้อมกับขออนุญาตให้สนใช้ครัวทำอาหารให้เพื่อนๆ กินกันด้วย ดูเหมือนเจ้าของบ้านจะทำสีหน้าแปลกใจปนทึ่งนิดๆ แต่ก็อนุญาตแต่โดยดี
จากนั้นต้นกับเพื่อนๆ จึงได้ลงมือกันทำงาน ส่วนสนก็วิ่งเข้าครัวไป สักพักแม่ของเต็ก็ตามเข้าไปดูด้วยเพราะอยากรู้ว่าเด็กหนุ่มอย่างสนทำไมถึงสนใจทำอาหาร ลูกสาวของบ้านนี้เสียอีกที่สอนเท่าไรก็ยังไม่เห็นอยากทำเลย
ดีที่ว่าในตู้เย็นมีผัก เนื้อสัตว์ ไข่และอาหารสดๆ อื่นอีกจำนวนหนึ่งอยู่แล้ว สนจึงไม่ต้องออกไปซื้ออะไรมาเพิ่ม เท่าที่มีอยู่ก็น่าจะพอทำอาหารได้หลายอย่างและพอกินกันทุกคน
แม่ของเต้เห็นสนทำอาหารอย่างคล่องแคล่วว่องไวก็เอ่ยปากชม ไม่เท่านั้นยังไปตามเต้ย น้องสาวของเต้ที่นอนดูทีวีอยู่ข้างบนลงมาช่วยเป็นลูกมือของสนด้วย เผื่อว่าเธอจะเกิดแรงบันดาลใจอยากหัดทำอาหารขึ้นมาบ้าง ตอนแรกเต้ยอิดออด แต่พอเห็นหนุ่มหล่ออย่างสนทำอาหารเป็น เต้ยก็ยอมลงมาเป็นลูกมือสนแต่โดยดี
"โห...พี่สนทำอาหารเก่งจังเลย เต้ยเสียอีก ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ขนาดทอดไข่ยังทำไม่เป็นเลย เนี่ย เต้ยอยากลองทอดไข่ดู พี่สนสอนเต้ยหน่อยได้ไหมคะ"
เสียงใสๆ ที่แสดงอาการตื่นเต้นนั้นทำให้สนอดยิ้มไม่ได้ เด็กสาววัยเพียง 17 ปีดูท่าจะขี้อ้อนพอสมควร ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเป็นลูกสาวคนเล็กด้วยนั่นเอง
"ได้เลยครับ เดี๋ยวพี่สอนให้ ให้พี่ผัดผักเสร็จก่อนนะ"
"ได้ค่ะ อ้อ...วันหลังถ้าพี่สนมาที่บ้านเต้ยอีก พี่สนสอนเต้ยทำอาหารอย่างอื่นด้วยนะคะ เต้ยอยากทำอาหารเก่งๆ แบบนี้ค่ะ"
"ได้เลย" สนยิ้มแล้วก็หันไปจัดการกับผัดผักที่สุกได้ที่แล้ว
ในช่วงกินข้าวกลางวัน เต้ยดูตื่นเต้นกับอาหารที่เธอช่วยสนทำมากเป็นพิเศษ เต้ยอวดเพื่อนๆ ของพี่ชายและพ่อกับแม่อย่างภาคภูมิใจ ใครๆ เห็นก็ต้องรู้ว่าเธอปลื้มสนมากแค่ไหน
"เนี่ยพี่เต้เห็นไหม เต้ยทำอาหารเป็นตั้งหลายอย่างแล้วนะ เต้ยทำไข่เจียวกับหมูทอดได้แล้ว พี่สนเก่งมากเลย สอนเก่งด้วย" เต้ยเล่าด้วยรอยยิ้มพลางหันไปมองสนอย่างชื่นชม
"อะไรยัยเต้ย เมื่อก่อนพี่ไม่เห็นเราชอบเข้าครัวเลย แม่สอนก็ไม่ยอมทำ พอมีหนุ่มๆ มาสอนกลับไม่บ่นสักคำเลยนะเรา"
"ก็แม่สอนไม่สนุกนี่" เต้ยตอบเสียงอ่อยๆ แล้วก็ยิ้มร่า "แต่ถ้าได้เรียนทำอาหารกับพี่สนบ่อยๆ นะ เต้ยต้องทำอาหารเก่งแน่ๆ เลย ต่อไปจะได้ทำให้ทุกคนในบ้านทานไง ดีไหมคะคุณแม่"
ทุกคนที่อยู่บนโต๊ะอาหารพากันหัวเราะ
"อร่อยมากๆ เลยว่ะสน เปิดร้านเมื่อร้านบอกด้วยนะเว้ย จะแวะไปอุดหนุน" อาหารอร่อยขนาดนี้ เต้ไม่ชมไม่ได้แล้ว
"จริงค่ะ พี่สนทำอาหารอร่อยมาก ไม่ได้อวยเว่อร์นะคะ ฝีมือแบบนี้เปิดร้านอาหารรวยแน่ๆ ค่ะ พี่เต้ไปวันไหนให้เต้ยไปด้วยนะคะ เต้ยอยากไปร้านพี่สน"
เสียงใสๆ แถมขี้อ้อนแบบนี้ทำให้พี่ชายต้องมองและยิ้มอย่างเอ็นดู "จ้า "
เต้ยแสดงออกว่าปลื้มสนมากทีเดียว สนเองก็ยิ้มไม่หุบเช่นกันจนต้นเห็นแล้วก็ชักหวั่นใจ
"วันหลังพี่สนมาที่นี่อีกนะคะ เต้ยจะได้เรียนทำอาหารด้วย พี่สนสอนสนุกดีค่ะ ขนาดเต้ยไม่ชอบทำอาหารนะคะ วันนี้ยังทำได้ตั้งหลายอย่างแน่ะ" สาวน้อยหันไปคุยกับชายหนุ่มที่ตัวเองเพิ่งรู้จักได้ไม่นาน แต่น้ำเสียงฟังดูเหมือนสนิทสนมกันมาก
"ครับ ถ้ามีโอกาส" สนตอบแล้วก็แอบชำเลืองมองต้นที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยเช่นกัน ไม่รู้ว่าต้นจะคิดอะไรหรือเปล่า แต่ก็ดูเงียบๆ ไป คงจะคิดน้อยใจไปกันใหญ่แล้วแน่ๆ เลย
แน่ล่ะ ที่ต้นเคยเข้าใจว่าสนอาจจะคิดอะไรบางอย่างที่พิเศษกับเขา พอมาวันนี้ต้นก็ชักไม่มั่นใจอีกแล้ว ยังไงๆ สนก็คงเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง เขาก็คงต้องชอบสาวๆ อย่างน้องเต้ยมากกว่าต้นแน่นอน ฟุ้งซ่านอยู่ได้ตั้งนานนะต้น ก็คงต้องกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงเสียที
"ต้น กินนี่สิ เรารู้ว่านายชอบ"
เสียงพูดของสนพร้อมกับอาหารที่ตักใส่ลงมาในจานทำให้ต้นค่อยๆ ตื่นจากความคิดดังกล่าว ต้นหันไปยิ้มกับเพื่อนแล้วก็หันมาตักอาหารที่สนตักมาให้เข้าปาก คงไม่มีอะไรหรอก สนก็คงแค่ดูแลเขาตามประสาที่เป็นเพื่อนกันมานั่นแหละ ไม่มีอะไรพิเศษอย่างที่ต้นสงสัยแล้วล่ะ อย่าคิดเตลิดไปไกลแบบนั้นอีกเลยนะต้น เจียมตัวเจียมใจเสียบ้าง
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ตกบ่าย ต้นกับเพื่อนๆ ก็ยังคงทำงานกันต่อ สนเดินเข้ามาคุยด้วยบ้าง ไปหาหนังสืออ่านเล่นบ้าง ดีที่ว่าเต้ยออกไปธุระกับเพื่อนที่เธอนัดไว้ข้างนอกแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาก็คงต้องนั่งคุยกับเธอไม่เลิกเป็นแน่
"ทำไมไอ้สนมันเงียบๆ ไปวะต้น" เต้เอ่ยขึ้นในช่วงหนึ่งของการนั่งทำงาน
ต้นหันไปมองตรงโซฟาที่เห็นสนนั่งอ่านหนังสือเมื่อสักครู่นี้ก็ไม่เห็นสนแล้ว
"เดี๋ยวเราไปดูเอง"
ต้นเดินไปดูตรงโซฟาที่สนนั่งอ่านหนังสืออยู่ แล้วก็ได้เห็นว่าเพื่อนที่แสนรักของเขานอนหลับไปแล้ว สนคงจะเหนื่อยนั่นเอง ตอนที่อยู่บนรถทัวร์สนนอนหลับๆ ตื่นๆ แถมตอนเช้าต้นบอกให้พักก็ยังไม่ยอมพัก ยังอุตส่าห์ตามมาเป็นเพื่อนต้นจนได้
ต้นแอบยิ้มอย่างเอ็นดู เหนื่อยขนาดนี้สนก็ยังอุตส่าห์จะตามมาคอยดูแล ตอนที่เดินทางมาสนก็ช่วยถือของให้ ต้นจะถือเองเขาก็ไม่ยอม จัดการเรียกรถให้เสร็จสรรพ ต้นแทบไม่ต้องทำอะไรเลย แต่พอถึงตอนนี้ก็หมดแรงข้าวต้มเสียแล้ว
"หลับไปแล้ว" ต้นหันไปบอกเพื่อนๆ เขาค่อยๆ ก้มลงเก็บหนังสือที่ตกอยู่ข้างตัวสนขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะใกล้ๆ แล้วก็กลับมานั่งทำงานกับเพื่อนตามเดิม
"ไอ้สนนี่ดูมันเป็นห่วงมึงมากเลยนะต้น" เพื่อนคนหนึ่งของต้นเอ่ยขึ้นหลังจากที่ต้นกลับมานั่งทำงานต่อได้สักพัก
ต้นพยักหน้ายอมรับ ไม่มีเหตุผลใดๆ ที่เขาจะปฏิเสธเรื่องนี้
"บางทีนะเว้ย พวกกูก็คิดว่ามึงกับไอ้สนเป็นคู่เกย์กันเสียอีกว่ะ" เพื่อนคนเดิมพูดพลางหัวเราะอย่างเห็นเป็นเรื่องขำ จริงๆ ก็แค่พูดเล่นเท่านั้น แต่ก็ทำให้ต้นรู้สึกกระอักกระอ่วนใจที่จะคุยเรื่องนี้พอสมควร ตอนนี้ในกลุ่มเพื่อนๆ ของต้นมีเพียงเจนี่ นิกและปั้นจั่นเท่านั้นที่รู้เรื่องที่ต้นเป็นเกย์ คนอื่นๆ ยังไม่มีใครรู้เลยเพราะต้นยังไม่มั่นใจที่จะเปิดเผย
"แล้วนี่มันมีแฟนหรือยังวะ" เพื่อนคนเดิมยังคงไม่หายสงสัย
"ตอนนี้น่าจะยังไม่มีนะ" ต้นคิดว่าเรื่องจะจบแล้วแต่เพื่อนของเขากลับยังสนุกกับเรื่องนี้ไม่เลิกรา
"พวกมึงสองคนนี่ชักยังไงๆ แล้วว่ะ มึงก็ไม่มีแฟน ไอ้สนก็ไม่มีแฟน เป็นอะไรกันหรือเปล่าวะ"
เต้เห็นต้นมีสีหน้าอึดอัดใจก็เลยรีบปราม
"พอแล้วพวกมึง ไอ้ต้นมันอุตส่าห์มาช่วยทำงานแล้วยังมาล้อมันอีก เดี๋ยวก็ให้ทำเองซะเลยนี่"
นั่นแหละจึงทำให้เพื่อนๆ ของต้นหยุดได้ เต้นับว่าเป็นเพื่อนที่สนิทของต้นอีกคนหนึ่งในคณะ แต่จะว่าไปแล้ว เต้ก็สงสัยในความสัมพันธ์ของต้นกับสนเช่นเดียวกัน แม้ว่าจะไม่ได้พูดออกมาก็ตาม
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ต้นย่อตัวลงข้างๆ โซฟาพลางยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นเพื่อนรักนอนหลับอย่างสบาย ใจจริงก็ยังไม่อยากปลุกสนให้ตื่นตอนนี้หรอก แต่ตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องกลับแล้ว
"สน ตื่นได้แล้ว กลับกันเถอะ"
เสียงเรียกพร้อมกับอะไรบางอย่างที่มาเขย่าแขน ทำให้สนค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น พอเห็นว่าต้นมานั่งย่อเข่าอยู่ข้างๆ ก็ยิ้มให้อย่างเขินๆ ก็แน่ล่ะ ปากบอกว่าจะมาอยู่ดูแลแต่ดันมานอนหลับเสียอย่างนั้น
"นายทำงานเสร็จแล้วเหรอ" สนถามด้วยน้ำเสียงงัวเงียเล็กน้อย
"เสร็จตั้งนานแล้ว ไอ้ต้นมันไม่อยากปลุกมึง มันก็เลยนั่งคุยเล่นกับกูรอให้มึงตื่น แต่ดูท่าทางมึงจะไม่ตื่นง่ายๆ กูก็เลยให้ไอ้ต้นมาปลุกมึงซะเลย"
สนหันไปมองตามเสียง เต้นั่นเอง แล้วสนก็ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งแล้วใช้มือจัดทรงผมให้เข้าที่ ดึงเสื้อให้คลายยับ
"กี่โมงแล้ว"
"หกโมง" ต้นบอกแล้วก็ลุกขึ้นยืน "พอดีเต้เขาจะต้องพาครอบครัวไปข้างนอกน่ะ เราก็เลยต้องมาปลุกนาย ขอโทษนะ"
"ขอโทษทำไม เราสิต้องขอโทษนาย ไม่ได้ดูแลนายเลย มัวแต่หลับ" สนรีบบอก
"พวกมึงสองคนนี่คุยกันเพราะเกินไปไหมเนี่ย คุยกันแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ เลยหรือเปล่าวะ" เต้ถามด้วยความสงสัย เขาไม่เคยเห็นเพื่อนที่ไหนคุยกันแบบนี้มาก่อนเลย
"อือ กูกับต้นก็คุยกันแบบนี้แหละ เดี๋ยวขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงก่อนนะ" สนเปลี่ยนเรื่องพูดพลางลุกขึ้นยืน
"เออๆ ตามสบาย ขอโทษด้วยนะเว้ยไม่ได้เลี้ยงข้าวเย็นพวกมึง พอดีต้องไปธุระว่ะ" เต้บอกอย่างเกรงใจ ต้นมาช่วยทำงาน สนมาทำอาหารให้กิน แต่เขายังไม่ได้ทำอะไรตอบแทนน้ำใจของเพื่อนเลย เอาไว้คราวหลังแล้วกัน
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
หลังจากออกมาจากบ้านเต้ สนก็ชวนต้นไปกินข้าวเย็นด้วยกันที่ตลาดโต้รุ่งแห่งหนึ่งที่สนเคยมากินกับเพื่อนที่คณะสองสามครั้ง จากนั้นจึงพาต้นนั่งรถแดงกลับมาที่บ้าน ดีที่ว่ายังพอมีรถวิ่งอยู่บ้าง ไม่งั้นก็ลำบากแย่เลย
ระหว่างทาง ต้นหยิบโทรศัพท์ออกมา เสียบหูฟังแล้วก็ส่งหูฟังอีกข้างหนึ่งให้สน สนมองอย่างแปลกใจแต่ก็รับมาแต่โดยดี ตอนนี้บนรถมีเพียงแค่ต้นกับสนสองคนที่นั่งอยู่ด้านหลังเท่านั้น
"เราชอบเพลงนี้" ดูเหมือนคนพูดจะประหม่าอยู่ไม่น้อย เพลงนี้คงมีอะไรสักอย่างที่พิเศษต้นถึงอยากให้สนฟัง
พอสนฟังไปได้หน่อยหนึ่งก็ขอหูฟังอีกข้างมาจากต้น
"ขอฟังแบบเต็มๆ หน่อยได้ไหม"
ต้นยิ้มเขินๆ พร้อมกับส่งหูฟังอีกข้างให้สน
https://www.youtube.com/v/7sv1wdULphw
เคยแอบมองเธออย่างนั้น
เคยเก็บไปฝันเดียวดาย
เคยโกรธดวงดาวแสนไกล
ที่ไม่ดลใจเธอเลยสักครั้ง
รู้ว่าเป็นเพียงแค่ฝัน
รู้ว่าตัวฉันเป็นใคร
ก็รู้แต่ไม่อาจห้ามใจ
ก็ยังฝันไกล หวังไปเลื่อนลอย
เผื่อจะมีซักคืน เผื่อจะมีซักวัน
ที่มีปาฏิหาริย์ช่วยทำให้ฝันจริงขึ้นมา
ได้เป็นคนรักเธอ ได้เป็นคนพิเศษ ในสายตา
แม้ตื่นมาทุกอย่างจะหาย และกลับไปเหมือนวันเก่า
ยอมหากจะต้องผิดหวัง
ยอมกลับไปเหงาดังเดิม
และยอมถูกความจริงซ้ำเติม
แลกกับคืนหนึ่งให้ใจนอนฝันดี
แสงไฟข้างถนนที่สาดส่องเข้ามาเป็นระยะจากทุกทิศทุกทางช่วยให้ใบหน้าของสนที่ดูยิ้มละไมมีเสน่ห์น่าหลงใหล ไม่รู้ว่าสนฟังเพลงนี้แล้วจะรู้สึกยังไงบ้าง เห็นแต่นั่งยิ้มและมองต้นเหมือนกับคิดอะไรบางอย่าง ต้นดีใจที่ในที่สุดสนก็ได้ฟังเพลงนี้ สนคงไม่เคยรู้สินะว่าในทุกๆ ค่ำคืนต้นจะฝันถึงสนยังไงบ้าง คนที่แอบรักเพื่อนอย่างต้นก็มักจะมีโลกส่วนตัวที่สุข เศร้าและเหงาอย่างนี้แหละ เพ้อฝันลมๆ แล้งๆ แม้ความจริงจะไม่สมหวัง แต่ความรักที่สวยงามก็อยู่ในจินตนาการของต้นเสมอ
สายตาที่ส่งมาพร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนทำให้ต้นเขินจนต้องหลบและหันไปมองทางอื่น จนกระทั่งเพลงนั้นจบลง สนก็ส่งหูฟังคืนให้ต้น สีหน้ายังคงระบายด้วยรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา ต้นเก็บหูฟังและโทรศัพท์ใส่กระเป๋าสะพายแล้วก็นั่งเงียบ ไม่กล้าสบตาเพื่อน
"เพลงเพราะดีนะ เราชอบ"
ต้นหันไปมองเจ้าของเสียงแล้วก็หันกลับมาก้มดูมือของตัวเองเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
"เวลานายฝันถึงเรา นายฝันยังไงบ้างล่ะต้น ไม่ได้ฝัน...ว่าทำมิดีมิร้ายกับเราใช่ไหม"
คำถามนี้คงจะมาจากเนื้อเพลงนั่นเอง แต่สนก็ทำให้มันตลกในตอนท้ายเสียอย่างนั้น
"บ้า..."
"แล้วฝันอะไรบ้างล่ะ อยากรู้...บอกได้ไหม" สนถามพร้อมกับเขยิบเข้ามานั่งจนชิดตัวของต้น
"จำไม่ได้แล้ว..."
เห็นคนตอบเขินจนหน้าแดงสนก็เลยไม่อยากแกล้งให้เพื่อนเขินไปมากกว่านี้
"ไว้วันไหนจำได้บอกเราด้วยนะ"
ต้นพยักหน้าน้อยๆ
"เรื่องเต้ย ต้นอย่าคิดมากนะ เราไม่ได้คิดอะไรกับน้องเขาหรอก"
จู่ๆ สนก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้คนฟังหันไปมองอย่างสงสัย
"นายบอกเราทำไมเหรอ..."
"ก็...ไม่รู้สิ กลัวคนบางคนน้อยใจมั้ง" สนหัวเราะเบาๆ
"ไม่ต้องห่วงเราหรอก ถ้านายชอบใคร...นายก็ชอบไปเหอะ เราไม่เป็นไรหรอก"
"จริงเหรอ..." สนเลิกคิ้ว ทำหน้าทะเล้น
ต้นหน้าม่อยลงเล็กน้อย "จริงสิ เราจะไปห้ามหัวใจใครได้ล่ะ ถ้านายชอบใคร ก็ทำตามหัวใจของนาย ไม่ต้องห่วงเราหรอก เรารู้...ว่าเราเป็นใคร"
สนลูบผมเพื่อนอย่างเบามือ เขารู้ว่าต้นน้อยใจแต่ก็พยายามกลบเกลื่อน
"สน...นายรู้ตัวไหมว่านายน่ะ เป็นผู้ชายที่แปลกที่สุดในโลก ขนาดรู้ว่าเราเป็นอะไร คิดยังไงกับนาย นายก็ยังคบเป็นเพื่อนกับเราได้ เราไม่เคยเจอใครแบบนี้เลย"
ในระหว่างที่ต้นพูด สนหยุดฟังอย่างตั้งใจ พอต้นพูดจบสนก็หัวเราะเบาๆ ไม่รู้สิ ต้นรู้สึกว่าสนดูมีความสุข สายตาและรอยยิ้มของสนบ่งบอกว่าเขามีความสุขมาก แต่ก็ไม่รู้ว่ามีความสุขเพราะอะไร
"ก็เจอแล้วนี่ไง ก็ดีไม่ใช่เหรอ"
ต้นกับสนประสานสายตากันและยิ้มอย่างมีความหมาย จากนั้นก็หันไปมองดูบรรยากาศรอบๆ ตัวแก้เขิน ปล่อยใจให้คิดไปตามสิ่งที่อยากจะคิด
"ต้น..."
"หืม..."
สองหนุ่มหันหน้ามามองกันอีกครั้ง ใจจดใจจ่อกับบทสนทนาต่อไปที่จะเกิดขึ้น
"นายคงจะรอคอยปาฏิหาริย์นี้มานานแล้วใช่ไหม"
แม้จะเป็นคำถามที่มาจากเนื้อเพลง แต่มันก็ทำให้ต้นอดใจเต้นรัวไม่ได้ว่าสนต้องการสื่ออะไรกันแน่ ต้นพยักหน้ายอมรับ ส่งรอยยิ้มให้คนที่นั่งข้างๆ อย่างมีความหวัง
"เหนื่อยจัง ขอนอนหน่อยนะ"
แล้วสนก็เอนตัวซบลงบนไหล่ของต้น ไม่ได้พูดอะไรอีกเลยหลังจากนั้น แล้วก็หลับไปจริงๆ เพราะความอ่อนเพลียจากการเดินทางตลอดทั้งคืน นี่คือปาฏิหาริย์ที่ต้นรอคอยหรือเปล่านะ?
แม้สนจะไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้ต้นคิดเดาไปต่างๆ นาๆ แต่ต้นก็มีความสุขมากแล้ว ตอนนี้คนที่ต้นรักหมดหัวใจนอนซบอยู่ที่ไหล่ ช่างเหมือนกับที่เคยฝันไว้ ต้นใช้มือปัดเกลี่ยผมที่ปรกหน้าสนขึ้นอย่างเบามือ ความอบอุ่นจากคนที่นอนหลับไหลแผ่ซ่านซึมผ่านเข้ามาถึงหัวใจของต้น เสียงเพลงที่เพิ่งฟังไปเมื่อสักครู่นี้ดังขึ้นในใจอีกครั้ง แม้จะรู้ว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้คงเป็นเพียงแค่ความฝัน ตื่นขึ้นมาแล้วทุกอย่างก็หายไป ต้นจะขอยอมแลกความเจ็บปวดทั้งหมดกับช่วงเวลาสั้นๆ ขอเพียงแค่ได้อยู่ใกล้ชิดกับสนในบรรยากาศพิเศษแห่งค่ำคืนนี้
"เรารักนายนะสน หวังว่าวันนึงจะมีปาฏิหาริย์ ทำให้เราสองคนได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป"
TBC
-
o22. ต้น.
-
:hao5: ทำไมตอนต่อไปถึงกระชากอารมณ์กันแบบนี้ล่ะค้าา ฮึก~ ม่ายยย~ :serius2: ต้นไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นใช่ไหมคะ? พลีสส~ ..บรรยากาศช่างแตกต่างจากตอนนี้เหลือเกินค่ะ T^T
-
อ่านตอนนี้แล้วเศร้าจัง
สปอยนี่คือของจริงใช่ไหม
ต้นยอมมีอะไรๆกับคนที่ไม่รักจริงเหรอ
ไม่เคยรู้จักต้นในมุมนี้เลยนะ สนก็คงคิด
-
คำพูดของสนในสปอย ถ้าพิจารณาดีๆ ผมว่าเห็นแก่ตัวนะ เหมือนหมาหวงก้าง แต่ต้นมีอะไรกับคนอื่นก็ดีนะ สนจะได้ตื่นสักที
-
เย้ย สปอยแบบนี้ ค้างงงงงกันเลยทีเดียวววว รีบมาต่อด่วนๆเลยครับผม
-
ค้างงงงง มาก สปอยตอนต่อไปได้น่ากลัวมาก บอกเลย
-
ไม่นะ ไม่ ถ้าทำแบบนั้นก็เจ็บปวดกันทั้งสองฝ่ายสิ ขอให้ที่สปอยเป็นแค่แผนที่เอาไว้หลอกให้สนรู้ใจตัวเองอย่างเดียวเถอะ สาธุ!
-
อึ้ง
สปอยล์นั่นคืออะไร
ขอให้ไม่จริง พลีสสสสสสสส
-
เป็นสปอย์ที่ทำร้ายจิตใจคนอ่านมากๆๆๆๆ ที่สปอย์มานี่ของจริงใช่มั้ย ทำไมต้นถึงทำแบบนี้
แต่ก็นะมันคงทำให้สนตาสว่างขึ้นด้วยมั้งนะ สนคงจะรู้ใจตัวเองแล้วนะตอนต่อไปเนี่ย
-
อ่านจนตามทันแล้ว เขียนได้ดีมากๆคับ ซึ้งใจมากๆกับนิสัยของต้น รักของต้นต้องมีปาฏิหาริย์สิ สนก็แสดงออกขนาดนี้แล้ว เพียงแต่ยังไม่แน่ใจ ไม่ได้ถามใจตัวเองเท่านั้นว่ารักต้นรึป่าวน่ะ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆนะ
-
ไม่รู้จะเม้นอะไร คงจะอ่านตอนจบเลยแล้วกัน ถ้าเราเป็นต้น เราคงไม่ทำแบบนี้หรอก มันเหมือนการฆ่าตัวเองชัดๆ ถ้าในชีวิตจริงแล้วเป็นเหมือนที่ต้นเป็นอยู่คงไม่จบแบบแฮปปี้แน่ๆ ทำแบบนี้ก็เหมือนทำร้ายใจตัวเองกลายๆ สู้อยู่แบบเงียบๆทำแบบไม่หวังผลๆใด หวังดีกับเขามันน่าจะดีกว่านี้ มันก็เหมือนรักข้างเดียว กว่าตนจะรู้ใจตัวเองก็คงตอนใกล้จะจบ นี้แค่เรื่องคนสองคนนะ ยังจะมีเรื่องครอบครัวอีก ถ้าจะค่อยลุ้นเป็นตอนๆแบบนี้คงทำใจไม่ไหว่ ถ้าสองคนนี้มันรู้ใจกันรักกันจริงๆซะก่อน ค่อยมีกำลังอ่านหน่อย ถ้าค้นรักสนจริงๆก็ควรทำใจได้ตั้งนานแหละ แต่เราก็เข้าใจว่าทุกคนทุกวันนี้ถือคติที่ว่า ถ้ารักแล้วไม่ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาคงไม่ใช้รักจริงๆ เพราะคนชอบคิดว่า ถ้าปล่อยเขาไปก็ไม่ใช้รักจริงๆนะสิ รึเปล่า เราก็ควรรักในจุดของเรา ถ้ามันจะมาคบกันไม่นานก็ได้กันล่ะ ไหนพออยํ่ด้วยกันล่ะจะมีอุปสรรคการใช้ชีวิตอีก สผู้อยู่ในจุดที่เรามีความสุขจะดีกว่าอีก ชักจะเพ้อเจ้อ
-
ฮือๆ แจ้งข่าวร้ายนิดหน่อย ตอนที่ 14 ที่ผมเขียนไว้หายไป เผลอลบไฟล์ทิ้ง :m15: :monkeysad: :sad11:
ต้องรออีกสักวันสองวันนะครับ
:L2: :3123: :L1:
-
สลดหดเหี่ยว
-
:dont2: .. รอนะค้าา~
-
สนุกมากคะ เราก็เป็นนครปฐม รู้สึกปลื้มกับนิยายที่มีตัวเอกบ้านเกิดเดียวกัน
ที่ชอบมากคือการบรรยาย แต่แอบอยากให้สนเจ็บปวดเยอะเวลาเห็นต้นจะปันใจไปรักคนอื่น
รักต้นแต่ไม่ยอมรับ อยากให้สูญเสียต้นไป แล้วจะรู้สึก
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 14: เพื่อนจนๆ อย่างสน
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
"เฮ้ยสน พี่ทินเขาเพิ่งซื้อคอนโดใหม่ เขาอยากชวนพวกเราไปฉลองหน่อย ไปไหม พี่เขาชวนเฉพาะคนที่สนิทๆ ไม่กี่คนหรอก เขาฝากมาชวนมึงด้วย ไปนะ วันเสาร์นี้ พี่เขาจะพาไปเที่ยวเชียงใหม่ไนท์ซาฟารีด้วยนะเว้ย" ปั้นจั่นถือโอกาสพูดเรื่องนี้ขึ้นมาตอนที่เกือบจะกินข้าวหมดจานแล้ว
"ไม่อะ กูไม่ได้สนิทกับพี่เขาซะหน่อย มึงถ่อสังขารมาหากูถึงเนี่ยเพื่อจะบอกกูเรื่องนี้เหรอวะไอ้จั่น"
สนปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใย
"เฮ้ย...ไปหน่อยดิวะ ไอ้ต้นมันก็ไปนะเว้ย"
พอพูดถึงต้น สนก็หยุดชะงักด้วยความสนใจทันที
"ก็ไม่เห็นแปลก ต้นเป็นน้องรหัสเค้า แต่กูไม่ได้เป็นไรกับพี่ทินซักหน่อยนี่หว่า จะให้กูไปทำไมวะ กูไม่ไปหรอก"
"เฮ้ย...งานนี้สำคัญนะเว้ย ถ้ามึงไม่ไปมึงจะต้องพลาดเรื่องสำคัญที่มึงควรจะต้องรู้"
ปั้นจั่นไม่เลิกพยายาม เขาอุตส่าห์ถ่อสังขารมาแล้ว ยังไงเขาก็ต้องพาสนไปให้ได้
"อะไรวะ ทำไมกูจะต้องไปรู้เรื่องอะไรของเขาด้วยวะไอ้จั่น มึงมีอะไรมึงพูดมาตรงๆ ได้ไหม กูว่ามึงแปลกๆ ว่ะ"
สนชักเริ่มหงุดหงิด เป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายเดือน ไม่เคยเห็นปั้นจั่นมาหาเขาคนเดียวแบบนี้เลย ต้องมีอะไรแน่ๆ
"เกี่ยวสิวะ เพราะพี่ทินกับต้นเขามีอะไรจะบอกพวกเราไง" ปั้นจั่นยอมเผยไต๋ออกมาเล็กน้อย ไม่อย่างนั้นแล้วก็คงจะไม่สามารถชวนสนได้อย่างแน่นอน
คราวนี้สนถึงกับหยุดมอง ขมวดคิ้ว "ต้นเกี่ยวอะไรด้วย"
เอาล่ะ ปลาติดเหยื่อแล้ว
"เกี่ยวสิวะ ถ้ามึงอยากรู้มึงก็ต้องไปกับพวกกู วันเสาร์รถออกบ่ายโมงตรง กูไปก่อนนะเว้ย"
พูดจบแล้วปั่นจั่นก็ถือจานข้าวไปเก็บตรงที่ล้างจานโดยเร็ว ไม่รอให้สนพูดหรือถามอะไรอีก ปล่อยให้งงอย่างนั้นแหละจะได้อยากไปดู ฟังและเห็นด้วยตัวเอง
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"โห...ว้าว ห้องพี่ทินสวยจังเลยครับ" ต้นร้องอุทานอย่างตื่นเต้นเมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องพักใหม่ของทิน ห้องสีขาวสะอาดตา มีทั้งห้องนอน ห้องน้ำ ห้องครัวและพื้นที่สำหรับรับแขกหรือนั่งเล่นที่แบ่งไว้เป็นสัดส่วน
"ถ้าต้นชอบ วันไหนว่างๆ มานั่งเล่นนอนเล่นที่ห้องพี่ได้นะครับ" ทินถือโอกาสชวน
"สนใจไหมต้น" นิกถามพร้อมกับขยิบตาข้างหนึ่ง
"อืมๆ สนใจๆ" ต้นรีบเออออทันที
"ไปนั่งเล่นกันก่อน ตามสบายเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ อยากกินอะไร อยากได้อะไร สั่งได้เลย วันนี้พี่เลี้ยงเต็มที่"
ทินพูดแล้วก็เดินนำบรรดาเพื่อนรุ่นน้องมานั่งตรงชุดรับแขก ทุกคนดูจะตื่นเต้นที่ได้เห็นห้องใหม่ของทิน มีเพียงสนคนเดียวเท่านั้นที่ดูเงียบๆ ไป ก็แน่ล่ะ เขาไม่ได้อยากมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
ยังไม่ทันจะได้คุยกันก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นมา
"เพื่อนพี่เอง พี่ให้เขาไปซื้อของข้างล่างมา"
ทินบอกแล้วก็รีบเดินไปเปิดประตู สองหญิงกับหนึ่งชายยืนถือถุงขนมขบเคี้ยว น้ำอัดลมและของกินอื่นๆ รีบเดินเอาของมาวางบนโต๊ะในห้องทันทีที่ประตูเปิด อาจจะเป็นเพราะว่าถือของหนักหรือไม่ก็กลัวของจะหล่นเสียก่อนนั่นเอง
จากนั้นทินก็แนะนำคนทั้งสองกลุ่มให้รู้จักกัน
"นี่เอ้ บิวตี้ แล้วก็ฝ้าย ส่วนนี่ต้น นิก จั่น คิดว่าคงจะรู้จักกันอยู่แล้วเพราะเรียนคณะเดียวกัน ส่วนน้องคนสุดท้ายชื่อสน อยู่บริหารธุรกิจ"
เมื่อรู้จักกันแล้วต่างคนจึงต่างช่วยกันจัดอาหาร ไม่นานนักทุกอย่างก็พร้อมสำหรับการสังสรรค์ยามบ่าย
"ไม่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์นะครับ คงไม่เบื่อกันนะ เชิญตามสบายเลยครับ" แล้วทินก็หันไปทางต้น "ต้น...มานั่งตรงนี้กับพี่"
ทินกวักมือเรียกต้นที่นั่งอยู่ข้างๆ กับสนให้มานั่งกับเขา ต้นลุกขึ้นอย่างช้าๆ มองหน้าสนแว่บหนึ่งแล้วก็เดินมานั่งกับทินแต่โดยดี
ในขณะที่ใครต่างก็พูดคุยหัวเราะกันสนุกสนาน สนกลับนั่งเงียบ หยิบของมากินบ้างเล็กๆ น้อยๆ แล้วก็เงียบตามเดิม
"สนเป็นไรหรือเปล่า ไม่เห็นคุยเลย ไม่สบายเหรอ" เอ้ถาม
ท่าทางที่ออกสาวพอสมควรทำให้สนพอรู้ว่าเพื่อนของทินคนนี้เป็นแบบไหน "เปล่าครับพี่"
"ไม่มีอะไรหรอก สนเป็นคนเงียบๆ แบบนี้แหละครับ ถ้าเขายังไม่สนิทเขาจะไม่ค่อยคุยครับ" นิกรีบแก้สถานการณ์ให้เพราะไม่อยากให้คนอื่นๆ รู้สึกอึดอัดที่เห็นสนนั่งเงียบ
สนถอนหายใจเบาๆ พยายามจะสบตากับต้นแต่ต้นก็ทำเหมือนไม่สนใจเขาเลย
"อ๋อเหรอ...ไม่ต้องกลัวพวกเรานะสน พวกเราฉีดยาแล้ว คุยกันได้ ไม่กัดหรอก" เอ้สัพยอก คนอื่นๆ ก็พลอยขำไปด้วย
ท่าทีแบบนี้สนพอมองออกว่าฝ่ายตรงข้ามแสดงความสนใจเขาอยู่ แต่อย่ามายุ่มย่ามกับเขาละกัน
สรุปว่าสนก็เงียบเหมือนเดิม สุดท้ายคนอื่นๆ ก็เลยต้องปล่อยให้สนอยู่เงียบๆ แบบนั้นไป ผ่านไปเกือบสองชั่วโมง ทินก็ได้เวลาที่จะบอกสิ่งสำคัญกับทุกคนแล้ว
"เอ้าทุกคน ฟังทางนี้ครับ ฟังทางนี้" ทินเรียกความสนใจจากเพื่อนๆ ที่นั่งคุยกันอยู่อย่างเมามัน แม้จะต้องยกเว้นสนคนหนึ่งแต่บรรยากาศโดยทั่วไปก็ถือว่าครึกครื้นดีทีเดียว
"ผมมีข่าวดีจะบอกครับทุกคน"
เสียงคุยกันเงียบไปสักพัก
"ข่าวดีอะไรทิน ทินจะมีแฟนใหม่เหรอ" บิวตี้แซว
ทินยิ้ม ไม่ตอบทันที เขาหันไปสบตากับสนที่ดูเหมือนจะเลิกนั่งเหม่อแล้วหันมาคอยฟัง "ข่าวดี" ของเขาอย่างตั้งใจ ทินเงียบไปสักพัก รอจังหวะที่เขาเห็นว่าทุกคนพร้อมจะฟังจึงตัดสินใจบอกข่าวดีนั้น
"ตอนนี้...ผมกับต้น...เราตกลงเป็นแฟนกันแล้วนะครับ"
ทินพูดพร้อมกับเอามือโอบไหล่ต้นไว้ ยิ้มอย่างมีความสุข เสียงเพื่อนๆ คนอื่นๆ ฮือฮากันใหญ่ แต่สนกลับตกตะลึง เขามองหน้าต้นที่ยิ้มร่าอยู่ในอ้อมแขนของทินราวกับไม่เชื่อว่าสิ่งที่เขาได้ยินจะเป็นจริง ถ้าหากว่าไม่จำเป็นต้องเกรงใจใครแล้วสนคงจะเดินออกไปจากห้องนี้ทันที
"จริงเหรอ ยินดีด้วยนะทิน"
"เหมาะสมกันมากเลยทิน ต้นเหมาะกับทินมาก หล่อทั้งคู่เลย"
"เออดีแล้ว จะได้หายเหงาหายเศร้าเสียที นึกว่าจะโสดไปอีกหลายปี"
เสียงเพื่อนๆ ของทินแสดงความยินดีกับคู่รักใหม่นั้นทำให้สนแทบจะทนฟังไม่ได้ ถ้ารู้ว่ามาแล้วจะได้ยินเรื่องนี้ สู้ไม่มาเสียดีกว่า
"โห...ต้น มึงนี่โคตรโชคดีเลยว่ะ ได้ทั้งพี่รหัส ได้ทั้งแฟน มึงเป็นแฟนกับพี่เขานี่มึงสบายทั้งชาติเลยนะเว้ย มีให้มึงทุกอย่างเลย" ปั้นจั่นพูดเสียงดังเพราะอยากให้คนที่นั่งเงียบได้ยินด้วย
สนได้ยินคำพูดนี้เข้าไปก็ถึงกับซึม จริงสินะ สนจะหวงเพื่อนไว้ทำไม ชีวิตของต้นคงจะดีกว่านี้ถ้าได้เป็นแฟนกับทิน อย่างน้อยห้องที่สนได้มาเห็นเองกับตาตัวเองวันนี้ก็คงพอจะบอกได้ว่าทินมีพร้อมแค่ไหน เขาเป็นแค่เพื่อนจนๆ คนหนึ่งที่ไม่มีอะไรเลย
ต้นหันมาสบตากับสนหลังจากที่พยายามหลบตาอยู่หลายครั้ง เพราะสายตาที่สนมองมานั้นเหมือนตัดพ้อต่อว่าอยู่กลายๆ
สนยิ้มเศร้าๆ เศร้าจนสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน
"ยินดีด้วยนะต้น"
ถ้าสนจะไม่พูดอะไรเลยก็คงจะเสียมารยาทจนเกินไป ยังไงต้นก็เป็นเพื่อนเขาทั้งคน เพื่อนจะมีความสุขสนจะไม่แสดงความยินดีก็กระไรอยู่ ส่วนเรื่องที่บ้านของต้น อะไรมันจะเกิดก็คงต้องเกิดล่ะนะ ก็อย่างที่ทินบอกเขาวันนั้น วันนี้ไม่รู้ วันหน้าก็ต้องรู้ ไม่มีทางจะปิดบังกันไปได้ตลอด
ต้นหลบตาเพื่อนอีกครั้งแล้วก็หันไปยิ้มกับเพื่อนๆ คนอื่นๆ
"เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงเราจะออกจากที่นี่ไปไนท์ซาฟารีกันนะครับ เราจะไปทานอาหารเย็นที่นั่นกัน ไม่ต้องห่วงเรื่องบัตรนะ ผมจัดการให้ทุกคนหมดแล้ว"
ได้ฟังทินบอกแล้วสนก็แทบอยากจะกลับบ้านไปทันที คนที่ไม่มีอะไรอย่างเขาคงยากที่จะดูแลใครได้อย่างทิน คนอย่างเขาไม่มีอะไรจะสู้ทินได้เลย แต่เอาเถอะนะ สนจะพยายามทนอยู่ต่อไปจนกว่าจะหมดวันนี้ อย่างน้อย เขาก็จะได้มั่นใจว่าทินเป็นคนดีจริงๆ ที่จะดูแลต้นได้ ถ้าต้นจะมีใครสักคน สนก็อยากช่วยเพื่อนดูให้แน่ใจว่าเขาเป็นคนดีจริงๆ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
บนรถไนท์ซาฟารี ต้นนั่งอยู่ด้านหน้ากับทิน นิก ปั้นจั่นและเพื่อนๆ ของทินนั่งในแถวถัดมา ส่วนสนไปนั่งอยู่ท้ายรถคนเดียว พอนักท่องเที่ยวขึ้นหมดแล้วรถก็ค่อยๆ วิ่งออกไปตามจุดต่างๆ ที่มีสัตว์อยู่
สนนั่งมองต้นกับทินคุยกันอย่างถูกคอราวกับจะไม่สนใจใครบนโลกนี้อีกเลย เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันที่รู้สึกแบบนี้อีกแล้ว นี่เขากำลังหวงหรือหึงต้นกันแน่นะ สนกลัวว่ามันจะเป็นความรู้สึกอย่างหลังเสียมากกว่า แต่ไม่ว่ามันจะเป็นความรู้สึกอย่างแรกหรืออย่างหลัง สนก็น้อยใจอยู่ดี ตั้งแต่ที่ทินประกาศว่าเป็นแฟนกับต้นไปเมื่อตอนบ่าย ต้นก็อยู่กับทินไม่ห่างเลย เพื่อนอย่างเขาแทบจะไม่มีความหมายอีกแล้ว
หลังจากที่นั่งรถชมสัตว์เสร็จแล้ว กลุ่มของทินและนักท่องเที่ยวบางส่วนก็เดินไปชมสัตว์ตามแนวทางเดินรอบทะเลสาบ มีสัตว์ที่ขังกรงไว้ให้เดินดูเป็นจุดๆ ตามทางเดินที่ค่อนข้างมืดทีเดียว มีเสียงดนตรีและเสียงสัตว์ร้องประกอบอยู่ตลอดช่วงการเดิน
สนปล่อยให้คนอื่นๆ เดินนำไปก่อนแล้วเขาก็ค่อยๆ เดินตามไปอย่างช้าๆ ในช่วงหลายชั่วโมงที่ผ่านมานั้น สนก็ได้เห็นความจริงแล้วว่าทินก็ดูแลต้นได้ดี ต้นเองก็ดูมีความสุขที่ได้อยู่กับทิน พูดคุยกันกะหนุงกะหนิง ต้นคงอยากมีใครสักคนที่จะพูดคุยกันอย่างคนรักมานานแล้วสินะ ที่ผ่านมาต้นไม่เคยมีแฟนเลย เขาเองก็อาจจะไม่ใช่คนที่ต้นจะพูดคุยแบบนั้นได้เหมือนที่สนเห็นอยู่ตอนนี้
"อย่าเดินเร็วสินินอย เห็นไหมพ่อกับแม่เดินตามไม่ทันแล้ว"
เสียงที่ฟังดูเหมือนคุ้นๆ ดังขึ้นมาจากข้างหลังสน พอสนหันไปมองก็เจอเด็กชายอายุราวๆ สิบห้าคนหนึ่งเดินแกมวิ่งมาทางที่สนกำลังเดินอยู่ พร้อมกันนั้นก็มีหญิงสาวอีกคนเดินแกมวิ่งตามมาเช่นกัน
"ก็นินอยตื่นเต้นอยากเห็นเสือนี่" เด็กชายหันไปตอบแล้วก็เดินตรงมาอย่างเร็วโดยไม่สนใจเสียงห้ามของพี่สาว
"อ้าวพี่...เจอกันอีกแล้ว" เด็กชายนินอยร้องทักเมื่อเห็นสนหยุดยืนมองอยู่
"อ้าว นึกว่าใคร...โลกกลมจริงๆ เลย" สนยิ้มกลับไป
นินาวิ่งมาถึงตัวน้องชายก็หยุดชะงักเมื่อเจอสนเช่นเดียวกัน
"พี่สน มาเที่ยวเหมือนกันเหรอคะ" นินาร้องถามอย่างดีใจ แม้จะเจอแค่ครั้งเดียวในเวลาสั้นๆ วันนั้น เธอกลับจำชื่อเขาได้เป็นอย่างดี
"บังเอิญเจอกันอีกละ นี่ถ้าเจอกันอีกครั้งสงสัยจะเป็นเนื้อคู่กันแน่เลย" นินอยหันไปสัพยอกกับพี่สาว
"พูดอะไรแบบนั้น เดี๋ยวพี่ตีเลย" นินาพูดพลางยกมือจะตีน้องชายจริงๆ แต่เธอก็ดูเขินอายอยู่เหมือนกัน
สนเห็นแล้วก็ขำ
"มาเที่ยวกันสองคนเหรอ"
"เปล่าค่ะพี่ พาพ่อกับแม่มาด้วย แต่เดินไม่ทัน นินอยมันเดินเร็ว พ่อกับแม่กำลังตามมา โน่นค่ะ" นินาบอกพลางพยักเพยิดไปทางชายหญิงวัยกลางคนที่กำลังเดินตามมาพร้อมกับเสียงบ่นที่ได้ยินแต่ไกล สนหันไปมองตามแล้วก็ขำ
บรรดาเพื่อนๆ ที่เดินไปก่อนหน้าสนหันมามองสนที่กำลังยืนคุยอยู่กับสองพี่น้องแปลกหน้าด้วยความแปลกใจ โดยเฉพาะต้น จุดที่ยืนอยู่ทำให้ต้นพอจะได้ยินการสนทนาของสนกับสาวแปลกหน้าคนนั้นอยู่บ้าง
"ใครวะต้น มึงรู้จักไหม" นิกเดินเข้ามาถาม
ต้นส่ายหน้า
"ที่มหาลัยก็ไม่เคยเห็นนะ แล้วสนมันไปรู้จักตั้งแต่ตอนไหนวะ" ปั้นจั่นเอ่ยขึ้น
น่าแปลกที่ต้นรู้สึกว่าสนกับหญิงสาวแปลกหน้าคนนั้นมีบางสิ่งบางอย่างพิเศษที่ต้นรู้สึกได้ คิดแล้วก็ใจหายวาบ เกิดความรู้สึกกลัวอย่างประหลาด ตั้งแต่เข้ามหาลัยมาจนจะสอบอยู่แล้วสนยังไม่มีแฟนเลย ต้นล่ะกลัวใจของสนตอนนี้จริงๆ สนคงจะอยู่เหงาๆ แบบนี้ได้ไม่นานหรอก
"เฮ้ยสน เดินเร็วๆ หน่อยสิวะ"
ปั้นจั่นเหมือนจะพอเดาได้ว่าต้นกำลังรู้สึกอะไรบางอย่าง เขาจึงต้องรีบช่วยดึงสนออกมาจากสองพี่น้องนั้นโดยเร็วที่สุด
"พี่ไปก่อนนะ เพื่อนเรียกแล้ว หวังว่าจะได้เจอกันอีกนะ"
สนร่ำลาสองพี่น้องนั้นแล้วก็รีบเดินแกมวิ่งตามกลุ่มเพื่อนๆ ไป นินามองตามสนไปพร้อมกับแอบยิ้มเหมือนคิดอะไรบางอย่าง
"นั่นแน่ ชอบพี่เขาใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวจะฟ้องพ่อกับแม่ พ่อครับแม่ครับ" นินอยทำเสียงดังจนนินาต้องเอามือมาอุดปากไว้
"อย่านะนินอย"
พ่อกับแม่ของเธอเดินมาถึงพอดี สองพี่น้องจึงเงียบเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
เสร็จจากการเดินชมสัตว์รอบๆ ทะเลสาบแล้ว ทินก็พากลุ่มเพื่อนๆ มานั่งรออยู่ตรงลานหน้าทะเลสาบเพื่อดูน้ำพุเต้นระบำ เนื่องจากไม่มีที่ให้นั่งจึงต้องนั่งตามขั้นบันไดแทน มีนักท่องเที่ยวจับจองที่นั่งกันบ้างประปราย
เช่นเคย ทินนั่งอยู่กับต้น มีนิกกับปั้นจั่นและเพื่อนๆ ของทินกั้นสนไว้ให้อยู่อีกมุมหนึ่ง ราวกับจงใจจะให้เป็นอย่างนั้นมาตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้ว
"พี่ไปห้องน้ำแป๊บนึงนะต้น ต้นจะไปด้วยไหม" ทินพูดพร้อมกับลุกขึ้น
ต้นส่ายหน้า
"เดี๋ยวพี่มานะ" ทินบอกแล้วก็เดินออกไป
พอทินไปแล้วต้นจึงหันไปมองหาสน ก็พบว่าสนมองมาทางเขาอยู่แล้ว เหมือนสนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ไม่นานนักเขาก็ตัดสินใจเดินมานั่งข้างๆ กับต้น
"นั่งด้วยคนได้ไหม"
ต้นยิ้มบางๆ ให้กับเพื่อนแล้วก็พยักหน้า
"มือถือนายถ่ายวิดีโอได้ไหมต้น อย่าลืมถ่ายวิดีโอด้วยนะ เอาไปให้พ่อกับแม่ดู เขาว่าน้ำพุเต้นระบำที่นี่สวยมากนะ"
ต้นพยักหน้าน้อยๆ แล้วต่างคนก็ต่างเงียบไปสักพักเหมือนไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกันดี นิกกับปั้นจั่นคอยจับตาดูอยู่ห่างๆ ส่วนเพื่อนของทินไม่รู้เรื่องอะไรมาก่อนก็เลยไม่ค่อยได้สนใจ มีเพียงเอ้เท่านั้นที่คอยแอบชำเลืองมองดูสนบ้างเพราะรู้สึกสนใจหนุ่มรูปหล่อที่ดูเงียบๆ ขรึมๆ อย่างสนเป็นพิเศษ
"ไม่อยากให้เรามานั่งด้วยเหรอ" สนถามเสียงเศร้า นึกว่าต้นจะดีใจที่เขามานั่งด้วย แต่ต้นกลับเงียบเสียอย่างนั้น
"เปล่า...ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย" ต้นรีบแก้ตัว
"แล้วทำไมไม่เห็นคุยกับเราเลย หรือว่า...ไม่อยากคุยกับเราแล้ว"
คำถามที่ฟังดูเหมือนน้อยใจยังคงปล่อยมาไม่ขาดสาย
"เปล่า...เรา..."
เมื่อไม่เห็นว่าต้นแสดงทีท่าสนใจ สนก็ลุกขึ้นแล้วกลับไปนั่งที่เดิม เขานึกถึงตอนที่เขาเคยมีแฟน บางครั้งเขาก็ห่างๆ ต้นไปบ้าง วันนั้นต้นก็คงจะรู้สึกเหมือนที่สนรู้สึกอยู่ตอนนี้สินะ สนเข้าใจแล้วล่ะว่าความทรมานเป็นแบบไหน
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ฝนตั้งเค้ามืดมาอีกแล้ว อีกไม่นานก็คงจะเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ปราณีปราศรัย แล้วก็จริงดังคาด ในขณะที่สนวิ่งจากคณะของเขาไปหาต้นที่อยู่ต่างคณะ ฝนก็เทลงมาอย่างไม่ขาดสาย สนต้องเอากระเป๋าสะพายที่เป็นหนังมาใช้บังฝนแทนร่มเพราะเขาไม่ได้ติดร่มมาด้วย เขาเป็นห่วงต้นกลัวว่าจะเปียกฝนเพราะต้นเปียกฝนทีไรก็มักจะไม่สบาย สนก็เลยต้องวิ่งมาดูว่าต้นจะกลับบ้านยังไง
เมื่อวิ่งมาถึงคณะของต้น สิ่งที่สนได้เห็นก็ทำให้เขาตระหนักถึงอะไรบางอย่าง รถ BMW สีขาวคันนั้นพาต้นออกไปแล้ว สนได้แต่ยืนดูและปล่อยให้ฝนสาดกระหน่ำใส่ร่างกายราวกับว่าไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร หัวใจของสนชาไปหมดแล้ว สนคงต้องยอมรับสภาพว่าทินดูแลต้นได้ดีกว่าเขามากมายหลายเท่านัก
สนกลับมาถึงบ้านด้วยสภาพเปียกไปทั้งตัว ต้นกำลังกินน้ำอยู่ในห้องครัวอยู่พอดี พอได้ยินเสียงประตูดังเหมือนมีคนเปิดเข้ามา ต้นก็เดินออกจากห้องครัวมาดู พอเห็นสนเปียกมะล่อกมะแล่กต้นก็ตกใจ
"ทำไมนายเปียกอย่างนี้ล่ะสน"
ต้นวางแก้วน้ำไว้แล้วก็รีบเดินมาดูเพื่อนอย่างเป็นห่วง
สนมองหน้าคนที่เดินเข้ามาใกล้ จากนั้นก็หันหน้าไปอีกทาง "ก็เรา...ไม่มีรถขับอย่างเขา ก็ต้องเปียกอย่างงี้แหละ"
ต้นหน้าเสีย ไม่รู้ว่าที่สนพูดมาอย่างนั้นเพราะรู้ว่าทินไปรับเขากลับมาที่บ้านหรือเปล่า
"นายขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะไม่สบาย"
สนไม่ได้สนใจเรื่องไม่สบายเท่าไหร่ เขาอยากพูดอะไรบางอย่างกับต้นมากกว่า
"คิดๆ ดูแล้ว...นายเป็นแฟนกับพี่เขาก็ดีเหมือนกันนะ เขามีให้นายทุกสิ่งทุกอย่าง...ที่เราไม่มี เราก็จะได้หมดห่วง ต่อไป...นายก็ไม่ต้องมาทนเปียกฝนกับเพื่อนจนๆ อย่างเราอีกแล้ว"
"สน...ทำไมนายพูดแบบนั้นล่ะ" ต้นรู้สึกใจหายที่เขาทำเพื่อนน้อยใจถึงขนาดนี้
สีหน้าที่ดูเศร้าเหมือนคนน้อยใจของสนทำให้ต้นรู้สึกสงสารเพื่อนจับใจ ต้นนึกถึงเหตุการณ์หนึ่งสมัยเรียนมัธยม วันนั้นต้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์กับสนออกจากโรงเรียนมาได้ไม่เท่าไหร่ฝนก็ตกหนักมาก ต้นกับสนเปียกปอนไปด้วยกัน วันรุ่งขึ้นก็ไม่สบายพร้อมกันทั้งสองคน นั่นสิ ต้นกับสนไม่เคยทิ้งกันเลย เปียกก็เปียกด้วยกัน สนคงน้อยใจเรื่องนี้แน่ๆ เลย
"นายโชคดีนะที่มีแฟนอย่างพี่ทิน พี่เขา...คงดูแลนายได้ดีกว่าเรา...มากเลยล่ะ"
สนกำลังน้อยใจที่ตัวเองไม่ได้ร่ำรวยเหมือนทิน น้อยใจที่สนไม่สามารถให้ต้นได้เหมือนกับที่ทินให้ ต้นปล่อยให้คนที่ต้นรักน้อยใจอย่างนี้ได้ยังไงกัน คิดได้อย่างนี้แล้ว ต้นก็เปิดประตูวิ่งออกไปข้างนอกบ้านทั้งๆ ที่ฝนยังไม่หยุดตก
"ต้น...นายจะไปไหน" สนร้องถามแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
สักพักต้นก็เดินกลับเข้ามาในบ้านด้วยสภาพที่เปียกปอนไม่ต่างกัน
"เห็นไหม เราก็เปียกเหมือนกัน" ต้นยิ้มเศร้า
แค่นี้สนก็เข้าใจแล้ว ต้นก็ยังคงเป็นต้นที่สนเคยรู้จักเหมือนเดิม ถ้าสนรู้สึกแย่ ต้นจะต้องหาทางทำให้สนรู้สึกดีขึ้นเสมอ
สนเดินเข้าไปกอดเพื่อนด้วยสีหน้าซาบซึ้งใจ
"ทีหลังอย่าทำแบบนี้นะต้น เดี๋ยวไม่สบาย"
น้ำเสียงที่อบอุ่นแฝงไปด้วยความห่วงใยนั้นทำให้ต้นยิ่งรู้สึกผิดที่ปล่อยให้สนรู้สึกแบบนี้อยู่ได้ตั้งหลายวัน แถมยังทำเหมือนไม่สนใจใยดีสนอีกด้วย
"ไม่เห็นเป็นไรเลย นายเปียก เราก็เปียก นายไม่สบาย เราก็ไม่สบาย เราไม่ทิ้งกันอยู่แล้ว"
ยิ่งได้ฟังสนก็ยิ่งซาบซึ้งใจมากขึ้นไปอีก
"ต้น...ขอบคุณมากนะ ที่ไม่ทิ้งเรา"
สนกอดเพื่อนแน่น เขาคิดว่าจะไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้อีกแล้วตั้งแต่ต้นไปคบกับพี่ทิน สนปล่อยต้นออกจากอ้อมแขน ใช้มือเกลี่ยผมที่ตกลงมาปรกหน้าต้นเพราะความเปียกชื้นออกไปอย่างแผ่วเบา ต้นรู้สึกอบอุ่นใจทุกครั้งที่สนทำแบบนี้
"เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรน่ะต้น เราสับสน เราสับสนไปหมดเลย เราไม่รู้ว่าเรากำลัง..."
แสงไฟรถยนต์ตรงบริเวณหน้าบ้านบอกให้รู้ว่านิกกับปั้นจั่นกลับมาแล้ว สนก็เลยไม่ได้บอกสิ่งที่เขาอยากจะบอก และไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนที่สนจะได้มีโอกาสบอกคำนี้อีกครั้ง ชีวิตอาจไม่ใช่เรื่องง่าย จังหวะชีวิตที่ผิดพลาดเพียงเสี้ยววินาทีก็อาจทำให้ทุกอย่างผิดพลาดไปทั้งหมดได้เหมือนกัน
TBC
-
สนเอ้ยย จะพูดก็พูดไปเถอะ จะไปแคร์อะไรหน้าคนอื่น
ที่สำคัญที่สุดอยู่ตรงหน้าแล้วไม่ใช่รึ
-
ทุกคนเล่นอะไรกันอยู่คะเนี่ย บางทีสนก็น่าสงสารเหมือนกันน้า~ :hao5: .. แล้วความรู้สึกแบบนี้สนก็เพิ่งจะเคยมีเป็นครั้งแรก อยู่ๆ จะให้สนรู้ใจตัวเองได้เร็วขนาดนั้นน่ะเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ อุเหม่~ ทุกคนช่วยกระตุ้นสนเสียจนน้ำตาเราไหลพราก เพราะสงสารสนเลยค่าา ความรู้สึกที่สนเจอนี่เรียกได้ว่า น้อยใจขั้นสุด เลยนะคะน่ะ คือเราอ่านแล้วรู้สึกแย่ตามสนไปด้วยเลยค่ะ โอ๋ๆ น้า :กอด1: ..
ปล. ช่วยเก็บเด็กนินาไปไว้ในที่ของนางได้ไหมคะเนี่ย เรารู้สึกว่านางเป็นเด็กแปลกที่น่าจะนำพาความวุ่นวายมาสู่ชีวิตรักของต้นกับสนตงิดๆ ยังไงก็ไม่รู้ค่ะ
-
อ้าว ดราม่าลงหลังสิบสี่หรอ นึกว่าจบซะอีก แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กลัววววว
-
อย่าสับสนนานนะสน เดี๋ยวไม่ทัน
-
โอ้ยเศร้า น้ำตาไหล
-
เห็อออออ !!! สงสารต้น สน อ่ะ จะพูดอะไรทำไมไม่พูดออกมา จะพากันไปพูดในห้องก็ไม่ไป ปล่อยให้ตัวเปียกเดี่ยวก็ไม่สบายทั้งคู่ มีคนอื่นขวางเลยเห็นมะ ๕๕๕๕๕ ชอบฉากฝนตกอ่ะ ซึ้งดีจริงๆแต่ก็ต้องค้าง เพราะต้น สน เลือกสถานที่คุยไม่ถูกที่
-
แจ้งให้ทราบอีกครั้งครับ ตามที่ผมเคยแจ้งไว้ในอีกชื่อผู้ใช้หนึ่ง (inxsara) ตั้งแต่ตอนที่ 14 เป็นต้นไป
ผมจะลดความถี่ในการอัปเดตลง ช้าสุดไม่เกินสัปดาห์ละครั้ง อย่างเร็วสุดก็น่าจะเว้นไปสัก 3 วัน
เพื่อให้เวลากับการขัดเกลาเนื้อหาและภาษาเพิ่มขึ้นอีกหน่อย
อีกเหตุผลก็คือ ผมมีอีกเรื่องที่เขียนไว้ด้วยครับ ทั้งสองเรื่องนี้ก็จะสลับกันอัปเดต
หลายตอนต่อจากนี้ไปจะดราม่าติดๆ กัน ยาวจนเกือบจบเรื่องเลยก็ว่าได้
เตรียมมาม่าไว้หลายๆ ห่อพร้อมหม้อต้มโตๆ ไว้ด้วยนะครับ แต่จะพยายามสลับให้มีหวานแหววบ้าง เท่าที่พอจะเป็นไปได้
ขอบคุณทุกคนที่มาติดตามครับ
:pig4: :L1: :3123: :L2: :กอด1:
-
หน่วง
เดินไปซื้อผ้าขนหนูไว้รอซับน้ำตา....
-
ผมว่าผ้าข่นหนูคงไม่พอ ต้องผ้าห่มเลยครับผื่นใหม่ ซับน้ำได้ดีด้วย บางคนอยากมีรักต้องทำทุกทุกอย่างเพื่อให้ำด้รักมา บางคนอยากมีรักแต่กลัวความเจ็บปวดจากความผิดหวังที่จะได้รับ ถึงความรักจะสวยงามแค่ไหน แต่ทุกวันนี้ไปถึงความสวยงามนั้นยากขึ้นทุกวัน กว่าจะได้รักมานี้มันต้องเตรียมตัวเจ็ยปวกรวดร่าวขนาดนีเลยบ่คับนิ จักสิสงสารใผ่ดี คนที่เจ็บหนักกว่าเพื่อคงไม่พ้นต้น เพราะดูทินจะเข้าใจอะไรง่ายกว่าคนอื่น สนตัวละครนี้เดาไม่ออกว่าจะเป็นแบบไหน เพราะสนก็สนใจเด็กผู้หญิงคนนั้นมากอยู่
-
ตามมาอ่านต้นสนแล้วนะครับ
เวอร์ชั่นนี้สำนวนการเขียนอ่านสนุกกว่าเดิมอีกครับ
พออ่านถึงตอนปัจจุบันก็กำลังต้มมาม่ากันพอดีเลย
เอาใจช่วยต้นกับสนให้ผ่านอุปสรรคไปได้ด้วยดี
-
ถ้าทุกคนกำลังลองใจหรือกระตุ้นให้สนเปิดเผยความในใจออกมาเราว่า แรง ไปนะ :m16: เป็นครั้งแรกที่อ่านแล้วสงสารสน คือ สนไม่รู้เรื่องไงว่าทุกคนกำลังทำอะไรอยู่ และจริงเหรอที่ ต้นกับพี่ทิน คบกัน สนกำลังสับสนในความรู้สึกตัวเอง เพราะไม่ได้เป็นเกย์แบบที่ต้นเป็น สนเป็นผู้ชายแท้ๆ ที่มีต้นเป็นเพื่อนมาตลอดชีวิต และเมื่อสนได้รู้ว่าต้นเป็นเกย์และรักตัวเอง สนก็ตกใจ สับสน ตั้งรับไม่ทันว่าจะทำตัวยังไง ต้นเป็นคนดีมากๆ ไม่ว่าใครจะได้เป็นเพื่อนหรือเป็นแฟน ก็นับว่าโชคดี ต้นจะเปิดใจให้พี่ทินก็ไม่ผิด แต่ขอให้ต้นตัดใจจากสนได้เด็ดขาดและคิดว่าสนเป็นเพื่อนได้แล้ว ค่อยคบดีกว่า ถ้าจะคบเพราะแค่อยากให้สนรู้ใจตัวเองหรือคบแค่เพื่อคิดว่าตัวเองจะตัดใจได้ และถ้าต้นตัดไม่ได้ และ สนเริ่มคิดและทำใจว่าตัวเองต้องปล่อยต้นไปเพราะตัวเองกลัวครอบครัว กลัวสังคม แต่ไม่ว่ายังไงสนก็จะอยู่กับต้นเสมอในฐานะเพื่อนได้ ต้นนั่นแหละจะเจ็บที่สุดเมื่อไม่เป็นไปตามแผนที่ช่วยกันวางไว้ และตัวเองไม่ได้รักพี่ทินไม่ว่าจะมีสนหรือไม่มีสน พี่ทินก็เจ็บไปด้วย เขาใจนะว่า เจตนาของปั้นจั่น นิก ไม่ได้จะทำร้ายสนทำเพราะหวังดี แต่คิดให้ลึกๆ มันอาจจะไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดก็ได้นะ ในความเป็นจริง ความรู้สึกรักมันต้องคิดให้ดี ให้ชัดเจนว่า เราชอบแบบไหน เมื่อตัดสินใจไปแล้ว ไม่ว่าผลจะออกมาทางดีหรือร้าย เราก็ต้องยอมรับให้ได้ ขอให้สนรู้ใจตัวเองเร็วๆนะ ถ้ามั่นใจก็พูดไปเลย อย่าบอกรักต้นเพียงแค่ว่ากลัวจะเสียต้นไป พอต้นกลับมาเป็นของตัวเอง แต่ตัวเองกลับไปให้ความสนใจเด็กสาวนั่น ต้นก็เสียใจอีก ทีนี้สนจะไม่มีใครอยู่ข้างๆแล้วนะ คิดให้ดีนะสน รวมถึง ต้นด้วย :hao3:
-
อืมรู้สึกไม่ชอบยัยเด็กนิน่าตงิดๆๆ ความรู้สึกมันบอกว่ายัยเด็กนี่มันต้องชอบสนแน่ๆ มันต้องมาทำให้ความรักของต้นกับสนต้องมีปัญหาแน่ๆ ไม่ชอบเลยจริงๆ
-
:mew5:
-
ตามมาอ่านจนทันแล้วค่ะ
สำนวนภาษา การบรรยายอยู่ในระดับดีทีเดียว
อ่านแล้วลื่นไหลมาก
ชอบทั้งต้นและสนเลย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ :L2:
-
ต่อไปต่างคนก็ต่างมีแฟนกันซินะ
ต่อไปนี้สนกับต้นใครจะเจ็บกันแบบไหน
และใครจะเจ็บน้อยเจ็บมาก หรือจะเท่าๆกัน
แต่ที่แน่ๆ คงไม่เจ็บแค่ต้นหรือสนแน่นอน
-
คนจนแล้วไง คนจนก็มีหัวใจนะ :sad4: หอมมาม่าจังเลย มาตามใส่เครื่องอีกหน่อย จะได้อร่อยกันถ้วนหน้า ฮาาา เป็นกำลังใจให้นะจ้ะ :katai3:
-
สนมัวแต่อ่ำอึ้งอย่างนี้ทุกอย่างก็จะผ่านไปโดยไม่ได้อะไรเลย
-
สนนี่ทำร้ายจิตใจต้นไม่รู้ตัวได้เรื่อยๆนะ แอบอ่อย แอนด์แทงกั๊กตลอดเวลา แต่ปากบอกไม่ๆๆ คบไม่ได้ เป็นลูกชายคนเดียว ต้องมีลูกสืบสกุล
จริงๆ ไม่ซีเรียสนะว่าต้นต้องได้สนเป็นแฟนคนแรกและคนเดียว คือก็ใช้ชีวิตกันไป มีแฟน มีเมีย อะไรก็ว่าไป คบไปแล้วไม่ใช่ไม่รัก ลืมรักแรกไม่ลง ถ้าตอนนั้นโตแล้ว แล้วยังคงรู้สึกดีๆให้กัน ก็ลองคบดู
เปิดใจสนให้ยอมรับใจตัวเองคงไม่อยากเท่า ด่านพ่อแม่ คาดว่า จะมหากาพย์ดราม่า
-
^^
-
^^
ขอบคุณคุณ SoN ที่แวะเข้ามาอ่านนะครับ ผมจำได้ คุณ SoN จะตอบด้วยสัญลักษณ์ ^^ เป็นเอกลักษณ์มาก
:L2: :L1: :L1:
-
หัวเปลี่ยนแล้ววววว
ใ
-
รอๆๆๆๆๆ 15
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 15: หรือจะเป็นบุพเพสันนิวาส
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
บรรยากาศงานรับน้องขึ้นดอยปีนี้ยังคงคึกคักเหมือนกับหลายๆ ปีที่ผ่านมา คนที่ตื่นเต้นมากกว่าใครก็เห็นจะไม่พ้นน้องใหม่ที่เพิ่งเข้ามา โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเดินทางขึ้นดอยสุเทพด้วยการเดินเท้า หลายคนแม้จะเป็นคนเชียงใหม่แท้ๆ แต่ถ้าไม่มีความจำเป็นคงไม่มีใครทำอย่างนั้นแน่นอน ระยะทางที่ไกลและเส้นทางที่คดเคี้ยวทำให้น้องใหม่หลายคนกลัวกันพอสมควร
ในระหว่างที่น้องๆ นักศึกษาใหม่กำลังจะเดินมาถึงดอยสุเทพอยู่อีกไม่กี่ร้อยเมตรข้างหน้า ก็เกิดเรื่องชุลมุนขึ้นเล็กน้อยเมื่อมีเสียงตะโกนดังขึ้นมาในกลุ่มน้องใหม่ที่กำลังเดินบ้างวิ่งบ้างอยู่
"ช่วยด้วยค่ะ มีคนเป็นลมค่ะ"
สนกับเพื่อนๆ ในคณะอีกสามสี่คนที่รับผิดชอบเรื่องสุขภาพอยู่แถวๆ นั้นพอดีจึงรีบวิ่งไปยังจุดที่มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือ แต่ละคนในทีมสุขภาพจะมีชุดปฐมพยาบาลอย่างง่ายในเป้เตรียมไว้ด้วย
"อย่ามุงนะครับ อย่ามุงนะครับ" สนรีบร้องบอกน้องใหม่ที่ทยอยเข้ามายืนมุงดูอย่างสนใจ แต่ก็ไม่ค่อยได้ผลนักเพราะมีไม่กี่คนที่ยอมถอยออกไป บางคนอย่างน้อยขอได้โผล่มาดูให้หายอยากรู้อยากเห็นสักหน่อยก็ยังดี
"สนๆ ส่งยาดมให้เราหน่อย" พัชชา เพื่อนสาวร่วมคณะของสนร้องบอก
สนรีบยื่นยาดมที่เตรียมไว้ส่งให้พัชชาทันที พอเห็นหน้าหญิงสาวที่นอนเป็นลมบนพื้นถนนอย่างชัดๆ สนก็อุทานด้วยความแปลกใจ
"อ้าว...นินานี่นา"
สนย่อตัวนั่งลงพร้อมกับเอาพัดที่เพื่อนคนหนึ่งส่งมาให้ช่วยพัดให้นินา ส่วนเพื่อนสาวของสนก็ช่วยเอายาดมให้นินาสูดดม
"สนรู้จักน้องเขาด้วยเหรอ" พัชชาถาม
"ใช่ๆ เคยเจอกันที่ถนนคนเดินปีที่แล้ว"
สนตอบสั้นๆ
"น้องๆ ครับ อย่ามุงเพื่อนครับ คนเป็นลมต้องการอากาศถ่ายเท รบกวนน้องๆ ถอยออกไปก่อนได้ไหมครับ"
เพื่อนชายร่วมคณะของสนร้องบอกอีกครั้ง ก็มีคนสนใจฟังบ้างไม่ฟังบ้างเช่นเคย นี่สินะที่เขาเรียกว่าไทยมุง
สักพักนินาก็เริ่มฟื้นพร้อมกับเสียงร้องดีใจของคนที่อยู่รอบๆ เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นแล้วก็่ลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ
"พี่สน"
สนยิ้มให้สาวน้อยตรงหน้า รู้สึกแปลกใจที่พอฟื้นขึ้นมาเธอก็เรียกเขาเป็นคนแรก
"เจอกันเป็นครั้งที่สามแล้วนะคะพี่" นินาพลอยนึกถึงที่น้องชายเธอแซวเล่นวันนั้นว่าถ้าเธอกับสนเจอกันเป็นครั้งที่สาม ก็น่าจะเป็นเนื้อคู่กันแล้ว นั่นสินะ คนเราถ้าไม่มีเหตุให้ต้องเจอกันก็คงไม่น่าจะเจอกันถึงสามรอบอย่างนี้หรอก
สนยิ้มจางๆ ไม่ได้แสดงออกว่าดีใจหรือไม่ดีใจที่ได้เจอกัน
"นินาเดินไหวไหม อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้วล่ะ"
"ไหวค่ะไหว" นินารีบตอบทันที ปกติเธอเป็นคนแข็งแรง หนักเอาเบาสู้ ไม่เคยเป็นลมแบบนี้มาก่อนเลย อาจจะเป็นเพราะวันนี้แดดแรงแถมยังต้องเดินทางไกลอีกต่างหาก
"เอางี้ สนเดินเป็นเพื่อนน้องหน่อยละกัน อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้ว จะได้ช่วยดูน้องเขาด้วย เดี๋ยวพวกเราจะช่วยคอยดูน้องๆ คนอื่นๆ ถ้ามีอะไรก็โทรมาเลยนะ" พัชชาบอก
"เอางั้นเหรอ ได้ๆ เดี๋ยวเราช่วยดูน้องเขาให้"
เมื่อเพื่อนๆ ไปกันแล้ว สนกับนินาจึงค่อยๆ เดินตามเพื่อนๆ คนอื่นๆ ไป
"ไหวแน่นะนินา ถ้าไม่ไหวจะนั่งพักก่อนก็ได้นะ"
"ไม่เป็นไรค่ะพี่ ปกตินินาแข็งแรงจะตาย แต่อากาศมันร้อนไปหน่อยก็เลยเป็นลม อีกนิดเดียวเอง นินาไหวค่ะ"
"ครับๆ อ้อ...นินาเรียนคณะเดียวกับพี่ด้วยเหรอ ภาควิชาอะไรล่ะ"
"บัญชีค่ะพี่ จำได้ไหมคะที่นินาบอกว่านินาชอบขายของก็เลยอยากเรียนพวกบัญชี การตลาด พี่สนอยู่ภาควิชาอะไรคะ"
"การตลาดครับ"
"ดีเลยค่ะ เผื่อมีอะไรที่เกี่ยวกับการตลาด นินาจะขอปรึกษาพี่หน่อยนะคะ"
"ยินดีครับ" สนยิ้มอย่างอบอุ่น รู้สึกแปลกใจที่เขารู้สึกถูกชะตากับน้องคนนี้มากทีเดียว
"แล้วนินายังไปขายของอยู่ที่ถนนคนเดินอยู่ไหม เสื้อที่พี่ซื้อไปวันนั้น พ่อพี่ชอบมากเลย"
"เหรอคะ..." นินายิ้มดีใจ "ยังขายอยู่ค่ะ พ่อบอกว่าให้นินาหาเงินเรียนเอง นินากับน้องก็เลยต้องขายเสื้อผ้าแทนพ่อกับแม่ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าพอเรียนมหาลัยแล้วจะมีเวลาไปขายไหม กลัวเรียนหนักจนไม่มีเวลาน่ะค่ะ"
"ขยันจังเลยนะ พี่ชอบคนขยัน พี่เองก็ทำขนมส่งขายร้านป้าของเพื่อนอยู่ครับ นินารู้จักร้านขายของฝากตรงถนนเส้นเชียงใหม่-ลำปางไหม พี่เอาไปฝากร้านนั้นแหละ ก็พอขายได้เหมือนกัน"
"จริงเหรอคะ พี่สนทำขนมเป็นด้วยเหรอคะ" นินาถามอย่างตื่นเต้น ไม่คิดว่าชายหนุ่มรูปหล่ออย่างสนจะทำขนมเป็นด้วย
"พอได้" สนยิ้มเขิน
"วันหลังสอนนินาทำบ้างสิคะ"
"เอาสิ เดี๋ยวว่างๆ พี่สอนให้"
"ขอบคุณค่ะ แล้วขายดีไหมคะ"
"ก็พอใช้ได้ แต่ก็เหนื่อยเหมือนกัน ตอนนี้พี่ก็คุยๆ กับทางเจ้าของร้านเขาอยู่ว่าต่อไปพี่อาจจะขายแค่สูตรขนมอย่างเดียว ไม่ผลิตเองแล้วล่ะ แล้วก็ให้ร้านเขาหาคนผลิตให้ เขามีคนช่วยผลิตหลายเจ้าอยู่ พี่จะได้มีเวลาให้กับการเรียนมากขึ้นด้วย เทอมที่แล้วพี่ก็หนักเลย ทั้งธุรกิจขนม ทั้งการเรียน"
"โห...พี่ขยันมากเลยนะคะ เอ...ถ้าพี่สนขายแต่สูตรอย่างเดียว จะได้เงินเยอะเหรอคะ พี่สนสนใจจะลองขายเสื้อผ้าดูไหมคะ เดี๋ยวนินาหาที่ที่ถนนคนเดินให้ ไม่แพงหรอกค่ะ อ้อ ที่ท่าแพก็น่าสนใจนะคะ ถ้าพี่สนสนใจ เดี๋ยวนินาพาไปดูที่ขายของแล้วก็พวกร้านขายส่งเสื้อผ้า นินารู้จักหลายร้านเลยค่ะ"
"อืม...น่าสนใจนะ ยังไงพี่จะถามนินาอีกทีละกัน"
"ค่ะได้ค่ะ"
นินายิ้มให้สนอย่างเขินๆ สนเป็นชายหนุ่มที่ดูดีตามสเปคของเธอเลยล่ะ เธอเฝ้านับวันรอคอยที่จะได้เจอเขาอีกครั้ง รอลุ้นแทบแย่ว่าจะสอบเอนทรานซ์ติดที่นี่ไหม โชคดีมากเลยที่เธอสอบติด แถมยังได้มาเรียนในคณะเดียวกับสน เป็นรุ่นน้องของสนอีกต่างหาก หวังว่า...การเจอกันครั้งที่สามนี้จะเป็นดังบุพเพสันนิวาสให้เธอได้มาเจอกับคนที่ชอบ คนเราถ้าเป็นเนื้อคู่กันแล้ว ยังไงก็ต้องได้อยู่คู่กันจนได้ไม่ว่าอุปสรรคขวากหนามจะมากเพียงใดก็ตาม นินารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"นินาเหรอ เดี๋ยวนะ เดี๋ยวพี่ออกไปข้างนอกแป๊บนึง"
สนลุกขึ้นจากโต๊ะกินข้าวแล้วก็เดินออกไปข้างนอกบ้านพร้อมกับโทรศัพท์ ปล่อยให้เพื่อนๆ ที่นั่งกินข้าวเย็นอยู่ด้วยกันมองตามอย่างสงสัย
"เฮ้ย...นินานี่ใครวะ เด็กใหม่ไอ้สนมันเหรอ" ปั้นจั่นถามอย่างสงสัย
"น่าจะอย่างงั้นมั้ง เห็นเขาว่าเป็นน้องใหม่คณะเดียวกับมันนั่นแหละ" นิกตอบพลางมองตามเพื่อนที่เดินออกไป
ปั้นจั่นพยักหน้า "สงสัยคนนี้จะของจริง กลับบ้านทีไรก็เห็นมันคุยกับคนที่ชื่อนินาทุกคืนเลย"
"พอแล้วไอ้จั่น พูดอะไรก็นึกถึงต้นมันมั่งสิวะ" นิกรีบปรามเพื่อนเมื่อหันไปเห็นต้นมีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก
สนคุยโทรศัพท์อยู่นานทีเดียว เพื่อนๆ กินข้าวกันเสร็จหมดแล้วสนก็ยังคงคุยโทรศัพท์อยู่ วันนี้เวรต้นเป็นคนล้างจานและทำความสะอาดบ้าน ต้นเก็บจานชามมาหมดแล้ว เหลือเพียงจานข้าวของสนคนเดียวเท่านั้นที่ยังวางอยู่บนโต๊ะ รอให้เจ้าของมากินให้หมด
เหตุการณ์แบบนี้ย้อนกลับมาอีกแล้วสินะ เหมือนกับวิดีโอที่ย้อนกลับไปฉายตอนเดิมๆ ต้นรู้ดีว่าอีกไม่นานสนกับนินาก็คงจะคบกันเป็นแฟน ตามขั้นตอนทั่วไปของหนุ่มๆ สาวๆ แต่ก็อย่างว่า สนคงเหงาที่ไม่มีแฟนเลยมาเป็นปีๆ ต้นเองก็คงไม่สามารถไปทดแทนสิ่งที่สนต้องการตามธรรชาติของเขาได้ ก็คงไม่มีอะไรที่จะดีไปกว่าการยอมรับความจริง
ต้นล้างจานเสร็จแล้วก็ออกมาจากห้องครัวเตรียมตัวจะขึ้นไปอาบน้ำข้างบน สนโทรศัพท์เสร็จแล้วก็เดินเข้ามาในบ้านพอดี
"กินข้าวกันหมดแล้วเหรอ"
ต้นพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรแล้วก็เดินขึ้นบันไดไป
"ต้นอย่าลืมนะ เย็นวันศุกร์นี้เราจะไปงานแต่งงานอาจารย์บอสกัน"
ต้นหยุดยืน หันมามองเพื่อนแล้วก็พยักหน้า อาจารย์บอสที่สนพูดถึงนั้นเป็นอาจารย์ที่คณะของสนเอง ต้นบังเอิญรู้จักไปด้วยก็เลยได้รับเชิญให้ไปงานแต่งงานของอาจารย์ด้วยอีกคน
ต้นก็ไม่อยากน้อยใจสนหรอกนะ แต่ก็ห้ามความรู้สึกนั้นไม่อยู่ คงต้องใช้เวลาปรับตัวอีกสักพักนั่นแหละถึงจะชินกับชีวิตที่ต้องทนเห็นเพื่อนมีแฟนอีกครั้งหลังจากที่ห่างหายไปนานเป็นปี สนไม่รู้เลยหรือว่าต้นน้อยใจ ก็คงไม่เคยรู้เลยสินะ กลับบ้านมาก็เอาแต่คุยโทรศัพท์กับน้องที่ชื่อนินา ต้นพอจะนึกออกแล้วล่ะว่าผู้หญิงคนนี้คือคนเดียวกับที่สนเคยเจอที่เชียงใหม่ไนท์ซาฟารีเมื่อปีที่แล้ว ไม่รู้ว่าต่อจากนี้ไปจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ต้นคงต้องเตรียมตัวเตรียมใจไว้
ต้นเดินขึ้นบันไดไปอย่างเงียบๆ พร้อมกับสายตาของสนที่มองดูเพื่อนอย่างแปลกใจที่เห็นต้นเงียบๆ ไม่พูดไม่จาอย่างเคย
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ต้นมองดูคนตรงหน้าที่อยู่ในชุดสูทแปลกตาด้วยความชื่นชม สนไม่เคยแต่งตัวแบบนี้เลย พอรู้ว่าจะต้องไปงานแต่งงาน สนก็ชวนต้นไปเลือกซื้อชุดที่จะใส่ไปงานด้วยอาการตื่นเต้น แม้ว่าอาจจะไม่ใช่ชุดที่แพงมากนัก แต่ฝีมือเลือกของต้นก็ทำให้สนได้ชุดสูทแบบวัยรุ่นที่ดูดีมากทีเดียว
"รู้ไหมว่านายหล่อมากเลยวันนี้"
สนยิ้มเขิน ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาสิบกว่าปี ต้นไม่เคยชมเขาแบบนี้เลย
"นายก็หล่อเหมือนกัน มานี่ เราจัดเนคไทให้ มันเบี้ยวเห็นไหม"
พูดจบสนก็เดินเข้าไปจัดเนคไทให้ต้น ถือว่าแก้เขินไปในตัวด้วย ต้นพินิจดูใบหน้าของเพื่อนที่อยู่ห่างไปเพียงคืบ ผิวหน้าของสนขาวใสอย่างคนเหนือ ไม่มีรอยสิวเลยเพราะสนเป็นคนรักสะอาด ต้นหลงใหลใบหน้าแบบนี้มาเป็นสิบปีแล้วสินะ แต่ก็ไม่เคยได้ทำอะไรมากกว่าแค่มองดู ต้นคงไม่มีสิทธิ์ทำอะไรมากกว่านี้หรอก เขารู้ดี
สนเงยหน้าขึ้นมองเพื่อน เมื่อสายตาประสานกันความรู้สึกหวั่นไหวก็เกิดขึ้น สองหนุ่มมองหน้ากันนิ่งราวกับต้องมนต์สะกด แววตาเศร้าของต้นเหมือนมีพลังดึงดูดบางอย่าง ท่าทางที่ประหม่าและหวั่นไหวนั้นยิ่งทำให้สนรู้สึกหวั่นไหวตามไปด้วย สนค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าเข้าไปหาต้น เขาจำจูบแรกที่ไม่ได้ตั้งใจได้เป็นอย่างดี แต่ครั้งนี้ สนไม่ต้องทำตอนที่ต้นนอนหลับอีกแล้ว เพราะจูบแรกที่ตั้งใจกำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้
แต่เจ้ากรรม เสียงโทรศัพท์ของสนกลับดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน นินานั่นเอง ทำไมเธอจะต้องโทรมาตอนนี้ด้วยนะ
"ครับนินา"
"พี่สนออกมาหรือยังคะ นินามาถึงที่งานแล้วนะคะ"
"อ้อ..." สนทำสีหน้าแปลกใจ "นินาไปงานด้วยเหรอครับ"
"ค่ะพี่ เมื่อวานนินาเจออาจารย์บอส เขาเหลือการ์ดอยู่ใบหนึ่งก็เลยชวนนินามาค่ะ"
"อ๋อ...ครับ เดี๋ยวพี่กำลังจะออกไปแล้วครับ พี่จะไปกับต้นนะ"
"อ้อ...เพื่อนพี่สนคนนั้นเหรอคะ นินาจำได้ค่ะ แล้วเจอกันนะคะพี่"
"ครับ"
สนเก็บโทรศัพท์แล้วก็หันมามองต้น รู้สึกเสียดายนิดๆ ที่ถูกขัดจังหวะเสียก่อน เห็นสีหน้าต้นเศร้าๆ อย่างนั้น สนก็รู้ว่าต้นน้อยใจจึงใช้มือตบที่ไหล่ต้นเบาๆ
"อย่าคิดมากนะต้น นายสำคัญที่สุดสำหรับเรารู้ไหม"
ไม่รู้ว่าที่สนพูดมานั้นคือการบอกรักหรืออะไรกันแน่ แต่เมื่อไม่ได้พูดให้ชัดเจน ต้นก็คงไม่สามารถเข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ได้เองหรอก อีกอย่าง จะมีประโยชน์อะไรที่ต้นจะต้องไปคาดเดา เกิดไม่ใช่ขึ้นมาต้นก็มีแต่จะผิดหวังเท่านั้น
"สน...ถ้านายจะมีแฟน เราก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ เราพูดจริงๆ นายไม่ต้องห่วงเราหรอก อย่าให้เราเป็นคนถ่วงชีวิตนายเลย ยังไงๆ วันหนึ่งนายก็ต้องมีใครสักคน"
สนเม้มริมฝีปาก มีอะไรหลายอย่างเหลือเกินที่เขาอยากจะบอกต้น จะว่าไปแล้วสนก็เกือบพลั้งปากบอกไปหลายครั้งแล้วล่ะ เพราะสนคิดว่าเขารู้แล้วว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกับคนที่ยืนหน้าเศร้าอยู่ตรงหน้าตอนนี้ แต่ก็มีหลายๆ เหตุผลที่ทำให้สนต้องระมัดระวังกับสิ่งที่เขากำลังรู้สึก มันเป็นเหตุผลที่สำคัญมากที่สนจะต้องคิดให้รอบคอบอย่างที่สุด รออีกหน่อยก็แล้วกันนะต้น
"แล้ววันหนึ่งนายจะรู้เองแหละต้น ว่าใครสักคนหนึ่งของเรา...เป็นใคร"
สนใช้มือลูบผมเพื่อนอย่างอ่อนโยน เขาทำอย่างนี้เสมอเมื่อต้องการแสดงความห่วงใย บวกกับแสดงความเป็นเจ้าของกลายๆ ไปในตัวด้วย สนไม่เคยทำอย่างนี้กับใครเลย ไม่แม้แต่จะทำกับผู้หญิงคนไหน มีแต่คนที่พิเศษจริงๆ เท่านั้นที่สนจะทำอย่างนี้ให้
"ไปกันดีกว่าต้น เดี๋ยวจะไม่ทันงาน"
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
สนกับต้นมาถึงงานแต่งงานของอาจารย์บอสที่โรงแรมแห่งหนึ่งประมาณทุ่มเศษๆ หลังจากใส่ซองและรับของชำร่วยงานแต่งงานแล้วสองหนุ่มก็เดินเข้ามาในงานทันที สนเห็นเพื่อนๆ ของเขานั่งรวมกันอยู่โต๊ะหนึ่งก็รีบพาต้นไปนั่งรวมกับเพื่อนๆ ของเขาด้วย ต้นรู้จักเพื่อนๆ ของสนอยู่บ้างเลยไม่มีปัญหาอะไร
หลังจากที่พูดคุยทักทายบรรดาเพื่อนชายหญิงทั้งหลายอยู่สักพัก สนก็ชวนต้นไปเลือกอาหารที่จัดเป็นลักษณะของค็อกเทลง่ายๆ มีให้เลือกกินมากมายหลายอย่างทีเดียว
"อ้าว...พี่สน มาถึงแล้วเหรอคะ"
สนดูจะตกใจเล็กน้อยที่เจอกับนินาที่กำลังยืนเลือกอาหารอยู่ แม้จะรู้อยู่แล้วว่าอาจจะต้องเจอกันก็ตาม
"นี่พี่ต้นใช่ไหมคะ สวัสดีค่ะ โห...หล่อทั้งคู่เลย"
นินายิ้มอย่างชื่นชม
"ขอบคุณครับ วันนี้นินาก็แต่งตัวสวยนะ" สนชมพลางยิ้ม คนถูกชมก็ดูจะเขินพอประมาณ
"ปกตินินาก็ไม่เคยแต่งตัวแบบนี้หรอกค่ะ แทบไม่กล้าออกจากบ้านเลย กลัวคนแถวบ้านจำไม่ได้" นินาพูดพลางหัวเราะกิ๊ก
"แล้วนินามากับใครครับ"
"พ่อขับรถมาส่งค่ะ เดี๋ยวตอนกลับพ่อจะแวะมารับอีกที"
สนพยักหน้ารับรู้ จากนั้นก็หันมาสนใจกับการเลือกอาหารของตัวเอง ส่วนต้นก็ได้แต่เลือกอาหารเงียบๆ ของเขาไป
"พี่สนนั่งอยู่ตรงไหนคะ"
"กับเพื่อนๆ ปีสองตรงนั้นครับ" สนพยักเพยิดไปทางที่เพื่อนๆ เขานั่งอยู่
"หยิบไม่ถึงเหรอ เดี๋ยวพี่ช่วย"
"ขอบคุณค่ะพี่"
ต้นแอบชำเลืองมองสนหยิบอาหารให้นินาแว่บหนึ่ง รู้สึกอึดอัดเหมือนกันที่เขาแทบจะกลายเป็นอากาศที่ไร้ตัวตันอยู่ตรงนี้
"ขอบคุณนะคะ" นินารับอาหารจากสนมาแล้วก็ใช้ช้อนเล็กๆ ตักกิน
"ไม่เป็นไรครับ" สนยิ้ม แล้วก็หันมาหาต้น
"ถ้านายหยิบอะไรไม่ถึงบอกเรานะต้น"
ต้นพยักหน้าแล้วก็ก้มหน้าก้มตากินอาหารที่เขาเลือกมา
หลังจากผ่านช่วงพิธีการไปแล้ว คนในงานก็เดินไปพูดคุยทักทายกันตามโต๊ะต่างๆ มากขึ้น ดูเหมือนนินาเองก็รอจังหวะนี้ที่จะได้คุยกับสนอีกครั้ง เธอจึงไม่รอช้าที่จะเดินไปตรงที่สนกำลังยืนกินอาหารกับต้นและเพื่อนๆ คณะเดียวกันอีกสามสี่คน
"เราไปห้องน้ำนะ" ต้นรีบบอกเมื่อเห็นนินามาถึง
สนพยักหน้าแล้วก็หันมาคุยกับนินา
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะต้นมัวแต่เหม่อลอยหรือเปล่า พอเสร็จธุระจากห้องน้ำและเดินกลับเข้ามาในห้องจัดงาน ต้นก็ชนเข้าอย่างจังเข้ากับใครบางคนที่อยู่ๆ ก็เดินโผล่พรวดตัดหน้าต้นมาจากมุมขวาของประตู
"ขอโทษครับพี่"
ต้นหน้าเสียเมื่อรู้ว่าคนที่ต้นชนเป็นช่างถ่ายภาพประจำงานนี้นั่นเอง ดีนะที่กล้องที่เขาถืออยู่ไม่ตกแตก ไม่งั้นต้นแย่แน่ๆ เลย กล้องแบบนี้คงแพงน่าดู เสียหายขึ้นมาก็คงต้องลำบากพ่อแม่
"ไม่เป็นไรครับน้อง เอ...ว่าแต่น้องอยู่คณะนี้ด้วยเหรอ พี่ไม่เคยเห็นเลย" พี่ช่างภาพเอียงคออย่างสงสัย
"อ๋อ...เปล่าครับ พอดีผมมีเพื่อนอยู่ที่คณะนี้ แล้วก็รู้จักกับอาจารย์บอสด้วยครับ"
"อ๋อครับ...พี่ชื่อสรกฤษณ์นะ เรียกกริดก็ได้ พี่เป็นศิษย์เก่าคณะนี้แหละ พอดีเขาให้พี่มาช่วยถ่ายภาพในงานนี้ พี่ก็เลยมาช่วยอาจารย์เขาหน่อย"
"ครับ"
"แล้วน้องชื่ออะไรครับ"
"ชื่อต้นครับ"
"ยินดีที่ได้รู้จักครับน้องต้น แล้วต้นอยู่คณะอะไรครับ"
"มนุษย์ศาสตร์ครับ ปีสอง"
แล้วพี่สรกฤษณ์ก็ชวนต้นคุยอีกเยอะเลย แถมขอเบอร์ต้นไว้อีกต่างหาก ที่น่าแปลกกว่านั้นก็คือ ต้นเห็นสนมองมาที่เขาบ่อยมาก แม้ว่าจะคุยอยู่กับนินาแต่ก็มักจะแอบมองมาทางต้นเป็นระยะๆ
ไม่นานนักสนก็เดินมาทางที่ต้นยืนอยู่พร้อมกวักมือเรียก
"พี่กริดครับ พอดีเพื่อนเรียก ผมขอตัวก่อนนะครับพี่" ต้นบอกอย่างเกรงใจ
"อ้อ ครับๆ เชิญตามสบายเลยครับต้น พี่เองก็คุยเพลิน ลืมไปเลยว่าต้องถ่ายรูป" สรกฤษณ์ยิ้มเขินๆ
ต้นเดินกลับมาหาสนแล้วก็ถูกถามด้วยน้ำเสียงที่เหมือนดุนิดๆ ห่วงหน่อยๆ
"คุยกับใครอยู่น่ะต้น นายเพิ่งกินไปนิดเดียวเองนะ รีบกินก่อนเดี๋ยวอาหารจะหมด"
"อ๋อ...พี่เขาเป็นศิษย์เก่าคณะเดียวกับนายนั่นแหละ พอดีเขามาช่วยถ่ายรูป"
"นายรู้จักพี่เขาด้วยเหรอ"
ต้นส่ายหน้า "เปล่า...ก็เพิ่งรู้จักเมื่อกี้นี่แหละ มีอะไรหรือเปล่า" ต้นสงสัย
"อ๋อ...เปล่าหรอก เราแค่เป็นห่วงเฉยๆ เห็นนายกินไปนิดเดียวเอง จะว่าไปเราก็ไม่ชอบค็อกเทลเลย กินไม่สะใจ" สนพูดพลางขำ
"แล้วนินาไปไหนล่ะ"
"ไปห้องน้ำ เดี๋ยวเราไปกินตรงโน้นกันดีกว่าต้น มีอะไรน่ากินเยอะเลย"
ว่าแล้วสนก็พาต้นเดินไปอีกมุมของห้อง นินากลับมาจะได้หาไม่เจอนั่นเอง จะว่าไปสนก็ทำอะไรแปลกๆ บางครั้งก็ดูเหมือนจะสนใจนินามากกว่าต้น บางครั้งก็สนใจต้นมากกว่านินา สนกำลังทำอะไรอยู่นะ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"เอาล่ะครับ ตอนนี้ก็มาถึงช่วงสำคัญแล้วนะครับ ปกติบ่าวสาวจะโยนช่อดอกไม้ ใครรับได้คนนั้นก็จะได้มีโอกาสแต่งงานใช่ไหมครับ อันนั้นเชยไปแล้ว คู่บ่าวสาวของเรามีไอเดียใหม่ ต้องบอกว่าไอเดียบรรเจิดเลยทีเดียวครับ เพราะเราจะมาดูกันว่าในห้องนี้ใครเป็นเนื้อคู่กันบ้าง รบกวนทุกท่านช่วยเปิดดูในถุงของชำร่วยที่ท่านได้รับตอนเข้ามาในงานด้วยครับ ถ้าใครเห็นตลับรูปหัวใจอยู่ในถุงของชำร่วย รบกวนเดินออกมายืนด้านหน้าเวทีเลยครับ อย่าเพิ่งเปิดดูนะครับ รบกวนคนที่มีตลับรูปหัวใจออกมายืนด้านหน้าเลยครับ"
พิธีกรงานแต่งงานหนุ่มหล่อบนเวทีพูดกระตุ้นอย่างเร้าใจ แม้ว่าจะเป็นเพียงนักศึกษาที่เพิ่งมารับงานพิธีกรครั้งแรกแต่ก็ทำได้ดีทีเดียว
ไม่น่าเชื่อว่า ต้น สนและนินาก็คือหนึ่งในจำนวนคนที่มีตลับรูปหัวใจอยู่ในถุงของชำร่วยด้วย มีคนออกไปยืนอยู่หน้าเวทีแล้วประมาณ 7-8 คน ต้น สนและนินาจึงออกไปยืนรวมกลุ่มกับคนเหล่านั้นด้วย ดูท่าทางแต่ละคนลุ้นน่าดู
"เราได้ผู้โชคดีที่จะมาร่วมค้นหาคู่ชีวิตกันแล้วนะครับ มีทั้งหมด 11 คนด้วยกันนะครับ เดี๋ยวผมขอลงไปข้างล่างเวทีก่อน"
พิธีกรพูดแล้วก็เดินลงมาจากเวที ส่วนคู่บ่าวสาวก็ยืนรอลุ้นอยู่บนเวทีอย่างใจจดใจจ่อเช่นกัน
"ถ้าดูจากหน้าตา เข้าใจว่าหลายท่านอาจจะแต่งงานไปแล้วนะครับ แต่ไม่เป็นไร บางทีท่านอาจจะได้พบเนื้อคู่คนใหม่วันนี้ก็ได้ 555 คนที่จะเป็นเนื้อคู่หรือคู่ชีวิตกันในงานนี้นะครับ ถ้าเปิดตลับรูปหัวใจแล้วเจอหัวใจสีแดงข้างใน อย่าเพิ่งเปิดนะครับ อย่าเพิ่งเปิดนะครับ รอแป๊บนึงครับ ตลับที่มีหัวใจสีแดงข้างในจะมีเพียง 2 ตลับเท่านั้น ใครที่ได้ตลับหัวใจสีแดงเหมือนกัน เราก็จะถือว่าท่านเป็นคู่ชีวิตหรือเนื้อคู่กัน เอ้า เริ่มจากพี่ท่านนี้ก่อน เปิดเลยครับ ได้หัวใจสีอะไรครับ โอ้...เป็นสีขาวครับ ไม่มีเนื้อคู่แล้วครับ เชิญนั่งประจำที่ได้เลยครับ"
พิธีกรหนุ่มหล่อเดินไล่มาทีละคนที่ยืนเรียงแถวอยู่ด้านหน้า แต่ก็ยังไม่เจอใครที่มีหัวใจสีแดงเลย จนเหลือต้น สนและนินาสามคนสุดท้าย
"เอาล่ะครับทุกท่าน ตอนนี้เราก็เหลือ หนึ่งหญิง สองชาย ในสามคนนี้ จะต้องมีอย่างน้อยสองในสามนี่แหละครับที่จะเป็นเนื้อคู่กัน มาลุ้นกันนะครับว่าเราจะได้เนื้อคู่ชาย-หญิงหรือว่าชาย-ชายกันนะครับ"
พูดมาถึงตรงนี้ เสียงโห่ร้องด้วยความตื่นเต้นก็ดังยิ่งกว่าเดิม
"ถามก่อนครับ น้องสามคนนี้รู้จักกันหรือเปล่าครับ"
ทั้งสามคนพยักหน้า
"น้องสามคนรู้จักกันด้วยนะครับ ไม่ธรรมดาเลย ไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญหรือบุพเพสันนิวาสที่วันนี้เราเหลือสามคนสุดท้ายที่รู้จักกันเสียด้วย เอาล่ะ ให้ใครเปิดก่อนดี ให้น้องคนกลางเปิดก่อนดีกว่า น้องเปิดเลยครับ"
เมื่อสนแน่ใจว่าพิธีกรรุ่นพี่คนนั้นหมายถึงตัวเขาเอง สนก็ค่อยๆ แกะตลับรูปหัวใจออก แล้วก็พบว่ามีหัวใจสีแดงอยู่ข้างในเสียด้วยสิ เรียกเสียงฮือฮาจากทั้งห้องได้เป็นอย่างดี
"เอาล่ะครับๆ เดี๋ยวเรามาลุ้นกันนะครับว่าวันนี้เราจะได้เนื้อคู่ชาย-หญิง หรือว่าเนื้อคู่ชาย-ชายกันนะครับ เอ้า...น้องที่เหลืออีกสองคนเปิดตลับพร้อมกับเลยครับ หนึ่ง สอง สาม เปิด"
แล้วก็ปรากฎว่า คนที่ได้ตลับที่มีรูปหัวใจสีแดงอยู่ข้างในก็คือต้น เสียงกรี๊ด เสียงโห่ดังระงมไปทั้งงาน
"โอ้โห...เราได้เนื้อคู่คนใหม่แล้วนะครับ ไม่ธรรมดาซะด้วย ก่อนอื่น...เชิญน้องผู้หญิงนั่งที่ก่อนนะครับ เดี๋ยวเราจะมาสัมภาษณ์เนื้อคู่หรือว่าคู่ชีวิตคนใหม่ในงานของเรากันดีกว่า"
สิ้นเสียงพิธีกร นินาก็เดินกลับที่นั่งของตัวเองด้วยความผิดหวัง ตั้งแต่ที่น้องชายเธอแซวเล่นคราวนั้น เธอก็ภาวนามาตลอดว่าขอให้มีปาฏิหาริย์ที่จะทำให้เธอได้เจอกับสนเป็นครั้งที่สาม ถ้าได้เจอกันอีกครั้ง ก็ขอให้เธอกับเขาเป็นเนื้อคู่กัน แต่เกมส์ในงานนี้ก็ทำให้เธอถึงกับหมดความมั่นใจไปเยอะเลยทีเดียว นับว่าผิดคาดจริงๆ แต่มันก็คงเป็นแค่เกมส์สนุกๆ เฉยๆ มากกว่า จะเป็นไปได้ไงที่ต้นกับสนจะเป็นเนื้อคู่กัน
"ถามตรงๆ เลยนะครับ เมื่อกี้น้องสองคนบอกว่ารู้จักกันอยู่แล้ว ถ้าอย่างงั้น...น้องสองคน...รักกันจริงๆ หรือเปล่าครับ"
พิธีกรหนุ่มพูดจบแล้วก็ส่งไมค์ไปจ่อที่ปากสนทันที
สนเอามือกอดคอต้นไว้ รู้สึกตื่นเต้นและใจสั่นมากทีเดียวที่ต้องพูดเรื่องนี้ต่อหน้าคนจำนวนมาก แต่สนก็ตัดสินใจพูดกรอกใส่ไมค์ไปว่า
"รักกันจริงๆ ครับ"
สนเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างต่อจากนั้น แต่ก็ไม่มีใครได้ยินแล้วเพราะเสียงโห่ร้องดังมากจนกลบเสียงที่เขาพูดไปจนหมด ต้นหันไปมองเพื่อนด้วยความตกใจ ไม่อยากจะเชื่อว่าสนจะพูดอย่างนั้นจริงๆ
TBC
ขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลา 1 วินาทีบวกเป็ดให้กำลังใจ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอน
-
T T จุก
อ่านอินโทรตอนต่อไปแทบอยากจะทรุด
-
ดราม่าอ่า กลัวร้องไห้
-
ยัยนินานี่ขี้มโนเหลือเกินนะคะ เพ้อพกไปเรื่อย~ พรหมลิขิตอะไรที่เธอว่าน่ะมันไม่มีหรอกค่ะ แต่ถ้า 'พรมขาด' น่ะไม่แน่~ :o10:
-
ทำมั๊ยสนถึงต้องทำให้ต้นเสียใจตลอด ให้ความหวังแต่ไม่เคยพร้อมจะก้าวไปด้วยกันทุกที
-
เหมือนสนยังสับสน หรือไม่กล้ายอมรับ เหมือนยังคงกังวลเรื่องอื่นๆ
แต่ลึกๆ สนก็อาจจะรักต้นเหมือนกันก็ได้ แต่แค่ยังไม่รู้ตัวเองมั้ง
แต่เศร้าอ่ะ ชอบตอนที่ 14 ฉากตากฝนอ่ะ รู้สึกสะเทือนใจ เข้าใจความรู้สึกเลย
-
สนต้องไปทำอะไรๆ นินาโดยพลาดพลั้งไปแหง่มๆ
-
ไม่แปลกที่สนจะสับสน เพราะมันมีเรื่องของครอบครัวมาเอี่ยวด้วย
เห็นทีเตรียมหม้อไว้ต้มมาม่าคงเอาไม่อยู่ ต้องใช้กะละมังแทนซะละมั้งงานนี้ :เฮ้อ:
:pig4: รอตอนต่อไปจ้า
-
สนไปอะไรๆกับนินาแน่ๆ จะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม
แต่ทำต้นหมดหวังในตัวสนอยากหนักแน่ๆ
-
หน่วงมาก บอกตามตรงนะคะว่่าตอนอ่านบทที่แล้วกกับคำโปรยแล้ว ลังเลเลยที่่จะอ่านตอนต่อไปตอนได้รับข้อความเตือน ไม่ใช่ไม่อยากอ่านนะคะ แต่รู้สึกอยากหลีกกความทุกข์ของทั้งสองที่จะต้องรับรู้
ขอบคุณคนแต่งนะคะนิยายเขียนดีมากกเลย
-
สปอย์นั้นคืออะไร!!! อยากให้ถึงไวๆจัง เป็นสปอย์ที่หน่วงจิตดีจริงๆ
-
@BlueCherries
อย่าเพิ่งทรุดนะครับ ปกติถ้าผมเขียนว่า "เร็วๆ นี้" จะอยู่ห่างออกไปอีกประมาณ 3-5 ตอน ตอนต่อไปยังไม่ดราม่ามาก
@buathongfin
คนเขียนก็ร้องเหมือนกันครับ เมื่อก่อนเคยอ่านไปร้องไห้ไป ตอนนี้พอมาเขียนแล้วก็ได้เขียนไปร้องไห้ไป
@Mouse2U
เรื่องนี้จะมีบทบาทของผู้หญิงที่ชื่อนินาค่อนข้างเยอะเลยล่ะ ผมก็แอบเซ็งเหมือนกันที่ "ชะนี" คนนี้เข้ามาวุ่นวายในเรื่อง แต่ถ้าไม่มีนินา เรื่องนี้จะจบอย่างสมบูรณ์แบบไม่ได้เลยครับ ก็ยอมให้เขาหน่อยละกัน 555
@boonpa + @└X • €NouGh •
555 สนมีเหตุผลบางอย่างครับ ผมบอกตอนนี้ไม่ได้ เอาเป็นว่า รอวันที่สนบอกรักต้น แล้ววันนั้นจะเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแดงแจ๋ว่าสนก็มีเหตุผลที่ดีมากๆ เหมือนกันนะที่ทำแบบนี้ ต้องรออีกหลายตอนหน่อยนะครับ แต่คุ้มค่ากับการรออย่างแน่นอน
@ดำดีสีไม่ตก
555 ขอบคุณครับที่ยังกลับมาติดตามเรื่องนี้อีกครั้งครับ คาดว่าคงจะเดาจากที่เคยอ่านเวอร์ชั่น 2 มาแน่ๆ แต่อาจจะเป็นหรือไม่เป็นแบบนั้นก็ได้นะครับ อิๆ
@jamesnaka
คงต้องเตรียมหลายๆ กะละมังเลยล่ะครับ 555
@snowboxs
555 ยอมให้นินาเขาหน่อยครับ เรื่องนี้ต้องมีคนนี้ครับ
@กบกระชายไทยนิยม
เข้าใจคนที่กลัวดราม่าเลยนะครับ ผมเองก็เพิ่งไปอ่านเรื่องสั้นที่เขาแนะนำไว้มาสองสามเรื่อง แล้วก็เศร้า หน่วง จิตตกไปอยู่หลายวัน เล่นเอาเขียนนิยายไม่ออกเลย เพราะเรื่องที่อ่านดันจบแบบไม่สมหวัง ถ้ายังพอไหว ก็อยากให้อ่านคอยลุ้นกันต่อไปครับ ถ้าไม่ไหวจริงๆ จะมาอ่านตอนที่จบแล้วก็ได้ครับ แต่คงอีกหลายตอนและน่าจะใช้เวลาอีกหลายเดือนอยู่ - ขอบคุณสำหรับคำชมด้วยครับ มีแรงใจที่จะเขียนอีกมากโขเลย
@Jibubu
รออีกไม่เกิน 5 ตอนนะครับ ได้เจอแน่ๆ ของจริงเขามาแล้ว 555
@❣☾月亮☽❣
มาช่วยกันลุ้นความรักของต้นกับสนต่อไปครับ
@manutty
ไม่อยากจะบอกเลยว่าปมปัญหาในเวอร์ชั่นสามนี้เอาเรื่องเลยล่ะ เวอร์ชั่นที่หนึ่งกับสองว่าหนักแล้วนะ แต่เวอร์ชั่นนี้ 555 แต่ผมชอบนะ มันท้าทายคนเขียนดี งานนี้ต้องเตรียมผ้าห่มนวมผืนใหญ่ๆ แล้วครับถึงจะเอาอยู่
@bradpitt
ขอบคุณที่ตามกลับมาอ่านจนทันนะครับ เห็นหายไปนานเลย ถ้าผมเป็นต้นก็คงฟินเหมือนกัน ขนาดเป็นคนเขียนนะครับยังต้องอดใจเลย จะเขียนให้สองคนนี้บอกรักกันซะให้รู้แล้วรู้รอดไปก็หลายครั้ง แต่ต้องยั้งใจเอาไว้ก่อน อย่าเพิ่งตบะแตกก่อนตัวละคร
ขอบคุณทุกคนที่มาติดตามนะครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
เอาใจช่วยทั้งต้นและสนค่ะ
-
สนเริ่มจะรู้ใจตัวเองบ้างแล้วว่าคิดยังไงกับต้น แต่ก็ยังมีความสับสนในจิตใจอยู่มาก ตรงนี้เข้าใจสนนะ อย่างที่บอก สนไม่ได้เป็นเกย์สนเป็นเพื่อนกับต้นมานาน ความผูกพันย่อมมีมากกว่าความสัมพันธ์อื่น เลยยังไม่กล้าจะเอ่ยหรือทำอะไรออกไปได้มากกว่านี้ สนพูดก็มีเหตุผลแต่ฟังก็เหมือนให้ความหวังต้นไปด้วย ยังดีที่ต้นยังยับยั้งใจไม่ให้คิดไปไกล ทั้งที่รู้ว่าทำไม่ได้ ถ้าวันหนึ่งสนต้องมีแฟน ต้นเสียใจแน่นอน แต่ก็จะยินดีกับสนเสมอและเป็นเพื่อนกันตลอดไป เห็นใจทั้งคู่ :เฮ้อ: แต่พารท์หลังนี่รู้สึกนินาจะเข้ามามีบทบาทกับสนมากขึ้น ด้วยความที่นางช่างมโนเหลือเกิน ก็ตามประสาเด็กสาววัยรุ่นที่เจอหนุ่มตามสเปค นางเลยฟรุ้งฟิ้งบ้างไรบ้าง แต่รู้ได้เลยว่า นางต้องเป็นคนที่เข้ามาทำให้ความสัมพันธ์ของสนกับต้นเปลี่ยนไป ถึงตอนนี้สนจะเริ่มเอนเอียงมาทางต้น แต่อีกใจก็ไปทางนินาด้วย และยิ่งนินาเป็นคนขยันเหมือนที่สนชอบ ดูจะเข้าทางมากๆเลย และต่อไปจากตอนที่สปอยเหตุการณ์ข้างหน้า มันค่อนข้างแน่ชัดว่า สนทำให้ต้นเสียใจไม่ว่าจะด้วยความตั้งใจหรือไม่ สนก็ทำให้ต้นไม่เชื่อในความรักที่สนมีให้แล้ว ทีนี้ต้นคงจะเปิดใจคบกับพี่ทินได้สักที แต่ก็ยังไม่อยากจะเดาอะไรมาก เพราะสนไม่น่าจะเป็นคนชิงสุกก่อนห่ามหรือปล่อยตัวปล่อยใจกับนินาหรือใคร ไปมากนะ ถ้าสนทำอย่างนั้นพ่อแม่คงผิดหวังน่าดูเลย :mew6: แต่ไอ้ประโยคท้ายที่ทิ้งค้างไว้นี่สิ มันคืออะไร สนพูดจริงหรือเล่นมุกกันแน่ แต่เหมือนสนจะพูดอะไรต่อนะ อาจจะแบบ รักกันจริง เพราะเราเป็นเพื่อนรักกัน หรือเปล่า แต่เสียงแซวเสียงเชียร์มันดังกลบเลยได้ยินแค่นั้น แต่ถ้าไม่ สนพูดไปไม่ว่าจะด้วยใจคิดอะไร สนก็ได้ให้ความหวังต้นไปครึ่งหนึ่งแล้วนะ และมาผิดคำพูดนี่ ทำเอาต้นเสียใจหนักเลย เตรียมผ้าเช็ดหน้ากับหมอนไว้ซํบน้ำตาสินะ :hao5:
-
:mew1: อ่านถึงตอนนี้แล้ว ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟินเฟอร์ ..
สนเอามือกอดคอต้นไว้ รู้สึกตื่นเต้นและใจสั่นมากทีเดียวที่ต้องพูดเรื่องนี้ต่อหน้าคนจำนวนมาก แต่สนก็ตัดสินใจพูดกรอกใส่ไมค์ไปว่า
"รักกันจริงๆ ครับ"
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
พออ่าน Spoil ตอนต่อไป.. อ่านแล้วใจจะขาดดด
ทำไม ความสุข ถึงมา เพียงระยะเวลาสั้นๆๆ
// ขอบคุณ ผู้เขียนที่ให้ความสุขแก่เรา แม้ช่วงสั้นๆๆ ชีวิตจริง เศร้ากว่าในนิยายเน้ออออออออออออ
-
เอาตรงๆ เลยนะ ถ้าผมเป็นต้นผมไม่รอจนถึงขนาดนี้ เจ็บแล้วเจ็บอีก เจ็บซ้ำๆ
-
ก็เข้าใจนะว่าต้นรักสนมาก แต่ต้นทำเหมือนตัวเองไม่มีค่าเลย คือสนเนี่ยะถ้าไม่มีเหตุการณ์ไรมากระตุ้นก็ไม่มีทางคบต้นเป็นแฟนได้หรอก เพราะถูกฝังหัวมาแล้วจากที่บ้านว่า ต้องแต่งงาน ต้องมีลูก
แล้วยังมาอยู่ใกล้ๆสนแบบนี้อีก ให้ตายก็ตัดใจไม่ได้หรอก แล้วก็ถูกทำร้ายจิตใจทุกครั้งที่สนมีแฟน ออกมาห่างๆเลยค่ะ อย่างน้อยถึงยังรักอยู่แต่การไม่ต้องเห็นภาพบาดตาก็ดีกับสุขภาพจิตมาก
-
ถ้าต้นเด็ดขาดยอมตัดใจและออกห่างจากสน
และเปิดโอกาสให้คนใหม่และตัวเอง คงไม่ต้องเสียใจอยู่บ่อยๆแบบนี้
แต่ก็อย่างว่า พอจะไปสนมันก็ไม่ยอม ไปๆมาๆก็อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม
ดราม่ามาเรื่อยๆ เจ็บแต่ไม่จบเหมือนเดิม
เพลียใจจริงๆค่ะ
-
แปะไว้ก่อนนะคะ จะทยอยอ่านคะ :3123:
-
เปลี่ยนหัว.... แต่ไม่ลง T-T
-
เปลี่ยนหัว.... แต่ไม่ลง T-T
ขออภัยครับ เน็ตที่คอนโดเดี้ยงก่อนจะอัปเดตพอดีเลย ตอนนี้อยู่ข้างนอกแล้ว กลับไปจะอัปให้นะครับ :sad11:
-
เนื้อเรื่อง โอเค นะคะ ให้ +1 ทุกตอนค่ะ
แต่สำหรับเรา ไม่ชอบที่จะมีสปอย เรื่องไหนมีก็จะอ่านข้ามๆไป
หรือเลิกอ่านไปเลย แบบไม่ชอบอย่างแรงค่ะ
อยากลุ้นตอนได้อ่านมากกว่า
เรื่องนี้สปอยเยอะ เกือบทุกตอน บางตอนก็อยู่ท้ายเรื่อง
แบบต่อเนื่องกับงานเขียนเลย เลี่ยงไม่ทัน
บางตอนก็แยกออกมาให้เห็นชัดว่านี่คือสปอย
ก็นะ เป็นกำลังใจให้นะคะ แต่ขออนุญาตไม่อ่านต่อนะจ้ะ
-
CHAPTER 16-1 ❆ ความผิดหวังของแม่ ความน้อยใจของสน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3081541#msg3081541)
CHAPTER 16-2 ❆ ความผิดหวังของแม่ ความน้อยใจของสน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3081542#msg3081542)
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 16-1: ความผิดหวังของแม่ ความน้อยใจของสน
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
ต้นมีเหตุให้ต้องกลับบ้านด่วนเพราะลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่งของเขาเสียชีวิตจากโรคมะเร็งทรวงอก แต่การกลับบ้านของต้นครั้งนี้ก็มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันรอต้นอยู่ข้างหน้า เป็นเรื่องที่ต้นรู้สึกลัวที่สุดว่ามันจะเกิดขึ้นเลยก็ว่าได้
สนว่าจะตามมาด้วยแต่ติดงานสำคัญของคณะ ต้นก็เลยต้องกลับบ้านคนเดียว ครั้งนี้ต้นกลับด้วยเครื่องบินจึงไม่ต้องกังวลเรื่องเวลามากนัก
เหตุการณ์แรกที่ทำให้เรื่องนี้ปะทุขึ้นมาก็คือญาติๆ ของต้นเอง
"โตเป็นหนุ่มแล้วต้นหลานป้า ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้วลูก" ป้าของต้นเอ่ยถามทันทีที่เห็นหน้าหลาน แม้ไม่ได้เจอกันนานแต่ป้าก็จำหลานคนนี้ได้เป็นอย่างดี ดูเหมือนป้าของต้นจะไม่ทุกข์โศกมากนักที่เพิ่งเสียลูกสาวไป นั่นเป็นเพราะทุกคนต่างก็ทำใจไว้แล้วนั่นเอง
"ยี่สิบแล้วครับป้า"
"รูปหล่อซะด้วย สาวๆ คงชอบเยอะเลยสิท่า แล้วหนูมีแฟนหรือยังล่ะลูก" ป้าถามอีก คราวนี้แม่กับพ่อของต้นดูเหมือนจะตั้งใจรอฟังเป็นพิเศษ
"ยังครับป้า ต้นยังไม่มีเวลาไปชอบใครเลย ตอนนี้เรียนหนักมากครับ"
"โอ๊ย...ยังไม่ต้องไปมีแฟนหรอกต้น สาวๆ สมัยนี้ไม่ใช่เล่นๆ นะจะบอกให้ อยู่อย่างนี้แหละดีแล้ว สมัยนี้ผู้ชายเขาถึงหันมากินผู้ชายด้วยกันเองเยอะแยะไง ต้นไม่ลองกินกับเขาดูมั่งล่ะ เผื่อจะดีกว่าคบกับสาวๆ"
ลูกสาวคนโตของป้าที่บังเอิญนั่งอยู่ตรงนั้นบังเอิญได้ยินการสนทนาก็เลยขอร่วมวงสนทนาด้วย พร้อมกับหัวเราะอย่างเห็นเป็นเรื่องสนุก แต่สิ่งที่เธอพูดก็จุดประเด็นให้พ่อกับแม่ของต้นเริ่มหันมาสงสัยต้นมากขึ้น เมื่อพยายามคิดหาเหตุผลมาสนับสนุนไม่ได้ว่าทำไมต้นไม่เคยมีแฟนเลย เหตุผลใหม่ที่ผุดขึ้นมานี้จึงสะดุดใจพ่อกับแม่ของต้นอยู่ไม่น้อย
ต้นเห็นสายตาของพ่อกับแม่ที่มองมาที่เขาแล้วก็อดประหวั่นพรั่งพรึงไม่ได้ว่าพ่อกับแม่กำลังสงสัยเรื่องนี้อยู่ ต้นได้แต่ยิ้มและขำตามลูกพี่ลูกน้องคนนั้นเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกข้างใน
พอเสร็จงานศพของพี่สาว ต้นก็กลับมาที่บ้าน ช่วงเช้าต้นจึงได้มีเวลากินข้าวกับพ่อกับแม่พร้อมหน้าพร้อมตาเหมือนอย่างเคย รวมทั้งเจ้าติวด้วย สายๆ หน่อยพ่อก็ออกไปธุระกับพ่อของสน เห็นว่าจะไปหาดูต้นไม้ที่จะเอามาปลูกในบ้านสักสองสามต้น ต้นกับแม่และเจ้าติวจึงอยู่ด้วยกันที่บ้านสามคน
"ป้าครับ ป้าเคยอ่านอันนี้ไหมครับ 10 วิธีดูว่าใครเป็นเกย์" อยู่ดีๆ เจ้าติวก็เดินมาหาแม่ของต้นพร้อมกับโชว์บทความเรื่องที่พูดเมื่อกี้ให้แม่ของต้นดูในมือถือ
"ยังเลย ทำไมติวถึงสนใจเรื่องนี้ล่ะลูก" แม่ต้นถามด้วยความอยากรู้
ต้นเริ่มอกสั่นขวัญแขวนเพราะกลัวภัยจะมาถึงตัวจากประเด็นที่ลูกพี่ลูกน้องอีกคนสร้างขึ้น แต่ก็พยายามทำใจเย็นๆ นั่งดูทีวีไป
"ติวรู้สึกว่ามีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งเขาชอบมาอยู่ใกล้ๆ ติวน่ะครับ ท่าทางดูแปลกๆ ติวก็เลยอยากรู้ว่าเขาเป็นเกย์หรือเปล่า"
"อ้อ...แล้วมันมีอะไรบ้างล่ะลูก อ่านให้ป้าฟังหน่อยสิ ป้าก็อยากรู้ จะได้ดูเป็น" แม่ของต้นก็ดันเล่นด้วยเสียด้วยสิ
แล้วเจ้าติวก็อ่าน 10 วิธีดูเกย์ให้แม่ของต้นฟัง เริ่มตั้งแต่เรื่องนิ้วมือโดยเฉพาะนิ้วก้อยที่มักจะกระดกเด่นออกมา แต่งตัวนานหรือสำอางค์กว่าผู้ชายทั่วไป ขี้งอน ปากจัด จู้จี้ผิดธรรมชาติผู้ชาย อุทานไม่เหมือนผู้ชาย ชอบอ่านนิตยสารสวยๆ งามๆ มากกว่ากีฬา มีคลิปหรือวิดีโอชาย-ชายซ่อนอยู่ และอีกหลายข้อสังเกต ในขณะที่ฟังแม่ของต้นก็เริ่มนึกถึงต้นตามแต่ละข้อไปด้วย
มีหลายๆ ข้อที่ทำให้เธอเริ่มสงสัยในตัวลูกชายไม่น้อยอยู่เหมือนกัน นอกจากเรื่องที่ต้นไม่มีแฟนแล้ว ต้นก็ไม่เล่นกีฬาเท่าไรนัก ไม่อ่านหนังสือกีฬา ขี้งอนในบางเรื่อง แต่งตัวแม้จะไม่ถึงกับนานมากแต่ก็พิถีพิถันระดับหนึ่ง
"ติว...เดี๋ยวติวขี่มอไซค์ไปซื้อของที่ตลาดให้ป้าหน่อย ติวมีอะไรต้องทำตอนนี้ไหมลูก"
"ไม่มีครับป้า ป้าจะซื้ออะไรครับ เดี๋ยวติวไปซื้อให้"
แม่ของต้นจดรายการของที่จะซื้อใส่กระดาษให้หลานแล้วก็ส่งให้ติวไป พอติวไปแล้ว แม่จึงเรียกต้นให้มาคุยด้วย
"ต้น...แม่มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย ต้นปิดทีวีก่อนได้ไหมลูก"
ต้นปิดทีวีตามที่แม่บอก รู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกว่าแม่จะคุยกับเขาเรื่องอะไรกันแน่ แม่ของต้นเดินมานั่งข้างๆ ลูกชายด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก เธอเองก็ไม่รู้ว่าคิดดีแล้วหรือยังที่ตัดสินใจจะถามต้นเรื่องนี้ แต่อย่างน้อย ถ้าได้รู้ไว้ก่อนก็อาจจะพอหาทางแก้ไขได้ ดีกว่าปล่อยให้สายเกินไป
ต้นไม่ได้เตรียมตัวเสียด้วยสิ สีหน้าเขาจึงดูประหม่าอย่างเห็นได้ชัด
"เมื่อคืน...แม่คุยกับพ่อเรื่อง...เรื่องที่ลูกสาวป้าเขาพูดเมื่อวาน"
"เรื่องอะไรเหรอครับแม่"
"ต้น...ต้นไม่ได้เป็นอย่างที่พี่เขาพูดใช่ไหมลูก"
"เป็นอะไรครับแม่" ถึงตอนนี้ต้นรู้แล้วว่าสิ่งที่เขากลัวมาตลอดชีวิตคืบคลานใกล้เข้ามาแล้ว
"ก็..." แม่ของต้นถอนหายใจ มองหน้าลูกชายคนเดียวหัวแก้วหัวแหวนด้วยสีหน้าหนักใจ "เมื่อคืน...พ่อเขาสงสัยว่าต้น...เป็นเกย์หรือเปล่า แม่ก็เลยบอกพ่อไปว่าสงสัยพ่อจะคิดมากไป"
ต้นรู้สึกตัวชา หูอื้อ ตาลายและมึนงงไปหมด ใจของเขาเต้นไม่เป็นส่ำจนแทบจะกระเด็นหลุดออกมาจากอกข้างซ้าย ต้นจะบอกแม่ยังไงดี เขากลัวเหลือเกินว่าแม่จะรับไม่ได้
"ต้นไม่ได้เป็นเกย์ใช่ไหมลูก" แม่ของต้นถามอีก สีหน้าของเธอดูมีแววกังวลไม่น้อยเลย
"ต้นเป็นเกย์ไม่ได้นะลูก พ่อรู้เข้า...เขาคงทำใจไม่ได้แน่ๆ พ่อเขาตั้งความหวังกับต้นไว้มากแค่ไหนต้นก็รู้"
"แม่ครับ..." ต้นเรียกแม่เสียงสั่น "พ่อกับแม่รักต้นใช่ไหมครับ"
"ทำไมถามอย่างงั้นล่ะลูก พ่อแม่ที่ไหนจะไม่รักลูกของตัวเองล่ะต้น"
"แล้วถ้า...ถ้าต้นไม่ได้เป็นอย่างที่พ่อแม่อยากให้ต้นเป็น พ่อกับแม่จะยังรักต้นอยู่ไหมครับ"
คราวนี้ต้นห้ามน้ำตาไว้ไม่ได้แล้ว เขาเองก็ไม่อยากให้พ่อกับแม่ทุกข์ทรมานอยู่กับความสงสัยแบบนี้ แม้ว่าบอกไปแล้วพ่อกับแม่ก็อาจจะทุกข์ใจมากขึ้น แต่มันจะมีทางเลือกอะไรให้ต้นอีกล่ะ การที่ต้นคอยปิดบังหรือถึงขั้นต้องโกหกในบางครั้งที่จำเป็นมากๆ ก็ไม่ได้ทำให้พ่อแม่หายสงสัยไปได้ ที่สำคัญ ไม่วันใดก็วันหนึ่งพ่อกับแม่ก็ต้องรู้ ต้นจะปิดบังไปได้อีกนานแค่ไหนกัน
"ต้นหมายความว่าไงลูก หรือว่า..."
ต้นพยักหน้าแล้วก็โผเข้ากอดแม่
"ต้นขอโทษครับแม่ ต้นขอโทษที่ทำให้พ่อกับแม่ผิดหวัง" คนที่ต้นหวังว่าจะเข้าใจเขามากที่สุดในครอบครัวก็คือแม่ แต่ตอนนี้ต้นชักไม่มั่นใจเสียแล้วว่าแม่จะเข้าใจต้นหรือเปล่า
"จริงเหรอต้น"
น้ำเสียงที่แสดงความผิดหวังและตกใจของแม่นั้นยิ่งทำให้ต้นรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้น แม่ของต้นปล่อยให้ต้นร้องไห้อยู่สักพักก็จับไหล่ลูกชายให้หันหน้ามาเผชิญกับเธอ
"ต้น...นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะลูก ต้นล้อแม่เล่นหรือเปล่าลูก"
ต้นส่ายหน้าอย่างไว "ต้นไม่ได้ล้อเล่นครับแม่"
"ต้น...ต้นเป็นแบบนี้ไม่ได้นะลูก ต้นไม่ได้เป็นใช่ไหมลูก ต้นแค่สับสนหรือเปล่าลูก หา...ต้นแค่สับสนใช่ไหม"
แม่ของต้นร้องไห้ตามลูกชายไปด้วย ตั้งแต่เกิดมาต้นไม่เคยทำให้พ่อกับแม่ต้องร้องไห้เลย ครั้งนี้ถือว่าเป็นครั้งแรก
"ต้นขอโทษครับแม่..." ดูเหมือนจะไม่มีคำพูดที่ดีกว่านี้ที่ต้นพอจะนึกออกในตอนนี้เลย
"ไม่จริง...ไม่จริงหรอกต้น ต้นแค่สับสนนะลูก ต้นไม่เห็นจะเหมือนคนพวกนั้นตรงไหนเลย แม่จะไม่บอกพ่อเรื่องนี้หรอกนะต้น แต่ต้น...ต้นต้องหายจากอาการสับสนนี้นะลูก ไม่งั้นพ่อเขา..."
แม้ว่าแม่ของต้นจะเป็นครูมีความรู้ แต่พอเป็นเรื่องนี้เธอกลับดูไม่มีเหตุผลเลย เธอแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกย์คือะไรนอกจากภาพที่เธอเห็นในทีวีบ่อยๆ รวมทั้งลูกศิษย์หรือคนแถวบ้านบางคนที่มีอาการออกสาว เป็นที่ขบขันของคนทั่วไป ถ้าต้นเป็นแบบนั้นเธอคงรับไม่ได้อย่างแน่นอน
ต้นกอดแม่อีกครั้ง เขารู้ว่าอธิบายไปแม่ก็คงไม่เข้าใจ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าถ้าพ่อรู้เข้าก็คงจะเป็นเรื่องใหญ่โตยิ่งกว่านี้หลายเท่า
"ต้น...เดี๋ยวต้นก็จะหายสับสนแล้วล่ะลูก แม่จะหาวิธีช่วยต้นเอง ต้นไม่ต้องห่วงนะลูก ต้นไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอก ต้นเชื่อแม่นะลูก"
ได้ยินเช่นนั้นแล้วต้นก็ยิ่งหมดความหวัง หรือว่าเขาควรจะทำตามที่พ่อกับแม่ต้องการไปเลย บอกท่านไปเลยว่าต้นไม่ได้เป็นเกย์ ต้นแค่สับสนเท่านั้น แต่มันจะช่วยอะไรได้ในเมื่อความจริงไม่เป็นอย่างนั้น ต้นไม่อยากโกหกพ่อกับแม่อีกแล้ว ที่ผ่านมาต้นก็รู้สึกผิดบาปไปมากที่ต้องคอยโกหกท่านสองคน ต้นเป็นความหวังเดียวของครอบครัว เป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวที่พ่อกับแม่มี ไม่ว่าต้นอยากได้อะไรพ่อกับแม่ก็หาให้ทุกอย่าง แต่ต้นกลับเป็นในสิ่งที่พ่อกับแม่ต้องการไม่ได้ ต้นรู้สึกเกลียดตัวเองเหลือเกินที่เป็นแบบนี้ ทำให้พ่อกับแม่ผิดหวัง ทำให้เพื่อนที่รักมากต้องลำบากใจ สิ่งที่ต้นเป็นสร้างปัญหามากเหลือเกิน
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ต้นกลับมาถึงบ้านพักที่เชียงใหม่ประมาณเกือบๆ สองทุ่ม พยายามโทรหาสนอยู่หลายครั้งแต่สนก็ไม่รับสายทั้งก่อนขึ้นเครื่องและลงจากเครื่องแล้ว วันอาทิตย์แบบนี้สนไม่ได้เรียนก็ไม่น่าจะยุ่งจนถึงขั้นรับโทรศัพท์ไม่ได้เลยนี่นา ในเวลาที่ต้นกำลังต้องการใครสักคนแบบนี้ คนแรกที่ต้นนึกถึงก็คือเพื่อนรักคนนี้แหละ
"อ้าวต้น มาถึงแล้วเหรอ เป็นไงมั่ง" นิกถามในขณะที่เขากำลังกวาดบ้านอยู่ วันนี้เป็นเวรของนิกที่จะต้องทำความสะอาดบ้านพอดี แต่เขามีธุระเกือบทั้งวันกับป้าเลยเพิ่งจะมีเวลาทำตอนเย็นๆ
ต้นยิ้มเศร้าๆ "ก็ดี... แล้วนี่...ไอ้จั่นไปไหน"
"ไปเดตกับสาวคณะวิจิตรศิลป์คนนึงว่ะ" คนพูดหยุดยืนมองต้นอย่างสงสัย สีหน้าของต้นดูไม่ดีเลยเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจบางอย่าง
"อ๋อ...น้องคนที่จั่นเคยพามาแนะนำน่ะเหรอ"
นิกพยักหน้ายิ้มๆ
"สนไม่อยู่เหรอ"
คำถามนี้ดูจะทำให้นิกแปลกใจมากขึ้น ปกติคนที่จะรู้ว่าสนอยู่ไหนก็คือต้นเสมอ แต่วันนี้ต้นกลับไม่รู้ว่าเพื่อนรักของตัวเองไปไหน
"ไปกับนินาน่ะ เห็นมันบอกว่าจะไปดูที่ขายของขายเสื้อผ้าอะไรของมันนี่แหละ ไปตั้งแต่เช้าแล้วจนป่านนี้ก็ยังไม่กลับเลย ไม่รู้ไปดูถึงไหน มึงเตือนๆ มันหน่อยละกัน ผู้หญิงคนนี้เป็นใครก็ไม่รู้ อยู่ดีๆ ไอ้สนก็จะไปทำธุรกิจกับเขาซะงั้น เดี๋ยวก็โดนเขาโกงเอา คนสมัยนี้ยิ่งไว้ใจไม่ค่อยได้อยู่ด้วย"
อย่างนี้นี่เอง ต้นโทรหาเท่าไรก็ไม่ยอมรับสาย ต้นก็ไม่อยากจะน้อยใจหรอก แต่ในเวลาที่ต้นมีสภาพจิตใจแบบนี้เขาก็อดจะน้อยใจอีกไม่ได้ ไปดูอะไรถึงไหนกันถึงยังไม่กลับมาจนป่่านนี้
"เออ...แล้วมึงกินข้าวมายัง"
ต้นพยักหน้า "กินบนเครื่องมาแล้ว"
"มึงเป็นไรหรือเปล่าวะต้น ทำไมมึงดูเศร้าๆ วะ"
ต้นถอนหายใจยาว เป็นเพื่อนกันมากว่าปีแล้วต้นก็ไว้ใจเพื่อนคนนี้มากพอสมควร นิกเป็นคนที่คิดดี จิตใจดี ให้คำปรึกษากับเพื่อนๆ ได้
"นิก...กูบอกแม่ไปแล้ว่ากู...เป็นเกย์"
นิกรีบวางไม้กวาดลงกับพื้นแล้วเดินเข้ามาหาต้นใกล้ๆ ด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"จริงเหรอต้น แล้วแม่มึงว่าไงวะ"
ต้นพยายามสูดลมหายใจลึกๆ เพื่อไม่ให้อารมณ์เสียใจปะทุขึ้นมาอีกครั้ง
"เขา...เขาคิดว่ากูแค่สับสน เขาคิดว่า...เดี๋ยวกูก็หาย นิก...กูคิดว่า...แม่จะเข้าใจกูมากที่สุดนะเว้ย แต่ว่า..."
"เฮ้ยต้น ใจเย็นๆ มึงนั่งลงก่อน" นิกว่าพลางดึงเก้าอี้จากโต๊ะตรงกลางห้องโถงให้เพื่อน แล้วก็ลากอีกตัวออกมาให้ตัวเองนั่ง
ต้นนั่งลงแล้วก็ปรับทุกข์กับเพื่อนอยู่พักใหญ่ เวลาผ่านไปแล้วก็ยังไม่เห็นคนที่ต้นรอคอยกลับมา ความน้อยใจก็ยิ่งเพิ่มอีกเท่าทวี
"ให้เวลาแม่มึงก่อนดีกว่าต้น ยังไงเขาก็ต้องรับได้สักวันแหละ มึงมาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำแล้วก็นอนพักให้สบายใจก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้มึงลองคุยกับพี่ทินดู เขามีประสบการณ์มาก่อน พี่เขาน่าจะพอช่วยได้"
ต้นพยักหน้าเข้าใจ "ขอบใจมากนิก..."
"แล้วนี่ไอ้สนมันรู้เรื่องนี้หรือยัง เวลามึงมีปัญหาแบบนี้มันน่าจะมาอยู่เป็นเพื่อนมึงหน่อย ใช้ไม่ได้เลยว่ะไอ้นี่ มึงได้โทรหามันไหมต้น"
"โทร...แต่เขาไม่รับสาย เดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อนนะเว้ย"
ต้นรีบตัดบทเพราะไม่อยากให้นิกเห็นอาการตัดพ้อต่อว่าของเขามากนัก รีบหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาแล้วก็เดินขึ้นบันไดไป กำลังจะเปิดประตูห้องเข้าไปก็ได้ยินเสียงประตูหน้าบ้านเปิดเข้ามาพอดี ต้นแว่บมองก็เห็นว่าสนกลับมาแล้วนั่นเอง ความน้อยใจที่พลุ่งพล่านขึ้นมาทำให้ต้นรีบหลบเข้าไปในห้องตัวเองแล้วก็ล็อกห้องไว้ทันที
"หายไปทั้งวันเลยนะมึง ไปดูมากี่ที่วะเนี่ย" นิกถามทันทีที่เพื่อนอีกคนโผล่ศีรษะเข้ามาในบ้าน
สนถอดรองเท้าวางแล้วก็หันมาตอบ "ก็หลายที่อยู่"
"แล้วทำไมต้นโทรหามึงไม่รับสายมันวะ"
สนรีบหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมาดู เห็นมิสคอลจากต้นหลายสายเลย ทำไมเขาไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ล่ะ พอสังเกตดูไอค่อนด้านบนๆ ก็พบว่าสนทำเป็นระบบสั่นไว้ ไม่รู้ว่าเผลอตั้งไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงว่าล่ะสนไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ทั้งวันเลย
"สงสัยกูจะไม่ได้ยินว่ะ พอดีกูเปิดสั่นไว้แล้วเอาโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเป้ มีอะไรหรือเปล่า"
นิกชั่งใจอยู่สักพัก ไม่ใช่คิดว่าสนไม่ควรจะรู้เพราะสนต้องรู้เรื่องนี้ก่อนนิกเสียด้วยซ้ำ แต่อยากให้สนไปคุยกับต้นเองมากกว่า
"ต้นมันบอกแม่มันแล้วว่ามันเป็นเกย์"
สนแทบจะปล่อยโทรศัพท์ที่ถือไว้หลุดจากมือเมื่อได้ยินเช่นนั้น
"จริงเหรอนิก แล้วต้นอยู่ไหน"
"ขึ้นไปอาบน้ำเมื่อกี้เอง" นิกพูดพร้อมกับพยักเพยิดไปทางห้องนอนของต้น
สนไม่รอช้า เขารีบวิ่งขึ้นบันไดไปที่ห้องต้นด้วยความเป็นห่วงทันที พอจะเปิดประตูต้นก็ล็อกห้องไว้ สนเคาะประตูเรียกต้นก็ไม่ยอมมาเปิด
"มันอาบน้ำอยู่มั้ง เดี๋ยวค่อยมาหามันก็ได้" นิกร้องบอกมาจากข้างล่าง
สนรู้สึกโกรธตัวเองทีไม่ได้รับโทรศัพท์เพื่อนเลย เวลามีปัญหาแบบนี้ต้นนึกถึงเขาเป็นคนแรกเสมอ แต่วันนี้สนกลับไม่ได้เป็นคนแรกที่จะอยู่ข้างๆ ต้นในเวลาที่ต้นต้องการใครสักคนเสียแล้ว
สนเอากระเป๋าไปเก็บในห้อง นั่งรอจนแน่ใจว่าต้นน่าจะอาบน้ำเสร็จแล้วก็เดินออกมาจากห้องตัวเอง แล้วตรงไปที่ห้องต้นที่อยู่ใกล้ๆ กันทันที
เคาะประตูเรียกอยู่สักพักต้นก็มาเปิดประตู
"สน...เราขออยู่คนเดียวก่อนได้ไหม"
สนชะงักไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาเป็นห่วงต้นมาก อยากถามสารพัดอย่างถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แต่เมื่อต้นพูดแบบนี้ สนก็ไม่รู้จะแย้งอะไรได้
"ได้" สนพูดเสียงเบาหวิว "ถ้ามีอะไร...มาบอกเรานะต้น เราเป็น..."
สนพูดคำว่าเป็นห่วงยังไม่ทันจะจบ ต้นก็ปิดประตูไปเสียแล้ว เช้าวันจันทร์ต้นก็ออกไปตั้งแต่เช้า สนก็เลยไม่ได้เจอต้นเลย แถมต้นยังปิดโทรศัพท์อีกด้วย
TBC
-
CHAPTER 16-1 ❆ ความผิดหวังของแม่ ความน้อยใจของสน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3081541#msg3081541)
CHAPTER 16-2 ❆ ความผิดหวังของแม่ ความน้อยใจของสน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3081542#msg3081542)
CHAPTER 16-2: ความผิดหวังของแม่ ความน้อยใจของสน
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
นินานัดสนไว้ว่าจะมากินข้าวกลางวันด้วยเพื่อจะคุยเรื่องที่ขายของที่คุยกันค้างไว้ แต่สนก็ยกเลิกไปเพราะเป็นห่วงต้น เขารู้สึกร้อนรนใจที่ยังไม่ได้คุยกับต้นเรื่องที่ต้นบอกแม่ว่าเป็นเกย์เลย ช่วงพักกลางวันสนจึงรีบเดินไปที่คณะต้นทันที
ระหว่างทางที่เดินไป แม่ของต้นก็โทรมาพอดี
"สวัสดีครับแม่เยา"
"สน...ต้นเป็นไงบ้างลูก แม่โทรหาเขาไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าปิดเครื่องหรือเปล่า" น้ำเสียงของแม่ต้นฟังดูเป็นห่วงลูกชายมากทีเดียว
"น่าจะอย่างงั้นครับแม่เยา ผมก็โทรไม่ติดเหมือนกัน ตอนนี้ผมกำลังจะไปหาต้นที่คณะครับ"
"สน...สนรู้เรื่องต้นแล้วใช่ไหมลูก"
"ครับแม่เยา..." สนเดินหาที่เงียบๆ แล้วก็หยุดยืนคุยกับแม่ของต้น
"สน...สนรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ผม...รู้นานแล้วครับแม่เยา" สนตอบเสียงเบา
"แต่แม่ว่าต้นเขาไม่ได้เป็นหรอกนะสน ต้นเขาคงแค่สับสน เดี๋ยวแม่จะลองไปปรึกษากับเพื่อนที่เป็นหมอดูว่าจะพอมีทางช่วยต้นได้ไหม ต้นเขาเป็นแบบนี้ไม่ได้หรอก สนก็รู้ว่าพ่อของต้นเขาคาดหวังกับลูกชายคนเดียวของเขามากแค่ไหน สนช่วยเพื่อนด้วยนะลูก"
สนน้ำตาแทบจะร่วงด้วยความสงสารคนที่กำลังหลบหน้าหลบตาเขาไป ฟังแค่นี้เขาก็พอจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อกับแม่ต้นรับไม่ได้ที่มีลูกเป็นเกย์นั่นเอง
"ครับแม่เยา" สนรับคำไปอย่างนั้นเพราะไม่อยากไปขัดแม่ของต้นที่กำลังช็อกกับเรื่องลูกชายเป็นเกย์อยู่
"แล้วสน...ไม่ได้รังเกียจต้นใช่ไหมลูก"
สนฟังแล้วก็ยิ่งอยากจะร้องไห้ "ไม่ครับแม่เยา ผมก็ยังรักต้นเป็นเพื่อนเหมือนเดิมครับ ไม่ว่าต้นจะเป็นอะไร ผมก็รับในสิ่งที่เขาเป็นได้ครับแม่เยา"
แม่ของต้นดูเหมือนจะเงียบไปสักพัก เธออาจจะอึ้งไปนั่นเองว่าขนาดสนเป็นเพื่อนยังรับได้เลย แล้วทำไมเธอเป็นแม่ของต้นแท้ๆ ทำไมถึงรับในสิ่งที่ต้นเป็นไม่ได้
"ขอบใจมากลูก..." เสียงของแม่ต้นดูอ่อนลงไป "แล้ว...สนพอจะรู้ไหมลูกว่าต้น...ต้นเขาเคย...ชอบผู้ชายคนไหนบ้างหรือเปล่า"
นั่นคงจะเป็นเรื่องที่แม่ของต้นกลัวมากที่สุด พอรู้ว่าลูกชายเป็นแบบนี้แล้วเธอก็กลัวเหลือเกินว่าต้นจะแอบมีแฟนเป็นผู้ชาย
แต่คนที่จะต้องตอบก็ดูจะลำบากใจไม่แพ้กัน ก็จะใครเสียอีกล่ะ คนที่ต้นชอบก็คือคนที่กำลังคุยอยู่กับแม่ของต้นตอนนี้นี่เอง
"เอ่อ...ผมยังไม่เคยเห็นต้นเขามีแฟนเป็น...ผู้ชายเลยครับแม่เยา" อย่างน้อยสนก็ไม่ได้โกหกล่ะนะ เพราะต้นยังไม่ได้คบใครเป็นแฟนจริงๆ นี่นา แม้แต่คนที่ต้นรักก็ยังไม่ได้คิดจะเป็นแฟนกับต้นเลย
"เหรอลูก ยังไง...แม่ฝากดูต้นให้แม่หน่อยนะลูก"
"ครับแม่เยา"
สนคุยกับแม่ของต้นอีกหน่อยจึงจบการสนทนาไป จากนั้นก็รีบไปตามหาคนที่เขากำลังเป็นห่วงมากที่สุดอยู่ตอนนี้
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"สนๆ"
เสียงเรียกที่คุ้นเคยทำให้สนหยุดเดินแล้วหันไปมอง
"อ้าวนิก เพิ่งลงมาเหรอวะ"
"เออ...มาหาต้นเหรอ" นิกวิ่งตามมาทันแล้วก็หยุดยืนตรงหน้าเพื่อน ถ้าสนมาถึงที่คณะนี้ก็คงไม่มีอะไรมากไปกว่ามาหาต้นหรอก
สนพยักหน้า แววตาดูเศร้าๆ
"แล้วไอ้จั่นล่ะ"
"ไปกินข้าวกับสาวที่คณะวิจิตรศิลป์โน่นแน่ะ เห็นมันตามจีบน้องเขามาพักหนึ่งละ สงสัยคนนี้มันเอาจริง" นิกหัวเราะขำเบาๆ
สนยิ้มจางๆ ไม่ใช่ว่าไม่ดีใจกับเพื่อน แต่ตอนนี้เขารู้สึกเป็นห่วงต้นจนไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรมากนัก
"ต้นไปหาพี่ทินน่ะ พอดี...กูเป็นคนบอกต้นเองแหละว่าให้ลองปรึกษากับพี่ทินดู เขามีประสบการณ์มาก่อน น่าจะพอช่วยต้นได้"
แม้จะรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้างที่ต้นไปหาพี่ทิน แต่เมื่อฟังเหตุผลที่นิกพูดมา สนก็พอเข้าใจความจำเป็น สนเองก็ไม่มีประสบการณ์เรื่องนี้ ไม่รู้ว่าแนะนำไปแล้วจะช่วยเพื่อนได้มากแค่ไหน
"ไปกินข้าวกันไหม เดี๋ยวกูเลี้ยง กูอยากจะคุยอะไรกับมึงหน่อย"
สนพยักหน้าตกลง เขาก็ตั้งใจว่าจะมากินข้าวกับต้นนั่นแหละ แต่ตอนนี้ต้นก็ไปกับทินซะแล้ว
หลังจากที่ได้อาหารมาคนละจานแล้ว นิกก็เลือกมานั่งคุยกับสนตรงที่นั่งท้ายๆ ในโรงอาหารที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านมากนัก
"เออสน กูมีเรื่องจะบอกมึงเรื่องหนึ่ง" นิกเริ่มก่อนเมื่อตักอาหารกินไปได้คำสองคำ สนเลิกคิ้วเป็นเชิงอยากรู้
"ตอนนี้เพื่อนๆ ปีสองหลายคนเริ่มรู้ว่าต้นเป็นเกย์แล้วว่ะ พวกผู้ชายบางคนมันก็แซวบ้าง แกล้งจับก้นจับหน้าอกไอ้ต้นกันใหญ่ กูว่าเรื่องน่าจะรั่วมาจากเพื่อนพี่ทินนั่นแหละ จำพี่เอ้ได้ไหม เขามาเล่าให้พวกนั้นฟังว่าต้นเป็นแฟนพี่ทิน ไอ้ต้นมันดูเครียดหน้าดูเลยว่ะ แต่มันไม่ยอมให้พวกกูบอกมึง ตอนนี้ก็มาเจอเรื่องครอบครัวอีก มึงดูมันดีๆ หน่อยนะสน ต้นมันยิ่งชอบคิดมากอยู่ด้วย"
"จริงเหรอนิก นานแค่ไหนแล้ว" สนรู้สึกสงสารเพื่อนจับใจที่ต้องมาเจอวิบากกรรมแบบนี้ อย่าให้เขาเจอใครแกล้งต้นแบบนั้นละกัน สนจะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น
"ตั้งแต่เทอมสุดท้ายของปีหนึ่งนั่นแหละ" แล้วนิกก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวไปอีกสองสามคำ
"นิก...มึงช่วยดูแลต้นให้กูด้วยนะเว้ย อย่าให้ใครมาแกล้งต้น ถ้ามีอะไรมึงโทรหากูได้เลย เดี๋ยวกูมาจัดการ"
นิกถอนหายใจอย่างหนักใจ "กูก็พยายามที่จะช่วยนะสน แต่พวกนั้นแม่งก็คึกคะนองตามประสามันนั่นแหละ พูดยากว่ะ อีกอย่าง...ก็เพื่อนๆ กันทั้งนั้น ถ้ากูแรงไปก็จะทำให้เพื่อนมีปัญหากันอีก อ้อ...แม้กระทั่งไอ้เต้ก็เป็นไปกับเขาอีกคน ไอ้ต้นมันอุตส่าห์ช่วยทำงานให้ตั้งหลายอย่าง ต้นมันแทบจะกลายเป็นตัวตลกให้เพื่อนๆ แกล้งไปเลยว่ะ"
ยิ่งฟังสนก็ยิ่งสงสารเพื่อนจับใจ ชีวิตของต้นไม่ง่ายแล้วตอนนี้ ต้นคงต้องเผชิญปัญหาหนักหลายเรื่องเลย พอเห็นสีหน้าสนเริ่มเครียดมากขึ้น นิกจึงชวนสนกลับมาคุยเรื่องที่เขาตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก
"เดี๋ยวค่อยว่ากันเรื่องนี้ กูมีเรื่องอยากถามมึงเรื่องหนึ่งว่ะ เกี่ยวกับต้นนี่แหละ"
สนใช้ช้อนเขี่ยข้าวเล่นระหว่างรอฟังคำถามจากเพื่อนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
"มึงชอบต้นหรือเปล่าวะสน อืม...ยังไงดี...ไม่ใช่แค่ชอบสิ กูอยากรู้ว่ามึงรักต้นหรือเปล่า มึงบอกกูตรงๆ ได้ไหมสน กูสังเกตดูมึงมาเป็นปีๆ ละ บอกตามตรงว่ากูสงสัยว่ะ"
สนมีท่าทางลังเลอย่างเห็นได้ชัด ไม่ใช่ลังเลเพราะไม่รู้ว่าคิดอะไรกับต้น แต่ลังเลที่จะบอกความจริงต่างหาก
"มึงจะอยากรู้ไปทำไมวะ"
"เฮ้ยสน...มาถึงขั้นนี้แล้ว กูอยากให้มึงพูดความจริงว่ะ ต้นมันก็รอฟังมึงอยู่นะเว้ย กูเห็นมึงทำทีเล่นทีจริงกับมันมาเป็นปีๆ แล้ว ถ้ามึงไม่ได้รักมันก็อย่าไปให้ความหวังกับมันสิวะ หรือถ้ามึงรักต้นจริงๆ ทำไมมึงไม่บอกต้นไปเลย ทำแบบนี้ต้นมันเจ็บนะเว้ย"
"กู...ไม่รู้จะบอกมึงยังไงดีว่ะ"
"ก็บอกอย่างที่มึงรู้สึกนั่นแหละ กูไม่เอาไปบอกต้นหรอก ไม่ว่ามึงจะรักมันหรือไม่รักมัน มึงก็ต้องเป็นคนบอกต้นเองอยู่แล้ว ที่พวกกูพยายามวางแผนแกล้งมึงตอนอยู่ปีหนึ่งก็เพราะอยากให้มึงพูดออกมานั่นแหละ แต่มึงก็ปากแข็งไม่ยอมพูด แถมไอ้ต้นมันก็ขี้สงสาร ใจอ่อน เห็นมึงถูกแกล้งหน่อยมันก็ทนไม่ได้ ก็เลยต้องล้มเลิกแผนกันหมด ขอโทษนะเว้ยที่ทำอย่างงั้น แต่พวกกูก็อยากให้มึงกับต้นรู้ใจตัวเองกันซะที จะได้ไม่ต้องอยู่ครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้ ทรมานกันทั้งสองฝ่าย โดยเฉพาะต้น"
สนถอนหายใจยาว ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา นิกเป็นเพื่อนที่เขาไว้ใจได้ คอยช่วยเหลือเขาหลายเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องธุรกิจขนมของเขา มาถึงวันนี้ สนก็คิดว่าไม่จำเป็นต้องปิดบังกับนิกอะไรแล้วล่ะ
"กู...กูคิดว่ากูรักต้นว่ะ"
นิกกำลังจะตักข้าวเข้าปากก็ต้องรีบวางช้อนลงด้วยความตกใจ
"จริงเหรอสน แล้วทำไมมึงไม่บอกต้นล่ะ มึงรู้ไหมว่ามันจะดีใจแค่ไหน มันรอมึงมานานแล้วนะเว้ย อ้อ...ว่าแต่มึงรู้ใจตัวเองมานานหรือยังวะ หรือว่าเพิ่งรู้"
"ไม่รู้เหมือนกันว่ะนิก กูกับต้นสนิทกันมาก ดูแลกันมาตลอด บางที...กูก็อาจจะรู้สึกกับต้นอย่างงั้นมาตั้งนานแล้วก็ได้ แต่ตอนนี้...กูยังบอกต้นไม่ได้ว่ะ"
"ทำไมล่ะวะ มึงกลัวอะไร กลัวพ่อกับแม่มึงว่าเหรอ หรือกลัวเพื่อนล้อ"
สนถอนหายใจอีกครั้ง "เรื่องพวกนั้นกูก็กลัวอยู่หรอก แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่กลัวมากที่สุด อย่างพ่อกับแม่ ถึงกูจะกลัวว่าเขาจะรับไม่ได้ แต่ยังไงเขาก็เป็นพ่อเป็นแม่ ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูกของตัวเองหรอกนิก สักวันนึงเขาก็น่าจะเข้าใจ"
นิกพยักหน้าเห็นด้วย "แล้วมึงกลัวอะไรวะสน"
สนเป่าลมออกจากปากด้วยความหนักใจ
"ถ้ามึงไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไรนะเว้ย" นิกรีบบอกเพราะกลัวว่าสนจะหาว่าเขามากดดัน
สนเงียบไปสักพักเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
"กูมีอยู่ 2 เหตุผลที่กูยังไม่แน่ใจ อย่างแรก...กูกลัวกูสับสนไปเองว่ากูรักต้น แต่เอาเข้าจริงๆ กูก็อาจจะคิดกับต้นแค่เพื่อน บางทีถ้าเราสนิทกันมากเกินไป มันก็สับสนได้นะเว้ย มึงลองคิดดูว่า...ถ้าวันนี้กูบอกว่ารักต้น แล้วอีกสามปีข้างหน้ากูมาบอกต้นใหม่ว่าไม่ได้รักแบบนั้นแล้ว ที่ผ่านมาแค่สับสน มึงคิดดูว่าต้นจะเสียใจแค่ไหน จูงมือกันมาอยู่ดีๆ ก็ทิ้งต้นไว้กลางทางซะงั้น"
นิกพยักหน้าเข้าใจ เขาเองก็ไม่เคยคิดถึงประเด็นนี้เลย ไม่ใช่ว่าอะไรๆ ก็จะง่ายดั่งใจนึกไปเสียหมด สิ่งที่สนพูดมาก็มีเหตุผลไม่น้อย
"อย่างที่สอง กูก็คิดว่ากูยังเป็นผู้ชายคนหนึ่งอยู่ เห็นผู้หญิงกูก็ชอบ ก็ยังอยากจะมีอะไรกับผู้หญิงอยู่ตามธรรมชาติของกู ถ้ากูไม่หนักแน่นมั่นคงมากพอ วันหนึ่งกูก็อาจจะเลิกกับต้นแล้วหันไปแต่งงานมีลูกมีเมียไปเลยก็ได้ พ่อแม่กูเขาก็ต้องการแบบนั้นอยู่ด้วย มึงรู้ไหม...กูเคยเข้าไปอ่านเรื่องสั้นความรักของเกย์หลายๆ คู่ในเว็บ มีอยู่คู่หนึ่งที่กูอ่านแล้วสะเทือนใจมาก ไม่ว่าจะรักกันแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องแต่งงานมีลูกมีหลานให้พ่อแม่ตามกรอบของสังคม แล้วสองคนนั้นก็เลิกคบกันไป มองหน้ากันไม่ติด ก็เพราะอย่างนี้แหละ กูถึงคิดว่ากูต้องพิสูจน์ตัวเองให้ชัดเจนว่ากูจะเลือกความรัก เลือกความต้องการธรรมชาติ หรือจะเลือกเดินตามกรอบสังคม"
สนเว้นจังหวะไปสักพัก
"มึงเข้าใจกูใช่ไหมนิก ถ้ากูยังไม่ชัดเจนกับสองเรื่องนี้ ไม่มั่นคงหนักแน่นมากพอ กูกลัวว่ากูจะต้องปล่อยมือต้นกลางทางว่ะ ต้นจะเสียใจมากกว่าแอบรักกูอีกนะเว้ย อย่างน้อย...ถ้าตอนนี้กูกับต้นยังเป็นเพื่อนกันอยู่ ต้นอาจจะเจ็บที่วันหนึ่งกูมีแฟน แต่งงาน มีลูกมีครอบครัวของกูเอง แต่ความเป็นเพื่อนจะไม่หายไปไหน กูกับต้นก็ยังจะยังเป็นเพื่อนกันต่อไป ดูแลกันอย่างเพื่อนต่อไปได้ แต่ถ้ากูปล่อยมือต้นกลางทาง เผลอๆ กูกับต้นอาจจะเลิกคบกันไปเลย มองหน้ากันไม่ติด ความเป็นเพื่อนก็ไม่เหลือ ถ้ามันจะเป็นอย่างงั้นนะ สู้เป็นเพื่อนกันต่อไปแบบนี้ไม่ดีกว่าเหรอวะ"
คิดๆ แล้วสนก็รู้สึกว่าชีวิตนี้ช่างน่าตลกเหมือนกัน ธรรมชาติสร้างเขามาให้เป็นเหมือนผู้ชายทั่วไป แทนที่จะให้เขารักกับผู้หญิงสักคนหนึ่ง แต่กลับให้เขาต้องมารักผู้ชายที่เป็นเพื่อนที่วิ่งเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ เสียอย่างนั้น ช่างขัดแย้งกันสิ้นดี เพราะฉะนั้นก็อย่าแปลกใจเลยที่สนจะสับสนกับชีวิตมากขนาดนี้
"มึงรู้ไหม...กูอยากจะบอกต้นใจแทบขาด จะเผลอบอกหลายทีแล้วว่ากู...รักเขามากแค่ไหน แต่กูก็ไม่อยากให้ต้นเสียใจทีหลัง มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ นะเว้ยนิกที่กูจะรู้ว่ากูไม่ได้รักต้นเพราะกูสับสน หรือกูจะไม่เผลอกลับมาตามธรรมชาติของกูทีหลัง กูต้องการเวลาที่จะพิสูจน์ว่า...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น คำตอบสุดท้ายของกูก็คือต้นเท่านั้น ต้นเป็นคนที่กูรักมากนะเว้ย กูไม่อยากให้ต้นต้องมาเสียใจกับกูเรื่องนี้ ถ้ากูผ่านสองข้อนี้ได้ กูจะบอกรักต้นเอง มึงอย่าเพิ่งไปบอกต้นนะ แล้วถ้ากูตัดสินใจแล้วกูก็จะไม่มีวันคืนคำ ต้นจะไม่มีวันเสียใจกับสิ่งที่กูตัดสินใจ แต่ตอนนี้ กูยอมรับว่ากูยังไม่ผ่านสองข้อนี้ว่ะ"
"เออ...กูเข้าใจมึงแล้ว แล้วที่มึงคบกับนินาอยู่ตอนนี้ เป็นเพราะว่ามึงจะพิสูจน์สองข้อนี้หรือเปล่าวะ"
สนถอนหายใจอีกครั้ง
"จะว่าใช่ก็ใช่ จะว่าไม่ใช่ก็ไม่เชิง กูสับสนกับชีวิตตอนนี้มากเลยว่ะนิก"
"มึงระวังตัวหน่อยนะสน อย่าเล่นกับไฟ มึงจะพลาดได้นะเว้ย แล้วอีกอย่าง...ถ้ามึงไม่ได้รักนินาแล้วไปดึงเขามาเล่นเกมส์ด้วย มันก็ไม่แฟร์กับเขาว่ะ เกิดน้องเขารักมึงขึ้นมาจริงๆ มึงจะโดนข้อหาหลอกลวงเขานะเว้ย อ้อ...อีกเรื่องหนึ่งที่กูจะบอกมึง เท่าที่กูสืบถามมา พ่อนินาเขาหวงลูกสาวมาก อย่าไปทำเล่นๆ กับนินานะเว้ย พ่อเขาเอามึงตายเลย"
สนพยักหน้าเข้าใจ เขาก็กังวลเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน ต่อให้สนคิดจะถอย แต่นินาอาจจะไม่ถอยก็ได้ ดูเธอเป็นผู้หญิงที่มีความมุ่งมั่นสูงมากทีเดียว อาจจะเป็นเพราะนินาถูกสอนมาให้พึ่งตัวเอง ทำอะไรด้วยตัวเอง หาเงินเรียนเอง เธอจึงค่อนข้างมั่นใจในตัวเอง แต่จะว่าไปแล้ว ถ้าสนจะต้องแต่งงานกับผู้หญิงสักคนหนึ่ง นินาก็น่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีเลยล่ะเพราะเธอเป็นคนขยันอย่างที่สนชอบ
แต่เรื่องนั้นยังไม่สำคัญนัก ตอนนี้คนที่สนเป็นห่วงมากที่สุดก็คือต้น ต้นไม่ยอมพูดกับเขาเลย เขาอยากถาม อยากปลอบใจ อยากให้กำลังใจคนที่เขารัก ต้นกลับหลบล ต้นเห็นเขาเป็นคนอื่นไปแล้วหรือ สนเคยคิดมาตลอดว่าเขาจะเป็นคนแรกที่ต้นนึกถึงไม่ว่าต้นจะมีเรื่องดีใจหรือเสียใจอะไรก็ตาม แต่วันนี้ต้นกลับไปหาคนอื่น จะไม่ให้สนน้อยใจได้ยังไง
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
สรุปว่าสนก็ไม่ได้เจอต้นเลยเมื่อช่วงกลางวัน พอหมดชั่วโมงเรียนสุดท้าย สนจึงรีบมาที่คณะของต้นอีกที สนโทรถามนิกก็ได้รู้ว่าต้นกำลังจะออกไปกับพี่ทินแล้ว สนรีบวิ่งจนสุดชีวิต ยังไงวันนี้เขาก็ต้องเจอต้นให้ได้ ใครจะหาว่าเขาหวงก้างก็คงต้องยอมให้ว่าล่ะนะ ถึงจะยังไม่ได้ตัดสินใจอะไรแน่ชัดสักอย่าง แต่ตอนนี้สนก็รักต้น รักมาก หวงมาก ห่วงมาก
ต้นกำลังเดินไปไหนสักที่กับพี่ทินอยู่ตรงทางเดินหน้าตึกของคณะพอดี สนไม่รอช้า เขารีบวิ่งตามไป พอถึงตัวต้นแล้วสนก็รวบต้นมากอดไว้จากทางด้านหลัง ใครจะมองจะคิดอะไรสนก็ไม่สนใจแล้วตอนนี้
"หนีเราทำไมต้น รู้ไหมว่าเราเป็นห่วงนายแค่ไหน เห็นเราเป็นคนอื่นแล้วเหรอ มีอะไรทำไมไม่บอกเรา ต้นยังเห็นเราเป็นคนสำคัญที่สุดอยู่หรือเปล่า"
คนที่ถูกกอดดูเหมือนจะตกใจในตอนแรก แต่พอรู้ว่าเป็นใครก็เลยหยุดนิ่ง
ทินเองก็ตกใจอยู่เหมือนกัน แต่พอเห็นภาพสนกอดต้นไว้อย่างนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ยืนมอง ที่ทินเคยบอกต้นคราวนั้นว่าสนรักต้น ภาพที่เห็นข้างหน้าก็พิสูจน์สิ่งที่เขาพูดได้เป็นอย่างดี
"กลับบ้านกับเรานะต้น"
ถ้าคุณเป็นต้น จะปฏิเสธสนได้ไหม พี่ทินพยักหน้าเป็นเชิงว่าอนุญาต เขาโบกมือแล้วก็รีบเดินจากไปทันที
TBC
-
ว้อยยยย :serius2: ..
นี่สนคิดจะจับปลาสองมือใช่ไหมคะ?ถ้ายังไม่แน่ใจในตัวเองขนาดนั้นล่ะก็อย่ามาให้ความหวังต้นได้ไหมล่ะ จะไปทำอะไรกับยัย(คน)นินาก็เชิญ~ ตามสบายเลยนะคะ เราอยากจะให้ต้นมีแฟนเป็นตัวเป็นตนจริงๆ เสียแล้วสิ หมั่นไส้สนนัก!!! ทำตัวเยอะจริงๆ เลย กล้าพูดออกมาได้นะคะว่าน้อยใจต้น แล้วตอนที่เขาโทรหาทำไมไม่รับล่ะคะ โธ่เอ้ย~ o12 เหม็นเบื่อสนจริงๆ เลยค่ะ
ส่วนคุณแม่นี่ทำเราเพลียเหลื๊อเกิน~ เป็นเกย์นะคะไม่ใช่เป็นหวัดที่ไปหาหมอแป๊บๆ แล้วจะหายน่ะ คิดได้ยังงายยย~ :katai1: เจอความคิดแบบนี้ของคุณแม่เข้าไปเรานี่เงิบแล้วเงิบอีกเลยค่ะ
-
:hao5:
-
เข้าใจความรู้สึกของสนอยู่หรอก แต่การเล่นกับความรู้สึกคนอื่นไม่ใช่สิ่งที่ดี ระวังสาวน้อยข้างตัวให้ดีละกัน
-
คำว่า"สายไปแล้ว" กับคำว่า "เกือบสายไป"
มันมาจากความรู้สึกของคนแบบสนตอนนี้นี่เอง
จะบอกสนว่ามันต่างกันมากเลยนะสองคำนี้น่ะ
แต่มันก็ขึ้นอยู่กับต้นด้วยแหล่ะ ว่าสนจะได้คำไหน
หน่วงจับจิตจับใจ สงสารทุกคนไปหมดเลย
-
ตอนนี้คนที่ทุกข์ใจมากที่สุดคือต้นกับแม่ เห็นใจทั้งสองคน ต้นก็เสียใจที่ทำให้แม่กับพ่อผิดหวัง แต่ต้นก็หลอกตัวเองไม่ได้ และยิ่งถ้าพ่อกับแม่ตัวเองหรือพ่อแม่สน รู้ว่าคนที่ต้นรักคือสน คงจะดราม่าลงตับกันเป็นแถวแน่ในภายหน้า แค่คิดก็หน่วงแล้ว :katai1: โดยเฉพาะต้นกว่าจะได้รักกับสนก็คงต้องเจ็บช้ำกับสนก่อนแน่ เพราะตอนนี้สนรักต้นแต่ยังมีความสับสนอยู่เยอะมาก สนคิดหนักไม่น้อยกว่าต้นเลย เหตุผลของสนก็ฟังขึ้นนะ แต่ในระหว่างนี้สนก็ควรจะเชื่อคำเตือนของนิกไว้บ้าง ถ้าไม่คิดอะไรกับนินาก็อย่าไปใกล้ชิดมากนัก อย่าไปดึงเข้ามาเพื่อให้ตัวเองรู้ว่าเอนเอียงไปทางไหนแน่ แต่ดูจากสปอย สนคงพลาดแน่ ยิ่งนิกพูดว่า พ่อของนินาหวงลูกสาวมาก ถ้าสนไปทำอะไรโดยตั้งใจคงไม่เทาไหร่ แต่ขอให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้รักต้นแน่ แต่รักนินา ก็ต้องพูดกับต้นไปตรงๆ แต่ถ้าไม่ได้คิดอะไรกับนินาแล้วไปพลาดท่าแบบไม่ตั้งใจ อาจจะไม่ถึงขั้นได้เสีย อาจจะแค่ภายนอก แต่พ่อของนินามองเป็นเรื่องเสียหาย สนดิ้นไม่หลุดแน่ ด้วยตัวสนเองก็เป็นคนเลี่ยงไม่ค่อยได้ด้วย หวังว่าสนคงจะคิดให้รอบครอบนะ จะทำอะไร ในตอนนี้ก็ปกป้องต้นให้ได้อย่างปากว่าด้วย ไม่ใช่มาน้อยใจหรือคิดระแวงต้นกับพี่ทิน ในขณะที่ตัวเองก็ไม่แน่ใจอะไรสักอย่าง และก็เพื่อนๆของต้นก็เหมือนกัน ทำอย่างกับต้นเป็นตัวประหลาด น่าเตะไอ้เต้สักที ต้นมีน้ำใจช่วยเหลือกลับล้อเลียน สนไปจัดการซะ คนพวกนี้เห็นผิดปกติหรือไง ทำอย่างกับไม่เคยเห็น :m16:
-
บรรยากาศของทั้งตอนมีแต่ความน้อยใจ สับสน ทั้งตัวเอง ทั้งคนรอบข้าง
ยากจัง
-
เห้อออออ!! เห็นใจต้น สนจริงๆ ครอบครัวเป็นแบบนี้คาดหวังอะไรไม่รู้ เลี้ยงได้แต่ตัว แต่ใจเขาเลี้ยงกัน บังคับกันไม่ได้ สนรู้ใจตนเองเร็วๆนะ บอกต้นให้เวลาสนได้รู้ตัวหน่อย
-
ขอบคุณครับ เหนื่อยแทน จนทำให้ลังเลที่จะอ่านต่อ โลเลไปลังเลมา ไม่ชัดเจน ไม่แน่ใจ เบื่อ :z3:
-
ขอคนเขียนวิเคราะห์ตอนที่ 15-16 ใหัฟังสักเล็กน้อยนะครับ เผื่อว่าจะช่วยให้คนอ่านเข้าใจวัตถุประสงค์ของสองตอนนี้มากขึ้น
ผมแค่จะอธิบายเพื่อให้อ่านตอนต่อๆ ไปได้เข้าใจมากขึ้นเท่านั้นนะครับ ไม่ได้สปอยล์ เพราะในเนื้อเรื่องจริงๆ มีอะไรมากกว่านี้เยอะ อิๆ
จริงๆ แล้วสนไม่ได้ "สับสน" ว่ารักต้นหรือเปล่า ตอนนี้ความรู้สึก "รัก" เกิดขึ้นแล้ว สนก็รู้ดีว่าเขารู้สึกอย่างนั้น
แต่สนมองเห็นปัจจัยเสี่ยงหลายอย่าง ที่อาจทำให้สนต้องปล่อยมือต้นกลางทาง (ตามที่คุยกับนิก)
รวมทั้งข้อมูลที่ได้ไปศึกษาจากเรื่องเล่าชีวิตรักของคู่เกย์หรือคู่ชายกับเกย์ ก็ทำให้สนเห็นว่ามัน "ไม่ง่าย" อย่างที่คิด
ไม่ใช่ว่าบอกรักแล้วทุกอย่างจะจบ เผลอๆ คำว่า "รัก" ที่รับผิดชอบไม่ได้นั่นแหละจะทำให้ความสัมพันธ์ทุกอย่างพังหมด
เป็นเพื่อนก็ไม่ได้ เป็นแฟนยิ่งไม่ต้องพูดถึง สนถึงบอกว่า ถ้าเขายังไม่ได้คำตอบ ก็เป็นเสมือนเพื่อนกันไปก่อนดีกว่าไหม
ถ้าไม่แน่ใจว่าจะ "รับผิดชอบ" ความรักนี้ได้ "ตลอดรอดฝั่ง" สนก็ไม่อยากบอกรักต้นแม้ว่าอยากจะบอกใจจะขาดก็ตาม
สนเขาคิดเยอะครับ เพราะรู้ว่าตัวเองทำให้ต้นเสียใจมาหลายครั้ง แต่เรื่องนี้สนปล่อยไม่ได้
ตอนนี้ สนไม่ได้กลัวว่าพ่อแม่จะไม่เข้าใจ (เพราะไม่เข้าใจอยู่แล้ว อิๆ) แต่จากที่เขาได้คุยกับแม่ต้นทำให้สนเห็นว่า "พ่อแม่ยังไงก็รักลูก"
ด่านนี้สนคิดว่าวันหนึ่งมันจะผ่านไปได้ แม้จะต้องดราม่ากันมากหน่อยก็ตาม (ตามที่คุยกับนิก)
สิ่งที่สนกลัวมากที่สุดคือ "ธรรมชาติความเป็นผู้ชาย" ของตัวเองนั่นแหละ มันเป็นแรงขับธรรมชาติที่มีพลังสูงมาก
สนไม่รู้ว่าความรักจะเอาชนะมันได้ไหม เขาจึงอยากหาทางพิสูจน์ให้ได้ว่า "ความรัก" เอาชนะได้ "ทุกอย่าง" จริงหรือ
แต่อย่าลืม เด็กอายุ 20 คนหนึ่งจะรู้ได้ยังไงว่า "ความรักเอาชนะได้ทุกอย่าง" เขาต้องออกไปหาคำตอบด้วยตัวเอง
อ่านจากหนังสือหรือให้ใครมาบอก มันก็ทำให้สนเข้าใจไม่ได้หรอก ยังไงสนก็ต้องพิสูจน์ด้วยตัวเองอยู่ดี
ถ้าสนได้คำตอบที่ทำให้เขามั่นใจได้ วันนั้นแหละเขาถึงจะบอกรักและจับมือต้นฝ่าฟันอุปสรรคทุกอย่างไป
ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่หรือสังคม เมื่อตัดสินใจแล้วสนจะไม่มีวันคืนคำ ต้นจะไม่มีวันเสียใจกับคำว่า "รัก" ที่สนบอกไป (ตามที่คุยกับนิก)
ส่วนนินา เธอเข้ามาในตอนที่สนกำลังคิดจะหาคำตอบอยู่พอดี จึงถูกสนดึงเข้ามาในเกมส์วัดใจตัวเองครั้งนี้
ตอนที่ 15 จะเห็นว่าบางทีสนก็สนใจนินามากกว่าต้น บางครั้งก็สนใจต้นมากกว่านินา เหมือนคนเดินๆ ถอยๆ
เมื่อสนรู้ว่าตัวเองรักต้น เขากลัวว่าเมื่อเดินหน้าพิสูจน์แล้วคำตอบที่จะได้ในอนาคตอาจจะไม่ใช่ต้น ก็เลยลังเลที่จะวัดใจตัวเอง
อีกอย่างเขาก็กลัวพลาดด้วย (ตามที่นิกเตือนไว้)
เพราะฉะนั้น สาระสำคัญที่สุดของเรื่องนี้ก็คือ เมื่อสนเดินหน้าพิสูจน์และวัดใจตัวเองแล้ว คำตอบสุดท้ายที่สนจะได้คืออะไร
ยังเป็นต้นอยู่ไหม หรือเป็นคนอื่น แต่แน่นอน ตอนนี้สนไม่ได้สับสนว่าเขารักต้นหรือเปล่า เขารักไปแล้ว (ตามที่คุยกับนิก)
ที่สนกำลังสับสนตอนนี้ก็คือ จะเดินหน้าพิสูจน์ต่อไปดีไหม หรือจะถอย เพราะเกมส์นี้มันเล่นกับหัวใจของคน เขาจะพลาดไม่ได้เลย
เพราะฉะนั้น มาช่วยกันลุ้นในตอนต่อๆ ไปครับว่า สนจะเดินหน้าต่อเพื่อพิสูจน์ใจตัวเองไหม หรือจะหยุด
ถ้าเดินหน้าต่อ สนจะได้คำตอบสุดท้ายเป็นใคร ได้คำตอบแล้ว ทุกอย่างจะง่ายเลยไหม?
-
หวาดหวั่นกับระเบิดพลังดราม่า
-
สนก็เหมือนคนทั่วๆไป
ที่ต้องหาสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเอง
ซึ่งสิ่งดีๆของแต่ละคนก็ต่างกันออกไป
ไม่ว่าอนาคตสนจะเลือกใคร ต้น นินา หรือใครอื่น
อย่างไรซะ ก็ต้องมีคนเจ็บอยู่แล้ว
คนไม่ถูกเลือกก็เจ็บคนต้องเลือกก็ไม่ได้รู้สึกดีหรอก
ที่ต้องมีคนเจ็บเพราะตนไม่เลือกน่ะ
-
สงสารต้นเนอะ ที่เจอแต่ปัญหา แต่ทุกปัญหามีทางออก เดี๋ยวก็คงผ่านไปได้
แต่สนก็คงยังสับสนอยู่ ไม่โทษสนหรอกเพราะเข้าใจ
บางทีที่สนสนิทกับต้นมาตั้งแต่เด็ก ถ้าตอนนี้มันเกิดรู้สึกรักก็ไม่แปลก แต่ว่ารักแบบไหนกันล่ะ สนก็ต้องคิดทบทวนดีๆ
และที่สนรู้สึกกับผู้หญิง ก็ไม่แปลกอีกเพราะสนเป็นผู้ชาย
สนยังไม่มั่นคงในความรู้สึก แต่ผมว่าเวลาจะเป็นตัวบอกเองแหละเนอะ
-
ปัญหารู้สึกยังอีกยาวไกล น่าสงสาร
-
ลงชื่อไว้ก่อนนะ :impress2:
-
รู้สึกเหมือนจะได้กินมาม่าต้มยำกุ้งหม้อโต
เรื่องนี้ ช่วงเวลายุคไหนคะ เพื่อนที่ล้อ แกล้งจับก้น นม แซวจนกลายเป็นตัวตลกเนี่ยะ แถมเป็นวัยมหาวิทยาลัยด้วย ไม่ใช่มัธยม แล้วต้นก็แค่เกย์นะ ไม่ได้ออกสาวตุ้งติ้ง ดูหัวโบราณกันมากเลย รับไม่ได้อะไรจะขนาดนั้น
คุณแม่ต้น...ไม่รู้เคยอ่านมาจากไหน เขาเขียนประมาณว่า คนเราชอบตั้งความหวังมากขึ้นไปเรื่อยๆ พอรู้ว่าตั้งท้องหวังแค่อยากให้ออกมาครบสามสิบสองไม่พิกลพิการ คลอดออกมาก็หวังให้เลี้ยงง่ายเป็นคนดี เข้าเรียนก็หวังให้เรียนเก่งๆสอบเข้าคณะดีๆ จบแล้วก็หวังให้ได้งานทำดีๆมั่นคงแต่งงานมีลูกหลานสืบสกุล บลาๆๆๆๆๆ นี่มันมาาาากเกินไปจากตอนแรกเลย สุดท้ายถ้าให้เกิดเหตุไม่คาดฝันลูกนอนหายใจรวยรินใกล้หมดลม ความหวังของพ่อแม่ มันก็จะกลับไปที่ ขอให้แค่ยังมีลมหายใจ
แต่ก็นะ นี่นิยาย ถ้าไม่ดราม่า ก็จบเร็วและไม่มีลุ้น
-
@Mouse2U
555 หวังว่าสนคงจะไม่แย่ไปเนาะ ไม่งั้นผมได้เขียนต้น-สนเวอร์ชั่น 4 แน่ๆ 555 แต่คงหมดมุกแล้ว
@snowboxs+@manutty+@alternative+@GuoJeng+@ดำดีสีไม่ตก+@❣☾月亮☽❣
555 อยากจะเอาเรื่องย่อให้อ่านซะจริงๆ เลย แต่อย่าดีกว่า
@naoai
สนไม่ได้สับสนเรื่องรักหรือไม่ต้นแล้วนะครับ ลองอ่านจากที่ผมวิเคราะห์ตอนที่ 15-16 ข้างบนดูครับ
@└X • €NouGh •
วันนี้คอมเมนต์ยาวเลย ขอบคุณครับ
@loveview
ขอบคุณที่ติดตามอ่านครับ เห็นหายไปหลายตอน
@Poes
ขอบคุณครับ เป็นปลื้มที่แอดมินมาอ่านด้วย
@kdds
นิกไม่ได้เล่าเรื่องเพื่อนแกล้งต้นให้ละเอียด พอสนคุยกับต้นในตอนต่อไปก็จะเข้าใจประเด็นครับ แต่ไม่ใช่การเล่นแบบเด็กมัธยม/ประถมแน่ๆ ผมพยายามจะสอดแทรกประเด็น Patriarchy ที่แอบแฝงอยู่ในสังคมไทยมานานให้เห็นในเรื่องนี้ด้วย (แนวคิดชายเป็นใหญ่) ตอนต่อๆ ไปจะเริ่มพูดถึงมากขึ้น
มาลุ้นจูบแรกของต้นกับสนในตอนต่อไป "จูบแรกที่ยากเกินห้ามใจ" กันนะครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
^^
-
ความชัดเจนอยู่ที่ไหน? อย่าเอาความรู้สึกครึ่งๆกลางๆมาให้ความหวัง ถ้าหากความรู้สึกนั้นมันไม่ใช่ของจริง คนที่เจ็บที่สุดคือเพื่อนของนาย
ปล.ตามมาอ่าน ปาดเหงื่อกันเลยทีเดียว ข้าน้อยขออภัยโทษหลายๆค่ะ :ling3: เค้าขอโทษษษ สำนึกผิดจริงๆ แต่เรายังติดตามเรื่องนี้อยู่นะคะ 3-4 ตอนที่แล้วไม่ได้เข้ามาอ่านเลย แซดอย่างแรง ขอโทษจริงๆนะคะ ยังไงหลังจากนี้จะพยายามเข้ามาให้กำลังใจเรื่อยๆเท่าที่จะทำได้นะคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ :pig4: :กอด1:
-
เวอร์ชั่นนี้ ดูแบบว่าต้นช้ำใจไม่หนักเหมือนเก่า แต่ว่าอาจจะยังไม่ถึงเหตุการณ์ที่ว่า ใช่มะ
ปล. ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า เหอๆ
-
ความรู้สึกหายใจไม่ค่อยออก :mew6:
-
เข้าใจนะว่าที่สนทำแบบนี้เพราะค่อนข้างจะมีความละเอียดอ่อนทางอารมณ์เวลาเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับต้น แต่ในขณะเดียวกันสนก็อาจจะลืมคิดให้รอบคอบเรื่องที่คบกับผู้หญิงอีกคน แต่นั่นเป็นเพราะสนในขณะเดียวกันก็คงจะ 'สนใจ' ผู้หญิงคนนั้นไปด้วย การรั้งรอแบบนี้อาจมองได้สองมุมคือหนึ่ง โลเล: ไม่ตัดสินใจให้ขาดไปว่าต้องการให้รักตนเป็นแบบไหนกับใครกันแน่ แต่ในอีกแง่นึงคือ มีความรับผิดชอบ: ที่ทนรั้งรอแบบนี้ ไม่ตัดสินใจเดินหน้าความสัมพันธ์ให้เด็ดขาด อาจเป็นเพราะสนมีความรับผิดชอบในความสัมพันธ์ระหว่างตนกับต้นมาก จึงจริงจังกับการตัดสินใจมาก
ที่ลุ้นตอนนี้คือ การลังเล หรือ การรอความมั่นใจของสน จะสายไปหรือเปล่า จะทำให้ความสัมพันธ์ที่ทั้งสองมีเกิดรอยร้าวขึ้นหรือเปล่า
ปล. ให้กำลังใจคนเขียนอยู่นะ =)
-
คนแต่งสู้ๆ เขียนไม่ออกก็พักครับ แวะเวียนมาคุยกันเฉยๆ ก็ได้ครับ
-
เพิ่งเห็นว่าพี่วัตมาตอบคอมเม้นด้วย 555+
ตอนล่าสุดมันอินครับ คอมเม้นผมเลยยาวนิดนึง
ปล. เขียนไม่ออก ก็พักก่อนๆ ทำโน้นทำนี่
พอสมองแล่นๆ ค่อยกลับมาเขียนใหม่ครับ
สู้ๆ ครับ..
-
สู้ๆ นะค้าา ^^ เขียนไม่ออกพักก่อนก็ได้ค่ะ เราว่าคุณ sarawatta เกร็งเรื่องที่ว่าจะเขียนตัวละคร 'สน' ออกมาแบบไหนให้คนอ่านไม่เขม่นไปมากกว่านี้แน่เลยนะค้าา~ ฮ่าๆ :laugh: แซว~ ><
ปล. จากใจ..ให้ยังไงเราก็ไม่ถูกโรคกับนินาอยู่ดีนั่นล่ะค่าา o18 #อินเข้าเส้นเลือด
-
@กบกระชายไทยนิยม
ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ
@naoai
มันยังไม่ถูกใจสักทีก็เลยยังไม่เอาลงครับ แก้หลายรอบแระ
@└X • €NouGh •
กำลังหาแรงบันดาลใจอยู่ คิดว่าเจอละ เจอแบบไม่คาดฝันด้วย
@Mouse2U
555 รู้ได้ไงครับ แต่เรื่องนี้ คนที่จะโดนหนักสุดก็เป็นสนนี่แหละ ทั้งโดนด่าและต่อไปจะโดนสงสาร
วันนี้มีข่าวดีมากๆ เรื่องหนึ่ง ผมได้เจอเพื่อนเก่าคนหนึ่งในเฟส แล้วก็ได้คุยกับเขา ได้ขอบคุณเขา ผมตามหาเขามา 24 ปีแล้ว
เป็นเพื่อนสมัยเรียนประถมครับ เป็นรักแรกของผมเลยก็ว่าได้ (แบบเด็กๆ) จำได้ว่าเริ่มชอบเขาตอนอยู่ ปอสี่หรือห้านี่แหละ
เขาเป็นเพื่อนที่ดีมาก ช่วยเหลือผมหลายอย่าง มีอยู่ครั้งหนึ่ง เจ็บขามาก เดินไม่ได้
เขาก็ให้เราเกาะหลังไปทำกิจกรรมที่ที่ว่าการอำเภอ เกาะอยู่นานมาก รู้ว่าเขาเมื่อยแต่ก็ไม่บ่นเลย
เพื่อนในห้องเคยแซวว่าผมชอบเขาด้วยแหละ พอจบปอหก เขาก็หายไปจากชีวิตผมเลย
ตอนมีเฟสบุ๊ค ผมก็ค้นหาชื่อเขา แต่ไม่เจอ เพิ่งมารู้ว่าเขาเปลี่ยนชื่อวันนี้ ได้เจอผ่านเฟสของเพื่อนอีกคน
พอผมแอ๊ดไป เขาก็รีบรับและทักมาทันที ผมอยากขอบคุณเขามากที่เขาดีกับผม ผมก็ได้ขอบคุณแล้ว
เห็นรูปเขาในเฟสแล้วความทรงจำเก่าๆ ก็กลับมา รู้สึกอบอุ่นใจที่ได้เจอเขาอีกครั้ง เขาก็ยังคงเป็นคนดีเหมือนเดิม
555 แต่มีลูกสามคนแล้ว แต่ช่างเถอะ ผมเพิ่งได้รู้ว่า คนๆ หนึ่งที่หายไปจากชีวิตเรานานมาก พอได้เจอ ความรู้สึกมันเหมือนเดิม
เห็นหน้าแล้วความรู้สึกเก่าๆ มากมายก็กลับมา นี่ล่ะ แรงบันดาลใจที่จะทำให้ผมเขียนต้น-สนต่อได้ในวันนี้ 555
-
โห ดีใจแทนด้วยนะ มันเหมือนพรหมลิขิต เพื่อนที่หายไปนานหลายสิบปี อยู่ๆ มาเจอกันอีกครั้ง ได้คุยอีกครั้ง
ผมว่ามันอบอุ่นดีอ่ะ :) วัยเด็กมีแต่เรื่องน่ารักๆเนอะ อิอิ
-
ขอบคุณพ่อลูกสามด้วยนะคะ
ที่ทำให้คนเขียนมีแรงปั่นตอนต่อไป
เพราะคนอ่านรอเรื่องนี้ทุกวันเลยจ้า
-
อ่านแล้วยิ้มตามไปด้วยเลยค่ะ ^^ ไม่ง่ายเลยจริงๆ ที่จะได้เจอกันทั้งๆ ที่เวลาก็ผ่านมาตั้ง 24 ปีแล้วน่ะ :heaven เราว่าพระพรหมคงจะสงสารนักอ่านตาดำๆ (อย่างน้อยก็เราคนนึง ><) เสียล่ะมั้งคะเนี่ย ถึงได้ดลให้แรงบันดาลใจวิ่งเข้ามาหาคุณ sarawatta ได้ไวขนาดนี้น่ะค่าา :oni1: ..
-
รู้สึกไม่อยากให้สนเป็นพระเอกแล้ว คือคิดมาเป็นปีแล้วแต่ยังตัดสินใจไม่ได้อีกเหรอ
ส่วนอีแม่เยาเนี่ย เป็นครูจริงปะวะ เป็นครูและแม่ที่ใจแคบมาก แต่ก็หวังว่าที่สนพูดไปจะทำให้นางเข้าใจได้บ้าง
สงสารต้นนะ แต่งงว่า ไหนตอนนั้นต้นคบกับทินแล้ว แต่คือตอนนี้ไม่ได้คบกัน??? หรือแกล้ง หรือเลิกแล้ว (หรืออ่านพลาดหว่าาาา) สับสนจัง =_=
ส่วนนินาเนี่ย นางก็ดูมีความมั่นใจมากว่าสนชอบนาง รักนาง ก็นะ สนแม่มจับปลาสองมือจริงๆเลย ระวังจะจับได้ปลาร้าล่ะ FLOWER!
:hao7:
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 17: จูบแรกที่เกินห้ามใจ
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
สนไม่ได้พาต้นกลับบ้านทันที แต่พาต้นไปปั่นจักรยานเล่นที่อ่างแก้วแล้วก็นั่งคุยสัพเพเหระพอให้ต้นสบายใจมากขึ้น จากนั้นก็กินข้าวเย็นด้วยกันที่ร้านอาหารแถวๆ นั้น สนมีรายได้จากการทำขนมส่งขายจึงพอมีเงินกินอาหารในร้านแบบนี้ได้บ้าง ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงจะแพงเกินไป เมื่อเห็นว่าต้นอารมณ์ดีขึ้นมากแล้วจึงค่อยพาต้นกลับบ้าน
พอกลับมาถึงบ้าน สนเห็นไฟในบ้านเปิดอยู่ แสดงว่านิกกับปั้นจั่นคงกลับมาแล้ว สนสูดลมหายใจลึกๆ เหมือนกำลังตัดสินใจจะทำบางสิ่งบางอย่างที่มีความสำคัญมาก สนจับมือต้นแล้วก็เดินจูงมือต้นเข้าไปในบ้าน แม้ต้นจะรู้สึกว่าแปลกไปแต่ก็ไม่ได้ต่อต้านแต่อย่างใด
นิกกับจั่นนั่งคุยกันอยู่ตรงโต๊ะกลางห้องโถงพอดี พอเห็นสนกับต้นเดินเข้ามาในบ้านในลักษณะจูงมือกัน สองคนนั้นก็หันมามองอย่างแปลกใจ
"ไปไหนกันมาวะ กินข้าวกันหรือยัง" ปั้นจั่นได้สติก่อนก็เลยถาม
สนพยักหน้า "กินแล้ว กูพาต้นไปปั่นจักรยานที่อ่างแก้วแล้วก็กินข้าวแถวๆ นั้นแหละ เดี๋ยวกูพาต้นขึ้นไปข้างบนก่อนนะเว้ย จะคุยอะไรกันหน่อย"
นิกกับปั้นจั่นพยักหน้า
"อือๆ ตามสบายละกัน อย่าทะเลาะกันนะเว้ย" นิกบอก
"เออ...จะทะเลาะกันทำไมวะ" ดูเหมือนจะเป็นสนที่พูดอยู่คนเดียว ส่วนคนที่เดินตามมาข้างๆ ได้แต่เงียบๆ แม้ว่าสีหน้าจะดูดีขึ้นกว่าตอนเช้าแต่ก็แฝงด้วยความเครียดที่พอสังเกตเห็นได้
"อาบน้ำเสร็จแล้วไปห้องเรานะต้น" สนหันมาบอกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
ต้นพยักหน้าเข้าใจ เปลี่ยนบรรยากาศไปห้องสนบ้างก็ดีเหมือนกัน ถ้าต้นอยู่ในห้องคนเดียวก็จะคิดมากเข้าไปอีก
"เฮ้ยนิก มึงเห็นเหมือนที่กูเห็นไหมวะ" ปั้นจั่นพูดคล้ายกระซิบกระซาบเมื่อสนกับต้นหายเข้าไปในห้องของแต่ละคนแล้ว
"อ้าวไอ้นี่ กูก็นั่งอยู่ตรงนี้กับมึงก็ต้องเห็นเหมือนกันสิวะ ถามแปลกๆ"
สองหนุ่มมองหน้ากันอย่างสงสัย
"หรือว่า...ต้นกับสนตกลงเป็นแฟนกันแล้ว"
"มันจะกล้าขนาดนั้นเลยเหรอวะไอ้จั่น เมื่อกลางวันกูคุยกับไอ้สนอยู่ เท่าที่กูฟังดู มันยังไม่คิดถึงขนาดนั้นหรอก"
ปั้นจั่นทำสีหน้าครุ่นคิด "ไอ้สนมันเล่นอะไรของมันวะ กูกลัวแทนไอ้ต้นจริงๆ ตัวมันเองก็สับสนอยู่นั่นแหละ ไม่รู้จะเอายังไงของมัน ทำแบบนี้ก็ยิ่งให้ความหวังไอ้ต้นมันมากขึ้น แล้วมันก็ดึงนินาเข้ามาอีกคน กูล่ะงงกับมันจริงๆ"
"กูว่ามันเล่นกับไฟว่ะจั่น ไอ้สนมันอยากลองใจตัวเองว่าสุดท้ายมันจะรักใครกันแน่ อันนี้แหละ น่ากลัวของจริง"
"ยังไงวะ มึงคุยอะไรกับไอ้สนวะนิก เล่าให้กูฟังหน่อยดิ กูอยากรู้ว่ะ"
นิกพยักหน้า แล้วก็เล่าเรื่องที่เขาคุยกับสนเมื่อตอนกลางวันให้ปั้นจั่นฟัง
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"ต้น...นายรู้ไหมว่าเรารู้จักกันมากี่ปีแล้ว" สนถามในขณะกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ต้นก็นั่งในลักษณะเดียวกันอยู่ข้างๆ
"สิบปี"
"นายคิดว่านานไหม"
"นานสิ"
"แล้ว...มีสักวันบ้างไหมที่เราเคยห่างกัน"
"อืม...น้อยมาก เราแทบไม่เคยห่างกันเลย" ต้นตอบสีหน้าเรียบเฉย ไม่หันมาสบตากับสน
"แล้วมีวันไหนไหมที่นายตื่นมาแล้วไม่นึกถึงเราบ้างไหม"
"ไม่มี...ไม่มีเลยสักวันเดียว"
"แล้วเราล่ะ นายคิดว่า...มีวันไหนบ้างไหมที่เราตื่นมาแล้วไม่นึกถึงนาย..."
คำถามนี้ทำให้ต้นหันมามองสนด้วยสีหน้าสงสัยเล็กน้อย ถ้าเป็นต้น ต้นรู้ว่าเขานึกถึงสนทุกวัน แล้วสนล่ะ สนจะนึกถึงต้นทุกวันหรือเปล่า
"นายไม่รู้เหรอต้น เราก็เหมือนนายนั่นแหละ ไม่มีวันไหนหรอกที่เราตื่นมาแล้วจะไม่นึกถึงนาย"
แล้วสนก็ถอนหายใจยาว พร้อมกับเหลือบไปมองคนข้างๆ ที่ยังคงดูเหม่อลอยอยู่
"แล้วทำไม...เวลานายมีเรื่องทุกข์ใจนายไม่ยอมบอกเราล่ะต้น นายไม่รู้เหรอว่าเราเป็นห่วงนายแค่ไหน เราจะมีความสุขได้ยังไงเวลาที่นายมีความทุกข์ เวลานายเจ็บ...เราก็อยากขอแบ่งมันมาไว้ที่เราบ้าง เผื่อนายจะเจ็บน้อยลง เวลาที่นายยิ้ม เราก็อยากจะแบ่งรอยยิ้มของเราให้นายไปบ้าง เผื่อจะทำให้นายมีความสุขมากขึ้นไปอีก ไม่ว่านายจะมีเรื่องดีหรือไม่ดี นายก็ควรจะบอกเรานะต้น อย่างน้อยๆ ถ้าอะไรๆ มันเป็นไปไม่ได้ ก็ถือว่าซะว่าเราก็ยังเป็นเพื่อนกัน เพื่อนคนนี้...อยู่ข้างๆ นายมาเกือบตลอดชีวิต เขาเป็นห่วงนายมากพอๆ กับที่นายก็เป็นห่วงเขานั่นแหละ"
สนเว้นจังหวะดูปฏิกิริยาคนที่นั่งข้างๆ ดูเหมือนต้นคงจะคิดตามแล้วล่ะ สนจึงพูดสืบไป
"เราขอโทษที่เมื่อวานเราไม่ได้รับโทรศัพท์นาย เราเปิดระบบสั่นไว้ก็เลยไม่ได้ยิน แต่มันไม่ได้หมายความว่าเราไม่ห่วงนายนะต้น แค่เรารู้ว่านายต้องการเรา นายจะอยู่ไกลแค่ไหนเราก็จะไปหานายให้ได้ รู้ไว้นะต้น นายคือคนที่สำคัญที่สุด มีอะไร ต่อไป...ขอให้นายบอกเรานะต้น อย่าเก็บไว้ทุกข์ใจคนเดียวแบบนี้อีก"
ต้นหันกลับมามองหน้าสนอย่างช้าๆ แล้วก็พยักหน้า รู้สึกซาบซึ้งใจในความห่วงใยของอีกฝ่าย ต้นก็มัวแต่คิดว่าการที่ต้นเป็นแบบนี้ทำให้สนลำบากใจ แต่ลืมคิดไปว่าความผูกพันของต้นกับสนเริ่มต้นจากความเป็นเพื่อน ความผูกพันใกล้ชิดย่อมทำให้ทั้งสองคนห่วงใยในความเป็นไปของกันและกันไม่มากก็น้อย
"ต้น...บอกเราได้ไหม...ว่าเพื่อนนาย...มันแกล้งนายยังไงบ้าง นิกเพิ่งบอกเราว่าพวกเพื่อนๆ นายรู้เรื่องนายกับพี่ทินแล้ว อย่าโกรธนิกนะต้นที่เอาเรื่องนี้มาบอกเรา นิกเป็นห่วงนายมากนะ ที่สำคัญ นิกเขารู้ว่า...เราต้องเป็นคนหนึ่งที่ควรรู้เรื่องนี้ ตามความเป็นจริงแล้ว เราก็ควรจะรู้เรื่องนี้ก่อนคนอื่นด้วยซ้ำ แต่ช่างเถอะ มันผ่านไปแล้ว เราเข้าใจที่นายไม่ยอมบอกเรา แต่ตอนนี้...นายบอกเราได้ไหมต้น พวกมันทำอะไรนาย ถ้านายพอจะเล่าได้เราก็อยากฟัง นายต้องแบ่งความทุกข์มาให้เราบ้าง อย่าเก็บไว้คนเดียว เราสัญญา เราจะไม่ไปทำอะไรเพื่อนของนายหรอก"
ต้นอึกอักอยู่นานพอสมควรก่อนจะตัดสินใจเล่า
"ก็...อย่างเช่น...เวลาสั่งข้าวมากิน พวกมันก็ชอบถามว่า...เราจะเอาข้าวเหนียวถั่วดำด้วยไหม เวลาเดินกับพวกมัน พวกมันก็จะชอบแซวว่า...เสียวข้างหลังเวลาที่เราเดินอยู่ข้างหลัง พวกที่มันทะลึ่งๆ หน่อยก็จะชอบแอบจับก้น จับหน้าอก แล้วก็แซวว่า...แค่นี้ทำเป็นตกใจ ไม่ได้คิดจะทำอะไรซะหน่อย เราไม่ชอบเลยสน เรารู้สึกเหมือนเราเป็นตัวตลกยังไงไม่รู้ เราไม่อยากให้เพื่อนทำกับเราแบบนี้เลย"
"จริงเหรอต้น" สนครางด้วยความเห็นใจและสงสาร
"เป็นเพราะเราเป็นเกย์ใช่ไหมสน มันถึงได้มีแต่ปัญหาแบบนี้ เราทำให้แม่เสียใจ แม่ไม่เคยร้องไห้เพราะเราเลย แต่เราก็ทำให้แม่ร้องไห้ แล้วถ้าพ่อรู้เข้าอีกคนล่ะสน เราก็ไม่รู้ว่าจะทำให้พ่อเสียใจอีกแค่ไหน เพื่อนๆ ก็เห็นเราเป็นตัวตลก แม้กระทั่งนาย...การเป็นเกย์ของเราก็ทำให้เพื่อนอย่างนายต้องลำบากใจที่จะเป็นเพื่อนกับเรา"
สนจับไหล่ของต้นไว้สองข้าง แม้จะสงสารแต่สนก็ต้องจริงจัง
"นายอย่าพูดแบบนี้นะต้น นายต้องรักตัวเองนะ อย่าคิดกับตัวเองแบบนี้ เราไม่เคยลำบากใจอะไรเลยนะที่เรามีนายเป็นเพื่อน หรือนายอยากจะเป็นอย่างอื่นที่มากกว่าเพื่อนเราก็ไม่เคยมีปัญหา"
ต้นเงียบและคิดตามไปด้วย แม้จะรู้ว่าสนพูดถูก แต่ต้นก็ยังคงรู้สึกว่าตัวเองคือตัวปัญหาอยู่ดี หลายๆ สิ่งที่ต้นเจอเริ่มส่งผลกระทบต่อความเคารพตัวเองของต้นแล้ว ใครสักคนจะต้องช่วยต้นแล้วล่ะก่อนที่ต้นจะดูถูกตัวเองไปมากกว่านี้จนยากเกินเยียวยา
"แต่ถ้าเราไม่เป็นแบบนี้ อะไรๆ ก็คงจะดีกว่านี้ใช่ไหมสน พ่อกับแม่เราจะได้ไม่ต้องเสียใจที่มีลูกแบบเรา ใครๆ ก็จะได้ไม่ต้องลำบากใจที่จะคบกับเรา ไม่ต้องระแวงว่าเราจะไปทำอะไรเขา" ต้นเริ่มเสียงดังราวกับคนที่ควบคุมตัวเองไม่ได้
"ต้น...นายหยุดพูดแบบนี้ได้แล้ว" สนเริ่มเสียงดังบ้าง เขาจับไหล่ต้นแน่นจนอีกฝ่ายรู้สึกได้ว่าเจ็บ
"ก็มันเป็นเรื่องจริงไม่ใช่เหรอสน มันเป็นเรื่องจริงไม่ใช่เหรอ ปัญหาทั้งหมดก็เพราะว่าเราเป็น อุ๊บ"
ต้นพูดอะไรไม่ได้อีกแล้วเพราะตอนนี้ริมฝีปากของสนประทับอยู่บนริมฝีปากของต้นอย่างแน่นหนา สนโอบกอดรอบคอต้นไว้ นี่คือจูบแรกที่สนเก็บไว้ให้คนที่เขารักและเขาไม่เคยทำแบบนี้กับใครที่ไหน แน่นอน...มันก็เป็นจูบแรกของต้นด้วยเช่นกัน เมื่อความรักกับความต้องการเดินทางมาเจอกัน แรงปรารถนาที่เกิดขึ้นก็ยากเกินที่จะห้ามใจ
สนกำลังจะก้าวข้ามเส้นขีดกั้นระหว่างเพื่อนและคนรักไปแล้ว ความคิดในสมองของสนกำลังทำงานอย่างหนักว่าเขาควรจะหยุดหรือกระโดดข้ามไปเลย รสชาติและสัมผัสที่อ่อนหวานนุ่มนวลนั้นช่างเย้ายวนใจเสียเหลือเกิน ในเมื่อสนก็รักต้นและต้นก็รักสน คงไม่ผิดอะไรที่ความสัมพันธ์เช่นนี้จะเกิดขึ้น
ต้นรู้สึกราวกับจะขาดอากาศหายใจจนต้องกอดสนไว้แน่น นั่นยิ่งทำให้สนรู้สึกพอใจมากขึ้น สนค่อยๆ ดันต้นให้นอนลงไปบนเตียงนั้นอย่างนุ่มนวล เขาถอนริมฝีปากออกมาแล้ว สีหน้าที่ตื่นตระหนกและมีคำถามมากมายของต้นทำให้สนค่อยๆ ปล่อยต้นให้เป็นอิสระ
สนลุกขึ้นนั่งอยู่ในท่าเดิม จะมองหน้าต้นก็ไม่กล้ามองเพราะเขาไม่เคยทำกับต้นแบบนี้เลย ตอนทำไม่รู้สึกเขินหรอก แต่พอผ่านพ้นไปแล้วสนก็เลยได้สติและรู้สึกเขินขึ้นมา
ต้นค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งเช่นเดียวกัน เขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้สีหน้าของตัวเองเป็นแบบไหน ไม่รู้ว่าเขิน กลัว ตกใจหรืออะไรกันแน่ แต่ที่แน่ๆ ต้นรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรง หน้าแดงจนสังเกตเห็นได้
บรรยากาศเข้าสู่ความเงียบไปนานพอสมควร สนคงปล่อยให้มันเงียบอย่างนี้ไม่ได้แล้วล่ะ คงต้องพูดอะไรสักอย่างบ้าง
"อย่าเพิ่งถามอะไรเรานะต้น อย่าเพิ่งถามว่าเราคิดอะไรกับนาย นายอยู่กับเรามาเป็นสิบปีแล้ว เรารู้ว่านายรู้ทุกอย่าง ถึงเราไม่พูดนายก็คงรู้ ใช้หัวใจของเราสัมผัสมันไปก่อนนะต้น ถ้าถึงวันที่ทุกอย่างชัดเจนแล้ว เราจะจับมือนาย...ฝ่าฟันทุกสิ่งทุกอย่างไปเอง วันที่เราตัดสินใจจับมือนายแล้ว เราจะปล่อยอีกไม่ได้ แต่ตอนนี้ ขอให้นายรู้ไว้อย่างเดียว...ว่านาย...คือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเรา"
สนตัดสินใจโอบศีรษะของต้นให้มาซบบนไหล่ของเขา พร้อมกับใช้มืออีกข้างลูบผมต้นเล่นเบาๆ อย่างที่เขามักทำบ่อยๆ
"เราขอนะต้น ต่อไป...นายอย่าดูถูกตัวเองแบบนี้อีก นายเป็นลูกที่พ่อกับแม่ภูมิใจมาตลอดนะต้น นายไม่ได้ทำอะไรผิดเลย พ่อกับแม่แค่ยังไม่เข้าใจนายเหมือนที่เราเข้าใจเท่านั้นเอง ส่วนเพื่อนๆ พวกนั้น นายไม่ต้องไปสนใจหรอก มันก็แค่ไม่กี่คน เพื่อนๆ ที่รักนายก็มีเยอะแยะ ส่วนเรา...นายยิ่งไม่ต้องห่วงใหญ่เลย เราเข้าใจและยอมรับในสิ่งที่นายเป็นทุกอย่าง เราก็แค่ตกใจในตอนแรกเท่านั้นแหละ แต่วันนี้นายก็คงเห็นว่าเรา...รู้สึกยังไงกับนาย"
ถ้าจะถามต้นว่ารู้ไหมว่าสิ่งที่สนกำลังทำอยู่ตอนนี้คืออะไร ต้นก็คงพอเดาได้ ต้นเองก็สงสัยเรื่องนี้มานานพอสมควรแล้ว
"ว่าไงต้น สัญญากับเราได้ไหม ต่อไป...นายจะไม่ดูถูกตัวเองแบบนี้อีก" สนยังไม่ลืมที่จะเตือนเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไป
ต้นพยักหน้าเบาๆ สนจึงยิ้มอย่างพอใจ
"ถ้าเหนื่อย...ก็นอนได้นะ นอนตักเราก็ได้"
เชิญชวนกันถึงขนาดนี้ ต้นก็ไม่ปฏิเสธล่ะนะ ต้นนอนลงไปบนตักของสน ถึงตอนนี้จะไม่ได้พูดอะไรว่าแต่ละคนรู้สึกยังไง การกระทำตอนนี้ก็ฟ้องสิ่งที่คิดได้เป็นอย่างดีอยู่แล้ว บางทีมันก็ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าคบกันแบบไหน ไม่จำเป็นต้องหาคำอธิบาย ไม่ต้องหาคำมาจำกัดความ แค่ทำในสิ่งที่หัวใจอยากทำก็พอแล้ว
แค่นี้ต้นก็มีความสุขแล้วล่ะ แม้ไม่รู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น แม้ไม่รู้ว่าความสุขที่เกิดขึ้นตอนนี้จะต้องแลกกับอะไรอีกบ้างในอนาคต
แล้วต้นก็ผล็อยหลับไป ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองนอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของใครบางคนจนถึงเช้า
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"ขึ้นมาสิ"
ดูเหมือนคนที่ถูกชวนมีสีหน้าลังเลและไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก
"พี่ไม่พาเราไปทำอะไรหรอกน่า ไม่ต้องกลัวหรอก เร็วสิ ขึ้นมา"
เสียงเร่งเร้านั้นทำให้คนถูกชวนเกิดความกดดันจนต้องตัดสินใจเปิดประตูรถเข้าไปนั่งกับคนที่เอ่ยปากชวนด้วย
"พี่ไม่ใช่คนขับให้เรานะ มานั่งหน้า"
คนถูกชวนทำสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก แต่ก็ต้องเปิดประตูรถออกไปใหม่ แล้วไปนั่งด้านหน้าข้างคนชวนแทน
"ผมมีเวลาไม่เยอะนะครับ เร็วหน่อยละกัน" คนถูกชวนรีบบอก
"เออน่า ไม่นานหรอก พี่ก็มีธุระต้องไปต่อเหมือนกัน"
พูดจบแล้วรถ BMW สีขาวคันงามก็แล่นฉิวออกไปจากมหาวิทยาลัย จนมาถึงร้านอาหารเล็กๆ ร้านหนึ่งในห้างแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่
"จะสั่งอะไรก็สั่งเลยนะ จะได้รีบกินรีบคุย" ทินพูดคล้ายออกคำสั่ง เห็นสนทำหน้าไม่สบอารมณ์ก็อดจะแอบขำเบาๆ ไม่ได้ จริงๆ สนก็เป็นคนน่ารักนะ หน้าตาคมคายแต่ก็มีแววตาที่อ่อนโยน เป็นเอกลักษณ์ที่ผู้ชายทั่วไปมักไม่ค่อยมีมากนัก มิน่าล่ะต้นถึงได้หลงรักขนาดนี้
สนจึงรีบๆ สั่งอาหารที่กินง่ายๆ จานเดียวมา แล้วการสนทนาก็เริ่มขึ้น
"เป็นไง คุยกับต้นหรือยัง ตกลงกันได้แล้วใช่ไหม"
"ยังครับ" สนตอบสั้นๆ ดูท่าทางยังคงไม่ค่อยไว้ใจทินเท่าไหร่นัก
"ทำไมล่ะสน จะปล่อยให้ค้างคาแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน ไม่สงสารต้นบ้างเหรอ ถามจริงๆ สนติดอะไร พี่รู้นะว่าสนน่ะรักต้น แล้วก็ดูท่าจะรักมากด้วย ทำไมไม่บอกต้นไปเลยล่ะสน รีรออยู่ทำไม"
"คือ...ผม..."
"บอกพี่ได้ไหม สนติดอะไรกันแน่ ไม่สงสารต้นเหรอ เขารอสนมาตั้งนานแล้วนะ พี่น่ะเคยคิดจะจีบต้นเป็นแฟน แต่พี่ดูแล้ว เขามีรักที่มั่นคงกับสนมาก พี่รู้ว่าพี่คงจะดึงต้นออกมาจากสนได้ยาก พี่ก็เลยต้องยอมปล่อย แต่ถ้าสนยังไม่คิดจะตัดสินใจให้แน่ชัด ก็ควรจะให้โอกาสต้นได้มีทางเลือกอื่นบ้าง ความผูกพันของสนผูกมัดต้นไว้ทุกทางรู้ไหม ต้นไปไหนไม่ได้เลย ถ้าสนอยากให้ต้นมีความสุขจริงๆ สนก็ต้องเลือกสักอย่างว่าจะเอายังไง จะรักต้นไปเลย หรือจะอยู่ห่างๆ จากต้น ให้ต้นเขาตัดใจ จะเอาแบบไหนล่ะ"
ทินพูดเสียยืดยาว ยิ่งทำให้อีกฝ่ายสับสนมากยิ่งขึ้น
"หรือจะไม่ตัดสินใจ จะปล่อยให้คาราคาซังอยู่แบบนี้เหรอสน"
"ผมไม่รู้ครับ ผมสับสน..."
"สับสนอีกละ เมื่อไหร่เราจะเลิกสับสนซะที ไหน...พอจะเล่าให้พี่ฟังได้ไหมว่าสนสับสนอะไร กลัวพ่อแม่ต้นจะรู้เหรอ หรือว่าอะไร"
สนไม่รู้ว่าเขาควรจะเล่าเรื่องที่เขาเพิ่งคุยกับนิกให้ทินฟังดีไหม สนไม่ชอบทินนักและคิดว่าไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องเล่าให้ฟัง ที่เขายอมมาคุยด้วยวันนี้สนก็ถือว่ามากพอแล้ว
อาหารมาเสิรฟ์แล้ว แต่สนกับทินก็ยังคงไม่ได้แตะแม้แต่คำเดียว
"เอางี้...บอกพี่มาก่อน รักต้นใช่ไหม"
แม้ว่าสนจะยังไม่วางใจคนตรงหน้า แต่เขาก็พยักหน้ารับแต่โดยดี
ทินถอนหายใจยาว มองดูคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจนัก
"แล้วที่ไม่ยอมบอกรักต้น ไม่ยอมรับต้นเป็นแฟน เป็นเพราะว่าสนกลัวคนอื่นจะมองจะคิดยังไงหรือเปล่า"
"ก็กลัวนิดหน่อย แต่ไม่ใช่เหตุผลหลักหรอกครับ" พอมาถึงตรงนี้ สนก็คิดว่าเขาควรจะต้องเล่าให้ทินฟังแล้วล่ะ ไม่งั้นอีกฝ่ายก็คงซักไซ้เขาไม่เลิกเป็นแน่
พอทินได้ฟังเหตุผลสองข้อจากสนแล้วก็ช่วยให้เขาเข้าใจคนตรงหน้ามากยิ่งขึ้น ความจริง สนรักต้นมากกว่าที่ทินคิดไว้เสียอีก ไม่งั้นก็คงไม่คิดลึกซึ้งซับซ้อนขนาดนี้ แต่ก็นั่นแหละ เขาก็อยากให้สนชัดเจนกับต้นอยู่ดี ความไม่ชัดเจนนี่แหละที่ทำร้ายคนมานักต่อนัก
"เอาล่ะ พี่ก็เข้าใจเรานะ แล้วพี่ก็ชื่นชมที่สนคิดลึกซึ้งรอบคอบขนาดนี้ ก็ใช่...ความรักของเกย์ไม่ใช่เรื่องง่าย สนเองก็อาจจะพามันไปต่อไม่ไหว แล้วคนที่จะต้องเสียใจก็คือทั้งต้นและสนนั่นแหละ แต่ยังไงก็ตาม สนจะปล่อยให้ทุกอย่างคลุมเครือแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ถ้าสนอยากพิสูจน์ใจตัวเอง สนก็ต้องวัดใจตัวเองไปเลยว่า...ไม่ว่าสนจะเจอใคร คำตอบสุดท้ายยังเป็นต้นอยู่ไหม แต่...สนก็ต้องให้โอกาสต้นได้พิสูจน์ใจของตัวเองด้วยว่า...ไม่ว่าต้นจะเจอใคร คำตอบสุดท้ายของต้นยังเป็นสนอยู่ไหม ถ้าคำตอบของต้นและสนยังเหมือนเดิม วันนั้นก็อาจจะยังไม่สายที่จะกลับมารักกันเหมือนเดิม บางที มันอาจจะทำให้ต้นกับสนเข้าใจกันมากขึ้นก็ได้"
"ยังไงเหรอครับ" สนฟังทินพูดเยอะก็ชักเริ่มสับสน ปกติตอนนี้เขาก็สับสนมากอยู่แล้ว
"เอาง่ายๆ เลยนะ สนก็ลองมีแฟนเป็นผู้หญิงดูอีกสิ ส่วนต้น ก็ให้ต้นเป็นแฟนกับคนอื่นที่ไม่ใช่สน"
"แปลว่าพี่จะจีบต้นเหรอครับ" สนถามเสียงห้วน หวังว่าที่พูดมาทั้งหมดคงไม่ใช่เพราะเรื่องนี้หรอกนะ
"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน บางทีก็อาจจะเป็นคนอื่นก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นพี่หรอก"
"ที่พี่ทินพูดมาทั้งหมด เป็นเพราะพี่อยากจะเป็นแฟนกับต้นหรือเปล่าครับ"
ทินเงียบไปสักพัก บางทีสนก็ดูเข้าใจอะไรยากเหมือนกัน
"สน...พี่ไม่ได้พูดกับสนเรื่องนี้เพื่อตัวพี่เองหรอกนะ ต่อให้ต้นเขาไม่ได้รักพี่ แต่พี่ก็รักเขาเหมือนน้องคนหนึ่ง พี่เห็นน้องของพี่เป็นทุกข์พี่ก็อยากช่วย นิกกับจั่นก็อยากช่วย แต่เขาไม่มีประสบการณ์เรื่องนี้ พี่ก็เลยต้องเข้ามา มันอาจจะดูวุ่นวายนะ แต่ก็ขอให้สนรู้ไว้ พี่ไม่ได้มีเจตนาอย่างนั้น พี่แค่อยากช่วยต้น ปล่อยต้นนะสน ปล่อยให้ต้นได้เปิดโอกาสรักใครคนอื่นบ้าง ถ้าสนคิดว่าอยากพิสูจน์หัวใจตัวเอง สนก็ต้องให้ต้นพิสูจน์ใจของต้นไปด้วย ต่างคนต่างพิสูจน์ แฟร์ๆ กันทั้งสองฝ่าย ก็สนเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอว่าอยากทำอย่างนั้น"
ก็จริงอย่างที่ทินว่า สิ่งที่สนกลัวมากที่สุดคือ "ธรรมชาติความเป็นผู้ชาย" ของตัวเองนั่นแหละ มันเป็นแรงขับธรรมชาติที่มีพลังสูงมาก สนไม่รู้ว่าความรักจะเอาชนะมันได้ไหม เขาจึงอยากหาทางพิสูจน์ให้ได้ว่า "ความรัก" เอาชนะได้ "ทุกอย่าง" จริงหรือเปล่า แต่อย่าลืม เด็กอายุ 20 คนหนึ่งจะรู้ได้ยังไงว่า "ความรักเอาชนะได้ทุกอย่าง" เขาต้องออกไปหาคำตอบด้วยตัวเอง อ่านจากหนังสือหรือให้ใครมาบอก มันก็ทำให้สนเข้าใจไม่ได้หรอก ยังไงสนก็ต้องพิสูจน์ด้วยตัวเองอยู่ดี ถ้าสนได้คำตอบที่ทำให้เขามั่นใจได้ วันนั้นแหละเขาถึงจะบอกรักและจับมือต้นฝ่าฟันอุปสรรคทุกอย่างไป ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่หรือสังคม เมื่อตัดสินใจแล้วสนจะไม่มีวันคืนคำ ต้นจะไม่มีวันเสียใจกับคำว่า "รัก" ที่สนบอกไปอีกเลย
"ตกลงตามนี้นะ" ทินย้ำ
สนคิดอยู่สักพัก เหมือนจะคิดหนักทีเดียว วันนี้ สนรักต้นมาก ไม่มีอะไรต้องสงสัยอีกแล้วว่าสนรักต้นหรือเปล่า แต่สนก็กลัวว่าถ้าสนเดินหน้าพิสูจน์หัวใจตัวเอง เขากลัวคำตอบในใจจะเปลี่ยนไป ถ้าเกิดคำตอบนั้นไม่ใช่ต้นเหมือนเดิมล่ะ สนก็ไม่อยากได้คำตอบนั้นเหมือนกัน แต่ถ้าคำตอบมันจะเป็นแบบนั้นจริงๆ ถ้าเขาไม่เจอคำตอบนั้นตอนนี้ วันหน้าเขาก็คงต้องเจอ ถ้างั้น ก็สู้พิสูจน์ให้เห็นตอนนี้ไปเลยละกัน
"ตกลงครับ"
ทินพยักหน้าพลางยิ้มอย่างพอใจ
"กินข้าวเถอะ เย็นหมดแล้ว เดี๋ยวกินเสร็จพี่จะไปส่งที่บ้าน"
TBC
-
สนเอ้ย ทำไมชอบหาเรื่องทำให้ต้นช้ำใจจริงๆ สงสัยแค่น้ำใบบัวบกคงช่วยต้นไม่ได้แล้วสิ
ถ้าอยากใช้แผนนี้ก็บอกต้นไปก่อนนะคะ ไม่อยากให้เป็นความลับเลย ไม่งั้นต้นต้องทรมานอีกครั้ง :ling1:
-
มาแปะไว้ก่อนครับ เดี๋ยวค่อยๆตามอ่าน :กอด1:
-
พี่ทินพูดดีสุดๆ ไปเลยค่าา~ o13 แต่อ่านจบตอนแล้วรู้สึกใจหายยังไงก็ไม่รู้ค่ะ มันวูบโหวงแปลกๆ หวังว่าระหว่างที่สนกำลังพิสูจน์ใจตัวเองอยู่นั้น จะไม่ไปทำใครเขาท้องเข้าเสียก่อนนะคะ :hao5:
-
เฮ้อ ถ้ามันจะยากขนาดนั้น ก็เอาแบบรักไม่ยุ่ง มุ่งแต่เรียนไปก่อนดีไหม
เราคิดว่าในตอนนี้ทั้งสนและต้นก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะพอที่จะทำให้ใครหลายๆคนเชื่อถือในความมั่งคง
โดยเฉพาะพ่อแม่ จะคิดว่าเรานั้นเด็กเสมอ ถ้าทั้งสองคนคิดจะรักกันจริงๆต้องหันหน้าคุยกันให้เข้าใจก่อน
แล้วจึงค่อยตัดสินใจแก้ปัญหาไปทีละข้อๆ อย่างเช่น อยู่เป็นแบบเพื่อนรักเพื่อนซี้ไปจนเรียนจบก่อน (แบบว่าถ้ารักจริงต้องทำได้
ไรแบบนี้อะนะ อิอิ) แล้วมาดูกันว่ายังอยากจะเป็นแฟนเป็นคนรักกันเหมือนเดิมรึเปล่า ถ้าความรรู้สึกไม่เปลี่ยนก็หางานการทำ
หาเลี้ยงตัวเองได้ ฐานะมั่นคงแล้วค่อยเลื่อนไปเป็นคนรักกัน จากนั้นค่อยบอกพ่อแม่ อะไรแบบนี้
รอตอนต่อไปจ้า :pig4:
-
จะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
ไม่อยากให้มีการประชดเกิดขึ้น
-
ยังคงอยากให้ต้นได้คบคนอื่นดูบ้าง ทำงี้สนก็เหมือนแทงกั๊กอยู่ตลอด สุดท้ายถ้าสนพลั้งเผลอ"ตามธรรมชาติความเป็นผู้ชาย"ไปมีไรกับผู้หญิงแล้วต้องรับผิดชอบ ต้นไม่เสียโอกาสไปฟรีๆเหรอ
-
ตอนนี้ผู้แต่งแต่งได้ดีมากคับ ขอชื่นชมจากใจจริงๆคับ ได้อ่านที่สนเปิดใจคุยกับต้น ได้บอกต้นไปแล้วว่า "ถ้าถึงวันที่ทุกอย่างชัดเจนแล้ว เราจะจับมือนาย...ฝ่าฟันทุกสิ่งทุกอย่างไปเอง..." ตอนนี้สนดีมากๆ เป็นฉากที่อ่านแล้วยิ้มเลย ยิ้มที่ได้อ่านสนปลอบต้นอ่ะ สนเป็นพระเอกอ่ะ แต่ก็ต้องหุบยิ้มทันทีที่ได้อ่านฉากไปกินข้าวกับพี่ทิน ๕๕๕ โอ้ยยย สนคิดจริงจังกับต้นใช่มั้ยถึงอยากพิสูจน์ให้มั่นใจ...เห้ออ!!เห็นใจในความรักของต้น-สนนะ สนกับต้นต้องเผชิญกับอะไรอีก รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ ป.ล.ผู้แต่งช่วยบอกเลขหน้าด้วยคับผมจะได้ตามอ่านถูก
-
ฝ่ายที่จะเสียใจเป็นต้นใช่ไหมล่ะ ก็อย่างที่บอกต้นไม่เคยรักตัวเองเลย เป็นแบบนี้ก็สมควรที่จะเจ็บปวดแล้วแหละ ก็แค่ถ่อยมาคนล่ะก้าวเองนะ เผื่อมันจะมีความสุขมากกว่าที่เป็นอยู่ เฮ้อ
-
ถ้าตัดเรื่องที่ต้นรักสนเกินเพื่อน และ สนไม่ได้สับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ต้องบอกว่าทั้งสองเป็นเพื่อนที่รักกันจริงๆ ช่วยเหลือซึ่งกันและกันไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ ก็ไม่ทิ้งกัน แต่ในตอนนี้เกิดปัญหาที่ต้องบอกว่ามันใหญ่มากสำหรับทั้งสองคนที่เพิ่งย่างเข้าสู่วัยรุ่นในรั้วมหาลัย เริ่มจากต้นไม่มีประสบการณ์ในการคบคนที่เป็นเหมือนกัน เพิ่งจะรู้จักพี่ทินเป็นคนแรก แต่ก็นับว่าต้นโชคดีที่พี่ทินเป็นคนดีคนหนึ่ง เป็นคนที่ผ่านมาก่อน สามารถให้คำปรึกษาได้ในระดับหนึ่ง ต้นตอนนี้ยังเสียใจที่ทำให้แม่ร้องไห้ เสียใจกับเพื่อนร่วมห้องที่มองเป็นตัวตลก เสียใจจนโทษตัวเองไปหมด สงสารต้นนะที่ต้องเจออะไรแบบนี้ เราคิดว่าในชีวิตจริงมันมีอยู่แล้วล่ะ กว่าจะผ่านไปได้มันคงต้องอาศัยกำลังใจจากตัวเองและคนรอบข้างที่หวังดี ซึ่งต้นก็ยังมีสน เป็นคนอยู่เคียงข้าง สนดูตัวเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น มีความคิด มีความรอบครอบ คงเพราะลึกๆตัวเองก็รักต้นด้วยเพียงแต่อยากให้แน่ใจมากกว่านี้ คงต้องใช้เวลา และระหว่างนี้แหละ ทั้งต้นและสนคงต้องเจออุปสรรคหลายด่านแน่ๆ ทิชชู่คงไม่พอ ผ้านวมซะละมั้ง สำหรับซับน้ำตา :hao5: แต่รู้สึกไม่อยากให้สนใช้วิธีที่คุยกับพี่ทินเลย มันหวั่นใจยังไงไม่รู้ กลัวสนจะพลาดกับอะไรสักอย่าง โดยเฉพาะชะนีนินาที่ชอบสนอยู่แล้ว :เฮ้อ:
-
เป็นนิยายเรื่องแรกที่อ่านแล้วกลัวที่จะอ่านตอนต่อไป อ่านไปก็เอาใจช่วยต้นให้ผ่านอุปสรรคต่างไปให้ได้
ส่วนสนก็เอาใจช่่วยให้หายสับสนไวๆ และรับรักต้นไวๆ บอกตรงๆ เวลาอ่านจบตอนก็กลัวตอนต่อไปมากๆ
กลัวที่จะมีฉากที่ทำร้ายจิตใจต้นแบบมากๆ เราทำใจไม่ได้ที่จะอ่านตอนนั้นอ่ะ แต่เราจะพยายามอ่านต่อไปนะ
สารภาพอ่านถึงตอนที่ 12 แล้วเราก็หยุดอ่านไปพักนึงเพื่อทำใจ แล้วกลับมาอ่านต่อ มันเป็นอะไรที่หน่วงมากๆ
สำหรับเราเลยแต่เราก็ชอบนะ ขอบคุณนักเขียนมากที่สร้างสรรค์งานดีๆ ออกมาให้อ่านค่ะ
อ้อ อีกเรื่องเราก็อ่านนะชอบคุณเล็กมากๆ เลยค่ะ
-
สนคิดดีมากนะ
หากความรักของสนกับต้นไปไม่รอดไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด การจะเป็นเพื่อนกันต่อไปมันยากมากกรืออาจจะเสียไปเลย
สังคมรอบนอกคงไม่กระทบมากนัก แต่ความสัมพันธ์ในครอบครัวและระหว่างครอบครัวไม่มีทางเหมือนเดิมได้เลย
ราคาเดิมพันครั้งนี้สูงนัก
-
:L1: :pig4:
-
วิธีนี้ก็อาจจะดีสำหรับสนนะ จะได้รู้ใจตัวเอง
ชอบสนที่ห่วงต้น มันดูอบอุ่นดีนะ อย่างน้อยต้นก็โชคดีที่มีเพื่อนแบบสน ณ ตอนนี้
ส่วนอนาคตก็ต้องใช้เวลาพิสูจน์กันต่อไป
ส่วนเรื่องครอบครัวไว้ทีหลังก่อน
เชื่อว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ต้องยอมรับในตัวลูกได้ไม่ว่าจะเป็นไง แต่มันต้องใช้เวลา
-
แรงขับตามธรรมชาติจะไม่มีผลอะไรถ้าคุณรักใครสักคนหมดหัวใจ และมั่นคงกับคนๆ นั้น เออผู้แต่งครับเรื่องนี้ยังดราม่าไม่พอหรอครับถึงจะมีชวงพีคของดราม่าอีก ใจร้ายที่สุด
-
ตอนนี้เกิดอาการไม่อยากเขียนตอนใหม่ต่อจากนี้เลย อยากจะเปลี่ยนพล็อตหรือไม่ก็ข้ามไปเขียนตอนที่อยากเขียนไปซะเลย
โอย ทำไงดี ใครมีอะไรแนะนำไหมครับ
มันมีอยู่ 2 พีคตามพล็อตเรื่อง ช่วงนี้พีคแรกกำลังจะมาละ แต่ผมไม่ชอบพีคนี้เลย หรือจะเรียกว่าเกลียดก็ได้ 555
พีคที่ 2 นี่หนักกว่าอีกนะ แต่ผมกลับอยากเขียนพีคนั้นมากกว่า
ฮือๆ :m15:
ป.ล.
คุณเจกับคุณเล็กจะมาภายในวันนี้นะครับ
-
ห๊ะ ที่ผ่านมานี่ยังไม่ถึงจุดพีคของดราม่าอีกเหรอ
มันแค่น้ำจิ้มใช่มั้ย แต่รสชาติจัดจ้านมากเลย
แถมมี 2 พีคอีกต่างหาก เตรียมทิชชู่ก่อนนะ
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
SPECIAL CHAPTER 1: มิตรภาพของเพื่อนที่แสนรัก
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
หลังจากรีดเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ต้นก็เดินลงมาชั้นล่าง แล้วก็ตรงไปที่ห้องๆ หนึ่งที่ตอนนี้ถูกเปิดเป็นห้องให้สนเก็บสินค้าและไว้ทำขนมด้วย สนกำลังขะมักเขม้นกับการติดฉลากแบรนด์ลงบนถุงขนมที่เพิ่งผ่านการแพ็กไปหมาดๆ อยู่ สนเลือกทำขนมที่ผลิตด้วยมะพร้าว เนื่องจากเป็นวัตถุดิบที่หาง่าย ถ้าคืนนี้แพ็กเสร็จแล้ว พรุ่งนี้ป้าของนิกก็จะให้คนเอารถมาขนไปที่ร้านเลย
สนลงทุนไปกับอุปกรณ์และค่าเช่าห้องพอสมควร ตอนแรกนิกบอกว่ายินดีให้ใช้ห้องนี้ฟรีๆ แต่สนไม่อยากเอาเปรียบเพื่อน ก็เลยขอจ่ายค่าใช้ห้องเดือนละ 2 พันบาทด้วย อย่างน้อยก็ถือว่าเป็นค่าน้ำไฟที่เพิ่มขึ้นมา
"สน..."
สนหยุดติดฉลากแล้วหันมามองเจ้าของเสียงที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง พอรู้ว่าเป็นใครสนก็ยิ้มดีใจ
"เรารีดชุดนักศึกษาให้นายแล้วนะ"
ต้นบอกพลางเลื่อนเก้าอี้แล้วนั่งลงไปข้างๆ สน
"ขอบคุณมากต้นเพื่อนรัก...ถ้าไม่มีนายช่วยเราคงแย่แน่ๆ เลย" สนรู้สึกซาบซึ้งตามที่พูดจริงๆ เพราะช่วงไหนที่ออร์เดอร์เข้ามาเยอะ สนก็ต้องทำงานหนักมากทีเดียว ก็ได้ต้นที่คอยช่วยดูแลเรื่องเสื้อผ้าให้ บางทีทำงานบ้านตามเวรที่ตกลงไม่ได้ ต้นก็จะช่วยทำให้ สนก็ใช้วิธีตอบแทนด้วยการให้ค่าแรงแทน ทำให้ต้นก็พอมีรายได้ไปด้วย
"ไม่เป็นไร แค่นี้เรื่องเล็ก มา...เดี๋ยวเราช่วย"
ว่าแล้วต้นก็ช่วยสนติดสติ๊กเกอร์พร้อมกับแพ็กใส่ลัง ชื่อแบรนด์ขนมที่สนเลือกมาใช้ก็คือ "ต้นสน" นอกจากจะใช้เป็นชื่อแบรนด์ขนมแล้ว สนยังจะใช้เป็นชื่อร้านอาหารที่เขาวางแผนไว้ในอนาคตด้วย
"สองคนนั้นขึ้นไปนอนแล้วเหรอ"
"อืม...ดึกแล้ว เราเกรงใจก็เลยบอกให้ขึ้นไปนอน นายก็เหมือนกันนะต้น ถ้านายง่วงก็ขึ้นไปนอนได้นะ ไม่ต้องช่วยเราทำหรอก เรารับผิดชอบเอง"
ปกตินิกกับจั่นก็จะมาช่วยบ้างเป็นบางครั้ง แต่สนก็ไม่อยากรบกวนเพื่อน กำไรจากขนมยังไม่มากนัก ถ้าเพื่อนช่วยสนก็ต้องจ่ายค่าแรงให้ด้วย เขาไม่อยากให้เพื่อนทำให้เปล่าๆ แต่ถึงให้นิกกับปั้นจั่นก็คงไม่รับอยู่ดี สนก็เลยบอกเพื่อนว่าถ้าว่างๆ อยากช่วยบ้างก็ได้ แต่ไม่ต้องช่วยเยอะ ส่วนต้นเห็นเพื่อนเหนื่อยเขาก็เลยอยากช่วย สนบอกให้ไปนอนบางทียังไม่ยอมนอน จะให้ค่าแรงต้นก็ไม่ยอมรับเพราะอยากให้เพื่อนมีเงินเก็บเยอะๆ ไว้เปิดร้านอาหารตามที่ฝัน แต่สุดท้ายต้นก็ต้องยอมรับค่าแรงเพราะไม่งั้นสนจะไม่ให้ช่วย
"ไม่เป็นไร พรุ่งนี้เรามีเรียนบ่าย ตื่นสายได้"
"เหรอ พรุ่งนี้เราก็มีเรียนบ่ายเหมือนกัน ไปพร้อมกันนะ"
ต้นพยักหน้า
พอเริ่มดึก ต้นก็รู้สึกง่วงนอนมากขึ้น ทำไปสัปหงกไป สนเห็นว่าเพื่อนท่าจะไม่ไหวก็เลยรีบบอก
"ต้นไปนอนเถอะ เดี๋ยวที่เหลือเราทำเอง"
"ไม่เป็นไร อีกนิดเดียวเอง ไหวน่า" ต้นแย้ง แล้วก็ลุกขึ้นยืดเหยียดแข้งเหยียดขาไล่ความง่วง จากนั้นก็นั่งลงทำต่อ
สนใช้มือตบไหล่เพื่อนเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มแสดงความขอบคุณ
"ขอบคุณมากนะต้น ไม่รู้จะขอบคุณนายยังไงดี ช่วยเราหลายอย่างเลย"
"จ่ายโบนัสสิ้นปีให้เราสักสองแสนก็พอแล้ว"
สนหัวเราะชอบใจ
"เดี๋ยวให้ห้าแสนเลย"
สองหนุ่มเพื่อนรักหันมายิ้มให้กันอย่างอารมณ์ดี แม้สนจะเหนื่อยแค่ไหน พอมีต้นอยู่เป็นเพื่อนข้างๆ เขาก็มีแรงจะสู้ต่อไป ความดีเอาชนะทุกสิ่งทุกอย่าง ที่สำคัญ ความดีก็นำมาซึ่งความรักโดยที่เราอาจจะไม่รู้ตัวเลยก็ได้
"พอเราลองหาเงินเองดูบ้าง เราก็เข้าใจพ่อกับแม่เลยนะต้นว่าเขาเหนื่อยแค่ไหน เราก็เลยไม่กล้าเกเรเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ จะใช้เงินทีก็คิดแล้วคิดอีก"
"ดีแล้วล่ะสน เราเองก็ยังอยากจะหาอะไรทำช่วยพ่อกับแม่เหมือนนายเลย"
"ก็นี่ไง นายก็ช่วยเราทำขนม อย่างน้อยนายก็พอได้เงินไว้กินใช้ พ่อกับแม่นายก็ไม่ต้องส่งเงินให้นายเยอะเหมือนเมื่อก่อนไง"
ต้นพยักหน้ายิ้มๆ
"แต่ถ้าเหนื่อยก็พักนะต้น เราไม่อยากให้นายช่วยเราทำงานดึกๆ แบบนี้ เดี๋ยวนายจะไม่สบาย"
"ถ้าเราไม่สบายแล้วนายล่ะสน นายทำเยอะกว่าเราอีกนะ ไม่เป็นไรหรอก เรายินดีช่วย เราอยากให้นายมีเงินเก็บเยอะๆ ไว้เปิดร้าน"
"ขอบคุณมากต้น...ขอบคุณจริงๆ"
สนอดไม่ได้ที่จะกอดเพื่อนไว้เบาๆ ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ ต้นและสนก็ร่วมสุขและทุกข์มาด้วยกันตลอดเก้าปีที่ผ่านมา นี่คือเหตุผลที่สนเลือกที่จะใช้แบรนด์ "ต้นสน" เพราะทุกๆ ความฝันของสนจะมีต้นคอยเป็นแรงสนับสนุนอยู่เสมอ
หลังจากที่ทำงานต่อไปอีกสักพัก เสียงที่เคยเจื้อยแจ้วของคนข้างๆ ก็เงียบหายไป สนหันมาอีกทีต้นก็ฟุบหลับบนโต๊ะไปแล้ว มีงานเหลืออยู่อีกไม่กี่ชิ้น สนจึงรีบทำให้เสร็จ พอจัดของเตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้วสนจึงเดินมาปลุกเพื่อน
"ต้นๆ ไปนอนเถอะ" สนเรียกพร้อมเขย่าตัวเพื่อนเบาๆ
คนที่ถูกปลุกงัวเงียลืมตาตื่น พอรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็ยิ้มแหยๆ
"ขอโทษที"
"ไม่เป็นไร นายช่วยเราเยอะแล้ว ไปนอนกันเถอะต้น ดึกมากแล้ว"
ต้นพยักหน้าแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วก็เดินออกไปจากห้องพร้อมสน
"นายรอแป๊บนึง เราลืมปิดไฟ"
สนบอกแล้วก็เดินเข้าไปปิดไฟในห้องอีกที สักพักก็เดินออกมา
"ต้น...เดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นเราไปกินอะไรอร่อยๆ กันนะ เราเลี้ยงเอง"
สนกอดคอเพื่อนแล้วก็พากันเดินขึ้นบันไดไป
"ชวนนิกกับจั่นไปด้วยนะ"
"ยังไม่ชวนได้ไหม เราอยากไปกินกับนายสองคนก่อน เดี๋ยววันหลังเราชวนนิกกับจั่นอีกที"
"อ้าว...ทำไมล่ะ"
สนหันไปยิ้มกับเพื่อนอย่างมีเลศนัย ตั้งแต่รู้ว่าต้นคิดกับเขาเกินเพื่อน สนกลับไม่ได้รู้สึกว่ามิตรภาพของเขากับต้นควรจะต้องเปลี่ยนแปลงไป สนยังคงทำตัวเหมือนเดิมกับเพื่อนที่เขารักทุกอย่าง และในหลายๆ ครั้งสนก็คิดว่าถ้าสนจะรักใครสักคน ถ้าไม่ได้อย่างต้นแล้วเขาก็ไม่รักใครดีกว่า อยู่กับต้นแบบนี้ก็ดีแล้ว ช่วงเทอมสุดท้ายของปีแรก สนจึงไม่เคยคิดอยากจะมีแฟนเลย เพราะอยู่กับต้นก็เหมือนสนมีแฟนคนหนึ่งกลายๆ อยู่แล้ว นี่จึงเป็นเหตุผลที่สนอยากไปกินอะไรอร่อยๆ กับต้นสองต่อสอง
"ก็...พรุ่งนี้เย็นๆ นิกกับจั่นไม่ว่างไง นายจำไม่ได้เหรอ"
"ไม่ได้" ต้นพยายามคิดแต่ก็นึกไม่ออก
"ก็ไอ้จั่นมันมีเดตกับสาวไง มันไม่ได้บอกนายล่ะสิ"
"เหรอ...สาวที่ไหน ทำไมเราไม่เห็นรู้เลย"
"จำไม่ได้ว่ะ ไอ้นิกมันบอกอยู่ รู้แต่ว่าอยู่คนละคณะนี่แหละ"
"เหรอ...อืม...งั้นก็รอวันหลังได้ไหม ค่อยไปกินด้วยกันสี่คนเลย"
"ไม่เป็นไรหรอก เราไปกินด้วยกันสองคนก่อน เดี๋ยวค่อยนัดนิกกับจั่นอีกที"
ต้นครุ่นคิด "เอางั้นเหรอ"
"อืม...เอาอย่างงี้แหละ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เดี๋ยวเสี่ยเลี้ยงเอง" สนพูดติดตลกแล้วก็หัวเราะ
"ครับ เสี่ยสน" ต้นหัวเราะเบาๆ
"ไปนอนห้องเรานะ" สนชวน
"ไม่" ต้นพูดพร้อมส่ายหน้าแต่ก็ยิ้มอยู่ในที
"ทำไม"
"ก็เราไม่อยากไป"
"น่า...เราอยากมีเพื่อนนอนด้วย"
"ทำไมล่ะ"
"กลัวผีมั้ง"
"เฮ้ย พูดเป็นเล่น ผีมีที่ไหน"
"นายไม่กลัวเหรอ"
"ไม่กลัวหรอก บ้านนี้เราอยู่มาเป็นปีแล้ว เราทำตัวดีซะอย่างไม่เห็นจะต้องกลัวเลย"
"แล้วนอนคนเดียวไม่เหงาเหรอ"
ต้นส่ายหน้า
"ก็เราเหงา มานอนเป็นเพื่อนเราไม่ได้เหรอ"
"ไม่เอา"
"เฮ้ย เราไม่ได้คิดจะทำอะไรนายซะหน่อย"
"บ้า พูดอะไร เราไม่ได้หมายความว่างั้นซะหน่อย เดี๋ยวเราจะโทรไปบอกแม่พลอยนะว่านายแกล้งเรา"
"โห...นี่เล่นโทรไปฟ้องแม่เราเลยเหรอ"
"ช่าย"
"ไม่ไปจริงเหรอ" สนถามด้วยสายตาเว้าวอน
"ไปก็ได้" ต้นก็ล้อเพื่อนเล่นไปอย่างนั้นแหละ
สนเปิดประตูห้อง ต้นเดินตามเข้าไปแล้วก็ปิดประตูห้องให้เพื่อน รอให้สนเดินนำไปสักพัก ต้นวิ่งตามไปแล้วก็กระโดดกอดคอเพื่อนจากทางด้านหลัง
"แกล้งเราเหรอ"
ว่าแล้วสนก็พาร่างที่เกาะอยู่ทางด้านหลังเดินไปที่เตียงนอนแล้วก็ทุ่มตัวลง
"นี่แน่..."
"โอ๊ย...เจ็บ"
สนลุกขึ้นนั่งด้วยอาการตกใจแล้วถามอย่างเป็นห่วง
"เจ็บตรงไหน"
ต้นยักคิ้วแล้วก็ขำ
"เอาอีกแล้วนะ ไม่เข็ดใช่ไหมตั้งแต่คราวนั้น"
สนทำท่าเหมือนกับจะเล่นจี้เอว ต้นรีบร้องห้ามทันที
"ไม่เอา ไม่เล่นแบบนี้ ดึกแล้ว เดี๋ยวเสียงดัง"
สนหัวเราะชอบใจแล้วก็ล้มตัวลงนอนข้างๆ ต้น
"เราไม่แกล้งนายหรอก มีเพื่อนน่ารักขนาดนี้ จะแกล้งได้ยังไง จริงมั้ย"
สนยิ้มอย่างมีความสุข ทำไมเขาถึงได้รู้สึกมีความสุขขนาดนี้เวลาอยู่กับต้นนะ อยู่กับใครสนก็ไม่เคยรู้สึกมีความสุขขนาดนี้เลย ทุกวันนี้สนจึงมักมีคำถามในใจอยู่เสมอว่า
"มิตรภาพของเพื่อนที่แสนรักจะกลายเป็นความรักได้หรือไม่?"
จบตอนพิเศษ 1
-
ขนาดความรู้สึกของตัวเองแท้ๆ ตัวเองก็ยังไม่รู้เลย แล้วใครจะตอบหนูได้ล่ะคะสน~ :beat:
-
มาให้กำลังใจผู้แต่งคับ สู้ สู้ ไม่ต้องเปลี่ยนพล็อตหรอกคับ เขียนไปตามโครงเรื่องที่วางไว้เถอะคับ อย่าเปลี่ยนแปลงอะไรเลย ขอให้มันเป็นไปตามท้องเรื่องนะคับ เปลี่ยนแปลงมากๆกลัวว่าเนื้อเรื่องมันจะไม่ดำเนินตามความสมเหตุ สมผลนะคับ ตั้งใจแต่งให้ผู้อ่าน ได้อ่านก็พอ อิอิอิ ถ้ามันแรงไปก็ทำให้เบาลงก็ได้คับ ผู้อ่านจะได้ไม่ร้องไห้เยอะ มันทรมานใจคับ ผู้แต่ง สู้ สู้
ป.ล.ผู้แต่งช่วยบอกเลขหน้าด้วยคับ ผมจะได้เข้ามาอ่านถูก อิอิ
-
ต้นกับสนเป็นเด็กดีนะ ช่วยตัวเองได้ในหลายเรื่อง มีความขยัน แบ่งเบาภาระพ่อแม่ หาได้ยากมากสำหรับวัยนี้สมัยนี้ เรื่องนี้สอนอะไรหลายอย่างดีนะ ถึงจะเศร้าบ้างแต่มันก็มาจากพื้นฐานความเป็นจริง ความสัมพันธ์ของสองคนในตอนนี้ยังอบอุ่นด้วยมิตรภาพมากกว่าจะรู้สึกอย่างอื่น คือถ้าจะให้รักแบบคนรักคงยังไม่ใช่ โดยเฉพาะสำหรับสน ที่ยังต้องการความแน่ใจในตัวเองมากกว่านี้ แต่อย่างน้อย สนก็เอาชื่อต้นมาร่วมสร้างแบรนด์ขนมด้วยนะ :-[
ปล. ไม่ต้องเปลี่ยนหรอกค่ะ เขียนตามที่ตั้งใจไว้เถอะ เราว่ามันดีแล้วนะ แต่ถ้าคนเขียนยังรู้สึกไม่ดี ก็แล้วแต่ค่ะ เป็นกำลังใจให้ :กอด1:
-
ถ้าต้นไม่คิดกับสนเกินเพื่อนต้นคงมีความสุขมากกว่านี้เนอะ
-
ถ้าเปลี่ยนเป็นคนรักสนคงกลัวมิตรภาพอย่างนี้จะหายไปละสิ
-
สับสนเพื่อที่จะค้นพบ.
ขอแค่ไม่สายเกินไป
-
เพิ่งเข้ามาอ่านแล้วรู้สึกว่าทำไมสงสารสนนะ
เหมือนความสัมพันธ์เปราะบางยังไงไม่รู้ถ้าหากว่า
จากเพื่อนจะกลายเป็นแบบอื่น ตอนอ่านพาร์ทนี้แล้วรู้สึกเหมือนมีเค้าลางอะไรตามมา
ชอบสำนวนของคนเขียนค่ะสามารถบรรยายสนออกมาได้ดีมากทั้งความคิดที่บริสุทธิ์
กลัวจะเศร้าจัง
ขอบคุณคนเขียนจ้า
-
อยากรู้จัง ถ้าสนไม่รู้ว่าต้นแแอบรัก
สนจะรู้ตัวไหมว่าตนก็รักต้นเหมือนกัน
-
เพิ่งเข้ามาค่ะขอไปอ่านก่อนแปบนะคะ
-
เหอะ สะใจสน
เหมือนเห็นต้นโตขึ้นอีกนิด เป็นผู้ใหญ่ขึ้น
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 18: จุดผันแปร
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
หนึ่งปีผ่านไปอีกแล้ว ชีวิตของต้นกับสนผ่านไปอย่างราบรื่น ถ้าจะมีปัญหาอยู่บ้างก็คงเป็นเรื่องการเรียนที่หนักขึ้นเรื่อยๆ สนเองก็แทบจะไม่มีเวลาว่างมากนักเพราะทั้งเรียน ทั้งพัฒนาสูตรขนม แถมช่วงเย็นวันศุกร์และเสาร์ก็ยังไปขายเสื้อผ้าที่ถนนคนเดินอีกด้วย แม้จะไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นอย่างเพื่อนๆ คนอื่นๆ มากนัก แต่สนก็ไม่ได้ถือเป็นเรื่องน่าเสียดาย เพราะยังไงอยู่มหาลัยเขาก็คือเด็กนักศึกษาคนหนึ่งที่สนุกสนานไปตามวัยอยู่แล้ว
ส่วนต้น นอกจากเรียนหนังสือแล้ว สนได้แนะนำให้ต้นอาสาเข้าไปช่วยงานในชมรมเพื่อนผู้พิการที่รับผิดชอบโดยอาจารย์ท่านหนึ่งในคณะวิจิตรศิลป์ เนื่องจากมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ต้องการส่งเสริมการศึกษาของคนพิการเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยมากขึ้น ต้นเข้าไปช่วยเรื่องการหาคนมาช่วยติวพิเศษให้น้องใหม่ที่เป็นคนพิการที่อาจเรียนไม่ทัน ทำโครงการอ่านหนังสือเสียงให้คนตาบอด โครงการปรับปรุงสิ่งอำนวยความสะดวกในพื้นที่มหาวิทยาลัย รวมทั้งแคมเปญรณรงค์ต่างๆ ผ่านเฟสบุ๊คและโซเชี่ยลมีเดียอื่นๆ ทำให้ปีที่ผ่านมาผ่านไปอย่างรวดเร็วทีเดียว
ในเรื่องความสัมพันธ์ ต้นกับสนก็ยังคงความสัมพันธ์ไว้ที่ความเป็นเพื่อนกันอยู่ แม้จะแอบเกินเลยไปบ้างแต่ก็ยังไม่พัฒนาไปมากกว่านั้น สนต้องพับโครงการทดสอบจิตใจของเขาไปก่อนเพราะเห็นว่าต้นมีปัญหาด้านจิตใจอยู่ เขาไม่อยากซ้ำเติมจิตใจของต้นให้คิดลบกับตัวเองมากขึ้น จึงเลือกที่จะคอยเป็นเพื่อนให้กำลังใจ ส่วนแม่ของต้นดูจะเงียบๆ ไปบ้างในเรื่องที่ต้นเป็นเกย์ แต่ก็เหมือนพายุที่รอวันโหมกระพือขึ้นมาอีกครั้งในวันใดวันหนึ่ง สนไม่อยากให้ต้นเครียดเรื่องเพื่อนๆ ในคณะเดียวกันที่คอยแซวเรื่องเป็นเกย์ จึงแนะนำให้ต้นหากิจกรรมทำ สร้างคุณค่าให้ตัวเอง ก็ช่วยต้นได้มากทีเดียว ตั้งแต่ต้นเข้าไปช่วยงานในชมรมเพื่อนผู้พิการ เขาก็ได้รับคำชมมากมายว่าช่วยทำให้งานของชมรมโดดเด่นมากขึ้น ทำให้ต้นรู้สึกมีคุณค่าในตัวเองมากขึ้นจนเลิกสนใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ของเพื่อนๆ ไปได้ ทำให้หลังๆ มานี้เพื่อนก็ค่อยๆ เลิกแซวต้นไปเอง
ต้นกับพี่ทินก็คงสถานะความเป็นพี่น้องกันไว้อย่างเดิม ทินอาจจะเผลอไผลไปกับคนอื่นๆ บ้างชั่วครั้งชั่วคราว แต่ก็ยังไม่คิดจริงจังกับใครเป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะลึกๆ ในใจก็ยังคงฝังใจกับรักครั้งแรกสมัยมัธยม หรืออาจจะรอคอยใครสักคนที่ไม่ยอมเปิดใจให้สักที
ส่วนสนกับนินาก็ยังคงไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ ที่ดูพิเศษไปมากกว่าพี่ชายและน้องสาว สนชื่นชมนินาที่เป็นคนขยัน รู้จักช่วยพ่อแม่ทำมาหากิน แต่เขาก็ค่อนข้างระมัดระวังตัวกับนินาพอสมควร พยายามหลีกเลี่ยงที่จะไม่ไปไหนด้วยกันสองต่อสอง จนนินาเริ่มรู้สึกได้ว่าสนไม่สนใจเธออย่างที่เธอคิด แต่ก็ไม่มีใครรู้หรอกว่าเธอจะเลิกพยายามหรือไม่ แต่ก็จะเห็นได้ว่าเธอไม่สนใจหนุ่มๆ คนอื่นที่มาขายขนมจีบให้เธอเลย
ปีที่ผ่านมาจึงถือว่าเป็นปีที่คลื่นลมสงบพอสมควร แต่ชีวิตของคนเราคงไม่ได้สงบราบรื่นตลอดไป บททดสอบชีวิตบางครั้งก็มักจะเข้ามาในช่วงที่คลื่นดูสงบ พายุร้ายอาจก่อตัวขึ้นเมื่อไหร่ก็ได้โดยที่เราไม่อาจรู้ล่วงหน้าเลย
นินากับนินอยมาหาสนถึงบ้านพักตั้งแต่เช้าเพื่อที่จะมาดูสนทำสูตรขนม เธอว่าจะขอมาดูหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่สบโอกาสเสียที ตอนนี้สนไม่ได้ผลิตเองแล้วเพราะมีภาระมากเกินไป มีผลกับการเรียนพอสมควร คุณป้าของนิกจึงให้สนคิดค้นสูตรแล้วหาคนผลิตให้แทน รายได้ของสนตอนนี้จึงเปลี่ยนมาเป็นเปอร์เซ็นต์จากยอดขายแทน อาจจะไม่มากนักแต่ก็พอทำให้สนเรียนหนังสือได้โดยขอเงินพ่อแม่น้อยลง แถมยังพอมีเงินเก็บมากขึ้นอีกด้วย
"วันนี้พี่สนจะทำขนมอะไรคะ" นินาถามขึ้นในขณะที่สนกำลังขะมักเขม้นพริกไทยในครกอยู่
"ข้าวเกรียบสูตรใหม่ครับ เป็นข้าวเกรียบฟักทอง"
"ให้นินากับนินอยช่วยยังไงดีคะพี่"
สนหยุดแล้วก็มองไปรอบๆ เพื่อดูว่าพอจะมีอะไรให้สองพี่น้องช่วยได้บ้าง
"ดูฟักทองที่พี่ต้มไว้ก็ได้ว่ามันสุกหรือยัง"
"นอยไปดูฟักทองนะ เดี๋ยวพี่จะช่วยพี่สน" นินาโบ้ยงานนั้นให้น้องชายไป นินอยไม่ได้ว่าอะไรเพราะรู้อยู่แล้วว่าพี่สาวอยากอยู่ใกล้ๆ สน จริงๆ นินอยก็ไม่อยากมาด้วยเท่าไหร่ แต่พ่อสั่งให้มาเป็นเพื่อนกับพี่สาวก็เลยมาอย่างเสียมิได้ แต่ก็ไม่ถึงกับเซ็งเสียทีเดียว
"ให้นินาช่วยตำพริกไทยนะคะพี่สน นินาอยากลองทำดูค่ะ"
ก่อนจะอนุญาต สนหันไปมองต้นที่กำลังช่วยแล่เนื้อปลาให้สนอยู่อย่างเงียบๆ เหมือนกับจะขอความเห็น แต่ต้นก็ไม่ได้พูดอะไร
"อ๋อ...ได้สิ"
นินาจึงรีบลุกจากเก้าอี้ไปยืนข้างๆ สนโดยไว ดูท่าทางมีความสุขมากทีเดียวที่ได้ยืนอยู่ข้างๆ สน
"พอตำพริกไทยแล้วพี่ก็จะใส่กระเทียมลงไปตำด้วย สองอย่างนี้จะช่วยดับกลิ่นคาวปลา จากนั้นก็จะใส่เนื้อปลาลงไปตำ ตามด้วยเนื้อฟักทองที่สุกแล้ว แล้วก็ค่อยเอาทั้งหมดไปคลุกกับแป้ง ใส่เกลือ ใส่น้ำตาล แล้วก็จะปั้นเป็นก้อนๆ เอาไปต้มให้สุก ตากให้แห้งแล้วถึงจะเอาไปทอด นั่นแหละถึงจะเป็นข้าวเกรียบ"
ได้ฟังสนอธิบายวิธีทำแล้วนินาก็ตื่นเต้น "โห...หลายขั้นตอนเหมือนกันนะคะพี่สน นินาไม่รู้มาก่อนเลยว่าข้าวเกรียบมีขั้นตอนเยอะขนาดนี้"
"ใช่ ก็คงทั้งวันเลยวันนี้ เดี๋ยวนินาตำพริกไทยกับกระเทียมไปก่อนนะ พี่จะไปดูฟักทองหน่อย น่าจะสุกแล้วล่ะ"
สนบอกแล้วก็ปล่อยให้นินาจัดการตามที่เขาบอก ส่วนตัวเขาก็เดินเข้าไปดูหม้อต้มฟักทองที่นินอยกำลังยืนดูอยู่
"ไงนินอย สุกหรือยัง"
"น่าจะสุกแล้วล่ะพี่ พี่สนลองดูอีกทีก็ได้ครับ" นินอยถามเพื่อความมั่นใจ
สนก้มดูแล้วก็พยักหน้า "น่าจะสุกแล้วนะ นินอยเอาจานกับทัพพีบนต้นโต๊ะให้พี่หน่อย เดี๋ยวพี่จะตักฟักทอง"
"ครับ" เด็กหนุ่มรับคำแล้วก็รีบกุลีกุจอไปหยิบอุปกรณ์มาให้สน
สนตักฟักทองใส่จานแล้วก็ยกมาวางไว้บนโต๊ะ
"เดี๋ยวนินาเอาเนื้อปลาที่ต้นแล่ไว้มาใส่ในครกได้เลยนะ แล้วก็ตำเลย"
สนบอกในขณะที่ใช้ช้อนตักเนื้อฟักทองที่สุกออกมากองไว้ในอีกจาน
"ตำเนื้อปลาที่ดิบๆ อย่างนี้เลยเหรอคะพี่" นินาไม่แน่ใจ
"ใช่แล้ว ต้น...นายส่งเนื้อปลาให้นินาหน่อยสิ" สนหันไปบอกเพื่อน รู้สึกแปลกใจที่สีหน้าของต้นดูแปลกๆ ไป
ต้นส่งจานเนื้อปลาให้นินาไปตามที่สนบอกแล้วก็นั่งนิ่งๆ นินาเทเนื้อปลาใส่แล้วก็ค่อยๆ ตำ เธอดูแหยงๆ อยู่บ้างเพราะกลัวเนื้อปลากระเด็นติดตัว จากนั้นสนก็ส่งเนื้อฟักทองที่ตักออกมาแล้วให้นินาตำรวมกันต่อ
ต้นนั่งดูภาพสนกับนินาพูดคุยหยอกล้อในขณะที่ช่วยกันทำขนมแล้วก็ลอบถอนหายใจ ยังไงผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิงอยู่วันยังค่ำ ไม่รู้ว่าต้นจะหาเรื่องรักเพื่อนแบบนั้นไปทำไม มันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา ต้นไปที่บ้านสนก็ได้ฟังพ่อกับแม่ของสนพูดถึงอนาคตของลูกชายว่าจบมาทำงานแล้วก็อยากให้แต่งงานไวๆ จะได้มีหลานให้พ่อกับแม่ชื่นชม ดูเหมือนพ่อกับแม่ของสนอยากมีหลานมากทีเดียว อาจจะเป็นเพราะครอบครัวของสนย้ายมาอยู่ไกลจากพี่น้อง พี่น้องคนอื่นๆ ก็ไม่ได้ติดต่อกันแล้ว การมีสมาชิกในครอบครัวเพิ่มจึงน่าจะช่วยเพิ่มความอบอุ่นให้ครอบครัวได้มากขึ้น สนก็คงไม่คิดว่าตัวเองจะปล่อยให้พ่อกับแม่อยู่เหงาๆ ต่อไปอย่างนี้หรอก ถ้าสนมีลูกคงจะสร้างสีสันให้ครอบครัวได้มากเลยล่ะ ไม่จำเป็นต้องทายต้นก็รู้คำตอบสุดท้ายแล้วว่าทางเดินชีวิตของสนจะต้องไปทางไหน แม้แต่ตัวเขาเองก็เถอะ ไม่รู้จะทำตีมึนแบบนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน อีกไม่นานพ่อกับแม่อาจจะเล่นบทโหดกับต้นก็ได้ใครจะไปรู้
ยิ่งเห็นต้นก็ยิ่งรู้ว่าเขาไม่มีอะไรเหมาะสมกับสนเลย ต้นไม่ควรจะมีความหวังลมๆ แล้งๆ แบบนั้นอีก ทำไมแค่นี้ต้นถึงคิดไม่ได้นะ หลังจากที่คลื่นลมสงบมากว่าสองปี ต่อจากนี้ไปมันคงไม่สงบเหมือนเดิม ยังไงก็ตามแต่ ต้นก็ขอบคุณสนมากทีเดียวที่ยังให้เวลาต้นได้หายใจอยู่หลายปี สองปีที่สนคอยอยู่เป็นเหมือนเพื่อนที่มากกว่าเพื่อนทำให้จิตใจของต้นดีขึ้นมาก ตอนนี้ต้นเข้มแข็งมากขึ้นแล้ว ก็คงถึงเวลาที่จะต้องทำในสิ่งที่เคยคิดไว้ว่าจะทำเสียที
ต้นหยิบโทรศัพท์มาแล้วก็ส่งไลน์ถึงใครบางคน จากนั้นก็นั่งดูสนและสองพี่น้องที่มาวันนี้ปั้นแป้งที่คลุกเสร็จแล้วเป็นก้อนๆ ก่อนที่จะนำไปต้ม ไม่รู้ว่ารู้สึกน้อยใจไหมที่เหมือนไม่มีใครสนใจ แต่ต้นก็ไม่อยากจะเอาความรู้สึกแบบนี้มาบั่นทอนจิตใจตัวเองอีกแล้ว ปล่อยให้สนได้มีความสุขตามธรรมชาติของเขาดีกว่า
"เฮ้ยสน วันนี้ทำไรวะ เดี๋ยวกูกับจั่นจะไปบ้านป้า มึงเอาขนมที่จะฝากให้ป้ากูไว้ตรงวะ"
เสียงของนิกดังขึ้นพร้อมกับศีรษะที่ชะโงกเข้ามาดู คนที่นั่งอยู่ในห้องหันไปมองตามเสียง
"แป๊บนึงนะ เดี๋ยวกูหยิบให้" สนบอกพลางลุกขึ้น "เดี๋ยวพี่มานะ"
นินอยกับนินาพยักหน้าพร้อมกัน สนวิ่งผลุนออกไปจากห้องที่สนขอเช่านิกไว้ทำขนม สักพักก็กลับมาพร้อมกับถุงใส่ขนมห่อใหญ่ ในนั้นมีขนมชนิดเดียวกันแต่ปรับสูตรให้ต่างกันอยู่หลายห่อ เอาไว้ให้ป้าของนิกเลือกว่าชอบสูตรไหนมากที่สุด สนก็จะขายสูตรนั้นไป
"ขอบใจมากนะเว้ยนิก"
นิกพยักหน้าพลางยิ้ม "ไม่เป็นไรเพื่อน ยินดีด้วยนะเว้ย ตอนนี้แบรนด์ต้นสนของมึงขายดีมากเลย รวยใหญ่แล้วนะ"
สนได้ฟังแล้วก็ยิ้มไม่หุบ
"นิดหน่อยๆ ก็ได้มึงนั่นแหละช่วย ว่าแต่...จะออกไปแล้วเหรอ"
"อืม รอไอ้จั่นอยู่นี่แหละ วันนี้มันตื่นสาย อ้าว...คุณชายจั่นลงมาละ พูดไม่ทันขาดคำ เออๆ เดี๋ยวกูไปก่อนนะเว้ย"
นิกยกมือขึ้นเป็นเชิงบอกลา รวมทั้งหันไปยิ้มให้กับสองพี่น้องด้วย เห็นต้นนั่งเงียบๆ แล้วก็รู้สึกสะดุดใจอยู่เหมือนกัน แต่ด้วยความรีบก็เลยไม่ได้มีเวลาจะถามอะไรมาก
พอนิกกับจั่นออกไปได้สักพักก็มีรถอีกคันวิ่งมาจอดหน้าบ้านพร้อมกับบีบแตรเรียก ต้นรีบลุกขึ้นแล้วก็ทำท่าจะเดินออกไปจากห้องอีกคน
"ไปก่อนนะสน พี่ไปก่อนนะนินา นินอย"
"อ้าวต้น นายจะไปไหน" สนถามอย่างงงๆ เพราะต้นไม่ได้บอกเขาเลยว่าจะไปข้างนอกวันนี้ อยู่ดีๆ ก็จะไปแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
"อ๋อ...พอดีเรามีธุระด่วนกับพี่ทินนิดหน่อย เดี๋ยวเย็นๆ เราจะกลับนะ"
ต้นไม่รอให้สนอนุญาต เขารีบเดินออกมาจากห้อง ใส่รองเท้าเสร็จแล้วก็รีบเปิดประตูบ้านออกไปราวกับกลัวว่าจะถูกสนจับกักตัวไว้ สนเดินออกมายืนดูด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่าต้นมีธุระด่วนแค่ไหนถึงต้องรีบขนาดนั้น เวลาเห็นต้นไปกับพี่ทินทีไรสนมักจะรู้สึกเป็นห่วงความปลอดภัยของต้นทุกทีเลย แม้พี่ทินจะดูเป็นคนดี แต่ก็มีอะไรบางอย่างที่ทำให้สนไม่ไว้ใจอยู่ดี
แต่ก็นั่นแหละ อีกใจหนึ่งสนก็รู้ดีว่าที่ต้นไม่อยากอยู่ตรงนี้ก็เพราะนินานั่นเอง เห็นต้นนั่งเงียบๆ สนก็พอเดาออก
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ทินพาต้นมาที่คอนโดของเขา กินข้าวเที่ยงที่ร้านอาหารในคอนโดเสร็จแล้วจึงมานั่งคุยกันในสวนหย่อมที่จัดไว้อย่างสวยงาม ที่นี่ปลูกต้นไม้ไว้ค่อนข้างเยอะจึงทำให้เย็นสบาย แถมมีลมเย็นๆ พัดมาตลอดอีกด้วย
"ว่าไงต้น บอกพี่ได้หรือยังว่ามีอะไรหรือเปล่าถึงให้พี่รีบไปหา"
รอยยิ้มและน้ำเสียงเป็นห่วงนั้นทำให้ต้นรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง เขาปฏิเสธทินมาตลอด แต่ดูเหมือนทินก็ยังรอเขาอยู่ ปีแล้วปีเล่า
"วันนี้...นินากับน้องชายเขาไปที่บ้าน ไปช่วยสนทำขนม" น้ำเสียงของต้นฟังดูเศร้าแม้ว่าจะพยายามปกปิดแล้วก็ตาม
"ต้นก็เลยทนดูไม่ไหวใช่ไหม" ทินรีบพูดดัก
"ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับพี่ทิน ผมแค่คิดว่า...ยังไงซะ ผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิง ที่ผ่านมา ผมก็หวังอะไรลมๆ แล้งๆ ของผมไปเรื่อยเปื่อย ไม่เจียมตัวเลย แต่ตอนนี้...ผมรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นจริงแล้วล่ะครับ ปิดเทอมคราวที่แล้วผมไปบ้านสน พ่อกับแม่สนบอกว่าอยากให้สนแต่งงานไวๆ หลังจากที่เปิดร้านไปสักปีสองปี เขาอยากมีหลาน ผมก็เข้าใจครอบครัวเขานะพี่ สนเป็นลูกคนเดียว พ่อกับแม่สนก็ไม่มีญาติพี่น้องอยู่ใกล้ๆ ก็อยากจะมีหลานไว้เลี้ยงแก้เหงาเป็นธรรมดา ผมไม่เห็นหนทางที่ผมกับสน...จะรักกันได้เลยครับพี่ทิน"
สีหน้าเศร้าๆ แบบนี้ทำให้ทินใจละลายมาหลายครั้งแล้ว แต่เขาก็ต้องระวังตัวเพราะรู้ดีว่าต้นไม่ได้รักเขาเลย
"พี่เข้าใจต้นนะ พี่ก็เข้าใจสนด้วย สุดท้ายแล้วผู้ชายอย่างสนก็ต้องเดินไปตามกรอบที่สังคมและพ่อแม่เขาวางไว้นั่นแหละ พี่ไม่ได้พูดให้ต้นหมดความหวังนะ แต่พี่พูดความจริง ไม่ว่าต้นจะชอบหรือไม่ชอบ มันก็จะเกิดขึ้น"
ต้นถอนหายใจยาว "ผมก็เข้าใจอย่างที่พี่ทินพูดนั่นแหละครับ ตอนนี้...ผมคิดว่า...มันคงถึงเวลาจริงๆ แล้วล่ะที่ผม...จะต้องตัดใจจากเพื่อน"
"ต้นก็เลยมาหาพี่อย่างงั้นเหรอ"
ต้นเงียบไปสักพักด้วยความรู้สึกสะเทือนใจ หวังว่าทินคงไม่ได้เข้าใจว่าต้นเห็นทินเป็นของตายหรอกนะ มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก
"แต่พี่ยินดีนะต้น ก็อย่างที่พี่เคยบอกต้นนั่นแหละ" ทินรีบบอกเพราะกลัวว่าต้นจะคิดมาก
"พี่ทิน" ต้นครางอย่างเห็นใจ จะมีสักกี่คนบนโลกนี้ที่จะยอมเป็นแฟนกับอีกคนที่ไม่รู้ว่าจะรักกันได้หรือเปล่าเมื่อคบกันไป แต่ทินกลับดูเหมือนยินดีที่จะทำอย่างนั้น
"บางทีคนเราก็ต้องการเวลาหรืออะไรสักอย่างมาพิสูจน์ใจตัวเองนะต้น ต้นเอง...ถ้ารักสนจริง ไม่ว่าต่อไปต้นจะพยายามตัดใจแค่ไหน จะคบกับใครอีกสักกี่คน สุดท้ายคำตอบเดิมก็จะเป็นสน แต่ถ้าต้นไม่ได้รักสนมากขนาดนั้น วันหนึ่งคำตอบมันก็จะเปลี่ยนไปเองเวลาที่ต้นเจอใครสักคนที่ใช่ พี่ก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นพี่ไหม แต่พี่ก็...ยินดีนะ ถ้าต้น...อยากจะหาคำตอบของตัวเองกับพี่"
ต้นก้มหน้าหลบตาทินด้วยความรู้สึกละอายใจ จะว่าไปแล้วต้นก็ไม่ได้คิดว่าจะมาที่นี่เพื่อขอให้ทินช่วยเรื่องนี้หรอก ต้นก็ไม่อยากดูแย่ขนาดนั้นที่พอไม่มีใครแล้วก็มาหาทิน ต้นแค่อยากมาหาใครสักคนที่พอจะช่วยรับฟังและให้คำแนะนำได้เท่านั้นเอง
"พี่ทิน...ถ้าพี่ทินไม่แน่ใจ พี่ทินไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะครับ ถ้าเกิด...มันไม่ใช่อย่างที่เราคิด พี่ทินอาจจะเสียใจ ผมไม่อยากให้เป็นอย่างงั้น ผมไม่อยากเห็นแต่ตัว ไม่อยากดึงพี่ทินมาเจ็บกับผมด้วย"
"ไม่เห็นเป็นไรเลยต้น ความรักมันก็มีทั้งสมหวังและไม่สมหวังนั่นแหละ คนอกหักมีเยอะแยะ พี่เองก็เคยอกหักมาแล้ว จะอกหักอีกสักครั้งก็ไม่เป็นไรหรอก ต้นเคยได้ยินไหม...อกหักดีกว่ารักไม่เป็น"
ทินหยุดเว้นจังหวะแล้วก็พูดต่อ
"รู้ไหมต้น สามปีที่ผ่านมา พี่รอต้นคนเดียวนะ พี่อาจจะเผลอไปชอบคนนั้นคนนี้บ้าง แต่พี่ก็ไม่เคยจริงจังกับใคร ถ้าต้นจะให้โอกาสพี่ แล้วก็...ให้โอกาสตัวต้นเองได้ค้นพบหัวใจที่แท้จริงของตัวเอง พี่ก็จะขอบคุณมากถ้าต้นจะเปิดโอกาสให้พี่ได้เป็น...ได้เป็นแฟนกับต้น ต่อให้พี่จะต้องเจ็บทีหลัง พี่ก็ยินดี"
"พี่ทิน..."
ต้นรู้สึกละอายใจเหลือเกินที่ปล่อยให้ทินรอเขาอยู่นานขนาดนี้ ต้นเองพอมีสนแล้วก็แทบจะไม่ได้คิดถึงใจของอีกคนที่รอเลยว่าเป็นอย่างไร อยู่กับสนอย่างที่ผ่านมาก็ดีแล้ว มีความสุขดีแล้ว แต่พอรู้ตัวว่าความทุกข์จะมาเยือน ต้นกลับต้องวิ่งมาหาทินเหมือนที่เคยทำในครั้งที่ผ่านๆ มา
"ไม่ต้องคิดมากหรอกต้น พี่เข้าใจต้นนะ พี่รู้...รู้ว่าต้นรักสนมาก แล้วพี่ก็รู้...ว่าสนก็รักต้นมากเช่นกัน ต้นรู้ไหม เมื่อปีที่แล้ว...พี่คุยกับสน สนเขาก็ต้องการพิสูจน์หัวใจของเขาเองนะต้น แต่พี่ก็ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดีๆ เขาก็หยุดคิดแบบนั้นไปเลย พี่ไม่รู้ว่าตอนนี้สนอยากกลับมาพิสูจน์หัวใจตัวเองอีกหรือเปล่าถึงได้พานินามาถึงที่บ้าน แต่พี่ว่ามันก็ดีนะต้น สนก็พิสูจน์ใจตัวเอง ต้นก็พิสูจน์ใจตัวเอง พี่...ก็พิสูจน์ใจตัวเอง แล้วเราค่อยมาดูกันว่า...สุดท้ายแล้ว คำตอบของใครจะเหมือนเดิม...หรือว่าเปลี่ยนไป ต้นเห็นด้วยกับพี่ไหม"
ต้นพยายามคิดตาม คิดอยู่นานทีเดียวจึงยอมพยักหน้าเห็นด้วย แล้วต่างคนก็ต่างเงียบกันไปสักพัก
"ไปดูหนังกับพี่ไหม" ทินถามขึ้นหลังจากที่ปล่อยให้บรรยากาศเงียบไปนาน
ดูเหมือนต้นจะงงที่อยู่ดีๆ ทินก็เปลี่ยนเรื่องคุย
"ยังไม่ต้องรีบตัดสินใจวันนี้หรอกต้น พี่รู้ว่าต้นต้องการเวลา แต่คราวนี้...อย่านานนักนะต้น ปีนี้พี่เรียนปีสุดท้ายแล้ว ถ้าต้นจะตัดสินใจปีหน้า พี่ก็ไม่อยู่แล้วนะ"
ทินพูดติดตลกในตอนท้าย ทำให้ต้นพลอยยิ้มและขำเบาๆ ตามไปด้วย ทินถือว่าเป็นคนดีคนหนึ่งที่ต้นเคยรู้จัก ถ้าต้นจะลองคบผู้ชายคนนี้เป็นแฟนดูก็คงไม่น่าจะมีปัญหา ถ้าต้นค่อยๆ ถอนความรักความผูกพันมาจากสน ไม่ช้าก็เร็ว วันหนึ่งสนก็อาจจะเป็นแค่เพื่อนธรรมดาๆ คนหนึ่งของต้นก็ได้ ลองดูสักทีเถอะนะต้น อย่ามัวแต่คิดอีกเลย ไม่มีเวลาให้คิดอีกแล้ว
"ผมว่า...ผมตัดสินใจแล้วล่ะครับพี่ ผมไม่มีเวลาที่จะคิดอีกแล้ว"
ทินยื่นมือมาข้างหน้าต้นพร้อมกับรอยยิ้ม ต้นยื่นมือไปจับกับทินแล้วก็ยิ้มเช่นกัน
"ตกลงว่า...เราเป็นแฟนกันแล้วจริงๆ นะ" ทินถามย้ำเพื่อความมั่นใจ
ต้นพยักหน้าพร้อมกับยิ้มน้อยๆ แม้ในใจจะรู้สึกตะขิดตะขวงใจอยู่บ้านต้นก็ไม่อยากปล่อยให้ความรู้สึกเหล่านั้นที่ต้นเคยรู้สึกมาขัดขวางสิ่งที่ต้นควรทำอีกแล้ว ถ้าต้นตัดใจได้ก็ย่อมดีกับทุกฝ่าย สนก็กลับไปใช้ชีวิตตามที่เขาต้องการ พ่อกับแม่สนก็จะได้มีหลานอย่างที่อยากได้ ต้นก็จะได้เป็นเพื่อนกับสนต่อไปอย่างสนิทใจ ก็มีแค่ต้นเท่านั้นแหละที่ยังไม่รู้จะเจออะไรอีกบ้าง แค่เป็นเกย์แม่ก็รับไม่ได้แล้ว ถ้าจะมีแฟนด้วยก็คงไปกันใหญ่
"ครับพี่"
"ป้ะ...ไปดูหนังกันนะ"
"ครับ"
ต้นไม่ได้รู้สึกแปลกใจนักที่ครั้งนี้เขาไม่ต้องใช้เวลาตัดสินใจนาน อันที่จริง ช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาก็มีความสุขกับสนดี เพิ่งจะมีวันนี้นี่เองที่ทำให้ต้นอยู่ดีๆ ก็คิดขึ้นมาได้ว่าต้องพาตัวเองออกมาจากวังวนความรักที่เป็นจริงไม่ได้แบบนี้เสียที เพราะถ้าขืนต้นติดอยู่นานกว่านี้ อืม...จริงๆ มันก็นานเกินไปแล้วล่ะ แต่ถ้าขืนปล่อยไว้ต่อไป ความรักจะกลายเป็นปัญหาที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติของมันดีกว่า
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"เรื่องนี้มันเป็นหนังแนวไหนครับพี่ทิน"
"โรแมนติกคอมเมดี้ครับ แต่ว่า...เป็นหนังวายนะ"
"หนังวายคืออะไรเหรอครับ" ต้นถามอย่างพาซื่อ
"นี่ต้นไม่รู้จักหนังวายจริงๆ เหรอ ก็หนังของผู้ชายรักกับผู้ชายไง" ทินพูดเสียงเบาลงตอนท้ายเพื่อไม่ให้คนอื่นได้ยิน ตอนนี้มีหลายคนยืนเข้าคิวซื้อป๊อบคอร์นอยู่ข้างหน้า ค่อยๆ ทยอยออกไปทีละคนสองคน อีกไม่นานก็คงถึงคิวของทินกับต้น
"อ๋อ...เคยได้ยินอยู่ครับ แต่ไม่ได้สนใจ สงสัยมัวแต่เรียนอย่างเดียว" ต้นพูดพลางหัวเราะ แล้วก็ถามต่อ
"พี่ทินชอบดูหนังวายเหรอครับ"
"อืม...ก็ชอบนะ แต่ก็ไม่มีให้บ่อยเท่าไหร่ แต่ว่า...ตอนหลังๆ นี้ก็เยอะขึ้นนะ ต้นไม่เคยดูเลยเหรอ"
ต้นส่ายหน้า "ไม่เคยดูเลยครับ สนก็พาผมมาดูหนังอยู่เหมือนกัน แต่สนชอบพามาดูหนังแอคชั่น ไม่เคยพามาดูหนังแบบนี้เลย"
"อ้อ ลองดูละกันนะ พี่ว่าต้นต้องชอบแน่ๆ เผื่อจะช่วยให้ต้นได้คิดอะไรกับชีวิตของต้นมากขึ้นด้วยนะ"
ต้นพยักหน้าพลางยิ้มน้อยๆ
พอดีถึงคิวซื้อป๊อบคอร์นแล้วจึงหยุดคุยกันชั่วคราว
ต้นกับทินกำลังจะเดินเข้าไปในโรงหนังอยู่พอดีก็ได้ยินเสียงใครบางคนพูดชื่อของต้นขึ้นมาไม่ไกลนัก อาจจะเป็นใครสักคนที่รู้จักกันก็ได้
"พี่สนนั่นใช่พี่ต้นหรือเปล่าคะ"
เมื่อต้นและทินหันไปมองตามเสียงก็เห็นสนมากับนินาและนินอย ดูเหมือนเพิ่งจะมาถึงพอดี
สนหยุดนิ่งยืนมองต้นด้วยสายตาที่บอกไม่ถูกว่าสงสัยหรือไม่พอใจกันแน่ ต้นก็เช่นกัน เขาควรจะรู้สึกอย่างไรที่สนเองก็พานินาและนินอยมาดูหนังโดยที่ไม่ได้บอกต้นมาก่อนเลย
"จะไปทักเขาหน่อยไหมต้น" ทินถามเบาๆ เมื่อเห็นต้นเองก็หยุดนิ่งเหมือนคิดอะไรบางอย่าง
ต้นพยักหน้า จากนั้นทินก็เดินนำต้นไปหาสนและสองพี่น้อง
"มาดูหนังเหมือนกันเหรอ" ทินถือโอกาสทักเป็นคนแรก
"ค่ะพี่ทิน พี่ทินพาพี่ต้นมาดูหนังเหรอคะ เห็นพี่ต้นรีบออกมาจากบ้าน ตอนแรกบอกว่ามีธุระ ไม่คิดว่าจะมาดูหนังกับพี่ทินซะอีก" นินาเป็นคนตอบเสียเองเมื่อเห็นสนเงียบไป แต่เรื่องที่เธอพูดเมื่อกี้ก็ทำให้ต้นหน้าเสียไปเหมือนกัน นินาอาจจะไม่ได้ตั้งใจหาว่าต้นโกหกว่ามีธุระหรอก เธอก็พูดไปแบบไม่ได้คิดอะไรมากเท่านั้นเอง
"อ๋อ...ใช่ พอดีต้นเขามาปรึกษากับพี่เรื่องวิชาที่เรียนนิดหน่อย เสร็จแล้วพี่ก็เลยชวนต้นมาดูหนังด้วย พอดีต้นเขาอยากดูหนังวาย มันมีอยู่เรื่องนึงกำลังเข้าพอดีพี่ก็เลยพามาดูซะเลย แล้วพวกเรามาดูเรื่องอะไรกันล่ะ"
"จริงเหรอคะ หนังเรื่องอะไรคะ นินาไม่เคยดูเหมือนกัน เห็นเขาว่ามันชอบจบแบบเศร้าๆ นินาไม่ค่อยชอบหนังเศร้าเท่าไหร่ เรื่องนี้จบเศร้าไหมคะ"
"ไม่น่าจะเศร้านะ เป็นแนวโรแมนติกคอมเมดี้" ทินตอบ
นินาได้ฟังแล้วก็ตื่นเต้น "พี่สนว่าเราดูเรื่องนี้ด้วยดีไหมคะ นินาอยากดู" นินาหันไปรบเร้าสนพร้อมกับยิ้มหวาน
"พี่ไม่ชอบ" สั้นๆ แต่ได้ใจความ นินาหน้าเสียไปเล็กน้อยเพราะไม่ค่อยได้เห็นสนมีสีหน้าเครียดๆ แบบนี้เท่าไหร่
"เหรอ" นินาหน้าม่อยแล้วก็หันไปถามน้องชายแทน "นินอยอยากดูไหม"
"ไม่เอาหรอก นินอยไม่ใช่ตุ๊ดซะหน่อย นินอยอยากดูหนังแอคชั่น ไม่งั้นพี่นินาก็ไปดูกับพี่ต้นดิ ผมไปดูหนังแอคชั่นกับพี่สนสองคนก็ได้"
คำว่า "ตุ๊ด" ที่หลุดจากปากนินอยนั้นทำให้ทินกับต้นสะดุ้งเลยทีเดียว เพราะๆ คำๆ นี้แหละที่ทำให้ชีวิตการเป็นเกย์ยากลำบากกว่าชีวิตของคนทั่วไป แค่ได้ยินก็เห็นภาพกะเทยที่ทำตัวตลกๆ ให้คนหัวเราะขึ้นมาแล้ว นั่นไม่ใช่สิ่งที่คนควรจะเหมารวมเลย
"ไม่เอาดีกว่า ไปดูกับพี่สนนี่แหละ" นินาเปลี่ยนใจกะทันหันเสียอย่างนั้น
"พี่พาต้นไปดูหนังก่อนนะ กำลังจะฉายแล้ว ไปก่อนนะครับ ดูหนังให้สนุกนะ"
ทินรีบตัดบท พูดจบแล้วก็เอามือกอดคอต้นแล้วก็เดินออกไป ทินทันได้มองเห็นแววตาไม่พอใจของสนอยู่แว่บหนึ่ง แต่ก็ช่างเถอะ ตอนนี้ถึงเวลาเล่นเกมส์ที่สนเคยคิดไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ถึงสนจะยังไม่อยากเล่นเท่าไหร่ ทินก็คงจะต้องบังคับให้สนเล่นกลายๆ จนกระทั่งต้องกระโดดเข้ามาเล่นเต็มตัวจนได้
ไม่มีใครรู้หรอกว่าจุดแปรผันในชีวิตของเราจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่ทุกๆ จุดเปลี่ยนของชีวิตเกิดจากการตัดสินใจทำบางสิ่งบางอย่างของเราเอง บางครั้งการตัดสินใจก็อาจจะใช้เวลานาน บางทีแค่ถูกสะกิดใจนิดเดียวก็ทำให้ตัดสินใจได้แล้ว แต่ก็ไม่มีใครมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซนต์หรอกว่าทุกครั้งที่ตัดสินใจเลือกนั้น เราเลือกได้ถูกต้องหรือเปล่า แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เราก็ต้องรับผิดชอบกับผลที่จะเกิดขึ้นจากการเลือกของเรา ไม่ว่าเราจะชอบมันหรือไม่ก็ตาม
TBC
-
ทีนี้ต่างคนก็จะได้พิสูจน์ตัวเอง แต่ทัั้งสถานะภาพและสถานการณ์ทั้งของต้นและสนทำให้รู้สึกว่าบางทีที่เป็นแบบนี้อาจจะดีแล้วก็ได้ ถึงจะน่าสงสารทั้งสองคนก็เถอะ
เป็ด+++ เป็นกำลังใจให้คนเขียนคะ
-
"ให้นินากับนินอยช่วยยังไงดีคะพี่"
พออ่านมาถึงประโยคนี้เราก็คิดขึ้นมาเลยค่ะว่า 'ช่วยกลับบ้านไป ไป๊..' :laugh: รำคาญความแอ๊บแบ๊วของนางมากกกก~
ส่วนต้น..เราเห็นด้วยนะคะที่ต้นเปิดใจให้คนอื่นได้ลองเข้ามาอยู่ในนั้นบ้างน่ะค่ะ ^^
-
ทำไมต้นถึงคิดมากแบบนี้นะ ตอนนี้คงเป็นจุดเปลี่ยนของต้นและสนแล้วสิ คราวนี้ล่ะจะได้รู้กันซะที ต้น สน เลือกทางแล้วจะได้มารักกันยังไงอ่ะ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ เห็นใจความรักของ ต้น สน จริงๆคับ
-
:L2:
-
รสชาติเริ่มเผ็ดร้อนแล้วซินะ
จัดมา จะรสไหนก็รับได้ทั้งนั้น
แต่ในใจคิดว่ารับไม่ได้อยู่รสเดียว
หากต้นจะยอมมีอะไรกับคนที่ไม่ได้รัก
-
ขอให้มันเป็นจุดเปลี่ยนที่ดีขึ้น ไม่ใช่แย่ลงละกัน
-
ดีใจกับต้นจริงๆ ที่เลือกแบบนี้
-
สมน้ำหน้าสน
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 19: เสียของรัก
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
สนกลับมาถึงบ้านก็สามทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว หลังจากดูหนังเสร็จแล้วเขาก็พานินากับนินอยไปเลี้ยงข้าว ก็ไม่ใช่อะไรหรอก ที่พาไปดูหนังและกินข้าววันนี้ก็เพราะอยากจะขอบคุณที่สองพี่น้องมาช่วยสนทำงานทั้งวันนั่นเอง
รถของนิกยังไม่เข้ามาจอดในบ้านเลย นิกกับปั้นจั่นมักจะไปช่วยป้าทำงานที่ร้านขายของที่ระลึกบ่อยๆ เพื่อเรียนรู้ระบบการทำงาน หลายครั้งก็มักจะกลับดึกๆ ดื่นๆ หรือไม่ก็ค้างที่บ้านป้าเลย
สิ่งแรกที่สนทำเมื่อเข้ามาในบ้านก็คือมองขึ้นไปบนห้องต้น มีไฟเปิดอยู่แสดงว่าต้นคงกลับมาแล้ว สนรีบถอดรองเท้าแล้วก็รีบเดินขึ้นบันไดไปเคาะประตูห้องของต้น ไม่นานนักต้นก็มาเปิดประตูพร้อมกับอยู่ในชุดที่เตรียมพร้อมที่จะนอนแล้ว
"เราเข้าไปได้ไหม" สนพยายามส่งยิ้มให้ แม้ว่าจะขุ่นเคืองใจที่ต้นไปดูหนังกับพี่ทินไม่น้อย แต่เขาไม่อยากจะเก็บเอาความรู้สึกนั้นมาทำให้เสียบรรยากาศ
ต้นพยักหน้า พยายามยิ้มแต่ก็ดูเหมือนไม่ค่อยอยากยิ้มเท่าไหร่
"นายกลับมาถึงนานแล้วเหรอ" สนถามในขณะที่เดินตามต้นเข้าไปในห้อง
"ก็...เกือบๆ ชั่วโมง" ต้นนั่งลงบนเตียงพร้อมกับใช้มือสองข้างเท้าข้างลำตัวไว้
"พี่ทินมาส่งเหรอ" สนถามทั้งๆ ที่ก็น่าจะรู้คำตอบอยู่แล้ว
"อืม..."
"แล้วเป็นไง หนังสนุกไหม" สนถามพลางนั่งลงบนเตียงข้างๆ ต้น ดูเหมือนอารมณ์ดีราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ก็ดี..."
"ทีหลัง...ถ้านายอยากดูหนังแบบนั้น บอกเราก็ได้ เดี๋ยวเราพาไป" สนมองต้นไปด้วยในขณะที่พูด แต่ต้นก็ยังก้มหน้าก้มตาอยู่
ถ้ามาด้วยอาการอ้อนแบบนี้ต้นก็พอดูออกว่าสนพยายามจะดึงเขากลับมาอีกแน่เลย แล้วถ้าต้นใจอ่อนก็จะแพ้ใจตัวเองเหมือนที่ผ่านมา
"ไม่อยากไปดูหนังกับเราแล้วเหรอ น้อยใจอะ..." สนหน้าม่อย แล้วก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ท่าทางอ้อนแบบนี้ทำให้ต้นใจอ่อนมานักต่อนักแล้ว แต่คราวนี้ต้นจะไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นอีกอย่างเด็ดขาด
"สน...เรามีอะไรจะบอกนายเรื่องหนึ่ง"
สนดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันทีด้วยความอยากรู้
"อะไร...นายจะบอกรักเราเหรอ เรารู้ตั้งนานแล้วล่ะ" สนทำหน้าทะเล้นเล่นสนุก แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่ได้ยิ้มหรือหัวเราะตามด้วยเลย
"เป็นอะไรต้น ทำไมหน้าเครียดๆ อย่างงั้นล่ะ โกรธเราเหรอ" สนหน้าม่อยอีกพอเห็นต้นไม่ยอมเล่นด้วย
เอาล่ะ ถ้าต้นไม่รีบบอก ปล่อยให้สนเล่นอยู่แบบนี้ต้นคงจะใจอ่อนเป็นแน่ ต้นสูดหายใจลึกแล้วก็หันไปมองคนที่นั่งข้างๆ ด้วยสีหน้าและแววตาที่จริงจังมากขึ้น
"สน...เรา...ตกลงเป็นแฟนกับพี่ทินแล้วนะ"
ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปากสน ไม่มีแม้กระทั่งคำถามว่าทำไม มีแต่แววตาที่แสดงความตกใจ เมื่อสังเกตดีๆ ก็จะเห็นร่องรอยความผิดหวังและเสียใจในแววตาคู่นั้นด้วย ต้นไม่เคยเห็นแววตาแบบนี้ของสนเลยตั้งแต่คบกันมาสิบเอ็ดปี ที่สำคัญ สนไม่เคยนิ่งเงียบขนาดนี้ นี่ต้นทำอะไรผิดไปหรือเปล่า
ทั้งห้องดูเงียบงันราวกับห้องที่ถูกทิ้งร้าง รอยยิ้มของสนหายไปแล้วหลังจากที่เพิ่งเล่นอ้อนเหมือนเด็กๆ อยู่เมื่อกี้นี้ เขาค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง จากนั้นก็เดินออกไปจากห้องของต้นโดยเร็วโดยไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว
"สน...เดี๋ยวก่อน"
ต้นเดินตามออกไปเรียก แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ได้ยินเสียงปิดประตูค่อนข้างดังที่ห้องสนก็ทำให้ต้นรู้ว่าสนไม่พอใจมาก แค่ต้นจะมีแฟนก็ผิดแล้วหรือ ที่ต้นยอมทำแบบนี้ก็เพราะคิดถึงอนาคตของสนหรอกนะ เพราะต้นไม่อยากจะเป็นตัวปัญหาที่ทำให้สนต้องเดือดร้อนใจภายหลัง สนควรจะฟังต้นบ้าง
แต่จะว่าไปแล้ว การตัดสินใจครั้งนี้ของต้น ต้นก็ยอมรับว่ารู้สึกไม่ค่อยดีอยู่เหมือนกัน ต้นกลัวจะมีอะไรบางอย่างที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นจริงๆ เลย!!!
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ต้นพาร่างกายที่อ่อนเพลียมาถึงมหาวิทยาลัยในเช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากที่นอนไม่หลับเกือบจะทั้งคืน แววตาเคร่งขรึมของสนเมื่อคืนนั้นทำให้ต้นนอนไม่หลับและครุ่นคิดเกือบทั้งคืน ต้นเดาไม่ถูกเลยว่าสนรู้สึกยังไงกันแน่ที่รู้ว่าเขากับพี่ทินคบกันเป็นแฟน แต่ความเงียบขรึมและแววตาเช่นนั้นคงไม่ได้บ่งบอกว่าสนรู้สึกดี
ในขณะที่ยืนรอรถม่วงเพื่อเข้าไปยังคณะที่เรียนอยู่หน้ามหาวิทยาลัย ต้นก็ได้เจอกับนินาโดยบังเอิญ ปกติต้นจะไม่ค่อยได้เจอนินาโดยที่ไม่มีสนบ่อยนัก เธอมายืนรอรถเช่นเดียวกัน พอเห็นต้นเธอก็รีบเดินมาทักทันที
"อ้าวพี่ต้น มาคนเดียวเหรอคะ พี่สนล่ะ"
ต้นหันไปมองเสียงใสๆ ที่มาทักแล้วก็ยิ้มกลับไป "ครับ สนน่าจะเข้ามาสายๆ วันนี้นินามีเรียนแต่เช้าเลยเหรอ"
"ค่ะ อ้อ...แล้วเมื่อวานเป็นไงคะพี่ต้น หนังสนุกไหม เสียดาย...ไม่ได้ไปดูด้วย อยากดูมากเลยค่ะ"
ถ้าไม่ได้อคติจนเกินไป นินาเป็นผู้หญิงที่สวยพอสมควรทีเดียว แบบนี้สินะถึงจะคู่ควรกับผู้ชายหน้าตาดีอย่างสน
"ก็สนุกดี วันหลังชวนสนไปดูสิ"
"สงสัยจะไม่ได้ไปหรอกค่ะ พี่สนบอกว่าไม่ชอบ ไม่เป็นไร เดี๋ยวนินาไปดูกับเพื่อนๆ ก็ได้"
รถม่วงวิ่งมาถึงพอดี ต้นกับนินาขึ้นไปนั่งก่อนแล้วจึงคุยกันต่อ พอดีมีแค่ต้นกับนินาเท่านั้นที่นั่งอยู่บนรถ ต้นจึงถือโอกาสถามคำถามที่เขาอยากรู้มานานแล้ว
"นินา...ชอบสนหรือเปล่า เห็นรู้จักกันมาตั้งนานแล้ว ไม่...ไม่คิดจะเป็นแฟนกันเหรอ ขอโทษนะที่ถามแบบนี้"
ดูเหมือนนินาจะหน้าเศร้าลงไปเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะต้นไปถามแทงใจดำอะไรหรือเปล่า
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถามได้" นินาทำท่าครุ่นคิดแล้วจึงพูดต่อ "คือ...จะบอกพี่ต้นยังไงดี พี่สน...ยังไม่เคยขอนินาเป็นแฟนเลย"
คำตอบนั้นทำให้ต้นแปลกใจพอสมควร ใครๆ ที่เห็นสนกับนินาก็มักจะเข้าใจผิดกันว่าสองคนนี้เป็นแฟนกัน คบหาดูใจกันอยู่ ถ้าไม่มาถามนินาตรงๆ ก็คงไม่ได้คำตอบแบบนี้
"แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นินายังไม่อยากโฟกัสเรื่องความรักเท่าไหร่ เรียนให้จบก่อนดีกว่า"
แม้ว่าจะพยายามกลบเกลื่อนต้นก็พอดูออกว่านินารู้สึกผิดหวังอยู่เหมือนกันที่สนไม่ยอมขอเธอเป็นแฟนเสียทีแม้ว่าจะรู้จักกันมามากกว่าหนึ่งปีแล้ว
"พี่ต้นคะ พี่สน...เขาชอบใครอยู่หรือเปล่าคะ พี่ต้นรู้ไหม" อยู่ดีๆ นินาก็ถามขึ้นหลังจากที่เงียบไปพักใหญ่ เธอคงสงสัยเรื่องนี้มานานพอสมควรแต่ไม่รู้จะถามใครดี ในฐานะที่ต้นเป็นเพื่อนสนิทกับสนก็น่าจะพอมีข้อมูลบ้าง
"อ๋อ...ก็...ไม่น่าจะมีนะ เท่าที่พี่รู้" ไม่รู้ว่าต้นพูดโกหกไหม แต่มันก็ยากที่ต้นจะบอกนินาไปว่าสนอาจจะมีคนที่ชอบ ที่สำคัญ คนๆ นั้นก็อาจจะเป็นต้นเองนั่นแหละ แต่ต้นก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองขนาดนั้น สนเองก็ไม่เคยบอกต้นอย่างชัดเจนตลอดสองปีที่ผ่านมาตั้งแต่ที่สนรู้ว่าต้นเป็นเกย์
"เดี๋ยวเขาก็คง...ขอนินาเป็นแฟนเองล่ะมั้ง สนเขาเป็นแบบนี้แหละ เขาคิดนาน แต่ถ้าเขาเลือกแล้วเขาก็ไม่เปลี่ยนใจหรอก สนเขาชอบผู้หญิงขยันๆ แบบนินานี่แหละ"
จะว่าไปต้นก็เห็นใจนินาอยู่เหมือนกัน เขารู้ดีว่าความรู้สึกของคนแอบรักนั้นเป็นยังไง นินาคงชอบสนมากเลยล่ะถึงได้ยอมอดทนรอคอยโดยไม่หันไปชอบใครเสียก่อน แต่ถ้าจะพูดถึงการรอคอยแล้วก็คงไม่มีใครรอคอยสนได้นานเท่าต้นหรอกนะ
นินาหันมายิ้มดีใจ "ขอให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ เถอะค่ะ"
"สนเขาไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอก พี่ก็เห็นสนคบกับนินาคนเดียวนี่แหละ นินาสบายใจได้" ต้นสำทับ
"จริงเหรอคะพี่ต้น"
ต้นพยักหน้า นินายิ้มอย่างพอใจ แม้ว่าลึกๆ เธอเองก็แอบหวั่นใจอยู่ว่ามันอาจจะไม่เป็นแบบนั้น นินาเห็นเพื่อนๆ มีแฟนกันหลายคน ไม่เห็นมีใครรู้จักกันเป็นปีๆ แล้วค่อยบอกรักเลย คบกันไม่กี่วันก็บอกรักแล้ว เผลอๆ บางคนก็ล้ำหน้าไปไกลกว่านั้นเยอะเลย
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
เสียงดนตรีและเสียงคุยกันโหวกเหวกอย่างสนุกสนานของเพื่อนๆ ไม่ได้ทำให้สนรู้สึกสนุกไปด้วยเท่าไหร่นัก ถ้าหากสนไม่บังเอิญเปิดโทรศัพท์มาดูแล้วพบอัปเดตเฟสบุ๊คของต้นอันล่าสุด พร้อมกับข้อความที่ว่า
"เราไม่มีทางรู้หรอกว่ารักแท้ของเราจะอยู่ที่ไหนหรืออยู่ที่ใคร จนกว่าเราจะออกไปตามหามัน"
ข้อความอย่างเดียวอาจจะไม่เท่าไหร่ แต่รูปที่โพสต์มาพร้อมกับข้อความนี่สิที่ทำให้สนต้องนั่งหน้าเครียด ต้นถือช่อดอกกุหลาบสีแดง ทินยืนอยู่ด้านหลัง มีฉากหลักเป็นดอกไม้นานาชนิด ก็น่าจะพอเดาได้ว่าเมื่อช่วงเย็นๆ ต้นกับพี่ทินอยู่ที่สวนที่ใช้จัดงานพืชสวนโลกนั่นเอง แล้วตอนนี้ล่ะ ไปอยู่ที่ไหนกัน
"เป็นไรวะสน มางานวันเกิดเพื่อนทั้งทีทำไมหน้าเป็นตูดอย่างนี้วะ"
สนรีบเก็บโทรศัพท์แล้วก็ยิ้มบางๆ ให้กับเพื่อนๆ
"เปล่าๆ ไม่มีอะไร"
"เฮ้ย ถ้าเครียดๆ ก็ซักแก้วหน่อยดิวะ มางานแบบนี้กับเพื่อนกับฝูงทีไร มึงแม่งแดกแต่น้ำอัดลม ยังกะผู้หญิงเลยว่ะ นี่มึงดูนี่ น้ำหวานเขายังคอแข็งกว่ามึงเลย"
"เฮ้ยไม่เอาเว้ย กูบอกพวกมึงแล้วนะเว้ยถ้าชวนกูกินเหล้าอีก กูจะไม่มาด้วย"
ในกลุ่มเพื่อนๆ ของสนเป็นอันรู้กันว่าสนไม่กินเหล้า ถ้าเพื่อนชวนไปสังสรรค์สนก็จะไป แต่จะกินน้ำอัดลมหรืออย่างอื่นแทน ไม่ว่าเพื่อนจะแซวว่าไม่แมนบ้าง หรือเอาไปเทียบกับเพื่อนผู้หญิงบางคนที่ดื่มเก่งกว่าบ้าง สนก็ยังยืนกรานเช่นเดิม หลังๆ เพื่อนๆ จึงไม่คะยั้นคะยออีก อาจจะมีแซวหรือแหย่บ้างเล็กน้อย
โทรศัพท์ของสนดังขึ้น สนจึงขอตัวเพื่อนๆ ออกมาข้างนอกร้านเพื่อรับโทรศัพท์ คนที่โทรมาก็เป็นคนที่สำคัญเสียด้วย
"สนเหรอ พี่ทินนะ"
"ครับ"
"ไม่มีอะไรหรอก พอดีต้นเขาแบ็ตหมด เขาให้พี่โทรมาบอกสนว่าคืนนี้เขาจะไม่กลับบ้านนะ เขาจะค้างที่ห้องพี่"
แค่รู้ว่าต้นจะค้างที่คอนโดพี่ทิน สนก็แทบจะคลั่งแล้ว นี่ต้นกำลังคิดจะทำอะไรกัน
"พี่พาต้นมาส่งที่บ้านได้ไหมครับ" สนบอกเสียงเข้ม
"ทำไมพี่ต้องทำตามที่สนบอกด้วยล่ะ สนมีสิทธิ์อะไรมาสั่งพี่"
"ตอนนี้ต้นอยู่ที่ไหน ผมจะไปรับต้นกลับบ้าน"
"นี่ขี้หึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย"
เสียงหัวเราะจากอีกฝ่ายหนึ่งทำให้สนยิ่งร้อนรุ่มใจ
"พี่ทิน ถือว่าผมขอร้องล่ะ ต้นอยู่ไหน ผมจะไปรับต้นกลับบ้าน" สนย้ำด้วยเสียงหนักแน่นอีกครั้ง
"กินข้าวอยู่ที่ร้านอาหารข้างนอก กว่าจะกลับก็คงดึกแหละ แต่พี่ขอไม่บอกละกันนะว่าอยู่ที่ไหน"
"พี่ทิน พี่ทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ"
"ทำไมจะไม่ได้ พูดแบบนี้ แสดงว่ารู้แล้วใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างพี่กับต้นคืนนี้บ้าง"
"พี่ทิน ผมขอร้อง อย่าทำอะไรต้นนะครับพี่" สนยอมอ่อนข้อด้วยการพูดด้วยน้ำเสียงที่ดีขึ้น ทั้งที่ความจริงแล้วสนแทบจะฟิวส์ขาดอยู่แล้ว
"แล้วถ้าต้นเขาเต็มใจล่ะ"
สนนิ่งอึ้ง ต้นน่ะหรือจะเต็มใจ ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ต้นไม่ใช่คนแบบนั้นซะหน่อย
"ต้นเขาไม่ได้รักพี่ เขารักผม แล้วผมก็รักต้น ต้นไม่ทำอย่างนั้นอย่างเด็ดขาด"
ทินอึ้งไปเช่นกัน สิ่งที่สนพูดแทงใจดำเขามากทีเดียว นั่นคือสิ่งที่ทินก็รู้ทั้งรู้อยู่แล้ว
"เรื่องอย่างนี้ มันไม่จำเป็นต้องใช้ความรักหรอกนะสน แล้วอีกอย่าง ต้นก็เป็นแฟนกับพี่แล้ว พี่กับต้นจะทำอะไรกันก็ได้ ไม่เกี่ยวอะไรกับสน"
"พี่ทิน..."
สนรู้สึกเหมือนใครมากระชากดวงใจไปก็ไม่ปาน เขารักเขาทะนุถนอมต้นมานานหลายปี แม้มีโอกาสสนยังต้องหักห้ามใจตัวเอง แล้ววันนี้อยู่ดีๆ ใครก็ไม่รู้กลับจะมาพรากสิ่งนั้นไปจากสน สนยอมไม่ได้อย่างแน่นอน
"เอางี้ละกัน พี่อยากจะบอกสนว่า ต้น...เขาเป็นคนมาขอเป็นแฟนกับพี่เอง เพราะเขาไม่อยากมีความรักที่เป็นไปไม่ได้กับสนอีกแล้ว แล้วเรื่องคืนนี้ พี่คุยกับต้นแล้ว ต้นเขาไม่มีปัญหาอะไร ถ้าสนอยากจะมาขัดความสุขของเราสองคนก็มาเลย ถ้ากล้ามา"
"ต้นเขารักผมนะพี่ พี่อย่าทำอย่างนั้นกับต้นเลย"
สนพูดเสียงสั่นราวกับกำลังจะร้องไห้ แล้วก็ทรุดลงนั่งคุกเข่ากับพื้น รู้สึกสะเทือนใจจนไม่สามารถจะพูดอะไรต่อได้
"ใครจะรักใครพี่ก็ไม่รู้ล่ะ แต่คืนนี้..."
ทินวางสายไปพร้อมกับเสียงหัวเราะของผู้ชนะ สนไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้นยืน เขานั่งอยู่อย่างนั้นนานทีเดียว เพื่อนสนสองคนต้องเดินออกมาตามเพราะเห็นสนหายไปนานเกินไป
"เฮ้ยไอ้สน เป็นไรวะ ทำไมไปนั่งอยู่บนพื้นอย่างนั้นวะเพื่อน กูนึกว่ามึงไปไหนซะอีก"
สนหันไปมองเพื่อนที่ออกมาตามแล้วก็ค่อยๆ ลุกขึ้น
"ไม่มีอะไร เดี๋ยวกูกลับบ้านก่อนนะเว้ย กูมีธุระ"
"กลับไงวะ ดึกแล้วไม่มีรถแดงวิ่งแล้วนะเว้ย"
"ไม่รู้ว่ะ แต่ยังไงกูก็ต้องกลับบ้านตอนนี้"
"เออๆ เอางี้ละกัน เดี๋ยวให้ไอ้วินไปส่ง มึงรอตรงนี้แหละ เดี๋ยวกูไปบอกมันให้"
เพื่อนของสนอีกคนบอกแล้วก็เดินกลับเข้าไปในร้าน ส่วนเพื่อนอีกคนเดินมาหาสนใกล้ๆ
"เป็นไรเปล่าวะสน กูว่ามึงแปลกๆ ตั้งแต่เมื่อกี้ละ"
"อย่าเพิ่งถามกูตอนนี้เลยว่ะภีม กูบอกไม่ได้ กูรู้แต่ว่ากูต้องกลับบ้าน"
เพื่อนของสนพยักหน้าเข้าใจ เพื่อนที่ชื่อวินขับรถออกมารอสนตรงหน้าร้านแล้วสนก็ขึ้นรถไปกับเพื่อนทันที ในระหว่างทางสนก็พยายามโทรหาต้น แต่ก็ได้ยินเพียงสัญญาณให้ฝากข้อความ
ต้นเต็มใจจริงๆ หรือ สนไม่อยากจะเชื่อเลย เพียงเพราะว่านินามาที่บ้านวันนั้น ต้นถึงกับต้องตัดสินใจคบกับพี่ทิน แถมยังคิดจะไปมีอะไรกับพี่ทินอีก ต้นนะต้น ทำอย่างนี้ได้ยังไง สนอุตส่าห์เฝ้ารักเฝ้าหวง แม้ไม่ได้บอกว่ารักจากปาก ต้นก็น่าจะรู้อยู่แล้ว การกระทำของสนทุกอย่างบอกต้นชัดเจนอยู่แล้ว
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
สนกลับมาจากขายของที่ถนนคนเดินก็เกือบห้าทุ่มแล้ว ในขณะที่ถอดรองเท้าเก็บก็สังเกตเห็นว่ารองเท้าของต้นหายไป ก็แปลว่าต้นยังไม่กลับมานั่นเอง เหลวไหลใหญ่แล้วนะต้น ตั้งแต่คบกับพี่ทิน ทำไมต้นเป็นแบบนี้ไปได้ ยิ่งเห็นแบบนี้ สนก็ยอมรับว่าเป็นเรื่องยากมากทีเดียวที่สนจะทำใจได้ว่าต้นมีอะไรกับพี่ทินไปแล้ว
สนยืนรออยู่ไม่นานนักต้นก็กลับมาถึงบ้านพอดี พอเห็นว่าใครมายืนรออยู่ตรงหน้าประตูต้นก็หน้าเสียเล็กน้อย
"ไปไหนมาต้น"
เสียงเข้มขรึมนั้นทำให้ต้นรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจกับอารมณ์คนตรงหน้ามากนัก
"ไปทำงานบ้านเพื่อนมา เดี๋ยวเราขอตัวอาบน้ำก่อนนะ"
สนหลบให้ต้นเปิดประตูเข้าไปในห้อง จากนั้นก็เดินตามเข้ามาอย่างช้าๆ
"เราขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหม"
ต้นหันมามองสนด้วยสีหน้าที่แสดงให้เห็นว่าเขาค่อนข้างเหนื่อย ต้นก็ดูเหนื่อยจริงๆ นั่นแหละเพราะว่าต้องเร่งทำงานส่งให้ทันวันจันทร์นี้ ดีที่ว่าได้พี่ทินช่วยให้คำแนะนำก็เลยทำไปได้ค่อนข้างเยอะแล้ว
"เมื่อวาน นายไปค้างที่ห้องพี่ทินมาเหรอ"
ต้นพยักหน้ายอมรับแต่โดยดี
"ใช่..วันนี้ก็ไป เพิ่งกลับมานี่แหละ"
"ทำไมนายทำแบบนี้ล่ะต้น"
ต้นดูเหมือนจะไม่เข้าใจอารมณ์คนตรงหน้าเอาเสียเลย สนถามราวกับว่าต้นไปทำอะไรไม่ดีมาเสียอย่างนั้น
"ทำอะไร...เราไม่เข้าใจ"
สนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ต้นไม่รู้เรื่องจริงๆ หรือแกล้งไม่รู้เรื่องกันแน่ แล้วที่ทินโทรมาบอกเขาเมื่อวานหมายความว่ายังไง
"ก็เรื่องนาย...กับพี่ทินไง"
"นายหมายถึง...เรื่องที่เรากับพี่ทิน...เป็นแฟนกันน่ะเหรอ" ต้นถามหยั่งเชิงเพราะไม่แน่ใจว่าสนหมายถึงเรื่องนี้หรือเปล่า
"ใช่..."
"แล้ว..."
"ก็ไม่แล้วไงหรอก แต่เราแค่ไม่เข้าใจนายว่าทำไมนายต้องไปค้างที่คอนโดพี่เขาด้วย"
ยิ่งฟังต้นก็ยิ่งงง ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าสนกำลังโกรธเขาเรื่องอะไรอยู่กันแน่
"นายพูดอะไรของนาย"
สนเดินตรงเข้าไปหาต้นพร้อมกับจับไหล่ต้นไว้
"นายมีอะไรกับพี่เขาเหรอต้น ทำอย่างงั้นทำไม รักเขาก็ไม่ได้รัก อย่าคิดว่าเราไม่รู้ ทรมานตัวเองแบบนั้นทำไม ที่ผ่านมา...ไม่ว่านายจะรักเราแบบไหนเราก็ไม่เคยมีปัญหา ทำไมถึงอยากลืมเราขนาดนั้นล่ะต้น นายไม่อยากรักเราขนาดนั้นเลยเหรอ!?"
หัวใจสนแทบสลาย ไม่อยากเชื่อเลยว่ามันจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นได้ เขาคงปล่อยให้อะไรๆ สายไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว
ต้นถึงกับอึ้งไปเมื่อได้ยินสนพูดเช่นนั้น
"เราไม่รู้ว่านายพูดเรื่องอะไรหรอกนะ แต่ทุกอย่างที่เราทำ นายก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ...ว่าเราทำทำไม ทำเพื่อใคร ถ้าเราไม่รีบตัดใจตั้งแต่ตอนนี้ จะให้เราไปตัดใจตอนไหน พ่อกับแม่ของนายเขาก็อยากให้นายแต่งงานมีลูกมีหลานให้เขา มันแปลว่าอะไรล่ะสน มันก็แปลว่าวันหนึ่งนายก็ต้องแต่งงานกับผู้หญิงสักคนหนึ่ง นายคิดว่า...เราจะทำแบบนั้นให้นายได้ไหม มันไม่มีอะไรเป็นไปได้เลย ถ้าเราไม่ตัดใจตอนนี้ แล้วต่อไปล่ะ นายจะให้เราทำยังไง ใช่...เรารักนาย เราไม่ได้รักพี่ทิน แต่ถ้าเราอยู่กับนายแบบนี้...มันก็ได้แค่นี้แหละ เพราะยังไง...นายก็รักเราไม่ได้"
สนปล่อยมือจากไหล่ต้นแล้วก็นิ่งเงียบไป เขาเองก็ลืมคิดถึงประเด็นนี้ไปเลย พ่อกับแม่อยากให้สนแต่งงานไวๆ หลังจากเรียนจบเพราะอยากมีหลานไว้แก้เหงา คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ที่สนจะขัดใจท่านทั้งสองคนได้
"แต่ถึงยังไง...นายก็ไม่ควรไปมีอะไรกับพี่เขานะต้น" สนพูดเสียงอ่อนลง
"ทำไมล่ะสน ทำไมเราจะทำไม่ได้ มันเป็นสิทธิ์ของเราไม่ใช่เหรอ" ต้นพูดด้วยเสียงที่ดังขึ้น บ่งบอกว่าไม่เห็นด้วยที่สนจะมากะเกณฑ์ชีวิตเขามากเกินไป
"นายอยากทำตัวแบบนั้นเหรอต้น ถ้าอยากทำแบบนั้นทำไมไม่บอกเราล่ะ ไม่ต้องไปหาพี่ทินเราก็ทำให้นายได้"
สนพูดจบแล้วก็เดินมาอุ้มต้นไว้ในอ้อมแขนแล้วก็พาต้นเดินไปที่เตียงนอน ต้นมีร่างกายที่บางกว่าสนเล็กน้อยเพราะสนเล่นกีฬามากกว่า แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะอุ้มได้ง่ายเสียทีเดียว
"นายจะทำอะไรน่ะสน"
"ก็ทำอย่างที่นายชอบไง"
"นายเป็นบ้าไปแล้วเหรอ นายอย่าทำแบบนี้นะสน"
สนวางต้นลงบนเตียงนอนแล้วเอาตัวขึ้นไปทาบทับไว้
"ใช่ เรามันบ้า แต่ถ้าเราบ้าแล้วทำให้นายไม่ต้องไปเป็นของคนอื่นเราก็จะบ้า" สนพูดเสียงดังด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านขึ้นมา
ต้นนิ่งเงียบ ปล่อยให้น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมา แม้ว่าคนที่กำลังอยู่บนตัวของต้นคือคนที่ต้นรัก มีอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นให้ต้นได้พักพิงใจ มีทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้นอยากได้ แต่ต้นกลับไม่รู้สึกดีเลยที่สนทำแบบนี้
"ได้...ถ้านายอยากทำ...ก็ทำอย่างที่นายต้องการแล้วกัน"
"ต้น..."
แล้วคนอย่างสนจะทำร้ายต้นแบบนี้ได้หรือ!!!???
TBC
-
อะไรคือการที่หนูบอกว่ายังไม่สนเรื่องความรักขอโฟกัสแต่เรื่องเรียนก่อนคะนินา.. ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วเวลาหนูเจอใครก็ตามที่รู้จักสน หนูก็วิ่งริกๆ มาถามหาสนเขาตลอด แถมบางครั้งยังจะเสนอไปเจอสนในทุกๆ ที่ที่เขาอยู่ด้วยอีก ช่วยตอบหน่อยสิคะว่าการกระทำแบบนี้เขาเรียกกันว่าอะไร?
.. :L2: :L2: :L2: <<< ไม่ไหวกับเด็กคนนี้จริงๆ ค่ะ
-
งั้นขอวาร์ปข้ามตอนถัดไปนะคะ สะเทือนไต T T
-
:o12: ต้นตัดสินใจเป็นแฟนกับทินทั้งทีไม่รัก มันไม่ถูกอ่ะเหมือนเพิ่มปัญหามากกว่าแก้ แต่การที่สนไม่เด็ดขาดทำอะไรสักอย่างแย่ยิ่งกว่า
-
ไม่รู้จะสงสารต้นหรือสนมากกว่ากัน
แต่จากตอนนี้ สนน่าสงสารนะ
รักก็บอกไม่ได้
-
เม้นท์ไม่ถูกเลย มัน หน่วง จุกเสียดไปหมด :z3: ความสัมพันธ์ของต้นกับสนก็เหมือนกำลังจะไปได้ดีนะ แต่มันติดตรงน้องชะนีนินานี่แหละที่เข้ามาเป็นตัวแปรอยู่เรื่อย หมั่นไส้นางอ่ะ เหมือนจะแอ๊บใสยังไงก็ไม่รู้ :m16: ก็เข้าใจต้นนะที่ทนไม่ได้จะเห็นสนอยู่กับนินาหรือใครก็แล้วแต่ที่ไม่ใช่เพื่อน ต้นเลยต้องหาทางออก แต่ต้นคิดดีแล้วเหรอที่ตัดสินใจคบกับพีทินทั้งที่ตัวเองยังไม่ได้รัก สงสารพี่ทินเลยที่รักต้นมาตลอดสามปี ถึงจะมีแว่บไปบ้างแต่ก็ยังปักใจกับต้น ไม่อยากให้ต้นทำแบบนี้เพื่อเป็นการตัดใจจากสน หรือทำเพื่อสน มัน โอ้ย ไม่รู้จะบอกยังไง คนเขียนทำเราอึดอัดมากเลยอ่ะ :hao5:
-
โหย สนอย่าทำไรนะ ไม่งั้นอะไรๆ จะยิ่งแย่ไปใหญ่
ต้นก็น่าสงสารนะ รักทั้งๆ รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
แต่ก็สงสารสนอ่ะ รู้ว่ารักแต่ทำไรไม่ได้ เฮ้อ
ทุกอย่างมันชั่งอึดอัดอ่ะ
-
สนจะปล้ำต้นมั้ย ลุ้นมากๆ ๕๕๕ อยากให้ปล้ำเลย ต้นจะได้เป็นของสน หึหึหึ ต้น สน ตอนหน้าคงคุยกันรู้เรื่องนะ อย่าทะเลาะกันเลย เหมือนไม่เข้าใจความรู้สึกนึกคิดและความต้องการของกันและกันเลย รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ
-
สนเห็นแก่ตัวมากไปไหมนะ ตอนหน้าต้องเอาอ่างมารองน้ำตาไหม
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 20: ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
ท่าทีที่ดูดุดันของสนค่อยๆ ลดลง สนค่อยๆ ใช้มือปัดเส้นผมบนหน้าผากต้นออก สัมผัสที่แผ่วเบานั้นทำให้ต้นรู้ได้ทันทีว่าอารมณ์ของสนคงเย็นลงแล้ว สัมผัสที่นุ่มนวลแบบนี้ทำให้ต้นรู้ดีว่า ต่อให้ใครมาทำให้ก็ไม่เหมือนกับที่สนกำลังทำอยู่ตอนนี้ ชีวิตนี้ต้นคงจะหนีให้พ้นจากรักแรกของตัวเองไปไม่ได้เพราะอย่างนี้นี่เอง
"เราไม่ทำอะไรนายหรอก เราไม่ใช่คนแบบนั้น นายก็รู้..."
สนพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวลแผ่วเบา เขาจ้องลึกเข้าไปในแววตาคู่นั้นของต้น แววตาที่ตอนนี้ดูประหม่าเหมือนกับไม่แน่ใจในบางสิ่งบางอย่างที่อาจจะเกิดขึ้นในตอนนี้ ถ้าสนมาแบบดุดันเหมือนเมื่อกี้ต้นคงไม่เต็มใจ แต่ถ้านุ่มนวลอย่างคนรักกันแบบนี้ ต้นก็ชักไม่มั่นใจตัวเองเสียแล้ว
"แต่เรา..อยากบอกนายว่า...เราเสียใจนะ เสียใจที่นาย...ให้คนอื่นไปแล้ว"
สนค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่งแต่ก็ยังไม่ยอมละสายตาจากต้น แม้จะเสียใจแค่ไหน ตอนนี้มันก็สายเกินกว่าที่สนจะทำอะไรได้
"สน...เรา..."
"ช่างมันเถอะต้น เอาเป็นว่า...ตอนนี้เราอย่าเพิ่งคุยอะไรกันเลยดีกว่า นอนหลับให้สบาย พักผ่อนก่อนดีกว่านะ แล้วพรุ่งนี้เราค่อยมาคุยกัน เลิกเรียนแล้ว...เราจะไปรอนายที่อ่างแก้วนะต้น ทุกสิ่งทุกอย่างที่นายอยากรู้ เราจะบอกนายหมดทุกอย่าง เราจะไม่มีอะไรต้องค้างคาใจกันอีกแล้ว อย่าลืมนะต้น ไปตามที่เรานัดให้ได้นะ"
"ได้..." ต้นรับคำเบาๆ
"เราจะรอนายนะต้น"
ต้นค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งเช่นกันแล้วก็พยักหน้า
"หลับฝันดีนะต้น แล้วพรุ่งนี้เจอกัน"
สนยิ้มละไมก่อนที่จะค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องต้น
สนไปเอาเรื่องที่ต้นมีอะไรกับพี่ทินมาจากไหนกันนะ เมื่อวานต้นกับเพื่อนๆ ไปทำงานที่คอนโดพี่ทินกันตั้งหลายคนเพราะพี่ทินเป็นคนอาสาช่วยให้คำปรึกษาโครงงานที่ต้นทำกับเพื่อนๆ อยู่ ทำอยู่จนดึกพี่ทินก็เลยให้ต้นกับเพื่อนๆ นอนที่นั่นแทน ต้นจำได้ว่าขอให้พี่ทินช่วยโทรบอกสนให้ด้วยเพราะโทรศัพท์เขาแบ็ตหมดแล้ว ทำไมถึงกลายเป็นว่าสนเข้าใจผิดไปกันใหญ่แบบนี้
หรือว่าสนอาจจะแค่ระแวงไปเอง แล้วสนจะไม่เชื่อใจต้นเลยหรือ คบกันมาตั้งหลายปีก็น่าจะรู้นิสัยใจคอกัน ถ้าไม่อย่างนั้น...พี่ทินก็คงบอกอะไรบางอย่างกับสน สนถึงได้เข้าใจผิดไปมากขนาดนี้ พี่ทินจะทำอย่างนั้นจริงๆ หรือ แล้วจะทำอย่างนั้นไปทำไม
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"ได้หรือยังล่ะของที่ฉันให้แกไปหามาน่ะ"
"ได้แล้วๆ เอาไป ทวงจังเลยนะแก ของแบบนี้ต้องรอหน่อยสิวะ" คนพูดพูดพลางส่งถุงพลาสติกเล็กๆ ให้คนที่นั่งตรงหน้า แม้น้ำเสียงจะดูแข็งกระด้างแต่ก็ไม่ได้มีท่าทีจริงจัง
"ให้มันได้อย่างงี้สิ แกนี่ช่างเป็นเพื่อนที่ได้อย่างใจฉันจริงๆ แล้วนี่แกไปเอามาจากไหน"
"จะยากอะไร ไอ้พวกเพื่อนๆ ผู้ชายคณะเราหลายคนมันไปเที่ยวผับกันออกบ่อย ก็ให้พวกมันนั่นแหละหามาให้"
"เลิศอะ" แล้วก็หัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจ
"เอาเงินมาด้วยนะยะ ฉันอุตส่าห์ตากหน้าไปขอซื้อพวกผู้ชายมาให้ ป่านนี้มันคงคิดว่าฉันเป็นอะไรไปแล้วก็ไม่รู้"
"เออๆ เอาไปๆ นี่...ฉันให้ห้าร้อยเลย ไม่ต้องทอน"
"ย่ะ รวยเชียวนะแก"
"อาทิตย์ที่แล้วขายดีเว้ย ได้กำไรเยอะเลย"
"ก็ดีแล้ว อ้อ...แล้วนี่แกหมดปัญญาแล้วเหรอวะถึงต้องใช้วิธีนี้"
"ก็ยังไม่หมดหรอก แต่ฉัน...ขี้เกียจรอแล้ว อ่อยมาเป็นปีแล้วยังไม่เห็นจะทำอะไรซะที"
"เขาเป็นเกย์หรือเปล่าวะแก"
"บ้า...ปากเสียนะแก ฉันไม่เห็นว่าเขาจะเหมือนเกย์ตรงไหนเลย"
"โอ๊ย...แกน่ะรู้อะไรน้อยไปซะแล้ว ผู้ชายสมัยนี้กินกันเองเยอะแยะ เห็นหล่อๆ แมนๆ อย่างนี้ก็เหอะ"
"แต่ฉันคิดว่าคนนี้ไม่เป็นอย่างนั้นหรอก ฉันมั่นใจก็แล้วกัน"
"ย่ะ เอาที่แกสบายใจเถอะ อ้อ...แล้วนี่แกจะเผด็จศึกคืนนี้เลยเหรอวะ"
"อืม...คืนนี้แหละ ถ้าคืนนี้ไม่ได้ก็ต้องเร็วๆ นี้ ปล่อยไว้นานเดี๋ยวคนอื่นมาแย่งไปซะก่อน"
"ระวังตัวหน่อยนะแก เกิดท้องขึ้นมาจะยุ่งนะเว้ย พ่อแม่แกเอาแกตายแน่ๆ"
"เออน่า ฉันเตรียมพร้อมอยู่แล้ว แกไม่ต้องห่วงหรอกเรื่องนั้น"
"ไม่ใช่ย่อยนะแก เห็นเงียบๆ แบบนี้ ฟาดเรียบทุกราย"
แล้วสองสาวก็หัวเราะขบขันพร้อมกันด้วยความชอบใจ จากนั้นนินาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนที่เธอหมายปองพร้อมกับรอยยิ้มมีเลศนัย
"พี่สนคะ เย็นนี้นินาจะไปขายของที่ถนนคนเดินอีกนะคะ ถ้าพี่สนว่างก็ตามไปได้ค่ะ"
"อ้าว ปกติไม่ขายวันนี้ไม่ใช่เหรอ"
"พอดีนินาขี้เกียจอยู่บ้านเฉยๆ น่ะค่ะ พ่อกับแม่ก็ไม่อยู่ด้วย ไปหาญาติที่แม่ฮ่องสอน กลับพรุ่งนี้เช้ามืดค่ะ ถ้าเราไม่ไป นินากลัวว่าลูกค้าเราจะไปซื้อกับคนอื่นน่ะสิคะ"
"อ้อ...ครับ แต่พอดีเย็นนี้พี่ไม่ว่าง พี่มีนัดแล้ว"
"กับใครเหรอคะ" นินาขมวดคิ้วสงสัย
"กับคนพิเศษของพี่ไง"
"หมายความว่ายังไงคะพี่สน คนพิเศษของพี่สนคือใครคะ" น้ำเสียงนินาฟังดูไม่พอใจที่รู้ว่าชายหนุ่มที่เธอหมายปองมีคนพิเศษแล้ว เธอไปอยู่ที่ไหนมาถึงไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย
"อืม...เดี๋ยวนินาก็รู้เองแหละ"
"แล้วนินาล่ะคะ พี่สนคิดยังไงกับนินา เรารู้จักกันมาตั้งนานแล้วนะคะ"
น้ำเสียงที่เหมือนจะร้องไห้นั้นทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเห็นใจอยู่เหมือนกัน แต่ตอนนี้สนจะไม่ลังเลใจอีกแล้ว
"นินา พี่...ก็เห็นนินาเป็นน้องสาวที่น่ารักคนนึงนะ แต่ว่า...พี่ไม่ได้คิดอะไรกับ..."
นินาทนฟังไม่ได้จนต้องรีบวางสายไปเสียก่อนที่จะฟังสนพูดจนจบ แล้วก็ถอนหายใจอย่างไม่สบอารมณ์
"อ้าวแก เป็นไร มีอะไรหรือเปล่าวะ" เพื่อนของนินาถามอย่างแปลกใจ เมื่อกี้นินายังหัวเราะร่าเริงอยู่เลย ตอนนี้กลับทำท่าเหมือนจะร้องไห้เสียอย่างนั้น
"คอยดูนะแก ยังไงเขาก็ต้องเป็นของฉันให้ได้ คอยดูสิ"
น้ำเสียงอาฆาตนั้นทำให้สาวน้อยหน้าใสที่ดูเหมือนไม่มีพิษภัยอะไรเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ชีวิตที่ต้องปากกัดตีนถีบมาตลอดนั้นอาจจะช่วยให้เธอรู้คุณค่าของความพยายาม แต่อีกด้านหนึ่งก็ทำให้เธอแข็งกระด้าง คิดแต่จะทำอะไรก็ได้เพื่อให้สำเร็จหรือได้สิ่งที่เธอต้องการจะได้
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ต้นรู้สึกกลุ้มใจมากทีเดียวเมื่องานที่ต้นกับเพื่อนๆ ทำส่งอาจารย์มีข้อผิดพลาดที่ต้องแก้หลายอย่าง แถมเส้นตายที่จะต้องทำให้เสร็จสมบูรณ์ก็คือพรุ่งนี้เสียด้วยสิ ก็แปลว่าเย็นนี้ต้นต้องยอมผิดนัดสนเสียแล้ว
หรือว่าต้นควรจะไปหาสนก่อนสักครึ่งชั่วโมงแล้วค่อยตามเพื่อนๆ ไปที่คอนโดพี่ทินดี แต่ดูเหมือนว่าเขากับสนต้องใช้เวลาคุยกันนาน เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงไม่น่าจะเพียงพอที่จะคุยกัน คุยรีบๆ แบบนี้คงไม่ดีเท่าไหร่ ก็คงต้องขอเลื่อนสนไปก่อนแล้วล่ะ
พอจบคลาสสุดท้าย ต้นจึงรีบโทรหาสนแต่สนไม่ได้รับสาย คาดว่าน่าจะกำลังเรียนอยู่นั่นเอง ต้นจึงใช้วิธีส่งไลน์ให้สนแทน
"สน เย็นนี้เราต้องขอโทษด้วยนะ เราต้องแก้งานส่งอาจารย์ด่วนเลย คงจะไปตามที่นัดไม่ได้ เราจะไปทำงานที่คอนโดพี่ทินนะ อาจจะไม่ได้กลับบ้าน ไม่ต้องรอเรานะ ไว้เย็นพรุ่งนี้เรานัดกัน ขอโทษจริงๆ"
ต้นกดส่งข้อความไปแล้วก็ส่งสติกเกอร์ "Sorry" ตามไปด้วย
ส่วนสน พอเลิกจากคลาสสุดท้ายแล้วเขาก็ตรงดิ่งไปเช่าจักรยานแล้วก็ปั่นไปที่อ่างแก้วอย่างเร็วไว วันนี้แล้วสินะที่สนจะได้บอกต้นทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาอยากจะบอกเสียที ต้นคงดีใจน่าดูเลยล่ะ แค่คิดสนก็มีความสุขจนล้นหัวใจแล้ว
ตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงปีสาม สนไม่เคยคบใครเป็นแฟนเลย ทำให้สนตัดสินใจที่จะพับโครงการพิสูจน์หัวใจตัวเองไปเพราะรู้ว่าคงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะทำอย่างนั้นแล้ว อีกอย่าง มันก็จะทำให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องต้องพลอยเจ็บไปด้วย การที่สนไม่ยอมรับใครคนอื่นเข้ามาในหัวใจอีกในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้แล้วว่าสนรักและมั่นคงกับต้นมากแค่ไหน สนไม่ต้องการสร้างเงื่อนไขให้ยุ่งยากมากไปกว่านี้อีกแล้ว
วันนี้แล้วสินะที่สนจะได้บอกรักต้น จากนั้นเขาและต้นก็จะจับมือฝ่าฟันอุปสรรคทุกอย่างเพื่อให้เขาสองคนได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน เป็นคู่ชีวิตกัน สนรู้ดีว่ามันยากแค่ไหน แต่สนไม่กลัวอะไรทั้งนั้นในเวลานี้ ถ้าคนสองคนรักกัน สนก็เชื่อว่าพลังแห่งความรักจะเอาชนะทุกสิ่งทุกอย่างได้ในที่สุด
สนมาถึงอ่างแก้วแล้วก็เดินไปนั่งชันเข่ารอตรงขอบอ่างอย่างสบายอารมณ์ ท้องฟ้าวันนี้เปิดโล่ง ลมพัดเย็นสบาย ดูเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างจะเป็นใจให้การสารภาพรักวันนี้ราบรื่นไปด้วยดี แค่คิดสนก็มีความสุขแล้ว ต้นก็คงจะมีความสุขมากเช่นกันที่ได้รู้ว่าคนที่ต้นแอบรักมาตั้งนานก็รักต้นเหมือนกัน แค่จินตนาการถึงสีหน้าและแววตาของต้นหลังจากที่ได้ยินคำว่ารักจากเขาแล้ว สนก็ยิ้มไม่หุบ ไม่อยากจะคิดเลยว่าต้นจะดีใจแค่ไหน
แต่ก็เริ่มจะค่ำแล้ว ทำไมต้นยังไม่มา หรือว่าจะเลิกเรียนช้า ว่าแล้วสนก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อที่จะโทรถามต้น พอเห็นไลน์แจ้งเตือนข้อความจากต้น สนรีบเปิดเข้าไปอ่านดูทันที แล้วก็ต้องถอนหายใจด้วยความผิดหวังเมื่อได้อ่านข้อความนั้น การที่ต้นติดธุระด่วนเป็นสิ่งที่สนพอเข้าใจได้ จะคุยกันพรุ่งนี้ก็ไม่เป็นปัญหาอะไร สนรอได้เสมอ แต่พอรู้ว่าต้นไปคอนโดพี่ทินอีกแล้ว สนก็อดคิดมากอีกไม่ได้ ต้นติดใจอะไรนายคนนั้นถึงกับจะต้องไปหากันทุกวัน
สนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น นั่งครุ่นคิดอยู่สักพักก็ลุกขึ้นเดินกลับไปที่จักรยาน จากนั้นก็ปั่นออกไปอย่างรวดเร็ว
ประมาณหกโมงเย็นหน่อยๆ สนก็มาถึงถนนคนเดิน เขาไม่ได้วางแผนว่าจะมาที่นี่เลยวันนี้ ของที่สนซื้อมาขายตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วก็ขายไปเกือบหมด เหลือเสื้อยืดแบบวัยรุ่นอยู่ไม่กี่ตัวที่ยังขายไม่หมดจากคราวที่แล้ว สนก็เลยกะว่าจะเอาที่เหลือมาขายที่ซุ้มขายของของนินาคืนนี้
เย็นนี้ที่ถนนคนเดินดูคึกคักเป็นพิเศษกว่าทุกวัน มีการแสดงดนตรีแบบล้านนาและการแสดงต่างๆ จากกลุ่มชุมชนแถวนี้ด้วย คนเดินกันขวักไขว่เต็มไปหมด คนที่มาขายของก็เยอะเป็นพิเศษ สนเห็นซุ้มขายอาหารแล้วก็อยากขายบ้างเหมือนกัน เขารู้สึกว่าการขายเสื้อผ้าไม่ค่อยเข้ากับเขาเท่าไหร่ สนถนัดทำอาหารมากกว่า แต่เอาไว้ค่อยคิดทีหลังละกัน
"เป็นไงนินา วันนี้คนเยอะเลย ขายดีไหม" สนทักเมื่อมาถึงซุ้มที่นินาขายของอยู่
"ขายดีมากเลยค่ะพี่สน แล้วพี่สนไม่ได้เอาอะไรมาขายเหรอคะวันนี้" นินาถามพลางยิ้ม แต่ก็ต้องคอยคุยกับลูกค้าที่มาเดินดูเสื้อผ้าในซุ้มของเธอด้วย
"พี่เหลือเสื้อยืดอยู่สี่ห้าตัว ยังไม่ได้ไปเอาล็อตใหม่มา พวกเสื้อที่เหลือพี่ฝากขายในร้านนินาได้ไหม เดี๋ยววันนี้พี่ช่วยนินาขายด้วย"
"ได้ค่ะพี่ พี่สนจัดการวางเองเลยนะคะ" นินาบอกแล้วก็หันไปคุยกับลูกค้าต่อ
สนปูผ้ารองลงบนพื้น แล้วก็รีบจัดการเอาเสื้อยืดที่เขาใส่กระเป๋าเป้วางลงให้พร้อมขายได้เลย
"นินอยไม่มาด้วยเหรอวันนี้"
สนหันไปถามคนที่กำลังง่วนขายของมือเป็นระวิง
"ไม่ได้มาค่ะ วันนี้เขามีการบ้าน นินาเลยมาคนเดียว"
"โห...แล้วนินาขนของมาเองหมดเลยเหรอ"
"ค่ะ" นินาตอบสั้นๆ ความยุ่งทำให้เธอลืมถามสนไปเลยเรื่องที่สนบอกเธอเมื่อกลางวันว่าเขามีนัดกับคนพิเศษเย็นนี้
ดูเหมือนนินาจะวุ่นกับการขายของจนแทบไม่มีเวลาใส่ใจอย่างอื่น สนเลยหยุดชวนคุยแล้วก็หันมาขายของของตัวเองบ้าง
"อ้าวพี่สน พี่สนหรือเปล่าคะ"
สาวน้อยเสียงใสคนหนึ่งทักขึ้นในขณะที่สนขายเสื้อตัวหนึ่งให้ลูกค้าอยู่ พอเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นเต้ยมากับเพื่อนสาวๆ ของเธออีกสี่ห้าคน สนจัดการทอนเงินให้ลูกค้าเสร็จแล้วก็หันมายิ้มให้เต้ย
"ครับ เต้ยมาเดินซื้อของเหรอครับวันนี้ แล้วเต้ล่ะ"
"ไปช่วยพี่ต้นทำงานบ้านเพื่อนค่ะ ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่เห็นพี่สนไปบ้านเต้ยเลยคะ คุณแม่เต้ยถามหาอยู่ ว่าจะให้พี่สนมาสอนเต้ยทำอาหารหน่อย"
"อ๋อ...พอดีพี่ก็ยุ่งๆ ทำอะไรหลายอย่างครับ เรียนหนักด้วย แล้วเต้ยล่ะ ปีหน้าจะเข้ามหาลัยยังครับ"
"ค่ะพี่ ก็คงจะเรียน มช. เหมือนพี่เต้ยนั่นแหละ เดี๋ยวปีหน้าเราก็จะได้เจอกันแล้วนะคะพี่ ยังไงเต้ยขอฝากเนื้อฝากตัวน้องใหม่ตอนนี้เลยละกันนะคะ"
เต้ยพูดพลางยิ้มหวานพร้อมกับหัวเราะเบาๆ สนยิ้มตามไปด้วย
"พวกแกว่าจะซื้อเสื้อยืดอยู่ไม่ใช่เหรอ ซื้อกับพี่สนก็ได้ ดีไหม" เต้ยหันไปบอกเพื่อนๆ ที่ยืนมองเธอคุยกับสนอยู่
"เออๆ ก็ดีเหมือนกัน"
เต้ยกับเพื่อนๆ ย่อตัวลงนั่งแล้วก็เลือกเสื้อที่เหลืออยู่สามสี่ตัว นินาคอยแอบสังเกตดูตลอด ผู้หญิงที่ชื่อเต้ยนี่เป็นใครกันนะ ทำไมดูสนิทสนมกับสนมากขนาดนั้น แถมยังพูดเหมือนกับว่าสนเคยไปสอนทำอาหารเสียอีก แสดงว่าต้องรู้จักกันมาก่อนแน่ๆ เลย ดูสนสิ พูดคุยสนิทสนมกับมันซะด้วย น่าหมั่นใส้จริงๆ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ขายของเสร็จแล้วสนก็นั่งสามล้อมากับนินาเพื่อมาส่งเธอที่บ้านเพราะเห็นเธอขนของมาหลายอย่าง เขาก็ช่วยตามมารยาทสุภาพบุรุษทั่วไปเท่านั้น ไม่ได้คิดอะไรเป็นพิเศษหรอก
หลังจากที่ขนของลงจากรถมาเก็บไว้ในบ้านนินาจนหมด นินาก็รีบบอกสนว่า
"พี่สนรอนินาตรงนี้แป๊บนึงนะคะ เดี๋ยวนินาไปเอาน้ำมาให้พี่สนดื่มค่ะ"
สนพยักหน้าแล้วก็นั่งรอ เขาบอกให้สามล้อจอดรถรออยู่เพราะตั้งใจว่าจะกลับเลย ไม่นานนักนินาก็ออกมาพร้อมกับแก้วน้ำผลไม้ชนิดหนึ่งที่สนดูไม่ออกว่าเป็นน้ำอะไร
"น้ำฝรั่งค่ะพี่ เย็นชื่นใจ ขอบคุณพี่สนมากนะคะที่มาช่วยวันนี้ ไม่ได้พี่สนนินาคงเหนื่อยแย่เลย"
นินายิ้มพลางส่งแก้วน้ำฝรั่งให้สน
"ไม่เป็นไรหรอก นินาก็ช่วยพี่ตั้งหลายอย่าง แล้วนี่นินอยนอนไปแล้วเหรอ"
"ค่ะ น่าจะอย่างนั้น"
สนดื่มน้ำฝรั่งแล้วก็ชม "อร่อยดีนะ ทำเองเหรอ"
"เปล่าหรอกค่ะ ซื้อมา พิ่สนดื่มให้หมดเลยนะคะ" นินาพูดพลางหัวเราะ
พอสนดื่มหมดแล้วเธอก็รับแก้วน้ำมาถือไว้
"พี่สนรออีกสัก 10 นาทีนะคะ เดี๋ยวนินาไปเอาเสื้อที่พี่สนสั่งไว้มาให้ จะได้เอากลับไปเลย เผื่อพี่สนอยากจะเอาไปขายวันอื่นที่นินาไม่ได้ไปด้วย"
"อ้อ...ได้ๆ นินารีบๆ หน่อยนะ สามล้อรอนานละ ให้พี่ช่วยไหม"
"ไม่เป็นไรค่ะ ไม่กี่ตัวเอง ไม่หนักหรอกค่ะ เดี๋ยวนินามานะคะ"
พูดจบแล้วนินาก็เดินเอาแก้วน้ำไปเก็บในห้องครัว จากนั้นก็เดินหายไปทางด้านหลังบ้าน ปกติสนจะฝากนินาซื้อเสื้อที่ร้านประจำบ่อยๆ นินามักจะไปขายของกับพ่อกับแม่ซึ่งมีรถกระบะอยู่ สามารถขนของไปได้เยอะ สนก็เลยฝากนินาให้ใส่รถมาให้ที่ถนนคนเดิน นอกจากนี้ พอเจอพ่อแม่นินาบ่อยๆ สนก็เลยสนิทกับคนในครอบครัวนินาไปด้วย
นินายกถุงพลาสติกที่ใส่เสื้อยืดถุงขนาดไม่ใหญ่มากนักออกมาให้สน สนกล่าวขอบคุณ จ่ายเงินแล้วก็ยกถุงขึ้นมาถือไว้พร้อมกับกล่าวลา
"พี่กลับแล้วนะ ขอบใจนินามาก"
"ไม่เป็นไรค่ะพี่" นินายิ้ม
สนหันหน้าเดินตรงไปยังประตูบ้าน แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น จู่ๆ นินาก็วิ่งมากอดเขาจากทางด้านหลังไว้
"พี่สนคะ นินารักพี่ค่ะ"
เพียงสัมผัสแรกจากหญิงสาวคนนี้ สนก็รู้สึกได้ถึงความร้อนวูบวาบตามเนื้อตัวอย่างประหลาด สนไม่เคยคิดว่าเขาจะรู้สึกอย่างนี้กับผู้หญิงคนนี้ได้ขนาดนี้เลย ความต้องการที่มากมายของสนมาจากไหนกัน สนควบคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้ว
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
เสียงเคาะประตูห้องทำให้สนงัวเงียลืมตาตื่นอย่างงงๆ ปกติเขาไม่เคยนอนตื่นสายจนใครต้องมาเคาะประตูเรียก ก็เลยรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่แล้วสนก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติเมื่อพบว่าเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลย แถมคนที่นอนอยู่ข้างๆ ก็คือนินาในสภาพที่เปล่าเปลือยไม่ต่างกัน
เมื่อคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้น! สนทำอะไรลงไป! แต่ไม่ทันจะได้คิดหาคำตอบ แม่ของนินาก็เปิดประตูเข้ามาพอดี ต่างคนต่างตกใจสุดขีดไม่แพ้กันเมื่อได้เห็นว่าอะไรเป็นอะไร
"นี่มันอะไรกัน! หา! นี่มันอะไรกัน!"
นินาที่นอนอยู่ข้างๆ สนงัวเงียตื่นขึ้นมาหลังจากที่ได้ยินเสียงแม่ของเธอโวยวายเสียงดัง
"นังลูกไม่รักดี ทำไมทำแบบนี้หา!"
พูดจบแม่ของนินาก็ปรี่เข้าไปตบหน้าลูกสาวที่เพิ่งตื่นขึ้นมาอย่างงงๆ
"แม่!" นินาเอามือลูบแก้มพลางร้องไห้
"นินาขอโทษค่ะแม่"
"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ใส่เสื้อผ้าแล้วลงไปคุยกับพ่อกับแม่ข้างล่างเดี๋ยวนี้! เธอด้วย!"
แม่นินาหันมาบอกสน สีหน้าที่โกรธกริ้วนั้นทำให้สนรู้ว่าเรื่องใหญ่กำลังจะเกิดขึ้นแล้ว
"ต้น..."
สนเรียกชื่อคนที่เขารักกับตัวเองเบาๆ เขาไม่รู้เลยว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้จะเกิดอะไรขึ้น แต่มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ทำไมเขาถึงปล่อยให้ตัวเองพลาดได้ขนาดนี้ ไม่น่าเลย!!!
TBC
ขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลา 1 วินาทีบวกเป็ดให้กำลังใจ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอน
-
:angry2: นินานึ่ร้ายจริงๆ แบบนี้สนต้องเสียต้นไปตลอดแน่
-
โอย
นังนินานี่มันร้ายจริงๆ น่ากระทืบแล้วเหยียบซ้ำอย่างแรง
-
ถ้าสนไม่มัวแต่รอพิสูจน์ห่าเหวอะไรนี่คงจบไปนานละ
-
ใครก็ได้ช่วยยัยนิน่าไปเก็บที สิ้นคิดจริงๆ เพียงเพื่อให้เขามาเป็นของตัวเอง
ถึงกับยอมทำขนาดนี้เนี่ย แต่ถึงทำไปก็ใช่ว่าจะคบกันยืด เพราะมันไม่ได้เกิดจากความรักเลย
-
พูดได้แค่ "แรดเงียบ" จริงๆ นังนินา ทำเป็นใสซื่อว่าแล้วต้องแอบฟาดเรียบ :beat: ดวงมันจะซวยนะสนนะ จะสารภาพกับต้นสักหน่อยอุตส่าห์มั่นใจแล้วแท้ๆ แต่นังนินา อีชะนีเอ้ยยยยยยยย :ling1: ผู้ชายร้อยทั้งร้อยโง่แค่เรื่องนี้เท่านั้นแหละ โดยเฉพาะผู้ชายดีๆแบบสน ที่คงต้องแสดงความรับผิดชอบแน่นอน ต้นก็จะเสียใจและไปคบกับพี่ทินและคงมีอะไรๆกันจริงๆแน่ๆเลยทีนี้ :katai1: อยากจะบอกคนเขียนให้สนฉลาดหรือไม่ก็ต้นฉุกคิด เอานังชะนีไปตรวจร่างกายเลยคะ ถ้าไม่มีอะไรเสียหายจะได้รู้ว่า ลูกสาวตัวเองแรดแค่ไหน ขอโทษที่หยาบแต่มันอิน :m16:
-
:katai1: :mew5:
-
นินาคะ ^^ 'FLOWERS' !!! ไม่เสียแรงเลยค่ะที่รังเกียจผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เริ่มแรก และจะตลอดไปด้วยนะคะ
เขียนเก่งจนเราอินสุดๆ ไปเลยค่าา.. :-[
-
จนได้ซินะ แล้วสนจะทนร่วมอยู่
กับผู้หญิงประเภทนี้ไปได้นานแค่ไหนกัน
-
กลอะไรของนินา แย่มากๆ เห้อ!! ยาอะไรทำไมมันแรงจนสนไม่รู้ตัว ยับยั้งใจไม่ได้ขนาดนั้น ความรักของต้น สน จะเป็นยังไงต่อจากนี้ วิบากเยอะจังนะ มาแบบคาดไม่ถึงจริงๆ แบบนี้พ่อแม่นินาคงจะให้พ่อแม่ สนมาคุยด้วยแน่ๆ แต่ก็ดีเป็นไปตามใจอยากของพ่อแม่สนล่ะ ยังรอปาฏิหาริย์ โอ้ยยย ตอนนี้มันอะไรกันน ๕๕๕ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ
-
นินามันร้ายเงียบจริงๆ โอ้ย โมโหแทน เกลียดว่ะ เกลียดผู้หญิงแบบนี้สุดๆ
สนเสร็จนินาจริงๆใช่ไหมเนี้ย เฮ้อ เจอเรื่องยุ่งยากเข้าไปอีก
สนเกือบจะดีกับต้นแล้วเชียว ต้นไม่น่าติดทำงานเลยอ่ะ :(
เครียดเว้ย!!
-
ถ้ายังจำกันได้ ในตอนที่ 10 ผมพูดถึงคำว่า "โศกนาฏกรรมความรัก" ไม่ได้เขียนผิดแน่นอนครับ
หลายคนอาจจะเข้าใจว่าจะต้องมีใครสักคนตายเหมือนโกโบริกับอังศุมาลิน
แต่โศกนาฎกรรรมอาจไม่ได้หมายถึงต้องมีความตายเข้ามาเกี่ยวข้องเสมอไปนะครับ
ไม่ต้องตายก็โศกได้ โศกทั้งที่ยังหายใจมันโศกยิ่งกว่าตายไปแล้ว
เป็นความฝันตอนเด็กๆ ว่าอยากเขียนนิยายสักเรื่องที่เป็นโศกนาฏกรรมความรัก
ตอนเด็กๆ เคยดูซีรี่ส์จีนเรื่อง "อดีตรักไม่เคยลืม" แล้วประทับใจมาก (จบไม่สมหวังมั้ง)
เรื่องต่อมาที่ชอบมากคือ "มงกุฎดอกส้ม" (ปี 2539 ช่อง 7) อันนี้โศกนาฏกรรมความรักที่สุดๆ ไปเลย ชอบมาก (จบไม่สมหวัง)
เรื่องสุดท้ายที่ผมชอบก็คือ "Autumn in my heart" จบโหดไปนิด แต่ก็ประทับใจมาก
(http://www.dramafever.com/st/img/wp/2011/10/Autumn-tale-rain.png)
ผมชอบเรื่องที่จบไม่สมหวังนะครับ มันมีความเป็นศิลปะ มันทิ้งความรู้สึกบางอย่างไว้ให้เรา
ส่วน "ต้น-สน" จะเป็นโศกนาฏกรรมความรักแบบไหน จะจบแบบไหน ติดตามกันต่อไปครับ เรามาถึงครึ่งทางแล้ว
บางตอนที่ดูเอื่อยๆ ผมก็ตั้งใจให้มันเอื่อยเองแหละครับ เพราะต้องการให้คนอ่านได้สัมผัสกับอารมณ์ที่มันอึดอัด ไม่ได้อย่างใจ
เพราะในชีวิตจริงมันยิ่งกว่านิยาย อีกอย่าง ผมอยากให้รู้สึกไปกับความผูกพันที่มันมากจนยากจะเปลี่ยนใจง่ายๆ
ความลังเล ความไม่กล้าตัดสินใจ ฯลฯ ที่เกิดขึ้นในเรื่องนี้คงจะทำให้ผู้อ่านพอเข้าใจคนที่ถูกกักขังด้วยความรักบ้างนะครับ อิๆ
ถ้าเป็นความรักที่เกิดจากความผูกพัน ผมไม่อยากให้มันเร็วไปจนคนอ่านสงสัยว่านี่ผูกพันกันแล้วเหรอ? 555
แต่ตอนต่อไปหลังจากที่น้อง "นินา" เปิดตัว "แร๊งงงงงง" แล้ว การเดินเรื่องก็จะเข้มข้นขึ้น ดราม่ามากขึ้นครับ
555 บางคนนึกว่าที่ผ่านมาดราม่าแล้ว อันนั้นแค่น้ำจิ้มครับ
อย่างไรก็ตาม ผมโคตรชอบตอนจบเรื่องนี้เลย ได้อย่างใจอย่างที่อยากได้จริงๆ ไม่มีเวอร์ชั่นสี่แน่นอน
ขอบคุณทุกคนที่มาติดตามครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
แต่เรื่องนี้จะไม่จบแบบเดียวกันกับภาพยนตร์หรือละครที่ยกตัวอย่างมานี่ใช่ไหมค้าา :hao5: ตอนนี้ใจหายไปครึ่งดวงแล้วนะคะเนี่ย
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: เรื่องราว ดราม่ายังไม่จุดพีค แต่ทำให้สะเทือนอารมณ์ได้ขนาดนี้
เรื่อความรัก ของ ต้น สน คงเป็นไปได้ยากยิ่งนัก ยิ่งทั้งสองหนุ่มเป็นลูกคนเดียวของตระกูลเสียด้วย
ความรักนี้ คงเป็นโศกนาฏกรรมรักอย่าง ที่ คุณ sarawatta เขียนไว้
และ ไม่ว่าจะจบอย่างไร คงไม่ต่างจากชีวิตจริงของชายรักชาย ในสังคมไทย สักเท่าไรหรอก
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ความรักของนินามีความเห็นแก่ตัวอย่างมากเป็นที่ตั้ง
มันจะจีรังยั่งยืนไปได้หรือ
-
นิน่าสุดยอดเลยแบบเธอร้ายจริงๆ
-
งั้นขออ่านตอนจบเลยได้ไหม ผมเก่งเรื่องมโนอ่ะ สามารถปะติดปะต่อเรื่องได้ด้วยนะ ฮ่าๆ ก็อย่างที่พูดจะจบแนวไหนก็ก็ชอบ ขอแค่คนรักกันอย่างทำร้ายหัวใจกันก็พอ ผมว่ารักแท้หายากนะไม่ว่าเพศไหนๆ ขนาดผู้ชายผู้หญิงแท้ขนาดมีลูกด้วยกันแล้ว ยังเลิกกันไปมีเมียใหม่เยอะแยะ สังคมเกย์ยิ่งแล้วใหญ่หาคนจริงใจให้กันนี้ยิ่งเหมือนโงมเข้มในมหาสมุทร เคยไม่เคยมีความรักอ่ะเลยไม่รู้ว่ามันยากมากเหรอกับการจะรักใครใครสักคนในจุดๆที่เราสามารถยืนอยู่ได้ แค่อยากจะถามว่ามีความสุขไหมกับสิ่งที่เป็นอยู่ ในเมื่อตนเองเป็นคนทำร้ายตนเองทำไหมต้องเสียน้ำตาว่ะไม่เข้าใจเลย สุดท้ายเราไม่เห็นใจเลยทั้งต้นแหละสน ถึงต่อไปชีวิตยายนินาจะจบไม่สวย แต่เราว่าสะใจกว่าเยอะ เป็นแบบต้นกับสนนี้ผมว่าชาตินี้คงหาความสุขไม่ได้ มาเต็มนะตอนนี้
-
เก็บมาอ่่านทีเดียว 3ตอน
เฮ้อ อ่านแล้วอึดอัดขนาาาาาด ก็เข้าใจ ทั้งต้นและสนนะรักกันแต่มองไม่เห็นอนาคต พ่อแม่ไม่ยอมรับ แต่ยัยนินาที่อยากได้ผู้ชายจัด จนต้องมอมยาเขาเนี่ยะคืออะไร เฮ้อ เด็กสมัยนี้
ก็คงต้องให้ใช้ชีวิตกันไป สนก็มีแฟนมีลูกไปถ้ามันไปกันไม่รอด หย่าร้างเลิกราขึ้นมา ถ้าตอนนั้นต้นยังว่างจะรีเทิร์นก็ไม่สาย พ่อแม่จะได้เห็นว่า ชายต้องคู่กับหญิงแต่งงานมีลูก ก็ใช่ว่าจะไปกันรอด
-
ตัวติดกับนินาขนาดนั้นก็สมควรแล้วหล่ะ ให้มันคู่กันไปเถอะ อิสองตัวเนี้ย
-
ต้น-สน❆ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย
(http://s5.postimg.org/vaa4iy0dz/ton_son_new.jpg)
SPOIL ตอนนี้ไม่ได้ใช้แล้วนะครับ เนื่องจากมีการปรับจำนวนตอนของเรื่องให้น้อยลงเพื่อให้จบไวขึ้น จึงตัดสินใจตัดตอนนี้ออกไปแล้วใช้วิธีการอธิบายแทน
-
T T
ปาดน้ำตา
-
อ่อ เข้าใจผู้แต่งละคับ ชอบแนวโศกนาฎกรรมความรักนี่เอง มันก็จริงคับ มีพบก็ต้องมีพราก ดีใจก็ทุกข์ ความเสียใจ ไม่พอใจ ไม่สมหวังก็เป็นทุกข์ ทรมานใจ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ ว่าเรื่องราวจะดำเนินไปยังไงต่อ
-
ออกจะงงๆอ่ะครับคนแต่ง เหมือนตัดทิ้งรึเปล่ารึว่าไง ถึงคนเม้นจะเม้นแรง แต่ก็อ่านอยู่ดีอ่ะครับ ถึงมันจะเลวร้ายแค่ไหน ขอแค่คนแต่งทำอย่างสัญญาว่าจะจบแบบน่าจดจำก็พอ หรือยังไงก็บอกด้วยนะครับคนแต่ง รอตอนต่อไปครับ
-
จากสปอยล์..เหมือนกับข้ามพาร์ทมาปัจจุบันเลยใช่ไหมคะเนี่ย? แต่สำหรับต้นเราว่าดีแล้วค่ะ ถึงแม้การบอกความจริงกับพ่อแม่ก่อนที่จะย้ายไปเรียนต่อเลย อาจจะดูเป็นวิธีการที่ใจร้ายไปสักหน่อย ก็ดีกว่าการที่ต้นไม่ได้ทำอะไรเพื่อตัวเองเลยนั่นล่ะนะคะ ^^ รอตอนต่อไปจ้าา..
-
สปอย์แบบหน่วงๆ อ่ะ แต่ก็เข้าใจต้นน่ะ รักไม่สมหวังก็ต้องถอยออกมา
หารักที่ดีกว่าหาคนที่พร้อมจะยืนข้างเราพร้อมที่จะเดินไปพร้อมเรา
อย่ายึดติดกับอะไรที่ไม่มีทางเป็นของเราเลย
-
รอนะคะ พี่กริดนี่คือแฟนคนที่เท่าไรของต้นนะ
แล้วสนจะมีลูกสักกี่คนกันนะ
ว่าแต่ชาตินี้ สนจะได้บอกรักต้นมั่ยน้อออ
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 21: วันที่รักหมดหนทางไป
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
สนกลับมาถึงบ้านพักในตอนสายๆ ด้วยสภาพที่ไม่ต่างจากคนไร้วิญญาณ ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ที่บ้านเพราะไปเรียนกันหมดแล้ว สนเอากระเป๋าและของขึ้นมาเก็บในห้องนอนของตัวเอง ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าเขาควรจะไปเรียนไหมวันนี้เพราะไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย ก่อนจะได้ตัดสินใจสนก็พลันเหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นเล็กๆ แปะไว้ที่หน้าตู้เสื้อผ้าของเขา จึงรีบเดินไปหยิบมาอ่านทันทีด้วยความอยากรู้
เมื่อคืนเรากลับมาไว เห็นนิกกับจั่นบอกว่านายออกไปขายของ
นายลืมล็อกห้อง เราเลยเอาชุดนักศึกษานายมารีดให้
รีดให้สองชุดก่อนนะ อยู่ในตู้เสื้อผ้าแล้ว
ทำงานเยอะอย่าลืมพักพ่อนบ้าง เราเป็นห่วงนะ
ไว้พรุ่งนี้เราเจอกันที่อ่างแก้วตอนเย็นๆ นะสน :)
- ต้น -
สนเข่าอ่อนและทรุดลงนั่งพิงกับตู้เสื้อผ้าทันทีที่อ่านจบ น้ำตาหลั่งรินไหลมาราวกับทำนบเขื่อนที่พังทลาย ไม่มีสิ่งใดหยุดมันได้ ยิ่งรู้ว่าต้นดีกับเขามากเท่าไหร่ สนก็ยิ่งรู้สึกผิดมากเท่านั้น ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าความผิดพลาดเพียงแค่ครั้งเดียวจะทำลายความหวังทั้งหมดที่มีไปได้ขนาดนี้ ความรักของเขากับต้นคงหมดหนทางไปแล้วเพราะความไม่รู้จักระวังของเขาเอง
ตอนนี้พ่อกับแม่สนรู้เรื่องทั้งหมดแล้วเพราะพ่อกับแม่ของนินาบังคับให้สนโทรไปหาแม่ สุดท้ายผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายก็ตกลงกันว่าจะให้นินากับสนหมั้นกันก่อน เรียนจบแล้วค่อยแต่งงานกัน แต่สนก็กลัวว่าเขาอาจจะต้องแต่งงานกับนินาเร็วกว่านั้น เมื่อคืนเขาไม่ได้ป้องกันเลย ถ้าเกิดเธอท้องขึ้นมาเขาก็ไม่อยากจะคิดเลยว่าชีวิตจะเป็นอย่างไร เผลอๆ จะเรียนไม่จบด้วยกันทั้งคู่
"เราขอโทษนะต้น เราขอโทษ..."
สนรำพึงรำพันกับตัวเองเหมือนคนใจจะขาดรอนๆ เขาค่อยๆ ยันกายลุกขึ้น เดินไปที่เตียงนอนแล้วก็หยิบรูปถ่ายของเขากับต้นที่ถ่ายไว้ตอนไปบางแสนมาดู สนใช้มือลูบเบาๆ ตรงส่วนที่เป็นใบหน้าของต้น จากนั้นก็เอารูปมากอดแนบไว้กับอก
"เรารักนายนะต้น รักมากที่สุดในชีวิต ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นายจะเป็นที่หนึ่งในใจของเราตลอดไป"
คำว่ารักที่ไม่มีใครได้ยินจะมีประโยชน์อะไร ต่อให้พูดออกไปก็ไม่มีความหมายมากไปกว่าลมวูบหนึ่งที่พัดผ่านไป วันนี้มันสายเกินไปแล้ว สนคงไม่กล้าบอกความรู้สึกของเขากับต้น อย่าผูกมัดต้นไว้กับความรักที่เป็นไปไม่ได้อีกเลย ต้นจะได้ไปเจอกับคนที่ดีๆ ที่จะดูแลต้นได้เสียที ที่ผ่านมาสนรั้งต้นไว้มาตลอด คงถึงเวลาที่จะต้องปล่อยต้นไป ต่อให้มีปาฏิหาริย์ ความรักครั้งนี้ก็คงเป็นไปไม่ได้
พ่อกับแม่เองก็เสียใจที่เกิดเรื่องแบบนี้ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่สนทำให้แม่ร้องไห้ แม้ว่าพ่อกับแม่จะอยากให้สนแต่งงานไวๆ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าท่านจะเห็นดีเห็นงามกับเรื่องนี้ สนก็ได้แต่หวังว่าอะไรๆ มันจะไม่เลวร้ายไปกว่านี้อีกแล้ว เขาพยายามทำแต่สิ่งดีๆ มาตลอด แต่ทำไมชีวิตถึงต้องมาเจอวิบากกรรมที่โหดร้ายเช่นนี้
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ต้นหาที่จอดจักรยานได้แล้วก็รีบเดินออกมาตามหาสนทันที รู้สึกแปลกใจอยู่เหมือนที่สนบอกว่ามารอที่อ่างแก้วแล้ว ต้นนึกว่าสนจะพาต้นปั่นจักรยานมาที่นี่ด้วยกันเสียอีก แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก แค่วันนี้ต้นกับสนได้เปิดใจพูดคุยกันก็พอแล้ว หวังว่าสิ่งที่สนจะบอกกับต้นวันนี้คงจะไม่ต่างกับสิ่งที่ต้นมองเห็นและสัมผัสได้มาตลอดหลายปีที่ผ่านมาหรอกนะ ก็อย่างที่สนเคยบอกต้นไว้วันนั้น ต่อให้สนไม่พูด ต้นก็คงจะรู้อยู่แล้วว่าสิ่งที่สนทำหมายถึงอะไร แต่ถ้าบอกกันมาตรงๆ ก็จะดีกว่านะสน แค่คิดต้นก็มีความสุขจนหัวใจพองโต
สนนั่งชันเข่ารออยู่ตรงริมอ่างน้ำพอดี ต้นเห็นแล้วก็ยิ้มดีใจ เขารีบเดินแกมวิ่งไปหาสนทันที
"สน เรามาแล้ว ขอโทษที มาช้าไปหน่อย"
สนหันมามองมาคนที่กำลังวิ่งมาหา เห็นต้นยิ้มแล้วสนก็ยิ่งสะท้อนใจ เขายังไม่รู้เลยว่าจะบอกต้นว่ายังไง ต้นคงกำลังดีใจเพราะคิดว่าสนกำลังจะบอกความในใจให้ฟัง แต่หารู้ไม่ว่าสนคงจะพูดความในใจอย่างนั้นไม่ได้อีกแล้ว สนสงสารต้นเหลือเกินที่จะต้องผิดหวัง
สนพยายามฝืนยิ้มให้ต้น แต่ในใจก็สับสนว้าวุ่นไปหมด
"วันนี้นายเลิกเร็วเหรอถึงได้มาถึงก่อน" ต้นถามพลางนั่งชันเข่าลงข้างๆ วันนี้หน้าตาของต้นดูสดใสมากทีเดียว แต่สนกำลังจะทำให้คนที่กำลังยิ้มอยู่ตอนนี้ต้องเสียใจในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
"อืม" สนพยักหน้าช้าๆ รอยยิ้มเศร้าๆ นั้นทำให้ต้นเอะใจเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ได้คิดอะไรมาก
"เรามีเพลงจะให้นายฟังด้วยนะ เพิ่งออกมาใหม่ ฟังก่อนแล้วค่อยคุยกัน ความหมายดีมากเลย เราชอบมาก บางที...นายก็อาจจะคิดเหมือนเพลงนี้ก็ได้"
ต้นกุลีกุจอหยิบโทรศัพท์กับหูฟังออกมาจากกระเป๋าแล้วก็ส่งหูฟังให้สน สนรับหูฟังมาใส่ แม้สภาพจิตใจตอนนี้ไม่สู้ดีเลย แต่สนก็จะตั้งใจฟังเพลงนี้ที่ต้นอยากให้เขาฟัง
รักเธอคนเดียว (ณัฐ ศักดาทร)
https://www.youtube.com/v/U7vTpU59aUg
ถ้าฉันนี้เป็นคนธรรมดาทั่วไป
ไม่ใช่ภาพสวยงามอย่างที่เธอวาดไว้
ขอถามสักคำหนึ่ง จะมีสิทธิ์ไหมจะบอกคำนี้ไปกับเธอ
เพราะฉันไม่ใช่คนมีเวทมนตร์วิเศษ
เนรมิตดวงดาวให้เธอก็คงไม่ไหว
ที่ฉันพอทำได้คือเอ่ยคำนี้ที่เก็บไว้ข้างใน
นี่คือสัญญาที่มาจากหัวใจ
ก็ไม่รู้จะเอ่ยคำไหนได้ดีกว่าสี่พยางค์
ที่ฉันจะขอพูดไป
รักเธอคนเดียว แค่เท่านี้ที่ใจของฉันมี
คือรักแท้ให้เธอทุกนาที ให้เธอช่วยรับมันไปได้ไหม
รักเธอคนเดียว แม้จะดูเป็นคำสั้นๆ คำหนึ่งเท่านั้น
แต่ว่ามันจะยาวนานแสนนาน ตราบที่มีลมหายใจ ขอให้เชื่อใจฉัน
ก็รู้ว่าเท่าที่มี ไม่ได้มีเหมือนใคร
รู้ว่าเท่าที่เป็น ไม่ได้เป็นเหมือนฝัน
ที่ฉันพอทำได้คือเอ่ยคำนี้ที่เก็บไว้ข้างใน
นี่คือสัญญาที่มาจากหัวใจ
ก็ไม่รู้จะเอ่ยคำไหนได้ดีกว่าสี่พยางค์
ที่ฉันจะขอพูดไป
พอฟังถึงแค่ท่อนฮุกเท่านั้น น้ำตาสนก็ไหลมาเป็นทางอย่างไม่อาจห้ามได้ แม้ว่าจะพยายามสะกดจิตสะกดใจแค่ไหน สนก็ไม่สามารถหยุดได้ เขาดึงมือต้นมาจับไว้ มองหน้าต้นที่ตอนนี้ดูตกใจมากทีเดียวที่อยู่ดีๆ สนก็ร้องไห้อย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
"ยังไม่ต้องพูดอะไรต้น"
สนรีบบอกเมื่อเห็นต้นทำท่าจะถามว่าเขาเป็นอะไร แล้วก็ฟังเพลงไปร้องไห้ไปอย่างนั้น ประโยคแรกในท่อนฮุกช่างบาดใจสนเหลือเกิน หลายปีที่ผ่านมาสนก็บอกได้เหมือนกันว่าเขาก็รักต้นคนเดียว ไม่มีใครอื่นอีกเลย แต่อนิจจา...สนคงไม่ได้บอกต้นว่าเขารักต้นคนเดียวอีกแล้ว คำว่ารักของสนมีแต่จะกักขังต้นไว้ แล้วสนจะกักขังต้นไว้เพื่ออะไรในเมื่อสนเองก็ต้องจากไปมีครอบครัวของตัวเองในไม่ช้านี้ อย่าทรมานต้นอย่างนี้อีกเลย
สนฟังไปจนจบเพลงแล้วก็ส่งหูฟังคืนให้ต้น ดีที่ว่าไม่มีคนมาเดินป้วนเปี้ยนแถวนี้ ไม่งั้นคนอื่นๆ คงจะตกใจและสงสัยกันใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้น
"นายเป็นอะไรน่ะสน ทำไมนายร้องไห้แบบนี้"
ต้นชักใจคอไม่ค่อยดี เขารับหูฟังกับโทรศัพท์มาเก็บใส่กระเป๋าไว้โดยไม่ยอมละสายตาจากคนข้างๆ เลย
"ต้น...ขอบคุณนายมากนะ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ดีๆ ที่นายมีให้เรามาตลอด เรารู้สึกดีมาก เราโชคดีที่สุดแล้วที่เราได้มาเจอกับนาย ได้ใช้ชีวิตด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ เรามีความสุขมากนะที่ได้อยู่กับนายมาตลอดสิบเอ็ดปีที่ผ่านมา เราไม่รู้ว่าต่อไปวันข้างหน้า เราสองคนจะไปเจออะไรบ้าง ไม่รู้ว่าจะได้ใช้ชีวิตด้วยกันแบบนี้อีกไหม แต่เราขอให้นายรู้ไว้นะต้น นายคือคนที่ดีที่สุด คือสิ่งที่ดีที่คนอย่างเราโชคดีแค่ไหนที่ได้เจอกับนาย"
"นายกำลังพูดเรื่องอะไรน่ะสน เราไม่เข้าใจ เกิดอะไรขึ้นเหรอ หรือว่า...พ่อกับแม่ของนายรู้เรื่องของเราแล้ว"
สนส่ายหน้า จากนั้นก็ก้มหน้าร้องไห้อีกครั้ง
"ต้น...ลืมเราเถอะนะต้น อย่ารักเราเลยนะต้น เราไม่มีอะไรดีพอสำหรับนายเลย"
"ทำไมล่ะสน" ต้นอ้าปากค้างด้วยความสงสัยและไม่เข้าใจอย่างที่สุด
สนหันมามองต้นผ่านม่านน้ำตาอีกครั้ง
"ต้น...เราจะหมั้นกับนินาอาทิตย์หน้านะ"
ไม่มีเสียงพูดใดๆ ออกมาจากปากของต้น ไม่มีน้ำตาสักหยด ทุกอย่างเงียบงัน มีเพียงสีหน้าของต้นที่แสดงให้เห็นว่าต้นกำลังช็อกกับสิ่งที่เพิ่งรับรู้มากเพียงใด
"เราพลาดไปแล้วต้น"
สนก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่ออีกเหมือนกัน ยิ่งพูดก็คงยิ่งทำร้ายต้นให้เจ็บมากเข้าไปอีก อย่าให้ต้นต้องเจ็บมากไปกว่านี้เลย ถ้าหากขอได้ สนอยากขอให้เขาสูญเสียการรับรู้ทุกอย่างไปในตอนนี้ เขาไม่อยากรับรู้ความเจ็บปวดของคนที่เขารัก แต่ในขณะเดียวกันเขากลับช่วยอะไรไม่ได้ ใครก็ได้ จะเอาปืนมายิงหรือจะทำให้หมดสติหรือทำให้เขาตายไปตอนนี้เลยก็ได้ สนไม่อยากรับรู้ความเจ็บปวดอย่างนี้อีกแล้ว
ต้นค่อยๆ หยิบกระเป๋ามาสะพายแล้วก็ลุกขึ้น จากนั้นก็เดินออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่หันกลับมามองสนอีกเลย ต้นเสียใจจนเกินกว่าจะรับรู้อะไรมากกว่านี้ได้อีกต่อไป
"ต้น เราขอโทษ..."
สนรำพึงรำพันตามคนที่เดินหนีไปอย่างรวดเร็ว แม้จะสงสารต้นแค่ไหน เขาก็ไม่อยากรั้งต้นไว้ พอต้นหายลับตาไปแล้วสนจึงหันกลับมาที่เดิม เขานั่งอยู่อย่างนั้นอีกนานทีเดียว จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น แค่เห็นชื่อสนก็แทบอยากจะหายตัวไปจากโลกนี้แล้ว
"พี่สนคะ นินาขอโทษนะคะ นินาผิดเอง...ที่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น"
สนปรับความรู้สึกไม่ถูกเลยว่าควรจะรู้สึกอย่างไรเมื่อได้ยินเสียงอีกฝ่ายร้องไห้สะอึกสะอื้น เขาก็เพิ่งจะสูญเสียสิ่งที่รักที่สุดในชีวิตไป แค่นั้นก็เสียใจมากพอแล้ว แล้วเขาควรจะต้องเสียใจกับการร้องไห้ของผู้หญิงคนนี้ที่ทำให้ความฝันของเขาพังทลายลงด้วยหรือ
"ช่างมันเถอะนินา มันผ่านไปแล้ว" สนพยายามข่มน้ำเสียงให้เป็นปกติ
"พี่สนยกโทษให้นินานะคะ นินารักพี่สน นินาก็เลย...ไม่ได้ขัดขืนพี่ ไม่คิดเลยว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น นินาไม่ดีเอง นินา...ไม่น่าปล่อยตัวปล่อยใจแบบนั้นเลย"
นินายังไม่วายพูดซ้ำเรื่องเดิมที่สนไม่อยากได้ยินอีกแล้ว เสียงร้องไห้ของเธอทำให้สนรู้สึกรำคาญมากกว่าสงสาร
"พอเถอะนินา พี่ก็บอกแล้วไงว่ามันผ่านไปแล้ว ถ้านินาผิด พี่ก็ผิดยิ่งกว่า"
"ก็นั่นแหละค่ะ นินาถึงอยากขอโทษพี่สนไงคะ"
"พอได้แล้วนินา ไม่ต้องพูดเรื่องนี้อีกแล้ว" สนบอกเสียงเข้ม ถ้าขืนนินาพูดเรื่องนี้อีกครั้งเขาคงหมดความอดทนที่จะฟัง
"ค่ะพี่สน แต่ว่า...ตอนนี้...นินากลัวค่ะพี่ นินากลัวว่านินาจะท้อง ถ้าเกิดนินาท้องขึ้นมา พ่อกับแม่คงเอานินาตายแน่ๆ เลยค่ะพี่สน ไหนจะเรียนไม่จบ ไหนจะท้องอีก"
สนถอนหายใจยาวด้วยความรู้สึกเครียด เขาเองก็กลัวเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน ขออย่าให้มันเป็นอย่างที่เขากลัวเลย
"เธอไม่ต้องห่วงหรอก ลูกของพี่ พี่เลี้ยงเขาได้ เธอหยุดร้องไห้ได้แล้ว"
"ค่ะ นินาจะไม่ร้องไห้นะคะ แต่ว่า...พี่สนอย่าทิ้งนินานะคะ นินากลัว...นินากลัวว่าพี่สนจะทิ้งนินาไป"
สนต้องพยายามข่มใจอย่างมากที่จะไม่ให้โมโห ถ้าเขาจะทิ้งความรับผิดชอบไป งานหมั้นมันจะเกิดขึ้นมาได้ยังไง
"นินาไม่ต้องกลัวเรื่องนั้นหรอก พี่เป็นลูกผู้ชายพอ ยังไงพี่ก็จะรับผิดชอบให้ นินากลัวว่าพี่จะทิ้งนินาไป แต่นินาเคยรู้ไหม...ว่าพี่ต้องสูญเสีย ต้องทิ้งอะไรไปบ้าง"
"พี่สนหมายความว่าไงคะ"
สนถอนหายใจยาวอีกครั้งอย่างอ่อนล้า "ช่างเถอะ เธออย่ารู้เลย เอาเป็นว่า...เธอไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น"
"ค่ะพี่สน ถ้าพี่สนยืนยันแบบนี้ นินาก็ไม่กลัวค่ะ นินารักพี่สนนะคะ"
สนอยากจะหูหนวกขึ้นมาให้รู้แล้วรู้รอด คำว่ารักของนินาแทบจะทำให้เขาเป็นบ้าอยู่แล้ว อย่าพูดอีกเลย เขาไม่อยากได้ยินคำว่ารักจากใครทั้งนั้นในตอนนี้
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
งานหมั้นของสนกับนินาจัดขึ้นอย่างเงียบๆ มีเพียงพ่อกับแม่ของทั้งสองฝายเท่านั้นที่มาเป็นสักขีพยาน ต้นไม่ยอมแม้แต่จะเฉียดกรายมางานหมั้นของสนเลย ทำให้พ่อกับแม่ของสนดูเหมือนจะแปลกใจอยู่เหมือนกันที่ต้นไม่ยอมมางานสำคัญของเพื่อน ส่วนนิกกับปั้นจั่นก็ไม่ได้ไปร่วมงานด้วยเพราะติดธุระ ไม่สามารถยกเลิกได้ทันเพราะงานหมั้นของสนจัดขึ้นกะทันหันโดยไม่มีใครคาดคิดมาก่อน
สนพาพ่อกับแม่กลับมาถึงบ้านพักในตอนเย็นๆ หลังจากเสร็จสิ้นพิธีหมั้นแล้ว ไม่มีใครอยู่ที่บ้านเลย เลิกเรียนแล้วต้นก็ยังไม่กลับบ้าน ช่วงที่ผ่านมาสนแทบไม่ได้คุยกับต้นเลย ต่างคนต่างหลบหน้ากัน ต้นเงียบและนิ่งเฉยกับเขามากเวลาที่เจอกัน ทำให้สนรู้สึกประหม่าไม่กล้าแม้แต่จะทักทาย
สมก้มลงกราบเท้าพ่อกับแม่แล้วก็ร้องไห้
"พ่อครับ แม่ครับ สนขอโทษที่ทำให้พ่อกับแม่เสียใจ"
อยู่ดีๆ สนก็หาเรื่องให้ท่านสองคนเดือดร้อนต้องขึ้นมาหาถึงที่นี่ แถมยังต้องเสียเงินเสียทองโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้อีก พ่อกับแม่อุตส่าห์ทำงานหนักและเหนื่อยเพื่อหาเงินให้สนเรียนหนังสือและทำร้านอาหาร เงินที่เก็บไว้บางส่วนกลับต้องเอามาจ่ายเป็นค่าสินสอดทองหมั้นเพราะพ่อกับแม่นินาไม่ยอมท่าเดียว ยังไงก็จะให้จัดงานหมั้นให้เร็วที่สุด ในฐานะผู้เสียหายก็ย่อมรู้สึกกลัวที่จะถูกหักหลัง การจัดงานหมั้นให้เร็วที่สุดนั่นแหละที่จะทำให้พ่อกับแม่ของนินามั่นใจได้
"ช่างมันเถอะลูก ลุกขึ้นๆ"
คนเป็นพ่อย่อตัวลงมาแตะไหล่ลูกชายเบาๆ
สนค่อยๆ ลุกขึ้นยืน แม้จะสบตากับพ่อกับแม่สนก็ยังไม่กล้านัก เขารู้สึกละอายใจที่ทำให้บุพการีต้องมาลำบากกับเขาถึงขนาดนี้ น้ำตาของสนเหือดแห้งไปแล้ว แต่ใจของเขายังคงร้องไห้ข้างในไม่หยุดหย่อน เขากลายเป็นผู้ชายขี้แยไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"สนรักน้องเขาหรือเปล่าล่ะลูก" แม่เป็นฝ่ายถามบ้าง สิ่งที่เธอห่วงก็คงเป็นเรื่องนี้ เรื่องนั้นผ่านไปแล้วก็ช่างมัน
"เอ่อ..."
"สนไม่ได้รักน้องเขาหรอกเหรอลูก" พ่อถามเมื่อเห็นสนลังเลใจ
"ยัง...ไม่ถึงขั้นนั้นหรอกครับ"
"แล้วสนจะอยู่กับน้องเขายังไงล่ะลูก ถ้ายังไม่ได้รักกันแบบนี้ ชีวิตคู่มันไม่ง่ายหรอกนะสน คนเราจะอยู่ด้วยกันได้มันต้องอาศัยอะไรหลายๆ อย่าง นี่รักกันก็ยังไม่รักเลย จะอยู่กันยังไง" แม่ของสนจ้องหน้าลูกชายที่ยังหลบหน้าหลบตาอยู่เหมือนกับพยายามจะหาคำตอบในแววตาของสน
"ช่างเถอะแม่ ก็ลูกชายเรามันไปทำให้เขาเสียหาย มันก็ต้องรับผิดชอบ รักหรือไม่รักมันก็อีกเรื่องหนึ่ง เดี๋ยวอยู่ๆ กันไปเขาก็รักเองแหละ เหมือนพ่อกับแม่ไง ก่อนแต่งงานกันก็เจอกันไม่กี่ครั้งเอง ก็ยังรักกันได้เลย นี่สนมีเวลาตั้งเป็นปีสองปีกว่าจะแต่งงาน รู้จักกันมากขึ้นเดี๋ยวก็รักกันเองแหละแม่ ดีเสียอีกนะแม่ พ่อกับแม่จะได้มีหลานไวๆ ไม่ดีเหรอแม่" ฝ่ายพ่อรีบปรามเมื่อเห็นฝ่ายแม่กำลังซักไซร์ลูกชายอย่างนั้น พ่อรักสนมาก ค่อนข้างตามใจสนมากกว่าแม่
"มันก็ดีอยู่หรอกพ่อ แต่แม่ก็เป็นห่วงลูก กลัวว่าลูกจะไม่มีความสุข เกิดเขาแต่งงานกันไปแล้วก็มีปัญหากัน เด็กสมัยนี้มันไม่เหมือนสมัยเรานะพ่อ รักกันง่าย เลิกกันง่าย"
"แต่ที่สนเล่าให้ฟัง พ่อว่าหนูนินาเขาก็เป็นเด็กดีนะแม่ ขยันขันแข็ง หาเงินเรียนหนังสือเองตั้งแต่เด็กๆ ถ้าแต่งงานกับสนก็จะได้มาช่วยกันดูแลร้านอาหาร พ่อว่ามีสะใภ้ขยันๆ แบบหนูนินานี่แหละดี ลูกสะใภัขยันๆ หาไม่ได้ง่ายๆ นะแม่" ดูเหมือนพ่อของสนจะอารมณ์ดีขึ้นหลังจากที่ได้เจอกับนินาในงานหมั้น ท่าทางพ่อจะชอบนินามากทีเดียวที่เห็นเธอเป็นคนขยันขันแข็ง รู้จักช่วยพ่อช่วยแม่ทำงานตั้งแต่เด็กๆ ต่างจากเด็กวัยรุ่นทั่วไป จะว่าไป ทั้งพ่อและแม่ของสนกลับดูผ่อนคลายลงมากกว่าที่สนกังวลเสียอีก ท่าทางจะชอบว่าที่ลูกสะใภ้คนนี้อยู่เหมือนกัน
"อ้อสน แล้วนี่ต้นเขามีธุระเหรอลูก ไม่เห็นมางานหมั้นสนเลย" พ่อของสนถามขึ้นเมื่อนึกขึ้นมาได้
"นั่นสิลูก ทำไมวันนี้ต้นไม่เห็นมางานหมั้นสนเลยล่ะลูก แม่ว่ามันแปลกๆ สนไม่ได้ทะเลาะกับเพื่อนใช่ไหมลูก" แม่ของสนสงสัยอีกคน
"เปล่าครับแม่" สนรีบแย้ง "พอดี...ต้นเขามีงานน่ะครับแม่ งานหมั้นของผมก็จัดกะทันหันไปหน่อย ต้นเขายกเลิกงานเขาไม่ทันครับ" สนแก้ตัวแทนเพื่อน
"อ้อ อย่างนี้นี่เอง แม่ก็ว่าอยู่ว่าทำไมต้นไม่มา งานสำคัญของเพื่อนแบบนี้ต้นไม่น่าพลาด แล้วต้นเขาจะกลับกี่โมงล่ะลูก พ่อกับแม่จะได้เจอต้นหรือเปล่า นี่ก็เย็นแล้ว ต้นน่าจะกลับแล้วมั้งลูก"
สนหน้าเจื่อน ได้ยินชื่อต้นทีไรเขาก็อดสะท้อนใจไม่ได้ทุกที "ไม่น่าจะทันน่ะครับ แต่ว่า...ต้นเขาฝากของไว้ให้พ่อกับแม่ด้วยครับ อ้อ เดี๋ยวผมขึ้นไปเอาของที่จะฝากไปให้พ่อแอ๊ดแม่เยาแป๊บนึงนะครับ"
สนบอกแล้วก็ขอตัวพ่อกับแม่ขึ้นไปเอาของที่ห้อง สักพักก็ลงมาพร้อมกับถุงกระดาษสองใบ ใบแรกเป็นของที่ต้นฝากไว้ให้กับพ่อกับแม่ของสน ส่วนอีกใบสนจะฝากพ่อกับแม่ให้เอาไปให้พ่อกับแม่ของต้น
"ต้นนี่เขาก็ดีเสมอต้นเสมอปลายนะแม่ แอ๊ดกับเยานี่เขาเลี้ยงลูกได้ดีจริงๆ ว่าแต่...ต้นเขามีแฟนหรือยังล่ะลูก"
ผู้เป็นพ่อถามในขณะที่เปิดดูเสื้อที่ต้นฝากไว้ให้ เห็นแล้วก็ยิ้มด้วยความชอบใจเพราะต้นเลือกแบบที่พ่อกับแม่ของสนชอบมาให้นั่นเอง
"ยังหรอกครับ" สนตอบสีหน้าเจื่อน
"เออ...แปลกเหมือนกันนะแม่ ต้นนี่ก็อายุเท่าไหร่แล้วล่ะปีนี้ ยี่สิบเอ็ดเท่ากับสนใช่ไหมลูก เออ...ไม่ยักกะมีแฟนกับเขา สนไม่ลองหาแฟนสวยๆ ให้เพื่อนสักคนล่ะลูก ต้นจะไม่ได้เหงา เห็นแอ๊ดกับเยาเขาก็ชอบบ่นอยู่บ่อยๆ ว่าต้นไม่ยอมมีแฟนซะที ก็แปลกนะแม่ บางบ้านนี่พ่อกับแม่ปวดหัวที่ลูกมีแฟนมั่วไปหมด แต่บ้านแอ๊ดกับเยากลับปวดหัวที่ลูกไม่ยอมมีแฟน คนเรานี่ไม่มีความพอดีเลย" พ่อของสนพูดติดตลกตอนท้ายพลางหัวเราะชอบใจ
"ผมว่าเรารีบไปสนามบินกันดีกว่าครับ เดี๋ยวจะไม่ทัน"
สนรีบตัดบท เขาไม่สะดวกใจนักที่จะคุยเรื่องนี้ พ่อกับแม่จึงได้หยุดคุยกัน
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ต้นกลับมาถึงบ้านก็เจอนิกกับปั้นจั่นที่เพิ่งมาถึงเช่นเดียวกัน คู่หูสองคนเห็นต้นเดินเข้ามาในบ้านก็รีบออกจากห้องครัวเดินมาหาต้นทันที
"ต้น...มึงเป็นไงมั่ง" นิกถามด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่เป็นห่วง เขาเห็นต้นเงียบขรึมมาหลายวันแล้ว ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา กลับมาถึงบ้านก็อยู่แต่ในห้อง
"นิก...จั่น...กูไม่ไหวแล้วว่ะ กูขอตัวก่อนนะเว้ย เดี๋ยวค่อยคุยกัน"
"เออๆ มีอะไรก็บอกพวกกูนะเว้ย แล้วนี่มึงจะกินข้าวก่อนไหม กูซื้อมาเผื่อมึงด้วย" ปั้นจั่นถามพลางคอยสังเกตสีหน้าและแววตาของต้น ต้นดูเครียดและเศร้ามากทีเดียว
"เดี๋ยวก่อนละกัน ถ้ากูหิวเดี๋ยวกูจะลงมากินเอง ขอบใจพวกมึงมาก"
นิกกับปั้นจั่นพยักหน้าเข้าใจ ไม่อยากจะเซ้าซี้ต้นเพราะรู้ว่าต้นยังไม่พร้อมที่จะพูดคุยตอนนี้
ต้นถอดรองเท้าวางเสร็จแล้วก็รีบเดินขึ้นห้องไป เพื่อนสองคนได้แต่มองตามตาปริบๆ อย่างเป็นห่วง
"ไอ้สนนะไอ้สน กูเคยเตือนมันแล้วมันไม่เชื่อกู ผู้หญิงคนนี้ดูธรรมดาเสียที่ไหน" นิกพูดขึ้นเมื่อแน่ใจว่าต้นไม่น่าจะได้ยินแล้ว
"มึงดูออกด้วยเหรอวะนิก" ปั้นจั่นสงสัย
"เออดิวะ มึงไม่เห็นหรือไง นินานี่เขาคอยตามสนตลอดเลยนะเว้ย ไอ้สนนี่ก็ไม่รู้เรื่องอะไร ไม่รู้จักระวัง ไปไหนมาไหนกับเขาไปทั่ว กูไม่รู้จะช่วยยังไงว่ะ" นิกอดบ่นอีกไม่ได้
"เออๆ ช่างมันเถอะเว้ย มันพลาดไปแล้ว มันก็ไม่ได้ตั้งใจหรอก มึงก็อย่าว่ามันมากนักเลยไอ้นิก กูเห็นมึงบ่นมันให้กูฟังหลายรอบละ"
"ก็กูสงสารไอ้ต้นมันนี่หว่า เป็นซะแบบนี้ก็คงหมดหวังไปแล้วไอ้ต้นเอ๊ย ก็ต้องทำใจอย่างเดียวแหละวะ"
นิกกับจั่นกำลังจะกินข้าว คนที่ถูกพาดพิงอีกคนก็กลับมาถึงพอดี
"อ้าวสน เป็นไง พ่อกับแม่มึงกลับไปแล้วเหรอ" ปั้นจั่นร้องถามทันทีที่สนโผล่เข้ามาในบ้าน
"ขึ้นเครื่องไปแล้ว" สนถอดรองเท้าวางแล้วก็เดินเข้ามาที่โต๊ะที่นิกกับปั้นจั่นนั่งอยู่
"มึงขึ้นไปคุยกับต้นหน่อยดิ สงสารมันว่ะ พวกกูสองคนปลอบมันก็ไม่เหมือนที่มึงปลอบมันหรอก" นิกบอกด้วยสีหน้าจริงจัง
"ต้นไม่ยอมคุยกับกูเลยนะเว้ย" สนรีบแย้ง
"มันก็รอมึงคนเดียวนั่นแหละ หรือมึงคิดว่าใครจะปลอบมันได้ดีกว่ามึงล่ะ"
นิกพูดมาอย่างนั้นสนก็ต้องคล้อยตามด้วย ใครล่ะจะปลอบใจต้นได้ถ้าไม่ใช่สน เพราะคนที่ต้นรักมากกว่าใครก็คือสนนั่นเอง
"ขึ้นไปคุยกับมันไป กูซื้อข้าวมาเผื่อมึงอยู่ ถ้าหิวค่อยลงมากินละกัน" ปั้นจั่นสำทับอีกคน
สนพยักหน้า แม้จะรู้สึกยุ่งยากใจแต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้
"คุยกันดีๆ นะเว้ย ต้นมันเป็นคนมีเหตุผล สุดท้ายมันก็จะเข้าใจมึงแหละ" นิกเตือนก่อนที่สนจะเดินขึ้นบันไดไป "อ้อ ขอโทษด้วยนะเว้ยพี่พวกกูสองคนไม่ได้ไปงานหมั้นมึง"
"เออ...ไม่เป็นไร ขอบใจมากเพื่อน แค่นี้...พวกมึงก็ดีกับกูมากแล้ว ขอโทษนะเว้ยที่ทำให้พวกมึงมีแต่เรื่องไม่สบายใจ"
"เออๆ ไม่เป็นไร มึงรีบขึ้นไปหาต้นเถอะ" ปั้นจั่นรีบตัดบท
สนเดินขึ้นมาถึงหน้าห้องต้น คิดอยู่สักพักจึงตัดสินใจเคาะประตู แต่ไม่มีเสียงตอบรับ สนลองขยับลูกบิดดูจึงรู้ว่าต้นไม่ได้ล็อกห้อง แล้วก็ถือวิสาสะเข้าไปในห้องต้นโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต
คนที่สนแสนจะรัก แสนจะคิดถึง แสนจะห่วงใยกึ่งนั่งกึ่งนอนด้วยอาการเหม่อลอยอยู่บนเตียงทั้งที่อยู่ในชุดนักศึกษา ต้นแค่เหลือบหันมามองดูว่าใครเข้ามาแล้วก็หันกลับไปตามเดิม
สนค่อยๆ ย่างเท้าเข้าไปหาต้นอย่างช้าๆ เห็นต้นเศร้าแบบนั้นน้ำตาก็พาลจะไหลเสียให้ได้ สนกลายเป็นผู้ชายขี้แยไปแล้วในเวลานี้
"ต้น...คุยกับเราหน่อยได้ไหม" สนถามพลางนั่งลงบนเตียง
ต้นได้แต่ส่ายศีรษะ ไม่ยอมปริปากพูด
"ต้น...นายอย่าเป็นอย่างนี้สิต้น เราเป็นห่วงนายมากรู้ไหม"
สนกะพริบตาถี่ๆ เมื่อน้ำตาเจ้ากรรมไหลมาอีกแล้ว เมื่อเห็นว่าต้นยังคงนิ่งเงียบอยู่ สนก็ค่อยๆ ขยับตัวเข้าไปนั่งใกล้ๆ ผู้ชายคนนี้เมื่อหลายปีที่แล้วเคยอดกินขนมอยู่หลายเดือนเพียงเพราะจะเก็บเงินไว้จัดงานวันเกิดให้เพื่อนรัก ผู้ชายคนนี้เคยเจียดเงินค่าขนมมาซื้อน้ำไปให้สนตอนเย็นๆ เสมอเวลาสนเล่นฟุตบอล ผู้ชายคนนี้เคยยอมเจ็บปวดใจเพื่อที่จะเป็นพ่อสื่อให้สนได้จีบสาว ผู้ชายคนนี้ที่ยอมทิ้งชีวิตที่สดใสเพื่อมาเรียนเป็นเพื่อนกับสนที่เชียงใหม่ แทนที่จะเรียนที่อื่นเพื่อที่จะตัดใจจากสนไป ผู้ชายคนนี้ยอมนั่งทำขนมเป็นเพื่อนสนจนดึกๆ ดื่นๆ เพราะอยากช่วยให้เพื่อนมีเงินมาเปิดร้านอาหาร ผู้ชายคนนี้ที่อยู่ใกล้ชิดดูแลกันและกันมาตลอดสิบเอ็ดปีไม่เคยจากไปไหน ไม่เคยมีวันไหนที่จะไม่นึกถึงกัน และอีกหลายเรื่องดีๆ ที่ผู้ชายคนนี้ได้ทำให้สนตลอดมา ทั้งหมดที่ผู้ชายคนนี้ทำก็เพราะ "ความรัก" ที่เขามีให้กับคนๆ หนึ่งนั่นเอง
สนจับไหล่สองข้างของต้นไว้ ประสานสายตากับต้นเพื่อที่จะสื่อสารหลายๆ สิ่งหลายๆ อย่างที่เขารู้สึกให้ต้นได้รับรู้ หลายวันมานี้ต่างคนต่างหลบหน้าหลบตา แต่วันนี้สนจะไม่หลบไปไหนอีก
"เราขอโทษนะต้น ขอโทษ..."
เห็นสนร้องไห้แล้วต้นก็ไม่สามารถจะทานทนความรู้สึกอ้างว้างและเจ็บช้ำในหัวใจได้อีกต่อไป ผู้ชายตรงหน้าคือคนที่ต้นรักมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา เป็นรักแรกของต้น เป็นความรักที่ต้นหวังเอาไว้ว่าจะเป็นความรักสุดท้าย แต่วันนี้ ความฝันนั้นพังทลายไปหมดแล้ว แม้จะเจ็บแค่ไหน อ้อมกอดที่อบอุ่นของสนคงจะพอเยียวยาต้นได้บ้าง คิดแล้วต้นก็โผเข้ากอดสนแน่นราวกับกลัวว่าสนจะจากไปไหนไกล
"เรารักของเรามาเป็นสิบๆ ปี ไม่มีความหมายอะไรเลย ฮือๆ"
นั่นเป็นเพียงคำพูดประโยคเดียวที่ต้นพูดออกมา จากนั้นต้นก็เอาแต่ร้องไห้ ไม่มีคำพูดใดๆ จากปากของต้นอีกนอกจากเสียงร้องไห้ราวกับจะขาดใจนั้น สนกอดเพื่อนแน่น น้ำตาไหล รู้สึกเหมือนจะขาดใจตามคนที่กำลังร้องไห้หนักอยู่ตอนนี้ไปด้วย
"เรารักนายนะต้น แต่เราขอโทษ เราขอโทษที่มันเป็นแบบนี้" สนได้แต่พูดในใจ คำว่ารักของเขาไม่มีความหมายอะไรอีกแล้วที่จะบอกต้นไป มันสายเกินไปเสียแล้วที่จะมาบอกเอาป่านนี้ สนใช้มือข้างหนึ่งลูบหลังต้น มืออีกข้างคอยลูบผมต้นเบาๆ เขารู้ว่าต้นเสียใจมากแค่ไหน แต่สนก็ไม่รู้จะปลอบคนที่เขารักให้ดีกว่านี้ได้ยังไง ไม่ว่าจะเป็นการกระทำหรือคำพูดใดๆ ก็คงไม่ช่วยให้ต้นรู้สึกดีได้เลยในตอนนี้ เขาทำผิดไปแล้ว ผิดอย่างไม่น่าให้อภัย
TBC
-
:sad4:
-
เอาเป็นแบบนี้ก็แล้ว แล้วตัดทำไมอ่ะ เรากับเฉยๆนะ จะได้รู้สึกซะบ้าง ที่เราไม่เศร้าเพราะที่ผ่านมาสนยังไม่ได้ทำอะไรเท่าที่ต้นทำเลย ไม่รู้สิมันให้ความรู้สึกแบบว่าเอา เขาไปรักกันตอนไหน เขารักกันยังไงหรออะไรแบบนี้ ถ้าจะร้องไห้จริงคงจะร้องไห้ในตอนที่สองคนนี้ทำเพื่อกันแหละกัน ดูแลกัน ช่วยเหลือกันเพื่อความรักให้พ่อแม่และคนอื่นเข้าใจในความรักครั้งนี้มากมากมันจะสื่อถึงความรักที่แท้จริงและรักที่บริสุทธิ์มากกว่า แต่ที่เป็นอยู่นี้เป็นแค่การเริ่มต้นเอง แล้วเราก็ทำใจไว้นานแล้ว ถ้าจะเสียใจคงต้องบทคนที่ตัวเองรักมากแต่เขากับทำร้ายเราโดยการลอกลวงเราหักหลังเราทำให้เราเจ็บอันนี้คงเลิกอ่าน อันนี้ที่สนเจออยู่ยังพอรับได้ ถ้าต่อไปนินาไปมีคนใหม่ ทิ้งลูกไว้เราคงจะซ้ำเติมสนอ่ะ แต่ก็อย่างว่าสนยังคิดไม่ได้จะโทษสนมากก็ไม่ได้ ต่อไปก็ให้รอบครอบ แล้วคิดได้ไวๆหน่อยแล้วกัน
-
T T
สงสารต้นจริงๆ ที่สุดแล้ว
-
:hao5: .. พูดอะไรไม่ออกเลยค่ะ สงสารก็แต่ต้น~
-
ผมว่าคนแต่งก็แอบโรคจิตเล็กๆ นะ จะให้เจ็บอะไรกันหนักหนา เฮ้ย สงสารตัวเองที่อ่านที่ไรอินทุกที
-
พูดไม่ออก สงสารต้นมากๆ เลย อ่านไปร้องไห้ไปเลยอ่ะ :hao5:
แล้วแบบนี้จะมีวันสมหวังมั้ยเนี่ย หรือจะเหมือนชื่อเรื่องที่ต้องรอคอยต่อไปแบบไม่รู้จักเป็นวันไหน
-
สนได้บอกรักต้นในตอนที่มันสายไปแล้ว เศร้าใจกับความรักของ สน ต้น จริงๆเพราะนินามันใช้ยา ตอนนี้รักมันหมดหนทางไปสมชื่อตอนจริงๆคับ รอ รอ รอตอนใหม่ มาเร็วๆนะคับ
-
"เรารักของเรามาเป็นสิบๆ ปี ไม่มีความหมายอะไรเลย ฮือๆ"
ประโยคนี้มันช่างบาดจิตบาดใจ
เป็นประโยคที่ยอมแพ้แล้วกับรักครั้งนี้
ตอนนี้นี่แหล่ะที่อยากให้ถึงสักที
เพราะมันจะได้เลิกหน่วง จะได้เศร้าได้เต็มที่สักที
เริ่มสงสารสนมากขึ้นแล้วล่ัะ มีคู่หมั้นโดยไม่ได้เลือก
ต่อไปนี้ต้นจะเจ็บแบบไม่ต้องลุ้น ไม่ต้องทรมานอีก
-
ให้อ่านสปอยล์ตอนสำคัญนี้พอเป็นกระษัยนะครับ ใครที่มาทีหลังก็อดอ่าน 555
แค่อยากให้รู้ว่าฉากที่รอคอยมีแน่นอน อิๆ
ใครที่ยังไม่ได้อ่านแล้วอยากอ่าน ขอหลังไมค์ได้นะครับ
-
:z13: ขอบคุณค่ะ. อ่านสปอล์ยแล้วก็ใจชื้นขึ้นมานิดนึง
-
สปอยนี่คืออะไร ยังไง
สนมาถามต้นว่าอยากได้สนมั้ย
แต่ทำไมของสนมันตื่นก่อนล่ะ :o8:
แล้วจะเกิดขึ้นก่อนต้นไปเรียนต่อหรือยังไง
-
เราไม่เข้าใจสนค่ะว่าจะมาพูดกับต้นแบบนี้เพื่ออะไร? ทั้งๆ ที่ตัวเองก็กำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นอยู่รอมร่อแล้วน่ะ เอาจริงๆ นะคะเราว่าความรักของสนนี่ชักจะเข้าใจยากขึ้นไปทุกวันแล้วสิเนี่ย คือถ้าสนรักแล้วอยู่เฉยๆ ก็ไม่เท่าไร แต่นี่สนกลับคิดที่จะดึงต้นให้เข้ามาจมอยู่ในความรู้สึกเดิมๆ อีกครั้ง ทั้งๆ ที่ตัวสนเองก็ไม่ใช่คนตัวเปล่าอีกแล้ว
อีกอย่างเราว่าสนต้องเปลี่ยนรูปประโยคคำถามใหม่จาก 'ต้น...นายต้องการเราหรือเปล่า?' เป็น 'ต้น...เราต้องการนาย' เป็นการบอกความต้องการของตัวเองออกไปตรงๆ เลยจะเหมาะกว่านะคะสำหรับตัวสนที่อยู่ในอารมณ์นี้ เพราะถึงแม้คำตอบที่ได้จะออกมาเหมือนกัน แต่เราก็ยังรู้สึกว่าเหมือนสนใช้ประโยคนำทางที่จะทำให้ตัวเองไม่ต้องรู้สึกผิดมากเกินไปกว่าที่จะทำสิ่งๆ นี้ลงไปอย่างไรอย่างนั้นเลยค่ะ ดูเห็นแก่ตัวชอบกล
หรือเราจะคิดมากเกินไปคะเนี่ย..
-
เห็นชื่อตอน ก็ทำใจอยู่สักพักก่อนอ่าน
สรุปไม่ช่วยอะไรเลย มันเศร้ามาก สงสารต้น
อ่านไปก็รู้สึกจุกในอก
พอเจอกับประโยคนี้
"เรารักของเรามาเป็นสิบๆ ปี ไม่มีความหมายอะไรเลย ฮือๆ"
น้ำตาซึมเลย มันยิ่งเข้าใจต้น เหมือนกับพอแล้วกับรักครั้งนี้
สนก็น่าสงสารไม่ได้รักกับนินาเลยแต่ก็ยอมเพราะการกระทำของสนเองหรือนินาก็ไม่รู้
แต่บางการกระทำมันก็สายเกินไป
ไม่รู้จะคอมเม้นไรแล้ว รู้สึกจุก เจอกันตอนหน้าครับ :(
-
นึกว่าจะไม่มีตอนนี้แล้วนะเนี่ย ฉบับนี้เปลี่ยนสถานที่จากคอนโดต้น มาเป็นในเต้นบนดอยอินทนนท์เลยทีเดียว ให้บรรยากาศเหมือนคู่รักมาปรับความเข้าใจ ขอคืนดีอะไรแบบนั้นเลย
-
อยากอ่านตอนเต็มๆมากกว่าคับผู้แต่ง ไม่อยากอ่านสปอยเลย ๕๕๕ ตอนใหม่มาเร็วๆนะคับ
-
ไว้ใจอะไรสนได้อีก?
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนานเลย มัวแต่ติดนิยายเรื่องอื่นอยู่ 55555
เข้ามาอีกที ลืมไปบางส่วน ต้องอ่านเก็บรายละเอียดใหม่หมด
มันหน่วงดีแท้ แต่จะบอกว่าสะใจเล็กๆที่มันออกมาเป็นแบบนี้ :hao7:
สนจะได้รู้ใจตัวเองชัดๆสะที. ซึ่งในที่สุดก็สายไป
แต่นินานี่สุดๆอ่ะ นึกว่าใสๆ ที่ไหนได้
จะตามตลอดแล้วน้า เรื่องนี้มันบีบคั้นอารมณ์ดีจริง :sad4:
แต่อย่างน้อยที่สุดทั้งคู่ก็ต่างคนต่างรักกัน แล้วก็รับไม่ได้กะนินาด้วย
ด้งนั้น. ยังเชียร์ทั้งคู่อยู่นะ แต่ว่ามันคงจะอีกนานเลยดูแล้ว. สู้ๆๆนะต้นกะนังสน o13
-
จุก เสียด หน่วง เม้นท์ไม่ออกเลย แน่นอก ไม่รู้จะยกออกยังไง ประดุจเป็น ต้น เอง :เฮ้อ: คนเราผิดพลาดได้ แต่สนพลาดมาก พลาดโดยที่ตัวเองไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดเลย พลาดเพราะเป็นคนซื่อ มองคนในแง่ดี ไม่คิดว่าผู้หญิงอย่างนินาที่ตัวเองเห็นจะทำเรื่องแบบนี้ คือ สนยังไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรกันแน่ ถึงได้โทษตัวเองมากกว่าจะโทษใคร ตอนนี้สงสารสนมากเลย มันเหมือนต้องเอาชีวิตไปผูกกับคนที่ตัวเองไม่ได้รัก แต่ต้องรับผิดชอบ พ่อสนก็ยังเห็นดีด้วยคงเพราะอย่างน้อยก็โล่งใจที่สนมีแฟนและดูท่าจะชอบว่าที่ลูกสะใภ้จอมสร้างภาพเหลือเกิน ได้แต่หวังให้ชะนีนินากลายพันธ์เร็วๆนะ จะได้หลุดจากบ่วงนางสักที :m16: ต้น ก็คงไม่รู้จะทำยังไงได้เพราะมันเกิดขึ้นไปแล้ว ต้นเจ็บปวดไม่น้อยกว่าสน มารู้ว่าสนรักในวันที่แก้อะไรไม่ได้แล้วตอนนี้ สนก็เช่นกัน ทั้งคู่ทำได้แค่กอดกันไว้ก่อนทุกอย่างจะเปลี่ยนไป ได้แต่รอวันหน้าว่าจะกลับมารักกันในแบบคนรักได้ไหม ถ้าความเป็นเพื่อนทั้งคู่ตัดกันไม่ได้อยู่แล้วล่ะ :hao5: แต่ตอนสปอยนี่มันอัลไลลลลลลลลลลลลลล ต้นจะเปิดเผยกับใครอ่ะ o22
-
คือ อยากจะบอกว่า ...สะใจค่ะ 5555
ก็สมใจพ่อแม่เน๊อะ อยากให้แต่งงานมีลูก ก็ได้ว่าที่สะใภ้ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ
สน ผู้ชายที่ใจดีเรี่ยราดไปทั่ว ไนซ์มากสุภาพบุรุษมาก แต่ดั๊นไม่ทันเล่ห์เลี่ยมมารยาหญิงที่อยากได้สามีจนตัวสั่น ตกม้าตายนะคะ เสียของรัก อิสรภาพ ความผิดหวังจากพ่อแม่อีก
ต้น ตาสว่างซักที รักคนที่เขารักเรา "และกล้าที่จะเปิดเผยกับทุกคน สู้เดินหน้าไปกับเรา" ไม่ใช่ปากว่ารู้สึกดี แต่ไม่ขยับตัวทำอะไร
ไม่รู้สึกสงสารสนเลย ส่วนต้นรักตัวเองให้มากๆได้แล้ว
-
บาดเจ็บกันทุกคน
แต่ท่าทางนินาจะสะบักสะบอมที่สุดแน่ๆ เพราะสนคงไม่รัก
เท่าที่ดู สนคงจะดูแลในฐานะคู่หมั้น ยิ่งถ้าแต่งงานมาอยู่ใกล้ๆ กัน สนคงได้รู้เห็นนิสัยแท้จนรักไม่ลง
เข้มแข็งนะต้น เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 22: กลับคืนสู่ความเป็นเพื่อน
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
หลังจากหมดวิชาช่วงเช้าและกินข้าวกลางวันแล้วต้นก็ออกมารอรถกลับบ้าน ระหว่างที่รอก็ไล่ดูเบอร์โทรศัพท์มือถือเพื่อหาเบอร์คนๆ หนึ่งอยู่หลายรอบ ต้นจำได้ว่าเซฟไว้แล้วแต่จำชื่อไม่ได้เนื่องจากไม่ได้เจอกันนาน แถมยังเจอกันแค่ครั้งเดียว จำได้แค่ว่าเป็นช่างถ่ายรูปแค่นั้นเอง แต่ในที่สุดก็ไม่เกินความพยายามของต้น เมื่อเจอชื่อที่คิดว่าใช่แล้วต้นก็กดโทรออกไป
"สวัสดีครับพี่กริด จำต้นได้ไหมครับ" ต้นกรอกเสียงลงไปเมื่ออีกฝ่ายรับสาย
"ต้น...อ้อ...ใช่คนที่เราเคยเจอกันตอนงานแต่งงานอาจารย์บอสหรือเปล่าครับ"
"ใช่ครับพี่ พี่กริดสบายดีนะครับ ไม่ได้เจอกันนานเลย"
"สบายดีครับ แล้วต้นล่ะ"
"ก็...สบายดีครับพี่"
"อยู่ปีไหนแล้วปีนี้"
"ปีสามแล้วครับพี่"
"อีกปีเดียวก็จบแล้ว ไวมากเลย พี่เจอกับเรามื่อตอนอยู่ปีสอง ก็ปีกว่าๆ เองนะ ว่าแต่...วันนี้โทรหาพี่มีอะไรให้พี่รับใช้ครับ"
"โห...ไม่ขนาดนั้นหรอกครับพี่ ผมจะถามพี่ว่าปกติพี่ถ่ายภาพนิ่งอย่างเดียวหรือว่าถ่ายวิดีโอด้วยครับ"
"ได้สองอย่างเลย ต้นมีงานให้พี่ช่วยหรือเปล่า"
"ครับ พอดีว่าตอนนี้ต้นมาช่วยงานที่ชมรมเพื่อนผู้พิการกับอาจารย์อัศวิณีครับ พี่กริดรู้จักไหมครับ"
"อืม...เหมือนเคยได้ยินชื่อนะ"
"อาจารย์อยู่คณะวิจิตรศิลป์ครับพี่ พอดีอาจารย์อยากได้คนมาช่วยทำวิดีโอประชาสัมพันธ์กิจกรรมของชมรม ตอนนี้เรามีนักศึกษาพิการที่เป็นตัวอย่างหลายคนที่เราอยากจะถ่ายทำชีวิตมาเผยแพร่ครับ เผื่อว่าจะเป็นกำลังใจให้คนพิการคนอื่นๆ ออกมาเรียนหนังสือกันมากขึ้น แล้วก็ช่วยสร้างแรงบันดาลใจให้กับนักศึกษาทั่วๆ ไปด้วยครับพี่ แต่ว่าเน้นให้ดูสนุก มีชีวิตชีวา ไม่เศร้านะครับ ไม่รู้ว่าพี่จะสนใจไหม งบไม่เยอะเท่าไหร่นะครับพี่"
"สนใจครับ พี่สนใจมากเลย ว่าแต่...จะเริ่มทำเมื่อไหร่ครับต้น"
"ตอนนี้เพิ่งประชุมหารือกันอยู่ครับพี่ ว่าจะเริ่มทำสตอรี่บอร์ดก็คงประมาณเดือนหน้า พี่พอทำได้ไหมครับ"
"ได้ๆ ไม่ยากหรอก อืม...ว่าแต่...เรานัดคุยกันหน่อยดีไหม พี่อยากคุยรายละเอียดเพิ่มเติมอีกหน่อย เดี๋ยวอีกสักสองสามนาทีพี่ต้องออกไปทำธุระแล้ว"
"อ้อ ได้ครับพี่ พี่อยู่ที่ไหนครับ อยู่ที่เชียงใหม่หรือเปล่า"
"ครับ พี่อยู่เชียงใหม่นี่แหละครับ ก็รับจ๊อบงานถ่ายภาพถ่ายวิดีโอกับเพื่อนๆ ในกลุ่มนี่แหละครับ"
"อ้อ ดีเลยครับ ยังไงผมจะขอคุยกับอาจารย์อีกทีก่อนนะครับ เผื่อพี่จะได้มาคุยกับอาจารย์ด้วยกันเลย"
"ครับต้น ถ้าต้นได้วันแล้วบอกพี่นะ พี่จะได้จัดเวลาให้"
"ได้ครับพี่ ขอบคุณพี่มากครับ"
"ไม่เป็นไรครับต้น ยินดีครับ อ้อ...แล้วเนื้อคู่ต้นล่ะ เป็นไงบ้าง" สรกฤษณ์ถามปนขำ เขาจำเหตุการณ์นั้นได้ดีเลยเพราะเนื้อคู่ชาย-ชายของต้นกับสนนี่แหละ
"เนื้อคู่อะไรครับพี่" ต้นงง
"จำไม่ได้เหรอ พี่ยังจำได้เลย พี่ถ่ายรูปต้นกับเนื้อคู่ไว้ด้วยนะ เดี๋ยวเจอกันแล้วพี่จะเอาให้ดู"
"อ๋อ..." ต้นจำได้แล้ว ในงานแต่งงานวันนั้นสนกับต้นได้ของชำร่วยที่มีหัวใจสีแดงเหมือนกันก็เลยกลายเป็นเนื้อคู่กันในงานนั้น
"เขาสบายดีครับ แต่ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ เป็นเพื่อนกันครับ"
"เหรอ...แต่แปลกดีนะ อยู่ดีๆ ก็ได้หัวใจสีแดงเหมือนกัน"
"ครับ" ต้นพูดสั้นๆ แค่นั้น พูดถึงสนทีไรต้นก็ยากที่จะทำใจทุกที เมื่อคืนต้นร้องไห้หนักมาก ดีที่ว่าวันนี้ยังพาตัวเองมาเรียนได้
"แค่นี้ก่อนนะต้น พี่ต้องไปแล้ว เอาไว้เจอกันวันหลังครับ"
"ครับพี่กริด โชคดีครับพี่"
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ต้นกลับมาถึงที่บ้านพักในตอนบ่ายเศษๆ เพราะวันนี้มีเรียนแค่ตอนเช้า รู้สึกแปลกใจที่เห็นรองเท้าของสนยังคงอยู่บนที่วางรองเท้าเหมือนเดิม สงสัยสนคงจะมีเรียนตอนบ่ายกระมัง แต่ว่าทำไมจนป่านนี้ยังไม่ออกไปอีกเพราะนี่ก็เลยบ่ายไปแล้ว
สนเป็นอะไรหรือเปล่านะถึงไม่ยอมไปเรียน แม้ว่าจะเพิ่งผ่านพ้นเรื่องราวที่แสนเจ็บปวดมาหยกๆ ต้นก็คงไม่ถึงกับจะไม่ดูดำดูดีเพื่อนขนาดนั้นหรอก ใจจริงก็ยังเป็นห่วงอยู่เสมอ
ต้นมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องสน คิดอยู่สักพักก็ตัดสินใจเคาะประตูห้อง ไม่นานก็ได้ยินเสียงคนเดินมาที่ประตูก่อนที่ประตูจะเปิดออก สนอยู่ในสภาพใส่กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียว ไม่ใส่เสื้อ ผมเผ้าดูยุ่งๆ หน้าตาดูอิดโรยมากทีเดียว
พอเห็นว่าใครมาสนก็ดีใจจนอยากจะกอดคนตรงหน้าไว้ แต่ก็สงวนท่าทีไว้ด้วยการยิ้มเล็กน้อยเพราะต่างคนต่างก็บาดเจ็บด้วยกันทั้งคู่
"ไม่ไปเรียนเหรอวันนี้"
สนส่ายหน้า
"มีอะไรหรือเปล่า"
ดูเหมือนต่างคนต่างทำสีหน้าไม่ถูก ความบาดหมางที่เพิ่งเกิดขึ้นทำให้ต้นกับสนยังไม่สามารถพูดคุยกันได้สนิทใจเหมือนเดิม
สนเงียบ มองหน้าต้นด้วยแววตาเศร้าๆ เหมือนกับเด็กน้อย
"ไม่สบายเหรอ" ต้นถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเป็นห่วง
สนพยักหน้า ต้นใช้มือแตะหน้าผากของสนก็พบว่าสนตัวร้อนพอสมควร สัมผัสที่แผ่วเบาและแฝงไปด้วยความห่วงใยนั้นทำให้สนอดน้ำตาซึมไม่ได้ เขานึกว่าต้นจะไม่ห่วงเขาเสียแล้ว สนนอนซมไม่สบายตั้งแต่เช้า ไม่มีใครมาดูแลเลย
"แล้วนายกินข้าว กินยาหรือยัง"
สนส่ายหน้า
"ในครัวไม่มีอะไรเหลือให้กินเลยเหรอ"
สนส่ายหน้าอีก ถ้าเป็นเมื่อก่อนต้นก็คงขำที่สนทำแบบนี้ ต้นรู้จักสนดี เวลาไม่สบายสนชอบเป็นคนขี้อ้อน ต้นจำได้ว่าครั้งหนึ่งสนเคยอ้อนต้นให้มานอนเป็นเพื่อนทั้งที่แค่เป็นหวัด สนขู่ว่าถ้าต้นไม่มาดูแล เกิดสนเป็นอะไรไปต้นจะไม่มีเพื่อนดีๆ อย่างสนอีกแล้วนะ ต้นจึงต้องมานอนเป็นเพื่อนจนติดหวัดไปด้วยกัน สนโดนพ่อกับแม่ดุใหญ่เลยที่ทำให้เพื่อนพลอยไม่สบายไปด้วย แต่ต้นก็ไม่เคยบ่นสักคำ
"ไม่มีใครดูแลเราเลย"
นึกแล้วเชียว ทำน้ำเสียงน่าสงสารอย่างนี้แสดงว่ากำลังจะอ้อนต้นอีกแน่ มันไม่ใช่เวลานี้นะสน จิตใจต้นยังไม่พร้อมที่จะเล่นกับสนเลย
"ไม่ให้คู่หมั้นมาดูแลล่ะ" ต้นอดจะเหน็บไปหน่อยไม่ได้
สนเงียบไปทันที แค่พูดถึงนินาขึ้นมาสนก็ปวดหัวแล้ว เมื่อกี้ก็โทรมาแต่สนไม่รับสาย
"เดี๋ยวเราออกไปซื้อข้าวกับยาให้นายก่อนละกัน รอแป๊บนึงนะ เดี๋ยวเรามา"
สนพยักหน้า เหมือนอยากจะยิ้มแต่ก็ไม่กล้ายิ้ม
ต้นออกไปไม่นานนักก็กลับมาพร้อมกับก๋วยเตี๋ยวเนื้อขึ้นชื่อที่อยู่ใกล้ๆ แถวนี้พอดี วันนี้เป็นวันธรรมดา ลูกค้าไม่ค่อยเยอะต้นจึงไม่ต้องรอนานมาก
สนเดินลงมาจากห้องในสภาพเดิมแล้วก็มานั่งรอกินข้าวอยู่ที่โต๊ะกลางบ้าน ต้นหยิบชาม ช้อนและตะเกียบออกมาจากครัวแล้วก็เอามาวางให้สน เห็นสนนั่งมองเฉยๆ ต้นก็พอรู้ว่าสนอยากให้แกะให้นั่นเอง ก็เลยต้องบริการเขาหน่อย นี่ถ้าต้นเป็นผู้หญิงใครๆ ก็คงคิดว่าต้นเป็นเมียสนแน่ๆ
"ปรุงเอาเองนะ"
ต้นบอกแล้วก็เดินมานั่งฝั่งตรงข้าม มองดูสนแกะถุงเครื่องปรุงแล้วก็อดที่จะแอบยิ้มไม่ได้ เรื่องราวความผูกพันของเขากับสนมีหลายเรื่อง เอาแค่เรื่องที่สนไม่สบายแล้วต้นต้องมาคอยดูแลก็มีนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว
"ทำไมไม่ใส่เสื้อล่ะ" ต้นถามเมื่อสนกินก๋วยเตี๋ยวไปได้สักพัก
"มันร้อน"
ต้นพยักหน้าเข้าใจ ท่าทางเหมือนเด็กทำให้ต้นแทบจะกลั้นยิ้มไม่ไหว แล้วสนก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ กินไปสักพักก็เงยหน้าขึ้นมาอีก
"เช็ดตัวให้ได้ไหม"
นั่นไง ทำตาปริบๆ ลูกอ้อนของสนค่อยๆ มาทีละลูกสองลูกแล้ว
ต้นพยักหน้าแต่ก็พยายามไม่ยิ้มมาก ความจริงสนก็ทำเองได้ แต่ก็เคยตัวเพราะมีต้นคอยทำให้ตลอด ถ้าต้นไม่อยู่สนก็จะนอนซมอยู่อย่างนั้นไม่ยอมเช็ดเนื้อเช็ดตัว รอจนกว่าต้นจะกลับมานั่นแหละ บางวันแม่ของสนต้องไปตามต้นถึงที่บ้านให้มาช่วยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เพราะสนไม่ยอมท่าเดียว เพราะผูกพันกันมากอย่างนี้นี่เองถึงได้เผลอใจรักกันโดยไม่รู้ตัว
"กินข้าวก่อน แล้วก็กินยา เดี๋ยวเราจะเช็ดตัวให้"
สนยิ้มด้วยความพอใจ ถ้าต้นไม่คิดมากไป สนก็เป็นเพื่อนที่ดีและน่ารักมาตลอด บางทีการกลับคืนสู่ความเป็นเพื่อนกันก็น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดในเวลานี้ ต้นจะปั้นปึงหรือโกรธเพื่อนไปก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น เผลอๆ ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้นานไปก็อาจจะพลอยสูญเสียความเป็นเพื่อนไปด้วย ยังไงๆ ต้นกับสนก็เริ่มต้นมาด้วยความเป็นเพื่อนที่ดี มันคือจุดเริ่มต้นของคนสองคนที่ทำให้เกิดมิตรภาพที่สวยงามตลอดมา
ต้นให้เพื่อนกินยาแล้วก็เอาชามไปเก็บในครัวให้ ส่วนสนก็เดินขึ้นไปรอบนห้องนอนของตัวเอง ต้นหาชามพลาสติกใบใหญ่ใส่น้ำแล้วก็ตามขึ้นไป เด็กชายสนนั่งรออยู่ตรงขอบเตียงพอดี
"มีผ้าขนหนูผืนเล็กๆ ไหม" ต้นถามพลางวางชามใส่น้ำลงบนโต๊ะทำงานของสน
"เราตากไว้หลังบ้านน่ะ"
"เดี๋ยวเราลงไปเอาแป๊บนึงนะ"
ต้นบอกแล้วก็เดินลิ่วลงมาที่ชั้นล่าง ก่อนที่จะตรงไปหลังบ้าน หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กที่ตากไว้แล้วก็เดินกลับขึ้นมาที่ห้องสนอีกครั้ง
ต้นเอาผ้าขนหนูชุบน้ำที่อยู่ในชามบนโต๊ะทำงานของสน บิดหมาดๆ แล้วก็ยืนหันรีหันขวาง
"วางบนพื้นก็ได้ เราไม่ถือหรอก" สนรีบบอกเพราะรู้ว่าต้นกำลังมองหาที่วางชามใส่น้ำอยู่นั่นเอง
ต้นจึงยกชามใส่น้ำมาวางบนพื้นห้อง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน ค่อยๆ เช็ดตัวให้สน เริ่มจากใบหน้า ลำคอ ลำตัว แขนและหลัง คนที่ได้รับบริการนั่งยิ้มอยู่เงียบๆ คอยจ้องมองทุกกิริยาของคนให้บริการไม่วางตา บางทีสนก็อดคิดไม่ได้ว่าต้นกับสนจะมีความสุขมากแค่ไหนนะถ้าได้อยู่ดูแลกัน เป็นคู่ชีวิตกันไปแบบนี้ แต่ก็คงทำได้แค่คิด
สนไม่อยากจะเชื่อเลย แค่การผิดนัดกันครั้งเดียววันนั้นจะทำให้เกิดโชคชะตาที่พลิกผันขนาดนี้ ถ้าวันนั้นสนไม่น้อยใจเรื่องที่ต้นมีอะไรกับพี่ทิน ไม่น้อยใจที่ต้นไปหาพี่ทินในเย็นวันนั้น สนก็คงไม่ฟุ้งซ่านจนต้องออกไปขายของกับนินาจนเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิด ไม่อย่างนั้นสิ่งที่วาดฝันไว้ก็คงเป็นจริงไปแล้ว แต่มันก็คงไม่มีประโยชน์ที่จะคิด เรื่องมันเกิดขึ้นและผ่านไปแล้ว ย้อนกลับไปแก้ไขอีกไม่ได้
ต้นนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าสน เอาผ้าขนหนูผืนเล็กชุบน้ำอีกครั้ง บิดหมาดๆ แล้วก็ค่อยๆ เช็ดขาให้เพื่อนจนสะอาดหมดจดทั้งสองข้าง
"เมื่อกี้ไม่ได้แอบดูของเราใช่ไหม"
สนพูดพลางเอามือมาปิดไว้ตรงเป้ากางเกงเป็นเชิงล้อเล่น เขาอยากให้ต้นหัวเราะนั่นเอง แล้วก็ได้ผล ต้นหัวเราะเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้สนเห็นว่าความหมางเมินได้หายไปมากแล้ว
"จะยิ้มก็ยิ้มเยอะๆ สิ ยิ้มให้เราหน่อยสิต้น เราอยากเห็นนายยิ้ม เราอยากเห็นต้นคนเดิมที่เราเคยรู้จัก นายจะไม่ให้อภัยเราอีกแล้วเหรอต้น"
ปากบอกให้คนอื่นยิ้ม แต่ตัวเองกลับทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้
"นายจะโกรธเราไปอีกนานแค่ไหนต้น"
ต้นเงยหน้ามองหน้าเพื่อน เห็นสนน้ำตาซึมๆ แล้วก็อดสะท้อนใจไม่ได้
"เรารู้นะว่าเราทำพลาดไป แต่เราไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น เราไม่ได้ตั้งใจนะต้น นายรู้ไหม...ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เราจะไม่ให้มันเกิดเรื่องนี้ขึ้นเด็ดขาด เราไม่เข้าใจเลย เราไม่เคยทำอะไรไม่ดี เราตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงานหาเงินช่วยพ่อแม่ ไม่เคยคิดจะทำร้ายใคร แล้วทำไมมันจะต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับเราด้วย"
ต้นได้แต่รับฟัง ไม่ปริปากพูดคำใดออกไป ก็จริงอย่างที่สนพูด สนทำตัวดีมาตลอด ช่วยพ่อแม่ทำงาน เป็นลูกที่ดี เป็นเพื่อนที่ดีของต้นตลอดมา ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางไปไหน แต่สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความต้องการของสนที่อยากให้มันเกิดขึ้นหรอกหรือ ตบมือข้างเดียวมันคงไม่ดังหรอกนะ
"เรารู้ว่าเราทำให้นายเสียใจมาก แต่นายรู้ไหมต้น เราก็เสียใจมากไม่น้อยไปกว่านายเลย"
สนร้องไห้อีกแล้ว คิดถึงทีไรก็อดน้อยใจโชคชะตาชีวิตไม่ได้ ทำไมเขาถึงต้องสูญเสียคนที่รักไปทั้งๆ ที่เขาก็รักและทะนุถนอมมาเป็นอย่างดีตลอดหลายปีที่ผ่านมา สนก็ได้แต่หวังว่าการที่โชคชะตาเล่นตลกกับเขาในคราวนี้ จะช่วยให้สนได้พบทางออกใหม่ของชีวิตที่ดีกว่าในวันข้างหน้า ถ้าไม่อย่างนั้นแล้ว สนก็คงจะไม่สามารถเข้าใจได้เลยว่าความยุติธรรมสำหรับคนที่ทำแต่สิ่งดีๆ อย่างเขาตลอดมาคืออะไร
ต้นค่อยๆ ลุกขึ้นยืน พอได้ฟังก็พอเข้าใจล่ะแล้วว่าสนไม่ได้ตั้งใจและไม่ได้มีความสุขกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลย มันคงมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นในวันนั้นที่ต้นยังไม่รู้
"นายไม่ได้ทำเพราะนายรักนินาเหรอ"
สนหันหน้าหนีไปทางอื่น แค่ได้ยินชื่อนี้สนก็แสลงใจทุกครั้ง
"นายอยู่กับเรามาตั้งหลายปี นายก็น่าจะรู้จักเรานะต้น คนที่เรารักเป็นใครนายก็น่าจะรู้ แต่ช่างมันเถอะ มันพลาดไปแล้วเราก็ต้องรับผิดชอบ ส่วนนาย...จะไม่ให้อภัยเราก็ไม่เป็นไร เราเข้าใจว่าเราทำให้นายเสียใจมาก แต่เราก็แค่อยากให้นายรู้ว่าเราก็เสียใจมากพอๆ กับนาย"
สนล้มตัวลงนอนบนเตียง รู้สึกรำคาญตัวเองที่ปล่อยให้จิตใจอ่อนแอแบบนี้มาหลายวันแล้ว อาการของคนป่วยที่อยากอ้อนให้ใครสักคนมาคอยดูแลหายไปดื้อๆ สนพยายามจะเล่น อยากทำให้ต้นยิ้มและหัวเราะ อยากทำให้ต้นคนเดิมกลับมา แต่อารมณ์สะเทือนใจเมื่อครู่นี้กลับปะทุขึ้นมาจนเสียบรรยากาศ
"นายนอนพักก่อนนะสน จะได้หายไวๆ เดี๋ยวเราอยู่เป็นเพื่อนนะ"
ได้ยินต้นพูดแค่นั้นสนก็รีบลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วเดินมากอดต้นไว้ เขารู้ว่าต้นคงให้อภัยเขาแล้วถึงได้พูดคล้ายๆ เมื่อตอนเป็นเด็กเวลาที่สนไม่สบาย
"แค่ความเป็นเพื่อนก็ได้นะต้น แค่เพื่อนก็ได้ นายไม่ต้องรักเราแบบนั้น ให้อภัยเราเถอะนะต้น ขอแค่เราสองคนกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมก็พอ ชีวิตเรามีแค่นายคนเดียวมาตลอด ถ้านายไม่ให้อภัยเรา เราก็ไม่มีใครแล้วนะต้น"
ต้นกอดเพื่อนตอบ พยายามสูดหายใจลึกๆ เพื่อกลั้นน้ำตา แต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ ได้แต่ปล่อยให้มันไหลลงมา
"เราอย่าซ้ำเติมกันเองอีกเลยนะต้น เรารู้ว่านายเจ็บ เราเองก็เจ็บไม่ต่างจากนาย ยังไงเราสองคนก็ผูกพันกัน ยังไงก็ต้องเจอกัน ตัดกันไม่ขาดหรอก"
ต้นพยักหน้าเห็นด้วย สนปล่อยต้นออกจากอ้อมแขนแล้วมองหน้ากัน
"เราก็ไม่รู้ว่าเราจะทำได้แค่ไหน แต่เราจะพยายามนะสน เราจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม เหมือนที่เราเคยเป็น เหมือนตอนที่เราเป็นเด็ก"
"ขอบคุณมากต้น ขอบคุณที่นายให้อภัยเรา" สนพยายามยิ้มแม้ว่ามันจะยังยากอยู่ก็ตามที
"เราก็เหมือนนายแหละสน ชีวิตเราก็มีนายคนเดียวมาตลอด ถ้าไม่มีนาย...เราก็ไม่มีใคร"
ไม่ใช่ว่าต้นกับสนไม่มีเพื่อนคนอื่นหรือมีปัญหาในการสร้างความสัมพันธ์จึงต้องคบกันอยู่แค่สองคน แต่เมื่อกลับบ้านหรือมีเวลาส่วนตัว ต้นกับสนก็มีความสนิทสนมกันมากพอที่จะให้อีกฝ่ายเข้ามาในเวลาและพื้นที่ส่วนตัวของแต่ละคน แล้วก็มีกันแค่สองคนแบบนี้ตลอดมา ว่ากันว่าใครก็ตามที่เรายอมให้เข้ามาในเวลาและชีวิตส่วนตัวของเราได้ คนนั้นแหละที่เหมาะจะเป็นคู่ชีวิตของเรา
สนใช้มือลูบผมเพื่อนอย่างแผ่วเบาและรักใคร่ นึกว่าต้นจะโกรธจนสนคงไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้อีกแล้วเสียอีก
"ถ้างั้น...นายยิ้มให้เราหน่อยได้ไหม เราอยากเห็นนายยิ้ม ไม่อยากให้นายเศร้าแบบนี้"
"จะให้ยิ้มยังไงล่ะ ก็คนร้องไห้อยู่ ให้เราหยุดร้องไห้ก่อนสิ" ต้นต่อว่า สนก็เลยหัวเราะและยิ้มทั้งน้ำตาเช่นเดียวกัน
"นั่นไง ยิ้มแล้ว"
ใช่ ต้นยิ้มได้อย่างสนิทใจแล้ว แม้จะเป็นยิ้มทั้งน้ำตาแต่สนก็รับรู้ได้ว่าต้นที่เขาเคยรู้จักกลับมาแล้ว ถ้าความรักอย่างคนรักมันลำบากขนาดนั้น กลับมาเป็นเพื่อนกันตอนนี้ก็ยังทัน มิตรภาพอย่างเพื่อนนี่แหละที่ทำให้ต้นกับสนคบหากันมาได้ยาวนาน เมื่อเส้นทางความรักถึงทางตัน ต้นกับสนก็ยังโชคดีที่ยังเหลืออีกเส้นทางหนึ่งให้เลือกเดินไปด้วยกัน นั่นก็คือเส้นทางของความเป็นเพื่อน ทางสายเก่าที่ต้นและสนคุ้นเคยดี
"เรารู้ทันนะ ทีนี้คนป่วยก็จะแกล้งอ้อนเราใหญ่เลยใช่ไหมล่ะ"
สนหัวเราะชอบใจที่ต้นรู้ทัน เห็นสนยิ้มและหัวเราะอย่างนี้ได้อีกครั้งต้นก็ดีใจ
"เดี๋ยวเย็นนี้ มาเช็ดตัวให้เราอีกนะ แล้วเราก็อยากกินโจ๊กหมูใส่ไข่ เรารู้ว่านายทำไม่เป็นหรอก ไปซื้อมาให้เราก็ได้ อ้อ...คืนนี้...ต้องมานอนเป็นเพื่อนเราด้วยนะ"
"แล้วถ้าเราติดหวัดจากนาย เราจะโทรไปฟ้องแม่นายเลยคอยดูสิ เดี๋ยวนายจะโดนแม่ด่า"
สนหัวเราะพร้อมกับยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี
"เรา...โคตรรักนายเลยว่ะต้น" สนทำท่าจะร้องไห้อีกแล้ว
"อืม...เราก็โคตรรักนายเหมือนกัน พอเถอะ เดี๋ยวร้องไห้อีก ไปนอนได้แล้ว"
ต้นบอกพลางใช้มือพลิกไหล่สนให้หันหน้าไป จากนั้นก็ดันสนให้เดินกลับไปที่เตียงนอน
ความสัมพันธ์นี้ยากเกินจะตัดให้ขาด เพียงแค่ต้นกับสนยอมเปิดใจคุยกัน สุดท้ายมันก็กลับมาเหมือนเดิมได้ไม่ยาก แต่ในใจนี่สิใครจะรู้ ปากก็บอกว่าจะกลับมาเป็นเพื่อนกัน แต่ใจจริงๆ ของแต่ละคนจะทำได้อย่างนั้นหรือเปล่าก็ยังไม่มีใครแน่ใจเลยสักคน
แต่เอาเถอะ ไม่ว่าจะรักกันแบบไหนมันก็คือความรัก ขอแค่ให้มีพื้นที่ให้ความรักได้แสดงตัวตนบ้าง ไม่ว่าจะในฐานะใดก็ยังดีกว่าไม่มีพื้นที่ให้ความรักอยู่เลย เราต้องเรียนรู้ที่จะพอใจในสิ่งที่เป็นอยู่ จนกว่าจะถึงวันหนึ่งที่เราสามารถเปลี่ยนแปลงมันให้ดีกว่านี้ได้ จะนานแค่ไหนก็ขอให้ต้นกับสนอดทนไว้จนกว่าจะถึงวันนั้น
ก่อนจะนอนหลับไปในคืนนี้ ต้นเหลืออีกหนึ่งอย่างที่สำคัญที่เขาอยากจะบอกกับสนไว้ ต้นเอื้อมมือไปแตะตัวสนที่เหมือนกำลังจะหลับไปเพราะฤทธิ์ยาอย่างเบามือ สนพลิกตัวหันหน้ามาประจัญกับต้น แม้จะง่วง แม้ความมืดจะทำให้สนเห็นต้นได้ไม่ชัดนัก แต่สนก็จำสิ่งที่ต้นจะพูดต่อไปนี้ได้อย่างแม่นยำ
"สน...เราอยากให้นายจำเอาไว้อย่างหนึ่งนะ เราจะเก็บรักแรกของเราไว้ให้นาย มันจะไม่หายไปไหน วันไหนที่นายต้องการ นายกลับมาเอามันไปได้ตลอดเวลาเลยนะ"
สนพยักหน้าและยิ้มอย่างมีความหมาย ถ้าหากว่าความดีงามทั้งหมดที่สนเคยทำมาจะพอช่วยอะไรสนได้บ้าง สนก็อยากขอให้เขาได้มีโอกาสกลับมาหารักแรกที่ต้นเก็บไว้ให้เขาอีกสักครั้ง ไม่ว่ามันจะนานแค่ไหน สนก็จะรอวันนั้น
"เราก็จะเก็บของเราไว้ให้นายเหมือนกันนะต้น เราเชื่อ...สักวันหนึ่งมันจะต้องมีปาฏิหาริย์"
จนถึงวันนี้ สนได้มองเห็นรักแท้ที่ต้นมีให้เขาเสมอมาอย่างชัดเจน ต้นได้พิสูจน์ความมั่นคงในรักแท้ผ่านวันเวลาและความยากลำบากมากมาย สนไม่มีความสงสัยใดๆ ในความรักของต้นอีกเลย ความดีและรักแท้ของต้นจึงผูกมัดสนไว้จนไม่อาจจะไปไหนได้ ต่อให้มีเหตุต้องไป วันหนึ่งสนก็จะต้องกลับมาสู่รักแท้ของเขาจนได้ แต่ ณ เวลานี้ ก็คงจะมีแต่ปาฏิหาริย์เท่านั้นที่จะทำให้ความรักของต้นและสนเป็นจริง ในวันที่ปาฏิหาริย์ที่รอคอยยังไม่เกิดขึ้น ต้นกับสนก็เพียงแค่คืนกลับมาสู่ความเป็นเพื่อนกัน จนกว่าปาฏิหาริย์ที่รอคอยจะกลับมา
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ถ้าถามใจตัวเองตรงๆ ว่าต้นยังรักสนอยู่ไหม ต้นก็คงตอบว่ารัก เจ็บแค่ไหนต้นก็ยังรักของต้นอยู่เหมือนเดิม ที่ผ่านมา ต้นเคยคิดว่าถ้าต้นทำดีกับใครสักคนหนึ่งมากพอ คนๆ นั้นที่ต้นรักก็น่าจะรักต้นได้ แต่ชีวิตไม่เหมือนกับหนึ่งบวกหนึ่งเท่ากับสอง ปัจจัยและตัวแปรในชีวิตมีมากมายที่จะทำให้ผลลัพธ์ที่คาดหวังไว้แตกต่างออกไป ต่อให้คนๆ นั้นรักตอบกลับมา ก็ไม่ได้หมายความว่าจะลงเอยด้วยการอยู่เคียงข้างกันเสมอไป
ไม่น่าเชื่อว่ารักแรกของต้นจะอยู่กับชีวิตของต้นมาได้ยาวนานขนาดนี้ ถ้าเป็นคนอื่น เจ็บขนาดนี้คงทิ้งความรักไปแล้ว แต่ต้นก็ไม่เคยทิ้งไป และไม่เคยคิดว่าจะต้องทิ้งไป
ต้นมาคิดๆ ดูแล้ว แม้ว่าต้นจะเจ็บแค่ไหน ต้นก็เชื่อมั่นในรักแท้ และต้นก็มั่นใจว่ารักแรกของต้นคือรักแท้ที่ต้นได้ค้นพบแล้ว มันอาจจะดูเหมือนว่าต้นไม่รักตัวเองที่ปล่อยให้หัวใจเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากคนที่ตัวเองรัก แต่ถ้าต้นใจเสาะยอมแพ้ง่ายๆ ต้นก็คงจะไม่สามารถบอกใครได้เลยว่าความรักของต้นเป็นรักแท้ อย่างน้อยวันนี้ต้นก็พิสูจน์ให้สนได้เห็นชัดเจนแล้วว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ความรักของต้นยังเหมือนเดิมเสมอ
ถ้าใครสักคนถามสนว่าใครบ้างที่มีรักแท้ให้สน ต้นจะเป็นหนึ่งในนั้นอย่างแน่นอน จะว่าไปต้นก็เป็นเพียงหนึ่งเดียวด้วยซ้ำ ถ้าต้นไม่พิสูจน์เรื่องนี้ให้สนเห็น ต้นก็จะเป็นแค่คนๆ หนึ่งที่เคยบอกว่ารักสน พอเจอปัญหานิดหน่อยก็จากไป ถึงตอนนี้จะมาอ้างว่ามีรักแท้ก็คงไม่มีใครเชื่อ ต้นขอบคุณตัวเองที่ไม่ถอดใจไปเสียก่อน วันนี้ต้นจึงกล้ายืดอกพูดได้อย่างเต็มปากว่าเขามีรักแท้ให้กับเพื่อนคนนี้
แม้ว่าจะดูเหมือนคนโง่ๆ คนหนึ่ง แต่ต้นก็ดีใจที่ได้พิสูจน์ความรักที่มั่นคงของตัวเองตลอดมา ต่อให้เดินมาถึงทางตัน แต่ความรักของต้นก็ยังคงมีทางไป รักแรก รักแท้และรักเดียวของต้นจะไม่จากต้นไปไหน ต้นจะเก็บมันไว้ เผื่อสักวันหนึ่งคนที่ต้นรักอาจจะต้องการมัน
"เป็นไงต้น ทำไมมานั่งคนเดียวตรงนี้ล่ะ พี่ตามหาทั่วคณะเลย"
ทินพูดพลางนั่งลงข้างๆ คนที่นั่งถือหนังสือแล้วก็เหม่อลอยเหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่ในมุมเงียบๆ ในห้องสมุด
ต้นสะดุ้งเล็กน้อย แต่พอรู้ว่าใครมาหาก็ยิ้ม
"คิดอะไรอยู่เหรอ"
"อ๋อ...ไม่มีอะไรหรอกครับ" ต้นวางหนังสือลงแก้เขินเมื่อรู้ว่าถือไว้นานแล้วแต่ไม่ได้อ่านเพราะมัวแต่เหม่อลอยอยู่
"แล้วนี่ต้นโอเคหรือยัง"
ต้นขมวดคิ้ว"โอเคเรื่องอะไรเหรอครับ"
"ก็...เรื่องที่สนมีคู่หมั้นแบบสายฟ้าแล่บไง"
ต้นพยักหน้ายิ้มๆ
"ผมว่า...อย่างน้อยผมกับสนก็ยังโชคดีนะครับพี่ทิน ถึงรักกันไม่ได้ แต่เราก็เป็นเพื่อนรักกันได้"
"ก็ดีแล้ว ความรักอย่างเพื่อนเป็นความรักที่บริสุทธิ์นะ ต้นโชคดีรู้ไหมที่มีเพื่อนดีๆ อย่างสน"
ต้นพยักหน้าเห็นด้วย แต่เมื่อแว่บคิดถึงเรื่องที่สนเข้าใจผิดว่าต้นมีอะไรกับทิน ต้นก็อดสงสัยผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ นี้ไม่ได้ ทินพูดอะไรกับสนหรือเปล่า ทำไมทินไม่บอกต้นเลย
"ครับพี่ทิน" ต้นหยุดเว้นจังหวะพร้อมกับครุ่นคิด "เอ่อ...พี่ทินครับ ผมมีเรื่องอยากจะถามพี่ทินน่ะครับ"
"อะไรเหรอ"
ทินเขยิบเข้ามานั่งใกล้จนชิดกับต้น ต้นเอนตัวออกห่างเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว
"อืม...จะพูดยังไงดีล่ะครับ"
"ก็พูดอย่างที่ต้นอยากพูดไง พี่ฟังได้หมดแหละ เราเป็นแฟนกันแล้วนะต้น ไม่เห็นต้องปิดบังกันเลย"
ทินยิ้มตาหยีดูน่าเอ็นดู
"ครับ" แม้จะบอกอย่างนั้นแต่ก็ยังลังเลอยู่ดี
"ว่ามาสิ จะถามอะไรพี่ก็ถามเลย ถ้าตอบได้พี่จะตอบ"
ต้นครุ่นคิดอยู่สักพัก ในเมื่อเกริ่นไปอย่างนั้นแล้ว ต้นก็คงต้องต่อให้จบ
"คือ...สนเขาเข้าใจผิดว่าผมกับพี่ทิน...มีอะไรกันแล้ว"
ทินทำหน้าตกใจ
"จริงเหรอ ทำไมเขาคิดอย่างงั้นล่ะ"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ พี่ทิน...ได้คุยอะไรกับสนเรื่องนี้ไหมครับ" ต้นถามอย่างเกรงๆ เพราะกลัวจะทำให้ทินไม่พอใจ
วันนั้นต้นกลับมาจากทำงานที่คอนโดทินประมาณสองทุ่มกว่าๆ นิกกันปั้นจั่นบอกต้นว่าสนออกไปขายของแล้ว แต่ก่อนไปสนได้พูดกับนิกและปั้นจั่นว่า "พี่ทินของพวกมึงย่ำยีหัวใจกูรู้ไหม"
ต้นอดสงสัยไม่ได้ว่าเรื่องนี้หรือเปล่าที่เป็นสาเหตุให้สนน้อยใจต้นจนต้องออกไปจากบ้านในคืนนั้น คืนที่ทำให้ความรักของเขากับสนมีอันต้องหมดหนทางไป
ทำไมสนถึงได้พูดด้วยความมั่นใจอย่างนั้นว่าต้นมีอะไรกับพี่ทินไปแล้ว ต้นไม่รู้สึกว่าสนแค่สงสัย แต่สนคิดและเชื่อว่ามันเกิดขึ้นไปแล้วจริงๆ คงต้องมีใครสักคนบอกอะไรสนแน่นอน ถ้าทินเป็นคนพูด ทินจะพูดอย่างนั้นทำไม
สีหน้าของทินเปลี่ยนไปทันที ไม่ถึงกับอึกอักแต่ก็แสดงความประหม่าให้พอสังเกตเห็นได้ แต่อาการเล็กน้อยแค่นี้ก็ทำให้ต้นเกิดความรู้สึกไม่ไว้เนื้อเชื่อใจคนตรงหน้าได้แล้ว
"อืม...พี่ก็พูดกับเขาตอนที่ต้นบอกให้พี่โทรไปบอกสนนั่นแหละว่า...ต้นจะทำงานที่คอนโดพี่ สนอาจจะคิดไปเองก็ได้ว่าต้นมาที่คอนโดพี่ ก็เลยกลัวว่าจะมีอะไรกัน"
ต้นก็พยายามจะคิดอย่างนั้น สนคงจะคิดไปเองว่าการที่ต้นมาค้างที่คอนโดของทินก็เลยอาจจะมีอะไรกับทินได้ แต่มันก็น่าแปลก ทำไมสนถึงพูดกับนิกและปั้นจั่นอย่างนั้น สนไม่น่าจะคิดไปเองถึงขนาดบอกว่าทินย่ำยีหัวใจของสน
"อืม...ก็คงจะอย่างงั้น สงสัยสนจะคิดไปเอง"
ไม่ใครก็ใครล่ะที่โกหกต้น แต่แน่นอน ต้นมั่นใจอย่างที่สุดว่าสนไม่โกหกต้น สนไม่เคยโกหกต้นแม้แต่เรื่องเดียวตั้งแต่รู้จักกันมา แล้วคนที่โกหกต้นจะเป็นใครล่ะ นิกกับปั้นจั่นหรือ หวังว่าคงจะไม่ใช่คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ต้นหรอกนะ!?
TBC
-
อ่านเรื่องนี้มาแบบยาวๆกันเลย ชอบมากๆครับอ่านแล้วติดอ่านแล้วไม่อยากหยุดเลย
ชอบการดำเนินเรื่องและหน่วงได้ใจ บางครั้งรู้สึกว่าตัวเอกโดนทำร้ายจิตใจมากไปมั้ยยยย
อยากให้มีโมเมนต์ผ่อนคลายให้คนอ่านได้ผ่อนคลายกันบ้างนะครับ หัวใจผมทำงานหักเกินไป
หรือว่าเป็นตัวผมเองที่อินกับเนื้อเรื่องมากไปนะ ยังไงก็รอติดตามนะ เข้ามาดูบ่อยมาก รออ่านครับ
รอปาฏิหารสำหรับ ต้นและสนครับ :hao5:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
ง่อวววววววววว ..หลังจากทำให้เสียน้ำตามาหลายตอน
สุดท้ายต้น สน ก้อเป็น เพียงเพื่อน ที่รักกันสินะ
>3 ประโยคสุดท้ายเหมือนกันครับ :กอด1:
"สน...เราอยากให้นายจำเอาไว้อย่างหนึ่งนะ เราจะเก็บรักแรกของเราไว้ให้นาย มันจะไม่หายไปไหน วันไหนที่นายต้องการ นายกลับมาเอามันไปได้ตลอดเวลาเลยนะ"
สนพยักหน้าและยิ้มอย่างมีความหมาย ถ้าหากว่าความดีงามทั้งหมดที่สนเคยทำมาจะพอช่วยอะไรสนได้บ้าง สนก็อยากขอให้เขาได้มีโอกาสกลับมาหารักแรกที่ต้นเก็บไว้ให้เขาอีกสักครั้ง ไม่ว่ามันจะนานแค่ไหน สนก็จะรอวันนั้น
"เราก็จะเก็บของเราไว้ให้นายเหมือนกันนะต้น เราเชื่อ...สักวันหนึ่งมันจะต้องมีปาฏิหาริย์"
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
อยากบอกประโยคนั้น ให้คนแรกของผม บ้าง ..ว่ายังรัก และรอเขาอยู่เหมือนกัน..แม้ว่า"ปาฏิหาริย์"จะเป็นไปไม่ได้
-
ร้องไห้อีกแล้ว รักกันแต่ไม่ได้ครองคู่กัน
-
ชอบต้นที่เผชิญกับความจริง อย่างน้อยมิตรภาพที่คบกันมาเป็นสิบๆ ปีก็ยังอยู่
สนเองก็คงทุกข์ที่ทำเรื่องผิดพลาดแบบนั้น ไม่มีความสุขเลย
อย่างน้อยก็มีต้นอยู่ข้างๆ
ผมอ่านไปก็รู้สึกแอบยิ้มเล็กๆ
ส่วนพี่ทิน โกหกไมอ่ะ ไม่บอกต้นเหมือนกับที่คุยกับสนล่ะ หึหึ
เหมือนมีไรไม่ชอบมาพากลแปลกๆไอ่พี่ทิน
ปล. ขอให้ปาฏิหาริย์มีจริง เศร้า T_T
-
รอวันปฏิหาริย์มีจริง :impress2:
-
สักวันอาจมีปาฏิหาริย์ก็ได้แต่อย่างน้อยก็เป็นเพื่อนรักกันตลอดไป
-
อ่านตอนนี้แล้ว ชอบฉากต้นเช็ดตัวให้สน ทั้งคู่ปรับความเข้าใจกันแล้ว ต้นเป็นคนยึดมั่นในความรักและไม่ถอดใจง่ายๆกับสนมากเลยนะ ซึ้งใจกับประโยคที่ต้นพูดกับสนว่า « สน...เราอยากให้นายจำเอาไว้อย่างหนึ่งนะ เราจะเก็บรักแรกของเราไว้ให้นาย มันจะไม่หายไปไหน วันไหนที่นายต้องการ นายกลับมาเอามันไปได้ตลอดเวลาเลยนะ » และสนก็ยังตอบกลับไปอีก โอ้ยยย ประทับใจมากคับ แต่ก็เข้าใจผู้แต่งว่า « โศกนาฏกรรมความรัก » มันเป็นเรื่องความรักที่ไม่สมหวังของตัวละครในนิยายถึงแม้จะรักกันมากมายหรือรักบริสุทธิ์ใจขนาดไหนก็ไม่ได้อยู่ครองคู่ด้วยกันเพราะจะมีเหตุให้ต้องแยกจากกันไม่ได้มีแต่ความตายเท่านั้นอาจจะเป็นเพราะ ศีล ธรรม ความเหมาะสม ความเป็นจริง จารีตประเพณีของสังคมหรือเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่งมาเป็นตัวขวางกั้นให้ตัวละครต้องแยกจากกันถึงแม้จะจากกันด้วยดีโดยไม่มีพระเอก นายเอกตายตอนจบก็ตาม เห้อออ! ความรัก มักเป็นฉะนี้ แลเฮย ๕๕๕ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ อยากรู้จะเป็นไงต่อ มาลงตอนต่อไปเร็วๆนะคับ ติดเรื่องนี้จริงๆ
ปอ ลอ ผู้แต่งมีเรื่องอื่นที่ลงในเว็บนี้อีกเหรอคับ บอกผมด้วยสิ ผมจะได้ไปตามอ่านมั้ง นะคับ
-
ใจชื้นขึ้นมาหน่อย~ แต่ก็แอบน้ำตาซึมอยู่ดีนั่นล่ะค่าา :hao5: ซึ้งใจจริงๆ เลยที่ทั้งสองคนยังคงเลือกที่จะรักษามิตรภาพดีๆ ระหว่างกันเอาไว้ ^^
-
แปลกใจ ทำไมสนไม่สงสัยเรื่องคืนนั้นที่นอนกับนินาบ้างเหรอ
ตัวสนเองก็รู้ว่าตัวเองมีนิสัยยังไงแบบที่บอกต้นไป แล้วทำไมไม่สงสัยเรื่องในคืนนั้นบ้าง
ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง รึว่าจำอะไรในคืนนั้นไม่ได้เลย นั่นต้องยิ่งน่าสงสัยใหญ่ :katai1:
:pig4: รอตอนต่อไปจ้า
-
CHAPTER 22 ❆ กลับคืนสู่ความเป็นเพื่อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3098905#msg3098905)
มีหลายคนถามผมมาว่า ทำไมไม่ให้ต้นมีแฟนเป็นคนอื่นไปเสียที ทำไมไปๆ กลับๆ
อีกหนึ่งโจทย์ที่ผมคิดไว้ตอนวางพล็อตเรื่องนี้เมื่อปี 2011 ก็คือ ถ้าเราทำดีกับใครสักคนมากๆ เจ็บแค่ไหนก็ไม่เลิก เขาจะรักเราไหม
เพราะฉะนั้น ที่ต้นไม่ไปไหนเพราะเขาอยากเอาชนะใจสนนั่นเองครับ ต้นอยากพยายามให้ถึงที่สุด เพื่อให้สนเห็นว่าไม่ว่าจะยังไง ต้นก็ยังรักอยู่
เหมือนกับเพลงๆ นี้ (ผมแต่งทำนองและดนตรีเองนะครับ ส่วนเนื้อร้องมีน้องผู้หญิงคนหนึ่งเป็นคนแต่ง)
ต่อให้เธอ
https://www.youtube.com/v/BMNk7zPDaEA
เธอรู้ไหมว่าฉันทำไมยังคงไม่ไป
ทั้งที่ความจริงในใจอยากหนีไม่พบเจอ
เจ็บปวดร้าวแค่ไหนยังยอมที่จะทนเห็นเธอ
รับเขาเข้ามาอยู่แทนที่กัน
* เพราะฉันรักเธอมาก รักแล้วมันลืมยาก เพราะรักแค่เธอไม่เคยจะรักใคร
** ต่อให้เธอไม่เคยหันมองไม่อยากสนใจ
ต่อให้เธอเย็นชาเท่าไรก็จะทนรับมัน
*** อยากให้รู้ ต่อให้หลงลืมกัน
ก็ยังเลือกที่จะอยู่ ก็ไม่คิดที่จะหยุดรักเธอ
ก็ยังหวังลึกๆ เธอคงไม่ลืมเยื่อใย
และรู้ว่าใครเป็นคนที่ยังรักเธอจริง
เธอรู้ไหมว่าฉันมีเธอที่เป็นเหมือนทุกสิ่ง
ถึงแม้ว่ามันอาจดูเลื่อนลอย
ซ้ำ (*, **, ***)
ถ้าหากไม่รัก ถ้าหากไม่หวัง ก็ไม่ทน
เจ็บปวดซ้ำๆ ก็อาจไม่พ้น ต้องช้ำเจียนตาย
ฉันหวังว่าเธอจะเห็น ค้นพบในความจริงใจ
รักแท้ไม่เคยอยู่ไกล แค่หัน...มา
ซ้ำ (**, ***)
อยากให้รู้ ต่อให้หวังเลือนลาง
ก็ยังเลือกที่จะอยู่
ก็ไม่คิดที่จะหยุดรักเธอ
ส่วนน้องนินา ก็มีคนถามกันมาเยอะว่าเธอจะอยู่กับเราไปอีกนานไหม ต้องทำใจเลยครับ เธอจะอยู่กับเราไปอีกนาน
แต่เธอก็จะเป็นคนที่ช่วยทำให้เรื่องนี้จบลงอย่างสมบูรณ์แบบและสวยงามอย่างที่ผมอยากได้ เราขาดเธอไม่ได้ครับ
อดทนกับน้องนินาเราหน่อยละกัน 555
ป.ล.
ผมแก้คำผิดและปรับภาษาในตอนที่ 22 ไปเมื่อเช้า ใครอยากอ่านอีกรอบก็เชิญเลยนะครับ ผมชอบตอนนี้มาก อ่านเองไปหลายรอบแล้ว :z1:
อ้อ คิดถึงคุณ Mc_Ma กับคุณ SungMinkru จัง สองคนนี้ชอบเรื่องต้น-สนมาก เสียดายที่หายไปจากบอร์ดแล้ว ถ้าได้อ่านเวอร์ชั่นสาม ผมว่าเขาต้องชอบมากแน่ๆ
ขอบคุณครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
-
รับไม่ได้กับตอนจบ รับไม่ได้ ไม่เอาๆๆๆๆๆๆ กลัว
-
อืม ก็ถือว่าเขียนได้ลงตัวมากตอนนี้ ทินต้องมีจุดประสงค์อะไรสักอย่างล่ะนะ แต่ก็คงคิดได้ไม่ทำอะไรแย่ๆล่ะ รอตอนต่อไป
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว มีทั้งน้ำตาไหลพรากๆ กะน้ำตาซึม
เฮ้อออออ
อยากให้ต้นกะสนสมหวังจัง
ดูนินาผิดไปจริงๆ นึกว่าจะเป็นคนดี ที่ไหนได้ หึ
-
อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ใช้ชีวิตกันไปนะเด็กๆ
-
:กอด1: กอดต้น. นายเป็นคนที่มีความคิดทัศนคติดีมาก
ต่อให้ลงเอยกับใครต้นก็ไม่เสียใจหรอกเพราะเขาเลือกทางเดินของตัวเองได้
แค่รอสนจะสร้างปฏิหารย์ สักวันนึง
-
อ่านเรื่องนี้ อราชอบนะ บีบคั้นจิตใจดี อ่านแล้วร้องตาม สงสารต้น
เห้อ เมื่อไหร่ ต้นกับสนจะได้อยู่ด้วยกัน แฮปปี้นะ
คนเขียนอย่าโหดมากนะค่ะ ไม่อยากน้ำตาท่วมคอมค่ะ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
คนเราถ้ามันจะคู่กันมันก็คู่กันเองแหละ ขึ้นอยู่กับว่าก่อนจะคู่กันต้องผ่านอะไรกันบ้าง มันก็เหมือนเป็นการทดสอบความรักของคนทั้งคู่ ยังเชื่อว่าทั้งต้นและสนจะกลับมาคู่กันในแบบคนรัก แต่คงต้องให้เวลาเป็นสิ่งพิสูจน์ มิตรภาพไม่ใช่สิ่งที่จะตัดกันง่ายๆ ด้วยเพราะเหตุผลเพียงแค่นี้ เพียงแค่ความผิดพลาดของเพื่อนคนหนึ่ง เพื่อนที่ตัวเองรัก และก็รักตัวเองด้วย แต่มันสายไปเพราะมีมารชะนีมาขวางซะก่อน แต่คิดซะว่านี่คืออุปสรรคทดสอบก็แล้วกันนะ ต้น กับ สน แต่ดีใจที่ทั้งสองคนยังคงความเป็นเพื่อนไว้ ตอนนี้อาจจะยังไม่เหมือนเดิม แต่เชื่อว่าความผูกพันของต้นกับสนจะทำให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิมได้ในเร็ววัน สู้สู้ ต้น สน :กอด1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:ตบมือให้รัว ๆ กับความยอดเยี่ยมของเนื้อหาน่ะ เราชอบอ่านงานของคุณศาลาวัดมาก ๆ เลยน่ะ อ่านแล้วชอบมาก ๆ คุณเขียนได้แบบเข้าถึงอารมณ์มาก ๆ มันละเมียดละไมในความรู้สึกมาก ๆ ปกติแล้วเราไม่ค่อยชอบอ่านแนวเพื่อนรักเพื่อนเท่าไหร่หรอก เพราะ เราไม่ชอบความรักที่เกิดจากความเป็นเพื่อนน่ะ รู้สึกว่ามันไม่ใช่น่ะ มันเหมือนแบบขาดความเร่าร้อนไม่มีอะไรแปลกใหม่น่ะ แต่อาจเป็นเพราะแนวชายหญิงด้วยมั๊ง แต่ถ้าแนวชายรักชายเรารู้สึกว่ามันคลิกเลยน่ะ อ่านแล้วแบบมันโอเคมาก ๆ เลย และคุณเขียนแบบน่าติดตามมาก ๆ ภาษาก้อสวยด้วย อ่านแล้วแบบน้ำตาคลอตลอดเลยน่ะ ต้องมีลุ้นทุกตอนว่าจะเกิดอะไรขึ้นน่ะ เนื้อหาแแนวนี้จะไม่ปรากฎในแนวชายหญิงทั่วไปน่ะ เราติดใจงานแนวชายรักชายก้อเพราะมันมีเงื่อนไขทางครอบครัวและก้อสังคมเข้ามาเป็นตัวกดดันด้วยน่ะ นอกเหนือจากฐานะหน้าที่การงานชาติตระกูลแล้วน่ะ มันได้ลุ้นเยอะ นี่เราพึ่งอ่านถึงแค่บทที่ 10 น่ะ คงต้องดราม่าไปอีกหลายตอนเลยน่ะ :hao5: ยังไงขอไปลุ้นต่อน่ะจ้ะ
โดยมากเราอ่านในโทรศัพท์น่ะ ก้อเลยบวกเป็ดไม่ค่อยได้เท่าไหร่ (เครื่องห่วยน่ะ) ถือโอกาสบวกเป็นไปเลยน่ะจ้ะ o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 :mew3:
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 23: ฟ้าสั่งให้มารักกัน
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
"โอ้โห ไอ้สน เว่อร์ไปหรือเปล่าวะ แหม...ไม่สบายนิดเดียว อ้อนไอ้ต้นใหญ่เลยนะมึง"
เสียงแซวนั้นทำให้ต้นกับสนต้องหยุดกิจกรรมที่ทำอยู่แล้วหันไปยังที่มาของเสียง นิกกับปั้นจั่นยืนยิ้มตรงหน้าประตูห้องสนที่เปิดไว้แล้วก็เดินเข้ามาหา
"พวกมึงสองคนอิจฉาอะดิ ทำไมไม่ให้ไอ้จั่นมันทำให้มึงเวลามึงไม่สบายล่ะวะนิก" สนสัพยอก อยู่ในสภาพไม่ใส่เสื้อและกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวเช่นเคย นั่งอยู่บนขอบเตียงให้ต้นเช็ดตัวให้อย่างที่เคยทำ
"สองวันแล้วยังไม่หายอีก ไอ้ต้นมึงก็ตามใจมันซะเคยตัว" นิกว่าพลางขำ
"ต้นดูแลกูแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะเว้ย เวลาต้นไม่สบายกูก็ดูแลต้นแบบนี้เหมือนกัน ไม่ได้เอาเปรียบซะหน่อย" สนบอกอย่างภูมิใจ
"เออๆ ก็ดีแล้ว อย่างน้อยพวกกูก็ดีใจที่พวกมึงสองคนไม่เลิกคบกันไปก่อน" นิกยิ้มอย่างเอ็นดู
"กูว่านี่เป็นปาฏิหาริย์ครั้งที่สองของพวกมึงแล้วนะเว้ย" เรื่องแปลกๆ ต้องยกให้ปั้นจั่นเขาละ
ต้นกับสนขมวดคิ้วด้วยความสงสัยพร้อมกัน
"ปาฏิหาริย์อะไรวะจั่น แล้วทำไมต้องเป็นครั้งที่สองด้วย" ต้นถาม
"อ้าว...จำไม่ได้เหรอ ครั้งแรกตอนปีหนึ่งไง ตอนนั้นไอ้สนหอบเสื้อผ้าออกจากบ้านแล้วมึงก็ไปตามมันกลับมา เกือบจะเลิกคบกันไปแล้วนะตอนนั้น แล้วนี่ก็เป็นครั้งที่สอง พวกกูก็นึกว่าพวกมึงสองคนจะเลิกคบกันซะอีก ดีนะที่ไอ้สนมันป่วยซะก่อน ก็เลยได้โอกาสเอาความป่วยมาอ้อน ไม่งั้นได้เลิกคบกันแน่เลย" ปั้นจั่นหัวเราะ
"เออ มึงพูดเข้าท่าว่ะไอ้จั่น สองคนนี่มันกลับมาได้เพราะปาฏิหาริย์จริงๆ แหละ" นิกเสริม
"แต่ละครั้งนี่ผ่านโคตรยาก พวกมึงสองคนนี่ก็เก่งนะเว้ย อึดสุดๆ เลย"
"นี่มึงชมหรือด่ากูวะไอ้จั่น" สนถามระคนขำ
"ชมดิ เอางี้ ถ้าพวกมึงสองคนผ่านได้สักห้าครั้ง เอาสักแค่ห้าปาฏิหาริย์ก็พอ กูขอให้พวกมึงสองคนได้อยู่ด้วยกัน เอาไหมๆ"
ต้นกับสนหันหน้ามามองกัน แค่สองปาฏิหาริย์นี่ก็แทบจะกรวดน้ำคว่ำขันกันแล้ว นี่ถึงห้าเลยหรือ
"เยอะไปหรือเปล่าวะไอ้จั่น แค่นี่มันก็จะกระอักเลือดตายอยู่แล้ว สักสามได้ไหมวะ" นิกต่อรองแทนเพื่อน
"ไม่ได้ๆ สามง่ายไป สักห้านี่แหละกำลังดี แต่ถ้าพวกมึงอดทนได้ไม่ถึงห้าก็เป็นเพื่อนกันไปแบบนี้แหละ เอาไหมไอ้สน กูรู้ว่ามึงไม่ได้ชอบผู้หญิงที่ชื่อนินาหรอก ถ้าอยากอยู่กับต้น อดทนให้ได้ถึงห้าละกันนะมึง"
"เออ กูจะพยายามเชื่อมึงละกันไอ้จั่น ถ้ากูอดทนได้แล้วไม่เป็นอย่างที่มึงพูด มึงจะให้กูตี้บมึงไหม" สนสัพยอก
นิกหันไปมองเพื่อนซี้แล้วก็หัวเราะ "ดีๆ ตื้บมันเลย ไอ้นี่มันชอบเสนออะไรแปลกๆ อยู่เรื่อย อ้อ...ว่าจะชวนพวกมึงไปกินข้าวข้างนอกซะหน่อย ไม่สบายแบบนี้ก็ไปไม่ได้แล้วสิ"
"ซื้อมาฝากก็ได้ กูอยากกินโจ๊กหมูใส่ไข่อีก ต้นนายจะกินอะไร เดี๋ยวเราเลี้ยงเอง กินเต็มที่เลยนะเพื่อน"
"ข้าวมันไก่ละกัน" แล้วก็ขำ ต้นไม่ใช่คนกินเยอะ แค่นี้ก็เต็มที่ของต้นแล้ว
"เออๆ เดี๋ยวซื้อมาให้ รอแป๊บนึงนะ เดี๋ยวมา"
นิกมองดูเพื่อนรักสองคนที่เพิ่งกลับมาดีกันแล้วก็ยิ้ม รู้สึกดีใจและโล่งใจแทนที่ต้นกับสนยังคงคบกันต่อได้ แสดงว่าความผูกพันของสองคนนี้ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
"ต้น...วันเสาร์นี้ถ้าเราหาย เราไปเที่ยวด้วยกันไหม เราไม่ได้ไปเที่ยวกับนายนานแล้ว ดีไหม ไปไหนดี ช่วยเราคิดหน่อย ไม่เอาดอยอินทนนท์นะ ไกลไป เดี๋ยวค่อยไปคราวหลัง"
สนถามขึ้นหลังจากที่นิกกับปั้นจั่นเดินออกไปได้สักพัก ต้นหยุดเช็ดตัวให้สนแล้วก็คิด
"อืม...เราอยากไปไหว้พระธาตุดอยสุเทพตอนเช้าดีไหม ตอนเที่ยงไปกินข้าว ตอนบ่ายไปดูหนังสักเรื่อง ตอนเย็นๆ ก็ไปขี่จักรยานที่อ่างแก้ว แล้วไปกินข้าวที่ร้านอาหารแถวๆ ริมคลองส่งน้ำ ดีไหมๆ เราชอบร้านนั้นน่ะ ร้านอะไรน้า บ้านแก้วเฮือนคำอะไรสักอย่างนี่แหละ มีดนตรีด้วย เราเคยไปกินกับเพื่อนตอนปีสอง อยากไปอีก ดีไหมๆ"
เห็นต้นทำสีหน้าตื่นเต้นแล้วสนก็ไม่ลังเลที่จะเลือกตามที่ต้นบอก ถ้าทำให้ต้นมีความสุข สนก็ยอมทั้งนั้น
"เอาตามนี้เลย"
ต้นยิ้มดีใจ แต่ไม่ทันไรสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเศร้า
"แล้ว...นายไม่คิดจะพาคู่หมั้นของนายไปเที่ยวบ้างเหรอ เขาจะน้อยใจหรือเปล่า เราเห็นนายไม่ค่อยสนใจเขาเลย"
"นายอย่าพูดถึงเขาได้ไหมต้น เรารับผิดชอบให้แล้ว ตอนนี้เรายังไม่อยากทำอะไรกับเขามากกว่านี้น่ะ"
"แล้วถ้าเกิดเขาไปฟ้องแม่นายว่านายไม่ดูแลเขาล่ะ"
สนทำหน้าเครียด "ก็ให้เขาฟ้องไปละกัน เราคุยกับแม่เราได้ ไม่ต้องห่วงหรอก"
ต้นพยักหน้า แต่ก็ยังมีอีกเรื่องที่ยังกังวลอยู่
"สน...นินาเขาไม่ได้ท้องใช่ไหม"
สนดูเครียดมากขึ้นทันที "ไม่รู้ว่ะต้น ก็คงต้องรอผลอีกสักเดือนสองเดือน เราก็กลัวอยู่เหมือนกัน เราอยากเรียนให้จบก่อน ไม่อยากมีปัญหาเรื่องนี้"
ต้นตบไหล่สนเบาๆ เป็นการให้กำลังใจ สนหันไปยิ้มให้แม้ว่าจะดูเศร้าไปบ้างก็ตาม
"ขอบคุณมากนะต้นที่เป็นห่วงเรา"
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"ไหวหรือเปล่าต้น เปลี่ยนใจไปขึ้นกระเช้าไหม หรือจะให้เราอุ้มไหม ขี่หลังเราไหม เราบอกแล้วไงว่าตอนเย็นๆ ให้มาเล่นเตะบอลกับเรา จะได้แข็งแรง"
สนยิ้มเอ็นดูปนสงสารที่เห็นต้นเริ่มหอบเหนื่อยทั้งที่เพิ่งมาได้แค่ครึ่งทาง แล้วก็อุตริอยากลองเดินขึ้นบันไดนาคสามร้อยขั้นดูบ้าง
"ไหวอยู่ๆ" ต้นยิ้มแต่ก็ดูเหนื่อยเอาเรื่อง
สนเดินย้อนลงมาหาต้นพร้อมกับยื่นมือให้
"มา จับมือเรา เดินไปด้วยกันดีกว่า จะได้ถึงพร้อมกัน เรากลัวนายจะล้มซะก่อน"
ต้นหยุดคิดไปชั่วขณะ ต้นจำได้ที่สนเคยบอกว่าถ้าวันใดวันหนึ่งที่สนมั่นใจ สนจะจับมือต้นฝ่าฟันอุปสรรคทุกอย่าง แต่ก็น่าเสียดายที่มันคงไม่มีวันนั้นอีกแล้ว
ต้นค่อยๆ ยื่นมือไปจับมือสนไว้ จากนั้นก็เดินขึ้นไปด้วยกันอย่างช้าๆ ทางเดินขึ้นตรงนี้ไม่ค่อยมีคนมาใช้บริการเท่าไหร่เพราะส่วนมากไปขึ้นกระเช้ากัน จึงไม่ต้องกลัวว่าใครจะมอง ถึงมองสนก็ไม่สนใจอยู่ดี
พอขึ้นมาถึง ต้นกับสนก็ซื้อเครื่องสักการะเพื่ออธิษฐานขอพรจากพระธาตุดอยสุเทพ มีข้าวตอก ดอกไม้และธูปเทียน ก่อนจะเริ่มเดินเวียนขวารอบพระธาตุ ต้นกับสนแหงนขึ้นมองพระธาตุสีทองสุกปลั่งพร้อมกัน พระธาตุเด่นตระหง่านสีทองช่างดูน่าเกรงขามและศักดิ์สิทธิ์ เมื่อตัดกับท้องฟ้าสีครามเข้มก็ยิ่งดูมีมนต์ขลัง ต้นกับสนไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่อธิษฐานจะเป็นจริงได้มากแค่ไหน ก็เพียงหวังพึ่งพระธาตุแห่งนี้เป็นที่พึ่งทางใจ อย่างน้อยก็คงพอช่วยให้เชื่อมั่นในความรักมากขึ้นในยามที่เจออุปสรรคและปัญหา
ต้นกับสนถือเครื่องสักการะเดินวนขวาเคียงคู่กันไป บางจังหวะก็หันมาสบตากันบ้างเหมือนกับจะพยายามอ่านกระแสใจของอีกฝ่ายว่ากำลังคิดถึงสิ่งใดอยู่ เมื่อถวายคำนมัสการพระธาตุจบแล้วต่างคนก็ต่างอธิษฐาน
พอวนครบสามรอบสนก็เอ่ยขึ้น
"พระธาตุที่นี่ศักดิ์สิทธิ์มากนะต้น เอางี้ไหม ถ้าเกิดว่าเราสองคนอธิษฐานเรื่องเดียวกัน ก็ขอให้เรื่องที่เราสองคนอธิษฐานเป็นจริง แต่ถ้าอธิษฐานคนละเรื่องกัน ก็ขอให้เรื่องที่เราอธิษฐานไม่เป็นจริง คืนนี้เราค่อยคุยกันนะต้นว่าเรากับนายอธิษฐานเหมือนกันหรือเปล่า ตกลงตามนี้ไหม"
ต้นพยักหน้าตกลงตามที่สนเสนอ รู้สึกตื่นเต้นและอยากรู้ว่าคนที่คบกันเป็นเพื่อนรู้ใจมานานจะใจตรงกันขนาดนั้นหรือเปล่า
สักการะพระธาตุเสร็จแล้วต้นกับสนก็เดินถ่ายรูปด้วยกันตามจุดต่างๆ รูปไหนที่อยากถ่ายด้วยกันก็ขอให้คนที่มาแถวนั้นช่วยถ่ายให้ สนโพสต์รูปถ่ายคู่ของเขากับต้นที่มีฉากหลังเป็นพระธาตุลงในเฟสบุ๊คพร้อมกับข้อความว่า
"สนอธิษฐานอย่างหนึ่ง ต้นอธิษฐานอย่างหนึ่ง เย็นนี้คงได้รู้กันว่าเราสองคนอธิษฐานเหมือนกันไหม หวังว่าเราจะอธิษฐานเหมือนกันนะ เพื่อฝันที่เป็นจริงในวันหนึ่ง"
มีเพื่อนๆ มากดไลค์กันหลายคน บางคนก็ถามว่าไปเที่ยวด้วยกันอยู่หรือ ทำไมไม่ชวน บางคนก็อวยพรให้คำอธิษฐานของทั้งสองคนเหมือนกัน บางคนก็ถามว่าอธิษฐานอะไร แม้กระทั่งแม่ของต้นเองก็เข้ามาอวยพรให้ต้นกับสนอธิษฐานเหมือนกันด้วย แม้จะไม่รู้ว่าความฝันของเด็กสองคนนี้คืออะไรก็ตาม ปกติพ่อกับแม่ของต้นและสนไม่ค่อยสันทัดการใช้งานเทคโนโลยีพวกนี้เท่าไหร่ ต้นเดาว่าเจ้าติวคงช่วยป้าเล่นเฟสบุ๊คแน่ๆ
กลับลงมาจากดอยสุเทพแล้วต้นกับสนก็เข้ามาในเมือง ถ้าจะดูหนังก็คงไม่พ้นห้างที่ไหนสักแห่ง ต้นกับสนเลือกมาที่ห้างแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้สนามบิน
"นายเคยอยากดูหนังรักใช่ไหมต้น เดี๋ยวเราไปดูหนังรักด้วยกันก็ได้นะ" สนพูดขึ้นในขณะที่กินข้าวด้วยกันในร้านแห่งหนึ่ง ก่อนที่จะขึ้นไปดูหนังด้วยกัน
"อ้าว...แล้วนายไม่อยากดูหนังบู๊แล้วเหรอ"
"ไม่เป็นไร เราดูบ่อยแล้ว ไม่เคยดูหนังรักเลย อยากดูกับเขามั่ง" พูดแล้วสนก็หัวเราะเขินๆ
"ก็ได้ อย่ามาบ่นกับเราทีหลังละกันว่าไม่ชอบ"
"ไม่บ่นหรอกคร้าบบบบ คุณต้น สหัสวรรษ มากเทียนฉาย" สนทำหน้าล้อเลียนพร้อมกับเรียกชื่อต้นเสียเต็มยศ
"จริงเหรอครับคุณสน ทิวสน นามเสน" ต้นเล่นบ้าง แล้วก็หัวเราะชอบใจด้วยกันทั้งสองฝ่าย
"มาเซลฟี่กันหน่อยต้น นั่งตรงนั้นแหละเดี๋ยวเราไปหา"
สนลุกจากเก้าอี้ไปหาต้นแล้วก็ย่อตัวลงข้างเก้าอี้ที่ต้นนั่งเพื่อถ่ายเซลฟี่กับเพื่อน สนโพสต์รูปนั้นลงในเฟสบุ๊คพร้อมกับข้อความว่า
"ไม่มีอะไรจะมีความสุขมากไปกว่าการได้กินข้าวและใช้เวลากับเพื่อนที่แสนรักและรู้ใจ ขอบคุณมากนะต้นที่เราเกิดมาเป็นเพื่อนกัน เราโชคดีที่สุดที่ได้เป็นเพื่อนกับนาย"
ไม่นานนักเพื่อนๆ และแม่ของต้นก็มาแสดงความคิดเห็นกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง แม่ของต้นเขียนข้อความขอบคุณสนที่เกิดมาเป็นเพื่อนกับต้น ต้นก็โชคดีที่ได้เป็นเพื่อนกับสนด้วยเหมือนกัน ต้นกับสนอ่านดูแล้วก็ยิ้มแก้มแทบปริ
เช่นเดียวกัน พอดูหนังจบ สนก็ตั้งใจโพสต์อีกข้อความขึ้นเฟสบุ๊คของเขา คราวนี้เป็นข้อความอย่างเดียว ไม่มีภาพ
"ขอบคุณต้นที่พามาดูหนังเรื่องนี้ เพิ่งดูหนังรักเป็นครั้งแรกในชีวิต บอกอย่างไม่อายว่าเสียน้ำตาไปหลายหยด ในหนังเรื่องจะเศร้าแค่ไหนก็มักจบอย่างมีความสุข แต่ชีวิตจริงล่ะครับ จะจบเหมือนในหนังได้ไหม"
แล้วเพื่อนๆ และแม่ของต้นก็มาแสดงความคิดเห็นกันอีกเช่นเคย บางคนถามว่าวันนี้สนเป็นอะไรโพสต์เยอะจัง ปกตินานๆ ทีจะเห็นสนโพสต์อะไรสักครั้ง ที่น่าสังเกตก็คือ ทุกๆ โพสต์ของสนจะมีชื่อต้นหรือเกี่ยวกับต้นเสมอ สนตั้งใจให้เป็นอย่างนั้นตั้งแต่เริ่มใช้เฟสบุ๊คแล้ว
จากนั้นต้นกับสนก็มาปั่นจักรยานด้วยกันที่อ่างแก้ว สถานที่ที่สองหนุ่มโปรดปรานที่สุดในตัวเมืองเชียงใหม่ สนลงทุนไปขอให้พี่นักปั่นคนหนึ่งที่บังเอิญอยู่แถวๆ นั้นให้ช่วยถ่ายรูปเขากับต้นตอนขี่จักรยานด้วยกัน สนเป็นคนปั่น ต้นเป็นคนนั่งซ้อน จากนั้นรูปนี้ก็ถูกโพสต์ลงในเฟสบุ๊คพร้อมกับข้อความว่า
"ที่โปรดของต้นกับสนในเมืองเชียงใหม่ครับ อากาศเย็นสบายกับเพื่อนที่รู้ใจ ไปไหนไปกัน โคตรรักนายเลยว่ะเพื่อน"
คราวนี้แปลกตรงที่แม่ของต้นไม่มาไลค์หรือคอมเมนต์ด้วย ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะคอมเมนต์จากเพื่อนคนหนึ่งของสนหรือเปล่า เพื่อนคนนั้นเขียนว่า "มึงสองคนนี่ทำยังกะเป็นแฟนกันเลย ระวังคู่หมั้นหึงนะเว้ย"
แต่สนก็ไม่ถือสาหรอก ใครอยากจะเข้าใจแบบไหนก็ตามสบายเถิด ชีวิตของสนขอได้ทำอย่างที่สนอยากทำบ้าง เพราะคงเหลือเวลาให้สนได้ทำแบบนี้ไม่นานนัก อีกแค่สองปีสนก็จะถูกจองจำด้วยการแต่งงานแล้ว
แล้วก็มาถึงที่สุดท้ายของวันนี้ ก่อนที่จะจบ One-day trip ของต้นกับสน ร้านอาหารบ้านแก้วเฮือนคำ ริมคลองส่งน้ำในอำเภอเมืองเชียงใหม่ ต้นกับสนเลือกที่นั่งด้านนอก ติดๆ กับต้นไม้ที่ประดับด้วยโคมไฟหลากสี บรรยากาศดูมืดแต่ก็ดูดีมากทีเดียว มิน่าล่ะต้นถึงได้ติดใจอยากมาอีก
ต้นให้สนเป็นคนช่วยสั่งอาหารพื้นเมืองให้เพราะสนรู้จักดีกว่าเขา ที่แน่ๆ ต้องมีแกงผักกาดจอที่ต้นชอบ
"เราว่าเราชอบร้านแบบนี้ นายว่าเราทำร้านแบบนี้ดีไหมต้น" สนถามเมื่อคนรับออร์เดอร์เดินออกไปแล้ว
"ดีนะ มีดนตรีอคูสติกเล่นสดๆ ด้วย คนที่มากินข้าวจะได้รู้สึกสบายแล้วก็ผ่อนคลาย คนที่ทำงานมาเหนื่อยๆ จะได้อยากมาพักผ่อนหย่อนใจ"
"ใช่ๆ คนแถวๆ ศาลายาก็เป็นคนทำงานประจำกันเยอะ เย็นๆ ก็น่าจะอยากมาพักผ่อนหย่อนใจอย่างที่นายว่า เราว่าแบบนี้โอเคเลย ซื้อๆๆ"
ต้นยิ้มดีใจที่เพื่อนชอบความคิดของเขา สนก็ดีใจเช่นกัน ดีใจที่ต้นกับเขากลับมาคืนดีกันได้ ดีใจที่มิตรภาพของเพื่อนที่แสนรักยังคงอยู่ ดีใจที่เขากับต้นได้ใช้เวลาร่วมกันในวันนี้ ดีใจที่สนรู้ว่าเขายังมีเพื่อนคนนี้อยู่เคียงข้างเสมอไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีก็ตาม ต่างคนต่างเข้ามาในเวลาและชีวิตส่วนตัวของกันและกันได้แทบจะทุกเรื่อง เหลือเพียงเรื่องเดียวเท่านั้นที่ต้นกับสนยังไม่เคยล่วงล้ำเข้ามา นั่นก็คือความสัมพันธ์ทางร่างกายนั่นเอง
สนถ่ายเซลฟี่กับต้นอีกครั้งเป็นรูปสุดท้ายก่อนจะโพสต์ลงเฟสบุ๊ค ไม่มีใครรู้เจตนาของสนหรอกว่าทำไมถึงโพสต์รูปลงเฟสบุ๊คบ่อยขนาดนั้น ที่สำคัญ ทุกรูปที่โพสต์ลงไปจะต้องมีเขากับต้นเสมอ
"ที่สุดท้ายของ One-day trip ของต้นกับสนในวันนี้ เพื่อนต้นแนะนำมา บรรยากาศดี อาหารอร่อย ดนตรีเพราะ นี่แหละความสุขของผมกับเพื่อนที่รู้ใจ 11 ปีของเรามีแต่ความผูกพันที่ไม่เคยน้อยลง ขอบคุณอีกครั้งที่เราได้มาเป็นเพื่อนรักกัน ขอบคุณ One-day trip ดีๆ ของเราวันนี้ เหมือนกับเราสองคนได้กลับมาเป็นเด็กอีกครั้ง"
เพื่อนๆ เข้ามาแสดงความคิดเห็นกันล้นหลามอีกเช่นเคย ส่วนมากก็ชื่นชมในมิตรภาพของต้นกับสนที่มีมาอย่างยาวนาน บางคนก็อิจฉาอยากมีมิตรภาพดีๆ แบบนี้บ้าง ส่วนแม่ของต้นไม่เข้ามาคอมเมนต์แล้วโดยไม่ทราบสาเหตุ อาจจะเป็นไปได้ว่าเจ้าติวคงไปเล่นที่อื่นแล้วแม่ของต้นก็เลยเข้ามาอ่านไม่ได้
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ต้นกันสนกลับมาถึงบ้านแล้วก็แยกกันไปอาบน้ำ คืนนี้ตกลังกันว่าสนจะมานอนที่ห้องต้น พร้อมกับการเปิดเผยคำอธิษฐานของแต่ละคน ฟังดูแล้วก็น่าตื่นเต้นไม่น้อย
ต้นอาบน้ำเสร็จแล้วอยู่ในชุดกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดคอกลมสีขาวที่ต้นใส่มาหลายปีจนเนื้อมันบางและยุ่ยพอสมควร แต่ก็ใส่สบายทีเดียว ต้นกึ่งนั่งกึ่งนอนรอเพื่อนอยู่บนเตียงนอนอย่างสบายอารมณ์ ในใจก็อดที่จะลุ้นระทึกไม่ได้ว่าเขากับสนจะอธิษฐานเรื่องเดียวกันหรือเปล่า
ไม่นานนักสนก็มาเคาะประตูห้อง ต้นไม่ได้ล็อคสนจึงเปิดเข้ามาได้เลย สนใส่กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเก่งลายสีฟ้าอ่อนๆ กับเสื้อกล้ามสีขาว โผล่หน้าเข้าพร้อมกับยิ้มแฉ่งอารมณ์ดี คงเป็นเพราะได้ไปเที่ยวกับเพื่อนที่รู้ใจมาทั้งวันนั่นเอง เห็นสนมีความสุขแบบนี้ต้นก็พลอยมีความสุขตามไปด้วย
สนล็อคห้องแล้วก็รีบมาหาต้นที่เตียงนอน ถึงเตียงแล้วก็กระโดดขึ้นมานอนข้างๆ ต้น ดูท่าสนจะสนุกทีเดียวที่ได้เล่นอย่างนี้
"รอนานไหม พอดีเราหากางเกงในไม่เจอน่ะ ลืมไปว่าเอาไปซัก ตากอยู่หลังบ้านจนหมด"
ต้นหัวเราะขำกับสิ่งที่เพื่อนบอก "ดีนะที่ยังแห้งทัน จะได้ไม่ต้องมายืมของเรา"
"เราไม่เคยยืมของนายเลย มีแต่นายแหละ จำได้ไหม ใครก็ไม่รู้ มานอนที่ห้องเราแล้วก็ไม่ได้เอากางเกงในมา เราต้องไปเอาตัวที่ยังไม่ได้ใช้มาให้ใส่ นี่ยังเก็บไว้อยู่หรือเปล่า"
"โห...มันจะอยู่ได้นานขนาดนั้นเลยเหรอ เป็นปุ๋ยไปแล้วป่านนี้"
ต้นกับสนหัวเราะพร้อมกัน สนเขยิบตัวเข้ามาชิดๆ กับต้นพร้อมกับเหยียดขาตามสบาย เพราะความสบายนี่เองที่ทำให้ท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนของสนดูวาบหวิวไม่น้อย แถมเป้ากางเกงก็ดูเป็นรอยนูนขึ้นมาโดยบังเอิญอีก ต้นเผลอแอบมองตรงนั้นโดยไม่รู้ตัว สนก็ตาไวมากพอที่จะทันสังเกตเห็นก่อนที่ต้นจะละสายตาไปที่อื่น
สนฉุกใจคิดขึ้นมาทันที ต้นกับสนสนิทสนมและรักกันมากแค่ไหนก็ตาม แต่พื้นที่เดียวที่ต้นกับสนยังไม่ล่วงล้ำเข้ามาก็คือความสัมพันธ์ทางกาย ถ้าเป็นคนรักกันทั่วไป นอกจากความรักที่เป็นเรื่องของจิตใจแล้ว สิ่งหนึ่งที่จะผูกพันความรักให้แน่นแฟ้นมากยิ่งขึ้นก็คงหนีไม่พ้นเรื่องนี้
สนชักสงสัย ต้นจะเคยคิดอยากสัมผัสกับร่างกายของสนหรือเปล่าหนอ สนเป็นคนที่หุ่นดี มีซิกซ์แพคอย่างที่สาวๆ หลายคนใฝ่ฝัน แต่สนก็ไม่ได้ให้ใครมาเชยชมยกเว้นวันที่เผลอไปมีอะไรกับนินาเท่านั้น แต่ก็น่าแปลกที่สนกลับจำอะไรแทบไม่ได้เลย ช่างเถอะ กลับมาที่ต้นดีกว่า ต้นแอบรักสนมาตั้งนาน ในสายตาของต้น ต้นคิดและรู้สึกยังไงกับร่างกายของสนบ้างหนอ มันทำให้ต้นเกิดความต้องการนั้นขึ้นมาได้หรือเปล่า
แล้วสนล่ะ พอคิดถึงตรงนี้ สนก็ลองใช้สายตาสำรวจร่างกายของคนข้างๆ ดูบ้าง มองลงไปตั้งแต่ขาสองข้างที่แม้จะไม่ขาวเท่ากับสนที่เป็นคนเหนือ แต่ก็ขาวน่าสัมผัสทีเดียว มีกล้ามพองามให้พอดูรู้ว่าเป็นขาผู้ชาย ส่วนนั้นของต้นล่ะ ตั้งแต่โตมาก็ไม่ได้เห็นเลย ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเติบโตไปถึงไหน พอมองเลยมาถึงช่วงลำตัวและเลยมาถึงแขนที่ขาวเนียนละเอียด สนก็ยิ่งรู้สึกหวั่นไหวมากขึ้น ต้นดูน่าทะนุถนอมและน่าสัมผัสยิ่งนัก สนรู้สึกอย่างนี้มานานแล้ว พอมาถึงใบหน้าและริมฝีปาก แววตาโศกเชื่อมคู่นั้นช่างมีเสน่ห์น่าค้นหา ริมฝีปากอิ่มที่สนเคยสัมผัส ทำให้สนคิดถึงรสจูบแรกที่แทบจะห้ามใจไม่ไหวคราวนั้น ใช่แล้ว สนพบว่าร่างกายของต้นมีแรงดึงดูดที่ทำให้สนเกิดอารมณ์ปั่นป่วนที่ยากเกินห้ามใจ
ต้นดูประหม่าและสงสัยเมื่อเห็นสนมองไปทั่วร่างของเขา สายตาเช่นนั้นแทนที่จะทำให้สนอยากถอยห่าง สนกลับอยากเข้าใกล้และค้นหาว่าสิ่งใดกันที่ทำให้ต้นรู้สึกประหม่าขนาดนี้
สนใช้มือสอดเข้าไปใต้ชายเสื้อของต้น ค่อยๆ เลื่อนมือสูงขึ้นไปจนถึงบริเวณหน้าอกและลูบไล้เบาๆ ต้นดูตื่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด แล้วสนก็ค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้กับใบหน้าของต้นจนเหลือเพียงแค่ลมหายใจกั้น จากนั้นก็ประทับริมฝีปากของเขาลงไปบนริมฝีปากของต้นอย่างนุ่มนวลรักใคร่ เจ้าของร่างเกร็งจนรู้สึกได้ แต่อีกไม่นานต้นคงรู้สึกดีขึ้น สนรักผู้ชายคนนี้เหลือเกิน รักจนห้ามใจไม่ไหวแล้ว
สนค่อยๆ ดันต้นให้นอนราบลงพร้อมกับที่ตัวของเขาขึ้นมาทาบทับ รสจูบที่แสนหวานนั้นทำให้ต้นรู้สึกเสียวสะท้านจนเผลอโอบรอบคอสนไว้ สนจับมือของต้นให้ค่อยๆ สอดเข้าไปใต้ชายเสื้อของตัวเอง เพื่อให้ต้นได้สัมผัสกับร่างกายของเขาในแบบที่ไม่เคยมาก่อนบ้าง ต้นดูประหม่าและตื่นกลัวทีเดียว แต่สัมผัสที่อ่อนโยนของสนก็ช่วยทำให้ต้นค่อยๆ คลายความตื่นกลัวจนกล้าที่จะลูบไล้แนวกล้ามเนื้อหน้าท้องนั้นอย่างเบามือ สนละริมฝีปากจากต้น ครางเบาๆ อย่างพอใจ เขาอยากบอกรักต้นเหลือเกิน อยากบอกเสียตอนนี้เลย
ตอนนี้สติของต้นกับสนเตลิดไปไกลแล้ว ส่วนนั้นของทั้งคู่เริ่มส่งอาการตอบสนองจนอีกฝ่ายรู้สึกได้ แต่ก่อนที่อะไรๆ จะเลยเถิดไปกันใหญ่ จู่ๆ ต้นก็ตัดสินใจดึงสติกลับมา หันหน้าออกแล้วใช้มือกันปากสนไว้ก่อนที่สนจะมอบรสจูบที่แสนหวานให้อีกคำรบ
"อย่าทำแบบนี้เลยสน เรา...ไม่อยากทำผิดกับคู่หมั้นของนาย" ต้นบอกด้วยเสียงที่ยังหอบหายใจ
อารมณ์วาบหวามใจหายไปสิ้นทันทีที่สนได้ยินเรื่องคู่หมั้น สนผละตัวออกจากต้น กลับมานอนที่หมอนใบเดิมของเขาแล้วก็ยันตัวลุกขึ้นนั่ง รู้สึกเสียดายในสัมผัสรักที่แสนอ่อนหวานนั้นไม่น้อย แต่กระนั้น สนก็พอรู้แล้วว่าความต้องการที่มาพร้อมกับความรักให้ความรู้สึกที่วิเศษแค่ไหน ต้นค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งเช่นเดียวกับสน ต่างคนต่างไม่มองหน้ากัน เงียบและครุ่นคิด แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกหลายอย่าง
"ต้น..." สนเริ่มพูดขึ้นมาก่อนหลังจากเงียบไปนาน "เรารู้แล้วว่า...เราสองคน กลับมาเป็นเพื่อนกันไม่ได้แล้วล่ะ เรามาไกลเกินไปแล้ว"
ต้นเข้าใจได้ไม่ยากนัก ความรักของต้นกับสนเริ่มต้นจากความเป็นเพื่อน เพราะความผูกพันที่เกิดขึ้นในทุกวันของชีวิต ต้นกับสนก็เผลอรักกันโดยไม่รู้ตัว เขาสองคนเกิดมาเพื่อรักกัน ไม่ใช่เป็นแค่เพื่อนกัน ต้นกับสนเดินข้ามสะพานของความเป็นเพื่อนมาแล้ว สะพานถูกทำลายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ แต่ต้นกับสนกลับไปที่เดิมอีกไม่ได้ ที่น่าตลกก็คือจะเดินไปต่อก็ยังไม่ได้อีกเช่นกัน
ยิ่งพยายามกลับมาเป็นเพื่อนก็ยิ่งน่าห่วงเพราะต้นกับสนจะยิ่งใกล้ชิดและผูกพันกันมากขึ้น สุดท้ายก็จะวนกลับมาที่ความรักเช่นเดิม มีอยู่ทางเดียวเท่านั้นที่จะไม่ให้รักกัน ต้นกับสนต้องจากกันไปให้ไกลที่สุดและนานที่สุด ต่อให้ทำอย่างนั้นก็ยังไม่สามารถบอกได้เลยว่าจะลบเลือนความรักที่อยู่ในใจของคนสองคนที่ผูกพันกันมายาวนานไปได้มากแค่ไหน
"สน...นายอธิษฐานว่าอะไร" ต้นถามขึ้นมาบ้างหลังจากที่ต่างฝ่ายต่างเงียบไปอีก
สนหันมามองหน้าต้น เพ่งดูใบหน้าที่ยังคงมีร่องรอยของความประหม่าและเขินอายกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้อยู่
"เรา...อธิษฐานว่า...ขอให้เรา...ผ่านปาฏิหาริย์ห้าอย่างที่จั่นพูดเมื่อวาน แล้วนายล่ะต้น นายอธิษฐานเหมือนเราไหม" สนพูดชัดๆ ช้าๆ เพื่อให้มั่นใจว่าต้นได้ยินและเข้าใจทุกอย่างที่เขาพูด
ต้นเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง ไม่น่าเชื่อว่าเขากับสนจะอธิษฐานเรื่องเดียวกัน
ต้นพยักหน้าพร้อมกับยิ้ม ไม่นานนักน้ำตาแห่งความดีใจก็ไหลมาสมทบ ช่างน่าอัศจรรย์เหลือเกิน หวังว่ามันคงไม่ใช่สิ่งที่ต้นกับสนคิดกันไปเอง
"เราก็อธิษฐานอย่างนั้นเหมือนนาย"
แล้วต้นกับสนก็โผเข้ากอดกัน แน่แล้ว ฟ้าสั่งให้ต้นกับสนเกิดมารักกัน ไม่ใช่แค่เพื่อนกัน ถ้าไม่อยู่เป็นคู่ชีวิตกันในชาตินี้ก็ต้องจากกันไปเท่านั้น ก็อยู่ที่ต้นกับสนจะเลือกแล้วล่ะว่าอยากให้เป็นอย่างแรกหรืออย่างหลัง จะฝ่าม่านประเพณีหรือจะยอมแพ้!
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
สนนั่งรออย่างกระวนกระวายใจ ลุ้นแทบจะทุกวินาทีที่ผ่านไปอย่างใจจดใจจ่อ ผ่านไปหลายนาทีทีเดียวก่อนที่นินาจะค่อยๆ เดินออกมาจากห้องน้ำ สีหน้าของเธอดูเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง คอยเหลียวซ้ายแลขวาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครมาเห็น
พอเดินมาถึงตรงที่สนนั่งอยู่ สนก็รีบลุกขึ้นแล้วถามทันที
"ผลเป็นไงมั่ง"
เมื่อวานสนลงทุนไปซื้อเครื่องมือตรวจการตั้งครรภ์มาให้นินาเพราะอยากรู้ให้แน่ใจเสียทีว่านินาท้องหรือเปล่า สองเดือนที่ผ่านมานั้นสนเครียดมากทีเดียว
"เอ่อ...คือว่า..." นินาทำท่าลังเลจนสนรู้สึกรำคาญ
"นินา ตกลงว่ายังไง"
"นินา...นินาไม่ได้ท้องค่ะ"
น้ำเสียงและสีหน้าที่สลดลงของนินานั้นไม่ได้ทำให้สนสะดุดใจเท่าไหร่นัก แต่ตรงกันข้าม สนกลับรู้สึกโล่งใจมากทีเดียว
"ดีแล้ว จะได้หายเครียดกันเสียที"
"แล้วทำไมพี่สนต้องเครียดขนาดนั้นคะ" นินาถามเสียงดัง สีหน้าบ่งบอกว่าเธอไม่พอใจที่สนดีใจ
"ทำไมล่ะนินา เธอจะอยากท้องไปทำไมตอนนี้ เรายังเรียนกันไม่จบเลยนะ" สนก็เริ่มไม่พอใจเช่นกัน
"พี่สนพูดอย่างนี้หมายความว่าไงคะ ดีใจที่นินาไม่ท้องงั้นเหรอ แสดงว่าไม่อยากรับผิดชอบนินาเหรอคะ ยังไงๆ นินาก็เสียหายไปแล้วนะคะ" นินาเสียงดังจนสนต้องหันไปมองรอบๆ ว่ามีใครอยู่ใกล้ๆ แถวนี้หรือเปล่า
"มันคนละเรื่องกันนะนินา เราก็หมั้นกันแล้ว เธอยังไม่พอใจอีกหรือไง"
"แล้วพี่สนรักนินาหรือเปล่าล่ะคะ"
ไม่มีคำตอบใดๆ จากสน
"รักหรือเปล่าคะ ถ้าไม่รักแล้วมาทำแบบนี้กับนินาทำไมคะ ไม่รักแล้วมาล่วงละเมิดนินาทำไม"
สนหันหน้าหนีพร้อมกับทำท่าจะเดินออกไป
"พี่สนทำแบบนี้ไม่ถูกนะคะ นินาเป็นคู่หมั้นของพี่ แต่พี่ไม่เคยมาสนใจนินาเลย ไม่เคยพาไปเที่ยว ไม่เคยพาไปที่ไหนเลย ทีไปเที่ยวกับเพื่อนยังไปได้ ทำไมไม่พานินาไปมั่ง มาหาก็ยังไม่อยากจะมา เสื้อผ้าก็ไม่ไปขายด้วยกัน ถ้าไม่ได้รักแล้วมาทำกับนินาอย่างนี้ทำไม เห็นนินาเป็นอะไร"
นินาร้องไห้ เธอพูดอย่างนี้เพราะหวังจะให้สนเห็นใจและสงสารเธอหรือเปล่าหนอ สนก็อยากเห็นใจหรอกนะ แต่สิ่งที่สนต้องสูญเสียไปล่ะ สนควรจะสงสารตัวเองด้วย ไม่ใช่แค่นินาคนเดียว
"พี่ไม่รู้ ไม่มีคำตอบอะไรให้เธอทั้งนั้น"
"เหรอคะ งั้นนินาจะบอกพ่อกับแม่ว่าพี่ไม่สนใจใยดีนินา"
สนสูดหายใจลึกๆ เพื่อข่มอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่าน นินาเล่นจะใช้พ่อกับแม่มาบังคับอย่างนั้นหรือ ถ้าเขาไม่รัก จะบังคับยังไงก็ไม่ทำให้รักขึ้นมาได้หรอก
"ตามสบายละกัน พี่จะเข้าเรียนละ"
สนบอกแล้วก็รีบเดินจากไป ปล่อยให้นินากระฟัดกระเฟียดด้วยความขุ่นเคืองคนเดียว
"คอยดูนะ ให้กล้ากว่านี้ก่อน ยังไงๆ พี่ก็หนีไม่พ้นแน่ๆ"
TBC
-
มาแล้ว มาแล้ว สมใจละที่รอคอยมาหลายวัน สน-ต้น อยู่ด้วยกันความรักหวานชื่นมากๆ แต่เวลาแห่งความหวานก็ต้องมาชะงักเพราะยัยนินามาทำดราม่านี่ล่ะ เกลียดยัยคนนี้มากเพราะอยากได้สนจนต้องใช้วิธีสกปรก ต้น-สนเลยผกผันกันไปเลย รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาลงบ่อยๆนะคับ
-
อืมนะ เธอนี้ชั่งร้ายกาจเสียจริง นี้ก็เป็นอีกตอนที่น่าจดจำนะ ถ้าไม่มียายนินาเข้ามาเกี่ยว แม้เขาเกือบไปแล้วดีนะที่ไม่เกิดขึ้น ไม่งั้นคงสงสารต้ามากแน่ๆ สิ่งที่หวังเวลาได้มันมาครองโดยสมบรูณ์จะมีความสุขมากก่วานี้นะสน วันที่พวกนายจับมือกันผ่านปัญหาเหล่านี้ไปด้วยกัน คงจะมีความสุขทั้งน้ำตากันเลยทีเดียว รอต่อไปว่าเมื่อไหร่จะมาต่ออีก
-
นินาช่างน่ากลัวและร้ายกาจ
-
นินาแม่ม น่า :z6:
-
นิน่าเอ้ย รักคนที่เขาไม่รักเรามันเจ็บนะ ยิ่งหล่อนพยายามได้เขามาโดยไม่สนวิธี เขายิ่งไม่รักหล่อนและจะเกลียดหล่อนมากขึ้นเรื่อยๆ นะนังโง่ และเมื่อไรที่สนรู้ว่าถูกหล่อนวางยา โอ้ย คงสะใจพิลึกที่เห็นหล่อนเจ็บปวดและผิดหวัง (สรุปนิน่าหรือเราที่ร้ายฟร๊ะ) 555
-
นินา.........
จะมีใครตามหร่อนทันมั่งไหมคะเนี่ย น่าตบหน้าหันที่สุด
-
o13 สาวเจ้าสุดยอดจัดเต็มเพื่อจับสนโดยเฉพาะ
-
สุขในเศร้าของต้นกับสน
จากคำสบถของนินา
แสดงว่าคืนนั้นเป็นแค่ฉากน่ะซิ
-
กระทู้ "ต้น-สน" จะกลับมาใช้ฟอร์แมตเดิมเหมือนเวอร์ชั่น 2 แล้วนะครับ ผมว่ามันดูคลาสสิกมากเลย
หน้าตาเป็นแบบนี้ครับ เผื่อยังไม่คุ้นจะได้คุ้นไว้
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย☀CH 23☀ฟ้าสั่งให้มารักกัน☀23.06.15-P11░ ▒ ▓
ตัว ∞ คือ Infinity แสดงถึงความรักความผูกพันที่ไม่มีวันจบสิ้น คิดไว้ตั้งแต่ตอนนั้นเลย
ได้กลับมาใช้อันเดิมแล้วก็รู้สึกดีมากครับ
-
:mew1:
ขอบคุณค่ะ เอาใจช่วยต่อไป
-
ตบชะนีสักทีสองทีเป็นไรไหม หล่อนจะท้องได้ไงละ่ยะ ในเมื่อเขาไม่ได้ :oo1: เธอสักหน่อย โชคดีที่หล่อนเป็นชะนีเรื่องนี้เจอผู้ชายดีแสนซื่อ ถ้าเป็นชะนีเรื่องอื่นหล่อนไม่ได้จับเป็นปั๋วหรอก แม่นินา :m16: นิกกับปั้นจั่นนี่ตลกดีนะมีการบนให้ต้นกับสนด้วย :laugh: แต่เอาเถอะตอนนี้ต้นกับสนมาถึงจุดที่จะกลับไปเป็นเพื่อนธรรมดาเหมือนแต่ก่อนไม่ได้แล้วล่ะ ต้องเดินหน้าต่อไป ถึงจะยังไม่มีความสัมพันธ์ทางกาย แต่ความสัมพันธ์ทางใจมันไกลไปแล้ว ตัดกันไม่ขาดหรอก ถึงจะมีอุปสรรคผ่านเข้ามาในตอนนี้ แต่ก็ยังเชื่อว่าคนเขียนจะไม่ใจร้ายพรากทั้งคู่จากกันหรอกนะ :hao5: ดูแล้วอีกหลายตอนหลายปีหลายล่ะกว่าจะกลับมาคู่กัน ยังไงก็ตามติดชีวิตต้นสน :กอด1:
-
อุทานถึงนินาว่า "อีเอี้ย" พออ่านจบ - -"
-
เห้ออออ เริ่มไม่ชแบนินาคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆแล้ววว ยากหน่อยนะสน :katai1:
-
กระดากปากบ้างไหมคะนินา -*- คำว่า 'ล่วงละเมิด' ที่พูดมาน่ะ มันต้องเป็นเธอหรือเปล่าคะที่ต้องรู้สึก..ไม่ใช่สน เพราะสนเขาคือผู้ที่ถูกกระทำและเสียหายค่าา จิ๊! ออกมาทีนี่ทำบรรยากาศดีๆ ตั้งแต่แรกเริ่มหายไปหมดเลยนะคะ o12
-
ตอนแรกกะจะอ่านให้จบรวดเดียวแล้วค่อยเม้นต์
แต่อ่านได้แค่ 4 ตอนก็ไม่ไหวแล้วคะ :o12:
มันหน่วงกลางใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :katai1:
นิยายช่างละมุนมากคะ เหมือนโกโก้ไม่เข้มไม่หวาน มันกลมกล่อม
มันลงตัวไปหมดทุกอย่างเลยคะ o13
บรรยายความรู้สึกไม่ถูกจริงๆ แต่รู้ว่าชอบมากๆ คะ :hao5:
ตั้งแต่ตอนที่ 5 เป็นต้นไปจะเข้าสู่ปัจจุบันแล้วใช่มั๊ยคะ
เดี๋ยวอ่านจบแล้วจะมาเม้นต์อีกรอบนะคะ จะมาบอกเล่าความรู้สึกให้ได้ฟัง :sad4:
ติดตามต่อไปคะ!!! :hao5:
-
กลัวนางจะไปคั่วกับชายอื่นจนท้องขึ้นมาจริงๆ แล้วมาโบ้ยให้สนรับเป็นพ่อ สนจะปฏิเสธว่าไม่ใช่ลูกไม่เคยมีอะไรกับนินาก็คงเชื่อได้ยาก เพราะหมั้นกันแล้ว ....มโนไปไกล 555
สนเอ๊ย เสียของรักไปแล้ว ถึงจะกล้าทำ กล้าแสดงออก
-
เป็นแนวนิยายที่ไม่ค่อยชอบเลย มันหน่วง
แต่ทนไม่ไหวเข้ามาอ่านอีกแล้ว ติดหนึบเลยครับ
คงอีกนานกว่าคู่นี้จะลงเอยกันด้วยดี มีความสุข (หรือเปล่า)
คงเขียนเก่งมากครับ เป็นกำลังใจให้ทั้ง 2 เรื่องเลย
-
ตอนนี้อ่านมาได้ครึ่งทางแหละ อดใจไม่ได้ต้องมาโพสท์น่ะ ปกติอ่านในมือถือเลยโพสท์ลำบาก ต้องมาลงในโน้ตบุ๊คถึงจะง่าย :z3:มันอ่านแล้วหน่วงใจมาก ๆ อ่านแล้วแทบไม่อยากอ่านต่อเลยน่ะ แต่ก้อต้องอ่านเพราะอดใจไม่ได้ เรื่องนี้ให้บรรยากาศที่เหมือนกับเรื่องรักที่ฟ้าไม่ได้ลิขิต น่ะ แต่เนื้อหาของเรื่องดูจะหนักไปด้านความรู้สึกมาก เพราะเรื่องนั้นตัวเอกโดนจับแยกโดยผู้ใหญ่ตั้งแต่ยังเด็ก แต่เรื่องนี้ตัวเอกเลือกที่จะแยกตัวเองก้อเป็นแบบที่คนเขียนบอกแหละโศกนาฎกรรมของความรัก ที่มันพลิกผันเพียงแค่นิดเดียว เหมือนกับโรมิโอกับจูเลียตน่ะ ถามว่าสนผิดไหม ที่เลือกจะเก็บเงียบความรู้สึกของตนเองน่ะ เราก้อว่าไม่ผิด แต่เราไม่เห็นด้วย เพราะเรามองว่า ความรู้สึกในวันนี้กับในอนาคตไม่มีใครบอกได้หรอก ความแน่นอนก้อคือความไม่แน่นอน สนอาจไม่เปลี่ยนแต่ต้นอาจจะเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยนแต่คนใดคนหนึ่งตายไปล่ะ ทุกอย่างก้อเปลี่ยนหมด เราว่าสนเป็นคนที่คิดมากเกินไป ชีวิตคนเราไม่จีรังยั่งยืนหรอก ดังนั้นจะเลือกทำอะไรก้อทำไปเลยดีกว่า อย่าเล่นกับอารมณ์ความรู้สึก เพราะ ถึงแม้วันหน้าสนเปลี่ยนไปต้นก้อต้องยอมรับในจุดนั้นอยู่แล้วล่ะ เพราะความสุขมันมาคู่กับความทุกข์เสมอ อยู่ที่เราจะเลือกว่าจะอยู่ตรงจุดไหน
เราเคยฟังพระท่านเทศน์ว่ามนุษย์เกิดมาก้อมีทุกข์แล้วล่ะ เพราะต้องคอยหายใจอยู่ตลอดเวลา ถ้าเมื่อไหร่เราหายใจลำบากชีวิตก้อมีทุกข์แล้ว :katai1: ฉะนั้นอย่าเพิ่มเงื่อนไขให้กับชีวิตให้มากกว่านี้เลย รออ่านต่อไปว่าบทโศกนี้จะดำเนินไปถึงจุดใด :hao5:
ขอยกนิ้วให้กับคุณศาลาวัดน่ะจ้ะ o13
-
เอามาลงเร็วๆเถอะคับผู้แต่ง อย่าให้ค้างคาในอารมณ์นานๆ น๊า นะคับ อิอิ รอตอนต่อไป
-
CHAPTER 24-1 ∞ เขากอดกันแน่แล้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3105297#msg3105297)
CHAPTER 24-2 ∞ แผนลับของสน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3106960#msg3106960)
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 24-1: เขากอดกันแน่แล้ว
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
สนถอนหายใจอย่างหนักใจทันทีที่รู้ว่าพ่อโทรมาหาเขาด้วยเรื่องอะไร ก็เป็นอย่างที่สนคิดไว้อยู่แล้วล่ะ สุดท้ายเรื่องที่สนไม่ค่อยสนใจใยดีนินาก็เข้าหูพ่อกับแม่สนจนได้ คงไม่ต้องเดาก็น่าจะรู้ว่าเรื่องนี้ไปถึงท่านสองคนได้อย่างไร
"ต่อไป...น้องเขาก็จะเป็นเมียของสน สนอย่าลืมนะลูก พ่อแม่เขาเลี้ยงกันมาเอง ข้าวสักเม็ด น้ำสักแก้วบ้านเราก็ยังไม่เคยได้ให้เขากิน แต่เพราะเขารักเรา ต่อไปเขาก็จะต้องจากอ้อมอกพ่ออ้อมอกแม่มาอยู่กับลูก ใช้ชีวิตที่เหลือทั้งหมดกับลูก เป็นเมียของลูก เป็นสะใภ้ของพ่อกับแม่ เอาพ่อกับแม่เป็นพ่อแม่ของตัวเอง ต่อไปก็จะเป็นแม่ของลูกให้กับสน ต้องยอมทรมานทนอึดอัดเพื่อให้กำเนิดลูกให้กับครอบครัวของเรา เกิดมาแล้วลูกก็ยังใช้นามสกุลของเราอีก ผู้หญิงเขาต้องเป็นฝ่ายเสียสละและเสียเปรียบให้เราเสมอ สนลองคิดดูสิลูก ถ้าสนไม่ทำดีกับน้อง มันจะน่าละอายต่อพ่อกับแม่ของน้องเขาหรือเปล่าลูก เราไปเอาของเขามาแล้ว จะทิ้งๆ ขว้างๆ ไม่ได้นะลูก"
สนนิ่งเงียบ ก็จริงอย่างที่พ่อพูดทุกอย่าง วันนั้นสนเผลอไผลพรากเอาพรหมจรรย์ของผู้หญิงคนหนึ่งมาเป็นของเขา ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ สนก็ได้ทำให้ลูกสาวเขาเสียหายไปแล้ว ต่อไปผู้หญิงคนนี้ก็ต้องเป็นเมีย เป็นแม่ของลูก ต้องจากพ่อจากแม่มาอยู่กับสน หมั้นกันแล้วยังไงก็ต้องแต่งงานกัน สนจะทำใจร้ายใจดำกับนินาไปเพื่ออะไรกัน เพราะไม่รักอย่างนั้นหรือ ใช่...ก็ไม่ได้รักหรอก แต่ถ้าวันหนึ่งต้องอยู่ด้วยกัน ถ้าสนไม่รักผู้หญิงคนนี้ชีวิตครอบครัวคงไม่เป็นสุขแน่ สนจะทำยังไงดี ต้องพยายามรักผู้หญิงคนนี้หรือเปล่า แล้วต้นล่ะ...มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
"ครับพ่อ"
"ดีแล้วลูก พ่อไม่รู้ว่าสนรักน้องมากน้อยแค่ไหน แต่สนก็ต้องเข้าใจนะลูก สนกับน้องหมั้นกันแล้ว ต่อไปก็จะต้องแต่งงานกัน ถ้าไม่รักกันจะอยู่ด้วยกันลำบาก นี่ก็เหลือเวลาอีกตั้งสองปี สนยังมีเวลาที่จะค่อยๆ ทำความรู้จักกันไป ให้เวลากับน้องมากขึ้น ใช้เวลากับน้องเขามากขึ้น ไม่นานก็อาจจะรักกันไปเอง สนลองทำดูนะลูก อย่าให้ใครเขามาว่าเราได้ว่าพ่อแม่ไม่ได้อบรมสั่งสอน"
"ครับพ่อ" สนไม่รู้ว่าจะเถียงพ่อว่ายังไงเพราะมันคือความจริงที่สนก็รู้อยู่แล้ว
นี่แปลว่าสนจะต้องทำใจรักนินาให้ได้ใช่หรือเปล่า หัวใจของคนมันบังคับกันได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรือ
"เอ้อสน พ่อถามจริงๆ นะลูก สนมีผู้หญิงคนอื่นที่สนรักอยู่หรือเปล่าลูก"
นี่ล่ะคือคำถามที่สนกลัวว่าพ่อจะถาม โดยเฉพาะถ้าพ่อกับแม่ต้องรับรู้ว่าคนที่สนรักไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่พ่อกับแม่เข้าใจมาตลอด
"ไม่มีครับ" สนตอบไปในที่สุดหลังจากที่เงียบไปสักพัก
"ดีแล้วลูก สนจะได้ไม่ต้องมีปัญหาไปหักอกผู้หญิงคนไหนอีก ศึกษาดูใจกันดีๆ นะลูก น้องเขาเป็นคนน่ารัก เป็นคนขยัน เขาจะช่วยครอบครัวเราทำอะไรได้อีกเยอะเลย"
"ครับพ่อ" สนได้แต่รับคำไปอย่างนั้น แต่สุดท้ายสนก็รู้ว่าเขาต้องทำอย่างที่พ่อบอกนั่นแหละ
"แล้วเรื่องที่เราคุยกันวันนั้นล่ะลูก"
สนนิ่งเงียบไปสักพักราวกับกำลังคิดหนักมากทีเดียว "ไม่มีอะไรครับพ่อ" สนกัดฟันบอกพ่อไป
"ดีแล้วลูก"
"เอ่อ...พ่อครับ ถ้าเกิดสน...สนทำยังไงก็รักน้องเขาไม่ได้ ผมควรจะทำยังไงครับพ่อ" สนถามหยั่งเชิง
"ยังไงสนก็ต้องแต่งงานกับน้องเขานะลูก ตอนนี้พ่อว่าสนอย่าเพิ่งกังวลเลยลูก มีเวลาอีกสองปีที่สนจะได้ใช้เวลาอยู่กับน้องเขา เดี๋ยวสนก็จะได้คำตอบเอง ดูอย่างพ่อสิ เจอกับแม่ไม่กี่ครั้งเอง แต่งงานกันแล้วอยู่กันไปก็รักกันไปเอง คนเราถ้าทำดีต่อกันมันรักกันไม่ยากหรอกลูก เชื่อพ่อสิ อ้อ...ก็ระวังเรื่องท้องเรื่องไส้กันด้วยนะลูก ตอนนี้น้องยังเรียนไม่จบเดี๋ยวจะมีปัญหา"
"ครับพ่อ"
สนคุยกับพ่ออีกพักหนึ่งก็วางสายไป จากนั้นก็เดินกลับเข้ามาในบ้านพัก นิก ปั้นจั่นและต้นยังคงนั่งกินข้าวเย็นคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน พอเห็นสนเดินเข้ามาทุกคนก็หันมามอง
"คุยกับพ่อมึงเสร็จแล้วเหรอ" ปั้นจั่นถามพลางมองดูคนที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเหมือนคนเบื่อโลก
สนนั่งลงประจำที่กินข้าวของตัวเองแล้วก็ถอนหายใจ
"ไม่น่าเลยว่ะ"
"อะไรวะสน มีเรื่องอะไรหรือเปล่า" นิกถามอย่างเป็นห่วง
สนสบตากับเพื่อนๆ ทีละคน เม้มริมฝีปากพร้อมกับครุ่นคิด "พ่อแม่ของนินาเขาโทรไปฟ้องพ่อกับแม่กูน่ะ เรื่องที่กูไม่ค่อยสนใจใยดีเขานั่นแหละ"
ฟังสนพูดจบแล้วต้นก็อดใจหายไม่ได้ พอจะเดาออกว่าพ่อของสนน่าจะพูดอะไรกับสนบ้าง
"แล้วพ่อกับแม่มึงว่าไง" สีหน้าปั้นจั่นดูอยากรู้มากทีเดียว
สนถอนหายใจอีกครั้ง "กูจะมีทางเลือกเหรอวะพวกมึง ลูกสาวเขาเสียหายไปแล้ว กูกับนินาก็หมั้นกันแล้ว ต่อไปก็ต้องแต่งงานกัน ถ้าไม่รักกันจะอยู่ด้วยกันยังไงมึงลองคิดดูสิ"
"แสดงว่าพ่อมึงก็อยากให้มึงรักนินาให้ได้งั้นสิ" นิกลองเดาดูบ้าง แต่คิดว่าไม่น่าจะเดาผิด
สนถอนหายใจเป็นรอบที่สามแล้วก็พยักหน้า เห็นสีหน้าและแววตาของต้นแล้วสนก็ได้แต่สงสารจับจิตจับใจ สนไม่มีทางเลือกแล้วนะต้น ไม่ใช่ว่าสนอยากทำอย่างนั้น แต่สนก็มีความจำเป็นและเงื่อนไขหลายอย่างที่ทำให้สนทำตามใจตัวเองไม่ได้
"กินไม่ลงแล้วว่ะ"
แล้วสนก็ถอนหายใจเป็นรอบที่สี่ ยิ่งเห็นสีหน้าต้นแบบนั้นแล้วสนก็ยิ่งรู้สึกผิด สนหยุดนิ่งมองหน้าต้น ทั้งสองคนมองหน้ากันนิ่ง แม้จะไม่ได้พูดอะไรกันแต่ต่างฝ่ายต่างก็รู้ว่าแต่ละคนกำลังรู้สึกและคิดอะไรอยู่ นิกกับปั้นจั่นมองหน้าต้นกับสนสลับกันอย่างงงๆ แม้จะไม่เข้าใจแต่ก็รู้ว่าอีกไม่นานปัญหาบางอย่างคงปะทุขึ้นมาอีกแล้ว โชคดีละกันนะต้นกับสน หวังว่าโชคชะตาฟ้าลิขิตจะไม่โหดร้ายกับต้นและสนจนเกินไป
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
สรกฤษณ์เห็นคนที่นัดไว้เดินมาแต่ไกลก็ลุกขึ้นพลางโบกไม้โบกมือให้ แม้ว่าจะไม่ได้เจอกันเป็นปีแต่เขาก็จำหน้าต้นได้ไม่เคยลืม ต้นโบกมือตอบแล้วก็ยิ้ม พอเห็นที่หมายแล้วก็รีบเดินแกมวิ่งตรงไปทันที
"สวัสดีครับพี่กริด รอผมไม่นานนะพี่"
ต้นถามเมื่อมาถึงที่โต๊ะที่สรกฤษณ์นั่งอยู่ สรกฤษณ์ลุกขึ้นมาเลื่อนเก้าอี้ให้ต้นนั่งแล้วก็ยิ้มอย่างดีใจเช่นกัน
"ไม่นานหรอกต้น ไม่ได้เจอกันแค่ปีเดียว ต้นดูเป็นหนุ่มหล่อขึ้นเยอะเลยนะครับ"
ต้นยิ้มพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ก่อนจะนั่งลง
"ขอบคุณครับพี่ พี่กริดก็ยังดูหล่อเหมือนเดิมนะครับ"
"จำหน้าพี่ได้ด้วยเหรอ" สรกฤษณ์นั่งลงแล้วยื่นเมนูให้ต้น วันนี้เขานัดต้นมาคุยงานที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งใกล้ๆ ม. เชียงใหม่
"พอได้อยู่ครับพี่ ต้นก็ไม่ได้ขี้ลืมขนาดนั้น" หัวเราะแล้วก็รับเมนูมาเปิดดู จากนั้นก็สั่งลาเต้เย็นมาหนึ่งแก้ว
"พี่กริดจบไปกี่ปีแล้วครับ"
"สามปีแล้วล่ะ กลับไปในมหาลัยทีน้องๆ ก็จะเรียกลุงกันแล้ว" สรกฤษณ์ยิ้มอย่างอารมณ์ดี
"ไม่ขนาดนั้นหรอกครับพี่"
คุยสัพเพเหระกันไม่นานนัก สรกฤษณ์ก็ชวนคุยงานเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา
"โอเค งั้น...เรามาเริ่มเรื่องของเราเลยดีกว่า ต้นเล่าคอนเซ็ปต์งานคร่าวๆ ให้พี่ฟังอีกทีก่อน"
"ได้ครับพี่" ต้นพยักหน้าแล้วก็เล่าความเป็นมาของโครงการนี้ให้สรกฤษณ์ฟัง
"ตอนนี้พวกเราคัดเลือกคนพิการตัวอย่างไว้ประมาณ 6 คนครับพี่ แล้วจะต้องมีการลงไปสำรวจที่บ้าน ไปพูดคุยกับพ่อแม่ญาติพี่น้องของคนพิการ ก็อาจจะถามคำถามประมาณว่าคิดยังไงถึงให้โอกาสลูกที่พิการมาเรียนหนังสือที่ มช. มองอนาคตยังไง แล้วก็เราจะถ่ายทำชีวิตประจำวันของนักศึกษาพิการตัวอย่างเวลาที่เขาอยู่ที่บ้าน หรือไปคุยกับเพื่อนบ้านด้วยก็ดีนะครับพี่"
สรกฤษณ์พยักหน้าเข้าใจ "แล้วแต่ละคนเขาอยู่ใกล้ๆ กันหรือเปล่าต้น"
"ไม่หรอกครับพี่ บางคนอยู่ติดชายแดนพม่าก็มี บางคนอยู่บนดอยห่างไกลความเจริญ มาจากหลายๆ อำเภอเลยครับ"
"เหรอ แสดงว่าก็ต้องใช้เวลาสัมภาษณ์เก็บข้อมูลหลายวันเหมือนกันนะถ้าเป็นอย่างงั้น"
"ก็หลายวันอยู่ครับ เดี๋ยวผมจะทำตารางจัดคิวให้ว่าเราจะไปสัมภาษณ์ใครวันไหนที่ไหนกันบ้าง บางที่อยู่ไกลมาก อาจจะต้องพักค้างคืนครับพี่"
"ไม่เป็นปัญหาหรอก พี่ยังไงก็ได้ แล้วจะมีใครลงพื้นที่กับเราบ้างครับต้น"
"อืม...หลักๆ ก็คงจะเป็นอาจารย์อัศวิณีครับ พอดีงบไม่เยอะ ผมอาจจะชวนเพื่อนไปได้อีกสักคนในกรณีไปต่างอำเภอที่ไกลๆ ก็ประมาณสามถึงสี่คน ผมจะเป็นคนสัมภาษณ์เก็บข้อมูลเองครับ ส่วนพี่กฤษณ์ก็ถ่ายวิดีโอกับภาพนิ่ง ตอนนี้ผมทำสคริปต์สัมภาษณ์ไว้แล้วคร่าวๆ ครับ เดี๋ยวผมจะส่งอีเมล์ให้พี่กริดดูอีกที เผื่อพี่มีไอเดียอื่นๆ อีก"
สรกฤษณ์พยักหน้าพลางยิ้มด้วยความชื่นชม รู้สึกถูกชะตากับต้นตั้งแต่ที่เจอกันวันนั้นแล้วล่ะ ถึงได้เผลอคุยกับต้นซะนานจนเกือบลืมถ่ายรูป
"อ้อ พี่เกือบลืม นี่ๆ รูปต้นกับเนื้อคู่ของต้น พี่อัดมาให้แล้ว"
สรกฤษณ์ค้นในกระเป๋าสักพักก็ส่งรูปถ่ายสองใบมาให้ต้นดู เป็นภาพในงานแต่งงานที่ต้นกับสนไปเมื่อปีที่แล้วแล้วก็บังเอิญได้ของชำร่วยที่มีหัวใจสีแดงเหมือนกัน ต้นกับสนยืนเคียงข้างกัน ยิ้มอย่างสดใส โดยเฉพาะสน ดูเหมือนสนมีความสุขมากทีเดียวในรูปสองใบนี้
"ขอบคุณครับพี่กริด"
"ต้นเชื่อไหม พี่แค่ดูรูปเฉยๆ นะ พี่ไม่รู้จักต้นกับเพื่อนของต้นเป็นการส่วนตัวเลย แต่พี่เดาว่าต้นกับเพื่อนน่าจะสนิทกันมาก โดยเฉพาะคนนี้ เขาชื่ออะไรนะต้น"
"ชื่อสนครับพี่"
"ใช่ โดยเฉพาะสนนี่แหละ ต้นดูสายตาของสนในรูปนี้สิ เขามองต้นด้วยความรู้สึกที่พี่ก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน ไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆ เหรอ" สรกฤษณ์ถามด้วยน้ำเสียงฟังดูเล่นๆ แต่ก็สะดุดใจต้นไม่น้อย
"เป็นเพื่อนกันครับพี่" ต้นรีบบอกไป แต่สายตาก็ดูเหมือนคนมีพิรุธ
"สนเขาดูหล่อมากเลยนะรูปนี้ แล้วเขามีแฟนหรือยังล่ะ"
"เขามีคู่หมั้นแล้วครับพี่ จบไปก็่น่าจะแต่งงานกันเลย"
สรกฤษณ์ตาโต "จริงเหรอต้น ทำไมเขาต้องรีบแต่งงานเร็วขนาดนั้นล่ะ"
"ไม่รู้เหมือนกันครับพี่"
น้ำเสียงแบบนั้นทำให้สรกฤษณ์พอเดาออกว่าต้นคงไม่อยากพูดเรื่องนี้เท่าไหร่ ก็เลยต้องกลับมาคุยเรื่องงานต่ออีกเล็กน้อยก่อนที่จะลาจากกันไปทำหน้าที่ของแต่ละคน
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ต้นไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกอึดอัดออกมาเป็นคำพูดหรือท่าทางยังไงเมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางของคนที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้ เขานั่งเงียบมานานเหมือนกับคิดอะไรบางอย่างที่หนักใจ เงียบจนต้นรู้สึกกลัวไปเลย ต้นไม่เคยเห็นทินเป็นแบบนี้ แสดงว่าคงมีเรื่องรบกวนใจ แต่ก็เกินที่ต้นจะคาดเดาได้ว่าทินมีปัญหาอะไรหรือเปล่า
"พี่ทิน...พี่ทินเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"
ต้นอดที่ถามขึ้นมาไม่ได้เพราะไม่อยากอยู่ในบรรยากาศที่ชวนอึดอัดเช่นนี้ อันที่จริงต้นก็ไม่อยากมาที่คอนโดแล้วอยู่ในที่รโหฐานกับทินอย่างนี้สองคนเท่าไหร่นัก เพื่อนๆ ที่มาทำงานในห้องพี่ทินกลับกันไปก่อนแล้ว ต้นก็ว่าจะกลับแต่พี่ทินขอให้อยู่ต่ออีกสักหน่อยเพราะมีเรื่องจะคุยด้วยนั่นเอง แล้วเรื่องอะไรกันนะที่ทำให้ทินเครียดขนาดนี้
ทินถอนหายใจยาว ท่ากึ่งนอนกึ่งนั่งเหยียดยาวบนโซฟานั้นดูสบายก็จริง แต่เจ้าของร่างกลับดูเครียดจนดูขัดกับท่าที่สบายนั้น
"ต้น...ต้นยังรักสนอยู่ใช่ไหม"
ทินเผยที่มาของความเครียดในตอนนี้ออกมาแล้ว แต่ต้นก็ไม่รู้จะตอบสนองต่อคำถามนั้นอย่างไร
"ใช่ไหมต้น ต้นรักเขามากเลยใช่ไหม" ทินถามย้ำ ไม่มองหน้าต้น
ทินก็รู้อยู่แล้วนี่นา ทำไมจะต้องถามอีก ต้นก็เลยได้แต่เงียบ
"สามปีที่เรารู้จักกันมา มันทำให้ต้นรักพี่ไม่ได้เลยเหรอ ต้น...พี่มีอะไรตรงไหนที่ดีน้อยกว่าสนหรือเปล่า ทำไมต้นรักพี่ไม่ได้"
ทินลุกขึ้นนั่ง สีหน้าดูเครียดมากยิ่งขึ้น น้ำเสียงก็แข็งกระด้างมากขึ้น ต้นรู้สึกกลัวจนตัวลีบ
"ว่าไงล่ะต้น ทำไมไม่ตอบพี่ ต้นรักพี่ไม่ได้เลยเหรอ พี่รอต้นมานานแล้วนะ"
ว่าแล้วทินก็ลุกขึ้นเดินมานั่งที่โซฟาเดียวกับต้น
"พี่ทินเป็นอะไรน่ะครับ" ต้นมองหน้าทินอย่างหวาดหวั่น รู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยมากขึ้นทุกที
"ต้นรู้ไหม ไอ้ภาพที่สนกับต้นไปเที่ยวกันแล้วโพสต์ขึ้นเฟสบุ๊ค แล้วก็ข้อความพวกนั้น มันบอกอะไรพี่หลายอย่าง ยังไงต้นกับสนก็ยังรักกันอยู่ ต้นไม่เคยเห็นอยากไปเที่ยวกับพี่แบบนี้เลย หลังๆ มานี้ต้นเอาแต่อ้างว่าทำงานๆ เดี๋ยวก็ไปช่วยชมรม เดี๋ยวก็ต้องไปเก็บข้อมูลอะไรก็ไม่รู้ แล้วทำไมต้นมีเวลาไปเที่ยวกับสนล่ะ"
ภาพพวกนั้นสนโพสต์ขึ้นเมื่อเกือบสองเดือนมาแล้ว ทำไมทินเพิ่งจะมาพูดถึงตอนนี้นะ
"พี่ทิน พี่ทินก็รู้เรื่องนี้อยู่แล้วนี่ครับ ผมก็เคยบอกพี่ทินไปแล้วว่าผมยังรักสนอยู่ รักเขามาก ไม่รู้จะลืมได้วันไหน พี่ทินก็รู้ พี่ทินก็ยอมที่จะเป็นแฟนกับต้นเองนะครับ" ต้นพูดพลางเขยิบตัวถอยออกห่างจากทินเล็กน้อย ท่าทางของทินดูน่ากลัวจนต้นไม่กล้าไว้ใจ
"ใช่...พี่รู้ แต่ต้นรู้ไหม พี่เหลือเวลาอยู่กับต้นอีกไม่นานแล้วนะ ปีนี้พี่ก็จะจบแล้ว ต่อไปเราก็จะไม่ได้เจอกัน แต่ต้นยังไม่เคยรักพี่เลย แล้วถ้าพี่ไปแล้ว ไม่ได้ใจต้นไปด้วย ก็คงไม่มีอะไรทำให้ต้นรักพี่ได้อีกแล้ว ต้นเข้าใจความรู้สึกของพี่ไหม"
ทินเริ่มเสียงดัง ต้นต้องค่อยๆ ทำใจดีสู้เสือไว้
"ทำไมต้นจะไม่เข้าใจล่ะครับพี่ทิน ต้นก็เป็นเหมือนพี่ ต้นก็รักคนที่เขารักต้นตอบไม่ได้เหมือนกัน"
"แล้วเราจะมารักกันทำไมล่ะต้น เราไม่ควรจะรู้จักกันเลยถ้าเป็นแบบนี้"
ทินจับไหล่สองข้างของต้นแล้วก็เขย่า ต้นตกใจกลัวอย่างเห็นได้ชัด รู้สึกผิดหวังที่ทินเปลี่ยนไปขนาดนี้ ทินเป็นคนพูดเองว่ายินดีที่จะเป็นแฟนกับต้นไม่ว่าต้นจะรักใครอยู่ก็ตาม แล้วนี่หมายความว่ายังไง
"พี่ทิน" ต้นเรียกชื่อคนตรงหน้าเสียงดัง แต่ก็ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สติไปแล้ว
"หรือว่า...ต้นมีอะไรกับสนไปแล้ว ใช่ไหมต้น ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ เลยต้นถึงได้ไม่รักพี่"
"พี่ทินปล่อยต้นนะครับ"
ต้นเริ่มดิ้นหนี ทินผลักต้นลงบนโซฟาแล้วก็รีบเอาตัวขึ้นมาทาบทับ
"พี่ทิน อย่าทำอะไรผมนะครับพี่ทิน ผมขอร้องล่ะ"
"มันเป็นทางเลือกสุดท้ายแล้วนะต้น ถึงต้นจะไม่ชอบ พี่ก็ต้องทำ"
ทินกดแขนสองข้างของต้นไว้แล้วก็พยายามระดมไซร้ซอกคอของต้นอย่างหื่นกระหาย ต้นกลัวจนร้องไห้ แต่ทินกลับไม่รู้สึกรู้สากับสิ่งที่กำลังทำอยู่เลย
"พี่ทิน อย่าทำแบบนี้นะครับพี่ทิน" ต้นพยายามดิ้นสุดชีวิต ตัวเขากับทินขนาดไม่ต่างกันมากนัก ต้นผลักทินออกสุดแรงเกิดจนทินกระเด็นไปอีกมุมหนึ่งของโซฟา
ทินดูเหมือนจะได้สติขึ้นมาทันที
"พี่ทินบอกผมมาได้ไหมครับ พี่ทินบอกสนใช่ไหมว่าผมกับพี่ทินมีอะไรกันวันนั้น ใช่ไหมครับพี่ทิน" ต้นถามเสียงสั่นและเสียงดัง เขาคงจะคบกับทินต่อไปไม่ได้แล้ว แต่นี่คือสิ่งที่ต้นอยากรู้ก่อนจากไป
"ใช่ พี่เป็นคนบอกสนเอง เพราะพี่อยากให้สนเลิกรักต้น" ทินยอมรับแต่โดยดี
ต้นตกใจกับคำตอบนั้นมากทีเดียว ไม่คิดว่าทินจะทำได้ถึงขนาดนี้ "ถ้างั้น ต้นก็คงไม่สามารถเป็นแฟนกับคนที่โกหกต้นได้หรอกครับ ที่ผมไม่พยายามรักพี่หลายเดือนที่ผ่านมาก็เพราะเรื่องนี้"
"ต้น...พี่ขอโทษ พี่"
ทินพูดไม่ทันจบต้นก็ถือโอกาสวิ่งไปคว้ากระเป๋าแล้วออกไปจากห้องของทินทันที และนั่นก็คือครั้งสุดท้ายที่ความสัมพันธ์ของพี่และน้องรหัสได้สิ้นสุดลง ต้นไม่ได้เสียใจมากนักแต่ออกจะเสียขวัญมากกว่า ใช้เวลาอยู่หลายวันทีเดียวกว่าจะหายหวาดกลัว
"ลาก่อนนะครับพี่ทิน ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ทินคอยช่วยเหลือต้นมาตลอด ต้นดีใจมากที่ได้เจอพี่รหัสอย่างพี่ทิน พี่ทินจะอยู่ในความทรงจำของต้นตลอดไป"
นั่นคือข้อความสุดท้ายที่ต้นส่งไลน์ให้ทิน จากนั้น ชีวิตของคนสองคนก็ไม่มาบรรจบกันอีกเลย
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
เสียงพูดคุยหัวเราะของใครบางคนที่กำลังคุยกันดังก้องไปทั่วบริเวณบ้านในตอนเช้าวันหนึ่ง ไม่บอกก็รู้ว่าคงมีความสุขกันมากแค่ไหน วันหยุดสบายๆ อย่างนี้เป็นโอกาสดีที่คนรู้ใจกันจะได้มาอยู่ด้วยกันและใช้เวลาด้วยกันอย่างมีความหมาย แต่คนที่เพิ่งมาถึงและปรากฎอยู่ตรงหน้าประตูก็ทำให้บรรยากาศที่อบอุ่นและสดใสจากรอยยิ้มและเสียงหัวเราะแทบจะหายไปในทันทีทันใด
"สวัสดีค่ะพี่ต้น พี่สนอยู่ไหมคะ"
เสียงใสที่ถามนั้นดูมีอาการประหม่าไม่น้อย ต้นนึกไม่ออกเหมือนกันว่าเหตุใดนินาจึงมาที่บ้านพักของเขากับเพื่อนๆ
"อยู่ครับนินา" แล้วต้นก็หันไปเรียกเพื่อนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกลางห้อง "สน...นินามาหา"
คนถูกเรียกขมวดคิ้วด้วยความสงสัย สนไม่ได้นัดให้นินามาหาที่นี่เลย นินามาทำไม สนลุกจากเก้าอี้แล้วก็เดินมาที่หน้าบ้าน ต้นถอยฉากหลบไปให้คู่หมั้นสองคนได้คุยกันเอง
"นินามีเรื่องจะคุยกับพี่สนหน่อยค่ะ"
แม้จะรู้สึกยุ่งยากใจแต่สนก็คงจะเลี่ยงไม่ได้แล้วล่ะคราวนี้
"คุยหน้าบ้านได้ไหม" เหตุผลของสนก็คือเขาไม่อยากให้ต้นเห็น
"ได้ค่ะ"
ท่าทีที่ดูสงบเสงี่ยมและสีหน้าที่ดูเศร้าๆ ของนินา บวกกับที่สนเพิ่งคุยกับพ่อไป ทำให้สนรู้สึกต่อผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนไปพอสมควร แต่สนก็ไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกที่เปลี่ยนไปคืออะไร
"ตามสบายนะ เดี๋ยวเราจะขึ้นไปทำงานที่ค้างในห้อง" ต้นบอก
สนหันมาพยักหน้ากับต้น จากนั้นก็เดินออกไปที่หน้าบ้านพร้อมกับนินา มีโต๊ะสำหรับนั่งเล่นสบายๆ อยู่กลางสนามหญ้าหน้าบ้านให้พอนั่งคุยกันได้อยู่
ต้นมองดูคู่หนุ่มสาวที่เดินไปด้วยกันด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น ดูเหมือนว่าคราวนี้มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ให้ความรู้สึกที่แตกต่างไปจนต้นรู้สึกได้ มันก็ควรต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว สนกับนินาเป็นคู่หมั้นกัน จะรักหรือเปล่ายังไงก็ต้องแต่งงานมีชีวิตครอบครัวด้วยกัน นั่นคือสิ่งที่พ่อกับแม่สนต้องการ สิ่งเดียวที่ต้นไม่สามารถเข้าไปทดแทนได้เลยในชาตินี้
เสียดายที่วันนี้นิกกับปั้นจั่นไม่อยู่ ไปช่วยป้าทำงานที่ร้านเหมือนเช่นเคย ถ้าต้นมีเพื่อนคุยด้วยตอนนี้คงจะดี ไม่งั้นต้นก็คงอดฟุ้งซ่านอีกไม่ได้
สนกับนินานั่งลงตรงข้ามกัน ต่างคนต่างไม่รู้จะเริ่มการสนทนาอย่างไร ตั้งแต่ที่สนคุยกับพ่อไปเมื่อสองสามวันนั้นสนก็ยังไม่ได้ตัดสินใจทำอย่างที่พ่อบอกเลย มันยากเกินที่สนจะทำเสียจริงๆ
"นินา...อยากจะมาขอโทษพี่สนค่ะ" ในที่สุดนินาก็เริ่มเรื่องก่อน
"เรื่องอะไรเหรอ" สนถามทั้งๆ ที่ก็พอรู้อยู่แล้ว
"ก็...เรื่องที่นินา...บอกพ่อกับแม่ที่พี่สน...ไม่มาหานินาเลย" นินาทำท่าเหมือนจะร้องไห้แต่ก็สะกดอารมณ์ไว้
สนถอนหายใจ มองหน้าคู่หมั้นด้วยสีหน้าที่อ่อนลง จะว่าไปเขาก็ทำกับนินาเกินไปจริงๆ นั่นแหละ ผู้หญิงคนหนึ่งที่เสียความบริสุทธิ์ให้สนแล้ว สนกลับทำตัวเหมือนผู้ชายเหลวไหลที่ได้แล้วก็ทิ้งๆ ขว้างๆ
"ไม่เป็นไรหรอก พี่เข้าใจ พี่เองก็...ต้องขอโทษนินาด้วยที่พี่...ที่พี่ทำไปแบบนั้น"
ดูเหมือนว่าคนที่ได้รับคำขอโทษจะตกตะลึงไม่น้อยทีเดียว สนเห็นนินาทำสีหน้าอย่างนั้นก็อดสงสารอีกไม่ได้
"ขอบคุณค่ะพี่สน ขอบคุณที่เข้าใจนินา นินาเครียดมากเลย เพื่อนๆ ของนินาก็ซุบซิบกันว่านินาโดนพี่สนทิ้งแล้วแน่ๆ เลยเพราะพี่สนไม่ยอมมาหานินา นินา...ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยต้อง...ขอให้พ่อกับแม่ช่วย"
สนถอนหายใจอีกครั้ง เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายสำหรับสนเลย จะทำเหมือนไม่ใส่ใจก็จะกลายเป็นคนใจร้าย ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งเสียหายแล้วก็ทิ้งขว้าง แต่จะให้พยายามรักมันก็ยากสำหรับสนอีกเช่นกัน
"เธอไม่ต้องอธิบายหรอก เอาเป็นว่าพี่เข้าใจละกันนะนินา ต่อไป...เธอกับพี่ก็ต้องแต่งงานกัน พี่มาคิดๆ ดูแล้ว ถ้าสถานการณ์ยังเป็นอยู่แบบนี้ ชีวิตแต่งงานของเราคงไม่มีความสุข แล้วก็...พี่เองก็ไม่อยากให้เธอต้องถูกคนอื่นมองไม่ดี ไม่อยากให้ใครต้องมาว่าเธอว่าถูกพี่ทอดทิ้ง พี่ขอโทษอีกครั้งละกันนะกับเรื่องที่ผ่านมา"
"พี่สน" คราวนี้นินาร้องไห้จริงๆ เสียแล้ว รู้สึกซาบซึ้งตื้นตันในที่ว่าที่สามีให้อภัยเธอแล้ว ที่เธอใส่ยาให้สนกินคราวนั้นเธอเองก็รู้สึกผิดไม่น้อย แต่ด้วยความที่ขาดสติยั้งคิดจึงทำไปอย่างนั้น ต่อไป...นินาจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว
"เดี๋ยว...วันเสาร์หน้า พี่จะพาเธอไปเที่ยวละกันนะ นินาช่วยคิดมาหน่อยละกันว่าอยากไปที่ไหน"
แม้จะทำใจยากแค่ไหนที่จะพูดประโยคนี้ออกไป สนก็รู้ว่าเขาควรจะต้องกลั้นใจทำมันเสียที
"จริงเหรอคะพี่สน เดี๋ยวนินาจะคิดไว้นะคะ แล้วจะโทรบอกพี่สน"
เห็นว่าที่ภรรยาในอนาคตร้องไห้อยู่ตรงหน้าแล้วสนก็ทำตัวไม่ถูก ถ้าคนเป็นแฟนกันทั่วไปก็คงต้องปลอบใจกัน แต่สนรู้สึกกระดากใจที่จะทำอย่างนั้น
สนพยักหน้า "นินามีธุระแค่นี้ใช่ไหม หรือว่ามีอะไรอีก พอดี...พี่ทำงานค้างไว้"
นินาส่ายหน้า
"ขอบคุณนินาที่มาวันนี้นะ นินาสบายใจได้ ต่อไป...พี่จะไม่ทำให้เธอรู้สึกอย่างนี้อีก"
คำพูดประโยคนี้ยิ่งทำให้นินาร้องไห้ด้วยความซาบซึ้งใจหนักขึ้น เธอมองหน้าว่าที่สามีพร้อมกับยิ้มทั้งน้ำตา
"นินามาที่นี่ได้ยังไง มารถแดงเหรอ"
นินาพยักหน้า
สนถอนหายใจอีกครั้งราวกับหนักใจที่จะทำบางสิ่งบางอย่าง
"เดี๋ยวพี่ไปส่งที่ท่ารถนะ"
สนลุกขึ้นยืนก่อนที่นินาจะลุกขึ้นาตามมาติดๆ ในจังหวะนั้นเองนินาก็เดินเข้ามากอดสนไว้ ร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับเด็กน้อย
"พี่สนคะ นินารักพี่ค่ะ พี่สนอย่าทิ้งนินานะคะ"
สนตกใจไม่น้อยเลย แต่ก็จำใจต้องกอดเธอตอบเบาๆ เพื่อปลอบใจว่าที่ภรรยาที่กำลังเสียขวัญและหวาดกลัวกับอนาคตของเขาและเธอ ความรู้สึกอาจจะไม่ได้อบอุ่นเหมือนตอนที่สนกอดต้นหรอก แต่ก็ให้ความรู้สึกที่แปลกไปอีกอย่าง อย่างน้อย สนก็พอจะรู้สึกดีกับผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาได้บ้าง
สนไม่รู้หรอกว่าภาพที่นินากำลังกอดเขาอยู่นั้นสร้างความเจ็บช้ำให้กับคนที่ยืนดูตรงหน้าต่างในห้องนอนของตัวเองขนาดไหน นั่นสินะ ชายกับหญิงเกิดมาคู่กัน เหมาะสมกันในทุกๆ ด้านตามที่ธรรมชาติสร้างมา ไม่ว่าจะเป็นภาพลักษณ์หรือสถานะในสังคม บทบาทในครอบครัว หรือบทบาที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติของหญิงชาย ต้นไม่มีอะไรสู้ได้เลย
หัวใจต้นแทบสลาย เพื่อนที่ต้นรักมาตลอดสิบกว่าปี เฝ้ารักเฝ้าทะนุถนอมและคอยห่วงใยไม่เคยห่าง ผูกพันกันมานานจนเกิดเป็นความรักที่ยากจะตัดให้ขาด อีกไม่นานนี้ก็คงจะปล่อยมือต้นไปเพื่อใช้ชีวิตตามกรอบประเพณีของสังคม อีกไม่นาน ผู้ชายคนนี้ที่ต้นรักก็จะเป็นของคนอื่น อันที่จริง ก็เป็นของคนอื่นไปแล้วล่ะ ต้นไม่มีสิทธิ์อะไรอีกแล้ว
ตอนนี้ต้นไม่คงไม่เหลือใคร พี่ทินก็จากไปด้วยความเจ็บช้ำ สนก็กำลังจะจากไปอีกไม่ช้ากับหญิงสาวผู้เป็นคู่หมั้น คงเหลือแต่ต้นคนเดียวแล้วสินะ
ต้นเดินกลับมาที่เตียงนอนแล้วก็นั่งลง ปล่อยให้น้ำตารินไหลลงมาอย่างสุดกลั้น คำอธิษฐานของต้นกับสนที่ตรงกันที่พระธาตุดอยสุเทพวันนั้นก็แทบจะช่วยอะไรไม่ได้ ต้นไม่มีความหวังเหลืออยู่อีกแล้ว ไม่ว่าจะคิดหรือมองหาวิธีอย่างไรก็มืดแปดด้านไปหมด คงไม่มีอะไรจะดีไปกว่าทำใจและปล่อยมือจากคนที่ต้นรัก ปล่อยให้คนที่ต้นรักไปมีชีวิตอย่างที่เขาควรจะมี แม้ไม่อยากเสียสละก็ต้องยอม เพราะเขาสองคนเป็นคู่กัน!!!
TBC
-
:mew6:
-
ไม่ชอบคำว่า 'ว่าที่ภรรยา? กับ ว่าที่สามี?' เท่าไรเลยค่ะ ได้ยินได้ฟังแล้วรู้สึกระคายหูชอบกล :onion_asleep: (ต้องบอกเลยค่ะว่าเราอคติล้วนๆ >.<) ยิ่งตอนนี้เรายิ่งชังสนเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัวแล้วนะคะเนี่ย รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองรักกับต้นไม่ได้ก็มาให้ความหวังเขาอยู่นั่นแหละ แล้วพอถึงเวลาจริงๆ ก็สลัดต้นทิ้งเหมือนของเล่นค่าเวลาเสียอย่างนั้น จะเห็นแก่ตัวเกินไปแล้ว!!! ขอเหอะค่ะไหนๆ ตัวเองก็จะต้องทำหน้าที่ลูกที่ดีกับว่าที่สามี?ที่ดีแล้วก็ช่วยเลิกยุ่งกับต้นไปเลยได้ไหม? อย่าอ่อย แล้วก็วางตัวอย่างที่เพื่อนทั่วๆ ไปเขาทำกันก็พอ.. ผู้ชายหลายใจ~
นินา..ผู้หญิงมารยา~ :fire:
-
คบกับพี่กฤษณ์ไปเลยต้น แลดูจะมีอนาคต
จริงๆ ถ้าสนแต่งงานไป แต่ไม่ยอมมีอะไรกับนินาเลย ไม่รัก แค่ทำตัวเหมือนเดิม เหมือนรุ่นพี่คนนึง คงจะสะใจดีเหมือนกันเน๊อะ
-
เมื่อไหร่ปาฎิหาริย์จะเกิดซะที สงสารต้นมากๆ อ่านไปน้ำตาก็ไหลไป
เวลาเห็นลงตอนใหม่ทีไรต้องทำใจก่อนจะอ่านทุกครั้ง เพราะทำใจไม่ได้
อ่านทีไรก็จะร้องไห้ทุกทีเพราะสงสารต้น เฮ้อออ :hao5:
-
เราไม่เข้าใจเลยน่ะว่า ทำไมเราไม่รักเขาแล้วทำไมต้องฝืนทนที่จะแต่งงานกันน่ะ ปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคตดีไหม เพราะก้อสมัยใหม่แล้วน่ะ การที่เราหมั้นกันก้อไม่ได้หมายความว่าอนาคตจะต้องแต่งงานกันเสมอไปนี่น่า โอ๊ยมึนจริง ๆ เลย :katai1: อาจเป็นเพราะมีผู้ใหญ่เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยมั๊ง อ่านจากความคิดของนินาแล้วก้อแสดงให้เห็นว่าความดีของสนคงจะช่วยให้เธอคิดดีขึ้นน่ะ แต่อยากรู้ว่าสนจะรู้ความจริงไหมว่าผู้หญิงคนนี้หลอกลวงเขาน่ะ เราว่าต้องรู้สักวันแน่ ๆ
เราว่าสิ่งที่ทินทำไปน่ะไม่ถูกต้องหรอก แต่สนต่างหากที่จิตใจไม่เข้มแข็งพอน่ะ ดูก้อรู้ว่าต้นรักตัวเองแค่ไหนทำไมถึงคิดว่าต้นจะทำแบบนั้นล่ะ แต่ก้อพูดยากคนเราเวลามีความรักสติมันจะไม่อยู่กับตัวหรอก :mew5: รอตอนต่อไป :katai3:
-
อืมนะ ต้นถ้านายทำได้อย่างที่พูดก็คงดี อย่าให้ใครต้องมาเจ็บอีกเลย แบบนั้นมันไม่ดีหรอก ที่เป็นแบบนี้อาจจะมาเพราะต้นทำร้ายทินก็ได้ถึงจะไม่ใช่ทั้งหมดแต่ก็ทำอยู่ดี ก็เหมือนต้นอยากได้รักจากสนนั้นแหละ ถึงไม่สมหวังต้นก็ยังอยากได้ใช่ไหมล่ะ สู้ทำใจตัวเองให้เข้มแข็งจะดีกว่าเอาคนอื่นมาเป็นที่พึ่ง ถ้ามีไว้ค่อยปรึกษาเหมือนเพื่อนเหมือนพี่ก็พอมั่ง เหมือนที่ขอพรกันไว้ รอปฏิหารย์เท่านั้น แต่รอแบบมีคุณค่าอ่ะ รู้สึกอึดอัดแทนอ่ะ ก็อยากที่บอกเดินหน้าอย่างเดียวมันก็ลำบาก ถ่อยมาสักก้าวบ้างก็ได้ เป็นแบบนี้เรื่อยๆก็มีแต่ทุก มีความสุขไหมก็มีแต่มันก็แค่ชั่วคราวเอง ที่บอกไม่ใช้ให้พอ แค่ให้ถ่อยมาคิดอะไรที่มันมีประโยชน์กว่านั้นหน่อยเผื่อจะมีความสุขมากกว่าที่เป็นอยู่ ไปแหละ รอตอนต่อไป
-
ก็ต้องกลับมาหน่วงอีกจนได้เน๊าะ ไม่งั้นก็ดำเนินต่อไปไม่ได้ :เฮ้อ: สิ่งที่พ่อของสนพูดมันก็ถูก นั่นเพราะไม่มีใครรู้ความจริงว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างสนกับนินา แม้แต่สนเองก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองได้ทำอะไรนินาไหม และความลับนี้จะถูกเปิดเผยก่อนแต่งงานหรือเปล่า ในระหว่างสองปีนี้ หวังว่าสนคงไม่ได้มีอะไรกับนินาหรอกนะ ถ้าเกิดมีก็คงดิ้นไม่ได้แล้วล่ะ ถ้าสนคิดจะทำตามที่พ่อบอก และตัวเองคิดว่าเลี่ยงไม่ได้แล้วต้องแต่งงานกับนินาก็ควรจะตัดใจจากต้นแบบเกินเพื่อนได้แล้ว ต้นเป็นคนมีจิตใจจะให้มารักมารอสนฝ่ายเดียวก็คงไม่ได้ ดูขนาดพี่ทินสิที่ว่าดีแสนดีก็ยังทำเรื่องผิดได้เลย แต่ไม่โทษพี่ทินคนเดียวหรอกนะ ต้องโทษต้นด้วยที่คบกับพี่ทิน มันก็เหมือนให้ความหวังกลายๆ รู้ทั้งรู้ว่าพี่ทินคิดกับตัวเองก็ยังไปใกล้ชิด หวังว่าต้นจะจำไว้ว่า ถ้าไม่รักไม่ชอบอย่าไปทำแบบนั้น มันเจ็บทั้งสองฝ่าย ถ้าตัดใจจากสนไมไ่ด้ก็ควรอยู่ไปก่อน ถ้าเปิดใจรับใครก็ขอให้ต้นแน่ใจด้วยนะ จะได้ไม่เกิดเรื่องขึ้น จากนี้ทั้งสองคนก็คงต้องวางตัวห่างกันแล้วสินะ ถึงจะเป็นเพื่อนแต่จะให้เหมือนเดิมก็คงจะต้องใช้เวลาล่ะนะ :katai2-1:
-
มีเกมส์มาให้เล่นครับ อยากให้ทายว่า
ข้อแรก) ต้น-สน เวอร์ชั่นนี้ จบลงแบบไหน? (1) Happy ending หรือ ่(2) Sad ending
ข้อสอง) สนจะมีวันที่ได้รู้ความลับที่นินาใส่ยาให้เขากินไหม?
ข้อสาม) สนจะได้แต่งงานกับนินาไหม?
ข้อสี่) เรื่องนี้จะจบยังไง สน ต้น นินาและกริด ใครจะคู่กับใคร?
กำลังจะเปลี่ยนคำถามนะครับ ใครมาทีหลังอย่าเพิ่งเล่น
ใครทายถูก คุณเจกับคุณเล็กจะมีผลิตภัณฑ์ยัวร์เวย์ส่งไปให้ใช้ถึงบ้านครับ ยังไม่บอกว่าเป็นอะไร ตอบกี่ครั้งก็ได้ครับ โพสต์สุดท้ายที่ตอบถูกจะได้รับรางวัลครับ ผมจะคอยถามเรื่อยๆ และจะบอกให้หยุดตอบตอนใกล้จบนะครับ (ประมาณตอนที่ 36)
ขอบคุณครับ
Sarawatta
-
อ่านตอนนี้แล้ว เจ็บใจแทน สน จริงๆ และสงสารในวาสนาความรักของต้นมากๆ นี่ละหนาความรักแม้ไม่สมหวัง มันก็ยังเป็นความรัก ชอบประโยคที่ต้นไลน์ไปบอกทินที่ว่า « ลาก่อนนะครับพี่ทิน ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ทินคอยช่วยเหลือต้นมาตลอด ต้นดีใจมากที่ได้เจอพี่รหัสอย่างพี่ทิน พี่ทินจะอยู่ในความทรงจำของต้นตลอดไป » เป็นประโยคคำพูดที่คลาสสิคมากๆ เวลาเลิกกับแฟนไปแล้ว ๕๕๕ รอ รออ่านตอนใหม่คับ
-
ข้อแรก) ต้น-สน เวอร์ชั่นนี้ จบลงแบบไหน?
(1) Happy ending หรือ ่(2) Sad ending
* (1) Happy ending
ข้อสอง) สนจะมีวันที่ได้รู้ความลับที่นินาใส่ยาให้เขากินไหม?
* ต้องรู้สิค้าา.. o18
ข้อสาม) สนจะได้แต่งงานกับนินาไหม?
* ไม่ได้แต่ง (เดาจากสปอยล์ที่สนถามต้นว่า 'ต้น..นายต้องการเราหรือเปล่า?') เราว่าสนต้องเตรียมการอะไรไว้บ้างนั่นล่ะค่ะ
ข้อสี่) เรื่องนี้จะจบยังไง สน ต้น นินาและกริด ใครจะคู่กับใคร?
* สนกับต้นค่ะ
ถ้าเนื้อเรื่องเป็นไปตามนี้ก็จะดีมากเลยล่ะค่ะ เพราะถ้าตอนจบเศร้ามันจะเป็นอะไรที่เจ็บหัวใจมากๆ :hao5:
-
ยังไม่กล้าตอบคำถามของผู้แต่ง รอให้ถึงปาฏิหาริย์ครั้ง 3 ก่อนแล้วตอบได้ไหมคับ ๕๕๕ เพราะชื่อเรื่องก็บอกว่า ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย แต่เจตนาของผู้แต่งบอกว่าเป็น « โศกนาฏกรรมความรัก » ผมชักเขวล่ะ ขอเก็บไว้ในใจยังไม่ตอบนะคับ ๕๕๕
-
อ่านตอนที่24แล้ว สงสารทินอยู่เหมือนกันนะ เหมือนต้นหลอกใช้ทินเลย ทั้งที่ไม่คิดจะเปิดใจให้ทิน แล้วไปขอคบทำไม
แค่ทินโกหกครั้งเดียว ครั้งแรก ถึงกับไม่ให้อภัยเลยเหรอ ทิ้งเลยเหรอ ผิดร้ายแรงมากสินะ เกิดมาต้นไม่เคยโกหกใครเลยสินะ
ถึงทินจะเกือบปล้ำต้นไปแล้วก็เหอะ แต่ทินมีสติก็หยุดได้ เราคิดว่าน่าชมเชย เพราะคนเป็นแฟนกันมันก็ต้องมีบ้างที่อยากจะ
มีอะไรกับแฟน เป็นต้นที่ไม่คิดถึงใจคนที่เป็นแฟนของตัวเองเลยต่างหาก แต่ก็ไม่ได้สนับสนุนให้ต้นใจง่ายไรแบบนั้นนะแค่อยาก
ให้ต้นคิดอะไรๆให้ดี ไม่ใช่อะไรๆ ก็รักสนๆอยู่อย่างเดียว
แต่กับสนถึงขนาดไปมีอะไรกับผู้หญิงจนต้องหมั้นกัน กับให้อภัยง่ายๆเนี่ย โครตยุติธรรมเลย
แต่ก็อย่างที่ว่ากันว่า คนที่เราไม่ได้รักทำอะไรผิดนิดผิดหน่อยก็ทำเป็นเรื่องใหญ่ได้
ส่วนคนที่รักทำผิดมากแค่ไหนก็เห็นเป็นเรื่องเล็กๆ
แบบนี้แล้ว ต้นก็สมควรแล้วที่จะต้องเสียใจ เสียน้ำตาต่อไป เดินย่ำอยู่กับที่นั่นแหละ
ตอนนี้อ่านแล้วไม่สงสารต้นเลยขอบอก :katai1:
รอตอนต่อไปจ้า :pig4:
-
หน่วงในใจลึกๆ อีกใจก็อยากให้ต้นคู่สน อีกใจก็อยากให้ต้มเริ่มชีวิตใหม่กับใครไปเลย
แล้วเก็บความทรงจำที่ดีกับสนไว้ แต่ว่าเรื่องความรักมันพูดยาก รอคนเขียนดีกว่า ว่าจะแต่ง
ให้เรื่องนี้ออกมาเป็นแบบไหน รอตอนต่อไปครับ
-
ต้นไม่เหลือใครอีกแล้ว
เรื่องคำถาม ค่อยตอบนะ
-
ตอบแบบ ที่คิดว่านิยายที่ถนอมใจคนอ่านควรจะเป็น
ข้อแรก) ต้น-สน เวอร์ชั่นนี้ จบลงแบบไหน? --> Happy ending
ข้อสอง) สนจะมีวันที่ได้รู้ความลับที่นินาใส่ยาให้เขากินไหม? --> รู้ เดาเอาว่าไปแอบได้ยินที่นินาพูดระบายกับเพื่อน
ข้อสาม) สนจะได้แต่งงานกับนินาไหม? --> อยากตอบว่าไม่ แต่ก็จะตรงกับคุณ mouse2u ทุกข้อ งั้นขอตอบว่า ได้แต่ง แต่ไม่จดทะเบียน ชีวิตคู่(?)ไปล่มทีหลัง 55555
ข้อสี่) เรื่องนี้จะจบยังไง สน ต้น นินาและกริด ใครจะคู่กับใคร? --> ตามชื่อเรื่อง ก็ต้อง ต้น-สน ล่ะค่ะ (แม้จะอยากยกต้นให้พี่กฤษณ์ก็ตาม)
-
สนเป็นผู้ชายที่เชื่อง ใครจูงไปทางไหนก็ตามไป ไม่ยอมทำตามหัวใจเลย
ต้นตัดใจจากสนเถอะ ถอยออกมาห่างๆ ดีกว่า ทนอยู่ไปก็เจ็บเปล่า
ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่เถอะ โกอินเตอร์เท่านั้น รับรองรุ่ง
-
ฝากไว้ก่อนเดินทางครับ ขออนุญาตเปลี่ยนคำถามให้สร้างสรรค์ขึ้นอีกนิดนะครับ แล้วก็ขอลดเหลือ 2 คำถาม แต่ว่าจะไม่ถามให้ตอบแค่ว่าใช่หรือไม่ ต้องอธิบายด้วย เชื่อมือคนอ่านที่นี่ว่าจินตนาการบรรเจิดอยู่แล้ว คนที่ตอบถูก 3 คนแรกจะได้รับผลิตภัณฑ์จากยัวร์เวย์จากคุณเล็กและคุณเจไปส่งถึงบ้าน (ยังไม่บอกว่าเป็นอะไร) ส่วนสี่คำถามที่ถามไปก่อนหน้านี้ ยังไม่มีใครตอบถูกหมดนะครับ
คำถาม
1) เรื่องนี้ ต้นกับสนจะได้อยู่ด้วยกันไหม? อยากให้อธิบายเหตุการณ์ที่น่าจะเป็นด้วยครับ
2) เหตุการณ์ที่จะทำให้สนรู้ว่าเขาถูกนินาวางยาน่าจะเป็นแบบไหน?
ตัวอย่างการตอบคำถาม
1) เรื่องนี้ ต้นกับสนจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน เพราะว่านินาบังเอิญรู้ว่าสนเป็นเกย์ จึงอาฆาตต้นที่ได้รักจากสนไป ก็เลยเอาปืนมายิงต้นตาย สนจึงเลิกกับนินาและบอกทุกคนว่าเขารักต้น ครอบครัวของต้นกับสนช็อกไปตามๆ กัน รับไม่ได้แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง->อวสาน
2) สนจะรู้ว่านินาใส่ยาให้เขากิน เพราะนินอยตื่นมาเห็นพี่สาวเทยาใส่แก้วน้ำผลไม้พอดี นินอยทนเห็นพี่สาวทำตัวแย่ไม่ไหวเลยมาบอกสน
555 มโนดีไหมครับแบบนี้
จะหยุดให้ส่งคำตอบตอนที่ปาฏิหาริย์ที่ 3 เกิดขึ้นครับ
ป.ล.
ช่วงต่อจากนี้ไปสนคงจะโดนด่าเยอะเลยล่ะ 555 แต่ถ้าเราได้รู้ความจริงอะไรบางอย่าง เราจะรักสนมากเลยครับ ช่วงท้ายๆ ของเรื่องนี้ สนจะโดนหนักกว่าทุกคน ไม่ต้องห่วง 555
อ้อ พอดีได้รับเชิญให้ไปพูดที่ญี่ปุ่น อาจจะหายไปนานหน่อยนะครับช่วงนี้
ขอบคุณครับ ขออภัยในความไม่สะดวกสำหรับคนที่ตอบไปก่อนหน้านี้ หวังว่าคงจะเข้าใจนะครับ อันนี้มันสนุกและจิ้นได้มากกว่า
See you in a while.
Sarawatta
-
ไม่ได้มาตอบคำถาม..
แต่จะมาบอกว่าเดินทางโดยสวัสดิภาพนะครับพี่ชาย
ไม่อยู่หลายวันคงคิดถึงแย่..
-
ตอบคำถามค่ะ 1.ได้อยู่ด้วยกันแต่อาจจะเป็นตอนที่แก่แล้ว
2.สนรู้เนื่องจากนิน่าพูดขึ้นเองด้วยความโกรธที่สนไม่สนใจตัวเอง
:กอด1:เดินทางปลอดภัยนะคะ
-
CHAPTER 24-1 ∞ เขากอดกันแน่แล้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3105297#msg3105297)
CHAPTER 24-2 ∞ แผนลับของสน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3106960#msg3106960)
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 24-2: แผนลับของสน
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
เที่ยงแล้วท้องก็เริ่มหิว สนจึงชวนต้นเดินออกมากินข้าวกลางวันด้วยกันที่ร้านอาหารริมถนนใกล้ๆ บ้าน บรรยากาศระหว่างสองคนดูเงียบๆ ไปบ้าง หลังจากที่นินากลับบ้านไปแล้วก็ได้ทิ้งคำถามและความเจ็บปวดไว้ให้กับต้นมากมาย แต่ต้นก็ยังไม่ได้พูดเรื่องนี้กับสน คล้ายกับว่าไม่ได้รับรู้หรือเห็นอะไร แต่สนก็พอรู้ว่าต้นมีท่าทีไม่เหมือนเดิม ไม่มีสิ่งใดปิดบังได้ด้วยความที่รู้จักกันมานาน ความผิดปกติแม้เพียงนิดไม่อาจรอดพ้นการสังเกตของกันและกันได้เลย
"สน..." ต้นเรียกชื่อเพื่อนขึ้นมาระหว่างทางที่เดินกลับ หลังจากที่ต่างคนต่างเงียบมาพักใหญ่ อากาศวันนี้ไม่ร้อนนักเพราะฝนเพิ่งตกไปเมื่อไม่กี่วันนี้ ฟ้าดูโปร่งและมีลมพัดเย็นๆ ให้พอรู้สึกสบาย
"หืม..." สนหันไปมองเจ้าของเสียงพร้อมกับยิ้มน้อยๆ
"เรากับนาย...เป็นเพื่อนกันไปอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันนะ นายว่าไหม"
เปลือกตาที่หลุบต่ำลงนั้นทำให้สนรู้ว่าต้นไม่ได้คิดอย่างที่พูดเท่าไหร่นัก คงมีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ต้นคิดแบบนี้ หลายปีมานี้ ความสัมพันธ์ของต้นกับสนดูเหมือนจะเกินเลยความเป็นเพื่อนไปมาก แต่เหมือนคนที่วิ่งๆ หยุดๆ บางครั้งก็ถอยหลังกลับมาที่เดิม ไม่มีทีท่าว่าจะก้าวหน้าไปในทิศทางใดที่ชัดเจน แม้ว่าต่างคนต่างก็รู้แล้วว่ารักกันมากแค่ไหน
"เรามาคิดๆ ดูแล้ว ยังไงๆ...เราก็ไม่มีอะไรทดแทนสิ่งที่นายต้องการได้เลย ก็เลย...ไม่รู้จะฝืนมันไปทำไม มันก็ยากนะ แต่เราจะพยายาม" ต้นพยายามขำเบาๆ ในตอนท้ายเพื่อไม่ให้บรรยากาศดูเศร้าเกินไป
"แล้วนายรู้เหรอว่าเราต้องการอะไร เราคิดว่านายก็รู้นะต้น"
มาถึงหน้าบ้านพอดี ต้นกับสนจึงหยุดยืนมองหน้ากันที่หน้าประตูรั้ว อีกเพียงปีเดียวเท่านั้น บ้านหลังนี้ก็คงจะเป็นอดีตไป ทิ้งไว้แต่เรื่องราวความทรงจำที่เกิดขึ้นมากมายที่นี่ แค่คิดก็ใจหายแล้วเมื่อรู้ว่าอีกไม่นานนี้ต้องจากไป
ต้นมองทะลุโครงเหล็กของรั้วบ้านเข้าไป ตรงโต๊ะนั่งเล่นที่สนามหญ้านั้นต้นเพิ่งได้เห็นนินากับสนยืนกอดกันอยู่ ภาพที่แสนบาดตาบาดใจนั้นยังหลอกหลอนความรู้สึกของต้นอยู่ในเวลานี้
"เราไม่อยากเดาอะไรทั้งนั้นน่ะสน ตอนนี้...นายหมั้นกับนินาแล้ว สักวันก็ต้องแต่งงานกัน" น้ำตากำลังจะไหลมาอีกแล้ว ต้นต้องคอยสะกดกลั้นมันอย่างหนักทีเดียว
"ต้น...นายก็คงรู้จักกับครอบครัวเราดี นายคงรู้ว่าพ่อกับแม่เรา...คาดหวังอะไรจากเรา มันเป็นเรื่องยากสำหรับเรานะต้นที่จะคิดและทำตามใจตัวเอง พ่อกับแม่รักเรามากเพราะเราเป็นลูกชายคนเดียว มีอะไรก็ให้เราหมดทุกอย่าง เขาเหนื่อยกับเราเยอะแล้ว และเรา...ก็เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องการแบบนั้น ที่สำคัญ...เราก็พลาดไปแล้ว จะไม่รับผิดชอบก็ไม่ได้ มันก็ไม่ยุติธรรมสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนกันนะต้น"
สนพูดแล้วก็ถอนหายใจอย่างหนักใจ ถ้าสนบอกพ่อกับแม่เรื่องของต้น ไม่มีทางที่ท่านทั้งสองจะรับได้อย่างแน่นอน สนอาจจะเข้าหน้าพ่อแม่ไม่ติด กลายเป็นความบาดหมางที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกในครอบครัว สนอาจจะอยู่ในบ้านไม่ได้ด้วยซ้ำ แล้วสนจะไปไหนล่ะ จะปล่อยให้พ่อแม่ที่เริ่มแก่เฒ่าอยู่ด้วยกันสองคนเหงาๆ อย่างนั้นก็คงใจดำเกินไป แค่มาเรียนที่เชียงใหม่สี่ปีพ่อกับแม่ก็เหงามากแล้ว ปิดเทอมทุกครั้งสนจึงต้องกลับบ้านทุกครั้ง มีวันหยุดยาวก็จะกลับเพื่อมาอยู่กับพ่อกับแม่บ้าง
"ใช่...เราเข้าใจดี เรารู้ว่าพ่อแม่ของนายต้องการอะไร เราถึงได้บอกนายไงว่าต่อไป...เราสองคนควรจะเป็นแค่เพื่อนกันดีกว่า อย่าฝืนทำในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้เลย แล้วเราสองคน...ก็ไม่ควรคุยเรื่องนี้กันอีกแล้ว คุยมาหลายครั้งก็ไม่เห็นไปถึงไหน เราไม่อยากให้เป็นอย่างนี้เลย ไม่มีอะไรชัดเจนสักอย่าง ก็เพราะแบบนี้ เราถึงต้องทำร้ายคนที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยอย่างพี่ทิน อย่าให้ใครต้องมาเสียใจเพราะเราสองคนอีกเลยนะสน"
สนนิ่งเงียบและครุ่นคิด มีบางสิ่งบางอย่างที่สนไม่ควรที่จะบอกต้นในตอนนี้ มันคือเดิมพันที่สำคัญมาก เพราะเดิมพันครั้งนี้หมายถึงพ่อกับแม่ของสนและรวมถึงครอบครัวของต้น ถ้าเกิดตัดสินใจผิดพลาดขึ้นมาแล้ว ทุกอย่างอาจเลวร้ายจนไม่สามารถเรียกกลับคืนมาได้เลย ณ เวลานี้ สนแค่รอเงื่อนไขบางอย่างให้เกิดขึ้นก่อนเท่านั้นเขาจึงจะตัดสินใจลงมือได้
"ต้น" สนคว้ามือต้นมาจับไว้แล้วบีบเบาๆ
"ต่อไปนี้ ไม่ว่านายจะเห็นอะไร ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้นาย...เชื่อมั่นในปาฏิหาริย์ที่เรารอคอยไว้เสมอนะต้น จำคำที่เราบอกนายไว้ได้ใช่ไหม ไม่ว่านานแค่ไหน เราก็จะกลับมาเอารักแรกที่นายเก็บไว้ให้เราคนเดียว มีอะไรหลายอย่างที่เราบอกนายไม่ได้ตอนนี้ แต่สิ่งหนึ่งที่เราจะให้สัญญากับนายได้ก็คือเรื่องนี้แหละ เราจะกลับมานะต้น ไม่ว่ามันจะนานแค่ไหนก็ตาม แต่เรา...จะไม่ขอให้นายรอเราหรอกนะ ทำอย่างนั้นก็เห็นแก่ตัวเกินไป ถ้ารอไม่ไหวนายก็ไม่จำเป็นต้องรอ แต่ขอให้นายจำคำสัญญาของเราไว้ ต่อให้มันสายเกินไปแค่ไหนเราก็จะกลับมา"
แม้จะไม่เข้าใจที่สนพูดนักแต่ต้นก็ดีใจที่ได้ยินสนพูดอย่างนั้น ต้นรู้จักสนมานาน ถ้าสนสัญญาแล้วแปลว่าสนจะทำอย่างนั้นจริงๆ สนไม่เคยผิดสัญญากับต้นเลยแม้แต่ครั้งเดียว
ต้นพยักหน้า อยากกอดสนไว้อีกครั้งเหลือเกินแต่ก็ทำไม่ได้ ถึงตอนนี้ต้นต้องหยุดความสัมพันธ์และการกระทำแบบนี้ได้แล้ว
"สน...เรามีคำถามหนึ่งอยากถามนาย"
สนปล่อยมือต้นลง สบตากับต้นเพื่อรอฟังคำถามนั้นที่ต้นกำลังจะถาม
"นายรักเราหรือเปล่าสน นายคิดยังไงกับเรากันแน่ นายบอกเราหน่อยได้ไหม ก่อนที่อะไรๆ มันจะสายเกินไป เราจะได้รู้หรือเปล่าว่านาย...คิดยังไงกับเรา นายปล่อยให้เราเดาและคิดเอาเองมานานแล้ว เราไม่อยากเดา แต่นายไม่ต้องกลัวนะ ไม่ว่าคำตอบจะเป็นยังไง ไม่ว่าจะรักหรือไม่รัก เราก็จะไม่ไปกีดขวางทางที่นายควรจะเดินไป เราแค่อยากรู้เท่านั้นเอง นายบอกเราตอนนี้ได้ไหมสน"
นี่แหละคือคำถามที่สนตอบยากที่สุดในชีวิต ไม่ใช่เพราะไม่รู้คำตอบ แต่เป็นเพราะว่ารู้แล้วแต่ไม่ควรพูด วันที่เขาบอกรักต้นจะต้องเป็นวันที่พิเศษที่สุด เป็นวันที่สนตัดสินใจแล้วเท่านั้น
สนถอนหายใจแล้วก็ยิ้มบางๆ ให้กับต้น "ขอเวลาเราอีกนิดนะต้น นายจะได้รู้อย่างแน่นอน วันนั้น...มันจะเป็นปาฏิหาริย์ครั้งที่สามของเราสองคน"
ปาฏิหาริย์ครั้งที่สาม ต้นจะต้องรอไปอีกนานแค่ไหนกันนะ แต่ต้นก็จะรอ และหวังว่ามันจะมีปาฏิหาริย์ครั้งที่สี่และห้าตามมา อาจจะดูลมๆ แล้งๆ ไปบ้าง แต่ต้นก็ไม่เหลือที่พึ่งทางใจไปมากกว่านี้แล้ว
รักหนอรัก ทำไมช่างยากเย็นถึงเพียงนี้ หญิงสาว-ชายหนุ่มทั่วไปเขาจะต้องมีชีวิตที่ลำบากในเรื่องความรักแบบนี้กันหรือเปล่า ทำไมความรักของสนถึงยุ่งยากซับซ้อนกว่าที่ควรจะเป็น หรือว่ามันง่ายกว่านี้ไม่ได้แล้ว ก็คงจะเป็นอย่างนั้น ชีวิตไม่ได้มีแต่ความรัก การตัดสินใจเลือกก็ไม่ได้อาศัยแค่ความรักอย่างเดียว นี่สินะคือบทเรียนชีวิตที่ต้นกับสนต้องค่อยๆ เรียนรู้กันไป หวังว่าวันหนึ่งต้นกับสนจะได้ค้นพบคำตอบที่ชัดเจนเสียที
"แต่ตอนนี้ ถ้านายคิดว่า...เราทำตัวเหมือนเพื่อนกันแล้วมันจะทำให้เราสองคนสบายใจมากกว่า จะทำอย่างนั้นก็ได้นะต้น อะไรที่นายคิดว่าเราทำแล้วสบายใจ เราเห็นด้วยทุกอย่าง อ้อ...อีกอย่างหนึ่ง" สนหยุดเว้นจังหวะเพื่อรอดูความสนใจของต้น แน่นอน ต้นต้องอยากรู้อยู่แล้ว
"เราไม่อยากให้นายรู้สึกผิดที่เรามีความรัก ไม่ว่ามันจะเหมาะสมหรือไม่เหมาะสมในสายตาของใคร ไม่ว่ามันจะควรหรือไม่ควร ความรักก็ไม่ผิดนะต้น ความรักถูกเสมอ ไม่ว่าจะเกิดกับใคร ที่ไหน เมื่อไหร่ หัวใจของเรามันจะวิ่งไปหาคนที่มันรักเสมอ เพราะหัวใจของเรามันไม่รู้หรอกว่าโลกนี้ตั้งกฎเกณฑ์อะไรไว้ มันก็แค่รักใครสักคนที่มันพอใจเท่านั้นเอง เชื่อเราสิต้น ความรักจะนำทางเราไป ถ้านายมีความรักแต่ไม่เชื่อความรักของนาย แล้วนายจะไปเชื่อใครล่ะต้น"
ถ้าสนเชื่อมั่นในความรักขนาดนั้น ต้นก็คงต้องเชื่อมั่นบ้างล่ะนะ ต้นจะรอปาฏิหาริย์ครั้งที่สาม วันที่ต้นจะได้รู้ความจริงจากปากของคนที่ต้นรัก ต้นเห็นด้วยตามที่สนบอกทั้งหมด ความรักไม่มีความผิดใดๆ หัวใจของคนมันไม่รู้หรอกว่าโลกนี้สร้างเงื่อนไขไว้ยังไง หรือเรามีกฎเกณฑ์ ประเพณี ความเชื่อและค่านิยมเกี่ยวกับความรักอย่างไร ความรักก็แค่เกิดขึ้นมาโดยไม่เคยสนใจกฎเกณฑ์สมมติใดๆ เลย รักก็คือรัก ง่ายๆ แค่นั้น เพราะความรักไม่ใช่หรือโลกนี้ถึงน่าอยู่ แล้วทำไมเราถึงต้องทำให้มันผิดด้วยล่ะ
ที่สำคัญ รักแรกของต้น ต้นจะเก็บไว้ให้สนคนเดียวอยู่แล้ว ไม่มีใครสามารถเอาสิ่งนี้ไปได้ ต้นยินดีจะรอจนกว่าจะถึงวันนั้น
TBC
-
ไม่รู้จะพูดอะไรดีกับตอนนี้ รอตอนหน้าละกันเนอะ
-
ดีใจได้อ่านตอนแถมด้วย
ไว้จะมาตอบคำถามนะ
-
เฮ้อ~ บอกไม่ให้ต้นรอ แต่สนก็ยังเหนี่ยวรั้งต้นไว้ด้วยคำว่า 'รัก' ที่ต้นมีให้กับสนอยู่ดีนั่นล่ะ หรือไม่จริงคะสน? พ่อคนความลับเยอะ~
-
ทั้งเห็นใจทั้งสงสารสน-ต้นจริงๆ จะพูด จะบอกความในใจที่มีต่อกันก็ไม่ได้ เพราะระเบียบแบบแผนของสังคมและความเป็นจริงที่เป็นอยู่มันมากางกั้นและบังคับให้ต้น-สน คาราคาซัง ค้างคาใจกันอยู่แบบนี้จะทำอะไรดั่งใจก็ไม่ได้ ต้องรอเวลาไปเรื่อยๆ เห้อออ!! ความรักหนอความรัก รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ
-
เมื่อไหร่จะได้สมหวังอ่าาาคู่นี้ :monkeysad:
-
รอปาฏิหาริย์ครั้งที่ 3 อยู่น้า
-
ลุ้นกันต่อไป. เอาใจช่วยต้นและสน
-
จบตอนที่ 9 แล้วคะ ตอนแรกกะจะให้ถึง 10 ตอน แต่บอกตรงๆ ไม่ไหวแระ :katai1:
ถามว่าหน่วงมั๊ย ตอบว่ามากกกกก
คือยังไงดีละอึดอัดใจแทนต้นอะ อึดอัดมาก แบบไรว่ะ :katai1:
เวลาสนแบบทำหน้าหม้อใส่สาวๆ แล้วสงสารต้นอ่า ปกติก็อึดอัดอยู่แล้ว
แล้วนี่ต้องมาทนมองคนที่เรารักจีบผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าต่อตา :z3:
แต่คือจะโทษสนก็ไม่ได้ไง สนไม่รู้เรื่องอะ
แต่ถ้าให้เดานะคิดว่าสนเองก็รักต้นมากกว่าเพื่อน
เพียงแต่ยังไม่รู้ใจตัวเอง **ต้องอ่านต่อให้จบแล้วจะรู้มากกว่านี้55**
ท่าทางปัญหาสารพัดกำลังจะถาโถมเข้ามาอย่างหนักหน่วง
เอาใจช่วยต่อไป ทั้งต้นสน และนักเขียนนะคะ :กอด1: :กอด1:
ปล.เด๋วอ่านไปเรื่อยๆ และจะแวะมาบอกเล่าความรู้สึกเรื่อยๆ คะ o13
-
ขอเข้ามาตอบคำถามก่อนแล้วค่อยอ่านน่ะ พึ่งเข้ามาอ่านหลังจากวันศุกร์น่ะ ดีที่ยังมีให้มาตอบใหม่ 555 แสดงว่าเนื้อหานี่คนเขียนคิดมาอย่างดีแล้วจริง ๆ เลยยังไม่มีคำตอบที่ถูกได้น่ะ เราขอตอบดังนี้จ้า
1. เราคิดว่าจบแบบได้คู่กันจ้ะ เพราะ คนเขียนก้อสปอยล์มาแล้วนี่จากชื่อเรื่องน่ะว่า ปาฏิหารย์รักที่รอคอย แต่อาจจะต้องเผชิญกับปัญหาร้อยแปดอย่างที่ทุกคนกำลังดราม่ากันอยู่รวมทั้งเราด้วยน่ะ แต่แค่ตอบโดยอาศัยชื่อเรื่องก้อดูจะดูถูกสติปัญญาตัวเองไปนิดนึงเนอะ เรามองว่าความรักของต้นและสนมันเลอค่าเกินกว่าที่คนรอบข้างเขาจะไม่รับรู้น่ะ เพราะเราเชื่อว่าไม่มีพ่อแม่คนไหนจะมองข้ามความจริงข้อนี้ไปได้
2. เราอยากให้สนรู้ความจริงเร็ว ๆ จังเลยน่ะ เพราะคนดีแบบต้นไม่ควรจะต้องมาเสียคนที่รักไปอย่างเรื่องงี่เง่าแบบนี้น่ะ เราว่าสนน่าจะรู้ความจริงจากพ่อแม่ของนินาเองน่ะ เพราะท่าทางพ่อแม่ของนินาเป็นคนที่คำนึงถึงเรื่องถูกต้องเป็นเรื่องใหญ่พอรู้ว่าลูกสาวตัวเองไม่ได้เรียบร้อยแบบที่เข้าใจก้อทำใจไม่ได้และไม่อยากให้สนต้องมารับผิดชอบกับเรื่องที่ตัวเองไม่ได้ก่อน่ะ
เราว่าแบบนี้ก้อสะใจดีน่ะ โดนพ่อแม่ตัวเองน่ะ พูดไม่ออกเลย :hao3:
-
ตอนนี้เรารู้สึกว่าสนพูดเข้าท่ามากเลยน่ะ เราหวังว่าความลับที่สนรอเก็บไว้น่ะ คงจะเป็นปฏิหารย์ครั้งที่สามได้น่ะ :katai3: ส่วนต้นอย่าดูถูกความรักของตัวเอง จงเชื่อมั่นอย่างน้อยมันก้อทำให้เรารู้สึกดีขึ้นและก้อจะทำให้คนรอบข้างเข้าใจเรามากขึ้นด้วยน่ะ ความรู้สึกที่มีให้ต้นจงเก็บไว้ภายในใจแต่อย่าหาคนอื่นเพื่อมาทำให้มันดีขึ้น เพราะไม่งั้นสุดท้ายก้อจะมีคนมาเจ็บกับเรามากขึ้นน่ะ ปล่อยไปตามธรรมชาติดีกว่าน่ะ :mew1:
-
มิน่าล่ะผมถึงได้เบื่อโลกนี้หนัก เพราะไม่มีความรักนี้เองจึงทำให้โลกของผมไม่น่าอยู่เท่าไร่ ตลกตัวเอง แต่ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็มีนิยายไว่อ่านแก้เบื่อโลกได้ มีคอมเม้นหนึ่งพูดถูกใจมาก ปากบอกว่าให้อิสระ แต่สุดท้ายก็พันธนาการด้วยคำนี้ไว้อยู่ดี รอตอนต่อไป
-
รอว่างยาว ๆ จะมาตามเก็บนะคะ อ่านค้างไว้ตอนที่ 6 เอง แหง่ว ๆ
-
มีแผนอะไรรึ?
-
ตอนนี้เรารู้สึกว่าสนพูดเข้าท่ามากเลยน่ะ เราหวังว่าความลับที่สนรอเก็บไว้น่ะ คงจะเป็นปฏิหารย์ครั้งที่สามได้น่ะ :katai3: ส่วนต้นอย่าดูถูกความรักของตัวเอง จงเชื่อมั่นอย่างน้อยมันก้อทำให้เรารู้สึกดีขึ้นและก้อจะทำให้คนรอบข้างเข้าใจเรามากขึ้นด้วยน่ะ ความรู้สึกที่มีให้ต้นจงเก็บไว้ภายในใจแต่อย่าหาคนอื่นเพื่อมาทำให้มันดีขึ้น เพราะไม่งั้นสุดท้ายก้อจะมีคนมาเจ็บกับเรามากขึ้นน่ะ ปล่อยไปตามธรรมชาติดีกว่าน่ะ :mew1:
ชีวิตผมอยู่กับตัวละครที่ชื่อต้น-สนมาตั้งแต่ปี 2011 แล้วครับ เพราะฉะนั้นผมจะผูกพันกับตัวละครสองตัวนี้มาก
ปี 2011 เริ่มวางพล็อตเรื่องตอนต้นปี ได้ลงตอนกลางปีในเว็บแห่งหนึ่ง จากนั้นในปี 2012 ก็ได้เอามาลงที่เล้า เขียนไปสองรอบ
เวอร์ชั่นแรกเผลอกดลบไปโดยไม่ตั้งใจ หายไปหมดเลย เหลือแต่เวอร์ชั่นที่สอง ลงตอนสุดท้ายวันที่ 6 ก.ค. 2012
่จำได้ว่าช่วงที่ลง ผมแปลกใจที่ในเล้าไม่มีใครเอานิยายผมไปแนะนำเลย มีแต่เว็บข้างนอกที่แนะนำให้ (แอบน้อยใจด้วยตอนนั้น)
บางคนสร้างเพจ "ต้นสน รักที่ฟ้าไม่ได้ลิขิต" ให้ แล้วก็มีคนเอาเรื่องต้นสนของผมไปลงนิตยสารรายปักษ์เล่มหนึ่ง โดยที่ผมไม่รู้เรื่องเลย
ตั้งแต่จบเวอร์ชั่นสองไป ผมไม่เคยหยุดคิดถึงต้นสนเลย รู้สึกผิดด้วยแหละที่ทำให้สนดูแย่มาก ผมไม่อยากให้เขาแย่ขนาดนั้น
พล็อตใหม่ๆ มันก็เลยเกิดขึ้นในหัว เกือบสามปีที่ผมเฝ้าคิด เฝ้าจินตนาการ เฝ้าคิดหาพล็อตใหม่ๆ จนกระทั่งผมได้อย่างที่ผมอยากได้
ผมจึงตัดสินใจกลับมาเขียนต้น-สน เวอร์ชั่น 3 อีกครั้ง ถ้าถามว่าผมวางพล็อตมาอย่างดีเลยไหม ผมกล้าที่จะตอบว่าใช่เพราะคิดมาสามปี
เลือกแล้วเลือกอีกว่าจะเอาแบบไหน ที่สำคัญ ผมจะแก้ตัวให้สน คราวที่แล้วโดนเกลียดเยอะ
แต่สนเวอร์ชั่นนี้จะเป็นคนที่เราต้องรักเขาเลย ไม่รักไม่ได้แล้วผู้ชายคนนี้ แต่ตอนนี้ให้โดนด่าไปก่อนนะ อิๆ
อิมเมจของตัวละคร ผมก็คงนัทกับโป๊ปไว้เสมอ ผมชอบโป๊ปมาก ผู้ชายในฝัน ไม่กินเหล้าด้วย ชอบตรงนี้แหละ ก็เลยอยากให้เป็นสน
ชอบนัทตอนอยู่บ้านเอเอฟ ดูเขาอดทน จิตใจดี ต้อลทำให้เสียใจตั้งหลายครั้งก็ไม่เคยว่าน้องเลย ก็เลยอยากให้เป็นต้น
ตอนที่ผมอยากเขียนมากๆ ก็คือปาฏิหาริย์ที่สี่ ที่สนจะรู้ความจริงเรื่องที่โดนนินาวางยา เป็นการรู้ความจริงในแบบที่คาดไม่ถึงจริงๆ แต่สะใจมาก
เมื่อคืนวานผมลองเอาตอนนี้มาลงรายละเอียด แค่ลงรายละเอียดเฉยๆ ยังไม่ได้เขียนเลย ผมก็ร้องไห้เป็นบ้าไปแล้ว จนต้องหยุดเขียน
แล้วก็นอนร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับเป็นสนซะเอง ตอนนี้แหละที่เราจะรักและสงสารสนมาก อยากให้ถึงไวๆ จัง อยากให้ทุกคนได้อ่านมาก
ตอนนี้คือที่สุดของผมเลยล่ะ ใครอ่านตอนนี้แล้วไม่ร้องไห้ต้องไปเช็คความรู้สึกด่วน 555
ผมชอบตอนจบมาก ยังไม่เคยเห็นเรื่องไหนจบแบบนี้นะครับ ผมก็ไม่เคยจบนิยายของผมแบบนี้เหมือนกัน แต่เชื่อว่าทุกคนจะชอบ เวอร์ชั่นนี้ขอให้เชื่อมือผม อิๆ
@kdds แผนของสนนั้นยังบอกไม่ได้ครับ แต่รู้แล้วจะอึ้งแน่นอน ขนาดต้นสนิทขนาดไหนสนยังไม่กล้าบอกเลย คิดดูละกัน อิๆ
@iforgive ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกันนะครับ หวังว่าคงจะตามมาทันในเร็วๆ นี้
อ้อ อีกนิดนึง ไม่ทราบว่าใครพอรู้จักคุณ Mc_Ma กับคุณ SungMinKRu บ้างครับ หายไปจากเล้าเป็ดตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
เขาชอบต้นสนมาก อยากให้ได้อ่านเวอร์ชั่นนี้จัง ผมเองก็รอปาฏิหาริย์ที่จะดลบันดาลให้สองคนนี้กลับมาที่เล้าเป็ดอีกครั้ง
หวังว่าจะได้เจอกันอีกสักครั้งนะครับ คิดถึงจริงๆ อยากให้ได้อ่านจริงๆ
มาถึงครึ่งทางแล้ว รอลุ้นกันต่อไปนะครับ อย่าลืมเล่นเกมส์กันล่ะ ช่วยกันตอบหน่อย อยากรู้ 555
ป.ล. ผมชอบคุยและสร้างสายสัมพันธ์กับคนอ่าน ไม่อยากแค่มาเขียนๆๆๆๆๆ อีกคนก็มาอ่านๆๆๆๆๆ แล้วก็จากไป มีหลายคนที่ผมคุยหลังไมค์จนเป็นเพื่อนเป็นพี่เป็นน้องกันไปแล้ว หวังว่าคงไม่รำคาญนะครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
-
คู่นี้เรื่องราวจะเป็นอย่างไรหว่า :L2: :3123: :L1:
-
เห็นสนเท่ขึ้นมาตอนท้ายเลย
-
อย่างอื่นมะรู้ แต่ขอแบบ Happy Ending น้าาา :impress2:
-
1 ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เว้นไว้แต่ว่า จะอยู่ในสภาพไม่มีชีวิต ปาฏิหารมีแค่ความรักที่ยังอยู่ แต่คนจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน จะมีคนตาย หรือ แยกย้ายกันไป ก็ตาม สรุปว่า ไม่ได้อยู่ด้วยกัน.
2 นินาบอกเองนั่นแหละ รู้ว่า สนกับต้น xyz!@#$%^&*&^%$# กันแล้ว เลยฟาดงวงฟาดงา พูดความจริงออกมา.
ป.ล. อยากให้ happy ending ไม่อยากให้เป็นแบบข้อ 1 รับไม่ได้
-
ความเป็นเพื่อนกันทำให้เข้าใจกันได้ง่าย ต้นรู้ว่า สนเป็นคนรักษาคำพูด ขอแค่แน่ใจว่าทำได้ ก็อยากจะเชื่อเหมือนที่ต้นเชื่อนะ อยากให้มีปาฏิหาร์ยเกิดขึ้นกับทั้งสองคน แต่รู้ว่าไม่ง่าย ต้องผ่านอุปสรรคมากมาย ด่านสำคัญเลย คือ ครอบครัวของทั้งสองคนจะยอมรับได้ไหม ถ้าในความเป็นลูกพ่อแม่คงตัดไม่ได้ ยังไงก็ต้องยอมรับอาจจะฝืนใจแต่ก็ต้องยอมด้วยความรักที่มีต่อลูก แต่ลูกก็คงจะทนเห็นพ่อแม่เสียใจไม่ได้ เหมือนสนจะคิดเรื่องนี้หรือเปล่าที่ว่าเป็นความลับ โอ้ยยยยยยยยยยยย อยากรู้จังเลย สนจะทำอะไร ขอให้เป็นในทางที่ดีนะ ช้ำกันมาหลายแล้ว :hao5:
-
จบแล้วรวมเล่มเถอะค่ะ จะได้ซื้อเก็บไว้ เพราะหน่วงได้ทุกตอน ชอบนะคะ
มันเป็นอะไรที่จริงมากๆ ในสังคม พ่อแม่อยากให้ลูกได้มีหลานเพื่อจะได้สืบสกุลต่อไป
และยิ่งเป็นลูกชายคนเดียวแบบต้น สน นี่ยิ่งเป็นที่คาดหวังมากๆ ค่ะ
สงสารทุกคนเลยไม่ว่าจะต้น สน และพี่ทินที่รอต้น แต่ตอนนี้ไม่ชอบสนที่ใช้ความรัก
มาเหนี่ยวต้นไว้ไม่ให้ไปไหนทั้งที่บอกว่าไม่ต้องรอก็ได้เพราะมันคงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
ที่จะให้ต้นมีรักครั้งใหม่กับคนอื่นน่ะ
-
สู้ สู้ นะค่ะ คุณเขียนได้ดีมากและน่าติดตามค่ะ รวมเล็มเมื่อไหร่ จะซื้อไว้อ่านเหมือนกัน :mew3: :mew3:
:L2: :L2: :L2:
-
ขอให้ความหวังเป็นจริงน่ะคะ
-
ดีใจนะคะ ที่ทำให้ฝันก็ไรท์เป็นจริงค่ะ คือชอบต้นสนมากเหมือนกันเลยอยากเก็บไว้
ได้อ่าน ver.2 เหมือนกันค่ะแล้วไม่ค่อยชอบสนเท่าไหร่นักใน ver. นั้น เลยตามอ่าน ver.นี้ด้วย
อยากบอกว่าอ่านไปก็ร้องไห้ไปเกือบทุกตอน เวลาไรท์ลงตอนใหม่ต้องทำใจก่อนอ่านทุกครั้งเลยค่ะ
ขอบคุณที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆ ออกมาให้อ่านนะคะ
-
อ่านถึงตอน "ความลับไม่มีในโลก " น้ำตาซึมเลยอะ
"เวลานอน นายอย่าลืมห่มผ้านะ นายชอบลืมบ่อยๆ เดี๋ยวจะไม่สบาย เวลากินข้าว นายต้องกินผักเยอะๆ นะต้น อย่าเลือกกินแต่ที่ชอบ เดี๋ยวจะเป็นมะเร็ง เวลาอ่านหนังสือ อย่าอ่านใกล้มากนะ เดี๋ยวนายจะสายตาสั้น เวลาตั้งนาฬิกาปลุก นายอย่าตั้งช้าไปห้านาทีบ่อยๆ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน แล้วถ้าเราไม่อยู่แล้ว...นายดูแลตัวเองดีๆ นะต้น เราเป็นห่วงนายเสมอนะ คิดถึงเราบ้าง เราจะคิดถึงนายเสมอ รักนายเสมอนะต้น"
อ่านแล้วซึ้งมาก :katai4: ขอบคุณที่แต่งนิยายดีดีมาให้อ่านนะค่ะ ชอบ ชอบ
-
แอบสงสารพี่ทินนะ จากลากับต้นแบบนั้น มันเศร้าอ่ะ เฮ้อ
ส่วนสนกับต้น เฮ้อ หน่วงมากๆ ยังรอคอยปาฏิหาริย์
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย░ ▒ ▓
SPOIL (ตัวอย่างปาฏิหาริย์ที่ XXX)
(http://s5.postimg.org/waet1v247/tonson_new.jpg)
"แม่...สนคิดถึงต้น ฮือๆ ต้นอยู่ไหนครับแม่ แม่พาสนไปหาต้นหน่อยได้ไหมครับ สนอยากเห็นหน้าต้น สนเป็นห่วงต้นครับแม่ สนอยากไปดูแลเค้า ฮือๆ"
สนกอดแม่แน่น ในมือยังคงถือกรอบรูปที่เขาถ่ายกับต้นที่บางแสนไว้ สิ่งที่สนเพิ่งรับรู้ทำให้เขาเสียใจจนแทบไม่มีสติควบคุมตัวเอง ใครมาเห็นสนตอนนี้เข้าคงไม่เชื่อว่าชายหนุ่มหน้าตาดี มาดเคร่งขรึม ขยันทำงาน จะร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับเป็นเด็กน้อย
"แม่ครับ...พาสนไปหาต้นทีนะครับแม่ ฮือๆ เมื่อไหร่ต้นจะกลับมาเสียที สนไม่ไหวแล้ว สนคิดถึงต้นจะตายอยู่แล้วครับแม่ ฮือๆ" สนยังคงคร่ำครวญราวกับคนไร้สติ ไม่รับรู้และไม่สนใจอีกแล้วว่าใครจะมองหรือคิดอย่างไร
แม่ของสนได้แต่กอดลูกชายที่บัดนี้ไม่ต่างจากเด็กงอแงคนหนึ่งไว้ พร้อมกับลูบหลังเป็นการปลอบใจ ต้นกับสนไม่เคยจากกันไปไหนนานขนาดนี้ สองปีกว่าที่ผ่านมาสนดูเหงาไปมาก วันๆ ก็เอาแต่ทำงานไม่ค่อยสุงสิงกับใคร แม้ไม่เคยแสดงออกแต่ในใจลึกๆ สนคงคิดถึงต้นมากทีเดียว จนในที่สุดวันนี้ก็ไม่สามารถทานทนความรู้สึกที่ทารุณนั้นได้อีกต่อไป บวกกับปัญหาหลายอย่างที่รุมเร้าตอนนี้ ถ้าสนไม่ระเบิดมันออกมาเสียก่อนเขาก็คงเสียสติไปแล้วเป็นแน่
"เดี๋ยวต้นก็กลับมาแล้วลูก รออีกนิดเดียวนะลูกนะ" แม่ของสนอดร้องไห้ตามลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวคนนี้ไม่ได้
ดูเหมือนคำปลอบใจของแม่จะไม่เป็นผลเท่าใดนัก สนยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวโยน คร่ำครวญคิดถึงต้นไม่ขาดปาก เธออดจะสงสัยไม่ได้ว่าทำไมสนถึงคิดถึงต้นมากขนาดนี้ จะว่าเป็นเพราะสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็กก็ไม่น่าจะทำให้สนถึงกับคร่ำครวญราวกับคนไร้สติได้ ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก็มากแล้ว เธอยังไม่เคยเห็นเพื่อนคนไหนคร่ำครวญคิดถึงกันแบบนี้เลย
(http://s5.postimg.org/n2unhslx3/separator.jpg)
-
ชอบทุกตอน ที่ทำให้เกิดเรื่องราวความรักนี้ ทั้ง ซึ้ง ทั้งเศร้า ..เคล้าน้ำตา :mew2: :mew1:
รอ ต้น สน มาสร้าง ปาฏิหาริย์ ให้เป็นจริง ไวไวนะ
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
อ่านถึงตอน "ความลับไม่มีในโลก " น้ำตาซึมเลยอะ
"เวลานอน นายอย่าลืมห่มผ้านะ นายชอบลืมบ่อยๆ เดี๋ยวจะไม่สบาย เวลากินข้าว นายต้องกินผักเยอะๆ นะต้น อย่าเลือกกินแต่ที่ชอบ เดี๋ยวจะเป็นมะเร็ง เวลาอ่านหนังสือ อย่าอ่านใกล้มากนะ เดี๋ยวนายจะสายตาสั้น เวลาตั้งนาฬิกาปลุก นายอย่าตั้งช้าไปห้านาทีบ่อยๆ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน แล้วถ้าเราไม่อยู่แล้ว...นายดูแลตัวเองดีๆ นะต้น เราเป็นห่วงนายเสมอนะ คิดถึงเราบ้าง เราจะคิดถึงนายเสมอ รักนายเสมอนะต้น"
อ่านแล้วซึ้งมาก :katai4: ขอบคุณที่แต่งนิยายดีดีมาให้อ่านนะค่ะ ชอบ ชอบ
เห็นด้วย กับ ตอนนี้เหมือนกัน ที่ สนแสดงความห่วงใย ต้นมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ปล. ชอบสปอยล์นะ...แต่ คุณ sarawatta ไปต่างประเทศ จะไม่มาอัพตั้งหลายวัน
ยิ่งจะทำให้อดใจรอไม่ไหวนะคร้าบบบ :z3:
-
คุณแม่บอกว่าผ่านร้อนผ่านหนาวมาก็มากแล้ว อืม~ หวังว่าถ้าได้รู้ความจริงเรื่องที่ 'ต้นกับสนรักกันเกินเพื่อน' ขึ้นมาเมื่อไร คงจะใช้ประสบการณ์ที่ว่าอย่างมีสติในการไตร่ตรองเรื่องราวต่างๆ นะคะ ^^
-
รออ่านครับมาแต่สปอยวันนี้
-
น่าจะเป็นช่วงต้นไปเรียนต่อเมืองนอกสินะ แล้วตัดขาดการติดต่อกับสนไป หักดิบตัดใจตัวเองหรือเปล่าละมั่ง
-
แค่สปอย ก็ทำคนอ่านน้ำตาไหล
เรื่องนี้ไม่กล้าอ่านตอนมีคนอื่นอยู่ด้วย
เพราะเราจะอินมาก อายคนอื่นมอง 555
-
ให้ทำใจใช่ไหมค่ะ ฮึกกกกก :hao5:
ปล. เดินทางไปกลับปลอดภัยนะคะ :กอด1:
-
ตอบคำถามนะครับ
1)ผมว่าได้อยู่ด้วยกันตอนปฏิหารย์ครั้งสุดท้ายตอนที่ทุกอย่างลงตัวแล้วจากที่ครอบครัวยอมรับความรักของพวกเขาที่พหรมลิขิตที่ได้เขียนได้ผ่านอุปสรรคต่างๆเพื่อยืนยัยความรักของพวกเขา (ที่คิดจริงๆคือบั้นปลายชีวิตที่ทุกอย่างลงตัวหมดแล้ว ทั้งการเงินทั้งครอบครัว)
2)ผมว่าก่อนวันแต่งของสนกับนินา ตอนที่นินากำลังพูดคุยกับเพื่อนตอนงานสละโสด พอดีสนกำลังจะไปคุยเรื่องงานแต่งกับนินาโดยบังคับที่นินากำลังพูดถึงแผนการณ์ที่ตัวเองทำกับสน พอสนรู้เรื่องจึงคิดถึงต้นขึ้นมา แต่สุดท้ายก็สายไปเพราะต้นได้เดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศเสียก่อน ผมว่าสนกับนินาน่าจะมีลูกด้วยกันสักสองคน แต่สุดท้ายนินารู้ความจริงเรื่องสนรักต้น นินาเลยทิ้งสนกับลูกไป ซึ้งตอนนั้นต้นยังอยู่ตัวคนเดียวและได้มาเจอกับสนอีกครั้ง ซึ้งเป็นปฏิหารย์ครั้งที่สี่ และครั้งสุดท้ายคือชนะใจพ่อกับแม่เรื่องความรักที่มั่นคงทั้งสองฝ่ายเป็นปฏิหารย์ครั้งที่ห้า
-
ความสัมพันธ์ของต้นกับสนเราอ่านแล้วรู้สึกเหมือนหนังยางที่ต่อให้ยืดออกไปแค่ไหนก็จะกลับคืนรูปเดิมเสมอ
ขอให้รักนี้สมหวังเถอะ
ลุ้นจนน้ำตาตกแล้ว
-
ความสัมพันธ์ของต้นกับสนเราอ่านแล้วรู้สึกเหมือนหนังยางที่ต่อให้ยืดออกไปแค่ไหนก็จะกลับคืนรูปเดิมเสมอ
ขอให้รักนี้สมหวังเถอะ
ลุ้นจนน้ำตาตกแล้ว
เราชอบการเปรียบเทียบอันนี้น่ะ น่ารักดี มองแล้วเห็นภาพ :mew4:
-
"วันนี้...ต้นยอมแพ้ให้กับหัวใจของตัวเองอีกครั้ง ก็คงไม่เป็นไรหรอกนะ
ความรัก...ไม่จำเป็นจะต้องเป็นรักที่สมหวังเสมอไป แม้ว่ามันจะเจ็บแค่ไหน ต้นก็พร้อมที่จะเจ็บต่อไป...."
ไม่อะ ไม่ๆๆๆๆ :ling3: อย่าเพิ่งตัดใจสิต้น
แล้วเมื่อไรสนจะรู้ตัวรู้ใจตัวเองซะทีเนี่ย :katai1:
อึดอัดไปกับต้น และหงุดหงิดสนมาก
มือที่สามกำลังจะเข้ามาสร้างความร้าวฉานแล้วนะเฟ้ยยยยยย :serius2:
มันต้องมีปาฏิหาริย์สิ :call: :call:
อ่านถึงตอนที่ 12 แล้วนะคะ อารมณ์ตอนนี้เวิ่นเว้อมากกก :katai1:
เอาจริงๆ นะ ตอนที่ 10-11 อะคะ อยากกระโดดก้านคอหลับใส่สนมาก 555555555 :z6:
ติดตามต่อไปคะ แล้วจะมาอีกนะคะ o13
-
อ่านรวดเดียวตั้งแต่ตอนแรกยันตอนปัจจุบัน เป็นนิยายที่ดีมากค่ะ o13
แค่บทนำก็รู้ว่าต้องดราม่าหนักแน่ๆ เลยทำใจเสียหลายวันตั้งแต่ได้รับข้อความ
แล้วก็เป็นจริง เสพมาม่าเสียพุงกาง ทิชชู่เป็นกอง :mew4:
ปอลอ ปกติจะไม่ค่อยอ่านดราม่าหนักๆ เท่าไหร่ แต่จะติดตามอ่านนะ :L2:
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 25: ความรักของนินา!?
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
ภาพที่ต้นโพสต์ขึ้นเฟสบุ๊คล่าสุดดูจะสะดุดใจสนอยู่ไม่น้อย ดูเผินๆ ก็เหมือนกับภาพการทำงานทั่วไปของต้นที่ทำให้กับชมรมเพื่อนผู้พิการ แต่ภาพที่ต้นถ่ายคู่กับผู้ชายคนหนึ่งที่สนจำได้ว่าเป็นรุ่นพี่ในคณะของเขาเองที่จบไปนานแล้ว ก็ทำให้สนเกิดความสงสัยขึ้นมาจนต้องไปเที่ยวเดินถามเพื่อนๆ ในคณะว่ามีใครรู้จักรุ่นพี่คนนี้บ้าง สุดท้ายเพื่อนคนหนึ่งก็ให้ข้อมูลที่น่าสนใจกับสนมา
"รุ่นพี่คนนี้เขาเป็นไบนะเว้ย ระวังเพื่อนมึงด้วย ได้ข่าวว่ารุ่นพี่ก่อนหน้านี้โดนฟันไปหลายคนแล้ว"
"จริงเหรอวะ แล้วไบคืออะไรวะ" สนถามอย่างคนที่ไม่ประสีประสาในวงการนี้เท่าไรนัก
"อ้าว...มึงไม่รู้เหรอ ก็ผู้ชายที่เอาได้ทั้งผู้ชายและผู้หญิงไง"
นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้สนเชื่อมั่นในบางสิ่งบางอย่างที่เขาเห็นในรูปนั้นมากขึ้นแล้ว สายตาของสรกฤษณ์ดูมีแวววูบไหวเวลาที่มองต้น มันไม่ใช่แววตาที่ผู้ชายทั่วไปมองกัน สนจะต้องหาทางเตือนต้นให้ระวังตัวเสียแล้วล่ะ
"ต้น ถ้าเราจะสมัครเข้าชมรมของนาย ต้องทำไงมั่ง"
สนถามขึ้นในเย็นวันหนึ่งหลังจากที่กินข้าวเย็นกับเพื่อนๆ ที่บ้านพักเสร็จเรียบร้อยแล้ว เย็นนี้ทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา หลังจากกินข้าวแล้วจึงนั่งคุยไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบกันเพราะที่ผ่านมาต่างคนก็ต่างยุ่งกับการเรียนของตัวเองจนแทบไม่มีเวลาคุยกันเลย ยิ่งปีสุดท้ายแล้วยิ่งต้องเรียนหนักมากขึ้น
"อ้าว...มีเวลาแล้วเหรอ ก็ตอนนั้นเราชวนนายแล้วนายบอกว่ากลัวไม่มีเวลาทำไม่ใช่เหรอ"
คนที่แนะนำให้ต้นมาสมัครช่วยงานที่ชมรมก็คือสนนั่นเอง ช่วงนั้นต้นประสบกับปัญหาด้านจิตใจ มีความรู้สึกเคารพในตัวเองต่ำลงจากการที่โดนเพื่อนล้อเรื่องเป็นเกย์ ถ้าต้นมีกิจกรรมที่เป็นประโยชน์ทำก็น่าจะช่วยฟื้นฟูความรู้สึกเคารพตัวเองให้กลับมาได้ สนจึงแนะนำให้ต้นลองมาสมัครเป็นสมาชิกชมรมนี้ดูบ้าง นับว่าเป็นการตัดสินใจที่ถูกทีเดียว เพราะต้นได้รับคำชมมากมายจากอาจารย์และเพื่อนๆ ในชมรมด้วยกัน โดยเฉพาะผลงานการทำวิดีโอประชาสัมพันธ์ความพร้อมของมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ในการรับนึกศึกษาพิการเมื่อปีที่แล้ว โครงการนั้นเองที่ทำให้สรกฤษณ์ได้รับความไว้วางใจจากชมรมจนได้เข้ามาช่วยอีกหลายงานปีนี้
"เราพอจัดเวลาได้ เราก็อยากทำประโยชน์ให้กับสังคมบ้างไม่ได้เหรอ ตอนนี้ธุรกิจของเราก็โอเคแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปสมัครนะ" สนรบเร้า
ต้นมองเพื่อนด้วยสีหน้าแปลกใจ ต้นเคยชวนตั้งหลายครั้งก็ไม่ยอมมาทั้งๆ ที่สนเป็นคนแนะนำต้นเองแท้ๆ บอกแต่ว่ามีธุรกิจที่ต้องทำ กลัวทำไม่ไหว เรียนก็หนักอีกต่างหาก ก็ถือว่าเป็นสิ่งที่เข้าใจได้สำหรับต้น หลังๆ ต้นก็เลยไม่ชวน
"เฮ้ย ไอ้นิก มึงว่าไหม ไอ้สนมันต้องมีอะไรแน่ๆ เลยว่ะ ดูท่ามันมีพิรุธไงไม่รู้" ปั้นจั่นกระซิบซาบกับนิก สี่คนนี้เวลาอยู่ในบ้านจะแยกนั่งเป็นคู่ๆ ต้นกับสนและนิกกับปั้นจั่น เรียกได้ว่าคู่หูใครคู่หูมัน แต่ความเป็นจริงก็สนิทกันหมดทุกคนนั่นแหละ
"แหม...เอาไมโครโฟนเลยไหมจั่น นินทาเบาจริงๆ นะมึง ไม่ได้ยินเล้ย กูว่าพูดดังกว่านี้อีกหน่อยก็ได้ยินถึงตลาดแล้ว" สนว่าเพื่อนอย่างไม่จริงจังนัก
นิกกับปั้นจั่นหัวเราะชอบใจ
"ก็จริงหรือเปล่าล่ะ กูเห็นไอ้ต้นชวนมึงเข้าไปตั้งหลายรอบมึงก็ไม่สมัครซักที ทำไมคราวนี้ถึงอยากสมัครวะสน ต้องมีอะไรแน่ๆ เลย" ปั้นจั่นแซวอีก
"อ้าว...ทำไมล่ะ กูก็อยากทำประโยชน์ให้สังคมมั่งไม่ได้เหรอวะ" แล้วก็หันไปรบเร้าต้นอีกคำรบ "นะต้น พรุ่งนี้เราไปสมัครนะ"
เห็นสนอ้อนแบบนั้นต้นก็อดขำไม่ได้
"ก็ไปสมัครสิ ใครเขาห้ามล่ะ นายก็รู้นี่ว่าใครสมัครก็ได้"
สนยิ้มดีใจจนออกนอกหน้า นั่นก็ยิ่งทำให้นิกกับปั้นจั่นสงสัยมากขึ้น
เสียงโทรศัพท์ของสนดังขึ้น พอเห็นว่าเป็นเพื่อนผู้หญิงที่คณะโทรมาก็แปลกใจ
"ว่าไงน้ำผึ้ง มีอะไรให้ช่วย" สนรับโทรศัพท์แล้วก็เดินแยกตัวไปอีกมุมของห้อง ปล่อยให้เพื่อนสามคนคุยกันไป
"สน เราว่าคู่หมั้นสนนี่ชักไม่ไหวแล้วนะ เมื่อกี้เขาโทรมาว่าเรา บอกให้เราอย่ายุ่งกับคู่หมั้นของเค้า เราก็เลยงงเลย"
"จริงเหรอน้ำผึ้ง แล้วเขาไปเอาเบอร์น้ำผึ้งมาจากไหน" สีหน้าสนดูไม่สบอารมณ์นัก
"ไม่รู้เหมือนกัน"
"แล้วทำไมนินาเขาถึงสงสัยน้ำผึ้งกับเราล่ะ"
"สงสัยวันนั้นล่ะมั้งที่เรานั่งกินข้าวกลางวันคุยงานกับสน เขาพูดจาไม่ดีเลยนะสน เราเห็นว่าเป็นคู่หมั้นสนหรอกนะก็เลยไม่อยากจะเอาเรื่อง สนไปคุยกับเขาหน่อยนะว่าอย่ามายุ่งกับเราอีก เรามีแฟนอยู่แล้ว เรากับสนไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย"
น้ำเสียงของเพื่อนที่ไม่พอใจทำให้สนสีหน้าเครียดขึ้นมาทันที ถ้าเกิดแต่งงานกันขึ้นมาจริงๆ สนก็นึกไม่ออกว่าเขากับนินาจะไปกันรอดไหม ยิ่งนานวันสนยิ่งเห็นนิสัยที่ไม่น่ารักของเธอหลายอย่าง อยู่กันไม่รอดน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ช่วงที่อยู่ด้วยกันสนคงจะหาความสุขได้ยากทีเดียว
"ได้ๆ เดี๋ยวเราจัดการให้ ขอโทษด้วยนะน้ำผึ้งที่เกิดเรื่องแบบนี้ ขอโทษจริงๆ ต่อไปเราจะไม่ให้มีเรื่องแบบนี้อีก"
สนคุยกับเพื่อนสักพักก็เดินหน้าเครียดกลับมานั่งที่เดิม
"เป็นไร หน้าเป็นตูดเชียวนะมึง เมื่อกี้ยังหัวเราะอยู่เลย" ปั้นจั่นคนเดิมอีกแล้ว เขาชอบแซวสนเล่นแบบนี้แหละ
สนถอนหายใจอย่างหัวเสีย "ก็นินาน่ะสิ โทรไปว่าเพื่อนผู้หญิงที่คณะกู หาว่ากูกับเพื่อนคนนั้นมีอะไรกัน บ้าจริงๆ เลย"
"จริงเหรอวะ โห...ผู้หญิงคนนี้ขี้หึงไม่ใช่เล่น ระวังให้ดีนะสน เดี๋ยวโดนเจี๋ยนขึ้นมาล่ะยุ่งเลย"
นิกแซวบ้างหลังจากที่นั่งฟังมาสักพัก แต่พอเห็นสนไม่สนุกด้วยทุกคนก็เลยเงียบตาม
"ทำไมชอบหาเรื่องแบบนี้ แล้วจะอยู่กันได้ไงวะ" สนบ่นอีก
"ลองคุยกับนินาดีๆ ก่อนก็ได้นะสน บางทีเขาอาจจะแค่เข้าใจผิดก็ได้" เห็นสนอารมณ์ไม่ค่อยดี ต้นจึงเลือกที่จะพูดเพื่อให้สนอารมณ์เย็นลง
สนหันไปสบตากับต้น แม้จะรู้สึกหงุดหงิดนินาแต่ก็ซาบซึ้งใจที่ต้นเป็นห่วงความรู้สึกของเขา สนรู้ว่าที่ต้นบอกเขาอย่างนั้นเพราะอยากให้คิดแง่บวก จะได้ไม่เครียดมากเกินไป
"พรุ่งนี้จะลองบอกเขาละกัน แต่ก็ไม่รู้จะคุยกันรู้เรื่องหรือเปล่านะ"
คิดไปสนก็อดสงสารต้นไม่ได้ รักแค่ไหนก็ทำได้แค่รอ ก็ได้แต่หวังว่ามันจะไม่นานจนต้นรอไม่ไหวเสียก่อน มันก็เสี่ยงเหมือนกันที่สนบอกให้ต้นรู้บางสิ่งบางอย่างไม่ได้ เมื่อต้นไม่รู้ ต้นก็อาจจะไม่รอ ก็ไม่ใช่ความผิดของต้นหรอก แต่สิ่งที่สนทำก็คงเสียเปล่า แต่สนก็ต้องยอมเสี่ยงเพราะดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"พี่สน"
เสียงใสๆ เรียกชายหนุ่มที่กำลังเดินมากับเพื่อนให้หยุดชะงัก สนหันไปมองเจ้าของเสียงแล้วก็ยิ้มเมื่อเห็นสาวน้อยคนหนึ่งที่สนรู้จักอยู่ตรงทางเดินหน้าคณะ เธอกำลังเดินตรงเข้ามาหาด้วยรอยยิ้มดีใจ
"อ้าวเต้ย เต้ยเรียนคณะเดียวกับพี่ด้วยเหรอ ไม่รู้มาก่อนเลย"
"ค่ะพี่สน ดีใจจังเลยได้เจอพี่สนอีกครั้งนึง"
"เดี๋ยวพวกกูไปก่อนนะเว้ยสน" เพื่อนๆ ของสนบอกพร้อมกับยักคิ้วหลิ่วตาให้ คงตั้งใจจะหลีกทางให้สนได้คุยกับสาวอย่างสะดวกโยธินนั่นเอง
"เออๆ เดี๋ยวกูตามไปเว้ย"
"เต้ยตามหาพี่สนตั้งหลายวัน เพิ่งได้เจอวันนี้เอง" เต้ยพูดขึ้นเมื่อเพื่อนๆ ของสนเดินไปแล้ว
"เหรอครับ มีอะไรให้พี่ช่วยไหมเต้ย" สนถามไปตามมารยาท แต่ถ้าเต้ยมีเรื่องให้ช่วยจริงๆ สนก็จะปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่สนเชื่อไหมคะว่าแม่ของเต้ยน่ะประทับใจพี่สนม๊ากมาก ถามพี่เต้อยู่บ่อยๆ ว่าเมื่อไหร่พี่สนจะมาที่บ้านอีก แม่อยากให้พี่สนช่วยสอนเต้ยทำอาหาร"
"ก็ได้นะ เดี๋ยวว่างๆ พี่ไปช่วยสอน"
"จริงเหรอคะพี่สน ดีจังเลย เต้ยจะได้บอกแม่ แม่ต้องดีใจมากแน่ๆ เลย"
สีหน้าของเต้ยดูดีใจจนล้นออกหน้า ก็แน่ล่ะ สนคือชายหนุ่มที่เธอใฝ่ฝันอยากอยู่ใกล้ รอมาตั้งหลายปีกว่าจะได้เจอกัน ส่วนสาเหตุที่สนไม่ได้ตามต้นไปบ้านเต้อีก ก็เพราะว่าเคืองเต้ที่ล้อเลียนต้นเรื่องเป็นเกย์นี่แหละ
"วันอาทิตย์นี้พี่ว่าง พี่ไปสอนให้ได้นะ เดี๋ยวพี่พาต้นไปด้วย"
"ดีเลยค่ะ ไม่ได้เจอพี่ต้นนานแล้วเหมือนกัน เดี๋ยวเต้ยจะปรึกษากับแม่ก่อนนะคะว่าแม่อยากให้เต้ยลองฝึกทำอะไรบ้าง พี่สนจะได้เตรียมตัว อ้อ พี่สนต้องบอกเต้ยด้วยนะคะว่าต้องซื้อะไรบ้าง เต้ยจะพาแม่ไปซื้อมาเตรียมไว้ก่อน"
"ได้ๆ เดี๋ยวยังไงพี่ไปก่อนนะเต้ย พี่จะต้องเข้าเรียนแล้ว เดี๋ยวเจอกันนะเต้ย"
"ค่ะพี่สน ตามสบายค่ะ"
สนเดินไปแล้วแต่เต้ยยังคงยืนยิ้มมองตามชายหนุ่มไปจนลับตา ไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาอาฆาตของใครคนหนึ่งที่บังเอิญผ่านมาเห็นเข้าพอดี
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
แล้วเรื่องที่ไม่ควรจะเกิดก็เกิดจนได้ นินาไม่พอใจสนมากทีเดียว คราวที่แล้วสนมาคุยกับเธอว่าไม่ได้มีอะไรพิเศษกับน้ำผึ้งเกินเพื่อน แถมยังมาว่าเธออีกที่โทรไปต่อว่าน้ำผึ้ง ยังไม่ทันไร ผู้หญิงชื่อเต้ยก็เข้ามาอีกคน แถมยังสนิทสนมกันถึงขั้นไปสอนทำอาหารให้ถึงบ้าน อย่างนี้จะให้นินาเข้าใจว่ายังไง สนยิ่งหน้าตาดีเป็นที่หมายปองของบรรดาสาวแท้สาวเทียมทั้งหลายอยู่ด้วย นินาไว้ใจไม่ได้เลย
"นี่เธอ ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ"
เต้ยหันไปมองคนที่เดินมาแตะไหล่เธอจากข้างหลังอย่างงงๆ เพื่อนๆ ที่เดินมาด้วยกันอีกสองคนก็งงเช่นกัน
"อะไรเหรอ เรา...รู้จักกันด้วยเหรอ"
"รู้จักสิ" นินากระแทกเสียง แม้จะไม่มากนักแต่ก็พอรู้สึกได้
"เธอมายุ่งกับคู่หมั้นของฉันทำไม" นินาเปิดฉากโดยไม่รอช้า
"คู่หมั้นของเธอ ใครอะ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน เธอเป็นใครฉันยังไม่รู้จักเลย แล้วจะไปยุ่งกับคู่หมั้นของเธอได้ยังไง" เต้ยถามกลับอย่างงงๆ รู้สึกได้ถึงความไม่ปลอดภัยที่กำลังคืบคลานเข้ามาทีละน้อยๆ
"ก็พี่สนไงล่ะ พี่สนเป็นคู่หมั้นของฉันเธอไม่รู้เหรอ" นินาตวาดเสียงดัง สีหน้าแสดงอารมณ์โกรธจนเต้ยตกใจกลัว
"อะไรนะ พี่สนน่ะเหรอเป็นคู่หมั้นเธอ"
"ใช่ พี่สนเป็นคู่หมั้นของฉัน เราหมั้นกันมาตั้งนานแล้วเธอไม่รู้เหรอ หรือว่ารู้แล้วแต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ เธอชอบพี่สนใช่ไหม"
เต้ยหันไปมองหน้าเพื่อนอีกสองคนอย่างเลิ่กลั่ก
"เต้ยไปดีกว่า อย่าไปยุ่งกับเขาเลย" หนึ่งในเพื่อนของเต้ยบอกด้วยสีหน้ากังวล
"มาทำแบบนี้แล้วคิดว่าฉันจะให้ไปง่ายๆ เหรอ"
"นี่เธอจะทำอะไรน่ะ" เต้ยเริ่มไม่พอใจเมื่อเห็นสีหน้าเอาเรื่องของนินา
"ก็จะสั่งสอนคนที่ไม่มียางอายอย่างเธอไง ไม่มีปัญหาหาผัวเองหรือไงถึงต้องมาแย่งผัวคนอื่นเขาแบบนี้"
นี่ถ้าสนมาได้ยินประโยคนี้ด้วยตัวเองเขาคงรับไม่ได้อย่างแน่นอน ดีแล้วล่ะที่สนไม่ได้อยู่ตรงนี้
"นี่เธอ ชักจะมากไปแล้วนะ ฉันกับพี่สนยังไม่ได้ทำอะไรเสียหายซะหน่อย มาว่ากันแบบนี้ได้ยังไง" เต้ยขึ้นเสียงบ้าง เพื่อนๆ ต้องคอยจับไว้เพราะกลัวเธอจะลงไม้ลงมือกับนินา
"เต้ย ไปเหอะ อย่าไปยุ่งกับเขาเลย"
เพื่อนๆ ของเต้ยเตือนอีกครั้ง แต่เต้ยก็ชักควันออกหูที่อยู่ดีๆ นินาก็มาว่าเธอเสียๆ หายๆ แบบนี้ คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มหยุดยืนมองกันใหญ่
"ก็มันจริงไหมล่ะ ฉันเห็นนะ ทำเป็นระริกระรี้จะให้พี่สนไปสอนทำอาหารถึงที่บ้าน แล้วถ้าฉันไม่มาดักไว้ซะก่อนจะพากันไปทำอะไรถึงไหนอีกล่ะ อย่านึกว่าฉันดูไม่ออกนะว่าเธอชอบพี่สน เขาเป็นผัวฉัน รู้เอาไว้ซะด้วย"
"ทุเรศ พูดอะไรออกมา ไม่อายหรือไง ไม่นึกเลยว่าพี่สนจะมีคู่หมั้นที่ทุเรศๆ แบบเธอด้วย" เต้ยเองก็แรงไม่แพ้กัน เด็กสมัยใหม่อย่างเธอไม่ใช่นางเอกที่จะทนให้ตัวอิจฉาทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียวเหมือนสมัยก่อนหรอกนะ
"มาว่าฉันทุเรศเหรอ นี่แน่ะ" นินาฟาดมือเข้าที่ใบหน้าของเต้ยอย่างจัง
เต้ยลูบใบหน้าตัวเองจากนั้นก็ปรี่เข้าตบตีกับนินาจนชุลมุนไปหมด เพื่อนๆ ของเต้ยและคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้นต้องมาช่วยจับแยกออกจากกัน สภาพของทั้งคู่ดูไม่จืดเลยทีเดียว
"ฝากไว้ก่อนนะมึง อย่าให้กูเจอมึงอีกนะมึง" นินาชี้หน้าอย่างอาฆาต จากนั้นก็สะบัดหน้าเดินหนีไป
"เป็นไงบ้างเต้ย" เพื่อนเต้ยถามอย่างเป็นห่วง
"นิดหน่อย ไม่เป็นไรมากหรอก คอยดูนะ เดี๋ยวจะให้พี่เต้จัดการ"
เรื่องเก่าจบไปไม่ทันเท่าไหร่ สนก็ต้องเจอเรื่องปวดหัวจากความหึงหวงไม่เข้าเรื่องของนินาอีกแล้ว เต้พาน้องสาวเดินมาหาสนถึงที่คณะในขณะที่สนกำลังกินข้าวกลางวันกับเพื่อนๆ อยู่
"มึงดูนี่ไอ้สน"
เสียงที่โกรธกริ้วของเต้ทำให้สนต้องหยุดกินข้าว พอเห็นเต้ยมีรอยฟกช้ำที่ใบหน้าก็ตกใจ
"อ้าวเต้ย ไปโดนอะไรมา"
"อย่าบอกนะว่ามึงไม่รู้เรื่อง มึงออกมาคุยกับกูเดี๋ยวนี้เลยไอ้สน" เต้พูดอย่างโมโห แต่ก็นับว่ายังดีที่ยังไว้หน้าสนอยู่บ้างที่พาสนออกไปคุยข้างนอกโรงอาหาร จะได้ไม่ต้องตกเป็นเป้าสายตาของเพื่อนๆ
สนเดินตามเต้และน้องสาวออกไปอย่างงงๆ สังหรณ์ใจว่าต้องมีเรื่องไม่ดีอย่างแน่นอน
"เกิดอะไรขึ้นน่ะเต้ย" สนถามเมื่อเดินตามมาจนทัน
"ก็คู่หมั้นของมึงไงไอ้สน ยัยนินาอะไรนั่น อยู่ดีๆ ก็มาตบน้องสาวกู หาว่าน้องสาวกูไปแย่งมึงมา"
ได้ฟังเต้บอกแล้วสนก็ตกใจ สีหน้าเครียดขึ้นมาทันที
"จริงเหรอเต้ย"
เต้ยพยักหน้าน้อยๆ สีหน้าคล้ายจะร้องไห้
สนทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างหัวเสีย แล้วก็ถอนหายใจ
"เฮ้ยเต้ กูขอโทษจริงๆ ว่ะ เดี๋ยวกูจะไปจัดการให้เอง เต้ย...พี่ขอโทษด้วยนะที่เกิดเรื่องแบบนี้"
"เฮ้ยไอ้สน ถ้ามึงรู้ตัวว่ามึงมีเจ้าของแล้วมึงก็ต้องรู้จักระวังมั่งสิวะ กูเห็นว่ามึงเป็นเพื่อนต้นหรอกนะกูถึงยังไม่อยากจะเอาเรื่องคู่หมั้นของมึงตอนนี้ แต่ถ้ามีอีกกูไม่ปล่อยไว้แน่ๆ แล้วอย่าหาว่ากูไม่เตือนนะเว้ย" เต้คาดโทษด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"ขอโทษจริงๆ ว่ะเต้ กูก็ไม่รู้จะพูดยังไงว่ะ เดี๋ยวกูจะจัดการให้มึงเอง ต่อไปจะไม่มีเรื่องแบบนี้อีก มึงพาเต้ยไปโรงพยาบาลนะ เดี๋ยวกูรับผิดชอบค่ายาให้เอง" สนบอกเพื่อนด้วยสีหน้าเกรงใจ
"ไม่เป็นไรเว้ย เรื่องนี้กูจัดการของกูเอง มึงไปจัดการคู่หมั้นมึงก่อนเถอะ"
"เฮ้ยเต้ ให้กูรับผิดชอบเถอะว่ะ กูเสียใจจริงๆ นะเว้ย ถ้ามึงไม่ให้กูทำอะไรกูคงรู้สึกแย่ว่ะ นะเต้ เดี๋ยวกูรับผิดชอบค่ายาเอง" สนยืนกราน
"เออๆ เดี๋ยวกูบอกมึงละกันว่าเท่าไหร่ รีบไปจัดการคู่หมั้นมึงเหอะ ไปเต้ย ไปโรงพยาบาลกับพี่"
พอเต้พาเต้ยออกไปแล้วสนก็ถอนหายใจอย่างหนักใจ สงสัยเขากับนินาท่าจะไปกันไม่รอดเสียแล้ว แต่ก็ดีเหมือนกัน ไม่รอดน่ะดีแล้ว อะไรๆ จะได้ง่ายขึ้น
สนโทรหานินาแล้วก็ตรงดิ่งไปหาเธอทันที นินาดูเหมือนจะรู้ตัวว่าสนน่าจะมาด้วยเรื่องอะไร แต่เธอก็ไม่สามารถหลบหนีได้แล้วนอกจากเผชิญหน้ากับสนอย่างจริงๆ จังๆ เธอเองก็ต้องคุยกับสนให้รู้เรื่องเช่นกัน
พอมาถึงที่ปลอดคนแล้วสนก็เริ่มเรื่องทันที
"เธอเป็นบ้าไปแล้วเหรอ เธอไปทำร้ายเต้ยเขาทำไม"
น้ำเสียงและท่าทีที่เกรี้ยวกราดนั้นทำให้นินาตกใจไม่น้อย เธอไม่เคยเห็นสนโกรธเธอขนาดนี้เลย มันน่าน้อยใจไหมล่ะ เธอเองก็โดนเต้ยตบจนหน้าบวมช้ำเหมือนกัน สนกลับไม่เคยถาม ไม่คิดจะเป็นห่วงแม้แต่เพียงนิดเดียว มาถึงก็ว่าเธอใหญ่เลย
"ค่ะ นินาเป็นบ้าค่ะ ก็มันอยากมาทำระริกระรี้กับพี่ทำไมล่ะ"
สนถอนหายใจอย่างหัวเสีย
"นินา เธอพูดรู้เรื่องไหม พี่บอกเธอกี่ครั้งแล้วเรื่องนี้ พี่รู้ตัวนะว่าพี่มีคู่หมั้นแล้ว พี่ก็ไม่ได้คิดจะไปยุ่งกับผู้หญิงที่ไหนอีก ทำไมไม่ไว้ใจกันบ้าง" สนยังคงเกรี้ยวกราดอย่างไม่ลดละ
"แล้วจะให้ไว้ใจได้ยังไงล่ะคะ พี่สนเคยสนใจคู่หมั้นของตัวเองไหมล่ะ ตอนเที่ยงก็ไม่เคยมากินข้าวด้วยกัน โทรหาก็คุยสองสามคำ วันหยุดเสาร์อาทิตย์ก็ไม่เคยพาไปเที่ยวที่ไหน พาไปครั้งนั้นครั้งเดียวแล้วก็ไม่เคยพาไปอีกเลย แล้วอย่างนี้จะให้นินาไว้ใจพี่ได้ยังไงคะ พี่ไม่เคยทำตัวเหมือนคู่หมั้นของนินาเลย"
นินาอดร้องไห้อีกไม่ได้ ไม่คิดเลยว่าการพยายามทำให้สนรักเธอมันจะยากเย็นแสนเข็ญขนาดนี้ เธอคิดง่ายเกินไปที่ว่าหลังจากวันนั้นแล้วสนก็จะเป็นของเธอ และคงไม่ใช่เรื่องยากที่เธอจะทำให้สนรักเธอสักวันหนึ่ง
"เพราะพี่ไม่ได้รักเธอไงนินา เธอก็รู้อยู่แล้วนี่ อย่าหาว่าพี่ใจดำเลยนะที่ต้องพูดแบบนี้ แต่เอาเถอะ พี่ไม่ได้จะมาพูดกับเธอเรื่องนี้ พี่จะมาบอกเธอว่าต่อไปห้ามทำแบบนี้อีกเด็ดขาด ถ้าไม่ไว้ใจกันแบบนี้ เห็นทีพี่จะต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ"
"ทำไมคะ พี่สนจะทำอะไร"
"ถ้าเธอพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ พี่จะถอนหมั้นกับเธอ"
น้ำเสียงที่จริงจังของสนทำให้นินาถึงกับสะอึก
"ว่าไงนะคะ พี่สนกล้าทำอย่างนั้นเหรอคะ" นินามองหน้าสนอย่างเอาเรื่อง ริมฝีปากและเนื้อตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธและความกลัว
"จำได้ไหมนินา พี่เคยบอกเธอว่าพี่มีคนที่รักอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะวันนั้น พี่ก็คงไม่ต้องหมั้นกับเธอหรอก เอาเป็นว่า เธออย่าสร้างเรื่องให้พี่ต้องปวดหัวอีก จำเอาไว้นะนินา พี่มีคนที่รักอยู่แล้ว พี่จะไม่รักใครอีก ผู้หญิงอีกกี่ร้อยคนก็ไม่มีความหมายสำหรับพี่ เธอไม่ต้องระแวง เพราะพี่ไม่มีหัวใจให้ใครอีกแล้ว นอกจากคนๆ นั้นที่พี่รัก"
นินาได้แต่ตกตะลึงอย่างคาดไม่ถึง เธอลืมไปเสียสนิทเลยว่าสนเคยบอกเธอว่ามีคนที่รักอยู่แล้วก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์วันนั้นขึ้น แล้วคนนั้นเป็นใคร นั่นล่ะคือศัตรูตัวจริงของนินา เธอจะต้องรู้ให้ได้
"มันเป็นใคร ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครคะพี่สน"
"พี่ไม่จำเป็นต้องบอกเธอ เธอไม่มีสิทธิ์จะมาถามพี่ และอย่าให้พี่รู้นะว่าเธอไปทำอะไรกับคนที่พี่รัก เธอจะรู้ว่าเธอคิดผิดอย่างแน่นอน"
สนพูดแล้วก็เดินจากไปทันที นินาได้แต่ยืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเพราะรู้ว่าเธอคงทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้
"อย่าให้รู้นะว่าอีผู้หญิงคนนั้นมันเป็นใคร มึงไม่ได้อยู่อย่างมีความสุขแน่"
นินากล่าวอาฆาต จากนั้นก็นั่งลงร้องไห้อย่างอดสูใจ ถึงอย่างไรเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องการความรักความเอาใจใส่จากคนที่เธอรัก กว่าสองปีที่รู้จักกับสนมา เธอแทบไม่เคยได้รับสิ่งนั้นจากสนเลย อย่าว่าแต่มีอะไรกันอย่างคนรัก แค่มาให้เห็นหน้าสนก็ไม่อยากมาแล้ว หลายครั้งที่เธอเองก็รู้สึกท้อและอยากจะยอมแพ้ แต่เธอก็เดินมาไกลจนเกินกว่าจะถอยหลังกลับได้ เอาเถอะนะ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง สนจะต้องเป็นของเธออย่างสมบูรณ์แบบทั้งกายและใจ เธอไม่มีวันปล่อยผู้ชายคนนี้ที่เธอรักไปอย่างง่ายดายหรอก ถ้าสนรู้ว่าเธอรักเขามากแค่ไหน วันหนึ่งสนก็จะรักเธอเอง เธอจะต้องทำให้สนเห็นความรักของเธอให้ได้ อย่าคิดว่าคนอย่างเธอจะยอมแพ้อะไรง่ายๆ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
สนกลับมาถึงบ้านด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ต้องพยายามสลัดเรื่องบ้าๆ เมื่อกลางวันออกไปโดยเร็ว เขาไม่อยากเอาเรื่องแบบนี้กลับมาทำให้เพื่อนๆ พลอยไม่สบายใจไปด้วย ปีนี้ปีสุดท้ายแล้วที่เขาจะได้อยู่บ้านหลังนี้ คิดแล้วก็ใจหายที่วันหนึ่งต้องจากไป นิกกับปั้นจั่นเป็นเพื่อนที่ดีที่สนรักเสมอมา สนอยากให้ปีสุดท้ายที่เขาอยู่ที่นี่มีแต่เรื่องราวที่น่าจดจำ
"ต้นยังไม่กลับอีกเหรอวะ เมื่อกี้กูโทรหาต้นบอกว่ามาถึงบ้านแล้ว" สนถามอย่างแปลกใจที่ไม่เห็นต้น มีแต่นิกกับปั้นจั่นที่นั่งคุยกันและเปิดทีวีทิ้งไว้
"ออกไปแล้ว เมื่อกี้นี่แหละ" นิกหันมาบอก
"ไปไหน" สนถามอย่างประหลาดใจเพราะต้นไม่ได้บอกเขาว่าจะออกไปไหนเย็นนี้ เจอเรื่องปวดหัวจากนินาแล้วสนก็อยากคุยกับต้นให้ผ่อนคลายบ้าง
"ไปกับพี่ที่ชื่อกริด คนที่มาช่วยต้นทำวิดีโอไง อ้อ เขาเป็นรุ่นพี่ของมึงนี่หว่า เออ คนนั้นแหละ เขาเพิ่งขับรถมารับต้นออกไปเมื่อกี้นี่เอง" นิกให้รายละเอียดเพิ่มเติม
"เหรอ" สนทำหน้างงและนิ่วหน้า "ไปไหนรู้ไหม"
"ท่าแพมั้ง เห็นต้นมันบอกว่าพี่เขาชวนไปกินข้าวแถวๆ นั้นแหละ" ปั้นจั่นบอกเท่าที่นึกได้เพราะพอต้นมาถึงไม่เท่าไหร่ สรกฤษณ์ก็มารับ ต้นรีบออกไปกับพี่คนนั้นโดยไม่ได้ให้รายละเอียดไว้มากนัก
"เออๆ งั้น...กูไปก่อนนะเว้ย เดี๋ยวเจอกัน"
สนบอกแล้วก็หยิบรองเท้าที่เพิ่งถอดไว้มาใส่อีกครั้ง จากนั้นก็วิ่งผลุนออกไปอย่างรวดเร็ว นิกกันปั้นจั่นมองหน้ากันอย่างสงสัย
"หรือว่า..." นิกพูดพลางทำหน้าครุ่นคิด
"ก็เรื่องนั้นแหละกูว่า" ปั้นจั่นบอกอย่างรู้ทัน แล้วก็หัวเราะเบาๆ กันสองคนพร้อมกับส่ายหัวไปด้วย
สนมาถึงท่าแพแล้วก็โทรหาต้นทันที ทำทีว่าเขาเองก็มาธุระแถวนี้
"เออต้น เย็นนี้เราว่าจะกลับค่ำๆ หน่อยนะ พอดีเราต้องมาธุระแถวๆ ท่าแพแป๊บนึง"
"อ้าวเหรอ เราก็อยู่ท่าแพเหมือนกัน ออกมากินข้าวกับพี่กริด" ต้นบอก อดสงสัยไม่ได้ว่าสนมีธุระอะไรแถวท่าแพ
"จริงเหรอต้น เดี๋ยวเสร็จธุระแล้วเราแวะไปหาได้ไหม เรายังไม่ได้กินข้าวเลย ถ้าไปกินด้วยจะเป็นไรไหม"
"ก็มาสิ ไม่เป็นไรหรอก พอดีพี่กริดเขาชวนเรามาคุยงานนิดหน่อย ตอนนี้คุยใกล้จบแล้วล่ะ มาได้ๆ เดี๋ยวเราจะรอนะ"
"ได้ๆ รอเราแป๊บนึงนะต้น เดี๋ยวเราไปหา นายอยู่ร้านอะไรล่ะ"
ต้นบอกชื่อร้านและสถานที่กับสนไป คุยกันสักพักสนก็วางสายแล้วก็ขำตัวเองที่ต้องทำแบบนี้ ก็เขาเป็นห่วงต้นนี่นา จะปล่อยให้ต้นไปกับเสือไบสองต่อสองอย่างนั้นได้ยังไง เกิดหมอนั่นทำอะไรต้นขึ้นมาล่ะ เขายอมไม่ได้เด็ดขาด
ไม่นานนักสนก็โผล่เข้ามาในร้านที่สรกฤษณ์กับต้นกินข้าวกันอยู่
"สน ทางนี้" ต้นลุกขึ้นยืนพร้อมกับโบกมือให้สนที่กำลังมองหาเขาอยู่
สนหันมาเจอต้นแล้วก็เดินมาหาพร้อมกับยิ้มดีใจ
"นี่พี่กริดนะ รุ่นพี่คณะเดียวกับนายไง นายน่าจะเคยเจอ พี่เขามาช่วยเราทำวิดีโอประชาสัมพันธ์กิจกรรมของชมรม นี่สน เพื่อนผมครับพี่กริด"
ต้นแนะนำให้สนกับสรกฤษณ์รู้จักกัน สนยกมือไหว้รุ่นพี่แล้วก็นั่งลงข้างๆ กับต้น
"อ้อ เนื้อคู่ของต้นนี่เอง" สรกฤษณ์พูดอย่างอารมณ์ดี นึกถึงวันนั้นทีไรก็อดขำไม่ได้ที่อยู่ๆ คู่ชาย-ชายก็กลายเป็นเนื้อคู่กัน
สนทำหน้าเหรอหราเมื่อได้ยินสรกฤษณ์พูดอย่างนั้น
"อะไรเหรอครับพี่"
สรกฤษณ์หัวเราะกับผู้มาใหม่เบาๆ แล้วก็เฉลยให้สนฟัง "จำงานแต่งงานอาจารย์บอสไม่ได้เหรอ พี่ไปช่วยถ่ายภาพให้อาจารย์เขาเองแหละ แล้วก็ถ่ายรูปต้นกับสนตอนเล่นเกมส์จับคู่ไว้ด้วย ต้นไม่ได้เอาให้เพื่อนดูเหรอ"
"ยังครับพี่ ผมลืม" ต้นบอกพลางหัวเราะ
พอสนเข้าใจแล้วก็หัวเราะบ้าง จากนั้นก็โอบไหล่ต้นไว้คล้ายๆ กับแสดงความเป็นเจ้าของให้คนตรงหน้ารู้ตัว
"อ๋อ ก็น่าจะจริงนะครับพี่ ผมยังสงสัยเลยว่าผมกับต้นเป็นเนื้อคู่กันจริงๆ หรือเปล่า คิดดูสิครับ วันนี้ยังบังเอิญมาท่าแพเหมือนกันอีก เรามีอะไรที่เหมือนกันหรือชอบเหมือนกันหลายๆ อย่างครับพี่ จริงไหมต้น" สนพูดด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง
ต้นพยักหน้าเออออไปอย่างงงๆ
ได้ผลเสียด้วย สรกฤษณ์มองดูสนอย่างแปลกใจ ความจริงสรกฤษณ์รู้สึกได้ถึงความไม่ธรรมดาของต้นกับสนจากรูปถ่ายที่เขาถ่ายไว้นั่นแหละ แค่เห็นแววตาที่สนมองต้นเขาก็รู้แล้วว่าไม่ใช่แววตาของเพื่อนมองเพื่อน แล้วอาการของสนตอนนี้ สรกฤษณ์เคยเจอบ่อยๆ เวลาที่ใครสักคนต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ ที่สำคัญ ไม่มีผู้ชายที่ไหนหรอกที่จะสงสัยว่าตัวเองมีเนื้อคู่เป็นผู้ชายด้วยกัน พูดมาแบบนี้สรกฤษณ์ก็เห็นลิ้นไก่หมดแล้ว
"นายสั่งอาหารก่อนดีกว่า เรากับพี่กริดเพิ่งสั่งไปเพิ่มเมื่อกี้เอง" ต้นรีบตัดบทเพื่อทำลายบรรยากาศที่ดูแปลกไป
สนเอามือลง พยักหน้าแล้วก็หยิบเมนูมาดู จากนั้นก็สั่งอาหารที่ต้องการไป
"เออต้น กินข้าวเสร็จแล้วนายจะไปไหนต่อไหม เราว่าจะชวนนายไปเดินดูอะไรแถวๆ นี้หน่อย"
คราวนี้ต้นเป็นฝ่ายทำหน้าเลิ่กลั่กบ้างเพราะเกรงใจสรกฤษณ์ที่ตั้งใจว่าจะขับรถไปส่งต้นที่บ้าน
"ก็...ว่าจะกลับบ้านเลย พี่กริดจะไปส่ง"
"ต้นไปกับเดินดูของกับสนก็ได้ เดี๋ยวพี่กินข้าวเสร็จพี่ก็จะกลับเลย ไม่เป็นไรหรอก ไว้เจอกันวันหลังก็ได้"
สรกฤษณ์รู้ว่าสนกำลังกันท่าเขากับต้นนั่นเอง แต่เขาก็ยังไม่อยากทำอะไรมาก ความสัมพันธ์ของเขากับต้นก็ยังถือว่าเป็นเพียงพี่กับน้องกัน แต่ถ้าคืบหน้าไปมากกว่านี้สรกฤษณ์คงไม่ยอมให้สนมาทำแบบนี้แน่ๆ
"ได้ๆ งั้น...เดี๋ยวเราไปเดินดูของกับนายละกัน"
สนยิ้มอย่างพอใจ เขาไม่ได้คิดจะมาหวงก้างหรอกนะ แต่พอได้ยินคำว่าเสือไบแล้วสนก็อดเป็นห่วงต้นไม่ได้ ถ้าต้นจะชอบใครคนอื่นจริงๆ ยังไงก็ควรต้องผ่านสนก่อน สนเองก็รักของสนมาตั้งหลายปี ถ้าหากจำเป็นต้องเสียของรักของหวงไปให้ใคร สนก็อยากจะมั่นใจจริงๆ ว่าคนๆ นั้นดูแลของรักของหวงของสนได้
TBC
ขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลา 1 วินาทีบวกเป็ดให้กำลังใจ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอน
-
คุณ sarawatta มาลงตอนที่ 25 แล้ว
แต่รินเพิ่งอ่านถึงตอนที่ 15 :z3:
เครียดจัดกับตอนที่ 13 :m8:
ทำร้ายจิตใจมากกกกกกกกกกกกกกกก พูดไม่ออกเลยอะตอนนี้ ได้ยินเสียงถอนหายใจมั๊ยค่ะ
รินถอนหายใจเสียงดังมากกกกกก ต้นอ่าอย่าฆ่าตัวเองแบบนั้นสิ o9
สนเองบางทีก็บื้อ บางทีก็ฉลาด แต่อยากให้ฉลาดตรงที่ควรจะรู้ใจตัวเองมากกว่าว่าจริงๆ แล้วต้องการอะไร
ตอนที่ 14 นี่สงสารสนแล้วนะ อยากจะตบกะโหลกเบาๆ สักที **กลัวเจ็บ** ด้วยความรักและห่วงใย o7
แต่พอถึงตอนที่ 15 อั่ยยะ ไม่สงสารใครละตอนนี้ สงสารตัวเองดีกว่า :sad2:
และก็ขอถึบน้องนินานั่นไปไกลทิ้งไว้ที่ดาวพลูโตเลย :z6: **เกลียดจัดสลัดผักเน่ามากค่ะ** :o211:
กลับมาจาก ตจว แล้วจะมาอ่านต่อนะคะ
-
ตอนนินาร้องไห้เราไม่รู้สึกสงสารสักนิดเลยล่ะค่ะ ช่วยไม่ได้~ สนเขาก็บอกอยู่ปาวๆ ว่ามีคนที่รักอยู่แล้ว แต่นินาเลือกที่จะดันทุรังต่อไปเองนี่นา.. แต่กับเรื่องที่เต้ยถูกตบนี่เราแอบถูกใจอยู่นะคะ :laugh: มีอย่างที่ไหนจ้องแต่จะเข้าหาผู้ชายอยู่นั่นล่ะ หวังว่าถูกตบไปคราวนี้จะเลิกยุ่งกับสนไปเลยนะคะเต้ย~
เราเชียร์ให้พี่กริดจีบต้นติดไวๆ ก็แล้วกันค่ะ ^^ ปลื้มปริ่มตรงความเป็นผู้ใหญ่ของพี่นี่ล่ะ แถมยังไม่มีพันธะใดๆ มาผูกมัดตัวเอาไว้เหมือนกับใครบางคนแถวนี้ด้วย :laugh3: ..
-
:katai2-1:มาลงเร็วกกว่าที่คิด หรือว่า แอบหนีงานมารึเปล่าเอ่ย :mew4: งานนี้ถึงเวลาแล้วที่สนต้องหึงต้นบ้าง งานนี้กริดท่าทางจะมีบทบาทกับเรื่องราวต่อไปแน่ ๆ แต่เราชอบกริดมากกว่าคนที่แล้วน่ะ คนนี้ดุสบาย ๆ เป็นธรรมชาติมากกว่า ไม่เหมือนคนก่อนที่ดูไม่น่าไว้วางใจยังไงไม่รู้และมันก้อเป็นจริง ๆ :m16: ในที่สุดนินาก้อค่อย ๆ แสดงความเป็นตัวตนของตัวเองออกมาแล้ว และเราว่าเต้ยน่าจะมีบทบาทต่อไปก้อดีน่ะมาเป็นตัวกันชนอีกคนให้กับต้นน่ะ :z1: ใกล้ถึงปฏิหารย์ที่สามหรือยังเอ่ย
ป.ล.ยังไงคุณ Sarawatr ช่วยลงเลขหน้าตอนอัพให้ด้วยน่ะจ้ะ เพราะหลัง ๆ กระทู้มันเริ่มเลื่อนออกไปน่ะ ขอบคุณน่ะจ้ะ :กอด1:
-
ถ้าสนแค่หวังดีกับต้นก็โอเค นินานี่น่ากลัวขึ้นทุกวัน
-
คือ สนเคอะ ต้องสกรีนคนให้ต้นด้วยเหรอคะ??
ใช่เรื่องของลื้อมะ?
-
รำคาญยัยนินาที่สุด ใครก็ได้ช่วยเอาไปเก็บหน่อยเถอะ เป็นผู้หญิงที่น่ารำคาญมากคนนึงเลยทีเดียว
อีกนานมั้ยค่ะกว่าที่สนจะรู้ว่าตัวเองโดนวางยา อยากให้รู้ก่อนเรียนจบเร็วๆ จัง
-
นินา นางร้ายพิมพ์นิยมละครไทยจริงๆ = ='
สนก็ทำตัวก้าวก่ายต้นมาไป อย่าลืมว่ามีคู่หมั้นอยู่แล้ว เหมือนกั๊กต้นไว้ตลอดเวลา
-
ยังไงสนกับนิน่าก็ไปกันไม่รอดเราเชื่อแบบนั้น
-
เพิ่งจะอ่านถึงตอนที่17 จูบที่ยากจะห้ามใจ ฟินมากขอบอก ชอบมาเลยตอนนี้ กดเป็ดให้ไป 1 เลยค่ะแต่งได้ดีมาก จะรีบอ่านให้ทันให้ได้ แต่แอบไปอ่านตอนล่าสุด แล้วปวดตับไปไม่ถูก กับ หนูนินา อยากลากลงมาและตบซ้ายตบขวา ทั้งที่ยังอ่านไม่ถึงเลย ขอตบแบบไม่มีเหตุผลก่อนได้ไหม 555 :hao7:
-
บอกเลยรำคาญนินามากๆ
สนนี่ออกแนวห่วง...หวง..หรือต้องการสกรีนจริงๆ? 555+
-
เอานิน่าไปถ่วงถังปูนหย่อนก้นมหาสมุทรที่ไหนซักที่ได้ไหม แบบ :fire:
-
ยังไม่ได้มีโอกาสกล่าวต้อนรับคนที่มาติดตามใหม่ทั้ง 3 คนเลยครับ
ขอต้อนรับนะครับคุณ @RIRIN, @PFLove และ @'jum :mc4: หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะตามติดและติดตามกันไปจนจบ
ขอบคุณมากๆ สำหรับกำลังใจครับ :impress3: ปกติงานที่ผมเขียนคนอ่านจะไม่ค่อยเยอะหรอก แต่อบอุ่นดี ดูแลทั่วถึง
กลับมารอบสองนี่ผมใจแป้วเหมือนกัน เพราะแฟนๆ ที่เคยอ่านหลายคนไม่อยู่แล้ว เอามาลงตอนแรกนี่แทบไม่มีคนอ่านเลย
ผมส่ง PM ไปเป็นพันได้ ทุกคนที่มาอ่านก็น่าจะมาจากทาง PM มากกว่า 90% ที่เข้ามาอ่านเองมีน้อยมาก ที่อ่านแล้วเลิกอ่านไปก็หลายคน
เขาเรียกว่าเป็นกฎ 5% ทำมากอาจจะได้มาน้อย แต่ถ้าไม่ทำก็จะไม่ได้อะไรเลย
ส่วนคนที่อยู่ต่อและติดตามกันต่อไปก็คือคนที่ผมต้องขอบคุณอย่างมาก อย่างน้อยก็ไม่เหงา มีคนมาอ่านมาคุยกันบ้าง :mew1:
แต่คนจะมากจะน้อยผมก็เขียนสุดฝีมืออยู่แล้วล่ะ นอกจากแต่งเพลงแล้ว งานเขียนนิยายก็เป็นอีกอย่างที่ผมชอบมาก :hao3:
สู้ๆ กันต่อไปครับ เป็นกำลังใจให้คนอ่าน เป็นกำลังใจให้คนที่เป็นนักเขียนทุกคนที่เข้ามาอ่านได้สร้างสรรค์ผลงานดีๆ ต่อไป
แล้วเจอใหม่หลังจากกลับจากแดนอาทิตย์อุทัยครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
-
ยังติดตามอ่านอยู่ตลอดนะจ๊ะ เพียงแต่ว่าชอบแบบอัพไป2-3ตอนแล้วค่อยมาอ่านอะค่ะ
มันจะได้ต่อเนื่องมากหน่อย ค้างน้อยหน่อย :m23:
รอตอนต่อไปจ้า :pig4:
-
นินาถ้าเธอรู้ว่าต้นรักสนมากี่ปี
และต้นก็ไม่เคยใช้เล่ห์กลใดๆ
เธอจะรู้ว่าคนเห็นแก่ตัวอย่างเธอ
เทียบไม่ได้เลยแหล่ะ รู้ไว้ด้วยนะ
ถ้านินาจะไม่รู้ว่าสนมีคนที่รักอยู่แล้ว
ก่อนที่จะใช้เล่ห์เพื่อได้ครอบครองสน
นินาอาจจะดูน่าสงสารบ้างก็ได้นะนี่
พี่กริดแลดูเป็นคนดีมีเหตุผลนะ
ตอบคำถามค่ะ
คำถาม
1) เรื่องนี้ ต้นกับสนจะได้อยู่ด้วยกันไหม? อยากให้อธิบายเหตุการณ์ที่น่าจะเป็นด้วยครับ
ตอบ ต้นกับสนจะได้อยู่ด้วยกัน แต่ไม่รู้ว่าได้อยู่ในฐานะไหน เพื่อน กึ่งเพื่อนกึ่งแฟน หรือแฟน ที่ได้อยู่ด้วยกันเพราะมีปฏิหาริย์ครั้งที่ห้าเกิดขึ้น และครอบครัวของทั้งสองฝ่ายพ่ายแพ้ต่อความรักที่มั่นคงของต้นกับสน
2) เหตุการณ์ที่จะทำให้สนรู้ว่าเขาถูกนินาวางยาน่าจะเป็นแบบไหน?
ตอบ กรรมอาจจะตามสนองนินา โดยมีคนใช้เล่ห์เดียวกับที่นินาใช้กับสน แต่คราวนี้ชายคนนั้นทำสำเร็จและหันมาเยาะเย้ยสน ว่าตนเป็นคนแรกของนินา ทั้งๆที่สนเป็นคู่หมั้น คราวนี้ก็ทำให้สนรู้ในทันที หรือไม่ก็แอบไปได้ยินเพื่อนของนินา(คนที่หายามา)แซวนินาหรืออาจมีทวงบุญคุณกัน จนทำให้สนมาได้ยินก็เป็นไปได้
-
:เฮ้อ: ความรักหนอความรัก นิน่าหนอนิน่า สุดท้ายหนูจะเสียทุกอย่างและไม่ได้เป็นแม้กระทั้งคนรู้จักของสนนะ
-
ก็อยากจะเข้านินาหรอกนะ แต่การกระทำของนินาไม่ดีเลย การหึงหวงคนที่ตัวเองรักมันไม่ผิดแต่นินาควรจะมีสติให้มากกว่านี้ไม่ใช่อยู่ๆก็ไปว่าเขาสาดเสียเทเสียและยังลงไม้ลงมือเขาก่อน การทำแบบนี้นินามีแต่เสียกับเสีย นินาเสียตั้งแต่แรกแล้ว เสียที่รวบรัดสนด้วยวิธีที่ผิด และยังไม่คิดแก้ไขในทางที่ดีอีก :เฮ้อ: ความรักของนินาเหมือนไฟที่แผดเผาตัวเอง มีแต่ทุกข์ สักวันจะไหม้จนมอดไม่เหลืออะไรเลย และยิ่งสนออกปากไปแล้วว่าไม่มีวันรัก ที่หมั้นก็เพราะรับผิดชอบเท่านั้น ยิ่งทำให้นินาทุกข์หนัก ทุกข์จนกลายเป็นแค้นคนที่สนรักทั้งที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร บอกได้แค่ไม่ใช่ชะนีค่ะ นินา o18 ส่วนสนก็เห็นใจในเรื่องของนินา เราว่าสนก็พยายามทำดีที่สุดแล้วนะ คนไม่รักจะให้รักและฝืนไปไหนมาไหนด้วยตลอดก็คงไม่ได้ แต่สนก็ยังรับผิดชอบให้ จุดนี้นินาต้องใช้วิธีที่ดีและใจเย็นในการจะเอาชนะใจสนมากกว่าจะแสดงความเป็นเจ้าของ สนก็เหมือนผู้ชายทั่วไปให้ดียังไงแต่ถ้าเจอผู้หญิงแบบนี้ก็วีนแตกได้เหมือนกัน เพราะมันทำให้สนเสียหายไปด้วย ไม่โทษสนนะที่ต่อว่าและพูดอย่างนั้นออกไป อย่างน้อยก็ทำให้นินารู้ว่า สนไม่ใช่คนที่จะยอมไปทุกอย่าง ถูกก็ว่าไปตามถูก ผิดก็ว่าไปตามผิด ส่วนเรื่องที่สนกันท่า ก็ไม่คิดว่าสนก้าวก่ายเกินไปนะ ในฐานะเพื่อนสนมีสิทธิ์ที่จะเป็นห่วงและช่วยดูว่า ใครจะดีจริงและสมควรได้คนดีๆแบบต้นไป ถ้าไม่ใช่ตัวเอง ในตอนนี้นะ แต่ถ้าวันหนึ่งสนทำมากเกินค่อยมาเม้นท์อีกทีแล้วกัน :katai2-1:
-
อ่านแล้วรู้สึกรังเกลียดผู้หญิงที่ชื่อ นินา มาก จริงๆ
แต่รักต้นมากขึ้นเรื่อย สู้ๆนะ ต้น :3123:
-
ค่อยๆตามอ่านค่ะแบบหาไม่เจอในบางที กระทู้ขึ้นเร็ว
อยากเอายัยนินาไปเก็บทีไม่ไหวกับนิสัย จะทำอะไรก็ดูให้มันสมควรหน่อย
-
ThankS
-
คนหายไม่แปลกน่ะจ้ะ อย่าน้อยใจน่ะจ้ะคุณ sarawatr เราก้ออยากให้เรื่องนี้ได้ออกทีวีจังเลยน่ะ :katai2-1:
-
สวัสดีครับ ก็เห็นคนแต่งว่าจะเดินทางนึกว่าจะไม่มาอัพ ก็เลยไม่ได้เข้ามา อีกอย่างติดสัมนาด้วยครับสองวันหนึ่งคืน เลลยไม่ได้เข้ามาอ่าน อืมในฐานะเพื่อนผมก็ว่าสนมีสิทธิ์ที่จะกันท่านะ เพราะไม่รู้ว่ากริดมีจุดประสงค์ที่ดีต่อต้นรึเปล่า ก็ต้องการความแน่่ใจด้วย อีกอย่างสนเองก็อยากให้ต้นรอสนด้วย เพราะสนยังเคียร์ปัญหาของตัวเองไม่จบ คงกลัวว่าจะมีคนข้ามาแย่งต้นไปก่อน เพราะต้นเป็นคนดีที่หายากมากด้วยทุกวันนี้ ส่วนนินาักมากก็มั่งจะเป็นแบบนี้ถ้าตัวเองไม่ได้คนอื่นก็ไม่ได้เหมือนจะทำร้ายตัวเองทั้งทางตรงและอ้อมสำหรับคนไม่มีความรู้สึกที่ดีใก้กันเลย ถ้าทำตัวดีมีค่ากว่านี้ก็คงจะสงสารอยู่หรอก คงจะไม่แอบคิดแผนชั่วอีกแล้วสนไปเจอแล้วได้ยินเข้าพอดีหรอกนะ แบบนั้นคงได้จบกันแบบไม่สวยแน่ๆ
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะค่ะ และการที่คุณส่งPM มันทำให้อย่ากรู้และพอเข้าไปอ่านก็ติดงอมแงม ที่ไม่ได้เข้าไปอ่านด้วยตนเองตอนแรกอาจะเป็นเพราะว่านิยายค้อนข้างเยอะ (เลยเลือกอ่านไม่ถูก ) เป็นคนหนึ่งที่แต่งนิยาย ไม่เก่งหรอกค่ะ แต่ได้กำลังใจและคำแนะนำดีดีจาก คนแต่งเรื่องนี้ เขาน่ารักมาก และผลงานก็ดีด้วยทำให้อยากติดตามทุกเรื่องเลยค่ะ
ปล เขาไปแนะนำนิยายต้องอ่านให้แล้วนะค่ะ เพราะชอบอยากให้มีคนเข้ามาอ่านเยอะ (คิดว่ามีแล้วแหละค่ะ )เป็นกำลังใจให้สู้ๆนะค่ะ :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะค่ะ และการที่คุณส่งPM มันทำให้อย่ากรู้และพอเข้าไปอ่านก็ติดงอมแงม ที่ไม่ได้เข้าไปอ่านด้วยตนเองตอนแรกอาจะเป็นเพราะว่านิยายค้อนข้างเยอะ (เลยเลือกอ่านไม่ถูก ) เป็นคนหนึ่งที่แต่งนิยาย ไม่เก่งหรอกค่ะ แต่ได้กำลังใจและคำแนะนำดีดีจาก คนแต่งเรื่องนี้ เขาน่ารักมาก และผลงานก็ดีด้วยทำให้อยากติดตามทุกเรื่องเลยค่ะ
ปล เขาไปแนะนำนิยายต้องอ่านให้แล้วนะค่ะ เพราะชอบอยากให้มีคนเข้ามาอ่านเยอะ (คิดว่ามีแล้วแหละค่ะ )เป็นกำลังใจให้สู้ๆนะค่ะ :L2: :L2: :L2: :L2:
ขอบคุณคุณ PFLove ที่แนะนำนิยายให้นะครับ ถือว่าเป็นคนแรกเลยที่ทำอย่างนี้ให้ ขอบคุณในน้ำใจจริงๆ ครับ
หวังว่าจะมีมาบ้าง แต่ก็ไม่ได้หวังมากหรอกครับ นิยายแบบนี้คนไม่ค่อยอ่าน เห็นชื่อเขาก็กลัวกันแล้ว 555
ผมส่ง PM ไปให้แทบจะทุก user ในบอร์ดนี้แล้วล่ะ ก็ไม่น่าจะมีมาเพิ่มจากนี้เท่าไหร่แล้วครับ ไม่งั้นก็คงมาอ่านนานแล้ว
จำนวนคนอ่านเท่าที่มีตอนนี้ก็โอเคแล้วครับ ต่อให้มีคนเดียวอ่านก็จะเขียนต่อไปจนจบ
ผมรักเรื่องนี้มาก ยังไงก็ต้องเขียนจนจบอย่างที่ตั้งใจไว้ ไม่งั้นชาตินี้ตายตาไม่หลับแน่ๆ
ขอบคุณที่ชอบ ขอบคุณที่ชื่นชม ขอบคุณที่ให้กำลังใจครับ ซาบซึ้ง :impress3:
:L2: :3123: :pig4:
Sarawatta
-
นินาได้เริ่มทำลายโอกาสของตัวเองกับสนไปแล้วตั้งแต่วันที่วางยาสน
และยังคงบ่อนทำลายความสัมพันธ์ ตัวสนและตัวเองไปเรื่อยๆ
เส้นทางนี้ลงเหวชัดๆ หวังว่าจะรู้ตัวโดยเร็วนะ
-
ถึงขั้นสมัครสมาชิกเพื่อมาตอบกระทู้เรื่องนี้ ภาคนี้มันหน่วงสุด ๆ ไปเลยนะครับ
หน่วงหนักกว่าภาค 2 ที่เคยอ่าน แต่ก็สนุกดีครับ
-
ตอนที่ 15-17
ขอโทษนะคะ กรุณาหลบไปไกลๆ รินจะเตะโด่งส่งยัยนิยาไปดาวพลูโตค่ะ
ถ้าใครกลัวโดนลูกหลงกรุณาถอยห่างด้วยนะคะ :z6:
ต้นอ่า :katai1: ทำไมถึงอดทนเจ็บได้ขนาดนี้นะ
เปิดใจยอมรับคนใหม่ไปซะหมดเรื่อง
รักก็แล้วไงล่ะ รักมันกินได้รึงายยยยยยย **จับต้นเขย่า*** :serius2:
ปล.ได้ฟีลลิ่งเดียวกับพี่แทงโมววตอนนี้เลยอะคะ
สำหรับคุณแม่พูดอะไรไม่ออกกับคุณแม่อะคะ
คือไม่รู้จะออกความเห็นยังไงดี เพราะคุณแม่ก็คือคุณแม่อะนะ
แม่ทุกคนก็ตั้งความหวังกับลูกไว้ทั้งนั้นแหละ **หน่วงงง** :o12:
และสุดท้าย สนคะ **ป๊าปปปปปปปปป** :z6:
ขอตบให้แบบหัวคะมำลงน้ำคลำสักทีเหอะ ฮึ่ยยยยยยยย o18
ปล.ยืมคอนพ์คุณน้ามาใช้ นอกจากเกรงใจแล้ว เน็ตยังกากมากเลยะ :katai1:
พิมพ์รัวๆๆ :katai4: อ้าวหลุด :katai5:
-
:katai1:
-
ขอตบหน้าสนสัก 3-4 ที :13223: ข้อหาจนป่านนี้ยังไม่รู้ใจตัวเอง
แล้วต้นอะ ไม่รักพี่ทินแล้วทำไมถึงทำแบบนั้น
มองอนาคตบ้างสิ ต่อไปคนที่เสียใจจะเพิ่มก็คือพี่ทินนะ
ไม่รักเค้าก็อย่าทำแบบนี้ :ruready อย่าสร้างปัญหาเพิ่มสิต้น
แล้วเมื่อไหร่อินังชะนีนินานี่จะหลุดพ้นไปจากวงโคจรของจักรวาลนี้สักที :z6:
ไม่ทราบว่าจะแบ๊วไปไหนคะ :fcuk: ถ้ามีโล่ห์รางวัลแบ๊วแห่งปีจะมอบให้เลย
ปล.ตอนที่ 20 แล้วคะ o13
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 26: คำขอร้องจากสน
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
สวนสาธารณะหนองบวกหาดในยามหนึ่งทุ่มเศษๆ เริ่มสงบลงไปมากเพราะใกล้เวลาปิดตอนสองทุ่ม แต่ก็ยังคงพอมีคนเดินเล่น เล่นกีฬาและทำกิจกรรมตามจุดต่างๆ อย่างบางตาอยู่ ต้นกับสนใช้เวลาเดินจากประตูท่าแพมาถึงที่นี่ในเวลาไม่นานนักเพราะอยู่ไม่ไกลจากร้านอาหารที่เพิ่งกินข้าวเย็นกับสรกฤษณ์ไป เดินไปคุยกันไปก็เพลินๆ ดีเหมือนกัน สนมีความสุขทุกครั้งที่ได้มีโอกาสใช้เวลาแบบนี้กับต้น ไม่เคยรู้สึกเบื่อที่จะต้องเจอกัน ต่อให้คุยกันเรื่องเดิมๆ หรือนั่งอยู่เงียบๆ ของใครของมันก็ไม่ได้ทำให้เกิดความอึดอัดแต่อย่างใด
พอหาที่เหมาะๆ ได้แล้ว ต้นกับสนก็นั่งคุยกันอย่างสบายอารมณ์ อากาศตอนนี้เย็นสบายดีทีเดียว
"ต้น...เราจะให้นายดูอะไร นี่...เมื่อวานเราไปพรีเซนต์งานที่โรงแรมโลตัสปางสวนแก้วมา มีคนมาฟังเยอะเลย นายดูสิ เป็นร้อยเลย" สนพูดพร้อมกับชี้ชวนให้ต้นดูรูปในโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ต้นดูแล้วก็ยิ้มอย่างภูมิใจ
"โห...นายเก่งจังเลย กล้าพรีเซนต์งานต่อหน้าคนเยอะขนาดนี้ด้วย" ไม่ว่าสนจะทำอะไรดีๆ ต้นก็พร้อมชื่นชมยินดีด้วยเสมอ
"ก็ตื่นเต้นเหมือนกัน ขาสั่น มือสั่นเลย นี่...นายดูรูปนี้ นายว่าเราดูดีไหม"
ต้นเพ่งมองรูปครึ่งตัวของสนบนเวทีแล้วก็ยิ้ม "ก็หล่อดีนะ"
"นายชอบหรือเปล่าล่ะ"
ต้นเลิกคิ้วอย่างสงสัย
"ในสายตาของนาย นายคิดว่า...เราหล่อไหม เราอยากรู้" สนรบเร้า แววตาเป็นประกาย
"ก็พอดูได้" ต้นหัวเราะชอบใจ
สนหน้าม่อยแล้วก็ย่นจมูก "แค่ดูได้เองเหรอ" แล้วก็ยิ้ม "งั้น...นายดูนี่ เป็นไง"
สนคุยโวเมื่อเลื่อนให้ต้นดูภาพที่เขาไปฟิตเนสมากับเพื่อนๆ ในรูปสนเปลือนท่อนบน ใส่กางเกงกีฬาขาสั้นตัวสีดำ เผยให้เห็นลอนกล้ามเนื้อหน้าท้องพองาม ดูๆ ไปก็ดูดีมากทีเดียว
"ใช้ได้ไหมแบบนี้"
ต้นพยักหน้ายิ้มๆ
"นายชอบซิกซ์แพ็คเราไหม"
ต้นทำหน้าเหรอหรา ไม่เข้าใจว่าทำไมสนยังคงวนเวียนถามเรื่องนี้ไม่ยอมไปไหน อันที่จริง สนแค่อยากบอกให้ต้นรู้ว่า ต่อไป ทั้งตัวและหัวใจรวมถึงทุกสิ่งที่ต้นเคยหลงใหลในตัวของสน ต้นจะได้ครอบครองและเชยชมในสักวัน
"นายถามทำไม ถึงชอบไปก็เท่านั้นแหละ ทำไมไม่ถามคู่หมั้นของนายล่ะ เขาน่าจะชอบนะ"
แม้ต้นจะพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าธรรมดา แต่ก็ทำให้สนหน้าเจื่อนลงไปพอสมควร พูดถึงนินาทีไรสนมักจะเป็นอย่างนี้ทุกที
"ไม่เอาหรอก เราจะเก็บไว้ให้คนพิเศษที่สุดของเราเชยชมเท่านั้นแหละ" สนหันมายิ้มหน้าทะเล้นกับต้น
"ก็ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับเราเลย เราไม่ใช่คนพิเศษที่สุดของนายซะหน่อย"
สนหน้าเจื่อนอีกรอบ "นายรู้ได้ไงล่ะต้นว่าไม่ใช่ เรายังไม่ได้บอกเลยนะว่าคนที่พิเศษที่สุดของเราเป็นใคร"
"แล้วเขาเป็นใครล่ะ" ต้นถามเกือบจะทันทีที่สนพูดจบ
"อืม...เดี๋ยวนายก็รู้เองแหละ เอางี้ดีกว่า ทั้งตัวเราเนี่ยะ นายชอบส่วนไหนของตัวเรามากที่สุดล่ะต้น"
ต้นทำหน้าตกใจ ไม่คิดว่าสนจะถามคำถามแบบนี้
"น่า...บอกหน่อยสิ เราอยากรู้" สนยิ้มกรุ้มกริ่ม ได้คุยเล่นกับต้นแบบนี้สนก็รู้สึกสบายใจ หลังจากที่ปวดหัวกับนินามาทั้งวันแล้วสนก็คิดถึงแต่ต้นนี่แหละที่จะช่วยทำให้สนอารมณ์ดีขึ้นมาได้
"อยากรู้ไปทำไม"
"ก็อยากรู้ บอกหน่อยไม่ได้เหรอ หรือว่าทั้งตัวของเราไม่มีส่วนไหนที่นายชอบ เราว่าต้องมีบ้างแหละ ถ้านายบอกเรา เราก็จะบอกนายเหมือนกันว่าเราชอบส่วนไหนของนายด้วย ดีไหม แลกกัน นะๆๆ" สนใช้ศอกกระทุ้งต้นเบาๆ เป็นเชิงรบเร้า
ต้นหัวเราะอย่างอารมณ์ดี "อืม...ยังไงดีล่ะ" ต้นทำท่านึก "เรา...ชอบต้นแขนนายมั้ง"
"ทำไมชอบล่ะ" สนเขยิบหน้าเข้ามาถามใกล้ๆ
"ก็...มันขาวดี" คนตอบหัวเราะเบาๆ
"แล้วทำไมไม่ชอบต้นขาเราล่ะ ต้นขาเราก็ขาวนะ เดี๋ยวกลับบ้านไปจะถอดให้ดูเลย"
"ไม่เอา...ไม่อยากดูหรอก" ต้นรีบปฏิเสธแต่สีหน้าก็ดูยิ้มอยู่
สนหัวเราะและยิ้มอย่างเอ็นดูเมื่อเห็นต้นเริ่มหน้าแดงด้วยความเขินอาย "จริงดิ...อืม...แต่นายก็เห็นต้นขาขาวๆ ของเราบ่อยๆ อยู่แล้วล่ะเพราะเราชอบใส่บ็อกเซอร์ไปหานายที่ห้องบ่อยๆ แล้วทีนี้อยากฟังหรือยังล่ะว่าเรา...ชอบส่วนไหนของนาย"
สายตายิ้มทีเล่นทีจริงทำให้ต้นรู้สึกเขินจนไม่กล้าสบตาคนข้างๆ เลยทีเดียว
"นั่นแน่...คิดว่าเป็นตรงนั้นล่ะสิ" สนแหย่เล่นแล้วก็หัวเราะ
"ตาตุ่มน่ะเหรอ" ต้นพูดเล่นกลับไปบ้าง
"ใช่ที่ไหน เราบอกให้ก็ได้ เราน่ะชอบ..." แล้วสนก็ใช้นิ้วชี้ที่ริมฝีปากของตัวเอง พร้อมกับยักคิ้วเล่นสนุก
"ทำไมชอบล่ะ ปากเราเป็นรูปกระจับเหมือนในนิยายสมัยก่อนหรือเปล่า" ต้นพูดพลางหัวเราะเบาๆ
"อยากฟังจริงๆ หรือเปล่าล่ะว่าทำไมเราถึงชอบ..." สนยังคงทำหน้าทะเล้นอยู่
ต้นเลิกคิ้วสงสัยเป็นเชิงบอกว่าอยากรู้
"ก็...อยู่ตรงนี้เราทำให้ดูไม่ได้ซะด้วยสิ เอางี้"
สนเอานิ้วชี้แตะริมฝีปากของตัวเองแล้วก็เอาไปแตะริมฝีปากต้นเบาๆ นั่นแหละต้นถึงเข้าใจ รสจูบทั้งสองครั้งนั้นอยู่ในความทรงจำของต้นและสนเสมอ แม้จะเป็นจูบต้องห้ามแต่มันก็ยากเกินห้ามใจสำหรับคนสองคนที่รักกัน
"เล่นสนุกๆ เฉยๆ น่ะต้น อย่าคิดมาก" สนรีบบอกอย่างรู้ทันเมื่อเห็นต้นทำท่าครุ่นคิด แม้จะดูมีท่าทางเขินอยู่บ้าง
แล้วสนก็พูดสืบไป "วันนี้...เรามีเรื่องให้ปวดหัวทั้งวันเลย นายรู้หรือเปล่า"
"มีอะไรเหรอ" ต้นถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"ก็นินาน่ะสิ มีเรื่องกับเต้ย ตบตีกันใหญ่เลย เต้เกือบจะเอาเรื่องอยู่แล้ววันนี้"
"จริงเหรอ ทำไมนินาทำอย่างนั้นล่ะ"
"ก็...เขาหึงหวงเรานั่นแหละ กลัวเต้ยมาแย่งเราไป เราก็เลยยื่นคำขาดไปว่าห้ามทำแบบนี้อีกเด็ดขาด ไม่งั้นเราจะถอนหมั้น"
"ถอนหมั้นเลยเหรอ" ต้นถามย้ำด้วยน้ำเสียงตกใจเล็กน้อย ถ้ามันเกิดขึ้นจริง ต้นควรจะดีใจหรือเปล่านะ อย่าคิดแบบนี้ดีกว่า เป็นบาปเปล่าๆ
"ใช่ ถ้าขืนก่อเรื่องแบบนี้บ่อยๆ ก็คงอยู่ด้วยกันยากแล้วล่ะ"
"แล้วพ่อกับแม่นายจะไม่ว่าอะไรเหรอถ้านายถอนหมั้นนินา"
สนสะอึกไปเล็กน้อย "ก็คงต้องยอมให้ว่าแหละต้น ดีกว่าอยู่กันไปแล้วไม่มีความสุข เกิดมีลูกขึ้นมาก็จะเป็นบาปเป็นกรรมเขาเปล่าๆ ที่มีพ่อแม่ที่ไม่รักกัน"
"นาย...ไม่ได้รักเขาเลยเหรอสน"
จะว่าไปต้นก็สงสัยเรื่องนี้มานานแล้ว พอสนส่ายหน้า ต้นก็ยิ่งแปลกใจ
"แล้ว...ทำไมนายถึงไปมีอะไรกับเขาได้ล่ะสน"
สนถอนหายใจอย่างหนักใจ แล้วก็เงียบไปสักพัก "เราก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะต้น เราก็ยังสงสัยตัวเองอยู่ว่าเราทำอย่างนั้นได้ยังไง เราไม่ได้เมา เรากับนายไม่ชอบกินเหล้าด้วยกันทั้งคู่ นายก็รู้อยู่ วันนั้นเราไปส่งเขาที่บ้านตอนดึกๆ คุยกันยังไงไม่รู้ แล้วมันก็ลงเอยอย่างงั้นจนได้ แต่...อย่าไปพูดถึงมันเลย มันผ่านมาแล้ว เลยเถิดมาจนถึงขั้นหมั้นกันแล้ว ย้อนกลับไปไม่ได้ เอาเป็นว่า ถ้าเราไม่ไหวจริงๆ เราจะถอนหมั้นกับเขา จริงๆ นะต้น"
ต้นพยักหน้าเข้าใจ นี่แหละนะ ชายกับหญิงอยู่ใกล้กันก็เหมือนน้ำมันกับไฟ ต่อให้ไม่รักก็ยังมีแรงดึงดูดให้เผลอไผลจนมีอะไรกันได้เลย
สนกำลังจะพูดต่อก็บังเอิญมีโทรศัพท์เข้ามาพอดี พอเห็นเบอร์แปลกๆ ก็ขมวดคิ้ว
"สวัสดีครับ"
"สนเหรอคะ จำพี่ได้ไหม ที่เราเจอกันเมื่อวานนี้ไง ที่สนมาพรีเซนต์งานที่โรงแรม พี่เชอรี่เอง"
"อ๋อ...ครับ จำได้ครับพี่"
"พี่ชอบงานที่สนนำเสนอวันนั้นมากเลย สนเก่งจังเลยนะ พี่ชอบคนเก่งๆ แบบนี้ หามานานแล้ว แบบเนี้ย...ใช่เลย"
เสียงอีกฝั่งหัวเราะคิกคักชอบใจ
"อ๋อ... ขอบคุณครับ พี่เชอรี่มึอะไรหรือเปล่าครับ" สนหันไปมองหน้าต้นอย่างเกรงใจ แต่ต้นก็ยิ้มเหมือนกับจะบอกว่าตามสบาย
"ก็...อืม...ยังไงดีล่ะ ตอนนี้...สนมีใครหรือยังเอ่ย เผื่อจะสนใจรับกิ๊กเพิ่มอีกสักคนสองคน เอาไว้เป็นเพื่อนคุยแก้เซ็ง ดีไหมๆ"
"กิ๊กเหรอครับ" สนถามด้วยด้วยสีหน้าตกใจ ต้นเองก็พลอยสงสัยไปด้วย
"ใช่...กิ๊กกับพี่ไง"
เสียงหัวเราะชอบใจของอีกฝ่ายทำให้สนหน้าเหวอ ผู้หญิงบางคนสมัยนี้น่ากลัวจริงๆ เจอกันแค่ครั้งเดียวก็กล้าเสนอตัวให้ แล้วนี่ก็ไม่รู้ว่าไปเอาเบอร์ของสนมาจากไหน
"เอ่อ..." สนชักหนักใจ เขาเคยเจอผู้หญิงรุกเข้าหาแบบนี้อยู่บ้าง แต่เขาไม่เล่นด้วยก็เลยรอดมาได้
"พอดี...ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้วครับพี่" สนพูดพลางหันมามองหน้าต้นด้วยสายตาที่ต้นแปลไม่ออก
"ไม่เห็นเป็นไรเลย พี่ไม่ได้ขอเป็นแฟนซะหน่อย เป็นกิ๊กกันเฉยๆ ดีออก เผื่อวันไหนเบื่อๆ แฟนก็มากิ๊กกับพี่ได้ ไม่ต้องผูกมัดอะไรกันให้ยุ่งยาก"
"ไม่ดีกว่ามั้งครับพี่ ผมรักคนๆ นั้นของผมมาก มีกิ๊กไม่ได้หรอกครับ ผมขอโทษนะครับ ตอนนี้ผมไม่สะดวกคุย แค่นี้นะครับพี่"
สนวางสายไปพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอก พอหันไปเห็นต้นมองอย่างสงสัยก็ยิ้มแหยๆ
"ฮ็อตเหมือนกันนะเนี่ย มีคนโทรมาขอเป็นกิ๊กด้วย" ต้นแซวอย่างเห็นเป็นเรื่องขำ
"เจอเยอะเหมือนกัน ทำไงได้ ก็คนมันหล่อ สาวๆ ที่ไหนก็อยากเป็นแฟนด้วย อ้อ ไม่ใช่แต่สาวๆ เท่านั้นนะต้น เกย์ก็มีมาชอบเราเยอะเหมือนกัน" สนทำหน้าภูมิใจ
"ครับ...พ่อคนรูปหล่อ" ต้นทำหน้าล้อเลียนบ้าง "อ้อ...คนที่นายชอบเมื่อกี้หมายถึงใครเหรอ"
สนเม้มริมฝีปากแล้วก็เปลี่ยนเป็นยิ้มกรุ้มกริ่ม "เขาเป็นคนที่พิเศษที่สุดของเราเลยล่ะ ใครน้า...เป็นผู้โชคดีคนนั้น"
"นินาเหรอ" ต้นทำหน้าเศร้าเล็กน้อย
"โธ่ต้น...ใช่ที่ไหนล่ะ เราก็เพิ่งบ่นเขาไปเมื่อกี้เอง"
"อ้าว...ไม่ใช่เหรอ ถ้างั้น...นายก็มีคนใหม่แล้วสิ" น้ำเสียงของต้นหม่นลงอีก ถ้าสนมีคนใหม่จริงๆ ต้นคงเศร้าน่าดูเลย
"ไม่รู้ว่าใหม่หรือเปล่า รู้แต่ว่าไม่เคยเก่าเลย เจอทีไรก็ใหม่ทุกที"
"นายมีคู่หมั้นแล้วนะ" ต้นลากเสียง "นะ" ยาวเพื่อเน้นความสำคัญ "เดี๋ยวมีปัญหากับนินานะสน เขายิ่งขี้หึงอยู่"
"ถ้าเป็นคนๆ นี้ บางทีเราก็อาจจะยอมมีปัญหาก็ได้นะต้น แต่เราไม่ยอมให้นินามาทำอะไรคนๆ นี้เด็ดขาด แค่คิดเราก็ไม่ยอมแล้ว"
"โห...ขนาดนั้นเลย น่าอิจฉาจังเลยนะ นายคงรักเขามากน่าดู" ต้นถอนหายใจด้วยสีหน้าเศร้า "แต่เรา...คงไม่มีโอกาสได้เป็นคนๆ นั้นหรอก เรารู้..."
ต้นแค่นหัวเราะ น้ำเสียงที่หม่นเศร้าทำให้สนอดสงสารไม่ได้ ต้นรอคอยมานานแล้ว นานจนสนเองก็ชักไม่มั่นใจแล้วว่าต้นจะรอไปได้อีกนานแค่ไหน สนชักกลัวว่าสักวันต้นจะล้มเลิกความตั้งใจเสียก่อน
"ต้น..." สนมองหน้าต้นด้วยแววตาที่จริงจังมากขึ้น
"เราไม่รู้หรอกนะว่านายรู้หรือเปล่าว่าที่เราพูดมาทั้งหมด...เราหมายถึงใคร แต่นายรู้ไว้อย่างนึงนะต้น นายเป็นความสุขของเรา ถ้าโลกนี้ไม่มีนายสักคน เราก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปยังไง"
ต้นยิ้มบางๆ แม้จะรู้สึกซาบซึ้งที่สนพูดอย่างนั้น แต่ต้นก็ต้องการความชัดเจนมากกว่านี้
"สน...นายรู้ไหม นี่ก็เข้าปีที่สิบแล้วนะที่เรามีความรู้สึกพิเศษให้กับนาย มันนานจนเราเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเรา...จะเก็บความรู้สึกนี้ไว้ให้นายได้อีกนานแค่ไหน ไม่ว่านายกำลังทำอะไรอยู่ อย่าให้มันช้าไปละกันนะสน แต่จะว่าไป...มันก็ช้าไปแล้วล่ะ"
สนถอนหายใจเหมือนคนกำลังคิดหนัก จากที่ยิ้มสดใสและมีเสียงหัวเราะอยู่เมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นครุ่นคิดและเคร่งเครียดมากขึ้น
"สน...เราถามนายตรงๆ นะ"
สนหันมาสบตากับต้น แววตาดูประหม่าราวกับกลัวว่าต้นจะถามคำถามที่เขาไม่กล้าตอบ
"นาย...รักเราใช่ไหม ใช่ไหมสน นายรักเราใช่ไหม"
สนนิ่งเงียบ เงียบไปนานทีเดียว แล้วก็ค่อยๆ หันหน้ากลับไปตามเดิม สีหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ต้นเห็นแล้วก็ได้แต่สงสัยและไม่เข้าใจว่าทำไมมันยากเย็นเหลือเกิน รักก็แค่บอกว่ารัก ไม่รักก็แค่บอกว่าไม่รัก เจ็บยังไงก็ยังดีกว่าปล่อยให้คลุมเครืออยู่แบบนี้
"เราไม่เข้าใจน่ะสน ทำไมนายบอกเราไม่ได้ มันยากเหรอสน หรือว่า...นายไม่ได้รักเรา นายก็เลยไม่กล้าบอก นายกลัวเราเสียใจเหรอ มันไม่เป็นไรหรอกสน นายก็แค่บอกเรา ได้ไหมสน เรารับได้ทุกอย่าง"
ต้นอดร้องไห้อีกไม่ได้ สิบปีแล้วที่ต้นรักผู้ชายคนนี้ แต่กลับไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากปากของคนที่ต้นรักเลย
สนยังคงนั่งก้มหน้าอยู่ ไม่พูดไม่จาใดๆ นอกจากครุ่นคิดอย่างหนัก
"ถ้านายไม่พูด เราก็จะถือว่า...นายไม่ได้รักเราละกันนะสน"
สนหันมามองอย่างตกใจ แต่ดูเหมือนสีหน้าจะวิงวอนขอความเห็นใจเสียมากกว่า เมื่อสนไม่พูดแล้วต้นก็คงจะเข้าใจเป็นอย่างอื่นไม่ได้ ต้นลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ค่อยๆ เดินออกไปพร้อมกับยกมือป้ายน้ำตาที่รินไหลลงมา ดีที่ว่าคนกลับไปเยอะแล้วจึงไม่มีใครเห็น ต้นเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเมื่อเดินออกไปได้สักระยะ
"ต้น"
สนร้องเรียก ลุกขึ้นยืนแล้วก็รีบวิ่งตามต้นไป พอถึงตัวก็รวบตัวต้นมากอดไว้จากทางด้านหลัง ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ต้นต้องเสียใจเพราะเรื่องนี้ สนเจ็บปวดทรมานหัวใจมากแค่ไหนที่ต้องเห็นคนที่ตัวเองรักเจ็บซ้ำแล้วซ้ำอีก
"ต้น...เราขอโทษ อย่าบังคับให้เราพูดอะไรตอนนี้เลยนะต้น เราเองก็ไม่มีความสุขที่มันเป็นแบบนี้ เราอยากบอกนาย...เราอยากบอกนายนะต้น เราจะบ้าตายอยู่แล้ว เราขอเวลาเราอีกนิดเดียว นะต้นนะ แล้วนายจะรู้ทุกอย่างที่นายอยากรู้ เราเจ็บปวดทรมานใจแค่ไหนที่เห็นนายต้องร้องไห้เพราะเรา เรารู้...ว่านายรอเรามานานแล้ว เรารู้สึกแย่มากที่เราทำให้นายร้องไห้เพราะเรื่องนี้หลายครั้ง อย่าร้องไห้นะต้น อย่าร้องไห้นะ"
คนที่บอกเขาว่าอย่าร้องไห้กลับร้องไห้เสียเอง สนกอดต้นไว้แน่นพร้อมกับสะอื้นไห้ มืออีกข้างลูบผมของต้นเพื่อเป็นการปลอบใจเหมือนที่สนชอบทำเป็นประจำ
"เราไม่เคยขอร้องนาย ครั้งนี้เราขอนะต้น นายไม่รู้หรอกว่าเรา...เจออะไรมา มันถึงเป็นแบบนี้ ให้เวลาเราอีกนิดเดียวนะต้น ต่อไป...นายจะไม่ต้องร้องไห้เพราะเรื่องนี้อีก นะต้นนะ ให้เวลาเราหน่อยนะ"
มันเรื่องอะไรกันที่ทำให้สนไม่กล้าพูด มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือ แต่คราวนี้ ต้นสามารถรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดทรมานใจของสนแล้วล่ะ ต้นเห็นแล้ว สนไม่เคยลงทุนขอร้องแบบนี้ น้ำเสียงและสีหน้าวิงวอนนั้นทำให้ต้นรู้สึกสะท้อนใจไม่น้อยเลย
"เกิดอะไรขึ้นเหรอสน นายบอกเราได้หรือเปล่า"
ต้นหันหน้ามาเผชิญกับสน เห็นสนร้องไห้แบบนี้แล้วก็อดสงสารไม่ได้ ต้นกับสนมีกันอยู่สองคนตลอดมา ทำแต่สิ่งดีๆ ให้กันมาตลอด ยามใดที่อีกฝ่ายมีปัญหาหรือเจ็บปวดใจ ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่อีกคนจะไม่รู้สึกตาม จนถึงวันนี้ ทั้งต้นและสนกล้าพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่า ต้นคือส่วนหนึ่งของชีวิตสน และสนก็คือส่วนหนึ่งของชีวิตต้น ขาดกันไม่ได้เลย
สนส่ายหน้า "เราบอกไม่ได้ตอนนี้ต้น มันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเรามาก เรามีทางเลือกอยู่สองทางเลือกที่เราต้องตัดสินใจให้ดีๆ ถ้าเราบอกนาย...นายต้องไม่เห็นด้วยแน่นอน อย่าเพิ่งถามเราเลยนะต้น วันนึงเราจะบอกนายเอง ตอนนี้...เราขอร้องนายอย่างเดียว ถ้าเป็นไปได้ รอเราหน่อยนะต้น ถ้ารอได้...รอเรานะ แต่ถ้า...นายรอไม่ไหว...ก็แล้วแต่นาย เราเข้าใจ..."
สิ่งที่สนพูดช่างดูคลุมเครือและยากเกินที่ต้นจะเข้าใจเหลือเกิน แต่เอาเถอะ ต้นเชื่อใจสน คนที่ต้นเชื่อใจมากที่สุดนอกจากพ่อกับแม่แล้วก็มีแค่สนนี่แหละ
"สน...เพราะว่าเป็นนายคนเดียวเท่านั้นนะ เราถึงยอมแบบนี้ เอาเป็นว่า...เราเชื่อใจนาย เราจะรอนายนะสน ไม่ว่าจะนานแค่ไหนเราก็จะพยายามรอให้ได้ นายอย่าร้องไห้นะ เรา...ก็ไม่อยากให้นายเสียใจเพราะเราเหมือนกัน เรามีกันอยู่สองคน อีกไม่นานเราก็จะไปเรียนต่อแล้ว คงไม่ได้เจอกันอีกนานหลายปี เวลาที่เหลืออยู่ เราอยากให้มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของเราสองคน อย่าร้องไห้นะสน เรารักนายนะ"
ต้นดึงสนมากอดไว้ ต่างคนต่างก็ร้องไห้ด้วยกันทั้งคู่จนไม่รู้ว่าใครควรต้องปลอบใจใครกันแน่
"ขอบคุณมากต้น ขอบคุณที่นายเข้าใจเรา...เรา...เรา..." แล้วสิ่งที่สนอยากจะบอกเหลือเกินก็ค่อยๆ ถูกกลืนหายเงียบไปเมื่อสนนึกไปถึงวันนั้น...
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"พ่อครับ...สนมีอะไรจะคุยกับพ่อหน่อยครับ"
ผู้เป็นพ่อละมือจากการพรวนดินในกระถางต้นไม้แล้วก็หันหน้ามามองลูกชายที่ทำท่าทางเหมือนมีความลับบางอย่าง พ่อของสนกับพ่อของต้นชอบต้นไม้เหมือนกัน พอมีเวลาว่างๆ ก็มักจะชอบออกไปซื้อต้นไม้มาปลูกรอบบ้านอยู่เสมอ อันที่จริง พ่อกับแม่ของสนอยู่กับไร่กับสวนมาจนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้วล่ะ นอกจากทำสวนแล้ว ในบ้านก็มีต้นไม้เต็มไปหมด
"กับพ่อคนเดียวเหรอลูก แล้วแม่ล่ะ"
พ่อสนถามอย่างไม่แน่ใจ วันนี้แม่ของสนออกไปซื้อของที่ตลาดกับแม่ของต้น ต้นกับติวก็ไปด้วย มีพ่อของต้นเป็นคนขับรถ ส่วนสนถือโอกาสไม่ไปด้วยเพราะอยากคุยกับพ่อนั่นเอง
"ไปนั่งคุยที่โต๊ะดีกว่าครับพ่อ"
พ่อของสนพยักหน้า ลุกขึ้นแล้วก็เดินนำลูกชายไปนั่งที่โต๊ะนั่งเล่นหน้าบ้าน นานๆ ทีช่วงปิดเทอมจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอย่างนี้ พ่อกับแม่ของสนดูมีความสุขมากทีเดียวเวลาสนกลับมาบ้าน ตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอมกลางปีที่สองพอดี และเป็นช่วงที่สนตัดสินใจและคิดทบทวนมาดีพอสมควรแล้ว
"พ่อครับ พ่อว่า...ผมกับต้น...สนิทกันมากไหมครับ"
พ่อของสนเลิกคิ้วด้วยความสงสัย "ทำไมล่ะลูก สนกับต้นก็สนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว หรือว่า...ตอนนี้สนมีปัญหากับต้นเหรอลูก"
"เปล่าครับพ่อ" สนรีบบอก ท่าทางของสนดูประหม่าและไม่มั่นใจจนพ่อสังเกตเห็นได้
"ผมหมายถึง...ผมกับต้น...สนิทกันมากเกินไปหรือเปล่าน่ะครับ"
นั่นก็ยิ่งทำให้พ่อของสนแปลกใจและสงสัยเข้าไปใหญ่ เมื่อพ่อเอียงคอและเลิกคิ้ว สนก็ยิ่งต้องครุ่นคิดว่าจะเริ่มเรื่องยังไงไม่ให้พ่อตกใจ หลังจากคิดอยู่สักพัก สนก็ตัดสินใจพูดต่อ
"เอ่อ...คือ...ตอนนี้...สนไม่มีแฟนเลยครับพ่อ ไม่ได้จีบสาวคนไหนเลยตั้งแต่เข้ามหาลัย"
คนเป็นพ่อพยายามคิดตาม แต่ก็นึกไม่ออกอยู่ดีว่าสนต้องการสื่ออะไร
"ทำไมเหรอลูก เรียนหนักหรือเปล่า"
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ก็พอมีเวลาอยู่ครับพ่อ แต่ว่า...สน...มีคนที่สนรักอยู่แล้วครับพ่อ"
พูดถึงตรงนี้ใจสนก็เต้นไม่เป็นส่ำ หลังจากที่สนรู้ว่าต้นเป็นเกย์เมื่อตอนปีหนึ่ง สนก็พยายามถามตัวเองอยู่ทุกวันว่าสนคิดยังไงกับต้นกันแน่ จนกระทั่งวันนี้ที่สนแน่ใจว่าสนรู้หัวใจของตัวเองแล้ว
"อ้าวเหรอลูก ใครล่ะลูก ไม่เห็นพามาให้พ่อกับแม่รู้จักบ้างเลย เป็นสาวๆ ที่มหาลัยหรือเปล่าลูก" พ่อของสนหัวเราะร่วนอารมณ์ดีตอนท้าย
"เปล่าหรอกครับพ่อ พ่อฟังสนดีๆ นะครับ"
สนพยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดเท่าที่เขาพอจะมีอยู่ด้วยการสูดลมหายใจลึกๆ พ่อเอียงคอมองอย่างสงสัย แต่ท่าทางก็ยังดูอารมณ์ดีอยู่
"พ่อครับ...ผมคิดว่า...ผม...ผมชอบต้นครับพ่อ"
ตอนนั้นสนก็ไม่รู้หรอกว่ามันเร็วไปไหมที่สนจะบอกพ่อ แต่สนก็อยากให้พ่อรู้ ให้พ่อได้เตรียมใจไว้เพราะไม่วันใดวันหนึ่งพ่อก็ต้องรู้จนได้
"อะไรนะลูก" พ่อของสนเบิกตากว้างอย่างตกใจ "นี่สนล้อพ่อเล่นหรือเปล่าลูก เรื่องนี้ล้อพ่อเล่นไม่ได้นะสน"
น้ำเสียงดุของพ่อทำให้สนตัวลีบเล็กลงไปอีกมากทีเดียว แม้ว่าพ่อจะรักและตามใจสนมากกว่าแม่ แต่เวลาพ่อดุ พ่อก็ดูน่ากลัวมากกว่าแม่หลายเท่า ถ้าไม่จำเป็นแล้วสนก็ไม่อยากเสี่ยงทำให้พ่ออารมณ์เสีย พ่อยังคงมีแนวคิดแบบคนรุ่นเก่าที่ชายเป็นใหญ่ที่สุดในบ้านอยู่ ไม่ว่าพ่อจะพูดอะไร แม่กับสนก็ต้องเชื่อ
"ผมพูดจริงๆ ครับพ่อ สนไม่ได้ล้อพ่อเล่นครับ"
"เป็นไปได้ยังไงน่ะสน" พ่อของสนครุ่นคิดพลางมองหน้าลูกชายราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่สนยืนยัน สีหน้าคาดคั้นของพ่อทำให้สนคอยหลบตาพ่ออยู่ตลอด
"ลูกแค่สับสนหรือเปล่าลูก บางทีสนกับต้นสนิทกันมากเกินไปก็เลยอาจจะคิดว่าชอบกันก็ได้ ถึงพ่อกับแม่จะรักต้นเหมือนลูกเหมือนหลานคนหนึ่ง แต่พ่อกับแม่...ก็ให้สนรักกับต้นอย่างนั้นไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้เลยนะสน พ่อกับแม่คงรับไม่ได้ พ่อคิดว่า...สนแค่สับสน ไม่มีอะไรหรอกลูกพ่อไม่เชื่อเด็ดขาด"
"ไม่ครับพ่อ ผมไม่ได้สับสน ผมชอบต้นจริงๆ ครับ ชอบเขามาตั้งนานแล้ว แต่ผมเพิ่งจะรู้ตัวไม่นานนี้เอง" สนทำหน้าเศร้าเพื่อขอความเห็นใจ
"สน...นี่สนจะเถียงพ่อเหรอ ยังไงๆ พ่อก็คิดว่าสนแค่สับสนเฉยๆ สนจะรักต้นแบบนั้นได้ยังไงลูก ผู้ชายกับผู้ชายรักกันไม่ได้นะสน พ่อยอมให้สนทำอย่างนั้นไม่ได้"
น้ำเสียงและอารมณ์ที่โกรธจนรู้สึกได้ของพ่อทำให้สนยิ่งหวาดกลัวมากเข้าไปอีก แต่เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าสนมัวแต่กลัว ความรักของต้นกับสนก็มีแต่จะห่างไกลออกไปมากขึ้น จนอาจไม่มีวันเป็นจริงได้เลย
"ทำไมล่ะครับพ่อ ก็ผมรักต้นไปแล้ว รักเขามากด้วย ทำยังไงก็เลิกรักไม่ได้ครับพ่อ" สนเสียงดังขึ้นมาบ้าง เหมือนเด็กที่กำลังเถียงพ่อกับแม่
"สน..." พ่อตวาดเสียงดังจนสนสะดุ้ง
"พ่อขอร้องนะสน สนรักต้นแบบนั้นไม่ได้ ครอบครัวของเรามีกันอยู่แค่นี้ พวกเราจากบ้านเกิดเมืองนอนมา ไร้ญาติขาดมิตร พ่อกับแม่เองก็อยากอุ้มหลานก่อนตายสักครั้ง สนไม่อยากให้พ่อกับแม่นอนตายตาหลับเหรอลูก แล้วพ่อกับแม่จะหมดห่วงได้ยังไง เกิดวันหนึ่งสนแก่ตัวขึ้นมาแล้วใครจะดูแล ก็ต้องหวังพึ่งลูกพึ่งเมียทั้งนั้น สนเป็นผู้ชายนะลูก จะไปอยู่กินกับผู้ชายด้วยกันได้ยังไง พ่อขอร้องนะสน ถ้าสนยังเห็นว่าพ่อเป็นพ่ออยู่ ช่วยทำความฝันของพ่อกับแม่ให้เป็นจริงสักครั้ง พ่อกับแม่ไม่เคยขออะไรสนนะลูก อย่ารักต้นแบบนั้น พ่อกับแม่ของต้นรู้เข้าเขาจะว่ายังไง พ่อแอ๊ดแม่เยาเขาก็อยากให้ต้นแต่งงานมีครอบครัว มีลูกสืบสกุลเหมือนกัน ต้นเขาก็เป็นลูกคนเดียวเหมือนกับสนนะลูก รับปากกับพ่อนะสน เลิกรักต้นแบบนั้นซะ ถ้าสนยังเห็นแก่หัวหงอกหัวดำของพ่อกับแม่อยู่"
"พ่อ..." สนครางและมองพ่อด้วยความรู้สึกผิดหวัง ไม่น่าเชื่อว่าพ่อจะไม่เข้าใจสนได้มากถึงขนาดนี้ สนคิดว่าพ่อรักและตามใจเขามาตลอดน่าจะเข้าใจเขาบ้าง แต่เปล่าเลย
"ว่าไงสน รับปากกับพ่อได้ไหมลูก อ้อ...แล้วอีกอย่าง อย่าไปบอกแม่เรื่องนี้เด็ดขาด เดี๋ยวเรื่องจะไปถึงพ่อแอ๊ดแม่เยาเขาได้ คราวนี้ล่ะจะเดือดร้อนมองหน้ากันไม่ติดไปหมด"
สนอยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก หมดคำพูดที่จะโต้เถียงเพราะรู้ว่าไม่มีประโยชน์ ถึงแม้จะรู้สึกผิดหวังมาก แต่สนก็พอเข้าใจพ่ออยู่ ลูกชายคนเดียวที่เป็นความหวังของครอบครัวมีความหมายกับบ้านหลังนี้มาก สนเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของบ้านนี้ ถ้าเกิดสนทำให้พ่อกับแม่ผิดหวัง ครอบครัวนี้ก็จะไม่เหลืออะไรเลย ความรักของต้นกับสนคงยากเสียแล้ว ยากมาตั้งแต่เริ่มด้วยซ้ำไป
"เราขอโทษนะต้น เราพยายามแล้ว แต่พ่อไม่เข้าใจเราเลย" สนขอโทษต้นอยู่ในใจ
"รับปากพ่อได้ไหมลูก" พ่อของสนถามย้ำอีกครั้ง
สนมองหน้าพ่อเหมือนกับจะขอประวิงเวลาตัดสินใจออกไป แต่สุดท้าย สนก็รู้ว่าไม่มีประโยชน์ ยังไงๆ ก็เป็นเรื่องยากที่จะขัดใจพ่อ สนจึงต้องพยักหน้ารับปากพ่อในที่สุด
"ครับพ่อ สนจะพยายามครับ"
สัญญาลูกผู้ชาย สนรับปากพ่อแล้วแต่สนกลับรู้สึกเหมือนจะขาดใจ นั่นก็พ่อ นี่ก็คนรัก ถ้าหากจะต้องเลือกใครสักคนคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะตัดสินใจ
"อย่าบอกต้นนะลูกว่าเราคุยกันเรื่องนี้ เท่านี้ใช่ไหมลูก เดี๋ยวพ่อจะได้ไปดูต้นไม้ต่อ"
สนพยักหน้าช้าๆ แม้ว่ามันจะไม่สมหวังอย่างที่ตั้งใจไว้ แต่อย่างน้อยสนก็ได้ทำบางสิ่งบางอย่างไปแล้ว ครั้งแรกพ่ออาจจะไม่เข้าใจ แต่ต่อไปก็ไม่แน่ สนยังคงไม่หมดหวังเสียทีเดียวหรอก
เพราะความคิดนี้นี่เองที่ทำให้สนเคยตัดสินใจที่จะบอกรักต้น หวังว่าพ่อกับแม่จะเห็นใจความรักของเขากับต้นในที่สุด ยังไงสนก็เชื่อว่าพ่อแม่ไม่มีวันตัดลูกของตัวเองได้ ต้นกับสนเป็นคนดี พ่อกับแม่ต้องให้อภัยในที่สุด แต่ก็มาเกิดเรื่องกับนินาเสียก่อนจนทำให้สนต้องล้มเลิกไป
คราวนี้ สถานการณ์เปลี่ยน แผนการก็ย่อมเปลี่ยนตามไปด้วย แต่สนก็ยังสองจิตสองใจ ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเดินตามแผนนั้นหรือว่าควรจะคิดหาวิธีอื่นดี
สองทางเลือกนี้เป็นเรื่องใหญ่สำหรับชีวิตสน สนจะตัดสินใจผิดพลาดไม่ได้เลยเพราะมีอีกหลายชีวิตที่จะได้รับผลกระทบอย่างใหญ่หลวง จะว่าไปแล้ว ทุกคนที่เข้ามาเกี่ยวข้องย่อมได้รับผลกระทบอย่างหลีกเลี่ยงไม่พ้น แต่มันจะคุ้มกับสิ่งที่อาจะต้องเสียไปหรือเปล่าเท่านั้นเอง
แต่ไม่ว่าจะอย่างไร สนก็สัญญากับตัวเองเอาไว้เสมอว่า
"เราจะทำทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อให้เรากับนายได้อยู่ด้วยกันให้ได้นะต้น เราสัญญา!!!"
TBC
-
ทำไมพ่อแม่ถึงมีอคติกับการเป็นเกย์แล้วอยากมีคนสืบสกุลขนาดนั้นนะ?
-
ตูล่ะเกลียดพ่อแม่แบบนี้จริงๆ เห็นแก่ตัวว่ะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ชอบความคิดของสนตอนที่บอกว่า 'ครั้งแรกพ่ออาจจะไม่เข้าใจ แต่ต่อไปก็ไม่แน่' จังเลยค่ะ สำหรับคุณพ่ออาจจะดูเหมือนสนตื๊อ หรือพูดไม่รู้ฟัง แต่ถึงยังไงสำหรับสนแล้วการอยู่อย่างมีความหวังก็ย่อมเป็นแรงผลักดันที่ช่วยให้สนไม่ลดละความพยายามที่จะทำให้เรื่องที่ตั้งใจไว้เป็นจริงขึ้นมาได้นั่นล่ะเน้อ ^^
-
"อยากอุ้มหลานซักครั้งก่อนตาย"....... สำคัญที่ความสุขตัวเองซินะ ไม่ใช่ความสุขของลูก
-
ตอนนี้ซึ้งใจกับ สนจริงๆคับ ดีใจด้วยที่สนได้พูดความในใจออกมาบ้างแล้ว แม้ว่าจะทำให้ต้นสับสนอีก แต่ก็ทำให้สนแน่ใจขึ้นมาล่ะว่าจะทำอะไรบ้างเพื่อให้ได้อยู่กับต้น เห้อ!! ความรักเฮยความรัก เอาใจช่วยสนนะคับ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆนะคับ
-
เฮ้อ สงสารสนอ่ะ
ในที่สุดก็ยอมรับกับตัวเองแล้วว่ารู้สึกยังไงกับต้น
เบื่อพ่อแม่เป็นแบบนี้จัง ทำไมพ่อไม่เข้าใจ คือก็เข้าใจนะ รู้ว่าลูกชอบผู้ชายด้วยกัน มันคงทำใจยาก
แต่นี่แบบ..ปฏิเสธในสิ่งที่ลูกตัวเองเป็นและเอาความสุขของตัวเองเป็นหลัก มันดูเหมือนไม่เข้าใจลูกตัวเองและดูเห็นแก่ตัว เฮ้อ :(
แต่ชื่นชมสนนะในความกล้าที่จะทำตามหัวใจตัวเอง ที่บอกพ่อไปตรงๆ แบบนั้น
-
:hao5: ความกล้าหาญของสนกลายเป็นความเจ็บปวด
-
ภาวนาให้ต้นรอสนได้นะ แต่ถ้าต้นรอไม่ได้จริงๆ
เชื่อว่าถ้าทางที่ต้นเลือก ทำให้ต้นมีความสุข
ถึงตอนนั้นสนก็คงจะอยู่ได้ด้วยความรักที่มีต่อต้น
อย่างน้อยๆ ก็คงอยู่ต่อไปได้อีกสัก 10 ปี
เหมือนที่ต้นเคยรักสนเป็นสิบๆ ปีนั่ตแหล่ะ
-
ต้นกล้ามากๆ ที่พูดกับพ่อ นายแมนมากๆ :katai2-1:
-
อ้อ ที่แท้พิมพ์ในไอแพดนี่เอง ถึงได้มีคำผิด ทำให้เราแปลกใจมาก ๆ เพราะปกติจะไม่เคยมีเลยน่ะ แต่ก้อไม่กี่คำจ้ะ ยังไงขอโทษด้วยน่ะจ้ะที่ไม่ได้หาให้น่ะจ้ะ :mew2: ตอนนี้ทำให้เราได้รู้ว่าสนก้อทำอะไรกับความรักระหว่างทั้งสองเหมือนกัน ต้องใช้ความกล้าหาญทีเดียวล่ะ พ่อแม่น่ะต่อให้จะรักเราแค่ไหนแต่เรื่องแบบนี้ก้อคงยากที่จะเข้าใจน่ะ เพราะเขาเลี้ยงเรามาเขาก้อตั้งความหวังกับเรามากน่ะ และโดยมากผู้ใหญ่ที่คิดว่าจะเข้าใจเราแต่กลับทำให้เราลำบากใจและผิดหวังมากที่สุดเสมอ :katai1: แต่ดีใจที่สนน่ะยังมีความหวังและวางแผนหาทางหนีทีไล่ให้กับความรักของตัวเองด้วย ดีใจน่ะ :mew1:
บางทีเราก้อไม่เข้าใจน่ะทำไมพ่อแม่ชอบคิดแทนเราไปซะหมด ถึงจะมีเมียมีลูกก้อไม่มีอะไรรับประกันได้หรอกว่าสุดท้ายแล้วเขาจะอยู่เคียงข้างเราในช่วงบั้นปลายของชีวิตเสมอไปน่ะ ความแน่นอนก้อคือความไม่แน่นอน :katai1: ขอติดตามต่อว่าปาฏิหารย์ที่สามจะมาถึงเมื่อไหร่ นี่ก้อเป็นเรื่องแปลกใจเรื่องหนึ่งที่ไม่คาดคิดของสนน่ะ :katai3:
-
สนุกฮะ จะตามอ่านเรื่อยๆนะครับผม
-
เบื่อสน
-
อ่านมา 26 ตอนมาเมนท์ตอนนี้รวบยอดเลยแล้วกันนะคะ
มามองสนในเง่ของคนนอกนะ ตอนแรกที่สนรู้สึกสับสนไม่แน่ใจเราโอเคนะ เพราะว่าความรู้สึกรักของสนที่มีต่อต้นนั้นมันคลุมเคลืออยู่ 2 ด้าน คือรักในแง่ของเพื่อนรักจริงๆ กับรักต้นในแง่ของคนรัก การที่รู้จักกันมานานมากๆแบบนี้ 11 ปีมันทำให้ความรู้สึกอะไรต่อมิอะไรมันผสมผสานกันไปหมดแล้ว ไม่แปลกใจที่สนมันจะไม่แน่ใจและสับสน จะว่าสนเป็นไบก็ไม่น่าใช่ เพราะว่าสนมีความสนใจเพศตรงกันข้ามตามปกติ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ทดลองการมีเพศสัมพันธ์จนกระทั่งคืนที่โดนนินาวางยา แต่ในเง่ผู้ชายนี่สนไม่มีความสนใจในผู้ชายอื่นเลยยกเว้นต้นคนเดียว สนอยากทดสอบให้แน่ใจเราโอเค เพราะว่าคิดในมุมมองของสนแล้วน่าช็อคมากที่เพื่อนรักที่สุดจะมารู้สึกแบบนี้กับตัวเอง แต่ในตอนต่อๆมาจนถึงตอนล่าสุด สนเองกลับเป็นฝ่ายรุกเร้าต้น กันท่าคนอื่น หวงก้างไม่ให้โอกาสต้นได้ไปกับคนอื่นในขณะที่ตัวเองก็ไม่สามารถให้ความชัดเจนกับต้นได้ ตรงนี้เราไม่โอเคเป็นอย่างยิ่ง ถ้าหากว่าเปรียบกับเพื่อนสนิทที่รักกันมากแล้วทนไม่ได้ที่ตัวเองจะไม่ได้เป็นหมายเลขหนึ่งของอีกฝ่ายต่อไปก้ยอมทำทุกอย่างเพื่อเก็บอีกฝ่ายไว้ ทำให้เรานึกถึงหนังไต้หวันเรื่อง Eternal Summer ที่คลุมเคลือว่าเพื่อนที่ยอมมีเซ็กส์กับเพื่อนที่หลงรักตัวเองมานานเพียงแค่เพื่อเก็บเพื่อนคนนั้นไว้หรือว่าเพราะรักอีกฝ่ายจริงๆ
ส่วนต้นนั้นก็เป็นอีกส่วนที่เราคิดว่าการเป็นเกย์ของต้นนั้นค่อนข้างไม่คลุมเคลือแต่ชัดเจนกว่าสนตรงที่ต้นไม่สนใจเพศตรงข้ามแต่กับผู้ชายคนอื่นที่นอกเหนือไปจากสนต้นก็ไม่ได้มีความสนใจให้เลย ความรักของต้นนี่คือการรอคอยจริงๆ มีแค่คำพุดของสนที่ใช้เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวว่าวันหนึ่งมันจะเกิดปาฏิหาริย์ที่จะสามารถนำสองคนนี้กลับมารักกันโดยเปิดเผยได้ สนไม่ยอมบอกรักต้น เพียงแต่บอกให้รอ ต้นก็ไม่เปิดโอกาสให้คนอื่น อีกทั้งมีสนคอยกันท่าคนอื่น(ใช้คำว่าปกป้องแทน) ถ้าเป็นทุกวันนี้ก็ต้องบอกว่าต้นโดนสนหยอดหลอกให้รอ นี่ยังดีว่ายังไม่มีความสัมพันธ์ทางกายกันนะ น่าสงสารมากๆ
นินานี่ก็ลืมไปกระมังว่าสนไม่ใช่ลูกหมาที่อยากได้ก็ไปซื้อมา ป้อนข้าวป้อนน้ำแล้วเดี๋ยวมันก็มารักเอง ขาดสติอย่างที่สุด เสียดายทั้งไที่มีคุณสมบัติดีๆอยุ่หลายประการแต่เอามาเน่าเพราะความอยากครอบครองผู้ชายคนเดียว
พ่อของสนกับแม่ของต้นนั้น ขอด่าทีเราว่าเรามีสิทธิด่านะเพราะว่าเราก็มีลูกเหมือนกัน ความต้องการที่เอามาโยนให้ลูกนั้นก็คือการผลักภาระความต้องการของตัวเองไปให้ลุก เหมือนกับว่าต้องการได้ใช้ชีวิตอีกรอบโดยผ่านตัวตนลูก โดยที่ลูกต้องทำตามที่ตัวเองต้องการ ลูกเกิดขึ้นมาเพื่อสนองความอยาก(เป็น. มี. ได้) ของพ่อแม่ไปเสีย บางทีต้องถามตัวเองก่อนว่าที่มองลูกนั้นมองว่าเป็นอะไร มองว่าเป็นลูกก่อนเป็นคน หรือว่าพอเป็นเกย์แล้วเป็นลูกต่อไม่ได้ หรือว่าเกย์หมดสภาพการเป็นคนไป?
ชอบตรงการใช้ชีวิตในมหาลัยของต้นกับสน คือใช้ชีวิตแบบเด็กดี คิดดี ทำดี พอเกิดปัญหาแล้วก็พยายามรับผิดชอบและแก้ไข แต่สงสัยดีเกินคือตามนินาไม่ทัน
ดีใจค่ะที่เลือกใช้เชียงใหม่กับมชเป็นพื้น เราก็อดีตเด็กมนุษย์มชเหมือนกันต่างกันหลายศตวรรษพอดูค่ะ
-
พี่คนนี้พูดได้ดีมากอ่ะ ชอบความคิดพี่คนนี้จัง ผมไม่มีความคิดเห็นครับ...เพราะผมก็รอปาฏิหารย์จากเรื่องนี้เหมือนกันครับ
-
ตอนแรกๆเหมือนเขาจีบกันเลยเน๊าะ พูดหยอกเย้า ว่าแต่ ต้น ชอบแค่ ต้นแขน จริงๆเหรอ อย่างอื่นไม่ชอบเหรอ :hao6: แต่พอเริ่มเข้าโหมดดราม่า หน่วง ยิ้มไม่ออกเลย มันอึดอัดแทนทั้งสองคนเลยอ่ะ :z3: กว่าจะถึงปลายทางไม่รู้ทั้งสองคนจะต้องเจออะไรบ้าง แต่อย่างน้อยอุปสรรคใหญ่ คือ ครอบครัว นี่แหละ ต่อให้พ่อแม่รักยังไง แต่ความเป็นจริงก็ยังมีอีกเยอะที่รับไม่ได้กับความรักแบบนี้ หวังว่า คนเขียนจะเมตตา ต้นกับสน รวมถึงคนอ่าน ขอให้สมหวังหน่อยเถอะ :call:
-
ขออีกจึ๊ด
สนเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าจะได้อยู่กับต้นในท้ายที่สุด เพราะสนรับปากพ่อไปแล้วด้วย
งี้ถ้าต้นเจอคนอื่นที่รักต้น และปล่อยมือจากสนไป สนจะไม่ว่าอะไรใช่ไหมถ้าถึงตอนนั้นแล้ว ถึงตอนที่สนเคลียร์ปัญหาทางบ้านได้ทุกอย่าง
-
วันนี้พอมีเวลานิดหน่อย ขอตอบแฟนานุแฟนหน่อยนะครับ
ลงมา 26 ตอน ในตอนหลังๆ ไม่เคยได้เป็ดเกิน 10 ตัวเลย ตอนนี้เป็นตอนแรกที่ได้เป็ดเกิน 10 ตัว ขอบคุณนะครับ ปลื้ม :impress3:
@AMINOKOONG
ยินดีต้อนรับสู่เรื่องต้น-สนครับ :mc4: มาลุ้นกันว่าพ่อกับแม่ของสนจะได้เรียนรู้อะไรบ้างจากเรื่องนี้ อิๆ
@black sakura
Welcome back 555 มันก็น่าเหนื่อยใจจริงๆ นะครับ
@Mouse2U
สงสัยสนจะแอบไปอ่านเรื่องคุณเจกับคุณเล็กแหงๆ เลยถึงคิดได้แบบนี้ อิๆ
@kdds
อืม...ถ้าผมเจอพ่อกับแม่แบบนี้ก็คงหนักใจเหมือนกัน แต่เขาก็เป็นพ่อเป็นแม่ พูดยากนะ
@GuoJeng
แอบเศร้ากับสนตอนนี้เหมือนกัน ที่ผ่านมาคงอึดอัดน่าดู ต้นถามหลายครั้ง รอมานานแล้วแต่ก็ไม่ยอมพูด มัวอมอะไรอยู่ 555 ตอนนี้คนอ่านรู้แล้ว แต่ต้นยังไม่รู้เลย
@└X • €NouGh •
สนต้องกล้า ถ้าไม่กล้า ต่อไปก็จะยาก ถ้ารอให้อายุมากกว่านี้ ความรับผิดชอบต่อครอบครัวมันจะสูงขึ้น จะปฏิเสธยาก สนก็เลยต้องรีบชิงบอกพ่อเป็นด่านแรกก่อน
@boonpa
แม่นแล้วครับ ฮือๆ :m15:
@snowboxs
ต้นไม่รู้เสียด้วยสิว่าสนปิดบังอะไรไว้ ก็เลยชักหนักใจแทนต้นซะแล้วว่าจะอดทนรอได้นานแค่ไหน อิๆ พี่กริดค่อยๆ เริ่มทำคะแนนแล้วด้วย
@nicksrisat
น่าจะหมายถึงสนหรือเปล่าครับ 555 อ่านไปอ่านมาอาจจะสับสนได้ว่าใครเป็นต้น ใครเป็นสน
@kitty08
ต่อไปสนจะทำมากกว่านี้อีกครับ ตอนท้ายๆ เรื่อง ใครไม่ร้องไห้สงสารสนนะ ต้องมีอะไรสักอย่างผิดปกติแน่ๆ
@Unlimited017
ยินดีต้อนรับครับ :mc4: หวังว่าจะติดตามกันไปเรื่อยๆ จนจบนะครับ
@ดำดีสีไม่ตก
อย่าเพิ่งเบื่อนะครับ 555
@Freja
Welcome back ครับ ขอบคุณมากที่เมนต์ซะยาว สนในเวอร์ชั่นที่แล้วเป็นผู้ชายดิบๆ มากกว่านี้เยอะ เวอร์ชั่นนี้ผมวางคาแรคเตอร์ของเขาใหม่ให้ดีขึ้น แต่...ก็ยังมีส่วนที่ไม่ดีอยู่เช่นกัน เช่น การหวงก้างปิดกั้นโอกาสของต้นที่จะไปรักคนอื่น เป็นต้น ส่วนพ่อกับแม่ เดี๋ยวจัดให้ครับ รับรอง 555
@ชัดเจนกาบ
มีคอมเมนต์หน่อยก็ดีนะครับ 555 ปาฏิหาริย์ที่สาม สี่ ห้า จะอยู่ใกล้ๆ กันหน่อย รออีกนิด ปั้นจั่นนี่มันชอบเล่นพวกนี้นะ 555
@manutty
นั่นสิครับ ต้นชอบแค่ต้นแขนของสนแค่นั้นเองเหรอ 555 รอตอนที่เขาสารภาพรักกันดีกว่าครับ
จะหวานซะจนคุณเจกับคุณเล็กชิดซ้ายไปเลยล่ะ
@BlueCherries
555 ถ้าบอกก็ไม่สนุก เอาเป็นว่า สนมันแอบร้ายนะ ร้ายถึงขนาดไม่กล้าบอกต้นเลยล่ะ
ขอบคุณนะครับ
:กอด1: :L2: :L1: :pig4:
Sarawatta
-
อ่านตอนล่าสุดแล้ว ฟฟฟฟฟฟ ฟิน
สน รู้ใจตัวเองจริงๆ ...แล้วใช่ไหม??
เราเชื่อมั่นว่า สน ต้น ต้องมีความสุข #ปลอบใจตัวเอง #lovewins
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
เราจะรอ ...วันนั้น ...วันที่สนแน่ใจว่าสนรู้หัวใจของตัวเองแล้ว :o8:
-
อ่านคอมเม้นท์แต่ละคนแล้วรู้สึกดีแทนคนเขียน 5555 ได้มุมมองหลาย ๆ อย่างน่ะ ตัวเราไม่เคยเป็นแม่ใครเลยไม่รู้หัวอกคนเป็นแม่แต่ก้ออยากให้เลี้ยงลูกแบบให้เขาเป็นคนดีของสังคมและยืนหยัดด้วยตัวเองได้ดีกว่าจะมาเลี้ยงแบบโยนภาระไปให้แบกรับดีกว่าน่ะ เราอ่านคำพูดของพ่อสนแล้วเราก้อรู้สึกว่าไม่โอเลยน่ะ เล่นพูดแบบนี้น่ะ อ่านมาหลายเรื่องแหละ :katai1:
-
มาอ่านตามตั้งแต่ตอนที่นินาเริ่มร้าย ต้องนับถือคนเขียนจริงๆ ที่เขียนแบบให้เราอ่านไปแล้วคิดไปว่านี่คือเรื่องของคนสองคนที่เกิดขึ้นจริง เขียนได้อารมณ์มากแว๊บนึงก็คล้ายว่าความสุขนั้นอยู่แค่เอื้อมนี่เอง อีกแว๊บนึงกลับผลักให้ต้นกับสนเข้าไปอยู่ในสถานะที่หดหู่สุดๆ เหมือนตามหาโอซิสที่เป็นแค่ภาพลวงตา คิดว่าจะได้มีสุขแต่ต้องผิดหวัง
ประทับใจตอน one-day trip มาก สองคนนี้น่ารักมากๆ เลย ยิ่งอ่านก็ยิ่งเกิดความเสียดายและช้ำใจแทนทั้งสองคนที่ต้องมาเจอกับเรื่องไม่ดีแบบนี้ และในช่วงเวลาที่หดหู่แบบนี้ คุณ Sarawatta ก็ยังแทรกความสดใสและความหวังในความหดหู่เข้าไปได้ :) จะคอยติดตามตอนต่อไปและเป็นกำลังใจให้นะคะ
เป็ด+++ คะ
-
ตอนนี้เราเข้าใจทั้งสนและพ่อของสนนะ สนคงไม่อยากบอกรักต้นจนกว่าจะแน่ใจว่าจะสามารถดูแล ใกล้ชิดเขาได้เต็มที่ตามที่เขาอยากจะทำให้ต้น แสดงว่าสนรักต้นอย่างมากเลยล่ะครับ ส่วนในมุมพ่อของต้น ตอนนี้สนเพิ่งบอกครั้งแรกไม่ว่าพ่อหรือแม่คนไหนคงรับไม่ได้หรอกครับ ลองให้เวลาท่านสักพักไม่แน่อะไร ๆ ก็อาจจะดีขึ้นก็ได้
-
อ่านต้นกับสนสวีทกัน แม่จะมีแอบเศร้าเพราะว่าต้นมีคู่หมั่นแล้ว (คนอ่านก็ทำใจไม่ได้ )
แต่พอมาเจอพ่อสน อยากอุ้มหลานขอร้องว่าต้นกับสนรักกันไม่ได้ ...มันหน่วงมากค่ะ (พูดเลย)
ขอให้สนหาความจริงให้ได้ว่า นินาวางยาสน และพ่อของสนยอมรับต้นและสนให้ได้ :hao5: :hao5:
หรือว่า สนจะมีแต่งงานกับนินาและมีลูกกันและเลิกกันนะ และต้นกับสนก็มารักกัน
เป็นนิยายที่ยากจะเดามาก แต่มันทำให้ติดมากยิ่งกว่าละครหลังข่าวอีก
ขอบคุณคนแต่งที่แต่งนิยายดีดีมาให้อ่านนะค่ะ :mew1: :mew1:
-
ชื่อกระทู้หายค่ะ
-
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
ขอแจ้งข่าวนิดนึงครับ เรื่อง "ต้น-สน" และ "ธุรกิจนี้มีรัก" ผมจะยังไม่อัปเดตเร็วๆ นี้นะครับ
ผมมีแผนจะปรับจำนวนตอนของทั้งสองเรื่องให้น้อยลง เพื่อให้จบเร็วขึ้น ไม่ตัดเนื้อหา แต่ทำให้กระชับขึ้น
ฉะนั้น ช่วงนี้ผมจะขอใช้เวลาวางแผนการเดินเรื่องของตอนหลังๆ ใหม่ เสร็จแล้วจะมาอัปเดตต่อครับ
ผมค่อนข้างตัดสินใจชัดเจนแล้วว่าจบสองเรื่องนี้แล้วจะหยุดเขียนนิยายไปทำภารกิจสร้างชีวิตสัก 2-3 ปี แล้วค่อยกลับมาเขียน
ตอนแรกกะว่าจะเขียนต่อ แต่อัปเดตสักสองสัปดาห์ครั้งหรือเดือนละครั้ง แต่ผมรู้นิสัยตัวเองว่าทำไม่ได้แน่นอน
เป็นคนอารมณ์ศิลปินสูงมาก ถ้าเขียนแล้วจะอยากเขียนไม่หยุด หรือไม่ก็อารมณ์จากเรื่องที่เขียนก็จะค้างติดตัวไปหลายวัน รบกวนการทำงาน
ฉะนั้นคิดว่าหยุดเขียนไปก่อนดีกว่าครับ
แต่ผมจะเขียนสองเรื่องนี้ให้จบก่อนหยุด จะพยายามให้จบภายในเวลาไม่เกินเดือนครึ่งนับจากนี้ พอปรับจำนวนตอนเสร็จแล้วผมจะอัปเดตถี่ขึ้น
เพื่อให้จบไวขึ้น เสียดายเหมือนกันที่ต้องตัดสินใจแบบนี้ ผมรักการเขียนนิยายมาก แต่ก็มีภารกิจอย่างอื่นที่สำคัญกว่า จะทำแต่สิ่งที่ชอบไม่ได้
ผมต้องทำบุญข้อที่สามและหกให้ได้เร็วที่สุด ก่อนจะสายไป ไม่อยากคิดได้ตอนที่เขาไม่อยู่แล้ว
3) การตอบแทนคือการบ้านของชีวิต
6) ชีวิตที่ไม่รับภาระไม่เรียกว่าชีวิต
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดนะครับ
:กอด1: :L2: :pig4:
Sarawatta
-
:L2: รับทราบ จะรอ ติดตามต่อไปค่ะ
-
จะตัดสินใจทางไหน ก็เป็นกำลังใจให้นะครับ
ปล. รู้สึกเศร้าๆ บอกไม่ถูก T_T
-
:3123:
รอนะคะ :)
-
:monkeysad:
-
รับทราบค่ะ
-
รอนะค้าา.. :กอด1:
-
รับทราบตามนั้นครับ
-
แอบขัดใจสนที่ไม่บอกอะไรสักที มันอึดอัด คับข้องใจ มันอยากรู้เข้าใจม้ายยยยยยย!!!!
ฉันไม่ชอบนินาเลย ยิ่งนานก็ยิ่งทำลายคุณค่าของตัวเองลงไปเรื่อยๆ ตื่นซะทีเถอะหนู
เราก็เข้าใจพ่อของสนกับแม่ของต้นนะ เขาเติบโตในช่วงเวลาและสภาพสังคมรอบตัวที่เพศสภาพคือชายหรือหญิงเท่านั้น อะไรที่ต่างจากนี้คือ 'ผิดปกติ' หลายๆ คนก็เปิดใจยอมรับรสนิยมทางเพศที่หลากหลายได้ หลายๆ คนยอมรับได้แบบตะขิดตะขวงใจบ้าง และอีกหลายคนที่ไม่ยอมรับเลย ไม่ใช่ความผิดของเขา และยิ่งไม่ใช่ความผิดของผู้ที่มีรสนิยมต่างไปจากสายหลัก
การคาดหวังให้คนอื่นๆ เป็นดั่งใจเราต้องการและบังคับให้เป็นไปเช่นนั้นสิที่ผิดแน่นอน
คุณ sarawatta ขอให้ประสบความสำเร็จในทุกทางที่เลือกนะ หวังว่าคงได้เห็นผลงานของคุณอีก
-
รับทราบครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
คำถามที่ผ่านมายังไม่มีใครทายถูกเลยนะครับ คิดว่าคงยากที่จะทายถูกเหมือนกัน ผมเองยังไม่เคยให้เรื่องจบแบบนี้เลย 555 เอาเป็นว่าผมขอลดเหลือคำถามเดียว
3 คนแรกที่ตอบถูกรับของรางวัลพิเศษไปเลยครับ อยากให้ได้รางวัลกันจริงๆ ทิ้งท้ายก่อนจะร่ำลาไป (ตอบกี่ครั้งก็ได้ จนกว่าจะถึงปาฏิหาริย์ที่ 3)
ของรางวัลสำหรับผู้หญิง - https://www.amwayshopping.com/amwayshopping-frontend/shopping/contentPage?pageKey=amway.product.detail&productCategoryId=205&productId=52
ของรางวัลสำหรับผู้ชาย - https://www.amwayshopping.com/amwayshopping-frontend/shopping/contentPage?pageKey=amway.product.detail&productCategoryId=214&productId=62
คำถาม: สนเริ่มรู้ตัวว่ารู้สึกพิเศษกับต้นตอนไหน? เพราะอะไรเหตุการณ์นั้นถึงทำให้สนเริ่มสงสัยว่าเขารู้สึกพิเศษกับต้น
1) ตอนที่สนทำการบ้านงานประดิษฐ์บ้านนกสามเหลี่ยมให้ต้น (ม. หนึ่ง พร้อมกับต้นเลย ตอนที่หนึ่ง) เพราะ...
2) ตอนที่ต้นเอาน้ำมาให้สน แต่แฟนสน (เฟิร์น) ชิงเอามาให้ก่อน (ม. สาม ตอนที่หนึ่ง) เพราะ...
3) ตอนงานวันเกิดของสนที่ต้นเก็บเงินค่าขนมมาจัดให้ (ม. สี่ ตอนที่สอง) เพราะ...
4) ตอนวันวาเลนไทน์ที่สนให้ช่อดอกกุหลาบกับต้น (ม. หก ตอนที่สี่) เพราะ...
5) ตอนไปเที่ยวบางแสนด้วยกัน (ม. หก ตอนที่ห้า) เพราะ...
6) หลังจากที่สนรู้ว่าต้นเป็นเกย์แล้ว (ปีหนึ่ง ตอนที่แปด) เพราะ...
ขอให้สนุกกับการตอบคำถามนะครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
ป.ล. เพิ่งเปลี่ยนภาพธีมของเรื่องใหม่เพื่อต้อนรับฉากบอกรักกันที่โรแมนติกที่สุดในโลกบนดอยอินทนนท์ของต้นกับสน
อย่าพลาดตอนนี้เป็นอันขาดนะครับ อีกไม่เกิน 5 ตอนนับจากนี้ จะบอกรักกันทั้งที ไหนๆ ก็รอมานาน ต้องให้มันสุดๆ ไปเลย
(http://s5.postimg.org/jkakoru5z/Tonson_banner3.jpg)
Sarawatta
-
:กอด1:
ขอร่วมสนุกนะครับ สนเริ่มรุ้สึกพิเศษกับต้นตอนไหน? :o8:
เพราะ ..
4) ตอนวันวาเลนไทน์ที่สนให้ช่อดอกกุหลาบกับต้น (ม. หก ตอนที่สี่) เพราะ สน เริ่มนึกถึงความหลังก่อนๆ เลยเอา ดอกไม้มาให้ ต้น ตอบแทน ความดีที่ต้น ทำให้โดยตลอด
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
ขอตอบว่าข้อ 6
6) หลังจากที่สนรู้ว่าต้นเป็นเกย์แล้ว (ปีหนึ่ง ตอนที่แปด) เพราะ...
เพราะเป็นครั้งแรกที่ต้นกับสนต้องห่างกัน สนไม่รู้ว่าต้นไปอยู่ไหน ทำให้สนเป็นห่วงและคิดถึงต้นเป็นพิเศษ ก็เลยได้ทบทวนความรู้สึกของตนที่มีต่อต้น
-
ขอร่วมสนุกด้วย ที่ตอบ ๆ ไปไม่มีใครถูกเลย แสดงว่าเรื่องราวที่คนแต่งคิดออกมานี่ต้องเป็นอะไรที่คาดไม่ถึงแน่ ๆ อดใจรอไม่ไหวแล้วเนี่ย :katai1:
ขอตอบข้อ 4 จ้ะ ตอนแรกจะตอบข้อสุดท้ายแต่ตอนนั้นน่าจะเป็นตอนที่สนรู้ตัวว่ารักต้นมากกว่าความเป็นเพื่อนพิเศษ งั้นคำตอบสำหรับคำถามนี้ก้อน่าจะเป็นข้อนี้แหละ เพราะ เดิมทีแล้วสำหรับสนแล้วต้นคือเพื่อนสนิทมากแต่ไม่เคยรู้ตัวเลยว่าความสนิทระหว่างเขาทั้งคู่นั้นเป็นอะไรที่พิเศษเกินกว่าแค่คำว่าสนิทจนกระทั่งได้ยินคำพูดจากมุมมองของคนอื่นเลยทำให้สนได้ฉุกคิดและทบทวนความสัมพันธ์ระหว่างกันตลอดมาที่ทุกอย่างทุกการกระทำของสนนั้นจะมีต้นอยู่ทุกครั้งไม่ว่าจะทุกข์สุขเศร้าดีใจมีความสุขต้นคือคนเดียวที่อยู่เคียงข้างและสนนึกถึงเสมอ :mew3:
-
:L2: :L2:
มาให้กำลังใจต้นสนและนักเขียน
รอตอนต่อไปนะ เกมส์ถ้ายังไม่เฉลยจะเข้ามาเล่นใหม่ :mew1:
-
:mew3: เรานึกว่าคนแต่งไม่ชอบฉาก nc เพราะอ่านมาหลายเรื่องจะไม่ค่อยมีฉากนี้ให้เห็น ถ้ามีก้อมีแบบให้ได้รู้แล้วก้อตัดจบน่ะ :hao5: แต่พอให้มาโหวตแบบนี้ก้อขอแบบเป็นสตรีมเลยล่ะกันน่ะ :katai3:
-
ข้อ 4 เพราะได้จอยช่วย จนเกิดย่อหน้านี้ขึ้น
"ก็วันวาเลนไทน์ไง ของนายพิเศษกว่าใครเลยรู้ไหม เพราะนายเป็นคนพิเศษสำหรับเรา รับไปสิต้น" สนยังคงยิ้มละไม รอคอยให้เพื่อนรับช่อดอกไม้จากเขาไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
ข้อเลือกข้อสี่เพราะสนได้คุยกับคนที่แอบรักต้นผู้หญิงคนนั้นได้คุยกับสนเรื่องของต้นหลายอย่าง...แล้วทำให้สนคิดได้ขึ้นมาว่าลืมคนที่สำคัญที่สุดอีกคนไปนันก็คือต้นและทำสนกลับมาคิดเรื่องต่างๆจนสุดท้ายก็ตัดสินใจมอบดอกกุหลาบให้ต้นแล้วก็บอกว่าต้นเป็นคนพิเศษของสนตลอดไป...และจากเหตุการณ์นี้ทำให้สนกลับไปคิดทบทวนเรื่องความรู้สึกที่มีต่อต้นครับ
-
6) หลังจากที่สนรู้ว่าต้นเป็นเกย์แล้ว (ปีหนึ่ง ตอนที่แปด) เพราะ...
เพราะว่าทำให้สน คิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมาระหว่างสนกับต้นมันเห็นภาพได้ชัดเจนมากขึ้น ได้อ่านตอนที่ ความลับไม่มีในโลก ที่นิกเล่าให้สนฟังเรื่องที่ต้นต้องทาเจ็บปวดที่ทนเห็นสนจีบคนนั้นคนนี้ คิดว่าสนน่าจะรู้ตัวแล้ว
-
5) ตอนไปเที่ยวบางแสนด้วยกัน (ม. หก ตอนที่ห้า) เพราะ...
เราคิดว่าเป็นช่วงนี้นะ จำได้ว่าสนมาพูดทำนองอยากรู้ว่าต้นจะเลือกเข้าที่ไหน และอยากให้ต้นมาเรียนด้วยกัน เขาน่าจะเริ่มรู้แล้วว่าต้นพิเศษสำหรับเขา คำตอบข้อ 6 เราว่ามันเป็นชนวนที่ทำให้ต้นได้คิด ว่าสนรักต้นแบบไหนมากกว่า
ความคิดเราแหกคอกหรือเปล่า :m23:
-
ตอบ 4) ตอนวันวาเลนไทน์ที่สนให้ช่อดอกกุหลาบกับต้น (ม. หก ตอนที่สี่) เพราะ... น่าจะเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้สนรู้ใจตัวเองว่าต้นทำอะไรให้มากมาย และสนเองก็มีความสุขเสมอเวลาอยู่กับต้น
-
แวะมาแปะไว้ก่อนคะ
วันนี้รู้สึกไม่สบายครั่นเนื้อครั่นตัวมาก o6
เดี๋ยวจะแวะมาอ่านนะคะ
ฝันดีค่ะ :m1:
-
มาร่วมตอบคำถามด้วยคับ อยากตอบข้อ 4 นะคับ แต่ตอบกันไปเกิน3 คนล่ะ ๕๕๕ ผมขอตอบแบบแหกคอก แบบนักเรียนทำข้อสอบตอบไม่ตรงคำถามเพราะไม่อ่านคำถามให้ละเอียดแล้วกันนะคับ ๕๕๕
คำถาม: สนเริ่มรู้ตัวว่ารู้สึกพิเศษกับต้นตอนไหน? เพราะอะไรเหตุการณ์นั้นถึงทำให้สนเริ่มสงสัยว่าเขารู้สึกพิเศษกับต้น
ตอบ: 6) หลังจากที่สนรู้ว่าต้นเป็นเกย์แล้ว (ปีหนึ่ง ตอนที่แปด) เพราะ...
มาถึงตอนที่ 8 ขึ้นปี 1 ผมว่าตอนนี้เป็นจุดหักเหของเรื่องที่จะนำไปสู่ปาฏิหารย์ต่างๆของเรื่องไปจนถึงตอนจบเรื่องเลยก็ว่าได้ เหตุผลเพราะเนื้อเรื่องก่อนหน้านี้ดำเนินมาแบบเปรยหรือปูทางถึงความเป็นมาของต้น-สนก่อนว่าจุดเริ่มต้นของความรักของต้นนั้นเป็นมาตั้งแต่สมัยไหน และฝ่ายสนเองก็รู้ว่าต้นเป็นเพื่อนสนิทมากๆเท่านั้น ก่อนหน้าจะเข้ามหาวิทยาลัยต้นทำทุกอย่างให้สนอย่างที่เพื่อนสนิทมากๆทำให้กัน แต่ต้นรู้ตัวว่ารักสนฝ่ายเดียว พอมาถึงตอนที่ 8 นี้ความลับถูกเปิดเผยทำให้สนรู้ว่าต้นคิดยังไงกับสน ถ้าไม่มีเหตุกาณณ์ที่ซีลเพื่อนต้น สน โทรมาแล้วโทรศัพท์ต้นไม่หล่นพื้นรถ มันก็จะไม่มีอะไรมาสะกิดสนให้รู้ความลับในใจของต้นว่าต้นเพื่อนสนิทมากๆคิดยังไงกับสน และจากเหตุการณ์นี้ก็ทำให้สนเอะใจกับสิ่งต่างๆที่ต้นเคยได้ทำให้สนเรียกว่ามันทำให้สนได้คิดและจากเหตุการณ์ที่ต้นหนีขึ้นรถไฟไปหาซีลที่กรุงเทพก็ทำให้สนอยู่คนเดียวมากขึ้นได้นึกย้อนถึงเรื่องต่างและถามใจตัวเองมากขึ้นถึงรู้สึกพิเศษกับต้น โดยมีนิกกับปั้นจั่นเป็นแรงเสริมกระตุ้นใจสนอีกที จนนำไปสู่ปาฏิหาริย์ในบทที่10 และปาฏิหาริย์อื่นๆอีกจนจบเรื่อง
ป.ล. ฉาก NC ผมก็อยากให้มีนะคับ เคยอ่านแต่แบบฉบับผู้หญิงเขาแต่งกันแล้ว ผมก็อยากอ่านฉบับผู้ชายแต่งบ้างคับ และขอเป็นกำลังใจให้ผู้แต่งเขียนนิยายเรื่องนี้ต่อไปนะคับ
-
ป.ล. ฉาก NC ผมก็อยากให้มีนะคับ เคยอ่านแต่แบบฉบับผู้หญิงเขาแต่งกันแล้ว ผมก็อยากอ่านฉบับผู้ชายแต่งบ้างคับ และขอเป็นกำลังใจให้ผู้แต่งเขียนนิยายเรื่องนี้ต่อไปนะคับ
ส่วนใหญ่งานวายที่อ่าน ๆ ร้อยทั้งร้อยจะเป็นผู็หญิงเขียนแทบทั้งหมด เวลาเจอคนเขียนเป็นผู้ชายน่ะจะดีใจมากกกกกกกก เพราะมันได้อีกมุมมองนึงน่ะ และฉาก nc ก้อเป็นหนึ่งในนั้น เราเคยอ่านแล้วละที่เป็นผู้ชายเขียนน่ะสุดยอดมากเลยน่ะ แต่ผู้หญิงก้อเขียนได้ไม่น้อยหน้ากันหรอก สรุปว่าเก่งพอ ๆ กัน :hao6:
-
เห็นผลโหวต NC แล้วแอบกลัว จะเอาอย่างนั้นจริงๆ เหรอครับ :z1: จะพยายามนะครับ
ไหนๆ ก็ชอบโป๊บมากขนาดนี้ ผมก็จะสมมติตัวเองว่าเป็นต้นกำลังจะมีอะไรกับโป๊บละกันนะครับ
มี something กับหนุ่มในฝันนี่มันสุดๆ ไปเลยนะเนี่ย 555555
สาธุ ขอให้มีปาฏิหาริย์ครั้งที่ 6 คนเขียนได้เป็นแฟนกับโป๊บ 555555
เอาฉาก NC เวอร์ชั่น 2 มาให้อ่านฆ่าเวลาครับ เผื่อใครอยากอ่าน
แต่ V3 ต้องแซ่บกว่านี้ 18 ล้านเท่าแน่นอน ผมรับรอง เอิ๊กๆ
ตอนที่ 30: รักแรกแปลกนักหนา (love scene)
.
.
.
.
เสร็จธุระจากการจัดการทั้งหลายแหล่แล้วสนก็ขับรถมุ่งตรงสู่กรุงเทพทันที พอมาถึงคอนโดของต้นเขาก็ขึ้นไปดูบนห้องต้นก่อน ปรากฏว่าต้นยังมาไม่ถึง สนจึงลงมานั่งรอตรงส่วนรับแขกที่ทางคอนโดจัดไว้ให้สำหรับคนที่มาติดต่อหรือรอพบแขกที่พักอยู่ที่คอนโดนี้
ประมาณครึ่งชั่วโมงเจ้าของแก้มใสที่สนแสนจะเป็นห่วงและคิดถึงก็มาถึง แต่ที่ทำให้สนขุ่นเคืองใจก็คือ...ต้นมากับทดแทน ก็คงจะหมายความว่าสองคนนี้ไปด้วยกันนั่นเอง สนลุกขึ้นแล้วก็รีบเดินไปหาต้นกับทดแทนด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจนัก ไม่ได้อยากจะแสดงอาการหึงหวงเลยแต่สนก็อดไม่ได้จริงๆ
ต้นเห็นสนแล้วก็หน้าเสีย รู้ทันทีว่าสนคงโกรธที่เขาหายไปแล้วไม่บอกสักคำ ส่วนทดแทนนั้นก็ดูจะแปลกใจเหมือนกันที่เห็นสนมารอต้น สนยังมาที่นี่อีกทำไมหรือก็ในเมื่อเขาเองก็จะแต่งงานอยู่อีกไม่กี่วันนี้
"ขอบคุณที่มาส่งนะครับ ต้น...ไปกับเราเดี๋ยวนี้" สนทำเสียงเฉียบขาดแล้วก็คว้าข้อมือต้นไว้ให้เดินตามเขามา ปล่อยให้ทดแทนยืนงงอยู่คนเดียวแต่ก็ตามไปไม่ได้เพราะเขาไม่มีคีย์การ์ด
พอพาต้นเข้ามาในห้องแล้วสนก็จัดการเอากระเป๋าเสื้อผ้าของต้นไปเก็บในห้อง แล้วก็ออกมาจัดการต้นที่ยืนหน้าเสียด้วยความรู้สึกผิดทันที สนเดินเข้ามาใกล้แล้วก็จับไหล่ต้นไว้ ต้นกลัวจนต้องยืนตัวแข็งทื่อ
"นายไปไหนมาต้น ทำไมไม่บอกเราสักคำ รู้ไหมว่าเราเป็นห่วงมากแค่ไหน เราจะบ้าอยู่แล้วรู้หรือเปล่า"
เห็นสนโกรธแบบนี้ต้นก็ชักใจคอไม่ค่อยดี "เรา...ไปนั่งสมาธิมา" ต้นตอบอย่างหวั่นๆ
"กับพี่แทน"
ต้นค่อยๆ พยักหน้าช้าๆ "ใช่" แล้วต้นก็ก้มหน้าหลบตา "เราขอโทษ...ที่ไม่ได้บอกนาย เราเห็นนายยุ่งๆ อยู่ก็เลยไม่อยากกวน"
"นายกำลังหลบหน้าเราใช่ไหมต้น หลบหน้าเราหรือเปล่า" สนคาดคั้น
ต้นเงียบและไม่ตอบ ก็แสดงว่าใช่
"เรารู้ว่านายหลบหน้าเรา แต่นายรู้ไหมว่าเราอยากเจอนายมากแค่ไหน เราพยายามโทรหานายทั้งวัน ห่วงก็ห่วง ไม่รู้ว่าไปอยู่ไหน กลัวว่านายจะเสียใจจนเป็นอะไรไปแล้ว ถ้านายเป็นอะไรไปเราจะทำยังไง นายเห็นใจเราบ้างสิ"
ต้นได้แต่รู้สึกผิด แต่เขาก็ทำไปแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง ชำเลืองขึ้นมองหน้าสนก็เห็นเขาทำหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แล้วสนก็เขยิบตัวเข้ามาแนบชิดกับต้นมากขึ้น พร้อมกับดันต้นไปจนหลังติดกำแพงห้อง ใบหน้าสนกับต้นอยู่ห่างกันเพียงไม่ถึงคืบ
"นายจะทำอะไรน่ะสน" ต้นถามเสียงสั่น ต้นไม่เคยเห็นสนมีสีหน้าท่าทางแบบนี้เลย
"ทำอะไรก็ได้ที่จะไม่ให้นายไปจากชีวิตเราอีก" สนตอบเสียงสั่นพอกัน เขาตัดสินใจแล้ว ไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นเขาก็จะยอมแลกเพื่อให้เขาได้อยู่กับคนที่เขารักตลอดไป
"อย่าทำแบบนี้นะสน นายกำลังจะแต่งงานกับนาอยู่อีกไม่กี่วันนะ" ต้นพยายามจะเรียกสติสนกลับมา เขาพอจะรู้แล้วว่าสนกำลังจะทำอะไร เพราะร่างกายของส่วนนั้นของสนที่เบียดเข้ามามันฟ้องความต้องการบางอย่างของสนอยู่
"ไม่ต้องสนใจคนอื่นได้ไหมต้น มันเป็นเรื่องของเราสองคน เราต้องการนาย เราอยากให้นายอยู่กับเรา ไม่อยากให้นายไปไหนอีก ไม่อยากเสียนายให้คนอื่น เราทนไม่ได้ที่จะให้นายเป็นของคนอื่น รู้ไหมต้น" สนพูดเหมือนคนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ต่างคนต่างเนื้อตัวสั่นเทิ้ม
"นายหมายความว่าไง"
"นายตอบเรามาคำเดียวต้น นายต้องการเราหรือเปล่า" สนไม่ตอบแต่ถามกลับ ต้นมองหน้าสนอย่างใช้ความคิด ต้นเองก็ต้องตัดสินใจเหมือนกันว่าจะเอายังไง จะยอมปล่อยอารมณ์ตามที่ใจปรารถนาหรือจะยอมเป็นแค่คนดีคนหนึ่ง
"ว่าไงล่ะต้น...นายต้องการเราเหมือนที่เราต้องการนายหรือเปล่า" สนถามย้ำอีกครั้ง
"เราต้องการนาย" ต้นพูดเสียงเบาหวิว สนยิ้มอย่างพอใจ
"เรารักนาย" สนตัดสินใจบอกไปในที่สุด เมื่อเขาตัดสินใจแล้วนั่นก็หมายความว่าสนจะต้องทำอย่างที่เขาตั้งใจ ต้นจะต้องไม่เสียใจกับเรื่องนี้อีก ถ้าเขาทำให้ต้นเสียใจ เขาจะเป็นฝ่ายจากไปเองเหมือนที่เขาเคยพูดไว้
ต้นไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกอิ่มเอมตื้นตันใจของเขาที่มีอยู่ตอนนี้ได้อย่างไร นับสิบปีที่ต้นเฝ้ารักเฝ้าคอยผู้ชายคนนี้ ในที่สุดวันนี้ต้นก็ได้ยินคำว่ารักจากปากเขาแล้ว มันคือการรอคอยที่คุ้มค่าที่สุด ไม่ว่าที่ผ่านมาจะมีเรื่องราวให้เจ็บปวดเสียใจแค่ไหน คำว่ารักของสนก็เป็นยารักษาบาดแผลทั้งหมดเหล่านั้นให้หายไปจนสิ้น
"เราก็รักนาย" ต้นบอกในสิ่งที่สนก็คงรู้อยู่แล้ว แต่สนก็ยิ้มดีใจที่ได้ยินมันอีกครั้ง
น้ำตาแห่งความตื้นตันใจของสนไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ต้นใช้มือปาดน้ำตาบนใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา
"อย่าร้องไห้สิสน"
"เราดีใจต่างหาก...ที่ในที่สุดเราก็ได้บอกว่ารักกัน"
สนค่อยๆ โน้มใบหน้าของเขาเข้าไปหาใบหน้าของต้น ใกล้กันจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจ ริมฝีฝากของสนค่อยๆ แตะลงบนริมฝีปากของต้นอย่างแผ่วเบาๆ เป็นเชิงทักทาย สนเริ่มด้วยการขบริมฝีปากบนของต้นเบาๆ จากนั้นก็ย้ายมาริมฝีปากล่าง เมื่อความต้องการทวีขึ้นเขาจึงค่อยๆ บดริมฝีปากลงไปพร้อมกับน้ำหนักของสัมผัสที่เพิ่มขึ้น สนสอดลิ้นเข้าไปควานหารสหวานในโพรงปากของเจ้าของร่างที่กำลังสั่นเทิ้มอยู่ เพียงไม่นานนักเขาหยุดแล้วก็สอดเข้าไปใหม่พร้อมกับให้เวลาเพิ่มขึ้น ต้นรู้สึกเสียวสะท้านจนต้องโอบมือรอบคอสนไว้ เขาเริ่มใช้ลิ้นตอบสนองกับการรุกล้ำของสนบ้าง พอสนเปลี่ยนมาใช้ลิ้นดุนไปตามไรฟันของต้น ต้นก็ส่งปฏิกิริยาตอบสนองด้วยการโอบคอเขาแน่นขึ้นจนตัวลอย ต้นไม่รู้จริงๆ ว่ามันเป็นวิธีจูบอย่างหนึ่งหรือเปล่าแต่เขาก็รู้สึกดีกับมันทีเดียว สนสอดมือของเขาเข้าไปในเสื้อของต้น ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังขาวเนียนนั้น แม้ปากจะยังไม่ว่างแต่เสียงครางของต้นก็เล็ดลอดออกมาให้พอได้ยิน
เมื่อสนพอใจกับรสจูบนั้นแล้วเขาก็ค่อยๆ ถอนปากออก ต้นหอบหายใจด้วยความตื่นเต้นและรัญจวนใจ เขาค่อยๆ คลายอ้อมแขนของตัวเองออกจากการโอบกอดลำคอของสน
"พร้อมหรือยังต้น" สนถามเสียงหอบเช่นกัน แววตาหื่นกระหายแบบนี้ต้นเพิ่งเคยเห็นจากสนเป็นครั้งแรก
ต้นพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ
"ไม่ว่านายจะรู้สึกอะไร กอดเราไว้นะต้น กอดเราไว้แล้วนายจะปลอดภัย"
ต้นพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย
"ไปกันเถอะต้น"
สนจับมือต้นแล้วทำท่าจะพาวิ่ง แต่ต้นก็ยังดูงงๆ อยู่เพราะไม่รู้ว่าสนกำลังจะพาเขาไปไหน สนอดขำไม่ได้จนต้องบอกว่า "เข้าไปในห้อง"
นั่นแหละต้นจึงได้ยอมวิ่งตามสนเข้าไปในห้องของเขาเอง
พอเข้ามาในห้องนอนของต้นแล้ว สนก็คว้าต้นมากอดไว้แล้วบรรเลงเพลงจูบที่เร่าร้อนขึ้นอีกครั้ง เขาใช้มือที่ยังว่างอยู่ไล่ปลดกระดุมเสื้อของต้นอย่างเร่งรีบ ต้นเห็นแบบนั้นก็เลยทำให้สนบ้าง จนทั้งคู่เหลือแต่ท่อนบนที่เปล่าเปลือย ต้นถึงกับเสียวสะท้านเมื่อร่างกายได้สัมผัสกับกล้ามเนื้อแกร่งของสน เมื่อเพลงจูบคำรบที่สองจบลงสนก็ค่อยๆ ดันตัวต้นให้ลงไปนอนบนเตียง ตัวของสนตามมาทาบทับอยู่ข้างบน ท่อนล่างของร่ายกายเบียดกันแน่นจนรู้สึกได้ถึงความเครียดเขม็งของส่วนนั้น แม้ต้นจะเคยกอดสนบ่อยๆ แต่ก็ไม่เคยกอดสนตอนที่ท่อนบนเปล่าเปลือยแบบนี้เลย เมื่อเนื้อแนบเนื้อมันช่างให้อารมณ์และความรู้สึกที่แตกต่างกันมากมายนัก ทั้งเสียวซ่านและอบอุ่น ผิวเนื้อและกล้ามเนื้อที่กำยำสมชายของสนได้ปลุกเร้าความต้องการของต้นให้กระเจิดกระเจิงจนยากจะเรียกกลับคืนมาแล้ว มันจะกลับมาได้ก็ต่อเมื่อภารกิจนี้เสร็จสิ้นไปเท่านั้น สนรู้สึกดีเหลือเกินที่ต้นกอดเขาไว้ราวกับกลัวว่าเขาจะหนีหายไปไหน เขารักต้นเหลือเกิน กอดเราไว้แบบนี้นะต้น
สนระดมจูบไปตามใบหน้าและซอกคอของต้น เสียงครางด้วยความเสียวกระสันทำให้สนยิ่งฮึกเหิมมากยิ่งขึ้น ต้นบีบแขนสนแน่น ใบหน้าเหยเกด้วยความเสียวซ่าน จากนั้นมือของต้นเองก็ควานสะเปะสะปะไปทั่วจนไปเจอกับส่วนนั้นที่แม้จะยังอยู่ในกางเกงแต่ต้นก็รู้ว่ามันคืออะไร ต้นลูบคลำและขยำเบาๆ จนสนต้องร้องครางออกมา
"อาห์...เก่งมากต้น"
คำชมนั้นทำให้ต้นยิ่งกล้ามากขึ้น เขาค่อยๆ ปลดตะขอกางเกงและรูดซิปลงด้วยความอยากรู้จักกับส่วนนั้นว่ามันจะมีขนาดเท่าใด ต้นค่อยๆ ดึงกางเกงและบ็อกเซอร์ของสนให้เลื่อนต่ำลงไปจนกางเกงในสีขาวที่ยังห่อหุ้มส่วนนั้นของเขาไว้อยู่โผล่พ้นออกมา มือของต้นกลับมาลูบไล้และเคล้นคลึงส่วนนั้นอีกครั้งจนสนต้องหยุดและครางออกมาด้วยความเสียวซ่านรัญจวนใจ
"อาห์...ต้น...ดีมาก"
สนปล่อยให้ต้นเล่นกับส่วนนั้นของเขาจนรู้สึกว่าต้นพอใจแล้ว จากนั้นสนก็เลื่อนตัวต่ำลงมาตรงบริเวณอกของต้น เขาใช้ลิ้นเลียวนตรงยอดอกต้นทีละข้าง เริ่มจากซ้ายก่อน แล้วก็ย้ายไปขวา สลับกับขบกัดเบาๆ ต้นถึงกับผวากอดเขาแน่น แล้วมือของสนก็เริ่มซุกซนเช่นกัน เขาควานต่ำลงไปจนเจอกับส่วนนั้นของต้น สนทำแบบเดียวกับที่ต้นทำ เขาค่อยๆ ลูบไล้และบีบคลึงเล่นอย่างสนุกมือพร้อมกับน้ำหนักมือที่ค่อยๆ เพิ่มขึ้น ต้นถูกจู่โจมทั้งบนและล่างแบบนี้ก็ถึงกับทนไม่ไหวจนต้องกดศีรษะของสนให้แนบแน่นอยู่บนยอดอกของเขาอย่างลืมตัว
ไม่ทันเท่าไรกางเกงของต้นก็ถูกปลดออกไปเช่นกัน ต่างคนจึงต่างเหลือแต่กางเกงในสีขาวด้วยกันทั้งคู่ สนรู้ว่าต้นต้องการอะไรเขาจึงเป็นฝ่ายพลิกตัวไปนอนบนเตียงบ้าง รูปร่างของสนกำยำและสมส่วน มีกล้ามเนื้อพองาม อกกว้างแกร่งนั้นชวนให้ต้นอยากซุกไซ้ลงไปหาความอบอุ่นยิ่งนัก ผิวเขาขาวละเอียดอย่างคนเหนือ ต้นเคยได้แต่แอบหลงไหลและเชยชมด้วยสายตามานาน แต่วันนี้ต้นกำลังจะได้สัมผัสของจริงแล้ว ต้นดึงปราการด่านสุดท้ายนั้นลงมาอยู่บริเวณน่องแล้วก็จัดการกับส่วนนั้นของสนอย่างหิวกระหาย มืออีกข้างของเขาคอยลูบไล้บนแผ่นอกกว้างของสนราวกับจะเพิ่มความเสียวกระสันให้มากขึ้นไปอีก ให้ตายเถอะ สนไม่เคยรู้สึกดีอย่างนี้มาก่อนเลยจนเขาต้องกำผ้าปูที่นอนแน่น
เมื่อต้นพอใจแล้วสนก็เป็นฝ่ายจัดการส่วนนั้นของต้นบ้าง เขาไม่เคยทำแบบนี้กับผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย ต้นเองก็ไม่เคยเหมือนกัน แต่สนก็พยายามประยุกต์ใช้ประสบการณ์ที่เขาพอมีกับผู้หญิงมาบ้างมาใช้กับต้น ครั้งแรกๆ ก็อาจจะเก้ๆ กังๆ ไปหน่อย แต่ก็ทำให้ต้นถึงกับบิดตัวเร่าๆ ได้ทีเดียว สนเหลือบตาขึ้นมองดูเจ้าของแก้มใสที่บัดนี้ใบหน้าบิดเบี้ยวจากการถูกรุกล้ำอย่างพอใจ
จนกระทั่งมาถึงขั้นตอนสุดท้าย สนรู้ว่าต้นคงเจ็บไม่น้อยเพราะเป็นครั้งแรก แต่ต้นก็ยังกัดฟันสู้เพราะต้นก็อยากทำให้คนที่เขารักมีความสุขเช่นกัน เมื่อเจ้าท่อนเนื้อประหลาดที่ผ่านเข้ามาทางด้านหลังของต้นค่อยๆ ขยับเข้าออก ต้นก็เจ็บจนน้ำตาแทบไหล แต่เมื่อเริ่มคุ้นเคยแล้วความเจ็บปวดก็กลายเป็นความเสียวกระสันที่มากยิ่งกว่าขั้นตอนอื่นๆ ที่ผ่านมาเสียอีก ต้นเริ่มสนุกกับมันแล้ว เขาเอื้อมมืออีกข้างไปด้านหลังแล้วจับกดก้อนกลมกลึงของอีกฝ่ายเป็นจังหวะเพื่อช่วยเพิ่มแรงที่โหมเข้ามา
เนิ่นนานทีเดียวที่สองหนุ่มได้โหมป้อนความสุขทางร่างกายให้แก่กัน จนกระทั่งพายุแห่งความรักนั้นสงบลงพร้อมกับหยาดรักที่ขับพ่นออกมามากมายราวกับไม่ได้ผ่านกิจกรรมเช่นนี้มาแรมปี นับว่าเป็นพายุที่แปลกมากเพราะเมื่อมันทวีไปถึงขั้นรุนแรงสูงสุด พายุนั้นก็ลดระดับลงอย่างรวดเร็วภายในไม่กี่วินาที ภารกิจแห่งความสุขนั้นเสร็จสิ้นลงไปแล้ว ผู้ทำภารกิจต่างก็เหนื่อยหอบแต่ก็มีรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมด้วยความสุขบนใบหน้าด้วยกันทั้งคู่
แม้จะเคยมีประสบการณ์เรื่องนี้มาแล้ว แต่สนก็ไม่เคยรู้สึกว่าจะมีครั้งไหนที่ทำให้เขามีความสุขและรู้สึกดีได้แบบนี้เลย เพราะความรักนั่นเองเป็นสิ่งที่ช่วยทำให้ทุกสัมผัสของเขากับต้นมีความหมาย ความรักทำให้สนกล้าทำในสิ่งที่เขาไม่เคยทำมาก่อนเพื่อให้คนที่เขารักมีความสุข ถ้าไม่มีความรัก ค่ำคืนนี้ก็คงเป็นเพียงการปลดปล่อยธรรมดาๆ หมดความต้องการแล้วก็จากไป แต่เมื่อมีความรัก เขาทั้งสองคนก็จะยังอยู่ตรงนี้ด้วยกันเพื่อที่จะดูแล ห่วงใยและทำสิ่งดีๆ ให้กันต่อไป
-
มาแอบโหวตฉาก NC ด้วยคน
ปล. ไม่ต้องบอกนะว่าผมโหวตข้อไหน กร๊ากกกกๆ
-
ตอบคำถามจ้า
เลือกข้อ 6) หลังจากที่สนรู้ว่าต้นเป็นเกย์แล้ว (ปีหนึ่ง ตอนที่แปด) เพราะ...
การที่สนรู้ว่าต้นเป็นเกย์นั้นเป็นตัวเร้าให้สนได้คิดกับต้นผิดกับที่ผ่านมา ในอดีตสนน่าจะคิดกับต้นเป็นเพื่อนที่สนิทเป็นพิเศษ
หลังจากรู้ความรู้สึกต้น เราว่ามันทำให้สนได้คิดอะไรๆได้ลึกขึ้น แล้วมองต้นเปลี่ยนไปจากที่ผ่านๆมา
-
อ่านเวอร์ชั่น 2 ยังขนาดนี้
ถ้าเวอร์ชั่น 3 มิต้องแอบอ่านคนเดียวรึ 555
-
ตอบคำถามค่าา ^^
ข้อ 2) ตอนที่ต้นเอาน้ำมาให้สน แต่แฟนสน (เฟิร์น) ชิงเอามาให้ก่อน (ม. สาม ตอนที่หนึ่ง)
เพราะ...หลังจากที่เฟิร์นชิงเอาน้ำมาให้สนก่อนต้น ต้นก็ดูหลบหน้าหลบตาสนอย่างผิดสังเกต จนกระทั่งสนตามไปง้อได้สำเร็จ
สนคงกลับมานั่งทบทวนกับตัวเองคนเดียวว่า เพราะอะไร? ทำไมสนถึงต้องแคร์ต้นขนาดนั้น ทั้งๆ ที่สนก็มีแฟนสาวอย่างเฟิร์นมานั่งเป็นกำลังใจอยู่ข้างสนามแล้วแท้ๆ หรือถ้าจะบอกว่าเพราะต้นนั้นเป็น 'เพื่อนคนพิเศษ' ของสนไงสนถึงได้ห่วงใยความรู้สึกของต้นมาก นั่นก็ถูกต้อง..แต่ไม่ทั้งหมด
เพราะถึงวันนี้ไม่มีเฟิร์นสนก็ต้องมีผู้หญิงคนอื่นเข้ามาในชีวิตอีกอยู่ดี แต่พอสนนึกไปถึงภาพวันนั้น วันที่สนมีใครอีกคนข้างกาย แต่กลับไร้ซึ่งเงาหรือตัวตนของต้นแล้วนั้น ใจของสนก็รู้สึกแกว่งแปลกๆ เหมือนทำสิ่งที่สำคัญมากๆ หล่นหายไป สนจึงไพล่คิดไปอีกว่า หรือสนจะรู้สึกกับต้นมากเกินกว่าความเป็นเพื่อนไปแล้วนะ? ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงสนคงต้องพิสูจน์ใจตัวเองดูแล้วล่ะ
ด้วยความที่ตอนนั้นสนก็ยังเด็ก ฮอร์โมนมันพลุ่งพล่าน แถมมีผู้หญิงเข้าหามากมาย ในบางครั้งจึงอาจดูเหมือนกับสนหลงลืมต้นไปบ้างในชั่วขณะหนึ่ง
แต่สุดท้ายแล้วไม่ว่าสนจะกำลังอยู่กับใครก็ตามแต่ คนสุดท้ายและคนเดียวที่สนไม่เคยปล่อยให้หายไปจากชีวิตได้เลยก็คือ 'ต้น' คนที่สนเริ่มจะมั่นใจเสียแล้วล่ะว่า 'ความรู้สึกที่สนมีนั้นมันพิเศษมากไปกว่าความเป็นเพื่อนแล้วจริงๆ'
-
ลุ้นกับบท NC ของต้น สน มากๆคับจะออกมาแบบไหน อยากรู้ว่าสนจะสร้างบรรยากาศให้ต้นมีอารมณ์ยังไง ๕๕๕ NC แบบกำลังจูบกันแล้วตัดเข้าตู้ปลาหรือตัดไปที่หลังคาบ้าน หน้าต่างผมไม่เอานะผู้แต่ง ๕๕๕ เป็นกำลังใจให้คับผู้แต่ง ตอนใหม่มาเร็วๆนะคับ
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 27: คนขี้งอน
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
เสียงหัวเราะชอบใจของพ่อสนดังไปทั่วบริเวณหน้าบ้าน แม่ของสนที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัวได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ พ่อของสนกำลังคุยกับใครหนอถึงได้อารมณ์ดีและหัวเราะถูกใจขนาดนั้น
"มาสิลูก เดี๋ยวพ่อบอกสนให้ นอนห้องเดียวกับสนนั่นแหละ"
"ขอบคุณค่ะพ่อ พ่อรู้ไหมคะว่าพอนินาได้เห็นแม่กับพ่อตอนงานหมั้น นินารู้สึกถูกชะตากับพ่อกับแม่มากเลยค่ะ คิดอยู่ว่าจะหาเวลาไปเยี่ยมบ้าง แต่ก็เรียนหนักค่ะช่วงนี้ เลยไม่ได้มาซะที แล้วแม่ทำอะไรอยู่คะ"
"แม่เขาทำกับข้าวอยู่ในครัวลูก ต่อไปหนูก็จะมาอยู่ที่นี่อยู่แล้ว มาทำความรู้จักบ้านเรา มารู้จักพ่อกับแม่มากขึ้น จะได้ปรับตัวไม่ยากเวลาต้องมาอยู่จริงๆ"
"ค่ะพ่อ นินาตื่นเต้นจังเลยค่ะ อยากให้ปีใหม่มาถึงไวๆ จะได้ไปหาพ่อกับแม่"
พ่อของสนหัวเราะร่วน ว่าที่ลูกสะใภ้คนนี้ดูจะถูกใจพ่อของสนมากทีเดียว "บ้านเรายินดีต้อนรับหนูเสมอนะลูก มาเลยๆ อ้อ...ว่าแต่ตอนนี้หนูกับสนเป็นไงมั่งลูก สนเขาดูแลหนูดีไหม มีอะไรก็บอกพ่อนะ เดี๋ยวพ่อจัดการให้"
นินาหน้าเจื่อน แน่ล่ะ สนไม่เคยสนใจใยดีเธอเลย ตอนนี้ก็ไม่ยอมมาขายของที่ถนนคนเดินกับเธอนานแล้ว ทำเฉพาะสูตรขนมให้ป้าของนิกอย่างเดียวเท่านั้น
"อ๋อ...ก็...ดีมั้งคะ"
พ่อของสนขมวดคิ้ว แม้ไม่เห็นหน้าแต่น้ำเสียงแบบนี้คงต้องมีเรื่องผิดปกติ "มีอะไรก็บอกพ่อตรงๆ ได้เลยลูก ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวพ่อจัดการให้ ตกลงสนเขาดูแลหนูดีหรือเปล่าลูก"
นินาเงียบไปอีก สักพักก็ได้ยินเสียงถอนหายใจยาว "พี่สน...เขาไม่ค่อยสนใจนินาเลยค่ะพ่อ เคยพาไปเที่ยวอยู่ครั้งนึงก็ไม่พาไปอีกเลยค่ะ เจอกันที่มหาลัยพี่สนก็ดูยุ่งๆ ตลอดเวลา ไม่ค่อยได้คุยกัน"
"ใช้ไม่ได้เลยลูกคนนี้ เดี๋ยวพ่อจะจัดการให้หนูเองนะลูก ยังไงๆ ช่วงปีใหม่หนูมาที่บ้านเรากับสน พ่อจะได้พาไปดูร้านอาหารของสนด้วย ตอนนี้ทำแบบใกล้เสร็จแล้ว อีกไม่กี่เดือนก็จะลงมือสร้าง ช่วงปีใหม่ก็น่าจะใกล้เรียบร้อย สนเรียนจบแล้วก็มาทำร้านได้เลย"
"ค่ะพ่อ นินาจะไปให้ได้ค่ะพ่อ"
พ่อของสนคุยกับนินาสักพักก็วางสายไป จากนั้นก็จัดการโทรหาลูกชายตัวดีทันที ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันได้สักพัก พ่อของสนก็เริ่มเรื่อง
"สน นินาเขาบอกว่าลูกไม่ดูแลไม่สนใจเขาเลย ทำไมสนไม่ดูแลน้อง น้องเขาเป็นคู่หมั้นสน ทิ้งๆ ขว้างๆ เขาอย่างนี้ไม่ดีนะลูก"
สนฟังแล้วก็ได้แต่เกาหัวแกรกๆ รู้สึกหงุดหงิดทีเดียวที่นินาใช้วิธีการเข้าหาพ่อของเขาแทน พ่อของสนชอบคนเอาใจ พอเจอว่าที่ลูกสะใภ้ฉอเลาะก็เลยถูกจริต ไม่อย่างนั้นคงไม่โทรมาคุยกับสนเรื่องนี้แน่ อีกอย่าง พ่อคงกลัวเรื่องที่เคยคุยกับสนไว้ ถ้าสนแต่งงานแล้วนั่นแหละพ่อถึงจะวางใจได้
"ช่วงนี้ผมยุ่งๆ น่ะครับพ่อ ผมเรียนหนักเลย ไหนจะธุรกิจของผม แล้วตอนนี้ผมก็มาช่วยงานชมรมกับต้นเพิ่มอีกอย่าง ผมไม่ค่อยว่างจริงๆ ครับพ่อ"
สนเดินวนอยู่บริเวณหน้าบ้าน หน้านิ่วคิ้วขมวด เพื่อนๆ คนอื่นๆ กลับมาถึงบ้านกันหมดแล้ว อีกไม่นานก็จะกินข้าวเย็นพร้อมกัน
"ยังไงๆ สนก็ต้องหาเวลามาดูแลน้องเขาบ้างนะลูก ถ้าเราไม่สนใจเขาแบบนี้ เกิดเขาถอนหมั้นขึ้นมาจะทำยังไง สินสอดทองหมั้นก็ไม่ใช่น้อยๆ"
สนอยากจะบอกพ่อเหลือเกินว่าเงินจำนวนนั้น ถ้าสนยังมีชีวิตอยู่ยังไงก็หามาใช้คืนพ่อกับแม่ได้อยู่แล้ว แต่คงจะบอกพ่ออย่างนั้นไม่ได้
"ผมจะพยายามนะครับพ่อ" สนรับปากอย่างหนักใจ
"นี่ก็หมั้นกันมาเป็นปีๆ อยู่แล้ว สนยังไม่รักน้องเขาอีกเหรอลูก พ่อว่าหนูนินานี่เขาก็น่ารักน่าเอ็นดูอยู่ แถมยังขยันอีกต่างหาก หาเงินเรียนเอง ไม่ต้องเดือดร้อนพ่อแม่ น้องเขาจะมาช่วยธุรกิจของครอบครัวเราได้ดีเลยนะลูก"
ฟังแล้วสนก็เงียบไปนาน อยากจะถอนหายใจแต่ก็ไม่กล้า "พ่อครับ...ผมพยายามแล้วนะครับ แต่...ยังไงๆ ผมก็รักนินาไม่ได้ ผมรักใครไม่ได้อีกแล้วครับพ่อ"
"นี่สนอย่าบอกนะว่าสนยัง..."
"ครับ" สนรีบรับคำ "พ่อครับ...ผมรักต้นครับ เราสองคนผูกพันกันมาก มันยากมากที่ผมจะตัดใจ ผมเอาหัวใจของผมไปให้คนอื่นไม่ได้"
"สน...สนสัญญากับพ่อแล้วนะลูก สนจะผิดสัญญากับพ่ออย่างงั้นเหรอ" พ่อของสนเสียงดังอย่างไม่พอใจ แล้วก็รีบลุกเดินออกไปหน้าบ้านเพราะกลัวแม่ของสนได้ยินเข้า
"สนยังไม่ได้ผิดสัญญาครับ สนยังไม่เคยบอกต้นเลยว่าสนคิดยังไงกับเค้า"
"มันเป็นไปไม่ได้นะลูก ลูกจะรักต้นแบบนั้นไม่ได้อย่างเด็ดขาด" พ่อของสนกำชับเสียงหนักแน่น
"ผมเข้าใจครับพ่อ แต่ผมพยายามแล้ว ผมก็ยังรักต้นอยู่เหมือนเดิม"
"พอๆๆ ไม่ต้องพูดเรื่องนี้แล้ว พ่อไม่อยากฟัง เอาเป็นว่า...มันเป็นไปไม่ได้ สนอย่าทำให้พ่อกับแม่ต้องลำบากใจเรื่องนี้อีก" แล้วพ่อสนก็ถอนหายใจ "ที่พ่อโทรมา พ่อจะบอกสนว่า...ปีใหม่นี้ หนูนินาเขาอยากมาหาพ่อกับแม่ที่บ้าน สนพาน้องมาด้วยละกัน"
"อะไรนะครับพ่อ"
"สนมีปัญหาอะไรหรือเปล่า อีกไม่นานหนูนินาเขาก็จะมาอยู่บ้านเราแล้ว ให้เขามารู้จักครอบครัวของเรา เขาจะได้ปรับตัวได้"
คราวนี้สนอดรนทนไม่ไหวจนต้องถอนหายใจออกมาจริงๆ
"ครับพ่อ" สนรับคำไปอย่างแกนๆ เพราะรู้ว่ายังไงก็ขัดพ่อไม่ได้ เห็นทีพรุ่งนี้สนจะต้องไปต่อว่านินาเสียหน่อยที่เล่นเข้าทางพ่อของสนแบบนี้
สนคุยกับพ่ออีกสองสามคำจากนั้นก็วางสายไป
"พ่อมึงรู้เรื่องมึงกับต้นแล้วเหรอวะ"
สนสะดุ้งตกใจเมื่อจู่ๆ คำถามนี้ก็ดังขึ้น นิกนั่นเอง ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ สนพยักหน้าช้าๆ เป็นเชิงยอมรับ
"กูรู้แล้วว่าทำไมมึงไม่ยอมบอกรักต้น เพราะพ่อมึงใช่ไหม" ไม่ใช่ว่านิกมาแอบฟัง แต่บังเอิญออกมาตามสนไปกินข้าวก็เลยได้ยินพอดี
สนถอนหายใจด้วยสีหน้าหนักใจ มาถึงขั้นนี้แล้วก็คงไม่มีประโยชน์ที่จะปิดบัง ใครๆ ก็รู้หมดแล้วว่าสนคิดยังไงกับต้น เหลือแค่ต้นคนเดียวเท่านั้น
"กูหนักใจว่ะนิก...ตอนนี้นินาเขาเข้าทางพ่อกู แล้วพ่อกูก็ดูเหมือนจะชอบเขามากด้วย"
นิกพยักหน้าเข้าใจ "ถ้าพวกมึงสองคนเป็นคู่กันจริงๆ ยังไงก็ต้องได้อยู่ด้วยกัน เชื่อกูสิ พวกกูเอาใจช่วย ว่าแต่...ปาฏิหาริย์ครั้งที่สามของมึง มึงอยากให้เป็นแบบไหนวะ"
นิกพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ไปด้วย อดขำปั้นจั่นไม่ได้ที่คิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาจนเป็นตุเป็นตะ น่าให้ไปเป็นหมอดูเสียจริง
สนครุ่นคิด ถึงตอนนี้ก็คงมีเรื่องเดียวแล้วล่ะที่สนอยากทำให้ได้เสียที "กูอยากให้เกิดเหตุการณ์อะไรก็ได้ที่จะทำให้กู...ได้บอกรักต้น กูรักต้นว่ะนิก ยิ่งตอนนี้...กูบอกได้เลยว่ากูรักต้นมาก แต่ก็พูดไม่ได้ มันโคตรทรมานเลย ต้นรอคอยกูมาเป็นสิบปีแล้วกูก็ยังไม่ได้บอกซะที บางทีกูก็อยากผิดสัญญากับพ่อให้รู้แล้วรู้รอด"
"ใจเย็นๆ เว้ยเพื่อน ค่อยๆ คิด ไป...ไปกินข้าวก่อน ต้นกับจั่นรอกินข้าวอยู่ เดี๋ยวไอ้จั่นมันบ่นอีก ไอ้นี่หิวแล้วชอบพาล" นิกว่าเพื่อนอีกคนอย่างไม่จริงจังนัก
สนพยักหน้า เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงแล้วก็เดินตามนิกเข้าไปในบ้าน บ้านที่อีกไม่นานนี้ต้นกับสนก็จะต้องจากไปแล้ว เกือบสี่ปีที่อยู่ที่นี่มีความทรงจำดีๆ มากมายทั้งระหว่างสนกับต้นและเพื่อนอีกสองคน สนได้ค้นพบหัวใจตัวเองก็ที่บ้านหลังนี้นี่แหละ แต่จะว่าไป สนเริ่มรู้สึกพิเศษกับต้นตั้งแต่ตอนไหนกันแน่นะ ตอนที่รู้ว่าต้นเป็นเกย์หรือเปล่า หรืออาจจะก่อนหน้านั้น สนยังไม่เคยหาคำตอบเรื่องนี้เลย เขาผูกพันกับต้น อยู่ด้วยกันมานานจนแทบจะแยกความรู้สึกรักอย่างเพื่อนกับรักอย่างคนรักไม่ออก รู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้ว
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"นินา ช่วงปีใหม่พี่จะต้องไปดูร้านที่กำลังสร้าง พี่ไม่มีเวลาพานินาไปเที่ยวไหนหรอกนะ ไปตอนอื่นได้ไหม"
สนพยายามต่อรอง สีหน้าไม่บอกก็รู้ว่าไม่ค่อยสบอารมณ์ มองดูคู่หมั้นสาวที่ยืนคอตั้งระหงแล้วก็ยิ่งเหนื่อยใจกับอาการดื้อรั้นของเธอ
"ไม่ได้ค่ะ ก็นินารับปากพ่อพี่สนไปแล้วนี่คะ จะให้นินาผิดคำพูดกับผู้ใหญ่ได้ยังไง ยังไงๆ นินาก็จะไป นินาอยากรู้จักครอบครัวของพี่สนก่อนที่เราจะแต่งงานกัน ไม่ดีเหรอคะ"
"แล้วจะไปนอนที่ไหน" สนถามเสียงห้วน
"ก็นอนห้องพี่สนสิคะ เราเป็นคู่หมั้นกันแล้วนะคะ"
"ไม่ได้" สนรีบตอบทันที
"ทำไมคะ ยังไงๆ เราก็ต้องเแต่งงานกัน ต่อไปก็ต้องอยู่ด้วยกัน ต้องนอนด้วยกัน ทำไมนินาจะนอนห้องเดียวกับพี่สนไม่ได้คะ" นินาชักจะโมโหบ้าง
"เรายังไม่ได้เแต่งงานกันเลยนะนินา"
"แล้วไงคะ ก็หมั้นกันแล้ว ทำไมพี่สนถึงมีปัญหาล่ะ นินาเป็นของพี่แล้วนะคะ ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยมีอะไรกันมาก่อนซะหน่อย"
"นินา เธอไม่อายบ้างหรือไงที่พูดอย่างนี้ จะให้พี่บอกอีกกี่ครั้งว่าพี่ไม่ได้รักเธอ พี่ยังนึกไม่ออกเลยว่าพี่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องไปมีอะไรกับเธอ" สนสวนกลับไป
"คำก็ไม่รัก สองคำก็ไม่รัก แล้วมาทำอย่างนี้กับนินาทำไมคะ เห็นนินาเป็นของเล่นของพี่เหรอ แล้วหมั้นกับนินาทำไม ให้ความหวังกับนินาทำไม นินารักพี่จนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วรู้ไหม"
เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นทำให้สนต้องหยุดอารมณ์พลุ่งพล่านลงมาบ้าง เขาก็ไม่อยากใจร้ายใจดำกับผู้หญิงตาดำๆ คนหนึ่งขนาดนี้หรอก
"นินา...พี่ไม่เข้าใจว่าเธอรักพี่ทำไม เธอจะอยากได้พี่ไปทำไมในเมื่อพี่ไม่ได้รักเธอเลย เธอจะมีความสุขเหรอที่เธอต้องทนอยู่กับคนที่เขาไม่รักเธอ" สนพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่อ่อนลง จะว่าสงสารก็สงสาร จะว่ารำคาญก็รำคาญ
"ก็นินารักไปแล้ว จะให้ทำไงคะ ก็ตอนนินาอยู่ปีหนึ่ง พี่สนมาสนิทกับนินาทำไมล่ะ ถ้าพี่สนไม่รักนินาแล้วมาคบกับนินาทำไม เพราะพี่ดีกับนินาไง นินาถึงได้รักพี่ ทำไมตอนนี้พี่สนไม่เห็นเป็นเหมือนตอนนั้นเลยล่ะคะ นินาทำอะไรผิดพี่ถึงเปลี่ยนไปแบบนี้"
จะว่าไปสนก็ผิดเหมือนกันที่ดึงนินาเข้ามาเกี่ยวข้องกับการทดสอบจิตใจของตัวเองตอนนั้น เพราะเหตุนี้กระมังเขาจึงต้องมาชดใช้กรรมด้วยเรื่องที่คาดไม่ถึง
"พี่ขอโทษละกันนะนินา เอาเป็นว่า...ถ้าเธออยากไปก็ไป เดี๋ยวพี่จะหาห้องให้เธอนอนเอง พี่จะไปเรียนแล้ว" สนตัดบทเพราะขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงด้วย
"ตอนกลางวัน พี่มากินข้าวกับนินานะคะ"
สนหยุดชะงักในขณะที่กำลังจะเดินออกไป เห็นสีหน้าอ้อนวอนแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ก็เลยต้องพยักหน้าตกลง
จะว่าไปสนก็สงสารนินาอยู่หรอก ไม่ใช่สงสารเพราะรัก แต่สงสารเพราะรู้ว่าความพยายามของเธอต้องเสียเปล่า สนไม่มีวันรักเธอได้หรอก สนจะเอายังไงดี ตอนนี้ในหัวของสนสับสนไปหมด ทางเลือกสองทางนั้นเป็นสิ่งที่ตัดสินใจได้ยากเหลือเกินสำหรับสน แต่ถ้ามันถึงที่สุดจริงๆ สนก็คงต้องยอมเป็นคนใจร้าย ถ้าสนได้รู้ว่านินาทำอะไรกับเขาบ้าง บางทีสิ่งที่สนคิดจะทำก็อาจจะสาสมกับความผิดนั้นของนินาทีเดียวล่ะ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ใกล้เริ่มงานเข้ามาทุกขณะ แต่วิทยากรที่จะมาบรรยายให้นักศึกษาฟังยังคงมาไม่ถึง สรกฤษณ์อดรนทนไม่ไหวจึงตรงดิ่งมาถามคนที่รับผิดชอบเรื่องการติดต่อวิทยากรเมื่อเห็นว่าใกล้เวลาแล้ว ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน สนนั่นเอง
"สน ทำไมวิทยากรยังมาไม่ถึงอีกล่ะ"
สนมองหน้าคนที่เดินเข้ามาหาอย่างแปลกใจ
"ก็ยังไม่ถึงเวลาไม่ใช่เหรอครับ"
"ไม่ถึงได้ยังไง อีกสิบห้านาทีก็จะเริ่มแล้ว สนติดต่อวิทยากรยังไงถึงยังไม่มาอีก" สรกฤษณ์อดตำหนิอีกไม่ได้ เขาเป็นคนที่เวลาทำงานแล้วมักเผลอจริงจังเกินไปอยู่บ่อยๆ
"มีอะไรเหรอครับพี่" ต้นรีบเดินเข้ามาดูเมื่อเห็นสรกฤษณ์ทำท่าทางคล้ายๆ โวยวายสนอยู่
"ก็สนน่ะสิ ติดต่อวิทยากรยังไม่รู้ นี่ยังไม่มาเลย งานจะเริ่มอยู่แล้ว ผู้ใหญ่มารอกันแล้วเห็นหรือเปล่า" สรกฤษณ์บ่นอุบอีก
"ก็ในกำหนดการบอกไว้ว่า 10 โมงไม่ใช่เหรอครับ นี่เพิ่งจะเก้าโมงสิบห้า ทำไมจะต้องรีบร้อนล่ะครับ" สนเถียง
"ใช่ที่ไหนล่ะครับ เขาเปลี่ยนเวลาเป็นเก้าครึ่งแล้ว สนไม่รู้เหรอว่าเขาเปลี่ยนเวลา ท่านอธิการบดีมีธุระด่วนต้องไปก่อนสิบโมง สนรีบโทรหาวิทยากรเลย ทีหลังอย่าให้พลาดแบบนี้อีก ไปต้น ต้นไปเตรียมตัวที่หน้าเวทีก่อน"
สรกฤษณ์พูดพลางรุนหลังต้นให้เดินไป ต้นหันกลับมามองสนแล้วก็อดสงสารไม่ได้ที่ถูกสรกฤษณ์ว่าอย่างนั้น ต้นผิดเองที่ลืมบอกสนว่าเขาเปลี่ยนกำหนดการใหม่แล้ว
สนถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด มาช่วยงานชมรมของต้นครั้งแรกก็เจอดีเสียแล้ว ทำไมสรกฤษณ์ถึงต้องมาเจ้ากี้เจ้าการขนาดนี้ ทำยังกะเป็นคนจัดงานซะเอง แต่สนก็ต้องรีบโทรหาวิทยากรเพื่อแจ้งเวลาใหม่ เผื่อจะเดินทางออกมาแล้วน่าจะพอทันอยู่ แล้วสนก็ได้รับแจ้งจากทางวิทยากรมาว่าอาจจะมาไม่ทันเก้าโมงครึ่ง ขอเปลี่ยนเป็นเก้าโมงสี่สิบห้าแทนเพราะแจ้งเปลี่ยนเวลากะทันหันเกินไป
สนเดินไปบอกต้นที่ยืนคุยกันอย่างอารมณ์ดีกับสรกฤษณ์ที่หน้าเวทีเรื่องที่วิทยากรมาไม่ทัน แล้วก็ต้องหน้าหงายอีกรอบ
"เห็นไหมสน ทีหลังทำงานต้องระวังหน่อยนะครับ แล้วนี่จะทำยังไง ท่านอธิการก็จะไปแล้ว วิทยากรยังมาช้าอีก" สรกฤษณ์ไม่วายบ่นอีกจนได้
"ก็ผมไม่รู้ว่ามีการเปลี่ยนกำหนดการนี่ครับ"
"พอๆๆ ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย สนไปดูแลผู้ใหญ่ก่อน เดี๋ยวพี่กับต้นจัดการตรงนี้เอง" สรกฤษณ์รีบตัดบท สีหน้าของทั้งสองคนต่างหงุดหงิดพอกัน
สนส่ายหน้าอย่างหัวเสีย แล้วก็รีบเดินออกมาก่อนจะรู้สึกหงุดหงิดไปมากกว่านี้
"พี่กริด ต้นผิดเองครับ พอดีต้นลืมบอกสนเรื่องเปลี่ยนกำหนดการ" ต้นบอกเสียงอ่อย เห็นสนถูกว่าแบบนั้นแล้วก็ยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่
"อ้าว..." สรกฤษณ์ก็หน้าเสียเช่นเดียวกัน เมื่อกี้เขาว่าสนไปซะหลายดอกเลย ท่าทางสนคงจะไม่พอใจน่าดู
"เอางี้ ต้นไปบอกผู้ใหญ่กับอาจารย์อัศวิณีหน่อยละกันว่าวิทยากรรถติด จะมาถึงช้าหน่อย"
"ครับพี่"
ต้นรับคำแล้วก็เดินมาบอกอาจารย์อัศวิณีกับท่านอธิการบดีตามที่สรกฤษณ์แนะนำ สนกำลังเอากาแฟและของว่างมาเสิร์ฟพอดี เห็นสีหน้าของสนแล้วต้นก็พอจะรู้ว่าสนไม่ค่อยพอใจ สงสัยต้นจะพลอยโดนหางเลขไปด้วยแน่เลย
"กิจกรรมของชมรมไปได้ดีก็เพราะคนนี้มาช่วยค่ะ ช่วยคิดกิจกรรมดีๆ ให้ชมรมของเราได้หลายอย่างเลย ขยันทำงานด้วย" อาจารย์อัศวิณีชมต้นให้ท่านอธิการบดีฟัง ต้นว่าจะคุยกับสนเสียหน่อยก็เลยไม่ได้คุย
"ดีๆๆ ผมก็อยากให้มหาวิทยาลัยของเราเป็นต้นแบบในเรื่องนี้ให้ได้ ตอนนี้ผมได้ข่าวว่ามีมหาลัยอื่นๆ สนใจอยากมาดูงานหลายที่เลย แล้วผมก็เพิ่งคุยกับเพื่อนที่ทำงานที่ สสส. ไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เขาก็สนใจกิจกรรมของชมรมนี้มาก น่าจะมีทุนมาสนับสนุนกิจกรรมเพิ่มอีก ได้เรื่องยังไงผมจะบอกอาจารย์อีกทีนะครับ"
ต้นกับอาจารย์อัศวิณีหันมายิ้มให้กัน ถ้าได้ สสส. มาสนับสนุนก็คงดีไม่น้อย
"ผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีจะต้องไปเป็นพิธีกรครับ" ต้นบอก
"อ้อๆ เชิญเลยครับๆ" ท่านอธิการบดีบอกพลางยิ้มให้ต้นอย่างเอ็นดู
ต้นค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วก็เดินออกไปยังหน้าเวทีในห้องประชุม ตอนนี้สนกำลังโทรศัพท์อยู่ เข้าใจว่าวิทยากรท่านนั้นคงโทรมาถามทางที่จะมาที่ห้องประชุมนั่นเอง เห็นอาการปั้นปึงอย่างนั้นต้นก็รู้แล้วล่ะว่าสนงอนเข้าให้แล้ว สนไม่ค่อยงอนต้นบ่อยนัก นานๆ จะเห็นที
ต้นกล่าวต้อนรับผู้ใหญ่ที่มาเป็นเกียรติในงานรวมทั้งเพื่อนๆ นักศึกษาทั่วไปและนักศึกษาพิการที่มาร่วมงานสำรวจสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับคนพิการในมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ในวันนี้ ต้นพูดถึงวัตถุประสงค์ของงานและกิจกรรมคร่าวๆ ในวันนี้จบ วิทยากรที่จะมาบรรยายเรื่องอารยะสถาปัตย์หรือ Universal Design ก็มาถึงพอดี ทำให้ต้นโล่งใจมากทีเดียวที่ไม่ต้องพูดยื้อเวลา
หลังจากเสร็จสิ้นพิธีการในช่วงเช้า ดร. ชนิกา กระจ่างศรี จึงได้ขึ้นบรรยายเรื่อง Universal Design พร้อมทั้งให้คำแนะนำกับนักศึกษาที่มาร่วมกิจกรรมวันนี้ว่าการสำรวจสิ่งอำนวยความสะดวกต้องใช้เครื่องมืออะไรบ้าง เก็บข้อมูลยังไง วัดผลยังไง จากนั้นจึงแบ่งกลุ่ม และแยกย้ายกันไปสำรวจตามจุดที่สำคัญต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นที่จอดรถ ห้องน้ำ อาคารเรียน ทางเดินเท้า โรงอาหาร และอีกหลายๆ จุดสำคัญของมหาวิทยาลัย หลังจากที่สำรวจเสร็จสิ้นแล้วต้นจะเป็นคนรวบรวมข้อมูลส่งให้มหาวิทยาลัยเพื่ออนุมัติงบประมาณมาปรับปรุงแก้ไขต่อไป
ต้น สนและเพื่อนๆ ในชมรมแยกย้ายกันไปดูแลตามกลุ่มต่างๆ สนสังเกตเห็นว่าสรกฤษณ์มักจะตามไปอยู่ใกล้ๆ ต้นบ่อยๆ ถ้าสนยังอารมณ์ดีๆ อยู่ บางทีสนอาจจะตามไปหวงก้างบ้าง แต่โดนสรกฤษณ์ดุเมื่อเช้า แถมต้นยังทำเหมือนไม่สนใจสนอีก สนก็หมดกะจิตกะใจ กิจกรรมวันนี้จึงทำอย่างไปอย่างแกนๆ
ตอนเที่ยง สนแยกตัวไปกินข้าวกับเพื่อนในชมรมคนอื่นๆ แต่สายตาก็คอยแอบมองต้นกับสรกฤษณ์เป็นระยะๆ ต้นเองก็ได้แต่คอยมองไกลๆ อย่างห่วงๆ เหมือนกัน แต่ต้นก็มีเรื่องที่ต้องรับผิดชอบหลายอย่างจึงไม่ได้มาคุยกับสนที่ตอนนี้คงงอนต้นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว พอถึงตอนบ่าย สนมีเรียนจึงไม่ได้อยู่ช่วยต่อ สรุปว่าต้นก็เลยไม่มีโอกาสได้คุยกับสนเลยทั้งวัน
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
สรกฤษณ์มาส่งต้นที่บ้านเกือบๆ สามทุ่ม หลังจากที่เสร็จกิจกรรมต้นต้องประชุมทีมงานและคุยแผนการทำงานต่อไปกับอาจารย์อัศวิณี เสร็จธุระแล้วถึงได้ไปกินข้าวกับสรกฤษณ์
ปั้นจั่นเดินลงมาหาน้ำดื่มข้างล่างพอดี พอเห็นต้นเข้ามาก็รีบมารายงาน
"เพิ่งกลับเหรอวะต้น ไปดูไอ้สนมันหน่อยดิ ไม่รู้เป็นไร ดูมันเงียบๆ ไงไม่รู้ ไม่พูดไม่จา กินข้าวเสร็จก็เข้าห้องไปเลย"
ต้นถอดรองเท้าวางไว้บนชั้นวางแล้วก็หัวเราะแหะๆ "สงสัยจะงอนกูนั่นแหละ เมื่อกลางวันมีเรื่องนิดหน่อยว่ะ"
"จริงเหรอ ไอ้สนมันงอนมึงเป็นด้วยเหรอวะ ปกติเห็นมันรักมึงจะตาย" ปั้นจั่นสงสัย
"ก็มีบ้าง แต่ไม่บ่อยหรอก เดี๋ยวกูขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะเว้ย จะได้ไปง้อเขาหน่อย"
"เออๆ ไปทำให้มันงอน ระวังโดนมันปล้ำเอานะมึง" ปั้นจั่นแซวอย่างอารมณ์ดี
ต้นหัวเราะชอบใจเบาๆ แล้วก็เดินขึ้นห้องไป
พอจัดการอาบน้ำอาบท่าให้ให้สบายเนื้อสบายตัวแล้วต้นก็เดินมาห้องสน เคาะประตู สักพักเจ้าตัวก็มาเปิดห้องให้ ใส่เสื้อกล้ามสีขาวและกางเกงบ็อกเซอร์ตัวโปรดเหมือนเคย แม้จะดีใจที่เห็นต้นมาหาแต่ก็ทำเป็นขรึมๆ
"วันนี้เรามานอนห้องนายนะ" ต้นถามหยั่งเชิงเพื่อจะดูว่าอาการงอนของสนอยู่ระดับไหน
"อืม" สนตอบสั้นๆ แล้วก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะทำงาน สนเปิดคอมพิวเตอร์ทิ้งไว้ ไม่ได้ทำงานแต่ดูแข่งฟุตบอลอยู่
ต้นปิดห้องให้แล้วก็เดินตามมาดู
"ดูบอลอยู่เหรอ"
สนพยักหน้าแทนการตอบคำถาม แล้วจู่ๆ ก็ปิดคอมพิวเตอร์ไป
"อ้าว ไม่ดูแล้วเหรอ" ต้นเอียงคอถามอย่างงงๆ
"จะนอนแล้ว" ตอบห้วนๆ เหมือนเดิม จากนั้นก็เดินไปที่เตียงพร้อมกับทิ้งตัวลงนอน ไม่ใช่อะไรหรอก สนรู้ว่าต้นมาเพราะอยากคุยเรื่องเมื่อกลางวัน ก็เลยปิดคอมพิวเตอร์ไป เปิดทางให้ต้นมาคุยด้วยนั่นเอง
ต้นเดินตามไปที่เตียง เห็นสนทำท่ามึนๆ ตึงๆ ใส่ก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน
"โกรธเราเหรอวันนี้" ต้นนั่งลงบนเตียงข้างๆ สน สีหน้ารู้สึกผิด
"เปล่า" ถามคำตอบคำ แล้วจะบอกว่าไม่โกรธได้ยังไง
"เราจะบอกว่า...เราลืมบอกนายเองแหละเรื่องเปลี่ยนกำหนดการ เราขอโทษนะสน ทำให้นายโดนพี่กริดว่าเลย พี่กริดเขาเป็นแบบนี้แหละ เวลาทำงานเขาชอบซีเรียส"
"มาขอโทษแทนเขาเหรอ" พูดแล้วก็ยันตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง
"เปล่า...เรามาขอโทษของเราเองนั่นแหละ ไม่เกี่ยวกับพี่กริดหรอก ขอโทษนะ เราลืมจริงๆ เรามัวแต่ยุ่งๆ ก็เลยลืม" ต้นทำสีหน้าอ้อนวอน
"ก็เห็นอยู่กับพี่กริดทั้งวัน"
ต้นทำหน้าเหรอหรา ไม่แน่ใจว่าสนงอนเรื่องที่ถูกตำหนิหรือเรื่องที่ต้นอยู่กับสรกฤษณ์ทั้งวันกันแน่ เผลอๆ อาจจะทั้งสองอย่างรวมกัน
"ก็...พี่กริดเขาทำงานละเอียดน่ะ เขาจะคอยถามเราตลอดว่าจะให้ถ่ายวิดีโอยังไง ตรงไหน จะเพิ่มจะลดอะไร แล้วพี่เขาก็มาช่วยงานนานแล้วก็เลยรู้งาน ช่วยเราทำตั้งหลายอย่างแน่ะ"
"อืม" สีหน้ายังดูมึนตึงอยู่เล็กน้อย
สงสัยต้นต้องหาวิธีใหม่มาง้อแล้วล่ะ ต้นเดินอ้อมไปอีกฝั่งของเตียงแล้วขึ้นมานั่งชันตัวข้างๆ สน
"สน...เรารู้ละ นอกจากต้นแขนแล้วยังมีอีกอย่างที่เราชอบของตัวนาย อยากรู้ไหม"
ยิ้มมีเลศนัยของต้นทำให้สนเกิดความอยากรู้มากทีเดียว "อะไรเหรอ"
"นายหันข้างๆ ไว้อย่างนี้นะ แล้วก็ยิ้ม ให้เห็นฟันด้วย"
สนพยายามทำตามที่ต้นบอก แต่เนื่องจากอารมณ์ยังไม่แจ่มใสเต็มที่เลยทำให้ยิ้มแปลกๆ ไปหน่อย
"เหมือนแยกเขี้ยวเลย ไม่เอา เอาใหม่ๆๆ"
ต้นแซว สนก็เลยหัวเราะเบาๆ ออกมา ทำให้ต้นได้เห็นรอยยิ้มที่อยากเห็นพอดี
"เออๆ แบบนี้แหละ เราชอบเวลานายยิ้ม เห็นฟัน แล้วก็มีรอยบุ๋มๆ ตรงแก้มนิดหน่อย แต่ต้องมองข้างๆ นะ"
"ทำไมต้องมองข้างๆ ล่ะ มองตรงๆ แล้วดูไม่ดีเหรอ" สนนิ่วหน้า
"คนหล่อๆ อย่างนาย มองมุมไหนก็หล่อทั้งนั้นแหละ แต่เราชอบมองข้างๆ ไง" ต้นพูดพลางขำอย่างเอ็นดู
สนหัวเราะเบาๆ พอนึกอะไรได้ก็ยิ้มมีเลศนัย "อยากให้เราหายโกรธไหม"
ต้นทำหน้างง "ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ นึกว่าหายแล้ว"
สนส่ายหน้า "ใครบอก"
"อ้าว แล้วกัน จะให้เราทำอะไรอีกล่ะ เราขอโทษแล้วนะ"
สนเอานิ้วชี้ที่ตรงแก้มของตัวเอง ข้างที่ต้นบอกว่าชอบนั่นแหละ
"อะไร จะให้เราต่อยนายเหรอ"
"ไม่ใช่" สนรีบบอก
"อ้าว แล้วจะให้เราทำอะไรล่ะ"
สนไม่รู้จะอธิบายยังไง ก็เลยเอามือแตะที่ริมฝีปากของต้นแล้วมาแตะที่แก้มของเขาเอง
"เฮ้ย ไม่เอา ไม่กล้า" ต้นบอกปัดเป็นพัลวันเมื่อรู้ว่าสนหมายถึงอะไร
"งั้น...เราก็ไม่หายโกรธ" สนทำหน้าเย็นชาไม่รู้ไม่ชี้เหมือนเดิม แต่แอบยิ้มอยู่ในที
"เอางั้นเหรอ" ต้นทำหน้าม่อย "ก็ได้"
ต้นยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ พอจะถึงจังหวะที่ต้องหอมแก้มจริงๆ ต้นก็เอามือมากันปากตัวเองไว้แล้วทำเหมือนหอมแก้มสนลงไป
"ขี้โกงเหรอ"
ว่าแล้วสนก็รวบตัวต้นมากอดไว้ แล้วก็ดันตัวของต้นให้นอนลงบนตักของตัวเอง ต้นขัดขืนเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ยอมแต่โดยดี รอยยิ้มและเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขกลับมาเหมือนเดิมแล้ว ต้นกับสนประสานสายตากัน ต้นคงไม่ได้คิดไปเองเป็นแน่ แววตาแบบนี้ รอยยิ้มแบบนี้ สัมผัสแบบนี้ ช่างเต็มไปด้วยความรัก ต้นเห็นแต่ความรักที่สนส่งผ่านออกมาในทุกสิ่งที่สนทำอยู่ตอนนี้ แม้ไม่พูด ต้นก็เห็นได้ชัดเจน ผู้ชายคนนี้รักต้น รักมากเสียด้วย แล้วทำไมเขาถึงไม่บอกต้นเลย
ต้นเอามือบีบจมูกสนก่อนจะเขินไปมากกว่านี้ แล้วต่างคนก็ต่างหัวเราะ ต้นชอบแซวว่าสนจมูกใหญ่ ก็ไม่ถึงกับใหญ่มาก แค่ดูใหญ่นิดๆ ในบางมุม
"เราอยากไปเที่ยวดอยอินทนนท์น่ะ เมื่อไหร่นายจะพาเราไปซะที จะเรียนจบอยู่แล้วยังไม่ได้ไปด้วยกันเลย"
"อ้อ..." สนทำท่าครุ่นคิด "หลังปีใหม่ได้ไหม ช่วงนี้เรายุ่งๆ กับร้านอยู่ กว่าจะเสร็จก็น่าจะหลังปีใหม่นั่นแหละ"
"ได้ๆ ไปหลังปีใหม่ก็ได้ ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่หนาวมาก"
"ชวนนิกกับจั่นไปด้วย ถือโอกาสไปเที่ยวด้วยกันสักครั้งก่อนแยกย้ายกันไป ดีไหม"
ต้นพยักหน้า "น่าใจหายนะ เราคงคิดถึงที่นี่มาก คิดถึงนิกกับจั่น คิดถึงอะไรดีๆ หลายอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่"
"ธรรมดาแหละ มีพบก็มีจาก แต่เรากับนายสองคนก็ยังกลับบ้านด้วยกันอยู่ดี แปลกดีนะต้น เราไม่เคยห่างกันเลย เพื่อนคนอื่นๆ ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แต่เรากับนาย...ก็ยังเจอกันอยู่เหมือนเดิม"
"แล้วถ้าเราไปเรียนเมืองนอกล่ะ" ต้นทำหน้าเศร้า
"แค่สามปีเอง ยังไงนายก็ต้องกลับมาบ้านอยู่แล้ว จริงไหม"
ต้นพยักหน้า แล้วก็กลับไปทำหน้าเศร้าอีก "พอเรากลับมา นายก็คงแต่งงานกับนินาไปแล้ว อาจจะมีลูกด้วยกันแล้วก็ได้"
สนหน้าสลดไปอย่างเห็นได้ชัด เขาคิดถึงสองทางเลือกนั้นอีกแล้ว จนป่านนี้สนก็ยังตัดสินใจเลือกไม่ได้เลย หวังว่าปาฏิหาริย์ครั้งที่สามจะทำให้สนตัดสินใจได้เสียที
"มันอาจจะไม่เป็นอย่างที่นายคิดก็ได้นะต้น ขอเวลาเราอีกหน่อยนะ" สนพูดพร้อมกับใช้มือลูบผมต้นเล่นอย่างเบามือ
ต้นพยักหน้ายิ้มๆ "ไม่เป็นไรหรอก เราเชื่อนาย เรารู้ นายไม่ทำให้คนที่นายรักผิดหวังหรอก"
สนทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว ต้นคงดูออกแล้วสินะว่าสนรักต้นมากแค่ไหน รอวันที่สนจะพูดคำนั้นออกมาเท่านั้น คงอีกไม่นานนี้แล้วล่ะ สนจะเก็บมันไว้ไม่ไหวแล้ว ถ้าจะต้องผิดสัญญากับพ่อ สนก็คงต้องยอม!
TBC
-
ถ้าคุณพ่ออยากได้นินาขนาดนั้น..มาเป็นเจ้าบ่าวในงานแต่งงานเองเลยไหมคะ? o18 ยัดเยียดให้ลูกอยู่นั่นล่ะ คนบอกไม่รักๆ เคยฟังบ้างไหมเนี่ย~ คิดจะควบคุมทุกอย่างในชีวิตของสนแม้กระทั่งเรื่องของความรู้สึกเลยหรือยังไงกัน บ้าจริงๆ เลย
ปล. รอวันสนขัดใจคุณพ่อนะค้าา ^^
-
อ่านตอนนี้แล้วได้เห็นอย่างหนึ่งจากสน คือ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน จริงๆ สน ต้องจัดการเรื่องต้น เรื่องนินาด้วยตัวเองคนเดียวเหมือน สน เป็นคนผูกปม สนก็ต้องแก้ปมเอง เพื่อนๆที่มีอยู่ก็เป็นแค่ตัวประกอบหนึ่งของสนที่เข้ามากระตุ้นสนกับต้นเท่านั้นเอง พอมีเรื่องอะไรๆเขาก็ช่วยไม่ได้มากเพราะไม่รู้ความเป็นไปและคงไม่อยากเข้ามายุ่งด้วย เห้อออ!! อ่านนิยาย นั่งดูละครแล้วต้องย้อนมองดูใจ ดูตัวเรา...จริงๆ
สมัยนี้คนอย่างนินา มันก็ยังมีอยู่แต่ถ้านินามีคนใหม่ ทางเลือกใหม่ก็คงไปจากสนเองล่ะ นินาไม่เคยจากบ้านจากเมือง จากพ่อแม่ไปไหนไกลๆอย่างสนกับต้นนี่น่ะ พ่อของสนก็อยากได้ลูกสะใภ้ไว้มีหลาน เขาก็คิดในส่วนของเขานะ ตอนทำลูกทำไมไม่คิดมีลูกหลายๆคนล่ะ ๕๕๕ ความรักเฮยความรัก...
ตอนต้น สน อยู่ด้วยกันสองคน พวกเขามีความสุขกันดีนะ ชอบฉากต้นง้อสนจริงๆ อ่านแล้วมีความสุขแต่เช้า ๕๕๕ ตอนใหม่มาเร็วๆนะคับ รอ รอ รอ
-
เราหมั่นไส้ ยัยนินามากๆ เลย ด้านมาก
กล้าเนาะ เป็นเรา หาคนที่รักเราดีกว่า ไม่ต้องทำอะไรที่น่าสมเพชแบบนี้เลย
ขอตบนางซักยกได้ไหม อ่านแล้วขึ้นเลย โมโหมากกก
อุ้ยๆๆ ขอโทษค่ะ อินไป นิสสสส :katai4: :katai4: :katai4:
-
เฮ้ออออ
-
CHAPTER 27: คนขี้งอน (ตอนล่าสุด) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3124261#msg3124261)
เกมส์ตอบคำถามชิงรางวัล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3122269#msg3122269)
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย░ ▒ ▓
SPOIL สุดท้าย
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
สนหันไปมองนินาที่ตอนนี้ส่ออาการมีพิรุธ เธอคงกลัวว่าสนจะสงสัยเธอนั่นเอง แต่ก็ช้าไปแล้วล่ะ สนเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหวแล้ว
"เธอทำอย่างนั้นกับพี่หรือเปล่านินา"
"พี่สนพูดเรื่องอะไรคะ" นินาพยายามหลบตาสน
"เธอทำอย่างนั้นกับพี่ใช่ไหมนินา! ใช่ไหม!" สนถามเสียงดังจนนินาสะดุ้ง เธอไม่เคยเห็นสนโกรธจัดและมีสีหน้าเอาเรื่องแบบนี้มาก่อนเลย
ท่าทีอึกอักนั้นยิ่งส่อพิรุธมากขึ้น สนแน่ใจแล้วล่ะว่านินาต้องทำอย่างนั้นอย่างแน่นอน ทำไมสนไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลย เขาสงสัยตัวเองมาตลอด นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่ามีเหตุผลอะไรที่เขาต้องไปมีอะไรกับผู้หญิงคนนี้ที่เขาไม่ได้รัก ไม่คิดแม้แต่จะแตะเนื้อต้องตัวด้วยซ้ำ
"ค่ะ นินาทำอย่างนั้นค่ะ" นินายอมรับตามตรง
"เลวมาก!" สนสบถออกมาเสียงดังด้วยอาการมือไม้สั่น
นินามองสนอย่างตกใจ ไม่คิดว่าสนจะกล้าด่าเธอถึงขนาดนี้
"เธอรู้ไหมว่าที่เธอทำลงไป มันทำให้ฉันต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง ฉันไม่ควรจะโง่หลงกลผู้หญิงอย่างเธอเลย" ริมฝีฝากสนสั่นระริก น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมาอย่างสะเทือนใจ เมื่อรู้ความจริงทุกอย่างก็สายไปหมดแล้ว เพราะความโง่ของเขาเองที่ทำให้สนต้องเสียคนที่รักที่สุดในชีวิตไป
(http://s5.postimg.org/y3k0f1zzr/Tonson_sep05.jpg)
สรุปว่า "ต้น-สน" ผมลดได้ตอนเดียวเอง ไม่ช่วยอะไรเท่าไหร่ 555 แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ
ผมพบว่าพอกลับมาเขียนเวอร์ชั่นที่สามมันมีข้อดีหลายอย่าง โดยเฉพาะความรักและอินในตัวละคร
ด้วยความที่อยู่กับต้น-สนในความคิดมานานหลายปี เกิดความผูกพันมาก ทำให้เรารู้สึกรักตัวละคร
เข้าใจความรักของตัวละคร เวอร์ชั่นที่แล้วยอมรับตามตรงว่ายังคลางแคลงใจความรักของสนที่มีต่อต้น
แต่เวอร์ชั่นนี้ ไม่เหลือความสงสัยอีกเลย ไม่รู้สึกขัดแย้งในใจว่าสนรักต้นจริงหรือเปล่า รักตอนไหน ทำไมถึงรัก ฯลฯ
ความผูกพันมันมีส่วนช่วยได้เยอะเลย :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
-
รอปาฏิหารย์ครั้งที่สาม อยากรู้ว่าจะเกิดขึ้นอย่างไร ไม่ชอบนินาจริง ๆ เลยน่ะ ไม่ชอบเลยเข้าทางพ่อแม่น่ะ :katai1:
-
คนอ่านนี่อินขนาดจะเข้าไปตบนังนินาแทนแล้วค่ะ
อูยยยยยย สนด่าแล้วเจ็บ
-
เปลี่ยนเป็นขิขิตรักขัดใจพ่อดีไหมนะฮ่าๆๆ..กำลังปูทางไปสู่NCที่ว่าแน่ๆเลย...ก็ดีนะที่หายงอลเร็วไม่งั้นคงมีการเปลืองตัวกันบ้าง คนรักกันตอนมีเวลาอยู่ด้วยกันควรรักกันให้มากๆอย่าให้ถึงวันที่มานั่งเสียใจทีหลังว่าทำไหมตอนนั้นถึงไม่ทำ...รอต่อไป..พร้อมกับปาฏิหารย์ครั้งที่สาม
-
อย่าบอกนะคับว่าที่สปอยนี่จะเป็นปาฏิหาริย์ครั้งที่ 3 ปาฎิหาริย์ที่สนจะได้รู้ความจริงเรื่องนินาใส่ยาในน้ำให้สนกิน ถ้าใช่มันก็จะนำไปสู่ความมั่นใจในรักของสนกับต้น มันจะชัดเจนอีกแล้วนะสิ หึยยย ลุ้นคับ ลุ้น รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ
-
:monkeysad: อ่านแล้วก็สงสารสน ไม่ใช่พ่อแม่ทุกคนจะยอมรับได้ แต่โดนพ่อบีบด้วยคำสัญญานี่ทำอะไรไม่ได้เลย
-
สรุปสุดท้ายนิน่ากับสนนี่จะได้แต่งงานกันด้วยป่าวนะ
-
กรอบเรืีองเพศ ชั่งบั่นทอนกำลังใจ
สปอยคือสายไปจริงๆเหรอ
-
สุดท้ายสนจะได้แต่งงานกับนิน่าหรือเปล่าเราไม่รู้หรอกนะ แต่ท่าแต่งเราอยากให้สนแยกเตียงนอนอ่ะ
เราไม่อยากให้สนนอนกับยัยนิน่าอะไรนี่เพราะแค่นี้เราก็สงสารสนจะแย่อยู่แล้ว ท่ายิ่งต้องแต่งงานกับยัยบ้านี่
ด้วยคำสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อด้วย เรายิ่งสงสารสนและก็ต้นด้วย หวังว่าปาฏิหาริย์ครั้งต่อไปจะมาถึงไวๆ นะ :sad4:
-
:-[ :mew2: :mew2:
มารออ่านเต็มตอน :mew2: :mew2: :mew2:
ไม่ชอบนิน่าเลย คนแต่งสุดยอดค่ะแต่งให้เกลียดผู้หญิงคนนี้มาก อยากไปตบซ้ายตบขวา (อินไปไหมค่ะ 555) :beat: :beat:
-
อ่านมาจนจบ
เตรียมคำพูดไว้มากมาย แต่สุดท้ายลืมหมดเพราะยัยนินาคนเดียว :katai1:
เกลียดยัยนี่มากถึงมากที่สุด :z6: แล้วก็รำคาญและเคืองในพ่อของสนมากกกกก :serius2:
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :sad5:
จะอะไรนักหนาคะคุณพ่อ ลูกไม่รักแล้วยังจะยัดเยียด อยากได้ยัยนินามากนักก็แต่งเองเลยสิ
:sad5: :sad5: :sad5: :sad5: :sad5:
ได้โปรดเอายัยนี่ไปทิ้งไว้ดาวเนปจูน หรือพลูโต เอาให้ลืมไปเลยว่าบนโลกนี้เคยมีนางอยู่ :seng2ped:
-
ช่างกล้าคิดไปได้นะคะนินาว่าสนกล้าว่าเธอขนาดนี้ได้เลยเหรอ? สำคัญตัวเองเหลือเกิน.. เอาจริงๆ เราว่าแค่คำว่า 'เลวมาก' ยังเบาไปด้วยซ้ำสำหรับคนอย่างเธอนะคะ o12
แล้วที่สนรู้ว่านินาใช้ยา (อีกครั้ง) เป็นเพราะเจ้าตัวคิดที่จะใช้ลูกมาผูกมัดสนเอาไว้กับตัวด้วยหรือเปล่าคะเนี่ย ประมาณว่าแต่งกันไปแล้ว แต่สนก็ไม่แตะต้องอะไรเธอเลย ถ้ามีลูก..ลูกก็จะช่วยให้สนเปิดใจให้กับเธอบ้าง แม้เพียงสักนิดก็ยังดี
รอฉบับเต็มจ้าา.. :t3:
-
อ่านถึงตอนที่ 25 ขอเตะโด่งนินาไปไกลๆได้มะ ขัดใจมากมาย :katai1:
-
เฮ้อ เบื่อนินา ไม่รู้จะดื้อด้านไปถึงไหน คือไม่เข้าใจหรอ ว่าคนเขาไม่รัก
อยู่ด้วยกันมันจะไปมีความสุขได้ไงละ!!! เหมือนได้แต่ตัว แต่ไม่ได้หัวใจ เฮ้อ
ชอบสนงอนอ่ะ น่ารักมาก ชอบอ่ะ นานๆ จะเห็นโม้เม้นแบบนี้
อ่านไปยิ้มไป 5555+
-
:katai1: :katai1:ยัยนินาอีกแล้ว :z6: :z6:
-
อ่านสปอย์แล้วแบบ ก็ยอมรับว่าผู้หญิงอย่างนินามีอยู่จริง
แต่มันเป็นอะไรที่ทำร้ายศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงให้ต้อยต่ำจมดินจริงๆ :katai1:
-
อ่านๆมานี่ไม่รู้สึกเลยนะว่านินารักสน รู้สึกเหมือนกับว่าเป็นความพยายามเอาชนะมากกว่า เข้าใจว่าเป็นบุคลิกของนินาที่สู้สุดใจแต่ว่าทำแบบนี้แล้วนางไม่มีความเคารพในตนเองเลย นินากินได้ นอนหลับหรือ? รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองต้องวางยาผู้ชายเพื่อให้อีกฝ่ายมามีเพศสัมพันธ์กับตัวเอง ขนาดโสเภณียังไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้นเลย
พ่อสนเหมือนกับกำลังใช้สนกับนินาเป็นเครื่องระบายความหวัง ความอยาก ความต้องการของตัวเอง ถ้าหากว่าแม่สนรู้ว่านินาทำถึงขนาดนี้แม่สนก็คงเกลียดลูกสะใภ้คนนี้ไปจนตลอดชีวิต เพราะว่ารักไม่ได้ความว่าคนเรามีสิทธิที่จะทำลายชีวิตคนอื่นเพียงเพราะว่าตัวเองรักเขา
เรื่องนี้เหมือนกับว่าความเป็นเด็กดีตีกลับเข้ามาหาสนที่แสกหน้า สนเชื่อฟังพ่อแม่มาตลอด แม้แต่ความต้องการของตัวเองก็ยังต้องทิ้งเพื่อเอาความต้องการของพ่อแม่ก่อน เป็นเด็กดีที่ต้องรับผิดชอบแม้ว่าอีกฝ่ายวางแผนสกปรกต่างๆนาๆ เป็นเด็กดีที่ต้องแบกรับอะไรต่อมิอะไรต่างๆนาๆ ไม่นานฟางแส้นสุดท้ายก็อาจจะทำให้เด็กดีอย่างสนหลังหักได้
-
ฉาก nc เก่าทำเอาเลือดแทบกระฉูดเบยยย :haun4:
ฟินเวอร์ :hao7:
-
รอออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
-
หึย! มันน่าขัดใจจริงๆ สองคนนี้ทำให้ทฤษฎีที่ว่า "ช่วงที่โรแมนติกที่สุดของคนสองคนคือช่วงที่ทั้งสองคนต่างรักกันแต่ไม่ได้บอกรักกัน" เป็นหมันไป เฮ้อ น่าทุกข์ใจแทน นินานี่ก็เหลือเกินจริงๆ เค้าไม่รักแล้วยังจะสี่เหลี่ยมจัตุรัสอีก ปากบอกรักแต่ก็กดดันสนอยู่นั่นแหละ ช่างเป็นรักที่เห็นแก่ตัวเสียจริง... ถ้ายังเรียกว่ารักได้นะน่ะ
-
คำบอกรักสำคัญก็จริง แต่การกระทำที่เสมอต้นเสมอปลายสำคัญยิ่งกว่า
สนงอนให้ง้อน่ารักอ้ะ ต้นก็น่ารักที่เข้าใจอารมณ์สนตลอดเลย
-
ผมดีใจมากมายที่ผู้แต่งจะทำให้มันกระชับ จบเร็วขึ้น ไม่ใช่ผู้แต่งแต่งไม่ดีแต่มันยืดมากไปสำหรับผม จนแทบจะไม่อยากเข้ามาอ่าน
-
นินา เธอกำลังเข้าใจความหมายของคำว่าความรักผิดอยู่รึเปล่า
เธอแน่ใจนะว่าสิ่งที่เธอทำมันคือความรักจริงๆ ไม่ใช่ความอยากส่วนตัว
:z6: :z6:
ส่วนคุณพ่อของสน หนูเข้าใจคุณพ่อนะคะในส่วนที่ทำใจยอมรับเรื่องที่ลูกชายเป็นเกย์ไม่ได้
แต่การที่คุณพ่อไม่ยอมรับแล้วยังมาบังคับความรักของลูก มันไม่เกินไปหน่อยเหรอคะ
มันหมดยุคคลุมถุงชนไปนานแล้วนะคะคุณพ่อ
อยากจะถามคุณพ่อจริงๆ ว่าตอนคุณพ่อกับคุณแม่เนี่ยมีใครมาคลุมถุงชนด้วยรึเปล่า :ruready
ชอบทุกฉากที่ต้นกับสนอยู่ด้วยกัน มันดูเป็นความรักจริงะ
โดยเฉพาะฉาก NC ฮ่าาาาาาา **ณ จุดนี้คือความชอบส่วนตัว** :hao6:
-
เข้าใจว่าคนเขียนกับคนอ่านจำนวนหนึ่งอาจจะยังไม่เข้าใจตรงกันหรือคาดหวังเรื่องนี้ไม่เหมือนกัน
ก่อนที่ผมจะลงตอนใหม่ ขออนุญาตชี้แจงให้ฟังอีกครั้งนะครับว่าคนเขียนเขียนเรื่องนี้ด้วยวัตถุประสงค์ใด
นิยายเรื่องนี้ไม่ได้มีการยืดเรื่องหรือพยายามทำให้ยืดเยื้ออย่างที่หลายคนเข้าใจ แต่มีความตั้งใจให้ความสำคัญกับบางอย่างเป็นพิเศษ
ต้น-สนเวอร์ชั่นนี้เป็นเวอร์ชั่นสุดท้ายแล้วที่ผมจะเขียน ผมรักตัวละครสองตัวนี้มาก มีความสุขที่เห็นเขาสองคนอยู่ด้วยกัน
ผมจึงพยายามให้มีเรื่องราวความรักความผูกพันของสองคนนี้มากหน่อยในเวอร์ชั่นนี้ โมเมนต์ไหนที่ผมอยากได้ผมจะใส่เข้ามา
ไม่ใช่เพื่อยืดเรื่อง แต่เพื่อให้เป็นความทรงจำและความผูกพันของผม (และคนอ่านที่ชอบแบบนี้)
เรื่องนี้ผมวางพล็อตเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบไว้แล้ว รู้จำนวนตอนทั้งหมดแล้ว แต่ละตอนมีเหตุการณ์สำคัญอะไรก็วางไว้หมดแล้ว
ไม่ได้เขียนแบบด้นสดแล้วก็เลยทำให้ต้องยืดเยื้อไปเรื่อยๆ
ในทางการเขียน ผมอาจจะยกตัวอย่างนิดๆ หน่อย แล้วก็เล่าว่าต้นกับสนรักกันมาก ผูกพันกันมาก ไม่ต้องเขียนบรรยายเยอะแบบนี้ก็ได้
แต่เรื่องนี้ ผมอยากให้คำว่า "รัก" และ "ผูกพัน" เป็นสิ่งที่คนอ่านสัมผัสได้เลย ผมจะให้เวลากับสองสิ่งนี้ จนกว่าผมจะรู้สึกพอใจว่าเขารักกันจริงๆ
ไม่ใช่รักกันเพราะคนเขียนบอกว่าเขารักกัน แต่รักกันเพราะคนอ่านได้สัมผัสด้วยตัวเอง รู้สึกได้ มันอาจจะดูช้า ไม่ทันใจ แต่ทำไมต้องรีบล่ะครับ
เรื่องอื่นเขาก็รีบกันหมดแล้ว (เรื่องอื่นๆ ที่ผมเขียนก็รีบ) เรื่องนี้ผมขอมีบางอย่างที่ผมไม่อยากรีบละกันนะครับ
ผมอยากมีสักเรื่องที่เขียนเกี่ยวกับความผูกพันแล้วให้เวลากับมัน ก็มาลงเอยที่ต้น-สนเวอร์ชั่นนี้แหละครับ
แต่แน่นอน จุดหักเห จุดพลิกผัน ความดราม่าหรือส่วนสำคัญอื่นๆ ก็ดำเนินไปพร้อมๆ กับความรักและผูกพันของต้นกับสนอยู่แล้ว
หลังจากเหตุการณ์ที่ดอยอินทนนท์ผ่านไปแล้ว โมเมนต์แบบนี้ของต้นกับสนจะหายไปเลยเกือบ 10 ตอน ก็หนักเอาเรื่องอยู่
เพราะฉะนั้นจึงเป็นเหตุผลที่ผมวางพล็อตเรื่องให้ช่วงนี้มีโมเมนต์พิเศษๆ เยอะหน่อย
แต่เหตุการณ์อื่นๆ ที่จะเชื่อมโยงไปยังจุดหักเหก็สอดแทรกอยู่ในทุกตอนอยู่แล้วครับ ถ้าสังเกตดีๆ
ตัวละครที่ชื่อ "สน" ผมตั้งใจให้เขาเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง การที่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งจะรักผู้ชายอีกคนได้มันต้องมีความพิเศษมากๆ
เพราะฉะนั้น หลายๆ ฉากและหลายๆ เหตุการณ์ที่ถูกจัดขึ้นก็เพื่อให้สนไปไหนไม่รอด ยอมจำนนกับความรักครั้งนี้จนหมดหัวใจ
ในเวอร์ชั่นที่แล้วผมยังรู้สึกว่าความรักที่สนมีให้ต้นเป็นเพราะ "คนเขียน" บอกว่าสนรักต้น ไม่ใช่สิ่งที่คนอ่านสัมผัสได้ด้วยตัวเอง
ในฐานะคนเขียน ผมรู้ว่าการใส่ฉากแบบนี้จะทำให้เรื่องมันเรื่อยๆ เรียบๆ เอื่อยๆ ไปบ้าง แต่ผมยอมแลกเพื่อให้ได้สิ่งที่ผมอยากได้
หวังว่าผู้อ่านคงเข้าใจนะครับ แต่มันไม่ได้เรียบๆ เอื่อยๆ ตลอดไป เหตุการณ์ตามแนวตลาดก็จะมีตามปกติครับของนิยายครับ
แต่เรื่องนี้จะไม่เน้นความเร็วความแรง แต่ถามว่ามีส่วนของเรื่องที่มีความรู้สึกรุนแรงไหม ก็มีอยู่ แต่ไม่ใช่ข่มขืน ขายเซ็กซ์ (แม้จะมี NC ก็ตาม)
ขอบคุณที่รับฟังและเข้าใจนะครับ ขอบคุณผู้อ่านหลายๆ คนที่ไม่ว่าผมจะเขียนมายังไงก็อ่านและคอมเมนต์ให้ทุกตอน อัปเดตปุ๊บอ่านปั๊บ
เป็นกำลังใจที่ดีมากๆ ให้คนเขียนครับ หลายๆ ครั้งที่คนเขียนรู้สึกท้อก็ได้กำลังใจจากคนอ่านเหล่านี้ ไว้จบเรื่องแล้วผมจะเอ่ยชื่ออีกที
ผมเข้าใจว่าที่หลายๆ คนไม่กลับมาอ่านเพราะคิดว่าคนเขียนพยายามยืดเรื่อง อันนี้ก็แล้วแต่จะเห็นเป็นยังไงนะครับ เป็นสิทธิ์ของคนอ่าน
แต่ก็ขอบคุณที่ติดตาม และก็หวังว่าจะติดตามไปจนจบเรื่อง ตอนนี้ก็เหลืออีกไม่กี่สิบตอนแล้วครับ
แต่ไม่ว่าจะยังไงๆ เรื่องนี้ขอคนเขียนตามใจตัวเองหน่อยละกันครับ เรื่องสุดท้ายของผมและครั้งสุดท้ายที่จะได้เขียนต้นกับสน
ขอให้ผมได้มีความทรงจำดีๆ กับตัวละครสองคนนี้เท่าที่ผมจะพอใจนะครับ
ขอบคุณครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
-
ตบชะนีคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ไม่พอขอ :z6: รัวๆๆๆๆ ไม่ได้อยากจะอะไรกับหล่อนหรอกนะ แต่เบื่อกับพฤติกรรมของหล่อนเหลือเกิน ถ้ายังเป็นอย่างนี้ไปกันไม่รอดหรอก อย่างนี้แล้วคุณพ่อคุณแม่ยังอยากให้ลูกชายได้เมียแบบนี้อีกเหรอ รับผิดชอบ รับได้ แต่ ต้องปรับปรุงนิสัยด้วยสิหล่อน :m16: ดูต้นเป็นตัวอย่าง น่ารักที่สุด เลย :-[
ปล. ช่วงนี้มาอ่านช้า ติดงาน แต่ติดตามอยู่นะ :กอด1:
-
จะแบบไหน จะกี่ตอนก็ตามอ่านค่ะ
ได้รู้ว่าบางทีความรักก็ไม่ใช่เรื่องง่าย
ไม่ใช่แค่รักกันแล้วจะสมหวังในทันทีทันใด
บางคู่อาจสมหวังบนความทุกข์ของใครหลายคน
คนอ่านแค่หวังให้มีปฏิหาริย์ครั้งที่ 5
แต่ถ้าท้ายที่สุดไม่มีครั้งที่ 5 จริงๆ
ก็ยอมรับในพล็อตนั้นๆ อยู่แล้ว
ซี่รี่หลายๆเรื่องไม่สมหวังก็มี
เช่น autumn in my heart
ก็แค่น้ำตาท่วมจอเอ้ง
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
เข้ามาให้กำลังใจค่ะ มากี่ตอนก็อ่านหมดค่ะ อย่าเพิ่งท้อนะ :hao5: (กลัวไม่ได้อ่านต่อ ) สู้ สู้ นะค่ะ :mew1:
คนแต่งแต่งดีอยู่แล้วค่ะ ต้องขอบคุณที่ตั้งใจแต่งเรื่องที่น่ารัก น่าติดตาม ไม่ใช่แค่เรื่องนี้ทุกเรื่องค่ะ
-
โลกนี้ชะนีอยู่ยาก ส่วนนึงเลยผันตัวไปเป็นนางร้ายในเรื่องแทน (ออกทะเล~)
หวังอย่างเดียวว่าสนจะไม่ทำให้ต้นผิดหวังอีก
TvT
-
สู้ๆแล้วกันครับ ผมว่าคนอ่านหลายคนเมื่อได้อ่านคำชี้แจงแล้วคงเข้าใจผู้เขียนเยอะขึ้นครับ ยังไงก็ต้องนักษาสัญญาจะเขียนนิยายเรื่องนี้ให้น่าจดจำและเป็นความทรงจำที่ดีของผู้อ่านนะครับคนแต่ง
-
นิยายดราม่า ชอบเก็บไว้อ่านหลายๆตอนค่ะ ยิ่งดราม่ามากยิ่งอยากให้จบก่อนแล้วค่อยอ่าน มันค้างคา
นินาก็แค่หวง ลุ่มหลง ไม่ใช่รักดอกอินางเอ๊ย
-
รออ่านนะคะ ^^ ไม่ว่าเนื้อเรื่องจะดำเนินไปในทิศทางไหนก็ตามแต่.. คนอ่านอย่างเรายินดีน้อมรับเสมอค่าา~ :-[ อย่างมากที่สุด ถ้าทั้งสองคนไม่ได้ลงเอยกันจริงๆ เราก็แค่นอนจมน้ำตาเท่านั้นเอง.. :sad2:
เป็นกำลังใจให้นะค้าา :L2:
-
ตามบายเลยจ้ะ เราเคารพความคิดของผู้เขียนอยู่แล้วจ้า :mew1:
-
อ่านคำชี้แจงของผู้แต่งแล้ว ขอเป็นกำลังใจช่วยอีกแรงคับ
เขียนสบายๆเถอะคับผู้แต่ง ยิ่งละเอียดยิ่งดีคับ ผมชอบอ่านการบรรยายฉากแสดงอารมณ์ของตัวละคร มันไม่เห็นภาพหน้าตาเหมือนละครทีวีแต่ก็สื่ออารมณ์ใจได้ดีกว่าละครโทรทัศน์ได้เยอะกว่า แต่ก็เป็นเรื่องยากสำหรับผู้แต่งหน่อยนะคับที่ต้องใช้ตัวหนังสือเขียนบรรยายภาพเหตุการณ์แต่ละฉากให้ตรงใจผู้แต่งให้ได้มากที่สุดเพื่อให้คนอ่านได้สัมผัสถึงความรู้สึกของตัวละครจริงๆ แต่ผู้แต่งก็เขียนดีแล้วคับคนอ่านส่วนหนึ่งยังรู้สึกถึงความเศร้าใจของ ต้น สน ยังอินกับบทบาทของนินาเลย หล่อนทำแรงไปจนคนอ่านอยากจะถีบ อยากจะตบหล่อน ๕๕๕ นิยายของผุ้แต่งเริ่มต้นมาดี ท่ามกลาง ระหว่าง และตอนจบเป็นยังไงผมไม่รู้ อ่านสนุกแล้วก็ลุ้น รอเหตุการณ์ที่จะเป็นจุดหักเหอีกครั้งของเรื่องที่จะนำไปสู่ตอนจบอย่างแท้จริง
รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆนะคับ
-
ถนัดเขียนคำเดียวครับ "รอ!"
-
จะมาแนวไหนก็อ่านแน่นอนครับ
-
ยังไงก็รออ่านจ๊ะ :katai5:
-
จะมาแบบไหนเราก็รอ
-
เราคงเป็นเจนเนอเรชั่นเก่าที่คุ้นกับการรอกระมัง เลยไม่ได้มีปัญหาอะไรกับการเดินเรื่อง เนื้อเรื่องไม่ได้รู้สึกว่ามันยืดคือก็ดำเนินไปตามเนื้อเรื่องของมัน เหมือนที่คนเขียนบอกไว้ว่าเขียนเพื่อให้คนอ่านได้รู้สึกกับคำว่าความรักและความผูกพันธ์ของคนทั้งคู่ อ่านไปก็รู้สึกว่าคนเขียนพยายามมากกับทุกคำที่บรรยายออกมาโดยไม่ต้องเดา
บุคลิกของต้นและสนยังไม่มีที่ให้ความรู้สึกว่า *หลุด* เลยค่ะ ต่อให้ตอนจบคู่นี้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันหรืออย่างไรเราไม่มายด์เรื่องนี้ตราบใดที่ตลอดเวลาเนื้อเรื่องมีการซัพพอร์ทเหตุและผล ที่เรารับไม่ได้ส่วนใหญ่จะเป็นว่ามีการหลุดบุคลิก หลุดนิสัย การกลับลำเปลี่ยนแปลงพล็อตกลางคันโดยที่มีจุดที่อ่านเจอจนรู้สึกได้หรือเปลี่ยนเพื่อการหักมุม ซึ่งทั้งหมดนี้เรายังไม่เจอไม่รู้สึกเพราะว่าคุณคนเขียนใส่ใจกับการเขียน
เคยอ่านบางที่ว่านิยายดีๆนั้นตัวละครและเนื้อเรื่องจะดำเนินไปตามครรลองของมันเองในสมองของคนสร้าง เหลือแต่ว่าคนเขียนจะถ่ายทอดออกมาโดยวิธีไหนเท่านั้นเอง เอาใจช่วยนะคะ นิยายดีๆไม่จำเป็นต้องมี NC ก็ได้ค่ะ บอกตรงๆว่าไม่ได้ตามอ่านเพื่อฉากอย่างว่าในเรื่องนี้
-
มาเป็นกำลังใจให้นะครับ จะมีกี่ตอนอะไรยังไง ผมก็ติดตามจนจบแน่นอน
ส่วนตัวแล้ว โอเคมากๆ กับการดำเนินเรื่อง ลำดับเหตุการณ์ต่างๆ อ่านแล้วไม่รู้สึกขัดอะไร
ผมชอบเรื่องนี้มาก อาจจะเพราะผมไม่เคยอ่านเวอร์ชั่นก่อนๆ เพิ่งมาเรื่องนี้ครั้งแรก
มันเลยดูสดใหม่สำหรับผม น่าติดตามทั้งเนื้อเรื่องและในแง่ความสัมพันธ์ของตัวละครว่าจะเป็นยังไง จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
ปล. รอตอนต่อไป 555+
-
ความรักแบบนี้แหละครับ รักแบบผูกพันลึกซึ้งยาวนานที่หามานานแล้วในนิยายทุกเรื่องไม่เคยเห็นเลย ทำให้ผมรู้สึกชอบนิยายเรื่องนี้มาก จะกี่ตอนผมก็ยินดีอ่านครับ
-
CHAPTER 28-1: คนเป็นแม่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3128084#msg3128084)
CHAPTER 28-2: ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3128355#msg3128355)
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 28-1: คนเป็นแม่
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
"ฉันว่าแกน่าจะหาผู้ชายใหม่ได้แล้วนะนินา ฉันเห็นแกหมั้นกับพี่สนมาปีกว่าแล้วไม่เห็นจะมีอะไรคืบหน้าไปถึงไหนเลย มีอะไรหรือเปล่าวะ"
นินาถอนหายใจพร้อมกับทำหน้าเศร้า "ก็คิดอยู่เหมือนกันแหละแก แต่ผู้ชายสมัยนี้ก็หาดียากว่ะ มีแต่ผู้ชายง้องๆ แง้งๆ ฉันไม่ชอบ เผลอๆ จะมาเอาเปรียบฉันอีก ถ้าเลือกได้ฉันก็อยากได้คนขยันๆ อย่างพี่สนนี่แหละ"
"ถ้างั้นแกก็หาที่มันหล่อๆ รวยๆ เอาพวกที่มันมีธุรกิจเป็นของตัวเองสิ"
"แหมแก พูดยังกะมันหาง่ายขนาดนั้น เอาง่ายๆ ในห้องเรามีสักคนไหม ไอ้คนที่มันมีธุรกิจก็เป็นของพ่อของแม่มันทั้งนั้นแหละ ลูกมันก็แค่มาเรียน ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย เห็นดีแต่ขับรถจีบสาวไปวันๆ ไม่เอาหรอก ไม่ชอบแบบนี้ จริงๆ ก็มีมาจีบฉันหลายคนแล้วล่ะ แต่ฉันไม่เอาเองแหละ" ถ้าเห็นสีหน้าของนินาแล้วก็คงจะรู้ได้ว่าเธอไม่ชอบอย่างที่พูดจริงๆ
"เออ งั้นก็เรื่องของแกละกัน หายากก็ไม่ต้องหา ก็คงจะเหลือแต่พี่สนของแกนั่นแหละ แต่ฉันพูดตามตรงนะเว้ย ฉันไม่เห็นว่าพี่เขาจะสนใจแกเลยว่ะ แสดงว่าไอ้ที่ทำๆ ไปก็ไม่ได้ผลล่ะสิ"
นินาถอนหายใจอีกครั้ง นั่งเงียบและครุ่นคิด "บางทีฉันก็อยากยอมแพ้ว่ะอีบิว แต่แกคิดดูดิ หมั้นกับเขาแล้วนะเว้ย ถ้าเกิดถอนหมั้นกันขึ้นมาฉันก็เสียหน้าแย่เลย พวกเพื่อนๆ มันคงสมน้ำหน้ากันใหญ่ คนแถวบ้านฉันอีกล่ะ ยิ่งพ่อแม่นี่ไม่ต้องพูดถึง คงด่าฉันหูชาไปสามเดือน ไหนจะต้องคืนเงินสินสอดทองหมั้นอีก พ่อกับแม่ก็เอาเงินไปหมุนใช้หมดแล้วด้วย"
"งั้นแกก็ทำให้พี่เขาถอนหมั้นแกดิ จะไปยากอะไร แกจะได้ไม่ต้องคืนเงินหมั้นไง"
นินาถอนหายใจ "อันนี้แหละที่ฉันแปลกใจ พี่สนเขาบอกว่าไม่ได้รักฉัน ก็ไม่เห็นว่าจะถอนหมั้นซะที เห็นแต่ขู่ไปขู่มาอยู่นั่นแหละ"
"มีอย่างงี้ด้วยเหรอวะ แปลกดีว่ะ ว่าแต่แกอยากให้พี่เขาถอนหมั้นแกจริงๆ เหรอ" บิวหรือบิวตี้เอียงคอสงสัย
"ก็ไม่หรอก ยกเว้นว่ามันสุดๆ จริงๆ นั่นแหละ แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันก็อยากลองอีกสักตั้งว่ะ ผู้ชายอย่างพี่สนหายาก แล้วเขาก็กำลังจะมีธุรกิจร้านอาหารด้วย ฉันอยากทำน่ะแก อยากทำมากเลย เงินก็ไม่ต้องลงทุนสักบาท"
"ถ้างั้นแกก็ไม่เห็นต้องทำอะไรนี่ พี่เขาก็ยังไม่ถอนหมั้นแกซะหน่อย ก็แสดงว่าเขาจะแต่งงานกับแกนั่นแหละ เดี๋ยวแกก็จะได้เป็นเมียเจ้าของร้านอาหารเอง"
"ก็เขาไม่รักฉันน่ะสิ" นินาทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างไม่สบอารมณ์ "พูดเรื่องนี้แล้วก็เครียดว่ะแก ตั้งแต่ที่ฉันเอายานั่นให้พี่สนกิน พี่สนก็ไม่เคยมีอะไรกับฉันอีกเลย อ่อยก็แล้ว ให้ท่าก็แล้ว แต่พี่สนก็คอยอยู่ห่างๆ ฉันตลอดเวลาเลย"
"หา! มีด้วยเหรอวะผู้ชายแบบนี้ ไม่เคยเห็น ลองเป็นผู้ชายคนอื่นดิ ขนาดไม่อ่อยมันยังเอาจนได้เลย ฉันว่าแกต้องระวังพี่เขาจะเป็นเกย์นะแก ผิดวิสัยผู้ชายว่ะแบบนี้ ฉันจำได้ว่าเคยบอกแกเรื่องนี้ไปแล้วนะ"
"อีนี่ปากเสีย" นินาหันไปว่าเพื่อนพร้อมกับมอบค้อนให้หนึ่งทุบ "ถ้าพี่สนเป็นเกย์ก็ไม่มีผู้ชายคนไหนในโลกนี้แมนแล้วล่ะ ฉันก็ไม่เห็นว่าพี่เขาจะชอบผู้ชายคนไหนเลยซักกะคน" นินาสะบัดเสียง
"ก็ไม่แน่นะ ผู้ชายสมัยนี้ไว้ใจได้ที่ไหน กินกันเองเยอะแยะไป เขาอาจจะมีคนที่แอบชอบอยู่แต่เขาไม่บอกแกก็ได้ ใครจะไปรู้"
พูดถึงตรงนี้ นินาก็นึกถึงที่สนเคยบอกเธอว่าสนมีคนที่รักอยู่แล้ว แต่นินาก็ไม่เคยรู้เลยว่าคนที่สนรักคือใคร สนแค่พูดหลอกเล่นหรือเปล่า นินาชักอยากจะรู้แล้วสิว่าคนๆ นั้นเป็นใคร
"พอแล้วๆ แกอย่าพูดให้ฉันเขวเลย กลับมาที่เรื่องแผนใหม่ของฉันก่อนดีกว่า"
บิวตี้ได้ยินก็ตาโตด้วยความตื่นเต้น "แกจะทำอะไรเหรอ หรือว่าแกจะหลอกให้พี่เขากินยานั่นอีก"
นินาขึงตาใส่เพื่อน "แกนี่ ระวังหน่อยสิวะเดี๋ยวคนมาได้ยิน"
บิวตี้หัวเราะแหะๆ "ขอโทษที ตื่นเต้นไปหน่อย"
นินามองซ้ายขวา พอมั่นใจว่าไม่มีใครเดินผ่านมาแถวๆ ที่เธอนั่งคุยกับเพื่อนอยู่ก็พูดต่อ
"ฉันก็ไม่แน่ใจว่าต้องใช้ยานั่นอีกหรือเปล่านะ แต่มันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะพยายาม แล้วถ้าครั้งนี้ไม่ได้ผล ฉันก็จะเลิกแล้ว หาคนใหม่ดีกว่า"
"แสดงว่าแผนนี้ต้องเด็ดเลยใช่ไหมแก"
นินายิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "แน่นอน คราวนี้ฉันยอมทุ่มสุดตัวว่ะแก"
"ตื่นเต้นว่ะ อยากรู้ แกบอกฉันได้ไหมว่าแกจะทำอะไร" บิวตี้ทำท่าทางกระดี๊กระด๊า
นินาโน้มตัวไปกระซิบกระซาบแผนใหม่ให้เพื่อนฟังเพราะไม่อยากให้ใครบังเอิญผ่านมาได้ยิน คนฟังฟังจบแล้วกลับมีสีหน้าตกใจและกังวลเสียมากกว่า
"เฮ้ย แกคิดดีแล้วเหรอวะ เกิดมันไม่เป็นอย่างที่แกคิด แกเสียคนเลยนะเว้ย"
"ฉันถึงบอกไงว่าฉันยอมทุ่มสุดตัว เป็นไงก็เป็นกัน คนอย่างนินาน่ะ ไม่ยอมเสียหน้าใครง่ายๆ หรอก ไปเหอะ ไปเรียนกันดีกว่า อ้อ แกอย่าไปเล่าให้ใครฟังละกันนะอีบิว" นินาหันมากำชับเพื่อนรักก่อนจะพากันลุกเดินออกไป
"เออๆ ก็ไม่บอกใครหรอก เรื่องแบบนี้บอกใครได้ที่ไหนล่ะ เดี๋ยวฉันก็ซวยไปด้วย"
น่าเสียดายที่นินามีข้อดีหลายอย่างในตัว แต่เธอกลับใช้วิธีที่ผิดเพื่อให้ได้มาในสิ่งที่เธอต้องการ สาเหตุหนึ่งที่สนไม่ไปขายเสื้อผ้ากับเธออีกเลยก็เป็นเพราะว่านินาชอบสอนเทคนิคโกงลูกค้าให้สนอยู่บ่อยๆ ทำให้สนอึดอัดใจอย่างมาก พอสบโอกาสที่เกิดเรื่องคราวนั้น สนจึงตัดสินใจไม่ไปอีกเลย
จะว่าไปก็จะโทษนินาฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ เธอเกิดและโตมาในครอบครัวที่สอนให้ทำแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ทำยังไงก็ได้ให้ได้ผลลัพธ์ที่ต้องการโดยไม่สนใจวิธีการ เธอเรียนรู้สิ่งเหล่านี้จากพ่อแม่ของเธอมาตลอด ก็คงยากที่จะเปลี่ยนแล้วล่ะ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
สนเดินทางกลับบ้านด้วยเครื่องบินในเย็นวันศุกร์วันหนึ่งเพื่อไปจัดการธุระเรื่องร้านอาหารที่กำลังจะเริ่มก่อสร้างและดาวน์รถยนต์ไว้สำหรับใช้ตอนที่สนกลับมาอยู่ที่บ้าน บังเอิญต้นติดธุระงานเลี้ยงอำลาของชมรมพอดีจึงไม่ได้มาด้วย ได้แต่บนอุบด้วยความเสียดาย
การลงทุนคราวนี้ สนและพ่อกับแม่ตั้งใจจะให้เป็นธุรกิจของครอบครัว อีกทั้งยังจะช่วยสร้างหลักปักฐานให้กับอนาคตของสนต่อไปด้วย สนจึงต้องตั้งใจกับการลงทุนครั้งนี้ให้มากๆ เพราะนี่เป็นเงินของพ่อกับแม่ที่เก็บมาทั้งชีวิตเพื่อสนคนเดียว แม้สนจะมีเงินเก็บของตัวเองบ้างแต่ก็ไม่มากมายนัก แค่พอเอามาช่วยทำร้านและผ่อนรถได้บ้างบางส่วน แต่เงินลงทุนหลักๆ ก็เป็นของพ่อกับแม่นั่นเอง
สนถือโอกาสนี้นัดคุยกับแม่ของต้นด้วย สนขอให้แม่ของต้นเลือกวันและเวลาที่พ่อของต้นกับติวไม่อยู่บ้านเพื่อจะคุยกันได้สะดวก ความจริงพ่อของต้นกับติวไม่มีธุระจะไปไหนเลยทั้งเสาร์และอาทิตย์ แม่ของต้นจึงต้องวางแผนไหว้วานให้พ่อของต้นกับติวไปไปส่งขนมและของกินไปให้ต้นและเพื่อนๆ ที่เชียงใหม่ ตอนแรกติวบอกว่าให้ฝากสนไป แต่แม่ของต้นก็ให้เหตุผลว่ามีของหลายอย่าง สนคงเอาขึ้นเครื่องไม่ไหว พ่อของต้นกับติวจึงต้องไปส่งพัสดุไปรษณีย์อย่างงงๆ ก็ยังดีที่ยอมไป สนจึงต้องรีบใช้โอกาสทองนี้โดยไม่ลังเล
สนถือของที่ตั้งใจซื้อมาฝากครอบครัวของต้นหลายอย่างมาฝากที่บ้านต้นด้วย ไม่ว่าจะไปไหนมาไหน สนไม่เคยลืมซื้อของติดไม้ติดมือมาด้วยเสมอ กลับมาคราวนี้ บ้านของต้นดูเก่าลงไปพอสมควร ได้ยินมาว่าพ่อของต้นจะเอาเงินที่ขายที่ดินได้มาปรับปรุงใหม่อยู่เหมือนกัน
หลังจากที่สนได้ทักทายและมอบของฝากให้แม่ของต้นแล้ว การสนทนาครั้งสำคัญของสนกับแม่ของต้นก็เริ่มขึ้น สนบอกต้นไว้แล้วว่าจะลองคุยเรื่องนี้กับแม่ของต้นดู เผื่อว่าแม่ของต้นจะยอมรับฟังและเข้าใจบ้าง
"เราอาจจะต้องรีบคุยกันหน่อยนะสน สักชั่วโมงนึงพอได้ไหมลูก เดี๋ยวพ่อแอ๊ดกับเจ้าติวจะกลับมาแล้ว"
สนพยักหน้าและยิ้มให้กับแม่ของต้น รู้สึกประหม่าและตื่นเต้นไม่น้อยเหมือนกัน
"อ้อ ก่อนจะคุยธุระของสน แม่ถามสนเรื่องคู่หมั้นหน่อยได้ไหมลูก แม่พลอยบอกแล้วล่ะแต่แม่ก็ลืมทุกที เขาชื่อนินาใช่ไหมลูก แม่ไม่เคยเห็นหน้าเขาเลย คอยดูในเฟสของสนก็ไม่เคยเห็นอัปรูปคู่หมั้นให้ดู"
สนทำหน้าแหย พูดถึงนินาทีไรก็ผะอืดผะอมทุกที สนก็ไม่ได้รู้สึกดีหรอกที่ต้องรู้สึกกับผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นแบบนี้
"เขาชื่อนินาครับแม่เยา แต่...พอดีผมไม่มีรูปเขาในมือถือน่ะครับ ก็เลยไม่มีให้แม่เยาดู"
แม่ของต้นขมวดคิ้วอย่างสงสัย "จริงเหรอสน นี่สนไม่มีแม้กระทั่งรูปของแฟนตัวเองในมือถือเลยเหรอ แปลกจัง น่าเสียดาย แม่อยากเห็นหน้าเขาจังเลย อยากรู้ว่าสวยเหมาะสมกับสนไหม"
ก็คงไม่ผิดที่แม่ของต้นจะคิดว่ามันแปลก เพราะมันก็แปลกจริงๆ นั่นแหละ "ก็...สวยมั้งครับ" สนแบ่งรับแบ่งสู้
"ยังไงกันลูก แม่ว่ามันต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ เลย เห็นหมั้นกันมาเป็นปีๆ แล้วแม่ก็ไม่ค่อยเห็นสนพูดถึงคู่หมั้นเท่าไหร่ ตกลงสนรักน้องเขาหรือเปล่าลูก"
สนทำหน้าเหรอหราด้วยความตกใจ เขาไม่ได้ตั้งใจมาคุยกับแม่ของต้นเรื่องนี้เลย ไม่ได้อยู่ในความคิดด้วยซ้ำ
"เอ่อ..."
"บอกแม่มาตามตรงได้หรือเปล่าล่ะสน สนไม่ได้รักน้องเขาเหรอลูก ถ้าให้แม่เดา...แม่คิดว่าสนไม่ได้รักเขาหรอก สนน่ะเป็นคนที่รักใครแล้วก็ไม่เคยคิดจะปิดบังหรอกแม่รู้ นี่รูปในมือถือก็ไม่มี ในเฟสก็ไม่เคยอัปรูปแฟนตัวเองลง เห็นมีแต่ถ่ายรูปกับต้น มันผิดวิสัยของคนรักกันน่ะลูก"
ถ้าแม่ของต้นเดาได้ถูกขนาดนี้ สนก็ไม่มีอะไรจะแก้ตัวแล้วล่ะ
"ก็...อย่างที่แม่เยาพูดนั่นแหละครับ ผม...ไม่ได้รักนินา ผมแค่...รับผิดชอบในสิ่งที่ผมทำพลาดไป ผมเคยพยายามรักเขา แต่ผมก็รักเขาไม่ได้ครับแม่เยา"
"แล้วสนรักใครล่ะลูก แม่ว่า...หล่อๆ อย่างสนน่าจะมีคนมาชอบเยอะนะ ถ้าสนไม่รักน้องเขา สนก็น่าจะมีคนที่สนรักอยู่แล้ว ใช่ไหมลูก"
ไม่รู้ว่าสนแสดงสีหน้าตกใจออกไปหรือเปล่า แต่แม่ของต้นก็มองสนอย่างสงสัย สนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ความคิดในหัวตีกันไปหมดว่ามันถึงเวลาแล้วหรือยังที่สนจะบอกความจริงกับแม่ของต้น วันนี้สนตั้งใจมาพูดกับแม่ของต้นเรื่องที่ต้นเป็นเกย์ สนอยากให้แม่ของต้นเข้าใจลูกชายของตัวเองเท่านั้นเอง ไม่ได้วางแผนคิดเผื่อเรื่องนี้ไว้เลย แต่เมื่อแม่ของต้นเปิดทางมาอย่างนี้ มันก็น่าสนใจไม่น้อย
"เอ่อ..."
"บอกมาตรงๆ เถอะสน สนไม่ไว้ใจแม่เหรอ แม่เห็นสนกับต้นมาตั้งแต่เด็กๆ ไม่ใช่ลูกก็เหมือนลูก สนเองก็ไม่ต่างจากลูกชายอีกคนหนึ่งของครอบครัวเรานะลูก มีอะไรก็บอกแม่ได้ เผื่อแม่กับพ่อแอ๊ดจะพอช่วยคุยกับพ่อแต้วแม่พลอยให้ได้"
สนครุ่นคิดและชั่งใจอยู่สักพัก บางทีมันก็อาจจะถึงเวลาแล้วก็ได้ที่แม่ของต้นควรจะรู้มากกว่าเรื่องที่ต้นเป็นเกย์ หลังจากที่ต้นบอกแม่เรื่องนั้นไปแล้ว หลังๆ แม่ของต้นก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ราวกับว่าต้นไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้ฟังเลย พอพ่อของต้นถามเรื่องที่ต้นไม่มีแฟน แม่ของต้นก็ได้แต่บอกไปว่าให้ต้นตั้งใจเรียนหนังสือไปก่อน จบแล้วค่อยหาแฟนก็ยังทัน ทำให้หลังๆ พ่อของต้นเลิกถามเรื่องนี้ไป แต่ก็นั่นแหละ พอเวลาผ่านไปอีกหน่อย พ่อของต้นก็คงต้องกลับมาถามอีกจนได้
"ครับแม่เยา ผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้วครับ"
"ว่าแล้วไหมล่ะ แม่ก็สงสัยอยู่ เคยคุยกับแม่พลอยเหมือนกัน แต่แม่พลอยเขาบอกว่าสนไม่ได้รักใคร อ้อ แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครล่ะลูก เรียนที่เดียวกันหรือเปล่า มีรูปมาให้แม่ดูไหม แม่อยากเห็น"
การพูดโกหกก็ว่ายากแล้ว แต่การพูดความจริงในบางเรื่องกลับยากยิ่งกว่า สนมองหน้าแม่ของต้นแล้วก็นึกหวั่นใจ แต่ไหนๆ สนก็กล้าเปิดเรื่องและมาคุยกัยแม่ของต้นด้วยตัวเองถึงที่แล้ว สนก็จะลองหยั่งเชิงดู ถ้าเห็นว่าจะไม่เป็นผลดีค่อยหยุดก็ยังทัน
"คนที่ผมรัก...ไม่ใช่ผู้หญิงครับแม่เยา"
แม่ของต้นทำหน้าเหรอหรา แล้วก็หัวเราะอย่างเห็นเป็นเรื่องขำ "อะไรกันสน นี่สนอำอะไรแม่เล่นหรือเปล่าลูก ถ้าแฟนสนไม่ใช่ผู้หญิงแล้วแฟนสนจะเป็นอะไรล่ะลูก อย่าบอกแม่นะว่าแฟนสนเป็นผู้ชาย แม่ไม่เชื่อหรอก สมัยเรียนที่นี่ ใครๆ ก็รู้ว่าสนน่ะจีบสาวเยอะแยะไปหมดเลย มีแฟนสาวๆ สวยๆ ตั้งหลายคน"
นั่นยิ่งทำให้สนหวาดหวั่นเข้าไปใหญ่ แสดงให้เห็นว่าแม่ของต้นก็ยังมองเรื่องความรักของชายกับชายเป็นเรื่องผิดปกติที่ยอมรับไม่ได้เหมือนเดิม
"แฟนผม...เป็นผู้ชายจริงๆ ครับแม่เยา" สนทำสีหน้าจริงจังกึ่งๆ อ้อนวอน
แม่ของต้นหยุดหัวเราะ สีหน้าค่อยๆ เปลี่ยนจากยิ้มเป็นเคร่งขรึมและดูเครียดในที่สุด ถ้าสนย้ำชัดเจนแบบนี้ สนก็ไม่นาจะล้อเธอเล่นแล้วล่ะ
"จริงเหรอสน"
"จริงครับแม่เยา สนหลงรักผู้ชายคนหนึ่งอยู่ครับแม่เยา"
"สน...สนอย่าบอกแม่นะว่า...สนกับต้น...ก็เป็นอย่างนั้นเหมือนกัน ไม่ได้นะสน พวกเราสองครอบครัวจะทำยังไงล่ะลูก มีลูกชาย...ก็เป็นแบบนี้กันหมดเลย จะให้พ่อกับแม่ทำใจยังไงล่ะลูก ไหนจะคนแถวนี้อีก เขาจะมองเรายังไง"
แม่ของต้นทำท่าจะร้องไห้ สนก็ชักใจคอไม่ค่อยดีเสียแล้ว แต่สนก็อยากลองพูดอีกสักหน่อย
"แม่เยา...ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอย่างนั้นหรือเปล่านะครับ แต่ผม...ผมรักผู้ชายคนนั้นจริงๆ ครับแม่เยา ผมรักเขามาก เราสองคน...รักแล้วก็ดูแลกันมาตลอด ผมถึงไม่มีความสุขเลยที่จะต้องแต่งงาน ผมถึงไม่เคยมีรูปของคู่หมั้นเก็บไว้ ไม่เคยอัปรูปของผมกับเขาขึ้นที่ไหน ไม่เคยมีเขาอยู่ในความคิดเลยครับแม่เยา"
"สน...นี่สนกำลังจะบอกแม่ว่า...สนกับต้น..."
คำพูดที่ว่า "รักแล้วก็ดูแลกันมาตลอด" ทำให้แม่ของต้นสงสัยว่าสนกำลังหมายถึงต้น เพราะเธอก็เห็นแค่สนกับต้นเท่านั้นที่รักและดูแลกันมาตลอดในช่วงสิบกว่าปีที่ผ่านมา ตั้งแต่ต้นกับสนได้มาเจอกันสมัยต้นเรียนชั้นปอห้า
สนสูดหายใจยาว รวบรวมพลังใจและความกล้าทั้งหมดเท่าที่มีอยู่อีกครั้ง ผู้หญิงตรงหน้าคือผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่สนให้ความเคารพรักพอๆ กับแม่ของเขาเอง แม่เยาช่วยเลี้ยงดูสั่งสอนและรักสนเหมือนลูก สนก็ได้แต่หวังว่าผู้หญิงคนนี้คงไม่ใจร้ายกับสน เธอน่าจะเข้าใจได้ในที่สุดถ้าสนมีความจริงใจมากพอ
"ครับแม่เยา คนที่ผมรัก...ก็คือคนที่ผมถ่ายรูปอัปขึ้นเฟสบุ๊คด้วยกันบ่อยๆ นั่นแหละครับ"
แม่ของต้นถึงกับต้องเอามือปิดปากเพราะกลัวตัวเองจะกรีดร้องด้วยความตกใจออกมา สีหน้าของเธอบ่งบอกว่าตกใจสุดขีด จากนั้นก็เริ่มร้องไห้ สนยิ่งใจคอไม่ดีเข้าไปใหญ่ สนกลัวอย่างเดียวว่าสิ่งที่สนพูดจะทำให้ต้นเดือดร้อนและมีปัญหากับครอบครัวมากขึ้นไปอีก
"สน...สนพูดเล่นใช่ไหมลูก! ไม่จริงใช่ไหมสน!"
สนค่อยๆ ลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ แล้วก็คุกเข่าลงตรงหน้าของแม่ของต้น เห็นแม่ของต้นร้องไห้แล้วสนก็อดที่จะร้องไห้ตามไม่ได้
"แม่เยา...ผมรักต้นครับ รักมานานแล้ว ตั้งแต่สมัยที่เรายังเรียนมัธยมด้วยกัน แม่เยาก็คงรู้ว่าผมกับต้น...สนิทกันมากแค่ไหน ห่วงใยกันมากแค่ไหน เราผูกพันกันมาก ไม่เคยจากกันไปไหนเลย ดูแลกันมาตลอด จนไม่รู้ว่า...ความรักอย่างเพื่อนกลายมาเป็นความรักอย่างคนรักกันตั้งแต่ตอนไหน เราสองคนรักกันมากครับแม่เยา ผมขอโทษ...ที่ทำให้แม่เยาผิดหวัง แต่ผมก็หวังว่า...แม่เยาจะเข้าใจเราสองคนนะครับ ผมยังจำได้เลย...แม่เยาเคยบอกผมกับต้นว่า แม่เยาโชคดีที่ผมกับต้นได้เจอกัน แม่เยามีความสุขที่เห็นผมกับต้นดูแลกัน รักกัน เติบโตมาด้วยกัน เหมือนมีลูกชายสองคนที่น่ารัก ถ้าผมกับต้นรักกันแบบนี้ แม่เยา...ยังจะรักผมกับต้นเหมือนเดิมหรือเปล่าครับ เราสองคน...ยังเป็นลูกชายที่น่ารักของแม่เยาอยู่หรือเปล่า หรือว่า...แม่เยาจะไม่รักเราสองคนแบบนี้อีกแล้ว"
สนร้องไห้อย่างสะเทือนใจ เงยหน้ามองคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่คนที่สองด้วยแววตาอ้อนวอน แม่ของต้นเองก็พูดไม่ออก ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะไม่รักต้นกับสนเพราะคงไม่มีแม่คนไหนที่ไม่รักลูกของตัวเอง แต่ทำไมเธอถึงยังดื้อรั้นไม่ยอมรับเรื่องนี้มาเป็นปีสองปี ในฐานะของคนที่เป็นแม่ เธอก็ไม่มีความสุขหรอกกับการที่ไม่ยอมรับในสิ่งที่ลูกของตัวเองเป็น ตั้งแต่วันนั้น ต้นดูมีระยะห่างกับคนในครอบครัวไปมาก แม้จะไม่พูดคุยกันเรื่องนั้นเวลาอยู่ด้วยกัน แต่เธอก็ย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจว่าต้นต้องการให้เธอยอมรับในสิ่งที่ต้นเป็น แต่คนที่เป็นแม่อย่างเธอกลับให้ไม่ได้ แล้วเธอจะไปคาดหวังให้ใครที่ไหนเข้าใจลูกของเธอล่ะ แม่แท้ๆ ยังไม่เข้าใจลูกของตัวเองเลย ทำไมเธอถึงได้ทำร้ายจิตใจลูกของตัวเองอย่างอำมหิตเช่นนี้ ถ้าสนไม่มาขอร้องอ้อนวอน เธอก็คงไม่ได้รู้เลยว่าเธอทำสิ่งที่เลือดเย็นกับลูกชายมากแค่ไหน
"ผมกับต้น...ผิดหรือเปล่าครับแม่เยา เราสองคนเป็นคนไม่ดีหรือเปล่าที่รักกันแบบนี้ ความรักของเราสองคนผิดมากเหรอครับแม่เยาถึงไม่มีใครยอมรับ ถ้าครอบครัวของผมกับต้นไม่ยอมรับเราสองคนที่เป็นแบบนี้ จะให้ผมกับต้นทำยังไงครับแม่เยา ผมกับต้นก็ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนแล้ว ไม่รู้จะไปพึ่งใคร ต่อให้ใครคนอื่นยอมรับเราได้ แต่ผมกับต้นก็อยากให้พ่อแม่แท้ๆ ของเราสองคนยอมรับเรามากกว่าใครทั้งหมด แม่เยาครับ ต่อให้จับผมกับต้นแยกกัน บังคับให้แต่งงานกับคนอื่น หรือจะเฆี่ยนตีให้ตาย ผมกับต้นก็จะยังรักกันอยู่เหมือนเดิม เห็นใจผมกับต้นเถอะนะครับแม่เยา เราสองคนรักกัน รักใครไม่ได้อีกแล้ว"
"สน..."
แม่ของต้นมองหน้าสนแล้วก็สะท้อนใจ สนคงต้องรักต้นมากถึงได้ยอมคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนเธอแบบนี้ แล้วคนที่เป็นแม่คนอย่างเธอจะใจร้ายใจดำกับเด็กตาดำๆ สองคนที่เธอเลี้ยงดูสั่งสอนมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยได้เชียวหรือ คนหนึ่งก็ลูกในใส้ จะดีจะชั่วยังไงก็เป็นลูก อีกคนก็เป็นคนที่เธอรักเหมือนลูกชายแท้ๆ คนหนึ่ง สนเป็นคนเดียวที่ครอบครัวของเธอไว้วางใจมาก ถ้าต้นไปไหนแล้วมีสนคอยดูแลเธอก็จะไม่เคยห่วงเลย ถ้าหากต้นเป็นอย่างนั้นจริงและเปลี่ยนไม่ได้ ผู้ชายคนเดียวที่เธอจะมั่นใจได้ว่าจะดูแลต้นได้ดีที่สุดก็คงไม่พ้นสน อย่างน้อยก็ดีกว่าให้ต้นไปรักคนอื่นที่เธอไม่รู้หัวนอนปลายเท้า
"นะครับแม่เยา ให้ผมกับต้นรักกันเถอะนะครับ ผมสัญญา...เราสองคนจะเป็นเด็กดีของพ่อกับแม่ จะไม่ทำให้พ่อกับแม่เดือดร้อนลำบากใจ จะทำทุกสิ่งทุกอย่างให้พ่อกับแม่ทั้งสองครอบครัวภูมิใจกับเราสองคน ผมเอง...ก็จะขอสัญญาว่าผมจะดูแลต้นให้ดีที่สุด ผมจะรักเขาให้มากที่สุดเท่าที่คนๆ นึงจะรักได้ แม่เยาเชื่อใจเราสองคนหรือเปล่าครับ"
ถึงตอนนี้ แม่ของต้นก็คงจะใจร้ายใจดำไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่อาจจะเรียกตัวเองว่าเป็นแม่ที่รักลูกได้อีกต่อไป
"แม่เชื่อใจต้นกับสนนะลูก ไม่ว่ายังไง แม่ก็รักต้นกับสนเหมือนเดิม แม่ขอโทษนะสน...ที่แม่...คิดถึงแต่ความต้องการของตัวเอง ไม่เคยถามต้นกับสนเลยว่ามีความสุขหรือเปล่าที่ต้องบังคับฝืนใจทำในสิ่งที่พ่อกับแม่เห็นว่าดี แม่ขอโทษนะลูก ต่อไป...แม่จะไม่ทำอย่างนี้อีก แม่เชื่อใจสนนะลูก แม่เห็นต้นกับสนมาตั้งแต่เด็กๆ แม่รู้ว่าเราสองคนรักกันมาก ดูแลกันเป็นอย่างดีมาตลอด ถ้าต้นคิดจะรักใครสักคน ถ้าพ่อกับแม่จะต้องฝากต้นไว้กับใคร แม่ก็เชื่อใจสนคนเดียวนี่แหละลูก"
"ขอบคุณครับแม่เยา ขอบคุณที่เข้าใจเราสองคนนะครับ ผมจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้ของแม่เยาเลย" สนก้มลงกราบแทบเท้าของแม่ต้นด้วยความซาบซึ้งใจ ถ้าต้นได้มารับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ ต้นคงดีใจมากทีเดียว
"เราทำให้นายได้แล้วนะต้น เราทำได้แล้ว อย่างน้อย...แม่ของนายก็เข้าใจเราสองคนแล้วนะต้น" สนคิดในใจ
แม่ของต้นลูบศีรษะของสนเบาๆ อย่างเอ็นดู "ลุกขึ้นเถอะสน ลุกขึ้นเถอะนะลูก"
สนค่อยๆ ยืนขึ้นแล้วก็กอดแม่ของต้นไว้
"แม่ขอโทษนะลูก แม่ขอโทษ"
"ไม่เป็นไรครับแม่เยา ขอแค่แม่เยาเข้าใจผมกับต้น แค่นี้ผมก็ดีใจมากแล้วครับ ต้นเขาต้องดีใจมากแน่ๆ เลยครับแม่เยาที่แม่เยายอมรับสิ่งที่ต้นเป็นได้แล้ว"
แม่ของต้นลูบหลังสนเบาๆ นึกถึงลูกในใส้ของเธอแล้วก็ดีใจ ต้นโชคดีเหลือเกินที่ได้มาเจอสน เธอเคยพูดอย่างนี้กับต้นและสนตอนที่สองคนเป็นเด็ก จนถึงวันนี้ สนก็พิสูจน์ให้เธอได้เห็นแล้วว่าต้นโชคดีมากแค่ไหนที่ได้เจอคนดีๆ อย่างสน เธอไม่ได้ดูคนผิดอย่างแน่นอน
สนกลับมานั่งที่ ต่างคนต่างก็ค่อยๆ สงบสติอารมณ์และการร่ำไห้เพื่อที่จะคุยกันได้อย่างเป็นปกติ
"สน...แล้วต่อไปสนจะทำยังไงล่ะลูก แม่หมายถึง...เรื่องของสนกับคู่หมั้นน่ะลูก"
สนครุ่นคิด ปัญหาตอนนี้คงอยู่ที่พ่อของสนเป็นหลัก ส่วนแม่ สนเชื่อว่าแม่จะเข้าใจสนในที่สุด ขอแค่ให้สนได้คุยกับแม่เรื่องนี้เท่านั้น ติดที่ว่าสนรับปากพ่อไว้จึงยังไม่ได้คุยกับแม่ของตัวเองเลย
"ผมจะคุยกับพ่อกับแม่เรื่องขอถอนหมั้นกับนินาครับ แต่ว่า...ผมคุยกับพ่อเรื่องนี้แล้ว พ่อ...พ่อผมเขารับไม่ได้ครับแม่เยา เขาอยากให้ผมแต่งงานกับนินาหรือผู้หญิงสักคน มีลูกหลานสืบสกุลให้เขา เขาไม่อยากให้ผมรักต้นแบบนี้ครับแม่เยา"
"จริงเหรอสน" แม่ของต้นถามด้วยสีหน้าตกใจ รู้สึกเห็นใจและสงสารสนขึ้นมาจับจิตจับใจ อุปสรรคที่หนักหนาที่สุดก็คงจะเป็นพ่อของต้นกับสนสองคนนี่เอง
สนพยักหน้า สีหน้าดูยุ่งยากใจอย่างเห็นได้ชัด
"แม่เองก็ยังไม่กล้าบอกพ่อของต้นเลย พ่อของต้นก็คงคิดไม่ต่างจากพ่อของสนหรอกลูก แค่จะบอกว่าต้นเป็นเกย์ เขาก็รับไม่ได้อยู่แล้ว ยิ่งถ้ารู้ว่าต้นกับสนรักกัน...แม่ก็ไม่อยากคิดเลยว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่โตแค่ไหน"
ต่างคนต่างมีสีหน้าหนักใจ แต่สำหรับสนแล้ว การที่แม่ของต้นยอมรับได้ก็ถือว่าเป็นกุญแจสำคัญที่น่าจะช่วยให้เรื่องอื่นๆ ง่ายขึ้นในอนาคต
"เดี๋ยวเราค่อยๆ คิดกันไปก็ได้ครับแม่เยา กว่าผมจะได้แต่งงานกับนินาก็อีกเป็นปีเพราะต้องรอให้นินาเรียนจบก่อน เรายังพอมีเวลาคิดหาหนทางครับ"
แม่ของต้นพยักหน้าเข้าใจ ก็จริงอย่างที่สนว่า สนยังพอมีเวลาอยู่ อย่างน้อยก็อีกหนึ่งปี กว่าจะถึงวันนั้นก็อาจมีการเปลี่ยนแปลงไปแล้วก็ได้
"แม่เยาครับ ผมขอแม่เยาอีกเรื่องหนึ่งนะครับ"
"อะไรเหรอลูก" แม่ของต้นมองอย่างหวั่นใจ ไม่รู้ว่าสนจะมีเรื่องให้ต้องตกใจมากไปกว่านี้อีกหรือเปล่า เธอกลัวจะรับไม่ไหวเสียก่อน
"แม่เยาอย่าเพิ่งบอกต้นนะครับว่าผมมาคุยกับแม่เยาเรื่องนี้ ต้นเขารักผมก่อน ส่วนผม...เพิ่งมารู้ตัวทีหลัง ผมยังไม่ได้บอกต้นเลยครับแม่เยาว่าผมรักเขา แต่ผมจะบอกเขาเองครับแม่เยา ผมจะบอกต้นแน่นอนครับ"
"อ๋อ..." แม่ของต้นยิ้มและหัวเราะเบาๆ "เรื่องนั้น...แม่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของสนละกันนะลูก แม่คงบอกแทนสนไม่ได้อยู่แล้วล่ะ"
สนยิ้มดีใจ "ขอบคุณครับแม่เยา"
เมื่อสนรักต้น สนก็ต้องเป็นคนบอกรักต้นด้วยตัวเองอยู่แล้วล่ะ คงให้คนอื่นบอกแทนไม่ได้ สนก็ได้แต่หวังว่าปาฏิหาริย์ครั้งที่สามจะเกิดขึ้นเร็วๆ นี้เสียที วันนั้นจะเป็นวันที่สนได้บอกรักต้น วันที่การรอคอยสิ้นสุดลง ต้นกับสนคงมีความสุขมากที่สุดในชีวิตเลยทีเดียว
TBC
ขอยกเครดิตตอนนี้ให้กับคุณ Freja อีกครั้งในฐานะคนที่เป็นแม่ ตอนนั้นกำลังคิดอยู่ว่าสนควรจะพูดอะไรดีแม่ของต้นถึงจะฟัง ก็ได้ไอเดียจากคุณ Freja นี่แหละครับ ขอบคุณนะครับ
-
ยัยนินานี่มีแผนร้ายไรอีกละ เฮ้อ เบื่อจริงๆ ผู้หญิงคนนี้
แอบน้ำตาซึมตอนสนสารภาพสิ่งที่อยู่ในใจกับแม่ของต้น ซึ้งอ่ะ มันแบบเข้าใจเลย
ว่าคงอึดอัดมากๆ ดีใจที่แม่ต้นในที่สุดก็ยอมรับได้ซะที
ขอให้สู้ต่อไปนะ สนและต้น :) ยังต้องเจออุปสรรคอีกเยอะแน่ๆ
ปล. แอบตกใจคนเขียนลงตอนดึกด้วย 555+
-
:heaven
แม่ต้นเข้าใจ แต่คนอื่นนี่ท่าจะ........ยากส์
-
ยัยบ้านิน่าแกจะทำอะไรอีกแล้วล่ะนั้น ทำแต่ล่ะสิ้นคิดจริงๆ ผู้ชายเค้าไม่รัก เค้าไม่สน
แล้วยังจะยื้ออีกทำไมจะหน้าด้านไปถึงไหนห่ะยัยบ้า
(อย่าว่ากันนะที่ด่ายัยนิน่าออกไปแบบอินเนอร์ล้วนๆ อ่ะ มันสุดจะทนจริงๆ )
-
:hao5: ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าพ่อแม่จะยอมรับในสิ่งที่เราเป็น ดีใจกับสนที่อย่างน้อยก็มีแม่เยาว์ที่เจ้าใจและยอมรับ
-
จะมีน้อยที่คนเป็นพ่อจะทำใจยอมรับเรื่องลูกได้ คนเป็นพ่อแม่สมัยนี้ต้องทำใจให้หมุนไปตามโลกจริงๆสินะ เรื่องของลูกถึงจะกวนตัวกวนใจแบบนี้แต่ลูกอย่างต้น สนนิสัยดีมากๆเลยนะ คนเป็นพ่อแม่ก็ทำใจยอมรับได้ล่ะคับ
สนจะมาคุยกับแม่เยาเรื่องของต้นเหมือนมาทำเพื่อต้นแต่โชคดีมากๆที่แม่ของต้นพูดเข้าเรื่องสนไปซะเอง ๕๕๕ เลยกลายเป็นว่าพูดเรื่องสนรักต้นไปเลย โชคเข้าข้างต้น สนจริงๆ แบบนี้เรียกปาฏิหาริย์มีจริงๆ นั้นแหน่ะ!! ผู้แต่งแง้มๆละ ปาฏิหาริย์ครั้งที่ 3 จะเป็นวันที่สนบอกรักต้นนั้นเอง ๕๕๕ ลุ้นอ่ะ
ระหว่างนี้คงไม่เกิดอะไรขึ้นเพราะยัยนินามาทำเสียเรื่องนะคับ ยัยนินานี่มัน... สาวเหนือ ฮือ ฮืมมม สาวเหนือ ๕๕๕ รอ รอ รออ่านตอนต่อไปคับ ตอนใหม่มาเร็วๆนะคับ
-
นานๆ สนจะมีความดีความชอบสักทีนะ
-
ดีใจแทนต้น ที่อย่างน้อยแม่ก็เข้าใจต้นสักที
ต้นจะได้ยิ้ม หัวเราะแบบเต็มๆกับแม่ได้
นินาก็ร้ายใช่เล่น สักวันคงสะท้อนให้พ่อแม่คิดได้
ว่าการสอนให้เอาตัวรอดแบบผิดๆ มีผลอย่างไร
ไม่รู้จะทันแก้ไขในรุ่นของน้องชายหรือเปล่า
-
CHAPTER 28-1: คนเป็นแม่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3128084#msg3128084)
CHAPTER 28-2: ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3128355#msg3128355)
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 28-2: ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
งานเลี้ยงอำลาของชมรมเพื่อนผู้พิการเสร็จสิ้นลงแล้ว ไม่เลิกกันดึกมากนักเพราะพรุ่งนี้เป็นวันจันทร์ หลายคนต้องไปเรียนและทำงาน หลังจากที่ร่ำลากันเรียบร้อย สรกฤษณ์กับต้นเดินไปที่จอดรถด้วยกัน วันนี้เขาก็จะไปส่งต้นอีกเช่นเคย
"ใจหายเหมือนกันนะครับพี่กริด ต่อไปผมคงไม่ได้มาทำงานที่ชมรมนี้อีกแล้ว ผมชอบทำงานกับที่นี่ครับ อาจารย์อัศวิณีเป็นคนที่เก่งมาก ผมชื่นชมอาจารย์แกมากเลย สู้มาตั้งแต่ยังไม่มีใครสนใจจนเดี๋ยวนี้ผมงานโดดเด่นจนใครๆ ก็ต้องหันมามอง ผมดีใจที่ได้มีโอกาสทำงานดีๆ แบบนี้ครับ อย่างน้อย...เราก็ได้สร้างโอกาสให้กับคนอื่นๆ ได้เข้ามาเรียนที่นี่ เปลี่ยนแปลงชีวิตของเขา"
"พี่ก็ดีใจที่ได้มาทำงานที่นี่เหมือนกันนะต้น ขอบคุณต้นมากที่นึกถึงพี่ ชวนพี่มาทำด้วย เงินไม่เยอะหรอก แต่พี่ก็ได้ทำสิ่งที่มีคุณค่าให้คนอื่นๆ ปกติพี่ก็จะรับงานที่เป็นธุรกิจตลอด มาทำงานแบบนี้ก็มีความสุขดีเหมือนกันนะ ก็เสียดายเหมือนกัน ถ้าต้นไม่อยู่แล้วพี่ก็อาจจะไม่ได้เข้ามาทำอีกแล้วล่ะ"
เดินมาถึงรถพอดี สรกฤษณ์จึงเปลี่ยนเรื่องคุย
"ต้น...มีเวลาสักครึ่งชั่วโมงไหม พี่อยากคุยอะไรกับต้นหน่อย"
ต้นพยักหน้าพลางยิ้ม มากกว่าครึ่งชั่วโมงต้นก็ให้ได้ สรกฤษณ์ช่วยงานต้นมาเป็นอย่างดีตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา ถ้าไม่ได้สรกฤษณ์มาช่วย โครงการของชมรมก็อาจจะไม่เป็นอย่างนี้ก็ได้ เพราะฉะนั้น ต้นก็อยากตอบแทนพี่ชายคนนี้บ้างเท่าที่ต้นจะทำได้
สรกฤษณ์ขับรถพาต้นออกมาจากร้านอาหารแถวๆ ห้วยแก้ว จากนั้นก็มุ่งตรงมาที่ถนนนิมมานเหมินทร์ใจกลางเมืองเชียงใหม่ จอดรถได้แล้วสรกฤษณ์ก็พาต้นเดินหาร้านเล็กๆ ที่พอจะนั่งคุยกันและกินอาหารเบาๆ ได้ ก็มาลงเอยที่ร้านขายเบเกอรี่และเครื่องดื่มแห่งหนึ่ง
หลังจากที่สั่งเครื่องดื่มจำพวกสมูธตี้ไปแล้วการสนทนาที่สำคัญของสรกฤษณ์ก็เริ่มต้นขึ้น
"พี่จีบต้นได้ไหม"
แค่คำถามแรก ต้นก็แทบจะตกเก้าอี้เสียแล้ว ต้นพอจะดูออกบ้างว่าสรกฤษณ์แสดงความสนใจในตัวต้น เข้าใจว่าที่สรกฤษณ์ไม่รุกเต็มที่เพราะเขามีแฟนอยู่แล้วนั่นเอง แฟนของสรกฤษณ์เป็นผู้หญิง หลังจากที่ทำงานกันมาปีหนึ่งต้นก็พอรู้ว่าสรกฤษณ์เป็นไบ การที่สรกฤษณ์จะชอบผู้ชายด้วยจึงไม่ใช่เรื่องแปลก
"แล้วแฟนพี่กริดล่ะครับ" ต้นไม่ได้ถามเพื่อหยั่งเชิงแต่ต้องการเตือนสติฝ่ายตรงข้าม
"เรา...ห่างๆ กันมาพักหนึ่งแล้วล่ะ ก็อย่างที่พี่เคยเล่าให้ต้นฟังบ่อยๆ เราสองคนคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง พี่เบื่อนะ มีแฟนขี้ระแวงแบบนี้ จะไปไหน จะทำอะไรก็ต้องคอยรายงาน ชีวิตลำบากกว่าที่ควรจะเป็น"
สรกฤษณ์เลือกใช้คำว่าห่างกันพักหนึ่ง แน่นอน มันไม่ชัดเจนหรอกว่าจะกลับมารักกันได้อีกหรือจะเลิกกันไปเลย
"หมายถึงว่า...เลิกกันแล้วหรือว่ายังไงครับ"
สรกฤษณ์เม้มริมฝีปากพลางครุ่นคิด ต้นคงระวังเรื่องแบบนี้มาก ถ้าสรกฤษณ์ไม่ชัดเจนต้นก็อาจจะไม่เล่นด้วย
"พี่คิดว่าจะเลิกกับเขาเพราะเราไปด้วยกันไม่ได้เลย ทะเลาะกันไม่เว้นแต่ละวัน พี่รู้สึกสบายใจมากที่ห่างกับเขามาได้เกือบสองเดือนแล้ว สำหรับพี่ พี่ก็อยู่ได้โดยไม่มีเขา ส่วนเขา...ก็อยู่ได้โดยไม่ต้องมีพี่แล้วมั้ง หลังๆ นี้เขาก็ไม่ได้โทรมาเช็คอะไรพี่อีกแล้วนะ"
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังแปลว่ายังไม่ได้เลิกกันอย่างจริงจัง ช่างเถอะ ยังไงก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญมากนักสำหรับต้น สิ่งที่สำคัญที่สุดของต้นคือเรื่องนี้ต่างหาก
"พี่กริดครับ ผมไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บเพราะผมอีก ผมเคยทำผู้ชายคนหนึ่งเจ็บหนัก เจ็บจนมองหน้ากันไม่ติด ผมไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้นอีกแล้วครับพี่กริด"
คนที่เจ็บหนักคนนั้นก็ไม่ใช่ใคร ทินนั่นเอง ตอนนี้ทินย้ายไปอยู่กรุงเทพ ทำงานที่นั่น คอนโดที่เชียงใหม่ที่เพิ่งซื้อได้ไม่นานก็ขายทิ้ง ทินไม่อยากเก็บไว้อีกแล้วเพราะมันเป็นที่ที่ทำให้ความสัมพันธ์ของทินกับต้นต้องจบลงอย่างไม่มีวันหวนกลับคืนมา
สรกฤษณ์ขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ พอเห็นสรกฤษณ์ทำท่าสงสัยอย่างนั้น ต้นจึงตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับทินให้สรกฤษณ์ฟัง เมื่อเข้าใจทุกอย่างแล้วสรกฤษณ์ก็ถอนหายใจ
"ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับพี่เลยนะต้น พี่ชอบต้น พี่ก็อยากจีบ พี่ไม่มายด์ว่าจีบติดหรือไม่ติด ต้นจะรักใครพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ สุดท้ายต้นก็จะเป็นคนเลือกว่าต้นจะตัดสินใจลงเอยกับใคร ไม่เลือกพี่...พี่ก็ไม่เป็นไรหรอก อกหักเป็นเรื่องธรรมดานะต้น"
เห็นสรกฤษณ์ดื้ออย่างนั้นต้นก็ชักจะยุ่งยากใจเสียแล้ว
"พี่กริดครับ ต้นไม่เคยรักคนอื่นเลย...นอกจากสน ต้นไม่มีหัวใจให้ใครอีกแล้วครับ ขอโทษนะครับพี่ที่ผมต้องพูดตรงๆ แบบนี้" ต้นบอกไปตามตรง การทำร้ายพี่ทินเป็นรอยด่างในความทรงจำของต้น คิดถึงทีไรต้นก็เสียใจไม่หาย
"สนเขามีคู่หมั้นแล้วนะต้น แล้วถ้าเกิดสนแต่งงานไปต้นจะทำยังไง ต้นจะรักสนอย่างนั้นไม่ได้อีกแล้วนะ"
ต้นเงียบ สักพักก็ถอนหายใจ "บางที...การไม่มีใครก็ยังดีกว่าการที่ต้องหนีหัวใจตัวเองนะครับพี่กริด ถ้าผมยังรักใครคนอื่นไม่ได้ ผมก็ขอยอมอยู่คนเดียวดีกว่าครับ ผมบอกตามตรงว่าผมไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บกับผมอีก"
"โธ่ต้น ต้นจะคิดอะไรมากไปทำไมครับ ต้นไม่รักพี่ตอบพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเลย พี่ไม่มีปัญหาหรอก ต้นให้โอกาสพี่ได้พยายามได้ไหม อย่างน้อยๆ ต้นก็อาจจะนึกถึงพี่ขึ้นมาในวันหนึ่งที่ต้นไม่มีใครก็ได้ ไม่รู้ล่ะ ยังไงพี่ก็จะจีบต้น พี่จะแข่งกับสน ต้นคงไม่ว่าพี่นะ"
ต้นมองสรกฤษณ์อย่างหนักใจ สรกฤษณ์มาแบบเดียวกับทินอีกแล้ว พูดคล้ายๆ กันเลย ทินก็พูดแบบนี้ แต่พอถึงจุดๆ หนึ่งคนเราก็อยากได้ความรักจากคนที่ตัวเองชอบ พอไม่ได้อย่างที่คิดก็อาจจะผิดหวัง ถึงตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
"ผมก็ยังหนักใจอยู่นะครับพี่ หวังว่าพี่กริดคงเข้าใจนะครับ ผมทำร้ายคนๆ หนึ่งให้เจ็บหนัก ผมกลัวมันจะเกิดขึ้นอีก"
"พี่ก็ยอมเจ็บไงต้น พี่บอกแล้วว่าไม่เป็นไร สุดท้ายแล้วมันก็จะมีอยู่สองทางไม่ใช่เหรอต้น ต้นรักสนเหมือนเดิม...หรืออาจจะเปลี่ยนใจมารักพี่ ก็แค่นี้เอง พี่รับได้ ไม่มีปัญหาอะไรเลย พี่ขอจีบต้นละกันนะ ไม่รู้ล่ะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พี่ก็จะพยายามทำทุกอย่างให้ต้นรักพี่ พี่ชอบต้นเพราะต้นเป็นคนดี เป็นคนน่ารัก พี่อยู่ด้วยแล้วพี่สบายใจ รู้ไหมว่าพี่น่ะ...เฝ้าดูต้นมาตลอดเลยนะ พี่รู้สึกถูกชะตาด้วยตั้งแต่เจอครั้งแรกแล้ว"
"พี่กริด..."
ต้นพูดได้แค่นั้นแล้วก็หันหน้าไปทางอื่น สักพักก็หันกลับมามองสรกฤษณ์อีก
"ผมไม่มีสิทธิ์ห้ามพี่กริดเรื่องนั้นหรอกครับ ก็แล้วแต่พี่กริดจะตัดสินใจ ผมก็แค่บอกพี่กริดไว้ว่าผม...คงรักใครไม่ได้อีก ไม่อยากทำร้ายใครให้เจ็บอีก ถ้ามันไม่ใช่ปัญหาสำหรับพี่กริด ก็ไม่ว่ากันครับ"
สรกฤษณ์เป็นคนที่ค่อนข้างดื้อและจริงจัง ถ้าลองพูดมาแบบนี้แล้วก็แสดงว่าเขาก็คงจะต้องพยายามทำอย่างนั้นจนได้
"ขอบคุณนะต้น" สรกฤษณ์ยิ้มดีใจ
"ส่วนเรื่องแฟนของพี่กริด ถ้าพี่กริดยังรักเขาอยู่ ก็ยังไม่จำเป็นต้องเลิกกันหรอกครับ เผื่อว่าวันหนึ่งพี่กริดจะกลับไปหาเขาอีก อย่าหวังอะไรกับผมมากเลยนะครับ หัวใจของผมไม่ว่างแล้ว แล้วก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะว่างอีกครั้ง มันไม่ว่างอย่างนี้มาสิบปีแล้วล่ะครับพี่กริด"
สรกฤษณ์รู้ว่าต้นพูดอย่างนั้นเพื่อกันไม่ให้เขามีความหวังมากเกินไปนั่นเอง แต่ก็อย่างที่สรกฤษณ์บอกนั่นแหละ สรกฤษณ์ยินดีหลีกทางให้ถ้าหากเขาพยายามแล้วต้นก็ยังรักสนเหมือนเดิม
"พี่จะบอกต้นไว้อย่างหนึ่งนะ ถ้าพี่พยายามแล้วไม่ได้ผล พี่ก็แค่กลับมารักษาแผลใจของพี่เหมือนคนอกหักทั่วๆ ไป ใครๆ เขาก็อกหักกันนะต้น ไม่ถึงกับตายหรอก แต่ถ้าพี่เอาชนะใจต้นได้ ต้นลองคิดดูสิครับ วันนั้นต้นก็จะมีชีวิตใหม่ ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานกับความรักที่ไม่มีวันเป็นไปได้อย่างนี้อีกต่อไป ต้นต้องลองเปิดโอกาสให้หัวใจตัวเองอีกครั้งนะต้น อย่าปิดมันไว้เลย พี่ไม่อยากให้คนดีๆ และน้องที่น่ารักอย่างต้นต้องมีชีวิตอยู่กับรักที่ไม่สมหวังตลอดไป ชีวิตต้นจะได้สดใสบ้าง พี่รู้นะว่าความรักแบบนี้มันเศร้าแค่ไหน มันมีแต่จะทำให้ชีวิตต้นหดหู่และหมดพลัง ต้นยังมีอะไรที่ต้องทำอีกเยอะนะ ถ้าต้นมีใครสักคนที่ต้นรักและเขาก็รักต้นคอยอยู่เคียงข้างกัน ดูแลกัน ต้นจะทำอะไรดีๆ ให้โลกนี้ได้อีกเยอะเลย พี่ก็เลยอยากจะขออาสา ถ้าพี่ทำได้ พี่ก็จะได้ช่วยต้นได้ ต้นไม่อยากมีความรักที่สดใสและสมหวังบ้างเหรอ"
ต้นก็อยากจะซาบซึ้งใจอยู่หรอกนะ แต่ฟังแล้วต้นกลับรู้สึกหวาดหวั่นใจเพราะกลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอย ถ้าต้นทำร้ายคนดีๆ อย่างพี่กริดอีกคนหนึ่ง ต้นก็ไม่รู้ว่าจะทำใจมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้อย่างภาคภูมิใจอีกหรือเปล่า แค่พี่ทินคนเดียวต้นก็รู้สึกผิดมากแล้ว
ต้นถอนหายใจ พยายามยิ้มให้กับสรกฤษณ์ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะพูดอะไร ถ้าเป็นเมื่อก่อนต้นคงขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจ แต่พอรู้ว่าปลายทางของคนๆ นั้นจะเป็นแบบไหน ต้นก็ไม่อยากขอบคุณที่คนๆ นั้นต้องยอมเจ็บเพราะต้นเลย ถ้าเลือกได้ ต้นก็อยากจะขอบคุณที่คนๆ นั้นเลือกรักต้นอย่างเพื่อนหรือพี่น้องเสียมากกว่า อย่ารักต้นแบบนี้เลย ต้นรักใครไม่ได้อีกแล้วจริงๆ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
สนกลับมาถึงบ้านตอนเกือบสี่ทุ่ม รองเท้าของต้นไม่อยู่ก็แสดงว่าต้นยังไม่กลับจากงานเลี้ยงอำลาของชมรม ส่วนนิกกับปั้นจั่นก็น่าจะแยกย้ายกันไปห้องใครห้องมันแล้ว สองคนนี้แม้จะเป็นเพื่อนสนิทกันแต่ก็มีโลกส่วนตัวพอสมควร
ก่อนจะกลับบ้านที่นครปฐม สนยังไม่ได้เอาเสื้อผ้าไปซักเลย ก่อนนอนคืนนี้สนจึงตั้งใจว่าจะเอาชุดนักศึกษาสักตัวสองตัวไปซักก่อน ไม่แน่ใจว่าจะแห้งทันพรุ่งนี้เช้าหรือเปล่า แต่ถึงไม่แห้งสนก็ใช้เตารีดทำให้มันแห้งจนได้ ขอให้มีพอใส่ได้ไปก่อน
พอสนเข้ามาในห้องแล้วก็พบว่ามันดูแปลกไปนิดหน่อย เป็นระเบียบสะอาดสะอ้านมากกว่าเดิมเยอะเลย ปกติสนเป็นคนรักความสะอาดอยู่แล้ว ห้องของสนจึงไม่ดูรกมาก แต่ก็อาจจะไม่เป็นระเบียบบ้างนิดหน่อยตามประสาผู้ชาย
สนเหลือบไปเห็นโน๊ตที่แปะไว้ตรงตู้เสื้อผ้าก็รีบเดินไปหยิบมาอ่าน
"เราจัดการเสื้อผ้าและห้องของนายให้แล้วนะ ตอบแทนที่นายช่วยพูดกับแม่เราไง เราเชื่อว่านายทำได้แน่นอน ขอบคุณมากนะสน รอฟังข่าวดีนะ"
ต้นเอ๋ย ดูแลสนดีแบบนี้แล้วจะไม่ให้สนรักต้นได้ยังไง แค่นี้สนก็ยอมจำนนหมดทั้งหัวใจ ไปไหนไม่รอดแล้ว สนเปิดดูตู้เสื้อผ้า ชุดนักศึกษาของสนซักและรีดไว้อย่างดี เสื้อผ้าชุดอื่นๆ ที่สนใส่ก็อยู่ในสภาพซักรีดเรียบร้อยเช่นเดียวกัน ไม่เว้นแม้แต่ชุดชั้นในที่ต้นก็เอาไปซักให้ คงเอาเสื้อผ้าทั้งหมดที่สนทิ้งใส่ตะกร้าไว้ไปซักนั่นเอง สนหยิบชุดนักศึกษาตัวหนึ่งมาดูแล้วก็สูดดม ยิ้มอย่างมีความสุขให้กับกลิ่นหอมอ่อนๆ จากเสื้อตัวนั้นที่ต้นบรรจงทำให้อย่างดีเลย
พอหันไปดูที่เตียง ต้นก็เปลี่ยนผ้าปูที่นอน ปลอกหมอนและเอาผ้าห่มผืนใหม่มาวางให้ ส่วนอันเก่าก็เอาไปซักและตากไว้หลังบ้าน ถ้าต้นอยู่ตรงนี้ สนคงอดกอดต้นไม่ได้แน่ๆ เผลอๆ อาจจะอดใจไม่ไหวจนถึงกับต้องยอมผิดคำสัญญาที่ให้กับพ่อไว้
สนไม่เคยขอให้ต้นช่วยทำเรื่องนี้ให้เลยเพราะเกรงใจ แต่ต้นก็มักจะแอบทำให้เสมอ โดยเฉพาะตอนที่สนยังทำขนมอยู่จนแทบไม่มีเวลาดูแลเสื้อผ้าและห้องนอนของตัวเอง สนเคยบอกต้นว่าไม่ต้องทำก็ได้ แล้วต้นก็พูดมาสี่ห้าประโยคที่ทำให้สนเถียงไม่ออก
"สน...นายก็รู้นี่ ที่เราสองคนเป็นเพื่อนรักกันมาตลอด ก็เพราะเราสองคนดูแลกันแบบนี้ไม่ใช่เหรอ นายดูแลเรา เราช่วยดูแลนาย มีอะไรก็ช่วยกัน ให้เราช่วยดูแลนายนะสน เรารู้ว่านายก็จะดูแลเราด้วย เราไม่ได้ทำให้นายฝ่ายเดียวซะหน่อย จริงไหม"
นั่แหละ สนจึงเถียงไม่ออกและยอมให้ต้นช่วยดูแลแต่โดยดี
เสียงรถยนต์มาจอดหน้าบ้าน สรกฤษณ์คงจะมาส่งต้นแล้วนั่นเอง สนไม่รอช้า รีบเดินลงไปข้างล่างเพื่อที่จะไปรับต้น เขามีอะไรหลายอย่างที่อยากคุยกับต้นมาก โดยเฉพาะเรื่องที่แม่ของต้นยอมรับสิ่งที่ต้นเป็นได้แล้ว แค่คิดถึงสีหน้าของต้นเมื่อรู้เรื่องนี้ สนก็แทบจะเก็บมันไว้ไม่ไหวแล้ว
ฝ่ายสรกฤษณ์ เมื่อมาส่งต้นถึงหน้าบ้าน ก่อนที่ต้นจะลงจากรถ เขาก็หยิบสิ่งๆ หนึ่งจากเบาะหลังมาให้ต้น
"ดอกไม้สำหรับคนพิเศษของพี่ครับ"
สรกฤษณ์แวะซื้อก่อนที่จะมางานเลี้ยงอำลา แล้วก็วางไว้ที่เบาะหลังโดยที่ต้นคงไม่ทันได้สังเกตเห็นนั่นเอง
"รับไปสิต้น พี่ให้ต้น"
ต้นกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น แต่สุดท้ายก็ต้องจำใจรับช่อดอกกุหลาบสีแดงนั้นมาถือไว้ แล้วจู่ๆ สรกฤษณ์ก็เคลื่อนใบหน้าเข้ามาหอมที่แก้มของต้นเบาๆ ต้นตกใจจนต้องเอนตัวหนี แล้วก็หันไปมองหน้าสรกฤษณ์ที่ตอนนี้ยิ้มตาหวานให้ต้นอยู่
"แล้วเจอกันอีกนะต้น เดี๋ยวพี่จะโทรหา ไว้วันหลังเราไปเที่ยวด้วยกัน ทำงานด้วยกันมาเยอะแล้ว ไปเที่ยวด้วยกันบ้างดีไหม"
ต้นเอามือลูบแก้มตรงที่สรกฤษณ์หอม คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าสรกฤษณ์จะเล่นถึงเนื้อถึงตัวกับต้นแบบนี้
"ครับ" สีหน้าของต้นยังดูระแวงอยู่ คงกลัวสรกฤษณ์แอบทำอย่างเมื่อกี้อีก
"ขอบคุณที่มาส่งครับพี่กริด พี่กริดขับรถกลับบ้านดีๆ นะครับ"
สรกฤษณ์พยักหน้ายิ้มๆ "นอนหลับฝันดีนะต้น"
"เช่นกันครับพี่" ต้นบอกแล้วก็เปิดประตูรถลงมา ปิดประตูรถให้สรกฤษณ์แล้วก็โบกมือลาอีกครั้ง แต่สรกฤษณ์ก็ยังไม่ขับรถออกไป เขาอยากจะอยู่ส่งต้นจนมั่นใจว่าต้นได้เข้าไปในบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว
ต้นไขประตู้หน้าบ้านเข้าไปแล้วก็ต้องแปลกใจที่เห็นสนมายืนยิ้มรออยู่ ต้นรีบเอามือข้างที่ถือดอกไม้ไพล่หลังทันทีเพราะกลัวสนจะเห็นเสียก่อน
"เราทำสำเร็จแล้วนะต้น แม่ของนาย...เขายอมรับนายแล้วนะ" พอเจอหน้ากัน สนก็บอกเรื่องนี้ให้ต้นรู้ก่อนอย่างอื่น
น้ำเสียงที่ต้นเต้นของสนทำให้ต้นเบิกตากว้างด้วยความดีใจ "จริงเหรอสน"
สนพยักหน้า จากนั้นก็เดินเข้ามาหาต้นใกล้ๆ สนรู้ว่าต้นอยากจะกอดเขา เขาเองก็อยากจะกอดต้นเช่นกัน ไม่รู้ว่าสรกฤษณ์คิดผิดหรือคิดถูกที่อยู่รอส่งต้นจนกว่าต้นจะเข้าไปในบ้าน ภาพที่ต้นกับสนกอดกันอยู่ตรงหน้าประตูบ้านจึงปรากฎแก่สายตาของสรกฤษณ์อย่างช่วยไม่ได้ สองคนนี้ช่างรักกันโดยไม่แคร์ใครเอาเสียเลย สรกฤษณ์จึงต้องรีบขับรถออกไปโดยเร็วเพราะไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจนานกว่านี้ สนเองก็รู้ว่าสรกฤษณ์คงเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มันก็ช่วยไม่ได้ เขากับต้นรักกันแบบนี้มาตั้งนานแล้ว
สนรู้สึกแปลกใจอยู่เหมือนกันที่ต้นกอดสนด้วยมือเพียงข้างเดียว แต่ก็ยังไม่ถึงกับสงสัยมากเพราะคิดว่าต้นคงจะถืออะไรบางอย่างอยู่ ก็เลยไม่สะดวกที่จะกอดสองมือ
"ขอบคุณมากนะสน เราไม่รู้จะขอบคุณนายยังไง"
"ไม่เป็นไรต้น เรายินดี เราบอกนายแล้วไงว่านายเป็นความสุขของเรา เรายินดีทำทุกอย่างให้นายมีความสุข รู้ไหมต้น"
สนดันไหล่ของต้นออกแล้วก็ระบายรอยยิ้มให้กับคนตรงหน้าอีกครั้งอย่างเอ็นดู
"ขี้แงอีกแล้ว"
ต้นหัวเราะเบาๆ ทั้งน้ำตา "ก็เราดีใจนี่นา ขอบคุณนะสน ขอบคุณจริงๆ เราไม่เคยมีความสุขเลยที่แม่ไม่ยอมพูดเรื่องนี้กับเรา นึกว่าแม่...จะไม่ยอมรับสิ่งที่เราเป็นซะแล้ว"
"แม่ของนายเขาเป็นคนใจดีนะ ยังไงนายก็เป็นลูก เขารักนายมากนะต้น สุดท้ายเขาก็ต้องยอมรับนายจนได้นั่นแหละ"
ต้นพยักหน้าเห็นด้วย
"อ้อ ขอบคุณนายมากนะต้นที่นายช่วยซักรีดเสื้อผ้าให้เรา แถมยังทำความสะอาดห้องให้เราอีก กลับมาถึงตกใจหมดเลย เกือบจำห้องตัวเองไม่ได้"
สนพูดติดตลก พอเห็นต้นยังเอามืออีกข้างไพล่ไว้ก็สงสัย
"นายถืออะไรมาด้วยหรือเปล่า ให้เราช่วยถือไหม"
"เอ่อ...ไม่เป็นไร" ต้นรีบบอก
"เหรอ ไม่หนักใช่ไหม"
ต้นส่ายหน้า ด้วยความอยากรู้สนจึงชะโงกไปดู พอเห็นว่าเป็นช่อดอกไม้ก็ขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ
"ดอกไม้เหรอ แล้วนายจะซ่อนไว้ข้างหลังทำไมล่ะ ดอกกุหลาบสีแดงซะด้วย" สนหัวเราะเบาๆ เข้าใจว่าเป็นดอกไม้ที่ต้นคงได้มาจากงานเลี้ยงอำลา
ต้นเลิกเอามือไพล่หลัง แต่ก็ถือช่อดอกไม้ไว้ในลักษณะเหยียดแขนตรงแนบลำตัว
"ใครให้มาเหรอ" สนถามอย่างสงสัย
"พี่กริด" ต้นตอบเบาๆ คอยจับตาดูว่าสนจะตอบสนองอย่างไร
หน้าสนเปลี่ยนสี แววตาหวาดระแวงวิบไหวขึ้นในดวงตาคู่นั้น "เขาจีบนายเหรอ"
ต้นพยักหน้า เขาจะไม่โกหกสนเลย ยกเว้นว่าการพูดความจริงนั้นจะทำให้เกิดผลเสียหายมากจนไม่ควรพูด
สนทำหน้ายุ่งยากใจและครุ่นคิด "ต้น...นายไม่กลัวเป็นเหมือนพี่ทินอีกเหรอ"
ต้นถอนหายใจอย่างหนักใจ "เราบอกพี่เขาแล้ว แต่พี่เขาก็ยืนยันว่าเขา...จะจีบเราให้ได้ เราก็ไม่รู้จะทำยังไงน่ะสน"
สนมองหน้าต้นอย่างหนักใจ ไม่รู้ว่าต้นคิดอะไรอีกกันแน่ ต้นกำลังจะหาคนมาเผื่อเลือกอีกหรือเปล่า อย่าทำอย่างนั้นเลยนะต้น สนกำลังพยายามทำทุกสิ่งทุกอย่างที่จะปูทางไปสู่ความรักที่สมหวังของต้นกับสนอยู่ ถ้าต้นพาใครเข้ามาอีก มันก็มีแต่จะยุ่งยากมากขึ้น สนไม่อยากให้เกิดการผิดแผนอีกแล้ว
"ต้น นายเชื่อใจเราหรือเปล่า นายยังเชื่อใจเราอยู่ใช่ไหมต้น"
ต้นมองหน้าสนด้วยความยุ่งยากใจเช่นกัน ถ้าสนกับนินายังหมั้นกันอยู่แบบนี้ ไม่มีท่าทีว่าสนจะถอนหมั้น ความหวังของต้นก็คงจะยิ่งห่างไกลออกไป อีกไม่นานต้นก็จะไปเรียนเมืองนอกแล้ว ถ้าเหตุการณ์ยังเป็นแบบนี้อยู่ มันก็ยากที่ต้นจะเชื่อว่ามันจะยังไม่สายไป ถ้าต้นกลับมาแล้วพบว่าสนแต่งงานกับนินาไปแล้ว เผลอๆ อาจจะมีลูกด้วยกัน ความรักของต้นกับสนก็คงถึงกาลอวสาน อาจจะไม่ได้หายไปจากใจ แต่ความรักต้องห้ามนั้นจะปรากฎขึ้นให้ใครเห็นอีกไม่ได้ มีอยู่แต่แสดงออกไม่ได้ก็เท่ากับว่าความรักนั้นไม่มีตัวตนอีกแล้วนั่นเอง
"นายไม่เชื่อใจเราเหรอต้น" สนถามย้ำเมื่อเห็นต้นยังคงเงียบอยู่
"สน...เรา..."
"ไม่เป็นไรต้น ถ้านายไม่เชื่อใจเราก็ไม่เป็นไร"
คราวนี้ฝ่ายที่ต้องมีน้ำตากลับกลายมาเป็นสนบ้าง ไม่ใช่น้ำตาแห่งความซาบซึ้งดีใจเหมือนต้น แต่เป็นน้ำตาที่มาจากความเสียใจต่างหาก สนไม่ได้ฟูมฟาย แค่น้ำตามันไหลลงมาเองโดยไม่รู้ตัว แล้วสนจะพยายามทำไปเพื่ออะไรถ้าต้นไม่เชื่อใจเขาเลย!!!
TBC
-
จิัมๆๆๆ
คนอ่านก็ "ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย" เหมือนกัน
คือร้องไห้เหมือนเดิม แต่เอนไปทางสนนะ
รู้สึกสงสารสนแบบจับจิตจับใจเลย
ยอมรับว่าเห็นชื่อตอนนี้แล้วกังวล
คิดว่าจะเกิดซ้ำร้อยจากนินาเริ่มแผนใหม่ซะอีก
-
ตัดฉับแบบนี้ฆห่าฉันให้ตายสะยังดีกว่าให้ทรมาน เฮ้อ คนเราก็ต้องเผื่อใจไว้เจ็บทั้งนั้นแหละสน ก็ช่วยเข้าใจต้นหน่อยเถอะ สนจะก็จะเ้ขาใจต้นนะ เวลาที่สนลังเลว่าจะเอาอะไรดี ตอนนั้นผ่านมาแล้วแสดงว่าทายไม่ถูกแล้วสนจะรู้เรื่องนี้ได้ยังไงนะ เรื่องนนาคิดแผนชั่วเนี้ย
-
สนอย่าเพิ่งนอยด์ไปค่ะ เราว่าต้นไม่ใช่ไม่เชื่อใจสนหรอก แต่ในฐานะ 'คนรอ' ที่ก็ไม่รู้ว่าวันนั้นสำหรับต้นกับสนจะมาถึงจริงๆ หรือไม่ ก็ย่อมต้องมีหวาดหวั่น หรือไม่มั่นใจกันเป็นธรรมดานั่นล่ะ แค่ในบางครั้งที่ต้นอยากจะปกป้องหัวใจตัวเองเอาไว้บ้าง ก็คงจะไม่ผิดเท่าไรหรอกกระมังคะ ^^
ปล. พอเห็นชื่อตอน 'ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย' เรานี่ถึงกับนั่งไม่ติดเก้าอี้เลยค่ะ บอกตรงๆ ว่าเราหวาดระแวงนินากับแผนชั่วของนางมากๆ :try2: ..
-
ต้นทำถูกแล้วที่บอกสรกฤษณ์ไปตรงๆแบบนั้นว่ายังรัก สน สรกฤษณ์ก็ดีนะ แต่ยังไม่เห็นผลงานเท่าสนอ่ะ คนมาทีหลังก็แบบนี้ล่ะพี่กริด ๕๕๕
เห้ออ! สนเหย อ้ายสนเหย คิดแบบนี้อีกแล้ว อยากจะมีประวัติศาสตร์ซ้ำรอยให้โชคเข้าข้างยัยนินาอีกรึไง ยัยนั้นก็เตรียมแผนจะทำอะไรไว้อยู่นะ ต้นก็รีบๆพูดไปเถอะ อ้ำๆอึ้งๆ ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยเข้าจริงๆแล้วจะมาเสียใจทีหลังอีก แบบนี้สินะทีเขาเรียกกันว่า เจ็บแล้วไม่จำ ไม่อยากจินตนาการเลยว่าต่อไปจะเป็นยังไง
ค้างคา ค้างคามากเลยนะคับผู้แต่ง กำลังอ่านเพลินๆตัดไปเลยอ่ะ อ๊ากกกกกก รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆนะคับ จะเป็นไงต่อ
-
เปิดใจคุยกันคืนนี้ไปให้จบๆเถอะ ต้นเอ้ย
มานั่งระแวงแบบนี้มันไม่ใช่อ่ะน้องเอ๋ย
:katai1:
-
สนอย่าเพิ่งน้อยใจต้นนะ ไม่ใช่ต้นไม่เชื่อใจหรอก เชื่อสิ แต่แค่ไม่รู้จะทำยังไง ในฐานะคนรอบางทีก็ต้องใช้ความหวังมาก โอ้ยเครียด
เข้าใจต้นนะ แล้วต้นก็ทำถูกที่บอกไปตรงๆ แต่อีกคนก็ยังดื้อรั้น มันก็ต้องปล่อยไปแหละ
-
ดีออกสน!!! ทำดีได้ตอนเดียว ลายออกอีกแระ แหม่~
-
:hao5: หน่วงอีกแล้ว ลุุ้น ลุ้น ให้เรื่องของนิน่าจบก่อนที่ต้นจะไปเรียนเมืองนอก
เรื่องนินายังคาอยู่ พี่กริช เข้ามาอีก :z3: :z3: :z3:
:L2: :L2: ให้คนแต่งค่ะ แต่งได้ดี ถ้าตัวเองเป็นต้น แล้วต้องรอโดยที่ไม่รู้ว่ารออะไรแบบนี้ ก็คงต้องมองหารักใหม่ดีกว่า :mew6: :mew6: :mew6:
-
สงสารก็สงสารอยู่หรอกนะสน แต่ต้นก็ไม่ได้ไปดล่นด้วยกับพี่กริดนี่ เชื่อใจกันหน่อยสิ
สนเองก็มีเรื่องนิน่าอยู่ยังไม่เครียร์เลย ต้นเองก็เหมือนมีแต่ความเลื่อนลอยเหมือนกัน
ว่าแต่นิน่านี่มีแผนอะไรอีกเนี่ย สนคงไม่พลาดซ้ำสองหรอกนะ เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่เลย
สู้ๆนะ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
:hao3: คราวนี้เป็นต้นซะเองที่หนักแน่นไม่พอ ทั้งทีสนพยายามจะก้าวไปด้วยกัน
-
มาสองตอนเลยดีใจจังเลย :กอด1: อ่านชื่อตอนประวัติศาสตร์ซ้ำรอยนี่อ่านไประทึกใจไป กลัวว่าสนจะเสร็จนินาไปแล้ว :katai1: ที่นี้การแต่งงานระหว่างกันคงสะบัดไม่หลุดแน่ ๆ แล้วงวดนี้นินาอาจจะตั้งใจให้ท้องไปเลย :o12: แต่กลายเป็นเรื่องของทินแทน :katai3: ทุกคนปากก้อพูดว่าเรายินดีที่จะอกหักถ้ามันไปไม่รอดแต่สุดท้ายแล้วทุกคนล้วนทนไม่ได้ที่ตัวเองจะเจ็บปวดกันทั้งนั้นแหละหายากที่จะชนะใจตัวเองได้น่ะ :z6: ยังไงต้นต้องพยายามวางตัวให้ดี ถ้ารู้ว่าเขาจะจีบล่ะก้อพยายามถอยห่างจะดีที่สุด แต่อย่างว่าแหละ ถ้าปิดตัวเองมันก้อลำบากเนอะ :mew6: แต่เราว่าไหน ๆ รักแล้วก้อให้มันถึงที่สุดเลยเหอะ เอาแบบเจ็บแบบไม่คิดหวนกลับไปเลยเหอะ :sad4: เราก้อเข้าใจต้นน่ะที่จะแบ่งรับแบ่งสู้กับความเชื่อใจที่ให้กับสนน่ะ เพราะ สมองกับหัวใจน่ะบางทีมันก้อขัดแย้งกันได้เสมอ ต้นจะเลือกเอาสมองหรือหัวใจมาตัดสินล่ะ แต่ความรักเป็นเรื่องของหัวใจก้อใช้หัวใจตัดสินแล้วกันเนอะ :hao5: สนนานทำดีแหละ สู้ต่อไปเพื่อความรักของตัวเองปาฏิหารย์ครั้งที่สามกำลังมา :hao3:
-
รอวันที่นินากรรมจะตามทัน ยิ่งค้าขายแล้วโกงลูกค้านี่เป็นอะไรที่เกลียดสุดๆอ่ะ
รอตอนต่อไปจ้า :pig4:
-
อย่าเพิ่งน้อยใจไปซิสน ต้นเค้าก็บอกอยู่ว่าบอกพี่กริดไปแล้วมาชอบคนอื่นอยู่
ตัวสนเองตังหากต้องเชื่อใจต้นว่าต้นน่ะมั่นคงต่อสนนะ
-
ว่าเรื่องธุรกิจมีรักมันจุกแล้ว มาเจอเรื่องนี้
ร้องไห้หนักมาก มันหน่วงจนพิมพ์อะไรไม่ออกจริงๆ ค่ะ
ดูอาการของรินหลังจากอ่านนิยายของคุณ sarawatta ไปทั้งสองเรื่องตอนนี้นะคะ
สภาพเป็นแบบนี้ค่ะ
1. :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
2. :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
3. :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
4. :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
โปรดรับผิดชอบคนอ่านด้วยนะคะ :z13:
-
ต้นก็คงอยากจะเชื่อใจสนต่อไป แต่สนเองก็ยังมีพันธะผูกคออยู่แบบนี้ คนรอแบบต้นก็คงยากจะมั่นใจเชื่อใจสนได้ตลอดไป
-
ชื่อตอนนึกว่า แผนกามโลกีย์ของนินาจะสำเร็จ
ต้นไม่เชื่อใจสนก็ไม่แปลก เพราะยังไม่เคลียร์เรื่องถอนหมั้นนินา คนรอไม่มีหลักประกันใดๆนอกจากลมปาก
กริด เชื่อว่า ถ้ารักต้นแล้ว แต่ไม่ได้ครอบครอง ก็คงอิหรอบเดียวกับทิน ยกเว้นว่าจะเป็นคนดีเสียสละ เห็นคนที่รักได้ดีก็มีสุข ก็อีกเรื่องนึง ซึ่งยากนะ สำหรับคนสมัยนี้ ที่จะมีความคิดไม่เห็นแก่ตัวเองอย่างนั้น
-
ยัยนินานี่ก็ไม่ยอมรู้ตัวอีกนะสุดท้ายแล้ว
ก็คงจะไม่เหลือใครละแม้กระทั่งเพื่อนดู
นิสัยนางและสิ่งที่นางทำช่าง................
อยากให้มีซีนเพื่อนรักหักหลังนางคงจะ
สะใจดีนางคงจะรู้ถึงสัจธรรมยิ่งขึ้น
-
ชอกช้ำระกำใจจริงๆ
คนนู้นก็ร้าย คนนี้ก็ดื้อ
คนหนึ่งไม่เด็ดขาด อีกคนก็ขอให้รอแต่ความหวังยังดูริบหรี่
:ling1:
-
ดีใจด้วย ที่แม่เข้าใจแล้ว อย่างน้อยก็ปลดความหน่วงไปได้เปราะหนึ่ง ทีนี้ก็เหลือแต่ สน กับ ชะนีนินาแล้วล่ะว่าจะทำยังไงต่อ แต่อ่านตอนนินากับเพื่อนหมั่นไส้จริงๆ ความคิดความอ่านแย่มาก จับผุ้ชายชัดๆ ขอให้พ่อแม่สนรู้ธาตุแท้เร็วๆเถอะ :call: ส่วนต้นกับพี่กริชถ้าต้นเปิดใจก็ดี แต่ทีนี้มันติดตรงที่ว่า ต้นเหมือนไปสัญญากับสนไว้ว่าจะรอ อยากให้ต้นคิดให้ดีๆก่อนนะ เดี๋ยวจะเหมือนตอนพี่ทิน จะเสียรุ่นพี่ที่ดีไป ขอให้ทั้งต้นและสนผ่านไปได้ด้วยเถอะ :katai2-1:
-
CHAPTER 29-1 ∞ กลับมายืนที่เดิม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3129738#msg3129738)
CHAPTER 29-2 ∞ กลับมายืนที่เดิม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3129761#msg3129761)
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 29-1: กลับมายืนที่เดิม
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
"สน...นายเข้าใจเราหน่อยสิ เรารอนายมานานแล้ว นานจนไม่รู้ว่ามันจะมีวันนั้นหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าเราไม่เชื่อใจนาย แต่เราแค่ไม่เห็นอะไรเลย มีแต่ความเลื่อนลอย มีแต่คำพูดที่ขอให้เชื่อใจ ถ้านายเป็นเรา นายก็จะเข้าใจนะสนว่าทำไมเราถึงลังเลอย่างนี้ อีกอย่าง เรารู้มาว่า...พ่อของนายเขาชอบนินามาก เขาคงไม่ยอมให้นายถอนหมั้นกับนินาง่ายๆ หรอก ปีใหม่นี้ นายก็จะพาเขาไปบ้านนายใช่ไหม มันหมายความว่า...ครอบครัวของนายพร้อมที่จะต้อนรับเขาแล้ว สน...นายรู้ไหมว่าเรารู้สึกยังไง ความหวังของเรามันแทบจะไม่มีเหลือเลย นายลองมาเป็นเราดูบ้างสิสน นายลองมาเป็นคนรอดูบ้างไหม"
สนดึงต้นมากอดไว้อีกครั้ง พยายามที่จะถ่ายทอดความรักความอบอุ่นให้กับต้นให้มากที่สุด เพื่อปลอบใจคนที่สนแสนจะรักที่ตอนนี้กำลังร้องไห้เสียขวัญ เมื่อกี้ต้นคงตกใจมากที่อยู่ๆ สนก็ถามคำถามโง่ๆ ออกไป คำถามที่แค่คิดก็รู้ว่าไม่ควรจะถามแล้ว
"นายก็รู้ใช่ไหมสน ถ้าเราจะรักคนอื่น เราก็คงรักไปนานแล้ว ไม่อยู่รอนายนานขนาดนี้หรอก ถ้าเราทำได้เราก็ทำไปนานแล้ว นายก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอสน ผ่านมาสิบปีแล้วเราทำได้ไหม เราทำได้ไหม เราเคยลืมนายได้หรือเปล่า" ต้นตัดพ้ออย่างลืมตัว เริ่มควบคุมอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของตัวเองไม่ได้
"ต้น...พอแล้ว เราเข้าใจนายแล้ว อย่าพูดอีกเลยนะต้น" สนร้องห้าม ไม่อยากให้ต้นต้องพูดซ้ำเติมตัวเองให้เจ็บมากไปกว่านี้
"เรารักนาย จะให้เราพูดอีกกี่ครั้งเราก็พูดเหมือนเดิม นายยังสงสัยอะไรเราอีกหรือเปล่าสน นายยังสงสัยอะไรอีกหรือเปล่า บอกเรามาสิ นายจะให้เราพิสูจน์ตัวเองอีกกี่ปี สิบปียังไม่พออีกเหรอ จะให้เรารออีกนานแค่ไหนล่ะสน มันต้องนานอีกแค่ไหนนายถึงจะเชื่อใจเรา" ขนาดสนบอกไม่ให้พูดแต่ต้นก็ยังไม่หยุดพูด ต้นเก็บความเสียใจไว้ไม่ไหวแล้วนั่นเอง
สนกอดต้นแน่นขึ้น น้ำตาไหลพราก รู้สึกเหมือนคนกำลังจะขาดใจเสียให้ได้ "ต้น...พอแล้ว เราไม่สงสัยอะไรนายอีกแล้ว พอแล้วนะต้น เราขอโทษ"
"แล้วนายล่ะ นายบอกเราได้ไหม นายรักเราหรือเปล่า รักหรือเปล่า นายจะให้เรารอแล้วนาย..."
สนดันไหล่ต้นออกแล้วรีบใช้มือปิดปากต้นไว้ นั่นแหละต้นถึงได้หยุดพูดไป
"พอแล้วต้น...เรายอมแพ้แล้ว เรายอมทุกอย่างแล้ว เราจะบอกนายทุกอย่างที่นายอยากรู้"
ในที่สุดสนก็ทนไม่ไหว นี่คืออีกหนึ่งครั้งที่สนต้องเห็นต้นเสียใจจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ สนยังจำวันที่ต้นร้องไห้ปิ่มว่าจะขาดใจตอนที่สนหมั้นกับนินาได้ติดตาอยู่เลย สนไม่อยากเห็นต้นเสียใจแบบนั้นอีกแล้ว ให้สนตายเสียยังดีกว่า
"ต้น...ฟังดีๆ นะต้น" สนพูดเสียงสั่น ริมฝีปากไหวระริก
สนคงต้องยอมผิดสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อเพื่อคนที่สนรัก ความจริงสนก็ผิดสัญญาที่ให้กับพ่อไว้ไปแล้วล่ะ ผิดตั้งแต่ที่สนมอบหัวใจให้ต้นไปแล้วเอาคืนมาไม่ได้ ต่อให้ไม่พูดคำว่ารัก การกระทำของสนก็ฟ้องความจริงทุกอย่าง สนรักษาสัญญานั้นไม่ได้มาตั้งนานแล้ว คงไม่มีประโยชน์ที่จะรักษามันต่อไป
"ต้น..."
"เฮ้ย! พวกมึงสองคนเป็นอะไรกันหรือเปล่าวะ ทำไมยังไม่เข้าบ้านกันอีก"
เสียงปั้นจั่นตะโกนถามขณะที่เปิดประตูบ้านออกมาพร้อมกับนิก ทั้งสองคนได้ยินเสียงคนคุยกันเหมือนกำลังทะเลาะกันจึงต้องลงมาดูด้วยความเป็นห่วง
เอาอีกแล้ว พอสนกำลังจะบอกสิ่งสำคัญกับต้นก็มักจะมีคนมาขัดจังหวะจนได้ทุกทีเลย
"ขอโทษนะเว้ย ไม่รู้มาขัดจังหวะอะไรหรือเปล่า พอดีพวกกูได้ยินเสียงเหมือนคนทะเลาะกันไงก็เลยเป็นห่วง ไม่มีอะไรใช่ไหม" ปั้นจั่นร้องถามมาอีก
"เปล่าๆ" สนตะโกนตอบกลับไป แล้วก็ถอนหายใจ จะโกรธเพื่อนก็โกรธไม่ลงเพราะว่าปั้นจั่นไม่รู้เรื่องอะไรด้วย
"เข้าบ้านกันเถอะต้น สงสัยมันยังไม่ใช่เวลาของเรา"
สนไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดีที่ถูกขัดจังหวะตอนนี้ ต้นเองก็คงรู้สึกกระอักกระอ่วนไม่ต่างกัน อารมณ์มันเหมือนคนที่กำลังดูหนังรักดราม่าที่กำลังถึงตอนเศร้าสุดขีด คนที่นั่งดูร้องห่มร้องไห้อย่างสะเทือนอารมรณ์ แล้วอยู่ดีๆ ก็ตัดฉากไปที่หนังตลกที่กำลังถึงตอนตลกสุดขีดพอกัน คนที่นั่งดูอยู่คงทำอารมณ์ไม่ถูกกันเลยทีเดียว
ช่างมันเถอะ ก็ดีเหมือนกัน จะไม่ได้ต้องเศร้ามากจนเกินไป สนเข้าใจต้นแล้วล่ะ ต่อไปสนจะไม่พูดหรือถามต้นเรื่องนี้อีกแล้ว และต้นเองก็คงจะเข้าใจเช่นเดียวกันว่าสนรักและเป็นห่วงต้นมากแค่ไหน ไว้รอจังหวะเหมาะๆ อีกทีก็แล้วกัน ต้นอยากไปดอยอินทนนท์มาก บางที...ที่นั่นอาจจะเป็นที่ที่ทำให้สนได้บอกรักต้นก็ได้
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
เสียงหัวเราะพูดคุยสนุกสนานในบ้านของสนทำให้ต้นยิ่งไม่อยากเข้าไปเห็นภาพข้างใน แต่จะไม่มาเยี่ยมเยียนครอบครัวสนเลยก็คงจะดูไม่ดีเป็นแน่ ต้นจึงจำใจต้องมา สนมาถึงก่อนต้นตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นแล้ว เอาของฝากไปให้ที่บ้านต้นตั้งแต่เมื่อวาน ส่วนต้นเดินทางมาตอนเช้ามืดเพิ่งมาถึงเมื่อไม่นานนี้เอง
"อ้าวต้น มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ลูก มาๆ ลูกมา มากินข้าวด้วยกัน"
พ่อของสนหันมาเห็นต้นก่อนใคร ทุกคนที่กำลังนั่งกินข้าวคุยกันอย่างสนุกสนานจึงหันมามองต้นเป็นตาเดียวกัน ต้นยกมือไหว้สวัสดีพ่อกับแม่ของสนในขณะที่ยังถือของฝากไว้ด้วย
แม่ของสนหยุดกินข้าวแล้วก็เดินมาหาต้น "คิดถึงต้นจังเลยลูก มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะลูก"
"เมื่อเช้าครับแม่พลอย" ต้นชำเลืองมองดูสนที่ดูเงียบๆ ไป สบตากันพักหนึ่ง ส่วนอีกคนที่นั่งถัดจากสนไปกลับมีแต่รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข
"ต้นดูผอมไปหรือเปล่าลูก" แม่ของสนถามพลางไล่มองดูตัวต้นตั้งแต่หัวจรดเท้า
"น่าจะอย่างงั้นครับแม่พลอย สงสัยผมคงไม่ได้กินอาหารฝีมือแม่พลอยมานานก็เลยผอมน่ะครับ" ต้นพูดติดตลก แม่ของสนหัวเราะชอบใจใหญ่
"พี่ต้นมากินข้าวด้วยกันสิคะ แม่พี่สนทำอาหารอร่อยมากเลยค่ะ นินาช้อบชอบ โดยเฉพาะแกงผักกาดจอนะคะ สุดยอดไปเลยค่ะ"
เจ้าของเสียงหวานใสดูท่าทางจะมีความสุขมากทีเดียว พ่อกับแม่ของสนก็ดูจะต้อนรับเธอเป็นอย่างดี
"อ๋อ พี่กินมาแล้วครับ ตามสบายเลย" ต้นหันไปบอกนินา รู้สึกแปลกใจที่สนยังนั่งกินข้าวเงียบๆ สีหน้าเหมือนคนกำลังเครียดหรือไม่ก็คงไม่พอใจกับบางสิ่งบางอย่างอยู่
"ผมซื้อเสื้อกับกางเกงมาฝากพ่อแต้วกับแม่พลอยครับ ลองดูว่าชอบหรือเปล่า"
ต้นบอกพลางยื่นของฝากให้แม่ของสน แม่ของสนรับมาดูแล้วก็ยิ้มดีใจ "โถลูก มาหาทีไรก็ซื้อของมาฝากทุกทีเลย ต้นซื้ออะไรมาให้พ่อกับแม่ก็ชอบทั้งนั้นแหละลูก ว่าแต่ต้นจะกินข้าวอีกสักหน่อยไหม วันนี้มีแกงผักกาดจอที่ต้นชอบด้วยนะ"
แม่ของสนไม่วายเชื้อเชิญอีกแม้ว่าต้นเพิ่งบอกไปว่ากินมาแล้ว
"เดี๋ยวผมต้องออกไปข้างนอกกับพ่อกับแม่แล้วครับแม่พลอย เอาไว้วันหลังนะครับ กลับมาคราวนี้ยังไงผมก็ต้องกินอาหารฝีมือแม่พลอยให้ได้ครับ"
"อย่างงั้นเหรอลูก งั้นเย็นนี้มากินข้าวด้วยกันนะ ชวนพ่อแอ๊ดกับแม่เยามาด้วยนะลูก เดี๋ยวแม่จะทำแกงผักกาดจอไว้ให้อีกเย็นนี้"
ต้นพยักหน้าพลางยิ้ม
"ครับ ถ้างั้น...ผมขอตัวไปก่อนนะครับ พอดีพ่อกับแม่รออยู่ พ่อแต้วครับ ต้นไปก่อนนะครับ" ต้นยกมือไหว้พ่อกับแม่ของสนอีกครั้งเป็นการร่ำลา มองดูสนที่ไม่พูดไม่จาแว่บหนึ่งแล้วก็เดินออกไป
แม่ของสนดูจะแปลกใจมากทีเดียวที่ลูกชายของเธอไม่ยอมทักเพื่อน ไม่เคยเห็นสนทำท่าทางเฉยเมยแบบนี้กับต้นเลย จะว่าเป็นเพราะมีแฟนแล้วก็เลยไม่สนใจเพื่อนก็คงไม่ใช่ จะว่าไป สนก็ดูเฉยเมยกับคู่หมั้นจนดูน่าเป็นห่วงกว่าที่เฉยเมยกับต้นเสียอีก ถ้าจะเรียกว่าเย็นชาก็คงไม่ผิดนัก
พอกินข้าวกันเสร็จแล้ว สนก็จะพาคนในครอบครัวไปดูงานก่อสร้างร้านอาหารที่กำลังใกล้เสร็จเรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็จะไปกินข้าวกลางวันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ก่อนแวะไปที่พระปฐมเจดีย์เพราะนินาอยากไปไหว้พระที่นั่น
เมื่อทุกคนพร้อมแล้วก็พากันเดินมาขึ้นรถคันใหม่ที่สนเพิ่งดาวน์มาใช้งานที่บริเวณหน้าบ้าน
"นินานั่งข้างหลังกับพ่อนะ พี่จะนั่งข้างหน้ากับแม่" สนหันไปบอกคู่หมั้นด้วยเสียงที่ฟังดูห้วนๆ สำหรับสนแล้ว คนที่จะเป็นตุ๊กตาหน้ารถของสนคนแรกต้องไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้
นินาหน้าเจื่อนด้วยความผิดหวัง ขนาดอยู่ต่อหน้าพ่อแม่แท้ๆ สนยังไม่เกรงใจเธอเลย แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก อยากทำเย็นชาใส่เธอก็ทำไป แผนของเธอสำเร็จด้วยดีแล้ว เพราะฉะนั้น เธอแค่เพียงรอเวลาอีกไม่นานทุกอย่างก็จะเป็นไปตามที่เธอต้องการ
"ค่ะ ก็ดีเหมือนกันค่ะพี่สน นินาจะได้คุยกับพ่อ พ่อคุยสนุกดี แม่ก็คุยสนุกนะคะ" นินาหัวเราะกลบเกลื่อน
พ่อของสนมองหน้าลูกชายด้วยความสงสัยและไม่พอใจ สนทำเย็นชากับว่าที่ลูกสะใภ้ให้พ่อกับแม่เห็นตั้งแต่มาถึงที่บ้านเมื่อวานตอนเย็นจนกระทั่งตอนนี้ แต่ก็ไม่อยากพูดอะไรมากเพราะยังไม่อยากตำหนิลูกชายต่อหน้าว่าที่สะใภ้ที่เพิ่งมาเยี่ยมเยียนที่นี่เป็นครั้งแรก
สนไม่ได้สนทนากับนินาอีก เมื่อทุกคนนั่งประจำที่กันหมดแล้ว สนจึงขับรถออกจากบ้านไปตามแผนที่วางกันเอาไว้
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
แดดร่มลมตกแล้ว ต้นจึงถือโอกาสนี้ออกมาเดินเล่นตามถนนเลียบคลองส่งน้ำหน้าบ้าน มองเห็นสะพานเหล็กแล้วต้นก็ใจหาย นานเท่าไหร่แล้วที่ต้นกับสนไม่ได้มานั่งเล่นด้วยกันที่ตรงนั้น คราวนี้ก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสอีกไหมเพราะสนพาคู่หมั้นมาอยู่ที่บ้านด้วย คงไม่มีเวลามาคุยกับต้นหรอก
ต้นเดินไปที่สะพานเหล็กนั้นแล้วก็นั่งลง ถอดรองเท้าออกวางไว้ข้างๆ หย่อนขาลงไปตีน้ำอย่างที่ต้นชอบทำเมื่อสมัยยังเป็นเด็ก สะพานเหล็กเล็กๆ แห่งนี้เก็บความทรงจำดีๆ ของต้นกับสนไว้มากมาย มันคงเหงาน่าดูเลยช่วงที่ต้นกับสนไม่อยู่ คงไม่ค่อยมีใครมานั่งเล่นเป็นเพื่อนกับมัน วันนี้ต้นกลับมาแล้วแต่ก็ยังคงเหงาอยู่ดีเพราะสนไม่มาด้วย ไม่อยากจะคิดเลยว่าตอนนี้สนกับครอบครัวจะมีความสุขมากแค่ไหนที่มีสมาชิกใหม่มาเพิ่ม พ่อของสนดูตื่นเต้นและมีความสุขมากเลยล่ะ ถ้าต้นทำให้พ่อมีความสุขแบบนี้ได้ต้นคงภูมิใจน่าดู ถ้าอย่างนั้นสนก็คงจะภูมิใจไม่น้อยที่ทำให้พ่อมีความสุขมากอย่างนั้นได้ ถ้าหากเปลี่ยนนินาเป็นต้นแทน ที่บ้านของสนจะรู้สึกอย่างนี้หรือเปล่า
ช่างเถอะ กลับมาคิดเรื่องของต้นดีกว่า พรุ่งนี้แล้วสินะที่ต้นตัดสินใจที่จะบอกเรื่องสำคัญกับพ่อ คราวนี้ต้นต้องขอยืมตัวพี่สรกฤษณ์มาช่วย ตอนแรกสนเป็นคนเสนอตัว แต่ต้นไม่อยากให้สนต้องผิดใจกับพ่อของต้น เพราะว่าตอนที่ต้นไปเรียนเมืองนอก ต้นคงต้องอาศัยสนนี่แหละช่วยดูแลพ่อกับแม่ให้ ถ้าเกิดผิดใจกันแล้วก็คงทำให้สนลำบากใจที่จะมาหาพ่อกับแม่ของต้น สนเข้าใจประเด็นนี้ก็เลยยอมรับฟังแต่โดยดี
ส่วนพี่สรกฤษณ์ ต้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่สรกฤษณ์ยอมช่วยเรื่องนี้เป็นเพราะแค่อยากเอาใจต้น หรืออยากช่วยต้นอย่างพี่ชายคนหนึ่งเท่านั้น ต้นบอกสรกฤษณ์ไปแล้วว่าต้นต้องการความช่วยเหลือ ถ้าสรกฤษณ์ยินดีจะช่วยต้นในฐานะที่เป็นน้องคนหนึ่ง ต้นก็จะขอบคุณมาก สรกฤษณ์ก็ดูเข้าใจเหตุผลของต้นอยู่จึงตกลงที่จะช่วย
ไม่รู้ว่าต้นคิดถูกไหม แต่ต้นก็ไม่มีทางเลือกจริงๆ ไม่อย่างนั้นต้นก็คงต้องปล่อยให้เวลาสามปีที่ต้นไปเรียนเมืองนอกผ่านไปเฉยๆ มันอาจจะดูโหดร้ายไปสักหน่อย แต่ต้นก็จำเป็นต้องทำ ต้นยังไม่ได้บอกแม่เลย ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้แม่จะรับได้แค่ไหน แม้ว่าตอนนี้แม่จะยอมรับที่ต้นเป็นเกย์ได้แล้วก็ตาม
"เพื่อนรักของผม มานั่งทำอะไรอยู่คนเดียวครับ"
เสียงของใครบางคนดังขึ้นใกล้ๆ ในขณะที่ต้นกำลังนั่งเหม่อและคิดไปเรื่อยเปื่อย เสียงนุ่มๆ ทุ้มๆ นี้ต้นคุ้นเคยเป็นอย่างดีอยู่แล้ว พอหันไปมองก็เห็นสนยืนอยู่
"ขอนั่งด้วยคนนะครับเพื่อนต้น" สนทำน้ำเสียงเหมือนเด็ก
ต้นยิ้มจางๆ แล้วก็พยักหน้า สนนั่งลงเสียตัวติดกับต้นเลยจนต้นต้องขยับออกห่างไปอีกหน่อย
"จะเขยิบไปไหนล่ะ นั่งแบบนี้แหละ" สนบอก
สีหน้าของสนดูมีความสุขขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ต่างจากเมื่อเช้าที่ดูหน้าบูดๆ บึ้งๆ ไม่รู้ว่าไม่พอใจอะไรหรือเปล่า แต่อย่างว่าล่ะนะ ได้พาคู่หมั้นไปเที่ยวก็คงต้องมีความสุขเป็นธรรมดา
"นานแล้วนะต้นที่เราไม่ได้มานั่งคุยกันแบบนี้ที่นี่ เราคิดถึงสะพานเหล็กมากเลย"
ต้นพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ สนถอดรองเท้าออก วางไว้ข้างๆ ตัวแล้วก็เอาขาตีน้ำเล่นเหมือนต้น บรรยากาศแบบนี้เหมือนสมัยที่ต้นกับสนยังเป็นเพื่อนกันเลย ต้นนึกถึงวันที่สนเป็นแฟนกับเฟิร์นแล้วมีเหตุการณ์ให้ต้นต้องทำตัวเหินห่างกับสน แต่สุดท้ายสนก็กลับมาหาต้น มาง้อต้นที่สะพานแห่งนี้นี่แหละ
"วันนี้ไปเที่ยวมาสนุกไหม" ต้นถามโดยไม่หันไปมองหน้าสน แต่มองดูดวงตะวันที่กำลังคล้อยต่ำลงทุกทีๆ
สนถอนหายใจเบาๆ แล้วก็ทำหน้าเซ็งๆ "ดูหน้าเราสิ"
ต้นหันไปมองตามที่สนบอก พอเห็นสนทำหน้าอย่างนั้นก็ขำเบาๆ "คนเยอะเหรอ"
สนถอนหายใจอีกครั้ง "เปล่า...ไม่เกี่ยวกับคนเยอะหรอก นายก็รู้อยู่แล้วนี่ว่าทำไม เราไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้น จะให้เรามีความสุขได้ไงล่ะ เราว่านั่งคุยกันกับนายเฉยๆ ยังจะมีความสุขมากกว่าอีก เฮ้อ...เราเบื่อพ่อมากเลย ไม่รู้ว่าชอบอะไรนินานักหนา"
ได้ยินสนบ่นอย่างนั้นต้นก็ยิ่งรู้ว่าหนทางความรักของเขากับสนกำลังแคบลงไปเรื่อยๆ ดีไม่ดี อีกไม่นานนี้ก็คงไปต่อไม่ได้ พ่อของสนชอบนินาขนาดนั้น สนจะขัดพ่อได้ยังไง ต้นนึกไม่ออกเลย
"แล้วเมื่อคืน...นายนอนที่ไหน" ต้นถามด้วยสีหน้าหวาดหวั่น สนว่าจะมานอนเป็นเพื่อนต้นทุกคืน แต่เมื่อวานสนมาถึงก่อนต้น แล้วสนไปนอนที่ไหนกันหนอ
"ที่บ้านเรา" สนตอบสั้นๆ สีหน้าดูเครียดเหมือนกับคิดอะไรบางอย่าง
"แล้วนินาล่ะ เขานอนที่ไหน" ไม่รู้ว่าถามซอกแซกมากไปหรือเปล่า แต่ต้นก็อยากรู้จริงๆ ต้นกลัวเหลือเกินว่าพ่อของสนจะให้นินานอนห้องเดียวกับสน ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ต้นก็ไม่อยากจะคิดเลยว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นในห้องนั้น
"อย่าไปพูดถึงเขาเลยต้น มาพูดเรื่องของนายดีกว่า พรุ่งนี้นายพร้อมหรือยัง" สนเปลี่ยนเรื่องคุย แต่สีหน้าก็ยังดูกังวลอยู่
คราวนี้ต้นเป็นฝ่ายกังวลบ้าง "ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมแหละ พรุ่งนี้พี่กริดจะมาที่บ้านเราตอนสิบโมงนะ เราบอกพ่อกับแม่ไว้แล้วว่าเราจะพาพี่เขามาที่บ้าน"
"เสียดายจัง เราต้องไปดูร้านทั้งวันเลย ถ้ามีปัญหาอะไร โทรหาเรานะต้น เราจะมาหานายทันที"
ต้นพยักหน้า แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ
"อ้อ...คืนนี้ เราขอไปนอนห้องนายนะต้น"
ต้นขมวดคิ้วแปลกใจ "แล้วพ่อนายจะไม่ว่าเอาเหรอ"
"ทำไมต้องว่าด้วยล่ะ เมื่อก่อนเราก็ไปนอนที่บ้านนายบ่อยๆ ไม่เห็นพ่อว่าอะไรเลย"
"มันไม่เหมือนกันนะสน นายมีคู่หมั้นมาด้วยนะ" ต้นเตือน
"ก็ไม่รู้ล่ะ เอาเป็นว่า...เราจะไปนอนห้องนายนั่นแหละ ไปทุกคืนเลย"
สนเป็นลูกคนเดียวเหมือนต้น พ่อกับแม่ทุ่มเทความรักให้จนหมดจนบางครั้งดูเหมือนตามใจ ทำให้ต้นกับสนชอบดื้อรั้นกับพ่อแม่ในบางเรื่องเหมือนกัน แต่ก็ไม่ถึงกับเสียนิสัย
"อืม" ต้นพยักหน้า
"ไปขับรถเล่นกับเราไหม" สนชวนอย่างนึกสนุก เขาซื้อรถมาแล้วต้นยังไม่ได้นั่งเลย ตุ๊กตาหน้ารถตัวจริงของสนคือคนนี้ต่างหาก
"ไปไหนดีล่ะ" ต้นสงสัย
"แถวๆ นี้แหละ ไปที่โรงเรียนเก่าเราด้วยดีไหม เราว่าจะไปเตะบอลหน่อย ไม่ได้เล่นมาหลายวันแล้ว ไปกับเรานะ" สนรบเร้า
"อืม...ก็ดีเหมือนกัน"
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
สนพาต้นเดินมาที่บ้าน สีหน้าของสนดูมีความสุขมากขึ้น เป็นเหตุให้พ่อของสนที่กำลังนั่งคุยกับนินาอยู่ที่หน้าบ้านต้องคอยจับตาดูสนเป็นพิเศษตั้งแต่เดินเข้ามาในรั้วบ้าน ดูท่าทางพ่อของสนจะหนักใจกับลูกชายอยู่เหมือนกัน ตอนพาคู่หมั้นไปเที่ยวก็ทำหน้าบึ้งหน้างอ ถามคำตอบคำ แต่พออยู่กับต้นกลับทำหน้าระรื่นราวกับเป็นคนละคน
"เดี๋ยวผมกลับมาเย็นๆ นะครับพ่อ ผมจะพาต้นไปขับรถเล่นหน่อย ฝากบอกแม่ด้วยนะครับ"
สนบอกพ่อแล้วก็เชิญชวนต้นให้ขึ้นรถ ไม่แม้แต่จะปรายหางตามองดูคู่หมั้นของตัวเองที่แอบทำหน้าเง้าหน้างออยู่
พอสนเห็นต้นนั่งข้างหน้าคู่กันกับเขาแล้วสนก็ยิ้มอย่างมีความสุข นี่แหละคือช่วงเวลาที่สนรอคอยมาทั้งวัน
"รัดเข็มขัดด้วย" สนเตือนเมื่อเห็นต้นยังคงกวาดสายตามองดูทั่วรถของสนอยู่
"อ้อ ลืม" ต้นหัวเราะแหะๆ ใส่เข็มขัดนิรภัยแล้วก็หันไปยิ้มกับสน "รถนายสวยดีนะ"
"ชอบไหม"
ต้นหยักหน้ายอมรับ สายตายังคงมองไปรอบๆ ภายในตัวรถอยู่
"จะได้เหมาะกับตุ๊กตาหน้ารถของเราไง" สนยิ้มกรุ้มกริ่ม แววตาวิบไหวเป็นประกาย
ต้นหยุดมองสนเมื่อได้ยินประโยคนั้น แล้วก็ยิ้มเขินนิดๆ
"พร้อมยัง"
ต้นพยักหน้าตกลง สนจึงค่อยๆ ขับรถออกไป พอพ้นรั้วบ้านแล้วก็มุ่งตรงไปตามถนนเลียบคลองส่งน้ำที่ต้นกับสนคุ้นเคยเป็นอย่างดี แม้ว่าจะมีความเปลี่ยนแปลงจนพอสังเกตเห็นได้ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ดูแปลกจนนึกไม่ออกว่าเคยเติบโตที่นี่หรือเปล่า
สนพาต้นขับเลยมาจนถึงบริเวณ ม. เกษตรกำแพงแสน ตอนเด็กๆ ต้นเคยอยากมาที่นี่เพราะว่าบรรยากาศดี ต้นอยากไปดูตรงไหน สนก็อาสาขับพาไปทุกหนทุกแห่งที่ต้นอยากไปถ้าไม่ไกลจนเกินไป สีหน้าและแววตายิ้มอยู่ตลอดเวลา สนดูมีความสุขมากทีเดียวที่ได้ใช้เวลากับต้นในอำเภอที่เขาสองคนเติบโตมาด้วยกัน
ก่อนจะไปเล่นฟุตบอลที่โรงเรียน สนแวะซื้อชุดกีฬาที่ตลาดนัดแห่งหนึ่งเพราะสนลืมเอามาด้วยจากเชียงใหม่ พอได้แล้วก็ขับรถมุ่งตรงมาที่โรงเรียนมัธยมเก่าที่ต้นกับสนเคยเรียนด้วยกัน เมื่อรถเคลื่อนเข้ามาสู่บริเวณโรงเรียน บรรยากาศเมื่อวันวานก็หวนกลับมาในความทรงจำอีกครั้ง ต้นกับสนรู้สึกเหมือนเพิ่งจากไปเมื่อไม่นานนี้นี่เอง
ช่วงวันหยุดอย่างนี้อาจจะดูเงียบๆ ไปบ้าง แต่บรรดาเด็กหนุ่มๆ ในหมู่บ้านที่มาเล่นฟุตบอลในโรงเรียนก็ช่วยทำให้บรรยากาศไม่เงียบเหงาจนเกินไป สนเปลี่ยนชุดในห้องน้ำเสร็จแล้วก็เดินมาหาต้นที่นั่งรออยู่ตรงม้านั่งตัวโปรดของต้นข้างสนามฟุตบอล มีขวดน้ำหนึ่งขวดวางอยู่ข้างๆ
"ฝากดูเสื้อกับกางเกงเราหน่อยนะต้น" สนบอกแล้วก็วางถุงกระดาษที่ใส่เสื้อผ้าที่สนเพิ่งเปลี่ยนไว้ลงบนม้านั่ง
"รู้สึกเหมือนตอนเรียนมัธยมเลย นายว่าไหม" ต้นพูดขึ้นมาแล้วก็ยิ้ม
"อืม...คิดเหมือนกันเลย หวังว่า...คงจะไม่มีใครวิ่งเอาน้ำมาให้เราตัดหน้านายอีกนะ"
ต้นขำเบาๆ ที่สนยังจำเหตุการณ์วันนั้นได้ สนจำได้ดีเลยล่ะ เหตุการณ์นั้นนั่นเองที่ช่วยให้สนได้เข้าใจบางสิ่งบางอย่างที่สนไม่เคยรู้มาก่อน
"ไปเล่นเหอะ น้องๆ เขารอแย่แล้ว" ต้นเตือนเมื่อหันไปเห็นหนุ่มๆ รุ่นน้องยืนคอยสนอยู่กลางสนามฟุตบอลหน้าโรงเรียนอย่างใจจดใจจ่อ คงอยากจะเล่นเต็มแก่แล้วนั่นเอง
"เดี๋ยวมานะ" สนบอกแล้วก็วิ่งจู๊ดไปถึงกลางสนามในเวลาไม่กี่วินาที
ต้นนั่งยิ้ม มองดูสนเล่นฟุตบอลกับเด็กๆ ในหมู่บ้านอย่างมีความสุข ความทรงจำสมัยเด็กๆ พรั่งพรูหลั่งไหลมาไม่ขาดสาย นึกถึงสมัยที่ต้นยังแอบรักสนอยู่ แม้จะฟังดูเศร้าแต่พอหวนกลับไปนึกถึงต้นกลับยิ้มอย่างมีความสุขได้ในวันนี้ ความทรงจำกับคนที่เรารักมักสวยงามเสมอเวลาที่ย้อนกลับมานึกถึง
ปกติแล้ว ต้นชอบนั่งดูเวลาสนเล่นบาสเก็ตบอลมากกว่า เพราะต้นจะสามารถมองเห็นสนใกล้ๆ ได้ ไม่เหมือนเวลาที่เล่นฟุตบอลเพราะสนจะอยู่ไกล ไม่ว่าสนจะทำอะไร อยู่ในอิริยาบถไหนก็ดูมีเสน่ห์ไปหมด ต้นชอบแอบมองเวลาสนยิ้ม ชอบต้นแขนที่ดูขาวเนียนและมีกล้ามพองาม ไม่ดูล่ำบึ้กจนเกินไป ชอบหุ่นของสนที่ดูมีเสน่ห์เย้ายวนใจ แม้ว่าสนจะไม่ใช่คนตัวสูงใหญ่มากแต่รูปร่างก็สมส่วนจนต้นเคยเก็บไปคิดจินตนาการในโลกส่วนตัวบ่อยๆ คิดถึงอารมณ์แอบรักวันนั้นแล้วต้นก็ได้แต่ยิ้มกับตัวเอง ไม่น่าเชื่อว่ามันจะผ่านมานานถึงสิบปีแล้ว
เกือบๆ ชั่วโมงทีเดียวที่สนเล่นเตะฟุตบอลจนพอใจ ฟ้าเริ่มมืดแล้วแต่ก็ยังพอมองเห็นระยะไกลได้อยู่ สนวิ่งตรงมาที่ต้นด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ต้นหยิบขวดน้ำเตรียมไว้ พอสนวิ่งมาถึงก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับยื่นขวดน้ำให้
"ขอบคุณครับเด็กชายสหัสวรรษ" สนกระเซ้าด้วยการเรียกชื่อจริงของต้นสมัยเรียนมัธยมต้น
"ไม่เป็นไรครับเด็กชายทิวสน" ต้นเล่นด้วยบ้าง
ตัวของสนเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ชุดกีฬาสีขาวเมื่อเปียกเหงื่อแล้วก็แทบจะซ่อนอะไรที่อยู่ภายในไม่ได้เลย โดยเฉพาะช่วงล่างที่เนื้อผ้าเปียกลู่แนบไปกับผิวเนื้อจนเห็นรอยขอบชุดชั้นในชัดเจน
"เปียกหมดแล้ว เห็นไปถึงไหนๆ เลย" ต้นแซว หัวเราะเบาๆ
สนหยุดดื่มน้ำแล้วก็หันมาพูดเล่นกับต้น "อย่าแอบดูของเรานะ"
ต้นยิ้มอย่างเอ็นดู รู้สึกมีความสุขมากทีเดียว มากจนไม่รู้จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้อย่างไร ดูจากสีหน้าของสนแล้วก็คงมีความสุขไม่ต่างกัน
"ไม่เห็นอยากดูเลย"
"จริงเหรอ" สนยิ้มกรุ้มกริ่ม "ตอนสมัยเรียนที่นี่ ไม่รู้ใครนะชอบแอบดูเราเวลาเราเล่นกีฬา"
"นายรู้ด้วยเหรอ" ต้นหน้าเหวอ ไม่คาดคิดว่าสนจะรู้ขนาดนั้น
สนหัวเราะยิ้มๆ ส่งขวดน้ำคืนให้ต้น จากนั้นก็นั่งลงที่ม้านั่ง ต้นนั่งตามลงมาด้วย
"มีอะไรบ้างที่เกี่ยวกับต้นที่เราไม่รู้" สนหยุดเว้นจังหวะ "อีกไม่นาน...นายก็ไม่ต้องแอบดูแล้วล่ะ" สนไม่ได้ขยายความต่อ แต่ความหมายของสนก็คือ ทั้งตัวและหัวใจของสนจะเป็นของต้น ร่างกายของสนที่ต้นเคยได้แต่แอบหลงไหล ต่อไปต้นก็จะได้ครอบครอง ไม่ต้องแอบดูอีกต่อไป
"ยังไงเหรอ" ต้นถามอย่างพาซื่อ
"เปล่า...ไม่มีอะไรหรอก" สนยิ้มและหัวเราะเบาๆ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
"มีความสุขจังเลย ได้กลับมายืนที่เดิมแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะต้น เราอยากหยุดเวลาไว้แบบนี้นานๆ"
สนเหม่อมองท้องฟ้าสักพักแล้วก็ถอนหายใจ "แต่อีกไม่นานนายก็ต้องไปแล้ว เราคงเหงาน่าดูเลย"
"แค่สามปีเอง ไม่นานหรอก" ต้นบอกเสียงเรียบ แต่ความจริงก็คิดเหมือนสนนั่นแหละ
"แค่สามวันเราก็คิดถึงนายแย่แล้ว สามปีเราไม่ต้องคิดถึงนายจนบ้าเลยเหรอ"
ต้นหัวเราะ "ขนาดนั้นเลยเหรอ"
"อืม..."
สนเงียบไปสักพัก สีหน้าดูจริงจังขึ้น พอเห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้แล้ว สนก็จับมือข้างหนึ่งของต้นมากุมไว้ ต้นได้แต่มองอย่างแปลกใจพร้อมกับรอคอยว่าสนจะพูดอะไรต่อจากนี้
"ที่นินามาบ้านเราวันนี้ เราไม่รู้ว่านายคิดอะไรหรือเปล่านะ แต่นายไม่ต้องกลัวนะต้น เราเตรียมแผนการทุกอย่างไว้หมดแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้นายเชื่อใจเรา ต่อให้เกิดความผิดพลาดอะไรขึ้นมา ต่อให้ได้ถอนหมั้นหรือไม่ได้ถอนหมั้น วันหนึ่งเราก็จะกลับมาหานายจนได้ เราไม่ได้มีทางเลือกเดียวนะต้น ขอโทษนะที่เราบอกนายไม่ได้ว่าเราจะทำอะไร นายกับเราคบกันมาสิบสองปีแล้ว นายก็รู้ใช่ไหมต้นว่าเราไม่เคยผิดคำพูดกับนายเลย มันอาจจะฟังดูเลื่อนลอยเพราะนายยังไม่เห็นอะไรชัดเจนนะ แต่ขอให้นายเชื่อใจผู้ชายคนนี้ ไม่ต้องรับปากเราก็ได้ว่านายจะรอ แต่ขอให้นายรู้ไว้อย่างเดียว เราเตรียมแผนการทุกอย่างไว้หมดแล้ว ถ้าเราจำเป็นต้องร้ายกับใครเราก็จะร้าย เพราะเรา...จะทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้นาย...สมหวังกับทุกสิ่งทุกอย่างที่นายหวังไว้ จำคำพูดของเราไว้นะต้น จำไว้ให้ดีนะ"
ฟังจบแล้วต้นก็ยิ้ม ไม่รู้หรอกว่าสนกำลังคิดจะทำอะไร แต่ต้นก็ยินดีจะรอ ไหนๆ ต้นก็รอมาเป็นสิบปีแล้ว จะรออีกหน่อยก็คงไม่เป็นไร สนไม่เคยผิดคำสัญญา ต้นเชื่อใจผู้ชายคนนี้เสมอ สิ่งที่สนพูดวันนี้ บรรยากาศดีๆ อย่างวันนี้ ต้นจะจำไว้เสมอไม่ว่าจะอีกนานแค่ไหน
TBC
-
:mew6: ทำได้แค่รอ
-
เมื่อคืน นินา จัดสนไปอีกดอกแล้ว เป็นแน่แท้ และอีกไม่นานคือ นินาท้อง
#ดีออกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
CHAPTER 29-1 ∞ กลับมายืนที่เดิม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3129738#msg3129738)
CHAPTER 29-2 ∞ กลับมายืนที่เดิม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3129761#msg3129761)
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 29-2: กลับมายืนที่เดิม
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
สรกฤษณ์มาถึงบ้านต้นตามที่นัดหมายไว้ตอนเกือบสิบโมงเช้า โชคดีที่สรกฤษณ์กลับมาเยี่ยมพ่อกับแม่ที่บ้านที่กรุงเทพ ต้นจึงขอให้สรกฤษณ์มาช่วยได้โดยไม่ลำบากจนเกินไป พ่อกับแม่ของต้นดูจะแปลกใจเหมือนกันที่อยู่ดีๆ ต้นก็พาผู้ชายคนนี้มาให้รู้จัก ถ้าเกิดต้นเป็นลูกสาว พ่อกับแม่คงเข้าใจว่าต้นพาแฟนมาเปิดตัวกับพ่อแม่ แต่พอต้นเป็นผู้ชาย พ่อกับแม่ก็เลยนึกไม่ออกว่าสรกฤษณ์มีความพิเศษยังไงต้นถึงต้องพามาที่บ้าน
หลังจากที่สรกฤษณ์ได้ทักทายและแนะนำตัวกับพ่อแม่ของต้นไปพอสมควร ก็ถึงเวลาที่ต้นจะบอกความจริงตามที่วางแผนไว้
"พ่อครับ แม่ครับ ต้นมีอะไรจะบอกพ่อกับแม่ครับ"
พ่อกับแม่ของต้นต่างมองหน้ากันด้วยความสงสัย ความจริงต้นบอกพ่อกับแม่ไปแล้วล่ะว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นเรื่องอะไร
"ติว ขึ้นไปเล่นข้างบนก่อนลูก" แม่ของต้นหันไปบอกหลานชายที่นั่งเล่นเกมส์ในไอแพ็ดอยู่ใกล้ๆ ตอนนี้ติวอยู่มอสี่แล้ว ดูเป็นหนุ่มขึ้นมากทีเดียว
"ครับป้า" ติวเดินขึ้นไปบนบ้านอย่างว่าง่าย
"อ้าวต้น...ว่ามาเลยลูก" พ่อของต้นอดสงสัยจนเก็บความอยากรู้ไว้ไม่ได้แล้ว เมื่อติวไปแล้วก็เลยรีบถาม
ต้นกับสรกฤษณ์หันมามองหน้ากันเหมือนอยากตรวจสอบความพร้อมของแต่ละคนก่อนที่จะพูดไป ตอนแรกต้นกะจะบอกแค่ว่าต้นเป็นเกย์เฉยๆ แต่ก็กลัวว่าพ่อจะไม่เชื่อ ไม่ใช่ไม่เชื่อเพราะคิดว่าต้นโกหก แต่ไม่เชื่อเพราะพ่อไม่อยากเชื่อในสิ่งที่พ่อรับไม่ได้อยู่แล้ว ต้นจึงต้องอาศัยพี่สรกฤษณ์มาช่วยอีกแรงเพื่อทำให้น้ำหนักของเรื่องนี้ดูน่าเชื่อถือมากขึ้น
ต้นก็ได้แต่หวังว่าหลังจากที่ต้นบอกพ่อไปแล้ว สามปีที่ต้นไม่อยู่ ความคิดถึงลูกจะช่วยทำให้พ่อเข้าใจและยอมรับต้นได้ในที่สุด ครอบครัวของต้นจะได้กลับมาอยู่กันอย่างมีความสุขเหมือนเดิม ไม่ใช่อยู่กันไปแบบนี้โดยที่ต้นก็รู้ว่าพ่อรับสิ่งที่ต้นเป็นไม่ได้ มันทำให้มีช่องว่างที่แม้มองไม่เห็นแต่ก็รู้สึกได้จนมีผลกับความสัมพันธ์ในครอบครัว
สรกฤษณ์แอบบีบมือต้นเพื่อให้กำลังใจเพราะรู้ว่าต้นกำลังรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีก่อนที่จะพูดออกไป
"พ่อครับ แม่ครับ ผม...กับพี่สรกฤษณ์...กำลังคบกันอยู่ครับ"
ต้นตัดสินใจบอกไปในที่สุดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ค่อนข้างจริงจังและมั่นใจ แม่ของต้นตกใจจนต้องเอามือทาบอก ความจริงเธอรู้อยู่แล้วว่าต้นเป็นเกย์ แล้วเธอก็รู้ว่าต้นกับสนรักกัน แต่ทำไมอยู่ดีๆ ต้นถึงมาบอกว่าคบกับผู้ชายอีกคนที่เธอไม่รู้จักด้วยซ้ำว่าเป็นใครมาจากไหน เพิ่งจะรู้จากตอนที่ต้นแนะนำเมื่อกี้นี่เอง
ส่วนพ่อของต้น ต้นแทบจะไม่กล้าสบตากับพ่อเลย สีหน้าและแววตาของพ่อดูน่ากลัวมาก ต้นไม่เคยเห็นพ่อมองต้นแบบนี้เลย น่ากลัวจนแม่ของต้นอดชำเลืองมองอย่างหวั่นใจไม่ได้
พ่อของต้นลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่งอยู่ จากนั้นก็หลุดเพียงคำพูดเดียวออกมา
"ถ้าเป็นแบบนี้...ก็ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก!"
"พ่อ!" แม่ของต้นอุทานอย่างตกใจเป็นคนแรก
ต้นพูดอะไรไม่ออกเพราะรู้อยู่แล้วว่าพ่อจะรับไม่ได้ แต่ก็ไม่คิดว่าพ่อจะถึงขั้นไม่อยากเห็นหน้าต้น หมายความว่า...พ่อกำลังไล่ต้นออกไปจากบ้านนี้หรือเปล่า ทำไมพ่อถึงได้พูดกับต้นอย่างนี้ แล้วพ่อจะให้ต้นไปอยู่ที่ไหน
น้ำตาของต้นไหลลงมาราวกับทำนบทะลาย ต้นลุกขึ้นยืน มองหน้าแม่ แล้วก็หันไปมองพ่อที่เดินขึ้นไปบนบ้านแล้ว
"ต้น...ทำไมต้นบอกพ่อแบบนั้นล่ะลูก ทำไมไม่ปรึกษาแม่ก่อน"
แม่ของต้นอดต่อว่าลูกชายไม่ได้ แต่ก็ไม่อยากซ้ำเติมต้นมาก เพราะตอนนี้ต้นคงตกใจน่าดูที่ได้ยินพ่อพูดแบบนั้น ตั้งแต่เลี้ยงดูลูกมาจนโต พ่อของต้นไม่เคยพูดกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนด้วยคำพูดแบบนี้เลย พ่อรักต้นมาก พอได้ยินแบบนี้ก็คงจะช็อกและผิดหวังมากถึงได้พูดประโยคนั้นออกมา
สรกฤษณ์เองก็ตกใจจนไม่รู้ว่าจะทำยังไง ไม่คาดคิดเหมือนกันว่าพ่อของต้นจะพูดแรงถึงขนาดนี้ สรกฤษณ์รู้สึกได้ว่ามันดูจะมากไปอยู่เหมือนกัน แต่นั่นก็เป็นเรื่องในครอบครัวของต้นที่เขาคงทำอะไรมากไม่ได้
"แม่..." ต้นเรียกบุพการีอีกคนด้วยเสียงสั่นเครือเหมือนจะเรียกร้องหาคนปกป้องและปลอบใจตามธรรมชาติของลูก
"ต้น!"
ยังไม่ทันที่ต้นจะเดินไปกอดแม่ด้วยซ้ำ เสียงเรียกของใครคนหนึ่งก็ดังมาจากข้างหลังเสียก่อน ต้นจำเสียงเขาได้ ต่อให้ไม่ต้องหันไปมองต้นก็จำได้
"สน!"
ต้นเรียกชื่อของคนที่เพิ่งมาถึงแล้วก็วิ่งถลาออกไปหา สนรู้ว่าต้นจะวิ่งมากอดจึงอ้าแขนรับไว้ก่อน ต้นมาถึงแล้วก็กอดสนแน่น ร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับเด็กน้อย เขาไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ดูจากบรรยากาศแล้วคงไม่ใช่เรื่องดี ความจริงสนว่าจะไปดูร้านเสียหน่อย แต่รู้สึกเป็นห่วงต้นจึงยังไม่ออกไป อดเป็นห่วงไม่ไหวจนต้องตามมาดู แม้จะมาไม่ทันเหตุการณ์ แต่ดูจากอาการของต้นที่เป็นอยู่ตอนนี้สนก็พอเดาได้ว่าน่าจะเกิดอะไรขึ้น
"สน...นายพาเราไปไหนก็ได้ พาเราไปจากที่นี่ทีได้ไหมสน"
ต้นละล่ำละลักบอก แม้สนจะไม่เข้าใจนักแต่เมื่อต้นขอร้องเขาก็จะไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว
แม่ของต้นมองดูภาพลูกชายกอดกับสนตรงหน้าอย่างสนใจ ภาพนี้ฟ้องชัดเจนว่าต้นกับสนรักกันอย่างที่สนบอกวันนั้นได้อย่างไม่ต้องสงสัย เธอไม่เคยเห็นภาพอย่างนี้ของต้นกับสนเลย พอได้เห็นแล้วก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกยังไง
ส่วนสรกฤษณ์ เขารู้อยู่แล้วว่าต้นกับสนรักกัน อดน้อยใจไม่ได้ที่ต้นไม่ได้เลือกที่จะกอดเขา แต่กลับวิ่งไปกอดสนที่เพิ่งมาถึงแทน แต่เอาเถอะ ต้นก็บอกเขาไว้แล้วว่าขอให้ช่วยต้นอย่างพี่อย่างน้อง สรกฤษณ์ก็รับปากต้นไปแล้วเขาก็คงเรียกร้องอะไรมากกว่านี้ไม่ได้
"ได้ต้น เราจะพานายไปเอง"
สนบอก ค่อยๆ คลายอ้อมแขนออก หันไปสบตากับแม่ของต้นและสรกฤษณ์ จากนั้น สนก็เดินจูงมือต้นออกไปจากบ้าน บ้านที่พ่อคงไม่ต้อนรับต้นอีกแล้ว แม่ของต้นมองตามอย่างแปลกใจที่เห็นสนจับมือต้นเดินไปด้วยกัน ยิ่งทำให้เธอเชื่อมั่นมากขึ้นไปอีกว่าสองคนนี้รักและผูกพันกันมากแค่ไหน อาจจะมากเกินกว่าที่เธอจะเข้าใจได้ด้วยซ้ำไป แม้จะเป็นห่วงลูกชายแต่เธอก็มั่นใจว่าถ้าต้นไปกับสนแล้วเธอก็วางใจได้ สนดูแลต้นได้ดีอย่างที่เธอเคยเห็นมาตลอด สิ่งที่แม่ของต้นห่วงไม่น้อยไปกว่ากันตอนนี้ก็คือพ่อของต้นต่างหาก ทำไมต้นถึงคิดจะมาบอกพ่อตอนนี้ อีกไม่กี่เดือนต้นก็จะไปอยู่แล้ว ต้นคิดอะไรกันแน่นะลูก
TBC
-
คนเขียนสมหวังอีกข้อแล้วน่ะคะ มีคนแนะนำนิยายคุณ
คนที่พิมพ์คนที่ 16 ค่ะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36436.0
-
ต้นก็แค่อยากให้คุณพ่อทำใจไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ ไงล่ะคะคุณแม่~ คนแก่หัวดื้อก็แบบนี้ล่ะค่ะ ต้องให้เวลาเขาได้คิดตรึกตรองกับตัวเองดูบ้างว่าการที่ลูกเดินมาบอกกับตัวเองตรงๆ ว่าเป็นเกย์ ถึงกับต้องไล่กันไปให้พ้นๆ หน้าเลยเชียวหรือ?
แต่เราว่าคุณพ่อไม่ต้องไล่ต้นหรอกนะคะ เพราะอีกไม่นานต้นก็จะไม่อยู่ให้คุณพ่อเห็นหน้าแล้วนี่นา.. ดีไม่ดีพอเรียนจบปุ๊บต้นอาจจะทำงานที่นู้นต่อเลยก็ได้ใครจะรู้? ทีนี้ก็คงสมใจคุณพ่อเลยล่ะค่ะ เป็นผู้ใหญ่แล้วนะคะ อะไรตัดได้ก็ตัด สังคมก็แค่คนนอกที่ไม่ได้มีผลต่อความรู้สึกของต้นมากไปกว่าครอบครัวที่เป็นคนในหรอกค่ะ
ปล. สนมีลับลมคมในแปลกๆ ไม่ใช่ว่าพลาดท่าเสียทีให้กับนินาเป็นหนที่สองไปแล้วนะคะ :mew5:
-
จุดพลุฉลอง คนเขียนลงถี่ ฉันก็ปรีดีเปรมปรีไปตามระเบียบ
-
คนเขียนสมหวังอีกข้อแล้วน่ะคะ มีคนแนะนำนิยายคุณ
คนที่พิมพ์คนที่ 16 ค่ะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36436.0
ขอบคุณที่แจ้งครับ เข้าไปดูแล้ว เป็นเวอร์ชันเก่า ผมจำชื่อคนแนะนำได้ เป็นคนที่ตามอ่านงานของผมเมื่อสองสามปีที่แล้ว คุณ icyblue ตอนนี้ก็หายไปจากเล้านานแล้วครับ
-
วันนี้มาสองตอนเลย ผู้แต่งใจดี ๕๕๕ วันนี้ได้อ่านอิ่มเอมเลยคับ
ชอบฉากที่ต้นบอกความจริงกับพ่อแม่ แล้วพ่อพูดว่า "ถ้าเป็นแบบนี้...ก็ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก!" มันมีจริงๆ เพียงแต่พ่อบางคนจะพูดหรือไม่ บางคนไม่พูดแล้วก็ไม่มองหน้าลูก แต่ต้นไม่ต้องกลัวหรอก ให้เวลาพ่อเขาหน่อย ใหม่ๆอาจจะเจ็บปวดบ้างแต่พอเวลาผ่านไปแล้วพ่อจะเข้าใจเอง
ชอบสนมาก สมกับเป็นพระเอกในยามที่ต้นต้องการตัวจริงๆ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ
-
:katai2-1: ทุกอย่างต้องใช้เวลา.
-
เราคงจะเป็นคนรุ่นใหม่ ไม่ค่อยเข้าใจพ่อแม่ที่ยอมรับลูกไม่ได้ เฮ้อ
-
โฮๆๆๆๆ สงสารพี่กริด....
มันใช่เหรอ?! :z6:
เข้มแข็งนะต้น เวลาและความเข้าใจจะเยียวยาทุกอย่างได้
-
เข้าใจคุณพ่อนะ มันอาจจะปุบปับไปบ้างแต่ถึงกับไล่ออกจากบ้านนี่มัน...
คุณพ่อไม่คิดจะลองพูดกล่อมหรือทำอะไรสักอย่างก่อนเหรอถึงออกปากไล่ลูกตัวเองแบบนี้
สงสารต้นนะ สงสารพี่กริดด้วยที่แอบชอบแอบรักต้นข้างเดียว สนดูแลต้นดีๆ นะ
-
สงสารต้นมากเลย อ่านไปน้ำตาคลอไปด้วย :hao5: สนอุตสาทำให้แม่เข้าใจต้นแล้วนะ :ling1: :ling1: :ling1:
:ling1:
อยากจับยายนิน่าโยนออกไปนอกโลก ไปไกลเลยที่ไม่มีใครหาเจอ ไปเลยยยย
คนเขาไม่รักยังมีความพยายามอีก แถมนางยัง ง้าวได้อีก ให้ท่าและอ่อย ผู้ชายเขาไม่เอา นั้นมันก็บอกความหมายอยู่แล้วนะ นางยังตีหน้ามึนได้อีก :z3: :z3:
-
คนเขียนใจดี มาสองตอนเลย
แต่ก็เล่นเอาใจหายใจคว่ำ
ทั้งเรื่องพ่อของต้นกับต้น
ไหนจะเรื่องแผนนินาสำเร็จอีก
ไม่ใช่ได้กันแบบมีสติแล้วเหรอ
เฮ้อเครียดเรื่องนินาที่สุดแล้วล่ะ
-
สงสารต้น แต่ก็ดีใจที่บอกให้พ่อรู้
คนเป็นพ่อ พอรู้ว่าลูกเป็นเกย์มันคงทำใจไม่ได้..ก็คงต้องใช้เวลาเนอะ เวลาเท่านั้น อาจจะยังไม่เข้าใจตอนนี้ แต่วันหน้าก็ไม่แน่
อย่างน้อยต้นก็ยังมีสนอยู่ข้างๆ นะ
-
ผมตอบผิดสินะ แต่ไม่เป็นไหร่ ชอบตอนนี้อยู่หลายอย่าง 1.คือการมาระลึกความหลังที่ดูอบอุ่นมีความสุข และคำพูดชวนทะลึงนั้น
2.เรื่องตุ๊กตาน่ารถ 3.เรื่องที่สนสมควรบอกก็ได้บอก 4.เรื่องต้นบอกความจริงกับพ่อ และสิ่งที่กำลังจะเกิดตามมาคือสิ่งที่ทำให้ต้นตัดสินใจจากไปโดยไม่บอกสนกำลังจะมาถึงแล้ว ถ้าเดาไม่ผิดนะ รึเราเดาผิด เพราะพ่อต้นไล้ต้นออกจากบ้านแล้ว แอบสงสารกริดอยู่นิดหนึ่งดีหน่อยที่กริดเป็นผู้ใหญ่เลยยังพอมีสติอยู่บ้าง รอตอนต่อไป ไอ้ที่เดาๆมารู้สึกจะเดาผิดและตอบผิดหมดเลย คนแต่งนี้ร้ายจริงๆ แต่เห็นว่ามีอยู่คนสองคนที่ตอบถูกนะเนี้ย คนแต่งสู้ๆนะครับ
-
มาม่ายังจัดเต็มเหมือนเดิมเลย อ่านไปหน่วงไป ลุ้นไป แช่งชักหักกระดูกตัวละครในเรื่องไป :hao5:
-
สรุปเราตอบผิด :hao5: แต่ไม่เป็นไรจ้ะ เพราะ มันก้อมีอยู่หลายฉากน่ะที่มันน่าจะใช่ และ อาจเป็นเพราะตอนให้ดอกไม้เป็นตอนที่ติดอยู่ในความทรงจำเราเป็นพิเศษน่ะ ก้อเลยเลือกตอบข้อนี้ :mew4: ยังไงรอคนเขียนมาเฉลยอีกทีแล้วกันเนอะ :katai3: ยิ่งอ่านยิ่งชอบสนน่ะ เราไม่เคยอ่านเวอร์ชั่นก่อนหน้านี้ก้อเลยไม่รู้ว่าสนในเวอร์ชั่นเก่าเป็นยังไงแต่สนในเวอร์ชั่นนี้ถูกใจเรามาก o13 เราชอบความคิดของสนในตอนนี้น่ะที่ดูเป็นผู้ใหญ๋ขึ้นมากพอที่จะเป็นที่พึ่งของต้นในอนาคตได้น่ะ ตอนสปอยล์ก่อนหน้านี้เราก้อนึกว่าต้นจะเปลี่ยนใจไปคบกันพี่กริดจริง ๆ น่ะเนี่ย แต่พอมาอ่านตอนนี้เลยเข้าใจว่าเป็นเรื่องหลอก :hao6: หน่าคนเขียนนี่พลิกเรื่องไปมา จนคนอ่านระทึกใจตลอดเลยน่ะ :a5: เราชอบตอนนี้มาก ๆ เลยน่ะ มันอ่านแล้วแบบเห็นภาพความทรงจำในวัยเด็กเลยน่ะ
ไม่แปลกใจน่ะกับการกระทำของพ่อต้นน่ะ อาจจะกระทันหันเกินไปก้อเลยดูจะใช้อารมณ์มากกว่าน่ะ และต้นก้อคิดถูกเลยน่ะที่บอกก่อนจะไปต่างประเทศเพื่อให้เวลาช่วยเยียวยาน่ะ และก้อไม่เลือกบอกว่าเป็นสน และสนก้อเข้ามาแบบถูกจังหวะจริง ๆ อ่านแล้วฟินไปเลย การกระทำครั้งนี้ของต้นกับสนเป็นการตอบคำถามของแม่และกริดได้ดีทีเดียว :mew1: รอลุ้นในตอนต่อไป
-
(http://s5.postimg.org/hp06wpunr/tonson_promo3.jpg)
เหลือเพียงไม่กี่ตอนก็จะถึงปาฏิหาริย์ที่สามแล้วนะครับ จากนั้นก็จะเหลืออีกสิบกว่าตอนก็จะจบ ตื่นเต้นจัง
เหตุการณ์หลายอย่างกำลังเข้มข้นและต้องลุ้นระทึก อาจจะมีให้อะไรให้ช็อกเล่นๆ บ้างก็อย่าว่ากันนะครับ
ช่วงนี้ผมจะอัปเดตเร็วอย่างที่เคยแจ้งไว้ เพราะฉะนั้น ใครที่ติดตามเรื่องนี้อยู่ก็อาจจะลองเช็คให้ถี่ขึ้น
ตอนนี้จะอัปเดตวันเว้นวันสลับกับเรื่อง "ธุรกิจนี้มีรัก"
คิดแล้วก็ใจหาย หลังจากเรื่องจบก็คงไม่ได้เขียนเรื่องใหม่ต่ออีกแล้ว
ตอนนี้กำลังคิดว่าจะเอา "รัก...ที่ฟ้าไม่ได้ลิขิต" มา re-write อยู่ครับ คิดว่าพอไหว แต่อาจจะอัปเดตได้ไม่บ่อย
ใครที่ยังไม่เคยอ่านก็อย่าเพิ่งไปอ่านนะครับ มารอติดตามเวอร์ชั่นเขียนใหม่กัน (คงเน้นปรับภาษามากกว่าเนื้อเรื่อง)
รอให้จบสองเรื่องนี้จบก่อนละกันครับ แล้วจะบอกอีกที
ขอบคุณทุกคนที่มาติดตามนะครับ
ป.ล. ตอนที่ 29 เป็นอีกตอนที่ผมชอบมากๆ อ่านหลายรอบแล้ว
Sarawatta
-
ใกล้จะได้เห็นสนบอกรักต้นแล้วสินะค้าา :-[
รอจ้าา.. :L2:
-
นั่นสิ พ่อสนจะชอบใจอะไรสะใภ้ลวงโลกคนนี้นักหนา :m16: แต่อย่างว่านะ พ่อยังไม่รู้ว่าแท้จริงชะนีตนนี้เป็นยังไง ทำอะไรถึงได้ลูกชายแสนดีของตัวเองไป ขอให้รู้เร็วๆเถอะ สงสารสนกับต้นจนจะไม่ไหวแล้ว :hao5: เข้าใจต้นนะว่า ได้แต่รอ รออย่างไม่รู้ว่าวันหน้าจะเป็นยังไง สนก็เข้าใจต้นถึงได้พยายามทำอะไรบางอย่างอยู่และให้ความเชื่อมั่นกับต้น ถึงต้นจะตัดสินใจคบพี่กฤษณ์แต่สนก็คิดไว้ว่า วันหนึ่ง ต้องได้กลับมาอยู่ด้วยกัน แต่ไม่เข้าใจเลยว่า ทั้งที่ต้นก็ตกลงเชื่อใจสน จะรอ แล้วทำไมถึงตัดสินใจไปพูดกับพ่อแบบนั้น อย่างนี้จะไม่ลำบากภายหน้าเหรอ แต่ยังไงก็ขอให้สนกับต้นได้อยู่ด้วยกันนะ :call:
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 30: ความรักของชายที่ชื่อสน
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
ช่วงใกล้ๆ ปีใหม่อย่างนี้รถที่มุ่งออกต่างจังหวัดมีปริมาณมากพอสมควร อย่างไรก็ดี ทางหลวงหมายเลขเจ็ดที่มุ่งสู่ภาคตะวันออกก็ยังมีปริมาณรถที่ไม่หนาแน่นมากเมื่อเทียบกับเส้นทางสู่ภาคอื่นๆ สนขับรถไปตามเส้นทางนี้อย่างสบายๆ ไม่รีบร้อน มีจุดหมายปลายทางที่ชายหาดบางแสน สถานที่อีกแห่งหนึ่งในความทรงจำของต้นกับสน และเป็นที่มาของรูปถ่ายที่อยู่บนหัวเตียงของสองหนุ่ม
สนเพิ่งขับรถได้ไม่นาน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ต้องออกต่างจังหวัดจึงเลือกอยู่เลนซ้ายและขับช้าๆ แม้ไม่ชินเส้นทางแต่ระบบจีพีเอสก็ช่วยให้ความกังวลนั้นหมดไป อย่างมากก็เพียงแค่คอยดูป้ายเส้นทางเป็นระยะๆ
คนที่นั่งมาด้วยข้างๆ ตอนนี้นิ่งเงียบและเหม่อลอย ปราศจากคำพูดใดๆ คงเป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อชั่วโมงสองชั่วโมงที่แล้วยังคงรบกวนจิตใจอยู่ แต่ก็ไม่ทำให้สนรู้สึกอึดอัดเพราะมีบ่อยครั้งที่ต้นกับสนอยู่ด้วยกันโดยไม่จำเป็นต้องพูดคุยกันตลอดเวลา
สนแว่บหันไปมองต้น ใช้มืออีกข้างลูบศีรษะเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ ต้นหันมายิ้มบางๆ ให้ อย่างน้อยแม้ยังไม่อยากพูดจาตอนนี้ แต่ก็อยากมอบรอยยิ้มแทนคำขอบคุณที่สนคอยดูแลเป็นห่วงเป็นใย ต่อให้เศร้าแค่ไหนต้นก็อุ่นใจเสมอที่มีสนคอยดูแลอยู่ข้างๆ
สนเอื้อมมือไปกดปุ่มเปิดเพลงที่บันทึกไว้ในแฟลชไดรฟ์ เริ่มด้วยเพลง "ปาฎิหาริย์ที่รอคอย" ที่ต้นชอบเพราะตรงกับชีวิตของต้นที่รอคอยปาฏิหาริย์รักมาตลอดสิบปี อันที่จริงต้นก็ไม่ต้องรอแล้วล่ะ ความรักของสนมีให้ต้นมาตั้งนานแล้ว ถ้าไม่นับเรื่องนินา สนก็ไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนเข้ามาในชีวิตอีกเลยแม้ว่าจะมีโอกาส ยอมทิ้งความต้องการบางอย่างของตัวเองเพื่อคนที่สนรักมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ถ้าไม่ใช่เพราะความรักแล้วสนคงไม่มีวันทำอย่างนี้ได้เลย ก็เหลือแค่คำสารภาพรักของสนเท่านั้นที่ยังค้างคาอยู่
สีหน้าของต้นดูดีขึ้นมาบ้างเมื่อได้ฟังเพลงโปรด สนจึงเปิดซ้ำๆ อยู่สองสามรอบก่อนปล่อยให้เครื่องเล่นเพลงอื่นๆ ที่ฟังสบายๆ คลอไปตลอดทาง
พอข้ามแม่น้ำบางปะกงมาแล้วสนก็แวะจอดที่จุดพักรถระหว่างทางเพื่อเข้าห้องน้ำและซื้อน้ำดื่ม ต้นนั่งรออยู่ในรถเพราะยังไม่รู้สึกปวด ไม่นานนักสนก็กลับมาพร้อมกับน้ำดื่มและขนมขบเคี้ยวจำนวนหนึ่งเผื่อไว้เวลาหิว จากนั้นจึงเดินทางไปต่อจนกระทั่งถึงจุดหมายปลายทาง
สนขับรถไปตามถนนเลียบชายหาดบางแสน พอเจอโรงแรมที่เหมาะๆ แล้วก็พาต้นเข้าไปเช็คอิน คืนนี้ต้นกับสนคงจะพักด้วยกันหนึ่งคืนเป็นอย่างน้อยหรือจนกว่าต้นจะอารมณ์ดีขึ้น แม้ว่าจะเป็นห่วงร้านแต่สนก็เป็นห่วงต้นมากกว่า ทางนั้นสนให้พ่อกับแม่ช่วยดูให้ได้อยู่ ส่วนนินา ถ้าเธอเบื่อๆ อยากจะกลับเชียงใหม่ไปก่อนสนก็คงไม่ว่าอะไร
สนพาต้นเดินลงมาที่ชายหาด ความทรงจำเดิมๆ ในวันนั้นกลับมาอีกครั้งทันทีที่มองเห็นทะเลที่ทอดตัวไปไกลสุดลูกหูลูกตา สนกับต้นเคยมาวิ่งเล่นบนชายหาดแห่งนี้ เคยนั่งดูดาวด้วยกันจนทำให้ต้นสนใจอยากไปดูดาวที่ดอยอินทนนท์เหมือนสนบ้าง ไม่น่าเชื่อว่าดอยอินทนนท์กับชายหาดบางแสนจะมาเชื่อมโยงกันได้ นี่แหละนะที่เขาเรียกว่า "ฟ้าลิขิต"
สนเดินหาไม้ยาวๆ ที่พอจะวาดรูปได้มากิ่งหนึ่ง จากนั้นก็ลากและวาดเส้นไปมาบนผืนทรายอย่างตั้งอกตั้งใจ ต้นคอยยืนดูอยู่ด้วยความอยากรู้ แม้จะเศร้าแต่ก็มีความสุขที่ได้อยู่กับสนลำพังสองคน
"รูปอะไรเหรอ"
"เดี๋ยวสิ ยังวาดไม่เสร็จเลย" สนบอกแล้วก็ใช้กิ่งไม้ขีดเขียนไปมาบนผืนทรายต่อสักพัก
"เสร็จแล้ว นายทายสิว่าเป็นรูปอะไร" สนวางกิ่งไม้ลงข้างๆ รูปนั้น ปัดเศษทรายออกจากมือแล้วก็หันมายิ้มให้ต้น
"อืม...รูปคน มีสองคน แต่ไม่รู้ว่าใคร"
"ก็รูปเรากับนายไง เหมือนรูปที่อยู่บนหัวเตียงของเราสองคนไหม"
ต้นพยายามเพ่งดูอีกครั้งอย่างตั้งใจ
"ก็คล้ายๆ นะ"
"นายนั่งข้างๆ รูปนี้ได้ไหม เดี๋ยวเราถ่ายรูปให้"
ต้นพยักหน้าแล้วนั่งชันเข่าลงไปบนผืนทรายตรงจุดที่สนชี้บอก พยายามยิ้มอย่างมีความสุขเท่าที่พอจะทำได้ พอถ่ายรูปเสร็จแล้วสนก็ไปนั่งบ้าง ให้ต้นเป็นคนถ่าย จากนั้นก็สอดส่ายสายตาหาผู้โชคดีที่จะช่วยถ่ายรูปต้นกับสนนั่งข้างๆ รูปนี้คู่กัน มีชายชาวต่างชาติกลุ่มหนึ่งผ่านมาพอดี เด็กมนุษย์ศาสตร์อย่างต้นจึงอาสาช่วยสื่อสารกับหนึ่งในนั้นให้ช่วยถ่ายรูปต้นกับสนให้
"Thank you very much." ต้นกล่าวขอบคุณเมื่อชาวต่างชาติกลุ่มนั้นถ่ายรูปให้เสร็จแล้ว ไม่นานก็เดินจากไป
สนเปิดรูปในมือถือแล้วเลื่อนให้ต้นดูรูปที่เพิ่งถ่ายไปอีกครั้ง
"นายเก็บรูปพวกนี้ไว้ให้ดีๆ นะต้น เวลานายอยู่ต่างประเทศ เหงาๆ ไม่มีใคร นายดูรูปพวกนี้นะ เราจะไปอยู่ข้างๆ นาย เราจะตามนายไปทุกที่เลย"
คนฟังอดน้ำตาซึมไม่ได้ โดยเฉพาะในเวลานี้ที่หัวใจกำลังอ่อนแอ
"จำไว้นะต้น ต่อให้ใครไม่รักนาย ไม่ต้องการนาย นายยังมีเราอยู่เสมอนะ"
"ขอบคุณมากสน เรารู้...เรารู้ว่านายไม่เคยทิ้งเราไปไหน"
สนลูบผมต้นเบาๆ สัมผัสที่อ่อนโยนนั้นบ่งบอกความรักความห่วงใยเป็นอย่างดี
"อย่าร้องไห้ เดี๋ยวไม่หล่อ"
ต้นหัวเราะเบาๆ ที่สนยังอุตส่าห์มีอารมณ์ขัน
"นาย...พร้อมจะเล่าหรือยังต้น"
ต้นพยักหน้า สนมองหาที่ที่จะนั่งคุยกัน แล้วก็ตัดสินใจเดินขึ้นมานั่งบนขอบฟุตบาทของทางเท้าเลียบชายหาด สนเลือกที่เงียบๆ ไม่ค่อยมีคนรบกวนเพราะรู้ว่าต้นอาจจะร้องไห้ได้ พอได้ที่เหมาะๆ แล้วต้นก็เริ่มเรื่อง
"พ่อ...เขาพูดกับเราว่า ถ้าเป็นแบบนี้ ก็ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก"
คนเล่าอดที่จะร้องไห้อีกไม่ได้ นึกถึงคำพูดนี้ทีไรต้นก็เสียใจทุกครั้ง ลูกชายคนเดียวที่พ่อแม่ทั้งรักและห่วงนักห่วงหนา อยากได้อะไรก็ได้ เพียงเพราะต้นเป็นเกย์แค่นี้พ่อก็ถึงกับไล่ต้นออกจากบ้าน
"พ่อเขาไม่รักเราแล้วใช่ไหมสน เขาถึงไล่เราออกจากบ้าน ทำไมล่ะสน เราผิดมากเหรอที่เราเป็นแบบนี้"
สนโอบไหล่ต้น ใช้มือตบต้นแขนของต้นเบาๆ เป็นการปลอบใจ
"นายไม่ผิดหรอกต้น แต่พอของนายเขาก็ไม่ผิดนะ พ่อแอ๊ดคงตกใจก็เลยพูดแบบนั้น ให้เวลาพ่ออีกนิดนะต้น ไม่ต้องห่วงนะ ถ้านายไม่มีที่ไปก็ไปอยู่บ้านเรา พ่อกับแม่เราก็รักนายเหมือนลูกชายคนหนึ่ง นายจะอยู่นานแค่ไหนก็ได้ รอให้พ่อนายใจเย็นๆ ลงก่อน เดี๋ยวเราจะไปคุยให้เอง"
ต้นมองหน้าสนทั้งน้ำตา คราวที่แล้วสนก็คุยกับแม่ให้ คราวนี้สนยังจะช่วยคุยกับพ่อให้อีก ต้นโชคดีเหลือเกินที่ได้มารู้จักกับเพื่อนคนนี้ สนไม่เคยทิ้งต้นไปไหนเลย เดือดร้อนลำบากแค่ไหนก็คอยช่วยเหลือมาตลอด จะว่าไปก็มีแต่ต้นนี่แหละที่เคยคิดจะทิ้งเพื่อนไป คราวที่แล้วก็เกือบจะทิ้งสนไปเรียนที่อื่น ดีที่คิดได้และเปลี่ยนใจทีหลัง
แต่คราวนี้...ต้นคงต้องไปจริงๆ!
"ขอบคุณมากสน เราจะไม่ลืมบุญคุณของนายเลย"
"อย่าคิดอย่างงั้นสิต้น ไม่มีบุญคุณอะไรหรอก ก็นายบอกเราเองไม่ใช่เหรอว่าเราสองคนต้องดูแลกัน ถ้าเราไม่ดูแลกันเราจะเป็นเพื่อนกันมาได้นานขนาดนี้เหรอ เราบอกนายแล้วไง นายเป็นความสุขของเรานะต้น เราทำให้นายได้ทุกอย่างขอแค่ให้นายมีความสุข"
ต้นอดที่จะโผเข้ากอดคนข้างๆ อีกไม่ได้ นอกจากพ่อกับแม่ผู้ให้กำเนิดแล้ว ต้นก็ไม่เห็นว่าจะมีอ้อมกอดของใคร สายตาของใคร น้ำเสียงของใคร กลิ่นกายของใคร หรือสัมผัสของใครที่จะแสดงให้เห็นถึงความรักความห่วงใยที่มีต่อต้นได้มากเท่ากับสนอีกแล้ว
ต้นอดใจหายไม่ได้ แล้วถ้าวันหนึ่งสนกลับมาหาต้นไม่ได้อย่างที่สัญญาไว้ล่ะ ก็แปลว่าต้นจะไม่มีโอกาสได้รับสิ่งต่างๆ เหล่านี้จากสนอีกเลย ต้นกลัวเหลือเกิน กลัวว่าสนจะกลับมาหาต้นอีกไม่ได้
สนปล่อยให้ต้นอยู่ในอ้อมอกอย่างนี้นานเท่าที่ต้นต้องการ แม้ว่าใครเดินผ่านไปผ่านมาจะมองดูด้วยสายตาแปลกๆ บ้างก็ช่างเขาเถิด ในเวลานี้สนทำอะไรก็ได้เพื่อให้ต้นสบายใจ
ต้นหยุดร้องไห้ไปแล้ว นั่งนิ่งและเหม่อลอยอีกครั้งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ คิดอยู่นานทีเดียวต้นจึงหันกลับมามองสน แววตาเศร้านั้นทำให้หัวใจของสนพลอยเศร้าตามไปด้วย
"สน...นาย...รักเราไม่ได้เหรอ นายอยู่กับเราแบบนี้...ตลอดไปได้ไหม ตั้งแต่วันนี้เลย...ได้ไหมสน ได้หรือเปล่า"
ในยามที่หัวใจอ่อนแอและบอบช้ำอย่างนี้ ต้นก็อยากเห็นแก่ตัวบ้าง ผิดหรือที่ต้นอยากให้สนคอยอยู่ดูแลกันและกันอย่างนี้จนวันสุดท้ายของชีวิต ทำไมต้นต้องรอคอยนานกว่านี้อีกล่ะ ทำไมต้นถึงต้องยอมเสียสละสนให้กับคนอื่น ทำไมต้นถึงไม่ควรเป็นคนๆ นั้นเสียเองในวันนี้และตอนนี้ ต้นรักสนมานานแล้ว และถ้าดูไม่ผิด สนก็คงรักต้นมานานแล้วเหมือนกัน แล้วทำไมต้นถึงต้องยอมเสียคนที่รักไปโดยไม่รู้ว่าจะได้คืนกลับมาเมื่อไหร่
พอเจอคำถามนี้เข้าไปสนก็เข้าใจทันทีว่า "น้ำตาร่วง" เป็นอย่างไร สนเบือนหน้าหนีแทบไม่ทัน ใช้มือป้ายน้ำตาที่รินไหลลงมาด้วยความสะเทือนใจ
"เรากลัวน่ะสน เรากลัวเราต้องเสียนายไป กลัวว่าเรา...จะไม่มีวันได้กลับมาใช้เวลาด้วยกันแบบนี้อีก เราไม่รู้ว่าวันข้างหน้ามันจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเกิดอะไรๆ มันไม่ใช่อย่างที่เราคิดไว้ ถ้านายเป็นของคนอื่นไปแล้วแล้วกลับมาไม่ได้ เราจะทำยังไงล่ะสน ไม่มีใครดูแลเราได้เหมือนนายเลย เราไม่ต้องการความอบอุ่นจากใครนอกจากนาย เรากลัวน่ะสน กลัวว่านายจะเป็นของคนอื่นแล้วไม่กลับมาหาเราอีก"
"ต้น..." สนหันกลับมามองต้นด้วยใบหน้าที่มีแต่น้ำตาพอๆ กัน รู้สึกสมเพชตัวเองที่ให้คำตอบต้นไม่ได้เลยเพราะมันเป็นสิ่งที่สนก็กลัวอยู่เหมือนกัน
"ไม่ได้เหรอสน ไม่ได้ใช่ไหม"
สนรู้สึกเหมือนใจกำลังจะขาดรอนๆ ถ้าหากให้เลือกระหว่างตายไปกับมีชีวิตอยู่แล้วได้ยินคำถามนี้ สนคงเลือกอย่างแรกเสียดีกว่า
พอสนไม่ตอบคำถาม ต้นก็เลยรู้ตัวว่าตัวเองคงคาดคั้นสนมากไปเป็นแน่
"ขอโทษนะสน ขอโทษที่ทำให้นายลำบากใจ"
ต้นพยายามสะกดกลั้นน้ำตา รวบรวมความเข้มแข็งทั้งหมดเท่าที่พอจะมีเหลืออยู่ขึ้นมาอีกฮึด
"นายลืมมันเถอะ ถือซะว่าเราไม่ได้พูดอะไรละกันนะสน"
สนดึงต้นเข้ามากอดไว้ด้วยความสะท้อนใจ ทำไมความรักของต้นกับสนถึงยากเย็นแสนเข็ญเหลือเกิน สนอยากจะพาต้นไปหาพ่อกับแม่เสียวันนี้พรุ่งนี้ แล้วก็บอกท่านไปเลยว่าเขากับต้นรักกัน ถ้าพ่อกับแม่รับไม่ได้ เขาก็ยินดีที่จะพาต้นหนีไปอยู่ที่อื่น แต่สนก็ทิ้งพ่อทิ้งแม่ไปไม่ได้ พ่อกับแม่ไม่ได้ผิดอะไรที่ไม่เข้าใจ เพราะท่านเกิดมาในสภาพสังคมที่ต่างกัน ถูกสอนให้เชื่อไม่เหมือนกัน สนจึงต้องเลือกที่จะให้เวลาพ่อกับแม่มากกว่าที่จะดื้อรั้นทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการฝ่ายเดียว สนรู้จักพ่อดี ถ้าสนทำอย่างนั้นก็จะเจอคำพูดคล้ายๆ กับที่ต้นเจอจากพ่อของตัวเองวันนี้ ถ้าสนมีพี่หรือน้องสักคนก็อาจจะทำให้ตัดสินใจได้ง่ายกว่านี้
หัวใจของสนเหมือนถูกบดขยี้จนแทบแหลกสลายแล้ว แล้วสนจะทนเห็นคนที่ตัวเองรักเสียใจอย่างนี้ได้อีกนานแค่ไหน น้ำตาของต้นเหมือนทิงเจอร์ที่หยดลงไปบนแผลสดๆ ต้นเจ็บแค่ไหน...สนก็คงเจ็บไม่ต่างกัน
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
สนกับต้นหายไปด้วยกันหลายชั่วโมงแล้ว ไม่มีทีท่าว่าจะติดต่อได้ มิหนำซ้ำพ่อแม่ที่เป็นเจ้าของบ้านก็ดูจะไม่เดือดร้อนสะทกสะท้านใจที่สองคนนี้หายตัวไป นินาจึงตัดสินใจกลับบ้านที่เชียงใหม่โดยให้เหตุผลกับพ่อและแม่ของสนว่าเธออยากไปขายของช่วยปีใหม่ ช่วงนี้มีคนมาจับจ่ายใช้สอยเยอะ เธอถึงกับต้องยอมเสียเงินซื้อตั๋วเครื่องบินใหม่เพราะอันเดิมเปลี่ยนเวลาไม่ได้ ที่สำคัญ จะให้เธอทนอยู่บ้านกับคนแก่สองคนที่ไม่ใช่พ่อไม่ใช่แม่ก็คงไม่ไหวเหมือนกัน สนไม่อยู่แล้วบ้านหลังนี้ก็ไม่เหลือความน่าสนใจใดๆ
ระหว่างทางที่นั่งแท็กซี่ไปสนามบิน นินาก็โทรหาเพื่อนซี้เพื่อระบายอารมณ์เช่นเคย
"อีบิว ฉันโคตรเซ็งเลยแก พี่สนของฉันหายไปไหนก็ไม่รู้ ติดต่อก็ไม่ได้ ฉันกำลังจะบินกลับเชียงใหม่แล้ว" นินากระแทกเสียงลงไปเมื่อเพื่อนรับสาย
"อ้าว แล้วผัวแกหายไปไหนล่ะ"
"ไม่รู้ หายไปกับพี่ต้นน่ะ ไม่รู้อะไร ติดต่อไม่ได้ทั้งคู่เลย ถามแม่พี่สนก็ไม่ยอมบอกว่าพี่สนไปไหน" นินาค้อนปะหลับปะเหลือกทั้งที่ไม่มีใครอยู่ในรถด้วยนอกจากคนขับแท็กซี่
"ฉันว่านะ แกต้องระวังเพื่อนพี่สนคนนี้หน่อยนะเว้ย มีคนบอกฉันว่าเขาเคยเป็นแฟนกับคนชื่อทิน ไม่รู้แกเคยเห็นหรือเปล่า แต่ฉันเคยเจอครั้งสองครั้งนี่แหละ เขาเป็นเกย์นะแก ถ้าพี่ต้นเป็นแฟนกับเกย์ก็แสดงว่าพี่ต้นก็น่าจะเป็นเกย์นะเว้ย" บิวตี้บอกข้อมูลใหม่ให้เพื่อนฟังอย่างตื่นเต้น
"อะไรนะ พี่ต้นเคยเป็นแฟนกับเกย์เหรอ"
"ก็ใช่น่ะสิ ฉันบอกแล้วแกไม่เชื่อฉันเองว่าผู้ชายสมัยนี้ไว้ใจไม่ได้ ผู้ชายดีๆ ขยันๆ อย่างที่แกชอบก็ว่าหายากแล้ว เดี๋ยวนี้ผู้ชายแท้ๆ ก็หายากพอกันนะแก"
นินาชักร้อนใจ ถ้าต้นเป็นเกย์ แล้วสนก็หายไปกับต้นโดยไม่รู้ว่าหายไปไหน นินาไม่อยากจินตนาการต่อเลย
"แกแน่ใจนะอีบิว"
"เออสิวะ อีนี่ แกคิดว่าฉันโกหกแกเล่นหรือไง อ้อๆ ว่าแต่แกได้ใช้ยานั่นหรือยังล่ะ หรือว่าไม่ต้องใช้"
นินาถอนหายใจอย่างเซ็งๆ "ใช้สิยะ ถ้าไม่ใช้แล้วเขาจะยอมฉันไหมล่ะ แต่ฉันก็ชักเซ็งแล้วว่ะ ยังไงๆ เขาก็ไม่สนใจฉันอยู่ดีแหละ กำลังสองจิตสองใจอยู่ว่าจะเลิกเลยดีไหม แต่ฉันก็ชักอยากได้ร้านเขาว่ะ ฉันเพิ่งไปดูมา ใช้ได้เลยนะแก ทำเลดีด้วย"
"ถ้าอยากได้ก็ทนๆ เอาหน่อยสิวะ หาทางเอามาเป็นของแกให้ได้ก่อนแล้วค่อยหย่ากันก็ได้"
"ทำไงวะแก"
"โอ๊ย มีวิธีตั้งเยอะแยะ แกก็ถนัดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไอ้เทคนิคพวกนี้ จะมาถามฉันทำไม"
"อ้าวอีนี่ แกด่าฉันเหรอ"
"ชมต่างหากล่ะ" บิวตี้หัวเราะชอบใจ
"เดี๋ยวเถอะ ไม่ต้องมาพูดเลย ว่าแต่วันนี้แกไปไหนไหม ฉันเซ็งว่ะ เดี๋ยวเย็นๆ ฉันไปถึงแล้วจะไปหา ไปหาอะไรดื่มแก้เซ็งหน่อย" ปกตินินาไม่ค่อยเหลวไหลหรอก แต่ช่วงหลังๆ มานี้เธอก็เผลอทำอยู่บ่อยๆ เหมือนกันเวลาเครียดๆ
"เออ...ก็ว่างอยู่ มาเลย เดี๋ยวฉันนัดแก๊งค์เดิมให้"
"ดีๆ ถ้าฉันไปถึงแล้วจะโทรหา"
นินาวางสายไปแล้วก็ถอนหายใจฟึดฟัดอย่างไม่สบอารมณ์ เห็นทีเธอจะต้องทำอะไรบางอย่างกับต้นบ้างแล้วล่ะ หวังว่าคงจะไม่คิดมาเป็นคู่แข่งกับเธอหรอกนะ ไม่งั้นก็จะได้เห็นดีกัน
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
บรรยากาศที่สระว่ายน้ำของโรงแรมในช่วงเย็นวันนี้มีคนบางตากว่าที่เคย คงเป็นเพราะหลายคนเลือกที่จะไปเดินเล่นชายหาดในยามที่แดดร่มลมตกและอากาศเย็นสบาย นอกจากนี้ หลายๆ คนก็เริ่มออกไปจับจองร้านอาหารและสถานที่ท่องเที่ยวยามค่ำคืนกันบ้างแล้ว สนเลยถือโอกาสดีๆ อย่างนี้มาว่ายน้ำที่โรงแรมที่พักแทนการออกไปข้างนอก
พอมาถึงต้นก็ไม่ยอมลงเล่นด้วยเพราะรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะไม่ค่อยสบาย สนก็เลยต้องลงสระคนเดียว อยากเล่นมากจนถึงกับต้องแวะไปซื้อกางเกงว่ายน้ำแบบทรังค์สีดำมาใส่ หมดเงินไปก็หลายบาทอยู่เพราะสนเป็นคนชอบใช้ของดี พิถีพิถันในการเลือกเสื้อผ้ายิ่งกว่าสาวๆ อีก
สนว่ายน้ำกลับไปกลับมาไม่กี่รอบก็มาป้วนเปี้ยนเกาะขอบสระคุยกับต้นที่นั่งเล่นอยู่ข้างๆ สระว่ายน้ำ
"กินมั่งดิ"
ต้นหยุดกินขนมขบเคี้ยวที่สนซื้อมาเมื่อตอนกลางวันแล้วก็มองหน้าคนที่ร้องขอกินด้วยเหมือนเด็ก
"กินไงล่ะ"
"ป้อนดิ"
"เอางั้นเหรอ" ต้นทำหน้าเหรอหรา
สนพยักหน้า "อืม"
ต้นหันไปมองรอบๆ พอสบจังหวะไม่มีใครมองก็หยิบมันฝรั่งแผ่นทอดกรอบส่งเข้าปากสนไป ดูเหมือนทั้งคู่จะอารมณ์ดีขึ้นมากแล้วหลังจากที่ไปเล่นพาราชูตด้วยกัน สงสัยเพราะเจ้าเครื่องเล่นนี้นี่แหละที่ทำให้ต้นส่ออาการไม่สบาย
"แผ่นเดียวเองเหรอ ขออีกได้เปล่า" สนอ้อนเหมือนเด็ก
"งั้นนายก็หยิบกินเองดิ" ต้นว่า
"หยิบได้ไงล่ะ ก็มือเราเปียกอยู่"
"ก็ขึ้นมาดิ"
"ไม่เอา เราอยากว่ายน้ำ"
"ก็เห็นว่ายแป๊บเดียวเอง อุตส่าห์ไปซื้อกางเกงว่ายน้ำมาตั้งแพง"
"ก็เราอยากให้ต้นป้อนไง" เมื่อไม่รู้จะเถียงยังไงสนก็เลยต้องบอกไปตรงๆ จนคนฟังชะงัก
"งั้นให้อีกสองแผ่นพอนะ" ต้นแกล้งแหย่เล่น
"อะไร ให้แค่สองแผ่นเองเหรอ ขอห้าแผ่นได้ไหม จะได้เท่ากับจำนวนปาฏิหาริย์ห้าครั้งของไอ้จั่นมันไง" พูดแล้วก็หัวเราะ
"ก็ได้"
ว่าแล้วต้นก็หยิบมันฝรั่งแผ่นทอดกรอบส่งเข้าปากสนทีละแผ่นๆ จนครบห้าแผ่นพอดี เห็นสนเคี้ยวตุ้ยๆ แล้วก็อดหัวเราะอย่างเอ็นดูไม่ได้
"พอแล้ว ไปว่ายน้ำต่อได้แล้ว"
"ก็เราอยากคุยกับต้นแบบนี้ไง มีความสุขดี"
ต้นสบตากับคนที่ทำเสียงออดอ้อนแล้วก็ยิ้ม "เวลานายทำแบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ"
"ก็น่ารักแบบนี้ไง คนบางคนถึงได้รักเรามาเป็นสิบๆ ปีเลย"
สายตาเป็นประกายของสนทำให้คนฟังทำหน้าไม่ถูก แต่ก็ดูยิ้มมีความสุขดี แค่นี้สนก็ดีใจแล้วที่ทำให้ต้นหายเครียดไปได้บ้าง
"เราทำตัวน่ารักแบบนี้กับนายคนเดียวเท่านั้นนะ รู้เปล่า"
"เหรอ" ต้นทำเสียงทะเล้น "อีกสักแผ่นไหม"
สนพยักหน้าพร้อมกับอ้าปากรอ ต้นส่งมันฝรั่งเข้าปากสนไปแล้วก็ไล่ให้สนไปว่ายน้ำต่อ
"ไปว่ายน้ำได้แล้ว จะได้คุ้มกางเกงว่ายน้ำที่ซื้อมาหน่อย เราจะกินขนม ไม่ให้แย่งแล้ว"
"คร้าบบบ คุณต้น" สนทำเสียงล้อเลียนแล้วก็ถลาไปอยู่กลางสระว่ายน้ำ หันมายิ้มให้กับต้นแว่บหนึ่งแล้วก็กลับไปว่ายน้ำเล่นต่อ
นี่แหละความรักของชายที่ชื่อสน แม้จะไม่ได้พูดออกมาเป็นคำพูด แต่สนก็แสดงผ่านทุกการกระทำของเขามาเป็นเวลาหลายปีแล้ว ถ้าทำขนาดนี้แล้วต้นยังดูไม่ออกสนก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วล่ะ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
หลังจากที่ขับรถวนหาอยู่นาน ในที่สุดต้นกับสนก็เจอที่หมายเสียที ร้านอาหารทะเลร้านเดิมที่เคยมากินกับครอบครัวตอนที่มาเที่ยวคราวนั้นยังคงเปิดอยู่ แต่สภาพเปลี่ยนไปพอสมควรจนต้นกับสนจำไม่ได้ถ้าไม่เห็นชื่อร้านเสียก่อน คราวนี้ก็คงจะได้กินอาหารทะเลแสนอร่อยให้สมใจอยาก
แม้ว่าคนในร้านจะค่อนข้างเยอะเพราะเป็นช่วงปีใหม่ ต้นกับสนก็ยังโชคดีที่ยังพอมีโต๊ะว่างอยู่ เมื่อนั่งลงแล้วก็จัดแจงสั่งอาหารทะเลอย่างที่ชอบโดยไม่รอช้า ไม่นานนักอาหารที่สั่งก็มาเสิร์ฟถึงโต๊ะ รอให้คนอยากกินลงมือจัดการ
ปกติสนจะเป็นฝ่ายบริการเวลากินข้าวด้วยกัน แต่คราวนี้ต้นต้องเป็นฝ่ายบริการบ้างเพราะสนแกะกุ้งกับปูไม่เป็น ต้นจะสั่งแบบที่แกะมาแล้วสนก็ไม่ยอม ถ้าต้นไม่แกะให้ก็จะไม่กิน ดื้อเหมือนกับตอนที่ไม่สบายแล้วไม่ยอมให้ใครเช็ดตัวให้นอกจากต้น เล่นเอาวุ่นวายกันไปทั้งบ้านที่ต้องไปตามต้นมาช่วยเช็ดตัวให้ สนก็เป็นแบบนี้ เรื่องไหนที่จะให้ต้นทำก็ต้องเป็นต้นเท่านั้น คนอื่นแทนไม่ได้
"ไหวไหม" สนถามขณะนั่งรอต้นแกะเนื้อปูให้
"ไหวดิ ไม่เห็นยากเลย" ต้นเงยหน้ามาตอบ
"ไม่ได้ถามเรื่องนั้น ที่นายบอกว่าไม่สบาย ไหวหรือเปล่า ถ้าไม่ไหวเราะจะได้กลับโรงแรมไวๆ"
"ไม่เป็นไร พอไหวอยู่"
"เดี๋ยวเราแวะซื้อยาให้นะ"
ต้นพยักหน้า อดคิดเรื่องที่คุยกับสนเมื่อกลางวันอีกไม่ได้ พอได้อยู่ดูแลกันสองคนแบบนี้ต้นก็เกิดความรู้สึกกลัวจะต้องเสียสนไปอีกแล้ว จะว่าต้นเห็นแก่ตัวก็ยอมล่ะนะ ต้นก็รักของต้นมาตั้งนาน จะให้ทำใจยอมเสียไปง่ายๆ ก็คงไม่ใช่เรื่องง่าย
"ดีจัง แกะไม่เป็นก็มีคนแกะให้กิน" สนพูดขึ้นหลังจากที่ต้นส่งเนื้อปูที่แกะแล้วมาให้
"ก็เราจะสอนให้นายก็ไม่ยอม"
"ไม่เอาหรอก ถ้าทำเป็นแล้วนายก็จะไม่ได้แกะให้เราอะดิ"
"ซะงั้น" ต้นหัวเราะแล้วก็หันไปมองวิวทะเลบ้าง
"คิดถึงตอนนั้นที่เรามากับพ่อกับแม่นะ ก่อนนายไปเมืองนอก เราพาพ่อกับแม่มาเที่ยวที่นี่อีกดีไหมต้น"
ต้นหันกลับมา สีหน้าดูเจื่อนลง "จะได้เหรอ พ่อจะให้เราเข้าบ้านหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย"
สนพลาดไปเสียแล้วที่ลืมคิดถึงเรื่องนี้ไป "ขอโทษทีต้น นายไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวเราจะคุยกับพ่อนายให้เอง พ่อนายเขารักนายจะตาย เขาไม่ทำอย่างงั้นหรอก เชื่อเราดิ"
ต้นถอนหายใจ พยายามยิ้มแล้วก็พยักหน้า "จริงด้วยสินะ มีสนเป็นเพื่อนทั้งคน จะกลัวอะไร"
ต้นยังคงใช้คำว่าเพื่อนกับสนอยู่ ตราบใดที่คำว่ารักยังไม่หลุดมาจากปากสน ต้นก็คงไม่กล้าใช้คำไหนนอกจากคำนี้
"แกะปูให้เราเลย เราอยากกินอีก" สนเปลี่ยนเรื่องพร้อมกับทำน้ำเสียงอ้อนเหมือนเด็กเช่นเคย
"คร้าบบบบ คุณท่านสน เดี๋ยวกระผมจะแกะปูให้คุณท่านสนรับประทานเองคร้าบบบ กระผมขอประทานอภัยที่ช้าคร้าบบบคุณท่านสน"
ต้นเล่นเป็นเด็กบ้าง
"งั้นก็รีบแกะเร็วๆ เลย ไม่งั้นจะโดนคุณท่านสนทำโทษไม่ใช่น้อย"
แล้วต่างคนต่างก็หัวเราะมีความสุข อีกไม่นานเวลาแบบนี้ของต้นกับสนก็คงไม่มีอีกแล้ว ต้นกับสนนึกไม่ออกเหมือนกันว่าหลังจากสามปีแล้วได้กลับมาเจอกัน ทุกสิ่งทุกอย่างจะยังเหมือนเดิมอยู่ไหม เอาง่ายๆ ต้นไม่ได้เจอเพื่อนสมัยมัธยมมาสี่ห้าปี ต่างคนต่างไปมีเพื่อนใหม่ สังคมใหม่ พอกลับมาเจอกันก็ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว ไม่รู้สึกว่าจำเป็นต้องเจอกัน ไม่รู้สึกว่าขาดกันไม่ได้ พอห่างไปแล้วเราก็จะปรับตัวให้ชินกับชีวิตใหม่ที่ไม่มีอีกคนได้เอง พูดง่ายๆ ก็คือ เมื่อชินแล้วไม่จำเป็นต้องมีก็ได้ ก็ได้แต่หวังว่าความสัมพันธ์ของต้นกับสนคงจะไม่เป็นอย่างนั้น
TBC
ขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลา 1 วินาทีบวกเป็ดให้กำลังใจ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอน
-
ป๊าดดดดดดดดดดด มาลงไวมากกกกกกก ใจดีที่สุดๆๆๆ :z2: ตอนนี้ทั้งต้นและสนเหมือนกำลังเก็บความสุขของกันและกันไว้ สนโตขึ้นมากทั้งร่างกายและความคิดความอ่าน ไม่ใจร้อนผลีผลาม เชื่อว่าสนต้องวางแผนดีๆไว้แน่ในการจะรองรับความสัมพันธ์กับต้นในอนาคต เราเชื่อว่าสนจะจัดการทุกอย่างได้เรียบร้อย และคงจะถีบนังชะนีผสมปลิงออกจากตัวได้เร็วๆ ยิ่งได้ยินคุยกับเพื่อนแล้วยิ่งอยากจะ :beat: รัวๆๆๆ ขอให้ใครมาได้ยินทีเถอะ จะได้รู้สันดานเร็วๆ :call:
-
สนเสียตัวให้ยัยนินารอบสองจนได้สินะคะ
-*- เราว่าที่นิสัยนินาเป็นแบบนี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับการอบรมสั่งสอนของคนในครอบครัวหรอกค่ะ แต่มันเป็นเพราะความไม่รักดีของตัวนินาเองมากกว่า เพราะมีถมไปที่พ่อแม่สั่งสอนลูกผิดๆ แต่ลูกก็เลือกที่จะไม่ปฏิบัติตาม ครั้งแรกยังพอว่าแต่ครั้งต่อมานี่มันไม่ใช่แล้วไงคะ เพราะแบบอย่างดีๆ ก็มีให้ดูตั้งเยอะแยะแท้ๆ การศึกษาไม่ช่วยอะไรเธอเลยจริงๆ ขนาดเลือกคบเพื่อนยังมีตาหามีแววไม่เลยนะคะน่ะ ก๊อปปี้นิสัยออกมาเหมือนกันเด๊ะๆ เลย :a6:
สนปกป้องต้นด้วยน้าา เพราะน่าเป็นห่วง
ว่าแค่ต้นคนเดียวจะรับมือยัยนินา..ผู้หญิงมากมารยาแบบนี้ไม่ไหวแน่ๆ ใจไม่ค่อยดีเลยค่ะ :monkeysad: ..
-
อืมความสุขคง อยู่ได้ไม่นาน คงจะมีปัญหามาอีกสินะ ถ้านินาไม่ได้รับกรรม คงเสียความรู้สึกแย่ รอต่อไปกับกรรมที่นินาจะได้รับ
-
อ่านตอนหลังมานี่ นินาไม่ได้รักสนเลยนะ นางอยากได้อยากครอบครองอยากเอาชนะ แล้วตอนนี้ก็กะจะฮุบเอาร้านอาหารที่สนลงทุนลงแรงสร้าง เราว่านินาเวอร์ชั่นนี้ร้ายกว่าแรงกว่าเวอร์ชั่นเดิมเยอะ เพราะว่านี่ไม่ใช่แค่นางอยากได้ผู้ชาย แต่ใจนางคิดคดดีดรางแก้ว ท่าพ่อแม่สนก็คงจะโน่นแหละมารู้สึกตัววันที่ต้องเสียหรือเกือบเสียร้านให้กับนินา
ความเปลี่ยนแปลงมาคู่กับเวลาค่ะ ไม่มีเราเขาอยุ่ได้ ไม่มีเขาเราก็อยุ่ได้ เพราะว่าตราบใดที่ความรักยังไม่เป็นปัจจัยที่ 5 สำหรับคนๆนั้นชีวิตก็ไปได้เรื่อยๆ
ในกรณีที่พ่อแม่ไม่ยอมรับนี่เราแนะนำได้อย่างเดียวก็คือให้ลูกทำมึน ถ้าทำได้ก็แยกออกมาอยู่และใช้ชีวิตตามที่ต้องการแต่ในขณะเดียวกันก็อย่าได้ละเลยพ่อแม่ กลับไปหาตามปกติ ทำเหมือนเดิมต่อให้พ่อแม่จะทำไม่ดีใส่อย่างไรก็ตาม ทำเนียนๆำาแฟนไปด้วย อะไรๆก็แพ้ความใกล้ชิดและการได้เห็นได้รู้จัก แต่ทั้งคู่ต้องคุยและตกลงกันก่อนว่าทำไหวไหมเพราะว่ามันจะยากลำบากและน่าท้อมากๆกับการต้องมาผจญกับความเกลียดชัง ไม่งั้นก็ห่างออกมาเลยและคอยดูอยุ่ห่างๆ
-
อ่านตอนนี้แล้งยิ่งมองเห็นภาพ ความรักที่ถูกกั้นไว้ด้วยคำจำกัดความว่าเพศ บางครั้งก็เหมือนแค่อะไรที่บางๆมากั้นกลางระหว่างคนสองคน :mew6: สงสารสนและต้นจับใจเลย
แต่พอมาถึงยายนิน่า แล้วอยากเข้าไป :beat: :ling1: เมื่อไหร่นางจะรู้ตัวซะที อยากรู้จริงๆ ว่าพ่อแม่สนรักยายนิน่าเข้าไปได้อย่างไร ดูซิ คิดได้ยังไง ไม่อยากอยู่กับคนแก่สองคนพ่อแม่ก็ไม่ใช่ แค่นี้ก็ไม่น่าเอามาเป็นลูกสะใภ้หรอกนะ มีหวังได้ถอนหงอกพ่อแม่สามีแน่เลย อ่านแรกๆก็เหมือนเด็กน่ารักใสซื่อ แต่อ่านตอนนี้ นางร้ายละครหลังข่าวชิดซ้ายไปเลย
ิอินมาก ขออภัยนะค่ะคนแต่ง :L2: :L2: ให้คนแต่งค่ะ ที่แต่งนิยายได้น่าอ่านที่สุด
-
นังนินาร้ายนัก!
-
นินาโลภมาก แย่ น่าเกลียดจริง :m16:
-
อ่านตอนนี้แล้วเข้าใจเลยว่า ต้น สน นินา มาจากครอบครัวที่แตกต่างกันมากอย่างเห็นได้ชัด คบกันไปนานๆเดี๋ยวลายมันก็ออกเองจริงๆ ยัยนินาเดี๋ยวจะเจอผลกรรมสนอง
ป๊าดดดโถ๊ะ!! สนพลาดท่าให้นินาไปแล้วจริงๆ ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกแล้วสินะ คราวนี้อย่าอ้างนะว่าท้องน่ะ ๕๕๕ สนไม่รู้เรื่องเลยเหรอรึว่าเก็บข้อมูลอยู่ไว้เล่นงานยัยนินาทีหลัง ๕๕๕
สนปลอบใจต้นได้ดีทีเดียวถึงแม้จะปิดๆอะไรนิดๆหน่อยๆก็เถอะ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆนะคับ
-
:katai1: นังชะนีนินาตบแล้วถ่วงน้ำเลยดีมั้ย
-
รักกันไม่ได้มันช่างเจ็บปวด
ต้นก็รอฟัง สนก็บอกไม่ได้
ส่วนนินาไม่ได้อยากได้ความรักจากสน
แต่อยากได้ตัวสนและสมบัติของสน
น่าสงสารพ่อแม่สนที่เอ็นดูงูพิษ
-
:เฮ้อ: เหมือนเก็บสิ่งดีดีก่อนจากงั้นแระ
-
แผนของสนนี่คืออะไรยังไง ที่บอกว่ามีแผนนี่จะได้ผลรึถ้ายังตกหลุมไปกับยาปลุกของนินาอยู่แบบนี้
เก็บความสงสัยและค้นหาความจริงบ้างเถอะสนที่พลาดไปนอนกับนินาเพราะอะไร ไม่ใช่ปล่อยเลยตามเลยอยู่แบบนี้
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
โอ๊ย อยากให้สนรู้ไวๆ จังว่าตัวเองโดนยาอ่ะ หรือว่าจะรู้ก็ตอนที่แต่งงานกับยัยนิน่าแล้วเพราะทะแม่งๆ กับสปอย์ที่สนว่า สนต้องเสียอะไรไปบ้างกับสิ่งที่นิน่าทำ
-
อ่านคอมเมนต์แล้วคนเขียนก็อดขำไม่ได้ ตอนนี้บรรดาคุณผู้อ่านทั้งหลายต่างก็ให้ศีลให้พรแม่หนูนินากันใหญ่เลย
เวอร์ชั่นนี้เธอร้ายกว่าเวอร์ชั่นที่แล้วเยอะเลยครับ เพิ่มดีกรีความแรงสุดๆ ไปเลย ต่อไปจะยิ่งกว่านี้
ฉากที่สระว่ายน้ำของสนกับต้น ผมได้ไอเดียมาจากที่คอนโดผมนี่เอง พอดีวันนั้นนั่งเล่นอยู่ที่ระเบียง มองลงไปเห็นสระว่ายน้ำ
บังเอิญเห็นสองหนุ่มมาว่ายน้ำ อีกคนลงว่าย อีกคนนั่งฟังเพลงแล้วก็กินขนมอยู่ข้างๆ สระ คนที่ว่ายน้ำอยู่ก็มาคุยด้วย
แล้วก็เห็นเขาป้อนขนมกัน นั่งดูแล้วก็แอบฟินอยู่คนเดียว คิดว่าต้องเอาฉากนี้มาใส่ในซักเรื่อง ก็มาลงเอยที่ต้นสนนี่แหละ
คนที่ลึกลับที่สุดในเรื่องนี้ก็คงจะเป็นสนนี่แหละ จอมแผนการและแอบร้าย ฉะนั้นไม่ต้องกลัว นินาร้ายแค่ไหน สนจะคืนกลับให้อย่างสาสม 555 เดี๋ยวก็จะได้รู้กันแล้วล่ะครับ
ตอนใหม่คงจะมาเย็นวันนี้หรือไม่ก็พรุ่งนี้เช้านะครับ
ขอบคุณทุกคนที่มาติดตามครับ
Sarawatta
-
ต้องขอฝากความหวังเอาไว้ที่สนเสียแล้วล่ะค่ะแบบนี้ :fox2: รอตอนหน้านะค้าา..^^
-
ความรักของสนจะไม่ได้ยากเย็นแสนเข็ญเลยถ้าสนไม่เป็นคนทำให้มันยากเอง อ่านแล้วเหนื่อยจริงๆ เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งครับ ขอชื่นชมว่านิยายของคุณหน่วงได้ทรมานดีจริงๆ แต่ผมไม่ไหวละ ขออนุญาติเข้ามาอ่านและเม้นตอนจบเลยละกัน ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ แต่ผมไม่ดีพอที่จะอ่านและเข้าใจมัน
ปล. แอบรอเรื่องใหม่ที่จะรีไรท์ในอนาคตครับ
-
ต้นกับสน ใช้เวลาช่วงนี้กอบโกยความสุขให้เป็นความทรงจำที่ดี เพื่อให้เป็นกำลังใจที่จะสู้ต่อไปในอนาคต ต้นอย่าท้อน่ะ มีสนอยู่ทั้งคนถึงแม้สนจะพูดแต่เราดูที่การกระทำดีกว่าเนอะ :mew1:
-
(http://s5.postimg.org/hp06wpunr/tonson_promo3.jpg)
ตอนนี้กำลังคิดว่าจะเอา "รัก...ที่ฟ้าไม่ได้ลิขิต" มา re-write อยู่ครับ คิดว่าพอไหว แต่อาจจะอัปเดตได้ไม่บ่อย
ใครที่ยังไม่เคยอ่านก็อย่าเพิ่งไปอ่านนะครับ มารอติดตามเวอร์ชั่นเขียนใหม่กัน (คงเน้นปรับภาษามากกว่าเนื้อเรื่อง)
รอให้จบสองเรื่องนี้จบก่อนละกันครับ แล้วจะบอกอีกที
ขอบคุณทุกคนที่มาติดตามนะครับ
ป.ล. ตอนที่ 29 เป็นอีกตอนที่ผมชอบมากๆ อ่านหลายรอบแล้ว
Sarawatta
ตกใจนึกว่าจะรีไรท์เนื้อเรื่องใหม่หมด เพราะของเดิมน่ะดีมากอยู่แล้วน่ะ แต่ถ้าจะปรับเปลี่ยนสำนวนภาษาให้ดีกว่าเดิมก้อแล้วไป แต่ของเดิมก้อโอเคอยู่แล้วน่ะ งานคุณ sarawatta เรื่องภาษาน่ะดีมากอยู่แล้วล่ะ เพื่อนคนใดที่ยังไม่เคยอ่านเรื่องนี้ก้อแนะนำเลยล่ะ ชอบมากเลยอ่านแล้วน้ำตาคลอซาบซึ้งกับความรักและการกระทำของตัวละครในเรื่องมาก o13
-
อ่านตอนหลังๆ ยิ่งสงสารสน แต่ทำอะไรให้มันชัดเจนซะทีสิคุณชาย
แงๆๆๆ ยังอึมครึมอยู่ดี :ling1:
ลุ้นต่อไปอ่า :impress2:
-
อย่างน้อยตอนนี้ทั้งสองก็มีช่วงเวลาที่มีความสุขเนอะ ต่อไปข้างหน้าก็ไม่รู้จะเจอกับปัญหาอะไรอีก
ฉะนั้น ตักตวงความสุขให้เยอะๆ เข้าไว้
ชอบตอนต้นแกะปูให้สนอ่ะ คุยกันดูอบอุ่นดี 555+
-
CHAPTER 31-1 ∞ วาเลนไทน์พิสูจน์รักแท้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3133239#msg3133239)
CHAPTER 31-2 ∞ วาเลนไทน์พิสูจน์รักแท้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3134469#msg3134469)
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 31-1: วาเลนไทน์พิสูจน์รักแท้
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
เช้าวันหยุดอีกวันที่อากาศเย็นสบายๆ ในช่วงหน้าหนาว สายแล้วต้นหอบตะกร้าเสื้อผ้าลงมาซักในเครื่องซักผ้าด้านหลังบ้าน ใส่เสื้อผ้าสบายๆ สำหรับอยู่บ้านเช่นเคย วันนี้มีแค่ต้นกับปั้นจั่นเท่านั้นที่อยู่บ้าน ส่วนสนกับนิกไปธุระกับป้าของนิกข้างนอกตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว ก่อนที่สนจะกลับบ้าน ป้าของนิกอยากให้สนไปช่วยดูกลุ่มแม่บ้านที่ผลิตขนมให้ป้าของนิกเสียหน่อย เพราะยังผลิตไม่ได้รสชาติตามสูตรที่สนให้ไป
เรื่องการเรียนของต้นตอนนี้ก็ใกล้เรียบร้อยแล้ว รอแค่ใบทรานสคริปต์อย่างเดียวเท่านั้น มีบริษัทช่วยทำให้ก็ง่ายขึ้น ต้นเลือกไปเรียนที่อังกฤษที่เป็นต้นตำหรับสำเนียงบริทิชอิงลิชที่ต้นชอบ เนื่องจากปริญญาโทแต่ละใบใช้เวลาแค่ปีเดียว ต้นจึงเลือกเรียนสองปริญญา เมื่อรวมๆ เวลาที่ต้องไปอยู่ก่อนเพื่อปรับตัว ช่วงพักและเผื่อเวลาไว้จัดการเรื่องอื่นๆ ที่จำเป็น ก็เกือบสามปีพอดี
"ต้น นินามาแน่ะ"
ต้นกำลังจะเทน้ำยาปรับผ้านุ่มในช่องใส่น้ำยาปรับผ้านุ่มพอดี พอปั้นจั่นเดินมาบอกจึงหยุด
"มาทำไมเหรอ สนก็ไม่อยู่ซะหน่อย" ต้นทำหน้าแปลกใจ
"ไม่รู้ว่ะ แต่เขาบอกว่าจะมาหามึงแน่ะ" ปั้นจั่นบอก ท่าทางดูงัวเงียๆ เพราะเพิ่งตื่น
"เหรอ เออๆ เดี๋ยวกูไป แป๊บนึงนะ"
ปั้นจั่นเดินออกไปบอกนินาแล้วต้นก็หันมาจัดการกับน้ำยาปรับผ้านุ่มต่อ เรียบร้อยแล้วก็เช็ดไม้เช็ดมือให้แห้ง ก่อนที่จะเดินออกมาหานินาที่รออยู่หน้าบ้าน
นินานั่งรออยู่ที่โต๊ะนั่งเล่นในสนามหน้าบ้าน รอยยิ้มหวาน บวกกับการแต่งกายและแต่งหน้าที่ไม่ดูจัดจ้านจนเกินไปทำให้เธอดูเป็นสาวน้อยน่ารัก แลดูไม่มีพิษไม่มีภัย แต่ใครเลยจะรู้ว่าเธอซ่อนเขี้ยวเล็บไว้
"หวัดดีค่ะพี่ต้น" นินายิ้มหวานอย่างเคย
ต้นยังไม่นั่งลงบนเก้าอี้ แต่รีบแจ้งให้คนที่มาถึงทราบเรื่องที่เธออาจจะยังไม่รู้
"สนไม่อยู่นะนินา เขาออกไปข้างนอกกับนิก กว่าจะกลับก็น่าจะดึกเลย"
นินายิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "นินาไม่ได้มาหาพี่สนหรอกค่ะ มาหาพี่ต้นนั่นแหละ"
ต้นชี้ที่ตัวเองพร้อมกับเลิกคิ้ว "พี่เหรอ"
"ค่ะ นั่งสิคะ จะได้คุยกันได้สะดวกหน่อย" ผู้มาถึงเป็นคนเชื้อเชิญเสียเอง
ต้นนั่งลงอย่างช้าๆ สายตามีคำถามตลอดเวลา
นินาอดแปลกใจไม่ได้เหมือนกันที่ต้นเป็นเกย์ ถ้าไม่บอกก็ไม่มีทางรู้เพราะต้นดูเหมือนผู้ชายธรรมดาทั่วไปแทบทุกอย่าง สิ่งที่ต่างเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่น นิสัยอ่อนโยน พอเล่นกีฬาที่ผู้ชายชอบเล่นกันได้บ้างแต่ก็ไม่ค่อยเล่น เล่นผาดโผนบ้างแต่ไม่มาก พูดจาสุภาพ เป็นต้น
"ตอนปีใหม่ ไปเที่ยวกับคู่หมั้นคนอื่นมาสนุกมากไหมคะ"
คำถามแรกก็ทำเอาต้นหน้าเหรอหรา ความจริงมันก็ผ่านมาเดือนเศษแล้วทำไมนินาถึงพูดถึงมันขึ้นมาอีก สีหน้าของเธอดูเหมือนไม่พอใจเสียด้วยสิ
"ก็ไม่มีอะไรนี่ นินามีอะไรหรือเปล่า" ต้นมองนินาด้วยสีหน้าหวาดระแวง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่พอใจหรือเปล่าที่เขากับสนหายไปด้วยกัน
"มีสิคะ" นินาเว้นจังหวะ รู้สึกหมั่นใส้ต้นนิดหน่อยที่ทำเป็นใสซื่อบริสุทธิ์ "นินารู้มาว่า...พี่ต้น...เคยเป็นแฟนกับคนชื่อทินเหรอคะ"
ต้นขมวดคิ้ว ดูจากสีหน้าท่าทางแล้วต้นก็พอจะรู้แล้วว่านินาไม่น่าจะมาดี
"นินาอยากรู้ไปทำไม" ความจริงต้นอยากจะพูดต่อว่าไม่ใช่เรื่องของนินาเสียหน่อยแต่ก็ยั้งปากไว้ก่อน
นินาทำท่าคล้ายๆ เบ้ปาก "ก็คนชื่อทินเขาเป็นเกย์ ถ้าพี่ต้นเป็นแฟนกับเกย์ก็แสดงว่า...พี่ต้นก็เป็นเกย์ใช่ไหมคะ"
แม้จะแปลกใจที่นินาพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ต้นก็พยายามไม่แสดงอาการตกใจมากนัก "นินา...นินามีอะไรกับพี่หรือเปล่า บอกพี่มาตรงๆ เลยก็ได้ เดี๋ยวพี่จะต้องไปทำงานบ้านต่อแล้ว"
นินาหัวเราะขบขัน "เป็นแม่บ้านแม่เรือนด้วยเหรอคะ ไม่น่าเชื่อนะคะ ดูท่าทางก็ไม่เห็นเหมือนตุ๊ดตรงไหนเลย ทำไมถึงได้เป็นตุ๊ดไปซะได้"
ต้นชักสีหน้าไม่พอใจ เขาเกลียดคำนี้มากจนแทบจะอดทนฟังไม่ได้ "ถ้านินาจะมาพูดกับพี่เรื่องนี้ พี่ขอไม่คุยด้วยนะครับ"
ต้นทำท่าจะลุกเดินออกไป
"เดี๋ยวสิคะ นินามีเรื่องสำคัญต้องคุยกับพี่ต้นค่ะ" นินาเรียกดักไว้
ต้นค่อยๆ นั่งลงเหมือนเดิม ในใจยังคงรู้สึกโกรธกรุ่นกับคำดูถูกเหยียดหยามของสาวน้อยหน้าใสไม่หาย แต่ต้นก็ต้องพยายามควบคุมอารมณ์ไว้
"พี่ต้นกำลังคิดจะทำอะไรกับพี่สนอยู่หรือเปล่าคะ อย่าให้นินารู้นะคะว่าพี่ต้นน่ะ แอบชอบพี่สนอยู่"
"พี่กับสนเป็นเพื่อนกัน ไม่เคยทำอะไรเกินเลย นินาสบายใจได้" ต้นตอบเสียงห้วน
นินาแค่นหัวเราะ "ให้มันจริงเถอะค่ะ อย่าให้นินารู้ละกัน จำไว้นะคะ นินากับพี่สนเป็นคู่หมั้นกัน จะแต่งงานกันอยู่แล้ว คนที่รู้ตัวว่าคิดไม่ซื่อก็ควรจะรู้ตัวด้วยนะคะว่าควรทำตัวยังไง"
"มันจะมากไปแล้วนะนินา" ต้นเริ่มเสียงดัง ถ้าไม่ใช่เพราะคำพูดเชิงเหยียดหยามนั้นต้นก็คงไม่แสดงอาการอย่างนี้หรอก
นินาชักสีหน้าและเสียงแข็งบ้าง
"ไม่มากหรอกค่ะ นินาจะบอกอะไรพี่ต้นให้นะคะ พี่สนน่ะ เขามีอะไรกับนินาบ่อยๆ เราสองคนมีความสุขกันมาก แล้วนินาก็รู้ดีค่ะว่าพี่สนไม่เคยสนใจพวกตุ๊ดแต๋วอะไรนั่นหรอก ของแบนๆ ราบๆ จะมาสู้ของนูนๆ เว้าๆ โค้งๆ ได้ยังไง พี่ต้นก็รู้ไม่ใช่เหรอคะ ไม่มีผู้ชายที่ไหนเขาสนใจของที่อยู่ข้างหลังมากกว่าของที่อยู่ข้างหน้าหรอกค่ะ เพียงแต่เขาจะพูดหรือไม่พูดเท่านั้นเอง และที่เขาไม่พูดก็เพราะเขาสมเพชคนวิปริตผิดเพศต่างหากล่ะ อย่ามโนนะคะว่าเขาชอบ ลับหลัง...อยากรู้ไหมคะว่าเขาด่าพวกนี้ว่ายังไง"
นินาหยุดเว้นจังหวะพร้อมกับมองหน้าต้นและเหยียดปาก "อ้อ...คิดว่าพี่ต้นคงรู้ พ่อของพี่สนเขาชอบนินามาก เขาอยากให้นินาแต่งงานกับพี่สน พอแต่งงานแล้วนินาก็จะมีลูกให้ครอบครัวพี่สนค่ะ พี่ต้นก็รู้ใช่ไหมคะว่าพ่อกับแม่พี่สนเขาอยากได้หลานมากขนาดไหน คนที่ไม่มีปัญญาทำเรื่องที่ชายจริงหญิงแท้เขาทำได้ก็ควรจะสำเหนียกตัวเองด้วยนะคะว่ายังมีประโยชน์กับโลกใบนี้อยู่หรือเปล่า" นินากระแทกเสียงในตอนท้าย
ต้นได้แต่นั่งตกตะลึงและตกใจ ท่าที่ที่รังเกียจเดียดฉันท์กันนั้นก็นับว่าแย่มากแล้ว แต่คำพูดที่เธอพูดมากลับโหดร้ายยิ่งกว่าอีก น้ำตาของต้นไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว จะว่าช็อกก็คงไม่ผิดนัก ความรู้สึกตอนนี้มันเกินคำว่าเสียใจจนต้นพูดไม่ออก
"อ้อ พรุ่งนี้เป็นวันวาเลนไทน์ นินานัดกับพี่สนไว้แล้วค่ะ คงไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้นะคะว่าเราสองคนนัดไปทำอะไรกัน ใครที่รู้ตัวเองว่าเป็นคนอื่นก็อย่าสะเออะไปนัดกับพี่เขาล่ะ หน้าแหกมาแล้วจะหาว่าไม่เตือน จำไว้นะคะ เป็นตุ๊ดเป็นแต๋วก็ควรจะอยู่ในโลกของตัวเองไป อย่าทำให้โลกของชายจริงหญิงแท้เขาต้องวุ่นวายเลยนะคะพี่ต้น นินาของร้องล่ะ ไม่งั้นได้เห็นดีกันแน่"
นินาคาดโทษตอนท้าย มองต้นด้วยสายตาอาฆาต พอเห็นว่าต้นกำลังตกตะลึงด้วยความเสียใจก็สะบัดก้นเดินหนีไปด้วยความสะใจทันที เล่นกับใครไม่เล่น รู้จักนินาน้อยไปซะแล้ว เจอแบบนี้เข้าไปแล้วเป็นไงล่ะ ต่อไปจะได้สำเหนียกตัวเองบ้างว่าเป็นแค่ตุ๊ดแต๋ว ไม่มีผู้ชายแท้ๆ ที่ไหนเขาอยากเอามาเป็นคู่ครองให้อับอายชาวบ้านเขาหรอก หวังว่าคงจะเข็ดไปอีกนานนะคราวนี้ ถ้ายังไม่เข็ดอีกล่ะก็ นินาจะด่าให้กลับบ้านไม่ถูกเลยทีเดียว
ต้นเดินเข้าไปในบ้านราวกับร่างที่ไร้วิญญาณ ปั้นจั่นกำลังจะยกตะกร้าเสื้อผ้าลงมาจากห้องของตัวเองพอดี ยังมีเครื่องซักผ้าอีกสองเครื่องที่ยังว่างอยู่ พอเห็นสีหน้าและอาการของต้นแล้วปั้นจั่นก็รีบเดินลงมาหาด้วยความสงสัย วางตะกร้าผ้าลงแล้วก็ถาม
"ต้น มึงเป็นอะไรหรือเปล่า"
"ไอ้จั่น"
ต้นถลาเข้าไปกอดเพื่อนแล้วก็ร้องไห้อย่างหนักเหมือนกับอัดอั้นมานาน ตั้งแต่เกิดมาต้นไม่เคยถูกใครดูถูกเหยียดหยามเรื่องเพศสภาพได้รุนแรงเท่านี้มาก่อนเลย แม้ว่าจะเคยโดนล้อโดนแกล้งบ้าง แต่ก็ไม่มีใครด่าว่าต้นได้เจ็บปวดเท่านินาอีกแล้ว
"ต้นเป็นอะไรวะ ใครทำอะไรมึง เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นต้น บอกกูได้หรือเปล่า"
ปั้นจั่นถามอย่างตกใจและเป็นห่วง แต่ต้นก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ ใครไม่เจออย่างที่ต้นเจอเมื่อกี้ก็คงไม่รู้ ไม่นึกเลยว่าคู่หมั้นของสนจะร้ายกาจขนาดนี้ แล้วสนล่ะ สนเป็นอย่างที่นินาพูดหรือเปล่า สนมีอะไรกับนินาบ่อยๆ อย่างที่นินาบอกจริงหรือ แต่มันจะแปลกตรงไหนเพราะสองคนนั้นเป็นคู่หมั้นกัน มันก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว มีแต่ต้นเท่านั้นที่เป็นส่วนเกิน
เมื่อเห็นต้นไม่พูด ปั้นจั่นก็ได้แต่สงสัย เขาหยุดถามต้นเพราะรู้ว่าต้นคงไม่ตอบหรือไม่ก็คงเสียใจจนตอบไม่ได้ เมื่อกี้นินามาทำอะไรต้นหรือเปล่า ต้องเป็นเพราะนินาแน่ๆ ที่ทำให้ต้นเป็นแบบนี้
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
สนกับนิกกลับมาถึงบ้านเสียดึก เห็นมิสคอลจากปั้นจั่นนับสิบครั้งก็อดแปลกใจไม่ได้ แต่ทั้งสนและนิกไม่ได้รับสายเพื่อนเลยทั้งคู่เพราะยุ่งมาก บ้านมืดหมดแล้วก็แสดงว่าปั้นจั่นกับต้นคงนอนไปแล้วล่ะ นิกกับสนแยกตัวเข้าห้องใครห้องมันเพราะต่างคนก็ต่างเหนื่อย พรุ่งนี้เช้าก็ต้องไปอีกแต่เช้าเพราะยังเหลืออีกหนึ่งกลุ่มแม่บ้านที่สนต้องไปช่วยดูให้ ดีที่ว่าบ่ายๆ ก็น่าจะเสร็จแล้ว ไม่ต้องใช้เวลาจนมืดค่ำเหมือนวันนี้เพราะมีหลายกลุ่ม
สนอาบน้ำอาบท่าแล้วก็นึกถึงต้น อยากไปหาก็กลัวรบกวนเวลานอน แต่สนก็คงต้องยอมรบกวนเวลานอนของต้นแล้วล่ะเพราะสนอยากเตือนให้รู้ว่าพรุ่งนี้นัดกันไว้ว่าจะไปกินข้าวเย็นด้วยกัน แล้วสนก็จะได้มอบดอกกุหลาบสีเหลืองให้กับต้นเหมือนอย่างเคย สนทำอย่างนี้มาสี่ปีแล้วตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ชั้นมอหก
สนเดินมาเคาะประตูห้องต้น ไม่นานนักต้นก็เดินมาเปิดประตูพร้อมกับเปิดไฟ สนแปลกใจเล็กน้อยที่ต้นดูเหมือนยังไม่นอนเพราะสีหน้าดูไม่เหมือนคนเพิ่งตื่นขึ้นมา
เข้ามาในห้องของต้นแล้วสนก็รีบเตือนนัดหมายทันที "ต้น พรุ่งนี้นายอย่าลืมนะ"
"อะไรเหรอ" ต้นถามราวกับว่าไม่เคยคุยกับสนเรื่องนี้ไว้เลย สีหน้าดูเรียบเฉยจนสนอดแปลกใจไม่ได้
"ก็...พรุ่งนี้ตอนเย็นเรามีนัดกันไง นายจำไม่ได้เหรอ นัดพิเศษของเรา นายอย่าลืมนะ"
"พรุ่งนี้เราไม่ว่างแล้วล่ะ" ต้นบอกแล้วหลบสายตา เดินมานั่งลงบนเตียงนอนด้วยสีหน้าเศร้าๆ
"ทำไมล่ะต้น ก็เรานัดกันแล้ว นายลืมเหรอ มันสำคัญหรือเปล่า ยกเลิกก่อนได้ไหม" สนแปลกใจมากทีเดียว ต้นไม่เคยลืมนัดนี้กับสนเลย เป็นไปได้ยังไงที่ครั้งนี้ต้นจะลืม
"เราไม่ว่างจริงๆ เรา...นัดกับพี่กริดไว้แล้ว" ต้นยังคงหลบตาสนอยู่
สนเดินมานั่งลงข้างๆ ต้น จับไหล่ของต้นไว้สองข้างเพื่อให้ต้นหันหน้ามาคุยด้วยดีๆ
"นายไปนัดกับพี่เขาทำไมล่ะต้น ก็เรานัดกับนายไว้แล้ว ทำไมนายถึงไปนัดคนอื่นอีกล่ะ" สนถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
"แล้วทำไมนายไม่ไปกับคู่หมั้นของนายล่ะสน จะนัดกับเราทำไม เราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย" ต้นเริ่มเสียงดัง ต้องคอยควบคุมอารมณ์ไม่ให้พลุ่งพล่านมากกว่านี้
"ต้น นี่นายเป็นอะไรไป ทำไมพูดแบบนี้ล่ะต้น" สนจ้องตาต้นอย่างไม่วางตาจนต้นหลุบตาลงต่ำเพื่อหลบสายตาไปเอง
"เราไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย เราก็แค่...อยากไปกับพี่กริดเท่านั้นแหละ ทำไมล่ะสน เราไปกับพี่กริดไม่ได้เหรอ เราไม่มีสิทธิ์เปิดใจให้คนอื่นบ้างเหรอ หรือนายคิดว่าเราต้องรักแต่นายคนเดียว ตอนนี้...เราคิดว่า...เราจะไม่รอนายแล้วล่ะ เรารอนายมานานเกินไปแล้วนะสน ไม่เห็นมีอะไรเลย สู้เปิดใจให้คนอื่นไม่ดีกว่าเหรอ"
"ต้น..." สนเรียกเสียงดัง ปล่อยมือลงจากไหล่ สีหน้าบ่งบอกว่าผิดหวังและเสียใจเป็นอย่างยิ่ง
"นายเป็นอะไร บอกเรามานะต้น ทำไมอยู่ดีๆ นายก็เป็นแบบนี้ เราไม่เชื่อ เราไม่เชื่อว่านายจะไม่รอเราอีกแล้ว มีอะไรนายบอกเรามานะต้น บอกเรามาเดี๋ยวนี้เลย"
สนรู้จักต้นดี การผิดนัดแถมยังพูดจากลับกลอกอย่างนี้ไม่ใช่นิสัยของต้น ต้องมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ต้นเป็นแบบนี้แน่นอน
"เราไม่มีอะไรจะบอกแล้ว ก็เราบอกนายแล้วไงว่าเราไม่อยากรอ นายไม่เข้าใจเหรอสน"
สนตกตะลึงกับน้ำเสียงและท่าทางไม่พอใจของต้นจนถึงกับพูดไม่ออก
"ได้เลยต้น ได้ ถ้านายต้องการอย่างนั้น พรุ่งนี้...เราจะไปกับนินา นายก็ไปกับพี่กริดละกัน"
สนลุกขึ้นแล้วก็รีบเดินออกไปจากห้องต้นทันทีก่อนที่จะห้ามน้ำตาไว้ไม่ได้ อุตส่าห์เตรียมการไว้อย่างดี นัดกันไว้เป็นมั่นเป็นเหมาะ อยู่ดีๆ ต้นก็เกิดเปลี่ยนใจกะทันหันเพราะอยากเปิดใจให้คนใหม่ ถ้าสนมีสติมากกว่านี้ก็ควรจะต้องหาคำตอบให้ได้เสียก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอต่างคนต่างสาดอารมณ์เข้าใส่กัน สติที่มีอยู่จึงไม่สามารถทำหน้าที่ได้เท่าที่ควร
ก็ดีเหมือนกัน สนเองก็อยากรู้ว่าทำไมเขาถึงเผลอมีอะไรกับนินาไปแล้วถึงสองครั้งสองครา อดแปลกใจตัวเองไม่ได้ว่าเขาไวต่อการกระตุ้นทางเพศขนาดที่ถูกสัมผัสนิดหน่อยแล้วก็ถึงกับกู่ไม่กลับ เป็นเพราะสนไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นหรือเปล่า พรุ่งนี้สนก็คงรู้คำตอบแล้ว
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
บรรยากาศในร้านอาหารตอนนี้เต็มไปด้วยคู่รักหนุ่มสาวมากมายที่ต่างก็ถือโอกาสพิเศษนี้มากินข้าวด้วยกัน บางคนก็มาเพื่อบอกรักกัน และมีไม่น้อยทีเดียวที่คงพากันไปต่อที่อื่นหลังจากนี้ แม้จะเป็นธรรมเนียมฝรั่งแต่คนไทยก็นำเอามาใช้เสียจนกลายเป็นของตัวเองไปแล้ว
อาหารเย็นใต้แสงเทียนของสนกับนินามื้อนี้ก็คงไม่ต่างจากหนุ่มสาวคู่อื่นๆ ดูเผินๆ ก็เหมือนชายหนุ่มหญิงสาวที่รักกันมาเดตด้วยกัน แล้วก็คงจะจบลงด้วยการหลับนอนด้วยกันอย่างหนุ่มสาวสมัยใหม่ทั่วไป ก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องแปลกหรือเสียหายไปแล้วในสมัยนี้
นินาแต่งตัวและแต่งหน้าสวย เธอดูอ่อนหวานและน่าทะนุถนอมตามประสาสาววัยแรกแย้ม ถ้าไม่ติดว่าสนรักใครไปเสียก่อนแล้วก็คงจะภูมิใจไม่น้อยที่มีแฟนสาวที่สวยและน่ารักอย่างเธอ วันนี้เธอแต่งตัวสวยเป็นพิเศษ สีหน้าแววตาดูเอียงอายตลอดเวลาที่นั่งอยู่กับสนในร้านอาหาร
"ดีใจจังเลยค่ะพี่สน นี่ถือว่า...เป็นวาเลนไทน์แรกของเราเลยนะคะที่นินากับพี่สนมากินข้าวด้วยกัน นินามีความสุขมากเลยค่ะ"
สนพยักหน้ายิ้มๆ แล้วก็ตักอาหารกิน ในใจกลับแอบคิดว่าตัวเองคิดดีแล้วหรือเปล่าถึงได้มากับเธอในวันนี้
"นินาอยากกินอันนั้นค่ะ" นินาใช้ส้อมชี้ไปที่อาหารที่อยู่ในจานใบหนึ่ง สนรู้ว่านินาอยากให้ตักให้ก็เลยตักให้อย่างที่เธอต้องการ
"นินา...นินารักพี่จริงๆ เหรอ" อยู่ๆ สนก็ถามขึ้นมา คนถูกถามทำหน้าเหรอหราเล็กน้อยแล้วก็ยิ้มกลบเกลื่อน
"ทำไมพี่สนถามอย่างนั้นล่ะคะ ถ้านินาไม่รักพี่ นินาจะยอมเป็นของพี่เหรอคะ ถ้าไม่รักพี่สน นินาจะหมั้นกับพี่ทำไมล่ะคะ"
"ทำไมถึงรักล่ะ" แม้จะพยายามปรับน้ำเสียงแต่น้ำเสียงของสนก็ยังฟังดูเย็นชาจนพอรู้สึกได้
"ก็...นินาเคยบอกแล้วนี่คะ ก็เราเคยไปขายของด้วยกัน สนิทสนมกัน นินาก็เลยรักพี่ ก็...ไม่รู้ว่ารักไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้ว"
สนพยักหน้าเข้าใจ
"แล้วพี่สนล่ะคะ พี่สนรักนินาหรือเปล่า พี่สนไม่เคยบอกรักนินาเลยนะคะ"
ท่าทางที่น่าสงสารนั้นทำให้สนอดจะเห็นใจเธอบ้างไม่ได้ ความจริงนินาก็ไม่เห็นน่าจะต้องถามเลย สนบอกเธอไปไม่รู้กี่รอบแล้วว่าไม่ได้รัก
"มันยากเหรอคะที่พี่สน...จะรักนินา"
นินาทำท่าจะร้องไห้อีกแล้ว วันวาเลนไทน์อย่างนี้ไม่มีคู่รักที่ไหนร้องไห้และถามคำถามอย่างนี้กันหรอก
สนทำท่าครุ่นคิด นึกถึงตอนที่เขาทะเลาะกับต้นเมื่อคืนแล้วก็อดเสียใจไม่ได้ วันนี้สนนัดกับต้นไว้แท้ๆ กลับกลายเป็นว่าสนต้องมากับนินาแล้วต้นไปกับสรกฤษณ์ ป่านนี้ ต้นกับสรกฤษณ์จะทำอะไรถึงไหนกันบ้างก็ไม่รู้ ในเมื่อต้นอยากให้สนรักกับนินาขนาดนั้น ต้นก็อย่ามาเสียใจทีหลังละกัน
"พี่...ขอเวลาอีกสักหน่อยละกันนะนินา แต่อย่างน้อยนินาก็สบายใจได้ ถ้าพี่พาใครมากินข้าวในวันวาเลนไทน์แล้ว คนๆ นั้นก็ต้องมีความหมายบางอย่างกับพี่"
ได้ยินอย่างนั้นแล้วนินาก็ยิ้มอย่างพอใจ
"ขอบคุณค่ะพี่สน นินาจะรอพี่สนนะคะ นินารอมานานแล้ว จะรออีกหน่อยก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกค่ะ"
สนยิ้มบางๆ ให้กับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้น ถ้าต้นไม่รักสนแล้ว อยากลืมสนมากขนาดนั้น อยากเปิดใจให้คนอื่นมากขนาดนั้น สนก็คงต้องไปตามทางที่ผู้ชายคนหนึ่งควรจะไปล่ะนะ เสียดายวันเวลาดีๆ ที่เคยสร้างด้วยกันมาแท้ๆ ตอนไปบางแสนด้วยกันก็ยังดีๆ อยู่เลย มาถึงวันนี้ต้นกลับเปลี่ยนไปเสียแล้ว
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
และแล้วสนกับนินาก็เข้ามาอยู่ในห้องๆ หนึ่งของโรงแรมม่านรูดกลางเมืองเชียงใหม่ ก็คงจะเหมือนกับหนุ่มสาวคู่อื่นๆ ที่ต่างก็พากันมาปิดท้ายคืนวันวาเลนไทน์กันในสถานที่อย่างนี้
สนกับนินานั่งคู่กันอยู่บนเตียงนอน บรรยากาศในห้องดูสลัวๆ ราวกับต้องการจะกระตุ้นอารมณ์เปลี่ยวของคู่รักให้มากยิ่งขึ้นไปอีก ไม่รู้ว่าสนจะอารมณ์เปลี่ยวเหมือนกับนินาหรือเปล่า แต่เขาก็ตัดสินใจมาแล้ว อีกไม่นานหลังจากนี้ อะไรๆ ที่หนุ่มสาวควรจะทำกันในวันนี้ก็คงเกิดขึ้น
"นินาพร้อมแล้วค่ะพี่สน" นินาพูดแล้วก็สวมกอดสนไว้จากทางด้านหลังอย่างรักใคร่ มือของเธอเริ่มอยู่ไม่สุข คอยลูบไล้ไปตามแขนและหน้าอกของสนเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของอีกฝ่ายให้ลุกกระพือขึ้น
สนหันหน้าไปเผชิญกับนินาตรงๆ นินายิ้มยั่วและส่งสายตาเชื้อเชิญ เธอทิ้งตัวลงไปนอนแล้วก็ดึงกึ่งกระชากตัวสนให้ตามลงมาทาบทับ ใบหน้าของสนกับนินาอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ เสียงหอบหายใจอย่างตื่นเต้นของนินาบ่งบอกว่าเธอพร้อมแล้วจริงๆ
นินาใช้มือโอบรอบคอของสนแล้วค่อยๆ กดใบหน้าของสนลงต่ำเพื่อสัมผัสกับรสจูบนั้น ความรู้สึกหลายอย่างของสนตีกันจนมั่วไปหมด แต่สนก็รู้สึกว่าแปลกมากที่เขาไม่ได้กระโจนใส่นินาเหมือนคราวที่ผ่านๆ มาอีก ทำไมสนถึงครุ่นคิดและระวังตัวกับเธอได้ล่ะ ไม่เห็นว่าตัวเองจะไวต่อการสัมผัสเหมือนสองครั้งนั้นเลย
ก่อนที่อะไรๆ จะเลยเถิดไปไกลกว่านั้น สนบังเอิญเหลือบไปเห็นแจกันดอกไม้ที่ประดับไว้อยู่ข้างๆ เตียงนอนพอดี มีดอกกุหลาบสีเหลืองดอกหนึ่งปักอยู่ สนให้ดอกกุหลาบสีเหลืองกับต้นมาแล้วสี่ดอก ถ้าปีนี้ต้นมากับสนก็คงจะเป็นดอกที่ห้าพอดี ดอกกุหลาบสีเหลืองดอกที่ห้ากับปาฏิหาริย์ห้าครั้งของปั้นจั่นช่างตรงกันโดยบังเอิญแท้ๆ ไม่ได้การแล้ว ยังไงๆ สนก็ต้องเอาดอกกุหลาบสีเหลืองดอกที่ห้าไปให้ต้นให้ได้ ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ให้อีกเลยเป็นเวลาสามปี
สนผลักนินาออก ลุกขึ้นมาคว้ากระเป๋าของตัวเองแล้วก็รีบวิ่งออกไปจากห้องนี้อย่างรวดเร็ว เขาทรยศกับต้นไม่ได้ ต่อให้สนมีความต้องการมากขนาดไหน ความรักของสนก็มีค่ามากกว่า สนปล่อยให้นนานั่งกระฟัดกระเฟียดอยู่ในห้องนั้นด้วยความไม่พอใจ จากนั้นเธอก็ร้องไห้ด้วยความรู้สึกสมเพชตัวเอง แต่คนอย่างเธอไม่มีวันจะยอมแพ้ง่ายๆ หรอก คอยดูละกัน
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
สนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาต้น โทรติดแล้วแต่ก็ไม่มีคนรับ สนพยายามโทรใหม่อยู่หลายรอบ ภาวนาขอให้ต้นรับโทรศัพท์ของสนเสียที
ส่วนต้น สรกฤษณ์ก็พาต้นมาส่งท้ายคืนวันวาเลนไทน์ด้วยกันที่โรงแรมม่านรูดเช่นเดียวกัน สรกฤษณ์กำลังอาบน้ำอยู่ ตอนแรกจะขอให้ต้นไปอาบด้วยแต่ต้นไม่ยอมไป สรกฤษณ์จึงให้ต้นนั่งรอบนเตียงไปก่อน โทรศัพท์ของต้นดังขึ้นหลายรอบแล้วแต่ต้นก็ยังไม่รับ ความคิดในหัวสมองตีกันว่าจะอยู่ต่อหรือจะหนีไปดี จนกระทั่งสรกฤษณ์นุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำ ต้นก็ตระหนักว่าถ้าต้นอยู่ต่อต้นคงไม่รอดแน่ๆ ความรู้สึกผิดที่จะต้องทรยศต่อหัวใจตัวเองก่อตัวรุนแรงขึ้น จนในที่สุดต้นก็ลุกขึ้นยืน คว้ากระเป่าแล้วก็วิ่งออกไปเช่นเดียวกันโดยไม่ฟังเสียงร้องเรียกของสรกฤษณ์
"ต้น นายอยู่ไหน มาหาเราได้ไหม มาเดี๋ยวนี้เลย" สนล่ะล่ำละลักพูดเมื่อต้นรับโทรศัพท์แล้ว
"เราอยู่แถวๆ นิมมานน่ะสน นายอยู่ไหน" ต้นกรอกเสียงลงไปในขณะที่เดินแกมวิ่ง พร้อมกับคอยสอดส่ายสายตามองหาคนที่ต้นอยากเจอ
"เราก็อยู่แถวๆ นี้เหมือนกัน" แล้วสนก็บอกตำแหน่งที่แน่นอนไป รู้สึกโล่งใจและดีใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ที่สนไม่ได้ทรยศหัวใจตัวเอง ต้นก็คงไม่คิดจะทรยศต่อหัวใจของต้นเช่นเดียวกัน
สนพยายามเดินหาร้านดอกไม้ที่น่าจะยังเปิดอยู่ แต่หลายๆ ร้านก็ปิดไปแล้ว เดินไปเดินมาก็เจอร้านดอกไม้ร้านหนึ่งที่ไฟยังเปิดอยู่ สนรีบวิ่งเข้าไปที่ร้านนั้นทันที เจ้าของร้านกำลังจะปิดประตูร้านอยู่แล้วเชียวถ้าบังเอิญไม่เห็นสนวิ่งมาเสียก่อน
"มีดอกกุหลาบสีเหลืองไหมครับ" สนถามพลางสอดส่ายสายตามองหาสิ่งที่ต้องการ
"เอ...เดี๋ยวพี่ขอดูก่อนนะคะ เมื่อเช้ามีอยู่แต่ไม่เยอะเท่าไหร่"
สนยืนรออย่างใจจดใจจ่อ พอพี่เจ้าของร้านเดินออกมาหาก็รีบถาม
"มีไหมครับ"
"มี แต่ว่าเหลืออยู่ดอกเดียวนะ ไม่มีเป็นช่อ"
"ผมเอาดอกนี้เลยครับ" สนบอกอย่างดีใจ ดึงธนบัตรในกระเป๋าสตางค์ส่งให้คนขายมือไม้สั่นจนพี่เจ้าของร้านอดขำไม่ได้
"ขอบคุณนะครับพี่" สนบอกแล้วก็วิ่งผลุนตรงไปยังที่นัดหมายกับต้นไว้ว่าจะไปเจอกัน
ใช้เวลาไม่นานนักสนก็มาถึงที่ที่นัดหมายกับต้นไว้ อากาศเริ่มหนาวมากขึ้นจนรู้สึกได้ แต่อีกไม่นานมันก็จะอุ่นด้วยความรัก สนยืนถือดอกกุหลาบสีเหลืองพร้อมกับสอดส่ายสายตามองหาต้นอย่างร้อนรน แต่ก็ยังไม่เห็นแม้เงา หรือว่าต้นจะหลงทาง
คิดได้ดังนั้นสนก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กำลังจะกดโทรออกก็รู้สึกได้ว่ามีอ้อมแขนของใครมาบางคนมากอดสนไว้จากทางด้านหลัง สนฉีกยิ้มดีใจแล้วก็รีบหันไปหาคนที่กอดเขาไว้ทันที
"ต้น"
"สน"
สองหนุ่มยิ้มให้กันด้วยความดีใจ ดีใจจนบอกไม่ถูกเลยทีเดียวล่ะ
"ดอกกุหลายสีเหลืองของนาย"
สนบอกพลางยื่นดอกกุหลาบให้คนตรงหน้า น้ำตารื้นขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นอีกคนรับไปพร้อมกับรอยยิ้มดีใจ ถ้าไม่ใช่เพราะสนตามจีบจอยวันนั้น สนก็อาจจะไม่รู้เลยว่าใครบางคนรอคอยดอกกุหลาบในวันพิเศษวันนี้จากสนมานานแค่ไหน เมื่อสนได้รู้แล้ว สนก็ไม่เคยผิดซ้ำอีกเลย แม้ว่าวันนี้จะเกือบไปแล้วก็ตาม
สนดึงต้นมากอดไว้เบาๆ ไม่สนใจแล้วว่าใครจะมองหรือคิดยังไง
"ดอกกุหลาบสีเหลืองดอกที่ห้าแล้วนะต้น นายจำได้ใช่ไหม"
สนปล่อยอ้อมแขนออก ต้นพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าจำได้ "เราไม่เคยลืมอยู่แล้ว นึกว่า...ปีนี้จะไม่ได้แล้วซะอีก"
สนเอื้อมมือไปลูบผมต้นเบาๆ "ก็เกือบไปแล้วเหมือนกัน เราเชื่อแล้วล่ะว่าปาฏิหาริย์ครั้งที่ห้าของเราสองคนจะมีจริงอย่างแน่นอน"
ต้นหัวเราะเบาๆ แล้วก็พยักหน้า
"หนาวไหม" สนถาม ยังไม่ทันที่ต้นจะได้ตอบสนก็ถอดเสื้อกันหนาวแล้วก็เอามาคลุมไหล่ให้ต้น สงสัยต้นคงรีบจึงลืมหยิบเสื้อกันหนาวติดมาด้วย
"แล้วนายไม่หนาวเหรอ"
"ไม่หนาวหรอก หนาวกาย...แต่หัวใจไม่หนาวก็โอเคแล้ว" สนยิ้มกรุ้มกริ่ม ต้นเริ่มเห็นสนทำท่าอย่างนี้กับต้นบ่อยขึ้นจนแทบเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
สนเอื้อมมือมาจับมือต้นไว้ จากนั้นก็เดินจูงมือกันไปตลอดทาง จากตรงนี้ไปถึงที่พักก็หลายกิโลอยู่ แต่ด้วยอากาศที่เย็นสบายก็ช่วยให้ไม่รู้สึกเหนื่อย แถมยังมีคนรู้ใจเดินเป็นเพื่อนพูดคุยกันไปอย่างนี้ ให้เดินเป็นสิบกิโลก็ยังไหว
ดูเหมือนว่าตอนนี้ต้นกับสนแทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเมื่อคืนวานเคยทะเลาะกันหนักขนาดไหน เพราะสนก็คาดเดาไว้อยู่แล้วว่าต้นคงทำไปเพราะความกดดันมากกว่าที่จะเป็นความรู้สึกที่แท้จริง ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่สนจะมาถามเรื่องนั้นให้ขุ่นเคืองใจกัน แถมยังจะเสียบรรยากาศของวันวาเลนไทน์ที่นานทีปีหนจะมีสักครั้งอีกด้วย
สนยังไม่บอกรักต้นในวันนี้หรอก สนรู้แล้วล่ะว่าเขาจะบอกรักต้นที่ไหนดี รออีกหน่อยแล้วกันนะต้น อีกไม่นานนี้แล้ว วันที่เราจะบอกรักนายจะเป็นวันที่พิเศษยิ่งกว่าวันไหนๆ และมันก็จะเป็นสถานที่ที่พิเศษที่สุดที่นายอยากไปด้วย
สนตัดสินใจแล้ว สองทางเลือกที่สนคิดไว้วันนี้สนก็ได้คำตอบกับตัวเองแล้วว่าสนจะเลือกทางไหน แม้ว่ามันจะยากพอกัน แต่อย่างน้อยทางเลือกนี้ของสนก็ดีตรงที่สนไม่ต้องโกหกหัวใจตัวเองอีกต่อไป ที่สำคัญ สนก็จะได้ไม่ต้องทำร้ายให้เป็นบาปกรรมด้วย
TBC
-
โลเลทั้งคู่
-
โอย
ไม่เคยอยากตบปากใครเท่านังนินามาก่อนเลยจริงๆ
อินี่ปากร้ายมาก
ช่วงต้นไปเรียนที่อังฤษจะเป็น time skip ไหมคะเนี่ย?
-
:mew1:
-
เอาตรงๆอยากให้ต้นทำตามที่พูดได้จริงๆที่บอกจะเปิดใจให้คนอื่น
ถ้าเราเป็นต้นเราจะเปิดใจและตัดใจนะ เพราะไม่รู้จะสู้ไปทำไมไม่เห็นมีอะไรดีขึ้นมา มองไม่เห็นว่าทางออกอยู่ตรงไหน
หรือทางครอบครัวของสนต้องให้มีคนตายซะก่อนถึงจะคิดได้ให้สมกับหงอกที่อยู่บนหัว
และเราไม่เห็นว่าสนมันจะทำอะไรให้ดีขึ้นได้ซักอย่างเลยซักนิด ถ้าถามว่าสนพยายามกับเรื่องนี้มั๊ย
ก็ต้องตอบว่าพยายามนะแต่มันยังเป็นความพยายามที่โคตรจะน้อยนิดเลย เหมือนแค่พยายามยื้อจะเก็บความสุขไว้กับตัว
รั้งไม่ให้ต้นไปทั้งที่ตัวเองยังทำอะไรไม่ได้เลย ความรู้สึกไม่ต่างจากพวกผู้ชายเหรี้...ๆที่มีเมียน้อยเลยซักนิด เห็นแก่ตัวสุดๆ
และตอนนี้ต้นก็เหมือนชู้เหมือนเมียเก็บเข้าไปทุกทีต้นต้องมาแบกรับความทุกข์แล้วไหนจะโดนอีนั่นมันดูถูก
แล้วสนก็อะไรไม่ได้ ต้องทำเพื่อพ่อ พ่อที่มันห็นแก่ตัวไม่เคยนึกถึงความสุขของลูก
แล้วทั้งที่สนมันก็มีคู่หมั้นแต่กลับไม่อยากให้ต้นเปิดใจให้ใครเราว่ามันโคตรเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวมากๆเลยนะ
-
ไม่เคยดูละครน้ำเน่าหลังข่าวรึไงถึงได้พลาดซ้ำซากแบบนี้
วันหลังหัดดูไว้บ้างนะ มารยานางตัวร้ายอะหัดศึกษาไว้บ้าง
จะได้ไม่พลาดแล้วทำให้ต้นต้องเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่าแบบนี้อีก
บอกเลยนะ ถ้าต้นทำตามที่พูดว่าจะเปิดใจให้คนอื่นเนี่ย จะสมน้ำหน้าใส่สนดังๆ เลย
ส่วนยัยนินา **จิกหัว** ตบกันมั๊ยย่ะหล่อน :fcuk:
-
ฉากที่สระว่ายน้ำของสนกับต้น ผมได้ไอเดียมาจากที่คอนโดผมนี่เอง พอดีวันนั้นนั่งเล่นอยู่ที่ระเบียง มองลงไปเห็นสระว่ายน้ำ
บังเอิญเห็นสองหนุ่มมาว่ายน้ำ อีกคนลงว่าย อีกคนนั่งฟังเพลงแล้วก็กินขนมอยู่ข้างๆ สระ คนที่ว่ายน้ำอยู่ก็มาคุยด้วย
แล้วก็เห็นเขาป้อนขนมกัน นั่งดูแล้วก็แอบฟินอยู่คนเดียว คิดว่าต้องเอาฉากนี้มาใส่ในซักเรื่อง ก็มาลงเอยที่ต้นสนนี่แหละ
Sarawatta
ฟินจังเลยยยยยยยยยค่ะ
อยากเห็นโมเม้นต์แบบนั้นบ้างจัง :hao6:
-
ต้นเฮยต้น น่าสงสารจริงๆ แต่ก็ดีแล้วต้น อดทนไว้ถือว่าใช้กรรมที่เคยทำกับเขาไว้ รอให้สนจัดการเอง
สุดท้ายต้น สน ก็ทำตามหัวใจตนเอง ชอบฉากวิ่งออกจากโรงแรมทั้งคู่เลย ต้นกอดสนในขณะที่ซื้อดอกกุหลาบด้วย ผู้แต่งผมอ่านฉากนี้แล้วยิ้มอ่ะ ๕๕๕ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆนะคับ
-
ตอนนี้อยากถามนะว่าสองคนนี้ทำอะไรกันอยุ่ สนเหมือนจับปลาสองมือเลย ไม่ได้มีความมั่นคงใดๆในความรู้สึกที่สนมีให้ต้นเลย ทะเลาะกันพอต้นบอกจะเปิดใจให้คนอื่นบ้างสนไม่ได้มานั่งใตร่ตรองเลยว่าเพราะอะไร ทำไม ชั่วขณะเดียวสนถอดใจแล้วคิดถึงการดำเนินชีวิตตามประสาผู้ชายธรรมดาแล้ว เป็นครั้งแรกนะที่คิดว่าดีเหมือนกันที่สนมันชอบอมพะนำ ต้นจะได้ไม่ต้องเสียใจ แล้วอะไรกันบอกมห้ค้นรอแต่ตัวเองเข้าม่านรูดกับนินา
ต้นเองก็กระไร ไม่รักตัวเองบ้างเลยการเปิดใจให้คนอื่นไม่ได้หมายความว่าเข้าโรงแรมม่านรูดกับคนที่ไม่ได้คบเพียงเพราะว่าทะเลาะกับคนที่รัก แถมตัวเองก็ยังไม่ได้คิดให้ถ่องแท้เสียก่อน ทำลงไปแล้วตัวเองนั่นแหละจะมานั่งเสียใจ
ส่วนนินาก็ไม่มีอะไรจะว่าแล้วมั๊ง แต่ละตอนมีแต่คุณค่าของนินาลดลงไปทุกทีจนตอนนี้ยิ่งกว่าติดลบ ต้นคงไม่เล่าอะไรให้สนฟังแต่จั่นก็ไม่แน่
เราเดาเอาว่า 3 ปีที่ต้นไปเรียนต่อที่อังกฤษ สนอาจจะเสียท่านินาจนมีลูกและแต่งงานกับนินา จนกระทั่งต้นกลับมาทำให้สนสะดุ้งตื่น
-
ยายนินา เธอไม่ได้รักสนหรอกเธอแค่อยากได้ นี่สนกับนิน่ามีอะไรกนเพราะยาสองครั้งแล้วเหรอ
ยายนิน่าเธอนี้ไม่....ธรรมดา มากกก(ละไว้ในฐานที่เข้าใจกัน) :katai1:
ต้นไปเข้าโรแรมกับพี่สรกฤษทำไม แต่ก็เข้าใจต้นนะ มันริบหรี่เหลือเกิน กับการรอสน ....... หน่วง :ling1:
-
เฮ้อ ปวดหัวจัง นินากับกริดคงไม่ได้กันเองหรอกนะ แบบนั้นคงตลกพิลึก คงไม่ร่วมมื้อกันทำอะไรชั่วๆ ต้นนี้ก็นะ ทำไหมไม่พูดให้ใครฟังบ้าง ไม่งั้นก็บันทึกเสียงไว้ยื่นยันก็ได้ถ้ามีครั้งต่อไปอ่ะ รีบๆมาต่อนะครับ รอต่อไปเฮ้อ
-
เหลือเกินกันทั้งสองคนเลยค่ะ ทำอะไรก็ไม่คิดให้ดีๆ เสียก่อนหรอก อย่างต้น..กับคำพูดแบบนั้นของนินา ถึงแม้อาจฟังดูแล้วสะเทือนใจไปสักหน่อย แต่ในเมื่อต้นก็ไม่ได้เป็นตุ๊ดเป็นแต๋วแบบที่นินาว่าทำไมจะต้องเก็บเอามันมาใส่ใจ? อย่าปล่อยให้คำพูดของคนอื่นเข้ามามีอิทธิพลเหนือหัวใจตัวเองนักเลยนะคะ ไม่อย่างนั้นชีวิตรักที่ต้นวาดหวังเอาไว้ก็คงจะมาไม่ถึงเสียหรอกค่ะ แล้วก็ครั้งเดียวพอเลยนะคะ กับการประชดชีวิตด้วยการเข้าม่านรูดกับผู้ชายคนอื่นแบบนั้นน่ะ
ส่วนสน..น่าผิดหวังจริงๆ เลยค่ะ ที่ทะเลาะกับต้นแค่ครั้งเดียวก็เปลี่ยนไปคิดว่าตัวเองควรใช้ชีวิตแบบผู้ชายธรรมดาทั่วไปแบบนั้นน่ะ ง่ายไปหน่อยไหมคะเนี่ย? ปกติก็เชื่ออะไรไม่ค่อยจะได้อยู่แล้ว นี่ยังจะมาทำตัวแบบนี้อีกเหรอคะ หาความชัดเจนอะไรไม่เจอเลย แล้วแบบนี้เรายังจะหวังให้ต้นสมหวังได้อีกไหมล่ะ? น่ากลัวว่าต้นคงจะต้องรอเก้อเสียแล้วล่ะมั้ง..
ปล. เชื่อใจกันให้มันมากๆ หน่อยเฮ้ยยยย!!! ข้องใจเรื่องอะไรก็ถามกันตรงๆ ไปเลย โดยเฉพาะต้น..เรื่องคิดเองเออเองน่ะเพลาๆ ลงบ้างนะคะ
-
(http://s5.postimg.org/jkakoru5z/Tonson_banner3.jpg)
5555 อ่านแต่ละคอมเมนต์แล้วชอบมากกกกกกกกกกกกกกกก
ผมจำได้ว่าเวอร์ชั่นที่แล้วพอถึงตอนคล้ายๆ แบบนี้ มีคนอ่านบางคนสติหลุดไปเลย ปล่อยสิงสาราสัตว์ออกมาเพียบ
ตอนนั้นคนเขียนนอยด์ไปเลย แต่ตอนนี้ไม่นอยด์นะครับ
เรื่องนี้ต่างจาก "ธุรกิจนี้มีรัก" ตรงที่ตัวเอกอายุยังน้อย ประสบการณ์ชีวิตน้อยจึงขาดความยั้งคิด
บวกกับผมอยากให้คนได้อ่านนิยายที่พระเอก-นายเอกไม่ต้องดีเลิศประเสริฐศรีไปเสียทุกอย่าง
ความผิดพลาดจึงมีให้เห็นได้บ่อยๆ ให้เขาได้เรียนรู้ชีวิตเหมือนชีวิตของเราจริงๆ
ถ้าต้นกับสนดีเลิศ (จริงๆ ก็มีด้านดีๆ เยอะนะ) เราก็อาจจะไม่ได้เห็นการเรียนรู้ชีวิตหรือความเข้าใจว่า "ทำไม" ต้องทำหรือไม่ทำอย่างนั้น
เหตุการณ์ในตอนนี้ตั้งใจสร้างขึ้นมาเพื่อสอนสนกับต้นเลยครับว่า "ให้เชื่อใจกัน" มากๆ เพราะต่อไปพลาดแล้วอาจไม่มีโอกาสให้แก้ตัวอีก
ต้องเอาให้เข็ด เอาให้หลาบจำ ครั้งนี้ยังนับว่าโชคดีที่รอดมาได้ (ตอนผมอายุเท่าต้น-สน ผมก็ทำคล้ายๆ แบบนี้เยอะ)
แม้ว่าจะเคยคุยกันมาแล้ว บางทียังไม่เข้าใจมันดีพอ ต้องอาศัยเหตุการณ์มาช่วยเพื่อให้เข้าใจอย่างจริงๆ จังๆ
ที่ดูเหมือนสนยังไม่ได้ทำอะไร สองจิตสองใจ เป็นเพราะว่าคนเขียนยังไม่ได้เฉลยครับ อีกไม่เกินสองตอนก็จะรู้แล้วครับ
แล้วจะอึ้ง ผมชอบเรื่องนี้ตรงที่มันเดายากนี่แหละครับ ยังไม่มีใครเดาอะไรถูกเลย เฉียดๆ นิดหน่อยมีบ้าง อิๆ
ตอนหน้าอย่าพลาดนะครับ "ปาฏิหาริย์ครั้งที่ 3" มาแล้ว พร้อมกับฉาก จุดๆๆ ตอนนี้กำลังกลุ้มอยู่ว่าจะเขียนยังไงไม่ให้อนาจาร
ผมอยากให้มันเป็นศิลปะให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
ขอบคุณนะครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
-
เอามาลงเย็นนี้เลยนะคับผู้แต่ง อยากอ่านไวๆ
-
โอ๊ยยัยนินานังตัวร้ายปากมอม :beat: :beat:
ตบแทนต้นที่ทำอะไรยัยนี่ไม่ได้
-
แหม่ นังปลิงชะนี ถ้าต้นเป็นตุ๊ด หล่อนได้โดนตบปากฉีกไปแล้ว ไม่ให้ยืนด่าเขาเสียๆหายๆหรอก ก็เพราะมีผู้หญิงอย่างหล่อนนี่แหละ ผู้ชายเขาถึงหันไปกินกันเอง สำนึกกะลาครอบหัวไว้ซะมั้งอย่าคิดแค่ว่ามีมดลูกแล้วจะได้ทุกสิ่งทุกอย่างไป จะนอนกับผู้ชายที่เป็นคู่หมั้น หล่อนก็ยังไม่ปัญญาใช้แต่ยา :z6: เข้าใจต้นนะที่สับสนเสียใจกับสิ่งที่ถูกตราหน้า แต่ก็ไม่อยากให้ประชดประชันกันแบบนี้ ยังดีที่ต้นคิดได้และออกมา กฤษณ์นี่ก็เหลือเกิน คบกันไม่เท่าไหร่พาต้นเข้าม่านรูดซะแล้ว พี่ทินยังไม่ทำขนาดนี้เลย ไม่น่าไว้ใจแล้วนะต้น ต้นก็เหมือนกันอย่าทำอีก คราวหน้าอาจไม่รอด ถ้าต้นจะคบใครสักคนขอให้เคลียร์สนออกจากใจให้ได้ก่อน ส่วนสนก็เหมือนกัน น่าจะรู้นิสัยใจคอต้นนะ ไม่น่าประชดกลับ น่าจะใจเย็นค่อยๆพูดกับต้น เกือบเสร็จอีนังปลิงอีกแล้ว ดีนะที่คิดได้ทันก่อน เมื่อไหร่จะมีใครรู้สันดานอีปลิงนี่สักทีนะ โดยเฉพาะว่าที่พ่อผัว อยากให้ได้ยินได้เห็นกับตัวเองจริงๆเลย ดูสิยังอยากได้ไหม :m16:
-
ถ้าปาฏิหาริย์ครั้งที่สามใกล้เข้ามาแบบนี้ ท่าทางว่าเราคงต้องเตรียมเก็บกระเป๋าไปคอยทั้งสองคนที่ดอยอินทนนท์ล่วงหน้าเสียแล้วกระมังคะ :laugh:
-
ผู้หญิงอย่างนินา ต้นอย่าไปใส่ใจคำพูดมากเลย บั่นทอนจิตใจตัวเองเปล่าๆ
ไม่ต้องแคร์ ก็แค่คู่หมั้น ยังไม่แต่งซะหน่อย!!!
แอบดีใจที่สนคิดได้ตอนท้าย ดีนะที่ให้กุหลาบต้นทัน :)
-
สงสารพี่กริด
คนรอบตัว เรื่องภายนอกมันจะมาทดสอบความมั่นคงเสมอแหละ
เข้าใจทั้งสนทั้งต้นที่ทำอะไรเหมือนดูไม่มั่นคงอย่างนี้
เราจะจับมือกันฝ่าฟันไปให้ถึงยอดดอยอินทนนท์นะ
-
โห...มันยากเอาการเหมือนกันนะครับฉากรักที่สมบูรณ์ตั้งแต่ต้นจนจบ ตอนนี้คนเขียนต้องไปหาหนังอย่างว่ามาดูหลายเรื่องเลย จะอ้วกแล้ว
แต่น่าจะเขียนได้แหละครับ ส่วนจะออกมาได้ดีขนาดไหน มาคอยลุ้นกัน น่าจะไม่เกินวันอาทิตย์นะครับ (ช่วงนี้งานเข้านิดหน่อย)
สปอยล์ให้นิดนึงว่า ตอนหน้า จะมีเหตุให้สนบังเอิญได้ยินนินาคุยกับเพื่อนแล้วก็ได้ยินประโยคนี้กับหูตัวเอง
"นังตุ๊ดต้นน่ะเหรอ ป่านนี้นอนร้องไห้ขี้มูกโป่งไปแล้วมั้ง" แล้วก็หัวเราะ
ถ้าคุณผู้อ่านเป็นสน จะทำยังไงกับนินาดีครับ เผื่อใครอยากแก้แค้น จะได้สาสมใจ :hao7: :hao6:
-
อัดเสียงแม่งเลยค่ะสน
:z3:
วางแผนถอนหมั้นดีๆล่ะ :hao3:
-
ถ้าตอนนั้นเราเป็นสนแล้วบังเอิญได้ยินหญิงชั่ว เอ๊ย นินา พูดจาว่าร้ายต้นอยู่พอดีใช่ไหมคะ? อืม~ การประจันหน้ากันเลยไม่ใช่วิธีที่เราเห็นว่าดีเท่าไรเลยค่ะ เพราะนินาเป็นผู้หญิงมากมารยาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว นางจะต้องเรียกร้องความเห็นใจจากผู้คนรอบด้านแน่ๆ แต่แค่เดินผ่านหน้าให้ตกใจจนวิตกจริตก็ดีเหมือนกันนะคะ :haun5: เพราะคนมีชนักติดหลังยังไงก็คงต้องลนอยู่แล้ว (ลนที่ตัวเองจะไม่ได้สมบัติสนนะคะ เพราะเรื่องรักคงไม่มีอยู่ในหัวของนางหรอก) ส่วนเรื่องที่ได้ยินก็เก็บไว้ในบัญชีแค้น ทบต้นทบดอกเอาไว้ชำระรอบเดียวหนักๆ และเน้นๆ ไปเลยค่ะ เพราะการจะเล่นงานคนอย่างนางได้ต้องคิดการณ์ใหญ่เอาไว้ก่อนเท่านั้น จะผลีผลามไม่ได้เด็ดขาดเลยเชียว
ที่สำคัญเราว่าเอาเวลาที่จะเสียไปกับการลู่กระเบื้อง ไปสอบถามความจากต้นและอธิบายให้ต้นมั่นใจในตัวของสนดีกว่าเยอะเลยค่ะ ไปบอก..ให้ต้นเชื่อในคำพูดของสนแค่คนเดียว อย่าไปฟังเลยเสียงนกเสียงกา~
รอตอนหน้าค่าา.. :hao7:
-
นี่คือปาฏิหารย์รักครั้งที่สามใช่ไหม เราอ่านตอนนี้แล้วแบบอยากเข้าไปตื๊บยายนินาจริง ๆ เลยน่ะ อ่านแล้วทำไมสนมันช่างบื้อขัดใจจริงเลย :katai1: ส่วนต้นทำไมไม่เชื่อใจสนล่ะ รักเขามานานไม่รู้เชียวหรือว่าสนเป็นคนยังไงน่ะ ยังดีน่ะที่สุดท้ายแล้วก้อชนะความรู้สึกด้านลบของตัวเองน่ะ เขาถึงว่าความรักทำให้คนโง่งม :hao5: เมื่อไร่จะรู้ความจริงนิสัยของนินาน่ะ :z3: มันน่าโมโหนัก ไม่มีใครรู้นิสัยของเธอบ้างเลยเรอะเนี่ย อยากให้ถึงตอนที่เปิดเผยตัวจริงของนินาออกมาจริง ๆ เลยน่ะ :katai3:
-
ผมว่าแค่ประโยคนี้ผมว่ายังทำอะไรไม่ได้หรอก ถึงจะโกรธที่ต้นโดนว่าเป็นตุ๊ดก็เถอะ มันต้องมีมากกว่านั้นอีก มันต้องรู้ว่าสิ่งที่นินาพูดกับต้นมีอะไรบ้าง แล้วอัดวีดีโอเก็บไว้ แล้วก็หาหลักฐานเพื่อเอามาเสริมกับคลิบวีดีโออันนี้เรื่องสน ว่านินามีนิสัยแบบไหนกันแน่ ถ้าจะเปิดโปงคนอย่างนินาต้องหลักฐานพร้อม และต้องเจอจะๆเห็นด้วยตาเลย โดยเฉพาะพ่อของสนนะ ถ้าพ่อของสนยังยอมัรับได้อีกก็ให้ไปแต่งกับนินาเองเลย ถ้าจะจับผิดนินาต้องรอบคอบ ส่วนประโยคที่นินาว่าต้นเป็นตุ๊ดนั้น ให้สนไปปรับความเข้าใจกับต้นพูดกับต้นให้เข้าใจ แต่ผมว่าไม่ทันหรอก เพราะต้นต้องแอบหนีไปต่างประเทศก่อนกำหนดนินะ เพราะต้นทำใจกับคำพูดของนินาไม่ไว้ เพราะต้นเป็นคนคิดมากอยู่แล้วโดยเฉพาะเรื่องของสนแล้วช่วงนี้ต้นจะคิดน้อยใจต้นเสมอ ถึงต้นจะทำเพื่อต้นแค่ไหน เพราะสิ่งที่สนทำไปไม่ถึงจิตใจของต้น ไหนจะครอบครัวสน ไหนจะแผ่นชั่วของนินาอีก สรุปแล้วสนต้องมีหลักฐานพร้อมทำให้นินาถอนหมั้นให้ได้ แต่คนอย่างนินาต้องทำให้ตัวเองยังไงก็ต้องดูดีไม่เสียน่าแน่ๆ คงจะอ่างว่าสนก็เป็นเกย์อีกคน ให้สนได้รู้จักกับความทรมานของคนรอความรักจากคนที่ตนเองรักบ้างว่าจะทำยังไง นินาต้องได้รับกรรมกับสิ่งที่เธอก่อถึงจะสมเหตุสมผล พอให้คนดีเข้ารืนตาอ้าปากได้บ้างคนคนแต่ง ยังแต่เช้าคนอ่านสมองไม่แล่นเลย ขอโทษจริงที่แสดงความเห็นไม่ดีเท่าที่ควร
-
CHAPTER 31-1 ∞ วาเลนไทน์พิสูจน์รักแท้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3133239#msg3133239)
CHAPTER 31-2 ∞ วาเลนไทน์พิสูจน์รักแท้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3134469#msg3134469)
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 31-2: วาเลนไทน์พิสูจน์รักแท้
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
"เราขอโทษนะต้น เราไม่มีอะไรจะแก้ตัวกับเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ เราวู่วามเอง อารมณ์ชั่ววูบล้วนๆ เลยตอนนั้น เกือบจะไม่ได้เอาดอกกุหลาบสีเหลืองมาให้นายซะแล้ว"
สีหน้าและแววตาดูเหมือนจะสอดคล้องกันเป็นอย่างดีกับสิ่งที่คนพูดกำลังพูด คิดไปก็ใจหายไม่น้อยเหมือนกัน ถ้าเกิดพลาดไปแล้วก็อาจต้องมานั่งเสียใจ ยิ่งไปกว่านั้น ความรักที่เก็บรักษากันมายาวนานอาจจบลงเพราะอารมณ์ชั่ววูบได้
"เราเอง...ก็ต้องขอโทษนายด้วยเหมือนกันนะสน ก็เพราะอารมณ์ชั่ววูบเหมือนนายนั่นแหละ เกือบไปแล้วเหมือนกัน"
อีกคนก็รู้สึกไม่ต่างกัน
"วันนี้...เราพานินาไปกินข้าว แล้วก็..." คนพูดทำท่าทางลำบากใจกับเรื่องที่จะพูด "แล้วก็ไปที่โรงแรมม่านรูด แต่เรา...ยังไม่ได้ทำอะไรเขาหรอก เราหนีออกมาก่อน แล้วก็โทรหานาย แล้วนายล่ะต้น นายไปไหนมามั่ง"
สนบอกไปตามเหตุการณ์จริงที่เกิดขึ้น ไม่มีเรื่องใดต้องปิดบังกันและกันอีกแล้ว เมื่อเห็นสนไม่ปิดบัง ต้นก็เลยเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองให้สนฟังตามความเป็นจริงบ้าง
"เราก็ไปกินข้าวเหมือนกันนั่นแหละ ทีแรก...เราก็เข้าใจว่าพี่กริดจะขับรถมาส่งเราที่บ้าน แต่ว่า...อยู่ดีๆ พี่เขาก็พาเราเลี้ยวรถเข้าโรงแรมม่านรูด เราตกใจมากเลยตอนนั้น แต่ก็ยังไม่ได้ทำอะไรอย่างนั้นหรอก ดีนะที่นายโทรไปหาเราพอดี ก็เลยทำให้เราได้สติ รีบวิ่งหนีออกมาก่อนที่มันจะสายไป"
คราวนี้ต้นกับสนคงเข็ดและหลาบจำไปอีกนาน หากยังไม่เชื่อใจกันมากพอและปล่อยให้มีเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นอีก ก็อาจไม่มีโอกาสให้แก้ตัวอีกแล้วก็ได้
"ต้น...เราสองคนมาสัญญากันนะ ต่อไป...เราจะไม่ทำอย่างนี้กันอีก เราสองคนต้องเชื่อใจกัน มีอะไรก็ต้องคุยกัน อย่าวู่วาม นายเอง...มีอะไรก็ต้องบอกเรานะต้น อย่าเก็บปัญหาไว้คนเดียวอีก ถ้ามีอะไรสงสัยก็ขอให้นายถามเราคนเดียว เชื่อเราคนเดียว อย่าไปฟังคนอื่น แล้วก็...เรื่องที่นายยังไม่ได้เล่าให้เราฟัง พร้อมเมื่อไหร่นายบอกเรานะ สัญญากับเรานะต้น เราสองคนจะเชื่อใจกันอย่างไม่มีเงื่อนไข"
"เราสัญญา"
ต้นยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวก้อยกับสนไว้แล้วก็ยิ้มให้กันในความมืดสลัว สนเขยิบตัวเข้าไปใกล้แล้วจุมพิตที่หน้าผากของต้นเบาๆ เป็นของขวัญอย่างสุดท้ายในวันวาเลนไทน์ที่สนมอบให้คนที่เขารักด้วยความเต็มใจ
"นอนหลับฝันดีนะต้น แล้วเราจะตื่นมาเจอกันอีกทีพรุ่งนี้เช้า"
ต้นยิ้มบางๆ และพยักหน้า แล้วต่างคนก็ต่างกลับมานอนที่หมอนของตัวเอง
ต้นยังไม่นอนทันทีแต่กำลังครุ่นคิด ต้นคงกำลังคิดสิ่งที่สำคัญมากทีเดียว ถ้าใครได้เห็นสีหน้าและแววตาของต้นตอนนี้ก็คงจะรู้ว่าต้นประหม่าและตื่นกลัวมากแค่ไหน แต่ในที่สุด ต้นก็ตัดสินใจเอื้อมมือไปจับแขนของสนยกขึ้นและกางออก มีสายตาของสนที่คอยมองดูอยู่อย่างแปลกใจแต่ก็ไม่ต่อต้าน แล้วต้นก็นอนหนุนแขนของสน ตั้งแต่รู้จักกันมา นี่คงเป็นครั้งแรกที่ต้นกล้าทำอย่างนี้กับคนที่ต้นรัก ส่งสัญญาณให้สนได้รู้ว่าต้นพร้อมแล้วที่จะไปกับสน ไม่ว่าสนจะพาต้นไปที่ไหนเมื่อไหร่ต้นก็พร้อมจะไปกับสนเสมอ
เมื่อต้นเข้ามาใกล้ชิดอย่างนี้จนใบหน้าอยู่ห่างกันเพียงคืบ สนก็คงอดหวั่นไหวจนเกิดอารมณ์ตามความต้องการธรรมชาติไม่ได้ เขารู้ว่าต้นส่งสัญญาณความพร้อมมาให้แล้ว สนเองก็พร้อมแล้วเช่นกัน
สนเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้กับต้นมากขึ้นจนจมูกแตะกัน ได้ยินเสียงลมหายใจที่บ่งบอกถึงความต้องการของแต่ละคนอย่างชัดเจน สนแตะริมฝีปากของตัวเองกับต้นเบาๆ สองจิตสองใจว่าเขาควรจะรุกให้หนักกว่านี้หรือจะหยุดไว้เพียงแค่นี้ก่อน วันนี้เป็นวันดีสำหรับคนที่มีความรัก ถือว่าเป็นฤกษ์งามยามดีที่ต้นกับสนจะสานสัมพันธ์ทางกายให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น
แต่แล้วสนก็ตัดสินใจที่จะหยุดไว้แค่นั้น
"ใกล้ถึงเวลาของเราแล้วล่ะต้น รออีกหน่อยนะ"
แม้ต่างคนต่างจะเสียดายโอกาสดีๆ แบบนี้ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องเสียใจ อีกไม่กี่วันก็จะได้ไปเที่ยวดอยอินทนนท์ด้วยกันแล้ว ใครจะพักห้องไหนยังไงสนไม่รู้ สนบอกทุกคนที่จะไปด้วยกันไว้อย่างเดียวว่าเขาจะนอนห้องเดียวกับต้นสองคนเท่านั้น
สนใช้แขนข้างที่ต้นหนุนนอนโอบศีรษะของต้นให้ขึ้นมานอนซบที่อกอุ่นๆ ของสน ถึงตอนนี้ ทั้งสองคนต่างก็รู้แล้วว่าได้เดินข้ามเส้นแบ่งของความเป็นเพื่อนมาสู่พื้นที่ของคนรักกันโดยสมบูรณ์แล้ว ไม่มีส่วนหนึ่งส่วนใดของหัวใจอยู่ในดินแดนของความเป็นเพื่อนเหลืออยู่อีกเลย สนใช้มืออีกข้างกอดกระชับต้นแน่นขึ้น มือข้างซ้ายที่ต้นหนุนนอนคอยลูบผมเบาๆ ส่วนมือข้างขวาคอยลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเบาๆ ราวกลับจะช่วยกล่อมให้คนในอ้อมแขนนอนหลับฝันดีในคืนนี้ แล้วต้นกับสนก็นอนด้วยกันอยู่ในท่านี้ไปจนถึงรุ่งเช้า
ใครคิดว่าเข้าใจความรักได้ดีที่สุดบ้าง คงหาคนที่จะยกมือตอบอย่างมั่นใจได้น้อยเต็มที ต่อให้เป็นความรักของเราเองก็ใช่ว่าเราจะเข้าใจมันได้ทั้งหมด ความรักของต้นกับสนอาจทำให้ใครหลายคนมีคำถามมากมายว่าทำไมสองคนนี้จึงยังรักกันอยู่ บางคนอาจสงสัยว่าทำไมต้นถึงไม่เปิดใจให้คนอื่นอย่างจริงจังเสียที บางคนอาจไม่เข้าใจที่ต้นยึดติดกับความรักที่แทบไม่เห็นอนาคต บางคนอาจสงสัยว่าสนทำอะไรเพื่อความรักครั้งนี้บ้าง บางคนอาจคิดไปไกลถึงขั้นที่ว่าต้นกับสนไม่ควรรักกันต่อไปด้วยซ้ำ
เราอาจจะมีเหตุผลของเราที่คิดเห็นกันไปต่างๆ นาๆ มากมาย แต่ใครล่ะที่จะมีคำตอบที่ดีที่สุดหรือถูกต้องที่สุดให้กับความรักของต้นกับสน
TBC
-
:ling1:
ขอฉากที่สนบังเอิญฟังนินาพล่ามๆทีเถอะค่ะ อยากรู้ว่าสนจะทำยังไง :z2:
-
กริดก็ไม่ธรรมดาเหมือนกันนะคะ คิดจะเลี้ยวรถเข้าม่านรูดทั้งทีก็ไม่ถามความสมัครใจของต้นเลยสักคำ เพราะถึงยังไงอาการเหม่อกับเต็มใจแค่มองดูด้วยตาเปล่าก็เห็นถึงความแตกต่างชัดเจนอยู่แล้ว แต่นี่ไม่~ ตีมึนอย่างเดียว มันพาลให้เราคิดไปว่า ความรักที่กริดเคยพร่ำบอกกับต้น ท่าทางว่าคงจะไม่เคยมีอยู่จริงเลยล่ะสิท่า..
-
5555+คงไม่มีใครรู้ดีเท่ากับตัวเราเองหรอก จะดีหรือจะร้ายมันก็ขึ้นอยู่ว่าเราจะตัดสินใจยังไงเท่านั้นแหละ สู้ๆกันต่อไป
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มไม่หุบอ่ะ ทำไมอยู่ด้วยกันแล้วหวานมากๆ ชอบมากๆคับ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆนะคับ
-
อ่านแล้งยิ้มมีความสุขจังตอนนี้ :mew1: จริงที่สุดบางคนใช่แค่คำพูดมันก็พาลทำลายความเชื่อมั่นอีกคนได้
ความเชื่อใจและมั่นคงเท่านั้น ต้น สน สู้ๆกับความรักที่ถูกจำกัดด้วยคำว่าเพศนี้ให้ได้
เป็นกำลังให้คนแต่งค่ะ :L2: แต่งนิยายดีดีมาให้นะค่ะ อ่านแต่ละตอนแล้วมียิ้ม มีเขิน มีอาฆาต (ตอนที่มียายนิน่า) แต่บอกได้ว่ามีความสุขมากที่ได้อ่านเรื่องนี้
-
:mew5: หน้าแตกยับเยิน :ruready เข้ามาคอมเม้นท์โดยที่ไม่ได้อ่านอะไรเลยน่ะ แบบอ่านจบตอนก้อไม่มีเวลาจะคอมเม้นท์เลยกลับมาคอมฯทีหลัง ก้อเลยไม่ได้คลิกไล่อ่าน เข้าใจไปเองว่านี่คือครั้งที่สาม :katai1: ดีที่คนแต่งมาแจ้งให้ทราบอีกทีเลยได้เข้ามาไล่อ่านใหม่ :a5: สองคนนี้ขยันให้สัญญากันจังเลย อาจเป็นด้วยอายุยังน้อยเลยต้องการสิ่งที่จับต้องได้ในอนาคต ทั้ง ๆ ที่คำสัญญาก้อไม่ได้ความมั่นใจอะไรมากมายนักหรอก เพราะถึงสถานการณ์นั้นจริง ๆ ก้ออาจต้องมีเรื่องให้ไม่สามารถทำตามสัญญาได้ :mew2: ยังไงขอให้จิตใจหนักแน่นไว้เป็นพอและเชื่อมั่นในกันและกันน่ะดีที่สุด o13
เรื่องฉากเลิฟ ๆ ไม่ต้องซีเรียสหรอกจ้ะเอาตามสบายคนเขียนดีกว่าเนอะ :o8: ไปจริงจังมากกลัวจะเขียนไม่ออกจะเครียดเอาเปล่า ๆ :serius2: รอครั้งที่สามน่ะจ้ะ ตื่นเต้น ๆ :mew1:
-
สนบอกรักต้นสักที ลุ้นมากเมื่อไหร่จะบอกตั้งท่ามาหลายตอนแล้ว :mew1: :mew1: :mew1: ฟินมาก
แต่ยังอยากตบยายนิน่า :beat: ปากดีมาก ที่พูดเรื่องเกย์จ้างคนอุ้มลูกนี้ พูดกระทบต้นใช่ไหม เพราะนางรู้ดีว่า สนเขาไม่ได้อยากได้นางเป็นแม่ของลูก :seng2ped: เซ็งยายนิน่า :katai1:
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 32: คำว่ารักที่รอคอย
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
ท้องฟ้าสีครามสดใสที่เห็นได้จากสองข้างทาง ตัดสลับกับทิวเขาและหมู่แมกไม้ สร้างความตื่นตาตื่นใจและตื่นเต้นให้แก่ผู้เดินทางที่อยู่ในรถตู้ไม่น้อย ผู้ร่วมเดินทางในครั้งนี้ประกอบด้วย ต้น สน นิก พริมแฟนของนิกที่อุตส่าห์เดินทางมาจากกรุงเทพเพื่อมาร่วมทริปนี้โดยเฉพาะ ปั้นจั่น เนสหรือแฟนของปั้นจั่นจากคณะวิจิตรศิลป์ เต้และเต้ยก็ขอมาร่วมด้วย ส่วนอีกคนที่ไม่ได้รับเชิญก็คือ นินา เธออยากไปด้วยจนต้องโทรไปหาพ่อของสน สุดท้ายพ่อก็กดดันให้สนพานินามาด้วยจนได้
รถออกจากตัวเมืองเชียงใหม่ตอนเจ็ดโมงครึ่งที่บ้านพักของสี่หนุ่ม ป้าของนิกใจดีให้รถตู้พร้อมคนขับมาด้วยหนึ่งคนชื่อพี่อนุชาที่จะคอยเป็นสารถีให้ตลอดทั้งทริปนี้ ผู้ร่วมทริปเพียงแต่ช่วยกันออกค่าน้ำมัน ค่ากิน ค่าที่พักและค่าคนขับ ไม่ต้องจ่ายค่าเช่ารถ รวมๆ กันแล้วก็ประมาณคนละสองพันบาท
ที่นั่งในรถแถวแรกมีนิก พริมและนินา ที่นั่งแถวสองมีปั้นจั่น เนส เต้ย ส่วนแถวหลังสุดมีต้น สนและเต้ ดูเหมือนนินาไม่ค่อยพอใจนักที่สนเลือกไปนั่งกับต้นทั้งที่เธออุตส่าห์แนะนำตัวกับคนอื่นๆ ว่าเป็นคู่หมั้นของสน เธอจึงได้แต่เก็บความขุ่นเคืองไว้ในใจ แต่เอาเถอะ เดี๋ยวก็รู้กัน
"พี่นิก สองคนนั้นเขาดูเคมีเข้ากันจังเลยนะคะ" พรีมหันไปพูดกับแฟนหนุ่ม คอยชำเลืองดูต้นกับสนที่นั่งคุยกันแล้วก็ยิ้ม เธอเป็นสาววายตัวฉกาจคนหนึ่ง ได้ยินนิกเล่าถึงต้นกับสนให้ฟังบ่อยๆ เธอก็อยากมาเห็นตัวจริง
นิกยิ้มกับแฟนสาวแล้วก็ทำท่าจุ๊ปากเพราะกลัวนินาที่นั่งอยู่ข้างๆ ได้ยิน พรีมจึงต้องคอยระวังมากขึ้น
ที่แรกที่จะไปก็คือ พระมหาธาตุนภเมทนีดล ตามด้วยอุทยานแห่งชาติดอยอินทนนท์ จากนั้นในช่วงขากลับจะแวะชมวิวทิวทัศน์ที่กิ่วแม่ปาน ก่อนที่จะมาพักที่ที่พักบนดอยชัวญ่าร์หนึ่งคืน รุ่งเช้าวันถัดไปก็จะใช้เวลาอยู่ที่ดอยชัวร์ญ่าจนถึงเที่ยง กินข้าวกลางวันแล้วก็จะเดินทางกลับ นอกนั้นก็อาจมีแวะจอดชมวิวหรือถ่ายรูปเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ในจุดอื่นๆ บ้าง
รถมาถึงพระมหาธาตุนภเมทนีดลประมาณเก้าโมงครึ่ง หนุ่มๆ สาวๆ ตื่นเต้นกันใหญ่กับความสวยงามของสถานที่แรกที่มาถึง ดอกไม้เมืองหนาวหลายสีและชนิดจัดไว้อย่างสวยงามอยู่ทั่วบริเวณ อากาศหนาวเย็นมากทีเดียวแต่ชุดกันหนาวที่แต่ละคนเตรียมมาก็ช่วยคลายหนาวได้ดี บรรยากาศโรแมนติกอย่างนี้ช่างเหมาะที่หนุ่มๆ สาวๆ หรือคู่รักจะมาถ่ายรูปด้วยกัน
หลังจากที่่ถ่ายรูปหมู่กันแล้ว แต่ละคนก็เริ่มแยกย้ายกันไปเป็นคู่ๆ คู่ใครคู่มัน ในช่วงนี้นี้เอง นินาได้ใช้สิทธิพิเศษในฐานะคู่หมั้นชิงตัวสนไปเสียก่อน
"พี่สนคะ นินาอยากถ่ายรูปกับดอกไม้ตรงนี้ พี่สนถ่ายรูปให้นินาหน่อยสิคะ"
สนจำใจต้องถ่ายรูปให้เธอ ไม่ใช่แค่จุดเดียวแต่มีหลายจุด ต้นรอไม่ไหวก็เลยไปกับเต้และเต้ยก่อน ทำให้สนกับนินาต้องแยกกับเพื่อนๆ ไปโดยปริยาย
พอนินากับสนเดินไปเจอกลุ่มของต้น เต้และเต้ยอีกครั้ง เธอก็เรียกต้นให้มาช่วยถ่ายรูปคู่ของเธอกับสนให้
"พี่ต้นคะ ช่วยถ่ายรูปพี่สนกับนินาให้หน่อยค่ะ นินาจะอัปขึ้นเฟส"
ต้นจำใจถ่ายรูปนั้นให้แล้วก็ขอตัวไปกับเต้และเต้ยต่อ สนทำท่าจะวิ่งตามไปนินาก็เกาะแขนสนแจ
"พี่สนจะไปไหนล่ะคะ เดี๋ยวนินาหลง"
สนทำเสียงจิ๊จ๊ะด้วยความหงุดหงิด ดูท่าการมาเที่ยวดอยอินทนนท์คราวนี้จะไม่สนุกเสียแล้ว
"พี่สนอัปรูปของเราลงเฟสด้วยสิคะ เดี๋ยวนินาจะส่งรูปไปให้ทางไลน์นะคะ"
"ไม่เอา พี่ไม่ชอบอัปรูปขึ้นเฟส" สนปฏิเสธเสียงห้วน
นินาชักสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยแต่ก็รีบยิ้มกลบเกลื่อน "ไม่ชอบก็ไม่เป็นไรค่ะ" แต่ก็แอบหมั่นใส้ในใจว่า ทีถ่ายรูปกับอีนังตุ๊ดต้นขึ้นเฟสทำไมทำได้
ต้นเดินออกมาไกลพอสมควรแล้วก็แอบหันไปมองสนกับนินาด้วยสายตาเศร้าๆ ต้นอยากมาแทบตายแต่สุดท้ายบรรยากาศกลับกร่อยเพราะนินาแท้ๆ ทีเดียว
"กลัวเขาไม่รู้หรือไงว่ามีคู่หมั้นแล้ว คนอะไร" เต้ยแอบว่านินาอย่างไม่พอใจ ตั้งแต่ที่มีเรื่องกันคราวนั้น เต้ยก็เลิกมาหาสนโดยปริยาย แม้จะเจอกันบ้างในมหาวิทยาลัยเธอก็เพียงทักทายกันตามปกติเท่านั้น ส่วนนินา เต้ยแค่เดินผ่านไปเวลาเจอกัน ไม่มองและไม่ทักทายใดๆ ราวกับว่าเห็นเธอเป็นอากาศธาตุ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
จุดที่สองของทริปก็คืออุทยานแห่งชาติดอยอินทนนท์ ไฮไลท์ของที่นี่ก็คือการเดินขึ้นไปถ่ายรูปตรงจุดที่เรียกได้ว่าเป็นจุดสูงสุดของดินแดนสยาม จะเรียกว่าสูงที่สุดก็ไม่เชิง เพราะจุดที่สูงสุดจริงๆ นั้นเป็นจุดที่ค่อนข้างอันตราย ไม่สามารถให้นักท่องเที่ยวขึ้นไปได้ จึงใช้จุดสูงสุดที่ขึ้นมาถึงได้ง่ายกว่าแทน
ถึงตอนนี้ต้นกับสนก็แยกกันไปอย่างช่วยไม่ได้ ตอนเดินขึ้นบันไดไปยังจุดสูงสุด นินาเกาะแขนสนแจเพราะกลัวตก บางคราวเธอก็แอบหันมายิ้มเยาะใส่ต้นหรือไม่ก็เต้ยโดยไม่ให้สนรู้
ตามประสาคนที่ยังไม่มีคู่ก็ทำให้ต้น เต้และเต้ยเกาะกลุ่มกันเองไปตลอดทั้งวัน ส่วนคนที่มีคู่อยู่แล้วก็อยู่กับคู่ใครคู่มัน คู่อื่นๆ ดูมีความสุขกันดี มีแต่คู่ของนินากับสนเท่านั้นที่ดูเหมือนฝ่ายชายจะทำหน้านิ่งจนดูออกว่าเบื่อ ส่วนฝ่ายหญิงทำเป็นไม่รับรู้แถมยังทำหน้าระรื่นมีความสุข
หลังจากที่ถ่ายรูปตามจุดสำคัญๆ ต่างๆ ในอุทยานแห่งชาติดอยอินทนนท์หมดแล้ว หนุ่มๆ สาวๆ ก็เดินทางมากินอาหารกลางวันกันที่ร้านอาหารในสถานีเกษตรหลวงอินทนนท์ ความสวยงามของสถานที่นั้นสร้างความตื่นตาตื่นใจจนหนุ่มๆ สาวๆ ที่มาถึงต้องรีบไปถ่ายรูปเก็บบรรยากาศกันก่อน ลืมความหิวกันไปชั่วครู่เลยทีเดียว
"เดี๋ยวพี่ไปถ่ายรูปกับต้นหน่อยนะ" คราวนี้สนต้องใช้วิธีเดินหนีออกมาดื้อๆ นินาเดินตามมาด้วยเพราะเธอไม่อยากอยู่คนเดียว จึงจำใจต้องมาอยู่รวมกลุ่มที่มีอริของเธออยู่ถึงสองคนด้วยกัน
"เต้ย ถ่ายรูปพี่กับต้นให้หน่อยนะครับ" สนว่าพลางส่งโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้เต้ย แล้วก็พาต้นเดินมายังจุดที่ต้องการถ่ายรูป เปลี่ยนไปตรงนั้นบ้างตรงนี้บ้าง นินายืนมองอย่างไม่สบอารมณ์นัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อรู้ว่าสนอัปโหลดรูปที่ถ่ายกับต้นขึ้นเฟสบุ๊คทันทีให้เธอเห็นต่อหน้าต่อตา
หลังจากถ่ายรูปกันหนำใจแล้วหนุ่มๆ สาวๆ จึงกลับขึ้นมากินอาหารกลางวันด้วยกัน พี่อนุชาก็มาร่วมวงด้วย
นินาคอยจ้องหาจังหวะอยู่แล้วจึงเดินมานั่งลงข้างๆ สนอย่างแนบเนียน จากนั้นก็คอยอ้อนให้สนตักนั่นตักนี่ให้เธอกิน บางคราวเธอก็ตักให้สนกินบ้าง
"แหม สองคนนี้ดูแลกันดีจังเลยนะคะ" เนสแซวหลังจากที่สังเกตเห็นมาระยะหนึ่ง
นินายิ้มอย่างพอใจ ส่วนสนทำสีหน้าเรียบๆ คอยแอบชำเลืองดูว่าต้นมีอาการเป็นยังไงบ้าง
"ไม่ได้หรอกเนส เนสก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าคนสมัยนี้น่ะไว้ใจไม่ค่อยได้หรอก เห็นทำเป็นเงียบๆ แต่แอบคิดไม่ซื่อมีเยอะแยะ เราสองคนก็เลยต้องคอยดูแลกันแบบนี้แหละ คนที่คิดไม่ซื่อจะได้รู้ตัว" นินาพูดพลางหัวเราะ ไม่มีใครเข้าใจนักหรอกว่าที่เธอพูดหมายถึงอะไร มีแต่ต้นคนเดียวเท่านั้นที่รู้
"ก็พี่สนเขาหล่อขนาดนี้ ก็ต้องมีคนมาชอบบ้างเป็นธรรมดาแหละ ไม่เห็นแปลกเลย" เนสพูดต่อ
"อ้าว แล้วพี่ไม่หล่อเหรอ" ปั้นจั่นทำน้ำเสียงงอนๆ
"หล่อมากค่า" เนสลากเสียงล้อเลียน เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆ ได้ดีทีเดียว
"แล้วเมื่อไหร่นินากับสนจะแต่งงานกันล่ะ" พริมถามขึ้นมาบ้าง ดูเหมือนว่าตอนนี้ใครๆ ก็หันมาสนใจสนกับนินาเป็นพิเศษ
"คงอีกปีนึงค่ะ ให้นินาเรียนจบก่อน แต่ก็ไม่แน่นะคะ บางทีพี่สนอาจจะอยากให้เราสองคนแต่งงานกันเร็วขึ้นก็ได้ จริงไหมคะพี่สน"
สนทำหน้ายิ้มยาก แต่ก็ยิ้มๆ ไปอย่างนั้นเพื่อไม่ให้เสียบรรยากาศของเพื่อนคนอื่นๆ คงมีแต่นิกกับปั้นจั่นที่รู้ว่าตอนนี้ต้นกับสนกำลังอยู่ในสถานการณ์ลำบาก อุตส่าห์วางแผนกันมาอย่างดี เจอนินาคนเดียวทุกอย่างก็พังไม่เป็นท่า
"ทำไมถึงจะรีบแต่งล่ะ" พริมถามต่ออย่างสงสัย
"แหม...ก็เผื่อว่าจะเกิดแอ๊คซิเดนท์ อย่างเช่น มีลูก...อะไรอย่างเงี้ยไงคะ เพราะว่าพ่อกับแม่พี่สนอยากอุ้มหลานมาก นินาเห็นแล้วก็สงสาร อยากให้พ่อกับแม่พี่สนได้อุ้มหลานไวๆ น่ะค่ะ แต่ก็คงไม่หรอกมั้งคะ ปีเดียวก็ไม่นานหรอก พ่อกับแม่พี่สนน่าจะรอได้"
เห็นนินาทำหน้าระรื่นอย่างนั้นเต้ยก็อดเบ้ปากด้วยความหมั่นใส้ไม่ได้ แต่เธอก็ไม่อยากไปยุ่งกับผู้หญิงคนนี้อีก
ดูเหมือนว่าตลอดช่วงเวลาที่กินข้าวด้วยกัน นินาพูดเหน็บต้นไปหลายเรื่องโดยที่คนอื่นๆ ไม่รู้เรื่องด้วย ยิ่งทำให้ต้นหมดสนุก ความน้อยใจทำให้ต้นคอยอยู่ห่างจากสน แม้ว่าจะมีโอกาสอยู่ใกล้กันต้นก็เดินหนีเพราะไม่อยากให้นินาตามมาคอยระราน ยังนึกขยาดไม่หายที่นินามาว่าถึงที่บ้านวันนั้น ต้นไม่อยากได้ยินคำพูดพวกนั้นอีกแล้ว
พอมาถึงกิ่วแม่ปาน มีไกด์ท้องถิ่นที่ปั้นจั่นติดต่อไว้ช่วยพาเดินชมตลอดเส้นทางศึกษาธรรมชาติที่ยาวถึงสามกิโลเมตร ผ่านทั้งในส่วนที่เป็นป่าดิบภูเขาและส่วนที่เป็นทุ่งโล่งกว้าง จุดไฮไลท์ก็คือบริเวณหน้าผาที่สามารถมองเห็น "กิ่ว" หรือส่วนของภูเขาที่แคบๆ ที่เป็นที่มาของคำว่ากิ่วแม่ปาน บริเวณนี้มีชานยื่นออกไปยังหน้าผาเล็กน้อย มีเมฆหมอกสีขาวลอยล่องอยู่ใกล้จนแทบจะสัมผัสได้ ทำให้หนุ่มๆ สาวๆ ตื่นเต้นกันมากทีเดียว แย่งกันถ่ายรูปใหญ่ โชคดีที่ช่วงนี้คนเริ่มซาไปแล้วเพราะเริ่มเข้าใกล้ช่วงหน้าร้อนจึงไม่ต้องรอคิวนาน
นินาตามสนแจเช่นเคย โดยเฉพาะทางเดินตรงไหนที่มีบันไดสูงชัน เธอก็จะยิ่งแสดงอาการกลัวเพื่อให้สนมาคอยดูแลเสมอ คนอื่นๆ ที่ไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบางก็อาจไม่รู้สึกถึงความผิดปกติ เพราะคนเป็นคู่หมั้นกันก็ควรต้องดูแลกันอยู่แล้ว แต่คนที่รู้เรื่องราวทั้งหมดมาตลอดต่างก็มองหน้ากันอย่างกังวลใจ ทริปนี้ทุกคนจัดเวลาให้เพราะอยากให้ต้นได้มาเที่ยวที่ดอยอินทนนท์กับสนอย่างมีความสุขก่อนที่ต้นไปจะเมืองนอก ไม่มีใครคาดคิดเลยว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น หวังว่าตอนเย็นนี้ ต้นกับสนคงไม่เจอเหตุการณ์ไม่คาดคิดให้ต้องแยกกันอีกละกัน
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ประมาณห้าโมงเย็นหน่อยๆ รถตู้ก็พาหนุ่มๆ สาวๆ มาถึงที่พักที่ดอยชัวร์ญ่า ปั้นจั่น ในฐานะที่ถูกยกให้เป็นหัวหน้าทริปคราวนี้ได้จองบ้านพักไว้ทั้งหมดสามหลังด้วยกัน หลังแรกพักได้สี่คนให้สาวๆ พักด้วยกัน มีสองห้องนอน เต้ยพักกับพริมและนินาพักกับเนส หลังที่สองพักได้สี่คนให้นิก ปั้นจั่น เต้ยและพี่อนุชาที่มาช่วยขับรถ ส่วนหลังสุดท้ายพักได้สองคนให้ต้นกับสนโดยเฉพาะตามที่สนขอร้องมา จะว่าไปเรื่องนี้นี่แหละที่ทำให้นินาไม่พอใจอย่างมาก แต่ก็พูดไม่ได้ เธอจึงทำได้เพียงคอยแยกสนออกจากต้น คอยพูดจากระแนะกระแหนต้นจนไม่อยากอยู่ใกล้สนอีกเลย
เมื่อทุกคนเอาของไปเก็บในห้องตัวเองเรียบร้อยแล้ว หลายคนก็เดินลงมาเที่ยวชมบรรยากาศที่สวยงามของที่พัก มองไกลๆ จะเห็นแปลงปลูกผักและดอกไม้ที่มีพลาสติกสีขาวใสทรงโค้งคลุมไว้อยู่ ใต้ผืนพลาสติกมีหลอดไฟห้อยไว้อยู่หลายดวงเพื่อให้แสงสว่างแก่พืชในตอนกลางคืน ช่วยให้พืชและดอกไม้เติบโตได้ดีขึ้น เพราะฉะนั้น บริเวณแปลงปลูกพืชก็จะดูสว่างไสวในตอนกลางคืน ดูสวยและแปลกตาไปอีกแบบ
"เดี๋ยวเราลงไปเดินเล่นกับเต้กับเต้ยนะ" ต้นบอกสนเมื่อเอากระเป๋าเสื้อผ้ามาเก็บไว้ในห้องด้วยกันเรียบร้อยแล้ว
"อ้าว แล้วเราล่ะ" สนวางกระเป๋าลงแล้วหันมามองอย่างงงๆ
"นายก็ไปกับนินาสิ เขาเป็นคู่หมั้นนายนะ" ต้นบอกแล้วก็ทำท่าจะเดินออกไป
"ต้น ก็ไหนว่าเราสัญญากันแล้วไงว่าเราจะเชื่อใจกันโดยไม่มีเงื่อนไข"
ต้นหยุดชะงักที่หน้าประตูห้องแล้วหันมามองสน รู้สึกผิดอยู่เหมือนกันที่เริ่มจะปล่อยให้อารมณ์ควบคุมจิตใจอีกแล้ว "ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกสน แต่นายก็เห็นนี่ นินาเขาตามนายแจเลย เรา...ไม่อยากอยู่ใกล้กับเขาเท่าไหร่ เราขอโทษนะ สงสัยทริปนี้มันคงจะ...กร่อยไปแล้วล่ะ คงต้องมาใหม่กันสองคนทีหลัง"
ต้นบอกแล้วก็เดินลงไปจากบ้านพัก สนได้แต่ยืนหน้าเศร้าอยู่ในบ้าน แล้วก็นอนเล่นอยู่ในห้อง ไม่ได้ออกไปไหนเพราะกลัวนินาตามแจอีก เขารู้สึกรำคาญเธอมากขึ้นทุกทีๆ
ปั้นจั่นแอบมาบอกสนว่านินามาหาต้นที่บ้าน ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน พอนินากลับไปต้นก็ร้องไห้เสียใจใหญ่ แต่ต้นไม่ยอมเล่าให้ฟัง ถ้าสนรู้ว่านินาพูดอะไรกับต้น จากที่แค่ไม่ชอบ สนอาจจะเกลียดผู้หญิงคนนี้เข้าใส้ไปเลยก็ได้
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ประมาณหกโมงครึ่ง หนุ่มๆ สาวๆ ก็สั่งหมูกระทะมากินด้วยกันที่บ้านพักของสาวๆ เพราะมีโต๊ะและชานหน้าบ้านให้พอนั่งคุยกันได้ จากนั้นต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปอาบน้ำอาบท่า แล้วก็กลับมาเจอกันอีกรอบตอนประมาณสามทุ่มเพื่อนั่งคุยกันตามประสาเพื่อน ยิ่งรู้ว่าจะไม่ได้เจอกันบ่อยๆ เหมือนเดิมแล้ว การคุยกันครั้งนี้ก็ยิ่งมีความหมาย
นินานั่งเกาะแขนอยู่ข้างๆ สนเช่นเดิม ส่วนคนอื่นๆ ก็นั่งเป็นคู่ๆ ส่วนคนที่ไม่มีคู่ก็นั่งอยู่ด้วยกันตามประสาคนไม่มีคู่ การสนทนาออกรสออกชาติมากทีเดียว เมื่อมีมีขนมขบเคี้ยวและน้ำอัดลมให้กินไปด้วยก็ยิ่งเพลิน แต่แล้วการสนทนาก็เริ่มกร่อยจนนำไปสู่การสลายตัวเมื่อปั้นจั่นชงเรื่องนี้ขึ้นมากลางวง
"มีใครอ่านข่าวนี้ไหม ที่คู่เกย์ชาวอเมริกันสองคนมาขอให้ผู้หญิงไทยช่วยอุ้มบุญ พอคลอดแล้วก็ไม่ยอมเซ็นออกให้ทั้งๆ ที่ตกลงก่อนหน้านี้แล้ว"
"จริงเหรอคะ แล้วทำไมเขาไม่ยอมเซ็นออกให้ล่ะ แล้วตอนนี้ลูกที่คลอดแล้วอยู่ไหนคะ" เนสถามอย่างสงสัย เธอยังไม่ได้อ่านข่าวนี้เลยไม่รู้ความเป็นมาเป็นไป
"ก็ผู้หญิงคนนั้นเขาหาว่ามาพรากลูกไปจากอกเขาค่ะ ตอนนี้ลูกที่คลอดอยู่กับคู่เกย์นี่แหละ เห็นว่าอยู่เมืองไทยมาหกเดือนได้แล้วมั้งเพราะว่ายังพาลูกไปเมกาไม่ได้ เต้ยว่านะ สงสัยต้องเป็นเพราะผู้หญิงเขาไม่อยากให้ลูกถูกเลี้ยงดูโดยคู่เกย์แน่ๆ เลย สงสัยจะกลัวลูกชายเป็นเกย์เหมือนพ่อ" เต้ยตอบอย่างฉาดฉาน เธอให้ความสนใจกับข่าวนี้มากทีเดียว
"อ้าว แล้วคู่เกย์เขาจ่ายเงินยัง เขาทำสัญญากับผู้หญิงที่อุ้มบุญให้หรือเปล่า" เนสถามอีก ดูเธอสนใจไม่น้อย
"จ่ายแล้ว แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาคิดอะไรถึงไม่ยอมเซ็นอนุญาตให้ลูกกับคู่เกย์เขาไป" นิกตอบบ้าง
"ฮึ ถ้านินาเป็นผู้หญิงคนนั้น นินาก็ไม่ให้เหมือนกันแหละค่ะ มีอย่างที่ไหน ตอนมาทำสัญญาก็ไม่ยอมบอกว่าตัวเองเป็นเกย์ เพิ่งมาบอกทีหลัง แม่คนไหนจะรับได้ล่ะคะที่จะให้เกย์เลี้ยงลูกของตัวเอง เกิดเป็นตุ๊ดเป็นแต๋วขึ้นมาเหมือนคนเลี้ยงก็แย่เลย ถ้าเป็นนินานะ นินาจะฟ้องกลับเลยแหละ โทษฐานที่ปิดบังความจริง"
ต้นเหตุที่ทำให้การสนทนาเริ่มกร่อยก็คือคนนี้แหละ จะว่าไปทุกคนต่างก็เริ่มตะหงิดๆ แล้วว่าผู้หญิงคนนี้คอยทำลายบรรยากาศที่ดีๆ อยู่บ่อยๆ ดูเหมือนเธอเข้ากับใครในกลุ่มไม่ได้เลย
"ทำไมนินาคิดอย่างนั้นล่ะ ก็เขาจ่ายเงินแล้ว ทำสัญญากันแล้ว ส่วนเรื่องจะเป็นเกย์หรือไม่เป็นก็เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา เขาไม่จำเป็นต้องบอกก็ได้ไม่ใช่เหรอ คนที่จะให้บริการอุ้มบุญก็มีหน้าที่แค่ช่วยอุ้มท้องให้เท่านั้นเอง ก็ทำตามหน้าที่ไป" พริมแย้งขึ้นมาบ้างหลังจากที่ฟังอยู่สักพัก น้ำเสียงฟังดูคล้ายตำหนิอยู่ในทีเพราะเธอไม่ชอบคนเหยียดเพศเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
สนหันไปมองหน้าต้นที่ดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัด การสนทนาครั้งนี้ช่วยทำให้สนพอเข้าใจบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาบ้างแล้ว
"ก็จริงนี่คะ เป็นเกย์ก็รู้อยู่แล้วว่ามีลูกไม่ได้ แล้วจะอยากมีไปทำไมล่ะ จะไปทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนทำไมล่ะคะ ไม่กลัวเด็กมันสับสนบ้างเหรอ คงงงว่าใครเป็นพ่อเป็นแม่ เดี๋ยวก็เป็นเด็กมีปัญหา ไม่งั้นก็คงเป็นตุ๊ดแต๋วเหมือนพ่อกับแม่ ถ้าให้นินาเป็นลูกเกย์นะ นินายอมตายดีกว่า เกย์ก็ควรจะอยู่ส่วนเกย์ ไม่ควรจะมาทำให้โลกของชายจริงหญิงแท้เขาเดือดร้อน"
ทุกคนหันมามองหน้ากันเลิ่กลั่ก พอจะรู้ตัวกันแล้วว่าการสนทนาคืนนี้ควรจะต้องจบลงโดยเร็วที่สุด ไม่งั้นก็ต้องเลิกต่อล้อต่อเถียงกับผู้หญิงคนนี้หรือไม่ก็หาเรื่องอื่นมาคุยแทน
"ขอตัวไปนอนก่อนนะ"
จู่ๆ ต้นก็โพล่งขึ้นมาแล้วก็เดินเบี่ยงตัวลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว สนทำท่าจะตามไปนินาก็รีบดึงแขนไว้ มีคนอยู่หลายคนอย่างนี้ก็เลยทำให้สนต้องเกรงใจในฐานะคู่หมั้นของผู้หญิงคนนี้อยู่บ้าง แม้ว่าสนแทบจะไม่เหลือความรู้สึกดีๆ ให้กับผู้หญิงคนนี้อีกเลยก็ตาม
การสนทนาคืนนี้ก็จบลงอย่างรวดเร็วหลังจากที่ต้นเดินออกไปได้ไม่นานนัก ต่างคนจึงต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อนตามอัธยาศัย หมดวันที่สนุกและมีความสุขไปอีกวัน ยกเว้นต้นกับสนเท่านั้นที่ไม่สนุกและมีความสุขเหมือนคนอื่นๆ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
สนกลับมาถึงห้องของตัวเองก็พบว่าต้นไม่อยู่ในห้องเสียแล้ว พอเดินเข้าไปดูในห้องน้ำ ห้องน้ำก็ไม่ได้ล็อกและไม่มีใครอยู่ข้างใน สนขมวดคิ้วแปลกใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วก็โทรหาต้นทันที แต่ดูเหมือนว่าต้นจะปิดเครื่องไปแล้วเพราะไม่มีสัญญาณตอบรับ
"ต้นไปไหนนะ" สนพึมพำกับตัวเอง แล้วก็โทรไปหานิก แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าต้นไปไหนเช่นเดียวกัน หรือว่าต้นจะน้อยใจแล้วหลบไปนั่งทำใจที่ไหนสักแห่ง
คิดได้อย่างนั้นแล้วสนก็เดินออกไปจากห้อง ล็อกห้องแล้วก็ออกไปเดินตามหาต้น สนเดินไปที่บ้านพักของสาวๆ สี่คนก่อนเผื่อว่าต้นจะมาแถวๆ นี้ ก็พอดีเห็นนินายืนคุยโทรศัพท์หันหลังให้สนอยู่ ไม่รู้ว่าคุยกับใครหรือเรื่องอะไร ได้ยินแต่เสียงหัวเราะคิกคักเป็นระยะๆ พอสนเดินเข้าไปใกล้ๆ เขาก็ได้ยินประโยคนี้ที่ทำให้สนหัวใจแทบสลาย
"นังตุ๊ดต้นน่ะเหรอ ป่านนี้นอนร้องไห้ขี้มูกโป่งไปแล้วมั้ง" แล้วก็หัวเราะชอบใจ
ถ้าไม่ติดว่าสนกำลังตามหาและเป็นห่วงต้นอยู่ เขาอาจจะเผลอทำร้ายผู้หญิงคนนี้เป็นแน่ ผู้หญิงคนนี้ทำร้ายจิตใจของคนที่สนแสนรัก ก็เท่ากับทำร้ายหัวใจของสนไปด้วย เขาจะไม่มีวันให้อภัยผู้หญิงคนนี้อย่างเด็ดขาด
"นินา"
สนเรียกเสียงดุ ทำให้เจ้าของร่างบางรีบหันมามองอย่างตกใจ
"พี่สน" นินาทำหน้าเลิ่กลั่กเพราะไม่รู้ว่าสนได้ยินอะไรบ้าง
"เห็นต้นหรือเปล่า" ความจริงสนโกรธจนมือไม้สั่นแต่ก็ต้องระงับอารมณ์เอาไว้ เอาไว้ก่อนเถอะ เดี๋ยวสนจะกลับมาเล่นงานเธอแน่นอน
"อ๋อ...เอ่อ...ไม่เห็นค่ะ พี่ต้นไปไหนเหรอคะ"
สนจ้องหน้านินาด้วยสายตาที่เกือบจะดูเหมือนอาฆาต แต่ก่อนที่สนจะได้พูดอะไรออกไป นิก ปั้นจั่น เต้และพี่อนุชาก็เดินมาสมทบ
"เจอต้นไหมสน" นิกถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
สนหันไปมองเพื่อนๆ แล้วก็ส่ายหน้า
"เพิ่งออกมาตามหา ยังไม่เจอเลย"
สาวๆ ที่กำลังจะนอนได้ยินเสียงคนคุยกันหน้าบ้านพักก็เดินออกมาดูด้วย พอรู้ว่าต้นหายไปก็ตกใจและตามลงมาสมทบด้วย
"งั้นพวกเราลองแยกย้ายกันตามหาก่อนนะ แล้วกลับมาเจอกันตรงนี้" นิกเสนอ
ต่างคนจึงต่างแยกย้ายกันตามหาต้น หาอยู่นานทีเดียวทั้งในบริเวณบ้านพัก บริเวณที่กางเต๊นท์ สวนหรือแม้กระทั่งแปลงปลูกพืชที่ตอนนี้เปิดไฟสว่างไสว ไม่ว่าจะที่ไหนๆ ก็ไม่มีใครเห็นต้นเลยแม้แต่คนเดียว
"เอาไงดี ต้องแจ้งความไหม" ปั้นจั่นถามขึ้นเมื่อทุกคนมารวมกันที่จุดนัดพบหน้าบ้านของสาวๆ อีกครั้ง มองเห็นสนที่สีหน้ไม่ค่อยดีแล้วก็อดสงสารไม่ได้ สนคงเป็นห่วงต้นมากทีเดียว
"เฮ้ยสน มึงลองไปดูที่ห้องมึงอีกทีดีไหม เผื่อต้นกลับมาแล้ว" นิกเสนอ
สนพยักหน้าเห็นด้วย ในใจก็เฝ้าคอยภาวนาให้ต้นอยู่รอดปลอดภัย อย่าเผลอคิดสั้นหรือทำอะไรไม่คิดไปเสียก่อน
สนกับเพื่อนๆ เดินมาจนถึงหน้าบ้านพัก จากนั้นสนจึงเดินขึ้นไปบนบ้าน พอเห็นรองเท้าของต้นถอดวางไว้แล้วก็เริ่มอุ่นใจ สนรีบใช้กุญแจไขประตูห้อง แง้มประตูออกเบาๆ พอเห็นใครบางคนนอนหันหลังให้อยู่บนเตียงก็โล่งใจ สนหันไปหาเพื่อนๆ พลางใช้นิ้วมือทำสัญลักษณ์โอเคเพื่อบอกว่าเขาเจอต้นแล้ว ทุกคนยิ้มอย่างดีใจด้วยความโล่งอก
"ดูแลต้นดีๆ นะเว้ยสน" นิกบอกพลางยิ้ม ดีใจไปกับสนด้วย หวังว่าคืนนี้ต้นกับสนจะได้ทำสิ่งที่ควรทำเสียที
สนพยักหน้ารับคำ เพื่อนๆ ที่ยืนรออยู่จึงค่อยๆ เดินกลับไปที่ห้องพักของตัวเอง
สนปิดประตูแล้วก็ถอดเสื้อกันหนาวออกแขวนไว้ เหลือแต่เสื้อยืดสีขาวที่สนตั้งใจจะใส่นอนกับกางเกงวอร์มผ้ายืดสีเทาเข้ม ในห้องมีฮีตเตอร์ด้วยจึงช่วยให้อากาศอุ่นสบาย ไม่หนาวจนเกินไป
สนเดินไปหาต้นที่เตียงนอนอย่างช้าๆ ต้นคงจะรู้แล้วล่ะว่าสนเข้ามาในห้องแต่ไม่ยอมหันมาดู ยังคงนอนตะแคงหันหน้าหนีเช่นเดิม สนขึ้นไปนั่งบนเตียงนอนของต้น แม้จะเป็นเตียงเดี่ยวแต่ก็พอมีที่ให้สนพอขึ้นไปนั่งด้วยได้ สนโน้มตัวไปหาคนที่นอนตะแคงอยู่พร้อมกับแตะไหล่เบาๆ รู้สึกสงสารต้นจับใจที่การมาเที่ยวดอยอินทนนท์ของต้นคราวนี้ไม่มีความสุขอย่างที่คิดไว้
"ต้น...นายหายไปไหนมา รู้ไหมว่าพวกเราตามหานายแทบแย่ เราเป็นห่วงนายมากเลยรู้ไหม"
น้ำเสียงที่ถามฟังดูอ่อนโยน บ่งบอกถึงความเป็นห่วง แต่ต้นยังคงนอนนิ่ง ไม่ตอบคำถามใดๆ
"ต้น...หันหน้ามาคุยกับเราหน่อยสิ"
สนโน้มตัวเข้าไปใกล้ พยายามจะดึงไหล่ต้นเพื่อพลิกตัวให้หันหน้ามาแต่ต้นก็ขืนตัวไว้
"ต้น...หันมาคุยกับเราหน่อย คืนนี้...เราสองคนต้องคุยกันให้เข้าใจนะต้น เราสัญญากันแล้วไม่ใช่เหรอต้น มีอะไรเราต้องคุยกัน ต้องบอกกัน"
"พรุ่งนี้ได้ไหม ตอนนี้เราไม่อยากคุย" ต้นตอบมาหลังจากที่เงียบอยู่นาน น้ำเสียงเหมือนคนที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มา
"ไม่ได้ต้น เราขอคุยกับนายคืนนี้เลย หันมาคุยกับเราหน่อยนะต้น"
สนตัดสินใจออกแรงดึงเพิ่มขึ้น จนในที่สุดก็พลิกตัวของต้นให้นอนหงายได้ เห็นต้นเหมือนเพิ่งร้องไห้มาสนก็ได้แต่สะท้อนใจ ผู้หญิงคนนั้นพูดจาเสียดสีต้นมาทั้งวัน แถมยังคอยตามสนแจ จะไม่ให้ต้นรู้สึกน้อยใจก็กระไรอยู่
สนเคลื่อนตัวเข้าไปชิดต้นมากขึ้น ใช้ข้อศอกข้างซ้ายค้ำตัวไว้ ส่วนมือขวากอดพาดอยู่บริเวณหน้าอกของต้น จากนั้นก็ใช้มือซ้ายเกลี่ยผมที่ปรกหน้าผากต้นออกเบาๆ
"ต้น...อย่าร้องไห้ เรามาหานายแล้ว เรามาอยู่กับนายแล้ว เราจะไม่ไปไหนอีกแล้วนะต้น"
สิ่งที่สนพูดมีความหมายที่ลึกซึ้ง แต่ดูเหมือนต้นจะยังไม่เข้าใจได้เต็มที่ตอนนี้
"ต้น...นายจำได้หรือเปล่า วันแรกที่เราเจอนายตอนอยู่ปอห้า นายเป็นคนแรกที่เข้ามาเป็นเพื่อนเรา คอยช่วยเหลือเราเรื่องการเรียน นายรู้ไหมต้น นายทำให้เรารู้สึกอุ่นใจเพราะเราไม่มีใครเลย ถ้าวันนั้น...นายไม่เข้ามาเป็นเพื่อนกับเรา บางที...เราก็อาจจะไม่ใช่สนอย่างที่นายเห็นในวันนี้ก็ได้"
สนหยุดเว้นจังหวะ มองหน้าต้นไม่วางตา
"ตอนอยู่มัธยม นายก็คงรู้ว่าเรา...จีบผู้หญิงไปหลายคน แต่นายรู้ไหมต้น...ต่อให้เรามีแฟนเป็นร้อยคน ถ้าขาดนายไปคนเดียว เราก็อยู่ไม่ได้แล้ว นายรู้ไหมต้นว่าทำไม...เราถึงขาดนายไม่ได้ นายรู้ไหม...ว่าทำไมไม่มีใครทดแทนนายได้เลย รู้ไหมต้น นายรู้หรือเปล่า"
น้ำตาสนเริ่มไหลมาบ้าง ต้นมองสนนิ่งพร้อมกับครุ่นคิดแต่ก็ยังไม่ตอบคำถามใดๆ
"นายรู้ไหมต้น ตอนที่เราจะตัดสินใจเลือกมหาลัย เรากังวลมาก เรากลัวมากว่าเรากับนาย...จะไม่ได้เรียนที่เดียวกันอีกแล้ว เราสวดมนต์ภาวนาทุกคืนขอให้นาย...ตัดสินใจเลือก มช. เหมือนเรา นายรู้ไหมต้น...ว่าทำไมเราถึงอยากให้นายมาเรียนด้วย รู้หรือเปล่า"
ต้นยังคงไม่ตอบคำถามเช่นเดิม แต่พอจะรู้แล้วว่าสนถามอย่างนี้ทำไม
"แล้วนายรู้ไหมต้น ทำไมเราถึงไม่เคยคิดจะมีแฟนหรือจีบผู้หญิงคนไหน ทั้งๆ ที่มีคนมาชอบเราเยอะไปหมด ผู้ชายธรรมดาๆ อย่างเรายอมทนเหงาไม่มีใครมาได้ตั้งหลายปี นายรู้ไหมต้นว่าเป็นเพราะอะไร รู้หรือเปล่า นายรู้ใช่ไหมต้น"
คราวนี้ต้นพยักหน้า ทำให้สนถึงกับยิ้มทั้งน้ำตา
"ก็เพราะว่าเรารักนาย เรารักนายนะต้น รักมาตั้งนานแล้ว รักมากที่สุดในชีวิต นายรู้ใช่ไหมต้น นายรู้ใช่ไหม"
ต้นพยักหน้า ประสานสายตากับสน ในที่สุดต้นก็ได้ฟังคำนั้นจากปากของสนเสียที คำว่ารักที่ต้นรอคอยมาถึงสิบปี การบอกรักครั้งนี้เหมือนเป็นปาฏิหาริย์ แม้จะรู้ว่ารัก แม้จะมีโอกาสบอกหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยสำเร็จเลย จนกระทั่งวันนี้ ต้นดีใจเหลือเกินที่ได้ยินคำว่ารักที่รอคอยแล้ว
"เราก็รักนายนะสน รักมากที่สุดในชีวิต นายก็รู้ใช่ไหม"
สนพยักหน้า ยิ้มทั้งน้ำตา รู้สึกดีใจไม่น้อยไปกว่าต้นที่สนได้พูดคำนี้ออกไปเสียที
TBC
-
ไม่อยากอ่านเรื่องนิน่าอีกแล้ว นี่อ่านข้ามฉากนินาทุกฉาก 55555+
-
อ่านตอนสนสารภาพรักแล้วจะร้องไห้ มันแบบผ่านไรกันมาเยอะ แล้วมามีวันนี้ คือเข้าใจทั้งสองคนเลยว่ารู้สึกยังไง
ดีใจแทนต้นที่ได้ยินคำว่ารักออกจากปากสน
ส่วนนินา เกลียดมาก ผู้หญิงอะไร น่ารังเกียจ ไม่ชอบที่ว่าต้นว่าตุ๊ด มันดูแบบเหยียดหยาม
ถ้าเราเป็นต้น นิน่าโดนไปละ โอ้ยอินๆ 555+
-
:katai2-1: สารภาพรักกันแล้ว
-
:hao5:
-
:hao5: เกลียดนินาเข้าไส้เลย แทนที่จะหวานมันเลยขม
-
ในที่สุดสนก็บอกรักต้นจนได้สิ แม้ว่าบรรยากาศมันไม่ค่อยดี แต่คำบอกรักของสนก็เป็นเหมือนคำปลอบโยนของต้น ดีใจด้วยนะต้น
ยัยนินานี่หนาสร้างกรรมด้วยการตัดรอนความสุขของสนกับต้น ขวางความสุขพวกเขาจากหนทางที่เขาควรจะได้รับ นี่ละหนามารความสุข หล่อนทำครบหมดเลยนะ ทั้งมโนกรรม กายกรรมและวจีกรรม หล่อนจะได้รับผลกรรมอะไรจะคอยดูอีกทีละกัน
เห็นใจต้นนะ สนเองก็ทำไรได้ก็ไม่ทำเพราะกลัวนินาไปฟ้องพ่ออีก แต่คิดดูดีๆนินาไปด้วยก็ดีเหมือนกันเพราะตอนนี้หล่อนเป็นตัวกระตุ้นให้สนรักต้น เห็นใจต้นมากขึ้น และทำให้คนเขารู้เช่นเห็นชาติว่าหล่อนเป็นแบบไหน
รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ ค้างอ่ะอยากอ่านต่อ ตอนต่อไปมาเร็วๆนะคับ
-
นินาคือเครื่องวัดความอดทนชั้นดีจริงๆ :katai1:
-
คือ ที่จินตนาการไว้ว่า สนจะลักพาต้นไปดอยอินทนนท์สองคน หนุงหนิงมุ้งมิ้งแล้วบอกรัก แล้วต้นก็เคลิ้ม แล้วก็ตู้ม! สองคนฟิวชั่น ! ไรงี้....
อดเลย 555+
-
ใครก็ได้ช่วยเอายัยนิน่าไปเก็บที รู้ทั้งรู้ว่าสนไม่รักไม่สนยังหน้าด้านทู่ซี้อยู่อีก
โอ๊ยยยยยย ยัยบ้านิน่า ยัยหน้าด้าน ไม่ชอบเลยมาว่าต้นเนี่ย
(เค้าอินสุดๆ อ่ะ เกลียดยัยนิน่าอ่ะ เป็นผู้หญิงที่น่ารำคาญมากกกก)
-
ใกล้จะสมหวังแล้วใช่ไหมน้องต้น แต่ไม่ไว้ใจสนอยู่ดี ฉันรอความชัดเจนของเธอมานานละนะ
ถ้าทำให้ต้นเสียใจอีกทีนะ แม่ม :z6:
ลุ้นๆๆๆ :katai1:
-
ในที่สุดคำว่ารักก็หลุดจากปากสนสักที แต่เฮ้ออ ไม่รู้ว่าพอต้นกลับจากเมืองนอกแล้วอะไร ๆ
จะเป็นยังไงบ้าง ยิ่งนินาทำทุกอย่างเพื่อเอาชนะอย่างนี้
-
:heaven ..หลังจากที่รอคอยมานาน..สุดท้ายก็ได้ฟังคำๆ นั้นเสียทีนะคะต้น >\\<
-
จากตอนเก่า ขอถอนคำพูด เลิกคบไปเลยนังกริดนั่น มีอย่างหรือเลี้ยวเข้าม่านรูดเฉยเลย
เอาเถอะทริปอาจจะเละเพราะนินาแต่อย่างน้อยสนก็งัดคำสารภาพว่ารักออกมาบอกต้นแล้ว
อ่านความคิดของนินาเรื่องคาร์เมนแล้วเศร้าแต่ที่เศร้ายิ่งไปกว่านั้นก็คือในกลุ่มคนไทยยังมีคนอีกเยอะที่คิดแบบนี้ คนพวกนี้อาจจะไม่ได้มาออกความเห็นในโลกโซเชี่ยล ที่น่ากลัวก็คือในกลุ่มนี้มีคนบางส่วนที่เป็นผู้ใหญ่ที่ผลักดันสังคมและบรรทัดฐานสังคมไทยทุกวันนี้
ต้นสมควรที่จะลุกขึ้นมาป้องกันตัวเองหน่อย อย่าไปรอสนเลย โดยเฉพาะในเรื่องของนินา ไม่ได้หมายความให้ต้นลุกขึ้นมาตบนินาถึงแม้ว่าหล่อนสมควรโดนตบเป็นที่สุดก็เถอะ แต่อย่างน้อยก็สมควรตอบโต้กลับไปบ้าง จะไปเรียนต่อเมืองนอกอยู่แล้วนะ
คำพูดและการกระทำของนินานี่ก็คือโสโครกเป็นอย่างยิ่ง สนควรจะหาทางอัดคลิปนินาคุยกับเพื่อน ด่าชาวบ้านไปให้แม่ตัวเองดู เราเชื่อว่าแม่สนคงไม่อยากให้ลูกชายมาติดอยู่กับผู้หญิงต่ำทรามแบบนี้ จากนั้นก็ให้แม่เป็นตัวไซโตพ่อสนต่อไป อยากบอกพ่อสนเหมือนกันว่าทำไมไม่หาเมียที่ดีกว่านี้ให้ลูกชาย? มีปัญญาแค่นี้หรือ?
-
ชักรำคาญนินาแล้วเนี่ย
ใครก็ได้ไปตบนางให้ทีสิ ตบเองกลัวเสียมือ ไม่เอาดีกว่ากระทืบให้ใส้แตกเลย
ริอาจมาทำให้ต้นร้องไห้หลายรอบแล้วนะ อยากกระตืบให้จมดินจริง ๆ เฟ้ยยยยย!! :ling1:
-
้ในที่สุดสนก็ได้พูดคำที่สนอยากพูด
และต้นเองก็ได้ฟังคำที่อยากฟังสักทีนะ
ต่อไปนี้คงจะทำให้ทั้งคู่เชื่อใจกันมากขึ้น
ส่วนนินา รู้สึกเสียดายความสวย ความขยัน
และความเก่ง ที่ได้เอามาใช้ในทางที่ผิด
หวังว่าสักวันคงจะคิดได้นะ
-
ต้นอดทนมากไปนะ เราชอบตอนที่ต้นพูดจาเห็นแก่ตัวบ้าง ตอนที่ขอให้สนรักอยู่ด้วยกันที่ทะเลอ่ะ ดูเป็นธรรมชาติดี
นินา เอิ่ม...ไม่มีไรจะด่านางค่ะ คือเราว่าคนที่มีทัศนคติเกี่ยวกับพวกรักร่วมเพศไม่ดีเนี่ยะคงมีอยู่มากล่ะ แต่ไอ้ที่จะพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาโต้งๆเนี่ยะ ไม่ไหวนะ ไร้วุฒิภาวะ ไม่รู้จักกาลเทศะเอาซะเลย ปากอย่างนี้วอนโดนกระทืบนะคะอินาง คาแรคเตอร์แบบนางร้ายในละครเลย
-
ฉันยอมเดินทางไกล เพราะรู้ว่าเธอที่รักฉันรออยู่ปลายทาง
-
นิน่านิมันเริ่มร้ายกาจขึ้นทุกทีละเนี่ย ต้นสนเขาบอกรักกันแล้วววว
-
อ้าว ไหนตอน 33
55555+
รีบเข้ามาอย่างไว
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 33: รักแรกแปลกนักหนา (NO CHILD UNDER 18)
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
สิบปีที่ผ่านมานั้น ต้นผ่านเรื่องราวสุขและเศร้าด้วยกันกับสนจนนับไม่ถ้วน หลายครั้งที่อุปสรรคและความไม่เข้าใจได้ทำร้ายหัวใจดวงนี้ให้เจ็บหนัก แต่คำว่ารักที่สนมอบให้ก็ช่วยเยียวยาบาดแผลให้หายเป็นปลิดทิ้ง
"ต่อไป...นายอย่าน้อยใจอีกนะต้นว่าเราไม่รัก เพราะคนที่เรารัก...ไม่เคยเป็นคนอื่นเลย เรารักนายคนเดียวรู้ไหมต้น"
ต้นพยักหน้า น้ำตาค่อยๆ เหือดหายไป คราวนี้ต้นคงยิ้มได้อย่างมีความสุขเต็มที่เสียที ไม่ต้องคอยระแวงสงสัยอีกแล้วว่าคนที่ต้นเฝ้ารักเฝ้าคอยรักต้นบ้างหรือเปล่า
"นายจำได้ไหมต้นที่เราเคยบอกนายว่าเรามีสองทางเลือก ตอนนี้...เราเลือกได้แล้วว่าเราจะไปทางไหน เราจะบอกรักนายหลายครั้งแล้วแต่ก็ติดหลายอย่าง ไม่แน่ใจตัวเองด้วยว่าจะพานายไปได้ไกลแค่ไหน เรากลัวว่าจับมือนายเดินไปแล้วต้องปล่อยมือนายกลางทาง แต่ตอนนี้...เรามั่นใจแล้วนะต้น เราจะจับมือนายแล้วเดินไปด้วยกัน เราไปด้วยกันนะต้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นายอย่าปล่อยมือเรานะ เพราะเรา...จะไม่มีวันปล่อยมือนายอีกแล้ว ถึงตายเราก็จะจับมือนายไว้จนลมหายใจสุดท้าย"
สนพูดแล้วก็เลื่อนมือขวาลงไปตามลำแขนของต้น เมื่อสัมผัสถูกฝ่ามือแล้วก็จับประสานมือต้นไว้
"อย่าปล่อยมือเรานะต้น" สนย้ำอีกครั้ง ต้นพยักหน้าแล้วก็ยิ้ม
สนมองหน้าต้นนิ่งเหมือนกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง คืนนี้ สนอยากให้ความรักของต้นกับสนเป็นความรักที่สมบูรณ์แบบ เหลือเพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่ต้นกับสนยังไปไม่ถึง นั่นก็คือความสัมพันธ์ทางกาย ถ้าหากคืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่ต้นกับสนได้อยู่ด้วยกัน สนอยากให้มันเป็นคืนสุดท้ายที่ต้นกับสนจะจดจำไปตลอดชีวิต
สนตัดสินใจดึงผ้าห่มที่ต้นห่มไว้ออกไป ยังไม่ทันที่ต้นจะถามด้วยซ้ำ สนก็เลื่อนตัวขึ้นไปทาบทับตัวต้นไว้เสียก่อน เมื่อส่วนนั้นของร่างกายเบียดกัน ความเครียดเขม็งของมันก็ทำให้ต้นเข้าใจได้ทันทีว่าสนกำลังจะทำอะไร
"ต้น...เราต้องการนาย เราอยากให้นายอยู่กับเราตลอดไป ไม่อยากเสียนายให้ใครอีก นายต้องการเราหรือเปล่าต้น นายก็ไม่อยากเสียเราไปให้ใครใช่ไหมต้น"
สนถามย้ำ ใบหน้าที่อยู่ห่างจากต้นไม่ถึงคืบทำให้ต้นได้ยินเสียงลมหายใจของความต้องการนั้นชัดเจนทีเดียว
"นายกำลังจะทำอะไรน่ะสน" ต้นถามแม้ว่าจะรู้อยู่แล้ว
"นายตอบเรามาคำเดียวต้น นายต้องการเราหรือเปล่า"
สนยังคงถามย้ำคำถามเดิม หัวใจของต้นไม่เป็นส่ำ ก็คงพอๆ กับสนนั่นแหละ แม้ว่าต่างคนต่างก็ประหม่า แต่เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วก็คงหยุดไม่ได้
"เราต้องการนาย" ต้นบอกออกไปในที่สุด
สนยิ้มพอใจ จากนั้นจึงค่อยๆ ส่งริ่มฝีปากของตัวเองลงไปทักทายกับริมฝีปากของต้นอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะค่อยๆ ขบริมฝีปากบนของต้น แล้วก็ย้ายมาริมฝีปากล่าง เมื่อความต้องการทวีขึ้น สนจึงค่อยๆ บดริมฝีปากลงไปพร้อมกับน้ำหนักของสัมผัสที่เพิ่มขึ้น สอดลิ้นเข้าไปควานหารสหวานในโพรงปากของเจ้าของร่างที่กำลังสั่นเทิ้ม ไม่นานนัก สนหยุดแล้วสอดลิ้นเข้าไปอีกครั้งพร้อมกับให้เวลาเพิ่มขึ้น ต้นรู้สึกเสียวสะท้านจนต้องโอบมือรอบคอสนไว้ ส่งลิ้นกลับไปทักทายกับคนที่รุกล้ำบ้าง เตือนให้ผู้บุกรุกรู้ว่าต้นไม่ยอมที่จะถูกรุกล้ำฝ่ายเดียวอีกแล้ว เพียงช่วงเวลาสั้นๆ ต้นก็พอสัมผัสได้ถึงความหฤหรรษ์ของมันจนแทบหยุดไม่ได้
สนสอดมือของเขาเข้าไปในเสื้อของต้น ลูบไล้ไปตามหน้าอกที่ขาวเนียนลื่น เจ้าของร่างเสียวสะท้านจนต้องบิดตัวไปมา แต่กลับไม่ช่วยให้ความเสียวกระสันหายไปแม้แต่น้อย แม้ปากจะยังไม่ว่างแต่เสียงครางของต้นก็เล็ดลอดออกมาให้พอได้ยิน สนรู้สึกพอใจมากทีเดียวที่ได้ยินเช่นนั้น
หลังจากที่สนและต้นพอใจกับจูบที่แสนร้อนแรงนั้นแล้ว สนค่อยๆ ดึงชายเสื้อของต้นขึ้น ต้นให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีด้วยการชูแขนสองข้างขึ้นให้เสื้อหลุดออกไปโดยง่าย สนจับมือต้นที่ยกสูงกดลงไปบนเตียงนอน ก่อนจะนำความเย็นและผิวสากๆ ละเลงเล่นลงไปกับเม็ดตุ่มบนหน้าอกของต้น เจ้าของร่างพลิกไปมา เสียวจนร่างกระตุกเบาๆ พยายามจะยกมือมากอดสนไว้ก็ทำไม่ได้เพราะสนขึงมือสองข้างไว้อยู่ พอสนเปลี่ยนมาเล่นกับอีกข้างบ้างจึงปล่อยมือต้นเป็นอิสระ สัมผัสที่แปลกใหม่นั้นทำให้ต้นบิดเกร็งจนต้องหาที่พึ่งพิงด้วยการจับต้นแขนทั้งสองข้างของคนที่รุกล้ำไว้
สนหยุดพร้อมกับชันเข่านั่งคร่อมต้นไว้ ถอดเสื้อของตัวเองออกไว้ข้างเตียงแล้วโถมตัวเข้าหาต้นอีกครั้ง ต้นถึงกับเสียวสะท้านเมื่อร่างกายได้สัมผัสกับกล้ามเนื้อแกร่งของสน ช่วงล่างเบียดกันแน่นอีกครั้งจนรู้สึกได้ถึงความเครียดเขม็งของทั้งสองฝ่าย แม้ต้นจะเคยกอดสนบ่อยๆ แต่ก็ไม่เคยกอดสนตอนที่ท่อนบนเปลือยเปล่าอย่างนี้เลย เมื่อเนื้อแนบเนื้อมันช่างให้อารมณ์และความรู้สึกที่แตกต่างกันมากมายนัก ทั้งเสียวซ่านและอบอุ่น ผิวเนื้อและกล้ามเนื้อที่กำยำสมชายของสนได้ปลุกเร้าความต้องการของต้นให้กระเจิดกระเจิงจนยากจะเรียกกลับคืนมาแล้ว มันจะกลับมาได้ก็ต่อเมื่อภารกิจนี้เสร็จสิ้นไปเท่านั้น
เพลงจูบคำรบที่สองเริ่มขึ้นอีกครั้ง แถมคราวนี้ดูจะเร่าร้อนยิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำเมื่อต่างฝ่ายต่างมืออยู่ไม่สุข ต้นควานสะเปะสะปะไปจนเจอสิ่งนั้นที่แข็งตัวซ่อนอยู่ในกางเกงวอร์มผ้ายืดของอีกฝ่าย เมื่อเคล้นคลึงจนรู้จักขนาดของมันดีแล้วก็ยิ่งอยากรู้จักมากขึ้น ต้นจึงสอดมือเข้าไปในขอบกางเกงผ้ายืดจนกระทั่งได้สัมผัสเจ้าสิ่งนั้นที่อยู่ในเนื้อผ้าที่บางกว่าอีกครั้ง คราวนี้เจ้าของสิ่งพิเศษต้องยุติการจูบคำรบที่สองไว้ก่อนหลับตาพริ้มและครางออกมาอย่างพอใจ
"อาห์...ต้น เก่งมาก"
เมื่อต้นเล่นกับสิ่งนั้นจนพอใจแล้วสนก็ชันเข่าลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง คราวนี้ต้นลุกขึ้นตามมาด้วย เจ้าเม็ดตุ่มสองข้างของสนอยู่ในระดับที่ต้นจัดการได้พอดิบพอดี ต้นจึงไม่รอช้า วนปลายลิ้นลงไปสัมผัส สลับกับขบกัดและดูดดึงเบาๆ จนสนต้องแหงนหน้าสูดปาก สนใช้มือสองข้างคอยลูบไล้แผ่นหลังขาวเนียนของต้น ก่อนจะส่งมืออีกข้างเลื่อนต่ำลงควานหาสิ่งนั้นของต้นบ้าง เมื่อเจอแล้วจึงคลึงเคล้นเล่นอย่างสนุกมือ เล่นเอาเจ้าของสิ่งนั้นเผลอครางอยู่เป็นระยะๆ
"สน...นอนลงเร็ว" ต้นบอกเสียงกระเส่า
สนรีบทำตามอย่างว่าง่าย นอนหงายลงบนเตียงอย่างรีบร้อนราวกับไม่อยากให้ความหฤหรรษ์ของรสรักแรกขาดตอนไปแม้เสี้ยววินาที ไม่นานต้นก็โถมตัวลงไปสูดดมตรงซอกคอแล้วไล่ลิ้นสูงขึ้นเรื่อยไปจนเจอติ่งหู ต้นไล้เลียและขบเบาๆ จนสนเผลอครางและกอดต้นไว้แน่นอย่างลืมตัว
"อาห์....ต้น"
จากนั้นต้นเปลี่ยนเป้าหมายใหม่มาที่ต้นแขนของสนบ้าง นี่คือส่วนของร่างกายสนที่ต้นชอบมากที่สุด ต้นแขนที่ขาวเนียน กลมแน่น มีกล้ามพองามนั้นช่างน่าหลงไหล ต้นสูดดมและส่งลิ้นลงเล่นกับมันจนเปียกชุ่ม เจ้าของต้นแขนยิ้มพอใจและปล่อยให้ต้นเล่นอยู่กับมันนานเท่าที่ต้องการ
"พร้อมหรือยังต้น" สนถามพร้อมกับหอบกระเส่า ต้นพยักหน้า เสียงหอบหายใจดังพอกัน
ต้นใช้มือถึงกางเกงผ้ายืดของสนออก เผยให้เห็นสิ่งนั้นที่แข็งตัวซ่อนอยู่ในชุดชั้นในสีขาวยี่ห้อดังที่ตอนนี้แทบซ่อนมันไว้ไม่อยู่ ร่างของหนุ่มเหนือขาวเนียนสะอาดที่ต้นหลงใหลปรากฏเต็มตาต่อหน้า ต้นแทบอดใจไม่ไหว
สนจัดการดึงกางเกงผ้ายืดของต้นออกไปเช่นกัน ก่อนจะขึ้นมาทาบทับบนตัวของต้นและบรรเลงเพลงจูบอีกครั้ง คราวนี้ต้นรู้งานแล้วจึงเล่นสนุกกับมันได้ไม่ยาก สนเลื่อนตัวต่ำลงเรื่อยๆ จนมาเจอสิ่งนั้นของต้น
ต้นดูจะตกใจไม่น้อยที่สนยอมทำให้ก่อน ชุดชั้นในของต้นถูกดึงลงจนเจ้าสิ่งนั้นเผยตัวตนและขนาดที่แท้จริงของมันกับโลกภายนอก เมื่อเจ้าสิ่งนั้นค่อยๆ หายเข้าไปในปากของสนแล้วต้นก็ถึงกับผวาครางบิดตัวไปมา มือกำผ้าปูที่นอนแน่น สนกลืนกินมันอย่างหิวกระหายจนอีกฝ่ายไขว่คว้ามือหาที่ยึดเหนี่ยวเป็นระวิง จนกระทั่งมาลงเอยด้วยการจับศีรษะของสนไว้เพื่อควบคุมจังหวะเข้าออกตามที่ต้นต้องการ สนเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าที่บิดเบี้ยวของอีกฝ่ายเป็นระยะ ยิ่งรู้ว่าต้นเสียวกระสันมากแค่ไหนสนยิ่งรู้สึกดี
เมื่อสนพอใจแล้วจึงเป็นฝ่ายนอนลงไปให้ต้นจัดการกับส่วนนั้นของเขาบ้าง ต้นใช้มือลูบคลำเจ้าสิ่งนั้นที่อยู่ในชุดชั้นในเนื้อผ้าดีเล่นเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ดึงขอบชุดชั้นในนั้นออกอย่างช้าๆ และส่งมันไปอยู่ที่ปลายเท้าให้คนใส่เขี่ยออกไป
ต้นจัดการกับสิ่งนั้นอย่างหื่นกระหายพอกัน ที่เคยเห็นในคลิปว่าเขาทำอะไรกันบ้างต้นก็พยายามนำมาใช้เท่าที่จำได้ คนที่ถูกกระทำจึงอยู่ในสภาพไม่ต่างจากต้นเมื่อสักครู่นี้
"ต้น...อาห์...นายเก่งมาก อย่างนั้นแหละต้น เข้าไปอีก" สนร้องบอกให้ต้นทำในสิ่งที่จะช่วยเพิ่มความสุขให้มากยิ่งขึ้น ต้นก็ทำให้โดยไม่เกี่ยงเลย
จนกระทั่งมาถึงขั้นตอนสุดท้าย สนเดินโทงเทงไปหยิบถุงยางจากกระเป๋าพร้อมกับขวดโลชั่นที่พอจะใช้เป็นสารหล่อลื่นแทนได้มา ถ้าต้นเคยมีอะไรกับทินแล้วสนก็คิดว่าน่าจะผ่านได้ไม่ยาก แต่ที่ไหนได้ เมื่อสนพยายามเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของต้น คนถูกรุกล้ำกลับร้องเจ็บเสียแล้ว
"สน...เบาๆ เราเจ็บ"
"นายยังไม่เคยอีกเหรอต้น" สนสงสัย
ต้นส่ายศีรษะ สนยิ้มพอใจเมื่อรู้ว่าที่ผ่านมาเขาเข้าใจผิดเรื่องต้นกับทินไปเอง ถ้าอย่างนั้นสนก็คงจะเป็นคนแรกของต้นในคืนนี้ สนโน้มตัวลงไปเล่นเกมชิวหาพาเพลินกับต้นอีกรอบ พร้อมกับค่อยๆ ส่งสิ่งนั้นเข้าไปอย่างช้าๆ จนสุด ถึงตอนนี้ แม้เจ็บเหมือนร่างกายจะแยกเป็นเสี่ยงแต่ต้นก็ยอมเพื่อให้คนที่รักมีความสุข
สนค่อยๆ ขยับเข้าออกอย่างช้าๆ ต้นเจ็บจนน้ำตาแทบไหลในตอนต้น แต่เมื่อเริ่มคุ้นเคยแล้วความเจ็บปวดก็กลายเป็นความเสียวกระสันที่มากยิ่งกว่าขั้นตอนอื่นๆ ที่ผ่านมาเสียอีก ต้นเริ่มสนุกกับมันแล้ว เขาเอื้อมมืออีกข้างไปด้านหลังแล้วจับกดก้อนกลมกลึงของอีกฝ่ายเป็นจังหวะเพื่อช่วยเพิ่มแรงที่โถมเข้ามาหา เสียงครวญครางดังระงมไปทั่วห้อง
เนิ่นนานทีเดียวที่สองหนุ่มได้โหมป้อนความสุขทางร่างกายให้แก่กันในหลายๆ ท่วงท่า จนกระทั่งพายุแห่งความรักนั้นสงบลงพร้อมกับหยาดรักที่ขับพ่นออกมามากมายราวกับไม่ได้ผ่านกิจกรรมเช่นนี้มาแรมปี นับว่าเป็นพายุที่แปลกมากทีเดียว เพราะเมื่อมันทวีไปถึงขั้นสูงสุด พายุนั้นก็ลดระดับลงอย่างรวดเร็วภายในไม่กี่วินาที ภารกิจแห่งความสุขนั้นเสร็จสิ้นลงไปแล้ว ผู้ทำภารกิจต่างก็เหนื่อยหอบ แต่กลับมีรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมด้วยความสุขบนใบหน้าด้วยกันทั้งคู่
"นายมีความสุขหรือเปล่าต้น" สนถามไปหอบไป
ต้นพยักหน้า แม้จะเหนื่อยแต่ก็ยิ้มอย่างมีความสุข
"เรารักนายนะต้น เราสองคน...เป็นของกันและกันแล้วนะ"
สนหยุดหอบแล้วทิ้งตัวซบลงบนอกต้นอย่างเหนื่อยอ่อน แต่สนก็ยังไม่นอนหรอก ยังเหลืออีกภาระกิจที่สำคัญที่สนต้องทำกับต้นให้ได้คืนนี้ เมื่อนอนพักจนพอหายเหนื่อยแล้วสนก็ลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าพร้อมกับบอกให้ต้นทำเช่นเดียวกัน
"ต้น...เราไปดูดาวกัน ใส่เสื้อผ้าเร็ว"
"ตอนนี้เลยเหรอ เรากลัวหนาวน่ะ" ต้นทำท่ากังวล
"มีเราอยู่ทั้งคน กลัวทำไมความหนาว เร็ว...อุตส่าห์มาถึงนี่แล้วนะ อีกหลายปีกว่าเราจะได้กลับมาอีกนะต้น"
เมื่อฟังเหตุผลแล้วต้นก็คงเถียงไม่ได้จึงต้องรีบใส่เสื้อผ้าตามที่สนบอก สนเดินไปหยิบเสื้อกันหนาวมาส่งให้ต้นใส่ แล้วสนก็ใส่ของตัวเองบ้าง เมื่อพร้อมแล้วสนจึงจูงมือต้นเดินออกไปจากห้อง
สนเล็งที่ที่จะพาต้นไปนั่งดูดาวไว้แล้วตั้งแต่เมื่อหัวค่ำ เมื่อพาต้นเดินลัดเลาะไปเรื่อยๆ ก็มาถึงเนินหญ้าแห่งหนึ่งที่สามารถมองเห็นท้องฟ้าได้ทั่ว ไร้แสงไฟฟ้ารบกวน แต่อากาศก็หนาวเสียจนต้นยืนตัวสั่น
สนนั่งลงกับพื้นหญ้า กางขาออกเป็นตัววี แล้วก็ชี้ให้ต้นนั่งลงไปตรงระหว่างขาสองข้าง ต้นยืนงงว่าจะนั่งยังไงดี แต่พอนั่งลงไปแล้วสนก็ช่วยจัดท่าให้ต้นนั่งเอนหลังซบกับอกของสนจนกระทั่งเรียบร้อยดี
"รักต้นนะ ถ้ารู้ว่าบอกรักกันแล้วมีความสุขแบบนี้ เราทำไปตั้งนานแล้ว ขอบคุณที่รอเรานะต้น"
สนกอดกระชับต้นไว้อย่างรักใคร่ ถ่ายทอดไออุ่นให้คนในอ้อมแขนที่บัดนี้หัวใจพองโตสุขล้นให้พอสู้กับอากาศที่แสนหนาวในค่ำคืนนี้บนยอดดอยอินทนนท์ คืนที่แสนหนาวหรือจะสู้รักที่แสนอุ่น สิบปีที่รอคอยปาฏิหาริย์รักนี้คุ้มค่าที่สุดแล้ว
อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนั้นช่วยไล่ความเหน็บหนาวออกไปได้มากทีเดียว ต้นเอนหลังไปทางขวา หันไปหาสนแล้วก็หอมแก้มข้างขวาของสนเบาๆ สนหัวเราะชอบใจแล้วก็ชี้ให้ต้นหอมอีกข้าง ต้นยิ้มเขินแต่ก็จัดให้ตามที่สนขอ
"ชื่นใจจัง รักต้นที่สุดเลยรู้เปล่า" สนกอดต้นเล่นแน่นๆ อย่างหมั่นเขี้ยว
"ทำไมบอกรักบ่อยจัง"
"ก็เราไม่ค่อยได้บอกไง นายไม่ชอบเหรอ" สนแกล้งทำหน้างอ
"เปล่า...ชอบมากต่างหากล่ะ"
สนยิ้มแล้วก็ซุกหน้าลงตรงซอกคอด้านซ้ายของต้น "หอมจัง ใช้น้ำหอมที่เราซื้อให้ตอนวันเกิดคราวที่แล้วหรือเปล่า"
"อืม...ก็ใช้มาตลอดนั่นแหละ หอมดี เราชอบ" ต้นตอบพลางยิ้ม มีความสุขราวกับว่ากำลังฝันไป ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นได้ นึกถึงตอนที่แอบรักสนแรกๆ แล้วต้นก็นึกไม่ออกเลยว่าจะมีวันนี้ได้ยังไง
"ต้น...นายบอกว่าแอบชอบเราตั้งแต่อายุสิบสาม นายจำได้ไหมว่าชอบตอนไหน"
"จำได้สิ เราไม่เคยลืมอยู่แล้ว นายจำได้ไหม ตอนที่นายไปช่วยเราทำงานประดิษฐ์ที่บ้าน บ้านนกสามเหลี่ยมอันนั้นไง ตอนนั้นนายเพิ่งตัดผมทรงใหม่ ดูหล่อดี เราก็เลย...ชอบนาย" ต้นยิ้มเขินในตอนท้าย
"นี่นายแอบชอบเราเพราะความหล่อเหรอเนี่ย" สนหัวเราะอย่างเอ็นดู "แล้วถ้านายไปเจอคนที่หล่อกว่าเราล่ะ นายจะชอบเขาไหม เราไม่ยอมให้นายชอบใครอีกแล้วนะ รู้เปล่า"
"นายไม่รู้เหรอว่าเราน่ะ เจอคนหล่อกว่านายตั้งหลายคน"
"จริงอะ มีคนหล่อกว่าเราเยอะเลยเหรอ แล้วนายชอบเขาหรือเปล่าล่ะ"
"ชอบที่ไหนล่ะ สนหล่อที่สุดสำหรับเราแล้ว" ต้นลากเสียงยาวตอนท้ายแล้วก็หัวเราะมีความสุข
"หนาว" เสียงสั่นจนต้องกอดอก
สนจึงกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น "หายหนาวยัง"
ต้นพยักหน้า "อกนายอุ่นดีนะ"
สนเลยถือโอกาสขโมยหอมแก้มใสๆ ที่สนหลงไหลมานานแล้วซะเลย "หอมจัง"
ต้นหัวเราะชอบใจ ปล่อยหลังพิงกับอกอุ่นของสน ต้นคงจดจำคืนนี้ไปอีกนานแสนนาน ความทรงจำครั้งนี้คงจะช่วยหล่อเลี้ยงหัวใจและความรักของต้นได้เป็นอย่างดียามห่างไกล
"แล้วนายล่ะสน นายเริ่มรู้ตัวว่าชอบเรามากกว่าเพื่อน...ตั้งแต่ตอนไหน" เรื่องนี้แหละที่ต้นอยากรู้มากที่สุดในตอนนี้
"ตอนแรกเราก็สงสัยเหมือนกัน แต่เรารู้คำตอบแล้วล่ะ นายจำตอนเราอยู่มอสามได้ไหม ตอนนั้นเราเป็นแฟนกับเฟิร์น แล้วเฟิร์นก็ชอบเอาน้ำมาให้เราตอนเล่นฟุตบอลแทนนายบ่อยๆ แล้วนายก็หายไปไม่เอาน้ำมาให้เราอีก นายรู้ไหมว่าตอนนั้นเรามองหานายทุกวันเลย นายไม่ยอมกลับบ้านกับเรา บางทีตอนเช้าก็ไม่ไปโรงเรียนกับเราอีก เราไปหานายที่บ้านนายก็ไปหาเพื่อนคนอื่น ตอนนั้นเราเซ็งมากเลย มันทำให้เราคิดได้ว่า...ต่อให้เรามีแฟนสวยๆ กี่คนก็แล้วแต่ ไม่มีใครทำให้เรามีความสุขได้เหมือนเวลาที่เราอยู่กับนายเลย เราก็เลยต้องไปง้อนายกลับมาเป็นเพื่อนเราเหมือนเดิม ตอนนั้นเราไม่รู้หรอกว่าเป็นความรักหรือเปล่า แต่มันเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เรารู้ว่า...เราขาดนายไม่ได้ มันก็คงเป็นจุดเริ่มต้นความรักที่เรามีให้นายนั่นแหละ"
ต้นพยักหน้าเข้าใจ "ก็นานเหมือนกันนะ แล้วนายรู้ตัวจริงๆ เมื่อไหร่ล่ะ"
"ก็ตอนที่เรารู้ว่านายเป็นเกย์ไง ตอนที่นายหายไปตั้งหลายวัน เรานะ...แทบจะเป็นบ้าเลย กินไม่ได้นอนไม่หลับ แล้วพอนายกลับมา นายก็ยังจะหนีเราไปอยู่หออีก ตอนนั้นแหละที่เราน่าจะรู้ตัวแล้วว่าเรารักนาย" สนหยุดเว้นจังหวะแล้วพูดต่อ
"ต้น...หัวใจของเรา ทั้งตัวของเรา เราให้นายไปหมดแล้วนะ นายไม่ต้องนอนฝัน ไม่ต้องแอบรัก ไม่ต้องแอบมอง ไม่ต้องรอปาฏิหาริย์เหมือนที่ผ่านมา"
ต้นหันมายิ้มให้กับสน รู้สึกดีใจและภูมิใจที่ต้นรักคนๆ นี้มาตลอด สนอาจไม่ใช่คนที่ดีที่สุดที่ต้นจะหาได้ แค่เป็นคนที่ต้นรักมากที่สุดก็พอแล้ว
"ขอบคุณมากนะสน ตอนนี้เรายังสงสัยอยู่เลยว่าเราฝันไปหรือเปล่า ตอนสมัยเรียนมัธยม เราได้แต่คอยแอบมอง แอบชอบอยู่ห่างๆ บางคืนก็เก็บเอาไปฝันถึง จะบอกก็ไม่กล้าบอก กลัวนายรับไม่ได้ กลัวจะไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีก เวลานายมีแฟน...เราก็ได้แต่แอบน้อยใจอยู่คนเดียว แอบร้องไห้ตั้งหลายครั้ง ให้นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าวันนี้...นายก็รักเราเหมือนกัน มันเหมือนฝันจริงๆ นะสน หวังว่าพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาแล้วเราคงไม่ได้ฝันไป" คนพูดน้ำตาซึมด้วยความตื้นตันใจ
"โอ๋...คนดีของสน เราขอโทษนะ ก็ตอนนั้นเราไม่รู้ เผลอทำนายเจ็บไปตั้งหลายครั้งแน่ๆ เลย ขอโทษนะต้น เราไม่รู้จริงๆ" สนพูดพลางลูบผมต้นเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ
"เราไม่เป็นไรแล้วล่ะ มันผ่านมาหมดแล้ว" ต้นหัวเราะเบาๆ "อ้าว...ไหนว่าจะสอนเราดูดาวไง เนี่ยเห็นไหม ดาวเต็มฟ้าเลย จะให้เราดูดาวกลุ่มไหนก่อนล่ะ"
ต้นทวงถามเมื่อนึกได้
"อ้อๆ ลืมไปๆ งั้นเรามาเริ่มจากดาวลูกไก่กับนายพรานก่อนดีไหม มันอยู่ใกล้ๆ กัน เป็นกลุ่มดาวประจำหน้าหนาว เนี่ย อยู่ตรงนั้น นายเห็นไหม ดูดาวนายพรานก่อน มันจะมีดาวสามดวงเรียงกันเป็นเข็มขัดนายพราน นายเห็นหรือยัง" สนพูดพลางชี้ไปที่ตำแหน่งดาวสามดวงที่เรียงกัน ตอนนี้ดาวนายพรานค่อนมาอยู่เกือบกลางท้องฟ้าเพราะว่าดึกแล้ว
"เห็นละๆ แล้วดาวลูกไก่ล่ะ"
"นั่นไง เป็นกระจุกๆ มันจะจางๆ หน่อยนะ นายต้องเพ่งดูดีๆ"
สนชวนต้นดูดาวไปหลายกลุ่มจนพอใจ แล้วก็กลับมาคุยกันต่อ
"ถ้านายไปเรียนเมืองนอก เราขอไปหานายปีละครั้งนะต้น เราจะไปอยู่กับนายสักเดือนนึง ไปทำกับข้าวให้นายกิน ดูแลห้องให้นาย ว่างๆ ก็พานายไปเที่ยว นายจะได้ไม่เหงา ดีไหมต้น"
"อืม...ก็น่าสนใจ แล้ว...ร้านนายล่ะ นายจะปิดร้านไปตั้งเดือนนึงเลยเหรอ"
"ไม่ปิดหรอก ให้พ่อกับแม่ช่วยดูให้ก็ได้ แค่เดือนเดียวเอง"
"แล้ว...พ่อกับแม่นายจะไม่ว่าอะไรเหรอ ถ้าเขารู้ว่าเราคบกัน เราจะทำยังไงกันดีน่ะสน" ต้นทำหน้าเครียด
"ตามแผนที่เราคิดไว้ หลังจากนี้เราจะไปขอถอนหมั้นกับนินา แล้วพานายไปคุยกับแม่เราก่อน เราคิดว่าแม่เราจะเข้าใจ แม่เราเป็นคนใจดี เขาเองก็รักนายมากนะต้น เขาไม่ว่าหรอกถ้าเราสองคนจะรักกัน แต่พ่อเรา...เราคุยกับเขาเรื่องที่เรารักนายตั้งนานแล้วล่ะ หลายปีแล้ว นายก็คงพอเดาได้ว่าเขาคงไม่เห็นด้วย ที่เราบอกรักนายไม่ได้ก็เพราะว่าเราสัญญากับพ่อเราไว้ แต่ว่าตอนนี้เราก็ผิดสัญญาไปเรียบร้อยแล้ว" สนหัวเราะขำตัวเองเบาๆ
"พอคุยกับแม่แล้วเราก็จะบอกพ่อ แต่ว่าเราจะรอให้นายไปเรียนเมืองนอกก่อน เราไม่อยากให้พ่อเราเกลียดนาย เราอยู่ทางนี้ เราจะค่อยๆ คุยกับพ่อกับแม่ของเราแล้วก็พ่อกับแม่ของนายเอง แผนแรกที่เราคิดไว้มันต้องอาศัยการคุยเยอะหน่อย บางทีก็อาจจะต้องทำมึนๆ ไปบ้าง เราก็หวังว่าพอนายกลับมาแล้วเราก็น่าจะคุยกับทุกคนได้สำเร็จ แต่ถ้าไม่สำเร็จ เราก็ว่าจะชวนนายไปอยู่ด้วยกันที่คอนโดแถวๆ ศาลายา เราคงพานายหนีไปได้ไม่ไกลมากหรอกนะต้น นายคงเข้าใจเรานะ เราห่วงพ่อกับแม่ เราทิ้งเขาไปไม่ได้ ยังไงเขาก็เป็นพ่อเป็นแม่เรา เราอาจจะต้องดื้อทำแบบนี้จนกว่าเขาจะเข้าใจเราสองคนนั่นแหละ เราเชื่อนะ พ่อกับแม่ของพวกเราเขาอยู่เหงาๆ ไม่ได้นานหรอก สุดท้ายเขาก็จะยอมให้เราสองคนกลับมาอยู่ด้วยกันที่บ้านจนได้แหละ"
ต้นคิดตามและพยักหน้าเข้าใจ จะว่าไปแผนนี้ก็ฟังดูเข้าท่ามากทีเดียว ถ้าแม่ของต้นกับสนเข้าใจ ก็น่าจะไม่ใช่เรื่องยากที่สนจะค่อยๆ ตะล่อมให้พ่ออีกสองคนเข้าใจ แล้วสนเองก็เป็นคนที่พ่อของต้นรักและเอ็นดูมากเช่นกัน
"แล้วแผนที่สองล่ะ" ต้นถามอย่างสงสัย
"แผนที่สองเหรอ อืม...เราไม่เลือกมันแล้วล่ะ นายอย่ารู้เลย มันไม่ค่อยดีหรอก จริงๆ มันก็ไม่ดีมากๆ เลย เราไม่อยากทำตัวร้ายกาจอย่างนั้น ยกเว้นว่ามันจำเป็นจริงๆ ถึงจะทำ"
"โห...มันฟังดูน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ แสดงว่ามันต้องแย่มากเลยใช่ไหม"
"ใช่...แย่มาก แต่มันก็มีข้อดีนะ"
"ยังไงเหรอ"
"ก็...มันจะทำให้พ่อกับแม่ของเราเข้าใจจากเรื่องที่เกิดขึ้นจริงไงต้น เขาจะได้เห็นเราทุกข์ทรมาน ทรมานจนเขาอาจจะทนเห็นลูกมีความทุกข์ไม่ไหว เลิกบังคับเราในที่สุด"
"เหรอ...ก็ฟังดูน่าสนใจนะ เพราะบางทีพูดไปแล้วเราก็ยังไม่ค่อยแน่ใจหรอกว่าพ่อแม่จะเข้าใจเราหรือเปล่า ถ้าเขาเข้าใจจากเหตุการณ์จริงก็น่าจะดีนะ แล้วนายจะทำยังไงล่ะพ่อกับแม่ถึงจะเห็นเราทุกข์ทรมานขนาดนั้น"
"เราบอกนายไม่ได้น่ะต้น เอาเป็นว่า...เราไม่อยากทำบาปทำกรรมกับใคร ไม่อยากใช้ใครเป็นเครื่องมือ โดยเฉพาะคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรด้วย นายเคยได้ยินไหมต้น เสร็จนาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพล นั่นแหละคือทางเลือกที่สองที่เราเคยคิดไว้ หลายคนอาจจะคิดว่าเราโง่เพราะเห็นว่าเราไม่ทำอะไรกับนินาเสียที แต่เราก็มีเหตุผลที่ยังเก็บเขาไว้อยู่ เราไม่ได้โง่หรอกนะต้น เผลอๆ คนอื่นจะโง่ด้วยซ้ำที่ต้องมาเป็นเครื่องมือให้เรา แต่เราไม่เลือกวิธีนี้แล้วล่ะ อย่าพูดถึงมันดีกว่านะ ส่วนนินา เราเห็นแล้วว่าเขาร้ายกับนายมาก เราได้ยินกับหูแล้ว เดี๋ยวเราจะจัดการให้ นายไม่ต้องห่วงหรอก เราไม่มีวันใช้ชีวิตอยู่กับผู้หญิงคนนี้ได้อย่างเด็ดขาด" สนหยุดเว้นจังหวะแล้วก็ถอนหายใจ
"ยังไงๆ เราก็ขอโทษนายด้วยนะต้นที่ปล่อยให้นายรอซะนาน นายคงเข้าใจเรานะ ชีวิตไม่ได้มีแต่ความรัก หลายๆ คนยังต้องยอมทิ้งความรักด้วยซ้ำเพื่อรักษาสิ่งอื่นที่สำคัญกว่าไว้ เราจะทำอะไรเราก็ต้องคิดถึงพ่อกับแม่ ไม่ใช่คิดถึงแต่ความต้องการของเราคนเดียว เรามีกันอยู่แค่สามคน แล้วเราก็เป็นลูกชายคนเดียวที่พ่อกับแม่รักมาก หลายครั้งเราก็ลังเลนะต้นว่าเรา...ควรจะตอบแทนเขาด้วยการให้สิ่งที่เขาต้องการดีไหม เราก็เข้าใจพ่อกับแม่นะต้น โดยเฉพาะเรื่องอยากมีหลาน ถ้าเราทำให้ได้โดยไม่ต้องไม่ต้องเสียนายไปเราก็อยากทำให้เค้า แต่ตอนนี้...เราตัดสินใจได้แล้วล่ะต้น พ่อกับแม่คงไม่ได้สิ่งที่เขาต้องการแล้วล่ะ แต่เขาก็น่าจะมีความสุขที่เห็นลูกของเค้ามีความสุขมากกว่า จริงไหม"
ต้นพยักหน้าเข้าใจ ฟังๆ ดูแล้วทางเลือกที่สองของสนก็คงน่ากลัวจริงๆ นั่นแหละ ต้นก็ไม่ค่อยเข้าใจนักว่าใครจะถูกสนใช้เป็นเครื่องมือบ้าง แต่เมื่อไม่เลือกมันแล้วก็อย่าไปอยากรู้เลยดีกว่า
"นายง่วงนอนหรือยังต้น ไปนอนกันไหม"
"อืม...แต่ว่า...นอนเฉยๆ นะ"
สนหัวเราะชอบใจ "ทำไม...นายกลัวเราทำอะไรนายเหรอ ถามจริงๆ นอกจากต้นแขนของเราแล้ว นายไม่ชอบตรงนั้นของเราบ้างเหรอ" สนถามทีเล่นทีจริง
ต้นทำหน้าเหรอหรา "ทำไมต้องชอบด้วยล่ะ ไม่เห็นชอบเลย"
"จริงเหรอ นายไม่ชอบตรงนั้นของเราจริงเหรอ เสียใจอะ" สนทำเสียงเศร้า "เราก็นึกว่านายชอบซะอีก ไม่ชอบหน่อยเหรอ"
ต้นหัวเราะพร้อมกับเขินไปด้วย "ชอบก็ได้"
"จริงเหรอต้น นายชอบตรงนั้นของเราแล้วเหรอ" สนทำท่าดีใจแล้วก็กอดต้นแน่น "โห...ดีใจจังต้นชอบตรงนั้นของเราแล้ว"
แล้วต่างคนต่างหัวเราะด้วยกันอย่างมีความสุข หวังว่าเรื่องร้ายๆ คงจะผ่านไปเสียที จากนี้ไป ต้นกับสนจะได้เดินหน้าทำความเข้าใจกับพ่อแม่อย่างเต็มที่
"ไป...ไปนอนกันนะครับที่รัก" สนพูดพลางดันตัวต้นให้ลุกขึ้น แล้วสนจึงค่อยลุกขึ้นยืนตาม
"เราเหนื่อย ขี่หลังนายได้ไหม" ต้นอ้อนบ้าง
"ได้อยู่แล้ว มา...ขึ้นมาเลย" สนตบที่ไหล่สองข้างของตัวเองเบาๆ เป็นเชิงเชิญชวน
ต้นจึงไม่รอช้า กระโดดเกาะหลังสนทันที คนถูกเกาะเซไปเล็กน้อยเพราะต้นก็ตัวหนักไม่ใช่เล่น สนค่อยๆ ออกเดินไปช้าๆ เมื่อปรับตัวได้แล้วจึงเดินด้วยจังหวะปกติ
"รักต้นนะ" สนอดจะบอกรักอีกไม่ได้ "ถ้านายไปอยู่เมืองนอกแล้ว นายอย่าลืมเรานะต้น"
"ลืมได้ยังไงล่ะ เราก็รักของเราซะขนาดนี้" ต้นหัวเราะเบาๆ
พอเดินไปได้สักพักต้นก็ถาม "เหนื่อยหรือยัง เราจะเดินเองแล้ว เดี๋ยวนายหลังหักซะก่อน"
สนจึงหยุดเดิน แอบดีใจไม่น้อยที่ต้นจะเดินเอง พอต้นลงจากหลังแล้วสนก็แซว
"นายต้องกินให้น้อยลงแล้วก็ออกกำลังกายเยอะๆ หน่อยนะต้น"
"นายว่าเราอ้วนเหรอ เราไม่อ้วนซะหน่อย เดี๋ยวจะฟิตหุ่นแข่งกับนายให้ดู"
สนคว้าเอวต้นมากอดไว้ แล้วก็พาต้นเดินไปต่อ "จะอ้วนจะผอมยังไงเราก็รักอยู่ดีแหละ รู้ไหม"
สองหนุ่มหันมายิ้มให้กันอย่างมีความสุข เดินเคียงคู่อยู่ใต้ท้องฟ้าที่ยามนี้มีแสงดาวระยิบระยับคอยส่องทางให้คู่รักเดินไปด้วยกันจนถึงที่หมาย นี่แหละความรักที่เกิดจากความผูกพัน ใครไม่ได้เป็นต้นกับสนเองคงไม่เข้าใจหรอกว่ามันลึกซึ้งขนาดไหน มีแต่คนสองคนเท่านั้นที่รู้กันดีที่สุด ไม่มีใครมาตัดสินแทนได้
TBC
-
:pig4:
:hao5: :hao5:
-
ไม่ใช่ว่านินาแอบมายืนฟัง พร้อมกับขยุ้มหญ้าแถวนั้นช้ำไปหลายกอแล้วนะค้าา :o บอกตรงๆ เลยค่ะว่าเราระแวง กลัวว่าจะมีพายุลูกใหญ่พัดผ่านเข้ามาอย่างไรชอบกล..
แต่ตอนนี้ทั้งสองคนเปิดใจคุยกันแล้ว เป็นเรื่องที่ดีมากๆ เลยนะคะ คราวหลังคำพูดของนินาจะได้ทำร้ายต้นไม่ได้อีก ส่วนเรื่องของแผนการที่สนวางเอาไว้ การได้ต้นเข้ามาร่วมคิดก็เป็นการดีกับทั้งสองฝ่ายด้วยนะคะ เพราะถึงยังไง ..สองหัวก็ย่อมดีกว่าหัวเดียวเสมอ.. ^^
-
อ่านไปยิ้มไปเลยน่ะ บทเลิฟซีนดีมากคับ มีความสุขแล้วเห็นต้น สนรักกันแบบนี้ ชอบมากๆคับผู้แต่ง มีกำลังใจอ่านบทต่อๆไปได้เยอะล่ะ ๕๕๕ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ
-
:กอด1: :กอด1:
-
ฟินมากๆ ครับ 5555+ อ่านไปยิ้มไป
ชอบเห็นทั้งสองคนมีความสุขอ่ะ แต่หลังจากนี้ไม่รู้จะเจออะไรอีก แอบกลัวแทน
-
หลังจากอึดอัดมานานในที่สุดก็ได้หวานล้ำกับเลิฟซีนอีกรอบ
ฮือ จิกหมอน ชอบเลิฟซีน :hao6:
แต่ทำไมถึงมีความรู้สึกก็ยังไม่พอใจกับสนอยู่ดี
เหมือนว่าถ้าสมมติเราเป็นต้นเราไม่สามารถจะเชื่อและรอผู้ชายคนนี้ได้หรอกนะ
กว่าจะพูดออกมา และก็มีแต่คำสัญญาปากเปล่า
ต้นคงต้องใช้ความเชื่อใจอย่างมากในการที่จะรักผู้ชายแบบสน
ส่วนยัยนินา :beat: รังเกียจยัยนี่มากกกกกกกกกกกกกกกกก *ก.ไก่สักล้านตัว*
-
:z1: ความสุขก่อนความเศร้ามาหรือเปล่า
-
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุข เห็นฉากสวีทหวาน
แต่ทางที่สนเลือกทางแรกไม่ได้ใช่แน่ๆ(เดา) สถานการณ์อาจบีบให้ใช้แผนสอง
กลัวจริงๆ.
ปล.ถึงนังนินา ทำตัวได้เสียสถาบันชะนีกุลสตรีไทยจริง มาตบกันไหมย่ะหล่อน ฉันล่ะเกลียดแรง!!(อิน555)
-
เค้าได้กันแล้ววววววว :hao6:
-
หนแรกทั้งสองนี่นุ่มนวลดีค่ะ แรกๆอ่านไปเฮ๊ย...นี่ต้นรุกเหรอ? แล้วก็กลายเป็นสนรุก
คิดว่าเป็นไปได้ที่นินาจะมาเห็นทั้งสองคนนี้สวีทกันแล้วเดินหน้าแผนวางยา บีบให้สนเลือกแผนที่ 2 สงสัยแต่งงานกับนินา
เข้าใจสนนะว่าเป็นเด็กดี ทำให้ระวังทุกอย่างไปหมด แต่ก็เหมือนเป็นเวรเป็นกรรมของต้นที่มารักคนแบบสน เรากล้าว่าเลยว่าในชีวิตจริงนี่สนพอห่างจากต้นไปแล้วก็ลืมต้นหรือไม่ก็ใช้ชีวิตธรรมดาอยู่กับหญิงตามที่พ่อแม่ต้องการไป เหลือแต่ต้นที่อาจจะเจ็บกับคำสัญญาของสนไปชั่วชีวิต
-
มาตามอ่านหลังทำงานเสร็จ... อัพไปหลายตอนมาก รู้สึกนินาจะมีเสียงตอบรับและชื่นชมมากจากที่คิดว่าจะร่วมชื่่นชมเลยเปลี่ยนใจคอยดูอยู่เงียบๆ ดีกว่า ฮ่าๆ ตอนสนบอกรักต้นคือประทับใจมากน้ำตานี่แทบจะไหลตาม ในที่สุดการรอคอยก็สิ้นสุดลงแอบขำตอนล่าสุดที่สนโล่งใจที่ต้นลงจากหลัง ฮ่าๆ โธ่คิดว่าจะแน่แค่ไหน คิกๆ ส่วนเรื่องพ่อแม่ของสนกับพ่อของต้น ต้องบอกว่าเป็นธรรมดาที่เขาจะคาดหวังกับลูกคนเดียวไว้มาก คนเป็นพ่อเป็นแม่นี่คงไม่ได้คิดเอาแต่ตัวเองหรอก ที่ต่อต้านนั้นเป็นธรรมดาแต่จริงๆ ก็เพื่อลูกนั่นแหละ เขาต่างคิดว่า สิ่งที่เขาวาดหวังไว้ให้เป็นสิ่งที่ดีที่สุด โดยไม่ทันนคิดว่าบางครั้งสิ่งที่ดีที่สุดของแต่ละคนนั้นนิยามต่างกัน ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คู่นี้และคนเขียนนะคะ
เป็ด+++ ย้อนหลังด้วยคะ
-
อืมมมมมมมมมมมมมมม
จากที่อ่านมาถึงตอนนี้นะ
เราคิดว่านะไม่จบง่าย ๆ แบบสวย ๆ เนี่ย
เดี๋ยวพายุที่ชื่อนินามันมาอีกรอบแน่นอน
คราวนี้แหละสนจะทำไงต่อ พายุที่ชื่อนินาเนี่ยจะไปโหมไฟที่ชื่อว่าพ่อกับแม่ให้ลุกพรึ่บแน่นอน
แล้วคงบังคับให้สนต้องเลือกระหว่างพ่อแม่กับคนรักแน่เลย ฮื่อคิดเองเศร้าเอง :ling1:
-
มโนก็คือมโนนะสน สนมักจะคิดไม่ถึงเสมอ แล้วดราม่าก็จะบังเกิด.... อิสน!
-
ฮาตรงสนดีใจที่ต้นบอกจะเดินเองเนี่ยแหละ สมจริงสุดๆ 5555
เอาน่าสน ต้นแบกความเจ็บช้ำมาได้ตั้งนานแบกแค่นี้ทำบ่น
-
ผมก็คิดว่านินาน่าจะได้ยินต้นกับสนเรืรองอย่างว่าแล้วแหละ คงกำลังคิดแผนชั่วอยู่ เดียวพายุก็คงพัดมา มันต้องมีเหตุทำให้ต้นหนีสนไปแน่ๆ รอต่อไป
-
ดีใจที่เขาบอกรักกัน ดีใจที่เขา :haun4: กันสักที เป็นบทรักที่ละมุนละไมชวนฝันดี ไม่หยาบโลนจนเกินไป ผู้เขียนสื่อออกมาได้ดีเลยค่ะ :-[ จากนี้ทั้งสองคนเป็นคนเดียวกันแล้วนะ ที่เหลือก็คงต้องรอเวลาที่จะกลับมาอยู่ด้วยกัน ซึ่งคงไม่ง่ายต้องฝ่าฟันอุปสรรคอีกหลายอย่าง นอกจากนังปลิงนินา แล้วสำคัญเลยก็คือ พ่อ ของทั้งสองครอบครัว ที่ต่างก็มีลูกชายแค่คนเดียว แต่สนกับต้นเป็นเด็กดีมีความคิดนะ ไม่ดึงดันเอาแต่ใจของตัวเองเป็นที่ตั้ง รู้จักวางแผนว่าจะทำยังไงกันต่อ ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าจะสำเร็จไหม แต่ก็ถือว่า สนวางไว้ได้ดีทีเดียว แต่ยังไงตอนนี้ทั้งสองคนก็มากกว่าเพื่อนไปแล้วนะ หวังว่าคงทำความรักให้สำเร็จได้ อย่างแรกเลย เอานังปลิงนินาออกไปให้ได้ก่อน :m16:
-
จากนี้ไปก็เหลืออีกเพียง 11 ตอนเท่านั้น เรื่องนี้ก็จะจบลงอย่างสมบูรณ์แบบแล้วนะครับ ใจหายจังเลย
ตอนนี้แต่ละคนกำลังคาดเดากันใหญ่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่คงมีอะไรสักอย่างอยู่แล้วล่ะครับ
ถ้าไม่มีอุปสรรคมาอีก ตอนหน้าก็คงต้องจบได้แล้วล่ะ :z1:
เอาสปอยล์มาให้อ่านอีกรอบ บอกใบ้ว่า เหตุการณ์ในสองสปอยล์นี้จะเกิดขึ้นในตอนเดียวกัน จริงๆ ก็เกิดต่อเนื่องกัน
เผื่อจะเดาได้สนุกขึ้น แต่ยังไม่บอกนะครับว่าอะไรที่ทำให้สนรู้ว่าถูกนินาวางยา บอกได้แค่ว่าเป็นสิ่งที่เราไม่คาดคิดจริงๆ
SPOILS ปาฏิหาริย์ที่ 4
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย░ ▒ ▓
SPOIL สุดท้าย
(http://s5.postimg.org/hv8djbgjb/tonson_new3.jpg)
สนหันไปมองนินาที่ตอนนี้ส่ออาการมีพิรุธ เธอคงกลัวว่าสนจะสงสัยเธอนั่นเอง แต่ก็ช้าไปแล้วล่ะ สนเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหวแล้ว
"เธอทำอย่างนั้นกับพี่หรือเปล่านินา"
"พี่สนพูดเรื่องอะไรคะ" นินาพยายามหลบตาสน
"เธอทำอย่างนั้นกับพี่ใช่ไหมนินา! ใช่ไหม!" สนถามเสียงดังจนนินาสะดุ้ง เธอไม่เคยเห็นสนโกรธจัดและมีสีหน้าเอาเรื่องแบบนี้มาก่อนเลย
ท่าทีอึกอักนั้นยิ่งส่อพิรุธมากขึ้น สนแน่ใจแล้วล่ะว่านินาต้องทำอย่างนั้นอย่างแน่นอน ทำไมสนไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลย เขาสงสัยตัวเองมาตลอด นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่ามีเหตุผลอะไรที่เขาต้องไปมีอะไรกับผู้หญิงคนนี้ที่เขาไม่ได้รัก ไม่คิดแม้แต่จะแตะเนื้อต้องตัวด้วยซ้ำ
"ค่ะ นินาทำอย่างนั้นค่ะ" นินายอมรับตามตรง
"เลวมาก!" สนสบถออกมาเสียงดังด้วยอาการมือไม้สั่น
นินามองสนอย่างตกใจ ไม่คิดว่าสนจะกล้าด่าเธอถึงขนาดนี้
"เธอรู้ไหมว่าที่เธอทำลงไป มันทำให้ฉันต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง ฉันไม่ควรจะโง่หลงกลผู้หญิงอย่างเธอเลย" ริมฝีฝากสนสั่นระริก น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมาอย่างสะเทือนใจ เมื่อรู้ความจริงทุกอย่างก็สายไปหมดแล้ว เพราะความโง่ของเขาเองที่ทำให้สนต้องเสียคนที่รักที่สุดในชีวิตไป
(http://s5.postimg.org/y3k0f1zzr/Tonson_sep05.jpg)
"แม่...สนคิดถึงต้น ฮือๆ ต้นอยู่ไหนครับแม่ แม่พาสนไปหาต้นหน่อยได้ไหมครับ สนอยากเห็นหน้าต้น สนเป็นห่วงต้นครับแม่ สนอยากไปดูแลเค้า ฮือๆ"
สนกอดแม่แน่น ในมือยังคงถือกรอบรูปที่เขาถ่ายกับต้นที่บางแสนไว้ สิ่งที่สนเพิ่งรับรู้ทำให้เขาเสียใจจนแทบไม่มีสติควบคุมตัวเอง ใครมาเห็นสนตอนนี้เข้าคงไม่เชื่อว่าชายหนุ่มหน้าตาดี มาดเคร่งขรึม ขยันทำงาน จะร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับเป็นเด็กน้อย
"แม่ครับ...พาสนไปหาต้นทีนะครับแม่ ฮือๆ เมื่อไหร่ต้นจะกลับมาเสียที สนไม่ไหวแล้ว สนคิดถึงต้นจะตายอยู่แล้วครับแม่ ฮือๆ" สนยังคงคร่ำครวญราวกับคนไร้สติ ไม่รับรู้และไม่สนใจอีกแล้วว่าใครจะมองหรือคิดอย่างไร
แม่ของสนได้แต่กอดลูกชายที่บัดนี้ไม่ต่างจากเด็กงอแงคนหนึ่งไว้ พร้อมกับลูบหลังเป็นการปลอบใจ ต้นกับสนไม่เคยจากกันไปไหนนานขนาดนี้ สองปีกว่าที่ผ่านมาสนดูเหงาไปมาก วันๆ ก็เอาแต่ทำงานไม่ค่อยสุงสิงกับใคร แม้ไม่เคยแสดงออกแต่ในใจลึกๆ สนคงคิดถึงต้นมากทีเดียว จนในที่สุดวันนี้ก็ไม่สามารถทานทนความรู้สึกที่ทารุณนั้นได้อีกต่อไป บวกกับปัญหาหลายอย่างที่รุมเร้าตอนนี้ ถ้าสนไม่ระเบิดมันออกมาเสียก่อนเขาก็คงเสียสติไปแล้วเป็นแน่
"เดี๋ยวต้นก็กลับมาแล้วลูก รออีกนิดเดียวนะลูกนะ" แม่ของสนอดร้องไห้ตามลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวคนนี้ไม่ได้
ดูเหมือนคำปลอบใจของแม่จะไม่เป็นผลเท่าใดนัก สนยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวโยน คร่ำครวญคิดถึงต้นไม่ขาดปาก เธออดจะสงสัยไม่ได้ว่าทำไมสนถึงคิดถึงต้นมากขนาดนี้ จะว่าเป็นเพราะสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็กก็ไม่น่าจะทำให้สนถึงกับคร่ำครวญราวกับคนไร้สติได้ ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก็มากแล้ว เธอยังไม่เคยเห็นเพื่อนคนไหนคร่ำครวญคิดถึงกันแบบนี้เลย
-
ฉากสนร้องไห้สะเทือนใจมากๆ เลยนะคะ เล่นเสียน้ำตาคลอเบ้าเลย :monkeysad: ว่าแต่..ผ่านมาตั้ง 2 ปีแล้ว สนยังไม่ได้บอกเรื่องสนกับต้นให้คุณแม่รู้อีกเหรอคะเนี่ย?
ปล. เดาไม่ออกจริงๆ ว่าสนรู้ได้ยังไงว่าถูกนินาวางยา ได้แต่หวังว่าสนจะมีหลักฐานมาชี้แจงกับคุณพ่อคุณแม่เพื่อเลิกกับนินาให้ได้ก็พอแล้วล่ะค่ะ รออ่านฉบับเต็มนะค้าา.. :L2:
-
:mew1:
-
สปอยไปแล้วเหอะ ตอนนี้อ่ะ - -"
-
รอ อ่านคับ รออ่าน มาลงบ่ายนี้หรือเย็นนี้เลยนะคับ นี่แค่สปอยนะคับ ยังเล่นซะคนอ่านน้ำตาคลอแบบนี้ เต็มบทจริงๆจะขนาดไหนอ่ะ
-
อ่านๆ ไป แล้วบางทีก็คิดว่า ทำไมคนสองคนที่รักกันมากขนาดนี้ถึงต้องมาเจออะไรร้ายๆ แย่ๆ ขนาดนี้ด้วย โลกนี้ (หรือนักเขียน?) ช่างไม่ยุติธรรม *sob*
-
:impress3: ว๊าว เป็นฉากบอกรักที่โรแมนติกจริง ๆ กว่าจะบอกรักเล่นเอาคนอ่านเหนื่อยเลย :เฮ้อ: ยายนินา :beat: น่าจะโดนสาวตบคนละทีสองทีจริง ๆ น่าหมั่นไส้มากสาวคนนนี้ยังไงก้อปิดบังความชั่วร้ายของตัวเองไม่ได้หรอก มันฝังตัวแหละ
เป็นกำลังใจให้สองหนุ่มให้ผ่านพ้นสามปีไปได้อย่างเหนียวแน่น และ ข้ามผ่านอุปสรรคทางครอบครัวไปได้น่ะจ้ะ ครอบครัวน่ะสำคัญสุด ถ้าพวกเขายอมรับเราได้ทุกอย่างก้อไม่ใช่เรื่องยากแล้วล่ะ เพราะสังคมเราไม่ต้องไปแคร์หรอก เวลาเราเศร้าสังคมช่วยเหลืออะไรเราไม่ได้หรอก สู้ ๆน่ะจ้ะ สองหนุ่ม :katai2-1:
-
เหมือนหลอกให้กินของหวานแล้ว
เสริฟมาม่าต่อยังไงก็ไม่รู้เพราะยัยนินา
ถูกหักหน้าขนาดนั้นคงไม่ยอมง่ายๆหรอก
-
มาลง NC แล้ว อ่านแล้วฟินมาก(ไม่ได้หื่นนะ) แต่ก็แอบเขินไปด้วยเวลาอ่าน เขาเป็นของกันและกันแล้ว
แอบกลัวว่ายายนิน่าจะมาแผนไหนอีกนะ ไปดักตบไว้ก่อนได้ไหม ตบด้วยเปือกทุเรียนเลยดีไหม...อินกว่าละครหลังข่าวอีก 555
-
ดราม่านามว่านินารออยู่ไม่ไกลซินะ
-
ในที่สุดเค้าก็ได้กันแล้ววววว :hao6: :laugh:
-
และแล้วก็ :haun4:
-
อ่านตอนนี้แล้วเขินอ่ะ
คือสนรุกรักหนักมาก
บอกตลอดๆ เลยนะนั่น
แล้วไหนจะคำพูดท่าทาง
เหมือนจีบกันเลย น่ารัก :o8:
-
SPOILS
แม่สนยังไม่รู้เรื่องต้น??
สนรู้ได้ยังไงคะว่ายัยนินาวางยา??
มาต่อไวๆๆ นะคะ อยากรู้มากค่ะ :katai1:
-
SPOILS
แม่สนยังไม่รู้เรื่องต้น??
สนรู้ได้ยังไงคะว่ายัยนินาวางยา??
มาต่อไวๆๆ นะคะ อยากรู้มากค่ะ :katai1:
สงสัยต้องรออีกหลายวันหน่อยนะครับ ตอนนี้อยู่จังหวัดน่านบ้านเกิดน้องสน เพิ่งเคยมา สวยดีเหมือนกัน
ตอบคุณกบกระชายไทยนิยม
Every adversity carries with it the seed of equivalent or greater benefit. ขอให้ต้น-สนผ่านบททดสอบครั้งนี้ให้ได้ แล้วจะได้ของขวัญที่ล้ำค่าอย่างน้อยก็เท่ากับหรือมากกว่าอุปสรรคที่ได้เจอ
Sarawatta
-
น้ำลายไหลเป็นทาง ฮิฮิ
-
อืมจะไม่แย่ไปมากกว่าเดิมหรอเนี้ย ถ้าแม่ของสนรู้เรื่องต้นกับสนเข้า เฮ้อ จริงๆเลย
-
ดราม่าที่ชื่อว่านินามันยังไม่จบซินะ :mew5:
-
แค่สปอยยังพาให้ต่อมน้ำตาจะแตก ถ้าเต็มเรื่องสงสัยต้องเอาผ้านวมมาช่วย :hao5:
-
ทำไมเราอ่านสปอยล์แล้วสะใจที่ได้เห็นครอบครัวของสนต้องเห็นสนทุกข์ทรมานใจเจียนตายแบบนี้
มากกว่าสะใจยัยนิน่าที่สนรู้ความจริงซะอีก สมน้ำหน้าที่เห็นแก่ตัวกลัวแต่จะอายจะไม่มีหลานให้อุ้ม
แต่ไม่คิดถึงความสุขของลูก ยังอยากให้สนเจ็บอีกกว่านี้ แต่ไม่ใช่เพราะจะรอสะใจหรือรอสมหน้าหน้าสนนะ
แต่จะรอสะใจพ่อของสนที่ต้องทนเห็นลูกเป็นแบบนี้เพราะความเห็นแก่ตัวของตัวเองมากกว่า
ปล.อยากให้นิน่ามันได้รับกรรมมากกว่านี้ ให้โดนแฉให้คนในสังคมได้รับรู้ความเลวของมัน
เอาให้มันไม่มีหน้ายืนอยู่ในสังคมนี้ได้อีกต่อไปและหวังว่าสนจะไม่มาทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ
แล้วปล่อยมันให้ลอยนวลไปง่ายๆโดยไม่เอาเรื่องมันหรอกนะ ส่วนที่สนต้องเจ็บต้องทรมานเราว่ามันก็สาสมแล้วนะ
เพราะเราเชื่อว่าที่สนเจ็บมันไม่ได้ครึ่งที่ต้นเจ็บเพราะคิดว่าโดนคนรักหักหลังไปเอากับคนอื่นหรอก
แต่อย่างน้อยๆได้อ่านสปอยล์แล้วมันก็ทำให้เรามีกำลังใจในการอ่านมากขึ้นเพราะอย่างน้อยเรื่องนี้คงให้คนที่ทำให้
คนอื่นต้องเจ็บปวดแล้วพวกมันก็ต้องรับผลกรรมทุกคน โดยเฉพาะยัยนิน่ากับครอบครัวของสน
-
ที่มันดราม่าก็เพราะคนชื่อ "นิน่า" นี่แหละ ทำให้ดราม่า ถ้าไม่มียัยนิน่าสักคนอะไรๆ มันก็ดีทั้งนั้นแหละ
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เมื่อคืนกลับมาถึงห้าทุ่มจากจังหวัดน่านก็นั่งเขียน ตอนเช้ามาเขียนต่ออีกหน่อยจนเสร็จ
ว่าจะเกลาอีกรอบแล้วค่อยลง ปรากฎว่ามีธุระด่วนต้องไปข้างนอกอีก
เย็นๆ นี้ละกันนะครับ อาจจะดึกๆ หน่อยหรือไม่ก็เช้าพรุ่งนี้ถ้าไม่ไหวจริงๆ
อ่านมาจนถึงตอนนี้ มีใครเดาออกว่าบ้างครับว่าระหว่างทางเลือกที่หนึ่งและสอง สนเอนเอียงไปทางไหนมากกว่า
คนอย่างนินาก็ต้องเจอคนอย่างสนนี่แหละ อิๆ
ตอนต่อไปน่าจะเป็นจุดพีคสุดของเรื่องแล้วล่ะ พอดีไปจังหวัดน่านได้ไอเดียใหม่มา จะเปลี่ยนอะไรนิดหน่อย
อาจจะไม่แรงจนถึงกับเป็นโศกนาฏกรรม แต่ผมว่าถ้าผมเป็นสน ผมทำอย่างนี้ดีกว่า
เอาประโยคหนึ่งที่สนจะพูดกับนินาในตอนต่อไปมาให้อ่านเรียกน้ำย่อยครับ
"นี่เธอวางแผนจะจับฉันเหรอนินา ก็ดี...มันเข้าทางแผนชั่วๆ ที่ฉันกำลังคิดจะทำอยู่พอดี ฉันอุตส่าห์ว่าจะไม่ทำมันแล้ว จำไว้นะนินา เธอเป็นคนบีบให้ฉันทำอย่างนี้เอง แล้วเธอย่าหาว่าฉันใจร้ายกับเธอทีหลังละกัน แล้วเธอจะได้รู้...ว่านรก...มันเป็นแบบไหน"
มาลุ้นกันครับ
:กอด1: :L2: :L1: :pig4:
ป.ล.
ว่างๆ ก็ไปช่วยกันตบยุงในเรื่อง (เขียน) ใหม่ที่ผมเพิ่งเอามาลงหน่อยนะครับ คิกๆ
รักที่ฟ้าไม่ได้ลิขิต - http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47896.0
Sarawatta
-
แค่สปอยด์มาก็อยากอ่านมากมาย มาตอนไหนก็รอค่ะ เดินทางปลอดภัยนะค่ะ :L2: :L2:
อยากให้ยายนินารู้ว่า นรกของเธอมีจริงนะ เพราะสิ่งที่เธอทำกับต้นมันเกินให้อภัย (เอาหนักๆเลยนะค่ะ คุณคนแต่ง ไม่ค่อยซ้ำเติมยายนินาเท่าไหร่นะเราเนี๊ยะ :hao6:
-
รอติดตาม ลุ้นค่ะ เกลียด นังชะนีมากๆ
แต่สงสารต้น สงสารสนอ่า :hao5:
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 34: คนทรยศ
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
"นอนหลับฝันดีนะต้น เจอกันพรุ่งนี้เช้านะ"
ต้นพยักหน้าพลางยิ้มและจ้องมองหน้าคนที่รักที่กำลังคุกเข่าอยู่ข้างๆ เตียงอย่างไม่วางตา หนุ่มเหนือหน้าใสที่ต้นเคยแอบมองด้วยความหลงใหล คิดทีไรต้นก็ไม่อยากเชื่อว่าได้ครอบครองทั้งตัวและหัวใจของเขาแล้ว สนเป็นผู้ชายที่หล่อสะอาด แม้ผิวจะขาวแต่ก็ดูคมคาย
"นอนหลับฝันดีนะสน อย่าลืมฝันถึงเรานะ เราน่ะ...ฝันถึงนายบ่อยแล้ว ให้นายฝันถึงเราบ้างดีไหม" ต้นพูดพลางยื่นมือไปบีบจมูกสนเล่นเบาๆ
"ได้...ต่อไปเราจะฝันถึงนายทุกคืนเลย จะได้หายกัน"
สนหัวเราะร่วน ลุกขึ้นยืน มองดูคนที่นอนยิ้มอยู่อย่างมีความสุข ถ้าหากคนเราไม่ต้องหลับต้องนอนก็มีชีวิตรอดอยู่ได้ สนคงจะนั่งคุยกับต้นจนถึงเช้าเป็นแน่ แม้ว่าจะคุยกันมาตลอดสิบสองปีที่คบกัน ก็ดูเหมือนว่าเรื่องที่อยากจะคุยกันไม่เคยลดน้อยลงเลย คุยเรื่องเดิมซ้ำๆ ก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อ
"นาย...เอ่อ"
"มีอะไรเปล่า"
ต้นส่ายหน้า แต่สีหน้ากลับดูเหมือนกำลังรู้สึกเสียดายบางสิ่งบางอย่าง สนเดินไปนอนที่เตียงแล้วแต่ต้นยังคงมองตามตาละห้อย ไม่รู้ตัวเสียแล้วว่าถูกใครบางคนแกล้งอยู่
"เฮ้อ...สงสัยคืนนี้เราคงนอนฝันร้ายแล้วล่ะ" ต้นแอบโพล่งขึ้นมาโดยไม่รู้ว่ากำลังพูดกับใครอยู่
สนพลิกหน้าหันไปมองเจ้าของเสียงแล้วก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"อ้าว...ทำไมล่ะ อากาศกำลังดีเลยนะ นายน่าจะนอนสบาย"
"อืม...เราว่า...ผ้าห่มมันบางไปหน่อยนะ สงสัยคืนนี้เราคงหนาวแย่เลย" ต้นพูดพลางใช้มือสลัดผ้าห่มเบาๆ พร้อมกับทำท่าหนาวไปด้วย
"นายอยากได้อีกผืนไหมล่ะ เดี๋ยวเราจะไปขอมาเพิ่มให้ เอ...ในตู้ก็น่าจะมีนะ เดี๋ยวเราหยิบให้เอาไหม" สนแอบยิ้ม นึกเอ็นดูอีกคนที่ไม่กล้าพูดตรงๆ
"ไม่ต้อง" ต้นรีบบอกก่อนที่สนจะลุกไป "ไม่เป็นไรหรอก นอนเถอะ คงไม่หนาวเท่าไหร่แล้วล่ะ"
ต้นพลิกตัวตะแคงหันหน้าหนีไปอีกทาง แอบน้อยใจนิดๆ ที่สนไม่เข้าใจสิ่งที่ต้นพยายามสื่อออกไป แต่ไม่นานนักก็รู้สึกว่าเตียงยวบลงไปพร้อมกับมีใครอีกคนมานอนข้างๆ แล้วกอดต้นไว้
"ใครจะปล่อยให้สุดที่รักนอนหนาวอยู่คนเดียวได้ล่ะครับ แบบนี้หายหนาวหรือยัง"
ต้นยิ้มดีใจในความมืด แอบนึกเคืองปั้นจั่นอยู่หน่อยที่จองห้องที่เป็นเตียงคู่แยกกัน ทำให้ต้นกับสนต้องแยกกันนอนคนละเตียง พอจะนอนเตียงเดียวกันก็ดูคับแคบไปหน่อย จะจัดเตียงชิดกันก็ดันมีโต๊ะเล็กๆ กั้นกลาง ย้ายก็ไม่ได้เพราะมีอุปกรณ์หลายอย่างที่เสียบปลั๊กไฟไว้อยู่ ก็เลยต้องนอนด้วยกันบนเตียงเล็กๆ นี่แหละ
"หายแล้ว"
"ตอนแรกก็ว่าจะมานอนด้วยแล้วล่ะ แต่นายบอกเราเองไม่ใช่เหรอว่าให้เรานอนเฉยๆ ห้ามทำอะไร เรากลัวอดใจไม่ไหวก็เลยต้องแยกเตียงกับนายไง ไม่ดีเหรอ เดี๋ยวเกิดเราทำอะไรนายขึ้นมานายจะว่าเราน่ะสิ"
ต้นพลิกตัวหันมามองหน้าสนที่อยู่ใกล้แค่คืบแล้วก็ทำหน้ารู้สึกผิด
"ก็มันดึกแล้ว เราง่วงนอน เหนื่อยด้วย ไว้วันหลังได้ไหมล่ะ"
สนอดขำไม่ได้ที่เห็นต้นทำสีหน้ารู้สึกผิด
"ไม่เป็นไร เราไม่ใช่คนหื่นกามซะหน่อย วันไหนก็ได้ พรุ่งนี้เช้าก็ได้นะ"
ต้นทำหน้าตกใจ "จะดีเหรอ"
"ดีสิ ไม่งั้นเขาจะเรียกข้าวใหม่ปลามันเหรอ" สนทำสายตาเป็นประกายกรุ้มกริ่ม
"มีงี้ด้วยเหรอ"
"มีสิ" สนยิ้มละไม มองดูหน้าคนที่รักเหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่ "ต้น"
"หืม..."
"เราดีใจมากนะ...ในที่สุดเราก็มีวันนี้ซะที นายเก็บวันนี้ของเราสองคนไว้ในความทรงจำดีๆ นะต้น เก็บไว้...เวลาที่เราสองคนห่างไกลกัน เราจะได้ไม่ลืมกันไง"
ต้นพยักหน้า เคลื่อนตัวเข้าไปซุกในอกอุ่นๆ ของคนตรงข้าม สนกอดต้นไว้อย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน แล้วก็หลับไปด้วยกันจนถึงรุ่งเช้าอย่างมีความสุข
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
คนแรกที่ลืมตาตื่นขึ้นมาก็คือสน เห็นต้นนอนหลับอย่างมีความสุขแล้วสนก็พลอยยิ้มมีความสุขไปด้วย ถ้าได้นอนและตื่นขึ้นมาเจอกันทุกวันอย่างนี้ ชีวิตคงจะมีความสุขไม่น้อย แต่อีกไม่นานต้นก็จะไปเรียนต่อแล้ว คิดไปก็ใจหายไม่ใช่เล่นเหมือนกัน
"ต้น ตื่นได้แล้ว ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นกัน" สนเรียกพลางเขย่าตัวคนที่นอนข้างๆ
ต้นงัวเงียเล็กน้อย พอลืมตาแล้วก็ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียง ท่อนบนเปลือยเปล่าทั้งคู่
"กี่โมงแล้ว"
"ตีห้าครึ่ง"
"โห...เช้ามากเลย เราไม่ไปดูได้ไหม" ต้นทำเสียงอ้อน ขยี้ตาด้วยความงัวเงีย แล้วสายตาก็บังเอิญเหลือบไปเห็นบางสิ่งบางอย่างเข้า
"เฮ้ย! ยังงี้เลยเหรอ!" ต้นทำหน้าตกใจ
สนหัวเราะร่าอย่างชอบใจ "ก็อย่างนี้แหละ เรื่องธรรมดาของผู้ชายไม่ใช่เหรอ เราสองคน...ไม่มีความลับต่อกันแล้วนะต้น อะไรที่นายไม่เคยเห็น นายก็จะได้เห็น ต่อไปนายก็ชินเองแหละ"
"จริงเหรอ"
"จริงสิ" สนทำสีหน้าเจ้าเล่ห์ "ว่าแต่เรา แล้วนายล่ะ"
สนรีบใช้มือดึงผ้าห่มที่ต้นห่มอยู่ออกทันทีก่อนที่ต้นจะปกป้องตัวเองได้ทัน แล้วก็ได้เห็น "ต้นน้อย" ตุงอยู่ในกางเกงนอน ต้นรีบใช้มือปิดแทบไม่ทัน สนหัวเราะชอบใจใหญ่ แล้วก็แกล้งต้นด้วยการดึงมือต้นออกจากตรงนั้น
"ว่าแต่เรา ของนายก็ใช่ย่อยที่ไหน ไหน ให้เราดูหน่อยซิ"
"ไม่เอาๆๆ" ต้นดิ้นหนีเป็นพัลวัน สักพักสนก็เลิกแกล้ง ต้นจึงรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวไว้
สนทำสีหน้ากรุ้มกริ่มอีกแล้ว ต้นชักหวั่นใจ
สนเขยิบเข้าไปใกล้แล้วกระซิบเบาๆ ข้างหูของต้น "ต้น...ขออีกรอบได้ไหม"
ต้นหน้าเหวอ "อะไร"
"ก็...แบบเมื่อคืนไง เราขออีกรอบได้เปล่า"
"จะดีเหรอ มันเช้าแล้วนะ" ต้นทำหน้าแหยๆ
"ดีสิ เช้าๆ อย่างนี้แหละ เหมาะเลย นายไม่เห็นหรือไง พร้อมเคารพธงชาติกันตั้งแต่ยังไม่หกโมงเช้าเลย"
"บ้า...พูดอะไร"
"นะๆๆๆๆ เราขออีกรอบนะต้น เราจะทำเบาๆ ไม่เจ็บหรอก" สนทำสีหน้าและท่าทางอ้อนสุดฤทธิ์
"ไม่เอา" ต้นเขิน หน้าแดงไปจนถึงใบหู ปฏิเสธก็ดูไม่เต็มปากเต็มคำนัก
สนโอบแขนกอดต้นไว้พลางจ้องมองด้วยสีหน้าอ้อนวอน "โธ่...นายไม่สงสารเราหน่อยเหรอ ต่อไป...นายก็ไม่อยู่แล้วนะ เรื่องแบบนี้...เราทำกับนายคนเดียวเท่านั้นนะต้น...รู้เปล่า นะๆๆ อีกรอบเดียวนะ คืนนี้เราไม่กวนนายอีกก็ได้"
ต้นก้มหน้างุด เจอลูกอ้อนแบบนี้เข้าไปต้นจะปฏิเสธไปได้สักกี่น้ำกันเชียว สุดท้ายต้นก็พยักหน้าอายๆ
"เย้! ไปอาบน้ำกัน" สนดีใจแทบจะกระโดดเลยทีเดียว
ต้นทำหน้าเหวออีก "หา! ในห้องน้ำเหรอ"
"ใช่...เปลี่ยนบรรยากาศมั่งก็ดีนะ ไปเร็ว" สนรบเร้าพร้อมกับดึงแขนต้นให้ลุกลงจากเตียง ต้นขืนตัวไว้เล็กน้อยก่อนจะยอมเดินตามไปด้วยแต่โดยดี
"อ้อ...คืนนี้...ถ้านายต้องการ เราก็ไม่ขัดศรัทธานะ กี่รอบก็ได้" สนยิ้มกรุ้มกริ่มพร้อมกับหัวเราะเบาๆ เล่นเอาอีกคนหน้าแดงอีกแล้ว
"สนหื่นกาม" ต้นแซวแล้วก็แอบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ กำลังจะปิดประตูสนก็มาดันไว้ได้ทันพอดี
"ว่าเราหื่นกามเหรอ เดี๋ยวก็รู้ว่าจะหื่นแค่ไหน"
สนดันประตูห้องน้ำจนเปิดเข้าไปได้ เสียงหัวเราะร่าของทั้งคู่ดังไปทั้งห้องตั้งแต่เช้ามืด ไม่นานนักเสียงหัวเราะก็ค่อยๆ เงียบหายไป กลายเป็นเสียงอย่างอื่นที่ "รู้ๆ กันอยู่" คลอไปกับเสียงน้ำไหลเหมือนคนกำลังอาบน้ำแทน
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
หลังจากจัดการธุระและอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยแล้ว ต้นกับสนก็ออกไปดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันสองคน ไม่นานนักก็มีเพื่อนๆ และคนอื่นๆ ตามมาด้วย ยกเว้นนินาเพราะกลับไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ได้ความว่าไม่ค่อยสบาย นิกจึงให้พี่อนุชาไปส่งที่บ้าน ไม่มีใครรู้ว่าแท้จริงแล้วนินาป่วยจริงๆ หรือมีเหตุผลอื่น แต่พอเธอไม่อยู่ก็ดูเหมือนว่าบรรยากาศดีขึ้นจนรู้สึกได้
คราวนี้ ต้นกับสนจึงตัวติดกันตลอด ไปกินข้าวช้าวด้วยกัน ออกมาเดินดูวิวทิวทัศน์ด้วยกัน ถูกใจพริมมากทีเดียว เธออาสาช่วยถ่ายรูปคู่ของต้นกับสนอย่างสนุกสนานตามประสาสาววาย จนกระทั่งก่อนถึงเวลากลับ สนบอกให้เพื่อนๆ ทุกคนมารวมตัวกันบริเวณสวนดอกไม้ด้านหน้ารีสอร์ท ยกเว้นพี่อนุชาที่รออยู่ที่รถ
สนจับมือต้นแล้วไปยืนอยู่ตรงหน้าเพื่อนๆ หันมายิ้มให้กันเพื่อตรวจสอบความพร้อมของกันและกัน เพื่อนๆ ที่ยืนรวมกลุ่มกันอยู่ดูจะตื่นเต้นไปด้วยไม่น้อย บางคนก็พอจะเดาออกแล้วล่ะว่าต้นกับสนกำลังจะบอกข่าวดี
สนสูดลมหายใจลึกๆ ใบหน้ายิ้มละไมอย่างมีความสุข ก่อนที่จะเฉลยกับเพื่อนๆ ไปว่า "มีข่าวดีมาบอก ต้นกับสน...เป็นแฟนกันแล้วนะ"
สิ้นเสียงพูด เพื่อนๆ ก็เฮด้วยความดีใจกันใหญ่
"เฮ้ย! จริงเหรอวะสน" นิกอุทานอย่างดีใจ หันไปมองหน้ากับปั้นจั่นราวกับไม่เชื่อหูของตัวเอง
"ดีใจด้วยนะเพื่อน" ปั้นจั่นตะลึงอยู่สักพักก็เดินเข้ามากอดสนเพื่อแสดงความยินดี แล้วก็ไปกอดต้นบ้าง นิกก็ทำเช่นเดียวกัน แต่ละคนมีรอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความดีใจ ไม่เว้นแม้กระทั่งเต้และเต้ยที่ต่างก็มาจับมือแสดงความยินดีกับต้นและสนด้วย
"ดีใจด้วยจริงๆ นะเว้ย พวกกูสองคนช่วยลุ้นพวกมึงมาตั้งแต่ปีหนึ่ง จนจะเรียนจบอยู่แล้วก็ยังไม่เห็นเป็นแฟนกันซะที นึกว่าจะไม่ได้เห็นพวกมึงสมหวังก่อนเรียนจบซะแล้ว"
นิกพูดพลางยิ้ม มองหน้าต้นกับสนสลับกันไปมาด้วยสายตาชื่นชมเพราะนิกกับปั้นจั่นต่างก็รักเพื่อนสองคนนี้มาก สี่ปีที่ทุกข์สุขด้วยกันมาก่อให้เกิดความรักและความผูกพันมากมาย แม้มีเรื่องกระทบกระทั่งกันบ้างก็ไม่ทำให้มิตรภาพที่แน่นแฟ้นสั่นคลอนไปได้
"ขอบคุณพวกมึงมากๆ เลยนะเว้ยนิก จั่น ถ้าไม่ได้พวกมึงสองคนคอยช่วยให้กำลังใจ ป่านนี้...กูกับต้นก็คงจะไม่ได้รักกันซะที" สนพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่แสดงถึงความรู้สึกขอบคุณและซาบซึ้งใจจริงๆ
"เฮ้ยต้น ไม่เห็นมึงพูดอะไรเลย พูดอะไรหน่อยดิ ปาฏิหาริย์ครั้งที่สามของพวกมึงแล้วนะ" ปั้นจั่นหันไปแซวอีกคนที่ได้แต่ยืนยิ้มมีความสุข อดขำกับปาฏิหาริย์ห้าครั้งที่ตนเองคิดขึ้นมาอีกไม่ได้
"มึงก็เล่นไม่เลิกนะไอ้นี่ แค่สามครั้งพวกมันก็กระอักเลือดแล้ว นี่มึงจะล่อไปห้าครั้งเลยเหรอวะ" นิกหันไปว่าเพื่อนอย่างไม่จริงจังนัก
ต้นหัวเราะเบาๆ ยิ้มแล้วก็หันไปมองหน้าสนที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน ก่อนจะหันกลับมาหาเพื่อนๆ อีกครั้ง
"ไม่รู้จะพูดอะไร ดีใจมาก" ต้นหันไปมองหน้าสนอีกครั้งเหมือนจะขอกำลังใจ ต้นไม่เคยตื่นเต้นอย่างนี้เลย สนจึงบีบมือต้นแน่นขึ้นเพื่อให้กำลังใจ
"ก็...ขอบคุณพวกมึงสองคนมากๆ พวกมึงสองคนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่งที่พวกกูเคยเจอ ขอบคุณที่พวกมึงให้กูสองคนมาอยู่ด้วย คอยช่วยเหลือเป็นกำลังใจให้กูสองคนมาตลอด ถ้าไม่มีพวกมึง ชีวิตของพวกกูสองคนคงลำบากว่ะ ขอบคุณเต้ด้วยนะเว้ยที่มึงยอมรับกูได้ซะที ขอบคุณเต้ย พริมแล้วก็เนสที่คอยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ"
ต้นกับสนหันมายิ้มให้กันอีกครั้ง เพื่อนๆ ที่เฝ้ามองดูอยู่ต่างก็ยิ้มดีใจไปด้วย หวังว่าคงจะหมดทุกข์หมดโศกเสียทีนะต้นกับสน รอคอยความรักครั้งนี้มานานแล้ว หากจะต้องมีอุปสรรคมากไปกว่านี้อีก ฟ้าดินก็คงใจร้ายใจดำมากเกินไปแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น ความไม่แน่นอนคือความแน่นอน แต่ถึงกระนั้น เมื่อความรักเกิดขึ้นมาและสนได้สัญญากับต้นไว้แล้วว่าจะไม่ปล่อยมือกัน ความรักคงจะนำทางต้นกับสนให้สามารถเดินไปด้วยกันได้จนถึงจุดหมายปลายทางโดยที่ไม่ต้องปล่อยมือทิ้งกันไปกลางทางเสียก่อน หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น
ต้นหันไปมองรอบๆ บริเวณแล้วแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ลาแล้วนะดอยอินทนนท์ ขอบคุณที่ทำให้ความฝันของต้นเป็นจริงเสียที ต้นจะไม่มีวันลืมค่ำคืนแห่งความรักของต้นกับสนที่เพิ่งเกิดขึ้นจนชั่วชีวิต เท่านี้ก็มากพอที่จะเป็นกำลังใจให้ต้นกับสนฝ่าฟันอุปสรรคกันต่อไป กำลังใจที่ดีที่สุดก็คือความรักที่คนสองคนที่มีให้กันและกัน
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
เมื่อตัดสินใจและเลือกทางเดินได้อย่างชัดเจนแล้ว สนก็ไม่รอช้าที่จะจัดการเรื่องของเขากับนินาที่คาราคาซังกันมาเป็นปีๆ แม้จะรู้สึกว่าไม่ค่อยยุติธรรมกับลูกผู้หญิงคนหนึ่งมากนัก แต่การอยู่กับคนที่ไม่ได้รักก็มีแต่จะเป็นทุกข์เสียมากกว่า จึงไม่มีทางเลือกไหนจะดีไปมากกว่าการยอมเลิกรากันไป เพื่อเปิดโอกาสให้แต่ละคนได้ค้นหาความรักครั้งใหม่ที่ดีกว่า
"เราสองคนถอนหมั้นกันเถอะนะนินา พี่รู้ว่าเธอก็ไม่ได้รักพี่ พี่เองก็ไม่ได้รักเธอ เราสองคนไม่ได้รักกันเลย ไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ด้วยกันหรอกนะนินา นินาเปิดโอกาสให้ตัวเองได้รักคนอื่นดีกว่า พี่เชื่อว่า...นินาจะได้เจอคนอีกมากมายที่ดีกว่าพี่ รักนินาได้มากกว่าพี่ นินาคิดว่ายังไง"
สนพยายามพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่คิดว่าดีที่สุดเท่าที่เขาจะพยายามได้ แต่เมื่อนึกถึงคำที่เธอใช้เรียกต้นทีไรสนก็อดชิงชังเธอขึ้นมาอีกไม่ได้อยู่ดี ถ้าการเจรจาครั้งนี้เป็นไปได้ด้วยดี สนก็อาจจะพอตัดใจยอมให้อภัยได้อยู่ ในเมื่อจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วก็อโหสิกรรมกันไปดีกว่า
"เหรอคะ...ขอถอนหมั้นง่ายๆ อย่างนี้เลยเหรอคะ"
ก็นับว่าไม่ผิดจากที่สนคาดไว้เท่าไหร่นักว่านินาจะต้องหาทางดึงเกมส์ไว้ แต่ไม่ว่าจะยังไง วันนี้สนก็ต้องเจรจาให้เธอยินยอมแต่โดยดีให้ได้
"นินา...ไม่ใช่ว่าพี่ไม่คิดจะรับผิดชอบนะนินา แต่เราสองคนไม่ได้รักกัน เราอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอกนินา ปล่อยพี่ไปเถอะนะ นินาเอง...ก็จะได้เจอคนใหม่ๆ ที่รักนินาจริงๆ ซะที ไม่ว่าจะยังไงๆ พี่ก็รักนินาไม่ได้ ไม่มีประโยชน์ที่เราสองคนจะฝืนใจอยู่ด้วยกัน นินาคิดดูให้ดีๆ นะ นินาจะมาทนอยู่กับคนที่เขาไม่ได้รักนินาไปทำไม รักคนที่เขารักเราดีกว่านะนินา อย่าทรมานตัวเองอย่างนี้เลย แค่นี้เราสองคนก็มีความทุกข์กันมากพอแล้ว"
สนพยายามใจเย็น แต่แววตาที่ดุดันและเอาเรื่องของนินาก็ยังคงไม่ลดละลงแต่อย่างใด
"ค่ะ..."
นินาพูดคำเดียวสั้นๆ ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าถือของเธอแล้วหยิบสิ่งๆ หนึ่งโยนลงบนโต๊ะมาหินอ่อนให้สนดู
"อะไรเหรอ" สนถามอย่างสงสัย
"ก็ดูเอาเองสิคะ"
สนหยิบเจ้าสิ่งนั้นที่นินาส่งมาให้ดูด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น สังหรณ์ใจว่าอาจมีเรื่องร้ายหรือสิ่งไม่คาดฝันเกิดขึ้นอีกจนได้
"นี่มันหมายความว่ายังไงเหรอนินา" สนเริ่มเสียงแข็ง สีหน้าตกใจเมื่อได้รับรู้ว่าเจ้าสิ่งนั้นบ่งบอกข้อมูลบางอย่างที่สนอาจทำให้ความฝันทั้งหมดของสนพังทลายลงไป
นินาลุกขึ้นยืน คอตั้งระหง แค่นหัวเราะ "ก็หมายความอย่างที่เห็นนั่นแหละค่ะ นินาท้องได้สองเดือนแล้ว เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน ลูกของพี่สน พี่สนจะทิ้งลูกตาดำๆ ของตัวเองไปได้ลงคอเหรอคะ"
จะเรียกว่าฟ้าผ่าลงกลางหัวใจก็คงไม่ผิดนัก สนรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว ใบหน้าของต้นลอยเข้ามาในห้วงความคิด นี่เขาจะต้องทำให้ต้นเสียใจอีกแล้วหรือ สนไม่อยากให้ต้นเสียใจอีกแล้ว ต้นรอคอยมานานและเสียใจกับความรักครั้งนี้มามาก ทำไมฟ้าดินถึงได้โหดร้ายเหลือเกิน เพิ่งจะมีความสุขกันจริงๆ ไม่กี่วันก็ต้องเจอเรื่องร้ายๆ กันอีกแล้ว จะให้ต้นกับสนต้องผ่านบททดสอบความรักกันไปถึงไหนถึงจะพอใจ
"แล้วทำไมเธอถึงปล่อยให้ตัวเองท้องล่ะนินา เธอยังเรียนไม่จบเลยแล้วเธอปล่อยให้ตัวเองท้องได้ยังไง" สนลุกขึ้นยืน น้ำตาไหล มือไม้สั่นจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ หัวใจของสนคงแหลกสลายไปแล้วโดยไม่รู้สึกตัว ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าต้นรู้เรื่องนี้เข้าจะเป็นยังไง หัวใจของต้นก็คงแหลกสลายไม่ต่างกัน
"มันก็เป็นเพราะพี่สนไม่ใช่เหรอ วันนั้นนินาก็บอกพี่แล้วว่าอย่าทำๆ พี่ก็ไม่เชื่อ แล้วเป็นไงล่ะ จะมาโทษนินาคนเดียวได้ยังไง" นินาตะโกนใส่คืนกลับไปบ้าง แล้วก็ร้องไห้
สนหน้าชา นึกเกลียดตัวเองที่ปล่อยให้อารมณ์ชั่ววูบครอบงำเสียจนไม่ลืมหูลืมตา แล้วก็พลาดอย่างใหญ่หลวงจนได้ แล้วนี่สนจะไปบอกต้นว่ายังไงดี เพิ่งตกลงเป็นแฟนกันได้แค่ห้าวันเท่านั้นเองก็ต้องมาเจอเรื่องอย่างนี้แล้ว อนิจจา...ความรักของต้นกับสนต้องจบลงไปอย่างน่าสมเพชเช่นนี้ จบลงเพราะสนเป็นคนที่ทรยศต่อคนที่สนรักมากที่สุดในชีวิตเสียเอง แล้วสนจะกล้าไปสู้หน้าต้นได้ยังไง สนไม่น่าปล่อยใจตัวเองจนเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาเลย
"นินา...พี่ถามเธอตรงๆ นะ ทั้งหมดนี้ เป็นแผนของเธอใช่ไหม" สนถามด้วยเสียงที่อ่อนลง รู้สึกไร้เรี่ยวแรงจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่
"แผนบ้าอะไรคะ นินาจะทำอย่างนั้นไปทำไม นินาเป็นคนเสียหายมากกว่าพี่ ท้องโย้ขึ้นมาก็ต้องทนอับอายขายขี้หน้าชาวบ้าน ไหนพ่อแม่จะว่า ไหนเพื่อนๆ จะหัวเราะเยาะ ไหนคนข้างบ้านจะนินทาอีก คิดว่านินาทำไปแล้วจะมีความสุขหรือไง นินามีแต่เสียกับเสียเพราะนินาเป็นผู้หญิง เคยได้ยินไหมคะ มีลูกผู้หญิงก็เหมือนมีส้วมอยู่หน้าบ้าน แค่นี้พ่อกับแม่นินาก็ด่านินาไม่มีชิ้นดีแล้ว พี่สนยังจะคิดว่ามันเป็นแผนของนินาอีกเหรอคะ นินาจะทำอย่างนั้นไปทำไม คิดบ้างไหม เป็นผู้ชาย ได้เปรียบผู้หญิงทุกอย่าง พูดอย่างนี้เห็นแก่ตัวเกินไปไหมคะ" นินาพูดเสียงดัง ร้องไห้สะอึกสะอื้น
สนหลับตา ปล่อยให้น้ำตาไหลลงด้วยความเจ็บปวดขมขื่นใจ ไม่ว่าจะยังไงสนก็คิดว่านินาตั้งใจให้เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นมาแน่นอน แม้ว่าสนจะไม่รู้มารยาผู้หญิงมากนัก แต่สนก็มั่นใจว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ความบังเอิญ
"นินา...ฉันรู้ว่ามันเป็นความตั้งใจของเธอ ฉันก็บอกเธอมาตลอดไม่ใช่เหรอว่าฉันไม่ได้รักเธอ ไม่เคยรักเธอ จะว่าไปตอนนี้ฉันก็เกลียดเธอด้วยซ้ำ ฉันเกลียดเธอได้ยินไหมนินา ฉันไม่เคยคิดอยากจะมีอะไรกับเธอเลยแม้แต่นิดเดียว"
"แล้วมาทำอย่างนั้นกับนินาทำไมล่ะคะ" นินาตวาดแว้ดขึ้นมาอีก
"เธออยากเอาชนะฉันใช่ไหมนินาเธอถึงได้ทำแบบนี้" สนตวาดกลับไปบ้าง
"ไม่รู้ล่ะ ยังไงๆ พี่ก็ต้องรับผิดชอบ ยังไงๆ พี่ก็ต้องแต่งงานกับนินาให้เร็วที่สุด นินาจะบอกพ่อพี่สนว่านินาท้อง แล้วพี่สนก็คอยดูละกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น"
น้ำเสียงเกรี้ยวกราดนั้นทำให้สนโมโหจนมือไม้สั่น แต่เขาก็ไม่เลวมากพอที่จะใช้กำลังทำร้ายร่างกายผู้หญิงคนหนึ่ง สนครุ่นคิด ไม่ว่าจะยังไงสนก็พลาดไปแล้ว นินาก็ท้องแล้ว ลูกของสนก็ถือกำเนิดขึ้นมาแล้ว ไม่มีอะไรย้อนคืนกลับไปได้ สนก็คงต้องยอมเสี่ยงใช้ทางเลือกนั้นที่สนเพิ่งตัดสินใจทิ้งมันไปแล้ว
"นี่เธอวางแผนจะจับฉันเหรอนินา ก็ดี...มันเข้าทางแผนชั่วๆ ที่ฉันกำลังคิดจะทำอยู่พอดี ฉันอุตส่าห์ว่าจะไม่ทำมันแล้ว จำไว้นะนินา เธอเป็นคนบีบให้ฉันทำอย่างนี้เอง แล้วเธอย่าหาว่าฉันใจร้ายกับเธอทีหลังละกัน แล้วเธอจะได้รู้...ว่านรก...มันเป็นแบบไหน"
สนไม่เคยพูดจารุนแรงเช่นนี้มาก่อนในชีวิต ยิ่งเติบโตมากับครอบครัวของต้นที่พ่อแม่เป็นครูทั้งคู่แล้ว สนก็พลอยถูกสอนแบบต้นไปด้วย สนกับต้นจึงไม่เคยพูดจาไม่ดีกับผู้อื่น ไม่เคยคิดร้ายกับใคร แต่ครั้งนี้ สนเจ็บแค้นจนเกินกว่าจะให้อภัยได้ ณ ตอนนี้ สนพูดได้เต็มปากเต็มคำว่า "รังเกียจ" และ "เกลียด" ผู้หญิงคนนี้อย่างที่สุด เธอจะต้องได้รับความเจ็บปวดอย่างสาสม
"ทนได้ก็ทนไปแล้วกันนะนินา" สนพูดจบก็ลุกเดินออกไป ดีที่ว่าเลิกเรียนแล้วจึงไม่ต้องกังวลว่าจะเรียนหนังสือรู้เรื่องหรือเปล่า
นินาได้แต่ตกตะลึงกับสิ่งที่เธอได้ยิน ไม่คิดมาก่อนว่าสนจะกล้าอาฆาตมาดร้ายกับเธอถึงขนาดนี้ เธอไม่เคยเห็นสนเป็นแบบนี้เลย สนกำลังคิดจะทำอะไรที่เธอไม่รู้หรือเปล่า ทำไมแผนการของเธอถึงตรงกับ "เรื่องชั่วๆ" ที่สนกำลังคิดจะทำอยู่พอดี นี่ตกลงใครเป็นเหยื่อใครกันแน่!?
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"รอแป๊บนึงนะสน เราลงไปกินน้ำก่อน"
ต้นบอกขณะที่สนเดินเข้ามาในห้อง ส่วนตัวของต้นเองก็รีบเดินลงมาข้างล่าง หาน้ำกินแล้วก็เดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ช่วงนี้สนมานอนที่ห้องต้นทุกวัน อยู่ด้วยกันทุกคืน นี่ก็ผ่านมาห้าวันแล้ว ต้นมีความสุขเหลือเกินที่ได้อยู่ด้วยกันกับสนอย่างนี้ หวังว่าวันนี้สนจะมีข่าวดีเรื่องถอนหมั้นกับนินามาบอก
ต้นขึ้นไปบนเตียงแล้วก็สวมกอดสนไว้เบาๆ จากทางด้านหลัง คนที่นั่งรออยู่ยิ้มนิดๆ แม้จะเป็นยิ้มที่ดูเศร้าก็ยังพอดูออกว่าตั้งใจยิ้ม
"ไม่มีอะไร เราแค่อยากกอดสนเฉยๆ อุ่นดี เราชอบ"
ถ้าต้นชะโงกหน้ามาดูคงจะได้เห็นแล้วว่าตอนนี้คนที่ถูกกอดน้ำตาไหลลงมาอย่างช่วยไม่ได้ สนจะบอกต้นยังไงดี ข่าวร้ายครั้งนี้คงไม่ต่างจากการเอามีดมากรีดหัวใจอีกฝ่ายให้ตายดับดิ้นลงต่อหน้าต่อตา นี่สนจะต้องเป็นคนลงมือฆ่าคนที่ตัวเองรักด้วยมือของสนเองแล้วใช่ไหม ถึงเวลาแล้วใช่ไหมที่ต้นต้องเจ็บปวดอีกครั้ง อนิจจา...ความสุขแค่เพียงห้าวันของต้นกับสนคงต้องจบลงไปแล้ว หลังจากที่รอคอยกันมาเป็นสิบปี สุดท้ายก็ทำได้แค่นี้เอง สนเกลียดตัวเองเหลือเกิน ทำไมเขาถึงต้องทรยศกับคนที่รักอย่างนี้
"งั้นนายก็กอดเราไว้อย่างนี้นะต้น" สนพยายามทำเสียงให้เป็นปกติ พยายามหยุดน้ำตาที่กำลังจะรินไหลลงมาอีกคำรบจนกระทั่งทำได้สำเร็จ
"วันนี้...นายจะมาบอกข่าวดีเราใช่ไหมสน" ต้นยิ้มอย่างมีความสุข เอาคางวางบนไหล่ของสนแล้วก็หลับตาพริ้ม
ยิ่งฟังสนก็ยิ่งเจ็บปวดหัวใจ คิดแล้วก็อยากทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ต้องบอกอะไรต้น ไม่ต้องให้ต้นรับรู้เรื่องราวร้ายๆ อย่างนี้ ให้ต้นไปเรียนเมืองนอกแล้วสนค่อยจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยตามแผนที่วางไว้ พอต้นกลับมาแล้วสนกับต้นก็จะได้กลับมาอยู่เคียงคู่กันเหมือนเดิม แต่เรื่องอย่างนี้คงปิดบังต้นไม่ได้ ไม่ช้าก็เร็วต้นก็ต้องรู้จนได้ ถ้าสนไม่บอกแล้วต้นมารู้เข้าทีหลัง ต้นอาจจะเสียใจมากกว่ารับรู้เสียตั้งแต่ตอนนี้เลยก็ได้
"ใช่...เรามีข่าวดีจะบอกนาย"
สนกัดฟันจนแก้มนูนเป็นสัน แล้วจู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ สนขอเวลาอีกนิดแล้วกันนะ ขอเวลาให้สนได้แสดงความรักกับต้นอย่างเต็มที่ในเวลาที่เหลืออยู่ ให้ต้นได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้รักต้นมากแค่ไหน ให้ต้นได้มีเวลาแห่งความสุขเพิ่มขึ้นอีกสักหน่อย ต้นจะได้เก็บเป็นความทรงจำดีๆ เอาไว้ตลอดไป ไม่ว่าจะได้กลับมารักกันอีกหรือไม่ อย่างน้อย...ต้นก็จะได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้เคยมอบทั้งตัวและหัวใจให้ต้น
"เรา...ไปเที่ยวน่านกันดีไหม นายเคยบอกว่าอยากไปไม่ใช่เหรอ ไปเที่ยวบ้านเกิดเรานะ ก่อนนายไปเรียนต่อ ดีไหมต้น"
ต้นตาโต จะว่าไปเขาก็กำลังคิดเรื่องนี้อยู่พอดีเลย "ก็ดีเหมือนกัน เพราะถ้ารอกลับมาจากอังกฤษก็คงอีกนาน ไปเลยดีกว่า ไปเสาร์อาทิตย์นี้เลยดีไหม เราว่างพอดีเลย"
ต้นชะโงกหน้ามามองหน้าสน รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ีสีหน้าของสนดูเศร้าๆ อย่างไรชอบกล
สนหันมายิ้ม "เราก็ว่างเหมือนกัน ถึงไม่ว่างก็ต้องทำตัวให้ว่าง เพื่อคนที่เรารักที่สุดในชีวิตไง"
ต้นหัวเราะเบาๆ "ขนาดนั้นเลย อ้อ...เราอยากเห็นนายใส่ชุดแบบผู้ชายภาคเหนือน่ะ ยังไม่เคยเห็นนายใส่เลย ตอนไปเที่ยวน่านเราไปซื้อมาใส่ดีไหม เราอยากเห็นว่านายใส่แล้วจะเป็นยังไง จะหล่อแค่ไหน เราว่านายต้องดูดีมากๆ แน่เลย"
"ได้...เดี๋ยวเราจะใส่ให้นายดู ใส่กันสองคนเลยดีไหมต้น"
"ดีๆ แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว อยากไปพรุ่งนี้เลย"
ต้นกอดกระชับสนไว้แล้วเกยคางลงบนไหล่ของสนอีกครั้ง น้ำตาของสนไหลลงมาอีกแล้วโดยที่ต้นไม่รู้ตัว ไม่รู้เลยว่าคนที่ต้นกำลังกอดอยู่ตอนนี้ทุกข์ใจมากแค่ไหน
"เราคงทำให้นายได้เท่านี้นะต้น แต่เราจะทำให้ดีที่สุด รักนายให้มากที่สุดเท่าที่คนหนึ่งคนจะทำได้ ถึงนายจะเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เสียใจกับการทรยศหักหลังของเรา แต่นายจะไม่เสียใจว่าเราไม่เคยรักนาย ไม่เสียใจว่าเราไม่เคยรักกัน อย่างน้อย...ในช่วงหนึ่งของชีวิต เราก็ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างดีที่สุด"
สนพูดในใจ คิดๆ ไปแล้วก็อดสงสัยไม่ได้ นี่สนไปทำบาปทำกรรมกับผู้หญิงคนนั้นไว้ตั้งแต่ชาติปางไหน เมื่อไหร่สนจะหลุดพ้นไปจากคนๆ นี้เสียที แม้ไม่อยากอาฆาต แม้ไม่อยากทำร้ายใคร แต่คราวนี้ สนจำเป็นต้องทำ ต่อให้ทำแล้วไม่ได้กลับมาอยู่กับต้นสนก็จะทำ อย่าหวังว่าเธอจะได้อยู่อย่างมีความสุข เธอจะต้องตกนรกทั้งเป็นจนกว่าจะทนไม่ไหวแล้วจากไปเองนั่นแหละ คอยดูละกันนะนินา!!!
TBC
-
จิ้มๆๆๆๆๆ :z13:
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกอึดอัดจัง
ชักอยากจะให้ต้นเปิดใจกับคนอื่นบ้าง
เปิดใจลองคบกับคนอื่นแบบจริงๆจังๆดู
ถึงสุดท้ายจะไม่ได้รักเขาคนนั้นเท่ารักสนก็ตาม
(แต่ขอคนดีจริงๆนะ ดีแตกแบบพี่ทินกับพี่กริดไม่เอา)
เพราะถ้าต้นมีแฟนใหม่ คงเป็นการกระพือไฟเกลียด
ไฟโกรธที่สนมีต่อนินามากขึ้น คงสะใจน่าดู
เพราะนินาร้ายครบวงจรขนาดนี้
ต้องโดนจัดการซะบ้าง
-
โอ๊ย ยัยปีศาจ ยัยบ้า รู้ทั้งรู้ว่าสนไม่รัก ยังจะปล่อยตัวเองท้อง ไม่รู้จะด่าจะว่ายังไงแล้ว ยัยโง่ไม่มีหัวคิด
โอ๊ยยยยย แล้วเมื่อไหร่ต้นของฉันจะได้มีความสุขกับเขาจะทีจริงๆ เนี่ย
โชคชะตากลั่นแกล้งหรือคนเขียนใจร้ายกันแน่เนี่ย(เค้าล้อเล่นนะ แหะแหะ)
-
สนจะทำอะไรก็คิดให้ดีๆ นะ
อย่าทำเลวเพราะคนอื่นมาทำเลวกับเราเลย
ถ้าต้นรู้ว่าสนทำเรื่องเลวร้ายต้นจะเสียใจได้นะ
-
ขอแบบหนักๆ เลยนะคะสน เราก็ไม่ไหวจะเคลียร์กับยัยนินาแล้วเหมือนกัน พูดออกมาแต่ละอย่างราวกับว่าตัวเองเสียหายเสียเต็มประดา ทั้งๆ ที่ความเป็นจริงแล้วมันไม่ใช่เลยสักนิด ตัวเองทำตัวเองทั้งนั้น..
ปล. นินาเป็นผู้หญิงที่มาเข้าฉากทีไรก็ชวนให้เราคว่ำปากใส่ทุกทีเลยสิน่า o16
-
อ่านตอนสนกับต้นอยู่ด้วยกันแล้วยิ้มมีความสุขจังคับแต่ก็ต้องค้างทันทีที่ตัดเข้าฉากไปบอกถอนหมั้นยัยนินา ๕๕๕ ว่าแล้วยัยนินามันต้องเอาท้องมาเป็นข้ออ้าง แต่สนก็ต้องไม่ยอมง่ายๆนะ อย่าปล่อยให้ยัยนี่เอาพ่อแม่มาอ้างได้ล่ะ อยากรู้ว่าสนจะจัดการเรื่องยัยนินาท้องนี้ยังไง
รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ
-
เฮ้ย จะยืดไปไหน
-
เฮ้ย จะยืดไปไหน
ถ้าอ่านแล้วไม่มีความสุขก็อย่าอ่านเลยครับ คนเขียนกว่าจะเขียนได้แต่ละตอนใช้เวลาและพลังงานไปมาก
ถ้าได้อ่านเวอร์ชั่นก่อนหน้านี้ก็จะเห็นว่าเรื่องมันเดินมาในทิศทางเดียวกัน ถ้ายังไม่รู้ว่าคนเขียนต้องการให้เกิดอะไรก็อย่าเพิ่งติเลยครับ ผมมีทิศทางของผม มีพล็อตเรื่องที่วางเอาไว้แล้ว ไม่ได้เขียนตะพึดตะพือ นึกอะไรได้ก็เขียน
ไม่ได้นอยด์นะครับ แต่อยากสื่อสารให้ฟังเท่านั้น
ขอบคุณนะครับ
-
:angry2: สาวเจ้าทำแบบนี้ไม่เรียกว่ารักแล้ว เรียกว่าอยากเอาชนะมากกว่า
-
:serius2: ยายผีบ้านินาปล่อยให้ตัวเองท้องจนได้ ดีจะได้รู้ว่านรกมันมีจริง ...สนจัดไปเลยกับผู้หญิงสิ้นคิดแบบนี้นินา ที่คิดจะจับผู้ชายด้วยวิธีการแบบนี้ :katai1: ใช้สิทธิ์ที่เธอมีได้ผิดมาก เชอะ!
สงสารต้น ต้นจะเข้าใจสนไหมนะ :mew6:
ปล.เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ แต่งออกมาได้ดีที่สุดค่ะ :กอด1: :กอด1: ติดตามอ่านทุกตอนทุกเรื่องค่ะ
อย่าเพิ่งท้อนะค่ะ สู้ ๆ
-
ยัยนินาแกล้งรึเปล่านี่คือแผนจับสน
ให้แต่งงานกับตัวเองรึป่าวแผนที่นาง
เม้าท์กะเพื่อนเพื่อที่จะฮุบกิจการของสน
และเหมือนเป็นการเอาชนะสน
ในความคิดของตัวเองรึป่าว
-
สำหรับผมตอนนี้เฉยๆนะ เหมือนะมีความสุขแต่ก็ไม่มีความสุข แถมยังต้องมาทรมานเพราะความรักอีก คนเขียนก็สู้ๆนะครับ จริงๆอยากให้มาต่อตอนต่อไปเร็วๆเพราะมันคาใจมากเลย
-
เมื่อไหร่จะได้เตะโด่งนินาออกไปจากวงจรชีวิตของต้นกับสนซักทีนะ :a14:
-
:z3:
นินาท้องจริงดิ??
หวังว่าสนจะไม่ลงไม้ลงมือกับลูกนะคะ
-
อยากให้นินาได้รับผลกรรมแบบจัดหนักจริงๆ เกลียดคนแบบนี้สุดๆละ
รอตอนต่อไปจ้า :pig4:
-
เข้าใจว่าสนพยายามไกล่เกลี่ยและใจเย็นรอทุกอย่างเข้าที่แล้วค่อยทำ แต่เรากลับคิดว่าสนทำให้เรื่องมันยืดออกนานเกินไป (ไม่ได้ว่าคนเขียนนะ พูดถึงสิ่งที่สนทำ) คือต้นรอแล้วรอเล่า ปาฏิหาริย์จริงๆของสนน่าจะอยู่ที่ว่าต้นก็รอมาได้จนถึงป่านนี้มากกว่า
เรื่องของนินานี่สนปล่อยยืดมาจนปีสุดท้าย รอมา 3 ปี? ที่จริงถ้าหากว่าสนไมไ่ด้ไปนอนด้วยสัก 6 เดือนก็น่าจะขอถอนหมั้นได้ เข้าใจว่าพ่อแม่ต้องการสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกคนเดียวแต่นินานี่คือสิ่งที่ดีที่สุดงั้นหรือ? ไม่ต้องพูดถึงว่านินาแอ๊บเป็นเด็กดีนะ เอาเป็นว่ามองดูลูกชายตัวเองก่อนแล้วกัน การให้ลูกชายตัวเองมารับผิดชอบเป็นเรื่องที่ดี แต่ถ้าหากว่าบังคับให้ลูกรับผิดชอบแล้วลุกไม่ดูดำดูดีผู้หญิง แต่งงานไปแล้วมันจะขนาดไหนล่ะ? 3 ปีนะที่ได้เห็นสนที่ไม่สนใจและละเลยนินา สนที่อิดออด ไม่เต็มใจ เป็นอย่างนี้ไม่สู้พูดกับนินากับพ่อแม่ พยายามไกล่เกลี่ยให้นินามีโอกาสได้ไปเจอคนที่รักจริงๆ ตั้งแต่ตอนที่ยังมีโอกาส ไม่ดีกว่าหรือ?
ต้นไปนอกตั้งสามปีก็เปิดใจเถอะ ได้เจอคนดีหรือไม่ดีอย่างน้อยก้ยังมีโอกาสเปิดใจให้โอกาสตัวเอง กลับมาเจอสนอีกครั้งถ้าหากว่าปาฏิหาริย์มีจริงทั้งสองยังมีใจให้กันอยู่ก็โอเคค่ะ
ป.ล 1 เราแค่เทียบเนื้อเรื่องตามที่เราคิดเฉยๆนะ ไม่ได้ว่าคุณคนเขียนๆไม่ดีหรือยังไง คือสำหรับเราเหมือนกับว่าสนต้นและทุกคนในเรื่องมีตัวตนกับแล้วก็ออกมาดำเนินเรื่องตามที่ชีวิตเขาลิขิตมา ความเห็นของเราก็แย้งตามที่เราคิดเฉยๆ
ป.ล 2 ไม่รู้เป็นไร ช่วงนี้เราก็ได้เจออะไรๆเกี่ยวกับน่านมาบ่อยๆ
ป.ล 3 ถ้าเราเป็นสิ่งศักดิ๋สิทธิ์เราคงบ่นว่าสนนี่มากไปแล้ว ขอปาฏิหาริย์กี่ครั้งแล้ว? คนอื่นอย่างมากได้กันหนหรือมากที่สุด 3 หน แต่สนนี่สงสัยต้องอย่างน้อย 5 หนแล้วมั๊งเนี่ย
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 35: ลาก่อนความรัก
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
ต้นกับสนเดินทางมาถึงจังหวัดน่านในช่วงบ่ายๆ ของวันศุกร์โดยรถโดยสารที่ออกมาจากจังหวัดเชียงใหม่ตั้งแต่เก้าโมงเช้า สนจัดการเรื่องเช่ารถขับไว้แล้ว พอมาถึงจึงขับรถเช่าเอาของไปเก็บที่พักในจังหวัดน่านก่อน จากนั้นก็ออกมาเดินซื้อชุดแต่งกายแบบชาวเหนือแถวๆ ที่พักซึ่งเป็นโรงแรมเล็กๆ สไตล์บูติค จนกระทั่งได้ชุดที่พอใจแล้วจึงกลับมาเปลี่ยนที่โรงแรม
สนในชุดหนุ่มเหนือดูหล่อและน่ารักตามแบบฉบับบ่าวเหนือตัวจริงเสียงจริง ไม่ว่าจะดูมุมไหนก็หล่อและน่ารักไปหมด ดูแล้วก็นึกถึงบ่าวชาวเหนือสมัยก่อนที่เคยเห็นในละคร หน้าตา ผิวพรรณและการแต่งกายของสนเข้ากับบรรยากาศล้านนาตะวันออกอย่างเหมาะเจาะลงตัว ต้นจึงสนุกกับการถ่ายรูปสนเป็นว่าเล่นไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ต้นก็ใส่ชุดบ่าวเหนือเหมือนกัน แม้ว่าผิวจะขาวแต่รูปหน้าและผิวพรรณก็ต่างจากบ่าวเหนือตัวจริงอย่างสนมากทีเดียว ต้นจึงถูกสนล้อด้วยภาษาเหนือว่า
"ต้นเป็นบ่าวเหนือตั๋วปอม" เล่นเอาคนถูกล้อหัวเราะขบขันใหญ่เลย
สนขับรถพาต้นมาที่บ้านเก่าที่สนเคยอยู่ตอนเด็กๆ เลยตัวเมืองน่านออกมาเล็กน้อยบนถนนสายน่าน-พะเยา พอมาถึงแล้วก็เล่นเอาเจ้าของบ้านเก่าถึงกับน้ำตาซึม บ้านแบบชาวเหนือที่ครอบครัวของสนขายไปเมื่อสิบปีที่แล้วเปลี่ยนไปมากพอสมควร แต่ก็ยังคงมีเค้าเดิมให้พอจำได้อยู่บ้าง สนให้ต้นช่วยถ่ายรูปตัวเองกับบ้านเก่าไว้เป็นที่ระลึก จากนั้นจึงเดินทางเข้ามาในตัวเมืองเพื่อกินข้าวเย็นด้วยกัน สนคอยเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับบ้านหลังเก่าและชีวิตตอนที่สนยังอยู่ที่นี่ให้ต้นฟังมาตลอดทาง
"ถึงเราจะผูกพันกับบ้านหลังนี้ เกิดแล้วก็โตที่นี่ แต่ความทรงจำดีๆ ของเราก็อยู่ที่กำแพงแสนนะ เพราะเรา...มีนายเป็นเพื่อน แล้ววันนี้...เราก็มีนายเป็นแฟน"
สนสรุปทิ้งท้ายไว้อย่างนั้นก่อนจะมาถึงตลาดในตัวเมืองที่มีร้านอาหารให้เลือกกินมากมาย สนเลือกร้านที่ขายอาหารเหนือแบบต้นตำรับชาวน่าน โดยเฉพาะใส้อั่วแบบน่านที่สนไม่ได้กินนานแล้ว ลักษณะเฉพาะของใส้อั่วน่านคือมีส่วนที่เป็นมันน้อยกว่า รสชาติอร่อยมากจนต้นติดใจ
จากนั้นก็ไปกินของหวานที่ร้านแถวๆ สี่แยกเมืองน่าน เป็นของหวานที่สนบอกว่าแม้แต่คนน่านเองยังต่อต้านเพราะราคาแพงเกินไป คนที่มากินส่วนมากจึงเป็นนักท่องเที่ยว คนเยอะพอสมควรเพราะเป็นหน้าเทศกาล แต่ด้วยความอยากกินต้นกับสนก็ยินดีรอจนคิวว่าง ได้กินสมใจอยาก
หลังจากอาหารเย็น สนพาต้นขับรถเล่นชมเมืองด้วยกันเพลินๆ ก่อนจะพากันเข้าที่พัก อาบน้ำและนอนคุยกันเหมือนเช่นเคย ตามด้วยบทรักที่แสนหวานและเร่าร้อน สนป้อนความสุขทั้งทางกายและใจให้กับต้นราวกับว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ก่อนนอนหลับใหลไปในคืนนี้และทุกๆ คืน สนจะหอมแก้ม บอกรักต้นและมอบอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นให้คนที่สนรักนอนหลับฝันดีไปจนถึงรุ่งเช้าของอีกวัน
การเดินทางในวันที่สองเริ่มต้นด้วยการกินข้าวเช้าที่โรงแรม เช็คเอาท์แล้วออกเดินทางไปอำเภอปัวเพื่อไปชมดอกชมพูภูคาที่กำลังบานในช่วงนี้พอดี สองหนุ่มเดินทางมาถึงช่วงสายแก่ๆ ได้ชมดอกไม้หายากนี้สมใจอยาก สนเล่าให้ต้นฟังว่าเมื่อหลายสิบปีก่อน ต้นชมพูภูคาพบเฉพาะทางตอนใต้ของประเทศจีน ภาคเหนือของประเทศเวียดนาม ไต้หวันและในประเทศไทย ขึ้นตามที่ลาดชันในป่าดิบเขาที่ระดับความสูง 1200-1500 เมตร แต่ในช่วงหลังๆ มานี้ไม่มีรายงานว่ามีคนพบต้นชมพูภูคาที่ประเทศอื่นๆ อีกเลย คาดว่าน่าจะสูญพันธุ์ไปแล้ว เหลือที่ประเทศไทยที่เดียว
หลังจากชมดอกไม้หายากแล้วก็เดินทางลงจากภูมากินข้าวกลางวันที่ตัวอำเภอ จากนั้นจึงไปต่อที่อำเภอบ่อเกลือ สนชอบบรรยากาศของอำเภอนี้มาก เขาเคยมาทัศนศึกษากับที่โรงเรียนตอนเด็กๆ ที่เที่ยวที่ขึ้นชื่อที่สุดของอำเภอนี้ก็คือบ่อเกลืออายุกว่า 800 ปีนั่นเอง ชาวบ้านยังใช้วิธีการต้มเกลือแบบโบราณในโรงเกลือที่ปิดมิดชิดอยู่ ภายในมีเตาขนาดใหญ่ขึ้นรูปจากดินเหนียวสำหรับวางกะทะใบเขื่อง ผูกตะกร้าไม้ไผ่สานใบเล็กเพื่อตักเกลือขึ้นมาจากบ่อ ต้นดูจะตื่นเต้นมากเป็นพิเศษเพราะไม่เคยเห็นการผลิตเกลือสินเธาว์มาก่อนเลย
บ่ายคล้อยแล้วสนพาต้นมาเช็คอินที่รีสอร์ทสไตล์ล้านนาแห่งหนึ่งในอำเภอบ่อเกลือ ต้นตื่นเต้นกับบรรยากาศและวิวทิวทัศน์ที่สวยงามของที่นี่มาก รีสอร์ทอยู่ตรงตีนเขา มองไปไกลๆ จะเห็นทิวเขาสลับซับซ้อนอยู่รายรอบ ทางเดินในรีสอร์ทประดับประดาด้วย "ตุง" หรือธงแบบล้านนา ดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลไปอีกแบบ เหมือนกับได้ย้อนยุคไปในสมัยก่อนยังไงยังงั้น ต้นกับสนเดินถ่ายรูปด้วยกันไปทั่วบริเวณอย่างสนุกสนาน แต่สนไม่ได้อัปรูปขึ้นเฟสบุ๊คอีกเพราะไม่อยากให้นินามาเห็นเข้าและตามมาระรานต้น
อาหารเย็นของต้นกับสนก็อยู่ที่รีสอร์ทแห่งนี้ ฟ้ายังไม่มืดมากนัก ไฟตามจุดต่างๆ ของรีสอร์ทสว่างขึ้นเป็นจุดๆ แต่งแต้มยามเย็นให้สวยงามยิ่งขึ้น บรรยากาศที่แสนโรแมนติกและอากาศหนาวๆ อย่างนี้เหมาะกับคู่รักที่เดินทางมาพักผ่อนด้วยกันมากทีเดียว
เห็นต้นมีความสุขแล้วใจหนึ่งสนก็มีความสุข แต่อีกใจหนึ่งก็ทุกข์หนัก วันเวลาแห่งความสุขกำลังจะหมดไปแล้ว คืนนี้ความรักของต้นกับสนจะเข้าสู่คืนที่แปด พอถึงคืนที่สิบในวันจันทร์ ความสุขอย่างวันนี้คงไม่มีอีกแล้ว จะมีอะไรน่าเศร้าไปมากกว่านี้อีกหรือเปล่า ความรู้สึกของสนตอนนี้ไม่ต่างจากคนที่รู้วันตายของตัวเองเลย
สนพยายามสลัดความคิดกังวลเหล่านั้นทิ้งไป ตอนนี้ สนอยากมีความสุขกับคนรักตรงหน้าให้มากที่สุดเท่าที่สนจะทำได้ สนเข้าใจแล้วว่าหน้าชื่นอกตรมเป็นอย่างไร แต่สนก็ต้องทำเพื่อให้ต้นได้ซึมซับความรักจากสนให้มากที่สุด จะว่าไปแล้วมันก็เหมือนสนกำลังหลอกต้นให้ตายใจ จากนั้นก็จะลงมือทำร้ายอย่างเลือดเย็น
"โห...มีแต่รูปสวยๆ ทั้งนั้นเลย นายดูสิสน"
ต้นบอกพลางเขยิบเก้าอี้ไปนั่งใกล้ๆ สน จากนั้นก็เลื่อนรูปในกล้องถ่ายรูปให้สนดู กล้องถ่ายรูปตัวนี้สนลงทุนยืมเพื่อนมาเลยทีเดียวเพราะอยากได้ภาพที่มีคุณภาพสูงกว่ากล้องมือถือ
"เราชอบรูปของนายในชุดบ่าวเหนือมากที่สุดเลย นายดูสิสน ไม่ว่าจะถ่ายมุมไหนก็น่ารักไปหมดเลย เราโชคดีนะเนี่ย มีแฟนทั้งหล่อแถมน่ารักอย่างงี้"
ต้นหัวเราะเบาๆ อย่างมีความสุข สนก้มดูรูปที่ต้นเลื่อนให้ดูแล้วก็พยายามยิ้ม แม้มันจะเป็นยิ้มที่แสนยากก็ตามที
"เราดีใจนะต้นที่นายมีความสุขที่ได้มาเที่ยวกับเราที่บ้านเกิด นายเก็บความทรงจำดีๆ ของเรากับนายที่นี่ไว้ดีๆ นะต้น เก็บไว้ให้ดีๆ เลยนะ อย่าให้หายไปแม้แต่วินาทีเดียว"
ต้นหันไปยิ้มกับสน อดแปลกใจไม่ได้ที่สนพูดคล้ายๆ อย่างนี้บ่อยมาก บ่อยจนต้นรู้สึกได้ว่าน่าจะมีอะไรบางอย่าง
"เราไม่ลืมหรอกสน ว่าแต่...นายมีอะไรหรือเปล่า เราได้ยินนายพูดอย่างนี้หลายครั้งแล้วนะ"
สนส่ายหน้าไวๆ "ไม่มีอะไรหรอก เราก็แค่...อยากให้นายมีสุขมากที่สุดเท่านั้นแหละ อยากให้นายจำเรื่องราวดีๆ ไว้ให้มากที่สุดก่อนที่นายจะไปเมืองนอกไง จำไว้ให้ดีๆ นะต้น จำไว้นะว่าเราสองคนเคยมีช่วงเวลาดีๆ แบบนี้ด้วยกัน"
ในที่สุดสนก็ห้ามน้ำตาไว้ไม่ได้ รู้สึกสะเทือนใจจนเกินกว่าจะทานทนไหว
"สน..นายเป็นอะไร นายร้องไห้ทำไม" ต้นถามอย่างตกใจและเป็นห่วง
สนส่ายหน้าอีกครั้ง "ไม่มีอะไรหรอก เราแค่รู้สึกใจหายเฉยๆ เพราะอีกไม่นานนายก็จะไปแล้ว"
ต้นหยิบกระดาษเช็ดปากที่พับไว้ในแก้วบนโต๊ะอาหารส่งให้ สนรับมาแล้วก็ซับน้ำตา
"นายก็ขี้แงเหมือนกันนะเนี่ย" ต้นสัพยอก "ถ้านายคิดถึงเรา...ก็ไปหาเราได้ นายทำร้านอาหารแล้วก็น่าจะมีตังค์เยอะนะ เดี๋ยวนี้ค่าตั๋วเครื่องบินก็ไม่แพง ไปทุกๆ สามเดือนยังได้เลย นายว่าดีไหม"
สนพยายามหัวเราะ "นายอย่าเบื่อซะก่อนล่ะถ้าเราไปบ่อยๆ"
"ไม่เบื่อหรอก แฟนไปหาทั้งทีจะเบื่อทำไม จริงไหม"
สนพยักหน้าเห็นด้วย พออาหารมาเสิร์ฟแล้วต้นก็เขยิบกลับไปนั่งที่เดิม
"สงสัยมันจะเป็นอาหารเย็นที่เรานั่งกินด้วยกันแบบนี้มื้อสุดท้ายแล้วล่ะต้น กินให้เต็มที่นะ อยากกินอะไรก็สั่งได้เลย"
ต้นยิ้มดีใจ "ได้เลย เดี๋ยวเราจะถล่มเจ้ามือให้หมดตูดเลยดีไหม"
สนหัวเราะชอบใจ รู้สึกดีขึ้นพอสมควรหลังจากที่เพิ่งเสียน้ำตาไปเมื่อสักครู่นี้
"ต้น...ถ้าให้นายเลือกมาสามเหตุการณ์ ตั้งแต่ที่เรารู้จักกันมา นายชอบเหตุการณ์ไหนมากที่สุดของเราสองคน" สนถามเมื่อกินข้าวไปได้สักพัก
ต้นทำท่าครุ่นคิด "อืม...ชอบตอนที่เราสองคนเจอกันครั้งแรก เพราะถ้าไม่มีวันนั้น...เราก็คงไม่มีวันนี้ แล้วก็...ชอบตอนที่เราแอบชอบนายครั้งแรก ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าเราจะสมหวัง แต่ในที่สุดเราก็สมหวังจนได้ แล้วก็...ชอบตอนที่นายบอกรักเราครั้งแรก เรามีความสุขที่สุดในโลกเลย ว่าแต่...ขอเพิ่มอีกได้ไหม แค่สามอย่างไม่พอหรอก เราชอบตั้งหลายตอนแน่ะ อย่างเช่น ตอนที่นายเอาดอกกุหลาบสีเหลืองมาให้เราตอนแรกก็ชอบนะ ตอนที่เราไปเที่ยวบางแสนด้วยกันครั้งแรกก็ชอบ ตอนที่...นายรู้ว่าเราเป็นเกย์ครั้งแรกเราก็ชอบนะ เราชอบตอนที่นายไม่ยอมให้เราย้ายไปอยู่หอ เรามาคิดๆ ดู เราว่านายน่าจะรู้ตัวว่าชอบเราจริงๆ ก็ตอนนั้นแหละ ใช่ไหม"
สนพยักหน้า "ถ้ารู้สึกว่ารักจริงๆ ก็ตอนนั้นแหละ"
"แล้วนายล่ะสน นายชอบเหตุการณ์ไหนมั่ง อย่าซ้ำกับของเรานะ"
"อ้าว...มีงี้ด้วย" สนหัวเราะอย่างเอ็นดู "ของเราเหรอ อืม...เราชอบตอนที่เราไม่สบายแล้วนายก็มาช่วยเช็ดตัวให้เรา บางวันก็มานอนเป็นเพื่อนจนไม่สบายไปด้วย แม่ด่าเราใหญ่เลย แล้วก็...ตอนที่นายงอนเราเรื่องเฟิร์น มันทำให้เรารู้ว่า...ชีวิตเราขาดนายไม่ได้ แล้วมันก็เป็นจุดเริ่มต้นที่เรามีความรักให้นายด้วยไง ส่วนตอนสุดท้าย...เราชอบตอนที่นายตัดสินใจมาเรียนที่ มช. กับเรา ถ้านายไม่มาด้วย เราก็คงไม่รู้ใจตัวเองหรอก แล้วก็...ชอบหลายๆ ตอนเหมือนนายแหละ อ้อ...แล้วมีเหตุการณ์ที่นายไม่ชอบบ้างไหม"
"อืม...ก็มีอยู่ แต่อย่าไปพูดถึงมันเลย เพราะยังไงๆ เราก็เป็นแฟนกันแล้วนี่ เรื่องไม่ดีจะไปพูดถึงทำไม จริงไหม"
"อ้อ ก็จริงของนาย จำแต่เรื่องดีๆ ดีกว่านะ"
ก่อนนอนสนพาต้นไปเดินเล่นตามมุมต่างๆ ของรีสอร์ทอีกรอบ จนพอใจแล้วจึงอาบน้ำนอน ก่อนนอนก็ทำเช่นเดียวกันกับคืนก่อนหน้านี้ เรียกได้ว่าต้นแทบจะสำลักความสุขที่สนมอบให้เลยก็ว่าได้ นี่คงจะเป็นความสุขครั้งสุดท้ายของต้นกับสนก่อนที่จะจากกันไป พรุ่งนี้สนจะพาต้นกลับเชียงใหม่ คงไปถึงดึกๆ จนอาจจะไม่ได้คุยกันในคืนที่เก้า แต่คืนที่สิบสนคงต้องบอกต้นแล้วล่ะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นสนก็คงต้องก้มหน้ารับกรรม ได้แต่หวังว่าฟ้าดินจะเมตตาสนบ้างก็เท่านั้น
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ความรักของต้นกับสนในบทบาท "คนรักกัน" เดินทางมาถึงวันที่สิบแล้ว หลังจากที่กินข้าวเย็นกับนิกและปั้นจั่น ต้นกับสนก็แยกกันไปอาบน้ำ เรียบร้อยแล้วสนก็ไปหาต้นที่ห้องนอนเช่นเคย คราวนี้สนไม่ได้ไปตัวเปล่าแต่มีมีดกรีดหัวใจมาด้วย
ต้นอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนเช่นเคย เห็นสนเดินเข้ามาในห้องแล้วก็ยิ้มแฉ่งดีใจ สนนั่งลงบนเตียง ยิ้มให้ต้นด้วยรอยยิ้มที่สนคิดว่าดีที่สุดเท่าที่สนจะยิ้มได้
"เรามีเรื่องสำคัญจะคุยกับนายน่ะต้น" มาถึงสนก็พยายามเข้าเรื่องทันที
ต้นขมวดคิ้ว สนยังดูยิ้มอยู่ ต้นก็เลยเดาว่าเรื่องสำคัญที่สนจะคุยด้วยก็น่าจะเป็นเรื่องดีมากกว่าเรื่องร้าย อาจจะเป็นเรื่องที่สนขอถอนหมั้นกับนินาก็ได้ ต้นรอฟังมาหลายวันแล้วสนก็ไม่ยอมเอ่ยปากเสียที
"ว่ามาเลย เราพร้อมจะฟังแล้ว"
สนครุ่นคิด สีหน้าค่อยๆ เปลี่ยนจากยิ้มเป็นกังวล จากกังวลน้อยก็กลายเป็นกังวลมากจนอีกคนรู้สึกอึดอัดและหวาดระแวงไปด้วย
"ต้น...เราทำอะไรบางอย่างพลาดไป พลาดอย่างไม่น่าให้อภัย"
"อะไรเหรอสน" ต้นชักใจคอไม่ค่อยดี
"เรา..." สนหยุดเว้นจังหวะ น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมา แล้วสนก็ร้องไห้หนักขึ้น คราวนี้ต้นมั่นใจแล้วว่าคงไม่ใช่เรื่องดีแน่แล้ว
"ต้น...นินาท้อง" สนบอกไปในที่สุดแล้วก็ร้องไห้โฮ
"อะไรนะสน!" ต้นถามเสียงดัง สีหน้าตกตะลึงสุดขีด
"นินาท้องน่ะต้น เราต้องแต่งงานกับเขา"
ต้นรู้สึกชาวาบไปทั้งตัวราวกับถูกไฟฟ้าช็อต นี่คงหมายความว่าความฝันตลอดสิบปีของต้นคงเป็นจริงได้เพียงแค่นี้ แค่สิบวันเท่านั้นเอง มิน่าล่ะ สนถึงพร่ำบอกกับต้นว่าให้เก็บรักษาความทรงจำดีๆ ในช่วงนี้เอาไว้ เพราะอย่างนี้นี่เอง
"เราขอโทษนะต้น เราพานายมาได้แค่นี้ นายจะด่าเราว่าเป็นคนทรยศ เป็นคนเลวหรืออะไรก็ได้ ด่าเราเลยนะต้น ด่าเราให้เจ็บๆ หรือนายจะฆ่าให้ตายเราก็ยอม จะลงโทษเรายังไงก็ได้"
สนดึงต้นมากอดไว้ ต่างคนต่างร้องไห้ปานจะขาดใจ เนิ่นนานทีเดียวกว่าที่ทั้งสองคนจะพอสงบจิตสงบใจจนพอพูดคุยกันได้
"ต้น...นายอย่าจำเรื่องไม่ดีของเราเลยนะต้น เราอยากให้นายจดจำความรัก ความสุข รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่เราสองคนมีให้กัน จดจำสิบวันของเราที่ได้เป็นแฟนกันเอาไว้ เรารักนายนะต้น รักมากที่สุดในชีวิต เราหวังว่า...นายจะรับรู้ความรักทั้งหมดที่เรามีให้นาย ทั้งตัว...และหัวใจ นายรู้ใช่ไหมต้น นายรู้ใช่ไหมว่าเรารักนายมากแค่ไหน ถึงเราจะไปต่อไม่ได้...แต่เราก็รักนายเสมอนะต้น"
ต้นกอดสนแน่นขึ้น เขาพอจะเดาออกแล้วว่าสนน่าจะรู้เรื่องนี้หลายวันแล้วแต่ไม่ยอมบอกเพราะอยากยืดเวลาแห่งความสุขออกไปอีก ต้นเข้าใจแล้วว่าทำไมสนถึงชวนต้นไปเที่ยวที่น่าน บอกรักต้นทุกครั้งที่มีโอกาส คอยจับมือถือแขนแทบตลอดเวลา คอยดูแลเป็นอย่างดี ต้นอยากได้อะไรก็ไม่เคยขัดใจ ทำให้ต้นมีความสุขทั้งกายและใจจนต้นแทบจะสำลัก สนคงอยากให้ต้นมีความสุขให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ รักต้นให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ในเวลาที่เหลืออยู่นั่นเอง
ใช่...ถ้าถามว่าต้นรู้ไหมว่าสนรักเขามากแค่ไหน ต้นย่อมรับรู้เป็นอย่างดีในความรักที่สนมีให้ แม้ว่าจะไม่เข้าใจเรื่องที่สนไปมีอะไรกับนินาจนท้องทั้งๆ ที่ไม่ได้รักกัน แม้อยากจะถามว่าสนทำไปได้ยังไงเพราะนั่นเท่ากับเป็นการหักหลังคนที่สนรัก แต่ต้นก็ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะถาม เพราะยังไงต้นก็ต้องสูญเสียความรักครั้งนี้ไปอยู่ดีไม่ว่าต้นจะรู้หรือไม่รู้
ต้นค่อยๆ รวบรวมสติ ข่มความรู้สึกเจ็บปวดด้วยพลังทั้งหมดที่ต้นพอจะมีอยู่ ความจริงต้นก็ไม่ได้หวังหรอกว่าความรักครั้งนี้จะเป็นจริงได้ แม้จะรับรู้มาตลอดว่าสนมอบความรักมาให้แล้ว แต่ก็มีปัจจัยหลายอย่างที่ทำให้ความรักครั้งนี้ไม่ง่ายอย่างที่ฝันไว้ อย่างน้อย...ต้นก็ควรดีใจที่สนได้มอบสิ่งที่ต้นต้องการมาให้หมดแล้ว
ต้นค่อยๆ ผละออกจากอ้อมแขนของสนเพื่อมองหน้าคนที่ต้นรักหมดหัวใจอีกครั้ง ตาที่บวมเป่งและคราบน้ำตาที่ัยังไม่เหือดแห้งไปนั้นบ่งบอกว่าสนเองก็คงเสียใจไม่น้อยเหมือนกัน ไม่ว่าเหตุการณ์นั้นจะเกิดขึ้นได้ยังไง ก็คงไม่มีอะไรดีมากไปกว่าการให้อภัย ถึงจะเจ็บแค่ไหนต้นก็ต้องให้อภัย
"สน...ขอบคุณนายมากนะ เรารับรู้แล้วก็เห็นความรักที่นายมีให้เรา สิบวันที่เราได้รักกันอย่างคนรัก เรามีความสุขมาก นายได้ให้ความรักที่ดีที่สุดกับเราแล้ว นายไม่ต้องห่วง เราจะไม่ลืมสิบวันที่เรารักกันเลย ได้แค่นี้...เราก็ดีใจแล้ว แค่นี้...ก็เกินที่เราฝันไว้แล้ว ขอบคุณมากนะสนสำหรับความรักของนาย"
สนดึงมือต้นมาจับไว้ทั้งสองข้างแล้วก็ก้มลงไปจุมพิตเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองต้นอีกครั้ง
"เก็บวันเวลาดีๆ ของเราไว้นะต้น" สนย้ำเรื่องเดิมอีกครั้ง "เก็บเอาไว้แต่เรื่องดีๆ ของเราที่เราเคยเป็นเพื่อนกัน เติบโตมาด้วยกัน เรียนหนังสือด้วยกัน ห่วงใยดูแลกัน ใช้ชีวิตด้วยกัน แล้วก็สิบวันที่เรารักกัน เราจะไม่สัญญาอะไรกับนายอีกเพราะเราได้พูดไปหมดแล้ว และเราก็ไม่คิดจะคืนคำ ตั้งแต่ที่เราเป็นเพื่อนกันมา จนกระทั่งเปลี่ยนมาเป็นคนรักกัน นายเห็นเรามาหมดแล้วทุกอย่าง นายคงรู้ว่าเราเป็นคนแบบไหน เราจะไม่ขอให้นายรอ ไม่ขอให้นายเชื่อใจ นายพิจารณาเอาเองละกันนะต้น แต่เราจะบอกนายไว้อย่างหนึ่งว่า...เราจะใช้แผนการที่สอง ไม่ว่านายจะเห็นด้วยหรือไม่เราก็จะใช้มัน เราไม่มีวันที่จะให้อภัยคนที่มันทำลายความรักของเราอย่างเด็ดขาด เขาทำให้เราเจ็บแค่ไหน เราก็จะทำให้เขาเจ็บพอๆ กันหรือมากกว่า นายคอยดูนะต้น สามปีที่นายกลับมา นายก็จะได้เห็นเอง"
ต้นอดจะแปลกใจไม่ได้ที่สนกลายเป็นคนอาฆาตมาดร้ายถึงเพียงนี้ ตั้งแต่รู้จักกันมาต้นไม่เคยได้ยินสนพูดอย่างนี้เลย ใครกันที่ทำให้สนเจ็บปวดจนต้องเป็นถึงขนาดนี้
"นายจะทำอะไรน่ะสน" แม้ต้นจะได้ยินสนพูดถึงแผนการที่สองมาบ้างแล้วแต่ต้นก็นึกไม่ออกอยู่ดีว่าสนจะทำอะไร
"นายอย่ารู้เลยต้น คนที่มันทำให้เราเจ็บก็จะเจ็บยิ่งกว่า ส่วนพ่อกับแม่ เขาก็จะได้รู้เสียทีว่าเขาจะเลือกอะไร ระหว่างความสุขของลูก...กับสิ่งที่เขาต้องการ เราขอเป็นคนใจร้ายบ้างนะต้น"
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ต้นตัดสินใจเลื่อนวันเดินทางไปอังกฤษเร็วขึ้นโดยให้เหตุผลกับทางบ้านว่าอยากมีเวลาปรับตัวและเตรียมตัวมากขึ้น มีแต่แม่คนเดียวเท่านั้นที่รู้เหตุผลอีกอย่างว่าต้นไม่อยากอยู่เห็นวันแต่งงานของสนกับนินา ดูเหมือนแม่จะเข้าใจจึงไม่ได้ห้าม ส่วนพ่อ ต้นไม่ได้พูดกับพ่อมาหลายเดือนแล้ว และก็คงจะไม่ได้คุยกันอีกหลายปี
นิก ปั้นจั่นและสนขับรถมาส่งต้นขึ้นเครื่องบินที่สนามบินเชียงใหม่ ต้นต้องบินกลับไปที่บ้านก่อนแล้ววันรุ่งขึ้นต้นก็จะเดินทางไปอังกฤษเลย สนยังจัดการธุระที่มหาวิทยาลัยไม่เสร็จจึงไม่ได้ตามไปด้วย
"ขอบคุณมากนะนิก ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง กูจะไม่ลืมมึงเลย อีกสามปีเรามาเจอกันนะเพื่อน" ต้นบอกในขณะที่กอดนิกไว้
"มึงก็ดูแลตัวเองดีๆ นะต้น รักตัวเองให้มากๆ อะไรร้ายๆ ที่มันผ่านมาก็ลืมมันไปซะ จะได้มีชีวิตใหม่กับเขาเสียที" นิกตบไหล่เพื่อนเบาๆ จากนั้นก็เปลี่ยนให้ปั้นจั่นมากอดต้นบ้าง
"ไอ้จั่น กูขอบคุณมึงมากนะเว้ย ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง กูดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับมึง ขอบคุณสำหรับปาฏิหาริย์ห้าอย่างของมึง แต่มันคงไม่มีทางเป็นจริงแล้วล่ะ" ต้นพูดติดตลกในตอนท้าย แต่ก็ฟังดูเศร้า
"กูก็ขอบคุณมึงเหมือนกันที่มึงคอยช่วยกูเรื่องการเรียนมาตลอด ถ้าไม่ได้มึงกูก็คงแย่เหมือนกัน แต่มึงเชื่อกูนะต้น เก็บปาฏิหาริย์ห้าอย่างของกูไว้ คนเราถ้าเกิดมาเป็นคู่กันซะอย่าง ต่อให้มันดูยาก ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ขนาดไหน กูก็เชื่อว่าเขาจะได้คู่กัน โชคดีนะเพื่อน"
ปั้นจั่นจบไปแล้วก็คงถึงคนสุดท้ายที่ต้นแสนจะรัก แต่ต่อไปต้นคงจะรักไม่ได้แล้ว สนเดินเข้ามากอดต้น รู้สึกใจหายวาบเมื่อรู้ว่าอีกไม่นานนี้สนคงต้องเสียคนที่รักไปแน่นอนแล้ว แม้จะทำใจมาบ้างแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอยู่ดี
"สน...เรารู้แล้วว่าแผนที่สองของนายคืออะไร อย่าทำอย่างนั้นเลยนะสน นายจะเป็นพ่อคนแล้วนะ รักลูกของนายให้มากๆ เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วย อย่าให้เขาต้องมาเป็นเหยื่อเลย รักครอบครัวนายให้มากๆ นะ ฝากดูแลพ่อกับแม่ให้เราด้วย แล้วก็...ลืมความรักของเราซะเถอะนะ มันเป็นไปไม่ได้แล้ว สัญญากับเราอย่างหนึ่งนะสน ในช่วงสามปีนี้ เราจะไม่ติดต่อกัน ไม่ว่าจะเป็นทางไหน เห็นใจเราเถอะนะสน เราอยากทำใจ ทำใจจนกว่าเราจะคิดกับนายแค่เพื่อนคนหนึ่งได้ ขอบคุณมากนสำหรับความรักที่นายมีให้เรา เราจะจดจำไว้จนชั่วชีวิต เรารักนายนะสน แต่ต่อไป...เราคงจะไม่รักนายแบบนี้อีกแล้ว"
"ต้น..." สนสะอื้นไห้ แม้จะอยู่ในอาคารสนามบินสนก็ไม่อายใครแล้ว "เรารักนาย...เรารักนายนะต้น"
สนจับไหล่สองข้างของต้นแล้วดันออกเพื่อที่จะมองหน้าคนที่รักเป็นครั้งสุดท้ายให้ถนัดตา "จำไว้นะต้น ความรักไม่ผิด หัวใจของเราจะวิ่งไปหาคนที่มันรักเสมอ ไม่ว่าจะอยู่ไกลกันแค่ไหนก็ตาม" สนหยุดเว้นจังหวะแล้วจ้องหน้าต้นอย่างจริงจัง
"เวลานอน...นายอย่าลืมห่มผ้านะต้น นายชอบลืมบ่อยๆ เดี๋ยวจะไม่สบาย เวลานายกินข้าว อย่าลืมกินผักเยอะๆ นะ เราไม่อยากให้นายเป็นมะเร็ง เวลานายอ่านหนังสือก็อย่าอ่านใกล้เกินไป เดี๋ยวจะสายตาสั้น เวลานายตั้งนาฬิกาปลุก นายอย่าตั้งช้าไปห้านาทีนะต้น เดี๋ยวจะไปเรียนไม่ทัน เราคงไม่มีโอกาสได้ไปอยู่ดูแลนายอีกแล้ว ดูแลตัวเองดีๆ นะต้น คิดถึงเราบ้าง อย่าลืมเรานะ หมดสามปีแล้วนายต้องกลับมาหาเรานะต้น"
ต้นพยักหน้า ยิ้มทั้งน้ำตา เสียดายเหลือเกินที่ต้องจากกันไปอย่างนี้ ในชีวิตนี้ต้นไม่รู้ว่าจะเจอใครอีกบ้างที่จะรักและเป็นห่วงต้นได้เท่ากับสน ต่อให้มี ต้นก็ยังไม่รู้เลยว่าจะรักคนๆ นั้นได้เท่ากับสนหรือเปล่า รักแรกที่อยู่กับต้นมานานถึงสิบปี อนิจจา...มันคงจะไม่ได้เป็นรักสุดท้ายของต้นเสียแล้ว
"นายก็เหมือนกันนะสน ดูแลตัวเองดีๆ นะ ถ้านายไม่สบาย นายต้องเช็ดตัวด้วยนะ เราคงไม่ได้มาช่วยเช็ดตัวให้เหมือนเดิมแล้ว เวลาไปกินอาหารทะเล นายก็ต้องหัดแกะเอง เราคงไม่ได้มาแกะให้ เวลานอนนายคงไม่เหงานะ เราคงไม่ได้มานอนคุยเป็นเพื่อนกับนายอีกแล้ว"
ต้นร้องไห้โฮจนได้ สนดึงต้นมากอดไว้แน่น รู้สึกเหมือนคนกำลังจะขาดใจ นิกกับปั้นจั่นที่ยืนดูอยู่ข้างๆ พลอยอดร้องไห้ไปด้วยไม่ได้
พอใกล้เวลาแล้วต้นจึงค่อยๆ ผละออกจากอ้อมแขนที่แสนอบอุ่นนั้น ต้นคงไม่มีโอกาสได้อยู่ในอ้อมแขนและอ้อมอกอุ่นๆ อย่างนี้อีกแล้ว ทุกอย่างหลังจากนี้คงเป็นอดีต เมื่อต่างคนต่างชินกับชีวิตที่ไม่มีกันและกัน อะไรๆ ก็คงเปลี่ยนไปหลังจากนี้ อาจจะเปลี่ยนไปจนต้นจำไม่ได้เลยก็ได้
"เราไปก่อนนะสน ลาก่อนนะ แล้วอีกสามปีเรามาเจอกัน ลาก่อนนะนิก ลาก่อนนะจั่น ดูแลตัวเองดีๆ นะเพื่อน"
ต้นดึงกระเป๋าลากใบเล็กขึ้นมาเตรียมไว้ สนจับมือของต้นไว้แน่น ต่างคนต่างมองหน้ากัน ใจหายที่ต่อจากนี้คงจะไม่ได้เจอกันไปอีกนาน ต้นค่อยๆ หันหลังให้แล้วก้าวเดินออกไป มือของสนที่จับแน่นค่อยๆ คลายออก ในที่สุดสนก็ต้องปล่อยมือต้น ปล่อยให้ต้นค่อยๆ เดินหายเข้าไปในช่องทางเดินผู้โดยสาร
และนั่นก็คือภาพสุดท้ายของต้นที่สนได้เห็น ต้นที่เจ็บช้ำจากความรัก ต้นที่จากไปด้วยหัวใจที่แตกสลาย ก็คงไม่ต่างจากคนที่ยังอยู่ตรงนี้
"ฮือๆ ไอ้นิก ต้นไปแล้ว ต้นเขาไปแล้ว"
สนกอดนิกไว้แล้วก็ร้องไห้ นิกได้แต่ตบไหล่เบาๆ เป็นการปลอบใจ วันนี้สนขอร้องไห้เป็นวันสุดท้าย เพราะอีกไม่กี่วันต่อจากนี้สนจะอ่อนแออย่างนี้ไม่ได้อีก ไม่อย่างนั้นสนก็คงจะจัดการสิ่งสำคัญไม่ได้ ความรักก็อยู่ส่วนความรัก แต่การแก้แค้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง สนคงจะทำตามที่ต้นขอร้องไว้ไม่ได้ ยังไงสนก็ต้องเอาคืนให้สาสม
ไม่มีใครรู้หรอกว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่มีใครรู้ว่าหัวใจของใครจะยังเหมือนเดิมหรือเปลี่ยนแปลงไปมากน้อยแค่ไหน แต่ที่แน่ๆ โลกใบนี้ก็ไม่เคยหยุดหมุน ทุกสิ่งทุุุกอย่างพร้อมจะเปลี่ยนแปลงเสมอเมื่อเหตุและปัจจัยเกื้อหนุน แต่ก็ยังดีที่เราทุกคนมีความสามารถในการปรับตัวให้ชินกับชีวิตใหม่เสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกสักกี่ครั้งบนโลกใบนี้ ชีวิตก็ยังต้องเดินต่อไป
ก็ได้แต่หวังว่า สามปีต่อจากนี้คงจะไม่เปลี่ยนแปลงความรักและความผูกพันของต้นกับสนไปมากนัก เพื่อรอคอยปาฏิหาริย์ที่จะทำให้ความรักกลับคืนสู่ความเป็นจริงได้อีกสักครั้ง แม้ว่ามันจะดูริบหรี่เลือนลางจนแทบไม่เห็นหนทางไป แต่ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ ชีวิตก็ยังมีความหวัง
TBC
ขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลา 1 วินาทีบวกเป็ดให้กำลังใจ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอน
-
อยากรู้จริงๆเชียวว่าสนจะทำให้นินาเจ็บแสบยังไง รอชมๆ
รอตอนต่อไปจ้า :pig4:
-
บ่อน้ำตาแตก ขอ time skip เลยด้ายม้ายยยยยย
-
สนพาทัวร์จังหวัดน่านดีมากๆคับ
มีแอบเฉลยคำตอบไว้ด้วยเหรอคับ คำตอบผมจะได้ของรางวัลมั้งมั้ยนะ ๕๕๕
เพราะคน คนเดียวสามารถเปลี่ยนเรื่องราวความรักของต้น สนให้เป๋ไปเป๋มา ยัยนินา หลังจากนี้เธอคงได้เจอนรกอย่างที่สนได้เอ่ยปากพูดจริงๆสินะ ผมคิดว่าสนคงไม่ให้เอาลูกออกหรอก คงจะวางยาแล้วหาผัวใหม่ให้ยัยนินานอนกอดซะมากกว่า คนจะได้รู้ว่ามันแอบคบชู้ ๕๕๕ นี่คือจินตนาการของผม ๕๕๕
รอ รอ รออ่านตอนใหม่ มาเร็วๆ คับ อยากรู้ว่าสนจะจัดการยังไง เวรกรรมจะทำอะไรกับยัยนินาบ้าง
-
ทำไมเรายิ่งอ่านก็ยิ่งไม่อินกับคำว่ารักจากปากสนมันเลยซักนิด
เหมือนแค่มันพูดตอแหลไปอย่างนั้น เดี๋ยวบอกให้รอเดี๋ยวบอกไม่ต้องรอ
มึงจะเอายังไงกันแน่ว่ะสนอยากเห็นพวกมันเจ็ปวดแล้วอ่ะ เมื่อไหร่จะถึงตอนนั้นซักที
ืคือถ้าจะให้พูดจริงๆก็พอจะรู้แหละว่าสนมันก็รักต้นมาก แต่การกระทำทุกอย่างมันไม่ใช่ไง
คือเราเป็นคนอ่านเรารู้ความรู้สึกทั้งสองฝ่ายบางคนเลยไม่ได้อะไรกับตรงนี้ แต่ถ้าเราเป็นต้นล่ะ
อย่าลืมนะว่าต้นไม่ได้รู้ความจริงทุกสิ่งอย่างเหมืือนๆเรา เพราะถ้าเราเป็นตนก็คงไม่เชื่อมั่น
และไม่ศรัทธาคำว่ารักจากปากของสนได้เต็มร้อยหรอกนะ
เราอยากให้ต้นไม่ต้องรอมันตัดใจซะเถอะ ขอให้มีคนเข้าหาต้นที่เค้าทำตามที่พูดได้
และอยากให้ต้นก็ยอมเปิดใจให้เค้าด้วยดีกว่ากลับมาคบกับไอ้คนที่สักแต่พูดสักแต่สัญญา
แต่การกระทำกลับตรงข้ามอย่างไอ้สน บอกเลยว่างานนี้ถ้าสนมันไม่เจ็บจนกระอักเลือด
กรุณาอย่าให้มันเป็นพระเอกเลยนะเพราะเราคงรับไม่ได้แน่ๆ คือแบบเค้าอยู่ดีๆก็มามาทำให้ต้นกับพ่อ
เค้าต้องผิดใจกัน บอกเลยว่างานนี้โทษสนมันเต็มๆแม้จะมาพูดเพื่อพิสูจน์ว่าจริงจังแต่สุดท้ายมันก็ทำไม่ได้
สร้างปัญหาให้ตัวเองไม่พอยังมาทิ้งปัญหาให้ครอบครัวคนอื่นเค้าอีก ไอ้เลวววววววว!!!
ถ้าสมมติว่าสนมันเคลียปัญหาเสร็จแล้วเราอยากให้พ่อของต้นขัดขวางมันเอาให้หนักเลย
เพราะงานนี้ถ้าพ่อของต้นขัดขวางเรายังพอเข้าใจนะ ก็มันเล่นทำให้ลูกตัวเองสียใจเสียน้ำตาแบบนั้น
เป็นใครก็ไม่อยากให้ลูกเราไปข้องแวะกับคนอย่างสนมันหรอก เอาให้หนักเลยนะพ่อให้สนกับครอบครัวของมัน
ยุ่งวุ่นวายร้อนใจไปเลย จะรอสมน้ำหน้าครอบครัวพวกมัน
ปล.เรื่องยัยนินาคิดว่ายังไงคนแต่งคงจัดการกับมันอย่างสาสมอยู่แล้วล่ะ แต่สนนี่สิเราไม่แน่ใจ
กลัวใช้คำว่าพระเอกเป็นใบเบิกทางที่ทำให้มันจะไม่ได้เจ็บปวดมากนัก
แต่เรากลับอยากให้สนมันเจ็บปวดกว่าทุกคนเลยตอนนี้ ยิ่่งอ่านยิ่งเกลียดมัน เกลียดๆๆๆๆๆๆๆ
เกลียดจนบางทีเราก็หงุดหงิดตัวเองที่ทำไมถึงได้ไม่หยุดเกลียดซักที แต่ยิ่งอ่านก็ยิ่งห้ามไม่ได้
เพราะสนมันทำตัวเองทั้งนั้น ช่วยไม่ได้ใครอยากให้มันทำตัวเห็นแก่ตัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้
ไม่รู้ว่ามันจะทำให้ต้นต้องเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีกกี่ครั้งถึงจะสาแก่ใจของมัน เลวมากกกกก
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ได้แต่ชื่อไง แม้แต่ตัวก็ท่าจะไม่ได้ อย่าว่าใจเลย นินาเลือกเอง ทั้งๆที่ผู้ชายแสดงออกถึงขนาดนี้ว่าไม่รักไม่ชอบ นางก็ยังจะดึงดันเข้าครอบครอง
3ปีอยู่ห่างกัน ไม่ให้ติดต่อ คนเปลี่ยนไปได้เลยนะ ปาฏิหาริย์ของสนมากๆเลยทีนี้ถ้าหากว่าต้นจะยังเหมือนเดิม
-
สงสารต้นที่สุดเลยฟ่ะ จะบ้าตาย :katai1:
-
อืม ตอนนี้ก็โอเคอยู่นะ ผมก็เฉยๆอีกล่ะ จะว่ายังไงดี ชินชารึเปล่า เหมือนสร้างภูมิกันมาเกินร้อย ว่าจะต้องมีจุดนี้ คงต้องลุ้นแร้วล่ะว่า สามปีนี้ใครจะเปลี่ยนไปแบบนั้น ความรักครั้งนี้จะสมหวังยังไง จะยิ้มได้เต็มหัวใจก็ตอนเขาได้รักกันจนหมดใจตายแทนกันได้โน้นแหละ แต่ละคนก็ต่างความคิด ถึงมีหลักสูตรให้คิดให้เรียนเหมือนกัน แต่ผมรู้ว่ายังไงชีวิตคนเราก็เดินไม่เหมือนกัน บางคนเดินแบบคนดีๆบางคนเดินแบบไม่ดี ทุกอย่างมันมีเหตุผลของมัน สำหรับผมสนมันไม่ผิด ไม่มีใครที่ไม่เดินทางผิด ถึงจะเก่งแค่ไหนก็เดินทางผิดได้ ตัวอย่างก็มีให้เห็นเยอะแยะ บางคนปากพูดว่าทำได้ แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เพราะมีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้น สนก็เหมือนกันเป็นตัวแสดงในจุดพวกนี้ได้ดีเลยล่ะ คนเราไม่มีใครสมบรูณ์แบบ นอกซะจากจะคิดได้ตอนไหน หรือมีอะไรมาทำให้คิดได้ คนเราสามารถผิดพลาดได้หลายร้อยครั้ง ผมว่าตัวทุกคนรู้อยู่แก่ใจ ลองไปคิดดูกันนะครับ ก็เหมือนกับสน แถมสนมันไม่มีใครให้ปรึกษาได้เลย มันเลยทำให้ทุกอย่างดูแย่ และคนที่ควรให้คำปรึกษาที่ดีต่อลูกคือ คนที่ได้ชื่อว่าพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด เมื่อพ่อแม่ปิดทางลูกแบบนี้ ลูกก็มีแต่ตายกับตายเหมือนที่สนเป็นอยู่ทุกวันนี้ จนทำให้มันทำอะไรผิดๆหลายอย่าง แต่คนเราจะคิดดได้มันต้องใช้เวลา เร็ว ช้า หรืออาจวินาทีสุดท้ายของชีวิตก็มีเหมือนกัน ผมว่าใครที่ได้อ่านน่าจะเข้าใจนะครับ คงไม่ตีความหมายผิด อย่างที่ผมพูดข้างต้น ถึงจะเรียนหลักสูตรเดียวกัน แต่ความรู้ความคิดที่ได้ไม่เหมือนกันนะครับ ถ้าเหมือนกันคงมีแต่คนเก่งๆไม่มีคนไม่รู้สักคนหรอกผมว่าอะนะ
-
หากบอกว่าไม่อยากให้สนเอาคืนคงโกหก เพราะตัวเราเองก็เป็นพวกแค้นฝังใจ และสิ่งที่นินาทำก็เลวร้ายเอามาก ดังนั้นที่อยากบอกคือ จะรอดูสนร้าย ขอให้ร้ายให้ถึงที่สุด ให้สมกับความทุกข์ที่ได้รับ
-
รอดูสนร้ายนะคะ เพราะคนบางคนก็สมควรได้รับบทเรียนกลับคืนไปเสียบ้าง ก็ได้แต่หวังว่าสามปีผ่านไปหัวใจของต้นจะยังคงเดิม..
-
:katai5: :katai5: รอตอนต่อไป
-
เฉลยคำถามที่ถามไว้นะครับ (อ่านคำถาม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3122269#msg3122269))
คำตอบที่ถูกคือข้อ
2) ตอนที่ต้นเอาน้ำมาให้สน แต่แฟนสน (เฟิร์น) ชิงเอามาให้ก่อน (ม. สาม ตอนที่หนึ่ง) เพราะ...
เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้สนรู้ตัวว่าชีวิตของเขาขาดต้นไม่ได้ จึงเป็นจุดเริ่มต้นของความรู้สึกพิเศษที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นมาในตอนนั้น
คนที่ตอบคำถามถูกก็คือคุณ Mouse2U ท่านเดียวครับ ขอแสดงความยินดีด้วย (อ่านคำตอบที่ถูกต้อง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3123667#msg3123667))
ของรางวัลจะส่งไปให้ในเร็ววันนี้นะครับ
(http://s5.postimg.org/y3k0f1zzr/Tonson_sep05.jpg)
ตอนนี้ก็เหลือไม่ถึงสิบตอนก็จะจบแล้วนะครับ รู้สึกแปลกใจนิดหน่อยที่ยังมีคนสงสัยว่าสนรักต้นจริงไหม 555
อันที่จริงผมมีคำถามนี้ซะเองในเวอร์ชั่นที่ 2 แต่เวอร์ชั่นนี้ไม่สงสัยเลยเพราะผมให้ความสำคัญกับรายละเอียดตรงนี้มาก
1) ถ้าสนไม่รักต้น สนก็คงรักผู้หญิงคนอื่นไปแล้ว สนไม่รักนินา จะถอนหมั้นก็ย่อมทำได้ ทำไมสนไม่ยอมถอนหมั้น ทำไมสนถึงไม่ไปรักผู้หญิงคนอื่น ทำไมผู้ชายธรรมดาอย่างสนต้องมาบอกว่ารักต้น จนถึงขนาดนอนด้วยกัน สนไปนอนกับผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่นินาไม่ดีกว่าหรือ? ข้อนี้ยังเป็นปริศนาที่รอการเฉลย แต่ถ้าใครเดาได้ก็ไม่ต้องอ่านตอนจบแล้วล่ะครับ 555
2) สนเคยคิดจะผิดสัญญากับพ่อมาครั้งหนึ่งแล้วตอนที่เข้าใจว่าต้นมีอะไรกับทิน สนกลัวจะเสียต้นไปก็เลยตัดสินใจที่จะบอกรักต้นตอนนั้น แต่ก็มีเหตุกับนินาเสียก่อน เผื่อใครลืมเหตุการณ์นี้ แล้วก็มีเหตุการณ์อีกหลายๆ เหตุการณ์ที่สนจะพลั้งปากบอกด้วยความที่สงสารต้นแล้วหลายครั้ง
3) ทำไมต้นถึงไม่เปิดใจให้คนอื่น ผมอธิบายจากประสบการณ์ตัวเองได้เลยครับว่าเพราะความรักที่เกิดจากความผูกพันตัดใจยากมาก ผมเคยรักใครคนหนึ่งเพราะความผูกพันมาแล้ว ตอนที่ยังเจอกันยังไงก็ตัดใจไม่ได้ รักคนอื่นไม่ได้ แต่พอห่างๆ กันไปหลายปีแล้วถึงค่อยตัดใจได้ ต้นถึงอยากใช้โอกาสนี้ตัดใจจากสนไปและขอร้องไม่ให้ติดต่อกันไม่ว่าทางไหน สำหรับผม อย่างนี้มันดูสมเหตุสมผลมากกว่า
4) ในตอนที่ 35 จากประโยคที่ต้นบอกกับสนว่าต้นรู้แล้วว่าแผนที่สองของสนคืออะไร แล้วก็ขอสนว่าอย่าทำอย่างนั้น ตรงนี้ก็ทำให้ต้นเข้าใจทันทีว่าที่ผ่านมาสนโน้มเอียงมาทางแผนที่สองมากกว่าแผนที่หนึ่ง เป็นเหตุผลที่ทำให้สนลังเลมาตลอด ทำไมต้องเป็นแผนที่สอง ต้นเข้าใจแล้ว เหลือแต่คนอ่านที่ยังรอการเฉลย ความจริงต้นเข้าใจสนเกือบทั้งหมดแล้วก่อนจากไป เหลือแค่ยังไม่รู้ว่าที่สนไปมีอะไรกับนินาสองครั้งเพราะถูกวางยาเท่านั้น แต่ถึงยังไงต้นก็หัวใจสลาย แม้จะรู้ว่าสนรักเขามากแค่ไหน แต่ต้นก็ไม่อยากให้สนทำร้ายคนอื่น ถึงได้บอกสนให้ลืมต้นไปแล้วรักครอบครัวของสนให้มากๆ นั่นแปลว่า ต้นรู้ว่าสนรักต้นและพยายามจะทำอะไรบางอย่างเพื่อความรักครั้งนี้ แต่มันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างเสี่ยงและไม่ดี ต้นไม่เห็นด้วย ไม่อยากให้ทำ ที่สนไม่ยอมบอกตั้งแต่แรกเพราะรู้ว่าต้นจะไม่ให้ทำนั่นแหละ
5) โดยส่วนตัว คนเขียนไม่คิดว่าสนเป็นคนเลว เราโทษสนเต็มๆ ไม่ได้หรอก ครอบครัวสนก็กดดันสนมากโดยเฉพาะพ่อ แถมยังถูกผู้หญิงวางยาเพื่อจับผู้ชายอีก ถ้าไม่มีสองอย่างนี้ต้นกับสนก็รักกันไปแล้ว อันที่จริงสนก็ยังเด็ก ต่อให้โตกว่านี้ก็ไม่แน่ว่าจะคิดและทำได้สมบูรณ์แบบกว่านี้ คนเขียนจะเขียนให้สนสมบูรณ์แบบกว่านี้ก็ได้นะครับ แต่ผมเลือกที่จะไม่ทำอย่างนั้นเพราะอยากให้คนเราได้เรียนรู้ชีวิตจากความผิดพลาด อย่าโกรธสนขนาดนั้นเลยครับ ถือเสียว่าเขาเป็นเด็กคนหนึ่งที่ไม่ตั้งใจทำผิด พวกเราที่เป็นผู้ใหญ่เห็นโลกมาเยอะน่าจะพอให้อภัยเด็กคนหนึ่งที่ทำผิดพลาดได้ แม้กระทั่งนินาเองก็เถอะ อีกอย่าง ชีวิตไม่ได้มีแต่ความรัก จะให้สนทุ่มเททุกอย่างเพื่อต้นโดยไม่สนใจพ่อแม่ก็คงเป็นไปไม่ได้
ในตอนที่ 35 ถ้าอ่านดีๆ จะเห็นว่าไม่มีใครสัญญาอะไรกันแล้วนะครับ ต้นก็ไม่รับปากว่าจะเหมือนเดิม สนก็ไม่ได้ขอให้ต้นรอคอยหรือจะแก้ปัญหาให้สำเร็จ ต้นแค่บอกว่าอีกสามปีมาเจอกัน ส่วนสนก็บอกแค่ว่าเขาจะแก้แค้น เพราะถึงตอนนี้แล้วก็คงแล้วแต่เวรแต่กรรม สัญญาอะไรไปก็คงไม่มีประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย
จริงๆ แล้วการแก้แค้นไม่ใช่แผนที่สอง แผนที่สองของสนไม่ได้มีไว้เพื่อแก้แค้น แต่มันแค่เอามาใช้ในการแก้แค้นได้เท่านั้นเอง ตอนหน้าก็จะค่อยๆ เฉลยแล้วล่ะครับ ติดตามกันต่อไป
โดยส่วนตัว ผมไม่โยนความผิดให้ใครในเรื่องนี้เลยนะครับ ผมแค่มองดูว่าเกิดอะไรขึ้น เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่โกรธแค้นใคร แต่ให้ทุกอย่างดำเนินไปตามสิ่งที่ควรจะเป็น
ขอบคุณครับ
ป.ล.
ต้นกับพ่อไม่ได้ผิดใจกันเรื่องสนนะครับ อย่าเพิ่งสับสน ต้นกับพ่อมีปัญหากันเพราะต้นเป็นเกย์ พ่อของต้นยังไม่รู้ว่าสนกับต้นรักกัน
Sarawatta
-
ร้องไห้สงสารต้นอีกแล้ว
ครั้งนี้ต้นก็ไม่ได้หวังอะไร
ในความรักครั้งนี้อีกแล้ว
สนเองก็ไม่ได้หวังให้ต้นรอ
แค่ไม่ต้องการให้ลืมกันเท่านั้นเอง
ต่างฝ่ายต่างจะได้ปลดปล่อยจากอีกฝ่าย
แต่อนาคตจะเป็นอย่างไร จะได้รักกันหรือไม่
อย่างที่ปั่นจั่นว่าเลย คู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอก
-
5) โดยส่วนตัว คนเขียนไม่คิดว่าสนเป็นคนเลว เราโทษสนเต็มๆ ไม่ได้หรอก ครอบครัวสนก็กดดันสนมากโดยเฉพาะพ่อ แถมยังถูกผู้หญิงวางยาเพื่อจับผู้ชายอีก ถ้าไม่มีสองอย่างนี้ต้นกับสนก็รักกันไปแล้ว อันที่จริงสนก็ยังเด็ก ต่อให้โตกว่านี้ก็ไม่แน่ว่าจะคิดและทำได้สมบูรณ์แบบกว่านี้ คนเขียนจะเขียนให้สนสมบูรณ์แบบกว่านี้ก็ได้นะครับ แต่ผมเลือกที่จะไม่ทำอย่างนั้นเพราะอยากให้คนเราได้เรียนรู้ชีวิตจากความผิดพลาด อย่าโกรธสนขนาดนั้นเลยครับ ถือเสียว่าเขาเป็นเด็กคนหนึ่งที่ไม่ตั้งใจทำผิด พวกเราที่เป็นผู้ใหญ่เห็นโลกมาเยอะน่าจะพอให้อภัยเด็กคนหนึ่งที่ทำผิดพลาดได้ แม้กระทั่งนินาเองก็เถอะ อีกอย่าง ชีวิตไม่ได้มีแต่ความรัก จะให้สนทุ่มเททุกอย่างเพื่อต้นโดยไม่สนใจพ่อแม่ก็คงเป็นไปไม่ได้
ชอบข้อนี้มากๆ มันเป็นความจริง ผมอ่านแล้วผมก็เห็นใจ สงสารสนจริงๆ ด่าไม่ลงเพราะรู้ความจริงว่าโดนวางยา ไม่ได้เต็มใจทำนี่ล่ะคับ
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 36: ครอบครัวที่แตกสลาย
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
เมษายน 2560
"อ้าวสน เสร็จงานแล้วเหรอลูก"
"ครับพ่อแอ๊ด พ่อแอ๊ดยังไม่นอนอีกเหรอครับ แล้วแม่เยาล่ะครับ"
"ยังหรอกลูก แม่เยาขึ้นห้องไปแล้วล่ะ แล้วนี่สนกินข้าวกินปลามาหรือยังล่ะลูก"
"กินมาแล้วครับพ่อแอ๊ด"
"แล้วลูกชายเป็นไงบ้าง พ่อไม่ได้แวะไปดูซะหลายวันเลย"
"แข็งแรงดีครับ พูดเก่งมาก ติดปู่กับย่าซะยิ่งกว่าติดพ่ออีก ตอนนี้หลับปุ๋ยไปแล้ว" สนเล่าด้วยสีหน้ายิ้มมีความสุข แม้ว่าลูกชายของสนจะไม่ได้เกิดจากความรักของพ่อกับแม่ แต่สนก็รักลูกชายของเขามากทีเดียว
"สนจะขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อนเลยหรือเปล่าลูก หรือว่า...สนพอจะมีเวลาคุยกับพ่อสักครึ่งชั่วโมงหน่อยได้ไหมลูก" พ่อของต้นถามอย่างเกรงใจ
"อ๋อ...เดี๋ยวค่อยอาบทีหลังก็ได้ครับ"
พ่อของต้นเดินนำเข้ามาในบ้านแล้วก็นั่งลงตรงโซฟาที่ใช้ทั้งรับแขกและนั่งเล่นในครอบครัว สนเดินตามมาแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้าม
"สน...ได้คุยกับต้นบ้างไหมลูก"
สนชะงักไปเล็กน้อย ผ่านมาสองปีกับอีกหนึ่งเดือนแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่พ่อของต้นถามสนเรื่องนี้ สงสัยคงจะเก็บความคิดถึงลูกชายคนเดียวไว้ไม่ไหวแล้วเสียกระมัง ต้นไม่ยอมคุยกับพ่อ นานๆ ทีต้นจะโทรมาหาแม่บ้าง ทุกครั้งที่โทรมาต้นจะกำชับแม่เสมอว่าห้ามเล่าเรื่องของสนให้ต้นฟัง แม่ของต้นก็ได้แต่ทอดถอนใจ สงสารทั้งลูกชายและสนไปพร้อมๆ กัน
"ไม่ได้ติดต่อกันเลยครับพ่อแอ๊ด ผมกับต้น...ไม่ได้คุยกันตั้งแต่ต้นไปเรียนที่เมืองนอกแล้วล่ะครับ"
พ่อของต้นขมวดคิ้วด้วยความสงสัย "ทำไมล่ะลูก สนมีปัญหาอะไรกับต้นหรือเปล่า"
สนทำสีหน้ายุ่งยากใจ สองปีที่ผ่านมานั้นสนพยายามทำแต่งาน โดยเฉพาะตอนที่เปิดร้าน "ต้นสน" ใหม่ๆ สนแทบจะไม่ได้หลับได้นอนเลย พยายามทำงานหนักเพื่อจะได้ไม่ปล่อยให้ตัวเองคิดฟุ้งซ่าน โดยเฉพาะเรื่องต้น กลับถึงบ้านก็หัวถึงหมอน หลับเป็นตาย ไม่ต้องคิดอะไรให้ปวดหัว
สนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น "ไว้ให้ผมพร้อม ผมจะเล่าให้พ่อแอ๊ดฟังทีหลังได้ไหมครับ"
พ่อของต้นถอนหายใจ แม้จะไม่ค่อยเข้าใจนักแต่ก็ยังไม่อยากคาดคั้นสน "เอาอย่างงั้นก็ได้ลูก พ่อก็ไม่มีอะไรหรอก"
"พ่อแอ๊ดคิดถึงต้นเหรอครับ" สนถามไปตามตรง
พ่อของต้นพยักหน้า ไม่นานนักน้ำตาของคนเป็นพ่อก็ไหลลงมา "พ่อผิดเองล่ะลูก ต้นถึงมันไม่ยอมคุยกับพ่อเลย"
เห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของพ่อของต้น สนก็พอเดาออกแล้วว่าอีกไม่นานนี้พ่อของต้นก็คงยอมรับในสิ่งที่ต้นเป็นได้ ระหว่างให้ลูกเป็นในสิ่งที่ตัวเองอยากให้เป็นกับให้ลูกอยู่อย่างมีความสุข คราวนี้พ่อของต้นคงจะเข้าใจเป็นอย่างดีแล้วว่าควรจะเลือกอะไร ก็เหลือแต่พ่อของสนเท่านั้น
"อีกไม่ถึงปีต้นก็กลับจะกลับมาแล้วล่ะครับพ่อแอ๊ด ต้นเป็นคนดี เขาคงตั้งใจเรียนหนังสือ เอาปริญญาจากเมืองนอกมาฝากพ่อกับแม่ ต้นคงไม่ทำตัวเหลวไหลหรอกครับ" สนพยายามปลอบใจ แต่ถึงอย่างนั้นคนเป็นพ่อก็ยังอดห่วงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวไม่ได้อยู่ดี
พ่อของต้นถอนหายใจอีกครั้งแล้วก็พยักหน้า พยายามข่มอารมณ์ให้เป็นปกติมากที่สุด
"แล้วสนล่ะลูก นี่ก็สองปีแล้ว สนจะเอายังไงกับชีวิตล่ะลูก"
คราวนี้สนเป็นฝ่ายถอนหายใจบ้าง หลังจากแต่งงานแล้ว คืนแรกของวันแต่งงานสนก็มานอนที่บ้านต้นในห้องของต้น สนไม่เคยนอนห้องเดียวกับนินามาตั้งแต่วันนั้น จนกระทั่งนินาคลอดลูกได้สักพัก สนก็บอกให้นินากลับไปเรียนต่อให้จบหลังจากที่ดร็อปไว้เป็นปี ค่อยๆ ตัดสายสัมพันธ์ของแม่กับลูกไปให้ได้มากที่สุด ลูกชายของสนจึงติดปู่กับย่ามากกว่าติดแม่
แต่ดูเหมือนว่าที่สนทำมาทั้งหมดจะยังไม่มากพอที่จะทำให้นินาถอดใจ เธอยังคงทนอยู่แม้ว่าสนจะไม่ยกย่องในฐานะที่เป็นภรรยา ไม่เคยแนะนำใครว่านินาเป็นภรรยาของเขายกเว้นว่าจำเป็น ตอนที่นินาไปเรียนสนถึงจะกลับไปนอนที่บ้านของตัวเอง ตอนนี้นินาเรียนจบแล้วสนก็มานอนที่บ้านต้นเหมือนเดิม ตั้งใจทำตัวห่างเหินกับพ่อแม่ของตัวเองจนทุกวันนี้ครอบครัวของสนก็แทบจะไม่เป็นครอบครัวเสียแล้ว เวลาอยู่ที่บ้านสนจะยิ้มและหัวเราะบ้างเวลาเล่นกับลูก แต่กับนินาและพ่อกับแม่สนจะทำสีหน้าเฉยเมย เรียบเฉย เล่นกับลูกจนพอใจแล้วสนก็จะมานอนที่บ้านต้น ชีวิตของสนเป็นอย่างนี้มาสองปีแล้ว ชีวิตมีแต่ความทุกข์ พ่อกับแม่ก็ทุกข์ นินาก็ทุกข์ อีกไม่นานก็คงจะลามไปถึงลูกชายของสนด้วย
"อีกไม่นานหรอกครับพ่อแอ๊ด ผมก็ไม่อยากให้ปัญหามันยืดยาวต่อไปจนลูกผมโต ถ้าเขารู้เรื่องแล้วรู้ว่าครอบครัวเป็นแบบนี้เขาคงไม่มีความสุข ผมไม่อยากให้ลูกผมเป็นเด็กมีปัญหาครับ"
พ่อของต้นพยักหน้าเข้าใจ ทุกคนที่บ้านของต้นรู้ว่าสนไม่รักนินาและพยายามกดดันให้นินาถอดใจ แต่จนแล้วจนรอดนินาก็ยังทนอยู่ได้
"แล้วถ้าสนเลิกกับนินา สนจะทำยังไงล่ะลูก แต่งงานกับผู้หญิงคนใหม่หรือว่า...อยู่เป็นโสดไปก่อน" พ่อแอ๊ดถามไปทั้งๆ ที่ใจหนึ่งก็ไม่ค่อยเห็นด้วย การพรากลูกพรากแม่เป็นบาปกรรมหนัก แต่เห็นสนไม่มีความสุขแล้วก็เลยต้องยอมเข้าใจ
"ผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้วครับพ่อแอ๊ด ผมรอเขาอยู่ แต่ผมก็ไม่รู้ว่า...คนๆ นั้นเขาจะรอผมด้วยหรือเปล่า"
"ใครล่ะลูก" พ่อแอ๊ดถามอย่างสงสัย ความจริงก็เริ่มตะหงิดๆ ใจสงสัยบางสิ่งบางอย่างมานานพอสมควรแล้วล่ะ รอแค่ให้สนยอมพูดความจริงออกมาเท่านั้นเอง คนเป็นพ่อ อยู่กับลูกของตัวเองมาตลอดชีวิต ถ้าจะดูไม่ออกว่าลูกชายของตัวเองรักใครก็คงจะเกินไปหน่อย
สนกลืนน้ำลายอีกครั้ง มองหน้าพ่อของต้นด้วยสีหน้าครุ่นคิด "พ่อแอ๊ดครับ ผมรักต้นครับ รักมาตั้งแต่สมัยที่ผมยังเรียนชั้นมัธยมด้วยกันกับต้นที่นี่ จนถึงทุกวันนี้ผมก็ยังรักยังรอเขาอยู่"
สนรู้สึกแปลกใจมากทีเดียวที่ไม่ได้เห็นสีหน้าแปลกใจหรือตกใจอย่างที่สนคาดคิดไว้ พ่อของต้นดูสงบนิ่งมากทีเดียว
"พ่อรู้มาตั้งนานแล้วล่ะสน"
ตอนนี้กลับกลายเป็นสนเสียเองที่ต้องแปลกใจ "จริงเหรอครับพ่อแอ๊ด"
พ่อของต้นพยักหน้าแล้วก็ถอนหายใจ "มันเป็นความผิดของพ่อเอง ถ้าตอนนั้นพ่อเข้าใจต้น ต้นกับสนก็คงไม่ต้องจากกันไปแบบนี้ พ่อขอโทษนะลูก พ่อทำให้ลูกของพ่อทั้งสองคนไม่มีความสุข ต้องทนทุกข์ทรมานกับการจากกันตั้งหลายปี พ่อก็ไม่รู้ว่าต้นมันเป็นยังไงบ้าง พ่อก็กลัวว่าต้นมันจะทรมานไม่ต่างจากที่สนเป็นอยู่ตอนนี้"
สนลุกขึ้นแล้วเดินไปกอดกับพ่อของต้น "พ่อแอ๊ดครับ ขอบคุณมากที่พ่อแอ๊ดเข้าใจผมกับต้นนะครับพ่อแอ๊ด ผมอยากให้พ่อของผมเข้าใจผมอย่างนี้บ้าง แต่พ่อก็ไม่เคยเข้าใจผมเลย"
พ่อของต้นร้องไห้แต่สนไม่มีแม้แต่หยดน้ำตาทั้งๆ ที่อยากจะร้องไห้ กลายเป็นคนเย็นชา เฉยเมย จนเหมือนคนไม่มีความรู้สึกใดๆ ไปแล้วตอนนี้
"อีกไม่นานหรอกลูก ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนทนเห็นลูกตัวเองมีความทุกข์อย่างนี้ได้นานหรอกลูก สักวันพ่อแต้วเขาก็จะเข้าใจ" พ่อของต้นตบไหล่สนเบาๆ เป็นการปลอบใจแล้วก็ปล่อยให้สนเป็นอิสระ
"ทำไมสนไม่บอกแม่พลอยล่ะลูก แม่พลอยเขายังไม่รู้เรื่องนี้ใช่ไหม"
สนส่ายหน้า มันอาจจะดูเหมือนการประชดประชัน แต่สนก็จำเป็นต้องทำ สนไม่บอกแม่เพราะรู้ว่าแม่จะไปคุยกับพ่อ สนไม่อยากให้พ่อเข้าใจจากคำพูด ตอนนี้สนอยากให้พ่อเข้าใจจากความจริง ไม่อย่างนั้นแล้วก็ยากที่พ่อของสนจะเข้าใจได้ ก็อย่างที่พ่อของต้นพูดไว้ ไม่มีพ่อแม่คนไหนทนเห็นลูกของตัวเองทนทุกข์ทรมานได้นานหรอก สนก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น
"ยังหรอกครับพ่อแอ๊ด ผมมีเหตุผลบางอย่าง แต่ยังไงๆ ก่อนที่ต้นจะกลับมา ผมจะทำให้ทุกอย่างเรียบร้อย"
"แล้วถ้าต้นเขาไม่รอสนล่ะลูก"
สนนิ่งอึ้งไป เขารู้ความจริงข้อนี้ดี แต่จะทำอย่างไรได้ สนก็รู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าถ้าสนเลือกแผนที่สอง สนก็ต้องยอมเสี่ยงกับเรื่องนี้ แม้ว่าสนจะแก้ปัญหาทุกอย่างได้หมด ต้นก็อาจจะไม่รอสนแล้วก็ได้ ป่านนี้ ไม่รู้ว่าต้นมีแฟนใหม่ไปแล้วหรือยัง สนแทบไม่เคยรู้ข่าวคราวของต้น ได้ยินจากแม่เยาแค่เรื่องที่ต้นเรียนหนักเท่านั้นเอง ไม่มีข้อมูลอย่างอื่นอีกเลย
เห็นสนเงียบไปอย่างนั้นพ่อของต้นก็เลยไม่อยากปล่อยให้สนคิดมาก "ไปนอนเถอะลูก ดึกแล้ว พรุ่งนี้จะได้มีแรงไปทำงานแต่เช้า"
สนพยักหน้า ภาพของเด็กๆ สองคนที่เคยวิ่งเล่นด้วยกันด้วยหน้าตาที่สดใสหายไปนานแล้ว ตั้งแต่ต้นจากไป สนก็เก็บตัวเงียบ ทำแต่งาน ไม่สนใจใคร ดีที่สนไม่ใช่คนเกกมะเหรกเกเรเหมือนผู้ชายคนอื่นๆ ไม่อย่างนั้นก็คงหลงมัวเมาไปกับอบายมุขเพื่อลืมความเจ็บปวดในใจ ทั้งหมดนี้จะโทษใครได้ถ้าไม่ใช่พ่อกับแม่ที่รังแกลูกของตัวเองอย่างรู้เท่าไม่ถึงการณ์
สนเข้ามาในห้องของต้น เดินไปหยิบรูปที่หัวเตียงขึ้นมาดู รูปของต้นกับสนที่ชายหาดบางแสนเมื่อหลายปีที่แล้ว สนเอารูปนี้มาจากบ้านที่หัวเตียงของสนเอง ตอนนี้ห้องนอนของสนกลายเป็นห้องของนินาไปแล้ว
"ทำไมนายถึงอยากลืมความรักของเรานักล่ะต้น เราไม่เคยเห็นอยากลืมเลย เราก็เจ็บปวดพอๆ กับนาย ทรมานพอๆ กับนาย ความรักของเรามันผิดตรงไหนนายถึงอยากทิ้งมันไป สามปีมันไม่นานพอที่จะทำให้เราลืมนายได้หรอกนะต้น นานกว่านี้เราก็ยังไม่รู้เลยว่าจะลืมได้หรือเปล่า แล้วนายล่ะต้น นายลืมเราแล้วหรือยัง ลืมแล้วหรือยัง?"
สนรำพึงรำพันกับรูปนั้นเบาๆ ก่อนที่จะวางมันลงไป การที่สนมานอนที่ห้องต้นก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อย มันก็ทำให้สนไม่เคยคิดที่จะลืมคนที่สนรัก ทำให้สนจำได้ว่าเคยมีความทรงจำดีๆ กับต้นในห้องๆ นี้สมัยที่ยังเป็นเด็ก ก็เท่ากับว่าสนไม่เคยจากต้นไปไหนเลย
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"นินาไม่ยอมหรอก ยังไงๆ นินาก็จะไล่มันออก!"
เสียงเกรี้ยวกราดดังลั่นไปทั่วบ้านตั้งแต่เช้า พ่อกับแม่ของสนต้องรีบอุ้มหลานเดินหนีเพราะไม่อยากให้ลูกชายของสนเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกัน พ่อกับแม่ของสนมองหน้ากันแล้วก็ส่ายหน้าอย่างอิดหนาระอาใจ สองปีมาแล้วสนกับนินาก็ทะเลาะกันไม่เว้นแต่ละวัน ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรมาทะเลาะกันนักหนา ทะเลาะกันจนพ่อกับแม่ของสนต้องเอาลูกของสนมานอนด้วย ไม่ให้อยู่กับสนหรือนินาเพราะกลัวจะทะเลาะกันให้ลูกเห็นอีก
"เธอมีสิทธิ์อะไรมาทำอย่างนี้ในร้านของฉัน เธอพูดไม่รู้เรื่องหรือไงนินา ฉันคุยกับเด็กมันแล้ว เด็กเขาไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย แค่เขียนตัวเลขในบิลผิดนิดเดียวแค่นี้เธอจะอะไรนักหนาฮะ ทำไมไม่ให้โอกาสเด็กมันแก้ตัวบ้าง เขาทำงานดีมาตลอด เด็กมันก็ตั้งใจทำงานเธอไม่เห็นหรือไง" สนเถียงเสียงดังกลับไป
"มันก็เป็นร้านของนินาด้วยเหมือนกัน ไม่รู้ล่ะ นินาจะไล่มันออก คนแบบนี้จะไว้ใจได้ยังไง อย่างนี้เขาเรียกว่ามันตั้งใจโกงกันชัดๆ" นินาเสียงแข็งอย่างไม่ยอมลดละ
"เธอไม่มีสิทธิ์มาไล่คนในร้านฉันออกนะนินา คิดบ้างสิว่าเด็กมันจะทำยังไงถ้าเธอไล่เขาออกกะทันหันแบบนี้ เขาก็ต้องกินต้องใช้ ต้องเลี้ยงดูครอบครัว ไม่คิดจะเห็นใจคนอื่นบ้างเลยหรือไงฮะ!"
"ทำไมต้องเห็นใจมันด้วยล่ะ ไม่ใช่ญาติซะหน่อย หนอยแน่...แอบเขียนตัวเลขผิดไปกี่ครั้งแล้วล่ะ พี่อยากจะโดนโกงหรือไงถึงได้ปล่อยมันไว้!"
"เธอพูดรู้เรื่องไหมว่านี่มันร้านของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรทั้งนั้น!" สนตะคอกเสียงดัง
"ไปนอนกับมันมาแล้วสิถึงได้ปกป้องมันซะขนาดนี้ หนอยแน่...นินารู้นะว่ามันให้ท่าพี่ คงอยากมีผัวเป็นเจ้าของร้านหวังรวยทางลัดจนตัวสั่นล่ะสิ ไม่รู้ล่ะ ยังไงนินาก็จะไล่มันออก จะไล่มันออกวันนี้เลยด้วย"
สนแค่นหัวเราะอย่างสะใจ "อ๋อ...นี่เธอหึงฉันเหรอ หึงแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร นอกจากเธอจะไม่ได้ใจของฉัน เธอก็ไม่ได้ตัวของฉันด้วย ไอ้สองครั้งที่ฉันพลาดไปน่ะ ถือซะว่า...ทำบุญทำทานละกันนะ แต่อย่าหวังว่าเธอจะได้อะไรจากฉันไปอีก"
"อ๊าาาาาาาาาา!" นินากรีดร้องเสียงดังด้วยความโมโหเพราะทำอะไรสนไม่ได้
"ถึงฉันไม่ได้ คนอื่นมันก็ต้องไม่ได้เหมือนกันนั่นแหละ ฉันจะไปไล่มันออกวันนี้เลย แล้วถ้ามีอีผู้หญิงคนไหนมายุ่งกับพี่ ฉันก็จะจัดการมันทุกคน คอยดูสิ!"
"ก็ลองดู! ถ้าเธอไล่เขาออก ฉันก็จะไล่เธอออกจากร้านของฉันเหมือนกัน!"
"พี่สน! อ๊าาาาาาาาาา!"
เสียงกรีดร้องเงียบเสียงลงไปแล้ว ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงรถวิ่งออกไป สนกับนินาคงไปทำงานที่ร้านอาหารด้วยกันแล้ว เหลือแต่พ่อกับแม่ของสนที่อยู่บ้านเลี้ยงหลาน
ลูกชายของสนอายุหนึ่งปีกับอีกเจ็ดเดือนแล้ว เด็กคงจะพอสัมผัสได้แล้วว่าพ่อกับไม่ไม่รักกัน มีน้อยครั้งมากที่สนกับนินาจะอยู่พร้อมหน้ากันกับลูก สนก็เอาแต่ทำงาน แทบจะไม่เคยพาลูกเมียไปเที่ยวที่ไหนเลย ก็น่าแปลกที่นินาก็ยังทนอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้
"พ่อ...แม่จะไม่ไหวแล้วนะพ่อ สนกับนินามันทะเลาะกันทุกวันเลย อีกหน่อยพอเจ้าภูคาโตขึ้นมันต้องเป็นเด็กมีปัญหาแน่ๆ เลยพ่อ แม่สงสารหลาน สงสารสนมันด้วย สนมันไม่มีความสุขเลยตั้งแต่แต่งงานมา มีเมียก็แยกกันอยู่ มีบ้านก็ไม่ยอมมานอนที่บ้าน ทำตัวห่างเหินกับพ่อกับแม่ บ้านเราไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะพ่อ เราคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วนะพ่อ แม่จะไม่ไหวแล้ว"
สองคนปู่ย่านั่งปรับทุกข์กันเมื่อลูกชายกับลูกสะใภ้ออกจากบ้านไปแล้ว
พ่อของสนถอนหายใจ รับหลานมาอุ้มไว้แล้วก็ทำหน้าเครียด พ่อของสนรู้ดีว่าทำไมจึงเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ แม้ว่าจะผ่านมาถึงสองปีแล้ว สนก็ยังคงไม่ลืมต้น แม้จะไม่พูด ไม่แสดงออก แต่หลายๆ อย่างก็ฟ้องว่าอย่างนั้น
"ให้สนกับนินามันหย่ากันดีไหมพ่อ" แม่ของสนเสนอขึ้นมาเมื่อเห็นพ่อแต้วเงียบไปนาน
"ไม่ได้หรอกแม่ เกิดทางนั้นเขาจะเอาลูกเขาไปเลี้ยง เจ้าภูคาก็จะไม่ได้อยู่กับเรานะแม่ นินาเขาเป็นแม่ แล้วทางนั้นเขาก็รักหลานของเขาพอๆ กัน เขาคงไม่ยอมให้เราเลี้ยงเจ้าภูคาฝ่ายเดียวแน่ๆ เลยแม่"
เลี้ยงหลานมากับมือเกือบสองปีแล้ว พ่อกับแม่ของสนจึงรักหลานมาก ถึงขนาดหยุดทำไร่ ปล่อยให้คนอื่นมาเช่าทำแทนเพื่อที่จะได้มีเวลาเลี้ยงหลานอย่างเต็มที่
แม่ของสนถอนหายใจ มันก็เป็นไปได้ที่นินากับครอบครัวทางนั้นจะเอาภูคาไปด้วยถ้าเกิดว่าสนกับนินาหย่ากัน
"แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะพ่อ แม่ไม่อยากให้ครอบครัวเราเป็นอย่างนี้อีกแล้ว แม่สงสารลูก สงสารหลานเหลือเกินพ่อเอ๊ย ถึงวันนี้แล้วแม่ก็ชักสงสัยว่าเราไปบังคับให้เขาแต่งงานกันหรือเปล่านะพ่อ แม่ก็เคยบอกพ่อแล้ว เด็กสมัยนี้เขาไม่เหมือนสมัยเรา อย่าไปหวังเลยว่าเขาจะอยู่ๆ กันไปแล้วก็รักกันไปเอง เขามีทางเลือกมากกว่าพวกเราเยอะ"
พ่อของสนครุ่นคิด "เอาอย่างงี้ละกันแม่ แม่ลองคุยกับสนมันหน่อยละกัน พ่อไม่อยากคุยกับมันแล้ว ดื้อด้านพูดอะไรก็ไม่ยอมฟัง บอกให้กลับมานอนบ้านก็ไม่ยอมมา สนมันต้องเห็นแก่ลูกแล้วนะแม่ ถึงมันจะรักหรือไม่รักนินา มันก็ต้องพยายาม ไม่งั้นแล้วเจ้าภูคาต้องเป็นเด็กมีปัญหาแน่ๆ เด็กมันดูออกนะแม่ว่าพ่อกับแม่มันไม่รักกัน"
"พ่อ...ในเมื่อพ่อก็รู้ว่าสนมันไม่รักนินา พ่อจะให้แม่ไปบอกสนยังงั้นได้ยังไงล่ะพ่อ ลูกมันจะได้ถอนหงอกเอาน่ะสิ"
"โธ่แม่...ถือว่าเห็นแก่หลานมันเถอะ พ่อไม่อยากให้หลานมันเกิดมาในครอบครัวที่แตกแยก พ่อไปทาง แม่ไปทาง นะแม่นะ ลองคุยกับสนมันหน่อย ตอนนี้สนมันฟังแม่มากกว่าพ่อ"
นั่นคงจะเป็นเพียงไม่กี่หนทางที่พ่อของสนพอจะคิดได้ แต่แน่นอน พ่อก็ไม่เคยถามความสมัครใจของสนเลย แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก สนยินดีที่จะเอาตัวเองเข้าแลกทุกอย่าง จนกว่าพ่อกับแม่จะเห็นและเข้าใจไปเองนั่นแหละว่าทำกับลูกมากเกินไปแล้ว
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
มิถุนายน 2560
"สนต้องเห็นแก่ลูกบ้างนะลูก เจ้าภูคามันเริ่มโตแล้ว เด็กมันรู้นะลูกว่าพ่อกับแม่มันไม่รักกัน สนจะทำเพื่อลูกของสนได้ไหมลูก"
สนนึกอยู่แล้วเชียวว่าพ่อจะต้องให้แม่มาคุยกับสนเรื่องนี้ แต่จะว่าไปสนก็กำลังกังวลเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน
"พ่อกับแม่อยากให้สนทำอย่างนั้นจริงๆ เหรอครับ" สนถามด้วยเสียงเย็นชา อุ้มลูกขึ้นมานั่งบนตักแล้วก็คอยหยอกเล่น
"วันนี้ภูคาดื้อหรือเปล่าครับ พ่อมีของเล่นมาฝากด้วยน้าาา..."
ไม่น่าเชื่อว่าเด็กหนุ่มอายุยี่สิบสี่ย่างยี่สิบห้าที่หน้าตายังหล่อเหลาราวกับวัยรุ่นจะมีลูกชายอายุเกือบสองขวบเสียแล้ว ถ้าสนไม่บอกใครว่ามีลูกแล้วใครๆ ก็คงนึกว่าสนยังเป็นแค่เด็กนักศึกษาอยู่เท่านั้น
"แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แม่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ตอนแรกแม่ว่าจะให้สนหย่ากับนินาไปซะ จะได้จบๆ กัน แต่แม่ก็กลัวทางนั้นเขาเอาหลานไป พ่อกับแม่เลี้ยงหลานมาแต่อ้อนแต่ออก ก็ไม่อยากให้เขาไปอยู่ทางนั้น เกิดเขาเลี้ยงไม่ดีขึ้นมาแล้วเจ้าภูคาคงเสียคน"
ที่แม่สนพูดอย่างนั้นเพราะได้เห็นพฤติกรรมแย่ๆ หลายอย่างของนินาแล้ว ถ้าจะให้นินาเลี้ยงลูกคงไม่ดีแน่
"สน...ลูกลองคุยกับนินาดีๆ หน่อยนะลูก ยังไงน้องเขาก็เป็นเมียสน ยังไงเขาก็เป็นแม่ของเจ้าภูคามัน เขามาอยู่ต่างบ้านต่างเมือง ไม่ได้อยู่สบายๆ กับพ่อกับแม่ สนยังมาทอดทิ้งน้องเขาอีก สงสารน้องเขาหน่อยเถอะลูก ถ้ามันไม่เหลือบ่ากว่าแรงจนเกินไป แม่ก็อยากให้สนคุยกับนินาดีๆ เป็นผัวเมียกันแล้ว ลูกก็มีแล้ว ถ้าไม่เห็นแก่พ่อกับแม่ก็เห็นแก่หลานเถอะนะลูก สงสารเจ้าภูคามัน แม่ว่าเจ้าภูคาก็เริ่มจะเป็นเด็กมีปัญหาแล้วล่ะ เขารู้นะลูกว่าพ่อแม่เขาไม่รักกัน สนลองดูอีกสักครั้งนะลูก ถ้ามันไม่ไหวจริงๆ แม่ก็จะไม่ขอสนทำอีกแล้ว ก็คงต้องแล้วแต่เวรแต่กรรมกันไป"
สนถอนหายใจ มองหน้าลูกชายแล้วก็อดสะท้อนใจไม่ได้ สนก็รู้อยู่แล้วว่าวิธีการนี้จะส่งผลกระทบต่อเด็กที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรด้วย ต้นถึงได้เตือนสนไว้ว่าอย่าเอาลูกมาเป็นเหยื่อ สนเองพอมีลูกแล้วก็ต้องคิดอะไรมากขึ้น จะทำอะไรก็ต้องเห็นแก่ลูกมากขึ้น จะเอาความรักในอดีตเป็นที่ตั้งอีกไม่ได้เหมือนก่อนแล้ว
"ผมจะลองดูละกันนะครับแม่"
สนบอกด้วยสีหน้าหนักใจ แม่ของสนยิ้ม แต่ไม่ใช่ยิ้มดีใจ ดูเหมือนจะสงสารลูกเสียมากกว่าที่ต้องถูกบังคับให้ทำหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่ได้อยากทำ ครอบครัวที่ชายเป็นใหญ่แบบนี้ เธอเองก็ไม่อยากมีปากมีเสียงกับสามีมากนัก พ่อกับแม่สอนมาให้ชายเป็นช้างเท้าหน้า หญิงเป็นช้างเท้าหลัง แม้ว่าสังคมจะเปลี่ยนไปมากแล้วแต่คำสอนเก่าๆ นั้นก็ยังคงมีอิทธิพลกับแม่ของสนอยู่
สนเล่นกับลูกอยู่สักพักก็ตัดสินใจเดินขึ้นห้องของตัวเองไป ไม่ได้เข้ามาในห้องนี้หลายเดือนแล้วตั้งแต่นินามาอยู่ พอเข้ามาในห้อง นินาก็หันมามองอย่างแปลกใจราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าจะเห็นสนเข้ามาในห้องนี้
จะว่าไป สนก็อดสงสารนินาอยู่หน่อยๆ เหมือนกันไม่ได้ สนไม่ได้ถูกเลี้ยงมาให้มีจิตใจโหดเหี้ยมตั้งแต่เด็ก การที่สนไม่ยอมนอนห้องเดียวกับนินาเป็นเวลาสองปีกว่า ไม่ยกย่อง ไม่นับถือ ไม่เอ่ยถึงว่าเป็นภรรยาก็นับว่าสาหัสสากรรจ์สำหรับลูกผู้หญิงคนหนึ่งแล้ว
ถ้าถามว่าสนสะใจหรือเปล่าที่ทำอย่างนั้น แน่นอน มันสะใจสนมากทีเดียว มันน่าสะใจแค่ไหนทีได้เห็นนินามีความทุกข์จากการเป็นภรรยาแต่ในนาม ไม่ได้ทั้งตัว ไม่ได้ทั้งหัวใจ สนหวังไปถึงขั้นที่ว่านินาจะทนไม่ไหวแล้วถอดใจไปเสียก่อน ถึงตอนนั้นสนจะขอเจรจาเอาลูกไว้ เสร็จนาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพลอย่างที่สนตั้งใจ การที่สนไม่รักนินานั้นก็ดีแล้วเพราะจะได้ไม่ต้องทำใจมากเมื่อถึงเวลานั้น
สนรู้ว่าต่อให้สนถอนหมั้นกับนินาตอนนั้น พ่อก็คงให้สนหาผู้หญิงคนใหม่อยู่ดี ถ้าสนเจอผู้หญิงที่ดีๆ แผนที่สนวางไว้คงเป็นเรื่องยากมากทีเดียว เพราะสนอาจจะไม่ใจร้ายมากพอที่จะทำเช่นนั้นกับผู้หญิงดีๆ ได้ เผลอๆ สนก็อาจจะรักหรือผูกพันตามวิสัยผู้ชายคนหนึ่ง ถึงตอนนั้นแล้วสนก็คงต้องตัดใจจากต้นไปจริงๆ แล้วล่ะ นี่แหละคือเหตุผลที่ผู้หญิงที่สนจะใช้เป็นเครื่องมือถึงต้องเป็นนินา
แต่ตอนนี้ความสะใจของสนกำลังจะส่งผลถึงอีกคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรด้วย แล้วคนๆ นั้นก็เป็นลูกชายของสน หัวอกคนเป็นพ่อ สนคงไม่อาจทนเห็นลูกชายกลายเป็นเด็กมีปัญหาเพราะสนทำให้ครอบครัวของตัวเองแตกแยกได้หรอก
จะว่าไป นินาก็เป็นคนขยันขันแข็ง ช่วยสนทำงานในร้านอาหารที่แสนหนักมาได้ตั้งหลายปีโดยไม่เคยปริปากบ่น แม้ว่าตอนนี้ภาระงานจะลดลงไปได้หน่อยเพราะสนจ้างคนมาดูแลร้านแทน แต่ก็ยังคงมีภาระให้ต้องรับผิดชอบและปวดหัวมากมาย การเป็นเจ้าของกิจการนั้นไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด ถ้าไม่ติดเรื่องที่ผ่านมา สนกับนินาก็น่าจะพอถือได้ว่าเป็นคู่สามีภรรยาที่ขยันขันแข็ง ตั้งใจทำงานช่วยกันจนธุรกิจไปได้ด้วยดี ผ่านพ้นอุปสรรคที่หนักหนาในช่วงเริ่มต้นร้านอาหารใหม่ๆ มาได้ ที่สนทำกับเธอก็ดูจะเกินไปอยู่ไม่น้อย
สนเดินลงไปนั่งบนเตียงข้างๆ นินาที่กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนในชุดนอนดูทีวีอยู่อย่างสบายอารมณ์ นินายังคงมองสามีของตัวเองอย่างแปลกใจอยู่ ยิ่งเห็นสนมานั่้งบนเตียงด้วยแล้วก็ยิ่งแปลกใจใหญ่ สนไม่เคยย่างกรายเข้ามาในห้องนี้เลยตั้งแต่ที่เธอเรียนจบแล้วกลับมาอยู่ที่นี่
"พี่สนมีอะไรเหรอคะ" นินาถามอย่างหวาดระแวง กลัวสนจะมาหาเรื่องเธออีก
สนครุ่นคิดและทำใจอย่างหนัก สายตาจับจ้องอยู่ที่จอทีวีที่กำลังฉายละครประโลมโลกเรื่องหนึ่งที่นินากำลังติดงอมแงม สนไม่ได้พูดอะไรกับนินา เขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงเหมือนกัน
ปาฏิหาริย์ครั้งที่สี่จะมีหรือเปล่านะ ผ่านมาสองปีกว่าแล้วก็ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นอีกเลย
"ต้น เราคงจะหมดบุญวาสนาต่อกันแล้วล่ะคราวนี้ นายคงเข้าใจความจำเป็นของเรานะต้น"
สนพูดในใจด้วยความอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนมือไปจับมือนินาเอาไว้ สองสามีภรรยากันมองหน้ากันด้วยสีหน้าประหม่า ตั้งแต่แต่งงานกันมาสนกับนินาแทบจะไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวกันเลยด้วยซ้ำ นับว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรก
สนหันหน้ากลับไปทางจอทีวีที่นินาเปิดทิ้งไว้อีกครั้ง เพื่อทำใจเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะตัดสินใจทำสิ่งที่จะเปลี่ยนชีวิตของสนไปตลอดกาล
เอาล่ะ สนตัดสินใจแล้ว หลังจากนี้ อะไรๆ ที่คู่สามีภรรยาหนุ่มสาวพึงจะกระทำต่อกันในยามค่ำคืนก็คงดำเนินไปตามธรรมชาติของมัน คราวนี้ นินาไม่ต้องใช้ยาแล้วล่ะ เพราะสนเต็มใจที่จะให้มันเกิดขึ้นเองเพื่อลูกของสนและเพื่อใครต่อใครอีกหลายคนที่ต้องการให้ชีวิตของสนเป็นอย่างนี้!
TBC
-
ใจแทบสลาย
ดีนะยังรู้ปลายทางว่าอย่างไรสนก็จะกลับมาหาต้นให้ได้
-
ขอโทษนะคะ อึดอัดมาก ขอคำนึง
"อะไรของเมริง สน"
ขอให้ต้นรอแล้วก็กลับกลอกไปมา จะทำให้ดีขึ้นก็ไม่จำเป็นต้องนอนกะนางนี่นา แค่ลดการเป็นศัตรูลง นี่เลือกจะสานสัมพันธ์ต่อ รอรับผลการกระทำฟายๆแล้วกัน หลายครั้งแล้วด้วยอย่ามารั้งต้นอีกนะ ไปไกลๆเลยไอ้คนโลเล กลับไปกลับมา
-
:serius2: ไม่เข้าใจสนทำมาถึงขนาดนี้อยู่ดีๆก็ถอดใจ ถ้างั้นทำทำไมแต่แรก
-
เกลียดผู้ชายโลเลประเภทนี้ แค่นี้ยังอดทนไม่ได้ ต้นคงจะเชื่อหรอกว่าที่ผ่านมาสนรักต้นจริง คนเฮงซวย เรานึกว่าตอนนี้สนจะดีขึ้น อดทนบ้าง พยายามเพื่อคนที่บอกรักบ้าง แต่ก็ไม่ สนคิด "แค่นี้" ยังไม่ได้พยายามมันจนสุดด้วยซ้ำไป แต่ก็นั่นแหละ คนอย่างสนน่ะคู่ควรกับความรักของต้นหรือ สนเคยถามตัวเองบ้างหรือเปล่า
-
ยิ่งอ่านแล้วยิ่งคิดว่าจะอ่านต่อไหวถึงตอนจบรึป่าว เริ่มรำคาญเนื้อเรื่องนิดๆที่วนๆๆๆๆๆอยู่แต่ความทุกข์
ไอ้ตอนแรกที่เราอ่านก็เห็นคนแต่งบอกว่าสนมันจะเอาคืน ก็รอดูว่าสนมันจะร้ายจะแซ่บแค่ไหน
แต่พออ่านตอนนี้ เฮ้อ! ผิดหวังมากกกกกก เพราะยังไม่เห็นมันจะทำอะไรเลยเหมือนเดิม นี่ผ่านมาสองปีแล้วนะ
แต่อย่างน้อยก็ถือว่าเราโชคดีที่ไม่ชอบสนจนกลายเป็นเกลียดมันเป็นทุนเดิมอยู่ล่ะ ภูมิคุ้มกันเลยมากหน่อย
เพราะเกลียดมันจนทะลุปรอทไปแล้วคงไม่สามารถเกลียดเพิ่มได้อีกแล้ว แต่สำหรับคนที่เชียร์สนมานั่นสิ
เค้าจะผิดหวังกับมันขนาดไหนกันนะ คือไม่เข้าใจว่าแผนบ้าแผนบออะไรของมัน สองปีไม่เห็นความคืบหน้าบ้าอะไรเลย
แล้วยังมาตอนท้ายที่ทิ้งไว้อีก คือแบบ...หมดคำจะบรรยาย หมดกันความหวังที่เคยคาดไว้
ความทุกข์ของครอบครัวสน ของสน หรือของนินาเราไม่แคร์ยิ่งมีเยอะๆยิ่งชอบ สะใจดีและกำลังจะดีอยู่แล้วเชียว
แต่พอจะมีความทุกข์เหล่านั้นที่มันอาจจะส่งผลกระทบถึงต้นเราไม่ไหวจริงๆ มันเกินไปแล้วมันเยอะเกินไปจริงๆ
ถ้าสนมันยังทำพลาดอีกเตรียมโดนถล่มได้เลย ตอนนี้เราอยากเห็นพ่อกับแม่ของสนมันทุกข์ทรมานมากกว่านี้อีก
แหม!! ยังกล้าให้เมียมาบอกสนอีกนะว่าให้คิดถึงลูกบ้าง กลับไปส่องกระจกแล้วบอกพวกแกเองทั้งสองคนดีกว่ามั๊ย
ว่าเคยเห็นแก่ความสุขของลูกหรือเปล่าไอ้พ่อแม่เห็นแก่ตัว ยังอยากให้สองคนนี้มันทุกข์ทรมานมากกว่านี้
อยากให้ต้นหายไปเลยซักสิบปีกลับมาพร้อมกับฝรั่งหล่อๆรวยๆ มาเชิ่่ดใส่พวกมัน ตอนนี้เราอยากเห็นสนเจ็บ
ที่เห็นต้นมีคนอื่นบ้างก็คงจะมีความสุขไม่น้อยนะ 555555+++
ปล.สรุปความสะใจนี่มีมาเท่าที่สปอยล์สินะครับแล้วก็กลับมาเศร้าอีกตามเคย เหมือนอ่านนิยายตลก
ถ้ากลับมไปอ่านตอนก่อนหน้าที่สนมันบอกว่าจะทำอะไรกับยัยนินา พอตัดภาพมาปัจจุบัน แป่วววววว!
คือแบบ..ไหนว่ะ มันจะทำอะไร เพราะที่ผ่านมามันไม่ได้ทำอะไรที่ดูเป็นความพยายามและพิสูจน์ให้เห็น
ว่ามันทำเพื่อต้นเพื่อความรักของมันจริงๆเลยซักนิด อันนนี้เราไม่รู้นะเพราะไม่เคยอ่านเวอร์ชั่นเก่าและนี่เป็นครั้งแรกอ่ะ
มองไม่ออกจริงๆว่าถ้าตอนจบทั้งต้นและสนได้คบกันมันจะฟินจะอินยังไง สู้ให้เลิกๆกันไปให้ต้นไปเจอคนที่ดีๆ
ส่วนสนก็จมปรักอยู่แบบนี้แบบอมทุกข์อึมครึมกับครอบครัวของมันต่อไป ยังจะดูแฮปปี้ซะกว่า
แต่ถึงตอนนี้ก็รู้แล้วล่ะว่าจบเศร้าๆที่สนมันยังจะได้รับความรักดีๆจากต้นอยู่ เ
เศร้าเพียงแค่ติดว่าสนมันจะสมหวังในความรักท้งที่มันไม่พยายามอะไรเลยสักแต่ดีแต่พูด
:mew1: :mew1: :mew1:
-
จากที่คิดว่าอยากให้ต้นกลับมารักกันกับสนเหมือนเดิมในตอนแรกนั้น เราขอเปลี่ยนใจแบบถาวรเลยก็แล้วกันค่ะ เพราะความรักที่ต้นมีไม่คู่ควรกับคนอย่างสนเลยสักนิดเดียว ไม่น่าคาดหวังอะไรในตัวสนเลยจริงๆ ไหนบอกรักต้นจะเป็นจะตายแต่สู้ได้เท่านี้เองเหรอคะ แค่ 2 ปีกับอีก 1 เดือน สนก็คิดแล้วเหรอว่าเวลาแค่นี้มันจะทำให้ต้นลืมความรักที่เคยมีมาเป็นสิบๆ ปีได้
เหมือนกับคราวนั้นเลยค่ะ เมื่อวันวาเลนไทน์ที่ทั้งสองคนทะเลาะกัน แล้วสนก็ลากนินาเข้าม่านรูด เพียงเพราะคิดว่าการกลับไปมีความรักแบบชาย-หญิงธรรมดาก็เหมาะสมกับสนที่สุดแล้ว แล้วต้นก็คงจะเข้าใจที่สนตัดสินใจทำแบบนี้ คืออะไร? ถ้าไม่รู้จริงก็อย่าคิดแทนต้นได้หรือเปล่าคะสน? คนอะไรทั้งโลเล เหยาะแหยะ และไม่ได้เรื่อง..
ส่วนเรื่องลูกเราว่ามีอีกหลายทางให้แก้ปัญหานะคะ ใช่ว่าเด็กขาดพ่อหรือแม่ไปสักคนจะต้องกลายเป็นเด็กมีปัญหาทุกรายไปเสียหน่อย เอาจริงๆ แค่เรามอบความรัก ความอบอุ่น ฯลฯ ให้ลูกอย่างเต็มที่ก็เพียงพอแล้วป่ะ ที่สำคัญแค่ไม่ทำตามอย่างที่พ่อและแม่ของสนทำก็ถือว่าสุดยอดแล้วนะคะ ทำไมหนอทำไม~ ถ้าคุณพ่อและคุณแม่ของสนย้อนกลับมาดูตัวเองกันสักนิดก็จะเห็นนะคะว่าขนาดสนที่มีทั้งพ่อและแม่ครบยังเป็นเด็กที่มีปัญหาเลย..
ตอนนี้ก็ได้แต่ขอให้ต้นตัดใจจากสนได้เด็ดขาดไปเสีย หรือถ้าจะให้ดีก็อยากให้ทำงานอยู่ที่เมืองนอกหลังจากที่เรียนจบแล้วนานๆ ไปเลยค่ะ ค่อยกลับมาอีกทีพร้อมกับคนรักที่เหมาะสมกันจริงๆ ก็คงจะดีไม่ใช่น้อย ปกติเราก็ไม่ค่อยได้อ่านเรื่องที่จบแบบแซดๆ สักเท่าไร แต่สำหรับเรื่องนี้เรานี่อยากให้แซดเสียยิ่งกว่าแซดมากๆ เลยล่ะ
-
จบสักทีเถอะ รำคาญสนมาก
-
แป๊บเดียวผ่านไปสองปีแล้วอ่ะ
ตอนนี้มันบีบคั้นหัวใจดีจริงๆ เฮ้ออ!! ความรักเหย สนกับนินา เริ่มต้นมาไม่ได้รักกัน ระหว่างอยู่ด้วยกันก็ไม่ได้รักกัน ตอนปลายจบก็แยกจากกันก็เพราะไม่ได้รักกัน
ตอนนี้อ่านแล้วมันสะใจดีจริงๆคับ มันบีบคั้นหัวใจ ทรมานใจดีจริงๆ ความโกรธความเกลียดเป็นเครื่องกั้นปัญญาของสนไม่ให้เอาชนะยัยนินาได้เลยจริงๆ สนไม่มีทางสู้ที่ดีกว่านี้แล้วใช่มั้ย สองปีที่ผ่านมาสนใช้วิธีทะเลาะกับเมียที่ไม่ได้รักกัน มีทางเลือกไหนให้สนทำได้ดีกว่านี้มั้งไหมอ่ะ
รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ รอว่าสนรู้ความจริงแล้วจะจัดการยังไงต่อไป
-
ตอนนี้ผมเขียนธุรกิจนี้มีรักไม่ได้เลยครับ ต้น-สน ทำเอาหน่วงมากจนเขียนไม่ได้เลย เหอๆ น้ำตาคนเขียนหมดไปหลายลิตรแล้ว
ดูๆ แล้วผมอาจจะต้องเขียนต้น-สนให้จบก่อนแล้วค่อยไปเขียนธุรกิจนี้มีรัก เขียนไม่ได้จริงๆ อารมณ์ของสองเรื่องมันต่างกันมาก
อย่าเพิ่งตัดสินจากสิ่งที่ได้อ่านในตอนนี้ครับ คนไม่รักกันอยู่ดีๆ จะไปนอนด้วยกันมันก็น่าสงสัยว่าจะต้องมีอะไรบางอย่าง
รออ่านตอนต่อไปละกันครับจะได้กระจ่างมากขึ้น ผมหยุดร้องไห้ไม่ได้แล้วตอนนี้ คนเขียนจะบ้าแล้ว
Sarawatta
-
ขนาดตอนนี้ผมก็เริ่มเกลียดสนแล้วนะเนี้ย ถ้าคนเขียนไม่มาบอกผมคงจะเสียความรู้สึกกับสนมากขึ้นไปอีก คนเขียนก็สู้ๆนะครับ จากที่อ่านมานะครับ ถ้าสนเด็ดขาดกว่านี้ตั้งแต่แรก คนอ่านทันอื่นคงจะเห็นใจและเข้าใจสนมากกว่านี้ แต่พอมีปัญหาทีไหร่สนมักจะเป็นแบบนี้เสมอ จนทำให้คนอ่านคนอื่นเอือมระอาสนมันมากขึ้นจนอยากให้ต้นมีคนรักใหม่ยังจะดีซะกว่านะครับ ดูแล้วพ่อแม่สนยังไม่เคยได้เห็นสัจธรรมจริงๆสักที แต่ครอบครัวต้นกับเห็นสัจธรรมอย่างชัดเจน และทุกข์ทรมานกว่าพอแม่สนอีกนะผมว่า คนเขียนสู้นะครับ ยังไงก็ต้องเขียนให้จบตามสัญญาที่ให้ไว้กับคนอ่านนะครับ
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 37: ความทารุณที่เกินทนไหว (ปาฏิหาริย์ครั้งที่ 4)
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
"ต้น...สนเขายังรอต้นอยู่นะลูก" แม้ว่าลูกชายจะห้ามไม่ให้พูดเรื่องของสนอีก แม่เยาก็อดพูดขึ้นมาไม่ได้ในวันหนึ่งที่ต้นโทรมาหา ต้นใช้โทรศัพท์สาธารณะเสมอเพื่อไม่ให้ใครโทรกลับหาต้นที่ที่พักได้
ต้นเงียบไปนานพอสมควรทีเดียวที่ได้ยินเช่นนั้น แล้วก็ถอนหายใจ "แม่ครับ...ผมฝากบอกสนด้วยละกันว่า...ไม่ต้องรอต้นอีกแล้ว ต้นมีแฟนใหม่แล้วครับแม่"
"จริงเหรอลูก" แม่ของต้นอุทานอย่างตกใจ เธอเคยคิดว่าต้นคงรักสนมาก ไม่น่าจะลืมกันได้ง่ายๆ ผ่านไปสองปีกว่าๆ ต้นกลับมีแฟนใหม่เสียแล้ว
"ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ไม่นานนี้ครับ" ต้นหยุดเว้นจังหวะเหมือนกับกำลังครุ่นคิด "แม่ครับ แม่ต้องบอกสนให้ได้นะครับ อย่ารอต้นอีกเลย สนมีลูกแล้ว ดูแลลูกให้ดีๆ ดูแลภรรยาเขาให้ดีๆ เรื่องเก่าๆ ต้นลืมไปหมดแล้วล่ะ กลับไปแล้วเราสองคนก็จะเป็นแค่เพื่อนกันเหมือนเดิม"
"ต้นพูดจริงๆ เหรอลูก" ดูเหมือนแม่ของต้นจะยังค้างคาใจมากทีเดียว
"ครับ ผมไม่ได้รักสนอย่างนั้นแล้ว คงจะกลับไปรักสนอย่างนั้นอีกไม่ได้ ไม่มีประโยชน์ที่สนจะรอผม บอกสนให้ลืมผมนะครับแม่ แม่บอกสนให้ได้นะครับ"
เมื่อต้นยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะอย่างนั้น แม่ของต้นก็คงไม่สงสัยอีกแล้วว่าลูกชายพูดความจริงหรือเปล่า เมื่อสนกลับมาในตอนเย็นวันเดียวกันนั้น แม่ของต้นจึงถือโอกาสนั่งคุยกับสนก่อนจะเข้านอน
"เป็นไงบ้างลูก วันนี้ที่ร้านคนเยอะไหม"
"เยอะเหมือนกันครับแม่เยา แต่ละคนเหนื่อยกันน่าดูเลยครับวันนี้ วิ่งกันวุ่นไปหมดเลย"
"เหรอลูก ดีแล้วล่ะ ลูกค้าเยอะน่ะดีแล้ว อ้อ...วันนี้สนพอจะคุยกับแม่สักครึ่งชั่วโมงหน่อยได้ไหมลูก แม่จะถามอะไรสนหน่อย"
สนพยักหน้า แล้วก็นั่งลงตรงโซฟารับแขกพร้อมๆ กับแม่ของต้น
"พ่อแอ๊ดนอนแล้วเหรอครับ"
แม่ของต้นพยักหน้า "เห็นว่าปวดหัวนิดหน่อย ก็เลยกินยา คงจะหลับไปแล้วล่ะ"
สนพยักหน้าเข้าใจ หลังๆ มานี้พ่อของต้นเครียดและปวดหัวบ่อยๆ คงจะเป็นเพราะคิดถึงลูกชายที่ไม่ยอมพูดจาด้วยมาหลายปีนั่นเอง แม้ว่าจะเห็นใจแต่สนก็ไม่รู้จะช่วยได้ยังไง สนเองยังไม่เคยได้คุยกับต้นเลยแม้แต่คำเดียว
"แม่ก็เป็นห่วงพ่อเขาเหมือนกันนะลูก แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ต้นไม่ยอมคุยกับพ่อเขาเลย บทจะดื้อก็ดื้อจริงๆ ลูกคนนี้"
แม่ของต้นถอนหายใจ "มาที่เรื่องของสนดีกว่า สนจะทำยังไงต่อล่ะลูก แม่ว่าสนทรมานตัวเองมามากพอแล้ว ถ้าทนไม่ไหวก็หย่ากับเขาไปเถอะลูกเอ๊ย อย่าทนมันเลยลูก"
"เขาไม่ยอมน่ะครับแม่เยา แล้วเขาก็ขู่ว่าจะเอาลูกไปด้วยถ้าหย่ากัน พ่อกับแม่ผมไม่ยอมแน่ๆ ผมก็ไม่อยากให้ต้องขึ้นโรงขึ้นศาลกันเพราะโดยปกติแล้วศาลก็จะให้ลูกอยู่กับแม่เป็นหลัก ผมก็ไม่รู้จะกดดันเขายังไงแล้วครับแม่เยา เขาดื้อด้านกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลย ขนาดว่าแยกห้องไม่นอนด้วย ไม่พาไปเที่ยว ไม่เคยแนะนำใครว่าเป็นภรรยา แล้วก็อีกสารพัด เขาก็ยังทนอยู่ได้ แต่ผมก็รู้ว่าเขาไม่มีความสุขหรอก เขาเจ็บมากเลยล่ะครับ ถ้าเขายังดื้อด้านอยู่อีก ผมจะใช้วิธีสุดท้าย ผมจะทำให้เขามีชู้ครับแม่เยา"
แม่เยาเอามือทาบอกด้วยความตกใจ "ตายจริง ต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอสน แม่ว่า...แค่นี้มันก็แย่มากพอแล้วนะลูก โอย...เป็นบาปเป็นกรรมกันเปล่าๆ ไม่ดีเลยลูก แม่ไม่อยากให้สนทำอย่างนี้เลย สนมีวิธีอื่นหรือเปล่าลูก"
เธอเลี้ยงดูสนมาตั้งแต่เด็กๆ ไม่เคยสอนให้สนกับต้นมีจิตใจโหดร้ายอย่างนี้ ได้ยินอย่างนั้นก็อดจะใจหายไม่ได้ แต่เธอก็ต้องเข้าใจสนเพราะรู้ว่าสนคงอยากหลุดพ้นจากชีวิตอย่างนี้เสียทีจึงต้องยอมทำทุกอย่าง ตอนแรกสนคิดว่ามันจะง่าย กดดันนินานิดหน่อยเธอก็น่าจะทนไม่ไหวแล้ว ที่ไหนได้ เธอกลับอดทนมากกว่าที่คิดไว้เสียอีก
"ผมยังนึกไม่ออกเลยครับแม่เยา พยายามมาหลายวิธีแล้ว กดดันเขามาสารพัดวิธีแล้วเขาก็ไม่ยอมไป ผมก็ไม่อยากทำหรอกครับถ้ามันไม่จำเป็น"
"ผู้หญิงคนนี้ก็กระไร คนเขาไม่รักก็ยังทนอยู่ได้ ไม่เคยพบเคยเจอ ระวังร้านสนให้ดีนะลูก เกิดเขาหาวิธีฮุบสมบัติขึ้นมาแล้วจะแย่กันหมด" แม่ของต้นอดจะว่าภรรยาของสนไม่ได้ ดูจากลักษณะท่าทางแล้วนินาก็เป็นผู้หญิงเอาเรื่องไม่ใช่น้อย
"ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกครับแม่เยา ผมป้องกันไว้หมดแล้ว ร้านของผมไม่ใช่สินสมรส เป็นทรัพย์สินของพ่อผม เขาคงไม่บ้ายกให้นินาหรอกครับ"
ถ้าจะถามว่ามันแย่ไหมที่ต้องทำอย่างนี้ สนก็รู้ว่ามันแย่ เขาดูเหมือนผู้ชายเลวๆ ที่กลั่นแกล้งผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่มีทางสู้ แต่จะว่าไป ผู้หญิงคนนี้ก็สู้สุดฤทธิ์ทีเดียวล่ะ ความจริงนินาก็ใกล้จะหมดแรงต่อสู้แล้ว สองปีที่ทนทุกข์ทรมานอยู่กับสนทำให้แรงทิฐิและอยากเอาชนะของเธอค่อยๆ อ่อนแรงลงไปทุกทีๆ อีกไม่ช้าเธอก็คงจะทนไม่ไหวเสียเอง
"ดีแล้วลูก หวังว่าพ่อแต้วคงไม่บ้ายกให้เขาไปละกัน เฮ้อ" แล้วแม่ของต้นก็นึกถึงเรื่องที่เพิ่งคุยกับลูกชายเมื่อช่วงหัวค่ำ
"สน...สนยังรอต้นอยู่ใช่ไหมลูก"
สนนั่งนิ่ง หันหน้าออกไปมองที่หน้าต่างแล้วก็หันกลับมาตามเดิม "ครับ" สนรับคำแต่โดยดี
จากนั้นก็ถามเรื่องที่สนอยากรู้ "ต้นเขาโทรมาหาแม่เยาไหมครับช่วงนี้"
สนกะพริบตาถี่ๆ กลัวว่าตัวเองจะต้องร้องไห้เสียแล้วหลังจากที่ไม่เคยต้องเสียน้ำตาให้ใครอีกเลยมาสองปีกว่า พูดถึงต้นทีไรสนก็อดจะร้องไห้ไม่ได้อยู่เรื่อย จนหลังๆ ไม่ค่อยพูดถึงไปเลย
"ก็...เพิ่งคุยกันเมื่อตอนหัวค่ำนี่เอง" แม้ลังเลใจที่จะพูดเรื่องนั้น แต่เมื่อรับปากลูกชายมาแล้วเธอก็คงต้องทำตามที่สัญญาไว้
"สน...ต้นเขามีแฟนใหม่แล้วนะลูก"
ความรู้สึกชาวาบไปทั้งตัวเหมือนคราวนั้นกลับมาอีกแล้ว ได้รู้อย่างนี้แล้วสนก็ไม่อาจห้ามน้ำตาเอาไว้ได้ ปล่อยให้มันไหลลงมาอย่างช้าๆ ตามที่มันอยากจะไหล ริมฝีปากและมือไม้สั่นเทา แม่ของต้นเห็นแล้วก็อดสงสารและพลอยร้องไห้ไปด้วยไม่ได้
"แม่ขอโทษนะลูก แม่ก็ไม่อยากจะบอกหรอก แต่ต้นเขาให้แม่บอกสนให้ได้ว่าต้นเขามีแฟนใหม่แล้ว ให้สนลืมต้นไปเถอะ ดูแลลูก ดูแลภรรยาของสนให้ดี ต้นเขาบอกแม่ว่าต้นไม่ได้รักสนอย่างนั้นอีกแล้ว แม่ก็ไม่รู้ว่าต้นพูดจริงหรือเปล่า สนจะไปไหนลูก!"
แม่ของต้นร้องถามเมื่อเห็นสนลุกขึ้นพรวดแล้วก็เดินออกไปจากบ้านทั้งที่ยังฟังเธอพูดไม่จบ พอเดินตามออกไปดูที่หน้าบ้านก็เห็นสนนั่งอยู่ที่สะพานเหล็กที่เขาเคยนั่งเล่นกับต้นบ่อยๆ สมัยเป็นเด็ก ไม่ต้องบอกก็คงจะพอจะเดาได้ว่าสนคงกำลังร้องไห้อย่างหนักแค่ไหน
"ลูกเอ๊ย...แม่ก็ไม่รู้จะช่วยสนยังไงแล้วลูก"
แม่ของต้นยืนดูอยู่สักพักก็ค่อยๆ เดินเข้าบ้านไป สนมีกุญแจอยู่เพราะเธอเป็นคนเอาไปปั๊มให้สนไว้ต่างหาก เวลาสนมาถึงดึกๆ ดื่นๆ จะได้ไม่ต้องคอยเรียกให้เธอหรือสามีมาคอยเปิดให้
แม้ดูภายนอกจะดูเหมือนสนเย็นชา เหมือนคนไม่มีหัวใจ เพราะสนพยายามสร้างเกราะกำบังความอ่อนแอของตัวเองไว้ แต่พอได้ยินเรื่องนี้แล้วสนก็หมดความอดทนที่จะปิดกั้นความอ่อนแอนั้นได้ ชีวิตของสนตอนนี้เหมือนเหลืออยู่ตัวคนเดียว พอไม่มีต้นแล้วสนก็ไม่ค่อยคุยกับใคร สะสมความเครียดทุกอย่างที่ต้องเจอในแต่ละวันไว้คนเดียว ไหนจะพ่อกับแม่ ไหนจะนินา ไหนจะลูก ไหนจะปัญหามากมายที่ร้านอาหารที่สนต้องคอยแก้ปัญหา แล้ววันนี้ก็มีเรื่องของต้นอีก สนจะต้องพยายามถึงแค่ไหนถึงจะทานทนความกดดันรอบด้านอย่างนี้ต่อไปได้ คนที่จะเป็นน้ำทิพย์ชโลมใจให้กับสนต่อสู้ต่อไปได้ก็มีเพียงต้นเท่านั้น
สายไปแล้วใช่ไหม แล้วสนจะพยายามทำไปเพื่อใครกัน สนกลัวมาตลอดว่าจะได้ยินเรื่องนี้ สุดท้ายมันก็เกิดขึ้นจนได้ ต้นลืมสนไปแล้ว มีแฟนใหม่ไปแล้ว แล้วสนจะรอใคร จะอยู่เพื่อใคร
ข่าวนั้นที่แม่ของต้นบอกทำเอาสนเสียศูนย์ไปหลายวัน บางครั้งก็อยากจะเดินเข้าร้านเหล้าแล้วก็กินให้เมาให้รู้แล้วรู้รอด จะได้ลืมๆ ความเจ็บปวดเสียบ้าง แต่พอนึกได้ว่าต้นไม่ชอบสนก็เดินหนีออกมา ไม่รู้จะไประบายความเจ็บปวดและปัญหามากมายนี้กับใคร สนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว เขากำลังจะแย่เสียเองแล้วตอนนี้
อีกไม่กี่วันต่อมาแม่ก็มาคุยกับสนเพราะพ่อขอให้แม่มาช่วยพูด แม่ขอให้สนเห็นแก่ลูก ขอให้สนทำตัวดีๆ กับนินาจะได้ไม่ต้องเลิกกัน ไม่ต้องเสี่ยงกับการสูญเสียหลานไป มองไปเห็นลูกชายตาดำๆ แล้วสนก็อดสงสารลูกไม่ได้ที่ต้องมาอยู่ในสภาพครอบครัวมีปัญหา ใครๆ ก็อยากให้สนรักลูกรักเมีย ไม่เว้นแม้กระทั่งต้น ก็ดีเหมือนกัน ถ้าอยากให้สนทำสนก็จะทำให้ดู ทำเพื่อพ่อแม่ ทำเพื่อลูก ทำเพื่อต้น ที่ผ่านมาสนคงจะมีความทุกข์น้อยไปกระมัง ใครๆ จึงคาดหวังให้สนทำสารพัดอย่างโดยไม่เคยถามความสมัครใจของสนเลย สติสัมปชัญญะที่มีอยู่จึงขาดผึงอย่างช่วยไม่ได้จากสารพัดปัญหาที่รุมเร้า จนนำมาสู่การประชดชีวิตที่สิ้นคิดเช่นนี้
แต่สุดท้าย สนก็ค่อยๆ ปล่อยมือจากนินาเมื่อรู้ตัวว่ากำลังขาดสติ นินาดูงงๆ อยู่ไม่น้อยกับอาการแปลกๆ ของสนแต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไร ดูเหมือนเธอจะสนใจละครที่กำลังสนุกอยู่เสียมากกว่า
สนถอนหายใจเบาๆ ขนาดพยายามมองหาข้อดีของนินาแล้วเขาก็ยังรู้สึกขยะแขยงผู้หญิงคนนี้เกินกว่าจะรับได้ ยิ่งคิดถึงตอนที่เธอเรียกต้นด้วยคำดูถูกเหยียดหยาม สนก็ยิ่งรังเกียจเป็นร้อยเท่าพันทวี
แต่เดี๋ยวก่อน คนดีพระย่อมคุ้มครองเสมอ เภทภัยร้ายที่สุมรุมอยู่ตอนนี้กำลังอ่อนแรงและเตรียมตัวจะเปิดทางให้สนแล้ว ถึงคราวที่คนคิดชั่วจะต้องได้รับผลกรรมเสียบ้าง
ก่อนที่สนจะลุกออกไปจากห้องนี้ ฉากในละครประโลมโลกนั้นก็ดึงดูดให้สนนั่งดูด้วยความสนใจ สนไม่ชอบดูละครทีวีตามประสาผู้ชาย แต่คราวนี้เหตุการณ์ในละครเรื่องนั้นที่กำลังออกอากาศอยู่กำลังจะช่วยให้สนรู้ความลับอะไรบางอย่าง สนจ้องดูอย่างไม่วางตา
ตัวละครผู้หญิงที่น่าจะเป็นตัวอิจฉากำลังเทยาอะไรบางอย่างลงในเครื่องดื่ม เธอคนๆ จนแน่ใจว่ามันละลายดีแล้วก็ยกแก้วเครื่องดื่มแก้วนั้นไปให้ผู้ชายอีกคนที่นั่งรออยู่ในห้องรับแขกที่บ้านของเธอ ดูจากรูปร่างหน้าตาแล้วก็คงจะเป็นพระเอก เขารับแก้วเครื่องดื่มนั้นมาดื่มจนหมดแก้ว นั่งคุยกันกับผู้หญิงคนนั้นอยู่สักพัก ก่อนที่ตัวอิจฉาจะเดินเข้าไปกอดพระเอก จากนั้นพระเอกก็ดูเหมือนจะควบคุมอารมณ์ความต้องการของตัวเองไม่ได้ จนนำไปสู่ฉากรักที่ดูเร่าร้อนแล้วก็ตัดฉากไป
ช่างเป็นโชคดีของสนแท้ๆ ที่บังเอิญได้ดูฉากสำคัญนี้
มือไม้ของสนสั่นเทา เขานึกถึงเหตุการณ์นั้นที่สนไปบ้านนินา แล้วเธอก็เอาน้ำผลไม้มาให้เขาดื่ม ไม่นานนักสนรู้สึกถึงความต้องการทางเพศที่มากจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการมีอะไรกับเธอจนแม่ของนินามาเห็นในตอนเช้า นินาทำอย่างนั้นกับสนเหมือนในละครหรือเปล่า สนสงสัยมาตลอดว่าทำไมเขาถึงไปมีอะไรกับเธอได้ทั้งๆ ที่ไม่ได้รักเลย เขารอดพ้นจากผู้หญิงคนอื่นมาได้แต่กลับต้องมาเสียทีให้กับผู้หญิงคนนี้ แค่คิดมันก็น่าแปลกแล้ว ทำไมสนไม่เคยเอะใจเรื่องนี้มาก่อนเลย
แล้วครั้งนั้นที่บ้านของสนล่ะ สนไม่ยอมนอนห้องเดียวกับนินาจนต้องยอมยกห้องของตัวเองให้นินานอน สนมานอนอีกห้องหนึ่งที่ไม่ค่อยได้ใช้มากนัก ตอนนั้นสนกำลังนั่งสร้างแฟนเพจร้านอาหารที่กำลังจะเปิดอยู่ นินาเดินเข้ามาพร้อมกับนมอุ่นๆ แล้วก็บอกว่าแม่ให้เธอเอานมอุ่นๆ มาให้สน สนเห็นว่าแม่ให้เอามาให้ก็เลยดื่มโดยไม่ได้คิดอะไร แล้วเหตุการณ์คล้ายๆ กันนั้นก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ใช่แล้วล่ะ มันต้องเป็นเพราะเรื่องนี้แน่ๆ ที่ทำให้สนต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป อนิจจา...นี่ก็หมายความว่าลูกของสนนอกจากจะไม่ได้เกิดเพราะพ่อกับแม่รักกันแล้ว ยังเกิดมาเพราะยาบ้าๆ นี่ด้วยหรือเปล่า
สนหันไปมองนินาที่ตอนนี้ส่ออาการมีพิรุธ เธอคงกลัวว่าสนจะสงสัยเธอนั่นเอง แต่ก็ช้าไปแล้วล่ะ สนเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหวแล้ว
"เธอทำอย่างนั้นกับพี่หรือเปล่านินา"
"พี่สนพูดเรื่องอะไรคะ" นินาพยายามหลบตาสน
"เธอทำอย่างนั้นกับพี่ใช่ไหมนินา" สนถามเสียงดังจนนินาสะดุ้ง
ท่าที่อึกอักนั้นยิ่งส่อพิรุธมากขึ้น สนแน่ใจแล้วล่ะว่านินาต้องทำอย่างนั้นอย่างแน่นอน ทำไมสนไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลย สนสงสัยตัวเองมาตลอด นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่ามีเหตุผลอะไรที่เขาต้องไปมีอะไรกับผู้หญิงคนนี้ที่เขาไม่ได้รัก ไม่คิดแม้แต่จะแตะเนื้อต้องตัวด้วยซ้ำ
"ค่ะ นินาทำอย่างนั้นค่ะ" นินายอมรับตามตรง เธอก็ไม่อยากโกหกอีกต่อไป ที่สนทำเย็นชากับเธอมาตลอดสองปีกว่าก็แทบจะทำให้เธอเป็นบ้าอยู่แล้ว เธอคงไม่สามารถที่จะอยู่กับคนใจร้ายอย่างสนได้อีกต่อไป
"เลวมาก" สนสบถออกมาเสียงดังด้วยอาการมือไม้สั่น
นินามองสนอย่างตกใจ ไม่คิดว่าสนจะกล้าด่าเธอถึงขนาดนี้
"เธอรู้ไหมว่าที่เธอทำอย่างนั้น มันทำให้ฉันต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง ฉันไม่ควรจะโง่หลงกลผู้หญิงอย่างเธอเลย" ริมฝีฝากสนสั่นระริก น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมาอย่างสะเทือนใจเมื่อรู้ว่าทุกอย่างสายไปหมดแล้ว เพราะความโง่ของเขาเองที่ทำให้สนต้องเสียคนที่รักที่สุดในชีวิตไป
"พี่สน นินาขอโทษ" นินาจับมือสนไว้แต่สนรีบสะบัดออกทันที
"อย่ามาแตะต้องตัวฉันอีก ฉันเคยสงสัยว่าฉันทำกับเธอเกินไปหรือเปล่า ตอนนี้...ฉันรู้แล้วว่าไอ้ที่ฉันทำไปทั้งหมด มันยังสู้ความเลวครั้งเดียวของเธอไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ฉันเกลียดเธอได้ยินไหมนินา ฉันเกลียดเธอ เธอไปให้พ้นๆ หน้าฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ไปให้พ้นๆ จากชีวิตฉันเดี๋ยวนี้เลยนะนินา ฉันไม่สามารถจะเห็นหน้าเธอได้อีกต่อไปแล้ว" สนตะโกนเสียงดังราวกับคนบ้าคลั่ง ดีที่ว่ายังพอควบคุมสติไม่ให้ลงไม้ลงมือกับนินาได้
พ่อกับแม่ของสนรีบพาหลานไปนอนอีกห้องหนึ่งทันทีเมื่อได้ยินเสียงสนกับนินาทะเลาะกันดังลั่น
"เออ ไม่ต้องมาไล่ฉันหรอก นึกว่าฉันอยากอยู่นักหรือไง ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ไอ้คนใจร้าย ถ้าไม่ใช่เพราะลูกฉันเลิกกับแกไปนานแล้ว" นินาตวาดเสียงดังกลับพร้อมกับร้องไห้
"งั้นเธอก็ไปซะเดี๋ยวนี้เลย ไปเลย ผู้หญิงชั่ว" สนตะโกนลั่น อีกนิดเดียวสนคงได้ใช้คำว่า "อี" และ "มึง-กู" แล้ว
"ฉันไปแน่นอน แต่ยังไม่ใช่วันนี้ ขอให้ฉันจัดการเรื่องของฉันให้เสร็จก่อนเถอะ ฉันก็ไม่อยากอยู่นักหรอก ไอ้คนไม่มีหัวใจ ไอ้คนเย็นชา" นินาทรุดลงกับพื้นแล้วก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับคนบ้า
สนนึกถึงต้นขึ้นมาในทันทีทันใด รูปใบนั้นสนไม่ได้เอามาด้วยเพราะสนเอาไปไว้ที่ห้องของต้นแล้ว แต่สนยังมีสำรองอยู่อีกหนึ่งใบเก็บไว้ในลิ้นชักในห้องนี้ สนรีบเดินไปที่ลิ้นชักเก็บของที่ว่านั้น ลนลานควานหารูปของต้นมือไม้สั่น เปิดลิ้นชักเข้าออกอยู่หลายอัน
พอเจอรูปที่เก็บไว้แล้วสนก็ถือรูปนั้นเดินออกไปนอกระเบียงห้องนอน นั่งลงแล้วก็กอดรูปของต้นพร้อมกับร้องไห้ราวกับคนเสียสติ
"ต้น...เราขอโทษ เราขอโทษนะต้น เรามันโง่เอง เมือไหร่นายจะกลับมาเสียทีล่ะต้น เราคิดถึงนายใจจะขาดอยู่แล้ว ฮือๆ ต้น...นายอยู่ที่ไหน เราอยากไปหานาย ฮือๆ"
สนใช้มือลูบไปที่ใบหน้าของต้นในรูปภาพนั้น แล้วก็กอดรูปแนบไว้กับอก "เรารักนายนะต้น เรารักนายได้ยินไหมต้น เราไม่เคยลืมนายเลยรู้หรือเปล่า เรารอนายอยุ่ทุกวัน มองหาอยู่ทุกวัน คิดถึงอยู่ทุกลมหายใจ เมื่อไหร่นายจะกลับมาเสียทีล่ะต้น เราไม่มีใครแล้ว ไม่มีใครเลย ไม่มีใครเข้าใจเราเลยต้น นายกลับมาเสียทีได้ไหม ฮือๆ"
นินาลุกขึ้นยืน มองไปที่สนที่กำลังร้องไห้กับรูปของต้นพร้อมกับพร่ำเพ้อรำพันไม่ขาดปาก เธอเข้าใจมาตลอดว่าต้นคงแอบชอบสน ไม่คิดเลยว่าสนก็รักต้นมากถึงขนาดนี้ด้วย เมื่อปะติดปะต่อเรื่องทั้งหมดได้แล้วนินาก็พอจะเข้าใจแล้วล่ะว่าคนที่สนรักอยู่แล้วคือใคร นี่สนเป็นเกย์เหมือนต้นหรือนี่
"อ๊าาาาาาาาาาา ไม่จริง ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง" นินากรีดร้องเสียงดังลั่นบ้าน แต่ก็ไม่ได้ทำให้สนหันมาสนใจเลยแม้แต่น้อย ยังคงนั่งร้องไห้คร่ำครวญแล้วก็กอดรูปต้นไว้ราวกับคนบ้า
แม่ของสนเดินแกมวิ่งเข้ามาในห้องนอนของลูกชายด้วยอาการหน้าตาตื่น ปกติสนกับนินาก็ทะเลาะกันอยู่บ่อยๆ อยู่แล้ว แต่ไม่เคยเห็นทะเลาะกันรุนแรงขนาดนี้เลย
"เกิดอะไรขึ้น เป็นอะไรกันไปหมดแล้วเนี่ยหา! ทะเลาะกันเรื่องอะไร! ไม่อายชาวบ้านชาวช่องเขาบ้างหรือไง!"
ปกติแม่ของสนก็ไม่เคยพูดจาเช่นนี้ เธอคงจะทนไม่ไหวแล้วที่เห็นสภาพครอบครัวแบบนี้มาตลอดหลายปีที่ผ่านมา นินาไม่ตอบ เอาแต่นั่งร้องไห้อยู่บนเตียงนอน โทรทัศน์ก็เปิดทิ้งไว้ แล้วสนล่ะ ลูกชายของเธอหายไปไหน
พอฟังดีๆ แล้วแม่ของสนก็ได้ยินเสียงอีกคนร้องไห้ดังมาจากข้างนอก พอเหลือบหันไปมองก็เห็นสนนั่งร้องไห้พร้อมกับกอดรูปอะไรบางอย่างไว้อยู่ เธอไม่รอช้ารีบเดินออกไปหาลูกชายทันที
"สน...เป็นไรน่ะลูก"
สนเงยหน้าขึ้นมามองผู้เป็นแม่ น้ำตาเต็มใบหน้า สนค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วก็เดินมากอดแม่ไว้พร้อมกับกรอบรูปถ่ายใบนั้น
"แม่...สนคิดถึงต้น ฮือๆ ต้นอยู่ไหนครับแม่ แม่พาสนไปหาต้นหน่อยได้ไหมครับ สนอยากเห็นหน้าต้น สนเป็นห่วงต้นครับแม่ สนอยากไปดูแลเค้า ฮือๆ"
สนกอดแม่แน่น ในมือยังคงถือกรอบรูปที่เขาถ่ายกับต้นที่บางแสนไว้ สิ่งที่สนเพิ่งรับรู้ทำให้เขาเสียใจจนแทบไม่มีสติควบคุมตัวเอง ใครมาเห็นสนตอนนี้เข้าคงไม่เชื่อว่าชายหนุ่มหน้าตาดี มาดเคร่งขรึม ขยันทำงาน จะร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับเป็นเด็กน้อย
"แม่ครับ...พาสนไปหาต้นทีนะครับแม่ ฮือๆ เมื่อไหร่ต้นจะกลับมาเสียที สนไม่ไหวแล้ว สนคิดถึงต้นจะตายอยู่แล้วครับแม่ ฮือๆ" สนยังคงคร่ำครวญราวกับคนไร้สติ ไม่รับรู้และไม่สนใจอีกแล้วว่าใครจะมองหรือคิดอย่างไร
แม่ของสนได้แต่กอดลูกชายที่บัดนี้ไม่ต่างจากเด็กงอแงคนหนึ่งไว้ พร้อมกับลูบหลังเป็นการปลอบใจ ต้นกับสนไม่เคยจากกันไปไหนนานขนาดนี้ สองปีกว่าที่ผ่านมาสนดูเหงาไปมาก วันๆ ก็เอาแต่ทำงานไม่ค่อยสุงสิงกับใคร แม้ไม่เคยแสดงออกแต่ในใจลึกๆ สนคงคิดถึงต้นมากทีเดียว จนในที่สุดวันนี้ก็ไม่สามารถทานทนความรู้สึกที่ทารุณนั้นได้อีกต่อไป บวกกับปัญหาหลายอย่างที่รุมเร้าตอนนี้ ถ้าสนไม่ระเบิดมันออกมาเสียก่อนเขาก็คงเสียสติไปแล้วเป็นแน่
"เดี๋ยวต้นก็กลับมาแล้วลูก รออีกนิดเดียวนะลูกนะ" แม่ของสนอดร้องไห้ตามลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวคนนี้ไม่ได้
ดูเหมือนคำปลอบใจของแม่จะไม่เป็นผลเท่าใดนัก สนยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวโยน คร่ำครวญคิดถึงต้นไม่ขาดปาก เธออดจะสงสัยไม่ได้ว่าทำไมสนถึงคิดถึงต้นมากขนาดนี้ จะว่าเป็นเพราะสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็กก็ไม่น่าจะทำให้สนถึงกับคร่ำครวญราวกับคนไร้สติได้ ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก็มากแล้ว เธอยังไม่เคยเห็นเพื่อนคนไหนคร่ำครวญคิดถึงกันแบบนี้เลย
"ไปนอนห้องแม่นะลูก ไปลูกไป"
สนเดินตามแม่ไปอย่างว่าง่าย ท่าทางของสนเหมือนเด็กน้อยที่ต้องการการคุ้มภัยจากแม่ ก็คงจะเหลือแต่แม่เพียงคนเดียวเท่านั้นที่สนมีอยู่ตอนนี้
สนนอนลงบนเตียงนอนของแม่พรัอมกับมีแม่คอยนั่งอยู่ข้างๆ ลูบผมปลอบใจลูกชายที่ร้องไห้ราวกับเด็กน้อย ในมือยังถือรูปที่ถ่ายกับต้นที่บางแสนไว้ตลอดเวลา
"แม่...แม่จำรูปนี้ได้หรือเปล่า ตอนที่สนกับต้นไปเที่ยวบางแสนด้วยกันครั้งแรก สนมีความสุขมากเลยครับแม่ สนอยากพาแม่ พ่อ พ่อแอ๊ด แม่เยาแล้วก็ต้นไปเที่ยวที่บางแสนด้วยกันอีกครั้ง แม่ว่าดีไหม" สนพูดเสียงขาดเป็นห้วงๆ เพราะยังไม่หยุดสะอื้นให้
"แม่จำได้ลูก ให้ต้นกลับมาแล้วเราไปเที่ยวบางแสนกันอีกนะลูก"
สนหันมายิ้มทั้งน้ำตากับแม่ แล้วก็หันกลับไปตามเดิม "แม่...อีกไม่กี่เดือนต้นก็จะกลับมาแล้ว แม่อย่าลืมทำแกงผักกาดจอให้ต้นกินด้วยนะแม่ ต้นเขาชอบกินฝีมือแม่ ขนาดสนทำแล้วต้นยังบอกว่าอร่อยสู้ของแม่ไม่ได้เลย แม่อย่าลืมนะครับแม่"
"จ้ะลูก แม่ไม่ลืมหรอก เดี๋ยวแม่จะทำสุดฝีมือเลยลูก" แม่ของสนพลอยร้องไห้กับลูกชายไปด้วย สนคงคิดถึงต้นมากจนเพ้อเหมือนคนไม่ได้สติ เธอชักสงสัยแล้วสิว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างต้นกับสนที่เธอไม่เคยรู้มาก่อน
"แม่...แม่จำได้ไหม ตอนที่สนไม่สบายอยู่ที่บ้าน สนไม่ยอมให้ใครเช็ดตัวให้จนแม่ต้องไปตามต้นมาช่วยเช็ดตัวให้สน ต้นมานอนเป็นเพื่อนสนแล้วก็ไม่สบายตามไปด้วย แม่ด่าสนใหญ่เลยว่าทำให้เพื่อนไม่สบาย ต้นเขาใจดีนะแม่ เขาไม่เคยบ่นเลย ขนาดติดหวัดจากสนก็ยังไม่บ่นสักคำ"
"แม่จำได้จ้ะลูก แม่จำได้ สนเป็นอะไรน่ะลูก บอกแม่ได้หรือเปล่าลูก แม่จะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะลูก"
สนยังคงไม่ตอบแม่ สายตาเหม่อลอย จากนั้นก็กอดรูปถ่ายนั้นไว้แนบอก
"แม่...สนคิดถึงต้น แม่คิดถึงต้นเหมือนสนหรือเปล่า สนคิดถึงต้นมาก เมื่อไหร่ต้นจะกลับมาซะทีล่ะแม่ แม่รู้หรือเปล่าว่าต้นจะกลับมาวันไหน ทำไมต้นหายไปนานอย่างนี้ล่ะแม่ สนอยากไปหาต้น ฮือๆ"
สนก็เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งที่เจ็บเป็น เสียใจเป็น แม้จะทำเป็นเข้มแข็ง เงียบขรึม แต่ภายในจิตใจของสนแล้วเขาก็ยังคงเป็นสนที่อ่อนโยนเหมือนเดิม
"แม่ก็คิดถึงต้นจ้ะลุก เดี๋ยวต้นก็มาแล้วนะ สนอย่าร้องไห้นะลูก อีกไม่นานต้นก็มาแล้ว"
แม่ของสนดึงศีรษะของลูกชายมากอดไว้ ร้องไห้กันจนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด เธอเริ่มจะพอเข้าใจแล้วล่ะ สนคงไม่ได้คิดถึงต้นอย่างเพื่อนธรรมดาเสียแล้ว ไม่มีเพื่อนคนไหนในโลกที่คิดถึงกันมากขนาดนี้
"แม่...แต่งงานแล้วไม่เห็นจะมีความสุขเลย ไม่เหมือนตอนที่สนกับต้นยังเป็นเด็ก เรามีกันอยู่สองครอบครัว ไปไหนไปกัน สนกับต้น...เราสองคนมีความสุขกันมาก เป็นลูกชายที่น่ารักของพ่อกับแม่ทั้งสองบ้าน เราไม่เคยไปไหนไกลจากกันเลย สนอยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมน่ะแม่ สนไม่อยากแต่งงานแล้ว สนไม่ไหวแล้วแม่ ฮือๆ"
"โธ่ลูก...แม่ขอโทษด้วยนะลูก แม่ไม่รู้มาก่อน ทำไมสนไม่บอกแม่ล่ะลูก ทำไมสนไม่บอกแม่"
แม่ของสนกอดลูกชายแน่นขึ้น สงสารลูกจับจิตจับใจเมื่อพอจะปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้แล้ว เธอไม่เคยเอะใจเลยว่าตัวเธอเองก็ทำร้ายลูกจนเสียใจแทบเป็นบ้า
"แม่...สนรักต้นนะครับแม่ แม่อย่าโกรธสนนะแม่ที่สนรักต้น ต้นเขาเป็นคนดี สนรักเขามาก รอเขาอยู่ทุกวัน แม่อย่าว่าสนนะแม่ แม่ช่วยสนหน่อยนะแม่ สนไม่รู้จะไปหาใครแล้ว"
"ลูกแม่...แม่ไม่โกรธสนหรอกลูก แม่จะโกรธลูกของแม่ได้ยังไง แม่รักสนนะลูก แม่เข้าใจสนแล้ว ต่อไป...แม่จะไม่บังคับสนอย่างนี้อีกแล้วนะลูก แม่ขอโทษ แม่ขอโทษจริงๆ ลูก แม่ไม่รู้จริงๆ"
สองแม่ลูกกอดกันร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่นาน สนยังคงคุยกับแม่เรื่องของสนกับต้นสมัยเด็กๆ คุยไป ดูรูปไป แล้วก็กอดรูปไว้ สลับกันไปอยู่อย่างนี้ จนในที่สุดสนก็เหนื่อยอ่อนและเผลอหลับไปบนตักของแม่ในที่สุด
"หลับเถอะนะลูก ต่อไปนี้ แม่จะคอยปกป้องสนเอง แม่จะไม่ให้ใครมาทำร้ายลูกของแม่อย่างนี้อีกแล้วนะลูก แม่สัญญา"
TBC
-
แหมๆๆ อยากให้พ่อของสนเห็นสภาพสนร้องไห้กับแม่ในเวลานี้จัง สะใจพิลึก
รอตอนต่อไปจ้า :pig4:
-
เกินจะบรรยายอ่ะ มันเศร้า มันหน่วง ต้นมีแฟนใหม่แล้วจริงเหรอ แล้วสนล่ะจะทำอย่างไงต่อไปเนี่ย
-
อ่านสองตอนหน่วงมากยิ่งอ่านยิ่งเกลียดนิน่ามากจนไม่รู้จะด่าอะไรแล้ว แต่ แต่ก็สงสารเด็กเนอะ
ต้นก็สงสารนะ ยิ่งสนมีลูกแบบนี้ใครจะไปใจร้ายทำรายครอบครัวลงแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าสนรักต้นก็ตาม
:ling1: :ling1: :ling1:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ o13 o13
-
ลูกยังไงก็คือลูกวันยังค่ำ สนคงเก็บกดมาเยอะจริงๆ ได้ปล่อยระเบิดออกมาทีก็แทบจะเสียสติไปเลยนะ ถือว่าเป็นบทเรียนราคาแพงของสนเลยทีเดียว พูดไม่ออกเลย เห้ออออ!! อ่านไปถอนหายใจไปบ่อยมากกับตอนนี้ตอนเดียว
ตลกนินาที่ได้รู้ความจริงที่ว่าสนก็รักต้นด้วย ทีนี้หล่อนจะทำอย่างไร ๕๕๕ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆนะคับ
ป.ล. ไปลงเรื่องรักนี้ฟ้าไม่ได้ลิขิตบ่อยๆด้วยนะคับ รออ่านอยู่คับ
-
อ่านตอนนี้แล้วทำไมเราสะใจมาก อ่านไปหัวเราะไป
เริ่มตั้งแต่เรื่องที่แม่ของต้นบอกสนว่าไม่ต้องรอพราะต้นมีแฟนแล้ว
มันก็เป็นภาพซ้อนทับตอนที่สนมันบอกกับต้นว่ามีคู่หมั้น
ตอนที่สนมันเศร้าและร้องไห้แต่เรากลับเบะปากไม่เห็นใจมันซักนิด
เพราะมันแค่รู้สึกเสียใจที่ต้นมีแฟนใหม่ แต่ต้นต้องเสียใจที่มันมีคู่หมั้น แล้วสนยังมาขอเป็นแฟน
พอเป็นแฟนไม่ถึงเดือนมันมาบอกว่าทำนินาท้อง คือแบบ ความเจ็บของมันนี่เทียบไม่ได้ซักนิด
แล้วมาสะใจอีกทีตอนที่แม่มาปลอบสน แต่ในใจกับคิด กระแดะ แม้จะดูแรงแต่มันคิดแบบนี้จริงๆ
เพราะเท่าที่อ่านมาก็บอกให้รู้อยู่แล้วว่าครอบครัวนี้มันรักตัวเองมากกว่ารักลูก คือแสดงออกว่ารัก
แต่ในใจก็คือรักตัวเองมากกว่าทั้งผัวทั้งเมีย เห็นความสุขของตัวเองเป็นที่ตั้ง
ขนาดที่สามารถทนเห็นลูกที่บอกว่ารักทุกข์ใจมาตั้งสองปี เลยทำไม่ไม่ค่อยแปลกใจที่สนมันเป็นคนแบบนี้
สำหรับเราคนแบบสนนี่มันคนไม่เอาอ่าวจริงๆอ่ะบอกเลย
ไม่ได้อยากจะซ้ำเติมสนมันหรอกนะแต่ถ้าจะให้พูดให้บอกอีกกี่ครั้ง
ว่าเรื่องดราม่าที่มันเกิดขึ้นสนมันเป็นคนเลือกเส้นทางเองทั้งนั้น แล้วจะไปโทษใคร
คนอื่นๆก็เป็นแค่ตัวแปรไม่ว่าจะเป็นยัยนินาหรือพ่อแม่แต่สนมันเป็นคนตัดสินใจเอง
ถ้าสนมันเข็มแข็งและกล้าหาญซักนิด เรื่องคงง่ายกว่านี้ สนเป็นคนทำให้มันยากเองทั้งนั้น
ไม่แก้ปัญหาแต่แบกปัญหาเอาไว้ ไม่ยอมแก้ซักที ฉะนั้นก็จงรับกรรมต่อไป
แต่แค่นี้บอกเลยว่ามันยังไม่สาแก่ใจสำหรับเรา ต้องขยี้ๆๆๆๆๆๆมันอีก
ไหนๆก็พังแล้วเอาให้มันพังไปทั้งหมด สะใจดี5555 (โรคจิตมาก อิๆๆๆ)
ปล.ถ้าเป็นดราม่าของครอบครัวสนเราเชียร์ให้ใส่เต็มที่ แต่ถ้าเป็นของต้นนี่ขอเหยียบเบรคแรงๆๆๆๆ
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นี่เรายังปกติดีใช่มั๊ยที่อ่านเรื่องเศร้าแล้วหัวเราะและยิ้มอยู่คนเดียว 5555++++
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
อ่านตอนนี้แล้วทำไมเราสะใจมาก อ่านไปหัวเราะไป
เริ่มตั้งแต่เรื่องที่แม่ของต้นบอกสนว่าไม่ต้องรอพราะต้นมีแฟนแล้ว
มันก็เป็นภาพซ้อนทับตอนที่สนมันบอกกับต้นว่ามีคู่หมั้น
ตอนที่สนมันเศร้าและร้องไห้แต่เรากลับเบะปากไม่เห็นใจมันซักนิด
เพราะมันแค่รู้สึกเสียใจที่ต้นมีแฟนใหม่ แต่ต้นต้องเสียใจที่มันมีคู่หมั้น แล้วสนยังมาขอเป็นแฟน
พอเป็นแฟนไม่ถึงเดือนมันมาบอกว่าทำนินาท้อง คือแบบ ความเจ็บของมันนี่เทียบไม่ได้ซักนิด
แล้วมาสะใจอีกทีตอนที่แม่มาปลอบสน แต่ในใจกับคิด กระแดะ แม้จะดูแรงแต่มันคิดแบบนี้จริงๆ
เพราะเท่าที่อ่านมาก็บอกให้รู้อยู่แล้วว่าครอบครัวนี้มันรักตัวเองมากกว่ารักลูก คือแสดงออกว่ารัก
แต่ในใจก็คือรักตัวเองมากกว่าทั้งผัวทั้งเมีย เห็นความสุขของตัวเองเป็นที่ตั้ง
ขนาดที่สามารถทนเห็นลูกที่บอกว่ารักทุกข์ใจมาตั้งสองปี เลยทำไม่ไม่ค่อยแปลกใจที่สนมันเป็นคนแบบนี้
สำหรับเราคนแบบสนนี่มันคนไม่เอาอ่าวจริงๆอ่ะบอกเลย
ไม่ได้อยากจะซ้ำเติมสนมันหรอกนะแต่ถ้าจะให้พูดให้บอกอีกกี่ครั้ง
ว่าเรื่องดราม่าที่มันเกิดขึ้นสนมันเป็นคนเลือกเส้นทางเองทั้งนั้น แล้วจะไปโทษใคร
คนอื่นๆก็เป็นแค่ตัวแปรไม่ว่าจะเป็นยัยนินาหรือพ่อแม่แต่สนมันเป็นคนตัดสินใจเอง
ถ้าสนมันเข็มแข็งและกล้าหาญซักนิด เรื่องคงง่ายกว่านี้ สนเป็นคนทำให้มันยากเองทั้งนั้น
ไม่แก้ปัญหาแต่แบกปัญหาเอาไว้ ไม่ยอมแก้ซักที ฉะนั้นก็จงรับกรรมต่อไป
แต่แค่นี้บอกเลยว่ามันยังไม่สาแก่ใจสำหรับเรา ต้องขยี้ๆๆๆๆๆๆมันอีก
ไหนๆก็พังแล้วเอาให้มันพังไปทั้งหมด สะใจดี5555 (โรคจิตมาก อิๆๆๆ)
ปล.ถ้าเป็นดราม่าของครอบครัวสนเราเชียร์ให้ใส่เต็มที่ แต่ถ้าเป็นของต้นนี่ขอเหยียบเบรคแรงๆๆๆๆ
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นี่เรายังปกติดีใช่มั๊ยที่อ่านเรื่องเศร้าแล้วหัวเราะและยิ้มอยู่คนเดียว 5555++++
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ขอโทษนะครับ คนเขียนไม่ไหวกับคอมเมนต์แบบนี้แล้วครับ
-
อ่านตอนนี้แล้วทำไมเราสะใจมาก อ่านไปหัวเราะไป
เริ่มตั้งแต่เรื่องที่แม่ของต้นบอกสนว่าไม่ต้องรอพราะต้นมีแฟนแล้ว
มันก็เป็นภาพซ้อนทับตอนที่สนมันบอกกับต้นว่ามีคู่หมั้น
ตอนที่สนมันเศร้าและร้องไห้แต่เรากลับเบะปากไม่เห็นใจมันซักนิด
เพราะมันแค่รู้สึกเสียใจที่ต้นมีแฟนใหม่ แต่ต้นต้องเสียใจที่มันมีคู่หมั้น แล้วสนยังมาขอเป็นแฟน
พอเป็นแฟนไม่ถึงเดือนมันมาบอกว่าทำนินาท้อง คือแบบ ความเจ็บของมันนี่เทียบไม่ได้ซักนิด
แล้วมาสะใจอีกทีตอนที่แม่มาปลอบสน แต่ในใจกับคิด กระแดะ แม้จะดูแรงแต่มันคิดแบบนี้จริงๆ
เพราะเท่าที่อ่านมาก็บอกให้รู้อยู่แล้วว่าครอบครัวนี้มันรักตัวเองมากกว่ารักลูก คือแสดงออกว่ารัก
แต่ในใจก็คือรักตัวเองมากกว่าทั้งผัวทั้งเมีย เห็นความสุขของตัวเองเป็นที่ตั้ง
ขนาดที่สามารถทนเห็นลูกที่บอกว่ารักทุกข์ใจมาตั้งสองปี เลยทำไม่ไม่ค่อยแปลกใจที่สนมันเป็นคนแบบนี้
สำหรับเราคนแบบสนนี่มันคนไม่เอาอ่าวจริงๆอ่ะบอกเลย
ไม่ได้อยากจะซ้ำเติมสนมันหรอกนะแต่ถ้าจะให้พูดให้บอกอีกกี่ครั้ง
ว่าเรื่องดราม่าที่มันเกิดขึ้นสนมันเป็นคนเลือกเส้นทางเองทั้งนั้น แล้วจะไปโทษใคร
คนอื่นๆก็เป็นแค่ตัวแปรไม่ว่าจะเป็นยัยนินาหรือพ่อแม่แต่สนมันเป็นคนตัดสินใจเอง
ถ้าสนมันเข็มแข็งและกล้าหาญซักนิด เรื่องคงง่ายกว่านี้ สนเป็นคนทำให้มันยากเองทั้งนั้น
ไม่แก้ปัญหาแต่แบกปัญหาเอาไว้ ไม่ยอมแก้ซักที ฉะนั้นก็จงรับกรรมต่อไป
แต่แค่นี้บอกเลยว่ามันยังไม่สาแก่ใจสำหรับเรา ต้องขยี้ๆๆๆๆๆๆมันอีก
ไหนๆก็พังแล้วเอาให้มันพังไปทั้งหมด สะใจดี5555 (โรคจิตมาก อิๆๆๆ)
ปล.ถ้าเป็นดราม่าของครอบครัวสนเราเชียร์ให้ใส่เต็มที่ แต่ถ้าเป็นของต้นนี่ขอเหยียบเบรคแรงๆๆๆๆ
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นี่เรายังปกติดีใช่มั๊ยที่อ่านเรื่องเศร้าแล้วหัวเราะและยิ้มอยู่คนเดียว 5555++++
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ขอโทษนะครับ คนเขียนไม่ไหวกับคอมเมนต์แบบนี้แล้วครับ
V
V
V
หมายถึงยังไงอ่ะครับ เรางง ถ้าหมายถึงเม้นท์หยาบหรืออะไรเราก็ขอโทษด้วย
แต่ถ้าหมายถึงว่าไม่ให้ไม่ชอบตัวละครที่คุณสร้างมาเราทำไม่ได้จริงๆอ่ะ
เพราะถ้าแต่งดราม่าแล้วให้เราเข้าข้างคนผิดแล้วก็ไม่ไหวนะ
ปล.หรือเข้าใจเม้นท์เราผิดคิดว่าเราว่าคนแต่งๆไม่ดีเลยหัวเราะเหมือนอ่านดราม่าเป็นเรื่องตลก
เปล่านะ!!!! เราหมายถึงว่าอ่านดราม่าแล้วสะใจที่เห็นคนทำผิดได้รับกรรมบ้าง เพราะน้อยเรื่องมากที่จะมี
อย่างมากก็แค่นิดๆหน่อยๆ แต่อ่านตอนนี้แล้วมันสะใจจริงๆๆๆๆๆๆๆ
-
=_+ เราว่า ต้นมีแฟนใหม่ไปเหอะ รักแรก คนแรก ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นคนสุดท้าย
ดูแล้วต้นมีแต่เสียใจตลอด สุขแป๊บๆ ไม่เท่าความเชื่อใจความรู้สึกที่เสียไป เราอ่านยังรู้สึกว่าสนหักหลังต้นบ่อยมาก คำว่ารักพูดไปก็เท่านั้น การกระทำก็ต้องมั่นคงหนักแน่นด้วย
-
อ่านตอนนี้แล้วทำไมเราสะใจมาก อ่านไปหัวเราะไป
เริ่มตั้งแต่เรื่องที่แม่ของต้นบอกสนว่าไม่ต้องรอพราะต้นมีแฟนแล้ว
มันก็เป็นภาพซ้อนทับตอนที่สนมันบอกกับต้นว่ามีคู่หมั้น
ตอนที่สนมันเศร้าและร้องไห้แต่เรากลับเบะปากไม่เห็นใจมันซักนิด
เพราะมันแค่รู้สึกเสียใจที่ต้นมีแฟนใหม่ แต่ต้นต้องเสียใจที่มันมีคู่หมั้น แล้วสนยังมาขอเป็นแฟน
พอเป็นแฟนไม่ถึงเดือนมันมาบอกว่าทำนินาท้อง คือแบบ ความเจ็บของมันนี่เทียบไม่ได้ซักนิด
แล้วมาสะใจอีกทีตอนที่แม่มาปลอบสน แต่ในใจกับคิด กระแดะ แม้จะดูแรงแต่มันคิดแบบนี้จริงๆ
เพราะเท่าที่อ่านมาก็บอกให้รู้อยู่แล้วว่าครอบครัวนี้มันรักตัวเองมากกว่ารักลูก คือแสดงออกว่ารัก
แต่ในใจก็คือรักตัวเองมากกว่าทั้งผัวทั้งเมีย เห็นความสุขของตัวเองเป็นที่ตั้ง
ขนาดที่สามารถทนเห็นลูกที่บอกว่ารักทุกข์ใจมาตั้งสองปี เลยทำไม่ไม่ค่อยแปลกใจที่สนมันเป็นคนแบบนี้
สำหรับเราคนแบบสนนี่มันคนไม่เอาอ่าวจริงๆอ่ะบอกเลย
ไม่ได้อยากจะซ้ำเติมสนมันหรอกนะแต่ถ้าจะให้พูดให้บอกอีกกี่ครั้ง
ว่าเรื่องดราม่าที่มันเกิดขึ้นสนมันเป็นคนเลือกเส้นทางเองทั้งนั้น แล้วจะไปโทษใคร
คนอื่นๆก็เป็นแค่ตัวแปรไม่ว่าจะเป็นยัยนินาหรือพ่อแม่แต่สนมันเป็นคนตัดสินใจเอง
ถ้าสนมันเข็มแข็งและกล้าหาญซักนิด เรื่องคงง่ายกว่านี้ สนเป็นคนทำให้มันยากเองทั้งนั้น
ไม่แก้ปัญหาแต่แบกปัญหาเอาไว้ ไม่ยอมแก้ซักที ฉะนั้นก็จงรับกรรมต่อไป
แต่แค่นี้บอกเลยว่ามันยังไม่สาแก่ใจสำหรับเรา ต้องขยี้ๆๆๆๆๆๆมันอีก
ไหนๆก็พังแล้วเอาให้มันพังไปทั้งหมด สะใจดี5555 (โรคจิตมาก อิๆๆๆ)
ปล.ถ้าเป็นดราม่าของครอบครัวสนเราเชียร์ให้ใส่เต็มที่ แต่ถ้าเป็นของต้นนี่ขอเหยียบเบรคแรงๆๆๆๆ
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นี่เรายังปกติดีใช่มั๊ยที่อ่านเรื่องเศร้าแล้วหัวเราะและยิ้มอยู่คนเดียว 5555++++
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ขอโทษนะครับ คนเขียนไม่ไหวกับคอมเมนต์แบบนี้แล้วครับ
V
V
V
หมายถึงยังไงอ่ะครับ เรางง ถ้าหมายถึงเม้นท์หยาบหรืออะไรเราก็ขอโทษด้วย
แต่ถ้าหมายถึงว่าไม่ให้ไม่ชอบตัวละครที่คุณสร้างมาเราทำไม่ได้จริงๆอ่ะ
เพราะถ้าแต่งดราม่าแล้วให้เราเข้าข้างคนผิดแล้วก็ไม่ไหวนะ
ปล.หรือเข้าใจเม้นท์เราผิดคิดว่าเราว่าคนแต่งๆไม่ดีเลยหัวเราะเหมือนอ่านดราม่าเป็นเรื่องตลก
เปล่านะ!!!! เราหมายถึงว่าอ่านดราม่าแล้วสะใจที่เห็นคนทำผิดได้รับกรรมบ้าง เพราะน้อยเรื่องมากที่จะมี
อย่างมากก็แค่นิดๆหน่อยๆ แต่อ่านตอนนี้แล้วมันสะใจจริงๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ขอโทษที่อธิบายไม่ชัด ผมร้องไห้หนักมากตอนนี้ สะเทือนใจกับตอนนี้มากไปหน่อย
โดยส่วนตัวผมไม่ได้คิดจะเขียนให้สนเป็นคนเลวอย่างนั้น สงสัยผมจะทำผิดซ้ำรอบสองแล้วล่ะ เวอร์ชั่นที่สองก็เป็นแบบนี้
ผมรู้สึกผิดด้วยแหละครับที่ทำให้สนเป็นคนเลวอีกแล้ว ก็พยายามระวังแล้วล่ะ แต่พล็อตที่วางไว้มันก็ล่อแหลม
ถ้าเขียนไม่ดีหรือเอาไม่อยู่สนก็คงเป็นคนเลวในเวอร์ชั่นที่สามอีกจนได้ เสียใจอะ
-
ไม่ไหวแล้ว เศร้าเกินไป :monkeysad: :monkeysad:
-
เป็นตอนที่บีบหัวใจดีจริงๆ เลยค่ะ :dont2: สงสารก็สงสารนะคะ แต่ที่เรื่องดำเนินมาถึงจุดๆ นี้ ก็เพราะความไม่เฉลียวใจของตัวสนเองด้วย คราวนี้ก็รอแค่ว่าคุณแม่จะงัดกับคุณพ่อด้วยวิธีไหนให้เขาหูตาสว่างเสียที..
ส่วนนินา..ป่านนี้ไม่สติแตกไปแล้วเหรอคะ ที่ตลอดมานางยึดติดอยู่กับผู้ชายในแบบที่ตัวเองตั้งแง่รังเกียจ ดีไม่ดีอีโก้แรงๆ แบบนินานี่ อาจจะพาลเกลียดน้องภูคาไปด้วยอีกคนก็ได้นะคะน่ะ เพราะว่าน้องก็เกิดมาจากสนด้วยส่วนหนึ่ง
-
นินา - ชีช่างพยายามที่จะสร้างครอบครัว(ที่ได้มาแบบไม่ถูกต้องนัก) แต่ก็ยังร่วมสร้างฐานะกับสน ไม่ได้ขี้เกียจเกาะกินไปวันๆ ซึ่งข้อนี้ชมเชยนาง ยกเว้นเรื่องอื่น สอบตกหมด
อนึ่ง คุณ sarawatta คะ เราว่าคอมเมนท์สมน้ำหน้าสนคงจะมีมากอีก อย่าไปเครียดกับมันมาก ถ้ามีคนเมนท์แสดงว่าคุณเขียนให้เค้าอินกับเรื่องได้ แสดงว่าคุณเขียนได้ดีแล้วยังไงล่ะคะ สุ้ๆ :L2:
ว่าแต่ต้นมีแฟนแล้วจริงดิ?? :really2:
อยากให้สนเคลียร์เรื่องลูกกับนินาแล้วก็ครอบครัวนินาให้จบ อย่าให้เรื้อรังอีก
เรื่องนี้ตัวละครไม่ได้ร่ำรวยที่แบบพระเอกรวยมหาศาลเอาเงินฟาดหัวแล้วจบ เราเลยอยากรู้ว่าสนจะแก้ปัญหายังไง :hao3:
-
โอเค ตอนนี้คนเขียนรู้สึกดีขึ้นแล้ว ตอนนี้มันสะเทือนใจจริงๆ ครับ อะไรก็ตามที่มี "แม่" ผมจะอ่อนไหวเป็นพิเศษ
(เคยถูกพ่อแม่ทิ้งตอนเด็กๆ)
คนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องก็คือพ่อของสนที่ผู้เขียนตั้งใจให้เป็นคนที่เปลี่ยนยากที่สุดในเรื่อง สนเป็นเพียงเหยื่อของครอบครัวที่มีพ่อถูกสอนมาด้วยแนวคิด "ชายเป็นใหญ่" คนที่ทำงานสาย Gender อาจจะพอเข้าใจ แต่ง่ายๆ ก็คือผู้ชายดีกว่าผู้หญิง มีอำนาจมากกว่าผู้หญิง
ความท้าทายของเรื่องนี้ก็คือ สนซึ่งเป็นเหยื่อของพ่อเป็นคนดำเนินเรื่องหลัก (พ่อไม่ได้เป็นตัวเดินเรื่องเอง ถ้าพ่อเดินเรื่องเองคนก็อาจจะเกลียดพ่อของสนมากกว่านี้) โจทย์ของผมคือทำยังไงคนถึงจะไม่เกลียดสน ถ้าคนเขียนเขียนไม่ดี ฝีมือไม่ถึง สนจะกลายเป็นคนเลวทันที ทั้งๆ ที่สนเป็นแค่เหยื่อเท่านั้น ตอนนี้ผมก็คงมือไม่ถึงไปแล้วเพราะทำให้สนถูกเกลียดและกลายเป็นคนเลวไปจนได้ ถ้าจะด่าสน โทษคนเขียนดีกว่านะครับ เวอร์ชั่นสองผมก็พลาดเรื่องนี้มาแล้วเนื่องจากวางพล็อตไว้สุ่มเสี่ยงมาก อยากท้าทายตัวเอง แต่ก็อาจจะต้องฝึกปรือฝีมือกันอีกเยอะ
พ่อของสนเป็นคนกุมอำนาจทุกอย่างในบ้าน ผมจะไม่อธิบายเรื่องภายในครอบครัวของสนมากนัก แต่อยากให้ผู้อ่านเดาเอาเองจากสิ่งที่สนเป็น แม่ของสนก็เออออตามพ่อสนไปหมดเพราะถูกสอนมาให้เป็นช้างเท้าหลัง สนจึงค่อนข้างเก็บกดนิดหน่อยในครอบครัวนี้ ต้นก็รู้ดี ที่สนมันรักต้นก็เพราะต้นเป็นคนเดียวที่เข้าใจสนในเรื่องนี้ แม้กระทั่งการที่สนเป็นคนโลเลต้นก็รู้ว่าเป็นเพราะการเลี้ยงดูของพ่อแม่สนที่บังคับลูกในบางเรื่องมากเกินไป
พอนินาเข้ามา สนก็เริ่มคิดจะใช้นินาเป็นเครื่องมือ เป็นเหตุให้สนลังเลไม่ยอมถอนหมั้นกับนินาทั้งๆ ที่มีโอกาส สนจะทำให้พ่อของสนรู้ว่า การที่พ่อจะได้สะใภ้มาหนึ่งคน ได้หลานมาหนึ่งคน สนซึ่งเป็นลูกต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง สนต้องทุกข์ใจขนาดไหนบ้าง
ความคิดของสนก็คือ มีเมียมีลูกให้พ่อตามที่พ่ออยากได้ แล้วก็ให้พ่อนั่งดูความพินาศของชีวิตสนไปด้วย ดูซิว่าพ่อจะทนเห็นลูกตัวเองเป็นทุกข์ได้นานแค่ไหน ตอนนี้พ่อของสนก็เริ่มเห็นแล้ว อีกไม่นานก็จะยอม ยิ่งได้แม่ของสนมาช่วยอีกแรงเพราะทนเห็นลูกเจ็บไม่ไหว เรื่องก็จะง่ายขึ้น
สนคิดถึงขนาดที่ว่า ถ้าพ่อไม่บอกให้สนหย่ากับนินาด้วยตัวเอง สนก็จะไม่เลิกทรมานตัวเอง สนจะยอมมีชีวิตที่ทรมานต่อไปจนกว่าพ่อจะเข้าใจ
ถ้าสนผ่านจุดนี้ไปได้ พ่อเข้าใจและสำนึกผิด สนถึงจะอยู่เป็นคู่ชีวิตกับต้นได้อย่างไม่มีปัญหา เพราะสนเองก็ทิ้งพ่อแม่ไปไม่ได้ จึงจำเป็นต้องทำให้ทุกคนเข้าใจทั้งหมด สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้ก็คือ สนกำลังเสียสละเอาชีวิตของตัวเองมาทนทุกข์ทรมาน เพื่อจะให้พ่อเข้าใจ เพื่อที่เขาจะได้รักต้นได้โดยไม่มีปัญหากับครอบครัว
แต่ในขณะที่สนคิดอย่างนั้น สนก็ทนเห็นต้นเสียใจหลายครั้งไม่ไหว สุดท้ายก็เลยตัดสินใจบอกรักต้น และเลือกที่จะใช้วิธีเจรจาที่สนเชื่อว่าอาจจะไม่ได้ผลแทน แต่ก็โชคไม่ดีตรงที่นินาท้องเสียก่อน จึงบีบให้สนกลับมาใช้แผนแรกที่สนวางไว้ตามเดิม การที่สนพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวอยู่ไม่เป็นสุข ตัวเองก็เป็นทุกข์เพียงเพราะจะให้พ่อที่เปลี่ยนแปลงยากกว่าคนอื่นเข้าใจสนบ้างนั่นแหละครับ ไม่มีเหตุผลอื่นใดอีก
ทำไมต้นเจ็บหลายครั้งแล้วถึงไม่โกรธสน ความจริงก็มีหลายครั้งที่ต้นโกรธ แต่สุดท้ายต้นก็ให้อภัยเพราะรู้ว่าสนเป็นแบบนี้ ไม่ได้ตั้งใจทำผิด ที่สำคัญ ต้นก็รู้ว่าสนก็รักต้นมากด้วย คนเราถ้ารักกันทั้งสองฝ่ายแล้ว ไม่มีใครเจ็บกว่ากันหรอก เจ็บด้วยกันทั้งคู่
สุดท้าย เรื่องนี้ผมไม่อยากให้เรามองหา "คนผิด" เพราะผมไม่ต้องการให้ใครเป็นคนผิดแม้แต่คนเดียว มีแต่มนุษย์ที่ผิดพลาดได้และเรียนรู้ได้เท่านั้น
หวังว่าจะช่วยให้เข้าใจจุดประสงค์ของเรื่องนี้มากขึ้นนะครับ แต่ก็แอบเศร้าที่ผมทำพลาดให้สนเป็นคนเลวอีกแล้ว ขอโทษนะสน
ขอบคุณทุกคนที่มาอ่านครับ ตอนนี้ผมตัดสินใจแล้วว่าจะเขียนต้น-สนให้จบก่อนแล้วค่อยไปเขียนเรื่องอื่นๆ
Sarawatta
-
อืม สำหรับสนแล้วผมเฉยๆนะ เพราะทุกอย่างสนทำร้ายตนเองทั้นนั้น สิ่งที่ต้องการคือ พ่อแม่ของสนต่างหากสมควรจะได้รับผล สมควรจะได้รับผลจากสิ่งที่ตนคิดว่าดีอยากได้ โดยไม่สนใจลูกตนเอง กลัวแต่จะอายคนอื่น กลัวแต่จะอายสังคม กลัวแต่จะไม่มีคนสืบสกุล ยังแอบคิดนะว่าให้สนมันเป็นบ้าไปเลยก็ดี คงจะซะใจมากกว่าอีก ให้พ่อแม่สนได้รับความทุกข์ทรมานหนักๆ ไปเลย แล้วให้ต้นมาทำทุกข์อย่างให้ดีขึ้น แล้วสิ่งที่นินาว่ายังทำไม่เสดผมว่า คงจะฮูบกิจการของครอบครัวของสนแน่ๆ ใจจริงก็อย่างให้นินาได้ไปเหมือนกันนะ อยากรู้ว่าพ่อของสนจะรู้สึกยังไง ถ้าไม่รู้สึกอะไรผมคงคิดว่าพ่อของสนคงอยากได้นินาเป็นเมียซะเองอะนะ สงสารคนแต่งอยู่นะเนี้ย ไม่รู้ได้กินข้าวกินปลารึเปล่า ยังไงคนแต่งก็รักษาสุขภาพด้วยนะครับ ที่พูดมาเนี้ยยังไม่ได้อ่านเม้นของคนแต่งนะ เราคิดแบบนี้จริงหลังจากอ่านตอนล้าสุดแล้ว เรื่องนี้คนที่สมควรทุกข์ทรมานที่สุดคือพ่อของสน แต่ก็รู้ว่ายังไงสนมันก็รักพ่อแม่มันมาอยู่อะนะ ยังไงก็ให้มันทรมานต่อไปแล้วกัน สิ่งที่อยากได้สุดๆตอนนี้คือเมื่อไหร่พ่อของสนจะได้รับกรรมสักทีตังหากล่ะ
-
สนคิดถึงขนาดที่ว่า ถ้าพ่อไม่บอกให้สนหย่ากับนินาด้วยตัวเอง สนก็จะไม่เลิกทรมานตัวเอง สนจะยอมมีชีวิตที่ทรมานต่อไปจนกว่าพ่อจะเข้าใจ
ถ้าสนผ่านจุดนี้ไปได้ พ่อเข้าใจและสำนึกผิด สนถึงจะอยู่เป็นคู่ชีวิตกับต้นได้อย่างไม่มีปัญหา เพราะสนเองก็ทิ้งพ่อแม่ไปไม่ได้ จึงจำเป็นต้องทำให้ทุกคนเข้าใจทั้งหมด สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้ก็คือ สนกำลังเสียสละเอาชีวิตของตัวเองมาทนทุกข์ทรมาน เพื่อจะให้พ่อเข้าใจ เพื่อที่เขาจะได้รักต้นได้โดยไม่มีปัญหากับครอบครัว
Sarawatta
ขอซักจึ้ก
พินาจ > พินาศ
****
อันนี้ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง แต่ถ้าสมมติ "สนจะยอมมีชีวิตที่ทรมานต่อไปจนกว่าพ่อจะเข้าใจ" ชาตินี้ทั้งชาติพ่อก็ไม่เข้าใจ สนจะทำยังไงคะ??
-
เราว่าพ่อสนอาจจะเอาร้านแลกหลานก็ได้นะถ้าสนกับนินาเลิกกัน (เห็นพ่อสนอยากได้หลานเหลือเกินนิ โดยไม่สนความทุกข์ของลูกเลย)
-
เอาจริง ๆ เราก็สงสารทั้งสองฝ่ายอ่ะ
สนเองก็เลือกอะไรไม่ได้มากนักเพราะความเป็นลูกที่ดีเลยต้องยอมทำหน้าที่ลูก หลายคนต่อว่าสนเราก็ว่าสังคมเราจริง ๆ ก็เป็นแบบนี้นะ คนเดียวอาจจะอยากสะท้อนสังคมจริง ๆ ของคนไทย
จนตอนนี้หลายคนก็ยังไม่ยอมรับเพศที่ 3 ความรักของชายรักชาย หญิงรักหญิง เพราะคนเป็นพ่อแม่ก็ยังอยากเห็นลูกมีทายาทและไม่ถูกต่อว่าจากสังคม
แต่ไม่ใช่พ่อแม่ทุกคนจะไม่ยอมรับ แต่อาจจะต้องทำใจและทำความเข้าใจหน่อยอย่างพ่อแม่ของต้นนั้นก็เป็นอีกครอบครัวที่พร้อมจะให้ลูกเดินตามทางของตัวเอง เพราะในอนาคตชีวิตที่เหลือจะเป็นของลูกไม่ใช่ชีวิตที่พ่อแม่จะมากำหนดได้อีกและอีอย่างคือโตแล้วมีทางเดินในของตนเองแล้วก็ควรปล่อยไปหากสิ่งนั้นไม่ทำให้ชีวิตของเขาแย่ลง
ส่วนต้นเราคิดว่าต้นยังลืมสนไม่ได้หรอกค่ะ เราว่าที่ให้แม่ไปบอกสนเพราะต้องการให้สนลืมตัวเองแล้วกลับไปทำหน้าที่ของสามีและพ่อที่ดี ไม่อยากให้สนทำบาปทำกรรมทำให้เด็กตาดำ ๆ ขาดพ่อขาดแม่ อย่าลืมนะว่าต้นรอสนมาเป็นสิบ ๆ ปี ถ้าตัดใจได้จริงจะรอทำไมตั้งสิบปีค่ะ คงเลิกรักแล้วคบพี่ทินไปนานแล้ว แต่นี่คบกี่คนกี่คนก็ยังลืมสนไม่ได้อยู่ดีจริงป่ะอิอิ
-
:katai1: :katai1:พอตกลงใจกันได้ก็มี
อุปสรรคตลอดเลยสำหรับความรักของ
ทั้งคู่ทั้งต้นและสนต่างก็น่าสงสาร :hao5: :hao5:
-
ต้นมีแฟนใหม่ จริงๆหรอ
เศร้าอ่ะ นินา สุดยอดของความทนทานมาก
บอกได้คำเดียวเลย ชั้นปวดใจมากก :o12:
-
คนเขียนทำเราร้องไห้จนตาบวมเลยอ่ะ
เป็นฉากที่สะเทือนอารมณ์มากๆ
ไม่พูดถึงว่าสงสารหรือไม่สงสารนะ
เพราะคนอ่านไม่โฟกัสเรื่องนั้น
คราวนี้คงถึงคิวแม่ออกโรงปกป้องลูกแล้วล่ะ
คนที่ยอมเดินตามมาตลอด อย่างที่แม่เดินตามพ่อสน
แต่ถ้าเป็นเรื่องของลูก เชื่อว่าแม่พร้อมยอมเสี่ยง
อยากให้พ่อได้มาเห็น มารับรู้กับความทุกข์ของลูกบ้าง
สนยังจะมีพลาดกับนินาเพราะความไม่ฉุกคิดอีกหรือเปล่านะ
กับที่นินาบอกว่าธุระตนยังไม่เสร็จ
คือเรื่องลูก หรือเรื่องฮุบร้านอาหาร
-
เหมือนดูพีระมิดโดมิโนที่ฐานง่อนแง่นแล้วค่อยๆ พังทลายลงมา
ไม่ว่าใคร อยู่ตรงไหนก็ได้รับผลกระทบ บาดเจ็บกันไปถ้วนหน้า
-
เฮ้ย ถามผู้แต่งว่าทำไมสนถึงไม่หาคำตอบอย่างจริงจังทั้งๆ ที่สงสัยว่ามีอะไรกับยายชะนีนิเน่าได้ไง
-
เข้ามาอ่านตอนดึกๆถึงตอนนี้ นอนร้ิงไห้อยู่คนเดียว แล้วจะนอนหลับมั้ยหละครับคืนนี้
สงสารสนมากๆกับเรื่องที่รับรู้และเกิดขึ้น ใจคงบอบช้ำน่าดู ผมเชื่อว่าที่ต้นบอกให้แม่บอกสน
ว่าตนเองมีแฟนใหม่แล้ว คิดว่าต้นทำไปเพราะไม่อยากให้สนรอ และยอมเจ็บอยู่คนเดียว
ขอให้เป็นแบบที่ผมคิดด้วยเถอะนะ รอตอนต่อไปครับ
-
:o12: เศร้าอะ เศร้ามาก ปวดใจ
ทั้งเรื่องสนกับยัยงูพิษนินา และการที่ต้นบอกว่าตัวเองมีแฟนใหม่แล้ว
ถามว่าสงสารสนมั๊ย ไม่นะ เพราะคิดว่าที่ผ่านมาสนทำตัวเองไม่หนักแน่นและเหมือนจะลังเลสับสนมาตลอด มันจึงเป็นช่องโหว่ให้พลาดท่ากับยัยนินาซ้ำแล้วซ้ำอีก ส่วนต้นเข้าใจนะว่าที่ผ่านมาต้นอดทนมาตลอด แต่ต้นลืมไปรึเปล่าว่าความรักไม่ใช่ความอดทน ถ้าอดทนสักวันก็จะถึงจุดระเบิดแล้วเรื่องทุกอย่างก็จะจบ ถ้าหากต้นแน่วแน่ที่จะรักสนมาตั้งแต่แรกก็ควรจะดื้อหัวชนฝาเอาให้สนหน้าโง่หายโง่ให้ได้ถึงจะถูก
ขอบคุณแม่ของสนนะที่ยอมออกมาปกป้องลูกสักที :pig4:
ขอโทษคุณ sarawatta นะคะ รินอินจัดไปหน่อย :katai1:
ปล.มอบให้ยัยนินา :beat:
-
เราไม่ได้คิดว่าสนเป็นคนเลวแต่เราคิดว่าสนเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องในแง่ที่ว่าการแก้ปัญหาของสนเป็นอะไรที่มีข้อแม้มากเกินไป ข้อแม้พวกนั้นเป็นตัวบีบให้เหตุการออกมาในอีหรอบนี้ เข้าในว่าคุณ Sarawatta พยายามเขียนและให้เหตุผลของการกระทำของสน
เราอยากเรียกว่าสนนี่อยู่ในสถานการณ์ที่เหมือนกับ Sandwich Generation ที่เพราะเห็นแก่พ่อแม่แล้วต้องมาเห็นแก่ลูกอีกด้วย เห็นแก่ทุกอย่างยกเว้นตัวเอง ลึกๆรู้สึกเหมือนกับว่าสนพยายามเป็นลูกที่ดีจนเฮือกสุดท้ายของชีวิต ต้องการการเห็นชอบจากพ่อแม่ในขณะเดียวกันทำให้การรักกันระหว่างสนกับต้นยากไปมากขึ้น
จุดมุ่งหมายของนินานี่ไม่ใช่สนแล้วเพราะว่าถ้าหากว่าเป็นสนป่านนี้นินาต้องทุรนทุราย สิ่งที่นินาต้องการก็คือร้านอาหารของสนที่อยู่ในชื่อพ่อสน ค่อนข้างจะมั่นใจว่าพ่อสนจะยกให้นินาไม่ก็ขายเพื่อเอาเงินให้นินาเพื่อแลกกับหลาน ภูคาจะรู้ไหมว่าต้องแลกกับอะไรมาบ้างกว่าจะได้มาซึ่งภูคา
พยายามไม่มองว่าใครผิด มาตอนนี้พ่อต้นยอมแล้ว พ่อต้นเวทนาสนที่เป็นแบบนี้ในขณะที่พ่อสนที่เป็นพ่อแท้ๆกลับได้แต่มองลูกตัวเองตายทั้งเป็น นี่หรือสิ่งดีๆที่พ่อต้องการให้สน? รักหลานมากกว่าลูก พ่อสนไม่ผิดแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพ่อสน blameless
ไม่มีความเห็นอะไรกับต้นนะ ถ้าหากว่าต้นมีแฟนใหม่ปล้วมีความสุขก็โอเคค่ะ แต่รู้นิสัยต้นน่าจะเจตนาบอกเพื่อให้สนตัดใจไปข้างหน้าเสียเพราะสนมีลูกแล้ว
Sandwich Generation - คนรุ่นที่โดนหนีบทั้งสองด้าน ที่ต้องดูแลค่ารักษาพยาบาลพ่อแม่แล้วก็เลี้ยงดูส่งเสียลูกด้วย
-
นิน่าโดนน้อยจังเลย อยากให้โดนสัก 10 ตอน อ่ะ เสียใจนะ ทำเค้ามาเป็นสิบๆ ตอน โดนทำกลับแป๊ปเดียวเอง
-
:กอด1: ตาบวมเหมือนกันแพ้อะไรไม่รู้ แต่ไม่ได้ร้องไห้นะ
ไม่ถูกกะดราม่าอะค่ะ
มาให้กำลังใจขอให้ตายหายบวมไวๆ
-
นิน่าโดนน้อยจังเลย อยากให้โดนสัก 10 ตอน อ่ะ เสียใจนะ ทำเค้ามาเป็นสิบๆ ตอน โดนทำกลับแป๊ปเดียวเอง
ตอนที่สนแกล้งให้นินาทรมานผมตัดออกไป 1 ตอนเลยครับ เพื่อให้มันจบไวขึ้น คิดว่าคนอ่านน่าจะพอเดาได้ ผมก็จะอธิบายในเรื่องด้วยส่วนหนึ่ง
ผมเคยทำงานกับกลุ่ม Gender equality (ความเสมอภาคหญิงชาย) พอให้สนแก้แค้นนินาแบบนี้แล้วก็รู้สึกรับไม่ได้ ดูเหมือนเป็นการกดขี่ผู้หญิงเลย ทำใจยากเหมือนกันที่ให้สนทำอย่างนี้ เลยตัดสินใจเอาตอนนี้ออกไป แต่ผมเล่าสั้นๆ อย่างนี้ละกันครับ
1) แต่งงานวันแรก สนก็ย้ายมานอนบ้านต้น นี่ก็หักหน้านินาสุดๆ แล้ว แถมไม่ยอมนอนห้องเดียวกันมาเป็นเวลาสองปีกว่า เป็นการกดดันให้นินารู้สึกอ้างว้าง ว้าเหว่เพื่อที่จะนำไปสู่แผนต่อไป
2) ช่วงที่นินาท้อง สนไม่สนใจใยดี ผู้หญิงที่กำลังท้องปกติจะขี้น้อยใจและอารมณ์แปรปรวน สนทำอย่างนี้ก็ถือว่าโหดมาก
3) พอนินาคลอดลูก เลี้ยงลูกไปได้สักพัก สนก็ให้นินากลับไปเรียนที่ มช. เพื่อลดความผูกพันของแม่กับลูกลง สำหรับผม แค่คิดจะพรากแม่พรากลูกก็บาปมากแล้ว
4) ช่วงนินาปิดเทอม สนเคยพาลูกไปเยี่ยมตากับยายที่เชียงใหม่ แต่สนเลือกนอนพักที่โรงแรม ให้นินากับลูกอยู่กับพ่อแม่ นินาเสียหน้าและอายจนพูดไม่ออก อ้อ มีตอนที่สนนั่งรถมาดูบ้านพักเก่าที่เขา ต้น นิกและปั้นจั่นเคยพักอยู่ด้วยกันแล้วก็หวนคิดถึงความหลังด้วย
5) พอนินาเรียนจบแล้วสนก็เจรจาขอหย่าแต่นินาไม่ยอม แถมขู่ว่าจะเอาลูกกลับไปด้วย
6) สนเริ่มดำเนินแผนการที่จะให้นินามีชู้ไปบ้างแล้วแต่ผมยังไม่ได้เล่าถึงตรงนั้น แต่นินาค่อนข้างระวังตัวเพราะนินาก็พลาดไม่ได้ นินาก็มีแผนของตัวเองอีกเหมือนกัน อันนี้ก็แรงนะ ถ้าเป็นผม ผมไม่กล้าทำหรอก บาปมาก
ผมว่ามันเป็นการแก้ปัญหาที่ไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ มีแต่บาปกรรมทั้งนั้นเลย แถมมีลูกตาดำๆ มารับเคราะห์ด้วย แต่ก็อยากให้สนแก้ปัญหาไม่ได้เรื่องแบบนี้แหละ ในสองเวอร์ชั่นแรกสนก็เป็นแบบนี้ แก้ปัญหาแบบไม่ได้เรื่องแต่ก็แก้มันจนได้ในที่สุด ส่วนในเวอร์ชั่นนี้ก็มาดูกันว่าการแก้ปัญหาที่ไม่ได้เรื่องจนมันยุ่งยากอย่างนี้จะพาสนไปถึงจุดหมายได้ไหม
เวอร์ชั่นแรก นินาแกล้งท้อง ไม่ค่อยท้าทายคนเขียนเท่าไหร่ มุขเดิมๆ
เวอร์ชันสอง นินาท้องจริงๆ แต่สุดท้ายก็ไปทำแท้ง ก็ยังไม่ท้าทายสำหรับผมอีก เห็นมาหลายเรื่องแล้ว อยากให้เรื่องมันยากกว่านี้
เวอร์ชันสาม นินาท้องและมีลูกกับสน อันนี้แหละ ท้าทายสุดๆ ไปเลย
ตอนนี้ยังไม่หายตาบวมเลยครับ ฮือๆ ตอนที่ 37 มันสะเทือนใจผมจริงๆ ตอนที่เขียนสปอยล์ก็นอนร้องไห้จนหลับ
ตอนที่เขียนจริงนี่ร้องไห้เป็นบ้าไปเลย นัดลูกค้าไว้ก็ต้องยกเลิกไปเพราะตาบวมมาก กลัวเขาตกใจ เหอๆ
:กอด1: :L2: :L1: :pig4:
Sarawatta
-
นิน่าโดนน้อยจังเลย อยากให้โดนสัก 10 ตอน อ่ะ เสียใจนะ ทำเค้ามาเป็นสิบๆ ตอน โดนทำกลับแป๊ปเดียวเอง
ตอนที่สนแกล้งให้นินาทรมานผมตัดออกไป 1 ตอนเลยครับ เพื่อให้มันจบไวขึ้น คิดว่าคนอ่านน่าจะพอเดาได้ ผมก็จะอธิบายในเรื่องด้วยส่วนหนึ่ง
ผมเคยทำงานกับกลุ่ม Gender equality (ความเสมอภาคหญิงชาย) พอให้สนแก้แค้นนินาแบบนี้แล้วก็รู้สึกรับไม่ได้ ดูเหมือนเป็นการกดขี่ผู้หญิงเลย ทำใจยากเหมือนกันที่ให้สนทำอย่างนี้ เลยตัดสินใจเอาตอนนี้ออกไป แต่ผมเล่าสั้นๆ อย่างนี้ละกันครับ
1) แต่งงานวันแรก สนก็ย้ายมานอนบ้านต้น นี่ก็หักหน้านินาสุดๆ แล้ว แถมไม่ยอมนอนห้องเดียวกันมาเป็นเวลาสองปีกว่า เป็นการกดดันให้นินารู้สึกอ้างว้าง ว้าเหว่เพื่อที่จะนำไปสู่แผนต่อไป
2) ช่วงที่นินาท้อง สนไม่สนใจใยดี ผู้หญิงที่กำลังท้องปกติจะขี้น้อยใจและอารมณ์แปรปรวน สนทำอย่างนี้ก็ถือว่าโหดมาก
3) พอนินาคลอดลูก เลี้ยงลูกไปได้สักพัก สนก็ให้นินากลับไปเรียนที่ มช. เพื่อลดความผูกพันของแม่กับลูกลง สำหรับผม แค่คิดจะพรากแม่พรากลูกก็บาปมากแล้ว
4) ช่วงนินาปิดเทอม สนเคยพาลูกไปเยี่ยมตากับยายที่เชียงใหม่ แต่สนเลือกนอนพักที่โรงแรม ให้นินากับลูกอยู่กับพ่อแม่ นินาเสียหน้าและอายจนพูดไม่ออก อ้อ มีตอนที่สนนั่งรถมาดูบ้านพักเก่าที่เขา ต้น นิกและปั้นจั่นเคยพักอยู่ด้วยกันแล้วก็หวนคิดถึงความหลังด้วย
5) พอนินาเรียนจบแล้วสนก็เจรจาขอหย่าแต่นินาไม่ยอม แถมขู่ว่าจะเอาลูกกลับไปด้วย
6) สนเริ่มดำเนินแผนการที่จะให้นินามีชู้ไปบ้างแล้วแต่ผมยังไม่ได้เล่าถึงตรงนั้น แต่นินาค่อนข้างระวังตัวเพราะนินาก็พลาดไม่ได้ นินาก็มีแผนของตัวเองอีกเหมือนกัน อันนี้ก็แรงนะ ถ้าเป็นผม ผมไม่กล้าทำหรอก บาปมาก
ผมว่ามันเป็นการแก้ปัญหาที่ไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ มีแต่บาปกรรมทั้งนั้นเลย แถมมีลูกตาดำๆ มารับเคราะห์ด้วย แต่ก็อยากให้สนแก้ปัญหาไม่ได้เรื่องแบบนี้แหละ ในสองเวอร์ชั่นแรกสนก็เป็นแบบนี้ แก้ปัญหาแบบไม่ได้เรื่องแต่ก็แก้มันจนได้ในที่สุด ส่วนในเวอร์ชั่นนี้ก็มาดูกันว่าการแก้ปัญหาที่ไม่ได้เรื่องจนมันยุ่งยากอย่างนี้จะพาสนไปถึงจุดหมายได้ไหม
เวอร์ชั่นแรก นินาแกล้งท้อง ไม่ค่อยท้าทายคนเขียนเท่าไหร่ มุขเดิมๆ
เวอร์ชันสอง นินาท้องจริงๆ แต่สุดท้ายก็ไปทำแท้ง ก็ยังไม่ท้าทายสำหรับผมอีก เห็นมาหลายเรื่องแล้ว อยากให้เรื่องมันยากกว่านี้
เวอร์ชันสาม นินาท้องและมีลูกกับสน อันนี้แหละ ท้าทายสุดๆ ไปเลย
ตอนนี้ยังไม่หายตาบวมเลยครับ ฮือๆ ตอนที่ 37 มันสะเทือนใจผมจริงๆ ตอนที่เขียนสปอยล์ก็นอนร้องไห้จนหลับ
ตอนที่เขียนจริงนี่ร้องไห้เป็นบ้าไปเลย นัดลูกค้าไว้ก็ต้องยกเลิกไปเพราะตาบวมมาก กลัวเขาตกใจ เหอๆ
:กอด1: :L2: :L1: :pig4:
Sarawatta
v
v
v
โห! อ่านแล้วแซ่บมาก น่าอ่านมาก ดูคงสะใจดี น่าเสียดายไม่น่าตัดออกเลยอ่าครับ
เอามาเป็นตอนพิเศษก็ได้นะครับ ส่งมาหลังไมค์ให้เค้าก็ได้ อยากอ่านสุดๆตอนนี้อ่าครับ ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทุกอย่างนี่เราโอเคหมด แต่ที่จะให้ยัยนินามีชู้(ที่เป็นแผนแต่ไม่ใช่เพราะนางอยากมีเอง) อันนี้ก็แอบสงสารนางอยู่นะ
แต่พอนึกถึงสิ่งที่นางทำ แกล้งจับสนเราว่ามันก็คงจะสมเหตุสมผลอยู่
ปล.เราชอบมากเวลาพวกตัวร้ายหรือคนที่ทำผิดแล้วโดนเอาคืนอย่างแรงๆอ่ะ 55555++++
-
ตอนที่ 34
กำลังฟินกับความรักของต้นกับสน ที่เข้าใจกันได้สักที เอ้อ หรือหลายทีนะ ต้น :haun4: มันเป็นความรักที่ค่อยเป็นค่อยไปดีอย่างที่บอก มันอยู่บนพื้นฐานความจริงในชีวิตที่เป็นไปได้ ทั้งสองคนยังต้องเผชิญกับครอบครัวที่พ่อยังไม่ยอมรับ และทั้งสองคนต้องทำให้ยอมรับให้ได้ด้วยความค่อยเป็นค่อยไป นิกกับปั้นจั่นก็เป็นเพื่อนที่ดีมากถึงจะเพิ่งมาคบกันแต่ก็เข้าอกเข้าใจทั้งสองคน ยอมรับต้นกับสนได้ และอยู่เคียงข้างด้วยกันมาตลอด ต้นกับสนถึงจะมีอุปสรรคอย่างอื่น แต่ยังโชคดีมีมิตรภาพที่ดีรอบตัว จบเรื่องดีๆ มาช็อคกับเรื่องนังปลิงนินา ท้อง แกมโนไปเองหรือเปล่าว่าท้อง ผสมพันธ์ตัวเองหรือไง เป็นสนก็โมโหนะเจอผู้หญิงแบบนี้ไป ทั้งข่มขู่ ใช้วิธีสกปรก ให้สุภาพบุรุษยังไงก็หลุดว่ะ คนเขากำลังจิ้นกำลังฟิน แกมาดับความฝันได้ยังไง สงสารต้นเลยถ้ารู้เข้า หลังจากไปฮันนีมูนบ้านเกิดสน จะเป็นไงต่อ
ตอนที่ 35
ชอบบรรยากาศเมืองน่านที่บรรยายมากเลย คงจะสวย สงบ เป็นธรรมชาติ ทำให้อยากไปเลยอ่ะ ถ้ามีโอกาสคงได้ไปเหมือนต้นกับสน (คนเขียนด้วยที่ไปมาแล้ว ฮันนีมูนเหรอคะ) แต่ความสุขก็อยู่กับเราไม่นานเมื่อความจริงก็คือความจริง อีปลิงท้อง(เหรอ) ก็ยังงงๆว่าไปท้องตอนไหนวะ หลังจากนั้นสนก็ระวังตัวตลอดไม่น่าจะพลาดได้ คนโดนวางยาแล้วแกทำฝ่ายเดียวท้องได้ด้วยเหรอ อ๋อ ยาปลุกเซ็กส์ชิมิไม่ใช่ยานอนหลับ อืมก็คงเป็นไปได้ แต่ฉันรับไม่ได้ ขอให้เป็นเรื่องโกหกทีเถอะ สงสารต้นกับสน ที่ต้องเจ็บช้ำกันอีกครั้ง แต่ยังไงก็ยังมีความทรงจำที่ดีร่วมกัน เอาเถอะมาถึงตรงนี้แล้ว สนเดินหน้าต่อไปเถอะจะเอายังไง ถึงนินาท้องจริงๆ แต่สันดานนางไม่เปลี่ยนให้ยังไงก็ทำใจรักไม่ได้หรอก ติดตามแผนสองของสน
ตอนที่ 36
สรุปนังปลิงท้องจริงๆสินะ ไม่ได้อยากจะด่าจะว่าผู้หญิงอย่างนินาหรอกนะ แต่การการกระทำแต่ละอย่างมันก็เกินไป ไม่ได้โลกสวย คนแบบนี้มีอยู่เยอะบนโลกนี้ แต่ด่าไปตามเนื้อหาที่มันสมจริง นินาดีตรงที่รู้จักทำมาหากิน ถึงจะแอบแฝงไปด้วยความอยากได้อยากมีในสิ่งที่สนก่อร่างสร้างตัวมา หาประโยชน์ แต่เพราะเธอใช้สิทธ์ของการเป็นคู่หมั้น และสุดท้ายก็ความเป็นภรรยาและแม่ของลูกที่เกิดมา ถึงจะไม่ได้ตั้งใจของสนเป็นความตั้งใจของนินา เพราะรู้ว่าถ้ามีลูกเธอจะมีสิ่งต่อรอง นินาก็อดทนเป็นอย่างมาก อดทนจนได้สนจนได้ เข้าใจสนนะว่าถึงไม่รักยังไงแต่เมื่อมีลูกที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย สนก็ต้องทำใจยอมรับ ไหนจะความทุกข์ที่สนทำให้มันเกิดขึ้นในครอบครัว เอาจริงสนบาปมากนะสร้างความทุกข์ให้พ่อแม่ถึงจะทำเพราะนินาเป็นสาเหตุ แต่พ่อแม่เป็นพระในบ้านที่ลูกไม่ควรล่วงเกินให้เสียใจแม้แต่นิดเดียว สนพื้นฐานก็ไม่ใช่คนใจร้าย คนเลว ทำไปก็ใช่ว่าจะมีความสุข และถ้าต้นรู้ต้นก็คงไม่เห็นด้วยอยู่แล้ว ต้นต้องโทษตัวเองด้วยแน่ที่เป็นส่วนให้สนทำแบบนี้ มาขนาดนี้แล้วสนคงไม่มีทางเลือก เพราะความเสียใจ ความสะใจ มันไม่ได้เกิดกับนินาคนเดียว แต่มันส่งผลต่อพ่อแม่และลูกตาดำๆด้วย มันหน่วงจนไม่รู้ว่าจะหาทางออกให้สนยังไง เพราะนินาก็ไม่ไปสักที แต่ปาฏิหาริย์มันคงมี ตราบใดยังไม่สิ้น ความหวังก็คงมีอยู่บ้าง ถึงจะไม่ชอบที่ตอนท้ายสนนอนกับนินา ทั้งๆที่ยังเคลียร์ไม่จบ ถ้าเกิดคิดได้แล้วจะตัดนินาอีก เกิดท้องลูกคนที่สอง คราวนี้สนจะอ้างไม่ได้แล้วนะว่าไม่ได้เต็มใจนอนและให้ลูกคนนี้เกิดมา และนินาได้ใจว่า สนเริ่มหันกลับมาสนตัวเองแล้ว เกิดปรับปรุงนิสัยแล้วพ่อแม่สามีให้ความเมตตาอีกครั้ง ทีนี้ตัดตัดยากแล้วนะสน
ตอนที่ 37
โอ้ยยยยยยยยยยย ดีนะที่สนไม่นอนกับนินา คิดว่านอนไปแล้วซะอีก :mc4: ตอนนี้น้ำตาไหลเลย :hao5: สงสารสนที่ต้องมารับรู้ว่า ต้นมีคนใหม่ไปแล้ว เรายังมั่นใจว่า ต้นไม่มี ต้นแค่ต้องการให้สนตัดใจเพื่อทำให้ครอบครัวสมบรูณ์ (ใช่ไหมต้น) กว่าจะคิดได้และรู้ความจริงนะสนนะ ต้องให้ละครประโลมโลกแพร่ภาพถึงได้ระลึกได้ว่าตัวเองโดนวางยา นี่ดีนะคิดได้ไม่รอลูกโตเป็นหนุ่มซะก่อน :laugh: สงสารสนเลย ทำทุกอย่างถึงจะรู้ว่าเลวร้ายแต่ก็ยังทำเพื่อความรักทุกทาง จนถึงกับใช้วิธีอกตัญญูทางอ้อม ชอบตอนแม่ปลอบสนมาก อบอุ่น ลึกซึ้ง จะหาใครเข้าใจเราได้เท่าพ่อแม่คงไม่มี ถึงตอนนี้พ่อจะยังไม่เข้าใจ แต่อีกไม่นานก็จะเข้าใจแล้วล่ะ เพราะเห็นลูกทุกข์ รวมถึงพ่อต้นด้วย ต้นก็ควรจะโทรหาคุยกับพ่อนะ อย่าทำอย่างนี้เลย อัดอั้น หน่วงไปหมดแล้ว แต่ต้องติดตามต่อไป สู้สู้ ทั้งต้นและสน คนเขียนด้วย :katai2-1:
-
มาอ่านทีเดียวหลายตอนเลย แบบดราม่ามากๆ ขอพูดรวมๆ นะ
ผมมองว่าสนไม่ได้เลวไรนะ
แต่คือการตัดสินใจของสนในการแก้ปัญหายังไม่เด็ดขาดมากกว่า มันเลยทำให้ทุกอย่างผิดพลาดและพังลง
โดยเฉพาะในเรื่องของยัยนินา เฮ้อ ผู้หญิงคนนี้ก็เหมือนกัน ด้านทนมาหลายปี สรุปตอนนี้คงไม่ใช่เรื่องรักหรือไม่รักแล้วสินะ
คงอยากให้สนไม่มีความสุข เหมือนตัวเองเป็นแบบนั้นก็อยากให้คนอื่นเป็นด้วย
แอบเศร้าตอนสุดท้ายที่แม่ปลอบ เหมือนสนมันไม่ไหวแล้ว พังทลายทุกอย่าง ยิ่งรู้ว่าต้นมีคนใหม่แล้ว เหมือนมันระเบิดแตกเป็นเสี่ยงๆ
จนคนเป็นแม่ต้องมาปกป้องลูก เข้าใจเลยอ่ะ
อยากให้ต้นกลับมาไวๆ อยากรู้มีแฟนใหม่จริงหรือเปล่า :(
-
เป็นตอนที่อ่านแล้วรู้เข้าถึง ถึงความหดหู่ของตัวละครทุกตัวมากเลยคะ อ่านไปร้องไห้ไป เขียนได้ดีมากเลยคะ นับถือมาก เศร้าจนเกือบลืมไปเลยว่าเป็นเพียงนิยายจนแอบคิดว่า ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดกับคนน่ารัก น่ารักอย่างครอบครัวสองครอบครัวนี้ด้วย สงสารสนมากเลย ถึงขนาดรู้สึกว่าถ้าเราเป็นคนรู้จักกับครอบครัวนี้ก็อยากจะช่วยทำหรือพูดอะไรให้เขารู้สึกดีขึ้นได้บ้าง
ขอบคุณที่แต่งนิยายคุณภาพให้ได้อ่านนะคะ
เป็ด+++
-
อ่านตอนที่ตัดไปเรื่องนินา
ไม่รู้สึกสงสารนินาเลยนะ
ถ้าจะมีสงสารก็เรื่องลูกเท่านั้น
แต่คนอย่างนี้จะเลี้ยงเด็กให้เป็นคนดีได้มั้ย
ที่ไม่สงสารนินา เพราะนินาใช้แผนการขั้นเลว
เพื่อให้ได้สนมา ทั้งๆที่รู้ว่าสนมีคนที่รักอยู่แล้ว
ก็เหมือนกับตั้งใจแย่งสนมาจากใครคนนั้น
และใช้ซ้ำเพื่อให้ท้อง จะได้มัดสนไม่หลุด
นอกจากนี้ก็ยังคิดที่จะฮุบสมบัติซึ่งไม่ใช่ของตน
ที่สนทำกับนินาก็ล้วนแต่เป็นกรรมที่นินาทำมาทั้งนั้น
และหวังว่ากรรมที่นินาเคยโกงลูกค้าจากตอนขายของ
คงจะไม่ทำให้นินาได้ร้านอาหารไปหรอกนะ
ต่างคนต่างมีกรรม ซึ่งเป็นบุญกรรมจากชาติไหน
ก็ไม่มีใครรู้ได้ ขอแต่ให้สำนึกได้แล้วกันนะ
5555 เราอินกับเรื่องนี้มาก ตัวละครสุขเราก็ยิ้ม
ตั้วละครเศร้าเราก็ร้อง ตัวละครเลวเราก็ตำหนิ
วันนี้จะได้อ่านไหมหนอ
วันนี้เฝ้าเรื่องนี้ทุกครั้งที่ว่าง 555
-
ที่จริงคุณ Sarawatta ก็ลงไปแล้วนะว่าสนทำยังไงกับนินาเพียงแต่เป็นในการเล่าเฉยๆไม่ได้ลงรายละเอียด เราโฟกัสไปที่ความหน่วงของสนมากกว่าที่ต้องทนกับทุกๆอย่าง อาจจะร้ายไปกว่านั้นก็ตรงที่ว่าทุกอย่างอาจจะทำไปโดยสูญเปล่าถ้าหากว่าต้นมีแฟนใหม่ไปแล้ว เวทนาสนที่พยายามแบกรับทุกอย่าง
ที่สนวางแผนให้นินาคบชู้นี่เรานึกถึงคำว่า What goes around comes around.ค่ะ อาจจะแค่แนะนำให้ผู้ชายมาจีบ อีกอย่างนะเราคิดว่านินาที่ลงทุนขนาดวางยาสนเพื่อเอามาเป็นของตัวเองนี่ก็ไม่น่าที่จะทนไม่ว่อกแว่กได้มาขนาดนี้แล้ว อีกอย่างยิ่งนินาไม่ได้รับความสนใจจากสนเท่าไหร่ นินาจะไม่อยากหาอะไรมาทดแทนอีโก้ส่วนที่ขาดหายไปเชียวหรือ เผลอๆนินาอาจจะมีอะไรไปแล้วแค่ว่าสนไม่รู้เท่านั้นเองหรือเปล่า?
จะแซ่บไปยิ่งกว่าถ้าหากว่านินาโดนยาเหมือนที่ทำกับสน มโนเฉยๆค่ะ
-
เสียดาย
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 38: แม่ที่ขายลูกกิน
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
ผู้ชายคนนั้นกับกลุ่มเพื่อนๆ เข้ามากินอาหารเย็นที่ร้าน "ต้นสน" อีกแล้ว ปกติสนจะรู้สึกลิงโลดใจถ้าผู้ชายคนนี้มา ทุกครั้งจะกุลีกุจอออกไปต้อนรับเสมอ แต่วันนี้สนกลับรู้สึกไม่อยากทำอย่างนั้นเลย เขาไม่ใช่คนโหดร้ายโดยนิสัย ทำไปทำมาสนก็ชักเกลียดตัวเองที่ต้องทำสิ่งที่ขัดกับพื้นฐานนิสัยของตัวเองมากขนาดนี้
ตอนที่ผู้ชายคนนี้มากินข้าวที่ร้านของสนครั้งแรก สนสังเกตเห็นว่าพี่คนนี้แสดงอาการชอบนินาจนออกนอกหน้านอกตา คอยแซวนินาเล่นอยู่บ่อยๆ เวลาที่เธอไปคุยด้วย ตอนหลังสนจึงหาจังหวะเข้าไปคุยทำความรู้จัก ทราบมาว่าชื่อพี่ยศ เป็นข้าราชการอยู่ที่ศาลายา อายุสามสิบต้นๆ สืบไปสืบมาสนก็รู้ว่าพี่ยศเป็นพ่อหม้าย มีลูกสาวเป็นลูกติดหนึ่งคน ดูท่าทางเป็นคนเจ้าชู้มากทีเดียว นี่แหละคนที่สนกำลังรอคอย
"นี่ครับพี่ คูปองพิเศษสำหรับลูกค้าคนที่เก้าร้อยเก้าสิบเก้าของร้านเราครับ ต่อไปถ้าพี่มากินข้าวที่นี่อีก พี่ใช้ทีละใบนะครับ สิบใบสิบครั้ง กินเท่าไหร่ ผมลดให้ครึ่งราคาเลยครับ"
สนยื่นคูปองส่วนลดพิเศษที่สนทำขึ้นเพื่อการนี้โดยเฉพาะให้พี่ยศหลังจากที่เขากลับมากินข้าวที่ร้านอาหารของสนอีกครั้ง พี่ยศดูจะแปลกใจมากทีเดียวที่อยู่ดีๆ ก็ได้รับคูปองลดครึ่งราคาถึงสิบใบด้วยกัน
"โห...ทำไมใจดีจัง ให้พี่สิบใบเลยเหรอ ขอบใจมากน้อง ขอให้มีลูกค้าเยอะๆ นะครับ" พี่ยศยิ้มดีใจพร้อมกับหัวเราะถูกใจ ใครๆ ก็ชอบของฟรีหรือของลดราคาทั้งนั้น
"เดี๋ยวพี่จะมากินทุกอาทิตย์เลย เอ...ว่าแต่...น้องคนนั้นไม่อยู่เหรอวันนี้ ไม่เห็นเลย" พี่ยศถามพลางสอดส่ายสายตามองหาผู้หญิงที่เขาแอบชอบอยู่
"อยู่ครับพี่ สงสัยกำลังยุ่งๆ อยู่ข้างใน ถ้าพี่มากินบ่อยๆ เดี๋ยวผมจะให้น้องเขามาดูแลที่โต๊ะพี่เป็นพิเศษเลยดีไหมครับ"
"ดีเลยน้อง" ยศหัวเราะชอบใจ หันไปมองเพื่อนๆ ที่มาด้วยกันด้วยสายตาที่ก็รู้ๆ กันอยู่
"ว่าแต่น้องคนนั้นเขาเป็นใครเหรอ" คนถามสายตาเป็นประกาย
"อ๋อ...คนรู้จักกันครับ" สนก็ยิ้มเช่นกัน แต่ก็เป็นรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์ไม่น้อย ให้กินครึ่งราคาถึงสิบครั้งอาจจะดูมากไปสำหรับคนทำธุรกิจ แต่สนก็รู้ว่ามันคุ้มค่ามากทีเดียวถ้าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปตามที่สนต้องการ ผู้ชายเจ้าชู้กับผู้หญิงอารมณ์เปลี่ยวมาเจอกัน ก็ไม่น่าจะมีอะไรผิดไปจากที่สนคาดการณ์เอาไว้
"เดี๋ยวพี่จะแวะมากินบ่อยๆ นะ ขอบใจมากสำหรับคูปองส่วนลด"
"ยินดีครับพี่ ขอบคุณนะครับที่มาอุดหนุนร้านต้นสน"
นั่นคือจุดเริ่มต้นของแผนการที่แสนร้ายของสน ทุกครั้งที่พี่ยศมากินข้าวเย็นที่นี่ สนจะให้นินาออกไปต้อนรับเสมอ สนแวะไปทักทายบ้างนิดๆ หน่อยๆ แล้วก็ทำงานของสนไป หลังจากนั้นไม่นานสนก็แอบรู้มาว่าพี่ยศขอเบอร์โทรศัพท์ของนินาไปแล้ว ไม่รู้ว่าได้คุยกันบ้างหรือเปล่าแต่ก็น่าจะเป็นเรื่องดีสำหรับแผนการขั้นต่อไป
น่าแปลกที่คราวนี้นินาไม่ต้องรอให้สนบอก เธอออกไปต้อนรับพี่ยศด้วยตัวของเธอเองด้วยอาการยิ้มแย้มแจ่มใสและระริกระรี้เป็นพิเศษ
"ก็แล้วแต่เวรแต่กรรมของเธอละกันนะนินา"
สนคิดในใจแล้วก็หันมาสั่งงานกับเด็กในร้านต่อ สภาพจิตใจของสนตอนนี้ยังไม่ค่อยดีนักเพราะเมื่อคืนวานร้องไห้หนัก ยังไม่ได้มีโอกาสเล่าให้แม่ฟังเลยว่าเขากับนินาทะเลาะกันเรื่องอะไร แล้วก็ต้องรีบมาที่ร้านแต่เช้าเพราะวันนี้มีลูกค้าจองเข้ามาเยอะ ต้องจัดเตรียมอะไรหลายอย่าง ร้านของสนเริ่มเป็นที่รู้จักมากขึ้นโดยเฉพาะเมื่อใช้สื่อสังคมออนไลน์มาช่วยทำการตลาด ประกอบกับรสชาติอาหารที่ค่อนข้างดีอยู่แล้วจึงขายตัวมันเองได้ไม่ยาก ลูกค้าจึงบอกกันไปปากต่อปาก
โทรศัพท์ของสนดังขึ้น เป็นเบอร์แปลกๆ ที่สนไม่คุ้นเลย แต่พอเห็นหมายเลขโทรศัพท์ขึ้นต้นด้วย +44 สนก็ขอตัวแล้วรีบเดินออกไปข้างหลังร้าน ก่อนจะรับโทรศัพท์ด้วยอาการมือไม้สั่น
"ต้น ต้นหรือเปล่า นายใช่ไหมต้น"
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากอีกปลายสาย จากนั้นก็เหลือแต่เสียงสัญญาณที่บอกว่าคนโทรวางสายไปแล้ว สนพยายามโทรกลับไปที่เบอร์นั้นแต่ก็ไม่ติดเพราะเป็นโทรศัพท์สาธารณะ
ต้องเป็นต้นโทรมาแน่ๆ ต้นโทรมาหาสนทำไม ต้นคิดถึงสนหรือเปล่า หรือว่าเป็นห่วง หรือแค่อยากจะโทรมาย้ำเรื่องที่ต้นฝากแม่มาบอกสน แต่ไม่ว่าต้นจะโทรมาด้วยเรื่องใด สนก็ดีใจมากที่รู้ว่าต้นยังนึกถึงเขาอยู่ แม้จิตใจในตอนนี้จะอ่อนแอแค่ไหน สนก็คงร้องไห้ไม่ได้
สนเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าด้วยอาการเหงาหงอย แล้วก็เดินกลับเข้ามาในร้านอีกครั้ง กลุ่มของพี่ยศดูเหมือนจะกลับไปแล้ว ส่วนนินาก็หายไปด้วย
"แขกโต๊ะสิบสี่กลับไปแล้วเหรอ"
"ครับพี่สน เพิ่งออกไปเมื่อกี้นี่เองครับ" เด็กในร้านคนหนึ่งตอบ
นั่นก็แปลว่า...ทุกอย่างน่าจะเป็นไปตามที่สนต้องการแล้ว แม้จะรู้สึกผิดที่เขาทำให้เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น แต่สนก็ไม่มีทางเลือกมากนัก อีกอย่าง สนจำเป็นต้องป้องกันตัวเองในหลายๆ เรื่องที่อาจจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้ด้วย
สนเดินไปหาผู้ช่วยผู้จัดการของร้านแล้วฝากให้เขาช่วยดูแลร้านให้ชั่วคราว จากนั้นก็รีบเดินแกมวิ่งออกมาดูที่ลานจอดรถของร้านอาหาร คราวนี้มีรถมาสองคัน คันแรกเป็นของพี่ยศ มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งไปด้วย ส่วนอีกคันเพื่อนของพี่ยศอีกสามสี่คนนั่งไปด้วยกัน สนรีบวิ่งออกไปที่ถนนทันที ตรงไปที่วินมอเตอร์ไซค์ใกล้ๆ ยังพอมีคนให้บริการอยู่บ้างคนสองคน รถของพี่ยศออกมาจากร้านแล้ว สนจึงบอกให้มอเตอร์ไซค์ตามรถคันนั้นไปโดยไม่รอช้า
พี่ยศพานินามาที่โรงแรมขนาดเล็กที่ราคาไม่แพงนักแถวๆ เขตรอยต่อระหว่างกรุงเทพกับนครปฐม รถเข้าไปจอดที่จอดรถที่อยู่ด้านหน้าของโรงแรมซึ่งพอมีที่ให้จอดได้ไม่เกินสิบคัน สนลงจากรถแล้วก็แอบหลบตรงมุมกำแแพง ใช้มือถือถ่ายรูปช็อตสำคัญให้ได้มากที่สุด จนกระทั่งสองหนุ่มสาวเดินหายเข้าไปในโรงแรมด้วยกันแล้วสนจึงหยุด เดินมาขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดรออยู่แล้วก็กลับไปที่ร้านเหมือนเดิม
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"แม่เยา พ่อแอ๊ด ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกจ้ะ"
แม่ของสนนั่งลงบนโซฟารับแขกที่เธอคุ้นเคยเพราะมาที่นี่บ่อยๆ แม้จะกลัวว่าพ่อกับแม่ของต้นอาจรับไม่ได้ถ้าได้รู้เรื่องนี้เข้า แต่เธอก็ไม่สามารถทนนิ่งดูดายได้แล้ว เมื่อเช้านี้พ่อของสนถามว่าเมื่อคืนวานสนกับนินาทะเลาะกันเรื่องอะไร เธอบอกเพียงว่าไม่รู้เพราะสนกับนินาเอาแต่ร้องไห้ด้วยกันทั้งคู่ ไม่มีใครยอมพูดอะไร ยังหรอก ขอให้เธอพูดคุยกับพ่อแม่ของต้นให้รู้เรื่องก่อนเสียก่อนเถอะ อย่างน้อย ถ้าพ่อกับแม่ของต้นเข้าใจก็น่าจะช่วยกดดันพ่อของสนได้ง่ายขึ้น เธอก็จะได้มีเพื่อนที่คิดเหมือนกันบ้าง ไม่ใช่ว่าเธอเห็นดีเห็นงามอยู่คนเดียว
"เรื่องอะไรเหรอจ้ะแม่พลอย" แม่เยาถามด้วยความสงสัย เพิ่งกินข้าวเย็นเสร็จได้ไม่นานแม่ของสนก็มาหาถึงที่บ้าน แสดงว่าคงมีเรื่องสำคัญจริงๆ ถึงยอมทิ้งหลานไว้กับปู่คนเดียว
แม่พลอยมีสีหน้าหนักใจทีเดียว มองหน้าแม่เยากับพ่อแอ๊ดอยู่นานพอสมควรจึงค่อยๆ เล่าเรื่องสำคัญที่เธอว่านั้น
"เมื่อคืน...ลูกชายของฉันเขาทะเลาะกับเมียอีกแล้ว ทะเลาะกันหนักเลย ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร ว่าจะถามสนเมื่อเช้าเขาก็ออกไปที่ร้านซะก่อน เมื่อคืนสนเขาบอกฉันว่ามัน...เอ่อ..." แม่พลอยมีท่าทางอึกอัก แต่มาถึงขนาดนี้แล้วเธอก็คงต้องพูดความจริง
"สนบอกว่ามันรักต้น เมื่อคืนมันร้องไห้คิดถึงต้นเหมือนคนเพ้อเลย ตอนแรกฉันก็นึกว่าเขาแค่คิดถึงกันเพราะเป็นเพื่อนกัน เขาไม่เคยจากกันไปไหนก็คงจะคิดถึงกันมากหน่อย ที่ไหนได้...สนมันรักต้นมากกว่าเพื่อน แม่เยา พ่อแอ๊ด ฉันสงสารลูกมาก ไม่เคยเห็นสนมันร้องไห้เหมือนจะขาดใจอย่างนี้เลย ฉันก็ไม่รู้ว่าเขารักกันมาก่อน สนมันก็ไม่ยอมบอกฉัน ฉันก็ไม่รู้ว่าแม่เยากับพ่อแอ๊ดคิดยังไงกับเรื่องนี้นะ แล้วถ้าฉันเดาไม่ผิด ต้นก็คงรักสนเหมือนกัน ถ้าลูกชายของเราสองครอบครัวรักกัน แม่เยากับพ่อแอ๊ดจะว่ายังไง" แม่พลอยเล่าไปก็อดร้องไห้ไปด้วยไม่ได้
พ่อแอ๊ดถอนหายใจแล้วก็ยิ้มน้อยๆ "ฉันกับแม่เยารู้เรื่องนี้ตั้งนานแล้วล่ะแม่พลอย"
"จริงเหรอจ๊ะ" แม่เยาดูจะแปลกใจมากทีเดียว เธอคาดเดาว่าพ่อกับแม่ของต้นคงจะตกใจที่รู้เรื่องนี้ แต่การกลับกลายเป็นว่าทั้งสองคนรู้เรื่องนี้กันหมดแล้ว แล้วทำไมเธอถึงไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย
"ฉันรู้มาหลายปีแล้วล่ะแม่พลอย แต่สนมันขอไว้ว่าไม่ให้ฉันบอกแม่พลอย" แม่เยาบอก
"ตายจริง ทำไมเป็นอย่างงั้นล่ะแม่เยา ทำไมสนมันถึงไม่ให้บอก ไอ้ฉันก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่าทำร้ายลูกให้เสียใจมานานกี่ปีแล้ว"
ได้ฟังอย่างนั้นแล้วพ่อกับแม่ของต้นจึงเล่าให้แม่ของสนฟังว่าลูกชายของเธอมีแผนอะไรอยู่ และนั่นก็เป็นสาเหตุที่สนไม่ยอมบอกแม่ แต่ความคิดถึงที่แสนทารุณโหดร้ายคงทำให้สนทนไม่ไหวจนต้องบอกความจริงกับแม่ไปเมื่อคืนวานนี้
"เรื่องพ่อสน ฉันจะจัดการเอง สนกับนินา ฉันคิดว่าเขาอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก ก็ให้เขาหย่ากันซะ ส่วนหลานจะได้ไปอยู่กับใครก็คงแล้วแต่เวรแต่กรรม แต่ยังไงเขาก็เป็นหลานฉัน ถ้าเขาได้หลานไปเขาก็คงไม่ใจจืดใจดำถึงขนาดจะไม่ให้พ่อแท้ๆ ไปหาลูกหรอก แต่ต้นกับสนนี่สิแม่เยา พ่อแอ๊ด ถ้าต้นเขามีแฟนใหม่แล้วก็แปลว่าที่สนทำไปทั้งหมดก็อาจจะเสียเปล่า"
พ่อแม่ทั้งสามคนต่างก็หน้าเศร้า
"ถ้าพวกเราเอะใจกันเร็วกว่านี้ ถ้าฉันเปิดใจยอมรับลูกได้เร็วกว่านี้ เรื่องมันก็คงไม่เป็นอย่างนี้หรอกแม่พลอย ฉันผิดเองแหละ ฉันทำบาปทำกรรมกับลูกทั้งสองคน ที่เขาต้องพรากจากกันก็เพราะฉันเองแหละแม่พลอย" พ่อแอ๊ดอดรู้สึกเสียใจอีกไม่ได้
"อย่าคิดอย่างงั้นเลยพ่อแอ๊ด มันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป ถ้าจะหาคนผิด พวกเราสี่คนพ่อแม่ก็ผิดด้วยกันทั้งนั้น" แม่พลอยพยายามปลอบใจ
"เอาอย่างงี้ละกัน ถ้าต้นโทรมาอีก ฉันจะคุยกับต้นเอง ถามต้นอีกทีว่าต้นมีแฟนจริงๆ หรือเปล่า ต้นมันก็ย้ำนักย้ำหนาว่ามันลืมสนไปแล้ว ให้สนกลับไปรักลูกรักเมีย แต่ฉันก็ยังไม่อยากจะเชื่อหรอกว่าต้นมันพูดจริง ต้นกับสนเขารักกันมาตั้งนานตั้งแต่ยังเรียนมัธยม บทจะลืมก็ลืมง่ายขนาดนั้น มันก็น่าสงสัยนะแม่พลอย"
"แล้วถ้าต้นมันมีแฟนจริงๆ ล่ะแม่" พ่อแอ๊ดถามด้วยความกังวล
แม่เยาถอนหายใจ "ฉันจะทำอะไรได้ล่ะพ่อ ต้นมันก็อยู่โน่น อีกอย่าง...ฉันก็ไม่อยากบังคับจิตใจลูกอีกแล้ว พ่อก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าที่ผ่านมามันเป็นยังไง"
สามคนพ่อแม่มองหน้ากันไปมาอย่างหนักใจอีกรอบ
"พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถ้าต้นมันจะมีแฟนเป็นผู้ชายจริงๆ คนเดียวที่ฉันไว้ใจได้ก็เป็นสนนี่แหละ เราเลี้ยงเขามาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ รู้จักนิสัยใจคอพวกเขาดี สนเขาช่วยดูแลต้นอย่างดีมาตลอด ไม่เคยทะเลาะต่อยตีกัน ไม่รู้สิ..ฉันก็เชื่อว่า...ต้นมันยังรักสนอยู่ เขาไม่ลืมกันง่ายๆ หรอก ขนาดสนมันมีลูกมีเมียแล้วมันยังลืมไม่ได้เลย ต้นมันยังไม่มีพันธะอะไรสักอย่าง มันก็ไม่น่าจะลืมง่ายขนาดนั้น ถ้าต้นกลับมา ฉันจะคุยกับลูกเอง แต่ไม่ต้องห่วงว่าฉันจะไปบังคับเขาหรอก ฉันแค่อยากให้ต้นทบทวนให้ดีๆ ว่าจริงๆ แล้วต้นมันรักใครกันแน่"
แม่สองคนฟังไปก็คิดตามไปด้วย จะว่าไปมันก็น่าสงสัยอย่างที่ว่านั่นแหละ ต้นกับสนรักกันมาเป็นสิบๆ ปี ไม่ใช่แค่สองสามปี อยู่ดีๆ จะลืมกันง่ายดายขนาดนั้นก็ดูจะผิดปกติไปหน่อย
แม่พลอยถอนหายใจ "ไม่เป็นไรหรอกแม่เยา พ่อแอ๊ด ถ้าต้นมันมีแฟนใหม่ไปแล้วก็อย่าไปบังคับต้นมันเลย คงเป็นเวรเป็นกรรมของสนมันเองแหละ แต่ไม่ว่าจะยังไงฉันก็จะให้สนมันเลิกกับนินา ฉันจะบอกลูกว่ายังไม่ต้องคิดหาแม่ใหม่มาให้เจ้าภูคามัน ไหนๆ จะรอแล้วก็รอให้ถึงที่สุด อย่างน้อยต้นก็จะได้เห็นเองแหละว่าสนมันรักต้นมากขนาดไหน ฉันมั่นใจว่า...ถ้าต้นได้เห็นแล้ว เขาก็อาจจะเปลี่ยนใจกลับมารักสนเหมือนเดิมก็ได้ แม่เยากับพ่อแอ๊ดคิดว่ายังไง"
พ่อกับแม่ของต้นหันมามองหน้ากันแล้วหันกลับมายิ้ม
"ฉันก็ว่าอย่างงั้นแหละ ฉันว่ายังไม่ต้องไปกังวลเรื่องต้นมันมีแฟนหรอก ตอนนี้เรามาช่วยกันทำให้พ่อแต้วเข้าใจสน แล้วก็ช่วยให้สนมันเลิกกับนินาดีกว่า สงสารก็แต่เจ้าภูคามันนั่นแหละนะ ฉันก็อยากให้ภูคาอยู่ที่นี่กับพวกเรา ต้นมันรักเด็ก ฉันเชื่อว่าถ้าต้นตกลงใจกับสนแล้ว ต้นไม่มีปัญหากับภูคาหรอก ฉันกับพ่อแอ๊ดก็จะช่วยกันเลี้ยง ถึงเขาจะไม่มีแม่ แต่พวกเราทุกคนไม่ปล่อยให้ภูคาขาดความอบอุ่นแน่นอน แต่ถ้าเขาต้องไปอยู่กับทางโน้นก็น่าห่วงอยู่ อย่าหาว่าฉันอย่างงั้นอย่างงี้เลย ฉันว่านินาไม่น่าจะเลี้ยงลูกให้เป็นคนดีได้ เอาอย่างงี้ไหมแม่พลอย เราเสนอเงินให้เขาไป ตอนนี้สนมันมีธุรกิจอยู่สองอย่าง จะขายร้านอาหารหรือว่าจะขายคอนโดที่สนมันซื้อไว้แล้วเอาเงินให้เขาไปก็ได้ แลกกับหลาน ยังไงฉันก็ว่ามันน่าจะคุ้มมากกว่า ฉันก็ไม่ชอบใช้วิธีเอาเงินฟาดหัวหรอกนะ แต่ฉันก็ไม่อยากให้ภูคาไปอยู่กับทางนั้นเลย สงสารภูคามัน แม่พลอยว่ายังไง"
"ฉันจะลองคุยกับพ่อสนแล้วก็สนดูนะแม่เยา ฉันว่ามันก็น่าสนใจอยู่ ทรัพย์สินเงินทอง ยังไม่ตายก็หาใหม่ได้ สนมันยังหนุ่มยังแน่น ยังทำมาหากินได้อีกเยอะ ความรู้มันก็มี คงไม่อดตายกันหรอก ฉันเห็นด้วย ขอบใจแม่เยามากที่เสนอทางออกให้ ฉันว่าทางนั้นเขาก็คงอยากจะได้เงินอยู่ เห็นว่าธุรกิจที่เชียงใหม่กำลังมีปัญหา น่าจะเจ๊งอีกไม่นานนี้แหละ"
เมื่อได้พ่อแม่มาช่วยกันคิดแก้ปัญหาแล้วก็เริ่มเห็นทางออกที่พอเป็นไปได้หลายทาง ถ้าสนบอกแม่ตั้งแต่แรก เรื่องก็อาจจะไม่บานปลายมาถึงขนาดนี้ แต่ถึงกระนั้น ความพยายามที่จะแก้ปัญหาของสนก็คงไม่ถึงกับเสียเปล่า อย่างน้อยสนก็ทำให้พ่อกับแม่ได้เห็นแล้วว่าการบังคับจิตใจของลูกมากเกินไปส่งผลเสียยังไงบ้าง สองปีกับชีวิตครอบครัวที่หาความสุขไม่ได้ก็คงมากเกินพอที่จะอธิบายได้แล้วว่าต่อไปคนเป็นพ่อเป็นแม่ต้องทำยังไง ถ้ายังคิดไม่ได้ก็คงยากที่ครอบครัวจะกลับคืนสู่ความสงบสุขอีกครั้ง
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"แม่ นินาไม่อยากทำแล้วค่ะ นินาจะกลับบ้านแล้ว นินาไม่ไหวแล้วนะคะแม่"
"หยุดสำออยเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าแกไม่ทำ ครอบครัวเราจะเอาอะไรกิน เห็นไหมว่าตอนนี้ขายของก็ไม่ได้ ธุรกิจก็ไม่ดี จะเจ๊งอยู่แล้ว"
"ภูคาเขาเป็นลูกหนูนะแม่ แม่จะให้หนูขายลูกกินเหรอ" นินาร้องไห้สะอึกสะอื้น ในขณะเดียวกันก็คอยเหลียวหน้าเหลียวหลังกลัวว่าคนในร้านจะมาเห็นซะก่อน
"แล้วแกคิดว่าทางนั้นเขาจะยอมให้แกเอาลูกมาเลี้ยงที่นี่ง่ายๆ หรือไง เขารักหลานซะขนาดนั้น ไม่มีทางหรอก ไหนๆ แกก็ต้องให้ลูกเขาไปอยู่แล้ว จะให้ไปเฉยๆ ทำไม แลกเอาของสำคัญมาด้วยสิ จะโง่ทำไมนักหนาฮะ แล้วอีกอย่าง ยังไงแกก็เป็นแม่ จะไปหาลูกเมื่อไรก็ได้ เขาคงไม่ใจร้ายถึงขนาดไม่ให้แกไปหาลูกของแกหรอก"
"แม่"
นินาได้แต่อุทานเพราะไม่รู้จะเถียงสู้แม่ของเธอได้ยังไงแล้ว ถึงเธอจะทำตัวไม่ดีแค่ไหน แต่ให้เธอขายลูกกินมันก็มากเกินไปหน่อย ยังไงเธอก็เป็นแม่ เธออยากได้ร้านของสนก็จริง แต่พอแม่เสนอให้เอาลูกแลกกับร้านหรือเงิน นินาก็ถึงกับพูดไม่ออก แต่คิดไปคิดมาก็ไม่รู้จะหาวิธีไหนอีกเหมือนกัน ทรัพย์สินที่น่าจะขายเป็นเงินได้เยอะๆ สนก็ให้พ่อเป็นเจ้าของ ทั้งร้านอาหารและห้องเช่าในคอนโดอีกหลายห้องแถวๆ ศาลายาที่สนทยอยซื้อเก็บไว้ สนกับนินาจึงไม่มีสินสมรสร่วมกันเลย มีก็แต่ลูกเท่านั้น
"รีบๆ เข้านะนินา ชักช้าเดี๋ยวก็ไม่ทันการหรอก เกิดผัวแกมันฉลาดขึ้นมาแล้วจะซวยกันไปหมด ไหนๆ แกก็เสียทั้งตัวเสียทั้งลูกให้มันไปแล้ว ก็ต้องเอาคืนให้มันสาสมกัน นินาได้ยินไหม ได้ยินแม่พูดไหมนินา ฟังแม่พูดอยู่หรือเปล่า"
นินากัดฟันแน่น รู้สึกอดสูใจที่เธอจะต้องทำถึงขนาดนี้ ให้เลวกับคนอื่นเธอก็ยังพอทำได้ แต่ถ้าถึงกับต้องเลวกับลูกในใส้ของตัวเองมันก็คงจะชั่วเกินคำบรรยาย หรือจะว่าไปเธอก็คงไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วไม่ใช่หรือ
"จะเอายังไงฮะนินา เงียบทำไม" แม่ของเธอตะคอกมาจากอีกปลายสาย เสียงดังจนนินาต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูตัวเอง
"ค่ะ เดี๋ยวนินาจัดการให้เองค่ะ"
ไหนๆ ก็ทำเลวไปซะขนาดนี้แล้ว ก็เลวให้มันสุดๆ ไปเลยละกัน นั่นแหละจึงเป็นเหตุให้นินาต้องแอบหนีออกจากร้านมาเพื่อการเจรจาครั้งสำคัญในวันนี้โดยเฉพาะ เธอมาถึงบ้านช่วงบ่ายๆ ภูคาตื่นขึ้นมาแล้ว กำลังเล่นอยู่ในบ้านกับปู่กับย่า เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากดังไปทั่ว
"ภูคามาหาแม่เร็วลูก"
เสียงพูดนั้นทำให้ปู่กับย่าสองคนหันมามองตามเสียงเป็นตาเดียวกัน ต่างคนต่างก็สงสัยว่าทำไมนินาถึงกลับบ้านมาคนเดียวทั้งที่ยังไม่ปิดร้าน
ภูคาเดินเตาะแตะมาหาแม่พร้อมกับของเล่นในมือที่สนซื้อมาให้ นินาย่อตัวลงนั่งกับพื้นแล้วก็อุ้มลูกเอาไว้ก่อนจะหอมแก้มลูกชายอย่างรักใคร่ แม้เธอจะไม่ค่อยได้เลี้ยงลูกคนนี้มากนัก แต่สัญชาตญาณความเป็นแม่ก็ทำให้เธอรักลูกของเธอไม่ต่างจากแม่คนอื่นๆ
หลังจากที่นินาหยอกเล่นกับลูกสักพักเธอก็เงยหน้าขึ้นมามองพ่อกับแม่สามี รวบรวมความกล้าอยู่ไม่นานนักก็ตัดสินใจพูดออกไป
"นินาจะขอหย่ากับพี่สน แล้วก็จะเอาลูกกลับไปเลี้ยงที่เชียงใหม่ค่ะ"
แค่คำพูดนี้ก็ทำให้ปู่กับย่าสองคนเต้นได้แล้ว โดยเฉพาะพ่อของสนที่ตกใจมากทีเดียว
"ไม่ได้ ฉันไม่ยอมให้เธอเอาหลานฉันไปเป็นอันขาด หัวเด็ดตีนขาดยังไงฉันก็ไม่ยอม" พ่อแต้วเสียงแข็ง มองหน้าลูกสะใภ้อย่างเอาเรื่อง
"ถ้างั้น...พ่อกับแม่ก็คงต้องฟ้องศาลเอาแล้วล่ะค่ะ แต่อย่าลืมนะคะว่านินาเป็นแม่ หนูอุ้มท้องเขามาเก้าเดือน เขาเป็นลูกของหนู ใครจะมาเอาลูกของหนูไปไม่ได้ทั้งนั้นถ้าหนูไม่ยอม ไม่มีศาลที่ไหนเขายอมให้ใครมาพรากแม่พรากลูกหรอกค่ะ หรืออยากจะลองเสี่ยงดูไหมคะ"
นินาเสียงแข็งเช่นกัน เธอหมดความเคารพพ่อกับแม่ของสนไปนานแล้ว ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเธอไม่ใช่ลูกสะใภ้คนโปรดของครอบครัวนี้อีกต่อไป พ่อของสนเคยชอบเธอมาก แต่หลังๆ ก็เริ่มรู้เช่นเห็นชาติมากขึ้นจนรักไม่ลง
"เธอนี่มัน..." พ่อของสนหยุดคำพูดไว้แค่นั้น "แม่ พาหลานไปนอนก่อนไป เดี๋ยวพ่อจะคุยกับทางนี้เอง"
นินารีบลุกขึ้นแล้วก็อุ้มลูกถอยหนีไปเล็กน้อยเพื่อปกป้องไม่ให้ใครมาแย่งลูกชายไป "ภูคาเป็นลูกของหนูนะคะ หนูไม่ให้ใครทั้งนั้น"
"จะมากไปแล้วนะนินา เธอปล่อยหลานฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ" พ่อแต้วตวาดเสียงดัง พร้อมกับเดินเข้าไปหาลูกสะใภ้
ภูคาตกใจจนร้องไห้จ้า
"ไม่ค่ะ ภูคาเป็นลูกของหนู หนูไม่ให้ใครทั้งนั้น หนูจะเอาลูกกลับบ้าน หนูจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว หนูไม่อยากมีผัวเป็นเกย์ ได้ยินไหมคะว่าหนูไม่อยากมีผัวเป็นเกย์ พี่สนเขาเป็นเกย์ ลูกชายของพ่อกับแม่เป็นเกย์ได้ยินไหมคะ เลี้ยงเขามาเคยรู้ไหมว่าเขาเป็นเกย์ เขารักผู้ชาย เขารักเพื่อนของเขา หนูรับไม่ได้ค่ะ ให้หนูตายซะดีกว่าจะให้มีผัวเป็นเกย์แบบนี้"
นินาตะโกนเสียงดังลั่น พยายามเน้นย้ำเรื่องที่สนเป็นเกย์เพื่อให้พ่อกับแม่ของสนตกใจ นั่นก็ยิ่งทำให้ภูคาร้องไห้ด้วยความตกใจมากขึ้น เธอพยายามกอดปลอบลูกแต่ก็ดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไรมากนัก
พ่อของสนตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ตัวสั่นเทิ้ม "นังกาลากิณี มึงกล้าดียังไงมาว่าลูกกูแบบนี้ฮะ!"
นินากับแม่ของสนตกใจมากทีเดียวที่ได้เห็นพ่อของสนบันดาลโทสะถึงขนาดนั้น
"ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่คะ หนูเห็นกับตา ที่ทะเลาะกันวันนั้นก็เพราะเรื่องนี้แหละ พ่อได้ยินไหมคะ พี่สนเขาเป็นเกย์ เขาชอบผู้ชาย คนที่เขาชอบก็คือนังตุ๊ดต้นไงคะ พ่อกับแม่ไม่รู้เหรอ หนูขยะแขยง หนูอยู่กับเขาไม่ได้หรอกค่ะ หนูจะหย่ากับเขา แล้วหนูก็จะเอาลูกกลับบ้าน"
แม่พลอยเอามือทาบอก เห็นนินาดูถูกเหยียดหยามทั้งต้นและสนด้วยคำพูดอย่างนี้แล้วเธอก็คงทนต่อไปอีกไม่ได้
"ถึงลูกของฉันจะเป็นยังไง เขาก็เป็นคนดี เธออย่ามาว่าลูกฉันแบบนี้นะ ดูตัวเองซะก่อนเถอะว่าดีขนาดไหนถึงได้กล้ามาด่าคนอื่นเขาแบบนี้ ฉันรู้นะว่าเธอน่ะกำลังวางแผนที่จะเอาลูกมาต่อรอง เธออยากได้อะไรบอกฉันมาเลยนินา"
พ่อของสนกับนินาหยุดชะงักพร้อมกัน แล้วก็เงียบกันไปสักพัก มีแต่เสียงร้องไห้ของภูคาเท่านั้นที่ดังอยู่
"รู้ทันแบบนี้ก็ดีแล้ว หนูจะได้ไม่ต้องเสียเวลาอ้อมไปอ้อมมา ถ้าอยากได้หลานเอาไว้เลี้ยง ก็ยกร้านอาหารมาให้หนูซะ!"
สิ้นเสียงพูดของนินา พ่อของสนก็ยิ่งตกตะลึงมากขึ้นไปอีก จะเรียกว่าช็อกก็คงไม่ผิดนัก พ่อแต้วกัดฟันแน่น มือไม้สั่นเทา
"ทำไมมึงถึงชั่วได้ขนาดนี้ นี่คิดจะขายลูกกินกันเลยเหรอ ได้...ถ้ามึงอยากได้มึงก็เอาไป ก็ดีกว่าให้หลานของกูไปอยู่กับแม่ชั่วๆ อย่างมึง" พ่อของสนตวาดเสียงดังอย่างโกรธจัด
แม้นินาจะเจ็บที่ถูกตราหน้าว่าขายลูกกิน แต่ตอนนี้เธอก็ไม่มีทางเลือกอีกแล้ว "ดีค่ะ งั้นพ่อก็จัดการโอนให้หนูพรุ่งนี้เลย"
"พ่อกับแม่ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละครับ"
เสียงของสนดังขึ้นมาจากข้างหลัง ไม่รู้ว่ามาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ นินาหันไปมองสามีด้วยความตกใจ คาดไม่ถึงว่าสนจะตามมาด้วย
"ปล่อยลูกของฉันลงเดี๋ยวนี้" สนบอกภรรยาเสียงเข้ม สีหน้าเอาเรื่อง
"ไม่" นินายืนกรานเสียงแข็ง แต่ก็เริ่มรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก ตอนนี้สามคนพ่อแม่ลูกกำลังจะรุมเธอคนเดียวแล้ว
"ดี งั้นก็ดูนี่"
สนดึงรูปภาพที่คิดว่าสื่อความหมายได้ชัดเจนที่สุดสองรูปออกมาจากซองเอกสาร ยกขึ้นให้ทุกคนได้เห็นชัดๆ หลังจากที่แอบตามนินากับพี่ยศไปวันนั้น สนก็เอารูปไปอัดเป็นภาพขนาดใหญ่ไว้ แล้วก็เลือกสองรูปนี้มาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ สองรูปนั้นเผยให้เห็นชัดเจนว่านินากำลังเดินโอบกอดกับผู้ชายอีกคนเข้าไปในโรงแรม ถ้าไม่เสียสติก็คงจะพอเดาได้แล้วว่าเหตุการณ์ในภาพนั้นหมายความว่าอย่างไร
"นี่มึงมีชู้หรือเนี่ย! อีผู้หญิงชั่ว! มึงออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้เลยนะ!"
พ่อของสนตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธจัด จากที่รู้สึกรังเกียจอยู่แล้วก็ยิ่งขยะแขยงร้อยเท่าพันทวี รู้สึกเสียใจที่เคยอยากให้ลูกชายแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ แถมยังปล่อยให้ลูกทนทุกข์ทรมานอยู่กับผู้หญิงชั่วๆ คนนี้มาได้ตั้งเกือบสามปี
นินาได้แต่ยืนหน้าซีด แผนที่เธอเตรียมมาทั้งหมดก็คงจะพังคราวนี้เสียแล้ว แม่นะแม่ ถ้าให้นินายอมแพ้แล้วกลับบ้านไปตัวเปล่าตั้งแต่แรก เธอก็คงไม่ต้องมาเผชิญชะตากรรมแบบนี้!
TBC
-
:z13:
อ่านแล้วลุ้นมากเลยตอนนี้น่ะ
จริงๆแผนทำให้นินามีชู้
สนก็ไม่ได้ทำอะไรมากเลยนะ
แค่ชักจูงให้ทั้งคู่รู้จักกันเท่านั้นเอง
ส่วนความสนิทสนม
และการกระทำของนินาทั้งหลายแหล่
ก็มาจากตัวนินาเองทั้งนั้นเลยนะ
ตอนแรกคิดว่าสนจะจัดฉากซะอีก
ซึ่งถ้าทำแบบนั้นถึงจะเรียกว่าโหดขึ้นมานิดนึง
แต่แบบนี้ไม่เรียกโหดเลยนะสน ไม่ต้องคิดมาก
รอลุ้นตอนต่อไปนะคะ
-
o18
-
ไม่รู้ว่าจะสงสารหรือสมน้ำหน้ายัยนินาดี
พ่อแม่ของเธอก็ช่างใจร้ายจริงๆสามารถ
ทำทุกอย่างเพื่อมห้ได้เงินมาน่าจะคิดได้
ตั้งนานแล้วนะเมื่อเห็นสภาพลูกตัวเองไม่
ได้มีความสุขเลยกับชีวิตคู่ที่พยายามยัดเยียด
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ออกมาหมดเลยทีเดียว เห็นนิสัยกันแบบจะๆ เรื่องที่นินาไปกับยศนั้นถึงแม้ว่าสนจะมีเจตนาที่ไม่ดีแต่สนไม่ผิดนะกรณีนี้เพราะว่าคนที่กระทำ คนที่ตัดสินใจก็คือนินากับยศเอง เรายังไม่แน่ใจเลยว่าถ้าหากสนบอกยศไปว่านินาเป็นเมียแล้วยศจะถอย
ความรู้สึกที่อ่านการบรรยายของนินานี่เหมือนกับว่านินาไม่ได้หวังอะไรมาก คือเหมือนแค่ทำตามที่แม่เสี้ยมมาให้จบๆไป
เรื่องก็ไม่ได้ยืดนะคะ เพราะว่าคุณคนเขียนใส่ใจการลงรายละเอียด การเลือกคำแทนความรู้สึก การบรรยาย สงสารแต่ว่าคุณจะไหวหรือเขียนมา 3 เวอร์ชั่นก็เหมือนกับเอามีดกรีดความรู้สึกทั้ง 3 ครั้งเลยกระมัง เรารับรู้นะว่าคุณมีความผุกพันธ์และตั้งใจในการเขียนมากๆ เอาใจช่วยในการเขียนค่ะ
-
ไม่มีใครเจ็บน้อยกว่ากันเลย
ทิฐิ ปิดใจ ไม่ยอมรับความจริง
-
ที่นินาต้องมาถูกเขาตราหน้าว่าเอาแบบนี้นี่โทษใครไม่ได้เลยจริงๆ นะคะ เพราะถึงแม้ว่านี่จะคือหนึ่งในแผนการที่สนได้วางเอาไว้ แต่เอาเข้าจริงๆ แล้ว สนก็แค่เปิดทางให้ยศกับนินาได้รู้จักมักจี่กันเท่านั้นเอง ส่วนเรื่องที่ทั้งสองคนจะสานต่อกันไปมากกว่านี้อีกหรือไม่ก็อยู่ที่จิตสำนึกของนินาเองล้วนๆ ทั้งนั้น อย่างที่สนบอกเลยนะคะว่าผู้ชายเจ้าชู้อย่างยศกับผู้หญิงอารมณ์เปลี่ยวอย่างนินามาเจอกันไฟก็ย่อมจุดติดง่ายขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว แล้วก็ช่วยไม่ได้จริงๆ ที่สนจะมองนินาออกทั้งหมด แผนการที่วางเอาไว้ถึงได้ลงล็อคแบบนี้..
-
เราก็ไม่ใช่เกลียดนินาอะไรมาก แค่ไม่ชอบนางที่ไม่ยอมรับความเป็นจริง
สุดท้ายนางก็ต้องเจ็บปวด ถ้านางถอยตั้งแต่แรก เราเชื่อว่าอะไรมันต้องดีขึ้น
แต่ก็แอบสมน้ำหน้าอ่ะ แต่สงสารลูกอ่ะ ต้นกลับมาหาสนไวๆนะ
-
อ่านถึงตอนที่นินาพูดว่า ขยะแขยงมีผัวเป็นเกย์ แล้วสลดหดหู่ใจมาก ชาย หญิง ที่เกิดมามีชู้ผิดประเวณีหรือทำตัวเจ้าชู้ผัวเขา ลูกเมียเขา มันก็น่า ขยะแขยงพอๆกัน อย่างที่พ่อของสนรู้สึกกับยัยนินานั้นล่ะ มันเป็นเวรเป็นกรรมจริงๆ
ลุ้นมากจริงๆคับ ที่สุดแล้วยัยนินาก็ได้แต่เงินกลับไป ดีใจมากๆที่ได้เลิกกันไป รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ
-
นิน่าก็น่าขยะแขยงเหมือนกันแหละ ไปด่าคนอื่น แต่ไม่ดูการกระทำของตัวเองเลย โธ่ๆ
สมควรแล้วที่เจอแบบนั้น แม่นินาก็อีกคน เป็นแม่ภาษาอะไรฮะ เฮ้อ
ปล. รอต้นกลับไทย เมื่อไรจะกลับ 555+
-
ถ้าจะผิดจริงนะคนที่เริ่มทำให้เรื่องราวเป็นแบบนี้คือนินา
ถ้าตอนนั้นนินาไม่หลอกสนไปแล้วมีอะไรกันวันนี้นินาก็คงไม่มีสภาพแบบนี้
ตอนนั้นต้นกับสนก็กำลังจะเริ่มต้นกัน
แต่เพราะนินาสิ่งที่จะเริ่มมันเลยพังไม่เป็นท่านี่ถือเป็นกรรมที่เคยไปสร้างไว้ตอนนั้นแหละเราว่า
-
อยากบอกว่า ซะใจมากที่ยายนินาโดนแบบนี้ กรรมติดจรวดนะยายนินา
ขอให้ต้นอย่ามีแฟนใหม่เลยนะ รอสนก่อน ...ลุ้นได้อีก
สงสารภูคา ที่มีตากับยายเห็นแก่เงิน :hao5:
:L2: :L2: :L2:
-
อย่างนินาสมควรโดนแบบนี้แล้ว ทำตัวเองแท้ๆ ตั้งแต่ต้น
-
นี่สินะที่เค้าเรียกว่า "ผลแห่งกรรม" ถ้าหากนินาไม่ทำขนาดนี้ ก็คงไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เราอยากจะสมน้ำหน้านินานะ แต่ก็คิดว่า มันน่าเจ็บปวดมากในความเป็นแม่และผู้หญิงคนนึงที่ต้องมาสูญเสียมากมายขนาดนี้ในเวลากระทันหัน ถึงอย่างนั้นก็ยังรู้สึกสงสารและเห็นใจไม่ลงจริงๆ ความรู้สึกตอนนี้ออกจะสมเพชเสียมากกว่า
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ :)
เป็ด+
-
สม มึง อีนินา โง่หลายตายซะ !!!!! 5555
-
-_- กว่าทุกคนจะตาสว่าง ก็เจ็บกันถ้วนหน้า
-
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนยกภูเขาออกจากอกครับคนแต่ง คงจะเป็นตอนที่อ่านแล้วยิ้มได้อีกตอนอะครับ แต่ที่น่าสงสารสุดๆเลยคือภูคา ดีที่สนรอบคอบนะไม่งั้นคงแย่ รอแค่ต้นกลับมา
-
รอดราม่า สัมพันธ์ต้นสนอยู่
-
ตอนนี้ผ่อนคลายความเครียดไปได้เยอะเลย ค่อยยังชั่วหน่อย :laugh:
-
อือหือออ แบบนี้เค้าเรียกว่าขายกันเป็นทอดๆ เริ่มจากแม่นินาก่อนเลย ขายลูกสาวกิน (โดยเอาสินสอดลูกไปใช้เกลี้ยงงง ก่อนแต่งงานอีก)
แล้วมาถึงนินาก็ขายลูกแลกร้าน นี่มันทายาทอสูรรึป่าวนิ :m29:
รอตอนต่อไปจ้า :pig4:
-
อ่านสามตอนรวดเลย เพราะ ไม่ได้เข้าบอร์ดมาหลายวัน :mew2: เรื่องยาที่สนจับได้นั้นยอมรับว่าแปลกใจกับสิ่งที่ทำให้สนคิดได้ ขอสารภาพเลยว่าสนช่างแบบโง่มาก ๆ แต่อย่างว่าตัวสนก้อไม่ใช่ผู้ชายเจ้าชู้ถึงแม้จะเคยป๊อปสมัยมัธยมแต่พอรู้ว่าตัวเองมีใจให้กับต้นเป็นพิเศษก้อเริ่มที่จะโฟกัสอยู่ที่ต้นคนเดียว โอกาสที่จะรู้จักเล่ห์กลใด ๆ ก้อแทบจะไม่มี และเราว่าสนไม่เคยคิดจะปรึกษาใครด้วยน่ะ ถ้าลองพูดคุยกับต้นหรือว่าเพื่อนคนอื่น ๆ บ้างเราว่าต้องมีใครบอกแน่ ๆ เราเลยรู้สึกว่าสนเป็นคนที่ค่อนข้างโลกแคบคนหนึ่งทีเดียวดูจะไม่ค่อยเป็นผู้ชายยุคใหม่เท่าไหร่ ก้อพอจะบอกได้จากครอบครัวของสนที่ดูจะเป็นครอบครัวแบบโบราณน่ะ ที่คนเขียนว่าพ่อของสนเป็นผู้ชายแบบช้างเท้าหน้าก้อคงจะใช่เลย เพราะดูจะสืบทอดอะไรหลาย ๆ อย่างมาถึงสนด้วย เป็นโชคดีน่ะที่สนได้ต้นมาปรับเปลี่ยนความคิดอะไรได้หลายอย่างเลย :hao7: ตั้งแต่แรกเราว่าสนน่าจะเลือกที่จะคุยกับแม่ก่อนเลย อันนี้เป็นความผิดพลาดอันแรก ก้อคงเป็นเพราะคิดแบบผู้ชายโบราณน่ะแหละที่คิดว่าถ้าพ่อยอมรับทุกอย่างก้อฉลุย จนลืมคิดว่าพ่อตัวเองน่ะยึดความคิดเก่า ๆ เป็นหลัก :katai1: และเลือกที่จะไม่ถอนหมั้นกับนินาเพื่อใช้เธอเป็นเครื่องมือทำให้ครอบครัวได้เห็นถึงความทุกข์ของลูก อันนี้เราไม่ชอบเลยน่ะเราก้อเห็นด้วยกับต้นน่ะ การจะแก้ปัญหาหรือให้พ่อแม่ยอมรับน่าจะทำด้วยตัวเองไม่ควรลากคนอื่นมาเกี่ยวข้อง แต่สุดท้ายเราก้อมองว่าตั้งแต่แรกสนไม่ควรที่จะยอมรับการหมั้นหมายแต่มันก้อคงต้องย้อนกลับไปที่การเลี้ยงดูอีกนั่นแหละ เราคงเอาความคิดของเราไปยัดเยียดให้กับคนอื่นไม่ได้หรอกเนอะ :mew5:
ส่วนตัวนินา เราไม่ค่อยสงสารเธอเท่าไหร่ เพราะเธอเลือกที่จะเดินมายังจุดนี้เองน่ะ เธอคิดแบบผู้หญิงที่มั่นใจในตัวเองว่าสุดท้ายแล้วเขาต้องเลือกฉันและความคิดโง่ ๆ ที่เอาลูกมาผูกมัดน่ะ สาวไทยชอบคิดแบบนี้กันจังเลยแม้จะมาถึงยุคใหม่แล้วแต่ก้อยังใช้มุขนี้อยู่ :katai1: รอตอนต่อไปว่าจะเป็นยังไง ส่วนต้นเราคิดว่าไม่มีหรอก แต่ต้นก้อช่างเป็นคนแสนดีน่ะเหมือนนางเอกหนังไทยเลยน่ะ :mew4:
-
:pig4: ตอนนี้คลายปมหน่วงออกไปได้เยอะเลย
-
คุณ sarawatta รออยู่น่ะครับ รีบๆมาต่อน่ะครับ Fanclub รออยู่เต็ม หน้าจอเลย ผมให้เวลาแค่ 19.00 น ถ้าไม่มาโดนแน่
-
คุณ sarawatta รออยู่น่ะครับ รีบๆมาต่อน่ะครับ Fanclub รออยู่เต็ม หน้าจอเลย ผมให้เวลาแค่ 19.00 น ถ้าไม่มาโดนแน่
วันนี้ไม่ได้จริงๆ ครับ โดนเพื่อนลากมาช่วยงานอบรม เขาขอให้มาช่วยเพราะหาใครไม่ได้แล้ว ก็เลยต้องมาช่วยเขาหน่อย อุตส่าห์เคลียร์งานอื่นไปหมดแล้วนะเนี่ย
ขอบคุณที่รอนะครับ พรุ่งนี้เย็นๆ จะพยายามลงให้ครับ
Sarawatta
-
ขอบคุณที่รอนะครับ พรุ่งนี้เย็นๆ จะพยายามลงให้ครับ
งั้นถ้าเกิดพรุ่งนี้ร้อนก็คงต้องรอให้เป็นพรุ่งนี้ของวันถัดไปอีกใช่ไหมคะ? :laugh: ( //ว้อยย..มุขไม่ฮาพาเครียดอีก ) รอจ้าา ^^
-
รับปากแล้วน่ะครับ กรุณา อย่าใช้คำว่า พยายามน่ะครับ อ้อ ลืมบอกไป ผม copy เวอร์ชั่น 1 ของคุณไว้หมดตั้งแต่แรกแล้ว
ลืมบอก ถ้าอยากได้คืน ก็ต้อง เอาเวอร์ชั่นนี้ให้จบเร็วๆ
-
รอดูจุดจบของนินาอย่างใจจดใจจ่อ
-
กะจะมาทวงเรื่องนี้
เข้ามายิ้มเลย เมื่อชื่อตอนเปลี่ยน
รอนะคะคนเขียน
-
รออยู่เลยค่ะ รีบมาต่อนะคะ
-
รอจ้าา.. o4
-
:katai5: :katai5:
-
เหมือนหัวเรืองจะเปลี่ยนแต่เนื้อเรื่อง
กำลังจะตามมาใช่มั้ยค่ะ :katai5: :katai5:
-
รอจ้ารอ แต่อย่าให้รอเก้อนะจ๊ะ
o13 o13
-
ผมเข้ามาดูทุก 5 นาทีเลย ตั้งกะเย็นละ
-
อ้าว ยังไม่มาเหรอ รอนะตัว :impress2:
-
รอครับ ^_^
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 39: ชีวิตใหม่ของสน
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
"เมื่อกี้เธอพูดใช่ไหมว่าเธอขยะแขยงฉันกับต้น ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะนินา ถึงต้นเขาจะเป็นเกย์ ไม่ใช่ชายจริงหญิงแท้อย่างที่เธอเป็น แต่เขาก็ไม่เคยทำอะไรชั่วๆ เหมือนเธอ เขาไม่เคยอยากได้ผู้ชายคนหนึ่งจนสิ้นคิดจนต้องแอบเอายาปลุกเซ็กซ์ให้เขากินเหมือนเธอ ไม่คิดจะขายใครกินเหมือนเธอ แล้วก็ไม่คิดจะมีชู้เหมือนเธอด้วย"
ทุกถ้อยทุกคำที่สนพูดชัดเจนและหนักแน่น พ่อกับแม่ฟังแล้วก็ตกตะลึงไปตามๆ กัน
"ใครเอายาปลุกเซ็กซ์ให้ใครกิน" พ่อแต้วถาม มองหน้าสนและคนที่จะกลายเป็นอดีตลูกสะใภ้สลับกันไปมา
"ก็ผู้หญิงคนนี้ไงครับ" สนชี้หน้าไปที่นินา "เขาแอบเอายาบ้าๆ นั่นผสมน้ำผลไม้กับนมให้ผมกินถึงสองครั้ง ครั้งแรก...ทำให้ผมต้องหมั้นกับเค้าตอนที่ผมอยู่ปีสาม ครั้งที่สอง...ทำให้ผมต้องแต่งงานกับเขาก่อนผมจะเรียนจบเพื่อรับผิดชอบที่เค้าท้อง ผมต้องสูญเสียคนที่ผมรักไปก็เพราะผู้หญิงคนนี้" สนกระแทกประโยคท้ายเสียงดัง
แค่ขายลูกกินก็นับว่าเลวร้ายเกินรับได้แล้ว แผนวางยาสนก็ยิ่งไปกันใหญ่ พ่อกับแม่ของสนเบิกตากว้าง แม่พลอยถึงกับเอามือทาบอกเป็นรอบที่สอง
"ตายจริง นี่สนพูดเรื่องจริงเหรอลูก" แม่พลอยมองหน้าลูกชายกับลูกสะใภ้พร้อมกับทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ นึกสงสารต้นกับสนที่ต้องพรากจากกันไปเพราะเรื่องนี้
"มึงออกจากบ้านกูไปเดี๋ยวนี้เลยนะอีผู้หญิงชั่ว! อย่าอยู่ให้กูเห็นหน้าอีกแม้แต่วินาทีเดียว มึงออกไปเดี๋ยวนี้เลย! ออกไป!" เสียงพ่อของสนตะโกนดังลั่นบ้าน ตั้งแต่เกิดมา นี่คือครั้งแรกที่สนเห็นพ่อโกรธมากขนาดนี้
นินาทรุดตัวลงนั่งกับพื้นแล้วก็ร้องไห้โฮอย่างอดสูใจ ปล่อยลูกลงยืนข้างๆ สนวางรูปถ่ายลงบนโต๊ะแล้วก็รีบเดินไปอุ้มลูกชายที่ร้องไห้ออกมา แม้ว่าจะรู้สึกสงสารและเห็นใจ แต่สิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ได้รับก็สมควรแล้ว กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมตอบสนอง ถ้าเธอไม่เล่นสกปรก สนก็คงไม่ใจร้ายกับเธออย่างนี้หรอก
"ทำไมชีวิตฉันต้องเป็นแบบนี้ ทำไม ทำไม ฮือๆๆ"
สภาพของนินาตอนนี้ไม่ต่างจากคนเสียสติ จะว่าไปแล้วเหตุการณ์นี้คงเป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิตเธอก็ว่าได้ เธอมองหน้าคนที่กำลังจะกลายเป็นอดีตสามี มองหน้าลูกชาย แล้วก็หันไปมองพ่อกับแม่ของสามีที่ตอนนี้ไม่เหลือความเมตตาปราณีใดๆ ให้เธอแล้ว
"นินาผิดไปแล้ว นินาขอโทษ หนูขอโทษ ฮือๆๆ"
ก็ยังดีที่เธอยังสำนึกได้และเอ่ยคำขอโทษออกมา แต่ในเวลานี้ คำขอโทษของเธอคงทำได้อย่างมากแค่เพียงแลกกับความเห็นใจหรือสมเพชเวทนาเท่านั้น คงไม่ทำให้อะไรๆ กลับไปเหมือนเดิม เธอหมดความชอบธรรมที่จะอยู่กับครอบครัวนี้ต่อไป
"มึงไม่ต้องมาขอโทษ มึงทำกับลูกกู ทำกับครอบครัวกูขนาดนี้ กูไม่ยกโทษให้มึงเป็นอันขาด กูให้เวลามึงถึงแค่เย็นวันนี้เท่านั้น มึงเก็บข้าวของทุกอย่างของมึงออกไปจากบ้านกูให้หมด แล้วพรุ่งนี้มึงไปรอกูกับลูกที่อำเภอ ได้ยินไหม" พ่อแต้วพูดเสียงดังพร้อมกับชี้หน้าไปด้วย
"พ่อ...แม่...หนูขอโทษ หนูขอโทษ ฮือๆๆ"
นินาก้มกราบลงกับพื้นเพื่อขอขมาพ่อกับแม่ของสน แต่ผู้ใหญ่ทั้งสองทนดูไม่ไหวจนต้องเมินหน้าหนี ไม่สามารถที่จะรับคำขอโทษนั้นจากเธอได้เลยเพราะสิ่งที่เธอทำนั้นยากเกินรับได้เสียจริง
"สนเอาภูคามาให้แม่ เดี๋ยวแม่พาหลานไปข้างบนก่อน"
สนอุ้มลูกไปส่งให้แม่ แม่พลอยรับหลานที่ร้องไห้ตกใจจนตัวสั่นไปแล้วก็พาเดินขึ้นไปบนบ้าน สนมองตามลูกไปแล้วก็หันกลับมาที่นินาอีกครั้ง
"ถึงฉันจะเห็นใจเธอ แต่ฉันก็คงช่วยอะไรเธอไม่ได้หรอกนะนินา เธอทำตัวของเธอเอง และสิ่งที่เธอทำ...มันก็ทำลายชีวิตของฉัน ทำลายครอบครัวของฉัน และทำให้ฉันต้องสูญเสียคนที่ฉันรักไปโดยที่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะได้เขาคืนมาหรือเปล่า เธอคิดดูเอาเองก็แล้วกันนะนินาว่าสิ่งที่เธอได้รับตอนนี้ มันสาสมที่เธอทำไปทั้งหมดหรือเปล่า มันอาจจะน้อยเกินไปด้วยซ้ำ"
แม้จะสะเทือนใจแค่ไหน สนก็ไม่มีน้ำตาให้ผู้หญิงคนนี้ เขาจะไม่เสียน้ำตาเพราะผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว
"นินาขอโทษค่ะพี่สน นินาขอโทษ"
เห็นแววตาของสนและพ่อแต้วแล้วเธอรับรู้ได้เป็นอย่างดีว่าครอบครัวนี้ไม่มีใครให้อภัยและต้อนรับเธออีกแล้ว พ่อกับแม่ของเธอจะรู้สึกอย่างไรหนอที่มีส่วนทำให้ลูกสาวต้องมาเผชิญชะตากรรมที่น่าสมเพชเช่นนี้ ถ้าใครไม่เป็นเธอก็คงไม่มีวันเข้าใจหรอกว่าสภาพที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้ก็เหมือนคนที่ตายทั้งเป็น ให้เธอตายไปเสียจริงๆ ยังจะดีกว่า
"ขึ้นไปเก็บของออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้! อย่าอยู่ให้กูเห็นหน้านานกว่านี้อีกได้ยินไหม!" พ่อของสนกำชับเสียงเข้ม แววตาดุดันนั้นบ่งบอกว่าจะให้ทำอย่างที่พูดเดี๋ยวนี้จริงๆ
นินาไม่มีทางเลือก เธอค่อยๆ ลุกขึ้น ร้องไห้ แล้วเดินก้มหน้าขึ้นบนบ้านไป บ้านที่เธออาจไม่มีวันได้กลับมาเหยียบอีกเลยจนชั่วชีวิต
เหลืออีกเพียงพรุ่งนี้แค่วันเดียวเท่านั้น อิสรภาพก็จะคืนกลับมาเป็นของสนอีกครั้ง อิสรภาพที่สนรอคอยมาหลายปีและต้องแลกมาด้วยน้ำตาและความสูญเสียมากมาย แค่พรุ่งนี้เท่านั้นที่ชีวิตจะกลับมาเป็นของสน แค่คิดก็แทบจะอดใจรอไม่ไหวแล้ว จะได้หมดเวรหมดกรรมกับผู้หญิงคนนี้เสียที สนไม่สามารถจะทนให้ชีวิตเป็นอย่างนี้ได้อีกต่อไป เขาจึงต้องดิ้นรนทุกทางเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
การจดทะเบียนหย่าของสนกับนินาเป็นไปด้วยดี สนพาพ่อ แม่และลูกชายมาที่ที่ว่าการอำเภอกำแพงแสนตั้งแต่แปดโมงเช้าเพราะพ่อของสนอยากให้เรื่องนี้จบเร็วที่สุด เสร็จสิ้นการหย่าก็เกือบๆ เก้าโมงเช้า พร้อมกับให้เธอเซ็นสัญญาให้ความยินยอมในการใช้อำนาจปกครองบุตร นินาเซ็นให้แต่โดยดี เธอคงจะสำนึกผิดแล้วจริงๆ จึงไม่ขัดขืนใดๆ
พี่ยศลางานมารับนินาถึงที่ว่าการอำเภอด้วย อย่างน้อยก็ยังนับว่านินาโชคดีอย่างมากที่พี่ยศพร้อมที่จะรับเธอไปอยู่ด้วย อย่างนี้ก็น่าจะพอเดาได้ไม่ยากว่านินากับยศคงสานสัมพันธ์กันมาเป็นระยะเวลาพอสมควรแล้ว ยศเองก็คงรู้ดีแล้วว่านินาไม่ใช่คนตัวเปล่าเล่าเปลือยอย่างที่เขาเคยเข้าใจผิดมาก่อน แต่ถึงกระนั้น ยศก็ไม่ได้รังเกียจเธอ ส่วนจะอยู่ด้วยกันได้นานแค่ไหนนั้น ก็คงสุดแล้วแต่เวรแต่กรรมของทั้งสองคน
นินาเดินมาหาลูกชายที่ยืนอยู่กับครอบครัวของสน เธอย่อตัวลงแล้วก็กอดลูกไว้อย่างอดสูใจพร้อมกับร้องไห้
"ภูคา...แม่ไปแล้วนะลูก หนูอยู่กับพ่อ กับปู่กับย่านะลูก หนูอย่าซนนะ เอาไว้ว่างๆ แล้วแม่จะมาหาหนู แม่จะซื้อของมาฝากหนูเยอะๆ เลย แม่รักหนูนะลูก แม่รักหนูนะ ภูคาเป็นคนดีนะลูก"
แม้ว่าเด็กจะยังไม่เข้าใจความซับซ้อนของชีวิตผู้ใหญ่นัก แต่ภูคาก็คงจะรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าแม่อาจไม่ได้กลับมาหาภูคาอีกแล้ว เด็กน้อยจึงร้องไห้หาแม่ใหญ่เลยคราวนี้
"แม่...แม่ไปไหน แม่ไปไหน ฮือๆ"
นินากอดลูกอีกครั้ง คงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้ทำเช่นนี้กับลูกของเธอ น่าสังเวชใจสักแค่ไหนที่เธอต้องทิ้งลูกในใส้ของตัวเองไปเพราะความไม่รู้จักพอของตัวเอง
สนและพ่อกับแม่ยืนดูแล้วก็อดน้ำตาซึมไม่ได้ ผู้หญิงต่อให้เลวแค่ไหน ความรักลูกก็มีเหมือนกันแทบทุกคน แต่ในเมื่อเธอเลือกแล้วที่จะทำให้ชีวิตเป็นแบบนี้ ก็คงไม่มีใครช่วยเธอได้ แม้ว่าคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่จะต้องมารับกรรมด้วย แต่เมื่อไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้ การจากกันก็คงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
นินาค่อยๆ ปล่อยลูกออกจากอ้อมกอด มองหน้าลูกชายที่ร้องไห้หาเธอเป็นครั้งสุดท้าย
"ภูคาอย่าร้องนะลูก แม่ไม่ดีเองถึงอยู่กับหนูไม่ได้ หนูอยู่ที่นี่กับพ่อ กับปู่กับย่านะลูก พ่อเขารักหนู ปู่กับย่าก็รักหนู ฝากลูกของนินาด้วยนะคะ"
นินาเงยหน้าขึ้นไปมองอดีตสามีและอดีตพ่อกับแม่สามี ความจริงเธอก็ไม่จำเป็นต้องฝากฝังอยู่แล้ว ภูคาถือเป็นของขวัญล้ำค่าของครอบครัวสน เขาจะได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีที่สุดเท่าที่ครอบครัวของสนจะสามารถเอื้ออำนวยได้
"แม่ไปแล้วนะภูคา แม่รักหนูนะ แม่จะคิดถึงหนูนะลูก"
ยิ่งเห็นลูกร้องไห้เธอก็ยิ่งเสียใจ แต่ก็รู้ดีแก่ใจว่าเธอคงไม่เหมาะที่จะดูแลลูกชายคนนี้ เธอยังไม่ได้บอกแม่เลยว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น เธอไม่อยากให้แม่มาเจ้ากี้เจ้าการและทำให้เรื่องมันยุ่งยากมากไปกว่านี้อีก เธอยินดีจากไป ยินดีที่จะให้ลูกได้อยู่กับครอบครัวของสนเพราะเธอมั่นใจว่าลูกจะมีอนาคตที่ดีอย่างแน่นอน
"ถ้าเธออยากมาหาลูก พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก ยังไงเธอก็เป็นแม่ พี่เข้าใจ"
สนกลับมาใช้คำว่า "พี่" เรียกแทนตัวอีกครั้ง คงจะพอบอกได้ว่าสนน่าจะให้อภัยเธอแล้ว แต่ก็เป็นการให้อภัยที่จะไม่สร้างเวรกรรมใดๆ ต่อกันอีก
"ขอบคุณค่ะพี่สน นินาขอโทษพี่สนสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่นินาทำไปนะคะ นินารู้ว่า...คำขอโทษมันคงทดแทนอะไรไม่ได้ แต่นินาก็อยากขอโทษ นินาอยากให้พี่สนรู้ว่านินาเสียใจ ถ้าหากย้อนเวลาได้...นินาจะไม่ทำอย่างนี้เลย ขอโทษพ่อกับแม่ด้วยนะคะ ฝากลูกของนินาด้วย"
นับว่าเป็นภาพที่น่าเวทนายิ่งนักเมื่อนินาปล่อยมือจากลูกน้อยแล้วก็ค่อยๆ หันหลังเดินจากไป สักพักก็หันหลังกลับมามองลูกชายที่ร้องหาแม่อย่างน่าสงสาร แต่เธอก็ต้องแข็งใจที่จะเดินจากไป และอาจเป็นไปได้ที่เธอคงจะไม่หวนกลับมาที่นี่อีกแล้ว ปล่อยอดีตที่ขมขื่นเจ็บปวดทิ้งไว้เบื้องหลัง ตัดใจจากลูกที่น่ารักไปมีชีวิตใหม่ของเธอ คงไม่มีใครบอกได้หรอกว่าชีวิตใหม่ของเธอจะเป็นอย่างไร เวรกรรมที่เธอทำไว้กับสนและครอบครัวอาจจะยังไม่หมด ยังเหลืออะไรอีกมากมายที่เธออาจต้องชดใช้อีกภายหลัง แต่เธอก็ไม่สามารถเรียกร้องขอความเห็นใจใดๆ จากใครได้ นอกจากก้มหน้ารับผลกรรมที่เธอก่อไว้
สนอุ้มลูกชายขึ้นมากอดไว้พร้อมกับลูบหลังเบาๆ เป็นการปลอบใจ มองดูรถของนินาที่ค่อยๆ แล่นออกไปจากที่ว่าการอำเภอจนลับตา แม้ไม่ได้รักแต่ก็อดรู้สึกใจหายไม่ได้ที่แม่ต้องพรากจากลูก
ลาก่อนนะนินา เธอกับสนคงเวรหมดกรรมต่อกันเพียงเท่านี้ เกิดชาติหน้าฉันท์ใดก็ขออย่าได้เจอกันอีกเลย
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"พ่อขอโทษนะลูก พ่อผิดเองที่มัวแต่อยากได้สะใภ้ มัวแต่อยากได้หลาน ไม่เคยดูเลยว่าลูกได้แต่งงานกับผู้หญิงที่ดีจริงๆ หรือเปล่า ปล่อยให้สนทนทุกข์ทรมานกับผู้หญิงชั่วๆ มาตั้งสามสี่ปี"
สนไม่เคยเห็นพ่อร้องไห้เลยนับตั้งแต่เกิดมา แค่น้ำตาซึมสนยังไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง ครั้งนี้นับว่าเป็นครั้งแรกที่พ่อร้องไห้ให้สนเห็น ที่น่าแปลกใจที่สุดก็คือ...พ่อเอ่ยคำขอโทษ นี่คือคำพูดที่สนกับแม่แทบจะไม่เคยได้ยินเลยตั้งแต่อยู่เป็นครอบครัวกันมา
สนยิ้มแล้วก็ตอบพ่อไปว่า "ไม่เป็นไรครับพ่อ มันผ่านไปแล้ว ผมไม่ติดใจอะไรหรอกครับ ต่อไป...พวกเราก็จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่กันซะที ผมก็จะไม่ให้เกิดความผิดพลาดอย่างนี้อีกแล้วครับพ่อ...แม่" สนหันไปหาแม่ที่นั่งอยู่ติดกับพ่อเมื่อพูดคำสุดท้าย
"แล้วสนจะเอายังไงต่อไปล่ะลูก เอาอย่างงี้ไหมลูก เดี๋ยวพ่อจะแนะนำผู้หญิงสาวๆ สวยๆ ที่ดีกว่าผู้หญิงชั่วๆ คนนั้นให้สน พ่อรู้จักลูกสาวของเพื่อนพ่อหลาย..."
"พอเถอะพ่อ!" แม่ของสนพูดทะลุกลางปล้องขึ้นมาเพราะทนฟังที่สามีพูดไม่ได้ เล่นเอาพ่อของสนตกใจทีเดียว
"ทำไมล่ะแม่ ก็สนมันยังหนุ่มยังแน่น จะให้มันอยู่เป็นโสดไปทำไมล่ะแม่"
"พ่อจะบังคับลูกมันไปถึงไหน พ่อก็รู้อยู่เต็มอกไม่ใช่เหรอว่าสนมันรักใคร สนมันรักต้น พ่อยังจะให้ลูกไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นอีกเหรอ พ่อไม่เห็นเหรอว่าสามปีที่ผ่านมาลูกของเราเป็นทุกข์มากแค่ไหน อย่าทำบาปทำกรรมกับลูกอีเลยนะพ่อ สนมันทำให้เราทุกอย่างแล้ว เมียมันก็มีให้ หลานมันก็มีให้ สนมันรักพ่อรักแม่ มันอยากตอบแทนพ่อแม่ ฝืนใจขนาดไหนลูกก็ทำให้เรา ทำไมพ่อไม่สงสารลูกบ้าง เห็นไหมว่าวันนั้นสนมันร้องไห้คิดถึงต้นแทบจะเป็นบ้า พ่ออยากให้สนเป็นบ้าเหรอ หัวอกคนเป็นแม่อย่างฉันทนดูไม่ได้หรอกนะพ่อ เราอย่าทรมานลูกของเราอีกเลยนะพ่อ" แม่พลอยพูดพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย
นี่ก็คงนับว่าเป็นครั้งแรกในชีวิตของแม่ที่กล้าเถียงพ่อถึงขนาดนี้ แม้สนจะแปลกใจแต่ก็ดีใจเหลือเกินที่แม่กล้าลุกขึ้นมาปกป้องลูกเสียที ถ้าไม่ใช่เพราะทำเพื่อลูก แม่ก็อาจจะไม่กล้าทำถึงขนาดนี้
"ได้ไหมพ่อ เลิกทรมานสนมันซะทีเถอะ ฉันสงสารลูก ฉันไม่อยากเห็นลูกเจ็บปวดเหมือนที่ผ่านมาอีกแล้ว พ่อกับแม่ของต้นเขายังรับได้เลยที่ต้นกับสนรักกัน แม่เยากับพ่อแอ๊ดเขารู้มาตั้งนานแล้ว ก็ยังเหลือแต่บ้านเราที่คิดแทนลูกไปทุกอย่าง ชีวิตมันเป็นของเขานะพ่อ ต่อให้เราสร้างเขามา เลี้ยงดูเขามา รักเขามากแค่ไหน เราเลี้ยงเขาได้แต่ตัว อย่าบังคับลูกมันอีกเลยนะพ่อ ถือว่าแม่ของร้องก็แล้วกัน"
พ่อของสนนั่งนิ่งและครุ่นคิด ความจริงพ่อแต้วก็รู้เรื่องนี้มานานแล้วล่ะ จะว่าไปก็รู้มาก่อนใครด้วยซ้ำ แต่ที่ผ่านมาพ่อแต้วไม่เคยยอมรับเรื่องนี้ได้เลย จะว่าเป็นเรื่องที่ทำใจยอมรับได้ยากที่สุดก็คงไม่ผิดนัก
"ว่าไงล่ะพ่อ หรือว่าพ่ออยากจะเสียทั้งสนกับต้นไปก่อน เขาสองคนรักกัน เราห้ามเขาไม่ได้หรอก วันหนึ่งเขาจะไปหากัน ไปอยู่ด้วยกัน ฉันจะไม่ว่าอะไรเลยถ้าสนกับต้นเขาจะหนีไปอยู่ที่อื่นด้วยกันสองคน เหลือแค่เราสองคนแก่ๆ อยู่กันอย่างเหงาๆ เพราะลูกไม่อยากอยู่ด้วย พ่อจะรอให้ถึงวันนั้นไหมล่ะพ่อ"
สนมองหน้าพ่อกับแม่สลับกันไปมา ในใจก็คอยลุ้นให้พ่อตกลงยอมรับสิ่งที่แม่พูดเสียที แต่สนก็เชื่อว่าคราวนี้พ่อจะคิดได้ ท่าทางของพ่อดูเหมือนรับฟังในสิ่งที่แม่พูด แม้ว่าจะตกใจหน่อยๆ ที่เห็นแม่กล้าใส่อารมณ์ถึงขนาดนั้นก็ตาม
"แล้วต้นกับสนจะอยู่ด้วยกันยังไงล่ะแม่ เขาสองคนเป็นผู้ชายนะแม่" ในที่สุดพ่อของสนก็หลุดคำพูดออกมาหลังจากที่ฟังอยู่นาน
"แล้วไงล่ะพ่อ เขารักกันยังไงเขาก็อยู่ด้วยกันได้ เขาสองคนก็อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วไม่ใช่เหรอพ่อ พ่อเคยเห็นต้นกับสนเขาห่างกันไหม เขาก็เพิ่งจะมาห่างกันตอนนี้เท่านั้นเอง พ่อเห็นไหมว่าเขาสองคนดูแลกันดีขนาดไหนเวลาที่เขาอยู่ด้วยกัน เขาไม่เคยทะเลาะกัน เขาช่วยเหลือเกื้อกูลกันมาตลอด ฉันก็ไม่เคยเห็นผู้ชายกับผู้ชายอยู่ด้วยกันหรอก แต่ฉันเชื่อว่าต้นกับสนเขาอยู่ด้วยกันได้ ขอให้ลูกมีความสุข เขาจะเป็นอะไรแม่ก็ไม่แคร์ทั้งนั้น ขอให้เขาเป็นคนดีก็พอแล้ว ฉันไม่อยากให้ลูกเป็นทุกข์เพราะถูกพ่อแม่บังคับอีกแล้วนะพ่อ เราเป็นพ่อเป็นแม่เขายังไงลูกมันก็รัก ยังไงลูกมันก็เคารพ แต่มันจะดีกว่าไหมพ่อ ถ้าลูกไม่ได้แค่เคารพรักเราสองคนเพราะแค่เห็นว่าเป็นพ่อเป็นแม่ แต่ให้ลูกเขาเคารพรักเราเพราะเราเข้าใจเค้า หน้าที่ของพ่อกับแม่ก็แค่สนับสนุนให้ลูกเขามีชีวิตของเขาเองได้ไม่ใช่เหรอพ่อ"
พ่อของสนมองหน้าภรรยา ดูท่าทางพ่อแต้วก็คงจะอ่อนลงไปมากแล้วล่ะ ติดที่เขินจนไม่กล้าพูดเพราะเคยไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้หัวชนฝามาก่อนนั่นเอง ที่สำคัญ แม่กับลูกผนึกกำลังกันซะขนาดนี้ พ่อคนเดียวคงสู้ไม่ไหว
"พ่อ...สนรักต้นจริงๆ นะครับพ่อ สนจะไม่รักใครอีกแล้ว สนรักใครไม่ได้แล้วครับพ่อ เพราะถ้าสนจะรัก...สนก็คงรักไปนานแล้ว มีผู้หญิงมากมายที่เข้ามาหาสน แต่สน...เลือกต้นคนเดียวครับพ่อ ต้นเขาเป็นคนดี เขาเข้าใจสนทุกอย่าง ให้อภัยสนทุกเรื่อง ไม่มีใครทำให้ผมอย่างนี้ได้ ความรู้สึกที่ผมมีให้ต้น...เป็นความรู้สึกที่ผมจะมีให้คนอื่นไม่ได้อีกแล้วครับพ่อ ถ้าชาตินี้...ผมไม่ได้อยู่กับต้น ผมก็จะไม่รักใครอีก ผมขออยู่กับลูกสองคนดีกว่าครับ"
พ่อของสนถอนหายใจ ทั้งแม่ทั้งลูกต่างก็ยกเหตุผลมามากมายเพื่อให้เขายอมรับให้ได้ ถ้าจะปฏิเสธหรือหัวดื้อเหมือนคราวที่ผ่านมาก็คงจะทำไม่ได้แล้ว อย่างน้อย ที่แม่สนขู่ว่าถ้าไม่เข้าใจลูก ต่อไปลูกก็จะหนีไปอยู่ที่อื่น แค่นี้คนเป็นพ่อก็กลัวแล้ว สนเป็นลูกคนเดียวของบ้านนี้ พ่อแม่รักยิ่งกว่าสิ่งใด คงยอมให้สนหนีหายจากไปไม่ได้อย่างแน่นอน
"ความจริง...พ่อก็...ก็ไม่ได้รังเกียจอะไรต้นหรอกนะลูก ไม่เคยรังเกียจต้นเลย ต้นก็เหมือนลูกชายคนที่สองของพ่อ พ่อเห็นต้นกับสนอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ เราผูกพันกับเค้า เขาเองก็ผูกพันกับเรา ถ้าสนยืนยันว่าสนรักต้นมากขนาดนั้น พ่อก็...ไม่ขัดข้องอะไรหรอกลูก พ่อก็อยากเห็นสนมีความสุข ไม่อยากเห็นลูกทุกข์ทรมานเหมือนกับตอนที่อยู่กับนินาอีกแล้ว จริงๆ พ่อก็รู้สึกผิดมาตั้งนานแล้วล่ะ พ่อดื้อเองแหละลูก พ่อขอโทษนะลูกที่ทำให้สนกับต้น...ต้องพรากจากกัน ต่อไปนี้...พ่อจะไม่ทำอย่างนั้นแล้วลูก"
สนกับแม่หันมายิ้มด้วยความดีใจให้กัน จากนั้นสนก็ลุกขึ้นจากโต๊ะนั่งเล่นหน้าบ้าน พ่อก็ลุกขึ้นเช่นกัน แล้วสนก็เดินเข้าไปกอดพ่อที่อ้าแขนรอรับอยู่ ต่างคนต่างร้องไห้
"ผมรักพ่อนะครับ"
"พ่อก็รักสนนะลูก"
สนต้องใช้เวลาถึงหกปีตั้งแต่อายุยี่สิบจนถึงยี่สิบห้าเพื่อให้พ่อเข้าใจ ยอมเอาความเจ็บปวดทุกข์ทนของตัวเองเข้าแลกเพื่อให้พ่อเพียงคนเดียวยอมรับและเข้าใจสน วันนี้สนทำสำเร็จแล้ว แม้ว่าจะต้องแลกด้วยความเจ็บปวดสูญเสียมากมายก็นับว่าคุ้มค่าที่สุดที่สนได้สิ่งนี้จากพ่อมา
"ต้น...เราทำให้นายหมดแล้วนะ เราเตรียมทุกอย่างไว้ให้นายหมดแล้ว ทำไมนายถึงไม่รอแล้วเราล่ะต้น ทำไมนายถึงไม่รอเราเลย" สนรำพึงในใจ แม้จะดีใจที่พ่อกับแม่เข้าใจ แต่สนก็อดเศร้าใจไม่ได้เมื่อนึกถึงเรื่องนี้
เหมือนแม่จะรู้ทันความคิดของสน เมื่อสนเดินมากอดแม่บ้างแม่จึงปลอบสนไปว่า
"แม่ดีใจด้วยนะสน แม่รักลูกเสมอนะ ลูกชายของแม่ ไม่ต้องกลัวหรอกนะลูก คนดีตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ ถึงสนจะทำผิดพลาดไปบ้างแม่ก็รู้ว่าสนไม่ได้ตั้งใจ ต้นเขารู้จักสนมานาน แม่เชื่อว่าต้นเขารู้ ในเมื่อสนรอมาจนถึงขนาดนี้แล้ว สนก็รอให้มันสุดๆ ไปเลยลูก สักวันหนึ่งต้นก็จะเห็นเอง ต้นรักสนมานานมากขนาดนั้น...เขาไม่ลืมสนง่ายๆ หรอกลูก เชื่อแม่นะลูก แม่จะเอาใจช่วย แม่เยาพ่อแอ๊ดเขาก็เอาใจช่วย พวกเราสองครอบครัวรักลูกทั้งสองคนมาก สี่คนพ่อแม่คงตายตาหลับถ้าต้นกับสนได้อยู่ดูแลกันไปอย่างนี้ แถมคราวนี้ก็ไม่เหงา มีภูคามาอยู่เป็นเพื่อน ขอบใจสนมากนะลูกที่อดทนทำให้ครอบครัวของเราทุกอย่าง ขอบใจที่สนคิดถึงพ่อกับแม่ อยากให้พ่อกับแม่ได้สิ่งที่ต้องการ สนเป็นลูกที่ประเสริฐ พ่อกับแม่ขออวยพรให้สนประสบความสำเร็จรุ่งเรืองในทุกสิ่งที่สนทำ แม่เห็นมาเยอะแล้ว ลูกที่รักพ่อแม่ได้ดีทุกคนนะลูก แล้วพ่อกับแม่ก็เชื่อว่าสนจะโชคดีกับความรักของสนด้วย รอต้นต่อไปนะลูก รอจนกว่าต้นจะกลับมาหาสนอีกครั้ง"
"ครับแม่ สนจะรอต้นต่อไปครับแม่"
ถึงจะยังไม่รู้ว่าต้นจะมีคนใหม่ไปแล้วจริงหรือเปล่า หรือต้นจะกลับมาหาสนอีกหรือไม่ วันนี้สนก็ได้ชีวิตใหม่ ได้ความเข้าใจจากพ่อกับแม่ แม้ว่านินาจะเป็นฝันร้ายของสน แต่สิ่งที่เธอได้มอบไว้ให้ก่อนจากไปก็นับว่าของขวัญที่มีค่ามากที่สุดกับครอบครัวนี้ นี่คงเป็นอีกวันในความทรงจำของชีวิตสนที่สนจะไม่มีวันลืม
ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ คนที่อดทนมากพอเท่านั้นถึงจะได้สิ่งที่ดีที่สุด สนได้สิ่งที่ดีที่สุดมาเกือบหมดแล้ว เหลืออีกเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่สนยังคงรอคอย และสนก็ยินดีที่จะแลกและอดทนกับสิ่งที่ดีที่สุดสิ่งสุดท้ายที่สนรอคอยต่อไป
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
หลังจากกลับจากไปดูคอนโดใหม่แถวๆ ศาลายา สนก็ขับรถพาพ่อของสนและพ่อของต้นกลับบ้านด้วยกันยามบ่ายๆ สนปิดร้านทุกวันจันทร์ บังเอิญว่าวันจันทร์นี้เป็นวันหยุดนักขัตฤกษ์ พ่อของต้นจึงมาร่วมด้วยได้
พ่อของต้นมีเงินเก็บจากการขายที่ไว้จำนวนหนึ่ง นอกจากจะส่งให้ต้นเรียนหนังสือแล้วก็ยังแบ่งเก็บไว้อีกมากพอสมควร สนจึงช่วยให้คำแนะนำปรึกษากับพ่อของต้นเรื่องการนำเงินมาลงทุนในธุรกิจอสังหาริมทรัยพ์ แทนที่จะเก็บเงินไว้เฉยๆ แล้วใช้จ่ายให้หมดไปเรื่อยๆ
ด้วยเหตุนี้แหละ สนจึงสนิทกับพ่อของต้นมากขึ้นไปอีก พ่อของต้นดูจะรักสนมากทีเดียวเพราะทำให้นึกถึงลูกชายที่จนป่านนี้ก็ยังไม่ยอมคุยกับพ่อ สนจึงเป็นตัวแทนของต้นในยามนี้ได้เป็นอย่างดี เจ็บไข้ได้ป่วยก็ได้สนนี่แหละที่คอยดูแลและพาไปหาหมอ มีอะไรก็ไหว้วานสนได้เสมอ
"เอ...พ่อยังไม่เคยฟังเลยว่าต้นกับสนรักกันได้ยังไง สนเล่าให้พ่อสองคนฟังมั่งสิลูก" พ่อแอ๊ดถามขึ้นในขณะที่นั่งรถมาได้สักพัก
สนแว่บหันไปมองพ่อสองคนที่นั่งอยู่ข้างหลังแล้วก็หันกลับมามองทางต่อพร้อมกับยิ้มมีความสุข
"ต้นเขาเป็นคนรักผมก่อนครับพ่อแอ๊ด"
"เรอะ! ตั้งแต่ตอนไหนล่ะลูก" พ่อแอ๊ดถาม
"เขาชอบผมตั้งแต่อยู่มอหนึ่งแล้วล่ะครับ ส่วนผม...น่าจะชอบต้นตอนอยู่มอสาม ตอนนั้นต้นเขางอนเรื่องที่ผมมีแฟนเป็นรุ่นน้องมอสอง แล้วเขาก็หลบหน้าหลบตาผม กลับบ้านก็ไปกลับกับไอ้ซีลมั่ง ไอ้ป้องมั่ง ไม่ยอมกลับกับผมเลย ตอนเย็นๆ ผมมาหาก็ไปบ้านเพื่อนคนอื่น เป็นเดือนๆ ได้มั้งครับ ไม่รู้ว่าพ่อแอ๊ดจำได้หรือเปล่า ผมก็เลยต้องไปง้อเพราะว่าคิดถึงต้นเค้า รู้สึกเหมือนชีวิตขาดอะไรไปน่ะครับ"
สนเล่าไปและขำไปด้วยเป็นช่วงๆ พ่อสองคนที่นั่งอยู่ข้างหลังก็ขำไปด้วยเช่นกัน พ่อของสนดูจะเคอะเขินไปบ้างเพราะยังใหม่กับเรื่องนี้ แต่ก็พอกล้อมแกล้มไปได้อยู่
"แล้วสนรู้ว่าชอบต้นจริงๆ ตอนไหนล่ะลูก" พ่อของสนถามเองบ้าง
"น่าจะเริ่มจากตอนที่ผมกับต้นเอ็นเข้ามหาลัยน่ะครับพ่อ ผมกลัวมากว่าต้นจะไม่ไป มช. ด้วย ตอนนั้นผมก็พยายามเอาใจต้นทุกอย่างเลยครับ ให้ทำอะไรก็ยอม ถ้าต้นไม่ยอมไปเรียน มช. ด้วยผมคงแย่แน่ๆ ตอนนั้นก็เริ่มรู้สึกเยอะแล้วล่ะครับว่าผมน่าจะรักต้นเข้าให้แล้ว แต่ที่ทำให้รู้สึกจริงๆ ก็ตอนที่รู้ว่าต้นไม่ใช่ผู้ชายแท้ๆ นี่ล่ะครับ ผมยังไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้พ่อกับแม่ฟัง ต้นก็น่าจะยังไม่เคยเล่า ตอนนั้นเพิ่งเข้าปีหนึ่งใหม่ๆ ต้นเขาคุยโทรศัพท์กับเพื่อนตอนนั่งไปในรถด้วยกัน แล้วบังเอิญโทรศัพท์ตก ต้นเขาหยิบขึ้นมาแล้วมือไปโดนปุ่มลำโพง ตอนนั้นต้นคุยกับไอ้ซีลอยู่ครับ แล้วไอ้ซีลก็พูดอะไรสักอย่าง ผมก็จำได้ไม่ชัด รู้แต่ว่าเกี่ยวกับเรื่องที่ต้นแอบรักผมนั่นแหละครับ ไอ้ซีลมันรู้ก่อนผมอีก ผมได้ยินพอดีก็เลยตกใจ ถามต้นเสียงดังเลยว่าจริงหรือเปล่า ต้นเขาคงตกใจน่ะครับ ก็เลยน้อยใจ หนีไปอยู่กับไอ้ซีลแถวๆ กรุงเทพตั้งหลายวัน พอกลับมาต้นก็จะย้ายไปอยู่ที่หอพักใน มช. อีก ตอนนั้นผมรู้สึกผิดมากเลยครับ รู้สึกผิดที่ทำให้ต้นเข้าใจผิดว่าผมยอมรับเขาไม่ได้ แล้วผมก็กลัวมากว่าผมกับต้นจะเลิกคบกัน ตอนนั้นเหมือนจะตกลงกันไม่ได้มั้งครับ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง อ้อนวอนยังไงผมกับต้นก็จะไปท่าเดียว ผมก็เลยบอกต้นไปว่าผมจะย้ายออกไปเองละกัน ผมก็ไปเก็บเสื้อผ้า ผมเดินออกไปเกือบถึงประตูหน้าบ้านอยู่แล้ว ต้นเขาก็มาตามผมกลับไป ตอนนั้นผมรู้เลยว่าผมรักต้นมาก ต้นเขาก็คงรักผมมากเหมือนกันก็เลยไม่ยอมให้ผมไป ถ้าตอนนั้นต้นไม่ลงมาตามผมกลับไป สงสัยคงจะเลิกคบกันไปแล้วล่ะครับ"
แม้ว่าในตอนนั้นสนจะขำไม่ออก แต่พอมานึกถึงและเล่าให้พ่อสองคนฟังตอนนี้ สนก็พอมองเป็นเรื่องขำๆ ได้บ้าง พ่อสองคนนั่งฟังไปก็ยิ้มไป แม้ว่าลูกชายทั้งสองคนจะเล่าอะไรให้ฟังมากมาย แต่ก็ไม่เคยเล่าเรื่องอย่างนี้ให้ฟังเลยเพราะกลัวพ่อสองคนรับไม่ได้
จากนั้นพ่อทั้งสองคนก็ถามเรื่องราวและเหตุการณ์ความรักระหว่างต้นกับสนอีกหลายเรื่อง สนก็เล่าให้ฟังอย่างสนุกสนาน คนเล่าก็ยิ้ม คนฟังก็ยิ้ม บรรยากาศตอนนี้เหมือนกับสมัยที่กับสนกับต้นยังเป็นเด็กๆ ถ้าต้นมาอยู่ด้วยตอนนี้คงมีความสุขไม่น้อย
ช่วงนี้สองครอบครัวค่อนข้างมีความสุขมากทีเดียว ส่วนหนึ่งเป็นเพราะสนเป็นอิสระจากนินาแล้ว พร้อมกับที่ครอบครัวสนเองก็เข้าใจสนเป็นอย่างดี อีกส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะว่าใกล้ถึงเวลาที่ต้นจะกลับมาแล้วนั่นเอง นี่คือวันที่ทุกคนเฝ้ารอคอยอย่างใจจดใจจ่อ แม้ว่าสนจะรู้สึกหวั่นใจอยู่บ้าง แต่สนก็ยังพอมีหวังว่าต้นอาจจะยังไม่มีใคร หรือถ้ามีก็อาจจะเลิกกันไปแล้วก็ได้ หรือต่อให้ยังไม่เลิกกัน สนก็ยังพอมีหวังที่จะทำให้ต้นกลับมาหาสนได้อยู่ สนจึงยังพอยิ้มได้ ไม่ถึงกับเศร้ามากจนเกินไป
หลังจากที่ฟังมาหลายเรื่องแล้ว ก็มาถึงคำถามสำคัญที่พ่อแอ๊ดอยากรู้มากทีเดียว
"เอ...แล้วต้นกับสน อย่าหาว่าพ่ออย่างงั้นอย่างงี้เลยนะลูก ต้นกับสน...เอ่อ...มีอะไรกันหรือยังล่ะลูก!"
สนแทบจะเบรกรถหัวทิ่มเลยทีเดียว แล้วสนควรจะตอบพ่อของต้นว่าอย่างไรดีล่ะ!?
TBC
-
เอิ่ม........ คุณพ่อจะอยากรู้ไปทำไมคะอันนั้น :-[
อายแทนสน 55555+
-
เบรคหัวทิ่มเลย 5555
-
สนกะบอกพ่อต้นไปเลยเดี๋ยวผมจะไปสู่ขอ 5555
เพราะต้นเสร็จสนไปตั้งแต่ 3 ปีก่อนแล้วหึหึ :hao6:
-
ขอซับน้ำตาแป๊บค่ะ ในที่สุดก็ลงเอยด้วยดี หมดไปหนึ่งเปลาะแล้ว ยินดีด้วยนะสน พยายามที่เป็นลุกที่ดีอย่างที่สุดแล้ว
สมเหตุสมผลดีค่ะที่เลิกราจากกัน ถ้าหากว่านินาไม่ยอมนะคะก็คงต้องอาศัยศาลฟ้องหย่าเอา ฟ้องทั้งยศทั้งนินา แต่นินาก็ยังมีบุญนะที่ยศยังรับไปอยู่ด้วย
คาใจนิดหนึ่งนะว่าถ้าหากพ่อสนไม่ยอมเข้าใจยังดึงดันที่จะหาลูกสาวเพื่อนมาให้สนอีกแล้วสนจะยอมอีกไหมงวดนี้ อาจจะต้องถึงกับที่ว่าสนกับต้นต้อง(หนี)ออกไปอยู่กันเองที่อื่นเสียแล้ว สนพยายามเต็มที่ๆจะเป็นลูกที่ดีและอดทนมานานแสนนานแล้ว
พ่อต้นถามเรื่องว่าได้กันแล้วหรือยังนี่กะจะเอาไปโน้มน้าวใจต้นให้กลับมาหรือเปล่าเอ่ย?
-
ถ้าพ่อแต้วได้ฟังคำตอบแล้วก็คงจะโล่งใจอยู่หรอกนะคะ แต่พ่อแอ๊ดเนี่ยสิ~ แน่ใจแล้วใช่ไหมคะว่าถ้าได้รู้ ว่าต้นเป็นฝ่ายเสียเปรียบให้กับสนคุณพ่อจะไม่ชิงเป็นลมไปเสียก่อนน่ะค่ะ :laugh:
-
โอ้ยยยยย ตัดตอนได้ระทึกขวัญมาก แหม่!!! #อิสนไปต่อไม่เป็นกันเลยทีเดียว
-
สมกับที่รอคอยน่ะ ท่านเจ้าคุณ sarawatta ยังมีความผิดอยู่น่ะ ต้องรีบมาต่อไวๆ
-
555+ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่อ่านแล้วรู้สึกสมน้ำหน้าสน โอ๊ย! ตาย ตาย ตาย แล้วจะตอบอย่างไรดีเล่า??? ทั้งขำทั้งเอ็นดูสนเลยงานนี้
-
หมดเวรหมดกรรมกับนินาซะทีสินะ เฮ้อ
แอบน้ำตาซึมตอนปรับความเข้าใจกันในครอบครัว
แต่แอบฮาตอนท้ายที่ถามว่าสนกับต้นมีไรกันยัง 555+
อยากรู้ไปทำไมเนี้ย ฮ่าๆ
ปล. อยากให้ต้นกลับมาไวๆ 5555+
-
มาแล้ว มาแล้ว ดีใจจริงๆ ตอนนี้อ่านแล้วเห็นถึงความรู้สึกของคนเป็นพ่อกับความเป็นแม่เลยนะคับ พ่อก็เป็นแบบเข้มแข็งแบบพ่อที่เป็นชาวสวนชาวไร่ ไม่เหมือนพ่อในเรื่อง รักนี้ที่ฟ้าไม่ได้ลิขิตเลยนะคับ แม่ก็เป็นอีกแบบอ่อนนอกแข็งในอ่อนโยนกับลูกเสมอ แม้แต่ยัยนินาเองก็ยังแสดงความอ่อนโยนถึงความเป็นแม่ตอนหย่ากับสนนี่เอง
จบกับยัยนินาไปแล้ว ต่อไปก็เป็นเรื่องของ สนกับต้น จริงๆสินะ ๕๕๕
มาขำเอาตอนจบตอนถามสนว่ามีไรกันรึยัง ๕๕๕ รอ รอ รออ่านตอนต่อไป
-
เบรกหัวทิ่มกันเลยทีเดียว
รีบไปหาพานธูปเทียนมาขอขมาพ่อแอ๊ดเลยสน
-
:-[ พ่อถามเรื่องนี้ไปทำไมค่ะ ความลับของเค้าสองคน
-
เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออ ได้อ่านยาวๆๆๆ ต่อเนื่อง ค่อยสบายใจ :เฮ้อ:
หลังจากแอบเปิดอ่าน นิดๆๆ ไปก่อน .. สปอยล์ ตัวเอง ไป
//ไม่อยากลุ้น ดราม่า ครอบครัว ต้น สน ตอนทะเลาะกัน :a5:
จุดจุดนี้ เราเชื่อว่าที่ต้นบอกให้แม่บอกสน ว่าตนเองมีแฟนใหม่แล้ว คิดว่าต้นทำไปเพราะไม่อยากให้สนรอ และ ตัดใจจากต้น โดยยอมเจ็บอยู่คนเดียว
:mew2:
รอฉาก สน ไป ง้อต้น หวานๆๆๆ ปิดท้าย
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
ในที่สุดก็เข้าใจกันซักทีจะได้มีความสุข
โอ้ยยยคุณพ่อไม่เขินหรอค่ะที่ถามน่ะ
-
หมดทุกข์หมดโศกสักทีนะคุณ
-
ต้นควงหนุ่มตาน้ำข้าวกลับไทยมาเลยค่ะ ให้สนว้าวุ่นใจเล่นๆ
-
ในที่สุดก็หมดเวรหมดกรรมหมดเคราะห์หมดโศกกันซะทีนะ :เฮ้อ: ขอไม่ซ้ำเติมนินาแล้วกันถึงจะสะใจลึกๆก็เถอะ o18 แต่นินาก็มีส่วนดีอยู่นะ เป็นคนขยันทำมาหากิน ไม่ได้งอมืองอเท้าจับผู้ชายอย่างเดียว คือ หล่อนใช้วิธีนี้เข้าหาสนเลยได้ใจสนไปด้วย เพราะสนชอบคนแบบนี้ ถ้าต้นเป็นผู้หญิงนะ โดนจับหมั้นและแต่งตอนจบไปแล้ว แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นคนเขียนบอกก็ไม่มีอะไรเขียนอ่ะดิ :laugh: อีกอย่างเธอรักลูกด้วยใจจริง กอดจูบด้วยความรักของความเป็นแม่ เสียใจที่ต้องไปจากลูก แต่ยังดีที่สนก็เห็นใจนินาเลยให้มาหาลูกได้ เธอคงร้ายไม่ออกแล้วล่ะ สำนึกได้แล้ว แต่คาดไม่ถึงว่าแม่นินาจะร้ายด้วยดูๆแล้วตอนแรกคิดว่าไม่รู้เรื่องลูกสาวด้วยซ้ำ แต่นี่อะไรส่งเสริมลูกในทางไม่ดี แทนที่จะบอกให้ลูกกลับตัวทั้งที่นินาก็จะกลับอยู่แล้วนะ แต่ลึกนินาก็เหงาเพราะสามีไม่สนใจ นั่นก็โทษใครไม่ได้ ทำตัวเองล้วนๆ วิธีที่สนใช้ไม่ได้เลวร้ายมากนัก มันเข้าทางพอดี ด้วยความเหงาและคารมดีของยศทำให้นินาตกหลุมไม่ยากเลยกลายมาเป็นเรื่องที่จบได้เร็วไว น่าจะใช้ตั้งนานแล้วนะสนนะ ต้นจะได้ไม่ต้องพูดว่ามีแฟนแล้ว ให้ตัดใจซะ :m16: และที่ดีใจกับสนคือ พ่อแม่เข้าใจในตัวสนกับต้นแล้ว โดยเฉพาะคุณแม่ต้องบอกว่า o13 ไม่มีรักไหนยิ่งใหญ่ บริสุทธิ์ ไม่หวังอะไรกลับคืน เท่ากับพ่อแม่อีกแล้ว ถึงจะขัดๆบ้างก็เพราะยังไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้กับตัวเอง และสังคมส่วนใหญ่ของคนไทยก็ยังไม่ได้เปิดกว้างเรื่องพวกนี้นัก พ่อของสนเลยรับไม่ได้ในช่วงแรก แต่เจอพลังเสียงของแม่เข้าไป พ่อเลยต้องกระจ่างเลยไม่งั้นจะโดนแม่ :beat: เตือนสตินะคะคุณพ่อ :laugh: ส่วนที่น่ากังวลตอนนี้ก็คือ เรื่องต้น ว่ามีแฟนจริงหรือไม่ และถ้ามีจริงๆ สนคงไม่ขัดขวางหรอกถึงจะเสียใจแต่คงยอมรับการติดสินใจของต้นแน่นอนเพราะสนรักต้นมากๆ แต่อย่าเพิ่งวางใจ คนเขียนอาจหักมุมให้สนหึงโหดไปจับตัวต้นมาขังและจูบตบ จูบตบ ดีไหม :-[
-
อืมก็เป็นคำถามที่กดดันน่าดู พอรู้แล้วเนี้ยจะโกรธกันไหมน้อ สู้ๆต่อไปแล้วกันสน
-
เอิ่ม.......คุณพ่อค่ะ มันส่วนตัวไปนิดนึงนะคะ :-[
แต่ก็อยากรู้เหมือนกันค่ะว่าสนจะตอบคุณพ่อว่าอย่างไง555
-
เอิ่ม พ่อจะอยากรู้ไปทำไมล่ะนี่
สงสารคนที่จะตอบบ้างก็ได้นะพ่อ
ถ้าต้นนั่งอยู่ด้วย คงได้สำลักลมหายใจแน่ๆ
แล้วถ้าคุณพ่อได้คำตอบแล้ว คงจะไม่ถามต่อใช่มั้ย
ว่าใครได้ใคร แค่คิดก็ฮาแล้วล่ะค่ะ 555
ออ ยินดีกับอิสระภาพด้วยนะสน
คนอ่านอินจัดไปป่ะเนี่ย
-
ยังไม่มาอีกเหรอครับ กางมุ้งรอแล้วน่ะ
-
วันนี้ไม่ทันจริงๆ ครับ โดนเพื่อนลากไปทำงานซะน่วมเลย เหอๆ
เอาเพลงมาฝากก่อนที่ตอนต่อไปจะมาละกันครับ ผมแต่งเพลงนี้เมื่อปี 1996 (2539) ตอนที่ยังวัยรุ่นมากๆ 555
เข้ากับตอนต่อไปมากๆ เลยครับ
กลับมาแล้ว
https://www.youtube.com/v/tjPdJlgXDEw
คำร้อง/ทำนอง/เรียบเรียง - Sarawatta (1996)
ร้องโดย หนูเล็ก
นานเหลือเกิน ไม่ได้เจอเธอ เราร้างลาจากกันแสนไกล
แต่ยังคิด...ถึงเธออยู่ และยังรักไม่เสื่อมคลาย
จากวันนั้น ถึงยาวนาน ไม่เคยลืมเธอไป
รอยยิ้มเธอยังไม่เคยจาง หล่อเลี้ยงใจอยู่เสมอมา
สิ่งเหล่านั้น หลอนใจอยู่ สั่งให้หัวใจเรียกหา
ว่าอยากพบ ใครคนหนึ่ง ที่คุ้นเคย
กลับมาแล้ว กลับมาหาเธอ ไม่รู้ว่าเธอ จะดีใจบ้างหรือเปล่า
ไม่ว่าเธอจะเปลี่ยนไปหรือเหมือนเก่า ขอเพียงวันนี้ ได้ทำตามหัวใจ
ที่สั่งให้มาหาเธอ
เพียงแค่เจอเธอว่ายังอยู่ พลันไม่นานก็มีน้ำตา
ได้เจอแล้ว ที่รอคอย ที่คิดถึงตลอดมา
อยากให้รู้ว่าดีใจ ที่ได้พบกัน
ก็ใจมันยังรักเธอ
-
ผมจะรอ รอเธอคนเดียว sarawatta (อิอิอิ.ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.......)
-
แสดงว่าตอนนี้อายุ 60 แล้วซิ กำลังแย้มเลยใช่ป่าว
-
โห แต่งปี 39 หรอ
ผมกำลังเป็นเด็กประถมต้นๆ อยู่เลยอ่ะ 5555+
-
จะรอนะคะ
เพลงหมายถึงต้นกลับมาหาสน
แต่แอบกังวลว่าจะพกใครกลับมาด้วย
-
พ่อเจ้าพระคุณรุนช่่องงง ดิฉันสะใจยัยนินาจริงๆ เจ้าค่าาาาาาาาาาา **หัวเราะลั่นให้ก้องฟ้า** :laugh: แต่ด้วยจิตใจอันดีงามของดิฉัน ทำให้รู้สึกเห็นใจนินาอยู่บ้างนะ ถ้านินามาแบบถูกทางเป็นหญิงไทยดีงาม จะเรียกคะแนนสงสารได้เยอะเลย :katai3: อีกเรื่องที่แบบโล่งอกมากๆ คงจะเป็นพ่อแม่ของสน :เฮ้อ: กว่าจะคิดได้ก็เกือบจะสายไปแล้วมั๊ยละคะ ตอนนี้เหลือแค่ต้นแล้วสินะ ลุ้นจริงจังมากว่าจะยังไง :katai1: สนอย่ายอมง่ายๆ นะ ไหนๆ ก็เซ่อ บื้อ และพลาดมาเกือบทั้งเรื่องแล้ว รอบนี้แก้ตัวเอาต้นให้อยู่หมัดเลยนะ รอๆๆๆๆๆๆ :hao5: และเป็นกำลังใจให้คุณ sarawatta คะ :กอด1:
-
เย็นนี้มาแน่ครับ จริงๆ ว่าจะนั่งเขียนตอนเช้าแล้วเอาลงก่อน 11 โมงก่อนจะออกไปข้างนอก
แต่พอเริ่มเขียนไปได้หน่อยก็ร้องไห้อีกแล้ว กลัวตาบวม ออกไปไหนไม่ได้อีก ก็เลยต้องขอหยุดก่อน
เดี๋ยวจะเสียการเสียงานอีกเหมือนคราวที่แล้ว (ตาบวมจนยกเลิกนัดกับลูกค้าไปเลย)
กลับมาดราม่าอีกทีตอนเย็นๆ ดีกว่า 555 ดราม่ายังไม่หมดนะครับ อย่าเพิ่งชะล่าใจไป เอิ๊กๆ
ธ่อ ถึงเพลงนั้นจะแต่งปี 39 แต่อายุมผมแค่สามสิบกว่าๆ เองนะครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
-
ถ้า2539 ก็อายุ7ขวบนะเนี้ย ผมอยู่ป.2 ดราม่าอีกแล้วบ่ ใครดนาม่าน้อ รอครับรอ
-
รอๆเย็นนี้มารอต้นกลับมา
เย็นนี้ซดมาม่าอีกแล้วววว
-
อายุเป็นเพียงตัวเลขเท่านั้น~~ :oni1: ..
รอนะค้าา ^^
:L2: :กอด1:
-
สัญญาแล้วนะ ห้าทุ่มจะมานั่งรอนอนรอ.
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:เก่งจังเลยน่ะ แต่งเพลงให้ด้วย ฟังแล้วอินไปเลย แต่อยากรู้จังว่าเพลงนี้เป็นความรู้สึกของต้นใช่ไหม :mew2: ตื่นเต้นแทนสนจังเลย ว่าต้นจะกลับมาคนเดียวหรือจะพกใครมาด้วย :hao5: อ่านตอนนี้จบไปก้อรู้สึกว่าผลก้อควรจะเป็นเช่นนั้นแหละ เรานับถือสนน่ะในความพยายามที่จะทำให้พ่อเห็นน่ะ ยอมอดทนเพื่อรักของตัวเอง เราเลยรู้สึกว่าสนมีค่าคู่ควรที่จะให้ต้นรอ และเรามองว่าถ้าต้นรู้ว่านินาทำอะไรไว้ก้อคงจะเห็นดีด้วยกับการกระทำของสนน่ะ แต่สุดท้ายที่เรื่องราวมันบานปลายขนาดนี้ก้อเป็นเพราะพ่อแม่แหละ ไม่งั้นก้อคงไม่มีใครเจ็บแม้แต่ตัวนินาก้อตาม :katai1: แต่อย่างว่าคงจะหายากที่พ่อแม่จะทำใจได้กับเรื่องนี้น่ะ มันคงต้องอาศัยเวลา เพียงแต่มันมีเหตุที่ต้องมีนินาเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยไม่ว่าจะความต้้งใจของสนตั้งแต่แรกหรือไม่น่ะ เพราะสุดท้ายนินาก้อเลือกที่จะทำสิ่งที่ไม่ดีด้วยตัวเอง :m16: รอตอนต่อไปว่าจะหัวหรือก้อย
อ้อ นี่คือปาฏิหารย์ครั้งที่สี่รึเปล่าน่ะ :mew3:
ป.ล.คิดถึงเรื่องธุรกิจนี้มีรัก จังเลย :mew6:
-
จะดราม่าอะไรนักหนาครับ เฮ้อ ผมต้องเตรียมดื่มน้ำไว้รอ อีกสัก ถัง สองถังแน่ๆ เลยอ่ะ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ่านแล้วบางที่ก็สงสารนินานะ แต่จะโทษนินาคนเดียวก็ไม่ได้ เหตุเกิดจากพ่อของสนที่ไม่ยอมรับความรักของต้นกับสนตั้งแต่แรก และนินาก็อยากได้โดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา ต่างพากันเจ็บปวดไปตามๆกัน แต่ที่น่าสงสารคือคนที่มารับเรื่องนี้โดยไม่รู้อิโน่อิเน่ คือภูคา
:mew1: :mew1: :mew1: หวังว่าคงไม่มีดราม่ามากไปกว่านี้นะค่ะ :mew6: :mew6:
ตั้งตารอด้วยคน
-
รอ... ปล ไม่อยากกินมาม่าเลย อิ่มแล้ว
-
เย็นนี้มาแน่ครับ จริงๆ ว่าจะนั่งเขียนตอนเช้าแล้วเอาลงก่อน 11 โมงก่อนจะออกไปข้างนอก
แต่พอเริ่มเขียนไปได้หน่อยก็ร้องไห้อีกแล้ว กลัวตาบวม ออกไปไหนไม่ได้อีก ก็เลยต้องขอหยุดก่อน
เดี๋ยวจะเสียการเสียงานอีกเหมือนคราวที่แล้ว (ตาบวมจนยกเลิกนัดกับลูกค้าไปเลย)
กลับมาดราม่าอีกทีตอนเย็นๆ ดีกว่า 555 ดราม่ายังไม่หมดนะครับ อย่าเพิ่งชะล่าใจไป เอิ๊กๆ
ธ่อ ถึงเพลงนั้นจะแต่งปี 39 แต่อายุมผมแค่สามสิบกว่าๆ เองนะครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
ถ้าไม่รีบบอก ก็คิดว่า 60 แล้วจริงๆ เพราะย้อนเวลาไปตั้งปี 39 ตอนนั้น ผมได้ 40 พอดี
-
กลับมาดราม่าอีกทีตอนเย็นๆ ดีกว่า 555 ดราม่ายังไม่หมดนะครับ อย่าเพิ่งชะล่าใจไป เอิ๊กๆ
ถ้าอย่างนั้นคนอ่านขอร้องไห้ล่วงหน้าเลยแล้วกัน
ต้นคงกลับมาพร้อมใครอีกคน
สนคงได้แต่แอบไปร้องไห้คนเดียว
-
รอตั้งนานแล้วน่ะ ไหนบอกว่า เย็นๆ ไง ฮือๆๆๆๆ ผมรอคุณคนเดียว คนเดียวเท่านั้น sarawatta : เป็นไง ผมซ้อมดราม่าแล้วน่ะ
จะแรงแค่ไหน ก็รับได้ รับได้ทั้งนั้น ฮือๆๆๆๆ........
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 40: คนที่คิดถึงทุกลมหายใจ
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
รถเริ่มแล่นช้าลงเมื่อเริ่มเข้าสู่ถนนเลียบคลองส่งน้ำเนื่องจากทางสัญจรแคบลงเหลือแค่ให้พอสวนกันได้สองคัน ภาพของหมู่บ้านเล็กๆ ที่ได้บันทึกเรื่องราวและความทรงจำต่างๆ ของใครหลายคนที่ได้อยู่อาศัยปรากฎขึ้นอยู่ตรงหน้าไม่ไกลนัก ภายในรถไม่มีเสียงคุยกันแล้วเพราะอีกคนหนึ่งนั่งนิ่งและคอยมองทั้งสองข้างทาง เด็กๆ และชาวบ้านขี่จักรยานบ้าง มอเตอร์ไซค์บ้าง หรือรถยนต์บ้างผ่านไปมาเป็นระยะๆ
ช่วงนี้เป็นช่วงหน้าหนาว ชาวบ้านแถวนี้เพิ่งเก็บเกี่ยวข้าวจึงไม่ได้เห็นทุ่งนาเขียวขจีสองข้างทางเหมือนเคย ส่วนมากเหลือแต่ตอซังข้าวสีทองบ้าง สีน้ำตาลบ้างสลับกัน ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ภาพที่คุ้นตาเช่นนี้ก็ยังคงมีให้เห็นอยู่ แม้ว่าการพัฒนาจะค่อยๆ คืบคลานเข้ามาแต่ก็คงอีกหลายสิบปีกว่าที่แห่งนี้จะเปลี่ยนไปจนไม่เหลือเค้าเดิม
เมื่อรถแล่นผ่านมาถึงโรงเรียนมัธยมเก่าที่เคยเรียน ภาพความทรงจำเมื่อครั้งยังเป็นเด็กนักเรียนมัธยมศึกษาของคนที่นั่งมาก็ถูกปลดปล่อยออกมาจากความทรงจำอย่างนับไม่ถ้วน แต่ทุกเรื่องที่นึกถึงก็ล้วนแล้วแต่มีคนๆ หนึ่งอยู่ในภาพเหล่านั้นด้วยเสมอ วันนี้เป็นวันเสาร์จึงดูเงียบ แต่ในความทรงจำของคนที่นั่งรถผ่านมาไม่ได้เงียบตามไปด้วย เพราะมองไปตรงไหนของโรงเรียนก็เห็นภาพวันเก่าๆ เคลื่อนไหวราวกับมีชีวิตอยู่ตลอดเวลา เห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาซึมด้วยความคิดถึง
ไม่นานนักรถก็แล่นผ่านมาถึงบ้านของคนที่แสนคิดถึงและเป็นห่วง บ้านหลังนี้คนที่นั่งรถผ่านมาเคยได้มาวิ่งเล่นและอยู่อาศัยกับเพื่อนอีกคนอย่างมีความสุข รักและคุ้นเคยกับทุกคนในบ้านหลังนี้จนไม่ต่างจากบ้านหลังที่สอง สภาพบ้านดูเปลี่ยนไปบ้างเพราะเมื่อลูกชายเจ้าของบ้านมาอยู่แล้วก็คงปรับเปลี่ยนให้มันดีขึ้น เป็นสัดส่วนมากขึ้น คนที่นั่งอยู่ในรถน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง แค่เห็นตัวบ้านก็อยากจะไปหาเจ้าของบ้านให้เร็วที่สุดแล้ว ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป ความทรงจำดีๆ และเรื่องราวต่างๆ มากมายยังคงผูกพันหัวใจดวงนี้ให้อยู่ที่นี่เสมอ แม้ว่าสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นจะทำให้ชีวิตของแต่ละคนไม่เหมือนเดิมแล้ว แต่ก็เป็นเรื่องยากที่จะทำให้ลบลืมความทรงจำดีๆ ที่เกิดขึ้นมากมายให้หมดไปจากใจ
จากไปสามปีเพื่อลืม แต่สุดท้ายคนที่เพิ่งจะนั่งรถผ่านไปก็ชักไม่แน่ใจเสียแล้วว่าสามปีนั้นนานพอหรือเปล่า
สุดท้ายรถก็มาหยุดอยู่หน้าบ้านของคนที่จากไปเกือบสามปี บ้านหลังนี้คือที่พักพิงและอยู่อาศัยมาตั้งแต่ลืมตาดูโลก มีความรักและความสุขเกิดขึ้นมากมายนับไม่ถ้วน ทั้งกับพ่อแม่ ญาติพี่น้องและใครคนนั้น ความรักที่ยาวนานครั้งนั้นก็เกิดขึ้นที่บ้านหลังนี้
เมื่อรถจอดอยู่หน้าบ้านได้ไม่นาน คนที่วิ่งมาเปิดประตูด้วยสีหน้าสงสัยก็คือเจ้าติวที่เพิ่งกลับมาเยี่ยมลุงกับป้าตั้งแต่เมื่อคืนวาน ตอนนี้ติวเรียนปีหนึ่งที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ต้องไปอยู่หอจึงไม่ได้อยู่กับลุงกับป้ามาเกือบปีแล้ว ต้นแทบจะรอเจอหน้าพ่อกับแม่ไม่ไหวจนต้องรีบเปิดประตูรถลงมาก่อน พอติวเห็นว่าใครมาก็ดีใจใหญ่
"พี่ต้น ลุงครับ ป้าครับ พี่ต้นมาครับ"
ติวตะโกนบอกพ่อกับแม่ของต้นที่อยู่ข้างในบ้านเสียงดังและตื่นเต้น
"โห...พี่ต้น ขาวขึ้นเยอะเลย" เจ้าติวว่าพลางมองลูกพี่ลูกน้องอีกคนอย่างชื่นชม "มีอะไรให้ผมช่วยถือไหมพี่"
"มีกระเป๋าหลายใบเลยในรถ เดี๋ยวให้พี่เขาเอารถมาจอดข้างในก่อนค่อยช่วยพี่เก็บก็ได้" ต้นบอกพลางยิ้ม เจ้าติวโตเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว เห็นแล้วก็นึกถึงสมัยที่ต้นเรียนปีหนึ่งใหม่ๆ
พ่อกับแม่เดินออกมาพอดี แค่ได้เห็นหน้าผู้บังเกิดเกล้าสองคนอย่างเต็มตา น้ำตาของต้นก็ไหลลงมาทันที พ่อกับแม่ดูแก่ลงไปจนสังเกตเห็นได้ชัด เห็นแล้วต้นก็รู้สึกผิดที่ต้นไม่ได้มาอยู่ดูแลท่านเลยตั้งเกือบสามปี ต่อไปนี้ต้นจะไม่ไปไหนไกลๆ และนานๆ จากพ่อแม่อีกแล้ว
"แม่" ต้นวิ่งเข้าไปกอดแม่เป็นคนแรก
"ต้น"
สองแม่ลูกกอดกันร้องไห้ด้วยความคิดถึงกันใหญ่ คนเป็นพ่อยืนน้ำตาซึมอยู่ข้างหลัง ในที่สุด ลูกชายที่แสนน่ารักที่พ่อคนนี้รอคอยก็กลับบ้านเสียที สามปีที่ผ่านมานั้นพ่อแอ๊ดคิดถึงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอยู่ทุกลมหายใจ คิดถึงเสียจนต้องยอมทุกอย่างเพื่อที่จะให้ลูกให้อภัยและกลับมาหาพ่อ แม้กระทั่งการยอมรับสิ่งที่ไม่เคยยอมรับได้มาก่อน
"พ่อ" ต้นละจากแม่แล้วก็เดินมากอดพ่อที่ยืนรออยู่
"ต้นลูกพ่อ"
พ่อแอ๊ดกอดลูกชายไว้แน่นแล้วก็ร้องไห้น้ำตาไหลพราก
"พ่อขอโทษนะลูก พ่อขอโทษ พ่อคิดถึงต้นมากรู้ไหมลูก คิดถึงลูกชายของพ่ออยู่ทุกลมหายใจ เป็นห่วงอยู่ทุกวัน ต้นยกโทษให้พ่อนะลูก"
ได้ฟังที่พ่อพูดแล้วต้นก็ร้องไห้โฮ
"พ่อ...ต้นขอโทษ..."
ต้นไม่สามารถพูดได้มากนักเพราะร้องไห้จนตัวโยน สามปีที่ผ่านมานั้นต้นรู้สึกผิดบาปในใจมากที่ไม่ยอมคุยกับพ่อ ต้นรู้ว่าพ่อคิดถึงและเป็นห่วงมากแค่ไหน แต่ก็ใจแข็งไม่ยอมคุยด้วย แม้จะเป็นห่วงพ่อกับแม่มาก ต้นก็ตัดสินใจที่จะไม่กลับมาจนกว่าจะเรียนจบ ได้แต่หวังว่าติวกับสนคงจะช่วยดูแลพ่อแม่แทนให้ยามที่ท่านเจ็บไข้ได้ป่วยหรือมีปัญหา แต่ติวกับสนก็ไม่สามารถทดแทนต้นได้หรอก หัวใจทั้งหมดของพ่อกับแม่อยู่ที่ต้นคนเดียวเท่านั้น
ต้นค่อยๆ ย่อตัวลงแล้วก็ก้มกราบคนเป็นพ่อเพื่อขอขมาที่ต้นทำให้พ่อคิดถึงและเป็นห่วง แม้ต้นจะมีเหตุผลที่ต้องทำอย่างนั้น แต่หลายๆ ครั้งต้นก็อดสงสัยไม่ได้ว่าต้นทำกับพ่อมากเกินไปหรือเปล่า
"พ่อครับ...ต้นรักพ่อนะครับ ต้นก็คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ ต้นขอโทษที่ทำให้พ่อไม่สบายใจ ขอโทษที่ต้นไม่เคยติดต่อหาพ่อเลย"
พ่อแอ๊ดย่อตัวลงพร้อมกับแตะไหล่ลูกชายไว้ ต้นเงยหน้าขึ้นมองหน้าพ่อแล้วก็กอดพ่อไว้อีกครั้ง
"ไม่เป็นไรลูก พ่อก็รักต้น ต้นกลับมาก็ดีแล้ว ต่อไป...ครอบครัวของเราก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะลูกนะ"
ต่างคนก็มัวแต่ร้องไห้ด้วยความดีใจที่การรอคอยสิ้นสุดลงแล้ว ความบาดหมางขัดข้องใจทั้งหลายก็ถูกกาลเวลาลบเลือนจนหายสิ้น ไม่มีใครผิดสังเกตเลยว่าต้นไม่ได้มาคนเดียวแต่มีใครอีกคนมายืนดูอยู่ด้วย จนกระทั่งเมื่อต่างคนต่างสงบจิตสงบใจแล้วจึงได้เห็นผู้ชายคนนั้นที่ยืนมองพ่อแม่ลูกสามคนร้องห่มร้องไห้จากความคิดถึงกัน
ต้นเหมือนจะรู้ตัวว่าพ่อกับแม่สงสัยก็เลยต้องรีบแนะนำ
"พ่อครับ แม่ครับ นี่พี่ทดแทน เอ่อ..." ต้นทำสีหน้าลำบากใจแต่ก็ต้องบอกพ่อกับแม่ไปตามตรงอยู่ดี "แฟนของต้นครับ เรารู้จักกันที่อังกฤษ พี่ทดแทนทำธุรกิจขายเสื้อผ้าที่นั่นครับ"
ทดแทนเดินมาหาพ่อกับแม่ของต้นแล้วก็ยกมือสวัสดี ผู้ใหญ่ทั้งสองรับไหว้ด้วยสีหน้ายิ้มยาก แม้จะเตรียมตัวเตรียมใจมาก่อนแล้วว่าที่ต้นบอกคราวนั้นอาจเป็นเรื่องจริง แต่เมื่อได้เห็นแฟนของต้นชัดๆ อย่างนี้แล้วก็อดสงสารอีกคนที่รอคอยและทำทุกสิ่งทุกอย่างเตรียมไว้ให้แล้วไม่ได้
ก็คงแล้วแต่เวรแต่กรรมละกันนะ คนเราถ้าเกิดมาคู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วกัน จะมีกี่อุปสรรคก็จะต้องกลับมาอยู่คู่กันจนได้ ปาฏิหาริย์ครั้งที่สี่ผ่านพ้นไปแล้ว หวังเพียงอย่างเดียวว่าปาฏิหาริย์ครั้งที่ห้าจะเกิดขึ้นเพื่อให้ความรักของต้นกับสนสมหวัง อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น หวังว่ามันคงไม่สายจนเกินไป
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"ต้น...พ่อไม่ว่าอะไรต้นหรอกนะลูกที่ต้นจะมีแฟน แต่พ่ออยากจะเล่าอะไรให้ต้นฟัง แล้วพ่อก็จะถามต้นอีกทีว่าต้นคิดยังไง"
พ่อแอ๊ดอดรนทนไม่ไหวต้องขอคุยกับลูกชายเป็นการส่วนตัวในห้องนอนของต้น ปล่อยให้แม่รับแขกอยู่ข้างล่างไปพลางๆ ก่อน พ่อนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานของต้น ส่วนต้นนั่งอยู่บนเตียง เจ้าของห้องที่จากไปดูจะแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่สภาพห้องไม่เหมือนกับถูกทิ้งไว้สามปี เหมือนกับมีใครสักคนมาใช้ห้องนี้อยู่เป็นประจำ
"พ่อรู้เรื่องต้นกับสนแล้วนะลูก"
ต้นมองหน้าพ่อ ไม่ถึงกับตกใจ แล้วก็รอคอยว่าพ่อจะพูดอะไรต่อไป
"ความจริง...พ่อก็รู้มานานแล้วล่ะ แต่พ่อแค่ไม่พูดเฉยๆ พ่อคอยดูสนเขาอยู่ตลอดนะลูก ถึงวันนี้แล้วพ่อก็มั่นใจว่า ถ้าพ่อจะฝากต้นไว้กับใครสักคน พ่อเชื่อใจสนมากที่สุด ต้นรู้ไหมลูก สนเขาเลิกกับนินาได้หลายเดือนแล้ว"
สีหน้าของต้นบ่งบอกว่าตกใจและแปลกใจมากแม้พยายามจะไม่แสดงออกมากก็ตาม
"พ่อไม่รู้ว่าต้นรู้อะไรบ้างก่อนไป แต่พ่อจะบอกต้นว่า สนเขาทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวของเค้าเอง แล้วก็เพื่อต้นด้วย สนยอมที่จะมีชีวิตแต่งงานที่ไม่มีความสุขเพื่อให้พ่อกับแม่มีหลานไว้สืบสกุล ยอมทนทรมานเพื่อให้พ่อกับแม่เข้าใจและเห็นใจ ตอนนี้...พ่อแต้วกับแม่พลอยเขาก็เข้าใจสนแล้ว ถ้าต้นกับสนรักกัน อยากอยู่ด้วยกัน สี่คนพ่อแม่เราก็ไม่มีใครขัดข้อง สนเขารอต้นอยู่นะลูก เขารอต้นมาสามปีแล้ว ผู้ชายหน้าตาดีๆ อย่างสน ถ้าไม่รักต้นจริง สนเขารอต้นไม่ได้นานขนาดนี้หรอกลูก"
"ครับพ่อ" ต้นรับคำเสียงสั่นเครือแต่ก็พยายามที่จะไม่ร้องไห้
"ต้นรู้ไหมว่าทำไมสนเขาถึงต้องแต่งงานกับนินา สนต้องหมั้นกับนินาเพราะว่านินาแอบเอายาปลุกเซ็กซ์ผสมน้ำให้สนกิน แล้วนินาก็ทำเหมือนเดิมอีกก่อนที่ต้นจะไปเรียนไม่กี่เดือน นินาท้อง สนก็เลยต้องแต่งงานเพื่อรับผิดชอบ ต้นดูสิลูก ต้นเห็นหรือเปล่าว่าห้องนี้มันยังดูเหมือนมีคนใช้อยู่ ต้นดูรูปที่หัวเตียงสิลูก สนเขาเอามาวางไว้ สนเขามานอนที่ห้องนี้ตั้งแต่คืนแรกที่สนแต่งงานแล้วล่ะ สนมานอนห้องนี้ได้สามปีแล้วนะลูก เขาไม่เคยนอนห้องเดียวกับนินาอีกเลยตั้งแต่แต่งงาน สุดท้าย...นินาทนไม่ไหวก็เลยมีชู้ไปซะก่อน สนถึงได้เลิกกับนินาไงลูก อ้อ...ต้นรู้ไหมว่าสนมีลูกชาย ลูกชายของสนชื่อภูคา ตอนนี้อายุสองขวบกว่าแล้ว กำลังช่างพูดเลย"
หลายสิ่งหลายอย่างที่พ่อบอกล้วนแต่น่าประหลาดใจและคาดไม่ถึงสำหรับต้นทั้งนั้น แต่สิ่งที่ทำให้ต้นแปลกใจมากที่สุดก็คือลูกชายของสนชื่อภูคา ถ้าต้นไม่เคยรู้จักกับสนมาก่อนก็คงสงสัยว่าทำไมสนถึงตั้งชื่อลูกอย่างนั้น แต่ทันทีที่ต้นได้ยิน ต้นก็พอจะคาดเดาใจของอีกฝ่ายได้ คราวนี้ต้นไม่สามารถที่จะอดทนไม่ร้องไห้ได้อีกแล้ว
"ต้น...สนเขารักต้นมากนะลูก แล้วพ่อ...ก็เชื่อว่าต้นก็รักสนมากเหมือนกัน ลูกสองคนอยู่ด้วยกันมานาน ผูกพันกันมาตั้งแต่เด็กๆ พ่อไม่เชื่อว่าต้นจะลืมสนไปได้ง่ายๆ หรอก สนเขาเป็นคนดีนะลูก หายากนะเด็กสมัยนี้ที่จะรู้จักคิดถึงพ่อแม่ อยากตอบแทนพ่อกับแม่แม้ว่าตัวจะไม่มีความสุข สนเขาไม่มีความสุขเลยนะลูกที่ต้องแต่งงานกับนินา เขาสองคนเข้ากันไม่ได้เลย นิสัยคนละอย่าง ตอนที่อยู่ด้วยกันก็ทะเลาะกันไม่เว้นแต่ละวัน พ่อแต้วกับแม่พลอยกลุ้มใจมาก ครอบครัวไม่เป็นครอบครัวเลยล่ะลูก อ้อ...แล้วสนเขาก็เป็นคนขยันทำมาหากินด้วย พ่อกับแม่ชื่นชมสนมากที่เขาประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย ร้านของสนก็ไปได้ดี มีเงินก็รู้จักเอาไปลงทุนให้งอกเงย ไม่เอามาใช้จ่ายฟุ่มเฟือย สนยังสอนพ่อลงทุนด้วยนะลูก"
พ่อของต้นหยุดเว้นจังหวะพร้อมกับคอยสังเกตสีหน้าของลูกชายที่ตอนนี้กำลังครุ่นคิด
"พ่อกับแม่รักสนมากนะลูก รักเหมือนลูกในใส้คนหนึ่ง ไว้ใจเขามากกว่าใคร ตอนที่ต้นไม่อยู่ สนคอยมาดูแลพ่อกับแม่ตลอด เขามาอยู่ที่นี่มากกว่าอยู่ที่บ้านตัวเองจนพ่อแต้วกับแม่พลอยน้อยใจอีกนะลูก นึกว่าสนมันจะเปลี่ยนพ่อเปลี่ยนแม่ซะอีก เวลาพ่อกับแม่เจ็บไข้ได้ป่วย ก็ได้สนนี่แหละที่พาไปหาหมอ ไหว้วานอะไรสนก็ไม่เคยขัด ช่วยเหลือพ่อกับแม่ทุกอย่าง พ่อพูดตรงๆ นะต้น ถ้าพ่อจะฝากฝังใครให้ช่วยดูแลลูกของพ่อเวลาที่พ่อกับแม่ไม่อยู่แล้ว พ่อกับแม่ก็นึกถึงสนคนเดียว ถ้าต้นได้อยู่กับสน พ่อกับแม่ก็คงตายตาหลับ ถึงพ่อไม่คิดจะบังคับใจลูกอีกแล้ว แต่พ่อก็อยากให้ต้นพิจารณาอีกทีว่าต้นยังรักสนอยู่หรือเปล่านะลูก ต้นคิดดูให้ดีๆ นะลูก"
ต้นยังคงนั่งร้องไห้ ไม่ตอบคำถามพ่อ
"ไม่เป็นไรลูก ต้นยังไม่ต้องตอบคำถามพ่อตอนนี้ก็ได้ ต้นคิดทบทวนดูก่อนละกัน แต่พ่อก็อยากจะบอกความรู้สึกของพ่อกับแม่ว่า...พ่อกับแม่สงสารสนมากนะลูก สนเขาเตรียมทุกอย่างให้ต้นไว้พร้อมหมดแล้ว รอแค่ให้ต้นกลับมา พ่อก็ไม่อยากให้ความพยายามของสนเขาเสียเปล่า"
แล้วพ่อของต้นก็ถอนหายใจยาว "แต่อันนี้ก็แล้วแต่ต้นละกันนะลูก พ่อกับแม่บังคับใจใครไม่ได้หรอก สงสารก็แต่สนมัน ที่แม่พลอยเขารู้เรื่องต้นกับสนก็เพราะว่าสนมันร้องไห้คิดถึงต้นนั่นแหละลูก ร้องไห้เหมือนคนเพ้อ บอกว่าคิดถึงต้นมาก อยากให้แม่พาสนไปหาต้น สนเขาคิดถึงต้นมากขนาดนั้นเลยนะลูก ต้นรู้หรือเปล่า"
แม้ปากจะบอกว่าก็แล้วแต่ต้น แต่คนเป็นพ่อก็แอบเชียร์อีกฝ่ายอยู่ไม่น้อย
"ไปหาสนหน่อยนะลูก ไปดูลูกชายสนด้วย อยู่ที่บ้านพ่อกับแม่เขานั่นแหละ ตอนนี้พ่อแต้วกับแม่พลอยไม่ได้ทำสวนแล้ว ให้คนอื่นมาเช่าทำแทน อยู่บ้านเลี้ยงหลานให้สนมันอย่างเดียว"
ต้นพยักหน้า ถึงพ่อไม่บอกต้นก็จะไปที่บ้านของสนแล้วก็จะไปหาสนอยู่แล้ว
"พ่อคุยแค่นี้แหละลูก ลงไปกันดีกว่า เดี๋ยวแฟนของลูกเขาจะรอนาน"
พ่อแอ๊ดลูกขึ้นแล้วก็ถอนหายใจอีกครั้ง "ไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยก่อนลูก เดี๋ยวค่อยลงไป"
ต้นพยักหน้าเห็นด้วยเพราะนั่งเครื่องมาหลายชั่วโมง เนื้อตัวเริ่มเหนียวเพราะยังไม่ได้อาบน้ำ แม้ว่าจะยังเพลียๆ แต่ต้นก็จะยังไม่นอนพักผ่อน เหนื่อยแค่ไหนต้นก็ต้องไปหาคนที่ต้นอยากเจอมากที่สุดอีกคนหนึ่งในวันนี้ให้ได้
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ทันทีที่ได้เห็นหน้าลูกชายของสน น้ำตาของต้นก็ไหลลงมาเป็นทางอย่างไม่ขาดสาย ต้นย่อตัวลงนั่งข้างหน้าเด็กน้อยแล้วก็พิศดูใบหน้า ภูคาช่างเหมือนสนเหลือเกิน แค่แรกเห็นต้นก็รู้สึกรักและเอ็นดูแล้ว
"ภูคา" ต้นเรียกชื่อลูกของสน เด็กน้อยยิ้มให้ราวกับสนิทสนมคุ้นเคยกันมานานแล้ว
"อาต้นนะภูคา เรียกอาต้นสิคับ" แม่ของสนบอกพลางนั่งลงข้างๆ หลาน ใบหน้าของเธอก็เปื้อนด้วยน้ำตาเช่นเดียวกันจากการที่เพิ่งเจอกับต้นเมื่อสักครู่นี้
"อาต้น" เด็กน้อยเรียกชายแปลกหน้าที่เพิ่งได้เจอกันวันนี้
ต้นกอดภูคาแล้วก็ร้องไห้อีกจนได้ รู้สึกสะท้อนใจที่ต้นไม่ได้มาอยู่กับสนในยามที่สนต้องเผชิญปัญหามากมาย แถมวันนี้ลูกของสนก็ยังต้องกลายเป็นเด็กกำพร้าแม่ไปเสียอีก สนคงต้องแบกรับความทุกข์มากมายหลายอย่างมากทีเดียวกว่าจะมาถึงวันนี้ได้
ต้นอุ้มภูคามานั่งตัก เด็กน้อยยอมแต่โดยดีทั้งที่โดยปกติแล้วเด็กๆ มักจะกลัวคนแปลกหน้า
"พ่อสนไปไหนคับภูคา"
"พ่อไปทำงานคับ" เด็กน้อยตอบเสียงเจื้อยแจ้ว
ต้นอดรู้สึกเวทนาไม่ได้ที่ภูคาต้องไม่มีแม่ แต่ยังไงต้นก็รู้ว่าพ่อกับแม่ของสนคงรักหลานมากทีเดียว ถึงไม่มีแม่ภูคาก็ไม่ขาดความอบอุ่นอย่างแน่นอน ต้นหยอกเล่นกับเด็กน้อย ภูคาหัวเราะร่าชอบใจ แม่ของสนลุกขึ้นแล้วก็เดินไปยืนข้างๆ สามี มองดูต้นเล่นกับหลานแล้วก็น้ำตาซึมด้วยกันทั้งคู่
"แม่สงสารลูกเหลือเกินน่ะพ่อ ต้นมันมีแฟนใหม่ไปแล้ว สนมันจะทำยังไงล่ะพ่อ แม่กลัวสนมันทำใจไม่ได้"
พ่อแต้วก็ดูกังวลกับเรื่องนี้อยู่ไม่น้อยเช่นกัน สุดท้ายก็อดคิดโทษตัวเองอีกไม่ได้ที่กีดกันลูกจนทำให้อะไรๆ สายเกินไป
"พ่อผิดเองแหละแม่"
"อย่าพูดอย่างนั้นเลยพ่อ มันผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไป"
ต้นเล่นกับภูคาสักพักก็ขอตัวกลับไปที่บ้าน ทดแทนรออยู่เพื่อที่จะพาต้นไปหาสนที่ร้านอาหาร แต่พอจะไปภูคาก็ร้องไห้หาต้นใหญ่ ไม่ยอมให้ต้นไป เล่นกันแค่แป๊บเดียวก็ติดต้นซะแล้ว
"เดี๋ยวอามาหาภูคาอีกนะคับ ภูคาอยู่กับปู่กับย่าก่อนนะ เดี๋ยวอาจะซื้อของเล่นกับขนมมาฝากเยอะๆ เลย"
ต้นปลอบพร้อมกับอุ้มเด็กน้อยที่ร้องตามมาส่งให้กับปู่
พ่อของสนรับหลานมาอุ้มไว้แล้วก็ปลอบ "เดี๋ยวอาต้นมาลูก เดี๋ยวอาต้นมา ให้อาต้นไปหาพ่อสนก่อนนะลูก"
ต้นยิ้มอย่างเอ็นดูให้กับภูคา ลูกของสนดูเหมือนจะชอบต้นมากทีเดียว หรือจะเป็นโชคชะตาฟ้าลิขิตให้เด็กน้อยรู้สึกอย่างนั้น
"ผมไปแล้วนะครับพ่อแต้ว แม่พลอย"
ต้นกล่าวลาพลางยกมือไหว้พ่อกับแม่ของสน
"ต้น...พ่อฝากสนหน่อยนะลูก สนเขารอต้นมาสามปีแล้ว พ่อผิดเองแหละลูกที่ทำให้อะไรๆ มันเป็นแบบนี้ พ่อขอโทษต้นกับสนด้วยนะลูก"
ได้ฟังแล้วต้นก็อยากจะร้องไห้อีกเสียเหลือเกิน ต้นคิดว่าสนคงจะลืมต้นไปแล้ว สนเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่ต้นคิดว่าพอมีลูกมีเมียไปแล้วก็คงไม่คิดจะกลับหลัง เมื่อเหตุการณ์เป็นอย่างนี้ต้นอดที่จะรู้สึกผิดไม่ได้ นอกจากสนจะยังไม่ลืมต้นแล้วก็ยังอุตส่าห์อดทนทำทุกสิ่งทุกอย่างให้พ่อกับแม่เข้าใจจนยอมเปิดทางให้จนได้
"ไม่เป็นไรครับพ่อแต้ว"
"มันยังไม่สายไปใช่ไหมลูก" พ่อของสนถามอีก
ต้นมองหน้าพ่อกับแม่ของสนที่ต้นเองก็รักและเคารพเหมือนพ่อกับแม่คนที่สองด้วยความรู้สึกสงสารจับจิตจับใจ
"พ่อก็...จะไปกดดันต้นทำไมล่ะพ่อ ต้นเขาตัดสินใจแล้วนะพ่อ ไม่ต้องกังวลนะลูก แม่ไม่ว่าอะไรต้นหรอก ถือซะว่า...เป็นเวรเป็นกรรมของสนมันละกัน"
แม่พลอยดุสามีเล็กน้อย หลังๆ มาเธอเริ่มกล้าที่จะทำอย่างนี้มากขึ้นหลังจากที่ตัดสินใจลุกขึ้นมาปกป้องลูกคราวนั้น ถือว่าสนเองก็ได้ช่วยทำให้แม่เข้มแข็งขึ้นมาด้วย
"ไปหาสนเถอะลูก สนเขาเราต้นอยู่" แม่พลอยบอก
ต้นพยักหน้าแล้วก็ค่อยๆ หันหลังเดินออกมาจากบ้านสน อีกไม่นานนี้ต้นก็จะได้เจอกับคนที่รอคอยแล้ว สามปีที่จากไปต้นไม่ได้ติดต่อกับสนเลย น่าจะเป็นคนที่ต้นควรจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ แต่พอกลับมา คนที่ต้นอยากลืมกลับเป็นคนที่ต้นอยากไปหามากที่สุด
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ทดแทนขับรถเข้ามาจอดที่ลานจอดรถของร้านที่ชื่อต้นสน แค่เห็นชื่อร้านก็อดแปลกใจไม่ได้แล้ว ถ้าต้นกับสนไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่พิเศษลึกซึ้งต่อกันก็คงไม่ตั้งชื่อร้านอย่างนี้แน่นอน
"ต้นจะคุยกับเพื่อนนานไหม" ทดแทนถามก่อนที่ต้นจะลงจากรถ
"อีกสักสองชั่วโมงพี่มารับต้นละกันครับ" ต้นบอก
ทดแทนพยักหน้ารับรู้ "ได้...เดี๋ยวอีกสองชั่วโมงพี่มารับต้นนะ"
ต้นลงจากรถแล้วก็เดินมาที่หน้าร้าน มองดูทดแทนที่ขับรถออกไปแล้วก็แหงนดูป้ายชื่อร้านอีกครั้ง ความจริงต้นรู้มานานแล้วล่ะว่าสนจะใช้ชื่อ "ต้นสน" เป็นชื่อร้าน แต่พอได้มาเห็นจริงๆ ก็อดสะท้อนใจไม่ได้ นี่สนจะไม่ยอมให้ต้นห่างหายไปจากชีวิตเลยเป็นแน่ ไม่ว่าอะไรที่เป็นของสำคัญในชีวิต สนจะทำให้เกี่ยวข้องกับต้นเสมอ แม้กระทั่งลูกของสนเอง
"ตอนนี้ร้านยังไม่เปิดครับ เปิดสิบเอ็ดโมง อีกสองชั่วโมงค่อยมาใหม่นะครับ" เด็กในร้านคนหนึ่งวิ่งมาบอกต้น
"อ๋อ...ผมมาหาสนครับ สนอยู่หรือเปล่า"
เด็กในร้านคนนั้นมองต้นอย่างสงสัย "อยู่ครับ มาหาพี่สนเรื่องอะไรครับ"
สนไม่ให้เด็กในร้านเรียกเขาว่า "คุณสน" เพราะดูห่างเหิน อยากให้ทุกคนที่มาทำงานกับสนรู้สึกเหมือนอยู่ร่วมกันเป็นครอบครัว สนจึงอยากเป็น "พี่สน" หรือ "น้องสน" หรือ "สน" เฉยๆ เสียมากกว่า อย่างไรก็ตาม ทุกคนที่มาทำงานกับสนต่างก็เกรงใจและเคารพสนมากทีเดียวเพราะสนเป็นคนทำงานจริงจัง ฉลาดในการคิดวางแผนและทำงานละเอียด
"ผมเป็นเพื่อนกับสนครับ ขอผมเข้าไปหาสนในร้านได้ไหม"
เด็กหนุ่มคนนั้นทำหน้าสงสัยและลังเล สุดท้ายก็ยอมให้ต้นเข้าไปหาสนในร้านแต่โดยดี "ครับ ตามผมมาทางนี้เลยครับ"
ต้นเดินตามเด็กหนุ่มคนนั้นเข้าไปในร้านอย่างช้าๆ มีพนักงานชายหญิงหลายคนกำลังทำความสะอาดร้าน เช็ดโต๊ะและจัดเตรียมหลายสิ่งหลายอย่างอยู่ทั่วบริเวณก่อนที่ร้านจะเปิดในอีกสองชั่วโมงข้างหน้า
เมื่อมาถึงบริเวณพื้นที่ด้านในของร้าน ต้นก็เห็นสนยืนคุยกับผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นผู้ช่วยผู้จัดการของร้านอยู่ สนยืนหันหลังให้ต้นจึงยังไม่รู้ว่ามีคนสำคัญมาหา
แค่ได้เห็นเท่านั้น น้ำตาของต้นก็ไหลพรากลงมา ในที่สุดต้นก็ได้กลับมาหาผู้ชายคนนี้ที่ต้นรักและผูกพันมาเป็นสิบๆ ปีแล้ว ต่อให้จากไปนานแค่ไหนต้นก็ยังคิดถึงและเป็นห่วงอยู่เสมอ ต้นก็ไม่รู้หรอกว่าสนจะเปลี่ยนแปลงไปยังไงบ้าง ขอแค่ให้ต้นได้กลับมาหาและเห็นหน้าก็พอแล้ว
"สน" ต้นเรียกชื่อที่ต้นแทบไม่ได้มีโอกาสเรียกมากว่าสามปีออกไป
"สน" ต้นเรียกย้ำอีกครั้งเมื่อคนที่ยืนอยู่หยุดคุยและค่อยๆ หันหน้ามา ไม่ว่าจะนานแค่ไหน สนก็จำเสียงๆ นี้ได้เป็นอย่างดีเสมอ เสึยงที่สนคุ้นเคยและไม่ได้ยินมานานกว่าสามปีแล้ว
"ต้น"
เมื่อสนหันหน้ามา น้ำตาของต้นก็ยิ่งพรั่งพรูลงมามากยิ่งขึ้น แค่มองเห็นสายตาของกันและกันก็พอจะรู้แล้วว่าต่างคนต่างคิดถึงกันและกันมากแค่ไหน สองหนุ่มเดินแกมวิ่งเข้ามาหากันแล้วก็กอดกันแน่น
"ต้น"
"สน"
เรื่องที่ใครๆ ในร้านต่างก็สงสัยว่าทำไมคนหน้าตาดีและโสดอย่างสนถึงไม่ยอมมีแฟนกับเขาเสียที มีสาวคนไหนมาชอบก็ไม่สนใจ ภาพตรงหน้าที่หลายๆ คนเห็นคงจะพอทำให้หายข้องใจไปได้มากทีเดียว คนที่สนรอคอยไม่ใช่สาวๆ ที่ไหน แต่เป็นหนุ่มคนนี้ต่างหาก
สองหนุ่มกอดกันร้องไห้ด้วยความดีใจและตื้นตันใจ ไม่มีคำพูดใดๆ เล็ดรอดออกมาในตอนนี้เพราะความรู้สึกที่มีอยู่ข้างในใจนั้นไม่สามารถใช้คำพูดใดๆ สื่อสารแทนได้ทั้งหมด ในเวลานี้ สิ่งที่สื่อสารได้ดีที่สุดก็คืออ้อมกอดที่แสนอบอุ่นที่ต่างคนต่างก็โหยหา สัมผัสที่คุ้นเคยและกลิ่นกายที่คุ้นจมูก นี่แหละคือสิ่งที่สื่อสารได้ดีที่สุด นี่แหละคือสิ่งที่จะบอกได้ดีที่สุดว่าความรักและความคิดถึงที่สองคนมีให้กันนั้นมีมากแค่ไหน
พนักงานในร้านต่างก็หยุดยืนดูและมองภาพตรงหน้าด้วยความสนใจ แต่พอผู้ช่วยผู้จัดการส่งสัญญาณให้กลับไปทำงานจึงค่อยๆ ทยอยกันเดินออกไปอย่างเสียดาย ปล่อยให้ต้นกับสนอยู่ด้วยกันลำพังสองคน
เนิ่นนานทีเดียวที่ต้นกับสนจะค่อยๆ คลายอ้อมแขนออกจากกัน แต่ก็ยังจับแขนกันไว้อยู่ ต่างคนต่างมองหน้ากันผ่านม่านน้ำตา มองอยู่นานเลยทีเดียว ราวกับต้องการจะให้แน่ใจว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นคนๆ นั้นจริงๆ ไม่ใช่ฝันไป เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นยังคงดังอยู่เป็นระยะๆ
"ทำไมนายผอมอย่างนี้ล่ะสน" ต้นถามพลางใช้สายตาสำรวจคนตรงหน้าไปด้วย สนดูผอมไปพอสมควร ผิดกับต้นที่ดูอวบขึ้นเล็กน้อย
"ก็เราคิดถึงนายไง"
"โธ่...สน เราขอโทษ เราก็คิดถึงนาย"
ต้นกอดสนไว้อีกครั้ง สภาพที่เปลี่ยนไปของสนบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดได้เป็นอย่างดี ต้นไม่เคยเห็นสนผอมอย่างนี้เลย สนชอบเล่นกีฬา หิวแล้วก็มักจะกินบ่อยและกินจุ ถ้าผอมได้ขนาดนี้แล้วแสดงว่าคงมีเรื่องให้สนเครียดหลายอย่างจนถึงกับกินไม่ได้นอนไม่หลับ ช่วงเวลาสามปีที่ผ่านมานั้นคงมีเรื่องราวหลายอย่างที่ต้นไม่เคยรับรู้เกิดขึ้น ที่น่าเสียใจก็คือต้นไม่เคยมีแม้แต่คำพูดเดียวที่จะให้กำลังใจเลย
ต้นบอกแม่เสมอว่าอย่าเล่าเรื่องสนให้ต้นฟังเพราะต้นอยากลืม เฟสบุ๊คเดิมต้นก็ไม่ใช้ อีเมล์เดิมก็ปิดไป อะไรๆ ที่จะติดต่อกับสนได้ต้นตัดทิ้งหมด แม้ว่าจะเป็นสิ่งที่เข้าใจได้ที่ต้นต้องทำอย่างนั้น แต่พอมาถึงวันนี้ต้นกลับรู้สึกผิดที่ปล่อยให้สนเผชิญเรื่องราวเลวร้ายอยู่คนเดียว ถึงอยากจะลืมความรักครั้งนั้นไป แต่อย่างน้อยสนก็เคยเป็นเพื่อนที่รักกันมาก เพื่อนที่รักกันก็ไม่น่าจะทอดทิ้งกันอย่างนี้ ต้นรู้ดีว่าสนเป็นคนที่คบคนอื่นได้ยาก มีน้อยคนมากที่สนจะยอมคบและไว้ใจ เพราะฉะนั้น ก็น่าจะเดาได้ไม่ยากว่าในช่วงที่มีปัญหา สนก็คงจะเผชิญสิ่งต่างๆ อยู่คนเดียว เสียใจอยู่คนเดียว ร้องไห้อยู่คนเดียว
"เราขอโทษนะสน ขอโทษที่ทิ้งนายให้อยู่คนเดียว"
"ไม่เป็นไรต้น เราดีใจนะที่นายกลับมาหาเรา เรานึกว่านาย...จะลืมเราไปแล้วซะอีก"
ต้นร้องไห้ด้วยความสะเทือนใจ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิด แล้วต้นจะกล้าบอกความจริงเรื่องนั้นกับสนตอนนี้หรือ แค่นี้สนก็คงเจ็บมากพอแล้ว ต้นจะใจร้ายใจดำมากพอที่จะทำให้สนเจ็บปวดได้ลงคืออีกหรือ...
TBC
ขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลา 1 วินาทีบวกเป็ดให้กำลังใจ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอน
-
:z13: รอจนตาจะปิดเลย
บอกไปเถอะต้น เรื่องที่ต้นมีแฟนใหม่แล้ว
และคงจะไม่ได้รักสนแบบเดิมแล้ว
ถ้ายังยืดเยื้อสนมารู้หลังจากมีความหวัง
สนจะยิ่งเจ็บปวดหนักกว่าเดิมนะ
เพราะตอนนี้สนรู้แล้วว้านต้นมีแฟน
แต่แค่รอตัวตนมายืนยันเท่านั้นเอง
เฮ้อออ นึกภาพที่ต้นแนะนำแฟนให้สนรู้จักแล้วเศร้า
โลกใบนี้ของสนคงถล่มลงในพริบตาเดียว
ก็คงลุ้นต่อไปว่าสนจะจัดการความเสียใจอย่างไร
-
โอ้ยร้องไห้ตามสน มันสะเทือนใจเกินไปฮือออออออออ อึดอัด ถ้าสนรู้เรื่องแฟนต้นจะเป็นไง น้องกินมาม่าจนท้องอืดไปหมดแล้ว...TT
-
สมน้ำหน้าสน, แกผิดตั้งแต่ไปสนิทกับนินาแล้ว.
-
ฮือๆๆๆๆๆๆ........
-
พอได้รู้ว่าต้นตัดใจจากสนได้จริงๆ แล้ว ก็รู้สึกใจหายเหมือนกันนะคะ :monkeysad: ตรงนี้ต้นอาจจะยังไม่ได้พูดมันออกมาชัดๆ ก็จริง แต่เหมือนบรรยากาศรอบตัวหรือแม้กระทั่งในความคิด ความรู้สึกรักสนเชิงคนรักแบบเมื่อก่อนที่ต้นเคยมีเรารู้สึกว่าเราสัมผัสมันไม่ได้เลยค่ะ และคราวนี้ถ้าสนได้รู้ความจริงขึ้นมาคงจะเสียศูนย์หนักมากแน่ๆ เลยนะคะ ถึงแม้เจ้าตัวเขาจะเผื่อใจเอาไว้แล้วบ้างก็เถอะ
ปล. คนหนึ่งก้าวเดินต่อไปข้างหน้า ส่วนอีกหนึ่งคนยังคงก้าวย่ำอยู่กับที่.. เป็นนิยามที่เหมาะสำหรับต้นและสนในตอนนี้เหลือเกิน~
//สะอึกสะอื้นจนพิมพ์ผิดๆ ถูกๆ หลายรอบมากเลยค่ะ :o12:
-
เออเนาะ พอยอมรับกันได้แล้วก็มารุมกดดันต้นกันอีก
สุดท้ายความเห็นแก่ตัวของมนุษย์มันก็เผยขึ้นมาอีกจนได้เพราะคำว่ารัก
ตอนยังคิดไม่ได้ก็เห็นแก่ตัวเพราะกลัวจะอายกลัวจะไม่มีหลาน
แต่พอคิดได้ก็เห็นแก่ตัวหว่านล้อมให้ต้นกดดันเพื่อให้กลับไปหาลูกตัวเองทั้งที่เค้ามีชีวิตใหม่ไปแล้ว
ทั้งที่ลูกตัวเองต้องมาเจ็บก็เพราะความเห็นแก่ตัวและทิฐิของตัวเองทั้งนั้น แม้จะเศร้าแต่ก็แอบสะใจพ่อของสนอยู่นิดๆ
แม้แฟนใหม่ต้นจะออกมานิดเดียว แต่ถ้าเค้าเป็นแฟนกันจริงๆก็น่าสงสารนะ
เค้าก็รักของเค้า แล้วเค้าก็ไม่ได้มารู้อะไรด้วยเลย และเดาว่ากว่าเค้าจะจีบติดกว่าจะรอให้ต้นเปิดใจยอมรับก็คงยากน่าดู
หากจะถามว่าต้นผิดไหมที่ตัดใจเราว่าไม่ผิดนะ และเป็นผลดีกับต้นเอง เพราะถ้าต้นยังดันทุรังรักต่อไปแม้สนกับนินาจะเลิกกันจริงๆ
ต้นคงไม่สบายใจหรอกที่จะคบกับสนเพราะเวลามองหน้าลูกของสนก็คงจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต
และคงจะโทษตัวเองว่าทำให้น้องไม่มีแม่เหมือนคนอื่นเค้า เพราะต้นเป็นคนคิดมากอยู่แล้ว
ปล.ตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่าต้นกับแฟนใหม่จะเป็นแค่ฉากละครที่ต้นสร้างขึ้นเพื่อกันสนออกจากตัวแค่นั้นนะ(เพราะก่อนหน้านั้นต้นไม่รู้ว่าสนกับนินาเค้าเลิกกันแล้ว)
เพราะถ้าเป็นแฟนกันจริงๆและยิ่งหากว่าแฟนใหม่ต้นเค้าก็รักและดีกับต้น เราก็คงต้องขอเชียร์ให้เค้าได้คบกันต่อไป
เพราะไม่อยากเห็นใครเจ็บอีกแล้ว โดยเฉพาะคนที่เค้าไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรกับเรื่องนี้ ส่วนคนที่เหลือที่ต้องเจ็บ
ก็ถือซะว่ารับผลจากการกระทำที่ตัวเองเป็นคนก่อก็แล้วกัน แต่ยังไงก็ได้แต่ภาวนาว่าให้ต้นมีแค่แฟนกำมะลอไม่ใช่แฟนจริงๆ
เพราะถึงตอนนี้เราก็อดที่จะสงสารสนไม่ได้ เป็นไงล่ะตาสนคิดแผนบ้าบออะไรซับซ้อนดีนัก ตัวเองเลยต้องมาเจ็บเลยทีนี้
-
วันนี้เงียบเหงาจัง แฟนๆ ต้น-สนที่เหลือหายไปไหนกันครับวันนี้
ตอนเย็นๆ จะมาอัปตอนใหม่ให้นะครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
-
:m11: รอจ้าาาา~
-
:katai1: ทำไมถึงเป็นแบบนี้เนี่ย เรื่องราวคงจะจบด้วยดีแหละ แต่กลับกลายเป็นต้นมีแฟนแล้วเนี่ย แล้วชื่อแฟนก้อตั้งชื่อได้สะท้อนความเป็นจริงเหลือเกิน "ทดแทน" o13 เราเข้าใจน่ะว่าต้นไม่อยากที่จะทำลายชีวิตครอบครัวของสน เพราะเดิมทีสนก้อไม่ใช่เกย์อยู่แล้ว การที่ได้มีครอบครัวมีลูกเป็นโซ่ทองคล้องใจอยู่ด้วยก้อไม่แปลกที่มันจะเป็นการลงหลักปักฐานที่มั่นคง ด้วยต้นก้อไม่รู้เหตุที่ทำให้สนได้กับนินาด้วยน่ะ คงต้องรอปาฏิหารย์ครั้งสุดท้ายแหละ :mew2: ยังไงสนก้ออดทนน่ะ เชื่อว่าความรักของคนสองคนที่มั่นคงตลอดมาคงไม่ถูกทำลายลงด้วยอุปสรรคเพียงแค่นี้หรอก และเราก้อว่าถ้าทดแทนรู้ความทั้งหมดคงไม่อยากทู้ซี้คบกับต้นต่อไปหรอก แค่เห็นสองคนนี้อยู่ด้วยกันมันก้อบอกอะไรได้มากมายแล้วล่ะ ต้นก้อไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกเพราะตลอดมาต้นก้อเจ็บปวดกับความรักมาตลอดอยู่แล้วน่ะ :เฮ้อ:
-
วันนี้เงียบเหงาจัง แฟนๆ ต้น-สนที่เหลือหายไปไหนกันครับวันนี้
ตอนเย็นๆ จะมาอัปตอนใหม่ให้นะครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
ไม่ได้เงียบ แต่ไปเข้าวัด ทำใจนั่งสมาธิอยู่ เย็นๆ ไม่ได้หมายความ 4-5 ทุ่มน้าาาาา
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึมเลยสนน่าสงสาร
ถ้าเกิดสนรู้ว่าต้นมีแฟนใหม่แถมยังพามา
ให้ที่บ้านเห็นอีกพอตอนนี้เรานึกถึงสนตอน
ที่คิดถึงต้นจนสติแตกร้องไห้ฟูมฟายว่า
คิดถึงต้นมากเรากลัวว่าสนจะทำใจไม่ได้
จนจิตหลุดไปเลยทีนี้ :o12: :o12: :o12: :o12:
-
สนเอ้ย มาเจอแฟนใหม่ต้น แกคงช้ำอีกนาน :mew2:
-
อยาก ให้พ่อแม่ที่มีลูกเป็นเกย์ แล้วบังคับลูกให้เป็นไปอย่างที่ตัวเองต้องการ เหมือน พ่อแม่คู่นี้จัง ความเสียใจของลูกจะมีมากแค่ไหน ถ้าแก้ไขสถานการณ์ได้ มันรอดตัวไป ถ้าแก้ไขไม่ได้ ความเสียหายที่ตามมาไม่ต้องพูดเลย เยอะเกิ้นนนนๆๆ
-
เหมือนมีวิบากกรรมเลยทั้งสองคน พูดไม่ได้หรอกว่ามาแบบเซอร์ไพรซ์ ห่างกันตั้งหลายปี ตัดหนทางติดต่อกันหมดทุกทาง ยิ่งต้นไปอยู่คนเดียวที่ใหม่ โลกใหม่ ต้นจำเป็นต้องมีที่พึ่งทางใจ ต้องมีที่ยึดเหนี่ยวมากๆนะ การที่ต้นเจอคนอื่นมีคนอื่นไม่ใช่เรื่องแปลก ไม่รู้สิใจจริงหวังว่าต้นไม่ได้จัดฉาก คืออยากให้ต้นได้มีตัวเปรียบเทียบ ได้เจอคนอื่น ถ้าหากว่าต้นจะตัดสินใจเลือกอีกครั้งจะได้ทำไปเพราะว่ามีทางเลือก คือตลอดมานี่ต้นรอมาตลอดให้สนเลือกนะ
เรื่องพ่อแม่นี่เราไม่แปลกใจที่พ่อสนพยายาม ตอนนี้พ่อสนเข้าใจลูกแล้วก็พยายามตามพื้นฐานนิสัยแกที่จะทำให้ได้ดังใจ ส่วนหนึ่งก็อยากให้ลูกมีความสุข อีกส่วนก็อาจจะอยากแก้ไขในส่วนที่ตัวเองเคยทำผิดไว้ด้วย พ่อแม่ของทั้งสองคนก็เลยพยายามทำในสิ่งที่ให้ลูกมีความสุขที่สุด ต่อให้ต้นมีแฟนแล้วแต่การที่ได้กลับมาเห็นคนที่รักหรือเคยรักมากๆก็ทำให้ความรู้สึกเก่าๆมันหวนกลับมาได้ อีกอย่างอันนี้จากปสก ส่วนตัวก็คือคนเราไปอยุ่ต่างแดนกับกลับมาอยู่ที่เดิมมีการเปลี่ยนแปลงนะ คือเหมือนกับว่าที่ต่างประเทศมันเป็นเรื่องของคนสองคน แต่พอกลับบ้านมาแล้วมันมีปัจจัยอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเช่น ครอบครัว เพื่อน สังคมรอบข้าง รอปาฏิหาริย์อีกครั้งของสนค่ะ
-
อยาก ให้พ่อแม่ที่มีลูกเป็นเกย์ แล้วบังคับลูกให้เป็นไปอย่างที่ตัวเองต้องการ เหมือน พ่อแม่คู่นี้จัง ความเสียใจของลูกจะมีมากแค่ไหน ถ้าแก้ไขสถานการณ์ได้ มันรอดตัวไป ถ้าแก้ไขไม่ได้ ความเสียหายที่ตามมาไม่ต้องพูดเลย เยอะเกิ้นนนนๆๆ
อยากให้พ่อแม่อ่านน่ะ
-
ยังรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยูหนใด~
-
อ่านแล้วรู้สึก เจ็บปวดกันทุกคน ไม่ว่าจะต้นกับสน พ่อแม่ของทั้งสองคนที่มีลูกชายคนเดียวก็หวังจะให้สืบสกุล และความรักของนินาที่หวังแต่อยากจะได้มาครอบครองโดยลืมมองว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันจะส่งผลกระทบต่อใครอีกหลายคนไหม แม้กระทั้งเด็กที่เกิดมา กลับต้องมารับกรรมตรงนี้ ....
-
อยากอ่านแล้วอ่ะ
วันนี้ก็ยังทำใจไม่ได้
มันเศร้าจากเมื่อคืน
ตอนนี้รู้สึกเศร้าจับจิตจับใจจริงๆ
คือเรามโนว่าต้องอย่างโน้น ต้องอย่างนี้
จะเชียร์สนให้รั้งต้นมาก็กลัวต้นจะหมดรักไปแล้ว
ไหนจะต้องทำให้แฟนใหม่ต้นเสียใจอีก
ก็จะกลายเป็นสนไปแย่งแฟนคนอื่น
จะให้สนทำใจยอมรับก็สงสารเหลือเกิน
สนคงต้องไปพักใจยาวนานแน่ๆ
ขำความอินของตัวเอง เมื่อคืนง่วงเม้นไม่สะใจ
ตามมาเม้นต่ออีกนะเนี่ย
-
อยากจับพี่ทดแทนไปปล่อยเกาะซะตอนนี้เลย
ผมว่าสนเขาทรมานมามากพอแล้วหล่ะที่สนเคยนอกใจต้นแค่ไม่เกินสองถึงสามครั้ง
ผมล่ะนึกสภาพจิตใจสนไม่ออกเลยว่าจะเป็นไงเมื่อรู้ความจริงว่าต้นมีแฟนแล้ว
-
ถ้าสนรู้คำยืนยันจากปากต้นคงผิดหวังแน่ๆ เหมือนโลกของสนพังลง สงสารสนอ่า
แต่ก็เข้าใจต้นที่อยากจะก้าวเดินต่อไป...โดยที่ไม่รู้ว่าปลายทางของสนมีต้นอยู่เสมอ
เศร้าอ่า
-
:o12: ต้นควรจะบอกนะ อย่ามาให้ความหวังอะไรสน ในขณะที่ตัวเองทำแบบนั้นไม่ได้
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 41: ความรักเปื้อนๆ
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
สนฝากงานกับคนในร้านไว้แล้วจึงพาต้นเดินมานั่งที่มุมสุดของร้าน พนักงานในร้านคงจะรู้ว่าสนต้องการความเป็นส่วนตัวจึงไม่มีใครเข้ามายุ่มย่ามบริเวณนั้น
"ทำไมนายถึงกลับมาไวล่ะ ยังไม่ถึงสามปีดีเลย" สนถามทันทีที่นั่งลง
"เราสมัครงานที่มหาลัยมหิดลศาลายาไว้น่ะ พอดีเขาจะนัดสัมภาษณ์อีกสองสามวันนี้ เราก็เลยต้องกลับมาเร็วหน่อย"
"จริงเหรอ...งานอะไร" สนถามอย่างดีใจ
"เป็นตำแหน่งนักวิชาการศึกษาน่ะ พอดีทางมหาลัยเขามีโครงการ World Class University แล้วก็อยากจะผลักดันให้มหิดลเป็น Research University Network เราสนใจงานนี้มากก็เลยรีบสมัคร แต่ว่าโครงการมันแค่สองปีเองนะ ที่เราอยากไปทำก็เผื่อว่าต่อไปจะมีช่องทางเข้าไปเป็นอาจารย์สอนที่นั่น"
"นายทำได้อยู่แล้วล่ะ จะไปสัมภาษณ์วันไหนบอกเรานะ เดี๋ยวเราพาไป" สนขันอาสา
ต้นพยักหน้า ยิ้มเจื่อนๆ เพราะนัดกับทดแทนไว้แล้ว ต้นยังไม่อยากพูดเรื่องทดแทนตอนนี้จึงต้องเสไปเรื่องอื่นก่อน
"อ้อ...ขอบคุณนายมากนะที่ช่วยดูแลพ่อกับแม่ให้เรา วันหนึ่งเราจะตอบแทนนายให้ได้"
"ไม่เป็นไร พ่อกับแม่ของนายก็เหมือนพ่อกับแม่คนที่สองของเรานั่นแหละต้น ถึงนายไม่บอกเราก็จะดูแลพ่อแอ๊ดแม่เยาให้อยู่แล้ว" สนตอบพลางยิ้ม
"นายผอมไปนะสน นายต้องกินข้าวเยอะๆ หน่อยนะ" ต้นถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง คงจะเป็นห่วงจริงๆ นั่นแหละถึงได้พูดย้ำอีกรอบ
"แค่เรารู้ว่านายกลับมา เราก็อยากจะกินข้าวเป็นสิบจานแล้ว" สนพูดติดตลกพร้อมกับขำเบาๆ สนไม่ได้หัวเราะอย่างนี้มานานจนแทบจะลืมความรู้สึกอย่างนี้ไปเลย
"ไม่ต้องห่วงเรานะต้น เดี๋ยววันนี้เราจะกินข้าวเยอะๆ เลย"
ต้นยิ้มอย่างพอใจ พิศมองดูคนตรงหน้าอย่างละเอียดลอออีกครั้ง สนตาคล้ำไปพอสมควร แสดงว่าคงไม่ค่อยได้นอน สีหน้าแววตาดูไม่ค่อยสดใสนัก คงจะมีเรื่องเครียดๆ หลายอย่าง แม้ว่านินาจะจากไปแล้วแต่สนก็ยังต้องเครียดกับร้านรวมทั้งสิ่งที่เขาได้รับรู้เกี่ยวกับต้นก่อนหน้านี้ด้วย
"เรา...ไม่ค่อยมีเวลากินข้าวหรอก เราทำงานเยอะ ไม่ค่อยได้นอน เพราะเราไม่อยากมีเวลาว่าง ว่างแล้วก็คิดมาก...ฟุ้งซ่าน" สนสารภาพในที่สุด
"เราขอโทษนะสน เรา...รู้สึกแย่มากเลยที่ปล่อยให้นาย...ทุกข์อยู่คนเดียว" ต้นอดที่จะรู้สึกผิดอีกไม่ได้
"ไม่เป็นไร เราดีใจที่สุดเลยรู้ไหมที่นายกลับมา" สนพูดพร้อมกับส่ายศีรษะ ต่างคนต่างมองหน้ากันพร้อมกับน้ำตาที่ยังซึมๆ อยู่
"พ่อของเรา...เล่าเรื่องของนายให้เราฟังหมดแล้ว แล้วนาย...จะทำยังไงต่อไปล่ะสน"
สนนั่งนิ่ง มองหน้าต้นด้วยแววตาที่หม่นเศร้าแล้วก็หันหน้าหนีไปทางอื่น "ไม่รู้เหมือนกัน ก็อาจจะ...อยู่เป็นโสดอย่างนี้ หรือถ้ามันทนเหงาไม่ไหวจริงๆ ก็อาจจะหาใครสักคนมาอยู่ด้วย คงอย่างงั้นมั้ง เราก็ไม่รู้เหมือนกัน เราคิดอะไรไม่ออกน่ะตอนนี้" แล้วสนก็หันหน้ากลับมาหาต้นอีกครั้ง
"นายมีแฟนใหม่แล้วใช่ไหมต้น เขามาส่งนายที่นี่ใช่ไหม"
คราวนี้เป็นต้นบ้างที่นั่งเงียบและครุ่นคิด
"จะต้องคิดให้มากไปทำไมล่ะต้น ถ้านายมีแฟนแล้ว นายก็แค่บอกเรามาตรงๆ มันเป็นสิทธิ์ของนายอยู่แล้วนี่" สนรู้ทันว่าต้นไม่กล้าพูดเพราะกลัวว่าสนจะเสียใจ
ต้นพยักหน้าแทนการตอบคำถามที่แสนลำบากใจนั้น
"เราขอโทษนะต้น ขอโทษที่เราเคยเป็นคนรักที่ไม่ได้เรื่องของนาย ทำให้นายเจ็บปวดผิดหวังหลายครั้ง เราไม่โทษใครหรอกที่เราต้องเสียนายไป ก็สมควรแล้วล่ะที่มันเป็นอย่างงี้ ถ้าเราเป็นนาย...เราก็คงจะทำเหมือนนายนั่นแหละ"
"สน..." ต้นเรียกคนตรงหน้าด้วยเสียงที่แหบพร่า เห็นสนกะพริบตาถี่ๆ ไม่ให้ร้องไห้แล้วก็ยิ่งสะท้อนใจ
"แต่เรา...ไม่เคยไม่รักนายนะต้น ตั้งแต่มอสาม...จนถึงวันนี้ ความรู้สึกของเราก็ยังเหมือนเดิม เราไม่ดีเอง นายไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก" สนเว้นจังหวะแล้วถอนหายใจ
"ถ้าเราจะพอขอได้...เราก็แค่อยากจะขอให้นายจดจำช่วงเวลาสิบวัน...ที่เราเคยใช้ชีวิตด้วยกันอย่างคนรักกันก่อนที่นายจะไปเรียนต่อที่เมืองนอก นายยังจำได้ใช่ไหมต้น เราไม่รู้ว่านายเห็นมันเป็นยังไงหรอกนะ แต่เราก็ทำให้นายอย่างดีที่สุด...เท่าที่คนอย่างเราจะทำให้ได้ ที่เราอยู่รอดผ่านพ้นสามปีที่ทรมานมาได้...ก็เพราะเรายังคิดถึงสิบวันนั้นที่เราอยู่ด้วยกันตลอด เรายังมีความหวังว่าเราจะได้กลับมาใช้ชีวิตอย่างนั้นกับนายอีก นายเป็นความรักที่ดีที่สุดของเรานะต้น นายเป็นคนเดียวในชีวิตที่เข้าใจเรามากที่สุด ไม่มีใครแทนที่นายได้ แต่เรา...คงไม่มีบุญวาสนา ก็เลยต้องเสียนายไป"
สนร้องไห้ด้วยความสะเทือนใจ แม้ว่าจะทำใจไว้อยู่แล้วแต่ก็ไม่อาจทานทนไหว ต้นเอื้อมมือมาจับแขนของสนบริเวณใต้ข้อศอกไว้ หัวใจเหมือนจะขาดรอนๆ ที่เห็นคนตรงหน้าร้องไห้ให้กับความรักที่เป็นอดีตไปแล้ว
สนพยายามสงบสติอารมณ์อีกครั้ง แม้จะยากลำบากแต่ก็กดข่มความเสียใจเอาไว้ได้ในที่สุด สนไม่อยากร้องไห้มากนักเพราะมันคงไม่มีประโยชน์ แค่คิดจะเสียใจตอนนี้ก็ยังถือว่าสายไป
"นายเล่าเรื่องแฟนใหม่ของนายให้เราฟังหน่อยได้ไหม"
จู่ๆ สนก็ถามอย่างนั้นขึ้นมา คนถูกถามถึงกับทำสีหน้าไม่ถูก
"นายจะอยากรู้ไปทำไม"
"ทำไมล่ะต้น ถึงเราจะไม่ได้รักกันเหมือนเมื่อก่อน เราก็เป็นเพื่อนกันได้ไม่ใช่เหรอ เพื่อน...ก็อยากรู้ความเป็นไปของเพื่อน ถ้านายมีคนรักที่เขาดูแลนายได้ดีกว่าเรา...เราก็อยากรู้ อยากรู้ว่านายเจอกับเขาได้ยังไง นายประทับใจอะไรเค้า แล้วนายรักเขาได้ยังไง ตอนเรียนชั้นมัธยมเรายังเคยเล่าเรื่องแฟนของเราให้นายฟังตั้งหลายคนเลย แล้วทำไมเวลานายมีแฟนนายถึงไม่อยากเล่าให้เราฟังมั่งล่ะต้น"
ต้นกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ไม่คาดคิดมาก่อนว่าสนจะถามเรื่องนี้
"เล่าเรื่องแฟนของนายให้เราฟังก่อนนะ แล้วถ้าว่างๆ เราก็อยากฟังเรื่องที่นายไปเรียนต่อที่อังกฤษ วันจันทร์ก็ได้นะ เราปิดร้านวันจันทร์"
ต้นยังคงมองหน้าสนด้วยสีหน้าไม่มั่นใจ ให้เล่าต้นก็พอเล่าได้ แต่เล่าเรื่องแฟนใหม่ให้คนรักเก่าฟังมันก็ดูจะโหดร้ายไปหน่อย แต่พอเห็นสนตั้งหน้าตั้งตารอฟัง ต้นก็คงต้องเล่าจนได้
"นายเจอเขาได้ยังไง แล้วเขาเป็นใคร" สนตั้งประเด็นให้ต้นเริ่มเรื่องได้ง่ายขึ้น
"อ๋อ...พี่เขาชื่อ...ทดแทน เราจะเรียกเขาสั้นๆ ว่าพี่แทน ที่พี่เขาชื่อทดแทนเพราะว่าพ่อกับแม่ของพี่เค้าเคยมีลูกคนหนึ่งแต่ก็เสียชีวิตตั้งแต่เด็กๆ แม่ของพี่แทนเลยต้องไปแก้หมันเพื่อจะมีลูกใหม่ พี่แทนก็เลยได้ชื่อว่าทดแทนเพราะพ่อกับแม่พี่เค้ารู้สึกว่าพี่แทนเกิดมาเพื่อทดแทนลูกอีกคนที่เสียไป"
แค่ชื่อแฟนของต้นก็เล่นเอาสนใจหายวาบแล้ว
"พี่แทนเขาทำธุรกิจนำเข้าเสื้อผ้าจากเมืองไทยไปขายที่อังกฤษ ธุรกิจก็ไปได้ดีพอสมควร พอจะบินเฟิร์สคลาสได้บ่อยๆ เลยล่ะ เราเจอพี่เขาตอนไปกินข้าวที่ร้านอาหารไทยแถวๆ พิพิธภัณฑ์อังกฤษ พอดีวันนั้นคนแน่นร้าน เหลือที่ว่างอยู่สองที่ เราก็เลยต้องนั่งกินข้าวกับพี่เขาด้วยกันเพราะตอนนั้นเราอยากกินอาหารไทยมากๆ พอดีเราสั่งอาหารที่มันมีผักมาด้วย เราเขี่ยผักที่ไม่ชอบทิ้ง พี่แทนก็เลยบอกว่าให้เรากินผักเยอะๆ ผักป้องกันมะเร็งได้"
ต้นพูดถึงตรงนี้แล้วก็หยุดมองคนตรงหน้า เห็นสนหน้าเศร้าแล้วก็อยากจะหยุดเล่าไปเลยเพราะไม่อยากทรมานสนให้เจ็บปวดมากกว่านี้ ต้นเคยเจอเหตุการณ์นี้มาก่อนย่อมรู้ดีว่าเป็นยังไง
"นายคงประทับใจเขาเรื่องนี้ใช่ไหม"
ต้นมองหน้าสนนิ่ง ไม่ตอบคำถาม แต่ก็คงจะเป็นอย่างนั้น อะไรก็ตามที่ทำให้ต้นนึกถึงสน สิ่งๆ นั้นหรือคนๆ นั้นก็อาจกลายเป็นความประทับใจสำหรับต้นได้โดยง่าย กว่าต้นจะปรับตัวปรับใจให้ชินกับชีวิตที่ไม่มีสนได้ ต้นก็ใช้เวลานานเป็นปีๆ ทรมานแทบขาดใจ การหักดิบด้วยการไม่ยอมติดต่อหรือรับรู้เรื่องของสนเลยช่วยต้นได้มากทีเดียว จนกระทั่งได้เจอกับพี่ทดแทน ความทรงจำที่เกี่ยวกับสนจึงถูกกระตุ้นขึ้นมาอีกครั้ง
"นายเจอกับพี่เค้าเมื่อไหร่" สนถามเมื่อเห็นต้นเงียบไป
"เมื่อปีที่แล้ว"
"นายคงรักพี่เขามากใช่ไหมต้น ไม่รู้สิ เราคิดว่า...การที่นายจะรักใครสักคนคงไม่ใช่เรื่องง่าย นายเคยรักเรามากมาก่อน ตอนไปอยู่อังกฤษใหม่ๆ นายคงทรมานน่าดู กว่าจะทำใจได้ก็คงเป็นปีหรือหลายปี ถ้านายไม่ได้รักเค้ามาก นายก็คงไม่เรียกพี่เค้าว่าแฟน นายคงไม่อยากให้พี่ทดแทนต้องเป็นเหมือนพี่ทินกับพี่กริดใช่ไหมต้น"
ต้นนั่งเงียบด้วยความลำบากใจ สายตาของสนเหมือนคอยจับจ้องและสังเกตดูทุกรายละเอียดของสีหน้าท่าทางของต้น ถ้ามีสิ่งใดผิดปกติแม้แต่นิดเดียว สนก็อาจจะรู้ได้ทันที
"ไม่...จะไม่มีใครต้องเสียใจกับเราเหมือนพี่ทินกับพี่กริดอีกแล้ว" ต้นยืนยัน
สนพยักหน้าเข้าใจ "แล้วนาย...เริ่มรักพี่เขาตอนไหนล่ะต้น เขาดูแลนายดีไหม"
"อ๋อ...เอ่อ...ก็...ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะตอนนั้นเราเหงา เราไม่มีใคร พี่เขาเข้ามาคุยเป็นเพื่อน พาไปเที่ยวบ้าง พาไปงานบ้าง ก็เลย...ผูกพันกันโดยไม่รู้ตัว เรากับพี่เขาก็เลย...ลองคบกันเป็นแฟนดู"
"นายคงรักพี่เขามากใช่ไหมต้น" สนวกกลับมาถามคำถามเดิมที่ต้นยังไม่ได้ตอบ แต่ต้นก็ยังเงียบอีก
"รักพี่เขามากใช่ไหมต้น บอกเรามาสิต้น ถ้านายรักพี่เขา...นายก็บอกเรามาสิ เรารับฟังได้ นายไม่ต้องกลัวหรอกว่าเราจะเสียใจ เราไม่ควรจะเสียใจอีกแล้ว"
"ก็...พี่เขาก็เป็นคนดี"
"นายตอบไม่ตรงคำถามนะต้น" สนรีบพูดขึ้นมา "นายตอบเรามาสิต้น หนึ่งปีที่นายรู้จักกับพี่เขา นายรักพี่เขามากใช่ไหมต้น"
ต้นหลบตาต่ำลง ก่อนที่จะค่อยๆ พยักหน้า น้ำตาของสนไหลลงมาแต่ก็รีบเอามือป้ายให้มันหมดๆ ไป
"เล่าต่ออีกได้ไหม ทำไมนายถึงรักพี่เขามาก"
"สน...นายจะอยากรู้ไปทำไม" ต้นชักจะเริ่มทนไม่ไหวบ้าง
"ไม่เห็นแปลกเลยต้น นายก็เล่าเหมือนที่เราเคยเล่าเรื่องของแฟนเราให้นายฟังไง ตอนนั้นเราอยากเล่าอะไรเราก็เล่าเพราะเราเห็นนายเป็นเพื่อน เรารู้ว่านายรับฟังเราได้ทุกอย่าง เราก็เลยอยากให้นายรู้ว่าชีวิตเราเป็นยังไง มีแฟนแล้วเป็นยังไง นายเล่าแบบนั้นได้ไหมต้น เล่าเหมือนที่เราเคยเล่าให้นายฟังตอนเด็กๆ เราอยากให้นายเล่าให้เราฟังแบบนั้น"
"เราไม่อยากให้นายเสียใจน่ะสน" ต้นพูดออกมาในที่สุด
สนนิ่งเงียบไปสักพัก สูดหายใจลึกๆ "เราน่ะ...เสียใจไปตั้งนานแล้วต้น อีกอย่าง...เราเองก็เคยทำให้นายเสียใจบ่อยๆ เจ็บแค่นี้...ก็อาจจะไม่เท่ากับที่เราเคยทำให้นายเจ็บหรอก นะต้น...ถือว่าเราขอร้องละกัน ถ้าเรากับนายจะไม่กลับมารักกันอีก ถือซะว่านี่เป็นคำขอครั้งสุดท้าย เราขอร้องละกัน นายเล่าเรื่องแฟนของนายที่นายพอจะเล่าได้ให้เราฟังหน่อยนะ เล่ามาให้หมด เราอยากฟัง"
ต้นทำหน้ายุ่งยากใจ ถ้าเป็นเพื่อนกันปกติ การเล่าเรื่องแฟนให้เพื่อนฟังก็คงจะเป็นไปโดยธรรมชาติ ก็เหมือนกับที่สนเคยเล่าให้ต้นฟังตอนเด็กๆ นั่นแหละ แต่พอต้นจะต้องเล่าบ้างต้นกลับรู้สึกลำบากใจเหลือเกิน
"ถ้านายต้องการอย่างงั้น...เราก็จะเล่าให้นายฟัง"
ว่าแล้วต้นก็เล่าเรื่องของทดแทนไปต่างๆ นาๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไปเที่ยว เรื่องที่พูดคุยกัน เรื่องที่ทดแทนคอยปลอบใจเวลาที่ต้นมีปัญหาหรือคิดถึงบ้าน และอีกหลายๆ เรื่อง สนฟังไปก็ร้องไห้ไป แต่ก็พยายามเช็ดน้ำตาให้แห้งโดยเร็ว ส่วนคนเล่า พอคนฟังร้องไห้คนเล่าก็พลอยร้องไห้ไปด้วย แทนที่จะกลายเป็นเรื่องสนุกที่เพื่อนเล่าให้เพื่อนฟังมันก็กลับกลายเป็นเรื่องเศร้าเสียอย่างนั้น
"พอแล้วสน เราไม่ไหวแล้ว เราไม่อยากเล่าแล้ว" ต้นร้องไห้อย่างสะเทือนใจ
"ยัง...เราขออีกเรื่องเดียวนะต้น ถ้านายตอบได้...นายก็ตอบเรานะ ถ้าตอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไร"
ถึงต้นจะไม่อยากเล่าแล้ว แต่พอเห็นว่าเป็นเรื่องสุดท้ายต้นก็คิดว่าพอจะฝืนใจเล่าไปได้อีกสักหน่อยบ้าง
"นายอยากให้เราเล่าอะไรอีกล่ะสน"
สนทำท่าครุ่นคิด คำถามนี้สำคัญทีเดียว ถ้าสนรู้คำตอบ สนก็คงจะมีคำตอบให้กับตัวเองแล้วว่าต่อไปสนควรจะทำยังไง
"นายกับพี่เขา...มีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง...เหมือนที่เรากับนายเคยมีหรือเปล่า"
ต้นนิ่งอึ้งไปเลยคราวนี้ นิ่งไปนานทีเดียว ส่วนสนก็เฝ้ารอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ แต่จนแล้วจนรอดต้นก็ไม่ยอมเอ่ยปากพูด
"ตอบไม่ได้ใช่ไหม ไม่เป็นไร ตอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไร"
สนบอกแล้วก็หันไปมองข้างนอกร้านเมื่อได้ยินเสียงรถวิ่งเข้ามาจอดที่ลานจอดรถ
"แฟนนายคงมารับนายแล้วล่ะ เอาไว้เราคุยกันอีกทีตอนเย็นๆ นะต้น"
ต้นพยักหน้าพร้อมกับค่อยๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมๆ กับสน
"อย่าร้องไห้ เดี๋ยวแฟนนายจะเข้าใจผิด หาว่าเราทำอะไรนาย ไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำก่อน เดี๋ยวเราพาไป"
ว่าแล้วสนก็คว้าข้อมือต้นพาเดินไปที่ห้องน้ำของร้านอาหาร พอมาถึงอ่างล้างหน้าต่างคนก็ต่างล้างหน้าของตัวเองให้สดชื่นเพราะต่างคนต่างก็ร้องไห้เหมือนกัน
"ขอโทษนะต้น เราต้องทำงาน นายมากะทันหันไปหน่อยเราก็เลยจัดเวลาให้นายไม่ได้ เอาไว้วันหลังนะ แต่เราว่า...นายคงอยากใช้เวลากับแฟนนายมากกว่า ใช่ไหมล่ะ" สนหันไปพูดติดตลกด้วยหลังจากที่ล้างหน้าเสร็จแล้ว พยายามยิ้มให้อีกฝ่ายเท่าที่พอจะยิ้มได้
ต้นหน้าเจื่อนเมื่อได้ยินอย่างนั้น
"เราล้อเล่น ไปเถอะ แฟนนายรอแย่แล้ว" สนหัวเราะเบาๆ
จะว่าไปต้นก็รู้สึกแปลกใจอยู่เหมือนกัน สนดูแปลกๆ และทำอะไรแปลกๆ แถมยังมีสีหน้าและแววตาที่ดูแปลกๆ ไปอีกด้วย ไม่ถึงกับสังเกตเห็นได้ชัดแต่ต้นก็รู้สึกได้ด้วยความที่รู้จักกันมานาน ความผิดปกติเล็กๆ น้อยๆ ยากที่จะหลุดรอดสายตากันและกันได้ ต่อให้จากกันไปสามปีแล้วก็เถอะ
สนพาต้นเดินไปส่งที่ลานจอดรถ ก็พอดีกับที่ทดแทนเดินเข้ามาในร้านอาหารของสนเสียก่อน
"เป็นไงบ้างต้น คุยกับเพื่อนเสร็จแล้วเหรอ" ทดแทนร้องทักเป็นคนแรกเมื่อต้นกับสนเดินมาถึงหน้าร้านที่ทดแทนกำลังเดินเข้ามาพอดี
"เรียบร้อยแล้วครับพี่ นี่สนนะครับพี่แทน ที่ต้นเคยเล่าให้ฟังบ่อยๆ แล้วก็นี่พี่ทดแทนนะสน ที่เราเล่าให้นายฟังเมื่อกี้" ต้นแนะนำให้ทดแทนและสนรู้จักกัน
สนมองดูผู้ชายแปลกหน้าอย่างสนใจ ทดแทนแต่งตัวภูมิฐานด้วยเสื้อผ้ายี่ห้อดีราคาแพง รถยุโรปคันนั้นที่จอดอยู่ก็บ่งบอกฐานะของคนขับได้เป็นอย่างดี
สนยกมือไหว้ผู้อาวุโสกว่า ดูจากอายุแล้วทดแทนก็น่าจะอายุพอๆ กับพี่กริดที่ตอนนี้เงียบหายไปจากชีวิตของต้นและสนนานแล้ว
"ร้านสวยนะครับ ไว้ว่างๆ พี่จะแวะมาอุดหนุน"
ทดแทนพูดพลางยิ้มพร้อมกับพิศดูลักษณะท่าทางของสนไปด้วย แม้จะดูผอมและโทรมไปบ้าง แต่ก็ถือว่าเป็นคนที่หน้าตาดีมากทีเดียว ถ้าดูแลตัวเองดีๆ กว่านี้หน่อยคงหล่อจนสาวๆ หรือหนุ่มๆ ต้องมองจนเหลียวหลังแน่
"ยินดีครับ"
"พี่ไปก่อนนะ ไปต้น"
สิ้นเสียงเรียกของทดแทน ต้นก็ค่อยๆ เดินไปหาคนเรียกอย่างช้าๆ ทดแทนจับมือของต้นไว้เมื่อต้นมาถึง ต้นคอยมองดูสนอย่างระแวดระวังเหมือนกับกลัวว่าสนจะเห็นภาพบาดตาบาดใจ
เป็นอย่างที่ต้นคิดไว้เสียด้วย สนแว่บมองมือของทดแทนที่จับมือของต้นอยู่ แล้วสีหน้าก็ดูหม่นเศร้าลง
"เราปิดร้านแล้วจะไปหาเย็นนี้นะ นายกลับไปนอนพักก่อนละกันนะต้น"
ต้นพยักหน้า มองดูรอยยิ้มบางๆ ของสนแล้วก็พอจะเดาได้ไม่ยากว่าเจ้าของรอยยิ้มคงต้องพยายามอย่างมากทีเดียว
ต้นกับทดแทนเดินจูงมือกันไปที่รถ สนยืนมองดูจนกระทั่งทั้งสองคนหายเข้าไปในรถแล้วก็หันหลังกลับเดินเข้าไปในร้าน จากที่คุยกันเมื่อกี้และจากภาพที่เห็นเมื่อสักครู่นี้ สนได้คำตอบแล้วล่ะว่าต่อไปสนควรจะต้องทำยังไง
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
สนปิดร้านตอนสองทุ่มครึ่ง กว่าจะจัดการสิ่งที่ค้างคาให้เรียบร้อยก็เกือบๆ สามทุ่มแล้ว จากนั้นจึงขับรถกลับบ้าน มาถึงบ้านก็สามทุ่มกว่า สิ่งแรกที่สนทำคือขึ้นไปหาลูกชายในห้องของแม่ที่ปกติก็มักจะนอนหลับไปแล้วในเวลานี้ อาจจะมีบางวันบ้างที่ภูคายังเล่นอยู่ สนก็เลยพอได้เล่นกับลูกบ้าง แต่ถ้าเป็นวันหยุดสนก็จะอยู่กับลูกทั้งวันไม่ไปไหน คอยอาบน้ำ ป้อนข้าว พาเล่น กล่อมให้นอนหลับ พ่อกับแม่จะได้พักผ่อนจากการเลี้ยงหลานบ้าง แต่พ่อกับแม่ก็มักจะอดไม่ได้เสียทุกครั้ง คอยช่วยสนเลี้ยงลูกตลอด
คืนนี้ภูคาหลับไปแล้วสนจึงแค่เข้าไปดู พ่อกับแม่มักจะเล่าให้สนฟังทุกครั้งว่าวันนี้ภูคาเล่นอะไรบ้าง เห็นพ่อกับแม่มีความสุขกับหลานแล้วสนก็มีความสุขมากทีเดียว แม้ว่าหลานคนนี้จะต้องแลกมาด้วยหลายสิ่งหลายอย่าง แต่สนก็ยินดี
หลังจากฟังพ่อกับแม่เล่าเรื่องลูกชายให้ฟังแล้วสนก็ขอตัวเข้าห้องของตัวเอง สนเดินเข้าไปหยิบอะไรบางอย่างจากตู้เสื้อผ้าแล้วก็ใส่กระเป๋าเป้ไว้ จากนั้นก็ออกมาจากห้องอีกครั้ง แม่ออกมาเจอกับสนพอดี
"อ้าวสน จะไปไหนอีกล่ะลูก ดึกแล้ว พักผ่อนเถอะลูก พรุ่งนี้ก็ต้องไปแต่เช้าอีก"
"ผมจะไปหาต้นครับแม่" สนปิดประตูห้องแล้วก็เดินมาหาแม่ช้าๆ
"อ้อ..." แม่ของสนทำท่าครุ่นคิดเหมือนกับไม่แน่ใจว่าจะถามดีหรือไม่ "สนเป็นไงมั่งลูก ได้เจอกับต้นแล้วใช่ไหม"
สนพยักหน้า สีหน้าดูเศร้าลง
"สนไม่เป็นไรใช่ไหมลูก" แม่ถามอย่างเป็นห่วง
สนส่ายศีรษะ "ไม่รู้เหมือนกันครับแม่ แต่ช่างเถอะครับ ก็อย่างที่แม่บอกสน ถ้ารอแล้ว...ก็รอให้ถึงที่สุด รอจนกว่าจะรอไม่ไหว ผมไปก่อนนะครับแม่"
สนบอกแล้วก็ค่อยๆ เดินลงบันไดไป มีสายตาของแม่ที่คอยมองตามอย่างห่วงใย แต่ก็น่าแปลกใจอยู่เหมือนกัน เธอคาดเดาว่าสนคงเสียใจฟูมฟายหรือไม่ก็อาจจะเสียศูนย์ไปเลย แต่ทำไมสนถึงกลับดูไม่เสียใจมากเท่าที่ควรจะเป็น
สนมาถึงบ้านต้นก็เกือบๆ สี่ทุ่มพอดี พ่อแอ๊ดบอกว่าต้นอยู่บนห้องนอน แต่ดูเหมือนจะนอนไม่ค่อยหลับเพราะร่างกายยังปรับเวลาให้เข้ากับเวลาของประเทศไทยไม่ได้ ตอนนี้เพิ่งอยู่ในช่วงบ่ายเท่านั้นที่อังกฤษ
สนเคาะประตูห้องต้นที่สนคุ้นเคยมามากกว่าสิบปี ไม่นานนักคนในห้องก็มาเปิดให้ ต้นใส่ชุดนอนเตรียมตัวนอนแล้ว ท่าทางดูอิดโรยมากทีเดียวเพราะอยากนอนแต่ก็นอนไม่หลับ
"ยังไม่นอนอีกเหรอ" สนถามพร้อมกับค่อยๆ ปิดประตูห้องอย่างเบามือ
"ยัง เรานอนไม่หลับ ยังปรับเวลาไม่ได้"
สนหัวเราะเบาๆ "รออีกวันสองวันก็จะหายแล้ว" แล้วสนก็ทำท่าเหมือนอยากจะถามอะไรบางอย่าง
"แล้วแฟนนายล่ะ กลับไปแล้วเหรอ" ในที่สุดก็ถามออกไป
ต้นพยักหน้า "กลับไปตั้งแต่ตอนบ่ายๆ แล้วล่ะ พี่แทนอยากให้เรานอนพัก เราก็พยายามนอนแล้วแต่ก็นอนไม่ได้"
"อดทนหน่อยละกัน เดี๋ยวก็หาย"
ต้นนั่งลงบนเตียง ส่วนสนยังคนยืนอยู่กลางห้อง เห็นต้นอยู่ในชุดแบบนี้แล้วก็อดคิดถึงช่วงเวลาสิบวันแห่งความรักของต้นกับสนไม่ได้ สนเฝ้าป้อนความสุขทางกายให้กับคนที่รักอย่างสุดฝีมือก่อนที่จะนอนหลับใหลไปด้วยกันอย่างมีความสุข ไม่มีช่วงเวลาไหนของชีวิตอีกแล้วที่จะมีความสุขมากเท่านี้ น่าเสียดาย...สนคงไม่ได้ทำอย่างนั้นกับต้นอีกแล้ว
"แล้วเมื่อไหร่...นายกับพี่เขาจะตกลงอยู่ด้วยกันล่ะต้น"
คนถูกถามสะดุ้งเลยทีเดียว
"เพิ่งรู้จักกันแค่ปีเดียวเอง เรายังไม่คิดไปถึงขนาดนั้นหรอก" ต้นพูดเสไป
"ก็อย่าให้มันนานไปละกันต้น อย่าให้เหมือนเรา กว่าจะได้บอกรักกันก็ปาเข้าไปเป็นสิบปี"
แล้วสนก็หยุดพูดไปเฉยๆ พูดเรื่องนี้แล้วสนก็อดนึกถึงค่ำคืนนั้นที่ดอยอินทนนท์ไม่ได้ ความรักที่แสนหวานและลึกซึ้งคืนนั้นถือได้ว่าเป็นฉากรักที่ดีที่สุดที่สนจะไม่มีวันลืมเลย ไม่รู้ว่าต้นลืมไปแล้วหรือยัง แต่สนก็ไม่อยากจะถามตอนนี้
"อ้อ...เรามาเก็บของน่ะ พอดี...เราไม่รู้ว่านายจะกลับมาก็เลยยังไม่ได้เอาของบางส่วนกลับบ้าน เรามานอนที่นี่อาทิตย์ละวันตั้งแต่หย่ากับนินา จะได้ช่วยดูแลพ่อกับแม่ให้นายด้วยไง"
ต้นยิ้มด้วยความรู้สึกขอบคุณ สนเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของต้นแล้วก็เก็บเสื้อผ้าที่สนทิ้งไว้ที่นี่สองสามตัวใส่กระเป๋าที่เตรียมมา จากนั้นก็เดินมาที่เตียงนอนของต้น หยิบเอารูปถ่ายตรงหัวเตียงมาถือไว้ มองดูรูปนั้นพร้อมกับคิดอะไรบางอย่าง สนรักต้นมากเหลือเกิน นึกไม่ออกเลยว่าถ้าต้นไม่มาอยู่เป็นคู่ชีวิตสนจะนำพาชีวิตของตัวเองไปในทิศทางไหน ถึงสนจะเป็นผู้ชาย แต่พอได้รักกับผู้ชายอย่างต้นแล้ว สนก็นึกภาพที่เขาจะมีชีวิตอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งไม่ออกเลย สนควรจะปล่อยต้นไปหรือควรจะทำยังไงดีหนอ
สนค่อยๆ เก็บรูปนั้นใส่กระเป๋าเป้ ยืนคิดสักพักแล้วก็ค่อยๆ สาวเท้าไปที่ประตู
"นายจะกลับแล้วเหรอ ไหนว่ามีอะไรจะคุยกับเราอีกไง" ต้นร้องดักไว้เมื่อเห็นสนทำท่าเหมือนจะกลับบ้าน
สนแอบยิ้มเล็กน้อยเพราะกำลังรอโอกาสนี้อยู่ แล้วก็หันหลังเดินกลับมานั่งลงบนเตียงข้างๆ กับต้น ยิ้มให้ต้นบางๆ ก่อนจะหยิบเสื้อตัวหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเป้ใบนั้นให้ต้นดู
"นายจำเสื้อตัวนี้ได้ไหมต้น"
ต้นพยักหน้า ไม่ได้รู้สึกแปลกใจนักที่สนยังเก็บมันไว้ เสื้อตัวนี้ต้นซื้อให้สนเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อสิบกว่าปีมาแล้ว
"นายรู้ไหม ถึงเราจะใส่มันไม่ได้แล้ว แต่เราก็ไม่เคยทิ้งมันไป เพราะมันเป็นเสื้อที่เรารัก นายเห็นไหมต้น มันมีรอยเปื้อนอยู่บนเสื้อด้วย"
ต้นมองตามแล้วก็พยักหน้าเห็นด้วย
"แต่ถึงมันจะเปื้อนจะด่างยังไง เราก็จะเก็บมันไว้ ถ้าใส่ได้เราก็คงจะใส่ไปแล้วล่ะ"
สนพูดติดตลกตอนท้ายก่อนจะจ้องมองหน้าของต้นด้วยสีหน้าจริงจัง
"นายรู้ไหมต้น คนที่ไม่เคยผิดเลยก็คือคนที่ไม่ได้ทำอะไร เสื้อผ้าที่ไม่เคยเปื้อนเลยก็คือเสื้อผ้าที่ไม่มีใครหยิบมาใส่ ความรักก็เหมือนกันนะต้น ความรักที่ไม่มีรอยเปื้อนเลยก็คือความรักที่ไม่เคยเกิดขึ้น ที่ผ่านมา...เราสองคนก็คงเคยทำอะไรหลายๆ อย่างให้ความรักมันเปื้อน เป็นรอยด่างในความทรงจำของเรา นายคงเคยสงสัยว่าทำไมเราถึงทำอย่างงั้น บางอย่างนายก็อาจจะรับไม่ได้ด้วยซ้ำ บางทีเราก็เคยสงสัยเหมือนกันว่าทำไมนายถึงทำอย่างงั้น ทำไมเราถึงทำเหมือนไม่แคร์กัน ทำไมเราถึงทำอะไรโง่ๆ บ้าๆ อยู่หลายที" สนหยุดเว้นจังหวะให้ต้นคิดตาม
ต้นฟังอย่างตั้งใจ แต่ละประโยคที่พูดมานั้นเฉียบคมจนคิดตามและมองเห็นภาพได้อย่างชัดเจน
"ไม่มีความรักของใครแม้แต่คนเดียวหรอกนะต้นที่ไม่เคยมีรอยเปื้อน ไม่มีความทรงจำของใครที่ไม่เคยมีเรื่องไม่ดี ตลอดเวลาสิบกว่าปีที่เรารักกัน ถึงจะรักกันมากแค่ไหนมันก็มีรอยเปื้อนเกิดขึ้น ถึงจะดีต่อกันแค่ไหน ก็ยังมีหลายๆ เรื่องที่เป็นรอยเปื้อนในความทรงจำของเรา ความรักของเราก็คงเหมือนกับเสื้อตัวนี้ที่นายซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดเรานั่นแหละ มันมีรอยเปื้อนอยู่หลายจุด ถึงเราจะทำความสะอาดมันดีแค่ไหนมันก็หายไปไม่หมด แต่นายรู้ไหม...ต่อให้เสื้อตัวนี้มีรอยเปื้อนเยอะแค่ไหน มันก็เป็นเสื้อที่เรารัก เราจะเก็บมันไว้ตลอดไป แล้วนายล่ะต้น นายยังเก็บความรักของเราที่มีรอยเปื้อนไว้อยู่หรือเปล่า ถ้าความรักเหมือนเสื้อที่เปื้อนตัวหนึ่ง นายยังจะเก็บมาซักให้สะอาดแล้วใส่ใหม่อีกครั้งหรือเปล่าต้น" สนเว้นจังหวะอีกเล็กน้อย
"ถึงเราจะไม่ได้มีความรักที่ดีเลิศให้นาย แถมยังทำให้มันเปื้อน แต่มันก็เป็นความรักแท้จากใจของเรานะต้น"
สีหน้าของสนอาจจะเหมือนคนร้องไห้ แต่เขาก็ไม่ได้ร้องไห้ ต้นยังคงเงียบ มองดูสนเหมือนกับคนที่ใช้ความคิดอย่างหนัก
"เราจะพูดกับนายแค่นี้แหละ นายคิดดูดีๆ ละกันนะต้น ได้คำตอบแล้วค่อยบอกเราก็ได้ เดี๋ยวเราไปนอนก่อนนะ"
สนมองหน้าต้นอีกครั้ง แววตาแฝงความอาลัยอาวรณ์ให้พอสังเกตเห็นได้ สนไม่มีเพื่อนนอนคุยด้วยมาสามปีแล้ว แม้ว่าคนที่สนเคยนอนคุยด้วยมาเป็นสิบๆ ปีจะกลับมาแล้วแต่สนกลับรู้สึกว่ามีช่องว่างจนไม่กล้าที่จะอยู่ต่อ
สนลุกขึ้นออกไปพร้อมกับกระเป๋าเป้อย่างช้าๆ ยังไม่ทันจะเปิดประตูห้อง คนที่นั่งครุ่นคิดอยู่ก็วิ่งมากอดสนไว้จากทางด้านหลัง
"อยู่เฉยๆ ไม่ต้องหันมา" ต้นบอกพร้อมกับร้องไห้เบาๆ
สนยืนนิ่งและทำตามอย่างว่าง่าย สามปีที่ต้นจากไปนั้น เหมือนกับชีวิตเคยชินที่ไม่มีสนคอยอยู่ใกล้ๆ จากกันนานจนรู้สึกไปเองว่าไม่มีก็ไม่เป็นไร ชีวิตยังไปต่อได้ แต่พอได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ต้นก็ชักจะไม่แน่ใจเสียแล้วว่าความเคยชินนั้นอาจไม่ได้ช่วยให้ความรักนั้นหายไป ต่อให้ความรักมันเปื้อนยังไงมันก็คือความรักที่คนสองคนตั้งใจที่จะมอบให้แก่กัน แล้วเพราะเหตุใดเล่าต้นถึงต้องทิ้งความรักเปื้อนๆ นั้นไป เพียงเพราะว่าความรักมันเปื้อนแค่นั้นหรือ
TBC
-
ดีใจๆ มาต่อแล้ว
ตอนนี้ก็ยังเศร้า น้ำตาหยดแหมะๆ
จะเป็นอย่างไรต่อไปนะ
เพราะต้นคงไม่กล้าทิ้งพี่แทนแน่ๆ
รู้สึกเหมือนต้นรักสนน้อยลง
แต่สนรักต้นมากขึ้น
ต้นเล่าเรื่องสนให้พี่แทนฟังแบบไหนนะ
-
บางทีอะไรๆ มันอาจจะยังไม่สายก็ได้นะ ถ้าคิดได้ตอนนี้
ลองถามหัวใจตัวเองดีๆ นะต้น
ตอนนี้อ่านไปแล้วจะร้องอ่ะ เศร้ามาก มันเหมือนเราเห็นความสัมพันธ์ของทั้งสองตั้งแต่ต้น
ผ่านอะไรมาตั้งเยอะ แต่พอมาถึงจุดๆนี้ แล้วมันเศร้าอ่ะ :(
-
ลองถามใจดีๆเถอะต้น เราเคยว่าสนเฮงซวยก็จริงนะ แต่ตอนนี้พอใจเย็นลง เราก็ต้องขอโทษสน ที่ด่วนตัดสินใจเร็วไป
รักปักใจมันมีอยู่จริง จากปสกส่วนตัวของเรา การที่ไม่มีเขาอยู่ใกล้ๆ ไม่ได้หมายความว่าจะรักเขาน้อยลง อันนี้เรายืนยัน มีคนใหม่ก็เสียใจไปเปล่าๆ ถ้าเราเห็นเขาเป็นแค่เงาของคนที่เรารัก
คิดดูดีๆว่ารักคนใหม่จริงๆ หรือแค่เห็นสนในตัวของทดแทนกันแน่
-
สุดยอดเลยอ่ะ :คุณsarawatta ผมจะ คอมเม้นต์ คุณทุกอย่าง หลังจากเรื่องจบอย่างสมบูรณ์ ตอนนี้ผมขอเก็บความรู้สึกนั้นไว้ก่อน มาต่อให้จบไวๆน่ะครับ
-
ตอนแรกๆก็สงสารสนนะ แต่พอมาอ่านตอนที่สนพยายามเซ้าซี้ต้นในเรื่องที่ต้นไม่อยากพูด
มันเกิดอาการหมั่นไส้และหงุดหงิดขึ้นมาเลยอ่ะ โดยเฉพาะตอนที่ถามว่าเค้ามีอะไรที่ลึกซึ้งแล้วหรือยัง
คือเรารู้สึกว่าจะอยากรู้ไปทำไม และมีสิทธิ์อะไรไปถามเค้า อย่าลืมนะว่าสนก็เคยไปมีอะไรกับคนอื่นมาก่อน
ทำให้ต้นต้องเจ็บปวดมาแล้วตั้งไม่รู้กี่ครั้ง และถามก็เหมือนออกแนวประชดนิดๆ เหมือนจะซ้ำเติมตัวสนเองไปในตัว
มันก็ยิ่งทำให้ต้นเจ็บตามไปด้วย ซึ่งเอาจิรงๆเราก็ไม่อยากให้ต้นใช้พี่ทดแทนเค้าเป็นแค่ตัวแทนของสนหรอกนะ
เพราะแค่นี้ก็มีคนเจ็บมามากพอแล้ว คือถ้าต้นจะตัดสนออกจากใจก็เอาให้มันเด็ดขาด ถ้ายังรักสนอยู่ก็ปล่อยพี่เค้าไป
ก่อนที่มันจะถลำลึกไปมากกว่านี้ แต่บอกตรงๆนะ ทำไมตอนที่ต้นเราให้สนฟังมันเรื่องแฟนดูเหมือนมีพิรุธยังไงไม่รู้
หรือจะมีอะไรมาหักมุมอีกรึป่าวเนี่ย
ปล.เราว่าแล้วว่ามันต้องมีดราม่ามาโจมตีต้น คือก็เข้าใจนะว่าสงสารสน แต่มันคนล่ะส่วนกันป่ะ
ถ้าสมมติต้นจะมีคนใหม่จริงๆมันผิดตรงไหน สนมันมีเมียมีลูกด้วยกันแล้วนะแม้จะไม่เต็มใจก็ตาม
แต่ก็ทำให้ต้นเสียใจไม่ใช่รึไง แล้วยิ่งมีบางคนบอกว่าแค่การนอกใจ.........การนอกกายนอกใจไม่ใช่เรื่องแค่นี้นะ
อย่ายัดเยียดให้คนผิดหรือการกระทำผิดๆมันกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยเลยครับ ขอร้องล่ะ
สังคมไทยทำไมถึงได้คิดว่าการนอกกายนอกใจเป็นเรื่องเล็กๆกันจัง งงมาก
หรือคนพวกนั้นไม่เคยโดนเลยไม่รู้สึกว่ามันเลวร้ายแค่ไหน ไม่เจอกับตัวคงไม่รู้หรอกนะ
ก็เหมือนกับบางคนกลัวความมืด คนไม่กลัวก็จะบอกปัญญาอ่อนป่ะ กะอีแค่ความมืดจะกลัวทำไม
มันก็เหมือนเวลาที่เรานอนแล้วหลับตาแค่นั้น แต่คนที่เค้ากลัวนี่เค้าทุกข์ทรมานใจเหมือนเห็นงูกำลังจะฉกอยู่ตรงหน้าตัวเองอยู่แล้ว
**แต่เราเดาว่าเรื่องนี้เหมือนจะมีอะไรดีๆเกิดขึ้น(รึป่าว) หลังจากที่ฟังต้นเล่าเรื่องแฟนให้สนฟัง แอบใจชื้นขึ้นมานิดๆ
และเหมือนมีความหวังน้อยๆว่าต้นกับทดแทน อาจไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆก็เป็นได้ ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆก็คงจะดี
จะได้ไม่มีใครมาเจ็บกับเรื่องนี้อีก เพี้ยง!!! ขอให้เดาถูกทีเถ๊อะ เพราะนี่เป็นเรื่องแรกที่เราอ่านแล้วไม่เคยเดาถูกเลยว่าจะเป็นยังไงต่อไป
คนแต่งเก่งมากที่หลอกคนอ่านได้ขนาดนี้ (อยากให้ลองแต่งแนวสืบสวนสอบสวนหรือนิยายหักมุมดูบ้างคงจะสนุกมากๆแน่ๆเลยอ่ะครับ)
บอกตามตรง ตอนนี้ไม่รู้จะสงสารใครดี ระหว่างต้น สน หรือทดแทน อิๆๆๆๆๆ**
-
ดีใจที่ต้นกับสนได้เจอกันอีก แต่ก็อดร้องไห้ไม่ได้ เพราะต้นมีแฟนจริงๆ กลายเป็นต้นสินะที่เหมือนจะลำบากใจ เพราะได้รับรู้เรื่องราวของสนจากปากพ่อของทั้งสองฝ่าย ไม่ได้มองว่าเป็นการกดดันอะไรนะ พ่อย่อมหวังดีกับลูกเสมอ และที่เปิดใจก็เพราะเห็นต้นกับสนมาตั้งแต่ยังเด็ก และสนก็พิสูจน์ให้เห็นหลายอย่างว่ารักต้นจริงๆ ชอบตอนที่สนพูดเรื่องรอยด่างของความรัก มันกินใจมากเลย :mew6: แต่ต่อจากนี้นี่สิ ต้นจะทำยังไงนะ พี่ทดแทนก็ดูจะเป็นคนดี ถ้าต้นหวนกลับมาเลือกสน ก็คงจะเหมือนพี่กิดกับพี่ทิน ต้นก็คงจะเสียใจอีกที่ทำให้พี่แทนเสียใจ แต่ความรักที่มีกับสนมันก็นานเหลือเกิน และยิ่งสนทำอะไรไว้รอก็ลำบากใจอีก แต่สนก็เป็นคนมีเหตุผลดี ถึงเสียใจแต่ก็ไม่อยากทำให้ต้นลำบากใจ แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนสนจะรู้อะไรบางอย่าง มันบอกไม่ถูกอ่ะ เอาไว้ลุ้นต่อดีกว่า :katai2-1:
ปล. เพลงเพราะมาก แต่งเก่งมากค่ะ คนเขียนนี่เก่งหลายด้านนะ o13
-
ผ้าเช็ดหน้าไม่พอหรอก ต้องผ้าเช็ดตัวเลยแหละเอามาซับน้ำตา
สนพยายามมากๆนะ แต่ที่มันจับใจก็คือสนที่สนมันพยายามนี่แหละ ไม่โทษต้น รักแล้วก็จะรักจนถึงที่สุดจนกว่าจะทนไม่ได้ ต้นทำใจลำบากนะ พี่แทนก็ไม่มีความผิดอะไร แต่นานวันเข้าก็อาจจะเกิดการเปรียบเทียบ
ป.ล เข้าใจนะว่าการเอ่ยถึงพี่แทนที่บินเฟิร์สคลาสนี่คือการบอกเล่าว่าพี่แทนรวยแต่รู้สึกแปลกๆนิดๆ ชื่อพี่แทนนี่ พ่อแม่ก็ช่างคิดน้อยในบางครั้งนะ
-
มันยังไง
ดูมีเงื่อนงำ
สนหยิบอะไรจากตู้?
พี่แทนดูน่ารักดีนะ ว้า! ไม่อยากให้มีใครเสียใจอีกแล้วอ้ะ
-
ถ้าครั้งนี้ต้องกลายเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับการพูดถึงเรื่องความรักเมื่อครั้งอดีตของทั้งสองคนแล้วจริงๆ ก็ถือว่าสนได้พยายามเพื่อความรักของตัวเองจนสุดทางแล้วเหมือนกันนะคะ อีกอย่าง..เราว่าที่สนเปรียบความรักที่มีและไม่มีรอยเปื้อนให้ต้นฟังนั้น สนไม่ได้ทำไปเพียงเพราะมีตัวเองเป็นเหตุผลอย่างเดียวหรอกค่ะ แต่ทั้งหมดทั้งมวลมันครอบคลุมไปถึงความรู้สึกของต้นและพี่แทนด้วยอีกต่างหาก เพราะถ้าหากต้นตัดสินใจผิดอีกครั้ง ประวัติศาสตร์ก็คงจะซ้ำรอยเดียวกันกับพี่ทินและพี่กริดอีกแน่ๆ
ถามใจตัวเองดีๆ นะคะต้นว่าตัวเองมองพี่แทนแล้วเป็นตัวพี่แทนเอง หรือมองพี่แทนแล้วมีภาพของสนซ้อนทับอีกที อีกอย่าง ความสุขมันอยู่กับเราเสมอนะคะต้น แต่อยู่ที่ว่าต้นจะคว้ามันมาไว้ในมือหรือไม่ก็แค่นั้น..
-
สงสารทดแทน เพราะฉะนั้น จบเศร้าไปเลยจร้าาา
#เขาหยิบเส้อจากตู้เสื้อผ้างัย
-
เจ็บแบบหนึบๆหน่วงๆอีกแล้วสำหรับสองคนนี้
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ต้นคิดดีๆ อย่ามานั่งเสียใจทีหลังนะ เดี๋ยวมันจะเจ็บทั้งสามฝ่าย
-
เห็นใจทุกฝ่าย :เฮ้อ:
-
:o12:
ตอนนี้อ่านแล้ว บอกตามตรง สงสารสนค่ะ อ่านไปน้ำตาซึมเลยอ่ะ
ทั้งคู่จะได้อยู่ด้วยกันใช่ไหมค่ะ
-
กลืนไม่เข้า ค่ายไม่ออกจริงๆ ตอนที่ต้นกับสนกลับมาพบกัน อยู่ๆ ก็นึกถึงประโยคนึงที่คนมมักใช้เวลาห่างกันนานๆ ขึ้นมา 'how are you doing so far?' ซึ่งคำตอบของทั้งสองก็ต่างไม่สามารถตอบได้อย่างเต็มปากว่า 'เออ ที่ผ่านมมาก็ดีนะ' สงสาร รู้สึกแย่แทนสนมาก แต่เรื่องนี้้ไม่มีคนผิดหรือคนถูกอย่างแท้จริงหรอก อยากให้เกิดปาฏิหาริย์ครั้งที่ 5 เร็วๆ จัง ขอบคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องดีๆ มาให้อ่านนะคะ
เป็ด++
-
อ่านตอนนี้แล้ว ความรักและผูกพันที่มันยังคาอยู่ในใจ มันเป็นแบบนี้เอง กลับไปหาสนเถอะต้น ๕๕๕
รอ รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
งี้ถ้าต้นเลือกสนอีกรอบ? รอบที่เท่าไรแล้ววะเนี่ย?
พี่ทดแทนก็ช้ำอีกคนดิวะ? โอ๊ยสงสารทุกคนเลย ตั้งแต่พี่ทิน พี่กริด แล้วนี่จะเพิ่มทดแทนด้วยอีกคน?
แต่ก็สงสารต้นกับสนด้วย ที่รักกันแต่ก็ถูกกีดกันตลอดมา
พอเริ่มดีหน่อยแต่ก็กลายเป็นว่าจะร้ายขึ้นมาอีก โอ๊ยอ่านแล้วหน่วงที่สุดดดดดดดดด :ling1:
-
ตอนนี้ให้ความรู้สึกแปลกๆนะ เหมือนจะยั่งเชิงกันยังไงไม่รู้เนาะ รอต่อไป
-
:mew2: เข้าใจสนอยู่หรอกกับการที่พยายามให้ต้นกลับมารักกันเหมือนเดิม แต่พี่แทนก็ไม่ผิดอะไรจะแก้ไขยังไงล่ะ
-
ทบทวนปาฏิหาริย์ทั้ง 4 ครั้งที่ผ่านมาหน่อยนะครับ เผื่อใครลืมไปแล้ว
ปาฏิหาริย์ครั้งที่ 1 - สนรู้ว่าต้นเป็นเกย์ ทำให้เกิดการผิดใจกันจนเกือบจะเลิกคบกัน ต้นตามไปเรียกสนกลับมา
ปาฏิหาริย์ครั้งที่ 2 - สนบอกต้นว่าต้องหมั้นกับนินา ต้นเสียใจมากเพราะคิดว่าสนนอกใจ แต่ความป่วยของสนก็ทำให้ลดแรงปะทะลง ไม่อย่างงั้นแล้วก็อาจจะเลิกคบกัน
ปาฏิหาริย์ครั้งที่ 3 - สนได้บอกรักต้นเสียทีที่ดอยอินทนนท์
ปาฏิหาริย์ครั้งที่ 4 - สนได้รู้ความจริงว่าถูกนินาวางยา บวกกับแผนทำให้นินามีชู้จึงปลดล็อกชีวิตของสนได้
ผมแต่งเพลงไว้เพลงหนึ่งชื่อ "รักคือคำตอบ" แต่งไว้เมื่อปี 2013 ใครที่เจอปัญหาอุปสรรคเยอะๆ อยากให้ฟังเพลงนี้ครับ
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น รักจะเป็นคำตอบเสมอ ขอให้เชื่อใจในความรัก โอบกอดความรักไว้ รักจะนำทางเราไปเอง
รักคือคำตอบ
https://www.youtube.com/v/Rqqp3T-ulsw
คำร้อง/ทำนอง/เรียบเรียง – Sarawatta (2013-2014)
ร้อง - อุ้ย สุวิช
-- Composed on 26 March 2013
อาจ...จะเคยสูญเสีย...ซมซาน
หมด...ดับความหวังไป
แต่...เมื่อชีวิตนั้นยังอยู่
ยังหายใจ ก็ยังมีพรุ่งนี้
* แม้ว่าจะเสียอะไรไป เพียงเข้าใจ
รักคือสิ่งเดียว...ที่ควร เก็บรักษา
จะผิดพลาดมาเพียงใด ใครไม่เห็นคุณค่า
ขอเพียงความรักยังอยู่...เท่านั้น
** เชื่อใจในรัก โอบกอดความรักไว้
ที่เคยหนาว ที่เคยอ่อนล้า มาพักพิงใจ
จุดไฟด้วยรัก เปิดใจที่มืดมิด
ให้ความรัก ได้ทำหน้าที่จากนี้ไป
*** ความเสียใจ ปัญหาใด ที่...มาทดสอบ
ให้ความรักนั้น มันได้เป็นทุกคำตอบ
ให้ชีวิต...ได้เดินไป
ปล่อย...ให้ความรักนั้นนำทาง
ฝ่า...ผ่านความมืดมน
อย่า...ให้ใจต้องเสียรักไป
ยามทุกข์ทน ความรักจะช่วยไว้
ซ้ำ *, **, ***
สิ่งที่สวยงามที่สุดบนท้องฟ้าก็คือดวงดาว
สิ่งที่สวยงามที่สุดบนโลกนี้ ก็คือความรัก
รักเล็กๆ ที่เราแบ่งไป
จะเป็นรักยิ่งใหญ่ ที่เปี่ยมพลัง
จะไปสุดขอบฟ้า
เชื่อใจในรัก (belief in love) โอบกอดความรักไว้ (faith in love)
ที่เคยหนาว ที่เคยอ่อนล้า มาพักพิงใจ
จุดไฟด้วยรัก (fire in love) เปิดใจที่มืดมิด (light in love)
ให้ความรัก ได้ทำหน้าที่จากนี้ไป
*** ความเสียใจ ปัญหาใด ที่...มาทดสอบ
ให้ความรักนั้น มันได้เป็นทุกคำตอบ
ให้ชีวิต...ได้เดินไป
ปล่อย...ให้ความรักนั้นนำทาง
เชื่อ...เชื่อใจในรักไว้
-
ผมว่าต้องมีความอดทนสูงนะ ซึ่งหาจากคนทุกวันนี้ยากมากพอสมควร ถ้ารอทั้งสองมันคงดี แต่ถ้ารอคนเดียวแต่อีกคนกันหมดใจไปมีคนใหม่ ผมว่าถึงจะรอก็คงไม่มีประโยชน์ คงทรมานน่าดู แต่สุดท้ายมันก็ขึ้นอยู่กับตัวเราว่าจะคิดยังไงแค่นั้น
-
แสดงว่าสนได้แรงบันดาลใจมาจากเพลงนี้สินะคะ ถึงได้เดินหน้ารุกต้นแบบเต็มกำลัง! ง่อวววววววว~ :hao7: ฟังแล้วยิ้มตามเลยค่ะ ^^ คิดบวกไว้ก่อนมันดีจริงๆ นั่นล่ะน้าา.. :heaven
-
รอลุ้นว่าจะมีปาฏิหาริย์ครั้งที่ 5 หรือไม่็
ถ้ามีจะเป็นอย่างไร แล้วถ้าไม่มี
ชีวิตต้นกับสนจะเป็นอย่างไร
-
วันนี้มาต่อให้จบน่ะครับ
ปล่อย.......ให้ความรักนั้นนำทาง
เชื่อ..........ใจในความรัก
มีเวลาปั็บ ผมรีบเข้ามาทันที ค่อยๆรู้สึกว่า เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตล่ะ
หลังจากต้นสน จบอย่างสมบูรณ์แล้ว คุณ sarawatta คงต้องเจอผมอีกยาวเลย อย่างที่บอกไว้
-
รอปาฏิหารย์อีกครั้ง อยากให้ลงเอ่ยกันเสียที อยากอ่านฉากสวีทของต้นกับสนแล้วค่ะ
สงสารพี่ทดแทนนะ แต่ อยากให้ต้นกับมารักกับสน ทั้งคู่เจ็บมามากพอแล้ว :mew6: :mew6: :mew6:
-
:katai2-1: ตอนที่ผ่านมาเรารู้สึกชื่นชมสนน่ะ เพราะการที่เรารักใครสักคนนึงมานานน่ะ และกำลังจะสูญเสียเขาไป เราคิดว่าไม่ควรปล่อยให้มันผ่านไปโดยไม่ฉุดรั้งไว้แม้มันจะดูเห็นแก่ตัวก้อตาม แต่ความรักระหว่างชายหญิงไม่มีคำว่าไม่เห็นแก่ตัวหรอก เพราะรักแบบนี้มันต้องมีการให้และรักซึ่งกันและกัน มันถึงจะสมดุล ดังนั้นถ้าสนเลือกที่จะอยู่เฉยโดยไม่ทำสิ่งใดเลยนั้น เราก้อว่าไม่ถูกต้องนัก การที่เราไม่ยื้อความรักนั้นไว้มันก้อจะผ่านเลยไปแม้คนสองคนจะรักกันมากแค่ไหนก้อตาม เราเคยได้ยินใครบางคนเคยบอกไว้ว่า ความรักก้อมีวันหมดอายุน่ะ ถ้าเราไม่ขยันเติมชูรสหรือปรับปรุงปรับเปลี่ยนมันอยู่เรื่อย ๆ มันก้อจะค่อย ๆ แห้งเหี่ยวและตายไปในที่สุด สนเลือกที่จะตอกย้ำความรักระหว่างกันเพื่อให้ต้นได้หวนคิดถึงอดีตที่ต้นพยายามกลบฝังมันลงไปตลอดสามปีที่ผ่านมา เพราะสนรู้ได้ว่าต้นยังคงรักเขาอยู่และรักระหว่างกันนั้นมันยิ่งใหญ่เกินกว่าจะลืมเลือนได้ภายในระยะเวลาอันสั้น ๆ เพียงแค่ต้องกระตุ้นให้ต้นได้คืนความรู้สึกเก่า ๆ ได้เร็วยิ่งขึ้น กำลังรอปาฏิหารย์ครั้งสุดท้ายน่ะ สู้ ๆ น่ะสน :mew1:
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 42: เสียงจากนินา
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
"สน...เราอย่าห่างเหินกันแบบนี้อีกเลยนะ นายรู้ไหมว่าเราคิดถึงนายมาก คิดถึงทุกวัน คิดถึงทุกลมหายใจ มันทรมานจนเราแทบจะทนไม่ไหว อยากกลับมาหาตั้งหลายครั้ง อยากโทรมาถามว่าเป็นอยู่ยังไงบ้าง หรืออย่างน้อย...แค่ได้ยินเสียงก็ยังดี เราไม่เคยลืมความผูกพันของเรานะสน ได้กลับมาเจอกับนายอีกครั้งเราก็อยากให้มันเป็นเหมือนเดิม เหมือนตอนเด็กๆ ที่เราเคยอยู่ด้วยกัน"
สนยิ้มอย่างพอใจ ต้นกับสนไม่เคยมีช่องว่างเวลาอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่แค่สนเท่านั้นที่ทนเห็นไม่ไหว ต้นเองก็คงทนไม่ไหวด้วยเช่นกัน
"แล้วนายคิดว่า...เราไม่อยากให้เราสองคนกลับมาเป็นเหมือนเดิมเหรอต้น เราน่ะ...ไม่มีอะไรหรอกนะ เราก็ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง แล้วนายล่ะต้น นายยังเหมือนเดิมกับเราไหม"
สนค่อยๆ หันมามองหน้าต้นพร้อมกับที่ต้นเองก็ค่อยๆ ปล่อยมือออกจากสน
"นายยังเหมือนเดิมกับเราหรือเปล่าล่ะต้น เราไม่รู้ว่านายคิดอะไรนะ การที่นายตัดขาดไม่ยอมติดต่อกับเราถึงสามปี ก็อาจจะทำให้นายคิดว่าไม่มีเราก็ไม่เป็นไร ชีวิตนายก็ยังไปต่อได้ เราอยู่ที่นี่ก็ไม่มีนายเหมือนกัน ชีวิตของเราก็พอจะเดินต่อไปได้ แต่สิ่งที่เราคิดมาตลอดก็คือ...ถ้ามีนายไปด้วย ชีวิตของเราคงจะมีความสุขมากกว่านี้ มีความหมายมากกว่านี้ แล้วนาย...ก็คงจะมีความสุขเหมือนกัน เพราะเราอยากให้นายมีความสุข เราจะทำทุกอย่างให้นายมีความสุข พ่อกับแม่ของเราก็จะมีความสุขไปด้วยที่เห็นเราสองคนกลับมารักกันเหมือนเดิม นายคิดยังไงล่ะต้น เรารู้...ถึงนายไม่มีเรา...นายก็มีชีวิตอยู่ต่อไปได้ แต่นายไม่อยากจะไปกับเราจริงๆ เหรอต้น แค่นายยื่นมือมา เราก็พร้อมจะจับมือนายเดินไปด้วยกันทันที เรารอเวลานี้มาสามปีแล้ว เราไม่เคยที่จะไม่เหมือนเดิม ไม่มีช่องว่าง นายมีช่องว่างกับเราหรือเปล่าล่ะต้น"
คำถามของสนทำให้ต้นต้องกลับมาคิด ช่องว่างที่เกิดขึ้นไม่ได้มาจากสนหรอก มันมาจากต้นนั่นเองที่ตั้งกำแพงเอาไว้ป้องกันบางสิ่งบางอย่าง
"นายกินข้าวมาหรือยังสน" ต้นไม่ตอบคำถามนั้นแต่กลับเปลี่ยนเรื่องพูดคุยเสียดื้อๆ จนสนตั้งตัวไม่ทัน
"กินแล้ว" สนตอบอย่างงงๆ กำลังซึ้งๆ อยู่ต้นก็เปลี่ยนเรื่องซะอย่างนั้น
"แล้วนายกินเยอะหรือเปล่า"
สนส่ายหน้า เขากินน้อยจนกลายเป็นเคยชินไปแล้ว บวกกับความเคร่งเครียดเร่งรีบก็ยิ่งทำให้ไม่ค่อยมีเวลากิน บางมื้อก็ลืมกินด้วยซ้ำ
"อย่าทำอย่างนี้อีกนะสน นายต้องดูแลตัวเองนะ นายมีลูกแล้ว ถ้านายเจ็บป่วยหรือเป็นอะไรไป ภูคาจะอยู่กับใคร ลงไปข้างล่างกับเราเดี๋ยวนี้เลย"
น้ำเสียงของต้นเหมือนกับออกคำสั่งยังไงยังงั้น แล้วก็เดินนำออกไปรอที่บันได
"มาดิ" ต้นหันมากำชับเมื่อเห็นยืนงงอยู่
"นายจะให้เราทำอะไร เราจะกลับบ้านไปนอนแล้ว"
"ยังไม่ให้กลับ ตามเรามาเดี๋ยวนี้เลย" ต้นทำเสียงดุ สีหน้าก็ดุด้วย
สนจึงต้องเดินตามลงมาอย่างงงๆ และกลัวๆ
"แม่...ยังมีข้าวเหลืออยู่ไหมครับ สนเขาหิวข้าว" ต้นร้องถามแม่ที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่กับพ่อข้างล่าง
พ่อกับแม่ของต้นหันมามองต้นกับสนที่เดินลงมาด้วยกันด้วยสีหน้าสงสัย
"อ้อ...มีอยู่จ้ะลูก อยู่ในตู้กับข้าว สนยังไม่ได้กินข้าวอีกเหรอลูก" แม่ต้นถาม
"กินแล้วแม่ แต่สนเขากินนิดเดียว ต้นจะให้สนกินข้าวอีก พ่อกับแม่ดูสนดิ ไม่ยอมดูแลตัวเองเลย ผอมไปหมดแล้ว" ต้นตอบเสียงเอง น้ำเสียงคล้ายกับตำหนิกลายๆ
สนทำสีหน้ารู้สึกผิด พ่อกับแม่เห็นต้นบังคับสนอย่างนั้นแล้วก็หัวเราะชอบใจ แสดงว่าต้นคงเป็นห่วงสนเรื่องนี้จริงๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่ทำถึงขนาดนี้ พ่อแอ๊ดแม่เยาก็เคยบอกสนเหมือนกัน แต่ก็ไม่สามารถทำอย่างที่ต้นทำเมื่อกี้ได้ แม้แต่พ่อกับแม่สนเองก็ยังบอกลูกชายไม่ได้เลย บางเรื่องสนก็ดื้อไม่ยอมฟังพ่อกับแม่เลย ต้องให้ต้นนั่นแหละมาจัดการสนถึงจะทำแต่โดยดี
ต้นเข้ามาในครัว จัดแจงหากับข้าวกับปลาให้สนพร้อมกับบ่นไปด้วย
"ขอโทษด้วยนะที่ต้องบังคับนาย ก็นายน่ะดื้อ เราบอกแล้วว่าให้กินข้าวเยอะๆ นายก็ไม่ยอมกิน เราเป็นห่วงนายรู้เปล่า ผอมอย่างนี้เดี๋ยวก็ป่วยหรอก นายเป็นพ่อคนแล้วต้องดูแลตัวเองนะ"
"ครับ" สนรับคำหน้าจ๋อย ตั้งแต่เกิดมาก็เพิ่งจะเคยเห็นต้นบ่นสนอย่างนี้แหละ
เห็นต้นหยิบจับจานชามต่างๆ แล้วก็ทำให้สนแปลกใจในความคล่องแคล่วว่องไวของต้น นี่คือความเปลี่ยนแปลงที่สนเห็นอย่างแรกหลังจากที่ต้นกลับมาจากเมืองนอก ก็แน่ล่ะ ต้นอยู่ที่อังกฤษต้องดูแลตัวเองทุกเรื่อง วิถีชีวิตที่เร่งรีบทำให้ต้นพลอยติดนิสัยเร่งรีบมาด้วย
ต้นจัดอาหารวางไว้ตรงหน้าสนแล้วก็นั่งลงที่โต๊ะ
"กินเลย"
"ครับๆ"
ว่าแล้วสนก็ลงมือกินข้าวตามที่ต้นสั่ง
"เดี๋ยวเราจะนั่งดู ถ้านายกินไม่หมดเดี๋ยวเราจะตีนาย"
สนแทบจะสำลักข้าวเลยทีเดียว เห็นต้นทำหน้าดุแล้วก็อดยิ้มและขำไม่ได้
"กลัวแล้วครับคุณต้น ต่อไปนี้ผมจะกินข้าวเยอะๆ แล้วครับ"
สนทำเสียงและสีหน้าล้อเลียน นี่คงจะเป็นวิธีที่ต้นเลือกนำมาใช้เพื่อทำให้ช่องว่างที่เกิดขึ้นหายไปนั่นเอง เห็นสนกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยและมีความสุขแล้วต้นถึงค่อยคลายความกังวลใจไปได้บ้าง
"เอ...ทำไมวันนี้กินข้าวแล้วอร่อยกว่าปกติแฮะ" สนพูดพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม
"กิน อย่าเพิ่งเล่น"
ต้นทำเสียงดุอีก สนก็เลยต้องก้มหน้าก้มตากินข้าวไป แต่ก็อดที่จะขำไม่ได้ พ่อกับแม่ของต้นเดินเข้ามาดูในครัวแล้วก็ยิ้มอย่างเอ็นดู
"ต้นเขาเป็นเผด็จการไปแล้วครับพ่อแอ๊ดแม่เยา" สนรีบฟ้อง ต้นนั่งหันหลังอยู่จึงไม่รู้ว่าพ่อกับแม่เดินมาดู
ต้นหันไปมองข้างหลัง เห็นพ่อกับแม่แล้วก็รีบแก้ตัว "พ่อกับแม่ก็ดูสนดิ ผอมจะแย่แล้วก็ไม่ยอมกินข้าว เมื่อกลางวันต้นก็บอกแล้วนะว่าให้กินข้าวเยอะๆ ก็ยังดื้ออีก ถ้าต้นไม่บังคับก็ไม่ยอมกิน อ้อ...เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้นจะพาสนไปตัดผมด้วย พ่อกับแม่ดูสิครับ ผมยาวแล้วก็ไม่ไปตัดผม หนวดก็ครึ้มเชียว"
พ่อกับแม่ต้นหัวเราะชอบใจกันใหญ่ เห็นต้นกับสนอยู่ด้วยกันอย่างนี้แล้วก็ชวนให้นึกถึงบรรยากาศเมื่อตอนที่ต้นกับสนยังเป็นเด็ก ต้นกับสน ลูกชายที่น่ารักของพ่อกับแม่ ในที่สุดลูกๆ สองคนก็ได้กลับมาหากันเสียที
"กับข้าวพอไหมลูก ถ้าไม่พอเดี๋ยวแม่จะเจียวไข่ให้" แม่ของต้นอาสา
"ไม่เป็นไรครับแม่เยา พอครับ ผมกินมาบ้างแล้วล่ะครับ แต่กินนิดเดียว" สนชำเลืองไปมองต้นตรงประโยคท้ายๆ ต้นยังคงทำหน้าดุอยู่
"ถ้าจะเอาอะไรก็บอกพ่อกับแม่นะลูก เดี๋ยวพ่อกับแม่จะขึ้นไปนอนแล้ว" แม่เยาบอก ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขทั้งพ่อกับแม่
"ครับแม่เยา" สนบอกแล้วก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป ต้นยังคงนั่งคุมอยู่ไม่ยอมไปไหน
แม่เยาเดินขึ้นไปบนบ้านกับสามีแล้วก็รีบหยิบโทรศัพท์มาโทรหาแม่ของสน พร้อมกับรายงานสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้ให้อีกฝ่ายฟังด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น หัวเราะชอบใจกันใหญ่ทั้งสองคน
"พ่อๆ สนมันโดนต้นเล่นงานใหญ่แล้วพ่อ" แม่ของสนหันไปบอกสามีที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ข้างล่างด้วยกันอย่างตื่นเต้น
"เรื่องอะไรล่ะแม่" พ่อของสนก็พลอยตื่นเต้นตามภรรยาไปด้วย
"แม่เยาบอกว่าตอนนี้ต้นมันบังคับให้สนกินข้าว แล้วต้นก็นั่งเฝ้า สนมันก็เลยก้มหน้าก้มตากินข้าวใหญ่เลยล่ะพ่อ" แม่ของสนเล่าไปขำไป
"ดีแล้วล่ะแม่ ลูกคนนี้บทจะดื้อมันก็ดื้อ บอกไม่รู้กี่ครั้งแล้วว่าอย่ามัวแต่ทำงาน มันก็ไม่ฟัง ข้าวปลาก็ไม่ค่อยกิน ผอมไปหมด" พ่อของสนก็ขำไปด้วย
แม่ของสนถอนหายใจแต่ก็ยิ้มอย่างมีความหวัง "ฉันก็ยังหวังนะพ่อว่าต้นมันจะเปลี่ยนใจ ถึงสนมันจะดื้อยังไงมันก็ไม่กล้าดื้อกับต้นหรอก เขาสองคนเหมาะที่จะอยู่ด้วยกัน ดูแลกัน"
"พ่อว่าอีกไม่นานหรอกแม่ สองคนนี้เขาผูกพันกัน รู้จักกันดีทุกแง่ทุกมุม ทันกันทุกเรื่อง ให้เวลาเขาอยู่ด้วยกันสักสองสามวัน พ่อว่าเขาก็จะกลับมาสนิทกันเหมือนเดิมแล้วล่ะ"
สองคนพ่อแม่หันมายิ้มให้กันอย่างมีความหวังอีกครั้ง แค่ได้รู้ว่าต้นกับสนกลับมาเจอกัน ดูแลกัน พ่อกับแม่ก็ดีใจมากแล้ว และคงจะดีใจมากกว่านี้ถ้าต้นกับสนได้อยู่เป็นคู่ชีวิตกัน ต่อให้ต้องตายก็คงตายตาหลับ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
วันรุ่งขึ้น ต้นมาหาสนที่บ้านตอนเช้าเพื่อมาช่วยสนอาบน้ำให้ภูคา เสร็จแล้วก็นั่งดูสนกินข้าว ต้นก็ถือโอกาสกินข้าวเช้าฝีมือของแม่สนไปด้วย พ่อกับแม่ของสนนั่งขำกันใหญ่ที่เห็นต้นมานั่งคุมสนถึงบ้าน ต้นคงต้องทำอย่างนี้ไปสักพักหนึ่งจนกว่าจะวางใจได้ หรืออย่างน้อยก็จนกว่าจะเห็นสนอ้วนท้วนสมบูรณ์ขึ้น
จากนั้นสนก็ขับรถออกไปกับต้นตอนสายๆ ไม่ได้ไปที่ร้านแต่ไปตัดผมตามที่ต้นสั่ง ความจริงสนไม่จำเป็นต้องไปเฝ้าร้านตลอดเวลาหรอกเพราะงานส่วนใหญ่สนจ้างคนทำไว้หมดแล้ว วางระบบไว้ค่อนข้างดี สนเองกำลังพิจารณาที่จะขายร้านอาหารไปเหมือนกันหลังจากที่มีหลายคนมาติดต่อขอซื้อ สนอยากมีเวลาอยู่กับลูกมากขึ้น ยิ่งรู้ว่าต้นกลับมาแล้วสนก็คงต้องมีเวลาให้กับต้นด้วย การทำงานร้านอาหารทำให้สนต้องกลับบ้านค่อนข้างดึกเกือบทุกวัน หลายครั้งที่กลับมาถึงลูกชายก็นอนหลับไปแล้ว สนทำธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ไว้เป็นอีกทางเลือก ตอนนี้ก็มีรายได้พอสมควร ถ้าหันมาทำอย่างจริงๆ จังๆ ก็อาจจะไปได้ดีกว่านี้ ที่สำคัญ สนก็จะมีเวลาให้ลูกและต้นมากขึ้นด้วย
สนให้ต้นเป็นคนเลือกทรงผมให้ ทรงไหนต้นว่าดีสนก็เอาทรงนั้น พอตัดเสร็จแล้วก็ย้อมสีผมเล็กน้อย ทรงผมและสีผมใหม่ทำให้สนดูหล่อและเด็กขึ้นอีกเป็นกอง ถูกใจทั้งต้นและสนมากทีเดียว จากนั้นก็ไปที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งที่เพิ่งมาเปิดใหม่ที่ศาลายา ต้นช่วยสนเลือกสกินแคร์สำหรับผู้ชายยี่ห้อดีๆ ให้สนเอามาใช้ดูแลผิวหน้า ต้นบอกว่ามีเงินแล้วก็ต้องรู้จักดูแลตัวเอง แล้วก็กินข้าวกลางวันที่ร้านอาหารในห้าง ต้นกินไปก็คอยนั่งคุมให้คนตรงข้ามกินให้เยอะๆ ไปด้วย บางจังหวะก็นั่งขำกันสองคน
"ไม่รู้แหละ ถึงเราไม่ได้อยู่ด้วย เราก็จะโทรไปหานายตอนถึงเวลากินข้าว จนกว่านายจะหายผอมนั่นแหละเราถึงจะเลิกบังคับ" ต้นพูดพร้อมกับขำ
"ครับคุณต้น ยอมแล้วครับ ให้ทำอะไรสนก็จะทำแล้วครับ สนจะไม่ดื้อกับคุณต้นแล้วนะครับ" สนทำท่าทางล้อเลียน
สองหนุ่มยิ้มให้กันอย่างมีความสุข ช่องว่างที่เคยเกิดขึ้นได้หายไปจนหมดสิ้นแล้ว เหมือนกับที่พ่อของสนคิดไว้ทุกอย่าง ต้นกับสนกลับมาอยู่ด้วยกันไม่กี่วันก็ต่อกันติดได้เหมือนเดิมแล้ว
สนถ่ายรูปเซลฟี่กับต้นแล้วก็โพสต์ลงเฟสบุ๊คพร้อมกับข้อความนี้
"สามปีแล้วที่ไม่ได้ใช้ชีวิตด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะกับเพื่อนคนนี้ หวังว่าเราสองคนจะได้ใช้ชีวิตอย่างนี้ไปด้วยกันจนกว่าจะหมดลมหายใจ"
สนไม่เคยอัปเดตเฟสบุ๊คของตัวเองมานานกว่าสามปีแล้ว ยกเว้นเฟสบุ๊คร้านของตัวเอง โพสต์นี้จึงเป็นโพสต์แรกในรอบสามปี มีเพื่อนๆ ที่เคยห่างไปมากดไลค์และคอมเมนต์กันใหญ่ นิกกับปั้นจั่นก็เข้ามาคอมเมนต์ด้วยพร้อมกับบอกว่าจะแวะมาหาที่กำแพงแสน สนกำลังจะจัดงานวันเกิดแล้วก็งานเลี้ยงฉลองเรียนจบให้ต้นอยู่แล้วจึงส่งข้อความไปบอกให้นิกกับปั้นจั่นมาหาในวันนั้นแทน จะได้เจอกันพร้อมหน้าพร้อมตา ปั้นจั่นมาก็ดีเหมือนกัน ดูซิว่าถ้าเจ้าของปาฏิหาริย์ห้าครั้งมาแล้วจะทำให้เกิดปาฏิหาริย์ครั้งที่ห้าได้หรือเปล่า
"ต้น...เราเป็นเพื่อนกันอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันนะ อย่างน้อย...เราก็ได้กลับมาใช้ชีวิตกับนายเหมือนเดิม แค่นี้เราก็ดีใจแล้วก็มีความสุขมากแล้วล่ะต้น" สนพูดขึ้นหลังจากที่ส่งข้อความให้นิกกับปั้นจั่นทางเฟสบุ๊คแล้ว
ถ้าสนดูไม่ผิด เขาได้ทันเห็นแววตาที่สลดลงของต้น แม้จะเพียงแวบเดียวสนก็ไม่พลาดรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ นั้น ต้นพยักหน้า ยิ้มบางๆ โดยไม่พูดอะไร นั่นก็เป็นอีกหนึ่งรายละเอียดที่สนเก็บไว้
เพราะความเป็นเพื่อนนี่แหละที่ทำให้ต้นกับสนรักกัน เมื่อฟ้าสั่งให้มารักกันแล้ว ไม่ว่าก่อนหน้านี้หรือตอนนี้จะอยู่ในสถานะอะไร สุดท้ายความผูกพันนั้นก็จะพาต้นกับสนกลับมาที่ความรักอีกจนได้ อีกอย่าง การคบกันอย่างเพื่อนก็คงจะช่วยไม่ให้ต้นรู้สึกกดดันมากเกินไป คบกันไปอย่างเพื่อนสักพักต้นก็คงจะได้คำตอบในไม่ช้าแล้วล่ะว่าสถานะเพื่อนยังใช่สำหรับต้นอยู่หรือเปล่า
สนขับรถมาส่งต้นที่บ้านของสนเพราะต้นอยากแวะมาเล่นกับภูคาก่อนจะกลับไปนอนพักที่บ้าน แต่แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งเล่นกับภูคาอยู่ เสียงหัวเราะดังไปทั่วไปบ้าน แม่ของสนก็นั่งดูอยู่ใกล้ๆ ส่วนพ่อของสนไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน
"นินา" ต้นเรียกเมื่อเดินเข้ามาใกล้ แม้จะจากไปสามปีแต่ต้นก็ยังจำเธอได้อยู่เสมอ
นินาหยุดเล่นกับลูก หันมามองตามเสียงแล้วก็ยิ้มดีใจ "พี่ต้น"
นินาจะมาหาลูกชายของเธอเดือนละครั้ง มาทีก็ซื้อข้าวซื้อของมาให้หลายอย่าง ตอนนี้เธอก็อยู่กับพี่ยศอย่างเป็นทางการแล้ว เอาเงินที่เก็บไว้เซ้งร้านแล้วก็ขายเสื้อผ้าอย่างที่เธอชอบแถวๆ ศาลายา ธุรกิจไปได้ดีพอสมควรจนพอจะซื้อรถเก๋งเป็นของตัวเองมาขับได้ ตอนนี้นินาท้องได้สองเดือนแล้ว แม่ของสนก็คิดว่าดีเหมือนกันเพราะภูคาจะได้มีพี่มีน้องบ้าง เธอไม่ขัดข้องหรอกถ้าพี่น้องจะได้เจอกัน แม้ว่าจะคนละพ่อก็ตามที ไม่ต้องเป็นลูกคนเดียวเหมือนสน แม่ของต้นกับสนมีลูกยากเหมือนกัน กว่าต้นกับสนจะได้เกิดมาก็อายุค่อนข้างมากแล้ว ดีที่ว่าต้นกับสนได้มาเจอกัน ลูกคนเดียวทั้งสองคนเลยไม่ต้องอยู่อย่างเหงาๆ
นินาได้ฟังเรื่องของต้นกับสนจากแม่ของสนบ้าง เมื่อได้เจอกับต้นเธอก็เลยอยากจะขอคุยกับต้นเป็นการส่วนตัว สนนั่งเล่นกับลูกชายระหว่างที่รอต้นคุยกับนินาที่หน้าบ้าน ส่วนพ่อของสนนั้นคงอยู่หลังบ้าน ดูเหมือนพ่อจะยังทำใจไม่ได้เรื่องนินา เวลาเธอมาหาลูกทีไรพ่อจึงมักหลบไปที่อื่น แต่ก็ยังดีที่ไม่ได้กีดกัน
"นินาขอโทษนะคะพี่ต้น ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่นินาพูดไม่ดีกับพี่ต้น แล้วก็...เรื่องที่นินาเคยแย่งพี่สนมา"
ต้นมองหน้าคนที่รู้สึกผิดแล้วก็ถอนหายใจ ต้นไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น แม้จะเจ็บแค่ไหน เมื่อมันผ่านไปแล้วต้นก็พร้อมที่จะให้อภัยเสมอ
"พี่ไม่ถือโกรธอะไรนินาหรอก เรื่องมันก็ผ่านไปหมดแล้ว"
"แต่นินาก็รู้สึกผิดอยู่ดีที่รู้ว่า...พี่ต้นมีแฟนใหม่แล้ว เพราะนินาคนเดียว...พี่สนก็เลย...ต้องสูญเสียคนที่รักไป" นินาแย้ง ตั้งแต่ที่สำนึกผิดได้คราวนั้นเธอก็คิดอยู่ตลอดว่าอยากจะมาขอโทษต้นด้วยตัวเธอเอง
"พี่ต้น...พี่สนเขารักพี่ต้นมากนะคะ นินาไม่เคยเห็นใครมีความรักแบบนี้เลย พี่สนเขาทรมานมากตอนที่พี่ต้นไม่อยู่ ก่อนที่เราจะหย่ากัน นินาเคยทะเลาะกันพี่สนเรื่องที่นินาเคยทำไม่ดีกับพี่สน พี่สนเขาร้องไห้ แล้วก็วิ่งไปหยิบรูปถ่ายของพี่ต้นมากอดไว้ พี่สนร้องไห้หนักมาก หนักจนนินาคิดว่าพี่สนคงเสียสติไปแล้ว นึกถึงตอนนั้นทีไรนินาก็เสียใจที่เป็นต้นเหตุ...พรากคนสองคนที่รักกันมากให้จากกันไป พี่ต้นเชื่อนินาอย่างหนึ่งนะคะ นินาเคยรู้จักกับพี่สองคนมาบ้าง นินารู้ว่าพี่สองคนผูกพันกันมาก และยิ่งรู้ว่าพี่สองคนรักกันมาตั้งแต่เด็กๆ นินาก็ยิ่งเชื่อว่าพี่สองคน...รักคนอื่นไม่ได้หรอกค่ะ พี่ต้นอาจจะรู้สึกผิดที่พี่ต้นมีแฟนใหม่แล้ว นินาเดาว่าพี่ต้นคงกลัวแฟนใหม่เสียใจ แต่ถ้าพี่ต้นไม่เลือกคนที่พี่ต้นรักจริงๆ พี่ต้นจะเสียใจไปตลอดชีวิตนะคะ นินาไม่อยากให้มันสายไป แค่นินาทำให้พี่สองคนต้องพรากจากกัน นินาก็รู้สึกผิดมากแล้ว ถ้าสิ่งที่นินาบอกพี่ต้น ทำให้พี่ต้นกลับมารักกับพี่สนได้เหมือนเดิม นินาคงจะรู้สึกผิดน้อยลงไปได้บ้าง ไม่อย่างงั้นก็จะรู้สึกผิดมากจนตาย"
"พี่..." ต้นเหมือนไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
"เชื่อนินาเถอะค่ะ ทำตามหัวใจของพี่ต้นเถอะ ยอมทำร้ายคนอีกสักคนก็ยังดีกว่าที่พี่ต้นจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตนะคะ เมื่อกี้นี้ แค่นินาเห็นพี่ต้นกับพี่สนเดินมาด้วยกัน นินาก็รู้แล้วว่าพี่สองคนไม่เคยลืมกัน แล้วนินาก็มั่นใจว่าพี่สองคนยังรักกันอยู่"
นินากำชับอีกครั้ง ต้นได้แต่นั่งนิ่ง สีหน้าดูลำบากใจมากทีเดียว ไม่มีใครรู้หรอกว่าต้นรักแฟนใหม่ของต้นมากแค่ไหน ผูกพันกันมากแค่ไหน รักกันจริงมากแค่ไหน หรือวางแผนอนาคตร่วมกันไว้ยังไงบ้าง ต้นยังไม่ได้เล่าเรื่องแฟนใหม่ให้ใครฟังมากนักนอกจากสน ถ้าฟังจากที่ต้นเล่า สนก็คงพอจะประเมินความสัมพันธ์ของต้นกับทดแทนได้แล้วล่ะว่าผูกพันลึกซึ้งกันมากสักแค่ไหน ตอนนี้ สนก็ได้คำตอบนั้นแล้วล่ะ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ต้นกลับมาถึงบ้านตอนบ่ายๆ ของวันจันทร์กับทดแทน การสัมภาษณ์งานผ่านไปด้วยดี ดูๆ ไปแล้วต้นก็พอมีความหวังมากทีเดียว ถ้าต้นได้ทำงานที่นี่ก็คงจะดีเหมือนกันเพราะไม่ไกลบ้านมากนัก ถ้าได้งานที่กรุงเทพหรือจังหวัดอื่นต้นก็คงต้องย้ายไปอยู่ใกล้ๆ ที่ทำงาน ถ้าได้งานที่นี่ต้นก็จะได้ไม่ต้องย้ายไปไหน ได้อยู่ดูแลพ่อกับแม่เหมือนเดิม
ต้นเอาเอกสารไปเก็บไว้บนบ้านแล้วก็ลงมาหาทดแทนที่รออยู่ข้างล่าง วันนี้พ่อกับแม่ไปทำงานตามปกติจึงไม่มีใครอยู่บ้าน ทดแทนอยากไปดูต้นชมพูพันทิพย์ที่ ม. เกษตรกำแพงแสน ความจริงต้นก็บอกไปแล้วว่าช่วงนี้มันยังไม่มีดอก แต่ทดแทนก็อยากไปถ่ายรูปอยู่ดี แล้วก็จะมาอีกที่ตอนที่มันออกดอกแล้ว
"โอเค ต้นพร้อมแล้วครับพี่แทน" ต้นบอกในขณะที่เดินลงบันไดมา
"ต้นไปถูกนะ พี่ไม่ค่อยคุ้นแถวนี้เท่าไหร่" ทดลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินมาหาต้น
"น่าจะได้ เคยไปกับสนสองสามครั้ง" ต้นบอกพลางยิ้ม ทดแทนได้ยินชื่อสนแล้วก็ขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
ต้นกับทดแทนกำลังจะเดินออกไปขึ้นรถก็พอดีแม่ของสนก็มาหาเสียก่อน
"อ้าวแม่พลอย มีอะไรหรือเปล่าครับ พ่อกับแม่ไปสอนหนังสือที่โรงเรียนครับวันนี้" ต้นบอกด้วยท่าทางสงสัย
"เปล่าหรอกลูก แม่ไม่ได้หาพ่อกับแม่ของต้นหรอก แม่จะมาบอกต้นว่า...สนมันไม่สบาย เป็นไข้ ไม่ยอมกินยา ไม่ยอมกินข้าว ไม่ยอมเช็ดตัว ไม่ยอมทำอะไรเลย ก็อย่างที่ต้นเคยเห็นนั่นแหละ แม่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน"
แม่ของสนพูดอย่างหนักใจ เธอบอกลูกชายไปแล้วล่ะว่าต้นออกไปกับทดแทนแล้วตั้งแต่เช้า ครั้นจะมาบอกต้นให้มาช่วยเช็ดตัวให้ก็เกรงใจ เมื่อก่อนไม่สบายสนก็พอดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องให้ใครเดือดร้อน เช็ดตัวเองได้ กินยาเองได้ ไปหาหมอเองได้ แต่พอรู้ว่าต้นมาสนก็เอาอีกแล้ว พ่อกับแม่ปวดหัวไปตามๆ กัน
ต้นกับทดแทนหันมาสบตากัน สีหน้าของต้นดูเกรงใจทดแทนมากทีเดียว
"สงสัย...ต้นคงไม่ได้ไปด้วยแล้วล่ะครับพี่แทน"
ทดแทนนิ่งเงียบและครุ่นคิด ก่อนจะค่อยๆ ยิ้ม แต่ก็เป็นยิ้มที่ดูไม่สดใสเท่าใดนัก "ไม่เป็นไร เอาไว้ให้มันออกดอกก่อนแล้วค่อยไปดูก็ได้ ต้นไปดูแลเพื่อนเถอะ"
ทดแทนเดาว่าที่แม่ของสนมาบอกต้นถึงที่บ้านก็น่าจะหมายถึงให้ต้นไปช่วยดูแลสนหน่อย ฟังจากข้อมูลเมื่อกี้ก็น่าจะพอเดาได้ว่าสนจะยอมทำอะไรก็ต่อเมื่อต้นไปหาเท่านั้น
"ต้นขอโทษจริงๆ นะครับพี่แทน" ต้นทำสีหน้ารู้สึกผิด
"It's no big deal." ทดแทนยืนยัน แต่ใครจะรู้บ้างว่าข้างในใจของเขาเป็นอย่างไร
ต้นก็เลยไม่ได้ไปกับพี่แทนตามที่วางแผนไว้ แต่ต้องมาหาคนป่วยจอมอ้อนที่ตอนนี้นอนซมอยู่ในห้องนอนแทน
"แม่ขอโทษนะต้น แม่ก็ไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน ต้นก็คงรู้นิสัยสนอยู่ ถ้าต้นไม่มาเขาก็จะไม่ทำอะไรเลย" แม่ของสนบอกอย่างรู้สึกผิดที่ต้องไปรบกวนต้นถึงบ้าน แถมยังทำให้ต้นไม่ได้ไปเที่ยวกับแฟนด้วย
"ไม่เป็นไรหรอกครับแม่พลอย แม่พลอยอย่าคิดมากเลยครับ"
ต้นบอกแล้วก็เดินขึ้นไปบนห้องสน เคาะประตูเบาๆ แล้วก็เปิดเข้าไปเพราะสนไม่ได้ล็อกห้องไว้
"สนเป็นไงมั่ง" ต้นถามเมื่อเข้ามาในห้องแล้ว
คนที่นอนอยู่พลิกตัวหันมามอง พอเห็นว่าใครมาก็พยายามลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางที่อิดโรย
"ปวดหัวแล้วก็ต้วร้อนน่ะ"
ต้นเดินลงไปนั่งบนเตียงของสนแล้วก็เอามือแตะหน้าผาก "นายตัวร้อนมากเลย ทีนี้เชื่อเราหรือยังว่าให้ดูแลตัวเอง"
สนพยักหน้า ต้นเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้
"เดี๋ยวเราเช็ดตัวให้นะ นายจะได้กินข้าวแล้วก็กินยา"
สนยิ้มดีใจ เขยิบมานั่งตรงขอบเตียงเพื่อจะหย่อนขาลง อยู่บ้านอย่างนี้สนมักไม่ใส่เสื้อ ใส่แต่กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวเหมือนเคย มีเหงื่อผุดขึ้นตามตัวจากความร้อนในร่างกายจนมองเห็นได้
ต้นจัดการหาผ้าขนหนูผืนเล็กๆ มา แม่ของสนเอาน้ำใส่ถ้วยใบใหญ่มาให้พอดีต้นจึงไม่ต้องลงไปเอาเอง แม่ของสนลงไปแล้วต้นจึงค่อยๆ จัดการเช็ดตัวให้คนป่วยที่นั่งยิ้ม ไม่รู้ว่ายิ้มอะไรเหมือนกัน
ต้นเริ่มเช็ดที่ใบหน้าก่อน ตามด้วยช่วงแขน หลัง ลำคอและลำตัว กำลังจะย่อตัวลงไปเช็ดขาให้ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นสนน้ำตาไหล
"เป็นอะไรน่ะสน" ต้นถามอย่างเป็นห่วง
"เราดีใจน่ะต้น นายรู้ไหม...ไม่มีใครทำแบบนี้ให้เรามาสามปีแล้วนะ" ความจริงคงไม่ถึงกับไม่มีใครจะทำให้ แต่สนแค่ไม่ยอมให้ใครทำให้มากกว่า
"เราคิดถึงนายมากรู้ไหมต้น ขนาดว่านายกลับมาแล้วเราก็ยังคิดถึงอยู่ บางทีเราก็กลัวว่าเราแค่ฝันไปหรือเปล่า กลัวว่าตื่นขึ้นมาแล้วนายจะหายไปอีก"
"เราไม่ไปไหนหรอก เราก็คิดถึงนาย นายไม่ได้ฝันไปหรอก นายลองจับแขนเราสิ นี่ต้นตัวเป็นๆ เลยนะ" ต้นยื่นแขนให้สนจับพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
สนเอามือมาจับแขนต้นอย่างที่ต้นบอก พอสบจังหวะที่ต้นเผลอสนก็รวบตัวต้นเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน ต้นตกใจมากทีเดียว อดหวั่นไหวไม่ได้เมื่อได้สัมผัสกับอ้อมกอดและอกแกร่งที่เปล่าเปลือยของสนอีกครั้ง
"นายจะทำอะไร"
"เปล่า...เราแค่อยากกอดนายเฉยๆ เรากอดนายไม่ได้เหรอ"
"แต่ว่านายไม่สบายนะ เกิดเราติดหวัดจากนายขึ้นมาจะทำไง"
ต้นพยายามดิ้นเล็กน้อยแต่สนก็ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ ใบหน้าของสนอยู่ใกล้กับต้นมากทีเดียว ใกล้จนต้นใจเต้นไม่เป็นส่ำ ความรู้สึกเดิมๆ เหมือนคราวนั้นกลับมาอีกครั้ง
"เมื่อก่อนนายยังยอมเป็นหวัดกับเราเลย เดี๋ยวนี้พอมีแฟนแล้วนายจะไม่ยอมเป็นหวัดกับเราอีกแล้วเหรอ"
"เปล่า..." ต้นทำหน้าแหย ค่อยๆ หยุดดิ้น
"เราคิดถึงนายน่ะต้น คิดถึงมาก จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่หายคิดถึง ให้เรากอดนายอย่างนี้นะต้น เราไม่ได้กอดนายอย่างนี้มานานแล้ว"
สีหน้าและน้ำเสียงอ้อนวอนของอีกฝ่ายทำให้ต้นนิ่งราวกับถูกมนตร์สะกด
"นายจะรักใครเราไม่รู้ เราแค่อยากจะกอดนายเฉยๆ เราไม่ทำอะไรนายหรอก"
ต้นกับสนจ้องตากัน แล้วจู่ๆ คำพูดของนินาเมื่อวานนี้ก็แว่วมาให้ต้นได้ยิน
"เชื่อนินาเถอะค่ะ ทำตามหัวใจของพี่ต้นเถอะ ยอมทำร้ายคนอีกสักคนก็ยังดีกว่าที่พี่ต้นจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตนะคะ"
ต้นค่อยๆ ลดแรงขัดขืนลง ก่อนจะแนบใบหน้าลงไปกับอกอุ่นๆ ที่ต้นคุ้นเคย คงจะเป็นสัญญาณบอกได้เป็นอย่างดีว่าต้นยอมแพ้ให้กับหัวใจของตัวเองแล้ว แม้ว่าสนจะตัวร้อนไปหน่อยแต่ก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับต้น
พอต้นไม่ขัดขืนแล้วสนก็คลายอ้อมแขนให้เบาลง สนจึงได้กอดต้นไว้อย่างอ่อนโยนรักใคร่เหมือนกับที่สนเคยทำบ่อยๆ อีกครั้ง ต้นซุกหน้าลงกับอกของสน วางผ้าขนหนูผืนเล็กลงบนเตียงแล้วก็กอดสนไว้ หัวใจของต้นก็เรียกร้องให้ต้นทำอย่างนั้นเหมือนกัน
"มันสายไปหรือเปล่าต้น มันยังไม่สายเกินไปใช่ไหมต้น"
ต้นหายใจแรงเพราะความหวั่นไหว ครุ่นคิดกับสิ่งที่สนถามอย่างหนัก ต้นก็ไม่รู้ว่าจะตอบสนยังไงเหมือนกัน เงื่อนไขบางอย่างทำให้ต้นไม่สามารถตอบได้อย่างที่ใจคิดนัก แต่ดูเหมือนว่าเสียงจากนินาจะดังขึ้นแล้ว คราวนี้ดังกว่าเดิมจนเหมือนตะโกนเสียด้วยซ้ำ
"เชื่อนินาเถอะค่ะ ทำตามหัวใจของพี่ต้นเถอะ ยอมทำร้ายคนอีกสักคนก็ยังดีกว่าที่พี่ต้นจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตนะคะ"
ต้นเงยหน้าขึ้นไปมองสน เพียงแค่คิดที่จะพูดอะไรบางอย่างริมฝีปากก็สั่นเสียแล้ว
"สน...เรา..."
ก๊อกๆ!
เสียงเคาะประตูห้องทำให้ต้นกับสนต้องผละออกจากกันด้วยความเสียดาย คนที่มาเคาะก็ไม่ใช่ใคร แม่ของสนนั่นเอง ต้นเห็นแล้วก็รีบเดินไปหาแม่ของสนที่ประตูห้อง
"แม่ลืมเอายามาให้น่ะลูก นี่ยาแก้หวัดนะ ถ้าเป็นไปได้ต้นก็ลองพูดให้สนมันไปหาหมอหน่อย สนมันทำงานหนัก ไม่รู้ว่าจะเป็นอะไรอีกไหม"
แม่พลอยพูดกับต้นเบาๆ พอให้ได้ยินกันสองคน
ต้นพยักหน้าเห็นด้วย "ได้ครับแม่พลอย เดี๋ยวต้นจะคุยกับสนเองครับ ถ้าสนไม่ไปเดี๋ยวต้นจัดการเองครับแม่พลอย"
แม่ของสนหัวเราะเบาๆ อย่างชอบใจ พอต้นมาแล้วเด็กดื้ออย่างสนก็คงจะดื้อไม่ออกล่ะทีนี้
TBC
-
ทำไมเราอ่านตอนนี้แล้วเริ่มรู้สึกว่าสนจะกลายเป็นนินาขึ้นเรื่อยๆ
ยิ่งทดแทนออกมามากเท่าไหร่ สนก็ยิ่่งดูเหมือนตัวร้าย เหมือนใช้มารยามากขึ้นเท่านั้น
ต้นจะเอายังไงก็เอาซักทีเถอะ เริ่มจะรำคาญต้นล่ะ ถ้าจะกลับไปหาสนมันก็บอกที่แทนเค้าไปตรงๆ
อย่ามาทำร้ายใครอีกเลย ตัวเองก็เคยเจ็บมาแล้วน่าจะเข้าใจนะ คือถ้าต้นจะไปมีแฟนใหม่จริงๆนี่เราไม่โกรธนะ เราเข้าใจ
และควรจะทำตัวกับสนให้เหมาะสมด้วย แม้จะเคยเป็นเพื่อนหรือคนรักกันมาก่อนก็เถอะ
แต่ก็ควรวางตัวในฐานะที่เป็นอยู่นะปัจจุบันให้เหมาะสม และควรให้ความสำคัญกับแฟนตัวเองให้มากกว่านี้
แต่ถ้าจะมาทำครึ่งๆกลางนี่บอกเลยว่าต้นก็จะกลายเป็นสนในอดีต กลายเป็นอีนังวันทองสองใจ
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนว่าทุกอย่างมันจะวนไปเป็นแบบเดิมไม่รู้จักจบจักสิ้นเลยอ่ะ เพียงแต่เปลี่ยนตำแหน่งกันเฉยๆ
ต้นทำตัวกลายเป็นสน ทดแทนกลายเป็นต้นที่น่าสงสาร ส่วนสนกลายเป็นร้ายใช้จริตมารยาเหมือนนินา สองคนนี้จะทำให้คนรอบข้างต้องเจ็บอีกกี่ครั้งเรื่องถึงจะจบ
ตอนนี้เริ่มอยากให้มันจบเร็วๆล่ะไม่อยากให้ยืดไปมากกว่านี้ อ่านแล้วอึดอัดมากเริ่มไม่แฮปปี้ล่ะ สรุปคนที่น่าสงสารสุดคือทดแทนสินะ
-
ทำไมเราอ่านตอนนี้แล้วเริ่มรู้สึกว่าสนจะกลายเป็นนินาขึ้นเรื่อยๆ
ยิ่งทดแทนออกมามากเท่าไหร่ สนก็ยิ่่งดูเหมือนตัวร้าย เหมือนใช้มารยามากขึ้นเท่านั้น
ต้นจะเอายังไงก็เอาซักทีเถอะ เริ่มจะรำคาญต้นล่ะ ถ้าจะกลับไปหาสนมันก็บอกที่แทนเค้าไปตรงๆ
อย่ามาทำร้ายใครอีกเลย ตัวเองก็เคยเจ็บมาแล้วน่าจะเข้าใจนะ คือถ้าต้นจะไปมีแฟนใหม่จริงๆนี่เราไม่โกรธนะ เราเข้าใจ
และควรจะทำตัวกับสนให้เหมาะสมด้วย แม้จะเคยเป็นเพื่อนหรือคนรักกันมาก่อนก็เถอะ
แต่ก็ควรวางตัวในฐานะที่เป็นอยู่นะปัจจุบันให้เหมาะสม และควรให้ความสำคัญกับแฟนตัวเองให้มากกว่านี้
แต่ถ้าจะมาทำครึ่งๆกลางนี่บอกเลยว่าต้นก็จะกลายเป็นสนในอดีต กลายเป็นอีนังวันทองสองใจ
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนว่าทุกอย่างมันจะวนไปเป็นแบบเดิมไม่รู้จักจบจักสิ้นเลยอ่ะ เพียงแต่เปลี่ยนตำแหน่งกันเฉยๆ
ต้นทำตัวกลายเป็นสน ทดแทนกลายเป็นต้นที่น่าสงสาร ส่วนสนกลายเป็นร้ายใช้จริตมารยาเหมือนนินา สองคนนี้จะทำให้คนรอบข้างต้องเจ็บอีกกี่ครั้งเรื่องถึงจะจบ
ตอนนี้เริ่มอยากให้มันจบเร็วๆล่ะไม่อยากให้ยืดไปมากกว่านี้ อ่านแล้วอึดอัดมากเริ่มไม่แฮปปี้ล่ะ สรุปคนที่น่าสงสารสุดคือทดแทนสินะ
อ่านจากข้างล่างนี้ดีกว่านะครับ อธิบายได้ดีกว่า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.msg3150429#msg3150429
-
มันก็น่าอึดอัดอยู่ล่ะนะ จะทำยังไงดีละทีนี้ คิดไม่ออก ขนาดว่าว่างแผนชีวิตกันเลยนะ ทดแทนจะน่าสงสารไปไหน ถ้ามีอะไรที่ทดแทนสิ่งที่เผ็นอยู่นี้จนหมดคงจะดี เพราะว่ามันก็ใกล้จบเต็มทีล่ะ คนแต่งสู้ๆนะครับ ไม่รู้จะสงสารใครดีรวมทั้งคนแต่งด้วย คงปวดหัวน่าดู
-
ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่
คนเราย่อมทำทุกอย่างให้ได้สิ่งที่ต้องการ
ทำให้เจ็บแค่ครั้งเดียว ดีกว่าทรมานกันอย่างยาวนาน
ทำไมใครๆ ก็กดดัน คาดหวังจากต้น? ใครตัดสินใจทำอะไรก็ต้องรับผลนั้น
ถ้าต้นไม่กลับไปหาสน สนก็ต้องดูแลหัวใจตัวเองให้ได้
ต้นเองก็ต้องอยู่กับทางที่เลือก
เท่านั้นเอง
อย่าเอาความสุขทั้งชีวิตไปฝากกับใคร เพราะความแน่นอนมันไม่มีอยู่จริง
วันนี้รัก อนาคตก็หมดรักได้
วันนี้ยังอยู่ พรุ่งนี้อาจจะตายจากกัน
ใครจะบอกได้?
-
เหมือนจะดีใจกับทั้งคู่แต่ก็แอบรู้สึกสงสาร
ทดแทนขึ้นมายังไงก็ไม่รู้
-
อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจนใกล้จบ ทุกคนล้วนได้รับความเจ็บปวดเหมือนๆกัน
ต้น เจ็บที่รักสนแต่ความรักมันถูกปิดกั้นไว้แค่คำจำกัดด้วยเพศ จะเปิดใจรักใครที่เข้ามาก็ไม่ได้เพราะหัวใจที่ทุกพันธนาการจากสน
สน กว่าจะรู้ว่ารักก็ สายไป และเป็นเพราะสนไปยุ่งกับนิน่านางจึงเข้ามาเป็นมือที่สามของความรักทั้งคู่ และสนยังเป็นลูกคนเดียวอีกทีพ่่อแม่หวังจะให้มีครอบครัวมีหลานไว้เชยชม
พ่อแม่ของสนและต้น กว่าจะเข้าใจลูกก็ทำให้ลูกต้องพบเจอกับความเจ็บปวดไม่รู้กี่ครั้ง แต่ก็เข้าใจนะที่พ่อแม่ของทั้งคู่ทำเพราะรักลูกแต่ลืมไปว่าลูกนะเลี้ยงเขาได้แค่ตัวยกเว้นหัวใจ
นิน่า เพราะความอยากได้ ตัณหาราคะ และอยากเอาชนะ นิน่าคงคิดว่ามีลูกแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นแต่มันใช้ไม่ได้เสมอไปดีนะทีนางยังคิดได้ที่หลังคงเพราะไปอยู่กับยศ
เรื่องนี้เป็นนิยายที่ดีมากทีเดียว มีทุกรสชาติ ในเรื่องเดียว แต่อ่อนหวานไปหน่อยนะค่ะ (ถ้ามีขอจัดเต็มอยากอ่าน คงคิดถึงคุณเล็กคุณเจมากไป ฮาๆ) ต้องขอบคุณที่ส่ง แนะนำนิยายมาให้ พอได้อ่าน ก็อัพแทบจะทุกวัน ชอบมากค่ะ คนแต่ง แต่งได้ดีค่ะ :mew1: :mew1: เป็นกำลังใจให้เรื่องต่อๆไป
-
ตอนที่วางพล็อตของช่วงท้ายของเรื่องนี้ ผมคิดไว้หลายแบบเหมือนกันนะครับ เช่น
1) ต้นกับทดแทนเป็นแค่การจัดฉากเพื่อมาหลอกสนหรือลองใจสนว่ารักจริงไหม
2) ต้นกับทดแทนรักกันจริงๆ พอกลับมาเจอกับสน ต้นก็เปรียบเทียบระหว่างสองคนนี้ สุดท้ายก็เลือกคนใดคนหนึ่ง
3) ต้นกับทดแทนตกลงเป็นแฟนกันพร้อมกับรับรู้อะไรบางอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างต้นกับสน พอทดแทนเห็นของจริงก็เริ่มเข้าใจว่าต้นลืมสนไม่ได้ ก็จากไปเอง ไม่ได้เสียใจมากมายเพราะเตรียมใจไว้อยู่แล้ว
4) ไม่มีสาเหตุ อยู่ดีๆ ทดแทนก็มากับต้น ต้นบอกว่าเป็นแฟน แล้วอยู่ดีๆ ก็หายไป (เหนือจินตนาการ)
ฯลฯจ
ผมยังไม่บอกว่าผมเลือกอันไหน แต่อยากชวนคิดเรื่องนี้ครับ ตอนนี้คงชัดเจนแล้วล่ะว่าต้นยังรักสนอยู่
ต้นยังรักสนอยู่ ต้นเคยทำทินเจ็บมาแล้ว ส่วนกริด ตอนหลังผิดใจกับต้นเรื่องพาต้นเข้าโรงแรมโดยไม่ยอมบอก (ไม่ได้เขียน แต่คนอ่านน่าจะเดาได้) แล้วต่อมาก็มีทดแทนเพราะต้นคิดว่าสนคงไม่สามารถกลับมาหาต้นได้แล้วหลังจากที่สนมีครอบครัว แต่พอกลับมาแล้วได้รู้ความจริงว่าสนรออยู่ก็ต้องกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ผมเลือกให้ตอนท้ายเรื่องเป็นแบบนี้เพราะมันท้าทายดี ผมเป็นคนเขียน จะเขียนยังไงก็ได้ จะให้เลิศเลอเพอร์เฟ็คไม่มีใครเจ็บเลย พระเอกนายเอกก็ไม่ถูกด่า ฯลฯ ก็เขียนได้ครับ แต่มันไม่มีอะไรให้เล่น ก็เอาอย่างนี้แหละ
ถ้าเราเป็นต้น เราจะยอมผิดซ้ำเรื่องเดิมเพื่ออยู่กับคนที่เรารักจริงๆ ไหม? ผมจะไม่ถามว่าผิดไหมเพราะมุมมองของแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางคนว่าผิด บางคนว่าไม่ผิด ไม่มีความคิดของใครที่เราจะสามารถยึดถือได้ว่าถูกต้องมากที่สุด
ผมไม่ได้เขียนเรื่องนี้ไปแล้วก็เปิดหนังสือศีลห้าไปด้วยว่าอันนี้ผิด อันนี้ถูก คนนี้ต้องตกนรก คนนี้ได้ขึ้นสวรรค์
ทุกคนรู้จักศีลห้าแต่ก็มีคนผิดศีลห้ากันเยอะแยะ ผมไม่ได้บอกว่าเราควรผิดศีลห้า แต่สิ่งที่ต้องคิดต่อก็คือ
ทำไมคนถึงยอมทำในสิ่งที่กรอบสังคมบอกว่าผิด มูลเหตุจูงใจคืออะไร จริงๆ แล้วความถุก-ผิด เป็นเรื่องสมมติขึ้นมาหรือเปล่า
โดยส่วนตัวผมไม่เชื่อเรื่องถูก-ผิด เพราะเขียนยังไงก็ได้ เหมือนกฎหมาย จะเขียนให้อะไรผิดถูกก็ได้
แต่ผมเชื่อว่าเมื่อมีการกระทำแล้วก็จะมีผลของการกระทำ แต่ผลของการกระทำก็ขึ้นอยู่กับบริบทด้วย
บริบทนี่แหละครับที่เป็นตัวกำหนดการเลือกกระทำและผลของการกระทำ
แน่นอนตัวเราเข้าใจบริบทของคนอื่นได้ไม่หมดหรอก แม้กระทั่งตัวเราก็ยังไม่เข้าใจหรือรับรู้บริบททั้งหมดของตัวเองได้
ขึ้นอยู่กับว่าตอนนั้นเราคิดอะไร อะไรสำคัญ สถานการณ์เป็นยังไง
เพราะฉะนั้น โลกของเราเอาไปตัดสินโลกของคนอื่นไม่ได้ เราอาจจะคิดว่าอันนั้นควร อันนี้ไม่ควร ทำไมทำแบบนั้น ทำไมไม่ทำอย่างนี้
มันเป็นโลกของเรา เป็นบริบทของเราครับ แต่มันไม่ใช่โลกของเขา บริบทของเขา หรืออาจไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากทำ
เราทำได้เพียงแค่เข้าใจและปล่อยให้เขาเลือกกระทำและรับผลของการกระทำจากสิ่งที่เลือก
เราอาจจะวิพากษ์วิจารณ์ได้แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปตัดสินใคร สุดท้ายเราก็ต้องให้เขาเลือกทางเดินชีวิตเอง เราไปเลือกแทนไม่ได้
If you try walking in their shoes, you may do the same thing.
ถ้าเราลองไปอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเขาบ้าง เราก็อาจจะทำอย่างเขาก็ได้
ผมเขียนเตือนอย่างนี้ไว้ก่อนเพราะใกล้จะจบแล้ว จะได้เตรียมใจไว้ก่อน
หมิ่นเหม่และล่อแหลมต่อการวิพากษ์วิจารณ์เสียๆ หายๆ พอสมควรครับ :)
คนเขียนก็ทำใจไว้แล้วล่ะ แต่ถึงยังไง ผมก็ชอบตอนจบมากทีเดียว ชอบมากกว่าทุกเรื่องที่เคยเขียนมา
Sarawatta
-
อีกสองตอนจะจบแล้วเหรอคับ รู้สึกใจหายขึ้นมาจริงๆ
สนนี่โชคเข้าข้างตลอดอ่ะ ต้นจะไปไหนกับแฟนก็เป็นไข้อีกล่ะ ๕๕๕ เลยต้องโดนสนกอดแล้วเสียงนินาก็มาย้ำเตือนให้ต้นทำตามใจตัวเองอีกครั้ง ๕๕๕
ผู้แต่งทำให้ลุ้นอ่ะ ลุ้นจริงๆว่าจะจบรูปแบบไหน จะมีการหักมุมอะไรมั้ย ถ้าท้าทายความ ถูก ผิด ผมลุ้นนะว่า ต้น-สน จะต้องทำตามเสียงหัวใจตัวเองแน่ๆเพราะปาฏิหาริย์ครั้งที่ 5 ต้องเกิดขึ้นสิ หรือว่าต้นสนจะเลือกความถูกต้องและความเป็นจริงที่เกิดขึ้น ลุ้นคับ ลุ้น
รอ รอ รออ่านตอนต่อไปคับ มาเร็วๆนะคับ คืนนี้ พรุ้งนี้มาต่อเลย
-
เราชอบใจในความพยายามของสนที่ต้องการยื้อต้นกลับมานะคะ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาสนยังไม่ได้ทุ่มไปให้ต้นแบบสุดตัวเลยสักครั้ง เราว่าถ้ามองในมุมของต้น มันยังดูเหมือนกับสนเป็นต่อ เพราะว่าต้นรักสนก่อน แล้วที่สนตอบรับต้นมาอาจจะเป็นเพียงแค่ความผูกพันของทั้งสองคนก็เป็นได้ เลยกลายเป็นว่าสนได้ความรักจากต้นมาง่ายเกินไป ง่ายเกินไปจริงๆ
ถึงแม้ว่าการทำให้ครอบครัวยอมรับเป็นเรื่องสำคัญ แต่ที่สำคัญกว่าเราว่าเป็นตัวบุคคล (ต้น) นะคะ เราว่าสนพลาดก็ตรงนี้นี่แหละ ตรงที่คิดว่าต้นคงเข้าใจ (นี่เราก็ยังคิดอยู่ว่าสนไม่ได้บอกอะไรต้นสักอย่าง แล้วต้นจะเข้าใจสนได้ยังไงกัน) แล้วแผนการแต่ละอย่าง (ที่ต้นไม่รู้) รวมไปถึงตัวแปรต่างๆ ที่เข้ามาทำให้แผนที่สนวางไว้ผิดเพี้ยนไป ก็ล้วนแล้วแต่ส่งผลกระทบต่อความรู้สึกของต้นโดยตรงแทบทั้งนั้น
ครั้งนี้จึงถือเป็นโอกาสอันดีที่สนจะใช้ความพยายามที่มีทำยังไงก็ได้ให้ต้นกลับมาเป็นเหมือนเก่า หรือถ้าทุกอย่างมันเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิมแล้วจริงๆ สนจะได้ไม่มานึกเสียดายทีหลังว่าตัวเองยังไม่ได้ 'พยายาม' เพื่อความรักที่สนรอคอยครั้งนี้เลย และการยอมแพ้เพียงเพราะแค่ต้นมีแฟนแล้วก็ดูจะไม่เป็นสนคนรั้นสักเท่าไรเลยล่ะค่ะ
ลองวิ่งตามความรักดูบ้างสักครั้งก็ไม่เสียหายเท่าไม่ได้ลองนี่เน้ออ ^^
ปล. ตอนก่อนนู้นเคยว่าสนไว้เพราะไม่ชอบใจกับความคิดชั่ววูบของสนสักเท่าไร แต่พอหมดตอนเราก็ไม่ได้อะไรกับสนแล้วล่ะ และตอนนี้เราก็กลับมาเป็นคนที่ยังอยากให้ทั้งสองคนสมหวังเหมือนเดิมแล้วด้วย~ :-[
-
ไม่มีใครรู้หรอกว่าต้นรักแฟนใหม่ของต้นมากแค่ไหน ผูกพันกันมากแค่ไหน รักกันจริงมากแค่ไหน หรือวางแผนอนาคตร่วมกันไว้ยังไงบ้าง ต้นยังไม่ได้เล่าเรื่องแฟนใหม่ให้ใครฟังมากนักนอกจากสน ก็เลยไม่มีใครรู้ข้อมูลเหล่านี้มากนัก
อ่านความคิดความรู้สึกของต้นที่มีกับแฟนใหม่
ชักไม่อยากให้มีปาฏิหาริย์ครั้งที่ห้าแล้วล่ะซิ
ที่ผ่านมาไม่ว่าพี่ทินหรือพี่กริดคือต้นไม่ได้รัก
แต่กับพี่แทนต้นรักและผูกพันธ์(อาจจะลึกซึ่งกันแล้ว)
แถมยังมีวางอนาคตร่วมกันมาอีก คือทั้งคู่รักกัน
ตอนนี้ต้นอาจจะรักและผูกพันธ์กับพี่แทนไม่มาก
เท่ากับที่เคยรักและผูกพันธ์กับสน แต่ถ้านานกว่านี้
ก็อาจจะรักมากกว่าที่เคยรักสนก็ได้นะ
อยากให้สนอยู่เฉยๆ ไม่ต้องพยายามทำอะไรแล้ว
คนที่จะตัดสินใจก็คือต้น ถ้าต้นเลือกรักครั้งใหม่
สนก็แค่อยู่ไปอย่างที่เคยอยู่ คงไม่เจ็บไปมากกว่านี้
ไม่ว่าเรื่องนี้จะจบแบบไหน คนอ่านก็พร้อมยอมรับ
-
ก็ไม่มีใครรู้ว่าต้นผูกพันกับทดแทนมากแค่ไหน (นอกจากคนเขียน)
และลักษณะนิสัยเฉพาะตัวของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ต่อให้อยู่ในสถานการณ์เดียวกัน คำตอบก็แตกต่างกันไปอยู่ดี :เฮ้อ:
คือลองเอาตัวเองไปวางในตำแหน่งของต้นหรือสน คำตอบที่ได้ เหว๋อ :laugh: ความโรแมนซ์ไม่เกิด จบเห่ตั้งตะต้นเรื่อง
รอคนเขียนมาเฉลยละกัน :katai5:
-
อ่านตอนนี้แล้วสองคนนี่น่ารักดี ชอบตอนต้นบังคับสนกินข้าว
เหมือนสนอ้อนต้นเป็นนัยๆ เลย ดูน่ารักดี 555+
ส่วนเรื่องความสัมพันธ์ อย่างน้อยคงต้องมีคนที่เจ็บ 1 คนสินะ
ผมเข้าใจนะ มองจากตรงนี้ รู้ว่าต้นยังรักสนอยู่ ถึงแม้ตัวเองจะมีพี่ทดแทนอยู่ในฐานะแฟน ในเมื่อมีโอกาสที่จะมีความสุขก็ควรทำตามหัวใจตัวเองเถอะ หวังว่าต้นจะรู้ใจตัวเอง ยิ่งเร็วยิ่งดี ถ้าไม่เป็นสนก็คงเป็นพี่แทน
เรื่องแบบนี้มันค่อนข้างตรงในชีวิตจริงมากๆ ไม่ว่าจะความรักแบบชายชาย หรือชายหญิง เพราะผมเองก็เคยประสบเหตุการณ์คล้ายๆ แบบนี้
และผมเลือกผิด เลือกคนที่อยู่ข้างๆ แต่กลับทิ้งคนที่ผูกพันกันมานานกว่า สรุป ก็เจ็บกันทั้งคู่
ฉะนั้นผมว่าผมเข้าใจในกรณีที่ต้นเป็นอยู่ตอนนี้ ลืมเรื่องถูกหรือผิดแค่เลือกทำตามความรู้สึกของตัวเองก็พอ
ยังไงก็ต้องมี 1 คนที่เจ็บอยู่แล้ว เหมือนที่นินาบอกต้น ผมเห็นด้วยนะ ตอนนี้อะไรๆ มันยังไม่สายเกินไปหรอก
ชอบสนที่ยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ อย่างน้อยก็พยายามรั้งต้นเอาไว้อยู่ ส่วนต้นจะเลือกใครอันนี้คงแล้วแต่หัวใจต้น
-
"อ้าวแม่พลอย มีอะไรหรือเปล่าครับ พ่อกับไม่ไปสอนหนังสือที่โรงเรียนครับวันนี้" ต้นบอกด้วยสีหน้าสงสัย
พ่อกับแม่ หรือเปล่าคะ?
ที่นินาพูดกับต้นนั้นเรามองว่านั่นคือบุคลิกของนินาค่ะ อะไรที่อยากได้ก็ต้องพยายามไขว่คว้าเอามาให้ได้ ตรงนี้เราว่าเป็นสิ่งที่ดีแต่นินาผิดที่ไม่เลือกวิธีแล้วก็ไม่มีการเซ็ทลิมิทตัวเองว่าควรหยุดตรงไหน เรื่องอื่นเคยเมนท์ไว้แล้ว อย่างน้อยก็ดีใจที่ชีวิตนินาลงตัวแล้วก็พยายามที่จะแก้ไขความผิดที่เคยกระทำโดยการมากระตุ้นต้น
ต้นกับสนนั้นมีความผูกพันธ์ที่มากกว่าการเป็นแฟน คือมันมีมานานเหลือเกิน มาเจอกันอีกครั้งก็ยากที่จะไม่คิด ไม่รู้สึกอะไร ต้นไม่เล่าเรื่องแฟนให้ใครฟังมาก เราแทบไม่รู้เลยว่าทดแทนมาทำความรู้จักกับที่ครอบครัวต้นมากขนาดไหน คงมีแต่สนเท่านั้นที่รู้สึก Read between the lines เราว่าสนรู้ว่าต้นรู้สึกกับทดแทนยังไง ถึงได้พยายามรั้งต้นไว้ ถ้าหากว่าต้นรักแทนมากพออะไรที่สนพยายามทำก็ไม่น่าที่จะสามารถรั้งต้นไว้ได้ เหมือนคำกระตุ้นของนินาที่ว่ายอมทำร้ายคนๆหนึ่งดีกว่า แต่ยังไงการตัดสินใจก็อยู่ที่ต้นอยู่ดี สำหรับเรานะไม่ว่าต้นจะเลือกใครเราก็รู้สึกว่าต้นมีเหตุผลที่จะทำแบบนั้น ไม่ได้ใช้อารมณ์ล้วนๆ ถ้าต้นเลือกทดแทน สนก็คงปล่อยให้ต้นไปมีความสุข เหมือนที่สนบอกไว้ว่าช่วง 3 ปีที่ห่างกัน ต่างคนต่างก็อยู่ได้โดยไม่มีอีกผ่าย ฉะนั้นไม่ว่าต้นจะตัดสินใจยังไงเราก็เชื่อว่าต้นคิดไตร่ตรองมาแล้วแน่นอน
เราไม่ได้รู้สึกว่าเนื้อเรื่องมันวน แต่ที่หลายคนรู้สึกแบบนี้ก็อาจจะเป็นเพราะว่าคุณ Sarawatta ใส่ใจกับเนื้อหามากๆ นี่ไม่ใช่นิยายแบบที่ทำให้อะไรเกิดขึ้นเพียงเพื่ออยากให้มีเนื้อหาใส่ในเนื้อเรื่อง นิยายเรื่องนี้ก็เหมือนสนที่ใช้เวลานานในการบิวท์อะไรสักอย่าง 40 กว่าตอนกับเหตุการณ์ 10 กว่าปี สำหรับเราเหมือนอ่านชีวิตคนจริงๆคู่หนึ่งมากกว่านิยายนะ
-
เพิ่มตัวเลือกที่ 6 จบเศร้าเถอะ สงสารทดแทนมาก
ทดแทนไม่ได้ผิดอะไรเลย อิสนนี่ผิดมาตลอด
ตอนที่บอกรักได้ก็ไม่บอก ปฏิเสธนินาได้ก็ไม่ปฏิเสธ
หนำซ้ำพอมีเมียแล้วก็ยังไม่ดูแล ทำให้เมียเสียคนลูกห่างแม่อีก
ตอนนี้ก็จะมาแย่งของรักคนอื่นด้วย.
สรุปพระเอกไม่มีอะไรดีเลยอ่ะ นอกจากหน้าตา T-T
-
ขอใช้โอกาสนี้ก่อนจบเรื่องพูดถึงเรื่องบางเรื่องหน่อยนะครับ ผมเขียนนิยายที่เล้ามาตั้งแต่ปี 2012 ก็เห็นอะไรหลายๆ อย่างที่ชอบและไม่ชอบ
ไหนๆ ก็จะไม่ได้กลับมาที่นี่อีกหลายปี ก็จะขอพูดสักหน่อยละกันครับ จริงๆ มีนักเขียนและนักอ่านหลายคนพูดถึงเรื่องนี้ไปแล้ว แต่ผมจะขอเอามาพูดในนิยายของผมด้วยละกัน จะพูดถึงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจะไม่พูดอีกครับ
เรื่องที่ชอบ
แฟนประจำที่ไม่ว่าจะลงกี่ตอนๆ ก็คอมเมนต์ให้ตลอด ให้กำลังใจกันเสมอ อาจไม่ได้ชอบทุกตอน ไม่ได้ปลื้มทุกอย่างที่ผมเขียน แต่ไม่เคยบ่นหรือว่า วิพากษ์วิจารณ์ตัวละครด้วยเหตุด้วยผล ไม่ใช้อารมณ์ - ผมขอบคุณมากจริงๆ ครับ คนเหล่านี้คือกำลังใจที่ดีที่สุดของคนเขียน ที่คนเขียนเขียนมาได้จนจะจบเรื่องก็เพราะแฟนๆ กลุ่มนี้ บางทีเหนื่อยๆ ท้อๆ กับคอมเมนต์ลบๆ ก็จะได้กำลังใจจากคนเหล่านี้นี่แหละครับ นี่คือสิ่งที่นักเขียนทุกคนต้องการ ใจเขาใจเรา วันที่เราเป็นนักเขียนบ้างเราจะเข้าใจครับ
เรื่องที่ไม่ชอบ
คนที่คอมเมนต์ด้วยอารมณ์ ด่าคนเขียนบ้าง ด่าตัวละครบ้าง อย่างเช่น ยืดเรื่อง เมื่อไหร่จะจบๆ ไปซะที ไม่อยากอ่านแล้ว ฯลฯ คงไม่ต้องถามว่าคนเขียนจะรู้สึกยังไงนะครับ - ผมอยากจะบอกคนกลุ่มนี้ว่า (ขอพูดตรงๆ) โลกไม่ได้หมุนรอบตัวเรา ไม่มีอะไรได้อย่างใจเราทุกอย่าง ระวังเรื่องการโฟกัสเรื่องลบๆ ด้วยครับเพราะมันอาจแปลว่าเราชอบคิดลบ ไม่เป็นผลดีกับชีวิตตัวเองแถมยังส่งผลกระทบที่ไม่ดีต่อคนอื่นด้วย - ให้กำลังใจคนเขียนบ้างเถอะครับ กว่าเขาจะเขียนมาให้ได้อ่านแต่ละเรื่องแต่ละตอน มันใช้เวลาและพลังงานมาก บางเรื่องต้องใช้น้ำตาด้วย (โดยเฉพาะเรื่องนี้) - การวิพากษ์วิจารณ์ทำได้ครับ แต่ไม่อยากให้ใช้อารมณ์ การด่าตัวละครกับด่าคนเขียนมันมีเส้นแบ่งเล็กๆ อยู่ อยากให้ระวังครับเพราะเราอาจทำร้ายจิตใจคนเขียนได้ ถ้าเราไม่ชอบหรือไม่ไหวจริงๆ จากไปอย่างเงียบๆ ก็ได้ครับ ในเล้ามีนิยายมากมาย เลือกอ่านอย่างที่เราชอบเถอะครับ จะได้ไม่ต้องไปทำร้ายใคร - คนเราอยู่ร่วมกันต้องให้กำลังใจกันนะครับ ถึงไม่ได้ชอบทุกอย่างแต่ผมเชื่อว่ามันต้องมีข้อดีอยู่บ้าง เพียงแต่เราเลือกจะมองเรื่องบวกหรือเรื่องลบเท่านั้นเอง - ไม่ใช่แค่ผมเท่านั้นที่ได้รับผลกระทบนี้ นักเขียนคนอื่นๆ ก็โดนแทบทุกคน ไม่เป็นผลดีกับใคร คนอ่านก็ไม่มีความสุข คนเขียนก็ท้อใจ
ในบางคราวผมอาจจะต้องออกโรงมาปกป้องตัวเองหรือตัวละครบ้าง (ผ่านการอธิบาย) เพราะผมก็ไม่อยากรู้สึกแย่มากเกินไปกับนิยายที่เขียนหรือตัวละครของผม ไม่งั้นผมอาจจะท้อจนเขียนไม่ได้หรือเลิกเขียนไปเลย อาจจะเป็น Reaction ที่ไม่ค่อยเหมาะสมก็ต้องขออภัย แต่ผมจำเป็นต้องทำ หวังว่าคงเข้าใจนะครับ แต่ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ไม่ว่าจะอ่านจนจบหรือไม่จบก็ตาม
ต่อไปขอตอบแฟนๆ นะครับ
AMINOKOONG
ก่อนจะอ่านคอมเมนต์คุณทีไร ผมต้องทำใจก่อนทุกครั้งเลย ผมแนะนำว่าพออ่านจบแล้วอย่าเพิ่งคอมเมนต์ครับ ใจเย็นๆ แล้วค่อยคอมเมนต์ดีกว่า ต้นเพิ่งกลับมาได้ 2-3 วัน น่าจะยังไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ไวขนาดนั้นนะครับ ถ้าไม่งั้นก็ลองเปลี่ยนไปคอมเมนต์เหตุการณ์ดีๆ ในเรื่องบ้างก็ได้ เรื่องที่ผมเขียนคงไม่ได้มีแต่เรื่องแย่ๆ ทั้งหมดใช่ไหมครับ
ชัดเจนกาบ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ คนเขียนก็อึดอัดมากเหมือนกันกับช่วงตอนใกล้จะจบ ดีที่ว่าคนเขียนรู้เรื่องหมดแล้วเลยแต่คนอ่านยังไม่รู้ 555
alternative
ผมชอบคำพูดนี้ครับ "คนเราย่อมทำทุกอย่างให้ได้สิ่งที่ต้องการ" แต่บางคนก็อาจจะไม่ทำอย่างนั้นเพราะเห็นแก่อย่างอื่นก็มี อิๆ
black sakura
ไม่ว่าจะสงสารใคร ต้องมีใครสักคนที่เจ็บปวดอยู่แล้วล่ะครับ
Flove
ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ ตอนหวานๆ เดี๋ยวจัดให้ครับ อิๆ แต่ NC อาจจะไม่เต็มคอร์สเหมือนตอนที่บอกรักกัน
GuoJeng
จะแอบเฉลยนิดๆ ว่า ปาฏิหาริย์ที่ห้านี่แทบจะไม่มีอะไรพิเศษเลย คนเขียนคิดหาวิธีพิศดารมากมาย แต่สุดท้ายก็เอาง่ายๆ นี่แหละ 555 ทำเรื่องยากมาเยอะแล้ว
Mouse2U
จริงๆ สนมันรู้อะไรแล้วล่ะเพราะแอบถามต้นซะเยอะเลย บางทีต้นก็เอ่อๆ อ่าๆ บางทีต้นก็บอกว่าไม่รู้ ยังไม่ได้คิด 555 แค่นี้สนมันก็ประเมินได้แล้ว ถึงได้กล้าเดินหน้าไง
snowboxs
งงนิดๆ ครับ สงสัยผมจะเขียนให้งงเอง ยังไม่มีใครรู้เรื่องของต้นกับทดแทนมากกนัก เพราะฉะนั้น ก็ยังบอกไม่ได้ว่าเขารักกันมากแค่ไหน รักกันจริงหรือเปล่า หรือกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ แต่สนมันแอบถามต้นไปเยอะแล้ว ต้องไปถามสนแล้วล่ะครับว่ารู้อะไรบ้าง รู้แล้วสนเห็นอะไร คิกๆ
่jum
อยากรู้จังว่าถ้าคุณ ่jum เป็นต้นหรือสนจะทำยังไง จบตั้งแต่ต้นเรื่องเลยเหรอครับ
└X • €NouGh •
ขอบคุณมากที่พูดถึงตอนต้นบังคับสนให้กินข้าว คนเขียนก็ชอบตอนนี้เหมือนกัน มาลุ้นกันว่าต้นจะเลือกจากหัวใจหรือจากเหตุผล
Freja
ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ จริงๆ ผมก็ไม่คิดว่าผมเขียนวนไปวนมาแน่นอน แต่พอเรื่องมันเป็นความผูกพันที่ยาวนานมากกว่าสิบปี ผมก็เลยเปลี่ยนมาเขียนอย่างนี้ ให้ความสำคัญกับรายละเอียดต่างๆ ค่อนข้างมาก โดยเฉพาะเรื่องอารมณ์ ผูกพันก็ต้องผูกพัน เศร้าก็ต้องเศร้า เจ็บก็ต้องเจ็บ ร้องก็ต้องร้องไห้กันจริงๆ ถ้าตอนไหนที่เขียนแล้วมีฉากต้องร้องไห้ ถ้าผมเขียนแล้วผมไม่ร้องไห้เองผมจะเขียนใหม่ เป็นเรื่องที่ใช้อารมณ์เปลืองเรื่องหนึ่งเลยครับ ตอนแรกตั้งใจว่าจะเขียนวันละหลายๆ ตอน แต่ทำไม่ได้เลยเพราะมันหนัก เหมือนเอามีดมากรีดใจนั่นแหละครับ :)
ดำดีสีไม่ตก
ทุกอย่างมีเหตุผลของมันนะครับ ผมถึงเน้นย้ำไงครับว่าชีวิตไม่ได้มีแต่ความรัก สนก็จำเป็นต้องคิดถึงพ่อแม่เขาด้วย เขาจะดีหรือไม่ก็แล้วแต่ว่าเรามองมุมไหนน่ะครับ คนๆ หนึ่งจะไม่มีอะไรดีเลยนี่ไม่น่าเป็นไปได้นะครับ ในเรื่องสนก็ทำอะไรดีๆ ตั้งหลายอย่างแต่เราเลือกที่จะไม่มองเองหรือเปล่าครับ มองในอีกมุมหนึ่ง ทำไมเราถึงสงสารแต่ทดแทนล่ะครับ ทำไมไม่สงสารต้นกับสนบ้าง คนที่รักกันมากมานานเป็นสิบๆ ปี ทรมานมาเป็นสิบๆ ปี อยากจะอยู่ด้วยกันก็ไม่ได้อยู่เสียที เราอาจจะโทษคนนั้นคนนี้ว่าผิด โทษแล้วจะได้อะไรล่ะครับ สุดท้ายความรักก็อยู่ที่หัวใจ ต่อให้คนที่เรารักผิดขนาดไหนเขาก็รักของเขา ความจริงก็ยังไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าทดแทนคือใคร เข้ามาทำอะไร เขาอาจจะไม่ได้เป็นอะไรเลยก็ได้ หรือถ้าเขาจะอกหัก ก็เป็นเรื่องธรรมดาของการมีความรักครับ เมื่อคุณกล้าที่จะรักก็ต้องกล้าที่จะผิดหวัง มันมาพร้อมกันอยู่แล้วไม่ว่าทดแทนจะรักใคร ยังไม่ได้สปอยล์นะครับ แต่อยากให้เรามองหลายๆ ด้าน
kdds
จริงๆ ตอนที่สนถามเซ้าซี้นั้นไม่ได้ทำเพราะเรียกคะแนนสงสารหรอกครับ เขามีเหตผลอื่น ถ้าอ่านมาจนถึงตอนปัจจุบันน่าจะพอเดาได้แล้วล่ะครับว่าทำไม
ขอบคุณนะครับ พรุ่งนี้ปาฏิหาริย์ที่ 5 จะมาแล้วนะครับ
Sarawatta
-
ต้นนี่...โดนคนอื่นกดดันตลอดเวลาตั้งแต่ต้นจนจะจบเรื่อง
สนพูดมากไปอ่ะเซ้าซี้เหลือจะกล่าว พูดประชดกดตัวเองเรียกคะแนนสงสารจากต้นยังงัยก็ไม่รู้ อ่านแล้ว..บอกไม่ถูก เหอเหอ
-
มาอ่านช่วงตอบคำถาม
รู้สึกเบาใจขึ้นอีกเป็นกอง
คนอ่านคงตีความผิดว่าเป็นความคิดของต้น
แต่จริงๆเป็นแค่คำโปรยทางเลือกของความน่าจะเป็น
ถ้าเราเป็นต้น เราเลือกหัวใจตัวเองนะ
คิดว่าคงไม่มีใครเลือกทำร้ายตัวเอง
เพื่อคนที่ไม่ได้รักหรอก
เราไม่รู้ว่ามีเม้นไหนไปทำร้ายตัวละคร
จนสะเทือนไปถึงคนเขียนหรือเปล่า
แต่ปกติเราเป็นคนเม้นที่ระวังอยู่นะ
อารมณ์ก็เป็นไปตามเรื่องราวเลย
คือตอนไหนเศร้าเราก็เศร้าตาม
ตอนไหนตัวละครหวานกัน เราก็เขินนะ
อย่างนินาตอนนางร้ายเราก็โกรธนะ
แต่ตอนนางคิดได้เราก็ให้อภัย
และก็ย้อนกลับไปคิดว่า
ตอนโน้นนินาความคิดยังเด็ก
ความคิดความอ่านยังไม่รอบคอบ
ทำให้ตัดสินใจทำอะไรพลาดไปได้เยอะแยะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ สู้ๆ
แต่ยังรอคุณเจกับคุณเล็กอยู่นะ 5555
-
อ่านจบตอนนี้แทบพูดไม่ออกเลยอะคะ มันหน่วงในอกมากไม่ใช่เพราะต้นมีแฟนใหม่ หรือเพราะกลัวว่าเรื่องจะจบไม่สมหวัง
ถ้าต้นจะมีแฟนใหม่จะเริ่มต้นใหม่กับพี่แทน ก็ไม่ได้ว่าอะไรต้นนะ ต้นมีสิทธิ์ที่จะทำแบบนั้น
เพราะที่ผ่านมาต้นต้องทนและเจ็บมาเยอะ กับความสับสนและไม่ชัดเจนของสน ไม่ว่าต้นจะตัดสินใจยังไง ก็เห็นด้วยกับต้นค่ะ
ตอนจบจะเป็นยังไงอยู่ที่การตัดสินใจของคนเขียน แม้จะอยากให้สนคู่กับต้นแค่ไหน แต่ก็เป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1:
และก็รู้สึกใจหายกับนักเขียนอะ :o12: เพิ่งได้รู้จักกันไม่นาน ติดตามผลงานได้ไม่เท่าไหร่ แต่คุณ sarawatta จะมาอำลาวงการซะแล้ว สิ่งที่อยากจะบอกก็คงเหมือนที่เคยบอก นั่นคือคุณ sarawatta เป็นนักเขียนที่เก่งคนหนึ่งที่ขอชื่นชมจากใจคะ o13 :กอด1:
-
ขอใช้โอกาสนี้ก่อนจบเรื่องพูดถึงเรื่องบางเรื่องหน่อยนะครับ ผมเขียนนิยายที่เล้ามาตั้งแต่ปี 2012 ก็เห็นอะไรหลายๆ อย่างที่ชอบและไม่ชอบ
ไหนๆ ก็จะไม่ได้กลับมาที่นี่อีกหลายปี ก็จะขอพูดสักหน่อยละกันครับ จริงๆ มีนักเขียนและนักอ่านหลายคนพูดถึงเรื่องนี้ไปแล้ว แต่ผมจะขอเอามาพูดในนิยายของผมด้วยละกัน จะพูดถึงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจะไม่พูดอีกครับ
เรื่องที่ชอบ
แฟนประจำที่ไม่ว่าจะลงกี่ตอนๆ ก็คอมเมนต์ให้ตลอด ให้กำลังใจกันเสมอ อาจไม่ได้ชอบทุกตอน ไม่ได้ปลื้มทุกอย่างที่ผมเขียน แต่ไม่เคยบ่นหรือว่า วิพากษ์วิจารณ์ตัวละครด้วยเหตุด้วยผล ไม่ใช้อารมณ์ - ผมขอบคุณมากจริงๆ ครับ คนเหล่านี้คือกำลังใจที่ดีที่สุดของคนเขียน ที่คนเขียนเขียนมาได้จนจะจบเรื่องก็เพราะแฟนๆ กลุ่มนี้ บางทีเหนื่อยๆ ท้อๆ กับคอมเมนต์ลบๆ ก็จะได้กำลังใจจากคนเหล่านี้นี่แหละครับ นี่คือสิ่งที่นักเขียนทุกคนต้องการ ใจเขาใจเรา วันที่เราเป็นนักเขียนบ้างเราจะเข้าใจครับ
เรื่องที่ไม่ชอบ
คนที่คอมเมนต์ด้วยอารมณ์ ด่าคนเขียนบ้าง ด่าตัวละครบ้าง อย่างเช่น ยืดเรื่อง เมื่อไหร่จะจบๆ ไปซะที ไม่อยากอ่านแล้ว ฯลฯ คงไม่ต้องถามว่าคนเขียนจะรู้สึกยังไงนะครับ - ผมอยากจะบอกคนกลุ่มนี้ว่า (ขอพูดตรงๆ) โลกไม่ได้หมุนรอบตัวเรา ไม่มีอะไรได้อย่างใจเราทุกอย่าง ระวังเรื่องการโฟกัสเรื่องลบๆ ด้วยครับเพราะมันอาจแปลว่าเราชอบคิดลบ ไม่เป็นผลดีกับชีวิตตัวเองแถมยังส่งผลกระทบที่ไม่ดีต่อคนอื่นด้วย - ให้กำลังใจคนเขียนบ้างเถอะครับ กว่าเขาจะเขียนมาให้ได้อ่านแต่ละเรื่องแต่ละตอน มันใช้เวลาและพลังงานมาก บางเรื่องต้องใช้น้ำตาด้วย (โดยเฉพาะเรื่องนี้) - การวิพากษ์วิจารณ์ทำได้ครับ แต่ไม่อยากให้ใช้อารมณ์ การด่าตัวละครกับด่าคนเขียนมันมีเส้นแบ่งเล็กๆ อยู่ อยากให้ระวังครับเพราะเราอาจทำร้ายจิตใจคนเขียนได้ ถ้าเราไม่ชอบหรือไม่ไหวจริงๆ จากไปอย่างเงียบๆ ก็ได้ครับ ในเล้ามีนิยายมากมาย เลือกอ่านอย่างที่เราชอบเถอะครับ จะได้ไม่ต้องไปทำร้ายใคร - คนเราอยู่ร่วมกันต้องให้กำลังใจกันนะครับ ถึงไม่ได้ชอบทุกอย่างแต่ผมเชื่อว่ามันต้องมีข้อดีอยู่บ้าง เพียงแต่เราเลือกจะมองเรื่องบวกหรือเรื่องลบเท่านั้นเอง - ไม่ใช่แค่ผมเท่านั้นที่ได้รับผลกระทบนี้ นักเขียนคนอื่นๆ ก็โดนแทบทุกคน ไม่เป็นผลดีกับใคร คนอ่านก็ไม่มีความสุข คนเขียนก็ท้อใจ
ในบางคราวผมอาจจะต้องออกโรงมาปกป้องตัวเองหรือตัวละครบ้าง (ผ่านการอธิบาย) เพราะผมก็ไม่อยากรู้สึกแย่มากเกินไปกับนิยายที่เขียนหรือตัวละครของผม ไม่งั้นผมอาจจะท้อจนเขียนไม่ได้หรือเลิกเขียนไปเลย อาจจะเป็น Reaction ที่ไม่ค่อยเหมาะสมก็ต้องขออภัย แต่ผมจำเป็นต้องทำ หวังว่าคงเข้าใจนะครับ แต่ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ไม่ว่าจะอ่านจนจบหรือไม่จบก็ตาม
น้ำตาไหลเลยค่ะ :o12: เหมือนว่าคุณ sarawatta มานั่งอยู่กลางใจเลย o7 เห็นด้วยกับทุกคำพูดเลยค่ะ จนบางครั้งก็คิดว่าเราอดหลับอดนอนนั่งเขียนนั่งคิดเพื่อให้เค้ามาด่าหรือว่าแรงๆ อย่างนั้นเหรอ :o12:
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 43: คนจะรักกัน (ปาฏิหาริย์ครั้งที่ 5)
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
สนนอนหลับไปแล้วเพราะฤทธิ์ยา ต้นนั่งมองดูคนที่หลับไปพร้อมกับจับมือต้นไว้แล้วก็ครุ่นคิด นอกจากสนจะดูผ่ายผอมลงไปแล้ว สนก็ดูอ่อนล้าและเศร้าหมองมากทีเดียว คงเป็นเพราะปัญหาสารพัดอย่างที่รุมเร้าก่อนหน้านี้บวกกับการเอาแต่ทำงาน แม้ว่าปัญหาหลายอย่างจะหมดไปแล้วแต่ก็ยังทิ้งร่องรอยความเจ็บปวดไว้ให้ รอใครสักคนมาช่วยเยียวยา ไม่ว่าสนจะเคยทำผิดพลาดแค่ไหน แม้ว่าการแก้ปัญหาหลายๆ อย่างจะทำให้เรื่องยุ่งยากมากขึ้น แต่สนก็ชัดเจนว่าเขาทำเพื่อให้พ่อแม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ และทำทุกอย่างเพื่อให้สนได้กลับมาหาต้นอีกครั้ง แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าสายไปแล้วแต่ก็ไม่คิดล้มเลิก
ถ้าไม่รักกันจริง สนจะยอมทำขนาดนี้ไหม แค่นี้ยังไม่มากพออีกหรือที่ต้นจะเชื่อใจและกลับมารักผู้ชายคนนี้อีกครั้ง ใครหลายคนที่ได้ฟังเรื่องราวของต้นกับสนจนมาถึงตอนนี้อาจจะเห็นว่ามีสิ่งไม่ดีเกิดขึ้นหลายครั้ง หลายเรื่องก็ดูไม่เข้าท่า ทำให้ต้นเสียใจก็หลายหน แต่ต้นรู้ดีแก่ใจว่า ตั้งแต่อายุสิบเอ็ดขวบที่ได้เจอกันครั้งแรก จนกระทั่งอีกไม่กี่วันนี้ที่ต้นจะมีอายุครบยี่สิบห้าปีบริบูรณ์ มีเรื่องราวดีๆ และสิ่งดีๆ มากมายนับแสนนับล้านเกิดขึ้นระหว่างต้นกับสนตลอดเวลาที่คบกันมา ต้นรู้ว่าสนไม่เคยมีเจตนาไม่ดีกับต้น ไม่เคยคิดจะทำให้ต้นเสียใจ แค่มีบางเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพื่อมาทดสอบคนสองคนที่รักกันเท่านั้น จะว่าไปแล้วมันก็มีเพียงไม่กี่เรื่อง ทำไมต้นถึงต้องให้ความผิดพลาดเพียงไม่กี่อย่างมีอิทธิพลมากกว่าสิ่งดีๆ นับแสนนับล้านที่เคยเกิดขึ้นด้วยเล่า
สงสัยต้นคงไม่พ้นต้องยอมแพ้หัวใจตัวเองอีกแล้ว
ต้นเหลือบไปเห็นตะกร้าเสื้อผ้าของสนที่มีเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ซักอยู่จำนวนหนึ่ง ต้นเดินไปยกมันขึ้นมาแล้วก็เอาลงไปซักที่เครื่องซักผ้าหลังบ้านของสน แม่พลอยมาเห็นเข้าก็ร้องห้าม
"ต้น ไม่เป็นไรลูก เดี๋ยวแม่ทำเอง"
"ไม่เป็นไรครับ ต้นไม่ได้ช่วยดูแลสนตั้งสามปี ต้นอยากดูแลเขาบ้างครับแม่พลอย แม่พลอยไปดูภูคาเถอะครับ"
เสียงภูคาร้องไห้ดังขึ้นมาพอดี คงจะตื่นแล้วไม่เจอใครนั่นเอง แม่พลอยก็เลยต้องรีบไปดูหลาน ปล่อยให้ต้นซักผ้าให้สนอย่างที่ตั้งใจ วันนี้สามีเธอก็ไม่อยู่เพราะไปดูสวนส้มโอที่ปล่อยเช่า กว่าจะกลับก็คงเย็นพอดี
ต้นจัดการเรื่องซักผ้าเสร็จแล้วก็เดินเข้าไปในบ้าน ว่าจะช่วยแม่พลอยเลี้ยงหลานและเล่นกับภูคาเสียหน่อย เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อน
"สวัสดีครับ" ต้นทักเป็นทางการเพราะไม่รู้ว่าใครโทรมาหา
"เธอใช่ต้นหรือเปล่า" เสียงคล้ายกับสตรีสูงวัยถามมา ฟังจากน้ำเสียงแล้วก็ชักไม่มั่นใจว่าโทรมาดีหรือมาร้าย
"ครับ"
"ฉันเป็นแม่ของทดแทน"
ต้นขมวดคิ้วอย่างสงสัย "อ๋อครับ"
"ฉันพูดตรงๆ เลยละกันนะ ไม่อยากอ้อมค้อมให้เสียเวลา เธอเลิกยุ่งกับลูกชายของฉันได้ไหม ฉันจะให้เขาแต่งงาน"
นี่แหละชีวิตความรักของต้น ไม่ใช่แค่สนคนเดียวเท่านั้นที่มีอุปสรรคอย่างนี้ ทดแทนก็เป็นอีกคนที่ต้องเผชิญกับปัญหากลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับที่บ้าน แม้ว่าจะโตแล้ว เป็นนักธุรกิจหนุ่มที่ประสบความสำเร็จ แต่เขาก็ไม่อาจหลุดพ้นจากความสัมพันธ์ในครอบครัวที่คาดหวังบทบาทมาตรฐานในฐานะลูกชายได้ ต้นเพิ่งจะรู้เรื่องนี้ก่อนที่จะกลับมาประเทศไทยไม่ถึงเดือนเท่านั้นเอง
"คุณแม่คุยกับพี่ทดแทนเองดีกว่านะครับ"
ความจริงคนที่ยุ่งไม่ใช่ต้นหรอก ทดแทนต่างหากที่เข้ามาหาและพยายามจะยุ่งกับต้น ต้นบอกทดแทนเหมือนที่เคยบอกสรกฤษณ์ แต่ความรักก็เป็นอย่างนี้ ไม่มีเหตุผล ต่อให้รู้ว่าไม่มีหวังก็อยากลองดู ช่วงนั้นต้นก็สงสัยตัวเองว่าที่ก่อนหน้านี้เปิดใจให้ใครไม่ได้เพราะมีสนอยู่ใกล้หรือเปล่า ถ้าตัดขาดกันแบบนี้ต้นจะรักคนอื่นได้ไหม ก็สบจังหวะที่ทดแทนเข้ามาพอดี ต้นผิดหรือเปล่าที่ต้นอยากจะลองเปิดใจอีกสักครั้งเมื่อไม่มีสน ตอนนั้นต้นเองก็ไม่หวังแล้วว่าสนจะกลับมาหาต้น ยิ่งมีลูกด้วยแล้วก็ยิ่งไม่อยากให้สนทิ้งครอบครัว ต้นจึงต้องลองทำอย่างเดิมโดยที่ไม่รู้ว่ามันจะผิดซ้ำหรือได้ผลลัพธ์ที่ต่างไปหรือเปล่า
"เอาอย่างนี้ เธอต้องการเงินเท่าไหร่ บอกฉันมาตรงๆ เลย ฉันยินดีจ่ายให้ถ้าฉันจ่ายได้"
ต้นกดวางหูไปทันที ถ้าจะพูดเรื่องนี้แล้วต้นก็คงไม่มีอะไรจะพูด แม่ของทดแทนพยายามโทรมาอีกหลายรอบแต่ต้นก็ไม่รับสาย ไม่นานนักต้นก็เห็นข้อความส่งมา พอเปิดอ่านแล้วก็ยิ่งหดหู่ใจ
"ฉันให้เธอห้าแสน ถ้าตกลงก็โทรกลับมาหาฉัน"
ต้นลบข้อความนั้นทิ้งไปทันที ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรทดแทนก็โทรมาหาต้นเสียก่อน
"ต้น...พี่ขอโทษ เมื่อกี้พี่เผลอวางโทรศัพท์ไว้แล้วไปเข้าห้องน้ำ พี่ไม่รู้ว่าม๊ามาแอบค้นเบอร์ต้นไปหรือเปล่า เมื่อกี้ม๊าเขาโทรมาหาต้นไหม"
คิดๆ ไปแล้วมันก็น่าเหนื่อยใจเสียจริง ความรักของคนอย่างต้นไม่ง่ายเหมือนความรักของชายจริงหญิงแท้หรอก ทั้งตัวต้นเองและคนที่จะมารักกับต้นต้องจิตใจเข้มแข็งพอสมควรเลยล่ะถึงจะผ่านไปได้
"เอาไว้เราคุยกันวันหลังได้ไหมครับพี่แทน ตอนนี้ต้นไม่ค่อยสะดวกคุยเท่าไหร่ครับ"
ทดแทนเงียบไปสักพัก รู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง "เอาอย่างงั้นก็ได้ เดี๋ยววันพรุ่งนี้พี่จะไปหาต้นที่บ้านละกันนะ"
"ครับ"
ต้นรับคำแล้วก็วางสายไป จากนั้นก็หวนนึกถึงคำถามที่สนถามต้นที่ร้านอาหารหลังจากที่สนได้ฟังเรื่องนี้แล้ว
"ถ้าเกิดพี่แทนต้องตกอยู่ในสภาพเดียวกับเรา ถูกบังคับให้แต่งงาน แล้วสมมติว่านายก็รักพี่เขามาก นายคิดว่า...พี่แทนเขาจะยอมทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อที่จะกลับมาหานายหรือเปล่าล่ะต้น ถ้าเกิดเขามีลูกเหมือนเรา พี่แทนจะทำยังไง แล้วนาย...จะเข้ากับที่บ้านเขาได้หรือเปล่าล่ะต้น ชีวิตของนายจะมีความสุขไหมถ้าอยู่กับพี่เขาจริงๆ"
ต้นได้แต่เอ่อๆ อ่าๆ แล้วก็เงียบไปเพราะไม่รู้จะตอบอย่างไร อย่าว่าแต่ทดแทนเลย แม้แต่สนเองที่ต้นรักของต้นมาเป็นสิบๆ ปี ต้นก็ยังไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าสนจะกลับมาหาต้นได้ แล้วทดแทนล่ะ ทดแทนจะยอมทำเหมือนที่สนทำหรือเปล่า
แม้จะยังไม่ได้คุยกับสนในเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงสามปีที่ผ่านมา ต้นก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมสนถึงไม่ใช้วิธีเจรจากับพ่อแม่ ต้นรู้จักพ่อของสนดี พ่อของสนค่อนข้างหัวโบราณ แถมยังเป็นชาวไร่ชาวสวน การที่จะเข้าใจแนวคิดสมัยใหม่นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย การเจรจาก็อาจจะไม่ได้ผล สนถึงต้องยอมเอาตัวเองเข้าแลก ยอมทนทุกข์ทรมานเพื่อให้พ่อได้เห็นความจริงจนกระทั่งเข้าใจและยอมเปิดทางให้ ขนาดว่าใช้วิธีฮาร์ดคอร์อย่างนี้ยังใช้เวลานานเกือบสามปี ถ้าใช้วิธีเจรจาก็คงไม่ต้องพูดถึง เผลอๆ ก็อาจจะไม่มีวันเข้าใจเลยด้วยซ้ำ
เมื่อลงทบทวนดูอีกที ต่อให้ไม่มีนินาและต้นกับสนได้รักกัน มันจะมีประโยชน์อะไรถ้าความรักนั้นทำให้พ่อแม่เป็นทุกข์ ต้นกับสนจะมีความสุขบนความทุกข์ของพ่อแม่ได้ยังไง สนถึงต้องยอมทำอย่างนี้เพื่อให้พ่อแม่เข้าใจ ต้นเองก็จะได้ไม่ต้องมีปัญหากับครอบครัวของสนด้วย จะได้อยู่ด้วยกันอย่างสบายใจทุกฝ่าย แล้วทดแทนล่ะ ทดแทนจะยอมทำอย่างนั้นเหมือนที่สนทำหรือเปล่า ทดแทนจะจัดการอย่างไรกับพ่อแม่ของทดแทนที่ยังยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้ ความผูกพันกับต้นก็เพียงแค่ปีเดียว จะว่าไปก็เพิ่งจะคบกันเป็นแฟนได้ไม่กี่เดือนด้วยซ้ำเพราะต้นวางระยะห่างมาตลอด
ที่สนทำอย่างนั้นได้เพราะความรักและความผูกพันที่เกิดขึ้นมานับสิบๆ ปีไม่ใช่หรือ ผู้ชายอย่างสนไม่จำเป็นต้องรอต้นหรอก สนมีทางเลือกที่ดีกว่าต้นมากมาย แล้วทำไมสนถึงรอต้นล่ะ ถ้าไม่รักกันมากขนาดนี้จะยอมเจ็บยอมเหงาอยู่ได้ถึงสามปีเลยหรือ ไม่มีผู้ชายที่ไหนทำอย่างนี้ได้หรอกถ้าเขาไม่ได้รักใครคนหนึ่งมากพอ บนโลกนี้จะมีซักกี่คนที่จะยอมทำให้ต้นขนาดนี้
ความรักอย่างเดียวไม่เพียงพอที่จะทำให้คนสองคนอยู่ด้วยกันได้ ชีวิตไม่ได้มีแต่ความรัก การตัดสินใจทำสิ่งต่างๆ ก็คงไม่ได้ใช้ความรักอย่างเดียวเป็นที่ตั้ง คิดมาถึงตรงนี้แล้ว ต้นก็คงรู้แล้วล่ะว่าสนรักต้นมากแค่ไหน อาจจะรักมากกว่าที่ต้นจะเข้าใจได้ด้วยซ้ำไป น้ำตาของต้นไหลลงมาอย่างไม่อาจห้ามได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ต้นปล่อยให้คนที่รักต้นมากขนาดนี้ทนทุกข์ทรมานกับปัญหาสารพัดอย่างอยู่คนเดียวถึงสามปี แววตาที่เหงาเศร้า ร่างกายที่ผ่ายผอม ร่องรอยความอ่อนล้าและเจ็บปวดกับชีวิตยังคงหลงเหลืออยู่กับสน สนกำลังต้องการใครสักคนมาช่วยฟื้นฟูชีวิตที่เสียหายและเจ็บหนัก คงมีแต่ต้นเท่านั้นที่จะรักษาบาดแผลทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้หายสนิทได้
"สน..."
ต้นทรุดลงนั่งร้องไห้ แม่ของสนเดินมาเห็นเข้าก็รีบเดินเข้ามาดูอย่างตกใจ
"ต้นเป็นไรลูก"
ต้นค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วก็เดินไปกอดแม่ของสนไว้
"แม่พลอย แม่พลอยช่วยเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับสนให้ต้นฟังได้ไหมครับ ต้นอยากฟัง"
นั่นแหละ ต้นถึงได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดอย่างละเอียดเท่าที่แม่ของสนจะพอเล่าให้ฟังได้ พร้อมกันนั้น แม่ของสนก็เปิดเพลงเก่าเพลงหนึ่งที่แม่ของสนชอบให้ต้นฟัง คงจะพอช่วยให้ต้นตัดสินใจกับชีวิตตอนนี้ได้ง่ายขึ้น
https://www.youtube.com/v/43TVupYZRAY
คนจะรักกัน
คนจะรักกันผูกพันหมายมั่นลงไป
จะบุกน้ำลุยไฟปล่อยให้เขาไปตามปรารถนา
คนเขารักกันใครจะกีดกันฉันทา
ต่อให้น้ำ ต่อให้ฟ้า กั้นขวางหน้าอย่าหวังห้ามได้
คนลงรักกัน กำแพงแข็งกั้นก็พัง
สุดจะฝืนยืนนั่ง สุดแรงพลังจะห้ามปรามไหว
คนเขารักกัน คงมั่นจากขั้วหัวใจ
บีบบังคับดับไม่ไหวตราบสิ้นไร้ชีวา
* ความรักมีพลานุภาพ
ดื่มซึ้งซึมซาบตราบเท่าชีวิตเรานั่น
ห้ามน้ำไม่ไหลห้ามไฟมิให้มีควัน
ห้ามอาทิตย์ ห้ามดวงจันทร์
หยุดแค่นั้นค่อยห้ามดวงใจ
คนจะรักจริง ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยั่วกัน
จะขัดขวางกางกั้น ยิ่งเหมือนน้ำมันไปราดกองไฟ
ดั่งฉันรักคุณ คอยครุ่นห้ามปรามหัวใจ
ห้ามความรักหักอาลัย ห้ามไม่ไหวเลยคุณ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
งานวันเกิดครบรอบยี่สิบห้าปีและงานเลี้ยงฉลองปริญญาโทสองใบของต้นจัดขึ้นพร้อมกันที่บ้านของสนหลังจากที่ต้นกลับมาได้ไม่ถึงสัปดาห์ อาหารที่กินกันวันนี้ก็มาจากร้านของสน ตอนแรกสนว่าจะจัดที่ร้าน แต่คิดไปคิดมา จัดที่บ้านคงอบอุ่นมากกว่าเพราะต้นเกิดและโตที่นี่
คนที่มางานวันนี้ก็มีพ่อกับแม่ของทั้งสองบ้าน นิกกับปั้นจั่น นินา ทดแทน รวมทั้งซีล ป้องและจอย เพื่อนเก่าสมัยเรียนประถมและมัธยมก็มาด้วย งานวันนี้จึงเหมือนงานรียูเนี่ยนกลายๆ เพราะมีแต่เพื่อนๆ ที่เคยรู้จักกัน
"จอยน่ะรู้ว่าต้นชอบสนตั้งนานแล้ว จอยถึงไม่ยอมรับรักสนไงเพราะจอยไม่อยากทำร้ายเพื่อน" จอยพูดพลางหัวเราะ นึกถึงวันนั้นที่ต้นมาแอบถามว่าจอยชอบดอกกุหลาบสีอะไรแล้วก็อดขำไม่ได้
"กูก็รู้เรื่องนี้จากไอ้ซีลนั่นแหละ ตอนที่มึงหนีไปอยู่กับไอ้ซีล ไอ้ซีลมันโทรมาเล่าให้กูฟัง ไม่งั้นก็ไม่รู้หรอก แต่กูก็สงสัยพวกมึงสองคนมานานแล้วล่ะ ว่าจะถามหลายทีแต่ก็ไม่กล้าถามว่ะ" ป้องพูดบ้าง เมื่อก่อนอาจจะมองเป็นเรื่องแปลก แต่พอโตขึ้นสังคมก็เปลี่ยนไป เรื่องราวของคู่จิ้นชาย-ชายมีให้เห็นในสื่อจนเกร่อจนดูเป็นเรื่องธรรมดาไปเสียแล้ว
"เสียดายว่ะ พวกกูสามคนอุตส่าห์แอบเชียร์มึงกับสน ถามจริงๆ เหอะต้น มึงไม่อยากกลับไปหาสนจริงๆ เหรอวะ" ซีลเลือกถามคำถามสำคัญในฐานะคนที่ได้พูดทีหลัง คนที่รู้เรื่องต้นกับสนก่อนใครก็คือคนนี้นี่แหละ แถมยังเป็นคนที่ทำให้สนรู้ว่าต้นแอบรักด้วย
ต้นยิ้มบางๆ หันไปมองทดแทนที่คุยอยู่กับพ่อกับแม่ของต้นอีกโต๊ะหนึ่ง แล้วก็หันไปมองสนที่นั่งคุยอยู่กับนิกและปั้นจั่นอีกโต๊ะหนึ่ง แล้วก็หันกลับมาหาเพื่อนๆ เหมือนเดิม
"กูมีคำตอบอยู่แล้วล่ะ แต่ขอไม่บอกตอนนี้ละกัน จะได้เซอร์ไพรส์ไง"
"ปรากฎว่าไม่ใช่ทั้งสองคน ต้นจะเซอร์ไพรส์ด้วยการเปิดตัวแฟนฝรั่ง" จอยพูดล้อเลียนแล้วก็หัวเราะกับเพื่อนๆ
"ก็ดีนะเว้ย มึงชอบภาษาอังกฤษ มีแฟนฝรั่งก็ดีนะเว้ย" ป้องแซวบ้าง
ต้นหัวเราะเบาๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร คุยกับเพื่อนมัธยมสักพักต้นก็ย้ายไปคุยกับนิกและปั้นจั่น ส่วนสนก็ย้ายมาคุยกับเพื่อนสมัยมัธยมของต้นแทน
"ไงต้น อวบไปหน่อยหรือเปล่าวะมึง" ประโยคแรกที่ปั้นจั่นทักก็เล่นเอาต้นแทบเสียความมั่นใจไปเลย
"เฮ้ย กูดูอ้วนขนาดนั้นเลยเหรอวะ"
"อย่าไปเชื่อมันต้น ไอ้นี่มันเว่อร์ กูว่าแบบนี้ดีกำลังดีเลย เมื่อก่อนมึงผอมไป" นิกแย้ง
"อย่าลืมไปขุนไอ้สนมันด้วยล่ะ ผอมไปเยอะเลย สงสัยมันจะตรอมใจ"
แม้ปั้นจั่นจะพูดเล่นแต่ต้นก็สะดุดใจไม่น้อย
"นี่ก็ดีขึ้นเยอะแล้ว ตอนกูมาถึงใหม่ๆ ผอมกว่านี้อีก จนกูต้องบังคับให้กินข้าวเยอะๆ นั่งเฝ้าด้วย" ต้นเล่าไปก็ขำไป
"จริงเหรอวะ ไอ้สนนี่มันก็แปลก ดื้อกับใครไปทั่ว เจอมึงเข้าไปดื้อไม่ออกเลย เหมือนงูเหลือมเจอเชือกกล้วย"
"เออ...มึงก็เข้าใจเปรียบเทียบว่ะไอ้นิก กูเห็นด้วย" ปั้นจั่นเสริม
จากนั้นต้นก็ไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบและการงานของเพื่อนทั้งสองคนไปตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันนาน รวมทั้งเล่าเรื่องที่ต้นไปเรียนที่ัอังกฤษให้เพื่อนๆ ฟังด้วย แต่ก่อนที่ต้นจะลุกออกไปคุยกับพ่อแม่ของสน นิกก็พูดขึ้นมาว่า
"เฮ้ยต้น กลับมารักกับไอ้สนเหอะ สงสารมัน มันรอมึงคนเดียวนะเว้ย มันเคยโทรไปหาพวกกูสองคนแล้วก็ร้องไห้คิดถึงมึงให้พวกกูฟังบ่อยๆ กูอยู่กับพวกมึงสองคนมาหลายปี เอาใจช่วยพวกมึงมาตลอด สนมันเป็นคนดีนะต้น ถึงมันจะทำอะไรผิดพลาดไปบ้างแต่มันก็ไม่ได้ตั้งใจหรอก คนเราผิดพลาดกันได้ ถ้ามันไม่รักมึง มันไม่ยอมทำขนาดนี้หรอก เชื่อกูดิต้น ชีวิตคนเรามันสั้นนะเว้ย ถ้ามันเป็นไปได้ อยู่กับคนที่รักกันดีกว่า"
ต้นมองหน้าเพื่อนแล้วก็นั่งนิ่ง ดูจากสีหน้าแล้วก็คาดเดาได้ยากว่าต้นคิดอะไร
"มึงไม่ต้องสนใจความคิดใครหรอกต้น ไม่มีใครมารับผิดชอบชีวิตมึงให้มึงได้ ถ้ามึงเชื่อและเลือกตามที่คนอื่นบอก ถ้าผิดพลาดขึ้นมาก็ไม่มีใครมารับผิดชอบให้มึงได้หรอก มึงต้องรับผิดชอบด้วยตัวเอง ไหนๆ มึงก็ต้องรับผิดชอบด้วยตัวเองอยู่แล้ว มึงก็ต้องเลือกอย่างที่มึงอยากได้สิวะ กูไม่เชื่อหรอกว่ามึงไม่รักสนมันแล้ว ทำตามหัวใจมึงสักทีสิวะต้น มึงไม่เหนื่อยหรือไงวะที่ต้องวิ่งหนีมัน กูเห็นแล้วยังเหนื่อยแทนเลย" นิกสำทับอีกคำรบ เล่นเอาคนฟังอึ้งไปเหมือนกัน
"กูไม่รู้ว่ามึงคิดอะไรนะต้น แต่วันนี้กูคิดว่าปาฏิหาริย์ครั้งที่ห้าจะเกิดว่ะ มึงเชื่อกูดิ" เจ้าของทฤษฎีปาฏิหาริย์ห้าอย่างยืนยันเองอย่างนี้แล้วจะไม่เกิดก็ให้มันรู้กันไป
"เฮ้ยไอ้จั่น กูว่ามึงต้องไปจดสิทธิบัตรทฤษฎีปาฏิหาริย์ห้าอย่างของมึงแล้วนะเว้ย เดี๋ยวมีคนขโมยเอาไปใช้ซะก่อน" นิกแซวแล้วก็หัวเราะ
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ไฟในบริเวณหน้าบ้านดับมืดลง จากนั้นไม่นานก็มีแสงเทียนสว่างไสวเคลื่อนที่เข้ามา สนกับลูกชายเดินมาด้วยกันพร้อมกับเค้กวันเกิดสุดพิเศษที่มีทั้งคำว่า "Happy Birthday" กับ "Congratulations!" อยู่ด้วยกัน เสียงร้องเพลงอวยพรวันเกิดดังขึ้นจากคนที่นั่งรายล้อมอยู่บนโต๊ะ ภูคาก็พลอยร้องงึมงัมอย่างตื่นเต้นตามไปด้วย เรียกเสียงหัวเราะอย่างเอ็นดูจากผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ได้เป็นอย่างดี
เค้กวันเกิดครบรอบยี่สิบห้าปีวางลงบนโต๊ะข้างหน้าต้น ภูคาร้องขอให้สนอุ้มขึ้นไปยืนบนเก้าอี้เพราะอยากช่วยอาต้นเป่าเค้กด้วย วันเกิดวันนี้ของต้นจึงไม่ได้มีแค่ต้นเท่านั้นที่เป่าเค้ก แต่มีเด็กน้อยหน้าตาน่ารักผิวขาวใสเพราะพ่อกับแม่เป็นคนเหนือทั้งคู่มาร่วมเป่าด้วย บรรดาผู้ใหญ่ที่นั่งดูอยู่ต่างก็ขำกันใหญ่
ต้นตัดเค้กแล้วก็ส่งชิ้นแรกให้เด็กตัวน้อยที่นั่งรอคอยอย่างตื่นเต้น ตอนนี้ภูคาติดต้นมากทีเดียว ร้องหาตลอด บางวันก็ร้องให้ปู่กับย่าพาไปหาอาต้นถึงบ้าน ภูคาตักเค้กชิ้นแรกในชีวิตกินแล้วก็ร้องโอ้โฮใหญ่เลย
"อร่อยไหมลูก" แม่ของต้นถามอย่างเอ็นดู
"อร่อยมากคับ" ท่าทางที่น่าเอ็นดูนั้นเรียกเสียงหัวเราะจากผู้ใหญ่ได้อีกครั้ง
ต้นตัดเค้กแบ่งให้ครบทุกคนแล้วก็นั่งกินอยู่ข้างๆ กับทดแทน บรรดาพ่อแม่และเพื่อนๆ ต่างก็ทยอยนำของขวัญวันเกิดมามอบให้พร้อมกับอวยพรและแสดงความยินดีกับความสำเร็จของต้น
จนกระทั่งเหลืออยู่เพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยังไม่แสดงท่าทีใดๆ แถมของขวัญวันเกิดสักชิ้นก็ยังไม่มีเสียอีก
"อ้าวสน ไม่มีของขวัญวันเกิดมาให้ต้นเหรอลูก" แม่ของสนถามอย่างสงสัย
สนส่ายศีรษะ
"อ้าว...ทำไมล่ะลูก ไม่มีเวลาไปซื้อเหรอ ทำไมไม่บอกแม่ล่ะ" แม่ของสนถามลูกชายอย่างแปลกใจ ทุกคนที่นั่งอยู่ก็คงสงสัยเหมือนกัน
"เปล่าครับ ไม่มีจริงๆ ครับ" สนยืนยัน ยิ่งทำให้ทุกคนแปลกใจกันใหญ่ รวมทั้งต้นและทดแทนด้วย
"ภูคาไปอยู่กับแม่แป๊บนึงนะลูก"
ว่าแล้วสนก็อุ้มภูคาไปให้นินาที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กับแม่ของสน ดีหน่อยที่วันนี้พ่อของสนไม่เดินหนีเหมือนที่ผ่านมา จากนั้นสนก็เดินมายืนอยู่ตรงที่ว่างๆ ที่ไม่มีโต๊ะและเก้าอี้
"ต้น...มาตรงนี้แป๊บนึงได้ไหม"
สนเรียกคนที่นั่งอยู่กับอีกคนให้ออกมาหา ต้นทำหน้างงๆ เล็กน้อย แต่ก็ค่อยๆ ลุกเดินออกมายืนตรงข้ามกับสนแต่โดยดี สายตาของทุกคนต่างก็คอยจับจ้องด้วยความอยากรู้ว่าสนกำลังจะทำอะไร แล้วสนก็ทำสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดจนต้องอ้าปากค้างไปตามๆ กัน
สนจับมือสองข้างของต้นแล้วก็คุกเข่าลงตรงหน้า เงยหน้ามองต้นด้วยแววตาอ้อนวอน อีกฝ่ายตกใจพอสมควรเพราะตั้งตัวไม่ทันและไม่รู้ว่าสนกำลังจะทำอะไร
"ต้น...เราไม่มีของขวัญอะไรให้นายหรอก ไม่มีสักชิ้นเดียว เรามีแค่...ตัว...กับหัวใจของเรา...ที่จะให้นาย ทั้งตัวและหัวใจของเรามีค่ามากพอที่จะเป็นของขวัญวันเกิดให้นายหรือเปล่าต้น"
สนสบตากับต้นเหมือนกับจะใช้สายตาช่วยถามย้ำอีกครั้ง
"เรากลับมารักกันอีกสักครั้งเถอะนะต้น ขอโอกาสให้เราอีกสักครั้ง หัวใจของเราต้องการนาย เรารักนายนะต้น รอคอยนายมาตลอด นายมองดูผู้ชายคนนี้ดีๆ อีกทีสิต้น เราใช่คนที่นายรักหรือเปล่า ใช่คนที่เคยอยู่ดูแลกัน ผูกพันกันมาตลอดชีวิตไหม เราใช่คนที่นายอยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิตหรือเปล่า ถึงเราจะเคยทำผิดพลาดมามากแค่ไหน แต่เราก็รู้ว่าเราทำทุกอย่างเพื่อที่จะกลับมาหานาย เราไม่มีใครแล้วนะต้น ชีวิตเราบอบช้ำ เจ็บหนักอย่างที่นายเห็น นายเองก็คงเจ็บหนักไม่ต่างกัน นายรู้ไหมต้น มีแต่นายเท่านั้นที่จะทำให้ชีวิตของเรากลับมาเหมือนเดิม ทำให้บาดแผลในใจเราหายสนิท แล้วนายล่ะต้น ลองถามตัวเองอีกที ถ้าไม่ใช่เรา มีใครอื่นอีกหรือเปล่าที่จะทำให้นายยิ้มและหัวเราะได้ มีใครอีกไหมที่จะรักนายเหมือนกับเรา...หรือดีกว่าที่เรารัก มีใครอีกไหม...ที่ใช่ที่สุดสำหรับนาย บาดแผลในใจของนาย...มีใครอีกไหมที่นายคิดว่าจะรักษามันให้หายสนิทได้ มีความอบอุ่นที่นายเคยโหยหาจากใครอีกไหมที่จะเหมือนกับที่เราให้ เราพร้อมที่จะให้นายทุกอย่างที่นายต้องการแล้วนะต้น"
สนหยุดเว้นจังหวะเพื่อรอดูท่าทีของต้น น้ำตาของต้นค่อยๆ ไหลลงมาแล้วก็ร้องไห้เบาๆ สนเองก็ร้องไห้เช่นเดียวกัน
"เรากลับมารักกันอีกสักครั้งนะต้น กลับมารักษาแผลใจของเราสองคนด้วยกัน กลับมาทำความสะอาดความรักที่เราทำเปื้อนทิ้งไว้ด้วยกัน มันเป็นความรักของเรานะต้น ความรักที่เราสองคนตั้งใจสร้างมันขึ้นมาอย่างยากลำบากด้วยกัน เรามาทวงสัญญาที่นายเคยให้ไว้ว่านายจะเก็บรักแรกของนายไว้ให้เราเสมอ นายยังเก็บมันไว้ให้เราอยู่หรือเปล่า เรารู้...ว่านายยังเก็บมันไว้ให้เราอยู่ เรามารับหัวใจของนายแล้ว มาอยู่เป็นคู่ชีวิตกับเรานะต้น เราสองคนเกิดมาเพื่อรักกัน เติมเต็มชีวิตให้กัน ให้โอกาสผู้ชายคนนี้อีกสักครั้งนะต้น นะต้นนะ"
สนคิดหาวิธีมากมาย แต่สุดท้ายก็ไม่อยากทำอะไรที่ซับซ้อนอีกแล้ว สนเหนื่อยที่จะต้องทำเรื่องยุ่งยากที่ทำแล้วก็ยิ่งแก้ยากมากขึ้น ก็เลยต้องขอกันอย่างหน้าด้านๆ ลูกทุ่งๆ อย่างนี้แหละ
"โอเค โอเค โอเค..." เสียงปรบมือและโห่ร้องเชียร์ดังไปทั่ว รอยยิ้มของทุกคนระบายอยู่เต็มใบหน้า ต่างคนต่างก็ช่วยกันลุ้นให้ต้นจะตอบตกลง
ต้นหันไปมองรอบๆ เห็นพ่อกับแม่และเพื่อนๆ ยิ้มดีใจแล้วก็อดที่จะยิ้มตามไปด้วยไม่ได้
ก็เหมือนที่สนเคยพูดไว้นานแล้วว่าความรักถูกเสมอ ไม่ว่าเราจะเคยทำอะไรผิดพลาดแค่ไหนแต่ความรักก็ไม่เคยผิดไปด้วย หัวใจของเราจะวิ่งไปหาคนที่มันรักเสมอ ต่อให้ไกลสุดหล้าฟ้าเขียวหัวใจก็ตามไปถึง ความรักเกิดขึ้นโดยไม่จำเป็นต้องขออนุญาตใคร ไม่สนใจกฎเกณฑ์ใดๆ บนโลกใบนี้ ไม่สนใจกรอบคิดที่คับแคบหรือเปิดกว้าง ไม่สนใจความถูกผิดจากมุมมองของใคร ไม่สนใจว่าใครจะเห็นด้วยหรือขัดแย้ง ไม่สนใจว่าจะเป็นไปได้หรือไม่ ไม่สนใจกรอบกักขังใดๆ ที่มนุษย์เจ้าปัญหาสร้างขึ้น ความรักก็แค่เกิดขึ้นมาเท่านั้น รักก็คือรัก บริสุทธิ์และงดงามเสมอ แม้มันจะเปื้อนโคลนตมไปบ้างจากเหตุการณ์ในชีวิต แต่ถ้าคนสองคนยังรักกัน คนสองคนนั้นก็ช่วยกันทำความสะอาดความรักได้ มันไม่จำเป็นต้องใสสะอาดสมบูรณ์แบบหรอก ขอแค่ให้เป็นรักแท้ที่คนสองคนสร้างขึ้นมาจากหัวใจและความผูกพันก็เพียงพอ
ต้นตัดสินใจมาได้หลายวันแล้วล่ะว่าจะเลือกใคร ความจริงก็เลือกมานานแล้วด้วยซ้ำ ผู้ชายคนนี้แหละ ไม่ต้องดีวิเศษอย่างใครเขา แต่เขาก็เป็นคนที่รักต้นมากที่สุด ที่สำคัญ...หัวใจของต้นเก็บไว้ให้ผู้ชายคนนี้มาตั้งนานแล้ว ไม่มีใครเคยได้หัวใจดวงนี้ไปจากต้นเลย
เห็นสายตาอ้อนวอนของคนรักแล้วต้นจะปฏิเสธได้ยังไง ต้นพยักหน้าแล้วก็ยิ้มทั้งน้ำตา เสียงเฮของบรรดาพ่อกับแม่และเพื่อนๆ ดังลั่น เกือบทุกคนที่อยู่ตรงนี้ต่างก็เคยได้เห็นความรักของต้นกับสนมาตั้งแต่เด็กๆ เมื่อสองคนนี้รักกันได้เสียทีก็อดดีใจไปด้วยไม่ได้
"ขอบคุณมากต้น ขอบคุณที่นายให้โอกาสผู้ชายคนนี้อีกครั้ง" สนพูดละล่ำละลัก ลุกขึ้นยืนแล้วก็กอดต้นไว้แน่น
นึกว่าความรักที่แสนรักจะหลุดมือไปเสียแล้ว ต้นกับสนกอดกันไว้ราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะหนีหายไปจากชีวิต พ่อกับแม่และเพื่อนๆ ที่ยืนดูอยู่ต่างก็ร้องไห้และน้ำตาซึมไปตามๆ กัน โดยเฉพาะพ่อกับแม่ของต้นกับสนนั้นถึงกับกอดกันร้องไห้ทีเดียว เหลือแต่ทดแทนเท่านั้นที่นั่งนิ่งและครุ่นคิดอยู่เงียบๆ
หมดทุกข์หมดโศกเสียทีนะต้นกับสน พ่อกับแม่ดีใจเหลือเกินที่ลูกสองคนกลับมารักกันอีกครั้ง การได้เห็นต้นกับสนกลับมาอยู่ด้วยกันและดูแลกันอีกครั้งอย่างมีความสุขเหมือนตอนเป็นเด็ก ก็ถือว่าเป็นของขวัญล้ำค่าชิ้นหนึ่งของพ่อกับแม่แล้ว ไม่มีสิ่งใดอีกแล้วที่พ่อกับแม่ต้องการนอกจากเห็นลูกของตัวเองมีความสุขและมีอนาคตที่ดี
ต้นกับสน...ลูกชายที่น่ารักทั้งสองคนของพ่อกับแม่ ไม่ว่าลูกสองคนจะเคยทำผิดพลาดมาสักแค่ไหน หรือพ่อกับแม่จะเคยทำผิดพลาดอะไรมาบ้าง การให้อภัยและการเริ่มต้นใหม่ก็เป็นสิ่งสำคัญที่สุดที่เราจะมอบให้แก่กัน พ่อกับแม่เชื่อว่าบทเรียนชีวิตที่ผ่านมาจะทำให้ต้นกับสนรักกันอย่างมีสติและประคับประคองความรักที่มีค่าไปจนตลอดรอดฝั่ง แม้จะมีอุปสรรคบ้างก็ไม่ทำให้หวั่นไหวได้อีกแล้ว
คนจะรักกัน ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟหรือใครจะติฉินนินทาสักแค่ไหน สุดท้ายเขาก็จะรักกัน จงอย่าใช้ชีวิตตามความคิดเห็นของคนอื่นที่รับผิดชอบแทนเราไม่ได้ จงใช้หัวใจมากกว่าเหตุผล เพราะความรักเท่านั้นที่ทำให้โลกนี้น่าอยู่ ไม่ใช่เหตุผลหรือสมองที่เราจะอุปโลกน์ให้เป็นอย่างไรก็ได้ อันที่จริงโลกนี้ก็วุ่นวายเพราะเหตุผลไม่ใช่เพราะความรัก วางไม้บรรทัดที่เราชอบเอาทาบวัดชีวิตคนอื่นลงเสีย แล้วมองทุกสิ่งทุกอย่างด้วยหัวใจและความรัก ความรักเท่านั้นคือของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดที่ธรรมชาติมอบให้แก่มนุษย์ทุกคน
TBC
-
รออยู่เลย อิอิ
-
เย้ ต้นกับสนกลับมารักกันแล้ว ปาฏิหารย์ครั้งที่ห้า ดีใจจังที่ต้นเลือกสน เชื่อได้เลยว่า ทดแทน
ไม่สามารถทำเหมือนสนได้หรอก และยิ่งแม่ร้ายแบบนั้นด้วยนะ เอาเงินฟาดหัวเขาไปทั่วแบบนี้
ยิ่งไม่มีความสุขแน่นอน
ขอบคุณที่กลับมารักกันต้นกับสน คุ้มค่ามากทีได้อ่านนิยายเรื่องนี้ อ่านแล้วมีความสุขมาก ขอบคุณที่แต่งนิยายดีดีมาให้อ่าน
รออีกตอน ขอเพิ่มความหวานได้ไหมค่ะ คนแต่ง
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: ให้คนแต่งค่ะ o13
-
ตอนนี้นี่เล่นเอายิ้มทั้งน้ำตาเลยเชียวค่ะ :heaven คุกเข่าขอโอกาสกันตรงๆ แบบนี้ก็ดูจริงใจดีนะคะสน แถมยังมีสักขีพยานที่คอยลุ้นคอยเชียร์ให้ทั้งสองคนได้รักกันอยู่กันครบทีมอีกต่างหาก ส่วนทางฝั่งของคุณพ่อคุณแม่ก็เหมือนกับได้ปลดพันธนาการที่ว่าตัวเองเคยทำร้ายเด็กๆทั้งสองคนทั้งทางตรงและทางอ้อมออกมาจนหมดเสียทีนะคะ ^^ มีความสุขตามๆ กันไปเลย..
-
ขอบคุณนะที่ทำให้รู้ว่าต้นยังรักสนเหมือนเดิม
และยังเก็บรักแรกเอาไว้ให้สนตามสัญญา
ขอบคุณสนที่รักและทุ่มเททั้งกายทั้งใจ
เพื่อที่จะรักและรอที่จะมอบความสุขให้ต้น
ทำให้รู้เลยว่าคนดีๆอย่างต้น ต้องมีความสุขแน่นอน
ดีแล้วที่คนเขียนไม่จบแค่ตอนนี้
เพราะเราอยากเห็นความสุขของต้น
ให้มากกว่านี้ ให้สมกับที่รอมาเป็บสิบๆปี
นิยายเรื่องอื่นเราอาจมโนความสุขของพระนาย
ต่อไปได้ แต่ความสุขของต้นกับสนเรามโนต่อไม่ได้
รออ่านจากคุณคนเขียนนะคะ เอาให้ฉ่ำๆเลยนะคะ
-
ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าต้นเลือกสน แต่บอกเลิกพี่แทนก่อนก็ดีนะ
-
ดีใจกับต้นและก็สนด้วยสมหวังกันซะทีนะ เฮ้อ...ลุ้นกันแทบแย่กว่าจะสมหวัง แอบสงสารทดแทนนิดๆ ที่ต้องมาเห็นฉากสนขอความรักต้นแบบนี้
-
ก็ถือว่าเป็นตอนจบที่ดีนะครับ ติดใจอยู่นิดนึง ถ้าได้เคลียร์กับทดแทนนีเยิ่งจะเป็นจบที่สมบํรณ์แบบมาก เพราะสนกับต้นจะไม่มีอะไรติดค้างในใจอีก ถือว่าเป็นตอนจบที่ประทับใจมากทีเดียวครับคนแต่ง ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านครับ :pig4: :L1:
-
ตอนนี้เริ่มสงสารทดแทนแทนละ พ่อแม่จะตั้งชื่อลูกทั้งทีคิดได้แค่นี้เหรอเนี่ย ให้เป็นตัวแทนคนอื่นไปชั่วชีวิตเลยนะ
ไม่พอแค่นี้ยังจะขัดขวางความรักลูกอีก เฮ้อ เศร้าแทนเลย
รอตอนจบจ้า :pig4:
-
ลืมบอกไปอย่างหนึ่ง จากเรื่องรักแห่งสยาม มีคนสงสัยเรื่อง "แตงกับจูน" ว่าเป็นคนเดียวกันไหม
ผมก็อยากให้เรื่องนี้มีอะไรอย่างนั้นมั่ง สงสัยไหมครับว่าต้นบอกเลิกทดแทนก่อนงานวันเกิดหรือยัง
ใครคิดว่ายังไม่ได้บอก หรือใครคิดว่าบอกแล้วมั่งครับ อิๆ :z1:
Sarawatta
-
เราว่าต้นบอกเลิกแทนไปแล้วนะ จากวันที่แม่แทนโทรมาหาต้นแล้วแทนบอกว่าจะมาหาต้นในอีกวัน น่าจะเป็นวันนั้นแหละค่ะ
-
ความรักจองต้นกับสนสะท้อนชีวิตจริงของสังคมมาก
เพราเถ้าให้พูดจริง ๆ ถึงโลกจะเปิดรับความรับของเพศที่ 3 มากขึ้นแต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะสามารถยอมรับได้
ต้องบอกว่าหลายครั้งก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องต้องรอ
หลายครั้งก็ผิดหวังที่สนไม่แสดงออกให้ชัดเจน
แต่พอลองกลับมาคิด คนเราบางครั้งก็มีทางเลือกไม่มากนั้น บางครั้งก็ต้องทำอะไรขัดกับที่ใจต้องการ
เรื่องนี้จึงเป็นนิยายที่สะท้อนสังคมปัจจุบันได้ดีที่สุดเราว่านะ
ถึงตอนจบจะไม่ได้หวานหยดแต่ก็มีความสุขดี
เรื่องหน้าขอมาม่าน้อยกว่านี้ด้วยจะดีค่ะ
คือแบบเราเสียน้ำตากะเรื่องนี้ไปเยอะแล้วอ่ะ
เรื่องนี้หน่วงใจคนอ่านมากลุ้นมาก ๆ ว่าจะเป็นยังไงต่อไป
จะรอเรื่องต่อไปนะจ๊ะ :mew1:
-
ลังเลมากเลยล่ะ ระหว่างข้อสองกับสามน่ะ แต่ดูจากเนื้อหาแล้วเราว่าต้นไม่น่าจะเสแสร้งทำน่ะ เราว่าน่าจะเป็นข้อสามน่ะแหละเพราะเราว่าต้นน่าจะมีบทเรียนกับเรื่องทินแล้วน่ะ น่าจะมีการพูดคุยกับทดแทนไว้ก่อนแล้วล่ะ แล้วตัวทินก้อน่าจะทำใจไว้แล้วในระดับหนึ่งน่ะ
อยากรู้จังเลยว่าจะจบแบบไหน ขอให้แฮ็ปปี้ก้อโอเคน่ะ จะเลือกกระทำแบบไหนก้อได้ เพราะเรามองว่าไม่มีความยุติธรรมในเกมของความรักหรอก :katai1: เราไม่เคยทำใจได้กับนิยายที่ไม่จบแบบมีความสุข เพราะมันคือนิยายไงล่ะ ถ้าต้องเจอเรื่องเศร้าก้อคงไม่มาอ่านนิยาย :hao5: เพราะชีวิตก้อไม่เคยดังใจหวังอยู่แล้ว :mew2:
-
อ๊ากกกกก จบแล้วอ่ะ ถอนหายใจยาวๆเลย เห้ออออ ผู้แต่งคงไม่ลบเรื่องนี้นะคับเผื่อคิดถึงจะได้กลับมาอ่านอีก
ดีใจที่ต้นทำตามเสียงหัวใจตัวเอง และก็ต้องย้ำจริงๆว่า โชคเข้าข้างสนตลอดจริงๆ ๕๕๕ เรื่องทดแทนน่ะ แม่ทดแทนก็โทรมาคุยให้ต้นเลิกยุ้งกับลูกชายเขาเลยทำให้ต้นคิดถึงความรักของสนอีกครั้งหนึ่ง โชคเข้าข้างสนตลอดอ่ะ ๕๕๕
ตอนหน้าหวานๆเลยนะคับผู้แต่ง ต้นช่วยสนเลี้ยงภูคารึป่าว อยากอ่านฉากนี้มั้ง ๕๕๕ รอ รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
:pig4: ดีใจที่สองคนนี้กลับมารักกันเหมือนเดิม ส่วนเรื่องทดแทนเราว่าต้นคงคุยด้วยเรียบร้อยแล้ว คิดว่ากาลเวลาน่าจะทำให้เป็นผู้ใหญ่ขึ้น คงไม่ทำอะไรง่ายโดยไม่เคลียร์แล้วแน่นอน
-
ผมมีประเด็นหนึ่งที่น่าสนใจมากที่ผมแอบแทรกเข้าไปในเรื่องนี้ แต่ว่ายังไม่มีคนอ่านคนไหนเอะใจและหยิบยกขึ้นมาพูดถึง
ผมจะขอพูดถึงเองในฐานะคนเขียนละกันนะครับ นั่นก็คือเรื่อง "บทบาทของนายเอก/นางเอก" ที่มักถูกผลิตซ้ำบ่อยๆ
สังเกตไหมครับ ตัวละครต้น นอกจากแอบรักสนเป็นคนแรกแล้ว มีใครเห็นต้นพยายามทำสิ่งยิ่งใหญ่เพื่อความรักครั้งนี้บ้าง
สิ่งที่มักเห็นในตัวละครต้นบ่อยๆ คือ อดทน เสียใจ รอคอย แต่ต้นก็ไม่ได้ลุกขึ้นมาเพื่อความรักของตัวเองอย่างจริงจัง
บทบาทของนางเอกหรือนายเอกหนังละครไทยต้องเป็นแบบนี้หรือเปล่าครับ น่าสงสาร ถูกรังแก รอให้พระเอกมาช่วยมาแก้ปัญหาให้
สิ่งยิ่งใหญ่ที่ผมพอเห็นจากต้นในเรื่องก็คือความรักที่มั่นคงและการให้อภัย แต่ยังพยายามน้อยเกินไปที่จะทำอะไรสักอย่าง
ก็พอมีเหตุผลอยู่บ้างที่ต้นทำแค่นี้ แต่ถ้าผมเป็นต้น ผมจะพยายามมากกว่านี้ ช่วยสนดิ้นรนบ้าง
ทำไมต้นถึงรู้สึกผิดและกลับมารักกับสนเหมือนเดิม เพราะที่ผ่านมาคนที่พยายามแก้ไขปัญหาทุกอย่างคือสนเพียงคนเดียว
ที่พ่อแม่ทุกคนเข้าใจความรักของต้นกับสนก็เพราะสนทำอยู่คนเดียว เจ็บปวดอยู่คนเดียว แล้วก็ผิดอยู่คนเดียว
ต้นจึงเห็นใจสนในแง่นี้ แล้วก็รู้สึกผิดว่าที่ผ่านมาต้นเองก็พยายามกับความรักครั้งนี้น้อยเกินไป
เรามัวแต่ไปต่อว่าสนจนลืมหันกลับมามองที่ต้นบ้างว่าต้นพยายามหรือยัง
ผมไม่ได้ด่าตัวละครผมนะครับ แต่อยากวิเคราะห์ให้ดู เห็นไหมครับว่าตัวละครผมไม่มีใครดีเลิศเลย
ผมเห็นหลายคนต่อว่าสนว่าทำต้นเสียใจ นอกใจ สนไม่ดีอย่างนั้น สนไม่ดีอย่างนี้ บางคนบอกว่าสนไม่มีอะไรดีเลย
แต่เชื่อไหมครับ ผมรักตัวละครสนในเวอร์ชั่นนี้มากๆ ถึงแม้ว่าผมจะเขียนให้เขาทำผิดพลาดหลายอย่างและหมิ่นเหม่ที่จะดูแย่ก็ตาม
ถ้าสนมีตัวตนจริงๆ ผมจะชื่นชมเขามาก คนที่ไม่เคยผิดเลยก็คือคนที่ไม่ได้ทำอะไร สนผิดก็เพราะมัน "ทำอะไร" นี่แแหละ
สนรู้จักลงมือทำอะไรสักอย่าง รู้จักวางแผน ผิดบ้าง ถูกบ้าง ดีบ้าง ไม่ดีบ้าง แต่สุดท้ายเขาก็แก้ปัญหาของเขาจนได้
ในเรื่องนี้ผมต้องการสื่อให้เห็นเลยว่า แค่ลงมือทำอะไรสักอย่าง ไม่ต้องดีเลิศตั้งแต่เริ่มต้นหรอก
สุดท้ายเราจะค่อยๆ คลำหาทางไปจนเจอทางออกจนได้ เหมือนกับที่สนลองแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นในเรื่อง
(ยกเว้นช่วงที่ยังลังเลสองจิตสองใจ ก็เป็นข้อผิดพลาดตามธรรมดาของชีวิตมนุษย์)
เรื่องหนึ่งที่ผมประทับใจในตัวสนก็คือตอนที่สนรู้ว่านินาท้องแล้วสนจะต้องมาบอกต้น แต่สุดท้ายสนเลือกที่จะยังไม่บอก
แต่พาต้นไปเที่ยวที่จังหวัดน่าน ใช้เวลาอยู่ด้วยกันอีกสักหน่อยให้ดีที่สุด ให้ต้นได้มีความสุขมากที่สุด
แสดงให้เห็นถึงหัวใจที่ยิ่งใหญ่ของสน เขารู้ว่าพลาด เขารู้ว่าตัวเองไม่ดี แต่เขาก็อยากจะรักคนที่เขารักให้มากและนานที่สุดเท่าที่จะทำได้
ผมชอบความคิดตรงนี้มากเลย โชคดีที่ตอนนั้นผมไปเที่ยวน่าน ผมเลยได้ไอเดียนี้มา
ก่อนหน้านั้นผมไม่ได้วางพล็อตไว้อย่างนี้ กะจะให้สนกระโดดแม่น้ำปิงฆ่าตัวตาย แต่พอได้ไอเดียนี้มาผมว่ามันดีกว่า ทิ้งของเดิมเลย
ให้ต้นได้ความรักที่ดีที่สุดจากสนไปก่อน แม้ว่าต่อไปจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว ต้นก็จะรับรู้เสมอว่าสนรักเขามากแค่ไหน
ถ้าผมเป็นต้น ผมจะไม่รักผู้ชายคนนี้ไม่ได้ สนยอมให้คนด่าว่าผิดอยู่คนเดียว เหนื่อยคนเดียว รับผิดคนเดียว หัวใจโคตรยิ่งใหญ่เลย
รักอะ
ผิดเพราะพยายามก็ยังดีกว่าถูกแต่ไม่ได้ทำอะไร
ผมก็รู้สึกดีมากที่ได้แก้ตัวให้กับสนในเวอร์ชั่นนี้ ถ้าผมเขียนให้เรื่องนี้จบเศร้า มันโคตรจะไม่ยุติธรรมกับสนเลยล่ะ
แล้วผมก็อาจจะรู้สึกแย่กับต้นได้ แต่ผมก็รักต้นนะที่เลือกสนในตอนท้าย
มีใครเห็นเป็นยังไงบ้างครับ
Sarawatta
-
ก็งงๆ อยู่เหมือนกันค่ะ :m28:ว่าทำไมทดแทนถึงนิ่งแท้ ไม่หือไม่อือ ปล่อยให้สนพูดอยู่ได้
แต่ก็ดีใจที่ต้นเลือกสน :mc4: จะได้สมหวังมีความสุขกันซักที
แถมท้าย: ถ้าเอานิสัยของเราไปใส่ในสถานการณ์ต้นนะ ถ้ารู้ตัวว่าชอบก็บอกไปเลย ลุย อีกฝ่ายไม่ชอบก็ตัดใจ อาจมีบ้าบอไปซักพัก แต่เพราะเพิ่งเริ่มรัก การตัดใจทำได้ง่ายกว่าปล่อยให้ชอบไปนานๆ แล้วจากนั้นทิ้งระยะห่างให้เหลือแค่เพื่อนจริงๆ (ทำมาแล้วในชีวิตจริง) แล้วถ้าเอาไปใส่ในสถานการณ์ของสนที่มีเพื่อนสนิทมาชอบ ก็บอกตรงๆ ว่าไม่ชอบแบบนั้น รับได้ก็คบกันต่อแบบเพื่อน แต่จะทิ้งระยะห่างไว้มากกว่าเดิม ในชีวิตจริงยังไม่มีโอกาสได้ทำ :m23: โดนเพื่อนสนิทมัดมือชกเรียบร้อย :o8:
-
เห็นด้วยกับคุณ Sarawatta
การไม่ทำอะไรเลยผิดที่สุด เพราะเป็นการปล่อยให้กระแสอะไรๆ รอบตัวพัดพาเราไป
ต้นเองก็เข้มแข็งพอที่ตัดสินใจไปอยู่ไกลๆ เสีย และไม่พยายามยื้อใหเรื่องราวซับซ้อนจนทุกคนต้องเจ็บปวดกว่านี้
แต่ต้นก็ไม่ได้ลงมือทำเพื่อปกป้องหรือต่อสู้เพื่อให้ได้รักนี้มาเท่าที่ควร เราเข้าใจว่าเป็นนิสัยของต้นเองที่ไม่สู้คน ทั้งยังจิตใจอ่อนโยน ไม่ต้องการทำให้ใครเสียใจ เลือกการนิ่งเฉยหรือเลี่ยงไปแทน
ตั้งแต่ตอนสนจีบจอย ถ้าต้นเป็นประเภทวิ่งชน ก็คงปฏิเสธสน ไม่ไปถามให้ ตอนถูกล้อเรื่องที่เป็นเกย์ ก็อยู่เฉยๆ ไม่ตอบโต้ ตอนินาว่าร้ายก็ไม่ได้ทำอะไรเลย เราไม่มองว่าต้นอ่อนแอ ต้นแค่ไม่คิดร้ายกับใคร และไม่ต้องการให้ใครมาเสียใจเพราะตัวเอง
ในแง่หนึ่ง ต้นก็เข้มแข็งนะ คนที่รักอยู่ได้อย่างยาวนาน ผ่านอุปสรรคทั้งครอบครัว ระยะทาง เงื่อนไขมากมาย ทั้งที่มีเพียงแค่คำขอร้องให้รอ ก็ยังเชื่อมั่นจนถึงที่สุดที่ต้องปล่อยมือเพราะนินาท้อง เรานับถือต้นในแง่นี้นะ
สำหรับสนเราชอบในความพยายาม ความมุ่งมั่น ทั้งเรื่องงานอาชีพ และเรื่องความรัก ทำผิด ทำถูก หมิ่นเหม่ แต่ก็เพื่อเป้าหมายที่ตั้งไว้ ไขว้เขวไปบ้างก็ด้วยความอ่อนประสบการณ์และด้วยวัยที่ยังคงต้องเรียนรู้เพื่อเติบโต
ที่คุณ Sarawatta ตอบเม้นท์เราว่า ไม่ใช่ทุกคนที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ เพราะมีเหตุผลบางอย่าง
อันนี้ก็จริง ศีลธรรมในใจจะหยุดยั้งไม่ให้เราไขว่คว้าแบบไม่เลือกวิธีการ ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม
ต้นเป็นคนแบบนี้ และเราก็ชอบที่ต้นเป็นแบบนี้
สนทำกับนินาแบบที่อาจจะบีบบังคับกลายๆ แต่ไม่ได้มีใครบังคับนินาให้นอกในสน ทั้งๆ ที่ยังมีพันธะผูกพันกันอยู่
ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวความรักที่สมจริงแบบนี้มาให้อ่าน
ขอบคุณค่ะ
-
พอได้อ่านข้อความด้านบนแล้วมานั่งนึกๆ กับตัวเองดู เราเลยคิดว่าที่คุณ sarawatta พูดมานั้นพูดอีกก็ถูกอีกจริงๆ ด้วยค่ะ ^^ น่าจะด้วยความที่เราเองก็เป็นผู้หญิงด้วยล่ะมั้งคะ เวลาอ่านนิยายเราถึงได้มีความรู้สึกเห็นอกเห็นใจตัวละครที่เป็นนางเอก/นายเอกมากกว่า จนบางครั้งก็โฟกัสผิดจุดไปหน่อย ยกตัวอย่างเช่น ต้นรอความรักจากสนมาเป็นสิบๆ ปี แทนที่เราจะมองว่าต้นก็แค่รออย่างเดียวป่ะ? แต่กลับกลายเป็นว่าเรามองไปที่ระยะเวลามากกว่า แล้วก็เลือกที่จะหันไปโจมตีสนแทน (ทั้งๆ ที่ก็เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ แต่เราชอบคิดว่าฝ่ายที่ถูกกอดอ่อนแอกว่าเสมอ) บวกกับการที่สนทำอะไรก็ไม่ค่อยได้ดั่งใจ มันจึงเป็นแรงผลักให้เรามองว่าสนดูไม่ดีในชั่วระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น ส่วนต้นคนที่ยังไม่ได้ทำอะไรจึงถูกมองข้ามไปอย่างที่คุณ sarawatta ว่าไว้จริงๆ นั่นล่ะค่ะ..
ปล. รออ่านตอนหน้านะคะ จะถึงกับน้ำตาลร่วงกราวไหมน้ออ~ :-[
-
ก่อนตอนต่อไปจะมาเย็นนี้ เรามารอเพื่อนๆ ที่ยังไม่ได้อ่านตอนนี้กันนิดนึงนะครับ
ในระหว่างนี้ ไหนๆ เรื่องก็จะจบแล้ว อยากฟังความประทับใจจากคนอ่านหน่อยครับว่าชอบหรือประทับใจเรื่องนี้ยังไงกันบ้าง
มีประเด็นที่อยากให้แชร์ตามนี้ครับ แชร์ได้เรื่อยๆ ใครนึกได้ตอนไหนก็แชร์ตอนนั้นได้เลยครับ
1) ความรู้สึกครั้งแรกที่ได้อ่านเรื่องนี้ ทำไมถึงอ่านต่อและอ่านมาจนจบ
2) ตอนหรือฉากที่ประทับใจที่สุดในบรรดา 44 ตอนที่ลงทั้งหมด (อาจจะมีหลายตอน/ฉากก็ได้)
3) ตอนหรือฉากที่ซาบซึ้งที่สุด
4) ตอนหรือฉากที่เศร้ารันทดที่สุด
5) ตอนหรือฉากที่ไม่ได้อย่างใจที่สุด
6) ตอนหรือฉากที่โรแมนติกที่สุด
7) ตอนหรือฉากที่มีความสุขที่สุด
8 ) คำพูดหรือความคิดของตัวละครที่ชอบที่สุด
หลังเขียนตอนที่ 44 จบ คนเขียนก็จะแชร์ด้วยครับ
ถ้าจะติ ก็พอติได้ครับ แต่เนื่องจากผมคงจะไม่ได้เขียนเวอร์ชั่นสี่แน่นอนแล้วก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงในเรื่องนี้อีก
ถ้าจะให้คำแนะนำสำหรับเรื่องใหม่ก็ยินดีรับฟังครับ แต่ก็คงจะไม่ได้กลับมาเขียนอีกนาน 555
เรื่องใหม่ที่ผมวางแผนไว้ว่าจะเขียนมีอยู่สองเรื่องครับ แต่คงจะไม่ได้อ่านเร็วๆ นี้ อาจจะสองสามปีข้างหน้านั่นแหละครับ
1) 90 วัน ฉันรักเธอ (90-day guarantee) - ความรักของหนุ่มเกาหลีกับหนุ่มไทยที่โชคชะตาฟ้าลิขิตให้มาเจอกัน นายเอกเป็นหนุ่มเกาหลีที่หนีมาอยู่เมืองไทยกับญาติที่เคยมาอยู่ด้วยตอนสมัยเด็กๆ เพราะพ่อกับแม่ถูกตามฆ่าจากปัญหาความขัดแย้งในธุรกิจที่เกาหลี ญาติของนายเอกแต่งงานกับหญิงไทย มีลูกเลี้ยงชายหนุ่มหนึ่งคน กำลังจะแต่งงานกับหญิงสาวคนหนึ่ง เมื่อนายเอกได้เจอพระเอก เรื่องราวความรักวุ่นๆ จึงบังเกิดขึ้นก่อนที่พระเอกจะแต่งงาน (น่าเขียนมาก)
2) Accessible Love (รักที่เข้าถึงได้) - เป็นภาคเหตุการณ์แบบไทยๆ ของเรื่อง "เมื่อผมหลงรักคนพิการ" ใครที่ประทับใจ "น้องเก้า" กับ "พี่คิมแตซอง" ที่ตอนนี้ไม่รู้เป็นไงบ้างแล้ว เวอร์ชั่นแบบไทยๆ อาจจะช่วยให้หายคิดถึงสองคนนี้ได้ (น่าเขียนมากเช่นกัน)
ขอบคุณครับ
Sarawatta
-
เราชอบตอนที่สนร้องไห้ฟูมฟายคิดถึงต้น
ตอนนั่นเราอ่านแล้วเศร้าตามสนเลยคือแบบ
มรสุมทุกอย่างสะสมมาจนทนไม่ไหวจนมัน
ระเบิดออกมาแล้วแม่ก็คอยปลอบคอยกอด
สนให้สนนิ่งแล้วคอยปลอบฉากนี้แสดงให้เห็น
อะไรหลายอย่างเลย
ทำให้แม่ของสนได้รับรู้ความเจ็บปวดของสน
ทำให้แม่ลุกขึ้นมาปกป้องลูก
และทำให้พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายรับรู้เรื่องลูก
ยอมรับในตัวตนของลูกและอยากจะทำให้
ลูกมีความสุข
ส่วนตอนจบเราก็โอเคนะแต่อยากให้มี
โมเม้นท์หวานๆให้คุ้มกับความเจ็บที่ผ่าน
มาของคนทั้งคู่
ในส่วนของทดแทนต้นน่าจะบอกเลิกก่อน
งานวันเกิดของต้นนะน่าคุยกันรู้เรื่องแล้ว
ทดแทนถึงยอมนิ่งเฉยตอนโมเม้นท์ซึ้งของ
ต้นและก็สน
สุดท้ายแล้วขอบคุณมากนะคะที่เขียนนิยาย
ให้อ่านและก็คอยแนะนำเมื่ออัพตอนใหม่
เราชอบนะรู้สึกได้ถึงการใส่ใจของคนเขียน
และแคร์ความรู้สึกของคนอ่านในหลายๆพาร์ท
ที่คนเขียนอธิบายเหตุการ์ณและก็ตอบความ
คิดเห็นของคนอ่าน :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีใจที่ต้นเลือกทำตามหัวใจตัวเอง ในที่สุดก็กลับมารัก
กันได้ดั่งเดิม
แอบใจหายที่เรื่องนี้จะจบแล้ว เหมือนผูกพันกับตัวละครในเรื่องจริงๆ เฮ้อ
จริงๆ ก็อยากรู้นะ ว่าหลังจากนี้ชีวิตคู่ของต้นกับสนจะเป็นยังไง แถมสนก็มีลูก น้องภูคา คงน่ารักน่าดู ครอบครัวคงวุ่นวายน่าดู (แอบจิ้นไปไกล)
-
วันนี้จะเสิร์ฟมาม่าอีกแล้วเหรอครับ ผมอิ่มแล้ว
ส่วนคำถามที่ว่าทำไมถึงอ่านเรื่องนี้จนจะจบแล้ว เพราะว่าความรักของต้นกับสนมันเป็นสิ่งที่หยั่งรากลึกมาก
จนผมคิดไม่ออกเลยว่าถ้าทั้งสองคนไม่ได้คู่กัน เค้าจะรักคนอื่นได้จริง ๆ เหรอ มันลึกซึ้งและพิเศษมาก ผมอ่านยังรู้สึก
ดีกับความรักของทั้งคู่เลยครับ
-
วันนี้จะเสิร์ฟมาม่าอีกแล้วเหรอครับ ผมอิ่มแล้ว
ส่วนคำถามที่ว่าทำไมถึงอ่านเรื่องนี้จนจะจบแล้ว เพราะว่าความรักของต้นกับสนมันเป็นสิ่งที่หยั่งรากลึกมาก
จนผมคิดไม่ออกเลยว่าถ้าทั้งสองคนไม่ได้คู่กัน เค้าจะรักคนอื่นได้จริง ๆ เหรอ มันลึกซึ้งและพิเศษมาก ผมอ่านยังรู้สึก
ดีกับความรักของทั้งคู่เลยครับ
ไม่มีมาม่าแล้วครับเพราะจบแล้ว แต่ตอนจบพิเศษจะตามมาในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ครับ อดใจรออีกสักครู่ ขอหวานปิดท้ายก่อนอำลาจากเรื่องนี้กันไปนะครับ
Sarawatta
-
ผมนี่ลุกเลย 555 ลุกมาตั้งตารอ
-
หลังจากมาตามอ่านจนครบ รู้สึกอิ่มเอมใจไปกับทั้งสองคนด้วย คือเราตามลุ้นมาตั้งแต่แรกๆ ที่คุณ Sarawatta เรียกได้ว่า ร่วมประสบการณ์ทั้งสุข ทั้งทุกข์ มากับทั้งตัวละครและคนเขียน 555+ รู้สึกขอบคุณคนเขียนมากที่แบ่งปันเรื่องดีๆ ให้อ่าน คือบอกเลยว่า มีความสุขมากกับตอนล่าสุด แอบ random อ่านความคิดเห็นของหลายคน หลายคนอาจคิดว่าสนทำตัวแย่ที่ตามตื้อ อาจบอกว่าการกระทำของสนไม่เหมาะไม่ควร ก่อนจะพูดมากกว่านี้ ต้องออกตัวก่อนว่า ถ้าเราเป็นสนเราคงไม่ทำแบบนั้น แต่เราก็ไม่กล้าบอกหรอกว่า อะไรดี ไม่ดี เพราะเราไม่รู้คำนิยามที่แท้จริงของ "ความดี" ที่ว่าไม่ทำ ไม่ใช่ว่าเพราะไม่เห็นด้วยหรือยังไง แต่เรารู้ตัวเราดีว่าเราไม่ใช่คนที่มีความกล้าหาญพอที่จะไปยื้อคนรักแบบสน เรานับถือสนมากที่กล้าพอที่จะยื้อ จับ ความรักของตนไว้ให้ถึงที่สุด
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
CHAPTER 44: รักสุดท้ายของเราสามคน
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
"ทาครีมหรือยัง" ต้นเดินมาหยุดตรงขอบเตียง มองคนที่กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนในชุดสบายๆ ด้วยสายตายิ้มๆ
"ยัง เราขี้เกียจทาน่ะ" สนนิ่วหน้า
"ไม่ได้นะ นายต้องดูแลตัวเองหน่อยสิ ถ้าไม่หล่อเดี๋ยวเราไม่รักนะ จำไม่ได้เหรอว่าทำไมเราถึงแอบรักนาย" ต้นพูดพลางขำ
"ครับๆ งั้นต้นทาให้เราหน่อยดิ" สนทำเสียงอ้อนพร้อมดีดตัวลุกขึ้นนั่งตัวตรง
ต้นหัวเราะ เดินไปหยิบครีมทาหน้ากับอายครีมที่โต๊ะเครื่องแป้งของสนมา เตรียมพร้อมสำหรับการบำรุงผิวพรรณให้บ่าวเหนือสุดหล่อของต้น สนหลับตาพริ้ม ต้นค่อยๆ บรรจงทาอายครีมให้อย่างเบามือ ตามด้วยไนท์ครีม
"มือเบาจัง ห๊อม หอม"
"อย่าเพิ่งพูดสิ เดี๋ยวหน้าเป็นรอย" ต้นทำเสียงดุไม่จริงจังนะ
"ตั้งแต่กลับมาจากเมืองนอก ต้นดุจัง" สนหัวเราะเบาๆ
ใบหน้าของสนช่างสะอาดใสและหล่อเหลาเหลือเกิน แม้ว่าหน้าตาอาจไม่ใช่เหตุผลทั้งหมดที่ต้นรักผู้ชายคนนี้ แต่ทำให้เกิดความประทับใจไม่น้อย รอยยิ้มละไมแสนอบอุ่นแบบนี้ตราตรึงอยู่ในหัวใจของต้นเสมอ ริมฝีปากนั้นเคยมอบรสจูบแสนหวานที่ต้นไม่เคยลืม
พอต้นทาครีมเสร็จสนก็ลืมตาแป๋ว ดวงตาคู่นี้ถ้ามองดีๆ จะเห็นแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักที่ผู้ชายคนนี้มอบให้ต้น สนมองต้นด้วยแววตาอย่างนี้ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมาแม้กระทั่งตอนเป็นเพื่อน
"ยิ้มอะไร" สนถามพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม
ได้ยินคำถามนี้แล้วต้นก็ถึงกับน้ำตาซึม ต้นจำคำถามนี้ได้ดีเพราะสนถามต้นตอนที่แอบรักสนครั้งแรก
"เปล่า...ทรงผมนายเท่ห์ดี เดี๋ยวเราจะไปตัดทรงนี้มั่ง"
บทสนทนานี้นี่แหละที่เป็นจุดเริ่มต้นของความรักที่แสนยาวนาน สิบสามปีผ่านมาแล้ว ความรักครั้งแรกของต้นก็ยังไม่จากไปไหน และคงจะอยู่กับต้นไปจนถึงลมหายใจสุดท้าย
"อย่าเพิ่งกอดดิ เดี๋ยวครีมหก"
ต้นรีบร้องห้ามเมื่อเห็นสนทำท่าจะกอด สนทำหน้ามุ่ยอย่างเซ็งๆ ต้นหัวเราะแล้วก็เอาครีมทาหน้ากับอายครีมไปเก็บที่โต๊ะเครื่องแป้งตามเดิม จากนั้นก็ขึ้นมาอยู่บนเตียงในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนเคียงข้างกับสน สามปีแล้วที่ไม่ได้ทำอย่างนี้ ต้นกับสนมีความสุขเหลือเกิน สุขจนล้นหัวใจ
"ขอบคุณนายมากนะสนที่นายทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเรามาตลอด ยอมเหนื่อยอยู่คนเดียว เจ็บอยู่คนเดียว แล้วก็แก้ปัญหาทุกอย่างอยู่คนเดียว เราเองซะอีกที่ยังไม่ได้พยายามทำเพื่อความรักของเรามากเหมือนนายเลย เราขอโทษนะสน ต่อไปนี้...เราจะไม่ปล่อยให้นายเหงา ไม่ปล่อยให้นายเจ็บ ไม่ปล่อยให้นายอยู่คนเดียวอีกแล้ว เราจะอยู่ข้างๆ นายไม่ไปไหนอีก เราจะดูแลหัวใจของนายที่บอบช้ำให้หายดี หัวใจของนายยิ่งใหญ่มากนะสน นายทำงานหนักหาเลี้ยงครอบครัว ทำให้พ่อแม่ของนายมีความสุขมากที่มีหลาน เราเห็นแล้วยังอยากจะขอบคุณนายแทนพ่อกับแม่ของนายเลย ลูกชายของนายน่ารักมากนะ พวกเราโชคดีแค่ไหนที่ได้ภูคามาอยู่ด้วย นายทำเพื่อลูก แถมยังอุตส่าห์แบ่งเวลามาช่วยดูแลพ่อกับแม่ให้เราอีก แล้วที่สำคัญ นายทำทุกอย่างเพื่อให้เราสองคนได้กลับมารักกันอย่างราบรื่นเหมือนเดิม ขอบคุณจริงๆ นะสนสำหรับความเสียสละของนาย เราโชคดีแค่ไหนแล้วที่นายยังรอและรักคนอย่างเราอยู่"
ต้นพูดไปร้องไห้ไป แม้ว่าจะไม่อยากร้องไห้อีกแล้วแต่ก็อดไม่ได้
"อย่าร้องไห้สิต้น" พูดแล้วสนก็ดึงต้นมากอดไว้แนบอกเพื่อปลอบใจ ต้นซบลงไปพร้อมกับกอดสนไว้เบาๆ ท่าทีนี้บ่งบอกว่าต้นยอมหมดหัวใจแล้ว
"เราเองก็ต้องขอบคุณนายมากนะต้นที่เก็บรักแรกของนายไว้ให้เรามาตลอด หัวใจของนายก็ยิ่งใหญ่นะ มีคนผ่านเข้ามาตั้งหลายคนนายก็ยังเก็บหัวใจไว้ให้เรา เราทำให้นายเสียใจหลายครั้ง โลเลก็หลายหน แต่นายก็ไม่เคยเปลี่ยนใจจากเรา สิ้นหวังแค่ไหนนายก็ยังรักเรา ให้อภัยเรามาตลอด ถ้าเป็นคนอื่นเขาก็อาจจะทิ้งเราไปแล้วก็ได้ นายพยายามแล้วนะต้น แต่นายน่ะ...แค่ไม่ชอบสู้คน ไม่อยากทำร้ายใคร จะว่าไป...เราเองก็ทำให้นายสงสัยมาตลอดว่าเรารักนายหรือเปล่า ถ้าเราบอกนายไปตั้งแต่แรกๆ ที่เรารู้ใจตัวเองมันก็อาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้ อย่าคิดมากนะต้น ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก มันผ่านไปแล้ว แค่เราได้กลับมารักกัน กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนตอนเด็กๆ อีกครั้ง แค่นี้เราก็พอใจแล้ว ความเจ็บปวดผิดพลาดที่ผ่านมาหายไปหมดแล้วล่ะ นายรู้ไหม เราสองคนมีข้อดีต่างกัน นายเป็นคนอดทน มั่นคง ใจเย็น แล้วก็ให้อภัย แต่ไม่ชอบสู้คน ส่วนเราอาจจะวู่วามไปหน่อย โลเลบางครั้ง แต่ถ้าจะทำอะไรแล้วก็จะทำให้ได้ เราสองคนถึงต้องอยู่ด้วยกันเพื่อเติมเต็มกันและกันไงต้น"
สนยิ้มสุขใจที่เจ้าของรักแรกที่สนแสนรักและอยากทะนุถนอมดูแลไปตลอดชีวิตได้กลับมาอยู่ในอ้อมแขนของสนอีกครั้ง สนจะไม่ยอมสูญเสียความรักครั้งสุดท้ายนี้ไปอีกแล้วแม้ว่าต้องแลกด้วยชีวิต
"นายเป็นคนดีมากเลยนะสน เราดีใจนะที่ได้รักนาย แต่ถึงยังไงๆ ที่เราสองคนได้กลับมารักกันอีกครั้ง เราขอยกเครดิตให้นายหมดเลยนะ เพราะความพยายามของนายเราถึงมีวันนี้ นายเป็นคนเก่ง เป็นคนดี เป็นฮีโร่ในดวงใจของเรานะสน"
ต้นกอดสนแน่นขึ้นอย่างรักใคร่ ต้นรักผู้ชายคนนี้มากเหลือเกิน ยิ่งได้เห็นสิ่งที่สนทำให้ก็ยิ่งรักมากขึ้น กอดจนพอใจแล้วต้นก็ค่อยๆ ดันตัวออกมาจากอ้อมแขนของสนเพื่อมองหน้าคนที่รัก
"สามปีที่ผ่านมา นายเหนื่อยหรือเปล่าสน เรารู้ว่านายคงเหนื่อยน่าดู นายคงเหงา คงทรมานแล้วก็เจ็บปวดมาก ต่อไปนี้...เราจะดูแลนายให้ดีที่สุดเองนะสน ให้สมกับที่นายอุตส่าห์ทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อทุกคน นายจะไม่เหนื่อยคนเดียวอีกแล้วนะ เราจะอยู่ข้างๆ นายตลอดไป"
สนยิ้ม สักพักก็นิ่วหน้า
"แต่ตอนนี้เรายังไม่หายเจ็บหัวใจเลยนะ นายช่วยดูตรงหัวใจเราหน่อย มันยังช้ำอยู่เลย นายช่วยทำให้มันหายหน่อยสิ"
สนทำเสียงอ้อนแล้วก็เลิกชายเสื้อขึ้นให้ต้นดูหัวใจของสนตรงราวนมด้านซ้าย
"เนี่ยเห็นไหม" สนเอามือชี้แถวๆ ราวนมของตัวเอง
"ไม่เห็นช้ำตรงไหนเลย" ต้นทำหน้าสงสัยเมื่อก้มลงไปดูใกล้ๆ
"แล้วเห็นอะไรล่ะ" สนทำหน้ามีเลศนัย
"นม" คนตอบทำหน้าแหยๆ
สนถือโอกาสใช้จังหวะนั้นกดใบหน้าของต้นให้ซบลงตรงอกของตัวเองแล้วก็กอดต้นไว้ ต้นรู้ว่าโดนแกล้งก็เลยใช้จมูกถูเร็วๆ ตรงราวนมของสนเล่น
"โอ๊ย...เสียว หายช้ำแล้ว หายช้ำแล้ว"
ต้นลุกขึ้นนั่ง มองดูสนหัวเราะร่าแล้วก็ยิ้มเขินๆ จากนั้นก็ยื่นมือไปบีบจมูกสนเบาๆ
"คนขี้แกล้ง เดี๋ยวเราจะฟ้องพ่อกับแม่เรา ยังไม่ได้ไปขอเค้าซะหน่อยก็แอบทำมิดีมิร้ายกับลูกเค้าแล้ว"
คราวนี้สนถึงกับหัวเราะเสียงดัง "ไม่ต้องไปฟ้องหรอก พ่อกับแม่ของเราสองคนรู้หมดแล้ว"
"จริงเหรอ รู้ได้ยังไง" ต้นทำหน้าตกใจ อายก็อาย
"ก็พ่อนายถาม เราก็เลยบอก แล้วเราก็บอกพ่อนายแล้วด้วยว่าถ้านายกลับมา เราจะให้แม่ไปขอ"
ต้นหัวเราะชอบใจบ้างคราวนี้ "เดี๋ยวเราจะเรียกสินสอดเยอะๆ เลยนะ"
"ครับ เดี๋ยวเราจะขายบ้านไปขอนายเลยดีไหม" สนทำหน้าล้อเลียน
"ดีๆ แล้วนายก็ไปอยู่บ้านเรานะ ให้พ่อกับแม่แล้วก็ภูคาไปอยู่ด้วย อยู่ด้วยกันหมดเลยก็ดีนะ แล้วเราก็จะเอาเงินสินสอดมาขยายบ้านไง"
สนพยักหน้าเห็นด้วย ต้นเลยบีบจมูกเข้าให้อีกทีอย่างหมั่นเขี้ยวแล้วก็หัวเราะด้วยกันอย่างมีความสุข
"นั่งแบบนี้ดีกว่า เหมือนตอนที่เราไปนั่งดูดาวด้วยกันที่ดอยอินทนนท์ นายจำได้ไหม"
"นั่งยังไงล่ะ จำไม่ได้แล้ว" ต้นเลิกคิ้ว
"เดี๋ยวเราจัดการให้"
ว่าแล้วสนก็ให้ต้นนั่งตัวตรง สนกางขาตัวเองออกเป็นตัววี จากนั้นก็ใช้มืองสองข้างยกใต้รักแร้ของต้นแล้วลากต้นมานั่งตรงหว่างขา ให้หลังของต้นแนบกับอกของสน
"แบบนี้ไง จำได้ยัง"
ต้นหันไปพยักหน้า สนกอดต้นไว้เบาๆ เอาคางเกยตรงไหล่ของต้นพร้อมกับยิ้มละไม
"รักต้นนะ คิดถึงมากๆ ด้วย ขนาดอยู่ใกล้ๆ อย่างนี้ก็ยังไม่หายคิดถึงเลย นึกว่าจะไม่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกซะแล้ว ขอบคุณที่กลับมาหาเรานะต้น เรามีความสุขที่สุดในโลกเลยตอนนี้"
ต้นเหมือนพอจะจำได้รางๆ ว่าเคยทำแบบไหนตอนนั่งดูดาวด้วยกันวันนั้น ก็เลยหอมแก้มขวาของสนก่อนแล้วค่อยย้ายไปแก้มข้างซ้ายโดยไม่ต้องรอให้สนบอก สนยิ้มมีความสุขมากทีเดียว ต้นดีใจเหลือเกินที่ทำให้สนมีความสุขหลังจากที่ต้องเหงา เหน็ดเหนื่อยและเจ็บปวดกับปัญหาชีวิตมากว่าสามปี
"เราก็รักสนนะ ดีใจที่ได้กลับมาอยู่กับสนอีก ขอบคุณที่นายยังรอเราอยู่นะ" แม้ว่าจะพูดไปแล้วต้นก็ยังอดไม่ได้ที่จะพูดซ้ำ ก็ต้นรู้สึกซาบซึ้งใจจริงๆ นี่นา
"อ้อ...เราจะขอโทษนายเรื่องนึง" สนทำท่านึกได้
"เรื่องอะไรเหรอ"
"ก็เรื่องที่เราถามละลาบละล้วงนายที่ร้านอาหารวันนั้นไง"
"อ๋อ..." ต้นก็รู้สึกอยู่เหมือนกันว่าสนถามในสิ่งที่ไม่ควรถามหลายอย่าง
"นายรู้ไหมว่าเราถามทำไม แล้วนายรู้ไหมว่าเราร้องไห้ทำไม"
"ไม่รู้" ต้นตอบสั้นๆ เพราะนึกไม่ออกจริงๆ
"เราแค่อยากรู้ว่านายรักพี่แทนจริงหรือเปล่า พอฟังที่นายเล่า เห็นนายทำท่าอึกอัก บางคำถามก็ตอบไม่ได้ เอ่อๆ อ่าๆ เราก็พอจะรู้แล้วล่ะว่านายไม่ได้รักพี่แทนมากนักหรอก ที่เราร้องไห้...เพราะดีใจที่รู้ว่านายไม่ได้รักพี่เขา แล้วนายก็ยังไม่ลืมเรา เราถึงได้เดินหน้าช่วยทำให้นายกลับมาหาหัวใจตัวเองไวๆ ไง แต่ถ้าวันนั้นนายทำให้เรารู้ว่านายรักพี่แทนมาก เราก็อาจจะปล่อยนายไปอยู่กับคนที่นายรัก"
แล้วสนก็ถอนหายใจเบาๆ "ขอโทษที่เราถามเซ้าซี้ ไม่โกรธเรานะ"
"เจ้าเล่ห์นะนายเนี่ย คุณสนจอมวางแผน แผนการเยอะจริงๆ เราตามไม่ทันซักอย่างเลย" ต้นว่าไม่จริงจังนักแล้วก็ขำ สนก็ขำบ้าง
"นายรู้ไหม...ที่นินาเขามีแฟนใหม่ ก็เป็นเพราะแผนของเรานั่นแหละ"
ต้นพยักหน้ารับรู้ แม่ของสนเล่าให้ต้นฟังแล้วล่ะ
"นายนี่ก็ร้ายไม่ใช่เล่นเลยนะ" ต้นว่าพลางขำเบาๆ
"เรานะ แกล้งให้คนอื่นอารมณ์เปลี่ยวจนเขาต้องไปหาคนอื่นมาช่วยทำให้หายเปลี่ยว แต่เวรกรรมคงตามทัน แกล้งเขาไว้เยอะ ตัวเองก็เลยต้องมาอารมณ์เปลี่ยวด้วย รู้ไหมต้นว่าเราน่ะ...อารมณ์เปลี่ยวอย่างนี้มาสามปีแล้วนะ แล้วนายล่ะ อารมณ์เปลี่ยวเหมือนเราหรือเปล่า"
คำถามแบบนี้ บวกกับสายตากรุ้มกริ่มของสน ต้นก็พอจะเดาได้ว่าสนจะพาเข้าเรื่องอย่างว่าแล้วล่ะ
"ไม่เห็นจะเปลี่ยวเลย" ต้นทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"จริงเหรอ ตั้งสามปี...ไม่เปลี่ยวเลยเหรอ"
ต้นส่ายหน้า "ไม่เปลี่ยว"
"จริงดิ อยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆ ของคนหล่อๆ แถมมีหุ่นซิกซ์แพ็คอย่างนี้ก็ไม่ยังไม่เปลี่ยวอีกเหรอ" สนกอดกระชับต้นแน่นขึ้น แล้วก็ลูบไล้ไปตามเนื้อผ้าบริเวณท้องน้อยของต้น
"ไม่เปลี่ยว" ต้นพยายามกลั้นยิ้ม
"แต่เราน่ะ...อารมณ์เปลี่ยวแล้วล่ะสิ ทำไงดีล่ะต้น จะมีใครช่วยเราได้หรือเปล่านะ" สนแกล้งทำเสียงกระเส่า
"เมื่อก่อนนายทำยังไงก็ทำอย่างงั้นไปสิ" ต้นแสร้งว่า
สนนิ่วหน้า "ไม่เอาหรอก เบื่อแล้ววิธีนั้น ทำมาสามปีแล้ว อยากใช้วิธีอื่นมั่ง ตอนนี้เรามีคนรักมาอยู่ด้วยใกล้ๆ แล้ว ให้คนรักช่วยทำให้เราหายเปลี่ยวไม่ได้เหรอ"
"ม่าย...เพราะเราไม่เปลี่ยว"
"ไม่เปลี่ยวจริงเหรอ" สนถามย้ำ คราวนี้ยิ้มกรุ้มกริ่มมีเลศนัยยิ่งกว่าเดิม
"จริง" ต้นยืนยัน
หมับ!
สนคว้าหมับเข้าให้ที่เป้ากางเกงของต้นพร้อมกับคลึงเคล้นเล่น ต้นตาโตด้วยความตกใจแต่ก็รู้ว่าเสียทีสนไปเสียแล้วเพราะ "ตรงนั้น" ของต้นมันฟ้องอะไรบางอย่างชัดเจน ต้นก็เลยทำหน้าอ่อยๆ
"เปลี่ยวแล้ว" สนยิ้มชอบใจ "สงสัยเราจะต้องลงโทษคนโกหกให้สาสมแล้วล่ะ"
ต้นทำท่าจะลุกหนีสนก็คว้าตัวไว้เสียก่อน
"จะหนีไปไหน"
สนกอดปล้ำเล่นกับต้นที่พยายามดิ้นหนี เสียงหัวเราะดังไปทั่วห้อง
"สนหื่น"
"ก็หื่นกับนายคนเดียวนี่แหละ มาให้เราทำโทษซะเดี๋ยวนี้เลย ไหนว่าอารมณ์ไม่เปลี่ยวไง ทำไมตรงนั้นยังกะหินเลยล่ะ"
ปล้ำกันไปมา ต้นก็ต้องตกอยู่เบื้องล่างของสนเสียแล้ว คราวนี้คงหนีไม่พ้นแน่นอน เสียงหัวเราะค่อยๆ เงียบลงพร้อมๆ กับการเคลื่อนไหวของทั้งสองฝ่ายที่ค่อยๆ หยุดลง
"เราสองคนมาช่วยกัน...ทำให้คืนนี้เป็นคืนพิเศษของเราอีกนะต้น"
ใบหน้าของสนโน้มลงมาใกล้กับต้นจนจมูกแทบจะชนกัน เสียงหอบหายใจของแต่ละฝ่ายเริ่มดังมากขึ้น หัวใจเต้นรัวราวกับเพิ่งเคยทำอย่างนี้เป็นครั้งแรก ก็แน่ล่ะ อย่างน้อยก็เป็นครั้งแรกในรอบสามปี
เสียงที่อ่อนหวาน แววตาที่อบอุ่น รอยยิ้มที่หวานซึ้ง อ้อมกอดและกลิ่นกายที่ต้นโหยหามาตลอดอยู่ใกล้แค่เอื้อมเท่านั้น ต้นคงไม่ปล่อยให้ความสุขอย่างนี้หลุดมือไปอีกแล้ว ยังไงก็จะขอยอมสยบอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนนี้ที่ต้นรักหมดหัวใจไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ ถ้าจะตายก็ขอให้ต้นได้ตายตาหลับอยู่ในอ้อมกอดของสน ถึงตายไปแล้วก็คงได้ขึ้นสวรรค์
ต้นพยักหน้า ยิ้มอย่างเขินอาย รอรับรสจูบแสนหวานจากริมฝีปากของสนที่กำลังประทับลงมาอย่างนุ่มนวลแผ่วเบา ต้นโอบกอดรอบคอสนไว้ ร่างกายที่เบียดกันแน่นจุดปะทุความต้องการให้ลุกโชนขึ้น คราวนี้ก็คงยากที่จะควบคุมเหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา
รสจูบที่แผ่วเบาเปลี่ยนเป็นหนักหน่วงขึ้น มือไม้ของทั้งคู่เริ่มอยู่ไม่สุขเพื่อช่วยเพิ่มความเสียวกระสันรัญจวนใจ แต่ละคนห่างหายจากเรื่องอย่างนี้ไปนานแล้วจึงไวต่อสัมผัสจนเสียวซ่านแม้เพียงเนื้อตัวต้องกัน ต้นใช้มือดึงชายเสื้อของสนขึ้น สนต้องหยุดรสจูบดุดันนั้นไปสักพักด้วยความเสียดายแล้วยอมให้ต้นถอดเสื้อออกไปแต่โดยดี แล้วสนก็ถอดเสื้อของต้นออกบ้าง ความสุขที่มากยิ่งขึ้นกำลังจะตามมาอีกไม่ช้านี้แล้ว เมื่อท่อนบนที่เปลือยเปล่าได้สัมผัสกันต้นก็ถึงกับผวาและร้องครางอย่างสุขสม สนเปลี่ยนจุดจู่โจมจากริมฝีปากเป็นซอกคอและไล่ขึ้นไปจนถึงบริเวณหู ยิ่งทำให้ต้นเสียวกระสันจนต้องกอดสนแน่น
สนหยุดจู่โจมชั่วคราว แล้วก็พูดด้วยเสียงหอบกระเส่า
"กอดเราไว้อย่างนี้นะต้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนายกอดเราไว้นะ เราจะทำให้นายมีความสุขมากกว่าครั้งไหนๆ ที่ผ่านมา กอดเราไว้ จับมือเราไว้ เราจะไปด้วยกันนะต้น"
ต้นพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม สนจะบอกให้ต้นทำอะไรต้นก็ยอมทั้งนั้น คนดีของต้น ต้นจะทำให้สนหายเจ็บ หายเศร้าและหายเหนื่อย ทดแทนให้กับความเสียสละและความพยายามที่ผู้ชายคนนี้ทำให้ต้นตลอดมา คืนนี้นอกจากสนจะทำให้ต้นมีความสุขแล้ว ต้นก็คงไม่ยอมแพ้เพราะต้นก็จะทำให้สนมีความสุขมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาเช่นเดียวกัน เมื่อความรักและความต้องการมาอยู่ด้วยกันแล้ว จะมีความสุขหฤหรรษ์ใดบนโลกนี้เทียบเท่าได้อีกเล่า
เมื่อถึงพรุ่งนี้เช้า สนก็จะได้ตื่นมาหอมแก้มและบอกรักต้น เหมือนกับช่วงสิบวันนั้นที่ต้นกับสนเคยได้อยู่ด้วยกันอย่างคนรักเมื่อสามปีที่แล้ว สิบวันนั้นอาจจะสั้นไปสำหรับคนสองคนที่รักกัน แต่สิบวันนั้นนั่นเองที่ช่วยหล่อเลี้ยงหัวใจและตราตรึงอยู่ในความทรงจำของต้นและสนในยามที่ห่างไกลกัน สนบอกให้ต้นจำสิบวันที่ดีที่สุดนั้นไว้ ต้นก็จำไว้ไม่เคยลืม ถ้าไม่มีสิบวันนั้น ต้นกับสนก็อาจจะไม่เหลือเยื่อใยให้กลับมาหากันแล้ว ต้องขอบคุณสนที่ตัดสินใจยืดเวลาความสุขนั้น เพื่อให้สิบวันนั้นมีความหมายลึกซึ้งตรึงใจตราบชั่วชีวิต
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
"แม่พลอยครับ สบู่อาบน้ำเด็กอยู่ตรงไหนครับ ต้นหาไม่เจอ"
เสียงแรกของเช้าวันใหม่ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นเสียงเรียกของต้นที่กำลังจะช่วยอาบน้ำให้ภูคาที่หลังบ้านนั่นเอง
"อาต้น น้ำเย็นป่าว" ภูคาถามพลางทำหน้าแหยๆ
"ไม่เย็นคับ ภูคาลองจับดูสิ อาต้นเอาน้ำอุ่นใส่ให้แล้ว"
ต้นบอกพลางเอามือแตะน้ำในกาละมังพลาสติกให้ดู ช่วงเดือนธันวาคมอากาศกำลังเย็น ถึงไม่หนาวมากแต่คนกลัวการอาบน้ำเย็นก็คงไม่ชอบนัก โดยเฉพาะเด็กๆ เพราะอาจจะไม่สบายได้
ภูคาเอามือแตะๆ น้ำในกะละมังดู พอรู้ว่าน้ำอุ่นๆ ก็ยิ้มดีใจ วันนี้ต้นอุตส่าห์ตื่นแต่เช้ามาต้มน้ำให้ภูคาอาบเป็นพิเศษ ส่วนสนกำลังอาบน้ำอยู่บนห้อง อีกไม่นานก็น่าจะแต่งตัวลงมาข้างล่าง
"อาต้นอาบน้ำกัน" ภูคาชวนอย่างตื่นเต้น
"เดี๋ยวอาต้นอาบทีหลังครับ ภูคาอาบก่อนนะ เห็นไหมน้ำกำลังอุ่นๆ น่าอาบเลย" ต้นทำเสียงตื่นเต้นบ้าง
"อยู่นี่ลูก พอดีแม่ลืมเอาไปเก็บในห้องน้ำเมื่อวาน" แม่พลอยบอกพลางเดินเอาขวดสบู่เหลวอาบน้ำของเด็กมาให้ต้น
"ขอบคุณครับแม่พลอย"
ต้นรับมาพร้อมกับยิ้ม แม่ของสนเองก็ยิ้มอย่างเอ็นดูที่เห็นต้นรักหลานของเธอมากขนาดนี้ จากนั้นเธอก็เดินกลับเข้าไปในครัวต่อ อาหารเช้าของทุกคนกำลังจะพร้อมอีกในไม่ช้านี้แล้ว
พ่อของสนกำลังใช้สายยางรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน พอได้ยินเสียงหลานชายหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจก็หยุดชั่วคราวแล้วเดินมาดูที่หลังบ้าน เห็นต้นอาบน้ำให้ภูคาก็ยืนดูพร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"ภูคากระโดดเบาๆ หน่อยลูกเดี๋ยวอาต้นเปียก" พ่อของสนร้องเตือนหลานที่ตอนนี้กำลังกระโดดเล่นอย่างสนุกในกะละมังพลาสติก
"ปู่..." ภูคาหันไปเรียกผู้สูงวัยที่เพิ่งมายืนดู
"อาบน้ำกับอาต้นสนุกไหมลูก"
"สนุกคับปู่ ภูคาชอบอาต้น อาต้นใจดี"
คนเป็นปู่ยิ้มอย่างมีความสุข เห็นหลานและต้นเข้ากันได้ดีแล้วก็สบายใจและหมดห่วง
"พ่อสน...ภูคาอาบน้ำกับอาต้นคับ" ภูคาหันไปเรียกพ่อที่เพิ่งเดินยิ้มลงมาหา
สนเห็นภาพตรงหน้าแล้วก็ยิ้มมีความสุข ถึงต้นจะไม่ใช่ผู้หญิง แต่สนก็รักต้นอย่างคู่ชีวิต ความผูกพันที่ผ่านมานั้นทำให้ต้นเป็นมากกว่าเพื่อน เป็นมากกว่าแฟน เป็นมากกว่าคนรักกัน แต่ต้นคือคู่ชีวิตแท้ที่ช่วยเติมเต็มชีวิตของสน ต่อให้สนแต่งงานกับผู้หญิงจริงๆ สนก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสนจะได้คู่ชีวิตแท้ที่เข้ากันได้อย่างต้นหรือเปล่า
สนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วก็เดินไปถ่ายรูปต้นที่กำลังอาบน้ำให้ลูกชาย มีอยู่รูปหนึ่งที่สนขอให้พ่อถ่ายให้ สนจึงได้รูปสามคนที่มีต้นอยู่ด้านซ้าย ตรงกลางเป็นภูคาและขวาสุดเป็นสน สนโพสต์รูปนั้นขึ้นบนเฟสบุ๊คของตัวเองพร้อมกับข้อความที่ว่า
"นี่แหละ รักสุดท้ายของเราสามคน"
มีเพื่อนๆ เข้ามากดไลค์กันอย่างล้นหลาม หลายๆ คนอวยพรให้ต้นกับสนอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข บางคนก็ชมว่าลูกชายของสนหน้าตาน่ารักมาก สองหนุ่มอ่านแล้วก็ยิ้มมีความสุข
ต้นอาบน้ำแต่งตัวให้ภูคาเสร็จแล้วก็หาข้าวให้ภูคากิน ภูคาอายุสองขวบสามเดือนจึงเริ่มกินข้าวเองได้ ต้นจึงแค่ช่วยนั่งดูความเรียบร้อยก็พอ
"อาต้นกินข้าว" ภูคาร้องบอกต้นเมื่อเห็นต้นนั่งยิ้มดูอยู่
"อาต้นยังไม่หิว ภูคากินก่อนเลยคับ อ้าว...พ่อสนมาถ่ายรูปอีกแล้ว ภูคายิ้มหน่อยสิคับ"
ตั้งแต่มีลูกมา สนยังไม่เคยถ่ายรูปของลูกเยอะเท่าวันนี้เลย ความเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้คนเป็นพ่อกับแม่ยิ้มและน้ำตาซึมเลยทีเดียว สนเศร้าหมองและทำงานหนักมาหลายปีแล้ว แทบจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มหรือเสียงหัวเราะอย่างนี้เลย ถ้าพ่อของสนยังกีดกันต้นกับสนอยู่ ชีวิตของสนคงจะดำดิ่งยิ่งกว่านี้
สนนั่งลงข้างๆ ลูกชาย แล้วก็ถาม
"อร่อยไหมคับภูคา"
"อร่อยคับพ่อ พ่อสนกินข้าวยังคับ"
"ภูคากินก่อนเลย เดี๋ยวพ่อกินนะคับ ภูคาคนเก่งของพ่อ" สนลูบศีรษะของลูกชายเบาๆ พร้อมกับยิ้มเอ็นดู
เมื่อจัดการอาหารเช้าของภูคาแล้ว ย่าก็พาภูคาไปเล่นหน้าบ้าน ปล่อยให้ต้นกับสนกินข้าวด้วยกันสองคนก่อนจะออกไปทำงาน
"เป็นไงมั่งต้นเมื่อคืน หลับสบายไหม...ได้กลับมานอนห้องเราอีกครั้ง" สนถามยิ้มๆ แล้วก็ตักข้าวกิน
"สบายมากเลย" ต้นก้มหน้าพร้อมกับยิ้มเขิน
"เราก็หลับสบาย ไม่เคยหลับสบายอย่างนี้มานานแล้ว แถมมีความสุขอีกต่างหาก นายมีความสุขหรือเปล่าต้น"
ต้นพยักหน้า เขินจนต้องตักข้าวกินแก้เขิน
"เอ...วันนี้เราจะแนะนำนายกับคนที่ร้านอาหารยังไงดีนะ ไม่ใช่เพื่อนแน่นอน แต่ก็อยู่กันแบบเพื่อนได้ ไม่ใช่แค่แฟน แต่ก็เป็นแฟนได้ ไม่ใช่แค่คนรัก แต่ก็เป็นคนรักได้ เอายังไงดีล่ะต้น นายช่วยเราคิดหน่อยสิ เราคิดมาหลายวันแล้ว"
"อืม...เรียกแฟนไปก่อนก็ได้มั้ง เอาไว้ให้เราแต่งงานกันก่อนค่อยเรียกอย่างอื่น ว่าแต่นาย...กล้าบอกคนอื่นๆ หรือเปล่าล่ะ ถ้านายไม่สบายใจก็อย่าเพิ่งก็ได้นะ เราเข้าใจ"
"เขาสงสัยกันไปทั้งร้านตั้งแต่วันที่นายไปหาเราที่ร้านแล้ว ถ้าบอกเป็นอย่างอื่นไม่มีใครเขาเชื่อหรอก บอกว่าเป็นแฟนนั่นแหละดีที่สุด งั้นเราแนะนำว่านายเป็นแฟนเราละกันนะ"
ต้นพยักหน้าเห็นด้วย
"ต้น...แฟนสนครับ" สนฝึกพูดแล้วก็หัวเราะ
"อ้อ...เรื่องแต่งงาน เดี๋ยวเราจะบอกพ่อกับแม่ให้ช่วยไปดูฤกษ์ให้ ถ้าเป็นไปได้...เราอยากหมั้นกับแต่งวันเดียวกันเลย ดีไหมต้น เดี๋ยวนายเปลี่ยนใจถอนหมั้นเราไง ต้องมัดมือชกไว้ก่อน จะได้ไม่ต้องรอนานด้วย เราไม่อยากนอนคนเดียวอีกแล้ว"
"ใจร้อนจัง" ต้นว่าพลางขำ
"แน่อยู่แล้ว มีแฟนน่ารักอย่างเนี้ย...จะให้เราทนนอนคนเดียวได้ยังไงล่ะ เราก็อยากนอนกับแฟนเราดิ นายไม่อยากนอนกับแฟนนายเหรอ อุ่นดีนะ"
"อยากสิครับคุณแฟน" ต้นทำเสียงล้อเลียน
"เอ...ถ้าเราแต่งงานกันแล้วเราเรียกนายว่าภรรมีดีไหม"
ต้นขมวดคิ้ว "ภรรมีคืออะไร"
"ก็...ภรรยาผสมกับสามีไง ก็เลยเป็นภรรมี ดีไหมต้น"
ต้นส่ายหน้าไวๆ ทันที "ไม่เอา อะไรก็ไม่รู้"
เห็นต้นทำหน้าแหยอย่างนั้นสนก็เลยหัวเราะ
"โอเค เดี๋ยวหาคำใหม่ก็ได้ อ้อ...แต่งงานเสร็จแล้วเราก็ไปฮันนี่มูนกันนะ เราอยากไปอังกฤษ นายคงจำได้นะว่าเราเคยวางแผนว่าจะไปหานายที่อังกฤษทุกปี ไปอยู่ดูแลนายสักเดือน แต่ก็ไม่ได้ไปเลย เราไปเที่ยวอังกฤษกันนะต้น"
ต้นพยักหน้า
"อ้อ...วันแต่งงานของเรา เราว่าจะใส่ชุดไทยภาคกลาง แล้วนายก็ใส่ชุดไทยภาคเหนือดีไหม เราอยากเห็นนายเป็นอ้ายบ่าวล้านนาอีก นายดูหล่อมากเลยนะเวลาใส่ชุดนี้ เราชอบ" ต้นยิ้มเพื่อบอกว่าเขาชอบจริงๆ พร้อมกับนึกถึงภาพตอนที่ไปเที่ยวกับสนที่น่านเมื่อสามปีที่แล้วไปด้วย
สนพยักหน้าพลางยิ้มก่อนจะลูบผมต้นเล่นเบาๆ นานแค่ไหนแล้วที่สนไม่ได้แสดงความรักกับต้นอย่างนี้ ไม่มีใครกล้าเล่นกับศีรษะของต้นเหมือนสนหรอก มีแต่สนคนเดียวเท่านั้นที่ต้นยอมให้ทำอย่างนี้ได้
"พรุ่งนี้เราเปลี่ยนไปนอนที่บ้านของนายบ้างนะต้น เดี๋ยวพ่อแอ๊ดกับแม่เยาจะน้อยใจ"
ต้นพยักหน้าเห็นด้วยกับสนแล้วก็ยิ้ม
กินข้าวเสร็จแล้วสนกับต้นก็มาขึ้นรถ ปู่กับย่าอุ้มภูคาออกมาโบกมือบ๊ายบายด้วย ต้นกับสนโบกมือให้เด็กน้อยที่ยิ้มให้อย่างมีความสุขแล้วก็ขับรถออกไปอย่างช้าๆ ตุ๊กตาหน้ารถคนเดิมที่สนรอคอยกลับมานั่งที่เดิมเสียที ชีวิตของสนไม่เหงาอีกแล้วเมื่อมีต้นมาอยู่ด้วย
สนมองกระจกหลังเห็นสะพานเหล็กเยื้องๆ กับหน้าบ้านต้นอยู่ไม่ไกลนัก ไว้โอกาสเหมาะๆ สนจะกลับมานั่งคุยกับต้นที่นี่อีกครั้ง พอรถวิ่งผ่านมาถึงโรงเรียนเก่า สนกับต้นก็หันมายิ้มให้กันราวกับรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ เอาไว้ว่างๆ สนจะมาเล่นเตะบอลที่นี่แล้วให้ต้นกับภูคามานั่งดูด้วยกัน แค่คิดก็มีความสุขแล้ว
แม้ว่าความรักของต้นกับสนจะใช้เวลานานถึงสิบสามปีกว่าจะสมหวัง มีเหตุการณ์ต่างๆ เกิดขึ้นมากมายเพื่อทดสอบความรักของคนสองคน จังหวะชีวิตก็คลาดเคลื่อนหลายครั้งจนทำให้พลาดสิ่งที่หวังจนเกือบท้อใจ แต่วันนี้ต้นกับสนก็ได้ของขวัญที่ล้ำค่ามาทดแทนความเหนื่อยยากในการต่อสู้กับอุปสรรคต่างๆ แล้ว ทั้งคู่ได้ความเข้าใจจากพ่อกับแม่ที่ประเสริฐยิ่ง ได้ภูคามาช่วยเติมเต็มชีวิตคู่ไม่ให้เงียบเหงาจนเกินไป ที่สำคัญที่สุด ต้นกับสนได้ความรักที่แสนรักคืนกลับมาราวกับปาฏิหาริย์
"ถ้าเราสัมภาษณ์งานไม่ผ่าน เราขอไปช่วยนายทำงานที่ร้านนะสน"
"เอาสิ แต่อย่างนายเราว่าผ่านอยู่แล้ว หรือนายจะอยู่เลี้ยงภูคาที่บ้านก็ดีนะ ต้นคนเดียว...สนเลี้ยงได้"
"เหรอ...แต่ทำงานด้วยก็ดีนะ นายสอนเราทำธุรกิจอสังหาหน่อยสิ เผื่อเราจะช่วยนายทำได้มั่ง"
"ได้ๆ เดี๋ยวเราจะสอนให้นะ ไม่ยากหรอก เชื่อมือสนสิ สนทำมาหมดแล้ว"
"ครับ สนคนเก่งของต้น ต้นเชื่อใจสนอยู่แล้ว"
ต้นกับสนหันมายิ้มและหัวเราะด้วยกันอย่างมีความสุข ปาฏิหาริย์รักที่รอคอยของต้นกับสนสิ้นสุดลงแล้ว จากนี้ไป วิถีชีวิตของคนทั้งคู่ก็คงจะดำเนินไปตามครรลองของคนทั่วไป อาจมีคนมองด้วยความไม่เข้าใจบ้าง แต่ขอแค่ให้คนในครอบครัวเข้าใจ แค่นี้ก็เพียงพอให้ต้นกับสนมีชีวิตอยู่สู้ต่อไปด้วยกันได้เป็นอย่างดี
ความรักเป็นของขวัญล้ำค่าสำหรับมนุษย์ทุกคนก็จริง แต่การจะได้ของขวัญชิ้นนี้มาก็ต้องแลกกับความพยายามที่มากพอเพื่อให้สมคุณค่ากัน ต้นกับสนได้พิสูจน์ให้ฟ้าดินเห็นแล้ว ทั้งสองคนจึงได้กลับมารักกันและอยู่ด้วยกันที่หมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ที่สองคนเคยเติบโตและผูกพันกันอีกครั้งอย่างมีความสุข
จบบริบูรณ์
อ่านจบแล้วช่วยคอมเมนต์ด้วยครับ อยากรู้ว่าอ่านจนจบแล้วเป็นไงบ้าง
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
ต้น-สนจบอย่างสมบูรณ์แบบอย่างที่ผมต้องการแล้วนะครับ จบในวันดี "วันแม่" เสียด้วย ขอบคุณทุกคนมากๆ ครับ ที่ติดตามและให้กำลังใจกันมาตลอด ใครที่อ่านเรื่องนี้แล้วชอบอยากให้กดบวกเป็ดเหลืองให้ตอนสุดท้ายนี้ด้วยนะครับ ผมอยากรู้ว่าเรื่องนี้ดีพอที่คนอ่านจะกดไลค์ (บวกเป็ด) ให้สักกี่คน กดให้ถล่มทลายไปเลยครับ ใครอยากกลับไปกดให้ในตอนที่ผ่านมาก็จะขอบคุณมากครับ การบวกเป็ดคือการให้กำลังใจคนเขียนที่ดีอย่างหนึ่งเพราะทำให้คนเขียนรู้ว่าคนอ่านชอบเรื่องที่เราเขียนมากแค่ไหน ใครที่ยังไม่เคยคอมเมนต์หรือเป็นนักอ่านเงาก็อยากขอรบกวนให้แสดงตัวด้วยครับ ผมอยากรู้ว่ามีใครบ้าง จะได้ขอบคุณ ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรง รบกวนคนอ่านทุกคนแบ่งปันความประทับใจตามหัวข้อต่อไปนี้ด้วยครับ (เลือกตามที่ชอบได้) ถือเสียว่าเป็นคำขอสุดท้ายจากต้นกับสน
1) ความรู้สึกครั้งแรกที่ได้อ่านเรื่องนี้ ทำไมถึงอ่านต่อและอ่านมาจนจบ
2) ตอนหรือฉากที่ประทับใจที่สุดในบรรดา 44 ตอนที่ลงทั้งหมด (อาจจะมีหลายตอน/ฉากก็ได้)
3) ตอนหรือฉากที่ซาบซึ้งที่สุด
4) ตอนหรือฉากที่เศร้ารันทดที่สุด
5) ตอนหรือฉากที่ไม่ได้อย่างใจที่สุด
6) ตอนหรือฉากที่โรแมนติกที่สุด
7) ตอนหรือฉากที่มีความสุขที่สุด
8 ) คำพูดหรือความคิดของตัวละครที่ชอบที่สุด
ขอบคุณอีกครั้งครับ
ผมรักเรื่องนี้มาก ทุ่มเทให้สุดชีวิตจิตใจ ฝากต้นกับสนไว้ในความทรงจำของทุกคนด้วยนะครับ วันไหนคิดถึงก็มาอ่านได้ ผมจะไม่ลบเรื่องนี้ถ้าไม่มีเหตุจำเป็น (ซึ่งก็ยังไม่น่ามี) ขอให้ทุกคนโชคดีครับ โอกาสหน้าฟ้าใหม่เราคงได้เจอกัน :)
ขอฝากเพลงนี้ที่ผมแต่งเอง/ร้องเอง ปิดท้าย "ต้น-สน: ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย" ที่แสนรักของผมครับ
ต้นกับสนจะอยู่ในหัวใจและความทรงจำของพี่ชายคนนี้ตลอดไปนะครับ
กล่องสีเทา by Sarawatta (คำร้อง/ทำนอง/เรียบเรียง/ร้อง)
https://www.youtube.com/v/HxWTOowqx5k
แปลกดีที่คนหนึ่งคน ที่แปลกหน้ากันก่อนนี้ ได้เข้ามาเปลี่ยนสี...โลกใบเดิมๆ
ปัดฝุ่นหัวใจที่ปล่อยร้าง สิ่งที่หายไปคอยแต่งเติม ค่อยๆ เสริมพลัง...ให้คนที่ถอดใจ
วันที่ฝันเลือนลาง วันที่โลกเดียวดาย
ก็รู้ยังมีอีกคน...ข้างกัน
นี่คือหัวใจของคนหนึ่ง ใส่กล่องสีเทาไว้มานาน หากว่ารักกัน ก็ให้เก็บไว้
ขอบคุณเรื่องราวที่ดีๆ ที่เกิดขึ้นมาตั้งมากมาย อยากให้เธอรู้ไว้ เกิดมาโชคดีที่เธอรักกัน
ถ้าหากไม่เจอกับเธอ จะเดินสู้ไปกับใคร โลกนี้คงจะเหลือ...แค่คนๆ หนึ่ง
ขอบคุณที่มองเห็นค่ากัน ให้ความรักจริงที่เอื้อมถึง และวันนี้เธอจึง...ได้ใจในกล่องนี้
เมื่อมีแสงนำทาง ก็ปลุกฝันดีๆ
และพร้อมเดินทางจากนี้...ไม่หวั่น
นี่คือหัวใจของคนหนึ่ง ใส่กล่องสีเทาไว้มานาน หากว่ารักกัน ก็ให้เก็บไว้
ขอบคุณเรื่องราวที่ดีๆ ที่เกิดขึ้นมาตั้งมากมาย อยากให้เธอรู้ไว้ เกิดมาโชคดีที่เธอรักกัน
Solo:
วันที่ฝันเลือนลาง วันที่โลกเดียวดาย
ก็รู้ยังมีอีกคน...ข้างกัน
นี่คือหัวใจของคนหนึ่ง ใส่กล่องสีเทาไว้มานาน หากว่ารักกัน ก็ให้เก็บไว้
ขอบคุณเรื่องราวที่ดีๆ ที่เกิดขึ้นมาตั้งมากมาย อยากให้เธอรู้ไว้ เกิดมาโชคดีที่ได้รักเธอ
เก็บความรักไว้ในกล่องสีเทา
-
อ่อ ตอนนี้ตอนจบแล้วหรือครับ นึกว่ามีอีกสักสองสามตอน
ผมว่าต้นกับสนเค้าลงตัวไปซะทุกเรื่องจริง ๆ ผูกพันจนคิดว่าไม่มีใครที่จะแทรกกลางคนคู่นี้ได้
และอีกอย่าง ภาคนี้ดูสนกล้าที่จะคิดและตัดสินใจทำเพื่อต้นมากกว่าภาคสองเยอะมากครับ
ตอนภาคสองนั้นต้องลุ้นยันงานแต่งสนเลยทีเดียวกว่าจะฉุดต้นมาแต่ภาคนี้ชัดเจนมากที่สุด
นี่ล่ะครับความประทับใจต่อภาคนี้และเรืองนี้
สำหรับตอนที่ชอบ ก็ตอนที่สนได้แสดงถึงความจริงจังต่อความรักต่อต้นทั้งหมด เช่น ตอนลุกหนีนินาจากเตียงกลางคัน
ตอนประชดชีวิต ทนทุกข์กว่าสามปีจนพ่อแม่ของต้นและสนยอมรับความรักของทั้งคู่ครับ
-
จบแล้ว จบอย่างมีความสุข แม้มันจะหน่วงอย่างยาวนานมากสำหรับผม ฉากที่ประทับใจคงไม่มีแต่จะประทับใจในทุกช่วงทุกโมเม้นที่ต้นและสนอยู่ด้วยกันโดยเฉพาะที่ดอยอินทนนท์ ฉากเศร้าและรันทดคงเป็นช่วงที่ต้นและสนมีปัญหากันตั้งแต่เรื่องเล็กไปจนถึงเรื่องใหญ่ แต่สะเทือนใจผมที่สุดคงเป็นตอนที่สนบอกต้นว่านิน่าท้อง สำหรับผมเรื่องนี้เป็นนิยายที่ดราม่าและหน่วงสุดเท่าที่ผมเคยอ่านมาบางทีอึดอัดจนไม่อยากอ่าน อินจนแอบจิกกัดผู้แต่งว่าให้จบสักที (ผมไม่อยากหน่วงแล้ว) ขอบคุณผู้แต่งที่เขียนออกมาได้สุดๆ จริงๆ และขอโทษผู้แต่งหากบางเม้นผมเม้นด้วยอารมณ์เกิดไป จะติดตามเรื่องอื่นๆ ต่อไปครับ
-
ขอบคุณมากน่ะครับที่แต่งเรื่องดีๆให้ผมและ FC ทุกท่านได้อ่านกัน ขอบคุณจากใจจริง เพราะผมอ่าน ตั้งแต่ เวอร์ชั่น 1 มาแล้ว
คุณเป็นนักเขียนที่ดี อีกท่านหนึ่ง ที่อยู่ในใจผมมาตลอด ถ้าคุณกลับไปเวอร์ชั่น 1 จะเห็นว่าผมติดตามตลอดเลย วันนี้ผมมีเวลาน้อย เดี๋ยววันหลังผมจะมา คอมเม้นต์ คุณแน่นอน
-
ในที่สุด ก็สิ้นสุดการรอคอยกันสักทีนะ ต้น สน อย่าลืมส่งการ์ดงานแต่งมาให้เขาด้วยนะ :laugh: ต้องบอกว่าไม่เหมือนอ่านนิยาย เหมือนได้อ่านชีวิตจริงของคนชื่อ ต้น กับ สน มันสมจริงมากๆ มันตั้งอยู่บนพื้นฐานความจริงที่เป็นไปได้ กว่าทั้งสองคนจะผ่านอุปสรรคมาได้ก็เสียใจ ดีใจ ตื่นเต้น ผิดหวัง สมหวัง กันไม่น้อย เสี่ยงกับอะไรๆหลายๆอย่าง ยังดีที่สนเป็นคนหนักแน่นพอสมควร เป็นคนสู้เพื่อความรัก ต้นก็เหมือนกัน ถึงแม้จะเปิดใจคบใครบ้างแต่ก็ไม่เคยลืมสน เกือบไปแล้วนะสน เกือบจะเสียต้นไปแล้ว ดีนะที่สนมันยังมีมุมเจ้าเล่ห์ จับสังเกตต้นได้บ้าง เรียกว่า ใช้ทั้งเล่ห์ใช้ทั้งกลเลยนะ สนนะ o18 ต้องขอบคุณนินาด้วยที่เธอกลับตัวกลับใจและพูดให้ต้นคิด ถึงจะเป็นวิธีที่อาจจะทำร้ายจิตใจสักหน่อยแต่มันก็เด็ดขาดดีนะ ดีกว่ารักษาน้ำใจแล้วเสียใจไปตลอดชีวิต ต้นก็รู้อยู่แล้วนี่ว่า แม่ของทดแทนไม่ปลื้ม และทดแทนจะทุ่มเทให้ต้นได้มากน้อยแค่ไหน จะมากเท่าสนไหม ถ้าต้นไม่เลือกสนและเห็นใจทดแทน ต้นอาจจะต้องอยู่อย่างเป็นทุกข์ไปตลอดชีวิตก็ได้ แต่คิดว่าสนไม่ยอมแน่ สนต้องฉุดต้นออกจากความทุกข์แน่นอน สุดท้ายทั้งสองคนก็ได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาครอบครัว ได้ดูแลพ่อแม่อย่างที่หวังไว้ ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ มันเหมือนได้อ่านชีวิตของคนจริงๆ อยากจะติดตามไปเรื่อยๆ :hao5: ขอบคุณคนแต่งที่แต่งนิยายดีๆ แฝงข้อคิดหลายๆอย่าง แถมแต่งเพลงเพราะอีก o13
-
:pig4: จบได้ลงตัวสมบูรณ์ดีค่ะ ไม่จำเป็นต้องเยอะแต่บ่งบอกถึงความสุขของคนสองคนได้ดี ชอบเรื่องนี้ตรงคำพูดหรือความคิดของตัวละครที่บางครั้งก็เลือกในสิ่งที่เรานึกไม่ถึง ความยากมันอยู่ที่ทำยังไงให้รู้สึกว่ากาลเวลาที่ผ่านไปไม่เสียเปล่า ที่จะทำให้คนสองคนได้รักกันโดยครอบครัวและคนรอบข้างเข้าใจและยอมรับ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ค่ะ
-
ชอบฉากที่ต้นอาบน้ำและดูแลภูคากินข้าว จากนั้นสนกับต้นก็กินข้าวด้วยกัน อยู่ในบ้านกับปู่ย่า
ชอบฉากธรรมดานี้ เพราะมันแสดงถึงความรักที่ลงตัว ความรักที่ทำให้หัวใจสงบ ผ่อนคลาย และทุกๆ คนเป็นสุข
เราชอบวันธรรมดาแสนพิเศษแบบนี้
ขอบคุณ Sarawatta
ขอบคุณที่ส่งจดหมายมาแนะนำนิยายเรื่องนี้ให้อ่าน ขอบคุณที่คุณทุ่มเทความรัก ความใส่ใจ และอารมณ์ ให้กับความรักของต้นกับสน
ขอบคุณจากใจเลย
-
ขอบอก ว่าดีใจมากเลย ที่ต้นกับ สนได้อยุ็ด้วยกันสักที
เราเสียน้ำตาไปตั้งเยอะอะ ลุ้นแล้วลุ้นอีก แต่ตอนนี้ สบายใจมากเลย
รัก ต้น สน มากๆ :katai2-1:
-
1) ความรู้สึกครั้งแรกที่ได้อ่านเรื่องนี้ ทำไมถึงอ่านต่อและอ่านมาจนจบ
- ตอนแรกที่อ่านคิดว่าจะรักใส ๆ แบบว่าไม่ค่อยมีมาม่าอ่ะ แบบว่าเนื้อเรื่องก็น่าติดตามดีเลยคิดว่าสนุกดี
แต่พออ่านไปได้สักพักเอาแล้วไงเห็นแววมาม่ามาแต่ไกล เพราะสนคิดกับต้นแค่เพื่อน แล้วยังทำตัวปกติจนเราสงสารต้นสุด ๆ
แต่สุดท้ายก็มีความสุขล่ะนะหลังจากเจออุปสรรค์นาน ๆ นับประการ เช่น พ่อแม่ไม่เห็นด้วย นินา และบรรดาผู้ชายที่มาติดพันธ์ต้นอีก
2) ตอนหรือฉากที่ประทับใจที่สุดในบรรดา 44 ตอนที่ลงทั้งหมด (อาจจะมีหลายตอน/ฉากก็ได้)
- ฉากที่สนยอมบอกรักต้นและขอเป็นแฟนกัน เพราะนั้นถือเป็นฉากที่เราชอบที่สุดเพราะต้นสมหวังสักที
ถึงฉากต่อมาจะต้องจากกันก็เถอะ
- ฉากที่ต้นให้อภัยสนแล้วกับมารักัน
3) ตอนหรือฉากที่ซาบซึ้งที่สุด
- ฉากที่สนร้องไห้คิดถึงต้นแล้วกอดรูปไว้
ฉากที่แม่ของสนสงสารสนและอยากให้สนได้อยู่กับต้นถึงขนาดมากล่อมพ่อของสนให้สนกับต้นได้รักกัน
4) ตอนหรือฉากที่เศร้ารันทดที่สุด
- ฉากที่สนจากกับต้นโดยที่ไม่เข้าใจกันและฉากที่ต้นกลับมาพร้อมกับทดแทนมันเป็นฉากที่ทำให้สนเจ็บมากเลยอ่ะT^T
5) ตอนหรือฉากที่ไม่ได้อย่างใจที่สุด
-ฉากที่ต้นยอมหมั้นกับนินาและสนเลือกนินากับพ่อแม่มากว่าที่จะเลือกทางสายหัวใจและเลือกจะทำร้ายต้นด้วยคำกว่ารอ
6) ตอนหรือฉากที่โรแมนติกที่สุด
-ฉากที่ต้นยอมให้อภัยสนแล้วกลับมารักกัน
7) ตอนหรือฉากที่มีความสุขที่สุด
-ฉากสุดท้ายนี่เลยค่ะ เพราะตอนนี้พ่อแม่ทั้งสองครอบครัวยอมรับสนกับต้นแล้วและภูคาก็ชบอต้นด้วยเป็นฉากที่มีความสุขที่สุดเลยค่ะ
8 ) คำพูดหรือความคิดของตัวละครที่ชอบที่สุด
- ชอบทุกตัวละครนะ แต่ชอบที่นินาบอกว่าสนรักต้นและรอต้นตอนฉากที่ต้นกลับมานั้นแหละ
และนั้นทำให้ต้นรู้ว่าสนไม่เคยหมดรักต้นเลยสักนิดและยังคงรอคอยต้นเสมอมา
มาตอบแล้วจร้า ตอบทุกข้อเพราะมันมีฉากที่เราทั้งชอบและไม่ชอบ แต่นั้นก็คือองค์ประกอบของเรื่องนี้ไม่ชอบก็อ่านแล้วจิกหมอนคนเดียวค่ะ อย่าเอานิยายมาลงกับคนเขียนนะค่ะทุกท่าน เพราะบางครั้งคนเขียนต้องการบรรยายอารมณ์ของเรื่อง ความรัก และสังคมค่ะ
-
ใจหายค่ะ ที่เรื่องนี้จบรู้สึกผูกพันมากเลย มันไม่เหมือนนิยายที่เคยๆ อ่านมามันเหมือนเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นจริงๆ ของคู่รักคู่หนึ่งที่ต้องฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ ไม่ว่าเรื่องพ่อแม่ที่ไม่ยอมรับและเรื่องต่างๆ นานัปประการ บอกเลยค่ะว่าชอบมากพอๆ กับเรื่องบูมกับทิวเลยค่ะอยากให้มีรวมเล่มทั้งสองเรื่องนี้จริงๆ เลยนะคะ
ส่วนเรื่องต้น สน ฉากที่ชอบมากน่าจะเป็นตอนที่สนกอดรูปต้นเแล้วร้องไห้มันเป็นฉากที่ทำให้รู้สึกว่าสนคิดถึงและรักต้นมากๆ จนทำให้แม่ของสนรู้สึกตัวว่าสนรักต้นและทำให้ลูกต้องทรมานที่ต้องอยู่กับคนที่ไม่ได้รัก เราชอบตอนนี้มากอ่านแล้วรู้สึกเศร้าไปด้วย แต่จริงๆ เราชอบหลายตอนนะเรื่องนี้ แต่ไม่รู้จะเม้นท์อะไรดีเราเขียนบรรยายความรู้สึกไม่เก่งเท่าไหร่น่ะ ต้องขอโทษด้วยที่อ่านแล้วไม่ค่อยได้เม้นท์เท่าไหร่ด้วยนะคะ แต่เรื่องนี้ครบทุกรสชาติจริงๆ ค่ะ ไม่ว่าจะหวาน เศร้า สะเทือนใจ สมหวัง หน่วงจิตหน่วงใจ บอกตรงๆ ว่าชอบเรื่องนี้มากค่ะ เศร้านะคะที่มันจบแล้ว แต่จะรอเรื่องต่อไปนะคะอ่านเรื่องย่อแล้วอยากให้รีบเขียนต่อเลยค่ะ น่าอ่านมากๆ ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องดีๆ ให้อ่านค่ะ
-
ไม่ใช่จบแบบแค่ถูกใจคนเขียน
แต่จบแบบถูกใจคนอ่านด้วยค่ะ
ทัังสนทั้งต้นได้ทำหน้าที่ของตัวเอง
ในความรักของทั้งคู่ได้ดีเยี่ยม
สนก็ทำทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ว่ารักต้นแค่ไหน
และสามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อได้รักกับต้น
ต้นก็รออย่างสุดใจเพื่อจะมอบหัวใจและรักแรก
ีให้กับสนเพียงแค่คนเดียว อภัยให้สนอย่างไม่สิ้นสุด
อภัยอย่างไม่มีเงื่อนไข การอภัยจากใจทำยากนะคะ
โดยการอภัยให้กับคนที่เรารักแต่ทำเราเจ็บที่สุด
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่สอดแทรกความรักแง่มุมต่างๆ ให้ได้ลุ้น ได้เศร้า ได้เหงา ได้รัก ได้ทุกข์และได้มีความสุขไปกับทุกตัวละคร
ไว้โอกาศเหมาะๆ จะมาเม้นมาแชร์ความประทับใจเรื่องนี้อีกนะคะ (คือพิมพ์ไปจนจะปิดเม้นอยู่แล้ว เครื่องดันมาแฮ้ง เรานี่ปรี๊ดเลย นอยมาก ก็เลยจะเว้นช่วงปรับอารมณ์ก่อนค่ะ)
-
ตอนแรกก็เข้ามาอ่านตามชื่อเรื่องจริงๆคับ พออ่านไปอ่านมาก็ติดใจเนื้อเรื่อง การดำเนินเรื่องเล่าความเป็นมาของความรักตั้งแต่ต้นเลย การบรรยายความรู้สึกของตัวละครและที่ผู้แต่งบอกว่าอยากให้เป็นแนว โศกนาฏกรรมความรัก ผมยิ่งอยากติดตามเพราะอยากรู้ว่าผู้แต่งจะให้นิยามของโศกนาฏกรรมความรักผ่านเนื้อเรื่องจะเป็นอย่างไร มันท้าทายมากๆคับเพราะผมลุ้นตลอดเวลาอ่านว่าเรื่องอาจจะจบไม่สวยแน่ๆอย่างเรื่อง มงกุฎดอกส้ม กับ รักแห่งสยามน่ะ ผมลุ้นมากจริงๆ พออ่านจบผมก็เข้าใจว่า โศกนาฏกรรมความรัก ของต้น-สน มันเป็นความรันทดต่อเรื่องราวและเหตุการณ์ที่เจอ มันบีบคั้นหัวใจ มันทรมานอารมณ์ใจเพราะมีเรื่องต่างๆมาขวางกั้นความรักของต้น-สนนี่เอง บางทีมันอาจจะเป็นโศกนาฏกรรมความรักของนินาก็ได้ ๕๕๕ เพราะหล่อนไม่สมหวังในความรักกับสน ยังดีที่ผู้แต่งไม่เลือกให้นินาไปบวชชีตอนจบ ๕๕๕
ที่ผมประทับใจสุดๆคือตอนที่ 8 ตอนที่ความลับของต้นเปิดเผยให้สนรู้เรื่องเพราะมันเป็นจุดเปลี่ยนของต้น-สนเลย ฉากที่ต้นหนีไปกรุงเทพแล้วทำให้สนคิดถึงสิ่งต่างๆได้รู้ใจตัวเองน่ะ ชอบมากเพราะผู้แต่งบรรยายเรื่องให้เป็นแบบภาพเหตุการณ์ต่างๆฉายผ่านเข้ามาในหัวสนน่ะ ถ้าไม่มีตอนนี้ปาฏิหาริย์ทั้ง 5 จะไม่เกิดขึ้นเลย และอีกฉากที่ประทับใจคือฉากพ่อแม่เข้าใจความรักของต้น-สน มันแสดงออกถึงความอ่อนโยนของแม่และความเข้มแข็งของพ่อแม้แต่นินาเองตอนหย่ากับสนก็ยังแสดงความเป็นแม่ออกมาให้ลูก ตลอดเรื่องต้น-สน ทำให้เห็นถึงความแตกต่างมากๆของแต่ละครอบครัวและสิ่งแวดล้อมของต้น สน และนินามากมาย นี่ละหนาที่เขาว่า พ่อแม่เป็นยังไง ลูกก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ส่วนตอนที่ต้นสนไปเที่ยวดอยอินทนนท์แล้วมีความสัมพันธ์กันนั่งดูดาวรวมไปถึงฉากวันวาเลนไทน์ที่ต้นกับสนวิ่งออกจากโรงแรมแล้วสนไปซื้อกุหลาบ ต้นมากอดสนจากข้างหลัง ฉากนี้โรแมนติกสุดๆเพราะคิดว่ามันเป็นตอนดึกไม่มีคนเห็นแล้ว ๕๕๕ โดยรวมตอนไหนที่ต้นกับสนอยู่ด้วยกันสองคนโรแมนติกหมดเพราะสนจะหยอดต้นประจำ ๕๕๕ ต้น-สนอยู่ด้วยกันหรือทำอะไรด้วยกันสองคนเป็นฉากที่ทำให้มีความสุขมากๆแม้ว่าตอนนั้นๆจะมีปัญหาอะไรสนก็จะมาคุยกับต้นเสมอ
แต่พอฉากไหนที่มีนินาเข้ามาเกี่ยวข้องฉากนั้น ตอนนั้นเป็นอะไรที่ไม่ได้ดั่งใจมากจริงๆ ๕๕๕ ยิ่งเป็นตอนที่สนทะเลาะกับนินาจนร้องให้ปานจะขาดใจตายไปกับกอดรูปต้นไว้ ฉากนี้รันทดสุดๆเพราะสนเพิ่งจะรู้ความจริงว่าโดนวางยาปลุกอารมณ์เพศ อ่านฉากนี้แล้ว สงสารใจสนมากๆเพราะคงจะเก็บและอัดอั้นในใจแบบไม่รู้จะไประบายอะไรกับใครที่ไหนได้
สุดท้ายขอขอบคุณผู้แต่งมากๆคับที่เพียรเขียนเรื่องนี้มาให้อ่าน มันสนุกมากๆคับ อารมณ์ความรักความผูกพันของคน มันเข้าใจยากเหมือนที่เขาว่า ไม่เกิดขึ้นกับตัวไม่รู้หรอกว่าเป็นยังไง เพราะมันเป็นอารมณ์ที่เกิดในใจจับต้องไม่ได้ ไม่เหมือนของที่ซื้อมาขายไป เห็นความรักของพ่อแม่ก็เป็นอีกแบบ รักของนินาที่มีต่อสนแม้มันจะเป็นรักแบบผิดร่องผิดรอย ผิดวิธีการ เป็นรักที่เต็มไปด้วยอารมณ์ใจรุนแรงแต่มันก็เป็นความรัก รักของต้น-สน ต้นบอกว่า เรารักของเรามาเป็นสิบๆปี มีเรื่องให้แยกจากกันแต่สนก็ทำทุกอย่างแม้จะหาชู้ให้เมียแต่ก็ทำเพื่อความรักของต้น-สนเอง สนทำทุกอย่างลำพังจริงๆ เพราะความรักอย่างเดียวแท้ๆ คนเรามันทำได้ทุกอย่างไม่สนแม้กระทั้งถูก-ผิด ก็คนธรรมดานี่เนาะ มีโลภ มีโกรธ มีหลง ก็ดูอย่างเรื่องความรักของต้น-สนสิมีให้เลือกอยู่ 2 ทาง จะเลือกทำเพราะ โกรธมาก โกรธน้อย หลงมาก หลงน้อย เลือกระดับเอาเอง
-
เรา+เป็ดให้คุณทุกตอน
สำหรับเราคิดว่าเรื่องนี้เหมือนอ่านเรื่องเล่าที่เกิดจากชีวิตจริงมากกว่าอ่านนิยาย ไม่รู้สึกว่ากำลังอ่านเรื่องแต่ง รายละเอียดเยอะมากๆให้ความรู้สึกที่เรียลกับตัวเรื่องค่ะ
ส่วนหนึ่งที่เราชอบนะคะ การเขียนเรื่องนี้ สำนวนที่ใช้นุ่มนวล บทสนทนาบ่งบอกได้ถึงพื้นเพการเลี้ยงดูของตัวละคร การพูดคุยระหว่างตัวละครบอกนิสัยชัดเจน เทียบเคียงระหว่าง ต้น-สน กับนินา-เพื่อน ตัวละครมีเหตุผลในการกระทำ ไม่ได้สุดโต่งตกฟากซึ่งเราชอบตรงนี้มากๆกับสำนวนที่เขียน
ที่ประทับใจคิอความผูกพันธ์ของต้นและสน ที่เริ่มมาจากการเป็นเพื่อนมาเป็นความรักทำให้ตัดกันไม่ขาดเพราะว่ามันหลายชั้นเหลือเกิน บ่อยครั้งคนอ่านจะเกิดอาการเลือกข้าง แรกๆเราว่าเยอะที่เข้าข้างต้นเพราะอ่านถึงความเจ็บปวดของต้น ช่วงหลังๆอ่านถึงความเจ็บปวดทรมาณของสนโดยเฉพาะช่วง 3 ปีหลังที่ต้นไปเรียนต่อ
ต้นเจ็บเพราะรักสน เพราะความผิดใจกับพ่อ แต่ต้นสามารถหนีไปที่อื่นได้ซึ่งอาจจะเจ็บมากๆ เมื่อเทียบกับสนที่โดนรุมล้อมทุกฝ่ายทุกด้านเราว่าสนเจ็บมากกว่า เมื่อห่างกันถ้าหากว่าเป็นชีวิตจริงนะเราว่าสนกับต้นมีได้ห่างกันไปเลยแน่ๆ เพราะว่าชีวิตมีทางที่เจ็บน้อยกว่าให้เลือก คนที่ sensible ส่วนใหย่จะเลือกตัดใจแล้วก็เดินหน้าต่อกับชีวิตเพราะว่ามันง่ายกว่า เจ็บน้อยกว่า สนเลือกเดิมพันกับการเดินตานี้หมดหน้าตักทั้งๆที่ดูแล้วว่าความหวังริบหรี่เหลือเกิน การจบเวอร์ชั่นนี้ทำให้รู้สึกว่าความพยายามของสนได้รับการตอบแทน การรอคอยของต้นในที่สุดก็เป็นจริง against all the odds.
ตอนที่สนกอดภาพแล้วร้องไห้นั้นมันเป็นจุดที่หน่วงมากๆก็คือสุดที่จะทนต่อไปแล้ว คนอ่านอย่างเรายังเจ็บแทน จนอยากจะปีนเข้าจอไปลากพ่อสนมาดูว่าลูกตัวเองเจ็บเจียนตายแล้วนะ พ่อหยุดเถอะ สนมันไม่ไหวแล้วนะ ไม่ก็อยากจะบอกสนว่าพอเถอะลูก เหมือนที่เคยเมนท์ไว้ว่าพ่อต้นเองยังทนดูสนไม่ได้เลยแล้วพ่อสนเองล่ะ? แต่ก็เข้าใจนะว่าแต่ละคนก็มีเหตุผลต่างกันออกไป
จุดพีกของเรื่องควรจะเป็นตอนจบที่ต้นยอมทำตามใจตัวเองกลับมาหาสน แต่เราว่าสำหรับหลายๆคนน่าจะอยู่ตอนที่เผชิญหน้ากับนินามากกว่า จุดนี้เราชอบเพราะว่าคนเขียนไม่ได้ทำให้อารมณ์เป็นแบบละครหลังข่าว ไม่มีการตบตีกัน นินาเองก็สำนึกที่เราว่าโอเคก็เพราะว่าเรารู้สึกตั้งแต่ตอนที่นินาคุยกับแม่แล้วว่านินาเองก็ไม่ได้อยากทำเท่าไหร่ ผู้ชายที่เป้นชู้ของนินาก็ไม่ได้เป็นคนที่เลวร้ายอะไรอย่างที่สุด ที่จริงนินาถ้าไม่นับเรื่องที่ทำกับสนและต้นก็ต้องถือว่าเป็นผู้หญิงที่สู้ชีวิตพอตัว พีกอีกจุดก็น่าจะเป็นตอนที่นินามากระตุ้นต้น
รักตอนที่ต้นบังตับให้สนทานข้าวมากๆ สิ่งธรรมดาๆเช่นต้นอาบน้ำให้ภูคา แม่สนไปหาสบู่เหลวให้ต้น มันทำให้เราประทับใจกับความง่ายๆของชีวิตที่มีให้กัน เขาอยุ่ด้วยกันแบบอุดมคติเลยนะ
จุดฮาของเราอยู่ตรงที่พ่อต้นถามสนในรถ สงสัยพยายามเตรียมใจว่าจะได้ลูกเขยหรือสะใภ้
ฉาก NC ขอโทษค่ะ เราเฉยๆอาจจะเป็นเพราะว่าเราไม่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้เพื่อสิ่งนี้ก็ได้
จุดสมบูรณ์ของเรื่องนี้สำหรับเราก็ตรงที่สนกับต้นคุยกันเรื่องอนาคตว่าจะอยุ่ด้วยกัน ขยายเขตบ้าน ถ้าเป็นหนังก็น่าจะประมาณเปิดเรื่องออกมาเป็นบ้านสองหลังติดกันแล้วตอนจบก็เป็นบ้าน 2 หลังที่ขยายออกมาในรั้วใหม่
ขอบคุณมากค่ะ สำหรับเรื่องดีๆ
ป.ล เราทันเวอร์ชั่น 2 ไม่ทันเวอรืชั่น 1 ค่ะ น่าเสียดาย
-
เรื่องนี้จบแล้วแต่ชีวิตคู่ของต้นกับสนกำลังจะเริ่มขึ้น ขอบคุณที่แบ่งปันนิยายดีๆ ให้อ่านคะ +เป็ดคะ
1) ความรู้สึกครั้งแรกที่ได้อ่านเรื่องนี้ ทำไมถึงอ่านต่อและอ่านมาจนจบ: อ่านย่อหน้าแรกรู้สึกว่าคนเขียนมีวิธีดึงดูดใจคนอ่านดีมาก เริ่มด้วยการตั้งคำถาม ด้วยคำถามที่เหมือนดึงคนอ่านให้คิดตามในสิ่งที่คนอ่านแทบทุกคนคงเคยมีประสบการณ์กันมาก่อน ที่อ่านต่อก็แน่นอนว่าเพราะอยากรู้ เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านแล้วอยากจะช่วยลุ้น ช่วยเอาใจกับตัวละครไปด้วย
2) ตอนหรือฉากที่ประทับใจที่สุดในบรรดา 44 ตอนที่ลงทั้งหมด (อาจจะมีหลายตอน/ฉากก็ได้): ประทับใจตอนที่สนพานินาเข้าโรงแรม แต่นึกถึงต้นขึ้นมาในนาทีสุดท้ายแล้วเปลี่ยนใจ หลายคนอาจด่าสนที่ทำแบบนั้น แต่เราว่าคนเราถ้าไปถึงจุดนั้นแล้ว แต่ยังสามารถกลับลำคิดได้ ต้องมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งมากเลยถึงจะกลับใจได้ แล้วสุดท้ายทั้งสนก็ได้นำดอกกุหลาบเหลืองมาให้ต้นอีก และอีกตอนที่ประทับใจก็คือ แน่นอนว่าต้องเป็นตอนที่สนบอกรักต้น มันเป็นความรู้สึกที่เหมือนกัน การรอคอยที่ยาวนานได้สิ้นสุดลงแล้ว ประทับใจมาก และอีกตอนนึงที่ประทับใจเหมือนกันคือ ตอนนั่งบนรถสองแถวมันเป็นอารมณ์ที่ฟินมาก แล้วก็ยังมีตอนที่สนย้อนคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างต้นกับสนขณะก้าวออกจากบ้าน แล้วก็ตอนต้นมาห้ามสนไม่ให้ย้ายออกจากบ้านที่เช่าด้วยกันตอนนั้นก็ประทับใจ ออ แล้วที่ลืมไม่ได้ก็ตอนที่ต้นตัดสินใจมาเรียนที่เดียวกับสน อันนั้นก็ประทับใจเพราะว่ามันเหมือนเป็นการตัดสินใจว่า ฉันยืนยันจะรักเธอต่อไปอีก
3) ตอนหรือฉากที่ซาบซึ้งที่สุด: ฉากที่ซึ้งที่สุด... ในเรื่องนี้ไม่มีหรอก -- มันอาจจะไม่สามารถบอกได้ว่าฉากไหน แต่ทุกฉากทุกตอนที่ต้นได้แสดงความพยายามและความรักที่ต้นมีให้สนอย่างไม่มีที่สิ้นสุดนั่นแหละคือความซาบซึ้งที่เราสัมผัสได้จากนิยายเรื่องนี้
4) ตอนหรือฉากที่เศร้ารันทดที่สุด: ตอนที่สนร้องไห้ด้วยความคิดถึงต้น แล้วคุณแม่ของสนก็ดูสนด้วยความสงสารแต่ช่วยอะไรไม่ได้ มันสะเทือนใจมากเลยคะ จริงๆ ฉากเศร้ามีหลายฉากคะ อย่างตอนที่ต้นกับสนรักกัน แต่มีนินามาคอยกัน เหมือนกับทำให้รักกันได้ไม่สุด ฉากแบบนี้รู้สึกเศร้าเพราะต่างรักกันแต่ทำอะไรไม่ได้มาก อีกฉากที่อดสะเทือนใจไม่ได้คือตอนที่ต้นมองสนกับนินาพูดคุยหยอกล้อกัน แล้วต้นก็รู้สึกว่า ยังไงผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิงอยู่วันยังค่ำ ตอนที่อ่านแล้วหดหู่ในความรักที่ต้นคิดว่าเป็นไปไม่ได้ แล้วอีกตอนที่เศร้าคือต้นกับสนกอดกันร้องไห้ แล้วต้นก็พูดว่า "เรารักของเรามาเป็นสิบๆ ปี ไม่มีความหมายอะไรเลย" เป็นคำพูดที่คนพูดต้องเจ็บปวดมาก สงสารต้นมากเลย
5) ตอนหรือฉากที่ไม่ได้อย่างใจที่สุด: ฉากแรกคือตอนที่ต้นผิดนัดสน แล้วสนไปขายเสื้อกับนินาแล้ว นินาวางยาต้น อารมณ์ตอนอ่านเหมือนแบบ 'เอ้ยยย!!! ไม่นะ *sobs*' กับอีกตอนนึงที่ขัดใจมากก็คือ ฉากที่สนถามนินาว่า ทำไมปล่อยให้ตัวเองท้อง แล้วนินาก็ต่อว่าสนกลับ คืออารมณ์เสียมากคะตอนนั้น อ่านไปก็ชื่นชมนินาไป >>> 'โอ๊ย! นังเคย!!! เปลี่ยนจากขายผ้าเป็นขายสตอดีไหมน้อง' พออ่านๆ ไปอีกก็ 'น้องเอ๊ย! เอาชะมารองทีตะ สตอเบอรี่ร่วงแล้ว'
6) ตอนหรือฉากที่โรแมนติกที่สุด: ชอบตอนที่ทั้งสองคนนั่งรถสองแถวด้วยกันแล้วต้นแบ่งหูฟังให้สนฟังเพลงที่ต้นชอบ มันเป็นความรู้สึกแบบฟินมาก ต่างคนต่างรักกันแต่ต่างไม่เอ่ยคำรักออกมา แล้วก็ตอนที่ทั้งสองคนไปเที่ยวด้วยกัน One-day-trip ตอนนั้นก็น่ารัก
7) ตอนหรือฉากที่มีความสุขที่สุด ตอนที่คุณพ่อของสนยอมรับในตัวสนคะ แล้วก็ตอนที่นินาออกไปจากชีวิสน แล้วก็ตอนที่ต้นกับสนคุยกันเรื่องวางแผนแต่งงาน
8 ) คำพูดหรือความคิดของตัวละครที่ชอบที่สุด
- "ความรักของต้นกับสนเริ่มต้นจากความเป็นเพื่อน เพราะความผูกพันที่เกิดขึ้นในทุกวันของชีวิต," ต้นคิดตอนที่สนบอกว่าสนรู้แล้วว่าทั้งต้นและสนกลับมาเป็นเพื่อนกันไม่ได้แล้ว
- "เรารักของเรามาเป็นสิบๆ ปี ไม่มีความหมายอะไรเลย," คำที่ต้นพูดด้วยความเจ็บช้ำเพราะความรักที่ฝังแน่นในใจกว่าสิบปี
- "เราอยากให้นายจำเอาไว้อย่างหนึ่งนะ เราจะเก็บรักแรกของเราไว้ให้นาย มันจะไม่หายไปไหน วันไหนที่นายต้องการ นายกลับมาเอามันไปได้ตลอดเวลา," ประโยคที่ต้นพูดกับสนเมื่อครั้งหนึ่ง
- 'ต้นมาคิดๆ ดูแล้ว แม้ว่าต้นจะเจ็บแค่ไหน ต้นก็เชื่อมั่นในรักแท้ และต้นก็มั่นใจว่ารักแรกของต้นคือรักแท้ที่ต้นได้ค้นพบแล้ว มันอาจจะดูเหมือนว่าต้นไม่รักตัวเองที่ปล่อยให้หัวใจเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากคนที่ตัวเองรัก แต่ถ้าต้นใจเสาะยอมแพ้ง่ายๆ ต้นก็คงจะไม่สามารถบอกใครได้เลยว่าความรักของต้นเป็นรักแท้ อย่างน้อยวันนี้ต้นก็พิสูจน์ให้สนได้เห็นชัดเจนแล้วว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ความรักของต้นยังเหมือนเดิมเสมอ
ถ้าใครสักคนถามสนว่าใครบ้างที่มีรักแท้ให้สน ต้นจะเป็นหนึ่งในนั้นอย่างแน่นอน จะว่าไปต้นก็เป็นเพียงหนึ่งเดียวด้วยซ้ำ ถ้าต้นไม่พิสูจน์เรื่องนี้ให้สนเห็น ต้นก็จะเป็นแค่คนๆ หนึ่งที่เคยบอกว่ารักสน พอเจอปัญหานิดหน่อยก็จากไป ถึงตอนนี้จะมาอ้างว่ามีรักแท้ก็คงไม่มีใครเชื่อ ต้นขอบคุณตัวเองที่ไม่ถอดใจไปเสียก่อน วันนี้ต้นจึงกล้ายืดอกพูดได้อย่างเต็มปากว่าเขามีรักแท้ให้กับเพื่อนคนนี้
แม้ว่าจะดูเหมือนคนโง่ๆ คนหนึ่ง แต่ต้นก็ดีใจที่ได้พิสูจน์ความรักที่มั่นคงของตัวเองตลอดมา ต่อให้เดินมาถึงทางตัน แต่ความรักของต้นก็ยังคงมีทางไป รักแรก รักแท้และรักเดียวของต้นจะไม่จากต้นไปไหน ต้นจะเก็บมันไว้ เผื่อสักวันหนึ่งคนที่ต้นรักอาจจะต้องการมัน' จากตอน CHAPTER 22: กลับคืนสู่ความเป็นเพื่อน ที่ชอบคำพูดนี้เพราะว่า เราเป็นหนึ่งในคนที่ไม่สามารถบอกได้ว่าความรักของเราเป้นรักแท้ จึงรู้สึกชอบคำพูดของต้นมาก
สุดท้ายนี้ขอบคุณอีกครั้งสำหรับ "ต้น-สน: ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย" ทุกๆ ฉาก ทุกๆ ตอน คุ้มค่ากับการรอคอยจริงๆ คะ
กบกระชายไทยนิยม
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย - เก็บตกรอบที่ 1 ░ ▒ ▓
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
มีอะไรหลายอย่างมากๆ ที่ผมอยากเขียนอยากเล่าให้ฟังหลังจากที่เขียนเรื่อง "ต้น-สน" จบแล้ว เอาทีละเรื่องละกันครับ อาจจะหลายโพสต์หน่อย
เรื่องแรกที่อยากจะบอกก็คือ เขียนจบแล้วก็นั่งร้องไห้ มันจบแล้วเหรอเนี่ย ใจหายมากๆ ต่อไปผมคงไม่ได้เขียนอีกแล้ว ผมผูกพันกับตัวละครจนหมือนไม่ใช่การเขียนนิยาย แต่เหมือนนั่งดูชีวิตจริงๆ ของคนสองคนที่ผูกพันกันมาตั้งแต่ต้นจนจบ ฟังเพลงไปด้วย ฟังวนหลายรอบ ยิ่งฟังก็ยิ่งร้องไห้ ดีใจที่เขาสองคนได้รักกัน ดีใจที่ผมทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับตัวเองได้สำเร็จ ดีใจที่ผมเขียนเรื่องนี้ได้อย่างใจอย่างที่อยากได้ มันดีกว่าที่ผมวางพล็อตไว้เยอะเลย ปกติเรื่องอื่นๆ ผมจะรู้สึกว่าพล็อตดีกว่า พอเขียนจริงแล้วยังไม่ค่อยได้อย่างที่อยากได้ แต่เรื่องนี้ได้เกินกว่าที่อยากได้มากครับ มากๆ เลย มันมีอะไรหลายอย่างมากที่ไม่ใช่แค่ความรัก
ในโพสต์ต่อไปผมจะเล่าที่มาของเรื่อง "ต้น-สน" แต่ในตอนนี้ผมอยากเล่าฉากประทับใจที่เป็นที่มาให้ผมกลับมาเขียนเวอร์ชั่นสามครับ
ก่อนจะมาเป็น "ต้น-สน" เวอร์ชั่น 3
ต้น-สนเวอร์ชั่นแรกเกิดในปี 2011 ที่บอร์ดที่มีต้นไม้คล้ายมะพร้าวเยอะๆ เป็นนิยาย ชาย-ชาย เรื่องแรกที่เขียน เขียนไปสองรอบ แต่ก็ยังไม่ได้อย่างใจ มาเขียนเวอร์ชั่นหนึ่งใหม่ที่เล้าเป็ดในปี 2012 เขียนจนจบแล้ว ดันเผลอลบเพราะตอนนั้นใช้สมาร์ทโฟนอ่าน เพิ่งซื้อมาใหม่เลยลองเล่น รูดอีท่าไหนไม่รู้มาโดนปุ่ม "ลบหัวข้อ" ไม่ได้อ่านอะไรเลยก็คลิกโอเค เวอร์ชั่นหนึ่งผมก็หายไปเลย มีเก็บไว้บ้างเป็นบางตอน เวอร์ชั่นหนึ่งจบที่ "นา" ไม่ได้ท้องจริง สนเลยได้กลับมาหาต้น
เวอร์ชั่นที่สองเขียนต่อหลังจากที่เวอร์ชั่นแรกถูกลบไปทันที คราวนี้ได้อย่างใจขึ้นมาอีกนิด จบที่ "นา" ท้องจริงๆ แต่ทนความกดดันไม่ไหวจนต้องไปทำแท้ง สนโกรธมากและเลิกกันไป สนจึงได้กลับมาหาต้น เรื่องนี้จบเมื่อวันที่ 6 ก.ค. 2012 แล้วผมก็เจอมรสุมชีวิตหลายอย่างจนต้องหยุดเขียนนิยาย เรื่อง "ธุรกิจนี้มีรัก" ก็เขียนไม่จบ ผมก็คิดว่าต้นกับสนคงจะจบลงเพียงแค่นี้ แต่ที่ไหนได้
บางคืนก่อนนอน ผมก็ยังคิดถึงต้นกับสนอยู่ แล้วก็คิดว่าน่าจะเป็นอย่างนั้น น่าจะมีแบบนี้ น่าจะจบอย่างนั้น ฯลฯ คิดไปคิดมาอยู่เกือบสามปีก็ตัดสินใจกลับมาเขียนใหม่อีกรอบ มั่นใจมากว่ารอบนี้รอบสุดท้ายแน่นอน ฉากที่ผมคิดถึงบ่อยๆ แล้วเป็นที่มาของการกลับมาเขียนเวอร์ชั่นสามมีดังต่อไปนี้ครับ
ฉากที่สนบอกรักต้นที่ดอยอินทนนท์ - มันโรแมนติกกว่าฉากเดิมมาก ภาพที่ฉายซ้ำในหัวก็คือต้นเสียใจที่เห็นสนกับนินาอยู่เคียงคู่กัน จนต้องหนีไปร้องไห้คนเดียว สนกับเพื่อนๆ ตามหาไม่เจอ แล้วสนก็มาเจอว่าต้นกลับมานอนที่ห้อง สนพลิกตัวต้นกลับมาแล้วเห็นต้นร้องไห้ แล้วสนก็คิดว่าสนไม่บอกรักผู้ชายคนนี้ไม่ได้แล้ว คำพูดที่ผมได้ยินในหัวที่สนพูดก็คือ "อย่าน้อยใจนะว่าเราไม่รักนาย" แล้วสนก็ตัดสินใจบอกรักและมีความสัมพันธ์กับต้น
ฉากที่ต้นเสียใจที่รู้ว่าสนต้องแต่งงานกับนินา - ตอนนั้นคิดถึงภาพที่สนบอกให้ต้นออกมาเจอกันที่สะพานข้ามแม่น้ำปิง แล้วสนก็บอกความจริงไปว่านินาท้อง สนต้องรับผิดชอบ ผมเห็นภาพสองคนกอดกันร้องไห้ด้วยความเสียใจ แล้วสนก็จะกระโดดลงจากสะพาน แต่ปรากฎว่า ผมตัดทิ้งฉากนี้ไปเลย พอดีมีโอกาสไปลงพื้นที่ จ. น่าน ผมว่ามันสวยและมีเสน่ห์มาก สนน่าจะพาต้นมาเที่ยว ก็เลยเปลี่ยนใจว่าแทนที่จะสนจะกระโดดน้ำฆ่าตัวตายอย่างสิ้นคิดให้เป็นโศกนาฏกรรมความรักที่น่าเศร้า สนควรจะต้องทำให้ต้นมีความสุขที่สุดให้ต้นได้เก็บเอาช่วงเวลาดีๆ นี้ไว้ เกือบตายแล้วนะสน 555
ฉากที่ต้นพาสรกฤษณ์ไปบอกพ่อว่าคบกับสรกฤษณ์ - ฉากนี้ทำให้เห็นหลายอย่าง อย่างแรก ยามทุกข์ใจต้นนึกถึงสนคนแรก พอสนมาหาต้นก็วิ่งไปกอดแล้วบอกให้สนพาไปที่ไหนก็ได้ ทำให้เห็นด้วยว่าสนเป็นห่วงต้นมาก ผมเห็นภาพสนขับรถพาต้นไปตามเส้นทาง สนคอยมองต้นด้วยความเป็นห่วง แวะพักซื้อของ แล้วก็มาถึงที่หมาย ได้เห็นความสะเทือนใจของสนเมื่อต้นถามตรงๆ ว่า "สนรักต้นได้ไหม รักไม่ได้เหรอ ทำไมต้นรักสนขนาดนี้แล้วต้องสูญเสียสนไปด้วย" แล้วสนก็หันหน้าหนีเพราะกลัวต้นเห็นน้ำตาของตัวเอง ตอนนี้ทำให้เห็นด้วยว่าเวลาที่ต้นทนไม่ไหวต้นก็อยากเห็นแก่ตัวเหมือนกัน
ฉากที่สนรู้ความจริง กอดรูปของต้นร้องไห้ - ผมพยายามคิดหาหลายๆ วิธีที่จะให้สนรู้ความจริง แต่ก็ไม่อยากได้แบบไปแอบได้ยิน นินากับเพื่อนผิดใจกันเพื่อนเลยมาบอกสน ฯลฯ แต่อยากให้รู้ความจริงแบบคาดไม่ถึง สุดท้ายก็ได้ไอเดียจากละครทีวีนี่แหละที่น่าจะช่วยเตือนความจำและปลุกความสงสัยสุดขีดขึ้นมาได้ ภาพของสนวิ่งไปค้นหารูปที่ถ่ายกับต้นมากอดไว้แล้วก็ร้องไห้ นินากรีดร้องที่รู้ว่าสนรักต้น แม่เดินเข้ามาดูแล้วสนก็กอดแม่ไว้ ร้องไห้ ความอดทนของสนถึงที่สุดแล้ว สนหมดที่พึ่งแล้วก็เหลือแต่แม่ สนร้องไห้เหมือนเด็กแล้วก็บอกแม่ว่าคิดถึงต้น อยากให้แม่พาสนไปหาต้น คำพูดนี้กระชากใจผมมาก เหมือนเอามีดมากรีดหัวใจกันเลย แล้วแม่ก็พาสนไปนอนที่ห้อง ปลอบใจลูกชาย สนเล่าเรื่องของตัวเองกับต้นตอนเด็กๆ ให้แม่ฟัง กอดรูปไปด้วย จนทำให้แม่เริ่มรู้แล้วว่านี่ไม่ใช่การคิดถึงเพื่อนธรรมดาเสียแล้ว
ฉากที่ต้นกลับมาหาสน - ผมเห็นภาพสองคนกอดกันร้องไห้ คิดถึงกันมากจนไม่สามารถพูดอะไรได้ ผมเห็นภาพที่ต้นสงสารสนเพราะผ่ายผอมไปมากแล้วก็รู้สึกผิดที่ต้นไม่ได้อยู่กับสนในช่วงเวลายากลำบาก ปล่อยให้สนลำบากอยู่คนเดียว
ฉากที่สนคุกเข่าขอร้องให้ต้นกลับมารักกันเหมือนเดิม - เป็นฉากที่นำเข้าสู่การจบเรื่อง หลังจากที่สนใช้แผนซับซ้อนมาเยอะแล้วก็อยากให้ทำอะไรง่ายๆ บ้าง คำพูดที่แว่วมาในหัวก็คือ ขอโอกาสให้ผู้ชายคนนี้อีกสักครั้ง กับคำว่า "นะต้นนะ" ที่จะต้องพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าอ้อนวอนสุดๆ ถึงจะดูน่าเห็นใจ
ทั้งหมดนี้คือฉากใหม่ๆ ที่ผมคิดวนเวียนไปมาจนอยากกลับมาเขียนต้น-สนใหม่ แล้วผมก็อยากให้ของขวัญที่พิเศษที่สุดแก่ต้นกับสน นั่นก็คือ "ลูก" ที่จะมาอยู่เป็นเพื่อนและทำให้ชีวิตคู่ของต้นกับสนมีความหมายมากยิ่งขึ้น สิ่งที่ผมอยากได้เพิ่มขึ้นก็คือบทบาทของ "พ่อกับแม่" ของต้นกับสน พอดีช่วงหลังๆ ผมไปทำงานกับกลุ่ม Gender (ความเสมอภาคหญิงชาย) หรือ Transgender (ข้ามเพศ) ก็เลยอยากนำแนวคิดที่ไม่ถูกต้องที่เกิดขึ้นในสังคมมาสอดแทรกด้วย เพื่อให้มิติของเรื่องมันน่าสนใจมากขึ้น ไม่ใช่มีแต่ความรัก แล้วก็อีกสองประเด็นที่อยากแก้ตัวก็คือ 1) สนไม่ใช่คนเลวและต้องทำเพื่อความรักมากกว่านี้ กับ 2) ต้องผูกพันกันมากพอจนผมเชื่อว่าสนที่เป็นชายแท้รักต้นจริงๆ ถ้าเขียนแล้วไม่เชื่อว่าสนรักต้นจริงผมจะให้จบเศร้า แต่ปรากฎว่าพอเขียนจริง ยังไม่ถึงกลางเรื่องผมก็เชื่อแล้วว่าสนรักต้นจริงๆ โดยเฉพาะตอนที่ 13 กับฉากบนรถแดง (รถสองแถว) ที่ผมชอบมาก เพราะฉะนั้นยังไงก็จบเศร้าไม่ได้
ึิิิคิดอยู่สามปีก็ตัดสินใจวางพล็อตเรื่องทั้งหมดใหม่ ลงรายละเอียดสำคัญทีละตอนตั้งแต่ต้นจนจบ ตอนนั้นจะจบที่ตอนที่ 45 แต่พอดีผมตัดตอนที่สนแก้แค้นนินาด้วยการทรมานให้เหงาและเจ็บปวดออกไปก็เลยเหลือแค่ 44 ตอน จากนั้นเดือนพฤษภาคม 2015 ผมถึงได้ตัดสินใจลงมือเขียนต้น-สนเวอร์ชั่นสามที่นี่
พอเขียนจริง ฉากประทับใจมีเยอะมากกว่านี้เยอะเลยครับ เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟังต่อๆ ไปนะครับ
TBC
Sarawatta
-
อ่า ..อ่านแล้วเหมือนมันจะอึดอัด ไม่ได้ดั่งใจไปซะทุกตอน แต่ก็มีอยู่ตอนนึงที่เรารู้สึกว่าชอบมากๆเลยคือตอนที่ต้นพูดบอกความต้องการในใจตัว ขอให้สนรักอยู่ด้วยกันที่ทะเลอ่ะ ปกติต้นจะเกรงใจคนอื่นไปซะหมดถูกว่าถูกนินทาถูกแกล้งก็ไม่ตอบโต้ อ่านแล้วจะอกแตกตายจะอดทนอะไรขนาดนั้น
สน คือเจ้าแผนการ มองจากมุมของคนอื่นที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรในหัวด้วยเนี่ยะ มันน่าอึดอัดเหลือจะกล่าว บอกให้เชื่อใจแต่ไม่บอกว่าทำอะไรอยู่ พอเหตุการณ์มันไม่เป็นไปตามแผน คนที่โดนกระทบแบบต้น จะรู้สึกเหมือนโดนหักหลังซ้ำๆ นี่คือถ้าต้นไม่รักสนมาากและให้อภัยสนได้ จบไม่สมหวังแน่ๆ
ก็พอรู้ค่ะว่าตอนที่สนพูดเซ้าซี้ต้นที่ร้านอาหารเพราะต้องการที่จะรู้ว่าต้นรักแทนจริงๆหรือเปล่า แต่เราไม่ชอบสภาวะความกดดันการโดนไล่ต้อนไล่บี้ให้จนมุม มันเครียด แต่สนก็เดิมพันหมดหน้าตักแล้วคงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะเอาต้นกลับมา(โดยความสมัครใจ)
ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องราวความรักของทั้งสองคนผ่านอุปสรรคนานับประการจนมาถึงตอนจบที่ลงตัวและมีความสุข
-
จบแล้ว ใจหายเหมือนกันครับ น้องภูคาน่ารักมากๆ ชอบอ่ะ
มันเลยอยากทำให้อ่านต่ออีกในชีวิตคู่ของสนกับต้นกับการที่มีเด็กน้อยๆ คงรู้สึกอบอุ่นน่าดู
ขอบคุณคนเขียนมากๆ นะครับ สำหรับเรื่องที่สนุกๆแบบนี้ มีข้อคิดในหลายๆเรื่องด้วย
:) เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่จะอยู่ในความทรงจำ
-
:กอด1:
-
ตามอ่านมาตั้งแต่ตอนแรกๆ เหมือนได้อ่านชีวิตของตัวเองเลย แอบรักเขา แต่ก็ไม่แสดงออกหรือบอกได้ ทั้งที่ๆรู้ว่าอีกฝ่ายก็มีใจให้ เพราะเหตุผลหลายอย่างๆ จึงเป็นเพื่อนสนิท ที่ห่วงใยกัน ดูแลกัน เหมือนปัจจุบันก็ดีแล้ว มาตลอด 15 ปี
ส่วนเรื่องต้น - สน เป็นอีกเรื่องราวที่อ่านแล้วประทับใจมากๆ เดาว่าตอนจบทั้งคงสมหวังและอยู่ด้วยกัน แต่กว่าจะถึงจุดนั้นได้ คนอ่านปวดจิตเป้นอย่างมาก หลายระลอก นับถือคนแต่งเลยครับ เก่งมากๆ
จะติดตามผลงานเรื่องต่อไปน่ะครับ (ชอบคนเขียนที่ขยันมาลงตอนใหม่อย่างต่อเนื่อง จนจบ)
-
จะรออ่านเก็บตกรอบต่อไปนะคะ o13
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย - เก็บตกรอบที่ 2 ░ ▒ ▓
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
ความประทับใจของคนเขียน (ไล่ทีละตอน)
ไล่ทีละตอนเลยนะครับ เผื่อหลายๆ คนอยากทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในแต่ละตอน หรือคนเขียนคิดอะไรในตอนนั้นถึงได้ทำให้เกิดเหตุการณ์อย่างนั้นขึ้นมา เดี๋ยวผมจะแชร์ตอนที่ชอบเป็นพิเศษอีกรอบครับ
CHAPTER 01 ∞ รักแรก แรกรัก - ประทับใจการช่วยเหลือกันของต้นกับสน สนมาช่วยต้นทำของประดิษฐ์จากไม้ที่ต้นไม่ค่อยถนัด ต้นแอบมองสนแล้วก็เกิดการแอบรักโดยไม่รู้ตัว ฉากนี้มาจากประสบการณ์จริงของผมที่เคยนั่งแอบมองเพื่อนแล้วก็แอบรักเขา
ประทับใจตอนที่ต้นเอาน้ำไปให้สนหลังเล่นฟุตบอลแต่เฟิร์นแย่งหน้าที่นั้นไปก่อน ต้นซ่อนขวดน้ำไว้แล้วพยักเพยิดให้เพื่อนรับน้ำจากแฟนแทน ส่วนตัวเองก็วิ่งไปร้องไห้ จากนั้นก็เห็นภาพบาดตาบาดใจบ่อยๆ จนต้องค่อยๆ แอบตีตัวออกห่างจากสน สุดท้ายสนก็มาง้อต้นที่สะพานเหล็กเพราะเริ่มรู้ว่าชีวิตขาดต้นไม่ได้
CHAPTER 02 ∞ ใครๆ ก็ลืมวันเกิดสน - ประทับใจตอนที่ต้นมานอนที่ห้องสน ต้นลืมเอากางเกงในมาด้วย เห็นภาพการคุยกันที่น่ารักๆ ของเพื่อนสองคน แล้วสนก็งอนต้นที่ต้นแกล้งทำเป็นจำวันเกิดไม่ได้ งานวันเกิดที่ต้นจัดให้และของขวัญวันเกิดที่ต้นเก็บเงินซื้อมาให้ทำให้สนรู้ว่าเพื่อนคนนี้รักสนมาก
CHAPTER 03 ∞ พ่อสื่อจำเป็น - ประทับใจต้นที่ยอมเจ็บเป็นพ่อสื่อให้เพื่อน
CHAPTER 04 ∞ กุหลาบช่อแรกและคู่จิ้นวันวาเลนไทน์ - ประทับใจที่สนคิดได้แล้วก็เอาดอกกุหลาบมาให้ต้นแทน
CHAPTER 05 ∞ การตัดสินใจของต้น - ประทับใจตอนนี้ที่เป็นต้นกำเนิดของภาพถ่ายสุดประทับใจของต้นกับสน ภาพถ่ายที่สนต้องเอามากอดแล้วร้องไห้ เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ต้นอยากไปเที่ยวดอยอินทนนท์ เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ต้นตัดสินใจว่าจะตามสนไปอีกครั้ง ถึงกลัวเจ็บอีกแต่ก็จะตามไป มันคือการเสียสละที่สำคัญของต้น ผมยังไม่อยากให้ต้นกับสนแยกกันตอนนี้เพราะความรักของสนยังไม่ชัดเจน ตามประสาผู้ชายก็จะลืมกันง่ายถ้าไม่ผูกพันกันมากพอ
CHAPTER 06 ∞ เพื่อนใหม่ของต้น-สน - ชอบตอนที่ต้นได้เจอนิกกับปั้นจั่นที่ดูกวนๆ ชอบตอนที่ต้นกับสนอยู่หอพักห้องเดียวกัน ดูแลกันจนแทบจะเหมือนสามีภรรยา โดยเฉพาะตอนที่ต้นป่วย แล้วก็ชอบฉากที่ต้นกับสนขี่จักรยานเที่ยวเล่นที่อ่างแก้ว
CHAPTER 07 ∞ พี่รหัสของต้นและคนที่แอบหวง - ชอบตอนที่สนไม่ยอมกินข้าวเพราะห่วงต้นที่ยังไม่กลับบ้าน แล้วพอต้นกลับมาก็โดนสนดุนิดหน่อย ทำให้เห็นความผูกพันที่สนเริ่มมีให้ต้นมากขึ้น ห่วงแม้กระทั่งเรื่องเล็กน้อย
CHAPTER 08 ∞ ความลับไม่มีในโลก - ชอบตอนที่สนคิดได้ หยิบภาพถ่ายที่บางแสนมาดูแล้วก็กลัวว่าสนจะเสียเพื่อนไป
CHAPTER 09 ∞ สามทางเลือกของสน - ชอบปั้นจั่นในตอนนี้มากที่อุตส่าห์หาทางเลือกมาให้สนเลือก เห็นความผูกพันของเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน
CHAPTER 10 ∞ หากรักนั้นมีปาฏิหาริย์ - เป็นอีกตอนที่บีบคั้นหัวใจคนเขียนไม่น้อยเลย เขียนไปร้องไห้ไป ต้นน้อยใจเพราะคิดว่าสนรับไม่ได้ที่ตัวเองเป็นเกย์ ความเป็นเกย์ทำให้สนลำบากใจที่จะอยู่เป็นเพื่อนกับต้นจนต้นคิดจะย้ายไปอยู่หอมหาลัยแทน สนเองก็เริ่มรู้แล้วว่ารักเพื่อนแต่ไม่กล้าพูดเพราะกลัวว่าจะไม่ใช่ สุดท้ายก็ยอมเสียสละขอเป็นคนจากไปเสียเอง ผมชอบตอนที่สนนับสิบก้าวแล้วทบทวนเรื่องดีๆ ที่เกิดขึ้น ความเป็นเพื่อนของต้นกับสนกำลังจะจบลงแล้ว แต่ปาฏิหาริย์ครั้งแรกก็เกิดขึ้น ต้นตัดสินใจออกมาเรียกสนให้กลับมา
CHAPTER 11 ∞ จูบแรกที่ไม่ตั้งใจ - ชอบตอนที่ต้นกับสนเล่นเกมส์ผลักกัน น่ารักดี ตอนที่สนแอบจูบต้นปรับมาจากเวอร์ชั่นสองที่สนอยากรู้ว่าตัวเองรักต้นหรือเปล่าจนต้องมาแอบจูบต้นตอนกลางคืน ผมว่ามันน่ารักดี ตลกดีด้วย แต่ก็แอบชอบตอนที่สนเจอกับนินาครั้งแรกด้วย ราวกับจะได้เจอเนื้อคู่ 555 แต่ตอนหลังก็คงรู้แล้วว่าเป็นยังไง
CHAPTER 12 ∞ รักสี่เส้า - ชอบตอนที่ต้นคุยกับเจนี่ สุดท้ายต้นก็กล้าบอกเจนี่ไปตรงๆ ว่าไม่ได้ชอบผู้หญิง จะได้ไม่ต้องทำให้เจนี่เข้าใจผิด
CHAPTER 13 ∞ คืนพิเศษ - ผมชอบตอนนี้มาก โรแมนติกทั้งๆ ที่ยังไม่ได้บอกรักกัน ฉากที่ต้นกับสนนั่งบนรถแดงแล้วมีแสงไฟสาดส่องมาจากทุกทิศทุกทาง ต้นส่งหูฟังให้สนฟังเพลงที่ตัวเองชอบเพราะอยากให้สนรู้ว่าต้นแอบรัก แอบฝันถึง สนฟังแล้วก็ยิ้มละไม ซบไหล่ต้นแล้วก็บอกว่าเหนื่อยนะ ขอนอนพัก ผมชอบมากเพราะถึงแม้ไม่ต้องบอกว่ารักแต่การกระทำมันฟ้องชัดมาก ผมจะพูดถึงละเอียดอีกทีในโพสต์ถัดไป
CHAPTER 14 ∞ เพื่อนจนๆ อย่างสน - สงสารสนมากในตอนนี้ที่ถูกเพื่อนๆ แกล้งจนทำให้สนคิดว่าตัวเองเป็นคนจน คงดูแลต้นได้ไม่ดีเท่ากับทินหรอก สนกลับมาที่บ้านเนื้อตัวเปียกปอนเพราะไม่ได้นั่งรถบีเอ็มกลับบ้านเหมือนต้น พอต้นกลับมาถึงบ้านแล้วรู้ว่าสนน้อยใจก็เลยวิ่งออกไปตากฝนบ้าง แล้วก็กลับมาบอกสนว่าต้นก็เปียกเหมือนกัน รักต้นตอนนี้มากที่เป็นห่วงความรู้สึกของสน
CHAPTER 15 ∞ หรือจะเป็นบุพเพสันนิวาส - ผมเขียนตอนนี้ขึ้นมาเพื่อสร้างความสงสัยให้สนว่าเขากับต้นเป็นเนื้อคู่กันจริงหรือเปล่า การได้หัวใจสีแดงเหมือนกันทำให้สนยิ่งสงสัยมากขึ้น ผมชอบตอนที่สนกับต้นแต่งตัวจะไปงานแต่งงานอาจารย์บอส เกือบจะจูบกันอยู่แล้วเชียว
CHAPTER 16 ∞ ความผิดหวังของแม่ ความน้อยใจของสน - ชอบตอนที่ติวมันอ่านสิบวิธีดูเกย์ให้แม่ของต้นฟัง จนทำให้แม่ของต้นสงสัยต้น (จากที่สงสัยอยู่แล้ว) พอต้นบอกว่าเป็นเกย์แม่ก็รับไม่ได้ ชอบตอนที่นิกคุยกับสนแล้วถามสนไปตรงๆ ว่ารักต้นหรือเปล่า แล้วสนก็ยอมบอกว่ารักต้นแต่ไม่แน่ใจว่าจะจับมือต้นไปได้ตลอดรอดฝั่งไหม ผมชอบความคิดนี้ของสนมาก สนคิดว่าตัวเองเป็นผู้ชาย เขากลัวความต้องการธรรมชาติของตัวเองจะทำให้เขาเผลอไผลไปกับผู้หญิง ตอนนั้นสนคุยกับพ่อแล้วก็ยิ่งกลัวไปอีกว่ากรอบสังคมจะบังคับให้เขาต้องเดินไปทางนั้น สนจึงคิดว่าถ้าสนยังหลุดพ้นจากตรงนี้ไม่ได้ ความรักของสนก็ไม่คู่ควรกับต้น สนไม่ควรจะจับมือต้นเดินไปแล้วปล่อยต้นทิ้งกลางทาง เป็นเหตุผลใหญ่ที่สนไม่ยอมบอกรักต้นเพราะไม่อยากให้ต้นเสียใจทีหลังเมื่อเกิดเหตุการณ์อย่างที่เขากลัวขึ้น ยิ่งพอสนพลาดกับนินา สนก็ยิ่งคิดไปใหญ่เลยว่าเป็นเพราะเขาเป็นผู้ชายนั่นแหละมันถึงได้เกิดเหตุการณ์นี้ ทำไมสนถึงไม่เอะใจว่าอาจจะถูกวางยา ก็เพราะความคิดนั้นแหละครับ เขาโทษความเป็นผู้ชายของตัวเอง สนเองก็ยอมรับว่ายังชอบผู้หญิงอยู่ในตอนนั้นด้วย พอเกิดเหตุการณ์นั้น ความรู้สึกว่าความรักของสนไม่คู่ควรกับต้นก็ยิ่งมากขึ้น ทำให้บอกรักต้นช้าไปอีกเป็นปีๆ - หลายคนอาจจะว่าสนโลเลในตอนนี้ แต่สำหรับผม นี่คือความคิดที่ยิ่งใหญ่นะครับ เป็นการเสียสละอย่างหนึ่งที่จะไม่เอาตัวเองเข้าไปผูกกับอีกคนในขณะที่ตัวเราก็ไม่มั่นใจอะไรเลย (แต่ความรักก็ทำให้สนทำอย่างนั้นไม่ได้ สนก็ยังต้องยุ่งและวุ่นวายกับต้น ตามหึงหวง คอยดูแลอยู่ใกล้เหมือนเดิมอยู่ดี 555) เพราะไม่อยากให้ใครคนนั้นต้องมาเสียใจกับเราทีหลัง โดยเฉพาะต้นที่สนรักมาก ความรักอย่างเดียวไม่เพียงพอ แต่ความคิดนี้ของสนก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ความรักที่สนมีให้ต้นลึกซึ้งมากขึ้น ถ้าเป็นคนอื่นอาจไม่คิดอย่างนี้ ก็อาจจะบอกรักต้นไป แล้วสุดท้ายก็อาจจะปล่อยมือต้นกลางทางเพราะทานกระแสสังคมไม่ไหว หรือยอมแพ้ให้กับความต้องการธรรมชาติของตัวเองไปเสียก่อน
CHAPTER 17 ∞ จูบแรกที่ยากเกินห้ามใจ - ชอบที่สนพูดเรื่องนี้ "นายไม่รู้เหรอต้น เราก็เหมือนนายนั่นแหละ ไม่มีวันไหนหรอกที่เราตื่นมาแล้วจะไม่นึกถึงนาย" แล้วสนก็ถอนหายใจยาว พร้อมกับเหลือบไปมองคนข้างๆ ที่ยังคงดูเหม่อลอยอยู่ "แล้วทำไม...เวลานายมีเรื่องทุกข์ใจนายไม่ยอมบอกเราล่ะต้น นายไม่รู้เหรอว่าเราเป็นห่วงนายแค่ไหน..."
แล้วสนก็จูบต้น แต่ก็เริ่มคิดแล้วว่าสนควรจะก้าวข้ามเส้นขีดกั้นระหว่างเพื่อนและคนรักไปดีหรือเปล่า ถ้าทำตามความต้องการ สนก็จะข้ามไปเลย แต่สนก็ตัดสินใจหยุด แสดงความไม่แน่ใจของสน คบกับต้นนานเกินไป ผูกพันจนมากไปจนไม่รู้ว่ารักแบบไหนกันแน่
SPECIAL CHAPTER 1 ∞ มิตรภาพของเพื่อนที่แสนรัก - ตอนพิเศษตอนเดียวที่มีอยู่ ชอบที่ต้นช่วยสนทำงานจนหลับไป เห็นความรักความห่วงใยที่สนมีให้ต้น
CHAPTER 18 ∞ จุดแปรผัน - ไม่ชอบเพราะเกลียดตอนนี้ ต้นเห็นสนกับนินาทำขนมด้วยกันเป็นภาพที่บาดตาบาดใจมาก ประทับใจทินที่บอกต้นว่ายินดีจะให้ต้นทดสอบว่ารักคนอื่นนอกจากสนได้ไหม
CHAPTER 19 ∞ เสียของรัก - เกลียดทินตอนนี้มากเลย ทำให้สนเข้าใจผิดว่าทินกับต้นมีอะไรกันแล้ว แต่ก็เป็นเหตุให้สนตัดสินใจที่จะบอกรักต้น จับมือไปด้วยกัน ยอมผิดสัญญากับพ่อ (ที่ตอนนั้นไม่มีใครรู้)
CHAPTER 20 ∞ ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล - เสียดายมากที่ต้นไปตามนัดไม่ได้ สนก็เลยไปขายเสื้อผ้ากับนินา พอไปส่งนินาที่บ้านก็เลยโดนวางยาซะ เป็นจุดเปลี่ยนของเรื่องเลย เกลียดตอนนี้มากเช่นกัน เขียนไปก็เกลียดไป
CHAPTER 21 ∞ วันที่รักหมดหนทางไป - ชอบคำพูดนี้ของต้นมาก "เรารักของเรามาเป็นสิบๆ ปี ไม่มีความหมายอะไรเลย" ตอนแรกกะจะให้ต้นฟูมฟายและพูดมากกว่านี้ แต่ตอนหลังอยากได้คำพูดไม่กี่คำแต่บอกความเจ็บปวดทั้งหมดได้ จากนั้นก็ร้องไห้อย่างเดียวพอแล้ว ไม่ต้องอะไรเยอะ ก็ได้คำพูดนี้นี่แหละ ชอบมาก แต่ไม่ชอบตอนนี้ที่ต้นเสียใจนะครับ มันโคตรเจ็บเลย เขียนไปก็เกลียดนินาไป
CHAPTER 22 ∞ กลับคืนสู่ความเป็นเพื่อน - ชอบตอนนี้มากๆ เช่นกัน จากตอนที่แล้วต้นเจ็บจากสนมาก มากจนน่าจะเลิกคบกันได้เลย แต่สนก็ป่วยเสียก่อน ผมชอบที่สนอ้อนต้นตอนป่วยในตอนนี้มาก น่ารักดี ถึงจะเศร้าแต่ก็น่ารัก
CHAPTER 23 ∞ ฟ้าสั่งให้มารักกัน - อีกตอนในดวงใจ ชอบปั้นจั่นที่เสนอทฤษฎีปาฏิหาริย์ห้าอย่าง แล้วก็ชอบ One-day trip ของต้นกับสนมาก อบอุ่นและเห็นความผูกพัน แม้ต้นจะเพิ่งเจ็บจากเรื่องที่สนไปหมั้นกับนินา แต่ความรักและความผูกพันก็ทำให้ต้นให้อภัยได้ ชอบตอนท้ายที่ต้นกับสนนอนคุยกันที่เตียงแล้วต้นแอบมองเป้ากางเกงของสน ทำให้สนเกิดความสงสัยว่าต้นเคยคิดอยากจะมีอะไรกับสนหรือเปล่า ผมชอบที่มันรัญจวนใจแม้จะยังไม่ได้มีอะไรกันก็ตาม
CHAPTER 24 ∞ เขากอดกันแน่แล้ว - เกลียดตอนนี้ที่สนกอดกับนินาแล้วต้นเห็นจากหน้าต่าง ทำให้ต้นคิดว่ายังไงผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิง แต่ก็ชอบที่สนมาพูดกับต้นตอนหลังว่าความรักถูกเสมอ หัวใจของเราจะวิ่งไปหาคนที่มันรัก ความรักเกิดโดยไม่สนใจเงื่อนไขหรือความถูกต้องใดๆ ที่เราสมมติขึ้น
CHAPTER 25 ∞ ความรักของนินา!? - เป็นตอนที่เขียนไปเบะปากไป โดยเฉพาะตอนที่นินาตบกับเต้ย แต่ชอบตอนที่สนทำทีว่ามีธุระแถวท่าแพเพื่อที่จะได้มาเป็นก้างขวางคอของต้นกับสรกฤษณ์ น่ารักดี
CHAPTER 26 ∞ คำขอร้องจากสน - อีกตอนที่ชอบมาก ชอบตอนที่ต้นบอกสนว่าชอบต้นแขนของสน มันขาวดี คุยกันตอนนี้เหมือนจีบกันเลย เศร้าใจที่สนได้ยินประโยคนี้จากต้น "ถ้านายไม่พูด เราก็จะถือว่า...นายไม่ได้รักเราละกันนะสน" แล้วสนก็ขอร้องต้นว่าอย่าบังคับให้สนพูดเพราะสนพูดไม่ได้ แล้วคนเขียนก็มาเฉลยว่าที่สนบอกรักต้นไม่ได้เพราะเคยสัญญากับพ่อไว้
CHAPTER 27 ∞ คนขี้งอน - ตอนนี้ใส่เข้ามาเพราะอยากเห็นสนงอนแล้วก็ให้ต้นมาง้อบ้าง น่ารักดี ชอบที่สนถามต้นว่ามาขอโทษแทนสรกฤษณ์เหรอ แล้วต้นก็หยอกสนให้สนหายโกรธ
CHAPTER 28 ∞ คนเป็นแม่ - ชอบมากที่สนไปพูดกับแม่ต้นให้ จนในที่สุดแม่ของต้นก็ยอมรับเรื่องที่ต้นเป็นเกย์ได้ แถมยังได้รู้ว่าสนรักต้นอีกด้วย แล้วก็ชอบตอนที่ต้นบอกสรกฤษณ์ไปว่าต้นรักใครอีกไม่ได้นอกจากสน แต่สรกฤษณ์ก็ดื้อเอง ชอบตอนที่สนเข้ามาในห้องแล้วก็พบว่าต้นจัดการทำความสะอาดห้องให้ ซักเสื้อผ้าให้ แสนดีๆ จริงๆ เลยนะต้น
CHAPTER 29 ∞ กลับมายืนที่เดิม - อีกหนึ่งตอนในดวงใจ ชอบตอนที่ต้นกับสนได้กลับมานั่งคุยกันที่สะพานเหล็ก แล้วก็ขับรถไปเที่ยวด้วยกัน ต้นได้เป็นตุ๊กตาหน้ารถของสนที่สนพอใจ ชอบตอนที่สนไปเตะบอลในโรงเรียนเก่าแล้วต้นก็นั่งดู ได้คิดถึงบรรยากาศเดิมๆ มีอะไรเซ็กซี่ๆ เล็กน้อย ชอบที่สนบอกต้นว่า "...ต่อให้เกิดความผิดพลาดอะไรขึ้นมา ต่อให้ได้ถอนหมั้นหรือไม่ได้ถอนหมั้น วันหนึ่งเราก็จะกลับมาหานายจนได้..." แล้วสนก็พิสูจน์คำพูดนี้จนได้
CHAPTER 30 ∞ ความรักของชายที่ชื่อสน - เป็นอีกตอนที่ชอบมาก ต้นกับสนได้กลับมาที่บางแสนอีกครั้ง ชอบตอนที่สนวาดรูปต้นกับสนลงบนหาดทรายแล้วก็ให้ต้นไปนั่งข้างๆ ถ่ายรูปไว้ให้ เพื่อให้ต้นเก็บไว้ดูยามเหงา ชอบที่ต้นถามสนว่า "สนรักต้นได้ไหม" มันสะเทือนใจมากๆ เลย แล้วก็ชอบตอนที่ต้นกับสนไปกินอาหารทะเลด้วยกัน ต้นแกะกุ้งกับปูให้สนกิน น่ารักดี แต่ที่ชอบสุดๆ ในตอนนี้คือสนว่ายน้ำแล้วต้นนั่งดู สนมาขอกินขนมแล้วต้นก็ป้อน น่ารักอะ
CHAPTER 31 ∞ วาเลนไทน์พิสูจน์รักแท้ - เป็นอีกตอนที่ชอบมาก ผมอยากให้คนอ่านรู้ว่าอารมณ์ชั่ววูบเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา บางทีเราก็อาจจะทำอะไรโง่ๆ ไม่เข้าท่าก็ได้ กลายเป็นรอยด่างในความทรงจำของชีวิต ชอบตอนที่สนวิ่งออกมาจากม่านรูดแล้วโทรหาต้น มันพิสูจน์ชัดมากว่าสนรักต้นมากจนเกินระดับธรรมดาไปแล้ว ต้นก็วิ่งออกมาหาสน แล้วสนก็ได้มอบดอกกุหลาบสีเหลืองให้ต้น บทเรียนนี้จะสอนต้นกับสนให้เชื่อใจกันให้มากๆ ผมตั้งใจให้ตอนนี้เกิดขึ้นมาเพื่อวัดใจต้นว่าต่อไปถ้ารู้ว่าสนต้องแต่งงานกับนินาเพราะนินาท้อง ต้นจะเชื่อใจผู้ชายคนนี้อยู่ไหม ต้นจะเชื่อไหมว่าผู้ชายคนนี้จะกลับมาหาต้นจนได้ไหม เหตุการณ์นี้คือหนึ่งในเหตุการณ์ที่ทำให้ต้นไม่เปิดใจให้ใครตั้งหลายปีตอนไปเรียนที่อังกฤษ การที่สนวิ่งหนีออกมาจากม่านรูดมาหาต้นได้ก็พิสูจน์แล้วว่าความรักของสนที่มีให้ต้นลึกซึ้งมากแค่ไหน
ผมชอบตอนที่ต้นวิ่งมากอดสนจากด้านหลัง เพราะต้นเองก็รู้สึกผิดที่ไปกับสรกฤษณ์ด้วย ชอบตอนที่เขาเดินคุยกันตลอดทางจนถึงบ้านในอากาศหนาวๆ ชอบตอนที่กลับมานอนคุยกันแล้วสนก็บอกต้นว่าเขาผิดเอง ยอมรับว่าไม่ควรทำอย่างนี้เลย ต่อไปจะไม่ทำเรื่องโง่ๆ อย่างนี้อีก ที่ชอบมากๆ ก็คือตอนที่ต้นตัดสินใจมานอนหนุนแขนสนเหมือนกับจะบอกกลายๆ ว่าต้นยินดีที่จะมอบทั้งกายและหัวใจให้สน แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรกัน
CHAPTER 32 ∞ คำว่ารักที่รอคอย - อีกหนึ่งตอนที่ชอบมาก ได้ไอเดียจากเรื่อง Love is coming (ใช่รักหรือเปล่า) ตอนไปเที่ยวหน้าหนาวที่ไหนสักแห่ง ผมพยายามบิวท์ให้ต้นรู้สึกน้อยใจมากขึ้นและมากขึ้น สนเองก็รับรู้และสงสารต้นมากขึ้นและมากขึ้น จนเป็นที่มาของการบอกรัก ผมชอบตอนที่สนพลิกตัวต้นให้หันมามองหน้ากันแล้วก็รู้ว่าต้นร้องไห้ จากนั้นสนก็ถามต้นด้วยประโยค "รู้ไหม" หลายคำถาม เพื่อทบทวนให้ต้นคิดว่าทำไมสนถึงทำอย่างนั้นในอดีตที่ผ่านมา ความจริงต้นก็พอเดาได้ว่าทำไมสนทำอย่างนั้น แต่พอสนเฉลยออกมาว่าทำไปเพราะ "รักต้น" มันก็เหมือนการปลดล็อกความสงสัยที่ผ่านมาทั้งหมด
CHAPTER 33 ∞ รักแรกแปลกนักหนา (NC) - ผมใส่ฉากรักบนเตียงเข้ามาเพราะอยากให้ความรักมันสมบูรณ์ขึ้น โดยเฉพาะการที่สนยอมทำให้ต้นก่อนนั้นแสดงให้เห็นว่าถ้าสนไม่รักจริง ทำไม่ได้หรอก
ชอบฉากนั่งดูดาวด้วยกันมาก โรแมนติกสุดแล้วสำหรับผม ชอบที่สนกอดต้นไว้แล้วก็พูดว่า "รักต้นนะ ถ้ารู้ว่าบอกรักกันแล้วมีความสุขแบบนี้ เราทำไปตั้งนานแล้ว ขอบคุณที่นายรอเรานะต้น" แล้วสนก็ถ่ายทอดความอบอุ่นไปให้ต้นเพื่อให้ต้นสู้กับอากาศที่แสนหนาวได้ อากาศที่แสนหนาวหรือจะสู้รักที่แสนอุ่น ผมชอบประโยคนี้มาก แล้วก็ชอบตอนที่สนให้ต้นขี่หลัง แต่ก็ไปไม่รอด 555
CHAPTER 34 ∞ คนทรยศ - ชอบตอนที่สนแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ว่าต้นอยากให้สนมานอนเตียงเดียวกัน ต้นจะได้กอดสนนอนหลับไปจนถึงเช้า แต่สุดท้ายสนก็มานอนเตียงเดียวกับต้น ชอบที่ตอนเช้าที่สนตื่นมาแล้วน้องชายก็ตื่นด้วย ต้นเห็นแล้วก็ตกใจ แล้วสนก็อ้อนต้นขอมีอะไรด้วยกันอีกรอบในห้องน้ำ 555 น่ารักดี
ชอบความคิดสนมากที่เปลี่ยนใจวินาทีสุดท้ายว่าจะยังไม่บอกความจริงกับต้นเรื่องที่นินาท้อง แล้วชวนต้นไปเที่ยวบ้านเกิดของสนแทนเพื่อเพิ่มวันเวลาดีๆ ของต้นกับสนให้นานขึ้น ต้นจะได้จดจำไว้และรู้ว่าสนรักต้นมากแค่ไหนในยามที่จากกัน ชอบความคิดนี้สุดๆ
CHAPTER 35 ∞ ลาก่อนความรัก - ชอบตอนที่สนพาต้นไปเที่ยวที่น่าน โดยเฉพาะตอนที่สนใส่ชุดบ่าวเหนือแล้วต้นก็หลงใหล ชอบบรรยากาศอาหารเย็นมื้อสุดท้ายที่สนกับต้นคุยกันว่าชอบตอนไหนมากที่สุดตั้งแต่รู้จักกันมา ผมชอบคำพูดนี้มาก
"ต้น...นายอย่าจำเรื่องไม่ดีของเราเลยนะต้น เราอยากให้นายจดจำความรัก ความสุข รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่เราสองคนมีให้กัน จดจำสิบวันของเราที่ได้เป็นแฟนกันเอาไว้ เรารักนายนะต้น รักมากที่สุดในชีวิต เราหวังว่า...นายจะรับรู้ความรักทั้งหมดที่เรามีให้นาย ทั้งตัว...และหัวใจ นายรู้ใช่ไหมต้น นายรู้ใช่ไหมว่าเรารักนายมากแค่ไหน ถึงเราจะไปต่อไม่ได้...แต่เราก็รักนายเสมอนะต้น"
CHAPTER 36 ∞ ครอบครัวที่แตกสลาย - ชอบตอนที่สนมานอนที่บ้านต้นแล้วได้คุยกับพ่อของต้น สงสารพ่อของต้นที่คิดถึงลูกชายแต่ลูกชายไม่ยอมคุยด้วย สงสารที่สนโดนกดดันจากคนรอบข้างให้ทำเพื่อลูกเพื่อเมียจนสนกำลังจะระเบิดอารมณ์
CHAPTER 37 ∞ ความทารุณที่เกินทนไหว - ชอบสุดๆ เลยตอนนี้ จะขอพูดถึงทีหลังนะครับ
CHAPTER 38 ∞ แม่ที่ขายลูกกิน - ชอบตอนที่แม่ของสนมาคุยกับพ่อแม่ของต้น ทำให้เห็นว่าเพื่อลูกแม่ทำได้ทุกอย่าง แม้จะต้องพูดในสิ่งที่ตัวเองกลัว แล้วก็เห็นใจนินาที่ถูกแม่บังคับเพราะนินาก็ไม่ไหวแล้ว อยากยอมแพ้แล้ว ชอบที่นินาก็รักลูกของตัวเองและแสดงความอ่อนโยนออกมาในจุดนี้ ผมอยากให้คนอ่านได้เห็นว่า แม้กระทั่งนินาที่ถูกเกลียดมาเกือบตลอดเรื่อง เธอก็มีมุมอ่อนโยนของเธอเหมือนกัน
CHAPTER 39 ∞ ชีวิตใหม่ของสน - ผมชอบตอนที่สามคนพ่อแม่ลูกคุยกันมาก เมื่อแม่ปกป้องลูกเพราะไม่อยากให้สนกลับไปเจ็บปวดร้องไห้เจียนตายอีก ภาพที่สนร้องไห้ปานจะขาดใจยังติดตาของแม่อยู่ แม่ยอมให้เกิดขึ้นอีกไม่ได้ แล้วพ่อก็ยอมรับสนในที่สุดเพราะสงสารที่ลูกทนทุกข์ทรมานทำให้ทุกสิ่งทุกอย่าง ความเสียสละของสนชนะใจพ่อกับแม่ ซึ่งการเจรจาอาจทำไม่ได้อย่างนี้ ชอบตอนที่พ่อแอ๊ดพ่อแต้วนั่งไปในรถกับสน พ่อสองคนถามความเป็นมาของความรักของลูกชายทั้งสอง แล้วพ่อของต้นก็ถามคำถามนั้นที่ทำให้สนแทบเหยียบเบรกหัวทิ่ม 555
CHAPTER 40 ∞ คนที่คิดถึงทุกลมหายใจ - ผมชอบตอนที่ต้นก้มกราบเท้าขอขมาพ่อ ดีใจกับพ่อของต้นที่ลูกชายสุดที่รักกลับมาหาพ่อเสียที แค่เขียนคำว่า "ต้นลูกพ่อ" ผมก็น้ำตาไหลพรากๆ แล้ว ชอบตอนที่ต้นได้เจอภูคาครั้งแรกเพราะภูคาหน้าเหมือนสน แถมชื่อภูคาก็ย้ำเตือนให้ต้นรู้อีกว่าต้นคือส่วนหนึ่งในชีวิตของสน ทุกสิ่งสำคัญของสนต้องเกี่ยวกับต้น ชื่อภูคาก็คือสถานที่ที่ต้นกับสนไปเที่ยวด้วยกันที่น่านเพื่อไปดูดอก "ชมพูภูคา" ความทรงจำสุดท้ายก่อนที่ต้นจะจากสนไป ชอบตอนที่ต้นมาหาสนที่ร้านแล้วได้เจอกับสนครั้งแรกในรอบสามปี ผมให้เขากอดกันอย่างเดียวเลยเพราะสรรหาคำพูดมาอธิบายได้ยากมากว่าคิดถึงกันมากขนาดไหน
CHAPTER 41 ∞ ความรักเปื้อนๆ - ชอบตอนที่นั่งคุยกันแล้วสนก็ถามละลาบละล้วง ผมจะอธิบายอีกทีนะครับ ชอบที่สนเปรียบเทียบว่าความรักที่ไม่เคยเปื้อนอะไรเลยก็คือความรักที่ไม่เคยเกิดขึ้น เหมือนกับเสื้อผ้า ทำให้ต้นได้คิด
CHAPTER 42 ∞ เสียงจากนินา - ชอบตอนที่ต้นบังคับให้สนกินข้าวแล้วก็นั่งคุม น่ารักดี บ่งบอกถึงความรักความผูกพันของสองคน ต่อให้จากกันนานแค่ไหนก็ต่อกันติดไม่ยาก แม่ของต้นเอ็นดูจนอดไม่ไหวต้องโทรไปบอกแม่ของสน อันนี้ก็น่ารัก ชอบที่สนกับต้นขับรถไปตัดผมแล้วก็ซื้อครีมบำรุงผิวด้วยกัน น่ารักดี ดีใจที่สนได้โพสต์ภาพเฟสบุ๊คกับต้นครั้งแรกในรอบสามปี ชอบตอนที่สนป่วยแล้วต้นมาเช็ดตัวให้ แล้วก็ถูกสนกอด ทำให้ต้นคิดถึงอ้อมกอดที่อบอุ่นนี้อีกครั้ง แล้วก็ซบลงกับอกร้อนๆ ของสนเพื่อจะบอกว่า ต้นยอมแพ้แล้ว ยอมแพ้อีกครั้งอย่างราบคาบ
CHAPTER 43 ∞ คนจะรักกัน - ชอบตอนที่ต้นนั่งมองสนหลับไปเพราะฤทธิ์ยาแล้วก็ครุ่นคิด ได้เห็นสนเหนื่อยแล้วต้นก็สงสารและรู้สึกผิดที่ต้นปล่อยให้คนที่รักลำบากอยู่คนเดียว ยิ่งรู้ว่าสนทำเพื่อทุกคนก็ยิ่งรักยิ่งสงสาร อ้อ ชอบเพลงคนจะรักกันที่แม่ของสนเปิดให้ต้นฟังด้วย ความหมายมันดีมาก
ชอบตอนที่สนคุกเข่าขอกลับมารักกันกับต้นเหมือนเดิม พร้อมกับมีสักขีพยานที่เคยเห็นความรักของต้นกับสนในหลายช่วงวัยมาอยู่ด้วย ทุกคนลุ้นกันมานาน สมหวังกันเสียที ผมไม่สามารถให้เรื่องนี้จบเศร้าได้เลยเพราะหัวใจของสนยิ่งใหญ่มาก ต้นไม่กลับมาหาผู้ชายคนนี้ไม่ได้แล้ว
CHAPTER 44 ∞ รักสุดท้ายของเราสามคน (ตอนจบ) - ชอบทุกอย่างในตอนนี้ ชอบตอน "อารมณ์เปลี่ยว" ของสนมาก เป็นการขอมีอะไรกันที่น่ารักสุดๆ ไปเลย ชอบที่ต้นให้เครดิตสนว่าที่ได้กลับมารักกันอีกครั้งเพราะความพยายามของสน หัวใจของต้นก็ยิ่งใหญ่ที่ยอมรับเรื่องนี้ได้ว่าต้นเองก็พยายามกับความรักน้อยเกินไป ต่อไปต้นจะดูแลสนเอง ไม่ให้สนเหนื่อยและเจ็บอยู่คนเดียวอีกแล้ว - เดี๋ยวจะบรรยายละเอียดอีกทีครับเพราะชอบมากจริงๆ
ป.ล. ผมแก้ "เก็บตกรอบที่ 1" หน่อยนะครับ ลืมฉากที่ต้นกลับมาหาสนแล้วกอดกันที่ร้านอาหาร (ลืมไปได้ไงเนี่ย)
เดี๋ยวมาเก็บตกอีกสักสองสามรอบนะครับ
Sarawatta
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย - เก็บตกรอบที่ 3 ░ ▒ ▓
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
ฉากหรือตอนที่ประทับใจสุดๆ
1) ความรู้สึกครั้งแรกที่ได้อ่านเรื่องนี้ ทำไมถึงอ่านต่อและอ่านมาจนจบ - อันนี้คนเขียนคงไม่แชร์นะครับ แต่จะเล่าความเป็นมาให้ฟังทีหลังว่าทำไมถึงเกิดเรื่อง "ต้น-สน" ขึ้น
2) ตอนหรือฉากที่ประทับใจที่สุดในบรรดา 44 ตอนที่ลงทั้งหมด (ผมจะรวมๆ มาพูดทั้งหมดเลยนะครับ)
ตอนที่ 1 รักแรก แรกรัก - ผมชอบคำถามที่ใช้เกริ่นนำเรื่อง น่าจะเข้าถึงทุกคนได้เพราะหลายคนก็น่าจะมีความรักครั้งแรก แล้วผมก็ทำให้คนอ่านสงสัยว่ารักแรกของต้นจะเป็นรักสุดท้ายได้หรือเปล่า ทำให้เห็นทิศทางของเรื่องตั้งแต่เริ่มเรื่องเลยว่าจะพาคนอ่านไปหาคำตอบอะไร ชอบฉากที่สนมาง้อต้นที่สะพานเหล็กมาก สะพานเหล็กเป็นหนึ่งในสัญลักษณ์ของความผูกพันของต้นกับสนที่หมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้
ตอนที่ 4 กุหลาบช่อแรกและคู่จิ้นวันวาเลนไทน์ - หนึ่งในฉากน่ารักที่ผมแทรกเข้ามาในเรื่องเรื่อยๆ เพื่อลดความหน่วง ตอนนี้ผมประทับใจเพื่อนๆ ของต้นมากที่เป็นห่วงต้นที่ต้องมาทำหน้าที่พ่อสื่อให้สน ผมเขียนตอนนี้ขึ้นมาเพื่อให้ต้นก็รู้ว่าสนก็รักและแคร์ความรู้สึกของต้นมากนะ ฉากมอบดอกกุหลาบก็ดูหวานและน่ารักดี ถ้าผมเป็นต้นผมก็คงเขินน่าดู ประทับใจต้นด้วยที่พยายามจะหาที่ทิ้งดอกกุหลาบสีเหลืองที่จอยไม่รับจากสนแล้วเอามาให้ต้น ต้นกลัวสนเห็นแล้วเสียใจ แต่จะทิ้งก็กลัวดอกไม้ที่สนตั้งใจซื้อจะไร้ค่า ก็เลยจะเอาไปปักไว้ที่เรือนเพาะชำแทน รักต้นจริงๆ เลย
ตอนที่ 8 ความลับไม่มีในโลก - เป็นตอนที่สนช็อกมากที่ได้รู้ว่าเพื่อนที่เติบโตมาด้วยกัน วิ่งเล่นด้วยกันแอบรักสนอยู่มาตั้งนานแล้ว ผมก็เคยถูกเพื่อนบอกรักโดยไม่รู้ตัวมาก่อน แต่ไม่ช็อกเท่ากับสนเพราะเหมือนจะดูออกมาก่อนอยู่แล้ว 555 ผมชอบอารมณ์ช็อกของสนนี่แหละ ความจริงสนก็ยังไม่ได้พูดหรอกว่ารับได้หรือไม่ได้ แต่พอต้นเห็นสนอึ้งสุดขีด แถมยังถามต้นเสียงดัง ต้นก็เลยน้อยใจคิดว่าสนรับไม่ได้ หนีสนไปอยู่กับซีล ผมชอบฉากที่ต้นนั่งบนรถไฟด้วย คลาสสิกดี พอเริ่มสงบสติอารมณ์สนจึงคิดได้ กลัวจะเสียต้นไปเพราะเรื่องนี้ กระวนกระวายใจ กินไม่ได้นอนไม่หลับ นั่งคอยนอนคอย ชะเง้อชะแง้หา รักต้นเข้าให้แล้วล่ะสิสนเอ๋ย ถ้าไม่รักจะเป็นถึงขนาดนี้หรือ
ตอนที่ 10 หากรักนั้นมีปาฏิหาริย์ - ประทับใจมาก เขียนไปแล้วในเก็บตกรอบที่ 2 ไปอ่านได้ครับ เป็นตอนแรกที่คนเขียนเสียน้ำตามากที่สุด ตอนอื่นๆ ก่อนหน้านี้ก็มีเสียน้ำตาเล็กน้อยถึงปานกลาง
ตอนที่ 13 คืนพิเศษ- ผมชอบตอนนี้มาก แต่แอบแปลกใจที่คนบวกเป็ดให้น้อย (น้อยที่สุดใน 44 ตอน) แถมคอมเมนต์ก็น้อยอีก - แต่ไม่เป็นไร ผมโคตรชอบตอนนี้เลย ฉากบนรถแดงที่ต้นกับสนนั่งมาด้วยกันไม่มีผู้โดยสารคนอื่น ต้นฟังเพลงปาฏิหาริย์ที่รอคอยแล้วก็ส่งหูฟังข้างหนึ่งให้สนฟัง สนชอบจนต้องขอฟังสองข้าง ฟังไปยิ้มไป มองหน้ากันไป แล้วก็เขยิบมานั่งชิดกันจนรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านออกมา แสงไฟจากทุกทิศทุกทางที่สาดส่องมาทำให้ใบหน้ายิ้มละไมของสนตราตรึงในความทรงจำของต้น ถ้าเป็นหนังหรือภาพยนต์ ภาพฉากนี้ต้องสวยมากๆ แล้วต้นก็บอกสนว่าต้นทำเหมือนในเพลงนี้เลย เคยแอบเก็บไปฝันถึงบ่อยๆ (ที่ให้ฟังเพราะต้นคงอยากให้สนรู้ว่าต้นอยากเป็นคนพิเศษของสน) สนถามต้นว่า "นายคงจะรอคอยปาฏิหาริย์นี้มานานแล้วใช่ไหม" แล้วสนก็ซบลงไปบนไหล่ต้น นอนหลับไป เป็นการแสดงความรักโดยที่ไม่ต้องบอกว่ารัก แต่มันก็โรแมนติกมากสำหรับผม คลาสสิกได้อย่างใจ ผมชอบตรงที่ภาพในความคิดที่จินตนาการไว้ในฉากนี้มันสวยมาก อารมณ์มันก็สวยมาก ละมุนละไมสุดๆ ตอนเขียนก็เพ้อ ตอนอ่านก็ยิ่งเพ้อตามไปความคลาสสิกของมัน ถ้าใครเอาไปทำเป็นหนังหรือละคร ผมจะขอไปกำกับฉากนี้ด้วยตัวเองเลย 555
จนถึงวันนี้ผมก็ยังแปลกใจนะที่คนไม่ค่อยพูดถึงฉากนี้นอกจากคุณ "กบกระชายไทยนิยม" แสดงว่ารสนิยมเราใกล้เคียงกันมาก
ตอนที่ 14 เพื่อนจนๆ อย่างสน - เขียนไว้แล้วในเก็บตกรอบที่ 2 ครับ แต่ชอบต้นจริงๆ ที่แคร์ความรู้สึกสนมากจนวิ่งออกไปตากฝนเพื่อที่จะได้เปียกเหมือนกัน สนคงอึ้งไปเลย
ช่วงกลางๆ เรื่อง ตอนที่สนเริ่มรู้ตัวว่ารักต้นแต่ไม่แน่ใจว่ารักแบบไหน - ต้นกับสนผูกพันกันมานานจนสนกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นได้ ถ้าเกิดสนบอกรักต้นไปแล้วทีหลังก็มารู้ตัวว่าคิดแค่เพื่อนเท่านั้นนี่หว่า ต้นคงเสียใจแย่เลย สนเองก็คิดว่าตัวเองเป็นผู้ชายที่ยังชอบผู้หญิง สนกลัวว่าสนจะพลาดได้เพราะความต้องการตามธรรมชาติก็ยังเรียกร้อง แถมสนยังหน้าตาดี มีผู้หญิงมาชอบเยอะ โอกาสพลาดมีสูงมาก หรือโอกาสที่สนอาจจะตกหลุมรักผู้หญิงสักคนก็ยังเป็นไปได้อยู่ สนจึงไม่กล้าบอกรักต้นเพราะกลัวว่าสิ่งที่สนกลัวจะเกิดขึ้น บวกกับที่สนเองพอเริ่มเอะใจว่ารักต้น สนก็ไปอ่านศึกษาเรื่องราวความรักของคู่เกย์หลายๆ คน แล้วก็พบว่าไปกันไม่รอดหลายคู่ หนึ่งในเหตุผลที่เลิกกันก็คือเรื่องนี้ รวมทั้งเรื่องที่พ่อแม่บังคับให้ลูกแต่งงานกับผู้หญิงด้วย ตอนนั้นสนคุยกับพ่อแล้ว (แต่คนเขียนยังไม่ได้เฉลย) สนก็ยิ่งกลัวว่าสนจะถูกพ่อแม่บังคับจนสนต้องแต่งงานกับผู้หญิงสักคน สนเป็นลูกคนเดียวย่อมถูกคาดหวังมาก แล้วสนก็ทิ้งพ่อแม่เพื่อความรักไม่ได้ด้วย จึงไม่กล้าบอกรักต้น ถ้าสนยังหลุดพ้นจากตรงนี้ไม่ได้ ความรักของสนก็ยังไม่ดีพอสำหรับต้น ผมประทับใจความคิดนี้นะ มันตรงกับความเป็นจริงดี หลายคนด่าว่าสนโลเล แต่ถ้าสนตัดสินใจทำอะไรไปตอนที่ยังโลเลอยู่ มันอาจจะผิดพลาดมากกว่านี้ก็ได้ อาจจะต้องปล่อยมือหรือทิ้งกันกลางทางจนไม่อาจหันกลับมามองหน้ากันได้อีก
ผมชอบที่สนไม่ต้องพยายามแมนหรือเป็นพระเอกในอุดมคติที่พร้อมจะทำเพื่อความรักทันที (ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใช่ไหม หรือจะไปรอดไหม) มันเป็นการคิดตามความเป็นจริงที่สุดโดยไม่ต้องพยายามทำให้ตัวเองดูดี
ตอนที่ 21 วันที่รักหมดหนทางไป - สุดสะเทือนใจกับคำพูดนี้ของต้น "เรารักของเรามาเป็นสิบๆ ปี ไม่มีความหมายอะไรเลย" คำพูดเดียวเอาอยู่เลย สนคงไม่ต้องถามแล้วว่าต้นเสียใจแค่ไหน
ตอนที่ 22 กลับคืนสู่ความเป็นเพื่อน - ทุกตอนที่สนอ้อนผมจะชอบมาก ชอบที่สนไม่ยอมทำอะไร รอให้ต้นกลับมาดูแล เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ ชอบที่สนพูดว่า "ไม่มีใครดูแลเราเลย" กับตอนที่สนไม่ยอมแกะถุงกับข้าว รอให้ต้นแกะให้ น่ารักดีอะ
ตอนที่ 23 ฟ้าสั่งให้มารักกัน - ตอนที่เขาไปเที่ยวด้วยกันนี่ก็ชอบอยู่แล้ว แต่ชอบฉากที่ต้นกับสนนอนคุยกันแล้วต้นแอบมองเป้าของสนนี่แหละ ประสบการณ์จริงของเกย์หลายคนเลยล่ะ 555 ก็เลยโดนสนจูบซะจนเกือบจะถลำลึกไปเสียแล้ว อิๆ ผมชอบตรงที่ตอนนี้ทำให้เรารู้ว่าต้นกับสนก้าวข้ามผ่านเส้นแบ่งระหว่างเพื่อนกับคนรักกันมาแล้ว ต้นกับสนกลับไปรักกันแค่เพื่อนไม่ได้อีกแล้ว เพราะความเป็นเพื่อนจะนำต้นกับสนกลับมาที่ความรักอีกจนได้
ตอนที่ 26 คำขอร้องจากสน - เขียนถึงไปแล้วในเก็บตกรอบที่ 2 ชอบตอนที่ต้นกับสนคุยกันเหมือนจีบกันจริงๆ ความจริงที่ต้นชอบต้นแขนขาวๆ ของสนมาจากความชอบของผมเองแหละ เห็นแขนขาวๆ ของโป๊บแล้วผมก็อยากจะกัดเล่น แขนเขาสวยดี ผมชอบมาก ปลื้มโป๊บมาก อยากขอเป็นแฟนด้วยสักวันก็ยังดี 555 ดูจากรูปนี้สิครับ ต้นแขนขาวๆ น่ากัด อิๆ (เอ่อ เป็นอะไรมากไหม 555)
(http://s5.postimg.org/d54nphldj/143324_21_5007.jpg)
ตอนที่ 29 กลับมายืนที่เดิม - ฉากที่โคตรชอบคือฉากที่สนมาเตะบอลที่โรงเรียนแล้วต้นก็มานั่งดูนี่แหละ มันคลาสสิกดี ผมตั้งใจไว้อยู่แล้วว่าจะเขียนฉากที่ต้นกับสนกลับมาที่กำแพงแสนระหว่างเรียนอยู่สักครั้ง ก็ได้เขียนตอนนี้แหละ โรแมนติกมาก สนก็แอบเซ็กซี่เล็กน้อยถึงปานกลางที่ชุดกีฬาเปียกเหงื่อจนเห็นไปถึงไหนๆ ต้นก็แอบชอบสนเพราะความเซ็กซี่ด้วยเหมือนกันนะ คิกๆ
ตอนที่ 30 ความรักของชายที่ชื่อสน - ชอบทุกฉากที่ต้นกับสนได้กลับมาที่ชายหาดบางแสนอีกครั้ง เขียนถึงไปแล้วในเก็บตกรอบที่สอง ชอบสุดๆ ก็ตอนที่ต้นแสดงความเห็นแก่ตัวออกมาบ้าง ถามสนว่ารักต้นได้ไหม ถ้าผมเป็นสนก็คงน้ำตาร่วงเหมือนกัน
ตอนที่ 31 วาเลนไทน์พิสูจน์รักแท้ - เขียนถึงไปแล้วในเก็บตกรอบที่ 2
ตอนที่ 32 คำว่ารักที่รอคอย - เขียนถึงไปแล้วในเก็บตกรอบที่ 2 ชอบคำถาม "รู้ไหมทำไม" ของสนมาก แล้วก็รสจูบที่แสนหวานเพื่อปลอบใจคนที่กำลังน้อยใจว่าสนไม่รัก โอ๋ๆ ต้น...คนดีของสน
ตอนที่ 33 รักแรกแปลกนักหนา (NC) - เขียนถึงไปแล้วในเก็บตกรอบที่ 2 ชอบฉากดูดาวมากที่สุด โรแมนติกที่สุดสำหรับผมแล้วตอนนี้ (ตอนที่รู้ว่ารักกันแล้ว)
ตอนที่ 34 คนทรยศ - ชอบหัวใจของสนมากที่ตัดสินใจยืดเวลาความสุขออกไปอีก ตั้งแต่ดอยอินทนนท์ไปจนถึงจังหวัดน่าน 10 วันแห่งความรักของต้นกับสนตราตรึงอยู่ในหัวใจของสองคนตลอดมา ดีนะที่ผมได้ไอเดียนี้มาโดยบังเอิญก่อนจะลงมือเขียนจริง ไม่งั้นสนคงได้กระโดดแม่น้ำปิงไปแล้ว ตอนนั้นคนเขียนคิดได้ไงจะให้สนกระโดดแม่น้ำปิง คิดแล้วก็ขำตัวเอง กระโดดแล้วก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำนะว่าจะให้สนรอดดีหรือเปล่า 555 รู้แต่ว่ายังไม่อยากให้สนตาย
ตอนที่ 35 ลาก่อนความรัก - ชอบตอนที่จากลากันที่สนามบินเชียงใหม่ เหมือนใจจะขาดรอนๆ แทนต้นกับสนเลยเพราะจะไม่ได้เจอกันตั้งสามปี ยิ่งต้นบอกว่าขอตัดขาดการติดต่อกันเด็ดขาดนั้นก็ยิ่งเศร้า แล้วสนก็ร้องไห้ว่า "ต้นไปแล้ว" คนเขียนหัวใจจะขาดรอนๆ ตามไปด้วย
ตอนที่ 36 ความทารุณที่เกินทนไหว - ในชีวิตการเขียนนินายมา ไม่เคยเขียนฉากไหนที่สะเทือนใจขนาดนี้เลย ถือว่าสุดๆ สำหรับผมแล้ว โดยเฉพาะประโยคที่สนพูดว่า "แม่...สนคิดถึงต้น แม่ช่วยพาสนไปหาต้นที..." โอย เหมือนเอามีดมากรีดใจตัวเองตอนเขียน ร้องไห้ไม่หยุดเลย ตอนที่เขียนสปอยล์ก็ร้องไห้จนเขียนไม่ได้ ต้องหยุดเขียนแล้วก็นอนร้องไห้สะอึกสะอื้น อินจนรู้สึกว่าตัวเองเป็นสนที่นอนให้แม่ปลอบใจอยู่ แล้วผมก็หลับไป เรียกว่าหลับไปทั้งน้ำตาเลย - พอตอนที่เขียนจริง ต้องทำใจสักพักเพราะถูกรบกวนด้วยคอมเมนต์ว่าสนแย่ ทำตัวไม่ดีที่คิดจะมีอะไรกับนินา มีผลกระทบพอสมควรเพราะจะทำให้เราไม่อินกับตัวละคร แต่พอเขียนๆ ไปแล้วก็พบว่าอินยิ่งกว่าเดิม ในตอนนี้สนหมดที่พึ่งแล้ว เสียใจที่รู้ว่าตัวเองโง่โดนผู้หญิงวางยาจนต้องเสียคนรักไป ต้องรับรู้ว่าต้นมีแฟนใหม่แล้ว พ่อ แม่ ลูก เมีย และร้านอาหารก็สร้างปัญหาให้จนสนเก็บไม่ไหว ผมไม่ได้เขียนถึงพ่อสนตอนนี้ แต่คิดว่าคนอ่านน่าจะเดาได้ว่าพ่อของสนต้องได้ยินเสียงลูกชายตัวเองร้องไห้อยู่แล้ว ส่วนหัวอกคนเป็นแม่นั้นไม่ต้องพูดถึง เห็นลูกร้องไห้เหมือนจะขาดใจก็แทบจะขาดใจตามลูกไปด้วย
คำพูดที่ทำให้ผมน้ำตาแตกก็มี (ขนาดกำลังเขียนตอนนี้ยังร้องไห้เลย)
1) "แม่...สนคิดถึงต้น ฮือๆ ต้นอยู่ไหนครับแม่ แม่พาสนไปหาต้นหน่อยได้ไหมครับ..."
2) "แม่...สนคิดถึงต้น แม่คิดถึงต้นเหมือนสนหรือเปล่า สนคิดถึงต้นมาก เมื่อไหร่ต้นจะกลับมาซะทีล่ะแม่..."
3) "แม่...แต่งงานแล้วไม่เห็นจะมีความสุขเลย ไม่เหมือนตอนที่สนกับต้นยังเป็นเด็ก เรามีกันอยู่สองครอบครัว ไปไหนไปกัน สนกับต้น...เราสองคนมีความสุขกันมาก เป็นลูกชายที่น่ารักของพ่อกับแม่ทั้งสองบ้าน..."
4) "แม่...สนรักต้นนะครับแม่ แม่อย่าโกรธสนนะแม่ที่สนรักต้น ต้นเขาเป็นคนดี สนรักเขามาก รอเขาอยู่ทุกวัน แม่อย่าว่าสนนะแม่ แม่ช่วยสนหน่อยนะแม่ สนไม่รู้จะไปหาใครแล้ว" - ประโยคนี้ของสนสุดๆ ไปเลย ผมร้องไห้แทบเป็นบ้า นึกไม่ออกเลยว่าถ้าเป็นพ่อกับแม่สนจริงๆ จะเจ็บปวดใจขนาดไหน ลูกรักคนๆ หนึ่งจนต้องขอร้องอ้อนวอนพ่อกับแม่ว่าอย่าโกรธลูกนะที่ลูกรักคนๆ นั้น ถ้าผมเป็นพ่อกับแม่ของสน ผมคงต้องขอโทษลูกและยอมให้เขารักกันเลย คำพูดนี้สะเทือนใจมากกกกกกกกกกก
5) "หลับเถอะนะลูก ต่อไปนี้ แม่จะคอยปกป้องสนเอง แม่จะไม่ให้ใครมาทำร้ายลูกของแม่อย่างนี้อีกแล้วนะลูก แม่สัญญา" - นี่ก็กรีดหัวใจผมเหลือเกิน
เขียนตอนนี้จบผมร้องไห้เป็นชั่วโมงๆ โดยไม่หยุดเลย แอบนอยความคิดเห็นของคนไม่มีหัวใจนิดหน่อย แต่ก็ช่างเถอะ ผมก็ร้องไห้ต่ออยู่ดี 555
นี่คือหนึ่งในตอนที่ดีที่สุดของผม
ตอนที่ 39 ชีวิตใหม่ของสน - เขียนถึงไปแล้วในเก็บตกรอบที่ 2 อ้อ ชอบที่นินาแสดงความอ่อนโยนและความรักต่อลูกด้วย
ตอนที่ 40 คนที่คิดถึงทุกลมหายใจ - เขียนถึงไปแล้วในเก็บตกรอบที่ 2 เจ็บแทนสนจริงๆ ที่ต้นพาแฟนใหม่มาด้วย ฮือๆ
ตอนที่ 41 ความรักเปื้อนๆ - ตอนที่จะให้สนถามละลาบละล้วง คนเขียนก็คิดนะครับว่าจะให้สนถามดีไหม เพราะมันดูไม่ค่อยดีมากเลย แต่ผมก็มาคิดอีกทีว่า ถ้าผมเป็นสนผมอาจจะต้องทำ เหมือนกับเป็นวิธีสุดท้ายที่สนคิดออกในตอนนั้น ถ้าไม่ทำสนก็คงไม่รู้หรอกว่าต้นยังรักตัวเองอยู่หรือเปล่า ก็เลยตัดสินใจให้สนถามอย่างนั้น แล้วผมก็อยากจะดูด้วยว่าจะมีใครถือสาสนในจุดนี้ไหม ผมว่าต้องมี แล้วก็มีจริงๆ แต่สำหรับผม การทำอะไรสักอย่าง แม้มันจะผิดพลาดไปบ้างก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย แค่นี้ไม่ใช่ความผิดคอขาดบาดตายหรอก
ตอนที่ 42 เสียงจากนินา - เขียนถึงไปแล้วในเก็บตกรอบที่ 2 ชอบตอนที่สนรวบตัวต้นมากอดไว้ตอนต้นมาช่วยเช็ดตัวมาก แล้วสนก็บอกว่าคิดถึงมาก ขนาดว่าต้นกลับมาแล้ว อยู่ใกล้ๆ ตรงหน้าก็ยังไม่หายคิดถึง ทำให้หวนคิดถึงตอนที่สนร้องไห้แทบบ้า มันเป็นคำพูดที่ต่อเนื่องมาจากตอนนั้นเลย ทำไมผมถึงไม่ให้สนเล่าเรื่องตัวเองให้ต้นฟัง เพราะสนไม่อยากอวดอ้างตัวเอง ให้ต้นฟังจากคนอื่นน่ะดีแล้ว แต่แน่นอน พอกลับมาอยู่ด้วยกันสนก็คงเล่าบ้าง คนอ่านไปจิ้นต่อกันเองนะครับว่าสนจะเล่าอะไรหรือยังไง อ้อ ชอบตอนที่ต้นบังคับสนกินข้าวมากกกกกกกกกกก
ตอนที่ 43 คนจะรักกัน - เขียนถึงไปแล้วในเก็บตกรอบที่ 2 ผมชอบที่สร้างปริศนาว่าต้นไปคุยกับทดแทนแล้วหรือยังเรื่องที่ตัดสินใจจะกลับมาหาสน แต่คิดว่าคนอ่านน่าจะเดาได้จากบริบท 555 อ้อ ชอบวิธีลูกทุ่งๆ ของสนมาก ได้ใจสุดๆ ถ้าผมเป็นต้น คุกเข่าแบบนี้ พูดแบบนี้ ผมคงไม่ตกลงไม่ได้ ก็รักเขามาขนาดนี้แล้วนี่นา แถมเขายังทุ่มเททำให้สุดๆ อีกต่างหาก
ตอนที่ 44 รักสุดท้ายของเราสามคน (ตอนจบ) - ชอบทุกอย่างในตอนนี้ มันลงตัวอย่างที่ผมอยากได้จริงๆ ที่เห็นผมชอบพูดบ่อยๆ ว่าผมชอบตอนจบมากก็เพราะเหตุนี้แหละ ประเด็นและฉากที่ชอบมีดังนี้ครับ
1) ต้นทาครีมให้สน ขู่สนว่าถ้าไม่ทาจะไม่หล่อ ต้นจะไม่รัก น่ารักดีอะ
2) ชอบตอนที่ต้นยกเครดิตความดีความชอบทั้งหมดให้สนมาก ต้นยอมรับว่าตัวเองพยายามกับความรักน้อยไป (แต่ก็อดทนมากกกกกก) ชอบที่สนก็ให้เครดิตความอดทน มั่นคงของต้น ต่างคนต่างมีข้อดีมาเติมเต็มกันและกัน
3) ชอบที่สนแกล้งให้ต้นดูตรงหัวใจแล้วก็กดหน้าต้นมาซบกับอก ตอนนั้นสนกำลังหาวิธีจะเข้า "เรื่องอย่างว่า" แต่เขินเพราะห่างไปนาน ไม่กล้าพูดตรงๆ น่ารักอะ ช้อบ ชอบ ต้นก็เลยเอาจมูกถูหน้าอกสนซะเลย แถมแซวสนอีกว่ายังไม่ได้ไปขอซะหน่อย จะทำมิดีมิร้ายกับลูกเขาแล้ว 555 แล้วต้นก็ตกใจมากที่รู้ว่าพ่อกับแม่สองบ้านรู้เรื่องหมดแล้ว เขาก็อยากจะรู้ไงว่าใครควรจะไปขอใคร 555
4) ชอบมุก "อารมรณ์เปลี่ยว" ของสนมากๆ ชงเข้าเรื่องแล้วต้นก็ไม่ยอมเล่นด้วยซะที สนก็เลยกุมเป้าซะเลย 555 ทีนี้ต้นไปไม่เป็นเลยล่ะ สุดท้ายก็โดนจนได้ 555
5) ผมชอบคำบรรยายช่วงนี้มาก "เสียงที่อ่อนหวาน แววตาที่อบอุ่น รอยยิ้มที่หวานซึ้ง อ้อมกอดและกลิ่นกายที่ต้นโหยหามาตลอดอยู่ใกล้แค่เอื้อมเท่านั้น ต้นคงไม่ปล่อยให้ความสุขอย่างนี้หลุดมือไปอีกแล้ว ยังไงก็จะขอยอมสยบอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนนี้ที่ต้นรักหมดหัวใจไปจนกว่า ชีวิตจะหาไม่ ถ้าจะตายก็ขอให้ต้นได้ตายตาหลับอยู่ในอ้อมกอดของสน ถึงตายไปแล้วก็คงได้ขึ้นสวรรค์" บอกชัดว่าต้นสยบยอมต่อผู้ชายคนนี้ที่ต้นรักจริงๆ
"เมื่อถึงพรุ่งนี้เช้า สนก็จะได้ตื่นมาหอมแก้มและบอกรักต้น เหมือนกับช่วงสิบวันนั้นที่ต้นกับสนเคยได้อยู่ด้วยกันอย่างคนรักเมื่อสามปี ที่แล้ว สิบวันนั้นอาจจะสั้นไปสำหรับคนสองคนที่รักกัน แต่สิบวันนั้นนั่นเองที่ช่วยหล่อเลี้ยงหัวใจและตราตรึงอยู่ในความทรงจำของ ต้นและสนในยามที่ห่างไกลกัน... เพื่อให้สิบวันนั้นมีความหมายลึกซึ้งตรึงใจตราบชั่วชีวิต" สิบวันของสนที่ขยายออกไปไม่เสียเปล่าจริงๆ
6) ชอบฉากที่ต้นอาบน้ำให้ภูคา พ่อแม่ของสนมายืนดู สนมาถ่ายรูปลูกชายอาบน้ำกับต้น แล้วก็ให้พ่อถ่ายรูปต้น สนและภูคาด้วยกัน แล้วก็โพสต์ขึ้นเฟสบุ๊คด้วยข้อความที่ว่า "นี่แหละ รักสุดท้ายของเราสามคน" มันลึกซึ้งมาก ชอบตรงที่สนคิดในใจว่า ถึงต้นไม่ใช่ผู้หญิงแต่สนก็รักต้นอย่างคู่ชีวิต ถ้าสนแต่งงานกับผู้หญิงจริงๆ สนก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะได้คู่ชีวิตแท้ที่เข้ากันได้ดีเหมือนต้นหรือเปล่า
7) ชอบฉากที่สนกับต้นนั่งกินข้าวด้วยกัน วางแผนชีวิตกัน ดูธรรมดาแต่อบอุ่นและลึกซึ้ง พ่อกับแม่ก็อยู่ในบ้านด้วย ดูเป็นชีวิตธรรมดาที่เกิดขึ้นทั่วไปแต่มันพิเศษน่ะ
8) แน่นอน ฉากสุดท้ายที่สนกับต้นขับรถออกไป ปู่กับย่าพาภูคามาโบกมือให้ อบอุ่นมาก เหมือนชีวิตจริงๆ เลย แล้วสนกับต้นก็คุยกันไปในรถ หัวเราะกันไป มันซึ้งนะ แต่ผมเริ่มร้องไห้อีกแล้วเพราะรู้ว่าต้นสนที่ผมกำลังเขียนจะจบลงในอีกไม่กี่ตัวอักษรแล้ว ผมชอบคำพูดปิดท้ายเรื่องด้วยครับ ตามข้างล่างนี้
3) คำพูดหรือความคิดของตัวละครที่ชอบที่สุด
1) ผมชอบที่สนบอกว่า ความรักถูกเสมอ หัวใจของคนเราจะวิ่งไปหาคนที่มันรัก ความรักเกิดขึ้นโดยไม่สนใจเงื่อนไขใดๆ ที่เราสร้างขึ้นกักขังตัวเอง
2) ชอบที่สนเปรียบเทียบความรักว่าเหมือนเสื้อ เสื้อที่ไม่เปื้อนก็คือเสื้อที่ไม่มีใครหยิบมาใส่ ความรักที่ไม่เปื้อนเลยก็คือความรักที่ไม่เคยเกิดขึ้น คมสุดๆ
3) ชอบที่ต้นคิดกับตัวเองว่า ถ้าตอนนั้นต้นยอมแพ้ ใจเสาะ เลิกรักสนไปซะก่อน ต้นก็คงบอกใครไม่ได้หรอกว่ามีรักแท้ให้สน จากความอดทนของต้น ต้นก็ทำให้สนเห็นแล้วว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ต้นจะเจ็บแค่ไหน ต้นก็ยังรักสนอยู่ ยังเก็บหัวใจไว้ให้สนอยู่ รอวันที่สนกลับมาเอาความรักที่ต้นเก็บไว้ไป
4) ต้นกับสน...ลูกชายที่น่ารักทั้งสองคนของพ่อกับแม่ - ผมชอบคำพูดนี้มาก มันสื่อถึงความรักความผูกพันของต้น-สนและครอบครัวสองครอบครัวได้ดีมาก
5) ความรักเป็นของขวัญล้ำค่าสำหรับมนุษย์ทุกคนก็จริง แต่การจะได้ของขวัญชิ้นนี้มาก็ต้องแลกกับความพยายามที่มากพอเพื่อให้สมคุณ ค่ากัน ต้นกับสนได้พิสูจน์ให้ฟ้าดินเห็นแล้ว ทั้งสองคนจึงได้กลับมารักกันและอยู่ด้วยกันที่หมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ที่สองคนเคยเติบโตและผูกพันกันอีกครั้งอย่างมีความสุข - ผมชอบที่ได้จบประโยคนี้ด้วยการพูดถึงการเติบโตมาด้วยกันและผูกพันกันของต้นกับสนที่หมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ เหมือนเริ่มต้นเรื่องก็เริ่มที่นี่ ตอนจบก็กลับมาจบที่นี่ด้วย
นี่แหละครับ ความประทับใจของคนเขียนที่มีต่อเรื่อง "ต้น-สน" ที่ผมแสนรัก มากมายก่ายกองเพราะผมเองก็ผูกพันกับตัวละครมาหลายปี
คิดถึงต้นกับสนจัง ไม่อยากให้จบเลยแต่ก็ต้องจบ ใจหายจริงๆ เลยครับ
อ้อ ยังเหลือเก็บตกอีกสองรอบนะครับ รอบต่อไปจะเป็น "ความเป็นมาของเรื่องต้น-สน" ครับ
Sarawatta
-
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
ประทับใจสุดสุด ครับ
ความรักนี้ งดงามเสมอ
ผมจะรออ่าน ที่มา และความรุ้สึก ต้น สน ตัวจริงๆ นะครับ
ชีวิตนี้ที่รอมา.. ขอให้เจอแบบนี้ บ้างเถอะครับ
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย - เก็บตกรอบที่ 1 ░ ▒ ▓
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
ฉากที่ต้นเสียใจที่รู้ว่าสนต้องแต่งงานกับนินา - ตอนนั้นคิดถึงภาพที่สนบอกให้ต้นออกมาเจอกันที่สะพานข้ามแม่น้ำปิง แล้วสนก็บอกความจริงไปว่านินาท้อง สนต้องรับผิดชอบ ผมเห็นภาพสองคนกอดกันร้องไห้ด้วยความเสียใจ แล้วสนก็จะกระโดดลงจากสะพาน แต่ปรากฎว่า ผมตัดทิ้งฉากนี้ไปเลย พอดีมีโอกาสไปลงพื้นที่ จ. น่าน ผมว่ามันสวยและมีเสน่ห์มาก สนน่าจะพาต้นมาเที่ยว ก็เลยเปลี่ยนใจว่าแทนที่จะสนจะกระโดดน้ำฆ่าตัวตายอย่างสิ้นคิดให้เป็นโศกนาฏกรรมความรักที่น่าเศร้า สนควรจะต้องทำให้ต้นมีความสุขที่สุดให้ต้นได้เก็บเอาช่วงเวลาดีๆ นี้ไว้ เกือบตายแล้วนะสน 555
โหหหหอ่านย่อหน้านี้ ผมก็อยากอ่านตอนจบแบบไม่สมหวังนะคับ มันลุ้นดีคับ ๕๕๕ แต่แบบไม่ใช่ตายจากกันนะคับ ตอนแรกผมคิดว่าจะจบแบบต้น-สนแยกจากกันเสียอีก เพราะช่วงตั้งแต่นินากับสนหมั้นกันพ่อแม่จะมีบทบาทกับสนมากๆ ผมอ่านฉากที่สนคุยกับพ่อทีไร เห็นภาพสนเหนื่อยใจอึดอัดใจที่ต้องทำหน้าที่ลูก พอลูกโตมาคิดอยากจะบังคับให้ลูกเป็นแบบนั้นแบบนี้ ไปทางนู้น ทางนี้โดยเอาหน้าที่มาบังคับ ผมอ่านฉากสนคุยกับพ่อทีไรมันบีบคั้นหัวใจมากๆคับ ผมรออ่านจุดกำเนิดเรื่องของต้น สนอยู่คับ
-
1) ความรู้สึกครั้งแรกที่ได้อ่านเรื่องนี้ ทำไมถึงอ่านต่อและอ่านมาจนจบ
เป็นเพราะเราชอบความโรแมนติกและค่อยเป็นค่อยไปของความรักด้วยส่วนหนึ่ง และอีกส่วนหนึ่งก็คือภาษาเขียนของคุณ sarawatta ที่เวลาเราอ่านแล้วรู้สึกว่ามันไม่เร่งร้อนจนเกินไป เหมือนๆ กับแต่ละคำพูดหรือตัวอักษรสื่อมาถึงความรู้สึกของเราจังๆ จนคล้ายกับว่าตัวเองกลายเป็นต้นกับสนเสียเองน่ะค่ะ และถึงแม้ว่าตอนแรกเราจะเกรงๆ กับคำว่า 'โศกนาฏกรรมความรัก' ที่มีอยู่ในคำโปรย กลัวว่าจะจบแบบต่างคนต่างไป จนลังเลว่าเราควรจะอ่านดีไหม? แต่พอได้ลองอ่านปุ๊บก็แพ้ให้กับเหตุผลข้างต้นที่กล่าวมาทั้งหมดนั่นล่ะค่ะ
ส่วนเหตุผลที่อ่านต่อมาจนจบเป็นเพราะ เราอยากเห็นพัฒนาการความรักของทั้งสองคนต่อค่ะ อยากรู้ว่าทั้งสองคนต้องก้าวผ่านอุปสรรคใดบ้างกว่าที่คำว่า 'ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย' จะเกิดขึ้นจริง บวกกับภาษาที่ต้นกับสนเขาใช้สื่อสารระหว่างกัน เราชอบแบบนี้ค่ะ เพราะฟังดูแล้วน่ารัก และดูพิเศษต่อกันดีจัง
2) ตอนหรือฉากที่ประทับใจที่สุดในบรรดา 44 ตอนที่ลงทั้งหมด (อาจจะมีหลายตอน/ฉากก็ได้)
ถ้าพูดถึงฉากหรือตอนที่ประทับใจ ภาพที่ผุดขึ้นมาในมโนของเราทันทีเลยก็คือ 'ตอนที่ 2 ใครๆ ก็ลืมวันเกิดสน' ค่ะ เพราะเป็นตอนที่นึกถึงทีไรก็ยิ้มเอ็นดูให้กับอาการน้อยใจของสน และความทุ่มเทของต้นที่ต้องการเซอร์ไพรส์งานวันเกิดให้กับสนมากๆ คือต้องบอกว่าประทับใจต้นเป็นพิเศษจริงๆ เพราะเจ้าตัวเขาเป็นหัวเรือใหญ่ในการจัดการทุกอย่างเลยนี่เนอะ ลงทั้งทุนลงทั้งแรงทั้งๆ ที่ตัวก็แค่เท่านี้ จนเรานึกอิจฉาสนนิดๆ เลยล่ะค่ะ ส่วนเจ้าของงานก็นะ งอนตุ๊บป่องขนาดนั้นก็ยังฮึบเก็บอาการเพราะกลัวว่าทุกคนจะลำบากใจไปกับตัวเองด้วยอีก ฮื้อออ~ ยอมใจให้กับความน่ารักของทั้งสองคนเลยจริงๆ
3) ตอนหรือฉากที่ซาบซึ้งที่สุด
ตอนที่ทั้งสองคนเป็นแฟนกัน 10 วัน ค่ะ (ช่วงระยะเวลาที่ทั้งสองคนได้เป็นคนรักกัน) เพราะตอนนั้นต้นดูมีความสุขมากๆ ทั้งยิ้มและหัวเราะได้มากขึ้น ซ้ำยังกล้าเอ่ยขอให้สนทำในสิ่งที่ตัวเองเคยคิดเอาไว้มานานแล้วอย่างการแต่งชุดให้เป็นหนุ่มเหนือแบบเต็มตัวด้วยน่ะค่ะ น่ารักมากๆ เลย ^^ ส่วนที่ซาบซึ้งที่สุดก็คือ ความปรารถนาดีของสนที่ตั้งใจจะมอบความทรงจำที่จะคอยหล่อเลี้ยงใจของทั้งสองคนนับจากวินาทีที่สนได้บอกความจริงเรื่องที่นินาท้องให้ต้นได้รู้นี่ล่ะค่ะที่เป็นที่สุดสำหรับเรา ไม่ง่ายเลยจริงๆ ที่ต้องปั้นหน้ายิ้มทั้งที่หัวใจกำลังร้องไห้แบบนั้น แต่ว่าสนก็ทำมันออกมาได้ดีไม่มีบกพร่องเลยสักนิด
4) ตอนหรือฉากที่เศร้ารันทดที่สุด
ตอนที่สนทะเลาะกับนินาแล้วกอดรูปภาพร้องไห้คิดถึงต้นว่าเศร้าแล้ว ยังไม่บีบหัวใจเราได้เท่ากับตอนที่ต้นกลับมาพร้อมกับทดแทนเลยค่ะ ต้องบอกว่าเรากลัวความจริงจากต้นแทนสนมากๆ คิดไปต่างๆ นานาว่าที่สนทำมาทั้งหมดจะต้องจบลงแค่เพียงเพราะต้นมีแฟนแล้วอย่างนั้นเหรอ? แล้วทำไมต้นถึงลืมสนได้ง่ายดายขนาดนั้น เวลาเพียงแค่สามปีมันมากพอให้ต้นลืมสนคนที่ผูกพันกันมายาวนานได้เลยอย่างนั้นเหรอเนี่ย? ถึงจะรู้ว่าต้นก็ไม่ได้ผิดอะไรนี่นาที่มีแฟนใหม่ แต่เราก็อดรู้สึกผิดหวังในตัวต้นเล็กๆ ไม่ได้น่ะค่ะ
5) ตอนหรือฉากที่ไม่ได้อย่างใจที่สุด
ตอนที่ทั้งสองคนไม่เข้าใจกันแล้วตัดสินปัญหาด้วยการเข้าม่านรูด กับ ตอนที่สนตั้งใจจะกลับไปใช้ชีวิตคู่ชาย-หญิงปกติทั่วไปกับนินาค่ะ คือตัดสินปัญหากันได้ชั่ววูบมากๆ แต่ก็ยังดีนะคะที่ยั้งใจกันไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นมีสิทธิ์ชีวิตเปลี่ยนไปตลอดกาลแน่ๆ แต่ก่อนที่จะเฉลยว่าอะไรเป็นอะไรนี่สิคะ บอกเลยค่ะว่าเราอึดอัดมากๆ (ก.ไก่ล้านตัว) อ่านไปนี่หน้าก็หงิกไปจริงๆ ได้แต่พูดกับตัวเองว่าทั้งสองคนคิดกันได้แค่นี้? แทนที่ว่ามีอะไรข้องใจก็พูดก็บอกกันไปตรงๆ ก็แล้วเรื่อง มัวแต่อมพะนำกันอยู่นั่นล่ะ เรายังคิดเล่นๆ เลยค่ะว่าถ้าทั้งสองคนอยู่ใกล้ๆ มือเรา เราจะจับมาเขย่าๆ ให้ทั้งสนและก็ต้นคืนสติกันสักตั้งหนึ่งเลยล่ะ
6) ตอนหรือฉากที่โรแมนติกที่สุด
เราชอบตอนที่เฟิร์นตัดหน้าเอาน้ำไปให้สนก่อนต้นจนต้นรู้สึกน้อยใจ หลังจากวันนั้นต้นเลยเลือกที่จะหลบหน้าหลบตาสน แต่สุดท้ายสนก็ตามมาง้อต้นที่สะพานเหล็กจนได้ คือบรรยากาศตอนพระอาทิตย์ใกล้จะลาลับขอบฟ้าแบบนั้นชวนฝันมากเลยล่ะค่ะ ตอนนั้นจะว่าต้นน่าสงสารก็สงสารนะคะ น้ำตาซึมเลยทีเดียวเชียว แต่ความน่าเอ็นดูมันมีมากกว่าจริงๆ ค่ะ เพราะเจอคำว่า 'คิดถึง' จากปากของสนเข้าไปความน้อยใจที่เคยมีก็อันตรธานหายไปหมดเลยนี่นา เป็นฉากที่องค์ประกอบครบเหมาะแก่การง้องอนมากๆ เลยค่ะ ทั้งสะพานเหล็กเก่าๆ ทั้งลำน้ำ รวมไปถึงพระอาทิตย์ยามเย็น.. ดี๊ดี~
7) ตอนหรือฉากที่มีความสุขที่สุด
ตอน รักสุดท้ายของสามเรา ค่ะ เพราะเป็นบทสรุปที่เรามีความสุขได้แบบไม่ต้องกั๊ก ยิ้มได้แบบเต็มที่จริงๆ เพราะไม่ต้องมานั่งหวาดระแวงคิดว่า สน..ตั้งใจจะทำอะไรต่อไป? ต้น..จะเลือกทำตามความถูกต้องหรือทำตามเสียงหัวใจของตัวเองกันแน่? และหลังจากที่ต่างคนต่างก็เจ็บปวดกันมาเป็นเวลาเนิ่นนาน ทั้งสองคนก็ได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างที่เคยวาดหวังเอาไว้เสียที เราชอบตอนที่สนหยอกต้นจากคนที่ยืนยันหนักแน่นว่าไม่เปลี่ยวให้กลายเป็นเปลี่ยวจนได้นี่ล่ะค่ะ 555+ ยอมให้กับความเจ้าเล่ห์ของสนเขาเลยจริงๆ รวมไปถึงยิ้มเอ็นดูให้กับน้องภูคาที่ติดอาต้นเหลือเกิน ทั้งตอนอาบน้ำและตอนทานข้าว น้องก็พรีเซนต์กิจกรรมที่ตัวเองทำอยู่เพื่อเชิญชวนอาต้นสุดฤทธิ์เลย เพราะถึงแม้ว่าน้องภูคาจะไม่ได้แสดงออกมาทางคำพูดมากมายนัก แต่บรรยากาศรอบๆ ตัวก็บ่งบอกได้เป็นอย่างดีเลยค่ะว่าตอนนี้น้องภูคามีความสุขมากกว่าที่เคยจริงๆ
8 ) คำพูดหรือความคิดของตัวละครที่ชอบที่สุด
"ไม่มีความรักของใครแม้แต่คนเดียวหรอกนะต้นที่ไม่เคยมีรอยด่าง ไม่มีความทรงจำของใครที่ไม่เคยมีเรื่องไม่ดี ตลอดเวลาสิบกว่าปีที่เรารักกัน ถึงจะรักกันมากแค่ไหนมันก็มีรอยด่างเกิดขึ้น ถึงจะดีต่อกันแค่ไหน ก็ยังมีหลายๆ เรื่องที่เป็นรอยด่างในความทรงจำของเรา แต่นายรู้ไหมต้นว่ามันแปลว่าอะไร มันแปลว่าความรักของเราเกิดขึ้นจริงๆ ความรักของเราก็คงเหมือนกับเสื้อตัวนี้ที่นายซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดเรา มันมีรอยด่างอยู่หลายจุด ถึงเราจะทำความสะอาดมันดีแค่ไหนมันก็หายไปไม่หมด แต่สำหรับเรานะต้น ไม่ว่ามันจะมีรอยเปื้อนเยอะแค่ไหน มันก็เป็นเสื้อที่เรารัก เราจะเก็บมันไว้ตลอดไป แล้วนายล่ะต้น นายยังเก็บความรักของเราที่มีรอยด่างไว้อยู่หรือเปล่า ถ้าความรักเหมือนเสื้อที่เปื้อนตัวหนึ่ง นายยังเคยคิดจะซักมันให้สะอาดแล้วใส่ใหม่อีกสักครั้งหรือเปล่าต้น" สนเว้นจังหวะอีกเล็กน้อย
"ถึงเราจะไม่ได้มีความรักที่ดีเลิศให้นาย แถมยังทำให้มันเปื้อน แต่มันก็เป็นความรักแท้จากใจของเรานะต้น"
ที่เราชอบข้อความเหล่านี้เป็นเพราะว่า แต่ละคำพูดสื่อให้ต้นได้ไตร่ตรองอีกครั้งว่าสมควรแล้วหรือที่ต้นจะละทิ้งความรักที่ต้นและสนร่วมกันสร้างมันขึ้นมาเพียงเพราะแค่ว่ามันมีรอยเปื้อนที่เปรียบได้กับความเจ็บปวดและคราบน้ำตาในครานั้นเข้ามาแต่งแต้ม
ปล. ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้ที่ตัวละครต้น-สนราวกับมีชีวิตอยู่จริงๆ ด้วยนะค้าา~ :pig4:
-
เป็นตอนจบที่น่ารักมากเลยทุกคนอยู่กัน
พร้อมหน้าพร้อมตาอย่างมีความสุข
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สวัสดีครับคุณคนแต่ง
ที่ตัดสินใจอ่านเพราะคนแต่งว่าเสอร์ชั่นนี้จะไม่ดราม่าหนักเท่าสองเวอร์ชั่นก่อนหน้านี้ และเวอร์ชั่นนี้จะน่าจดจำ เลยตัดสินใจอ่านครับ เรื่องที่ประทับใจคือความรักที่มั่นคงของทั้งสองคนที่มีให้กัน ที่ไม่ชอบคือความรู้สึกช่วงแรกที่พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายไม่ยอมรับ แต่ละตอนที่ชอบคือ สองตอนสุดท้าย ที่ทุกอย่างลงตัว ถ้าขัดใจ ก็คงจะเกือบทุกตอน ถ้าชอบเกือบทุกตอนเหมือนกัน รันทดใจก็คงเป็นตอนที่พ่อแม่ไม่ยอมรับตัวตนของลูกตนเองเนี้ยแหละ เพราะสำหรับคนอื่นจะว่ายังไงเราไม่ทุกข์ใจเท่ากับพ่อแม่เรารับตัวตนของเราไม่ได้หรอก ถ้าความคิดที่ชอบคือ ไม่มีใครสมบูรณ์แบบและจะได้ตามที่เราหวังทถกอย่าง การจะได้มามันต้องแลกอะไรหลายๆอย่าง แถมต้องใช้เวลาด้วย โรแมนติกคงจะเป็นฉากทุกฉากที่คนรักกันเขาได้อยู่ด้วยกัน พูด หัวเราะ ยิ้มอย่างมีความสุดนั้นแหละโรแมนติกสำหรับผมแล้ว ไม่จำเป็นต้องสร้างบรรยายกาศให้โรแมนติกอะไร แค่อยู่ด้วยกันมีความสุขจะที่ไหนก็โรแมนติกได้ คึคึ ทราบซึ้งใจคงจะเป็นตอนที่พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายยอมรับความรักของลูกตัวเองได้ และต้นกะสนได้กลับมารักกันอีกครั้งอย่างที่สัญญากันไว้ สุดท้ายขอบคุณคนแต่งมากที่สละเวลามาเขียนนิยายดีๆให้อ่านครับผม :L1: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ
-
1) ความรู้สึกครั้งแรกที่ได้อ่านเรื่องนี้ ทำไมถึงอ่านต่อและอ่านมาจนจบ
2) ตอนหรือฉากที่ประทับใจที่สุดในบรรดา 44 ตอนที่ลงทั้งหมด (อาจจะมีหลายตอน/ฉากก็ได้)
3) ตอนหรือฉากที่ซาบซึ้งที่สุด
4) ตอนหรือฉากที่เศร้ารันทดที่สุด
5) ตอนหรือฉากที่ไม่ได้อย่างใจที่สุด
6) ตอนหรือฉากที่โรแมนติกที่สุด
7) ตอนหรือฉากที่มีความสุขที่สุด
8 ) คำพูดหรือความคิดของตัวละครที่ชอบที่สุด
ขอคัดลอกมาแปะไว้ก่อน เพราะจำไม่ได้ โดยมากแล้วตัวเองมักจะไม่เขียนอะไรเป็นข้อ ๆ เท่าไหร่น่ะ เพราะเป็นคนไม่ค่อยคิดอะไรเป็นขั้นเป็นตอน เพราะไม่ชอบจด :katai1: ถ้าคิดอะไรเป็นขั้นต้องจดทันทีน่ะ เสียใจมากที่พลาดการอัพเดทช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เลยไม่ได้สื่อสารอะไรกับคุณ sarawatta เท่าไหร่นัก ยอมรับว่าใจหายเหมือนกันน่ะ ที่เรื่องนี้จบลงแล้วน่ะ มันผูกพันน่ะ งานเลี้ยงทุกอย่างย่อมมีวันเลิกรา :mew2: มาตอบคำถามก่อนดีกว่า
1> ความรู้สึกครั้งแรกที่ได้อ่านเรอะ เป็นภาษาที่เขียนได้สวย ไม่มีคำผิดให้เห็นเลย การสะกดคำถูกต้อง ต้องยอมรับว่านิยายหลาย ๆ เรื่องในบอร์ดมักเจอคำผิดเยอะ ใช้ภาษาผิดเยอะสะกดคำก้อผิดเยอะน่ะ เลยประทับใจตรงนี้ และเนื้อเรื่องโดนใจ เพราะชอบความรักที่เริ่มต้นจากการผูกพันกันมาน่ะ (เฉพาะชายชายน่ะ) มันชวนให้จิ้นดีน่ะ 555 ถ้าเป็นแนวชายหญิงจะไม่ชอบเลยข้ามตลอด และที่ตามต่อจนจบ เพราะมันลุ้นน่ะว่าสุดท้ายแล้วเรื่องราวจะเป็นแบบไหน อ้อ สุดท้ายเราอ่านงานของคุณ Sarawatta จากเรื่องอื่นมาก่อนน่ะแล้วชอบถึงค่อยมาตามเรื่องนี้จากคำแนะนำของผู้เขียน อ้อที่ขาดไม่ได้ก้อประทับใจคนเขียนแหละ เนื่องจากให้ความใส่ใจกับคนอ่านมาก :mew1:
2> ฉากที่ประทับใจเรอะ ก้อแทบทุกตอนน่ะ เพราะคนเขียนให้ความใส่ใจในรายละเอียดมากเลยน่ะทำให้ เราอ่านไปก้อเลยรู้สึกร่วมไปด้วย แต่ฉากที่ประทับใจที่สุดก้อน่าจะเป็นตอนที่สนเดินเอาดอกไม้ไปให้ต้นน่ะ เรารู้สึกว่ามันเป็นอะไรง่าย ๆ แต่มันทำให้รู้ได้ว่าคนที่สนควรให้ความรักมากที่สุดก้อคือต้นเพื่อนรักต่างหาก
3> ฉากที่ซาบซึ้งเรอะ คือฉากที่สนสารภาพเรื่องทุกอย่างให้แม่ได้รับรู้และแม่ก้อยอมรับเรื่องราวทั้งหมด เราจะอ่อนไหวไปกับอะไรที่เกี่ยวกับแม่มากที่สุดน่ะ บางคนอาจจะร้องไห้กับฉากเศร้า ๆ ในความรักที่ไม่สมหวังหรือไม่เป็นไปตามที่คิดน่ะ แต่เรามักจะไม่ร้องไห้กับฉากพวกนี้น่ะ กลับไปร้องไห้กับฉากระหว่างแม่ลูกมากที่สุดน่ะ
4> ก้อคงไม่พ้นฉากที่สนร้องไห้ เมื่อทุกอย่างดูเหมือนรุมเร้าตัวเขาไปหมดและต้นกำลังจะหลุดมือจากเขาไปอีกน่ะ อันนี้เป็นจุดพีคมากน่ะ เราอ่านไปก้อรู้สึกร่วมไปกับสนด้วยน่ะ ขนาดแม่ยังต้องยอมแพ้ให้กับความรักของสนที่มีต่อต้นเลยน่ะ
5> ไม่ได้อย่างใจเรอะ ก้อคงเป็นตอนที่สนโดนนินาหลอกให้มีอะไรด้วยน่ะ :katai1: เรารู้สึกว่าสนมันช่างซื่อบื้อเหลือเกิน
6> บอกไม่ถูกเลยแฮะ เพราะ เราว่าเรื่องนี้ทั้งเรื่องฉากที่มีต้นกับสนก้อคือความโรแมนติกน่ะ เวลาที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกันมันอ่านแล้วแบบฟินมาก โดยเฉพาะ ตอนที่ทั้งสองไปเที่ยวด้วยกันครั้งแรกน่ะเราว่าน่ารักมากเลยน่ะ โรแมนติกกว่าฉากที่อยู่บนดอยอินทนนท์ซะอีกน่ะในความคิดเราน่ะ
7> ฉากขอความรักของสนน่ะ เราว่าการตอบรับของต้นคือฉากที่มีความสุขมาก ๆ ของเรื่องน่ะ เพราะทุกอย่างสมบูรณ์แบบหมดแหละรอคำตอบรับของต้นเท่านั้น
8> การที่สนยอมที่จะเจ็บปวดเพื่อให้พ่อแม่ยอมรับความรักของตนเอง อันนี้เป็นสิ่งที่น่าประทับใจในตัวสนมาก ๆ เพราะเราว่าสมัยนี้คงหายากแล้วล่ะ เพราะลูกทุกคนมักจะเรียกร้องให้พ่อแม่เข้าใจตนเองเสมอ
และสุดท้ายมาตอบคำถามต่อข้อสังเกตของผู้เขียนว่า ไม่มีใครเอ่ยถึงนิสัยของต้นเลย ก้อยอมรับเลยว่าทุกคนมักจะมองข้ามนิสัยของต้นที่ไม่ยอมต่อสู้เพื่อความรักของตนเองเลย อันนี้ก้อถูกน่ะ แต่ที่ทุกคนไม่สังเกตถึงข้อนี้ก้ออาจเป็นเพราะต้นถูกมองว่าเปรียบเสมือนเพศหญิงน่ะ แต่เราก้อมองว่าความมั่นคงในความรักของต้นและการที่ต้นดูแลสนมาตลอดก้อถือว่าเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้สนต้องสานต่อความรักนั้นให้สำเร็จ และอีกอย่างเรามองว่าต้นไม่เคยมั่นใจในสิ่งที่ตนเองเป็น เพราะถูกสอนแบบโบราณเลยทำให้รู้สึกว่าการเป็นเกย์ของตนเองนั้นมีแต่จะฉุดรั้งอนาคตของสนไปด้วย และสุดท้ายเลยการที่สนไปเสียท่าให้กับนินาก้อเลยยิ่งเป็นการตอกย้ำว่าต้นไม่ควรที่จะไปยื้อยุดสนเอาไว้กับตนเองในเมื่อสนนั้นไม่ได้เป็นเกย์เหมือนกับตน
ขอบคุณคุณ sarawatta ที่มอบเรื่องราวดี ๆ มาให้ได้อ่านและสองเรืื่องที่จะเขียนต่อไปในอนาคตนั้นน่าอ่านมากจ้ะ แนวเลยล่ะ ยังไงจะรอน่ะจ้ะ ถ้าลงเมื่อไหร่อย่าลืมส่งข้อความมาให้ด้วยน่ะจ้ะ อย่าลืมกันน่ะจ้ะ :mew1:
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย - เก็บตกรอบที่ 4 ░ ▒ ▓
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
ความเป็นมาของเรื่อง "ต้น-สน" ที่แสนรัก
2007 - มีเพื่อน (เกย์) คนหนึ่งส่งลิงค์เรื่อง "เซ็งเป็ด" มาให้อ่าน ชอบมากครับ ไม่เคยอ่านเรื่องชาย-ชายเลย อ่านนิยายชาย-หญิงมาตลอด 555 เป็นจุดเริ่มต้นของการเข้าวงการอย่างเต็มตัว จากนั้นก็รู้จักเล้าเป็ด เข้ามาอ่านนิยายหลายเรื่อง ค่อยๆ จุดไฟอยากเขียนนิยายขึ้นมา (ก่อนหน้านี้เคยเขียนนิยายชายหญิง 1 เรื่องในปี 1995 แล้วก็ไม่ได้เขียนอีกเลย ชอบแต่งเพลงมากกว่า)
2007- ที่ทำงานพูดถึงนัท-ต้อล AF4 ให้ฟังทุกวัน ตอนแรกไม่สนใจ แต่บังเอิญได้ดูก็เลยติด คอยเฝ้าดูทุกเวลาที่มีโอกาส ติดตามข่าวสารความฟินตามเว็บตลอด เป็นสมาชิกเว็บแฟนคลับด้วย ติดตามอยู่หลายปีมากจนเกิดคำถามนี้ขึ้นมา "ชายแท้ชอบเกย์ได้ไหม" (เพราะคิดว่าต้อลชอบนัทตอนนั้น) เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้อยากเขียนนินายเกี่ยวกับความรักของชายแท้กับเกย์ (คำถามนี้เกิดในปีหลังๆ ช่วงปี 2009-2010) ตอนแรกว่าจะเขียนเป็นเรื่องของนัท-ต้อลเลย แต่ก็ไม่ได้เขียน อาจจะเป็นเพราะกระแสนัท-ต้อลซาไปเยอะแล้วตอนนั้น
2007 - ไปดูงานที่เมืองเทียนจินประเทศจีน ตอนนั่งรถกลับมาที่ปักกิ่ง วิวข้างทางสวยมาก อยู่ดีๆ ก็ได้พล็อตเรื่อง "90 วัน ฉันรักเธอ" ขึ้นมาขณะที่นั่งรถ แต่ก็ไม่ได้เขียนอีกจนได้ (ความจริงเรื่องนี้ก็โรแมนติกมากเลยนะครับ อยากเขียนเหมือนกัน เป็นเรื่องแรกที่อยากเขียนแต่ไม่ได้เขียน 555 ค้างมา 8-9 ปีแล้ว)
2009 - แอบรักหนุ่มเกาหลีคนหนึ่งชื่อ Kim Jong Hoon (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47547.0) แต่ก็เป็นได้แค่เพื่อนกัน แต่มันช่วยเพิ่มดีกรีความอยากเขียนนิยายขึ้นมาอีกเยอะ เรื่อง 90 วัน ฉันรักเธอ ย้อนกลับมาอีกครั้ง ได้แต่คิดแต่ก็ไม่ได้เขียน
2011 - ไฟอยากเขียนนิยายลุกโชนเต็มที่ คำถามว่า "ชายแท้รักเกย์ได้ไหม" กลับมาอีกครั้ง เริ่มคิดจริงจังว่าถ้าชายแท้จะรักเกย์ได้ มันน่าจะใช้องค์ประกอบหรือบริบทที่พิเศษกว่าความรักชาย-หญิง หรือ เกย์-เกย์ ยังไงบ้าง ผมก็ได้ไอเดียมาอย่างนี้ครับ
พระเอก-นายเอก ต้องผูกพันกันมาตั้งแต่เด็ก ต้องใช้ชีวิตด้วยกันนานพอ อยู่ใกล้ชิดกันมากพอ ความสัมพันธ์ต้องต่างจากเพื่อนคนอื่นๆ
นายเอก ต้องอดทนมาก รักพระเอกก่อน รักฝังใจ เจ็บแค่ไหนก็ทน ไม่งั้นชนะใจพระเอกไม่ได้ (เอาความดีชนะใจ)
พระเอก ต้องเพลย์บอยหน่อยๆ รักผู้หญิงไปทั่ว แต่ก็ผิดหวังหรือเจอผู้หญิงไม่ดี แล้วก็คิดได้ว่าคนที่จะรักไม่จำเป็นต้องเป็นผู้หญิงก็ได้ ขอให้รักเราจริง
2011 - ไปช่วยเป็นล่ามให้ชาวต่างชาติที่ไปดูงานที่นครปฐม ขากลับอยู่ดีๆ คนขับรถก็เปลี่ยนเส้นทาง แล้วก็วิ่งมาเจอถนนเลียบคลองส่งน้ำ (น่าจะแถวกำแพงแสน) ผมชอบที่นี่มาก ฉากสวยมาก ผมมองเห็นสะพานเหล็กเล็กๆ อันหนึ่ง แล้วก็มีเด็กเล่นน้ำ ก็เลยคิดว่าจะใช้หมู่บ้านนี้เป็นจุดเริ่มต้นของความผูกพัน
2011 - เริ่มตั้งชื่อเรื่อง อยากได้ชื่อพระเอก-นายเอกที่แยกกันก็มีความหมายอย่างหนึ่ง เอามารวมกันก็มีความหมายอย่างหนึ่ง วันหนึ่งนั่งรถผ่านไปแถวๆ หนองจอก ก่อนสุดเขตกรุงเทพ มองเห็นทิวต้นสนไกลๆ ชื่อ "ต้น-สน" จึงเกิดขึ้นในตอนนั้น ต้น กับ สน แยกกันก็มีความหมายอย่างหนึ่ง มารวมกันเป็น "ต้นสน" ก็มีความหมายอย่างหนึ่ง
2011 - เริ่มวางพล็อตเรื่องคร่าวๆ จากนั้นก็ได้ชื่อเรื่องเป็น "ต้นสน: มิตรภาพของเพื่อนที่แสนรักจะกลายเป็นความรักได้หรือไม่?"
2011 (มีนาคม) - เริ่มเขียนต้น-สนที่เว็บบอร์ดแห่งหนึ่งที่มีต้นไม้คล้ายมะพร้าวเยอะๆ เขียนไปสองรอบ แต่ก็ยังไม่ค่อยชอบ ตอนนั้นเพิ่งเขียนนิยายใหม่ๆ สำนวนภาษาก็ยังไม่ดีเท่าไหร่ ประเด็นก็ยังไม่คม เล่าเรื่องยังไม่ละเอียด
2012 - กลับมาอ่านนิยายที่เล้าเป็ดอีกครั้ง อ่านๆ ไปก็อยากเขียนนิยายอีก ก็เลยนึกถึงต้นสน ก็เลยเอาต้น-สนเวอร์ชั่นแรกมาเขียนใหม่ที่นี่อีกครั้ง แต่เผลอลบทิ้งไปด้วยความไม่ตั้งใจ
2012 - เขียนต้น-สน เวอร์ชั่นสอง ปรับเนื้อหาและทิศทางของเรื่องจากเวอร์ชั่นแรก เริ่มได้อย่างใจมากขึ้น ดราม่ามากขึ้น ประเด็นแรงขึ้น แต่พอจบแล้วก็ยังไม่ค่อยพอใจอยู่ดี แต่จะเขียนเวอร์ชั่นสามเลยก็กลัวแฟนๆ ที่ติดตามตอนนั้นจะเบื่อ เดี๋ยวเขาจะหาว่าเขียนเรื่องอื่นไม่เป็น ตอนนั้นเขียนเรื่องยาวอยู่สามเรื่อง "ต้นสน" "รักที่ฟ้าไม่ได้ลิขิต" และ "อัปไลน์ที่รัก" โชคไม่ดีนักที่ผมเขียน "อัปไลน์ที่รัก" ไม่จบเพราะเจอมรสุมชีวิตในช่วงนั้น
ต้น-สน เวอร์ชั่น 1 และ 2 จะค่อนข้างเหมือนกันคือ
- สนค่อนข้างเจ้าชู้ เพลย์บอย ตอนแรกกะจะให้เจ้าชู้และเพลย์บอยสุดๆ ไปเลย แต่ทำใจไม่ได้ ก็เลยอยู่ระดับกลางๆ ต้นเป็นคนที่ค่อยๆ ดึงสนกลับมา
- เหตุการณ์ตอนเด็กเกิดที่นครปฐม ต้นแอบรักสนก่อน สนจนกว่า ต้นต้องคอยช่วย
- เรียนมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพด้วยกัน พักบ้าน "นิก-ปั้นจั่น" เหมือนกัน ช่วงนี้สนก็มีแฟน แต่แอบหึงต้นที่มีคนมาจีบเหมือนกัน (สนในสองเวอร์ชั่นแรกค่อนข้างขี้หึงมาก)
- เรียนจบ ทำงานที่กรุงเทพ อยู่ดีๆ วันหนึ่งสนก็พาแฟนมาแนะนำตัว เกิดผิดพลาดจาก "One-night stand" ต้นช็อก ตอนหลังสนก็หมั้น แต่ต้นมีคนอื่นมาชอบ สนก็ยังคอยหึงหวง แล้วเผลอมีอะไรกับต้นก่อนวันแต่งงาน สนตัดสินใจหนีงานแต่งงานเพื่อแก้แค้นแฟนที่หาทางจับสน แต่สุดท้ายแฟนสนท้อง สนต้องรับผิดชอบ
- เวอร์ชั่นแรก แฟนสนไม่ได้ท้องจริง เวอร์ชั่นที่สองท้องจริงแต่ไปทำแท้ง สนจึงได้กลับมาหาต้น มีเรื่องพ่อแม่นิดหน่อย ประเด็นนี้ไม่ค่อยชัดเท่าไหร่
2012-2015 - ไม่ได้เขียนนิยายแล้ว แต่ต้น-สนยังวนเวียนอยู่ในความคิด (กลับไปอ่านเก็บตกรอบที่ 1 ดูครับ) ก่อนนอนมักเอาต้น-สนมาจินตนาการต่อ ผมคิดว่ามันดีได้มากกว่านี้ สิ่งที่อยากได้คือ
1) เวอร์ชั่นก่อนๆ สนเพลย์บอยไปหน่อย ไม่แน่ใจว่าคนแบบนี้จะรักเกย์ได้จริงไหม อยากปรับคาแรคเตอร์สนให้ดีกว่านี้ ช่วงแรกก็ยังโลเลเหมือนเดิม แต่ค่อยๆ เรียนรู้และเติบโตทางความคิดมากขึ้นจนทุ่มเทเพื่อความรักได้อย่างไม่มีเงื่อนไข
2) อยากได้ความผูกพันที่มากกว่านี้ ลึกซึ้งกว่านี้ เข้าถึงอารมณ์กว่านี้ อยากได้บรรยากาศแบบ Autumn in my heart หรือคล้ายๆ กัน
3) อยากให้มีฉากต้น-สน อยู่ด้วยกันเยอะๆ กว่านี้ มีฉากน่ารักของสองคนมากกว่านี้ โรแมนติกมากกว่านี้
4) อยากทำให้คนอ่านรู้สึกว่าสองคนเขารักกันจริงๆ ไม่ใช่เพราะคนเขียนบอกว่าเขารักกัน ตัวคนเขียนเองเขียนไปแล้วก็ต้องเชื่อว่าเขารักกันจริงๆ
5) อยากผูกปมเรื่องให้ยากขึ้น ยากจนดูเป็นไปไม่ได้ เดายากขึ้น ก็เลยอยากให้แฟนสนท้อง แต่งงาน มีลูก (แต่ตอนนั้นนึกไม่ออกว่าจะแก้ปัญหายังไง)
6) อยากให้ดราม่ามากขึ้น เป็นโศกนาฏกรรมความรัก แต่ไม่จบเศร้า ไม่ค่อยอยากให้เรื่องเกี่ยวกับเกย์จบเศร้าเท่าไหร่
7) ภาษาต้องดีกว่าเดิม สละสลวยมากขึ้น บรรยายอารมณ์ได้ละเอียดขึ้น มีลูกเล่นเชิงภาษาและการเขียนมากขึ้น
8) อยากได้บทบาทของพ่อแม่มากขึ้น สะท้อนปัญหาสังคมในบางมุมมากขึ้น
9) อยากปิดท้ายเรื่องด้วยการที่สนกับต้นอยู่ด้วยกันพร้อมกับลูกของสน ผมคิดว่าชีวิตคู่เกย์ถ้าอยู่กันสองคนนานๆ ไปก็จะเบื่อกันได้ ถ้ามีลูกมาอยู่ด้วยก็น่าจะดี
คิดวนเวียนอยู่ในช่วงสามปีนี้ ค่อยๆ ได้ฉากและได้พล็อตมาทีละนิดละหน่อย พล็อตช่วงแรกไม่เท่าไหร่ แต่ช่วงท้ายนี่ผมคิดไม่ออกเลย สนมีลูกกับนินา แล้วจะกลับมาหาต้นได้ยังไง ให้นินาแอบมีชู้ไปเองก็น่าเบื่อ ทะเลาะกันจนเลิกกันไปเองก็น่าเบื่อ หรือจะให้สนแกล้งทำให้นินามีชู้ก็โหดไป ต้องหาเหตุที่ทำให้สนมีความชอบธรรมมากพอที่จะเลิกกับนินาได้โดยไม่ผิด คิดอยู่หลายแบบมาก แต่สุดท้ายก็มาลงเอยที่นินาวางยาสน พอสนรู้แล้วก็จะใช้เป็นจุดปลดล็อคชีวิตได้ ความทรมานของสนก็จะทำให้พ่อกับแม่เข้าใจจนไม่อาจทัดทานสนได้เลย จากนั้นก็จัดช่วงจังหวะเหตุการณ์ต่างๆ ให้มันลงตัว
ได้พล็อตครบถ้วนอย่างที่อยากได้แล้วผมจึงกลับมาเขียนนิยายเรื่องนี้อีกครั้ง ตอนแรกใช้ชื่อเรื่องว่า "ต้น-สน: รักแรก รักเดียว รักสุดท้าย" ใช้นามปากกาที่สมัครใหม่ว่า inxsara เพราะตอนนั้นล็อกอินเข้าชื่อเดิม (sarawatta) ไม่ได้ แต่ตอนหลังก็ล็อกอินได้สำเร็จ เขียนไปได้ 13 ตอนก็เลยตัดสินใจย้ายต้น-สนมาไว้ที่นามปากกาเดิม คือ sarawatta พร้อมกับปรับภาษาใหม่ และเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น "ต้น-สน: ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย" คราวนี้ได้อย่างใจที่สุดแล้วก็เดินหน้าเขียนมาจนจบ สมบูรณ์แบบอย่างที่อยากได้
ทำไมผมเลือกโป๊บและนัทมาเป็นสนกับต้น
(http://s5.postimg.org/uxovys0af/tonson01.jpg)
โป๊บ - หล่อตรงสเป็กเลย ชอบรอยยิ้ม ชอบรูปหน้า ชอบแววตา ชอบปาก ชอบหุ่น แถมยังนิสัยดี ไม่กินเหล้า ปลื้มสุดๆ (แต่ไม่เคยติดตามดูเขาเล่นละครเลยนะคร้บ ดูแค่รูปถ่ายเฉยๆ ดูคลิปละครเขาบ้างแต่ไม่บ่อย) เขาเหมาะกับสนมาก เดี๋ยวนี้เห็นโป๊บผมจะเผลอเรียกว่าสนบ่อยๆ
นัท - ชอบบุคลิกของนัทตอนอยู่บ้าน AF4 มากๆ เลย ตรงกับบุคลิกที่ผมอยากให้ต้นเป็นจริงๆ อดทน มั่นคง แววตาเศร้า ไม่แมนจัดแต่ก็ไม่สาวมาก เขาใจดีกับทุกคน ช่วยทุกคน ต้อลทำให้เสียใจก็ไม่เคยว่าอะไร ชอบมาก นี่แหละภาพของต้นที่ผมคิดไว้
นินา ในสองเวอร์ชั่นแรกชื่อ "ปวีณา" ชื่อเล่น "นา" ผมตั้งชื่อเชยๆ ให้เพราะไม่ชอบเธอมาก เอาชื่อเชยๆ ไปละกัน แต่เวอร์ชั่นสามก็ปรับให้ทันสมัยขึ้น เป็น "นินา" อาจจะร้ายแต่ก็อยากให้เขาสำนึกได้ตอนท้ายๆ
การเล่าเรื่อง - ใช้บุคคลที่สามเล่า แต่ถ้าสังเกตดีๆ จะเห็นว่า
ช่วงต้นเรื่อง - ต้นเป็นคนเล่าเรื่องหลัก
ช่วงกลางถึงเกือบปลายเรื่อง - สนเป็นคนเล่าเรื่องหลัก
ช่วงปลายเรื่อง - ต้นกลับมาเล่าเรื่องหลักอีกครั้ง (เพราะต้องการจะตอบคำถามที่ถามในตอนแรกว่ารักแรกของต้นจะเป็นรักสุดท้ายได้ไหม)
สิ่งที่ได้ตามที่อยากได้
- บรรยากาศของเรื่องเป็นโรแมนติกดราม่าอยากที่อยากได้
- สนเป็นคนดีขึ้น
- ต้น-สนผูกพันกันมากพอจนเชื่อได้ว่ารักกันจริง
- ได้ฉากน่ารักๆ และโรแมนติกเพิ่มมากขึ้นตามที่อยากได้
- ดราม่ามากขึ้น ภาษาดีขึ้น ชั้นเชิงของเรื่องและภาษาดีขึ้น
- พ่อแม่มีบทบาทมากขึ้น
สิ่งที่ได้เกินกว่าที่คาดหวังไว้
- ความรักในตัวละคร "ต้น-สน" เพิ่มขึ้นมาก จากที่คิดว่ารักอยู่แล้วก็รักมากไปอีก
- สนเป็นตัวละครที่มีพัฒนาการทางความคิดได้ดีกว่าที่คาดไว้เยอะมาก ไม่ใช่แค่ดีขึ้น แต่หัวจิตหัวใจยิ่งใหญ่มาก ไม่น่าเชื่อว่าพอเขียนไปแล้วจะพาสนมาได้ถึงขนาดนี้ สนในเวอร์ชั่นนี้เก็บตัวหน่อย เพราะถ้ามี outgoing personality มากไปก็น่าจะมีเมียดีกว่า
- มีจุดสุ่มเสี่ยงหรือหมิ่นเหม่ ท้าทายความคิด ท้าทายความถูกผิด ท้าทายทัศนคติ ทำได้เยอะกว่าที่ตั้งใจไว้
- บางตอนมันดราม่าหรือโรแมนติกกว่าที่คิดไว้เยอะเลย โดยเฉพาะตอนที่ 13 กับ 37
- หลายๆ ตอนเขียนออกมาได้ดีกว่าที่วางพล็อตไว้ โดยเฉพาะตอนจบ มันสมบูรณ์แบบได้อย่างใจมากกว่าที่คิดไว้เสียอีก
- อารมณ์และความคิดของต้นมีมากขึ้น ชัดเจนขึ้น ละเอียดขึ้น แรงขึ้น
- ไม่รู้สึกว่าเขียนนิยาย แต่เหมือนเขียนเรื่องราวชีวิตของคนๆ หนึ่งที่เรารักและผูกพันกับเขามาก รายละเอียดของเรื่องแน่นและมีมากกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลย
- รู้สึกว่าตัวเองเขียนด้วยหัวใจ เลือดเนื้อ น้ำตา จิตวิญญาณ อินสุดๆ ทุ่มเทกับมันสุดๆ ใส่ใจกับเรื่องนี้แทบจะทุกรายละเอียดอย่างที่ไม่เคยทำได้มาก่อน
สิ่งที่เสียดาย - ไม่เสียดายอะไรเลย แต่เสียดายที่คนอ่านเก่าๆ หลายคนไม่อยู่แล้วหรือไม่ได้มาอ่าน หลายๆ คนผมยังนึกถึงอยู่และอยากให้เขามาอ่านต้น-สนเวอร์ชั่นนี้มาก เขาต้องชอบมากแน่ๆ (คุณ Mc_ma, SungMinKru, hotladyyanyawee, iforgive, gambee ฯลฯ)
เอาไว้มีเวลาว่างๆ ผมจะเขียนเพลงใหม่สำหรับ "ต้น-สน" โดยเฉพาะ แล้วจะเอามาให้ฟัง คอยติดตามในห้อง "นิยายที่โพสต์จนจบแล้ว" นะครับ
หลังจากที่ผมย้ายนิยายเรื่องนี้ไปที่ห้อง "นิยายที่โพสต์จนจบแล้ว" อาจจะเห็นนิยายอยู่ในสถานะ Under Revision ก็อย่าเพิ่งตกใจ ผมจะเก็บตกอีกสักหน่อยแล้วเปิดให้อ่านอีกครับ กลับมาอ่านอีกครั้งจะได้ลื่นไหลสุดๆ ไปเลย
รอบหน้าจะเก็บตกความรักและความผูกพันของผมที่มีต่อต้นกับสน จากนั้นก็จะขอบคุณคนอ่านรายบุคคล ก่อนจะอำลาจากเรื่องนี้ไปครับ
Sarawatta
-
ความรู้สึกครั้งแรกที่ได้อ่านเรื่องนี้ ทำไมถึงอ่านต่อและอ่านมาจนจบ
คำตอบนี้เคยโพสต์ไว้แล้ว ชอบอ่านแนวเพื่อนรักเพื่อน แต่ไปในแนวสนุกสนานนะ แวบแรกก็รู้แล้วว่าเรื่องนี้ต้องดราม่าหนักเลยเกรงๆ อยู่ เราบ่อน้ำตาตื้นกับพวกนิยาย :m29: อ่านๆ ไปก็ยอมรับว่าติด เลยตามอ่านมาตลอด
ตอนหรือฉากที่ประทับใจที่สุดในบรรดา 44 ตอนที่ลงทั้งหมด
ตอนหรือฉากที่ซาบซึ้งที่สุด
ตอนหรือฉากที่เศร้ารันทดที่สุด
ตอนที่สนกอดรูปแล้วร้องไห้คร่ำครวญหาต้น อินจัดน้ำตา น้ำมูกมาพร้อม ทิชชู่เป็นกองเลย
ตอนหรือฉากที่ไม่ได้อย่างใจที่สุด
ทุกฉากที่นินาโผล่เข้ามาจะเกิดอาการเคือง ขัดใจทุกครั้ง ยกเว้นตอนเสียงจากนินาที่เฉยๆ :laugh:
ที่เหลือยกยอดไว้ก่อน คิดตกแล้วจะมาตอบ :katai5:
ตอนหรือฉากที่โรแมนติกที่สุด
ตอนหรือฉากที่มีความสุขที่สุด
คำพูดหรือความคิดของตัวละครที่ชอบที่สุด
-
:z3: :z3:
ฉากเดียวค่ะ สำหรับเรื่องนี้
ฉากเศร้าที่สุดคือ
จบบริบูรณ์
ไอเนี่ยอ่ะค่ะ
ไม่รู้สึกว่าอ่านแล้วคาใจประเด็นไหนเลย จบได้เคลียร์มากๆ (ตอนแรกนึกว่าเป็นเรื่องจริงซะด้วยซ้ำ อินจัด)
เราเขียนอธิบายโคตรไม่เก่งเลย(จริงๆ)
"ขอบคุณมากๆค่ะ คุณSarawatta" :กอด1:
-
อืม มีประวัติยาวนานทีเดียว ฮ่าๆๆ สู้ๆนะครับคนแต่ง :L2:
-
:pig4: :pig4:
:mew1: :mew1:
-
เราขอโทษที่เราไม่ได้อ่านจนจบน่ะคะ
แต่เราชอบอ่านความคิด ข้อความของคนเขียนที่บอกเล่าแก่นิยายเรื่องนี้มาก
มันแฝงไปด้วยความรัก จินตนาการ ความสร้างสรรค์
เราชอบเข้ามาอ่านเวลาคนเขียนอยากสื่อความในใจบอกแก่คนอ่าน
เราอ่านแล้วเรามีความสุข อิ่มเอม สนุกมาก
ขอบคุณจริงๆค่ะ//ขอโทษอีกครั้งที่ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องเลย
-
จริงๆ ตั้งใจไว้แต่แรกเลยว่า จะไม่พูดว่าใจหายที่นิยายเรื่องนี้จบ เพราะคิดทำใจมาตัั้งแต่กลางเรื่องแล้ว จนอาจสังเกตุได้ว่า ไม่เคยเร่งนักเขียนเลยให้รีบอัพ เพราะลึกๆ ก็ยังทำใจให้จบไวๆ ไม่ได้ ยิ่งอ่านเก็บตกยิ่งรู้สึกโหวง เพราะเราเผลอคิดมาตลอดว่า เรากำลังเอาใจช่วยต้นกับสนที่มีตัวตนอยู่จริง แต่ทุกงานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา... แม้จะอดใจหายไม่ได้จริงๆ นั่นแหละ
หากคนเขียนจำได้ ช่วงแรกเราจะเคยยบ่นว่า กลัวดราม่า คือจริงๆ เราเป็นคนชอบเสพความสะเทือนใจ ยิ่งจบแบบเศร้าๆ จะยิ่งเสพติดมากก ฮ่าๆ ซึ่งการเสพแบบนี้คือเสพติดอารมณ์ของตัวละครจริงๆ ยิ่งเขียนเข้าถึงมาก เรายิ่งอ่านช้า ทั้งที่เป็นคนที่ค่อนข้างอ่านไว (The Foundation series 13 เล่ม 3 วัน ทุกวันนี้เล่มที่เหลือยังไม่ตามอ่าน 555) คือช้าเพราะต้องค่อยๆ อ่านไปละเลียดอารมณ์ไป แล้วก็ปรับอารมณ์ตาม คุณ Sarawatta เขียนดีมาก คืออ่านแล้วเครียดตามตัวละครในบางครั้ง ต้องจูนอารมณ์ คือไม่ใช่ข้อเสียนะคะ คือชอบ ยิ่งอ่านเก็บตกยิ่งทราบว่า ทุกคำที่ถ่ายทอดออกมามีความหมายมากจริงๆ กับคนเขียน ยิ่งรู้สึกประทับใจ ขอบคุณมากเลยคะที่แบ่งเรื่องราวของสนกับต้นให้อ่าน จะรอติดตามเก็บตกต่อไปนะคะ
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย - เก็บตกรอบที่ 5 ░ ▒ ▓
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
"ต้น-สน" ในหัวใจและความทรงจำของพี่ชายคนนี้ตลอดไป
ต้นกับสน...
จากจุดเริ่มต้นในปี 2007 ที่พี่อยากเขียนนิยายชาย-ชาย
จนเกิดเป็นต้น-สนเวอร์ชั่นแรกในปี 2011
มาจนถึงต้น-สนเวอร์ชั่นสุดท้ายในปี 2015
นิยายชาย-ชายเรื่องแรก เรื่องเดียวและเรื่องสุดท้ายของพี่
ที่จะเป็นตำนานความรักที่แสนบริสุทธิ์และความผูกพันที่ลึกซึ้งยาวนานของคนสองคน
พี่ชายคนนี้อยากจะขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างหรือใครก็ตามที่ทำให้พี่ได้ "นิยายที่แสนรัก" เรื่องนี้มาเขียน
เหมือนกับเป็นโชคชะตาฟ้าลิขิตที่พี่ได้น้องชายเสมือนจริงสองคนที่น่ารักมาอยู่เป็นเพื่อนตั้งหลายปี
ความรักของต้นกับสนเข้ามาเติมเต็มชีวิตของพี่และใครอีกหลายคน
ที่ต่างก็โหยหาและต้องการรักแท้ที่เกิดจากความผูกพันที่มั่นคงยาวนาน
ความรักอย่างนี้แหละที่ช่างอบอุ่น ลึกซึ้งตรึงใจและตราประทับในความทรงจำไปชั่วชีวิต
พี่รักทุกอย่างที่เป็นต้นกับสน ไม่ว่าจะอยู่ในนิยายเวอร์ชั่นไหน หรืออยู่ในจินตนาการก่อนนอนในหลายๆ ค่ำคืนของพี่
พี่รักทุกช่วงเวลาที่ต้นกับสนได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข น้องสองคนของพี่น่ารักเสมอ
ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนกันตลอดหลายปีที่ผ่านมา พี่มีความสุขมากที่ได้ผูกพันกับต้นสนแม้เพียงในจินตนาการ
ขอบคุณโป๊บและนัทที่ช่างบังเอิญผ่านเข้ามาในเวลาที่พี่ต้องการคนที่เหมาะสมที่สุดที่จะเป็นต้นกับสน
ขอบคุณเพลง "ปาฏิหาริย์ที่รอคอย" ที่ทำให้พี่ได้ชื่อเรื่องที่ตรงใจที่สุดมา
ต้น-สน: ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย
พี่ดีใจมากที่พี่ได้กลับมาทำให้ต้น-สนของพี่สมบูรณ์แบบและดีที่สุดเท่าที่พี่อยากได้
พี่บรรจงสรรค์สร้างต้น-สนเวอร์ชันสุดท้ายให้บริสุทธิ์ งดงามและเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและความผูกพัน
แต่พี่ก็รู้สึกใจหายเหลือเกินที่ต่อไปนี้ต้นกับสนคงไม่ได้มาเล่นกับพี่ก่อนนอนบ่อยๆ อีกแล้ว
ชีวิตของพี่ช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมาเปลี่ยนไปพอสมควร
ทุกเช้าพี่จะตื่นขึ้นมาอ่านคอมเมนต์ของแฟนๆ ต้นสน แล้วก็คิดว่าวันนี้พี่จะเขียนต้นกับสนยังไงให้ออกมาดีที่สุด
พี่ใส่หัวใจของพี่กับเรื่องนี้ พี่เขียนด้วยความรัก เลือดเนื้อ น้ำตาและจิตวิญญาณที่พี่มีอยู่ทั้งหมด
พี่พอใจแล้วกับต้น-สนที่พี่เพิ่งเขียนจบลงไป
ต่อไปนี้พี่คงไม่ได้จินตนาการถึงต้น-สนในตอนและฉากใหม่ๆ ก่อนนอนเหมือนที่ผ่านมาอีกแล้ว
ต่อไปนี้พี่คงไม่ได้มาคอยอ่านคอมเมนต์หรือคิดว่าจะเขียนต้นกับสนยังไงตอนตื่นขึ้นมาในทุกเช้า
ใจหายที่พี่คงไม่ได้เขียนเรื่องนี้อีกแล้วแต่ก็มีความสุขที่ต้น-สนจบลงอย่างสวยงาม
วันไหนที่คิดถึงพี่จะกลับมาอ่าน "นิยายที่แสนรัก" ของพี่
ต้นกับสน...คือหนึ่งในของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตของพี่ที่พี่จะเก็บรักษาไว้จนกว่าจะหมดลมหายใจ
ขอบคุณอีกครั้งที่เราได้มาเจอกันในจินตนาการและผูกพันกันจนมาถึงวันนี้
ต้นกับสน...น้องชายสองคนที่น่ารักของพี่จะอยู่ในความทรงจำดีๆ ของพี่ตลอดไปนะครับ
พี่ชายคนนี้จะคิดถึงต้นกับสนเสมอ
ลาก่อนนะต้นกับสน
(http://s5.postimg.org/y3k0f1zzr/Tonson_sep05.jpg)
ขอบคุณแฟนๆ ต้นสน
BlueCherries - ขอบคุณที่เป็นคนแรกที่เข้ามาอ่านและคอมเมนต์เรื่องนี้นะครับ ขอบคุณที่ติดตามกันมาจนจบเรื่อง
Mouse2U - ขอบคุณที่อ่านและเมนต์ให้ทุกตอนครับ ให้กำลังใจกันมาตั้งแต่ต้นจนจบเรื่อง ถือเป็นนักอ่านในดวงใจคนหนึ่งเลย เป็นหนึ่งในกลุ่มคนแรกๆ ที่มาอ่านต้นสน ลงกี่ตอนๆ ก็ไม่เคยพลาดเลย
snowboxs - สะดุดตากับรูปโพรไฟล์ตอนนั้นมากที่เป็นการ์ตูนผู้หญิงใส่ชุดสีส้มๆ ก็เลยลองเชิญมาอ่านต้นสนดู ขอบคุณที่ติดตามและอินกับต้นสนมาโดยตลอดครับ เป็นหนึ่งในกลุ่มคนแรกๆ ที่มาอ่านเช่นเดียวกัน ขอบคุณสำหรับกำลังใจด้วยครับ
manutty - ผมชอบคอมเมนต์ยาวๆ ของคุณ manutty ในหลายๆ ตอนมากเลยครับ ยังเคยแอบชมว่าน่าจะลองเขียนนิยายดูบ้าง ขอบคุณที่ติดตามกันมาดดยตลอดครับ เป็นหนึ่งในกลุ่มคนแรกๆ ที่มาอ่านเช่นเดียวกัน บางคอมเมนต์ผมก็แอบขำนะครับ โดยเฉพาะตอนด่ายัยนินา 555 ขอบคุณที่ให้กำลังใจกันด้วยครับ
Freja - ขอบคุณที่กลับมาอ่านเรื่องนี้อีกครั้งและติดตามกันมาตลอดจนจบครับ ได้เรียนรู้อะไรดีๆ จากคอมเมนต์ของคุณ Freja เสมอๆ เลย ขอบคุณสำหรับกำลังใจและความเป็นห่วงเป็นใยด้วยครับ ซาบซึ้งใจมาก
ชัดเจนกาบ - ขอบคุณที่ตามมาอ่านเวอร์ชั่นนี้ด้วย พี่จำน้องได้เสมอตั้งแต่มาอ่านเวอร์ชั่นสองแล้วล่ะ ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้พี่คนนี้มาตลอด เวลาเหนื่อยๆ ท้อๆ ก็ได้กำลังใจจากน้องคนนี้เสมอ
└X • €NouGh • - เห็นชื่อน้องแปลกๆ ก็เลยลองชวนมาอ่าน ตอนแรกไม่คิดว่าจะมาเพราะชื่อแบบนี้น่าจะยังวัยรุ่นและคงไม่ค่อยชอบเรื่องแบบนี้ แต่ก็ผิดคาด ขอบคุณที่ชอบและติดตามเรื่องนี้มาตลอดนะครับ ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้พี่คนนี้มาตลอด
Moral - ขอบคุณที่อุตส่าห์สมัครเป็นสมาชิกเล้าเป็ดเพื่อมาคอมเมนต์เรื่องที่ผมเขียนโดยเฉพาะ ขอบคุณที่ชอบและติดตามต้นกับสนมาจนจบครับ ผมดีใจมากที่รู้ว่ามีคนชอบจนต้องทำขนาดนี้ :)
naoai - ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดนะครับ ถ้ามีอะไรผิดพลาดหรือทำให้ขัดข้องหมองใจผมก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ ดีใจที่ยังกลับมาอ่านจนจบทั้งที่มันหน่วงไปหน่อยก็ตาม
watt1960ka - ขอบคุณที่ติดตามกันมาตั้งแต่เวอร์ชั่นแรก รออ่านคอมเมนต์แบบเต็มๆ อยู่นะครับ อยากรู้ว่าได้เห็นความเปลี่ยนแปลงอะไรบ้างตั้งแต่เวอร์ชั่นแรกจนเวอร์ชั่นสุดท้าย
boonpa - ขอบคุณที่รับคำเชิญและตามมาอ่านเรื่องนี้จนจบนะครับ เห็นชื่อบุญพาแล้วผมชอบมากเลย ความหมายดีครับ
alternative - ขอบคุณที่มาติดตามต้นกับสนจนจบครับ แม้ว่าจะไม่ได้เจอกันทุกตอนแต่ก็ดีใจที่ยังติดตามอ่านมาจนถึงตอนสุดท้าย ชอบหลายๆ คอมเมนต์ที่ดูไทยๆ ดี
gatenutcha - เห็นหายไปช่วงหนึ่งก็นึกว่าจะไม่ได้อ่านแล้ว ขอบคุณที่ยังอ่านจนจบครับ
manami_01 - ต้องบอกว่าเซอร์ไพรส์มากที่เห็นเข้ามาอ่านเพราะผมไม่รู้เลยว่าเริ่มมาอ่านตั้งแต่ตอนไหน ชอบคอมเมนต์มากครับ ถ้าได้ติดตามตั้งแต่ผมลงตอนแรกๆ คงได้อ่านคอมเมนต์ดีๆ เยอะเลย
Jibbubu - ขอบคุณมากที่ติดตามและชอบเรื่องนี้จนอยากให้รวมเล่ม มันคือหนึ่งในความฝันของผมในฐานะนักเขียนเลยนะครับที่คงจะมีความสุขมากที่คนอ่านชอบจนอยากให้รวมเล่ม ถ้ามันไม่เสี่ยงหรือมีปัญหาเรื่องเงินๆ ทองๆ อย่างที่เห็นหลายๆ คนบ่นกันก็อาจจะลองทำครับ
GuoJeng - ผมชอบตัวหนังสือสีแดงๆ ของคุณมากเลยครับ เห็นปุ๊บก็รู้ปั๊บว่าเป็นคอมเมนต์ของใคร รวมทั้งใช้ตัวเลขไทย ๕๕๕ ด้วย ขอบคุณที่ชอบเรื่องนี้และตามอ่านกันจนจบครับ อ่านคอมเมนต์คุณทีไรยิ้มทุกที
กบกระชายไทยนิยม - ขอบคุณที่ชอบเรื่องนี้และติดตามมาจนจบครับ ผมดีใจที่รู้ว่าชอบมาก ดีใจสุดๆ ที่ชอบตอนที่ 13 เหมือนกัน (คืนพิเศษ) นี่คือหนึ่งในฉากรักโรแมนติกและคลาสสิกที่ผมชอบจริงๆ
kdds - ขอบคุณที่ติดตามอ่านมาจนจบนะครับ อาจจะมีอะไรให้หงุดหงิดใจบ้างกับตัวละครที่ไม่ได้ดั่งใจก็ขออภัยนะครับ
ขนมโก๋ - ขอบคุณที่มาติดตามอ่านครับ เสียดายไม่ค่อยได้เห็นคอมเมนต์บรรยายความคิดเห็นเท่าไหร่เลยไม่รู้ว่าชอบหรือไม่ชอบยังไงบ้าง ถ้ามีโอกาสก็อยากอ่านคอมเมนต์แสดงความคิดเห็นบ้างนะครับ
loveaaa_somsak - ตอนแรกนึกว่าเลิกอ่านไปแล้ว ขอบคุณที่ยังอ่านอยู่จนถึงตอนจบนะครับ
PFlove - ขอบคุณที่ชอบเรื่องนี้และให้กำลังใจกันมาตลอด อ่านคอมเมนต์ทีไรก็ปลื้มทุกที สู้ๆ ต่อไปกับบทบาทนักเขียนนะครับ
bradpitt - ผมสะดุดตากับคอมเมนต์ที่จะต้องมีรูปการ์ตูนวิ่งขึ้นพร้อมๆ กันหลายๆ ตัวมากเลยครับ ขอบคุณที่ชอบเรื่องนี้และติดตามกันมาจนจบ
black sakura - ขอบคุณที่ยังกลับมาอ่านเรื่องนี้ต่อจนจบนะครับ ดีใจที่กลับมาอ่านต้นสนอีกครั้ง
sang som - ขอบคุณที่มาอ่านต้นสนจนจบครับ
kitty08 - ขอบคุณที่ติดตามทุกเรื่องที่ผมเขียน ให้กำลังใจกันมาตลอด ขอบคุณที่ชอบต้นสนและคอมเมนต์ยาวๆ ให้หลายตอนเลย ถึงจะเจอกันช้าไปแต่ก็ขอบคุณที่ติดตามกันไม่เคยขาดเลยครับ
่jum - แม้ว่าจะไม่ค่อยชอบดราม่าแต่ก็ติดตามมาอ่านจนจบ ขอบคุณมากๆ เลยครับ
mild-dy - ขอบคุณที่มาติดตามอ่านครับ อยากอ่านคอมเมนต์แสดงความคิดเห็นจากคุณ mild-dy บ้างครับ ขอบคุณที่มาติดตามหลายเรื่องเลยตั้งแต่สมัยที่ผมเพิ่งเขียนเรื่องที่นี่
คนอ่าน - ถึงจะอ่านไม่จบแต่ก็ขอบคุณที่เข้ามาคอมเมนต์บ้างนะครับ หวังว่าจะได้มีโอกาสอ่านต้น-สนจนจบในวันข้างหน้า อยากให้อ่านจริงๆ ครับ ไม่รู้ว่ากลัวดราม่าหรือเปล่าถึงไม่ยอมอ่านจนจบ ดราม่าไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอกครับ
ดำดีสีไม่ตก - ขอบคุณที่ติดตามอ่านมาตั้งแต่เวอร์ชั่นสองนะครับ ไม่รู้ว่าได้อ่านตอนจบหรือยัง อย่าลืมมาอ่านนะครับ
RIRIN - ขอบคุณที่มาติดตามอ่านหลายเรื่องเลย ขอบคุณสำหรับกำลังใจดีๆ และความเป็นห่วงเป็นใยด้วยครับ ยินดีด้วยที่เรื่อง "ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก" ประสบความสำเร็จ มีคนชื่นชอบเยอะเลย
jamesnaka - สะดุดตากับรูปโพรไฟล์ที่เป็นหงส์หรือนกอะไรสักอย่างก็เลยชวนมาอ่าน ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอด อย่าลืมมาอ่านตอนจบนะครับ
AMINOKOONG - ขอบคุณที่ชอบเรื่องนี้และติดตามอ่านมาจนจบนะครับ ไม่แน่ใจว่าได้อ่านตอนจบหรือยัง หรือจะไม่อ่านแล้วก็ไม่เป็นไรครับ แต่ก็อยากให้อ่าน ผมเขียนเรื่องนี้ด้วยหัวใจและความรัก อยากให้ทุกคนอ่านเรื่องนี้ด้วยหัวใจและความรักเช่นเดียวกันครับ
Paparazzi - เคยมาอ่านช่วงหนึ่งแล้วก็หายไป ขอบคุณที่กลับมาติดตามต้น-สนต่อ อย่าลืมมาอ่านตอนจบด้วยนะครับ
me12inzy - ขอบคุณที่มาติดตามนะครับ เสียดายไม่รู้ว่ามาอ่านตอนไหนเลยไม่ค่อยได้รู้จักกัน อย่าลืมมาอ่านตอนจบด้วยนะครับ
Kamidere - ขอบคุณที่มาติดตามนะครับ เสียดายไม่รู้ว่ามาอ่านตอนไหนเลยไม่ค่อยได้รู้จักกัน ขอบคุณที่เข้าใจสน อย่าลืมมาอ่านตอนจบด้วยนะครับ
ถ้ายังเหลือชื่อใครที่ยังไม่ได้เอ่ยถึงก็ขออภัยไว้นะที่นี้ด้วยครับ
นอกจากนี้ อยากขอบคุณทุกคนที่เคยมาอ่านแต่ไม่ได้ตัดสินใจที่จะอ่านต่อจนจบ ไม่ว่าจะไม่อ่านต่อจนจบด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ ยังไงก็ขอบคุณที่ให้ความสนใจในเรื่องนี้ครับ หวังว่าจะได้มีโอกาสกลับมาอ่านจนจบในวันข้างหน้าบ้างนะครับ ต้นกับสนรอคอยทุกคนอยู่เสมอ
ผมมัวแต่อยากให้แชร์ตอนประทับใจ เลยไม่ค่อยได้เห็นคนคอมเมนต์ความประทับใจในตอนสุดท้ายเท่าไหร่ (ตอนที่ 44) ใครที่อยากคอมเมนต์ตอนสุดท้ายอีกสักรอบ (ไม่รวมตอนอื่น) ก็จะขอบคุณมากครับ
สุดท้ายนี้ก็คงต้องลาแล้วจริงๆ ครับ ขอบคุณทุกคนอีกครั้งที่รัก "ต้น-สน" หวังว่าจะไม่ลืมน้องสองคนที่น่ารักนี้และจะเก็บต้นกับสนไว้ในความทรงจำตลอดไป วันไหนคิดถึงก็แวะมาเยี่ยมต้นกับสนบ้าง คงไม่มีตอนพิเศษนะครับ ผมไม่มีอะไรค้างคาที่ยังไม่ได้เขียนเกี่ยวกับต้น-สนอีกแล้ว ได้เขียนอย่างที่อยากเขียนไปหมดแล้วทุกอย่าง
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดเส้นทาง ต้นกับสนเดินทางมาถึงจุดหมายปลายทางแล้ว คิดถึงต้นกับสนบ้างนะครับ ต้นกับสนคงต้องขอลาทุกคนไปแต่เพียงเท่านี้ Bye Bye!
ขอบคุณมากครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
-
คอมเมนต์ CHAPTER 44 จ้าา..
รู้สึกดีใจไปกับสนจริงๆ ค่ะ ที่ตอนนี้สนได้ต้นกลับมาอยู่ข้างกายแล้วจริงๆ รวมทั้งเรื่องที่ต้นคอยดูแลสนทดแทนในทุกช่วงเวลาที่ต้นละเลยต่อความรักครั้งนี้ที่มีต่อสนไป จะว่าไปพอนึกถึงช่วงสามปีที่ผ่านมาก็สะท้อนใจไปกับต้นเหมือนกันนะคะ ที่เลือกตัดขาดการติดต่อหรือรับรู้ข่าวสารของสนทุกเรื่อง ไม่อย่างนั้นต้นก็คงได้แบ่งเบาความเจ็บปวดแสนสาหัสในรอบสามปีจากสนมาไว้ที่ตัวเองบ้าง แต่อดีตคืออดีต การจะย้อนกลับไปแก้ไขคงเป็นเรื่องที่ทำไม่ได้แน่นอน สู้ทำปัจจุบันให้ดียิ่งขึ้นไปกว่าในอดีตเหมือนอย่างที่ต้นทำอยู่ตอนนี้ก็ดีที่สุดแล้วล่ะเน้อ ^^
อีกอย่างตัวเราเองก็ชอบช่วง 'อารมณ์เปลี่ยว' ของสนมากๆ เหมือนกันค่ะ แอร๊ย~ :-[ คือทั้งสองคนหยอกกันได้น่ารักมากๆ จนคนที่ปฏิเสธเสียงหนักแน่นว่าไม่เปลี่ยวๆ อย่างต้นเกิดอาการเปลี่ยวขึ้นมาบ้างจนได้เลยนะคะ 555+ ยอมใจให้สนคนลามกเขาเลยจริงๆ ><
และสำหรับน้องภูคาเองเราก็รู้สึกว่าน้องดูมีความสุขมากกว่าแต่ก่อนเยอะเลยนะคะ เพราะว่าตอนนี้มีทั้งพ่อสนที่ยิ้มมีความสุขตามถ่ายรูปตัวเอง และมีทั้งอาต้นที่น้องภูคาบอกว่าชอบเพราะว่าใจดี~ เพิ่มเข้ามาเพื่อรักน้องอีกตั้งหนึ่งคนเลยนี่นา ถึงแม้จะมองไม่เห็นแต่เราว่าน้องสัมผัสถึงความรู้สึกเหล่านี้ได้อยู่แล้วล่ะเน้อ
หลังจากที่ติดตามความรักของทั้งสนและก็ต้นมาอย่างยาวนาน (อารมณ์แบบ..อย่างกับเราติดตามมา 13 ปี ไม่ใช่เพียงแค่ 44 ตอนเลยล่ะค่ะ ^^) ตอนสุดท้ายนี้ทำเอาเราอิ่มเอมใจและมีความสุขกับการวางแผนการในอนาคตของสนและต้นมากๆ เลยค่ะ..
ปล. ตอนที่สนบอกว่าจะเรียกต้นว่า 'ภรรมี' เพราะมาจากการนำสองคำมารวมกันนั่นก็คือ สามี + ภรรยา หมายความว่าเมื่อคืนนี้~ ทั้งสองคนสลับกันเหรอค้าา >\\<
ขอบคุณ..คุณ sarawatta สำหรับงานเขียนที่ราวกับมีชีวิตเรื่องนี้ด้วยนะค้าา :pig4:
-
น้องภูคาาาาาาาาาาาาาาา :m3: ขอบคุณนินาก็ตรงที่ให้กำเนิดน้องภูคามานี่แหละ
รักตอนจบจังเลย :m1: แตกต่างจากเมื่อก่อนที่อ่านไปหน่วงไป แต่เจอตอนที่ 44 ไป ตอนนี้เหมือนคนบ้า อ่านไปยิ้มไป เขินด้วย อิอิ :m4: อดีตเราย้อนกลับไปไม่ได้ แก้ไขอะไรไม่ได้ ความรักของต้นและสนจะอยู่กับปัจจุบันและอนาคตโดยมีน้องภูคาเป็นกาวเชื่อมอย่างดี o13
ตอบคำถามค่ะ ตอบคำถาม :katai2-1:
1) ความรู้สึกครั้งแรกที่ได้อ่านเรื่องนี้ ทำไมถึงอ่านต่อและอ่านมาจนจบ
เป็นเรื่องที่ไม่สามารถอ่านให้จบภายในครั้งเดียวได้ ด้วยเหตุผลว่ามันหน่วงจิตมากค่ะ แต่ก็อยากอ่านต่อให้จบ มันค้างอยู่ในสมอง มีเวลาว่างทำใจให้สงบแล้วจะมานั่งอ่าน ชอบการบรรยาย การใช้คำ และองค์ประกอบต่างๆ ในเนื้อเรื่องมันให้บรรยากาศหวานปนเศร้า ให้ความรู้สึกอึดอัดเหมือนจะระเบิดแต่ไม่ระเบิดจนทนไม่ไหวต้องอ่านต่อไปเรื่อยๆ ด้วยความอยากรู้และอยากที่จะให้มันถึงจุดที่ระเบิดสักที แม้จะไม่ได้อ่านแบบต่อเนื่อง แต่ถ้าว่างเมื่อไหร่ก็จะมาอ่านต่อทันที :กอด1:
2) ตอนหรือฉากที่ประทับใจที่สุดในบรรดา 44 ตอนที่ลงทั้งหมด (อาจจะมีหลายตอน/ฉากก็ได้)
จะบอกว่าชอบหลายตอนมากค่ะ แต่ที่ชอบที่สุดแบบเป็นภาพที่ติดอยู่ในหัวแบบคิดถึงแล้วก็ยิ้มออกมามีอยู่ 1 ฉากคะ
ตอนที่ 4 กุหลาบช่อแรกและคู่จิ้นวันวาเลนไทน์
ตอนนั้นสนยังไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง แต่ไปๆมาๆ ก็คิดถึงสน แคร์ความรู้สึกของสน คือเขินมากคะ แบบเหมือนว่าตัวเองเป็นสนเลยอะ ไม่กล้าจะให้ดอกไม้ต้นแต่ก็ยังเก๊กและทำอึนๆ คือเขินทั้งคนให้และคนรับ แล้วก็ชอบตอนที่ต้นกลัวสนเสียใจเพราะสนเอาดอกไม้ไปให้ผู้หญิงคนหนึ่ง แล้วผู้หญิงคนนั้นเอามาให้ต้น ต้นก็พยายามเอาไปทิ้งด้วยกลัวว่าสนจะมาเห็น น่ารักดีคะ ยอมใจเลย 5555 :hao5:
3) ตอนหรือฉากที่ซาบซึ้งที่สุด
ตอบแบบไม่ต้องคิดเลยค่ะ นั่นคือตอนที่ทั้งสองคนเป็นแฟนกัน 10 วัน ค่ะ เพราช่วงระยะเวลาที่ทั้งสองคนดูมีความสุข ยิ้มและหัวเราะ และทำอะไรหลายๆ อย่างด้วยกัน มันน่าร๊ากกกกกกกกกมาก รู้สึกดีมากๆ ค่ะ ขอบคุณสนและขอบคุณต้นมากๆ ที่ทำให้เราซาบซึ้งในความรักที่ทั้งคู่มีให้กัน
4) ตอนหรือฉากที่เศร้ารันทดที่สุด
คำถามนี้ก็ตอบได้ง่ายมากค่ะ เพราะแทบจะทุกตอนเลย เรียกน้ำตาของรินได้หน่วงมาก T^T คงจะเป็นตอนที่สนได้บอกความจริงเรื่องที่นินาท้องให้ต้นได้รู้ มันเจ็บมาก เจ็บทั้งต้นและสน แม้จะเข้าใจสนว่าภายในหัวใจกำลังร้องไห้ และเข้าใจว่าสนเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่ก็ยังทำใจไม่ได้สักครั้งกับความเจ็บปวดที่ต้นได้รับ ต้นต้องอดทนและพยายามมากด้วยเช่นกัน แค่คิดน้ำตาก็จะไหลแล้วค่ะ :o12:
5) ตอนหรือฉากที่ไม่ได้อย่างใจที่สุด
ทุกตอนที่นังนินาโผล่มา ขัดใจและไม่ได้อย่างใจเป็นที่สุดค่ะ!! 555 **หัวเราะแบบนางมาร** :laugh:
6) ตอนหรือฉากที่โรแมนติกที่สุด
ชอบตอนทาครีมค่ะ ที่ต้นให้สนทาครีมให้อะคะ ชอบมาก เขินนน :-[
7) ตอนหรือฉากที่มีความสุขที่สุด
ตอนจบของเรื่องค่ะ ยิ้มแบบน้ำตาซึมเลยคะ บรรยายความรู้สึกของตัวเองไม่ถูก รู้แค่ว่าสิ่งที่หน่วงและอัดอั้นมาเนิ่นนานได้ระเบิดออกมาแล้ว ดีใจกับต้นและก็สนด้วยนะ **ตบบ่าสน** อะไรหลายๆ อย่างที่ผ่านมาล้วนเป็นประสบการณ์ให้รักครั้งนี้เข้มแข็งและพร้อมที่จะก้าวต่อไป o13
8 ) คำพูดหรือความคิดของตัวละครที่ชอบที่สุด
ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะว่ามันอยู่ในตอนไหน แต่จำได้ว่าต้นพูดกับสนประมาณว่า "เราอยากให้นายจำเอาไว้ว่าเราจะเก็บรักแรกของเราไว้ให้นาย มันจะไม่หายไปไหน นายกลับมาเอามันได้ตลอดเวลา" ประมาณนี้อะคะ จากที่ต้นพูดให้ความรู้สึกที่ทั้งหน่วงและรักมากในเวลาเดียวกัน คือรักจนไม่รู้จะทำยังไงดี นอกจากรอและอยากที่จะให้สนรู้ว่ารักของต้นมันไม่ได้ยิ่งใหญ่แค่อย่างเดียว แต่มันคือรักที่บริสุทธิ์ ยอมใจกับความรักของต้นด้วยประโยคนี้จริงๆ ค่ะ :impress2:
-
RIRIN - ขอบคุณที่มาติดตามอ่านหลายเรื่องเลย ขอบคุณสำหรับกำลังใจดีๆ และความเป็นห่วงเป็นใยด้วยครับ ยินดีด้วยที่เรื่อง "ผมเรียกมันว่าปาฏิหาริย์แห่งรัก" ประสบความสำเร็จ มีคนชื่นชอบเยอะเลย
ขอบคุณพี่ sarawatta มากๆ นะคะ เราเพิ่งได้รู้จักกันไม่นาน แต่รินดีใจมากๆ เลยค่ะ ที่ได้รู้จักกับนักเขียนดีๆ อย่างพี่ sarawatta ขอบคุณมากมายสำหรับนิยายดีๆ ที่มีให้อ่าน ขอบคุณกำลังใจ ขอบคุณหลายๆ สิ่งหลายๆ อย่างที่มอบให้แก่กัน รินเป็นแฟนคลับคนหนึ่งของพี่ sarawatta นะคะ ยังไงก็ยังจะติดตามผลงานต่อไป อย่าเพิ่งทิ้งกันไปเลยนะคะ :กอด1:
แอบเห็นพี่ sarawatta บอกว่าไปบ้านของสนมา จังหวัดน่าน ดีใจจังเลยที่การไปจังหวัดน่านทำให้ ต้นสน จบออกมาอบอุ่น ไม่งั้นคงได้ร้องไห้น้ำตาท่วมถังแน่ๆ
ขอพูดถึงพี่โป๊ปนิดนึงนะคะ พี่ sarawatta ชอบพี่โป๊ปใช่มั๊ย อร๊ายยยยยยย รินชอบรอยยิ้มของพี่โป๊ปมากเลยค่ะ ประทับใจตรงรอยยิ้ม แบบว่าเห็นแล้วละลาย :impress2: เป็นนักแสดงชายไทยคนเดียวที่รินเห็นว่าหล่อและน่ารักอ่ะ :hao6:
รินยังรออ่านและติดตามผลงานอื่นๆ ของพี่ sarawatta อยู่นะคะ :กอด1:
-
ตามอ่านมาจนจบ เวอร์ชั่น รายละเอียดเรื่องความรู้สึก ความรัก ความผูกพัน ดูลึกซึ้ง ซับซ้อนมากขึ้นจนอ่านไป น้ำตาไหลไปได้เลย- -
-
ตอนนี้ให้ความรู้สึกเหมือนกับกำลังมางานเลี้ยงรวมกลุ่มแฟนคลับเลยค่ะ หรือว่าเป็นงานแต่งของต้นกับสน
ภรรมี ของสนนี่แบบ.....อันนี้แง่มุมการคิดจะแตกต่างกันนะคะระหว่างบ้านเรากับทางตะวันตก บ้านเรานี่จะเป็นผัว-เมียกัน แต่ที่ๆเราอยู่นี่จะเป็นไปในรูปแบบของ Husband x Husband สามีกับสามี เราเคยถกกับสามีเรื่องนี้เพราะว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งที่ต้องไปร่วมงานแต่งงานของเพศเดียวกันในฐานะแขกผู้ใหญ่แล้วสามีจะต้องนำการกล่าวอวยพรให้คู่แต่งงาน
เดี๋ยวนี้อ่านแล้วไม่ค่อยได้เมนท์ทุกตอนแล้วค่ะ แต่ก็ตามอ่านอยู่ เพิ่มเป็ดให้ทุกครั้ง แล้วบางทีก็จะรอให้มีหลายๆตอนแล้วมาอ่านทีเดียว ไม่ทันไลฟ์ค่ะ
เรื่องอื่นๆของคุณตามไปอ่านแน่ๆค่ะ ขอให้คุณผลิตงานเขียนออกมาอีกนะคะ เห็นความตั้งใจ ใส่ใจของคุณในผลงานที่คุณผลิตออกมาค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ
-
ขอบคุณความใส่ใจจากนักเขียน
ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆ ที่เกิดจาก ปาฏิหาริย์ที่รอคอย
ขอบคุณสำหรับทุกข้อความที่คอยตามถามไถ่
และสุดท้ายก่อนจากลาในวันนี้
จะขอเอ่ยคำลา แม้อุราสุดอาลัย
-
นิยายที่แสนรักของผมจบแล้ว ฝากแอดมินย้ายได้เลยครับ
นักอ่านท่านใดที่หาไม่เจอ หรือใครที่คิดถึงต้นกับสน น้องชายที่น่ารักสองคน
อย่าลืมแวะไปที่ห้อง "นิยายที่โพสต์จนจบแล้วนะครับ
ช่วงที่แอดมินยังไม่ได้ย้าย ใครอยากแสดงความคิดเห็นปิดท้ายอีกสักครั้งก็ยังทันอยู่
ขอบคุณและขออำลาครับ
Sarawatta
-
มาช้าไปหน่อยขอโทษด้วยนะคับ
เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วประทับใจ ตั้งแต่สมัครเข้ามาอ่านในเวบนี้ จำได้ดีว่าเข้ามาอ่านเว็บนี้เมื่อปีที่แล้ว 2557 เพราะต้องการหาคำว่า Mpreg ในกูเกิ้ลว่ามันคืออะไร เพราะปีที่แล้วอยากเข้าหานิยายในเว็บไซต์อ่านดูบ้างแล้วก็มีเว็บไซต์นี้ขึ้นมาเห็นว่ามีคนแต่งนิยายให้อ่านก็ลองอ่านดู เพียงแค่คำว่า ลองอ่านดู ก็ทำให้รู้ว่ามีนิยายดีๆให้เลือกอ่านเยอะเหมือนกันเพราะปกติชอบอ่านนิยายของผู้แต่งรุ่นใหญ่ๆ อย่าง พนมเทียน แก้วเก้า ว.วินิจฉัยกุล ทีนี้พอลองอ่านดูก็ทำให้รู้ว่ามีนิยายดีๆเหมือนกัน ทำให้เห็นจินตนาการ และความเป็นจริงดีคับ และชอบมากๆที่มีโอกาสได้แสดงความคิดเห็นด้วย
บางทีบางความเห็นผมอาจจะทำให้ผู้แต่งขัดตาขัดใจบ้าง ก็ขอโทษด้วยนะคับ บางทีมันอ่านแล้วก็อินไปกับตัวละครจริงๆ ๕๕๕ มันทนไม่ไหวจริงๆอาจใช้คำไม่ดีไปบ้างขอโทษด้วยนะคับเพราะในชีวิตจริงๆถ้ามันเห็นคนตัวเป็นๆแสดงอาการกิริยาแบบในนิยายจะไปด่า ไปว่า ไปติเตียนใช้คำพูดไม่ดีกับเขาก็ไม่ได้นี่คับ ๕๕๕
อ่านเรื่องต้น-สน ก็ทำให้ผมติดใจ พอจบแล้วผมก็ใจหายเพราะมันได้อ่านตลอดแล้วต่อไปผมจะอ่านอะไรล่ะ ๕๕๕ ก็ต้องหาเรื่องอ่านใหม่ มันทำให้ผมเห็นชีวิตวัยรุ่น รุ่นน้องอย่างต้น-สนได้ดี ในชีวิตจริงๆผมคงต้องมองแบบใหม่ล่ะจะได้ทันลูกทันหลาน จะได้เอาไปปรับใช้กับลูกหลานได้ อ่านแล้วมันทำให้เห็นนะคับว่ารุ่นเด็กๆเขาคิดกันยังไง ไม่ใช่ว่าเขาไม่ดี อย่างต้น-สน เขาเป็นเด็กดี ลูกที่ดีเพียงแต่เราจะไปบังคับจิตใจลูกหลานก็ไม่ได้จริงๆ ถ้าจะโทษใครก็คงโทษตัวผู้ใหญ่เอง จะผิดก็คงผิดที่สิ่งแวดล้อมการเลี้ยงดู อ่านแล้วผมรู้เลยว่าบังคับจิตใจลูกหลานมันทำไม่ได้จริงๆเพราะคนที่เจ็บปวดใจก็ไม่ใช่ใคร คงได้แต่สอนให้เขารู้จักอบรมใจตัวเองจริงๆ ต่อไปถ้าคิดถึงต้น-สนผมคงต้องไปที่ห้องนิยายจบแล้วสินะ ใจหายจริงๆ
-
ผมโพสแล้วแต่ทำไมไม่ขึ้นเลยอ่ะ
-
ผมโพสแล้วแต่ทำไมไม่ขึ้นเลยอ่ะ
สงสัยต้องโพสต์ใหม่แล้วครับ โพสต์อีกทีละกันนะครับ
ถ้าไม่รบกวน ช่วยส่งต้นสน เวอร์ชันหนึ่งที่เก็บใว้ให้ผมด้วย เดี๋ยวผมส่งอีเมล์ให้ทาง PM
ขอบคุณครับ
-
ก่อนอื่นผมต้องบอกคุณ sarawatta อีกครั้งน่ะครับว่า ผมได้ติดตาม ผลงานของคุณ อยู่ 2 เรื่อง รัก....ที่ฟ้าไม่ได้ลิขิต และ ต้นสน
ทั้ง 3 เวอร์ชั่น ผมประทับใจเวอร์ชั่นแรกมากๆ จนต้อง save ไว้ทั้งหมด ดังที่เคยบอกคุณไปแล้ว ผมเคยแนะนำให้ เด็กนวดรายหนึ่ง(เมื่อก่อนเป็นเด็กนวดปัจจุบันเป็นเจ้าของร้านนวด) ตอนนั้นเขามีปัญหากับแฟน ผมบอกให้อ่านเรื่อง ต้นสน( ver3. ยังไม่มา)
เพื่อใช้เป็นแนวทางในการตัดสินปัญหา รู้สึกว่าได้ผลน่ะ เรื่องของคุณมีประโยชน์กับเพื่อนมนุษย์
เอาละผมจะขอเม้น เป็นเรื่องๆก่อนน่ะครับ
รัก....ที่ฟ้าไม่ได้ลิขิต มันมีบางช่วงบางตอนที่ อาจจะขัด กับอารมณ์คนอ่านไปบ้าง ผมอยากจะเม้นต์อย่างแรงๆแต่ก็กลัวว่าคุณจะเสียใจ ตั้งใจว่าอย่างงั้นน่ะ เราติเพื่อก่อ เพราะชอบคุณเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่เห็นคุณจะเขียนใหม่ ผมก็ดีใจ
สำหรับ ต้นสน ปฎิหารย์รักที่รอคอย ver.3 นี้ผมขอเม้นต์เป็นภาพรวมๆก็แล้วกันน่ะครับ จริงๆแล้วอ่านไปๆ ผมก็นึกน่ะว่า เอ่ะ แล้วจะจบยังไง จบแล้ว เศร้าเคล้าน้ำตา หรือแบบ happy ending เผอิญคุณจบแบบที่ผมชอบ สิ่งต่างๆทึ่อยู่ในใจ มันก็ผ่อนคลาย ลงไป เยอะพอสมควร ถ้าจบอีกแนวหนึ่ง บอร์ดนี้อาจโดนถล่ม แต่ผมยังคิดลึกๆอยู่ในใจว่า คุณต้องจบแบบที่ผมชอบ ทำไมเหรอ
เพราะคุณเป็นคนอ่อนไหว อ่อนโยน ชอบสงสารคน เหตุผลคือ ver.1-2 มีนักอ่านบางท่านคอมเม้นต์สนแรงมาก คุณยังรับไม่ค่อยจะไหว นอยด์ไปบ้างก็มี ถามว่ามีบ้างไหมที่บางตอนไม่ได้ดั่งใจ ก็มีน่ะ บางทีคุณบีบอารมณ์มากเกินไป ผมจะข้ามไม่อ่านเลย จะกลับมาอ่านทีหลัง ผมอยากให้คุณบีบแล้วคลายๆ แต่ก็นั่นน่ะ มันเป็นเพียงแค่ความรู้สึกและเหตุผลของผมคนเดียว คุณเป็นนักเขียนที่ดี มีการวางแผนเป็นขั้นเป็นตอน มีเหตุมีผล ค้นหาข้อมูลเยอะ มีมุมมองมากกว่าผมและนักอ่านอีกหลายๆ ท่าน
ตัวละครที่คุณสร้างมันมีมิติหมดทุกตัว เสมือนจริงทุกประการ ถามว่าผูกพันกับต้นสนมากแค่ไหน ผมตอบทันทีว่ามากๆ จนกลับไปอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีก อ่านแล้วก็น้ำตาไหล ซาบซึ้งจริงๆ
สุดท้ายผมก็ต้องขอขอบคุณ คุณ sarawatta อีกครั้งที่สร้างผลงานดีๆ จารึกไว้ในบอร์ดนี้ หรือจะเรียกว่าใน แผ่นดินนี้ก็ว่าได้ให้เพศที่สามขึ้นไป อย่างพวกผมได้อ่านกัน หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้มีผลงานดีๆแบบนี้ออกมาอีกเรื่อยๆ
รอเสมอ และรักคุณ(ในฐานะคนเขียน)
watt1960ka
-
ตอบคำถามค่ะ ตอบคำถาม
1) ความรู้สึกครั้งแรกที่ได้อ่านเรื่องนี้ ทำไมถึงอ่านต่อและอ่านมาจนจบ
อ่านแล้วรู้สึกชอบความรักที่ก่อตัวขึ้นขึ้นระหว่างมิตรภาพของคำว่าเพื่อน มันสะท้อนให้เห็นอีกด้านของความรักในความเป็นจริง ความรักที่ถูกจำกัดไว้ด้วยเพศ และครอบครัวคิดว่ามีไม่มากหนักที่จะยอมรับเรื่องตรงนี้ได้ ต้องขอบคุณคนแต่งที่ส่งเรื่องนี้ให้ทาง อินบ๊อก พอได้เข้าไปอ่านแล้วรู้สึกว่ามันใช่ เพราะโดยส่วนตัวชอบนิยายแนวนี้ ยิ่งอ่านยิ่งอยากติดตาม ในความชอบส่วนตัวคนแต่ง แต่งได้ดีมากทีเดียวค่ะ (ทุกเรื่องค่ะ ไม่ใช่แค่เรื่องนี้เท่านั้น )
2) ตอนหรือฉากที่ประทับใจที่สุดในบรรดา 44 ตอนที่ลงทั้งหมด (อาจจะมีหลายตอน/ฉากก็ได้)
CHAPTER 10 ∞ หากรักนั้นมีปาฏิหาริย์ – ลุ้นมาที่สุดเลยค่ะ แต่สุดท้ายต้นก็เรียกสนกลับมา
CHAPTER 11 ∞ จูบแรกที่ไม่ตั้งใจ – เป็นฉากจูบที่ฟินมาก แม้จะไม่ตั้งใจก็ตามแต่ก็ฟิน
CHAPTER 17 ∞ จูบแรกที่ยากเกินห้ามใจ – อันนี้ฟินมากที่สุด สนจูบต้น เป็นฉากที่รอมาก เพราะก่อนหน้านี้ตั้งท่าแต่ไม่ได้จูบสักที
CHAPTER 22 ∞ กลับคืนสู่ความเป็นเพื่อน- ที่จริงก็อยากให้ต้นตัดใจไปรักคนอื่นแต่พอตอนที่สนอ้อนต้นตอนป่วยแล้วก็ อดใจไม่ได้ อย่างนี้แหละนะความรัก
CHAPTER 30 ∞ ความรักของชายที่ชื่อสน อันนี้เป็นอีกฉากที่สวีทกันที่บางแสน น่ารักมา ต้นและสนไปกินอาหารที่ร้านอาหารทะเล มีแกะกุ้งแกะปูให้ด้วย และฉากที่ไปว่ายน้ำ ป้อนขนมกันด้วย จินตนาการภาพตามเลยค่ะ
CHAPTER 32 ∞ คำว่ารักที่รอคอย - ชอบมาก ฉากบอกรักที่น่ารักมาก กว่าจะได้พูดคำนี้ออกมา ต้นเสียน้ำตาไปไม่รู้เท่าไหร่
CHAPTER 33 ∞ รักแรกแปลกนักหนา (NC) – ฉากนี้ก็ชอบ คนแต่ง เขียนได้ดีมาก
CHAPTER 40 ∞ คนที่คิดถึงทุกลมหายใจ – ฉากนี้แอบเสียใจแต่เป็นฉากที่ชอบ เพราะว่าต้นมีแฟนใหม่ คือพี่ทดแทน แต่บางสิ่งทำให้ต้นรู้ว่า ความรักของสนยังคงอยู่กับต้น ตรงที่ระหว่างที่ต้นไม่อยู่สนยังหมันมาดูแลพ่อแม่ของต้น สิ่งที่แสดงให้ต้นเห็นว่าสนรักต้นมากแค่ไหน คือการให้ชื่อลูกชาย ว่าภูคา แอบขอบใจนิน่า แม้ว่าตอนที่นางบอกว่านางท้องอยากจะฆ่านางทิ้ง (ฮาๆอินมาก)
3) ตอนหรือฉากที่ซาบซึ้งที่สุด
CHAPTER 44 ∞ รักสุดท้ายของเราสามคน (ตอนจบ) สมกับที่รอคอยอ่านจนจบ ตอนแรกพอได้เห็นชื่อตอนกับคิดไปถึงทดแทน ไม่นะ แต่พอได้อ่าน น่ารักมาก ต้น สน และภูคา มันสมบูรณ์แบบมาก ทำให้ความเกลียดชังที่มีต่อนินาอันตทานหายไปเกือบหมด เพราะความน่ารักของภูคาและภูคาก็เข้ากับต้นได้ดีมาก
4) ตอนหรือฉากที่เศร้ารันทดที่สุด
CHAPTER 35 ∞ ลาก่อนความรัก มันมีทั้งสุขและทุกข์ แต่ทุกข์มากกว่า
"ต้น...นายอย่าจำเรื่องไม่ดีของเราเลยนะต้น เราอยากให้นายจดจำความรัก ความสุข รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่เราสองคนมีให้กัน จดจำสิบวันของเราที่ได้เป็นแฟนกันเอาไว้ เรารักนายนะต้น รักมากที่สุดในชีวิต เราหวังว่า...นายจะรับรู้ความรักทั้งหมดที่เรามีให้นาย ทั้งตัว...และหัวใจ นายรู้ใช่ไหมต้น นายรู้ใช่ไหมว่าเรารักนายมากแค่ไหน ถึงเราจะไปต่อไม่ได้...แต่เราก็รักนายเสมอนะต้น"
น้ำตาซึมเลยค่ะ ฉากนี้
5) ตอนหรือฉากที่ไม่ได้อย่างใจที่สุด
CHAPTER 31 ∞ วาเลนไทน์พิสูจน์รักแท้
แม้ว่าตอนท้านจะหวานชื้นแต่แอบไม่ได้อย่างใจตรงที่สนพานินาเข้าโรงแรมนี้แหละ แถมพี่กริชยังพาต้นเข้าโรงแรมอีกด้วย (ขอโทษจริงๆที่มันขัดใจมาก คนแต่งแต่งดีมาอินมากค่ะ)
6) ตอนหรือฉากที่โรแมนติกที่สุด
ตอนที่สนให้ต้นทาครีมให้ น่ารักมากเลยค่ะ สวีทหวานมาก มันดูกุ๊กกิ๊ก น่ารักมาก ชอบ ชอบ
7) ตอนหรือฉากที่มีความสุขที่สุด
รักสุดท้ายของเราสามคน นี้เป็นฉากที่มีความสุขที่สุดแล้ว ภาพครอบครัวที่สมบูรณ์ ทั้งพ่อแม่ของทั้งสองเข้าใจความรักของต้นและสน และน้องภูคาที่มาเติมเต็มให้สมบูรณ์มากยิ่งขึ้น เขาเรียกว่าโซทองคล้องใจ
อยากได้ฉากแต่งงาน แค่สนบอกต้นก็จินตนาการได้เลยว่าเป็นงานแต่งที่น่ารักที่สุด
8 ) คำพูดหรือความคิดของตัวละครที่ชอบที่สุด
"ต้น...นายอย่าจำเรื่องไม่ดีของเราเลยนะต้น เราอยากให้นายจดจำความรัก ความสุข รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่เราสองคนมีให้กัน จดจำสิบวันของเราที่ได้เป็นแฟนกันเอาไว้ เรารักนายนะต้น รักมากที่สุดในชีวิต เราหวังว่า...นายจะรับรู้ความรักทั้งหมดที่เรามีให้นาย ทั้งตัว...และหัวใจ นายรู้ใช่ไหมต้น นายรู้ใช่ไหมว่าเรารักนายมากแค่ไหน ถึงเราจะไปต่อไม่ได้...แต่เราก็รักนายเสมอนะต้น"
ชอบมากที่สุด มันบรรยายความรักที่สนมีต่อต้นได้มากที่สุด มันมีความสุขและความเศร้ารวมอยู่ด้วยกัน
ขอบคุณอีกครั้งที่แต่งนิยายดีดีแบบนี้มาให้อ่านอ่านแล้ว มีความสุข แม้จะหน่วงมากแต่อยากติดตามและอ่านมัน จนถึงตอนสุดท้าย แม้ในใจยังไม่อยากให้จบเลย คุณแต่งได้ดีมากมาก อันนี้ชมจากใจจริงๆค่ะ คนแต่งน่ารักที่สุดมีบางฉากที่พลาดไป คนแต่งก็ส่งทางอินบ๊อกมาให้ น่ารักมากที่สุด รอติดตามอ่านเรื่องต่อๆไป
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: ให้คนแต่งค่ะ
-
ในที่สุดก็จบลงจนได้กับตำนานต้น-สน
ในเวอร์ชั่นนี้ ชอบตรงที่นินาไม่ไปทำแท้งและยังกลับตัวได้ทันก่อนที่จะเสียอะไรๆไปมากกว่านี้
การยอมรับของสองครอบครัวก็รู้สึกสมบูรณ์กว่าที่ผ่านมา คงเป็นเพราะมีภูคาเข้ามาเสริมทำให้ครอบครัวดูสมบูรณ์และอิ่มเอมขึ้น
สุดท้ายนี้ขอขอบคุณผู้แต่งที่ทำให้ผู้อ่านได้อ่านนิยายดีๆ อย่างเรื่องต้น-สน ค่ะ ชอบเวอร์ชั่นนี้มากค่ะ
ขอบคุณจ้า :pig4:
-
แวะเข้ามาอ่านตอนจบอีกรอบค่ะ ประทับใจต้นสนมากค่ะ :กอด1:
-
ก่อนอื่นผมต้องบอกคุณ sarawatta อีกครั้งน่ะครับว่า ผมได้ติดตาม ผลงานของคุณ อยู่ 2 เรื่อง รัก....ที่ฟ้าไม่ได้ลิขิต และ ต้นสน
ทั้ง 3 เวอร์ชั่น ผมประทับใจเวอร์ชั่นแรกมากๆ จนต้อง save ไว้ทั้งหมด ดังที่เคยบอกคุณไปแล้ว ผมเคยแนะนำให้ เด็กนวดรายหนึ่ง(เมื่อก่อนเป็นเด็กนวดปัจจุบันเป็นเจ้าของร้านนวด) ตอนนั้นเขามีปัญหากับแฟน ผมบอกให้อ่านเรื่อง ต้นสน( ver3. ยังไม่มา)
เพื่อใช้เป็นแนวทางในการตัดสินปัญหา รู้สึกว่าได้ผลน่ะ เรื่องของคุณมีประโยชน์กับเพื่อนมนุษย์
เอาละผมจะขอเม้น เป็นเรื่องๆก่อนน่ะครับ
รัก....ที่ฟ้าไม่ได้ลิขิต มันมีบางช่วงบางตอนที่ อาจจะขัด กับอารมณ์คนอ่านไปบ้าง ผมอยากจะเม้นต์อย่างแรงๆแต่ก็กลัวว่าคุณจะเสียใจ ตั้งใจว่าอย่างงั้นน่ะ เราติเพื่อก่อ เพราะชอบคุณเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่เห็นคุณจะเขียนใหม่ ผมก็ดีใจ
สำหรับ ต้นสน ปฎิหารย์รักที่รอคอย ver.3 นี้ผมขอเม้นต์เป็นภาพรวมๆก็แล้วกันน่ะครับ จริงๆแล้วอ่านไปๆ ผมก็นึกน่ะว่า เอ่ะ แล้วจะจบยังไง จบแล้ว เศร้าเคล้าน้ำตา หรือแบบ happy ending เผอิญคุณจบแบบที่ผมชอบ สิ่งต่างๆทึ่อยู่ในใจ มันก็ผ่อนคลาย ลงไป เยอะพอสมควร ถ้าจบอีกแนวหนึ่ง บอร์ดนี้อาจโดนถล่ม แต่ผมยังคิดลึกๆอยู่ในใจว่า คุณต้องจบแบบที่ผมชอบ ทำไมเหรอ
เพราะคุณเป็นคนอ่อนไหว อ่อนโยน ชอบสงสารคน เหตุผลคือ ver.1-2 มีนักอ่านบางท่านคอมเม้นต์สนแรงมาก คุณยังรับไม่ค่อยจะไหว นอยด์ไปบ้างก็มี ถามว่ามีบ้างไหมที่บางตอนไม่ได้ดั่งใจ ก็มีน่ะ บางทีคุณบีบอารมณ์มากเกินไป ผมจะข้ามไม่อ่านเลย จะกลับมาอ่านทีหลัง ผมอยากให้คุณบีบแล้วคลายๆ แต่ก็นั่นน่ะ มันเป็นเพียงแค่ความรู้สึกและเหตุผลของผมคนเดียว คุณเป็นนักเขียนที่ดี มีการวางแผนเป็นขั้นเป็นตอน มีเหตุมีผล ค้นหาข้อมูลเยอะ มีมุมมองมากกว่าผมและนักอ่านอีกหลายๆ ท่าน
ตัวละครที่คุณสร้างมันมีมิติหมดทุกตัว เสมือนจริงทุกประการ ถามว่าผูกพันกับต้นสนมากแค่ไหน ผมตอบทันทีว่ามากๆ จนกลับไปอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีก อ่านแล้วก็น้ำตาไหล ซาบซึ้งจริงๆ
สุดท้ายผมก็ต้องขอขอบคุณ คุณ sarawatta อีกครั้งที่สร้างผลงานดีๆ จารึกไว้ในบอร์ดนี้ หรือจะเรียกว่าใน แผ่นดินนี้ก็ว่าได้ให้เพศที่สามขึ้นไป อย่างพวกผมได้อ่านกัน หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้มีผลงานดีๆแบบนี้ออกมาอีกเรื่อยๆ
รอเสมอ และรักคุณ(ในฐานะคนเขียน)
watt1960ka
(http://s5.postimg.org/63o871px3/Image.jpg)
ขอบคุณมากๆ เลยครับที่ยังเก็บ "ต้น-สน" เวอร์ชั่น 1 ไว้อยู่ ขอบคุณที่ส่งไฟล์มาให้ด้วยครับ ดีใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ผมนั่งอ่านไปเมื่อเช้าแล้วก็หวนคิดถึงตอนที่เขียนเรื่องนี้แรกๆ เมื่อสี่ห้าปีที่แล้ว มีหลายๆ ตอนที่ผมก็ชอบเหมือนกันนะเนี่ย แต่คงไม่ได้เอามาให้อ่านนะครับ อาย 555
ผมชอบตอนนี้ที่สนมันขี้หึง โดยเฉพาะที่สนมันพูดว่า “ไม่ดูแล้ว ไม่ชอบหนังตลกไร้สาระ” (พี่ปิ๊กในเวอร์ชั่นหนึ่งก็คือพี่ทินในเวอร์ชันสาม)
พอมาถึงโรงหนังในห้างแห่งหนึ่งแล้ว นิกกับปั้นจั่นก็เจ้ากี้เจ้าการอีก ปั้นจั่นเป็นคนไปซื้อตั๋วที่นั่งและจัดการให้ตั๋วที่นั่งตามที่ได้วางแผนไว้ จากนั้นก็หันไปสั่งต้นว่า
“ต้น...มึงซื้อของกินกับพี่เขาไปก่อนละกัน เดี๋ยวพวกกูเข้าไปก่อน ไปสน” ปั้นจั่นบอกพลางรุนหลังให้สนเดินเข้าไปในโรงหนัง สนเดินตามไปอย่างเสียไม่ได้ ต้นก็ได้แต่มองตามอย่างงงๆ พอเข้ามาในโรงหนังและหาที่นั่งได้แล้ว สนก็นั่งลงที่นั่งด้านขวาถัดจากที่นิกกับปั้นจั่นนั่งอยู่ นิกรีบร้องห้ามทันที
“เฮ้ยไอ้สน มึงนั่งตรงนั้นทำไมวะ ตรงนั้นเป็นที่นั่งของพี่ปิ๊ก เขาจะนั่งกับต้น เขาชอบกันอยู่ก็ให้เขานั่งด้วยกันสิ มานั่งตรงนี้ ที่นั่งมึงอยู่นี่ มึงดูเลขที่นั่งของมึงก่อนสิ อย่ามั่ว” นิกบอกพลางชี้มาที่นั่งทางด้านซ้ายถัดจากปั้นจั่น
“อะไรวะ” สนสบถอย่างไม่สบอารมณ์แต่ก็ลุกไปแต่โดยดี ความจริงสนก็คิดอยู่นานกว่าจะยอมมา แต่ที่ปั่นจั่นพูดมันก็ถูก เขาควรจะมาดูให้เห็นกับตาว่าพี่ปิ๊กรักและจริงจังกับต้นมากแค่ไหน
สักพักต้นกับพี่ปิ๊กก็หอบของกินพะรุงพะรังเข้ามา ต้นก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมไม่มีใครอยู่ช่วยถือของด้วยเลย และเมื่อรู้ว่าที่นั่งของเขากับพี่ปิ๊กติดกันด้วยแล้วต้นก็ยิ่งรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เขารู้สึกเหมือนถูกยัดเยียดให้อยู่ใกล้ๆ กับพี่ปิ๊กตลอดเวลายังไงไม่รู้ เป็นแบบนี้มาหลายวันแล้ว สนก็ดูหน้าบึ้งๆ มาหลายวันเช่นกัน
พอนั่งลง ต้นพยายามหันไปมองสนเป็นระยะๆ สนหันมามองบ้างแล้วก็หันกลับไปตามเดิมโดยไม่พูดอะไร พอนั่งแล้วพี่ปิ๊กกับต้นก็ส่งของกินให้คนอื่นๆ ไป สนรับป๊อปคอร์นมาแต่ก็ไม่ยอมแตะแม้แต่คำเดียว
"ต้นชอบกินแบบเค็มหรือแบบหวานล่ะ" พี่ปิ๊กถาม
"อ๋อ...ชอบแบบหวานครับ"
"ดีจัง ชอบเหมือนกันเลย พี่ก็ชอบกินแบบหวาน ใส่เนย หอมดี" พี่ปิ๊กบอกพลางหยิบป๊อบคอร์นใส่ปาก "แล้วต้นมาดูหนังบ่อยหรือเปล่า พี่มาดูเกือบทุกอาทิตย์แน่ะ"
"ไม่ค่อยได้ดูหรอกครับ ส่วนมากวันหยุดผมจะมีกิจกรรมที่ชมรมครับ แต่ถ้าวันไหนไม่มีกิจกรรมก็จะอยู่ที่บ้านพักหรือไม่ก็กลับบ้านที่นครปฐมครับ"
"อ๋อ...ต้นเป็นเด็กนครปฐมเหรอเนี่ย ไว้วันหลังพาพี่ไปเที่ยวบ้านต้นบ้างสิ เดี๋ยวพี่ขับรถให้" พี่ปิ๊กทำน้ำเสียงตื่นเต้น
สนหันขวับมามองแทบจะทันทีเมื่อได้ยินเรื่องนี้ ต้นก็หันไปมองทางสนเช่นกัน เห็นสนทำหน้าบึ้งๆ แล้วต้นก็รู้สึกแหยงๆ ไม่รู้ว่าจะตอบพี่ปิ๊กอย่างไรดี สักพักสนก็หันกลับไปตามเดิม
"เอ่อ...มันไกลนะพี่ แถวบ้านผมก็ไม่ค่อยมีอะไรให้เที่ยวหรอกครับ มีแต่เรือกสวนไร่นาแล้วก็คลองส่งน้ำ พี่ปิ๊กอาจจะไม่ชอบก็ได้ครับ"
"ใครว่าล่ะ พี่ก็ชอบที่ที่มันสงบๆ เหมือนกันนะ หรือว่าต้นมีอะไรหรือเปล่าถึงไม่อยากให้พี่ไป"
"เปล่าครับ" ต้นรีบปฏิเสธ "แค่เดาเอาว่าพี่คงไม่ค่อยชอบเที่ยวแบบบ้านๆ"
"ใครว่าล่ะ พี่เที่ยวได้หมดแหละไม่ว่าจะในเมืองหรือต่างจังหวัด นะต้น ถ้าวันไหนต้นจะกลับบ้าน โทรมาบอกพี่ เดี๋ยวพี่ไปด้วย พานิกกับปัันจั่นไปด้วย อ้อ...สนจะไปด้วยกันหรือเปล่า"
สนยังนั่งเงียบเหมือนคิดอะไรอยู่จนปั้นจั่นต้องสะกิด "ได้ยินไหมว่าพี่เขาถาม"
สนสะดุ้งเล็กน้อย "อะไร"
"พี่ปิ๊กเขาบอกว่าวันไหนต้นกลับบ้านที่นครปฐม พี่เขาจะไปส่ง พากูสองคนไปด้วย มึงจะไปด้วยไหม" ปั้นจั่นทวนเรื่องให้
"ไม่ไป" สนตอบเสียงห้วนเบาๆ
"เออ...ก็แค่นั้นแหละ" แล้วปั้นจั่นก็หันไปบอกพี่ปิ๊ก "มันไม่ไปหรอกพี่ ให้มันไปเองเถอะ"
บรรยากาศชักเริ่มจะกร่อยๆ เพราะสนทำหน้าบึ้งๆ จนทุกคนรู้สึกได้ ทางที่ดีจึงต้องหยุดคุยกันแล้วหันไปสนใจกับหนังที่กำลังจะฉายในไม่ช้านี้
เนื่องจากหนังที่ดูเป็นหนังตลก จึงมีเสียงหัวเราะสนุกสนานอยู่ตลอด พี่ปิ๊กดูไป ชวนต้นคุยไป หัวเราะกันไปอย่างสนุกสนาน แต่สนกลับหน้าบึ้งมากขึ้นทุกทีๆ จนในที่สุดสนก็เริ่มทนไม่ไหว ทั้งๆ ที่เขาบอกตัวเองไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่าจะทำใจและยอมปล่อยให้เพื่อนได้มีความรักอย่างที่ต้องการบ้าง แต่พอเห็นต้นกับพี่ปิ๊กมีความสุขอยู่ด้วยกัน เขากลับรู้สึกอิจฉาจนทำใจไม่ได้ สนลุกขึ้นยืน ส่งป๊อปคอร์นให้ปั้นจั่น ทุกคนหันมามองเขาเป็นตาเดียวกัน
“อ้าว จะไปไหนวะ ไปห้องน้ำเหรอ” ปั้นจั่นถามด้วยความสงสัย
“ไม่ดูแล้ว ไม่ชอบหนังตลกไร้สาระ” สนพูดพลางหันไปมองพี่ปิ๊กตรงประโยคท้ายๆ เล่นเอาพี่ปิ๊กถึงกับสะดุ้งเลยทีเดียว แล้วสนก็เดินออกไปจากโรงหนังโดยไม่ฟังเสียงเรียกของใคร
"อะไรของมันวะไอ้นี่" ปั้นจั่นบ่นเบาๆ พลางส่ายหน้า
พอต้นเห็นเพื่อนเดินออกไปอย่างนั้นก็เริ่มอยู่ไม่เป็นสุขเพราะเขาห่วงใยความรู้สึกของสนมาก คงมีอะไรบางอย่างที่ทำให้สนไม่สบายใจ ไม่อย่างนั้นสนไม่ทำกิริยาไร้มารยาทแบบนี้แน่ๆ คิดอยู่ไม่นานนักต้นจึงลุกขึ้นบ้าง
“ผมขอตัวก่อนนะครับพี่ ผมจะไปดูสนหน่อย ไม่รู้สนเป็นไร” ต้นหันไปบอกพี่ปิ๊ก ก่อนจะเดินออกไปต้นก็หันไปบอกนิกกับปั้นจั่นด้วย “ไปก่อนนะ ไม่ต้องรอ” แล้วต้นก็ผลุนออกไปโดยไม่ฟังเสียงอีกสามคนที่เรียกตามอีกเช่นกัน
“เอาไงล่ะพี่” นิกหันไปถามพี่ปิ๊กเมื่อต้นออกไปแล้ว
“ไม่เป็นไร พี่ยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก” พี่ปิ๊กบอก แต่สีหน้าก็กังวลอย่างเห็นได้ชัด
-
เวอร์ชั่นแรกเนี่ย ผมก็ยังมีเก็บไว้นะเนี่ย เพิ่งไปขุดหาเจอว่าเก็บไว้ ตอนแรกนึกว่าสาบสูญไปพร้อมกับฮาร์ดดิสตัวเก่าแล้ว v2 ผมก้มีนะ ที่เป็นไฟล์pdf จำไม่ได้ว่าได้มาจากไหนยังไงแล้วครับ - -
-
ดีใจด้วยครับ ที่ได้ของรักของหวงกลับคืน
-
เห็นไหมครับว่า ก็ยังมีคนอ่านไม่น้อยที่ผูกพันธ์ กับต้นสนไม่น้อยเลยทีเดียว ส่วนที่ได้ต้นสนเวอร์ชั่นแรกกลับมาก็ดีใจด้วยนะครับ
-
คิดถึงต้น-สนนะเนี่ย ยอมรับว่าเข้ามาอ่านตอนจบอีกรอบ ๕๕๕ ยังติดใจตอนจบคับ เห็นต้น-สน จบแบบมีความสุข ผมคนอ่านก็มีความสุข อ่านไปยิ้มไป มันทำให้คิดต่อไปว่าแล้วหลังจากบทที่ 44 ต้น-สน จะเป็นไงต่อไป คงจะมีความสุขมากๆเลยนะคับ ต้น สน ภูคา ๕๕๕
เข้ามาอ่านอีกรอบความคิดเห็นก็เปลี่ยนไปตลอดไม่เหมือนเดิมจริงๆคับ ๕๕๕ ความรักหนอความรัก เห็นต้น-สนเขารักกันแบบนี้ขอชื่นชมจริงๆ ระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คนจริงๆนะคับ ความรักเป็นสิ่งสวยงามเสมอ ยิ่งเห็นต้น-สน เข้าใจกันมันยิ่งตอกย้ำเข้าไปอีก เห็นคนเขารักกัน มันทำให้มีความสุขไปด้วย
-
คิดถึงต้นกับสนมากเหลือเกิน มีคนถามเรื่องตอนพิเศษมาหลายคน ตอนนี้ยังไม่มีแผนนะครับ
เรื่องต้น-สนเป็นเรื่องที่ผมเขียนจากความรู้สึก พล็อตต่างๆ ผมวางตามภาพและความรู้สึกที่คิดไว้ในใจ
แล้วมันต้องกระทบใจหรือสะดุดใจมากพอถึงจะเขียน ถ้าไม่มีอะไรสะดุดใจมากพอจนอยากเขียนจะเขียนไม่ได้
อย่างที่ผมบอกไว้ว่าผมได้เขียนอย่างที่อยากเขียนไปหมดแล้ว แต่ในอนาคต ถ้าผมเกิดจินตนาการถึงต้นสนก่อนนอนอีก
ถ้ามันสะดุดใจหรือสร้างความรู้สึกร่วมได้มากพอ ผมก็อาจจะเขียนตอนพิเศษ แต่ตอนนี้ยังไม่รู้สึกอย่างนั้นเลยครับ
แต่ที่แน่ๆ หลังจากที่นิยายย้ายไปห้องนิยายที่โพสต์จนจบแล้ว ผมจะไล่ปรับภาษาอีกรอบ
พร้อมกับจะเพิ่มเนื้อหาใหม่อีกนิดหน่อยในช่วงต้นๆ เพื่อให้น้ำหนักของบางสิ่งบางอย่างในตอนหลังของเรื่องแข็งแรงขึ้น
บางทีผมก็แอบคิดนะว่าผมอยากลบความทรงจำเกี่ยวกับต้น-สนออกทั้งหมดเลย
แล้วผมก็จะได้อ่านเรื่องนี้อย่างตื่นเต้นและลุ้นเหมือนคนที่ยังไม่เคยอ่านบ้าง คงสนุกดีนะ ผมอาจจะด่าคนเขียนบ้างก็ได้ 555
วันนี้กลับไปอ่านตอนที่ 13 อีกครั้ง ผมชอบมากๆ เลย โดยเฉพาะตรงช่วงท้ายของตอน อ่านคำพูดสุดท้ายของต้นแล้ว ใช่เลย
มันจบอย่างนั้นจริงๆ อย่างที่ต้นอยากได้ ผมชอบอารมณ์แบบนี้ รักแต่ยังพูดไม่ได้แล้วก็แอบแสดงออกทางอื่นเอา
ป.ล. สงสัยแอดมินยังไม่ว่าง เลยยังไม่ได้ย้าย ถ้างั้นผมก็จะเวิ่นเว้อกับต้นสนไปอีกสักพักละกัน :m20: :laugh:
แสงไฟข้างถนนที่สาดส่องเข้ามาเป็นระยะจากทุกทิศทุกทางช่วยให้ใบหน้าของสนที่ดูยิ้มละไมมีเสน่ห์น่าหลงใหล ไม่รู้ว่าสนฟังเพลงนี้แล้วจะรู้สึกยังไงบ้าง เห็นแต่นั่งยิ้มและมองต้นเหมือนกับคิดอะไรบางอย่าง ต้นดีใจที่ในที่สุดสนก็ได้ฟังเพลงนี้ สนคงไม่เคยรู้สินะว่าในทุกๆ ค่ำคืนต้นจะฝันถึงสนยังไงบ้าง คนที่แอบรักเพื่อนอย่างต้นก็มักจะมีโลกส่วนตัวที่สุข เศร้าและเหงาอย่างนี้แหละ เพ้อฝันลมๆ แล้งๆ แม้ความจริงจะไม่สมหวัง แต่ความรักที่สวยงามก็อยู่ในจินตนาการของต้นเสมอ
สายตาที่ส่งมาพร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนทำให้ต้นเขินจนต้องหลบและหันไปมองทางอื่น จนกระทั่งเพลงนั้นจบลง สนก็ส่งหูฟังคืนให้ต้น สีหน้ายังคงระบายด้วยรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา ต้นเก็บหูฟังและโทรศัพท์ใส่กระเป๋าสะพายแล้วก็นั่งเงียบ ไม่กล้าสบตาเพื่อน
"เพลงเพราะดีนะ เราชอบ"
ต้นหันไปมองเจ้าของเสียงแล้วก็หันกลับมาก้มดูมือของตัวเองเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
"เวลานายฝันถึงเรา นายฝันยังไงบ้างล่ะต้น ไม่ได้ฝัน...ว่าทำมิดีมิร้ายกับเราใช่ไหม"
คำถามนี้คงจะมาจากเนื้อเพลงนั่นเอง แต่สนก็ทำให้มันตลกในตอนท้ายเสียอย่างนั้น
"บ้า..."
"แล้วฝันอะไรบ้างล่ะ อยากรู้...บอกได้ไหม" สนถามพร้อมกับเขยิบเข้ามานั่งจนชิดตัวของต้น
"จำไม่ได้แล้ว..."
เห็นคนตอบเขินจนหน้าแดงสนก็เลยไม่อยากแกล้งให้เพื่อนเขินไปมากกว่านี้
"ไว้วันไหนจำได้บอกเราด้วยนะ"
ต้นพยักหน้าน้อยๆ
"เรื่องเต้ย ต้นอย่าคิดมากนะ เราไม่ได้คิดอะไรกับน้องเขาหรอก"
จู่ๆ สนก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้คนฟังหันไปมองอย่างสงสัย
"นายบอกเราทำไมเหรอ..."
"ก็...ไม่รู้สิ กลัวคนบางคนน้อยใจมั้ง" สนหัวเราะเบาๆ
"ไม่ต้องห่วงเราหรอก ถ้านายชอบใคร...นายก็ชอบไปเหอะ เราไม่เป็นไรหรอก"
"จริงเหรอ..." สนเลิกคิ้ว ทำหน้าทะเล้น
ต้นหน้าม่อยลงเล็กน้อย "จริงสิ เราจะไปห้ามหัวใจใครได้ล่ะ ถ้านายชอบใคร ก็ทำตามหัวใจของนาย ไม่ต้องห่วงเราหรอก เรารู้...ว่าเราเป็นใคร"
สนลูบผมเพื่อนอย่างเบามือ เขารู้ว่าต้นน้อยใจแต่ก็พยายามกลบเกลื่อน
"สน...นายรู้ตัวไหมว่านายน่ะ เป็นผู้ชายที่แปลกที่สุดในโลก ขนาดรู้ว่าเราเป็นอะไร คิดยังไงกับนาย นายก็ยังคบเป็นเพื่อนกับเราได้ เราไม่เคยเจอใครแบบนี้เลย"
ในระหว่างที่ต้นพูด สนหยุดฟังอย่างตั้งใจ พอต้นพูดจบสนก็หัวเราะเบาๆ ไม่รู้สิ ต้นรู้สึกว่าสนดูมีความสุข สายตาและรอยยิ้มของสนบ่งบอกว่าเขามีความสุขมาก แต่ก็ไม่รู้ว่ามีความสุขเพราะอะไร
"ก็เจอแล้วนี่ไง ก็ดีไม่ใช่เหรอ"
ต้นกับสนประสานสายตากันและยิ้มอย่างมีความหมาย จากนั้นก็หันไปมองดูบรรยากาศรอบๆ ตัวแก้เขิน ปล่อยใจให้คิดไปตามสิ่งที่อยากจะคิด
"ต้น..."
"หืม..."
สองหนุ่มหันหน้ามามองกันอีกครั้ง ใจจดใจจ่อกับบทสนทนาต่อไปที่จะเกิดขึ้น
"นายคงจะรอคอยปาฏิหาริย์นี้มานานแล้วใช่ไหม"
แม้จะเป็นคำถามที่มาจากเนื้อเพลง แต่มันก็ทำให้ต้นอดใจเต้นรัวไม่ได้ว่าสนต้องการจะสื่อถึงอะไรกันแน่ ต้นพยักหน้ายอมรับ ส่งรอยยิ้มให้คนที่นั่งข้างๆ อย่างมีความหวัง
"เหนื่อยจังเลย ขอนอนหน่อยนะ"
แล้วสนก็เอนตัวนอนซบลงบนไหล่ของต้น เขาไม่ได้พูดอะไรอีกหลังจากนั้น แล้วก็หลับไปจริงๆ เพราะความอ่อนเพลียจากการเดินทางตลอดทั้งคืนเมื่อวานนี้ นี่คือปาฏิหาริย์ที่ต้นรอคอยหรือเปล่านะ
แม้สนจะไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้ต้นคิดเดาไปต่างๆ นาๆ แต่ต้นก็มีความสุขมากแล้ว คนที่ต้นรักหมดหัวจิตหัวใจนอนซบอยู่ที่ไหล่ของเขา ช่างเหมือนกับที่เคยฝันไว้ ต้นใช้มือปัดเกลี่ยผมที่ปรกหน้าสนขึ้นอย่างเบามือ รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ถ่ายทอดมาจากตัวของคนที่นอนหลับไหล เสียงเพลงที่เพิ่งฟังไปเมื่อสักครู่นี้ดังขึ้นในใจของต้นอีกครั้ง แม้จะรู้ว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้อาจจะไม่ต่างจากความฝัน เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วทุกอย่างก็หายไป ต้นก็ยอมที่จะแลกความเจ็บปวดทั้งหมดที่อาจเกิดขึ้นกับช่วงเวลาสั้นๆ ขอเพียงให้เขาและสนได้อยู่ใกล้ชิดกันในบรรยากาศพิเศษของค่ำคืนนี้
"เรารักนายนะสน หวังว่าวันนึงจะมีปาฏิหาริย์ ทำให้เราสองคนได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป"
ป.ล. ถ้ายังไม่ย้ายไปอีก ผมก็จะมาเวิ่นเว้อกับตอนที่ชอบที่สุด 3 ตอน
Sarawatta
-
แค่อยากจะเข้ามาเติมเมนท์นิดหนึ่ง
เราไม่ได้อ่านเวอร์ชั่นที่ 1 ได้อ่านแต่เวอร์ชั่นที่ 2 ก็ได้เห็นความแตกต่าง คิดว่าเวอร์ชั่นแรกน่าจะจบแบบไม่สมหวัง อันนี้เราว่าส่วนหนึ่งเป็นเหมือนเวลาที่ผ่านไป นิยายในรุ่นเก่าๆมีหลายเรื่องมากๆที่จบแบบเศร้า เราไม่ทันได้อ่านนิยายรุ่นเก่าๆมากนักเพราะว่าเพิ่งจะมาเจอเล้าเมื่อไม่นานมานี้เอง สมัยก่อนความรักของเพศที่สามไม่เป็นที่ยอมรับ โลกและสังคมยังไม่เปิดกว้างเหมือนทุกวันนี้ บทบรรยายความรู้สึกสีสรรของเนือเรื่องชายรักชายมักจะออกมาเฉดที่หม่นหมอง เศร้าสร้อย เหมือนกับนิยาย BL ของนักเขียนผู้หญิงชาวญี่ปุ่นในรุ่นเก่าๆที่เน้นการบรรยายด้วยคำศัพท์แบบสูงๆ บ่อยครั้งมักจะจบแบบโศกนาฏกรรม มาในรุ่นหลังๆนี้โลกและสังคมเปิดกว้างมากขึ้นก็ดูได้จากจำนวนของนิยายชายรักชายมีมากขึ้น นิยายวายมีการเผยแพร่อย่างมากมาย
ต้นสนเวอร์ชั่น 3 นี้เป็นนิยายร่วมสมัยที่เราไม่รู้สึกตะขิดจะขวงใจที่จะแนะนำให้คนอื่นๆอ่านเลยค่ะ เพราะว่าคุณคนเขียนไม่ได้เน้นที่ฉาก เหมือนที่บอกไปแล้วว่าถึงเรื่องนี้ไม่มีฉากเราก็ไม่มายด์ที่จะอ่านค่ะ
-
คิดถึงต้นกับสนเช่นกัน กำลังรอฉายอยู่ เห็นว่า คุณเล็ก รับเล่น เป็นต้น กับ คุณโฮป เป็น สน เปลี่ยนเป็นคุณเจได้ไหม จะได้สมจริงสมจังอ่ะ :-[ ต้องบอกว่าถึงจะจบไปแล้วแต่ยังประทับใจในเรื่องนี้หลายๆอย่าง จนมันไม่รู้จะบอกออกมาได้ยังไงในแต่ละข้อ ไม่ได้ยกยอ หรือ อวย คือ ชอบทุกฉากทุกตอนไม่ว่าจะสุข ทุกข์ เศร้า เหงา ผิดหวัง สมหวัง คำสอนของพ่อแม่ ข้อคิดจากต้น สน เพื่อนๆ ความผูกพัน มิตรภาพ จนถึงฉากสุดท้าย มันประทับใจไปหมด ถ้าครั้งหนึ่งได้มีสัมผัสชีวิตแบบนี้ก็คงจะดี แต่ไม่รู้จะอดทนได้อย่างต้นกับสนไหม ถ้าคนเขียนสะดวกและมีเวลา ก็มีตอนพิเศษให้ชุ่มชื่นหัวใจบ้างนะคะ ยังคิดถึงเสมอ :กอด1:
-
อยากอ่าน V.1 บ้างจัง เรามาไม่ทันเวอร์ชั่นนี้ ทันแต่ 2 กับ 3 อ่ะ
2 เวอร์ชั่นหลังมีนี้ความแตกต่างกัน และเราก็ชอบทั้ง 2 เวอร์ชั่นเลยค่ะ
-
เพิ่งอ่านจบเบย มาช้าไปหน่อย แหะๆๆ :hao7:
จะบอกว่าอ่านแล้วทุกตอนก็คิดว่าอีสนนิมันหน้าหนา หน้าทนมากๆๆๆๆ
ทำต้นไว้มากมายยยย จุดเดือดตรงพลาดท่าเสียทีเล่ห์เหลี่ยมนินาแลัวมาท้องนั่นหละ
ตอนนั้นอ่านแล้วโกรธอีสนมาก เหมือนแบบหลอกให้ต้นรอจนเปื่อยอ่ะ
ต้นก็ทิ้งผู้ชายดีๆไปกี่คนเพื่อรอสน ท้ายสุดดูอีสนมันทำ! :angry2:
แต่เอาจริงๆ นิยายเรื่องนี้ทำเอาเราเสียน้ำตาไปหลายตอน
คือจริงๆแล้วเกลียดอีสนมันไม่ลงหรอก แต่ตอนแรกความลับนางเยอะมากกกกกก
ไอ้เราก็ลุ้น ทีแรกพอรู้ว่านินาท้อง ยังคิดว่าอีสนมันจะจบเรื่องงี้ไงวะ
แต่สุดท้ายนางก็หาทางลงจนได้ว่ะ ก็ถ้าไม่รักนางทำไม่ได้อ่ะ
ให้เครดิตนางเรื่องนี้ละกัน
สงสารพี่แทนนะ แต่ก็ทำไงได้ดันมารักต้น
บวกกับแม่ขัดขวางด้วย ต้นเลยถือโอกาสชิ่งเลย :laugh:
แต่ดีใจที่เรื่องจบแบบนี้ เพราะสงสารต้นที่สุดอ่ะ
มันเหมือนรออย่างไร้ความหวังก็รอ รอจนทิ้งผู้ชายไปหลายคนก็รอๆๆ 555
สุดท้ายก็เพราะความรักและเค้าเกิดมาเพื่อกันและกันจริงๆอ่ะนะ
สมหวังสักทีนะสน ต้นเค้ารักแกมากๆเลยอ่ะ อิจฉา 5555
สุดท้ายนี้ ขอบคุณนิยายดีๆนะจ้าา :mew1:
ปล เค้ามาอ่านละนะ ช้าไปหน่อย แหะๆ
ตอนนั้นแอบเซ็งนังสนที่ไปทำนินาท้อง สงสารต้นอ่ะตอนนั้น
เดี๋ยวจะลองไปอ่านเรื่องอื่นดูนะจ้าาา
-
ขอเวิ่นเว้อกับต้น-สนต่ออีกสักหน่อยระหว่างที่รอแอดมินย้ายห้องนิยาย
ตอนที่วางพล็อตให้นินาท้องกับสน ผมทำใจยากมาก แถมยังตั้งใจจะให้มีลูกด้วยกันอีก ยิ่งเครียดใหญ่
ตอนนั้นผมแอบกังวลแทนต้นว่าต้นจะรู้สึกยังไงกับเด็กถ้าเกิดตอนจบกลับมาอยู่กับสน
สิ่งที่ผมได้เรียนรู้ก็คือ...
บางทีสิ่งที่เรามองว่าผิดพลาดก็อาจจะนำมาซึ่งผลลัพธ์ที่ดีกว่า (ถ้าเราตั้งใจแก้ไขมันนะครับ)
ส่วนต้น ตอนหลังรู้ว่าลูกของสนชื่อภูคา ความรู้สึกต่อเด็กเลยเปลี่ยนไป
รู้ว่าสนคงรักต้นมากถึงยอมให้อะไรๆ ที่เกี่ยวกับตัวเองต้องเกี่ยวกับต้นด้วย
คนเขียนเองก็รู้สึกไม่ต่อต้านพอตั้งชื่อลูกให้สนว่าภูคา
ทำให้รู้สึกได้อย่างแท้จริงว่าภูคาคือของขวัญของครอบครัวนี้จริงๆ
ส่วนทดแทน ผมไม่สงสารเท่าไหร่ แค่เห็นใจนิดหน่อย
ถ้าผมเป็นต้นก็คงไม่เลือก เพราะดราม่ามาเยอะแล้ว กับสนนี่ก็สิบกว่าปี
ต้นคงดราม่าอีกไม่ไหวแล้วล่ะ
ความจริงถ้าต้นรู้สึกว่าทดแทนจะฝ่าฟันได้เหมือนสน รักต้นมากเหมือนสน
ต้นก็อาจจะเลือกทดแทนก็ได้ แต่ต้นไม่เห็นสิ่งนั้นมากเท่ากับที่เห็นในสน ก็เลยไม่เลือกทดแทน
ขอแสดงความเสียใจกับผู้ประสบเหตุระเบิดด้วยครับ
Sarawatta
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย - ส่งท้าย ░ ▒ ▓
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
เวิ่นเว้อต่ออีกหน่อยนะครับ สงสัยแอดมินจะงานเยอะเลยช่วงนี้ 555
เอาผลโหวตเป็ดมากที่สุด 5 อันดับแรก (ที่เข้าใจว่าน่าจะเป็นตอนที่คนชื่นชอบมากที่สุด) กับตอนที่มีเป็ดน้อยที่สุด (ซึ่งเข้าใจว่าคนน่าจะชอบตอนเหล่านี้น้อยที่สุด) มาให้ดูครับ
ตอนที่มีคนโหวตเป็ดมากที่สุดก็คือตอนที่ 1 ครับ ได้มา 19 ตัว ที่เหลือดูตามลำดับเลยครับ
โหวตเป็ดมากที่สุด
CHAPTER 01 ∞ รักแรก แรกรัก - 19 (1)
CHAPTER 44 ∞ รักสุดท้ายของเราสามคน (ตอนจบ) - 17 (2)
CHAPTER 04 ∞ กุหลาบช่อแรกและคู่จิ้นวันวาเลนไทน์ - 16 (3)
CHAPTER 26 ∞ คำขอร้องจากสน - 15 (4)
CHAPTER 40 ∞ คนที่คิดถึงทุกลมหายใจ - 15 (4)
CHAPTER 02 ∞ ใครๆ ก็ลืมวันเกิดสน - 14 (5)
CHAPTER 29-2 ∞ กลับมายืนที่เดิม - 14 (5)
CHAPTER 41 ∞ ความรักเปื้อนๆ - 14 (5)
ผมแอบเศร้าเล็กๆ ที่ตอนที่ 13 ที่ผมชอบมากกลับกลายเป็นหนึ่งในตอนที่คนโหวตเป็ดให้น้อยที่สุด ฮือๆ แต่ผมก็ชอบตอนนี้มากจริงๆ นะครับ อ่านทีไรก็เพ้อ 555
โหวตเป็ดน้อยที่สุด
CHAPTER 12 ∞ รักสี่เส้า - 6
CHAPTER 13 ∞ คืนพิเศษ - 6
CHAPTER 18 ∞ จุดแปรผัน - 6
(http://s5.postimg.org/y3k0f1zzr/Tonson_sep05.jpg)
ทีนี้ก็มาถึงตอนหรือฉากที่ผมชอบมากที่สุด เวลานึกถึงต้น-สน ผมจะนึกถึงฉากเหล่านี้เป็นอันดับแรก ผมเลือกมา 5 ฉากที่อยู่ในใจเสมอ ก็เลือกยากเหมือนกันนะครับ แต่ถ้าต้องเลือกจริงๆ ก็คือฉากต่อไปนี้ครับ
5 ตอนหรือฉากที่ผมชอบมากที่สุด
1) ตอนที่ 1 รักแรก แรกรัก - เพราะว่าเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่อง ฉากที่ผมเลือกมานี้เป็นตัวแทนของความผูกพันที่ยาวนาน มีสัญลักษณ์ความผูกพันเป็น "สะพานเหล็ก"
เย็นวันหนึ่ง ต้นเลิกเรียนกลับมาบ้านแล้วก็ไปนั่งเล่นตรงสะพานเหล็กเล็กๆ เยื้องๆ กับบ้านต้น ก่อนหน้านี้สะพานนี้มีคนใช้บ่อย แต่ตอนหลังมีสะพานคอนกรีตสร้างใหม่อยู่ใกล้ๆ คนก็หันไปใช้สะพานนั้นแทน ต้นกับสนชอบมานั่งเล่นที่นี่สองคนเป็นประจำยามว่างๆ
ต้นนั่งคิดและเหม่อมองไปเรื่อยเปื่อย แกว่งขาเตะน้ำเล่นเบาๆ ตอนนี้ดวงตะวันกลมโตสีแดงอมส้มบ่งบอกว่ามันกำลังจะหมดหน้าที่ไปอีกวันหนึ่งแล้ว วันนี้ดวงตะวันจะสงสัยหรือเปล่านะว่าทำไมต้นถึงมานั่งคนเดียว ทำไมสนถึงไม่มานั่งเล่นเป็นเพื่อนคุยกันเหมือนเมื่อก่อน จะว่าไป ต้นก็คิดถึงสนแล้วล่ะ สงสัยความพยายามนี้จะไม่ได้ผลเสียแล้ว
สนยังไม่กลับบ้านเลย ตอนนี้คงพาเฟิร์นไปเดินซื้อของกินที่ตลาด จากนั้นก็คงจะไปส่งเฟิร์นที่บ้าน กลับมาก็คงมืดแล้ว ต้นได้ยินพ่อกับแม่ของสนบ่นๆ บ้างเหมือนกันว่าหลังๆ สนไม่ค่อยได้ช่วยทำงานบ้านเพราะมัวแต่ติดสาว พ่อกับแม่ของต้นไม่ค่อยเห็นสนมาที่บ้านก็เริ่มถามหาเช่นเดียวกัน พอต้นบอกว่าสนมีแฟน พ่อกับแม่ก็แค่ร้องอ๋อแล้วก็หัวเราะ ก็แน่ล่ะ มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
"นั่งด้วยคนได้ไหม"
เสียงที่ต้นคุ้นเคยดังมาจากด้านข้าง พอต้นหันไปก็เห็นสนยืนยิ้มอยู่ในชุดนักเรียน สนถือวิสาสะนั่งลงข้างๆ โดยไม่รอให้ต้นตอบรับ จะว่าไปต้นก็รู้สึกดีใจมากทีเดียว น้ำตาพาลจะไหลที่รู้ว่าเพื่อนยังนึกถึงอยู่ เพราะต้นคิดว่าสนคงไม่สนใจหรือเอะใจด้วยซ้ำที่ต้นหายหน้าไป
"คิดถึงต้นน่ะ หายไปไหนมาตั้งหลายวัน เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมาบ้านเราเลย ตอนเย็นๆ ไปหาก็ไม่ค่อยอยู่ นายไปไหนเหรอต้น" สนถามแล้วก็แกว่งขาเตะน้ำเล่นเบาๆ เหมือนต้น คอยจับจ้องมองดูเพื่อนที่ไม่ค่อยกล้าสบตาเขาเท่าไหร่
"ไปช่วยซีลติวหนังสือไง ใกล้สอบแล้ว" ต้นหันหน้าไปมองเพื่อนแว่บหนึ่งแล้วก็หันกลับมาตามเดิม
"อ๋อ...ถึงว่าล่ะ แล้วนายไม่คิดถึงเรามั่งเหรอ เดี๋ยวนี้ไม่เห็นเอาน้ำไปให้เลย เรารออยู่ทุกวันรู้ป่าว"
"ก็มีคนเอาไปให้แล้วนี่" ต้นบอกไปแทบจะทันทีที่สนพูดจบ
สนหยุดมองเพื่อจับสังเกตท่าทางของเพื่อนรัก "น้อยใจเราเหรอต้น"
น้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนเป็นห่วงนั้นทำให้ต้นหันกลับมาสบตากับเพื่อน ต้นมีนิสัยชอบคิดถึงความรู้สึกของคนอื่น กลัวว่าคนอื่นจะรู้สึกไม่ดีจึงมักไม่อยากทำให้ใครลำบากใจ
"เปล่าซะหน่อย จะน้อยใจเรื่องอะไร" ต้นพยายามยิ้มกลบเกลื่อนความรู้สึก แต่มีหรือที่สนจะไม่รู้
"ก็เรื่องวันนั้นไง เราเอง...ก็รู้สึกแย่มากเลยที่..." สนหยุดพูดไป แม้ไม่พูดก็คงรู้อยู่แล้วว่าสนกำลังพูดถึงเรื่องไหนอยู่
"เราขอโทษนะต้น"
"ขอโทษทำไม ไม่ใช่ความผิดของนายซะหน่อย ไม่ต้องคิดมากหรอก เรื่องแค่นี้เอง เราลืมไปแล้วล่ะ"
"ลืมอะไรล่ะ ก็นาย...หลบหน้าเรา เรารู้นะ"
ต้นยิ้มเจื่อนๆ แล้วก็เงียบไป สนคบกับต้นมานาน อยู่ใกล้ชิดกันทุกวัน ไม่มีทางที่ต้นจะปิดบังอะไรได้ง่ายๆ หรอก สนรู้จักต้นดีว่าเป็นคนแบบไหน
"อย่าน้อยใจว่าเราไม่เป็นห่วงนายนะต้น เอาเป็นว่า ต่อไปเราจะให้เวลากับนายเหมือนเดิม ที่ผ่านมาเราขอโทษนะที่ไม่ค่อยได้มาหานายเลย"
ต้นรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ด้วยความซาบซึ้งใจ คิดมากอยู่หลายวันว่าสนคงสนิทกับน้องคนนั้นจนลืมเพื่อนคนนี้ไปแล้วแน่เลย
"เราเข้าใจ นายมีแฟนแล้วก็ต้องให้เวลากับแฟนเป็นธรรมดา นายไม่ต้องห่วงเราหรอก ไม่เห็นมีอะไรเลย"
"ไม่ห่วงได้ยังไง นายเป็นเพื่อนรักของเราทั้งคนนะต้น นายสำคัญสำหรับเรานะ...รู้ป่าว" ว่าแล้วสนก็เอามือลูบศีรษะต้นเบาๆ สนชอบทำอย่างนี้บ่อยๆ เวลาต้องการปลอบใจต้น
สนปล่อยมือไปแล้วแต่ความอบอุ่นจากสัมผัสนั้นยังอยู่กับต้น ต้นจำความอบอุ่นนี้ได้เสมอ ความอบอุ่นที่ไม่มีใครจะให้ได้เหมือนกับเพื่อนคนนี้
"ยิ้มหน่อยสิ ไม่ดีใจเหรอที่เรากลับมา" สนชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ๆ พลางทำท่ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่
ในที่สุดต้นก็ค่อยๆ ยิ้มกว้างตอบกลับไป รอยยิ้มที่สนรู้ดีว่าต้นมีความสุขและดีใจมากแค่ไหน เพื่อนคนเดิมของเขากลับมาแล้ว
"วันนี้ไปกินข้าวบ้านเรานะ แม่เราทำแกงผักกาดจอที่นายชอบไว้ด้วย"
ต้นพยักหน้าเร็วๆ อย่างดีใจ แม้ว่าจะไม่ชอบกินผักบางอย่าง แต่ต้นชอบแกงผักกาดจอมากทีเดียว นานๆ จะได้กินที
"อ้อ แล้วก็มีน้ำพริกอ่องด้วยนะ มีผักเยอะด้วย นายต้องกินผักเยอะๆ หน่อยนะต้น คนไม่กินผักจะเป็นมะเร็งรู้ป่าว" สนเตือนอย่างรู้ใจเพราะรู้ว่าต้นไม่ชอบกินผักหลายชนิด
"จะพยายามนะ" ต้นบอกพลางหัวเราะ สีหน้าดูไม่มั่นใจนัก
"อ้อ...วันนี้มานอนที่ห้องเรานะ จะถามวิชาคณิตศาสตร์หน่อย"
"โธ่...ที่แท้ก็..."
แล้วต้นกับสนก็หัวเราะอย่างรู้ทันกัน
หลังจากนั้น ก็ดูเหมือนสนกับเฟิร์นจะค่อยๆ ห่างกันไปเอง สุดท้ายก็ไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วเพราะตอนหลังมีรุ่นพี่มอสี่มาจีบเฟิร์น น่าแปลกที่สนดูเหมือนไม่ทุกข์ร้อนเท่าไหร่ ดีเสียอีกที่สนจะได้มีเวลากลับมาอยู่กับเพื่อนมากขึ้น สร้างมิตรภาพที่แสนพิเศษครั้งนี้ให้แน่นแฟ้นและกลายเป็นความผูกพันที่ยากจะลืมเลือนไปตราบชั่วชีวิต
2) ตอนที่ 13 คืนพิเศษ - เป็นฉากที่เป็นตัวแทนความโรแมนติกที่ผมชอบมากที่สุด มันคลาสสิคดี ภาพในความคิดก็สวยมาก
แสงไฟข้างถนนที่สาดส่องเข้ามาเป็นระยะจากทุกทิศทุกทางช่วยให้ใบหน้าของสนที่ดูยิ้มละไมมีเสน่ห์น่าหลงใหล ไม่รู้ว่าสนฟังเพลงนี้แล้วจะรู้สึกยังไงบ้าง เห็นแต่นั่งยิ้มและมองต้นเหมือนกับคิดอะไรบางอย่าง ต้นดีใจที่ในที่สุดสนก็ได้ฟังเพลงนี้ สนคงไม่เคยรู้สินะว่าในทุกๆ ค่ำคืนต้นจะฝันถึงสนยังไงบ้าง คนที่แอบรักเพื่อนอย่างต้นก็มักจะมีโลกส่วนตัวที่สุข เศร้าและเหงาอย่างนี้แหละ เพ้อฝันลมๆ แล้งๆ แม้ความจริงจะไม่สมหวัง แต่ความรักที่สวยงามก็อยู่ในจินตนาการของต้นเสมอ
สายตาที่ส่งมาพร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนทำให้ต้นเขินจนต้องหลบและหันไปมองทางอื่น จนกระทั่งเพลงนั้นจบลง สนก็ส่งหูฟังคืนให้ต้น สีหน้ายังคงระบายด้วยรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา ต้นเก็บหูฟังและโทรศัพท์ใส่กระเป๋าสะพายแล้วก็นั่งเงียบ ไม่กล้าสบตาเพื่อน
"เพลงเพราะดีนะ เราชอบ"
ต้นหันไปมองเจ้าของเสียงแล้วก็หันกลับมาก้มดูมือของตัวเองเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
"เวลานายฝันถึงเรา นายฝันยังไงบ้างล่ะต้น ไม่ได้ฝัน...ว่าทำมิดีมิร้ายกับเราใช่ไหม"
คำถามนี้คงจะมาจากเนื้อเพลงนั่นเอง แต่สนก็ทำให้มันตลกในตอนท้ายเสียอย่างนั้น
"บ้า..."
"แล้วฝันอะไรบ้างล่ะ อยากรู้...บอกได้ไหม" สนถามพร้อมกับเขยิบเข้ามานั่งจนชิดตัวของต้น
"จำไม่ได้แล้ว..."
เห็นคนตอบเขินจนหน้าแดงสนก็เลยไม่อยากแกล้งให้เพื่อนเขินไปมากกว่านี้
"ไว้วันไหนจำได้บอกเราด้วยนะ"
ต้นพยักหน้าน้อยๆ
"เรื่องเต้ย ต้นอย่าคิดมากนะ เราไม่ได้คิดอะไรกับน้องเขาหรอก"
จู่ๆ สนก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้คนฟังหันไปมองอย่างสงสัย
"นายบอกเราทำไมเหรอ..."
"ก็...ไม่รู้สิ กลัวคนบางคนน้อยใจมั้ง" สนหัวเราะเบาๆ
"ไม่ต้องห่วงเราหรอก ถ้านายชอบใคร...นายก็ชอบไปเหอะ เราไม่เป็นไรหรอก"
"จริงเหรอ..." สนเลิกคิ้ว ทำหน้าทะเล้น
ต้นหน้าม่อยลงเล็กน้อย "จริงสิ เราจะไปห้ามหัวใจใครได้ล่ะ ถ้านายชอบใคร ก็ทำตามหัวใจของนาย ไม่ต้องห่วงเราหรอก เรารู้...ว่าเราเป็นใคร"
สนลูบผมเพื่อนอย่างเบามือ เขารู้ว่าต้นน้อยใจแต่ก็พยายามกลบเกลื่อน
"สน...นายรู้ตัวไหมว่านายน่ะ เป็นผู้ชายที่แปลกที่สุดในโลก ขนาดรู้ว่าเราเป็นอะไร คิดยังไงกับนาย นายก็ยังคบเป็นเพื่อนกับเราได้ เราไม่เคยเจอใครแบบนี้เลย"
ในระหว่างที่ต้นพูด สนหยุดฟังอย่างตั้งใจ พอต้นพูดจบสนก็หัวเราะเบาๆ ไม่รู้สิ ต้นรู้สึกว่าสนดูมีความสุข สายตาและรอยยิ้มของสนบ่งบอกว่าเขามีความสุขมาก แต่ก็ไม่รู้ว่ามีความสุขเพราะอะไร
"ก็เจอแล้วนี่ไง ก็ดีไม่ใช่เหรอ"
ต้นกับสนประสานสายตากันและยิ้มอย่างมีความหมาย จากนั้นก็หันไปมองดูบรรยากาศรอบๆ ตัวแก้เขิน ปล่อยใจให้คิดไปตามสิ่งที่อยากจะคิด
"ต้น..."
"หืม..."
สองหนุ่มหันหน้ามามองกันอีกครั้ง ใจจดใจจ่อกับบทสนทนาต่อไปที่จะเกิดขึ้น
"นายคงจะรอคอยปาฏิหาริย์นี้มานานแล้วใช่ไหม"
แม้จะเป็นคำถามที่มาจากเนื้อเพลง แต่มันก็ทำให้ต้นอดใจเต้นรัวไม่ได้ว่าสนต้องการจะสื่อถึงอะไรกันแน่ ต้นพยักหน้ายอมรับ ส่งรอยยิ้มให้คนที่นั่งข้างๆ อย่างมีความหวัง
"เหนื่อยจังเลย ขอนอนหน่อยนะ"
แล้วสนก็เอนตัวนอนซบลงบนไหล่ของต้น เขาไม่ได้พูดอะไรอีกหลังจากนั้น แล้วก็หลับไปจริงๆ เพราะความอ่อนเพลียจากการเดินทางตลอดทั้งคืนเมื่อวานนี้ นี่คือปาฏิหาริย์ที่ต้นรอคอยหรือเปล่านะ
แม้สนจะไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้ต้นคิดเดาไปต่างๆ นาๆ แต่ต้นก็มีความสุขมากแล้ว คนที่ต้นรักหมดหัวจิตหัวใจนอนซบอยู่ที่ไหล่ของเขา ช่างเหมือนกับที่เคยฝันไว้ ต้นใช้มือปัดเกลี่ยผมที่ปรกหน้าสนขึ้นอย่างเบามือ รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ถ่ายทอดมาจากตัวของคนที่นอนหลับไหล เสียงเพลงที่เพิ่งฟังไปเมื่อสักครู่นี้ดังขึ้นในใจของต้นอีกครั้ง แม้จะรู้ว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้อาจจะไม่ต่างจากความฝัน เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วทุกอย่างก็หายไป ต้นก็ยอมที่จะแลกความเจ็บปวดทั้งหมดที่อาจเกิดขึ้นกับช่วงเวลาสั้นๆ ขอเพียงให้เขาและสนได้อยู่ใกล้ชิดกันในบรรยากาศพิเศษของค่ำคืนนี้
"เรารักนายนะสน หวังว่าวันนึงจะมีปาฏิหาริย์ ทำให้เราสองคนได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป"
3) ตอนที่ 23 ฟ้าสั่งให้มารักกัน - ฉากที่ผมเลือกมาเป็นตัวแทนของการก้าวข้ามจากความเป็นเพื่อนมาสู่ความรักอย่างแท้จริง รัญจวนใจนิดๆ
ต้นกับสนหัวเราะพร้อมกัน สนเขยิบตัวเข้ามาชิดๆ กับต้นพร้อมกับเหยียดขาตามสบาย เพราะความสบายนี่เองที่ทำให้ท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนของสนดูวาบหวิวไม่น้อย แถมเป้ากางเกงก็ดูเป็นรอยนูนขึ้นมาโดยบังเอิญอีก ต้นเผลอแอบมองตรงนั้นโดยไม่รู้ตัว สนก็ตาไวมากพอที่จะทันสังเกตเห็นก่อนที่ต้นจะละสายตาไปที่อื่น
สนฉุกใจคิดขึ้นมาทันที ต้นกับสนสนิทสนมและรักกันมากแค่ไหนก็ตาม แต่พื้นที่เดียวที่ต้นกับสนยังไม่ล่วงล้ำเข้ามาก็คือความสัมพันธ์ทางกาย ถ้าเป็นคนรักกันทั่วไป นอกจากความรักที่เป็นเรื่องของจิตใจแล้ว สิ่งหนึ่งที่จะผูกพันความรักให้แน่นแฟ้นมากยิ่งขึ้นก็คงหนีไม่พ้นเรื่องนี้
สนชักสงสัย ต้นจะเคยคิดอยากสัมผัสกับร่างกายของสนหรือเปล่าหนอ สนเป็นคนที่หุ่นดี มีซิกซ์แพคอย่างที่สาวๆ หลายคนใฝ่ฝัน แต่สนก็ไม่ได้ให้ใครมาเชยชมยกเว้นวันที่เผลอไปมีอะไรกับนินาเท่านั้น แต่ก็น่าแปลกที่สนกลับจำอะไรแทบไม่ได้เลย ช่างเถอะ กลับมาที่ต้นดีกว่า ต้นแอบรักสนมาตั้งนาน ในสายตาของต้น ต้นคิดและรู้สึกยังไงกับร่างกายของสนบ้างหนอ มันทำให้ต้นเกิดความต้องการนั้นขึ้นมาได้หรือเปล่า
แล้วสนล่ะ พอคิดถึงตรงนี้ สนก็ลองใช้สายตาสำรวจร่างกายของคนข้างๆ ดูบ้าง มองลงไปตั้งแต่ขาสองข้างที่แม้จะไม่ขาวเท่ากับสนที่เป็นคนเหนือ แต่ก็ขาวน่าสัมผัสทีเดียว มีกล้ามพองามให้พอดูรู้ว่าเป็นขาผู้ชาย ส่วนนั้นของต้นล่ะ ตั้งแต่โตมาก็ไม่ได้เห็นเลย ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเติบโตไปถึงไหน พอมองเลยมาถึงช่วงลำตัวและเลยมาถึงแขนที่ขาวเนียนละเอียด สนก็ยิ่งรู้สึกหวั่นไหวมากขึ้น ต้นดูน่าทะนุถนอมและน่าสัมผัสยิ่งนัก สนรู้สึกอย่างนี้มานานแล้ว พอมาถึงใบหน้าและริมฝีปาก แววตาโศกเชื่อมคู่นั้นช่างมีเสน่ห์น่าค้นหา ริมฝีปากอิ่มที่สนเคยสัมผัส ทำให้สนคิดถึงรสจูบแรกที่แทบจะห้ามใจไม่ไหวคราวนั้น ใช่แล้ว สนพบว่าร่างกายของต้นมีแรงดึงดูดที่ทำให้สนเกิดอารมณ์ปั่นป่วนที่ยากเกินห้ามใจ
ต้นดูประหม่าและสงสัยเมื่อเห็นสนมองไปทั่วร่างของเขา สายตาเช่นนั้นแทนที่จะทำให้สนอยากถอยห่าง สนกลับอยากเข้าใกล้และค้นหาว่าสิ่งใดกันที่ทำให้ต้นรู้สึกประหม่าขนาดนี้
สนใช้มือสอดเข้าไปใต้ชายเสื้อของต้น ค่อยๆ เลื่อนมือสูงขึ้นไปจนถึงบริเวณหน้าอกและลูบไล้เบาๆ ต้นดูตื่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด แล้วสนก็ค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้กับใบหน้าของต้นจนเหลือเพียงแค่ลมหายใจกั้น จากนั้นก็ประทับริมฝีปากของเขาลงไปบนริมฝีปากของต้นอย่างนุ่มนวลรักใคร่ เจ้าของร่างเกร็งจนรู้สึกได้ แต่อีกไม่นานต้นคงรู้สึกดีขึ้น สนรักผู้ชายคนนี้เหลือเกิน รักจนห้ามใจไม่ไหวแล้ว
สนค่อยๆ ดันต้นให้นอนราบลงพร้อมกับที่ตัวของเขาขึ้นมาทาบทับ รสจูบที่แสนหวานนั้นทำให้ต้นรู้สึกเสียวสะท้านจนเผลอโอบรอบคอสนไว้ สนจับมือของต้นให้ค่อยๆ สอดเข้าไปใต้ชายเสื้อของตัวเอง เพื่อให้ต้นได้สัมผัสกับร่างกายของเขาในแบบที่ไม่เคยมาก่อนบ้าง ต้นดูประหม่าและตื่นกลัวทีเดียว แต่สัมผัสที่อ่อนโยนของสนก็ช่วยทำให้ต้นค่อยๆ คลายความตื่นกลัวจนกล้าที่จะลูบไล้แนวกล้ามเนื้อหน้าท้องนั้นอย่างเบามือ สนละริมฝีปากจากต้น ครางเบาๆ อย่างพอใจ เขาอยากบอกรักต้นเหลือเกิน อยากบอกเสียตอนนี้เลย
ตอนนี้สติของต้นกับสนเตลิดไปไกลแล้ว ส่วนนั้นของทั้งคู่เริ่มส่งอาการตอบสนองจนอีกฝ่ายรู้สึกได้ แต่ก่อนที่อะไรๆ จะเลยเถิดไปกันใหญ่ จู่ๆ ต้นก็ตัดสินใจดึงสติกลับมา หันหน้าออกแล้วใช้มือกันปากสนไว้ก่อนที่สนจะมอบรสจูบที่แสนหวานให้อีกคำรบ
"อย่าทำแบบนี้เลยสน เรา...ไม่อยากทำผิดกับคู่หมั้นของนาย" ต้นบอกด้วยเสียงที่ยังหอบหายใจ
4) ตอนที่ 37 ความทารุณที่เกินทนไหว - ฉากนี้เป็นตัวแทนของความเจ็บปวดทรมานที่สุดกับความรัก เป็นฉากที่เรียกน้ำตาคนเขียนได้มากที่สุดเท่าที่เคยเขียนมา
"สน...เป็นไรน่ะลูก"
สนเงยหน้าขึ้นมามองผู้เป็นแม่ น้ำตาเต็มใบหน้า สนค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วก็เดินมากอดแม่ไว้พร้อมกับกรอบรูปถ่ายใบนั้น
"แม่...สนคิดถึงต้น ฮือๆ ต้นอยู่ไหนครับแม่ แม่พาสนไปหาต้นหน่อยได้ไหมครับ สนอยากเห็นหน้าต้น สนเป็นห่วงต้นครับแม่ สนอยากไปดูแลเค้า ฮือๆ"
สนกอดแม่แน่น ในมือยังคงถือกรอบรูปที่เขาถ่ายกับต้นที่บางแสนไว้ สิ่งที่สนเพิ่งรับรู้ทำให้เขาเสียใจจนแทบไม่มีสติควบคุมตัวเอง ใครมาเห็นสนตอนนี้เข้าคงไม่เชื่อว่าชายหนุ่มหน้าตาดี มาดเคร่งขรึม ขยันทำงาน จะร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับเป็นเด็กน้อย
"แม่ครับ...พาสนไปหาต้นทีนะครับแม่ ฮือๆ เมื่อไหร่ต้นจะกลับมาเสียที สนไม่ไหวแล้ว สนคิดถึงต้นจะตายอยู่แล้วครับแม่ ฮือๆ" สนยังคงคร่ำครวญราวกับคนไร้สติ ไม่รับรู้และไม่สนใจอีกแล้วว่าใครจะมองหรือคิดอย่างไร
แม่ของสนได้แต่กอดลูกชายที่บัดนี้ไม่ต่างจากเด็กงอแงคนหนึ่งไว้ พร้อมกับลูบหลังเป็นการปลอบใจ ต้นกับสนไม่เคยจากกันไปไหนนานขนาดนี้ สองปีกว่าที่ผ่านมาสนดูเหงาไปมาก วันๆ ก็เอาแต่ทำงานไม่ค่อยสุงสิงกับใคร แม้ไม่เคยแสดงออกแต่ในใจลึกๆ สนคงคิดถึงต้นมากทีเดียว จนในที่สุดวันนี้ก็ไม่สามารถทานทนความรู้สึกที่ทารุณนั้นได้อีกต่อไป บวกกับปัญหาหลายอย่างที่รุมเร้าตอนนี้ ถ้าสนไม่ระเบิดมันออกมาเสียก่อนเขาก็คงเสียสติไปแล้วเป็นแน่
"เดี๋ยวต้นก็กลับมาแล้วลูก รออีกนิดเดียวนะลูกนะ" แม่ของสนอดร้องไห้ตามลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวคนนี้ไม่ได้
ดูเหมือนคำปลอบใจของแม่จะไม่เป็นผลเท่าใดนัก สนยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวโยน คร่ำครวญคิดถึงต้นไม่ขาดปาก เธออดจะสงสัยไม่ได้ว่าทำไมสนถึงคิดถึงต้นมากขนาดนี้ จะว่าเป็นเพราะสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็กก็ไม่น่าจะทำให้สนถึงกับคร่ำครวญราวกับคนไร้สติได้ ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก็มากแล้ว เธอยังไม่เคยเห็นเพื่อนคนไหนคร่ำครวญคิดถึงกันแบบนี้เลย
5) ตอนที่ 44 รักสุดท้ายของเราสามคน - ฉากที่เลือกมาเป็นฉากกุ๊กกิ๊กที่ชอบที่สุด ชอบมากเลยกับมุก "อารมณ์เปลี่ยว" ของสน
"เรานะ แกล้งให้คนอื่นอารมณ์เปลี่ยวจนเขาต้องไปหาคนอื่นมาช่วยทำให้หายเปลี่ยว แต่เวรกรรมคงตามทัน แกล้งเขาไว้เยอะ ตัวเองก็เลยต้องมาอารมณ์เปลี่ยวด้วย รู้ไหมต้นว่าเราน่ะ...อารมณ์เปลี่ยวอย่างนี้มาสามปีแล้วนะ แล้วนายล่ะ อารมณ์เปลี่ยวเหมือนเราหรือเปล่า"
คำถามแบบนี้ บวกกับสายตากรุ้มกริ่มของสน ต้นก็พอจะเดาได้ว่าสนจะพาเข้าเรื่องอย่างว่าแล้วล่ะ
"ไม่เห็นจะเปลี่ยวเลย" ต้นทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"จริงเหรอ ตั้งสามปี...ไม่เปลี่ยวเลยเหรอ"
ต้นส่ายหน้า "ไม่เปลี่ยว"
"จริงดิ อยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆ ของคนหล่อๆ แถมมีหุ่นซิกซ์แพ็คอย่างนี้ก็ไม่ยังไม่เปลี่ยวอีกเหรอ" สนกอดกระชับต้นแน่นขึ้น แล้วก็ลูบไล้ไปตามเนื้อผ้าบริเวณท้องน้อยของต้น
"ไม่เปลี่ยว" ต้นพยายามกลั้นยิ้ม
"แต่เราน่ะ...อารมณ์เปลี่ยวแล้วล่ะสิ ทำไงดีล่ะต้น จะมีใครช่วยเราได้หรือเปล่านะ" สนแกล้งทำเสียงกระเส่า
"เมื่อก่อนนายทำยังไงก็ทำอย่างงั้นไปสิ" ต้นแสร้งว่า
สนนิ่วหน้า "ไม่เอาหรอก เบื่อแล้ววิธีนั้น ทำมาสามปีแล้ว อยากใช้วิธีอื่นมั่ง ตอนนี้เรามีคนรักมาอยู่ด้วยใกล้ๆ แล้ว ให้คนรักช่วยทำให้เราหายเปลี่ยวไม่ได้เหรอ"
"ม่าย...เพราะเราไม่เปลี่ยว"
"ไม่เปลี่ยวจริงเหรอ" สนถามย้ำ คราวนี้ยิ้มกรุ้มกริ่มมีเลศนัยยิ่งกว่าเดิม
"จริง" ต้นยืนยัน
หมับ!
สนคว้าหมับเข้าให้ที่เป้ากางเกงของต้นพร้อมกับคลึงเคล้นเล่น ต้นตาโตด้วยความตกใจแต่ก็รู้ว่าเสียทีสนไปเสียแล้วเพราะ "ตรงนั้น" ของต้นมันฟ้องอะไรบางอย่างชัดเจน ต้นก็เลยทำหน้าอ่อยๆ
"เปลี่ยวแล้ว" สนยิ้มชอบใจ "สงสัยเราจะต้องลงโทษคนโกหกให้สาสมแล้วล่ะ"
ต้นทำท่าจะลุกหนีสนก็คว้าตัวไว้เสียก่อน
"จะหนีไปไหน"
สนกอดปล้ำเล่นกับต้นที่พยายามดิ้นหนี เสียงหัวเราะดังไปทั่วห้อง
"สนหื่น"
"ก็หื่นกับนายคนเดียวนี่แหละ มาให้เราทำโทษซะเดี๋ยวนี้เลย ไหนว่าอารมณ์ไม่เปลี่ยวไง ทำไมตรงนั้นยังกะหินเลยล่ะ"
ปล้ำกันไปมา ต้นก็ต้องตกอยู่เบื้องล่างของสนเสียแล้ว คราวนี้คงหนีไม่พ้นแน่นอน เสียงหัวเราะค่อยๆ เงียบลงพร้อมๆ กับการเคลื่อนไหวของทั้งสองฝ่ายที่ค่อยๆ หยุดลง
"เราสองคนมาช่วยกัน...ทำให้คืนนี้เป็นคืนพิเศษของเราอีกนะต้น"
ไม่มีอะไรจะเวิ่นเว้อแล้วนะครับ คงต้องลากันไปจริงๆ เสียที ขอบคุณทุกคนมากๆ ที่รักและคิดถึงต้น-สนอยู่เสมอ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:จะมาเวิ่นเว้อกี่ตอนก้อได้จ้ะ ขอบคุณน่ะจ้ะที่มาเขียนเรื่องราวดี ๆ ให้เราได้อ่านกัน ส่วนใหญ่แล้วคนอ่านกับคนเขียนมักจะไม่ชอบอะไรเหมือนกันหรอก เพราะคนละมุมมองนะ เราว่า ยังไงคงยังไม่หายไปเนอะ คงได้เจอกันในเรื่องธุรกิจนี้มีรักน่ะจ้ะ แอบมีเรื่องต้นสนเข้าไปประกอบด้วย :o8:
-
อ่านแล้วยิ้มมีควา สุขทุกครั้วเเยค่ะ "อารมณ์เปลี่ยว" เขากุ๊กกิ๊กกันได้น่ารักมาก ถ้าว่างก็ มาเวิ้นเวอต่อนะค่ะ :3123:
-
อ่านทิวบูม แล้วคิดถึงต้นสนจังเลยค่ะ :hao5:
-
เข้ามาเห็นเรื่องนี้แล้วคิดถึง ต้น สน และน้องภูคาอ่ะ เลยต้องเข้ามาเม้น 555+
ปกติ เรื่องอื่น ผมไม่ค่อยชอบอ่านตอนพิเศษนะ แต่เรื่องนี้ขอรีเควสอีกเสียง
อยากให้มีตอนพิเศษบ้าง อย่างน้อยจะได้หายคิดถึง อิอิ
คือแบบรู้สึกผูกพันกับตัวละครยังไงไม่รู้แฮะ
อาจจะเพราะเหมือนเราเห็นทั้งสองตั้งแต่เด็กจนถึงโตมั้ง เห็นทั้งสองผ่านอะไรกันมาบ้าง เลยทำให้คนอ่านเกิดความรู้สึกผูกพัน
-
คิดถึง ต้น-สน จัง อ่าน ทิว-บูม แล้วยิ่งคิดถึง
-
:bye2: :bye2: แวะมาโบกมือลาต้นกับสน
สำหรับคนที่ไม่ชอบคราม่า การที่ได้รู้ว่าเรื่องราวจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งเป็นกำลังใจให้คนอ่านมากค่ะ
เรื่องอื่นขอเวลาทำใจก่อนค่ะ :m23: แล้วจะตามไปอ่าน
-
ต้องลาแล้วจริงๆใช่ไหมครับเนี้ย คงคิดถึงแย่เลย ขอให้ต้นสนรักกันตลอดไปนะ ขอให้มีความสุขมากๆ ดั่งที่รอคอย
-
แวะมาลาต้นกะสนเมือกี้ก็แอบไป
ใช้พลังงานน้ำตากะอีกเรื่องมาอีกด้วย
-
ใครที่ถามหาตอนพิเศษ ตอนนี้คิดออกแล้ว คนเขียนอินพอสมควร ขอบิวท์อารมณ์ต่ออีกสักหน่อย
อาจจะได้อ่านตอนที่แอดมินย้ายไปห้องนิยายที่โพสต์จนจบแล้ว
ไม่ใช่เหตุการณ์ต่อจากตอนที่จบแล้วนะครับ เป็นเหตุการณ์สมัยที่ต้น-สนยังพักด้วยกันในหอพักมหาวิทยาลัยเชียงใหม่
มีเหตุการณ์หนึ่งที่ผมอยากใส่เข้าไปเพื่อสนับสนุนเหตุการณ์และความคิดตอนหลังจากนั้นให้แข็งแรงขึ้น
ตอนแรกว่าจะแทรกเข้าไปในตอนที่ 6 หรือ 7 แต่มีจำนวนตัวอักษรตามโควต้าเหลือน้อยไปหน่อย
ก็เลยคิดว่าจะแยกออกมาเป็นตอนพิเศษหนึ่งตอน ส่วนตอนหลังจากแต่งงาน คนเขียนยังบิวท์อารมณ์ไม่ได้ครับ
ถ้าไม่ดราม่ามักจะบิวท์ไม่ค่อยออก 555
ป.ล. รอแอดมินย้ายอยู่นะครับ :monkeysad:
Sarawatta
(http://s5.postimg.org/au2iehenr/love_pwd.jpg) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48447.0)
-
ว๊าว จะมีตอนพิเศษด้วย จะระหว่างเรื่องหรือจบเรื่องก้อชอบทั้งนั้นจ้า หลังจากที่จบไปแล้ว ถ้าเผื่อมีช่วงเทศกาลพิเศษที่คุณ sarawatta เกิดปิ๊งอะไรขึ้นมาก้อกลับมาเขียนตอนพิเศษได้น่ะจ้ะ มีติดตามตลอดอยู่แล้วจ้า
บ๊าย บาย ต้นสนคู่ชีวิตที่เกิดมาเพื่อกันและกันน่ะจ้ะ
เราอ่านเรื่องนี้แล้วก้อได้คิดว่าสิ่งที่เรียกว่าปาฏิหารย์ไม่ใช่มนต์วิเศษที่เราต้องรอคอยให้มันเกิดขึ้น แต่คือการกระทำที่เกิดจากความตั้งใจอดทนและรอคอยให้มันเกิดผลจากการปฏิบัติดีที่เราสะสมมันเรื่อยมาต่างหากล่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ใครที่ถามหาตอนพิเศษ ตอนนี้คิดออกแล้ว คนเขียนอินพอสมควร ขอบิวท์อารมณ์ต่ออีกสักหน่อย
อาจจะได้อ่านตอนที่แอดมินย้ายไปห้องนิยายที่โพสต์จนจบแล้ว
ไม่ใช่เหตุการณ์ต่อจากตอนที่จบแล้วนะครับ เป็นเหตุการณ์สมัยที่ต้น-สนยังพักด้วยกันในหอพักมหาวิทยาลัยเชียงใหม่
มีเหตุการณ์หนึ่งที่ผมอยากใส่เข้าไปเพื่อสนับสนุนเหตุการณ์และความคิดตอนหลังจากนั้นให้แข็งแรงขึ้น
ตอนแรกว่าจะแทรกเข้าไปในตอนที่ 6 หรือ 7 แต่มีจำนวนตัวอักษรตามโควต้าเหลือน้อยไปหน่อย
ก็เลยคิดว่าจะแยกออกมาเป็นตอนพิเศษหนึ่งตอน ส่วนตอนหลังจากแต่งงาน คนเขียนยังบิวท์อารมณ์ไม่ได้ครับ
ถ้าไม่ดราม่ามักจะบิวท์ไม่ค่อยออก 555
ป.ล. รอแอดมินย้ายอยู่นะครับ :monkeysad:
Sarawatta
ขอตอนพิเศษ ซัก 3-5 ตอนน่ะครับ ไม่อยากให้จบ อยากให้มีตอนพิเศษ แทรกตรงโน้น ตรงนี้ ให้หายคิดถึง ถ้าเป็นแฟนพันธุ์แท้ ผมว่า ทุกคนต้องเหมือนผมแน่นอน
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ
เป็นเรื่องที่สนุกและประทับใจมาก
:mew1: :mew1: :mew1:
ตอนหน่วงก็ทำเราแทบบ้า!!ร้องให้ตามเลย
แต่ตอนน่ารักก็ฟินจิกหมอน
ชอบมากค่ะ
o13 o13 o13
-
สำหรับต้น-สน จะตอนพิเศษกี่ตอนผมก็อ่านได้ตลอดครับ
ความรักที่ผูกพันฝังรากลึก ไม่มีการฉาบฉวย
สวยงามเสมอจนไม่อยากจากคู่นี้เลย
-
ว้าว ตอนพิเศษ สมัยยังเรียนมหาลัย อยู่บ้านพักหลังเดียวกันสินะ สงสัยคงจะทั้งหวานและเศร้าจับจิตจับใจแน่เลย
-
กรี๊ดดดดดด มีตอนพิเศษด้วยเหรอคะ :heaven เฝ้ารอคอยด้วยความคิดถึงต้นสน :กอด1:
-
วันอาทิตย์นี้ผมจะลงตอนพิเศษของ "ต้น-สน" ให้นะครับ คิดถึงเหลือเกิน จะได้เขียนเสียที กลัวน้องๆ สองคนเหงา
ผมแต่งเพลงเพลงหนึ่งไว้เป็นพิเศษสำหรับเรื่องนี้โดยเฉพาะ แต่ใน 44 ตอนที่เขียนมีตอนที่ใช้เพลงๆ นี้ประกอบได้น้อยมาก
ผมก็เลยอยากจะแต่งตอนพิเศษขึ้นมาอีกสักตอน เพื่อเพลงๆ นี้โดยเฉพาะ "รักใครก็รักไป" เอามาให้ฟังเรียกน้ำย่อยก่อนครับ
รักใครก็รักไป
https://www.youtube.com/v/V18SdwTgBPs
Melody first composed in 2011
Recomposed in May 2014
Lyrics on 23 May 2014
All by sarawatta
จะรักใคร ก็รักไป
เก็บหัวใจเธอไว้อย่างนั้น
จะไม่ขอวุ่นวาย รบกวนหัวใจ
อยู่อย่างรู้ตัว...ว่าไม่สำคัญ
ไม่รักกัน ไม่เป็นไร
จะขอยืนตรงนี้ข้างหลัง
ปล่อยให้ฉันเป็นไป ทุรนทุราย
แค่อยากรักเธอ แม้ไม่มีหวัง
หัวใจไม่อาจบังคับกัน ฉัน..ก็รู้อยู่ แต่ก็หวังว่าเธอนั้นคงไม่ใจร้าย
ขอให้คนหนึ่งได้รักเธอ แม้...ว่าต้องเจ็บ ไม่หวังให้เธอต้องมาเข้าใจ
คนอย่างฉัน
จะรักใคร ก็รักไป
อยู่ของเธอดีแล้วอย่างนั้น
ปล่อยให้ฉันทำใจ จนหมดรักเธอ
แต่ไม่รู้เลยว่านานเท่าไรเหมือนกัน
ตอนพิเศษตอนต่อไปอาจจะใช้เวลาอีกนาน จะมาพร้อมกับ
1) เพลงประกอบนิยายต้น-สน มีเพลงของต้นและของสนแยกกัน (ไม่แน่ว่าอาจจะมีเพลงภาพรวมด้วย)
2) E-book เรื่องต้น-สน สำหรับเอาไว้อ่านแทนหนังสือ (ผมคงไม่ได้รวมเล่ม)
3) เพลงประกอบต้น-สนที่ผมแต่งทั้งหมดสำหรับแจกให้เอาไปฟัง
Special Thanks
ขอขอบคุณเป็นพิเศษ 3 ท่านที่ได้ช่วยแนะนำนิยายที่แสนรักของผมดังนี้ครับ
└X • €NouGh •, PFLove และ Freja
ขอบคุณทั้งสามท่านมากนะครับที่ชอบเรื่องนี้ เสียสละเวลาที่มีค่าและเห็นว่าเรื่องนี้มีคุณค่ามากพอที่จะแนะนำให้คนอื่นๆ ได้มาอ่าน ท่านอื่นๆ ที่ได้แนะนำเรื่องนี้ให้แต่ผมไม่เห็นหรือลืมเอ่ยถึงไปก็ขออภัยด้วยครับ ถ้าเจอจะมาขอบคุณอีกครั้ง แต่ยังไงก็ต้องขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามงานเขียนและแนะนำนิยายของผม ไม่ว่าจะกี่เรื่องก็ตาม ขอบคุณจากใจครับ
เจอกันวันอาทิตย์นี้ครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
-
ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ!!!
≧﹏≦ รอนะค้าา~~ :m3:
-
รอ รอ รอตอนพิเศษ ตอนพิเศษ จะมีน้องภูคาเข้าร่วมฉากด้วยมั้ย รอ รออ่าน รออ่าน รออ่าน
-
ปักหมุดรอตอนพิเศษ :pig4: :pig4:
-
จะรออ่านนะครับ ตอนพิเศษ อิอิ
-
อ้าว ลบออกหรอคะ ไหนงั้นอ่ะ
เคยอ่าน v.แรกไป เห็น v.2 ลิ้งให้มาอ่าน v.3
แต่อ่านได้ 2 ตอนเองง่ะ T^T ฮื่อออออออออออ
-
อ้าว ลบออกหรอคะ ไหนงั้นอ่ะ
เคยอ่าน v.แรกไป เห็น v.2 ลิ้งให้มาอ่าน v.3
แต่อ่านได้ 2 ตอนเองง่ะ T^T ฮื่อออออออออออ
กำลังปรับปรุงและเก็บรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ อยู่นะครับ อีกประมาณหนึ่งสัปดาห์น่าจะเรียบร้อยดีครับ ตอนนี้ผมลงให้ถึงตอนที่ 7 แล้ว จะค่อยๆ ทยอยแก้และลงให้วันละ 6-7 ตอนครับ
ขออภัยในความไม่สะดวกครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1:
Sarawatta
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
SPECIAL CHAPTER 02: ผู้ชายคนนี้ยอมแลกทุกอย่างเพื่อความรัก
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
สนเคยจีบผู้หญิงอยู่คนหนึ่งสมัยที่เข้าเรียนปีหนึ่งใหม่ๆ ช่วงนั้นต้นกับสนยังพักด้วยกันอยู่ที่หอพักในมหาวิทยาลัยอยู่ ความจริงต้นก็ยังไม่รู้เรื่องนี้หรอก ปกติถ้าสนมีแฟนหรือกำลังจีบใครอยู่ สนจะบอกต้นเป็นคนแรกเสมอ แต่น่าแปลกที่คราวนี้สนไม่บอกต้นเลย จนกระทั่งวันหนึ่ง...
หลังจากเลิกเรียนแล้วเพื่อนๆ ในคณะก็ชวนต้นไปเดินเล่นและหาของอร่อยๆ กินในห้าง ปกติต้นก็จะไปกับเพื่อนๆ อย่างนี้บ้างเดือนละครั้งสองครั้ง คราวนี้มีนิก ปั้นจั่น เต้และเจนี่มาร่วมก๊วนด้วย ทั้งสี่คนนี้ดูจะเป็นเพื่อนที่ต้นสนิทด้วยมากที่สุดในบรรดาเพื่อนคนอื่นๆ ทุกคนตกลงกันว่าจะไปกินเอ็มเคเพราะมีทั้งอาหารคาวและหวานให้กินพร้อมกัน แถมยังราคาไม่แพงจนเกินไป เหมาะกับนึกศึกษาที่ยังไม่มีรายได้อีกด้วย
"กินไอติมกันไหม เราอยากกินน่ะ" เจนี่เอ่ยขึ้นเมื่อเดินผ่านร้านไอศครีมชื่อดังร้านหนึ่งพอดี
"กินที่เอ็มเคก็ได้ เอ็มเคก็มีไอติมให้กินเหมือนกัน" เต้แย้ง
"เฮ้ยๆ ต้น นั่นใช่ไอ้สนหรือเปล่าวะ" นิกถามพลางชี้ชวนให้ต้นดูคนที่คิดว่าน่าจะเป็นสน ตอนนั้นนิกกับปั้นจั่นรู้จักสนแล้วจึงพอจำได้
เนื่องจากร้านไอศครีมร้านนี้อยู่ในพื้นที่เปิดโล่ง มีเพียงแนวรั้วเตี้ยๆ กั้นไว้ พอต้นหันไปมองตามจึงเห็นสนนั่งกินไอศครีมอยู่กับสาวคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก ผมยาว ตาโตตามสเป๊คที่สนชอบทุกอย่าง
"มากินไอติมกับสาวที่ไหนวะเนี่ย ไม่เคยเห็นเลย น่ารักซะด้วย ไอ้นี่นี่มันเส่ห์แรงจริงๆ" นิกยิ้ม สายตาเป็นประกาย
"สน"
ปั้นจั่นดันตะโกนเรียก ทำให้เจ้าตัวหันมามองหาต้นตอของเสียง พอเห็นนักศึกษากลุ่มหนึ่งยืนอออยู่นอกร้านก็เพ่งมองอย่างสงสัย มีคนหน้าคุ้นๆ ที่สนพอรู้จักอยู่ด้วยสองสามคน แต่แล้วสนก็ต้องตกใจเมื่อเจอคนๆ หนึ่งที่สนรู้จักดีกว่าใคร กำลังมองมาที่สนด้วยแววตาที่ทำให้สนแทบนั่งไม่ติด แววตาที่ไม่รู้ว่าดีใจหรือน้อยใจกันแน่
ต้นพยายามฝืนยิ้มให้สนเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เพื่อนสงสัย ส่วนสนเองก็ยิ้มกลับมาเช่นกัน รอยยิ้มของต้นดูเศร้าเหลือเกิน ต้นน้อยใจหรือเปล่าที่เห็นสนมากินไอศครีมกับสาวสวยตอนนี้ สนเคยรู้มาว่าเพื่อนที่สนิทกันมากๆ พอเห็นอีกฝ่ายมีแฟนก็อาจจะรู้สึกอิจฉาและน้อยใจได้
"เพื่อนสนเหรอคะ" สาวน้อยที่มานั่งกินไอศครีมกับสนถามขึ้นเมื่อเห็นนักศึกษากลุ่มนั้นทำท่าเหมือนรู้จักสน
"ใช่ๆ...เพื่อนเราเองแหละน้ำผึ้ง" สนหันไปบอกสาวน้อยที่สนเพิ่งตามจีบมาได้สักพัก ยังไม่ถึงขั้นตกลงเป็นแฟนกันหรอก แต่ก็อยู่ในช่วงเริ่มต้นคบหาดูใจกันแล้ว อีกไม่นานก็น่าจะพัฒนาความสัมพันธ์ไปเป็นแฟนกันได้
"ไปกันเถอะ" ต้นบอกเพื่อนๆ ที่ตอนนี้โบกไม้โบกมือทักทายกับสนอยู่
"อ้าว...มึงไม่ไปทักเพื่อนมึงหน่อยเหรอ" ปั้นจั่นสงสัย
"จะไปรบกวนเขาทำไม ไปกันเหอะ กูหิวแล้ว"
ต้นยกมือขึ้นลาสน แล้วก็เดินนำเพื่อนๆ ออกไปเพื่อจะได้หนีภาพที่บาดตาบาดใจนั้นไปเสียที ความรู้สึกเดิมๆ ความเจ็บปวดเดิมๆ ความน้อยใจเดิมๆ และอีกหลายความรู้สึกเดิมๆ กลับมาอีกแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่เหมือนกันที่ต้นต้องเห็นภาพและเหตุการณ์อย่างนี้ให้ต้องเจ็บปวดหัวใจ คิดๆ ไปแล้วก็อดโมโหตัวเองไม่ได้ที่ไม่เคยหยุดรักเพื่อนคนนี้ได้เลย
ต้นได้แต่ท่องไว้ในใจว่าสนไม่ผิดเลยที่มีแฟน แค่เรื่องธรรมดาของผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้นเอง ยิ่งสนเป็นคนหน้าตาดีและดูสุภาพก็ย่อมเป็นที่หมายตาของสาวๆ และหนุ่มๆ ที่นิยมเพศเดียวกัน เพราะฉะนั้น ถ้าต้นยังรู้จักกับสนอยู่ เหตุการณ์อย่างนี้ก็ย่อมต้องเกิดขึ้นอย่างไม่จบไม่สิ้นอยู่แล้ว ต้นก็คงไม่พ้นต้องดูแลหัวใจตัวเองไปตามประสาคนแอบรักเหมือนที่ผ่านมา
เพื่อนอีกสี่คนเดินแกมวิ่งตามต้นมาอย่างงงๆ ส่วนสนก็มองตามต้นไปด้วยสายตาที่ดูกังวลจนพอสังเกตได้ สักพักหนึ่งก็หันมายิ้มกับน้ำผึ้งเพราะไม่อยากให้สาวน้อยตรงหน้าผิดสังเกต แม้ว่าจะคุยกันไปกินไอติมกันไปเหมือนหนุ่มสาวที่เพิ่งชอบกันใหม่ๆ แต่ในจิตใจของสนกลับเห็นแต่ภาพรอยยิ้มและสายตาเศร้าๆ คู่นั้นของต้นคอยแว่บมารบกวนในความคิดอยู่เรื่อยๆ แทบจะไม่มีความสุขกับนัดเดตครั้งแรกกับสาวน้อยแสนสวยคนนี้เลย
ทำไมแววตาและรอยยิ้มเศร้าๆ ของต้นถึงมีอิทธิพลกับความคิดของสนมากขนาดนี้นะ!?
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
ต้นไม่อยู่ที่ห้อง!?
สนเดินเข้าไปดูในห้องน้ำก็ปรากฎว่าไม่มีใคร พอโทรหาเสียงโทรศัพท์ของต้นก็ดังขึ้นไม่ไกลนัก มองไปที่ต้นเสียงก็เห็นว่าดังมาจากกระเป๋าที่ต้นวางไว้นั่นเอง แสดงว่าต้นไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย สนเหลือบดูนาฬิกาที่ข้างฝาก็เห็นว่าสามทุ่มกว่าแล้ว
ต้นไปไหนนะ?
ระหว่างที่รอสนก็เลยเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำไปก่อน จนกระทั่งอาบน้ำเสร็จและเปลี่ยนชุดที่สนชอบใส่นอน ต้นก็ยังไม่กลับเข้ามาในห้องอีก หรือว่าจะไปห้องเพื่อน คืนนี้จะได้คุยกับต้นหรือเปล่าหนอ สนหยิบรีโมททีวีมาแล้วก็เปิดดูรายการบอลยุโรปที่ชอบ ดูไปก็คอยชำเลืองไปที่ประตูเป็นระยะๆ
จนกระทั่งสี่ทุ่มกว่าๆ คนที่สนรอคอยจึงเปิดประตูเข้ามาในห้อง ต้นอยู่ในชุดที่เตรียมตัวจะนอนเหมือนกัน แสดงว่าอาบน้ำแล้วก็คงออกไปไหนสักแห่งแถวๆ นี้
"ไปไหนมาน่ะต้น เราคอยนายอยู่ตั้งนานแน่ะ"
สนละสายตาจากจอทีวี มองเพื่อนที่เดินเข้ามานั่งบนเตียงของตัวเองแล้วก็ยิ้มน้อยๆ ตอนนี้ห้องถูกจัดใหม่ด้วยการเอาเตียงของต้นกับสนมาชิดกัน จึงนอนคุยกันได้สะดวกมากขึ้น ไม่จำเป็นต้องเดินไปหากันเหมือนก่อนหน้านี้
"ไปห้องนิลมา" ต้นบอกเสียงเรียบ
นิลเป็นเพื่อนใหม่ที่ต้นกับสนเพิ่งรู้จักไม่นาน เรียนอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์ รู้จักกันเพราะเล่นบาสเก็ตบอลหน้าหอพักด้วยกันบ่อยๆ เวลาเลิกเรียนตอนเย็นๆ ถ้าไม่ได้ไปไหนแล้วต้นกับสนก็มักจะมาเล่นบาสเก็ตบอลกับเพื่อนๆ ในหอพักเดียวกันเสมอๆ
"อ้อ" สนทำท่าเหมือนอยากพูดหรือถามบางสิ่งบางอย่างแต่ก็ลังเล
ต้นล้มตัวนอนลงบนเตียงของตัวเองแล้วก็ดึงผ้าห่มมาคลุมไว้ครึ่งตัวเหมือนเคย แม้ว่าจะพยายามทำตัวให้เหมือนไม่มีอะไรแต่อีกคนก็รู้ว่ามีบางอย่างไม่เหมือนเดิม
"จะนอนแล้วเหรอ เดี๋ยวเราปิดไฟให้นะ" สนอาสา เห็นต้นทำเงียบๆ อีกแล้วก็ยิ่งอยู่ไม่ติด สนไม่ชอบเลยเวลาที่เห็นต้นมีอาการอย่างนี้
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราดูบอลเป็นเพื่อนนาย"
ต้นรีบร้องบอก สายตาจับจ้องไปที่จอทีวีที่ตอนนี้มีฟุตบอลคู่หนึ่งกำลังแข่งอยู่ ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายคอยลอบสังเกตท่าทีอยู่ ได้ยินอย่างนั้นแล้วสนก็นั่งอยู่กับที่บนขอบเตียงนอนของตัวเองต่อไป
"แล้ววันนี้...นายไปกินอะไรกับเพื่อนมาล่ะ"
"เอ็มเค"
"อร่อยไหม"
"ก็ดี"
"เหรอ...แล้วไปไหนต่อไหม"
"ไม่ได้ไป กลับเลย"
ถามคำตอบคำอย่างนี้ก็น่าจะพอบอกได้แล้วล่ะว่าต้นน่าจะน้อยใจแน่ๆ ต้นเองก็รู้ตัวว่าไม่ควรแสดงอาการอย่างนี้กับเพื่อนหรอก แต่บางครั้งก็อดไม่ได้จริงๆ ที่จะน้อยใจ สนไม่ผิดเลยนะ ต้นไม่ควรจะทำอาการอย่างนี้กับเพื่อนเลย พอคิดได้อย่างนี้แล้วต้นก็เลยต้องพยายามปรับสีหน้าและอารมณ์ใหม่
"แล้ว...คนนั้นเป็นใครเหรอ แฟนใหม่นายหรือเปล่า" ต้นฝืนใจถามออกไป
สนหยุดมองหน้าเพื่อน ไม่มั่นใจนักว่าถ้าบอกต้นไปแล้วคนฟังจะรู้สึกยังไง
"อ๋อ...เขาชื่อน้ำผึ้ง เรียนคณะเดียวกับเรานั่นแหละ ก็...ยังไม่ถึงกับเป็นแฟนกันหรอก แค่..." สนไม่ได้พูดต่อ
ต้นก็เลยเสริมขึ้นมาเอง "กำลังจีบกันอยู่เหรอ"
สนพยักหน้ายอมรับเพราะไม่เคยโกหกเพื่อน
"ก็น่ารักดีนะ เหมาะกับนายเลย สเป๊คนายล่ะสิ" ต้นพยายามขำ แต่ก็ดูไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่ เอาเป็นว่าพอหัวเราะได้บ้างก็ดีแค่ไหนแล้ว
"อืม..." สนพูดแค่นั้น ยิ่งเห็นต้นทำเฉยๆ อยู่ก็ยิ่งร้อนตัว
"แล้วเมื่อไหร่นายจะขอเขาเป็นแฟนล่ะ" ต้นถามโดยไม่หันไปมอง
"ไม่รู้เหมือนกัน ดูๆ กันไปก่อน ว่าแต่...นายอยากให้เรามีแฟนหรือเปล่าล่ะ"
ต้นหันไปมอง ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ
"ก็แล้วแต่นายสิ นายจะรักใครนายก็รักไปเหอะ จะมาถามเราทำไม ยังไงๆ นายก็ต้องมีแฟนอยู่แล้วนี่"
สนยิ้มเฝื่อนๆ ท่าทางคืนนี้ต้นกับสนคงจะยังคุยกันอย่างสนิทสนมเหมือนเดิมไม่ได้แล้วล่ะ หวังว่าจะเป็นอย่างนี้แค่คืนเดียวเท่านั้น พรุ่งนี้ต้นกับสนก็ควรจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
วันต่อมา สนกลับมาถึงหอพักเกือบๆ หนึ่งทุ่ม กลับมาก็เห็นต้นเล่นบาสเก็ตบอลอยู่หน้าหอพักกับเพื่อนๆ ห้าหกคนอย่างสนุกสนาน แน่นอน หนึ่งในนั้นก็มีนิลด้วย บางทีสนก็เคยรู้สึกว่าต้นสนิทกับนิลมากเกินไปด้วยซ้ำ มากจนบางทีสนอิจฉาเลยล่ะ
"เดี๋ยวมาเล่นด้วยนะ"
สนร้องบอกก่อนจะวิ่งแจ้นเอาสัมภาระไปเก็บบนห้อง ไม่นานนักก็วิ่งกลับลงมาในชุดนักศึกษาเหมือนเดิมแต่พับขากางเกงขึ้น ถอดรองเท้าแล้วก็วิ่งมาเล่นบาสเก็ตบอลกับต้นและเพื่อนคนอื่นๆ ที่ตอนนี้ต่างก็รู้จักกันดีพอสมควรแล้ว
เล่นกันไปเกือบๆ สิบนาทีโทรศัพท์ของสนก็ดังขึ้น สนจึงหยุดเล่นแล้วเดินออกไปยืนโทรศัพท์ข้างๆ สนาม คุยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างนี้ก็คงไม่พ้นคุยกับคนพิเศษสินะ ต้นหันไปเห็นแล้วก็รู้สึกเศร้าใจขึ้นมาทันทีทันใด สนหันมามองต้นบ้างเป็นระยะ บางคราวก็สบตากัน ทำให้สนได้เห็นรอยยิ้มและแววตาเศร้าๆ อย่างนั้นของต้นอีกแล้ว
"เหนื่อยแล้วว่ะ"
เล่นไปสักพักหนึ่งต้นก็บอกเพื่อนๆ ไปอย่างนั้น แล้วก็เดินออกไปนั่งพักตรงโต๊ะมาหินอ่อนที่อยู่ใต้อาคารหอพักหลังแป้นบาส ไม่นานนักคนอื่นๆ ก็ค่อยๆ ทยอยหยุดเล่นทีละคนสองคน แล้วก็ค่อยๆ หายไป เหลือแค่นิลคนเดียวที่เดินตามมานั่งคุยกับต้นด้วย
"ทำไมวันนี้ต้นเหนื่อยไวจัง" นิลถามพลางนั่งลงข้างๆ
"ไม่รู้ดิ สงสัยวันนี้กินข้าวน้อยไปหน่อยมั้ง" ขำแล้วก็เหลือบสายตาไปมองใครอีกคนที่ยังคงคุยโทรศัพท์ไม่เสร็จเสียที
"ไปกินอีกไหม เดี๋ยวนิลพาไป"
"ไม่กินแล้ว กินตอนเย็นๆ เยอะๆ บ่อยๆ ไม่ดีนะนิล เดี๋ยวอ้วน"
"ต้นกลัวอ้วนด้วยเหรอ"
"ก็นิดนึง อ้วนแล้วไม่หล่อไง" ต้นขำแล้วก็นั่งนิ่งเหมือนคิดอะไรบางอย่าง
"สงสัยสนคุยกับแฟนแน่เลย ดูดิ คุยไปยิ้มไป" นิลพูดในขณะที่มองดูสนเดินวนไปวนมาหน้าหอพัก
"ก็คงงั้น" ต้นบอกแล้วก็หันไปทางอื่นเพราะไม่อยากเห็น
"แล้วต้นมีแฟนยังล่ะ"
ต้นส่ายหน้า "แล้วนิลล่ะ"
"ก็ยังเหมือนกัน ไม่อยากมีตอนนี้หรอก มีแฟนแล้วเปลืองตังค์ง่ะ ตอนนี้เรายังไม่ค่อยมีตังค์เท่าไหร่ เอาไว้ทำงานแล้วค่อยมีดีกว่า" นิลตอบพลางขำ
"เราก็คิดอย่างงั้นแหละ แต่ใครจะไปรู้ เผลอๆ พรุ่งนี้ก็อาจจะเดินไปเจอคนที่ถูกใจก็ได้"
ต้นกับนิลหัวเราะชอบใจด้วยกัน นั่งคุยกันอยู่สักพักสนก็เดินมาหาที่โต๊ะม้าหินอ่อน สีหน้าดูยิ้มๆ แต่ก็ไม่รู้ว่ายิ้มด้วยเรื่องอะไร
"เล่นกันอีกไหม เมื่อกี้เราได้เล่นนิดเดียวเอง"
ไม่รู้ว่าชวนใครเพราะไม่เอ่ยชื่อ ก็คงชวนทั้งสองคนที่นั่งอยู่นั่นแหละ ต้นกับนิลหันมามองหน้ากันแล้วก็ค่อยๆ ลุกเดินตามสนไปเล่นบาสเก็ตบอลต่อ แต่ก็เล่นกันไม่จริงจังนักเพราะคนเล่นมีแค่สามคน เล่นกันได้ไม่นานก็หยุดพักแล้วเดินเล่นไปมา คุยกันไปด้วย
"เราว่าตอนนี้เราตัวสูงกว่านายแล้วนะต้น" สนพูดขึ้นขณะทุ่มลูกบาสเล่นบนพื้น
"จริงเหรอ" ต้นขมวดคิ้วสงสัย
"จะลองดูไหมล่ะ งั้นนายลองเขี่ยลูกบาสให้ตกจากมือเรานะ แต่มีข้อแม้ว่าห้ามเขย่งขา ห้ามถูกแขนเราด้วย โอเคไหม"
ต้นพยักหน้าอย่างนึกสนุก สนหยิบลูกบาสขึ้นมาแล้วก็ชูขึ้นไปจนสุดมือ ต้นไปยืนข้างๆ แล้วก็พยายามเอามือเขี่ยลูกบาสที่สนชูไว้ แต่ยืดจนสุดมือแล้วก็ยังไม่ถึง
"ห้ามเขย่งขานะ"
สนย้ำอีกทีพลางชำเลืองดูขาต้นว่าเขย่งหรือเปล่า พอต้นพยายามยืดตัวยืดแขนขึ้น สนก็ยืดตัวและแขนให้สูงขึ้นเช่นเดียวกัน ทำให้ต้นเขี่ยลูกบอลไม่ได้เสียที พอต้นใกล้จะขยับถึงสนก็เขยิบหนี ต้นก็เขยิบตามไปปัดลูกบอลอีก สนดูมีความสุขมากที่มีเพื่อนรักป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ
"ไม่เอาแล้ว ไม่หนุกเลย" ต้นทำหน้างอ
สนเอามือลง ถือลูกบาสไว้สองมือแล้วก็หัวเราะชอบใจ "งั้นเอางี้ เราให้เขย่งขาก็ได้ แต่เราก็จะเขย่งด้วย"
ต้นยิ้มอย่างพอใจ คราวนี้น่าจะง่ายขึ้น ว่าแล้วสนก็ชูลูกบาสขึ้นเหมือนเดิม เขย่งขาขึ้นด้วย ต้นเขย่งขาตาม พยายามเอามือปัดลูกบาสที่สนชูไว้ให้ตก แต่จนแล้วจนรอดก็ปัดไม่ถึงอยู่ดี
"อีกนิดเดียวๆ" สนเร่งอย่างสนุก
ต้นพยายามยืดเขย่งอีก สุดท้ายก็เสียหลักจนเซ สนทิ้งลูกบาสแล้วรีบคว้าตัวเพื่อนมากอดไว้ก่อนจะล้มก้นจ้ำเบ้า ลูกบาสตกกลิ้งหลุนๆ ออกไปนอกสนาม สายตาวิบไหวของทั้งคู่ก็สบประสานกัน
อีกแล้ว...ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่อยู่ในอ้อมแขนที่แสนอบอุ่นของสน ต้นก็อยากขอให้มีพรวิเศษช่วยหยุดเวลาไว้ หวังว่าจะได้อยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายคนนี้อย่างคนรักกันสักครั้งในชีวิต
อีกแล้ว...หัวใจของสนเต้นแรงจนรู้สึกได้ ไม่เข้าใจตัวเองที่รู้สึกประหลาดๆ อย่างนี้ทุกครั้งที่สัมผัสถึงเนื้อถึงตัวกัน ความรู้สึกที่แสนพิเศษนี้ช่างน่าหลงใหลเหลือเกิน
พอรู้ตัวว่ามีอีกคนยืนดูอยู่สนก็เลยต้องค่อยๆ ปล่อยต้นให้ยืนอย่างอิสระ
"เห็นไหมล่ะ เราตัวสูงกว่านายแล้ว" สนยิ้มอวดอย่างภูมิใจ
"ไม่จริงหรอก นายแขนยาวเฉยๆ ใช่ไหมนิล เรากับสนสูงเท่าๆ กันใช่ไหม" ต้นหันไปถามเพื่อนอีกคนที่ยืนดูอยู่
นิลเห็นเพื่อนรักเล่นด้วยกันแล้วก็ขำไปด้วย "สนสูงกว่าหน่อยนึง"
"จริงเหรอ" ต้นหน้าจ๋อย เสียความมั่นใจไปเลย
"งั้นมายืนข้างๆ กับเราดิ ให้นิลช่วยดูให้อีกทีก็ได้" สนท้าพิสูจน์
ต้นจึงมายืนเคียงข้างกับสน นิลเข้ามายืนดูใกล้ๆ แล้วก็ค่อยๆ พิจารณา สุดท้ายก็พบว่าสนสูงเลยต้นไปประมาณสามถึงสี่เซ็นติเมตร ก็ไม่สูงกว่ากันเท่าไหร่หรอก
"สนสูงกว่าต้นนิดนึงจริงๆ"
"เห็นไหมล่ะ" สนหันไปยิ้มและหัวเราะกับเพื่อนรักที่หน้าม่อยไปเล็กน้อย
"ก็ได้ เดี๋ยวเราจะกินนมให้เยอะๆ เลยคอยดู จะได้สูงกว่านาย" ต้นทำหน้าทะเล้นแล้วก็หัวเราะ
"ต้นกับสนดูสนิทกันจังเลยนะ ดูๆ ไปก็เหมือนเป็นแฟนกันเลย"
อยู่ดีๆ นิลก็พูดขึ้นมาอย่างนั้น แถมยังยิ้มเหมือนกับเป็นเรื่องธรรมดาเสียอีก ต้นกับสนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ตอนเรียนมัธยมก็โดนเพื่อนล้อว่าเป็นคู่เกย์กันมาแล้ว พอมาเรียนมหาวิทยาลัยก็ไม่พ้นถูกมองอย่างเดิมอีกจนได้
(http://s5.postimg.org/febtqxs3b/tonson_sep.jpg)
พอกลับมาที่ห้องและอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวนอนแล้ว สนก็ชวนต้นมาเล่นเกมส์สนุกๆ ก่อนนอนอีกรอบ คราวนี้สนมีตะปูขนาดสองนิ้วเศษๆ สิบกว่าตัววางอยู่บนโต๊ะที่ใช้ทำงาน ตะปูอีกตัวหนึ่งเสียบลงในแนวตั้งกับขวดเล็กๆ ที่มีกระดาษอุดอยู่จนเต็ม
"เรามีตะปูอยู่สิบสองตัว นายทำยังไงก็ได้ให้ตะปูสิบสองตัวนี้ขึ้นไปอยู่บนตะปูตัวนี้ที่เราตั้งไว้ ห้ามใช้อย่างอื่นช่วยนะ"
ฟังโจทย์แล้วต้นก็โอดครวญ "โห...แล้วเราจะเอาไปวางได้ยังไงล่ะ มันก็ตกหมดสิ"
"ลองดูก่อน"
สนบอกแล้วก็ลุกจากเก้าอี้ ให้ต้นมานั่งแทน จากนั้นต้นก็พยายามหาวิธีเอาตะปูสิบสองตัวไปวางบนตะปูตัวเดียวที่ตั้งอยู่บนขวดให้ได้ ไม่ว่าจะหาจุดสมดุลยังไงก็ตั้งไม่ได้ ต้นพยายามเอาตะปูมาสานกันแต่ก็สานไม่ได้ ทำสารพัดอย่างก็ยังไม่เป็นผล สนพยายามบอกใบ้ให้แล้วต้นก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดี
"นายเฉลยดีกว่า งงแล้ว"
สนจึงนั่งลงบนเก้าอี้แทนต้น ต้นคอยยืนดูอยู่ข้างๆ พร้อมกับคอยลุ้นไปด้วย สนเอาตะปูแท่งหนึ่งวางเป็นแกน จากนั้นก็เอาตะปูที่เหลือวางสลับกันไปมาเหมือนก้างปลา ให้ส่วนหัวของตะปูเกาะอยู่ที่แกน จากนั้นก็เอาตะปูตัวสุดท้ายวางทับลงบนแนวก้างปลานั้น สนจับหัวและปลายของตะปูที่ใช้เป็นแกนแล้วก็ยกขึ้น ตะปูที่สลับเป็นแนวก้างปลาทิ้งตัวลงมาเป็นทรงคล้ายหลังคาโดยไม่หลุดออกจากกัน แล้วสนก็นำหลังคาตะปูไปวางไว้บนตะปูที่ตั้งอยู่ ค่อยๆ ปล่อยมือออก สุดท้ายตะปูทั้งสิบสองตัวก็ไปอยู่บนตะปูตัวเดียวจนได้ ต้นปรบมือเปาะแปะชมใหญ่
"โห...สนเก่งจังเลย คิดได้ไงเนี่ย"
ต้นก้มลงไปดูใกล้ๆ อย่างตื่่นเต้น ถ้าไม่เฉลยต้นคงไม่มีทางนึกออกแน่นอน สนว่าจะหันไปคุยอวดกับเพื่อนเสียหน่อย แต่ไม่รู้ว่าหันและยกแขนอีท่าไหน ข้อศอกกระแทกลงบนหน้าผากต้นที่ก้มดูอยู่ใกล้ๆ อย่างจัง
"โอ๊ย!" ต้นร้องอุทานพลางเอามือกุมที่หน้าผาก หน้าตาเหยเก
"เจ็บหรือเปล่าต้น" สนรีบลุกขึ้นมาดูอย่างตกใจ
"เจ็บอ่ะ"
"ไหนๆ ขอดูหน่อย"
ต้นเอามือออกให้สนดูรอยตรงหน้าผาก พอสนก้มลงไปดูใกล้ๆ ก็เห็นรอยแดงและบวมขึ้นมาเล็กน้อย
"เดี๋ยวเราเอายาหม่องมาทาให้นะ" สีหน้าและน้ำเสียงฟังดูเป็นห่วงมาก
ว่าแล้วสนก็วิ่งจู๊ดไปค้นในกระเป๋าของตัวเอง ไม่นานนักก็ได้ยาหม่องมา เปิดฝาแล้วก็ค่อยๆ ทาให้ต้นอย่างเบามือ
"เราขอโทษนะต้น เราไม่ได้ดูน่ะเมื่อกี้" สนทำหน้ารู้สึกผิด ตั้งแต่รู้จักกันมาก็ไม่เคยทำให้ต้นเจ็บตัวเลย สนไม่เคยเล่นแรงๆ กับต้นเหมือนกับเพื่อนผู้ชายคนอื่นๆ มีแต่คอยดูแลทะนุถนอมไม่ให้ใครมาทำอะไร
"ฮือ...จะฟ้องแม่" ต้นนิ่วหน้า
สนขำเบาๆ แต่ก็อดสงสารคนเจ็บไม่ได้ อยู่ดีๆ ความรู้สึกอยากจะกอดคนตรงหน้ามาปลอบใจก็แว่บมาในความคิด สนวางยาหม่องลงบนโต๊ะแล้วก็กอดต้นไว้อย่างที่ใจคิดเสียเลย เขาชอบกอดต้นบ่อยๆ อยู่แล้ว
"ขอโทษนะต้น เราไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะ" สนพูดพร้อมกับลูบหลังเพื่อนไปด้วยเบาๆ
น้ำเสียงและสัมผัสที่แสนอบอุ่นและอ่อนโยนนั้นทำให้ต้นรู้สึกดีมากทีเดียว อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนี้จะอยู่กับต้นไปอีกนานแค่ไหนหนอ อีกไม่นานสนก็คงมอบให้คนอื่นไปแล้ว
"นอนดีกว่านะต้น"
พูดแล้วสนก็ปล่อยอ้อมแขนออก
"เจ็บมากไหม"
ต้นพยักหน้า สนจับไหล่สองข้างต้นไว้แล้วก็ยืดตัวขึ้นเป่าหน้าผากของต้นเบาๆ ตรงรอยบวม ระยะประชิดขนาดนี้ทำให้คนตรงหน้าถึงกับมองอย่างประหม่า เขินจนต้องหลบตา
"ดีขึ้นไหม"
ต้นพยักหน้า แล้วสนก็เป่าลงไปที่หน้าผากของต้นอีกรอบ
"พอแล้ว"
"ทำไม หายเจ็บแล้วเหรอ" สนหยุดถามอย่างแปลกใจ
"เปล่า...เหม็นขี้ฟัน"
แล้วต้นก็หัวเราะร่าชอบใจที่แกล้งเพื่อนได้ วิ่งขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วก็เอาผ้าห่มมาคลุมโปงไว้ สนวิ่งตามไปแล้วก็พยายามดึงผ้าห่มของต้นออก เสียงหัวเราะสนุกสนานดังไปทั่วไปห้องเลยทีเดียว
"โอ๊ย"
เสียงร้องของต้นทำให้สนต้องหยุดด้วยความตกใจ
"เฮ้ยต้น เป็นไร"
ต้นค่อยๆ โผล่หน้าออกมาจากผ้าห่มแล้วก็หัวเราะ "เปล่า"
สนนั่งมองดูเพื่อนแล้วก็ยิ้มชอบใจ เห็นต้นกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วสนก็มีความสุขมากทีเดียว ความสุขและอบอุ่นใจที่เกิดจากความผูกพันที่ยาวนานอย่างนี้ไม่มีใครสามารถให้สนได้เหมือนต้นหรอก จะว่าไปก็ไม่มีใครสามารถทดแทนได้ด้วยซ้ำ
สนนอนลงไปบ้าง เขยิบหมอนเข้ามาใกล้ๆ กับต้นแล้วก็หันไปมองคนที่นอนข้างๆ ด้วยรอยยิ้มเป็นสุข
"นายรู้ไหมต้น ตั้งแต่เรามีนายเป็นเพื่อน...เรามีความสุขมากเลยรู้ไหม"
สนพูดประโยคนี้บ่อยๆ ได้ฟังทีไรต้นก็ยิ้มทุกครั้ง
"วันนี้...เราไปคุยกับน้ำผึ้งมาก็เลยกลับมาช้าหน่อย"
จากที่ยิ้มๆ อยู่ต้นก็เริ่มทำหน้าเศร้า สีหน้าและแววตาอย่างนี้แหละที่สนเห็นแล้วทนดูไม่ได้
"เราบอกเขาว่า...เราเป็นเพื่อนกันดีกว่า น้ำผึ้งก็โอเคนะ ไม่มีปัญหาอะไร เมื่อกี้ตอนที่เล่นบาสเราก็คุยกับเขาเรื่องนี้แหละ สงสัยเขาจะไม่เชื่อมั้งก็เลยโทรมาถามให้แแน่ใจ แต่เราก็ไม่อยากเป็นมากกว่านี้จริงๆ นะต้น"
ต้นมองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ "ทำไมล่ะสน นายไม่ชอบน้ำผึ้งแล้วเหรอ"
"ก็ไม่ถึงกับไม่ชอบหรอก แต่เราคิดว่า...เป็นเพื่อนกันดีกว่า ตอนนี้...เรายังไม่อยากมีแฟนน่ะต้น เราอยู่เป็นเพื่อนกับนายอย่างนี้ก็ดีแล้ว นายรู้ไหม...ต่อไป...พอเราโตขึ้น เราสองคนคงไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้แล้วนะต้น เราสองคนก็คงจะแยกย้ายกันไปทำงานคนละที่แล้วก็มีชีวิตของตัวเอง ตอนนั้นเราค่อยมีแฟนกันก็ได้ แต่ว่าตอนนี้...เราอยากมีเวลาอยู่เป็นเพื่อนกับนายให้มากที่สุด ดีไหมต้น นายคิดเหมือนเราไหม"
ต้นมองเพื่อนด้วยความรู้สึกทึ่ง เป็นไปได้หรือที่ผู้ชายคนหนึ่งจะยอมฝืนความต้องการของตัวเองเพื่อให้เวลากับเพื่อนมากขึ้น สนจะทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไรกัน
"ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ ถึงนายจะมีแฟนเราก็ยังเจอกันอยู่ ไม่เห็นเป็นไรเลย" ต้นแย้ง
จะไม่เป็นไรได้ยังไงล่ะต้น เราไม่อยากเห็นสีหน้าและแววตาอย่างนั้นของนายอีกแล้วรู้ไหม ตอนที่สนเป็นแฟนกับเฟิร์นต้นก็ทำสีหน้าและแววตาอย่างนี้ แล้วก็หายหน้าหายตาไปเลยจนสนรู้สึกเหมือนชีวิตขาดสิ่งสำคัญไป สนไม่อยากให้ต้นห่างเหินกับสนอย่างนั้นอีกแล้ว
"ไม่รู้สิ แต่เรา...ยังไม่อยากมีแฟนตอนนี้จริงๆ นะต้น แล้วนายล่ะต้น นายก็ยังไม่อยากมีแฟนตอนนี้ใช่ไหม"
ต้นส่ายหน้าช้าๆ "ยังหรอก"
"ดีแล้ว เราอยู่เป็นเพื่อนกันอย่างนี้ไปก่อนนะต้น ถ้าเป็นไปได้เราก็อยู่ด้วยกันอย่างนี้จนเรียนจบเลยดีไหม"
"ได้" ต้นลากเสียงยาวแล้วก็ขำ "ว่าแต่นายเหอะ อยู่กับเราอย่างงี้นายจะไม่เหงาแย่เหรอ"
"เราก็ไม่เคยเหงาเลยนะต้นตั้งแต่มีนายเป็นเพื่อน"
ต้นพยักหน้าเข้าใจ แต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้อยู่ดี
"ถามตรงๆ เลยนะสน นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่าถึงได้คิดอย่างงี้ เรา...ทำอะไรให้นายคิดมากหรือเปล่า"
สนนิ่งเงียบและครุ่นคิดอยูสักพัก ก่อนจะตัดสินใจบอกไปตามตรง "ก็...เรากลัวว่านายจะน้อยใจไงถ้าเกิดว่าเรา...ไม่มีเวลาให้นายเหมือนเดิม"
"เฮ้ยสน อย่าคิดอย่างงั้นสิ ถ้านายทำอย่างงี้เพราะกลัวเราน้อยใจเราไม่เห็นด้วยนะ เราจะเสียใจมากเลยรู้ไหมถ้าเราทำให้..."
"ต้น" สนเรียกชื่อเพื่อนสวนขึ้นมาทั้งๆ ที่ต้นยังพูดไม่จบด้วยซ้ำ
"ฟังเราก่อนนะ ไม่ใช่แค่เราไม่อยากให้นายน้อยใจเท่านั้นนะต้น แต่เราก็อยากมีเวลาอยู่กับนายให้มากที่สุดไง เราบอกนายแล้วไงว่าเรา...มีความสุขมากที่ได้อยู่กับนาย พูดตามตรงเลยนะต้น เราอยู่กับคนอื่นๆ เราก็ไม่มีความสุขเหมือนอยู่กับนายหรอก ไม่ว่าใครก็ทำให้เรามีความสุขเหมือนนายไม่ได้ จริงๆ นะต้น"
"แล้วมันแทนกันได้เหรอ" ต้นถามเพื่อความแน่ใจเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าสนยังยืนยันเหมือนเดิมต้นก็จะไม่เซ้าซี้อีกแล้ว
"แทนไม่ได้หรอกต้น" สนหยุดเว้นจังหวะ "เราหมายถึง...ไม่มีใครทำให้เรามีความสุขเหมือนเวลาที่เราอยู่กับนาย"
"ทำไมล่ะ"
"ไม่รู้เหมือนกัน"
สนตอบแล้วก็เหยียดยิ้ม น่าเสียดายที่สนยังไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนนี้คือความรัก แต่ถึงสนจะไม่รู้ก็ไม่เป็นไรหรอก ขอแค่ให้สนได้อยู่กับต้นเหมือนเดิมอย่างนี้ ขอแค่ให้ต้นไม่ทำตัวห่างเหินหมางเมินไปเหมือนคราวนั้นสนก็พอใจแล้ว จะต้องแลกด้วยอะไรสนก็ยอม
"เราชอบเวลานายยิ้มแบบนี้ น่ารักดี" ต้นบอกอย่างเขินๆ
"จริงเหรอ"
ว่าแล้วสนก็เขยิบใบหน้าเข้ามาหาต้น เหยียดยิ้มพร้อมกับทำหน้าทะเล้นส่ายไปส่ายมาอย่างสนุก ต้นอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ก็เลยบีบจมูกเข้าให้เบาๆ แล้วก็หัวเราะชอบใจกันสองคน เวลาหมั่นเขี้ยวทีไรต้นมักจะบีบจมูกสนเล่นทุกที
"ยังเจ็บอยู่ไหม"
สนถามอย่างเป็นห่วง ต้นยังไม่ทันจะได้ตอบด้วยซ้ำสนก็เป่าลมลงบนหน้าผากของต้นเสียแล้ว
"หายเจ็บไวๆ นะ"
แล้วสนก็กลับมานอนที่ของตัวเอง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมสนถึงมีความสุขมากทุกครั้งที่ได้ดูแลผู้ชายคนนี้อย่างทะนุถนอม ก็เพราะมีความสุขมากอย่างนี้นี่แหละสนถึงไม่ต้องการที่จะสูญเสียมันไปอีกแล้ว แค่คิดถึงตอนนั้นที่ต้นหายหน้าหายตาไปสนก็ยังใจเสียไม่หาย ยังไงๆ สนก็ยอมให้มันเกิดขึ้นอีกไม่ได้
ต้นนอนยิ้มเขินอย่างยากที่จะห้ามได้ แม้ว่าจะเล่นถึงเนื้อถึงตัวกันบ่อยๆ จนเป็นเรื่องธรรมดาก็ยังอดเขินกับการเล่นอย่างนี้ของสนไม่ได้
"เขินอะไร" สนหันมาถาม
ต้นหันไปมองเพื่อนรัก ยิ้มอย่างมีความสุข ดูเหมือนว่าอีกคนก็ดูจะมีความสุขมากเช่นกัน
"ไม่รู้เหมือนกัน"
ในวันข้างหน้า ต่างคนก็อาจจะแยกย้ายกันไปมีชีวิตของตัวเอง แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่ากับตอนนี้หรอก วันเวลาที่เหลืออยู่อีกสี่ปีในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งนี้ จะเป็นช่วงเวลาที่พิเศษสุดที่ต้นกับสนจะร่วมกันสร้างให้เป็นความทรงจำที่สวยงามและน่าจดจำ ทำให้เหมือนกับช่วงเวลาที่สองคนเคยผูกพันกันที่หมู่บ้านเล็กๆ ที่นครปฐม
นี่แหละ...มิตรภาพที่แสนอบอุ่นของต้นกับสนที่ไม่มีใครสามารถแทรกกลางได้ มิตรภาพนี้นี่แหละที่ได้แปรเปลี่ยนเป็นความรักที่จะผูกพันสองชีวิตให้รักกันอย่างลึกซึ้งและอบอุ่นตลอดไป
จบตอนพิเศษ 2
อ่านจบ บวกเป็ด คอมเมนต์ ทุกเรื่อง ทุกตอน :)
-
มิตรภาพที่ยิ่งใหญ่จริงๆ..
สุดท้ายเหมือนเป็นทั้งเพื่อนทั้งคนรัก..ดีใจที่ทั้งสองผ่านอุปสรรคต่างๆ มาได้ แล้วได้อยู่ด้วยกัน
ปล. คิดถึงน้องภูคาจัง 555+
-
ย้อนกลับไปสมัยเอ๊าะๆ แอบขมแต่ก็มีหวานปนมาเบาๆ :hao7:
-
o13 สนนายนี่ลองติดเพื่อนขนาดนี้ก้อไม่ธรรมดาแล้วล่ะจ้ะ :o8:
-
กว่าทั้งคู่จะมาถึงปัจจุบันได้นี่มันยากสุดๆ o13
:pig4: :pig4:
-
เราก็ลุ้นให้สนเปลี่ยนจากเป่าลมเฉยๆ เป็นจุ๊บลงไปบนหน้าผากต้นแบบเน้นๆ แทนอยู่นะคะเนี่ย :-[ ฮื้อ~ แต่ด้วยความที่สนก็ยังไม่แน่ชัดในความรู้สึกของตัวเอง ได้เท่านี้คนอ่านอย่างเราก็ฟิ๊นฟินแล้วเน้อ~~
ขอบคุณนะค้า :กอด1:
-
เฮ้ยยยยยย
น่ารักอ้ะ
ชอบตอนเป่าเหม่ง 55555
-
ขอบอกตามตรงว่าผมไม่รู้จริงๆคับ มาอ่านช้าเลย
ชอบฉากต้นกับสนเขางอนแล้วมาง้อกัน ต้นก็หายงอนเร็ว สนก็ง้อต้นจนเป้นภาพโรแมนติกขึ้นมาเลย ชอบคับ
-
ไม่ คอมเมนต์ น่ะครับ แต่ให้กำลังใจ ตามอ่านมาตลอดเวลา และให้ 1 เป็ด
-
ครั้งหนึ่งในชีวิต ถ้ามีเพื่อนดีๆแค่คนหนึ่ง ก็ถือว่าโชคดีแล้ว แต่ทั้งต้น และ สน ถือว่าโชคดีที่มีมิตรภาพดีๆให้แก่กัน ซึ่งหายากมากแล้วกับการที่จะมีเพื่อนสักคนที่ดีกับเรา ชวนทำแต่เรื่องดีๆ อยู่กับเราแทบจะทุกช่วงเวลา ไม่ใช่แค่สุขแต่รวมไปถึงเวลาทุกข์ด้วย มีอะไรก็ช่วยกันแก้ปัญหา ถึงจะมีขัดใจกันบ้างแต่เล็กน้อยมากๆสำหรับ ต้น สน และมิตรภาพที่มีมายาวนานก็ค่อยๆพัฒนาเป็นความรักที่มากกว่าเพื่อน กว่าอีกคนจะรู้ใจก็เกือบจะเสียไปแล้ว และสุดท้ายก็ไม่มีอะไรมากั้น ต้นกับสน ได้ ทั้งคู่พิสูจน์ให้เห็นถึงความมั่นคงของกันและกัน ว่าจะเป็นคู่ชีวิตของกันได้ แต่ที่ชอบคือ การที่ทั้งคู่ทำให้พ่อแม่ที่ไม่อยากจะยอมรับ กลับมายอมรับพร้อมสนับสนุนอยู่เคียงข้างพวกเขาไปด้วย o13
-
ตอนพิเศษนี้ สนก็มีมุมทะเล้นเยอะอยู่นะ
หยอกล้อกันน่าจิ้นมากๆ :o8:
-
อ่านกี่รอบก็น่ารักนะคู่นี้อะ ชอบ ชอบ หยอดกันได้น่ารักน่าหยิก
ไม่เคยเชื่อเรื่องมิตรภาพของเพื่อนจะกลายเป็นความรักได้มาก่อน ..แต่พอได้อ่านเรื่องนี้แล้ว อยากย้อนเวลากับไปแอบรักเพื่อนเหมือนกัน ฮาๆ คิดไปได้ แต่มันน่ารักมากๆ เลยนะ เพื่อนและคนรักในคนคนเดียว ไม่ใช่ทุกคู่นะที่จะทำได้แบบนี้
:L2: :L2: :L2: ต่อไปความรักของต้นและสน ไม่ว่าอุปสรรค์ใดๆจะเข้ามาเข้าพร้อมจะฝ่าฝันเพราะว่าเขาได้ผ่านมาหมดแล้วทั้งสุข ทั้งทุกข์
:L1: :L1: :L1: :L1:ให้คนแต่งที่น่ารักค่ะ ที่เอาตอนพิเศษมาให้จิ้น
-
อ่านตอนนี้จบแล้ว อยากย้อนเวลากลับไปเพิ่มตอนนี้เป็นอีกบทนึงที่ประทับใจ น่ารักมากเลยคะ
+เป็ด
-
พื้นฐานความเป็นเพื่อนมันแน่นแฟ้นจริงๆนะ หลายๆโมเมนท์ในเรื่องนี้เราว่าเราเห็นในกลุ่มเพื่อนกันเยอะแยะเลย เพียงแต่สำหรับหลายๆคนไม่ได้พัฒนาเป็นไปในรูปแบบของสน-ต้น บางคนก็หงุดหงิดที่เห็นเพื่อนมีแฟนแต่ส่วนมากก็คงไม่อยากค้นหาคำตอบแบบจริงจังมากไปกว่าความเคยชินที่เคยมีเพื่อน
-
คู่นี้เวลาเค้าอยู่ด้วยกันเนี่ยทำเอา
คนรอบข้างรู้สึกได้ถึงออร่าความสุข
ของคนทั้งคู่เลยนะ
ขอบคุณนะคะสำหรับการบอกกล่าว
-
น่ารักเนอะ
-
ตอนที่สนเล่นแย่งลูกบาสแข่งกันสูงกับต้นน่ารักมากๆ เลยค่ะ อ่านไปยิ้มไป มุ้งมิ้งดีจังเลย เขิน :-[
ต้นพยักหน้า สนจับไหล่สองข้างต้นไว้แล้วก็ยืดตัวขึ้นเป่าหน้าผากของต้นเบาๆ ตรงรอยบวม ระยะประชิดขนาดนี้ทำให้คนตรงหน้าถึงกับมองอย่างประหม่า เขินจนต้องหลบตา
คนอ่านก็เขินจนต้องจิกหมอน นี่ถ้าหากเปลี่ยนมาเป็นจุ๊บเบาๆ อร๊ายยยยยยยยยยยยย ฟินนนน :m3:
แต่แค่นี้ก็ฟินน่ารักในแบบต้นสนแล้วค่ะ มิตรภาพระหว่างเพื่อนไม่มีวันเปลี่ยนแปลง อบอุ่นใจจริงๆ เลยค่ะ
+เป็ดทุกตอน มาตลอดค่ะ แฟนคลับต้นสน อิอิ
-----------------------
-
เป็นตอนที่เหมือนจะหวาน แต่ก็ขมอยู่ในตอนเดียวกัน ทั้งสุข ทั้งเศร้า สนเองน่าจะเอะใจในความรู้สึกที่มีกับต้นได้บ้างแล้วอะ ส่วนต้นก็คงอึดอัดไม่น้อยที่ได้แต่มองสนมีแฟน
-
กฺเพราะว่ารักที่มีมากเกินไป รักแบบนี้ไงเลยพลอยเป็นทุกข์ทุกครั้ง แต่สุดท้ายเขาก็ได้รักกันละนะ
-
เพิ่งได้มีเวลามาอ่านตอนพิเศษ อยากจะบอกว่าหน่วงมาก
ผมว่าตอนนี้ทั้งคู่น่าจะยังไม่รู้ตัวว่ารักกันสังเกตได้จากคำพูดของทั้งคู่
แต่ผมชอบดีนะครับมันดู real ดีไม่นิยายเพ้อฝันจนน่าเบื่อเกินไป
-
คิดถึงต้น-สนอีกแล้ว ช่วงนี้นอนจินตนาการถึงบ่อยๆ ก็เลยทำให้ได้พล็อตตอนพิเศษ 3 มาอย่างไม่คาดฝัน
ประมาณต้นๆ สัปดาห์หน้าจะได้อ่านนะครับ ว่าจะเขียนตอนพิเศษสัก 5 ตอนก็น่าจะพอแล้ว
ตอนนี้พยายามจะเคลียร์นิยายที่เขียนอยู่ทั้งหมดให้เสร็จสิ้นครับ
มีเวลาว่างอยู่ 1 สัปดาห์ จากนั้นจะไม่ว่างอีกเลยจนสิ้นปี คิดว่าใน 1 สัปดาห์นี้คงจะเคลียร์ทุกเรื่องให้จบ
ส่วนต้น-สน ตอนพิเศษอีก 2 ตอนที่เหลือจะยกยอดไปปีหน้านะครับ
ขอบคุณหลายๆ คนที่ชอบตอนพิเศษ 2 นะครับ ได้เป็ดมา 22 ตัว เกินความคาดหมายมากๆ
หวังว่าจะยังไม่ลืมต้น-สนกันนะครับ รออีดนิด ได้อ่านแน่นอนครับ
Sarawatta
-
น่าลุ้นจริงๆเลยว่าตอนพิเศษตอนใหม่จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไร หรือช่วงไหนของต้นสน
-
มาปูเสื่อรออ่านตอนพิเศษ :hao6: :hao6:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ไม่ลืมหรอกจ้ะ มาได้เรื่อย ๆ น่ะจ้ะ อยากมาเมื่อไหร่ก้อพร้อมจ้ะ :กอด1:
-
ขออภัย วันนี้ไม่ทันครับ ไม่ได้เขียนนิยายดราม่าที่ต้องใช้อารมณ์เยอะๆ มาสักพักก็เริ่มสนิมจับ ตอนนี้เขียนยากเหมือนกัน ไม่ดราม่ามากแต่ก็ต้องการความละเมียดละไมในอารมณ์และภาษาพอสมควร ขอเวลาอีกนิดนะครับ
-
ถ้าเธอพร้อม(เขียน)ฉันก็พร้อม(อ่าน)ไปด้วยกัน ♬♪~~
>\\\\\\< อยู่ดีๆ เนื้อเพลงท่อนนี้ก็แวบขึ้นมาค่ะ รอนะค้า~ :myeye:
-
ไม่มีต้น สน ให้ติดตามก็เหงาๆเหมือนกันแฮะ ๕๕๕ รอ รอ รอตอนพิเศษนะคับ
-
ขอบคุณครับ ติดตามอ่านกันได้เลยครับ
Sarawatta
-
special 3
-
บรรยากาศรอบๆ ตัวของต้นกับสนดูน่ารักตั้งแต่ตอนได้เจอหน้ากันครั้งแรกเลยนะคะ ^^ อ่านไปก็ยิ้มไปค่ะ กับมิตรภาพของเด็กๆ และคงต้องฝากไปขอบคุณซีลด้วยที่บังเอิญเป็นอีสุกอีใสพอดิบพอดี ต้นถึงได้รับหน้าที่ดูแลเพื่อนใหม่และได้นั่งข้างๆ กันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
แต่พอตัดกลับมา ณ ปัจจุบัน ความเหงา ความอ้างว้าง คือสิ่งแรกที่สัมผัสได้เลยค่ะ นับถือสนจริงๆ ที่อดทนผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาได้ เพียงเพราะใช้ความทรงจำเก่าๆ ช่วยปลอบประโลมจิตใจ :กอด1:
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
ความทรงจำหล่อเลี้ยงใจ
ความหวังเป็นแรงผลักดัน
ตอนนี้ตรึงใจ หม่น เศร้า เหงาจับจิต เขียนได้ดีมากเลย
ความรักของต้นสนเดินทางมายาวนาน
ยินดีด้วยที่ท้ายที่สุดก็ได้เดินร่วมทางกันจริงๆ
-
อ่านกีครั้ง ไม่เคยทำให้ความสุขจางหายไปเลย มีความสุขทุกครั้งเลยค่ะ เป็นเรื่องที่ชอบมากจริงๆ
ความทรงจำไหนที่ทำให้มีความสุขมันก็มักจะปรากฏขึ้นมาทุกครั้งและมันก็เหมือนเป็นน้ำที่คอยหล่อเลี้ยงหัวใจให้กระปรี้กระเปร่า บางคนอาจจะทำให้สามารถที่จะดำรงชีวิตต่อไปได้อีกวันและอีกวัน
อ่านแล้วซึ่งน้ำตาซึมเพราะว่าความสุข :L2: :L2: :L2: :L2:
ให้คนแต่งค่ะ o13
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ทั้งเศร้า ทั้งเหงา แต่ก็นะ มันความทรงจำอันแสนมีค่า อ่านไปน้ำตาปริ่มไป- - หวังว่าตอนพิเศษต่อๆไป จะหวานๆบ้าง
-
:hao5: อ่านแล้วอารมณ์สุขปนเหงาลึกๆ ขอหวานๆบ้าง
-
(http://i.imgur.com/ENgyTdz.jpg)
ขอบคุณที่ชอบตอนนี้กันนะครับ แอบลุ้นอยู่เหมือนกันว่าคนอ่านจะชอบไหม มันออกจะเศร้าๆ หน่อย
ตอนนี้เป็นตอนที่ตัดออกไปเพื่อให้เรื่องมันจบเร็วขึ้น ผมนำมาปรับใหม่โดยการตัดส่วนของนินาออก เดี๋ยวจะดราม่ามากไป
ก่อนจะเขียนตอนนี้ต้องไปอ่านตอนที่ 37 เสียก่อนเพื่อเรียกอารมณ์ดราม่ากลับมาเพราะช่วงนี้ไม่ได้เขียนนิยายดราม่าเท่าไหร่
ไม่น่าเชื่อว่ากลับไปอ่านอีกก็ยังร้องไห้อีก สุดสะเทือนใจกับคำพูดของสนที่ว่า "สนคิดถึงต้นจะตายอยู่แล้วครับแม่"
อ่านแล้วรู้เลยว่าคิดถึงขนาดไหน เรียกน้ำตาได้แล้วนั่นแหละถึงได้เขียนตอนนี้ได้เพราะมีอารมณ์บางอย่างเชื่อมโยงกันอยู่
เวอร์ชั่นหนึ่งและสองเปิดเรื่องด้วยการเจอกันครั้งแรกของต้นกับสน แต่เวอร์ชั่นสามตัดออกไป มีพูดถึงนิดหน่อย
ก็เลยเอามาให้อ่านในตอนพิเศษนี้ครับ ทุกคนจะได้รู้ว่ามิตรภาพของต้นกับสนเริ่มต้นมายังไง
ตอนพิเศษอีก 2 ตอนที่ติดค้างไว้จะเป็นเหตุการณ์ในอนาคตครับ ใครอยากให้เขียนอะไรตรงไหนก็บอกได้นะครับ
เผื่อจะนำมาเขียนให้อ่านได้ อ้อ เรื่องน้องภูคามีแน่นอนครับ
ถ้าเล้านี้ยังอยู่ต่อไปอีกหลายปี ผมอยากจะเขียนตอนพิเศษตอนที่ต้นกับสนเป็น "ปู่ต้น-ปู่สน" ครับ
แล้วก็จะจบด้วยวันสุดท้ายของชีวิตของทั้งสองคน ปิดตำนานรักของต้นกับสนอย่างสมบูรณ์แบบ
หวังว่าจะอยู่รอจนถึงวันนั้นกันทุกคนนะครับ :jul3:
ขอบคุณนะครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ป.ล.
ดีใจที่ได้กลับมาใช้รูปโปรไฟล์รูปนี้อีกครั้ง (ตามข้างบน) ครั้งแรกที่มาเขียนนิยายก็ใช้รูปนี้แหละครับ
Sarawatta
-
ความผูกพัน ความทรงจำ จะดีจะร้าย ถ้าในช่วงเวลานั้นได้อยู่กับ เพื่อน อยู่กับคนที่เรา เมื่อได้นึกถึงก็ทำให้สุขใจเสมอ :กอด1: สน กับ ต้น น่ารักนะตอนเด็กๆ ที่ได้เจอกัน ทำให้นึกถึงเรื่องรักแห่งสยาม ตอน มิว กับ โต้ง เจอกัน จนกระทั่งโต ต่างกันแค่ ต้นกับสนอยู่ด้วยกันตลอด มาห่างกันแค่ช่วงตอนชะนีนินาเข้ามาในชีวิตแค่นั้น แต่สุดท้ายทั้งคู่ก็ฝ่าฟันกลับมาอยู่ด้วยกันจนได้ ไม่ได้แย่งชิง ไม่ได้ทำผิด แต่ใช้ความอดทน วันเวลา และความรักที่มีต่อกันพิสูจน์ให้ครอบครัวได้เห็นถึงความรักของทั้งคู่ เป็นอีกเรื่องที่ดูเรียลดี ไม่เหมือนอ่านนิยายนะ เหมือนได้อ่านชีวิตจริงของคู่รักคู่หนึ่งมากกว่า :katai2-1: ถ้าคนเขียน เขียนจนทั้งคู่แก่เฒ่าเป็นคุณปู่คุณตา คนอ่านก็อ่านได้นะ แต่อย่าให้ถึงอายุรุ่นนั้นนะค่อยเขียน กลัวจะรอไม่ไหว หูตาฝ้าฟาง หงำเหงือกเหมือนกัน :laugh:
-
รออ่านได้เสมอจ้า ^^
-
ตอนนี้เหงาๆ เศร้าๆ แต่แอบปนหวานนิดๆ อยากอ่านตอนในอนาคตไวๆ จังค่ะ
-
:hao5: หว่า เศร้าจัง แต่ก้อชอบน่ะได้เห็นช่วงเวลาที่ห่างกันระหว่างต้นกับสนเลยไปถึงอดีตแรกพบ :o8: ความฝันในวัยเด็กจะมีสักกี่คนที่จะเป็นจริงน่ะ :เฮ้อ: อยากให้คุณ sarawatta เขียนตอนพิเศษที่เป็นอนาคตบ้างน่ะ ขอสักตอนก้อดีน่ะ อยากอ่านไปยิ้มไปบ้างน่ะ :impress3:
-
ไม่ต้องมองตาก็เข้าใจ
ไม่ต้องพูดอะไรก็ยังพอรู้
ไม่ต้องแสดง...ท่าทางให้ดู
ก็รับรู้อะไรข้างในใจ...
คนหนึ่งเหงา...อีกคนก็เหงา...
อย่างกับเรา...คือคนคนเดียวกัน
เกิดจากความรัก รัก รัก ความผูกพันในใจ
ไม่มีใคร...คนใดทดแทนได้เหมือนเธอ
หากขาดกันไปวันใด หัวใจมันคงละเมอ...
ก็เพราะว่าเรานั้นเป็นคู่กัน
อ่านแล้วแล้วนึกถึงเพลงสมัยวัยละอ่อนของพี่กอล์ฟไมค์เลยค่ะ
มันให้อารมณ์แบบ อุ่นๆ แต่ก็เหงาๆ :กอด1:
-
(http://i.imgur.com/ENgyTdz.jpg)
"สนคิดถึงต้นจะตายอยู่แล้วครับแม่"
Sarawatta
หน้าพี่โป๊ป กับข้อความ กระแทกใจมาก #ตะเตือนไต คนอ่านสุดๆๆ แต่ก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้ ยิ้มตามสน :impress2:
-
อั้ยยย!! อ่านแล้วคิดถึงจริงๆคับ ทำไมไม่เอาตอนต้น สน ภูคาละคับ เอาตอนที่ต้นไปเมืองนอกมันยิ่งคิดถึงอ่ะ อยากให้เอามาลงอีกเยอะจริงๆ ยิ่งอ่านยิ่งอยากให้มีต่อ ๕๕๕
สนุกมากๆคับ ผมอึ้งกับเพลงสมัยผมเรียนมอปลาย ปี2543 555
-
อั้ยยย!! อ่านแล้วคิดถึงจริงๆคับ ทำไมไม่เอาตอนต้น สน ภูคาละคับ เอาตอนที่ต้นไปเมืองนอกมันยิ่งคิดถึงอ่ะ อยากให้เอามาลงอีกเยอะจริงๆ ยิ่งอ่านยิ่งอยากให้มีต่อ ๕๕๕
สนุกมากๆคับ ผมอึ้งกับเพลงสมัยผมเรียนมอปลาย ปี2543 555
(http://s5.postimg.org/j2e6ler93/ton9.jpg)
เดี๋ยวจัดให้นะครับ แต่อาจจะต้องรออีกนานหน่อย
พอดีมันมีเนื้อหาบางอย่างที่ผมคิดว่ามันขาดหายไป ก็เลยอยากจะเติมให้เต็มก่อน
ตอนที่แล้ว อยากรู้ว่าสนรักต้นมากจนยอมที่จะเลิกกับผู้หญิงที่กำลังจะคบเป็นแฟน
ส่วนตอนนี้ อยากให้รู้ว่าสนคิดถึงต้นมากขนาดไหน
สองตอนนี้ ถ้ากลับไปเขียนใหม่จะใส่ไว้ในเรื่องเลย ไม่เป็นตอนพิเศษ 555 แต่ไม่เขียนใหม่อีกแล้วครับ
เพิ่งไปเจอรูปนัทรูปใหม่มา อั้ยยะ แซ่บนะเนี่ย อิๆ นี่ถ้าเกิดผมเป็นสน แล้วต้นหุ่นแบบนี้ คงหลงตายเลย
สงสัยจะต้องให้มีตอนพิเศษที่ต้นกับสนไปว่ายน้ำด้วยกันซะหน่อยแล้ว
เพราะฉะนั้น ตอนต่อไป สนจะได้รู้ว่าต้น "แซ่บ" ขนาดไหน
เอ๊ะ หรือว่าจะรู้แล้ว เพราะ "อารมณ์เปลี่ยว" กันไปหลายครั้งแล้ว :m20: :z1:
Sarawatta
-
อ่านแล้วเหงามากเลยคะ มันเป็นความทรงจำที่ทำให้รู้สึกคิดถึง แต่ยังคงความรู้สึกว่างเปล่าเอาไว้ท่ามกลางเรื่องราวที่ 'เต็ม' ไปด้วยความทรงจำ ฝีมือไม่ตกจริงๆ คะอ่านแล้วรู้สึกโหวงในใจเหมือนกับมีหลุมความเงียบมาดูดกลืนเราลงไปใน situation ของสน
+เป็ดคะ
-
เป็นกำลังใจให้กัน
แล้วกันเนอะ :กอด1:
ปล.ขอสารภาพว่าที่ไม่อ่านเรื่องนี้
ไม่ใช่อะไรเราเป็นคนที่ไม่ชอบอ่าน
เรื่องเศร้าเท่าไหร่อ่านที่ไรจิตตกทุกที
ชอบอินไปกับเนื้อเรื่องถึงแม้จะรู้ว่าจะสมหวัง
กันก็เถอะแต่ก็อ่านตอนที่หน่วงมากๆไม่ได้จริงๆ
แต่ถ้าจะทำเป็นหนังสือเราก็จะซื้อเก็บไว้นะ
-
ครับ เพราะไม่มคนรู้รึเปล่าว่าคนแต่งเอามาลง มันก็เป็นความทรงจำดีๆของเขาสองคนกว่าจะผ่านอุปสรรคมาถึงวันนี้ได้ื ต้องเจออะไรหลายๆอย่าง ทั้งสุขและทุกข์ ปะปนกันไป ในเมื่ออะไรยังไม่กระจ่าง การใช้ชีวิตของสนมันก็หม่นๆเนอะ แต่สุดท้ายต้นก็ผ่านมันไปได้ ยังไงก็จะเป็นกำลังใจให้ต่อไปนะ ต้นสน
-
อยากอ่านตอน ต้น "แซ่บ" จัง 555 ถึงต้นอยู่เฉย ๆ สนก้อหื่นอยู่แล้วล่ะ :hao6:
-
หวัดเล่นงานซะหลายวัน นอนซม พึ่งลุกขึ้นมาได้เนี่ย เดี๋ยวให้ สมองแจ่มใสแล้วจะมาเม้นต์ ให้น่ะครับ คนดีของผม
-
อ่านแล้วซึ้งปนเศร้า แต่เศร้าแบบปิตินะ เอ๊ะ งงตัวเอง 555 :laugh:
ตอนแรกทำน้ำตาคลอเลย เรื่องนี้เขียนได้ประทับใจมากอ่ะ
รักที่ทั้งต้นกับสนผูกพันกันมานาน ความรู้สึกของสนก็อาจจะเกินเพื่อนแต่แรก
แต่อาจจะไม่รู้ตัวก็ได้
ตอนจบตอนพิเศษนี้แอบเศร้า เอาตอนพิเศษมาฝากด้วยน้าาา :impress2:
-
ไม่มีตอนพิเศษมาเพิ่มอีกเหรอคะ คิดถึงจังเลยค่ะ ทั้งต้น-สน และนักเขียน :กอด1:
-
:กอด1: :L1:
-
กว่าจะได้สุขสมหวังก็เล่นเอาหน่วงจิตแล้วหน่วงจิตอีก ดราม่าหนักจริงอะไรจริงเรื่องนี้ แต่เนื้อหามันก็ชวนซาบซึ้งตรึงใจเอามากๆ ยอมรับเลยว่าอ่านไปก็น้ำตาคลอไป สรุปคือสนุกมาก ชอบมาก ให้สิบกะโหลกเลย
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เรื่องนี้จะไม่มีตอนพิเศษแล้วเหรอคะ พอดีเห็นตรงหัวข้อเลยสงสัยนะคะ แอบเสียดาย :hao4:
-
ขอบคุณนะคะที่มาแนะนำ เราอ่าเรื่อง ต้นสนแล้ว อยากบอกว่าเรื่องนี้ครบรสมากค่ะ ไม่ว่าจะเป็นหวานซึ้ง ดราม่าหน่วงจิต หรือแม้แต่ขำจนท้องแข็ง ตอนนที่เราประทับใจที่สุดคือจุดพีคของเรื่องตอนที่สนรู้ความจริงว่าเพื่อนแอบรัก ตอนนี้มันมันให้เราร้องไห้จริงๆค่ะ ร้องแบบสะอึกสะอื้นท่ามกลางผู้คนมากมากเลยหล่ะ คืออินแบบไม่สนโลกภายนอกเลย แม้จะอ่านจบไปแล้ว แต่ความประทับใจก็ยังมีอยู่ไม่เสื่อมคลาย ขอบคุณจริงๆค่ะ
-
(http://s5.postimg.org/6xx7xjk3b/ton_son_phuca.jpg)
หลังจากที่ทำใจอยู่นานพอสมควร ผมคิดว่ายังไงผมก็ต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้ว่าจะเขียนตอนพิเศษให้ครบ 5 ตอน
ตอนหน้าจะมาในเดือนธันวาคมนะครับ เป็นตอนในอนาคต ผมใช้ชื่อตอนว่า พ่อสน อาต้นและน้องภูคา
ไม่สนใจแล้วครับว่าใครจะอ่านหรือไม่อ่าน ผมเชื่อว่ามีคนอยากอ่าน ส่วนคนที่ไม่อยากอ่านก็เรื่องของเขา
ไม่แจ้ง PM นะครับ ใครอยากอ่านขอให้มาติดตามหน้าเว็บนี้เรื่อยๆ
มาเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น แต่มาแน่ๆ ครับ
แฟนๆ "ต้น-สน" รออีกนิดนะครับ
ป.ล. ช่วงปีใหม่ผมจะปรับแก้ "ต้น-สน" อีกสักรอบ อ่านๆ แล้วโทนเรื่องตอนต้นกับตอนท้ายยังมีอะไรห่างๆ กันอยู่
(http://s5.postimg.org/ochg5th87/ton_son_phuca_banner.jpg)
:) Sarawatta :)
-
ผมนี่เข้ามาอย่างไว เห็นหัวเรื่องอัพเดท นึกว่ามาแล้ว 5555+
-
แหม ภูคาเล่นถามคำถามที่ลำบากใจในการอธิบายจริง เหอๆ สปอยทิ้งท้ายแบบนี้ ค้างมากมายครับผม
-
ก่อนจะตกลงคบกันสนกับต้นคงเตรียมคำตอบไว้สำหรับคำถามของน้องภูคาที่จะมีมาเรื่อยๆ อยู่แล้วล่ะนะคะ ^^ รออ่านจ้า..
-
ว๊าว รอเลยจ้า อยากอ่านเรื่องของอนาคตบ้างน่ะ รออยู่แล้วจ้า :mew1:
-
อั้ยย ไม่อยากรอถึงเดือนธันวาคมอ่ะ เอาเป็นวันลอยกระทงนี้แทนไม่ได้เหรอคับผู้แต่ง ๕๕๕
ผมรอ รออ่านด้วยอีกคน มาเร็วๆนะคับ
-
พอเห็นชื่อตอนใหม่ปุ๊ปกระโดดเข้ามาทันที.... :hao6: ไม่เป็นไรมาปูเสื่อจองพื้นที่รออ่านนะค่ะ ... :katai3:
-
รอค่ะ รีบมานะคะ
-
จะตั้งหน้าตั้งตารออ่านเลยคะ o13 เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ
-
เข้ามาอ่านตอนเก่าๆและก็มาเร่งเอาตอนพิเศษใหม่ๆคับ ๕๕๕ รอ รอ รออ่านคับ มาเร็วๆนะคับ
-
อั้ยยะ ผมไปเห็นรูปนัทกับเด็กในเฟสของนัท นึกว่าเป็นหลาน ที่ไหนได้ นัทรับเล่นภาพยนต์เป็นคู่เกย์ที่อยากมีลูก
อยากจะกรี๊ด (แต่ผมกรี๊ดไม่เป็น) ถ้าเล่นกับโป๊บคงจะคลั่งยิ่งกว่านี้ แต่ก็จะรอดูนะครับ ได้ไอเดียในการเขียนต้นสนเยอะเลย
เอ...ถ้าผมจะทำ "ต้น-สน" ภาคสอง แบบมีลูกนี่จะน่าสนใจไหม พ่อสน อาต้นและน้องภูคา
(http://picpost.postjung.com/data/291/291155-56494f375a8c6.jpg)
(http://picpost.postjung.com/data/291/291155-56494f3ccf009.jpg)
(http://picpost.postjung.com/data/291/291155-56494f3fb3e76.jpg)
(http://picpost.postjung.com/data/291/291155-56494f4057217.jpg)
:) Sarawatta :)
-
โอ๊ยยย เล่นหนังเรื่องอะไรค่ะ พอจะทราบชื่อไหมค่ะ
อยากดูจังเลยยยย
-
โอ๊ยยย เล่นหนังเรื่องอะไรค่ะ พอจะทราบชื่อไหมค่ะ
อยากดูจังเลยยยย
มีข้อมูลแค่นี้ครับ
อั๊ยย่ะ! อั๊ต อัษฎา กับ ณัฐ ศักดาทร กับบทบาทคู่รักเกย์ ที่บอกเลยงานนี้ไม่ธรรมดา
เผยโฉมซะทีสำหรับ 2 นักแสดงนำจากเรื่อง Fathers ที่ว่าด้วยเรื่องของคู่รักชายชายที่อยากมีลูก นั่นก็คือหนุ่มอั๊ต อัษฎา และ ณัฐ ศักดาทร ที่มาโคจรพบกันครั้งแรก ซึ่งภาพยนตร์เรื่องนี้มีคิวจ่อฉายปี 2016 (summer)
-
โอ๊ยยย เล่นหนังเรื่องอะไรค่ะ พอจะทราบชื่อไหมค่ะ
อยากดูจังเลยยยย
มีข้อมูลแค่นี้ครับ
อั๊ยย่ะ! อั๊ต อัษฎา กับ ณัฐ ศักดาทร กับบทบาทคู่รักเกย์ ที่บอกเลยงานนี้ไม่ธรรมดา
เผยโฉมซะทีสำหรับ 2 นักแสดงนำจากเรื่อง Fathers ที่ว่าด้วยเรื่องของคู่รักชายชายที่อยากมีลูก นั่นก็คือหนุ่มอั๊ต อัษฎา และ ณัฐ ศักดาทร ที่มาโคจรพบกันครั้งแรก ซึ่งภาพยนตร์เรื่องนี้มีคิวจ่อฉายปี 2016 (summer)
รู้ไหมครับ เป็น ภาคที่ผมอยากให้มีที่สุด แต่ผมเกรงใจคุณ ที่จะต้องมาแต่งเพื่อตามใจผม อาจจะเป็นคนเดียวที่คิดแบบนี้ หรืออาจจะมีหลายๆคนที่ชอบแบบนี้ แต่ผมต้องการ moment แบบนี้ที่สุด ถ้าไม่หนักหนาสาหัสเกินไปรีบ ดำเนินการโดยด่วนน่ะครับ
-
โอ๊ยยย เล่นหนังเรื่องอะไรค่ะ พอจะทราบชื่อไหมค่ะ
อยากดูจังเลยยยย
มีข้อมูลแค่นี้ครับ
อั๊ยย่ะ! อั๊ต อัษฎา กับ ณัฐ ศักดาทร กับบทบาทคู่รักเกย์ ที่บอกเลยงานนี้ไม่ธรรมดา
เผยโฉมซะทีสำหรับ 2 นักแสดงนำจากเรื่อง Fathers ที่ว่าด้วยเรื่องของคู่รักชายชายที่อยากมีลูก นั่นก็คือหนุ่มอั๊ต อัษฎา และ ณัฐ ศักดาทร ที่มาโคจรพบกันครั้งแรก ซึ่งภาพยนตร์เรื่องนี้มีคิวจ่อฉายปี 2016 (summer)
รู้ไหมครับ เป็น ภาคที่ผมอยากให้มีที่สุด แต่ผมเกรงใจคุณ ที่จะต้องมาแต่งเพื่อตามใจผม อาจจะเป็นคนเดียวที่คิดแบบนี้ หรืออาจจะมีหลายๆคนที่ชอบแบบนี้ แต่ผมต้องการ moment แบบนี้ที่สุด ถ้าไม่หนักหนาสาหัสเกินไปรีบ ดำเนินการโดยด่วนน่ะครับ
ผมจะเคลียร์งานทั้งหมดได้ในวันที่ 30 พ.ย. หลังจากนั้นก็น่าจะมีเวลาเขียน ขอเวลาผมเขียนไม่เกิน 5 วัน ตอนพิเศษที่ 4 นี้ผมอยากให้มันออกมาดีสุดๆ เท่าที่จะเขียนได้ จากนั้นช่วงปีใหม่ก็น่าจะได้อ่านตอนพิเศษ 5 ตามที่ผมวางแผนไว้ก็น่าจะเป็นตอนที่ต่อเนื่องกับตอนที่ 4 หลังจากนั้น ช่วงปีใหม่ผมก็จะไล่แก้แต่ละตอนอีกที พอเขียนเรื่องจนจบแล้วผมอยากจะปรับให้อารมณ์และโทนของเรื่อง รวมทั้งความรู้สึกของตัวละครให้มีความสม่ำเสมอมากขึ้น กลับมาอ่านอีกรอบคราวนี้จะได้ลื่นไหลไม่มีสะดุด
มีคนถามผมเรื่องรวมเล่มหลายคน มีสำนักพิมพ์บางแห่งถามมาด้วยว่าสนใจรวมเล่มหรือเปล่า แต่ผมเห็นเขามีปัญหากันเรื่องรวมเล่มแล้วผมก็เลยไม่ค่อยแน่ใจว่าทำแล้วจะไม่เกิดปัญหาอย่างนั้น ผมคงไม่คิดจะโกงคนอ่านหรอก แต่ก็ไม่แน่ใจว่าคนอื่นๆ ที่มาช่วยเราผลิตจะไว้ใจได้แค่ไหน หรือคิดว่ายังไงครับ...
:) Sarawatta :)
-
โอ๊ยยย เล่นหนังเรื่องอะไรค่ะ พอจะทราบชื่อไหมค่ะ
อยากดูจังเลยยยย
มันเป็นโอกาสของคุณ ที่จะต่อรองหรือเลือกสำนักพิมพ์ ที่ไว้ใจได้และไม่มีปัญหา ใจเย็นๆหน่อยก็ได้ครับ ช้าๆได้พร้าเล่มงาม อาจจะช้าบ้างคงไม่เป็นไร
ส่วนภาค 2 ผมก็อยากให้มีอยู่แล้วเช่นกัน ดูความเติบโตของภูคา ความรักความผูกพันของเขา ทั้ง 3 คน
มีข้อมูลแค่นี้ครับ
อั๊ยย่ะ! อั๊ต อัษฎา กับ ณัฐ ศักดาทร กับบทบาทคู่รักเกย์ ที่บอกเลยงานนี้ไม่ธรรมดา
เผยโฉมซะทีสำหรับ 2 นักแสดงนำจากเรื่อง Fathers ที่ว่าด้วยเรื่องของคู่รักชายชายที่อยากมีลูก นั่นก็คือหนุ่มอั๊ต อัษฎา และ ณัฐ ศักดาทร ที่มาโคจรพบกันครั้งแรก ซึ่งภาพยนตร์เรื่องนี้มีคิวจ่อฉายปี 2016 (summer)
รู้ไหมครับ เป็น ภาคที่ผมอยากให้มีที่สุด แต่ผมเกรงใจคุณ ที่จะต้องมาแต่งเพื่อตามใจผม อาจจะเป็นคนเดียวที่คิดแบบนี้ หรืออาจจะมีหลายๆคนที่ชอบแบบนี้ แต่ผมต้องการ moment แบบนี้ที่สุด ถ้าไม่หนักหนาสาหัสเกินไปรีบ ดำเนินการโดยด่วนน่ะครับ
ผมจะเคลียร์งานทั้งหมดได้ในวันที่ 30 พ.ย. หลังจากนั้นก็น่าจะมีเวลาเขียน ขอเวลาผมเขียนไม่เกิน 5 วัน ตอนพิเศษที่ 4 นี้ผมอยากให้มันออกมาดีสุดๆ เท่าที่จะเขียนได้ จากนั้นช่วงปีใหม่ก็น่าจะได้อ่านตอนพิเศษ 5 ตามที่ผมวางแผนไว้ก็น่าจะเป็นตอนที่ต่อเนื่องกับตอนที่ 4 หลังจากนั้น ช่วงปีใหม่ผมก็จะไล่แก้แต่ละตอนอีกที พอเขียนเรื่องจนจบแล้วผมอยากจะปรับให้อารมณ์และโทนของเรื่อง รวมทั้งความรู้สึกของตัวละครให้มีความสม่ำเสมอมากขึ้น กลับมาอ่านอีกรอบคราวนี้จะได้ลื่นไหลไม่มีสะดุด
มีคนถามผมเรื่องรวมเล่มหลายคน มีสำนักพิมพ์บางแห่งถามมาด้วยว่าสนใจรวมเล่มหรือเปล่า แต่ผมเห็นเขามีปัญหากันเรื่องรวมเล่มแล้วผมก็เลยไม่ค่อยแน่ใจว่าทำแล้วจะไม่เกิดปัญหาอย่างนั้น ผมคงไม่คิดจะโกงคนอ่านหรอก แต่ก็ไม่แน่ใจว่าคนอื่นๆ ที่มาช่วยเราผลิตจะไว้ใจได้แค่ไหน หรือคิดว่ายังไงครับ...
:) Sarawatta :)
-
อ่านยาวๆ รวดเดียว หน่วงยาวๆ ขอบคุณที่แต่งนะคะ อ่านแล้วอินมาก เหมือนไปเป็นนายเอกซะเอง
-
โอ๊ยยย เล่นหนังเรื่องอะไรค่ะ พอจะทราบชื่อไหมค่ะ
อยากดูจังเลยยยย
มีข้อมูลแค่นี้ครับ
อั๊ยย่ะ! อั๊ต อัษฎา กับ ณัฐ ศักดาทร กับบทบาทคู่รักเกย์ ที่บอกเลยงานนี้ไม่ธรรมดา
เผยโฉมซะทีสำหรับ 2 นักแสดงนำจากเรื่อง Fathers ที่ว่าด้วยเรื่องของคู่รักชายชายที่อยากมีลูก นั่นก็คือหนุ่มอั๊ต อัษฎา และ ณัฐ ศักดาทร ที่มาโคจรพบกันครั้งแรก ซึ่งภาพยนตร์เรื่องนี้มีคิวจ่อฉายปี 2016 (summer)
รู้ไหมครับ เป็น ภาคที่ผมอยากให้มีที่สุด แต่ผมเกรงใจคุณ ที่จะต้องมาแต่งเพื่อตามใจผม อาจจะเป็นคนเดียวที่คิดแบบนี้ หรืออาจจะมีหลายๆคนที่ชอบแบบนี้ แต่ผมต้องการ moment แบบนี้ที่สุด ถ้าไม่หนักหนาสาหัสเกินไปรีบ ดำเนินการโดยด่วนน่ะครับ
ผมจะเคลียร์งานทั้งหมดได้ในวันที่ 30 พ.ย. หลังจากนั้นก็น่าจะมีเวลาเขียน ขอเวลาผมเขียนไม่เกิน 5 วัน ตอนพิเศษที่ 4 นี้ผมอยากให้มันออกมาดีสุดๆ เท่าที่จะเขียนได้ จากนั้นช่วงปีใหม่ก็น่าจะได้อ่านตอนพิเศษ 5 ตามที่ผมวางแผนไว้ก็น่าจะเป็นตอนที่ต่อเนื่องกับตอนที่ 4 หลังจากนั้น ช่วงปีใหม่ผมก็จะไล่แก้แต่ละตอนอีกที พอเขียนเรื่องจนจบแล้วผมอยากจะปรับให้อารมณ์และโทนของเรื่อง รวมทั้งความรู้สึกของตัวละครให้มีความสม่ำเสมอมากขึ้น กลับมาอ่านอีกรอบคราวนี้จะได้ลื่นไหลไม่มีสะดุด
มีคนถามผมเรื่องรวมเล่มหลายคน มีสำนักพิมพ์บางแห่งถามมาด้วยว่าสนใจรวมเล่มหรือเปล่า แต่ผมเห็นเขามีปัญหากันเรื่องรวมเล่มแล้วผมก็เลยไม่ค่อยแน่ใจว่าทำแล้วจะไม่เกิดปัญหาอย่างนั้น ผมคงไม่คิดจะโกงคนอ่านหรอก แต่ก็ไม่แน่ใจว่าคนอื่นๆ ที่มาช่วยเราผลิตจะไว้ใจได้แค่ไหน หรือคิดว่ายังไงครับ...
:) Sarawatta :)
มันเป็นโอกาสของคุณ ที่จะต่อรองหรือเลือกสำนักพิมพ์ ที่ไว้ใจได้และไม่มีปัญหา ใจเย็นๆหน่อยก็ได้ครับ ช้าๆได้พร้าเล่มงาม อาจจะช้าบ้างคงไม่เป็นไร
ส่วนภาค 2 ผมก็อยากให้มีอยู่แล้วเช่นกัน ดูความเติบโตของภูคา ความรักความผูกพันของเขา ทั้ง 3 คน
-
เอามาเรียกน้ำย่อยก่อนจะได้อ่านจริงในช่วงต้นปีหน้าครับ คงจะไม่ใช้เวลา 3 ปีวางพล็อตเหมือนต้นสน
แต่ก็น่าจะใช้เวลาพอสมควรเหมือนกันครับ
(http://s5.postimg.org/nd8lwvpdj/LH_01.jpg)
(http://s5.postimg.org/cy2fnys6v/LH_02.jpg)
(http://s5.postimg.org/6e48vd3jr/LH_03.jpg)
(http://s5.postimg.org/7nxgwo7xz/LH_04.jpg)
(http://s5.postimg.org/3su2u3os7/LH_05.jpg)
(http://s5.postimg.org/egxtsxyrb/LH_06.jpg)
(http://bit.ly/1SEeIGD)
ตามไปอ่านได้เลยครับ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50496.0
:) Sarawatta :)
-
เย้ยยยย จะรออ่าน ไม่พลาดเด็ดขาดครับผม
-
รอ อ่านทั้งเรื่องต้น สน และเรื่องใหม่คับ ต้นสนและน้องภูคา จะมารึยังคับ ๕๕๕ รอ รอ รออ่านอย่างใจจดจ่อคับ
-
คิดถึงนายสน ต้น น้องภูคาแล้วก็ทุกคนในเรื่องนี้แล้วอ่าคับ อยากอ่านแล้ว
ส่วนเรื่องใหม่ รออ่านแน่นอนคับ
-
NO CONTENT
-
:hao5:
ขอให้ต้น และสนสู้ๆ อย่าได้หวั่นไหวกับคำพูดคนอื่น ส่วนน้องภูคา ต้องใช้เวลา เพราะน้องยังเด็กมาก.
:3123:
-
ญรายนี้ ร้ายได้อีก - - น่ากลัวมากกก
-
มาอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่านี่น่า...ดีขึ้นมาทันตาเห็น...ยายวิอะไรนี้ต้องการอะไรจากสังคมฮะ...เหมือนมาสปอยด์เขาเรียกว่าเรียกน้ำย่อยใช่ไหมค่ะแต่....อยากอ่านอะ...อยากอ่านอีก...แต่จะตั้งใจรอค่ะ... :katai5: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ความใส่ใจจะทำให้รักแข็งแกร่งนะ
จับมือกันไว้ ครอบครัวจะเป็นกันชนที่เข้มแข็ง ทั้งพ่อแม่ ทั้งตัวต้นกับสนเอง และภูคาด้วย
-
ก็อย่างที่ว่า เด็กอายุเท่านัันจะไปรู้เรื่องอะไร
มันต้องมีคนไปสอนเด็ก คงเป็นยัยวิไรนี่แน่ๆ ร้ายนัก
สนกับต้นคงไม่สนไรมากหรอกมั้ง แต่คงเป็นห่วงภูคานี่สิ จะคิดยังไง
รอตอนต่อไปนะครับ
-
อ้าว ลงตอนใหม่ก็ผูกปมไว้เลยน่ะ อย่าลืมที่บอก บีบแล้วก็ต้องคลาย ลงตอนพิเศษ 5 ก็ต่อด้วย ภาค 2 เลยน่ะครับ แล้วจะรอ
-
อ้าว ลงตอนใหม่ก็ผูกปมไว้เลยน่ะ อย่าลืมที่บอก บีบแล้วก็ต้องคลาย ลงตอนพิเศษ 5 ก็ต่อด้วย ภาค 2 เลยน่ะครับ แล้วจะรอ
ตอนหน้าอีกประมาณ 1 สัปดาห์นะครับ อยากฟังความคิดเห็นบ้างว่าอ่านตอนนี้แล้วคิดอะไร ได้อะไร
ไหนๆ ก็จะส่งท้ายตำนานต้น-สนกันเร็วๆ นี้แล้ว อยากฟังครับ
ส่วนภาคสองนั้น ขอทำการศึกษาข้อมูลพื้นฐานก่อนว่าจะพอเขียนได้หรือเปล่า
บอกตรงๆ ว่าเขียนอะไรเกี่ยวกับเด็กนี่ยากมาก ถ้ามั่นใจมากพออาจจะได้เห็นครับ
Sarawatta
-
อารมณ์ตอนนี้อยากปีนเข้าไปตบชะนี ป้าจะตบให้สลบคาตลาดเลย
ฐานเสือกเรื่องชาวบ้านไม่พอยังเสี้ยมให้เด็กใจคับแคบ
เราว่าในฐานะที่สนเป็นพ่อและนินาเป็นแม่ก็ควรไปจัดการเคลียร์กับยายวิเลย
เอาเรื่องลูกมันเป็นข้ออ้างก็ได้ แล้วบอกไปให้ชัดๆเลยว่าอย่ามาเสือกเรื่องครอบครัวอื่น เลี้ยงลูกตัวเองให้ดีก่อนแล้วกัน
เรื่องได้หน้าลืมหลังนั้น โลกเรามาไกลเกินกว่าการซั่มกันเพื่อมีลูกแล้วนะ แล้วสำหรับสนนั้นเป็นการได้หลังแล้วลืมหน้าหรอก
ไม่รู้ว่าชะนีวิเป็นแม่หม้ายผัวตายหรือผัวหาย
-
:mew1: คู่นี้ผ่านอะไรมาเยอะคิดว่าเรื่องนี้ก็ต้อวผ่านไปได้แน่
-
อ้าว ลงตอนใหม่ก็ผูกปมไว้เลยน่ะ อย่าลืมที่บอก บีบแล้วก็ต้องคลาย ลงตอนพิเศษ 5 ก็ต่อด้วย ภาค 2 เลยน่ะครับ แล้วจะรอ
ตอนหน้าอีกประมาณ 1 สัปดาห์นะครับ อยากฟังความคิดเห็นบ้างว่าอ่านตอนนี้แล้วคิดอะไร ได้อะไร
ไหนๆ ก็จะส่งท้ายตำนานต้น-สนกันเร็วๆ นี้แล้ว อยากฟังครับ
ส่วนภาคสองนั้น ขอทำการศึกษาข้อมูลพื้นฐานก่อนว่าจะพอเขียนได้หรือเปล่า
บอกตรงๆ ว่าเขียนอะไรเกี่ยวกับเด็กนี่ยากมาก ถ้ามั่นใจมากพออาจจะได้เห็นครับ
Sarawatta
บอกตรงๆน่ะครับ ไม่ได้คิดอะไรในตอนนี้ เพราะคิดว่า คุณได้พยายาม และใช้ความสามารถคุณมาตลอดทุกตอน และได้ทำดีมาตลอด ความคิดเห็นของผมก็เป็นเพียงแต่คำชี้แนะเท่านั้น ซึ่งอาจเป็นเพียงความคิดส่วนตัว คืออยากเท่าที่ตัวเองอยากให้เป็น บางครั้ง แฟนคลับท่านอื่นอาจจะไม่ได้คิดแบบผมก็ได้ แต่ตลอดเวลาเท่าที่ติดตาม เรื่องต้น สน มา ผมชอบเรื่องนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว คุณจะแต่งแนวไหน จะแก้ไขกี่ครั้งผมก็ชอบอยู่ดี เพราะเป็นนิยาย เรื่องแรกที่ผมอ่านแล้วร้องไห้มาตลอด จริงๆ อันนี้ต้องบอกว่าเป็น version 1 ขอให้คุณ sarawatta ทำต่อไปน่ะครับ
สำหรับ ตัว ภูคา ที่ทำให้คุณ หนักใจและคิดหนัก ผมว่าไม่น่านะ เพราะวัตถุดิบ มันอยู่รอบตัวคุณอยู่แล้ว คุณเองก็เคยผ่านการเป็นเด็กมาแล้ว เอาการเติบโตของคนเป็นตัว plot เรื่องก็น่าจะได้อยู่ ผมเชื่อฝีมือคุณ
watt1960
-
:impress3: ว๊าวมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย แต่ไม่ต้องห่วงเราติดตามตลอด :mew1: ตอนพิเศษที่ยาวได้ใจ :mew1: เห็นดราม่าเข้ามาแล้ว :sad4: เด็กจะอ่อนไหวกับคำล้อของเพื่อนมาก ๆ เพราะไม่ชอบความแตกต่าง ดังนั้นก้อน่าจะเป็นเรื่องที่หนักใจสำหรับต้นกับสน ขอให้จับมือกันไว้และพยายามอธิบายให้ภูคาฟังอย่างเข้าใจง่าย ๆ น่ะแหละ อย่าหนีปัญหาด้วยการไม่ให้ต้นไปส่งภูคาไม่งั้นมันจะแย่สำหรับอนาคตต่อไปแน่ ๆ :m15: ยายผู้หญิงนี่ร้ายจริง ๆ เลยน่ะ :beat:
ส่วนเรื่องรวมเล่ม เราเห็นด้วยน่ะ งานดีก้อสมควรที่จะเก็บความประทับใจไว้เป็นรูปเล่ม แล้วเพิ่มตอนพิเศษในเล่มที่ไม่ได้ลงในบอร์ด :z1: ส่วนเรื่องพิมพ์ก้อมีให้เลือกหลายอย่างน่ะ จะพิมพ์เองก้อได้ แต่ก้อต้องให้เวลากับมัน แต่ถ้าคิดว่าไม่มีเวลาก้อแนะนำว่าให้ สนพ.ทำให้อาจเลือกดูจากที่เขามาติดต่อ หรือถ้าไม่แน่ใจก้อ นำงานไปเสนอตาม สนพ.วายได้น่ะ ตอนนี้มีเพียบเลยจ้ะ หลาย ๆ สนพ.ก้อให้เกียรตินักเขียนน่ะ ตอนนี้กระแสวายแรงมาก ก้อน่าจะเป็นช่วงที่ดีที่จะจัดพิมพ์น่ะ เพราะทาง สนพ.ก้อจะทำโปรโมทให้เราหมดเสร็จสรรพ :mc4:
ส่วนภาคสองก้อเห็นด้วยน่ะ เพราะเรารู้สึกว่าเรื่องราวของต้นกับสนนั้นยังสามารถเพิ่มได้เยอะ ยิ่งมีภูคาเข้ามาด้วยก้อนับว่าน่าสนใจทีเดียว แต่อยากให้เป็นอะไรที่หวาน ๆ นิดนึงน่ะ โดยมีน้องภูคามาเพิ่มสีสันให้กับเรื่องราวอาจมีดราม่ามาเป็นตัวชูรสให้เรื่องไม่เบาจนเกินไปก้อได้จ้ะ :impress3:
-
เมื่อวานมาบวกเป็ดไว้ก่อน พอดีในมือถือส่งความไม่ไป เลยมาตามคอมเม้นต์
นี่สินะที่เขาว่ากันว่า รักแท้จะต้องผ่านอุปสรรค์ไปด้วยกัน ไม่งั้นคงไม่ใช่รักแท้
ขอบคุณที่มาอัพคะ จะรอบทสรุปของสนกับต้นในตอนถัดไปนะคะ
-
อ่านตอนนี้แล้วคิดว่ายัยวิอะไรนี่ช่างร้ายจริงๆ ร้ายซะจนเราที่เป็น ญ. ด้วยกันนึกกลัวเลยที่เดียว
อยากได้สนจนต้องทำแบบนี้ทำไมไม่คิดถึงผลที่จะตามมาบ้างน้าาา
หรือว่าอารมณ์ประมาณว่าอยากได้ผัวเขามันมีมากซะจนคิดไม่ออกจนต้องมาแย่งแบบนี้เนี่ย เฮ้ออออ ช่างน่ากลัวจริงๆ ผู้หญิงสมัยนี้
-
ยัยวินี่ชื่อเต็มๆว่่าวิปลาสหรือเปล่า? อยากได้สามีชาวบ้านจนตัวสั่นสร้างเรื่องเล่าลือให้เขาผิดใจยังไม่พอ ยังไปเสี้ยมสอนลูกให้ทำพฤติกรรมแย่ๆใส่คนอื่นแบบน่าเกลียดจริงๆ แต่เนื่องจากนางเป็นชะนีสนอาจจัดการอะไรๆได้ไม่สะดวกนัก งานนี้เราเชียร์ให้สนอันเชิญนินามาจัดการโดยด่วน!! เอาให้หอบลูกย้ายบ้านหนีไปเลย 5555
-
มาอ่านช้าไม่ว่ากันนะคับ
ตอนนี้ซึ้งจริงๆคับ ต้นแอบไปร้องไห้อีกแล้วแต่ก็ดีที่ร้องไห้กับสนนะ สนก็ทำหน้าที่หัวหน้าครอบครัวได้ดีมากๆคับ อ่านแล้วชอบคับ มีตอนซึ้งๆแบบฉบับครอบครัวต้น สน แล้วก็แทรกเรื่องแม่นางวิเข้ามา ทำให้คิดได้ว่าชีวิตจริงมันจะหนักกว่านี้จริงๆ ก็ปากคนนี่เนาะ ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ แต่คนอย่างนางวินี่มีอยู่ก็เยอะ ต้น สนต้องอยู่ให้ได้ แต่เด็กๆอย่างภูคาต้องเล่นกับเพื่อนๆ มันเป็นจุดเริ่มต้นชีวิตของภูคาเลยนี่สิ รอ รอ อ่านตอนใหม่คับว่าต้น สนจะทำยังไง จะสอนจะพูดกับภูคายังให้เข้มแข็งมากขึ้นคับ
-
แย่แค่ตัวเองคนเดียวไม่พอยังมีหน้าไปยัดเยียดความคิดผิดๆ ให้กับเด็กตาดำๆ ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรด้วยอีก แย่มากค่ะคนแบบนี้ ไม่เหมาะสมจริงๆ ที่จะได้ชื่อว่าเป็นแม่ของใครเขา อีกอย่างนะคะวิเรื่องโกหกน่ะ..โพนทะนาไปมากๆ เข้าก็มีแต่จะประจานตัวเองเท่านั้นนั่นล่ะรู้เอาไว้ด้วย
ส่วนปัญหานี้ที่เกิดขึ้นเราว่าสนรับมือได้อยู่แล้วนะคะ เพราะตราบใดที่น้องภูคายังได้รับความรักและเอาใจใส่จากทุกคนในครอบครัวอยู่แบบนี้ก็เปรียบได้ดั่งเกราะป้องกันชั้นดีที่จะช่วยกันคนร้ายๆ ไม่ให้เข้ามากล้ำกรายน้องอยู่แล้วล่ะค่ะ :กอด1:
-
ขอเท้าสะเอวด่ายัยวิไร หน่อยนะคะ :angry2:
น้องภูคายังเด็กมากจะไปรู้เรื่องอะไร ให้กำลังใจต้นกับสนนะ และเชื่อว่าต้นกับสนเอาอยู่ เป็นครอบครัวที่น่ารักครอบครัวหนึ่งจนใครๆ อิจฉาเลยล่ะ :impress2:
-
*เคลียร์พื้น*
*เช็ดเหงื่อ*
*การเต้นท์*
*พักต้มน้ำร้อนกินมาม่า*
*รอ*
แว๊บมารอต้นกับสนจ้า :katai5:
-
จะแจ้งให้ทราบว่า "ต้น-สน" ตอนพิเศษ 5 จะมาในวันที่ 31 ธ.ค. 58 เวลา 23:59:59 น. ครับ
มาร่วมปิดตำนานนิยายชายรักชายเรื่องแรกของผมตลอดช่วง 10 ปีที่ผ่านมาด้วยฤกษ์ที่แสนพิเศษนี้กันนะครับ
ขอเชิญชวนทุกคนที่เคยมาอ่านเรื่องนี้ ไม่ว่าจะอ่านจบ ไม่จบ ชอบ ไม่ชอบ มาร่วมปิดตำนานด้วยกัน
หลังจากนี้แล้ว "ต้น-สน" จะกลายเป็นเป็นความทรงจำในหัวใจของพี่ชายคนนี้และคนอ่านทุกๆ คนที่รัก "ต้น-สน" ตลอดไป
(http://s5.postimg.org/5ql2hc16d/tonson.png)
ใครจำความรักครั้งแรกได้บ้าง หากถามให้ยกมือ เชื่อว่าหลายคนคงยกมือตอบข้อนี้ แม้ว่าจะนานจนเลือนลางเหมือนรูปถ่ายที่สีซีดจางไปตามกาลเวลา สิ่งใดที่เป็นครั้งแรกมักคงอยู่ในความทรงจำเสมอ แล้วสักกี่คนล่ะที่ความรักครั้งแรกและครั้งสุดท้ายเป็นความรักเดียวกัน คนที่ยังคงยกมืออยู่อาจไม่เหลือเลย
(http://s5.postimg.org/uxovys0af/tonson01.jpg)
"ไม่เป็นไรหรอกต้น ดอกกุหลาบดอกนี้ควรจะเป็นของนายนะ นายเก็บไว้เหอะ แล้วก็...อันนี้ด้วย"
(http://s5.postimg.org/mt0sb0m0n/l6q4kdlp.jpg)
เรารักของเรามาเป็นสิบๆ ปี ไม่มีความหมายอะไรเลย ฮือๆ"
นั่นเป็นเพียงคำพูดประโยคเดียวที่ต้นพูดออกมา จากนั้นต้นก็เอาแต่ร้องไห้ ไม่มีคำพูดใดๆ จากปากของต้นอีกนอกจากเสียงร้องไห้ราวกับจะขาดใจนั้น สนกอดเพื่อนแน่น น้ำตาไหล รู้สึกเหมือนจะขาดใจตามคนที่กำลังร้องไห้หนักอยู่ตอนนี้ไปด้วย
(http://s5.postimg.org/lma3cqhrr/pope02.jpg)
แน่แล้ว ฟ้าสั่งให้ต้นกับสนเกิดมารักกัน ไม่ใช่แค่เพื่อนกัน ถ้าไม่อยู่เป็นคู่ชีวิตกันในชาตินี้ก็ต้องจากกันไปเท่านั้น ก็อยู่ที่ต้นกับสนจะเลือกแล้วล่ะว่าอยากให้เป็นอย่างแรกหรืออย่างหลัง จะฝ่าม่านประเพณีหรือจะยอมแพ้!
(http://s5.postimg.org/vaa4iy0dz/ton_son_new.jpg)
"รักต้นนะ ถ้ารู้ว่าบอกรักกันแล้วมีความสุขแบบนี้ เราทำไปตั้งนานแล้ว ขอบคุณที่รอเรานะต้น"
สนกอดกระชับต้นไว้อย่างรักใคร่ ถ่ายทอดไออุ่นให้คนในอ้อมแขนที่บัดนี้หัวใจพองโตสุขล้นให้พอสู้กับอากาศที่แสนหนาวในค่ำคืนนี้บนยอดดอยอินทนนท์ คืนที่แสนหนาวหรือจะสู้รักที่แสนอุ่น สิบปีที่รอคอยปาฏิหาริย์รักนี้คุ้มค่าที่สุดแล้ว
(http://s5.postimg.org/eq20hpj07/tonson_new4.jpg)
"เราคงทำให้นายได้เท่านี้นะต้น แต่เราจะทำให้ดีที่สุด รักนายให้มากที่สุดเท่าที่คนหนึ่งคนจะทำได้ ถึงนายจะเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เสียใจกับการทรยศหักหลังของเรา แต่นายจะไม่เสียใจว่าเราไม่เคยรักนาย ไม่เสียใจว่าเราไม่เคยรักกัน อย่างน้อย...ในช่วงหนึ่งของชีวิต เราก็ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างดีที่สุด"
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
สนกอดแม่แน่น ในมือยังคงถือกรอบรูปที่เขาถ่ายกับต้นที่บางแสนไว้ สิ่งที่สนเพิ่งรับรู้ทำให้เขาเสียใจจนแทบไม่มีสติควบคุมตัวเอง ใครมาเห็นสนตอนนี้เข้าคงไม่เชื่อว่าชายหนุ่มหน้าตาดี มาดเคร่งขรึม ขยันทำงาน จะร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับเป็นเด็กน้อย
"แม่ครับ...พาสนไปหาต้นทีนะครับแม่ ฮือๆ เมื่อไหร่ต้นจะกลับมาเสียที สนไม่ไหวแล้ว สนคิดถึงต้นจะตายอยู่แล้วครับแม่ ฮือๆ" สนยังคงคร่ำครวญราวกับคนไร้สติ ไม่รับรู้และไม่สนใจอีกแล้วว่าใครจะมองหรือคิดอย่างไร
(http://s5.postimg.org/ochg5th87/ton_son_phuca_banner.jpg)
"รักต้นนะ คิดถึงมากๆ ด้วย ขนาดอยู่ใกล้ๆ อย่างนี้ก็ยังไม่หายคิดถึงเลย นึกว่าจะไม่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกซะแล้ว ขอบคุณที่กลับมาหาเรานะต้น เรามีความสุขที่สุดในโลกเลยตอนนี้"
ขอบคุณครับ เราจะมาอำลา "ต้น-สน" กันอีกทีอย่างเป็นทางการในวันที่ 31 ธ.ค. ที่จะถึงนี้ครับ
:) Sarawatta :)
-
:mew1: มารอด้วยจ้า :katai3: ฉลองส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่เลยน่ะ :mew3:
-
รอครับ รอๆๆๆ
-
ผมเขียน "ต้น-สน" ตอนพิเศษ 5 เสร็จแล้วนะครับ ปรับแก้จนพอใจแล้ว ชอบตอนนี้มากๆ เสียน้ำตาไปหลายหยด
จบได้อย่างใจที่ผมอยากให้จบจริงๆ ครับ ผมคงจะปิดตำนานรักต้นสนได้อย่างมีความสุข นอนตายตาหลับ
แล้วพบกับ "ต้น-สน" ตอนพิเศษ 5 ในคืนวันพรุ่งนี้ครับ
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
SPECIAL CHAPTER 05: ตำนานรัก "ต้น-สน"
(http://s5.postimg.org/ldyw82x4n/tonson_legend.jpg)
:) Sarawatta :)
จะรีบจบไปไหน บอกว่ายังมีภาค 2 ไม่ใช่เหรอ ผมรออยู่น่ะ
-
มารอตอนพิเศษ :mew1:
เรื่องราวความรัก.สองกนุ่มยังหวาน_ซึ้ง. ไม่จบง่ายๆ ดีใจจังครับ อยากอ่านนานๆ :กอด1:
แล้วเราจะก้าวข้ามปี ไปพร้อมๆๆกันครับ
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
มารอปิดตำนาน ต้น-สน ครับบบบบ
-
มารอปิดตำนานค่ะ ... :กอด1: :z2: :z2: :z2: เรื่องที่อ่านและติดงอมแงมมากที่สุด...ใจหายจะปิดตำนานแหละ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ปูเสื่อ :D
-
:pig4: :pig4:
-
NO CONTENT
-
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓
บทส่งท้ายตำนานรัก "ต้น-สน"
(http://s5.postimg.org/ldyw82x4n/tonson_legend.jpg)
"ต้น-สน" ในหัวใจและความทรงจำของพี่ชาย
ในที่สุดก็ต้องถึงวันที่ต้องอำลาจากกันจริงๆ แล้ว
ขอบคุณ "ต้น-สน" ที่อยู่เป็นเพื่อนกันในจินตนาการมานานถึง 9 ปี
ในโอกาสอำลาตำนานรัก "ต้น-สน" วันนี้
ขอขอบคุณทุกคนที่มาส่งน้องของพี่จนถึงวันสุดท้าย
ขอขอบคุณกำลังใจดีๆ ของทุกคนที่มีให้กันมาตลอด
ขออภัยหากล่วงเกินไม่ว่าทางใด หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเราจะอโหสิให้แก่กัน
แม้วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่พวกเราได้มาส่ง "ต้น-สน "
แต่พี่เชื่อเหลือเกินว่า "ต้น-สน" จะอยู่ในความทรงจำของทุกคนตลอดไป
"ต้น-สน" ก็จะรักและคิดถึงคนอ่านทุกคนตลอดไปเช่นกัน
พี่ชายคนนี้จะขอจดจำ "ต้น-สน" ไปในแบบนี้
ในความรู้สึกนี้...และในภาพเหล่านี้
(http://bit.ly/1PvZOU9)
(http://s5.postimg.org/5ql2hc16d/tonson.png)
(http://s5.postimg.org/uxovys0af/tonson01.jpg)
(http://s5.postimg.org/semw0uywn/ton_son_old01.jpg)
(http://s5.postimg.org/9l133v0on/ton_son_old02.jpg)
(http://s5.postimg.org/iene77y9j/ton_son_old03.jpg)
(http://s5.postimg.org/mt0sb0m0n/l6q4kdlp.jpg)
(http://s5.postimg.org/lma3cqhrr/pope02.jpg)
(http://s5.postimg.org/vaa4iy0dz/ton_son_new.jpg)
(http://s5.postimg.org/6a5d5ho1j/Tonson_V02.jpg)
(http://s5.postimg.org/3uxlj2gzb/tonson_new4.jpg)
(http://s5.postimg.org/5wzyqcn7b/tonson_new_last.jpg)
(http://s5.postimg.org/rl6gs388n/tonson_new_final2.jpg)
(http://s5.postimg.org/ochg5th87/ton_son_phuca_banner.jpg)
และพี่ชายคนนี้...จะรักและคิดถึง "ต้น-สน" ชั่วนิจนิรันดร์
ลาก่อนนะ..."ต้น-สน"
(http://bit.ly/1mPKHtA)
ฉันจะจำเธอแบบนี้
https://www.youtube.com/v/go_P8Vpo2Qc
พรุ่งนี้เธอจะลาฉัน วันเวลาได้พาเธอไป
และไม่เคยรู้เลย ว่าฉันจะต้องรอไปนานเท่าไร
ได้พบกันแค่วันนี้ มีเพียงความเงียบงันในใจ
อยากให้เราสองคน ร่วมกันจดจำเวลานี้ไป
แววตาที่มองฉัน แค่เห็นก็เข้าใจ
ว่ามีคำมากมายอยู่ในนั้น
ฉันจะจำเธอไปในแบบนี้ จำความรู้สึกนี้
เก็บอยู่ในหัวใจเมื่อยามที่ไกลกัน
ฉันจะมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย จะจำทุกอย่างไว้
และจะมีหัวใจเก็บไว้ให้เธอคนเดียว ฉันสัญญา
พรุ่งนี้คงต้องทนเหงา ในเวลาที่เธอไปไกล
สิ่งที่เราสองคน คิดจะบอกกันยังมีเต็มหัวใจ
แววตาที่มองฉัน แค่เห็นก็เข้าใจ
ว่ามีคำมากมายอยู่ในนั้น
ฉันจะจำเธอไปในแบบนี้ จำความรู้สึกนี้
เก็บอยู่ในหัวใจเมื่อยามที่ไกลกัน
ฉันจะมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย จะจำทุกอย่างไว้
และจะมีหัวใจเก็บไว้ให้เธอคนเดียว ฉันสัญญา
ถ้าเธอยังมีใจและรักฉันดังเดิม
เราคงได้เจอกันใหม่
เพื่อเติมวันเวลาที่งดงามในใจ
ทำให้ยาวนานกว่าวันนี้
ฉันจะจำเธอไปในแบบนี้ จำความรู้สึกนี้
เก็บอยู่ในหัวใจเมื่อยามที่ไกลกัน
ฉันจะมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย จะจำทุกอย่างไว้
และจะมีหัวใจเก็บไว้ให้เธอคนเดียว ฉันสัญญา
ฉันสัญญา
-
"เมียสนหอมจัง น่ารักด้วย" ประโยคนี้หวาบหวามสุดละ
สนมันไม่เคยพูดอะไรหวานนนขนาดนี้ เขินแทนต้นอ่าาา :-[
และนี่เป็นตอนแรกที่รู้สึกว่านินานางใช้ความร้ายได้เป็นประโยชน์จ้าาา o13
เป็นตอนจบที่สมบูรณ์ น่ารักมากกก
ถ้ามีภาค 2 นิแอบจิ้นรุ่นลูก ท้อปกับภูคานะ 55555 :laugh:
สุขสันต์วันปีใหม่ค่ะ :L1:
-
นินา ร้ายได้ประโยชน์ก้คราวนี้แหละ เหอๆๆ ถูกใจจริงๆ
-
ตอนนี้อ่านแล้วซึ้งมากเลยอ่ะ เกือบจะร้องไห้แน่ะ แถมยังหวานอีกต่างหาก :mew1: ดีใจที่เห็นนินากลับมาทำหน้าที่แม่ที่หวังดีกับลูกอย่างแท้จริง :impress3: ต้นกับสนพวกนายทำได้ ยินดีด้วยน่ะจ้ะ :mew1: จบตำนานคู่รักดราม่าแหละ :กอด1:
วันนี้มาเจิมงานคุณ sarawatta ต้อนรับปีใหม่
ขอให้คุณ sarawatta มีความสุข สุขกายสบายใจ สุขภาพแข็งแรง สุขสันต์ในทุกสิ่งที่ทำ การงานเจริญก้าวหน้า น่ะจ้ะ :กอด1:
-
จำใจต้องอำลา ต้น-สน จริงๆแล้วสิคับ สนุกมากๆคับ ประทับใจด้วย พลอตเรื่อง เนื้อหาตั้งแต่ต้นจนจบไม่วกวนด้วย จะหาคำพูดที่มากกว่าประทับใจ ซึ้งใจยังไงดี ชอบตอนนี้จริงๆคับ ต้น-สน เรื่องราวการฝ่าฟันขวากหนามให้ได้รักกัน ก็คิดว่าจะมีสักคู่หนึ่งในโลกแห่งความจริงที่มีความรักกันจริงๆเหมือนต้น-สน
สวัสดีปีใหม่ พศ.๒๕๕๙ ด้วยนะคับ
-
ไม่อยากจากต้นสนเลยเราคงคิดถึงมาก ความร้ายกาจของนินาก็มีประโยชน์ก็คราวนี้แหล่ะ หวังว่ายัยวิอะไรนั่นจะรามือไปจริงๆ
-
ขอให้รักนี้อุ่นในใจเสมอ
-
ปิดตำนานซะแล้ว ต้น- สน จบได้สวยหรูดีค่ะ นิน่าได้ทำสิ่งดีดีเพื่อทดแทนสิ่งที่ตัวเองเคยทำไว้กับต้นและสน และก็ชื้นชมนางยังมีความเป็นแม่รู้จักออกโรงปกป้องลูก ตอนที่อ่านนางไปต่อว่ายายวิ อยากแหวกหน้าจอเข้าไปช่วยตบจริงๆ รับไม่ได้ เด็กนะเป็นผ้าขาวเขาบริสุทธิ์ นิสัยนางแย่มาก อยู่เป็นแตงเถาตายไปเถอะ ขนาดปิดตำนานยังอินได้ขนาดนี้ ฮาๆ
อ่านเรื่องนี้ชอบมาก บรรยายความรักของคนสองคนได้เห็นภาพชัดเจนแม้อุปสรรค์จะมากมายขนาดไหนความรักของต้นและสนก็ยังคงแข็งแกร่ง โดยส่วนตัวคิดว่าเรื่องนี้คุณsarawatta เขียนไว้ได้ดีอยู่แล้วนะค่ะ ถ้าเป็นหนังสือก็ขอต่อคิวด้วยคน (เป็นหนังสืออ่านง่ายกว่า..อินเตอเน็ตไม่ค่อยแข็งแรง)
:pig2: :pig4: :pig4: ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนำมาให้ได้อ่านค่ะ
-
:hao3: นิน่ามาช่วยให้เรื่องยุ่ง ๆ เบาบางลงจริงๆ
-
หลังจากนี้คงไม่ง่ายแล้วนะคะที่น้องภูคาจะปฏิเสธให้ต้นไปไหนมาไหนกับตัวเองอีก เพราะประสบการณ์สามสี่วันที่ต้องห่างกันทรมานมากแค่ไหนนั้นมีแต่เจ้าตัวเท่านั้นนะคะที่รู้
ตอนนี้ซึ้งมากๆ เลยค่ะ อ่านแล้วสัมผัสได้ถึงความรัก ความผูกพันของทั้งสามคนเลย โดยเฉพาะตอนที่น้องภูคาร้องไห้หาต้นนี่ไม่ร้องตามไม่ได้จริงๆ ค่ะ เพราะสำหรับน้องที่ยังเด็กอยู่คงจะอึดอัดใจมากแน่ๆ ที่อธิบายความรู้สึกของตัวเองออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก
ส่วนนินาก็สมน้ำสมเนื้อกับวิภาวีดีค่ะ ท่าทางคงจะไม่กล้ามาจ่ายตลาดที่นี่อีกนานเลยเชียวล่ะ :haun5:
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
อ่านตอนนี้แล้วอมยิ้ม
-
มาอำลาด้วยคน ปิดตำนานที่รู้สึกเรียลมากๆค่ะ
มีความอบอุ่นความเข้าใจกันดีมากๆ
คนเขียนบรรยายจนรู้สึกไปด้วยเลย
นินาในฐานะแม่ก็มีส่วนที่ดีใจตัวเอง
การรับมือในเรื่องของเด็กแบบนี้ เรานึกไม่ออกเหมือนกันนะว่าจะทำยังไงที่เมืองไทย ถ้าหากว่าไปคุยแล้วอีกฝ่ายจะคุยรู้เรื่องไหม ปสกส่วนตัวเราเคยติดต่อไปที่ครูประจำชั้นของลูกช่วงอนุบาล ลุกเราให้ฟังว่าโดนเพื่อนในชั้นคนหนึ่งล้อแบบเหยียดๆเรื่องที่แม่เป็นคนเอเซีย เราไปคุยที่โรงเรียนแล้วครูก็จับตามองอยุ่ระยะหนึ่ง จนเห็นเองก็เลยเรียกผู้ปกครองทั้งสองฝ่ายไปคุย เพราะการเหยียดชาติพันธุ์ เลือกปฏิบัตินี่เป็นอะไรที่ผิดกฏหมาย ทางโรงเรียนจะพยายามให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากๆ
น่าเอ็นดูค่ะ เรียกกันสามีภรรยาแล้ว ที่ภูคาติดอาต้นนี่เป็นเรื่องปกคินะ เพราะว่าต้นเลี้ยงมามากกว่าแม่
ยินดีด้วยนะคะที่จบแบบสมบูรณ์แบบ
-
มาร่วมปิดตำนานรักต้น-สนด้วยคนค่ะ o13
-
จบแล้วจริงๆ สินะ ใจหายเหมือนกันเนอะ
ดีนะที่เคลียทุกอย่างได้ นินาร้ายได้ใจสุดๆ ฉากตบ5555+
ชอบน้องภูคา น่ารักอ่ะ
พ่อสนกับอาต้น และน้องภูคา ต่อจากนี้คงมีความสุขสมบูรณ์แบบละสินะ
-
ใจหายมากเมื่อได้เห็นคำว่า 'ปิดตำนาน' กลัวใจพี่ sarawatta มากว่าจะทำให้น้ำตาไหลอีกมั๊ย
และ...
น้ำตาซึมกับน้องภูคาและอาต้น เป็นฉากที่แบบว่าควบคุมไม่ให้น้ำตาซึมไม่ได้จริงๆ ค่ะ
และนั่นก็ทำให้รู้ว่าความผูกพันระหว่างสามคนนี้มันลึกซึ้งแค่ไหน
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ :3123: :กอด1:
ปล.นินา :beat: เจอของจริงเข้าแบบนี้คงไม่กล้าอีกเนอะ อิอิอิ
-
ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าจะจบแล้วจริงๆ จบได้อบอุ่นมากเลยคะ ไม่เสียใจเลยที่หลงรัก ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ตอนจบนี่สมกับที่รอคอยจริงๆ +เป็ด
-
เปิดตอนมาก็พาน้ำตาลในกระแสเลือดพุ่ง แถมยังพาให้ไฟในตาร้อนผ่าวด้วยความอิจฉาความรักของสองหนุ่ม ต้น-สน ที่กว่าจะมีวันนี้ได้ก็ต้องใช้เวลานานสิบกว่าปี ทั้งคู่ต้องฝ่าฟันกับอุปสรรคที่เกิดจากตัวเอง ครอบครัว และ สังคม มาอย่างยากลำบากแต่นี่แหละคือบทพิสูจน์ของความรัก ที่ต่อไปในวันหน้าเมื่อได้อยู่ด้วยกันจะสามารถแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นได้อย่างมีสติรอบครอบมากขึ้น เมื่อมีปากเสียงก็จะสงบสติไม่ใช้อารมณ์เกินไปเมื่อมองย้อนไปกว่าจะได้รักกันมันยากแค่ไหน ต้องบอกว่า นิยาย ต้น-สน สอนให้เรียนรู้การใช้ชีวิตหลายด้านๆ ตั้งแต่วัยเด็ก วัยรุ่น วัยมหาลัย วัยทำงาน จนกระทั่งมีครอบครัว ก็ยังนำมาปรับใช้ได้ ไม่ได้ยกยอปอปั้นคนเขียนจนเกินไป แต่ยอมรับฝีมือการเขียนที่ลื่นไหล เนื้อหาไม่ต่างกับชีวิตจริงที่เกิดขึ้นได้ อ่านแล้วรู้สึกว่ามีตัวตนจนอยากจะรู้จักเลยว่าบ้านอยู่ไหนกันหนอ :laugh:
ตั้งแต่อ่านมาไม่ชอบนิสัยของนินา แต่ตอนนี้ต้องยอมรับว่าเธอทำหน้าที่อดีตภรรยา และ แม่ ได้ดีที่สุดที่โต้ตอบด้วยมือและอยากให้แถม :z6: สำหรับคนประเภท (อี)วิ ที่โตแต่ตัวแต่สมองไม่สั่งการด้านความคิดว่าสิ่งไหนสมควรพูด สมควรกระทำ ภูคาเป็นเด็กที่ยังไม่รู้จักคำเหล่านั้นในทางที่ดีพอ ยัดเหยียดแต่ความหมายไม่ดีให้เด็ก ทำให้เด็กรู้สึกกลัว อายในคำล้อเลียนที่หล่อนสั่งสอนลูกตัวเองให้พูดไม่ดี โดนตบยังน้อยไป ต้องเอาน้ำล้างเท้าให้ดื่มเพื่อจะสำนึกขึ้นมาบ้าง ขอโทษที่แรง แต่อิน สงสารภูคา เห็นใจต้น สน ที่ต้องมาเจอคนประเภทนี้ แต่ดีแล้วที่ทั้งคู่ยอมทำความเข้าใจและปรับความคิดใหม่ให้กับภูคา ของอย่างนี้ต้องค่อยเป็นค่อยไป วันหนึ่งเขาก็จะรู้เองว่าคืออะไร แต่เชื่อเถอะสิ่งหนึ่งที่ภูคาได้รับรู้ คือ ความรักของต้นทีมีให้อย่างบริสุทธิ์ใจ รักภูคาดั่งลูกตัวเอง และ ภูคาจะได้ซึบซับคำสั่งสอนที่ดีๆแน่นอน o13
ปล. ขอโทษด้วยค่ะ ที่มาร่วมปิดตำนานช้าไป ไม่ได้เมินเฉยหรือไม่สนใจนะคะ แต่มันบอกไม่ถูกว่าจะเม้นท์ยังไงดี มันอ่านแล้วรู้สึกดี แต่เขียนออกมาให้รู้สึกว่าดีจริงๆมันยากอยู่นะ และขอขอบคุณคนเขียนที่สร้างนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอ :กอด1:
-
อืมจบได้ดีครับ แต่มันสั้นไปหน่อย เป็นเด็กโดนเพื่อนล้อมันก็แบบที่ภูคาเป็น ถ้าสอนให้ภูคาเข้าใจผมว่าอะไรๆมันก็ดีขึ้นตาม สุดท้ายก็จบลงด้วยดีทุกฝ่าย
-
กลับมาอ่าน ต้น-สน อีกรอบ รู้สึกยังคิดถึงอารมณ์เดิมๆ ที่เคยได้รับจากการอ่านนิยายคุณ sarawatta ยังคงซึ้งกับฉากเดิมๆ ที่ต้นกับสนนั่งฟังเพลงด้วยกันเงียบๆ บนรถสองแถว สะเทือนใจกับฉากที่ต้นเก็บความเจ็บปวดครั้งแล้วครั้งเล่า และประทับใจกับมุมมองความรักของต้นที่อยากจะมีรักแท้ที่สามารถบอกใครๆ ได้
คิดถึงต้นกับสน
-
กลับมาอ่าน ต้น-สน อีกรอบ รู้สึกยังคิดถึงอารมณ์เดิมๆ ที่เคยได้รับจากการอ่านนิยายคุณ sarawatta ยังคงซึ้งกับฉากเดิมๆ ที่ต้นกับสนนั่งฟังเพลงด้วยกันเงียบๆ บนรถสองแถว สะเทือนใจกับฉากที่ต้นเก็บความเจ็บปวดครั้งแล้วครั้งเล่า และประทับใจกับมุมมองความรักของต้นที่อยากจะมีรักแท้ที่สามารถบอกใครๆ ได้
คิดถึงต้นกับสน
ขอบคุณจริงๆ ที่ชอบเรื่องนี้ครับ ผมตั้งใจจะรวมเล่มแต่ยังจัดเวลามาปรับแก้ไม่ได้เลย
คงต้องปรับเยอะนิดนึงเพราะต้องปรับจูนแนวเรื่องหรือแนวความคิดบางอย่างนิดหน่อย
แต่สัญญาว่าจะพยายามทำให้รวมเล่มให้ได้เพราะนี่คือเรื่องในตำนานของผม
คิดถึงต้น-สนเช่นเดียวกันครับ
เขียนนิยายไปหลายเรื่องแล้วรู้เลยว่าจะเขียนเรื่องแบบนี้อีกไม่ง่ายเลย
คงอีกหลายเดือนนะครับกว่าผมจะเขียนเรื่องใหม่ (ดราม่า) ในนาม sarawatta
ตอนนี้ขอเปลี่ยนแนวไปเขียนอย่างอื่นบ้าง (แต่ก็ชอบแอบดราม่าเสมอๆ)
นิยายดราม่าต้องใช้ความอินเยอะ
นานๆ ทีจะเจอสักเรื่องที่อยากเขียนด้วยความอินสุดๆ แบบต้น-สนหรือไร้รัก
Sarawatta
-
กำลังหานิยายอ่าน มาเจอเรื่องนี้ ชอบมากเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีค่ะ
-
ในที่สุดกะจบแบบแฮปปี้
อ่านเรื่องนี้แล้วเหนื่อยมากเลย
ร้องไห้ทั้งเรื่องจนเหนื่อย 5555
ตอนแรกแอบสงสารต้นและรำคาญสน
แต่หลังแอบสงสารสนละรำคาญต้น
แต่ที่เกลียดที่สุดกะคือนังชะนีนินา 55555
-
ตอนพิเศษ 6: London Eye (Part 1)
(https://s19.postimg.org/m2fm253ib/tonson_sp201702.jpg)
อากาศในยามนี้ช่างหนาวจับใจเหลือเกิน แม้ไม่มีหิมะตกก็ตาม ที่จริงเมืองนี้มีหิมะตกอยู่บ้าง แต่ก็คาดการณ์ได้ยากว่าจะมาเดือนไหน บางคราวก็มาเดือนธันวาคม บางครั้งก็เลยไปมกราคมถึงกุมภาพันธ์ เอาแน่เอานอนไม่ได้
ขณะที่ต้นกำลังยืนชมวิวไปพลาง ถ่ายรูปด้วยมือถือไปพลาง จู่ๆ ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งมายืนใกล้ๆ เขาทำเป็นชมวิวอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็หันมายิ้มให้ แสดงท่าทีอยากสนทนาด้วย ดูจากรูปร่างหน้าตา สีผิว สีผมและการแต่งกายแล้ว คงเป็นชาวเอเชียเหมือนกันนี่แหละ
ต้นหันไปยิ้มตอบบางๆ ก่อนหันไปชมวิวต่อ แต่ชายหนุ่มคนดังกล่าวก็ยังคงคอยมองต้นอยู่ สักพักเขาก็ตัดสินใจชวนคุย
"วิวสวยนะครับ"
เสียงชายหนุ่มคนนี้ช่างฟังดูทุ้มนุ่มหูและอบอุ่นอย่างประหลาด แววตาที่มองมาก็ดูอ่อนโยน ใบหน้าขาวใสและหล่อเหลานั้นมีเสน่ห์ชวนมองเสียจริง ช่างเป็นชายหนุ่มที่มีเสน่ห์แท้ แต่ต้นก็ยังไม่อยากคิดเอาเองว่าเขากำลังแสดงอาการสนใจต้นอยู่ แม้ว่าท่าทางส่อมาทางนั้นก็ตาม
"ครับ" ต้นตอบสั้นๆ ยิ้มเขินนิดๆ
"มาเที่ยวเหรอครับ"
"ครับ แล้วคุณล่ะ มาเที่ยวเหมือนกันเหรอครับ"
"ใช่ เพิ่งมาที่นี่ครั้งแรกครับ เป็นประเทศแรกที่มาเที่ยวเลย แล้วคุณล่ะครับ"
"อ๋อ ผมเคยมาเรียนที่นี่สามปีแล้ว ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองครับ"
ชายหนุ่มคนนั้นพยักหน้ารับรู้ "ถ้างั้นคุณก็ต้องรู้จักลอนดอนดีแน่ๆ เลย"
"ครับ ก็ไปมาเกือบทุกที่แล้ว" ต้นขำเบาๆ
"เก่งจัง มาเที่ยวคนเดียวเหรอครับ"
"ก็ประมาณนั้น แล้วคุณล่ะครับ" ต้นถามกลับ
"ก็ประมาณนั้นเหมือนกัน" ชายหนุ่มคนนั้นหัวเราะเบาๆ สายตาของเขาเหมือนยิ้มได้ เวลาหัวเราะจึงดูสดใสไปทั้งใบหน้า
ต้นก้มมองมือของตัวเองซึ่งจับราวเหล็กเย็นเจี๊ยบไว้อยู่ แต่ต้นใส่ถุงมือจึงไม่รู้สึกอะไร อยู่ๆ ก็เกิดเขินอายอีกฝ่ายจนต้องเบนความสนใจไปทางอื่นก่อน ผู้ชายอะไรช่างดูอบอุ่นดีเหลือเกิน ใกล้เคียงกับผู้ชายในฝันของต้นจนแทบแนบกันสนิท
"แล้ว...ชื่ออะไรเหรอครับ" นี่คงเป็นคำถามที่เขาอยากถามมากที่สุด เพราะจะเป็นสะพานเชื่อมไปสู่พื้นที่สวนตัวมากขึ้น
"ชื่อต้นครับ"
"ชื่อเพราะจัง ผมชื่อสนนะครับ" ฝ่ายนั้นบอกมา
"ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
"ยินดีที่ได้รู้จักด้วยครับ อ้อ แล้ว...อายุเท่าไหร่ครับ ถามได้เปล่า ไม่ใช่อะไร จะได้รู้ว่าจะเรียกพี่ เรียกน้อง หรือเรียกชื่อเฉยๆ"
"ยี่สิบห้าครับ" ต้นตอบ
"อ้อ เท่ากันเลย งั้นผมเรียกต้นเฉยๆ ได้ไหมครับ"
ต้นพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต
"เรียกผมว่าสนเฉยๆ ก็ได้นะครับ" ชายหนุ่มที่ชื่อสนบอก
"ครับ" ต้นยิ้มโดยไม่รู้สาเหตุ คงเขินแววตาที่สนมองมา อีกทั้งกลิ่นกายอุ่นๆ ของอีกฝ่ายนั้นก็ให้ความรู้สึกประหลาด "มาเที่ยวได้กี่วันแล้วครับ"
"วันนี้วันแรกครับ มาแบบงงๆ ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปไหนต่อดี ถ้าได้คนที่รู้จักพื้นที่พาไปก็น่าจะดีกว่า กำลังหาคนพาเที่ยวอยู่ครับ"
"อ้อ" ต้นรับคำ แต่จากนั้นก็เหมือนไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ที่พูดมาเมื่อกี้ ไม่รู้ว่าเปรยให้ฟังเฉยๆ หรืออยากชวนต้นไปเที่ยวด้วยกันแน่
"เที่ยวคนเดียวก็เหงาๆ นะครับ ต้นไม่เหงาเหรอ" สนถาม
"นิดหน่อย"
"มาเที่ยวแบบนี้ มันต้องมีคู่มาด้วยครับถึงจะสนุก" สนพูด
"ครับ" ต้นเออออไปด้วย จากนั้นก็เงียบไป
"มีอะไรแนะนำผมไหมครับ ผมหมายถึง...ที่เที่ยวน่ะครับ แถวๆ นี้มีอะไรน่าสนใจบ้าง"
"แถวนี้เหรอครับ ที่จริงก็เที่ยวได้เป็นวันสองวันเลย บ้านเมืองเขาสวย ตึกก็สวย เดินชมได้ไม่เบื่อ จากตรงนี้ ไปชมวิวแม่น้ำเธมส์ตรงสะพานเวสมินสเตอร์ แล้วก็เดินข้ามไปดูหอนาฬิกาบิ๊กเบน แล้วก็เดินไปพระราชวังบั๊กกิ้งแฮมส์ได้ ถ้ามาเช้าๆ หน่อย แล้วก็อากาศดีๆ จะได้ดูทหารสวนสนาม แต่ตอนนี้ไม่ทันแล้ว ถ้าชอบพวกพิพิธภัณฑ์หรือแกลลอรี่ศิลปะ แถวนี้มีเยอะมากครับ ดูตามแผนที่ก็ได้ หรืออยากจะเดินชมตึกรามบ้านช่องไปตามริมแม่น้ำก็เพลินดี อากาศช่วงนี้กำลังดี น่าเดินมากครับ มาเดินฝั่งลอนดอนอายก็ได้ มีลานให้เดิน มีของขาย มีมายากลให้ดู เมื่อก่อนตอนผมมาเรียน ว่างๆ ผมก็จะมาเดินเที่ยวแถวๆ นี้แหละ อ้อ เขามีอควาเรียมด้วยนะครับ มีสัตว์ทะเลให้ดูเยอะเลย อลังการมาก ช่วงนี้ ไฮไลท์จะเป็นงานคริสต์มาส ประดับไฟสวยมาก ตอนเย็นๆ มาถ่ายรูปไฟแถวๆ นี้ได้ครับ โดยเฉพาะลอนดอนอาย เด่นสุดในงานเลย มีคนมาออกร้านขายของด้วย มาหาอะไรอร่อยๆ กินได้ครับ"
"โห น่าสนใจหลายอย่างเลย ไปตามที่ต้นบอกก็ดีเหมือนกัน แต่..." สนทำท่าลังเล
"อะไรครับ"
สนยิ้มเขินก่อนพูด "เที่ยวคนเดียวมันก็น่าเบื่อเหมือนกันนะครับ อีกอย่าง...ผมไม่ค่อยรู้ทางด้วย ถ้ามีคนรู้จักพื้นที่พาเที่ยวก็น่าจะดี ไม่รู้ว่า...ต้นสนใจ...หรือว่ามีเวลาหรือเปล่า"
ต้นทำหน้าเหลอ คล้ายกับไม่เข้าใจคำถาม สนจึงพูดต่อ
"ผมก็เจอคนไทยหลายคนนะ แต่ผมรู้สึกว่า...ถูกชะตากับต้นมากที่สุด ไปเที่ยวด้วยกันน่าจะสนุก"
ต้นยังคงไม่ตอบ ได้แต่ยิ้มแปลกๆ
"หรือว่า...ต้นกลัวแฟนว่าเหรอ แย่จริง ผมก็ลืมถาม" สนหัวเราะแหะๆ "น่ารักแบบนี้ น่าจะมีแฟนแล้วแน่เลย"
"เปล่า" ต้นรีบบอก ถูกชมซึ่งหน้าอย่างนี้ ต้นถึงกับวางหน้าไม่ถูก
"เปล่านี่หมายถึง...ไม่มีแฟน หรือว่า...ไม่รังเกียจที่จะไปเที่ยวกับผมล่ะ" สนยิ้มกรุ้มกริ่ม ยิ่งเห็นคนข้างๆ เขินก็ยิ่งชอบแซะ
"ทั้งสองอย่างมั้ง" ต้นพูดทีเล่นทีจริง
สนยิ้มดีใจ "งั้น...ก็หมายความว่า...ต้นจะไปเที่ยวกับผมใช่ไหม แล้วก็...ไม่มีแฟนด้วย"
"ไม่มีแฟนเกี่ยวอะไรล่ะ" ต้นแย้งระคนขำ
"นั่นสิ" สนหัวเราะแหะๆ แต่สักพักก็หาคำอธิบายจนได้ "แต่ว่ามันก็เกี่ยวนะ ต้นจะได้ไม่ต้องกังวลไงเวลาไปเที่ยวกับเรา"
ต้นหัวเราะเบาๆ ก่อนเลื่อนสายตามองไกลออกไปสุดขอบฟ้า กระเช้าลอนดอนอายเลื่อนใกล้จะครบรอบในอีกไม่กี่นาทีนี้แล้ว จากนั้นทุกคนจะต้องลง เวลาที่เหลือน้อยนิดตอนนี้จึงมีค่ายิ่ง ต้นต้องเลือกแล้วว่าจะสานสัมพันธ์ต่อกับชายหนุ่มคนนี้ หรือควรจะหยุดไว้แค่นี้ดี
"ต้นอยากรู้ไหมว่าทำไมผมถึงเลือกมาชวนต้น ไม่ชวนคนอื่น เนี่ยเห็นไหม มีคนไทยตั้งหลายคนบนกระเช้านี้"
"ไม่รู้ อยากบอกก็บอกสิ"
สนยิ้มเอ็นดู เลือดในกายสูบฉีดดีแท้เมื่อเห็นอีกฝ่ายหน้าแดงและเขินอาย นานๆ สนจะได้เจอคนถูกใจและน่าจีบตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นอย่างคนนี้สักที ของดีๆ แบบนี้...นานทีปีหน
แสงอาทิตย์อ่อนๆ ยามบ่ายสะท้อนเส้นผมคนข้างๆ จนเป็นประกายสีส้มทอง มีแม่น้ำเธมส์ไหลเอื่อยและตึกรามบ้านช่องสไตล์ยุโรปเป็นฉากหลัก ช่างเป็นภาพที่งดงามเหลือเกิน นึกอยากหยุดเวลาไว้นานกว่านี้ เพื่อจะเก็บรายละเอียดทุกอย่างในภาพนี้เอาไว้ให้ได้มากที่สุด
"เคยมีคนบอกต้นไหมว่า...ต้นเป็นคนที่ตาสวย สายตามีแรงดึงดูด คนจิตไม่แข็งเผลอมาจ้องตาเข้า ถูกสะกดจิตได้เลย"
"ขนาดนั้นเลยเหรอ" ต้นหัวเราะ ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ
"จริง ต้นรู้ไหมว่าผมน่ะ...ถูกสะกดจิตไปแล้ว" สนทำเสียงและท่าทางจริงจัง พร้อมกับจ้องมองเข้าไปในดวงตาอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ
สีหน้าและแววตามแบบนี้ ต้นรู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่พูดเล่น เข้าหาแบบนี้คงกะจะมาจีบต้นแน่ แม้จะเป็นผู้ชายเหมือนกันก็เถอะ
"เห็นครั้งแรก ก็เหมือนโดนสะกดจิตเลย ถึงได้เข้ามาคุยด้วยไง" สนสำทับ
"จะจีบเหรอ" ต้นตัดสินใจถามไปตรงๆ
สนเลิกคิ้ว แต่ก็ยังคงยิ้มอยู่ ก่อนพยักหน้าน้อยๆ "จีบได้ไหมล่ะ ไม่มีแฟนไม่ใช่เหรอ"
"แล้วทำไมอยากจีบล่ะ"
"ก็..." สนทำท่านึก "ต้นเชื่อเรื่องรักแรกพบไหมล่ะ"
ต้นพยักหน้ายอมรับ สนยิ้มพอใจ
"นั่นแหละ...คือคำตอบ" ผู้เผยตัวว่าเข้ามาจีบส่งสายตากรุ้มกริ่ม ก่อนถาม "แล้วต้นชอบผู้ชายแบบไหนล่ะ แบบผมเนี่ย...ใช่สเปคต้นหรือเปล่า"
ต้นหัวเราะเขินๆ พลางพิศดูอีกฝ่ายอย่างละเอียดอีกครั้ง "โดยรวมแล้ว...ก็ใกล้เคียงมาก"
สนยิ้มดีใจ แววตาเป็นประกายมีความหวัง "งั้นผมขอจีบต้นอย่างเป็นทางการเลยนะ"
"เป็นทางการเลยเหรอ งั้น...ทำหนังสือขออนุญาตจีบมาก่อนสิ จะได้เป็นทางการ" ต้นยักคิ้วท้าทายพอสนุก
"ทำไงดีล่ะ กลับไปเขียนให้เย็นนี้ทันไหม ถ้าไม่ทัน จีบแบบไม่เป็นทางการก่อนได้ไหมล่ะ ถ้ามัวแต่รอจดหมาย ผมกลัวคนมาจีบตัดหน้าไปซะก่อน"
"อ้าว แล้วสนไม่คิดว่าตัวเองตัดหน้าคนอื่นบ้างเหรอ" ต้นย้อนเข้าให้
สนอึ้งไปชั่วคราว จากนั้นก็หัวเราะ "จริงด้วย แล้วต้น...ยอมให้เราตัดหน้าคนอื่นหรือเปล่า"
ต้นหัวเราะเบาๆ พร้อมกับหันไปมองวิวแม่น้ำ สักพักก็พูดโดยไม่หันมามองหน้า "ถ้าไม่ยอม ป่านนี้คงเลิกคุยด้วยไปตั้งนานแล้ว"
สนยิ้มดีใจ ก่อนเผลอดึงคนตรงหน้าเข้ามากอดไว้ด้วยความรักใคร่ "เย้! จีบต้นสำเร็จแล้ว!"
เพียงเสี้ยววินาที พลันเสียงคนพูดคุยรอบๆ ตัวก็เงียบสนิท สนจึงได้รู้ตัวว่าตัวเองอยู่ในที่สาธารณะ เขาจึงปล่อยอ้อมแขนออกจากต้น ก่อนหันไปมองรอบๆ เมื่อเห็นคนสารพัดเชื้อชาติหันมามองด้วยความสงสัยก็หัวเราะเขินๆ ต้นก็พลอยเขินไปด้วย หรือที่จริงน่าจะอายมากกว่า ดีที่ว่ากระเช้าจอดให้คนลงพอดี คนที่ยืนมองอยู่จึงเลิกสนใจและพากันเดินลงไป
ต้นกับสนเดินจูงมือออกมาด้วยกันเป็นคนสุดท้าย จากนั้นก็เดินตรงไปยังลานในสวนในบริเวณลอนดอนอาย มีนักท่องเที่ยวเดินไปมาหนาตาเพราะเป็นช่วงเทศกาล บรรยากาศคึกคักมากทีเดียว
"พอได้ไหมต้น" สนหันไปถามขณะเดินทอดน่องอย่างสบายๆ จากนั้นก็หยิบมวกกันหนาวมาใส่
"ก็พอได้ นายนี่ก็แสดงเก่งนะ" ต้นชม หรือประชดก็ไม่รู้ จากนั้นก็หยิบหมวกมาใส่บ้าง
"นายก็ใช่ย่อยที่ไหน" สนหัวเราะ ก่อนเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังขึ้นเล็กน้อย "แล้วต้นชอบหรือเปล่า เมื่อกี้เราทำเต็มที่เลยนะ"
"ดีเลย" ต้นยิ้มกว้าง
"จะว่าไปเราก็เสียดายนะ เราน่าจะรู้ใจตัวเองเร็วกว่านี้ ถ้าตอนเรียนมัธยม เราจีบนายแบบนี้ ก็น่าจะดีนะ เสียดายจัง...เราไม่มีความทรงจำแบบปั๊บปี้เลิฟให้นายเลย ตอนวัยรุ่น ถ้าเราจีบนาย...เราว่ามันต้องน่ารักแน่ๆ เลย แต่เราดันไปจีบเฟิร์นก่อนซะงั้น นายนั่นแหละ ทำไมไม่บอกเราล่ะว่านายชอบเรา"
"อ้าว มาโทษเราอีก" ต้นขำเบาๆ "ใครจะกล้าบอกล่ะ คนยิ่งกลัวๆ อยู่"
"กลัวทำไม เราน่ะ...ถนอมนายจะตายไป รักยังกะไข่ในหินไม่รู้เหรอ"
"ไม่เอา เราไม่อยากอยู่ในหิน" ต้นหยอก
"งั้นอยู่ในใจสนละกันนะ"
"ภูคาด้วย" ต้นเสริม
"จริงด้วยๆ เดี๋ยวภูคาน้อยใจ" สนเออออด้วย
พูดถึงลูกชายแล้วก็คิดถึง แต่สนก็ไม่ได้พามาด้วย เพราะพ่อกับแม่อยากให้ต้นกับสนมาฮันนีมูนที่อังกฤษด้วยกันสองคน เพราะหลังจากนี้แล้วจะหาโอกาสแบบนี้ยาก คงต้องรอจนกว่าลูกจะโตพอดูแลตัวเองได้ถึงจะได้มาแบบนี้อีกครั้ง แต่ตอนนั้นคงอายุเยอะแล้ว ช่วงนี้จึงเป็นช่วงที่ดีที่สุด
ต้นค่อยๆ เดินช้าลงและหยุด สนหยุดตามและมองอย่างสงสัย ท่าทางของต้นเหมือนมีบางอย่างที่สำคัญอยากจะบอก
ไหนๆ ก็มาฮันนีมูนด้วยกันแล้ว ก็ควรจะมีแต่เรื่องดีๆ หรือสิ่งพิเศษมอบให้แก่กัน จะได้เติมเต็มความรักที่มีต่อกันให้มากขึ้น ถือว่าช่วยชดเชยช่วงเวลาสามปีที่ต้นจากสนมาเรียนที่อังกฤษไปด้วย
"เรารู้สึกเหมือนกับว่า...เรากำลังตกหลุมรักนายอีกครั้งหนึ่ง เหมือนตอนที่เราเคยแอบรักนายตอนอยู่มอหนึ่งเลย"
สิ้นคำพูดของต้น ทั้งสองหนุ่มก็คลี่ยิ้มให้กัน ไม่นานสนก็สวมกอดต้นไว้อย่างรักใคร่ ผู้ชายกอดกันไม่ถือว่าเป็นเรื่องแปลกสำหรับคนที่นี่ สนจึงไม่กลัวสายตาใคร ถึงจะมีคนมองก็ไม่แคร์แล้ว แม้จะกอดบ่อยแค่ไหน แต่ก็ดูเหมือนไม่สาสมความคิดถึงที่คนๆ นี้เคยหายไปจากชีวิตสนนานเกือบสามปี ต้นของสน...ชีวิตทั้งชีวิตของสนมีแต่คนๆ นี้เท่านั้น
"เหมือนกันเลย เราก็รู้สึกอย่างนั้น ขอบคุณที่กลับมาหาเรานะต้น รักต้นนะ"
สองหนุ่มในชุดกันหนาวหนาเตอะปล่อยช่วงเวลาพิเศษนั้นไว้สักครู่ ไม่นานสนก็ปล่อยอ้อมแขนออก สบตากันอีกเล็กน้อย ซึมซาบความรู้สึกต่างๆ จากสายตาของกันและกัน เมื่อพอใจแล้วจึงค่อยเดินไปต่อ
สนมีแผนจะเซอร์ไพรส์ต้นสองสามอย่าง เขาจะค่อยๆ ทยอยปล่อยมาวันละเซอร์ไพรส์ พอมาถึงวันแรก สนก็ชวนต้นมาเล่นจีบกัน เพราะสนรู้สึกเสียดายที่เมื่อก่อนไม่เคยจีบต้นเลย รู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้ว ก็เลยอยากลองจีบต้นดูบ้าง
ต้นนึกสนุกก็เลยเล่นด้วย แถมยังตั้งเงื่อนไขด้วยว่า ถ้าลีลาจีบของสนไม่ถูกใจ ต้นก็จะไม่ยอมรับขนมจีบของสน ดีที่สนทำได้สำเร็จ เพราะเคยมีประสบการณ์มาบ้าง จึงไม่ยากสำหรับสน
แม้ว่าจะแกล้งทำสนุกๆ แต่สนก็รับรู้ได้ว่าต้นมีความสุข เพราะมันช่วยเติมเต็มความฝันที่ขาดหายไปครั้งหนึ่งในชีวิตของต้น นี่คือความฝันของต้นที่สนละเลยมานานหลายปี
ต้นกับสนเดินเที่ยวด้วยกันตามเส้นทางที่ต้นแนะนำเมื่อตอนอยู่บนลอนดอนอาย มีที่ให้เดินเที่ยวหลากหลายอย่างที่ต้นว่า แต่ถึงจะเดินกันแทบไม่หยุด กลับไม่รู้สึกเหนื่อยเลย คงเป็นเพราะอากาศดีนั่นเอง
จนกระทั่งเย็น ต้นกับสนจึงกลับมาแถวๆ ลอนดอนอายอีกครั้ง คราวนี้บรรยากาศดูน่าตื่นตาตื่นใจมากขึ้น แสงไฟหลากสีซึ่งประดับประดาตามต้นไม้และลอนดอนอาย แทบจะเปลี่ยนโลกมนุษย์ธรรมดาให้กลายเป็นดินแดนในฝันไปเลย เสียนิดเดียวตรงที่มีคนเยอะมากไปหน่อย แต่เมื่อเลือกมาช่วงนี้ก็ต้องทำใจ ช่วงคริสต์มาสข้ามไปถึงปีใหม่จะมีคนมาเที่ยวที่ลอนดอนมากเป็นพิเศษ
มีซุ้มสินค้าและขายของให้เดินดูหลายจุด มีซุ้มขายอาหารด้วย ทั้งสองหนุ่มจึงสนุกไปกับการเดินซื้อของ ชิมนั่นชิมนี่ไปหลายอย่าง ได้ของติดไม้ติดมือไปฝากคนที่บ้านพอสมควร
ราวๆ สามทุ่ม ต้นก็ชวนกลับด้วยแท็กซี่ เพราะวันคริสต์มาสไม่มีบริการขนส่งสาธารณะใดๆ แม้จะแพงไปหน่อย แต่ก็ต้องยอมจ่ายเพราะไม่มีทางเลือกอื่น
เมื่อมาถึงโรงแรม ต้นกับสนก็รีบเข้ามาข้างในเพื่อหนีอากาศหนาว จังหวะนั้นสาวๆ ฝรั่งวัยยี่สิบต้นๆ สามสี่คนเดินสวนออกไปพอดี หนึ่งในนั้นมีผมสีทองและตาคมสวย สนถึงกับเผลอมองตามไปอย่างสนใจโดยไม่รู้ตัว แม้จะเกิดในเวลาสั้นๆ ต้นก็ยอมรับว่ามันมีผลต่อจิตใจของต้นไม่น้อย กระนั้นก็พยายามไม่คิดมากและเดินตามสนไปที่ลิฟต์
"นายอาบน้ำก่อนก็ได้นะสน เดี๋ยวเราจะจัดของเอง" ต้นบอกเมื่อเข้ามาในห้องพักแล้ว แม้จะเป็นห้องพักระดับกลางๆ แต่ราคาก็สูงเอาเรื่อง
สนพยักหน้า ก่อนเดินไปอีกมุมห้องเพื่อจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง ต้นถอดเสื้อกันหนาวตัวหนาออก ไม่ลืมเดินไปรับเสื้อกันหนาวที่สนถอดออกมาด้วย จากนั้นก็หาที่แขวนให้
สนเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำแล้ว ต้นจึงเอาของที่ซื้อมาจัดใส่กระเป๋าของฝากให้เรียบร้อย ใช้เวลาไม่นานก็เสร็จ ต้นจึงมานั่งบนเตียง เปิดทีวีในห้องดูไปด้วย แต่ก็เหมือนไม่มีสมาธิดูเท่าไหร่ ในหัวยังคอยคิดถึงภาพเมื่อสักครู่นี้อยู่
ก่อนมาฮันนีมูนไม่กี่วัน ซีลแวะมาคุยกับต้นที่บ้าน แรกๆ ก็ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบตามประสาเพื่อน แต่คุยไปคุยมา ซีลก็เผลอเล่าเรื่องหนึ่งให้ต้นฟัง
"กูเจอไอ้สนที่ตลาดเมื่อวานก่อน ก็เลยหยุดคุยกับมัน กูจะบอกมึงยังไงดีวะ" ซีลทำหน้ายุ่งยากใจ แต่ไม่นานก็พูดต่อ "กูก็ไม่อยากให้มึงระแวงไอ้สนมันนะเว้ย แต่...กูก็ไม่อยากให้มึงเสียใจทีหลังว่ะต้น ตอนที่กูคุยกับไอ้สนอยู่ กูเห็นมันแวบมองผู้หญิงบ่อยๆ ว่ะ มองเหมือนที่ผู้ชายมองผู้หญิงสวยเลย ยังไงๆ มึงก็ดูๆ มันหน่อย กูไม่รู้ว่ามันยังสนใจผู้หญิงอยู่หรือเปล่านะ กูก็บอกตามที่กูเห็นนั่นแหละ กูถามมึงจริงๆ นะเว้ย"
ซีลเว้นจังหวะ ก่อนถามคำถามเด็ดที่ทำให้ต้นถึงกับสะดุ้งในใจ "ถ้าวันหนึ่งไอ้สนมันมีผู้หญิงอื่น มึงจะทำไงวะต้น"
ต้นไม่ได้ตอบคำถามนั้น เพราะไม่รู้จะตอบอย่างไร อีกอย่าง ต้นไม่อยากเก็บเรื่องนั้นมาบั่นทอนจิตใจตัวเองและความรักของต้นกับสน ก็เลยพยายามลืมๆ มันไป จนกระทั่งมาเห็นกับตาตัวเองเมื่อกี้ คำถามของซีลก็ย้อนกลับเข้ามาในความคิดอีกครั้ง แม้ไม่ใช่เรื่องน่าเก็บมาคิด แต่มันก็ช่วยไม่ได้
ถ้าสนเกิดชอบผู้หญิงขึ้นมาในวันหนึ่ง ต้นจะทำอย่างไร?
TBC
-
ผมว่าลงในเล้านี่แหละดีแล้ว คนจะได้เห็นแจ้งเตือนแล้วเข้ามาอ่าน
-
ตอนพิเศษ 6: London Eye (Part 2)
(https://s19.postimg.org/m2fm253ib/tonson_sp201702.jpg)
ต้นหยิบมือถือของตัวเองแล้วเดินมานั่งที่เตียง ก่อนเปิดดูรูปที่ถ่ายไว้หลายรูปพอสมควร นอกจากรูปที่ถ่ายที่ลอนดอนแล้ว ยังมีบางส่วนที่ต้นถ่ายไว้ตอนอยู่บนเครื่องบินด้วย พอเลื่อนเจอรูปที่ต้องการ ต้นก็นั่งอมยิ้ม
"ปกติเวลานอน เราชอบกอดนายไง เราก็เลย...กลัวจะเผลอกอดนายบนเครื่อง อายเขา"
นั่นคือเหตุผลที่สนนอนกอดตุ๊กตาหมีบนเครื่อง ปกติสนเป็นผู้ชายขรึมๆ ขี้เล่นบ้าง แต่การจะเห็นผู้ชายอย่างสนอยู่กับตุ๊กตาไม่ใช่เรื่องปกติแน่ ต้นขำระคนเอ็นดูจนต้องหยิบกล้องมาถ่ายเก็บไว้
ต้นส่งภาพนั้นเข้าไปไลน์กลุ่มของครอบครัวต้นกับสน พรุ่งนี้เช้าทุกคนจะได้เห็นทั่วกัน คาดว่าทุกคนคงขำกลิ้ง ภูคาเห็นคงคิดถึงพ่อไม่น้อย และน่าจะงอแงบ้าง แต่ปู่กับย่าก็พอรับมือไหวเพราะภูคาไม่ดื้อมาก แต่ก็ซนตามประสา
จะว่าไป ชีวิตของต้นช่วงนี้ก็มีความสุขมาก ตั้งแต่กลับมาและแต่งงานกับสน สองครอบครัวก็กลับมาสนิทชิดเชื้อกันเหมือนเดิม ความรักของต้นกับสนก็แน่นแฟ้นมากขึ้น ภูคาก็เข้ากับต้นได้เป็นอย่างดี แถมยังติดต้นมากอีกต่างหาก ชีวิตตอนนี้จึงเหมือนความฝัน
แต่เรื่องที่ซีลเล่าให้ฟังวันนั้น บวกกับที่ต้นเห็นด้วยตาตัวเองเมื่อกี้นี้ ช่างรบกวนจิตใจของต้นอย่างร้ายกาจ คำถามของซีลเป็นสิ่งที่ต้นไม่อยากคิดถึงเลย แต่ตอนนี้กลับวนเวียนคิดนับร้อยพันรอบ
สนนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำพอดี ต้นจึงเลิกคิดฟุ้งซ่านและวางโทรศัพท์ไว้ตรงหัวเตียง พลันสนก็วิ่งมานั่งลงข้างๆ และกอดต้น
"อูย หนาวๆ ขอกอดหน่อยๆ"
ถ้าหากอยู่ในอารมณ์ปกติ ต้นคงจะหัวเราะและสนุกไปด้วย แต่ครั้งนี้ต้นกลับตัดบทดื้อๆ "นายก็ไปใส่เสื้อผ้าดิ เราจะไปอาบน้ำแล้ว"
สนปล่อยมือออกและมองต้นอย่างงงๆ ต้นลุกขึ้นแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป สนได้แต่ขมวดคิ้วสงสัย กระนั้นเขาก็พยายามไม่คิดมาก ต้นเดินมาทั้งวันคงเหนื่อย น่าจะหงุดหงิดบ้างเป็นธรรมดา อาบน้ำสดชื่นดีแล้วก็น่าจะหายเป็นปกติ
คิดได้อย่างนั้น สนก็ลุกไปใส่เสื้อผ้า เขากับต้นเตรียมกางเกงขายาวและเสื้อแขนยาวสำหรับใส่นอนมาด้วย เนื้อผ้าหนานุ่มใส่สบาย แต่ก็แนบลำตัวและอวดรูปร่างเอาเรื่อง
ถ้าหากเวลาไม่ต่างกันมาก สนก็คงจะโทรไปคุยกับลูกชาย แต่ตอนนี้น่าจะยังไม่ตื่นเพราะเป็นช่วงเช้ามืด สนจึงเปิดทีวีดูฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งต้นออกมาจากห้องน้ำ สนจึงหันไปมองและยิ้มให้ ต้นยิ้มบางๆ ตอบรับ จากนั้นก็เดินไปใส่เสื้อผ้า นับว่าเป็นอาการที่ดูแปลกพอสมควร ปกติสนไม่ค่อยเห็นต้นทำท่าทางเฉยๆ ด้วยเท่าไหร่ กระนั้นก็ไม่อยากจับผิดและคิดมากเกินไป จึงนั่งรอจนกระทั่งต้นเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ
ต้นเดินมานั่งลงอีกฝั่งของเตียง ยังไม่ทันได้ขยับไปไหน สนก็กระโจนเข้ามากอดจากทางด้านหลัง ซุกหน้าลงสูดดมตรงซอกคอของต้น
"อาบน้ำแล้วตัวหอมจัง สงสัยคืนนี้เราจะนอนไม่หลับเพราะกลิ่นนี้แน่เลย" สนพูดหยอกอย่างอารมณ์ดี
ต้นเพียงแต่หัวเราะแห้งๆ ไปตามเรื่องตามราว สีหน้าไม่บ่งบอกว่ามีความสุขอย่างที่ควรจะเป็น
"นอนยัง เราอยากนอนแล้ว เมื่อคืนนอนกอดตุ๊กตาหมีบนเครื่องทั้งคืนเลย คืนนี้...เราอยากนอนกอดเมียแล้ว" สนหยอกต่อ แต่พอต้นไม่ตลก แถมยังทำหน้ายิ้มยาก สนก็ยิ่งแปลกใจ
"มีอะไรหรือเปล่าต้น เราว่านายดูแปลกๆ นะ" สนถามหน้าเหลอ
ต้นค่อยๆ หันตัวมาเผชิญหน้ากับสน ก่อนจะส่ายหน้าไปมาอย่างช้าๆ และพยายามยิ้มกว้าง ที่จริงต้นไม่ควรปล่อยให้เรื่องนี้เป็นปัญหาในตอนนี้ เพราะต้นกับสนมาฮันนีมูนด้วยกัน ควรจะตักตวงความสุขด้วยกันอย่างเต็มที่
"ไม่มีอะไรหรอก เราแค่เหนื่อยๆ น่ะ เดินเยอะไปหน่อย" ต้นแก้ตัว
"เหรอ ให้เรานวดขาให้ไหม"
"ไม่เป็นไร นอนดีกว่า" ต้นตัดบทแล้วก็ล้มตัวลงนอน
สนหยิบรีโมทตรงหัวเตียงมากดปิดทีวี พอจะนอนลงไปบ้างก็หยุดชะงักเพราะต้นนอนหันหลังให้ ที่จริงต้นคงไม่ตั้งใจ แต่อารมณ์ภายในทำให้ต้นเผลอทำอย่างนั้นโดยไม่รู้ตัว
คราวนี้สีหน้าของสนเริ่มเปลี่ยนเป็นไม่สบายใจมากขึ้น ภาษากายของต้นส่งสัญญาณว่ามีบางอย่างผิดปกติ ไม่ใช่เพราะสนคิดไปเองแน่ๆ คนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ ย่อมรู้จักกันดี
สนนอนลงไปข้างๆ เขายังไม่ปิดไฟทันที แต่เขยิบตัวเข้าไปใกล้และเยี่ยมหน้าไปถามด้วยความเป็นห่วง "มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าต้น"
ต้นเหมือนจะรู้ตัว จึงหันมามองด้วยสีหน้าตื่นๆ พยายามเก็บซ่อนพิรุธด้วยรอยยิ้ม กำลังจะอ้าปากปฏิเสธ สนก็พูดสวนมาก่อน
"อย่าบอกเรานะว่าไม่มีอะไร เราอยู่กับนายมาตั้งแต่อายุสิบเอ็ดขวบแล้วนะต้น"
แม้จะพูดแค่นี้ ต้นก็คงรู้ว่าสนหมายถึงอะไร ทั้งสองคนรู้จักกันมานาน รู้ใจกันดีแทบทุกอย่าง ผิดปกติไปเพียงเล็กน้อยก็สามารถจับสังเกตได้ไม่ยาก ต้นจึงรู้ว่าการปฏิเสธคงไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ เพราะสนจับอาการได้แล้ว กระนั้นต้นก็ทำได้เพียงแต่มองหน้าสนนิ่งๆ เพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นเรื่องอย่างไร อีกอย่างมันก็เป็นเรื่องเปราะบางและละเอียดอ่อนด้วย
"โอเค นายไม่อยากบอกตอนนี้ก็ไม่เป็นไรหรอก พร้อมเมื่อไหร่ก็บอกเราละกัน" สนบอกไปอย่างนั้นเพราะเห็นสีหน้าลำบากใจของต้น
เจอสนดักทางแบบนี้ ต้นคงไม่สามารถยิ้มกลบเกลื่อนได้ ซ้ำจะพูดแก้ตัวก็ไม่ได้ด้วย
"ถ้านายเหนื่อย งั้น...คืนนี้เราก็นอนพักผ่อนดีกว่านะ" สนยิ้ม ก่อนเขยิบกลับมานอนบนหมอนของตัวเองด้วยสีหน้าผิดหวัง เพราะตั้งใจว่าคืนนี้จะขอมีความสุขตามประสาคนรักกันกับต้นเสียหน่อย
สนกำลังจะเอื้อมมือไปกดปุ่มมาสเตอร์ปิดไฟทุกดวงในห้อง ต้นก็โพล่งออกมา
"เราไม่รู้จะบอกนายยังไงน่ะสน"
สนหยุดชะงัก สักพักก็ลุกขึ้นนั่ง ต้นลุกขึ้นตามมาติดๆ ดูเหมือนไม่กล้าสบตากับสนตรงๆ เสียด้วย
"มันเกี่ยวกับเราหรือเปล่าต้น" สนถาม
ต้นครุ่นคิด ครู่เดียวก็พยักหน้ายอมรับ
"ถ้าเราไม่เคลียร์กันให้เข้าใจ มันจะรบกวนจิตใจนายหรือเปล่า"
ต้นพยักหน้ายอมรับอีก
"งั้น...เราก็ต้องคุยกันนะต้น ไม่อย่างงั้น...ฮันนีมูนของเราคงไม่มีความสุขหรอก จริงไหม"
ต้นเถียงไม่ออก กระนั้นก็ยังไม่อยากพูดคุยตอนนี้อยู่ดี "แต่เราว่า...กลับไปค่อยคุยกันดีไหมสน"
"แต่มันรบกวนจิตใจนายไม่ใช่เหรอต้น" สนถามสวนมา
"แต่..."
"ไม่มีแต่หรอกต้น" สนพูดเสียงหนักแน่น ก่อนเปลี่ยนท่าทีให้ดูอ่อนโยนลง "เราไม่รู้ว่าเรื่องอะไรนะ แต่ถ้ามันรบกวนจิตใจนาย แล้วก็เกี่ยวกับเรา แสดงว่ามันต้องสำคัญมาก นายต้องเลือกแล้วล่ะว่านายจะปล่อยให้มันรบกวนจิตใจของนายต่อไป หรือว่าจะคุยกับเราให้เข้าใจ เรายินดีรับฟังปัญหาของนายทุกอย่าง ถ้าเกิดมีอะไรที่เราต้องปรับตัว เราก็ยินดี ไม่รู้ว่าเรากดดันนายหรือเปล่านะ ถ้านายจะไม่บอกตอนนี้ก็ไม่เป็นไร แต่ขอให้รู้ว่าเราเป็นห่วง เราเป็นสามีของนาย ถ้าเรารู้ว่านายมีเรื่องไม่สบายใจ เราก็คงจะสบายใจอยู่คนเดียวไม่ได้หรอก จริงไหม"
แม้ไม่อยากกดดันแต่ก็เหมือนกดดันไปแล้ว คนฟังจึงเครียดไม่น้อย เพราะรู้ว่าท้ายที่สุดต้องพูดออกไป
"นายจะทนยิ้ม ทนหัวเราะกับเราไปได้ยังไงล่ะต้น ถ้านายยังมีเรื่องไม่สบายใจ หรือนายกลัวเราจะทะเลาะกันหรือเปล่า เราว่ามันก็ต้องมีบ้างแหละ ลิ้นกับฟันมันยังกัดกันได้เลย แต่มันก็ไม่ได้แปลว่าเราไม่รักกันซะหน่อย ทะเลาะกันบ้างก็ไม่เป็นไรหรอก ถ้าผ่านไปได้ ก็จะเข้าใจกันมากขึ้นด้วยซ้ำ" สนพูด
ต้นคงจะคล้อยตามเหตุผลของสนไปแล้ว หลังครุ่นคิดสักพัก ต้นก็ตัดสินใจถามออกไป
"สน...นาย...ยังชอบผู้หญิงอยู่ใช่ไหม"
ไม่รู้ว่าคำถามจี้ใจดำหรือเปล่า แววตาของสนบ่งบอกว่าตกใจกับคำถามของต้นพอสมควร
"ทำไมนายถามแบบนั้นล่ะต้น" สนถามด้วยสีหน้าไม่มั่นใจ
"นายตอบคำถามเรามาก่อนได้ไหม" ต้นขอร้อง
สนดูลำบากใจมากทีเดียว เขาเปลี่ยนเป็นครุ่นคิดหนัก คิดอยู่นานพอสมควรทีเดียวจึงยอมเปิดปากพูด "ถ้าพูดตรงๆ เราเป็นผู้ชาย มันก็มีสนใจบ้าง แต่..."
อยู่ดีๆ สนก็หยุดพูดไปดื้อๆ เพราะเห็นสีหน้าของต้นเจื่อนลง
"นายกำลังสงสัยเราเหรอต้น" สนถามด้วยสีหน้าหวั่นๆ
ต้นนึกอยากจะร้องไห้ เมื่อได้ยินจากปากของสนแบบนี้ มันก็น่าตกใจไม่น้อย ต่อให้เป็นพ่อพระแม่พระมาจากไหนก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน
"มีคนบอกเราว่า...นายชอบมองผู้หญิงบ่อยๆ เมื่อกี้...เราก็เห็น" ต้นไม่ตอบตรงๆ แต่ที่พูดไปก็มีคำตอบแฝงอยู่ในนั้น
"นายหมายความว่าไงน่ะต้น นายคิดว่าเราจะนอกใจนายงั้นเหรอ" สนถามเสียงเข้ม ท่าทางดูเหมือนไม่พอใจมากขึ้น
"เราก็ไม่คิดถึงขนาดนั้นหรอก"
"แล้วนายคิดขนาดไหนล่ะ"
"เราก็แค่กลัวน่ะสน"
"นายจะกลัวทำไมล่ะต้น เรารักนายมากแค่ไหนนายก็รู้ เราไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย ไม่เคยอยู่ในหัวเราด้วยซ้ำ" สนแย้ง
ต้นนิ่งไป พอเห็นสนทำท่าไม่พอใจก็ชักไม่แน่ใจว่าควรจะคุยต่อหรือหยุด
"เราเสียใจนะต้น ที่เรารอนายมาสามปี ไม่มีค่าพอให้นายเชื่อใจเราเลยเหรอต้น!"
เจอคำพูดนี้เข้าไป ต้นก็แทบจะน้ำตาตก กลายเป็นว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของต้นที่ไม่เชื่อใจคนรักเสียแล้ว
"สน...นายตั้งใจฟังที่เราพูดหรือเปล่า หรือนายแค่ต้องการจะปกป้องตัวเอง" ต้นถามไปด้วยริมฝีปากสั่น ไม่รู้ว่าโกรธหรืออะไรกันแน่
คำถามนี้ได้ผล สนเป็นฝ่ายอึ้งบ้าง เขาบอกต้นเองว่ายินดีรับฟังทุกเรื่อง แต่พอต้นพูดมาสนก็ปัดป้องเป็นพัลวัน แทบไม่ฟังและไม่ให้โอกาสต้นอธิบายเลยด้วยซ้ำ
"สรุปว่า...เราผิดที่เรากลัวใช่ไหมสน เราไม่มีสิทธิ์กลัวเลยเหรอ!" ต้นถามเสียงแข็ง
เมื่อสนไม่ตอบ ต้นก็ลุกจากเตียง ก่อนเดินไปยืนตรงกลางห้องและหันหลังให้ สนไม่ได้ลุกตามไปด้วย มีเพียงสายตาที่มองตามไปเท่านั้น
"ถ้านายกลัว ก็แปลว่านายไม่เชื่อใจเรา นายไม่เชื่อใจเราเลยเหรอต้น แล้วเราจะต้องพิสูจน์ตัวเองมากแค่ไหน ที่ผ่านมาเรายังพิสูจน์ตัวเองไม่พออีกเหรอ?"
สนยังคงไม่เลิกปัดป้องตัวเอง คราวนี้ต้นน้ำตาตกของจริง ยิ่งรู้ว่าสนไม่ฟัง แถมยังทำน้ำเสียงเหมือนไม่พอใจ ต้นก็ยิ่งรู้สึกเจ็บมากขึ้นไปอีก
"ก็แล้วแต่นายจะคิดละกัน" ต้นบอกเบาๆ โดยไม่หันมามอง นึกอยากจะวิ่งหนีออกไปจากห้องให้รู้แล้วรู้รอด
"แล้วแต่จะคิดได้ยังไล่ะต้น มันเป็นเรื่องสำคัญนะ" สนเถียง
"งั้นนายก็ฟังเราบ้างสิ!" ต้นหันมาพูดด้วยเสียงดังพอสมควร ริมฝีปากระริก
สนหยุดชะงัก เมื่อเห็นน้ำตาของต้นค่อยๆ ไหลลงมาเขาจึงพอได้สติขึ้นมาบ้าง มันเป็นเรื่องยากที่สนจะยอมรับว่าต้นไม่เชื่อใจเขา เขาไม่ต้องการให้ต้นคิดแบบนี้ จึงเผลอปัดป้องตัวเองเกินความจำเป็น
สนลงจากเตียง กำลังจะเดินไปหา ต้นก็พูดขึ้นมาเสียก่อน
"ตอนที่เราหนีมาเรียนที่อังกฤษ นายรู้ไหมว่ามันทรมานแค่ไหนกับการที่รู้ว่า...คนที่เรารักและเชื่อใจมาตลอด อยู่ดีๆ ก็ไปมีอะไรกับผู้หญิงอีกคน จนต้องแต่งงานกัน ทั้งๆ ที่บอกเรามาตลอดว่าไม่เคยรักกัน สามปี...เรารู้ว่านายทรมานที่ต้องแต่งงานกับคนที่ไม่รัก แต่สามปีของเรา...เราก็ทรมานเพราะถูกคนรักหักหลัง มันก็เจ็บมากเหมือนกันนะสน ทุกวันนี้...เราก็ยังกลัวอยู่เลย มันเป็นแผลในใจของเรา...นายรู้หรือเปล่า"
ถึงตรงนี้ต้นก็ปล่อยโฮออกมา สนเข่าอ่อนจนแทบทรุดเมื่อรู้ว่าทำผิดพลาดเข้าอย่างจัง เขารีบเดินเข้าไปหาต้นแล้วกอดไว้แน่น
"ต้น...เราขอโทษ"
คำขอโทษของสนคงไม่มีความหมายเสียแล้ว สนใจหายวาบเมื่อเห็นว่าสองมือของต้นยังคงตกนิ่ง ไม่กอดสนเหมือนอย่างเคย
"นายกอดเราสิต้น นายอย่าทำแบบนี้สิ เราขอโทษ เราขอโทษจริงๆ ต้น นายจะให้เราทำอะไรก็ได้ เรายอมทุกอย่าง บอกเรามาเลยต้น"
สนทำความรักเปื้อนอีกแล้ว แม้จะไม่ตั้งใจให้เกิด แต่มันก็เกิดอีกจนได้ ที่จริงสนก็น่าจะคิดเองได้ ต้นเป็นเกย์ ไหนเลยจะกล้าคิดว่าผู้ชายแท้ๆ อย่างสนจะมารัก ซ้ำตอนที่รักกัน สนก็เคยทำต้นเจ็บหนักมาแล้ว จนต้องระหกระเหินหนีมารักษาแผลใจไกลถึงนี่ มีชีวิตที่เจ็บปวดเพราะโดนคนรักหักหลังถึงสามปี แล้วทำไมสนถึงกล้าเรียกร้องความเชื่อใจ ทั้งๆ ที่ตัวเองก็เผลอมองผู้หญิงอื่นให้ต้นเห็น เท่ากับสะกิดแผลเก่าที่กำลังจะหายดีให้เป็นแผลอีกครั้ง
มือของต้นที่ตกนิ่งค่อยๆ เลื่อนขึ้น ก่อนมาหยุดที่กลางแผ่นหลังของสน ไม่นานต้นก็สวมกอดสนไว้แน่นพอกัน
"สน...เรารักนายมากนะ นายอย่างทิ้งเราไปนะสน เราอยากอยู่กับนาย อยากอยู่กับภูคา ถ้าไม่มีนาย เราก็ไม่รู้จะรักใคร เรามีแต่นายคนเดียว เราไม่เคยรักใครเลย นายอย่าทิ้งเรานะสน เราไม่อยากมีชีวิตเหมือนสามปีที่ผ่านมาอีกแล้ว"
ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ต้นจะเผลอหลุดปากขอร้องสนแบบนี้ แสดงว่าคงถึงที่สุดแล้ว น้ำตาของสนไหลพราก รู้สึกผิดและสงสารคนรักจับจิตจับใจ กระนั้นก็รู้สึกว่าดีแล้วที่ต้นทำแบบนี้บ้าง ดีกว่าเก็บความรู้สึกไว้คนเดียว สนเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ย่อมมีความรู้สึกอยากปกป้องคนรัก จึงควรมีโอกาสให้สนทำแบบนี้บ้าง
"เราสัญญานะต้น เราจะไม่ทิ้งนาย นายไม่ต้องกลัวหรอก นายได้หัวใจเราไปหมดแล้ว เรารักใครไม่ได้อีกแล้ว เราจะขออยู่กับนายไปจนกว่าเราจะตายจากกัน ต่อไป...เราจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก ยกโทษให้เรานะต้น"
สนทรุดลงนั่งคุกเข่า ความผิดครั้งนี้สนคงจะให้อภัยตัวเองไม่ได้ ต้องร้องขอจากคนรักเท่านั้น กระนั้น ก็ยังไม่รู้ว่าจะทำให้ความรู้สึกผิดในใจหายไปได้มากน้อยแค่ไหน ต้นเพิ่งกลับมาอยู่ด้วยไม่นานแท้ๆ แผลในใจคราวนั้นยังไม่หายดี สนกลับสะกิดให้เกิดแผลซ้ำอีก
สองมือของต้นถูกรวบมากอบกุมไว้ สนก้มลงจูบสองมือนั้นอย่างรักใคร่ ก่อนเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาอ้อนวอน
"ต้น...เราทำความรักของเราเปื้อนอีกแล้ว เราไม่ทันคิดน่ะต้น ไม่คิดถึงความรู้สึกของนายเลย ทั้งๆ ที่เราก็รู้ดีแก่ใจ เราไม่มีสิทธิ์เรียกร้องให้นายเชื่อใจเราด้วยซ้ำ เพราะเรา...ก็ยังทำให้นายเชื่อใจเราไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ เราเสียใจนะต้น เราจะไม่ให้มีแบบนี้อีก ไม่ว่าต่อหน้าหรือลับหลัง ถ้านายเห็นเราเผลอมองผู้หญิงอีก นายว่าเราเลยนะต้น หยิกเราก็ได้ ไม่ต้องเกรงใจเราหรอก"
ต้นค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าสน แม้จะมีน้ำตา แต่ก็มีรอยยิ้มปรากฎให้เห็นชัดเจน
"ยกโทษให้เราได้ไหมต้น ความรักที่เราทำเปื้อน เราจะซักมันเอง ถ้านายไม่ยกโทษให้เรา เราก็คงยกโทษให้ตัวเองไม่ได้" สนทำหน้าอ้อนวอน ทั้งดูน่าสงสารและน่าเอ็นดูไปพร้อมๆ กัน
รอยยิ้มของต้นกว้างขึ้น คงจะแอบขำที่สนเอาเรื่องเสื้อเปื้อนๆ มาเปรียบเทียบกับความรักอีกแล้ว แต่มันก็จริงอย่างที่สนว่า เสื้อที่ไม่เปื้อนก็คือเสื้อที่ไม่มีใครหยิบมาใส่ ความรักที่ไม่เปื้อนก็คือความรักที่ไม่มีอยู่จริง
"ไหนๆ เราสองคนก็เป็นคู่ชีวิตกันแล้ว ไม่ว่าใครจะทำเปื้อน เราก็ต้องช่วยกันซักไม่ใช่เหรอ วันไหนเราทำเปื้อนบ้าง นายก็อย่าปล่อยเราซักคนเดียวละกัน" ต้นพูดติดตลก แค่นี้ก็ทำให้สนพอยิ้มได้แล้ว
"เราไม่มีอะไรจะโทษนายหรอก" ต้นสบตากับสนนิ่งสักพัก ก่อนพูดสืบไป "คนเราน่ะ...ถ้ารักกันจริงก็ต้องให้อภัยกันได้ เรายกโทษให้นาย ถ้ามีอะไรที่เราทำให้นายไม่พอใจ นายก็ยกโทษให้เราด้วยนะ"
สนยิ้มดีใจสุดขีด ก่อนดึงต้นมากอดไว้แน่นอีกรอบ เพียงครู่เดียวก็ปล่อย เขาจับไหล่ต้นไว้แล้วพาลุกขึ้นยืน อาศัยจังหวะที่ต้นกำลังงงๆ ช้อนตัวต้นขึ้นมาอุ้มไว้
"นายจะทำอะไรน่ะสน" ต้นถามหน้าตื่น ไม่ถึงกับตกใจแต่ก็สงสัย
"ก็จะทำให้นายรู้ไงว่าเราน่ะรักนายมากแค่ไหน"
สนยิ้มกรุ้มกริ่ม ก่อนพาร่างหนักๆ เดินกลับไปที่เตียง วางต้นลงนอนแล้วตามลงไปทาบทับทันที ต้นไม่ทันตั้งตัวก็โดนจู่โจมด้วยรสจูบหนักหน่วงเสียแล้ว อากาศอุ่นสบายกระตุ้นอารมณ์ปรารถนาให้ลุกฮือ บทเพลงรักเร่าร้อนเริ่มต้นขึ้นในทันทีทันใด เสียงร้องไห้กลายเป็นเสียงครางกระเส่าเสียวซ่าน หยดน้ำตากำลังจะกลายเป็นหยาดรักที่อบอุ่นในไม่ช้า ต่างคนต่างตักตวงและป้อนความสุขให้กันอย่างเต็มที่ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนกว่าพายุนั้นจะสงบลง รู้ตัวอีกทีก็ค่อนคืนไปแล้ว
(http://bit.ly/2bi3R5o)
"ในที่สุด คืนนี้เราก็ได้กอดต้นนอนแล้ว" เจ้าของอ้อมแขนซึ่งโอบรอบบอก "นายรู้เปล่าต้นว่าเราน่ะ...ชอบกอดนายมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว อยากรู้เปล่าว่าทำไม"
ต้นพยักหน้า พลางซุกหน้าลงบนอกอุ่นที่แสนคุ้นเคย
"ก็นายน่ะ...ผิวลื่น เย็น แล้วก็นุ่มดี เราชอบ อ้อ...เราน่ะ...เคยแอบจูบนายตอนนายหลับด้วย" สนบอกพลางหัวเราะเบาๆ
"โรคจิตหรือเปล่าเนี่ย" ต้นขำ
"ว่าแต่เรา แล้วนายล่ะ ไม่เคยแอบทำอะไรเรามั่งเหรอ อย่าบอกนะว่าไม่เคย อย่างน้อย...นายก็ชอบแอบมองเรา ตอนอารมณ์เปลี่ยว สงสัยนายต้องแอบเอาเราไปทำมิดีมิร้ายแน่ๆ เลย"
"หลงตัวเองมากไปเปล่า"
"หรือไม่จริง" สนย้อน "แต่เราไม่ว่าอะไรหรอก ถ้าเป็นนาย...เรายอม"
ต้นเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนเอามือเสยผมของสนให้เรียบร้อย ระหว่างนั้นก็โดนสนขโมยหอมแก้มทั้งซ้ายและขวา
"ถ้ากลัวโดนเอาเปรียบ ก็หอมคืนสิ" สนยักคิ้วท้าทาย
ต้นยิ้มมุมปาก ก่อนก้มลงไปหอมแก้มซ้ายและขวาของสนอย่างรักใคร่
"หอมไหม" สนถาม
ต้นพยักหน้ายิ้มๆ สักพักก็ทำท่าเหมือนอยากชวนคุยเรื่องสำคัญ "อืม...เราถามอะไรนายหน่อยได้ไหมสน เราจะถามครั้งนี้ครั้งเดียว แล้วก็จะไม่ถามอีก"
สนพยักหน้า "ได้สิ เราก็จะตอบทุกคำถามที่นายอยากรู้"
ต้นยิ้มพอใจ รู้สึกได้ว่าครั้งนี้ปลอดภัยที่จะพูดเปิดใจทุกเรื่อง ต้นจึงไม่รอช้าและถามคำถามแรกออกไป
"นายไม่อยากมีแฟนเป็นผู้หญิงสวยๆ น่ารักๆ บ้างเหรอ นายก็หล่อนะ หล่อมากด้วย ตอนเรียนก็มีสาวๆ มาชอบนายเยอะเลย มีแฟนเป็นผู้หญิง...ชีวิตนายคงจะง่ายกว่านี้ มีแฟน แต่งงาน มีครอบครัว มีลูก สร้างครอบครัวเหมือนผู้ชายทั่วไป"
สนดูเฉยๆ กับคำถามนั้น เขายิ้มอย่างอารมณ์ดีแล้วก็ตอบ "ที่ผ่านมา เราก็ทำมาครบแล้วนะ มีแฟนเป็นผู้หญิงตั้งหลายคน มีลูกแล้วด้วย"
"แต่นายไม่ได้รักนินาไง เราหมายถึง...ผู้หญิงคนอื่น" ต้นอธิบาย
"ถ้าเรารักผู้หญิงสักคนหนึ่งแบบนั้น เราก็คงไม่รักนายแบบนี้หรอก นายจำได้ไหม เราเคยบอกนายว่า...ไม่ใช่ทุกคนบนโลกนี้เกิดมาเพื่อเรา ต่อให้สวยหรือน่ารักแค่ไหน แต่ถ้าเขาไม่ได้เกิดมาเพื่อเรา เราก็จะไม่ได้รักกัน แต่เรารู้ว่านายเกิดมาเพื่อเราแน่นอน ถึงนายจะไม่สวย ไปไหนมาไหนด้วยกันก็มีแต่คนมอง แต่เราก็รักนาย เราผูกพันกับนาย ชีวิตเราถูกผูกไว้ตรงนี้ เราไปไหนไม่ได้หรอก สามปีที่นายไม่อยู่ เราจะมีคนอื่นก็ได้ แต่เรารู้ว่าเราไม่ต้องการใคร เราถึงรอนายกลับมาไง เราเคยคิดจะหาแฟนใหม่เหมือนกันนะ เราก็เลยเผลอมองผู้หญิงบ้าง ที่เราชอบเผลอมองผู้หญิง ก็เป็นเพราะเรื่องนี้แหละ แต่ตอนนี้นายกลับมาหาเราแล้ว เราก็จะอยู่กับหัวใจของเรา เพราะนาย...เกิดมาเพื่อเรา แล้วเรา...ก็เกิดมาเพื่อนาย ถึงมันจะไม่ง่าย ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย เพราะยังไง...อยู่กับคนที่รัก มันก็มีความสุขมากกว่าอยู่กับคนที่ไม่รัก เราได้มาแล้ว เราคงไม่โง่ที่จะเสียมันไป ความรักดีๆ แบบนี้ หาไม่ได้ง่ายๆ นะต้น"
คำพูดของสนซาบซึ้งเหลือเกิน คนฟังนึกอยากจะร้องไห้ แต่ก็ไม่มีน้ำตาสักหยด นอกจากรอยยิ้มที่บ่งบอกความซาบซึ้งใจ
"ผู้หญิงน่ะเราก็ชอบ ผู้ชายที่ไหนก็ชอบมองผู้หญิงทั้งนั้น แต่เราไม่ได้มองเพราะเราอยากได้ ธรรมชาติสร้างเรามาให้เป็นแบบนี้ แต่ความรักของเราอยู่ที่นาย นายมีค่าสำหรับเรามาก เราเสียไปไม่ได้ เราจะไม่ยอมเสียไปด้วย" สนยืนยัน
"อืม..." ต้นพยักหน้าเข้าใจ "แล้วนายไม่คิดเหรอว่าบางที...มันก็อาจจะเป็นแค่ความรู้สึกผูกพันกันของเพื่อนสองคน นายอาจจะสับสนว่ามันเป็นความรักก็ได้" ต้นไม่วายสงสัย
"เพื่อนที่ไหนเขานอนคุยกันแบบนี้ล่ะ" สนย้อน แต่สีหน้าก็ยิ้ม "เราผ่านช่วงเวลาสับสนมาหมดแล้ว ที่จริง...เรารู้สึกแปลกๆ กับนายตั้งแต่เรียนมัธยมแล้วล่ะ แต่เราแค่ไม่รู้ใจตัวเอง นายรู้ไหม...ทุกครั้งที่เรามีแฟน เราจะรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ มันเหมือนเราทิ้งนายให้อยู่คนเดียว เพราะตอนเด็กๆ เราอยู่ด้วยกันตลอด เรากับนายเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้อง ตกเย็นก็อยู่บ้านเหงาๆ ไม่มีคนเล่นด้วย พอเราได้เจอนาย เราสองคนก็ไม่เคยอยู่บ้านคนเดียวเหงาๆ อีกเลย แต่พอเรามีแฟน เรากลับไม่ค่อยได้มาหานาย แล้วนายก็หลบหน้าเราด้วย มันทำให้เราต้องถามตัวเองหลายครั้งว่า...เราต้องการแฟน หรือต้องการนายกันแน่ แล้วเราก็ได้คำตอบเดิมทุกครั้งว่าเราต้องการนายมากกว่า เราเลิกกับผู้หญิงหลายคน เพราะเราอยากอยู่กับนายนี่แหละ"
คำอธิบายของสนชัดเจนและลึกซึ้ง ต้นรู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอกไปแล้ว ต่อไปนี้ ต้นคงจะรักสนได้โดยปราศจากความกลัวและกังวลเสียที
"นายจำได้ไหม มีอยู่วันหนึ่งเราป่วย แล้วเราก็ขอให้นายช่วยเช็ดตัวให้ เรารู้สึกดีมากเลย มือนายเย็น เบา แล้วเราก็รู้สึกได้ว่านายทำเพราะความรัก แต่ไม่รู้ว่ารักแบบไหน แต่มันทำให้เรารู้สึกดีมาก เราอยากให้นายดูแลเราแบบนี้ไปเรื่อยๆ ตอนหลัง เวลาป่วย เราก็เลยงอแงหาแต่นายไง"
ต้นนึกภาพตามแล้วอดขำเบาๆ ไม่ได้ ตอนนั้นสนโดนแม่ด่าบ่อยๆ ว่าชอบรบกวนเพื่อน บางครั้งก็ทำให้ต้นพลอยไม่สบายไปด้วย แต่สนก็ไม่เคยฟัง
"ตอนเรียนที่เชียงใหม่ เป็นครั้งแรกที่เรารู้ว่านายเป็นเกย์ เราก็ตกใจนะ แต่เราก็ไม่รู้สึกรังเกียจหรอก ปกติผู้ชายทั่วไป ถ้ารู้ว่าเพื่อนที่คบด้วยเป็นเกย์ ป่านนี้คงเลิกคบกันไปแล้ว แต่เรากลับรู้สึกตรงข้าม ตอนนายหายไป เราคิดถึงนายแทบจะเป็นบ้า ไอ้นิกกับไอ้จั่นมันก็ดูออก นายรู้ไหมว่าสองคนนั้นมันดูออกตั้งนานแล้ว ช่วงนั้นแหละเป็นช่วงที่เราได้คำตอบชัดเจนที่สุดว่าเราไม่ได้คิดกับนายแค่เพื่อน มันลึกซึ้งกว่านั้น เราคิดว่านายก็สัมผัสได้" สนหยุดเว้นจังหวะ ก่อนพูดสืบไป
"ก่อนที่นายจะกลับมา เราเอารูปของนายให้ภูคาดูทุกวัน เล่าเรื่องของนายให้ลูกชายเราฟัง เพราะเราอยากให้เขารักนายเหมือนเรา เราอยากให้เขารู้ว่าเรากับนาย...รู้สึกดีต่อกันมากแค่ไหน"
"มิน่าล่ะ เราก็สงสัยว่าทำไมภูคาถึงรู้จักชื่อเราตอนที่เจอกันครั้งแรก เขาวิ่งมาหาเรา แล้วก็เรียกเราว่าอาต้น"
"ใช่" สนนึกภาพลูกชายวิ่งไปกอดต้นตามไปด้วย "เราดีใจนะที่นายไม่รังเกียจภูคา"
"จะรังเกียจได้ไง ภูคาน่ารักจะตาย เขาเหมือนนายมาก เหมือนยังกับแกะ ตอนนี้...เรารักทั้งพ่อทั้งลูกเลย" ต้นพูดติดตลก
สนยิ้มพอใจ "ก็นั่นแหละ ทั้งหมดที่เราเล่าให้นายฟัง เราอยากให้นายสบายใจ ที่เราอยู่กับนายตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมาก็เพราะความรัก นายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเรา ขาดไม่ได้ นายดูแววตาเราสิ เราไม่เคยมองผู้หญิงที่ไหนด้วยสายตาแบบนี้ ไม่มีแม้แต่คนเดียว เราพอใจที่จะอยู่กับนาย ช่วยกันเลี้ยงดูภูคาให้เขาเติบโตเป็นคนดี เหมือนที่พ่อแม่เลี้ยงเราสองคนมา เราก็จะขอร้องนายเหมือนกันว่า...อย่าไปไหนจากเราอีกนะต้น นายต้องอยู่กับเราไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ โอเคไหม"
ต้นพยักหน้าตอบรับ รู้สึกซาบซึ้งใจจนน้ำตาแทบไหล ถ้าสนไม่พูดประโยคต่อไปก็คงจะไหลลงมาจริงๆ
"ลอนดอนอาย...มองเห็นเมืองทั้งเมือง แต่ทิวสนอาย...มองเห็นแต่ต้นคนเดียว จริงๆ นะ"
ต้นระเบิดเสียงหัวเราะ ทิ้งตัวลงนอนบนหมอนของตัวเอง รอจนกระทั่งหายขำจึงถาม "นายไม่ได้ใช้มุกแบบนี้จีบผู้หญิงที่ไหนมาก่อนใช่ไหม"
"ไม่เคยหรอก ก็ใช้จีบนายคนเดียวนี่แหละ ถึงมันจะเชย...แต่มันก็มาจากใจนะ" สนไม่วายเล่นมุกต่อ
ต้นยิ่งขำใหญ่ คงเป็นเพราะว่าที่ผ่านมาสนไม่เคยเล่นมุกแบบนี้กับต้นเลย
"ขำอะไร" สนพูดพลางโถมตัวเข้ากอดและซุกไซร้เป็นเชิงหยอกเล่น "ขำแบบนี้ แสดงว่ายังมีแรงอยู่ งั้นเอาอีกสักรอบละกันนะ"
"ไม่เอา จะนอนแล้ว" ต้นบอกปัดพลางทำท่าจะดิ้นหนี แต่สนก็กอดรัดแน่นขึ้น
"เรารู้แล้วว่านายไม่เอา แต่เราจะเอาไง"
"ช่วยด้วย สนหื่นอีกแล้ว" ต้นแกล้งตะโกน
"เรานี่ไงจะช่วยนาย ช่วยให้มีความสุขไง ไม่ชอบเหรอ" สนบอกพลางสอดมือเข้าใต้ชายเสื้อของต้น ทำท่าจะถอดออก แต่ต้นก็พยายามขืนไว้
ไม่รู้ว่าคืนนี้จะมีอีกรอบหรือเปล่า แต่คืนนี้ก็มีความสุขสดใส แม้จะมีดราม่าบ้าง แต่ก็ผ่านพ้นไปได้ แถมยังช่วยให้เรื่องคาใจหายไปหมดสิ้น
ยิ่งคิดก็ยิ่งขำ...
"ลอนดอนอาย" มองเห็นเมืองทั้งเมือง แต่ "ทิวสนอาย" มองเห็นต้นคนเดียว!
https://www.youtube.com/v/ZM8xZXeg-Ks
กด cc สำหรับเนื้อเพลง
TBC
(https://s5.postimg.org/580e14ss7/tonson_rewrite_main.jpg)
-
เพิ่งได้อ่านตอนพิเศษ จบไปเป็นปีล่ะ แต่ก็ยังคงประทับใจอยู่ ดีใจได้อ่านตอนพิเศษเพิ่ม
-
ตอนพิเศษ 7: จากเพื่อนสู่รัก (Part 1)
(https://s19.postimg.org/eihxmckxv/tonson_sp201701.jpg)
"ถามจริงๆ เริ่มรู้ตัวว่าชอบต้นจริงๆ ตั้งแต่ตอนไหน"
หลังจากฟังเรื่องรักแรกของต้นมาได้สักพัก บวกกับความงงๆ ของสนอีกนิดหน่อย ปั้นจั่นก็ยิงคำถามนี้ขึ้นมา เรียกเสียงฮือฮาจากคนที่มาร่วมงานครบรอบแต่งงานห้าปีต้น-สนได้เป็นอย่างดี
สนหันไปมองต้น เหมือนจะขอแรงคนช่วยคิด เพราะนี่เป็นคำถามที่สนตอบได้ยากที่สุด แม้กระทั่งตัวสนเองก็ยังนึกไม่ออก ความรักที่เขามีให้ต้นนั้นซ้อนทับกับความเป็นเพื่อน จนนึกไม่ออกว่าความรู้สึกนั้นเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหน
"ก็ตอบยากนะครับ" สนเกริ่น ที่ต้องพูดเพราะเพราะมีแขกเหรื่อผู้ใหญ่มาร่วมงานหลายคน "แต่เป็นไปได้ว่าน่าจะเกิดขึ้นตอนมอสี่"
"มอสี่เหรอ แล้วเรื่องมันเป็นยังไง เล่าให้ฟังหน่อย" นิกถามบ้าง
ภูคาทำตาโตด้วยความอยากรู้ ตอนนี้อายุเจ็ดขวบแล้ว ฟังเรื่องผู้ใหญ่เข้าใจมากขึ้น เด็กน้อยรีบหันไปรบเร้าพ่อทันที "พ่อสน ภูคาอยากฟังแล้ว"
สนหัวเราะเขินๆ ก่อนทำท่านึกอยู่สักพัก แม้จะนานแค่ไหน แต่สนก็ยังพอจำได้ เหตุการณ์ตอนมอสี่น่าจะเป็นช่วงที่ความรู้สึกซ้อนทับเริ่มแยกกันชัดขึ้น
... ... ...
มอสี่เทอมสองปีนั้น สนต้องซ้อมฟุตบอลกับครูพละอย่างจริงจังช่วงเย็นทุกวัน เพราะทางโรงเรียนจะส่งไปแข่งระดับจังหวัดอีกสองเดือนข้างหน้า พร้อมกับถือโอกาสส่งนักเรียนบางส่วนเข้าร่วมคัดเลือกนักฟุตบอลทีมชาติรุ่นอายุไม่เกินสิบหกปีในอีกสามเดือนด้วย คนที่มีแววมากที่สุดตอนนี้คือสนและเพื่อนร่วมชั้นอีกคนชื่อ "พระนาย" ครูจึงช่วยดูเป็นพิเศษ
ช่วงนั้นสนกลับบ้านราวๆ หกโมงเย็นหรือค่ำกว่านั้น เขาเริ่มซ้อมตั้งแต่บ่ายสามเศษๆ หรือเร็วที่สุดเท่าที่ครูจะปล่อยมาได้ พอต้นเลิกเรียนแล้วก็มักจะมานั่งดู พร้อมกับซื้อน้ำมาให้เหมือนเช่นเคย ดีที่ว่าช่วงนี้สนไม่มีแฟน ต้นจึงไม่ต้องกังวลว่าจะมีสาวที่ไหนเอาน้ำมาให้สนตัดหน้าเหมือนคราวนั้น
"เฮ้ยสน เมียมึงมารอกลับบ้านอีกแล้วว่ะ มาทุกวันเลย ห่างๆ กันบ้างก็ได้ เพราะงี้หรือเปล่าวะ กูถึงไม่เห็นมึงมีแฟนเลยช่วงนี้ หรือว่ามึงเปลี่ยนรสนิยมแล้ว"
เสียงเพื่อนๆ ในสนามผลัดกันพูดแซวสน ดังพอที่ต้นจะได้ยิน มีเสียงหัวเราะขบขันตามมาด้วย แทนที่สนจะกระอักกระอ่วนใจ เขากลับหันมาส่งยิ้มให้ต้น สนอาจจะชินแล้วก็ได้ เพราะเพื่อนๆ มักแซวแบบนี้เป็นประจำ
วันนี้ครูพละให้นักเรียนวิ่งรอบสนามก่อนลงซ้อม จากนั้นก็ให้ซ้อมเดาะบอล ซ้อมเตะชนคานและอื่นๆ อีกหลายอย่าง ส่วนมากเน้นพื้นฐานเพราะเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องใช้
ในระหว่างรอต้นก็เล่นบาสเก็ตบอลกับเพื่อนๆ รุ่นน้องบ้าง รุ่นเดียวกันบ้าง รุ่นพี่บ้าง แล้วแต่ใครอยากมาเล่นด้วย
ไม่ถึงชั่วโมงหลังจากนั้น คนที่เล่นบาสด้วยกันก็ทยอยกลับไปทีละคนสองคนจนหมด ต้นจึงเลิกเล่นและกลับมานั่งรอสนอีกสักพัก วันนี้ต้นไม่มีการบ้าน วันไหนมีต้นก็จะนั่งทำที่โรงเรียนและรอกลับพร้อมสนอยู่ดี
เกือบหกโมงเย็น สนวิ่งตัวเปียกโซกด้วยเหงื่อมาหา ต้นรีบส่งขวดน้ำให้อย่างรู้ใจ "ทำไมวันนี้ซ้อมเสร็จเร็วล่ะ"
"ครูเขามีธุระ จะไปงานศพญาติ" สนบอก ก่อนเปิดขวดน้ำดื่มอึกใหญ่หลายอึกจนหมดขวด สักพักก็พูดต่อ "วันนี้เรามีการบ้านเยอะด้วย ไม่รู้คืนนี้จะทำทันหรือเปล่า"
"เดี๋ยวเราช่วยดูให้ วันนี้เราไม่มีการบ้าน" ต้นบอกพลางยิ้ม
สนพยักหน้ารับรู้ ก่อนหันไปมองรอบๆ พลันสายตาก็สะดุดกับอะไรบางอย่าง อยู่ดีๆ เขาก็พูดเหมือนเพ้อ "เฮ้ยต้น น่ารักว่ะ นายรู้เปล่าว่าใคร"
รอยยิ้มและแววตาเจ้าชู้ของสนพาต้นหวั่นใจอีกแล้ว เมื่อต้นหันไปมองตาม สิ่งที่เห็นก็ไม่ยากเกินจะคาดเดา สาวน้อยคนหนึ่งนั่นเองที่เป็นเป้าสายตาของสนอยู่ตอนนี้
ต้นยิ้มเจื่อน ก่อนตอบไปเบาๆ "ใบข้าวไง เขาเรียนห้องเดียวกับเฟิร์นนั่นแหละ"
"จริงเหรอ สวยขึ้นเยอะเลย" สนทำเสียงตื่นเต้น สายตายังคงไม่ละจากสาวน้อยรุ่นน้องมอสามคนนั้น
แม้ว่าจะเรียนโรงเรียนเดียวกัน แต่ที่นี่ก็มีนักเรียนหลายร้อย บางคนเห็นหน้าแต่ไม่รู้จักชื่อ บางคนนานๆ ทีจะมาให้เห็น สาวน้อยคนนี้ก็เช่นกัน เมื่อก่อนไม่เคยอยู่ในสายตาสนเลย แต่ปีนี้เธอเริ่มโตเป็นสาวแล้ว จึงรักสวยรักงามมากขึ้นและหัดแต่งเนื้อแต่งตัวตามประสา
"ต้น ไปกับเราหน่อย" สนหันมาบอก ก่อนจะเดินดุ่มๆ นำไปก่อน
ต้นรีบเดินตามไปอย่างงงๆ พลันก็ถึงบางอ้อว่าสนต้องการทำเป็นเดินเฉียดไปทางสาวน้อยคนนั้น เพื่อหาทางทำความรู้จักนั่นเอง
"ใบข้าว ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ" สนร้องทัก
ใบข้าวหันมามอง เธอทำหน้าแปลกๆ เพราะไม่ค่อยสนิทกับสนมากนัก แทบไม่เคยคุยกันเลยด้วยซ้ำ อยู่ดีๆ วันนี้ก็มาทัก แถมยังยิ้มแปลกๆ ให้อีก
"อ๋อ...กำลังจะกลับ พ่อใกล้จะมาถึงแล้ว" ใบข้าวตอบ พอเห็นต้นเดินตามมาสมทบอีกคนก็หันไปมองด้วย เธอจำต้นได้ นอกจากนี้ก็ยังรู้ด้วยว่าต้นกับสนเป็นเพื่อนรักกัน เพราะที่จริงคนก็รู้ทั้งโรงเรียน
"ทำไมพ่อมารับค่ำจังล่ะ" สนถามต่อ
"ช่วงนี้พ่อมีงานเยอะ ก็เลยเลิกค่ำ อ้าว พ่อมาพอดีเลย ไปก่อนนะ"
สิ้นคำสาวน้อยก็วิ่งถือกระเป๋านักเรียนไปหารถเก๋งกลางเก่ากลางใหม่สีน้ำเงินๆ คันหนึ่ง ไม่แสดงท่าทีสนใจชายหนุ่มที่มาคุยด้วยสักนิด
"น่ารักว่ะต้น พอเขาไว้ผมยาวแล้วน่ารักขึ้นเยอะเลย มีเขี้ยวด้วย อึ๋มอีกต่างหาก" สนทำหน้าทะเล้นตอนท้าย
"สงสัยเขาจะไม่ชอบนายหรือเปล่า วิ่งหนีไปเลย" ต้นแสร้งพูดเล่นสนุก แต่ความรู้สึกหวิวๆ ในใจเริ่มก่อตัวอีกแล้ว ทุกครั้งที่สนจีบสาว ต้นมักจะมีความรู้สึกแบบนี้เสมอ แต่ก็ใช่ว่าจะชิน
"แรกๆ ก็งี้แหละ" สนหัวเราะเบาๆ "แต่เชื่อมือเราดิ อีกไม่เกินหนึ่งอาทิตย์ ใบข้าวจะต้องเป็นแฟนเรา" สนยิ้มอย่างมีหวัง แววตาเป็นประกาย เขามั่นใจเพราะมีสาวๆ คลั่งไคล้ความหล่อของเขาหลายคน
กระแสเสียวแปลบพุ่งทะลุเข้าสู่หัวใจ ต้นได้แต่ยิ้มเศร้า ปีนี้เป็นปีที่สี่แล้วที่ต้นอยู่กับการแอบรักเพื่อน แต่ความรักไม่เคยคืบหน้าไปถึงไหนเลย เพราะต้นรู้ว่ามีเพียงสองทางเลือกเท่านั้น ทางเลือกที่หนึ่ง เจ็บต่อไปและเป็นเพื่อนกับสนต่อไป ส่วนทางเลือกที่สอง บอกให้สนรู้และจบความเป็นเพื่อนกัน
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าต้นเลือกทางเลือกไหน
หลังจากนั้นไม่กี่วัน ไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์ด้วยซ้ำ สนก็จีบใบข้าวเป็นแฟนสำเร็จ วันหนึ่ง ต้นก็มีเพื่อนมานั่งรอสนซ้อมบอลเพิ่มอีกคน ถึงเธอจะคุยกับต้นระหว่างรอ แต่เป้าหมายของเธอไม่ใช่ต้น และต้นก็คงไม่คิดแย่งแฟนเพื่อนอย่างแน่นอน
ใบข้าวบอกต้นว่าช่วงนี้พ่อของเธอกลับบ้านค่ำทุกวัน เพราะที่ทำงานมีออร์เดอร์ด่วนเข้ามาจำนวนมาก และอาจจะเป็นอย่างนี้ไปเกือบทั้งเดือน ปกติเธอจะกลับบ้านกับพี่ชาย แต่ตอนนี้ย้ายไปเรียนมหาลัยที่กรุงเทพแล้ว เธอก็เลยต้องรอพ่อมารับ พ่อจะรับแม่ที่ทำงานก่อน จากนั้นถึงมารับเธอที่โรงเรียนและกลับบ้านพร้อมกัน
"พี่สนบอกข้าวว่าจะเอาเสื้อทีมชาติมาเป็นของขวัญวันเกิดให้ข้าวด้วย อยากเอามาใส่ไวๆ จัง คงเท่น่าดู" ใบข้าวยิ้มร่า สายตาของเธอจับจ้องไปที่ชายหนุ่มซึ่งกำลังซ้อมบอลกับเพื่อนๆ อย่างขะมักขเม้น แม้ว่าจะเคยทำเป็นไม่สนใจสนตอนแรกๆ แต่ตอนนี้เธอดูคลั่งไคล้สนมากทีเดียว
ต้นฟังแล้วก็อดน้อยใจไม่ได้ วันเกิดของต้นก็อยู่ถัดจากวันที่สนไปแข่งคัดเลือกไม่กี่วันแท้ๆ แต่สนกลับไม่เห็นเคยบอกต้นเลยว่าจะเอาเสื้อกีฬาทีมชาติมาเป็นของขวัญให้ต้นบ้าง
"ข้าวเกิดวันไหนเหรอ" ต้นหันไปถาม
"สิบสี่ธันวา" ใบข้าวตอบเสียงใส ก่อนเอ่ยชวน "พี่ต้นอย่าลืมไปงานวันเกิดข้าวด้วยนะ ปีนี้พ่อบอกให้ข้าวชวนเพื่อนๆ ทุกคนมาที่บ้านเลย"
ต้นพยักหน้ารับ เพราะตามมารยาทก็ต้องทำอย่างนั้นอยู่แล้ว เขายุติการสนทนากับแฟนของเพื่อนไปสักพัก สายตามองไปยังคนสำคัญกลางสนาม แม้ไม่อยากน้อยใจ แต่มันก็ช่วยไม่ได้จริงๆ
กว่าพ่อของใบข้าวจะมารับ สนก็เลิกซ้อมพอดี ต้นไม่ได้เอาน้ำเตรียมไว้ให้เพื่อนเหมือนอย่างเคย เพราะมีคนทำหน้าที่นั้นแทนอีกแล้ว เมื่อเป็นอย่างนี้ ต้นคิดว่าเขาจะเลิกมานั่งรอ เจ็บปวดหัวใจก็เป็นเหตุผลหนึ่ง แต่สิ่งสำคัญกว่านั้นก็คือ ต้นอยากปลดพันธนการออกจากสนให้ได้ การที่มีคนอื่นมาสนใจสนบ้าง เอาเวลาบางส่วนของสนไปจากต้น น่าจะเป็นโอกาสที่ดีที่ต้นจะค่อยๆ ปลดพันธนาการรักที่เป็นไปไม่ได้นี้เสียที
แต่วันนี้ ต้นก็ยังนั่งมอเตอร์ไซค์กลับบ้านกับสนอยู่ดี แต่ต่อไปต้นคงไม่ได้ทำแบบนี้บ่อยๆ อีกแล้ว
"ใบข้าวบอกว่าอาทิตย์หน้าพ่อกับแม่เขาจะกลับดึกมาก เขาจะให้เราไปส่งที่บ้านน่ะต้น" สนบอกระหว่างทางที่ขับมอเตอร์ไซค์คู่ใจกลับบ้าน พ่อซื้อให้สนใช้ขับไปโรงเรียนตอนอยู่มอสอง ต้นก็ได้อาศัยไปกลับด้วยเป็นประจำ
"ก็ไปส่งเขาดิ" ต้นบอกสั้นๆ
"นายจะโกรธเราหรือเปล่า" สนทำหน้ากังวล เพราะเขารับส่งต้นเป็นประจำก็เลยเกรงใจ
"โกรธทำไม เรากลับกับซีลก็ได้"
"แล้วนายจะน้อยใจเราหรือเปล่า"
"ไม่น้อยใจหรอก อย่าคิดมาก" ต้นแสร้งหัวเราะ
"ก็คราวที่แล้วนาย..." สนหยุดพูดไปดื้อๆ คล้ายกับไม่แน่ใจว่าควรพูดหรือเปล่า
"เราบอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรสิ ไปเหอะ อีกอย่าง...นายมีแฟนก็ดีแล้ว เพื่อนๆ จะได้เลิกล้อเราสองคนไง" ต้นแสร้งตลกอีก
"นายจะไปสนใจทำไมต้น ล้อก็ล้อไปดิ ไม่เห็นมีอะไรเลย ก็เรากับนายไม่ได้เป็นอะไรอย่างงั้นซะหน่อย นายไม่ชอบเหรอ"
"เปล่า แต่ว่า...พ่อเราไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ นายก็รู้ เราเป็นลูกชายคนเดียว พ่อเขาไม่ชอบให้ใครมาล้อเราแบบนั้น" ต้นอ้างพ่อ ที่จริงพ่อเพียงบอกให้ต้นไม่ต้องไปสนใจ ไม่ถึงกับบอกว่าไม่ชอบ
"นายก็เหมือนกันนะสน" ต้นพูดต่อเพราะเห็นว่าสนเงียบไป "พ่อนายก็ไม่ชอบเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ก็เหมือนเรานั่นแหละ"
"แล้วไง นายพูดอย่างนี้ แปลว่านายไม่อยากไปไหนมาไหนกับเราแล้วเหรอ" น้ำเสียงของสนฟังดูไม่ค่อยพอใจ
"ไม่ใช่อย่างงั้นซะหน่อย เราแค่จะบอกว่า...นายมีแฟนก็ดีแล้ว พวกเพื่อนๆ มันจะได้เลิกล้อ พ่อของเราสองคนก็จะได้สบายใจด้วยไง" ต้นอธิบาย
สีหน้าของสนยังคงดูเครียด แต่ต้นไม่เห็นเพราะนั่งซ้อนท้ายข้างหลัง กระนั้นก็รู้ว่าบรรยากาศเปลี่ยนไปเพราะสนดูเงียบ
"นาย...จะเอาเสื้อกีฬามาให้เป็นของขวัญวันเกิดข้าวเหรอ" ต้นตัดสินใจถามหลังผ่านไปสักพัก
"อ๋อ...ใช่" สนตอบอึกๆ อักๆ ก่อนถามกลับ "นายรู้ได้ไง"
"เขาบอกเราเมื่อกี้"
สนหน้าเจื่อนเพราะกลัวต้นน้อยใจ ที่จริงสนตั้งใจจะบอกต้นเหมือนกันว่าจะเอาเสื้อทีมชาติมาเป็นของขวัญวันเกิดให้ต้นด้วย แต่สนดันไปบอกใบข้าวก่อน ครั้นจะบอกต้นตอนนี้ สนก็รู้สึกไม่ค่อยดี เพราะปกติต้นจะเป็นคนแรกที่สนนึกถึงเสมอ คราวนี้กลับพลาดไปอย่างไม่น่าให้อภัย
"อ๋อ..." สนพูดแค่นั้น จากนั้นก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
"พรุ่งนี้เราจะกลับกับซีลนะ มีรายงานต้องทำด้วยกัน ก็...น่าจะกลับกับซีลทั้งอาทิตย์เลย" ต้นเปลี่ยนเรื่อง
ไม่รู้ว่าสนคิดอะไรกับเรื่องที่ต้นบอก เขาเงียบไปเลย กระนั้น ต้นก็ถือว่าสนรับรู้แล้ว ในที่สุด ช่วงเวลาที่ต้องห่างเหินกันก็จะกลับมาอีกครั้ง ต้นได้แต่ขอโทษสนในใจที่ต้องทำอย่างนี้ เพราะต้นเจ็บเหลือเกิน แค่สนมีแฟนก็เจ็บปวดพอแล้ว พอเจอเรื่องเสื้อทีมชาติก็ยิ่งเจ็บเข้าไปอีก
หลังจากวันนั้น ต้นกับสนก็ห่างเหินกัน แม้ไม่ถึงกับไม่เจอกันเลย แต่ช่วงสัปดาห์นี้ต้นกับสนก็เจอกันน้อยกว่าแต่ก่อน หลังเลิกเรียนต้นไม่ได้มานั่งรอสนซ้อมฟุตบอลเหมือนเคย เลิกเรียนเสร็จก็ออกไปกับซีล กลับมาถึงบ้านก็มืดค่ำจนพ่อแอ๊ดกับแม่เยาเริ่มบ่น ตามประสาคนมีลูกชายคนเดียวก็ห่วงมากเป็นธรรมดา ต้นได้แต่แก้ตัวว่าต้องทำงานกับเพื่อน อีกอย่าง ซีลก็ค่อนข้างเป็นเด็กดี ไม่ชวนต้นไปเกเร พ่อกับแม่ต้นจึงลดความกังวลไปได้บ้าง
ปกติสนจะมานอนบ้านต้น บางวันต้นก็จะสลับไปนอนบ้านสน แต่ในช่วงสัปดาห์นี้กลับไม่มีเลย กระนั้น ก็ยังไม่ถึงขั้นที่พ่อแม่ทั้งสองบ้านจะสงสัย เพราะเข้าใจว่าต่างคนต่างยุ่งกับงานของตนในช่วงนี้
เที่ยงวันหนึ่งที่โรงอาหารโรงเรียน ต้นลงมากินข้าวกับเพื่อนตามปกติ เขาลงมากับซีลและป้องซึ่งเป็นเพื่อนสนิทที่สุดในห้อง พอเดินผ่านโต๊ะหนึ่งก็มีเสียงแซวพร้อมกับเสียงหัวเราะ
"เฮ้ยไอ้ต้น มึงโดนผัวทิ้งแล้วเหรอวะ"
ต้นกับเพื่อนหยุดชะงัก พอหันไปมองก็เห็นพระนายและเพื่อนๆ ห้องมอสี่ทับสองนั่งอยู่ มีสนนั่งรวมอยู่ด้วย ถ้าไม่โกหกตัวเองจนเกินไป ต้นยอมรับว่าโกรธมาก จนนึกอยากกระชากคอเสื้อคนล้อขึ้นมาชกสักเปรี้ยง
"ก็ผัวไปมีเมียใหม่แล้วนี่หว่า ใช่ไหม อะไรก็น้องข้าวๆ ไปส่งน้องข้าวมืดๆ ค่ำๆ ทุกวัน ไม่รู้ไปส่งถึงไหน เมียเก่าก็เลยตกกระป๋อง" เพื่อนอีกคนเป็นลูกคู่รับ เรียกเสียงหัวเราะชอบใจได้เป็นอย่างดี ราวกับเป็นเรื่องตลกเสียเต็มประดา
ต้นโกรธจนมือไม้สั่น แววตาเจ็บปวดฉายชัดขึ้นในดวงตา สนเห็นแล้วก็ทนไม่ได้ ปกติเขาไม่เคยโกรธเวลาเพื่อนล้อ แต่ครั้งนี้สนรู้สึกว่ามากเกินไป
"ไอ้นาย มึงพูดอย่างงี้ได้ไงวะ!" สนลุกขึ้นชี้หน้าพระนายซึ่งนั่งตรงข้าม ท่าทางเอาเรื่อง
"อะไรวะไอ้สน กูก็แค่พูดเล่น มึงจะอะไรขนาดนั้นวะ" พระนายเถียง ดูเหมือนเขาไม่กินเส้นกับสนนัก โดยเฉพาะหลังจากที่เป็นตัวเต็งคัดทีมชาติของโรงเรียนเหมือนกัน
"พูดเล่นเหี้ยอะไรของมึงแบบนี้วะ!" สนว่าเสียงดัง มือไม้สั่น เพื่อนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ต้องรีบเข้ามาหย่าศึก เพราะดูท่าจะเกิดศึกกลางวงกินข้าว
"ต้นไปเหอะ" ป้องบอกพลางจับต้นแขนของต้นแล้วลากเดินออกไป สีหน้าของซีลและป้องดูไม่พอใจมากทีเดียว
"ต้น มันไม่ใช่แบบนั้นนะต้น" สนร้องบอก
ดูเหมือนต้นจะไม่ได้ยิน เพราะเดินห่างออกไปแล้ว สนมองตามตาละห้อย สายตาเจ็บปวดของต้นทำให้สนแทบอยู่ไม่ได้ แต่สนกลับได้แต่มองตามเพื่อนไปเท่านั้น ต้นทำตัวห่างเหินจนสนไม่กล้าแม้แต่จะไปหา เหมือนกับว่าไม่ต้องการข้องเกี่ยวกับสนอีกแล้ว ทั้งสิ่งที่พูดและทำต่างก็ส่อไปในทางนั้น
ป้องกับซีลหน้าถมึง คงจะโกรธแทนเพื่อนมากพอดู พอหาที่นั่งกินข้าวได้ ป้องก็เป็นฝ่ายเริ่มก่อน เขากระแทกจานข้าวลงแล้วก็สบถ "แม่ง เมื่อกี้กูเกือบจะต่อยมันแล้ว ไอ้เหี้ยนายนี่แม่งปากหมาจริงๆ"
ซีลกระแทกจานข้าวอย่างอารมณ์เสียบ้าง พอจะสบถก็หยุดเพราะเห็นต้นหน้าเศร้า เขาจึงหันไปปลอบ "มึงไม่ต้องไปสนใจมันหรอกไอ้ต้น ไอ้นายมันก็ปากหมาแบบนี้แหละ"
ต้นพยักหน้า เพื่อนๆ สองคนค่อยๆ เปลี่ยนอาการขึงขังลง เมื่อหันไปมองโต๊ะที่สนนั่ง ก็เห็นสนคอยมองมาอย่างเป็นห่วง แต่น่าแปลกที่สนกลับไม่เดินมาหา ป้องกับซีลรู้ว่าต้นกับสนสนิทกันมาก สนไม่มาหาแบบนี้ต้นก็เลยเศร้าเป็นธรรมดา
"เฮ้ยไอ้ต้น มึงกับไอ้สนมีปัญหาอะไรกันเปล่าวะ กูว่าหลังๆ นี้ไม่ค่อยเห็นมึงกับไอ้สนอยู่ด้วยกันเลย" ป้องถามอย่างเป็นห่วง
"ไม่มีอะไรหรอก ช่วงนี้สนเขาซ้อมหนักไง" ต้นยิ้มกลบเกลื่อน
ป้องกับซีลมองหน้ากัน คล้ายกับสงสัยบางอย่าง แต่สักพักก็เปลี่ยนไปสนใจอาหารเที่ยงและคุยเรื่องอื่น แต่คุยกันไปคุยกันมา ซีลก็วกกลับมาพูดเรื่องสนอีกจนได้
"กูว่านะ ไอ้นายน่ะมันอิจฉาไอ้สน มึงรู้เปล่าว่ามันจีบน้องข้าวแข่งกับไอ้สนแล้ว" ซีลบอก ทั้งต้นและป้องต่างก็ตกใจพอๆ กัน
"จริงเหรอวะ" ป้องถาม
"เออ เมื่อวานกูเห็นไอ้นายมันจีบน้องข้าวอยู่ที่ห้องสมุด เห็นกันตั้งหลายคน แล้วน้องข้าวก็ดูเหมือนจะเล่นด้วยนะเว้ย" ซีลยืนยัน
พักหนึ่งป้องก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรได้ "ที่กูรู้มานะว้ย น้องข้าวนี่ไม่ใช่ย่อยนะมึง มึงระวังเพื่อนมึงให้ดีเหอะไอ้ต้น ไปส่งน้องเขาถึงบ้านมืดๆ ค่ำๆ บ่อยๆ เดี๋ยวจะเสร็จ หรือเสร็จไปแล้วก็ไม่รู้" ป้องขำเบาๆ เหมือนเห็นเป็นเรื่องตลกมากกว่าเรื่องเครียด เพราะผู้ชายก็ชอบเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว
หัวใจของต้นกระตุกวาบอย่างหนักหน่วงราวกับเป็นโรคหัวใจ รู้สึกเจ็บเหมือนกับคนกำลังกระอักเลือด นี่คือเรื่องที่ต้นไม่อยากรับรู้มากที่สุด แม้รู้ว่ามันจะต้องเกิดขึ้น แต่ก็ยากที่จะรับได้ ต้นไม่อยากจินตนาการเลยว่าสนกับน้องคนนั้นทำอะไรกันไปบ้าง ช่างน่าอนาถแท้ ต้นรักของต้นมานานแค่ไหน แต่กลับไม่มีโอกาสแม้แต่จะพูดความในใจด้วยซ้ำ สุดท้ายก็ต้องเสียของรักให้คนอื่น
หลังเลิกเรียนวันนั้น สนไปส่งใบข้าวที่บ้านเหมือนเช่นเคย เธอบอกว่าวันนี้พ่อกับแม่จะกลับดึกมาก อยากให้สนอยู่เป็นเพื่อน ไม่รู้ว่าจริงเท็จแค่ไหน แต่สนเป็นผู้ชายย่อมดูออกว่าฝ่ายหญิงกำลังเชิญชวน เพื่อนของสนมีประสบการณ์แบบนี้หลายคนแล้ว
ใจหนึ่งสนก็กังวล เพราะเขาไม่ได้เตรียมเครื่องป้องกันมาเลย แต่ด้วยพลังแห่งวัยหนุ่ม เขาก็ยอมรับว่าอยากรู้อยากลองไม่น้อย เมื่อสาวน้อยเชิญชวนขึ้นไปบนห้องนอน สนก็ถึงกับใจเต้นรัว
"ข้าวมีอะไรจะให้พี่สนดูแน่ะ ขึ้นมาสิ" สาวน้อยบอกพลางเดินถือกระเป๋าขึ้นบันไดบ้านนำไปก่อน พอเห็นสนยังเฉยก็หันมาเรียก "มาสิ พี่สนไม่อยากดูเหรอ"
หน้าสนแดงและดูประหม่า ความผิดชอบชั่วดีในใจตีกันจนมั่ว แต่ครั้งนี้ความดีน่าจะแพ้ เพราะสนค่อยๆ วางกระเป๋านักเรียนลงและสาวเท้าตามขึ้นไป
ใบข้าวยิ้มพอใจ ด้วยความที่พ่อแม่มักกลับบ้านดึกบ่อยๆ ตั้งแต่ขึ้นมอสามมา เธอจึงมีประสบการณ์พาหนุ่มๆ มาบ้านบ้างแล้ว สนไม่ใช่คนแรกอย่างแน่นอน
พอมาหยุดอยู่หน้าห้อง ใบข้าวก็ส่งยิ้มแปลกๆ มาให้ ภาษาชาวบ้านเรียกว่ายิ้มยั่ว หนุ่มไหนเจอสาวยิ้มแบบนี้ใส่ในที่ลับตาคน ก็ยากที่จะหนีรอดไปได้
สายตาคู่นั้นท้าทายให้สนเดินเข้าไปหา และเขาก็เดินเข้าไปหาเธอเสียด้วย สนยังไม่เคยจูบผู้หญิงเลยสักครั้ง คราวนี้คงจะเป็นครั้งแรกอย่างไม่ต้องสงสัย
เมื่อมาหยุดตรงหน้าสาวน้อยแสนสวยที่ยืนอ่อยหน้าประตู สนยังพอมีสติชั่งใจอีกเป็นเวลาสั้นๆ แต่ท่าทางยั่วยวนนั้นช่างกระตุ้นความกำหนัดจนเกินจะห้ามใจได้ สนตัดสินใจแล้วว่าจะยอมแพ้
ยังไม่ทันที่สนจะยื่นใบหน้าเข้าไปหา เสียงโทรศัพท์ของสนก็ดังขึ้นขัดจังหวะ เขาหยุดชะงัก ลังเลว่าจะรับดีหรือไม่ กระนั้นก็ยังหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ามาเพื่อดูว่าใครโทรหา ชื่อพ่อปรากฎบนหน้าจอเล็กๆ โทรศัพท์ที่สนใช้ยังไม่ใช่สมาร์ทโฟน เพราะราคาแพงและยังไม่เป็นที่นิยมในยุคนั้น
สนเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิม ไม่นานมันก็เงียบเสียงไปเอง จากนั้นเขาจึงเริ่มต้นการจู่โจมอีกครั้ง สองมือเขาจับไหล่สาวน้อยไว้ ก่อนยื่นใบหน้าเข้าใกล้ริมฝีปากอิ่มที่ยิ้มยั่วอย่างช้าๆ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทุกอย่างหยุดชะงักเป็นรอบที่อง
"รับก่อนก็ได้" ใบข้าวบอกอย่างไม่สบอารมณ์นัก
สนหยิบโทรศัพท์ออกมา ยังคงเป็นพ่อที่โทรมาเหมือนเดิม สนกดรับแล้วกรอกเสียงลงไป "ครับพ่อ"
"สนอยู่ไหนลูก กลับมาบ้านเร็ว ต้นโดนเพื่อนต่อยปากแตก แม่เยากับพ่อแอ๊ดกำลังซักใหญ่เลยว่าต้นไปมีเรื่องกับใครมา" เสียงพ่อบอกมาอย่างร้อนรน
สนตกใจและเบิกตาโต สติสัมปชัญญะทั้งหมดกลับคืนมาทันที "จริงเหรอครับพ่อ เดี๋ยวผมไปเดี๋ยวนี้ครับ"
สนเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป่า ก่อนรีบวิ่งลงบันไดไป ฉวยกระเป๋านักเรียนบนโต๊ะ ก่อนรีบวิ่งออกไปหน้าบ้าน สตาร์ทรถแล้วขี่มอร์เตอร์ไซค์ออกไปทันที ไม่ฟังเสียงเรียกของใบข้าวเลยแม้แต่น้อย
คิดแล้วสนก็นึกโมโหตัวเอง เพราะถ้าสนอยู่กับต้น จะไม่มีเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นแน่นอน เขาห่างเหินกับเพื่อนจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น น่าแปลกใจไม่น้อย ต้นไม่เคยมีเรื่องกับใคร นึกไม่ออกเลยว่าจะชกต่อยกับใครได้
อีกเรื่องที่นึกโมโหตัวเองก็คือเหตุการณ์เมื่อกี้นี้ ถ้าพ่อไม่โทรมาตามเสียก่อน สนคงเผลอมีความสัมพันธ์กับสาวน้อยคนนั้นไปแล้ว ถ้าไม่ระวังก็อาจเกิดเรื่องไม่คาดฝันที่ทำให้พ่อกับแม่ผิดหวังได้ สนจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีกแล้ว เขารู้สึกผิดเหลือเกิน ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกผิดมากขนาดนั้น
ไม่นานนักสนก็ขับรถมอร์เตอร์ไซค์มาถึงบ้านต้น ประตูบ้านเปิดค้างไว้ สนจึงไม่ต้องกดเรียกและเอารถเข้าไปจอดได้เลย มีเสียงคนคุยกันในบ้าน แต่ไม่มีใครออกมาดู คงเป็นเพราะทุกคนจำเสียงรถของสนได้ ไม่จำเป็นต้องออกมาดูก็รู้
สนจอดรถแล้วก็เดินจนแทบจะเป็นวิ่งเข้าไปในบ้านต้น ทุกคนนั่งล้อมอยู่บนโซฟา ต้นนั่งก้มหน้าอยู่ตรงกลาง คงอยู่ระหว่างการสอบสอนหรือไม่ก็สอบสวนเสร็จแล้ว พ่อกับแม่ของสนก็มานั่งฟังด้วย
"ต้น!"
เสียงเรียกของสนทำให้ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียวกัน แต่สนกลับมองเห็นเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น เขารีบถลาเข้าไปนั่งข้างๆ เพื่อนรัก พ่อแอ๊ดกับแม่เยาแทบหลบให้ไม่ทัน
"ต้น ใครทำอะไรนาย" สนถามอย่างเป็นห่วง น้ำตาลูกผู้ชายร่วงเผาะ เขาไม่เคยเห็นต้นอยู่ในสภาพเจ็บตัวขนาดนี้เลย
"เข้าใจผิดกับเพื่อนนิดหน่อย" ต้นตอบเบาๆ เป็นเพราะเจ็บปากอยู่ มีเลือดออกและบวมเจ่อพอสมควร
"เพื่อนคนไหน บอกเรามา เดี๋ยวเราจะไปจัดการมัน!" สนคาดคั้นเสียงดัง
"ใจเย็นๆ สน" พ่อแอ๊ดตบไหล่สนเบาๆ เป็นการเตือนสติ
สนลดท่าทางขึงขังลง ก่อนถามต้นอย่างเป็นห่วง "นายเจ็บหรือเปล่าต้น ทำแผลหรือยัง"
ต้นส่ายหน้า เพราะเมื่อกี้พ่อกับแม่ซักถามใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้น พอพ่อจะพาไปทำแผล สนก็มาถึงพอดี
"งั้นขึ้นไปบนห้อง เดี๋ยวเราทำให้"
สนบอกแล้วก็จูงมือต้นพาเดินออกไป ผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ได้แต่มองตาม ทุกคนรู้ว่าสนรักเพื่อนมาก เขาดูแลต้นมาอย่างดีเสมอ ตั้งแต่ต้นถูกเพื่อนแกล้งเอาประทัดโยนใส่ขาตอนปอห้า ก็ไม่มีใครแกล้งต้นได้อีกเลย เพราะสนคอยปกป้องมาตลอด พอเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้ สนคงเสียใจที่เขาไม่ได้มาช่วย
ต้นเดินตามสนขึ้นบันไดไปอย่างว่าง่าย พอเห็นสนร้องไห้แล้ว ต้นก็ตระหนักว่าสนยังคงเป็นห่วงต้นอยู่เสมอ นี่เองที่ทำให้ต้นตัดใจได้ยาก หลายวันที่ห่างๆ กันไปนั้น แทบไม่ช่วยเลยด้วยซ้ำ
"นายกินข้าวหรือยัง" สนถาม
"ยัง"
"เดี๋ยวทำแผลเสร็จ เราจะทำข้าวต้มให้นายกินนะ นายจะได้ไม่ต้องเคี้ยวไง"
สนเดินมาส่งต้นที่ห้องนอน พลันก็วิ่งลงบันไดมาเอาชุดปฐมพยาบาลขึ้นไปอย่างรวดเร็ว เขาเป็นห่วงต้นมากจนไม่สนใจใครเลย แทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อกับแม่นั่งมองอยู่ ไม่รู้ว่าคิดอะไรกับสิ่งที่เห็น การแสดงออกถึงความห่วงใยของสนครั้งนี้ จะว่าธรรมดาก็ธรรมดา จะว่าแปลกก็แปลก
กลับเข้ามาในห้องแล้วสนก็ช่วยเอาสำลีชุบยาทาแผลให้ต้นทันที เช็ดแผลไปเช็ดก็น้ำตาตัวเองไปด้วย จนต้นอดขำไม่ได้
"นายร้องไห้ทำไมน่ะสน เราแค่ปากแตกนิดเดียวเอง"
คำทักท้วงเรียกสติสนกลับคืนมาได้บ้าง เขาคงไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน นอกจากสงสารแล้ว ก็คงเป็นเพราะสนรู้สึกผิดที่ไม่ได้อยู่ดูแลต้นจนเกิดเรื่องแบบนี้ แถมยังกลัวต้นน้อยใจด้วย เพราะเพื่อนๆ พากันล้อว่าสนไม่สนใจต้นแล้ว
"ก็เราเป็นห่วงนาย" สนยิ้มเก้อๆ "นายเจ็บหรือเปล่า เราทำเบามือที่สุดแล้วนะ"
"นิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก แผลแค่นี้เอง" ต้นบอก ในใจนึกอยากพูดต่อว่า "แผลแค่นี้ไม่เจ็บเท่าไรหรอก แต่ที่มันเจ็บยิ่งกว่าคือแผลในใจต่างหาก!"
แต่ถึงต้นไม่พูด สนก็เหมือนได้ยินเสียงในใจนั้น เพราะแววตาของต้นดูเศร้า คล้ายกับจะขอร้องอ้อนวอนหรือเรียกหาอะไรบางอย่างจากสน สนถูกสะกดด้วยความรู้สึกที่ส่งผ่านจากแววตาคู่นั้น เขาจ้องมองดวงตาของต้นนิ่ง ไม่นานมือที่ช่วยเช็ดแผลก็ดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้ เขาไม่สามารถทานทนแรงดึงดูดจากต้นได้เลย
เมื่อความขัดแย้งเกิดขึ้น สนมักจะกอดเพื่อน เขารู้ว่าความขัดแย้งจะหายไปเสมอ เพราะอกอุ่นของเพื่อนรักอย่างสนคือยารักษาหัวใจอย่างดีสำหรับต้น เพียงแต่สนไม่รู้ความจริงเท่านั้นเอง
"เราขอโทษนะต้น ต่อไป...เราจะไม่ทิ้งนายแบบนี้ เราจะไม่ให้ใครมาทำร้ายนายอีก เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะต้น เราคิดถึงนายรู้เปล่า เป็นห่วงนายด้วย" อารมณ์ของสนพลุ่งพล่าน แม้กระทั่งต้นก็ไม่เข้าใจอาการนี้
"รู้" ต้นตอบสั้นๆ สองมือกอดกอบเพื่อนรัก รู้สึกอบอุ่นหัวใจจนอยากหยุดเวลาไว้
"แล้วน้อยใจเราหรือเปล่า" สนถามเสียงเครือ
"ก็...นิดหน่อย" ต้นยอมรับตามตรง
"อย่าน้อยใจเรานะต้น นายเห็นไหม...เรากลับมาหานายแล้ว นายน่ะ...สำคัญที่สุดนะ" สนบอกแล้วก็กอดเพื่อนแน่นขึ้นอีก
"นายเป็นอะไรน่ะสน" ต้นตัดสินใจถาม
สนชะงักไปชั่วครู่ พลันก็สงสัยตัวเองเหมือนที่ต้นสงสัย พอหาคำตอบไม่ได้ เขาจึงตอบส่งเดช "เราไม่รู้"
เมื่อสนไม่รู้ ต้นก็จนปัญญาจะเข้าใจ สุดท้ายก็เป็นอย่างนี้อีกแล้ว ทุกครั้งที่ต้นจะเดินหนี สนก็มักจะตามมาฉุดรั้งไว้ บางครั้งต้นก็มีความหวัง แต่ส่วนมากต้นก็ผิดหวัง เพราะสนไม่รู้ว่าต้นคิดอะไร ถึงรู้...สนก็คงช่วยต้นไม่ได้อยู่ดี วันหนึ่งสนก็จะกลับไปรักผู้หญิงเหมือนเดิม ทางออกที่ดีที่สุดของต้นมีทางเดียวคือ...ตัดใจ!
- ติดตามตอนต่อไป -
(https://s5.postimg.org/580e14ss7/tonson_rewrite_main.jpg)
-
ตอนพิเศษ 7: จากเพื่อนสู่รัก (Part 2)
(https://s19.postimg.org/eihxmckxv/tonson_sp201701.jpg)
"เมื่อวานก่อนเลิกเรียน ครูท็อปเดินมาคุยกับเรา คุยแป๊บเดียว ครูท็อปเขาก็ลงไปข้างล่าง แล้วยังไงไม่รู้ เขาจับได้ว่าไอ้ชินมันแอบสูบบุหรี่ในห้องน้ำ ครูท็อปก็เลยบังคับให้ไอ้ชินเอาบุหรี่ขยี้ใส่น้ำ แล้วก็ให้มันกินจนหมดแก้ว มันอ้วกใหญ่เลย" ต้นเล่าขณะที่สนกำลังต้มข้าวต้มในห้องครัว ต้นมานั่งรออยู่ด้วยเพราะสนอยากฟังเรื่องที่เกิดขึ้น
สนยังคงไม่เข้าใจนัก เขารู้ว่าโรงเรียนเข้มงวดเรื่องยาเสพติดมาก เพราะเพิ่งได้รางวัลโรงเรียนสีขาวดีเด่นประจำจังหวัดนครปฐมมา จึงต้องการรักษามาตรฐานและภาพลักษณ์ของโรงเรียนไว้ นักเรียนคนไหนถูกจับได้ว่าสูบบุหรี่ กินเหล้า เล่นการพนันหรืออบายมุขอื่นๆ จะโดนลงโทษหนัก ถูกให้ออกจากโรงเรียนก็มีมาแล้ว
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายล่ะ" สนหันแวบมาถาม ก่อนหันกลับไปกวนข้าวต้มในหม้อต่อ
"เกี่ยวสิ ก็ไอ้ชินมันเข้าใจว่าเราเป็นคนไปฟ้องครูท็อปไง มีคนไปบอกมันว่าเห็นเราคุยกับครูท็อป แต่เราไม่ได้ฟ้องนะ เราแค่คุยเล่นเฉยๆ ตอนที่นายออกไปกับน้องข้าว ไอ้ชินมันมาหาเรื่องเรา เราก็บอกมันแล้วว่าเราไม่ได้ฟ้อง มันก็ไม่เชื่อ มันก็เลยต่อยเราเลย ดีนะไอ้ป้องกับไอ้ซีลมาช่วยห้ามไว้ทัน ก็เลยโดนแค่หมัดเดียว แต่แม่งต่อยหนักชิบเป๋งเลย" ต้นพูดติดตลกตอนท้าย
สนหยุดกวนข้าว หันมามองต้นพร้อมกับใช้ความคิด ผ่านมาสักพักสนก็ใจเย็นลง เพราะต้นเองก็ไม่ถึงกับเจ็บมาก ที่สนลนลานและร้องไห้เมื่อกี้เพราะสนรู้สึกผิดมากกว่า
"เอางี้ เราถามนายอย่างงี้ละกันต้น นายบอกเรามาเลย จะให้เราทำยังกับไอ้ชิน ถ้านายจะให้เราแก้แค้นให้ เราก็จะไปต่อยมันให้นาย แต่ถ้านายไม่อยากแก้แค้น เราก็จะปล่อยมันไป"
ต้นทำหน้าแปลกใจ ปกติสนจะอารมณ์ร้อนเวลาเจอเรื่องแบบนี้ คราวนี้กลับดูใจเย็นขึ้น แต่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว
"ช่างมันเหอะ เราไม่อยากมีเรื่องกับใคร นายไปต่อยมัน มันก็จะต่อยนายคืน เราไม่อยากให้นายปากแตกเหมือนเราหรอก"
สนยิ้มและพยักหน้าเห็นด้วย "โอเค นายว่าไง...เราก็ว่าตามนั้น เราเชื่อฟังนายคนเดียวอยู่แล้ว"
... ... ...
เมื่ออาหารเสร็จเรียบร้อย สนก็ตักข้าวต้มหมูสับใส่ชามและยกมาเสิร์ฟให้ต้นก่อน ก่อนนั่งลงข้างๆ พร้อมกับโอ้อวดสรรพคุณอาหารไปด้วย
"มาแล้ว ข้าวต้มหมูสับหอมๆ ฝีมือเพื่อนสน ไม่ใส่ผงชูรส กินง่าย เหมาะสำหรับคนป่วย"
"เราไม่ได้ป่วยซะหน่อย แค่โดนต่อยเฉยๆ" ต้นว่า พลันก็ทำหน้าสงสัย "อ้าว แล้วทำไมตักมาแค่ชามเดียวล่ะ นายไม่กินเหรอ"
"เดี๋ยวกิน ป้อนนายก่อน"
"เฮ้ย ไม่ต้องป้อนหรอก เรากินเองได้" ต้นทำหน้าตกใจ
"เรารู้ว่านายกินเองได้ เราก็ไม่คิดจะป้อนนายทุกวันอยู่แล้ว แต่วันนี้นายเจ็บ เราก็อยากดูแลไง ให้เราดูแลนายได้เปล่า" สนทำท่าเว้าวอน
"เอางั้นเหรอ" ต้นทวนถาม สีหน้ายังดูไม่แน่ใจ เพราะปกติไม่เคยดูแลกันถึงขนาดป้อนข้าวป้อนน้ำ
สนพยักหน้าเร็วๆ จากนั้นก็ทำมึนด้วยการตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าสองสามที พอเห็นว่าน่าจะกินได้จึงส่งไปจ่อที่ปากของเพื่อน ต้นจึงต้องตกกระไดพลอยโจน ยอมอ้าปากรับอาหารแต่โดยดี
"อร่อยไหม ร้อนเปล่า" สนถามอย่างเป็นห่วง
"อร่อยดี" ต้นพยักหน้าไปด้วย "ปกตินายก็ทำอาหารอร่อยอยู่แล้วนี่ หลับตาทำยังอร่อยเลย"
"ขนาดนั้นเลยเหรอ" สนหัวเราะ ก่อนตักข้าวขึ้นมาเป่าสองสามครั้งและส่งเข้าปากต้น
"ตายจริง! นี่ถึงกับต้องป้อนข้าวป้อนน้ำกันเลยเหรอลูก"
แม่ของต้นมาเห็นเข้าพอดี ต้นกับสนหยุดชะงักและหันไปมองพร้อมกัน ต้นกลืนข้าวลงคออย่างเร็ว แล้วก็รีบบอก
"ต้นบอกสนแล้วน่ะแม่ว่าต้นจะกินเอง แต่สนเขาไม่ยอม"
สีหน้าแปลกใจพลันเปลี่ยนเป็นตลก แม่ของต้นหัวเราะชอบใจเบาๆ พอหยุดหัวเราะเธอก็บอก "เดี๋ยวแม่กับพ่อจะไปบ้านผู้ใหญ่แป๊บนึงนะลูก พอดีเขาจะขอให้พ่อกับแม่ไปเป็นกรรมการหมู่บ้าน"
"แม่เยากับพ่อแอ๊ดกินข้าวแล้วเหรอครับ" สนถาม
"กินแล้วลูก กินก่อนต้นจะกลับนั่นแหละ พอดีมีเรื่องซะก่อนก็เลยยังไม่ได้ไป แม่ฝากดูต้นด้วยนะสน แม่ไปละ"
"ครับแม่เยา" สนรับปากและยิ้มให้กับผู้สูงวัยกว่า
สนกับต้นหันกลับมาสนใจอาหารตามเดิม ไม่นานก็ได้ยินเสียงรถยนต์แล่นออกไปจากบ้าน พ่อแอ๊ดกับแม่เยาคงออกไปแล้ว
... ... ...
กินข้าวเสร็จ ต้นก็ขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนสนนั่งกินข้าวอยู่ในครัวข้างล่าง ขณะที่ต้นถอดกางเกงออก ประตูห้องก็พลันเปิดออก เขาตกใจจนต้องรีบหันไปมอง สนนั่นเอง
"อาบน้ำได้เปล่า ให้เราช่วยไหม" สนถามพลางเดินเข้ามาในห้อง
"โธ่ นึกว่าอะไร เราอาบเองก็ได้ แขนขาเราไม่ได้เป็นไรซะหน่อย" ต้นบอก รู้สึกเขินเล็กน้อยที่ยืนอวดรูปร่างต่อหน้าเพื่อน มีเพียงกางเกงในสีขาวๆ ตัวเดียวปกปิดส่วนนั้น
"เออ จริงด้วย" สนหัวเราะเก้อๆ ยืนหันรีหันขวาง สักพักก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่ตากไว้ตรงระเบียงมาส่งให้ถึงมือต้น ขณะยื่นให้ก็มองต่ำลงไป
"มองอะไร" ต้นถาม ท่าทางดูไม่ค่อยมั่นใจ
"เปล่า" สนพูดยิ้มๆ "มันโตขึ้นเยอะเลยนะ"
ต้นรีบเอาผ้าเช็ดตัวมาพันกาย ก่อนจะไล่เพื่อนไปกินข้าว "ไปกินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอก"
สนหัวเราะชอบใจ จากนั้นจึงเดินออกไปด้วยรอยยิ้มมีความสุข
... ... ...
หลังกินข้าวสนก็ไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านตัวเองมา เอาชุดนักเรียนมาด้วยเพราะจะได้ใส่ไปเรียนพรุ่งนี้เลย มาถึงต้นก็อาบน้ำเสร็จพอดี สนจึงสลับไปอาบน้ำบ้าง เขามานอนห้องต้นบ่อยๆ จึงคุ้นชินกับการใช้ชีวิตที่นี่เป็นอย่างดี ตั้งแต่ย้ายมาอยู่กำแพงแสน สนก็แทบไม่เคยนอนคนเดียวเลย ต่างคนต่างก็สลับไปนอนบ้านอีกฝ่ายตลอดมา
อาบน้ำเสร็จสนก็ทำการบ้านวิชาฟิสิกส์ เป็นเรื่องทฤษฎีจลน์ของก๊าซ เขาไม่ค่อยเข้าใจนัก ยิ่งหลังๆ โฟกัสการเล่นฟุตบอลมากขึ้น เขาก็เริ่มมีปัญหากับวิชายากๆ พวกนี้ ดีทีว่ามีต้นคอยช่วยติวให้
ระหว่างทำการบ้าน ต้นก็หานมอุ่นๆ มาให้สนดื่ม สนชอบดื่มนมอุ่นๆ ก่อนนอนมาก เพราะดื่มแล้วช่วยให้หลับสบาย ปกติแม่ของต้นจะเป็นคนทำให้ วันไหนแม่ไม่อยู่ต้นก็จะทำให้สนเอง
ที่จริงสนเป็นคนหลับง่ายพอสมควร เคยนั่งหลับในร้านเกมส์มาแล้ว เพราะสนมักจะง่วงไวถ้าอยู่ในที่ที่มีแสงสลัวๆ เขาจึงไม่ค่อยไปเล่นเกมส์ในร้าน ถ้าอยากเล่นก็จะมาบ้านต้น พ่อของต้นซื้อเกมส์เพลย์สเตชั่นมาไว้ให้เล่นที่บ้าน ด้วยความที่ทั้งสองบ้านต่างมีลูกชายคนเดียว ต้นกับสนจึงถูกเลี้ยงมาแบบกึ่งปิด ไม่ถึงกับไม่ให้ไปไหน แต่จะไปไหนพ่อแม่ต้องรับรู้ ที่สำคัญ ต้นกับสนมักจะไปด้วยกันเสมอ เขาสองคนจึงผูกพันกันมาก
กว่าการบ้านจะเสร็จก็เลยสี่ทุ่มไปหน่อย ทำเสร็จสนก็กระโดดขึ้นเตียงนอน ต้นแอบโวยเล็กน้อยที่สนไม่ยอมดูแล ปล่อยให้เขาปิดไฟให้
"อะไรเนี่ย เสร็จแล้วก็นอนก่อนเลย ไหนว่าจะมาดูแลเราไง"
"ก็เราง่วงน่ะ นอนดีกว่า ปิดไฟเร็ว" สนเร่ง
ต้นส่ายหน้าไปมา ก่อนเดินไปปิดไฟและกลับมาที่เตียงนอน พอต้นขึ้นมานอน สนกลับชวนคุยด้วย
"เวลาป่วย เราต้องทำให้ร่างกายอบอุ่น จะได้หายไวๆ รู้เปล่า"
"ไหนว่าง่วงไง" ต้นย้อน แต่สีหน้าก็ยิ้ม "ก็นี่ไง ห่มผ้าแล้ว"
"แล้วมันอุ่นพอหรือเปล่า"
"ก็อุ่นอยู่นะ อีกอย่างเราก็ไม่ได้ป่วยด้วย แค่ปากแตกเฉยๆ" ต้นเถียง
"นั่นแหละ ปากแตกก็ต้องทำให้ร่างกายอบอุ่น จะได้หายไวๆ ไง" สนแย้ง
ต้นขมวดคิ้ว เขาไม่ค่อยเข้าใจนักว่าสนต้องการอะไร เขาห่มผ้าแล้ว แอร์ก็ไม่ได้เปิดเย็นมาก ผ้าห่มก็หนานุ่มพอสมควร เท่านี้ก็น่าจะเพียงพอแล้ว
"นายจะให้เรานอนกอดนายเลยไหมล่ะ" ต้นพูดเล่น แต่ถ้าห้องยังสว่างอยู่ ต้นอาจจะเห็นแววตาที่แปลกไปของสนแล้ว
น่าแปลกที่สนเงียบไป ไม่ใช่เพราะหลับไปแล้ว แต่เหมือนกำลังคิดหรือตัดสินใจบางอย่าง ทว่าต้นก็ไม่รับรู้ นึกว่าสนง่วงและไม่อยากคุย ต้นจึงหันหน้ากลับไปตามเดิม พักหนึ่งต้นก็นอนตะแคงและหันหน้าไปอีกด้าน เขาอยากใช้ความคิดกับตัวเองเงียบๆ
พลันต้นก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหว เพราะมีเสียงผ้าห่มเสียดสีกันสวบสาบ พอจะหันไปมอง ร่างส่วนอกของเขาก็ถูกใครบางคนดึงรวบเข้าหา ต้นเบิกตาโตด้วยความตกใจ เมื่ออยู่กันสองคนก็คงจะเป็นใครอื่นไม่ได้
"แบบนี้อุ่นพอหรือยัง" เสียงนุ่มๆ ถามมา แหล่งกำเนิดเสียงนั้นอยู่ใกล้หูมากทีเดียว น้ำเสียงคนพูดก็ดูสั่นๆ คล้ายกับประหม่าหรือตื่นเต้น
อกอุ่นแนบประทับอยู่ด้านหลัง สัมผัสแนบชิดช่างให้ความรู้สึกประหลาดล้ำ ต้นใจสั่นเต้นรัว หายใจไม่ทั่วท้อง ทั้งอบอุ่นและวาบหวามใจไปพร้อมๆ กัน ในหัวคิดไปต่างๆ นาๆ แต่ออกจะไปในทางงุนงงสงสัยมากกว่า ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา สนไม่เคยกอดต้นแบบนี้เลย
'สน...นายก็โตเป็นหนุ่มแล้ว กอดเราแบบนี้ นายจะให้เราคิดว่ายังไง'
ต้นคิดในใจ แต่จะให้พูดอย่างนี้จริงๆ ก็คงไม่กล้า
"ร้อนแล้ว" ต้นบอก พอทำท่าจะดิ้นหนี สนก็กลับกอดรัดไว้แน่นขึ้น
"หายน้อยใจเราหรือยัง" สนถามด้วยเสียงที่ยังสั่นอยู่ จะว่าไปเขาก็รู้สึกปั่นป่วน กลิ่นกายของต้นติดจมูกจนนึกอยากซุกหน้าลงสูดดมกลิ่นหอมเฉพาะตัวให้รู้แล้วรู้รอด ผิวของต้นนั้นเล่าก็เนียนลื่นมือจนอยากลูบไล้ไปทั่วสรรพางกาย
"หายแล้ว" ต้นตอบโดยไม่หันไปมองหน้า
"ขอโทษนะที่เราไม่ได้มาดูแลนายเลย"
"ไม่เป็นไรหรอก เราเข้าใจ"
"นายพูดแบบนี้ แสดงว่านายยังไม่หายน้อยใจใช่ไหมล่ะ" สนท้วง
"เปล่า" ต้นตอบสั้นๆ ยิ่งโดนกอดไม่ปล่อยก็ยิ่งใจเต้น
"งั้นพรุ่งนี้ ไปโรงเรียนกับเราเหมือนเดิมนะ"
"อืม"
"ตอนเย็นๆ ไปนั่งดูเราซ้อม แล้วก็กลับบ้านด้วยกัน โอเคไหม"
"แล้วแฟนนายล่ะ"
"แฟนก็ส่วนแฟนสิ ก็นายเป็นเพื่อนของเรา ถึงเราจะมีแฟน เรากับนายก็จำเป็นต้องห่างกันก็ได้ จริงไหม"
"แล้วนายต้องไปส่งข้าวที่บ้านหรือเปล่า"
"ไม่ไปแล้ว เดี๋ยวพ่อเขาก็มารับ ช่วงนี้เขาไม่กลับเย็นแล้ว ตกลงตามนี้นะต้น" สนทำเสียงเว้าวอน
"อืม" ต้นตอบยิ้มๆ
"เย้" สนทำเสียงดีใจ พลันกอดต้นแน่นขึ้นอย่างลืมตัว
"เราหายใจไม่ออก" ต้นว่า กระนั้นก็หัวเราะชอบใจด้วยกันทั้งสองฝ่าย
สนพลิกตัวต้นให้หันมามองหน้ากัน แม้ในความมืดสลัว ดวงตาของมนุษย์ก็ยังสื่อสารความรู้สึกให้อีกฝ่ายรับรู้ได้ กระนั้นก็ยากที่จะตีความ หรืออาจจะไม่กล้าก็ได้
"หายเจ็บยัง" สนถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง อยู่ๆ ก็นึกอยากจะเอานิ้วมือไปแตะที่ริมฝีปากนั้น ช่วงหลังๆ มานี้ เขาชอบอยู่ใกล้ๆ ต้น ให้ร่างกายได้สัมผัสกัน เขาชอบบรรยากาศที่อบอุ่นระหว่างเขากับต้นแบบนี้
"ไม่ค่อยเจ็บแล้ว" ต้นบอก พลันก็นึกสนุก "เราว่าเราหาแฟนมั่งดีกว่า ต่อไปจะได้ให้แฟนมาดูแล"
"อ้าว แล้วเราล่ะ" สนรีบท้วง
"นายเหรอ" ต้นทำท่านึก "ก็ไปดูแลแฟนนายดิ"
"อ้าว จะไปดูแลได้ไงตอนกลางคืน นายจะให้แฟนนายมาดูแลนายตอนกลางคืนด้วยเหรอ แม่นายเอาตายเลย" สนหัวเราะ ก่อนถามด้วยสีหน้าทะเล้น "พูดแบบนี้...แสดงว่ามองสาวที่ไหนไว้แล้วใช่ไหมล่ะ"
"โธ่ ไม่อยากจะคุย เราก็มีคนมาชอบเหมือนกัน แต่เราไม่เล่นด้วยเท่านั้นแหละ" ต้นโว
"เล่นตัวเหรอ" สนแหย่
"ก็ยังไม่ถูกใจไง"
"แล้วนายชอบสาวแบบไหน ขาวๆ อึ๋มๆ ผมยาว ตาโต สวยคม สวยหวานหรือสวยแบบน่ารักล่ะ"
"ไม่บอก ไม่ใช่แบบที่นายชอบก็แล้วกัน" ต้นเฉไฉ
"โธ่ อะไรเนี่ย เป็นเพื่อนกันทำไมไม่บอกกันล่ะ เรายังกล้าบอกนายเลยนะว่าเราชอบสาวแบบไหน" สนท้วง
"ไม่บอก จะนอนแล้ว"
ว่าแล้วต้นก็พลิกตัวหนี สนกลับตามมารวบกอดทางด้านหลังไว้อีก จากนั้นเขาก็ขู่
"ถ้าไม่บอก เราก็จะไม่ปล่อยนาย"
ต้นแอบขำเบาๆ จากนั้นก็เงียบ ไม่มีเสียงพูดใดๆ ระหว่างสองคน สนขู่แบบนี้ก็ดีแล้ว ถ้าอย่างนั้นต้นก็จะไม่บอก เพราะนี่คือโอกาสที่เกิดขึ้นไม่บ่อยนัก ต้นเคยฝันไว้ว่าวันหนึ่งจะได้อยู่ในอ้อมกอดของคนรักแบบนี้ คืนนี้มันก็เป็นจริงแล้ว แม้ว่าตื่นมาจะพบความจริงอีกอย่าง ต้นก็พอใจกับความสุขสั้นๆ ที่ได้รับ
ไม่รู้ว่าสนต้องการคำตอบจากเพื่อนหรือเปล่า เขาดูเหมือนพอใจที่อีกฝ่ายเงียบ เมื่อต้นอยู่ในอ้อมแขน เขาก็ไม่ต้องการสิ่งใด เพียงแต่เขาไม่รู้คำตอบในหัวใจของตัวเองเท่านั้น หากเขาเอะใจสักนิด ก็คงจะรู้ว่าความรู้สึกที่เขามีให้ต้นเริ่มเลยจากความเป็นเพื่อนไปไกลแล้ว
... ... ...
กลิ่นคาวๆ และคราบขาวขุ่นบนเป้ากางเกงในสีขาวพาให้นึกฉงน ไม่นานสนก็นึกออกว่ามันคืออะไร เขาตกใจไม่น้อยที่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้น
ฝันเปียก!!!
เขาจำได้ว่าเคยฝันเปียกเมื่อตอนเป็นวัยรุ่นใหม่ๆ แต่ไม่นานก็รู้วิธีจัดการความต้องการของตัวเองจากเพื่อนๆ และหนังสือ จากนั้นก็แทบไม่เคยฝันเปียกอีกเลย
เมื่อนึกทบทวน สนก็สงสัยว่าเป็นเพราะเขานอนกอดต้นเมื่อคืนหรือเปล่า ความแนบชิดเสียดสีคงทำให้ร่างกายเกิดความต้องการในยามหลับใหล จึงต้องหาทางปลดปล่อย ที่จริงมันก็ไม่ควรจะเป็นเรื่องแปลก แต่ที่มันแปลกเพราะต้นเป็นเพื่อน ทำไมสนจึงฝันเปียกกับเพื่อนไปได้!?
"เฮ้ย! อะไรวะเนี่ย" สนรำพึงกับตัวเองเบาๆ
เขาไม่รู้ว่าจะตอบตัวเองอย่างไร จึงหยิบกางเกงใส่นอนที่ถอดออกเมื่อครู่มาใส่ใหม่ ก่อนใส่เสื้อตัวเดิมตามไปด้วย เมื่อเรียบร้อยเขาก็วิ่งไปคว้าชุดนักเรียนและกระเป๋ามาถือไว้
"ต้น เดี๋ยวเราไปอาบน้ำที่บ้านเรานะ เดี๋ยวมา" สนตะโกนบอก
"อ้าว ทำไมล่ะ เรากำลังจะอาบเสร็จแล้ว" ต้นตะโกนออกมาจากในห้องน้ำ
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเรามา"
สนบอกแล้วก็หอบเสื้อผ้าและกระเป๋าวิ่งออกไป เพราะเขาไม่สามารถใส่กางเกงในตัวนี้ต่อได้ จึงต้องเอาไปเปลี่ยนที่บ้าน
... ... ...
พอได้มาโรงเรียนด้วยกันอีกครั้ง สนก็ยิ้มแป้นมีความสุข แม้ว่าเพื่อนๆ จะแซวเรื่องเมียน้อยเมียหลวง เขาก็ไม่เก็บมาใส่ใจ ขณะที่กำลังจะเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บบนห้อง เสียงใครบางคนก็เรียกชื่อเขามาจากข้างหลัง
"พี่สน รอข้าวด้วย"
เมื่อหันไปมอง ก็เห็นใบข้าวเดินแกมวิ่งตามมา สีหน้าของเธอดูดีใจมากทีเดียวที่ได้เจอสน สองหนุ่มจึงหยุดยืนรอก่อนขึ้นบันไดชั้นเรียน
"อ้าวข้าว มีอะไรหรือเปล่า" สนถามพลางยิ้ม
เมื่อตามมาทัน สาวน้อยก็ยิ้มร่าพร้อมกับยื่นบางอย่างให้ "ข้าวเอานี่มาให้"
ต้นกับสนมองไปที่ของสิ่งนั้นพร้อมกัน ในมือของใบข้าวมีรูปใบเล็กๆ เมื่อดูดีๆ ก็เห็นว่าเป็นรูปของเธอเอง
"พี่สนเอากระเป๋าตังค์มาสิ" ใบข้าวบอก เมื่อเห็นปากต้นเจ่อๆ เธอก็สงสัย "อ้าวพี่ต้น ปากไปโดนอะไรมา"
"หกล้มเมื่อวาน" ต้นตอบสั้นๆ
"อ้าวเหรอ เป็นไรมากหรือเปล่า"
ต้นส่ายหน้า ใบข้าวจึงเลิกสนใจและหันไปรบเร้าแฟนหนุ่ม "พี่สนเอากระเป๋าตังค์มา"
เมื่อโดนเร่ง สนจึงต้องควักกระเป๋าสตางค์จากกางเกงนักเรียนส่งให้ ใบข้าวรับไปแล้วก็รีบเปิดดู
"นึกว่าจะมีรูปใครอยู่ซะอีก" ใบข้าวหัวเราะ จากนั้นก็เอารูปที่เธอเตรียมมาสอดเข้าไปในช่องใส่รูปใสๆ ในกระเป๋าสตางค์ใบนั้น "เอาไว้ให้พี่สนดู เวลาไปแข่ง จะได้มีกำลังใจไง"
"อ้อ" สนรับคำอย่างงงๆ
"ต้องเอาเสื้อทีมชาติมาให้ข้าวให้ได้ด้วยน้า เนี่ย...ข้าวบอกเพื่อนๆ ในห้องแล้วว่าพี่สนจะเอาเสื้อทีมชาติมาให้" สาวน้อยบอกอย่างอารมณ์ดี
"เดี๋ยวเราเอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องก่อนนะสน นายคุยกับข้าวไปก่อนละกัน" อีกคนที่ยืนอยู่บอก เขารู้สึกเหมือนเป็นอากาศธาตุ สุดท้ายจึงทนไม่ไหวจนต้องขอหลบหน้าหนีไปก่อน
สนทำท่าจะเรียกไว้ แต่ต้นก็วิ่งขึ้นบันไดไปเสียก่อน เขาจะวิ่งตามไปก็เกรงใจแฟนสาว จึงต้องอยู่คุยกับเธอ กระนั้น สีหน้าก็ดูไม่ค่อยเป็นสุขนัก
"พี่ต้นเขารีบเหรอ" ใบข้าวถามพลางมองตามด้วยความสงสัย คำถามนี้เปิดช่องให้สนแก้ตัวได้อย่างเหมาะเจาะ
"ใช่ๆ พี่ก็ต้องรีบไปเหมือนกัน ต้องรีบเอาการบ้านไปส่งน่ะ งั้นพี่ไปก่อนนะ"
ใบข้าวยังไม่ทันตอบ สนก็วิ่งปรื๋อตามต้นขึ้นไป ไม่ฟังเสียงทัดทานจากสาวน้อย เมื่อขึ้นมาชั้นสอง สนก็เห็นต้นเดินช้าๆ ตรงไปที่ห้องเรียน เขาจึงรีบวิ่งไปดักหน้าไว้
"มา เดี๋ยวเราช่วยถือ" สนบอกพลางคว้ากระเป๋าเรียนจากมือต้นมาถือไว้ แต่อีกฝ่ายก็แย้ง
"ไม่ต้องหรอก เราถือเองได้"
"รู้ แต่เราบริการเพื่อนไม่ได้เหรอ ไปเร็ว เดี๋ยวจะได้ไปเล่นบาสกัน"
สนรุนหลังเพื่อนให้เดินตาม จากนั้นก็กอดคอ พอมาถึงห้องก็เอากระเป๋าไปเก็บที่โต๊ะให้ต้น พูดคุยทักทายกับเพื่อนๆ ในห้องของต้นไปด้วย ที่แน่ๆ ก็โดนแซวเหมือนเดิม ไม่พ้นเรื่องผัวเมียที่เขาได้ยินมาจนชิน
ไม่ถึงห้านาทีสนกับต้นก็มาอยู่ที่สนามบาสของโรงเรียน มีคนเล่นอยู่ก่อนแล้วสามสี่คน ต้นกับสนจึงขอเข้าไปเล่นด้วย วันนี้ไม่มีเวรทำความสะอาดจึงไม่ต้องกังวล
พอเล่นกีฬาต้นก็มีรอยยิ้ม ใบหน้าเศร้าเมื่อสักครู่นี้หายไปแทบไม่เหลือร่องรอยแล้ว สนพอใจมากทีเดียว เมื่อกี้เขาไม่รู้ว่าต้นคิดอะไรบ้างตอนที่ใบข้าวเอารูปของเธอมาใส่ไว้ในกระเป๋าสตางค์ แต่สนก็สังเกตเห็นว่าสีหน้าต้นเปลี่ยนไป แค่นั้นก็มากพอที่จะทำให้สนอยู่ไม่สุขแล้ว
ระหว่างที่เล่น สนคอยจับตามองเพื่อนรักแทบตลอดเวลา เขาดีใจและมีความสุขที่ได้เห็นต้นยิ้มและหัวเราะ แม้ว่าความสัมพันธ์ที่ใครรับรู้จะเป็นเพียงเพื่อน กระนั้น สนก็พบว่าตั้งแต่รู้จักต้นมา บางอย่างบอกเขาให้คอยดูแลและปกป้องผู้ชายคนนี้ เขาจึงทำอย่างนั้นมาตลอด พ่อแม่ก็มักบอกเสมอว่าให้ดูแลต้นเวลาไปไหนด้วยกัน นานเข้าความเชื่อนี้ก็ฝังอยู่ในจิตสำนึก
คราวนี้สนคงกลัวต้นน้อยใจและห่างเหินไปอีก เขาจึงตามต้นไม่ห่าง แถมยังคอยหลบหน้าใบข้าว ตอนไปเข้าแถวสนก็ไปกับต้น เลิกแถวสนก็เดินมาส่งต้นที่ห้องเรียนก่อนจะไปห้องของตัวเอง แต่ก่อนแยกกันสนก็คุยกับต้นสั้นๆ
"อย่าลืมนะต้น ตอนเที่ยงเราจะมากินข้าวด้วย แล้วก็...ตอนเย็นๆ รอกลับกับเรานะ"
ต้นพยักหน้าตกลง "อืม"
"อ้อ" สนทำท่าเหมือนนึกอะไรได้ "เย็นนี้กลับบ้าน นายหารูปเล็กๆ ให้เราด้วยนะ"
ต้นเอียงคอ "นายจะเอาไปทำอะไร"
สนไม่ตอบด้วยคำพูด เขาตบลงไปที่กระเป๋ากางเกงข้างที่มีกระเป๋าสตางค์อยู่ แค่นี้ต้นก็น่าจะรู้ รอยยิ้มของต้นจึงปรากฎขึ้นที่ใบหน้า เรื่องนี้สนยังพอหาทางแก้ปัญหาได้ แต่เรื่องเสื้อทีมชาติสนยังนึกไม่ออก เพราะไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่อยากบอกต้นเป็นคนที่สอง ไม่อย่างนั้นเขาก็ต้องเลิกคิดเรื่องนี้ไปเลย หาอย่างอื่นมาเป็นของขวัญให้ต้นดีกว่า
"เราไปก่อนนะ เดี๋ยวเจอกัน" สนตบไหล่ต้นเบาๆ
"อืม" ต้นส่งยิ้มให้อีกครั้ง ไม่เห็นความเศร้าในรอยยิ้มนั้นแล้ว ไม่อย่างนั้นเจ้าตัวก็คงเก็บซ่อนไว้เป็นอย่างดี
รอยยิ้มของต้นประทับลงในใจของสนครั้งแล้วครั้งเล่า วันแล้ววันเล่า สาวยิ้มอาจทำให้สนอ่อนระทวย แต่ยิ้มของต้นทำให้สนอิ่มสุข สนไม่เข้าใจ ได้แต่ยอมจำนนกับรอยยิ้มนี้เรื่อยมา หวังว่าวันหนึ่งสนคงจะรู้คำตอบ แต่สนคงไม่รู้ว่า...
นั่นคือวันที่สนจะไปไหนจากต้นไม่ได้อีกแล้ว!
- ติดตามตอนต่อไป -
(https://s5.postimg.org/580e14ss7/tonson_rewrite_main.jpg)
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษครับ ^^-
-
จากตอนพิเศษ: 5 - 1
แอบมาทิ้งทุ่นระเบิดให้หน่วงอีกแล้วนะคะ จริงๆ เรื่องที่ต้นเอามาเก็บมาคิดมันเหมือนเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ นะ แต่ว่า ชีวิตจริง เรื่องเล็กๆ นี่แหละ ที่เป็นสาเหตุให้คนเข้มแข็งต้องทุกข์มานักต่อนัก เพราะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่จะเอามาพูดก็ดูหยุมหยิมเกิน แต่พอไม่พูด ตะกอนความคิดมันก็เกิดการสะสม แต่เชื่อว่า จริงๆ แล้วสนอาจจะอยากทำอะไรเซอร์ไพรส์ต้นเสียมากกว่า +เป็ด ค่ะ
-
จากตอนพิเศษที่ 5 - 2
นิยายของคุณ Sarawatta มักจะชอบทำให้ผิดคาดในความ naturalistic ของตัวละครซึ่งมีความใกล้เคียงกับธรรมชาติของคนจริงๆ อยู่มาก โดยมีการทำผิดพลาดทั้งในด้านความคิดและการกระทำ ร้ายในขอบเขตที่เป็นไปได้ และความไม่ละอายที่จะปกป้องตัวเองแม้จะรู้ว่าตนผิด ในความคิดของเรา มันเป็นเรื่องที่ยากมากทีเดียวที่จะทำให้ตัวละครมีความเหมือนจริงได้ขนาดนี้
แต่อย่างนั้น... เราก็อดโมโหสนไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะมีใครเชื่อมั้ยว่า ความรักที่ไม่เปื้อนแม้มีคนหยิบมาใช้นั้นมีอยู่จริงๆ เราได้เห็นมาแล้ว แม้ไม่ใช่ความรักของเรา แต่เราเห็นและรู้ว่ามีอยู่จริง
ดีใจที่จบตอนก็แฮปปี้พอดี +เป็ด
-
จากตอนพิเศษที่ 6 - 1
สนนะสน มันน่านัก! ใจนึงก็รู้สึกหมั่นไส้ ใจนึงก็ทราบว่า มันช่วยไม่ได้จริงๆ เพราะ สนไม่ใช่คนที่มีจิตใจแบบเพศที่สาม สงสารก็แต่ต้นนี่แหละที่ต้องช้ำใจซ้ำแล้ว ซ้ำเล่ากับรักที่แอบซ่อนเอาไว้ในใจ ชอบงานเขียนหน่วงๆ แบบนี้ +เป็ด ค่ะ
-
จากตอนพิเศษที่ 6 - 2
จริงๆ เราแอบอยากรู้นะว่า ถ้าหากต้นได้คบกับผู้หญิงจริงๆ สนจะทำใจรับได้ไม่หึงไม่หวงอย่างที่สนคิดหรือเปล่า ซึ่งจริงๆ แล้วก็ไม่ดีเท่าไหร่หรอกหากต้นจะใช้ใครสักคนเพื่อทำให้ตัวเองลืมสน หรือ ห่างจากสน อ่านตอนนี้แล้วอบอุ่นหัวใจ +เป็ด
-
จากตอนพิเศษที่ 6 - 2
จริงๆ เราแอบอยากรู้นะว่า ถ้าหากต้นได้คบกับผู้หญิงจริงๆ สนจะทำใจรับได้ไม่หึงไม่หวงอย่างที่สนคิดหรือเปล่า ซึ่งจริงๆ แล้วก็ไม่ดีเท่าไหร่หรอกหากต้นจะใช้ใครสักคนเพื่อทำให้ตัวเองลืมสน หรือ ห่างจากสน อ่านตอนนี้แล้วอบอุ่นหัวใจ +เป็ด
ดีใจมากครับที่คุณ "กบกระชายไทยนิยม" มาอ่านเรื่องนี้ คิดถึงคนเก่าๆ หลายคนเลย ดีใจที่ไม่ลืมกันนะครับ
กำลังคิดว่าจะเอาเวอร์ชั่นที่ปรับใหม่ (อีกรอบ) มาให้อ่านดีไหม อยากให้ได้อ่าน ดีขึ้นกว่าเดิมเยอะมากเลยครับ
-
แล้วจะรอติดตาม ต้น - สน เวอร์ใหม่นะคะ
ที่แอบสงสัยคือ ยังมีเวอร์ชั่นงานดีกว่านี้อีกเหรอ
-
แล้วจะรอติดตาม ต้น - สน เวอร์ใหม่นะคะ
ที่แอบสงสัยคือ ยังมีเวอร์ชั่นงานดีกว่านี้อีกเหรอ
จริงๆ ก็ใกล้เคียงกับเวอร์ชั่น 2015 ที่ลงในเล้าครับ แต่หลังจากเวอร์ชั่น 2015 จบลง ผมก็ได้ประมวลความคิดเห็นต่างๆ ของคนอ่าน เห็นจุดที่ต้องแก้ไขบางจุด ก็เลยมีเวอร์ชั่น 2016 แต่ไม่ได้ลงที่นี่ มี minor revisions และเก็บตกรายละเอียดเล็กน้อย เช่น การมาถึงของ "นินา" ก็มีที่มาที่ไปที่ชัดเจนขึ้น บทบาทของครอบครัวที่มีต่อความรักทั้งสองคนก็เพิ่มขึ้น ภาษากระชับขึ้น เมื่อก่อนผมติดใช้ประโยคยาวๆ แต่ถ้าสังเกต จะเห็นว่าในตอนพิเศษผมใช้ภาษาสั้นกระชับขึ้นกว่าเดิมมาก ถ้าจะเทียบเคียงความต่างก็น่าจะต่างกันประมาณ 10-15% ครับ
อ้อ ตอนนี้มี "เซ็ตรัก ส่งฝัน" ให้อ่าน เป็นเรื่องราวดราม่าในวงการวอลเลย์บอลชายครับ ถ้าสนใจก็ตามไปอ่านได้ :)
-
ฮือออ แรกๆแบบสงสารต้นมากๆอ่ะ สักพักหมั่นไส้สนแทนละ 5555
แต่ก็ชอบอยู่ดีอ่ะ อิอิ
-
:-[
-
ขอบคุณคับ :pig4: