▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓CHAPTER 34: คนทรยศ
"นอนหลับฝันดีนะต้น เจอกันพรุ่งนี้เช้านะ"
ต้นพยักหน้าพลางยิ้มและจ้องมองหน้าคนที่รักที่กำลังคุกเข่าอยู่ข้างๆ เตียงอย่างไม่วางตา หนุ่มเหนือหน้าใสที่ต้นเคยแอบมองด้วยความหลงใหล คิดทีไรต้นก็ไม่อยากเชื่อว่าได้ครอบครองทั้งตัวและหัวใจของเขาแล้ว สนเป็นผู้ชายที่หล่อสะอาด แม้ผิวจะขาวแต่ก็ดูคมคาย
"นอนหลับฝันดีนะสน อย่าลืมฝันถึงเรานะ เราน่ะ...ฝันถึงนายบ่อยแล้ว ให้นายฝันถึงเราบ้างดีไหม" ต้นพูดพลางยื่นมือไปบีบจมูกสนเล่นเบาๆ
"ได้...ต่อไปเราจะฝันถึงนายทุกคืนเลย จะได้หายกัน"
สนหัวเราะร่วน ลุกขึ้นยืน มองดูคนที่นอนยิ้มอยู่อย่างมีความสุข ถ้าหากคนเราไม่ต้องหลับต้องนอนก็มีชีวิตรอดอยู่ได้ สนคงจะนั่งคุยกับต้นจนถึงเช้าเป็นแน่ แม้ว่าจะคุยกันมาตลอดสิบสองปีที่คบกัน ก็ดูเหมือนว่าเรื่องที่อยากจะคุยกันไม่เคยลดน้อยลงเลย คุยเรื่องเดิมซ้ำๆ ก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อ
"นาย...เอ่อ"
"มีอะไรเปล่า"
ต้นส่ายหน้า แต่สีหน้ากลับดูเหมือนกำลังรู้สึกเสียดายบางสิ่งบางอย่าง สนเดินไปนอนที่เตียงแล้วแต่ต้นยังคงมองตามตาละห้อย ไม่รู้ตัวเสียแล้วว่าถูกใครบางคนแกล้งอยู่
"เฮ้อ...สงสัยคืนนี้เราคงนอนฝันร้ายแล้วล่ะ" ต้นแอบโพล่งขึ้นมาโดยไม่รู้ว่ากำลังพูดกับใครอยู่
สนพลิกหน้าหันไปมองเจ้าของเสียงแล้วก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"อ้าว...ทำไมล่ะ อากาศกำลังดีเลยนะ นายน่าจะนอนสบาย"
"อืม...เราว่า...ผ้าห่มมันบางไปหน่อยนะ สงสัยคืนนี้เราคงหนาวแย่เลย" ต้นพูดพลางใช้มือสลัดผ้าห่มเบาๆ พร้อมกับทำท่าหนาวไปด้วย
"นายอยากได้อีกผืนไหมล่ะ เดี๋ยวเราจะไปขอมาเพิ่มให้ เอ...ในตู้ก็น่าจะมีนะ เดี๋ยวเราหยิบให้เอาไหม" สนแอบยิ้ม นึกเอ็นดูอีกคนที่ไม่กล้าพูดตรงๆ
"ไม่ต้อง" ต้นรีบบอกก่อนที่สนจะลุกไป "ไม่เป็นไรหรอก นอนเถอะ คงไม่หนาวเท่าไหร่แล้วล่ะ"
ต้นพลิกตัวตะแคงหันหน้าหนีไปอีกทาง แอบน้อยใจนิดๆ ที่สนไม่เข้าใจสิ่งที่ต้นพยายามสื่อออกไป แต่ไม่นานนักก็รู้สึกว่าเตียงยวบลงไปพร้อมกับมีใครอีกคนมานอนข้างๆ แล้วกอดต้นไว้
"ใครจะปล่อยให้สุดที่รักนอนหนาวอยู่คนเดียวได้ล่ะครับ แบบนี้หายหนาวหรือยัง"
ต้นยิ้มดีใจในความมืด แอบนึกเคืองปั้นจั่นอยู่หน่อยที่จองห้องที่เป็นเตียงคู่แยกกัน ทำให้ต้นกับสนต้องแยกกันนอนคนละเตียง พอจะนอนเตียงเดียวกันก็ดูคับแคบไปหน่อย จะจัดเตียงชิดกันก็ดันมีโต๊ะเล็กๆ กั้นกลาง ย้ายก็ไม่ได้เพราะมีอุปกรณ์หลายอย่างที่เสียบปลั๊กไฟไว้อยู่ ก็เลยต้องนอนด้วยกันบนเตียงเล็กๆ นี่แหละ
"หายแล้ว"
"ตอนแรกก็ว่าจะมานอนด้วยแล้วล่ะ แต่นายบอกเราเองไม่ใช่เหรอว่าให้เรานอนเฉยๆ ห้ามทำอะไร เรากลัวอดใจไม่ไหวก็เลยต้องแยกเตียงกับนายไง ไม่ดีเหรอ เดี๋ยวเกิดเราทำอะไรนายขึ้นมานายจะว่าเราน่ะสิ"
ต้นพลิกตัวหันมามองหน้าสนที่อยู่ใกล้แค่คืบแล้วก็ทำหน้ารู้สึกผิด
"ก็มันดึกแล้ว เราง่วงนอน เหนื่อยด้วย ไว้วันหลังได้ไหมล่ะ"
สนอดขำไม่ได้ที่เห็นต้นทำสีหน้ารู้สึกผิด
"ไม่เป็นไร เราไม่ใช่คนหื่นกามซะหน่อย วันไหนก็ได้ พรุ่งนี้เช้าก็ได้นะ"
ต้นทำหน้าตกใจ "จะดีเหรอ"
"ดีสิ ไม่งั้นเขาจะเรียกข้าวใหม่ปลามันเหรอ" สนทำสายตาเป็นประกายกรุ้มกริ่ม
"มีงี้ด้วยเหรอ"
"มีสิ" สนยิ้มละไม มองดูหน้าคนที่รักเหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่ "ต้น"
"หืม..."
"เราดีใจมากนะ...ในที่สุดเราก็มีวันนี้ซะที นายเก็บวันนี้ของเราสองคนไว้ในความทรงจำดีๆ นะต้น เก็บไว้...เวลาที่เราสองคนห่างไกลกัน เราจะได้ไม่ลืมกันไง"
ต้นพยักหน้า เคลื่อนตัวเข้าไปซุกในอกอุ่นๆ ของคนตรงข้าม สนกอดต้นไว้อย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน แล้วก็หลับไปด้วยกันจนถึงรุ่งเช้าอย่างมีความสุข
คนแรกที่ลืมตาตื่นขึ้นมาก็คือสน เห็นต้นนอนหลับอย่างมีความสุขแล้วสนก็พลอยยิ้มมีความสุขไปด้วย ถ้าได้นอนและตื่นขึ้นมาเจอกันทุกวันอย่างนี้ ชีวิตคงจะมีความสุขไม่น้อย แต่อีกไม่นานต้นก็จะไปเรียนต่อแล้ว คิดไปก็ใจหายไม่ใช่เล่นเหมือนกัน
"ต้น ตื่นได้แล้ว ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นกัน" สนเรียกพลางเขย่าตัวคนที่นอนข้างๆ
ต้นงัวเงียเล็กน้อย พอลืมตาแล้วก็ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียง ท่อนบนเปลือยเปล่าทั้งคู่
"กี่โมงแล้ว"
"ตีห้าครึ่ง"
"โห...เช้ามากเลย เราไม่ไปดูได้ไหม" ต้นทำเสียงอ้อน ขยี้ตาด้วยความงัวเงีย แล้วสายตาก็บังเอิญเหลือบไปเห็นบางสิ่งบางอย่างเข้า
"เฮ้ย! ยังงี้เลยเหรอ!" ต้นทำหน้าตกใจ
สนหัวเราะร่าอย่างชอบใจ "ก็อย่างนี้แหละ เรื่องธรรมดาของผู้ชายไม่ใช่เหรอ เราสองคน...ไม่มีความลับต่อกันแล้วนะต้น อะไรที่นายไม่เคยเห็น นายก็จะได้เห็น ต่อไปนายก็ชินเองแหละ"
"จริงเหรอ"
"จริงสิ" สนทำสีหน้าเจ้าเล่ห์ "ว่าแต่เรา แล้วนายล่ะ"
สนรีบใช้มือดึงผ้าห่มที่ต้นห่มอยู่ออกทันทีก่อนที่ต้นจะปกป้องตัวเองได้ทัน แล้วก็ได้เห็น "ต้นน้อย" ตุงอยู่ในกางเกงนอน ต้นรีบใช้มือปิดแทบไม่ทัน สนหัวเราะชอบใจใหญ่ แล้วก็แกล้งต้นด้วยการดึงมือต้นออกจากตรงนั้น
"ว่าแต่เรา ของนายก็ใช่ย่อยที่ไหน ไหน ให้เราดูหน่อยซิ"
"ไม่เอาๆๆ" ต้นดิ้นหนีเป็นพัลวัน สักพักสนก็เลิกแกล้ง ต้นจึงรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวไว้
สนทำสีหน้ากรุ้มกริ่มอีกแล้ว ต้นชักหวั่นใจ
สนเขยิบเข้าไปใกล้แล้วกระซิบเบาๆ ข้างหูของต้น "ต้น...ขออีกรอบได้ไหม"
ต้นหน้าเหวอ "อะไร"
"ก็...แบบเมื่อคืนไง เราขออีกรอบได้เปล่า"
"จะดีเหรอ มันเช้าแล้วนะ" ต้นทำหน้าแหยๆ
"ดีสิ เช้าๆ อย่างนี้แหละ เหมาะเลย นายไม่เห็นหรือไง พร้อมเคารพธงชาติกันตั้งแต่ยังไม่หกโมงเช้าเลย"
"บ้า...พูดอะไร"
"นะๆๆๆๆ เราขออีกรอบนะต้น เราจะทำเบาๆ ไม่เจ็บหรอก" สนทำสีหน้าและท่าทางอ้อนสุดฤทธิ์
"ไม่เอา" ต้นเขิน หน้าแดงไปจนถึงใบหู ปฏิเสธก็ดูไม่เต็มปากเต็มคำนัก
สนโอบแขนกอดต้นไว้พลางจ้องมองด้วยสีหน้าอ้อนวอน "โธ่...นายไม่สงสารเราหน่อยเหรอ ต่อไป...นายก็ไม่อยู่แล้วนะ เรื่องแบบนี้...เราทำกับนายคนเดียวเท่านั้นนะต้น...รู้เปล่า นะๆๆ อีกรอบเดียวนะ คืนนี้เราไม่กวนนายอีกก็ได้"
ต้นก้มหน้างุด เจอลูกอ้อนแบบนี้เข้าไปต้นจะปฏิเสธไปได้สักกี่น้ำกันเชียว สุดท้ายต้นก็พยักหน้าอายๆ
"เย้! ไปอาบน้ำกัน" สนดีใจแทบจะกระโดดเลยทีเดียว
ต้นทำหน้าเหวออีก "หา! ในห้องน้ำเหรอ"
"ใช่...เปลี่ยนบรรยากาศมั่งก็ดีนะ ไปเร็ว" สนรบเร้าพร้อมกับดึงแขนต้นให้ลุกลงจากเตียง ต้นขืนตัวไว้เล็กน้อยก่อนจะยอมเดินตามไปด้วยแต่โดยดี
"อ้อ...คืนนี้...ถ้านายต้องการ เราก็ไม่ขัดศรัทธานะ กี่รอบก็ได้" สนยิ้มกรุ้มกริ่มพร้อมกับหัวเราะเบาๆ เล่นเอาอีกคนหน้าแดงอีกแล้ว
"สนหื่นกาม" ต้นแซวแล้วก็แอบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ กำลังจะปิดประตูสนก็มาดันไว้ได้ทันพอดี
"ว่าเราหื่นกามเหรอ เดี๋ยวก็รู้ว่าจะหื่นแค่ไหน"
สนดันประตูห้องน้ำจนเปิดเข้าไปได้ เสียงหัวเราะร่าของทั้งคู่ดังไปทั้งห้องตั้งแต่เช้ามืด ไม่นานนักเสียงหัวเราะก็ค่อยๆ เงียบหายไป กลายเป็นเสียงอย่างอื่นที่ "รู้ๆ กันอยู่" คลอไปกับเสียงน้ำไหลเหมือนคนกำลังอาบน้ำแทน
หลังจากจัดการธุระและอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยแล้ว ต้นกับสนก็ออกไปดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันสองคน ไม่นานนักก็มีเพื่อนๆ และคนอื่นๆ ตามมาด้วย ยกเว้นนินาเพราะกลับไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ได้ความว่าไม่ค่อยสบาย นิกจึงให้พี่อนุชาไปส่งที่บ้าน ไม่มีใครรู้ว่าแท้จริงแล้วนินาป่วยจริงๆ หรือมีเหตุผลอื่น แต่พอเธอไม่อยู่ก็ดูเหมือนว่าบรรยากาศดีขึ้นจนรู้สึกได้
คราวนี้ ต้นกับสนจึงตัวติดกันตลอด ไปกินข้าวช้าวด้วยกัน ออกมาเดินดูวิวทิวทัศน์ด้วยกัน ถูกใจพริมมากทีเดียว เธออาสาช่วยถ่ายรูปคู่ของต้นกับสนอย่างสนุกสนานตามประสาสาววาย จนกระทั่งก่อนถึงเวลากลับ สนบอกให้เพื่อนๆ ทุกคนมารวมตัวกันบริเวณสวนดอกไม้ด้านหน้ารีสอร์ท ยกเว้นพี่อนุชาที่รออยู่ที่รถ
สนจับมือต้นแล้วไปยืนอยู่ตรงหน้าเพื่อนๆ หันมายิ้มให้กันเพื่อตรวจสอบความพร้อมของกันและกัน เพื่อนๆ ที่ยืนรวมกลุ่มกันอยู่ดูจะตื่นเต้นไปด้วยไม่น้อย บางคนก็พอจะเดาออกแล้วล่ะว่าต้นกับสนกำลังจะบอกข่าวดี
สนสูดลมหายใจลึกๆ ใบหน้ายิ้มละไมอย่างมีความสุข ก่อนที่จะเฉลยกับเพื่อนๆ ไปว่า "มีข่าวดีมาบอก ต้นกับสน...เป็นแฟนกันแล้วนะ"
สิ้นเสียงพูด เพื่อนๆ ก็เฮด้วยความดีใจกันใหญ่
"เฮ้ย! จริงเหรอวะสน" นิกอุทานอย่างดีใจ หันไปมองหน้ากับปั้นจั่นราวกับไม่เชื่อหูของตัวเอง
"ดีใจด้วยนะเพื่อน" ปั้นจั่นตะลึงอยู่สักพักก็เดินเข้ามากอดสนเพื่อแสดงความยินดี แล้วก็ไปกอดต้นบ้าง นิกก็ทำเช่นเดียวกัน แต่ละคนมีรอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความดีใจ ไม่เว้นแม้กระทั่งเต้และเต้ยที่ต่างก็มาจับมือแสดงความยินดีกับต้นและสนด้วย
"ดีใจด้วยจริงๆ นะเว้ย พวกกูสองคนช่วยลุ้นพวกมึงมาตั้งแต่ปีหนึ่ง จนจะเรียนจบอยู่แล้วก็ยังไม่เห็นเป็นแฟนกันซะที นึกว่าจะไม่ได้เห็นพวกมึงสมหวังก่อนเรียนจบซะแล้ว"
นิกพูดพลางยิ้ม มองหน้าต้นกับสนสลับกันไปมาด้วยสายตาชื่นชมเพราะนิกกับปั้นจั่นต่างก็รักเพื่อนสองคนนี้มาก สี่ปีที่ทุกข์สุขด้วยกันมาก่อให้เกิดความรักและความผูกพันมากมาย แม้มีเรื่องกระทบกระทั่งกันบ้างก็ไม่ทำให้มิตรภาพที่แน่นแฟ้นสั่นคลอนไปได้
"ขอบคุณพวกมึงมากๆ เลยนะเว้ยนิก จั่น ถ้าไม่ได้พวกมึงสองคนคอยช่วยให้กำลังใจ ป่านนี้...กูกับต้นก็คงจะไม่ได้รักกันซะที" สนพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่แสดงถึงความรู้สึกขอบคุณและซาบซึ้งใจจริงๆ
"เฮ้ยต้น ไม่เห็นมึงพูดอะไรเลย พูดอะไรหน่อยดิ ปาฏิหาริย์ครั้งที่สามของพวกมึงแล้วนะ" ปั้นจั่นหันไปแซวอีกคนที่ได้แต่ยืนยิ้มมีความสุข อดขำกับปาฏิหาริย์ห้าครั้งที่ตนเองคิดขึ้นมาอีกไม่ได้
"มึงก็เล่นไม่เลิกนะไอ้นี่ แค่สามครั้งพวกมันก็กระอักเลือดแล้ว นี่มึงจะล่อไปห้าครั้งเลยเหรอวะ" นิกหันไปว่าเพื่อนอย่างไม่จริงจังนัก
ต้นหัวเราะเบาๆ ยิ้มแล้วก็หันไปมองหน้าสนที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน ก่อนจะหันกลับมาหาเพื่อนๆ อีกครั้ง
"ไม่รู้จะพูดอะไร ดีใจมาก" ต้นหันไปมองหน้าสนอีกครั้งเหมือนจะขอกำลังใจ ต้นไม่เคยตื่นเต้นอย่างนี้เลย สนจึงบีบมือต้นแน่นขึ้นเพื่อให้กำลังใจ
"ก็...ขอบคุณพวกมึงสองคนมากๆ พวกมึงสองคนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่งที่พวกกูเคยเจอ ขอบคุณที่พวกมึงให้กูสองคนมาอยู่ด้วย คอยช่วยเหลือเป็นกำลังใจให้กูสองคนมาตลอด ถ้าไม่มีพวกมึง ชีวิตของพวกกูสองคนคงลำบากว่ะ ขอบคุณเต้ด้วยนะเว้ยที่มึงยอมรับกูได้ซะที ขอบคุณเต้ย พริมแล้วก็เนสที่คอยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ"
ต้นกับสนหันมายิ้มให้กันอีกครั้ง เพื่อนๆ ที่เฝ้ามองดูอยู่ต่างก็ยิ้มดีใจไปด้วย หวังว่าคงจะหมดทุกข์หมดโศกเสียทีนะต้นกับสน รอคอยความรักครั้งนี้มานานแล้ว หากจะต้องมีอุปสรรคมากไปกว่านี้อีก ฟ้าดินก็คงใจร้ายใจดำมากเกินไปแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น ความไม่แน่นอนคือความแน่นอน แต่ถึงกระนั้น เมื่อความรักเกิดขึ้นมาและสนได้สัญญากับต้นไว้แล้วว่าจะไม่ปล่อยมือกัน ความรักคงจะนำทางต้นกับสนให้สามารถเดินไปด้วยกันได้จนถึงจุดหมายปลายทางโดยที่ไม่ต้องปล่อยมือทิ้งกันไปกลางทางเสียก่อน หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น
ต้นหันไปมองรอบๆ บริเวณแล้วแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ลาแล้วนะดอยอินทนนท์ ขอบคุณที่ทำให้ความฝันของต้นเป็นจริงเสียที ต้นจะไม่มีวันลืมค่ำคืนแห่งความรักของต้นกับสนที่เพิ่งเกิดขึ้นจนชั่วชีวิต เท่านี้ก็มากพอที่จะเป็นกำลังใจให้ต้นกับสนฝ่าฟันอุปสรรคกันต่อไป กำลังใจที่ดีที่สุดก็คือความรักที่คนสองคนที่มีให้กันและกัน
เมื่อตัดสินใจและเลือกทางเดินได้อย่างชัดเจนแล้ว สนก็ไม่รอช้าที่จะจัดการเรื่องของเขากับนินาที่คาราคาซังกันมาเป็นปีๆ แม้จะรู้สึกว่าไม่ค่อยยุติธรรมกับลูกผู้หญิงคนหนึ่งมากนัก แต่การอยู่กับคนที่ไม่ได้รักก็มีแต่จะเป็นทุกข์เสียมากกว่า จึงไม่มีทางเลือกไหนจะดีไปมากกว่าการยอมเลิกรากันไป เพื่อเปิดโอกาสให้แต่ละคนได้ค้นหาความรักครั้งใหม่ที่ดีกว่า
"เราสองคนถอนหมั้นกันเถอะนะนินา พี่รู้ว่าเธอก็ไม่ได้รักพี่ พี่เองก็ไม่ได้รักเธอ เราสองคนไม่ได้รักกันเลย ไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ด้วยกันหรอกนะนินา นินาเปิดโอกาสให้ตัวเองได้รักคนอื่นดีกว่า พี่เชื่อว่า...นินาจะได้เจอคนอีกมากมายที่ดีกว่าพี่ รักนินาได้มากกว่าพี่ นินาคิดว่ายังไง"
สนพยายามพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่คิดว่าดีที่สุดเท่าที่เขาจะพยายามได้ แต่เมื่อนึกถึงคำที่เธอใช้เรียกต้นทีไรสนก็อดชิงชังเธอขึ้นมาอีกไม่ได้อยู่ดี ถ้าการเจรจาครั้งนี้เป็นไปได้ด้วยดี สนก็อาจจะพอตัดใจยอมให้อภัยได้อยู่ ในเมื่อจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วก็อโหสิกรรมกันไปดีกว่า
"เหรอคะ...ขอถอนหมั้นง่ายๆ อย่างนี้เลยเหรอคะ"
ก็นับว่าไม่ผิดจากที่สนคาดไว้เท่าไหร่นักว่านินาจะต้องหาทางดึงเกมส์ไว้ แต่ไม่ว่าจะยังไง วันนี้สนก็ต้องเจรจาให้เธอยินยอมแต่โดยดีให้ได้
"นินา...ไม่ใช่ว่าพี่ไม่คิดจะรับผิดชอบนะนินา แต่เราสองคนไม่ได้รักกัน เราอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอกนินา ปล่อยพี่ไปเถอะนะ นินาเอง...ก็จะได้เจอคนใหม่ๆ ที่รักนินาจริงๆ ซะที ไม่ว่าจะยังไงๆ พี่ก็รักนินาไม่ได้ ไม่มีประโยชน์ที่เราสองคนจะฝืนใจอยู่ด้วยกัน นินาคิดดูให้ดีๆ นะ นินาจะมาทนอยู่กับคนที่เขาไม่ได้รักนินาไปทำไม รักคนที่เขารักเราดีกว่านะนินา อย่าทรมานตัวเองอย่างนี้เลย แค่นี้เราสองคนก็มีความทุกข์กันมากพอแล้ว"
สนพยายามใจเย็น แต่แววตาที่ดุดันและเอาเรื่องของนินาก็ยังคงไม่ลดละลงแต่อย่างใด
"ค่ะ..."
นินาพูดคำเดียวสั้นๆ ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าถือของเธอแล้วหยิบสิ่งๆ หนึ่งโยนลงบนโต๊ะมาหินอ่อนให้สนดู
"อะไรเหรอ" สนถามอย่างสงสัย
"ก็ดูเอาเองสิคะ"
สนหยิบเจ้าสิ่งนั้นที่นินาส่งมาให้ดูด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น สังหรณ์ใจว่าอาจมีเรื่องร้ายหรือสิ่งไม่คาดฝันเกิดขึ้นอีกจนได้
"นี่มันหมายความว่ายังไงเหรอนินา" สนเริ่มเสียงแข็ง สีหน้าตกใจเมื่อได้รับรู้ว่าเจ้าสิ่งนั้นบ่งบอกข้อมูลบางอย่างที่สนอาจทำให้ความฝันทั้งหมดของสนพังทลายลงไป
นินาลุกขึ้นยืน คอตั้งระหง แค่นหัวเราะ "ก็หมายความอย่างที่เห็นนั่นแหละค่ะ นินาท้องได้สองเดือนแล้ว เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน ลูกของพี่สน พี่สนจะทิ้งลูกตาดำๆ ของตัวเองไปได้ลงคอเหรอคะ"
จะเรียกว่าฟ้าผ่าลงกลางหัวใจก็คงไม่ผิดนัก สนรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว ใบหน้าของต้นลอยเข้ามาในห้วงความคิด นี่เขาจะต้องทำให้ต้นเสียใจอีกแล้วหรือ สนไม่อยากให้ต้นเสียใจอีกแล้ว ต้นรอคอยมานานและเสียใจกับความรักครั้งนี้มามาก ทำไมฟ้าดินถึงได้โหดร้ายเหลือเกิน เพิ่งจะมีความสุขกันจริงๆ ไม่กี่วันก็ต้องเจอเรื่องร้ายๆ กันอีกแล้ว จะให้ต้นกับสนต้องผ่านบททดสอบความรักกันไปถึงไหนถึงจะพอใจ
"แล้วทำไมเธอถึงปล่อยให้ตัวเองท้องล่ะนินา เธอยังเรียนไม่จบเลยแล้วเธอปล่อยให้ตัวเองท้องได้ยังไง" สนลุกขึ้นยืน น้ำตาไหล มือไม้สั่นจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ หัวใจของสนคงแหลกสลายไปแล้วโดยไม่รู้สึกตัว ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าต้นรู้เรื่องนี้เข้าจะเป็นยังไง หัวใจของต้นก็คงแหลกสลายไม่ต่างกัน
"มันก็เป็นเพราะพี่สนไม่ใช่เหรอ วันนั้นนินาก็บอกพี่แล้วว่าอย่าทำๆ พี่ก็ไม่เชื่อ แล้วเป็นไงล่ะ จะมาโทษนินาคนเดียวได้ยังไง" นินาตะโกนใส่คืนกลับไปบ้าง แล้วก็ร้องไห้
สนหน้าชา นึกเกลียดตัวเองที่ปล่อยให้อารมณ์ชั่ววูบครอบงำเสียจนไม่ลืมหูลืมตา แล้วก็พลาดอย่างใหญ่หลวงจนได้ แล้วนี่สนจะไปบอกต้นว่ายังไงดี เพิ่งตกลงเป็นแฟนกันได้แค่ห้าวันเท่านั้นเองก็ต้องมาเจอเรื่องอย่างนี้แล้ว อนิจจา...ความรักของต้นกับสนต้องจบลงไปอย่างน่าสมเพชเช่นนี้ จบลงเพราะสนเป็นคนที่ทรยศต่อคนที่สนรักมากที่สุดในชีวิตเสียเอง แล้วสนจะกล้าไปสู้หน้าต้นได้ยังไง สนไม่น่าปล่อยใจตัวเองจนเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาเลย
"นินา...พี่ถามเธอตรงๆ นะ ทั้งหมดนี้ เป็นแผนของเธอใช่ไหม" สนถามด้วยเสียงที่อ่อนลง รู้สึกไร้เรี่ยวแรงจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่
"แผนบ้าอะไรคะ นินาจะทำอย่างนั้นไปทำไม นินาเป็นคนเสียหายมากกว่าพี่ ท้องโย้ขึ้นมาก็ต้องทนอับอายขายขี้หน้าชาวบ้าน ไหนพ่อแม่จะว่า ไหนเพื่อนๆ จะหัวเราะเยาะ ไหนคนข้างบ้านจะนินทาอีก คิดว่านินาทำไปแล้วจะมีความสุขหรือไง นินามีแต่เสียกับเสียเพราะนินาเป็นผู้หญิง เคยได้ยินไหมคะ มีลูกผู้หญิงก็เหมือนมีส้วมอยู่หน้าบ้าน แค่นี้พ่อกับแม่นินาก็ด่านินาไม่มีชิ้นดีแล้ว พี่สนยังจะคิดว่ามันเป็นแผนของนินาอีกเหรอคะ นินาจะทำอย่างนั้นไปทำไม คิดบ้างไหม เป็นผู้ชาย ได้เปรียบผู้หญิงทุกอย่าง พูดอย่างนี้เห็นแก่ตัวเกินไปไหมคะ" นินาพูดเสียงดัง ร้องไห้สะอึกสะอื้น
สนหลับตา ปล่อยให้น้ำตาไหลลงด้วยความเจ็บปวดขมขื่นใจ ไม่ว่าจะยังไงสนก็คิดว่านินาตั้งใจให้เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นมาแน่นอน แม้ว่าสนจะไม่รู้มารยาผู้หญิงมากนัก แต่สนก็มั่นใจว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ความบังเอิญ
"นินา...ฉันรู้ว่ามันเป็นความตั้งใจของเธอ ฉันก็บอกเธอมาตลอดไม่ใช่เหรอว่าฉันไม่ได้รักเธอ ไม่เคยรักเธอ จะว่าไปตอนนี้ฉันก็เกลียดเธอด้วยซ้ำ ฉันเกลียดเธอได้ยินไหมนินา ฉันไม่เคยคิดอยากจะมีอะไรกับเธอเลยแม้แต่นิดเดียว"
"แล้วมาทำอย่างนั้นกับนินาทำไมล่ะคะ" นินาตวาดแว้ดขึ้นมาอีก
"เธออยากเอาชนะฉันใช่ไหมนินาเธอถึงได้ทำแบบนี้" สนตวาดกลับไปบ้าง
"ไม่รู้ล่ะ ยังไงๆ พี่ก็ต้องรับผิดชอบ ยังไงๆ พี่ก็ต้องแต่งงานกับนินาให้เร็วที่สุด นินาจะบอกพ่อพี่สนว่านินาท้อง แล้วพี่สนก็คอยดูละกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น"
น้ำเสียงเกรี้ยวกราดนั้นทำให้สนโมโหจนมือไม้สั่น แต่เขาก็ไม่เลวมากพอที่จะใช้กำลังทำร้ายร่างกายผู้หญิงคนหนึ่ง สนครุ่นคิด ไม่ว่าจะยังไงสนก็พลาดไปแล้ว นินาก็ท้องแล้ว ลูกของสนก็ถือกำเนิดขึ้นมาแล้ว ไม่มีอะไรย้อนคืนกลับไปได้ สนก็คงต้องยอมเสี่ยงใช้ทางเลือกนั้นที่สนเพิ่งตัดสินใจทิ้งมันไปแล้ว
"นี่เธอวางแผนจะจับฉันเหรอนินา ก็ดี...มันเข้าทางแผนชั่วๆ ที่ฉันกำลังคิดจะทำอยู่พอดี ฉันอุตส่าห์ว่าจะไม่ทำมันแล้ว จำไว้นะนินา เธอเป็นคนบีบให้ฉันทำอย่างนี้เอง แล้วเธอย่าหาว่าฉันใจร้ายกับเธอทีหลังละกัน แล้วเธอจะได้รู้...ว่านรก...มันเป็นแบบไหน"
สนไม่เคยพูดจารุนแรงเช่นนี้มาก่อนในชีวิต ยิ่งเติบโตมากับครอบครัวของต้นที่พ่อแม่เป็นครูทั้งคู่แล้ว สนก็พลอยถูกสอนแบบต้นไปด้วย สนกับต้นจึงไม่เคยพูดจาไม่ดีกับผู้อื่น ไม่เคยคิดร้ายกับใคร แต่ครั้งนี้ สนเจ็บแค้นจนเกินกว่าจะให้อภัยได้ ณ ตอนนี้ สนพูดได้เต็มปากเต็มคำว่า "รังเกียจ" และ "เกลียด" ผู้หญิงคนนี้อย่างที่สุด เธอจะต้องได้รับความเจ็บปวดอย่างสาสม
"ทนได้ก็ทนไปแล้วกันนะนินา" สนพูดจบก็ลุกเดินออกไป ดีที่ว่าเลิกเรียนแล้วจึงไม่ต้องกังวลว่าจะเรียนหนังสือรู้เรื่องหรือเปล่า
นินาได้แต่ตกตะลึงกับสิ่งที่เธอได้ยิน ไม่คิดมาก่อนว่าสนจะกล้าอาฆาตมาดร้ายกับเธอถึงขนาดนี้ เธอไม่เคยเห็นสนเป็นแบบนี้เลย สนกำลังคิดจะทำอะไรที่เธอไม่รู้หรือเปล่า ทำไมแผนการของเธอถึงตรงกับ "เรื่องชั่วๆ" ที่สนกำลังคิดจะทำอยู่พอดี นี่ตกลงใครเป็นเหยื่อใครกันแน่!?
"รอแป๊บนึงนะสน เราลงไปกินน้ำก่อน"
ต้นบอกขณะที่สนเดินเข้ามาในห้อง ส่วนตัวของต้นเองก็รีบเดินลงมาข้างล่าง หาน้ำกินแล้วก็เดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ช่วงนี้สนมานอนที่ห้องต้นทุกวัน อยู่ด้วยกันทุกคืน นี่ก็ผ่านมาห้าวันแล้ว ต้นมีความสุขเหลือเกินที่ได้อยู่ด้วยกันกับสนอย่างนี้ หวังว่าวันนี้สนจะมีข่าวดีเรื่องถอนหมั้นกับนินามาบอก
ต้นขึ้นไปบนเตียงแล้วก็สวมกอดสนไว้เบาๆ จากทางด้านหลัง คนที่นั่งรออยู่ยิ้มนิดๆ แม้จะเป็นยิ้มที่ดูเศร้าก็ยังพอดูออกว่าตั้งใจยิ้ม
"ไม่มีอะไร เราแค่อยากกอดสนเฉยๆ อุ่นดี เราชอบ"
ถ้าต้นชะโงกหน้ามาดูคงจะได้เห็นแล้วว่าตอนนี้คนที่ถูกกอดน้ำตาไหลลงมาอย่างช่วยไม่ได้ สนจะบอกต้นยังไงดี ข่าวร้ายครั้งนี้คงไม่ต่างจากการเอามีดมากรีดหัวใจอีกฝ่ายให้ตายดับดิ้นลงต่อหน้าต่อตา นี่สนจะต้องเป็นคนลงมือฆ่าคนที่ตัวเองรักด้วยมือของสนเองแล้วใช่ไหม ถึงเวลาแล้วใช่ไหมที่ต้นต้องเจ็บปวดอีกครั้ง อนิจจา...ความสุขแค่เพียงห้าวันของต้นกับสนคงต้องจบลงไปแล้ว หลังจากที่รอคอยกันมาเป็นสิบปี สุดท้ายก็ทำได้แค่นี้เอง สนเกลียดตัวเองเหลือเกิน ทำไมเขาถึงต้องทรยศกับคนที่รักอย่างนี้
"งั้นนายก็กอดเราไว้อย่างนี้นะต้น" สนพยายามทำเสียงให้เป็นปกติ พยายามหยุดน้ำตาที่กำลังจะรินไหลลงมาอีกคำรบจนกระทั่งทำได้สำเร็จ
"วันนี้...นายจะมาบอกข่าวดีเราใช่ไหมสน" ต้นยิ้มอย่างมีความสุข เอาคางวางบนไหล่ของสนแล้วก็หลับตาพริ้ม
ยิ่งฟังสนก็ยิ่งเจ็บปวดหัวใจ คิดแล้วก็อยากทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ต้องบอกอะไรต้น ไม่ต้องให้ต้นรับรู้เรื่องราวร้ายๆ อย่างนี้ ให้ต้นไปเรียนเมืองนอกแล้วสนค่อยจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยตามแผนที่วางไว้ พอต้นกลับมาแล้วสนกับต้นก็จะได้กลับมาอยู่เคียงคู่กันเหมือนเดิม แต่เรื่องอย่างนี้คงปิดบังต้นไม่ได้ ไม่ช้าก็เร็วต้นก็ต้องรู้จนได้ ถ้าสนไม่บอกแล้วต้นมารู้เข้าทีหลัง ต้นอาจจะเสียใจมากกว่ารับรู้เสียตั้งแต่ตอนนี้เลยก็ได้
"ใช่...เรามีข่าวดีจะบอกนาย"
สนกัดฟันจนแก้มนูนเป็นสัน แล้วจู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ สนขอเวลาอีกนิดแล้วกันนะ ขอเวลาให้สนได้แสดงความรักกับต้นอย่างเต็มที่ในเวลาที่เหลืออยู่ ให้ต้นได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้รักต้นมากแค่ไหน ให้ต้นได้มีเวลาแห่งความสุขเพิ่มขึ้นอีกสักหน่อย ต้นจะได้เก็บเป็นความทรงจำดีๆ เอาไว้ตลอดไป ไม่ว่าจะได้กลับมารักกันอีกหรือไม่ อย่างน้อย...ต้นก็จะได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้เคยมอบทั้งตัวและหัวใจให้ต้น
"เรา...ไปเที่ยวน่านกันดีไหม นายเคยบอกว่าอยากไปไม่ใช่เหรอ ไปเที่ยวบ้านเกิดเรานะ ก่อนนายไปเรียนต่อ ดีไหมต้น"
ต้นตาโต จะว่าไปเขาก็กำลังคิดเรื่องนี้อยู่พอดีเลย "ก็ดีเหมือนกัน เพราะถ้ารอกลับมาจากอังกฤษก็คงอีกนาน ไปเลยดีกว่า ไปเสาร์อาทิตย์นี้เลยดีไหม เราว่างพอดีเลย"
ต้นชะโงกหน้ามามองหน้าสน รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ีสีหน้าของสนดูเศร้าๆ อย่างไรชอบกล
สนหันมายิ้ม "เราก็ว่างเหมือนกัน ถึงไม่ว่างก็ต้องทำตัวให้ว่าง เพื่อคนที่เรารักที่สุดในชีวิตไง"
ต้นหัวเราะเบาๆ "ขนาดนั้นเลย อ้อ...เราอยากเห็นนายใส่ชุดแบบผู้ชายภาคเหนือน่ะ ยังไม่เคยเห็นนายใส่เลย ตอนไปเที่ยวน่านเราไปซื้อมาใส่ดีไหม เราอยากเห็นว่านายใส่แล้วจะเป็นยังไง จะหล่อแค่ไหน เราว่านายต้องดูดีมากๆ แน่เลย"
"ได้...เดี๋ยวเราจะใส่ให้นายดู ใส่กันสองคนเลยดีไหมต้น"
"ดีๆ แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว อยากไปพรุ่งนี้เลย"
ต้นกอดกระชับสนไว้แล้วเกยคางลงบนไหล่ของสนอีกครั้ง น้ำตาของสนไหลลงมาอีกแล้วโดยที่ต้นไม่รู้ตัว ไม่รู้เลยว่าคนที่ต้นกำลังกอดอยู่ตอนนี้ทุกข์ใจมากแค่ไหน
"เราคงทำให้นายได้เท่านี้นะต้น แต่เราจะทำให้ดีที่สุด รักนายให้มากที่สุดเท่าที่คนหนึ่งคนจะทำได้ ถึงนายจะเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เสียใจกับการทรยศหักหลังของเรา แต่นายจะไม่เสียใจว่าเราไม่เคยรักนาย ไม่เสียใจว่าเราไม่เคยรักกัน อย่างน้อย...ในช่วงหนึ่งของชีวิต เราก็ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างดีที่สุด"
สนพูดในใจ คิดๆ ไปแล้วก็อดสงสัยไม่ได้ นี่สนไปทำบาปทำกรรมกับผู้หญิงคนนั้นไว้ตั้งแต่ชาติปางไหน เมื่อไหร่สนจะหลุดพ้นไปจากคนๆ นี้เสียที แม้ไม่อยากอาฆาต แม้ไม่อยากทำร้ายใคร แต่คราวนี้ สนจำเป็นต้องทำ ต่อให้ทำแล้วไม่ได้กลับมาอยู่กับต้นสนก็จะทำ อย่าหวังว่าเธอจะได้อยู่อย่างมีความสุข เธอจะต้องตกนรกทั้งเป็นจนกว่าจะทนไม่ไหวแล้วจากไปเองนั่นแหละ คอยดูละกันนะนินา!!!
TBC
หัวข้อ: ▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย - SP6: จากเพื่อนสู่รัก [5.2.2017] ░ ▒ ▓ (อ่าน 193610 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก