หัวข้อ: Don't be Stubborn✖อย่าดื้อกับพี่ พี่(ไม่)ชอบ✖spe married life✖p.31-9/4/59

[lemonpreaw]

อบอุ่นจนอดยิ้มตามไม่ได้เลย

[ketekitty]

ชอบน่ารักมาก

[Janny]

กรี๊ดดดดดดดดดด เพิ่งเห็นว่ารวมเล่มแล้ววว ฮืออออ รีบเลยยยยย 

[ferrari_L]

Special

[Earth’s part]



ทุกวันนี้แม้ว่าอ้วนน้อยจะมีงานทำแล้วแต่งานปรนนิบัติสามีก็ยังไม่ขาดตกบกพร่อง ทั้งบนเตียง ในห้องน้ำ หรือห้องนั่งเล่น เอ้ย ผมหมายถึงว่าทั้งเรื่องอย่างว่าและเรื่องล้างห้องน้ำ ทำความสะอาดห้องนั่งเล่นน่ะครับ


“ง่วงแล้วอ่า”


“ก็หลับไปสิ ใครว่าอะไร”


“มือ!L”


“อ่าว ไปอยู่ตรงนั้นได้ไง ฮ่าๆๆ”


อ้วนน้อยดึงมือผมที่บีบเค้นบั้นท้ายนิ่มนั่นขึ้นมาคล้องบนเอวคอดแทนก่อนจะหลับตาลงด้วยความเพลีย ส่วนผมก็นอนเท้าคางมองใบหน้าเล็กแต่จิ้มลิ้มก่อนจะหลับตามไปรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่รู้สึกเหมือนมีอะไรมาสะกิดผมให้ตื่น


“ฮ้าวววว” แกล้งบิดขี้เกียจก่อนจะเอื้อมแขนไปโอบร่างเล็กแล้วกะจะดึงมาฟัดเหมือนทุกเช้า แต่ว่า... ร่างเล็ก... ร่างเล็ก... อยู่ไหนวะ?


“คิกคิกคิก”


ผมหรี่ตาขึ้นมองเห็นไอ้อ้วนน้อยยืนอยู่ข้างเตียงเอาด้ามไม้กวาดสะกิดผมรัวเลย หึหึหึ เขามีการพัฒนา


“อมยิ้มไปปลุกปะป๊าเร็ว”


เมี๊ยว


ไอ้อมก็เชื่อฟังพ่อมันดีเหลือเกิน กระโดดขึ้นเตียงมาเหยียบตัวผมแล้วไต่มาดมหน้าดมตา รำคาญจมูกชื้นๆกับลมหายใจอย่างกะแมวเป็นโรคหืดหอบของมันจังเว้ย ให้เมียกูมาปลุกได้มั้ย ลูกนี่หายไปก่อนไป! T^T


“โอ๊ย อมข่วนหน้าป๊าทำไมวะ! ซี๊ดดดด”



“พี่เออ O_O”


“เจ็บนะอ้วน” อ้วนน้อยตาโตรีบโผเข้ามาดู ผมก็รีบเหมือนกัน...รีบกอดเอวน้องไว้ข้างนึงส่วนอีกข้างกุมแก้มไว้ใส่แอ๊คติ้งระดับฮอลลิวูดแสดงสีหน้าเจ็บปวดหัวใจสุดขีดเหมือนตอนเหยียบกองขี้หมา


“พี่เออปล่อยก่อนสิฮะ ปกติอมยิ้มไม่เกเรแบบนี้นะ ขอดูหน่อย”


“ไม่ให้ดู”


“พี่เออ อ๊ะ!”


“หึหึหึ”


ผมพลิกอ้วนน้อยให้ไปนอนใต้ร่างผมทันที รวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างไว้เหนือหัวและอาศัยร่างกายที่ใหญ่โตกว่าทับน้องไว้ไม่ให้กระดุกกระดิกไปไหน



“หลอกน้อง!”


“ไม่รู้ซิ”


“คนบ้า! เกลียดกันนักเหรอถึงได้ชอบแกล้งน้องน่ะห๊ะ”


“ไม่ได้เกลียดเว้ย รัก!”


โมโหทีไรชอบบอกว่าผมเกลียดเขาแบบนี้ทุกที


“รักทำไมชอบทำให้โมโหทุกทีเลยห๊ะ”


“ชอบ ความสุข แบร่”


“ฮึ่ยยยยยยย”


ผมทำหน้าทำตาให้อ้วนน้อยปรี๊ดแตกขึ้นไปอีกจนกระชากข้อมือออกจาพันธนาการของผมมาทุบอกดังปั๊กๆๆ จุกโว้ยยย TOT เมื่อเห็นว่าศึกครั้งนี้จะพ่ายแล้วถึงได้รีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ



“หวัดดีลูกพี่”


“เออ”


ไอ้ไผ่มารับกล่องข้าวไปเก็บไว้ในห้องครัวให้ ช่วงแรกที่ผมย้ายมาทำงานใหม่ๆทุกอย่างมันยังไม่เข้าที่ ผมต้องศึกษาระบบอะไรใหม่ๆที่นี่อีกเยอะเลยทำงานจนลืมกินข้าวกลางวัน พออ้วนน้อยเห็นกับข้าวเหลือไปถึงเย็นล่ะก็เป็นเดือดเป็นร้อนขึ้นรถBTSจากมหาลัยมาเสิร์ฟข้าวเสิร์ฟน้ำทุกกลางวัน ไม่ใช่ไม่ชอบนะที่น้องมาเอาใจแต่ว่ามหาลัยกับที่ทำงานผมมันไกลกันกว่าจะมากว่าจะไปอีก


แล้วกว่าไอ้อ้วนมันจะเลิกดื้อก็ตอนที่น้องงอนผมที่ไปห้ามเขาไม่ให้มาหาแล้วไปนั่งร้องไห้อยู่หน้าบริษัท ไอ้ไผ่เห็นเข้าก็เข้าไปปลอบหวังตีท้ายครัวแต่เจอกูเตะตูดไอ้ห่าไผ่จนหัวทิ่มตกบันไดไปซะก่อน มันเลยเข้าใจว่าเนี้ยเมียกูไม่ใช่น้องชายอย่างที่มันเข้าใจ(=_=) และมันก็ขอไถ่โทษด้วยการดูแลเรื่องอาหารกลางวันผมไม่ให้อ้วนน้อยกังวลอีกและถวายตัวเป็นลูกน้องของผมตลอดไป


“วันนี้กับข้าวเยอะจังวะพี่”


“เผื่อมึงกับพวกมันด้วย” ผมพยักเพยิดหน้าไปทางคนอื่นๆ


“โอ๊ยยย >O< คิดไม่ผิดจริงๆที่มาเป็นขี้ข้าของนายท่าน”


“เหอๆๆ มึงจะทำตำแหน่งนี้ตลอดชีวิตเหรอไง”


“ครับลูกพี่”


“ควาย”


“ก็ขี้เกียจแล้วอ่ะ งานก็โอเคเงินเดือนเท่านี้ก็พอกินพอใช้แล้ว”


“มึงเพิ่งจบมาได้ไม่กี่ปีมันยังคิดจะทำอะไรได้อีกเยอะ มึงยังเด็กยังหาโอกาสได้เรื่อยๆจะได้ก้าวหน้า แต่ถ้าเกิดมึงจะจบชีวิตของมึงไว้แค่นี้ก็ช่างหัวมึง”


“ครับพ่อ”


“รออ้วนน้อยไปเป็นแม่มึงก่อนค่อยเรียกกูว่าพ่อ”
 
 

















 
เปิดร้านมาได้สี่เดือนแล้วผลตอบรับดีถึงดีที่สุดจนผมต้องหาหุ้นส่วนมาให้ไอ้อ้วนเลยทีเดียวเพราะน้องทำคนเดียวจะไม่ไหวเอา หมายถึงผมนะที่จะไม่ไหว...เมียออกบ้านตั้งแต่หกโมงโดยทำกับข้าวทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้าแล้วก็กลับบ้านตอนปิดร้านสี่ทุ่มเงี้ย เอิร์ธเอื้อการย์จะไม่ทน! =_=!



“อ่าวเฮ้ย”


“ไอ้เหี้ยเอิร์ธ”


“ไม่ได้เจอกันอย่างนานสัส สบายดีป่ะวะ”



หลังจากเลิกงานผมก็ไปฟิตเนสรอจนถึงหกโมงจึงวิ่งจ๊อกกิ้งไปหาอ้วนน้อยที่ร้าน มาคราวนี้โชคดีได้เจอเพื่อนเก่าสมัยมัธยม เมื่อก่อนนะที่ไหนมีผมที่นั่นจะต้องมีไอ้จอร์จกับไอ้บาส ลุยไหนลุยกันแบบไม่กลัวตาย



“มา นั่งด้วยกันก่อนเว้ย”



“พวกมึงเป็นไงกันบ้างวะ ยังสนิทกันเหมือนเดิม ลืมกูไปเลยดิ”



“ลืมเหี้ยไร กูอยู่อู่ ไอ้บาสก็ดูร้านทองพ่อมัน” ตอนเรียนจบมอหกพวกมันสอบไม่ติดมหาวิทยาลัย แล้วหลังจากนั้นผมก็ติดต่อพวกมันไม่ได้อีกเลย ผมก็ไม่ได้อะไรหรอกครับ เรียนต่อมีสังคมใหม่เรื่อยๆ ได้เจอกันอีกทีโคตรดีใจ



“แล้วมึงอ่ะ ทำงานทำการอะไร ลูกเต้าเมียเมออะไรมียัง”



“กูขายหมูปิ้งเมียกูขายชาไข่มุก ลูกชื่ออมยังไม่ได้เข้าโรงเรียน”



“มึงตลกมากป่ะไอ้สัส =_=”



“ฮ่าๆๆๆ”



ไม่ใช่แค่มันสองคนที่ไม่ค่อยติดต่อกับผมแต่รวมถึงเพื่อนคนอื่นๆในแก๊งค์ด้วย อาจจะเพราะว่าตอนนั้นผมเป็นคนเดียวสอบติดมั้ง พวกมันคงรู้สึกเหมือนถูกหักหลังทั้งๆที่ร่วมเป็นร่วมตายกับการสอบตกสอบซ่อมด้วยกันมาหลายปีกลายเป็นว่าผมสอบติดวิศวะมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศเฉ๊ยยย


“ล้อเล่นน่า ก็วิศวะทั่วไปแหละ”


“ได้ข่าวว่ามึงไปเรียนต่อต่างประเทศ รุ่งนี่หว่า”



“ทั่วไป ใครๆเขาก็ทำกัน” ผมไม่อยากจะพูดอะไรมากกลัวว่าจะกลายเป็นอวดเลยถามมันเปลี่ยนเรื่อง “พวกมึงมาทำไมกันแถวนี้วะ”



“กูมารับหลานเลยแวะกินกาแฟ ส่วนไอ้บาสมาส่องเด็ก”



“เด็กไหนวะ โรงเรียนเนี้ยอ่ะเหรอ” พยักเพยิดหน้าไปทางโรงเรียนนานาชาติที่อยู่ไม่ไกล


“หาคุกให้กูแล้วสัส ไม่ได้มาจีบเด็ก มาจีบบาริสต้า”



“...” รู้สึกตากระตุกเบาๆ ผมหันไปมองตามสายตาไอ้บาสเห็นไอ้อ้วนน้อยยืนชงกาแฟอย่างขะมักเขม้นแต่พอน้องเงยหน้ามาเห็นผมมองอยู่มันก็ยิ้มมาให้


“เห็นมั้ยๆ น้องเขายิ้มให้กูด้วย”



ยิ้มให้กูไอ้สัส! =_=


“กูมาทีไรน้องเขาเป็นคนมาเสิร์ฟให้กูตลอด”



“เหรอ”


“ถามนู่นถามนี่บริการดี๊ดี”


“อืม แล้วไรอีก เคยมานั่งด้วยป้ะ”



“ไม่เคย แต่มีคนมาจีบน้องเขาเยอะอยู่นะ แต่กูว่าเขาชอบกูที่สุด”


“เหรอ เหอๆๆ”


ไม่ใช่แค่ไอ้บาสที่มานั่งมองเหรอ ยังมีอีกหลายคนงั้นเหรอ ผมหลอกถามพอหอมปากหอมคอไอ้อ้วนก็ยกของมาเสิร์ฟ ผมช่วยยกแก้วยกจานลงจากถาด



“ทานให้อร่อยนะฮะ ^O^”


“ครับบบบ”


“จิ๊!” ผมตอบกลับพร้อมกับขมวดคิ้วเมื่อไอ้บาสเอาตีนมาสะกิดตีนผมแล้วทำปากขมุบขมิบว่าเห็นมั้ยๆ แหมะ หน้ามึงนี่ฟินกว่าผัวเขานั่งอยู่ตรงนี้อีกนะ =_________=


“เสร็จแล้วก็ไปสิครับ”


“ฮะ -3-“ น้องคงจะรอให้ผมแนะนำเพื่อนผมให้มันรู้จักแต่พอโดนผมไล่แล้วก็เลยทำหน้างอนทำปากยื่นเดินหนีไปเลยและยังมีมองค้อนมาเป็นระยะๆอีกด้วยนะ


“มึงจะรีบไล่เขาไปทำไมวะ น้องเขาอาจจะนั่งร่วมโต๊ะ”



“มึงมาที่นี่กี่วันละ” ผมถามเสียงนิ่งทั้งๆที่ในใจนี่เดือดปุดๆ


“เกือบสองอาทิตย์”


“แล้วทำไมไม่ชวนเขามานั่งด้วยอ่ะ ชื่อ เบอร์ ไลน์ เฟสฯ รู้ยัง”


“ยัง ก็จะให้กูเดินไปถามโต้งๆงี้เลยเหรอวะ”


“เอ้า แล้วมึงจะทำยังไงไปขออ่ะ ขี้ไม้กวาดเข้ามาเหรอ”


คำว่าด้านได้อายอดยังคงใช้ได้จริงมาจนถึงปัจจุบัน ขอบคุณความหน้าด้านของตัวเอง มัวแต่ขี้อายคงไม่ได้เมียล่ะเหมือนไอ้บาสแน่


“โอเค กูไปเดี๋ยวนี้”


ครืดดด


“เฮ้ย เดี๋ยวๆๆ นั่น...เมียกู” กำลังจะบอกแต่ไม่ทัน ไอ้บาสลุกขึ้นเดินไปทันที ย้ำว่าทันที


“ห๊ะ” ไอ้จอร์จมองผมอึ้งๆ


ผมยกน้ำขึ้นจิบกำลังจะลุกตามไอ้บาสไปแต่ทั้งสองคนเดินมาหาซะก่อน คนนึงทำหน้าช๊อคโลกไปละส่วนอีกคนทำหน้าโคตรโกรธ


ปึก


“บอกให้คนอื่นมาจีบแฟนเหรอ ด๊ายยยยย”



น้องทุบอกผมทีนึงแล้วไปหยิบกระเป๋าก่อนจะจับมือไอ้บาสที่สติยังไม่กลับมาพาออกไปนอกร้าน แต่เรื่องอะไรผมจะยอมละ เดินไปขวางหน้าไว้ไม่ให้ไปไหนเลย



“ถอยไป!”


“ไม่” ผมเลิกคิ้วกวน


“บอกให้ถอยไปไง จิ๊ อ๊ะ!”


น้องเบี่ยงไปทางซ้ายผมก็ตามไปขวาง เบี่ยงขวาก็ตามไปขวาง พอไอ้อ้วนมันไม่ยอมปล่อยมือไอ้บาสสักทีผมเลยกระชากข้อมือน้องแล้วลากออกมาจากร้าน


“ไว้เจอกัน” ผมโบกมือให้เพื่อน


“พี่เออ ปล่อยนะ เจ็บ!”


“มีคนมาจีบทำไมไม่บอกพี่”



“ทำไม พี่จะสนับสนุนเขาให้มาจีบใช่มั้ย”



“สนับสนุนเหี้ยไรวะ!”


“อยากให้น้องไปชอบคนอื่นแล้วพี่จะได้มีข้ออ้างเลิกใช่ป่ะ อื๊อออ”



“อย่า-พูด-พล่อย-พล่อย”



“เอ็บอะ T^T” อ้วนน้อยพยายามแกะมือผมที่บีบแก้มนิ่มด้วยมือข้างเดียวออก พอเห็นน้ำตาคลอในดวงตากลมโตก็เลยปล่อยแล้วดันให้น้องไปซ้อนรถก่อนจะขี่ออกไปแบบกระชาก มือเล็กที่เคยเกาะเอวผมก็ไม่เกาะผมเลยแกล้งขับไปเหยียบหินบ้างงอะไรบ้างให้อ้วนน้อยมันตกใจเล่น สุดท้ายอ้วนน้อยก็กอดเอวผมอย่างเหนียวแน่น


กลับถึงบ้านไม่มีใครยอมเปิดปากพูดก่อนเลย ผมเอามอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าที่น้องซื้อด้วยเงินของตัวเองไปเก็บที่โรงจอดรถก่อนจะตามเข้ามา อ้วนน้อยทำกับข้าวอยู่ในครัวผมก็นั่งรออยู่ที่โต๊ะทานข้าวเงียบๆ น้องทำสองสามอย่างมาวางบนโต๊ะแล้วก็นั่งทานด้วยกัน



“อิ่มแล้ว”



“กินนี่อีกสิฮะ”



“ไม่”


“น้องอุตส่าห์จะไม่โกรธแล้วนะ”


“น้องโกรธอะไร”


“ก็ที่พี่บอกให้เพื่อนพี่มาจีบน้อง”



“บอกตอนไหน”



“...”



“พี่บอกให้มันไปจีบน้องตอนไหน” ผมว่าผมแค่ถามไอ้บาส ช่วยเตือนสติให้มันกล้าๆจีบหน่อย แต่ไม่ได้หมายถึงให้มาจีบเมียผมป้ะ


ผมลุกเอาจานไปล้าง ทุกทีอ้วนน้อยเป็นคนล้างแต่ตอนนี้กูโกรธกูล้างเองได้เว้ย! อ้วนน้อยมองตามผมทุกการกระทำจนกระทั่งออกจากห้องครัวมา ผมอาบน้ำและลงมาอ่านเอกสาร อ้วนน้อยนั่งคำนวณกิ๊กๆก๊อกๆของมันอยู่ก่อนแล้วพอเห็นผมมาก็แบ่งที่บนโต๊ะให้ผมวางของ



“มาหาปะป๊ามาอม” ผมอุ้มลูกชายที่นอนอยู่บนตักไอ้อ้วนมาวางบนตักตัวเอง ไอ้อมขยับบิดขี้เกียจนิดหน่อยก่อนจะขดตัวหลับไปเหมือนเดิม



“น้องยิ้มมาอยู่กับพ่อดีกว่ามา”


หึหึหึ ไอ้อมที่นอนสบายใจเชิบเมื่อกี้ถูกเปลี่ยนมือไปเปลี่ยนมือมาจนสุดท้ายลูกชายทนไม่ไหวกระโดดหนีไปนอนตะกร้าเลย



“เพราะพี่แหละชอบกวนอมยิ้ม”



“ตัวเองไม่กวนเลยเนอะ” ผมแสยะยิ้ม



“เหอะ!”



อ้วนน้อยลุกขึ้นหอบบัญชีข้าวของเข้าไปเก็บในห้องทำงานหรือเรียกอีกอย่างว่าห้องครัว =_=; ก่อนที่เจ้าตัวเขาจะวิ่งขึ้นบันไดไปบนห้องเลย ผมทำงานอยู่สองชั่วโมงก็ตามขึ้นไป เดินฝ่าความมืดไปเปิดไฟหัวเตียงเห็นน้องนอนหันหลังให้ก็ล้มตัวลงนอนบ้าง


“แม่งงง” ผมสบถเบาๆแล้วใช้มืออีกข้างหยิบมือตัวเองที่กำลังจะเอื้อมไปกอดร่างเล็กกลับคืนมาวางไว้บนอกเหมือนเดิม ไม่ได้ ไม่กอดหนึ่งวัน โกรธกันอยู่ ผมพลิกซ้ายพลิกขวาพยายามจะหลับ นับแกะล้านตัวสติถึงจะเริ่มเคลิ้ม ตาก็เริ่มปิดแล้ว...



“เหี้ยยยยยยย O_O”



พรึบ!


จากที่เริ่มจะปรือๆจะถอดร่างแล้วนี่ต้องรีบดึงวิญญาณกลับมาโดยด่วนเพราะบังเอิญเห็นเงาดำๆนั่งจ้องหน้าผมอยู่ข้างเอว ตกใจมากที่สุดเท่าที่เคยตกใจมาก่อนแต่ยังคิดได้ว่าให้รีบเปิดไฟไง



“ไอ้อ้วน! นึกว่าผีมั้ย!”


“พี่เออ”



“มานั่งนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่หลับไม่นอนน่ะห๊ะ” หงุดหงิดว่ะ



“ไม่เอาแล้วอ่ะ” น้องพูดแล้วก้มหน้ามองมือเล็กที่บีบกันอยู่บนตัก


“ก็ยังไม่ได้เอาเลยเนี้ย”



“ไม่ได้หมายถึงอย่างนั้นสักหน่อย T^T”


อ้วนน้อยโผเข้ากอดผม



“น้องขอโทษ ก็น้องไม่คิดว่าจะเลยเถิดแบบนี้นี่นา”



“เลยเถิด?”


“น้องแค่จะแกล้งโกรธให้พี่เออมาง้อ แต่...”



“แต่ไม่คิดว่าพี่จะโกรธกลับว่างั้น โคตรเจ็บ อะไรคือคิดว่าพี่บอกให้คนอื่นไปจีบเพื่อจะได้มีข้ออ้างบอกเลิก”



“ก็น้องคิดอย่างอื่นไม่ออก”


คิดมุกไม่ออก? กรอกตาบนแป๊บ



“แล้วคิดงั้นจริงเหรอ”


“ไม่จริงนะฮะ!” อ้วนน้อยเงยหน้าขึ้นมามองผม ดวงตากลมแวววับนั่นบ่งบอกว่าน้องพูดจริง “น้องขอโทษ น้องแค่อยากให้พี่เออง้อน้องนิดหน่อย แล้วน้องก็จะบอกว่า...”



“ว่า?”



“ถ้าอยากให้หายโกรธก็เป็นสามีน้องตลอดไปนะฮะ^O^”



อ้วนน้อยจับมือผมที่คล้องเอวเขาอยู่ขึ้นมาก่อนจะค่อยบรรจงสวมแหวน... หืม? O_O


ผมมองแหวนที่น้องสวมให้อย่างอึ้งๆ เป็นแหวนทองคำขาวมีเพชรเม็ดเล็กหนึ่งเม็ดฝังอยู่ตรงหัวคล้ายกับของที่ผมซื้อให้อ้วนน้อย



“ชอบมั้ยฮะ”



“... เอาเงินที่ไหนมาซื้อ”



“ก็ทำงานสิ -3-“ ผมไม่ได้ยุ่งกับธุรกิจของน้องเลย นานๆจะช่วยดูสักครั้งนึง เห็นว่าได้กำไรเยอะแต่ไม่คิดว่าจะมีเงินซื้อแหวนให้ผมเร็วขนาดนี้



“น้องน่าจะเก็บเงินไว้”



“ทำไมล่ะฮะ พี่ไม่ชอบเหรอ” อ้วนน้อยทำปากยื่นจนอดที่จะดูดดึงไปทีนึงไม่ได้


“ชอบ แต่ว่าน้องไม่จำเป็นต้องให้อะไรพี่เลย”



“ไม่เอาน้า น้องอยากตอบแทนพี่เออบ้างนี่ ไม่ใส่ก็ถอดใส่กล่องนี่ไว้นะฮะ ว่างๆจะเอาไปขายคืน”



“คืนให้โง่น่ะสิ”


“คิกๆๆ”


“ขอบคุณนะครับ”


“อื้ม ^O^ น้องว่ายังเทียบกับที่พี่เออให้น้องไม่ได้เลย”


“แค่อ้วนน้อยรักพี่...”


“แค่อ้วนน้อยรักพี่พี่ก็พอใจแล้ว บลาๆๆ” ก็กูคิดงี้จริงนี่เว้ย ทำไมต้องมาเลียนเสียงกันด้วย ;( ผมไม่ได้ต้องการอะไรจากน้องเลย แค่ได้รักน้องก็พอแล้ว เอ่อ เอาใหม่อีกที แค่ได้รักน้องและน้องรักผมก็พอละ ไม่ดิ ต้องอยู่กับผมด้วยดิ เออ เอาเป็นว่าทุกอย่างของไอ้อ้วนน้อยต้องเป็นของผม ผมถึงจะพอใจ


“รับไปเถอะนะ แก่แล้วไม่มีใครมาง้อพี่เออแบบนี้แล้วนะนอกจากน้อง”


“อ้อ แก่แล้วงั้นเหรอ หลังๆมานี่อ้วนน้อยไม่ได้หึงพี่นานละเนอะ” ผมทำหน้าคิดก่อนจะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือบนหัวเตียงมา ทำให้ร่างเล็กที่กอดผมอยู่เอนตัวไปด้วย


“หาใครมาให้อ้วนหึงดีน้อออ”


“ไม่อาวววว ไม่หึงอะไรล่ะ พนักงานที่เพิ่งเชิญเขาออกไปเมื่ออาทิตย์ก่อนไม่ใช่เพราะเขามาจีบพี่เออหรือไง”


“พี่เป็นคนเชิญเขาออกเองเหอะ อ้วนน้อยไม่หึงพี่สักนิด!”


“หึง”


“ไม่ต้องเลย เอ๊ โทรหาแอมมี่มั้ย หลับไปยังนะ”


“;(”


“แชทไปถามก่อนดีกว่า”


“พี่เออ...”


“หรือว่า...”


“ไม่ต้องถามแล้ว!!!”


“โอ๊ะ!”


ผมอุทานเมื่อร่างเล็กกว่าโถมเข้าใส่จนมือถือร่วงตกไปข้างเตียง โทรหาแอมมี่ไม่ได้แล้วกำลังโดนเด็กปล้ำ หึหึหึ

-----------------------
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์ค่ะ

[marisa9397]

อร้ายยย น่ารักกกกก

[colorofthewind21]

น่ารักกกก พี่เออน้องเล็กน่ารักที่สุดดด

[aom2529]

น่าร๊ากกกกกก

[twinmonkey0311]

อ้วนน้อยกับพี่เออยังหวานนนนนน เหมือนเดิมเลย

[rmlab]

อ้วนน่ารักอ่ะ

[minneemint]

 

[Gugii]

  

[ronlbb]

น้องเล็กก็แพ้พี่เออตลอดเลยสินะ
น่ารักมากเลยคะ  ชอบๆๆ

[bpyt]

ไม่มี๊ ไม่มีใครจะน่าหมั่นไส้ได่เท่าเอิร์ธเอื้การย์อีกแล้ว

[am_am]

ทำไมอ้วนน้อยน่าย้ากกกกก ขนาดนี้

[วายซ่า]

น้องเล็ก สกิลยังห่างกับพี่เออเยอะนะลูก  เจอแกล้งกลับตลอดๆ 

[TuiLoveKhaKing]

น้องเออน่าร้ากกก พี่เอิร์ธก็ยังคงเจ้าเล่ห์และหลงน้องเหมือนเดิม 55555 

[greensnake]

ถึงเรื่องจะจบแล้วแต่ก็ยังมีตอนพิเศษมาให้เราได้ยิ้มได้อยู่ ฮาด้วยที่สำคัญ
ตีกันบ่อยอย่างนี้เขาว่าลูกจะดกนะ นี่ก็ได้อมยิ้มมาหนึ่งตัวละ
เข้าใจอารมณ์พี่เออเลย อ่านแล้วก็อยากฟัดน้องเล็ก เด็กอะไรก็ไม่รู้
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[❣☾月亮☽❣]

 

[lemonpreaw]

อ้วนน้อยน่าร้ากกก อยากแย่งมาเป็นของตัวเองเลย

[happy-jigsaw]

อดทนเป็นสิบปี เอร๊ยยย ทำไมน่ารักแรงขนาดนี้คะ? ช๊อบบบบ ชอบบบบบ

[Moose]

น่ารักมากกกกก อ่านยาวเลยค่ะ เพลินสุดๆ ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ 

[smilepengy]

น่ารักสุด ๆ 

[TheWanFah]

พี่เออขี้แกล้งมาก

[Tequila]

น่ารักกกกกกกกกกกกกกก

[kimhamwong]

พี่เออกับน้องเล็กน่ารักมากกกก
อิพี่เออขี้แกล้ง ตั้งแต่น้องเล็กอยู่อนุบาลก็โดนแกล้ง ร้องไห้หลายรอบเลย
ช่วงที่พี่เออหนีน้องเล็กอ่ะ เศร้าตามน้องเลย
คือเด็กอาจจะไม่รู้ว่าทำไมอยู่ ๆ คนที่เราเล่นด้วยทุกวันถึงหายไป
แต่สุดท้ายก็รักกันล่ะนะ
ปล.น้องเล็กน่าฟัดจริงจริง

[เจ้าหญิงในเงามืด]

พี่เออ แม่ง กวนตีน!!

[AngPao1932]

กรี๊ดดดดดดดดดด...อยากได้หนังสิอ

[pornwicha]

น่ารัจังเลยยยย

[สุนิสา]

ชอบมากกก สมหวังกันซักทีน้าาา
ชอบพี่เออรักน้องอ้วน
ขอบคุนค่ะที่เเต่งนิยายดีๆให้อ่าน

[Bear Company]