-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
นิยายเรื่องอื่นๆของ Ferrari_L (ที่จบแล้ว)
You Mean so much to Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.0;topicseen)
villain ถ้าไม่รัก อย่าหาว่าร้าย ซีรี่ส์ 1 (เติร์ก-เพรส) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40605.0;topicseen)
villain ถ้าไม่รัก อย่าหาว่าร้าย ซีรี่ส์ 2 (พอร์ช-จัส) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42430.0;topicseen)
villain ถ้าไม่รักอย่าหาว่าร้าย ซีรี่ส์ 3 (แทน-เฟ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44863.0;topicseen)
When I’m without you, I’m something weak
You got me begging, begging I’m on my knees
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
“น้องอยากกินก๋วยเตี๋ยวสตรอเบอร์รี่”
“คือไร”
“ก๋วยเตี๋ยวสตรอเบอร์รี่ไงพี่เออ”
“เดี๋ยวนี้เขาล้ำกันขนาดเอาสตรอเบอร์รี่มาทำก๋วยเตี๋ยวแล้วเหรอวะไอ้แพง” หันไปถามเพื่อน
“หมายถึงเย็นตาโฟป่าว”
“น้องไม่ได้หมายถึงเย็นเย็น น้องอยากกินก๋วยเตี๋ยวสตรอเบอร์รี่จริงๆ”
“ข่ะ เดี๋ยวพาไปกินเย็นตาโฟเนาะ = =;;”
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เป็นอีกคู่ที่โผล่มาในเรื่อง #youmean
และทุกคนอยากให้นี่จัด เฟอร์ก็จัดให้เลยค่ะ 5555
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติดตามผลงานของเฟอร์ค่ะ
ผิดถูก ชอบไม่ชอบยังไงคอมเม้นต์บอกเลยค่ะ
-
บทนำ
ปัง!
“กูใช่คนที่มึงจะมาล้อเล่นด้วยงั้นเหรอ ห๊ะ!”
“ขอโทษครับ T_T”
ผมมองหน้าไอ้เตอร์ แฟนของหมวย ผู้หญิงที่ผมกำลังทำกิจกรรมร่วมกันอยู่ช่วงนี้ อ้อ กิจกรรมเข้าจังหวะบนเตียงเท่านั้นนะครับ ผมไม่รู้เลยว่าเธอมีแฟนอยู่แล้ว พอจะรู้ทีไอ้ห่านี่แม่งกรีดรถกูซะจนสภาพดูไม่ได้ กระจอกไง เก่งแต่ทำลับหลังคนอื่น ผมตามล่าตัวมันมาทั้งวันเพิ่งได้ข่าวจากไอ้เปียวว่ามันดอดมาขี่รถเล่นแถวชานเมืองด้วยความสะใจที่หยามผมได้ ผมเลยตรงดิ่งมากระทืบมันโดยเฉพาะ
ปัง!
“ขอโทษแล้วลูกกูจะกลับมามีสภาพเหมือนเดิมมั้ยไอ้สัส”
ไอ้เตอร์แทบน้ำตาไหลพราก ส่วนไอ้แพงเพื่อนผมก็ยืนพิงรถมันดูดกาแฟสตาร์บัคมองอย่างเป็นห่วง ไม่ใช่ห่วงผมหรอก ห่วงไม้กอล์ฟพ่อมันที่ผมเอามาทุบรถไอ้สัสเตอร์อยู่เนี้ย
ผมไม่อยากจะนึกสภาพรถเบนซ์ของผม แต่ผมก็นึกไปแล้ว = =;; รอยกรีดรอบคัน พร้อมกับคำว่า ‘เหี้ย’ เต็มๆกระโปรงหน้ารถ กว่าจะขับออกมาจากมอได้ผมต้องใช้ความสามารถแค่ไหนรู้บ้างมั้ยวะ
เพล้ง!
“อย่าโว้ย พอแล้ว กูขอร้องเถอะไอ้เอิร์ธ”
“แล้วทีมึงทำรถกู กูได้มีโอกาสห้ามมึงมั้ยสัส ไอ้กาก! กระจอก!”
ผมคว้าขอเสื้อไอ้เตอร์ที่นั่งคุกเข่ายกมือไหว้อยู่ตรงหน้าผมขึ้นมาแล้วตะคอกใส่หน้ามันอย่างโมโหสุดขีด หน้าบวมปูดหลายที่ เจอหน้ามันผมก็ไม่ทันได้คิดอะไร ซัดมันอย่างเดียวก่อนจะมาลงที่รถมันบ้าง
“เอิร์ธ กาแฟกูหมดแล้วอ่ะ”
“มึงก็โทรบอกไอ้เปียวมารับดิวะ”
“ไม่อ่ะ นี่รถกู ถ้ามึงไม่กลับมึงก็กลับกับเตอร์เพื่อนรักก็แล้วกันนะ”
ไอ้แพงบอกหน้านิ่งๆ เพราะผมเพิ่งเอารถไปเข้าอู่มาเมื่อกี้เลยอาศัยรถเพื่อนมาชำระแค้นก่อน ถึงแม้ว่าสภาพรถไอ้เตอร์จะกลายเป็นเศษเหล็กไปแล้วแต่ผมยังไม่พอใจอยู่ดี รถลูกรักที่ผมต้องขอพ่อเป็นปีๆกว่าจะได้มามันเทียบไม่ได้เลยกับไอ้รถที่ยังผ่อนไม่หมดของมัน
“คราวหน้าคราวหลังจะทำอะไรกูขอซึ่งๆหน้า ไอ้ขี้เรื้อนอย่างมึงยังไงก็สู้กูไม่ได้ ขนาดผู้หญิงเขายังไม่เอามึงเลยเตอร์...” ผมจัดเสื้อนักศึกษาที่เปื้อนเลือดของมันให้เข้าที่และเริ่มใช้คำพูดทำร้ายมันแทน “...ถึงไม่มีรถใช้ยังไงก็ผ่อนพ่อกูให้หมดนะ ดีไม่ดีกูอาจจะบอกพ่อเพิ่มดอกก็ได้ มีเงินก็ทำได้ทุกอย่างไม่รู้หรือไง หึหึหึ”
ผมลูบหัวมันเบาๆอย่างกับมันเป็นแค่หมาน้อย ไอ้เตอร์เม้มปากแน่น ตัวมันสั่นไปด้วยความโกรธ ผมตบหน้าเรียกสติมันเบาๆพร้อมกับหัวเราะอย่างผู้ชนะแล้วเดินไปขึ้นรถไอ้แพง จิ๊ ไอ้ห่านี่ก็มากาแฟหมดอะไรตอนนี้ก็ไม่รู้โว้ย
ผมมองกระจกมองหลังด้านข้างตัวรถแล้วก็ต้องยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นไอ้เตอร์ทรุดตัวลงไปทุบพื้นด้วยความเจ็บใจ... ทั้งน้ำตา หึ
“เมียเทศกาลมึงโทรมาหลายรอบละ”
เมียเทศกาลก็คือ ผู้หญิงที่ได้ช่วงที่มันมีเทศกาลหรืองานฉลอง หรือปาร์ตี้อะไรพวกนี้แหละ เป็นศัพท์จังไรๆที่เพื่อนๆในกลุ่มผมใช้กัน
“เหอะ ได้แล้วกูยังต้องแคร์ป้ะ”
“ไอ้เหี้ยยยย”
“มันก็เหี้ยเหอะ ทั้งผัวทั้งเมียนั่นแหละ คราวนี้ทำไมมึงไม่เช็คประวัติให้กูดีๆวะ มึงก็รู้ว่ากูขี้เกียจมีปัญหา”
“กูต้องขอโทษมึงมั้ยไอ้เอิร์ธ ปุ๊บปั๊บหายเข้าห้องแล้วสัส”
เออ ก็ไวจริงแหละ โชคดีที่พกถุงติดตัวตลอด
ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เพราะยังห่วงเรื่องรถไม่หาย ผมเอารถไปเข้าอู่ที่สนิทกันไว้แล้ว แต่เพราะช่วงนี้มันเป็นช่วงหลังเทศกาลพอดีเลยต้องรอต่อคิวนานมาก พี่ที่สนิทกันที่อู่บอกว่าสองอาทิตย์ยังไม่รู้ว่าจะเสร็จทันหรือเปล่า เฮ้ออออ ต่อให้ต้องนอนกอดเท้าแม่เช้าเย็นผมก็ต้องทำเพื่อยืมรถท่านมาใช้ก่อนแล้วล่ะ บ้านผมก็ไม่ได้รวยมาก ทุกคนมีรถประจำตัวแค่หนึ่งคันและทุกคนดันชอบรถยี่ห้อนี้เป็นพิเศษเลยใช้เบนซ์กันทั้งบ้าน
ถ้ายืมพ่อเลี้ยงคงไม่ได้ ยืมแม่แล้วกัน T_T ไปสอนเด็กอนุบาลคงไม่ต้องขับเบนซ์เพื่อเครด่งเครดิตอะไรมากมายเหมือนป๋าหรอกมั้ง แต่ผมนักศึกษามหาวิทยาลัยปีหนึ่งต้องมีเพื่อความดูดีครับ
เข้าเรียนปีแรกในรั้วมหาวิทยาลัยผมก็สามารถสร้างตัวเองให้โดดเด่นในวงการได้เพียงเพราะ... เพราะ... = =;; เพราะอะไรไม่รู้เหมือนกัน ผมก็อยู่ของผมเฉยๆ เช้าไปเรียนเย็นกลับ กลางวันตีชาวบ้าน กลางคืนสังสรรค์อะไรไปตามประสาวัยรุ่นใจร้อน แต่เพื่อนๆชอบบอกว่าเพราะหน้าตาและความไม่สนโลก ไม่แคร์สายตาใครของผมประมาณว่าหนุ่มมั่นเงี้ย ซึ่งผมก็ไม่ปฏิเสธ ฮ่าๆๆ ใครๆก็อยากดูดีทั้งนั้นแหละครับ...
“ค่าซ่อมเท่าไหร่วะ”
“สี่หมื่น พี่เป้โหดสัสรัสเซียอ่ะ แต่เขาบอกว่าจะเร่งให้มากที่สุดแล้วจะเช็คให้กูอย่างละเอียด”
“ก็ทั่วไปแหละ แล้วมึงจะเอายังไงต่อวะ”
“ยืมรถแม่ = =”
“ให้พวกกูผลัดกันไปรับก็ได้นะ”
“กูนี่ใคร เอิร์ธ เอื้อการย์เว้ย อาศัยรถเพื่อนแล้วหญิงที่ไหนจะกรี๊ด”
“ฮ่าๆๆ ไอ้สัสสสสสสส”
...ใครๆก็อยากดูดีทั้งนั้นแหละครับ หญิงกรี๊ดดีJ
ผมกลับมาถึงบ้านตอนประมาณเกือบสามทุ่มเพราะไปนั่งกินเหล้ากับเพื่อนมา แอมมี่(เพื่อนสาวคนเดียวในกลุ่ม) เล่าให้ฟังว่าหมวยมาหาเรื่องพวกมันแล้วตามหาผมให้ควัก สงสัยจะติดใจอยากเป็นสาวcowgirl เอ้ย ติดใจในความหล่อของผม ฮ่าๆๆ
“แม่คร้าบบบบบ”
“เอ่อ คุณแม่อยู่สวนหลังบ้านค่ะ”
“หืม?”
คุณแม่อ่อ???
“ -/////- คุณแม่ของคุณเอิร์ธอยู่ที่สวนหลังบ้านค่ะ”
ผมก้มหน้าลงไปใกล้ๆหลานสาวของแม่ครัวบ้านผมแล้วทัดผมไปคล้องที่หลังหูให้อย่างอ่อนโยนพร้อมส่งยิ้มพิฆาตไปแอทแทร็คเล่นเอาน้องเขาอายม้วนแก้มแดงปลั่งมือไม้เกะกะทำอะไรไม่ถูกไปเลยทีเดียว
“ขอบคุณครับคนสวย ^^”
โป๊ก!
“ทำอะไร”
“เจ็บนะแม่ TOT”
“น้อยกลับไปได้แล้วลูก”
“ค่ะคุณ”
พอเด็กคนนั้นออกไปแม่ก็หันมาจิกสายตาแอทแทร็คผมแทน ผมรีบทรุดลงกอดเข่าแม่แล้วเอาหัวถูขาอย่างยอมรับผิด ผู้หญิงคนเดียวที่ผมยอมให้เลยนะครับ
“มาอีหรอบนี้อีกละ มีอะไร”
“%&*)%U@”
“พูดอะไร”
“ขอยืมรถใช้หน่อย” ผมบอกเสียงอ่อย
“แล้วรถแกล่ะ”
“อะ อู่”
“หะ!”
“อู่ T^T”
“$W^%U&(%^#&@$YTJ*&%*!Y$%@U*%^(%)*&(&%#*^%*@*....”
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงครึ่ง เป็นเวลาของแม่ผมเทศน์ไปซะชั่วโมงกับอีกสิบห้านาทีส่วนอีกสิบห้าที่เหลือคือเวลาที่เราได้คุยกันอย่างจริงจัง
“ให้ยืมเถอะนะครับ”
“ติดหรูเหรอ ขึ้นรถเมล์ไปสิ”
“โถ่แม่ มันไม่เท่ห์ สาวไม่กรี๊ดนะ”
โป๊ก โดนแม่เขกกบาลให้อีกที TOT
“แล้วฉันจะไปโรงเรียนยังไง”
“แม่ให้ป๋าไปส่งดิ”
“ไม่อยากเด่น แค่มีผัวเป็นเจ้าของโรงเรียนฉันก็ถูกเขม่นมากพอละ”
แม่ผมเป็นครูสอนเด็กอนุบาลอย่างที่บอก พ่อเลี้ยงของผมเป็นเจ้าของโรงเรียนทั้งฝั่งโรงเรียนอนุบาล ประถมและโรงเรียนมัธยมเลย ส่วนพ่อจริงๆของผมเป็นผู้นำเข้ารถยุโรปของประเทศ แต่ท่านไม่ค่อยอยู่กับที่ เดินทางไปดูรถที่ต่างประเทศบ่อยๆ อาจจะเพราะเหตุนี้ด้วยทำให้แม่กับพ่อเลิกกันไป
“ได้โปรดเถอะแม่ แม่ไม่อยากมีลูกสะใภ้เหรอ”
“เอารถไปล่อเขามาฟันแล้วทิ้งมากกว่า”
แหมะ แม่รู้ทันด้วย แย่จัง ฮ่าๆๆ
ตอนผมเรียนมอห้าเคยมีผู้หญิงมาติดแล้วจะย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านด้วยครับ แต่แม่ผมมารร้ายยิ่งกว่าไง สาวเจ้ากระเจิงเลยทีเดียว แค่นี้ไม่พอมีพวกศัตรูที่ชอบตีกันประจำตอนมอปลายถือดาบมาดักรอหน้าบ้านด้วย ป๋ายิงลูกซองรัวใส่จากบนระเบียงจนพวกมันไม่กล้ามาแหยมอีกเลยอ่ะ ก็นะ... ประสบการณ์ชีวิตครับ เรียกได้ว่ามีผู้หญิงเข้ามาในชีวิตผมเกือบทุกรูปแบบ ทั้งเรื่องเพื่อนหักหลังหรือเรื่องต่อยตีมีคู่อริอะไรผมก็เคยมาหมดแล้ว ผ่านมาหมดจนคิดว่าชีวิตนี้กูคงหาเรื่องใสๆยากแล้วล่ะ = =;;
“งั้นเอางี้มั้ย ให้เอิร์ธไปรับไปส่งแม่เช้าเย็น”
“แล้วแกจะทันเรียนเหรอ”
“แม่ทำอย่างกะว่าเอิร์ธมีเรียนตอนตีห้า”
เพียะ!
“ประชดเข้าไปดิ ไม่ต้องยืมละรถเนี้ย”
“โอ้ยยย แม่อ่ะ” ผมทำหน้ามุ่ยแต่ก็ลงไปนั่งกับพื้นกอดแม่ที่นั่งอยู่บนโซฟาอ้อนๆ “ไม่งั้นเอิร์ธไปยืมรถพ่อมาใช้แน่”
“หยุดเลยนะ ไอ้ลูกคนนี้นี่!”
“งั้นแม่ก็...” ผมทิ้งจังหวะให้แม่บอกอนุญาต ผมรู้ดีว่าแม่ไม่อยากให้ผมไปยุ่งกับพ่อสักเท่าไหร่
“เออๆก็ได้ๆ”
“วู้ววววววว! แม่ใครน่ารักที่สู๊ดดดดดด”
ผมสอดมือเข้าไปบีบก้นแม่อย่างหยอกเย้า พอจะเข้าไปจุ๊บแก้มกลับโดนฟาดหน้ากลับมาน้ำตาแทบไหล TOT
-----------------------------------------------------------
พี่เออมันแรดยังไงไม่รู้ TOT
-
1
ผมหาวหวอดๆขณะที่ขับรถไปส่งแม่ที่โรงเรียนตั้งแต่หกโมงเช้า ปกติผมเรียนหลังเก้าโมงทั้งนั้นแหละ ผู้ชายชาววิศวกรรมศาสตร์อย่างพวกผมนี่ถ้าเลือกได้ก็อยากจะเป็นนักศึกษาภาคบ่ายกันครับ แต่ถ้าจะเรียนแต่ตอนบ่ายจริงๆมึงก็เตรียมตัวเปอร์จบแปดปีได้เลย = =;;
“บอกแล้วว่าให้ขึ้นรถเมล์ไปเรียนเอา”
“น่าแม่”
ผมบอกแล้วหยิบแก้วกาแฟที่เสียบอยู่ตรงช่องใส่แก้วข้างพวงมาลัยมาดูด ถ้าอยากขับbenz S class ไปเรียนแทนการขึ้นรถเมล์ ผมไม่ควรจะหวั่นกะอิแค่ต้องตื่นเช้าแต่ผมควรจะเปลี่ยนเวลาการนอนสักหน่อย
“อันที่จริงเด็กเขาเริ่มเรียนตอนแปดโมง แม่จะไปทำไมตั้งแต่เช้าอ่ะ”
“รอรับเด็กๆไง”
“รอรับ? ทำไมต้องรอรับ”
“แกเรียนวิศวะจะไปเข้าใจอะไรกับหัวอกคนเป็นครู เด็กตัวน้อยๆของฉันเดินเตาะแตะจูงมือมากับผู้ปกครองที่เขาไว้วางใจให้เราดูแลลูกเขาต่อ พอเขาเห็นเราเขาก็ยกมือไหว้ทั้งๆที่เขายังล้างก้นเองไม่เป็นเลยมันน่ารักจะตายเถอะ”
ผมพยักหน้าแกนๆ ผมไม่ได้รักเด็กเหมือนแม่หรอก ออกจะรำคาญและไม่ชอบด้วยซ้ำโดยเฉพาะไอ้แมทธิวหลานผม มันเป็นเด็กห่าทำตัวกวนตีน เห็นแล้วมันน่าตื๊บจะตาย ผมเคยตบหัวมันไปหลายที(ตอนที่พ่อแม่มันไม่อยู่นะ)
หลังจากฝ่ารถติดเป็นเวลากว่าชั่วโมงก็มาถึงโรงเรียนอนุบาลหมูน้อย ที่ผมเรียกหมูน้อยเพราะเด็กแต่ละคนดูรูปร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์ บ่งบอกเลยว่าบ้านมีอันจะกินมากถึงมากที่สุด
“แล้วนี่แกจะไปอยู่ไหน ยังไม่ถึงเวลาเรียนนี่”
“เข้าไปในโรงเรียนได้มั้ยล่ะ”
ผมแกล้งถามแล้วเหลือบมองออกไปนอกรถ เด็กแต่ละคนจูงมือแม่แกว่งไปมา บ้างก็จูงมือพ่อกับแม่พร้อมหน้าพร้อมตามาก บ้างก็ไม่ยอมเดินเองให้พ่อแม่อุ้มไปอีก รอให้โตก่อนเถ้อออออ จับมือผัวจับมือเมียกันให้พรึบ = =;
ตอนผมยังเด็กผมไม่ได้เป็นแบบนี้หรอกนะบอกเลย ออกจะอายด้วยซ้ำที่ต้องให้พ่อกับแม่ไปส่งที่โรงเรียน เวลาโดนหอมแก้มนี่แทบอยากจะเอาหัวโขกผนังห้องเรียนตาย
โอ๊ะ! ผมเหลือบไปเห็นเด็กที่ต่างจากคนอื่นๆคนนึงแล้วล่ะ
...ไอ้อ้วนนั่น
เป็นเด็กคนเดียวที่อยู่ในบริเวณนั้นที่สามารถเดินเข้าโรงเรียนเองโดยที่ไม่ต้องมีผู้ปกครองไปส่ง O_O ผมพยายามมองหาแล้วนะแต่ไม่เห็นท่าทางใครที่บ่งบอกว่าเป็นพ่อแม่เลย แล้วมาโรงเรียนยังไงวะนั่น
“ได้ดิ นั่งเล่นกับน้องๆเขาฆ่าเวลาไปก่อน”
“เปลี่ยนเป็นนั่งเล่นกับเวลาฆ่าน้องๆเขาไปก่อนได้มั้ย แม่ก็รู้ว่าเอิร์ธรักเด็กมากแค่ไหน เหอๆๆ”
“ตามใจแกแล้วกัน เด็กเขาก็ใช่ว่าจะชอบแกซะเมื่อไหร่ อุ๊ย น้องอเล็กกกกกกซ์ >O<”
แม่ผมเปิดประตูไปเจอเด็กอ้วนที่ผมเพิ่งพูดถึงไปแล้วทำท่าเอ็นดูอย่างเต็มที่ ส่วนไอ้เด็กที่ทำหน้านิ่งๆหยิ่งๆเมื่อกี้ยิ้มร่าอย่างน่ารักก่อนจะรีบวิ่งมาหาแม่ผม
เดี๋ยวนะ...
เมื่อกี้ผมเพิ่งชมเด็กว่าน่ารักไปงั้นเหรอ ช๊อคสัส!
ผมเปิดประตูลงรถไปเห็นแม่พยายามจะอุ้มเด็กนั่นขึ้นแต่ว่าแม่ผมก็ใช่ว่าจะตัวโตไปกว่ากันซะเท่าไหร่ ผมจึงรีบเข้าไปช้อนไว้อีกทีเพราะแม่เกือบจะทำไอ้เด็กอ้วนหลุดมือ
“เล่นอะไรเนี้ย เดี๋ยวได้ล้มไปด้วยกันทั้งคู่!”
แม่ไม่ได้สนใจผมเลยทั้งๆที่ผมอุตส่าห์เป็นห่วง ท่านหอมแก้มไอ้อ้วนน้อยฟอดๆๆๆด้วยความหมั่นเขี้ยว ผมกรอกตาขึ้นฟ้าอย่างเบื่อหน่ายกับอาการคลั่งเด็กของแม่
“คุณครู เขาเป็นใครหรอครับ”
“เขาเป็นคนบ้า อย่าไปอยู่ใกล้เขานะ>O<”
“แม่!”
“ดูสิๆ โมโหใหญ่แล้ว กลัวโดนกินตับจังเลย”
“คิกๆๆ น้องเล็กกลัวโดนคนบ้ากินตับ แบร่”
นะ... หนอยยยยยย ไอ้เด็กอ้วนยื่นนิ้วป้อมๆมาชี้หน้าผม กระดิกนิ้วยิกๆแถมยังแลบลิ้นใส่ ผมซึ่งเห็นว่าแบบนั้นมันเป็นการกวนตีนมากๆเลยลืมตัวฟาดมือน้อยๆนั่นดังเพลียะ! แม่ผมอึ้ง ไอ้เด็กนั่นก็อึ้ง ส่วนผมอึ้งที่สุด มือไวเพราะปกติเจอใครกวนตีนใส่ผมก็ซัดมันไปเลยไง
“ฮะ ฮึกก ฮือออออ”
“ไอ้เอิร์ธ!”
แม่ผมลงไปนั่งยองๆจับมือเด็กอ้วนมาดู ผมก็แอบชำเลืองดูหน่อยๆเห็นรอยแดงเป็นปื้นแล้วยิ่งไอ้อ้วนน้อยนี่ผิวขาวจั๊วะอย่างกะกระดาษรอยแดงยิ่งโคตรชัด
“โอ๋ๆ คุณครูขอโทษแทนพี่เอิร์ธด้วยนะครับ ไม่เจ็บเนาะ ฟู่ววว”
แม่ผมปลอบไอ้อ้วนแล้วจูงมือเข้าโรงเรียน ส่วนเด็กนั่นก็มองผมด้วยสายตาเกลียดชังแล้วเอาหลังมือป้ายน้ำตาป้อยๆ นะ...นี่ยังไม่เคยมีเด็กที่ไหนมองผมด้วยสายตาที่โคตรเกลียดแล้วทำให้ผมเจ็บไปถึงกระดูกสันหลังได้เท่านี้เลยนะเนี้ย
ผมเดินตามหลังคนทั้งคู่ไปเงียบๆ พอน้ำตาหยุดไหลเด็กก็สะอึกฮักๆอย่างน่าสงสาร แม่ผมจึงฝากเด็กไว้กับผมแล้วไปหาน้ำมาให้กิน
“นี่”
“ฮึก”
“แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า”
“ฮึก”
“มานี่ดิ๊ไอ้อ้วน”
ผมรั้งแขนป้อมๆจะดึงเข้ามาใกล้แต่เด็กมันขืนตัวไว้ มันเลยกลายเป็นกระชากแขนแรงๆไปเลยไง เล่นเอาจากที่เงียบไปแล้วก็แหกปากร้องไห้ขึ้นมาอีก เฮ้อออออ เด็กมันบอบบางอย่างงี้ผมเลยไม่ชอบ ผมเป็นผู้ชายอกสามศอกจะให้มาเล่นกิงก่องแก้วปัญญาอ่อนกับเด็กมันไม่ใช่สไตล์ = =;;
“คนเป็นคนบ้า นิสัยไม่ดี ฮึก”
“เออๆ รู้แล้ว”
“ฮึก คนเลว”
“โห เลวเลยเหรอวะ”
ปึก!
โอ้ยยยย หมัดเล็กๆทุบหน้าผม มือนุ่มขนาดนี้ไม่เจ็บหรอกครับ แต่ว่าไม่เคยมีใครมาทุบหน้ากูโดยที่ไม่โดนสวนกลับเลยนะเว้ยยยย เด็กอ้วนนี่คนแรกเลย!
“แงงงงงงงงงงงงงงง!!!”
“ยอมให้ตีแล้วก็เงียบดิ”
“ฮึก”
อยู่ดีๆเด็กที่ผมจับตัวไว้ก็โผเข้ามากอดเล่นเอาผมอึ้งเล็กน้อยแต่ในอกนี่ใจเต้นตุบๆแปลก บางทีนี่อาจจะเป็นความรู้สึกของการที่เรารู้สึกผิดแล้วได้รับการให้อภัยกลับมา
“นายชื่ออะไร” ถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว ผมแค่อยากเบี่ยงประเด็นแบบชวนคุยไปเรื่องอื่นเงี้ย (ทำบ่อยตอนมีผู้หญิงมาวุ่นวายไง = =)
“ฮึกฮือออ ชอบรังแกล้งคนอื่น ฮึก”
“หมายถึงรังแกหรือเปล่า = =; แล้วตกลงชื่ออะไรหะเรา ไม่บอกเจ็บตัวนะ”
“ฮึกฮือออออ”
อ่าว หนักไปอีก นี่ผมพูดปกติเลยนะ จริงจริ๊งงงงงงง ไอ้เด็กอ้วนยื้อตัวออกจากผมอีกครั้งแต่ผมไม่ปล่อยแล้วรัดแขนให้แน่นกว่าเดิมตัวนุ่มขนาดเหมือนเอาหมอนหนุนมากอดอ่ะ
“ฉันชื่อเอิร์ธ”
ผมรู้สึกมือไม้เกะกะ ตอนแรกอยากจะลูบหลังปลอบเหมือนที่แม่ผมทำเมื่อกี้แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง พอจะลูบหัว ภาพตอนที่แกล้งตบหัวไอ้แมทธิวก็ลอยเข้ามา กลัวว่าจะกลายเป็นยิ้มเหมือนหลอก หยอกเหมือนขู่ไป เลยได้แต่เงอะงะกันอยู่อย่างนี้
“ไม่ใช่หรอก คุณครูบอกว่าเป็นคนบ้า”
“แล้วมากอดกับคนบ้าทำไม เดี๋ยวควักไส้เลยนี่”
ผมแกล้งเอามือจกพุงกลมๆ ทำท่าเหมือนจะล้วงไส้ออกมากินจริงๆ อเล็กซ์ร้องกรี๊ดด้วยความจั๊กจี้ ปากเล็กๆสีสดเริ่มมีรอยยิ้มทั้งๆที่บนหน้ายังมีคราบน้ำตาเป็นสายอ่ะ แต่ผมนี่แสบแก้วหูไปหมด TOT พอแม่กลับมาพร้อมกับขวดน้ำก็ล้อผมทันทีที่เห็นผมกับไอ้อ้วนน้อยกอดกัน
“ฮั่นแน่ คืนดีกันแล้วเหรอ จิๆๆ ลูกชายเราก็มีมุมนี้เหมือนกันนะเนี้ย”
“ไม่ใช่สักหน่อย อยู่ดีๆเด็กนี่ก็วิ่งมากอดเอิร์ทเอง”
ผมกางแขนออกให้เห็นว่ามีแต่ไอ้อ้วนน้อยต่างหากที่กอดคอผมอยู่
“นั่งให้น้องกอดดีเลยเนอะ”
“ใครจะไปสู้แรงได้ล่ะ เนี๊ย ดึงจนเจ็บคอไปหมด”
“แถได้โล่ไปอีก จะเอาเท่ห์ไปไหนหะไอ้ลูกชาย”
T_T ก็เพราะกลับบ้านมาแล้วต้องแพ้แม่ไง อยู่นอกบ้านผมก็ขอชนะสิบทิศมั่งเถอะ!
ผมนั่งเล่นฆ่าเวลาอยู่กับแม่ที่โรงเรียนด้วยความเวียนหัว ผมรำคาญไอ้เด็กที่วิ่งวนไปมารอบตัวผมมาก!! ไม่พอพวกมันยังมาถามคำถามกวนตีนซึ่งแม่บอกว่าเด็กวัยนี้มักจะเป็นเจ้าหนูจำไม เขาถามเพราะอยากรู้จริงๆไม่ได้ถามเพราะกวนตีน
“พี่เอิร์ทๆ หนึ่งบวกหนึ่งเท่ากับเท่าไหร่อ่ะ”
“โง่เหรอ สองไง= =”
แม่จิกตามามองผมแวบหนึ่งที่ปากไม่ดีใส่เด็ก นี่ยังเบสิคๆนะครับ ยังมีอีกเพียบนอกจากจะถามแล้วบางทีโดนแย่งของเล่นยังวิ่งมาฟ้องผม ผมเลยเอาของเล่นไปทิ้งขยะเลย = =; แย่งกันดีนักก็ไม่ต้องเล่น
“ทำไมหนึ่งบวกหนึ่งไม่เท่ากับสิบเอ็ดเหรอคับ”
“หนูคิดว่ามันเป็นแอปเปิ้ล ทำไมพี่ถึงบอกว่าเป็นแตงโม”
“ทำไมพี่ถึงมาโรงเรียนเหรอ”
“พี่คะ ทำไมเครื่องบินถึงบินได้คะ”
“ทำไมภูเขาต้องอยู่บนดินเหรอคับ ถ้าภูเขาอยู่บนก้อนเมฆล่ะครับ”
จ๊ะ =________________= ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ถามกันเก่งจริงๆ พอผมไม่ตอบพวกมันก็วิ่งกลับไปแล้วก็หาคำถามมาถามใหม่ บางทีผมก็แอบเตะมันไปเบาๆแก้เซ็ง (?)
ต่างจากคู่กรณีที่มีเรื่องกันตั้งแต่เจอหน้าของผม นั่งปั้นดินน้ำมันกับเด็กที่ชื่อแซ็คไม่สนใจชาวบ้านชาวเมืองเขาเลย วัยนี้เขาเรียนรู้ด้วยตัวเองกันเหรอวะ
“อ้วน”
“ไม่ได้แซ็ค เราต้องเอาคนขี่หลังวัว” นิ้วป้อมๆบีบดินน้ำมันเป็นรูปต่างๆ แล้วไอ้ที่จับอยู่นั่นคนหรือวัว ทำไมมันลักษณะเดียวกันเลยวะ เอาอะไรขี่หลังอะไรก็ไม่ต่างอ่ะ
“อ้วน ทำเป็นไม่ได้ยินเหรอ”
ผมทำเสียงเข้มจนไอ้เด็กแซ็คต้องหันมามอง ไอ้เด็กนี่มันก็ไม่ได้มากวนตีนผมนะแต่ทำไมรู้สึกไม่ชอบไม่รู้ สงสัยชื่อมันไม่โดนใจ เหอๆๆ
“อเล็กซ์ เขาเรียกนายหรือเปล่า”
“เล็กไม่รู้ แซ็คอย่าไปใกล้เขานะ”
“ก็เขาบอกว่าอ้วนอ่ะ เล็กแก้มโตคนเดียวเลย”
ว่าแล้วไอ้แซ็คก็บีบแก้มป่องนั่นแรงจนไอ้อ้วนน้อยนิ่วหน้า ผมสังเกตตั้งแต่แรกละ ไอ้เด็กแซ็คชอบแกล้งอ้วนตลอดแต่อ้วนก็ยังเล่นกับเขา เหมือนแกล้งแล้วก็เป็นเพื่อนกันไปด้วย เอ้อ... เด็กนี่มันเข้าใจยากจริงๆนะผมยืนยัน
“เมินเหรอ”
ผมเดินเข้าไปนั่งขัดสมาธิใกล้ๆแล้วเอานิ้วจิ้มหัวเด็กอ้วนจนหน้าหงาย มันหันมามองผมอย่างไม่เป็นมิตร ปากก็เบะจะร้องแต่ก็ยังไม่ร้อง นั่งขยำดินน้ำมันแรงๆ คิดว่าคงโกรธแหละ
“เอ้า ไปไหน”
ผมเรียกเมื่อเด็กน้อยลุกขึ้นวิ่งหนีไปทางอื่นทั้งๆที่ปากยังเบะ ตาแดงๆแต่ยังไม่ยอมร้องสักที ผมลุกเดินตาม... นี่แค่เดินนะ ไม่กี่ก้าวด้วย ยังทันขาสั้นๆที่วิ่งดุ๊กดิ๊กไปทางสนามเด็กเล่น อยากเล่นชิงช้าก็ไม่บอก (ได้ข่าวว่าเด็กเขาไม่อยากอยู่ใกล้แกกกก๊ ><)
“อ้วน”
“ไม่ได้ชื่ออ้วน!”
“แล้วชื่ออะไร” ผมทำยียวนทั้งๆที่รู้ว่าเด็กมันโคตรหงุดหงิด
“อเล็กซ์!”
“เล็ก? จู๋เหรอที่เล็ก ไหนดูจู๋เล็กหน่อยดิ๊ ผู้ชายหรือผู้หญิงน้า”
“นี่!!!”
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้อ้วนน้อยลุกจากชิงช้าอย่างโมโหแล้วง้างเอวกางเกงให้ผมดูข้างใน โอ้ยกูขรรม >O< ผมมัวแต่หัวเราะไอ้อ้วนน้อยคงคิดว่าผมไม่สนใจ กระทืบเท้าแล้วง้างกว้างกว่าเดิม ผมเลยก้มลงไปดูอย่างเสียไม่ได้
“เห้ย ไม่ใส่กางเกงใน!”
“ใส่นะ!”
“กร๊ากกกกกกกกกกกก”
ผมหัวเราะท้องคัดท้องแข็งอยู่สักพักส่วนไอ้เด็กอ้วนก็นั่งยองๆอยู่ที่พื้นแล้วฟุบหน้าลงกับเข่า ผมจับตัวดูนึกว่าอาย ที่ไหนได้นั่งร้องไห้ แต่ไม่แหกปากเหมือนเมื่อกี้ น้ำตานี่เต็มเข่าเต็มแขนตัวเองไปหมด
“ฮึก ทำไมต้องแกล้งด้วย”
“แกล้งตรงไหน”
“นิสัยไม่ดีเลย ฮึก”
“บอกว่ารู้แล้ว”
“แม่ไม่รักเหรอ”
“อ้าวไอ้เด็กนี่!”
ผมเหนี่ยวมือจะฟาด แต่พอได้สบกับดวงตากลมที่หยาดใสไปด้วยน้ำตาผมก็ชะงักกึก แพขึ้นตายาวเปียกชื้นลามไปถึงแก้มกลมอมชมพู เสียงฮือเบาๆที่ลอดออกมาจากกลีบปากสีแดงทำให้ผมรู้สึกสงสารแปลกๆ รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวผมเลยเดินออกมาจากที่นั่น ปกติเห็นเด็กร้องไห้ผมรู้สึกสะใจนะไม่รู้ว่าเป็นเพราะโรคจิตหรือเกลียดเด็กเข้าไส้ แต่พอเป็นไอ้เด็กตัวพองที่ชื่ออเล็กซ์นั่นผมถึงรู้สึกเศร้าและอยากจะร้องตาม
----------------------------------------------------
พี่เอิร์ธโหดนะเออ คนไม่ชอบเด็กนี่เนอะ
ติดตามเฟอร์ต่อๆไปด้วยน้า
ขอบคุณค่ะ
-
หรือจะเป็นรักต่างวัย 5555 รออ่านตอนต่อไปครับ
-
รอน่ะครับมาต่อไวๆชอบเรื่องนี้.❤
-
เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ชอบๆๆๆๆ o13
-
เนื้อเรืองน่ารักดี แต่ถ้าเกิดเป็นรักต่างวัยนี่ห่างกัน15ปีเลยกว่าจะได้รักกันอีกโอ้ว์ ติดตามนะคะ
-
เรื่องนี้น่ารักจัง ชอบอเล็กซ์น่ารัก ชอบเด็กอ้วนๆๆ :mew1: :mew1:
-
ชอบเด็กอ้วนนนน เด็กน่ารักกกก
-
2
รู้สึกไม่สบายใจเลย
ผมทิ้งเด็กไว้ที่สนามเด็กเล่น
ผมทำเด็กร้องไห้
คือ... คือกูก็เคยทำและเคยทำมาบ่อยด้วยป่ะวะ ทำไมต้องมารู้สึกอะไรอย่างนี้ด้วยเนี้ย โว้ยๆๆๆ
“เป็นห่านอะไรวะเอิร์ธ”
แอมมี่ หญิงแกร่งหนึ่งเดียวในกลุ่ม(ถ้าไม่นับอิตุ๊ดคมน่ะนะ)ถามขึ้น
“ช่างเหอะ ไปจองที่ป่ะ เดี๋ยวกูไปช่วยไอ้ต๊ะยกข้าวมาให้”
ผมบอกแอมมี่กับไอ้แพงแต่ไม่ทันที่จะได้แยกกันจู่ๆก็มีช่อดอกกุหลาบช่อใหญ่มากพอที่จะสามารถบังทัศนะวิสัยในการมองของผมกับไอ้แพงได้เกือบมิดได้ในระยะหนึ่งไม้บรรทัด
‘โอ้พ่อนวลน้องเนื้อทองจ๊ะ ตึงตึง เธอคือนางฟ้าหรือนางไม้ หล่นมาจากทิพย์วิมานไหน ตึงตึง ทำไมช่างโสภี ทรวดทรงองค์ เอวงามบาดตา โอ้ยหยาดจากฟ้ามาสู่ดิน ถ้าเฉียดพระอินทร์คงเพ้อรำพันว่าโดน~~~~ ตึง ตึง ตึง’
ตู้หูววววววว อภิสิทธิ์พิเศษมหาศาลมากมายก่ายกอง กล้าดียังไงยกกลองมาตีจีบสาว เอ้ย จีบหนุ่มกลางโรงอาหารคณะผมวะเห้ย ผมเหลือบไปมองไอ้แพงที่ยิ้มหน้าบานหาได้มียางอายไม่ แต่พอผมจะเดินหนีแม่ งจิกเสื้อกูไว้ใหญ่ ผมเลยจำเป็นนนนน ยืนกอดอกฟังเพลงจีบปีหนึ่งเชยๆโบราณๆของพวกพี่แกไป
สุดท้ายไอ้แพงก็ปฏิเสธไปว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว คือมันไม่ได้เป็นเกย์นะครับ แต่หน้าตามันควรจะเป็นไง บางทีผู้หญิงก็คิดว่ามันเป็นไปกันหมด เลยไม่มีใครมาจีบ ส่วนผู้ชายกลับเข้ามาจีบไม่ให้ขาดตอน
“นังแพง ชั้นเกลี๊ยดดดดด ชะนีลาตายแพร๊บบบ ชะนีอยากมีโมเม้นต์เน้~ >O<”
“ทำไมถึงอยากมีโมเม้นต์นี้กันวะ พวกมึงไม่อายเหรอ”
“ก็มึงไม่เคยทำไงเลยไม่รู้ แค่เอาหน้าเข้าล่อชะนีก็ติดเบ็ดละ พลาดความฟินแล้วล่ะหนู”
แอมมี่ตบบ่าผมพร้อมทำหน้าเห็นใจแล้วควงแขนไอ้แพงที่หอบดอกกุหลาบไปหาโต๊ะนั่ง ผมเดินแยกออกไปสั่งข้าว ถ้าทำแบบนี้มันจะดีเหรอวะ... ถ้าผมทำไอ้อ้วนน้อยจะยิ้มป้ะ? แล้วผมจะไปคิดถึงมันทำไมเนี้ย น่ารำคาญ นิดหน่อยก็ร้อง เด็กร้องง่ายและผมก็โอ๋ไม่ค่อยเป็น ผมเลยไม่อยากจะคลุกคลีกับเด็กเท่าไหร่
“มีอะไรกันเหรอวะ”
ไอ้เปียวที่เพิ่งเข้ามาใหม่ถาม ผมเหลือบมองไอ้ต๊ะมันก็ยักไหล่ทำเป็นไม่แคร์ ทั้งผมกับไอ้เปียวก็พอจะรู้เรื่องระหว่างมันกับแพงอยู่แล้วล่ะ แต่พวกมันบอกว่าเป็นเพื่อนกันพวกผมก็เออโอเค พวกมึงเป็นเพื่อนกัน กูเชื่อ(ก็ได้) J
“เกะกะว่ะ ดอกไม้นี่กินได้มะ กินไม่ได้ก็หายไปก่อน”
ฟุบ!
ไอ้ต๊ะโยนช่อดอกไม้ลงขยะเป๊ะสัสอ่ะ ผมกับพวกคนอื่นเหล่ตามองกันอย่างไม่ได้นัดหมายแต่ปากนี่กลั้นยิ้มสุดฤทธิ์ ทั้งโต๊ะมีแต่ไอ้ต๊ะเท่านั้นแหละที่หงุดหงิดอยู่คนเดียว
“ทำไมทำงี้วะ มีคนให้กูมานะเว้ย เขารู้ก็เสียใจแย่”
“แคร์?” มันเลิกคิ้วกวนตีนแพง
“เออ!”
“ไปเก็บเองดิ นี่โต๊ะกินข้าว เอามาวางดอกไม้แล้วจะให้พวกกูลงไปกินใต้โต๊ะเหรอ”
เออๆ พูดดีมีเหตุผล
“กูมีที่กินแล้วกัน!”
ไอ้แพงเริ่มโมโหเดินฟึดฟัดไปยกช่อดอกไม้ตัวปัญหาออกมาวางแทนที่ที่มันนั่ง ส่วนเจ้าตัวก็ไปนั่งที่ตักไอ้ต๊ะแบบไม่ได้ขออนุญาตและไม่ได้รับอนุญาตใดๆทั้งสิ้น
“กินได้แล้วใช่มะ”
“กูกินไม่ได้ ลุกไป”
ไอ้ต๊ะทำหน้านิ่งทั้งๆที่ดวงตามันก็วูบไหวอย่างประหม่า
“โอ๊ยยยย คู่ผัวตัวเมียนี่อะไรคะ นั่งต่งนั่งตัก สามพีมั้ยคะ เคธี่ขออยู่ชั้นบนสุด”
ไอ้คมศักดิ์หรือเคธี่ที่กล่าวมาข้างต้น (= =;;) จะเดินมานั่งซ้อนตักแพงอีกทีแต่ไอ้ต๊ะรีบดันออกทั้งสองคน ไอ้แพงเลยเดินกลับไปนั่งตรงข้ามมันแล้วเอาช่อดอกไม้วางไว้บนตัก อิเคธี่เห็นก็กรี๊ดกร๊าดเข้าให้อีกคน ผมไม่เห็นว่ามันจะสวยตรงไหนเลย ยกมาให้ทั้งรากทั้งโคนยังจะเกิดประโยชน์กว่าหรือเปล่า
“เกลียดมึงจริงๆค่ะผัวขา เพราะคิดอย่างนี้สินะวาเลนไทน์เลยไม่มีช่อดอกไม้มาให้เมียเลย”
อิเคธี่จีบปากจีบคอจิกผม
“ถ้ามึงอยากได้มึงเอาตังค์ไปซื้อเองป่ะ”
ผมล้วงกระเป๋าตังค์มาจกแบงค์ห้าร้อยให้ประชดมัน อิเคธี่เมียแอบอ้าง(?)ของผมกุมขมับแล้วเทศน์ผมต่อถึงหัวข้อที่ผมไม่เคยทำอะไรโรแมนติกๆแบบนี้ทั้งๆที่เป็นส่วนสำคัญมากในชีวิต ปกติเลี้ยงดริ๊งค์สักแก้วสองแก้วพวกเขาเหล่านั้นก็ย้ายมานั่งโต๊ะเดียวกับผมแล้วอ่ะ แล้วผมจะต้องทำอย่างนี้ไปเพื่ออะไรในเมื่อสิ่งที่ผมทำอยู่เสมอๆนี่มันเห็นผลเร็วกว่า
ผมไลน์ไปถามแม่ถึงเรื่องของอเล็กซ์ แม่เลยถ่ายรูปมาให้ดูตอนที่เด็กนั่นนั่งกินข้าวถาดหลุม มีผ้ากันเปื้อนสีฟ้าผูกอยู่ที่คอ ตั้งหน้าตั้งตากินไม่สนใจอะไรเลยทั้งๆที่ยังจับช้อนไม่ค่อยถนัดด้วยซ้ำ หึหึหึ ปากเล็กนิดเดียวจนช้อนจะเข้าไม่ได้อยู่แล้ว
“เย็นนี้ไปไหนกันป่าว”
“กูไปรับแม่”
“ออกตัวคนแรกเลยนะผัวขา อ้างเหรอ ดอดไปรับกิ๊กหรือเปล่า”
กูเกลียดคำว่าผัวขาของมึงชิบ!
“แล้วนี่อะไร ดูอะไร ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เมียใหม่อ่อ?”
“เทศกาลไหนวะ”
“อย่าพูดงั้นดิวะมี่ ไอ้เอิร์ธนี่ทุกวันไม่เว้นวันหยุดราชการ แต่ช่วงเทศกาลมันจัดหนักแค่นั้นเอง”
เอ้า หัวเราะกูกันใหญ่ ปกติผมต้องไล่ตบหัวมันไปแล้ว แต่ตอนนี้อารมณ์ดีไง
“ถ้าจะซื้อดอกไม้อย่างนี้ ซื้อได้ที่ไหนวะ”
……….
……………..กริบ
ทุกคนบนโต๊ะหยุดหัวเราะเฮฮา มือที่ตักข้าวก็ไม่ขยับเขยื้อนราวกับโลกหยุดหมุน อิเคธี่ค่อยๆยกมือขึ้นมาชี้หน้าผมแล้วอ้าปากพะงาบๆพูดอะไรไม่เป็นคำ
“เคี้ยวข้าวก่อนก็ได้ว่ะมี่”
มันอมข้าวหันมามองผมอึ้งๆ
“ร้านขายดอกไม้ หลังมอข้างร้านถ่ายเอกสารพี่ปอยก็มี” มันบอกช้าๆเนิบๆเหมือนยังไม่หายอึ้ง ผมพยักหน้าเข้าใจแล้วจ้วงข้าวเข้าปาก ตอนเย็นค่อยไปซื้อแล้วกัน บางทีแค่ดอกไม้อาจจะไม่พอ แก้มพองขนาดนั้นต้องชอบกินขนมมากแน่ๆ
พอถึงเวลาจริงๆผมกลับต้องอารมณ์เสียเพราะกว่าจะได้จ่ายตังค์ก็ต่อแถวในเซเว่นซะนาน แคชเชียร์ก็เหลือเกินครับ ขนาดแถวยาวไปถึงโซนตู้ขายน้ำแล้วยังมีหน้ามาโทรศัพท์หาผัวอีก อ้อ คิดเงินผมผิดด้วยนะ ที่จริงต้องสามร้อยห้าสิบ แต่คิดผมแค่ร้อยห้าสิบเอง กูนี่รีบเดินออกจากร้านเลย เหอๆๆ ใครบอกให้มัวแต่คุยโทรศัพท์ และทำให้ผมมาเกือบไม่ทันไอ้อ้วนน้อยเลิกเรียนล่ะ
ปริ๊นๆๆๆ
ผมรีบบีบแตรรถเรียกไอ้เด็กอ้วนที่เดินด๊อกแด๊กไปบนทางเท้า ไปไหนคนเดียววะ เดี๋ยวได้โดนลักพาตัวL
“อ้วน ไปไหน นี่ เรียกไม่ได้ยินเหรอไง”
ผมเปิดกระจกตะโกนถาม อเล็กซ์หันมามองพร้อมแสดงสีหน้าตกใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด ผมมองหาโซนขาวดำแล้วรีบหักเข้าไปจอดก่อนจะเดินกลับมาหาไอ้อ้วนที่ยืนงงอยู่ แต่พอผมจะจับแขนก็ถอยร่นไปอย่างกับแมวขี้กลัว หนักเข้าก็จะวิ่งหนีผมเลยรวบตัวไว้
“กรี๊ดดดดดดดดดดด”
“โอ้ยยย แสบแก้วหูโว้ยยยยยยยย”
“กรี๊ดๆๆๆๆ”
ผมเอามืออุดปากไอ้อ้วนที่ทั้งดิ้นทั้งกรี๊ดแล้วเปิดประตูรถอย่างทุลักทุเลแต่พอก้นนิ่มนั่นสัมผัสบนถุงขนมพองลมเจ้าตัวเขาก็เงียบกริบราวกับเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งๆที่มันเพิ่งจะทำให้ผมถูกคนแถวนั้นมองว่าเป็นโจรลักพาตัวอยู่
“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับคุณ”
“ไม่มีครับพี่”
“คุณเอิร์ทนั่นเอง นึกว่าใคร”
“แฮะๆๆ”
พี่จราจรที่โบกให้เด็กข้ามถนนยังต้องเข้ามาถาม T_T
“กูลิโกะ ไมล์ดี้ ว้าววววว โอริโอ้ ลาวา...”
ตาที่ใสอยู่แล้วยิ่งแวววาววิบวับพร้อมกับร่ายชื่อขนมที่ไม่รู้ว่าอ่านออกหรือจำสีซองมันได้ ผมกลับไปนั่งฝั่งคนขับรถแล้ววกกลับไปหาแม่ที่โรงเรียน อ้วนเอ้ย! นี่ถ้าผมเป็นโจรลักพาตัวนี่ผิวปากรอรับตังค์ชิวๆเลยนะครับ
“ด้านหลังก็มี”
“ไหน!”
เด็กอ้วนร้องเสียงดังอย่างตื่นเต้น ชะเง้อคอมอง พอหาไม่เจอเด็กตะกละก็โดดข้ามไปโซนหลังและเหยียบ ย้ำ! ว่า เหยียบ ช่อดอกไม้ที่ผมตั้งใจวางไว้ให้เห็นตรงช่องใส่ของระหว่างเบาะด้านหน้า ผมอุตส่าห์ใช้มุกว่าขนมอยู่ด้านหลังเพื่อที่จะให้ไอ้อ้วนมันเห็นช่อดอกไม้ แล้วดูที่มันทำดิ!!!! โคตรเสียเซลฟ์อ่ะ นี่คือดอกไม้ช่อแรกที่ผมซื้อเลยนะถ้าไม่นับดอกมะลิสมัยประถมที่อาจารย์บังคับให้ซื้อกันทุกคน
เอี๊ยดดดดด
ตุบ ปึก
“ไหนขนมอ่ะ”
ผมแกล้งเบรกรถแรงจนไอ้เด็กที่เดินไปเดินมาตรงเบาะหลังเสียการทรงตัวตกตุบตรงที่วางเท้า แต่ดูท่าจะลืมความเจ็บเพราะยังโผล่หัวมาตรงกลางแล้วถามหาขนมอยู่อีก กูจะบร้าาาาาา TOT ทีเมื่อเช้าฟาดมือไปนิดเดียวยังร้องไห้เกลียดกูอยู่เลย
“ลืมไปว่ามีเท่านี้แหละ”
“ว้าาาา”
อ้วนอุทานออกมาเบาๆพร้อมกับหลุบตาลงต่ำทำหน้าเศร้า แต่ทำไมผมรู้สึกว่าเสียงมันหวานแล้วก็ทำท่าทางน่ารักจังเลยวะ ประสาทกลับแน่ๆอ่ะ โอ๊ยยยยย หรือว่าชีวิตต้องการบุหรี่เปล่าวะ ช่วงนี้ยิ่งอยากลดละเลิกอยู่แปลกๆ
อ้วนปีน + เหยียบช่อดอกไม้ของผมกลับมานั่งคู่กันอีกครั้งแล้วจะแกะขนมแต่ผมรีบห้ามไว้ก่อนไม่อยากให้รถเหม็นแล้วเด็กมันชอบกินขนมหกด้วย ถึงผมจะไม่ใช่เจ้าของรถแต่ผมรักรถทุกคนที่เป็นรถเบนซ์นะครับ (ยกเว้นรถไอ้เตอร์ มันทำผมก่อน = =)
“แล้วนี่จะเดินไปไหน”
“ไปหาพี่วิน”
“วิน?”
“พี่วินจะพาไปส่งที่บ้านพี่อ้อม”
“พี่อ้อม?”
อายุหกขวบนี่ตัวละครในชีวิตมึงเยอะเหลือเกินนะครับ = =;; อยู่ดีๆไอ้อ้วนก็ยืดหัวขึ้นมาทำท่าตื่นเต้นชี้ออกไปนอกรถพร้อมกับบอกว่านั่นไงพี่วิน ซึ่ง... เสื้อส้ม หมวกนักทวงหนี้แบบนั้น... วินที่ว่านี่ หมายถึงวินมอเตอร์ไซค์??? อะไรคือการให้เด็กหกขวบนั่งวินมอเตอร์ไซค์คนเดียววะครับ!
“แล้วพี่อ้อมเป็นใคร”
“เป็นเจ้าของบ้านที่แม่ชอบเอาน้องไปฝากไว้”
น้อง? อยู่ดีๆมุมปากผมก็หยักขึ้นยิ้ม รู้ตัวอีกทีก็หุบไม่ได้แล้ว ผมฟังไอ้อ้วนเล่าไปเรื่อยๆ เสียงเล็กๆหวานๆบอกน้องอย่างนั้นน้องอย่างนี้ เพลินไปอีกแบบ เพลินจนไม่อยากจอดรับแม่ขึ้นรถมาเลย
“มีเพื่อนเยอะแยะเลย แต่น้องไม่ชอบ เขาชอบมาขอเล่นของเล่น แล้วก็ทำของน้องพังตั้งเยอะ”
เดี๋ยวๆๆ นั่นมันเรียกว่าเนอร์สเซอรี่ป้ะ?
“นายมีพ่อแม่หรือเปล่าเนี้ย ทำไมเขาดูปล่อยปะละเลยอย่างนี้วะ เป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง”
“น้องมีพ่อแล้วก็แม่ด้วย เรานอนกอดกันทุกคืน”
“ก็ยังดี๊~~~~”
“พี่จะไปปล่อยปลาเหรอ”
“ปล่อยปลาอะไร ปล่อยปละละเลยโว้ย แบบว่าทิ้งๆขว้างๆอ่ะ อ้อ แล้วฉันชื่อเอิร์ท เรียกพี่เอิร์ท นาว!”
“พี่นาว”
“หมายถึงให้เรียกชื่อพี่เอิร์ธ now คือ เดี๋ยวนี้โว้ยยย! TOT” พูดกับเด็กแล้วกูจะประสาท
“ไม่เรียกหรอก”
นะ หนอยยยยยย ผมเอื้อมมือไปผลักหัวทุยๆของไอ้อ้วน มันก็เอามือมาขยี้หัวตัวเองจนผมชี้ไปนู่นทางนี่ทางแล้วแยกเขี้ยวทำหน้าเหวี่ยงใส่ น่ากลัวจั๊งงงงงงงงง~~~~~
“ไม่อยากพูดกับคนไม่ดีแล้ว!”
“ตัวเองดีที่ไหน เดี๋ยวก็เอาไปทิ้งบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าเลยนี่”
“ไม่ได้กำพร้า!”
ไอ้อ้วนกอดอกแน่นแล้วนั่งไม่สนใจผมอีก พูดกันดีๆได้สองสามประโยคก็จะตีกันอีกละ เวรกรรม = =;;
พอแม่ผมเคลียร์งานเสร็จผมก็ลองคุยกับท่านดูว่าจะเอายังไงกับไอ้เด็กอ้วนดี แต่สุดท้ายแม่ก็บอกให้เอาไปไว้ที่เนอร์สเซอรี่เพราะโทรหาแม่เด็กแล้วเขาบอกว่าวันนี้เขาจะกลับบ้านค่ำ ให้เอาไอ้อ้วนไปไว้ที่นั่นก่อน ที่บ้านไม่มีคนอยู่
“นี่ดอกไม้ใคร”
ผมกระแอ้มไอแต่ไม่ได้ตอบ ไอ้อ้วนที่นั่งอยู่ข้างหลังก็มองอย่างสงสัยด้วย(ทีเมื่อมองไม่เห็นมันนะ TOT)
“น้องเล็กเห็นมันวางอยู่ตั้งนานแล้ว”
“ใครถามวะอ้วน”
เห็นมันวางอยู่ตั้งนานแต่ก็เหยียบ โมโหและรวนมากกูตอนนี้!
“ทำไมต้องไปว่าน้องด้วยเอิร์ธ ตกลงยังไงแน่”
“กะก็ มีสาวๆเอามาให้แหละน่า ทิ้งๆไปเลยก็ได้ ไม่สำคัญ”
ท้ายๆผมบอกเสียงเบา
“ทำไมพี่ต้องเอาทิ้งด้วย สงสารดอกไม้จัง น้องขอได้มั้ย”
...
...
...
“อะ เอาไปดิ”
...ก็ซื้อมาให้อยู่แล้ว
ไม่อยากจะเชื่อว่าแค่นี้จะทำให้สภาวะเมฆฝน ฟ้าครึ้มภายในใจของผมหายวับอย่างรวดเร็ว แล้วยิ่งมองกระจกหลังเห็นไอ้อ้วนนั่งกอดช่อดอกไม้มองข้างทางอย่างเพลิดเพลิน ปากผมก็ยิ้มอย่างไม่รู้ตัวอีกครั้ง อันไหนคนอันไหนช่อดอกไม้วะ ขนาดเท่ากันเลย J
----------------------------------------------------
พี่เออออออ ไอ้ขี้แกล้งงงงงง
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์จ้า
-
อายุห่างกันจัง 555+ เหมือนพี่กับน้องเลย
ก็น่ารักดี ถ้าความสัมพันธ์ไม่ใช่เชิงชู้สาว
-
เอิร์ธชอบน้องอ้วนนนน มันจะเป็นการพรากผู้เยาวว์หรือป่าวคะ :hao7: :hao7:
-
โอ้ยยยยย ทำไมน่ารักจัง เอิร์ธนี่จะกินเด็กใช่มั้ย น้องอ้วนก็น่ารักจัง อิอิ
คนแต่งมาต่อบ่อยๆเลยยยยย เรื่องนี่น่ารักมาก
-
เพิ่งเห็นว่ามาลงคู่นี้ แง๊ง บวกเป็ดรัวๆๆๆเลย
พี่เอิร์ธหลงเด็กกับน้องอ้วนอเล็กซ์สุดน่ารัก
ตามๆๆๆนะคะ รอตอนต่อไป
:mew1:
-
โหย เด็กมากอะ แบบนี้เรา(ไม่)ชอบอะ o18
-
3
“ผมทรงอะไรเนี้ย ฮ่าๆๆ”
ผมหยิบปอยผมจากไอ้หัวเหม่งคนหนึ่งที่เดินเข้าโรงเรียนขึ้นมาดูก่อนจะเสยผมเด็กมันให้ชี้โด่ชี้เด่ ตั้งแต่เช้ามานี่ผมหัวเราะไม่หยุดจากที่ได้แกล้งเด็กอนุบาล ถัดจากไอ้เด็กนี่ผมก็ลุกไปแกล้งขีดสมุดภาพของเด็กอีกคนจนร้องไห้ไป โอ้ยยย แกล้งคนที่ไม่มีทางสู้มันสนุกว่ะ (เลวววว TOT)
“พี่ระบายไม่ตรงสีเลย”
“สีนี้มันสวยกว่านี่หว่า”
“กระโปรงต้องระบายสีชมพูนะคะ”
“พี่ชอบสีดำ =.,=”
“ฮืออออออออออออออ”
ผมนั่งรออยู่ตรงระเบียงห้องเรียนที่แม่ผมประจำชั้นอยู่ เด็กอนุบาลสามได้อยู่ชั้นล่างสุดทำให้ผมได้เห็นว่ามีรถบีเอ็มคันหรูสีดำวาวพุ่งเข้ามาจอดหน้าตึกก่อนที่จะมีหญิงวัยกลางคนแต่งตัวเนี๊ยบตั้งแต่หัวจรดเท้าลงรถมาแล้วเดินไปเปิดประตูด้านหลังก่อนที่ปลายรองเท้านักเรียนสีดำเล็กๆจะโผล่มาแล้วกระโดดลงจากรถดังตุบ
...ไอ้อ้วน = = นี่บ้านรวยเหมือนกันเหรอ เมื่อวานยังจะนั่งวินมอเตอร์ไซค์อยู่เลย
“ตอนเย็นแม่กลับค่ำนะครับ”
“ว้าาาาา เล็กอยากให้คุณแม่มารับจัง”
ผมขยับปากแบะๆล้อเลียนไอ้อ้วนน้อยที่เหลือบมาเห็นผมพอดี มันย่นจมูกทำปากบู่ใส่ผมกลับมา
“ฝากด้วยนะคะคุณครู”
“ได้เลยค่ะ น้องเป็นเด็กดีตั้งใจเรียนมากเลยค่ะ”
แม่น่าจะบอกว่าตั้งใจกินข้าวกลางวันด้วยนะ เหอๆๆ ไอ้อ้วนโบกมือให้ท้ายรถแม่ตัวเองที่ขับห่างออกไปเรื่อยๆ ก่อนจะเดินผ่านผมเข้าไปในห้องเรียน
“เดี๋ยววววววววว”
ผมยืดขาสุดความยาวไปกั้นตัวไอ้อ้วนน้อยตอนที่มันจะเดินผ่านผมไป แล้วงอขาเกี่ยวตัวป้อมๆเข้ามาใกล้พร้อมกับเอาขาอีกข้างมาร่วมด้วยช่วยกันพันรอบตัวไอ้อ้วนไว้ ต่อให้ดิ้นจะเป็นจะตายก็โดนรัดอยู่เงี้ย
“ปล่อยยยยยย”
“ผ่านไปคืนเดียวนี่ไม่รู้จักกันเลยเหรออ้วน”
“ปล่อยนะ”
มันหยุดดิ้นแล้วทำหน้าโกรธ ผมก็นั่งกอดอกยักคิ้วกวนประสาทมันไป อเล็กซ์ก็เอาบ้างกอดอกเชิดหน้าใส่ผมอย่างท้าทาย ผมเลยแกล้งรัดขาแน่นให้หายใจไม่ออก
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”
“โอเคๆ ปล่อย = =; ปล่อยเลย ปล่อยละเนี้ย”
เด็กถึงจะตัวเล็กแต่แม่ งมีเสียงเป็นอาวุธนะครับ
ปึก
ไอ้อ้วนทุบขาผม อยากทำไรก็ทำไป มันไม่เจ็บหรอก เหมือนโดนสะกิดเฉยๆ
“จำได้มั้ยนี่ใคร” ผมชี้หน้าตัวเอง
“เอ่อ พี่... พี่... จำไม่ได้แล้ว”
= =;; ละกูก็โคตรลุ้น อะไรจะลืมง่ายขนาดนั้นวะ ผมหรี่ตามองใบหน้าเล็กแต่จิ้มลิ้มนั่นจนไอ้อ้วนน้อยหลุดอมยิ้มจนแก้มที่กลมอยู่แล้วป่องยิ่งกว่าเดิม พอเจ้าตัวจะกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ก็เอามือป้อมๆมาปิดปากไว้แต่ไอ้เสียงหัวเราะคิกๆคักๆนี่เก็บไว้ไม่อยู่เลย = =;;
“แนะนำตัวอีกครั้งก็ได้ ฉันชื่อเอิร์ธ เรียกพี่เอิร์ธดิ๊”
“พี่อะ...”
“เอิร์ธ”
“อะ...เออ” เอออะไร ใครชื่อเออ ไม่มี๊~~~~
“เอิร์ธ ออกเสียงถูกๆดิ”
“เอิ๊ก”
“เอิร์ธ”
“เอ๊อะ”
“ไอ้อ้วนนนนนนน กวนตีนใช่มั้ยวะ TOT”
“ไม่ได้ชื่ออ้วน ชื่ออเล็กซ์นะ”
“อ้วน”
“เออ”
“อ้วน”
“เออ”
“ไอ้อ้วนนนนนนนนน”
“พี่เออออออออออออ”
“อเล็กซ์”
“พี่เออๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
อะไรวะ อุตส่าห์ลองเรียกชื่อมันถูกมันก็ยังเรียกชื่อผมผิดอยู่อีก ใช้ไม้อ่อนไม่ได้ผลคงต้องใช้ไม้แข็ง! ผมแงะกระเป๋าตุ๊กตาผึ้งสีเหลืองมีปีกของไอ้อ้วนน้อยออกมาชูไว้เหนือหัว เจ้าตัวเขาไม่ทันได้ตั้งตัวก็ร้องหือๆๆพยายามจะแย่งคืน
“พี่เออ เอามา”
เสียงหวานร้องอย่างนี้แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ฮ่าๆๆ
“อยากได้คืนก็ต้องเรียกชื่อให้มันถูกๆหน่อย”
“ถูกแล้ว”
“ไหนเรียกดิ๊”
“พี่เออ”
ผมเบะปากแล้วเริ่มเปิดกระเป๋าของเด็ก ผึ้งเหลืองนี่ควรลาออกจากการเป็นกระเป๋าแล้วกลับไปเป็นตุ๊กตาเหมือนเดิมนะ ของใช้สมัยนี้อะไรจะล้ำขนาดนั้นวะ ที่หนักๆที่ไม่ใช่หนักสมุดหนังสือนะครับ หนักหัวกับปีกไอ้ตุ๊กตาเนี้ยแหละ
“โอ๊ะ! ขนมเพียบเลย”
“อย่ายุ่งนะ!”
ขนมซองเล็กๆกระจุกกระจิก มีจากที่ผมซื้อให้เมื่อวานด้วย
“โตเกียวบานาน่าก็มีว่ะ ขนมญี่ปุ่นเพียบเลยอ่ะ ขอกินได้ป้ะ”
“ไม่ได้นะพี่เออ เอาคืนมา”
“หึหึหึ”
“เอาคืนมาเถอะ ขอร้องงง~~~~~~”
ขอร้องงงงงงงงง~~~~~~ ฮ่าๆๆๆ ไปจำที่ไหนมาวะ พอพูดพร้อมกับทำหน้าทำตาอ้อนวอนน่ารักแบบนี้มันโคตรมุ้งมิ้งเลยว่ะ
“ก็เรียกให้ถูกๆสิ”
“หึ!”
อ้วนถอนหายใจดังแล้วทรุดลงนั่งยองๆกับพื้น เอาศอกเท้ากับเข่าแล้วเอามือกุมแก้มป่องไว้บ่งบอกว่างอนชัดเจน
“ไม่ขอร้องแล้วเหรอ” ผมตามไปนั่งยองๆ มือก็เริ่มแกะขนมคิทแคทรสชาเขียวผสมซากุระ รสนี้ยังไม่เคยกินเลยต้องลองซักหน่อย ไอ้อ้วนน้อยเห็นผมเคี้ยวขนมหยุบๆก็เริ่มน้ำตาคลอ
“อะไร ก็นายเรียกชื่อพี่ไม่ถูกเองนะ ต้องเอาขนมมาไถ่โทษสิ”
“ฮืออออออ”
“ไม่ต้องมาเบะเลย”
“งั้นให้อีกชิ้นหนึ่งก็หายกันนะ”
ไอ้อ้วนทำเนียนลุกเดินด้อกแด้กมาหาแล้วคว้ากระเป๋าไปคุ้ยหยิบขนมลูกเจี๊ยบมาให้ผมซองหนึ่งแล้วรูดซิปปิดกระเป๋าฟึบวิ่งหนีเข้าห้องเรียนไปเลย
เหอๆๆ ไอ้อ้วนเอ้ย
ผมเดินควงกุญแจรถเดินเข้าคลาสเรียน รุ่นผมมีประมาณห้าสิบกว่าคนเอง มหาวิทยาลัยผมรับนักศึกษาไม่เยอะครับเมื่อเทียบกับที่อื่น แต่เกินเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์มีงานทำตอนเรียนจบแน่นอน อ้อ ย้ำแค่ว่าต้องเรียนให้จบนะครับ
“ช้ะๆๆ ผัวขารีบมานั่งค่ะ เมียไม่อยากจะให้ผัวโดนดรูปปี้ฟาดเหนียงใส่”
พอมาถึงก็เจอหน้าเมียแอบอ้างของผมเป็นคนแรก พวกมันก็ยังติดเรียกอาจารย์ว่าดรูปปี้ซึ่งเป็นชื่อของการ์ตูนหมาในทอมแอนด์เจอร์รี่สักอย่างเนี้ยแหละ ผมก็ไม่เคยดูเหมือนกัน แต่ไม่ใช่ว่าพวกเราลามปามอะไรนะครับ พวกเราแค่คิดว่าหน้าเหมือนเฉยๆ
“กินข้าวมายังวะ”
“ยัง”
“อ่ะนี่”
แอมมี่ยื่นนมสดกับแซนวิชมาให้ผมเลยเดินไปนั่งข้างแอมมี่ ผมมีเรียนแปดครึ่งกะจะไปส่งแม่แล้วรีบไปหาอะไรกินแถวหน้ามอแต่ดันเล่นกับไอ้อ้วนน้อยเพลินจนลืมเวลาเลย วันนี้ผมไม่ได้แกล้งให้ร้องไห้สักแอะ(แค่เกือบเฉยๆ)
ที่นั่งคลาสผมเป็นสโลปและด้านหลังมันค่อนข้างมืดอยู่แล้ว สวิตซ์เปิดปิดไฟอยู่ที่อาจารย์แล้วแต่ว่าช่วงไหนที่เขาจะเปิดแสงให้พวกผมจดหรือฝึกคิดเลข แต่โดยมากจะให้เรานั่งฟังจารย์อธิบายโจทย์ให้เคลียร์ก่อนถึงจะให้เลคเชอร์ตามที่เราเข้าใจ
“ไมวันนี้มาสายวะ”
“ไปส่งแม่ แล้วนี่ไอ้แพงไม่มาเรียนเหรอ”
ผมมองซ้ายขวาแล้วไม่เห็นมัน เห็นแต่ไอ้ต๊ะที่นั่งหน้าเครียดอยู่ คงมีมันคนเดียวที่รู้เพราะมันสองคนสนิทกันตั้งแต่มอปลายแล้ว และอยู่ห้องเดียวกันด้วย ส่วนผมอยู่ห้องบ๊วยท้ายๆ ที่ได้ยินเขาพูดกันก็เห็นว่าพวกมันเป็นแฟนกันอยู่นะแต่ไหงอยู่ๆไอ้ต๊ะไปคบกับรุ่นน้องผู้หญิงได้ก็ไม่รู้ แต่ไอ้แพงกับไอ้ต๊ะก็ยังอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมคนอื่นๆเลยเลิกนินทาและคิดว่าพวกมันเป็นเพื่อนกันจริงๆ
“เห้ยยย ขนมลูกเจี๊ยบ >O<”
ไอ้มี่ที่ล้วงกระเป๋าผมเพื่อหยิบชีทเรียนขึ้นมาให้ดันค้นไปเจอขนมของไอ้อ้วนน้อยที่ผมยังไม่ได้กิน มันทำหน้าเหมือนเจอของหายากงั้นแหละ
“มึงไปญี่ปุ่นมาอ่อ? ไมไม่บอกกูวะ จะฝากซื้อเครื่องสำอาง”
“หนังหน้ามึงทุกวันนี้ใช้เครื่องสำอางด้วยเหรอยะชะนี นี่ตุ๊ดนึกว่าหน้าสดมาเรียนซะอีก”
“กูแต่งแล้วนะโว้ยยยยยย TOT”
“ไม่บอกไม่รู้นะจ๊ะ”
ไอ้คมแซะต่อ ส่วนผมรีบฉกขนมของอ้วนน้อยคืนมา ไอ้มี่งี้จิกตามองใหญ่ ปกติเอิร์ธ เอื้อการย์นี่ผู้หญิงส่งข้าวส่งน้ำเกือบทุกวันนะครับ แต่ผมก็เอามาแบ่งเพื่อนๆหมดแหละเพราะบางอย่างผมก็ไม่ชอบกินไง แต่ไม่รู้ทำไมขนมกากๆแค่ซองเดียวถึงให้เพื่อนไม่ได้ก็ไม่รู้
“ทำไม หวงเหรอวะเอิร์ธ เดี๋ยวนี้งกกับเพื่อนนะ”
“คือ มันไม่ได้ว่ะมี่”
“แลกกับนมกับแซนวิชนี่ไง”
“งั้นเอาของมึงคืนไปเลย”
...
...
...
ผมนั่งเรียนจนหมดคลาสก็ถอนหายใจออกมาเหนื่อยหน่าย นอกจากจะไม่มีพื้นฐานตอนต้นชั่วโมงทำให้งงๆในบางช่วงแล้วเพื่อนยังมาโกรธอะไรไร้สาระอีก ผมเก็บซองแซนด์วิชแล้วถุงนมเปล่าไปทิ้งขยะแล้วเดินตามพวกมันออกไป ไม่ได้เอาของกินคืนไอ้มี่ไปอย่างที่พูดหรอก หิวจะตายผมก็แดกดิ = =;;
“มี่อย่าเป็นงี้ดิวะ”
“กูไม่ได้โกรธที่มึงไม่ให้ขนมกูกินนะโว้ย แต่กูสงสัย มึงไม่ให้กูแตะต้องมันขนาดที่จะปฏิเสธความหวังดีของกู มึงก็รู้ว่ากูให้มึงไม่ได้หวังจะแลกอะไรอย่างนั้นจริงๆหรอก”
“กูขอโทษ กูก็กินแล้วไง ส่วนขนมนี่มึงไม่ต้องสงสัยหรอก คือมันไม่ใช่ของกู”
“แล้วมึงเอามาทำไม”
“น้องที่โรงเรียนแม่ให้กูมา แต่ตอนเย็นจะเอาไปคืน โอเคมั้ย จบนะ”
“เออ”
ผมยิ้มแล้วยีหัวมันจนฟู
“นี่เหรอวะแต่งหน้าแล้ว”
“ทำไม!”
“โคตรจืด”
“อะ อะ ไอ้เหี้ยเอิร์ธ สารเลว ไอ้ปากหมา อ๊ากกกกกกกกก”
ผมวิ่งหลบตีนแอมมี่ไปโรงอาหาร พอจับได้ก็โดนฟาดเลยต้องเลี้ยงข้าวมันเป็นการขอโทษโดยด่วนแล้วแม่ งเป็นผู้หญิงกินเยอะครับ ก๋วยเตี๋ยวชามเดียวเอากระเพาะมันไม่อยู่หรอก
ตอนเย็นผมรีบปรี่มารับแม่เพราะวันนี้เรียนแค่ช่วงเช้า ตอนบ่ายผมก็เดินห้างชิวๆพาเพื่อนสาว(ต่างคณะ)ซื้อของแล้วแยกตัวออกมา
“สวัสดีครับคุณครู” เสียงใสๆว่าแล้วยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
“สวัสดีครับพี่เอิร์ธ” เด็กคนอื่นๆไหว้พร้อมยกมือสวัสดีผม ไอ้อ้วนมองไปรอบๆเห็นคนอื่นเขาทำก็ทำตาม
“เดี๋ยวอ้วน วันนี้แม่ให้ไปบ้านเด็กกำพร้าอีกเหรอ”
“ไม่ได้ไปบ้านเด็กกำพร้า แต่ว่าไปอยู่กับพี่อ้อมก่อน รอให้คุณแม่มารับตอนเลิกงาน”
พี่อ้อม ก็เนอร์สเซอร์รี่นั่นอีกแล้วน่ะสิ
“ชอบไปที่นั่นมากเหรอไง”
“ไม่ได้ชอบสักหน่อย” อเล็กซ์หลุบตามองต่ำพร้อมทำสายตาเศร้าสร้อยอย่างกับเป็นดารารางวัลออสก้าแหน่ะ แต่แม่ผมเคยบอกว่าเด็กโกหกไม่เป็นหรอก เวลาคิดยังไงก็แสดงออกอย่างนั้น
“แล้วไปทำไม”
“คุณแม่ให้ไป”
“ก็ไม่ต้องไปสิ”
“น้องเคยไม่ไปแล้ว แต่น้องก็แบบว่า แบบหาบ้านไม่เจอ”
...จริงเหรอวะเนี้ย ทำไมเด็กตัวแค่นี้ถึงคิดหนี เคยหลงทาง ให้ตายเถอะ ถึงตอนเด็กๆผมจะไม่ชอบให้พ่อแม่มาวุ่นวายแต่ผมก็ยังมีพี่เลี้ยง มีคนขับรถรับส่ง แต่ไอ้อ้วนนี่มัน... จิ๊! เกินไปแล้ว
“งั้นวันนี้ไม่ต้องไปแล้ว ไปกับพี่!”
-----------------------------------------------
โอ๊ยยยย พี่เออแกล้งเด็ก
-
งูยยยย เอิร์ธแกล้งเด็กหมดทั้งโรงเรียนยังเนี่ยยย
อเล็กซ์น่ารัก อย่าไปเชื่อพี่เอิร์ธนะลูก เดี๋ยวโดนกินตับ
:z1:
-
พี่เลี้ยงเด็กหรือพี่แกล้งเด็กกกก อ้วนน่าหยิกมาก :hao3: :hao3:
-
พี่เออ กับ น้องอ้วน น่ารักที่สุด :o8: :-[ :กอด1: :mew1:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:พี่เออหลงรักน้องเข้าแล้วอะดิ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
น่ารักอ่ะ น้องเล็กน่ารักจังเลยยยย :-[
พี่เออ ขี้แกล้งนักนะ ว่าแต่ หลงเด็กเข้าแล้วสิ อยากเป็นอมตะเหรอคะ อิอิ :z1:
แต่สงสารน้องเล็ก ไปกลับโรงเรียนคนเดียว แล้วต้องไปเนอร์สเซอรี่เองอีก
ถึงจะเข้าใจว่าพ่อแม่รุ่นใหม่ ไม่ค่อยมีเวลาให้ลูก แต่นี่มันก็อันตรายเกินไปนะ
แต่น้องเล็ก ไม่ไปเนอร์สเซอรี่ แต่ไปกับพี่เออนี่ อันตรายกว่ากันหรือเปล่า 555 ล้อเล่น
กลัวแต่คุณแม่ไปรับน้องแล้วไม่เจอจะเป็นเรื่องไหมน้อ
แพงกับต้ะ คู่นี้ก็ท่าจะมันส์ แพงน่ารักดี ต้ะก็ซึนจริงนะ ระวังเหอะ แพงยิ่งฮอตอยู่ด้วย
เคยเป็นแฟนกันแล้วทำไมต้ะไปคบกับผู้หญิงอ่ะ แล้วแพงหายไปไหนน้อ
-
ตามมาจากน้องพราวกับป๊าล่ะ น้องเล็กซ์มีเรื่องของตัวเองแล้ว :hao3:
น่ารักมาก แต่พี่เออขี้แกล้งอ่ะ ระวังเถอะจะยุให้น้องงอนซะให้เข็ด
แต่คิดว่าคงไม่ได้ผล เพราะพอเห็นขนมก็หายงอนแล้วล่ะ :laugh:
พี่เออต้องรอกี่ปีกันเนี่ยกว่าน้องเล็กซ์จะรู้ประสา :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ น้องอเล็กซ์น่ารักมากๆ :กอด1:
-
เถียงกับเด็กน่ารักดีอ่ะ 5555+
-
น่ารักกกกก
-
ขอบคุณคนเขียนมากครับ น่ารักมากๆ เลย
-
พี่เอออออออหลงเด็กซะแล้วววววว.. :hao7: :hao7: :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เห็นคอมเม้นที่แล้วติดลบด้วย(ไม่ได้ซีเรียสนะ) แต่กลัวคนเขียนเข้าใจผิด
ที่บอก(ไม่)ชอบ คือแกล้งแซวตามชื่อเรื่องอะ บอกว่าไม่ชอบแต่ที่จริงก็ชอบใช่มะล่าาาา :z1:
ไม่ชอบได้ไงอ้วนน้อยน่ารักจะตาย
รอวันพี่เออขี้แกล้งกินเด็ก :hao6:
-
4
ปึก
ผมทุบพวงมาลัยอย่างหัวเสียในขณะที่แม่ผมนั่งหัวเราะอยู่ข้างๆ เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมจะเอาไอ้อ้วนไปไว้ที่บ้านก่อนระหว่างที่รอแม่เด็กมารับแต่ไอ้อ้วนมันกลับบอกว่าผมเนี้ยไม่น่าไว้ใจที่สุดในชีวิตมันแล้ว คือมันไม่ยอมไปกับผมนั่นแหละ เช็คหน้ากูหน่อยเหอะ หล่อขนาดนี้ยังไว้ใจไม่ได้ ผมต้องหน้าโจรแค่ไหนถึงจะพอใจ อย่างไอ้วินมอร์เตอไซค์งี้เหรอ ไอ้เด็กบ้าเอ้ย! กวนประสาท!
“ก็แกมันชอบตีหน้ายักษ์ แกล้งน้องเขาประจำ เด็กก็ไม่ชอบสิ”
“แล้วเอิร์ธต้องทำยังไงเล่า”
“ทำให้เด็กไว้ใจมันไม่ง่าย แต่เด็กน่ะ ติดแล้วติดเลยติดหนึบยิ่งกว่าอะไร”
“หมายถึงว่าเด็กติดเอิร์ธ หรือว่าเอิร์ธจะไปติดเด็ก = =;;”
“ตอนนี้เหมือนอย่างหลังจะแซงอย่างหน้า”
“เหอะ เอิร์ธไม่ได้ติดแค่สงสารเด็กตาดำๆคนหนึ่งบนโลกนี้ แต่ไม่ต้องมาด้วยก็ดีแล้ว น่ารำคาญ”
“ปากแข๊งงงงแข็ง”
ผมเงียบไม่อยากจะเถียงแม่เพราะมันดูจะเข้าตัวไปเรื่อยๆ คอยดูเหอะผมจะทำให้ไอ้อ้วนน้อยมาสยบแทบเท้าอย่างกับลูกแมวอ้อนกินนมแม่เลยL
วันรุ่งขึ้นผมเตรียมตัวไปอย่างดี วันนี้กะจะพูดดีๆกับเด็กมันหน่อยแต่สุดท้ายก็พังเพราะตั้งแต่อ้วนมาถึงโรงเรียนก็เอาแต่เม้าท์กระจายกับไอ้เด็กที่ชื่อแซ็คเพื่อนมันคนเดิม ไม่สนใจผมเลยแม้แต่นิดเดียว
“ไอ้แซ็ค คัมมอนนนน มานี่ก่อน”
“อะไรพี่”
“พูดอะไรกับไอ้อ้วนนักหนา”
“อเล็กซ์ไม่ได้อ้วนสักหน่อย น่ารักจะตาย”
“น่ารักอะไร ชอบมันเหรอ”
เป็นไรไม่รู้ รู้แต่ตาขวางไปแล้ว ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่คิดแบบผมแน่ๆ โอ๊ยยยย ก็ผมคิดว่าโตมาไอ้เด็กสองคนนี่มันจะต้องเป็นแฟนกันน่ะสิ
“ผมชอบเล่นกับเล็ก เล็กไม่ขี้โกรธเหมือนน้ำฝน”
“น้ำฝนไหน”
“แฟนแซ็คเอง”
เดี๋ยวๆๆๆๆ ดึงสติกันหน่อยน้าาาาาา เด็กหกขวบมีแฟน what???
“มีแฟนแล้วก็แล้วไป อย่าแกล้งน้องกูให้มาก เข้าใจ๊”
“ก็เล็กน่าแกล้งนี่พี่”
“น่าแกล้งอะไร เดี๊ยะๆๆ” ผมตบหัวไอ้แซ็คไปเบาๆ
“แซ็คๆ แซ็ค มานี่ก่อน”
ไอ้อ้วนน้อยแอบอยู่หลังประตูโผล่แค่หัวออกมากระซิบเรียกไอ้แซ็ค(เพื่อ?) ผมแกล้งไม่สนใจมันแล้วเดินผิวปากไปที่โซนเก็บกระเป๋าของเด็กแล้วคุ้ยหากระเป๋าผึ้งเหลืองของไอ้อ้วนซึ่งก็หาไม่ยากเลย คือมันเด่นมากอ่ะนะทั้งสีและความประหลาด = =;;;
“พี่เออจะทำอะไร!! อุ๊บ”
ไอ้อ้วนน้อยรีบวิ่งเข้ามาหาเมื่อเห็นผมจับกระเป๋าเขาอยู่ ดวงตากลมเบิกออกกว้างก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดปากอย่างรวดเร็วเมื่อเผลอเรียกชื่อผมผิด
“แหน่ะๆ พูดชื่อผิดต้องเอาขนมมาแลก”
“ก็ไม่ต้องมาพูดด้วยกันสิ”
อ้ออออออออออออ ที่หนีหน้าไม่ยอมพูดกับผมเพราะกลัวเรียกชื่อผิดแล้วผมจะปล้นขนมว่างั้น
“ถ้าไม่มีปากไว้พูดแล้วจะมีไว้ทำอะไรล่ะ”
“กิน!!”
ตอบเสียงดังฉะฉานมาก = =! คิดอะไรบ้างนอกจากเรื่องกินเนี้ย ไอ้อ้วนเอ้ย!
“งั้นจะแย่งขนมทุกวันเลย จะได้เอาปากไปพูดบ้าง”
“คนใจร้าย พี่เออใจร้าย แซ็ค พี่เออใจร้ายยยยยย คุณครู พี่เออใจร้ายยยยยย ฮือออออ ใจร้ายยยย”
ไอ้อ้วนทำหน้าโมโหวิ่งหนีไปฟ้องคนนู้นทีคนนี้ที พอเห็นผมแกะขนมกินอย่างไม่แคร์มันก็วิ่งกลับมาทุบๆผม แต่ผมไม่สะทกสะท้านไงเลยกระทืบเท้าเร่าๆ แต่คนอย่างผมมันให้โอกาสคนไม่มีทางสู้อยู่แล้ว (เหรอ)
“เอาล่ะๆๆ ขนมสองชิ้นต่อการที่นายเรียกชื่อฉันผิด แต่ถ้านายมาไหว้ฉันสวยๆตอนเช้าตอนเย็นฉันจะลดราคาให้เหลือหนึ่งชิ้นก็พอ”
“ละ แล้ว... แล้วๆๆ”
ไอ้อ้วนน้อยเอามือมากุมแก้ม ดวงตากลมกรอกไปมาซ้ายขวา บางทีแพขนตายาวก็กระพริบถี่อย่างคนใช้ความคิด
“งั้นให้น้องเป็นคนเลือกเองนะว่าจะให้อะไร”
“อืม”
พอได้ยินอย่างนั้นไอ้อ้วนน้อยก็ยิ้มร่าจนตาแทบปิด ฟันงี้เห็นเรียงจนแทบจะครบทุกซี่ อ้วนเอ้ย ตัวสูงเลยเข่าเขามาไม่เท่าไหร่เองทำเป็นเก่งตลอด
“งั้นวันนี้เอานี่ไป”
มันล้วงลูกอมฮาร์ตบีทออกมาให้ผมสองเม็ด กูนี่ปรี๊ดขึ้นสมองเลย
“กวนตีนเหรอวะไอ้อ้วน ห้ะ อยากโดนดีใช่มะ ห้ะ!”
ผมจิ้มเหม่งมันจนหน้าหงายหลายที ไอ้อ้วนทำปากเบะน้ำตาคลอลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ ก็มันกวนว่ะ เป็นเด็กเป็นเล็กหัดหัวหมอใส่ผู้ใหญ่ได้ไง
“ฮะ ฮืออออออออออออ”
“เอิร์ธ แกทำอะไรน้อง”
“เปล่าสักหน่อยแม่ สงสัยกางเกงในเข้าวินมันมั้ง”
ผมลูกผู้ชายครับ กล้าทำแล้วต้องกล้าปฏิเสธ = =;;
“พี่เออผลักน้องเล็ก ฮืออออ”
“เดี๋ยวคุณครูจะตีพี่เอิร์ธสามทีเลยดีมั้ย พี่เอิร์ธจะได้ไม่ต้องมาแกล้งน้องอีก”
“ไม่ครับ”
“อ่าว”
ผมกับแม่อุทานออกมาพร้อมกันด้วยความงง ถ้าเป็นผมนี่นอกจากจะตีสามทีแล้วผมจะขอฟาดหน้ามันหนักๆเพิ่มด้วยนะเนี้ย ไอ้อ้วนน้อยไม่พูดอะไรแล้วเดินเงียบๆไปนั่งเล่นตัวต่อกับไอ้แซ็คและเพื่อนผู้หญิงอีกคนที่น่าจะชื่อน้ำฝน
“เหอะ แกมันยิ่งกว่าเด็กอนุบาล”
“อะไรอ่ะแม่ ก็ไอ้อ้วนมันขี้โกงอ่ะ เอิร์ธสอนให้มันโตไปไม่โกงอยู่นะ”
“แล้วน้องทำอะไร”
“มันบอกว่าจะเป็นคนเลือกขนมให้เอิร์ธเอง แล้วมันก็ให้ลูกอมสองเม็ดที่มันไม่ชอบกิน มันใช่เหรอ ทำไมเราต้องเลือกของที่ถูกที่สุดแล้วก็ไม่อร่อยที่สุดให้คนที่เขามาขอขนมด้วยอ่ะ”
“แล้วรู้ได้ไงว่าน้องไม่ชอบกิน น้องเขารู้ด้วยเหรอว่าขนมในกระเป๋าอันไหนราคาถูกที่สุด”
“...”
“อ้ออีกอย่าง แกผิดตั้งแต่ไปไถขนมเด็กแล้ว ทำไม ฉันให้เงินแกไม่พอใช้เหรอ หรือเอาไปเลี้ยงผู้หญิงหมดจนต้องมาหากินเอากับเด็กน้อยอินโนเซ็นต์ของฉัน”
ผมทำหน้ามุ่ยนั่งฟังแม่เทศน์ เทศน์ซะจนนี่รู้สึกผิดขึ้นมาเลยL ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้อเล็กซ์ยังผิดอยู่เลย
“อยากให้เด็กมาสยบแทบเท้า เหอๆๆ ฝันไปเถอะ ทำตัวอย่างนี้เด็กเขามีแต่เกลียดล่ะ”
“แม่ก็ด่าอยู่ได้ บอกมาเลยดีกว่าว่าจะต้องทำยังไง”
“ทีเรื่องอื่นน่ะเก่งนัก เฮ้อออออ เด็กน่ะ เป็นสิ่งมีชีวิตที่ดิ้นตามสิ่งเร้าได้ง่าย แกแสดงอะไรออกไปเด็กก็คิดว่าอย่างนั้นแหละ แกขโมยขนมเขา เขาก็คิดว่าแกเป็นคนไม่ดี ลองไปพูดกับน้องเอาเองเถอะ”
ผมถอนหายใจเดินไปหาอ้วนที่กำลังนั่งคุยกับตุ๊กตาโพนี่อยู่ ถามว่าผมรู้จักตุ๊กตานี่ได้ยังไงน่ะเหรอ ก็ไอ้คมมันเคยใส่เสื้อลายนี้มาทำงานกลุ่มกะจะแบ๊วลื้มมมแต่ดันโดนเพื่อนแอนตี้จนเกือบจะถอดเสื้อทิ้งขยะไงล่ะ
“อ้วน”
“เราไปที่อื่นกันเถอะโพนี่”
“ไปที่อื่นอะไรอ่ะ”
ผมรีบล้มตัวลงนอนเอาหัวทับตักไอ้อ้วนน้อยไว้ไม่ให้ลุกไปไหนแต่ไม่ทันไอ้เด็กแสบที่ผลักหัวผมแล้วลุกขึ้นหอบข้าวของวิ่งหนีไปปล่อยให้หัวกูกระแทกพื้นดังโป๊ก! ดังแค่ไหนคิดดูว่าเด็กทั้งห้องหันมามองอ่ะ TOT
ผมลูบหัวบรรเทาความเจ็บแล้วเดินตามอ้วนน้อยออกไปสนามเด็กเล่น อเล็กซ์ปีนบันไดสไลด์เดอร์เข้าไปในอุโมงค์ ผมนี่ยืนรอให้เด็กไถลลงมาที่ปลายเป็นนานมันก็ไม่ยอมออกมาเลยก้มลงดูปรากฏว่ามันนั่งระบายสีเพลินเลยครับ = =;;
“อ้วนออกมา”
มันปรายตา ย้ำว่า ปรายตา มองผมแล้วก้มหน้าก้มตาระบายสีต่อ คือตัวผมก็ใหญ่จะเข้าก็เข้าไม่ได้ แขนก็สาวเอาตัวเด็กไม่ถึงด้วย
“ทำไมไม่ออกมาวะ”
ป๊อก ป๊อก ป๊อกๆๆๆๆ
“โกรธ!!!!!!”
ผมเคาะอุโมงค์กวนประสาทไอ้เด็กที่อยู่ข้างในจนมันโผล่หัวออกมาบอกว่าโกรธ ผมก็ล๊อคคอมันไว้เลยสิครับรอไรอยู่ ฮ่าๆๆๆ ชอบหนีนักนะ ผมก็จะตามให้สุดอ่ะ ทำให้เกลียดได้ก็ทำให้รักได้ป่ะวะ
“กรี๊ดดดดดดดดดด”
ผมยกใต้รักแร้อเล็กซ์แล้วชูออกไปสุดแขน ให้ห่างหูที่สุดอ่ะ พลังเสียงขนาดนี้นี่แก้วหูแตกได้นะครับ = =;;
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะคนไม่ดี” ไอ้อ้วนน้อยดีดขาที่ห้อยต่องแต่งไปมาแต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้เพราะกลัวหล่น
“นายนั่นแหละคนไม่ดี ขอขนมแค่นี้ก็ไม่ได้”
“ได้!”
“ไหนอ่ะ”
“ก็ให้ไปแล้ว”
“ไม่ชอบกินลูกอมโว้ยยยยยยยยยยยย”
“ทำไมต้องพูดเสียงดัง ทำไมต้องทำหน้าดุ ทำไมชอบรังแกคนอื่น!”
“ก็เด็กมันน่าแกล้งทำไมล่ะ”
“ถ้าแกล้งจะไม่แบ่งขนมให้กิน”
ไอ้อ้วนพูดแล้วเชิดหน้าขึ้น อยากจะหัวเราะ ผมต้องกลัวเด็กอนุบาลไม่แบ่งขนมให้กินมั้ยครับ แต่ว่าถ้าผมอยากเป็นมิตรกับไอ้อ้วนน้อยผมก็ควรเดินตามเกมมันบ้างป้ะ หึหึหึ
“เคๆ ถ้าไม่แกล้งจะแบ่งขนมให้กินจริงๆใช่มั้ย” ผมวางอเล็กซ์ลงบนพื้นแล้วคุกเข่าให้ระดับสายตาเราอยู่ตรงกันมากที่สุด แต่อ้วนก็ยังกอดอกเชิดไม่มองหน้าผม “น้องไม่สงสารพี่เหรอ ตอนเช้าพี่ไม่ได้กินข้าวเลยเพราะต้องรีบมาโรงเรียน”
อ้วนน้อยหยุดดิ้นแล้วมองตาผม ได้โอกาส(ตอแหล)แล้วมั้ยล่ะกู
“แต่ว่า แต่ว่าเราพูดกันดีๆก็ได้นี่”
อเล็กซ์เอียงหน้ามอง แพขนตายาวกระพริบปริบๆ นิ้วมือเป็นปล้องเกาแก้มตัวเองอย่างใช้ความคิด ในตัวเด็กคนนี้มันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมสนใจทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ผมโคตรจะหลีกเลี่ยงที่จะได้อยู่ใกล้กับเด็กเลย อาจจะเพราะความสงสารที่พ่อแม่ไม่สนใจหรือเพราะอยากจะเอาชนะก็แล้วแต่ แต่ตอนนี้ผมอยากจะลองมีมิตรภาพดีๆให้ไอ้อ้วนน้อยนี้ดูสักที บางทีผมอาจจะกลายเป็นคนรักเด็กอยากมีลูกอยากมีครอบครัวอย่างที่แม่ต้องการขึ้นมาก็ได้ T^T
“ก็พี่กลัวน้องไม่ยอมแบ่งให้นี่ ถ้าน้องไม่แบ่งพี่ต้องหิวข้าวตายแน่ๆเลย โอ๊ยยยยยย”
ผมแกล้งกุมท้องแล้วร้องโอ๊ยให้ไอ้อ้วนตกใจทำตาโตยกมือขึ้นมากุมปาก
“น้องจะไปเอาขนมมาให้กิน!”
อ้วนบอกอย่างกระตือรือร้นแล้วรีบวิ่งเข้าห้องเรียน สักพักก็แบกตุ๊กตา เอ้ย! กระเป๋าผึ้งของมันออกมาก่อนจะเททุกสิ่งลงบนพื้นสนามเด็กเล่น ขนมมากมายทั้งฉลากภาษาไทย ภาษาจีน มีหมด อเล็กซ์หยิบไดฟุกุไส้สตรอเบอร์รี่มาให้ผม ผมส่ายหน้า หยิบโตเกียวบานาน่ามาให้ ผมก็ส่ายหน้าอีก หยิบอะไรมาให้ผมก็ไม่ยอมรับ... ไม่รู้สิ แค่เห็นไอ้อ้วนน้อยมันกระตือรือร้นหยิบโน่นหยิบนี่จะมายัดใส่ปากผม(ทั้งซองพลาสติก)เพราะเป็นห่วงแล้วมันรู้สึกดีแปลกๆ J
-----------------------------------------------
เมื่อไหร่คู่นี้เขาจะดีกัน 555
ยังไงพี่เอิร์ธก็ยังแปลกหน้าสำหรับน้องเล็กอยู่ดีเนอะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
ปล เค้าไม่ได้ลบเป็ดบวกเป็ดใครเลยน้า
เค้าแล้วแต่เลย ใครชอบก็อ่าน
ไม่ชอบก็ไม่เป็นไรจ้า ไว้โอกาสหน้า อิอิ :hao7:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
อิพี่เออ อิเจ้าเล่ห์
-
พี่เออนี่แรดจัง55555.
-
แกล้งเด็กสนุกมากไหม. :z6:
อ้วนน้อยโตแล้วเอาคืนพี่มันเลย. ตัวสูงๆเนาะ เราชอบแกล้งคนแก่. ฮ่าๆๆ.
-
พี่เออแรดเนอะ ทำไมแหลเก่งจัง 555+ ชอบๆ
-
อ้วนน้อยโดนหลอกจนได้ พี่เออเจ้าเล่ห์เกิน :hao3: :hao3:
-
งื้อออออ อ้วนน่าร้ากกกกกก
พี่เออ แกมันเจ้ามารยา ชิ
อย่าไปหลงกลพี่เขานะลูก
น่ารักเข้าไว้ อย่าไปยอม
:-[
-
:laugh: ฮาอ่ะ น้องเล็กไม่ไว้ใจพี่เออ ฉลาดมากลูก
พี่เออนี่ก็อะไรจ้ะ หึงแม้กับเด็กตัวเล็ก ๆ อย่างน้องแซ็คด้วย เป็นเอามากแล้วนะ 555
ยิ่งอ่านยิ่งหลงน้องเล็กอ่ะ เด็กอะไรน่ารักน่าฟัดที่สุดเลย :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เจ้าเล่ห์มากๆ ระวังเด็กเอาคืนนะพี่เออ
น้องเล็กน่ารัก :o8:
-
ฮาเวลาพี่เอิร์ธแกล้งน้องเล็กตลอด แต่เรื่องอายุนี้ห่างกันมากเลยนะ 5555555555555
จะบอกคนแต่งว่า ตลอดเวลาที่อ่านเรื่องนี้จิ้นน้องอเล็กซ์เป็น แทโอ ตลอด
แทโอ น้องก้อนจอมเขมือบ คาแรคเตอร์เดียวกับน้องอเล็กซ์เลย 5555
(http://upic.me/i/3b/11048762_935875096474921_3583970921319438338_n.jpg) (http://upic.me/show/55628951)
(http://upic.me/i/rw/11204981_359456430929817_5652556126287473323_n.jpg) (http://upic.me/show/55628953)
(http://upic.me/i/qs/tumblr_nm19a8kygt1tqp56qo2_400.gif) (http://upic.me/show/55628950)
น้องขอขนมหน่อย >3<
ติดเรื่องนี้แล้วล่ะค่ะ มาต่อไวๆนะคะ :katai5:
-
พี่เออขี้แกล้ง :eiei1: :eiei1: :eiei1: :eiei1:
-
มารอพี่เออคนแรด.
-
พี่เออนี้นิสัยเด็กกว่าน้องเล็กอีก อุอิ
พี่เออระวังคุกระคะ น้องเล็กเด็กมากจนพอจะเป็นลูกพี่เออได้เลย 555
-
น้องน่ารักมากค่ะ แต่คุณพี่เอิร์ธระวังคุกด้วยนะคะ หึหึ :hao3:
-
น่ารักกกก
-
น้องเล็กน่ารักอะ ชอบเด็กอ้วนนน
-
กรี๊ดดดดด สนุกมากกกกก น้องอเล็กซ์น่ารักง่าาาาโอ้ยยยยหลงหัวปักหัวปำ
อิพี่เออนิก็แกล้งน้องจังแต่ไม่เป็นรัยเราชอบบบบอิอิ :-[
รีบมาต่อนะค่ะไรท์ :katai2-1:
-
5
แรงเขย่าที่แขนพร้อมกับเสียงแหลมๆที่เรียกชื่อผมอย่างร้อนรนทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมาอย่างหัวเสียเนื่องจากนอนไม่พอ เมื่อคืนใช้งานร่างกายหนักไปหน่อย นานๆทีจะเจอคนที่เข้าขากันได้ดี
“เอิร์ธๆ แฟนเรามา”
เหยดแม่ งงงงงงงงงง!!!!!! ลุกขึ้นโกยเสื้อผ้าแทบไม่ทัน แล้วทำไมกูต้องหนีด้วยวะ ทีเมื่อคืนบอกโสดๆ พ่อไม่หวงงั้นงี้ พอเพิ่งได้กันเสร็จปุ๊บบอกผัวมา เอิร์ธ เอื้อการย์จะบร้าาาาา T_T ช่วงนี้ทำไมชอบได้หญิงที่มีเจ้าของแล้วตลอดเลยวะ ซวยแม่ ง!
“เข้าไปหลบได้ห้องน้ำก่อน แป๊บเดียวๆ”
“เออ!”
ตอนแรกผมก็ไม่ยอมหลบแต่ผมก็แพ้ลูกอ้อนอยู่ดี เลยต้องหลบเข้าไปอยู่ในห้องน้ำก่อน จะโดดหนีทางระเบียงก็กลัวจะเป็นข่าวหน้าหนึ่งไป นี่คอนโดชั้นสิบเจ็ดไง พอแฟนเขาเผลอผมก็ย่องออกมาอย่างรวดเร็ว ฟู่วววววว เที่ยงคืนเข้าบ้าน แม่ต้องด่าหูดับแน่(แต่เข้าเช้าแม่ไม่ด่านะครับ แม่บอกว่าสงสารแม่บ้านที่ต้องลุกมาเปิดประตูให้ผมดึกๆดื่นๆ)
ดังนั้นค่ำคืนนี้ ต้องไปขออาศัยนอนหอไอ้แพงแล้วกันยังไงๆพรุ่งนี้วันเสาร์ผมก็ต้องมาทำงานกลุ่มที่ห้องมันอยู่ดี
“โทรบอกไอ้เปียวซื้อของกินเข้ามาด้วย ไม่เหลืออะไรเลยในตู้เย็นมึงเนี้ย”
อย่าว่าแต่ข้าวกล่องสำหรับเวฟเลย ขนมนมเนยกินจุบจิบยังหมด ถ้าไอ้พวกนั้นมายังไงมันต้องหาอะไรกินระหว่างทำงานอยู่แล้ว เดี๋ยวจะเสียเวลากลับออกไปซื้ออีก
“ไมโทรศัพท์มึงมีแต่รูปเด็กวะ”
“เฮ้ยยยยยย” ผมรีบกระโจนลงบนโซฟาแล้วฉวยโทรศัพท์ตัวเองกลับคืนมาจากเงื้อมมือของไอ้แพงอย่างรวดเร็ว “ห่า อยากเปลี่ยนจากเมียไอ้ต๊ะมาเป็นเมียพี่เอิร์ธเหรอจ๊ะ ค้นโทรศัพท์กูดีจริง”
“เผลอไปโดนหรอกโว้ยยยยย”
ผมแกล้งคร่อมมันเลยโดนมันถีบยอดอกหงายหลังซิ พอดีคณะผมอยู่ใกล้กับโรงเรียนมัธยมน่ะครับ ชอบมีน้องๆซื้อขนมมาให้ผมกับไอ้แพงเพราะคิดว่าเป็นแฟนกันด้วย หารู้ไม่ว่าจิ้นผิดคนแล้ว คนนี้เขามีเจ้าของแล้วและมันก็ไม่ใช่แนวผมด้วย
“ว่าแต่ลูกใครวะ น่ารักดีอ่ะ”
“อเล็กซ์ไม่ใช่เด็กน่ารัก มันเป็นเด็กกวนตีน = =”
“มึงก็ว่าไป แก้มกลมชมพูเชียว ขอดูอีกที”
“ไม่ต้องๆ เตรียมทำงานเร็วเลย”
“หวง!”
“ก็แค่ลูกศิษย์แม่กูเอง ลูกใครก็ไม่รู้ แม่เขาอาจจะเก็บมาจากถังขยะ เห็นไม่ค่อยสนใจลูกเท่าไหร่ กูกับแม่ก็เลยช่วยๆกันดูแลไป”
“ฮ่าๆๆ สัสสส อย่าทำให้เด็กมีปมสิโว้ย”
ที่จริงงานกลุ่มแบ่งเป็นกลุ่มละ 3 คนเท่านั้นแหละครับ แต่พวกผมหกคนมากรวมหัวกันทำเสมือนว่าเป็นกลุ่มหนึ่งเลยทีเดียว จะได้ช่วยๆกันคิด งานก็เสร็จเร็วด้วย
“ได้ข่าวว่าเมื่อคืนงานเข้าอ่อ” แอมมี่มาถึงก็ดอดถามคนแรก
“ข่าวเร็วนะมึง”
“สำนักข่าวแพงnews”
= =;; จ้า ไอ้แพงทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แกะข้าวกิน
น่าเบื่อจริงๆ เมื่อคืนแค่อยากจะปลดปล่อยตามประสาคืนวันศุกร์เฉยๆก็เป็นเรื่องเป็นราว หวังว่าคราวนี้แฟนเขาคงไม่ตามมากรีดรถแม่ผมอีกนะครับ ขี้เกียจมีเรื่องแล้ว บางทีก็อยากซิ่วกลับไปเรียนอนุบาลใหม่ = = และถ้าผมกลับไปเรียนอนุบาลจริงคงได้ตีกับไอ้อ้วนทุกวัน
“อ้อมึงรู้จักเด็กในโทรศัพท์ผัวมึงป่าววะอีคาที่”
“เคธี่ค่ะลูก”
“โทษๆ ออกเสียงผิด ฮ่าๆๆ”
“แล้วผัวขาไปกิ๊กเด็กที่ไหนวะ เห็นเมียไม่ตามแล้วมีบ้านเล็กบ้านน้อยไปทั่วเชียว อย่าเอาเอดส์มาติดกูนะคะ”
“ค่ะ”
ผมไม่แก้ตัวอะไรแล้วตอบรับไปเล่นๆ ส่วนหน้าผมเป็นแบบนี้ ---> (=______=)
“เดี๋ยวนี้ผัวขาเปลี่ยนไป มาเรียนก็สายกลับบ้านก็เร็ว เมียบกพร่องตรงไหนเอาปากกามาวงงงงงงง”
“บกพร่องทางสติปัญญาของมึงเนี้ยแหละโว้ยยยย”
“กรี๊ดดดดดดดดดดด”
ไอ้คมกรี๊ดร้องโหยหวนเหมือนละครเวทีผีเสื้อสมุทรที่ผมเคยดูตอนประถม ไม่เห็นดูน่าแกล้งเหมือนตอนไอ้อ้วนน้อยกรี๊ดเลย มันชอบกรี๊ดแล้วดีดแขนดีดขา เสียงก็หวานไม่แตกห้าวเหมือนไอ้คมด้วย
...เห้ยยยยยยยยยย
...ชักคิดถึงมันมากไปละ =[]=!
...
...
ไม่รู้ว่าเสาร์อาทิตย์นี้อยู่บ้านกับใคร
...
...
สงสัยนั่งระบายสีไม่ก็ปั้นดินน้ำมันบ้าๆบอๆ
...
...
พอ...
...
...
บอกให้พอ! ไม่ต้องไปคิดถึงมันนนนนนนนน! T[]T ผมขยี้หัวอย่างหงุดหงิดแล้วเดินไปดื่มน้ำในห้องครัว ยังไม่ทันสร่างก็เข่าทรุดเกือบล้มเพราะโดนไอ้แอมมี่เตะข้อพับเข่า พอเห็นกูเซล่ะแม่งหัวเราะใหญ่เลยเหอะ! ผมผลักหัวมันแล้วทำท่าต่อยลมแกล้งมันกลับ
“ทำไรวะ”
“ทำข้าวต้ม”
“ไอ้เปียวซื้อข้าวมันไก่มาไม่ใช่เหรอ มึงไม่พอแดกก็เอากล่องของกูไปกิน กูเข้าใจว่ามึงเป็นผู้หญิงกินเยอะ ฮ่าๆๆ”
“สัสสสสสส ทำให้หมาแถวนี้กินแหละ รู้ว่าไม่ชอบกินข้าวมันไก่ หมามันชอบลากไก่สดไปกินในน้ำมากกว่า”
หมามึงนี่ลักษณะคล้ายเหี้ยเกินไปหรือเปล่า = =;;
แอมมี่หยิบหม้อหยิบช้อนอย่างคล่องแคล่ว เอาข้าวสวยจากข้าวมันไก่นั่นแหละมาต้มให้ผมกิน = =;; ทำไมผมกลัวท้องเสียจังวะ
“รอเดือดด็แดกได้ เค๊?”
“เออๆ อันที่จริงกูยังไม่หิวสักหน่อย”
“ไอ้สัสสสสส TOT แล้วก็ไม่บอกแต่แรกวะ เสียเวลาทำมาหากินชิบ!”
“เอ้า ทำขนาดนี้แล้วกูก็ต้องจำใจกินแล้วอ่ะ ฮ่าๆๆ”
แอมมี่ทำท่าจะเอาทัพพีมาฟาดหัวผมก่อนจะหันไปเปิดฝาหม้อข้าวต้ม
“โอ๊ะ!”
“ฮ่าๆๆ ตาฝ้าฟางแล้วว่ะยาย”
ผมถอดแว่นสายตาสีดำของมันมาแล้วใช้ชายเสื้อตัวเองเช็ดไอน้ำที่พุ่งเข้าหน้ามันหลังจากที่เปิดฝาหม้อข้าวต้มจนขึ้นฝ้ามองอะไรไม่เห็น เสร็จแล้วก็ใส่กลับเข้าหน้ามันเหมือนเดิม ตอนไปเรียนมันใส่คอนแทคเลนส์เป็นส่วนใหญ่ แต่เสาร์อาทิตย์มันบอกว่ามันอยากพักผ่อนลูกกะตาเลยใส่แว่นแทน ควักตาบ่อยเดี๋ยวตาพัง
“ยายๆ ตักข้าวต้มดิ”
“ยายพ่องงงมึงสิ >O<”
เห็นมันยืนค้างนานผมเลยแกล้งเรียกมันว่ายายกระตุ้น ซึ่งมันก็ได้ผลดี แอมมี่วางถ้วยข้าวต้มบนโต๊ะแรงจนไม้แทบทะลุก่อนจะเดินกระทืบเท้าออกไปข้างนอก แหย่แค่นี้ก็โมโหละ โด่!
จึกๆๆ
ผมแอบอยู่หลังเสาร์แล้วจิ้มหัวไอ้อ้วนน้อยที่นั่งขัดสมาธิพิงกำแพงดูภาพสีในหนังสือเมนูอาหารอยู่หน้าห้องเรียน แต่พออเล็กซ์หันมาผมก็แอบ มันคงหัวเสียไม่น้อยเพราะผมได้ยินมันถอนหายใจเสียงฟึดฟัด
จึกๆๆ
“ใครแกล้งน้องเล็ก!”
กร๊ากกกกกกกกก อเล็กซ์ลุกขึ้นยืนกระทืบเท้าแล้วมองซ้ายมองขวาก่อนจะวิ่งมาทุบผมที่นั่งแอบอยู่หลังเสาร์ เด็กบ๊องค์เอ้ย ชอบโง่อ่ะ เป็นคนอื่นเขารู้กันหมดแล้วว่าเป็นผมที่แกล้งแอบอยู่นี่
“พี่เออ ทำไมชอบแกล้งน้อง!”
“ยังไม่ได้แกล้งเลย อันนี้เขาเรียกว่าสะกิด”
ไอ้อ้วนหน้ามุ่ยไม่หายส่วนแขนสั้นเป็นปล้องๆก็ยกขึ้นถูหัวตรงที่ผมจิ้มมันเมื่อกี้
“ไหนอ่ะ ขนม”
“ขนมเหรอ”
“อ๊ะๆๆ ไม่เจอกันสองวัน ทำลืมไง๊?”
“เฮ้ออออออ ไม่ได้ลืม แต่วันนี้ขนมหมดพอดี”
อ้วนน้อยทำท่าถอนหายใจแล้วบอกออกมา ตอนพูดปากเล็กๆจิ้มลิ้มนั่นก็ยื่นจนแทบจะติดจมูก สงสัยจะหมดจริงๆ ไม่งั้นคงไม่หงุดหงิดอย่างนี้
“พี่จะพาไปซื้อเหอะ ไม่ได้จะไถ”
“หือออ O.o”
“เอ้า ทำหน้าไม่เชื่องั้นหมายความว่าไงวะ จะกินมั้ยหะขนมเนี้ย จะพาออกไปซื้อหน้าโรงเรียน”
“ออกไปได้ด้วยเหรอ”
ไอ้อ้วนน้อยทำหน้าตกใจตาโตอ้าปากค้าง เด็กมันชอบขี้กลัวและทำตัวอยู่ในกฎเกณฑ์ดีจริงๆ โตมาอย่าให้กูเห็นว่าโดดเรียนนะมึ๊งงงงง
“ได้ดิ จะไปป่าว”
“ไปค้าบบบบ ^O^”
“ถ้าไปต้องจับมือ”
หมับ!
โคตรเร็วอ่ะไอ้อ้วนเอ้ยยยยย เรื่องขนมนี่ขอให้บอก
ผมกระดิกนิ้วนางแกล้งอเล็กซ์ คือปกติที่ผมจับมือ ไม่ว่าจะจับมือใครเพื่อนพ่อแม่พี่น้องกิ๊กเกิ๊กอะไรนี่เขาจะจับกันเต็มฝ่ามือป่ะครับ แต่ไอ้เด็กนี่มันกำรอบนิ้วผมนิ้วเดียวเลย = =;;
“จับมือดีๆได้มั้ย”
“ก็น้องมือเล็กนี่นา”
มันบอกแล้วจับนิ้วผมแกว่งไปมา นิ้วเดียวก็นิ้วเดียวว้อยยย แปลกไปอีกแบบ พอจับกันไปนานๆอเล็กซ์ก็บ่นปวดแขนเพราะว่าไอ้เตี้ยน้อยนี่ต้องยกแขนขึ้นเพื่อให้จับมือกับผมได้ อีกสักพักก็บอกว่าเหงื่อออก ปัญหาเยอะจริง กว่าจะถึงร้านขนมนี่กระชากแขนกันไปมาแทบไหล่หลุดอ่ะ แขนไอ้อ้วนนะที่จะหลุดเพราะผมไม่ได้ย่อตัวลงมาเลยแทบจะหิ้วไอ้อ้วนน้อยให้ลอยอยู่แล้ว
“มาร้านตรงนี้”
“วุ้นเหรอ”
“พี่เอออออออ”
“อะไร”
ขนลุกสิครับ ตีกันอยู่ดีๆ ก็มาทำเสียงอ่อนเสียงหวานเรียกผม ฮ่าๆๆ
ไอ้อ้วนน้อยชูแขนขึ้นสองข้างแล้วขยับมือเหมือนจะบอกให้ผมอุ้ม ผมก็แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจแล้วก็เลือกวุ้นสีที่คิดว่าอร่อยไปด้วย อเล็กซ์จับขากางเกงผมเขย่าแล้วเขย่าเล่าผมก็ไม่สน
“พี่เออเอารสกะทิให้น้องด้วย”
“รสกะทิไม่ต้องเอานะครับ ตักออกเลย”
“โกรธ!!”
ตัวเตี้ยเองเลยมองไม่เห็นขนมที่อยู่ในรถเข็นครับ ตลกหน้ามันตอนโกรธอ่ะ ทำเป็นขึงขังทำหน้าเหี้ยม น่ากลัวตรงไหนเนี้ยถามจริง โคตรน่าแกล้งงงงง
“ไปไหนๆ”
เอาขากันร่างเล็กไว้กับรถเข็นตอนไอ้อ้วนจะเดินหนี สุดท้ายก็ยอมอุ้มมันขึ้นมาวางบนแขน คือผมไม่เคยอุ้มเด็กไงในชีวิตนี้ ทุลักทุเลนิดหน่อยอาศัยเห็นคนอื่นเขาทำผ่านๆตามาเลยทำท่าให้เหมือนสุด
“อย่าหยิกคอดิอ้วน”
“กลัวตกจัง” พูดแล้วแขนสองข้างก็รัดคอผมแน่นขึ้น
“ไม่ตก”
“พี่เออไม่แข็งแรงเลย เขาไม่ใช่แบบนี้สักหน่อย”
มันจัดท่าจัดทางมันเองให้ลงตัวตามที่ชาวบ้านเขาเป็น แล้วอีกเรื่อง ไม่ใช่ผมไม่แข็งแรงที่อุ้มเด็กน้ำหนักเบาแค่นี้ไม่ไหวหรอก แต่ผมอุ้มเด็กไม่เป็นโว้ยยยยยยยยย การเกร็งมันก็ต้องเกิดขึ้นสิวะ TOT
“เอาสีขาวค้าบบบบ อันนี้ๆๆ”
“มีตังค์จ่ายป่าวอ้วน”
“...”
เงียบเลยครับ ไอ้อ้วนเงียบเสียงไปเลย คิ้วเรียวย่นเข้าหากันอย่างให้ความคิดก่อนที่มือกลมๆล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วล้วงแบงค์ยี่สิบออกมาแต่ค่าวุ้นที่มันชี้เอาๆนี่สี่สิบบาท
“ขอโทษครับพอดีน้องผมมีเงินไม่พอ เราไม่ต้องกินแล้วเนอะอ้วน ไม่มีตังค์แล้ว”
“ห๊ะ!”
ไอ้อ้วนหันมาทำหน้าตกใจเลย กร๊ากกกกกกกกกก พอผมจะเดินหนีมันก็ดีดแขนดีดขาไม่ยอมจะร้องไห้ มือก็ดึงเสื้อดึงแขนผมไว้ไม่ให้เดินไปไกลจากร้านวุ้น พีคสุดก็ตรงมาดึงหูผมเนี้ยแหละ ยิ่งเห็นผมร้องด้วยความเจ็บมันก็เหมือนจะรู้แกว หยิกหูผมใหญ่เลย
“โอ๊ยๆๆ อ้วนปล่อยโว้ยยย”
“วุ้น จะเอาวุ้นๆ พี่เออ ไม่ไปนะ ฮืออออออ”
“หยุดหยิกหูก่อน”
ยิ่งผมดึงมือมันออกมันยิ่งเอาเล็บจิกครับแล้วเล็บเด็กมันบาง โคตรคมเลย กูแกล้งมึงนิดเดียวมึงเล่นกูกลับหนักเลยนะไอ้อ้วนนนนนน ผมยอมเดินกลับไปจ่ายตังค์ แม่ค้ายิ้มให้ผมน้อยๆเพราะเขารู้ว่าผมแค่แกล้งอเล็กซ์เล่น มีแต่เด็กโง่นี่เท่านั้นแหละที่เชื่อไปซะทุกอย่าง
พอได้ถ้วยวุ้นมาไว้ในมือพร้อมกับแบงค์ยี่สิบที่กลับไปอยู่ในกระเป๋ากางเกงนักเรียนเหมือนเดิมมันก็ยิ้มร่าทั้งๆที่คราบน้ำตายังเป็นทางยาวอยู่เลย กลายเป็นผมที่อยากจะร้องไห้แทน ไม่อยากจะโผล่หัวไปเรียนเพราะผมตัดผมทรงรองทรงสูงที่กำลังฮิตอยู่ตอนนี้ทุกคนต้องเห็นหูผมอ่ะ หูแดงข้างเดียวอย่างนี้มันตลก มันไม่ใช่เอิร์ธสไตล์ TOT
“ติดหนี้พี่อยู่นะ”
“หนี้อะไร”
“ค่าขนมนี่ไง”
“ไม่ได้ขอสักหน่อย”
“อ่าวไอ้อ้วน ไม่ต้องกินเลยงั้น”
ผมทำหน้าหาเรื่องจะชักถ้วยออกแต่มันทั้งเอามือบีบทั้งเอาปากคาบขอบถ้วยไว้ทำให้ผมอดหัวเราะออกมาไม่ได้
“ก็ได้ๆ งั้นเย็นนี้น้องจะไปซื้อขนมมาตุ๋นไว้ พรุ่งนี้จะเอาให้นะ อ่ะ อ้ำๆๆ”
อ้วนน้อยหยิบวุ้นมาจ่อที่ปากผม ผมเห็นมาจะๆว่ามันเพิ่งเลียมือตัวเองที่เลอะขนมไปอยู่ น้ำลายเต็มอ่ะแล้วมันก็เอามือข้างนั้นแหละมาหยิบขนมป้อนผม ผมควรกิน?
“อร่อยมั้ย”
และแล้วผมก็อ้าปากรับอย่าง(ไม่)เต็มใจ = =;;
“ใช้ได้”
“ใช้ได้”
มันเลียนคำพูดผมก่อนจะร้องเพลงการ์ตูนอะไรสักอย่างแล้วโยกหัวไปด้วยกินวุ้นไปด้วย ได้กินขนมแล้วอารมณ์ดีเชียว แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงมองมันได้ตลอดไม่อยากละสายตาไปทางอื่น
ตุ้บ!
“ฮือ พี่เออ”
มันครางแล้วชี้ไปที่พื้น
...ก็นั่นแหละ ไม่อยากจะละสายตาไปทางอื่น สะดุดฟุตบาทเลยไงกรูววววววววววววววว TOT!! ผมยังทรงตัวไว้ได้ไม่ได้ล้มลงไปแต่ถ้วยขนมที่เด็กถืออยู่นี่ดิ ตกลงไปนอนคว่ำหน้าอยู่ที่พื้นเรียบร้อยแล้ว
“ขี้เกียจเดินกลับไปซื้อแล้วนะ”
“ตะ... แต่ๆ”
“ไม่ต้องกินแล้ว”
“พี่เออใจร้าย ฮืออออออ คนใจร้าย! คนไม่ดี”
วันนี้ผมกะมาเก็บคะแนนกับไอ้อ้วนนะ สุดท้ายก็มาตกม้าตายอยู่ดี ไอ้อ้วนน้อยงอนเข้าไปมุดในอุโมงค์สไลด์เดอร์ตามเดิม และเกือบถึงเวลาเรียนของผมแล้วด้วยเลยต้องออกมาก่อนยังไม่ทันได้แกล้งให้กลับมาหายงอนเลย(?) เฮ้อออออ อยู่กับเด็กนี่มันยากจริงๆนะครับ
@cho_co_late น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แล้วแต่ใครจะจิ้น เฟอร์จิ้นอยู่ 2 ก้อนละตอนนี้ 5555
(http://www.uppic.org/image-8145_55633C3E.jpg)
(http://www.uppic.org/image-230E_55633C3E.jpg)
-
เต๊าะเด็กสุดๆไปเลยพีีเออ 555
-
พี่เออ ขี้แกล้งงงงงงงงงง :m16: :m16: :m16:
-
น้องเล็กน่ารักกกกก :man1:
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ
ถึงตอนล่าสุดแล้วรู้สึกว่า
น้องเล็กน่ารัก :man1:
ชอบน้องมาก ๆ
มากพอ ๆ กับที่หมั่นไส้พี่เออค่ะ 5 5 5
แหม่ กับเด็กนางก็เจ้าเล่ห์ไม่ละเว้น ร้ายกาจจริง ๆ
ยังไงก็ เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนนะคะ เรารอติดตามเรื่องนี้แน่นอน สู้ ๆ ค่ะ :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี๊ดๆๆน่ารักกกกก อิพี่เออขี้แกล้งงงงง น้องเล็กของแม่ โถ่ๆๆๆๆ ทำไม
น่ารักอย่างนี้ลูกกกกกกก
-
พี่เออ นิสัยนะ แกล้งน้องเล็กอีกแล้ว ให้น้องเล็กงอนยาวเลยนิ ชิ
แต่อย่างว่า เด็ก ๆ นี่หายโกรธเร็วจริง สิ่งมีชีวิตที่แสนบริสุทธิ์อ่ะเนอะ :กอด1:
ยิ่งน้องเล็ก พี่เออเอาขนมมาง้อหน่อยก็หายแล้ว
น้องเล็กยังคงน่ารักน่าฟัดเหมือนเดิม ><
พี่เออ ก็ยังคงกวนประสาทเหมือนเดิมจริง ๆ
อ่านไปชักสงสัย แอมมี่ คิดอะไรกับพี่เออหรือเปล่านะ รู้สึกใส่ใจพี่เออเหลือเกิน
-
ผมแอบอยู่หลังเสาร์แล้วจิ้มหัวไอ้อ้วนน้อยที่นั่งขัดสมาธิพิงกำแพงดูภาพสีในหนังสือเมนูอาหารอยู่หน้าห้องเรียน แต่พออเล็กซ์หันมาผมก็แอบ มันคงหัวเสียไม่น้อยเพราะผมได้ยินมันถอนหายใจเสียงฟึดฟัด
ปกติเขียน ว่า "เสา" หรืเปล่าคะ ถ้าเสาร์นี้หมายถึงวันเสาร์หรือเปล่า
-
:mew2: มันคือโชตะใช่ไหม
น้องเล็กน่ารัก อยากให้ไร้เดียงสาแบบนี้ไปนานๆ
:hao6:
-
เด็กอ้วนมันน่ารักกก ไม่ต้องให้ขนมเลย โป้งงง พี่เออชอบแกล้งงงง
-
รอน้องเล็กกก
-
น่าร๊ากกกกกกกก โชตะแบบสุดๆจริงๆน่อ ; /////////// ;
ฝั่งพี่เออน่าจะรู้สึกตัวไปก่อนจนต้องเครียดกับตัวเองแหงเลย อยู่ๆไปรู้สึกกับน้องตัวเล็ก ถถถถถถถถถ
แอบสมน้ำหน้าเบาๆ - . - คนอะไรใจร้ายมากอ่ะะะ เจ็บปวดสำหรับคนที่รักเด็กอย่างเรามากอะไรมากค่ะ!
ขอให้กรรมตามสนองแกเลยยยยยยยยยย! /โดนคนเขียนโบก แฮ่ะๆ อินไปหน่อยค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ รออ่านเรื่องน่ารักๆต่อค่ะ > <
-
ขำดี คนเขียนมีน้องละชอบเเกล้งน้องรึป่าว อ่านแล้วรู้สึกได้ว่า เหมื่อนเคยทำ รึไม่ก็อยากทำพฤติกรรมแบบพี่เออ 55555555
-
6
“สวัสดีครับ สวัสดีครับคุณน้า”
ผมเดินยิ้มกริ่มพร้อมกับยกมือไหว้เพื่อนแม่ไปตลอดทางไปห้องเรียนของไอ้อ้วนน้อยทั้งๆหิ้วถุงขนมพะรุงพะรังที่ไปเหมามาจากท๊อปส์ เมื่อวานไอ้อ้วนน้อยงอนและเมื่อเช้าผมต้องเตรียมพรีเซ้นต์ห้าชั้นเรียนเลยต้องรีบไปมหาลัยแต่เช้าเลยอดแกล้งไอ้อ้วนเลย
“เด็กๆ พี่ซื้อขนมมาฝาก”
พูดออกไปแล้วก็อยากจะเอานิ้วดึงลิ้นไก่ตัวเองให้ขาด มันใช่เหรอ... มันใช่สไตล์เหรอ TOT แต่ก็นะ ไอ้เด็กพวกนั้นก็วิ่งกรูมาหาผมอย่างกะผมเป็นซานต้าครอส ยกเว้น... จะใครซะอีกล่ะ มีอยู่คนเดียวที่ไม่สนใจโผ้มมมมมมมมมมมม
“อ่ะ ซินดี้เอานี่ไป เฮ้ยไอ้แดน อย่าแย่งกันโว้ย”
เห็นอย่างนี้ผมก็รู้จักเด็กคนอื่นๆพอสมควรนะครับ ที่ผมชอบแกล้งพวกมันก็เพื่อกระชับความสัมพันธ์หรอก (เหรอออออออออออออ) วุ่นวายกันไปสักพักจนแจกครบทุกคนแล้วแต่ยังเหลือขนมอยู่ถุงใหญ่ๆ เก็บไว้ให้ไอ้อ้วนที่นั่งขีดเขียนอยู่ที่โต๊ะเตี้ย
“ทำไมขนมเหลือน้าาาา หรือว่ามีเด็กที่ยังไม่ได้ขนม”
“ผมยังไม่ได้เลยพี่เอิร์ธ”
“มึงไม่ต้องเลยไอ้ป๊อก เดี๊ยะๆ”
เด็กตัวใหญ่และดำที่สุดในห้องยกมือบอก ซึ่งผมไม่ได้หมายถึงมันไง = =; ผมหมายถึงไอ้อ้วนน้อยที่ชำเลืองมาทางนี้บ่อยๆ หูหางกระดิกนิดๆแต่ยังเก็บอาการไว้ ผมวางถุงขนมทิ้งไว้ตรงนั้นแล้วทำทีเป็นเดินออกไปนอกห้องแต่ที่จริงแล้วแอบไปหลบอยู่หลังประตูต่างหากล่ะ
และมันก็ได้ผล ไอ้อ้วนชะเง้อคอมองหาผมไปทั่วห้อง พอไม่เห็นมันก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งดุ๊กๆไปคุ้ยถุงขนมอย่างรวดเร็ว ผมรีบเลื่อนประตูกระจกให้เบาที่สุดแล้วเข้าไปตะคุรบตัวมันอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน ฮ่าๆๆๆ
“ฮั่นแน่ อยากได้ทำไมไม่บอกกันดีๆ ขโมยนี่หว่า”
“น้องไม่ได้ขโมย! แต่ว่าน้องยังไม่ได้นี่นา”
อเล็กซ์ดิ้นใหญ่เพราะผมรัดตัวมันไว้จากด้านหลัง แต่ถึงจะดิ้นให้หลุดจากพันธนาการยังไงมือกลมๆเล็กนั่นก็ยังไม่คลายจากหูถุงหิ้วนะครับ ว่าแต่นี่มันมือคนหรือมือโดเรม่อนครับ กลมเชียว ฮาาาาา
“เมื่อกี้ทำไมไม่มาเอา”
“...”
งอนไง งอนผมไม่หายไง เลยไม่ยอมมาเอา
“ให้ทั้งถุงก็ได้”
“ว้าวววววววว”
ผมหัวเราะเพราะไอ้อ้วนตาโตอย่างดีใจลืมความโกรธหมดสิ้น
“หายงอนเนอะ”
“จอลลี่แบร์ก็มีด้วย ว้าวววว”
“อ้วน...”
“ลอ สระเอ ยอยักษ์ อ่านว่า เย”
“อ้วนน้อย... = =”
“ว้าว คิทแคท ว้าว ช้อกโกแลต ว้าว”
“ไอ้อ้วน... ช่วยสนใจพี่แป๊บนึงนะ =___________=”
แต่คาดว่าคงจะไม่ทัน ปล่อยให้มันทำปากบวมแก้มพองท่องชื่อขนมต่อไป ดวงตากลมเป็นประกายขนาดนี้ผมกู่มันไม่กลับละครับ เอิร์ธ เอื้อการย์รู้สึกพ่ายแพ้ต่อขนมยังไงไม่รู้
“พี่คะ ทำไมอเล็กซ์ได้เยอะจังเลย”
น้องน้ำฝนแฟนไอ้แซ็คเข้ามาถามแล้วทำหน้างอนใส่ไอ้อ้วนน้อย
“แต่ว่าแซ็คก็ให้ขนมน้ำฝนเพิ่มแล้วนี่”
“ไม่ต้องพูดเลยอเล็กซ์”
เด็กเริ่มเถียงกันแย่งผมละ (ตรงไหน?) เสียงน้องน้ำฝนก็แว้ดๆๆๆ ไอ้อ้วนก็หน้ามุ่ยเถียงเขาไม่ทัน
“น้องน้ำฝนกินเยอะไม่กลัวอ้วนเหรอคะ เดี๋ยวหุ่นไม่ดีแล้วแซ็คไปมีกิ๊กน้า ปล่อยให้อเล็กซ์อ้วนไปคนเดียวดีกว่าเนอะ ผู้ชายอ่ะชอบผู้หญิงหุ่นดี”
“จริงด้วย เดี๋ยวแซ็คจะสนใจอเล็กซ์มากกว่าน้ำฝน”
โธ่ นี่ก็จะเย็นแล้วทำไมแดดยังแก่อยู่เลยล่ะครับ TOT
“ดีจัง ปกติน้ำฝนเข้ามาแย่งของน้องเลย”
“จริงดิ๊ แล้วให้ไปหรือเปล่า”
“ไม่ให้หรอก น้องดึงกลับคืนมาอย่างแรง” ไอ้อ้วนเล่าแล้วทำมือทำไม้ใหญ่โต
“ให้แต่พี่คนเดียวใช่ป่าว”
“ก็พี่เออตัวใหญ่ น้องสู้ไม่ได้ด้วยยยยยย”
ไอ้อ้วนน้อยอมขนมไว้แล้วพูดแถมท้ายประโยคยังทำปากยื่นผมเลยแกล้งดึงปากมันให้ดิ้นพล่านไปเลย กร๊ากกกกก ผมนั่งไลน์คุยกับผู้หญิงรอแม่เคลียร์งาน ผู้ปกครองของเด็กๆหลายคนทยอยมารับลูกกลับบ้านเหลือแต่ไอ้อ้วนน้อยที่วิ่งเล่นกับไอ้แซ็คที่สนามเด็กเล่น พวกมึงวิ่งวนรอบชิงช้านี่ตลกกันมากมะ หัวเราะคิกคักอย่างจริงจังเล้ยยยยย มันมีอะไรน่าสนุกตรงไหนวะ หรือมันมีพลังงานบางอย่างที่ผมมองไม่เห็นมาเล่นด้วยกับพวกมัน = =;;
“อ้วนมานี่ก่อน”
“คิกๆๆ แซ็ควิ่งเร็วๆ”
“เล็กอย่าหนีน้า~”
“อ้วน จุ๊ๆๆๆ มานี่ก่อน”
ผมต้องเคาะถุงขนมเรียกไอ้อ้วนเหมือนเคาะชามข้าวเรียกหมาอ่ะไอ้อ้วนน้อยถึงจะวิ่งเข้ามาแทรกกลางขาผมที่นั่งอยู่ตรงบันไดขึ้นไสด์เดอร์ พอเอามือเสยผมนิ่มขึ้นก็ชี้โด่เลยเพราะหัวเปียกไปด้วยเหงื่อเลยเอาแขนเสื้อที่พับไปเหนือข้อศอกมาถูๆออกให้หัวให้หน้าขาวหายชื้น
“หน้าม้าแตกละเหม่งโผล่เลย”
“เหม่งเป็นอวัยวะเหรอพี่เออ”
“ใช่ ตรงนี้ไง”
ผมจิ้มให้หน้าจิ้มลิ้มนั่นหงาย พอมันตั้งหัวตรงได้ผมก็จิ้มให้หงายอีก เล่นอย่างนี้จนมันรำคาญจะดึงมือผมไปกัด
“ไม่ใช่เหม่ง เขาเรียกว่าหน้าผาก”
“หน้าผากเยอะไง”
“นี่ก็หน้าผาก” นิ้วป้อมๆจิ้มที่หัวผมบ้าง
“นี่ตา” ชี้คิ้ว = =; เอ๊ะ ยังไง
“นี่ก็ตา” คราวนี้ชี้ถูก แต่เมื่อกี้คิ้วนะ อยากจะบอกแต่ใบหน้าน่ารักที่ขยับเข้ามาใกล้นั่นน่าสนใจมากกว่า ผิวเด็กนี่มันเนียนละเอียดจริงๆ สิวก็ไม่มีรูขุมขนก็ไม่เห็น
“นี่จมูก นี่ปาก แก้ม คาง แล้วก็หู!”
“โอ๊ะ!”
ผมสะดุ้งเพราะมือเล็กบีบที่ติ่งหูผมแถมยังคลึงเบาๆด้วย มันเป็นจุดอ่อนไหวของผมครับพี่น้องคร้าบบบบบ ผมปัดมือไอ้อ้วนออกแต่มันก็ยังกลับมาบีบเล่นอย่างกันหูกูเป็นดินน้ำมันเลย เสียวในอกวาบๆไปดิ๊วะกู T_T
“ซี๊ดด ไม่เล่นดิ”
“พี่เออเจ็บเหรอ”
“เจ็บก็ได้”
“งั้นน้องจะดึงให้แรงๆ พี่เออจะได้ไม่แกล้งน้องอีก นี่แน่ะๆๆ คิกๆๆ”
“โอ๊ย ไอ้อ้วนนนนนนนน เสียววววววววว”
“เสียวเป็นยังไง”
“เดี๋ยวโตมาก็รู้เองแหละน่า”
“ไม่ น้องอยากรู้ตอนนี้”
“มันเป็นความรู้สึก”
“รู้สึกยังไงเหรอพี่เออ”
“รู้สึกเสียวไงว้อยยยยยย” อย่าทำหน้าทำตาสงสัยซื่อๆแบบนั้นดิ ผมอยากตอบแต่ไม่รู้จะตอบยังไง !
“มันเป็นยังไงเหรอ”
“คือ เหมือนรู้สึกดีแต่วันมันซ่านๆ”
“ซ่าเหรอ เหมือนกินน้ำโค้กเหรอพี่เออ อยากให้พี่เออซ่าจัง” มันเปลี่ยนคลึงหูผมซ้ายขวาสลับกันไป ไม่ไหวแล้วเอิร์ธเอ้ยยยยย กวนกูไปถึงไหนเนี้ยยย
“อ้อแล้วมันก็มีความสุขหน่อยๆแหละ”
“น้องอยากรู้สึกเสียว O_O”
“เฮ้ย!” อ้วนน้อยสะดุ้งที่ผมเสียงดังแล้วทำตาโตมองผมอย่างตกใจแต่ผมนี่ยุ่งยากใจไปละ “ตอนนี้ยังเสียวไม่ได้”
“แล้วตอนไหนล่ะ น้องอยากเสียวแล้วอ่ะพี่เออ”
“โอ๊ยยยยยย ไว้ก่อนๆ ไป เข้าห้อง เอ้ย! คือ... เข้าไปในห้องเรียน”
ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วพาไอ้อ้วนน้อยกลับเข้าไปในห้องเรียนไม่อยากให้มันมายุ่งกับจุดนั้นไปมากกว่านี้ แค่นี้ก็เสียว เอ้ย! ก็เจ็บ(?)พอละ พออากาศเย็นๆจากแอร์ปะทะหน้าปะทะตัวอ้วนน้อยกางแขนกระโดดเหยงๆแล้วทำหน้าฟินสดชื่นเหมือนอยู่กลางน้ำตกไนแองการ่า
“เล่นอยู่ในนี้จนกว่าแม่จะมารับ”
“นานแน่เลย”
“แล้ววันนี้ไม่ไปบ้านพี่อ้อมเหรอ”
“พี่อ้อมไปเที่ยวทะเลหนึ่งอาทิตย์ น้องเลยต้องรออยู่ที่นี่”
“งั้นเหรอ”
“แซ็คๆๆ แซ็ค เข้ามาในนี้”
มันโผล่หัวตะโกนเรียกไอ้แซคที่ยังเล่นอยู่สนามเด็กเล่นตรงข้ามห้องเรียน ผมเลยต้องเอาเท้าเขี่ยๆมันให้กลับเข้ามาในห้อง ขาดกันไม่ได้เลยไง๊?
“แม่มันมารับแล้ว ^O^ สมน้ำหน้าอ้วน โดนเพื่อนทิ้งแล้ว”
“ว้าาาา แล้วเมื่อไหร่คุณแม่จะมารับน้อง”
“โดนทิ้งแล้วๆ”
“ไม่ทิ้ง!! คนใจร้าย”
มันทำหน้าขัดใจ
“เฮลโลลลล กลับกันได้แล้วจ้า อ้าวน้องเล็ก คุณแม่ยังไม่มารับเหรอครับ”
“อยู่อีกสักพักได้มั้ยแม่ รอไอ้เด็กกำพร้านี่มีคนมารับก่อน”
“น้องไม่ใช่เด็กกำพร้านะพี่เออ!”
“พี่เอิร์ธ ชื่อเอิร์ธ เรียกให้ถูกๆด้วย”
“แบร่!”
“เดียะๆ”
ผมบีบแขนมันเขย่า ไอ้อ้วนทำหน้าเจ็บแล้ววิ่งไปกอดขาแม่ผม อ้อนงี้แม่ผมก็ยิ่งชอบสิจับไอ้อ้วนน้อยฟัดแก้มเมามันเขาล่ะ ทำอย่างกะมันน่ารักมากนักนิ... แต่ผมก็เคยหลุดชมมันในใจว่าน่ารักนี่หว่า เอ่อ... มันก็คงแค่พอประมาณเท่านั้นแหละครับ
“คุณครูคะ! ครูแอฟคะ ยังอยู่มั้ย”
“อยู่ค่ะ ยังไม่ตาย”
ตลกละแม่กรู = =;
“น้องดั๊ก แผนกปฐมวัยชักค่ะ”
“หะ! ค่ะๆ ไปค่ะ”
แม่ผมรีบวิ่งออกไปผมกับอ้วนน้อยก็พลอยตื่นเต้นไปด้วย แม่ผมเคยเรียนผู้ช่วยพยาบาลมาสองปีครับก่อนจะมาเรียนครูเลยมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ บางทีก็ได้ไปดูแลห้องพยาบาลของแผนกประถม
ผมรีบลากไอ้อ้วนไปดูด้วยกัน เด็กเขาเหมือนจะมีโรคประจำตัวและช่วงนี้ก็ไม่ค่อยมีคนอยู่ด้วยเลยต้องเป็นหน้าที่ของแม่ผมที่ปฐมพยาบาล เรียกรถพยาบาล เรียกผู้ปกครอง ต่างๆนานา ผมนั่งคอยสังเกตการณ์อยู่ที่ระเบียง ไม่ใช่ไม่อยากช่วยแต่ทำไมเป็น เดี๋ยวไปเกะกะเขาเปล่าๆ
“พี่เออ”
“หืมมมม ดูดิ น้องเขาสงบแล้ว”
“พี่เออๆๆ”
“อะไรเล่า”
ผมดึงแขนตัวเองออกจากมือไอ้อ้วนที่จับแขนเสื้อผมเขย่าไปมา พอเป็นเข้าหลายๆครั้งผมเลยหันไปมองเห็นดวงตากลมมองเขม็งไปที่เด็กปฐมวัยคนนึง มือข้างนึงมันดึงแขนเสื้อผมแต่มืออีกข้างมันชี้เด็กคนนั้น เดี๋ยวๆๆ เขามาทำอะไรให้มึงเนี้ย อาฆาตเขาทำไม
“อะไรอ้วน หันมานี่”
ผมจับคางเล็กหันมาหาผม ขอบตากลมมีหยดน้ำใสๆคลออยู่
“เป็นอะไรอี๊กกกกกก”
“น้องอยากกินนม”
“ก็กินดิ มา เอามานี่เดี๋ยวหาให้”
ผมดึงถุงขนมที่เด็กอ้วนหิ้วติดมือมาด้วยคุ้ยๆดู ผมซื้อนมกล่องเล็กๆมาหลายรสหลายยี่ห้ออยู่ ปัญหามันอยู่ตรงไหนวะ แกะซองพลาสติกที่ห่อหลอดดูดไม่เป็นเหรอไง
“ไม่ได้ ฮึก พี่เออ ไม่ได้”
อ้วนน้อยเริ่มเบะปาก หยดใสๆในตาจะหยดแหล่ไม่หยดแหล่ แขนป้อมๆยื่นออกมาตรงหน้าและโบกมือปฎิเสธเร็วๆ ตัวมันก็ดิ้นไปมาอย่างร้อนรน
“อะไรอ้วน เจาะให้แล้วเนี้ย”
“กินไม่ได้ ฮึก”
“อ้าปากไง”
“ไม่ ฮึก น้องอยากกินนมอื่น”
“นี่ก็นมเหมือนกัน”
“มันไม่ใช่ ฮึก”
มันยังชี้ไปที่เด็กปฐมวัยคนนั้น ผมเลยมองเด็กเขาจนพอเด็กนั่นหันหน้ามาเท่านั้นแหละ โป๊ะเชะ! ถือขวดนม ขวดนมแบบขวดนมจริงๆที่เอาคาบคาปากเลยนั่นแหละ = =;; หันกลับมามองอเล็กซ์มันก็ผุดลุกผุดนั่งทำหน้าจะร้องไห้ นี่สินะอาการของคนลงแดง ฮ่าๆๆ
“ยังไม่เลิกกินขวดนมอีกเหรอ”
“เอามาให้น้องหน่อยเถอะ ฮึก”
โอ้ยยยย เอามาให้น้องหน่อยเถอะะะะะะะ โคตรอ้อนวอนกูเลยยยยย นี่ผมลืมหน้าหยิ่งๆสายตาเกลียดๆของมันตอนที่เจอกันครั้งแรกไปเลยนะ
“จะไปเอามาได้ยังไงล่ะ กินกล่องนี่เข้าไป มันเหมือนกันแหละ”
“พี่เอออออ ฮึก เขา... เขาจะไปแล้ว พี่เออๆๆ”
ยิ่งเขาเดินห่างออไป เด็กอ้วนก็ยิ่งรน
“ขอร้องงงงงง ฮึกฮือออออออ”
หยดแหมะของจริง ปล่อยโฮแล้วววววว อ้วนน้อยกอดแขนแหงนหน้ามองผม ปากจิ้มลิ้มเบะคว่ำ แก้มกลมๆกับจมูกเล็กๆเริ่มแดง ดวงตากลมก็ฉ่ำวาว เสียงหวานๆก็ขอร้องๆอยู่นั่น ผมนี่โคตรรรรรร... โคตรยอมใจเลย
“ขอร้องเถอะ พี่เออๆ ฮึก น้องขอเถอะ”
“จิ๊ อ้วนนนนนน แค่พี่พูดกับเรารู้เรื่องนี่ก็บุญแค่ไหนละจะให้พี่ไปเจรจากับเด็กปฐมวัยเหรอ”
“ขออออออ ขอนมให้น้องเถอะ ฮึก น้า ฮือออออออออ”
“เฮ้ยอย่า!” เอียงหน้าหนีพัลวัน เพราะไอ้อ้วนน้อยมันเริ่มลามปามมาเล่นหูผมอีกแล้ว “เก็บไม้เก็บมือลงไป พี่จะไปเอามาให้ก็ได้”
“พี่เอออออออ”
“เรียกพี่เอิร์ธดิ๊”
“ขอร้องเถอะ พี่เออคนดี”
แหมะ พี่เออคนดี~~~~ ผมเป็นคนดีขึ้นมาเล้ยยยยยย ปกตินี่คนบ้า คนเลว คนชั่ว มาหมด = =!
“จิ๊ๆๆๆๆๆ”
ผมลุกขึ้นเดินตามเด็กปฐมวัยคนนั้นไป พอจับจังหวะก็อาศัยประสบการณ์ที่เคยลากคนไปตีดึงแขนไอ้เด็กคาบขวดนมนั่นเข้าห้องน้ำ ดันมันไปชิดมุมห้องป้องกันการหนี จับมันหันหลังแล้วค้นกระเป๋าอย่างรวดเร็ว แต่ว่ามันไม่มีขวดสำรองเลยฉวยเอาที่มันคาบอยู่นั่นแหละมา
“เงียบนะ ไม่งั้นเตะขี้แตก”
“ฮือออออออออออออออ”
“ไม่เอาน่าหนู เดี๋ยวซื้อมาคืนให้สิบขวด”
“ฮือออออออออออออออ”
“อ่ะ”
“...”
กริบ เงียบกริบเลย ปีโป้สีม่วงอันเดียวทำเด็กหุบปากได้กริบมาก!
ผมเปิดก๊อกน้ำล้างจุกนมที่มีคราบน้ำลายเด็กนั่นติดอยู่ออก เหลืออยู่ครึ่งขวดแล้วไอ้อ้วนเอ้ย
“แม่~~~~~~~~~”
“อ่าวเฮ้ย OoO เด็กเวรรรร หักหลังกูแล้วมั้ยล่ะ”
ผมรีบวิ่งออกจากห้องน้ำไปหลบหลังพุ่มไม้เมื่อได้เด็กที่คาดว่าจะเชื่องมันวิ่งถือปีโป้ผมไปฟ้องแม่มันเป็นที่เรียบร้อย กูจะบร้าาาาา TOT ทำไมเอิร์ธ เอื้อการย์ ผู้ชายที่เท่ไปทุกอณูอย่างผมต้องมารีดไถเอาขวดนมชงจากเด็กปฐมวัยคนหนึ่งไปให้เด็กอนุบาลอีกคนหนึ่งด้วยวะ! พวกเพื่อนผมรู้เข้าพวกแม่งได้ล้อจนตายแน่โว้ย
ผมหาทางหนีทีไล่กลับไปหาอเล็กซ์ที่นั่งชะเง้อชะแง้รอคอยขวดนมอยู่ที่เดิมอย่างใจจดใจจ่อ ไม่ได้รู้ถึงชะตากรรมของพี่มึงเลยนะครับ ถ้าผู้ปกครองเขาเอาเรื่องผมขึ้นมานี่ผมเสียหมาเลยนะเฮ้ย
“พี่เออ”
พอมันเห็นผมถือขวดนมมาด้วยล่ะดี๊ด๊าเหมือนหมาเห็นเจ้าของ
“รีบกิน”
“ขอบคุณค้าบบบบบบบบ น้องก็คิดอยู่แล้วว่าพี่เออใจดี”
“เหรอ เหอๆๆ” หัวเราะแบบขมขื่นมาก TOT
“จริงจริ๊งงงงงง”
ยิ้มมันจะกว้างกว่าความยาวขวดนมแล้วมั้งเนี้ย พอได้คาบขวดนมเข้าปากก็บีบตาแรงเหมือนได้กินของเปรี้ยวมากแล้วเอียงหัวมาพิงแขนผมฮึมอัมเพลงการ์ตูนไปอย่างมีความสุขของมัน เหอๆๆ แต่ชีวิตเกือบพังนี่คือผม ผมกลับมานั่งคุยไลน์ต่อเพราะคนล่าสุดรัวไลน์มาไม่หยุด
คุยได้สองสามประโยคเสียงฮัมเพลงเริ่มเงียบ หัวทุยๆที่ซบต้นแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของผมจะเริ่มสัปงกก่อนจะตกตุ๊บมากองอยู่ที่ตักทั้งๆที่ปากยังคาขวดนมไว้อยู่
“ไอ้อ้วนเอ้ย!”
ผมดึงขวดนมออกมันยังไม่ตื่นเลย แต่ปากมันยังทำท่าดูดจุ๊บๆอยู่ครับ ตลกจนอดอัดคลิปสั้นๆลงอินสตาแกรมไว้ไม่ได้ไม่กี่นาทีคนกดไลค์เกือบร้อยอ่ะโหหหหห
“เอิร์ธ เรียบร้อยแล้วลูก ฟู่ววววววววว”
แม่ผมบอกอย่างโล่งอกหลังจากที่รถพยาบาลมาจัดการ คืออาการเขาดีขึ้นก่อนที่จะต้องไปโรงพยาบาล หมอเขาเลยตรวจอะไรกันที่นั่นเลยและผู้ปกครองเขาก็มาดูด้วย
“แต่ว่าไอ้อ้วนมัน...”
“หลับปุ๋ยยยยยย แล้วนั่นขวดนมใคร”
“ของมันแหละ แม่ไม่รู้อะไร ระหว่างที่แม่สนใจลูกคนอื่น ลูกแม่ต้องไปโจรกรรมขวดนมมาจากเด็กปฐมวัยมาเซ่นไอ้เด็กนี่ ดูไอ้อ้วนมันทำกับเอิร์ธดิ แม่~~~ T_T”
“ฮ่าๆๆๆ โอ๊ยยยย ลูกฉันมีโมเม้นต์นี้”
นั่นสิ เอิร์ธ เอื้อการย์มีโมเม้นต์นี้ได้เพราะไอ้อ้วนน้อย นี่ผมต้องกราบขอบพระคุณมันมั้ยครับแม่งงงงง
“งั้นเอางี้ เดี๋ยวแม่จะโทรไปหาน้องแม่อเล็กซ์ว่าเขาถึงไหนแล้ว ถ้าใกล้ถึงเราก็รอสักพัก ถ้ายังก็เอาไปเล่นที่บ้านก่อนแล้วกัน”
อะไรคือบอกว่าเอาไปเล่นที่บ้าน ไอ้อ้วนเป็นลูกหมาเหรอครับ ฮาาาาาา
“ฮัลโลวสวัสดีค่ะ คือดิฉันครูเอื้อการินทร์ เป็นคุณครูประจำชั้นของน้องอเล็กซ์ค่ะ คือ... อ้อ ค่ะๆ ค่ะ งั้นให้น้องไปอยู่กับคุณครูก่อนดีมั้ยคะคุณแม่ พอดีนี่จะมืดแล้ว ค่ะ ค่ะ สวัสดีค่ะ”
“ว่าไง”
“เอ้า ไม่ได้ยินเหรอ”
“ได้ยินครับ แต่ไม่รู้เรื่องไง”
“แม่เขายังเคลียร์งานไม่เสร็จเลย เขาทำเสียงตกใจมาตอนที่แม่โทรไปแบบ ห๊า นี่หกโมงแล้วเหรอคะ โหหหห แม่นี่อึ้งไปเลย ทำงานจนลืมลูกก็มีด้วย น่าสงสารน้องเล็ก แล้วพอแม่บอกว่าจะเอาน้องไปบ้านด้วยเขาก็ได้ค่ะๆ เหมือนไม่ห่วงเลย”
“เขาอาจจะไว้ใจเพราะแม่เป็นครูของไอ้อ้วนด้วยไง”
“มันก็ต้องถามไถอะไรบ้างไม่ใช่แค่บอกว่างั้นเดี๋ยวครูส่งแมพมาให้ดิฉันด้วยนะคะ ถ้าลูกหายไปจริงๆจะรู้สึก เอาไปขุนให้อ้วนแล้วส่งโรงฆ่าสัตว์ซะดีมั้ยเนี้ย หลับไม่รู้เรื่องเล้ยยยยยย”
แม่ผมนี่บีบเสียงเลียนแบบเขาหลายรอบแล้วนะ ฮ่าๆๆๆ แล้วก็ไม่เห็นต้องขุน แค่นี้มันก็อ้วนเป็นหมูน้อยแล้ว
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-----------------
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์ค่าาาา
-
:laugh: เออป้ะ อุ้มพากลับไปเล่นที่บ้านเลย จะได้สอนให้น้องเสียว. ฮาจริงๆวีรกรรมแย่งขวดนมเด็กเนี่ย
ขอบคุณค่ะ
-
:jul3: พี่เออระวังโดนจับข้อหาขู่กรรโชกเอาขวดนมจากเด็กนะ.. :m20:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
อยากฟัดอ้วนนนนนนนนนนนนน
-
ฮาพี่เออที่ไปขโมยขวดนมเด็ก55555นั้ลล้ากนะเนี้ยยยพี่เออ.
-
พี่เออโจรกรรมของเด็ก :m20: :m20: :m20: :laugh: :laugh: :laugh: :jul3: :jul3: :jul3:
-
โอ๊ย...ขำอ่ะ ไปจี้ขวดนมเด็กเฉย :laugh:
-
พี่เออเถื่อนมากกกก เดี๋ยวแตะขี้แตก 555 เพื่อน้องเล็กพี่เออทำได้ :m20:
-
โอ้ยย พี่เออ ขำอ่ะ :laugh:
สงสารเด็กผู้โชคร้ายนั่นจริง ๆ เอาน่า ยังไงก็ได้ปีโป้ไปอันแหละนะ
พี่เออนี่ว่างั้นว่างี้ ก็ตามใจน้องเล็กตลอด ๆ หลงน้องเล็กใหญ่แล้วน้า
ไม่ชอบใจแม่น้องเล็กเลยนะ ไม่ค่อยดูแลเอาใจใส่น้องเลยจริง ๆ
แล้วพ่อน้องเล็กไปไหน สงสารน้องจัง ถ้าไม่มีคุณแม่กับพี่เออนี่ก็แย่เลยนะ
ชอบเรื่องนี้มากกกกก หลงน้องเล็กที่สุดเลย :กอด1:
-
ฮามากก พี่เออเดี๋ยวนี้ปล้นขวดนมจากเด็กแล้วหรอ 555
คุณแม่อะไรจะบ้างานขนาดนั้น ห่วงลูกมากกว่านี้หน่อยเถอะ
-
อ่านตอนนี้อย่างขำ ตกลงเขาดีกันหรือไม่ถูกกันอ่ะ งอนกันได้ตลอด
เห็นพี่เอออย่างนี้เถอะ ตามใจอ้วนน้อยจะตาย แล้วก็ว่าแต่แม่ตัวเอง
ถึงขนาดไปโจรกรรมขวดนมมาให้น้องนี่ไม่ใช่เอ็นดูธรรมดาแล้ว
เจอลูกอ้อนขั้นสุดเข้าไป ใครบ้างจะไม่ใจอ่อน นึกแล้วก็ขำ
เพื่อนรู้คงล้อยันน้องเล็กซ์โตอ่ะ :m20: น้องเล็กซ์เองก็คงปลื้ม
พูดแล้วก็อยากฟัดน้องเล็กซ์แรงๆเด็กอะไรก็ไม่รู้ :man1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ฮ่าๆๆ ฮาทั้งครอบครัว :m20:
-
ปล้นขวดนมเด็กนี่ คิดดีแล้วใช่ม๊ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ้วนน้อยน่ารักกกก
-
โอ๊ยยยยย >////< จะน่ารักเกินไปแล้วนะ
:heaven :heaven
-
แอร๊ยยย เจ้าเด็กอ้วนน่ารักน่าฟัด มิน่าพี่เออถึงหลงเด็ก
-
รักคนเขียนจังเลยจะรักมากกว่าถ้ามาต่อตอนต่อไป555&&
-
หมูแล้วรักปะล่ะพี่เออ :hao7:
ชอบโมเมนต์แบบนี้จัง พี่เออน้องเล็ก
-
รอน้องเล็ก :z2: :z2:
-
น้องก้อนเล็กน่ารักกก
-
7
แม่ผมบอกว่าไอ้อ้วนน้อยเพิ่งหย่านม เอ้ย! เลิกกินขวดนมได้ไม่นาน ต้องอดทนอดกลั้นมากและอย่าให้มันเห็นขวดนมเชียว ไม่งั้นอาการอยากมันจะกำเริบแล้วกลับมางอแงอยากกินอีก ซึ่ง... ไม่ทันแล้ว = =;;;
“นี่มันหมูจริงๆนี่หว่า”
ผมเอานิ้วดันปลายจมูกเล็กๆขึ้นให้บานเป็นจมูกหมูแล้วถ่ายรูปเก็บไว้
“มากินข้าวได้แล้วเอิร์ธ”
“แม่ๆ ขอไก่ทอดมาน่องนึง”
“ให้ทั้งจาน”
ฟอดดดดดดดดดด
“น่ารักอ่ะ ถ้าไม่มีสามีแล้ว พี่จีบเลยนะน้องเนี้ย”
“ทะลึ่งละไอ้เอิร์ธ”
“กิ๊วๆๆ”
ผมเอี้ยวตัวหลบฝ่ามือพิฆาตที่ฟาดผมตั้งแต่เด็กยันโต แต่ไม่ลืมหยิบน่องไก่มาเมื่อคิดแผนแกล้งไอ้อ้วนน้อยได้ ผมเอาน่องไก่ทอดกรอบควันฉุยๆหอมฟุ้งไปทั่วบ้านจ่อเข้าที่จมูกไอ้อ้วน แว๊บเดียว... แว๊บเดียวเท่านั้นจริงๆมันก็ได้สติบีบตาเข้าหากันแน่นพร้อมจมูกที่ขยับฟุดฟิดๆ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ผมเขย่าตัวมันยิ่งกว่าแผ่นดินไหว
“อื๊อออออออ”
งับ
“เฮ้ยเร็วมากอ่ะ! O_O”
อึ้งสิครับ มันงัวเงียยังไม่ทันลืมตาผมก็เลยตายใจแกว่งไก่ไปมาตรงหน้ามัน รู้ตัวอีกทีมันงับไปไปเรียบร้อย
“อะไรเหรอพี่เออ อ๊ะ ไก่ออกมาจากในฝันน้องได้ยังไง”
จ้า มึงฝัน = = ได้กลิ่นไก่แล้วเก็บไปฝันแต่ปากนี่งับได้ไก่ของจริง
“ตื่นมากินข้าวได้แล้ว”
“คือ ที่นี่ที่ไหนเหรอพี่เออ”
“ตื่นมาแล้วถามงี้ดูละครมากไปเหรออ้วน”
“น้องสงกะสัย”
“ไม่ต้องสงกะสัยหรอก พี่เก็บน้องมาจากถังขยะ แม่น้องเอาน้องไปทิ้งแล้วรู้ตัวไว้ด้วย”
“ไม่จริง ฮึก”
ก๊ากกกกก เริ่มเบะ ตาเริ่มแดงแล้ว มันนั่งห้อยขาบนโซฟาก้มหน้ากลั้นร้องไห้ มือก็กำเข้าหากันแน่น หางลู่ไหล่ตกซะจนน่าสงสาร
“อยากกลับบ้าน ฮือออออออออออ”
“กลับได้ไง บ้านไม่มีใครอยู่”
“ฮืออออออออออ อยากหาแม่ ฮึก”
“อะไรเอิร์ธ แกล้งอะไรน้องอีกหะ”
แม่ผมรีบเข้ามาดูแล้วอุ้มไอ้อ้วนไปปลอบ
“โด่ หลอกนิดหลอกหน่อยก็เชื่อแล้ว”
“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวจะโดน”
“แม่ทิ้งน้องเล็กแล้ว ฮือออออ”
“ไม่ทิ้งครับ คุณแม่ให้มาอยู่ที่บ้านคุณครูก่อนนะ เดี๋ยวจะรีบมารับเลย”
“จริงเหรอครับ”
“จริงสิ เมื่อกี้คุณครูพึ่งจะโทรคุยกับคุณแม่ของน้องเล็กเอง”
“แต่พี่...”
“อย่าไปเชื่อ ลืมไปแล้วเหรอว่าพี่เอิร์ธเป็นคนบ้า”
“อ่าวแม่!”
แม่ชี้หน้าคาดโทษผมเลยต้องหุบปากฉับกลัวโดนสั่งไม่ให้กินข้าว แม่พาไอ้อ้วนไปที่โต๊ะอาหารมันก็หยุดร้องเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอป๋าอาบน้ำลงมาเห็นไอ้เด็กนี่ก็ชอบใหญ่บอกน่ารักอย่างนั้นอย่างนี้ นี่ผมไม่ใช่ลูกพวกเขาแล้วใช่มั้ยครับ = =
“น้องเล็กไม่อยากนั่งใกล้คนไม่ดีเลย”
“ก็ไปนั่งนอกบ้านดิ”
“ไล่เหรอ”
ไอ้อ้วนลุกขึ้นยืนเท้าเอวบนเก้าอี้แล้วชี้หน้าผมพร้อมกับทำตาวาว
“เออ ไล่ ไปเลยๆๆ”
“เอิร์ธ!” โดนแม่ดุบ่อยมากตั้งแต่เจอไอ้อ้วน L
“น้องไม่ไป น้องจะกินไก่ก่อน”
อ่ะโด่ นึกว่าจะทนกลิ่นไก่ทอดได้
“น้องอเล็กซ์มานั่งข้างคุณครูแอฟก็ได้ครับ ให้ครูแอฟฉีกไก่ให้”
“กว่าจะย้ายไปนั่งนู่นได้ เอิร์ธจะกินไก่ให้หมดก่อนอเล็กซ์เลยคอยดูเถอะป๋า”
“พี่เออใจร้าย ไม่รู้จักแบ่งปันเลย!”
“ด่าพี่อีกทีไม่ได้กินจริงๆแน่”
มันเงียบทำปากอุบอิบๆแช่งผมอยู่ในใจ แต่ถึงตาจะยังมองผมขวางอยู่แต่มันก็ยอมนั่งลงไปที่เดิมอย่างเจี่ยมเจี้ยมรอให้แม่บ้านมาตักข้าวให้ พอนั่งลงบนเก้าอี้แล้วขอบโต๊ะอยู่ตรงอกมันพอดี แขนก็ตักกับข้าวไม่ถึงด้วย ผมเลยต้องตักใส่จานข้าวให้ อเล็กซ์อยู่อนุบาลสามเป็นวัยที่กินข้าวและเข้าห้องน้ำเองได้แล้ว
“สงสัยเข้าใกล้วัยที่จะมีลูกได้แล้ว”
“อะไรๆป๋า”
“คุณไม่รู้อะไร ตอนนี้ตาเอิร์ธเป็นมาเฟียคุมเด็กอนุบาลทั้งห้องเลยแหละ แค่ชี้นิ้วเด็กก็กลัวแล้ว ยกเว้น...”
แม่เหล่สายตาไปมองเด็กแก้มกลมที่นั่งข้างผม
“ไอ้อ้วนมันดื้อ เป็นเด็กที่ชอบเถียงและไม่เชื่อฟังผู้ใหญ่” ผมเถียงข้างๆคูๆ
“แกเคยเชื่อฟังฉันมั้ยหะ อย่าให้ต้องสาธยาย”
“ไม่ต้องสาธยายหรอกจ๊ะคนสวย” รีบยิ้มเอาใจทันทีก่อนจะเหลือบไปเห็นไอ้อ้วนที่แทะไก่เก่งยิ่งกว่าหมา “นี่ก็กินอะไรก็อร่อยไปโหม๊ดดดดดดด เขานินทานี่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเลย”
“ตักอันนั้นให้น้องหน่อยครับ”
มันชี้ที่บล็อกโคลี่ผัดกุ้ง ผมก็ตักกุ้งให้เพราะคิดว่าเด็กๆคงไม่ชอบกินผัก แต่ผิดคาด อเล็กซ์ขอผักและไม่ใช่แค่ผักบล็อกโคลี่ ผักทุกชนิดที่อยู่บนโต๊ะทั้งที่รู้จักและไม่รู้จักมันฟาดเรียบหมด
“อ่ะนี่”
“อาหย่อยยย”
ผมหยิบถั่วฝักยาวที่เอาไว้กินกับน้ำพริกอ่องให้ไอ้อ้วน มันชอบกินเหมือนกระต่าย มันทำปากงุบงิบเล็มปลายถั่วเข้าไปทีละนิดแต่รวดเร็วจนหมดไปหลายฝัก
“ยิ่งกว่าเครื่องดูดฝุ่น นี่สูบหรือกิน ตักให้ไม่ทันแล้วเนี้ย”
“น้องเล็กอยากได้อะไรยืนบนเก้าอี้เลยก็ได้ครับ ป๋าอนุญาต”
ไอ้อ้วนยิ้มกว้าง พอยืนก็ถนัดเขาล่ะตักนู่นตักนี่ใส่จานตัวเอง พอตักจนพอใจก็ลงนั่งกินเหมือนเดิมอย่างมีมารยาท นี่ก็ตั้งหกขวบแล้วตัวยังเตี้ยไม่เหมือนคนที่จะเตรียมขึ้นปอหนึ่งเลย
“วันนี้น้องเล็กมีการบ้านมั้ยครับ”
“มีครับ แต่ว่าน้องเล็กขอกินเสร็จก่อนจะได้มีพลังไปทำการบ้าน”
“โอเคครับ งั้นกินกุ้งเข้าไปเยอะๆเลย มันมีหลายขาจะได้ช่วยน้องเล็กทำการบ้านเสร็จไวๆ”
“หลอกเด็กชัดๆ”
“ไม่ขัดแม่สักครั้งได้มะเอิร์ธ”
โดนอีกแล้ว TOT
“เอาขากุ้งทำการบ้านไม่ได้ คิกๆๆ”
มันเอามือมาปิดปากแล้วหัวเราะคิกคักกับผู้ใหญ่ กลิ่นตุๆคล้ายๆว่าหัวผมจะเน่า
พอกินเสร็จป๋าขึ้นไปทำงานส่วนผมกับแม่ก็นั่งเล่นกับไอ้อ้วนน้อยอยู่ที่ห้องนั่งเล่น สงสารมันเหมือนกัน จะมีสมาธินั่งทำการบ้านดีๆก็ไม่ได้นะ พอได้ยินเสียงรถผ่านมันก็รีบวิ่งไปเกาะประตูกระจกดู คอนี่ยืดยาวมองออกไปนอกบ้านแทบจะตลอดเวลา
ปริ๊นๆๆ
“คุณแม่!!!”
เรียกแม่เสียงแหลมเลยไอ้อ้วนเอ้ย
“เพื่อนคุณครูเองครับ”
เพื่อนแม่ผมที่เป็นจิตแพทย์เพิ่งกลับมาจากสัมมนาที่สวิสเซอร์แลนด์เอาของฝากมาให้และแม่ผมก็ฝากซื้อของสวยๆงามๆอะไรของเขาไปนั่นแหละ
“ว๊าาาาา ตอนนี้กี่โมงแล้วเหรอพี่เออ”
“เพิ่งจะสองทุ่ม”
“แต่เมื่อตะกี้ก็สองทุ่มนี่นา ทำไมช้าจัง”
ผมโกหก ที่จริงเกือบจะสี่ทุ่มแล้ว
“โอ๊ะ รถใครมาจอดหน้าบ้านน่ะ”
“เป็นเพื่อนของพี่เออแน่ๆ”
ไม่ใช่หรอก เป็นแม่ไอ้อ้วนเนี้ยแหละ พอตอนไม่ใช่รถแม่ตัวเองนี่ก็วิ่งออกไปดูจั๊งงงงง พอเป็นรถแม่ตัวเองจริงๆดันหมดหวังคิดว่าคงไม่ใช่ไปซะอย่างงั้น
“น้องเล็ก^^”
“คุณแม่!!!!”
ไอ้อ้วนน้อยวิ่งไปกอดขาแม่ตัวเองกระโดดเหยงๆดีใจใหญ่
“คุณแม่คิดถึงน้องเล็กจังเลย ขอโทษที่วันนี้มารับช้านะลูก แม่ทำงานเสร็จช้า”
“เล็กอยากกลับบ้านนอนกอดคุณพ่อกับคุณแม่แล้ว”
เจอหน้าแม่แล้วก็เริ่มงอแง ผมสวัสดีท่านและทักทายกันนิดหน่อยก่อนจะแยกย้ายกลับบ้านไป แม่ไอ้อ้วนบอกว่าตอนนี้งานเขาเยอะไปหน่อยแต่ว่าถ้าผ่านไปได้ทุกอย่างก็จะดีขึ้น ผมก็ขอให้มันเป็นอย่างนั้นแล้วกัน
ผมผิวปากอย่างอารมณ์ดีขณะขับรถไปส่งแม่ในเช้าถัดมาจนท่านต้องหันมามองยิ้มๆอยู่บ่อยๆ
“อารมณ์ดี? มีความรัก?”
“เหมือนเดิม”
“อ้ออออออ นึกว่ามีความรัก เห็นช่วงนี้ทำตัวดีไม่ค่อยเถลไถลแถมยังรักเด็กด้วย อย่างกับเตรียมตัวจะมีลูก”
“แค่กๆๆ โหแม่”
สำลักน้ำลายตัวเองทันที เตรียมตัวจะมีลูกอะไรเล่า เพิ่งจะปีหนึ่ง... ย้ำว่าปีหนึ่ง! มีลูกตอนนี้จะเอาปัญญาที่ไหน,\มาเลี้ยงล่ะครับ ผมยังแบมือขิเงินแม่ใช้อยู่เลย
“กลัวจริงๆ กลัวว่าแกจะไม่มีเมีย ไม่มีเมียไม่ว่า ถ้าไปมีผัวนี่หนักเลย”
“ขนลุกหนักเลยใช่มั้ย”
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่า^^ ยังไงแม่ก็แล้วแต่แก เอ้า มองหน้าไม นี่แม่พูดจริง เอาที่สบายใจอย่าเดือดร้อนใครเป็นพอ”
“ได้เลยๆ เดี๋ยวเย็นนี้พาอิเคธี่มากราบฝากเนื้อฝากตัว”
“ว๊ายยยยยยยยยยย ลูกสาวววววว”
ฮ่าๆๆ แม่ผมรู้จักเพื่อนผมทุกคนแหละครับ(แต่ไม่รู้จักศัตรูผมสักคน >O<) อนุญาตให้ผมมีผัวนี่แม่ไม่ได้เช็คสารร่างผมเลย มหึมามหามวลสารขนาดนี้ไม่ได้ใช้งานก็ขอลาตายดีกว่า
“แล้วรถเรายังไม่ได้อีกเหรอ”
“เอ่อ...” ผมเงียบแล้วทำเป็นวุ่นวายกับการยูเทิร์นรถ
“ต้องไปถามแล้วนะ เดี๋ยวเขาจะเอาไปดองไว้”
“น่าแม่ เป็นพี่ที่สนิทกันอยู่ เย็นนี้เอิร์ธจะเข้าไปดูแล้วกัน”
ถ้าผมได้รถมาผมก็ไม่ต้องมาส่งแม่ทำงานแล้วสิ รู้สึกเซ็งแปลกๆ ทั้งๆที่ผมควรจจะดีใจที่ไม่ต้องตื่นเช้า ไม่ต้องวกรถกลับไปกลับมา และยังได้รถสุดที่รักกลับมาไว้ในครอบครองอีก
“พี่เออออออออออออออ”
“อะไรอ้วน วิ่งมาเสียงดังกว่าเพื่อนเลย”
“สวัสดีครับคุณครู”
“ค่า ฟอดๆๆ”
แม่ผมหอมแก้มไอ้อ้วนน้อยแล้วแยกเอาของไปเก็บที่ห้องพัก
“แล้วพี่ล่ะ”
“สวัสดีครับ”
“อ่าว เขาไม่ย่อเข่ากันเหรอ”
“=3= ผู้ชายเขาไม่ทำกันหรอก นั่นเขาให้ผู้หญิงทำ พี่เอิร์ธไม่รู้เรื่องงงง”
“น้องเป็นผู้ชายเหรอ ไหนๆ พี่ต้องเช็ค”
“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมแกล้งทำท่าโรคจิตจะดึงกางเกงนักเรียนของไอ้อ้วนน้อยออกมันเลยวิ่งหนีกรี๊ดกร๊าดไปทั่วห้อง ตอนแรกว่าจะไม่แกล้งละแต่พอเห็นแก้มกลมๆ ตาโตๆ จมูกนิดและปากหน่อยเดียวนั่นทำยื่นยาวตอนพูดแล้วมันอดไม่ได้จริงๆ แต่พออเล็กซ์วิ่งไปตรงจุดที่น้องน้ำฝนนั่งอยู่มันก็เหมือนนึกอะไรออก หยุดวิ่งหนีแล้วเดินหน้ามุ่ยมาหาผม
“พี่เออช่วยน้องหน่อย น้ำฝนเอาขนมน้องไปอีกแล้ว”
“ไหนบอกดึงคืนมาแรงๆได้”
“ไม่มีแรงแล้ววววว”
“คราวหลังถ้าไม่มีแรงก็ดึงกิ๊ฟท์รูปดาวของน้ำฝนมาต่อรองเลย”
ผมพูดปลุกใจไอ้อ้วน (เลว = =)
“จะดีเหรอฮะ”
“ไม่งั้นก็แย่งอะไรก็ได้ของน้ำฝนมา ใครทำเราก่อนเราต้องเอาคืน!”
“ต้องเอาคืน! แต่ว่าคุณครูไม่ให้เราขโมยของของคนอื่นนะพี่เออ เฮ้อออออออ”
ผมยิ้มเพราะไอ้อ้วนทำท่าหมดแรงทรุดลงไปนั่งขัดสมาธิบนพื้นแล้วเอามือเท้าคางทำหน้าเพลียซะเต็มประดา ผมเลยเข้าไปหาน้ำฝนและบอกว่าขอขนมของอเล็กซ์คืนได้มั้ย
“พี่เอิร์ธเข้าข้างอเล็กซ์อยู่เรื่อย น้ำฝนไม่น่าแอบชอบพี่เอิร์ธเลย คนหล่อใจร้าย น้ำฝนน่าจะรักแซ็คคนเดียวจะได้ไม่เจ็บช้ำหัวใจแบบนี้ นี่ เอาคืนไป แล้วก็ไม่ต้องมาง้อน้ำฝนอีก!”
...
=_____________________=;;;;;;;;;;
ดะ...
เดี๋ยวนะ...
บล็อกเหมือนละครที่แม่กับป๋านั่งดูเมื่อคืนเลย
“จะไม่พูดกับน้ำฝนจริงๆใช่มั้ยพี่เอิร์ธ ก็ด้ายยยยย เชอะ!”
แล้วนางเอกของเราก็เดินสะบัดหน้าจนคอแหง็กไปอีกด้าน
“พี่เออๆ”
ไอ้อ้วนน้อยชะเง้อชะแง้เมียงมองมาทางนี้และเรียกผมด้วยเสียงกระซิบ พอเห็นผมชูขนมขึ้นหัวมันก็ยิ้มหน้าบานตาปิดวิ่งเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็วแต่ก็ยังเร็วไม่ทันผมJ
แกร็บ!
“งั่มๆๆๆ”
“...”
แกะซองขนมถั่วคั่วหรืออะไรสักอย่างที่คล้ายอาหารนกแล้วเทกรอกปากตัวเองจนหมดถุงในทีเดียว ไอ้อ้วนนี่อ้าปากพะงาบๆด้วยความช็อกก่อนจะค่อยๆเบะปากคว่ำไปเรื่อยๆ หูตาจมูกปากเริ่มแดง
“จะร้องไห้ทำไมวะอ้วน”
“พี่เออเอาขนมไปกินหมดเลย ฮือออออ มันเป็นห่อสุดท้ายแล้วด้วย ฮืออออ”
“ขนมของน้องเหรอ”
“ใช่ ขนมของน้องแต่น้ำฝนเอาไป”
“ก็ไม่เห็นน้องบอกอะไรพี่เลยนี่”
“น้องบอกให้พี่เออเอามาให้หน่อย”
“ก็พี่ไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะเอามาให้น้อง ฮ่าๆๆๆ”
“ฮืออออออออออออ”
ไอ้อ้วนเริ่มโมโหเข้ามาลงไม้ลงมือกับผม ลูกผู้ชายฆ่าไม่ตาย(= =??)อย่างผมไม่สะทกสะเทือนหรอก ได้แกล้งเด็กสะใจยิ่งกว่า ฮ่าๆๆๆ
“เฮ้ย ไม่ไปดิอ้วน ไอ้อ้วนนนนนนนนน”
ผมรีบวิ่งตามแต่คราวนี้มันรู้แกมว่าผมจะต้องวิ่งทันมันเลยเล่นลัดเลาะเข้าซอกแคบพุ่งตรงไปยังเป้าหมายเดิมของมันที่ใช้หลบจากผมได้ มันก็คือไอ้อุโมงค์สไลด์เดอร์นั่นแหละ
กระเป๋าสารพัดพิษตรงหน้าท้องของโดเรม่อนผมจะหาซื้อได้ที่ไหนครับ กูต้องการไฟฉายย่อส่วนด่วนนน T_T ผมจะย่อร่างตัวเองให้มุดเข้าอุโมงค์นี่ไปต่อกรกับไอ้เด็กอ้วนนี่ให้จงได้เลย
“พี่ล้อเล่นน่าอ้วน ออกมาคุยกันก่อดิ เร็วๆ เดี๋ยวพี่รีบไปเรียนแล้ว”
“ไม่!!!!”
ครับผม! L
หลังจากที่คาบเรียนตอนเช้าผ่านพ้นไป พวกผมตั้งใจเรียนมากจนแบตโทรศัพท์มือถือเกือบหมดเลยล่ะครับ = =;; ระหว่างกินข้าวเลยมีการแย่งชิงพาวเวอร์แบงค์กันเกิดขึ้นเนื่องจากมีอยู่แค่ 3 อัน ของผม ไอ้แพง ละก็ไอ้เปียว
“มึงก็เอาของมึงมาใช้ดิวะ”
ไอ้แพงว่าเพราะมันล้วงของขึ้นมายังไม่พ้นซิปกระเป๋าผมก็ฉกของมันมาเสียบอย่างรวดเร็ว
“ไอ้ต๊ะเอาไป ไปทวงมันมาให้กูดิ”
“เหอะ!”
ที่จริงผมให้ไอ้ต๊ะมันไปเองแหละ
“ไอ้เปียว?”
“โน ไอ้ต๊ะเอาไป ไปถามเอาเอง”
“แล้วพวกมึงจะให้มันไปทำไมวะ!!!”
ผมกับไอ้เปียวมองกันยิ้มๆ พวกเราแค่อยากให้มันคุยกันดีๆบ้าง อยากให้มันยิ้มเฮฮาด้วยกันเหมือนตอนเรียนมัธยม ตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยมาผมก็เห็นมันตีกันแทบจะตลอดเวลา
“มีปัญหามากหรือไง แค่ไม่ได้แชทกับผู้ชายชั่วโมงสองชั่วโมงจะตายเหรอ”
“เสือก!”
“หยุดตีกันสักทีดีมั้ย ขอบรรยากาศฟรุ้งฟริ้งกลับคืนสู่ใจพวกกูทีเถ้อะ”
ไอ้เปียวขอร้องน้ำตาแทบไหล(?) แต่ผมก็เห็นด้วยกับมันนะ ตอนมอปลายมันฟรุ้งฟริ้งกระดิ่งแมวโด่งดังไปทั่วโรงเรียนอ่ะ ทำกิจกรรมด้วยกันเรียนด้วยกัน ซึ่งชื่อเสียงพวกมันตรงข้ามกับชื่อเสียงผมโดยสิ้นเชิง T_T
“มาแล้วจ้าๆๆ ผัวขา ขอโทษที่ให้รอนาน พอดีเจอผัวน้อย >O<”
ปัง!
“ใครผัวน้อยมึงวะ!”
ผมขมวดคิ้วแล้วตบโต๊ะเสียงดังหลังจากที่อิเคธี่กับแอมมี่ไปซื้อน้ำซื้อขนมในเซเว่นมาให้พวกผม(แมนมากใช้งานกระเทยและชะนี = =) แล้วอยู่ๆอิเคธี่ก็วิ่งเข้ามาออเซาะแล้วบอกว่ามีผัวน้อย จะไม่ให้ผมหงุดหงิดได้ยังไง
“ถามจริง? นี่โมโหจริง?”
“เออดิ”
“เอิร์ธ... มึงหึงกูเหรอ”
“คราวหน้าพามันมาหากูเลยนะ”
“...”
“กูยอมกราบตีนมันเลยถ้ามันทำให้กูสลัดมึงพ้นตัวได้ กร๊ากกกกกก >O<”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไอ้สัสสสสสสสส กูจะเอามึงจริงๆแล้วนะไอ้ชั่ว ไอ้ขอบกระละมังอาหารหมาาา กรี๊ดๆๆ ต๊ะช่วยเมียด้วย ผู้ชายคนนี้แกล้งผู้หญิงบอบบางอย่างเค้าได้ยังไง”
“ห้อยโตงเตงอยู่นี่ยังผู้หญิงอีกเหรอ ฮ่าๆๆ”
“นมใช่มั้ยคะที่โตงเตง กรี๊ดดดดดดดดดดดด”
ว่าแล้วอิตุ๊ดสติแตกเนื่องจากโดนเพื่อนรุมก็คว้าเอาซาลาเปาที่ซื้อมายัดเข้าไปในคอเสื้อ
“อิเคธี่~~ T^T ซาลาเปากูเป็นของกิน! ไม่ใช่ให้มึงเอาไปยัดเป็นนมเล่น อิเหี้ยยยยยยย”
“ฮ่าๆๆๆ”
“มึงไม่ต้องหัวเราะไอ้เอิร์ธ กูซื้อมาให้มึงนั่นแหละ อิเคมึงควักออกมายัดปากไอ้เอิร์ธเลย”
“เหี้ยๆๆๆๆ แหยะๆๆๆ” กูเอียงหัวหลบเกือบไม่พ้นเลย TOT
พวกผมแกล้งอิเคธี่กันพอหอมปากหอมคอ ผมก็เลี่ยงออกมาสูบบุหรี่ตรงซอกตึกซึ่งเขาจัดไว้สำหรับสูบบุหรี่โดยเฉพาะ ผมไม่ได้ติดอะไรขนาดนั้นหรอก แต่พอดีเมื่อตอนไปซื้อข้าวเจอเพื่อนต่างคณะแล้วมันเพิ่งกลับจากอเมริกาซื้อบุหรี่ ซิการ์มาฝากทีหนึ่งเป็นคอตๆแจกเพื่อนคนลองซองสองซอง แต่ผมขอมันมามวนนึงพอและผมใจร้อนก็เลยอยากลองเลย อ่า ยิ่งของนอกยิ่งฟิน...
แชะๆๆ
...
ผมมองหาต้นเสียงก็เห็นเลนส์กล้อง DSLR สีดำใหญ่ๆโผล่มาจากหลังมุมตึก
“ใครวะ!”
“...”
“อย่าให้กูจับได้ มึงศพไม่สวยแน่ไอ้สัส”
ผมค่อยๆย่องไปตรงมุมตึก รู้ว่ามันยังนั่งหลบอยู่ไม่ไปไหนเพราะเห็นปลายแขนเสื้อโผล่ออกมาเลยเอื้อมมือไปกระชากคอเสื้อมันออกมาอย่างแม่นยำ
“อ่าว”
“แหะๆๆ ^^”
เงิบสิครับ เป็นผู้หญิงนี่หว่า ผมรีบปล่อยมือออกจากคอเสื้อเขา ถึงผมจะเหี้ยแต่ผมก็ไม่ทำอะไรผู้หญิง(น่ารัก)ลงหรอก เธอจัดเสื้อเชิ้ตที่ปักตราคณะให้เข้าที่เข้าทาง เด็กศิลกำซะด้วย...
“ขอโทษนะ เราคิดว่าไอ้พวกคณะเดียวกันมากวนตีน”
“ไม่เป็นไร เราแอบถ่ายรูปเธอด้วยแหละ แหะๆๆ”
“ขอโทษจริงๆ เราชื่อเอิร์ธเรียนอยู่คณะนี้”
“อืมมมม ก็พอรู้มาบ้าง”
เธออมยิ้ม รู้มาบ้างนี่คืออะไร ชื่อเสียงหรือชื่อเสีย T_T
“แล้วเธอล่ะ”
“เราเรียนอยู่ศิลกำ ชื่อกลอน”
“ชื่อเพราะดีนะ เรายังไม่เคยมีแฟนชื่อนี้เลยJ”
กลอนเลิกคิ้วอย่างใช้ความคิดก่อนจะยิ้มขำออกมากลบความเขินอาย
“หืมมม ม่อแล้วเอิร์ธธธ ฮ่าๆๆ”
“เฮ้ยเปล๊าาาา ใครจะไปอาจเอื้อมขนาดน้านนนนน เราจีบคนสวยๆอย่างเธอไม่ติดหรอก”
“หึหึหึ เว่อร์ไปๆ แล้วรู้ได้ไงว่าจะจีบไม่ติด”
“งั้น... ขอพิสูจน์ได้ป่ะล่ะ”
ผมส่งยิ้มกระชากใจสาวไปให้กลอน เธอหัวเราะแล้วส่ายหัวให้ผมเบาๆก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น ส่วนเอิร์ธ เอื้อการย์น่ะเหรอ ยืนเฉยเป็นที่ไหน ตามสิครับ!
“กลอนยังไม่ได้ให้เราดูรูปที่แอบถ่ายเลย ถ่ายตอนเผลอนี่เราทุเรศตายเลยนะ”
“ถ้าทุเรศเราจะถ่ายทำไมเล่า”
“งั้นแสดงว่าผมหล่อ” ผมยักคิ้วกวนๆกลับไปให้ กลอนเลยคว่ำปากกลับมากวนๆไม่แพ้กัน
“หลงตัวเองเล่าตาบ้า ดูเองแล้วกัน”
เธอยื่นกล้องมาให้ผมเลื่อนดู เป็นรูปตอนที่ผมยืนพิงผนังตึกสีขาวในมือคีบบุหรี่ห้อยไว้ข้างลำตัวขณะที่ในปากก็พ่นควันออกมาคลุ้ง แถมผมยังเอางอเท้าข้างหนึ่งไปยันกับผนังด้านหลังด้วย คือผมไม่รู้ตัวเองจริงๆว่าจะขี้เก๊กอย่างนี้ = =;; ผมก็ทำตัวปกติเอาที่ผ่อนคลายที่สุดอ่ะนะ
“แหมะ เรานี่หล่ออย่างกะนายแบบ”
“ก็จริง” ผมพูดเล่นแต่กลอนยักไหล่ไม่ปฏิเสธ
“แล้วกลอนมาทำอะไรแถวนี้ครับ”
“เรามาดูโลเคชั่น จะมาถ่ายแบบน่ะ สนใจมาเป็นนายแบบให้เรามั้ยล่ะ”
“อย่าเล้ยยยยย เดี๋ยวทำงานเขาพัง”
ผมว่าถ้าให้ผมโพสท่าเข้าจริงๆก็คงไม่ไหว มันไม่ใช่สไตล์เอิร์ธ เอื้อการย์
“นี่เธออยู่ปีอะไรแล้วเนี้ย เราต้องเรียกเธอว่าพี่มั้ย ฮ่าๆๆ”
ถ้าให้เดาน่าจะเป็นรุ่นพี่ เพราะถ้าปีหนึ่งต้องเรียนวิชาพื้นฐานอยู่ และเสื้อที่กลอนสวมอยู่ก็เป็นเสื้อรุ่นที่จะได้ตอนรับน้องเสร็จเท่านั้นซึ่งพวกผมยังไม่มีใครได้สักคน
“ไม่ต้องงงงงงงงง”
“ไม่อยากเป็นรุ่นพี่ มาเป็นอย่างอื่นแทนได้ป้ะ”
“อะไรเหรอ”
“ก็...”
“...”
ผมเว้นวรรคให้กลอนได้คิด แต่เธอก็ทำเป็นมองนู่นมองนี่ทั้งๆที่แก้มเริ่มขึ้นสี
“ก็เป็นเพื่อนกันไง”
“อะอ้อ”
มือเรียวยกขึ้นมาเกาศรีษะเก้อๆ แต่ใบหน้าหวานยังมีรอยยิ้มอยู่จางๆ
“เป็นเพื่อน... กันไปก่อน หลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที โอเคมั้ย”
...
...
...
“อื้ม ^^”
ผมแลกไลน์แลกเบอร์กับกลอนมาอย่างเนียนๆ เราเดินคุยกันไปเรื่อยๆระหว่างที่เดินไปส่งกลอนที่รถ อาทิตย์หน้าเขาจะพารุ่นน้องที่ยอมมาถ่ายแบบ ผมก็เลยเนียนไปอีก บอกให้เขาบอกผมด้วย ผมจะทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีคอยส่งข้าวส่งน้ำให้ หึหึหึ
“อันที่จริงเราก็เล่นกล้องนะ ตั้งแต่มอปลายแล้วอ่ะ”
“แล้วไม่สนแล้วเหรอ”
“สนสิ แต่ตอนนั้นเราเตรีมสอบเข้าหาวิทยาลัยเลยพักไปก่อนจนตอนนี้ยังไม่ได้แกะกล่องออกมาลองอีกครั้งเลย แต่ว่าตอนนี้... เหมือนจะมีคนสอนแล้ว”
“เหร๊ออออออออ?”
“ไรอ่ะกลอน สอนเราหน่อยไม่ได้เหรอ”
ผมทำหน้าอ้อนร่างบางเต็มที่หลังจากที่เธอลากเสียงยาวแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ได้สิ แต่ช่วงนี้กลอนมีโปรเจ็คหลายชิ้นที่ยังไม่เรียบร้อย”
“หลังจากนั้นก็ได้อ่ะ”
“จ้าๆๆๆ”
กลอนย่นจมูกใส่ผมอย่างน่ารักจนอดขยี้ผมให้ยุ่งไม่ได้
“กลอน!! มาอยู่นี่เอง ผมตามหาทั่วเลย”
“เฮ้ยเอก โทษจริงว่ะ”
“ลืมเราอ่อว่ะ”
“โทษๆๆ ขึ้นรถเร็ว”
มันพูดกับกลอน แต่ตามันจ้องผมเขม็ง กลอนโบกมือให้ผมแล้วเข้าไปนั่งประจำที่คนขับรถสปอร์ตสุดหรูที่บ่งบอกฐานะได้ดีว่าไม่ใช่ง่อยๆ เหลือแต่ไอ้หน้าเห่ยเพื่อนกลอนที่เลิกคิ้วให้ผมอย่างกวนตีน
“มองหน้าหาเรื่อง?”
“เหอๆๆ ศพที่แล้วก็พูดกับกูอย่างนี้” ผมสวนกลับมันทันทีเพราะคิดอยู่แล้วว่ามันคงไม่ถูกชะตากับผมและต้องเข้ามาหาเรื่องแน่นอนและเรื่องหลักก็อาจจะเป็นเรื่องของ “กลอน”
“หรือยังไง ต่อยป่ะล่ะจะได้จบ”
...
:katai5: :katai5: :katai5:
------------------------------------------------
ขอบคุณฮัฟฟฟฟฟ อิอิ
-
เอ้ยยยย กลอนมาจากไหน ไม่เอา ๆ :ling1:
พี่เออ อย่าเพิ่งมีใครดิ รออ้วนน้อยโตก่อน อีกไม่กี่ปีเองพี่เออ
ส่วนแพงกับต้ะ ตกลงยังไง ประชดกันไปมาตลอด ๆ อย่างนี้ไม่ดีเลยนะ
แต่เข้าข้างแพงมากกว่า หมั่นไส้ต้ะชอบกลแฮะ ชิ
พี่เออ ถ้ามีแฟน ก็ไม่ต้องมาแกล้งน้องเล็กแล้วเลยนะ ฮึ :m16:
-
อ้าว พี่เออ แบบนี้ก็สวยสิครับ จีบสาวอีกแล้ว
นี่กะจะไม่ให้เจอน้องแล้วนะ เคืองแทนน้อง :a14:
พอโตจนรู้ประสากว่านี้จะยุให้หนีไปไกลๆเลย
จริงๆแล้วเขายังไม่อะไรกันเลยนะ เรามโนไปไกลละ
น้องเล็กซ์เองก็ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย เราก็คิดไป :laugh:
ตอนนี้ให้อภัยได้ แต่ถ้าเริ่มรักน้องแล้วทำอย่างนี้นะน่าดู
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ไม่เอากลอน รอน้องเล็กโตก่อนดิพี่เออ :ling1:
-
ชะนีมาไง ไม่เอานะ พี่เออกับน้องเล็กกำลังไปได้สวยเลย เอากลอนออกไป
:ling1: :ling1: :ling1:
-
อิพี่เออนิสัยไม่ดี แกล้งให้น้องร้องไห้ตลอด แถมแอบมาจีบหญิงอีก
เดี๋ยวยุให้น้องเล็กเกลียดพี่เออซะเลย
-
น่าหมั่นไส้! เดี๋ยวเค้าก็เอาน้องเล็กมาเป็นของเค้าคนเดียวซะนี่ เชิญเธอไปคั่วกับชะนีตามสบายเถอะ!
-
ไอ้พี่เออนิสัยไม่ดี น้องเล็กโป้งๆๆ ไปเลยนะ ไปหาสาวที่ไหนก็ไป ชิ งอนแล้วว
-
พี่เอออย่าเพิ่งจีบสาว กลับมาก๊อน!~
-
ตัยยยยๆๆ พี่เออจะติดคุกไหมเนี่ยฮ๋า555555555
โชตะมากเยย รักกันตอนไหนดีเนี่ย อ้วนน่ารัก
ปล.แว๊บแรกได้ยินอ้วนๆป้อมๆนี่นึกถึงออก้าลูกแม่จูนนะนิ :really2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
8
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ขณะนั่งอัพเดตข่าวสารในโซเชียลเน็ตเวิร์คระหว่างที่อาจารย์บรรยายอยู่หน้าชั้นเรียนเบื่อๆผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมถามเพื่อนๆว่าอาหารนกที่ผมจิ๊กเอาของไอ้อ้วนน้อยมากินเมื่อเช้านั่นมันหาซื้อได้ที่ไหน เพราะขนาดในเซเว่นยังไม่มีขายเลย ผมยังเก็บเศษซองขนมไว้อยู่นะแต่ไม่รู้ว่าตอนนี้ไปอยู่ไหนแล้ว
“หาไรวะ”
แอมมี่ที่นั่งข้างผมถามขึ้นเมื่อเห็นผมคุ้ยกระเป๋าอย่างเอาเป็นเอาตาย
“หาซองขนม”
“ซองที่เป็นภาษาจีนนั่นป้ะ”
“มึงเห็นเหรอ”
“ก็ตอนกูหาสมุดมึงกูเจอ ละนึกว่าเป็นขยะ”
“แล้ว...”
“กูเอาไปทิ้งให้แล้ว”
“ห๊ะ!!”
“อ๊ะ ไม่ต้องๆ ไม่ต้องขอบใจกูหรอก เพื่อนกันโว้ยยย”
“ขอบใจเหี้ยไร TOT มึงนะมึงงงงง...”
ผมเข่นเคี้ยวผลักหัวแอมมี่ก่อนจะวิ่งออกไปตรงถังขยะที่ใกล้กับโต๊ะหินอ่อนที่เรานั่งกินข้าวกันเมื่อกลางวัน ถังขยะยังอยู่ที่เดิม เดี๋ยวนะ เอิร์ธ เอื้อการย์คุ้ยขยะเนี้ยนะ T_T เอาไงดีวะ ถ้าไม่คุ้ยก็ไม่เจอนะ ไม่เจอก็ไปหาซื้อไม่ได้ หาซื้อไม่ได้ ไอ้อ้วนน้อยก็ไม่หายงอน ความคิดในหัวเริ่มโยงเข้าหากันเป็นใยแมงมุม
“เฮ้ย พี่ๆ พี่อยากได้นี่ป่าว”
ผมเห็นพี่ที่ทำความสะอาดพื้นเดินผ่านมาเลยล้วงแบงค์ห้าร้อยขึ้นมา เงินไม่สามารถซื้อความรัก อดีต และเวลาได้ แต่จ้างคนมาหาของในขยะให้ผมได้ครับJ
…
…
…
“ไม่ล่ะน้อง สกปรกขนาดนั้น รอรถเก็บขยะมาพรุ่งนี้น้องค่อยจ้างเขาแล้วกัน”
T_______________________T
เงินห้าร้อยยังซื้อคนเก็บขยะไม่ได้เลย
“พี่ๆ เดี๋ยวพี่ พันนึงล่ะ พี่ โธ่เว้ยยย!”
พี่แกเดินจากไปอย่างไม่ใยดีเงินหนึ่งพันบาทของผมเลย เงินทองมันหายากนะเว้ยยยยยยย ตอนกลางวันยังมีครึ่งถังอยู่เลย ตอนนี้แม่ งนอกจากจะเต็มแล้วยังล้นออกมาเป็นรัศมีหนึ่งเมตรอีก ที่หนักยิ่งกว่ารัศมีหนึ่งเมตรคือมันมีอยู่ห้าถัง แล้วมึงทิ้งถังไหนวะแอมเมมมมมมมมมมม้~~
...
...
...
“ฟู่ววววววววววววววววววว~~~~”
ถอนหายใจออกมายาวยาวววววว ถังที่หนึ่งผ่านพ้นไปไม่เห็นแม้แต่ซาก หลังจากที่ผมไปซื้อmask มาปิดปากปิดจมูกป้องกันกลิ่น(ที่ยังสามารถทะลุผ่านเข้าสู่โพรงจมูกของผมอยู่ดี) และใส่ถุงมือยางเรียบร้อยพร้อมลงมือหยิบเศษซากอาหารออกมาจัดเรียงบนพื้นทีละชิ้นๆ ผ่านไปเป็นชั่วโมงเพิ่งเสร็จไปถังครึ่ง
“เฮ้ยนั่นไงไอ้เอิร์ธ เอ้า กระเป๋ามึง”
“ไอ้ห่ามาค้นถังขยะหาของเก่าไปขายเหรอ”
บ้านพ่อบ้านแม่คุณสิครับไอ้สัสเปียวววว
“นี่มึงรีบวิ่งออกมาหาซองขนมนั่นน่ะเหรอวะ กูไม่ได้เอามาทิ้งแถวนี้ นู่นนนนน หน้าร้านป้าอนงค์”
สัสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
โอ๊ยยยยยยยย กูไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงทำหน้ายังไงแล้ว หมดแล้วศักดิ์ศรีกรูวววววว TOT ผมดึงmask ถอดถุงมือทิ้งลงในถังขยะอย่างอารมณ์เสีย เปิดฝาถังขยะหน้าร้านป้าอนงค์ออกปุ๊บซองขนมที่เต็มไปด้วยภาษาจีนเรียงรายวางแหมะอยู่บนสุด
แล้วกูใช้เวลาเป็นชั่วโมงๆเข้าไปคลุกคลีกับสิ่งปฎิกูลนั่นเพื่ออารายยยยยยยยยยย
“กูขอโทษเว้ย กูนึกว่าขยะไง”
“ไม่ต้องเลยโกรธแล้วโว้ย”
“ฮั่นแน่ พูดงี้แสดงว่าไม่โกรธจริง” มึงควรสำนึกนะมี่ ไม่ใช่มายิ้มล้อกูเล่นอย่างนี้ T^T
“เออ มึงต้องรับผิดชอบด้วยการหาร้านขายขนมนี่ให้ได้ แล้วกูจะหายแกล้งโกรธ”
“เรื่องแค่นี้เอง หาได้แล้วเลิกแกล้งโกรธกูนะ”
“เออ!!!”
ผมเข่นเคี้ยวแล้วเอาซองขนมไปแปะหน้าผากแอมมี่จนหน้าหงายจากนั้นซองขนมก็ค่อยๆร่วงลงพื้นปลิวไปตามสายลมให้ไอ้มี่มันวิ่งไล่เก็บเป็นการแก้แค้น
“อิมี่! มายืนจีบผัวกูอีกแล้วนะมึง”
“จะบ้าเหรอ กูรักมึงคนเดียวนะคม กูไม่เคยนอกใจมึงเลย เชื่อใจแอมมี่เถอะ เราจะแต่งงานและมีลูกด้วยกันสองคน หลังจากนั้นเราจะเก็บเงินสร้างบ้านสามชั้น ชั้นล่าง...”
“หยุดมโนเถอะนะนังชะนีผิดผี เล่นเกมส์เดอะซิมส์มากไปเหรอ T_T กรี๊ดดดด อย่าเข้ามาใกล้ช้านนนนนนนน ขนลุกไปหมดแล้ววว”
“มาเป็นผัวกูซะดีๆพี่คมขา”
มันตั้งท่าจะวิ่งไล่ปล้ำกันเป็นหนังอินเดียผมเลยรีบจับแยกเพราะว่ามีภารกิจพิชิตใจเด็กที่ยิ่งใหญ่รอผมอยู่! หลังจากที่นักศึกษามหาวิทยาลัยชื่อดังหกคนรวมหัวกันคิดหาพิกัดของร้านขนมนี้เพื่อเด็กคนนึงนั้น ทำให้เราคิดได้ว่า... ทำไมกูไม่ไปถามไอ้อ้วนตรงๆเลยล่ะคร้าบบบบบบบ =____=
“ไม่ได้หรอก มึงรู้จักศัพท์กากๆที่พวกวัยรุ่นๆเขาใช้กันมั้ย”
“ไรวะ”
“สไปรสสสสสส์ซึ!”
“สไปรส์ซึพ่อ มึงเหรอ เซอร์ไพรส์ก็พ๊ออออ”
“หยุดเถียงกัน เอาเป็นว่าวันนี้คมซี่เข้าใจกูมากที่สุด”
“คมซี่อะไรวะผัววววว แลดูเป็นตุ๊ดไร้สกุลรุนชาติมาก! เรียกอีกทีกูเอาปากไปกระแทกหัวนมมึงแน่ บอกกี่ทีแล้วว่าให้เรียกเคธี่ๆ”
อูยยยยยยย คมซี่ขู่โผ้มมมมมม
“น่าจะพวกร้านหิ้วนะ”
“งั้นเราลองไปแถว XX ดูมั้ย ร้านหิ้วเครื่องสำอางเยอะเลย”
“เดี๊ยวววววววววววว ถ้ามึงไปแถวนั้นกูขอไปด้วย >O<”
“ใช่มะเคธี่ ไปดูเครื่องสำอางออกใหม่กัน”
ครับ สนใจเรื่องของกูมากกกกกกกกกกกกก! = =
“นี่กูซีเรียสนะเว้ย เร็วๆคิดกันหน่อยดิ จะได้เวลาแล้วด้วย เดี๋ยวเด็กในสังกัดกูกลับบ้านกันหมด”
“พูดเหมือนมีหลายคน กูก็เห็นมึงสนใจแต่น้องอเล็กซ์อยู่คนเดียว”
“กะ... ก็ เอาน่า รีบเสิร์ชเลย มีลูกถามลูกมีหลานถามหลาน”
บอกตรงๆเลยนะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องสนใจมันมากกว่าคนอื่น เอาเป็นว่าทุกวันนี้ผมยุ่งวุ่นวายกับมันมากที่สุด มากกว่าใครๆที่ผ่านมาแล้วกัน ขนาดไอ้ต๊ะไอ้แพงผมยังไม่แคร์มันเท่านี้เลย
“กูว่ากูได้คำตอบละ”
ช่วงที่ผมปรึกษาเรื่องขนมกับพวกเพื่อนรักของผม ผมก็คิดไว้อยู่แล้วล่ะว่ามันต้องไม่ได้เรื่องอะไรคืบหน้านอกจากการกวนตีน ผมเลยไปโพสต์ถามในอินสตาแกรมนอกจากจะเป็นการเปิดโอกาสให้มีการฝากร้านแล้วยังมีสาวสวยนามว่ากลอนมาคอมเม้นต์ใต้ภาพด้วย รู้งี้ถามกลอนตั้งแต่แรก บอกมาหลายสาขามากอ่ะ แถมยังถามว่าจะให้ไปส่งด้วยมั้ย คนอะไรนอกจากจะน่ารักแล้วยังใจดีอีก
“แล้วเขามาฟอลมึงตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน กูเพิ่งแลกไลน์กับเขาไปเมื่อตอนกลางวันเอง”
“ไม่ใช่ว่าแอบชอบผัวขาอยู่แล้วเลยเดินมาอ่อยหรอกเหร๊อออออ”
“ชอบกูอยู่แล้วก็ดีดิ จะไม่ได้ไม่ยาก ฮ่าๆๆๆ”
“เลวอย่างเดียวไม่พอ เรียกโคตะระเลวเลยเถอะ”
“นับว่ารู้จักกูดี! ป่ะมี่ ไปหาซื้อกัน”
“แม่ ง ด่าแล้วยังไม่สะทกสะท้าน แล้วกองขยะเรี่ยราดเนี้ยล่ะ กลับมาเก็บก๊อนนนนนนน ผัวขาาาาา”
“มึงเก็บ ถ้าอยากได้สิทธิ์เป็นเมียกูต่อไป”
“เล๊วววววววววววววววววววววว >O<”
ผมไม่สนใจขยะเปียกขยะเน่าที่ผมเทกระจาดฟุ้งกระจายทั่วบริเวณนั้นหรอก ถ้าไอ้คมซี่มันไม่เก็บ พรุ่งนี้เช้ารถขยะก็มาเก็บ ไม่อย่างนั้นก็พี่พนักงานที่กล้าปฏิเสธเงินห้าร้อยของผมก็มาทำความสะอาดอยู่ดี
เมื่อวานผมมาถึงโรงเรียนไอ้อ้วนน้อยไม่ทันตัวเด็กที่ผู้ปกครองเขาดั๊นมารับเร็ว ถึงมันจะเป็นเรื่องดีของเด็กแต่ทำไมต้องมาเป็นวันที่อ้วนมันงอนผมด้วยก็ไม่รู้ เช้านี้เลยกะโผล่หัวมารอตั้งแต่เช้า จะได้มีเวลาอยู่กะมันมากขึ้น
“ไปถามรถหรือยัง”
“เออใช่ เอิร์ธลืมไปเลย”
“หึ ลืมไปเลยหรือว่าเอารถไปทำอย่างอื่นกันแน่ บอกแม่มาตามตรง”
“เปล๊า~~ โดนขูดจริงๆ”
“แล้วทำไมนาน”
“มันติดช่วงเทศกาลครับ เอิร์ธไม่โกหกแม่หรอกน่า ได้เมื่อไหร่ก็เห็นเอง”
“ไม่ใช่เอารถไปเสียพนันอีกใช่มั้ย”
“NOOOOOOOOOO”
ที่จริงผมได้รับข้อความจากพี่ที่อู่เมื่อสองวันก่อนส่งมาบอกว่ารถเสร็จแล้วเข้ามาเอาได้เลย แต่ถ้าผมได้รถผมก็ไม่ได้มาโรงเรียนกับแม่อีกแล้วน่ะสิ ผมเป็นห่วงแม่ที่ต้องขับรถไปกลับโรงเรียนคนเดียวนะครับ แค่ดูแลไอ้พวกหมูซนพวกนี้ก็เหนื่อยแย่แล้ว (เหรออออออออออ)
“ไม่เห็นต้องไปเดือดร้อนเลยแม่ เอิร์ธเต็มใจไปรับไปส่งแม่ทุกวันอยู่แล้ว”
“ไม่ใช่อย่างน้านนนนน แม่เป็นห่วงรถ”
ดีครับดี ดี!
“เอิร์ธจะเช็คให้ก็แล้วกันนะ”
“ก็เห็นพูดงี้มาหลายทีแล้ว”
“น่าๆๆ”
ผมมาถึงโรงเรียนก็มองหาไอ้อ้วนน้อยก่อนเลยเป็นก้อนแรก เอ้ย คนแรก เห็นมันวิ่งเล่นกับไอ้แซ็ค(อีกแล้ว)อยู่ไกลๆ แต่พอมันเห็นผมเดินเข้าไปหามันรีบมุดตัวหนีออกจากฝูงเพื่อนวิ่งตรงไปยังอุโมงค์ลี้ภัยของมันทันที
“ทำไมไม่ถึงสักที~~~”
“ทำไมวิ่งไปเท่าไหร่ก็ไม่ถึงสักทีนะ”
ผมทำเสียงล้อเลียนมันหลังจากที่อ้วนน้อยวิ่งไปด้วยพึมพำไปด้วยว่าไม่ถึงจุดหมายของมันสักที จะถึงได้ไงล่ะ ก็ผมเกี่ยวคอเสื้อมันไว้อยู่
“อื้ออออออออออ”
“ก็หยุดดิ้นดิอ้วน”
มันหยุดดิ้นเมื่อเสื้อรัดคอแล้วก็เริ่มหูแดงตาแดง
“ร้องไห้ไม่ต้องกินขนมนะ”
ผมเขย่าซองอาหารนกที่ลำบากตรากตรำไปหา ส่วนมากจะเป็นขนมที่หิ้วมาจากญี่ปุ่น แต่ของไอ้อ้วนน้อยมันมาจากจีนหาซื้อเกือบไม่ได้ ไม่รู้ว่ามันไปสรรหามาจากที่ไหน
“ไม่อยากกินแล้ว!”
มันกอดอกเชิดหน้าน้ำตาเป็นหยดคลออยู่ที่ขอบตาล่าง โกรธจริงโกรธจังมาก ขนาดเอาขนมมาล่อแล้วยังงอแงอีก ปกติแกล้งเยอะกว่านี้ยังหายงอนเลย สงสัยจะสะสมมาหลายครั้ง ฮ่าๆๆๆ
“น้องไม่กินจิงอ่ะ พี่กินนะ จะกินละน้า~~”
“ฮึ!”
เอากับเขาดิ มาทำเสียงฮึแล้วกระทืบเท้า
“ไม่หายงอนจะเอากางเกงไปซ่อน”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด >O<”
มันกรี๊ดและกำเอวกางเกงตัวเองไว้ไม่ให้ผมรั้งลงไปกองที่ข้อเท้า ผมเลยจี้เอวมันให้เผลอปล่อยมือแล้วดึงกางเกงลงอีก ผมไม่ได้จะให้หลุดนะครับแค่กะให้เอวกางเกงมันไหลลงเล็กน้อยแกล้งอ้วนมันตกใจเท่านั้นเอง ไอ้อ้วนน้อยดิ้นพล่านจนสุดท้ายร้องไห้ปล่อยโฮออกมาชุดใหญ่
“โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ~~~”
“ไอ้เอิร์ธ!!”
“คุณครู ฮืออออออ เขาแกล้งน้องเล็ก ฮึก ฮือออออออ”
“แม่หลายครั้งละนะเอิร์ธ” แม่ทำหน้าซีเรียสแล้วมองผม ทำให้ผมไม่กล้าไหลเหมือนทุกที
...
...
...
“น้องเล็กไม่ชอบพี่เอิร์ธเลย ฮือออ”
ผมมองนาฬิกาข้างหัวเตียงหลังจากที่ตื่นมาเองโดยไม่ต้องตั้งปลุกเหมือนทุกที เจ็ดโมงครึ่ง... นึกว่าจะตื่นสายกว่านี้ซะอีก ปกติถ้าไม่ตั้งปลุกผมนี่ลากยาวไปถึงบ่ายแน่นอน อย่าว่างั้นงี้เลยนะครับ ผมวัยกำลังเจริญเติบโตก็ต้องการพักผ่อนเป็นธรรมดาJ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เอิร์ธ”
“ค้าบบบบบ~~~”
ผมตอบรับแม่ไปเสียงเนือยๆก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้
“นี่อะไร ทำไมยังไม่แต่งตัวอีก เจ็ดโมงครึ่งแล้วนะ แม่รออยู่ด้านล่างตั้งนาน”
“...”
“เอิร์ธ เอิร์ธ! ตื่นหรือยังเนี้ย”
แม่ตบหน้าผมดังแปะๆเหมือนจะปลุกให้ตื่น
“ลืมบอกไปว่าวันนี้เอิร์ธจะไปเอารถ เดี๋ยวให้ไอ้แพงมารับ แม่ขับรถไปเองได้ใช่มั้ยครับ”
“ได้สิยะ ว่าแต่ได้รถแล้วเหรอ เงินยังพอใช้อยู่มั้ย”
“พอน่า”
“แล้ว... ไม่สบายอะไรหรือเปล่าทำไมหน้าเซียวๆ”
ผมส่ายหัวแล้วปิดประตูล๊อค เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับแต่เสือกตื่นเช้า = =;;
‘น้องเล็กไม่ชอบพี่เอิร์ธเลย’
…
‘...ไม่ชอบพี่เอิร์ธเลย’
…
‘...พี่เอิร์ธเลย’
…
ทำไมต้องพูดอย่างนั้นวะ แล้วทำไมต้องรู้สึกแปลกๆ ลักษณะคล้ายจะเรียกว่าเสียใจ ไอ้เหี้ยเอิร์ธธธธธ มึงเป็นอะร๊ายยยยย TOT ทำไมต้องไปแคร์กับคำพูดไอ้เด็กหกขวบ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็เคยมีเด็กมาบอกว่าผมชอบแกล้งแล้วก็ไม่ชอบผมตั้งหลายคน แต่มันก็ไม่ทำให้ผมรู้สึกเฟลเท่ากับที่ออกมาจากปากไอ้อ้วนน้อยเลย
แล้วพอบอกว่าเกลียดกลับดันมาเรียกชื่อผมถูกด้วยนะ เลือกไม่ถูกเลยกูว่าจะต้องดีใจหรือเสียใจดี ตัวน้อยแต่มันฤทธิ์เยอะนัก ทำให้คนไม่คิดอะไรเลยอย่างผมคิดมากได้เนี้ย วันทั้งวันก็คิดถึงแต่เรื่องมันว่าจะทำยังไงต่อไปดี หน้าด้านกลับไปตื๊อหรือยอมถอยทัพ คิดมากยิ่งกว่าวิธีจีบสาวให้ติดอีก
“ทั้งๆที่กูชอบมึงมากกว่าเด็กคนอื่นๆ ทำไมมึงไม่ชอบกูวะ มีเด็กอยากขี่หลังกูหลายคนเลยนะโว้ยยยยย โอ๊ยยยยย แกล้งนิดแกล้งหน่อยทำเป็นงอนเหรอ ผู้หญิงที่เคยให้ความสุขกูกูยังไม่เคยง้อเลยนะเว้ย แล้วทำไมกูต้องง้อไอ้ตัวแสบอย่างมึงห๊าาาาาา”
“มึงๆ มันเริ่มอีกแล้วว่ะ”
“มึงคิดว่ามันกำลังพูดกับใครอยู่วะ เพื่อนกูไม่เคยพูดคนเดียวอย่างนี้เลยนะ”
“ไอ้เอิร์ธเป็นอะไรใครรู้บ้าง = =;;”
ทุกคนที่นั่งล้อมอยู่ส่ายหน้าไปมามองผมที่นั่งเขาคางเกยอยู่ที่โต๊ะหลังเลิกเรียนเสร็จ วันนี้พวกมันแซวผมอย่างแปลกใจที่ไม่รีบไปรับแม่อย่างทุกวัน ก็ผมได้ SKL ลูกรักของผมคืนแล้วนี่ผมจะต้องไปเหยียบโรงเรียนที่เต็มไปด้วยเด็กงอแงที่ผมไม่ชอบนั่นทำไมจริงมั้ย
“ครับ” ผมรับโทรศัพท์ ส่วนเพื่อนๆก็เริ่มแยกย้ายกลับบ้าน
“กลอนเรียนเสร็จแล้วนะ”
“รอแป๊บนึง เดี๋ยวเราไปรับเลย”
ผมตอบรับกลับไปอีกสองสามคำก่อนจะวางสาย หันไปเห็นอิเคธี่กับแอมมี่ยืนทำปากแบะๆๆๆ ล้อเลียนอยู่ก็เลยไล่เตะมันไปคนละที
พอไม่มีไอ้อ้วนน้อยเช้าเย็นนี่กูช่างว่างเหลือเกิ๊น~~ ได้รู้จักกับมันแล้วผมได้ทำอะไรที่ไม่เคยทำ มันเหมือนประหลาดหลุดโลกถึงจะวุ่นวายแต่พอมาคิดๆดูแล้วมันก็สนุกไปอีกแบบ ต่างจากทุกวันนี้ที่ผ่านไปแบบเดิมๆ ผมไม่ต้องคิดว่าวันนี้จะหาเรื่องอะไรไปแกล้งไอ้อ้วน ไม่ต้องแหกขี้ตาตื่นเช้าและไม่ต้องกุลีกุจอรีบขับรถไปง้อไอ้อ้วนในตอนเย็น ทุกๆวันมันน่าเบื่อชิบ!
ไม่ไปเที่ยวกับเพื่อน ก็เดทกับสาวๆ ไม่งั้นก็เล่นบาสเตะบอลไปตามเรื่อง อย่างเช่นตอนนี้ที่พวกผมกำลังจะมีเรื่องกับพวกศิลปกรรมเพื่อแย่งสนามบอลซึ่งเป็นส่วนกลางของมหาวิทยาลัยกัน อันที่จริงสนามบอลของคณะผมก็มีแต่พวกนักกีฬาที่จะแข่งขันกีฬาระหว่างคณะซ้อมอยู่ พวกชมรมบอลที่เล่นกันขำๆเลยต้องออกมาหาเอาข้างนอก
“นี่มันของนักศึกษาโว้ยยยย ค่าเทอมก็เสียเท่ากันกันหมด แบ่งๆกันเล่นดิวะ”
“มึงเสียค่าเทอมด้วยเหรอวะต๊ะ ได้ข่าวว่าเกาะทุนมหาวิทยาลัยกินอยู่นี่”
“อ้าวไอ้เวร ลามปามเพื่อนกูอยากแดกซุปเปอร์ตีนมากหรืองั๊ย?”
“เอาดิวะ! มึงมีตีน กูก็มี”
พวกผมมีเกือบสิบ แต่พวกมันมีมากกว่านั้น พอเราตั้งท่าจะตะลุมบอนกันพวกกองเชียร์ก็รีบมาห้าม พวกผมน่ะไม่ได้จะอะไรเลย แข่งกันคนละฝั่งขำๆก็ได้แต่พวกมันทำตัวเป็นเจ้าของสนามไม่ให้พวกผมได้เข้าไปเหยียบหญ้าด้วยซ้ำ เพื่อนคนอื่นๆในชมรมก็อุตส่าห์ขนถังน้ำขนอะไรมาบริการพวกผมเต็มที่ ผมก็ไม่อยากให้เก้อ สงสารพวกมันด้วย
“เฮ้ยเอก แบ่งๆกันเถอะ คนละฝั่งก็ได้” กลอนเข้าไปขอไอ้เอกซึ่งเป็นเพื่อนคณะเดียวกัน
“เหอะ หลบหลังผู้หญิงเหรอวะ”
“มึงไม่ต้องเอาเรื่องผู้หญิงผู้ชายมาอ้างหรอก ถ้าคิดว่าเอาชนะกูได้แล้วจะเท่ก็กินปลาแล้วไปตายซะ เผื่อชาติหน้าจะได้มีสมองติดหัวมาด้วย”
ผมกอดอกพูดช้าๆเน้นทีละคำพร้อมทำหน้ากวนตีนอย่างที่อีกฝ่ายได้ยินจะต้องโมโหเลือดขึ้นหน้าจนแดงก่ำเหมือนอย่างที่ไอ้เห่ยเอกมันเป็นตอนนี้ไง อ้อ ผมว่านะ ที่ไอ้เอกมันกวนตีนไม่ให้พวกผมได้เล่นบอลอาจจะเป็นเพราะเรื่องของกลอนนี่แหละ ช่วงนี้ผมไปหากลอนที่คณะบ่อยๆเจอมันกำลังจะชวนกลอนไปนู่นไปนี่อยู่ทุกครั้ง แต่เสียใจ...ผู้หญิงเขาเลือกโผ้มมมมมJ
“ไอ้เอิร์ธ มึง!”
“เฮ้ยๆๆ”
ไอ้หน้าเห่ยมันจะเข้ามาซัดผม ไอ้เพื่อนยากก็เข้ามาดันอกไอ้เอกไว้ไม่ให้เข้ามา พอพวกผมลุกพวกมันก็ลุกหือซัดกันนัวเนียของจริง
ปรี๊ดดดดดด ปรี๊ดๆๆๆ
อยู่ทำเหี้ยไรล่ะ จารย์มา วิ่งโว้ยยยยยย...
ผมจับมือกลอนวิ่งหนีออกมาจากสนาม ไอ้ที่ซัดกันเมื่อกี้แตกหือวิ่งกันไปคนละทิศละทาง ส่วนฝ่ายสวัสดิการของชมรมมันรู้หน้าที่ยิ่งกว่าแบกถังกลับไม่ให้เหลือหลักฐานใดๆที่จะสาวมาถึงตัวพวกเราทั้งสิ้น เยี่ยม!
“แฮ่กๆๆ เหนื่อย!”
“แฮ่กๆ แค่นี้เหนื่อยแล้วเหรอ”
ผมพากลอนวิ่งมาถึงโรงรถที่ผมจอดลูกรักเอาไว้ ผมสตาร์ทรถเปิดแอร์เย็นฉ่ำให้เหงื่อระเหยแห้งไปก่อนจะออกรถพากลอนไปหาอะไรกิน
“เดี๋ยวนะ จะไปทั้งชุดนี้”
“ฮ่าๆๆ”
“ไปห้างY ซะด้วย ยามจะให้เข้ามั้ยหะ”
“แคร์เหรอ มีเงินจ่ายอ่ะ”
“แหวะ”
กลอนทำหน้ายี้ใส่ ผมออกมาเดินห้างทั้งชุดบอลเลยแหละ พวกคุณหญิงคุณนายนี่จิกตามองผมอย่างกะจะใช้ให้ไปล้างรถ เป็นธรรมดาที่คนเราจะมองกันที่ภายนอก ใครดูดีก็เป็นใบเบิกทางไปได้เก้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว
หลังจากเดินห้างเสร็จก็ไปส่งกลอนที่บ้านเพราะวันนี้ญาติเขามาจากสเปนเลยต้องกลับมากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัว ส่วนผมก็กลับมาว่างอีกครั้ง เพื่อนแต่ละคนดันมีธุระไปซะหมด กะว่าจะชวนไปกินเหล้าซะหน่อย สุดท้ายก็ต้องกลับมาอยู่บ้านคนเดียว รอให้แม่มาทำกับข้าวให้กินแล้วขึ้นไปนอนรอตื่นตอนบ่ายวันเสาร์
ปริ๊นๆๆ
“เอิร์ธ! ช่วยแม่ขนของหน่อย!”
“คร้าบบบบ!”
นอนดูโทรทัศน์อยู่รีบผุดลุกไปช่วยขนของเลย มีเหยื่อมาให้แหย่ละหนึ่งราย หึหึหึ
“ดูซิ~~~~~~ แม่พาใครมาด้วยยย >O<”
!!!!
:ling1: :ling1: :ling1:
-------------------------------------------
ใครก็ไม่รู้โดนน้องเกลียดแล้ว >O<
-
:mew1:
-
ก็แกมันชอบแกล้งน้องไงงงง :hao7: :hao7:
-
สมน้ำหน้าแกล้งน้องดีนัก โดนน้องบอกว่าเกลียดถึงกับช็อคเลยนะพี่เออ
-
จะสำนึกเร้อพี่เออ
-
สมน้ำหน้าพี่เออ ชิชิ ไงล่ะ เจ็บล่ะสิ ชอบแกล้งน้องดีนัก
น้องเล็ก เรียกพี่เออตลอด ๆ พอเปลี่ยนเรียกพี่เอิร์ธเนี่ย
มันแสดงถึงความห่างเหินชัดเจนเลยนะเนี่ย เศร้าเลยสินะ
แต่เด็ก ๆ น่ะ โกรธไม่นานหรอกน่าพี่เออ พี่เออสิ เสียใจหนักมาก
นี่ขนาดยังไม่เป็นอะไรกันเลยนะ นี่คิดไปถึงตอนน้องโต
จนถึงตอนเป็นแฟนกันเนี่ย พี่เออมีแววว่าจะได้อยู่สมาคมเกลียมัวชัวร์ 555
ส่วนกลอนเนี่ย ท่าทางจะชอบพี่เอิร์ธมากเลยนะ แล้วพี่เอิร์ธล่ะยังไง
ถ้าพี่เอิร์ธไม่ได้จริงจัง มันก็เหมือนไปให้ความหวังกลอน ก็น่าสงสารเหมือนกันนะ
แต่ก็ไม่อยากให้พี่เอิร์ธสนใจกลอน มากกว่าน้องเล็กเลยอ่ะ T^T
-
ทำไมเอิร์ธอยู่กับกลอนไมดูมุ้งมิ้งจัง แต่อยู่กับน้องเล็กมุ้งมิ้งที่สุด เสียใจด้วยนะชะนี เรื่องนี้มันนิยายวายจ้า
ปล. กลอนเนี่ยแอบอ่อยป่ะ??
:m31: :m31:
-
โดนเกลียดซะแล้ว พี่เออขี้แกล้ง
-
ง่าาา เล็กน่าฟัดๆๆๆ อยากอ่านต่อๆๆๆๆ
-
วั้ยๆๆๆๆๆๆ. น้องมาให้ง้อแล้วนะ. อย่าแกล้งน้องอีกล่ะพี่เออ
-
พี่เออออ ตลอดอ่ะชอบแกล้งน้อง
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่เอิร์ธช็อกไปเลยโดนน้องบอกไม่ชอบ555
-
ไงละพี่เอิร์ธ....โดนน้องเล็กบอกไม่ชอบ
-
สม ชอบแกล้งน้องดีนัก
ทำเป็นงอน น้องเล็กอย่าไปสน
-
มาให้ง้อแล้วอย่าแกล้งน้องอีกนะ
-
น้องเล็กไม่เข้าใจ
พี่เออนะ เข้าทำนอง
'รักหรอกจึงหยอกเล่น' คิคิ
-
9
!!!
ผมมองไอ้อ้วนน้อยด้วยความอึ้ง มือข้างหนึ่งของมันถูกแม่ผมจูงไว้ ส่วนอีกข้างก็กอดขวดนมไว้กับตัว นี่ยังใช้มันอยู่เหรอ = =;; สงสัยคงต้องส่งไปเลิกที่ถ้ำกระบอกซะละมั้ง
“มาช่วยแม่ขนของหน่อยมา”
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะ”
“เสาร์อาทิตย์นี้น้องจะมาอยู่กับเรา แม่เขาไม่ว่าง เลยต้องซื้อของมาตุนไว้หน่อย”
หลายวันมานี่ไม่รู้ว่าแม่มันจะมารับช้าอีกหรือเปล่า เรื่องนี้ผมก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่เหมือนกัน ผมมองไอ้อ้วนน้อยที่แอบเหลือบมามองทางผมอยู่เป็นครั้งคราว พอเห็นหน้าจิ้มลิ้มแล้วคำว่าไม่ชอบนี่ผุดขึ้นมารอบตัวมันอย่างกะภาพหลอน ผมเลยแกล้งเมินมันบ้าง
"แม่ซื้อนมผงมาทำไมเยอะแยะ”
“ก็ใครมันทำให้น้องกลับมาติดนมอีกล่ะวะ!”
เอิร์ธ-เอื้อ-การย์ = =;;
“นี่ก็ยืนแทะขวดนมอยู่นั่น มาช่วยกันขนของของตัวเองไปเลย”
ในหัวสมองผมพยายามคิดหาเรื่องที่จะพูดกับมัน แต่สุดท้ายก็ไม่อ่อนหวานอย่างที่ควรจะเป็น ผมทำได้แค่นี้จริงๆ จะบอกว่าผมรู้สึกเขินก็ได้เลยพูดกวนไปอย่างนั้น
“ก็ได้ ขอฝากไว้หน่อย”
แขนกลมกลึงอย่างกะไส้กรอกยื่นขวดนมที่แทะจนจุกแตกมาให้ผม ผมตีหน้าดุแล้วคว้าขวดนมมันไปวางไว้ที่กระถางดอกไม้ ไอ้อ้วนน้อยรีบวิ่งมาคว้าไปกอดไว้ตามเดิม หวงไปอีกกกกก ก็ผมจะช่วยมันหิ้วของเหมือนกัน จะให้ผมยืนถือขวดนมเฉยๆหรือไงเล่า
“อย่าเอาไปซ่อน คนใจร้ายตลอดเวลา”
“เอออออ คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิดงี้แหละโว้ย!”
ผมขยี้หัวตัวเองก่อนจะไปยกของเข้าบ้าน ไอ้อ้วนน้อยก็มองตาม ความหวาดระแวงแสดงออกมาจากดวงตาใสอย่างชัดเจน อุตส่าห์อดทนไม่เจอกันตั้งหลายวันก็น่าจะลืมเรื่องไม่ดีๆที่ผ่านมาไปบ้างนะ ไหนแม่ผมเคยบอกว่าเด็กลืมง่ายไง
“คุณครูจะเอานมและขนมของน้องเล็กไว้ตรงนี้ ส่วนคืนนี้ไปนอนห้องพี่เอิร์ธ...”
“อ่าวแม่!”
“สองคืนเองน่า ฉันมันคนมีสามี โสดอย่างแกก็เอาน้องไปดูแลก่อนแล้วกัน”
“แต่ว่าพี่เออจะแกล้งน้องเล็กอีกหรือเปล่าครับ”
“ใครแกล้งเราหะอ้วน แค่ขอขนมกินแค่นี้ก็แบ่งให้ไม่ได้”
“แต่ว่าพี่เออไม่ได้ขอก่อนนี่!”
“ก็เคยบอกแล้วว่าคนมันหิวนี่ น้องไม่มีน้ำใจเลย”
“...”
“ตกลงกันไว้แล้วว่าตอนเช้าน้องจะแบ่งให้พี่กิน พอพี่กินก็ทำมาโกรธบอกว่าไม่ชอบพี่อีก”
ผมไม่ได้เป็นคนตอแหลหรอก แค่พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสเท่านั้นเอง กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก >O< ไอ้อ้วนน้อยทำหน้าคิดก่อนจะเดินมาหาผมที่นั่งไขว้ห้างกระดิกนิ้วตีนอยู่ตรงโซฟา แค่ได้ยินมันกลับมาเรียกผมว่า ‘พี่เออ’ เหมือนเดิมก็โอเคละ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้อยากให้มันเรียกชื่อผมถูกแทบตาย
“น้องลืมไป แฮะๆๆ”
เฟลไปตั้งหลายวัน พอมันมามายิ้มจนตาปิดแก้มป่องกูนี่ลืมอาการบ้าไปจนหมดสิ้น
“โถๆๆๆๆ นึกว่าเป็นอะไรกันทั้งสองคน คนนึงก็นั่งรอที่โรงเรียนเช้าเย็น อีกคนก็ทำหน้าหงอยเหงาไม่ยอมไปส่งเรากลัวเจอหน้าน้อง นี่ฉันมีลูกเป็นเด็กห้าขวบหรือเปล่าเนี้ย ตลกว่ะเอิร์ธ ชอบทะเลาะกับเด็ก ตอนนี้พัฒนาไปงอนเด็กกลับอีก” แหมะ เขายืนสังเกตการณ์มานาน
“ไม่ได้งอน”
“น้อยใจ?”
“ครับผม!”
“พี่เออไม่ต้องงอนน้องหรอก น้องแบ่งให้ก็ได้ ตอนนั้นน้องตกใจ อยู่ดีๆขนมก็หายไปหมดเลย”
หายเข้าปากผมไง เททีเดียวแทบไหลลงคอเลยไอ้ขนมอาหารนกห่านจิกไรของมัน
“แต่พี่เออต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่แกล้งน้องอีกถ้าน้องให้ขนมพี่เออกิน”
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวน้องก็ลืมอีก”
“ก็พี่เออน่ะเอะอะก็ถอดกางเกงน้องตลอดเลย ทำไมไม่ไปเปิดกระโปรงน้ำฝนบ้างล่ะ”
อ้วนน้อยเขย่าแขนผมพร้อมกับทำหน้ามุ่ยใส่ ไล่ให้ผมไปเปิดกระโปรงผู้หญิงแทนดึงกางเกงมัน แมนมากครับน้องครับ แล้วทำไมฟังแล้วผมดูโรคจิตๆยังไงไม่รู้ = =;;; ไม่ได้อยากจะดูหนอนชาเขียวของมันหรอกนะแต่เห็นมันดิ้นพล่านแล้วสนุกดีแค่นั้นเอง
“แล้วยังไง แตะต้องไม่ได้เหรอ”
“ถ้าพี่เออแกล้งน้องอีกน้องก็จะไม่แบ่งขนมให้”
“ถ้าไม่แบ่งก็จะแย่งมาให้หมดเลย สู้มั้ยๆ”
“ฮือออออออออออ” ไอ้อ้วนวิ่งเข้าไปกอดขาแม่พร้อมกับชี้มาที่ผมอย่างกับจะฟ้อง
“เอิร์ธ!”
“ก็ดูมันกวนประสาทเอิร์ธดิ”
“น้องยังหกขวบอยู่ ไม่ใช่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันที่จะเข้าใจว่าอันไหนแกล้งอันไหนจริง เขาเชื่อในสิ่งที่เขาเห็นเขาพบเจอและก็จินตนาการไปในสิ่งที่ยากจะคาดเดา ขืนแกล้งน้องมากๆเขาจะเข้าใจว่าเราไม่ชอบเขา เขาจะไม่เข้าหาเราน่ะ”
“...”
“น้องเล็กไปนอนกับคุณครูก็ได้เนอะ”
“ครับ”
“เดี๋ยวๆๆ ให้อ้วนมานอนกับเอิร์ธก็ได้”
“แต่น้องเล็กอยากอยู่กับคุณครู~~~”
มันลากเสียงคำว่าครูยาว ปากก็ยื่นบู่อยู่อย่างนั้น เห็นแล้วอยากจะดึงให้ยืดขึ้นไปอีก
“เรื่องมากอ้วน มานี่มา”
“ม่ายยยยยย~~”
มันลากเสียงยาวส่ายหน้ายืนยัน ผมเลยหยิบขวดนมที่ชงเรียบร้อยปิดจุกสนิทพร้อมดูดวางอยู่ตรงเคาท์เตอร์มาชูแล้วพลิกมือคว่ำขวดลงเหมือนจะเท ไอ้อ้วนน้อยสะดุ้งโหยงนึกว่านมของมันจะหกจริงๆก่อนจะรีบวิ่งมาดู พออยู่ในรัศมีความยาวแขนของผมผมก็เอื้อมมือคว้าตัวมันไว้
“เออดีๆๆ กอดกันด้วยจะได้หายโกรธกัน”
แม่ไม่ทันเห็นว่าผมส่งซิกว่าจะเทขวดนมไปให้ไอ้อ้วนเลยเข้าใจว่าไอ้อ้วนวิ่งมาหาผมด้วยความรัก(?)เลยรีบเชียร์ให้กอดกันซะงั้น ผมย่อตัวลงให้เท่ากับร่างเล็กแล้วยื่นหน้าไปกระซิบข้างใบหูขาวสะอาด
“นี่คือการขู่ ถ้ายังดื้อจะเอาไปเทให้หมด สู้ไม่ได้ก็อย่าซ่า เข้าใจ๊? มากอด เร็วๆ”
“ฮึ ถ้าน้องตัวโตเท่าพี่เออน้องจะกลับมาแก้แค้น”
“รีบโต... รออยู่”
“กระซิบกระซาบไรกัน กอดๆๆ แม่จะรีบไปทำกับข้าวแล้ว” ผมดึงอ้วนน้อยมากอดส่วนมันก็รัดคอผมแรงก่อนที่บ่าผมจะรู้สึกถึงความอุ่นๆชื้นๆและพอเสียงสูดน้ำมูกเบาๆดังตามมาเท่านั้นแหละ รู้เลย... เด็กไทยเป่าปี่แล่วววว = =;;
ผมยกไอ้อ้วนน้อยขึ้นทั้งๆที่มันยังซบบ่าอยู่อย่างนั้น มืออีกข้างก็หิ้วข้าวของของมันทั้งกระเป๋าผึ้งเหลือง ถุงเสื้อผ้าถุงตุ๊กตาที่เพิ่งซื้อมาใหม่ของมันขึ้นไปบนห้อง วางมันลงบนเตียงเบาๆไอ้อ้วนน้อยก็รีบวิ่งไปนั่งพับเข่าเอาหน้าทิ่มหมอนแล้วโด่งตูดชี้ฟ้าร้องไห้เสียงดังขึ้น ทีอย่างนี้ล่ะผมรู้สึกผิดขึ้นมาเลย...
“โหอ้วนนนนนนนนน ไม่แกล้งแล้วก็ได้”
“โกหก! ฮือออออ”
รู้ได้ไงวะว่าโกหก = =;;
“วันนี้ไม่แกล้งแล้ว ไม่โกหกจริงจริ๊งงงงง”
ผมจับมันให้นั่งขึ้นดีๆ ไอ้อ้วนน้อยขยี้หูขยี้ตาส่วนปากก็จะยื่นจนจะติดจมูกเล็กๆที่แดงระเรื่อนั่นแล้ว ผมใช้มุขนอนหนุนตักมันอีกครั้ง ไอ้เด็กที่หยุดร้องแล้วจะดันหัวผมออกจากตักมันลูกเดียว เหอะ แรงแค่นี้เหรอจะสู้ผมได้
“หายงอนยัง”
“ลุกออกไปก่อน น้องหนักอ่ะ”
“หายงอนยังอ่ะ”
“พี่เออ น้องหนักด้วยแล้วก็ต้องการให้เอาอุนจิไปปล่อยด้วย”
อะไรคือเอาอุนจิไปปล่อย what? อุนจิ = ขี้?
“ล้อเล่นป่าวอ้วน หาเรื่องบ่ายเบี่ยงตลอด”
“ปล่อยก่อนนนนน”
ผมไม่ฟังกดน้ำหนักหัวลงไปที่ขาสั้นๆพร้อมกับรัดเอวมันไว้ไม่ให้ดิ้น
“น้องจะเอาอุนจิไปทิ้งนะพี่เออ”
“บอกมาว่าหายงอน...”
ปู๊ดดดดดด~ ปู๊ด
...
...
...
“น้องตด >O<”
“มึงรีบไปเลยนะ นู่น! ห้องน้ำ ไป๊~~ TOT!!!”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก มึงเป็นใครทำไมมาตดใส่หัวกรูวววววววววววววว~~~ อ๊ากกกกกกกก!! เกิดมาทั้งชีวิตนี้อย่าว่าแต่คนตดใส่หัวเลย ได้ยินคนอื่นตดยังไม่เคย TOT ไอ้อ้วน มึ๊งงงงงงง~~
ผมพยายามสงบสติอารมณ์แล้วชี้ทางสว่างให้มัน ไอ้อ้วนน้อยเอามือปิดหน้าอย่างเขินอายก่อนจะรีบปีนลงเตียงวิ่งไปเข้าห้องน้ำ ถ้าเป็นคนอื่นมึงศพไม่สวยแน่ นี่เอิร์ธ เอื้อการย์ผู้แสนใจดีกับเด็กหรอก(เหรอ?)เลยปล่อยให้มันไปขี้ทั้งอวัยวะครบ 32
เฮ้ออออออออ ยังมีอะไรที่ผมยังไม่เจออีกบ้างมั้ยเนี้ยตั้งแต่รู้จักกับอ้วนน้อย ขู่กรรโชกทรัพย์(ขวดนม)เด็กปฐมวัยก็ทำ คุ้ยขยะก็ทำ ตดใส่ก็โดนละ โอ๊ยยยยย เรื่องนี้จะถูกเปิดโปงไม่ได้โว้ย ถ้าผมไม่พูด อเล็กซ์ไม่พูด ก็ไม่มีใครรู๊~~
ก๊อกๆๆ
“เข้าห้องน้ำเป็นหรือยังเนี้ย แล้วเมื่อกี้เนื้อออกมาด้วยมั้ย” ผมไม่รู้ว่าวัยนี้เขานั่งชักโครกล้างก้นตัวเองอะไรเป็นหรือยัง หลังจากที่สงบสติอารณ์ได้ก็เลยรีบมาถาม
“เป็นค้าบบบบ ดังจ๋อมๆๆๆ”
ไอ้อ้วนตอบกลับมาอย่างร่าเริงพร้อมกับทำเสียงจ๋อมๆเป็นเอฟเฟ็คประกอบ ใครอยากรู้วะ ตอบบบบ~~
ผมนั่งรออยู่สักพักมันก็ตะโกนเรียกผมอย่างกะตกชักโครก ปรากฏว่ามันเอื้อมเอาสายฉีดตูดไม่ถึง ผมนี่ต้องกลั้นหายใจเดินเข้าไปหยิบให้มัน ไอ้เด็กแสบก็นั่งหนีบขาเอามือปิดหนอนน้อยแล้วหัวเราะคิกคักๆที่เห็นผมทำหน้าเหมือนจะตาย TOT เวรกรรมของกูจริงๆ
“ขี้เสร็จแล้วอาบน้ำเลยนะ” ผมตะโกนเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับคุ้ยดูถุงข้าวของของอ้วนน้อย
“น้องอยากกินข้าว”
วันๆมึงนี่กิน นอนแล้วก็ขี้ มีสามอย่างจริงๆสินะ ผมอยากกลับไปเป็นเด็กอีกสักยี่สิบครั้งแต่ก็กลัวเจอช่วงชีวิตตอนสอบที่อีกยี่สิบครั้งเหมือนกัน ผ่านมาแล้วผ่านมาเลยดีกว่านะครับ
“อาบเสร็จแล้วค่อยลงไปกิน”
“งั้นยังไม่แปรงฟันฉึกฉักใช่มั้ยพี่เออ”
“ค้าบบบบบบ จะถามทุกเรื่องเลยใช่มั้ยเนี้ย เปิดประตูได้ยัง”
ผมเปิดประตูเข้าไปไอ้อ้วนก็แก้ผ้าแก้ผ่อนเรียบร้อย พอเห็นผมก้าวเข้ามามันก็กรี๊ดย่อตัวแอบลงในอ่างอาบน้ำ ผมยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้ายเมื่อคิดเรื่องแกล้งเด็กได้
“ไรอ้วน จะเอาผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนมาให้”
“ทำไมต้องเข้ามาใกล้ด้วย”
“ก็เหมือนจะเห็นหนอนไต่อยู่แถวๆขอบอ่างอ่ะ พี่กลัวน้องจะตกใจ”
“หนอนน้อยของน้องเล็กเองงงง >_< พี่เออไม่ต้องเป็นห่วง ฮือออออ”
มันร้องและดิ้นพล่านเมื่อผมก้าวขาเข้าไปทีละก้าว ยิ่งใกล้มันยิ่งทำหน้าจะร้องไห้ ทีไอ้แมทธิวหลานผมยังแก้ผ้าวิ่งรอบบ้านเลย แค่นี้ทำมาอาย ไอ้อ้วนเอ้ย จุดอ่อนเยอะอย่างนี้โตไปจะเอาตัวรอดได้มั้ยเนี้ย
“พี่จะเอามาวางไว้ให้น้องตรงเคาท์เตอร์นี้ หยิบถึงหรือเปล่า หรือจะวางไว้ตรงขอบอ่างดีน๊าาาา”
“ไม่เอาน้าๆๆ”
มันส่ายหัวพร้อมกับโบกมือมาให้รัวๆ เมื่อเห็นผมไม่หยุดอยู่แค่ที่เคาท์เตอร์แต่กลับก้าวเท้าเข้าไปใกล้มันเรื่อยๆ
“ฮ่าๆๆ พี่จะเปิดน้ำให้ไง นี่ๆมีน้ำวนๆแล้วก็มีน้ำตกลงมาด้วย”
เห็นหน้าจะร้องแล้วสงสารเลยเดินไปเปิดน้ำให้อย่างรวดเร็ว แสงไฟสีต่างๆจากใต้น้ำสลับเปลี่ยนสีไปเรื่อยๆ ไอ้อ้วนน้อยพอเห็นของแปลกก็เลิกนั่งขดตัวกอดเข่าแล้วมองน้ำอย่างตื่นเต้นพร้อมกับท่องสีไฟตามไปด้วย หนอนเหนินอะไรออกมาเพ่นพ่านไม่รู้ตัวเล้ยยยย ฮ่าๆๆ
แม่ผมซื้อชุดมาให้ไอ้อ้วนน้อยอย่างกะชุดนอนของเด็กผู้หญิง ชุดที่ผมเลือกให้เป็นชุดเป็ดสีเหลืองแขนกุดมีระบายตรงเล็กๆกับกางเกงขาสั้น แต่งออกมาแล้วอย่างกะผู้หญิงติดตรงที่ผมมันไม่ยาวระกลางหลังเท่านั้นเอง
“น้องมาแล้วๆๆ^O^”
ไอ้อ้วนน้อยวิ่งออกจากห้องน้ำมาหาผมอย่างร่าเริงแล้วพยายามจะปีนขึ้นเตียง เตียงผมออกจะสูงกว่าเตียงชาวบ้านหน่อยๆเพราะตอนเด็กๆผมจินตนาการกว้างไกลอยากอยู่สูงเหนือสิ่งของที่อยู่ในห้อง ทะเลาะกับแม่เป็นวรรคเป็นเวรสุดท้ายท่านก็บอกว่าทำให้ได้แค่นี้ ถ้าสูงกว่านี้ตกเตียงไปจะคอหัก = =;;
“เอ้า จะปีนขึ้นทำไม เดี๋ยวลงไปกินข้าว”
“อยากนอนด้วยกินด้วย”
“เยอะไปแล้ว นี่แหน่ะ”
“ย๊ากกกกกกกส์”
ผมแกล้งจั๊กจี้มันก่อนจะยกขึ้นอุ้มลงไปด้านล่าง ผมมั่นใจว่าตอนผมใช้สบู่นี่ตัวผมไม่หอมเท่าไอ้อ้วนน้อยตอนนี้นะ มันเทของผมมาอาบจนหมดขวดเลยหรือเปล่าวะเนี้ย เพื่อนผมซื้อมาฝากจากฝรั่งเศสเลยนะเว้ย TOT
“อ้วนใช้สบู่ตรงไหน”
“น้องใช้ที่วางอยู่ตรงขอบๆ”
“ขวดสีอะไร”
“สีแดง น้องชอบอยู่ 2 สี คือสีฟ้ากับสีแดง แต่น้องว่าสีแดงมันน่าอร่อยกว่า”
“เดี๋ยวๆๆ สบู่ไม่ใช่ขน๊มมมมมมมมมม~~”
“คิกๆๆๆ น้องย้อเย่นน่า”
อ้วนน้อยหัวเราะแล้วเอามือปิดปาก แต่มันคิดถูกละที่เลือกสีแดงเพราะสีฟ้าเป็นแชมพูส่วนขวดสีดำเป็นโฟมล้างหน้า พอถามว่ากดปั๊มกี่รอบมันก็บอกว่าสองพร้อมกับชูนิ้วแนบแก้มยืนยัน... แค่สองยังหอมขนาดนี้? ปกติผมกดห้าปั๊มนู่น
“วันนี้คุณครูทำปูอัดผัดผงกะหรี่ที่น้องเล็กชอบกิน น่องไก่ทอดที่น้องเล็กอยากกิน และหมูเกาหลีที่น้องเล็กยังไม่เคยกินและอยากลองชิมดู^O^”
“แล้วเอิร์ธ?”
“แค่นี้ก็เยอะแล้วนะ ไปๆไปยกข้าวยกจานมา”
ตลอดเลยยยยยยยย นี่แม่เป็นแม่ใครกันแน่วะ แม่ผมหรือแม่ไอ้อ้วนน้อย เอาใจกันดีจั๊งงงงง T_T
งานนี้มันต้องมีแก้แค้นอ่ะ ผมแย่งน่องไก่ไอ้อ้วนน้อยมาแทะๆสามน่องติดและตักกับมาไว้ในจานข้าวตัวเองล้นจานจนเด็กแปลกใจและเข้าใจในทันทีว่ากำลังจะถูกผมแย่งของกิน มันก็เลยรีบเอาของยัดๆเข้าปากแล้วถือไว้ทั้งซ้ายมือขวามือ
“น้องเล็กช้าๆก็ได้ครับ คุณครูทำกับข้าวไว้เยอะเลย”
“อี้เอออะแอ่งอ้องเอ้กอินอ้องเอ้กอ้องอีบอินเอี๋ยวอด”
“พูดไรวะอ้วนไม่เห็นรู้เรื่อง ง่ำๆๆ ไก่อร่อยจัง น่องสุดท้ายพี่ขอนะน้อง”
“หือออออออออ พี่เออ อันนี้เป็นของน้องน้องมองเห็นก่อนนะ”
อูยยยย เดี๋ยวนี้เขามีการจับจองด้วยสายตากันด้วยเรอะ!
“สองมือยังกินไม่หมดเลย”
“แต่พี่เออกินไปตั้งเยอะแล้ว”
“ยังไม่อิ่มเลย กินละนะ...” ผมทำท่าเอื้อมไปหยิบน่องไก่ช้าๆ
“อย่าาาาาาา~~~”
ผมกลั้นหัวเราะไว้จนปวดแก้มแต่แม่ผมนี่ขำก๊ากปล่อยเสียงออกมาจนสุดปอดอ่ะ หลังจากที่อ้วนน้อยบอกว่าอย่ามันก็รีบแทะน่องไก่ในมือของตัวเองวางไว้บนจานแล้วเอื้อมมือมาหยิบน่องสุดท้าย แต่เด็กเมื่อวานซืนอย่างมันจะมาทันผมได้ยังไงล่ะ แขนใครยาวคว้าได้คว้าเอาอ่ะบอกเลย หึหึหึ
“พี่เออ กินเยอะระวังจะอ้วน!”
“ถ้าน้องกินน้องจะอ้วนขึ้นกว่านี้อีกนะ พี่เป็นห่วงน้อง พี่จะเสียสละกินเอง”
“ไม่ด๊ายยยยย~ พี่เออมันไม่ได้จริงๆ”
กร๊ากกกกกก อะไรคือไม่ได้วะ มันอยากกินแต่เด็กมันหาเหตุผลมาอ้างมาแก้ตัวยังไม่เป็น ไอ้อ้วนน้อยมันไม่ได้ดื้อแพ่งงอแงร้องโวยวายไม่ฟังอะไรเลยเหมือนเด็กอื่นๆที่ผม(โคตร)เกลียด พอผู้ใหญ่พูดดีๆให้เหตุผลที่ดีด้วยมันก็จนหนทางแต่ยังไม่ยอมแพ้จึงเปลี่ยนมาเป็นอ้อนวอนแทน
“แล้วใครเขากินน่องไก่แบบนี้ เขาต้องกินให้เกลี้ยงไปจนถึงกระดูก ดูนี่นะ...”
ผมกัดไก่เข้าไปเต็มๆคำ ไอ้อ้วนน้อยตาโตก่อนที่หยดน้ำใสๆจะมาคลออยู่เต็มเบ้าตา อะไรกัน ผมแค่จะสาธิตให้ดูว่ากินเนื้อติดกระดูกอ่ะต้องกินให้เกลี้ยง จากน่องใหญ่ๆควรจะเหลือแค่กระดูกกลมๆเอาไว้ให้หมากิน ไม่ใช่แทะเหลือกระดูกอ่วนเหลือเอ็นไว้ติดกระดูกไว้อย่างที่อ้วนมันทำ แค่นี้ก็ต้องร้องไห้ด้วย(เหรอออออ~~~~~~)
“ฮึก น้องโกรธพี่เออจริงๆนะ”
...
...
...
“ยังไม่ขึ้นนอนอีกเหรอเอิร์ธ”
“ดูบอลจบก่อน”
“ดูอะไร เห็นนั่งเล่นโทรศัพท์ ขึ้นไปเล่นข้างบนก็ได้”
“ไม่อ่ะ รอดูบอล ตอนนี้ยังไม่ออก”
“ไม่ใช่ว่าน้อยใจน้องอีกนะ”
ผมปาโทรศัพท์ลงบนโซฟาจนมันกระเด้งกระดอนสามตลบก่อนจะกลิ้งไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นพรมอย่างหงุดหงิด มีอยู่ 3 อย่างที่ทำให้ผมหงุดหงิดใจได้อยู่ตอนนี้
1. คนที่มาซี้ซั้วกับรถสุดที่รักของผม
2. น้องไม่ชอบพี่เอิร์ธ
3. น้องโกรธพี่เออจริงๆนะ
และอาจจะมี 4 5 6 ต่อๆไปตราบใดที่ไอ้อ้วนน้อยยังอยู่ในชีวิต =__________= พอมันบอกว่าโกรธผมเสร็จ ผมก็ตะโกนใส่หน้ามันว่า ‘เออ! อยากโกรธก็โกรธไปสิ ไม่ง้อหรอก’ แล้วก็เดินมาที่ห้องรับแขกเลย ป่านนี้แม่คงพามันเข้านอนแล้วล่ะมั้ง
“ก็บอกแล๊ววววววว ไม่เชื่อแม่เอ๊งงงงงง”
“ก็แค่กินไก่...”
“สำหรับเด็กมันไม่ใช่แค่กินไก่ เขาเห็นค่าทุกอย่างที่เขาอยากได้ ถึงจะเป็นแค่ข้าวเม็ดเดียวเขาก็เก็บไปคิดได้ว่าเราแย่งของเขา”
“ถ้ายอมอย่างนี้ก็เท่ากับสปอย ตามใจมากๆเข้าจะเสียคน”
“แต่อย่างที่แกทำมันเรียกว่าแกล้ง ทำให้เขาเสียใจมากๆเขาก็โกรธเขาก็เกลียดเป็นธรรมดา ยิ่งน้องเขาสู้ไม่ได้เขาก็รับรู้ถึงความพ่ายแพ้ ในทางที่ดีคือเขาจะหาทางเอาชนะ แต่ถ้าแย่เขาจะเสียความมั่นใจไปเลย”
“ไอ้อ้วนมันอาจจะอยากเอาชนะ”
“น้องบอกว่าน้องโกรธนี่น้องอยากเอาชนะมั้ยล่ะ?”
...
“ขึ้นไปนอนละนะ”
“อะแฮ่มๆๆ”
“โถ่แม่ เอิร์ธง่วง”
“บอล?”
“ไว้ดูย้อนหลังก็ได้”
ผมบอกส่งๆแล้วเดินขึ้นห้องมา บอลมันมีวันนี้ที่ไหนเล่า ไม่ใช่เทศกาลเล้ยยยย มันก็แค่ข้ออ้างที่ไม่อยากขึ้นไปเจอไอ้เด็กแก้มกลมปากแดงให้เจ็บช้ำน้ำใจอีก ผมไม่เคยมีผู้หญิงที่ไหนกล้าบอกว่าไม่ชอบบอกว่าโกรธเกลียดเลยนะเว้ยยยย TOT
…แล้วทำไมผมต้องเอาไอ้อ้วนน้อยไปเทียบกับผู้หญิงคนอื่นด้วยวะเนี้ยยยย เด็กนะโว้ยเด็ก! เด็กผู้ชายด้วย
ผมเปิดประตูเข้าห้องนอนเบาๆ ภาพที่ผมคิดไว้คือไอ้อ้วนนอนหลับห่มผ้าอยู่บนเตียงไปแล้ว แต่ปรากฏว่าบนเตียงไม่มีร่างเล็กนั่นเลยแต่มันมาปรากฏตรงหน้าประตู... มันนั่งยองๆเท้าคางมองตรงมายังประตูตาขวาง นี่ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อนคงคิดว่าใครเอาก้อนอะไรมาวางไว้กลางห้องกู ยิ่งขดตัวยิ่งกลมเชียวอ้วนเอ้ย
“มาอยู่ทำไมตรงนี้”
“พี่เออไปไหนมา”
อ้วนน้อยเดินมาจับมือผม ใบหน้าจิ้มลิ้มแหงนมองจนผมหน้ามาที่ระหน้าผากระแก้มไหลไปด้านหลังเผยให้เห็นแก้มกลมขาวเห็นเส้นเลือดฝอยชัดเจน ปากเล็กแต่จิ้มลิ้มยื่นยาว ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่คิดแบบนี้...
...คิดว่ามันโคตรน่ารัก!!!
--------------------------------------------------
:katai5: :katai5: :katai5:
ขอโทษที่อัพช้าน้าาาาาา
มันร้อนจนไม่มีอารมณ์พิมพ์อ่ะ ไม่ค่อยว่างด้วย
ปล. สุโขทัยร้อนมากกกก TOT
จังหวัดอื่นเป็นไงบ้างงงงงง ร้อนมั้ยคะะะ
ขอบคุณที่ยังรอน้าาาา
-
ยังจะแกล้งน้องอีกนะ!! :m16:
-
:m20: พี่เออขี้งอนจัง
-
:mew1: :jul3:
:L1:
:pig4:
-
น่ารัก ก็รักสิจ๊ะ จะรออะไร
:katai2-1: ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
กทม. ฝนตกเลยไม่ร้อนเท่าแต่ก่อนค่ะ แต่แดดแรงมากๆนะคะ. ขอให้ฝนตกที่นั่นบ่อยๆค่ะ
-
สมน้ำหน้าอิพี่เออยิ่งนัก แกล้งน้องเข้าไปสิ น้องโกรธขึ้นมาจริงๆล่ะมาทำน้อยจงน้อยใจ เดี๋ยวปั้ด ไปขโมยน้องมากอดเองซะนี่ เด็กอะไรน่ารักน่าฟัด อิอิ(อินี่ทำเนียน555)
-
พี่เออขี้แกล้งน้องหนอน เอ้ย.. น้องเล็กงอนอีกแล้ว รีบรีบง้อเน้อ :กอด1:
-
งื้ออออออออ เขิลลลลลลลล
-
จริงๆแล้วพี่เอออายุเท่าน้องอ้วนใช่ไหมคะ :hao3: :hao3: :hao3:
-
พึ่งมากอ่านคร้าาาาาาา
น้องเล็กซ์น่ารักมากๆเรยอ่ะ นางมีโมเมนต์มุ้งมิ้งสุดๆ -////-
ส่วนอิพี่เออ~~~!! ก้อเดกมากๆอ่ะ 55555
แถมยังหลงน้องหัวปักหัวปำ อิอิ
รอตอนหน้ามากๆ อัพเร็วๆน๊า ^3^
-
เมื่อไหร่น้องเล็กจะโตแล้วมาแก้แค้นพี่เออล่ะเนี่ย
-
หลงเด็ก~
-
พี่เอออออ ขี้งอนเป็นตุ้ดเลยนายยยย
-
พี่เออจะเอาไรมากกับเด็กล่ะคะ น้องเล็กออกจะน่ารัก หลงเสน่ห์เข้าแล้วสินะ กิ้วๆ
-
หลงน้องจะตายแล้ววววว น่ารักกกกกก
-
เมื่อไหร่น้องเล็กจะโตเนี่ย จะได้เอาคืนพี่เออมันบ้าง :katai1:
-
คนแต่งเรื่องนี้คือทูลหัวของเราขอบคุณทูลหัวที่มาต่อ.❤
-
เมื่อไหร่อิพี่จะเลิกแกล้งน้องจนน้องร้องไห้สักทีเนี่ย เดี๋ยวปั๊ดเตะเลย
-
พี่เออนี่ไม่เข็ดนะ โดนบอกว่าเกลียดแล้วยังไม่เข็ด
นี่เป็นโอกาสที่จะปรับความเข้าใจกับน้องแล้วนะ
แต่ก็ยังไม่วายทำให้น้องร้องไห้อีกแล้ว สมน้ำหน้าดีมั๊ย
เด็กน่ะแป๊บๆเดี๋ยวก็หาย แต่ถ้าทำบ่อยๆเขาก็จะจำนะ
รอให้น้องโตกว่านี้อีกหน่อยเถอะ :hao3: จะรู้สึก
ตอนนี้ก็รู้สึกแล้วนะเราว่า กระวนกระวายยิ่งกว่าเป็นแฟนอีก
ว่าแต่นึกภาพพี่เออใจดี พูดเพราะ เอาใจน้องไม่ออกเลย :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
พี่เอออยากให้น้องรีบโตเหยออ!~
ชอบคนแบบพี่เอออ่ะ ><
-
:pig4: สนุกมากๆ
-
เมื่อไหร่น้องจะโตสักมัธยมไรงี้อยากเห็นโคแก่หึงงง
-
เค้าก็รอน้องโตไม่ต่างกันเลย อยากเห็นๆ
-
นุ้งอเล็กซ์~~ น่ารักไปมั้ยค้า..
ทำเอาคนเกลียดเด็กอย่างพี่เออ เขวเลยนะคะ :katai2-1:
-
เค้ามารอน้องเล็กที่หน้าเล้าทุกวันเลยน้า :katai4: :katai4: :katai4:
-
พี่เออแกล้งน้อง
-
รีบๆโตนะลูก คึๆ
-
ก๊อกๆๆ คิดถึงแว้ววว กลับม๊าาาา
-
อุ๊ยยยยยยย มีเรื่องของน้องเล็กด้วยแฮะะะะะะะะะะะ
น้องเล็กไปอยู่กับใครก็เหมือนจะโดนแกล้งนะลูก ก็น่าเอ็นดูขนาดนี้โนะ * v *
พี่เออออออ อย่าแกล้งน้องเยอะะะ 55555 แต่เป็นเราก้อดใจแกล้งไม่ไหว แงงง เอ็นดูววว
-
10
“พี่เออไปไหนมา”
...
“พี่ไปดูทีวี แล้วทำไมยังไม่นอน”
“น้องนอนไม่หลับนี่นา”
ผมพยักหน้าเข้าใจแล้วจูงมือมันไปที่เตียง เด็กน้อยคงอยู่คนเดียวไม่ได้ พอแม่ผมออกไปก็แอบปีนเตียงลงมานั่งรออยู่กลางห้อง
“อึ๊บ! หนักว่ะ อ้วนกว่านี้จะใช้รถยกแล้วนะ”
“ไม่อ้วนน้า ทำไมพี่เออชอบว่าน้องตลอดเลย น้องทำอะไรผิดนักหนา ไม่เข้าใจผู้ใหญ่เลย เฮ้ออออ”
มันถอนหายใจเสียงดังนั่งมองตักตัวเองทำหน้าเศร้า พอผมไม่ยอมพูดอะไรมันก็ดึงผ้าห่มมาห่มแต่ก็ไม่ยอมนอน ผมทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วไปอาบน้ำ จะให้เริ่มพูดยังไงล่ะ... T_T ผมชอบแกล้งมันและผมก็ยังจะแกล้งมันต่อไปเรื่อยๆด้วย ถ้าจะให้ขอโทษก็ต้องขอโทษทุกครั้งที่มีเรื่องกันเลยเหรอไง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“น้องจะไปนอนกับคุณครูได้ไหมพี่เออ”
“ห๊ะ! เดี๋ยวก่อน” จากที่จะแช่น้ำให้สบายตัวผมนี่เร่งฝักบัวให้แรงสุดฉีดเร็วๆให้ทั่วตัวแล้วเอาผ้าเช็ดตัวพันเอวรีบเปิดประตูไปหาไอ้อ้วนที่ก้มหน้าสบตาส่งโทรจิตคุยกับตุ๊กตาโพนี่ไซส์เล็กเท้าฝ่ามือผมอยู่
“ทำไมจะไปนอนนู่น”
“น้องนอนไม่หลับ” อ้วนน้อยทำหน้ายุ่งยาก
“พี่ต้องทำยังไงน้องถึงจะนอนหลับน่ะหึ”
“ก็... น้องไม่สบายใจ”
เอ้ออออออ เด็กหกขวบมีอาการไม่สบายใจได้ด้วยเว้ย เป็นเพราะผมหรือเปล่า...
ผมขยี้หัวไอ้อ้วนจนยุ่งแล้วนั่งยองๆลงให้ใบหน้าเราเท่ากันก่อนจะประกบฝ่ามือทั้งสองข้างแนบกับแก้มนิ่มแล้วบี้ให้หน้ามันบุบเบี้ยวอย่างหมั่นเขี้ยว
“นอนนี่แหละ เมื่อกี้พี่แกล้งน้องเล่นเฉยๆพี่ขอโทษ พรุ่งนี้พี่จะพาไปกินไก่ทอดอีก ดีมั้ย”
“อี้เอออะแอ่งอ้องอินอีก อื๊ออออออ”
ไอ้อ้วนน้อยขมวดคิ้วแล้วถอยหัวออกจากการจับกุมแต่ผมก็แกล้งบีบหน้ามันแน่นไม่ให้ขยับหนีจนตาจมูกปากจะมารวมกันละ
“อื๊อออออออ”
“ฮ่าๆๆ ไม่แกล้งแล้วๆ”
“พี่เออจะแย่งน้องกินอีก”
“คราวนี้จะไม่แย่ง”
“แต่พี่เออกินไปหกชิ้น!”
“เคๆ พี่ให้น้องคูณสองเลย”
มันนับด้วยวุ้ยยยย ยุ่งกับเรื่องนี้ของเขาไม่ได้เลยจริงๆ เรื่องกินนี่เรื่องใหญ่ตลอด ตีกันบ่อยก็เพราะเรื่องขนมเรื่องกับข้าวเนี้ยแหละ
“น้องคุณคือใครเหรอ”
“ไม่ใช่น้องคุณ คูณสองอ่ะ”
เด็กอนุบาลนี่มันเรียนคูณหารหรือยังวะ เผื่อมันไม่เข้าใจเลยอธิบายไปนิดหน่อย มันก็อือออตอนที่บอกว่าให้มันกินสิบสองชิ้น ปากนี่ยิ้มหวานจนจะฉีกไปถึงท้ายทอย
“นอนหลับได้ละเนาะ”
“น้องจะหลับฝันดี^O^”
ครับ เขายิ้มไม่หุบจริงๆ = =;;
“ไปๆ พี่แปรงฟันก่อน”
“ไม่ได้หรอกพี่เออ น้องปีนขึ้นเตียงไม่ได้”
“นอนล่างเตียงไปดิ๊”
ผมแกล้งปรายตามองไอ้เด็กตัวกลมแก้มพองเหมือนไม่สนใจ พอมันเห็นอย่างนั้นก็เริ่มกระทืบเท้าขัดใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ผมเดินไปไหนก็เดินตามตูดต้อยๆๆอย่างกับเป็นลูกเป็ด
“เดินตามมาอีกจับขังตู้เสื้อผ้านะ”
“โหดร้ายจัง”
เหมือนจะด่าแต่มันมุ้งมิ้งไปป้ะ เสียงหวานอย่างกะคำชม นี่งงเลยว่าต้องรู้สึกยังไง =_______=
“ไปรอที่เตียงป่ะ เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จพี่จะกลิ้งน้องขึ้นเตียงเอง”
“โอเคฮะ^O^”
มันทำท่าโอเคพร้อมขยิบตาข้างหนึ่งแล้วกลิ้ง เอ้ย วิ่งออกจากห้องแต่งตัวไป หึหึหึ เดี๋ยวนี้มีพูดฮะแล้วนะ ใครสั่งใครสอนวะเนี้ยอ้วน พอผมจัดการตัวเองเสร็จก็ออกไปเจอไอ้อ้วนน้อยนอนหลับอยู่ตรงพรมข้างเตียงไปเรียบร้อยเลยต้องอาศัยความอ่อนโยน(ที่ไม่)มีค่อยๆขยับอุ้มร่างเล็กขึ้น แต่ก็นั่นล่ะ... ผมทำเบาๆเป็นซะที่ไหน มันงัวเงียตื่นจนได้
“พี่เออกอดน้องด้วย น้องเล็กคิดถึงคุณแม่”
“อ้วนไป กอดไม่หมด”
“...”
“กอดก็ได้ นี่ อ้วน หลับไปแล้วเหรอ ไอ้อ้วน ไหนบอกให้กอดไง จะกอดแล้วเนี้ย หลับก่อนทำไมวะ จิ๊”
ผมรั้งร่างนิ่มๆมากอดแต่พอเห็นใบหน้าขาวหลับตาพริ้มขนตายาวเป็นแพแล้วมัน...แปลกๆ ผมเลยเปลี่ยนจากที่ระดับหน้าเราเท่ากันเป็นกดหัวมันมาซุกอกแทน และมันก็ทำให้ผมได้รู้ว่า...
...แค่กอดเด็กนี่ต้องใจเต้นแรงด้วยเหรอ?
วันเสาร์ผมพาเด็กมันมาเที่ยวห้างทั้งๆที่ถ้าเป็นชีวิตปกติของเอิร์ธ เอื้อการย์แล้ว ไม่มีทางที่จะมาจูงมือเด็กเดินดุ๊กๆๆดูของเล่น สมุดระบายสี อะไรแบบนี้แน่ๆ ส่วนมากเสาร์อาทิตย์ของผมมักหมดไปกับการควงหญิงเที่ยว ถึงแม้จะเข้าร้านเค้กร้านกาแฟก็จะเป็นร้านที่ดูมีคลาสไม่ใช่เข้าร้านที่เต็มไปด้วยการ์ตูนสีพาสเทลอย่างที่มากับไอ้อ้วน บอกตามตรงว่าตอนนี้ผมเป็นผู้ชายคนเดียวในร้านถ้าไม่นับไอ้เด็กอ้วนนี่ =_______________=
“พี่เอออย่าทำไอติมหยดใส่หนังสือน้องสิ!”
“นี่ตังค์พี่ซื้อ พี่จะทำอะไรก็ได้ -.,- มีปัญหาเหรอ”
“มีปัญหาสิ สมุดน้องจะเลอะ! พี่เออนี่ไม่รู้เรื่องเลย”
มันดึงถุงสมุดหนังสือมันไปปัดๆแล้ววางไว้ที่เก้าอี้ข้างๆมัน คือมันหมายถึงคนละปัญหาหรือเปล่าวะอ้วน ถ้าผมถามใครว่ามีปัญหามั้ยนี่คือชวนตีนะไม่ใช่ให้มาอธิบายว่าเกิดปัญหาอะไรขึ้นบ้าง ถ้าตอบถูกเอาสิบดาวไปงี้ เด็กบ๊องอย่างงี้ผมเลยแกล้งเอาช้อนตักไอติมแล้วหยดๆใส่ถุงหนังสือมัน ไอ้อ้วนแทบกรี๊ด หยิบทิชชู่มาเช็ดอย่างประนีประนอม หวงจริงเว้ย ของกิน ของใช้ ตุ๊กตา หวงหมด นี่ถ้ามีแฟนจะขี้หวงด้วยมั้ยเนี้ย…
“เฮ้ยยยยย!”
เคร้ง!
“โอ๊ะ โทษๆๆ”
ผมอุทานเฮ้ยเสียงดังจนคนทั้งร้านหันมาดู(ดูแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะ อยากมองหน้าหล่อๆนี่เต็มตาก็บอกมาเถอะ>___<) เสียงดังจนไอ้เด็กที่ตั้งหน้าตั้งตากินไอติมอยู่บนเก้าอี้เด็กสะดุ้งจนตัวโยนทำช้อนหลุดมือเลยอ่ะ
คือผมมองเลยไปยังกระจกที่อยู่ด้านข้าง เห็นไอ้ผู้ชายคนหนึ่งรูปร่างสูงใหญ่ใบหน้าหล่อเหลาที่ยิ้มแย้มหน้าอิ่มเอิบดูสีหน้าโคตรมีความสุขจนหน้าหมั่นไส้ ผมเลยตกใจเพราะไม่เคยเห็นไอ้นี่มันตาเป็นประกายเต็มไปด้วยความสุขสนุกสนานขนาดนั้นมาก่อน อ้อ ไอ้บ้านั่นก็คือผมเอง = = ผมแค่คิดว่าถ้าผมเป็นแฟนไอ้เด็กขี้หวงนี่มันจะเป็นยังไงก็แค่นั้นเอง ทำไมกูยิ้มหน้าบานเป็นจานกระด้งขนาดน้านนนนนนน
“พี่เออ...”
“กินต่อๆ ไม่มีอะไร เลิกทำหน้าเป็นหมูงง”
“หมูงงอยู่ไหน”
“อยู่นี่ไง”
ผมจิ้มหน้าผากมันจนหน้าหงาย
“น้องไม่ใช่หมูงงนะ! พี่เออนั่นแหละหมูใจร้าย ตัวใหญ่กว่าน้องตั้งเยอะ”
“นี่เขาเรียกกล้าม ไม่ใช่อ้วน เดี๋ยะๆ”
ผมทำท่าจะมะเหงกมัน ไอ้อ้วนหลับตาปี๋รีบยกไหล่หดคอลงไปเลยแต่พอไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็แพขนตาก็กระพริบตาปริบๆให้ได้มองเพลิน ผมเลยขยี้หัวมันแทน เดี๋ยวจะมาหาว่าผมแกล้ง ผมใจร้าย ผมพาล บลาๆๆ สารพัดที่มันจะสรรหามาว่าให้
“ชอบแกล้งน้องอยู่เรื่อยเลย เกลียดน้องเหรอ”
“ไม่ได้เกลียดว้อยยย”
“น้องก็คิดอยู่แล้วว่าพี่เออไม่ได้เกลียดน้องหรอก ^O^ ถ้าเกลียดเขาต้องทำหน้าบึ้งเหมือนวันที่พี่เออตีมือน้อง แต่ตอนนี้ถึงพี่เออจะทำให้น้องเศร้าแต่พี่เออยิ้มกว้างมากให้น้องตลอดเลย แสดงว่าพี่เออไม่ได้โมโหน้องจริงๆ...”
“เดี๋ยวๆ ไปตีมือตอนไหน พี่เคยตีน้องด้วยเหรอหึ”
“ก็ตอนที่เจอวันแรก”
“แค่ปัดเถอะ น้องเข้าใจผิด”
“แต่น้องเจ็บแล้วน้องก็ร้องไห้แงๆๆ”
“ฮ่าๆๆ ไหนทำท่าใหม่ดิ๊”
“ทำอย่างนี้ แงๆๆ (>O<)”
อ้วนกำมือมาขยี้ๆตาพร้อมกับทำหน้างอแงเต็มที่ คะแนนแอ็คติ้งเอาไปสามผ่าน ถ่ายรูปมันอัพอินสตาแกรมแม่ ง!
ผมนั่งเล่นกับไอ้อ้วนจนไอติมหมดต่อด้วยฮันนี่โทรสต์หนึ่งจานมันถึงจะพอใจ และสงสัยครั้งนี้จะก้าวขาออกจากร้านผิดข้าง ตีนแตะพื้นปุ๊บโทรศัพท์จากไอ้เคธี่โทรมาจิกผมให้ไปช่วยจัดกิจกรรมที่จะมีอาทิตย์หน้า มันเป็นกิจกรรมร่วมกันระหว่างคณะที่อยู่ถนน A ของมหาวิทยาลัย ซึ่งในมหาวิทยาลัยผมจะมี 4 ถนนหลักๆ คือ A B C D โดยถนน A เนี้ยจะมีคณะวิศวะฯ คณะศิลปกรรม คณะนิเทศ คณะสัตวแพทย์ และคณะเภสัชฯ
รุ่นพี่เขาบอกว่างานนี้แหละเป็นงานที่ชายชาตรีผีไม่แลคณะเราจะมีโอกาสได้แฟนมากที่สุดแล้ว แต่ผมไม่ได้อยากมีแฟนหรอกแค่โดนเพื่อนบังคับให้เอาหน้าไปล่อสาวๆเข้ามาซื้อของหรือเล่นเกมส์ที่บู๊ตเท่านั้นแหละ
“อ้วน เดี๋ยวพี่มีธุระ เราไปซื้อไก่ทอดสิบชิ้นแล้วกลับบ้านเลยเนาะ”
“สิบสอง”
“โอเคๆ พูดตกไปคำเดียวเอง = =”
ผมพามันไปร้านไก่ทอดชื่อดังที่ถ้าบอกไปใครๆก็รู้จัก สั่งน่องไก่มาหนึ่งโหล แล้วแต่ละน่องไม่ใช่เล็กๆนะครับ ถึงขนาดกับต้องแยกเป็น 2 กล่อง หมดตังค์ไปเกือบห้าร้อย
“พี่สั่งไก่แผ่นมาให้น้องด้วยกินเป็นสแน็ค” ไก่ทอดกรอบเป็นแผ่นสี่เหลี่ยมมาให้ไอ้อ้วนน้อย
“น้องไม่กินงู”
“สแน๊คคือแบบเอาไว้กินเล่นๆ กินเป็นขำๆ”
“อ๋ออออ แต่ว่าสเน็กคืองูนะฮะพี่เออ”
“คร้าบบบบบบบบบบ ของผมไม่งูนะครับของผมมังกรไฟครับ”
“ของน้องเล็กเป็นนกกระจอกเทศ^O^”
เดี๋ยวๆๆ นกกระจอกเทศอะไรวะ อย่างไอ้เด็กอ้วนนี่ต้องเป็นหนอนน้อยเฟ้ยหนอนน้อยเท่านั้น!
หลังจากที่ผมให้ไอ้อ้วนน้อยวิ่งตามหาสิ่งมีชีวิตทั่วบ้านจนมันวิ่งหน้าตั้งหอบแฮ่กๆๆกลับมาหาผมที่นั่งเปิดแอร์ฟังเพลงชิวๆรอมันอยู่ในรถ
“ก๊อกๆๆ ไม่มีใครอยู่บ้านเลยพี่เออ”
แล้วมันจะทำเสียงก๊อกๆตอนเคาะรถด้วยทำไมไอ้เด็กบ๊องค์นี่
“ไม่มีก็ขึ้นรถมาเลย”
ได้เอาเด็กอ้วนไปมอด้วยตามคาด
“เราจะไปไหนกันเหรอพี่เออ”
“พี่จะไปมหาลัย น้องก็ไปวิ่งเล่นใต้ตึกรอพี่แป๊บเดียวแล้วเดี๋ยวเรากลับเลย”
“แล้วไก่นี่ล่ะ”
“น้องก็เอาไปกินรอพี่ด้วยเลย”
“โอเค๊ ตกลงฮะ ^O^”
อ้วนน้อยทำท่าโอเคแล้วหันไปกดเอาแผ่นซีดีก๊อปเพลงของผมออกพร้อมกับเลือกแผ่นที่มันชอบเข้าใส่แทน รู้ดีกว่าหมาก็ไอ้เด็กอ้วนที่ชื่ออเล็กซ์!
“เฮ้ยอ้วน ฟังเพลงเมื่อกี้ดิวะ”
“น้องไม่ชอบนี่นา”
ผมฟังเพลงร๊อคทั่วไปแบบแหกปากบ้างแร๊พป์บ้าง แบบนี้เด็กมันไม่ชอบครับ มันชอบฟังเพลงซอฟต์ๆหวานๆ พอมันเคลิ้มจะหลับผมก็เปลี่ยนแผ่นเป็นเพลงร๊อคมันส์ๆและแกล้งเร่งเสียงตอนรัวจังหวะกลองหรือเสียงเบสหนักๆ ไอ้อ้วนน้อยสะดุ้งยกมือขึ้นมาปิดหูทำหน้าบึ้งจิกตามองผมยิ่งกว่า ฮ่าๆๆ
“ลงไป ถึงแล้ว”
“นี่หมาอะไรเหรอ กว้างจัง น้องไม่เคยมาที่นี่เลย”
“ที่นี่ไม่ใช่เรียกหมาอะไร เขาเรียกว่ามหาลัยโว้ยยย มหาวิทยาลัยน่ะ”
ผมเดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้มัน หยิบกระเป๋าผึ้งเหลืองกับถุงสมุดดินสอสีและกล่องไก่ทอดสองกล่องของมันไปด้วย พอเห็นผู้คนมากมายกำลังวุ่นวายจัดสถานที่นู่นนี่มันก็คงแปลกตาตื่นเต้นไปหมด แขนกลมกอดขาผมไม่ปล่อย ดวงตาใสกลมโตก็มองซ้ายมองขวาเป็นประกาย
“แล่วๆๆๆๆๆ”
“อั๊ยย๊ะ!”
“กูว่าแล้ว กูว่าแล๊ววววววววว TOT ผัวกู~~~”
พอเดินขึ้นไปใต้ตึกเรียนที่มีกลุ่มเพื่อนผมนั่งตัดกระดาษตกแต่งแต่ละบู๊ทอยู่นั้นก็หันมามองผมเป็นตาเดียว ก่อนที่ปากหมาๆพวกนั้นจะขยับพะงาบๆแซวผมทันที เริ่มต้นที่ไอ้เปียวที่แม้วันนี้ใส่เสื้อรับน้องเชิ้ตสีแดงเลือดนกแต่ดันติดกระดุมผิดรัง แม่งชายเสื้อสูงข้างต่ำข้างไม่ได้อายใครเลยไอ้สัส! และปิดท้ายที่อิเคธี่ที่ใส่เสื้อแดง ติดกระดุมถูก แต่กางเกงเลื่อมทองขาม้าบานลากพื้นกรุยกรายคืออะไร ควรเชิญพวกมันไปรับยามั้ยครับ T_T
“ไอ้เอิร์ธ! ทำไมมึงไม่รู้จักป้องกันวะ”
“เด็กมันโตขนาดนี้แล้วมึงพึ่งจะมาบอกพวกกูเหรอ”
“โถลูก หน้าตาน่ารักน่าชัง แต่หนูไม่น่าเกิดมาเป็นลูกมันเลย มันเลี้ยงหนูด้วยหน้าแข้งใช่มั้ยลูก”
หน้าแข้งพ่องงงงง เห็นมั้ยสองมือกูถือกล่องน่องไก่ทอดอยู่นี่ = =;;;
“แล้วแม่หนูไปไหนซะล่ะ...”
“อ่าวลูก! มาหาแม่เร็ว ขอบคุณนะพ่อที่ไปรับลูกมา”
โหหหห อิเคธี่ มึงเปลี่ยนเร็วมาก เมื่อกี้ยังตัดพ้อต่อว่าที่ผมมีลูก พอแอมมี่เปิดช่องว่าใครคือแม่หน่อยนึงมันรีบแหกช่องให้กว้างแล้วยัดเยียดตัวเองมาเป็นแม่ไอ้อ้วนน้อยอย่างรวดเร็ว ไหวพริบมันช่างดีนัก
“พอๆๆๆ นี่น้องกู อ้วนไปไหว้ป้าๆลุงๆเขาไป”
“ใครป้าวะ!”
“เอ้าๆๆ ลืมไป ไปไหว้ยายไป ฮ่าๆๆ”
แอมมี่จิกตาโตทำท่าจะพุ่งหลาวเอาปลายกรรไกรแทงใส่ผม
“สวัสดีค้าบ”
มันไหว้แต่ไม่ยอมมองหน้าใครทั้งนั้น พอไหว้เสร็จก็กลับมากอดขาเอาหน้าซุกขาหนีบ เอ้ย! ขาผมเหมือนเดิม อายไง พยายามทำหน้านิ่งแต่ตัวบิดอย่างนี้รู้เลยว่ามันอาย
“หนูชื่ออะไรคะ”
“...”
“ถามไม่ตอบ ลืมเอาปากมาด้วย”
“ไม่จริงสักหน่อย ปากน้องเล็กอยู่นี่”
มันเอียงหน้าออกมาจากหลังขาผมแล้วเอานิ้วชี้ไปที่ริมฝีปากเล็กแต่จิ้มลิ้มของมันแล้วยุบหัวกลับไปด้านหลังเหมือนเดิม ทำเอาเพื่อนๆผมยิ้มด้วยความเอ็นดู
“ชื่อน้องเล็กเหรอครับ มาหาพี่แอมมี่เร็ว พี่แอมมี่พาไปซื้อขนม”
“จริงๆนะ”
เร็ว... อย่างนี้ล่ะมันเร็ว ฮึ่มมมมม
“บอกมาก่อนว่าหนูชื่ออะไร”
แอมมี่ยื่นมือมาให้มันจับ มันก็จับแล้วเข้าไปในกลุ่มเพื่อนของผมอย่างง่ายดาย ทำไมไม่เหมือนมันเจอผมแรกๆเลยวะ ทีตอนนั้นตีกันจะเป็นจะตาย ไอ้อ้วนเสียน้ำตาไปเป็นปี๊บ ผมก็คิดมากไปหลายวัน ถ้าเข้ากันง่ายๆอย่างนี้ตั้งแต่แรกก็คงจะดี
“น้องเล็กชื่อเล่นว่าอเล็กซ์ ชื่อจริงเด็กชายอคิราห์ นามสกุลเอกวิรัตน์ อายุหกขวบ อยู่ชั้นอนุบาลสามทับหนึ่ง เลขที่สิบสาม มีเพื่อนสนิทชื่อแซ๊กแล้วก็น้ำฝน จบแล้วฮะเพราะว่าคุณครูบอกว่าไม่ต้องบอกชื่อพ่อชื่อแม่ก็ได้เดี๋ยวเพื่อนจะเอาไปล้อ แล้วน้องเล็กจะโกรธทำให้โมโหได้”
“อ้อออออออ ฮ่าๆๆ”
“ไม่จริงหรอก เด็กนี่ชื่อว่าอ้วนน้อย”
“ชื่อน้องเล็กนะ”
“อ้วน”
“น้องเล็กชื่อว่าน้องเล็ก!”
เริ่มโมโหละเนี้ย ไม่ต้องรอให้ถึงล้อชื่อพ่อชื่อแม่หรอก ฮ่าๆๆ
“น้องอ้วน”
“น้องไม่อ้วนหรอก พี่เออนั่นแหละที่อ้วน ตัวใหญ่ที่สุดในโลก” คิ้วเรียวเริ่มขมวด เริ่มกอดอกตั้งหน้าตั้งตาเถียงผมแล้ว คนรอบๆก็ลุ้นกันอยู่ว่าศึกนี้จะสงบมั้ยหรือต้องใช้ตำราพิชัยสงครามเข้ามาช่วย
“พี่ไม่อ้วนโว้ยยย บอกกี่ครั้งแล้วนี่กล้ามทั้งน้านนนนน”
“งั้น... งั้นพี่เออห้ามว่าน้องอ้วน นี่ก็กล้ามเหมือนกัน”
เนื้อนิ่มขนาดนี้กล้ามตรงไหน ตอบบบบบบบบบ
“อ้วนสุดในสายตาพี่แล้ว”
“ไม่เอา!”
มันทรุดลงนั่งยองๆกับพื้นทั้งที่ยังกอดอก หน้านี่โคตรงอบ่งบอกว่าโกรธแล้ว
“อ้วนสุดก็คือน่ารักสุดแล้วไง”
“...”
“อ้วนคือน่ารัก ยิ่งอ้วนก็ยิ่งน่ารักไงJ”
...
...
...
“โอ๊ยอะไร กับลูกเล็กเด็กแดงมันก็หยอด หยอดเอ๊าหยอดเอานี่เรียนวิศวะหรือขายขนมครกจ๊ะพ่อคูณณณณ”
“คนเราต้องหมั่นฝึกฝนตนเองโว้ยยยยย”
ผมตอบแล้วดึงอ้วนน้อยให้ลุกขึ้น ผมเดินไปแซวสาวตรงมุมไหนมันก็เดินตามผม สาวเล็กสาวใหญ่รุมจับแก้มมันบ้างขอถ่ายรูปบ้างแต่ไอ้อ้วนมันไม่ค่อยคุ้นชินในตอนแรกเลยเกาะขาผมไว้บ้างจับมือผมแน่นบ้าง แต่หลังๆมันก็เริ่มปรับตัวและสนิทใจไปเอง
“เราว่าผู้ชายรักเด็กหรือรักสัตว์เป็นผู้ชายที่น่านักและน่าคบ”
ผมไม่ได้รักเด็กเลยนะครับ แต่ว่า...
“เราว่าอยู่กับเด็กแล้วสนุก พอแกล้งเขาแล้วตลกดี แม่เราเป็นครูอนุบาลด้วยล่ะมั้ง เราเลยรักเด็กเหมือนท่านJ”
อ่านปากที่ขมุบขมิบส่งมาจากกลุ่มเพื่อนผมที่นั่งอยู่ไม่ไกลแล้วตีความได้ว่า ตอ-แหล ก็นะ ให้มันคุ้มกับไก่ทอดสองกล่องที่ซื้อเลี้ยงมันหน่อย ยืมมันมาเป็นสะพานจีบหญิงแป๊บ ฮ่าๆๆ
“น้องเล็กชอบกินไก่ทอดเหรอคะ”
“น้องเล็กชอบกินนิดหน่อย แต่เมื่อวานน้องเล็กยังกินไม่อิ่มเพราะพี่เอิร์ธ... อื้ออออ”
ผมรีบปิดปากไอ้เด็กแสบไว้อย่างรวดเร็ว อย่า ทำ พี่ เสีย แผน ครับ น้อง = =
“พอดีไก่หมดน่ะ เราเลยไม่ได้ทอดให้น้องกินเยอะ พี่ก็ไถ่โทษให้น้องด้วยการพาไปซื้อสิบสองชิ้นตามที่น้องต้องการแล้วไงครับ ยังไม่พออีกเหรอหึมเด็กอ้วน” ประโยคหลังผมหันไปพูดกับไอ้อ้วนอย่างอ่อนโยนพร้อมกับลูบแก้มมันเบาๆ มาถึงตรงนี้ใครๆก็คงคิดว่าผมเรียนวิศวะเอกการแสดงแล้วล่ะครับ
“น้องพอแล้วฮะ ^O^”
เด็กนี่ก็ไม่รู้อะไรเลย ยิ้มหวานจนตาหยีแก้มกลมให้ผมมองเพลินจนอดหยิกแก้มมันด้วยความหมั่นเขี้ยวไม่ได้ ผมว่าผมเข้าใจความรู้สึกแม่ผมแล้วล่ะ
“มานั่งกินนี่มา เดี๋ยวพี่จะช่วยพี่ก้อยตัดกระดาษก่อน”
ผมเรียกให้มันนั่งข้างๆ แต่ไอ้อ้วนมันมึนหรือเข้าใจผิดอะไรถึงได้เดินมานั่งตักผมที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น ลงล๊อคมันสินั่งกระดิกเท้าเบาๆพิงอกผมแกะกล่องไก่กินอย่างมีความสุขเลยมึง อดแกล้งเอาคางแหลมของตัวเองโขกลงบนหัวมันไม่ได้ วันนี้หัวมันหอม...
“เอิร์ธ”
“อ่าว กลอน มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
:katai5: :katai5: :katai5:
-----------------------------------------------------------------
แม่กลอนประตูโผล่มาอีกละ
= =;;
-
โผล่มาทำไมมมม
-
น้องเล็กพี่เออกำลังมุ้งมิ้งเลย นั่งนี่จะโผล่มาทำไม :m16:
-
หลังๆๆพี่เออมีการปรับตัว พยายามเอาใจน้องอ้วนใหญ่เลย
แถมอยากเป็นแฟนน้องอ้วนอีก 555 พี่เออน้องยังเล็กรอโตก่อนเน้อ
:hao7: :hao7:
-
อ่านจบถึงกับอุทานว่าอิเฮี่ยยยยยยยยย !! !
คนเค้ากำลังจะหวาน ชะนีเข้ามาสอดซะละ
ปล. ขออภัยที่ไม่สุภาพนะคะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ALEX :กอด1: :กอด1:
:L1:
:pig4:
-
อุยยย นึกภาพเค้านั่งตักแล้วกินไก่ไปน่ารักเชียวววว
แม่กลอนประตูโผล่มาทำไมคะ ตอบบบบบบบบบบ
-
อีพี่เออนี่ก็คงความเด็กเกรียนได้ตลอดจริงๆ
ฮ่า สงสารน้องเล็กขึ้นมาแล้ว. อย่าไปใจอ่อนให้พี่มันง่ายๆนะให้จีบนานๆเลย
นอนกอดน้องก็ใจเต้นด้วย วู้วยังไม่รู้สึกตัวอีก. :mew2:
ขอบคุณค่ะตอนนี้น่ารักมาก. น้องมีทวงนะ 12 ชิ้น อิอิ
-
น้องเล็กน่าร๊ากกกกก
พี่เออของเราดูรักเด็กหลงเด็ก ทำซึนสุดๆ 55555
แระเจ๊กลอนมาทำไมเนี่ยยยย =_=
ปล. มาอัพแร้วววววว ตื่นเต้นจุง
-
:ling1: :ling1: :ling1: กำลังน่ารัก หวานๆมุ้งมิ้งๆกัน อิกลอนประตู้ขึ้นสนิมจะโผล่มาทำม้ายยยย หึ้ยยย
ส่วนพี่เออนะ วันนี้ทำตัวดีขึ้นจิ้ดนึง ให้ 6/10 นิสัยชอบแกล้งน้องยังไม่เลิก
อั๊ยยย เมื่อไหร่น้องเล็กจะโตง่ะ อิอิ :impress2: :impress2:
-
:katai5: :katai5: เค้ากะลังน่ารํกกันเลย แม่กลอนโผล่ม่าไมเนี้ยยยยย :ling1: :ling1:
-
เอาอีนังกลอนประตูปิดลผ๊อคตายไม่ต้องให้โผล่มาเลยนะ
-
พี่เอออย่าแกล้งน้อง!! ถ้าน้องเล็กพูดคำนี้นี่คงน่าเอ็นดู :man1:
อ่านไปก็ได้แต่คิดว่าเมื่อไรน้องเล็กจะโตสักทีน้า~
โตแล้วจะมาเถียงกันแบบน่ารักๆอย่างนี้มั๊ยเนี่ย
ตอนนี้พี่เออพาน้องมาเปิดตัวหลังจากที่โพสต์รูปน้องมานาน
กำลังมุ้งมิ้งเลย นางมาละมาได้จังหวะพอดีเลย
ถ้าต้องเลือกระหว่างอยู่กับน้องเล็ก กับไปกับนาง
คิดว่าพี่เออจะเลือกอะไร :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดค่ะ
-
สรุปกลอนเป็นแม่ #ผิด
555555
รู้สึกเหมือนมีะไรบางอย่างยอกว่ากลอนกับอเล๊กซ์ต้องรู้จักกัน (มั้ง) อิอิ
-
พี่เออเริ่มน่ารักล่ะ อยากให้น้องเล็กโตเร็วๆ
-
:impress2:
-
คนเขียนเมื่อไหร่เด็กจะโตๆๆๆๆๆ :ling1: น่ารักมว๊ากกกกกกกพี่เออน้องอ้วน
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ รอคนเขียนมาอัพ :ling1: :ling1:
อยากบอกว่า ชอบตอนที่น้องกะพี่เถียงกันไปเถียงกันมา มันดูน่ารักกริ๊วกร๊าวหัวใจดี ฮิ๊ววว :man1: :man1:
-
น่ารักอ่ะ
พี่เออ....
ระวังติดคุก ข้อหาพรากผู้เยาว์นะ หึหึหหึหหึหึหึ
-
จงอัพ :call:
-
น่ารักจัง อยากให้น้องโตเร็วๆ
-
พี่มารอใหน้องโตทุกวันเลยน้าาา
-
น้องเล็ก เดี๋ยวพอหนูโตขึ้นมานะ แกล้งงอนให้อิพี่เออ ตามง้อวันละ 20 ชั่วโมงไปเลย 555555555
-
11
“อ่าว กลอน มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
“...”
“อ้วน สวัสดีพี่กลอนก่อนสิ”
ผมจับอ้วนน้อยลุกขึ้นแล้วเดินนำคนทั้งคู่ไปนั่งที่โต๊ะ ขืนยังนั่งอยู่นั่นก็จะหลุดมือทั้งก้อยทั้งกลอนสิคร้าบบบ ผมก็หว่านไปเรื่อย ถ้าได้ผมก็เอา เรื่องแบบนี้ผู้ชาย(เหี้ยๆ)เขาไม่ปฏิเสธกันหรอก
“สวัสดีฮะ แต่... แต่ว่าน้องจำชื่อได้ไม่หมดแล้วนะพี่เออ”
“อ้วนนนนนนนนน T_T”
เป็นน้องที่ดีต้องอย่าฆ่าพี่สิวะ มันบ่นตั้งแต่แรกตอนที่ผมพาไปม่อผู้หญิงตามซุ้มต่างๆแล้วว่าทำไมมันงงไปหมด จำไม่ได้ คนเยอะ อย่างนั้นอย่างนี้ โธ่น้อง น้องควรเรียนรู้ตั้งแต่ตอนนี้ไว้เผื่อตอนโตจะได้ไม่ลำบากเสาะแสวงหา
“เมื่อคืนไปกินเหล้ากับเพื่อนเหรอ”
“เปล่าๆ นอนอยู่บ้าน”
“เหร๊อออออออออออ”
“ฮ่าๆๆ ทำหน้าไม่เชื่ออ่ะ เห็นเราเป็นคนยังไงวะ”
“เป็นคนทุกอย่างยกเว้นคนดี”
“โหหหหหหหหหห คนสวยใส่ร้ายเราอ่ะ”
“ไม่จริงนะฮะ พี่เออเป็นคนดีเพราะว่าพี่เออซื้อไก่ทอดให้น้องเล็กตั้งสิบสองชิ้น”
O_O ตั้งแต่รู้จักกันมาตอนนี้มันพูดดีที่สุดเลยว่ะเฮ้ย แล้วทำไมในใจผมต้องลิงโลดที่ไอ้อ้วนน้อยมันมาปกป้องผมว่าไม่ได้เป็นคนเลว แถมยังกอดอกจ้องหน้ากลอนอย่างเอาเรื่องอีก มันจะน่ารักเกินไปแล้ว...
“ก็พี่เออของน้องเล็กอ่ะโกหกพี่กลอน เมื่อคืนพี่กลอนไลน์ไปหาไม่ตอบ แสดงว่าแอบไปกินเหล้าหรือไม่ก็...”
“พอๆๆ นอนอยู่บ้านจริงๆ ถามไอ้อ้วนได้ วุ่นวายอยู่กับมันทั้งคืนเนี้ย”
“พี่เออกินเหล้าด้วยเหรอ มันไม่ดี”
“เออออออออ รู้แล้วๆ อย่าเพิ่งบ่น หันไปตอบพี่กลอนก่อนว่าเมื่อคืนพี่อยู่กับเรา”
“แล้วโกหกว่าไลน์อะไรเหรอพี่เออ ไลน์อะไรเหรอ”
ไอ้อ้วนนนนนน TOT ดูมันกวนประสาท ถ้าไม่ได้คำตอบมันก็ไม่ยอมทำตามที่บอกอ่ะ เมื่อคืนผมเอาแต่หงุดหงิดเรื่องมันไงเลยเซ็งๆตอบบ้างเป็นบางคนบางคำถาม หลังจากที่คืนดีกันกับมันก็ไม่ได้แตะโทรศัพท์อีกเลย เพิ่งมาตามหาเมื่อเช้านี้เพราะเก็บไว้แล้วลืมที่
“น้องเล็กนี่น่ารักจังเลยนะ”
กลอนเอามือเขี่ยแก้มมันยิ้มๆแล้วอธิบายให้อ้วนน้อยฟังทุกคำตอบที่มันอยากรู้ กลอนใจเย็นและพูดเพราะ ถ้าเป็นผมคงได้มีการว๊ากเด็กเกิดขึ้นเพราะมันเป็นคำถามโลกแตกที่ท้าทายความอดทนของผมเกิ๊นนนนนน
“เข้าใจยังอ้วน”
“นิดหน่อย”
“นิดหน่อยอีกละ พี่เขาพูดจนปากน่าจูบยังไม่เข้าใจอีก”
“บ้าละเอิร์ธ -///////////-“
มีหลุมเล็กๆเราก็หยอดครับ =.,=
“เฮ้ยเอิร์ธ กินข้าวไหนวะ!”
เพื่อนๆผมตะโกนมาจากอีกโต๊ะนึงที่อยู่ไม่ไกลกันนัก พอคิดไรไม่ออกก็โยนกูตลอดดดดดด ผมเลยให้เกียรติสุภาพตรีในการตัดสินใจ กลอนเธอก็บอกว่ากินอะไรก็ได้ แล้วแต่ผมเลย =_= คิดเมนูอาหารนี่ยากกว่าทำข้อสอบอีก
“ไปห้าง Y มั้ยกินชาบูกัน”
ผลัวะ
“กว่าจะไปกว่าจะมาเสียเวลาทำงานกันพอดี”
ไอ้แพงเดินมาตบหัวผม นี่หงุดหงิดไอ้ต๊ะแล้วมาลงที่ผมอีกแล้วใช่มั้ยวะ
“มองหน้าทำไม จะอู้ไปจีบสาวเหมือนเพื่อนมึงเหร๊อออออออ”
น่านนนนนนน คิดไว้เคยผิดที่ไหน บอกแล้วงานนี้สาวๆเยอะมาก ไม่แปลกที่จะมีการสปาร์คกันเกิดขึ้น เราไม่เล็งเขา เขาก็จะเล็งเราเองแหละ หึหึหึ
“เอาน่า กำลังทำคะแนนแง่ะ ไม่กลัวกูแพ้คนอื่นเหรอไง”
“คู่แข่งเยอะก็ยอมแพ้ไปเถอะ หน้าก็เห่ย นิสัยก็เลว”
ไอ้มี่โผล่มาอีกคน หลังจากที่จิกผมก็เข้าไปนั่งประกบด้านเดียวกับไอ้อ้วนน้อยที่เปิดดูหนังสือภาพของมันไปเรื่อยเปื่อย เขาซีเรียสเรื่องอาหารกัน มันนี่สบายตัวล่ะ... ไก่ทอดสองกล่อง อิ่มพุงกลมเลย = =
“เชียร์กูบ้าง T_T บล็อกกูตลอดเลยนะพวกมึง โอ๊ยยย กูแพ้แล้วเนี้ย กลอนไม่เลือกกูแล้ววววว” ผมแกล้งทำโหยหวน
“ฮ่าๆๆ เว่อร์ไปแล้วเอิร์ธ”
“ถามน้องทิงนองนอยดีกว่าว่าอยากกินอะไร”
“น้องอยากกินก๋วยเตี๋ยวสตรอเบอร์รี่” ตอบรวดเร็วเหมือนคิดไว้ก่อนอยู่แล้ว แต่เมื่อกี้น้องเพิ่งกินไก่ทอดเสร็จน้องจะกินข้าวกับพวกพี่อีกเหรอ
“คือไร”
“ก๋วยเตี๋ยวสตรอเบอร์รี่ไงพี่เออ”
“เดี๋ยวนี้เขาล้ำกันขนาดเอาสตรอเบอร์รี่มาทำก๋วยเตี๋ยวแล้วเหรอวะไอ้แพง” หันไปถามเพื่อน เพราะกูยังไม่กระจ่าง ก๋วยเตี๋ยวสตรอเบอร์รี่คือไรรรรร หรือมันจะบัญญัติศัพท์ใหม่ขึ้นมาใช้เอง
“หมายถึงเย็นตาโฟป่าว”
“เย็นตาโฟ????”
“อ๋ออออ เรารู้แล้วก็น้ำมันชมพูๆเหมือนนมสตรอเบอร์รี่ไง น้องเล็กหมายถึงก๋วยเตี๋ยวที่น้ำสีชมพูใช่มั้ยคะ”
“น้องๆ น้องอยากกินเย็นตาโฟเหรอ เย็นตาโฟใช่มะ ยูโนว???”
“น้องไม่ได้หมายถึงเย็นเย็น น้องอยากกินก๋วยเตี๋ยวสตรอเบอร์รี่จริงๆ”
“ข่ะ เดี๋ยวพาไปกินเย็นตาโฟเนาะ = =;;;”
“น้องไม่อยากกินเย็นตาโฟนี่นา”
“ไปดูก่อน ถ้าไม่ชอบก็กินอย่างอื่น”
“ก็ได้”
“น้องเล็กเดินจับมือพี่แพงไปเนอะ”
“แต่ว่าน้องเล็กอยากไปกับพี่เออ”
“กร๊ากกกกกกกกกกกก ไงๆๆ ถอนคำพูดมั้ยว่าเด็กเกลียดกู”
แม้อ้วนน้อยมันจะอ้อมแอ้มพูดอย่างเกรงใจแต่ผมได้ยินชัดเต็มสองหู ไอ้แพงเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันทำหน้าโหดใส่ผม ผมเลยอุ้มไอ้อ้วนน้อยลอยหน้าลอยตาเยาะเย้ยมันแล้วเดินนำไปซะเลย ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้...
“ป่ะกลอน”
ผมหันหลังกลับยื่นมือไปให้เธอ กลอนยิ้มกว้างแล้วจับมือผมกลับมา
“พ่อแม่ลูก อี๋ๆๆๆ”
อิเคธี่จิกตาสะบัดบ๊อบใส่ผม ก็นะ... ก็เรื่องของมัน ฮ่าๆๆ ผมหันไปหัวเราะกับกลอน ฟู่วววววว เกือบลืมเธอแล้ว วุ่นวายกับไอ้อ้วนทีไรผมลืมทุกสิ่งหมดเลย
ตกลงไปกินก๋วยเตี๋ยวสุธี เอ่อ ไม่ได้ชื่อร้านสุธีหรอกนะ เป็นชื่อเจ้าของร้านซึ่งเป็นพ่อของเพื่อนในคณะด้วยกันครับ พ่อมันเปิดร้านอยู่หลังมอและมีลูกค้าประจำคือพวกผม
“เอาเส้นเล็กโฟต้มยำทะเลพิเศษน้ำซุป”
“ลื๊อไม่เอากาลามังมาตักไปเลยล้าอาเปียว”
“อย่าท้าอั๊ว อั๊วยกหม้อไปจริงๆล้วย หมาอั๊วไม่ค่อยมีไรกินช่วงนี้”
เตี่ยแกครางฮึ่มฮัมจะยกตะกร้อลวกเส้นมาโขกหัวไอ้เปียว
“แล้วพวกลื้อล่ะ”
“เล็กโฟต้มยำทะเลพิเศษเป็นสองเลย” ผมขี้เกียจคิดละ ลอกเพื่อนเป็นวิธีที่ดีที่สุด
“สาม”
“ห้า”
“อะไรไอ้เวรนี่ นับเลขไม่เป็นเหรอ = =”
“กูกับมัน” ไอ้ต๊ะทำหน้านิ่งๆแล้วคำว่ามันก็ชี้ไปที่ไอ้แพงที่นั่งหน้าบูดเล่นกับอ้วนน้อยอยู่
“เออๆ กูด้วยๆ หกชามค่ะเตี่ย”
“กลอนเอาไรครับ สั่งก๋วยเตี๋ยวอาจจะรอนาน แต่ถ้าอยากได้คนร่านๆก็กินไอ้เอิร์ธได้เลยครับ”
“สัสสสสสสสสสสสส”
เหมือนจะชงให้กู ติดตรงด่าว่ากูร่านเนี้ยแหละ
“อย่าไปฟังไอ้ห่าเปียวเลย กลอนกินไรดีครับ”
“ร่านจริงอ่ะ” กลอนเลิกคิ้วถามยิ้มๆ
“แรดด้วย เอ้ย โทษๆๆ เห็นมะม่วงวางขายนึกว่ามะม่วงแรด”
ไอ้แอมมี่ยักไหล่ไม่รู้ไม่ชี้ เดี๋ยวนะ พวกมึงก็บล็อกกูกันจั๊งงงงงงงง แล้วมะม่วงมาวางแผงขายทำไมหน้าร้านก๋วยเตี๋ยว พวกมันมีช่องได้ด่าผมเลยเห็นมั้ยยยย
“โอ๋ๆๆ เราเชื่อเอิร์ธน่า”
“งั้นมาคบกันเลย”
“บ้า! -//////-“
เห็นโอ๋ผมก็นึกว่าจะใจอ่อน ผมกับกลอนเคยไปกินเหล้ากันคืนนึงและเกือบจะไปถึงจุดๆนั้นอยู่แล้ว แต่ผู้หญิงอย่างกลอนไม่ใช่ง่ายๆนะครับ เลี้ยงเหล้าขวดสองขวดแล้วจะยอมผมซะเมื่อไหร่ล่ะ
แต่อย่างน้อยก็ได้จับได้จูบถือว่าเท่าทุน
“เอ้า เร็วๆสิแม่คุณ เขารอคุณอยู่คนเดียวแล้วค่ะ”
“เอ่อ ที่นี่มีเมนูอะไรแนะนำมั้ยคะ”
“อ่าน-ป้าย”
“ไอ้คม”
“ผัวขาอ่ะ อย่าดุเมีย”
ผมเรียกมันเสียงเบาปรามๆ มันก็กระเง้ากระงอดใส่ผม
“กินเหมือนเรามั้ย ลองดูๆ”
“เรากินเผ็ดไม่ได้”
“เด็กน้อยจัง^^”
“เอาไว้เรียกน้องเล็กเถอะ”
“เออออออออ นั่นสิ อ้วนกินไร”
ผมนั่งลงไปถามอ้วนน้อยที่จูงมือไอ้แพงไว้อยู่ มันสองคนคุยจ้อกันไม่หยุด ทีอยู่กับผมนะคุยกันดีๆได้แป๊บเดียะ นอกนั้นก็โกรธกันบ้างแกล้งกันบ้าง
“ก๋วยเตี๋ยวสตรอเบอร์รี่” แหมะ มุ่งมั่นในจุดมุ่งหมายของมึงมาก
“น้องจะกินเส้นสีอะไร”
“ชมพู”
“= = เตี่ย เส้นสีชมพูมีมั้ย”
“ลื้ออยากโดนมีดสับหมูใช่มั้ยอาเอิ๊ก” ขนาดเตี่ยยังเรียกชื่อผมผิด
“ไม่ค้าบบบบบบ เอาเล็กโฟหนึ่งครับ”
“ยำม้าย”
“ไม่ยำครับ”
“กลอนเอาเหมือนน้องเล็กก็ได้”
“เพิ่มเป็นสอง”
“สรุปคือเล็กโฟหก เล็กโฟยำทะเลพิเศษสอง”
“เฮ้ย! เล็กโฟต้มยำทะเลพิเศษหกครับเตี่ย เล็กโฟธรรมดาสอง”
“อั๊วก็คิดอยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้”
แหมเตี่ย คิดอย่างนึง พูดอีกอย่างนึงเลยนะครับ
“แค่สั่งข้าวกินเสียเวลาไปตั้งครึ่งชั่วโมง แล้วจะยืนบังหน้าร้านเขาทำไม นั่งสิครับนั่ง”
ไอ้แพงจูงมืออ้วนน้อยไปนั่งอีกด้าน ผมรีบวิ่งเข้าไปรวบตัวมันไว้เลย เรื่องอะไรจะให้ไอ้แพงแย่งอ้วนน้อยไปล่ะ เกิดเด็กมันติดไอ้แพงมากกว่าผมขึ้นมาละก็โดนทับถมหนักแน่
“น้องมานั่งข้างพี่”
“แต่ว่าน้องอยากฟังพี่แพงเล่าเรื่องทะเล”
“มันแค่เล่า แต่พี่จะพาไป เลือกเอาว่าจะนั่งข้างใคร”
...
...
...
“น้องจะไปนั่งกับพี่เคธี่”
“แป่ววววววววววว แว่วแว่วแว่ว” งานเอคโค่ก็มา ฮึ่มมมม
“เงียบไปเลยพวกมึง น้องมานั่งกับพี่เลยเดี๋ยวนี้”
ผมเดินตามไปรวบเอวมันหนีบเข้ากับเอวตัวเอง ไอ้อ้วนคว่ำหน้าดีดแขนดีดขาแต่พอเพื่อนผมบอกว่ามันเหมือนซุปเปอร์แมนเลยมันก็ยืดตัวตรงทำเสียงฟิ้วฟ้าว กูล่ะงง = =;; จับไอ้อ้วนน้อยมาไว้บนตักพร้อมกับรัดตัวมันไว้ไม่ให้กระดุกกระดิก พอได้สติ(?)มันเงยหน้ามามองผมโกรธๆ แต่ไอ้แพงที่นั่งตรงข้ามผมก็ช่วยเบี่ยงเบนความสนใจชวนมันคุยนู่นคุยนี่
“น้องร้อนนนนนน ปล่อยยย”
“ปล่อยแล้วอย่าดิ้นลงนะ ตกไปแล้วจะเจ็บตัว”
“น้องจะไปนั่งกับพี่แพง”
“พี่นั่งอยู่นี่น้องจะไปนั่งกับคนอื่นทำไมหึ”
“น้องไม่อยากนั่งแบบนี้นี่นา”
“ถ้าให้ลงจากตักแล้วต้องนั่งข้างพี่นะ”
“ข้างพี่เออไม่มีเก้าอี้ว่างให้น้องสักหน่อย!”
เออ จริงของมัน ไอ้ต๊ะนั่งหัวโต๊ะ ขวามือของมันเป็นไอ้แพง ซ้ายมือเป็นผม ถัดจากผมก็เป็นกลอน ผมเลยบอกให้พนักงานยกเก้าอี้มาเสริมให้มันนั่งหัวโต๊ะข้างไอ้ต๊ะเลย
“น้องเล็กเป็นญาติกับเอิร์ธเหรอ”
“ไม่ๆ เป็นนักเรียนของแม่เราน่ะ พ่อแม่มันไม่ว่างเลยให้มาอยู่ที่บ้านเราเสาร์อาทิตย์นี้”
“แม่เอิร์ธใจดีจังเลยเนอะ”
“อยากเป็นสะใภ้ป้ะล่ะ”
“อยากเป็นเขยพ่อเราบ้างป่าวล่ะ”
“เธอต้องให้พ่อมาขอเรานะ ค่าสินสอดไม่ต้องเดี๋ยวแม่เราจัดไว้ให้ แต่เราเรียกเป็นอย่างอื่น”
ผมแกล้งทำหน้าเจ้าเล่ห์ที่แฝงไปด้วยความหื่นมองกลอนตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ไอ้บ้า”
บทสนทนาเราหยุดแค่นั้นเพราะอาหารมาเสิร์ฟพอดี
“ใช่ก๋วยเตี๋ยวสตรอเบอร์รี่มั้ยอ้วน”
“ถูกต้อง ง่ำๆๆ” มันตักลูกชิ้นใส่ปากก่อนอันดับแรก ปกติเขามักเก็บไว้เป็นอย่างสุดท้านที่จะกิน
ผมลืมบอกไปว่าไม่ใส่ผัก เลยเขี่ยๆไว้ข้างถ้วยแต่พอไอ้อ้วนน้อยเห็นก็บอกว่ามันขอกิน ผมนี่โคตรแปลกใจที่เด็กอายุเท่านี้ชอบกินผัก แต่กินคำแรกมันน้ำหูน้ำตาไหลเพราะเผ็ดพริกต้มยำ ผมเลยต้องคีบไปล้างๆในถ้วยน้ำซุปที่สั่งมาเพิ่มของไอ้เปียว มันแทบยกขึ้นมาราดหัวผมอ่ะ เพราะมันสั่งเพิ่มมาเผื่อซดเวลาเผ็ดๆนี่ผมเอาผักไปล้างพริกออกทำให้น้ำซุปใสกลายเป็นสีส้มไปในพริบตา
“น้องใช้ตะเกียบคีบสิ ใช้ช้อนก็ตักได้แต่ผักอ่ะ”
“ทำยังไงเหรอพี่เออ”
“อย่างนี้”
ผมจับตะเกียบยัดมือมันให้ถูกต้องแต่มันกระดิกนิ้วลักษณะแปลกๆแบบนี้ก็ชัดเลยว่าใช้ตะเกียบไม่เป็น = =;;;
“น้องโตขนาดนี้แล้วยังใช้ตะเกียบไม่เป็นอีกเหรอ”
“น้องใช้ส้อม”
“ถ้าใช้ตะเกียบไม่เป็นไม่ได้กินเส้นนะ”
ผมเริ่มแกล้งมัน อ้วนน้อยทำหน้ายุ่งแล้วพยายามจับตะเกียบให้คีบเส้นให้ได้ พยายามไปพยายามมาสุดท้ายมันเอามือจับเส้นเข้าใส่ปากเลยครับ อะไรก็ต้านทานความอยากของมันไม่ได้จริงๆ
“น้องๆ ขอส้อมหน่อย”
ผมตะโกนขอจากพนักงาน มันยิ้มกว้างเมื่อผมจับมือมันมาเช็ดเอาน้ำที่เปื้อนออก ทั้งมือทั้งปากมันเยิ้มเลย พอได้ส้อมมาผมก็เอาไปจิ้มม้วนๆเส้นใส่ปากให้มันกิน
“เอิร์ธนี่รักน้องจังเลยนะ”
“หืมมมมม”
“เวลาเอิร์ธอยู่กับน้องเล็กจะต่างกับตอนอยู่กับเพื่อนมากอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ ยังไง”
“ไม่รู้ดิ เวลาอยู่กับน้อง เอิร์ธจะพยายามทำทุกอย่างให้ดูเป็นฮีโร่ ชอบแกล้งแต่เอิร์ธก็ดูเป็นห่วงน้องมากๆ แต่เวลาอยู่กับเพื่อนๆก็เฮฮา ไม่สนว่าใครจะมองยังไงเอาสนุกไว้ก่อน”
“เวลาอยู่กับกลอนอ่ะ...”
“...”
“...เราก็พยายามทำตัวให้เป็นแฟนนะ”
...
...
...
“ฮิ้วววววววววววววววววววววว”
“น้องเล็กก็หิ้วววววววววววววววหิว”
คนละฮิ้วละมั้ยไอ้อ้วนนนนนน T^T
“เอาจริงป่าวล่ะ”
...
เสียงกลอน... ผมได้ยินนะ แต่ไม่รู้สิว่าทำไมผมต้องแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วป้อนก๋วยเตี๋ยวให้อ้วนน้อยต่อ ผมอาจจะแค่เอาสนุกไว้ก่อนก็ได้ ถึงปากจะบอกว่าอยากขอเป็นแฟน แต่พอจะได้จริงๆแล้วผมก็ไม่โอเค ผมยังชอบชีวิตแบบนี้ ยังอยากอยู่กับเพื่อน ยังอยากมีเพื่อนใหม่เรื่อยๆ ไม่ใช่ว่ามีแฟนแล้วจะถูกจำกัดไม่ให้ไปสนิทกับผู้หญิงคนนั้นคนนี้มากเกิน คนที่มีแฟนแล้วจะต้องวางตัวอีกแบบหนึ่งซึ่งผมยังไม่พร้อม
“โอ๊ะ ลูกชิ้น”
“อยากกินมั้ย เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้”
ไอ้อ้วนมองหน้าผมนิ่งแล้วทำตาปริบๆ คาดว่าน่าจะงง วันนี้ผมมาแปลกไง ไม่ค่อยแกล้งมันและโคตรจะเอาใจมัน มันเลยเอ๋อแดกไปเลย แต่แค่แป๊บเดียวมันก็ยิ้มหวานแล้วพยักหน้าหงึกหงัก ตัวแค่นี้กินแล้วเอาไปเก็บไว้ที่ไหนหมดวะเนี้ย หวังว่าคงไม่ขี้แตกระหว่างทางกลับบ้านนะ = =;;;
ผมลงไปซื้อลูกชิ้น ไส้กรอกทอดมาขอจานใส่ที่ร้าน ไอ้เด็กตะกละพอเห็นลูกชิ้นเทลงจานปุ๊บมันก็หยิบปั๊บ ของมันเพิ่งออกจากเตาเลยลวกมือเข้าให้
“ฟู่ววววววว เห็นควันออกนี่มั้ย มันร้อน”
“น้องไม่เห็นหรอก”
“มันร้อนไง เดี๋ยวลวกมืออีก ต้องเป่าก่อน”
“ฟี่วววววววววววว”
“ฟู้วววววววววววว อย่างงี้”
“ฟี่ฟู่ฟี่ววววววว”
“ไอ้ขี้ดื้อเอ้ย มา พี่เป่าให้ น้องแค่นั่งอ้าปากรออย่างเดียวเลย”
ผมจับไส้กรอกมาเป่าๆสลับกับคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปากตัวเอง พออิ่มก็หันมาเป่าให้อ้วนอย่างจริงจังพอมันเริ่มเย็นก็เอาไปจ่อที่ปากสีสวยเล็กจิ้มลิ้มนั่น
“น้องกัดดิ”
“งื้อออออออออ”
“เอ้ากัด อะไรเนี้ย ทำไมไม่กัดอ่ะ”
“เอิร์ธ = =”
“มันเย็นแล้ว กินได้เลย”
“ไอ้เอิร์ธ...”
“ไรวะ”
“มึงเอาให้น้องมันกินดีๆดิเว้ยไอ้สัสสสสสสส TOT กูล่ะสงสารหน้ามัน”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
ผมเอาไม้จิ้มไส้กรอกแล้วเอาตั้งขึ้นตรงปลายบนอยู่ตรงจมูก ปลายล่างอยู่ที่คางไอ้อ้วน เด็กบื้อก็พยายามงับๆๆแต่มันไม่ใช่ไง ไส้กรอกมันติดอยู่ข้างนอกมันเข้าปากไม่ได้ เด็กแก้มกลมก็พยายามงับๆแต่ก็งับได้แค่ลม บางทีก็เอาลิ้นออกมาตวัดบ้างอะไรบ้าง ให้เขาได้หัวเราะกันทั้งโต๊ะ
“ไม่ได้หรอกพี่เออ”
“ก็ไม่ได้น่ะสิ อ่ะๆๆพี่ล้อเล่น น้องจับกินเอง เดี๋ยวพี่จะเป่าอันอื่นให้”
“งื้ออออออออออ”
“เฮ้ย ไม่ช่ายยยยยยยยยยย ฮ่าๆๆ”
เมื่อกี้ผมแกล้งมันเอาตั้งขึ้น พอมันจับไปกันเองมันเอาขวางปากแนวนอนไว้เลยอ่ะ ไอ้เด็กบ๊องเอ้ยยยย ผมเลยจับให้มันกินแบบปกติสุขแบบชาวบ้านชาวช่องเขา มันถึงจะเข้าใจ กัดตั้งแต่ส่วนปลายข้างหนึ่งไปถึงอีกข้างหนึ่ง หมดไปอย่างรวดเร็ว
“ไม่แล้ว”
“น้องไม่กินแล้วเหรอ เอาอีกหน่อยๆ”
“น้องอิ่มแล้ว”
“อีกชิ้นนึงจะหมดแล้ว”
“พี่เออมานี่ก่อน”
มันกวักมือเรียกผม ผมเลยก้มหน้าไปใกล้ๆเพราะมันทำท่าอยากจะกระซิบกระซาบอะไรผมสักอย่าง
“เอิ๊กกกกกกกกก~~~”
...
...
...
มึงมาจากดาวดวงไหน
ทำไมมึงทั้งตดทั้งเรอใส่กรูววววววววววววว TOT!!!!
---------------------------------------------------------
ช่วงนี้ยุ่งมากกกกกกกกกกก แต่หลังจากนี้ก็ชิวขึ้นมานิดนึง(มั้ง)
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติดตามค่ะ
-
:laugh: น้องเล็กทำดีมาก. สะใจแท้
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
-
55555 เมื่อไหร่น้องเล็กจะโตง่ะ พี่เออแม่งขี้แกล้งจริ้งๆๆ
-
55555 สมน้ำหน้าเอิร์ธ :m20: :m20:
-
5555 สมน้ำหน้าพี่เอออ
แต่พี่เอออไปอ่อยพี่กลอน จะดีหรอ
ไม่น่าให้ความหวังนะ สงสารนาง :hao4:
-
:mew1:
-
อ่านจบตอนขำก๊ากเลย5555 สมน้ำหน้าพี่เออมันชอบแกล้งน้องเล็กดีนัก โดนเรอใส่แค่นี้จิ๊บๆ 5555 โอยสะใจ :laugh: :m20: :jul3:
-
น้องเล็กอย่างฮาอ่ะ พี่เออนี่ขี้แกล้งจริง ๆ ถ้าไม่คิดจะคบกลอนก็เลิกหยอดเหอะอย่าเอาความรู้สึกใครมาล้อเล่นเลย
-
โอ๊ยยยยยย ขำน้องเล็กมากอ่ะ :m20: น่ารักคูณ100เลย :กอด1:
เมื่อไหร่พี่เออจะเลิกแกล้งน้องแรงๆสักที เวลาน้องโกรธมันน่าเบื่อนะ :เฮ้อ:
-
อยากให้น้องโตเร็วๆ พี่เออจะได้ไม่ไปจีบหญิงที่ไหนอีก 55555555555 :hao7:
-
น้องเล็กกกกกกกกกกกกก
น่ารักที่สุด
:mew1:
-
รอพี่เออพาน้องไปเที่ยวทะเล ฮิ้ววววว อยากให้น้องเล็กย้ายมาอยู่กับพี่เออเลยอะคงสนุกแน่ๆชีวิตมีสีสันเลย ฮิๆๆๆๆ
-
นุ้งเล็กน่าร๊ากกกกกกก
ส่วนกลอนนี่ เห็นเล่นตัวแบ้วๆนะ แต่นางเอาจิง
พลาดแระเอิร์ธ หยอดผิดคน 55555
-
อยากให้น้องโตไวๆ จะได้ไม่โดนแกล้ง อิอิ
-
นังพี่เออจีบหญิงอยู่นั่นแหละ หมั่นไส้มากกกกก นี่ขนาดมีน้องเล็กอยู่ด้วยแล้วนะ
-
น่ารักดีจัง
-
ถ้าพี่เออจีบเล่นๆ ก็พอเถอะ
สงสารผู้หญิงเค้า
เดี๋ยวน้องเล็กเข้าใจผิดหรอกกกก
-
สะใจมากกก น้องเล็กทำดี ตลกพี่เออ 555555 โดนทั้งตดทั้งเรอ เอิ้กๆ :laugh:
-
น้องเล็กเยี่ยมมาก o13
-
55555น่ารักอ่ะ
-
ทำไมเรามีความรู้สึกว่าน้องเล็กมันจะโตไปเป็นเมะวะคะ สบสนแปป อ่านเพลินมากเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆนะคะ
-
รอให้โคจะไม่ไหวแล้ว
-
12
“นี่ คนนี้เป็นไง”
“สวย ง่ำๆๆ”
“คนนี้อ่ะ”
“ก็อร่อยเหมือนกัน”
“ห๊ะ = =;;”
“ก็สวยเหมือนกัน ฮิฮิ”
ไอ้อ้วนหัวเราะจนตาหยี เอาเอ็มเคมาล่อมันมาเที่ยวด้วย ระหว่างกินก็เปิดรูปสาวๆให้มันดูเพราะเลือกไม่ถูกว่าคืนนี้จะออกไปกับใครดี ฮ่าๆๆ
“คนไหนสวยสุด”
“น้องชอบคนที่เจ็ด”
“มีห้าคน!”
มึงดูจริงป่ะเนี้ย หรือปล่อยให้กูพูดคนเดียวส่วนมึงแดกเอาๆวะห๊ะ TOT เก็บไอแพดเข้าเป้แล้วตักกินบ้าง เรื่องแบบนี้ไม่ค่อยจะทันมันหรอก
“พี่เออตักกุ้งให้น้องหน่อย”
“ตักเอง เมื่อกี้ก็ยังตักเอง”
“ก็พี่เออเอาช้อนใหญ่ไป”
ช้อนใหญ่? คิดแล้วก็เหลือบตามองที่อยู่ในมือ เออ มันคือช้อนใหญ่ก็ได้ว่ะ ที่ผ่านมาผมก็เรียกว่าที่ตักบ้างกระบวยบ้าง ตั้งชื่อมันว่าช้อนใหญ่ก็ดีเหมือนกัน
“ไม่ให้หรอก”
“ถ้วยน้องหมดแล้ว”
“หมดแล้วก็อิ่มดิ”
“น้องยังไม่อิ่ม ให้น้องเถอะ”
หึหึหึ กวนเด็กมันสนุก
“ให้น้องเถอะนะ มีอีกตั้งเยอะ น้าๆๆ” มันทำหน้าเศร้ามองผม ปากก็กัดปลายส้อมไว้เครียดๆจนผมต้องดึงออกเดี๋ยวมันจะไปทิ่มปากเอา ได้เป็นเรื่องอีก
“น้องต้องหัดใช้ตะเกียบด้วย น้องโตแล้วจะมากินส้อมได้ยังไง”
“น้องทำมืออย่างนี้ๆแล้วมันทำไม่ได้”
มันบีบมือให้ผมดูอย่างกะปอบหยิบ = =;;; ใครเขาจับตะเกียบกันแบบนั้นวะ ผมก็ลืมไปแล้วว่าผมเริ่มต้นจับตะเกียบได้ยังไง รู้ตัวอีกทีนี่คล่องละ
“นี่ พี่คีบให้ดู อยากกินกุ้งก็คีบขึ้นมา ชึ๊บบบบบ” ผมคีบจากหม้อมาให้มันดูใกล้ๆ “แล้วก็เอาเข้าปาก... โอ๊ยสัสสส ลวกปากกกกกก”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ >O<”
ไอ้อ้วนมันชี้หน้าหัวเราะผมเสียงดังลั่นร้านจนคนเขาหันมามองแล้วแม่งไอ้อ้วนน้อยมันตัวขาวๆแก้มพองๆตาใสแจ๋วงี้ โต๊ะข้างๆเริ่มบอกน่ารักจังๆแล้วเมียงมองกันใหญ่
“ฮ่าๆๆ น้องจะไม่ใช้ตะเกียบหรอก น้องกลัวโดนลวกปาก”
“ไม่ต้องมาพูด!” แม่งเอ้ยยย TOT กะจะโชว์เท่
“มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ^^”
พนักงานเสิร์ฟสาวหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มที่เล่นจ้องตากับผมอยู่สักพักเดินเข้ามา ผมรีบกลืนน้ำลงคอแล้วเงยหน้ามาสบตาด้วยท่วงท่าสโลว์โมชั่น
“พี่เออเจ็บปากฮะ”
“เหรอคะ”
“แต่ว่าพี่เออยังพูดได้อยู่”
“พูดมากแล้วอ้วน”
“พี่เออต้องกินน้ำแข็ง ตอนที่น้องโดนข้าวต้มลวกน้องก็กินน้ำแข็งเย็นๆ”
“ใครจะไปทำ ขอบคุณมากนะครับที่เป็นห่วง” ประโยคหลังผมหันไปพูดกับน้องพนักงาน
“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้ามีอะไรเรียกใช้ได้เลยนะคะ ยินดีบริการเต็มที่”
“บริการดีขนาดนี้ หลังเลิกงานให้ผมบริการคืนบ้างดีมั้ยครับ จะได้เท่าเทียม^^”
ผมเลื่อนโทรศัพท์ เธอทำท่าทางเขินอายแต่ก็หยิบไปกดเบอร์ แหมะ ก็เล่นหูเล่นตากันมาสักพักละ
“หยุดนะฮะ! อย่าขโมยโทรศัพท์ของพี่เออไป”
ไอ้อ้วนน้อยรีบลุกขึ้นยืนบนเก้าอี้ทันทีที่เหลือบมาเห็นน้องเขาหยิบโทรศัพท์ของผมไป มันทำหน้าทะมึงทึงแบบจริงจังมาก่อนจะฉวยเอาโทรศัพท์ของผมมา
“พี่เออ เราต้องแจ้งตำรวจนะ”
“แจ้งทำม๊ายยยยยยยยย TOT” นวดขมับที่กำลังเต้นตุ๊บๆ ผมขอโทษน้องเขาแล้วสั่งเป็นย่างมาจานใหญ่ก่อนจะมาเถียงกันกับไอ้อ้วนน้อย มันยืนยันว่าน้องเขาจะขโมยโทรศัพท์ผมเพราะมันหันมาเห็นพอดี ผมเลยแกล้งกินกุ้งหมดหม้อเลย มันก็งอนผมไปอีก ที่จริงผมแอบสั่งแฟมิลี่เซทเพิ่มให้มันแล้วล่ะน่า
ผลัวะ
“เชี่ยยยยยยยยย ใครวะ”
รู้สึกได้ถึงอะไรที่ฟาดหัวหนักๆ
“โอ้โหหหห ถ้าไม่เจอโดยบังเอิญนี่นึกว่าตายไปแล้วนะ”
“มึงพูดอย่างกะไม่ได้เจอกูมาสักชาตินึงอ่ะ ทั้งๆที่นี่ยังไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงด้วยซ้ำ = =”
“เห็นไลนกลุ่มไม่ตอบทั้งๆที่ปกตินี่แกนนำ”
“เหอๆๆ ยุ่งกับไอ้เด็กนี่” ผมจิ้มหัวไอ้อ้วนน้อยจนหน้าหงาย มันหันมาจิกตามองผมแล้วถอนหายใจแรงกอดอก ทำท่าหงุดหงิดใส่น่ากลัวจั๊งงงง ตัวเท่าหัวแม่ตีนนี่
ไอ้แอมมี่พูดแต่ผมไม่ได้สนใจ สนใจมันมากกว่า อะไรคือแต่งหน้าแต่งตัวอย่างกะเป็นผู้หญิงงี้วะ เอ่อ แต่มันก็เป็นผู้หญิงอยู่แล้วนี่หว่า
“แอมมี่ มันเป็นใครบอกกูมา”
“อะไร ใคร? มันไหน”
“ใส่ชุดคลุมท้องมาแบบนี้จะไม่ให้กูถามว่าใครได้ยังไง ใครที่มันทำมึงท้อง!”
“ไอ้เหี้ยยยยยยยย ชุดคลุมท้องบ้านน้องป้ามึงซิ!! ^&())*%@&%&^_)_@!$^U$W#*P)”
“ฮ่าๆๆๆ โทษๆๆ ดูผิด นึกว่าท้องอ่อนๆ”
“กูแค่ใส่ชุดเดรส ไม่ใช่ชุดคลุมท้องโว้ยยยยยยยยยย TOT”
ผมนั่งจ้องมันซะจนมันทำตัวไม่ถูกไปเลย ผมไม่ได้พิศวาสอะไรมันนะ เพื่อนก็คือเพื่อน ผมแค่แปลกตานิดหน่อย มันสวยขึ้น ดูเป็นสาวหวานมากกว่าสาวห้าวที่ผมเคยรู้จัก ถ้าเจอกันในลุคนี้ครั้งแรกผมจะรีบเข้าไปจีบเลยนะ แต่เราเริ่มต้นกันด้วยเพื่อน ผมก็อยากจะจบด้วยเพื่อน เหมือนคนอื่นๆที่ผมแค่ควงและก็จบที่ควง
“แล้วนี่แกล้งอะไรน้อง งอนใหญ่แล้วนั่น”
“แย่งกินมันก็งอนเล่า”
“พี่เออนิสัยไม่ดี น้องเล็กก็ต้องโกรธ”
“ไม่ง้อหรอกนะ หายโกรธเองด้วย”
“...”
“ไม่ง้อจริงๆนะเว้ย”
“เหอะ”
ผมแอบยิ้มแล้วล้วงของสำคัญออกมาจากกระเป๋าเป้
“อ่ะนี่”
“ฮึ๊ยยยยยยยยยยยย >O<”
มันบีบตาวางช้อนวางส้อมแล้วเกาะแขนผมทันที ย้ำว่าทันที หึหึหึ ขวดนมขวดเดียวเปลี่ยนชีวิตคนได้จริงๆ ไปไหนก็ต้องพกไปด้วยเผื่อมันดื้อจะได้เอามาเป็นข้อต่อรอง
“น้องขอออออออออออ”
“น้องไม่โกรธพี่แล้วเหรอ”
“ไม่”
“ดี๊~~~J”
ผมยื่นให้มัน มันก็รับไปดูดอย่างกะลูกแมวดูดนมแม่แมว ไอ้มี่เอื้อมมือมาขยี้หัวมันที่นั่งอยู่ข้างผมพร้อมกับทำหน้าหมั่นเขี้ยวเด็ก ขวดนมแม่งสยบทุกอย่างจริงๆ
“เมื่อกี้น้องโกรธอะไรพี่เอิร์ธเหรอครับ”
“เฮ้ยๆๆๆ” ผมรีบร้องห้าม เรื่องมันกำลังจะสงบนะเว้ยยยยย แต่คงไม่ทันละ คิ้วเรียวของอ้วนน้อยเริ่มละ... เริ่มขดเข้าหากันละ
“อี้เออแอ่งอ้องอินอุ้งอ้องเอ็กอังอินไอ่อิ่มเอยอี้เออใออ้าย”
ฟ้องไอ้มี่รัวๆเลย
“=____= อ้วน ใจเย็นแล้ววางขวดนมลงก่อน พูดด้วยดูดด้วยมันฟังไม่รู้เรื่อง”
“พี่เออแย่งกุ้งของน้องเล็กไป”
เอาขวดออกก่อนพูด พูดจบก็ยัดลงปากต่อ
“แต่ตอนนี้น้องเล็กไม่อยากกินกุ้งแล้ว น้องเล็กอยากกินนมมากกว่า^O^”
ผมบีบแก้มป่องๆของมัน ไม่ได้หมั่นเขี้ยวนะ แต่หมั่นไส้โว้ยยยยยย ทุกคนพร้อมจะโอ๋มันมาก แต่อย่าได้หวังว่าผมจะโอ๋มันเลย(เหรอออออออออออ)
“โทรให้ไอ้แพงมานี่ดีกว่า เห็นบ่นๆคิดถึงน้องเล็กอยู่”
“อ้องเอ็กอ้ออิดอึงอี้แอง”
หืมมมมมมม งี้กูแปลออกเลยนะว่ามันก็คิดถึงไอ้แพง = =;; ถามคำนึง แล้วเคยคิดถึงกูบ้างป่ะวะ พาไปเลี้ยงข้าวเลี้ยงขนม นมก็ซื้อให้กิน เสื้อผ้าก็ซื้อให้ใส่ นอนก็นอนด้วยกัน ยังจะคิดถึงคนอื่นอีก
“ไม่ต้องโทร พวกกูจะกลับละ”
“อย่าเพิ่งดิ เดินเล่นด้วยกันก่อน”
“ได้ แต่ไม่ต้องเอาไอ้แพงมา”
“ไมวะ”
“เดี๋ยวมาวุ่นวายกับไอ้อ้วน”
“สัสสสสสสสสสสสสสส หวงน้องสัสอ่ะ”
“หวงไร =_____________________= ใครหวง ไม่มี๊~~~~”
“นี่ขนาดไม่ใช่น้องแท้ๆนะเว้ย ดีนะที่มึงเป็นลูกคนเดียว ไม่งั้นน้องมึงไม่ได้กระดุกกระดิกตัวไปไหนแน่อ่ะ”
ผมไม่ใช่คนหวงน้องสักหน่อย ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่ใช่คนรักเด็ก หลานผมก็มี ลูกพี่ลูกน้องก็มี ผมไม่เห็นจะสนใจพวกมันเลย แต่กับไอ้อ้วนนี่มัน... ไม่รู้เหมือนกันโว้ยยยยยยยยยยยยยยย ผมอยากอยู่กับมัน อยากดูแลมัน แล้วก็อยากให้มันสนใจแต่ผมด้วย
“ยุ่งน่า”
“ชิ นี่เลี้ยงใช่ป้ะ”
“กูไม่เคยให้มึงจ่ายอยู่แล้ว แดกๆเข้าไป”
“ค่าาาาาาา”
แอมมี่พยักหน้ายิ้มๆ ส่วนเด็กก็เอียงหัวมาซบแขนผม อดแกล้งเอาศอกดันหัวมันออกไปอีกทางไม่ได้ แต่มันมีความสุขมากแงะ คิดว่าผมเล่นเลยเอนหัวกลับมาซบตามเดิมทำอย่างนี้อยู่สามสี่ครั้งมันก็หัวเราะคิกคัก ไม่ต้องเอาศอกดันก็เอนหัวไปเอนหัวมาเอง
“เห็นรูปที่ชมรมถ่ายภาพเอาลงเพจป่ะ รูปมึงกะน้องมุ้งมิ้งกันอ่ะ คนไลค์หลายหมื่น กูว่ารูปสวย เคมีเข้ากันดี เหมือนพี่ชายมาเฟียกับน้องชายมุ้งมิ้ง”
อย่างกะชื่อซีรี่ส์เกาหลีว่ะ
“เหรอ ก็คนมันหล่ออ่ะครับ ทำไงได้ ฮ่าๆๆ”
“กูอยากยกหม้อสาดหน้ามึงจริงๆ ดูซิจะยังหล่ออยู่อีกได้มั้ย”
“โถ ทำกันได้ลง ไม่สงสารกันบ้างอ่อ?” ผมทำหน้าอ้อน(บาทา) ไอ้มี่เลยคว่ำปากใส่
“ตีนนิ”
เรื่องไลค์ไม่ไลค์มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเพราะเอิร์ธรักทุกคนคร้าบบบบบ ^O^
พอต่างคนต่างอิ่มเราก็แยกย้ายกันไป ตอนเย็นแดดไม่ค่อยแรงเลยพาไอ้อ้วนไปเดินดูของตามสตรีท ต้องจับมือไว้ตลอดด้วยไม่งั้นเห็นร้านไหนที่มีการ์ตูนน่าสนใจจะแอบวิ่งไปดูหมด ผมกะจะไปสั่งตัดยีนส์ไว้สักตัวสองตัวแต่มือผมถูกมือนุ่มกระตุกไว้เสียก่อน ไอ้อ้วนเงยหน้ามายิ้มกว้างจนตาหยีเป็นสระอิ
“พี่เออ โพนี่”
“แมนๆเขาไม่เล่นตุ๊กตากันหรอก”
“น้องชื่อน้องเล็กไม่ได้ชื่อแมนสักหน่อย น้องก็ต้องเล่นได้^O^”
ครับ =_____= เข้าใจคนละอย่างหรือไอ้อ้วนมันหัวหมอ
“แต่น้องมีหลายตัวละนะ”
“น้องยังไม่มีตัวเล็กเลย”
“เอาตัวเล็กพอนะ”
“เอาตัวเล็กสองตัว^O^”
กู-ว่า-แล้ว
“ให้น้องหนึ่งตัว ให้พี่เออหนึ่งตัว นะๆๆ เอาไปห้อยตรงกระเป๋า”
กระเป๋านักเรียนมันรูปผึ้งเหลืองมีพวงกุญแจเป็นม้าสีม่วงสีฟ้างี้ เข้ากันดีอย่างบอกไม่ถูก =____=;;; ผมนั่งดูไอ้อ้วนยืนเลือกตุ๊กตา หน้าตามันจริงจังยิ่งกว่าตอนผมสอบเข้าซะอีก หยิบแล้วก็วางแล้วก็หยิบมาดูใหม่วนอยู่อย่างเงี้ย ระหว่างนี้ก็มีคนมาขอถ่ายรูปเราสองคน(อีกแล้ว)
“น้องได้แล้ว”
“นับเลขผิดหรือเปล่า นี่มันสาม”
“อุ๊ย แหะๆๆ”
แหมะ ทำมาเป็นอ๊งเป็นอุ๊ยนะ มันวางทั้งสามตัวแล้วเลือกใหม่อีกครั้ง กูรอมันมากว่าครึ่งชั่วโมงละ ไม่เคยรอใครเลือกของนานขนาดนี้มาก่อนเลย ถ้าไปเดทกับหญิงหรือไปส่งแม่ซื้อของผมจะขอเดินไปร้านซีดี ร้านหนังสือรอ พอเสร็จก็กลับไปจ่ายเงินให้แค่นั้น ไม่ใช่มานั่งยองๆรอให้ปวดแข้งปวดขาแบบนี้
“น้องเลือกไม่ได้”
“น้องต้องรู้จักตัดใจ”
“น้องตัดใจไม่ได้หรอก”
“มานั่งนี่ นั่งทำใจแล้ววางคืนไปที่เดิมตัวนึง”
ผมจับมันมานั่งบนขา ไอ้อ้วนน้อยกอดตุ๊กตานิ่งคิด มองซ้ายมองขวาแล้วก็ถอนหายใจ ซื้อให้น่ะซื้อได้ แต่มันบอกแต่แรกว่าขอสองตัวก็ต้องสอง คำไหนต้องเป็นคำนั้น
“น้องอยากได้ทั้งหมดเลย”
“น้องบอกพี่ว่าสองตัวเองนะ”
“ก็...ก็...นะ น้อง...”
“น่าสงสาร ซื้อสองตัวพี่แถมให้ตัวหนึ่งเลยอ่ะ น่ารักอย่างนี้พี่เขายังจะดุอีกเนาะเรา”
“เห้ยพี่ ไม่ได้ครับ ต้องสั่งสอนมันแต่เด็ก” ผมรีบห้ามพี่คนขาย
“สงสารมันน่ะ น้องมันเลือกไม่ได้จริงๆ”
“ว่าไงอ้วน ยังเลือกไม่ได้พี่จะทิ้งไว้ที่นี้แล้วนะ”
“น้องไม่เอาแล้ว”
มันหลุบตามองต่ำตลอดเวลา ถอนหายใจด้วยความตัดใจแล้ววางตุ๊กตาทั้งสามตัวลงในตะกร้าทั้งหมด ผมพยักหน้าเข้าใจแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แอบทำมือบอกพี่คนขายให้เอาสามตัวนั้นใส่ถุงแล้วจ่ายตังค์อย่างเงียบที่สุด ส่วนไอ้เด็กที่ทำหน้าเศร้ามองพื้นตลอดเวลาก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย พาเดินไปไหนก็ไม่มองหน้าไม่หือไม่อือถามคำตอบคำ รอผมวัดตัวตัดยีนส์เลือกของเงียบๆ แต่ไปไหนก็จับมือกันตลอดเวลา
“น้องไปดูคุณครูในครัวป่ะว่ามีไรกินบ้าง”
“ครับ”
ตอบรับเสียงเบาแล้วเดินก้มหน้าก้มตาเข้าไปในครัว ผมเดินเอาพวงกุญแจไปคล้องกระเป๋าผึ้งเหลืองของมันให้ทั้งสามตัว แล้วเอาแอบไว้ข้างหลังตอนเดินลงไปห้องรับประทานอาหารด้านล่าง
“คุณครูพาไปซื้อสิบตัวเลย”
“ฮือออออออ น้องเล็กไม่อยากได้แล้ว ฮึก”
“ไอ้เอิร์ธ! ไม่ต้องหลบหลังประตู ออกมาเลย”
เนี้ยแหละครับ คนเดียวที่รู้ทันผมทุกเรื่อง น่าเบื่อจริงๆ =_=
ไอ้อ้วนน้อยกอดคอแม่ผมแล้วซุกหน้าร้องไห้เลย นึกว่าจะแน่ ทำเป็นไม่เอาแล้วก็ได้แต่สุดท้ายก็มางอแงเอากับคนที่ตามใจมัน แม่ผมแงะร่างขาวออกมันก็เอาหลังมือเช็ดน้ำตาป้อยๆอย่างน่าสงสาร
“ก็มันบอกเองว่าจะเอาสองตัว”
“เพิ่มอีกตัวมันจะเป็นอะไรไป เงินที่ให้ใช้นี่เอาไปเลี้ยงผู้หญิงหมดหรือไง ซื้อของให้น้องนิดๆหน่อยๆก็ซื้อไม่ได้”
แม่งงงงงงงงงงง กะจะเซอร์ไพรส์น้องกลับโดนแม่ด่าซะเอง ผมขยับของที่อยู่ด้านหลังให้แม่เห็น ท่านก็พยักหน้าให้แต่ก็ไม่วายชี้หน้าคาดโทษที่ผมไปแกล้งลูกรักท่าน
“ไม่ต้องมาขี้แงเลยอ้วน เมื่อกี้บอกว่าไม่เอาเองนะ”
“ไม่เอา ฮืออออออออออ” มันปล่อยโฮออกมาอย่างเหลืออด ตาช้ำจมูกแดงกับแก้มชื้นไปด้วยน้ำตา แม่ผมเลยอุ้มมันเดินปลอบรอบบ้านกว่าจะสงบแล้วมานั่งกินข้าวได้ วันนี้ป๋าไม่อยู่มีกินเลี้ยงอะไรสักอย่างเนี้ยแหละ
“โอ๊ะ(OoO)”
“ว้าววว อะไรวางอยู่บนโต๊ะ ของน้องเล็กหรือเปล่า”
“ของน้องเล็กเหรอ” มันถามงงๆ ก็เออสิ หิ้วมาตลอดทางมันคิดว่าเป็นอะไรไอ้เด็กโง่เอ้ย
“จะเอามั้ยล่ะ”
“...”
เอาไม่เอา”
“นี่กระเป๋าของน้องเล็ก”
“โพนี่จะเอามั้ย”
“โพนี่น้อยติดอยู่ที่กระเป๋าของน้องก็ต้องเป็นของน้อง^O^” ยิ้มทั้งที่แพขนตายังเปียกชุ่ม หน้าก็ยังมีคราบน้ำตาอยู่เลย อดจะปาดออกให้ไม่ได้
“กว่าเข้าใจกันก็ต้องได้เสียน้ำหูน้ำตากันก่อน เอ้า คืนดีกันแล้วก็กอด คราวนี้หอมแก้มด้วย แกล้งน้องหนักๆแม่จะหักเงินเดือนนะ”
“เฮ้ยยยยยยย ได้ไงอ่ะ”
“กอดเร็วๆ”
ไอ้อ้วนน้อยกระโดดข้ามมาเหยียบเก้าอี้ผมแล้วกอดผมหมับ ยิ้มหวานทีนี่ไปทั้งตาทั้งปากโคตรน่าแกล้งอ่ะ ผมกอดร่างนุ่มนิ่มแน่น นี่คนหรือมาร์ชเมลโล่ ทั้งขาวทั้งนุ่มถ้าเป็นผู้หญิงนี่กูฟินตาย
“หอมด้วย”
“ไม่เอา น้องเล็กไม่ให้หอมน้า”
“ทำไมวะอ้วน”
แม่ผมก็ทำหน้าสงสัยไปด้วย
“ไม่อาววววววววววว”
เคยได้ยินสำนวนว่ายิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุมั้ยครับ นั่นแหละบอกความเป็นตัวผมเลยJ ยิ่งไอ้อ้วนน้อยดิ้นจะหนีบอกว่าไม่เอาๆผมก็ยิ่งจะยื่นหน้าไปหอมมัน นิ้วป้อมดันหน้าผมไว้แต่ก็สู้แรงผมไม่ได้ สุดท้ายมันก็แนบหน้าไปกับโต๊ะด้านนึงส่วนอีกด้านก็โดนทั้งปากทั้งจมูกผมกดไว้
แม่ง... มันทำไมหอมจนผมไม่อยากปล่อยเลยวะ
“กรี๊ดดดดดดด คิกๆๆ คันนนน น้องคัน! กรี๊ดๆๆ”
หึหึหึ หนวดผมเริ่มขึ้นอยู่พอดีเลยแกล้งเอาถูๆแก้มนิ่ม ไอ้อ้วนคงทั้งคันทั้งจั๊กจี้บางทีก็หัวเราะบางทีก็ผลักออกจนแม่เอาช้อนเคาะหัวผมนั่นแหละถึงจะเลิกแกล้งมัน ไอ้อ้วนน้อยเกาแก้มจนแดงเถือกผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด
“คนใจร้ายยยยย ชอบแกล้งน้อง น้องจะฟ้องแซ็ค”
“ไอ้แซ็คจะทำอะไรพี่ได้ = =;;”
“ได้!”
“แล้วทำไมต้องพูดถึงมัน คิดถึงมันเหรอ”
“น้องคิดถึงแซ็ค”
“เออ รักมันมากก็ไปอยู่กับมันเล้ยยยยย”
“ไม่ไป”
“ตุ๊กตานี่ก็ไม่ต้องเอา ไปให้ไอ้แซ็คซื้อให้นู่นนน”
“น้องจะเอา”
“จะเอาของพี่แต่ไปคิดถึงคนอื่นอีก อยากโดนเตะมะมากใช่มั้ยห๊ะอ้วน” ผมทำหน้าพร้อมจะหาเรื่องไอ้อ้วนเต็มที่
“มีแต่คนที่นิสัยไม่ดีที่ชอบเตะคนอื่น!”
“น้องเล็กพูดถูก เก่งที่สุดเลยครับ มาๆกินข้าวกัน ให้รางวัลแก่คนเก่งของคุณครู”
แม่ผมรีบตัดบทก่อนที่ผมกับไอ้อ้วนจะทะเลาะกันไปมากกว่านี้ ก็ดูมันซิ อุตส่าห์ทำดีให้ทุกอย่าง(?)มันก็ยังไปคิดถึงคนอื่น เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มยิ้มระรื่นชื่นชมตุ๊กตาโพนี่สามตัวนั่นแล้วก็อดเขกหัวมันเบาๆไม่ได้ เมื่อไหร่จะรักวะ...
“เอิร์ธ หยุดแกล้งน้องก่อน”
“เอิร์ธจะลูบหัวมันด้วยความเอ็นดู”
มือที่กำเป็นมะเหงกรีบคลายตัวแบลูบเส้นผมนุ่มทันที =______=
“น้องเล็กกินข้าวครับ คุณครูตักต้มจืดให้”
“เดี๋ยวก่อนฮะ”
“...”
“น้องเล็กยังไม่ได้หอมแก้มพี่เออเลย”
...
...
...
จุ๊บ!
“นี่ไม่ได้เรียกว่าหอม หอมต้องทำอย่างนี้ ฟอดดดดดดดดด”
“อ้อ ฟอดดดดดดดดดดดดด ถูกแล้วใช่มั้ยพี่เออ^O^”
“เออ ถูก =//////=
เหี้ยเถอะ กูเขินเด็กหกขวบ!
-------------------------------------------------------------------
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
มาแล้วววววววววววววววว
กราบขออภัยจ้าาาาาาาาา
หายไปนานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน TOT เค้ามีเหตุผลหลายอย่างเลย หลักๆคือไปเที่ยวเป็นอาทิตย์เลยจ้าาา
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติดตามจ้า
love u
ปล.มีคนอยากให้น้องเล็กโตไวๆ เดี๋ยวอีกไม่กี่ตอนแล้วววว รอแพร๊พพพ
ปล2 ขอโทษที่ใช้รีด ไรท์จ้า พอดีก๊อปมาจากในเฟสเลยไม่ได้เช็คดูอีกที เฟอร์ลบออกละน้าาา :mew1:
-
โตแล้วจะให้พี่เออกินหรือจะกินพี่เออคะลูก ป้าลุ้น
-
น่ารักตะล้อดดดดดด รอวันน้องเล็กโตแทบไม่ทัน (ปลิง. เล้าไม่ใช้ไรด์ รีด นะแครบ)
-
ถ้าจะน่ารักน่าแกล้งขนาดนี้ โตไปนี่คงตามทุกฝีเก้า หนวดกระตุกทุกวินาทีแน่ๆ
-
:pig4: :pig4:
-
รอน้องเล็กโตค่าาาา
-
เจ้าชู้แบบพี่เออต้องโดนน้องเล็กดัดสันดาน โดนกดแน่พี่เออ 555
-
น่ารักอ่ะ พี่เออกว่าน้องจะโตเฉาแน่ 5555
-
น้องน่าร๊ากกกกกกกกก
พี่เออ ก้อชั่งกลั่นแกล้งน้องจิงๆอ่ะ 555555
แต่แกล้งบ่อยๆก้อน่ารักอ่ะ >\\\\\<♡
-
น้องเล็กน่ารักกกกก เค้าหอมกันแล้ววววววว :heaven
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักจังเลยยยยย ถ้าน้องเล็กโตนะรับรองพี่เออต้องปวดหัวหนักแน่ แค่นี้ยังหวงน้องเวอร์
-
:-[ จ้ะ อีพี่เออ นึกว่าจะเขินไม่เป็นซะแล้ว
ไปโกนหนวดเลย ไม่ไหวๆ
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ รอต่อไป :mew1:
-
อยากเห็นพี่เออคลั่งตอนน้องเล็กโตเป็นหนุ่มน้อย
แต่ก็รักน้องเล็กตอนนี้มาก จนไม่อยากให้โต
:กอด1:
-
ทำไมน้องมันน่าฟัดอย่างเง้!!!!!!!
อยากให้โตไวๆแต่ก็ไม่อยากให้โต. สับสนตัวเอง
-
เดี๋ยวรอน้องเล็กโตก่อน ค่อยเอาคืน แกล้งน้องได้แกล้งน้องดี อยากรู้จริงๆว่า พอน้องโตแล้วอิพี่เออ จะออกอาการแบบไหน 55555
-
พี่เออพลาดมาก อยากให้น้องรักแต่ก็ชอบแกล้งน้องตลอดๆ ขอให้น้องไม่รัก :laugh:
-
น้องเล็ก น่ารักเกินไปมั้ย
หลงเลยเด็กคนนี้ น่ารักมากๆ
มันจะรักกันยังไงเนี่ย นึกภาพไม่ออกเลย
-
13
พอเปิดพิธีอะไรตอนเช้าเสร็จ ผมอยู่ช่วยงานที่คณะแป๊บนึงก็แอบบดอดออกไปโรงเรียนอนุบาลหมูน้อยเพราะวันกิจกรรมแบบนี้อาจารย์เขาไม่สอนอยู่แล้ว เมื่อคืนผมแอบออกไปเที่ยวตอนไอ้อ้วนน้อยหลับแล้วและกลับไม่ทันเที่ยงคืนเลยไปนอนบ้านเพื่อน แม่ผมไลน์บอกว่าเมื่อเช้าไอ้อ้วนตื่นมาไม่เจอผมเลยงอน
“ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง...”
ผมไหว้คุณครูหลายท่านที่อยู่ในนั้นบางคนเคยสอนผมสมัยผมยังเด็กด้วยซ้ำ ผมมองเข้าไปในโรงอาหารที่มีลูกหมูกำลังท่องบทสวดก่อนกินข้าว แม้จะคนเยอะแต่ผมก็หาไอ้อ้วนน้อยได้ไม่ยากเลย แม่ผมยืนอยู่ตรงไหนมันก็นั่งอยู่ใกล้ๆกันนั่นแหละ =_=
“กรี๊ดดดดดดด >O< ปล่อยนะ! ช่วยด้วยยยยยยยยย คุณครูช่วยน้องเล็กด้วย”
“ไอ้เอิร์ธ!” แม่ผมตีหน้าดุ
เขารู้จักเรียกให้คนช่วยด้วย ผมแอบย่องไปด้านหลังไอ้อ้วนแล้วปิดตามันไว้ อ้วนน้อยสะดุ้งจนตัวโยนก่อนจะกรี๊ดร้องดิ้นใหญ่เลยโคตรสะใจ ฮ่าๆๆ
“แบร่!”
“นี่แน่ะ!”
“โอ๊ยยยยยยย ไอ้อ้วน!”
กลายเป็นผมบ้างที่ร้องโอดโอย พอผมปล่อย มือเล็กก็วกกลับมาจิกหัวผมทันที จิกแล้วกระชากๆอย่างกะแค้นผมมาสักสิบชาติ แม่ผมนี่ยืนหัวเราะใหญ่เลยว่ะ ไม่เคยคิดจะช่วยลูกตัวเองบ้าง T_T
“คนไม่ดีๆ”
“ใครไม่ดี นี่เขาเรียกเซอร์ไพรส์โว้ยยยยยยย TOT”
“ชอบแกล้งน้องเล็ก!”
“อยากน่าแกล้งเองทำไมล่ะ”
“อย่ามาแกล้ง” มือข้างนึงมันเท้าเอวส่วนอีกข้างเหยียดตรงมาชี้หน้าผม
“จะแกล้งอ่ะ จะทำไม ชี้หน้าเหรอ”
“น้องไม่ได้ชี้หน้า น้องจะจิ้มตาพี่เออ! นี่ๆๆ”
“เห้ยๆๆๆ อย่าๆๆ อันตรายนะโว้ย ไอ้อ้วนนนนนนนนน”
เบี่ยงหน้าหลบเป็นพัลวัน พอทำอะไรผมไม่ได้มันก็กอดอกทำหน้างอมองถาดข้าวของตัวเอง อาหารเด็กวันนี้ประกอบด้วยต้มจืดไข่น้ำและผัดกะหล่ำหมู ส่วนจำนวนเม็ดข้าววันนี้ ไอ้อ้วนน้อยกำลังนับอยู่
“เอ้า กินข้าวสิน้อง เพื่อนเขากินกันจะหมดแล้ว”
“พี่เออแอบไปเที่ยวไม่ชวนน้องเลย น้องไม่อยากจะพูดด้วยกับคนไม่มีน้ำใจ”
ฮ่าๆๆๆ เป็นงั้นไป
“พี่จะชวนน้องไปอยู่แล้ว แต่น้องหลับ พี่ก็เลยไม่อยากกวน”
“...”
“งั้นคราวหลังพี่จะปลุกน้องตื่นไปด้วยกัน”
“ไม่เอาน้องจะหลับ”
“แล้วน้องจะให้พี่ทำยังไง”
“พี่เออก็ต้องหลับ ถ้าพี่เออไม่หลับน้องก็จะไม่หลับ”
“โอเค เราจะหลับพร้อมกัน สัญญาJ”
ผมยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้า ไอ้อ้วนยิ้มหวานแก้มกลมๆก็พองขึ้นไปอีก มือมันเล็กนิดเดียว นิ้วก้อยสั้นๆยื่นมาเกี่ยวก้อยกับผม เกิดมายังไม่เคยทำอย่างนี้กับใครเลยนะ ที่ผ่านมาเคยมองว่ามันปัญญาอ่อนมาโดยตลอดแต่พอได้มาเจอกับตัวแล้ว มันก็...รู้สึกดี
“สัญญาฮะ^///^”
หลังจากที่แย่งข้าวเด็กอ้วนกินเสร็จก็ได้เวลานอนของพวกลูกหมู อ้วนต่อแถวลากเบาะนอนมาเรียงๆต่อกัน แต่ละคนจะรู้จุดตัวเองดีว่าต้องนอนอยู่มุมไหนๆ
“พี่เอออออออออ อย่าแกล้งน้อง”
“ไม่ได้แกล้ง”
“น้องอยากจะนอนแล้ว!”
มันกระทืบเท้าข้างขวาใส่ผมด้วย เพราะผมลากเบาะมันมานอนอีกทาง
“ก็นอนสิ นี่ไง”
“น้องจะไปนอนข้างกับแซ็ค”
“แล้วทำไมต้องไปนอนตรงนั้น”
“นอนตรงนี้ไม่ได้ เขาเรียงตามเลขที่ พี่เออไม่รู้เรื่องเลย”
“ไอ้เอิร์ธ ถ้ายังก่อกวนน้องๆอีกแม่จะไล่เราออกไปรออยู่นอกโรงเรียนแล้วนะ”
“คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ(=_____=)”
ผมตอบรับเซ็งๆพร้อมกับลากเบาะไอ้อ้วนน้อยไปอยู่ตามที่ที่มันควรจะอยู่ ไอ้แซ็คยิ้มกว้างต้อนรับแต่ทำไมผมคิดว่ามันดูกวนตีนจังวะ ถัดจากอ้วนก็เป็นที่ว่างแล้วเลขที่ต่อไปก็ไปเริ่มต้นแถวใหม่ พอจัดที่นอนหยิบหมอนหยิบผ้าห่มตุ๊กตาอะไรมาวางเด็กๆก็เดินไปที่ตู้เก็บของๆตัวเอง หยิบชุดนอนบอกมาผลัดเปลี่ยน เด็กผู้หญิงบางคนก็สวมเข้าไปใต้กระโปรงก่อนค่อยถอดแต่บางคนก็ถอดเหลือแต่กางเกงในก่อน
“เฮ้ยๆๆๆ หนอนๆๆๆ”
“>O< ไหนหนอนคะ พี่เอิร์ธ น้องน้ำฝนกลัวหนอน”
“เหมียวก็กลัว แต๊กก็กลัว”
เด็กหญิงเริ่มเมียงมองไปทางไอ้อ้วนน้อยที่กำลังถอดกางเกง พอถูกมองมากๆมันก็อายไม่ยอมถอด
“หนอนอยู่ในกางเกงอเล็กซ์”
“จริงเหรอคะพี่เอิร์ธ”
“จริงสิ พออเล็กซ์ถอดกางเกงปุ๊บ หนอนโผล่ปั๊บเลย”
“อเล็กซ์อย่าถอด!!!”
เสียงสามพันเดซิเบลจากเด็กหลายๆคนรีบสั่งห้ามไอ้อ้วนน้อย สงสารมันเหมือนกันว่ะถูกเพื่อนรังเกียจแล้วมันทำหน้าจะร้องไห้ อยากจะเปลี่ยนชุดก็อยากเปลี่ยนแต่ก็ไม่กล้าขัดเพื่อน
“เดี๋ยวพี่เอิร์ธจะพาน้องเล็กไปเอาหนอนออกเอง”
ผมเดินเข้าไปอุ้มไอ้อ้วนน้อยที่ยืนค้างอย่างคนทำอะไรไม่ถูกออกมาจากวงล้อมแล้วตรงไปยังห้องน้ำ ยื่นเสื้อผ้าให้มันจัดการตัวเองด้วยใบหน้าเศร้าๆ
“เป็นอะไร”
“เพื่อนๆไม่ชอบน้องแล้ว”
“ใครบอกน้อง”
“เมื่อกี้ทุกคนไม่ชอบน้องแล้ว”
“เขาไม่ชอบหนอนต่างหาก เขาไม่ได้ไม่ชอบน้อง”
“แต่น้องไม่มีหนอนสักหน่อย(._.;;)”
“พี่คงตาฟาดไปเอง”
“...”
“...”
“พี่ขอโทษ พี่มองผิด”
ถึงผมจะแก้ตัวแต่ผมก็ขอโทษและรู้สึกผิดจริงๆนะโว้ย ไม่รู้ตอนนั้นอะไรเข้าสิงถึงได้ทำอย่างนั้น ก็ผมไม่อยากให้มันแก้ผ้ากลางห้องนี่หว่า ไม่คิดว่ามันจะเก็บมาคิดมากแบบนี้
“เดี๋ยวไม่เชื่อน้องคอยดูนะ เพื่อนๆจะต้องเข้ามาคุยกับน้องเหมือนเดิม”
ผมพามันเข้าไปในห้อง โชคดีของผมไปที่เด็กคนอื่นๆรีบวิ่งเข้าไปหาอ้วนน้อยแล้วถามนู่นถามนี่ด้วยความเป็นห่วง ผมช่วยพูดอีกทีว่าผมมองผิดที่จริงไม่ใช่หนอนอย่างที่เข้าใจ เด็กๆเลยเล่นกับอเล็กซ์เหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น ยกเว้น...
“ให้แซ็คดูหน่อย เผื่อว่ามันแอบอยู่”
“ไม่ได้หรอก”
“มันชอบกระดึบๆไปทั่วเลยนะ”
“แต่ว่ามันไม่มีแล้วจริงๆนะ”
“เฮ้ยๆๆๆ ทำไรไอ้แซ็ค = =”
ไอ้แซ็คพยายามจะดึงเอวกางเกงไอ้อ้วนน้อยเพื่อตามหาหนอนส่วนไอ้อ้วนนี่ก็ไม่หนีเล้ยยยย ได้แต่จับเอวกางเกงไว้ด้วยท่าทางอายๆ ผมรีบเข้าไปแยกจับอ้วนน้อยให้นอนลงแล้วคลุมผ้าให้มันจนถึงคอแล้วชี้ไอ้แซ็คให้ไปนอนลงที่ของมัน
“พี่เอิร์ธทำไมต้องทำหน้าดุด้วย”
“มึงไม่ต้องพูด ไปนอนที่มึงไปแซ็ค”
“คร้าบๆๆๆ”
ผมนอนเล่นโทรศัพท์จนเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ตอนมีอะไรมายุ่งกับหน้าผมให้รำคาญจนต้องลืมตาขึ้นมาดู เห็นมืดๆเหมือนอยู่ในที่แคบแล้วผมแทบช๊อคนึกว่าโดนจับยัดโลง ที่ไหนได้ไอ้อ้วนมันกำลังพยายามจะห่มผ้าให้โดยเริ่มจากมิดหัวก่อนไปจนมิดตีน นี่กูยังไม่ตายนะเฮ้ย! TOT
“คิกคิกคิก”
“มึงหวังดีประสงค์ร้ายมากเลยอ้วน หัวเราะคิกคักเลยนะแหม”
“พี่เออตื่นแล้ว! ขอนมให้น้องหน่อย”
“ใครจะไปพกมาด้วยเล่า”
เดี๋ยวนี้กูนี่อย่างกะเป็นแม่ลูกอ่อน ไปไหนก็ต้องพกขวดนมไปด้วย เวลาเด็กอ้วนมันดื้อขึ้นมาก็ต้องล้วงออกมาล่อ ผมเลยลุกขึ้นมาขยี้หัวจัดผมให้เข้าที่ก่อนจะไปหยิบเบรกมาให้ไอ้อ้วน มีทั้งนมกล่องลายการ์ตูนและขนมหวาน
“กินนี่ไปก่อน”
“น้องเบื่อแล้ว กินทุกวันเลย”
“นี่ๆๆ ได้ข่าวว่าเมื่อวานเป็นโรลส้มนะ วันนี้มันเค้กกล้วยหอม กินซ้ำกันที่ไหนแต่ละวัน”
“ก็น้องอยากกินนมนี่นา” มันทำปากยื่นแล้วนั่งยองๆเอามือกุมแก้มไว้ทั้งสองข้าง
“นี่ก็นม”
“ไม่ใช่นม”
“นมเห็นๆ” มองยังไงว่าไม่ใช่นมวะ ผมเจาะดูดนิดนึงก็ยื่นให้มัน ไอ้อ้วนรับไปดูดทั้งๆที่หน้ายังงอ “เอาน่า เดี๋ยวตอนเย็นพาไปกินติม ว่าแต่ตอนนี้น้องพกขนมอะไรมากินบ้าง”
“อู่อู้นนนน” (อยู่นู่น)
กัดหลอดไปด้วยพูดไปด้วยแล้วชี้ไปตรงชั้นวางกระเป๋า ผมก็หยิบมาคุ้ยๆดูมีขนมเพียบ ล้วงมาแกะกินโดยไม่ถามเจ้าของ ก็มันชี้ให้ผมไปหยิบเอาเองเลยนี่หว่า
“ตอนเย็นไปช่วยพี่เก็บของที่มหาลัยนะ”
“หมาอะไรอีกแล้วเหรอ ไปก็ได้ฮะ”
มึงนั่นแหละเรียกมหาลัยกูว่าหมาอะไรอีกแล้ว ไอ้เด็กกวนตีนนิ = =
เลิกเรียนผมรีบพาไอ้เด็กอ้วนบึ่งออกจากโรงเรียน ทิ้งให้แม่ผมโทรไปแก้ตัวกับแม่ของอ้วนน้อยว่าแม่จะพาเด็กไปกินไอติม ฮ่าๆๆ กลับบ้านต้องโดนแม่ตีหัวบานแน่
“ไอ้เอิร์ธธธธ”
“ไอ้เอิร์ธธธธธธธ”
“ไอ้เอิร์ธธธธธธธธธ”
“คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ มาพร้อมโดนลงทัณฑ์แล้วคร้าบบบบบ” ผมแกล้งแหย่กลับ แต่ละคนนี่เท้าเอวเตรียมด่าผมเต็มที่ที่ผมไม่อยู่ดูซุ้ม ก็ผมกะจะมาช่วยเก็บของเลยนะเนี้ย งานขายงานแสดงมันไม่ใช่ทางอ่ะจะให้ทำไงล่ะ
“น้องไปยกอันนั้นมา”
“ครับ!”
ไอ้อ้วนรับคำอย่างแข็งขันก่อนจะวิ่งไปยกถังใส่ของแต่ยกท่าไหนก็ยกไม่ขึ้น ผมก็นั่งหัวเราะมันที่มันเปลี่ยนท่าไปเรื่อยๆเพื่อที่จะยกขึ้นให้ได้ พอไม่ไหวจริงๆมันถึงวิ่งมาบอกผมว่ามันหนักเกินไป ผมทำทีเดินไปช่วยมันยกโดยที่ไอ้อ้วนแค่เอามือแตะตรงก้นถัง
“น้องยกได้แล้ว^O^”
หึหึหึ
เก็บของเข้าที่จนเสร็จสะอาดกลับมาเป็นพื้นที่โล่งเหมือนเคยและสรุปงานเล็กน้อยก่อนจะแยกย้ายกันกลับ
“หญิงติดเด็กติด ชีวิตดี๊ดี~~~~”
“ไรๆ แซะกูไรหึ” ผมแกล้งขยี้หัวแอมมี่ที่กำลังปัดมือผมออกเป็นพัลวัน พอหลุดพ้นมันก็คว่ำปากเชิดหน้าใส่พอๆกับอิเคธี่ที่ยืนเข่นเคี้ยวขยำๆๆกระดาษเป็นก้อนก่อนจะโยนขึ้นฟ้าระเบิดตู้มในทุ่งข้าวสาลีแล้วก็กลายเป็นเศษกระดาษโพสอิทสีสันหลากหลายปลิวว่อนให้ไอ้อ้วนน้อยได้กระโดดจับอย่างสนุกสนาน
“ทำไรมึงวะ นี่มึงกวาดเลยนะ ไป มึงไปหยิบไม้กวาดมา ปฏิบัติ!”
“ครับผม!” มันรับคำด้วยเสียงห้าวหาญแบบชายชาติทหารอย่างลืมตัว พอได้สติมันก็กลับมาสะดีดสะดิ้งเหมือนเดิม
“นี่น่ะเบอร์ชะนีกับบรรดาลูกสาวของเมียที่เขาเอามาฝากไว้ให้ผัว แต่มันไม่ทางถึงมือผัวหรอก อุวะฮะฮ้าาาา” หัวเราะได้ชั่วร้ายมากเหมือนแม่มดเออซูล่าในการ์ตูนที่ไอ้อ้วนน้อยดูเลย
“กูล่ะนึกว่าจะมาซื้อของ ดั๊นนนนถามหาแต่น้องเอิร์ธๆ พังอ่ะพัง อ้อ แล้วคนล่าสุดของมึงวนมาถามหามึงสามรอบ!” คนบ่าสุดที่มันหมายถึงนี่น่าจะหมายถึงกลอนนะ
“ไม่เอาไม่หึงเนาะมี่เนาะ”
แอมมี่ทำหน้าไม่ถูกไปเลย ผมล้อเล่นนะอย่าบอกว่าหึงจริง...
“นี่แน่ะ! หึงพ่องงงงงง”
“โอ้ยยยยย”
“อย่าร้องเว่อร์ หมัดกูยังไม่ทันได้โดนท้องมึงเลย =___=”
“ฮ่าๆๆๆ”
“พี่เออออออ เจ็บมั้ย อย่าทำพี่เออนะฮะ>O<”
“ไงล่ะ เด็กกูๆ”
ผมยักคิ้วให้แอมมี่ก่อนจะก้มไปบี้แก้มไอ้อ้วนน้อยแล้วอำลาพวกเพื่อนๆและไม่ลืมชี้นิ้วสั่งให้อิเคธี่กวาดพื้นก่อนกลับด้วย เท้ายังไม่ทันจะก้าวลงบันไดตึกพวกรุ่นพี่ปีสามที่คณะก็เรียกไว้เสียก่อน
“เอิร์ธๆ”
“ว่าไงพี่”
“มึงลงประกวดเดือนมั้ย”
“ไม่อ่ะ แค่เป็นคนธรรมดาก็ฮอตจะแย่ ฮ่าๆๆ”
“ถุยไอ้สัสสสส ไอ้หล่ออออออ หล่อเหลือเกิ๊นนนนน” พี่เป็ดทำทีเข่าลมใส่ผมไปสองที พี่เขาเป็นพี่กิจกรรมและมาขอให้พวกผมช่วยนั่นช่วยนี่บ่อยๆ งานนี้พวกพี่เขาก็คงเป็นเจ้างานล่ะมั้ง
“แต่กูว่าถ้ามึงลงมึงต้องได้เอิร์ธ เป็นหน้าเป็นตาคณะเราหน่อย มึงดูคนอื่นๆแม่งเริ่มเข้าสู่ยุคมืดละ ผมเผ้าเริ่มกระเซิง หนวดเคราก็เริ่มมาละ” พี่สองเดือนคณะของปีที่แล้วทำหน้าหน่ายๆ คือคณะผมมีคนหน้าตาดีเยอะนะแต่พวกมันไม่ดูแลตัวเองกันไงครับ สภาพแต่ละคนเลยเหมือนซากอะไรสักอย่าง
“ไว้ดูอีกทีแล้วกัน ผมไม่อยากซ้อมการแสดงอ่ะ” ไม่อยากเสียเวลาสนุกในชีวิตไปกับเรื่องอะไรพวกนี้
“เก็บไปคิดนะเก็บไปคิด คิดด้วยนะมึง คิดนะคิด น้องเล็กอย่าลืมบอกให้พี่เอิร์ธคิดนะครับ” ตอนท้ายไอ้พี่โย่งก้มลงไปบอกไอ้อ้วนที่ผมจูงมือไว้อยู่
“น้องเล็กจะบอกให้พี่เออคิดถึงพี่ๆทุกวันเลย^O^”
“เอ่อ... ไม่ต้องก็ได้ ดูๆๆ ขนแขนขนคอกูลุกซู่ ไม่ต้องคิดถึงกูแล้วเอาไปชักว่าวนะเอิร์ธ”
“โอ๊ยยย กูกลัวแล้วครับพี่ครับ สวัสดีครับ”
คิดถึงไอ้ห่าพี่โย่งตอนชักว่าวนี่ผมฟีบเลยนะ = =;;;;
ผมจอดรถไว้ที่คณะแล้วเดินไปหาร้านไอติมกินแถวหน้ามหาวิทยาลัย เดินข้ามถนนและเข้าซอยไปไม่ไกลนักหรอกแต่ไอ้อ้วนมันชอบสำออยบอกว่าเหนื่อยแล้วจนสุดท้ายผมต้องแบกมันขึ้นหลังมาเนี้ยแหละ
“กินก็ไม่ได้กินด้วย ยังจะให้แบกมาอีก”
“ม้าพูดไม่ได้นะ”
“เอออออออ กูกลายเป็นม้าไปแล้ว =_=;;”
ผมพาไอ้อ้วนน้อยไปกินไอติมโดยที่ผมได้แต่ดื่มน้ำเปล่ามองมันกินด้วยความเอร็ดอร่อยเท่านั้นแหละ ถึงแม้ร้านนี้จะรสชาติดีจนหลายๆคนแนะนำกันมาปากต่อปากแต่ผมก็ไม่ชอบกินของหวานสักเท่าไหร่ พอออกจากร้านท้องฟ้าก็เริ่มมืด ล้วงโทรศัพท์มาดูเผื่อมีสายที่ไม่ได้รับจากที่บ้านแต่ก็ไม่มีแฮะ นึกว่าจะโทรจิกซะอีกที่แอบพาลูกรักออกมาเที่ยวเล่น
“โอ๊ะ!”
“อะไรอ้...”
“ขนมของน้องเล็กนะฮะ!”
ผมกำลังจะหันไปถามไอ้อ้วนน้อยก็ต้องชะงักเมื่อไอ้เวรที่ผมจำหน้าได้แม่นเชียวล่ะ ไอ้ห่าที่มันขูดรถสุดรักสุดหวงของผม... ไอ้เตอร์ มันชูถุงขนมเค้กที่ผมซื้อให้ไอ้อ้วนน้อยไว้เหนือหัวพร้อมกับทำหน้ากวนตีน
“หวัดดีเอิร์ธ”
“ไอ้เอก”
ไอ้เอกคนที่มันแอบชอบกลอนอยู่เดินเข้ามาสมทบ มันสองคนรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
“พี่เออ เอาขนมของน้องให้หน่อย”
“นี่ขนมของน้องเหรอครับ โอ๊ะๆๆ แย่งกับมือพี่ไม่ได้น้าาาา น้องเล็กที่พี่เอิร์ธรักนักรักหนา แค่นี้ให้พี่เอิร์ธซื้อให้ใหม่ก็ได้นี่นา พี่ขอละกันนะเหมือนที่พี่เอิร์ธของน้อง แย่ง เอ้ย ขอ ของๆพี่ไป”
ผมว่ากลิ่นชักจะไม่ดี กลิ่นแบบนี้ผมกดโทรศัพท์ขอความช่วยเหลือจากเพื่อนจะดีกว่านะครับ มันมากวนประสาทไอ้อ้วนน้อย มันรู้ว่าทำอย่างนี้แล้วผมจะโมโหและในสถานที่ตรอกซอยแบบนี้ด้วยแล้วล่ะก็ อาจจะมี(หมา)หมู่เพื่อนของมันแอบรอท่าอยู่ก็ได้ ถ้าเป็นปกติผมไม่หวั่น แต่ตอนนี้มีเด็ก...
“น้องแบ่งให้หมาข้างถนนมันกินบ้างก็ได้ เดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่”
“ไอ้เอิร์ธ!”
ผลัวะ!
ผมจะจูงมือไอ้อ้วนกลับแต่กลับถูกไอ้เตอร์ดึงไหล่ไว้ ผมกะแล้วว่ามันต้องมีเรื่องเลยเริ่มสวนหมัดแรกใส่ไปเต็มๆโหนกแก้มมัน อ่า... เริ่มต้นที่ดีเท่ากับสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่งหรือเปล่า? แต่เห็นทีคงจะไม่จริงเพราะพวกมันโผล่มาห้าหกคน ผมก็คนนะครับถึงจะมีลุ้นพอสู้ได้แต่เสียงเล็กๆที่กรี๊ดร้องเรียกชื่อผมอยู่ก็ทำให้ผมพะวงหน้าพะวงหลังจนพลาดให้มันเตะข้อพับเข่าล้มลงให้มันกระทืบไม่เป็นท่า
“อย่าทำพี่เออนะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ฮืออออออ”
“อ้วนอย่าเข้ามา! ไปสิโว้ย!”
ไอ้เด็กอ้วนมันฝ่าดงตีนเข้ามาจับผมไว้ เมื่อทำอะไรไม่ได้เลยจับมันมากอดไว้แล้วเอาหลังบังไว้ไม่ให้มันโดนอะไรแม้แต่น้อย แต่เหมือนพวกมันจะไม่อยากรังแกเด็กมากนักเลยพยายามกระชากร่างเล็กให้หลุดออกจากวงล้อมแล้วเหวี่ยงออกไปข้างนอก เสียงดังปั๊กของร่างที่กระแทกเข้ากับผนังทำให้ผมได้สติ ตอนนี้กูสู้ตายมากจากที่อยู่ในดงตีนผมจับขาพวกมันหักแล้วไล่กระทืบซ้ำ อาการปวดร้าวระบมไปทั่วตัวหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อคิดว่าไอ้ห่าเตอร์มันเหวี่ยงน้องกูไปติดผนัง
ปั๊ก!
“เล่นกูได้แต่อย่าแตะน้องกู!”
ปั๊ก!
“คนนี้กูรัก ใครทำเจ็บมันต้องเจ็บกว่า!”
ปั๊ก!
“เฮ้ย!!! ไอ้เอิร์ธๆๆ พอๆๆ ไอ้เอิร์ธพอเว้ยยยย เดี๋ยวมันตาย ไอ้ห่าเอ้ย เล่นซะเลือดโชกหน้า ตายหรือยังวะ”
ไอ้แพงวิ่งมาเขย่าตัวผมที่ตอนนี้สติหลุดเกือบได้ฆ่าคนตาย ผมจับหัวไอ้เตอร์กระแทกกับกำแพงจนหัวเหอแตกเลือดเต็มหน้าอย่างกับศพ เหี้ยแล้ววววววววว มันยังไม่ตายใช่มั้ยวะ...
“เตอร์ๆๆ”
“หืมมมม”
“มันตอบอยู่ รีบพาพวกมันไปโรงพยาบาลเร็ว”
“อ้วนล่ะ ไอ้อ้วนอยู่ไหน” ผมถามไอ้ต๊ะไอ้เปียวที่เก็บซากไอ้พวกนี้อยู่อย่างลนลาน ผมเห็นมันกุมหัวนั่งร้องไห้มีเลือดออกมาด้วย ภาพนั้นทำให้ผมจะเป็นบ้า...
“แอมมี่พาออกไปแล้ว หัวแตกไม่เยอะอาจจะไม่ได้เย็บหรือเย็บแค่ไม่กี่เข็ม อ่ะนี่” ไอ้เปียวโยนกุญแจรถให้ผม “ดีๆนะเอิร์ธ อย่าขับไปชนคนตายก่อนได้เจอน้องนะเว้ย”
“เออ”
ผมตอบแล้วรีบขับรถไอ้เปียวออกมา โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดก็คงจะเป็นโรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยเนี้ยแหละ มาถึงเสียงแหกปากร้องของไอ้อ้วนดังมาเลยเพราะหมอกำลังทำแผลอยู่ แอมมี่บอกผมว่าแผลไม่ใหญ่มากไม่ต้องเย็บแต่ต้องดูแลให้สะอาด
“น้องดิ้นแล้วร้องหาแต่มึงหมอเลยดูแลลำบากหน่อย”
“เดี๋ยวกูเข้าไปดู ฝากโทรบอกแม่กูด้วย” ผมยัดโทรศัพท์ใส่มือแอมมี่ ใจผมไปเฝ้าอยู่ที่ไอ้อ้วนนู่นแล้ว
“เดี๋ยวๆ มึงไปทำแผลก่อนมั้ย”
“ไม่เป็นไร”
“สภาพมึงแย่กว่าน้องอีก อย่างกับโดนสิบล้อทับมา มึงเช็คร่างกายหน่อยดีกว่าวะ เอางี้กู... เอิร์ธ ไอ้เอิร์ธ นี่มึงไม่ฟังกูเลยใช่มั้ย ไอ้เอิร์ธธธธ”
ผมไม่ได้ฟังแอมมี่พูดจนจบ ถึงมันจะพูดอะไรตอนนี้ผมก็ไม่เข้าใจหรอก ผมเดินเข้ามาในห้องหมอก็พบว่ามีพยาบาลสองท่านช่วยกันจับตัวเด็กอยู่ ผมจึงรีบเข้าไปอุ้มไว้ พอไอ้อ้วนน้อยเห็นผมมันก็แหกปากร้องไห้ดังขึ้นกว่าเดิมแล้วกอดคอผมแน่นไม่ปล่อย ตาบวม แก้มจมูกแดงไปหมด มันร้องไห้หนักจนสะอื้นฮักๆน่าสงสาร ที่ไอ้เตอร์โดนนั่นยังน้อยไปด้วยซ้ำ...
“พี่เออ น้องเจ็บ พี่เออเจ็บมั้ย”
“พี่ไม่เจ็บเลย น้องก็ต้องไม่เจ็บด้วยนะ”
“ไม่ด้ายยยยย น้องเจ็บ ฮืออออออ”
“เจ็บแป๊บเดียว คุณหมอทายาวิเศษให้แป๊บเดียวน้องจะหายเลย”
ปกติผมไม่ใช่คนที่จะมาพูดจาเพ้อเจ้อเพื่อเกลี้ยกล่อมเด็กน้อย แต่ตอนนี้ผมต้องงัดทุกอย่างงัดทุกคำพูดเท่าที่จะคิดออกมาหลอกล่อมันให้หายเจ็บปวด
“จริงนะ”
“จริงครับ คุณหมอใจดีน้า ถ้าน้องอเล็กซ์นั่งนิ่งๆนับหนึ่งถึงสิบก็หายเลย น้องอเล็กซ์นับหนึ่งถึงสิบได้มั้ยครับ”
“ได้ครับ ฮึก”
“นับออกเสียงด้วยนะ”
“แต่เมื่อกี้ ฮึก นับไปถึงสามแล้ว”
“งั้นเริ่มนับใหม่ หมอไม่ได้ยินเลยครับ”
“หนึ่ง ฮึก สอง ...” ผมขยับปากเริ่มนับไปกับไอ้อ้วนเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ พอมันเจ็บมันก็นิ่วหน้าจะจับแผลดูผมก็ต้องรีบคว้ามือมันไว้เสียก่อน ยังไม่ทันถึงสิบคุณหมอก็เร่งมือทำแผลเสร็จ
แม่ผมมาถึงก็ฟาดผมใหญ่ ตอนโดนน่ะมันไม่เท่าไหร่ หลังจากนั้นสิครับปวดระบมไปทั่วทั้งร่าง แม่ผมท่านเมตตา(?)ก็เลยให้ผมไปตรวจร่างกาย โชคดีที่กระดูกยังไม่หักมีแค่รอยฟกช้ำทั่วตัวเท่านั้นเอง แม่เลยบอกว่าจะเลี้ยงผมให้ดีขึ้นก่อนแล้วท่านจะกระทืบผมซ้ำอีกที = =;;;
และที่แม่ผมไม่โทรตามเพราะว่าแม่ไอ้อ้วนน้อยไฟเขียวยอมให้เด็กอ้วนมานอนที่บ้านได้เพราะวันนี้แม่มันอาจจะต้องเคลียร์งานเลิกดึกดื่นพอดี ถ้าเอาไอ้อ้วนกลับก็คงต้องเอาไปฝากไว้ที่เนิร์สเซอรี่อยู่แล้ว
“น้องเล็กยังจะไปอยู่ใกล้พวกอัธพาลอีกเหรอครับ” แม่ถามไอ้อ้วนที่กอดแขนผมตาปรือๆจะหลับเพราะฤทธิ์ยา
“น้องเล็กกลัว”
“...” แม่ผมเงียบแล้วถอนหายใจ ท่านให้คนงานไปเอารถผมที่จอดไว้ที่มหาวิทยาลัยมาไว้บ้าน ส่วนเรื่องคดีนี้ผมต้องไปให้ปากคำที่โรงพักพรุ่งนี้ แต่ว่าเพื่อนป๋าใหญ่พอจะให้ผมพ้นโทษ เห็นว่าไอ้เตอร์มันเล่นยามาก่อนเลยให้ความว่ามันเมายาบ้ามาหาเรื่องผมกับเด็ก ดีที่ผมถูกรุมด้วยเรื่องมันเลยพลิกง่ายขึ้น
“พี่เออเจ็บมั้ย”
“พี่ไม่เจ็บหรอก” ผมตอบคำถามมันเป็นรอบที่ล้าน
“แต่น้องเห็นพวกเขาทำร้ายพี่เออเสียงดังมาก น้องร้องไห้ด้วย”
“ขอโทษๆ”
“...”
แต่อดีตมันแก้ไขไม่ได้นะ ไม่รู้ว่าศัตรูผมจะหมดไปเมื่อไหร่ด้วย แต่ที่แน่ๆช่วงที่ผมเจอกับไอ้อ้วนน้อยมานี้ผมไม่ได้ไปแกว่งตีนหาเสี้ยนที่ไหนแน่ๆ เหลือแต่แค้นเก่าๆที่พวกห่านั่นควรลืม(ห๊ะ)เท่านั้นแหละ
“เฮ้อออออ น้องอยากจะตีพี่คนนั้นแรงๆ” มันบอกเสียงเนือยๆด้วยความง่วง อดจะขยี้หัวมันไม่ได้ ยอมรับ...ยอมรับว่ารักมัน ยอมรับว่าเอ็นดูมัน ไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะมีวันนี้ ทั้งๆที่สิบแปดปีมานี้ผมโคตรจะเกลียดเด็กมาโดยตลอด ฮ่าๆๆ
“...”
“ถ้ารู้ว่าจะมาเจอ พี่จะไม่ทำตัวแบบนั้นหรอก”
-------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์จ้าาา
:katai4: :katai4: :katai4:
-
โอ๊ย. สงสารง่า. ทั้งพี่ทั้งน้อง. :mew4:
ตอนนี้อ่านแล้วเราอิ่มใจจัง. ครบรสมากๆ
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
-
น่ารักอ่ะ
-
อดีตเราแก้ไขไม่ทำอนาคตให้ดีนะพี่เออน้องจะได้รักมากๆๆๆๆๆๆๆ
-
สงสารน้องเล็กจังเลยยยย :m15:
-
โอ๊ย อ่านตอนนี้จบแล้ว รู้สึกถึงออร่าความเป็นพระเอกของอิพี่เออ แผ่ซ่านออกเลย 555555 ปลาบปลื้มจริงๆๆ :heaven
-
พี่เออบทนี้คือพระเอกมากมาย
สงสารน้องเล็กต้องมาเจ็บตัว
-
:pig4: :mew1:
-
กว่าน้องเล็กจะโต พี่เออจะอายุขนาดไหนแล้วเนี่ย จะมีแรงกอดน้องรึเปล่าว้าาาาาาาา :laugh:
-
พี่เออทวงบัลลังก์พระเอกคืนซะแล้ว
-
“ถ้ารู้ว่าจะมาเจอ พี่จะไม่ทำตัวแบบนั้นหรอก”
ฟินกับประโยคนี้ของพี่เออจริงๆ
น้องเล็กน่ารัก น่าหลงใช่ป่ะละ ^^
:man1:
-
น่าสงสารน้องมากๆเลยอ่ะ
ทำไมถึงทำกับเด็กที่น่ารักได้ขนาดนี้
สมควรจิงๆที่พี่เออจะกระทืบให้เข้าโรงบาล หึหึ
พี่เออคะ!! เลิกเจ้าชู้ สร้างศัตรูได้แร้นนะครัช
-
น้องเล็ก เมื่อไหร่จะโตคะลูก
อยากอ่านตอนโตแล้ว พี่เออคงหวงน้องเพิ่มอีกเยอะ
-
โอ้ยยย ๆๆๆ รักออกมาเต็มๆเลอออ
-
กรี๊ดดดดดดดด. เข้าไปส่องเรื่องพี่พราวตั้งนานไม่ยักรู้ว่ามีเรื่องน้องเล็กด้วย
ตามมาแล้ววววววว รัก น้องเล็ก พี่พราวที่สุดดดดด :mew1: :mew1:
-
น้องเล็กน่ารักมากกกก พี่เออนี่ก็ชอบแกล้งน้องจัง
แต่น้องน่ารักจริงเอิร์ธชักจะหลงเด็กมากแล้ว 5555
-
พระเอกแกล้งจนจากดูน่ารักเป็นน่ารำคาญเลย
มันดูแปลกๆที่เด็กมหาลัยจะมาตอแยเด็กอนุบาลขนาดนี้อ่ะ
ชอบน้องเล็กตั้งแต่เด็กขนาดนี้เลยเหรอ แอบน่ากลัวนะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
ประเด็นคือ คนแต่งไม่เอากฎเล้ามาใส่ในความเห็นแรก ระวัง!!! พี่โมฯดุนะคะ
-
o13
-
วันนี้พี่เออ กับน้องเล็ก จะมามั้ยนะ :mew2:
-
ตอนล่าสุดนี่สงสารน้องเล็กมาก เด็กก็ตัวแค่นี้ :m16:
สมควรให้พี่เออโกรธ ถึงชอบแหย่แต่ก็ไม่เคยตีเถอะ
หวังว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้อีกนะ เลิกได้แล้วนะเรื่องวิวาท
กลัวศัตรูจะพุ่งเป้ามาที่น้องแทน เห็นรักแล้วก็หวงขนาดนี้
กอดปลอบน้องเล็ก :กอด1: หายเจ็บเร็วๆนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ดค่ะ
-
อ่านเเล้วติดมากกกก อยากอ่านหิก อยากอ่านเรื่อยๆ อยากให้มาอัพทุกวัน อินกับเรื่องอินกับควานน่าร๊ากกกก อยากอ่าน ง่อออออออ
:hao5: :hao5: :impress2: :impress2:
-
น้องเล็กกกกก เด็กอะไรน่าฟัดจริงๆ
พี่เออก็เริ่มดูน้องดีมากขึ้นทุกวัน
แต่คราวนี้โดนลูกหลงคู่แค้นเก่าพี่เออ เจ็บตัวเลยอ่ะ
พี่เออต้องระวังมากขึ้นกว่าเดิมนะครัช
ปล. ฉากฮึดสู้เข้าไปจัดการอีกฝ่าย ให้อารมณ์เด็กข้าใครอย่าแตะมากมาย :-[
-
รอน้องเล็กโต
เมื่อไรน้องเล็กจะโตน้าาา
-
:sad4: :sad4: น้องเล็กกกกก
-
14
โดนแม่สั่งแยกผมกับไอ้อ้วนน้อยโดยให้ไอ้อ้วนไปนอนกับแม่ ที่จริงผมรู้ว่าท่านอยากให้ผมไปพักผ่อนหรอกน่าไม่ได้จะโกรธจริงจังอะไรหรอก(เหร๊อออออออ) ผมกินยาแก้ปวดแล้วหลับไปรู้ตัวอีกทีก็ตอนเสียงโวยวายจากนอกห้อง โผล่หัวออกไปถามแม่บ้านก็ได้ยินว่าไอ้อ้วนน้อยไข้ขึ้น
ผมเข้าไปช่วยเช็ดตัวให้ แก้มมันแดงตัวเปียกเหงื่อไปหมด อันที่จริงผมอยากจะให้ไปหาหมอให้รู้แล้วรู้รอดแต่แม่ผมบอกว่าไม่เป็นไร พวกเราเลยอยู่เฝ้าไข้ไอ้อ้วนกันทั้งคืน ผมสลับกับป๋าช่วยกันเช็ดตัวป้อนยาให้ไอ้อ้วน จนเกือบเช้าไข้ถึงจะลด ฟ้าสว่างปุ๊บแม่ผมก็โทรไปบอกแม่ไอ้อ้วนให้ทราบข่าว ฝ่ายนั้นเลยรีบมารับลูกกลับบ้าน ถ้าเด็กมันไม่เป็นอะไรก็คงวางใจอยู่อย่างนั้นล่ะนะ เป็นพ่อแม่ประสาอะไรก็ไม่รู้
ไอ้เด็กอ้วนพอเห็นหน้าแม่ก็รีบเข้าไปอ้อนทั้งๆที่หน้ายังหงอยเพราะยังตัวรุมๆอยู่ ผมเข้ามาอาบน้ำไปมหาลัยตามปกติ ไปเช้าจนพวกเพื่อนขยี้ตามองแล้วขยี้ตามองอีก =_____= ก็วันนี้ผมไม่ต้องไปแกล้งไอ้อ้วนที่โรงเรียนนี่หว่า ไม่สบายแบบนั้นคงต้องได้หยุดเรียน
“เอิร์ธ”
ผมมองไปตามเสียงเรียกมาจากด้านขวา หมวยยืนกัดปากทำหน้ารู้สึกผิดก่อนจะก้มมองดอกไม้ในมือบ่งบอกว่าซื้อมาให้ผม
“เอิร์ธ”
ผมหันซ้ายไปมองตามเสียงอีกครั้ง กลอนส่งรอยยิ้มอ่อนมาให้ผมพร้อมกับในมือมีถุงขนมติดยี่ห้อชื่อดังมาด้วย
ทั้งสองผงะเมื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาหาผมซ้ายขวา ถ้าเป็นปกติผมคงสนุกที่จะต้องคิดหาทางสับรางให้วุ่นวาย แต่ตอนนี้ผมเบื่อหน่ายมาก
“หมวยขอโทษนะเอิร์ธ”
“หมวยผิดอะไร”
“ก็เตอร์มัน...”
“ขอโทษแทนแฟนเหรอ”
“เตอร์ไม่ใช่แฟนหมวยนะ เอิร์ธก็รู้ว่าหมวยรักเอิร์ธคนเดียว”
“พอเถอะ เราจบกันไปแล้ว หมวยกลับไปหาคนที่รักหมวยจนยอมตายได้อย่างไอ้เตอร์ดีกว่านะ” ใครมันมามีเรื่องกับเอิร์ธ เอื้อการย์มันก็คงต้องเผื่อใจไว้ตายมาแล้วบ้างล่ะนะ
“แต่เตอร์มันติดยาติดการพนันด้วย หมวยไม่ชอบคนนิสัยแบบนั้น”
“แล้วเล่นกับมันทำไมตั้งแต่แรก! อยากได้ผู้ชายดีๆก็ทำตัวดีๆให้มันคู่ควรหน่อยสิครับ”
ผมว่าด้วยน้ำเสียงเย็นก่อนจะแกะมือบางออกจากต้นแขนผม หมวยทำหน้าเศร้าน้ำตาเม็ดโตไหลลงมาราวกับบังคับได้ เธอยัดดอกไม้ใส่มือผมแล้วป้ายน้ำตาออกลวกๆ
“หมวยเข้าใจแล้ว ยังไงหมวยก็จะรักเอิร์ธและจะหวังดีกับเอิร์ธอยู่ห่างๆเรื่อยไป”
หมวยบอกแล้วหันหลังเดินจากไป คราวที่แล้วก็พูดอย่างนี้แต่ก็ยังพยายามทักไลน์มาหาผมหรือแม้กระทั่งเดินมาเมียงมองพอสบโอกาสก็ยิ้มให้ผมอยู่บ่อยครั้ง แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
“เอิร์ธ เราขอโทษนะ เรื่องเอก เราขอโทษแทนเพื่อนด้วย”
“ครับ”
“เอิร์ธจะยังเป็นเพื่อนกับเราได้ใช่มั้ย”
“เราเป็นเพื่อนกันเสมอครับกลอน” ผมเน้นตรงคำว่าเพื่อนจนกลอนหน้าเจื่อนไปเลย รู้สึกผิดที่เคยทำท่าจะจีบเขาแต่สุดท้ายก็ทิ้งเขาไปซะดื้อๆ แต่ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมจะคิดเรื่องนี้ ผมขอเคลียร์ตัวเองก่อน ถ้าผมจะคบใครแบบจริงๆจังๆเหตุการณ์แบบเมื่อวานจะต้องไม่เกิดขึ้นอีก
“กลอนชอบเอิร์ธนะ”
“เอิร์ธก็ชอบกลอน กลอนนิสัยดีและดูแลเอิร์ธมาโดยตลอด ขอบคุณมากๆนะครับ เอิร์ธก็จะเป็นเพื่อนที่ดีของกลอนเหมือนกัน”
ผมลูบหัวกลอนที่ตอนแรกเขาทำหน้าดีใจที่ผมบอกชอบก่อนจะเจื่อนลงอีกครั้งเมื่อผมบอกว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ผมรับถุงขนมมาแล้วเดินชวนพวกเพื่อนเดินเข้าห้องเรียน
“อยู่ดีๆผัวขาก็เป็นคนดีขึ้นมา”
“กูเป็นคนดีอยู่แล้ว =_=”
“น่าสมน้ำหน้า เอ้ย น่าสงสารนะ อุตส่าห์มานั่งรอมึงตั้งแต่ก่อนพวกกูมาอีก” อิเคธี่จีบปากจีบคอทำหน้าสะใจ
“มึงปฏิเสธหมดอย่างนี้เวลาเงี่ยนมึงจะทำไง”
“เอามึงดีมั้ยวะห๊ะ! พวกมึงเป็นอะไรกันเนี้ย กูทำผิดเหรอวะ กวนตีนกูกันจั๊งงงงงง” ผมตอบกลับไอ้มี่ที่หน้าแดงเจากที่ผมพูดเมื่อกี้ มันเขินแรงนะต่อยแขนผมดังปั๊กเลยว่ะ แต่พอเห็นผมนิ่วหน้าเจ็บมันก็ลูบแขนผมขอโทษขอโพย
“แต่ก็ว่าไม่ได้นะ ผู้หญิงมันยังมีอีกเยอะ”
“จะไม่มีแล้วเว้ยยยย”
“จะคอยดู!!!!” ไอ้แพง ไอ้มี่ อิเคธี่รวมหัวกันตะโกนใส่ผมให้ลั่นห้องเรียน
=_= นี่จะไม่เชื่อกันเลยใช่มั้ย
วันที่ไม่ได้เจอไอ้อ้วนนี่น่าเบื่อหน่อยๆ ไม่มีใครให้แกล้ง ไม่มีเสียงใสๆหัวเราะกรี๊ดร้อง ไม่มีเด็กมางอแงใส่ ช่วงเย็นเลยว่างไปเดินอ่อยสาว เอ้ย ไปเดินเที่ยวห้างกับเพื่อนๆ แต่ไอ้อ้วนก็ยังตามมาหลอกหลอนผม ไม่ว่าจะเห็นร้านอะไรก็นึกถึงแต่มันตลอด
“เป็นเหี้ยไรเห็นสะบัดเห็บตั้งแต่เมื่อกี้ละ ยังไม่หลุดเหรอ”
“กูแค่สะบัดหัว T_T”
“กูเห็นมึงเกาๆด้วย โลนป่าว”
“โลนมาอยู่บนหัวบ้านมึงดิ” โลนมันอยู่ตรงนั้นนนนนน แล้วคนสะอาดอย่างผมนี่ข้ามไปได้เลยเรื่องนี้
“ก็ไม่แน่นะ ถ้ามึงเอาหน้าไปใกล้ถิ่นที่อยู่อาศัยของมันน่ะ”
“กูว่าจะไม่แล้วนะ กูว่าจะไม่แล้วววว ไอ้สัสสสสส”
ผมกัดฟันพูดก่อนจะไล่เตะไอ้พวกห่าที่มันกวนตีนผมไม่ได้หยุดหย่อน
“โอ๊ยๆๆ กูยอมๆๆ TOT ไอ้ห่า กางเกงกูเปื้อนรอยรองเท้ามึงหมดแล้ว” ไอ้เปียวยอมคนแรก แล้วคนอื่นๆก็ตามมา
“พวกกูเห็นมึงเซ็งๆเครียดๆเลยช่วยนะเว้ย”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ปกติ”
“อ้อออออ พรุ่งนี้น้องเล็กมาโรงเรียนนี่หว่า เดี๋ยวนี้ติดเด็ก รับเป็นลูกเลยมั้ยๆ”
“น้องก็พอ =_=;;”
“รักขนาดนี้อย่างกะคลอดออกมาเอง”
“น้องน่า”
“เอ๊ะ อย่าบอกว่าผัวขาจะเลี้ยงต้อย ฮ่าๆๆ”
...
...
...
กริบ ทุกคนที่หัวเราะแซวผมเงียบกริบเมื่อเห็นผมหน้าซีดหยุดเดินราวกับถูกสตาฟท์ไว้
“นะ... น้อง”
“...”
“น้องกูๆ”
“อ้อ ฮ่าๆๆๆๆๆ” พวกมันกลับมาประสานเสียงหัวเราะอีกครั้ง
ฟู่ววววววววววววว ทำไมต้องกลัว ทำไมต้องเหงื่อตก ผมจับที่หน้าอกด้านซ้ายของตัวเอง ใจมันเต้นแรงจนแทบทะลุออกมาจากตัว
ไม่น่าาาา... ไอ้อ้วนมันเด็กหกขวบและเป็นเด็กชายด้วย ผมรักมันเหมือนน้องเท่านั้นแหละ ใครจะบ้าไปมีอารมณ์กับเด็กอนุบาลล่ะ หรือว่าเป็นกู...
=______=;;;;;;;
ตอนเช้าผมอาสาไปส่งแม่ที่โรงเรียนอนุบาลหมูน้อยตามปกติ แต่วันนี้ไอ้อ้วนมาสายและรถไม่ใช่คันเดิมที่เคยมาส่งด้วยตอนเช้าผมเลยได้แกล้งให้มันงอนแค่แป๊บเดียวผมก็ต้องไปมหาลัย มันก็ต้องไปเรียนของมัน ตอนเย็นมันก็กลับบ้านเร็วขนาดที่ว่าผมเลิกเรียนมาไม่เคยจะทันมันอ่ะเป็นอย่างนี้อยู่เป็นอาทิตย์ ผมก็คิดไปต่างๆนานาว่าเพราะผมไปทำให้มันเจ็บตัวหรือเปล่า พ่อแม่มันเลยไม่ยอมให้ลูกตัวเองอยู่ใกล้ผมเลยรีบมารับมาส่ง คิดไปคิดมาจนผมเริ่มอารมณ์เสีย และเพราะใกล้สอบกลางภาคแล้วด้วย ผมจะยิ่งไม่มีเวลาไปเล่นกับมันมากขึ้นไปอีกเพราะต้องอยู่ติวหนังสือกับเพื่อนๆ
วันศุกร์นี้โชคดีที่ผมเรียนเลิกเร็วเลยไปดักรอตั้งแต่มันยังไม่ตื่น ได้นั่งมองเด็กนอนน้ำลายยืดเคี้ยวแจ๊บๆด้วย อยู่ๆคำพูดอิเคธี่ก็ผุดขึ้นมาที่บอกว่าผมจะเลี้ยงต้อย ผมแค่อยากอยู่ใกล้ๆคอยดูแลไม่ให้ใครมารังแกมัน(ยกเว้นกู)ก็เพราะมันเหมือนน้องชายผมคนนึงป่ะวะ ผมชอบมองมันเพลินๆก็แบบพี่มองน้องป่ะวะ บางทีที่ผมเขินมัน ผมใจเต้นแรงและรู้สึกว่าแก้มมันน่าฟัดก็เพราะ... ก็แบบ พี่น้องที่ไหนเขาก็เป็นกันป่ะวะ (หราาาาาาาาาาา)
เอ่อ ถ้าผมจะรักมันแบบชู้สาว ก็... เป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง ใครจะไปคิดอะไรบ้าๆกับเด็กหกขวบว่ะแถมไม่ได้มีอะไรล่อตาล่อใจด้วยมีแต่พุงมันอ่ะที่ใหญ่กว่านมผู้หญิงที่ผมเคยควงอีก =____= ผมขยี้หัวไอ้อ้วนที่หลับไม่รู้เรื่องรู้แก้แค้นที่มันเป็นตัวการที่ทำให้ผมคิดมากทั้งๆที่ปกติผมเป็นคนที่ไม่คิดอะไรเลย อยากจะทำอะไรก็ทำ ไอ้อ้วนปัดๆมือผมออกแต่ผมแกล้งดึงแก้มมันต่อจนมันตื่นขึ้นมานั่งทำหน้างง ผมไม่รู้ว่ามันรู้สึกงงจริงหรือเปล่าแต่มันทำหน้างงๆเหมือนว่าที่นี่ที่ไหนแล้วคุณเป็นใครตอนตื่นนอนทุกครั้งเลย ฮ่าๆๆ
“พี่เออ พี่เออมาได้ยังไง” มันนั่งขัดสมาธิตาปรือมองผม
“เอ่อ ขี่ม้าโพนี่มาไง”
“ปัญญาอ่อนละไอ้เอิร์ธ ไม่เข้ากับรูปร่างหน้าตาเล้ยยยยย”
“แม่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ TOT”
“ขี่ม้าโพนี่มาไง๊~~~~~”
โอ๊ยยยยยยยยยยย แม่ทำท่าแบ๊วพร้อมกับบีบเสียงล้อเลียนผม ส่วนนึงที่ผมไม่อยากจะเล่นกับเด็กก็เพราะแม่ ชอบมาล้อชอบมาแซว ผมเลยต้องkeep look ให้เท่ให้โหดตลอดเวลาไงเข้าใจมั้ย มาคิดทำท่าอ่อนโยนปัญญาอ่อนมันไม่ใช่สไตล์ แต่ผมจะมาเสียก็ตอนเจอไอ้อ้วนน้อยเนี้ยแหละ
“ไปๆอ้วน ตื่นไปล้างหน้าแปรงฟัน หยิบเบรคมาเผื่อพี่ชุดนึงด้วย”
“พี่เออกินไม่ได้หรอกฮะ พี่เออไม่ได้เรียนโรงเรียนเดียวกับน้อง”
“เคยเรียนละกัน ศิษย์เก่าน่ะ เข้าใจ๊”
“ไม่เข้าใจและไม่ให้กินด้วย”
“ไม่งั้นพี่จะขโมยนะ”
“กรี๊ดดดดดดด อย่าขโมยยยยยย” มันหัวเราะกรี๊ดกร๊าดวิ่งหนีจนผมหน้าม้าปลิว รู้สึกว่าโคตรน่ารักอ่ะ ทั้งๆที่เด็กคนอื่นก็น่ารักจิ้มลิ้มยิ่งกว่ามันด้วยซ้ำ ทำไมถึงมองเห็นแต่ไอ้พุงกลมๆ แก้มป่องๆ ปากจิ้มลิ้ม ตาใสๆนี่ได้
พอมันจัดการตัวเองเสร็จก็หยิบเบรกมาแค่ชุดเดียวแต่ว่าเอาขนมที่มันพกมาโรงเรียนด้วยมาให้ผมกินแทน คราวนี้มีเยอะและหลากหลายมากกว่าเดิม แน่นอนว่าเป็นขนมต่างประเทศเหมือนเดิม มึงไม่คิดจะกินปูไทย ตูมตาม เซี้ยงไฮ้ อะไรเถือกๆนี้บ้างวะ
“พ่อแม่น้องไปต่างประเทศทุกอาทิตย์เลยหรือไง”
“ฮะ ประเทศเทศไทย”
ประเทศไทยนี่มันต่างประเทศตรงไหนนนนนนนน TOT
“หมายถึงที่อื่นที่ไม่ใช่ประเทศไทยสิโว้ยยยย ที่ที่น้องเอาขนมมาเนี้ย”
“น้องก็ไม่รู้ พี่พราวเอามาให้น้องทั้งหมดเลย”
พี่พราว? ใครวะ ชื่อน่ารักอย่างนี้ต้องเป็นเด็กผู้หญิงแถวบ้านไม่งั้นก็ต้องพี่ที่โรงเรียนนี้แน่ๆเลย
“อันนี้อร่อย แต่พี่เออต้องทาชีสก่อนนะ”
“เคยกินแล้วเหรอ”
“น้องกินไปหนึ่งกล่อง กล่องนี้น้องให้พี่เออ^O^ มีคุกกี้ ช๊อคโกแลตด้วย”
แหมะ รักกูดีจัง ลาภปากไปดิ มันเป็นแผ่นแครกเกอร์ที่มีชีสอยู่ในกล่องด้วยก็ทาๆกินๆไป ผมว่าก็ใช้ได้แต่ไม่ถึงกับอร่อยมากมายขนาดนั้น นอกจากนี้ยังมีขนมที่ไอ้อ้วนน้อยภูมิใจนำเสนออีกหลายอย่าง ผมรู้สึกดีว่ะ... ดีที่มันคิดถึงผม เก็บนู่นเก็บนี่ไว้ให้กินทั้งๆที่ไม่ค่อยได้เจอกัน
“วันเสาร์อาทิตย์ไปนอนบ้านพี่มั้ย”
“ไม่ได้หรอกฮะ”
“ทำไมอ่ะ แม่ไม่ให้มาอยู่กับพี่ใช่มั้ย”
“คุณแม่ไม่ว่างฮะ ต้องทำงาน”
“แล้วอยู่บ้านคนเดียว?”
“น้องเล็กต้องไปอยู่กับพี่พราวฮะ”
“ก็ไม่ต้องไปรบกวนเขา มาอยู่กับพี่นี่ดิ”
“ไม่ได้นะ ถ้าน้องไม่ไปเล่นด้วยเดี๋ยวพี่พราวจะโกรธ ช่วงนี้น้องไม่ได้ไปบ้านพี่พราวพี่พราวก็จะงอนแล้วเฮ้อออออ”
คิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากันมือทั้งสองข้างก็เท้าคางทำหน้าเครียดๆด้วย นี่มึงเพิ่งจะหกขวบ ต้องมีเรื่องน่าหนักอกหนักใจอะไรขนาดน้านนนนนน สำคัญมากเหรอวะคนที่ชื่อพราวเนี้ย!
“ก็แล้วแต่”
“พี่เออไม่กินแล้วเหรอ”
“ไม่อยากกินของคนอื่น อยากกินน้อง เอ้ย อยากกินขนมของน้องมากกว่า”
“แต่พี่พราวให้น้อง มันก็เป็นขนมของน้องแล้วนี่นา”
“อะไรก็พี่พราวๆอยู่นั่นแหละ”
“พี่พราวใจดีให้กระเป๋าน้องใหม่ด้วย พรุ่งนี้น้องจะเอามาให้ดูนะ”
“พรุ่งนี้พี่จะไม่มาหาน้องแล้ว”
“อ้าวทำไมล่ะพี่เออ ทำไมล่ะทำไม” ไอ้อ้วนที่ยิ้มร่าอยู่เมื่อกี้เริ่มร้อนรนมาเขย่าแขนผม ผมก็แกล้งทำเป็นมองทางอื่น หึหึหึ แกล้งเด็กมันง่ายและสนุกด้วยJ
“พี่เออตอบน้อง”
“ก็น้องไม่เห็นจะสนใจพี่เลย สนใจแต่พี่พราวๆ”
“น้องสนใจพี่เออ”
“แล้วเลือกใคร”
“ก็...” มันกุมแก้มทำหน้าคิด “...พี่พราว”
เหอะ ทำไมถึงได้รู้สึกแย่ขนาดนี้วะ แค่เด็กที่รู้จักกันไม่กี่เดือนบอกว่าเลือกคนอื่นมากกว่าผมแค่นี้ต้องถึงกับหน้าชาเสียศูนย์และชวนมันทะเลาะจนมันร้องไห้งอนไปอีกครั้ง
“วันนี้ไม่ชวนน้องอเล็กซ์มานอนที่บ้านด้วยเหรอ”
“ชวนแล้ว มันไม่มา”
“อ่าว ก็แม่เขาบอกว่าต้องไปสัมมนาต่างจังหวัดหลายคืนเลยนี่ ช่วงนี้น้องเล็กก็ไปอยู่บ้านอาเขาด้วย”
“เหรอ”
อาที่มีลูกชื่อพราวนั่นสินะ...
“แม่เขาบอกว่าถ้าน้องเล็กอยากมาอยู่กับเราด้วยก็ขอรบกวนหน่อย”
“มันไม่อยากอยู่ด้วยหรอก เอิร์ธชอบแกล้งมันชอบรังแกมันนี่”
“พูดเหมือนกำลังน้อยใจอยู่ แน่ะๆๆ”
“เหอๆๆ”
“ระหว่างแกกับญาติ เขาก็ต้องเลือกญาติเขาอยู่แล้วซิโง่ป่าว”
“ครับๆๆ”
คืนนี้ไอ้แอมมี่โทรมาบอกว่าตั้งแต่เย็นพรุ่งนี้ไปจะเริ่มติวกันแล้ว ซึ่งผมถูกโหวตให้ติวแคลฯด้วยลำบากลำบนต้องไปขอยกเลิกกับไอ้ระธานเมเจอร์อีก ผมไม่ชอบสอนหนังสือแล้วถูกเพื่อนๆทำหน้าทำตาตั้งใจฟังที่ผมพูดนี่หว่า ไอ้ประธานเลยให้ผมทำชีทสรุปถ่ายเอกสารมาแจกเพื่อนๆแทน สัสมาก คือกูก็ยังไม่ได้อ่านหนังสือสักตัวยังจะมาให้กูสรุปห่าไรอี๊กกกก T_T
หลายวันมานี้ผมวุ่นวายกับการทำชีทสรุป พอกำลังจะปริ้นท์ก็ลืมใส่นั่นใส่นี่ ตอนแรกกะจะเอาที่เขียนเนี้ยแหละไปแจกพวกมันแต่เกรงว่าจากที่จะเข้าใจจะกลายเป็นเข้าหม้อเข้าไหไปหมด ตัวหนังสืออย่างผมนี่ครูภาษาไทยฉีกทิ้งมากี่คนต่อกี่คนแล้วครับ แต่พอหลายคนบอกว่าอ่านแล้วเข้าใจดีก็หายเหนื่อยหน่อย บางคนก็ยังงงๆผมก็อธิบายตัวต่อตัวไปเลยให้เข้าใจเพราะชีทผมไม่ได้ละเอียดขนาดนั้นถ้าจะละเอียดทุกตัวอักษรก็อ่านหนังสือเอาง่ายกว่ามั้ย สรุปก็ต้องเน้นเอาง่ายและทำข้อสอบได้เร็วป้ะ
“ไอ้ห่าเอิร์ธ มีสาวฝากขนมมาให้อีกแล้วว่ะ”
“ขอบใจเว้ย” ผมรับมาจากเพื่อนคนนึง ไอ้พวกห่านี่ก็แซวกันเต็มที่บางคนก็มาเนียนกินบ้างตามประสา เมื่อเช้าก็มีมาถุงใหญ่ไม่รู้ว่าคนเดียวกันหรือเปล่า
“พรุ่งนี้สอบแล้วตั้งใจกันให้มากๆนะเว้ย”
“เออออออ”
พวกมันรับคำก่อนจะแยกย้ายกันไป ผมบิดขี้เกียจด้วยความเมื่อยล้าก่อนจะมีมือเล็กๆยื่นมาบีบนวดที่บ่าให้ อ่า คลายเส้นได้ดีชิบ
“เข้ามาหน่อยๆ”
“นี่เหรอ”
“เข้ามาอีก ต้นคอเลย” ผมจับมือไอ้มี่เข้ามาบีบตรงบริเวณใกล้ๆต้นคอ มันเมื่อยจริงๆนะที่ต้องแหงนหน้ามองไวท์บอร์ดหลายๆชั่วโมงติดแถมยังต้องนั่งนิ่งใช้สมาธิจนรากจะงอกอีก ตอนเรียนยังไม่ตั้งใจขนาดนี้เลย พอใกล้สอบเท่านั้นแหละรู้เรื่องงงงงง อัจฉริยะข้ามคืนเลยทีเดียว
“วันนี้ให้ไปส่งที่บ้านมั้ย”
“มึงกลับไปนอนเหอะ พรุ่งนี้จะได้มีแรงมาสอบ”
“ไปได้นะที่จริง”
“กลับไปนอนนนนนนนนนน”
“ว๊ายยยๆๆๆ ผัวขาเมื่อยก็ไม่บอก เมียจัดการให้เองค่ะ”
มาละ มันมาละ =______________=;;; อิเคธี่จัดการเข้ามาแทรกกลางหันไปแท๊กมือกับไอ้มี่ก่อนจะบีบบ่าบีบไหลผมจนต้องร้องโอดโอย กล้ามเนื้อกูฉีกขาดแล้วมาสอบไม่ได้ล่ะก็มึงตายยยยยยยยยยยยยยยยยย T_T
“ห่าเอ้ยยย โอ้ยเจ็บบบบ”
“ฮ่าๆๆ สำออยดีนัก”
เห็นกูเจ็บปวดนี่พวกมึงหัวเราะกันดีเหลือกันนะไอ้พวกซาดิสม์
ผมขับรถกลับบ้านต้องขยับคอขยับแขนแก้เมื่อยอยู่ตลอดเวลา กลับมาถึงบ้านยังมืดอยู่เลยแสดงว่ายังไม่มีใครกลับมาถึงบ้าน ต้องมาเปิดประตูเองเปิดไฟเอง นอนหลับตาพักผ่อนร่างกายสักพักรถแม่ก็เข้าบ้านมา ไม่นานเสียงเรียกผมก็ดังไปทั่วบ้าน
“เอิร์ธ ไอ้เอิร์ธธธธ”
“ครับแม่”
ผมตะโกนตอบท่านไป
“มีคนมาเยี่ยม ลงมาเร็วๆ”
เดี๋ยวนะนี่ผมไม่ได้ติดคุกหรือป่วยนะเฮ้ยที่จะต้องมีใครมาเยี่ยมน่ะ
“ใครอ่ะ ไอ้อ้วน...”
“พี่เออ^O^”
“แม่เอากำลังใจมาฝาก” แม่ผมยักคิ้วให้อย่างกวน แต่ผมนี่อึ้งไปเลย ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกันตอนนั้นผมกับไอ้อ้วนน้อยทะเลาะกันเรื่องพี่พราวของมันอยู่นี่หว่า
“น้องเล็กมีขนมมาให้พี่เออด้วย”
ไอ้อ้วนเดินมาจับขากางเกงผมแล้วเงยหน้ายิ้มให้จนตาหยี ปากเล็กๆสีสดคลี่ยิ้มหวาน
“มาทำไม วันนี้ไม่ไปนอนกับพี่พราวเหรอ”
“...”
เด็กมันหุบยิ้มก้มหน้ามองพื้น ถึงในใจจะลิงโลดดีใจจนอยากจะวิ่งไปกอดมันแน่นๆแต่ก็อดแกล้งโกรธมันอีกนิดหน่อยไม่ได้
“ก็...” มันหันไปมองหน้าแม่ผมนิดนึงราวกับจะขอกำลังใจ “พี่เออไม่ไปเที่ยวหาน้องตั้งหลายวันนี่นา”
ผมยิ้มแล้วลงไปนั่งยองๆตรงหน้ามัน
“คิดถึงพี่อ่ะดิ”
“น้องเล็กคิดถึงพี่เออ”
...
...
...
“จริงๆนะ”
“เออๆๆ รู้แล้วๆ”
ผมทำเป็นตอบแบบส่งๆทั้งที่หัวใจมันเต้นแรงและรู้สึกตื่นเต้นไปหมด ก็มันทำหน้าจริงจังบอกว่าคิดถึงผมขนาดนั้นใครไม่เชื่อผมเชื่อไอ้อ้วนน้อยเองก็ได้วะ T_T
“น้องขอนอนด้วยเถอะน้า”
“ให้นอนด้วยก็ได้นะ แต่ว่าต้องมานวดหลังให้พี่ เข้าใจมั้ย”
“ได้เลยฮะ”
ผมจูงมือไอ้อ้วนขึ้นไปบนห้อง แอบเหล่มองกระเป๋ามันนิดนึง เปลี่ยนจากผึ้งเหลืองเป็นกระเป๋าเป้หัวกระต่ายกลมสีขาว หูของกระต่ายยาวจนเกือบจะเลยหัวไอ้อ้วนน้อยขึ้นมาแต่ว่าพวงกุญแจยังเป็นม้าโพนี่ที่ผมซื้อให้เหมือนเดิมล่ะนะ
ถึงห้องไอ้อ้วนน้อยก็วิ่งหน้าตั้งไปหาเตียงก่อนเป็นอันดับแรก ปีนขึ้นเตียงไม่ถึงหรอกได้แต่เอาหัวเอาแขนไปพาดไว้แล้วทำหน้าเหมือนสบายมากกกกก ผมเลยจับข้อเท้ามันโยนขึ้นไปบนเตียงจนร่างมันเด้งดึ๋งๆ ตอนแรกมันตกใจนิดหน่อยพอตั้งสติได้ก็หัวเราะร่ากระโดดบนที่นอนผมใหญ่
“ถอดถุงเท้าเลยสกปรก”
ผมบอกแล้วทิ้งตัวไปนอนคว่ำหน้าบนเตียง ไอ้อ้วนถอดถุงเท้าออกแล้วเอาใส่กระเป๋าเป้ตัวเองไว้ พอเห็นของในกระเป๋ามันก็ทำหน้านึกได้ล้วงเอาขนมมาชูๆให้ผมดูมีแต่ขนมนอกอีกแล้วพวกช๊อกโกแลต แครกเกอร์ไรงี้
“น้องกินข้าวมาหรือยัง”
“คุณครูพาน้องไปกินที่ร้านใบไม้”
ร้านหรูร้านแพงซะด้วย ส่วนผม...
จ๊อกกกกกกกกกกกกกก
“เสียงอะไรน่ะ”
เสียงท้องร้องไง ตั้งแต่ติวเสร็จยังไม่ได้กินอะไรเลยเพราะอยากนอนมากๆเลยตรงกลับบ้านอย่างเดียว ผมบอกให้ไอ้อ้วนนวดให้มันก็ทำหน้าเข้าใจก็จะขึ้นมาเหยียบบนหลังผมจนกระดูกลั่นดังแกร๊กเลยอ่ะ มันบอกว่ามันเคยนวดให้พ่อให้แม่มันอย่างนี้ เหยียบไปเหยียบมาก็ไม่ได้เจ็บ น้ำหนักกำลังพอดีเลย
“พี่เออพอหรือยัง น้องเหนื่อยแล้ว”
มันทรุดนั่งบนหลังผมแล้วเอาคางมาเกยที่ไหล่พร้อมกับทำหน้ามุ่ย ใบหน้าเราเกือบจะแนบชิดติดกับแก้มไอ้อ้วนมันอาจจะไม่ได้สังเกตอะไรเพราะมันยังเด็ก แต่ผมนี่ดิรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสมาหมด =____=
“มองใกล้ๆแล้วพี่เห็นแต่แก้มน้องเลยอ่ะ ขอหอมได้ป้ะ”
“ไม่เอา”
“ทำไม ขอหอมหน่อยดิ”
“ไม่ด้ายยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดด >O< ไม่เอาพอแล้วววว น้องจั๊กจี้ กรี๊ดๆๆ”
ตอนแรกผมก็ตกใจตัวเองที่เผลอบอกขอหอมแก้มมันบอกไปแต่พอมันปฏิเสธผมก็อยากแกล้งอยากเอาชนะเลยจับมันฟัดแก้มให้มันหัวเราะกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
แกล้งมันจนสาแก่ใจก็แบกมันขึ้นหลังไปนั่งกินขนมกันในห้องครัว น้ำหนักผมจะขึ้นก็เพราะขนมของไอ้อ้วนที่เอามาสังเวยผมเนี้ยล่ะ แต่พอเห็นมันยิ้มแก้มปริตอนที่ผมชมว่าอร่อยแล้วล่ะก็มันขนมาเท่าไหร่ก็ยอมกินให้หมดเลยอ่ะ
“พี่พราวบอกว่ามันแพงมากเลย”
=_____=;; “พี่พราวอีกละ”
“อุ๊บ” มันทำตาโตแล้วเอามือปิดปากไว้ก่อนจะปล่อยออกแล้วยิ้มแหย่ๆ “พี่เออไม่ชอบพี่พราวเหรอ พี่พราวออกจะน่ารักนะ นี่”
มันล้วงกระเป๋ากางเกงนักเรียนเป็นรูปจากกล้องโพลารอยด์ที่ขอบยับๆนิดหน่อย ในภาพเป็นไอ้อ้วนน้อยที่ยิ้มร่ากับเด็กผู้ชายมอปลายที่หน้าตาน่ารักอย่างกับเด็กผู้หญิง ผิวก็ขาวตาก็โตปากนิดจมูกหน่อย
“เด็กที่ไหน”
“พี่พราวของน้องเล็กเอง อ้อ น้องเล็กเคยไปที่หมาอะไรของพี่พราวด้วย เหมือนกับของพี่เออเลย”
“เรียนมหาลัยแล้วเหรอ =_=” อดที่จะก้มมองดูรูปไม่ได้ น่ารักจนผู้ชายแมนๆอย่างผมยังต้องหวั่นไหวเลยแฮะ
“พี่พราวให้น้องช่วยทำขนมหลายอย่างเลย แต่น้องยังทำไม่เป็นเพราะว่าน้องยังเด็กอยู่เลย พี่พราวบอกว่าถ้าโตกว่านี้น้องจะทำได้”
“อ่าฮะ”
“น้องจะเอามาให้พี่เออชิมคนแรกเลย”
“หืมมมมมม”
“ถ้าน้องเป็นเชฟน้องจะทำขนมให้พี่เออกินทุกๆวันเลย^O^”
...
...
“อืม แล้วจะรอ ถ้าพี่ไม่ได้กินล่ะก็ได้เห็นดีกันแน่”
“ฮะ^O^”
ผมแบ่งกันชิมขนมกับไอ้อ้วนน้อยทั้งของที่มันเอามาให้ผมและที่ผมได้มาเมื่อตอนเย็น ต่อด้วยการฟังมันสาธยายถึงเรื่องพ่อครัวและวิธีทำนู่นนั่นนี่ สงสัยจะได้เป็นพ่อครัวจริงๆละมั้ง เด็กคนอื่นเขาอยากเป็นหมอเป็นพยาบาลกัน ไอ้เด็กนี่อยากเป็นพ่อครัวเนี้ยนะ ไอ้อ้วนบ๊องค์เอ้ย
--------------------------------------------
:katai5: :katai5: :katai5:
ว่าแต่พี่เออนี่อะไรยังไง สับสนแล้วนะๆ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์จ้า
-
:sad11: ดีใจน้ำตาจิไหล พี่เออสับสนกับเด็กอนุบาลแล้ว
น้องเล็กน่ารักมาก อยากจะฟัดแก้มมั่งจัง
เลี้ยงต้อยๆๆๆ เสี้ยมเข้าไปจะได้ไม่นอกลู่นอกทางอีก
รู้สึกได้ว่าพี่พราวนี่แหละจะเป็นตัวแปรที่สำคัญ
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
พี่เออ เริ่มน่ารักแล้ว
-
:pig4: :pig4:
-
สับสนๆ หาคำตอบเร็วววว :hao7: น้องเล็กโตไวๆน้าา
-
ต่อไปอีพี่เออมันได้อ้วนเพราะฝีมือทำขนมของน้องเล็กแน่ๆ
-
พี่เออนี่ชัดเจนมาาาาาาาาาาาาาากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รีบๆโตนะนัองนะ กลัวพี่เออจะเจอคุก 5555555
-
มีน้อยใจน้องด้วย
เป็นเองหายเองนะ 555
-
อิพี่เออหลงน้องเล็กแล้วล่ะ :mew1:
-
กว่าน้องเล็กจะโต อิพี่เออทำงานเก็บเงินได้เยอะแยะพอดีเลย เอามาลงทุนเปิดร้านขนมให้น้องเล็กซะ 5555
แต่กว่าจะถึงตอนนั้น ดูท่าอนาคต อิพี่เออ เป็นตาแก่อ้วนลงพุงแน่ๆๆ กินแต่ขนมเนี่ย :laugh: :laugh:
หนูพราว จะมาเปิดศึกแย่งตัวน้องกูกู้กีกี้ กับอิพี่เออหรือเปล่า :m20:
-
อิพี่เออแกอย่าหวั่นไหวกับพี่พราวน้าาาาา ท่องำว้น้องเล็ก น้องเล็ก เท่านั้น
-
น้องเล็กกับพี่เออน่ารักมากก5555
พี่เออโคตรต้อยเลยค่ะ
-
รอน้องโต พราวนี่สมควรจะมีคู่ หาคู่ให้เซี๊ยะ :heaven
-
น้องเล็กน่าร้ากกกกก
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ ขอบคุณมากๆๆๆ :katai2-1:
-
โอ้ยยยยยยย น้องน่ารักมากอ่ะะะ
-
กว่าน้องจะโต พี่เออเป็นตาลุงพอดี
-
เอะอะอะไรก็พี่พราวๆ :hao4:
ฝากไปบอกพี่พราวด้วยว่าน้องเล็กน่ะของพี่เออ พี่เออจองแล้วววววว :angry2:
-
รุสึกตะหงิดกะแอมมี่อ่าา ชอบพี่เออของอ้วนน้อยอ๊ป่าววว
หรือคิดไปเองง
ุีพี่เอออ่ะ เขวไปกะพี่พราวอ่ออ นิสัยม่ายดี :katai1:
-
น้องเล็กน่ารักอ่ะ แต่พี่เออเค้าขี้น้อยใจนะหนู~~!!!!
เอาใจคนแก่หน่อย คนแก่เค้าหวั่นไหว
-
โอ้ยยยยย อยากให้น้องเล็กโตเร็วๆจัง :oni1:
อยากเห็นพี่เออโดนน้องเอาคืน 55555 :m3:
อยากเห็น้องกับพี่เออหวานๆแข่งกับคูป๊ากับพี่พราวด้วย อิอิ :haun4:
-
รอๆๆๆๆๆๆๆ วันนี้จะมาหรือเปล่า :o11: :undecided:
-
15
หลังจากสอบกลางภาคเสร็จ ผมก็มีเวลาไปหาไอ้อ้วนน้อยมากขึ้นจนตอนนี้ใครๆก็บอกว่าผมกับมันสนิทกันอย่างกับผมคลอดมันออกมาเอง =____________=;; ตอนเช้าตอนเย็นผมก็ไปรับไปส่งแม่ตามปกติแล้วก็แวะไปแกล้งมันเล่นทุกครั้ง บางวันที่โรงเรียนอนุบาลหยุดครึ่งวันหรือวันไหนที่ไอ้อ้วนน้อยได้ไปนอนบ้านผมผมก็จะฉกตัวมันไปเล่นที่มหาลัยรอระหว่างผมทำกิจกรรมไปด้วย
“คุณครู~~~~~” ไอ้อ้วนน้อยวิ่งหน้าม้าปลิวไปฟ้องแม่ผมที่นั่งปั่นงานอยู่ไม่ไกล ผมแกล้งเอาดินสอสีมันไปซ่อนพอมันหาเจอแล้วจะให้ผมเหลาให้ ผมก็ไม่เหลาให้มันแถมยังแย่งมันระบายสีการบ้านจนสีหักอีก
“พี่เออแกล้งน้องเล็ก เอาสีไปซ่อนแล้วก็ทำหักด้วย”
“ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวคุณครูจะทำโทษพี่เอิร์ธแล้วก็ให้เหลาสีให้น้องเล็กด้วย”
“โหแม่ ตั้งสี่สิบกว่าสีเนี้ย ปวดมือตาย”
ป๊อก
“ไม่ต้องบ่น ตอนนั้นยังทำให้น้องได้เลย”
แม่โยนที่เหลาดินสอมาโดนหัวผม คือมันไม่ใช่ไอ้ที่เสียบเข้าไปแล้วมีคานให้หมุนสบายมือแต่มันคืออันเล็กๆที่เราต้องใช้มือหมุนก้านดินสอสีเองแล้วบางสีก็ใช้จนก้านสั้นจับไม่ถนัดมืออีก
“พี่เออชอบแกล้งน้องเล็ก น้องเล็กจะไม่เล่นด้วยแล้ว เดี๋ยวจะไปเล่นกับแซ็ค”
“งั้นพี่ก็จะไปแกล้งไอ้แซ็คด้วย”
“อย่าพูดว่าไอ้นะ มันเป็นคำไม่สุภาพ”
“จะพูดอ่ะ จะทำไม”
“คุณครู~~~” เถียงไม่ออกก็ฟ้องครูตลอดดดดดดด
“ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่เอิร์ธเขาชวนทะเลาะเพราะเขาอยากคุยด้วยเฉยๆ”
“ใครอยากคุยกับไอ้อ้วน”
“ไม่อยากคุยก็กลับบ้านไปซิ มานั่งวอแวอะไรอยู่ได้”
ผมเงียบเพราะมันจริง เถียงไม่ออกยิ่งกว่าไอ้อ้วนอีกตอนนี้ ก็แกล้งมันให้มันโมโหแล้วมันตลกดีนี่หว่า เวลามันทำอะไรเราไม่ได้แล้วโคตรสนุก
“จะเหลาให้ได้หรือยัง”
“อ้อ นี่สั่งเหรอ” ผมถามมันอย่างกวนตีนแต่ไอ้เด็กหกขวบนี่คงยังไม่เข้าใจคำว่ากวนตีนดีพอ
“ใช่แล้ว น้องให้พี่เออเหลาสีให้”
“อยากให้เหลาก็ต้องเรียกชื่อพี่ชัดๆก่อน เรียกพี่เอิร์ธสิ”
“ไม่เรียก”
“กวนนนนนนนนนนนนนนน” ผมขยี้หัวมันให้หัวสั่นไอ้อ้วนก็บิดตัวหนีแต่ถูกผมล๊อคตัวไว้
“ทำไมเรียกชื่อพี่ไม่ถูกสักที น้องมีลิ้นหรือเปล่า ลูกกระเดือกน่ะมีมั้ย ไหนอ้าปากดิ๊”
ผมแกล้งไล่จับจะง้างปากไอ้อ้วนดูลิ้น มันหัวเราะร่วนดิ้นจนหลุดแล้ววิ่งหนีผมไปทั่วห้อง ผมไม่เข้าใจทำไมมันเรียกชื่อผมไม่ถูกทั้งๆที่เด็กอายุเท่านี้ก็ควรจะพูดได้อย่างชัดถ้อยชัดคำ ขนาดพี่พราวสุดที่รักของมันยังเรียกชื่อถูกเลย ควบกล้ำรอเรืองี้ชัดเจน คิดแล้วแค้นนนน แค้นทั้งไอ้อ้วนทั้งพี่พราวของมัน
สุดท้ายผมก็ยอมเหลาสีให้จนครบสี่สิบสองสี แม่ผมเคลียร์งานเสร็จก็มีประชุมด่วนต่อผมเลยอยู่เป็นเพื่อนไอ้อ้วนจนถึงห้าโมงแม่มันก็ยังไม่มารับทั้งๆที่โรงเรียนอนุบาลนี่เลิกเรียนตั้งแต่สามโมงแล้ว กระทั่งแม่ผมส่งไลน์มาบอกนั่นแหละว่าคืนนี้ไอ้อ้วนจะนอนบ้านผมคืนหนึ่งเพราะแม่เขาจะกลับดึก
“แม่น้องโทรมาบอกว่าคืนนี้จะให้น้องไปนอนบ้านพี่”
“ว้า ไม่ได้นอนกอดคุณแม่กับคุณพ่ออีกแล้ว”
เห็นมันทำหน้าเศร้าแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ทั้งอาทิตย์นี่มันได้อยู่กับพ่อกับแม่มันสักกี่วันเชียว ถ้าเด็กไม่ติดพ่อติดแม่น่ะคงไม่เป็นไรแต่ดูท่าจะไม่ใช่ไอ้อ้วน มันชอบเล่าเรื่องพ่อกับแม่มันให้ฟังว่าไปเที่ยวเป็นอย่างนั้นอยู่ด้วยกันแล้วเป็นอย่างนี้ ผมเลยปลอบใจมันโดยการพามันไปเดินห้างแล้วก็ดูหนังที่มันอยากดู
“ป๊อบคอร์นหมดแล้ว”
“ก็พอไง หยุดกิน กินเยอะจะอ้วน”
ไอ้อ้วนสะกิดผมที่หลับอยู่เลยปรือตาของมาตอบอย่างเสียไม่ได้ หนังการ์ตูนอนิเมชั่นอะไรแบบนี้คงดูยิ่งใหญ่มากในสายตามันเห็นจ้องไม่กระพริบตาร้องว้าวๆตามฉาก แต่สำหรับผมไม่เคยคิดจะมานั่งดูให้เสียเวลาหรอกแค่จะเช่าซีดีมาดูยังเสียดายตังค์ยี่สิบบาทเลย
“น้องอยากกินอีกนี่นา”
“ไม่ต้องกินแล้ว หนังจบแล้วเนี้ยจะพาไปกินข้าวที่บ้านไง”
“ไม่อยากกลับบ้านอีกด้วย”
“ทำไมวะ”
“ก็พอถึงบ้านพี่เออก็จะไปเที่ยวกับเพื่อน ทิ้งให้น้องนอนอยู่คนเดียว ไม่มีใครกอดน้องเลย”
“ปกติพี่ก็ไม่ได้กอดน้องเลยนะ”
“กอด!” มันทำหน้าจริงจังชี้ผม
“แค่เอาแขนเอาขาไปพาดโว้ยยย แก้เมื่อยๆ” ผมยักไหล่ ก็ไม่ยอมรับซะอย่าง
“ขนาดน้องหนักน้องยังทนเลย”
“น่าๆๆ ไม่ต้องบ่น กลับไม่เกินเข็มสั้นชี้เลขสิบ”
มันทำหน้าคิดแล้วดึงมือออกจากฝ่ามือผมที่กุมมือมันอยู่ไปนับนิ้วว่าเข็มสั้นชี้เลขสิบน่ะมันกี่โมง
“ยี่สิบสองโมง”
“สี่ทุ่มๆ ไม่เกินสี่ทุ่ม”
“กลับห้าทุ่มไม่ได้เหรอพี่เออ” มันนับนิ้วมั่วๆ ผมนี่รีบยิ้มรับตอบว่าได้ทันทีเลยล่ะครับJ
“ไม่ใช่สิ เอาใหม่ได้มั้ย พี่เออต้องกลับไม่เกินสามทุ่มสิ เพราะสามทุ่มมาก่อน”
“ไม่ต้องคิดให้วุ่นวาย เข็มสั้นชี้เลขสิบน่ะแหละ”
“แล้วเข็มยาวล่ะฮะ”
“เลขสิบสอง”
“ก็ได้ กลับมาเร็วๆนะน้องอยากฟังเรื่องของคุณหมาป่าต่อจากวันนั้น”
คือมันเคี่ยวเข็ญให้ผมเล่านิทานให้ฟัง แล้วนี่คือเอิร์ธ เอื้อการย์ไง นิทานก็เลยมีอยู่ว่า...
‘กาลครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ มีหมาป่าตัวหนึ่งอาศัยอยู่กับพ่อแม่ในดินแดนมหัศจรรย์ที่มีทุกอย่างเป็นสีแดง วันหนึ่งแม่ของหมาป่าก็ใช้ให้เอาวัวไปขายเลยเจอเข้ากับหนูน้อยที่กำลังคาบเนื้อไปที่บ่อน้ำ เอ่อ...จบ’
‘ไม่ใช่สักหน่อย มันจะจบได้ยังไง’
‘จบก็คือจบน่า หมาป่าเจอกับหนูน้อยแล้วไง’
‘แล้วคุณยายล่ะพี่เออ’
‘เออว่ะลืมคุณยาย เอาไว้วันอื่นมาฟังต่อวันนี้ง่วงแล้ว’
‘ก็ได้ฮะ แต่ต้องมีคุณยายมาด้วยนะ’
‘อือ’
‘ต้องเล่ายาวๆด้วยนะ’
‘อือออออออออ’
เท่านี้แหละครับนิทานหนูน้อยหมวกแดงที่ยังอยู่ในความทรงจำของเอิร์ธ เอื้อการย์ =_______=;;; ผมเอาไอ้อ้วนน้อยไปหย่อนลงไว้ที่หน้าบ้านแล้วก็ออกไปต่อกับเพื่อน ไลน์ผมเด้งไม่หยุดก็เพราะพวกมันอัพรูปเรียกผมรัวๆเนี้ยล่ะ
“กูขอสูดอากาศ ณ บริเวณไฮด์(ชื่อผับ)เข้าไปให้เต็มปอดก่อนเถอะนะ ฟืดดดดดดดดดดด”
“เสียงนี่รู้เลยว่ารูมึงกลวงมากอิเคธี่”
“รูไรยะ ถ้าตรงนั้นล่ะก็ฟิตเปรี๊ยะปึ๋งปั๋ง อยากลองเล่นเพื่อนดูสักครั้งมั้ยล่ะคะท่านเปียว เคธี่จัดให้ชุดใหญ่เลยค่ะ ม๊วฟฟฟฟ”
“ขนลุกสัดดดด กูหมายถึงรูจมูกโว้ย กับเพื่อนก็ยังจะเอานะมึงเนี้ย”
“ว่าไม่ได้นะจ๊ะ ไอ้คำว่าเพื่อนเนี้ยมันมีคำว่าเงี่ยนซ่อนอยู่”
“ซ่อนอยู่ตรงไหนนนนน TOT”
ผมส่ายหัวอย่างเอือมๆที่ไอ้เปียวกับอิเคธี่คุยกัน ส่วนคนที่ร้อนตัวสุดๆก็เป็นไอ้แพงรองลงมาก็ไอ้แอมมี่ที่ไม่รู้ว่าอายที่เพื่อนมันพูดหรือรู้สึกอะไรอย่างนั้นจริงๆ
“วันนี้ไม่เมาไม่เลิกนะรู้ยัง”
“เยสสสสสสส ตอนนี้ไม่ใช่เวลาของใครที่ไหนแต่เป็นเวลาของน้องขวด พี่จะเต็มที่กับน้องขวดให้สุดแรงเลยคร้าบบบบบบ”
“เฮ้!!!”
พวกผมเฮฮาชนแก้วกันแล้วเต้นกันสุดเหวี่ยงเพื่อปลดปล่อย ความเครียดความกดดันที่สั่งสมมาเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนกำลังจะหายไป พอได้แตะอบายมุขแล้วผมโคตรปลอดโปร่งเลยว่ะ สมองโล่งจนลืมเวลาที่นัดกับไอ้อ้วนน้อยไปหมดสิ้น แล้วชนแก้วแลกกันดื่มแลกกันดูดแลกกันเกี่ยวกับสาวที่เล็งไว้ตั้งแต่ที่เข้ามาในร้าน แต่ความรู้สึกผมมันแปลกๆไปทั้งๆที่ปกติอาจจะได้ไปต่อกันที่ห้องน้ำหรือโรงแรมแต่ผมกลับปฏิเสธผู้หญิงทุกคนมันไม่ใช่อย่างที่ผมต้องการ... มันไม่ใช่เด็กแก้มกลมตาใสที่ชอบยิ้มจนดวงตาเป็นสระอินั่น ไอ้อ้วนน้อยยยย เฮ้ย คิดบ้าอะไรของกูวะ! ผมสะบัดหัวไล่ความคิดออกไป
“เมายัง”
“ยางงงงงงงงงงงงงง”
“เสียงยานตาปรอยขนาดนี้ไอ้สัสสสส” ไอ้มี่ตบแก้มผมที่ตอนนี้เซไปนอนตักมันแล้วเหยียดขายาวไปตามโซฟา แถมยังโดนมันเอาของกินยัดปากไม่ได้หยุด ถั่วบ้าง หมูมะนาวบ้าง เนื้อย่างบ้าง ผมก็เคี้ยวดิครับ ฮ่าๆๆ
“ขับรถกลับบ้านไหวมั้ย”
“กี่โมง”
“อะไรนะ” แอมมี่เอียงหูเข้ามาใกล้เพราะเพลงเสียงดังมาก ผู้คนก็คุยกันจอแจ
“ตอนนี้กี่โมงงงงงงงงง”
“พูดเสียงอ้อแอ้เลยนะมึง สี่ทุ่มแล้วววว”
“อืม เหล้า”
“เหล้าบ้านมึงดิ กลับโว้ยยยย ไอ้ต๊ะช่วยกูยกหน่อย พามันไปส่งบ้านที”
“ไอ้เปียวอ่อ?”
“เมาจนหลับไปละ”
“แพ้แล้ว ฮ่าๆๆ”
“เออมึงชนะ พอใจแล้วก็กลับบ้านได้ละ อิเคธี่เมียมึงนี่สงสัยได้ผัวใหม่ไปแล้ว หายหัวไปเลย โอ๊ยหนักกก”
ผมไม่ได้เมาขนาดน้านนนนนน ตอนแรกคิดว่าจะให้แค่กรึ่มๆพอขับรถกลับบ้านไหวเลยใส่ไปอีกแก้ว เท่านั้นล่ะรู้เรื่องเลย กูมาววววววววววววว~~~~
ระหว่างทางที่กลับบ้านผมก็ดื่มน้ำแวะปั๊มฉี่ไปเรื่อยๆจนพอส่างเมาแล้วจับใจความสำคัญในชีวิตได้บ้าง นี่มันสี่ทุ่มครึ่ง =_______= สี่ทุ่มนี่มันมีความสัมพันธ์อะไรบางอย่างกับเด็กตัวอ้วนๆขาวๆตัวหนึ่งที่นอนอยู่ที่ห้องผม อ้อ... ผมจะกลับบ้านไปหามันตอนสี่ทุ่มนี่หว่า แม่งงงงง ไม่ทันละ!
“พอๆๆ พวกมึงพอ หยุดกิน กูจะกลับบ้านนนนน”
พวกผมที่นั่งยองๆกินมาม่ารสต้มยำแก้เมาอยู่หน้าเซเว่นรีบเก็บข้าวเก็บของย้ายตัวขึ้นรถทันที ตอนนี้มีรถ 2 คันคือไอ้แพงที่นั่งกับไอ้เปียว ส่วนคันของผมมีไอ้ต๊ะขับให้และมีแอมมี่นั่งมาเป็นเพื่อน ระหว่างทางจากปั๊มไปบ้านผมก็อีกไม่ไกลแล้วเลยขอกลับเองไม่ได้ให้พวกมันมาส่ง
ขับรถเข้าบ้านอย่างเงียบๆ ในบ้านผมก็เงียบสนิทเช่นกันแต่ไฟยังเปิดอยู่ ช่วงเวลาแบบนี้แม่ ป๋า รวมถึงไอ้อ้วนคงหลับสนิทไปแล้ว เซ็งว่ะ อดแกล้งเด็กก่อนนอนเลย ผมโยนเสื้อนอกไปพาดไว้ที่พนักโซฟาก่อนจะขยี้ตาแล้วหันไปมองที่โซฟาอีกรอบ
“น้องงงงง ทำไมไม่นอนข้างบนห้องเนี้ย เดี๋ยวยุงได้หามพอดี”
ผมรีบเดินเข้าไปดูไอ้เด็กอ้วนน้อยหลับสนิทมีผ้าห่มคลุมไว้จนถึงคอ ผมทรุดนั่งกับพื้นข้างโซฟาที่ไอ้อ้วนนอนอยู่ หลับสนิทขนาดที่แกล้งทำจมูกหมูมันยังไม่รู้สึกตัว ผมเลื่อนมือจากจมูกเล็กๆไปลูบหัวมันเบาๆ ตอนหลับอย่างนี้เหมือนเด็กน้อยที่โคตรไร้เดียงสา ขนตายาวเป็นแพที่ทาบทับบนแก้มกลมขาวอมชมพู จมูกเล็กๆที่ปลายเชิดนิดๆบ่งบอกว่าเจ้าตัวเป็นคนรั้น แต่ไม่เลยไอ้อ้วนเป็นเด็กดี เรียวปากเล็กจิ้มลิ้มสีสดที่ช่างพูดช่างเจรจาอย่างน่ารักนี่ก็เหมือนกัน มันทำให้ผมรัก...
“หือ”
เสียงเล็กๆครางในลำคอเมื่อริมฝีปากเล็กๆถูกรบกวนด้วยปากของผม ผมกำลังจะจูบไอ้อ้วน... นี่แหละที่ผมต้องการ ไม่ใช่ริมฝีปากที่เคลือบไปด้วยลิปสติกหรือร่างกายที่ฟุ้งไปด้วยกลิ่นน้ำหอม แต่เป็นร่างนิ่มๆที่ผมกำลังลูบไล้อยู่ตอนนี้
ผลัวะ!!!!
“ไอ้เอิร์ธ ทำอะไรของมึงงงง!!!”
นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนสติจะดับวูบเพราะแม่ผมเอาร่มฟาดเข้าที่ท้ายทอยผมเต็มๆ สาเหตุที่ทำให้ท่านโกรธจัด สาเหตุที่ทำให้ป๋าต้องกุมขมับ สาเหตุที่ทำให้ผมกังวล
เมื่อคืน...ผมจูบไอ้อ้วน จูบที่ไม่ใช่แค่เอาปากแตะปาก แต่ผมสอดลิ้นและเกี่ยวลิ้นเล็กๆนั่นด้วย
“บอกแม่แกไปว่าแกเมา”
“ไม่ได้เมา”
“ไอ้เอิร์ธ!!!!”
“ก็ไม่ได้เมาจริงๆ” ผมขับรถกับบ้านได้อย่างปลอดภัย เดินได้ตรงเด๊ะและ...รู้ด้วยว่าใครเป็นใคร ไม่ได้หน้ามืดแค่กล้า... กล้าที่จะยอมรับความรู้สึกตัวเองและแสดงมันออกมา
“นี่... นี่ นี่แก...ไอ้ลูกบ้า” แม่ผมโกรธจนพูดอะไรไม่ออก
มันบ้า ใช่ โคตรบ้าที่ผมไปรู้สึกอะไรกับเด็กอนุบาล บ้าที่ผมไปยุ่งไปวอแวโดยใช้ความเป็นพี่น้องบังหน้ามาโดยตลอด บ้าที่ผมรักมันเกินกว่าพี่น้อง บ้าที่ผมอยากกอดอยากจูบ บ้าชิบ!!
“คุณใจเย็นก่อนเถอะ ให้ลูกอธิบาย”
“เอิร์ธไม่มีอะไรจะอธิบาย”
“ไอ้บ้า แกนี่มัน... โรคจิตวิตถารเหรอ นี่ฉันมีลูกเป็นโรคจิตเหรอคุณ” แม่ผมเริ่มน้ำตาคลอเต็มเบ้า ผมก็ไม่รู้จะอธิบายให้ท่านรับฟังยังไง จะบอกว่าผมซึ่งเรียนมหาวิทยาลัยอายุสิบแปดปีกำลังตกหลุมรักเด็กอนุบาลสามที่เพิ่งจะลืมตามาดูโลกหกปีงั้นเหรอ เหอะ ใครไม่มาเป็นผมก็คงไม่เข้าใจหรอก
“ทำไม แม่ขอถามว่าทำไม”
“เอิร์ธรัก...”
“รักเหรอ ไอ้บ้า! รักเด็กอนุบาลเนี้ยนะ แกผ่านผู้หญิงมาตั้งเท่าไหร่ แล้วจะมาอะไรกับเด็กคนหนึ่ง นี่ถ้าฉันไม่ลงมาดูน้องแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ฉันจะกลายเป็นคนที่มีลูกเป็นโรคจิตข่มขืนเด็ก”
“แม่!”
“พอน่า อย่าคุยกันด้วยอารมณ์ เอิร์ธ รักน้องน่ะป๋าไม่ว่านะแต่ไม่ใช่ว่ามาทำอย่างนี้ เข้าใจใช่มั้ย”
“โอเค” ผมจะไม่ทำ แค่นี้ผมก็ไม่กล้ามองหน้าใครแล้วโดยเฉพาะไอ้อ้วนน้อยที่ตอนเช้ายังแอบออกจากห้องแม่มาปลุกผมที่ห้องนอนทำแก้มพองลมมาโป้งผมที่เมื่อคืนไม่ยอมมาตามนัดอยู่เลย ใบหน้าใสๆไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยนั่นผมไม่อยากจะเสียมันไปและไม่อยากให้เกิดตราบาปแบบนั้นกับน้องด้วย
“ต่อจากนี้ฉันขอให้แกห่างๆน้องหน่อย”
“แต่แม่...”
“ฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่าเหตุการณ์แบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก ถ้าแกหน้ามืดให้มันเกิดขึ้นมาผลเสียที่ตามมามันมากมายแค่ไหนรู้มั้ย”
“มันไม่ใช่หน้ามืด”
“หยุดคำว่ารักของแก หมามันยังไม่เชื่อเลย โอ๊ยยยย ฉันจะทำยังไงดี ฉันรู้ว่าพฤติกรรมแกที่ผ่านมามันไม่ได้ดี ตั้งแต่เด็กจนโตฉันก็เลยทำใจและดูแลแกอย่างใกล้ชิดแต่ไม่คิดว่าจะไปถึงขนาดนี้แล้ว น้องทั้งเด็กและเป็นเด็กชาย ถ้าเป็นเด็กผู้หญิงยังไม่เครียดเท่านี้เลย อะไรทำให้แกเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ นี่แกยัง...”
“เหตุผลที่จะรักใครสักคนมันต้องมากมายขนาดไหนแม่ถึงจะพอใจ!!”
ปัง!
“ไอ้เอิร์ธ!”
เป็นครั้งแรกที่ผมตะคอกใส่แม่... ท่านยังพูดไม่จบผมก็สวนออกไป
ผมขับรถออกมาข้างนอกทั้งที่ยังเป็นชุดของเมื่อคืน ส่วนไอ้อ้วนน้อยแม่ให้คนสวนขับรถไปส่งตั้งแต่เช้าแล้ว มันมาปลุก ผมก็ไม่ได้พูดอะไรกับมันสักคำแค่เดินไปเข้าห้องน้ำแล้วขังตัวเองอยู่ในนั้นจนกว่าไอ้อ้วนจะออกจากบ้านไป
อดเก็บคำพูดของแม่มาคิดไม่ได้ ถ้าผมเลยเถิดไปมากกว่านั้นล่ะ เพราะแค่จูบผมก็ยังจะหยุดตัวเองไว้ไม่ได้ ถ้าอยู่กันนานๆเข้าแล้วความรู้สึกมันยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจน...
“อืมว่าไง”
“ไม่มาเรียนเหรอ”
ผมรับโทรศัพท์จากไอ้มี่ วันนี้ผมขาดเรียน แม่โทรหาผมหลายสิบสายและส่งข้อความมาเรื่อยๆ ผมอ่านแต่ผมไม่ได้ตอบไป ส่วนมากจะเป็นเรื่องเตือนสติการใช้ชีวิต และนัดผมว่าวันมะรืนให้ไปส่งแม่ทำธุระบ้านอาหมอกรรณิกา เขาคือเพื่อนแม่ที่เป็น...จิตแพทย์
“ลาให้หน่อย”
“เป็นไร เมื่อคืนถึงบ้านก็ไม่โทรมาบอกกู”
“มีเรื่องนิดหน่อย”
“ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลไหน!”
“หัวหิน”
“ทำไมไม่ไปโรงพยาบาลในกรุงเทพนี่วะ! ไปทำไมตั้งไกลไอ้โง่” เออ กูก็รู้สึกว่าตอนนี้กูโง่มากเพราะไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี จะให้แยกกับไอ้อ้วนเหรอ...
“คือกูไม่ได้มาโรงพยาบาล กูมาพักผ่อน”
“มึงมีปัญหาเหรอ กูเคยบอกว่าไง ถ้าไม่มีใครให้คิดถึงกูเป็นคนแรก...”
“...”
“...ไม่ว่าจะเรื่องอะไรนะรู้มั้ย”
“อืมๆ
ผมคุยกับมันอีกสองสามคำก็ตัดสายไปไม่อย่างนั้นแอมมี่มันถามซอกแซกไม่เลิกแน่ๆ และเรื่องความรู้สึกต่อไอ้อ้วนน้อยที่ประทุขึ้นเรื่อยๆนี้ผมไม่เคยเล่าให้ใครฟัง ขนาดตัวผมเองยังไม่อยากจะเชื่อเลย พอเก็บทุกๆอย่างที่ผ่านมามามัดรวมกันแล้วแปลออกมาได้อย่างเดียว... ไม่ใช่แค่พี่น้องแน่ๆ ผมกับไอ้อ้วนไม่ใช่แค่นั้นแน่ๆ
“รักใครสักคนนี่มันเรื่องใหญ่มากเลยเหรอวะ”
ผมเตะทรายไปเรื่อยเปื่อย วันธรรมดาแบบนี้นักท่องเที่ยวไม่ค่อยเยอะ
“มันคงจะธรรมดาถ้าเปลี่ยนจากเด็กหกขวบเป็นสิบหกปี เฮ้ออออออ”
“พี่ๆ ทำไมพูดคนเดียวอ่ะ”
“ไปไกลๆเลยไป”
เด็กตัวดำผอมเก้งก้างเดินเข้ามากระตุกขากางเกงถามผม
“เขาว่ามาทะเลไม่หนีร้อนก็หนีรักนะพี่”
“กูได้ยินประโยคนี้มานานกว่ามึงอีกนะไอ้หนู ไปไกลๆตีนก่อนที่จะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้”
“พี่มีปัญหาอะไรอ่ะ ช่วยซื้อดอกไม้ผมแล้วผมจะรับฟังพี่ระบาย”
“หาตังค์ง่ายนี่หว่า อ่ะเอาไป แล้วไปไหนก็ไป ดอกไม้ก็ไม่ต้อง แค่ไปไกลๆ อยากอยู่คนเดียว เข้าใจ๊?”
“ไม่อ่ะพี่ มีเรื่องก็ระบายออกมาดิ พี่ไม่รู้จักผมสักหน่อย พูดมาเดี๋ยวผมก็ลืม”
“มึงนี่ยุ่งจริงเว้ยกูไปเยี่ยวรดหัวกระไดบ้านมึงหรือไง”
“ป่าวหรอกแต่เล่าๆมาเถอะ อยากรู้จะแย่แล้ว”
“อยากช่วยกูหรืออยากเสือกนี่ถามจริง”
“อยากช่วยดิ ช่วยแล้วได้ตังค์ด้วย”
ผมเขกมะเหงกมันไป ไอ้ตัวดีมันหัวเราะร่วน ลองถ้าเป็นไอ้อ้วนน้อยดิได้งอนผมกระเง้ากระงอด
“ก็... แค่ไปแอบรักเด็กหกขวบ”
“เห้ยจริงงงงงง เหมือนกันเลยพี่ น้องสาวคนนั้นที่ผมชอบก็หกขวบ”
“ปัญหาอยู่ที่กูน่ะมหาลัยแต่มึงน่ะเพิ่งจะปอสี่เองมั้ง”
“เป๊ะเลย! ผมเรียนปอสี่อยู่ครับ^O^”
เป็นบ้าเป็นบอ ถ้ากูอยู่ปอสี่กูไม่มานั่งหนักอกนั่งใจอยู่ริมทะเลแบบนี้หรอกโว้ย ระดับเอิร์ธ เอื้อการย์ถ้ารู้ว่าชอบป่านนี้รุกหน้าจีบจนติดไปแล้ว
“ผมไม่ได้เข้าไปจีบน้องเขาหรอกนะ แต่ผมก็ซื้อขนมไปให้ทุกวันจันทร์ พุธ ศุกร์”
ขายดอกไม้เอาตังค์ไปซื้อขนมให้สาว โรแมนติกจังเลยมึงไอ้เด็กปอสี่ =____=;;;
“แค่เธอพูดขอบคุณผม ผมก็พอใจแล้ว แล้วพี่ล่ะเขาทำอะไรพี่ถึงจะพอใจ”
“แค่ยิ้มหวานๆก็พอ”
“งั้นดิ แล้วพี่ยังหนักอกหนักใจอะไรอีก”
“นี่กูต้องมีที่ปรึกษาหัวใจเป็นเด็กปอสี่เหรอวะ”
“น่าๆๆ”
“แม่ฉันจะไม่ให้เจอกับน้องอีกเพราะเกือบจะ... เกือบจะ...”
“อ๋อออออออ เข้าใจละ”
เด็กปอสี่นี่เข้าใจแล้วเหรออออออออออออออ TOT
“ถ้าพี่ทำตามแม่พี่บอกก็จะสบายใจกันทั้งสองฝ่าย”
“โทษที แต่ฝ่ายกูไม่สบายใจ”
“โหพี่ ถ้ารักจริงก็ต้องรอได้ดิ”
...
...
รอ?
...
…
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวหมาคาบไปแดก”
“แป่วววววว -______-“ มันลดเปลือกตาลงครึ่งหนึ่งมองผม “พี่เกือบจะปล้ำน้องเขาใช่ป่าว ผู้ชายอย่างเราๆนี่ห้ามใจตัวเองยากอยู่แล้ว พี่ก็เป็นผู้ใหญ่แล้วด้วยอ่ะนะ เด็กมันน่ารักแบ๊วๆเดี๋ยวของขึ้น”
“พอละ เลิกเสือกเรื่องของกู”
“อ่าว แล้วพี่จะไปไหนอ่ะ”
ผมลุกขึ้นปัดกางเกง อดจะเตะไอ้เด็กนี่เบาๆไม่ได้ แก่แดดเกินตัว
“กลับไปคิด คิดแล้วก็ทำ”
ผมตัดสินใจได้แล้ว หึ!
---------------------------------------------
พี่เออจะทิ้งน้องเหรอฮะ
ไม่ดราม่านะจริงๆ
:katai5: :katai5: :katai5:
-
อุต๊ะ. จูบมัดจำแล้วต้องผ่อนอีกหลายปี ห้ามนอกลู่นอกทางนะพี่เออ
รออีกสิบปีเท่านั้นเองบอกแม่เลยว่าจะเก็บตังค่าสินสอด.
ขอบคุณคนเขียนจ้า. ดีแล้วไม่ชอบกินมาม่า
-
พี่เออ ตอนนี้แมนมากอ่ะ
-
อายุห่างกันสิบกว่าปีเองพี่เออ ไม่เป็นไรหรอก
แต่ต้องรอให้น้องเล็กโตก่อนเน้อออออ อดทนไว้ๆ o13
-
ไม่มาม่าจริงๆนะ เหมือนเห็นว่าจะตั้งน้ำร้อนรอนะ เหอๆๆๆ
โอ้ยยยยยย กว่าอ้วนน้อยจะโตพี่เออจะทำไงเนี้ย รอน้องหน่อยนะพี่เออ :กอด1:
เรารู้สึกว่าแอมมี่แอบรักพี่เอออยู่แน่ๆเลย :hao3:
-
สงสารพี่เออ :ruready
-
คือเด็กปอสี่เดี๋ยวนี้รู้เรื่องขนาดนี้เลยเรอะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
พี่เออโดนแม่ฟาดแค่นี้ยังรู้สึกว่าน้อยไปนะน่าจะโดนเยอะ ไม่รู้จักหักห้ามใจเล้ยยยยย อารมณ์คุณแม่มาเต็ม รออะเข้าใจป่ะ น้องยังเด็ก
-
พี่เออ ถ้าเราเป็นแม่พี่เออเราก็เครียดนะ :z3:
สงสารพี่เออ เพราะน้องยังเด็กเหลือเกิน ถ้าต้องจากกันไปตอนนี้น้องก็จะลืมพี่เออไปจากใจ :เฮ้อ:
-
ถ้าไม่ไปดื่ม ก็คงยั้งใจได้อยู่ แล้วเป็นไงล่ะทีนี้ ปัญหาเกิดเลย เฮ้ออออ อ่านแล้วเศร้าแต่อายุมันก็เป็นอุปสรรคจริงๆ น้องแค่ 6 ขวบเอง
แต่ว่า พ่อแม่น้องเล็กนี่ อย่างไงกัน ทำงานจนไม่สนใจลูกแบบนี้ ให้นอนบ้านโน่นบ้านนี้ มันเกินไปหรือเปล่า
-
น้องเล็กของป้า :ling1:
-
:pig4:
-
จะสงสารหรือสมน้ำหน้าพี่เออดีนะ :hao3:
น้องเล็กน่ารัก เค้ารักน้องเล็ก :กอด1:
-
เอิ่มมมมมม พี่เออ!!
ไมทำงี้ครัช ไม่รู้จะสงสารรึสมน้ำหน้าดี -*-
-
พี่เออ!!สู้เค้าาาาาา~เอาน้องอ้วนมาให้ได้ :katai2-1: เข้ามารอออค่าา
-
รอๆๆๆๆๆ มาเร็วๆนะ :ling1:
-
16
“อเล็กซ์มาเล่นตรงนี้เดี๋ยวนี้เลยนะ”
“เล็กไม่อยากเล่น”
“มานี่! ขอเปียผมหน่อย”
“โอ๊ยปล่อยน้าๆๆ”
“ก็อยากผมนุ่มเองทำไมล่ะ”
“น้ำฝน! อย่าแกล้งอเล็กซ์จะได้มั้ย” เด็กชายที่สูงที่สุดในกลุ่มรีบเดินเข้ามาห้ามเมื่อเห็นท่าว่าเพื่อนรักกำลังโดนแฟนเขาแกล้ง
“วันนี้ไม่มีพี่เอิร์ธมาช่วยแต่ก็ยังมีแซ็คนะหึ่ยยยย ฝากไว้ก่อนเถอะ”
“โอ๊ย”
ก่อนกลับน้ำฝนกระตุกผมเด็กอ้วนก่อนจะวิ่งไปเล่นกับเพื่อนผู้หญิงอีกทาง แซ็คเดินมาดูร่างขาวอวบที่ยกมือป้อมๆลูบหัวตัวเองอย่างหงุดหงิดแซ็คเลยช่วยลูบหัวเพื่อนด้วยอีกแรงเผื่อมันจะช่วยบรรเทาความเจ็บได้
“วันนี้พี่เอิร์ธไม่มาเหรอ”
“เล็กโกรธอยู่” คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อคิดถึงเรื่องที่ถูกเบี้ยวนัด
ถึงจะดีใจที่มีพี่ตัวโตคนนั้นมาช่วยดูแลอเล็กซ์แต่แซ็คก็อดน้อยใจเพื่อนไม่ได้อยู่ดีที่พอมีพี่เขาแล้วก็ไม่เป็นที่สนใจของอเล็กซ์เลย เวลาถูกแกล้งก็จะเรียกหาแต่พี่เออๆ ไม่ใช่เรียกแซ็คเหมือนอย่างเช่นทุกที จากเรื่องเล่าที่มีชื่อพี่พราวบ่อยๆก็จะมีแต่ชื่อพี่เอิร์ธ เสาร์อาทิตย์พาไปเที่ยวนู่นพาไปกินนี่ พอวันมาเรียนพี่ตัวโตนั่นก็ชอบมาแย่งอเล็กซ์ไปจากเขาด้วย เขาจะเข้าไปเล่นด้วยก็จะเนียนพาอเล็กซ์ไปอีกทางหนึ่งตลอด
บรื๊นนนนนนนนนน
“อ๊ะ พี่เอิร์ธมาแล้วใช่มั้ย”
“งั้นมั้ง”
“เดี๋ยวเล็กจะเข้าไปซ่อนนะ”
“อืมๆ”
แซ็ครับคำเซ็งๆ มีอีกอย่างที่เขาไม่เข้าใจก็คือทำไมเล็กต้องเรียกพี่ตัวโตว่าพี่เออด้วยทั้งๆที่ตอนพูดกับเขาก็ยังเรียกพี่เอิร์ธได้ปกติ สงสัยจะเป็นฉายาละมั้ง
“แซ็ค มายัง”
“ไม่อ่ะ มีแต่ครูแอฟ”
“อ่าว”
“จริงๆ ไม่เชื่อเล็กก็ออกมาดูซี่~~~” แซ็คยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นคุณครูลงมาจากฝั่งคนขับโดยไร้เงาพี่ชายตัวโตนั่นตามมาด้วย นั่นหมายความว่าเช้านี้เขาจะได้เล่นกับอเล็กซ์อย่างเต็มที่ไม่ต้องมีใครมาคอยเตือนนั่นนี่
“จริงด้วย” ใบหน้าจิ้มลิ้มโผล่ออกมาจากอุโมงค์สไลเดอร์ กวาดตามองหาร่างสูงที่คุ้นเคยแต่ก็ไม่เห็น ดวงตากลมใสหลุบมองพื้นเมื่อคิดว่าพี่เออจะไม่มาง้อและไม่มาหาหลายๆวันเช่นเคย แต่ครั้งนี้พี่เอิร์ธเป็นคนผิดนัดแล้วทำไมพี่เอิร์ธต้องเป็นคนโกรธล่ะ เขาเป็นคนโกรธน่ะถูกต้องที่สุดแล้ว
“ไปเล่นกับพวกไอ้ปกกันเถอะ”
“ไม่เอาอ่ะ”
“เล็กอยากเล่นอะไร”
“ไม่...” หัวทุยส่ายหัวจนผมปลิว
“แซ็คจะเล่นด้วยเอง ไม่ต้องรอพี่เอิร์ธหรอก”
“แต่ว่า...”
“ป่ะ”
“...”
“ไปกันเถอะ”
“ก็ได้”
อเล็กซ์ยกมือขึ้นไปจับมือกับแซ็คที่ยื่นมารอตรงหน้าอยู่แล้ว แม้ร่างเล็กจะเล่นกับเพื่อนหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนานแต่หลายๆครั้งเด็กตัวกลมก็ชะเง้อคอมองมาทางประตูโรงเรียนเหมือนรอให้ใครสักคนโผล่มาหาอยู่ บางทีก็ถึงกับวิ่งไปยื่นดูถนนหน้าโรงเรียนเลยด้วยซ้ำ การกระทำทั้งหมดอยู่ในสายตาของคุณครูแอฟ ทั้งสงสารและเห็นใจ โทษใครไม่ได้นอกจากไอ้ลูกชายตัวดีของเธอคนเดียว
“ว่าไงจ๊ะคุณครูแอฟฟฟฟฟ” น้ำเสียงร่าเริงของคุณหมอกรรณิกาดังออกมาจากโทรศัพท์
“ณิกา เธอว่างเมื่อไหร่บ้าง”
“เอ๋ ทำไมเหรอ ตอนนี้ก็ได้นะ ฉันเคลียร์คนไข้หมดแล้ว”
“พอดี... ฉันมีเรื่องจะปรึกษาหน่อย”
...
มือเล็กป้อมจับกับฝ่ามือเรียวแกว่งไปมา ใบหน้าจิ้มลิ้มยิ้มจนแก้มปริ ดวงตาหยีเป็นสระอิอย่างมีความสุข วันนี้เขาจะได้ไปเที่ยวบ้านพี่เอออีกแล้ว สองสามวันมานี้พี่เออไม่มาที่โรงเรียนเลยเขาก็เลยอ้อนคุณครูขอไปเที่ยวที่บ้าน ตอนแรกคุณครูคนสวยบอกน้องเล็กว่าวันนี้พี่เออไม่อยู่บ้าน แต่เขาไม่เชื่อหรอก!
“พี่เออละฮะ”
น่าแปลกทั้งๆที่ปกติคุณครูจะยิ้มแย้มแจ่มใสเรียกพี่เออให้มาเล่นกับเขาแท้ๆ แต่ครั้งนี้ทั้งบ้านเงียบสนิทจนเด็กน้อยต้องเป็นคนถามเพื่อนทำลายความเงียบนั่นเอง
“วันนี้พี่เอิร์ธไปนอนบ้านเพื่อนน่ะจ๊ะ น้องเล็กก็นอนกับคุณครูแล้วกันน้า^^”
“ว้าาาา น้องเล็กเตรียมขนมมาแบ่งให้พี่เออเยอะเลย” เด็กชายหลุบตามองพื้นอย่างผิดหวัง “พี่เออไม่ไปเที่ยวหาน้องเล็กแล้วจะมีขนมกิยมั้ยฮะ น้องเล็กกลัวว่าพี่เออจะหิวจนทำหน้ายักษ์ไปขโมยขนมของคนอื่นจัง”
“...เอ่อ...ช่วงนี้คุณครูเพิ่มเงินให้พี่เอิร์ธไปซื้อขนมกินแล้วจ้า ไม่ต้องห่วงไปหรอกน้า เราไปดูการ์ตูนที่ห้องนั่งเล่นกันดีกว่าเนอะ พอดูเสร็จคุณครูจะได้สอนการบ้านน้องเล็กด้วย”
“แต่ว่าพี่เออ...”
“เอากระเป๋าไปไว้ที่ห้องคุณครูเลยนะจ๊ะ”
“...ฮะ”
ไม่ใช่แค่วันนี้ที่พี่เออของน้องเล็กไม่อยู่บ้าน แต่เป็นทุกๆวัน ผู้ชายตัวโตชอบทำหน้าดุแต่ว่าใจดีกับเขาที่สุดหายไปจากชีวิตของเด็กน้อยจากวันเป็นเดือน ทุกครั้งที่มาโรงเรียนและทุกครั้งที่เลิกเรียนดวงตาเศร้าๆจะมองออกไปที่นอกประตูหวังเพียงจะได้เห็นรถสปอร์ตคันคุ้นตาและร่างสูงที่คุ้นเคยมาแกล้งแหย่เขาให้ร้องไห้
ขนมที่จะไม่พอกินทุกครั้งที่พี่เอิร์ธมาหา ตอนนี้มันเหลือจนจะล้นกระเป๋าจนน้องเล็กต้องเอาไปฝากคุณครูไว้เพื่อให้พี่เอิร์ธ ด้วยเป็นห่วงกลัวพี่ชายตัวโตจะหิวจนร้องโอดโอยเหมือนที่เคยเป็นตอนนั้นอีก
“น้องเล็ก นอนไม่หลับหรือครับ”
“น้องเล็กหลับแล้วน้าาาา~~~”
“หลับอะไรกัน คุณครูเห็นนอนดิ้นไปดิ้นมา”
“ก็... น้องเล็กกลัวหลับไปก่อนที่พี่เออจะมานี่นา”
“งะ...งั้นเหรอ”
น้องอเล็กซ์ถามหาลูกชายเธอทุกวันจนเธอต้องโกหกว่าเจ้าลูกชายตัวดีของเธอมาหาตอนที่หลับอยู่ ตั้งแต่วันนั้นมาเด็กน้อยของเธอก็พยายามไม่หลับกลางวันอีกเลย
“ฮืออออออออออออออออ”
“จุ๊ๆๆ ไม่ร้องนะน้องเล็ก”
“พี่เออไม่มาเล่นด้วยแล้ว”
“พี่เอิร์ธอยากเล่นกับน้องเล็ก แต่ว่าช่วงนี้พี่เอิร์ธยุ่งอยู่ม๊ากมากเลย”
“ฮืออออออออออออออออ”
ไม่รู้เด็กน้อยคิดอะไรอยู่ จากที่น้ำตาคลอเบ้าก็ปล่อยโฮออกมา คงจะน้อยใจและเสียใจที่อยู่ๆพี่ชายที่เขาสนิทใจด้วยมาหายหน้าไป พอกำลังจะรักกำลังจะเข้าใจก็มาหายไปแบบนี้น่ะ... เป็นใครก็ต้องรู้สึกแย่
“ถ้าพี่เอิร์ธมาเห็นน้องเล็กร้องไห้ต้องหัวเราะแล้วมาแกล้งแน่เลย เพราะงั้นหยุดร้องไห้นะครับ”
“ไม่ใช่สักหน่อย”
“...”
“เพราะงั้นน้องเล็กจะร้องไห้เสียงดังๆ ร้องไห้ทุกวันเลย ฮือออออออ พี่เออจะได้มาหาน้องเล็ก ฮือออออออ ฮึก”
“โธ่”
ครูคนสวยกุมขมับ เด็กๆที่นอนข้างน้องอเล็กซ์ทยอยตื่นกันเรื่อยๆเพราะเสียงที่แผดร้องไห้ของเด็กน้อยบางคนก็มากอดเพื่อนไว้บางคนก็มายืนดูเพื่อนร้องไห้อย่างทำอะไรไม่ถูก ฝ่ายเจ้าเอิร์ธลูกชายเธอก็ซึมๆไปไม่ร่าเริงกวนประสาทเหมือนแต่ก่อน บางวันเธอก็แอบเห็นรถเบนซ์คันงามของลูกชายมาจอดแอบอยู่ซอยข้างโรงเรียนแต่เจ้าของรถไม่รู้ว่าหายไปไหน คงจะมาแอบดูน้องแล้วก็ไป เธอขอให้ลูกชายเธออยู่ห่างๆน้องหน่อยแต่ไม่ใช่ให้หายไปเลย แต่ในเมื่อไอ้ลูกชายตัวดีบอกว่าถ้าจะให้ไปๆมาๆมันก็จะตัดไม่ขาด แค่ตอนนี้มันก็ยังคิดถึงจนจะทนไม่ได้อยู่แล้ว
เธอไม่เคยเป็นแบบนั้นเธอไม่เข้าใจหรอกว่าเอิร์ธรู้สึกยังไง บางทีเจ้าตัวเขาก็อาจจะยังไม่เข้าใจตัวเอง แค่ปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามความรู้สึกและความต้องการ แต่น้องไม่ได้รู้เรื่องด้วย... เธอไม่อยากเสี่ยงเหมือนกัน
แต่ถ้ามันเป็นความรักจริงๆล่ะ...
วันนี้เป็นวันที่เด็กชายร่างอวบมีความสุขที่สุด วันนี้คุณแม่คุณพ่อ ลุงแดม อาภีม อาเฟิร์สและพี่พราวของเขามาจัดงานเลี้ยงวันเกิดและแจกเค้กให้เพื่อนๆในห้องได้กินกันจนอิ่มแปร้ เพื่อนๆร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้เขาเสียงดังและมีกล่องของขวัญมามากสำหรับเขาวางอยู่บนโต๊ะทั้งของคนในครอบครัว คุณครู และแซ็คเพื่อนที่สนิทที่สุด
“อ่ะนี่”
“น้ำฝนให้เล็กเหรอ” ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างคาดไม่ถึงเมื่อเพื่อนที่คล้ายๆจะไม่ชอบหน้าเขายื่นของขวัญให้ด้วยท่าทางอายๆ
“ก็วันนี้วันเกิดใครล่ะ”
“เล็กเอง^O^” อเล็กซ์ยกมือขึ้นก่อนจะยื่นมารับกล่องของขวัญตรงหน้า
“เปิดสิ”
“อื้อ!” พยักหน้าอย่างยินดีแล้วรีบแกะพร้อมๆกับเพื่อนคนอื่นที่พลอยลุ้นกันไปด้วย
ปัง!
“อ๊ะ”
...
...
...
“ฮืออออออออ”
เด็กชายตกใจกับเสียงพลุในกล่องและมีสปริงตุ๊กตาเด้งมาโดยใบหน้าจิ้มลิ้มเข้าเต็มๆ ร่างเล็กตกใจจนเผลอปล่อยกล่องของขวัญหลุดมือและร้องไห้ออกมาแต่พอเข้าใจเรื่องทุกอย่างก็หยุดร้องไห้และหัวเราะตามเพื่อนๆไปด้วย
ที่แท้ก็เป็นแค่ตุ๊กตาที่ติดสปริงไว้ทำให้คุณครูแอฟโล่งใจ ถ้าเป็นนวมชกมวยอย่างที่เคยเห็นล่ะก็ผู้ปกครองคงได้เอาเธอตาย แต่ละคนน่าเกรงขามกันทั้งนั้น
“ขอบคุณคุณผู้ปกครองมากเลยนะคะ วันนี้เด็กๆมีความสุขกันมากเลย”
“ไม่เป็นไรครับ ถือว่าแทนคำขอบคุณที่ดูแลน้องเล็กเป็นอย่างดีมาโดยตลอด”
ผู้ใหญ่ล่ำลากันสองสามคำก่อนจะออกไป คุณแม่บอกเด็กน้อยเจ้าของวันเกิดว่าตอนเช้าคุณแม่ลางานมาครึ่งวันแล้ว ตอนเย็นอาจจะมารับช้าหน่อยถ้าเหงาก็ให้ไปอยู่ที่บ้านพี่อ้อมก่อนก็ได้ แต่ว่าเรื่องนั้นมันคงกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับเด็กน้อยไปแล้ว ทุกวันนี้เห็นหน้าคุณครูแอฟมากกว่าหน้าคุณพ่อคุณแม่เสียอีก
“คุณครูมีกล่องให้น้องเล็กหรือเปล่าฮะ”
“จะเอาไปทำอะไรจ๊ะ”
คุณครูแอฟถามก่อนจะรื้อชั้นวางของในห้องพักครูแล้วหยิบเอาทัพเพอร์แวร์มาให้ แต่ก็ชะงักไปนิดเมื่อได้ยินคำตอบออกมาจากปากเล็กแต่จิ้มลิ้มนั่น
“น้องเล็กจะเก็บไว้ให้พี่เออ”
“น้องเล็กยังจำพี่เอิร์ธได้อยู่อีกเหรอจ๊ะ”
“จำได้ฮะ”
เด็กน้อยตอบเต็มเสียงอย่างมั่นใจพร้อมกับรับกล่องข้าวมาจากคุณครูค่อยๆตักเค้กใส่ไว้ให้และฝากครูแอฟเอามาให้พี่เออของเขาเช่นเคย แม้จะผ่านมาหลายเดือนที่คนๆนั้นหายหน้าไปแต่เขาก็ยังไม่ลืม ตั้งแต่ที่ได้เจอกับร่างสูงเด็กน้อยก็วาดรูปและเขียนบันทึกประจำวันไว้เสมอคำไหนที่เขียนไม่ได้ก็จะให้คุณแม่หรือพี่พราวช่วยเขียนให้ ตอนแรกก็แค่อยากจะระบายว่าโมโหพี่ชายตัวโตคนนั้นเพียงใดแต่สุดท้ายกลับเต็มไปด้วยความทรงจำที่ดีที่เด็กน้อยอยากจะเก็บไว้
ตอนเย็นเด็กชายตัวกลมนั่งเท้าคางรอคุณพ่อคุณแม่มารับบนอุโมงค์สไลด์เดอร์ แขนป้อมๆเท้าคางทำปากยื่นอย่างเบื่อหน่าย แซ็คมาเล่นด้วยแป๊บหนึ่งคนขับรถก็มารับกลับบ้าน อเล็กซ์ลุกขึ้นเดินไปเดินมาแก้เซ็งก่อนจะกลับมานั่งที่เดิมเป็นอย่างนี้อยู่หลายรอบ ถ้าตอนนี้มีพี่เอิร์ธอยู่ด้วยก็คงดี พี่ชายชอบมาอยู่ด้วยจนกว่าคุณแม่จะมารับ ตอนนั้นก็เวลาเดียวกันแต่น้องเล็กกลับรู้สึกว่าเวลามันผ่านไปเร็วจัง เขาอยากอยู่เล่นกับพี่เออของเขานานๆ
“ฮึก พี่เอิร์ธ...”
“...”
“ออกมาเดี๋ยวนี้!”
แม้ฟ้าจะเริ่มมืดแต่เขาก็เห็นแว๊บๆว่าในสนามเด็กเล่นนี้ไม่ได้มีแค่เขาอยู่คนเดียว น้ำตาที่ปริ่มอยู่ตรงขอบตาค่อยๆไหลลงมาช้าๆแต่กลับไม่มีเสียงกรี๊ดร้องไห้อย่างเจ็บใจเช่นทุกที
ป๊องๆๆ
อุโมงค์สไลด์เดอร์ถูกเคาะด้วยกุญแจรถที่อยู่ในมือใหญ่ ร่างเล็กหันขวับก่อนรีบวิ่งไปดูแต่อีกฝ่ายที่เคาะกลับแอบเดินอ้อมไปอีกด้านไม่ให้ไอ้อ้วนน้อยหาเขาเจอ
“อยู่ไหน พี่...”
เสียงเล็กๆเงียบไปเมื่อมีแรงกอดรัดแน่นจากด้านหลัง สัมผัสและกลิ่นหอมๆที่คุ้นเคยทำให้เจ้าตัวน้อยรีบหันกลับไปกอดตอบราวกับกลัวว่าคนๆนั้นจะหายไปอีก
“ร้องไห้ใหญ่เลยอ้วน”
“ฮืออออออออออออ”
“หยุดร้องเร็ว”
“ไม่หยุดหรอก ฮืออออออ”
“ไม่หยุดไม่ได้กินเค้กนะ”
“หยุดก็ได้”
“อ้วนเอ้ยยยย เมื่อเช้าก็กินไปตั้งเยอะ”
“เมื่อเช้าเหรอฮะ?”
เด็กน้อยใช้หลังมือปาดน้ำตาออกลวกๆใบหน้าขาวยังเปียกอยู่ร่างสูงจึงช่วยปาดออกให้ เผลอหลุดไปจนได้ แต่จะให้บอกเหรอว่าเมื่อเช้ามาแอบดูอยู่อ่ะ เมื่อเช้าได้เห็นรอยยิ้มหวานๆแล้วก็พอจะมีกำลังใจขึ้นมาหน่อยล่ะนะ
“ก็คุณครูแอฟบอกว่าน้องฝากเค้กมาให้พี่นี่นา”
“อร่อยมากเลย พี่เออได้กินหรือยัง” เสียงใสบอกอย่างกระตือรือร้น
“ของพี่อร่อยกว่าน่า”
“แต่ว่าอาเฟิร์สซื้อให้น้องแพงมากเลยนะ ไม่อร่อยเลยสักนิดเหรอ”
“ของพี่อร่อยกว่า เพราะว่ามีนี่!”
ใบหน้าหล่อเหลายิ้มกริ่มแกะเค้กออกมาจากกล่องก่อนจะปักของบางอย่างลงไป มันไม่ใช่เทียนหลากสีเหมือนที่เคยเห็นแต่มันเป็นแท่งๆเหมือนธูปเลย พอฝ่ามือใหญ่จุดไฟแช็คจนครบทุกอันแล้วก็รอให้กระดาษมันไหม้ไปจนถึงก้านปรากฏแสงสว่างแตกกระจายวาบจนเด็กชายตัวขาวอวบต้องย่นคอหนีอย่างตกใจ
“สวยนะ ลืมตาสิ”
“จริงเหรอ”
>_O
“ว้าว ว้าว” ดวงตากลมเบิกกว้าง ยิ่งมองไปที่ไฟเย็นที่แตกกระจายอยู่บนหน้าเค้ก ยิ่งสว่างจ้าในที่มืดๆก็ยิ่งสวย... หมายถึงดวงตาโตใสแจ๋วนั่นนะ ยิ่งมองไปที่แสงไฟแล้วยิ่งแวววาวน่ามอง
“ว้าว พี่เออ สวยจังเลย >O<”
“ก็พี่บอกแล้ว เอิร์ธ เอื้อการย์ไม่เคยธรรมดา ฮ่าๆๆ”
ทั้งคู่นั่งมองจนไฟเย็นหมดก้าน ร่างสูงหยิบช้อนพลาสติกมาให้ไอ้อ้วนน้อยตักเค้กช๊อคโกแลตที่เขาตั้งใจทำ... ใช่ เขาเป็นคนทำเอง โดดเรียนทั้งวันเพื่อเค้กไอ้อ้วนน้อย
“อร่อยมั้ย”
“อร่อยที่สุดในโลกเลยยยยยย ^O^”
ชายหนุ่มนั่งลงที่ขั้นบันไดเครื่องเล่นสไลด์เดอร์แล้วช้อนใต้รักแร้ยกไอ้อ้วนน้อยขึ้นมานั่งซ้อนบนตัก ฝ่ามือใหญ่ล้วงเอาหูฟังมาเสียบเข้ากับโทรศัพท์ก่อนจะเปิดเพลงคลอเบาๆ หูฟังด้านหนึ่งเป็นของเขาส่วนอีกข้างเสียบให้ใบหูเล็ก
“น้องไม่ได้ฟังเพลงตั้งนาน”
พอพี่เอิร์ธไม่มาหาก็ไม่มีใครเปิดเพลงให้เขาฟัง นิ้วสั้นๆยัดหูฟังให้เข้าที่มากขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามันไม่ค่อยแน่น เสียงเพลงอินโทรขึ้นมาไม่ใช่เพลงประจำที่พี่เอิร์ธชอบเปิดให้เขาฟังบ่อยๆ หัวทุยค่อยๆโยกตามจังหวะก่อนจะนิ่งตั้งใจฟังเมื่อเสียงทุ้มแต่ไพเพราะนั่นร้องคลอตามที่เปิดในโทรศัพท์
“
ใน...วันนี้เป็นวันเกิด วันที่เธอได้เกิด..มาใช่ไหม
ฉัน...คงไม่มีอะไรมากมาย นอกจากอวยพรให้เธอ
อยากจะขอดาวจากฟ้า.. ทุกดวงดารา
ให้ช่วยนำพาให้เธอ
ได้เจอ...แต่สิ่งที่ดี อย่ามีเรื่องร้าย
ให้เธอเจอแต่สิ่งที่ดี
ถ้าฉัน...ขออะไรได้อย่าง
ฉันขอเพียงสักอย่างจากเธอได้ไหม
ใน...วันที่ไม่มีฉันข้างกายดูแลตัวเองให้ดี
อยากจะขอดาวจากฟ้า.. ทุกดวงดารา
ให้ช่วยนำพาให้เธอ
ได้เจอ...แต่สิ่งที่ดี อย่ามีเรื่องร้าย
ให้เธอเจอแต่สิ่งที่ดี
โลกมันหมุนเวียนเปลี่ยนผัน และตัวของฉัน
ไม่อาจอยู่เคียงข้างเธออย่างนี้
ฉันอยากจะขอ..เมื่อไม่มีฉัน ดูแลตัวเองให้ดี
อยากจะขอดาวจากฟ้า
ให้ช่วยนำพาให้เธอ
ได้เจอ...แต่สิ่งที่ดี อย่ามีเรื่องร้าย
ให้เธอเจอแต่สิ่งที่ดี
อยากจะขอดาวจากฟ้า.. ทุกดวงดารา
ให้ช่วยนำพาให้เธอ
ได้เจอ...แต่สิ่งที่ดี อย่ามีเรื่องร้าย
ให้เธอโปรดจงโชคดี
”
เพลงเดิมๆวนเวียนไปอย่างนั้นอยู่หลายรอบแต่ชายหนุ่มร้องให้ฟังเพียงแค่รอบเดียว ระหว่างความเงียบเขากอดร่างนิ่มแน่นๆเก็บเกี่ยวความรู้สึกสุขใจไว้ให้ได้นานที่สุดก่อนจะพาเด็กอ้วนไปส่งที่บ้าน
“อ้วน”
“ฮืออออออออ”
“ร้องไห้อีกละ เสียใจเหรอที่ได้เจอพี่น่ะหะ”
“ฮึก พี่เออจะทิ้งน้อง ฮึก พี่เออกำลังจะจากน้องไป”
“พูดเหมือนกูกำลังจะตายเลยเห้ย” เอิร์ธพึมพำเบาๆ
“พี่เออจะหายไปอีกใช่มั้ย ฮือออ”
“อะไรๆ ใครบอกน้องอย่างน้านนนนนนน”
แม้จะพยายามกลบเกลื่อนความเศร้าแต่ก็ฝืนเหลือเกิน ไอ้อ้วนน้อยเซนส์แอบแรงแฮะ เขาก็อยากจะร้องเหมือนกันแต่ถ้าปล่อยให้มันไหลออกมาไอ้อ้วนก็จะยิ่งร้องแน่ๆ
“พี่อยู่กับน้องตลอดแหละ ได้กินขนมที่น้องให้จนหมดด้วย”
“จริงๆนะ ฮึก T^T”
“จริงสิ”
“ก็พี่เออร้องเพลงบอกว่าให้น้องดูแลตัวเองให้ดีเพราะพี่เออจะไม่อยู่ด้วยกับน้องแล้ว ฮึก”
“นี่ร้องเพลงอวยพรนะเด็กโง่เอ้ย”
ฝ่ามือใหญ่ขยี้ผมนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยว ใช่...อ้วนน้อยของเขาเข้าใจไม่ผิดหรอก ดูอย่างตอนนี้สิจะมืดจะค่ำแล้วพ่อแม่ยังไม่มารับอีก เขาเลยบอกให้แม่โทรบอกแม่ไอ้อ้วนว่าจะไปส่งไอ้อ้วนที่บ้านเอง ฝ่ายนั้นก็ขอบคุณเป็นการใหญ่ไร้ซึ่งการระแวงว่าผมกับแม่จะเอาไอ้อ้วนน้อยไปหักแขนหักขาแล้วพาไปขอทานเลย =_=
“แต่ไม่ว่ายังไงน้องก็ต้องดูแลตัวเองดีๆนะ”
“...”
“ขอให้น้องเจอแต่คนที่ดี”
“...”
“เข้าใจมั้ย”
“ฮือออออออออ จะไปไหนเหรอพี่เออ ไปไหนเหรอ ฮึก”
“ไม่ได้ไปไหนนนนนนน โธ่น้องงงง อย่างอแงดิ”
ปลอบกันอยู่พักใหญ่ก็ถึงเวลาที่เขาต้องปล่อย...
“น้องจะไม่เรียกชื่อพี่ชัดๆสักครั้งเหรอ”
“ไม่เอา”
“ก็ได้ๆ”
“ถ้าพี่เอออยากได้ยินต้องมาหาน้องบ่อยๆนะ”
“ไอ้เด็กอ้วนเจ้าเล่ห์” มือใหญ่บีบจมูกเล็กอย่งาหมั่นเขี้ยว ใบหน้าจิ้มลิ้มเริ่มมีรอยยิ้มกลับมาอีกครั้งที่พี่เอิร์ธของเขาแกล้งแหย่และเล่านิทานบ้าๆบอๆให้ฟัง
“อ่ะขึ้น”
“ฮึบ!”
ไอ้ตัวอ้วนส่งเสียงเมื่อเขายกตัวขึ้นวางบนเบาะนั่งข้างคนขับ ร่างสูงอดใจหายวูบไม่ได้เมื่อคิดว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าเขาจะไปจริงๆ จะไม่มาให้เจออีก... อีกนานแค่ไหนกว่าที่ทุกอย่างจะชัดเจน ลึกๆแล้วเขากลัว...กลัวว่าเด็กน้อยตรงหน้าจะลืมเขาและไปมีชีวิตเป็นคนตัวเอง ต่างจากเขาที่จะไม่มีวันลืมเด็กชายคนแรกที่ทำให้เอิร์ธ เอื้อการย์เป็นบ้าได้ขนาดนี้
ชายหนุ่มนั่งลงคุกเข่าตรงหน้าร่างน้อย ลูบหัวเบาๆก่อนจะเลื่อนมาลูบแก้มนิ่ม จ้องมองหน้าผาก คิ้วบาง ดวงโตกลมโต จมูกเล็ก ปากจิ้มลิ้มสีสดและแก้มขาวนิ่ม มองและจดจำไว้
“มีอะไรติดเหรอฮะ” มือเล็กเกาแก้มตัวเองราวกับขวยเขินที่ถูกสายตาคมกริบจ้องมอง เด็กบ๊องเอ้ย...แก้มพองจนมือยังกุมแก้มตัวเองไม่หมด
“พี่รักน้องนะ”
“น้องเล็กก็รักพี่เอิร์ธม๊ากมาก^O^”
“หืม...”
“อุ๊บ >O<”
“เมื่อกี้ว่าไงนะ” เขาหรี่ตามอง
“น้องเล็กก็รักพี่เออม๊ากมากกกกกกกกกกกก” เจ้าตัวอ้วนรีบกลบเกลื่อนด้วยการทำมือกางกว้างๆแสดงให้ดูว่ารักมากแค่ไหน
“พูดอีกที พี่ได้ยินนะเมื่อกี้”
“ไม่เอา คิกๆๆ”
“หนอยยยยยยยยยย”
ฝ่ามือเล็กอวบยกขึ้นปิดปากหัวเราะคิกคักจนอดจะหมั่นไส้ไม่ได้เลยแกล้งจี้เอวไอ้อ้วนน้อยจนหัวเราะน้ำหูน้ำตาไหล เสียงใสๆหัวเราะกรี๊ดร้องกังวานนั่นคือเสียงที่เขาอยากได้ยินมากที่สุดทั้งๆที่เขาเกลียดเสียงแหลมๆของเด็กมากที่สุด...แต่ก็ยกเว้นเด็กคนนี้
“น้องอย่าลืมที่พี่เคยบอกนะ”
“บอกว่าอะไรเหรอ”
“อย่าเพิ่งมีแฟนไง”
“อ๋ออออออ กาแฟนั่นเหรอ คิกๆๆ”
“กวนละอ้วน ถ้าจะมีใครต้องมาให้พี่ดูก่อน เข้าใจมั้ย”
“ไม่เข้าใจ คิกๆๆ”
“ไอ้เด็กบ๊องเอ้ยยยยย ติดเล่นอยู่นั่น นี่คนเขาพูดจริงจังอยู่นะ”
ร่างสูงเคยบอกกับน้องว่าอย่าเพิ่งมีแฟนแต่อ้วนน้อยไม่เข้าใจคิดว่าคืออันเดียวกับกาแฟ เขาก็อธิบายจนน้องถามมาว่าเหมือนที่พี่พราวกับอาเฟิร์สเป็นแฟนกันใช่มั้ย เท่านี้เรื่องที่เขาเคยไม่ชอบใจไอ้อ้วนน้อยไปติดคนที่ชื่อพราวแจนั่นก็หายเป็นปลิดทิ้ง
“ถ้าจะมีแฟนพามันมาให้พี่ปรับทัศนคติก่อนเข้าใจมั้ย”
“ก็ไม่เข้าใจ งื้อออออ เข้าใจก็ได้^O^”
เด็กน้อยไม่เข้าว่าทัศนคติคืออะไรแต่พอใบหน้าหล่อเหลาเหลือบมามองแบบดุๆเขาก็เลยต้องรีบบอกว่าเข้าใจ ก็เด็กน้อยมีความสุขที่พี่เอิร์ธมาหานี่นา ก็เลยอยากยิ้มอยากหัวเราะเยอะๆเลย
“เข้าใจก็ดี พี่จะปรับให้พวกแม่งเปลี่ยนใจแทบไม่ทันเลยล่ะ หึหึหึ”
ถึงจะพูดเหมือนให้น้องมีแฟนได้ แต่ความจริงในใจแล้วใครจะไปยอม...
รถเบนซ์คันสวยเข้าจอดเทียบฟุตบาธหน้าบ้านกะทัดรัดตกแต่งได้อย่างอบอุ่น ร่างเล็กกอดกล่องขนมเค้กที่ยังกินไม่หมดของเขาไว้แน่นแม้จะหลับคารถมาแล้วก็ตาม ชายหนุ่มไม่คิดจะปลุกอยู่แล้วเลยพยายามอุ้มร่างเล็กให้เบามือที่สุด
“พี่เออ...”
“หืม?”
ดวงตาคมเหลือบมองร่างเล็กในอ้อมแขนก็พบว่าเปลือกตาบางยังปิดสนิท ขนตายาวก็เรียงเป็นแพ ...ละเมอเหรอ หึ ละเมอเรียกเขา
“ถ้าหายไปอีก จะโกรธไม่พูดด้วย”
“...”
“จริงๆ”
ประตูบ้านค่อยๆเลื่อนออกตอนที่คนในอ้อมแขนพูดจบ
“ผม... เอาน้องมาส่งครับ”
...
[/color]
------------------------------------------------------
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์จ้าาาาาา มีแรงฮึดเลย ฮึบๆๆ
กดฟังเพลงด้วย เฟอร์ว่ามันความหมายดีย์ 555
ใส่ youtube ไม่เป็นอ่า เอาลิ้งค์ไปแทน อิอิ
https://www.youtube.com/watch?v=JHHimVecEpY
https://www.youtube.com/v/JHHimVecEpY
-
งงอยู่เหมือนเดิม พี่เออจะไปไหน จะทำอะไรกันแน่
-
:กอด1: ในที่สุดก็บอกรักกันแล้ว น่ารักมากๆค่ะ
เป็นวันเกิดน้องเล็กที่ซึ้งจัง. ปล่อยให้น้องรอตั้งนานสงสารอ้วนน้อย
อย่าเพิ่งไปขอกับพ่อแม่เขานะเดี๋ยวจะได้ไปนอนเล่นในคุกเสียก่อน
รอไม่กี่ปีเองน้อพี่เออ สู้ๆ
-
:m15: พี่เออโดนน้องเล็กโกรธยาวแน่ๆๆๆๆๆ กลับมาเตรียมตัวง้อได้เล้ย
-
:o12: :hao5:น้ำตาไหลเลยอ่ะ พี่เออ จะไปไหน อย่าไปเลย น้องโกรธจริงๆน่ะ
-
พี่เออห้ามทิ้งน้องไปนานนะ เดี๋ยวน้องจำพี่เออไม่ได้ซะก่อนล่ะ :ling2:
-
สงสารน้องเล็ก พี่เอออย่าทิ้งน้องไปไหนเลยนะ
-
พี่เออ อย่าไปเลย คุณครูแอฟอย่าใจร้ายกับพี่เออเลย สงสารพี่เออกับน้องเล็ก :mew6:
-
พี่เออจะไปไหนนี่
-
ไม่ให้เทอไปปป.. ต้องเสียอะไร แค่ไหน ยังไง เท่าไหร่
ม่ายอาวน้าาา สงสารน้องเล็กอ้ะะะะะ :ling1: :ling1:
-
ฮือออออ สงสารพี่เออกับน้องเล็กจัง :mew6:
ต้องจากกันนานแค่ไหนอ่ะ แล้วตอนเจอกันอีกครั้งจะเป็นยังไงน้อ
น้องเล็กต้องโกรธพี่เออมากแน่เลยอ่ะ สงสารพี่เออล่วงหน้า ฮืออ :heaven
-
:impress2:
-
แง้ พี่เออไปไหนนนนนนนนนน คนอ่านจะร้องตามน้องเล็กด้วยนะ :sad4:
-
เป็นครั้งแรกที่อ่านเรื่องนี้แล้วร้องไห้ สงสารทั้งพี่เออ กับน้องเล็ก :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
พี่เออจะไปไหนอ่ะ ทำไมพี่เออทำแบบนี้ ทำแบบนี้น้องจะเสียใจมากๆนะพี่เออ :dont2:
-
:m15: :m15: :m15: ร้องไห้หนักมาก..ตาบวมเลย.. :m15: :m15: :m15:
สงสารพี่เออ กับน้องเล็กมาก .. ทำไมคนเขียนใจร้ายจัง.. :ling1: :ling1: :ling1:
-
ห่างกันแค่รอบเดียวเองพี่เออ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่
ที่ใหญ่น่ะคุณแม่ ทั้งแม่เราและครอบครัวน้องนี่แหละ
ถ้าพี่เออรักจริงต้องรอได้และพิสูจน์ให้เห็นกันไปเลย
รอให้น้องโตจนเข้าใจอะไรๆดีซะก่อนค่อยว่ากัน
ตื่นเต้นจังเลยในที่สุดพี่เออก็รู้ใจตัวเอง :hao3:
ถ้าน้องโตจะเฟี้ยวขนาดไหนกัน หรือจะเนื้อหอม
แต่คงน่ารักมากขึ้นแน่ๆ :-[ ว่าแล้วก็อยากฟัดแก้มสักที
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ดค่ะ
-
:hao4: อีพี่เออทิ้งน้องกีปีละนั้น เอาให้ถึง10เลยมะ กลับมาอีกทีง้อยาวแน่ๆ ดูท่าน้องอ้วนเราคงจะโตเป็นหนุ่มน้อยน่ารักชัวร์หัวกะไดคงไม่แห้ง หรือไม่พี่แกไปสี่ห้าปี กลับมาอีกทีโดนน้องทิ้งหนีไปเรียนต่อปคะเทศอื่นต้องเป็นฝ่ายรอแทน :hao3:
-
พี่เออ ถึงจะหายไปแต่ทุกวันเกิดต้องมานะ
มาย้ำเตือนความจำกับน้องเล็กหน่อย
แบบนี้น้องเล็กไม่ลืมแน่ๆ
-
อีกกี่ปีเนี่ย
ถึงจะกลับมาเจอกัน
-
อิพี่เออ จะไปไหนก็รีบไป จะได้รีบๆ กลับมา ชอบโมเม้นต์เวลาคู่นี้อยู่ด้วยกันมากกว่าแบบนี้
หนีไปร้องไห้แป๊บ เสียจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :ling1: :hao5: :hao5:
-
โอ้ยยยยยย อย่าบอกนะว่าพี่เออจะหนีน้องไปเมืองนอกอ่ะ
สงสารอ้วนมันนะ
เจอกันอีกทีอ้วนน้อยของพี่เออก็โตพอดีเลย อิอิ :m4:
-
สงสารน้องงงงงง. สงสารพี่เอออออออออ. ไม่อาวววววววว
:ling1:
-
สงสารน้องมากๆเลย ร้องไห้จนน่าสงสารสุดๆ
พี่เออก้อด้วย ไม่รู้ว่าหายไปคราวนี้ความสัมพันธ์ที่สะสมกันมามันจะยังคงเดิมอบู่ไหม เฮ้ออ~~~ T.T
-
อ่านไปร้องไห้ไป สงสารน้องอะ น้องจะไม่ได้เจอพี่เอออีกนานเลย รีบโตนะน้องเล็กพี่เออรอยุนะ :hao5: :heaven
-
:ling3:น้ำตาไหลเลยความรักบริสุทธิ์
-
สงสารทั้งคู่เลย
กลัวน้องเสียใจ น้องยังเด็ก
รีบโตนะลูกพี่เออจะได้กลับมาแซ่บ :man1:
-
น้ำตาซึมเลยยย แง้ :sad4:
-
น้องเล็กน่าสงสาร
รอพี่เออมาหานานหลายเดือน
:mew6:
พี่เออสู้ๆนะ
ก้าวผ่านอุปสรรคไปให้ได้
รีบกลับมาดูแลน้อง
อย่าทิ้งให้น้องเล็กรอนานๆ
:mew1:
-
งือออออออ :ling1:
ยังไม่มาอีกเหยออออออ เค้าคิดถึงพี่เออน๊าาาาาาาาา :z3:
-
น้ำตาไหลพราก อ่านในห้องเรียน อาจารย์ งงเลยว่าอีนี่ร้องไห้ทำไม? 555
-
มาช้าจังเลย :ling3: :mew2: รออยู่น่ะค๊าาา :ling1: :ling1:
-
17
การใส่เสื้อกันหนาวอุ่นๆอยู่ในห้องแอร์เย็นฉ่ำพร้อมกับเสียงสวดมนต์ของอาจารย์ที่อยู่หน้าห้องเรียนแบบนี้ผมไม่สามารถบังคับเปลือกตาให้เปิดขึ้นได้และคอผมก็ไม่สามารถตั้งตรงได้ด้วย
ปึก!
“ขอโทษน้า =_____=” ผมรีบยกหัวที่เซไปโขกกับไหล่แข็งขึ้นทำมุมกับไหล่ให้ได้เก้าสิบองศาพร้อมกับปรือตาบอกแซ็คที่นั่งข้างๆ หมอนี่ไม่คิดจะปลุกผมหรอกครับ ดีแต่นั่งหัวเราะหึหึกับท่าทางสัปหงกหัวเอนไปเอียงมาของผม บางทีก็แอบถ่ายรูปผมไปประจานโซเชียลด้วย
“อคิราห์”
“คะ...ครับ!”
“ไปล้างหน้าล้างตาหน่อยมั้ย”
“ไม่เป็นไรครับ แฮะๆๆ” ผมรีบยิ้มสู้ แต่อาจารย์ก็ยังไล่ผมให้ไปล้างหน้าแล้วค่อยกลับเข้ามาเรียนใหม่อยู่ดี
ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือแล้วพบว่าอีกสิบนาทีจะหมดคาบเรียนแล้ว นี่มันไล่กันออกจากห้องโดยใช้การล้างหน้าให้ตื่นมาอ้างชัดๆเลยนี่นา
“เดี๋ยวตามไปนะ เอาข้าวออกไปให้ด้วย”
“อ้อ”
ผมพยักหน้ารับคำก่อนจะถือของออกจากห้องเรียน เงยหน้ามองป้ายที่ห้อยอยู่เหนือหัวแล้วก็ได้แต่ยิ้มและพยักหน้าเข้าใจเอง
...มัธยมศึกษาปีที่ 4/4
เสียงจอแจพูดคุยกันเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆหลังจากที่ออดพักเที่ยงดังไปสักพัก ผมเหลียวซ้ายมองขวาหาแซ็คก่อนที่หัวผมจะถูกกระตุกจากด้านหลังจนหน้าหงาย
“ฝน!” เสียงแซ็คกดต่ำปรามน้ำฝนที่ชอบมาแกล้งดึงหัวผม
“อย่าทะเลาะกันสิ เล็กหิวข้าวแล้วนะ”
ผมทำปากยื่นห้ามทั้งคู่ที่มีฝ่ายหญิงคอยทำหน้าทำตากวนโมโหและฝ่ายชายก็โมโหขึ้นเรื่อยๆ พวกเราสามคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้วครับแต่ผมจะสนิทกับแซ็คมากกว่า น้ำฝนก็มีเพื่อนผู้หญิงอีกกลุ่มหนึ่งเวลาเที่ยวหรือกลับบ้านด้วยกัน
“วันนี้ทำอะไรมากินวะเล็ก”
“ของแซ็คเป็นผัดพริกสดกุ้ง น้ำฝนก็เป็นผัดกระเพราะอกไก่แบบโซเดียมต่ำเหมือนเดิม^O^”
“ข้าวไรซ์เบอร์รี่ด้วยหรือเปล่า”
“แน่นอน”
เมื่อพูดถึงอาหารแล้วผมโคตรภูมิใจนำเสนอ แซ็คจ้างผมทำอาหารกลางวันให้ทุกวันอยู่แล้ว แต่น้ำฝนเป็นบางช่วงที่ต้องการลดน้ำหนักจึงจะสั่งอาหารคลีน นอกจากนี้ผมยังทำส่งให้พวกพยาบาลที่โรงพยาบาลใกล้ๆนี่และคุณครูอีกสามคนที่โรงเรียนของคุณครูแอฟซึ่งเป็นทางผ่านมาโรงเรียนมัธยมของผมด้วย
“ช่วงนี้รับงานเยอะเกินไปหรือเปล่าเล็ก ต้องตื่นเช้ามาทำแล้วก็มาหลับในห้องเรียนเอาแบบนี้มันใช้ได้ซะที่ไหน”
“ไม่หรอกน่าส่งแค่พุธ พฤหัส ศุกร์เอง อย่าห่วงเลย”
“แหมๆๆๆ ทีตัวเองกินๆนอนๆไม่ทำการทำงานยังมาหลับในห้องเรียนเลยนิยะ”
“จะแขวะให้ได้เลยใช่มั้ยน้ำฝน จะเอาใช่มั้ยห๊ะ! คนเขาคุยกันอยู่ดีๆเห็นมั้ย $#^%&&(*&!$^YTFG&(^I#%@^”
เริ่มหาเรื่องกันอีกแล้ว (_ _;;)
“พอๆ รีบกินกันเถอะ นี่กินเยอะๆ”
“แค่ที่ทำมาให้ก็เกินค่าข้าวที่ให้รายเดือนแล้วมั้ง”
“น่าๆๆ”
“ไม่เอาแล้ว”
“ไม่อร่อยเหรอ”
ผมแกล้งทำหน้าเศร้าแซ็คเลยตักเข้าปากอย่างเสียไม่ได้ ผมจึงยิ้มกว้างๆจนตาแทบปิดให้เขารู้ว่าผมดีใจมาก ปกติผมก็ใส่กล่องให้เขามากกว่าทุกคนล่ะนะและถ้าได้นั่งกินด้วยกันผมก็จะตักส่วนของตัวเองให้เขากินอีกเยอะๆเลย ก็แซ็คช่วยเหลือผมตั้งหลายอย่างตั้งแต่เด็กจนโต เวลาที่มีปัญหาเขาก็คอยอยู่ข้างๆ ถึงบางทีจะให้ได้แค่กำลังใจแต่แค่นั้นก็มากพอแล้ว
“อร่อยมากกก แต่อิ่มไง”
“โหๆๆ มีแฟนเป็นนายนี่ไงไอ้เหมียว ไอ้แซ็คถึงได้อ้วนเอาๆ”
“นี่กล้าม เช็คด้วย = =”
“ไขมันอ่ะเปล่า”
น้ำฝนแลบลิ้นกวนใส่ส่วนแซ็คทำท่าอยากจะมะเหงกหัวสวยเต็มแก่ เฮ้อออออ ที่ผมต้องมาทำงานแบบนี้ก็เพราะว่าครอบครัวผมเริ่มเข้าสู่ยุคมืดตั้งแต่ที่พ่อผมเสียไปเมื่อหลายปีก่อน ทำให้แม่ต้องเป็นคนหาเงินรับผิดชอบลูกทั้งสามคน มันไม่ง่ายเลยนะสำหรับผู้หญิงคนเดียวต้องเลี้ยงลูกสามคนเนี้ย แล้วแต่ละคนก็เคยชินกับการใช้เงินอย่างกับเบี้ย พอต้องมาใช้ชีวิตแบบประหยัดกินประหยัดใช้ก็แย่กันไปเลย โดยเฉพาะอลัวร์น้องคนสุดท้องที่โคตรจะดื้อ อยากจะได้อะไรก็ต้องได้จนแม่จะส่งให้ไปอยู่กับตาที่บ้านนอกดัดนิสัยอยู่แล้ว
“เล็กฝากกล่องข้าวไปใส่กระเป๋าให้หน่อยนะ จะเอาจดหมายขอบคุณไปส่งที่ห้องธุรการก่อน”
“เคๆ ไปสิ ยืนหัวฟูเป็นรังนกอยู่ทำไมล่ะ” ประโยคหลังแซ็คหันไปบอกน้ำฝน
“ย่ะ!”
ทะเลาะกันให้ได้ตลอดทั้งๆที่ตอนเด็กแซ็คชอบน้ำฝนออกจะตาย
ผมรีบเอาจดหมายไปส่งก่อนที่จะถึงเวลาเข้าเรียน ผมได้ทุนเรียนหลายอย่าง หนึ่งในนั้นเป็นทุนของพี่ชายตัวเล็กที่ผมรักมากคนหนึ่ง ตอนแรกผมปฏิเสธแต่พี่พราวบอกว่าเขาไม่ได้ให้ผมคนเดียวสักหน่อย เขาให้หลายคน ถ้าผมไม่เอาทุนนี้ เขาก็จะไม่ให้คนอื่นเหมือนกัน
“ช่วงนี้ดีขึ้นบ้างมั้ยอคิราห์”
“ก็ดีขึ้นแล้วครับ ขอบคุณมากๆนะครับที่กรุณาผม”
“อื้ม เป็นเด็กดีใครๆเขาก็รักนะจ๊ะ”
“อ่า... ครับ”
ผมได้ทุนจากหลายที่จนบางทีเพื่อนคนอื่นเขาก็เขม่น ส่วนมากคนที่เข้ามาเรียนโรงเรียนค่าเทอมหลายหมื่นแบบนี้มักจะมีอันจะกินอยู่แล้วแต่ที่พวกเขาต้องการทุนก็เพื่อเอาไปใช้จ่ายฟุ่มเฟือยที่เกินจำเป็นต่างหากล่ะ
ตอนเช้าผมหอบถุงใส่กล่องข้าวสิบกว่ากล่องมายืนรอแซ็คอยู่หน้าบ้าน เพราะต้องส่งของผมเลยต้องออกบ้านแต่เช้า เช้าเกินกว่าที่น้องๆของผมจะตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวและให้แม่ขับรถไปส่งพร้อมกันได้น่ะ แซ็คเลยอาสามารับทั้งๆที่ผมบอกแล้วว่าไม่เป็นไร คือนั่งแลมโบฯมาส่งข้าวมันก็ยังไงๆอยู่นะ
ที่แรกก็เป็นคลินิกสัตว์ของพี่ชายผมที่อยู่แถวๆบ้านผม 2 กล่อง ที่ที่สองคือโรงเรียนคุณครูแอฟ 4 กล่อง และที่สุดท้ายคือโรงพยาบาลให้คุณพยาบาล 2 กล่องและคุณหมออีก 3 กล่อง และที่นี่แหละที่แซ็คไม่ชอบใจให้ผมมาส่งข้าวมากที่สุดและเขาจะอาสาเป็นคนลงไปส่งให้ทุกครั้งเลย
อ้อ กล่องข้าวของแต่ละคนเป็นทัพเพอร์แวร์ที่สามารถนำเข้าไมโครเวฟได้แถมยังลายยังน่ารักถูกใจลูกค้าของผมด้วย และแต่ละคนจะใช้ 2 กล่องสลับกันเมื่อไหร่ที่ผมเอาข้าวมาส่งก็ต้องรับกล่องของเมื่อวานกลับไปด้วยทุกครั้ง
“เล็กเอาไปให้พี่เจี๊ยบกับพี่กุ๊ก เดี๋ยวแซ็คจะเอาไปให้ไอ้หมอหน้าหม้อนั่นเอง”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า”
“เดี๋ยวมันก็มาลวนลามเล็กอีกอ่ะ”
“แค่เรื่องเข้าใจผิด”
“เข้าใจผิดบ้าไรล่ะ ขยำๆก้นขนาดนั้น”
“แซ็ค! T^T”
ที่จริงเขาแค่ปัดๆกางเกงที่เปื้อนตรงก้นผมออกเท่านั้นแหละเพราะผมซุ่มซ่ามสะดุดขาเก้าอี้ล้มก้นจ้ำเบ้าแบบนั้น แต่พอแซ็คมาเห็นก็เข้าใจผิดใหญ่โตแถมยังไปชกเขาอีก ดีนะที่เขายังเอ็นดูแล้วสั่งข้าวให้ผมอีก
“ไม่ต้องดื้อ ทำตามที่บอก อ่ะนี่”
ยัดกล่องข้าวใส่มือผมเรียบร้อยก็เดินลิ่วๆนำหน้าไปเลย เฮ้อออออ เขาก็ชอบห่วงเกินเหตุทั้งๆที่มันไม่มีอะไรสักหน่อย แล้วยังชอบคิดว่าผู้ชายคนนั้นคนนี้จะมาจีบผมแล้วแง่งๆใส่เขาทั้งๆที่ผมก็เป็นผู้ชายเหมือนกันและก็ดูแลตัวเองได้แล้วด้วย ไม่ได้เหมือนตอนนั้น... ตอนที่ผมเศร้าจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ
ผมยืนรอไฟเขียวให้คนข้ามถนนอย่างลนลานเพราะกลัวไปไม่ทันนัดทำงานกลุ่มกับแซ็คและน้ำฝน ตอนเช้าผมต้องไปสอนพี่ชายผมทำอาหารส่วนตอนบ่ายก็นัดกับเพื่อนๆไว้ที่ร้านเค้ก ผมมองซ้ายมองขวาพอเห็นไม่มีรถก็ทำท่าจะข้ามเลยโดยไม่ต้องรอให้ไฟเขียว
“น้อง!”
!!!
บรื๊นนนนน
“อ๊ะ”
เมื่อได้ยินคำเรียกที่คุ้นหูผมที่กำลังจะก้าวลงจากฟุตบาธเพื่อข้ามถนนนิ่งงันก่อนจะหันขวับไปมองด้านหลังแต่ยังไม่ทันได้สังเกตอะไรมากก็ต้องตกใจกับแรงลมที่เข้ามาปะทะร่างอย่างแรงกับเสียงรถที่เร่งเครื่องเสียงดังเฉียดผมไปแค่เส้นยาแดงผ่าแปด
นิดเดียว... อีกแค่นิดเดียวเท่านั้นผมจะถูกรถชน ทั้งๆที่ผมดูดีแล้วว่าไม่มีรถแต่ว่าคันนั้นมันขับเลี้ยวมาจากทางแยกและขับเร็วมากจนน่ากลัว ถ้าไม่มีเสียงนั้น...
‘น้อง’
มะ...ไม่หรอก ผมสลัดความคิดนั้นออกไปจากหัวก่อนจะรีบวิ่งข้ามถนนไปเมื่อมีสัญญาณไฟเขียวให้คนข้ามถนนไปได้ ไม่มีทาง... เขาลืมผมไปแล้ว
“ไอ้เหมียวเป็นไรหน้าซีดๆ”
“โอ๊ยๆๆ” ผมร้องโอดโอยที่น้ำฝนมาดึงเส้นผมของผมเล่นไปมาซ้ายทีขวาทีทั้งๆที่ไม่ได้เจ็บอะไรมากแต่อยากจะให้น้ำฝนเห็นใจและยอมปล่อยเท่านั้นเอง
“น้ำฝน”
“รู้แล้วน่า แบร่!” น้ำฝนปล่อยหัวผมแล้วเดินไปสั่งเค้ก น้ำฝนไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอก แต่ชอบแกล้งผมเพื่อเรียกร้องความสนใจจากผม ไม่สิ น่าจะจากแซ็คมากกว่า แฮะๆๆ น้ำฝนเนี้ยนะจะอยากให้ผมไปสนใจ
“เล็กเป็นไรเปล่าวะ เดี๋ยวก็ขมวดคิ้วหงุดหงิดเดี๋ยวก็ทำตาละห้อย เครียดอะไร”
“เปล่า”
“บอกมา”
“เปล่าาาาา”
“คิดว่าตัวเองเคยปิดบังแซ็คได้ป้ะ?”
“เอ่อออ ก็ ก็แค่...เกือบถูกรถเฉี่ยว”
“ห๊ะ!”
“แต่ไม่เป็นอะไรสักหน่อย ดูซิ ปกติทุกอย่าง”
“ก็แล้วไป”
ถ้าบอกไม่มีแซ็คก็คงไม่เชื่อผมเลยบอกไม่หมดไปแทน ที่จริงผมยังคงสงสัยเสียงนั้นและคำว่าน้องที่ติดตรึงอยู่ในสมองนี่ต่างหาก แต่คำนั้นใครๆเขาก็พูดกันทั่วไป ไม่ได้เฉพาะเจาะจงใครสักหน่อยนี่น่า สงสัยจะคิดมากไปเองจริงๆ
“โอเค งั้นวันนี้เราพอไว้แค่นี้ เกลไปทำแผ่นพับแจกเพื่อนๆ แซ็คไปปริ้นท์รูปเล่มรายงานนะเดี๋ยวเราจะส่งไฟล์ที่พวกเราทำวันนี้ไปให้ ไอ้เหมียวพรีเซนต์งานคู่กับฉัน โอเคแยก!”
ผมเก็บข้าวของลงกระเป๋าเป้ที่ยังคงมีพวกกุญแจม้าโพนี่ที่ได้มาเมื่อนานมาแล้วก่อนจะได้ออกจากร้านแซ็คก็ดึงกระเป๋าผมไปสะพายให้เสียก่อน
“ให้เล็กช่วยออกค่ากระดาษมั้ยอ่ะ”
“ไม่ต้องอ่ะ”
“ทำไมล่ะ รู้สึกไม่ดีนะที่ไม่ได้ออกตังค์สักบาททั้งๆที่คนอื่นเขา...”
“กระดาษริมละ 110 บาท เศษเงินเว้ย” แซ็คขยี้หัวผม
“อ่ะ เอาเศษเงินของแซ็คไป”
ผมหยิบเงินของตัวเองให้แซ็คสองร้อยพร้อมกับโบกมือให้เพื่อนคนอื่นๆที่แยกกลับคนละทางกับผม
“ไม่เอาาาา”
“น้าๆๆ ไม่สบายใจเลย”
“งั้นถ้ามีงานกลุ่มก็ช่วยทำขนมมาให้กินแทนได้มั้ยอ่ะ”
ผมทำหน้าคิด...
“เอางั้นเหรอ”
“อยากกินเค้กช๊อคโกแลตJ”
...
...
...
“ทำไม่เป็นหรอก”
“อะไรว้า ก็ที่เอามาแจกเพื่อนตอนวันเกิดเล็กไง โคตรอร่อย”
“คือ... เอาเป็นอย่างอื่นแทนได้มั้ย”
“ขอเค้กมะพร้าวอ่อนก็ได้”
“โอเค^^;;;”
ผมแอบปาดเหงื่อ กว่าจะต่อรองกับแซ็คได้
“ทั้งๆที่ทำเค้กเป็น ทำไมถึงไม่ชอบทำเค้กช๊อคโกแลตเลยน้า แปลกคนจริงๆ...”
แซ็คบ่นไปเรื่อยเปื่อย แต่ผมรู้สึกเครียดๆขึ้นมาเลย
ก็ผมน่ะ... เกลียดเค้กช๊อคโกแลตที่สุด
ผมยืนรอแซ็คอยู่หน้าซอยแคบๆมืดๆที่ผมเดินผ่านบ่อยแต่ว่าไม่เคยได้เข้าไปสักครั้ง แต่ครั้งนี้แซ็คเจอเพื่อนต่างโรงเรียนโดยบังเอิญเลยเข้าไปคุยธุระกันข้างในแล้วบอกให้ผมคอยอยู่ตรงนี้ ถ้านานเกินครึ่งชั่วโมงก็ให้กลับบ้านไปก่อนเลย แต่ผมรู้สึกเป็นห่วงแปลกๆน่ะสิ ยืนรอมาเกินครึ่งชั่วโมงแล้วด้วย จะกลับหรือจะเข้าไปบอกก่อนดี
“โทรหาก่อนดีกว่า”
แต่ไม่ว่าจะโทรกี่รอบแซ็คก็ไม่รับโทรศัพท์ทั้งๆที่เขาจะเปิดเสียงโทรศัพท์แม้กระทั่งตอนเรียนอยู่ก็ตาม แต่นี่แค่คุยกับเพื่อนในที่เงียบๆแบบนั้นถึงกับไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์เลยเหรอ
สุดท้ายผมก็เลยตัดสินใจเดินเข้าไปดู เป็นซอยแคบๆยาวประมาณ 500 เมตรก่อนจะถูกแยกเป็นซอยเล็กๆที่แม้แต่มอเตอร์ไซค์ก็ยังเข้าไม่ได้ไปอีก เฮ้ออออ มาคุยอะไรกันที่ซอกตึกกันนะ
อ๊ะ O_O หวังว่า... คงไม่ได้มาซื้อยาเสพติดแบบที่ผมเคยเห็นในละครหรอกใช่มั้ย แต่ว่าแซ็คไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อยนี่นา เพื่อนผมเขาดูแลตัวเองดีจะตาย
ผลัวะ ผลัก ตุ๊บ!
เสียงแบบนี้...
ใจผมเริ่มเต้นแรงก่อนจะค่อยๆชะโงกหน้าจากมุมตึกไปดูเห็นแซ็คและเพื่อนต่างโรงเรียนหลายคนกำลังต่อสู้กันอยู่ น้ำตาผมเริ่มคลอและตัวก็เริ่มสั่นอย่างไม่รู้จะทำอะไร ผมสมองตื๊อ คิดได้อย่างเดียวว่าผมต้องไปช่วยแซ็คทั้งๆที่ผมไม่เคยต่อยใครและไม่เคยเห็นเรื่องแบบนี้คาตาเลยสักครั้ง
“หยุ...! อื้ออออออ”
ดวงตาที่โตอยู่แล้วเบิกกว้างขึ้นไปอีกเมื่อแขนผมถูกดึงรั้งจากด้านหลังส่วนมือใหญ่อีกข้างเอื้อมมาปิดปากผมไว้ แผ่นหลังผมแนบชิดกับอกกว้าง น่าแปลกที่ความกลัวเมื่อกี้กลับจางลงเหลือเพียงหัวใจที่เต้นตึกตักจากสัมผัสอุ่นที่กอดรัดจากทางด้านหลัง... มันดูคุ้นเคย
“หึหึหึ ตอนเด็กยังไม่เข็ดนะ ยังจะวิ่งเข้าหาดงตีนอีก”
“O_O อ๊ะ ปล่อยนะ!”
ผมได้สติก็รีบสะบัดตัวจนหลุดออกจากพันธนาการแล้วหันกลับเอากระเป๋าไปฟาดคนที่จับตัวผมไว้ไม่ยั้ง บางทีคนนี้อาจจะเป็นพวกเดียวกับคนที่ทำร้ายแซ็คก็ได้
“โอ๊ยๆๆ ไอ้เด็กบ้าเอ้ย”
ผลั๊ว!
ผมขว้างกระเป๋าไปโป๊ะบนหน้าเขาเต็มๆ จากที่เขาเบี่ยงตัวหลบผมเป็นพัลวัลก็หยุดนิ่ง ใบหน้าหล่อเหลาที่ยิ้มกวนประสาทในตอนแว๊บแรกกลับนิ่งสนิทฟันกรามขบเข้าหากันแน่นบ่งบอกว่าตอนนี้เขากำลังโมโหมาก สายตาคมมองผมดุๆแล้วทำท่าจะก้าวเข้ามาจับผมผมเลย(พยายาม)ชักสีหน้าให้ดุมากกว่าเขาพร้อมกับชี้หน้าไม่ให้เขาเข้ามาใกล้
เพี๊ยะ!
“โอ๊ยยยย”
ผมกุมข้อมือข้างที่ชี้หน้าไอ้ยักษ์นี่ไว้เพราะเจ็บร้าวทันที่ที่ถูกฝ่ามือใหญ่ฟาดจนปลิว น้ำตาผมคลอเบ้า...
...
...
...
“มานี่ดิ๊”
คิ้วเข้มคลายจากการขมวดเข้าหากันแล้วพยักเพยิดหน้าให้ผมยื่นข้อมือไปให้เขาดู แต่ผมไม่อยากจะให้เขาโดนตัวผมแม้แต่นิดเดียวจึงถอยหลังหนีจากการถูกร่างสูงต้อนจนไปชนกับกำแพงเขาเลยได้โอกาสคว้าข้อมือผมไปดู แถมยังจับแรงๆด้วย T_T
“แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า”
ผมเชิดหน้าใส่ เขาบอกเพราะว่าเห็นผมจะร้องไห้น่ะสิ
“กลับบ้านเอาน้ำแข็งประคบ”
“...”
“เข้าใจมั้ย”
“...”
“นี่! ทำหน้าอย่างนี้คิดว่าหยิ่งพอหรือยัง”
เขาถามด้วยท่าทางกวนประสาทเป็นที่สุด! แต่ผมไม่ได้หยิ่งนะ แค่เชิดใส่เพราะไม่อยากจะพูดด้วยเท่านั้นเอง
เหตุการณ์นี้มันคุ้นๆ เหมือนเคยโดนทำมาก่อนและโดยผู้ชายคนนี้ด้วย ผมเหล่ตามามองสำรวจใบหน้าคมของคนที่ยืนจับข้อมือจ้องหน้าผมอยู่ เหมือน...เหมือนคนคนนั้น ทั้งดวงตา จมูก ปาก เสียง รูปร่างที่ถึงแม้จะดูสูงและบึกบึนขึ้นกว่าเดิมนี่ก็เถอะ แล้วยังนิสัยที่ชอบกวนประสาทนี่ด้วย
...พี่เออ
“เหล่ทำไม อยากรู้จักเหรอ”
ร้ายกาจที่สุด เขาจับปลายคางผมหันไปมองหน้าเขาตรงๆพร้อมกับยิ้มมุมปากใส่ คิดว่าตัวเองหล่อมากนักหรือไง เหอะ ก็แค่ตัวสูงดวงตาเรียวจมูกโด่งเป็นสันแบบนั้น...
“ใครจะไปอยากรู้จักคนเลว” ผมบอกเสียงเข้มแล้วจิกตามองให้โหดที่สุด
“...โห เลวอีกแล้วเหรอวะ”
“ไม่รู้จะหาคำไหนมาด่าแล้ว! ปล่อย”
“ทำไมต้องปล่อย อุตส่าห์...”
“อเล็กซ์!!”
ผมรีบหันไปมองเห็นแซ็คอยู่ไกลๆโดยที่คนอื่นๆนอนหน้าฟกช้ำสลบไสลกองอยู่ที่พื้น
“ซะ...อื๊อออออ >.<”
ผมรีบหลับตาปี๋เมื่อมีบางอย่างเคลื่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าก่อนที่จะรับรู้ได้ถึงแรงกดที่ริมฝีปากก่อนที่จะถูกดูดปากแรงๆจนต้องสะดุ้งแล้วขัดขืนแต่ฝ่ามือใหญ่ก็ตรึงข้อมือผมไว้กับกำแพงไว้แน่น ปากหนาเคล้าคลึงก่อนจะผละออกเนื่องจากถูกแซ็คกระชากแล้วซัดหมัดเข้าใส่แต่ผู้ชายตัวโตคนนั้นกลับหลบได้สบายๆเลย
ผมยืนกุมปากที่ยังร้อนผ่าวพอๆกับใบหน้าที่ร้อนเห่อขึ้นมา มือไม้ก็เกะกะทำอะไรไม่ถูก
“ว่าไงไอ้กบฏ”
“เงียบนะโว้ย!”
เขายิ้มมุมปากทักทายแซ็คที่กำลังโมโหสุดๆแต่ก็ทำอะไรคนตรงหน้าไม่ได้นอกจากขู่ให้เงียบ
“ไปกันเถอะเล็ก”
“เดี๋ยวก่อน”
แซ็คจับมือผมให้เดินหนีออกจากตรงนี้แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมืออีกข้างของผมก็ถูกร่างสูงที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อคว้าไว้เช่นกัน ผมมองร่างสูงที่ชอบทำหน้ากวนสลับกับมองแซ็คที่ดูร้อนรนแปลกๆอย่างไม่เข้าใจ
“ผมไม่มีเรื่องจะต้องพูดกับคุณ ปล่อยอเล็กซ์”
“แต่ฉันมีเรื่องที่จะคุยกับเด็กคนนี้”
“เล็กไปเถอะ อย่าไปยุ่งกับเขาเลย”
“ทำไมรีบไปกันนักล่ะ กลัวอะไรหึ”
“ไม่!”
“ก็แค่... จะคืนกระเป๋า มันตกอยู่ตรงนี้น่ะนะ”
เขาจับแขนผมสอดเข้าไปที่สายสะพายกระเป๋าก่อนจะเลื่อนมันมาวางตรงไหลและกระชาก เน้นว่ากระชาก! ข้อมืออีกข้างของผมที่แซ็คกุมอยู่ไปสอดสายสะพายอีกข้างก่อนจะจัดกระเป๋าเป้ของผมให้เข้าที่
“เรียบร้อย”
จุ๊บ
“อ๊ะ! _////_”
ผมรีบเอามือกุมหน้าผากที่ถูกริมฝีปากจูบ
“คราวที่แล้วน่ะแค่จูบมัดจำ...”
“...”
“...หลังจากนี้จะซั่มมัดใจให้ได้ ฮ่าๆๆ”
“ไอ้... ไอ้เหี้ย!” แซ็คโมโหกำหมัดแน่นทำท่าจะเข้าไปซัดใบหน้าคมของอีกฝ่ายเต็มแก่แต่ผมรีบห้ามไว้เพราะขนาดแซ็คตัวใหญ่กว่าผมเยอะแล้วนะแต่ก็ยังไม่เท่าคนตรงหน้านี่เลย
“น้อมรับคำชมครับJ”
คนบ้า! กวนได้ตลอดเวลา!
-------------------------------------------
ขอโทษที่อัพช้า(มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก)น้า :hao5: :hao5: :hao5:
เขาเจอกันแล้วจ้าาาาา
ไม่ค้างกันละเนอะ เพราะเฟอร์ไม่ค่อยว่างมาอัพบ่อยง่ะ (แต่จะพยายามมา)
-
งืออออ มาอัพแล้วววว น้องโตแล้วอะ แอบสงสาร น้องคงผ่านอะไรมาเยอะเลยช่วงที่พี่เออไม่อยู่ จีบเลยลุง รอนานล้าวววว
แซคพี่แนะนำหนูเอาเลยนะ เฟรนโซนมันชัดเจนนะะะ พี่อยากให้หนูมีผัวเป็นหมอมากกว่า กิ้วๆๆๆ
-
น้องโตแล้ว
-
พี่เออกลับมาแล้ว 10 ปีผ่านไปแล้วสินะ
-
มาต่อเร็วๆๆๆๆๆ นะ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
สงสารน้องเล็ก พี่เออกลับมาแล้วก็ต้องรักและดูแลน้องดีๆด้วยนะ
-
เย้ๆ โตแล้ว อีกคนกลายเป็นหนุ่มน้อยหน้าใสส่วนอีกคนคงเริ่มจะแก่
มาถึงก็แต๊ะอั๋งน้องเลยนะพี่เออ
-
กลายเป็นตาแก่หื่นกามไปแล้ว. 555
โชตะเรื่องนี้มุ้งมิ้งเนอะ. ขอบคุณค่ะ. :mew1:
-
พี่เออใช่ไหม อย่าแกล้งน้องสิ ไม่สงสารน้องเหรอ น้องวิ่งหนีจะมาร้องไห้ทีหลังไม่ได้นะ :impress2:
-
ดีใจมากกก พี่เออแกเจอน้องก็หื่นนนนนเลบนะ o22
-
พี่เออกลับมาแล้วววววววว... :hao5: :hao5: :hao5:
คิดถึงมากกกกกกกกกกกก
-
ดีใจจัง. พี่เออกลับมาแล้ว. คราวนี้ลุยได้เต็มที่. อย่ามีอุปสรรคอีกนะ. No drama. Please.
รักกันหวานๆ นะ. ให้สมกับที่รอมานาน
-
ซั่มมัดใจ :katai2-1: พี่เออมันร้าย
-
อิพี่เออ ทิ้งน้องไปหลายปีเลย รีบกลับมาดูแลน้องเลยเนี่ย ไหนเกี่ยวก้อยสัญญาว่าจะหลับพร้อมกัน ไหนจะพาน้องไปทะเล ไหนจะให้น้องทำขนมให้กิน
ไม่ทำตามที่สัญญาสักอย่างเลย ตบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :beat: :angry2:
อยากอ่านตอนต่อไป อย่าหายไปนานนะคะ :hao5:
-
พี่เออ ไปเป็นมาเฟียมาหรือไงเนี้ย ออฟชั่นครบเจ้าพ่อมาเฟีย มาดูน้องเล็กเลย น้องเล็กลำบากแล้ว
-
อ่าาาา นึกว่าอเล็กซ์จะเป็นลูกคนเดียวซะอีก
เปิดตัวพี่เออแบบมึนๆนะ 5555
พอเห็นหน้าก็ขโมยจูบเฉยเลย พระเอกหรือโจรโรคจิตฟะ! :m16:
-
พี่เออกลับมาแล้ววววววว
-
พี่เออ ทำไมถึงต้องรุนแรงกับน้องเล็กด้วย ชิส์ :m16:
น้องเล็ก น่าสงสารจังเลย :mew6:
-
พี่เอออย่าแกล้งน้องงงงงงงง
หายไปตั้งนาน จนน้องอยู่ ม.4 แล้วเนี่ย
ง้อกันสนุกแน่ๆ หึๆๆๆ
-
รุกหนักๆเลยพี่เออ
เดี๋ยวโดนคนอื่นเอาอเล็กซ์ไปนะ
-
เฮ้ยยยยยน ดีมากอ่ะเรื่องนี้ภาษาดีมาก ตอนแรกกะมาอ่านเฉยๆ แต่พออ่านแล้ววางไม่ลงเลยอ่ะ เขียนดีมาก จะติดตามต่อไปนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
-
พี่เออยังกวนเหมือนเดิม
เพิ่มเลเวลขึ้นไปอีกด้วย
-
มาแล้วๆๆๆๆๆ กรี๊ด~~~~~
-
:hao7: น้องอยู่ม.4แล้ว~ พี่เออไปอยู่ไหนมา? แซ็คเป็นกบฏ?
มาต่อเร็วๆน๊า~
-
พี่เออ...อย่าแรด....อิอิ
-
เย้ น้องเล็กโตแล้ว :m4:
พี่เออนี่ก็ยังชอบแกล้งน้องไปเปลี่ยนเลยนะ เดี๋ยวน้องก็ไม่ยอมดีด้วยหรอก ง้อยาวแน่ๆงานนี้ :m12:
เซ็คนี่มองดูรู้เลยว่าชอบน้องเล็กแน่ๆ แต่ป้าอยากให้หนูไปหาคนใหม่นะ :a3:
เพราะน้องเล็กเป็นของพี่เออมานานแล้ว กร๊ากกกกก :m3:
-
พี่เออ รุกหนักๆเลย ตงิดใจตั้งแต่พูดว่ากบฎแสดงว่าไอ้แซ็คมันชอบน้องเล็กล่ะสิ ตบปลิ้นเลยสาสสส โพดโพกับความตะแหล
-
พี่เออสู้ๆ อยากเห็นพี่เออคุยกับน้องแบบมุ้งมิ้งๆอีก ><
-
อ่านรวดเดียว อิอิ. น้องเล็กน่ารัก อิพี่เออหื่นกับเด็กมากอะ.
ส้องเล็กโตแล้วอีพี่เออจะมาทวงละหรออ. รอๆๆคะมาต่อไวๆน๊าา
-
:mew4: :mew4:น้องโตแล้ว เย้ๆๆๆๆ แล้วเมื่อไหร่พี่เออจะแสดงตัวละ
รอ รอ รอ ติดตามตอนต่อไป มาไวๆนร้า รอยุจร้
-
อ่านตอนที่แล้วน้ำตาซึมเลย สงสารเด็กน้อยจังเลย :monkeysad:
ตอนล่าสุดนี่ก็สงสาร ตัวแค่นี้ต้องทำงานหาเงินซะแล้ว
ดีที่ยังมีแซคอยู่ด้วย คอยดูแลปกป้องน้องเล็กทั้งที่รู้และไม่รู้
ผู้ชายคนนั้นพี่เออใช่มั๊ย พี่กลับมาดูแลน้องแล้วใช่มั๊ยคะ
กลับมาถาวรเลยนะ กลับมาสร้างความทรงจำกันใหม่
กอดน้องเล็ก :กอด1: อนุญาติให้หนูงอนหนักๆเลยค่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ดค่ะ
-
น้ำตาซึมเลยอ่ะ
สงสารทั้งสองคนเลย
กลับมาดีกันเร็วๆน๊าาาาา
-
มารอตอนต่อไป คิดถึงน้องเล็ก :hao5: :hao5:
-
18
ผมยืดคอมองถนนทีสลับกับมองแซ็คที ในใจตอนนี้เต้นแรงมากๆยิ่งคิดถึงดวงตาคมกับรอยยิ้มมุมปากที่มีเรื่องอยู่กับผมเมื่อกี้แล้วใจมันก็ราวก็จะหลุดออกมาจากออกจนต้องเอามือกุมไว้ให้ตัวเองใจเย็นๆ
“แซ็คคคคค”
“หืม?”
ผมทำปากยื่นใส่แซ็คแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ ตอนนี้ผมรีบอยากกลับบ้านมากๆๆๆๆ มากถึงมากที่สุด แต่แซ็คก็ดันขับรถช้าเกินไปทั้งๆที่ปกติโคตรจะตีนผี
“มีอะไรก็พูดมาเลย”
“ช่วยขับรถเร็วๆหน่อยได้มั้ย”
“ไม่ได้”
“งั้นก็... ก็ไม่เป็นไร”
ผมไม่กล้าเรื่องมากหรอกเพราะรถก็ไม่ใช่รถผม ขับก็ยังขับไม่เป็นเลย
“แต่เล็กว่านะ เอ่อ...”
“มีอะไรก็บอกมาสิเล็ก”
“ขับรถเร็วหน่อยเถอะ”
ผมพูดเสียงเบาอ้อมแอ้มแต่แซ็คก็ยังได้ยิน ผมไม่อยากจะทำตัวเอาแต่ใจกับใครเพราะคิดว่าถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วคนอื่นๆอาจจะไม่ชอบและไม่อยากเป็นเพื่อนกับผม...เหมือนตอนนั้นที่มีคนทิ้งผมไป
“รีบไปไหน”
“ก็...”
อยากกลับบ้านไปค้นข้าวของสมัยยังเด็ก รูปที่เขาคนนั้นเคยถ่ายให้ตั้งแต่ตอนนั้นผมยังเก็บไว้อย่างดีเพียงแค่ช่วงหลังๆมานี่ผมต้องเรียนเยอะขึ้นเลยไม่ได้เอามันออกมาบ่อยเหมือนเดิมแถมไอ้บ้าที่มาขโมยจูบแรกของผมไปก็เหมือนเขาคนนั้นมาก จนผมคิดว่าผมอาจจะฝันไปแน่ๆ มันจะเป็นไปได้เหรอที่คนที่หายหน้าไปเป็นสิบปีจะกลับมาหาเด็กที่เขาเคยทิ้งไว้ เป็นไปได้เหรอที่เราจะบังเอิญเจอกันอีกครั้ง...
“จับปากทำไมวะเล็ก คิดถึงตอนที่ไอ้เหี้ยนั่นมันจูบเหรอ มันทำกับเล็กขนาดนั้นยังจะมานั่งหน้าแดงอะไรอีกวะ!”
“เปล่า! >//<”
ผมปฏิเสธทั้งๆที่รู้สึกได้ถึงความร้อนบนใบหน้า ผมไม่เคยจูบกับผู้หญิงที่ไหนเลย พอจะมีจูบแรกก็ดันเป็นผู้ชายบ้าที่อยู่ๆก็โผล่มากวนประสาทให้ผมหัวปั่นไปหมด
“โธ่เว้ย! คิดถึงมันมากนักเหรอวะ”
“ใคร”
“ก็ไอ้เหี้ยนั่นไง”
“ทำไมเล็กต้องคิดถึงเขาด้วย” ผมถามแซ็คอย่างสงสัย
“ก็มัน...!”
แซ็คทุบพวงมาลัยแล้วไม่พูดอะไรต่อ ยิ่งเป็นอย่างนี้ผมยิ่งสงสัย แต่ว่าแซ็คไม่ได้สนิทอะไรกับเขานี่นา ผ่านมาสิบปีแซ็คจะจำได้เหรอว่าเขาคือใคร ที่แย่ๆคือตอนนี้ในใจผมมั่นใจไปแล้วแปดสิบเปอร์เซนต์ว่าต้องเป็นเขาแน่ๆ
ผมนั่งตัวลีบมาตลอดทาง พอมาถึงบ้านก็รีบวิ่งขึ้นไปค้นกล่องเก็บของในห้องนอน กล่องที่เก็บไว้อย่างดีในตู้เสื้อผ้า ผมหยิบตุ๊กตาหลายตัวออกไปให้พ้นก่อนจะพบกับสมุดบันทึกที่มีตัวหนังสือตัวใหญ่งอไปงอมาของเด็กอนุบาลที่แม้จะเขียนหนังสือไม่ค่อยเป็นแต่ก็พยายามคัดอย่างบรรจงตามความรู้สึกของตนเองในตอนนั้น
“เคยผิดหวังมาแล้ว ถ้าจะผิดหวังอีกครั้ง...”
ผมค่อยๆเปิดสมุดเพื่อหารูปที่ผมเอาเสียบไว้ในนี้
“...ก็คงไม่เป็นไร”
พรึบ
ภาพใบเล็กสามใบร่วงออกจากสมุดก่อนจะตกไปคว่ำอยู่บนพื้น ผมหยิบขึ้นมาพลิกดูช้าๆ
...
...
...
ผมปรือเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมาอย่างยากลำบากเมื่อได้ยินเสียงแม่เรียกปลุกตอนเช้าแว่วๆ ผมบีบหัวตาเพราะรู้สึกปวดไปทั้งกระบอกตาเนื่องจากการร้องไห้เมื่อคืน รูปใบนั้นที่ยังอยู่ในมือผม...
...เป็นเขาจริงๆ
แปลกที่ควรจะโกรธเขาเหมือนอย่างที่เคยตั้งใจไว้แต่กลับคิดได้แต่ว่าผมจะได้เจอเขาอีกมั้ยเท่านั้นเอง
“น้องเล็ก ตื่นหรือยังลูก”
“ครับ”
“เสียงแหบๆไม่สบายหรือเปล่า”
ผมกลืนน้ำลายกลั้วคอก่อนจะตอบออกไปพยายามให้น้ำเสียงปกติมากที่สุด วันนี้ผมมีเรียนพิเศษภาษาอังกฤษที่บ้านของครูเอลวา เธอเป็นลูกเสี้ยวหลายสัญชาติทำให้พูดได้หลายภาษา พอได้เรียนด้วยก็พอให้ผมพูดภาษาญี่ปุ่นและภาษาฝรั่งเศสแถมมาด้วย ผมก็เลยชอบเรียนกับอาจารย์มาก
“วันนี้แม่จะไปส่งเรียนพิเศษนะน้องเล็ก”
“ดีเลยฮะ น้องเล็กก็คิดว่าจะได้นั่งแท็กซี่ไปซะแล้ว”
“วันนี้แซ็คไม่มาเหรอ”
“ไลน์มาบอกเมื่อกี้ว่าตื่นสาย”
ผมว่าแซ็คต้องโกรธเรื่องเมื่อวานแน่ๆเลยทั้งที่ผมก็ไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย แต่เพื่อนโกรธแล้วยังไงผมก็ต้องง้อ เลยตั้งใจทำของโปรดแซ็คไปให้เขากินตอนกลางวันด้วยกัน
“พี่เล็ก เรื่องไอแพดของลัวร์อ่ะพูดให้แม่ฟังยัง”
น้องสุดท้องตัวแสบของผมเข้ามากระซิบถาม
“พูดแล้ว แต่แม่บอกว่ารอให้ลัวร์สอบเข้า ม.1 ได้ก่อน”
“อะไรอ่ะ” ตัวแสบหน้ามุ่ย “มีแต่ลัวร์ที่ไม่มีอะไรเลย พี่เล็กมีทั้งคอมทั้งไอโฟน พี่อลิซก็มีไอแพด แต่ลัวร์ไม่ได้อะไรเลย ไม่มีใครรักแล้วก็ตามใจเหมือนพี่เล็กเลย หึ!”
“ก็ลัวร์ยังเด็กอยู่ มันไม่จำเป็นสักหน่อย แล้วอีกอย่างไม่มีใครตามใจพี่ทั้งนั้นแหละ”
“ไม่จริง!”
“แม่รักทุกคนเหมือนกันแหละ ไว้พี่จะหาทางคุยอีกที”
“ไม่ต้อง ฮึก...”
“ลัวร์...”
ผมเรียกชื่อน้องชายอย่างอ่อนใจ เงินที่ผมได้จากการส่งอาหารก็ยังพอเหลือเก็บอยู่พอจะซื้อไอแพดให้อลัวร์ได้แต่ผมก็มีของที่ผมอยากจะได้เหมือนกัน เครื่องชงกาแฟของผมมันพังไปเป็นเดือนแล้วผมเลยกะว่าจะซื้อเครื่องใหม่พอดีกับที่อลัวร์อยากจะได้ไอแพด ถ้าผมเอาเงินนั่นไปซื้อของที่ตัวเองอยากได้ อลัวร์คงอาละวาดยิ่งกว่านี้แน่ เลยกะว่าจะเก็บเงินให้พอที่จะซื้อของสองอย่างพร้อมกันไปเลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องถูกน้องโกรธ
“อะไรกันเด็กๆ”
“ฮึก”
“ลัวร์”
ผมเรียกอลัวร์แต่น้องก็ไม่ฟังวิ่งขึ้นบนห้อง พอผมเล่าให้แม่ฟังท่านก็บอกให้ปล่อยๆไปไม่ต้องไปสนใจ อลัวร์คงจะเห็นเพื่อนๆมีเลยอยากได้บ้างแต่ฐานะทางบ้านเราไม่ได้ดีเหมือนเมื่อก่อนจะมาทำอะไรตามใจตัวเองไม่ได้แล้ว
ผมเปิดประตูรั้วบ้านครูเอลวาเข้าไปตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเรียนก็เลยเดินช้าๆดูสวนหน้าบ้านของคุณครูไปด้วย มันร่มรื่นมากแถมยังมีกรงนกใหญ่ๆให้ผมได้ดูเพลินเลย
“ไว้จะกลับไปคิดดูก่อนแล้วกัน”
“ย่ะ มีอะไรให้ช่วยอีกก็บอก”
“ช่วยเลิกกับแฟนแล้วเอาเราแทนได้มั้ยอ่ะ”
“ไอ้บ้า ฮ่าๆๆ”
ผมรีบหลุบตัวหลบอยู่ข้างรถคันหรูสีขาวที่จอดอยู่หน้าบ้านเมื่อได้ยินบทสนทนาของคนทั้งคู่ หรือว่าผู้ชายเสียงเข้มที่ผมเห็นเพียงแค่แผ่นหลังกว้างคนนั้นจะเป็นกิ๊กของครูเอลวา ถึงมันจะไม่เกี่ยวกับผมแต่ผมก็กลัวครูเข้าหน้าไม่ติดที่ผมรู้เรื่องไม่ดีเข้า
ผมชะโงกหน้าออกจากท้ายรถมองไปที่เดิมเพื่อเช็คว่าพวกเขาออกไปกันหรือยังแต่ที่ตรงนั้นกลับว่างเปล่าไปแล้ว หายไปพร้อมกับเสียงกันทั้งคู่
“ทำอะไร ขโมยรถเหรอ”
“อ๊ะ! โอ๊ยยยยย >O<”
เสียงทุ้มที่แกล้งทำเป็นกระซิบตรงด้านหลังและลมหายใจร้อนๆเป่ารดต้นคอทำให้ผมตกใจจึงเซล้มไปบนพื้นเพราะการที่นั่งยองๆบนปลายเท้าอย่างหมิ่นเหม่ของตัวเอง แต่แทนที่คนตัวโตจะช่วย เขากับหัวเราะอย่างกับมันตลกมากมาย!
“น้องเล็ก”
“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวฉันช่วยเด็กคนนี้เอง”
ผมที่นั่งก้มหน้างอๆปัดแขนปัดขาตัวเองอย่างหงุดหงิดก็ต้องรีบเงยหน้าปฏิเสธฝ่ามือใหญ่ที่จับแขนผมทั้งสองข้างแล้วดึงผมให้ยืนขึ้น แต่พอเห็นใบหน้าคมนั้นแล้วทำให้ผมตะลึงยิ่งกว่า...
...
…
…
“มองหน้า? อยากมีเรื่องหรืออยากมีลูกหึ”
คนที่ไม่คิดว่าจะเจอ... คนที่เพิ่งจะทำให้ผมหัวปั่นไปเมื่อวาน... กลับมายืนอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง อีกครั้งด้วยใบหน้าหล่อเหลา รอยยิ้มมุมปากที่ดูไม่แคร์โลกและแววตากวนประสาท
พี่เอิร์ธ...
“หึ”
ผมเม้มปากแน่นแล้วสะบัดแขนตัวเองออกแต่ไอ้มือคีบเหล็กของเขากลับบีบแน่นยิ่งกว่าเดิมทั้งๆที่หน้าตาเขาดูไม่ได้ออกแรงอะไรเลยต่างจากผมที่ดิ้นจนเหนื่อย ยิ่งดิ้นก็เหมือนจะยิ่งถูกดึงเข้าไปใหล้แผอกกว้างขึ้นเรื่อยๆ
“เอิร์ธ ไม่เอาน่า นี่นักเรียนของฉันโว้ย”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” เขายักไหล่แต่มือก็จับแขนผมไว้แน่น
“เอิร์ธปล่อย”
ครูเอลวาเริ่มทำเสียงแข็ง เขาคนนั้นก็เลยปล่อยแขนผมแล้วชูมือทั้งสองข้างขึ้นเสมอไหล่บ่งบอกว่าเขายอมแพ้แล้ว ถ้าไม่ได้ครูช่วยไว้ผมต้องโดนเขาแกล้งหนักกว่านี้แน่
“ครับๆๆ คุณครูดุจังเลย อยากเป็นลูกศิษย์ครูขึ้นมาเลยครับ”
“อะไรยะ”
ครูเอลวาทำหน้าระแวงเมื่อร่างสูงดึงฝ่ามือเรียวไปแบตรงหน้าแล้วล้วงโบชัวร์หลายใบจากในกระเป๋ากางเกงมาวางในมือ มองแว๊บๆเหมือนจะเป็นโบชัวร์สถาบันสอนภาษาหลายที่เลย
“เอาคืน ฉันไม่อยากหาที่เรียนภาษาญี่ปุ่นละ...”
ทำไมผมรู้สึกร้อนๆหนาวๆ
“...ฉันจะเรียนกับเธอเนี้ยแหละ คุณครูเอลวาJ”
เหมือนจะเป็นไข้ T_T
ผมนั่งเรียนภาษาอังกฤษอย่างไม่มีสมาธิเนื่องจากถูกจ้องจากสายตาคมกริบ เวลาจะขยับเขยื้อนก็รู้สึกเกร็งไปหมดเลยได้แต่นั่งนิ่งๆจนเมื่อยขบไปหมด เวลาเขาต่อบทสนทนากันผมก็คิดอะไรไม่ออก
“วาๆ เด็กคนนี้เป็นใบ้เหรอ ทำไมไม่พูดอะไรเลยอ่ะ”
มาแล้วครับ เริ่มมาแล้ว T_T
เขาคุยภาษาอังกฤษกับครูเอลวาเร็วๆโดยที่ผมฟังไม่ทันและแปลไม่ออกแต่เหมือนว่าคุณครูจะดุเขาที่เขามากวนเวลาเรียนทำให้เด็กๆไม่มีสมาธิโดยเฉพาะน้ำฝนที่กรี๊ดเขาอย่างออกนอกหน้า ส่วนแซ็คก็คาดว่าจะไม่มาเรียน ผมเหลือบมองข้าวกล่องที่วางข้างตัว... แบ่งให้น้ำฝนแทนแล้วกัน
“เอาล่ะ การบ้านที่ครูสั่งไปเมื่ออาทิตย์ก่อนได้เตรียมกันมามั้ย เริ่มจากใครก่อนดี?”
“อเล็กซ์!!!”
การบ้านคุณครูคือให้ไปเตรียมพูดวิธีการทำอาหารมาหนึ่งอย่างแล้วมานำเสนอสั้นๆหน้าชั้นเรียนในวันนี้ ผมเตรียมมาพร้อมจะพูดอยู่แล้ว ติดอยู่ตรงที่... ที่ผู้ชายคนนั้นนั่งเท้าคางมองมาทางนี้น่ะสิ!
“ไอ้เหมียวไปก่อนสิ ฉันไม่ได้เตรียมมาว่ะ พูดนานๆเลยก็ได้นะ ขอเวลาปั่นแป๊บ”
“น้ำฝนนนน T_T”
“ดูเพื่อนคนอื่นๆสิ เขาก็ไม่ได้เตรียมมาเหมือนกัน นายออกไปพูดก่อนเลย ถ่วงเวลาไว้ด้วยนะ”
“ของเล็กได้พูดแค่นิดเดียวเอง ทำผัดไทง่ายๆ”
ก็แค่บอกว่ารอน้ำมันเดือดแล้วเติมอะไรลงไปบ้างเท่านั้นเอง ตอนนี้เหมือนทุกคนจะลนลานเปิดเน็ตเขียนกันใหญ่และไม่มีใครสบตาคุณครูเอลวาเลย เธอเลยมองมาที่ผมแล้วพยักหน้าบอกให้ผมออกมาพูดก่อน
“โอ๊ยยยยย หรือเอาต้มมาม่าดีวะไอ้เหมียวววว ต้มน้ำให้เดือดเทใส่คัพรอสามนาทีแล้วกิน”
=___=;; นั่นมันก็เกินไปนะ
“ปรบมือให้เพื่อนหน่อยค่ะ”
สุดท้ายผมก็ต้องลุกขึ้นไปพูดเป็นคนแรก แอบเหลือบตาไปมองคนตัวโตที่นั่งอยู่ไม่ไกลก็พบว่าเขายังมองมาที่ผมอยู่ ไม่ว่าจะหันไปมองทีไรสายตาเขาก็ยังจ้องอยู่ที่ผมเสมอ พอผมบอกว่าผมจะอธิบายวิธีการทำผัดไทย เขาก็ยักคิ้วกวนประสาทมาให้
“first, heat the oil and…”
“ดิ ออย?”
“...”
ผมเม้มปากเมื่อถูกร่างสูงท้วงขึ้นมา ตอนนี้ผมประหม่าจนพูดตามสคริปผิดกลายเป็นเดอะออยซะงั้น ผมเริ่มพูดใหม่และพยายามไม่ให้ผิด เร่งสปีดและตัดทอนให้เหลือสองสามประโยค
“เก่งมากค่ะน้องเล็ก^^” ครูเอลวาปรบมือให้ผมอีกครั้ง แต่ก่อนที่ผมจะได้เข้าไปนั่งก็มีใครบางคนยกมือขึ้นเสียก่อน ใครคนนั้นคือคนที่ผมไม่อยากคุยด้วยมากที่สุด
“$%&()_#R#%@_&H#^_)U$”
“...”
เขาเหมือนจะตั้งคำถามอะไรกับผมสักอย่างแต่ผมก็แปลไม่ออกเลยได้แต่เงียบใส่ เหตุผลอีกอย่างก็คือผมไม่อยากพูดกับเขาด้วย
“เอ่อ พี่เขาถามว่าทำไมทำง่ายจัง ทำให้กินหน่อยได้มั้ยน่ะ แฮะๆๆ โอเคๆ เข้ามานั่งได้เลยจ๊ะ”
“ครับ”
“เฮ้ เดี๋ยวดิวา เด็กยังไม่ตอบเลยว่าได้หรือเปล่า”
“เงียบ =_= ถ้ายังก่อความวุ่นวายจะไล่ออกไปรอข้างนอก”
“อย่าไล่พี่เขาออกไปเลยค่ะ พี่คะ เป็นกำลังใจให้พวกหนูด้วยนะ >O<”
“คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ ได้ยินแล้วใช่มั้ยวา”
เขาหันไปยักคิ้วให้ครูเอลวาแต่จังหวะที่ผมจะเดินผ่านเขาไปนั่งที่เขาก็เอาแขนมากั้นไว้ไม่ให้ผมเดินผ่าน
“เด็ก...”
“...”
“...ได้ยินแล้วใช่ป้ะว่าคนอื่นเขาอยากให้อยู่ ทำหน้าเหมือนอยากไล่ให้ไปไกลๆงั้นแหละ รู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า?”
!!!
รู้จักกันมาก่อนหรือเปล่างั้นเหรอ หมายความว่าไง หมายความว่าเขาจำผมไม่ได้?
ความเจ็บแล่นแปล๊บเข้ามาในอก เป็นผมฝ่ายเดียวหรือไงที่ยังจดจำเรื่องของเราอยู่เสมอ เป็นฝ่ายเดียวที่เฝ้ารอคอยให้เขากลับมา แม้จะโกรธมากแต่พอได้เจออีกครั้งกลับรู้สึกยินดีมากกว่า
“ว่าไง เคยไปทำอะไรให้เจ็บช้ำน้ำใจงั้นเหรอ”
ผมกัดปากอย่างเจ็บใจผลักแขนเขาไปให้พ้นทางแล้วเดินกระทืบเท้ากลับไปนั่งที่ กำหมัดแน่นจิกเล็บเข้าหาฝ่ามือรู้สึกเจ็บแค่ไหนก็ยังไม่เท่าที่หัวใจ ร้อนไปทั้งกระบอกตาแต่ก็กลั้นไม่ให้หยดน้ำใสๆไหลออกมาได้อับอายคนที่นั่งเท้าคางจ้องผมอยู่ตลอดเวลาหรอก
ผมนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปจนถึงเวลาเลิกเรียน ปกติผมจะเข้าไปคุยเล่นกับครูเอลวาแต่วันนี้ผมรีบออกไปรอแม่มารับที่หน้าบ้านคุณครูเลย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าลืมของไว้ในครัว...กล่องข้าวที่ทำมาให้แซ็ค!
“คุณครู”
ผมเรียกเพราะระหว่างที่รอแม่มารับเพื่อนๆก็มีผู้ปกครองมารับกลับไปแล้วบางคนก็ขับรถมากันเองเลยเหลืออยู่ที่หน้าบ้านครูอยู่ไม่กี่คน
“ครูเอลวาฮะ ขอเข้าไปเอาของหน่อยนะฮะ”
“...”
ไม่มีเสียงตอบกลับก็ถือว่าได้รับอนุญาตก็แล้วกันนะ ผมวิ่งเข้าไปในครัวคิดไว้ว่าจะรีบหยิบแล้วออกมาเลยกลัวว่าจะได้เจอผู้ใหญ่ใจร้ายที่ส่งเค้กช๊อคโกแลตและสมุดภาพระบายสีมาให้ผมในวันเกิดทุกปี แต่พอได้เจอกันซึ่งๆหน้ากลับจำผมไม่ได้ เขาคิดว่าทุกปีนั่นเขาส่งของให้คนที่ไม่มีตัวตนหรือไง!
“เฮ้ยยย”
ผมร้องเสียงหลงเพราะกล่องข้าวสี่เหลี่ยม 2 ชั้นขนาดใหญ่ที่ผมใส่ของกินมาเต็มนั่นถูกแกะออกวางกระจัดกระจายและ... ไม่เหลือ ไม่เหลือข้าวสักเม็ดเลย TOT
ขณะที่กำลังตั้งสติเสียงก๊อกแก๊กๆเหมือนเสียงช้อนกำลังเคาะอยู่กับพลาสติกดังมาจากด้านหลัง ผมรู้แล้วล่ะว่ากล่องอาหารอีกชั้นหนึ่งหายไปไหน
พี่เอิร์ธ!!
“ของเด็กเหรอ”
คำก็เด็กสองคำก็เด็ก ผมน่ะมอสี่แล้วนะ!
เมื่อร่างสูงเห็นผมไม่ตอบจึงตักคำสุดท้ายเข้าปากแล้วเดินเอากล่องข้าวที่ว่านั่นมาวางรวมกับซากก่อนหน้านี้ดังปึง เสียงปึงนั่นคือเสียงที่มากระแทกหัวผมให้หายอึ้งด้วย คนอะไรทำไมถึงมากินของคนอื่นแบบไม่ได้รับอนุญาตแบบนี้เนี้ย
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครทำให้ผมโมโหได้เท่านี้เลย แต่เพราะไม่ค่อยได้โกรธได้โมโหใครนั่นแหละเลยไม่รู้จะจัดการกับอารมณ์ตัวเองยังไงได้แต่เก็บกล่องข้าวมาปิดฝาซ้อนกัน
“...”
“ขอกินแค่นี้ก็ต้องร้องไห้ด้วย”
พอเขาบอกว่าร้องไห้เท่านั้นแหละน้ำตาที่กลั้นไว้ก็พรั่งพรูออกมา ภาพกล่องข้าวที่ผมกำลังจะเก็บพร่ามัวเนื่องจากถูกบดบังด้วยหยาดน้ำตา
“ฮึก”
แขนใหญ่สอดเข้ามากอดเอวผมจากด้านหลังก่อนจะเกยคางแหลมไว้ที่ไหล่ แก้มสากแนบกับแก้มผมทำให้เปียกไปด้วยน้ำตาของผมด้วย อ้อมกอดอุ่นกอดแน่นขึ้นเรื่อยๆจนตัวผมจะจมเข้าไปในแผงอกกว้างเมื่อเห็นว่าผมเริ่มร้องไห้หนักจนตัวโยน
“อ้วนนนนน ไม่งอแงดิ”
“ฮึก ฮือออออออ”
“เมื่อคืนแอบร้องไห้เหรอฮึ พี่เห็นตาบวมตั้งแต่เช้าแล้ว เครียดมากเหรอ”
มือที่ลูบเอวผมอยู่ยังไม่หยุด คำที่โคตรสะกิดใจผมเลยคือคำที่เขาเรียกผม อ้วน เหมือนที่ผมเคยอ่านในบันทึกว่าตอนเด็กผมโกรธที่เขาชอบเรียกผมว่าอ้วนทั้งๆที่ผมไม่ได้อ้วน
หมายความว่าเขาจำผมได้... แล้วทำไมไม่บอก ทำให้ผมเครียดและคิดว่าเขาลืมด้วย บ้าที่สุด!
“มากสิ! อยู่ๆก็หายไปแล้วก็โผล่มา จะทำอะไรไม่เคยบอกสักคำ ฮึก คิดว่าเท่นักหรือไงที่มาทำให้คนอื่นเขาเสียใจขนาดนี้ ฮึก หายไปแล้วทำไมไม่หายไปเลยล่ะ กลับมาทำไมอีก ฮึก พอมาก็มาป่วนคนอื่นให้เขาประสาทจะเสีย... ฮึก แย่ที่สุดเลยคนเลว”
ผมหันกลับไปทุบอกเขาอย่างโมโหพร้อมกับต่อว่าเขาไปด้วย ใช่ ผมเครียดผมคิดมากตั้งแต่เมื่อวาน เขาโผล่มา มาจูบผมแต่ก็ไม่ได้บอกอะไรเหมือนกับเราไม่ได้รู้จักกันมาก่อนทำให้ผมสับสนว่าใช่เขาหรือเปล่า พอรู้แน่ๆว่าเป็นเขาก็กลับทำให้ผมยิ่งเสียใจว่าไม่ได้อยู่กับเขาให้นานกว่านี้ เครียดว่าเขาจะต้องหายไปอีก จนได้มาเจอก็มาพบว่าเขาลืมผมไปแล้วเขาจำผมไม่ได้ มัน
โคตร...จะหดหู่
“คนเลว? หึหึหึ ด่าเหมือนตอนเด็กเปี๊ยบเลย หรือว่าน้องจะจำพี่ได้?”
“...ฮึก”
“อ้วนน้อยจำพี่ได้ด้วยเหรอ”
“ไม่ได้!”
ผมก็จะเอาคืนบ้างเหมือนกัน!
“ไม่ได้อะไรกันงอแงขนาดนี้ จะไปก็ร้องกลับมาก็ร้องเอาไงแน่วะ ฮ่าๆๆ”
คนบ้า! ตัวเองก็หัวเราะได้สิ เป็นคนปั่นหัวเขานี่
“ฮึก แล้วกรุณาอย่ามากอดด้วย”
“กรุณามากอดด้วยเหรอ โอ๋ๆๆ กอดๆๆ”
“ไม่ใช่ให้กอด บอกว่าอย่ากอดต่างหากล่ะ ฮึก ปล่อย!”
ผมปาดน้ำตาออกลวกๆแล้วดิ้นให้หลุดจากวงแขนใหญ่ ก่อนจะคว้าข้าวของแล้วกระฟัดกระเฟียดเดินออกจากห้องครัวโดยมีคนตัวโตเดินโอดครวญตามมา ไม่ต้องมาง้อหรอกยังไงผมก็ไม่หายโกรธง่ายๆแน่!
-------------------------------------
เขากลับมาแล้วววววววว
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์จ้าาาา
จบpartน้องเล็กแต่เพียงเท่านี้
คราวหน้าเป็น part ของพี่เออทูนหัวของเฟอร์เหมือนเดิม
5555555555555555555555555
-
น้องเล็กน่ารักมากอ่าาาา :mew1:
รอพาร์ทพี่เอออ
-
เก๊าเพิ่งจะว่างมาอ่าน แงงงง น่ารักมากเลย
พี่เอออย่าแกล้งน้องเล็กนักสิ น้องมอสี่แล้วน้า
ทำน้องร้องไห้ได้ไง สงสารน้อง
น้องเล็กซ์น่ารักมากเลย แต่น่าตีพี่เออจริงๆขี้แกล้ง
อยากอ่านต่อแล้วอ่า น่ารักก
:-[
-
อยากถีบพี่เออจริงๆ ไปอัพสกิลแกล้งน้องมาด้วย
ดูซิร้องไห้จนตาบวมหมดแล้ว โอ๋ๆแซคอกหักตลอดๆ
:L1:
-
เอาอีกๆ เค้าจะเอาอีกกก น้องเล็กน่ารักกก พี่เออกระล่อนเหลือร้าย ง้อน้องดีๆล่ะ จะได้รักกันไวๆ
-
อ้วนนนนนนน พี่เออคิดถึงงง
พี่เออคนเดิม ที่เพิ่มเติมคือความกวนตีน
-
มันคันยิบๆในใจ
-
น้องเล็กยังน่ารักเหมือนเดิมเลย ส่วนอิพี่เออก็ยังหยอดคนอื่นไปทั่ว
-
:m1: น้องเล็กน่ารักกกกกกกกก
:m19: พี่เออคะ กวนขึ้นหลายระดับนะค่ะ แกล้งน้องร้องไห้ เดี๋ยวปั๊ดดดดดดด 5555555
:m26: ตามอ่านทั้งในอีกเว็บนึงและในเล้า วนอ่านไปมา ไม่เบื่อเลย เรื่องน่ารักมากจ้าาาา
อย่าแกล้งน้องมากเซ่ o12
อยากเห็นเค้ามุ้งมิ้งกรุ้งกริ้งฟรุ้งฟริ้งคุ้งคริ้งจุ้งจริ้ง (ภาษาอะไรของนี่ :o9: ไปไกลแล้วกลับมา)
พี่เออเก็บน้องเล็กไปไว้ที่บ้านเลยค่าาาาาาา 55555555
มาต่ออีกนะค่ะ ชอบบบบบมาก
-
อิพี่เออนี่มันยังขี้แกล้งไม่เปลี่ยนแปลง ชอบทำน้องร้องไห้ตล๊อดๆ #ตามอ่านทั้งสองที่เลย อิอิ คนเขียน(เขียน)น่ารักมากค่าา
-
อิพี่เออนี่ขี้แกล้งน้องว่ะ น้องเล็กโกรธให้หนักเลยนะ เราว่าแซ็คต้องรูแหละว่าพี่เออมันหมุนอยู่รอบตัวน้องเล็กเพราะพี่มันหวงก้างจะตายไป 5555
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ
ฟินอ่ะ น้องจำพี่เออได้แล้ว
แระเอิร์ธก้อเปิดตัวอลังการ โดยการแกล้งเด็กน้อยจนร้องไห้ตาแทบปิด =0=
ง้อเบยๆๆๆๆ รออ่านตอนมาง้อน้องนะ ><
-
นิสัยยยยยยยยยยยยยยยยย แกล้งเด็กไม่จบไม่สิ้น
โดดถีบซะดีมั้ง
-
หมั่นไส้พี่เออมากอ่ะ บอกเลย แกล้งน้องตลอด เป็นผู้ใหญ่แล้วนะ :เฮ้อ:
สงสารน้องเล็ก ร้องไห้ตลอดเลย
พี่เออ รักน้องก็ใจดีกับน้องกว่านี้หน่อยเซ่ โมโห ๆ :m16:
-
:hao6: :hao3: ตาแก่หื่นกามมมมมมมมม. 5555555555
-
จีบน้องดีดีนะพี่เออ. อย่ากวนน้องมาก. แต่ดูแล้วน้องไม่รอดแน่. แพ้ทางพี่เออ. อิอิ
-
พี่เออขี้แกล้งสุดดดดดดดดดดด
คนขี้แกล้งคนเดิมของน้องเล็กกลับมาแว้วววว
-
พี่เออกวนประสาท ให้น้องเล็กเล่นตัวให้เข็ดเลย หึหึ
-
ทำไมน้องเล็กไม่เอากล่องข้าวฟาดอิพี่เออสักทีสองที น่าหมั่นไส้จริงๆ กวนประสาทมากเกินไปล่ะ
-
พี่เออยังชอบแกล้งน้องเล็กเหมือนเดิมเลย แต่ต่อไปคงเดินหน้าจีบน้องเต็มที่เลยใช่มั๊ย อิ อิ
-
อยากให้ยาวถึงสุไหโกลก...........ทำไมรู้สึกสั้นแท้ล่ะ..
-
โอ้ยยยย รอมานาน พี่เออง้อน้องเล็กเยอะๆนะ เอาหวานๆด้วย
แต่กลัวว่าพี่เออมันจะแกล้งน้องจนร้องไห้บ่อยๆเหมือนตอนเด็กซะมากกว่า เหอๆ
-
พี่เออไอคนผีทัลเลลล :mew6:
-
โอ้ยยยย พี่เออน่ารักจังเลยยยย งือออ
-
รีบง้อน้องค่ะพี่เออ
ระวังคนอื่นได้น้องไป
-
พี่เออขี้แกล้ง แต่น้องเล็กก็น่าแกล้งน่ารังแกนี่นา
-
:ling3:รอมาหลายวัันแล้วนร้าาา นานไปแล้ว เด่วไมามาอ่านต่อเลยนิ งอล งอล :ruready
-
พี่เออเลิกแกล้งน้องได้แล้ว หายไปตั้งหลายปีกลับมาขอโทษน้องซะดีๆเลย มัวแต่ช้าเดี๋ยวก็โดนคนอื่นเอาไปหรอก :mew6:
-
มารอพี่เออง้อคนค่าาา
-
เข้ามารอ ร๊อ รอ น้องเล็ก ไม่มาซักกะที
-
o13พี่เออ บ้า แกล้งน้องอยู่ได้ เด่วมีเอาคืน
-
คือชอบเรื่องนี้จัง พี่เออชอบแกล้งน้องดีนัก น้องเอาคืนเลยย คนแต่งเก่งค่ะสนุกมากเลย อ่านรวดเดียวเลย รอๆพาร์ทพี่เออค่ะ
-
มารอน้องเล็กของเรา :ling1: :hao5:
-
เพิ่งได้อ่าน 2 ตอนล่าสุด งืดดดดดดดดดดด พี่เออออออออออ >__<~
-
คู่นี้เจอกันทีไร
ฟรุ่งฟริ่งตลอดดดด
-
เราไปอยู่ไหนมา ทำไมเพิ่งเคยอ่านเรื่องนี้ เราพลาดไปได้ไงเนี่ย....น้องเล็กกับพี่เออน่ารักมากๆ อบอุ่นมากๆ
-
19
[Earth part]
ผมตามไอ้อ้วนน้อยที่เดินกระทืบเท้าปาดน้ำตาป้อยๆไปหลังจากที่โดนผมแกล้ง ที่จริงแล้วไม่ได้อยากจะแกล้งหรอกแต่แค่อยากทดสอบว่ามันจะจำผมได้มั้ย แต่สายตาแป๋วที่มองมาอย่างตัดพ้อนั่นมันก็บอกได้ชัดเจน ถือว่าผิดคาดที่คนเราจะยังเหลือความทรงจำสมัยหกขวบได้ เอ่อ แต่กูก็ยังจำได้อยู่ลางๆนี่หว่า =_=
“อ่าวเอิร์ธ น้องเล็ก”
“กลับละนะ”
ผมหันไปบอกเอลวาที่ขึ้นไปเอาพวกหนังสือมาให้ผม
“ก็ไหนว่า...”
“ไปส่งน้องคนนี้” ผมพยักเพยิดหน้าไปทางเด็กอ้วนที่กัดปากขมวดคิ้วอยู่ นี่ปกติพอผมบอกจะไปส่งใครที่บ้านคนนั้นเขาจะทำหน้าเขินกันนะเว้ยยยยย
“สวัสดีฮะ”
“เฮ้ยๆๆ รอด้วยอ้วน เรื่องนั้นก็ตามที่บอกแหละ”
ผมทิ้งท้ายก่อนจะเดินตามเด็กอ้วนที่โคตรจะขี้งอนออกไป พอมันทำท่าจะเดินผ่านรถผมไปก็เลยต้องรั้งแขนเอาไว้แต่อีกคนกลับสะดุ้งเหมือนโดนของร้อนงั้นแหละ
“ปล่อยนะ”
“ตั้งแต่มานี่พูดคำว่าปล่อยกี่ครั้งละ”
“ก็ปล่อยสิ!”
“เหอๆๆ ไม่ปล่อย”
“ฮึ่ยยยยยย”
เดี๋ยวนี้เขามีฮงมีฮึ่ยใส่นะ
“พูดกันดีๆไม่ได้เหรอไงอ้วน ลืมพี่ไปแล้วเหรอ”
“ลืม”
“โกหก =_=;;”
ใครจะเชื่อก็เชื่อไปเถอะนะครับที่ทั้งป๋าทั้งแม่หรือแม้แต่เอลวาบอกว่าไอ้อ้วนน้อยเป็นเด็กดีอย่างนั้นอย่างนี้ ครั้งแรกที่รู้จักกันตอนยังเด็กมันแกล้งผมด้วยการเรียกชื่อผมผิดๆให้ผมโมโหอย่าคิดว่าผมไม่รู้ ก็ขนาดชื่อเฟิร์สชื่อพราวที่เรียกยากกว่าชื่อผมตั้งเยอะมันยังออกเสียงถูกเลย เหอะ พอเจอกันอีกทีไอ้อ้วนมันก็ไม่ยอมพูดด้วยดีแต่ทำหน้าบูดหน้าบึ้งใส่
แล้วตอนนี้... บอกว่าลืมผม ทั้งๆที่การแสดงออกมันไม่ใช่เล้ยยยยย
“ไม่ได้โกหก คุณเป็นใครเหรอฮะ”
ไอ้อ้วนน้อยยิ้มไม่รู้ไม่ชี้แล้วเอียงคอถามผม คิดว่าตัวเองจะกวนประสาทผมได้อย่างที่ผมทำกับมันสินะ ขอโทษ ยิ่งมันทำมันยิ่งน่ารักน่าแกล้งยิ่งขึ้นไปอีก
“ไม่เป็นไร จะได้ทวนความจำกันยาวๆ หึหึหึ”
ผมทำเป็นหัวเราะหน้าหื่นใส่ไอ้อ้วนน้อย ใบหน้าใสเริ่มเปลี่ยนจากยิ้มอย่างเป็นต่อกลายเป็นมากัดปากล่างด้วยความหงุดหงิด ก็นะ กระดูกมันคนละเบอร์ จะเอาอะไรมาสู้พี่ได้ล่ะน้อง
“ขึ้นรถได้ละ” ผมบอกพร้อมกับกดปลดล๊อค ยืมรถเอลวามาใช้ก่อนเพราะตอนกลับมาจนถึงวันนี้ยังไม่ได้โผล่หัวไปที่บ้านเลยครับ
“...”
“ดื้อเอ้ย!”
“อ๊ะ”
เมื่อเห็นคนตัวเล็กไม่ยอมขยับตัวเลยจัดการช้อนตัวขึ้นมาอย่างง่ายดาย ทำไมตัวมันเบาจังวะ ตอนผมอุ้มมันตอนเด็กยังรู้สึกว่าหนักกว่านี้อีก ผมจับอ้วนน้อยยัดเข้าไปในรถจากด้านคนขับเลย กลัวว่าถ้าตัวเองอ้อมมาด้านคนขับอีกทีไอ้เด็กดื้อเงียบมันจะเปิดประตูรถหนีไป ไอ้อ้วนน้อยดิ้นหนีจากอ้อมแขนผมแล้วคลานไปทางคนขับ ไม่ได้จะเปิดประตูออกไปแค่นั่งมองตรงไปข้างหน้า
“คาดเบลท์ด้วย”
“...”
“เงียบ?”
“...”
“เคๆๆ พี่คาดให้”
“เอ๊ะ!”
“เอ๊ะอะไรล่ะอ้วน”
ผมกำเข็มขัดด้านข้างประตูค้างไว้ พอมันส่งเสียงออกมาผมก็หยุดขยับให้ใบหน้าตัวเองอยู่ใกล้กับอ้วนน้อยมากที่สุด มองใกล้ๆแล้วผิวขาวอย่างเนียนเลย ขนตาก็ยาวเป็นแพ ทำไมโตมาเป็นแบบนี้วะ ยิ่งโคตรหวงเลยเนี้ย!
“ไม่ต้องมาใกล้จะได้มั้ยล่ะ” มันพูดแต่ไม่ยอมสบตาผม
“จะคาดเบลท์ให้จะไม่ให้ใกล้ได้ยังไง”
“ไม่ต้องๆๆๆๆ จะทำเองก็ได้”
มันขยับตัวมือข้างหนึ่งดันอกผมให้ออกห่างส่วนอีกข้างก็จะดึงเบลท์มาคาดเอง พอมือว่างผมก็ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ที่ไหนเลยกดให้เบาะเอนลงนอน เสียงดังตึงกับแรงที่เบาะเอนจนสุดอย่างรวดเร็วทำให้ไอ้อ้วนน้อยหลับตาปี๋อุทานอย่างตกใจเพราะมันคงรู้สึกเหมือนกำลังตกจากที่สูงแขนเล็กเลยกอดต้นคอผมไว้
จุ๊บ
“อื้ออออ”
ความจริงแรงรั้งของไอ้อ้วนน้อยไม่ได้ทำให้ปากเราชนกันแต่ทั้งหมดมันเป็นความสมัครใจของผมเองที่ยื่นหน้าลงไปอีกนิดให้ปากเราแตะกันแต่พอไอ้อ้วนน้อยเหมือนไม่รู้สึกตัวผมก็เลยทำเสียงจุ๊บเบาๆให้มันได้รู้สึก หึหึหึ
เพี๊ยะ!
อ่า หน้าชาไปหนึ่งแถบ
“ทำอย่างนี้ทำไม ฮึก”
“น้อง...”
“ไม่ต้องมาเรียก... ไม่ต้องมาเรียกแบบนั้น ฮึก คำนั้นมีไว้ให้พี่ชายที่ผมรักคนนั้นเรียกคนเดียว ฮึก”
“แล้วจะให้พี่เรียกว่าอะไร ที่รักมั้ยหรือเมี...”
เพียะ!
อ่า ข้างเดิมซ้ำสองแต่ยังไม่พีคเท่าครั้งแรกเพราะตอนนี้มันชาไปแล้ว
มันอาจจะดูเร็วไปสำหรับน้องแต่ว่าผมที่รอมาเป็นสิบปีมันช้าไปด้วยซ้ำ ผมหายไปไม่ให้มันได้เจอ ความรักที่มันเคยมีก็อาจจะตกตะกอนไปผมต้องเขย่าให้มันฟุ้งกระจายกลับคืนมาให้เร็วก่อนที่ตะกอนจะจับตัวกันเป็นก้อน ผมเลยรุกมันทันทีที่เจอกันอีกครั้ง
ผมลุกจากที่คร่อมอ้วนน้อยไว้กลับมานั่งที่เบาะคนขับเหมือนเดิมก่อนจะขยี้หัวตัวเองเพื่อสงบสติอารมณ์ วันนั้นที่เจอกันอีกครั้งผมกลับมาไทยก็กะจะมาแอบดูมันเหมือนปกติแต่ว่าครั้งนี้มันมีอันตรายผมเลยปรากฏตัวออกไปให้มันเห็น และไหนๆก็ไหนๆแล้วผมอยากกลับมา... อยากกลับมาเป็นพี่เออของไอ้อ้วนเหมือนเดิม
“ขอโทษ”
“ฮึก...”
“ก็พี่คิดถึงน้องนี่วะ!”
“...”
“จะพูดด้วยก็ไม่ยอมพูดด้วย ถ้าไม่แกล้งให้น้องโมโหจะพูดเหรอ นี่ยอมให้ด่าให้ว่าขนาดนี้ยังตบมาได้ เจ็บนะโว้ยยย”
“ก็พี่เออผิดเองนะ! อุ๊บ O.O”
ไอ้อ้วนรีบเอามือปิดปากเมื่อเผลอเรียกผมว่าพี่เออ หึ ผมไม่อยากจะรุกมันไปมากกว่านี้เดี๋ยวมันจะตื่นกันไปหมด(แค่นี้ก็ตื่นจนหลับไม่ลงแล้วล่ะ =_=) เลยสตาร์ทรถแล้วขับออกไปด้วยมือเดียว ส่วนอีกข้างน่ะเหรอ ไม่ว่างเช็ดคราบน้ำตาให้ไอ้เด็กขี้แยอยู่
ผมค่อยๆชะลอรถจอดที่ประตูรั้วบ้านไอ้อ้วนน้อย ผมพอจะรู้เรื่องทางบ้านมันบ้างเลยติดต่อไปที่โรงเรียนไอ้อ้วนและเจาะจงให้ทุนเฉพาะเด็กคนนี้เท่านั้น ถึงแม้ที่โรงเรียนจะบอกว่ามันไม่ยุติธรรมแต่ว่านั่นมันเงินกู = =
ผมรู้ว่าไอ้อ้วนน้อยทำอาหารขายให้แม่ผมทุกวันผมก็แค่ช่วยหาลูกค้าเพิ่มคือรุ่นน้องที่เป็นหมอคนหนึ่ง ส่วนพยาบาลที่สั่งด้วยนั้นได้ชิมของไอ้หมอไงก็เลยติดใจ ขนาดที่ผมกินไปเมื่อกี้ยังอยากกินอีกเลย
“แซ็ค O.O”
“นี่ๆๆ รีบลงไปไหน คนเขาอุตส่าห์มาส่งที่บ้านนะ”
พอไอ้อ้วนน้อยเห็นรถไอ้แซ็คจอดอยู่ในรั้วบ้านมันก็ทำท่าจะถลาลงไปหาอย่างเร็ว เรื่องอะไรผมจะปล่อยให้มันไปล่ะรีบจับไว้สิครับ
“ขอบคุณฮะ”
“ไม่ใช่แค่นั้น”
“แล้วอะไรล่ะ”
“ถามจริง ไม่อยากรู้เหรอว่าพี่หายไปไหนมา”
“...”
ไอ้อ้วนน้อยกลับมานั่งพิงกับเบาะอีกครั้งราวกับรอว่าผมจะพูดอะไร
“กะ... ก็บอกมาสิ เหตุผลที่คุณหายไปน่ะ”
“คุณ? หึ เรียกพี่เหมือนเดิมสิแล้วจะบอก”
ผมคงเป็นคนที่บ้ามาก ตอนนั้นไม่อยากให้มันเรียกชื่อตัวเองผิดๆ ตอนนี้แค่มันเผลอหลุดปากออกมาก็สดชื่นเหมือนได้เกิดใหม่
“พ...”
“...”
“พี...”
“...” ลุ้นยิ่งกว่าแทงบอล
“พี่... พี่อะไรกันล่ะ ผมไม่รู้จักคุณสักหน่อย”
ตุ๊บ
ผมไม่ได้โดนทุบโดนฟาด แต่ใจผมที่กำลังพองขึ้นราวกับลูกโป่งถูกเจาะแตกดังตุ๊บ! ผมสูดลมหายใจเข้าไปให้เต็มปอดเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์และมือตัวเองที่มันอยากจะจับลำคอขาวนั่นมาเขย่าๆๆให้หายหงุดหงิด ต่างจากอีกคนที่ย่นคอหนีมือผมแล้วหัวเราะคิกคัก
“เล่นงี้ใช่มั้ยอ้วน”
“ก็ทีตัวเองล่ะ ชิ!”
“ด๊ายยยยยยยย น้องคอยดูเถอะ”
“จะคอยดู”
“...”
“จะคอยดูว่าเมื่อไหร่จะหายไปอีก”
...
...
...
“สองเดือน”
“ว่าไงนะ!” ไอ้อ้วนน้อยทำหน้าตกใจ คงคิดว่าผมจะบอกเขาว่าผมจะไม่ไปไหนอีกล่ะสินะ ผมจับมืออ้วนน้อยมากุมไว้ ตอนนี้ผมได้แต่ภาวนาให้อ้วนน้อยยอมทลายกำแพงให้ผมขยับเข้าใกล้เขามากขึ้นกว่าเดิมเท่านั้น
“พี่จะไม่แก้ตัวอะไรแต่พี่จะดูแลน้องจนกว่าน้องจะให้อภัย”
“...”
“ถ้าน้องยังไม่หายโกรธพี่ สองเดือนพี่จะไม่มาให้เห็นอีก”
“...”
อ้วนน้อยหน้าซีด ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรออกมาแต่ก็ไม่พูดแล้วกลืนมันไป ดวงตาใสกรอกมองซ้ายขวาเหมือนไม่รู้ว่าตัวเองจะตัดสินใจยังไง
“น้องไม่ต้องคิดมาก อ้วนน้อยของพี่ยิ้มแล้วโลกสดใสมากที่สุด”
ผมบีบแก้มนิ่มให้มุมปากบางยกขึ้นแต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่เล่นด้วย ดวงตากลมมีประกายแสดงความความรู้สึกหลากหลายเมื่อมองหน้าผม
“พี่เออ...”
“...”
“ทำไมถึงทิ้งน้องไป”
ใบหน้าเรียบขาวที่อยู่ใกล้กันไม่ถึงคืบกับดวงตาใสเว้าวอนจนผมอยากจะอธิบายออกไปเดี๋ยวนี้เลย แต่...
ปังๆๆ
เสียงทุบกระจกรถทำให้โลกของผมกับไอ้อ้วนน้อยพังครืน ไอ้ เวร แซ็ค! มันมาทุบกระจกทำหน้าทะมึงทึงที่ผมกับไอ้อ้วนน้อยหน้าอยู่เกือบจะชิดกัน แล้วคือเมื่อกี้อ้วนน้อยเกือบจะใจอ่อนแล้วไง คือพี่เอองี้น้องงี้มาพร้อมแล้วอ่ะไอ้สัส
“แซ็ค...”
ผมถอนหายใจแรงแล้วขยี้หัวอ้วนน้อยที่มองผมทีสลับกับมองไอ้แซ็คทีมันอยากจะฟังที่ผมพูดแต่มันก็ไม่อยากจะให้ไอ้แซ็คโมโห
“พรุ่งนี้ไว้คุยกันนะ กบฏมาชิงตัวเจ้าชายน้อยซะละ ฟอดดดด”
“อ๊ะ -////-“
มือที่กำลังลูบหัวมันอยู่รั้งให้เข้ามาใกล้ก่อนจะหอมหน้าผากมนฟอดใหญ่ อยากทำเพราะรัก และอยากทำเพราะจะกวนตีนไอ้กบฏที่มองอยู่ด้านนอกด้วย
“พรุ่งนี้พี่จะไปรับที่โรงเรียน”
“แต่ว่า...”
“ต้องให้พี่ขออนุญาตคุณแม่ของน้องมั้ย”
“ไม่”
“ไม่นี่คือไม่ต้องไปหาหรือไม่ต้องไปขอแม่”
“...ก็”
ปังๆๆ
“เล็กกกกก!!!!”
อ้วนน้อยรีบลงจากรถไปไม่ทันได้ตอบคำถามเพราะไอ้แซ็คเริ่มจะเตะรถของ... เอ่อ เอลวา =_=;; ถ้าเป็นรถกูล่ะก็กูจะลงไปหักขามึงเดี๋ยวนี้
ผมรอไอ้อ้วนน้อยเข้าบ้านไปพร้อมไอ้แซ็คแล้วผมถึงจะออกรถ อีกสองเดือนงั้นเหรอ อีกสองเดือนถ้าอ้วนน้อยไม่หายโกรธผมจะหายไปงั้นเหรอ...
ไม่มีทางอยู่แล้ว
ผมไม่ได้บอกให้น้องทำกระดาษที่ยับด้วยน้ำมือผมกลับมาให้เรียบเหมือนเดิม แต่ผมอยากจะให้กระดาษแผ่นใหม่ ไม่สิ... ให้สมุดทั้งเล่มเลยก็ยังได้ ความรู้สึกของผมที่ผมมีต่ออเล็กซ์มันcontinuousเพราะผมมองแต่เขา เฝ้ารอคอยแต่เขา แต่ของอ้วนน้อยมันไม่ใช่ เด็กหกขวบจะมาเข้าใจความรู้สึกรักได้ยังไง น้องอาจจะแค่ค้างคาใจ ผูกพัน หรือโกรธแค้นรอวันเอาคืนอะไรก็แล้วแต่ แต่ผมเชื่อว่าหลังจากนี้ผมจะทำให้เขารักผม... ในฐานะคนๆหนึ่งที่รักคนอีกคนหนึ่ง
“ครับแม่”
ผมรับโทรศัพท์จากแม่ ก็บอกแล้วว่ากลับมาไทยยังไม่ได้บอกแม่กับป๋าเลย มาถึงก็ติดต่อซื้อรถแล้วก็ไล่ดูคอนโดไปเรื่อยๆแต่ยังไม่มีที่ไหนถูกใจทุกวันนี้เลยพักอยู่ที่โรงแรม เพื่อนผมที่เป็นเจ้าของอยู่ก็เลยจัดให้อยู่เป็นรายเดือนไปเลยครับ ถึงมันจะลดราคาให้แล้วแต่ราคามันก็ยังสูงอยู่ดีผมมนุษย์เงินเดือนธรรมดาๆนะครับ
“ไอ้เอิร์ธ!!! %$&%^(&)_R_TQ#$_%$)@$%_^&*”
โดน บ่น ยาว
“เหนื่อยยางงงงง”
“เหนื่อยสิโว้ยยยย! ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีวันไหนที่แกทำให้ฉันสบายใจเลยไอ้ลูกคนนี้นี่”
“หึหึหึ กินข้าวยัง”
“ใช่เรื่องที่จะมาถามมั้ย ตอนนี้อยู่ที่ไหน”
“ไทย”
“รู้! ตอบให้มัน specific กว่านี้หน่อยได้มั้ย =_=”
“โรงแรมไอ้ตาม”
“ไม่คิดจะกลับบ้านกลับช่องบ้างหรือไง”
“น่าๆๆ”
“แกน่ะ...”
“ครับ”
“...ไม่ได้คิดจะทำอะไรอยู่หรอกใช่มั้ย”
เกลียดคนรู้ทันนนนนนนนนนนนนน T^T
“ทำอะไร๊ ไม่มี๊~~~~”
“จ้าาาาาาา = =”
ตั้งแต่วันนั้นเหมือนว่าผมกับแม่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม กลับมาคุยกันได้อย่างเพื่อน ให้คำปรึกษาอย่างครูและดูแลกันอย่างผู้ปกครอง แต่ในใจผมก็ยังตะขิดตะขวางไม่กล้าสบตาท่าน อาจจะเพราะอายหรือยังรู้สึกผิดที่เคยทำอะไรไม่ดีไว้ให้ท่านเห็นน่ะ พอเห็นหน้าแม่แล้วเรื่องนั้นมันชอบผุดขึ้นมาทุกที
“แล้วเรื่องน้องน่ะ...”
“ไม่ต้องบอกหรอก”
“เอิร์ธ”
แม่เองก็คงรู้สึกผิดกับผมเหมือนกัน ทุกครั้งที่โทรคุยกันท่านจะพยายามพูดพยายามจะเล่าเรื่องไอ้อ้วนน้อยเสมอเหมือนไม่อยากให้ผมลืม แต่ผมเป็นคนห้ามท่านเอง แม่จะมาบอกผมไปทำไมในเมื่อเรื่องของอ้วนมันไม่เคยหลุดรอดสายตาผมไปได้อยู่แล้ว
“ตกลงกินข้าวหรือยังเนี้ย”
“อืม”
“อ้อ”
“เอิร์ธ ไปหาน้องมาหรือยัง”
“ยัง”
โกหกคำโตเพื่อรอดูว่าแม่จะทำยังไงอะไรต่อ
“น้องโตขึ้นมาแล้วแต่ยังน่ารักเหมือนเดิม”
“อาฮะ”
“อ้อ น้องมาที่บ้านบ่อยๆ ถ้าอยากเจอก็กลับมาอยู่บ้านก็ได้นะ แล้วแต่ จะได้ไม่เปลืองด้วย จะซื้อรถซื้อคอนโดด้วยนี่ อีกหน่อยก็เก็บเงินไว้เลี้ยงเมียอีก”
ผมยกยิ้มมุมปากทั้งๆที่จะยิ้มกว้างๆก็ได้ไม่มีใครเห็น แต่เพราะว่านี่มัน...ความรู้สึกชนะนี่หว่า ไม่ให้ยิ้มมุมปากได้ยังไง ท่านไม่ได้จะเอาไอ้อ้วนน้อยมาล่อให้ผมกลับบ้านหรอกครับเพราะทุกทีที่กลับไทยผมก็ชอบออกมาอยู่ข้างนอกมากกว่า ท่านหาข้ออ้างมาให้ผมกลับไปเจอไอ้อ้วนน้อยเหมือนทุกที หารู้ไม่ว่าผมก็ดอดไปดักซุ่มโจมตีของผมเองอยู่แล้ว
“วางแผนไว้หมดแล้วคร้าบบบบ”
ผมคุยกับท่านอีกสองสามประโยคก็วางสายแล้วเตรียมตัวออกไปจัดการธุระต่อ ตั้งแต่เรียนจบมาทำงานผมก็ใช้เงินที่ผมหาเองไม่ได้ขอแม่พ่อหรือป๋า เงินเดือนผมพอใช้พอเที่ยวและเก็บได้เยอะจากการทำงานมาห้าปี ตอนนี้ทางบริษัทขยายสาขามาที่ญี่ปุ่นผมเลยย้ายตามมาช่วยดูแล นั่นเป็นสาเหตุที่ผมต้องลางานสามเดือนมาเพื่อนฝึกเรียนภาษาญี่ปุ่นที่ไทย
อันที่จริงผมจะเรียนที่นู่นก็ได้ แต่ช่วงเวลาชิวๆโดยไม่มีงานเข้ามาเกี่ยวข้องแบบนี้เป็นใครใครก็อยากกลับบ้านกันทั้งแหละครับ แล้วบริษัทฝรั่งน่ะ เงินดี สวัสดิการก็เยี่ยม ใช้งานเหมาะสม เขาเลยไม่ว่าอะไรที่ผมจะลางานนานขนานนั้นในการเพิ่มความรู้ให้ตัวเองเพื่อนำมาพัฒนาองค์กร ก็ผมคุยกับคนญี่ปุ่นไม่รู้เรื่องจริงๆนะครับ บางคนก็พูดภาษาอังกฤษไม่ได้ พอความคิดเห็นไม่ตรงกันทีนึงนี่ต้องคอยระแวงว่ามันจะด่าผมเป็นภาษาญี่ปุ่นหรือเปล่า ทั้งชีวิตนี่ฟังรู้เรื่องแค่คิมูจิแหละครับ หึหึหึ
พูดถึงคิมูจิแล้วหน้าไอ้อ้วนน้อยก็ลอยมา(หื่นไง=_=;;) ผมเลยโทรไปหามันซะเลย ตอนแรกมันรับเสียงสดใสเลยเชียวแต่ผมก็เงียบแกล้งมัน มันเลยวางไป โทรไปแกล้งสองสามครั้งก็ยังไม่เหวี่ยงนะครับแค่ทำเสียงเหนื่อยหน่าย
“ถ้าไม่มีธุระอะไรอย่าแกล้งกันนะฮะ ผมไม่ว่าง”
“ไม่ว่างทำอะไรอยู่”
“พะ... คุณ รู้เบอร์โทรศัพท์ผมได้ยังไงน่ะ”
คำถามนี้ยังจำเป็นอยู่เหรอในสมัยที่เทคโนโลยีแม่งก้าวไกลขนาดนี้ แค่เบอร์น่ะมันไม่ใช่เรื่องยากเลยสักนิด
“ตกลงพรุ่งนี้ว่ายังไง”
“...”
“ไม่ได้เหรอ”
“แซ็คบอกว่า...”
“ต้องเชื่อมันมั้ย?”
ผมมองขึ้นไปบนเพดานทันทีที่ได้ยินชื่อไอ้แซ็ค ตอนที่ผมต้องห่างจากอ้วนน้อยผมติดสินบนไอ้แซ็คสารพัดให้มันดูแลอ้วนน้อยและพูดกรอกหูทุกวันเรื่องของผมไม่ให้ไอ้อ้วนน้อยลืมและต้องให้อ้วนน้อยคิดถึงผมอยู่เสมอ แต่พอผมไปเรียนต่อที่เมกาได้ปีเดียวมันต่อสายมาหาผมเลยครับ
“พี่ไม่ต้องซื้ออะไรมาให้ผมแล้วนะ ผมจะดูแลอเล็กซ์เอง ด้วยความเต็มใจ” จากนั้นข่าวคราวของน้องก็หายไปเลย ผมต้องเดือดร้อนหาสายสืบใหม่อยู่หลายเดือน นั่นก็คือเอลวา เธอไม่ได้สอนอ้วนน้อยโดยตรงหรอกรับแต่อ้วนน้อยอยู่ชมรมภาษาฝรั่งเศสของเอลวาพอดี
“แซ็คบอกว่าพรุ่งนี้จะมาส่งที่บ้านเอง”
“แล้วอยากไปกับพี่มั้ย”
“...”
“โอเคๆ อยากรู้อะไรมั้ย”
บางทีคำว่าอยากไปกับพี่อาจจะทำให้ไอ้อ้วนน้อยตัดสินไปกับไอ้แซ็คก็ได้เลยรีบเปลี่ยนคำถามใหม่
“งั้นพรุ่งนี้ไปที่ประตูหลังโรงเรียนนะ”
“หึหึหึ โอเค”
“แค่นี้ใช่มั้ย”
“ทำกับข้าวมาให้ด้วย”
“พรุ่งนี้ไม่ทำ”
“ทำไมอ่ะ”
“ทำพุธ พฤหัส ศุกร์”
“นี่ๆๆ อย่าเอาพี่ไปเหมารวมกับลูกค้าดิ นี่ว่าที่สามี ให้มัน special หน่อยได้มั้ย”
“ว่าที่สามีอะไรเล่า! มั่วแล้วคนบ้า >////<”
เสียงแบบนี้ต้องเขินอยู่แน่ ผมแกล้งให้อ้วนน้อยโวยวายใส่อยู่สักชั่วโมงก็วางสาย special ก็ตรงนี้แหละครับ ทุกทีอ้วนน้อยมันโวยวายใส่ใครซะที่ไหนล่ะ มีแต่ผมนี่แหละ โดนด่าโดนว่าโดนทุบโดนตบโดนดื้อใส่
...โคตรพิเศษl!!
---------------------------------------------------------
ขอโทษที่อัพช้านะค้าาาาาา อย่าเพิ่งทิ้งเก๊าปายยยยยยยยยยยย
เฟอร์ติดสอบติดอะไรหลายสิ่งน้าาาา
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์จ้าาาาาาา
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai2-1: ยอมใจอีพี่เออเลย
วางแผนไว้หมดแล้วจริงได้วย แถมออกตัวแรงเรียกตัวเองว่าว่าที่สามีด้วย อิอิ
หมั่นไส้อ่าแต่ห้ามหายหน้าจากน้องไปอีกนะ ไอ้แซ็ครองาบอยู่นั่น
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
-
ไม่ทิ้งหรอกค่าาาา รอพี่เออกับน้องอ้วนทุกวันเลยยยยยยย :impress2:
-
รอคอย มานานแสนนานนนนน~ ร้องให้เป็นเพลง น้องเล็กน่ารัก มามะมาให้พี่สาวกอดสักที พี่เออ ถ้าจีบน้องไม่ติดนี่เรียกว่าไร้น้ำยาจะ จะทำอะไรก็ทำ เค้าอยากเห็นฉากสวีทละ :impress2:
-
อ้วนน้อยมาแล้ววววว..คิดถึงจังเลย..จุ๊บๆๆๆๆๆ
-
แล้วพี่เออจะหายไปจากน้องอีกแล้วเหรอ ฮือออ
-
เนื้อเรื่องอยู่ไหนอ่ะ :ruready
-
พึ่เออนอกจากขึ้แกล้งแล้วยังขึ้ตู่อีกแนะ เหอ เหอ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่เออ มาเรียนภาษา3เดือน แล้วต้องไปทำงานที่ญี่ปุ่น???? :m16:
แล้วน้องเล็กล่ะ??? ตอบ!!! :angry2:
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกก ชอบน้องเล็กกกกกกกก
-
สนุกม๊ากกกกคะ ชอบตอนที่พี่เออแกล้งอ้วน แต่ก็อยากได้แบบหวานๆเหมือนกันนะ
-
พี่เออขีแกล้งงงงง
-
น้องอย่างอนพี่เออนานนะ. เห็นใจพี่เค้าหน่อย. พี่เค้าอดทนมานานแล้ว. แซคเธอหาคู่คนใหม่เถอะ. น่าจะรู้ว่าพี่เออเค้าติดตามน้องอยู่. ไม่ได้ทิ้งขว้าง. ทีมพี่เออ
-
น้องเล็กน่ารักกก พี่เอออย่าทิ้งน้องอีกนะ
-
พี่เออสู้ๆๆ พี่เออสู้ตาย!!!
แต่อย่าไปแกล้งน้องมันมาก ให้มันมีสาระนิ๊ดส์นะครัชพี่เออ
แซคไปหาคนใหม่ได้แระนะนู๋นะ โฮ๊ะๆๆๆ
-
รอคอยเธอเสมอ...
-
เหอะๆ เจอพี่เออรุกหนักจะรอดเหรอคะอ้วนน้อยยย
-
กรี๊ดดดดดด อัพแล้ว :z2:
-
พี่เออสู้ๆ
-
พี่เออเป็นสาย sm หร๊าาาาาชอบความรุ่นแรง 55555 น้องเล็กน่ารัก
-
หืมมมมมมม สเปเชียลมากเลยพี่เอออ5555 คิดถึงน้องกับพี่เออมากๆอะ น้องรีบหายโกรธนะ
-
กรีํดดดด พี่เออกับน้องเล็กมาซักที
โอ้ยยย น่ารักอ่ะ อยากให้มุ้งมิ้งกันเร็วๆจัง
แต่พอหมดลา 3เดือนแล้วพี่เออจะทำไงอะ จะทิ้งน้องไปอีกเหรอ
แง๊....ใจร้ายอะ ส่งสารน้องเล็กนะ
-
แซ็คต้องแอบชอบน้องเล็กแน่ๆ แต่พี่เออไม่ถอยอยู่แล้วเนอะ สู้ สู้ :กอด1:
-
อร๊างงงงงงง น้องเล็กทำฟินแบบโพดโพ :heaven
-
งื้อออออออ น่ารัก :hao7:
รอพี่เออมาเคลียร์กะน้องนะคะ
ขอบคุณคุณคนเขียนมากที่มาอัพเรื่องนี้เรื่อยๆ
ขอบอกว่าสนุกมากเลย เราหลงเข้ามาเเล้วหาทางออกไม่เจอ555
มันสนุกจนแทบรอตอนต่อไปไม่ไหว
ยังไงก็จะรอตอนต่อไปน้าาาาา :mew1:
-
แซ็คมันเลิกชอบน้ำฝนแล้วหรอ
-
โดนน้องด่าแล้วดูความสุขนะคะ สุขใจที่ได้แกล้ง :)
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
หมั่นไส้อิพี่เออ ระริกระรี้เกินไปแล้ว
-
:hao7: พี่เออกลับมาป่วนน้องแล้ว เอาอีกๆ เอาจริงๆจังๆซะที
-
ต๊ายยยย ว่าที่สามี!!!!!!
น้องมารอพี่ที่หน้าคอมทุกวันเลยยยยย
กลับมาหาน้องเร็วๆนะ555
-
นอกจากกบฏแล้วพี่เออยังต้องสู้กับหนุ่มๆอีกเพียบอะ น้องเล็กเค้าฮอตแล้วน้า
-
Special 1
ผมที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งของพี่เอิร์ธกับกางเกงขาสั้นยกถ้วยข้าวต้มกุ้งและไข่ตุ๋นไปวางไว้บนโต๊ะทานข้าวก่อนจะเข้าไปปลุกพี่เอิร์ธในห้องนอน เพิ่งกลับมาจากญี่ปุ่นเมื่อคืนแต่แทนที่จะพักผ่อนให้เต็มที่เขากลับ... -////-
“พี่เออ ตื่นได้แล้วววว”
ผมดึงผ้านวมสีขาวออกก่อนจะหน้าแดงแล้วปิดมันลงอีกครั้ง ก็คนบ้าน่ะใส่เสื้อผ้าให้แต่ผมส่วนตัวเองล่อนจ้อนไม่อายฟ้าอายดินเลย
“หืม?”
“ตื่นได้แล้วฮะ วันนี้น้องต้องไปบ้านพี่พราวนะ”
“ไม่อยากตื่น”
พี่เอิร์ธพูดเสียงงัวเงียทั้งที่ดวงตาคมยังไม่ลืมขึ้นมามองโลก
“ไม่ไปส่งใช่มั้ย กับข้าววางอยู่บนโต๊ะกินด้วยนะฮะ แล้วก็... อ๊ะ”
ผมบอกเขาแล้วกะว่าจะรีบไปอาบน้ำแต่งตัวแต่คนเอาแต่ใจกลับดึงผมให้ล้มลงไปแปะอยู่บนแผ่นอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม แม้จะเห็นบ่อยแต่มันก็ยังเขินอยู่ดี
“ถ้าน้องจูบหวานๆพี่ก็จะมีแรงขึ้นมาเลย”
“พี่เอออออ ไม่เล่นนะฮะ”
“จุ๊บสิบทีแล้วลืมตาเลย”
แขนใหญ่รัดเอวผมแน่นขึ้น ถ้าไม่ยอมทำตามพี่เอิร์ธก็จะไม่ยอมหยุดแกล้งผมแน่ๆเลยจุ๊บเบาๆไปหนึ่งทีจึงผละออกแต่คนตัวโตก็รู้ทันว่าผมคงไม่ยอมทำครบตามเงื่อนไขแน่ๆเลยจับผมพลิกให้ไปอยู่ใต้ร่างแล้วระดมจุ๊บมาที่ปากรัวๆและคาดว่าจะเกินสิบทีแน่ๆก่อนที่ริมฝีปากหนาจะลามไปจุ๊บทั่วใบหน้าผม
“อื๊ออออ พอแล้วววว มันเกินสิบแล้วอ่ะ คิกๆๆ >O<”
ผมหัวเราะเพราะพี่เอิร์ธแกล้งไซร้คอผมให้จั๊กจี้ ไม่รู้ว่าคนหื่นทำได้ไง ถ้าอยากแกล้งผมเขาจะทำให้ผมจั๊กจี้แต่ถ้าเป็นเรื่องอย่างว่าเขาก็ไซร้คอให้ผมรู้สึกเสียวได้ >///<
“มีพลังขึ้นมาแล้ว” พี่เอิร์ธทำหน้าเจ้าเล่ห์ “พอมีพลังขึ้นมาก็อยากจะทำอย่างอื่น เช่น...”
“ไม่อ๊าววววววววว ปล่อยน้า เมื่อคืนพี่ก็ทำไปแล้วนี่ ฮือๆๆ” ผมแกล้งทำเสียงร้องไห้
“อะไรอ้วน พี่จะบอกว่าอย่างเช่นลุกไปอาบน้ำกินข้าวแล้วก็พาอ้วนน้อยไปส่งบ้านไอ้เด็กไม่รู้จักโตนั่นไง โหหหหห คิดลึกนะเราเนี้ย หรือว่าว้อนท์ เอามั้ยๆ”
“ไม่เอาแล้วคนบ้า!>////<”
“เด็กอะไรลามกจัง”
“ไม่ใช่สักหน่อย!”
ผมปฏิเสธหน้าแดง ก็พี่มันทำหน้าหื่นแล้วละคำพูดไว้ในฐานที่เข้าใจแบบนั้นผมก็คิดเป็นอื่นไปน่ะสิ
พี่เอิร์ธล้อผมว่าผมเป็นเด็กหื่นอยู่เรื่อยจนรถมาจอดสนิทอยู่หน้าบ้านพี่พราว วันเสาร์ผมมาสอนพี่พราวทำอาหารครึ่งวันได้ค่าจ้างเยอะด้วย ทีแรกผมไม่รับไว้หรอกแต่พี่พราวเขาไม่ยอมแต่ละครั้งก็จะให้เยอะขึ้นเรื่อยๆจนผมยื่นคำขาดว่าถ้ายังให้ผมเยอะเกินจำเป็นผมจะไม่มาสอนแล้วพี่เขาถึงจะยอม
“เด็กอ้วน พี่ไปรออยู่ร้านเดิมนะครับ”
“ฮะ”
“โทรมาหาพี่ก่อนสักสิบนาทีนะ”
“คร้าบบบบบบ”
ผมโบกมือให้พี่เอิร์ธ เขาพกโน๊ตบุ๊คออกมาทำงานด้วยที่ร้านกาแฟในหมู่บ้านนี้แหละ พี่เอิร์ธชอบบอกให้ผมโทรให้เขามารับก่อนเวลาเพราะไม่อยากให้รอแต่บางทีผมก็จะเดินไปหาเขาที่ร้านกาแฟเลย หลายเดือนมานี้พี่เอิร์ธกลับมาที่ไทยบ่อยมากกกกก แทบจะทุกอาทิตย์เลยก็ว่าได้ วันก่อนผมเจอพี่เปียวที่ห้างพี่เขาถามถึงพี่เอิร์ธว่าอาทิตย์นี้กลับมาไทยมั้ยพอผมบอกว่าน่าจะกลับเพราะหลายเดือนมานี้กลับมาทุกอาทิตย์เลยพี่เปียวก็แซวกลับว่าเงินเดือนพี่เอิร์ธคงหมดไปกับค่าตั๋วเครื่องบินแล้วมั้งเงี้ย ผมเลยคิดมากแล้วตั้งใจว่าจะพูดเรื่องนี้กับพี่เอิร์ธอีกที
“พี่พราววววว หวัดดีฮะ^O^”
“อเล็กซ์ นายมาช่วยจับชิคกี้หน่อยสิ มันดื้อมากเลยพี่จะฉีดยาTOT”
อ่า ผมรีบเข้าไปช่วยพี่พราวจับหมาไว้ ตอนนี้บ้านพี่พราวมีหมาสี่ตัวแล้ว ตัวแรกชื่อพี่เอเธนส์เป็นซามอยด์ขนขาวอยู่กับพี่พราวมาเป็นสิบๆปี ตัวที่สองเป็นปอมชื่อหมูตุ๋น สองตัวหลังได้มาจากคลินิกของพี่พราวที่เจ้าของเขาเลี้ยงไม่ไหวเลยเอามาให้พี่พราวแบบฟรีๆ เป็นพันธุ์ชิบะชื่อเจ้าชิคกี้ อีกตัวพันธุ์เวลคอร์กี้ชื่อน้ำตาล
“วันนี้สอนพี่ทำลาเต้อาร์ตนะ”
“ได้ฮะ”
ผมโทรคุยกับพี่พราวไว้แล้วและพี่เขาก็เตรียมอุปกรณ์ไว้พร้อมแล้วด้วย ผมว่าถ้าจะทำลาเต้อาร์ตลายสวยๆคงไม่ไหวสำหรับมือใหม่ ผมว่าเอาฟองนมเทด้านบนแล้วเอาช๊อคโกแลตวาดเป็นวงกลมแล้วเอาไม้จิ้มฟันเขี่ยๆให้มันเป็นรูปเป็นร่างง่ายๆไปก่อนจะดีกว่า
“อาเฟิร์สล่ะฮะ”
“ยังอยู่ข้างบนอยู่เลย ต้องรีบทำให้เสร็จก่อนป๊าลงมานะจะได้เซอร์ไพรส์ >O<”
“งั้นน้องเล็กจะไปชงกาแฟมาให้นะฮะ”
ผมไม่ได้มาใช้เครื่องชงกาแฟบ้านพี่พราวนานแล้วเพราะตอนนี้ก็มีเป็นของตัวเองแต่ถึงยังไงเครื่องของผมก็ยังไม่เทียบเท่าเครื่องราคาเป็นแสนนี่อยู่ดีแถมบ้านพี่พราวยังมีเมล็ดกาแฟหลายชนิดให้ผมเล่นด้วย ผมทำฟองนมเตรียมพร้อมสอนให้เรียบร้อย โดยรวมเบ็ดเสร็จได้แก้วที่ดูโอเคที่สุดสำหรับพี่พราวก็ปาเข้าไปแก้วที่สิบสาม
“ลูกหมี ทำอะไรครับ”
“ป๊าาาาาา ไปนั่งรอที่โต๊ะก่อน”
พี่พราวรีบเอาตัวเล็กๆบังข้าวของที่อยู่บนโต๊ะแทบไม่มิด พออาเฟิร์สจะเดินเข้ามาใกล้พี่พราวเลยรีบวิ่งไปห้ามแล้วดันออกไปนอกห้องครัวก่อนจะถอนหายใจฟู่อย่างโล่งอก
อาการดีใจเหมือนเด็กๆทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้ เพราะอย่างนี้พี่เอิร์ธถึงชอบเรียกพี่พราวว่าเด็กไม่รู้จักโตทั้งๆที่พวกเขาอายุเท่ากันแท้ๆ
“นายว่ามันโอเคมั้ย”
“น้องเล็กว่าเอาลายใยแมงมุมนี่ดีกว่านะฮะ”
“ไม่ได้หรอก มันธรรมดาไป ลายแมวนี่น่ารักที่สุดแล้ว”
พี่พราวดี๊ด๊าถือแก้วกาแฟออกไปอย่างระมัดระวัง ค่อยๆก้าวช้าๆเพราะกลัวจะหก พอพี่พราวคล้องคออาเฟิร์สที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะทานข้าวจากด้านหลังแล้วบอกว่าเซอร์ไพรส์พร้อมกับกาแฟหอมกรุ่น เขาก็คลายขมวดคิ้วเครียดจากการการอ่านหุ้นแล้วยิ้มกว้าง
“ขอบคุณครับ” พี่พราวได้รับหอมแก้มเป็นรางวัลทั้งสองข้างเล่นเอาผมเขินไปด้วยเลย
“ชอบมั้ย”
“ได้กินลาเต้ตอนเที่ยงก็ดีเหมือนกัน”
ปกติอาเฟิร์สกินกาแฟแรงๆ ลาเต้น่ะไม่อยู่ในลิสต์หรอก นี่เป็นเพราะพี่พราวทำนั่นแหละอาเฟิร์สถึงกินแบบไม่บ่นอะไร
“อ๊ะป๊า อย่าเพิ่งกิน”
“อะไรครับ”
“ดูรูปนี่ก่อน เป็นรูปอะไร >O<”
อาเฟิร์สก้มมองก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น คงเครียดยิ่งกว่าตอนทำงานเพราะถ้าตอบผิดอาจจะโดนงอนได้ แต่ผมจะบอกยังไงดีล่ะว่าเขากำลังมองผิดด้านกลับหัวกลับหางด้วยซ้ำ T_T
“นี่มัน ลูกหมีใช่มั้ย”
“=______________________=”
“ไม่ใช่เหรอ”
“ป๊าดูกลับด้านอยู่นะ”
“อ้อ ถึงว่ามองไม่ออก” อาเฟิร์สรีบกลับถ้วยกาแฟเป็นอีกด้านพร้อมกับรั้งเอวบางของคนรักไว้เพราะถ้าเกิดอาการงอนขึ้นมาจะลำบากเอา ฮ่าๆๆ
“ถ้าตอบผิดอีกทีหนูจะงอนป๊าแล้วนะ”
“เอ่อ ป๊าว่าลายมันขยับเลยดูไม่ชัดนะ”
“ไม่ขยับ หนูถือมาอย่างดีเลย =_=”
อาเฟิร์สมองผมที่พยายามจะส่งสัญญาณไปว่ามันคือลายแมว ผมทำมือสามนิ้วทาบไว้ที่แก้มอาเฟิร์สก็พยักหน้าเข้าใจ ผมว่าที่เขาตอบลายหมีเพราะเดาเอาล้วนๆว่าพี่พราวจะต้องทำลายหมีที่เป็นคำเรียกแทนของเขาทั้งสองคน ลูกหมีกับพ่อหมี ไง
“นี่มันแมวชัดๆเลย”
“หนูเห็นนะว่าส่งซิกซ์อะไรกันน่ะ”
“อ่า”
“;(”
“ทำครั้งแรกได้เท่านี้ก็เก่งมากแล้วครับ แต่รสชาติมันดีมากๆ ป๊าว่ามันอร่อยมากเลย”
“อเล็กซ์เป็นคนชง ฮึ!”
หมดกัน ผมออกมาเก็บของในครัวปล่อยให้เขาสองคนง้อกันไป อาเฟิร์สน่ะทั้งโอ๋ทั้งตามใจพี่พราวขนาดนี้จะโกรธได้นานก็ให้มันรู้ไปเถอะครับ
ผมไม่ได้ทานข้าวกลางวันกับทั้งคู่แต่รีบเดินไปหาพี่เอิร์ธที่ร้านกาแฟแทนเดินไปไม่กี่นาทีก็ถึงเพราะมันอยู่ห่างจากบ้านพี่พราวไม่มาก
“เสร็จแล้วเหรออ้วน อยากกินอะไรมั้ย”
พี่เอิร์ธยื่นกระเป๋าตังค์มาให้ผมไปซื้อของกินที่เคาท์เตอร์
“ไม่ต้องหรอกน่า วันนี้ได้เงินมาด้วย”
“ก็เก็บไว้สิ เอานี่ไปใช้”
“ไม่เอาหรอก”
ผมบอกแล้วเดินออกมาสั่งเค้กและนมที่เคาท์เตอร์ ผมฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าจะคุยกับพี่เอิร์ธเรื่องที่กลับมาที่นี่บ่อยๆ นอกจากจะเปลืองเงินแล้วยังเสียเวลานั่งเครื่องอีกด้วย ผมกลัวพี่เอิร์ธจะทำงานและพักผ่อนไม่เต็มที่น่ะครับ
“พี่เออออออ”
“เป็นอะไรวะอ้วน ดูทำหน้า”
พี่เอิร์ธขยี้หัวผมที่ลงไปนั่งด้านเดียวกับเขา ก็ผมไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงนี่นา
“คือว่า ทำไมช่วงนี้กลับบ้านบ่อยจัง”
“แล้วไม่ดีเหรอไง”
พี่มันพับหน้าจอโน๊ตบุ๊คลงแล้วเท้าคางคุยกับผมอย่างจริงจังทั้งๆที่ผมแค่ถามว่าทำไมช่วงนี้กลับบ้านบ่อยเท่านั้นเองน้าาาาา T_T
“ก็ดีฮะ แต่ว่า...”
“แต่ว่าอะไร”
“แต่ว่ามันใช้เงินเยอะนี่”
“คิดว่าพี่ได้เงินเดือนกี่บาทกันฮึ”
“ก็...ก็ไม่รู้สิ” ผมเกาหัวแกรกๆ
“เรื่องเงินน้องไม่จำเป็นต้องห่วงเลย...”
“...”
“...พี่ต่างหากที่ต้องห่วง ไอ้คนที่ชื่อเกลไปถึงไหนละ”
“ห๊ะ! O_O”
เกล พี่เกล? ขนมส่วนใหญ่ที่อยู่ตรงมุมขนมในห้องนอนผมก็มาจากพี่เกลมอหกทั้งนั้นเลยครับ ช่วงนี้พี่เขามาจีบ... ใช่ เขามาจีบ แต่ผมก็บอกเขาไปแล้วครับว่าผมมีแฟนแล้วแต่แฟนผมอยู่ต่างประเทศเลยไม่ค่อยได้เจอบ่อยพี่เกลก็พยักหน้าเข้าใจแล้วนี่นา
“มันมาวอแวอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“อย่าบอกนะว่าที่มานี่เพราะว่าพี่เกลน่ะ”
“แปลกตรงไหน ก็มาคุมความประพฤติเมีย!”
“พี่เอิร์ธ!”
ผมเอานิ้วมาทาบปากจุ๊ๆแล้วมองซ้ายมองขวา โชคดีที่ไม่ได้มีใครสนใจมองมาทางนี้
“น้องบอกพี่เกลไปว่ามีแฟนแล้ว”
“หลักการของการหลงรักคนมีเจ้าของก็มีอยู่สองอย่าง ไม่ทำใจก็ทำชั่ว...”
“...”
“...แล้วถ้ามันเลือกจะทำใจ มันก็คงหายไปจากชีวิตน้องนานแล้วล่ะ”
“แต่ว่าพี่เกลบอกว่าเป็นพี่น้องกันเฉยๆก็ได้”
ปัง!
“พี่น้องกันชวนกันไปเที่ยวสองต่อสองเหรอห๊ะ”
พี่เอิร์ธทุบโต๊ะดังปังแล้วบีบต้นแขนผมแน่นก่อนจะถือของแล้วลากผมออกมาจากร้าน ที่ไปเที่ยวกันสองต่อสองนั่นก็แค่ตอนเลิกเรียน ผมปฏิเสธเขาหลายครั้งแล้วก็เลยไปสักครั้งหนึ่งแล้วที่ไปก็เพราะช่วยเลือกซื้อของขวัญให้เพื่อน มันก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไรสักหน่อยนี่นา
“น้องเจ็บนะ”
“เพราะน้องดื้อ พี่บอกว่าถ้ามีผู้ชายมาจีบให้บอกพี่ นี่นอกจากจะไม่บอกแล้วยังให้พี่รู้เองอีก”
“...คือ มัน”
“พี่ไม่ได้อยู่ใกล้ไม่ได้หมายความว่าจะไปไหนมาไหนกับใครก็ได้”
“เจ็บนะ”
เพราะพี่มันจับตัวผมยัดเข้าไปในรถแรงๆ บทจะดีก็ดีใจหายพอจะร้ายทีโคตรจะรับมือไม่ได้
“ที่ไม่อยากให้พี่กลับมาเพราะห่วงพี่หรือเพราะกลัวจะไม่ได้ไปเที่ยวกับมันกันแน่”
“ถ้าพี่ยังพูดอย่างนี้อีกเราก็ไม่ต้องมาคุยกัน!”
พี่เอิร์ธเงียบ ผมก็เงียบ เราเงียบกันไปตลอดทาง นี่เป็นครั้งแรกที่พี่เอิร์ธกลับมาแล้วเราทะเลาะกัน ที่เขากลับมาบ่อยๆก็เพราะเรื่องพี่เกลแต่พี่เขาไม่พูดไม่ห้ามคงจะรอดูว่าผมจะทำยังไงเมื่อเราต้องห่างกันแล้วมีคนเข้ามาทำให้หวั่นไหว
พอถึงคอนโดพี่เอิร์ธก็เดินลิ่วๆขึ้นไปไม่ได้เปิดประตูรถให้ผมไม่ได้รอเหมือนทุกที เข้าห้องไปก็ต่างคนต่างอยู่ พอผมจะอธิบายพี่มันก็แกล้งทำนู่นทำนี่ไม่ให้จังหวะผมได้เข้าไปอธิบายเลย
ก๊อกๆๆ
เคาะประตูห้องนอนทั้งๆที่ปกติทำกันที่ไหนล่ะ TOT
“เข้ามา”
พี่เอิร์ธนั่งกอดอกดูทีวีอยู่ตรงโซฟาปลายเตียง โกรธจริงหรือเก๊ก แยกไม่ออกกกกกกก
พอเวลาผ่านไปผมก็ไม่ได้โกรธที่เขาพูดแล้ว ผมเป็นพวกโกรธยากแล้วก็หายง่าย อย่างตอนที่พี่มันทิ้งผมไปเป็นสิบปี ผมก็โกรธมากแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะผมรักเขามากกว่าไง
“กับข้าวใกล้เสร็จแล้วนะ^O^”
ผมเดินเข้าไปนั่งข้างแล้วกอดแขนใหญ่ไว้ ยิ้มสู้เท่านั้นที่ทำได้
“วันนี้น้องทำสุกี้ด้วย”
“...”
“พี่อ่ะ” ผมเงยหน้าเอาคางเคาะต้นแขนเขาให้ก้มมามองแต่สายตาคมกลับจ้องทีวีไม่กระพริบ
“ไม่อยากหอมแก้มแล้วเหรอ อุ๊ย!”
พอผมพูดจบคนตัวโตรั้งผมเข้าไปกอดแล้วระดมหอมแก้มผมแรงๆหลายฟอดก่อนจะยกร่างผมไปไว้ที่เตียง นิ้วยาวเกลี่ยผมที่ปรกหน้าผมออกแล้วจูบไปทั่วทั้งใบหน้าตั้งแต่หน้าผาก จมูก แก้มทั้งสองข้างและมาจบที่ริมฝีปากเนิ่นนาน พอผมหมดอากาศพี่เอิร์ธถึงจะผละออกแล้วกดจูบลงมาใหม่อยู่สองสามรอบถึงจะเลื่อนไปซุกไซร้ตรงซอกคอ
“พี่เออ อย่าฮะ อ๊ะ” ผมเรียกเขาเสียงแผ่ว ยิ่งปล่อยให้ผ่านความต้องการของทั้งผมและเขาก็ยิ่งมากขึ้น
ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วร่างผมก่อนจะค่อยๆปลดพันธนาการออกไปทีละชิ้น ปากหนาก็วนเวียนจูบซับไปทั่วลำคอ ไม่ว่าจะผ่านไปที่ไหนพี่เอิร์ธก็จะฝากรอยจูบไว้ทุกที่เพิ่มจากเมื่อคืนให้มากขึ้นไปอีกแต่คราวนี้พี่มันจูบแรงๆให้ผมรู้สึกเจ็บ
“อ๊ะ อา...”
ปากหนาครอบครองยอดอกของผมแล้วดูดดึงมันราวกับว่าเป็นของหวานที่เขาอยากจะกินในขณะที่ยอดอกอีกข้างก็ถูกมือเขาบีบเฟ้นให้ผมได้รู้สึกสยิวแหงนหน้าเริดครางเสียงหลง
“พะ...พี่ อ๊า ไม่ อ๊ะ!”
ปากหนาไม่ได้หยุดแค่ตรงหน้าอกแต่ลากลงไปเรื่อยๆตั้งแต่หน้าท้อง แอ่งสะดือและส่วนที่อ่อนไหวที่สุดที่ถูกเขาใช้ปากกอบกุมเอาไว้ทำให้ผมเสียวจนดิ้นพล่านผละมือจากที่จิกแผ่นหลังกว้างมาจิกผ้าปูที่นอนจนยับย่น หัวสมองผมตื๊อจนลืมไปเลยว่าตัวเองตั้งหม้อสุกี้ไว้ป่านนี้คงเดือดจนล้นหม้อ
พี่เอิร์ธขยับขึ้นลงจนผมเกือบจะไปถึงฝั่งแต่เขากลับหยุดและจับผมคว่ำหน้าลง ใบหน้าคมคลอเคลียอยู่ตรงซอกคอและแผ่นหลังของผมเลื่อนลงมาเรื่อยๆจนถึงตรงนั้น มือเขาบีบบั้นท้ายผมให้แยกออกก่อนที่ปากเขาจะทำงานอีกครั้ง ผมครางไม่หยุดเมื่อลิ้นเรียวขยับระรัว เขาผละออกไปถอดเสื้อผ้าตัวเองออกแล้วป้ายเจลเย็นๆมาตรงช่องทางด้านหลังของผมก่อนจะดันนิ้วใหญ่เข้ามาจนผมต้องสะท้านเฮือก จากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้ว
“อ๊ะอา ฮะ...”
“มันน่า..”
เสียงทุ้มครางต่ำในลำคอก่อนท่อนที่เขาจะถอนนิ้วออกไปกายใหญ่โตค่อยๆแทรกเข้ามาตามรอยแยก เขาจับหน้าผมให้หันไปรับจูบเร่าร้อนเพื่อให้ผมลืมความเจ็บ ลิ้นร้อนกวาดเข้ามาทั่วปากผมก่อนจะเกี่ยวกระหวัดลิ้นผมให้ไปคลุกเคล้าอยู่ในโพรงปากเขาบ้าง มือทั้งสองข้างก็ยียอดอกผมทั้งสองข้างของผมจนชูชันและเริ่มแดงจากแรงของเขา จนกระทั่งท่อนกายใหญ่เข้ามาจนสุดถึงผละมือออกไปจับยึดบั้นเอวผมไว้แน่นแล้วขยับเสียดสีส่วนนั้นเริ่มจากเนิบช้าให้ผมปรับตัวก่อนจะเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆจนเกิดเสียงดังพลั่บๆ ให้ผมอายจนต้องซุกหน้าลงกับหมอนเพื่อปิดบังใบหน้าแดงๆและสีหน้าที่แสดงอาการเสียวซ่านของตัวเอง
พี่เอิร์ธหมุนร่างผมให้หันกลับไปหาเขาทั้งๆที่เอวสอบยังขยับเข้าหาร่างผมไม่ได้หยุด ผมรีบกอดรัดลำคอใหญ่และเอาขารัดเอวเขาไว้ซุกใบหน้าลงกับซอกคอเขาเพราะผมเขินมาก ผมเขินทุกครั้งที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเขา
“ขอดูหน้าเด็กดื้อหน่อย”
“ฮื๊ออออ”
“หึหึหึ”
พี่เอิร์ธหยุดขยับทันทีทำให้ผมครางออกมาอย่างขัดใจยอมให้ไอ้คนขี้แกล้งได้จ้องหน้าผมที่เซหลบตาเขาไปมองอย่างอื่น พอพี่มันพอใจก็บดจูบผม แขนใหญ่กกกอดร่างผมไว้แนบชิดจนอากาศยังผ่านไม่ได้แล้วกระแทกเอวเข้าหาผมแรงไม่ยั้ง
“จะได้บอกไอ้นั่นถูกว่าผัวแซ่บแค่ไหน ซี๊ดดด”
“อ๊ะ อ๊ะ พี่ พี่เออ อ๊ะ!”
พี่เอิร์ธจับผมพลิกคว่ำพลิกหงายอยู่นาน พี่มันชอบยื้อไว้แล้วเอาแต่ดุผมเรื่องพี่เกลจนผมทุรนทุรายให้พี่เอิร์ธได้สนุกล่ะ
“ซี๊ดดด อ้วน...”
“แฮ่ก พี่ ฮะๆๆ”
พี่มันครางก่อนจะเร่งจังหวะเร็วจนผมครางแทบไม่ออกเมื่อเราใกล้จะเสร็จ ผมเกร็งร่างก่อนจะกระตุกปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาพร้อมๆกับที่พี่เอิร์ธปล่อยน้ำอุ่นๆเต็มช่องทางด้านหลังของผม ผมหอบหายใจเหนื่อยจนแทบจะขาดใจปล่อยให้คนตัวโตปาดน้ำใสที่เปรอะรอบปากจากรสจูบแบบไม่ยั้งของพี่มันเมื่อกี้ พอถอนจูบแล้วกลับรู้สึกเจ็บๆขึ้นมา
“แฮ่กๆๆๆ”
พี่เอิร์ธถอนแก่นกายออกไปผมก็รู้สึกได้ว่าน้ำรักของเขามันไหลย้อนออกมาจนเปรอะผ้าปูที่นอนแต่คนเอาแต่ใจก็ไม่ได้สน ดึงผมไปนอนทับบนอกกว้างแล้วกอดไว้ไม่ยอมปล่อยแถมยังหอมแก้มผมไปอีกหลายที
“ฟอดๆๆๆๆ”
“อื๊อออออ พอแล้ว แฮ่กๆ”
“ไมน่ารักงี้วะอ้วน”
ทีงี้ล่ะอารมณ์ดีขึ้นมาเชียว เมื่อกี้น่ะทำหน้าบอกบุญไม่รับจนไม่มีใครกล้าจะเข้าใกล้
“คนหื่น”
“ดูดิ” พี่มันลูบเอวเลยไปจนถึงบั้นท้ายผมก่อนจะบีบอย่างหยอกเย้า “ไม่ให้หื่นยังไงไหว”
“บ้า”
เงียบพักหายใจกันสักพักผมจึงเริ่มพูดเรื่องพี่เกลขึ้นมาอีกที
“น้องไม่แม้แต่จะคิดชอบพี่เกลเลยจริงๆนะ”
“แล้วน้องชอบใคร”
“...ก็“
“ไม่ตอบพี่จะคิดว่าน้องชอบมันนะ”
“ไม่น้าๆ น้องชอบพี่เออ” หน้าร้อนเห่อขึ้นมาจนตัวเองรู้สึกได้ T////////////////T
“รักใคร ฟอด”
“พี่เออ”
“อยากอยู่กับใคร ฟอด”
“พี่เออ”
“จะมองแต่ใคร”
“พี่เออ”
“แล้ว...”
“พอแล้วววววววววววววววววววววววว จะตอบพี่เออๆๆๆๆๆๆๆ พี่เออคนเดียวพอใจหรือยัง”
“มาก!”
ผมย่นจมูกใส่พี่เอิร์ธเลยบีบจมูกผมส่ายไปมาอย่างเอ็นดู
“ยังต้องให้พี่บอกอีกมั้ยว่าพี่รักใครที่สุด”
“ใครเหรอ”
“มา เดี๋ยวแสดงให้ดูเลย หึหึหึ”
“ไม่อ๊าวววววววววว คิกๆๆ ไม่เอา”
พี่เอิร์ธพลิกผมให้อยู่ใต้ร่างอีกแล้วฟัดผม
“ไม่ทำอะไรแล้ว”
“ไม่ไหวแล้วนะ”
“เจ็บเหรอ”
“นิดหน่อย”
“นี่ทำโคตรรรรรรรรรรรรรของโคตรเบาแล้วนะ”
ที่จริงมันก็ไม่ได้เจ็บขนาดนั้นแต่พอขยับแล้วมันรู้สึกขัดๆ
“พี่ก็ไม่ต้องแสดง พูดออกมาเลย”
“พูดว่า?” คนตัวโตทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“รักไง”
“หึหึหึ รักมากกกกก พี่รักอ้วนน้อยของพี่ที่สุด เคยรักยังไงก็จะรักมากขึ้นเรื่อยๆทุกวันทุเวลาเลย”
“โอเค ^O^ งั้นก็ไม่ต้องบินกลับมาบ่อยๆละเนอะ”
“บิน = =”
“ง่ะ”
“ยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด”
“...”
“...คือพี่คิดถึงน้อง”
โอ๊ยน้ำตาจะไหล ผมกอดลำคอแกร่งแล้วซุกหน้าลงกับอกกว้าง ทุกคนย่อมมีหน้าที่เป็นของตัวเอง ให้ผมไปอยู่ที่นู่นด้วยผมก็ไม่โอเคเรื่องภาษาวัฒนธรรมอะไรอีก แล้วอีกไม่กี่ปีผมก็จะเข้ามหาลัยแล้วด้วย การไปเรียนต่างประเทศมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับผม
“น้องก็คิดถึงพี่เออนะฮะ”
...
...
...
”จริงสิ สุกี้ล่ะ ปล่อยก่อนฮะ O.O”
เรากอดซึมซับความรู้สึกกันสักพักผมก็นึกขึ้นมาได้ว่าสุกี้ที่ตั้งเตาต้มน้ำไว้ป่านนี้น้ำคงแห้งติดก้นหม้อแล้ว
“ช่างมันน่า ขอกกก่อนได้ป่ะล่ะ”
“พี่เอออออ T_T ถ้าไฟไหม้...”
“เดี๋ยวสัญญาณเตือนก็ดัง”
“ได้ยังไงเล่า”
มันจะไปทันที่ไหนล่ะ ผมดิ้นออกไปหยิบเสื้อผ้าไปล้างเนื้อล้างตัวในห้องน้ำ ทั้งเนื้อทั้งตัวผมเต็มไปด้วยรอยจูบและรอยมือเพราะตัวผมขาวและบางจึงเป็นรอยง่ายอยู่แล้วแม้ไม่ต้องออกแรงมาก เสร็จออกมาก็เห็นพี่เอิร์ธเปลี่ยนผ้าปูที่นอนอยู่ตัวเองจึงเข้าไปดูในครัว อ่า ดีที่มีเครื่องดูดควันไม่งั้นควันต้องฟุ้งหนักมาก น้ำในหม้อแห้งหมดแล้วเลยต้องเติมน้ำต้มใหม่ ลวกผักลวกเนื้อรอไว้เลยเพราะตอนนี้ผมหิวมากและคิดว่าคนเอาแต่ใจก็คงหิวมากเหมือนกัน
“ฟอดดดดด หอมจัง”
“พี่เออ” ถูกสวมกอดและฉกหอมแก้มจากด้านหลัง “กะจะทำสุกี้ให้กินไถ่โทษ”
“พี่ไม่ได้โกรธแล้วววว”
“ดีจัง^O^”
“แต่พี่โกรธคราวหน้าน้องอย่ายิ้มหวานใส่นะ โกรธได้ไม่นานเลยเซ็ง =_=;”
^_____________________________________^ ผมเลยยิ้มกว้างซะเลย พี่เอิร์ธทำหน้าหมั่นเขี้ยวแล้วแกล้งไซร้ซอกคอผมให้ผมจั๊กจี้จนทำทัพพีตก วันนี้จะได้กินข้าวกันมั้ยเนี้ย!
------------------------------------------------------------------
พี่เอออออออออออออ อิคนหื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนน
คือเฟอร์ไม่ได้เขียน NC นานมากกกกกกกก
ผิดพลาดยังไง หนักไปเบาไป ขอให้บอกนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์จ้า
-
:-[. นี่คืออนาคตที่เราใฝ่ฝันใช่ไหม. น่ารักมากค่ะ. ดีงามๆ
อ้วนน้อยเนื้อหอมจริงๆดูซิตาแก่หื่นจับกินหลายรอบเลย
รอตอนปกติต่อไปค่ะ. :L1:
-
อ๊ายยยยยยย พี่เออหื่นนนอ่ะ
แกล้งงอนเพราะอยากให้น้องมาง้อใช่มั๊ยล่ะ
ว่าแต่ได้เงินเดือนเป็นแสนเหรอ ถึงได้บินกลับทุกอาทิตย์ได้เนี่ย :hao4:
-
รอให้ถึงที่เค้าสองคนเป็นแฟนกันไม่ไหวแล้ววว
-
ชอบ พี่เออ น้องเล็กน่ารักมาก :o8: :haun4:
-
งื้ออออ ชอบตอนพี่เออเรียกน้องว่าอ้วนจัง เขินนนนน
-
:pig4:จ
-
พี่เออหื่น5555
-
โหยยยย~~ พี่เออ เนียนทำเป็นหึงแต่จริงๆ คือหื่นใช่ม่ะ??
-
อ้วนน้อยยยย น่าฟัดอย่างที่พี่เออว่าจริงๆ
ขอบคุณนะคะ น่ารักมากๆเลยยย
:o8:
-
อยากให้ถึงช่วงเวลานี้เร็วๆ จัง :katai4: :katai4: :katai4:
-
ทำไมมันน่ารักอย่างงี้ อือออออ อ่านไปก็ยิ้มไป
-
ตอนนี้น่ารักสุดๆ
-
พี่เออหาเรื่องจับกดน้องรึเปล่าเนี่ย :-[
-
อิพี่เออหาเรื่องฟัดน้องเล็กชัดๆ
:hao6:
-
พี่เอออออ >\\\\\\\\<
หื่นมากอ่ะ แต่เราก้อชอบ มุ้งมิ้งสุดๆ
โกรธกันงอนกันพอเป็นพิธีเน้อ
นี่คืออนาคตอันใกล้ของตอนปกติสินะ อิอิ
-
อ้วนน่ารักกก น่ารักขนาดนี้พี่เออไปไหนไม่รอดแน่
-
ว้าว ว้าว. พี่เออขี้หึงและหื่นมากก. น้องอ้วนน่ารักน่าชังสุดๆ
-
คนเขียนจ้ะ ถ้าลงตอนพิเศษแบบนี้ ช่วยลงตอนปัจจุบันมาให้เดี๋ยวนี้เลยยย จะได้สวีททันตอนพิเศษสักที พี่เออน่ารักกกกก น้องเล็กก็น่าฟัด :impress2:
-
อนาคตอันใกล้ใช่ป่ะ น้องเล็กโกรธไม่นานหรอกเพราะน้องเล็กน่ารัก
-
พี่เออ ขอแบบจัดหนักหน่อยซิ
หมั่นไส้น้องเปนการส่วนตัว5555
-
อ่านสามตอนรวดอิ่มเอมสุดๆ ตอนที่แล้วเพิ่งปาดน้ำตาไป
ดีที่เขาคุยกันง่าย ลองฟังเหตุผลกันก็จะรู้ล่ะเนอะ
พี่เออรีบกลับมาทำให้เหมือนเดิมเร็วๆนะ เราเขินรอละ
ที่พี่หายไปก็เพื่อสร้างเนื้อสร้างตัวเตรียมสร้างอนาคตกับน้องสินะ
อยากจะยุให้น้องงอนนานๆแต่อีกใจก็อยากเห็นเขาดีกัน
เอาเป็นว่าจะรอจนกว่าจะทันตอนพิเศษนี้นะคะ :o8:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ดค่ะ
ป.ล.นอกเรื่องนิดนึง พ่อหมีกับลูกหมียังน่ารักเหมือนเดิมมมมม
-
อยากให้เนื้อเรื่องหลักถงตอนนี้ซะะแล้วสิ น่ารักม้ากมากกก ตอนที่รอคอย :mew1: :mew3:
พี่เออเจ้าเล่ห์จริงๆ น้องเล็กก็น่ารักกก
-
พี่เออคนหื่นนนน
น้องอ้วนน่าร้ากก
-
:pig4: :pig4:
-
พึ่งได้กลับมาอ่าน น่ารักมากเลย ตอนแรกคิดว่าน้องเล็กโตขึ้นมาจะเมะ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วจ้าาาาา คนมันเกิดมาเพื่อเคะจะยัดเยียดให้เมะไปทำไมให้เสียดายของ อิอิอิ
-
กรี๊ดดดดดด ตอนนี้น่ารักสุดๆเลย
หวานมากมาย :-[
-
เขินแทนน้องอ้วน :-[ :-[
-
พี่เอออออ. หายไปไหนมา รอตั้งนานแล้วววววววว :z6:
ถ้าพี่เออหายไปนานๆอีกจะไม่รักพี่เออแล้วนะ :m16:
-
20
เสียงออดโรงเรียนดังก่อนที่ประตูหลังโรงเรียนจะเปิดออก เด็กนักเรียนทั้งเด็กเล็กเด็กโตกรู่กันออกมาอย่างกะมดแตกรัง นี่เด็กมันอยากกลับบ้านกันขนาดมายืนออรอประตูเปิดกันขนาดนี้เลยเหรอวะ =_=;; สมัยที่ผมเรียนยังไม่เห็นจะมีใครอยากกลับบ้านเลยนะ หลายคนจะมีกิจกรรมทำหลังเลิกเรียนกันตลอด อย่างผมก็จะเข้าชมรมทุกวัน อยู่เต๊าะสาวกันบ้างไรบ้าง ชิวๆ
ผมมารอไอ้อ้วนน้อยก่อนเลิกเรียนอยู่ก่อนแล้วเลยทันเห็นเด็กอ้วนมันทำท่าทางลับๆล่อๆมองซ้ายมองขวาอย่างกับแอบทำอะไรผิดออกจากโรงเรียน
นี่มาเจอกูต้องหลบๆซ่อนๆอะไรขนาดน้านนนนนนนนนน
โดนแน่... หึหึหึ
“ฮัลโล อยู่ไหนฮะ”
“หลบๆไอ้แซ็คเดินมานู่นแล้ว!”
“ห๊ะ!! O_O”
ไอ้อ้วนน้อยรีบพลุบตัวเข้าไปหลบข้างเสาไฟฟ้าแล้วลนลานยิ่งกว่าเดิม แหงะหน้าออกมาดูซ้ายดูขวาพอไม่เห็นใครก็ยกโทรศัพท์มาคุยกับผมต่อ
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“นี่หลอกกันเหรอL สนุกมากใช่มั้ย ไม่ไปด้วยเล่า”
“อย่าเพิ่งงอนดิ ให้ลงไปหามั้ย”
“ไม่ต้อง จะกลับแล้ว”
บอกจะไม่ไปด้วยแต่ยังคงเดินหาสอดส่องไปทั่ว
“อย่างอนดิอ้วนน้อย”
“เฮ้อออออ ถ้าเจอแล้วอย่าแกล้งนะ”
“โอเค”
“แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหนล่ะ”
“ก็นี่ไง”
“นี่ไหนล่ะ!”
ปากยื่นปากยาวแล้วครับ ฮาๆๆๆ ผมรอจังหวะที่มันเดินผ่านมาที่ประตูรถผมแล้วจึงเปิดประตูออกไปโดนร่างเล็กจนเซไปนิดหน่อยก่อนจะปิดประตูลงเหมือนเดิม พอไอ้อ้วนน้อยทรงตัวได้ก็เข้ามาชิดเอามือป้องแสงแล้วมองจ้องผ่านกระจกรถเข้ามา พอเห็นว่าเป็นผมที่ทำหน้าทำตากวนมันอยู่ก็เคาะกระจกเรียก
“มีธุระอะไรกับพี่ครับ”
“พี่เออ!” มันถอนหายใจแล้วหลุดเรียกชื่อผมออกมาอย่างไม่รู้ตัว ตั้งท่าจะเดินหนีแต่ผมคว้าแขนไว้รีบเปิดประตูรถออกไปหาเลย อยากแกล้งก็เงี้ย น่ารักสัส บางทีก็ชอบหลุดทำตัวเหมือนเดิมเรียกพี่เออบ้างงอนใส่บ้าง
“ป่ะๆๆ ขึ้นรถ เดี๋ยวพาไปกินของอร่อย”
“ไหนว่าจะไม่แกล้งไง”
“ก็ไม่แกล๊งงงง” (ตอนนี้เท่านั้นแหละ)
อ้วนน้อยพยักหน้ารับ ผมเลยแกะกระเป๋าเป้สะพายหลังมันมาถือไว้อ้วนน้อยทำท่าจะห้ามแต่ก็เงียบไป แต่พอเห็นผมเปิดประตูด้านหลังแล้วโยนกระเป๋าเข้าไปเท่านั้นแหละไอ้อ้วนน้อยทำหน้าตกใจรีบมุดรถเข้าไปเอามาเปิดดู
“คว่ำหมดเลย”
“อะไรน่ะ”
“ก็ให้ทำข้าวมาให้ไม่ใช่เหรอไง!”
“ทำมาให้จริงเหรอเนี้ย”
ผมค่อนข้างเซอร์ไพรส์เพราะไม่เห็นมันถืออะไรมาด้วยนอกจากสะพายกระเป๋าเป้แถมเมื่อคืนมันก็ไม่ได้รับปากว่าจะทำก็คิดว่ามันจะไม่ทำมาแล้วซะอีก ผมหยิบมาเปิดดูกล่องข้าวที่แบ่งเป็นสองช่องแต่ตอนนี้แกงกับข้าวแม่งคลุกกันยิ่งกว่าอาหารหมา แยกไม่ออกเลยว่าก่อนหน้านี้มันเคยเป็นแกงอะไรมาก่อน =_=
“ไม่น่าทำมาเลย”
“ทำมาดิ จะกิน”
“จะกินแล้วจะโยนกระเป๋าทำไมเนี้ย”
“ก็พี่ไม่รู้ นึกว่ามีแต่หนังสือการ์ตูน”
“หนังสือเรียนต่างหากล่ะ ฮึ่ยยยยย”
“นั่นสิ ก็หน้าเหมือนเด็กเรียน...”
“...”
“เด็กเรียนไม่รู้เรื่องน่ะนะ ฮ่าๆๆๆ”
“พี่เออ!>O<”
ผมเก็บกล่องข้าวไว้ในรถก่อนจะจูงมืออ้วนน้อยไปขึ้นรถอีกด้าน บังเอิญเหลือบไปเห็นใครบ้างคนที่ไอ้อ้วนน้อยกลัวจะเจอมากที่สุดกำลังเดินออกมาจากประตูโรงเรียนท่าทางจะมาตามหาเด็กผมซะด้วย
“ขอบคุณนะครับ ฟอดดดด”
“อ๊ะ!”
แก้มที่มีเลือดฟาดอยู่แล้วขึ้นสีชมพูเร่อขึ้นมาอีก ไอ้อ้วนน้อยเม้มปากแน่นคงทั้งโกรธทั้งอายฟาดมือใส่อกผมดังปั๊ก แรงเท่ามดแค่นี้ไม่สะเทือนผมหรอก
“ห้ามทำแบบนี้อีกนะ”
“ทำอะไร”
“ก็... ก็แบบนี้น่ะ”
“แบบไหนไม่เข้าใจสาธิตให้ดูหน่อย อ่ะ” เมื่อมันลำบากใจที่จะพูดผมเลยทำแก้มป่องยื่นไปใกล้หน้าอ้วนน้อยให้มันทำให้ดูแทนแต่มันรีบถอยห่าง นักเรียนหรือผู้ปกครองบางคนก็มองมาทางนี้เป็นพักๆแต่พอหันไปมองพวกเขาก็ทำเป็นไม่เห็นเอง
“ไม่คุยด้วยแล้ว!” มันดันผมออกแล้วเข้าไปนั่งในรถ ปล่อยให้ผมหัวเราะอย่างเอ็นดูก่อนจะหันไปเลิกคิ้วกวนตีนให้ไอ้แซ็คที่มันแอบดูอยู่ พอจะขับรถผ่านตรงนั้นก็ชะลอรถเล็กน้อยเพื่อกวนตีนมันแต่ไอ้อ้วนน้อยดันหันไปมองพอดีเลยประสานสายตากันเข้าให้
“นั่นแซ็คนี่ O_O ทำไงดี แซ็คจะเห็นมั้ย”
เห็นดิ แต่...
“ไม่เห็นหรอก กระจกทึบแสงขนาดนี้”
“จริงเหรอ ถ้าแซ็ครู้แซ็คต้องโกรธแน่เลย”
“ทำไมต้องกลัวมันโกรธ เป็นแฟนมันแล้วเหรอ” กลั้นใจถามออกไปทั้งๆที่ไม่ได้อยากรู้คำตอบเลยและโชคดีที่คำตอบของไอ้อ้วนน้อย...
“เปล่าสักหน่อย แค่ไม่อยากให้แซ็คเป็นห่วง”
อยากจะถอนหายใจออกมาแรงๆ
“มากับพี่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วง”
“ก็มากับคุณนั่นแหละที่น่าเป็นห่วงที่สุด ตั้งแต่เจอกันนี่มีสักครั้งมั้ยที่จะไม่จับ ไม่... คือ...แบบ”
“ตอบเลยว่า ไม่มี”
ผมรู้ว่ามันหมายถึงอะไร ก็นะ ปากเล็กแต่จิ้มลิ้มผิวก็ขาวตัวก็นิ่มอย่างกะเบบี๋ ถ้าหายโกรธผมเมื่อไหร่นะจะกอดไว้ทั้งวันทั้งคืนไม่ยอมปล่อยเลย
“ฉวยโอกาส รู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงจะมาทำรุ่มร่ามแบบนี้ได้น่ะ”
“พี่รู้จักน้องมาเป็นสิบปีแล้วครับ”
“...”
“แล้วจะบอกให้ว่ายิ่งกว่าหอมก็ทำมาแล้ว”
อ้วนน้อยขมวดคิ้วไม่เข้าใจก่อนที่จะคลายออกพร้อมกับอุทานว่าอ๋อเบาๆ เดี๋ยวนะๆๆ ผมจำได้ติดตาว่าตอนนั้นมันหลับอยู่ไม่ใช่อ่อ แล้วมันรู้ได้ไงว่าผม...
“ก็ตอนนั้นผมไม่ได้ตั้งตัวนี่ ผมกำลังตกใจที่แซ็คถูกรุมทำร้ายอยู่”
…
“ครับ”
=_____________=
คนละตอนกันแล้วมั้ย ผมไม่ได้หมายถึงตอนที่เจอไอ้อ้วนน้อยอีกครั้งหลังจากผ่านไปหลายปีแล้วนะ แค่เอาปากแตะกันเฉยๆนี่ไม่เรียกว่าจูบในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตเอิร์ธเอื้อการย์เว้ยยยยยยย
“ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไงฮะ หรือว่ามีตอนอื่นอีก”
เอาแต่คิดแล้วก็สงสัยเข้าไป
“มี”
“หืม?”
“ตอนนี้ไง”
“อ๊ากกกๆๆๆ”
รถติดไฟแดงพอดีผมเลยแกล้งจะตะครุบไอ้อ้วนน้อยมาปล้ำจูบ เด็กมันก็ร้องโวยวายดิ้นพล่านเอามือไปโดนแตรเองบ้างดันดันผมไปโดนบ้างเสียงดังลั่นถนนเลยมึงเอ้ยยยย รถรอบด้านคงจะหันมามองรถกูเป็นตาเดียว
“นิ่งๆดิอ้วน”
“ไม่เอาไม่เล่นแล้ว ปล่อยๆๆ”
“เออ” ผมยอมปล่อย
“โอ๊ยยยย อายเขามั้ยเนี้ยT^T”
“น้องจะอายทำไม พี่นี่ต้องอาย”
มันก้มหัวหลบสายตาคนอื่นไปแล้วแต่ผมต้องขับรถไง ชูคอโชว์ตัวเลยว่ากูเนี้ยแหละเป็นคนกดแตร =_=
ไม่นานก็มาถึงห้าง ผมนะอยากจะเดินจับมืองุ้งงิ้งเคียงข้างกันไปให้สมกับที่เฝ้ารอคอยมานานแต่ไอ้อ้วนน้อยน่ะสิไม่ยอมมาเดินข้างๆ จะจับมือก็ดึงออกอีก
“อ้วนมาเดินด้วยกันดิ”
มันเดินตามหลังผม พอผมหันไปเรียกก็หยุดเดินทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปอีก
“เขินพี่เหรอไง”
“อะไร เปล่าสักหน่อย”
“เปล่าก็มานี่” ผมยื่นมือไปให้จับแต่ไอ้อ้วนน้อยทำท่าลังเลสุดท้ายก็เดินผ่านมือผมไปแถมยังไม่มองหน้าอีก
มันดูท่าทางประหม่า หูกับแก้มก็ขึ้นสีเรื่อหน่อยๆด้วย อาจจะเพราะไม่ได้เจอกันนาน พอได้เจอกันอีกทีแล้วมันทำตัวไม่ถูกก็ได้ล่ะมั้ง
“ยังไม่ชินใช่มั้ย”
ผมถามแล้วหันไปบอกพนักงานว่ามาสองที่เพื่อให้เขาหาที่นั่งให้
“อะไร”
“ก็อยู่ๆพี่ก็มาวุ่นวายน่ะ”
อ้วนน้อยไม่ตอบ เดินไปนั่งแล้วรับเมนูมาดูไม่สนใจผมอีก
บางทีมันอาจจะสับสนเพราะผมที่มันเคยรักอย่างพี่ชายสมัยเด็กกลับมาอีกทีกูรุกจะเอามันมาเป็นเมียให้ได้ คือถ้าจะให้ผมค่อยเป็นค่อยไปแล้วผมเคลียร์ไม่จบภายในสามเดือนก่อนกลับไปทำงานนี่เรื่องมันต้องวุ่นวายแล้วเราจะคุยกันไม่รู้เรื่องยิ่งกว่าเดิมแน่ๆ
แต่พอมันทำท่าไม่อยากคุยกับผม ห่วงความรู้สึกคนอื่นยิ่งกว่าผม ทำเหมือนผมเป็นคนแปลกหน้า บางทีคนหน้าด้านหน้าทนอย่างผมก็เฟลเหมือนกันนะครับ ผมรออ้วนน้อยสั่งอาหารไปเงียบๆพอพนักงานหันมาถามผมบ้างผมก็บอกให้เอากล่องข้าวที่อ้วนทำมาไปเวฟให้หน่อยแค่นั้น
“คุณจะบ้าเหรอ ที่นี่เค้าคิดเงินนะถ้าเอาของข้างนอกเข้ามาทานน่ะ”
“ก็ช่างมันสิ”
“สั่งอาหารในนี้กินยังถูกกว่าถูกชาร์ตค่าข้าวเลย เอ่อ ขอโทษนะฮะขอกล่องข้าวคืน แฮะๆๆ สั่งใหม่สิฮะ” อ้วนน้อยขอกล่องข้าวคืนจากพนักงานก่อนจะหันมาบอกผม
“เอาข้าวนี่ไปเวฟนั่นแหละ”
ระหว่างที่ผมบอกด้วยท่าทางขรึมและน้ำเสียงนิ่งๆกับไอ้ตัวขาวในชุดนักเรียนแก้มเยอะตาโตที่ทำท่าทางลนลานติ๊งต๊องอยู่นี่คิดว่าพนักงานเขาจะเชื่อใครละครับ
“พี่!”
“เดี๋ยวก็พี่เดี๋ยวก็คุณจะเรียกอะไรกันแน่” ถ้าผมเป็นหมาเป็นแมวคงสับสนชื่อตัวเองแล้วดื้อกับเจ้าของแน่ๆ
“คะ คุณสิ”
“อืม”
เงียบ
“คือ แบบข้าวนั่นเอาไปกินที่ไหนก็ได้นะ คือมันไม่จำแป็นต้องกินตอนนี้สักหน่อย ไปเอาคืนมาดีมั้ยอ่ะ”
“เขาน่าจะทำให้เรียบร้อยแล้ว”
“ไม่แน่มันอาจจะเสียไปแล้วก็ได้นะ ทำมาตั้งแต่เช้าแล้ว”
“ค่อยดูอีกที”
เงียบ
อ้วนน้อยทำเป็นมองนั่นมองนี่ไปรอบร้าน บางครั้งที่บังเอิญสบตาผมเข้าพอดีมันก็เสหลบไปทางอื่นอย่างเก้อๆ มันทำอะไรไม่ถูกเดี๋ยวก็หยิบกระเป๋านักเรียนมาเปิดๆแต่ไม่ได้หยิบอะไรออกมา เดี๋ยวก็จับนู่นจับนี่บนโต๊ะ ส่วนผมก็นั่งมองมันเงียบๆ
ตลอดสิบปีมานี่น้องเป็นฝ่ายเดียวที่อยู่ในสายตาผมมาโดยตลอด ตอนนี้ผมก็อยู่ในสายตาและมีตัวตนในชีวิตของมันบ้างมันรู้สึกดีกว่าเดิมเป็นไหนๆ
“มองทำไม”
“รู้ได้ไงว่ามอง”
“ก็เห็นอยู่”
“แสดงว่ามองพี่อยู่เหมือนกัน”
“เปล่าสักหน่อย!”
มันเท้าค้างหน้าทำมุ่ยทั้งๆที่แก้มแดงด้วยความเขินแท้ๆ ไม่นานพนักงานก็ยกจานกับข้าวที่ให้ไปเวฟมาเสิร์ฟ
“บูดไปหรือยัง”
ผมตักข้าวคลุกของไอ้อ้วนน้อยที่พนักงานเขาอุตส่าห์จัดจานมาให้อย่างดีเข้าปาก ถึงแม้ไอ้อาหารหมาที่ผสมๆกับข้าวมาเมื่อกี้มันจะเละ แต่ได้กินก็พอจะรู้ว่ามันเคยเป็นแพนงหรือไม่ก็แกงเผ็ดหมูมาก่อนแล้วหมูแม่งโคตรนุ่ม คำที่สอง คำที่สามตามมาเรื่อยๆ ไอ้อ้วนน้อยเขี่ยสปาเกตตี้ในจานตัวเองแล้วมองผมอย่างลุ้นๆ
“ยังไม่เสีย”
“ถ้ารู้ว่าจะเวฟข้าวกินนะ ไปเวฟที่บ้านกินยังจะดีกว่า”
“เหรอ”
ผมพูดแค่นั้นแล้วตักข้าวกินเงียบๆ
“นี่!” แต่ดูท่าทางจะไม่สบอารมณ์คนที่มาด้วย อ้วนน้อยวางช้อนกระแทกจานเสียงดัง
“ไม่อร่อยเหรอ”
“ไม่ใช่ แต่พี่นั่นแหละเป็นอะไร”
“ไหนว่าจะเรียกคุณไง”
“จิ๊ ก็คุณไง คุณเป็นอะไร”
“ไม่ได้เป็นอะไรครับ”
ใกล้ละ...
“เงียบทำไม”
“ก็พูดอยู่นี่”
“กวนประสาทเหรอ! อยู่ๆก็ถามคำตอบคำ ไม่พูดมากไม่แกล้งเหมือนทุกทีด้วย!”
“มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ”
“...”
“ก็เห็นน้องทำท่ารำคาญ แล้วก็ไม่ชอบ”
“...”
“...”
“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย!”
หึหึหึ
“คุณ? คุณงอนเหรอ”
ผมยักไหล่แล้วกินข้าวเงียบๆเหมือนเดิม ก็อาจจะมีบ้างที่ผมใจเสียตอนอ้วนมันทำเป็นลืมทำเป็นไม่สนใจผม แต่ผมก็สมควรโดนไงเพราะผมทำให้มันเสียใจตั้งแต่เด็กเลย แม่ผมเล่าเรื่องอ้วนน้อยให้ฟังว่ามันไม่ยอมกินข้าวร้องหาแต่ผม พอผมไม่มามันก็เลิกกินนมตั้งแต่นั้นเลย แถมยังเกลียดเค้กช๊อคโกแลตที่ผมเคยให้มันกินเอามากๆ(แต่ก็ยังทำให้มันตอนวันเกิดทุกปี =_=)
“นี่ งอนเหรอ”
“ไม่ได้งอน เอ้า รีบกินสิ จะได้กลับบ้าน”
“...”
“งอนอะไรอ่ะ”
คะยั้นคะยอเอาคำตอบให้ได้ พอผมไม่ตอบมันก็หยุดกินแล้วกอดอกทิ้งตัวพิงพนักพิง ผมไม่สนหนักเข้าก็เอาเท้ามาเหยียบไว้บนเท้าผม ผมดึงเท้าออกมันก็ควานๆหาแล้วเอาเท้าเล็กๆมาวางไว้บนเท้าผมอีก
เหี้ยเอ้ยยยย ทำไมเก๊กหน้าขรึมต่อไปไม่ได้วะ :)
“โอ๊ยยยยย ทีน้องยังถอดรองเท้าก่อนเลยนะ!”
“ฮ่าๆๆๆขอโทษๆ”
ก็พอผมจะดึงเท้าออกอีกมันก็เอาปลายเท้าจิกผมไว้ไงเลยต้องดึงออกแรงๆแล้วเหยียบเท้าเล็กกลับไป ตอนแรกคิดว่ามันใส่รองเท้านักเรียนอยู่ ที่จริงแล้วเหลือแต่ถุงเท้าเลยโดนผมเหยียบไปเต็มๆตีน
“ยอมเจ็บตัวแล้วก็ต้องหายงอนนะ”
“ง้อทำไมล่ะ”
“ก็...”
“ว่าไง”
“ก็...”
“...” ผมเลิกคิ้วเร่งคำตอบ
“คนมีมนุษยธรรมนี่ เห็นใครงอนก็ต้องง้ออยู่แล้ว”
“โอเค งั้นพี่งอนต่อล่ะ”
“อย่าสิ! T^T”
ผมกับอ้วนน้อยหลุดยิ้มออกมาด้วยกัน ผมไม่ได้งอนจริงจังหรอกน่าแค่อยากรู้ว่าเด็กอ้วนยังแคร์ผมมั้ย พอรู้ว่ามันแคร์ผมก็อยากให้มันแคร์ในฐานะอื่นที่ไม่ใช่พี่น้อง ผมไม่ใช่คนที่ได้คืบจะเอาศอกนะครับ ผมจะเอาเป็นเมตรเป็นกิโลเลยต่างหาก
“แล้วน้องล่ะ หายโกรธพี่หรือยัง”
ผมจับมือนิ่มมากุมไว้ ดวงตากลมวูบไหวไปเล็กน้อยพร้อมๆกับรอยยิ้มที่เลือนหายไป
“จะหายโกรธได้ยังไง คนถูกทิ้งนะ”
“พี่ไม่ได้ทิ้งน้องเลยนะ พี่อยู่ใกล้ๆน้องตลอด”
เรื่องนี้ผมไม่ได้โกหก ผมวนเวียนอยู่รอบตัวไอ้อ้วนน้อยเพราะผมยังเรียนอยู่ที่นี่จนจบปีสี่ก่อนจะไปเรียนต่อแล้วก็ทำงานอยู่ต่างประเทศ ช่วงที่เรียนอยู่ที่นี่ฝ่ายเดวิลกับฝ่ายเทวดาตีกันในหัวจนผมจะบ้าตาย ผมอยากจะตัดขาดไปให้พ้นๆแต่พอรู้ตัวอีกทีผมก็ไปแอบรอมันอยู่หน้าโรงเรียนแล้ว พอจะเข้าไปหาก็กลัวตัวเองจะตกลงไปในหลุมจนขึ้นไม่ได้อีกแล้วทีนี้ล่ะเรื่องใหญ่
“ช่างมันเถอะ น้องไม่ดีเอง”
“น้องดี”
“ดีแล้วหายไปทำไมเล่า!”
“ก็เพราะว่ามันเสี่ยงคุกไง!”
...
...
...
“เสี่ยงคุก?”
เหี้ยละ บอกไปใครจะเชื่อ กูมีอารมณ์กับเด็กอนุบาล?
“พี่ไปทำอะไรมา แล้ว... แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ที่หายไปนี่ติดคุกเหรอ”
ผมนวดขมับที่มันเต้นตุบๆ
“ไม่ได้ไปติดคุก คือ...”
“ถ้าพี่ลำบากใจที่จะพูด น้องก็ไม่อยากรู้เหตุผลแล้วก็ได้”
“อ่าว?”
“แต่น้องขอถามอย่างเดียว พี่มีเหตุผลใช่มั้ย ไม่ได้หายไปเพราะน้องไม่ดีหรือว่าไม่ชอบน้องใช่มั้ย”
“พี่เนี้ยนะไม่ชอบน้อง พูดงี้เอารองเท้ามาตบหน้าเลยป่ะ”
กูนี่ตามเฝ้าตามดูแลเป็นบ้าเป็นบอเป็นสิบปีนี่คือกูเกลียดมึงมากมั้งไอ้เด็กบ้า
“คิกๆ ไม่ตบหรอก น้องคิดว่าที่พี่เออทิ้งน้องไปเพราะน้องเป็นเด็กไม่ดี เพราะน้องเอาแต่ใจ พี่เออเลยทิ้งน้องไปไม่ให้น้องได้แก้ตัวเลย”
ไอ้อ้วนน้อยถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะยิ้มร่า แต่หางตามันมีน้ำตาอยู่ผมเลยข้ามไปนั่งฝั่งเดียวกับมันแล้วกอดร่างเล็กเอาไว้ เป็นรอยยิ้มที่มีน้ำตา หึหึหึ
“เด็กขี้แงงงงงงงงงง”
“เสียใจมากแค่ไหนรู้มั้ย”
“เสียใจมากกว่าแค่ไหนรู้มั้ย”
“ไม่รู้~~”
“ตายได้ตายอ่ะ”
“เว่อร์!”
“หายโกรธพี่แล้วเนอะ”
“น้องหายโกรธก็ได้...”
“...^^”
“...แต่น้องไม่ลืม!”
ทะ ทำไมรู้สึกเสียวหลังวาบๆ
“ยอม จะแก้แค้นยังไงก็เอาอ่ะ”
“อยู่ให้แก้แค้นก็พอแล้ว”
“หึหึหึ”
“แค่กลับมาก็พอแล้ว”
เสียงอ้วนน้อยพึมพำเบาๆทำให้ผมต้องรัดแขนกอดมันแน่นขึ้นไปอีก โคตรรักอ่ะคนนี้ รักขนาดนี้จะยอมเสียไปได้ยังไง เอิร์ธ เอื้อการย์นี่คนนะครับไม่ใช่ควาย
“ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่ให้โอกาสพี่ :กอด1:”
------------------------------------------------
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์ค่ะ
-
คือดีงาม. มุ้งมิ้งสมการรอคอยเลยอ่า
พี่เออโคตรขี้แกล้งแต่น้องมันน่าแกล้งเย้าแหย่มากมาย
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ. สู้ๆนะ
เรื่องนี้ถึงจะหายไปนานบ้างแต่อ่านแต่ต่อติดไหลลื่นทุกตอนเลยค่ะ
-
ในที่สุดพี่เออก็ง้อน้องได้แล้ว
ถึงจะบอกว่าต่องแก้แค้นคืน แต่เราว่าน้องนั่นแหละจะโดนแกล้งหนักกว่าพี่เออ ฮ่าๆ
-
น่ารักมากกกกกน้องเล็กดีแล้วที่หายโกรธพี่เอออะเพราะพี่เออแกแกีแล้ว 555555
-
หมั่นไส้พี่เออ ชอบแกล้งน้อง
-
:pig4 :3123: :L2:
-
พี่เออกับน้องเล็กเข้าใจกันแล้ว :katai2-1:
-
น้องน่ารักแบบนี้ไง พี่ถึงไม่ไปไหนอ้ะ
-
น้องน่ารักง่ะ พี่เอออย่าหนีไปไหนอีกนะ
-
น้องเล็กน่ารักที่สุดในสามโลก
อย่างนี้แล้ว พี่เออจะใจร้ายทิ้งน้องไปอีกไหม
หายไปอีกคราวนี้ อิป้าจะเอาน้องไปซ่อน 555
:mew1:
-
เค้าคืนดีกันล๊าววววว~~
รอดูความมุ้งมิ้งเลย อิอิ
-
พี่เออชอบแกล้งน้อง
คืนดีกันแล้วก็ตามจีบน้องเล็กดีๆ
มีเวลาแค่สามเดือน เดี๋ยวต้องไปญี่ปุ่นอีก
-
เข้าใจกันก็ดีแล้วแล้วจะได้มีเวลาสวีทกันนานๆ
-
น้องเล็กกกกก แบ๊วๆน่ารักกก อยากอุ้มไปซุกไม่ให้เออเห็นน้องเลย :heaven
-
น้องเล็กอ่าาาาาา น่าร๊าก
ง้อง่าย (แต่จำนานสินะ 555555)
พี่เออก้อสู้ๆแล้วกันนะ ให้น้องปู้ยี่ปูยำไป~~~!!
-
น้องเล็กน่ารักมากกกกกกก :mew1:
ดีกันแล้วว พี่เอออย่าแกล้งน้อง
-
อ้ายยยยยยยยย
-
โอ้ยยยย น้องน่ารัก น่ารักมาก
พ่อเออ อย่าทิ้งน้องไปอีกนะ สงสารน้อง
-
ชอบเวลาที่พี่เออกับอ้วนน้อยอยู่ด้วยกันจังเลย แลดูน่ารักมากกกกกก :impress2:
-
:mew6:ยอมง่าย นะลูกแต่แม่ฝ่ายพระเอก fcพระเอก มีเมียเด็กต้องหัดเช็คร่างกาย
-
พี่เออขออเล็กซ์ได้ไหม ทำไมน่ารักขนาดนี้
-
:pig4:
-
น้องเล็กน่ารัก อยากได้ๆ แย่งมาจากพี่เออเลยได้มะ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยย หนูนี่น่ารักจิงๆเล้ยยยน้องเล็กกกกกกกกกก :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
ต่อไปนี้พี่เออห้ามดื้อกับน้องนะ!!! :laugh:
-
น้องเล็กต้องจัดการพี่เออหนักๆ นะ ทิ้งไปตั้งนาน ฮ่าๆ
-
21
[Alex’s part]
หลังจากที่ไล่ความโกรธแล้วพยายามทำความเข้าใจใหม่ทำให้ผมสบายใจขึ้นมากๆ แต่ถึงยังไงก็ยังไม่หายเคืองง่ายๆหรอกนะ ก็เขาหายไปไม่บอกสักคำ
“พรุ่งนี้ให้พี่ไปรับหรือเปล่า”
“พรุ่งนี้เหรอ ไม่ได้หรอก น้องมีธุระ”
พี่เอิร์ธทำข้อตกลงให้เรากลับมาพูดกันเหมือนเดิมคือให้ผมเรียกว่าพี่เออเหมือนตอนเด็กที่ผมยังลิ้นไก่สั้นอยู่ =_= คือผมไม่ได้ลิ้นไก่สั้นไง ผมแค่อยากจะเอาคืนเขาที่ชอบแกล้ง ผมเลยเรียกชื่อเขาผิดๆให้เขาเจ็บใจเฉยๆเหอะ!
“ธุระไรวะ”
“พรุ่งนี้ต้องไปซื้อของเตรียมทำอาหาร”
“ไปยังไง”
“แซ็คไปส่ง”
“แน่ใจ๊ว่ามันอยากไปส่ง”
“พูดงี้หมายความว่าไงL”
ผมทำหน้าหาเรื่องคนชอบกวนตีน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อนึกออกว่าแซ็คอาจจะโกรธที่ผมแอบหนีกลับมาโดยไม่ได้บอกวันนี้แถมวันก่อนเขาก็ยังโมโหผมเรื่องพี่เอิร์ธไม่หาย แซ็คย้ำกับผมหลายรอบว่าเขาไม่อยากเห็นผมเสียใจกินไม่ได้นอนไม่หลับอีกเพราะเขาเป็นห่วงผมยิ่งกว่าอะไร แต่ว่าตอนนั้นผมยังเด็กนี่ พอไม่ได้ดั่งใจก็ต้องเสียใจมากกว่าตอนโตอยู่แล้ว
“ถ้าไม่มีใครก็โทรหาพี่ โอเค๊?”
“คร้าบบบบ”
“อย่าให้เห็นว่าไปโหนรถเมล์”
“รู้ได้ยังไง O_O”
หลายครั้งที่ผมเกรงใจแซ็คเลยโหนรถเมล์ไปซื้อของที่ตลาดเองแถมยังเคยก้าวขึ้นพลาดเกือบตกรถเมล์ตีนผีด้วย
“ก็บอกแล้วว่าไม่เคยไปไหน อยู่ใกล้น้องตลอด”
“อิอิ” ผมยิ้มกว้างๆ กว้างมากๆๆๆๆๆเมื่อรู้สึกได้ว่าผมไม่ได้ถูกเขาทิ้งจริงๆแบบที่เคยคิด “อ๊ะ! อย่าดึงน้าาาา T^T”
พี่เอิร์ธละมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัยรถแล้วหยิกแก้มผมดึงให้ยืดออก ดวงตาคมเหลือบมองถนนแล้วสลับกับเหล่มองผมอย่างหมั่นเขี้ยว
“ยิ้มแบบนี้คิดว่าน่ารักเหรอ”
“ง่ะ”
“อย่า-ไป-ยิ้ม-ให้-ใคร”
“โอเคๆๆ ปล่อยยยยยย”
ผมดึงมือพี่เอิร์ธออกแล้วลูบแก้มตัวเองป้อยๆ เจ็บอ่ะ! พี่เอิร์ธเน้นคำพูดทีละคำพร้อมกับดึงแก้มผมไปมาตามจำนวนเลย ฮึ๊ยยยยยย
“ไอ้จ๊อบม.5 ไอ้แปง ม.6 โดยเฉพาะไอ้แซ็คนี่ตัวดี ไอ้นั่นมันตัวโกงงงงงง”
“ไม่ใช่เล่า พี่นั่นแหละตัวโกง ไปว่าคนอื่นเขา T_T”
“ถ้าเป็นตัวโกงแล้วได้กูเป็นก็ได้ว้า”
พี่เอิร์ธพึมพำเบาๆแต่ผมได้ยินเต็มสองหู คนบ้านี่ เลวไม่ปิดบังเหมือนที่ผมเคยเขียนไว้ในบันทึกสมัยยังเด็กเลย แต่คนขี้โกงนี่รู้หมดเลยนะทั้งพี่แปง พี่จ๊อบ ที่เข้ามาก้อร้อก้อติกผมแต่พวกเขายังไม่ผ่านด่านแซ็คมาสักคนแหละ
“ติดคุกอยู่ รู้เรื่องได้ไงไม่รู้”
“บอกว่าไม่ได้ติดคุกไงโว๊ยยยยยย TOT!”
ผมยกมือขึ้นมาปิดหูแล้วหัวเราะคิกเมื่อพี่เอิร์ธโวยวายเสียงดังลั่นรถ ผมว่านี่คงเป็นเรื่องเดียวที่จะเอามาล้อเขาได้ ฮ่าๆๆ ชอบแกล้งผมนักผมจะเอาคืนบ้าง
รถจอดสนิทอยู่ที่หน้าบ้านโดยที่ผมไม่ต้องบอกทางให้ เขาก็ขับมาชิวๆเหมือนเขามาบ่อยอย่างกับบ้านของตัวเอง ผมบอกขอบคุณแล้วจะเข้าบ้านแต่พี่เอิร์ธดึงผมไว้แล้วก้มมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่
“พี่!”
ผมกุมแก้มตะคอกพี่เอิร์ธหน้าแดง
“ว่า?”
“ทำไมชอบมาแกล้งหอมแก้มด้วยเนี้ย”
“โทษๆเป็นสาวเป็นนางมาให้ผู้ชายหอมแก้มหน้าบ้านมันไม่งามสินะ”
“นี่!L”
ผมยืดแขนไปต่อยหน้าพี่เอิร์ธ พี่มันร้องโอ๊ยทั้งๆที่ผมแค่ทำท่าเอากำปั้นไปแตะหน้ามันเบาๆเท่านั้น ก็ผมโมโหนี่หนึ่งคือพี่มันชอบมาหอมแก้มผมไปเรื่อย สองคือมาว่าผมเป็นสาวเป็นนางอะไรกัน! ผมลูกชายคนโตของบ้านนะครับ!
“ต่อยเหรอๆ”
“อย่ามา มือชนหน้าหรือยังก็ไม่รู้”
“ชน นี่ไง”
พี่เอิร์ธดึงกำปั้นผมไปใกล้ปากก่อนจะก้มลงจูบหลังมือผมทั้งๆที่ตาคมยังสบตากับผมอย่างเจ้าเล่ห์ ผมรีบชักมือออกราวกับโดนของร้อน ปากหนาไม่ร้อนหรอกแต่หน้าผมเนี้ยร้อนวูบวาบใจก็เต้นโครมครามอย่างกับจะบ้า T/////T
“อย่าทำอย่างนี้สิ น้องโตแล้วนะ จะมาจูบมาหอมได้ยังไง”
“อ๋อ หมายถึงว่าไม่ต้องหอมต้องจูบแต่ have sex แบบที่คนโตๆเขาทำกันใช่ป้ะ”
“บ้าเหรอพี่เออ!! พี่น้องกันจะมา... จะ จะทำอย่างนั้นได้ยังไงเล่า!” ผมโวยวายหน้าดำหน้าแดง
“ใช่ไง พี่น้องเขาไม่ทำกันหรอก”
“อือ!”
“แต่เราไม่ใช่พี่น้องกัน เราทำได้J”
พี่เอิร์ธคว่ำปากยักไหล่ แต่ผมนี่เลิกลักทำอะไรไม่ถูกทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนที่เปิดประเด็นขึ้นมาแท้ๆแต่อีกฝ่ายกลับไม่สะทกสะท้านเลย
“นี่อ้วน” พี่เอิร์ธกุมหน้าผมให้เงยขึ้นสบตากับเขา แต่ดวงตาผมลอกแลกไปมาจนตัวเองรู้สึกได้ ก็ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีน่ะสิ
...เหมือนกำลังจะถูกสารภาพรัก
“น้องชายน่ะพี่จะหาทิ้งหาขวางกี่คนก็ได้ คงไม่ต้องปักใจรอมาเป็นสิบปีแบบนี้หรอก”
...นั่นสิ
“นี่ว่าที่สามี จำไว้”
ผมเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถในขณะที่แม่ อลิซและอลัวร์คุยกันอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งรถจอดให้น้องทั้งสองคนของผมลงที่หน้าโรงเรียนรัฐบาลแห่งหนึ่งผมถึงได้รู้สึกตัวว่าตัวเองนั่งกุมปากที่มันเจ่อออกมาของตัวเองมาตลอดทาง
“ขยี้ปากทำไมพี่เล็ก”
“ก็...ก็ -////- ลงไปได้แล้วน่าลัวร์ โรงเรียนจะเข้าแล้ว”
“อย่าลืมเรื่องที่เคยขอนะ”
อลัวร์มากระซิบข้างหูผมเบาๆ ผมพยักหน้ารับทั้งๆที่ยังไม่แน่ใจว่าจะได้เรื่องหรือเปล่า ช่วงนี้อลัวร์ทำตัวดี เป็นเด็กดีของคุณแม่มากๆเพราะอยากได้ไอแพด แต่ไม่รู้ไอ้ตัวแสบจะดีแตกก่อนที่ผมจะเก็บเงินได้ครบก่อนหรือเปล่า
“ตาคล้ำๆนะน้องเล็ก อ่านหนังสือดึกเหรอลูก”
“เอ่อ ฮะ”
ซะที่ไหนล่ะ! เอาแต่คิดวุ่นวายเรื่องพี่เอิร์ธนั่นแหละ คำว่า ‘ว่าที่สามี’ ลอยวนเวียนอยู่ในหัวจนสะบัดไม่หลุด หลังจากที่พี่มันบอกให้จำไว้แล้วก็รั้งผมไปบดจูบอย่างหนักหน่วงจนผมแทบสลบคาอก รสจูบยังเหมือนจะร้อนๆติดที่ปากอยู่เลย
“ไอ้เหมียวช่วยด้วยๆๆๆๆ”
คุณแม่ขับรถจากโรงเรียนน้องผมไปไม่กี่แยกไฟแดงก็ถึงโรงเรียนผม สิ่งแรกที่ผมโผล่หน้าออกจากลิฟต์ไปเจอคือน้ำฝนที่วิ่งหนีการจับกุมของแซ็คพุ่งมาทางผม ร่างเพรียวหลบหลังผมแล้วแลบลิ้นปลิ้นตาส่วนคนตัวโตพอเห็นว่าเป็นผมที่กำลังยิ้มและโบกมือให้เขาก็ชะงักแล้วเดินกลับไปทางเดิมทันที
“อะไรวะ ทะเลาะกันอ่อ?
“เอ่อ...”
“แฟนกันก็งี้แหละ มีกระทบกระทั่งเป็นธรรมดา รีบไปเคลียร์กันป่ะ”
น้ำฝนผลักหลังผมให้ไปหาแซ็ค ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆแล้วเดินตามแผ่นหลังกว้างไปแต่ว่าพอผมตั้งท่าจะพูดแซ็คก็หยิบกระเป๋าตัวเองย้ายไปนั่งที่น้ำฝน
“อ่าวๆๆ แล้วฉันจะนั่งไหนล่ะยะ”
“ที่ไหนมีเก้าอี้เธอก็ไปนั่งสิ”
“พูดงี้ก็สวยสิ”
“นี่สวยเหรอ เห้ยพวกมึง ยัยนี่สวยเหรอ”
“โห่~~~~~~~” พวกผู้ชายหลังห้องโห่ใส่พร้อมกลับคว่ำนิ้วโป้งลง
แซ็คกวนประสาทจนน้ำฝนโมโหเดินกระฟัดกระเฟียดมานั่งข้างผมที่เดิมเป็นที่ของแซ็คก่อนจะบ่นๆๆแล้วหันไปส่งสายตาอาฆาตให้แซ็คที่แค่ยักคิ้วกวนประสาทกลับมาน้ำฝนก็โมโหได้
“ไอ้เหมียวไม่ต้องไปง้อมันแล้ว ปล่อยให้มันโกรธแล้วเลิกๆกันไปเลย แม่งจะรอสมน้ำหน้ามัน!”
“น้ำฝน” ผมเรียกปราม
“ก็ดูมันดิ ขอแช่งให้นิ้วก้อยตีนมันเตะขาโต๊ะวันละสิบรอบ!”
“T^T” เจ็บแทนเลย
คนเขาเข้าใจผิดกันไปหมดว่าผมกับแซ็คเป็นแฟนกันเพราะเราตัวติดกันกว่าเพื่อนคนอื่น เวลาทำกิจกรรมอะไรก็จะไปทำด้วยกันตลอดแล้วยิ่งมีน้ำฝนที่ดูจะสนิทกับเรามากที่สุดพูดแบบนั้นออกไปเพื่อนๆก็เลยเข้าใจผิดเรื่องผมกับแซ็คไปใหญ่
ผมพยายามสลัดเรื่องทุกอย่างออกจากหัวแล้วตั้งใจเรียนคณิตศาสตร์วิชาโปรด...โปรดออกไปจากชีวิตผมได้มั้ยยยย T^T เฮ้อออออ ยังดีที่มีน้ำฝนคอยให้คำปรึกษาแลกเปลี่ยนความคิดให้เข้าใจไปด้วยกัน ถ้าเป็นแซ็คเขาจะเรียนเก่งและทำโจทย์ได้เร็วมาก เวลาผมถามอะไรเขาจะอธิบายแบบคนที่ฉลาดแล้ว ซึ่งผมไม่เข้าใจ
“ผิดไปนิดเดียวเองอ่ะไอ้เหมียว”
“ถ้าผิดตั้งแต่ต้นก็ผิดไปเรื่อยๆจนถึงคำตอบเลยล่ะ”
“แต่มันยังไม่น่าเจ็บใจเท่าอาจารย์ให้เวลาเราทำครึ่งชั่วโมงแต่นางใช้เวลาเฉลยสามสิบวิ =_=”
“นั่นสิ”
“เจ็บใจๆๆๆ” น้ำฝนทำหน้าเจ็บใจหรือหน้าหมั่นเขี้ยวผมก็ไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆโดนเธอดึงแก้มเจ็บมาก!
“เจ็บแล้ว T_T”
“นิ่มไปถึงไหนเนี้ยยยยยย”
ผมอาจจะง่วงนอนด้วยเลยทำให้ผิดพลาดได้ ปกติวันที่ผมง่วงนอนจะมีเฉพาะวันที่ผมต้องหลับดึกและตื่นเช้ามาทำอาหารส่ง แต่วันที่ผมหลับเต็มอิ่มผมจะไม่เคยหลับในห้องเรียนเลยนะครับ
“แซ็ค เล็กมีเรื่องจะคุยด้วย”
ตอนพักกลางวันผมพยายามเข้าไปคุยกับแซ็คอีกครั้ง น้ำฝนได้แต่ตบไหล่ให้กำลังใจผมแล้วเดินออกไปหาข้าวกินกับเพื่อน ส่วนพวกผู้ชายคนอื่นที่คุยกันว่าจะไปกินข้าวและเตะบอลกับแซ็คต่อก็บอกแซ็คว่าจะไปก่อนเหมือนกัน
“...”
“แซ็คยังโกรธเล็กอยู่เหรอ” พอในห้องเหลือแต่ผมกับแซ็คผมจึงพูดขึ้นทำลายความเงียบ
“เล็กไม่ฟังที่แซ็คบอกเลย”
“พี่เอิร์ธเขามีเหตุผลที่ต้องไปนะ”
“คือ?”
“เขาไม่ได้บอกทั้งหมดแต่เขาบอกว่ามีเหตุผล”
“เหอะ”
“แต่เขาไม่ได้ไปเพราะเขาไม่ได้รักเล็ก หรือเขาเกลียดเลยนะ” ผมยืนยันหนักแน่น
“มันบอก ก็เชื่อมัน?”
“กะ ก็เชื่อ แต่ว่าทำไมแซ็คต้องเกลียดพี่เอิร์ธขนาดนั้นด้วย”
“เพราะมันทำให้เล็กร้องไห้ มันทำให้เล็กเสียใจไง แล้วก็เพราะ...”
แซ็คลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะดึงร่างผมเข้าไปปะทะอกกว้าง ใบหน้าคมยื่นเข้ามาใกล้จนผมต้องเบี่ยงหน้าหนี
“...เพราะมันกำลังจะแย่งเล็กไปอีก”
“อื๊อ แซ็ค!”
ทันทีที่พูดจบแซ็คก็กดริมฝีปากลงมาที่ปากผมแต่แตะกันไม่ถึงสามวิผมก็ดิ้นออกมาจากการเกาะกุมของเขาอย่างง่ายดายแล้วจึงเดินเร็วๆหนีออกจากห้องมา พอเห็นว่าแซ็คไม่ได้ตามมาผมก็ลดความเร็วลงพร้อมกับยกมือจับริมฝีปากตัวเอง ไม่...
...ไม่เหมือน
ผมรู้สึกขนลุกและไม่ชอบเมื่อต้องถูกแซ็คจูบ ไม่เหมือนกับพี่เอิร์ธที่ผมเอาแต่เขินและทำตัวไม่ถูก
ตอนแรกจากที่แซ็คไม่คุยกับผมแต่ตลอดบ่ายจนจะถึงเวลากลับบ้านกลายเป็นเราไม่คุยไม่มองหน้ากันไปแล้วครับ ผมไม่ได้โกรธนะแต่ผมไม่มีอะไรจะคุยกับเขาแล้ว ความจริงที่แซ็คบอกก็คือเขากลัวพี่เอิร์ธแย่งผมไป นั่นมันไม่เกี่ยวกันซักหน่อย ถึงผมจะเป็นแฟนกับพี่เอิร์ธแต่ผมกับแซ็คก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
เดี๋ยวนะ... เป็นแฟนกับพี่เอิร์ธงั้นเหรอ?
-//////////////////////////////////////////////////////-
คิดอะไรเนี้ย!
‘นี่ว่าที่สามี จำไว้’
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมคำนี้ถึงได้ตามหลอกหลอนผมอย่างนี้ โอ๊ยออกไปจากหูจากหัวผมสักทีเถอะ เบื่อที่จะหน้าแดงแล้ว!
“อคิราห์”
ชอบมาทำหน้าหล่อๆแล้วพูดอ่อยผมอย่างนี้ก็แย่สิ
“อคิราห์”
แล้วอีกอย่างคือพี่เอิร์ธเป็นเหรอ เป็นเกย์เหรอ แต่คงไม่ใช่หรอกผมเห็นเขาชอบหว่านเสน่ห์ใส่ผู้หญิงสวยๆหุ่นดี นมโตๆจะตาย อย่างตอนไปเดินห้างด้วยกันก็ยิ้มให้เขาไปทั่ว
“อคิราห์!”
“ไอ้เหมียวฟังอาจารย์ก่อนนนน” น้ำฝนสะกิดผม
“คร้าบบบบบ”
“รู้มั้ยว่าตอนนี้เขาพูดเรื่องอะไรกัน”
“คือ...” ผมหันไปขอความช่วยเหลือจากน้ำฝนที่เอามือป้องปากบังอาจารย์แล้วขยับปากมุบมิบบอกว่า... เอ่อ หันชิด ไม่ๆ ห่านบิน อะไรอ่ะ =_= จานบินเหรอ หรือว่าห่านหัน
“หันไปไหนอ่ะ”
“งานวิทย์โว้ยยยย”
“อ๋อ” งานวิทยาศาสตร์ที่จะจัดขึ้นสัปดาห์หน้านี้เป็นวันที่เด็กทุกคนรอคอยเพราะว่าเป็นวันที่ไม่มีเรียนและสามารถเข้างานได้เก้าโมงครับ เป็นวันที่สบายที่สุดในภาคการศึกษา
“เอาล่ะๆๆ พอละ จากนี้ก็ตั้งใจฟังด้วยแล้วกัน”
“ครับ T_T”
“อาจารย์จะให้จับกลุ่มกันกลุ่มละ 5 คนแล้วมารับงานที่อาจารย์จะมอบหมาย อาจารย์จะไม่แบ่งงานตามความสามารถเพราะเชื่อว่าทุกคนสามารถทำได้ ฉะนั้นพอแบ่งกลุ่มได้แล้วออกมาจับฉลากเลยค่ะ”
ประชากรห้องม.4/4 แตกหือไล่อยู่กลุ่มกับคนนั้นคนนี้ ทุกทีผมจะอยู่กลุ่มกับแซ็คแต่ดูเหมือนครั้งนี้คงไม่ คิดแล้วก็อดเศร้าไม่ได้ เราจะไม่คุยกันไปถึงวันไหนเนี้ย ความเป็นเพื่อนนับสิบปีจะต้องเสียไปเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้น่ะนะ
“เอาน่าไอ้เหมียว มาอยู่กลุ่มกับพวกฉัน ปล่อยไอ้แซ็คไปอยู่กับพวกสำมะเลเถอะ น่ามคาญ”
“โอเคครบนะ 5 คน เดี๋ยวฉันไปจับฉลากเอง”
พอทุกกลุ่มส่งตัวแทนไปจับฉลากหน้าห้องแล้วก็เริ่มได้ น้ำฝนได้จับเป็นคนที่สามแหน่ะ สาวๆกลุ่มแรกเขากรี๊ดลั่นเพราะได้จัดแสดงผ่าดูภายในกบ กลุ่มที่สองโชคดีหน่อยที่ได้ไปหาหัวใจหมูมาแสดง
“พวกแกโปรดเคารพมืออันศักดิ์สิทธิ์ของฉันด้วยนะ” น้ำฝนหันมาพูดกับกลุ่มของเราพร้อมกับทำมือเป็นรูปหัวใจ “ฉันเชื่อว่าสิ่งที่จะได้นี้...”
“พอๆๆๆ รีบจับเลยชลธาร เพื่อนเขารีบกลับบ้านกันก็พูดมากอยู่ได้”
“ค่ะจารย์” ยังไงน้ำฝนก็หันมาแล้วเอากำปั้นทุบไปที่อกตัวเองสองที นี่เราแค่จับฉลากเลือกหัวข้อจัดแสดงในงานวิทยาศาสตร์นะครับ ไม่ใช่จับฉลากไปเกณฑ์ทหาร อะไรจะต้องพิธีรีตองขนาดนั้น
“จับได้แล้ว สวดมนต์ไปทำไมของเธออีก”
“ค่าๆๆๆ”
T_______________________T
“อสุจิอ่ะ พวกแก อสุจิล่ะ กรี๊ดๆๆๆ”
น้ำฝนเยอะแบบนี้ทีไรรู้สึกว่าผมจะซวยตลอดเลย
ผมเดินคอตกลงลงมาจากตึก กลุ่มของพวกผมเลือกจับได้อสุจิแหละ และที่สำคัญ...ผมเป็นคนเดียวในกลุ่มที่มีอสุจิด้วย แต่ๆๆๆๆๆ แต่ผมจะเอามันออกมายังไง!! T^T จะแลกหัวข้อกับกลุ่มกบพวกเขาก็มีแต่ผู้หญิง จะแลกกับกลุ่มแซ็คที่ได้หัวข้อปอดพวกนั้นก็ไม่ยอม
อยากจะรีบกลับบ้านไปเสิร์ชหาข้อมูลแต่ติดที่ต้องไปซื้อของเตรียมทำอาหารส่งวันพรุ่งนี้ ไม่มีแซ็คไปส่งเหมือนที่พี่เอิร์ธเคยบอกไว้จริงๆด้วย เอาเถอะ รถเมล์ก็ได้ วันนี้ซื้อของไม่เยอะกะว่าจะทำไก่ผัดขิงกับไข่ดาวง่ายๆ
ปรี๊นๆๆ
รถเบนซ์สีดำกับป้ายทะเบียนสีแดงมีเลขที่ผมจำได้ขึ้นใจแม้จะเห็นแค่ครั้งเดียว พี่เอิร์ธ
“พี่เออมาทำอะไรที่นี่ฮะ”
“มาเรียนมั้ง”
“ ;( ”
“ขึ้นรถดิ”
ผมเปิดประตูขึ้นไปโดยไม่ต้องรอให้เขาบอกซ้ำก็จารจรเริ่มติดขัดเพราะรถพี่เอิร์ธแล้วน่ะสิ ยิ่งเวลาเลิกเรียนนี่ยิ่งแล้วใหญ่ ผมเก็บถุงกระป๋องใส่อสุจิเก็บเข้ากระเป๋าแต่คนตาไวก็ถามขึ้นเสียก่อน
“นั่นอะไร”
“ไม่มีอะไรฮะ”
โดนหรี่ตามองเลยต้องล้วงออกมาให้ดูว่ามันเป็นกระป๋องธรรมดาๆทั่วไป
“คุ้นๆ”
“หือ”
“เหมือนจะเอาไว้เก็บอะไรสักอย่าง”
ทำเป็นคิดไม่ออกแต่พี่มันยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์อ่ะฮืออออ T_T ต้องรู้แล้วแน่ๆยังไงพี่เอิร์ธก็ต้องผ่านการเรียนมัธยมมาก่อนนะ ผมรีบเก็บเข้ากระเป๋าก่อนพี่มันจะคิดเรื่องแกล้งผมออก
“จะใช้วันไหน”
“ใช้อะไร ไม่ได้ใช้สักหน่อย”
“อ้วนทำเป็นหรือเปล่าน่ะ”
“เป็นสิ!”
“เรื่องนั้นจริงๆด้วยสินะ หึหึหึ”
“เรื่องนั้นน่ะเรื่องไหน”
“สเปิร์ม?”
ผมเงียบ นี่พี่เอิร์ธหรือกูเกิ้ลเนี้ยรู้ไปซะหมดทุกเรื่อง! ผมบอกว่าไปว่าทำเป็นแต่ที่จริงแล้วผมไม่เคยคิดเรื่องนี้เลยนะครับ หรือว่า...
“พี่” ผมเรียกพี่เอิระเสียงแผ่วอย่างไม่มั่นใจ
“ครับ”
“ขะ ขอหน่อย”
“จะเอาอะไร”
“อ...อสุจิ T^T”
ทำไมรังสีความชั่วมันแผ่ซ่านไปเต็มรถเพียงแค่ใบหน้าหล่อเหลานั้นยิ้มมุมปากและดวงตาคมมีแววร้ายกาจขึ้น พี่เอิร์ธเร่งความเร็วรถขึ้นจนผมรู้สึกได้ก่อนจะหักเลี้ยวเข้าโรงแรมชื่อดัง มีพนักงานมารับรถไปเก็บส่วนพี่เอิร์ธก็ลากจนแทบจะอุ้มผมขึ้นไปชั้นบน
“พี่! พี่จะพามาโรงแรมทำไม ไม่เอา จะกลับ!!”
“ทำเพื่อน้องเลยนะเนี้ย”
“ไม่ต้องทำเพื่อน้อง ปล่อยยยยย”
คนทั้งล๊อบบี้หันมามองผมแต่ไอ้คนหน้าด้านสนใจที่ไหนแบกผมขึ้นบ่าแล้วตรงไปที่ลิฟต์โดยไม่ต้องติดต่อที่เคาท์เตอร์ทำให้คิดได้ว่ามันอาจจะจองโรงแรมไว้ล่วงหน้าเพื่อพาผมมา... >////<
“ไม่เอานะ ถ้าพี่ทำอะไรน้องจะโกรธ!”
ผมบอกตอนที่พี่มันปล่อยผมให้ยืนในลิฟต์ ไม่บอกเปล่าทุบอกพี่เอิร์ธไปหลายที ก็ผมกลัวนี่ ถ้าพี่มันจะทำอะไรผมจริงๆผมไม่มีทางสู้ได้แน่ แล้วผมก็ยังไม่พร้อมด้วย คือ นี่มันแค่อาทิตย์เดียวเองน้าาาาาา
“โอ๊ย พี่เจ็บนะอ้วน”
“ก็ปล่อย”
ผมดิ้นเพราะถูกรวบตัวไปกอด มือก็กดลิฟต์ไปมั่วๆจนพี่เอิร์ธต้องจับข้อมือผมไว้ทั้งตัวแขนขาถูกร่างสูงล๊อคไว้ซะหมดจนขยับไม่ได้
“ดิ้นทำไม จะเก็บอสุจิให้เนี้ย”
“ห๊ะ” ผมนิ่ง
“จะเอามั้ย”
“อะ เอา”
“นิ่ง!”
“ไม่ได้จะทำอะไรใช่มั้ย”
“ไม่ได้จะทำอะไรหรอกน่า”
ผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่อีกใจนึงก็ระแวงร้อยยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่หาย
“แล้วทำไมต้องมาโรงแรมด้วย”
“ก็พี่อยู่ที่นี่”
“อยู่ที่นี่? ไม่ได้อยู่บ้านครูแอฟเหรอ”
“ก็อยู่ อยู่สองที่”
ผมงงๆแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อเพราะลิฟต์เปิดออกพี่เอิร์ธก็จูงมือผมพาไปที่ห้อง ถึงจะไม่ใช่โรงแรมที่ดีที่สุดแต่ห้องนี้น่าจะเป็นห้องที่แพงเอาการเพราะการตกแต่งที่หรูหราและแยกสัดส่วนห้องชัดเจนกว้างขวาง พี่เอิร์ธเดินเข้าไปในครัวและยกน้ำกับขนมมาให้ผมกิน
“นี่ฮะกระป๋องใส่”
“ตอนนี้ยังไม่มีอารมณ์”
“พี่! T/////////////////////////T”
“ถ้าอยากให้มี...”
“...”
“...ก็ต้องช่วยกัน”
-----------------------------------------
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์ค่ะ
-
บ้าจริง บ้าๆๆ พี่เออแกล้งเด็กอ่ะ
มาให้ช่งให้ช่วยอะไรเล่า เขินแทนน้องเล็กซ์โว้ยยย
ว่าที่สามีน่ะใช่ค่ะ แต่รุกเร็วไปหน่อยนะคะคุณเพ่
:oo1:
-
แพรวพราวขึ้นนะพี่เออ
-
ค้างมากกก พี่เออเจ้าเล่ห์อย่างนี้ น้องเล็กจะทันไหมเนี้ย
-
อร๊ายยยย รีบช่วยสิๆๆ :hao6:
-
ช่วยเลย
ช่วยเลย
ช่วยเลย ..
:katai2-1:
ไม่ใช่แล้ว อิพี่เออ น้องเล็กของเรายังเด็กน้อยอยู่เลยนะ
เป็นแค่ "ว่าที่" ต่อไป 55555
:katai3:
-
ต้องช่วยกันนะน้องเล็กก5555 ขอให้ได้หลายๆตัวเลย5555
-
น้องเล็กหลงกลพี่เออ ตกลงเป็นแฟนไปแร้นนนน
สบายพี่เออล่ะที่นี้ 5555555
แต่เรื่องเก็บอสุจินี่...^//////^...น้องเล็กสนุกแน่ อิอิ
-
แหมมมม เจ้าเล่ห์นักนะ พี่เออ!!
-
งานเข้าละน้องงงงง 55555
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เพื่อประโยชน์ส่วนรวม ช่วยๆกันนะ อิอิ
-
แหมแหมมม พี่เออ! เจ้าเล่ห์จริงๆ น้องเล็กหนูจะตามพี่เค้าทันมั้ยเนี่ย
-
พี่เออ เจ้าเล่ห์กับเลวมันมีเส้นบางๆกั้นไว้ 5555
-
ให้น้องช่วยทำอารมณ์ใช่ไหมล่ะ :hao6:
-
อิพี่เออนี่ ยิ่งแก่ยิ่งเจ้าเล่ห์นะ 555555
-
พี่เออเก็บทุกดอกจริงๆ
-
พี่เออเจ้าเล่ห์ ฮาาาา
-
สงสารน้องเล็กเลย เข้าทางพี่เออขนาดนี้ 5555
-
ลุงเออจะกินเด็กอ้วน!!
-
พี่เออจะให้น้องเล็กช่วยยังไงไหนบอกซิ ลุ้นๆๆตอนหน้า :z1:
-
อ้วนน่าร้ากกก พี่เออ น่าร้ากก
-
ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย. น้องเล็กจะตกหลุมพรางพี่เออซะแล้ววววว
พี่เออมันร้ายยยยยยย. :-[
-
เสร็จแน่ๆน้องเล็ก
-
ยอมใจพี่เออ 555
เก็บทุกเม็ดจริงๆ อ้วนน้อยจะได้ไปซื้อของไหมคะพี่
-
โอ้ยยยยยยย กรี๊ดดดดดดด
ทำไมน้องเล็กน่ารักอย่างนี้
โตมายิ่งน่ารักๆๆ
-
อิพี่เออแกล้งน้องตลอด 5555
-
:-[ :-[ :-[ พี่เออออออออออ...จะให้น้องช่วยทำรายยยยย.. :hao7: :hao7: :hao7:
-
พี่เออจะช่วยน้องเล็ก หรือน้องเล็กจะช่วยพี่เออ :hao6:
-
พี่เออหลอกเด็กตลอดอ่ะ ถึงตอนนี้ก็ยังติดคุกนะเฟร้ยยย!! น้องยังไม่ 18 เลย
-
พี่เออนี่มันเจ้าเล่ห์ที่สุด
เก็บทุกเม็ดไม่ให้เหลือเจงๆ
"ถ้าอยากให้มี.. ก็ต้องช่วยกัน"
ง่อววว
ให้ช่วยอะไรอ่ะ
เราใสๆ ตามไม่ทันนนน
งืออออ :hao6:
-
อ๊ากกกกก ค้าง :katai1:
อิพี่เออ อิขี้แกล้ง
สงสารน้องเล็กจุงเบย :hao6:
-
พี่เอออออจะทำไร
-
ความรู้สึกมันบอกว่าพี่เอิร์ธคงเป็นได้แค่ "ว่าที่สามี" ไปอีกนานนนนน 5555
-
อยากจะหยิกแก้มน้องเล็กสักที อ่านแล้วหมั่นเขี้ยว :man1:
เข้าใจพี่เออละ อยู่ใกล้กันคงจะอยากจะฟัดสักสิบรอบสินะ
ก็น้องเล็กยังเด็ก พี่เออก็เลยชอบแกล้งน้องให้สับสน
ใจเย็นนะ น้องโตกว่านี้อาจจะเข้าใจอะไรมากขึ้นก็ได้
ภาวนาให้น้องเล็กปลอดภัยจนกว่าจะเข้ามหา'ลัยดีกว่า
ให้พี่เออมันแห้งเหี่ยวไปอีกสักสามสี่ปีเป็นการเอาคืน :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
รีบๆช่วยกัน จะได้เก็บอสุจิไวๆนะน้องเล็กกกก
-
มารอน้องเล็กกับพี่เออ มาเร็วๆนะ
-
คราวหน้างานต่อ...ไม่อยากคิด
-
คิดถึงน้องเล็กกกกกก
-
ตอนต่อไปจงมาๆๆ
-
อ่านทันแล้ววววว น้องเล็กน่ารักน่าฟัดมากอะ ส่วนพี่เออนี่พอน้องมันโตละต่อมหื่นก็เริ่มทำงานเลยนะ ฮ่าๆๆ รอตอนต่อไปจ้ามาเร็วๆเน้อ
-
กรี๊ดๆ ว้ายๆ พี่เอออ่ะ พูดไรก็ไม่รู้ มาช่งมาช่วยอะไร ว้ายๆ :hao6: :hao6: :hao6: แฮ่ๆ
-
:katai1:
-
22
“ถ้าอยากให้มี...”
“...”
“...ก็ต้องช่วยกัน”
“OoO”
อ้วนน้อยทำตาโตอ้าปากกว้างอย่างตกใจก่อนที่มันจะมองซ้ายมองขวาหาทางหนีทีไล่ มือเล็กก็ค่อยๆเอื้อมไปหยิบกระเป๋าเป้ของตัวเองกะจะไม่ให้ผมรู้ตัว แต่กูรู้คร้าบบบบบ รู้ด้วยว่าได้จังหวะแล้วเด็กมันวิ่งแน่นอน
“คือ คือ นึกได้ว่ามีการบ้านเยอะน่ะ อ๊ะ!”
พออ้วนน้อยกำลังจะลุกผมนี่รีบคว้าเอวบางให้ล้มมานั่งทับบนตกทันทีพร้อมกับรัดตัวไว้ไม่ให้ดิ้นหลุด
“งานเรานะอ้วน ปัดความรับผิดชอบเหรอ”
“ไม่ใช่นะ แต่ว่า...”
“แต่ว่าอะไรหืม?” ผมจับปลายคางเล็กให้หันมาสบตา แก้มใสขึ้นสีเรื่ออย่างน่าเอ็นดู แค่โดนกอดโดนจ้องอ้วนน้อยก็ทำอะไรไม่ถูกแล้ว
“แต่ว่ามันเรื่องส่วนตัว”
“ถ้าน้องโอเคมันก็ไม่มีเรื่องส่วนตัว” ผมใช้ปลายนิ้วลูบแก้มนิ่ม
“...”
“โอเคมั้ย?”
ถามไปอย่างนั้นเองแหละเพราะไม่ต้องรอให้ได้คำตอบผมก็ประกบปากเล็กที่โคตรจะนิ่มนั่นก่อนจะขยับให้ไอ้อ้วนเคลิ้มอย่างนุ่มนวลและเพิ่มความหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆจนได้ยินเสียงครางแผ่วจากคนตัวเล็ก แขนเล็กที่ดันอกผมไว้ในตอนแรกเปลี่ยนมาจิกเสื้อผมแน่น
ผมช้อนร่างเล็กขึ้นแล้วพาไปที่เตียงทั้งๆที่ปากเรายังไม่แยกจากกัน ยิ่งวางบนเตียงยิ่งสะดวกที่จะรุกรานเข้าไปในโพรงปากของอ้วนน้อย ลิ้นผมเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กอย่างหยอกล้อ พอเห็นว่าคนตัวเล็กทำท่าจะหายใจไม่ทันก็ผละออกไปดูดดึงกลีบปากบางก่อนจะรุกต่อ
ร่างกายเราสองคนเบียดชิดกันจนแทบจะไม่มีช่องว่าง ผมอาศัยจังหวะที่อ้วนน้อยสติหลุดลอยไปไกลปลดกระดุมเสื้อนักเรียนออกก่อนจะลูบไล้เอวบางอย่างเพลินมือเรื่อยขึ้นไปถึงยอดอกเล็ก เพียงแค่สะกิดเบาๆร่างบางก็สะท้านเฮือกแล้วครางอย่างเสียวซ่าน ผมผละจากริมฝีปากหวานไปซุกไซร้ที่ซอกคอหอมกรุ่มซึ่งเจ้าของเขาแหงนหน้าครางเสียงหวานอย่างลืมตัวปล่อยให้ผมได้จัดการอย่างทุกอย่างได้อย่างถนัด
“อื๊อ! พี่ อ๊าาาาา”
อ้วนน้อยแอ่นอกขึ้นรับกับปากผมที่ครอบครองยอดอกสีชมพู ผมดูดดึงและระรัวลิ้นส่วนอีกข้างก็ใช้มือขยี้สลับกันไปมาทั้งสองข้าง มือเล็กบีบและจิกมือเข้าไปที่ต้นคอผมเพื่อระบายความเสียวซ่าน ผมเลื่อนลงไปปลดเข็มขัดของอ้วนน้อยออกและปลดซิปกางเกงนักเรียนเรียบร้อย
“พี่เออ อย่า อ๊ะ มะ... อา อ๊า พี่!”
ผมล้วงมือเข้าไปในกางเกงในสีขาวตัวจิ๋ว จับเข้ากับส่วนที่อ่อนไหวง่ายของอ้วนน้อยที่มันแข็งตัวขึ้นมาอยู่แล้ว แค่ขยับมืออีกนิดหน่อยมันก็พร้อมเต็มที่ แต่พอผมจะเลื่อนลงไปใช้ปากกับท่อนสีขาวสะอาดของมัน อ้วนน้อยกลับดึงผมแล้วส่ายหน้าห้ามไว้เสียก่อน
นี่เห็นแก่ใบหน้าน่ารักเหยเกด้วยความเสียวนั่นหรอกนะ ถึงยอม หึหึหึ
ผมยกร่างอ้วนน้อยที่อ่อนแรงมานั่งซ้อนตักผมไว้ มือข้างหนึ่งก็ยังหยอกเย้าอยู่กับยอดอกทั้งสองข้างของอ้วนส่วนอีกข้างก็ทำหน้าที่กับกึ่งกลางลำตัวของอ้วนน้อย
“พี่ อ๊ะ พี่เออ ฮ่ะๆๆ อ่า”
ผมขยับมือเร็วขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับปากที่ยังคลอเคลียอยู่กับใบหน้าเล็กทั้งจูบทั้งหอมซุกไซร้ไม่หยุดโดยเฉพาะตรงติ่งหูที่ไอ้อ้วนจะเซนซิทีฟเป็นพิเศษจนกระทั่งแผ่นหลังบางที่พิงอกผมอยู่จะเกร็งแล้วกัดริมฝีปากที่บวมเจ่อของตัวเองแน่น ผมถึงขยับมือให้เร็วขึ้นจนกระทั่งอ้วนน้อยกระตุกร่างแล้วปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นออกมาเลอะเต็มมือผม
ร่างเล็กทิ้งร่างลงพิงอกผมเหมือนเดิมแล้วหายใจหอบแฮ่กๆราวกับไปวิ่งมาราธอนมางั้นแหละ เด็กน้อยเอ้ย!
“ปล่อย!”
พอได้พักให้ผมได้กอดได้จูบอยู่พักหนึ่งก็เริ่มแผลงฤทธิ์ ผมคลายกอดออกนิดหน่อยไอ้อ้วนน้อยก็พุ่งออกไปจากตักผม ดึงผ้าห่มที่อยู่ปลายเตียงมาคลุมโปงแล้วดีดดิ้นอยู่ในนั้น
“ไหนว่าจะไม่ทำอะไรไงวะ!!!!!”
เขาขึ้นวะแล้วครับ ฮ่าๆๆ
“ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ นี่”
ผมจะดึงผ้าห่มออกแต่เด็กมันทุบแขนผมแล้วพันๆตัวเองกับผ้าห่มให้ผมหาปลายไม่เจอ ผมกลัวมันหายใจไม่ออกเลยยอมถอยทัพออกมาหยิบทิชชู่เช็ดคราบน้ำสีขาวออกทิ้งพร้อมกับสังเกตการณ์ไอ้ก้อนผ้าห่มนั่นไปด้วย
“นี่นะไม่ได้ทำ!”
“masturbation ไม่ใช่อะไรนี่หว่า”
“ขี้โกง!”
สมัยเรียนผมก็เก็บอสุจิไปตั้งแสดงเหมือนกันแต่สำหรับผมตอนนั้นมันเป็นเรื่องชิวมาก รีดอสุจิง่ายกว่าทำกับข้าวเป็นไหนๆไม่เห็นจะต้องลำบากใจจนต้องมาขอของคนอื่นเลย แล้วตอนเรียนมหาลัยเพื่อนต่างคณะก็เคยมาขอไปทำวิจัยอยู่เถอะ
“จะทำพี่กลับบ้างมั้ยล่ะจะได้ไม่โกงกัน”
“ทะลึ่งแล้ว”
“ไม่ทำก็ไม่ทำดิ ทำเองก็ได้”
ว่าแล้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ใครเห็นภาพตอนไอ้อ้วนน้อยอยู่ในอารมณ์นั้นมันก็ต้องขึ้นเหมือนผมนั่นแหละ อ้อ แต่ไม่มีทางที่ผมจะให้ใครเห็นแน่นอน ใครกล้ามาเห็นกูจะยิงทะลุกระบอกตาอ่ะเอาดิ =_= ใบหน้าแดงก่ำกับดวงตาใสหวานเยิ้มไปด้วยแรงอารมณ์กับร่างบางที่บิดด้วยความสยิว เสียงที่ครางหวานเสียงดังนั่นก็อีก ซี๊ดดดดด ผมขยับมือตัวเองให้เร็วขึ้นไม่นานก็ปลดปล่อยออกไปแต่ยังรู้สึกไม่พอ ยิ่งคิดถึงภาพอ้วนน้อยแล้วมันยิ่ง... พอเอาน้ำเย็นๆลูบหน้าลดความฟุ้งซ่าน ไม่มีทางที่ผมจะใช้มือตัวเองอย่างนี้อีกเด็ดขาด ถ้าจะต้องเป็นมือใครจะต้องเป็นของไอ้อ้วนหรือไม่ก็ตรงช่องทางด้านหลังที่...
“อ๊ากๆๆๆ”
ผมเอาน้ำลูบหน้าตัวเองแรงๆ T^T อยากแต่ทำอะไรไม่ได้ อยากตายโว้ยยย
ก๊อกๆๆ
“พี่!”
“ไม่ได้เป็นอะไร สบายดี T_T”
ผมเปิดประตูออกมาอ้วนน้อยใส่เสื้อใส่กางเกงครบชุดแต่...
“จะทำอะไร!”
“ติดกระดุมผิดเนี้ยเห็นมั้ย” แม่งเลื่อนไปเม็ดนึงที่ไม่ได้ติด มันก็ไม่ได้สงสัยเลยนะว่าทำไมรูกระดุมมันเหลือ คงจะรีบจัด =_=
“เอ่อ แล้วได้มั้ย”
“อะไร”
ผมแอบๆเหล่มองไอ้อ้วนน้อยที่ยืนหันหลังไปแกะกระดุมติดเองใหม่ไม่ยอมให้ผมจับตัวเขาอีก หึหึหึ
“ก็นั่นไง กระป๋องเก็บ”
“อ๋ออออออออออ ไม่ได้เก็บอ่ะ”
“ห๊ะ”
เขาทำอะไรกับตัวบ้างไม่ได้รู้เรื่องเลยสินะเนี้ยสติคงหลุดลอยเพราะเพิ่งเคยรู้สึกเพิ่งเคยลอง
“ไม่ได้เก็บ”
“หมายความว่าไง!”
“หมายความว่าไม่ได้เก็บJ”
ไอ้อ้วนตาโตอ้าปากพะงาบๆอย่างกับไม่รู้ว่าจะสรรหาคำไหนมาด่าผมให้แรงถึงกึ๋นดี แก้มกลมและดวงตาเริ่มแดงก่ำบวกกับเส้นผมที่ยุ่งเหยิงเห็นแล้วมันอยากแกล้งจริงๆ
“ไปไหนๆ ฟังก่อนดิ”
ผมรีบรวบตัวไว้เมื่อไอ้อ้วนมันเดินกระแทกไหล่ผมจะออกไป
“ใช้อาทิตย์หน้าไม่ใช่เหรอ เก็บตอนนี้ลูกก็แห้งตายคากระป๋องหมดดิ” ผมพูดกวนๆ
“...”
“...”
“อะ ไอ้คนบ้า!!! บ้าๆๆๆๆ ถ้ารู้อย่างนั้นแล้วจะ... จะทำทำไมห๊ะ! จะทำทำไมตั้งแต่แรก ไอ้คนเลว ถอยไปเลยนะ!”
ตอนนี้อ้วนน้อยโกรธจัดมากโกรธจนตัวสั่น ความโกรธทำให้พลังของไอ้อ้วนเพิ่มเป็นเลเวลสิบสามารถผลักผมให้เซได้ก่อนที่ร่างเล็กจะคว้ากระเป๋าแล้วเดินเร็วๆออกจากห้องผมไป
“อ้วน”
“ฮึก”
“อ้วนนนนนน ขอโทษษษษษษ” นอกจากจะไม่ตอบแล้วยังเอามือมาปิดหูอีก ผมเลยจะดึงมือมันออกแต่ไอ้อ้วนก็สะบัดแขนออกแรง
“ไม่ให้อภัย คราวนี้จะไม่เชื่ออะไรอีกแล้ว”
“โธ่อ้วน”
ไม่คิดว่ามันจะโกรธขนาดนี้นี่หว่า ตอนแรกกะจะแกล้งเด็กอ้วนให้อายแล้วก็กระชับความสัมพันธ์สนองนี้ดตัวเองด้วย ผมกำลังจะพูดง้อต่อแต่ลิฟต์ก็มาถึงเสียก่อน อ้วนน้อยผลักผมให้ห่างแล้ววิ่งเข้าไปกดปิดลิฟต์ แต่ใครจะไวเท่าเอิร์ธเอื้อการย์ล่ะ ผมรีบเอาตัวเข้าไปแทรกจนประตูลิฟต์หนีบโดนตัวดังปึกก่อนที่เซ็นเซอร์จะทำงานแล้วเปิดประตูออกอีกครั้ง
“พี่จะบ้าเหรอ! วิ่งเข้ามาทำไม”
“โคตรจุก”
ผม(แกล้ง)นิ่วหน้ากุมอกตัวงอ อ้วนน้อยจึงรีบมาจับดูตัวผม ไวกว่าความคิดกูนี่รีบรวบตัวรวบแขนรวบขาไม่ให้เด็กได้ดิ้นหลุดเลยทีเดียว
“อ๊ะ”
ไอ้อ้วนเม้มปากจิกตามองอย่างเจ็บใจที่เสียรู้ผม หมัดน้อยๆทุบอกผมให้แรงเท่าที่แขนที่ถูกรวบไว้จะทำได้ ลิฟต์มันมีเซ็นเซอร์ไม่ได้กระแทกตัวผมแรงๆสักหน่อยแค่มาแตะโดนตัวผมลิฟต์ก็เปิดอย่างรวดเร็ว เสียงดังปึงนั่นก็เพราะประตูมันต้องหยุดปิดกะทันหันเครื่องมันเลยดัง
“ขอโทษน่า ไม่ต้องทำหน้าโหดหรอก ไม่ได้น่ากลัวเลยน่าทำแบบเมื่อกี้มากกว่า”
“พี่! ทำผิดควรจ๋องนะ ไม่ใช่มากวนคนอื่นแบบนี้”
“คนอื่นที่ไหน จำไม่ได้เหรอ นี่ว่าที่สามี”
“เหอะ ก็เป็นว่าที่ต่อไป”
“โห่ รู้งี้เมื่อกี้ไม่น่าหยุดเลย ไม่งั้นได้เป็นสามีไปแล้ว”
“พี่เออ!” คิ้วเรียวขมวดยิ่งขึ้นจนจะผูกเป็นโบว์แล้ว
ผมกอดอ้วนน้อยจากด้านหลังแล้วแนบแก้มตัวเองกับแก้มนิ่ม มองภาพสะท้อนของเราจากผนังลิฟต์ แขนผมยาวจนสามารถพันรอบตัวมันได้ไอ้อ้วนน้อยตัวเล็กนิดเดียวถูกผมกอดจนจมอก ดวงตาใสอย่างกับลูกแมวก็มองภาพสะท้อนของผมที่พยายามสื่อออกไปว่าเขามีความหมายกับผมแค่ไหน ถึงผมจะม่อใครไปทั่วแล้วไงแต่ถ้าผมรักใครผมรักจริงและรักนาน อย่างเช่นคนที่อยู่ในอ้อมกอดนี่ไง
ติ๊ง!
“อ่ะ เอ่อ พี่...(_/////_)”
อ้วนน้อยดิ้นยุกยิกผมจึงคลายอ้อมแขนออกเพราะมีคนเข้ามาในลิฟต์ แต่ผมยังจับมือขาวไว้อยู่ก่อนจะค่อยๆประสานทุกนิ้วของเราเข้าด้วยกัน ถึงอ้วนน้อยจะเสไปมองทางอื่นแต่ผนังลิฟต์นี่มันสะท้อนให้เห็นหมดว่าใบหน้าใสนั่นแดงก่ำอย่างเขินอาย รู้สึกใช่มั้ย... ความรู้สึกที่ผมส่งผ่านไป
“ปล่อยสิ”
พอออกจากลิฟต์ก็กลับมาพยศเหมือนเดิม
“ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ”
“ยัง”
“แง่ะ”
“จนกว่าจะพาไปซื้อของสดที่ตลาด ดูสิ เพราะพี่เล่นอะไรบ้าๆป่านนี้ตลาดวายไปหมด”
เกือบสองทุ่ม ผมกะไว้อยู่แล้วว่าจะพาไอ้อ้วนไปซื้อของสดที่ห้างแต่พอบอกไปมันก็ปฎิเสธบอกว่าของในห้างมันแพงกว่าจะซื้อครบเงินเดือนมันก็หมดพอดี ไปซื้อของที่ตลาดมีให้เลือกเยอะแล้วก็ถูกของก็สดดีด้วย เหรอครับ... เพิ่งรู้ ผมคิดมาตลอดว่าของในห้างต้องดีที่สุดนะ
“แล้วอ้วนจะให้พี่พาไปตลาดไหนอ่ะ”
“ตลาดที่รู้จักปิดไปหมดแล้ว ไม่รู้ล่ะ ถ้าพี่หาไม่ได้ก็ไม่หายโกรธ”
“เอ้า ไม่เกี่ยวกันเลยนะ”
“อ้อๆๆ ไม่เกี่ยวใช่มะ ด๊ายยยยยย จอดตรงนี้เลยจะกลับแท็กซี่เอง”
“ไอ้-ตัว-แสบ”
“เชอะ”
ผมกัดฟันเรียกแต่ไม่ยอมจอดให้ลงแน่นอน ไอ้อ้วนน้อยสะบัดหน้าเชิดใส่มองออกไปนอกหน้าต่างเรียบร้อย งานเข้ากูละ ถ้าถามหาร้านเหล้านี่บอกมาเลยรู้หมดอยากได้แนวไหนยังไงแต่ในส่วนของตลาดนี่... T_T
ผมแชทถามเข้าไปในกลุ่มเพื่อนแต่ละคนไม่มีใครรู้เพราะพวกมันไม่ค่อยไปเดินกันไง พนักงานบริษัทส่วนมากซื้อกับข้าวกินเอา โทรถามพวกอิเคธี่ดีมั้ยมันน่าจะทำกับข้าวบ่อยอย่างเวลาปาร์ตี้มันก็เป็นคนสรรหา
“นั่นอะไรอ่ะ”
ระหว่างที่ขับรถไปเรื่อยๆเพื่อหาตลาดสดให้ไอ้อ้วนได้เดินช๊อปปิ้ง(?)ก็เหลือบไปเห็นถนนๆหนึ่งที่ผู้คนขวักไขว่แสงไฟสว่างจ้าและรถมากมายจอดอยู่รายล้อม
“ตลาดหรือเปล่า”
โอ๊ยๆๆๆๆ วนหาที่จอดรถอย่างด่วน สวรรค์เข้าข้างกูแล้ว!
.
.
.
=________=
หน้าของอ้วนน้อยเป็นแบบนี้ ส่วนหน้าผมก็ยิ้มเจื่อน นี่มันเป็นตลาดเหมือนกันนะครับ แต่ไม่ใช่ตลาดสดมันเป็นตลาดนัดที่มีพวกเสื้อผ้าของใช้อาร์ตๆแล้วก็พวกของกินเล่นทำนองนี้
“โอ๊ะ นั่นน้ำแข็งใส”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย ไหนผักไหนปลา”
“น่า ไหนๆก็มาแล้ว เดินดูสักหน่อย”
“แล้วพรุ่งนี้น้องจะได้ทำอาหารส่งหรือเปล่าเนี้ย”
ไอ้อ้วนน้อยทำหน้าห่อเหี่ยวเอามือกุมแก้มแล้วลงไปนั่งยองๆกับพื้น ผมยืนเอาขากั้นตัวมันไว้เพราะกลัวจะถูกผู้คนที่เดินกันพลุ่กพล่านเหยียบเข้าให้
“ซื้อแถวท๊อปส์ก็ได้”
“เฮ้ออออออ ก็คงเป็นงั้น”
“เดี๋ยวเลี้ยงติมไถ่โทษ”
“เอาของกินมาล่อ!”
“แล้วจะกินมั้ยตอบบบบบบ” ผมหยิกแก้มนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว ผมว่าผมเข้าใจน้องน้ำฝนละว่าทำไมถึงชอบหยิกชอบมาดึงผมไอ้อ้วนน้อยตั้งแต่เด็กจนโต
“กินสิ^O^”
ผมไปต่อแถวร้านไอติมที่มีคนมากที่สุด กว่าจะถึงคิวก็ปาเข้าไปครึ่งชั่วโมง ไอ้อ้วนน้อยเกือบกลับมาโกรธผมอีกครั้งแล้วถ้าไม่ได้กินภายในนาทีนี้
“ซื้อมาอันเดียวเหรอ”
“พี่ไม่กิน”
“ไม่กินก็ไม่บอกจะได้ไปต่อแถวเอง” แล้วมันก็บ่นไป นั่งรอสบายๆไม่ชอบชอบยืนต่อแถวเองให้เมื่อยเหรอไงไอ้เด็กอ้วนนี่
“เป็นไง”
“อร่อย^^”
“ยิ้มแก้มแตกแล้วอ้วน”
หน้ามันเรียวแต่ว่ามันมีแก้มอ่ะ ทำไมเป็นคนที่น่าบีบแบบนี้วะ
ไอ้อ้วนยื่นไอติมป้อนซึ่งมันก็อร่อยจริงๆแหละทั้งไอติมทั้งคนป้อน หึหึหึ เราซื้อของกินเล่นไปด้วยเดินดูของไปด้วย มีของใช้ของเล่นกระจุกกระจิกเสื้อผ้าแนวๆหลายอย่างที่เราผลัดกันอยากได้ ผมซื้อหูแมวสีขาวให้น้องใส่ด้วย โคตรเหมือนแมวเข้าไปใหญ่
“ครับคุณแม่ น้องเล็กขอกลับช้านิดนึงฮะ ไม่ต้องมารับฮะน้องเล็กไม่ได้อยู่ที่โรงเรียน ไม่ใช่พี่พราวฮะ คร้าบบบบบ ก็...” เขาคุยโทรศัพท์กับแม่แล้วเหล่มามองผม “...ก็ไว้ใจได้(มั้ง)ฮะ ครับบ ครับ”
ตอนบอกแม่ว่าคนที่จะไปส่งที่บ้านไว้ใจได้นี่กัดฟันพูดเชียวนะ
“อ้วน ตุ๊กตา” ผมชี้ไปที่ร้านขายตุ๊กตา
“น้องไม่เอา มีแล้ว”
มันหันหลังให้ดูประเป๋าเป้มันที่ห้อยพวงกุญแจอันเดิมเมื่อสิบปีที่แล้ว พวงกุญแจม้าโพนี่ที่ผมซื้อมาเซอร์ไพรส์ไอ้เด็กขี้งอแงอยากได้แต่ปากแข็งว่าไม่เอา ยังเก็บไว้อยู่แฮะ...
“แวะร้านนี้แป๊บนึง”
เราผลัดกันขอแวะร้านที่ตัวเองสนใจเป็นผมซะมากกว่าที่ได้ของส่วนไอ้อ้วนน้อยมักจะเข้าไปเดินดู หยิบ แล้วก็วางลงที่เดิม ผมเข้าไปทักทายพี่ที่รู้จักเขาบอกว่าได้การ์ดมาเปิดบู๊ทที่นี่ เป็นร้านกางเกงยีนส์แบรนด์นอกที่สามารถสั่งตัดได้ตามที่เราต้องการ
“น้องรออยู่ข้างนอกนะ”
“อืม พี่เท่ห์มีทิชชู่ป่าววะ”
“เออๆ รอแป๊บ”
ผมดึงทิชชูมาให้อ้วนน้อยเพราะไอติมมันเริ่มละลายเลอะมือแล้ว ผมบอกให้มันรีบกินไม่ใช่ทำหน้าฟินแล้วค่อยๆละเลียดทีละนิดๆ
เข้าร้านเขามาแล้วก็ต้องได้สักตัว สำหรับเรื่องเสื้อผ้าผมค่อนข้างใส่ใจเพราะผมต้องเข้าสังคมพบปะเพื่อนฝูงบ่อยมากเลยติดนิสัยแต่งตัวให้ดูดี แต่ถ้าอยู่บ้านส่วนตัวก็บ๊อกเซอร์ตัวเดียวไม่ก็เสื้อยืดกางเกงขาสั้นแบบสตรีทนี่แหละ ผมใช้สมาธิในการเลือกกางเกงและสลับกับมองไอ้อ้วนน้อยที่รออยู่หน้าร้านไปด้วย กินไอติมเลอะ...นั่นไม่ใช่ปัญหา ปัญหาคือมือใครมาเช็ดปากให้มัน!
“น้อง!”
“หือ O_O ตะโกนทำไมเนี้ย”
“ใคร ใครมันมาเช็ดปากให้เมื่อกี้”
“ไม่รู้เหมือนกัน เขายิ้มให้แล้วก็เดินไปเลย”
ผมมองตามมือไอ้อ้วนน้อยที่ชี้ไป แม่งงงงงง คนเยอะแบบเห็นแต่หัวดำๆทองๆเต็มไปหมด
“ไอ้พี่เท่ห์ วันหลังมาดูใหม่นะ!”
“เออ ขอบใจเว้ย!”
ไม่เอามันละกางยีนส์ไรเนี้ย ผมรับถุงใส่ของที่ฝากไอ้อ้วนน้อยไว้มาถือเองก่อนที่จะพาดแขนอีกข้างไว้กับไหล่บางพามันเบียดผู้คนที่ยิ่งดึกคนยิ่งเยอะ คนเบียดหนักเข้าผมก็ดันให้อ้วนน้อยมาเดินข้างหน้าโดยที่แขนข้างหนึ่งผมรัดเอวบางไว้ส่วนอีกข้างก็ล็อคคอไว้เบาๆ
“ร้อนมั้ย”
ผมก้มลงกระซิบถามชิดหูอ้วนน้อยที่อยู่ในอ้อมแขน ผมน่ะได้อากาศบริสุทธิ์จากที่สูงแต่ไอ้เด็กอ้วนที่สูงแค่อกผมนี่สินอกจากจะมองไม่เห็นทางแล้วยังไม่ค่อยมีอากาศหายใจอีก
“ร้อนฮะ -///-”
“ไปร้านนั้นกัน”
ผมพามันออกข้างทางไปร้านเค้กที่เหมือนอยู่ในสวน พามันไปนั่งใกล้พัดลมกลัวยุงกัด เราเลือกเค้กกันคนละชิ้นและสั่งน้ำหวานกันคนละแก้ว เหงื่อเป็นเม็ดๆไหลมาตามข้าวแก้มขาว ผมเสยผมหน้าม้ามันขึ้นแล้วซับเหงื่อออกให้
“พี่หงุดหงิดเหรอ ทำแรงจัง”
ทำแรง... ทำแรงงงงงง ทำอะไรแรงๆๆๆๆๆวะ
“ทะ ทำไร” ตะกุกตะกักเพราะไอ้อ้วนน้อยพูดจากำกวม(หรือกูคิดลึกไปเอง T^T)
“ก็พี่เช็ดจนน้องหน้าหงายอย่างนี้เลยไง” อ้วนน้อยเอนหัวเหมือนตอนที่ผมเช็ดให้มันเมื่อกี้ “พี่คนนั้นเขาคงเห็นน้องเปื้อนก็เลยเช็ดไอติมออกให้เฉยๆ”
“พี่คนนั้น!?”
“ใช่”
“อ้อ เรียกเขาว่าพี่คนนั้นด้วย”
“แล้วจะให้เรียกว่ายังไงล่ะ”
“ไอ้-คน-นั้น”
“พี่จะบ้าเหรอ>O<”
“เหอๆๆ ตอนนี้แก้มน้องก็เลอะเค้กอยู่เหมือนกัน จะมีพี่คนไหนมาเช็ดให้อีกก็ไม่รู้เนอะ”
“อ๊ะจริงเหรอ”
ไอ้อ้วนตาโตเชื่อที่ผมพูดประชดแล้วปาดแก้มตัวเองออกมาดูแต่ก็ไม่เห็นมีอะไรติดมือมาเลยมองผมด้วยสายตาคำถาม ผมเลยกวักมือให้มันเอาหน้ามาใกล้ๆแล้วแอบเอามือไปป้ายเค้กก่อนจะปาดลงไปบนแก้มนิ่มทั้งสองข้างข้างละสามเส้น
“เลอะเยอะขนาดนั้นเลย?”
“หมดละ”
“หมดแล้วจริงเหรอ ทำไมยังรู้สึกเหนียวๆ”
“ไม่ต้องไปจับ เดี๋ยวเลอะอีก”
ฮ่าๆๆ เพิ่มหนวดให้สามเส้นกลายเป็นแมวไปจริงๆเลย พอเห็นผมยิ้มได้ไอ้อ้วนน้อยก็ยิ้มตาม แม่งงงงง แมวอะไรโคตรน่าฟัดว่ะ อดจะหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปไม่ได้
“ทำไรน่ะ” มันเอนหัวไปห่างจากรัศมีวงกล้อง
“คิดว่าเขาจะถ่ายรูปตัวเหรอ เด็กอะไรหลงตัวเอง”
“ก็หันมาทำไมทางนี้”
“เอ้านั่งตรงข้ามกัน ไม่หันไปทางนี้แล้วจะหันไปทางไหน”
“ด้านข้างนู่นเลย”
“ปากนี่ดีจริงๆ” ผมจับคางเล็กส่ายไปมา
“งื้ออออ”
“จะบอกให้ว่าไม่มีใครมีรูปน้องเยอะเท่าพี่ละ”
“-//////////////////////-“
หลังจากนั้นผมพาอ้วนน้อยไปซื้อของทำอาหารตามที่เขาต้องการแล้วพากลับบ้าน ระหว่างทางที่การจราจรเป็นอัมพาตอย่างนี้ไม่น่าเบื่ออย่างที่คิดเพราะมีเด็กแชทมาโวยวายแถมยังส่งรูปเซลฟี่หน้าตัวเองตอนโมโหมาเป็นหลักฐานอีก... แมวอะไรขี้งอนจัง
-----------------------------------------------------------------------
นี่ : ไอ้แก่อะไร๊ขี้หวงจังงงง
อิเอิร์ธ : ก็เมียเด็กป่าววะ
...
:hao5: :hao5: :hao5:
ขอโทษที่อัพช้าน้าาาาา งานเยอะจริงๆๆ
ค่อยๆอ่านทีละนิดๆจะได้อ่านกันนานๆ(ช่วยได้มั้ย? ไม่น่าจะช่วยได้ 555)
-
:pig4: มีว่าที่เมียเด็กก็ต้องแบบนี้แหละนะพี่เออ. เหนื่อยหน่อยนะอย่าให้คลาดสายตาเชียว
อ้วนน้อยน่ารักน่าฟัดจริงๆเลย. หักห้ามใจยากมาก ตบไหล่พี่เออเบาๆ
-
โอ้ย น่าร้ากกกกกก พี่เออชอบแกล้งน้อง :hao5: :hao5:
-
สุดความคิดถึง...
-
พี่เออก็ชอบแกล้งน้องเหมือนเดิม
-
เย่ น้องอ้วนมาแล้ววววววว คถ
โดนแกล้งไม่เคยเปลี่ยน #สโลแกน
-
นับวันน้องยิ่งน่ารัก อิพี่มันถึงได้หวง :hao6: :hao6: :hao7:
-
น่ารักกกกก :mew1:
-
ฮึ่ยย หมั่นอิพี่เออจริงๆชอบแกล้งน้องตอนเด็กยังไงพอน้องโตแล้วก็ยังแกล้งอยู่อย่างนั้นแต่อัพเวลความแกล้งเพิ่มเท่านั้นเอง บอกจะจีบน้องแต่นี่อะไรรุกน้องไม่พอลากขึ้นเตียงซะงั้น น่าตีจริงๆ ห่วงแต่อ้วนน้อยมาขนาดนี้คงหนีอิพี่เออไม่พ้นแล้วสินะ ฮ่าๆๆๆ แต่แอบอยากให้น้องเอาคืนพี่มันบ้างอยู่นะ
-
น้องน่ารักตลอดเบยยย
พี่เออก็แกล้งน้องจังงง
-
คบเด็กต้องทำใจ เด็กมันฟีโรโมนพุ่งกระจาย
-
เล็กเอ้ย คือน่ารักแท้หลาย อ่านแล้วอยากกฟัด แต่กลัวตีนพี่เออ ฮ่าาาา น่ารักแบบนี้ไปนานๆนะพี่เออน้องเล็ก กิกิ #รอเสมอจ้าาาา
-
:pig4:
-
น้องน่าฟัดมากกกกกกกกก
พี่เออฉวยโอกาสมากกกกกกก
-
ท่านั่งน้องเล็กนี่ไม่เปลี่ยนเลย แถมยังเก็บตุ๊กตาพวกนั้นไว้อีก โอ๊ย น่ารักจริงๆ เปลี่ยนพระเอกทันมั้ย อิพี่เออไม่ควรโชคดีแบบนี้ 5555555555555
-
น้องน่ารักน่าเอ็นดู อิพี่ตามติดแจเลยยย หวงน่าดู :hao7:
-
จะรอน้าาาาาาา #พี่เออ :katai4: o13 :mc4:
-
กรี๊ดดดดด น้องอ้วนน่ารักที่สุดดดดดดดด
-
น้องเล็กนี่น่ารักจริงๆ
-
ไอ้พี่เออแม่งหลอกล่อน้องทุกสิ่งอย่างอะ
-
น้องเล็กน่าฟัดมาก
ถ้าได้เป็นแฟนกันพี่เออคงหึงน้องน่าดู
-
พี่เออคะ ไอคุกๆ คุกๆ รัวๆเรยนะคะ
ถึงน้องเล็กจะน่ากิน แต่น้องยังเด็กอยู่นะครัชชชช
5555555
-
รอกินเด็ก อิอิ
-
อยากได้น้องเล็ก จะแย่งน้องเล็กมาจากพี่เออละ
-
พี่เออแกล้งน้องง ยังไม่อยากให้มีดราม่านะ หวานๆไปเลยย555
-
โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆ เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นั่งยิ้มไปอ่านไปตลอดเลยยยย ขอบคุณนะคะ ไรท์ที่เขียนนิยายดีดี น่ารักๆ แบบนี้มาให้เราอ่าน ชอบๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ #พี่เออของน้อง #อ้วนน้อยของพี่เออ :L1: :L1: :กอด1:ดำเนินต่อไปเรื่อยๆๆๆ เอาร้อยตอนขึ้นไปเลยนะคะ ไร์ทขา o13 o13รอ...อย่างทุรนทุรายยย :ling1: :ling1:
-
โอ้ยยยยย น่ารักอ่ะ รีบมาต่อเร็วๆนะ
-
พี่เออนี่เหมือนเดิมทู้กอย่าง โดยเฉพาะเรื่องแกล้งน้อง
แต่เรื่องมั่นคงรักเดียวใจเดียวนี่ให้คะแนนเกินร้อย o13
ที่เพิ่มเติมคือความหื่น....แต่สมน้ำหน้าที่ทำอะไรไม่ได้ :laugh:
น้องเล็กอย่าทำตัวน่ารักนักสิ เดี๋ยวพี่เออมันก็ไม่ทนหรอก >.<
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
แอร๊ยยยยยยยยยย เรื่องนี้คือน่ารักมาก ตามอ่านจนทันในที่สุด
นี่บอกเลยว่าอ่านไปก็อยากฟัดน้องเล็กตามอิพี่เออไปทุกตอนเลยจ้า เด็กอะไรน่าเอ็นดู น่าฟัด น่าหมั่นเขี้ยวเกิ๊นนนน
แต่นี่ทีมพี่เออค่ะ ชอบที่อิพี่เออรุกแรง ขอให้มั่งคงกับน้องอย่างนี้ตลอดไป
โอ๊ย ชอบเรื่องนี้มาก กำลังมองหานิยายที่อ่านแล้วอมยิ้มสบายใจพอดี เรื่องนี้ตอบโจทย์มาก แม้จะมีบางช่วงที่เล่นเอาอินตามจนน้ำตาไหลก็ตาม ที่มีรวมเล่มนี่จะขอสอยด้วยคน
ขอบคุณคนแต่งที่แต่งเรื่องนี้ให้อ่านนะคะ ตกหลุมรักพี่เออน้องเล็กซะแล้วเรา :o8:
-
:-[
-
23
ตอนเช้าผมไปรับอ้วนน้อยเพราะเมื่อคืนโทรไปง้อที่แกล้งพาแมวไปเดินเล่นในตลาดนัดแล้วก็ในห้างให้คนมองด้วยสายตาแปลกๆจนมันอับอายแล้วบอกว่าวันนี้จะมารับมันไปส่งอาหารแต่เช้า
แต่พอมาถึงกลับเห็นรถแลมโบฯจอดอยู่หน้าบ้านส่วนไอ้ตัวดีก็วิ่งยิ้มหน้าบานมาหาไอ้แซ็คที่ยืนกอดอกพิงรถอยู่ ผมชะลอจอดรถแอบอยู่มุมหนึ่งที่พอจะเห็นทั้งสองคนได้ อ้วนน้อยคุยกับไอ้แซ็คสักพักก่อนจะปลีกตัวออกมาโทรศัพท์...หาผม
“ว่าไง”
“คือ พี่ออกบ้านมาหรือยัง”
ผมต้องตอบว่ายังไม่ได้ออกบ้านแล้วยอมให้ไอ้อ้วนน้อยตอบลับมาว่าไม่เป็นไรไม่ต้องมารับ แล้วมันจะไปกับไอ้แซ็คแทน งั้นเหรอ? พระเอกไปหรือเปล่า อ้วนน้อยให้ผมเป็นตัวโกงนะครับ หึหึหึJ
“ใกล้ถึงแล้ว”
ไม่ใกล้ว่ะ คือกูถึงแล้วด้วยซ้ำ =_=
“อ้อ”
“มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าฮะ”
“...”
“คือ...” มันหันไปมองไอ้แซ็คอย่างเกรงใจ “ขับรถดีๆนะฮะ”
“รีบเหรอ ถ้ารอไม่ได้ก็ไปกับมันก่อนก็ได้นะ”
แม้อ้วนน้อยมันเลือกผมทั้งๆที่ไอ้เวรแซ็คเอารถมาเกยอยู่ตรงหน้าประตูนั่นแล้วแท้ๆ แต่ผมก็ยังหงุดหงิดอยู่ดี ผมขับรถออกจากมุมที่แอบอยู่อ้วนน้อยเลยเห็นว่าผมกลับรถออกมาถึงอ้วนน้อยจะเรียกไว้แต่ผมก็กดวางสายไปก่อนแล้ว
มันโทรมาอีกหลายสายแต่ผมก็ไม่ได้รับและจงใจทิ้งโทรศัพท์ไว้ในรถทำเป็นไม่ได้ยินด้วยก่อนจะขึ้นไปหาแม่ที่ห้องพัก เพื่อรอเห็นหน้าจ๋อยๆของไอ้อ้วนน้อย
“ผีหลอกหรือเปล่าเนี้ย นี่ฉันลืมไปแล้วนะว่าเคยเบ่งแกออกมา”
“คนอุตส่าห์มาหา” ผมไหว้แล้วเข้าไปกอด
“อุ๊ยตาย จริงสิวันนี้น้องเล็กต้องเอาข้าวมาส่งให้แม่นี่ แกอยู่รอเจอน้องก่อนนะ >O<”
“แค่มาทักแล้วจะกลับแล้วเนี้ย”
“ไอ้เอิร์ธ” แม่ผมกดเสียงต่ำ “จะหลบหน้าน้องไปถึงไหน”
หลบอะไรล่ะ มันเกือบเสร็จผมแล้วรู้มั้ย อยากจะตอบแม่ไปแบบนั้นแต่ก็ทำได้แค่ยักไหล่ แม่รู้สึกผิดที่ทำให้ผมกับอ้วนน้อยต้องแยกกันผมรู้แต่ขอแกล้งแม่ให้หัวปั่นก่อนจะบอกความจริงแล้วกัน
“แล้วแม่จะอยากให้เอิร์ธเจอไอ้เด็กนั่นไปทำไมเนี้ย ป่านนี้จำเอิร์ธไม่ได้แล้วมั้ง”
“น้องไม่ลืมหรอกเพราะแม่พูดเรื่องแกให้น้องฟังตลอด”
“แบบนั้นน้องจะไม่รำคาญมนุษย์ป้าแย่เหร๊ออออ”
ผลัวะ!
“มนุษย์ป้างั้นเหรอ”
แม่กัดฟันกรอดๆก่อนจะลงไม้ลงมือกับผม ไม่ใช่ครั้งเดียวนะครับ แม่ผมฟาดมือใส่อีกหลายทีจนต้องร้องโอ๊ยๆหลบหลีกเป็นพัลวันจนกระทั่งเสียงหวานๆเรียกท่านอยู่หน้าประตูห้องนั่นแหละถึงได้หยุด
“ครูแอฟฮะ”
“น้องเล็ก >_<”
อย่างกะคนละคนที่ฟาดกูเมื่อกี้ =_= แม่ผมรีบกุลีกุจอไปรับกล่องข้าวจากอ้วนน้อยก่อนที่จะจูงมันเข้ามาด้านใน พอไอ้อ้วนน้อยเห็นว่าเป็นผมนั่งอยู่ก็ตาโต นั่นยิ่งทำให้แม่ผมพลอยตื่นเต้นไปด้วยเพราะคิดว่าไอ้อ้วนน้อยจะต้องเซอร์ไพรส์
“จำได้มั้ยนี่ใครเอ่ย”
“พี่เออ น้องโทรมาทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะฮะ!”
ไอ้อ้วนไม่เล่นด้วยกันกับแม่แต่หันมาเอาเรื่องผมแทนที่ไม่ยอมรับโทรศัพท์มัน จะรับทำไมล่ะก็ผมมารอเจอมันอยู่ที่นี่แล้วไง
“อ่าวเหรอ ไม่ได้เอาโทรศัพท์ลงรถ”
“โกหก”
“จริงๆ”
“น้องโทรตั้งแต่ที่พี่อยู่ในรถแล้ว”
“แล้วน้องจะโทรมาทำไม”
“คือ เดี๋ยวนะเด็กๆ นี่มันอะไรกัน เอิร์ธ น้องเล็ก” แม่หันมาคาดคั้นทีละคน แต่ผมไม่สนใจท่านแล้วหันไปฉวยข้อมือเล็กพาออกไปคุยกันข้างนอก
ยังเหมือนเดิม...
...แตกต่างแค่ทาสีใหม่
อีกคนก็เหมือนจะซึมซับบรรยากาศเก่าๆไปพร้อมกับผม แต่ความรู้สึกของอ้วนน้อยมันคงไม่รุนแรงเท่าผมเพราะมันคงจำอะไรตอนนั้นไม่ค่อยได้แล้ว
“ไปเล่นที่อื่นไป”
“ผมมาจองก่อน”
“จองก่อนจองหลังแล้วไง ไปเล่นที่อื่นไปอย่าให้ได้ใช้กำลัง ตีนกูใหญ่กว่าหัวมึงอีก”
“พี่! T^T”
ไอ้อ้วนน้อยครางเรียกผมที่กำลังทำหน้าโหดขู่เด็กอนุบาลให้ออกจากของเล่นชิ้นนี้ ผมพามันไปนั่งที่อุโมงค์สไลด์เดอร์ที่ตอนนี้เจ้าตัวเขามุดเข้าไปแอบเหมือนอย่างตอนเด็กๆไม่ได้แล้วเลยได้แต่นั่งอยู่ตรงบันไดทางขึ้น
“พี่ไม่น่าไปไล่น้องเขาอย่างนั้นเลย วิ่งร้องไห้ไปนู่นแล้ว”
“ช่างมันดิ”
“แย่! L”
“ใช่ดิ ใครมันจะไปดีเหมือนไอ้แซ็คล่ะ”
“แซ็ค O_O แซ็ครออยู่ที่รถ”
อ้วนน้อยทำท่าจะวิ่งออกไปแต่ผมรั้งร่างบางนั่นมากอดไว้จากด้านหลังทำให้อีกคนหยุดชะงักแล้วอยุดยืนอยู่นิ่งๆให้ผมกอดอยู่หลายนาที
“คิดถึง...”
“...”
“...โคตรคิดถึง คิดถึงมาก”
“คิดถึงแล้วทำไมไม่รออ่ะ ปล่อยให้มากับแซ็คทำไม”
“...”
“โกรธน้องเหรอ”
“...”
“ไม่รู้เหมือนกันว่าแซ็คจะหายโกรธแล้วมารับ”
“...”
“พี่...”
“ง้อเหรอ?”
“อะไร”
“ง้อพี่เหรอ”
“ใช่!”
มันหันกลับมาแล้วพยักหน้าอย่างแข็งขันหน้าตามันจริงจังและมือเล็กกำอกเสื้อผมไว้แน่นด้วย ในขณะที่ผมก็คล้องเอวบางไว้หลวมๆ
“ง้อทำไม แคร์เหรอ”
“ใช่!”
“แคร์ทำไม รักเหรอ”
“ชะ... -//////-“
เหี้ยยยยยยยยย กำลังจะตอบว่าใช่อยู่แล้วแต่ไอ้อ้วนน้อยหยุดแล้วเม้มปากแน่น แต่ถึงอย่างนั้นแก้มที่ขึ้นสีเรื่อนั่นก็บ่งบอกเป็นอย่างดีว่าเจ้าตัวเขารู้สึกยังไง
“ไม่รักก็ไม่ต้องมาแคร์ไม่ต้องมาง้อ ปล่อยพี่หงุดหงิดไปแล้วเดี๋ยวจะกลับมาตื๊อน้องเหมือนเดิม”
“ไม่ได้!”
“ไม่ให้ตื๊อแล้วเหรอ”
“ไม่ใช่ แต่ไม่ให้โกรธนะ”
หึหึหึ ต้องไล่ต้อนให้จนมุม
“เดี๋ยวเดินไปส่งที่รถ”
“พี่!”
“ทำไม”
“จิ๊”
ทำเสียงจิ๊จ๊ะโคตรน่ารัก คิ้วขมวดปากเล็กนั่นก็เบะแล้ว
“จะเอาอะไรก็ว่ามาดิ”
“ไปส่งหน่อย”
“อะไรนะ”
“ไปส่งหน่อย!!! ได้ยินหรือยัง!!!”
“ได้ยินยังไอ้กบฏJ”
ไอ้แซ็คเดินออกหน้าถมึงทึงงออกมาจากหลังของเล่นชิ้นหนึ่งที่น้องมองไม่เห็น แต่กูนี่เห็นเต็มๆสองตา ฉากนี้จึงถูกผมเซทขึ้นเพื่อที่จะให้มันเห็นว่าคนที่อ้วนน้อยเลือกคือกู ไม่ว่าจะสิบปีที่แล้วหรืออีกสิบปีข้างหน้าผมก็จะทำให้อ้วนน้อยเลือกแต่ผมคนเดียวเท่านั้น
ผลั๊วะ!
“พี่เออ!”
ผลั่ก!
เพราะเอาแต่สนใจร่างเล็กตรงหน้าเลยไม่ทันได้ระวังไอ้แซ็คที่เดินดุ่มๆตรงมาต่อยผม แรงแค่ไหนคิดดูว่าถึกๆอย่างผมถึงกับล้ม ทีนี้พอมันจะเข้ามาต่อยซ้ำผมก็ถีบมันออกไป กะจะเข้าไปซ้ำแต่อ้วนน้อยเอาตัวเข้ามาขวางผมไว้เสียก่อน
“หยุดนะ หยุด! พี่!” พอเห็นผมพยายามจะดันร่างเล็กออกแล้วเข้าไปต่อยไอ้แซ็คมันก็เลยกอดผมและเรียกสติไว้ สัดเอ้ย ตามหลักการแล้วใครต่อยกูหนึ่งกูต้องซัดกลับสาม!
“ขอร้อง ขอร้องทั้งสองคน นี่มันอะไรกัน”
“น้องต้องถามมันมากกว่ามั้ย”
“แซ็ค?”
“เหอะ อาหารที่เหลือแซ็คจะไปส่งให้ อย่าเข้าสายล่ะ”
“แซ็ค...” อ้วนน้อยทำหน้าเป็นห่วงมัน
“ดูแลอเล็กซ์ให้ดี”
“ถ้ากูดูแลน้องได้ดีกว่าที่มึงทำก็ช่วยเลิกคิดไม่ซื่อด้วยแล้วกัน”
ผมพูด ก่อนที่ไอ้แซ็คจะเดินหันหลังไปมันส่งนิ้วกลางมาให้จนผมแทบจะตามไปซัดมันให้หมอบแต่ติดที่ไอ้ตัวขาวๆที่ดันร่างผมไว้เนี้ยแหละ ไอ้อ้วนน้อยยืนทำหน้าเอ๋อมองไปทางไอ้แซ็คทีทางผมทีอย่างงงๆ แม่ง ที่ผ่านมานี่ผมฝากปลาย่างไว้กับแมวสินะ แต่โทษทีปลาย่างกูอยู่ในกระป๋อง แมวอย่างมึงไม่มีปัญญาแกะกินหรอกโว้ย!
“คืออะไรกัน มาต่อยๆกันแล้วก็แยกย้าย แสดงละครกันเหรอ”
“ฮ่าๆๆๆ ไหนกล้องแอบอยู่ไหน”
“พี่ยังจะมาล้อเล่นอีก!”
“ก็น้องตลกก่อนอ่ะ”
“นี่มันไม่ตลกแล้ว บอกมาเดี๋ยวนี้น้า”
มันเขย่าแขนผมทำหน้าอยากรู้สุดฤทธิ์
“มันคงทนไม่ได้ และก็ทำอะไรไม่ได้ล่ะมั้ง เลยมาต่อยพี่”
“ไม่เข้าใจ ไม่ชอบเลย เพื่อนกับ... กับพี่ ต้องมาทะเลาะกันแบบนี้”
“กับพี่? ใครพี่คุณครับ”
“ก็พี่เออ!”
“บอกไม่จำ นี่ว่าที่สามี!”
“ตะโกนทำไม T^T”
เด็กแต่ละคนมองมาที่พวกเราอย่างสงสัยว่าเล่นอะไรกันอยู่ ดีนะที่ตรงนี้ไม่ให้ผู้ปกครองเข้ามา ไม่งั้นล่ะเป็นเรื่องใหญ่แน่
“เย็นนี้ไปกินข้าวบ้านพี่นะ แม่อยากเจอ”
“เหรอ”
“เห็นบอกว่าไม่ได้กินข้าวกับน้องนานแล้ว”
“นั่นสิ ก็เพราะพี่นั่นแหละ ทำวุ่นวายไปหมด”
ผมรู้ว่าอ้วนน้อยไปกินข้าวบ้านผมบ่อยอยู่ ตอนนี้เหมือนมันมีบ้านสี่หลังเลย บ้านแม่มัน บ้านแม่ผม บ้านพี่พราว บ้านลุงแดม ไม่แปลกใจเพราะมันเร่ร่อนตั้งแต่เด็กแล้ว ฮ่าๆๆ
“แล้วหายโกรธน้องแล้วใช่มั้ย”
“ไม่ได้โกร๊ธธธธธ”
“นี่แกล้งโกรธเหรอ”
“ก็อยากรู้ว่าน้องสนใจมั้ย”
“...”
“ก็สนใจกันดีนี่~”
“>////<”
หลังจากส่งอ้วนน้อยผมก็ไปนั่งชิวอยู่ร้านกาแฟในห้างเพื่อรอเรียนภาษาญี่ปุ่น ตอนแรกจะเรียนกับเอลวาแหละแต่มันติดสอนไงว่างแค่เสาร์อาทิตย์ วันธรรมดาผมก็เลยหาที่เรียนอีกที่หนึ่งส่วนเสาร์อาทิตย์ก็ไปหมกอยู่กับมันและถือโอกาสก่อกวนไอ้อ้วนน้อยที่มาเรียนพิเศษภาษาอังกฤษด้วยเลย
“ตอนบ่ายพาไปเที่ยวหน่อยนะ”
“อะไรนะ พูดช้าๆหน่อยได้มั้ยครับ”
เพราะผมเอาแต่คิดถึงไอ้อ้วนที่กำลังคุยไลน์ด้วยตอนพักกลางวันนี้อยู่เลยฟังภาษาญี่ปุ่นที่ซาโตมิพูดไม่ทัน จากที่เรียนมาเกือบสองอาทิตย์และมีพื้นฐานเล็กๆน้อยๆจากที่อาศัยอยู่ที่ญี่ปุ่นแล้วก็มีญาติเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นอย่างเอลวาด้วยแล้ว ผมคิดว่าผมจะพัฒนาตัวเองได้ไม่ยาก
“ตอนบ่ายพาไปเที่ยวหน่อยนะ”
“คุณดิต้องพาผมเที่ยว คุณอยู่ไทยตลอดเลยนะ”
ผมบอกซาโตมิเป็นภาษาอังกฤษเพราะคล่องกว่าและคิดว่านี่มันนอกเวลาเรียนแล้วด้วย แต่เธอจะให้ผมนำเที่ยวเนี้ยนะ ขนาดหาตลาดสดให้ไอ้อ้วนน้อยผมยังมืดแปดด้านเลย เที่ยวห้างหรูๆมั้ยอ่ะ ของดีของกรุงเทพเลยนะมีให้เลือกเยอะด้วย
“โอเค งั้นฉันจะพาคุณเที่ยวเอง แต่มีข้อแม้นะว่าต้องใช้ภาษาญี่ปุ่นเท่านั้น”
“อ่าฮะ ก็ดี จะได้ฝึกด้วย ถ้าพูดผิดช่วยแนะนำด้วยนะครับ”
“ค่ะ ^^”
ตลอดบ่ายผมตะลอนเที่ยวกับซาโตมิ ส่วนมากจะพาผมเข้าวัด T^T เอิร์ธเอื้อการย์เข้าวัด ถ้าแม่รู้แม่ผมต้องน้ำตาไหลแน่ๆ มันเป็นสิ่งที่ดีแต่มันไม่สนุกเลยอ่ะ เดินไปหยิบธูปเทียนดอกไม้ อ่านคำสวดแล้ววางไว้หน้าพระ หย่อนเงินบริจาคแล้วก็กลับ เฮ้อออออ
“ติดโทรศัพท์จังเลยนะคะ”
“อ้อ แชทน่ะ”
“แฟนเหรอ”
“หวังว่าอ่ะนะ”
สิ่งที่ผมหวังมีด้วยเหรอที่มันจะไม่เป็นจริง หึหึหึ
พอได้ยินว่าผมมีคนที่ชอบแล้วซาโตมิก็หน้าเจื่อนไปเลยก่อนจะกลับมาร่าเริงอีกครั้ง ผมก็พอรู้ว่าเธอสนใจผม ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมก็คงจะเล่นด้วยอยู่หรอกแต่ตอนมีผมมีคนจองแล้ว(หรือแกไปจองเขากันแน่ =_=)
ตอนเย็นผมไปรอรับไอ้อ้วนน้อยที่เดิม ขัดใจตรงที่มีไอ้แซ็คเดินมาส่งที่รถเนี้ยแหละ รู้สึกว่าเขาจะคืนดีกันแล้วแฮะมียิ้มมีหัวเราะด้วยกันด้วย เหอๆๆ
“เอาอะไรดีอ่ะ”
“กีวี่”
“นั่นพี่ชอบกินหรือครูแอฟชอบกินกันแน่”
“พี่เอง ฮ่าๆๆ”
อ้วนน้อยบอกให้แวะซื้อผลไม้ที่ตลาดหน้าหมู่บ้านไปฝากแม่ผมสักหน่อยแต่ว่าเลือกไม่ถูกว่าจะเอาอะไรดีระหว่างแอปเปิ้ลกับองุ่นดำไร้เมล็ด
“ก็เอาทั้งสามอย่างเลยดิ”
“สามอย่าง?”
“กีวี่ด้วย”
“แป๊บนะ”
อ้วนน้อยหันหลังไปทำอะไรยุกยิกๆผมก็แอบชำเลืองดูเห็นมันเช็คเงินในกระเป๋าแล้วพึมพำบวกลบคูณหารเลขเบาๆ ผมเลยพยักหน้าให้แม่ค้าว่าเอาทั้งสามอย่างเลยก่อนที่ไอ้อ้วนน้อยจะหันมา
“งั้นเอาแอปเปิ้ลกับกีวี่พอนะฮะ”
“สั่งไปแล้วสามอย่าง”
“ห๊ะ!”
ดวงตากลมเบิกกว้าง เหวอไปเลย พอเรียกสติได้ก็จะเรียกแม่ค้าแต่ผมปิดปากไว้แล้วบอกว่าจะจ่ายเอง ไอ้อ้วนน้อยรีบปฏิเสธ
“งั้นก็ไม่ใช่น้องที่ซื้อไปฝากครูแอฟน่ะสิฮะ”
“อันที่จริงน้องไม่ต้องซื้อของไปฝากแม่ก็ได้ ท่านไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยอะไรหรอก”
“ไม่ได้หรอก”
อ้วนน้อยมันรักแม่ผมเพราะแม่ผมช่วยมันไว้ตั้งหลายอย่างตอนที่อ้วนน้อยมันมีปัญหา สุดท้ายท้ายก็ออกกันคนละครึ่งถึงจะพอใจ กะอีแค่ผลไม้ผมเหมาหมดร้านเลยก็ยังได้
“เหมือนพาลูกสะใภ้ไปไหว้แม่เลยว่ะ”
“บ้า -////-“
“ดูดิ มีซื้อขงซื้อของไปทำคะแนนด้วย”
“พี่เลิกพูดแล้วขับรถไปเงียบๆเลยนะ”
“เขินอ่ะดิ”
“พี่!! -///////////////-”
ผมหัวเราะ อ้วนน้อยที่ตอนแรกมองผมขับรถอยู่เบือนหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง พอถึงบ้านก็เข้ากอดไปอ้อนแม่ผมอย่างกับลูกอีกคน นอนหนุนตักคุยกันกระหนุงกระหนิงจนผมเป็นส่วนเกินอ่ะ
“คุณครูดีใจที่น้องเล็กได้เจอพี่เอิร์ธสักที ไม่ได้เจอกันมาตั้งสิบปีเลยเนอะ”
“ฮะ” อ้วนน้อยตอบแล้วเหลือบมามองผมที่ทำเป็นเล่นเกมส์ในโทรศัพท์
“ไม่โกรธพี่เอิร์ธใช่มั้ยที่เขาหายไป”
“โกรธฮะ แต่ว่า...”
“อย่าโกรธพี่เขาเลยเพราะคุณครูเองที่ผิด”
“ครูไม่ผิดสักหน่อยฮะ พี่เอิร์ธทิ้งน้องเล็กไปเอง”
อย่างกะเอามีดมาปักฉึกตรงกลางอกกูเลยว่ะ
“พี่เอิร์ธไม่ได้อยากหายไปเลย คุณครูต่างหากที่ขอร้องให้พี่เอิร์ธอยู่ห่างๆจากน้องเล็กเอง”
“อะ..อะไรนะฮะ”
อ้วนน้อยตาโตเหมือนไม่อยากจะเชื่อก่อนจะลุกขึ้นนั่งมองผมกับแม่สลับกันไปด้วยความงง
“ไม่มีอะไรหรอกน่าอ้วน แม่ ไปกินข้าวกันเถอะ”
“เอิร์ธ แม่ว่าน่าจะพูดกับน้องให้รู้เรื่องนะ”
“ใช่ฮะคุณครู พูดให้รู้เรื่องเลยฮะ”
อ้วนน้อยเขย่าแขนแม่อยากรู้เต็มแก่
“เอาเป็นว่า... ไหนๆเราก็อยู่พร้อมกันแล้ว ตอนแรกที่แม่ไม่บอกน้องเพราะแม่คิดว่ากับอิแค่พี่ชายมหาวิทยาลัยกับเด็กอนุบาลสองคนที่ได้มาสนิทกันในช่วงระยะเวลาสั้นๆ เมื่อหายหน้าหายตาไปไม่นานมันก็ลืมแล้วน้องเล็กก็ไม่พูดถึงแกอีกเลยหลังจากที่เรียนจบอนุบาล”
ไม่ร้องหาเพราะมันเกลียดผมไปแล้วอ่ะดิตอนนั้นอ่ะ
“แต่แม่เพิ่งรู้ว่าเอิร์ธตามน้องตลอดแต่พอแม่ถามแกกลับบอกว่าไม่ มันทำให้แม่คิดว่าเรื่องตอนนั้นแกยังโกรธแม่อยู่ที่และแกปิดบังเพราะไม่อยากให้แม่ลำบากใจรึเปล่า แต่ถ้าแม่อธิบายให้น้องเข้าใจ แม่คิดว่าทุกอย่างมันจะดีขึ้น แล้วน้องเล็กก็จะไม่โกรธพี่เอิร์ธใช่มั้ยลูก”
“ใช่ฮะ พี่เอิร์ธบอกน้องเล็กว่าพี่เอิร์ธไปติดคุกมา”
“ก็บอกว่าไม่ใช่ไงโว้ยยยยย TOT” ผมย้ายไปนั่งที่โซฟาเดียวกันแล้วบีบแก้มนิ่มจนแดง ไม่ได้ใช้แรงเลยนะครับแต่ผิวมันบางและแดงง่ายมาก
“แล้วพี่หายไปไหนมาเล่า!”
“พี่เขาอยู่ที่บ้านเนี้ยแหละเพียงแต่ถ้าน้องเล็กมาพี่เขาก็จะหลบจนเรียนจบก็ไปเรียนต่อต่างประเทศเลยทำให้เจอกันยากยิ่งไปใหญ่”
“ทำไมล่ะฮะ น้อง... น้องเล็กทำอะไรผิดหรือเปล่า” เด็กอ้วนเริ่มเบะเริ่มตาแดง
“เพราะว่า...”
“แม่! อย่าบอกนะ”
“น้องเล็กทำตัวไม่ดีชอบทำให้พี่เอิร์ธเจ็บตัวใช่มั้ยฮะ”
“ไม่ใช่อ้วน พี่เคยบอกแล้วว่าไม่ใช่ น้องน่ารักและเป็นเด็กดีมาก โอเคมั้ย” ผมกอดอ้วนน้อยที่กำลังจะร้องไห้ละ อีกนิดเดียวจะร้องละ...
“เพราะน้องเล็กน่ารักเลยมีคนอดใจไม่ไหวเกือบจะปล้ำอยู่แล้วไง คุณครูเลยไม่อยากให้อยู่ใกล้กัน”
“ห๊ะ!”
“เพราะพี่เอิร์ธเขาจะปล้ำเด็กอนุบาล คุณครูเลยตัดไฟตั้งแต่ต้นลม”
“พี่เอิร์ธ! OoO”
เอาละไงกู
------------------------------------------------------
หายไปเป็นเดือนนนนนนนนนนนนนน
ยังไม่ลืมกันใช่มั้ย ฮือๆๆ
วันนี้วันหยุดเลยแวบมาอัพนะ ช่วงนี้ติดสอบจริงๆ ให้อภัยข้าน้อยด้วยย
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ค้ดถึงอ้วนน้อยกับพี่เออมากอะ
-
ฮ่าๆๆๆพี่เออโดนแม่ขายซะแล้ว แบบนี้น้องเล็กจะกล้าเข้าใกล้มั้ยเนี่ย หืมม
-
อ้วนน้อยน่ารักมาก ตลกแบบซึนๆ
พี่เออเตรียมตัวอธิบายเรื่องสมัยเด็กๆได้เลยค่ะ 555
-
เอ้าาาา โดนเผาซะแล้ว 555
-
เอาล่ะสิ. อ้วนน้อยเรารู้ความจริงแล้ว. ต่อไปจะเป็นไงนะ ลุ้นให้ตัดคำว่า ว่าที่. ให้ใช้แค่สามีพอแล้ว สนุกค่ะ รออ่านนะ
-
น้องเล็กเสียใจปนตกใจจนเรียกชื่ออิพี่เออถูกเลย 5555
ในที่สุดน้องก็จะรู้ซะทีว่าจะโดนปล้ำตั้งแต่อนุบาล 555555555555555
-
พี่เออไปติดคุกมา ฮืออออออออ 55555555555555555555555555555 :hao7: :hao7:
คิดถึงพี่เออมากค่ะ ได้อ่านตอนใหม่ซักที ชอบเรื่องนี้มาก ถ้ารวมเล่มสัญญาว่าจะอุดหนุนค่ะ :L2: :กอด1:
-
ขำ ขุ่นแม่เฉลยซะแล้ว 5555
-
5555พี่เออแกเละแน่
-
อ้วนน้อยน่ารักที่สุดเลยยยยยย
ในที่สุดก็รู้ความจริงแล้ว
-
โดนซะบ้างพี่เออ 555
-
อ้าว... คุณแม่เล่นพี่เออซะแล้ว น้องเล็กรู้ความจริงแบบนี้แล้ว
ตกลงรับพี่เออเป็นสามึเลยนะ ตอนเด็กเกือบโดนปล้ำ ตอนนึ้โดนลวนลามแล้ว
อีกหน่อยไม่พ้นมือพี่เออแน่ 55555
-
คุณแม่บอกหมดเลย จะสงสารพี่เออดีมั้ยเนี่ย :laugh:
-
:pig4: :pig4:
-
โดนคุณแม่เผาซะเละเลยพี่เออ. :laugh:
น้องเล็กน่ารักก
-
เอาแหล่วววว พี่เอิร์ทท55555555
-
เอาแล้วพี่เอิร์ธ55555555555555
-
55555
ไงล่ะพี่เออ หลังจากแกล้งน้องมานาน
เด๋วได้ง้อกันยาวแน่ อิอิอิ
-
5555 ความจริงอันน่ากลัวของน้อง
-
พาพี่เออกับน้องเล็กมาฝากอย่างนี้ไม่งอนหรอกจ้ะ
ได้อ่านพี่งอนน้อง น้องงอนพี่ ก็ทำให้ยิ้มได้แล้ว
แต่กว่าจะได้เป็นแฟนน้องเล็กคงประสาทเสียซะก่อน
เพราะพี่เออกวนประสาทน้อยเสียเมื่อไรล่ะ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล. คนที่ยังเรียนอยู่ก็ยุ่งกับเรื่องเรียนเรื่องสอบเป็นธรรมดา
คนที่ทำงานแล้วก็ยุ่งกับหน้าที่การงานเหมือนกัน
เอาใจช่วยนะคะ สู้ๆจ้า
-
น้องเล็กช็อกมั้ยลูก พี่เออนี่หลบเก่งเนอะ น่ารักเหมือนเดิมเลย สู้ๆนะขรับ
-
เริ่มเห็นคุกมาแต่ไกลล่ะนะ..พี่เออออออ
-
:pig4: :pig4:
-
หุหุ ความจริงถูกเปิดเผย 55555 :z2: :z2:
-
o18 พี่เออโดนคุณแม่แล้วล่ะ55
-
พี่เออของเล็ก อ้ากกกกกก อยากเป็นพี่เออขึ้นมาทันที อยากกินเด็กบ้าง :hao6: :hao7:
-
24
“มะ...หมายความว่า พี่เอิร์ธจะ...จะปล้ำน้องเล็กเหรอฮะ O_O”
“คุณครูเห็นมันจูบคุณครูก็ฟาดไปเสียก่อนที่จะเกิดอะไรมากกว่านั้น”
เหอๆๆ ถ้าแม่ผมไม่ฟาดจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นน่ะเหรอ... ไม่รู้เหมือนกัน
“แต่ว่าน้องเล็กยังเด็กแล้วพี่เอิร์ธก็ชอบแกล้งน้องเล็กจะตาย”
“ความโรคจิตไง”
“แม่!!”
อ้วนน้อยตาโตแล้วแกะแขนผมที่คล้องเอวมันอยู่ออกก่อนจะมูฟตัวเองไปนั่งอีกด้านของแม่ กูนี่อึ้งเลยครับ กูโดนกลัวแล้วไง เอาแล้วไง...
“แม่ อ้วนกลัวหมดแล้วเนี้ย” ผมขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด
“ก็พี่โรคจิตจริงๆนี่”
“ไม่ได้โรคจิตโว้ย”
“นั่นไง คนบ้ามักไม่รู้ตัวว่าตัวเองบ้า”
“เออจริง แต่เฮ้ย! พี่ไม่ได้บ้านะอ้วน”
“ไม่รู้แหละ”
ผมแกล้งทำหน้าโหดเอื้อมมือจะไปจับแขนไอ้อ้วนดึงแต่มันกรีดร้องปัดไม้ปัดมือหนี แม่ที่นั่งอยู่ตรงกลางเลยตบหัวผมไปทีหนึ่งสะบัดเลยครับ หัวผมเนี้ยสะบัดเลย T_T ไอ้อ้วนน้อยแลบลิ้นใส่ผมใหญ่ นี่เพื่อนเล่นเหรอ นี่ว่าที่สามีนะ!
“เจ็บนะแม่”
“น้อยไปกับที่แกโกหกแม่นะไอ้เอิร์ธ”
“โหหหหหหหห”
ผมทำครวญก่อนจะกอดแล้วซบไหล่เล็กๆของท่าน มือที่อ้อมไปกอดเอวแม่แอบลูบเข่าขาวของอ้วนน้อยอย่างหยอกเย้าให้ไอ้เด็กอ้วนได้ถลึงตาใส่แล้วชักขาไปชิดอีกด้านของโซฟา
“ขอโทษคร้าบบบบบบ เอิร์ธแค่อยาก...แก้แค้นนิดหน่อย มันจะไม่เกิดขึ้นเลยถ้าแม่ไม่ทำท่าเหมือนอยากให้เอิร์ธเจออ้วนน้อยขนาดนั้น เอิร์ธเลยทำเป็นไม่สนใจ ทำเป็นลืมเพื่อที่แม่จะได้รู้สึกผิดว่าที่แม่ทำตอนนั้นมันทำลายความสัมพันธ์ของคนๆนึงได้เลยนะ ถ้าเอิร์ธไม่ฝังใจ ถ้าน้องห่างไป ชาตินี้เราจะได้เจอกันมั้ยก็ไม่รู้”
“แม่ก็ขอโทษ ตอนนั้นแกยังเด็ก เรื่องห้ามใจมันเป็นเรื่องยากนะ แต่ตอนนี้แกโตแล้วมีงานมีการทำแล้วแม่ก็โอเค แม่รักลูกทั้งสองคนมากเลยแม่เลยไม่อยากให้ห่างกันไง” แขนข้างหนึ่งแม่ลูแก้มผมส่วนอีกข้างก็กอดไหล่อ้วนน้อยให้มาซบท่านด้วย
“อ้วน แม่ไฟเขียวแล้วอ่ะ งั้นคืนนี้...”
ผลัวะ!!
“ไอ้เอิร์ธ” แม่เรียกเสียงเหี้ยมอีกครั้ง
“ล้อเล่นน่า”
“เอาล่ะๆ แม่จะไปดูกับข้าวกับปลาก่อน”
แม่ลุกขึ้นเดินจะออกไปที่ห้องครัวแต่ไอ้เด็กอ้วนที่จับชายเสื้อแม่ผมไว้แล้วกะจะเดินตามออกไปนี่คือระ?
“น้องเล็กไปด้วยฮะ”
“ไม่ต้องเลยยยยยยยยยยยยยยย”
ผมล๊อคคอน้องที่เดินผ่านหน้าผมตามแม่ผมออกไป ล๊อคคออย่างเดียวไม่พอผมเอาขามาเกี่ยวเอวบางไว้ด้วยไม่ให้ได้หลุดไปไหน มีเรื่องต้องเคลียร์!
“อื๊ออออออ ปล่อยยยยย คุณครูช่วยน้องเล็กด้วยฮะ>O<”
แม่ผมแค่ชี้หน้าคาดโทษแต่ก็ไม่ได้เข้ามายุ่งอะไร
“ร้องไปเถอะ แม่ไฟเขียวบอกแล้ว”
“แต่น้องไฟแดง”
“ทำไมไฟแดง พี่ไม่ได้โรคจิตจริงๆนะเว้ยอ้วน”
“แล้วพี่ยังมีอารมณ์กับเด็กอนุบาลอยู่มั้ย”
“ไม่มี มีกับคนนี้”
“พี่!! >/////////////////<”
อ้วนน้อยตีมือผมที่จิ้มอยู่ตรงหน้าผากมันตอนบอกว่าคนนี้ที่ผมมีอารมณ์ด้วย
“พี่เคยไม่ชอบเด็กยังไงพี่ก็ไม่ชอบอย่างนั้นแหละ”
“แล้วทำไมถึงดีกับน้องล่ะ”
“ไม่รู้ดิ ผีผลักมั้ง”
“ไอ้พี่บ้า! T_T ไม่ต้องมาง้อเลยนะ โกรธแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆ แล้วจะให้ตอบว่าไงอ่ะ”
“คิดเอง คิดไม่ได้ก็ไม่ต้องตอบ”
“ถ้าตอบไปแล้วต้องเป็นแฟนกับพี่นะ”
ผมก้มมองเด็กอ้วนที่หูแดงแก้มแดง ดวงตาใสแจ๋วอย่างกับมีน้ำคลออยู่ตลอดเวลา พอเห็นผมมองมันก็ก้มหน้างุด นิ้วเรียวเล็กเขี่ยแขนผมที่รัดเอวมันอยู่อย่างไม่รู้จะทำยังไง
“ก็... ก็ต้องดูก่อน”
ตอบเสียงเบาเดี๋ยวจะโดนแกล้ง
“โหน้อง รับผิดชอบหน่อยดิ”
“รับผิดชอบอะไรไม่ทราบ”
คราวนี้อ้วนน้อยกอดอกแล้วเชิดหน้า ผมเลยซุกหน้าเข้ากับซอกคอขาวก่อนจะสูดความหอมเข้าไปให้เต็มปอด
“รับผิดชอบด้วย จูบเดียวรักใครไม่ได้เลยเนี้ย”
“อะไรเล่า~~ -/////////-“
ผมจับคางเล็กให้เงยหน้ามาสบตาก่อนจะค่อยๆขยับหน้าไปใกล้ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มนั่น ดวงตากลมใสค่อยๆปิดลงเมื่อริมฝีปากผมเคลื่อนไปทาบทับ จะบดคลึงด้านนอกจนพอใจก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากชื้นเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กเข้ามาคลุกเคล้าในปากตัวเองอย่างนุ่มนวล เสียงครางเบาๆจากลำคออ้วนน้อยทำให้ผมเพิ่มความหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆโดยไม่เว้นให้น้องได้พักหายใจ
.
.
.
เพียะ!
เหี้ยๆๆๆ ผมกำลังซึ้งนี่สะดุ้งจนตัวโยนเลยเพราะจำเสียงนี้ได้ขึ้นใจ T^T เงยหน้าขึ้นไปมองตรงประตูแม่ที่เอาก้านร่มมาฟาดกับขอบประตูจนเกิดเสียงเมื่อกี้ชี้หน้าผมบ่งบอกว่าอย่าให้มันมากเกินกับอ้วนน้อย เนี้ยแหละที่กูออกไปอยู่โรงแรม แม่งทำไรไม่สะดวกเลยโว้ยยยย
“ป๋าแกมาแล้ว ออกมากินข้าว”
“น้องเล็กจะไปเดี๋ยวนี้เลยฮะ! ปล่อย หิวแล้ว (_////_)”
ประโยคหลังอ้วนน้อยหันมาบอกผม
“อีกนิด”
“อยากโดนร่มฟาดสลบอีกใช่มั้ยฮะ”
ผมลูบปากเล็กแต่อวบอิ่มนั่นอย่างเสียดายแต่ก็ต้องรีบชักมือกลับเพราะโดนคมเขี้ยวของไอ้แมวอ้วนงับปลายนิ้วเอาก่อนที่เจ้าตัวเขาจะผละออกแล้ววิ่งหนีเข้าห้องทานอาหารไปเลย หึหึหึ อย่าให้มีโอกาสเถอะจะกดให้จมเตียงลุกไปเรียนไม่ไหวเลย
ผมไปรับไปส่งไอ้อ้วนน้อยเช้าเย็นตามปกติมาหลายวันแล้ว วันนี้วันหยุดแต่อ้วนน้อยก็ยังมีเรียนพิเศษตอนเช้าที่บ้านเอลวาผมก็ตามมากวนแล้วบอกให้มันทำกับข้าวมาให้กินด้วย
“ไอ้เหมียว อย่าลืมนะวันจันทร์”
“อะไรเหรอ”
“อสุจิไง เดี๋ยวจะลืมแล้วไปทำสดที่โรงเรียนอีก คิกๆๆ”
“น้ำฝน!!! TOT”
“เดี๋ยวเย็นวันอาทิตย์จะโทรเตือนอีกที ไปล่ะ >_<”
ผมยิ้มมุมปาก นี่ผมก็เกือบลืมไปเหมือนกันนะเนี้ย ถ้าอ้วนน้อยทำตามที่ผมสอนวันนั้นก็คงไม่ต้องพึ่งผมแล้วล่ะแต่ดูว่ามันจะไม่เป็นอย่างนั้นเพราะน้องเป็นนักเรียนที่หัวช้าและสติกระเจิงมาก ตอนที่ผมสอนคงไม่รับรู้อะไรสักอย่างนอกจาก ‘เสียว’ หึหึหึ
“พี่เออออออออออ”
อ้วนน้อยหิวปิ่นโตกับกระเป๋ากล่องข้าววิ่งมาหาผมที่อยู่มุมนั่งเล่นอ่านหนังสือของพวกเด็กๆ ซึ่งผมก็ทำเป็นไม่ได้ยินเปิดนิตยสารอ่านอย่างตั้งใจเป็นพิเศษ
“ผัดคะน้าหมูกรอบ ผัดพริกเผากุ้ง น้ำพริกอ่องกับไข่น้ำ”
“เยี่ยม!”
ผมรออ้วนน้อยเทข้าวใส่จานจัดช้อนจัดส้อมให้เรียบร้อยเสร็จจะลงมือกินแต่ฝ่ามือเล็กๆเข้ามาขวางไว้เสียก่อน ที่ข้อมือขาวมีด้ายสายสิญจน์สีแดงที่ผมไปวัดกับซาโตมิแล้วหยิบมามัดให้อ้วนน้อยด้วยจนวันนี้มันก็ยังมัดอยู่ ส่วนของผมแกะทิ้งตั้งแต่วันแรกแล้วเพราะไม่ค่อยชอบอะไรแบบนี้เท่าไหร่ทุกวันนี้หากินกับวิทยาศาสตร์ครับไม่ใช่ไสยศาสตร์
“มีไร” พอเงยมองใบหน้าจิ้มลิ้มนั่นแล้วก็เห็นแววตาที่เจ้าตัวพยายามปั้นให้เจ้าเล่ห์ที่สุด ผมเลยทำเป็นบ๊องแบ๊วสลับบทบาทกันบ้าง ฮ่าๆๆ
“อาทิตย์หน้าก็ถึงงานวิทย์แล้วนะ”
“งั้นเหรอ จะเอาบัตรเชิญมาให้พี่เหรอไง”
“เอ่อ... น้องให้คุณแม่ไปแล้วอ่ะ แต่พี่เข้างานได้เลยไม่ต้องมีบัตรหรอก”
“แล้ว?”
“พี่ยังจำเรื่องนั้นได้มั้ย”
“เรื่องไหน”
“ก็งานของน้องไง อสุจิ...”
“อ๋ออออออออออออออออออออออออออออออออออออ”
“ใช่ๆๆๆๆ ^O^”
อ้วนน้อยพยักหน้ารัวหลายตลบเมื่อผมทำหน้านึกออก แล้วสีหน้าเจ้าเล่ห์ก็เปลี่ยนไปเมื่อเจอผมทำหน้าเจ้าเล่ห์กว่าพร้อมกับดึงร่างเล็กนั่นเข้ามาใกล้
“ก็บอกแล้วไงเรื่องแบบนี้น่ะ...”
“...”
“...มันต้องช่วยกันJ”
อ้วนน้อยดันหน้าผมที่ยื่นเข้าไปใกล้ออกอย่างรู้ทัน สำหรับเอิร์ธเอื้อการย์นั้นมีโอกาสต้องคว้าไว้ไม่งั้นผมไม่ก้าวหน้าในหน้าที่การงานเร็วจนเงินเดือนหลายแสนอย่างทุกวันนี้ และเรื่องน้องนี่ยิ่งแล้วใหญ่ ถึงไม่มีโอกาสก็ต้องสร้างมันขึ้นมาเองไง
“พี่เออทำได้อยู่แล้วน่า และนี่...” ผายมือไปทางอาหารที่มันทำมา “ถ้าอยากกินก็ต้องทำตามที่น้องบอก”
“เอาไงดีน้า” ผมทำหน้าคิดให้ไอ้อ้วนได้ลนลาน
“แล้วน้องยังโกรธไม่หายเรื่องวันนั้น...”
“วันไหน?”
เขาขุดเรื่องขึ้นมาต่อรองเยอะแยะเลยครับ ฮ่าๆๆ
“ก็วันที่พี่...พี่ ก็พี่ทำแบบนั้นกับน้องแล้วยังไม่ได้อสุจิอีกไง! >////<”
“ไหนว่าหายโกรธแล้ว”
“ไม่รู้แหละ โกรธอีก”
“เคๆๆ ก็ได้” ถ้าไม่ยอมนะเรื่องที่ผมทิ้งไปเมื่อสิบปีก่อนจะเป็นเรื่องดราม่าตามมา
“เย้!”
อ้วนน้อยยัดกระป๋องเก็บอสุจิใส่กระเป๋าผมหน้าชื่นตาบานน่าหมั่นเขี้ยวมาก แต่ปณิธานที่บอกว่าจะไม่ใช้มือตัวเองเด็ดขาดนี่คงพังแล้วล่ะครับ ท่าทางจะอยู่ด้วยกันอีกยาวววววว T_T
“น้องไม่ช่วยแล้วใครจะช่วยพี่ได้น้า”
“ห๊ะ O_O”
“เดี๋ยวต้องลองไปให้คนอื่นช่วยดูแล้วล่ะ”
“มะ ไม่ด๊ายยยยยยยยยย”
“ทำไมไม่ได้อ่ะ”
อ้วนน้อยคิ้วขมวดคิดหาเหตุผล แต่พอถูกผมจ้องหน้ารอคำตอบเอามากๆเข้ามันก็ส่ายหัวจนผมหน้าม้าปลิวแล้วก้มหน้างุดพึมพำเบาๆว่าไม่ได้อย่างเดียวเลย ผมกะจะแกล้งมันต่อแต่เอลวาเข้ามาหาซะก่อน เราพูดคุยกันตามประสาผู้ใหญ่คุยกันทั่วไปเรื่องสารทุกข์สุขดิบของครอบครัวและผมก็แกล้งหยอดไปตามปกติเพราะอีกไม่กี่เดือนเอลวาก็จะแต่งแล้วเพิ่งร่อนการ์ดไปเมื่อไม่นาน แต่เหมือนไอ้เด็กอ้วนจะไม่เข้าใจ มองหน้าผมกับเอลวาสลับกันไปสลับกันมาก่อนจะหน้ามุ่ยออกไป
“อ้วนไปไหน”
“กลับบ้านแล้ว ครูวา สวัสดีครับ” ตอบสั้นๆแล้วหันไปลาเอลวา
“พี่ยังกินข้าวไม่หมดเลยนะ”
“ก็เรื่องของพี่สิ”
มันว่ากระเง้ากระงอดแล้วเดินออกไปเลย ผมรีบยัดข้าวสองคำสุดท้ายเข้าปากก่อนจะฝากให้เอลวาล้างทั้งหมดให้หน่อยแล้วจะมาเอาวันหลังก็โดนมันด่าตามระเบียบแต่ตอนนี้ไม่อยู่ฟังละ เด็กอ้วนงอนไรไม่รู้
“น้อง น้องงงงงงงงงง”
ผมรั้งแขนเล็กไว้ก่อนที่มันจะเดินผ่านรถผมไป
“ปล่อย”
“อ๊ะงอน งอนแน่ๆ”
“ไม่ได้งอน!”
“ปากยื่นจนจะชนปากพี่ขนาดนี้ยังว่าไม่ได้งอนอีกนะ”
ผมดันอ้วนน้อยติดกับรถแล้วคร่อมแขนปิดทางไว้ไม่ให้หนี ส่วนหน้าเราก็ห่างกันแค่คืบพอน้องได้ยินว่าปากจะชนกันมันรีบเม้มปากแทบไม่ทัน
“งอนไร”
“...”
“งอนไรวะอ้วน”
“ก็พี่น่ะ!”
“พี่ผิดอะไร ความดีพี่ก็ทำ น้ำก็จะรีดให้”
“พี่เออ! >////<”
อ้วนน้อยแก้มแดงแปร๊ดแล้วจะลอดแขนผมออกผมเลยรวบเอวไว้แล้วยัดให้เข้าไปนั่งในรถจะปิดประตูก็ไม่ได้เพราะเรียวขาขาวนั่นห้อยออกมานอกรถ ผมเลยนั่งยองๆคุยกับมันทำให้ระดับหน้าผมต่ำกว่าเล็กน้อย
“พี่น่ะไม่เห็นจะทำความดีอย่างที่พูดเลย”
“พี่เลวตรงไหน” ...ถ้าไม่นับเรื่องที่จ้องจะปล้ำน้องอยู่ตลอดเวลา
“ครูเอลวามีแฟนแล้วแต่พี่ก็ยังจะไปจีบ”
“เฮ้ย!”
“แถมยังเคยบอกว่ายอมเป็นชู้อีก”
“เฮ้ย!”
“เนี้ยน่ะเหรอที่บอกว่าชอบน้องแต่ก็ไปชอบครูเอลวาด้วย”
“เฮ้ย!”
“ยังไงเรื่องน้องกับพี่เออมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว”
“...”
“เราเป็นผู้ชายเหมือนกันแล้วเราก็อายุห่างกันตั้งเยอะ”
“...”
“...”
“พี่แก่กว่ามากและพี่ก็เป็นผู้ชายใช่มั้ย”
“...”
“ถ้าพี่แย่อย่างอื่นพี่ยังพอเปลี่ยนได้นะ แต่เรื่องนี้น้องก็รู้ว่ามันไม่มีทาง”
“...”
“เอาเท้าเข้าไป เดี๋ยวจะไปส่งที่บ้าน”
“พี่เออ”
อ้วนน้อยเรียกผมเสียงอ่อยและแววตาก็เจือความรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย
เรานั่งเงียบกันมาตลอดทาง อ้วนน้อยยังคงนั่งมองผมขับรถแต่ผมเองเนี้ยแหละที่ไม่ได้หันไปหยอกล้อเหมือนอย่างเคย ตอนที่น้องบอกว่าเรื่องผมกับเขามันเป็นไปไม่ได้นี่ผมก็สตั๊นไปเหมือนกัน ความรู้สึกจุก เจ็บ หน่วงมันเข้ามาปะทะร่างผมจนไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปเลยบอกได้แค่ว่าจะพาน้องกลับบ้าน บางทีผมอาจจะคิดว่าทุกอย่างมันง่ายไปหมดตามประสาเอิร์ธ เอื้อการย์จนลืมไปว่าน้องเล็ก อคิราห์ น่ะมันอยู่นอกเหนือการควบคุม เหอๆๆ
และก็อย่างที่ผมบอก ถ้าผมไม่ดีตรงที่ผมหื่นผมก็อาจจะลดได้(เหรอ?) หรือถ้าผมไม่ดีตรงที่ผมหน้าม่อผมก็หยุด แต่ผมไม่ดีตรงที่ผมเป็นผู้ชายหรือว่าจะเรื่องที่ผมอายุมากกว่าเขา 12 ปีนี่จะให้ผมทำยังไงอ่ะ มุดท้องแม่ไปเกิดใหม่เหรอ?
“ขอบคุณฮะ”
“อืม กล่องข้าวไว้จะเอามาคืนวันจันทร์”
“พี่เออจะมารับน้องอยู่เหรอ”
อ้วนน้อยถามเสียงเครือทำให้ผมต้องรีบหันกลับไปมอง น้ำตาเม็ดเป้งคลออยู่ตรงโคนขนตาแล้ว
“หรือว่าน้องไม่อยากให้พี่มารับแล้ว พี่ตามใจน้อง”
“ไม่ ฮึก” อ้วนน้อยโผเข้ากอดผมแล้วปล่อยโฮออกมาหนักๆ ผมรีบกอดตอบแล้วลูบหลังเลย จะว่าโกรธผมก็ไม่ได้โกรธนะ ออกแนวเฟลมากกว่า เลือกเกิดไม่ได้ก็แย่เงี้ย
“น้องไม่ได้ไม่ชอบพี่เออ ฮึก น้องไม่ได้จะให้พี่เออเปลี่ยน แต่ ฮึก แต่น้องยังเด็กเกินไป ฮึก น้องไม่มีอะไรเลยในขณะที่พี่มีทุกอย่าง มีชีวิตมีเงินมีหน้ามีตามีหน้าที่การงาน พี่เป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบแต่น้อง... ฮึก น้องยังเป็นเด็กกะโปโลอยู่เลย ฮึก น้องไม่แน่ใจว่าเราจะเข้ากันได้จริงๆ ฮึก”
“แล้วน้องลองเข้ากันพี่หรือยังอ่ะ”
“พี่เออ! ฮึก”
จะร้องก็จะร้อง จะโวยก็อยากจะโวย เลยทั้งทุบอกผมทั้งร้องไห้ไปด้วยเลย
“คิดลึกเหรอ พี่หมายถึงว่าเรายังไม่ได้ลองคบกันเลยแล้วจะรู้ได้ไงว่าไปกันได้หรือเปล่าต่างหากล่ะ”
ไอ้เด็กบ๊องค์เอ้ย น้องอาจจะไม่เข้าใจแต่ผมเข้าใจ ในความคิดผมคือน้องอาจจะอายที่มีแฟนแก่แต่ที่จริงแล้วน้องคิดว่าตัวเองไม่ดีพอสำหรับผม เฮ้อๆๆๆ ปัญหาโลกแตก แต่ถ้าในความคิดคนอื่นก็คงจะเป็นผู้ใหญ่หลอกฟันเด็กหรือไม่ก็เด็กหลอกเอาเงินผู้ใหญ่ประมาณนี้ล่ะมั้ง สังคมมันเดาไม่ยาก
“ก็ยิ่งน้องเห็นพี่เอออยู่กับครูเอลวา น้องยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะกับพี่เลยนี่นา”
“เอลวากับพี่เป็นญาติกัน พี่แซวมันเล่นเฉยๆ”
“ญาติ?”
“ใช่ดิ หึงพี่แล้วก็คิดเป็นตุเป็นตะไปเองแล้วก็มาเข้าเรื่องพี่แก่แล้วก็ความแตกต่างไรไม่รู้สุดท้ายบอกเข้ากันไม่ได้ ไม่รู้ว่าความรู้สึกตอนนี้เสียใจหรืออกหักวะกู”
“น้องก็รู้สึกถูกพี่ทิ้งเหมือนกันแหละ”
“ทิ้งตรงไหน”
“ก็พี่เออโกรธน้องแล้วพี่ก็จะหายไปอีก”
ยังเก็บกดเรื่องที่ผมหายไปไม่เลิก ความสัมพันธ์แบบนี้มันคงทำให้อ้วนน้อยรู้สึกไม่มั่นคงเพราะผมโตแล้วมีชีวิตอิสระจะอยู่ที่ไหนก็ได้บนโลกใบนี้ต่างจากอ้วนน้อยที่ยังเด็กและต้องอยู่ความดูแลของผู้ปกครอง ถ้าผมหายไปไอ้อ้วนมันตามหาผมไม่ได้เหมือนที่ผ่านมาอยู่แล้ว แต่ใครจะทิ้งกันล่ะ ผมติดน้องยิ่งกว่าน้องเป็นกัญชาอีก =.,=
“เอาเป็นว่าพี่รักน้อง รักมาก ไม่ใช่ว่ารักเพียงเพราะเป็นเด็กอนุบาลคนนั้นแต่พี่ตามดูน้องมาตลอดพี่รู้ว่าน้องเป็นคนยังไง ยิ่งน้องโตทุกอย่างมันก็ยิ่งชัดเจน พี่รักที่น้องเป็นน้อง แล้วน้องล่ะ รักพี่หรือเปล่า”
“อื๊อ”
“อื๊อนี่คือ?”
“...”
“ไม่ได้ยินว่ะ”
“รั๊กกกกกกกก!!!!”
ซี๊ดดดดดดดดดด ผมเบ้หน้าแคะหูทำให้อ้วนน้อยหัวเราะออกมาได้ทั้งน้ำตาผมเลยกุมใบหน้าเล็กให้เข้าองศาแล้วกดจูบไปเน้นๆดูดดึงกลีบปากเล็กนั่นให้ยืดอย่างหมั่นเขี้ยว อ้วนน้อยทุบอกผมเมื่อรู้สึกเจ็บก่อนจะซุกหน้าลงกับอกผมอ้อนๆ ต้องได้เสียน้ำตาถึงจะอ้อนนะ ปกติเอาแต่โวยวายใส่ผม ฮ่าๆๆ
“เจ็บน้า”
“หึหึหึ เจ็บน๊า~~” ผมทำเสียงเลียนแบบอ้วนน้อยแล้วหอมหัวทุยสองสามฟอด คนเจ็บเขาครางเสียงหวานกันด้วยเหรอครับ
“น้องก็รักพี่เออ ไม่ใช่เพราะว่าเป็นไอ้พี่ขี้แกล้งสมัยอนุบาลเพราะน้องจำความรู้สึกตอนนั้นไม่ค่อยได้แล้ว แต่น้องรักที่พี่เออเป็นพี่เออ ชอบความมั่นคงและชอบที่พี่เออดูแลและใส่ใจน้องจากใจจริง”
“นึกว่าชอบความหื่นซะอีก”
“ไอ้พี่บ้า!! TOT ไม่ต้องโรแมนติกมันเล่า!”
“อ่าวนี่น้องโรแมนติกอยู่เหรอ”
“น้องกำลังสารภาพรักนะ!”
.
.
.
“ฟินจังโดนเด็กมอสี่สารภาพรัก^^”
“คนบ้า! >///<”
.
.
.
“แล้วถ้าไม่ต้องสนใจเรื่องอื่นที่น้องกังวล คนรักกันเขาจะเป็นแฟนกันได้หรือเปล่าอ่ะ”
“...” อ้วนน้อยพยักหน้าอายๆ
“น้องเป็นแฟนกับพี่ได้มั้ยครับ”
“ได้ครับ >_<”
--------------------------------------------------
เป็นแฟนกันแล้วยังไงล่ะยังงายยยยยยยยยย
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์ค่ะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
:ling1: :ling1: :ling1: ฟินนนนนนนนนนนน
-
เป็นแฟนกันแล้วน้าาาา น่าย้ากกกกกก
น้องเล็กจ๋าาาา ไม่งอนน้า เขาแค่ญาติกันลูกกก
พี่เออน่ะมีหนูแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ
รักกกกกก ชอบมากค่ะ
:กอด1:
-
เป็นแฟนกันแล้ว ฉลองๆๆๆๆๆๆๆ :mc4:
-
เย้ๆๆๆๆ เปนแฟนกันแล้ววววววว
อ้วนน้อยน่ารักที่สุด
-
เป็นแฟนกันแล้ววววววว :katai2-1: ฟินก่อนสอบพรุ่งนี้วันสุดท้ายพอดีเลยยย เย้ๆๆ/ o13 :-[
ขอบคุณมากค่ะ
น้องเออน่ารักมากกกกก อยากเห็นพี่กินเด็กน้อยแล้วว ไม่หื่นเลยนะจริงจริ๊งงง :z1:
-
หูยยยยยย รอมานาน จุดพลุฉลองแปบบบ :mc4: :mc4:
-
พี่เออรักน้องเล็กคนเดียวน้าาาา ยอมๆไปเหอะ 55555555555
-
:L2: แสดงความยินดี. กรี้ด. :-[.
พี่เออ. ในที่สุดก็มีวันนี้. รอมาตั้งหลายปีเนอะ. เลี้ยงต้อยแบบห่างๆมันเป็นแบบนี้เอง
งานโรแมนติกไปงานหื่นมา. เก็บลูกๆนี่ต้องช่วยๆกันเน้อน้องเล็ก. ฝึกไว้ๆ
ทั้งสองคนโชคดีนะที่ผู้ใหญ่ดูแลและยอมรับ.
ขอบคุณมากค่ะที่มาต่อ
-
เป็นแฟนกันแล้ววววว :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เราน้ำตาเกือบซึมแน่ะ ตอนพี่เออพูดประโยคนี้
“ถ้าพี่แย่อย่างอื่นพี่ยังพอเปลี่ยนได้นะ แต่เรื่องนี้น้องก็รู้ว่ามันไม่มีทาง”
สงสารพี่เออเลย
แต่เป็นแฟนกันแล้ว :katai2-1:
-
น้องเล็กน่ารักเกิ๊นนนนน
-
หลอกล่อพร้อมสร้างดราม่าจนได้น้องเป็นแฟน พี่เออมันร้ายกาจมาก หึหึ
-
น่ารักมากๆ อ่านไปก็นั่งยิ้มไปด้วย :katai2-1:
-
ฟินนน เป็นแฟนกันแล้วนะพี่เออน้องเล็ก คิกๆ
-
อยากจะกรี๊ดให้ดังไปสามบ้านแปดบ้าน เป็นแฟนกันแล้ว ฟินเลย :katai2-1:
-
กวางน้อยตกหลุมพลางนายพรานอย่างจังเลย 5555
-
เป็นแฟนกันแล้วววววว
:o8: :-[ :impress2:
-
ทำไมน่ารัก ทำไมอ้วนน้อยน่ารักแบบนี้
เขาเป็นแฟนกันแล้วค่ะแม่ โอ๊ยยยยยย ฟิน
-
เป็นแฟนกันแล้ว
-
อิพี่เออ แอบหื่น แอบแกล้งน้องง
-
เป็นแฟนกันแล้ววววววว
รอคอยมานาน ฟินอ่ะ ^//////^
-
พีเออจับกดเลย 5555 ให้สมกับความหื่น
-
เข้ามาเป็พยานการป้อเด็กของพี่เออแล้วเขินชอบกล :-[
น้องเล็กโดนพี่เออล่อลวงให้เป็นแฟนจนได้ :laugh:
ไปทำท่าทางน่ารักอย่างนั้นเดี๋ยวก็โดนพี่เออแกล้งหรอก
เอาจริงๆอิจฉาพี่เออนะเนี่ย ได้เด็กน่ารักขนาดนร้เป็นแฟน
เห็นแก่ความมั่นคงที่พี่มี ยกน้องเล็กให้ดูแลก็ได้
เป็นแฟนกันแล้วจะเป็นยังไงต่อไปน้า :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ยินดีด้วยจ้า
-
คบเด็กมอสี่นะพี่เออ ระวังๆ 5555
น่ารักจริงๆ :mew1:
-
เขาคบกันแล้ววววว
พี่เออดูแลน้องดีๆนะ อย่าแกล้งน้องมากล่ะ
-
อุ๊ยๆๆๆ เป็นแฟนกันแล้ว กว่าจะตกลงกันได้ลุ้นเหนื่อย
ไม่อยากจะคิด น้องเล็กจะโดนอิพี่เออแกล้งขนาดไหนนะเนี่ย
-
ง่าาาาาาาา น่ารักๆๆๆๆๆ
-
25
[Alex’s part]
ผมนั่งชิงช้าหน้าบ้านรอพี่เอิร์ธมารับ หลังจากที่ผมตกลงเป็นแฟนกับพี่เอิร์ธแล้วก็โดนไอ้คนขี้แกล้งบดจูบในรถเนิ่นนานแล้วยังจูบอีกตั้งหลายครั้งด้วย ปากผมเล็กนิดเดียวเมื่อเทียบกับปากของพี่เอิร์ธ จูบทีหนึ่งอย่างกับโดนกินไปทั้งปากแหน่ะ T//////////T แถมอลัวร์ยังเข้ามาเห็นด้วย แลกกับการที่น้องไม่ไปฟ้องแม่เมื่อวานผมเลยพาไปซื้อไอแพดให้เขาสมใจล่ะ เครื่องชงกาแฟที่ผมอยากได้พี่เอิร์ธบอกว่าจะซื้อไถ่โทษแต่ผมไม่เอาผมอยากซื้อด้วยเงินตัวเอง ภูมิใจกว่าตั้งเยอะนี่นา
และอย่างแรกที่เจอหน้าคือผมต้องยื่นกล่องข้าวให้เขาก่อนเลย แลกกับการที่เขามารับผมไปส่งโรงเรียนทุกวัน ทีแรกพี่เอิร์ธไม่ได้ต้องการอะไรหรอกแต่ผมยื่นข้อเสนอให้เขาเอง ผมอยากจะทำอะไรเล็กๆน้อยๆตอบแทนเขาบ้าง ไม่รู้สิ มันทำให้ผมสบายใจมากกว่าที่จะนั่งรถไปฟรีๆเหมือนตอนที่แซ็คมารับอ่ะ
ฟอดดดดดดดดดด
“อื๊อออออออ”
โดนรั้งคอไปหอมแก้มฟอดใหญ่ก่อนที่จะออกรถ อลัวร์ที่ออกมาใส่รองเท้าหน้าบ้านชี้มาทางผมแล้วทำหน้าล้อเลียนผมเลยทุบต้นแขนพี่เอิร์ธซะเลย ทำอะไรประเจิดประเจ้อมั้ยล่ะ!
“รอนานมั้ย”
“ไม่นานฮะ”
ผมตีมือใหญ่ที่ขยี้หัวผมอยู่ออกก็วันนี้โรงเรียนผมมีงานวิทยาศาสตร์นี่นา ทั้งผู้ปกครองทั้งอาจารย์และนักเรียนโรงเรียนอื่นเขามาดูงานกันให้พรึบไปหมดผมก็ต้องเซทผมหล่อมาอ่ะดิ
“ชอบเอาหน้าม้าลงมากกว่า แบ๊วดี ฮ่าๆๆ”
“ไม่ได้ วันนี้ต้องแต่งตัวหล่อ” ผมยักคิ้ว แม่ตื่นแม่เซทให้เลยนะเอาผมขึ้นเปิดหน้าผากแม่บอกว่าแบบนี้ก็น่ารักดีออก
“หล่อไปให้ใครดู ไม่รู้เหรอว่าแฟนน้องขี้หวงน่ะ”
“บ้า เออจริงสิ เรื่องนั้นได้ยัง”
“ยัง”
“ถามจริง?”
“จริงดิ”
“ฮือไม่เอาไม่แกล้งนะ ต้องใช้แล้ววันนี้ TOT”
“ไม่แกล้ง เรื่องนี้น่ะพี่จัดการให้ได้...แป๊บเดียว”
แล้วทำไมต้องยิ้มเจ้าเล่ห์~~~~~~~~
.
.
.
ผมมองมือตัวเองที่ถูกฝ่ามือใหญ่กุมไว้มิดแล้วอดเซ็งไม่ได้ว่าทำไมผมถึงตัวโตไม่ได้สักครึ่งหนึ่งของเขานะ จะได้ตัวสูงโดดเด่น ไหล่กว้างหลังกว้าง เวลาเดินตัวตรงและขายาวๆนั่นก้าวแต่ละทีนี่โคตรเท่เลย ทั้งผู้ปกครอง คุณครูและนักเรียนมองพี่เอิร์ธกันเป็นตาเดียว
“ไปทางไหนต่อ”
“เลี้ยวซ้ายก็ถึงแล้วฮะ”
ผมบอกเสียงเบาเพราะยังคิดอิจฉาคนตัวโตไม่เลิก พอถึงห้องน้ำแล้วจึงถูกพี่เอิร์ธดึงเข้าไปในห้องเดียวกันอย่างง่ายดาย
“พี่!! OoO” ผมตาโตเมื่อถูกกดเข้ากับผนังห้องน้ำ “ไม่เอานะ ไม่เอาของน้อง ฮือๆๆ”
“อย่าเสียงดังดิ”
ผมยกมือปิดปากที่แหกเสียงร้องไห้ออกไปเมื่อกี้ ลืมนึกไปว่าอาจจะมีคนอยู่ข้างนอก พี่เอิร์ธยิ้มมุมปากก่อนจะดึงมือผมออกแล้วปากหนาก็ประกบลงมาแทนที่ ผมก็ดิ้นสิแม้ว่าทั้งแขนทั้งขาจะถูกพี่มันรัดเอาไว้หมดจนแทบขยับไม่ได้แล้ว พี่เอิร์ธจูบๆๆๆ จูบผมจนปากบวมพอใจแล้วก็เลื่อนไปซุกไซร้ที่คอต่อ
“ขี้โกงอ่ะ”
“ไม่ได้โกง...”
ผมจะต่อว่าแต่ทำไมเสียงผมมันดูอ้อนๆ อีกฝ่ายก็กระเส่าไม่แพ้กันเลย! T^T
“...แค่ต้องการกำลังใจ”
แขนใหญ่รัดร่างผมแรงๆจนหายใจไม่ออกหนึ่งทีก่อนจะคลายออกแล้วดึงมือผมไปสัมผัสตรงนั้น...ที่มันนูนเป่งออกมาจากกางเกงของพี่เอิร์ธ ผมหน้าร้อนเห่อรีบชักมือกลับแล้วเหล่ตาไปมองที่ประตูห้องน้ำอย่างเดียว ไอ้คนขี้แกล้งหัวเราะในลำคอก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงพี่มันปลดซิบกางเกง
“พี่ๆๆๆ เดี๋ยวออกไปข้างนอกก่อน”
“ก็บอกแล้วว่าต้องการกำลังใจ แฟนพูดไม่รู้เรื่องว่ะ”
เปลี่ยนไม่เป็นแฟนแล้วยังทันม๊ายยยยยยย T//////////////////////T
“ก็...”
“เอาไม่เอา?”
“เอาดิ!”
“ถอดกางเกง”
“พี่เออ!”
“ฮ่าๆๆ ก็บอกว่าเอาๆนี่หว่า”
“เหี้ยยยยยยยยยยยยยย มีคนมาเอากันในห้องน้ำเว้ยพวกมึงงงง”
OoO! ผมตาโตปิดปากแน่นอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงพวกนักเรียนผู้ชายกลุ่มหนึ่งเข้ามา พี่เอิร์ธปิดฝาชักโครกแล้วรัดต้นขาผมยกขึ้นเหมือนผมเป็นเด็กให้ไปยืนบนชักโครกนั้น ผมยืนกอดคอพี่เอิร์ธจากด้านหลังแน่น ไม่รู้ล่ะตอนนี้พี่เอิร์ธเป็นที่พึ่งเดียวของผมแล้ว
“ถ่ายดิวะถ่าย”
“กล้องมึง ชัดกว่า”
ผมลอกแลกมองไปรอบด้านเพื่อหาทางหนีทีรอดแต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ตอนนี้คิดได้แต่ว่ากลัว... กลัวไปหมด
ปัง!
“เพื่อนเล่นเหรอไอ้สัส” พี่เอิร์ธตะโกน
“ตีนเกือบโดนหน้ากรูวววว T_T”
“พ่อเพื่อนมั้ยมึง”
“ในนั้นมีคนเดียวโว้ย”
“ขอโทษคร๊าบบบบบบบบบบบบบ”
พี่เอิร์ธเตะปลายเท้าลอดช่องด้านล่างออกไป เพราะรองเท้าหนังสีดำที่แตกต่างจากรองเท้าผ้าใบที่วันนี้ทุกคนต้องใส่เลยทำให้พวกนั้นเข้าใจว่าพี่เอิร์ธเป็นผู้ปกครองหรือไม่ก็อาจารย์
“น่าจะไปกันหมดแล้ว” ไอ้ขี้แกล้งหันมากระซิบแล้วฉวยโอกาสหอมแก้มผมที่ซุกหน้าอยู่กับบ่าแกร่ง
“...”
“ชู่ววววว มันไปหมดแล้ว ไม่ร้องดิอ้วน”
“ก็น้องกลัวนี่ ฮึก”
“พี่อยู่นี่ต้องกลัวอะไร หืม?”
พี่เอิร์ธหันกลับมาจูบซับน้ำตาให้แล้วคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง เขาบอกว่าพวกนั้นไม่รู้หรอกว่ามีผมอยู่ด้วยเพราะมันมองลอดช่องประตูด้านล่างมาเห็นเท้าคู่เดียวและโชคดีที่ห้องน้ำนี้ผนังสูงจรดเพดานถ้าเกิดพวกนั้นปีนขึ้นดูคงเห็นผมแน่ๆ
“เพราะพี่เลย นี่แน่ะๆๆ”
“โอ๊ยๆๆ ไม่แกล้งแล้วๆ รีบทำรีบไป เดี๋ยวก็มีคนมาอีกหรอก คราวนี้เปิดประตูโชว์เลยดีมั้ย หืม? ฟอดๆๆ”
“พี่!”
โอ๊ย อยากจะร้องห้ายยยยยยย T______________________T
ของก็ต้องการ อายก็อาย ยอมให้พี่มันกอดจูบลูบคลำในขณะที่อีกมือพี่เอิร์ธก็จับของตัวเองจัดการ
เสื้อผ้าที่รีดมาเรียบกริบเมื่อเช้ายับยู่ยี่ไปหมดเพราะถูกคนตัวโตฟัด ฝ่ามือใหญ่บีบเค้นไปทั่วร่างผมก่อนจะสอดเข้ามาในเสื้อแล้วหยอกล้อกับยอดอก ผมกัดปากซุกหน้าเข้ากับซอกคอแกร่งเพื่อสกัดกั้นเสียงครางแต่ยิ่งเห็นผมกลั้นพี่เอิร์ธก็ยิ่งปลุกเร้าผมจนต้องปล่อยเสียงออกมาเบาๆชิดหูพี่เอิร์ธ ไม่นานผมก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่ต้นคอ...
“อ๊ะ อย่าทำรอย” คราวที่แล้วกว่าจะหายก็ตั้งหลายวัน
“อื้มมมมม”
เสียงทุ้มครางต่ำในลำคอแล้วผ่อนลมหายใจออกมา ไม่รู้ว่าเสร็จหรือยังแต่พี่มันยังไม่หยุดซุกไซร้ลูบไล้ไปทั่วร่างผม ผมนิ่งให้มันฟัดจนตัวน่วมสลับกับมองเวลา
“พะ พี่...”
“หืม?”
ผมย่นคอหนีริมฝีปากหนา ชำเลืองมองด้านล่างคือพี่มันใส่กางเกงแต่งตัวอะไรเรียบร้อย
“พี่เออ!”
“อะไร”
พี่มันหัวเราะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ บ้าเอ้ย! ผมจัดการเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่แล้วเก็บกระป๋องบรรจุน้ำสีขาวขุ่นใส่กระเป๋าแล้วจะเปิดประตูออกไปงอนๆแต่พี่เอิร์ธดึงแขนไว้แล้วชะโงกหน้าออกไปดูต้นทางก่อนถึงจะออกจากห้องน้ำได้ ระหว่างที่พี่เอิร์ธกำลังทำก็มีคนมาเข้าห้องน้ำห้องข้างๆ พี่มันเลยผ่อนแรงให้ผมหยุดเสียงไว้ได้ก่อน ผมนี่ลุ้นแทบตาย
“อย่างอนดิ”
“...”
“เด็กอ้วนทำไมขี้งอน ทำของน้องน้องก็งอน ทำของพี่น้องก็งอนอีก”
“ก็มันเกือบเป็นเรื่องแล้วมั้ยล่ะ!”
“แล้วมันเป็นมั้ยล่ะ มันก็ไม่เป็นนี่ น้องก็อย่างอน โอเค๊”
“ไม่โอเค”
“อ่าว”
“ก็พี่... พี่... พี่ทำให้น้องเขินด้วย! >///<”
“ฮ่าๆๆๆ”
ผมทุบต้นแขนกำยำให้หายโมโหส่วนคนขี้แกล้งก็หัวเราะแล้วรวบแขนผมเข้าไปกอดไว้ บอกว่าไม่หายโกรธจะหอมโชว์กลางโรงเรียนเลย เป็นใครก็ต้องหายแล้วล่ะครับ หายเป็นปลิดทิ้งเลย แง่งงงงง!
รอส่งพี่เอิร์ธขึ้นรถแล้วผมถึงจะติดสปีดวิ่งเอาของไปให้คุณครูเก็บไว้ในอุณหภูมิที่เหมาะสมเพื่อจะได้แบ่งออกมาตั้งแสดงทีละนิดๆ ช่วงเช้าที่หอประชุมใหญ่จะมีการตั้งแสดงโชว์เกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ของพวกมอสี่และสิ่งประดิษฐ์ของพี่มอห้า ส่วนครึ่งบ่ายจะเปลี่ยนเป็นประกวดโครงงานวิทยาศาสตร์ของพี่มอหก และห้องเรียนของชั้นหนึ่งของแต่ละอาคารจะถูกจัดเป็นกิจกรรมต่างๆทั่งสายวิทย์และสายศิลป์ แล้วยังมีซุ้มขายของและเกมส์ต่างๆให้ร่วมสนุกอีกเยอะเลย
“ไอ้เหมียวววววววววว”
“อเล็กซ์~~~~~~~~”
“อาจารย์คะพวกหนูอยากเห็นแล้วววววว”
“ไม่อยากจะเชื่อเลย นายทำเป็นด้วยเหรอ”
“คือ ไม่ใช่ของเล็กหรอก”
“ห๊ะ แล้วไปเอาที่ไหนมา ไอ้แซ็คเหรอ”
“เปล่าๆ ของ...”
ของแฟนเล็กเองงงง T^T แต่สายตาสี่คู่ที่จ้องมองมาทำให้ผมต้องกลืนคำว่าแฟนลงคอแล้วบอกว่าเป็นของพี่ชายแทน ไม่ใช่ว่าอายที่จะต้องบอกว่าพี่เอิร์ธเป็นแฟน แต่น้ำฝนและคนอื่นๆยังไม่รู้ว่าที่จริงแล้วผมไม่ได้เป็นแฟนแซ็คไง ไม่งั้นผมได้อธิบายยาวแน่ๆ
“จารย์เอาสไลด์มาแล้ว ไหนๆๆ ดูลูกพี่ชายของไอ้เหมียวดิ”
“ว๊ายยยๆๆ”
ทุกคนไปรุมที่กล้องจุลทรรศน์กันใหญ่ วี๊ดว๊ายที่เห็นทั้งตัวที่ยังดิ้นและตัวที่อาจารย์ย้อมสีมาให้ดู ผมทำเป็นไม่สนใจแล้วเอาบอร์ดที่เพื่อนในกลุ่มทำมาไปตั้งโชว์ไว้ใกล้ๆ เห็นรูปจากบอร์ดนี้แล้วก็ยังพาลนึกไปถึงเรื่องนั้นและคนๆนั้นตลอดเลย
“พอๆๆ พวกแก ไอ้เหมียวหน้าแดงใหญ่แล้ว”
“ไม่ต้องห่วง ลูกนาย เอ้ย ลูกพี่ชายนายแข็งแรงมาก ดิ้นใหญ่เชียว”
“พี่คนไหนบอกได้เปล่า ลูกดกแน่ ชั้นจองงงงงงง”
“ว๊าย ยัยแรดดดดดดด เล็กอย่าไปให้มัน แต่ให้เราเถอะนะ > <”
“ไม่ได้หรอก!”
.
.
.
“อเล็กซ์ตะโกนเป็นด้วย” ทุกคนอึ้งกันหมด
“ขอโทษษษษษษษษษษษ T_T”
“สงสัยจะหวงพี่ชายมาก”
“คนไหนอ่ะ ไม่เห็นจะรู้เลยว่ามีพี่ชายนึกว่ามีแต่อลิซกับอลัวร์ซะอีก”
ผมไม่ตอบได้แต่ยิ้มแหยๆให้
“ไอ้เหมียวมาดูดิ”
“ไม่เอาอ่าาาาา T^T” ผมส่ายหน้า
“อ่าว ทำไมล่ะ ปีที่แล้วเรายังมาดูด้วยกันอยู่เลย”
ก็ผมไม่กล้ามองนี่ ปีก่อนๆผมไม่รู้ว่าเป็นอสุจิของใครแต่ปีนี้ผมรู้กระบวนการและได้ร่วมปฏิบัติการด้วย ผมเขินอ่ะ แต่เหมือนเพื่อนจะไม่เข้าใจคะยั้นคะยอทั้งผลักทั้งดันผม กดหัวให้ดูจนได้
ยุกยิกเต็มเลย ฮือออออออออออออออ! T///////T
ตลอดทั้งช่วงเช้ามีคนแวะเวียนเข้ามาที่ฐานของเราเยอะมากเลย สาวๆช่วยกันอธิบายจนคอแห้งผมเลยอาสาไปซื้อน้ำซื้อขนมมาบริการให้ แอบแว๊บเห็นมีห้องสอนสกรีนเสื้อ ห้องสอนเพ้นท์กระเป๋า ห้องสอนทำสมุด ห้องทำโปสการ์ด ห้องเพ้นท์กระถางต้นแคคตัส และงาน DIY อื่นๆเยอะมากกกกก แต่ผมสนใจห้องทำ Snow Dome มากที่สุด พองานของผมเสร็จแล้วตอนบ่ายเลยแยกตัวออกมาทำกับน้ำฝน
“ตัวผู้ชายตั้งสี่สิบบาทแน่ะ”
ผมบ่นเพราะค่าขวดแก้วที่ทำก็หกสิบบาทไปแล้ว ผมอยากทำสองอันให้พี่เอิร์ธกับพี่พราวด้วย ร้านนี้จะมีของตกแต่งให้เลือกซื้อตามแต่ใจและราคาของแต่ละอย่างก็ต่างกัน พอเราเลือกซื้อเสร็จแล้วก็จะมีมุมนั่งให้เราติดตุ๊กตาโมเดลหรือของแต่งอื่นๆที่ฝาขวดโหล พอเสร็จก็เอาไปให้แม่ค้าติดกาวใส่กลิตเตอร์ประกอบอะไรให้เราเสร็จสมบูรณ์
“นี่ไงไอ้เหมียว ตัวนี้สามสิบบาท”
มีของให้เลือกเยอะมากจนผมดูจะไม่ทั่ว
“น่ารักจัง เดี๋ยวเล็กซื้อดอกไม้กับพี่เสื้อให้น้ำฝน”
“แต๊งค์กิ้ว ฉันจะเอาหมากับแมวตัวน้อย น่ารักเปล่าๆ”
“ตัวละสิบห้าบาทเหรอ”
น่าสนนะ ถูกด้วย แต่ว่ามันไม่เห็นจะสื่ออะไรถึงผมกับพี่เอิร์ธเลย เอาตัวพ่อจูงมือลูกดีกว่า ห้าสิบบาทแต่ก็ซื้อตัวเดียวแล้วก็เอาหญ้าที่เขาให้ฟรีมาตกแต่ง หรือว่าใส่ตัวอักษรดีนะแต่ขนาดมันเล็กนิดเดียวถ้าจะใส่ชื่อคงไม่เหลือที่ใส่ตุ๊กตาตัวอื่นแน่ๆ เลือกยากจังเลยแฮะ
“อ๊ะ”
ผมเอียงหน้าหนีมือลึกลับที่จับแก้มผม พอเงยขึ้นมองก็เห็นพี่เขายิ้มมาให้อยู่ก่อนแล้ว
“แก้มนิ่มเหมือนเดิมเลย”
“คือ...”
ผมมองชุดแล้วไม่ใช่นักเรียนผมและจากสัญลักษณ์ที่ปักตรงปกเสื้อก็บอกได้ว่าอยู่มอหก
“จำพี่ไม่ได้เหรอ”
“อ๋อพี่ที่ตลาดนี่นา ที่ช่วยเช็ดไอติมให้น้องเล็ก เอ่อ ให้ผมตอนนั้น”
“ดีจังที่จำได้”
พี่คนที่เช็ดไอติมให้ผมตอนที่ผมรอพี่เอิร์ธเลือกกางเกงยีนส์แล้วพอพี่มันมาเห็นก็โมโหใหญ่นั่นไง ผมยิ้มให้และชวนพี่เขาคุยแล้วชวนทำ Snow Dome นี่ซะเลย อิอิ พี่เขาชื่อบาสครับเรียนอยู่โรงเรียนที่ถัดจากโรงเรียนผมไปอีกสามซอย และยังมีเพื่อนพี่บาสอีกสองคนที่มาช่วยกันทำด้วย แต่ว่าพวกเขาชอบแซวผมกับพี่บาสตลอดเลย T_T
เพียะ
“พี่จับแก้มเพื่อนหนูบ่อยละนะ”
น้ำฝนตีมือพี่บาสแล้วทำตาขวางใส่เขาเรียบร้อย
“หึหึหึ ขอโทษครับ”
“รู้ว่ามันน่าบีบแต่ว่าไอ้เหมียวมันมีแฟนแล้วและรักกันมากด้วย ที่ยอมให้มานั่งร่วมโต๊ะก็ดีแล้วนะพี่ยังจะมาลวนลามเพื่อนหนูอีก”
“ขอโทษๆ น้องน่ารักนี่หว่า”
“นี่ก็อีกคนนั่งเฉยให้เข้าจับอยู่นั่น จะฟ้องแซ็ค!”
T_T ถอนหายใจยาวๆที่น้ำฝนบอกว่าจะฟ้องแซ็ค ถ้าฟ้องพี่เอิร์ธดิตายของจริง แต่ผมไม่ได้นั่งเฉยๆให้เขาจับสักหน่อย ผมเอียงหัวหนีแล้วแต่พี่เขาก็ยังมาจับอยู่นี่
พี่บาสบ่นเสียดายที่ผมมีแฟนแล้วแต่พี่เขาก็ยังไม่หยุดจีบนะ หยอดผมทุกครั้งที่มีโอกาสแม้ว่าจะโดนน้ำฝนด่าไปหลายครั้งแล้วก็เถอะ
ผมเอา Snow Dome ของตัวเองไปประกอบร่าง แอบเสียดายที่ใส่ตัวอักษรไม่พอรุ่นพี่ที่จัดกิจกรรมนี้เลยบอกว่าเอาสีเขียนติดโดมมันได้ผมเลยยิ้มกว้างอย่างดีใจ นั่นหมายความว่าผมจะใส่ตัวอักษรยาวเท่าไหร่ก็ได้น่ะสิ
“ยิ้มอีกแล้ววววว แก้มแดงอีกแล้วววว”
“ก็น้องเล็กดีใจนี่นา” ผมเขียนออเดอร์ในกระดาษว่า Love You P’Earth เขินจัง >/////<
“พี่อิจฉาแฟนเราจั๊งงงง”
“เดี๋ยวพี่บาสก็มีแฟนน่า”
Snow Dome ของพวกเราถูกเก็บใส่กล่องผูกโบว์พร้อมเป็นของขวัญ แต่ผมก็ต้องแปลกใจเมื่อพี่บาสกลับยกของนั่นให้ผม ทั้งๆที่นั่งทำกับมาเกือบชั่วโมงน่าจะเอาไปให้คนที่สำคัญมากกว่าอีกแต่พี่เขากลับบอกว่าตอนนี้ยังไม่มีคนสำคัญเลยให้ผมเอาไว้ก่อน เผื่อผมอยากจะเปลี่ยนใจไปเป็นคนสำคัญของพี่เขา และถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้ชอบพี่เขาแต่มันก็อดเขินไม่ได้อยู่ดี
“หมั่นไส้ๆๆ พี่ผู้ชายมาจีบเช้ากลางวันเย็นตลอดดดดด แล้วนี่ไอ้แซ็คหายหัวไปไหนไม่มาเฝ้าเนี้ยหา”
“น้ำฝน ที่จริงแล้ว...เล็กกับแซ็ค ไม่ได้เป็นแฟนกัน”
“...”
ผมบอกขณะที่เรากำลังนั่งติดคริสตัลบนเคสโทรศัพท์อยู่
“ขอโทษนะที่ทำให้น้ำฝนเข้าใจผิด”
“ทำไมเพิ่งมาบอก”
“ตอนนี้เล็กมีแฟนจริงๆแล้ว”
ผมเล่าให้น้ำฝนฟังเรื่องพี่เอิร์ธ น้ำฝนจำพี่เอิร์ธไม่ได้แต่แซ็คจำได้เพราะแซ็คติดต่อกับพี่เอิร์ธตลอดแซ็คเล่าให้ผมฟังหมดแล้วและเรื่องนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมเปิดใจให้พี่เอิร์ธและให้อภัยแซ็คที่เขาโกหกผมมาตลอดด้วย
“แล้วมัน... มันเป็นยังไงบ้าง”
“ใครเหรอ”
“ไอ้แซ็คมัน... มันเสียใจมากมั้ย แล้วมัน... จิ๊ เดี๋ยวมานะ”
ผมยังไม่ทันตอบน้ำฝนก็พุ่งออกจากห้องไปแล้ว ผมเลยทำงานที่เหลือต่อจากน้ำฝน ผมว่าเรื่องที่ผมคิดมาตลอดมันจริงนะ น้ำฝนชอบแซ็คและแซ็คก็ชอบน้ำฝนด้วย ที่แซ็คทำเหมือนชอบผมก็เพราะเขาหวั่นไหวนิดหน่อยที่ถูกเพื่อนแซวเรื่องที่เป็นแฟนกันและอาจจะประชดน้ำฝนด้วยก็ได้
ผมนั่งทำเคสรอน้ำฝนจนเสร็จเธอก็กลับมาพร้อมกับรอยยิ้มที่น่าจะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้น ผมไปห้องสกรีนเสื้อ สกรีนเป็นชื่อตัวเอง ‘ALEX’ น่าเสียดายที่ไม่มีไซส์Sเหลือเลยได้ไซส์XL มาแทนก็เอาไว้ใส่นอนแล้วกัน ผมเข้าห้องนู้นออกห้องนี้ทำกิจกรรมหลายอย่างและเสียเงินกับของกระจุกกระจิกไปเกินงบที่ตั้งไว้ด้วย
“ของอะไรเยอะแยะเนี้ยอ้วน”
“น้องก็ว่าเยอะแต่ก็ยังทำไม่ครบทุกอย่างเลย”
“ไม่ได้ทำอะไร”
“ไม่ได้เพ้นท์กระเป๋า ไม่ได้ทำถักผ้าพันคอ ไม่ได้ทำต่างหู ไม่ได้ถักสร้อยข้อมือ โอ้ยยย เยอะแยะเลยอ่ะ” ไม่ได้ไปให้พวกพี่ๆชมรมภาษาเขียนชื่อเป็นภาษาต่างๆให้ด้วยแล้วที่ตั้งใจว่าจะไปเรียนโปรแกรมแต่งรูปของภาควิชาคอมพิวเตอร์ก็ไม่ได้ไป โอ๊ย พลาดๆๆๆๆ เวลาแค่ช่วงบ่ายมันจะไปพอที่ไหนกันล่ะเนี้ยยยย
“ปีหน้ายังมีนี่หรือจะลาออกมาเป็นแม่บ้านให้พี่ล่ะ”
“เชอะ” ผมย่นจมูกใส่พี่เอิร์ธเลยบีบจมูกผมอย่างหมั่นเขี้ยวถ้าไม่ติดว่าขับรถอยู่ล่ะก็พี่มันคงฟัดแก้มผมไปแล้วล่ะ ผมล้วงของในถุงออกมาสาธยายให้พี่เอิร์ธฟังทีละอย่างว่ากว่าจะได้มาเนี้ยต้องนั่งหลังคดหลังแข็งแค่ไหน
“เดี๋ยวนะ เคสของอลัวร์ โมบายของอลิซ เสื้อของน้อง Snow Domeของพี่พราว พวงกุญแจของคุณแม่ แล้วของพี่อ่ะ”
“อุ๊ย” ผมแกล้งเอามือปิดปากทำตาโต
“ไอ้อ้วนนนนนนนนน”
“อย่าเพิ่งโมโหสิ คิกๆๆ”
“แกล้งพี่เหรอ เดี๋ยวก่อนนะอ้วน เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย”
“อ่ะ!”
ผมเอิร์ธยิ้มก่อนจะรับไปแกะดูระหว่างที่รถติด ผมนี่เขินแล้วเขินอีกเพราะไอ้คำว่า love You นั่นแหละ กะจะให้ตอนก่อนจะเข้าบ้านแต่กลัวโดนพี่มันกินหัวน่ะสิ
“เหอๆๆ พี่ชอบน้องเล็กและพี่จะไม่แย่งแต่ถ้าอยากมีแฟนใหม่เมื่อไหร่ให้โทรมา 099-95469xx พี่บาส”
“เย้ยยยยยยยยยย OoO”
“ไอ้-อ้วน”
“คะ...คือ TOT”
พี่เอิร์ธทำเสียงเหี้ยมผมนี่เสียวหลังวาบ ก็มันกล่องเหมือนกันมากเหมือนแม้กระทั่งสีของโบว์แล้วผมก็ลืมไปแล้วด้วยว่าพี่บาสให้ของมาอ่ะ นึกว่าในกระเป๋าเหลืออยู่กล่องเดียวเลยหยิบออกมาไม่ได้เช็ค
“พี่เขาให้มาเฉยๆอ่ะ”
“ให้มาเฉยๆแล้ว เขาบอกชอบ?”
“เขาบอกว่าชอบ...” ผมบอกเสียงเบา “แต่ว่าน้องไม่ได้ชอบเขาสักนิดเลย”
“เบื่อแฟน?”
“ไม่เบื่อเลย! จริงๆนะ!”
“เบอร์?”
“ไม่โทร! ไม่ดูเลขเลย หลับตาปริบ” ผมส่ายหัวแล้วหลับตาปี๋ให้ดูและเพราะหลับตาเนี้ยแหละไอ้คนขี้แกล้งมันถึงได้ดึงผมไปจูบและผมก็ยอมให้จูบนะถ้ามันจะทำให้พี่เอิร์ธหายโกรธผมอ่ะ
“อื๊อ เจ็บน้า...”
ผมดันใบหน้าคมออกเพื่อบอกแต่ปากของเรายังชิดกันอยู่
“เจ็บก็จำว่าไม่ต้องอ่อย”
ปึก! ทุบบ่าแกร่งโทษฐานที่มาว่าผมอ่อย
“น้องไม่อ่อย”
“ดี! อ่อยให้พี่หลงคนเดียวก็พอ เข้าใจ๊?”
“เข้า...อื๊อออ”
พูดไม่ทันจบริมฝีปากได้รูปก็กดลงมาอีกครั้งแม้จะไม่ได้ดูดดึงแรงเหมือนทีแรกแต่ก็สูบวิญญาณผมจนหมดแรงได้เหมือนกัน ก็ดูดิ...จะให้ไปรักไปชอบคนอื่นได้ยังไงเล่า >////<
-------------------------------------
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์ด้วย เค้าอ่านทุกตัวอักษรเลย เยิฟๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
*แก้กระเส่าแล้วจ้า ขอบคุณที่บอกมากๆๆๆค่ะ
-
น้องเล็กน่ารักกกก อิพี่เออเกือบโดนถ่ายคลิปแล้วมั้ยล่ะ
เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง แต่ก็น่ารักกก อิอิ หึงเยอะๆเลย
น้องเล็กยิ่งโตยิ่งมีคนมาจีบเยอะ ทำใจหน่อยนะเฮีย
-
น้องเล็กน่ารักตลอดดดดด ฟัดแปบ :-[
ว่าแต่ พี่เออแข็งแรงจริงนะ ดิ้นใหญ่เลยในกล้อง 555 งานกามก็มา
-
ฟินจริงๆ ตอนนี้พี่เออกำไรมากมาย
ขอบคุณค่ะ
-
มีแกล้งกันด้วย น่ารักกกก :mew1:
มีคนมาหลงน้องแล้วนะพี่เออ :hao3:
-
:pig4: :pig4:
-
*กระเซ่า* = กระเส่า นะคะ
น้องเล็กเสน่ห์แรงจังพี่เออ พี่เออต้องรีบจับน้องทำเมียด่วนๆเลยนะ! :hao6: :hao6:
-
น้องเล็กน่ารัก พี่เออรักพี่เออหลงแย่เลย :mew1:
-
พี่เออขยันรุ่มร่ามกับน้องจังงง เกือบโดนถ่ายคลิปแล้วป่ะล่ะ
แล้วน้องก็ตามใจพี่เออเกิ๊นนนน จะน่ารักไปไหนเนี่ย :mew1:
-
:pig4: :3123: :3123:
-
โอ้ยยยย น้องเล็กน่ารักที่สุดเลย
ชอบมากๆค่ะ
-
เสน่ห์เยอะเหลือเกินนนนนน
-
น้องเล็กน่ารักขนาดนนี้เป็นพี่เออจะฟัดดทั้งวัน งือออ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
อีพี่เออมันร้าย
-
น้องเล็กน่ารักมากกกกกก ( กไก่ล้านตัว) :impress2:
-
น้องเล็กน่ารัก หลงน้องไม่ต่างจากพี่เอิร์ธเลยเนี่ย
-
ถ้าน้องเล็กจะน่ารักขนาดนี้ เอาใจพี่ไปเลย มุ้งมิ้งมากอ่ะ :-[
-
น้องเล็กน่ารักขึ้นทุกวัน แถมมีผช.มาจีบเรื่อยเลย
อิพี่คงจวนอดใจไม่ไหวแล้วสิ :hao6:
-
มีแฟนน่ารักมากๆอย่างน้องเล็กก็ต้องอดทนและทำใจอะนะ ลุง 5555555555
-
น้องเล็กน่าร้ากกก~~ อิพี่เออก็หาเรื่องเต๊าะน้องทุกเวลา หึหึ
-
หวานอ้าา แอบฮาตรงอสุจิ555555
-
โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆ :impress2: :-[ พี่เออน้องอ้วน น่าร๊ากกกกมากเลยยย ชอบโมเม้นท์แบบนี้จรุง ยังไม่หายคิดถึงเลยยยย ขอเยอะๆ หลายๆตอน ระรัว(ขอมากไปม๊าย55) แต่งมาเรื่อยๆเลยนะคะ ไรท์ขา อ่านได้เรื่อยๆไม่มีเบื่อ เอายันน้องโต สู่วัยทำงานเบย เลิฟมากกกกกกๆๆๆๆๆๆๆ นิยายเรื่องนี้ ขอก้มกราบคนเขียนค่ะ
-
ลูกพี่เออดิ้นใหญ่เลย
น้องเล็กขี้อายเหมือนเดิม
-
พึ่งเข้ามาอ่าน ชอบพี่เออกับน้องมาก
เลี้ยงต้อยแต่เด็กแต่ชอบอ่ะรักสิบปี
มั่นคงมากๆๆๆๆ
พลาดเรื่องนี้ได้ไงไม่รู้
แต่ทำให้ได้อ่านรวดเดียว 555
-
น้องเล็กน่ารักมากกกกกกกกกกก >\\\\\\<
จะน่ารักไปไหนลูก พี่เออนี่คงหัวปักหัวปำ 5555
แต่ก้อโดนพี่เออ แกล้งจนอ่วมตลอดๆ อิอิ
-
ฟินเว่อร์ ชอบคู่นี้จริงๆ แกล้งนิดหยอกหน่อยตบท้ายด้วยหวาน อ๊ายยยยยย :katai1: :katai1:
ปล.อ้วนอย่าอ่อยให้มากนักเดียวคนแก่เหนื่อย 55555
-
ถ้าจะลวนลามกันขนาดนี้ให้แม่มาขอเลยเถอะพี่เออ
เชี่ยวขนาดนี้อีกกี่ปีน้องเล็กถึงจะตามทันกันเล่า
บางเหตุการณ์ก็เขินไปกับน้องเล็กด้วย :o8:
อย่าขยันทำตัวน่ารักนักสิ พี่เออมันจะไม่ทนเข้าสักวัน
ยิ่งมีคนมาจีบอย่างนี้พี่เออยิ่งหวงหนักกว่าเก่า
รีบแสดงตัวเลย น่ารักอย่างนี้เดี๋ยวได้มีมาอีกแน่ๆ :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ถ้าเราเป็นพี่เออ เราก็หวงเหอะ
เด็กอะไรน่ารักมากกกกก น่าฟัดสุดๆ
-
พี่เออชอบแกล้งน้องอ่าาาา น่ารัก
น้องก็ดูนุ่มนิ่ม มุ้งมิ้งน่าจับฟัดมากอ่ะ :mew4:
มีโอกาสเป็รลวนลามนะพี่เออ
-
ติดตามด้วยคน เรานไปไม่กี่ตอน แต่สนุก น่ารัก
-
26
เมื่อวานโรงเรียนน้องมีกิจกรรมวันนี้โรงเรียนเลยหยุดทำความสะอาดครั้งใหญ่ผมก็เลยหยุดเรียนภาษาวันหนึ่งพร้อมกับเข้าไปขออนุญาตคุณแม่ของอ้วนน้อยพาน้องไปเที่ยวทะเล มาถึงชลบุรีตั้งแต่แปดโมงเช่ารีสอร์ตนอนหลับต่อได้สักชั่วโมงก็ต้องตื่นมารับโทรศัพท์ ซาโตมิโทรมาหาผมถามหาเหตุผลที่ขาดเรียนทั้งๆที่ทางสถาบันไม่จำเป็นต้องรู้เหตุผลก็ได้
“เอาเป็นว่าฉันจะสอนชดเชยให้นะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ ลำบากคุณเปล่าๆ”
“ไม่เลยค่ะ”
ผมก็เออออตกลงเมื่อเธอบอกว่าช่วงบ่ายจะให้เรียนชดเชยซึ่งก็โอเคผมว่างอยู่แล้วเพราะงานที่ทางบริษัทส่งมาให้ช่วยดูผมก็ทำตอนกลางคืน
วางสายจากซาโตมิก็มองหาไอ้อ้วนน้อยเห็นนั่งทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะนอกระเบียง ใส่เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลแล้วมันก็ออกไปนั่งอยู่ข้างนอกนะ =_= สมัยก่อนตอนที่ผมยังดักซุ่มดูก็รู้แหละว่ามีคนมาจีบแต่น้องไม่เล่นด้วยแล้วยิ่งตอนนี้ไอ้อ้วนมีแฟนแล้วออร่ามันยิ่งมาไง เมื่อวานมีคนมาจีบไม่รู้ว่ามีกี่คนแต่ที่แน่ๆ Snow Dome ของไอ้บาสถูกผมโยนออกนอกหน้าต่างรถไปเรียบร้อย น้องเหมือนจะห้ามแต่ก็ไม่พูด ก็นะ...ของมันไม่จำเป็นต้องเก็บไว้ว่ะ
ของที่จำเป็นต้องเก็บไว้มันต้องมีคำว่า love You P’Earth ติดอยู่โว้ยยยยย เมื่อวานเอาแต่เคลียร์เรื่องไม่เป็นเรื่องเลยได้กลับไปแกะดูของที่น้องมันให้ที่โรงแรม พอเห็นแล้วคือแบบ...ไอ้บาสก็ไอ้บาสเหอะ หึหึหึ ผมโทรไปแซวน้องจนมันอายม้วนตอนเช้าเจอหน้าก็ทุบผมก่อนเป็นอันดับแรกเลย
ฟอดดดดดดดดดด
กอดร่างเล็กจากด้านหลังแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ผมขโมยเสื้อที่อ้วนน้อยสกรีนชื่อตัวเองมาด้วย ตอนแรกคิดว่ามันจะแสดงความเป็นเจ้าของผมด้วยการทำเสื้อชื่อตัวเองมาให้ผมใส่เพราะไซส์มันใหญ่มากที่ไหนได้ทำมาใส่เองครับ เขาจะเอาใส่นอน =_= วันนี้ผมก็จัดใส่เที่ยวกับน้องซะเลย
“ตื่นแล้วเหรอฮะ”
“อืม อยากเล่นน้ำมั้ย”
“น้องขอทำการบ้านก่อน”
ผมนั่งเล่นเกมส์ในโทรศัพท์รอจนเบื่อน้องก็ยังทำการบ้านไม่เสร็จเลยแกล้งแหย่เอานิ้วจิ้มแก้มบ้าง จิ้มจมูกบ้าง ไอ้อ้วนน้อยก็ปัดออกอย่างรำคาญเพราะมันกำลังมีสมาธิกับโจทย์เลขอยู่
“พี่เอออย่ากวน”
“ไปเล่นน้ำ”
“แป๊บนึง”
ยัง ยังไม่เลิกทำการบ้าน ผมเลยแหย่ๆก้นปากกามันทำให้ปากกาขีดเป็นเส้นเลอะไปหมด อ้วนน้อยสูดหายใจเข้าสะกดกลั้นอารมณ์แล้วหยิบลิขวิดมาลบ เป็นโอกาสให้ผมเลยฉวยปากกาที่มันวางไว้มา
“เอาปากกามานะ”
“ไปเล่นน้ำกัน”
“โอ๊ยยยยยย พี่ก็โตแล้วจะมาอยากเล่นน้ำทำไมอีก”
“ไปเล่นแป๊บเดียว”
อ้วนน้อยสูดหายใจเข้าเต็มปอดอีกครั้งก่อนจะยืดตัวแย่งปากกาที่ผมชูขึ้นเหนือหัว พอไม่ถึงมันก็ขึ้นยืนบนเก้าอี้ผมเลยรวบขามันพาดบ่าพาวิ่งลงระเบียงตรงไปที่ทะเลเลย ฮ่าๆๆ
“พี่เออ! ไอ้คนบ้า ไม่เอา ไม่อาววววววววว >O<”
ตู้มมมม!
จับอ้วนน้อยโยนลงทะเล มันตะกุยตะกายให้พ้นน้ำโคตรตลกน้ำสูงแค่อกมันเองนะและเพราะเอาแต่หัวเราะเลยโดนมันกระโดดรั้งคอจากด้านหลังให้เซล้มลงไปในน้ำ เท่านั้นแหละสงครามของเราก็เริ่มขึ้นจนเกือบเที่ยงถึงได้พาเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ เมื่อกี้เป็นรีสอร์ตที่มีระเบียงติดน้ำทะเลทำให้มีความเป็นส่วนตัวแต่ถ้าออกจากที่นี่ไปแล้วยังใส่เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นล่ะก็ได้เห็นดีกัน
พาน้องไปเที่ยวเกาะจนถึงเย็นเราก็กลับ ทั้งวันผมมีความมสุขมากและคิดว่าอ้วนน้อยก็มีความสุขมากเหมือนกัน ดูจากรอยยิ้มหวานที่ส่งมาให้ผมทั้งวันน่ะนะ แม่งงงง ไม่อยากห่างเลยว่ะ ไม่อยากจะคิดเลยว่ามีเวลาอยู่กับอ้วนน้อยอีกแค่สองเดือน
“พี่เออ รถข้างหลังแปลกๆนะ”
“พี่ก็ว่างั้น”
ระหว่างทางกลับกรุงเทพฯมีรถสปอร์ตหรูสามคันที่มันขับฉวัดเฉวียดซ้ายขวาพยายามจะแซงแต่ก็แซงไม่ได้เพราะผมตัดหน้าไว้ตลอดเกิดมันขับมาเทียบแล้วชักปืนมายิงล่ะ ซวยไปอีกดิ ถ้าอยู่คนเดียวนี่คงจอดรถเคลียร์แต่นี่มีน้องมาด้วยผมกลัวน้องจะเป็นอันตรายไป
เอี๊ยดดดดดด
“เหี้ยยยยย!!”
โชคดีที่ผมขับแข็งพอเลยจัดการไม่ให้รถคว่ำหลังจากที่เหยียบเบรกกะทันหันจากที่ไอ้รถสามคันนั้นขับมาปาดหน้าปิดหลังดักไว้ไม่ให้ผมซิ่งรถหนีได้เลย ผมจับตัวอ้วนน้อยดูน้องไม่เป็นอะไร แต่ไอ้คนที่มันจะเป็นน่ะไอ้รถสามคันเนี้ยแหละ กูจะเจาะถังน้ำมันให้รถมันระเบิด!
“พี่เอออย่าลงไปนะ”
“รอพี่อยู่บนรถ”
“ไม่ๆๆ”
“น้องอย่าดื้อ ถ้าเห็นท่าไม่ดีโทรไปเบอร์ตามนี้” ผมให้เบอร์ป๋า
“พี่เออ ไม่เอานะ อย่าลงไป”
“อ้วน!”
“ถ้าพี่ไปน้องจะไปด้วย”
“ถ้าน้องไปด้วยแล้วพี่เกิดเป็นอะไรขึ้นมาใครจะช่วยล่ะ ใช่มั้ย ดังนั้นน้องอยู่ดูสถานการณ์บนรถ โอเคนะ”
“พี่เออ...” อ้วนน้อยเรียกผมเสียงเครือ
ผมรั้งหัวไอ้อ้วนมาใกล้เสยผมหน้าม้ามันขึ้นแล้วจูบที่หน้าผากก่อนจะเปิดประตูลงรถไป เป็นจังหวะเดียวกับที่ไอ้รถสามคันนั้นเปิดประตูรถลงมาเหมือนกัน
.
.
.
“ไอ้สัสสสสสสสสสสสสส!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
ไอ้พวกแก๊งค์เพื่อนสมัยเรียนมหาลัยยืนล้อมวงหัวเราะผม จะบอกว่าผมจำรถเพื่อนไม่ได้ก็ขอตอบว่าใช่ เพื่อนผมมีเยอะ ไม่ได้เจอพวกมันบ่อยและมันใช้รถซ้ำกันที่ไหนล่ะ
“ดูพวกมึงนะ เล่นไม่รู้เรื่องอันตรายสัส”
“มึงคุมไม่ได้ก็เสียชื่อสนามป่ะ ได้ถ้วยไปหลายสมัยนี่เรา”
แต่กูไม่ได้แข่งรถนานละไง๊!
“ผัวขาาาาาา บอกมาค่ะว่ามึงพาใครไปกกที่ชลฯ”
อิเคธี่ยังคงตามมาเป็นเมียในนามของผมจนถึงปัจจุบัน มันทำท่าจะถลาไปที่รถแต่ผมขัดขาจนร่างใหญ่ที่เดินสะบัดตูดไปเซล้มไม่เป็นท่า พอเห็นอย่างนั้นมันก็ทำท่าจะเข้ามาแก้แค้นผมด้วยการจูบแต่กูขัดขืนเต็มที่ กูไม่ยอมมมมม กูยอมให้น้องจูบคนเดียววววว TOT
“มาไทยไม่บอกพวกกูเลยเว้ย”
“นี่ถ้ากูไม่ถามไอ้มี่กูคงไม่รู้ว่ามึงลางานมาไทยสามเดือน”
“กูก็ยุ่งๆ” ยุ่งกับไอ้อ้วนเนี้ย
ไอ้มี่มันทำงานที่เดียวกับผมครับเลยรู้ความเคลื่อนไหวของผมทุกอย่าง มันตามผมตั้งแต่เรียนละไม่ว่าผมจะลงเรียนอะไรทำกิจกรรมอะไรแม่งทำตามหมด พอเรียนจบก็ไปต่อเมกาเหมือนกันเรียนที่เดียวทุกอย่างเหมือนกันหมด ไม่ ยังไม่พอ เรียนจบแล้วยังสมัครเข้าทำงานที่เดียวกับผมอีก ตอนนี้ก็ย้ายมาทำงานที่ญี่ปุ่นกับผมด้วย แทบจะเป็นแม่คนที่สองอ่ะ =_=
“กูว่าเราไปหาร้านคุยกันดีกว่าป่ะ จนเหรอไงมาจอดรถคุยกันข้างทางเนี้ย”
“ปากดีไอ้สัส”
ผมเดินกลับไปที่รถเห็นสายตาเป็นห่วงเป็นใยและรีบถามผมว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเป็นยังไงบ้างมายาวเหยียดขนาดนั้นผมก็เลยแกล้งตีหน้าเครียด
“ยังไม่จบเดี๋ยวไปคุยกันต่อที่อื่น”
“พี่อย่าตามพวกนั้นไปเลย เราไปหาโรงพักแจ้งความกันเถอะ”
“ไม่ได้หรอก ทำแบบนั้นก็ป๊อดดิ”
“พี่เออ! แต่ว่า...”
“พี่สัญญาว่าเราจะไม่เป็นอะไร เชื่อใจพี่นะ แต่ถ้าจะมีคนเป็นอะไรไปคนๆนั้นต้องเป็นพี่”
“ฮึก ไม่...” อ้วนน้อยส่ายหน้าเริ่มงอแง
“และถ้าพี่เป็นอะไรไปพี่อยากให้น้องรู้ไว้ว่าพี่...รักน้องมากที่สุด”
“น้องก็รักพี่เออที่สุด ฮึก เราอย่าไปกับเขาเลยนะ น้องกลัว...”
กร๊ากกกกกกก โดนหลอกให้บอกรักแล่ว อ้วนน้อยโผเข้ากอดผมไว้ทันทีที่รถจอดหน้าร้านอาหารกึ่งผับร้านหนึ่ง ผมก็กอดตอบน้องจนไอ้พวกที่ยืนรออยู่หน้าร้านเอือมหนักเลยมาเคาะกระจกรถ
“เดี๋ยวกูลงไป”
ผมพูดเสียงเข้ม อ้วนน้อยยิ่งกอดผมแน่นขึ้นแล้วปล่อยโฮใหญ่
“เป็น...เฮ้ย...ไอ้”
ไอ้ต๊ะเห็นอ้วนน้อยร้องไห้ซบอกผมก็เลยงงจะถาม ผมนี่รีบกดปิดกระจกรถก่อนเดี๋ยวเสียแผน พวกเพื่อนมันเลยงงหนักไปอีก ผมกำลังจะมาทำซึ้งต่อแต่ไอ้อ้วนน้อยผละออกแล้วเปิดประตูวิ่งไปตรงกลุ่มเพื่อนผมที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว
“อย่าทำอะไรพี่เอิร์ธเลยนะฮะ ขอโทษ...”
“ขอโทษอะไรครับน้อง”
“ผมไม่รู้ว่าพี่เอิร์ธทำอะไรให้พวกพี่ไม่พอใจแต่ปล่อยพวกเราไปเถอะนะฮะ”
“อะไรวะ อะไรกันวะไอ้เอิร์ธ”
ไอ้เปียวหันมาถามผมที่เดินตามมากอดน้องจากทางด้านหลัง
“แฟนกู”
ผมบอกแล้วเอาปากจิ้มไปที่กลุ่มผมหอมๆนั่น
“เหยดดดดดดดด!”
“กูกะจีบเลยไอ้สัสเอิร์ธ”
“น้องที่อัพในไอจี!”
“หวัดดีครับพวกพี่เป็นเพื่อนกับไอ้เอิร์ธ”
“ห๊ะ!?”
น้ำตาอ้วนน้อยหยุดไหลทันทีก่อนจะหันมามองผมอย่างเอาเรื่อง
“พี่เออ”
“นี่เพื่อนพี่เอง ไอ้ต๊ะ แพง เปียว เคธี่ ทีม บอย ทราย”
สามคนหลังคือเพื่อนที่มาสนิทกับผมตอนขึ้นปีสองแล้ว เรียนวิชาในคณะมากขึ้นก็ทำให้เจอเพื่อนในสาขาเดียวกันมากขึ้น ผมว่าพวกมันน่าจะเคยเห็นอ้วนน้อยสมัยเด็กมั้ยเพราะยังไงผมก็พามันไปวิ่งเล่นที่มหาลัยออกบ่อย
“สวัสดีฮะ”
“ครับ แล้วยังไงกันวะเอิร์ธ กูงง”
“ก็พี่เอิร์ธบอกว่าพวกพี่จะมาหาเรื่อง น้องเล็กกลัวว่าพวกพี่จะมาทำร้ายพี่เอิร์ธก็เลยจะมาขอโทษ... แต่ว่า...”
“ไอ้เหี้ย แกล้งน้อง”
“ฮ่าๆๆๆ”
เห็นผมหัวเราะอ้วนน้อยก็ทำหน้าโกรธส่งมาให้
“โธ่ พี่ยังไม่ได้บอกเลยนะว่าพวกมันมาหาเรื่อง พี่บอกว่าพวกเราจะไม่เป็นอะไรไม่ใช่เหรอ”
“...”
“เอ้าๆๆ ไปคุยกันข้างใน กูหิววววว ไปเอิร์ธพาน้องไปข้างใน”
อ้วนน้อยไม่ยอมพูดกับผมเลยตั้งแต่นั้นมา ไม่ยอมนั่งใกล้ด้วย เรียกได้ว่าผมนั่งตรงไหนไอ้อ้วนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ตัวที่ไกลจากผมที่สุด
“น้องงงงงงงงงงงง~~~~”
เพื่อนมองผมอย่างระอา ก็ผมโอดครวญอย่างนี้ตั้งแต่เข้าร้านจนข้าวมาเสริฟแล้วอ่ะครับ น้องไม่ยอมคุยด้วยไม่ยอมมองหน้าไม่ยอมนั่งใกล้จะให้ผมกินข้าวลงได้ไงวะ!
“น้องงงงงงงงงงงง~~~~”
“ผัวคะ เงียบค่ะ แล้วก็แดก!”
อิเคธี่ตักกุ้งมาโยนใส่จานข้าวผมอย่างรำคาญ
“กูล่ะอยากให้พวกกิ๊กเก่ามึงมาเห็นจริงๆ แฟนงอนถึงกับไม่ยอมกินข้าวกินปลา ควาย”
“ไอ้บอยหุบปากเลยมึง” คือไม่อยากให้พูดถึงกิ๊กเก่าไง เดี๋ยวเพิ่มเรื่องโกรธเข้าไปอีก
“กูก็แดกข้าวไม่ลงเหมือนกัน”
“กระเทยควายอย่ามากระแดะค่ะ เป็นอะไรไปคะมึง”
“ถ้ารู้ว่าไอ้เอิร์ธมันจะมีเมียเป็นผู้ชายนะ ตอนเข้าค่ายปีสามกูไม่นอนกุมKมันเฉยๆแน่ ฮืออออ เพราะกูอยากรักษามิตรภาพของเราไว้กูเลยไม่ปล้ำมึงตอนนั้น กูเสียใจจจจจจจจจจ กูน่าจะจัดการมึงซะเลย ฮือออออออ”
“เดี๋ยวๆๆ อะไรคือนอนกุมKกู อิเคธี่~~~~~~” ผมโหยหวนปานจะขาดใจ
“งานมึงดีมีคุณภาพกูก็อยากเชยชม ฮือออออออออออออ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ไอ้ทรายกรี๊ดแตก ไม่ใช่ว่าอยากจับของผมอีกคนนะ เป็นอะไรกันไปหมดวะ นั่นก็ผู้หญิง นี่ก็กระเทยที่มีอะไรเหมือนกัน อยากจับของกูทำม๊ายยยยย ผมก็ว่าละวันออกค่ายวันนั้นตื่นเช้ามามันมองผมตาเยิ้มแปลกๆ คิดไปคิดมาแล้วกูไม่นั่งใกล้มันละกูกลัว T_T ผมเดินไปหาน้องที่นั่งกินข้าวและคุยกับไอ้แพงไอ้ต๊ะไม่สนใจผม
“น้องครับ”
“ไอ้นี่ กูไปก็ได้”
ผมเรียกน้องก็เตะขาให้ไอ้แพงลุกไปนั่งที่อื่นด้วย พอไอ้แพงลุกมันก็จะลุกผมเลยรั้งมันให้มานั่งตักแล้วรัดเอวบางไว้ไม่ให้ดิ้นหนีไปไหน
“ขอโทษอ่ะ”
“...”
“จะลงโทษยังไงก็ได้ อย่าเมินดิ”
“นี่คือการลงโทษไง”
“ไม่เอา ลงโทษอย่างอื่นได้มั้ย”
“ปล่อย”
“พี่ขอโทษ จะทำโทษยังไงก็ได้อย่าเมินอย่าไม่คุยด้วยสิ”
“...”
“พี่อยากเห็นน้องเป็นห่วงพี่นี่ อยากให้น้องรักอยากให้น้องห่วงอ่ะ มีความสุข”
“ชอบทำให้เป็นห่วงเหรอ ชอบให้น้องกังวลใจใช่มั้ย”
“เปล่าเลย แต่ว่าถ้าน้องกังวลแต่เรื่องพี่ก็ดีนะที่รัก”
ปึก! โดนทุบอีก
“ขอโทษษษษษ ดีกันๆ”
แล้วไอ้เสียงเพื่อนๆผู้น่ารักที่เชียร์ให้อ้วนน้อยโกรธผมนานๆคืออะไร ครอบครัวร้าวฉานคืองานของพวกมึงเหรอ เพื่อนกูจริงหรือเปล่าเนี้ยหรือคบกันไปงั้นๆอ่ะ TOT
“ปล่อยก่อน”
“แล้วหายโกรธนะ”
“อื้อ!”
ผมปล่อยให้น้องนั่งดีๆ ตักกับข้าวใส่จานให้อย่างเอาใจแต่ถามอะไรก็ยังไม่ยอมตอบเหมือนเดิม ผมบอกให้เพื่อนยกจานข้าวของผมมาบ้างผมก็หิวเหมือนกัน กะจะอดข้าวประท้วงแต่น้องไม่สนใจเว้ย
“เอาแก้วกูมาด้วย”
“ห้ามดื่ม”
“โอเคไม่ดื่ม”
“ตกลงจะเอามั้ยเหล้า”
“ใครส่งแก้วเหล้ามากูสาดกลับอ่ะ”
พวกมันชูนิ้วกลางให้ผมแทบไม่ทัน จังหวะนี้น้องสั่งอะไรมาพี่เออทำตามหมดครับขอแค่น้องมองหน้าอ่ะ รู้ว่าล้อเล่นกับความรู้สึกน้องแรงไปหน่อยแต่เห็นแล้วมันอยากแกล้งอ่ะ อยากแกล้งน้องคนเดียวไม่อยากแกล้งคนอื่นด้วย สันดานนี้คงแก้ยากแล้ว
“หายโกรธนะ”
“โธ่ผัว เมียมึงโกรธก็กลับมาหากู กูอ้าขารอเลยอ่ะ”
“กูไม่นิยมมีเพศสัมพันธ์กับสัตว์อ่ะ กูยังชอบคนอยู่”
“ผัวเวร!”
เพื่อนในโต๊ะหัวเราะรวมทั้งอ้วนน้อยด้วย แต่พอหันมาเห็นผมก็หุบยิ้มฉับ หลังจากนั้นกูก็สาดมุขบนโต๊ะอาหารให้น้องหัวเราะยาวเลยสิครับอ้วนน้อยถึงจะยอมยิ้มหวานให้ผมอีกครั้ง
“น้องอเล็กซ์อายุเท่าไหร่แล้วครับเนี้ย”
กินข้าวเสร็จเข้าสู่ช่วงจิบเหล้าสัมภาษณ์แฟนเพื่อนตามธรรมเนียมละ
“สิบหกครับ”
“สิบหก!”
“สิบหก!!”
“สิบหก!!!”
“พอ! ตะโกนกันทำไมวะ”
“ตอนแรกกูกะว่าสักสิบห้า”
“กูก็ว่าแล้วต้องมัธยม ไอ้แก่~~~”
“ไอ้แก่~~”
“ไอ้แก่~~”
“ไอ้แก่~~”
พวกมันเรียกผมไอ้แก่ลากยาวตั้งเพื่อนคนที่นั่งหัวโต๊ะคือไอ้แพงไล่มาทีละคนจนถึงคนที่นั่งใกล้ผมมากที่สุดคือไอ้เปียว กูนี่แทบจะล้มโต๊ะ เนี้ยๆๆเรียกความสัมพันธ์ของพวกผมว่าเพื้อน เพื๊อน หรือเพื๋อนแทนดีมั้ย คำว่าเพื่อนแม่งไม่มีความหมายละ T_T
“แก่บ้านพ่อง!”
“โอ้โหสัส น้องสิบหกมึงยี่สิบเจ็ด ไอ้โคตรแก่~~~~~~”
“คิกๆๆๆ”
“นี่ก็หัวเราะ ชอบใช่มั้ยที่คนอื่นมาเรียกผัวว่าไอ้แก่น่ะห๊ะ”
“พี่ก็ยอมรับความจริงซะซิ”
“ไอ้อ้วน”
ผมดึงมันมาปะทะอกกว้างจะฟัดแก้มแต่มันเอามือดันไว้แล้วถลึงตาดุใส่ เห็นแก่ที่เพื่อนอยู่กันเต็มโต๊ะหรอกนะถึงปล่อย จังหวะนี้เอิร์ธเอื้อการย์ถูกยำเละกลางวงเหล้าเลยครับ
“น้องเล็ก ชื่อนี่คุ้นๆนะ”
“ก็เด็กอ้วนที่กูเอาไปปล่อยไว้ใต้ตึกคณะบ่อยๆไง”
“เฮ้ย! ใช่อ่อวะ นี่มึงคบกันมาตั้งแต่อนุบาลเลยเหรอ”
“จริงดิ เจ๋งสัส”
“แล้วอยู่ๆน้องก็หายไปเลย พวกพี่ๆที่คณะคิดถึงกันใหญ่ ถามกับไอ้เอิร์ธไอ้นี่ก็หมาบ้าไงตอนนั้นเม้งใส่คนเขาไปทั่ว ตกลงมันยังไงวะ”
“ก็ห่างๆน้องเลยอารมณ์ไม่ดี” ผมตอบแล้วเอาแขนพาดพนักเก้าอี้อ้วนน้อยไว้แล้วยิ้มให้มันที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว
“อ๋อ ก็ว่ารูปน้องไม่มีลงไอจีทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นลงถี่จนกูยังคิดว่าที่จริงแล้วน้องเป็นลูกมึงที่ไปทำผู้หญิงเขาท้องหรือเปล่า ฮ่าๆๆ”
“สัส”
“ถ้ากูรู้ว่าน้องจะโตมาน่ารักขนาดนี้กูก็จีบตั้งแต่ตอนนั้นเหมือนกัน แล้วมึงรู้ได้ไงวะว่าน้องมันจะโตมาน่ารัก บอกเคล็ดลับกูหน่อยกูจะไปคัดเลือกไว้ตั้งแต่ตอนนี้เลย”
“ฮ่าๆๆ กว่าเด็กจะโตมึงก็หมดสมรรถภาพแล้วไอ้เปียว” คนอื่นรวมกันผลักหัวไอ้เปียว
“กูก็ตามดูมาเรื่อยๆจากรักก็กลายเป็นรักมากไม่รู้ตัว”
“ถุยๆๆๆ”
แต่ผมก็ออกกำลังกายเยอะมากเพราะผมไม่รู้จริงๆว่าน้องจะโตมาเป็นยังไงแต่ขอตัวกูใหญ่กว่าไว้ก่อนล่ะ แต่พอมันยิ่งโตมันก็ยิ่งน่ารัก ไม่ใช่ว่าน่ารักแค่ตัวเล็กผิวขาวแก้มป่องตากลม แต่มันนิสัยน่ารักด้วย
“ถ้าน้องโตมาหน้าตาทุเรศอ่ะ”
“กูก็จะรัก”
“เชื่อได้ป้ะเนี้ย ทุกทีก็ควงสาวสวยๆทั้งนั้น”
“เอ้า กูก็ต้องพูดดีไว้ก่อนเพราะกูก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไงเหมือนกัน คนมันจะใช่ยังไงก็ใช่ ถ้าไม่ใช่มันก็คือไม่ใช่อ่ะ แต่ตอนเด็กหน้ามันเป็นยังไงโตมาหน้ามันก็อย่างงั้นอ่ะแค่ยืดขึ้นนิดหน่อย เรื่องขี้เหร่เอาไว้ชาติหน้าแล้วกันค่อยคิดเนาะ” หันไปพยักเพยิดหน้าขอความคิดเห็นจากแฟน
“ชาติหน้าน้องยังต้องเกิดมาเจอพี่เอออีกเหรอฮะ”
“=_______= หมายความว่าไง จะไม่เกิดมาเจอพี่เหรอวะอ้วน อยากโดนดีเหรอวะ”
“คิกๆๆ เปล่าสักหน่อย”
“ชาติหน้าก็ยังจะบังคับน้องอีกคนเรา” ไอ้แพงพูดเอือมๆ
“แล้วมึงกลับญี่ปุ่นเมื่อไหร่ล่ะ”
.
.
.
“กลับญี่ปุ่นอะไรเหรอฮะ”
อ้วนน้อยถามด้วยความสงสัย มันเคยถามผมนะว่าผมทำงานอะไรผมก็แค่บอกไปว่าเป็นวิศวกรแต่ไม่ได้บอกว่าอยู่ที่ญี่ปุ่น
“อ่าว น้องเล็กไม่รู้เหรอว่าไอ้เอิร์ธทำงานอยู่ที่ญี่ปุ่น”
“นะ น้องเล็กไม่รู้”
ผมขยิบตาให้พวกเพื่อนเงียบ พวกมันก็อึ้งไปเหมือนกันที่น้องยังไม่รู้
อ้วนน้อยหันหน้ามามองผมอย่างต้องการคำตอบแต่ผมเงียบเพราะในสมองกำลังเรียบเรียงคำพูดและผมก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจากไหนดี ลืมไปเลยว่าถ้าเจอพวกเพื่อนจะต้องอัพเดตชีวิตให้พวกมันฟังทุกด้าน
ครืดดด
“น้อง...”
ผมรีบเดินตามออกไปเมื่ออ้วนน้อยลุกเดินหนีออกมาด้านนอก รั้งแขนมันไว้ได้ที่หน้าร้านเลยพาไปคุยที่สงบๆ ผมนั่งลงที่ขอบกระถางดอกไม้แต่ยังไงก็ยังสูงกว่าน้องอยู่ดี
“มานี่มา”
ผมกางแขนรอ น้องก็เดินแทรกเข้ามากลางหว่างขาให้ผมกอด
“ร้องไห้อีกละ”
“ก็เพราะพี่!”
“จำนวนครั้งที่น้องร้องมากกว่าจำนวนวันที่เป็นแฟนอีก ฮ่าๆๆ”
“ไม่ตลก ฮึก”
จ๋อยดิกู T^T
ผมคล้องเอวบางไว้หลวมๆ จูบซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยนแบบที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน
“ขอโทษที่ไม่ได้บอก แต่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร พี่ทำงานอยู่ญี่ปุ่นนี่เองนะใกล้เหมือนกรุงเทพไปปทุม”
“เว่อร์!”
“เหมือนกรุงเทพไปนครปฐมก็ได้”
“เว่อร์จริงเลย!”
“ถึงพี่จะอยู่ญี่ปุ่นแล้วยังไง น้องจะเลิกกับพี่เหรอ”
“เอามั้ยล่ะ”
“ข้ามศพกูไปก่อน =_=;”
น้องหัวเราะเบาๆทั้งๆที่ในใจมันคงยังเศร้าอยู่ ผมย้ายไม่ได้หรอกเพราะบริษัทยังไม่ขยายมาที่ไทยและผมก็เชื่อว่าบริษัทที่นี่ไม่มีทางให้เงินเดือนมากกว่าที่ผมได้รับแน่ๆ ได้เงินน้อยเดี๋ยวเลี้ยงเมียไม่โต
“ถ้ารู้ว่าอยู่ไกลนะไม่ยอมเป็นแฟนง่ายๆแน่”
“ดีจังที่น้องรู้ทีหลัง^^”
“พี่เออ!”
“ฮ่าๆๆ ทำไมล่ะ”
“ก็...ก็ถ้าเกิดมีกิ๊กล่ะ!”
“ใครมี น้องมีเหรอ อยากโดนดีเหรออ้วน =_=”
“พี่นั่นแหละจะโดนดี”
“พี่ไม่มี๊~~~~”
ตอนนี้ก็ถูกผู้หญิงตามอยู่สองสามคน แต่ตั้งแต่คบกับน้องก็ไม่ได้คุยกับใครเลยจริงๆ เลิกหมด
“แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว”
“โธ่ ไว้ใจพี่เถอะนะ”
“...”
“สัญญาว่าจะไม่ทำให้เสียใจ”
ผมยกหลังมือทั้งสองข้างของน้องขึ้นมาจูบ ไม่ว่าผมจะเหนื่อยแค่ไหนแต่เพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้มหวานและมีไอ้ตัวนุ่มนิ่มนี่อยู่เคียงข้างล่ะก็...ผมยอม
“อื้ม!” อ้วนน้อยโผเข้ากอดผมแล้วซุกหน้าลงกับบ่าทำให้ผมรู้สึกได้ว่าน้องร้องไห้อีกแล้ว “จะยอมเชื่อครั้งหนึ่งก็ได้”
ได้แต่ลูบหัวลูบหลังปลอบบางทีก็โยกตัวไปมาเบาๆ ไอ้พวกแก๊งค์เพื่อนเดินออกมาจากร้านก็ชูบิลว่าจ่ายให้แล้วพอผมกวักมือเรียกจะเอาตังค์ให้ พวกมันก็โบกมือไม่เป็นไร เมื่อกี้ยังคุยกันไม่จบเลยทำมือเป็นรูปโทรศัพท์แนบไว้ที่หูบอกว่าไว้คุยกันทีหลังตอนนี้ไม่ว่างกอดแฟนอยู่
“พี่เออ”
“ครับ” น้องเรียกผมเสียงอู้อี้
“อีกสองอาทิตย์น้องจะปิดเทอมแล้ว”
“แล้ว...”
“หลังจากนั้นเราอยู่ด้วยกันทั้งวันเลยนะฮะ”
“ทั้งคืนด้วยได้มั้ย แถม”
“ไม่เอาของแถมมมมม TOT”
“ฮ่าๆๆๆ โอเค”
น่ารักเกินไปแล้วไอ้อ้วนน้อยของพี่เออ!
--------------------------------------------------------
ก็ค่อยๆดูกันต่อไปเนอะ คบกันไม่ใช่จุดจบ มันคือจุดเริ่มต้นต่างหากล่ะ
พี่เออน้องอ้วนจู้ๆ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์ค่ะ
ปล. ถ้ามีผิดตรงไหนอีกบอกได้เลย เฟอร์จะได้กลับไปแก้ค่ะ
-
:katai2-1: แต่เราชอบของแถมนะคะ
ขอบคุณค่ะที่มาต่อ. อ้วนน้อยน่ารักสุดๆเลยอ่า. ยิ่งอ่านยิ่งหลงเด็ก
พี่เออห้ามนอกลู่นอกทางนะเออ. กว่าจะคบกันไม่ใช่ง่ายๆ
ฝั่งน้องเล็กเราเชื่อว่าน้องคงไม่ไปหวั่นไหวกับใครหรอก
ว่าแต่มีคนดามใจแซ็คหรือยังน้อ
ก๊วนพี่เออยังฮาเหมือนเดิม. ชอบ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
อิพี่เออหาเร่ืองแกล้งน้องตลอดเลย แต่น้องก็น่าร้ากน่าแกล้งจริงๆ น่ะแหละ :impress2:
ใครๆก็ชอบของแถมนะ น้องไม่ชอบเหยอออออ หุ หุ
-
:pig4: :pig4:
-
งื้ออ น่ารักกันจริงๆเลย ทั้งพี่เออขี้แกล้งแล้วก็น้องเล็กเนี้ย :กอด1:
-
พี่เออนี่แม่งสุดตรีนนนนจริง ๆขอใช้คำนี้บอกเลย. น้องเล็กอย่างน่ารัก ดีงาม
-
:pig4: :pig4:
-
:กอด1:
-
น้องเล็กน่ารักเกินคนนนน :o8:
-
อ่านล่าสุดนอนน้องยังเป็นเด็กน้อย พี่เออยังเรียนอยู่
ตอนนี่กลายเป็นคุณลุงกินเด็กมัธยมเสียแล้ววว
ย้อนอ่านแป๊บ
-
พาน้องไปเรียนมหาลัยที่ญี่ปุ่นเลยพี่เอออออ~~~
-
ไม่มีทางหายแน่ๆนิสัยชอบแกล้งน้องของอิพี่เออ แกล้องให้น้องร้องตลอดๆ
อยู่ไกลอย่าวอกแวกนะพี่เออ ไม่งั้นจะยุน้องเล็กให้มีกิ๊กซะเลย
-
พี่เออพาน้องไปญี่ปุ่นด้วยสิ จะได้ไม่ต้องคิดถึงกันมาก
-
น่ารักอ่ะ ไม่รู้สึกถึงความแก่ของพี่เออเลย ทุกอย่างต้องผ่านไปด้วยดี สู้ๆน้าาาา ปล.ครูสอนภาษานี่กลิ่นไม่ค่อยดีเลยอ่าาาา
-
รักแท้ไม่แพ้อะไรทั้งนั้นนะน้องเล็ก
-
เข้าใจที่พี่เออชอบแกล้งน้องเล็กนะ ก็น้องน่ารักกกกกมากอ่ะ น่าฟัดน่าแกล้งงง
อีกสองเดือนถ้าพี่เออกลับญี่ปุ่นแล้วจะเป็นไงนะ ;____;
-
พี่เออก็ยังกวนตรีนเหมือนเดิม นิสัยไม่ดี ชอบแกล้งน้องร้องไห้ :beat: :beat: น้องเล็กขาาาาาา พี่ล่ะอยากให้น้องเล็กรับของแถมจากพี่เออจริงๆ :z1:
-
พี่เออขี้แกล้งเหมือนเดิม
แต่น้องเล็กก็น่าแกล้งจริงๆแหละ
-
พี่เออชอบแกล้งน้องจริงๆเลย ระวังน้องจะโกรธจนหนีไปนะ 55555
-
พี่เออนี่สมควรโดนนะ แกล้งน้องตลอดเวลา 5555
ตอนนี้ตอนเดียวต้องง้อน้องเล็กรัวๆอ่ะ
ตอนหน้าอยู่ด้วยกันทั้งวัน~~~ ขอของแถมตอนกลางคืนด้วยคนคร้าาาา
-
เราไม่เห็นว่าเรื่องนี้อัพเดทเกือบพลาดไปแล้ววว น้องเล็กน่ารักอะน่าฟัดมากกกกกกกเข้าใจอารมณ์อิพี่เออมันเลยจริงๆ
-
อ้วนน้อยน่าร้ากกกก อยากได้มาเป็นน้องชายจังเลย
-
แกล้งน้องจังงงงง
-
ไม่ไปทำงานญปได้มั้ยยยย
พี่เออไปแล้วน้องเล็กจะอยู่ยังไงงงงงง
-
น้องน่ารักขนาดนี้ ห้ามมีดราม่านะพี่เออ
-
ให้พี่เออเอาน้องเล็กไปอยู่ญี่ปุ่นด้วย อยู่ด้วยกันไปเลย
-
มาบ่อยๆน๊าาาาาาาา มันละมุนมากอ่ะ งื้อ น่ารักกกกกกกกกกกกกก หลงมาอ่านตอนเดียวแล้วต้องยาวอ่ะ
-
27
หลังจากที่พวกเพื่อนรู้กลุ่มหนึ่งมันก็กระจายข่าวไปยังอีกหลายๆกลุ่ม รูปคู่ที่ผมเคยอัพในไอจีรูปแรกตอนวันที่ตกลงเป็นแฟนกันก็ถูกขุดขึ้นมาถาม ถึงแม้แคปชั่นจะบอกแค่ว่า ’ต่อไปนี้ต้องเป็นเด็กดีของพี่นะ ไอ้อ้วน’ แต่แท๊กชื่อไอจีน้องที่ติดตรงอกผมแทนที่จะเป็นตรงหน้าของอ้วนน้อยยังแปลไม่ออกกันอีกเหรอวะว่าคนเนี๊ย...อยู่ในหัวใจ©
“อร่อยมั้ยพี่เอิร์ธ”
“อร่อยครับ”
ผมยิ้มให้คุณแม่ของอ้วนน้อย ท่านเรียกผมว่าพี่เอิร์ธตามไอ้อ้วนเลยครับ ไม่ว่าผมจะเจอแม่อ้วนน้อยครั้งไหนน้องก็จะตื่นเต้นมากตลอดเลย อย่างกะพาแฟนไปพบพ่อตาแม่ยายโหดๆอ่ะ แต่ผมชิวอยู่แล้ว เรื่องเจอผู้ใหญ่หรือเข้าสังคมอะไรงี้ผมผ่านมาเยอะ
แต่ครั้งนี้จะตื่นเต้นมากเป็นพิเศษเพราะว่าผมส่งน้องที่บ้านและรอกินข้าวด้วยเลย คราวที่แล้วแค่มาสวัสดีแล้วบอกว่าขอพาน้องไปเที่ยวทะเลแล้วท่านก็เออออแบบงงๆว่าไอ้นี่เป็นใครอยู่ดีๆมาขอพาลูกเขาไปเที่ยว แต่ครั้งนี้มาแนะนำตัวละเอียดยิบยิ่งกว่ากรอกข้อมูลทำบัตรประชาชนเลยครับ...แม่ยายJ
“อ๋อออ ลูกชายครูแอฟหรอกเหรอเนี้ย เคยเจอกันเมื่อนานมาแล้วนะ ตอนนั้น...บลาๆๆๆ”
ทั้งโต๊ะมีแต่บทสนทนาของผมกับคุณแม่ของน้อง ส่วนเด็กสามคนน่ะนั่งกินข้าวมองซ้ายมองขวาสลับไปมาเงียบๆ
“ไม่เห็นจะรู้เลยว่ายังติดต่อกันอยู่”
“ผมเพิ่งได้กลับมาพักผ่อนยาวที่ไทยน่ะครับ ปกติทำงานอยู่ญี่ปุ่น”
“เก่งจังเลยเนอะ ดูพี่เขาเป็นตัวอย่างด้วยนะน้องเล็ก”
“คร้าบบบบบบบบ”
อ้วนน้อยตอบรับเสียงยานคาง ก็คุณแม่ของน้องชมผมไม่หยุดไอ้อ้วนก็เลยจะงอนแล้วอ่ะดิเนี้ย ผมจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เจอแม่น้องคือตอนที่ผมมาขอร้องคุณแม่ว่าให้ใส่ใจน้องหน่อยเพราะตอนนั้นผมหงุดหงิดมากที่ท่านปล่อยให้น้องนั่งรอที่โรงเรียนจนถึงหกโมงเย็นและผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากนั่งเฝ้าอยู่ห่างๆ ผมออกจะเสียมารยาทโวยวายใส่ท่านด้วยซ้ำแต่ท่านกลับไม่โกรธและขอบคุณที่ผมช่วยดูน้องให้แล้วบอกว่าจะไม่ปล่อยน้องไว้อีกให้ผมสบายใจได้
“น้องก็เก่งครับ”
ผมจับหัวเล็กโยกไปมาอ้วนเลยย่นจมูกใส่ผม
“เก่งแต่เรื่องกินน่ะสิ ว่างๆก็ทำแต่ขนมทำแต่อาหาร หนังสือเรียนไม่เคยจะอ่าน”
“คุณแม่ฮะ” อ้วนน้อยเรียกแม่แล้วทำหน้างอ แต่น้องก็กินเก่งจริงๆตั้งแต่เด็กแล้ว อย่างวันนี้กินข้าวกันห้าคนกับข้าวมีเกือบสิบอย่างมันยังกังวลว่าจะพอกินมั้ยอยู่เลย
“ให้น้องทำสิ่งที่ชอบเถอะครับ แม่ผมเรียนพยาบาลแต่สุดท้ายก็มาเป็นครูอนุบาลเพราะรักเด็กมากกว่า ฮ่าๆๆ”
“นั่นสิ ถ้าไม่มีครูแอฟช่วยดูแลน้องเล็กก็แย่เลย แต่ถ้ารบกวนเกินไปก็บอกได้เลยนะพี่เอิร์ธ”
“ไม่หรอกครับ แม่ผมรักน้องเหมือนลูกอีกคน...”
“...”
“...แล้วถ้าผมจะขอเป็นลูกของคุณแม่อีกคนบ้างจะได้มั้ยครับ”
“อ่อ ยินดีจ๊ะ”
.
.
.
“พี่เออรีบเดินสิฮะ”
ผมกรอกตาแล้วเดินตามเนือยๆแต่มือยังจับกระเป๋าเป้มันไว้กลัวผลัดหลงกันในสนามบิน แค่ผมมีแฟนนี่ต้องบินมาดูหน้าน้องถึงที่เลยนะ เป็นเรื่องใหญ่มากมั้งเนี้ยทำไมทุกคนต้องตื่นเต้นจนดูวุ่นวายด้วยวะ =_=;;;
“ยังไม่มาเหรอ”
“ยืนหัวโด่อยู่นั่นไง”
“ทำไมไม่ดีใจที่เจอเพื่อนเลยเนี้ย ดูทำหน้าเข้าสิ”
“ก็แทนที่จะไปเที่ยวกันวันนี้” ผมขอพาอ้วนน้อยไปเที่ยวค้างคืนและก็ได้รับอนุญาตแล้วด้วยแต่อยู่ๆไอ้มี่ดันโทรมาบอกว่าจะมาดูงานที่ไทย กรุณาไปรับมันที่สนามบินด้วย ไอ้มี่มันอยากเห็นน้องมากอยากให้น้องไปรับที่สนามบินด้วย ผมเลยให้มันลงตอนเช้าไม่ก็เย็นไปเลยเพราะกลางวันอ้วนน้อยจะต้องไปโรงเรียน
“พี่นี่ล่ะก็! ไป ไปหาพี่แอมมี่เลย"
“เฮ้อออออ”
“น่าๆๆ เดี๋ยวเอาไว้ชดเชยวันหลัง”
ผมยิ้มมุมปากเอาน้องซ่อนไว้ข้างหลัง อ้วนน้อยก็นึกสนุกด้วยกำชายเสื้อผมแน่นแล้วเบียดตัวเข้ามาแนบหลังผมมากที่สุดก่อนที่เราจะเดินตรงไปหาร่างสูงโปร่งในกางเกงยีนส์สีซีดและเสื้อยืดสีขาวที่กดโทรศัพท์อยู่อย่างหงุดหงิด
“มาแล้วคร้าบบบบบ”
“กว่าจะโผล่หัวมานะมึง”
“อย่าบ่นน่า”
“แล้วไหนแฟน ไหนว่าจะพาแฟนมารับ นี่ไม่ใช่ว่าเลิกกันแล้วนะ”
“นั่นปากอ่อ”
แอมมี่เบะปากยักไหล่ “ก็ไม่เคยเห็นควงใครนานเกินสามวัน”
“แต่คนนี้สิบปีนะ =______=”
ผมทำนิ้วโป้งชี้ไปด้านหลัง ไอ้อ้วนน้อยก็โผล่หน้าจ๊ะเอ๋ออกมา นานๆจะแกล้งใครได้สักทีเพราะปกติโดนผมแกล้งตลอดมันเลยยิ้มกว้างแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ไอ้มี่อึ้งไปก่อนจะปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ
“บังน้องมิด”
“นึกว่าท่ามกลางผู้คนนับพัน มึงจะมองเห็นกูคนเดียวซะอีก ฮ่าๆๆ”
“แหวะ!”
ผมฉวยกระเป๋ามันมาถือให้อีกมือหนึ่งก็โอบไหล่อ้วนน้อยไว้ หลังจากจ๊ะเอ๋แล้วน้องก็เงียบกริบเลยมีแต่ผมคุยเรื่องเดินทางเรื่องงานอะไรกับไอ้มี่อยู่ ตอนขึ้นรถน้องก็รีบดันแขนผมออกแล้วเปิดประตูขึ้นไปนั่งเบาะหลังฟังผมกับแอมมี่ที่นั่งเบาะหน้าคุยกัน
“ขอบคุณที่ไปรับพี่ที่สนามบินนะน้องเล็ก”
“เอ่อ ฮะ”
“ของอ่ะของ” ผมทวง
“รู้แล้วน่า อยู่ในกระเป๋าไง แบกมาเองยังไม่รู้อีก”
“กูมีตาทิพย์หรือไงที่จะมองทะลุกระเป๋าน่ะ”
“ฮึ่ยยยยย”
ไอ้มี่จะตบหัวผมแต่ผมเอนหลบเสียก่อน ผมสั่งมันซื้อขนมมาให้ไอ้อ้วนด้วยคิดว่าถ้าได้เห็นมันคงตาวาวแล้วกระโดดกอดผมแรงๆจากนั้นเราทั้งคู่ก็ล้มลงไปที่เตียงแล้วก็...
“ทำหน้าแบบนั้นมึงเงี่ยนหรือเปล่า =_=;”
“เหี้ยๆๆ อ้วนน้อยปิดหูเลย ผู้หญิงคนนี้พูดไม่เพราะ”
ผมปรับกระจกหลังมองน้องที่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างไม่ได้สนใจผมกับแอมมี่เลย เพราะต้องไปสนามบินเลยต้องใช้เวลานานในการขับรถกว่าจะมาถึงโรงเรียนน้องก็เกือบเข้าแถวเคารพธงชาติแล้วน้องจึงรีบลงรถรีบวิ่งเข้าก่อนที่ประตูโรงเรียนจะปิด ยังไม่ได้หอมแก้มเลยวันนี้
“มองกูแบบนั้นหมายความว่าไง ท้าต่อยเหรอ”
“เปล๊าาาา~~~”
“แล้วยังไงเนี้ย มาไทยเดือนเดียวได้เมีย”
“มาสามวันกูก็มีได้นะ” เอาจริงก็จับปล้ำ ง่ายนิดเดียวแต่ไม่อยากหักหาญน้ำใจเฉยๆ(เหรอ=_=;)
“เหี้ยละ”
“ฮ่าๆๆ มึงกำลังบอกว่ากูใช้เวลาดูกันน้อยไปใช่ป่ะ สำหรับน้องอาจศึกษาน้อยนะเพิ่งมอสี่แต่กูศึกษาจบนานละ ทำงานมาก็ได้5ปีแล้ว...”
“K!”
ผมกวนตีนมันพอหอมปากหอมคอแล้วเล่าให้มันฟังทั้งหมด มันก็อึ้งไปเหมือนกันที่รู้ว่าเด็กอนุบาลตัวกลมในวันนั้นจะกลายมาเป็นไอ้อ้วนน้อยตัวผอมแห้งในวันนี้
“แล้วนี่กลับมาทำไรบ้างเนี้ย เรียนภาษาแล้วก็เล่นกล้ามด้วยเหรอ”
“ไม่อ่ะ กูมีอยู่แล้วนะกล้ามเนี้ย”
กลับมานี่ทำสองอย่าง เรียนภาษาแล้วก็จีบเด็ก
“ไม่เว้ย มันดูเพิ่มขึ้นนิดหน่อย”
“เฮ้ยๆๆ”
มันบีบแขนบีบหน้าท้องผม โดนตุ๊ดลวนลามแล้วยังโดนผู้หญิงลวนลามอีก
“เอิร์ธ กูว่าไม่น่าใช่กล้าม”
“...”
“หน้ามึงก็เริ่มมาละ”
“...”
“เอิร์ธ นี่มึง...”
“ไม่ต้องพูด”
“มึงอ้วนขึ้นป่ะเนี้ย”
“กูบอกว่าไม่ต้องพูดดดดดดดดดดด!!!! TOT!”
ผ่านมาเดือนเดียวน้ำหนักผมขึ้นเกือบสองโลแล้ว ถ้ายังปล่อยให้ไอ้อ้วนน้อยขุนผมมากกว่านี้ผมว่าน้องต้องเรียกผมว่าไอ้อ้วนแทนแล้วล่ะ ปกติผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะเลือกกิน ถ้ามีอะไรที่ผมไม่ชอบกินผมก็ไม่กิน เรื่องนี้สร้างความปวดหัวให้ไอ้มี่อยู่ไม่น้อยเพราะบางทีมันซื้ออะไรมาให้ผมก็ไม่อยากกินไง แต่พอน้องทำไรมาให้กินกูแดกอย่างกะแร้งลงผักที่ไม่ชอบกินก็กิน ขิงข่ากินหมด เกลี้ยงแทบไม่เหลือหยดน้ำแกง =____=;;
แอมมี่เดินช๊อปปิ้งรอระหว่างที่ผมเรียนภาษาญี่ปุ่นแล้วหลังจากนั้นเราจะไปดูโรงงานที่ระยอง มันก็บ่นอยู่เหมือนกันเพราะไม่คิดว่าประเทศที่ดูเจริญแล้วจะใช้ภาษาอังกฤษไม่เจ๋งพอลำบากต้องจ้างล่ามวุ่นวายแต่ถึงยังไงที่ผมมาเรียนนี่ก็ช่วยอะไรเรื่องเอกสารไม่ได้อยู่ดีเพราะผมเรียนพูดอย่างเดียว ถ้ามีโอกาสวันหลังอาจจะเรียนอ่านเขียนซึ่งมันยากมากและต้องใช้เวลา
“บ่ายนี้คุณว่างมั้ยคะ”
“อ้อ จะสอนชดเชยใช่มั้ยครับ ไว้อาทิตย์หน้าได้มั้ยเพราะวันนี้ผมมีนัดแล้ว”
“งั้นเหรอคะ”
“เอิร์ธ!” ไอ้มี่เรียกแล้วโบกมือผมเลยพยักหน้าให้ มันนั่งรออยู่ร้านตรงข้ามสถาบันเนี้ยแหละ ก็ดีจะได้ไม่ต้องโทรตาม
“ขอตัวก่อนนะครับ พรุ่งนี้เจอกัน”
“ค่ะ”
แต่ก่อนที่ผมจะได้เดินไปหาแอมมี่ต้นแขนก็ถูกรั้งไว้ก่อน ผมหันไปมองซาโตมิแล้วเลิกคิ้วถามเป็นเชิงว่ามีอะไรหรือเปล่า เธอไม่ได้มองผมแต่กลับจ้องไปที่ไอ้มี่อย่างเป็นกังวล
“นั่นคือแฟนคุณเหรอคะ”
“...”
ใบหน้าเครียดๆกับแรงบีบที่ต้นแขนตอนระหว่างรอคำตอบทำให้ผมงงหน่อยๆ คิดว่าไอ้มี่เป็นแฟนผมได้ยังไงอ่ะ? มันคือโคตรจะเพื่อนของผมเลยนะ
“เมื่อเช้าฉันเห็นคุณจับมือกันด้วย”
“อ่อ เปล่าหรอกครับ แฟนผมอีกคนหนึ่ง”
“ฟู่ววววว”
ซาโตมิเป่าลมออกปากอย่างโล่งอก เดี๋ยวๆๆ คือผมก็บอกว่าผมมีแฟนแล้วนะจะถอนหายใจเพื่อ? แล้วไอ้ที่เธอบอกว่าไอ้มี่จับมือผมน่ะไม่จริงสักหน่อย บางครั้งมันก็เดินจับแขนผมอย่างนี้ติดมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วอ่ะ
“ซาโตมิ ผมมีแฟนแล้วนะครับ”
ผมบอก เธอคิดอะไรกลับผมหรือไม่คิดก็แล้วแต่ แต่ผมแค่อยากบอก
“ก็ถ้าเป็นคนสวยแบบนั้นฉันคงสู้ไม่ไหว แต่แฟนของคุณ...”
“น่ารักกว่านี้อีกครับ^^”
.
.
.
“คุยไรกันวะดูท่าทางซีเรียส”
“เดิมๆ”
“กูว่าแล้ว เขามองมึงกับกูแปลกตั้งแต่เช้าละ” แอมมี่ยกลาเต้ร้อนขึ้นจิบ
“อย่ามีปัญหาเลยเหอะ ขี้เกียจหาที่เรียนใหม่ เขาก็สอนสนุกดี”
“ไม่ใช่เพราะเขาสวยใช่ป่ะ ฮ่าๆๆ”
“วันนี้กูพูดประโยคนี้มากี่รอบแล้ววะ”
“อะไร”
“กูมีแฟนแล้วและรักแฟนมากด้วย สวยขนาดไหนก็แค่มองอ่ะ”
“...”
“อ่าว เงียบ”
“จ้าๆๆ รักแฟนมากกกกก จบมะ”
เพื่อนผมก็บอกอยู่แล้วว่าไม่มีใครเชื่อว่าผมจะมีแฟน คือในสายตาคนอื่นผมเฮฮาและอิสระมากไง(แถมม่อและมั่วด้วยนิดหน่อยก็ได้ ฮ่าๆๆ) การที่จะมีพันธะมันก็เลยน่าเหลือเชื่อ
“เวฟให้ด้วยครับ”
“เฮ้ย”
“ไร”
“ห่อข้าวมากินด้วยว่ะ”
“เออ”
“บ้าเหรอมึง ที่นี่เขาชาร์ตเงินนะ”
“รู้แล้ว ก็ชาร์ตไปดิ”
“จิ๊ มึง ลำบากมั้ยเนี้ย”
“ปกติกินที่นู่น” ผมบุ้ยปากไปที่สอนภาษานั่นแหละ ปกติกินข้าวในนั้นกับซาโตมิก็เลยไม่เป็นไรแต่ถ้าเอาไปกินในร้านอาหารอื่นน่ะจะถูกชาร์ตเงิน
“เก็บไว้กินตอนเย็นมั้ยมึง อายเขานะโว้ย”
“แยกโต๊ะมั้ย”
“ควาย” แอมมี่ปรายตามองผมเอือมๆแล้วยกกาแฟขึ้นจิบอีกครั้ง
“ถ้ากินตอนเย็นก็กลัวมันจะเสียไง”
หลังกินข้าวกลางวันเสร็จผมไปส่งแอมมี่ดูโรงงานที่ระยองกะจะมาส่งเฉยๆแต่มันอดที่จะช่วยไม่ได้ ลางานสามเดือนก็คิดถึงเหมือนกันนะ ผมเป็นพวกอยู่นิ่งๆไม่ได้น่ะ ถ้าสามเดือนนี้ไม่มีน้องชีวิตผมคงจะน่าเบื่อมากแน่ๆ
ผมกะว่าตอนเย็นจะต้องไปรับน้องทันก็เลยไม่ได้โทรบอกไว้พอดูนาฬิกาข้อมืออีกทีสี่โมงเย็นเป็นเวลาเลิกเรียนพอดี แต่งานมันยังไม่เสร็จด้วยกำลังจะควักโทรศัพท์โทรไปบอกน้องแต่มีสายเรียกเข้าเสียก่อน
“ครับ”
“อ้วนนนนน พี่ขอโทษนะ ตอนนี้อยู่ระยอง”
“ห๊ะ”
“คือให้คุณแม่มารับก่อนได้มั้ยครับ ถ้ารอพี่มันจะนานนะ”
“พี่ไปทำอะไรที่ระยองเนี้ย”
“มาช่วยแอมมี่ทำงานอ่ะ”
“ไปกับพี่แอมมี่เหรอ” น้องถามเสียงแผ่ว
“อืม”
“งั้นไม่เป็นไรฮะ เดี๋ยวน้องกลับแท็กซี่”
“แล้วต้องไปเก็บกล่องข้าวอีกอ่ะ”
“ไม่เป็นไร กลับได้”
“ถ่ายรูปมาให้ดูด้วยนะ”
“ครับ”
ผมวางสายแล้วเร่งมือช่วยทีมวิศวะประจำโรงงานดูเครื่อง สักพักน้องก็ส่งรูปข้อมูลคนขับมาให้ พอเสร็จงานก็เกือบสองทุ่มไอ้มี่กับทีมของบริษัทเลยชวนเที่ยวที่นี่ซะเลยกลับกรุงเทพเกือบตีหนึ่ง ไม่ได้กินเหล้ามาหลายวันเลยเข้าไปชิม(?)สองสามร้าน เมาที่สุดเท่าที่จะจำได้จนต้องให้ไอ้มี่ขับรถกลับให้แถมตอนเช้ายังตื่นไปรับน้องไม่ทันอีก กูจะบ้า!!!
“ใครรับสายวะ”
ผมขยี้หัวงัวเงียตื่นมาดูโทรศัพท์มีสายไม่ได้รับสองสายและประวัติมันก็ขึ้นว่าสายที่ได้รับคือตอนเกือบแปดโมงเป็นสายจากไอ้อ้วนน้อย
“กูเอง”
“แล้วน้อง?”
“ถามว่ามารับมั้ย กูเลยบอกว่ามึงยังไม่ตื่น”
“บอกว่าเมาป่ะ”
“เมา”
“เหี้ยแล้วววววววววว TOT”
ไอ้มี่ออกมาจากห้องน้ำ เมื่อคืนมันคงนอนที่นี่พวกผมนอนด้วยกันเป็นเรื่องปกติโดยเฉพาะถ้ามีปาร์ตี้นะนอนกระจายเกลื่อนพื้นบ้านอ่ะและไอ้มี่ก็เป็นคนจัดการศพผมตอนเมาเช่นทุกที ผมมองนาฬิกาแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัว ถึงเมื่อเช้าจะทำพลาดไปหนึ่งเรื่องจนจะอยากกระทืบตัวเองแค่ไหนแต่เวลาที่เหลือของวันนี้ก็ต้องทำเรื่องอื่นให้ดี
ผมไปรอรับอ้วนน้อยตั้งแต่โรงเรียนยังไม่เลิก ไม่รู้จะแก้ตัว เอ้ย อธิบายเรื่องไหนก่อนเลย พอออดโรงเรียนดังผมก็รีบยืดตัวที่ตอนแรกยืนพิงรถอยู่ให้ตรงจะได้มองหาน้องได้ถนัด
“น้อง!”
“พี่เออ O_O”
อ้วนน้อยมองซ้ายมองขวาแล้ววิ่งข้ามถนนมาหาผม ผมกางแขนออกจะกอดแต่น้องดันออกเสียก่อน
“นี่มันหน้าโรงเรียนนะฮะ”
“ก็คิดถึงอ่ะ”
“ไม่ได้ๆๆ” มันดันแขนผมวุ่นวายเมื่อผมแกล้งยื่นแขนไปจะกอดมัน แต่ผมไม่ได้จะกอดจริงๆหรอก รู้น่าว่านี่หน้าโรงเรียนตอนเลิกเรียนด้วย คนเยอะอย่างกะอยู่ในงานเทศกาล=_=;
“ขึ้นรถ”
“วันนี้น้องจะกลับกับแซ็คฮะ”
“วะ ว่าไงนะ”
“ก็เมื่อเช้าแซ็คเห็นคุณแม่มาส่งมาเลยบอกว่าตอนเย็นจะไปส่งเอง อ๊ะ นั่นไงมาแล้ว”
“น้อง” ผมดึงแขนไว้ “โกรธเหรอ”
“เปล่าฮะ”
“ขอโทษที่เมื่อวานไม่ได้มารับแถมเมื่อเช้ายังไม่ได้มาส่ง”
“น้องไม่ได้โกรธเรื่องนั้นหรอก”
“อ้อ งั้น เรื่องที่ดื่มใช่มั้ย ครั้งหน้าไม่มีแน่นอน”
“ไม่ใช่!!!” น้องตะโกนใส่เล่นเอาผมอึ้งไปเหมือนกัน อ้วนน้อยถอนหายใจแล้วคลายคิ้วเรียวที่ขมวดกันอยู่ก่อนจะบอกผมอีกครั้ง
“น้องไม่ได้ห้ามเรื่องดื่ม แต่วันนั้นเพราะพี่ต้องขับรถเลยไม่อยากให้ดื่ม แล้วเมื่อวานได้ขับรถกลับเองมั้ยฮะ”
“แอมมี่ขับ”
“...”
“...”
“งั้น... ก็ดีแล้วฮะ”
“แล้วน้องโกรธอะไรพี่เหรอครับ”
“...”
ปริ๊น ปริ๊น
“ไปก่อนนะฮะ”
เสียงบีบแตรรถแลมโบฯของไอ้แซ็คทำให้น้องสะบัดแขนออกจากมือผมแล้วรีบเดินไปขึ้นรถ การจราจรติดขัดเพราะรถของผมกับไอ้แซ็คเลย
ก๊อก ก๊อก
“แล้วพี่จะโทรหานะครับ”
รถติดมากจึงเคลื่อนตัวได้ช้าทำให้ผมเดินทันไปเคาะกระจกบอกน้อง ไม่รู้ว่าโกรธอะไรแต่วันนี้ยังไม่เห็นยิ้มเลย อันที่จริงก็ไม่เห็นมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วป่าววะ โอ๊ย เอิร์ธเอื้อการย์ทำอะไรผิดทำไมแฟนถึงงอนนนนนนนนนนนน TOT
------------------------------------------
ใจเย็นนะยัยอ้วน มันไม่มีอะไร๊~~
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์จ้า
:hao7: :hao7: :hao7:
-
^
^
^
จิ้มก่อน
....................
อีพี่เออทำอะไรไม่ระวังตัวถึงมี่จะเป็นเพื่อนก้อเถอะแต่อยู่ด้วยกันทั้งคืนแถมมารับโทรศัพท์แฟนอีก เป็นใครโกรธ น้อยใจ เข้าใจผิด(เอาให้หมด 555) :ling1: :ling1:
-
งอนงอน งอนพี่เออด้วยคน 555
-
เอาจริงๆแอบคิดว่าแอมมี่ชอบเอิร์ธมาตั้งแต่สมัยเรียนแลเวรึเปล่าเพราะดูจากการกระทำอะไรหลายๆอย่างอะ คิดว่าน้องเล็กคงรู้สึกได้เลยน้อยใจยิ้งพี่เออมาอยู่กับแอมที่อีกน้องเลยคิดมากเข้าไปอีก งานเข้าแล้วพี่เออ
-
พี่เอออออออ..น้องเล็กหึงรู้ตัวซะบ้างจิ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
แหมมมมม เป็นใครก็คิดป่ะวะ เล่นควงกันนอนด้วยกันขนาดนี้ ยังซื่อบื้อไม่รู้เรื่องอีก เอะอะๆก็เพื่อน จะโดนเพื่อนแดกอยู่แล้วยังไม่รู้ตัวอีก
-
สนิทกันจนน่าสงสัย ไม่แปลกใจที่น้องจะงอนนะพี่เออ :angry2:
-
วุ่นได้อีก...
-
พี่เออ ป้ามี่ชอบพี่หว่ะ พี่มึงไม่รู้เหรอ
น้องใจเย็นๆนะ
ถึงป้าแอมมี่ เคยเรียนเรื่องมารยาทเปล่า ถ้าไม่เคยเราจะบอกให้ เพราะเราเรียนมา
มารยาทการรับโทรศัพท์ คือ ถ้าไม่ใช่ของตัวเองไม่ควรรับ
ต่อให้ป้าสนิทกับเจ้าของมากก็ตาม ปล่อยมันแหกปากร้องไป
อย่างมากที่สุดก็ปิดเสียง
เรื่อวรับ มันไม่ควรหว่ะ
ดูอย่างกรณีนี้ป้าก็ทำให้แฟนเค้างอนกันไปละนะ
ปล. ขอโทษที่หยาบคายและใช้อารมณ์เป็นตัวตัดสินเข้าข้างฝ่ายที่ชอบโดยไม่รอเหตุผลค่ะ
-
งอนนานๆ งอนหนักๆ เลยนะคะน้องเล็ก
ไม่ต้องบอกอิพี่เออด้วย จะได้หายบื้อ จะโดนเพื่อนงาบยังไม่รู้ตัว เพลียกะอิพี่เออ
-
เอิ่มอิพี่เออออออออ
น้องเล็กก้อหึงนะเซ่ อิโ..ง...เอ๊ย~~~~!!!!
ไปง้อเรยครัช ให้ไวๆๆ เครียด่วน
-
สมโดนน้องโกรธ
-
:z2: เป็นแฟนกันก็ต้องมีหึงเป็นเรื่องปกตินะพี่เออ. อย่าทำงงดิ
สวัสดีปีใหม่. ขอให้มีความสุขสมหวังนะคะคนเขียน. เลิฟๆ. :L1:
-
น้องงอน น้องน้อยใจแล้วพี่เออ
-
ง้อน้องด่วนเลย ไปทั้งคืนเป็นใครก็มีคิดบ้างแถมเป็นผู้หญิงสวยด้วย
-
พี่เออหลอกตัวเองอยู่หรือไม่รู้จริงๆว่าแอมมี่ชอบ
สงสารน้องเล็กมาก
-
เหมือนเคยอ่านเจอว่าแอมมี่ชอบเอิร์ธตั้งแต่เรียนมหาลัยแล้วนะ แถมเรียนจบยังตามไปทำงานด้วยกันที่ญี่ปุ่นอีก แล้วอย่างนี้จะไม่ให้น้องเล็กคิดมากได้งัย แถมเมาแล้วยังกลับมานอนที่ห้องสองต่อสองอีก ถึงจะบอกว่าเมื่อก่อนก็เป็นแบบนี้ แต่เมื่อก่อนมันมีเพื่อนมานอนด้วยหลายคนนี่หว่า
-
น้องเล็กน่ารักมากกกก
เราเพิ่งเข้ามาอ่าน ฝากตัวด้วยจ้า
-
:pig4: :pig4:
-
ไม่ชอบแอมมี่เลย ดูพยายามยัดเยียดตัวเองให้เอิร์ธอะ
-
พี่เออไปง้อน้องด่วนๆเลยนะ :angry2:
-
ไอ้พี่เออแม่ง
ทำไรไม่รู้เรื่อง
สงสารน้องเล็ก งอนแรงๆเลย
-
นั่นดิมี่ชอบนะ เพื่อนที่ไหนตามติดขนาดนั้น
น้องเล็กแอบหึงน่ารักจังเลย
-
พี่เออออออ ง้อน้องด่วนๆเลยนะ น้องเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว แม่นางมี่ต้องชอบพี่เออแน่ๆ รีบๆดูให้ออกนะพี่เออสงสารน้อง :serius2:
-
โป้งพี่เออด้วยคน
-
มี่ตามติดขนาดนั้นมันเกินเพื่อนไปแล้วมั้ง
พี่เออไม่รู้เรื่องอะไรกับเค้าเลย ตามง้อน้องเล็กด่วนๆเลย
-
น้องเล็กหึงไง น้องเล็กหึงงง
-
น้องน้อยใจเรื่องเอมมี่เหละ ชิ จับหัวพี่เอิร์ธกะแทกเสาดีไหม :katai1: :ling1:
-
ง้อน้องเล็กให้ว่องเลยเออ
-
28
ถึงบอกว่าจะโทรหาแต่ผมก็ปล่อยให้มันผ่านไปเฉยๆไม่ได้อ่ะ ผมเลยบึ่งรถมาซุ่มดูน้องอยู่ตรงทางแยกถัดจากบ้านน้องไปอีกสองหลัง พอไอ้แซ็คมาส่งน้องแล้วกำลังจะไขกุญแจเข้าบ้านผมก็โทรเข้าหา
“สวัสดีฮะ”
“ถึงบ้านหรือยัง”
“พี่ก็น่าจะเห็นแล้วนะ”
หึหึหึ ผมไม่ได้แอบจนมิดรถแต่โผล่หน้ารถยื่นออกไปตั้งใจจะให้มันเห็นนั่นแหละ แต่แม้มันจะเห็นแต่มันก็ไม่เข้ามาหาเหมือนทุกทีเพราะยังงอนอยู่ชัวร์ ผมเลยวางสายแล้วขับออกไปเทียบไอ้อ้วนน้อยที่ยืนกอดอกหน้ามุ่ยรออยู่
“ขึ้นรถ”
“เอ่อ คือ วันนี้น้องมีการบ้านเยอะมากเลย”
“โกหก”
ทำตาลอกแลกแล้วพูดตะกุกตะกักเบาๆแบบนั้นใครจะจับไม่ได้ล่ะ ผมเลยเป็นคนลงไปหาอ้วนซะเองจับต้นแขนเล็กทั้งสองข้างแล้วดึงมาปะทะอก ใกล้ขนาดนี้ยังไม่สบตาผมอ่ะคิดดูว่ามีพิรุธขนาดไหน
“เป็นอะไร”
“ไม่มีอะไรหรอกฮะ คือ คือมันเรื่องไร้สาระน่ะ” ไอ้อ้วนถอนหายใจออกมาเหมือนลำบากใจที่จะพูด
“เรื่องไร้สาระน่ะอะไร”
“...”
“บอกดิ!”
“ก็...”
RRRRRRRRRRRRRR
“จิ๊ แป๊บนะ”
ผมปล่อยมือข้างหนึ่งล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“ว่าไงมี่”
แต่พอไอ้อ้วนมันได้ยินว่าผมรับสายแอมมี่มันก็เริ่มดิ้นจะปลดมือผมออกจากแขนอีกข้างหนึ่ง ผมเลยรวบเอวบางแล้วรั้งให้เข้ามาชิดมากกว่าเดิมจนอ้วนน้อยมองผมตาขวางแล้ว
“วันนี้มากินข้าวบ้านกูป่าว แม่ถามถึงว่ะ พวกไอ้เปียวก็มา”
“ไว้วันหลังแล้วกัน วันนี้ไม่ว่างฝากขอโทษแม่ด้วย”
“เคๆ งั้นเดี๋ยวบอกแม่ให้”
“เออ” ผมกดวางสาย
“ปล่อยนะพี่เออ เจ็บ!”
อ้วนน้อยนิ่วหน้าผมเลยคลายมือที่บีบเอวเล็กออก ก็มันดิ้นมากผมเลยเผลอบีบไว้แน่นโดยที่ไม่รู้ตัว แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรสายเรียกเข้าจากแอมมี่ก็ดังมาอีกครั้ง
“ถ้าพี่ธุระเยอะนักก็ไปจัดการก่อนแล้วมาหาน้องทีหลังแล้วกัน!”
มันผลักผมแรงมากจนเซไปหลายก้าวแต่พอตั้งหลักได้ผมรีบตามไปรั้งมันที่กำลังไขกุญแจบ้านไว้คราวนี้จับอุ้มแบบเจ้าสาวเข้าไปนั่งในรถฝั่งข้างคนขับก่อนจะยืดตัวไปสตาร์ทรถเปิดแอร์ในเย็น ให้มันเย็นทั้งรถทั้งใจคนเนี้ยแหละ
“พี่เออ!”
“ถ้ายังพูดกันไม่เข้าใจก็อยู่อย่างนี้กันไปดิ”
“พี่นี่มันบ้าจริงๆเลย”
ผมจับมันนั่งซ้อนบนตักแล้วกอดเอวมันไว้ ตอนอ้วนนั่งคนเดียวเบาะรถมันดูใหญ่เกินไปสำหรับน้องแต่พอผมนั่งด้วยมันกลับดูแคบไปถนัดตาเลย
“โกรธเรื่องแอมมี่เหรอ”
“...”
มันเงียบ ผมพยักหน้าเข้าใจ เพราะผู้หญิงที่ผมเคยๆควงก่อนหน้านี้แทบจะทุกคนมีปัญหากับแอมมี่ทั้งๆที่มันก็อยู่เฉยๆ แต่คนพวกนั้นก็ยังไม่วายมาหาเรื่องมัน สุดท้ายผมก็ต้องเลือกเพื่อนมากกว่าone night standไง
“พี่กับแอมมี่เป็นเพื่อนกันนะอ้วน”
“รู้แล้ว” ตอบเสียงอ้อมแอ้มแล้วก้มมองมือตักตัวเอง
“ถ้าพี่จะรักมันพี่ก็รักมันไปนานแล้ว ไม่ต้องรอให้น้องโตหรอก”
ปึก
มือเล็กๆแต่ทุบทีหนึ่งเล่นเอาจุกว่ะ
“ทุบเลย ทุบจนกว่าจะเลิกทำหน้าเศร้า”
คราวนี้รัวมือใส่กูไม่ยั้งเลยครับ! TOT! ผมรอจนแรงน้องเริ่มแผ่วลงๆจนมันหยุดทุบแล้วน้ำตาคลอ ผมรั้งน้องมากอดไว้แล้วลูบหลังมันเบาๆ
“ฮึก ปล่อยให้อยู่คนเดียวแล้วก็ไปกับเขา อะไรก็แอมมี่ๆๆๆ พอเขามาก็ลืมน้องเลยใช่มั้ย”
ผมไม่เคยคิดเลยจริงๆว่าแอมมี่จะทำให้น้องคิดมากขนาดนี้ เพราะผมสนิทกับแอมมี่มาก ผมเป็นเพื่อนกับมันมาตั้งสิบกว่าปีมันเป็นเหมือนญาติที่คอยดูแลและตักเตือนผมเป็นเหมือนเพื่อนสนิทที่มักจะเที่ยวเฮฮาด้วยกัน เป็นเพื่อนร่วมงานที่ให้คำปรึกษา แต่บางครั้งมันก็ทำให้ผมคิดว่ามันชอบผมหรือเปล่าแต่พอผมลองใจมันดูก็ได้ผลสรุปว่ามันคิดกับผมแค่เพื่อน ถ้าเกิดว่าแอมมี่มันชอบผมจริงๆล่ะก็มันควรเอารางวัลตุ๊กตาทองไปเลย
“ไม่ใช่เลย”
“ฮึก เมื่อคืนก็ไปกับเขา เช้ามาก็อยู่ด้วยกัน”
“ก็นอนด้วยกันอ่ะ...”
เพียะ!
“เลว!”
“น้อง น้องๆๆฟังให้จบก่อนดิ แค่นอนด้วยกันเฉยๆ ไม่ได้มีเซ็กซ์ พี่เมาแล้วก็หลับไปเลยรู้ตัวอีกทีก็เช้าแล้วอ่ะ”
“ปล่อย!”
“น้องงงงง”
“บอกให้ปล่อยไง!!!”
มันตะโกนใส่ทั้งน้ำตา ผมเลยต้องปล่อยให้มันเปิดประตูรถออกไป ไม่อยากจะทำให้มันโกรธไปมากกว่านี้ กะว่าจะตั้งใจคุยแบบจริงๆจังๆแต่ประโยคที่มันบอกก่อนเข้าบ้านทำให้ผมนิ่งค้างไปเลย
“ระหว่างนี้พี่ก็ดูแลพี่แอมมี่ไปเถอะนะฮะ ฮึก ไว้ถ้าพี่แอมมี่กลับไปแล้วเราค่อยมาคุยกันว่าจะเลิกหรือไปต่อ”
“น้อง!!”
ผมกระดกวิสกี้ลงคอสองสามอึก ประโยคที่น้องพูดยังคงวนเวียนอยู่ในหัว คำว่าเลิกกันมันพูดง่ายมากเลยนะ เหมือนเขาพร้อมจะไปตลอดเวลามันทำให้ผมโคตรเจ็บยิ่งกว่าต้องห่างจากน้องเมื่อตอนสิบปีที่แล้วอีก ผมไม่ยอม...ไม่ยอมเลิกเด็ดขาด! ที่ไม่ยอมเลิกไม่ใช่เพราะว่าได้เขามายากหรือรอเขามานาน แต่เพราะว่าผมรักเขามากต่างหากล่ะ ทำไมไม่ไว้ใจพี่เลยวะอ้วน พี่รักมากแค่ไหนไม่รู้เลยเหรอไงเนี้ย
“พอแล้วน่า”
ผมกำลังจะยกดื่มอีกแล้วเข้าปากแต่ก็ถูกดึงออกไปซะก่อน ไอ้แพงนั่งลงข้างๆผมแล้วเอาเหล้าแก้วนั้นไปดื่มซะเอง ผมมองไปรอบๆเห็นโต๊ะเพื่อนผมนั่งอยู่อีกมุม
“คนเดียวหน้าบาร์อีกละ มีแฟนแล้วยังจะล่อใครอีกเหรอไง”
“ไม่มีใครมองกูในแง่ดีบ้างเลยใช่มั้ย” มีผู้หญิงเดินมาชนแก้วอยู่เหมือนกันแต่ผมก็เซย์โนหมด ทุกทีแยกตัวมานั่งคนเดียวเพราะจะล่าเหยื่อแหละ นั่งเป็นฝูงเหยื่อไม่กล้าเข้าใกล้ แต่นี่ผมไม่รู้ว่าพวกมันมาดื่มจริงๆ ไหนแอมมี่บอกว่าชวนเพื่อนไปกินข้าวที่บ้านมันไงวะ
“โห มีตัดพ้อต่อว่าว่ะ ทะเลาะกับน้องมาอ่อ?”
ผมไม่ตอบแต่ฉวยแก้วขอตัวเองกลับคืนมาเทแล้วดื่ม
“มีไรให้กูช่วยมะ”
“แกเคลียร์ได้”
“เหอๆๆ หน้าอย่างมึงไม่เคยรักใครจะไปเข้าใจไรได้ไงวะไอ้เอิร์ธ คิดดูสิขนาดไอแซก นิวตันยังต้องมีที่ปรึกษาปัญหาหัวใจเลย”
“จริงเหรอ=_=”
“ไม่รู้เหมือนกัน ฮ่าๆๆ”
“สัส น้องหึงกูกับแอมมี่ดิ”
“อ่อ”
“คือมันไม่มีอะไรกูก็ไม่รู้จะบอกยังไงให้น้องเชื่อแล้วอ่ะ”
“น้องมีเพื่อนผู้ชายมั้ยวะ”
“มี ทั้งหญิงทั้งชายแหละ”
“แล้วมึงไม่หึงเขากับเพื่อนเขาเหรอ”
“...”
หน้ากวนตีนๆของไอ้แซ็คลอยมาในแก้วเหล้าจนอยากจะปาไปกระแทกผนังให้แตกละเอียด
“ไม่ตอบนี่คือไม่หึงเหรอ ไม่อยากจะเชื่อ เพื่อนกูเป็นคนดีว่ะ”
“สัส หึงดิวะ”
“แล้วน้องทำยังไงมึงถึงจะเลิกหึงอ่ะ”
น้องทำยังไงผมก็ไม่เลิกหึง และคงเช่นเดียวกันกับน้องที่ไม่ว่ายังไงน้องก็ไม่เลิกหึงหรอก หึงแล้วปล้ำผมเหมือนที่ผมอยากทำกับมันดิไม่ใช่มาบอกเลิก!
“กูว่าพวกมึงสนิทกันจนคนเขาคิดว่าเป็นผัวเมียกันไปหมดแล้วมั้ง”
“เกินอ่ะ”
“ไม่รู้สิ คิดเองโตแล้ว”
เวรกรรม เมื่อกี้ยังพยายามเป็นที่ปรึกษาให้กูอยู่เลยนะ
“ถ้าเกิดเพื่อนสนิทมึงมากอดมึงจะแกะมือออกหรือเปล่าล่ะ แล้วถ้าเราแกะออกเขาจะไม่คิดว่าเราคิดอะไรเกินเลยกับเขาเหรอ ถ้าเราแงะตัวออกมาจากอ้อมกอดเขาเขาจะไม่คิดว่าเพราะเราหวั่นไหวเลยทำอย่างนั้นเหรอวะ” ที่สนิทเพราะไม่อยากให้มันคิดไปเอง อยากให้มันคิดว่าเราเป็นเพื่อนกันเท่านั้น
“ดูไม่ออกเลยว่ามึงโง่หรือฉลาดว่ะ” ไอ้แพงกรอกตา “มึงคิดซับซ้อนไปหรือเปล่าวะ”
“แล้วถ้าไม่ซับซ้อน?”
“เขาอาจจะคิดว่ามึงชอบให้เขากอด เขาคิดว่ามึงเองก็มีใจที่ยอมให้เขากอดล่ะ”
“...”
“...”
“เรื่องแบบนี้มันไร้สาระแบบที่น้องว่าจริงๆแหละ”
“เรื่องไร้สาระทำให้ครอบครัวแตกแยกมานักต่อนักแล้วนะเว้ย”
“เดี๋ยวๆๆ เดี๋ยวกูสาดด้วยเหล้า อย่าพูดคำว่าเลิกให้กูได้ได้ยิน! TOT”
“ยังไม่ได้พูดว่าเลิกสักคำเลยไอ้สัส”
“อ่าวเหรอ”
“เมาแล้วมึงเนี้ย”
ถึงจะบอกว่าผมเมาแต่มันก็ยังนั่งคุยกับผมอยู่ได้เป็นชั่วโมง มันบอกว่าตอนที่มันกับไอ้ต๊ะตัดสินใจคบกันก็มีปัญหาเยอะมากๆในช่วงแรก ปัญหามันมาจากไหนมากมายไม่รู้ทั้งๆที่เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนคิดว่ารู้จักกันดีแล้วแต่ก็ไม่เลย จนกระทั่งเคยคิดว่ากลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมจะดีกว่ามั้ย แต่สุดท้ายก็ช่วยกันประคับประคองมาจนรอด
ผมว่าผมก็ต้องปรับความเข้าใจกับอ้วนน้อยซะใหม่ ปัญหาชีวิตคู่อาจจะเข้ามาอีกเยอะแต่ผมไม่อยากให้น้องยอมแพ้แล้วบอกเลิกผมง่ายๆเหมือนอย่างวันนี้เลย ผมไม่ได้เจ็บคนเดียว เราเจ็บกันทั้งคู่และผมไม่อยากให้น้องเจ็บ
“อ่าวพวกมึง มานั่งอะไรกันอยู่ตรงนี้”
“ปลอบไอ้แก่อยู่”
“แก่บ้านมึงดิ”
“คิดมากเรื่องเมียเด็กจนหน้าเหี่ยวละ”
“สัส!”
“ตกลงพรุ่งนี้มึงไปกับพวกกูป่าว” ไอ้เปียวเดินมานั่งอีกด้านของผม
“เที่ยวไร”
“อ่าวไอ้ห่า ตอนแรกบอกคิดดูก่อน วันนี้มาลืมนะ”
เออว่ะ ไอ้เอ็มเพื่อนผมบอกว่านานๆเจอกันทีโดยไม่ได้นัดหมาย พวกที่ไปทำงานบรูไน อินโดก็กลับมาโดยพร้อมเพรียงกันเลยจะชวนกันไปเที่ยวดอยและไปบริจาคของด้วย ผมบริจาคเงินกับหนังสือเรียนเก่าๆไปให้แล้ว กะว่าจะไม่ไปเพราะต้องพาอ้วนน้อยไปเที่ยวอัมพวาแต่ตอนนี้...
“ไม่อ่ะ”
“น่าๆๆ ไปเที่ยวคลายเครียดๆ”
“กู...”
“เงี้ยมีแฟนแล้วติดแฟนว่ะ ห่างไม่ได้เลยใช่ป่ะ”
“มึงเป็นคนขี้กลัวเหรอ กลัวเมียน่ะ ฮ่าๆๆ” ไอ้เปียวกับไอ้แพงรวมหัวกันตอกย้ำซ้ำเติมผม
“เดี๋ยวกูโบกให้ ไปก็ได้โว้ย!”
“เยส^O^”
“...แต่เอาอ้วนน้อยไปด้วยนะ”
“ถุยยยยยยยยยยยย นึกว่าจะแน่”
แน่บ้าไร TOT!
ผมไปบ้านอ้วนตอนสี่ทุ่มเจอคุณแม่นั่งดูทีวีอยู่กับอลิซและอลัวร์ ผมบอกท่านว่าโดนน้องงอน ท่านก็เลยให้ผมขึ้นไปง้อถึงบนห้องและยอมให้น้องไปเที่ยวด้วยแต่อย่าบ่อยนัก ผมไม่ได้เคาะห้องแต่ลองบิดประตูเข้าไปก็พบว่าไม่ได้ล๊อค
ผมนิ่งมองในความมืดให้ชินตาก่อนจะเดินไปเปิดไฟที่หัวเตียงน้อง แสงสลัวทำให้ผมเห็นอ้วนน้อยนอนห่มผ้าอยู่บนเตียง ตอนแรกก็คิดว่าหลับตอนสี่ทุ่มเนี้ยนะอนามัยไปหรือเปล่า แต่พอพลิกร่างน้องดูแล้วเห็นคราบน้ำตาเปื้อนแก้มและก็ยังใส่เสื้อยืดกางเกงขายาวแทนที่จะเป็นชุดนอนก็รู้เรื่อง ร้องไห้จนหลับไปเลยไอ้เด็กโง่เอ้ย
“วันอาทิตย์จะพาน้องมาส่งนะครับ”
“ฝากด้วยนะพี่เอิร์ธ”
“ครับ^^”
ผมเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเป้ให้แล้วเอาผ้าห่มพันตัวอ้วนน้อยอุ้มลงมาเลย เวลาตื่นจะตื่นเช้ามากแต่ถ้าเวลาหลับก็จะขี้เซามากเช่นกัน ผมอุ้มน้องไปนอนที่เบาะหลังแล้วยกหัวน้องมาหนุนตัก
“นี่มึงฉุดเขามาเลยเหรอวะ” ไอ้แพงเอี้ยวตัวมามองอึ้งๆ
“เออ ไปเหอะ เดี๋ยวตื่นซะก่อน”
“เป็นเพื่อนที่ร้ายที่สุดเท่าที่เคยมี =_=;;”
น้อมรับคำชมJ
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยย!! O_o”
ปึก
โอ๊ยยยยยย ปวดร้าวไปทั้งกราม T_T ผมจับคางตัวเองเสียงฟันสบกันดังกึกตอนที่อ้วนน้อยดีดตัวลุกขึ้นมาชนกับคางผมที่กำลังจะก้มไปมองมันที่นอนหนุนตักอยู่
“ตื่นแล้วเหรอ”
อ้วนน้อยตาโตอ้าปากค้างมองซ้ายมองขวาพยายามจับต้นชนปลายอย่างงงๆ หน้าเหมือนลูกแมวตื่นใหม่อย่างนี้แม่งโคตรอยากฟัด!
“นี่มันอะไรกันเหรอฮะ เอ๊ะ พี่แพงพี่ต๊ะด้วยเหรอ”
“จะพาไปเที่ยวน่ะน้องเล็ก^^”
“เที่ยว? แต่ว่า...”
“ไอ้เอิร์ธเตรียมของแล้วก็ไปบอกคุณแม่ของน้องเล็กเรียบร้อยแล้วครับ”
ไอ้อ้วนหันขวับมามองผมที่นั่งไขว่ห้างกอดอกทำหน้ายียวนกวนตีนมันอยู่
“พี่เออ”
“เพื่อนชวนไปเที่ยว”
“พี่ก็ไปเองสิ เกี่ยวอะไรกับน้องด้วยล่ะฮะ!”
“กว่าจะกลับก็วันอาทิตย์”
“แล้วไง?”
“ไม่ได้เจอตั้งสองวันนะ ไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอไงเนี้ยห๊ะไอ้อ้วน”
เริ่มมีน้ำโหบ้างละกู แต่อ้วนน้อยเชิดใส่มองออกนอกหน้าไม่สนใจผมอีกเลย แม้ผมจะพยายามกวนประสาทแค่ไหนแต่มันก็แค่เหลือบมองตาขวางจะพูดด้วยมากสุดก็แค่จะบ้าเหรอแค่นี้แหละ =_=;
“ฮ้าววววว ง่วงนอนจัง”
ผมยืดแขนบิดขี้เกียจแล้วเนียนเอนตัวไปนอนตักแฟนเต็มที่ แต่...
ปึก!
โดนดันหัวออกจนหน้าผากไปกระแทกกับขอบประตู! นี่แค่หึงผมกับแอมมี่ถึงกับจะฆ่าจะแกง เจ็บตัวหลายรอบแล้วนะโว้ยยยยยย
“ฮ่าๆๆ”
“พวกมึงหัวเราะเหี้ยไร”
“ตลกไง เหมือนหมาพยายามเล่นกับแมวแต่แมวมันเชิดใส่อ่ะ ว่างๆจะส่งคลิปให้ดูนะ” ไอ้แพงมองผมผ่านกระจกหลัง มันสองคนผัวเมียสลับกันขับรถมาส่วนผมก็นั่งเป็นคุณชายอยู่ด้านหลังตลอดทาง
“ฮึ่ยยยย”
“คิก”
เสียงหัวเราะของไอ้อ้วนน้อยได้ยินมาแว่วๆแต่พอผมหันไปมองก็หุบยิ้มฉับทำหน้านิ่งใส่ทันที ให้มันได้อย่างนี้ดิ ไอ้แพงแวะจอดที่ปั๊มสุดท้ายให้ก่อนที่จะเป็นทางขึ้นเขาคาดว่าเก้าโมงก็คงจะถึงที่พัก ครั้งนี้พวกมันซื้อของไปแจกเยอะมากผมก็รวมเงินด้วย
“เดี๋ยวทางขึ้นนี้กูขับเอง”
“โอเค๊ งั้นเดี๋ยวไปร้านกาแฟกัน”
“ข้างหลัง เข้าห้องน้ำหาไรกินกันมั้ย”
“น้องเล็กจะไปเซเว่นพวกพี่จะกินอะไรกันมั้ยครับ”
มันเอากระเป๋าเป้ที่ผมเตรียมไว้ให้มาค้นๆดูและผมก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมหยิบกระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์ของมันมาด้วยนี่หว่า ก็เลยยื่นกระเป๋าเงินของตัวเองไปให้
“ไม่เอาฮะ”
“พี่ไม่ได้หยิบมาให้นะ”
“อ่าว”
“เอาไปดิ”
“ไม่อยากกินแล้ว”
ผมลงรถก่อนจะเดินอ้อมไปเปิดประตูด้านไอ้อ้วน ร่างเล็กที่เบียดชิดติดประตูก็ถึงกับเซ ผมฉวยข้อมือมันแล้วกระชากออกมา ใจหายวูบหนึ่งตอนที่น้องทำท่าจะตกรถแต่ดีที่ผมรับไว้ทัน
“พี่เออ!”
“เดินไปดีๆ คงไม่อยากเห็นอีกด้านหนึ่งของพี่...”
“...”
“...ใช่มั้ย?”
อ้วนน้อยสะบัดมือออกเดินหนีไปเซเว่นแล้วก็หยิบขนมถุงใส่ตะกร้า ใส่ๆๆจนล้นก็ยื่นมาให้ผมถือ นึกว่าจะพอแล้วแต่มันไปดึงตะกร้ามาอีกสองอันแล้วก็หยิบใส่ๆทั้งน้ำทั้งนมทั้งขนม
“แฮ่กๆๆ”
“แค่นี้เหรอ”
ผมรับตะกร้ามาแล้วถามน้องที่วิ่งหยิบของจนหอบ ที่จริงมันก็ไม่แค่นี้หรอก สามตะกร้าไม่รวมกับกล่องข้าวกับของเวฟอีกเกือบสามสิบอย่าง ไอ้แพงกับไอ้ต๊ะที่ไปเข้าห้องน้ำมายังอึ้งเลย ผมเลยบอกมันว่าไม่ต้องซื้ออะไรละ แดกพวกนี้แหละกูกลัวไม่หมด
นอกจากพวกนี้แล้วผมก็เอาไปแจกจ่ายให้เพื่อนคนอื่นที่ขับรถตามๆกันมาอีกสี่คัน ไอ้มี่มาคันเดียวกับเคธี่กับทราย มันกระแอ่มไอกันค่อกๆแค่กๆคาดว่าคงแหกปากร้องเพลงกันมาตลอดทาง
“หาอะไรอ้วน”
“น้ำส้มล่ะฮะ”
“น้ำส้มสไมล์อ่ะเหรอ”
“ใช่”
“พี่เอาไปให้พวกนั้นแล้วอ่ะ”
ผมชี้ไปทางกลุ่มเคธี่ น้องมองตามแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ให้พี่แอมมี่อีกแล้วสินะฮะ”
“พี่ไม่รู้ว่าใครกิน พี่ให้พวกมันทั้งถุงเลย”
“...”
“อ้วน”
น้องเล่นกวาดซื้อมาซะทุกยี่ห้อผมก็ไม่รู้ว่าน้องจะกินขวดไหน ผมเก็บยี่ห้อที่แพงที่สุดไว้ให้แต่อันที่เก็บไว้ให้ดันเป็นอันที่เขาไม่ชอบกินซะงั้น
“อย่าสนใจเลยฮะ”
“ไม่สนใจได้ไง นี่แฟน”
“ก็แค่แฟน ไปสนใจเพื่อนสนิทเถอะ”
“อ้อ แค่แฟน? แล้วถ้าพี่จะสนใจเมียพี่ล่ะ ได้มั้ย?”
“พี่เออ!”
ปัง!
ผมพลักมันเข้าไปในรถ ไอ้แพงที่อยู่ใกล้เห็นเข้ารีบดึงไอ้ต๊ะมายืนเอาหลังพิงกระจกรถด้านข้างบังไว้ให้ส่วนอีกด้านเป็นต้นไม้ใหญ่เลยไม่มีใครยืนอยู่ เพื่อนทำดีน่าให้รางวัล หึ
“พี่จะบ้าเหรอ!”
“ไม่บ้า”
“อื๊อ!”
ไม่ต้องให้อ้วนพูดอะไรต่อผมก็ประกบปิดปากที่ช่างประชดประชันนั่นไว้แน่น บดจูบอย่างหนักหน่วงจนน้องร้องครางในลำคอ เล็บคมจิกบ่าและต้นคอผมจนแสบไปหมดแต่นั่นไม่ทำให้ผมหยุด ผมบอกแล้วว่าอย่าให้ผมได้เผยอีกด้านหนึ่งของตัวเองเพราะมันจะเจ็บตัว
ระหว่างที่บดจูบและแทรกลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดอย่างเร่าร้อนมือผมก็ลูบไปทั่วทั้งร่างเล็กที่กำลังสั่นเทา ไม่ว่าจะลูบไปตรงไหนผมก็จะบีบคลึงจนขึ้นรอยมือแดงๆ พอเห็นอีกฝ่ายไม่ขัดขืนผมก็ยิ่งย่ามใจเลื่อนริมฝีปากไปซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่น เริกเสื้อขึ้นไปเหนือหน้าอกแล้วบี้ยอดอกนิ่มจนแข็งเป็นไต
“อ๊ะ...”
ก๊อกๆๆ
“พี่ อย่า...”
ผมหยุดแล้วดึงน้องให้ลุกขึ้น ดึงชายเสื้อลงมาให้เรียบร้อยแล้วกอดมันไว้แนบอก ไม่ได้จะจับปล้ำในรถนี่หรอกน่า ถึงจะหื่นแต่ครั้งแรกของเราก็ต้องเลือกสถานที่หน่อยป่าววะ ส่วนครั้งต่อๆไปค่อยว่ากันอีกที หึหึหึ
“ขี้หึงเหมือนกันนี่เรา”
“ใครหึง” ผมเชยคางน้องมาให้สบตา
“ก็ใครล่ะที่ชอบพูด พี่แอมมี่อีกแล้วสิน๊ะ~~ อะไรๆก็แอมมี่ๆ ไปดูแลพี่แอมมี่เถ๊อะ~~~ โอ๊ย!”
ผมดัดเสียงล้อเลียนไอ้อ้วนเลยโดนมันหยิกปาก
“เรื่องล้อเล่นเรอะ”
“จริงจังละ น้องจะคิดว่าแก้ตัวก็แล้วแต่ แต่ช่วยฟังพี่อธิบาย”
“...” น้องไม่พูดอะไรแต่ยกมือปิดหูทั้งสองข้างเลย ปกติจะเป็นเด็กดีถ้างอนก็จะกลายเป็นเด็กดื้อ
“พี่รู้แล้วว่าน้องงอนเรื่องแอมมี่”
“...” พอผมพูดชื่อแอมมี่ก็สะบัดหน้าใส่แรง เหอๆๆ ทำเป็นปิดหูแต่ก็ยังได้ยินนี่หว่า
“พี่คิดว่าห้ามไม่ให้น้องหึงไม่ได้หรอกเพราะพี่ก็หยุดหึงน้องไม่ได้เหมือนกัน แต่พี่จะไม่ทำตัวสนิทกับแอมมี่มากเกินไป ดีมั้ย”
“...”
“หรือว่าจะให้เลิกเป็นเพื่อนกันกับแอมมี่” ลองถามแต่ถ้าน้องให้เลิกคบจริงคงไม่ได้หรอก อาจจะห่างแต่ไม่ถึงกับเลิกป้ะ เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานเสียดายเพื่อนดีๆคนนึง
“ไม่ คือ...น้องไม่อยากให้พี่กับพี่แอมมี่แยกกันแต่น้อง...น้องก็ไม่ชอบที่เห็นอยู่ด้วยกัน น้องเหมือนคนเห็นแก่ตัวเลย เฮ้ออออ ขอโทษนะฮะ”
“พี่ก็ปล่อยให้มันเลยเถิดไปเหมือนกัน ก็แค่คิดง่ายเกินไปว่ามันไม่มีอะไรเพื่อนกันเฉยๆ แต่เอาเป็นว่าสองตานี้...” ผมชี้ไปที่ตาตัวเองก่อนจะจิ้มที่หน้าผากมนหลายๆที “...จะมองแต่คนนี้ โอเคนะ ไม่คิดมากแล้วนะ”
“แต่ถ้าอยู่ญี่ปุ่นพี่ทั้งสองคนจะสนิทกันเหมือนเดิมก็ได้นะฮะ คือน้อง...” มันไม่อยากให้ผมสนิทกับแอมมี่เกินไปแต่มันก็ไม่อยากห้ามผมเลิกยุ่งกับแอมมี่เพราะยังไงผมกับมี่ก็เพื่อนกัน กูเลยรู้สึกผิดเลยที่เคยบอกให้มันเลิกคบไอ้แซ็คเลยว่ะ
“ไม่ล่ะ อยากให้น้องเป็นเด็กดีของพี่ เดี๋ยวหึงแล้วอ้วนน้อยจะดื้อใส่พี่อีก”
“น้องจะพยายามไม่คิดมาก แต่ว่า...”
“ว่า?”
“ไม่มีอะไร” มันก้มหน้า
“พี่จะพยายามไม่เล่นกับมี่มากไป”
“อื้ม!”
“แล้วก็ถ้าทะเลาะคราวหน้าไม่บอกเลิกแล้วนะ”
“ก็พี่มันทำตัวน่าเกลียดนี่ ไปนอนกับผู้หญิงอื่นได้ยังไงกัน”
“พี่ไปทำงานแล้วพวกคนที่บริษัทเขาชวนเที่ยวไง ปล่อยไอ้มี่ที่เป็นผู้หญิงคนเดียวไปกับผู้ชายเป็นฝูงมันไม่ปลอดภัยเลยไปเป็นเพื่อนแล้วก็ดื่มจนเมา รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เห็นมิสคอลอ่ะ”
“น่าตีให้หลังลายเลยจริงๆ” มันทำหน้าเหมือนกำลังดุเด็กสามขวบ
“ประโยคนี้เก็บไว้บอกลูกเราดีกว่านะ ตอนนี้พี่โตแล้ว =_=;”
“เงียบไปเลย >/////<”
“หายโกรธละเนาะ แล้วก็วันหลังถ้ามีอะไรให้รีบบอกพี่ พี่จะได้รีบง้อเลย”
“ก็น้องไม่กล้าบอกนี่ มันเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“จะเรื่องไร้สาระ เรื่องเล็กเรื่องน้อย เหยียบขี้หมาหรือโดนควายขวิดก็ต้องบอก พี่แคร์อ้วนมากกว่าทุกสิ่งเลยนะ”
“คิกๆๆ ขอบคุณนะฮะ”
จุ๊บ!
อ้วนน้อยยืดตัวมาจุ๊บปากผมเร็วๆ จะจูบหวานๆทดแทนจูบที่รุนแรงเมื่อกี้แต่ไอ้แพงยื่นหน้ามาชิดหน้าต่างเคาะๆก่อนพวกมันจะเปิดประตูเข้ามา
“ป่านนี้คันอื่นเขาถึงยอดดอยแล้วคร้าบบบบ”
“แล้วก็นะ...”
“หืม?”
อ้วนน้อยไล้มือจากกระดูกไหปลาร้าผ่านขึ้นมาตามลำคอ ถ้าผมตาไม่ฟาดหรือหลงน้องจนเกินไปล่ะก็ผมว่าผมเห็นนะ...ดวงตาสีน้ำตาลใสที่สบตากับผมราวกับเชิญชวนอยู่นั่นทำให้ผมเคลิบเคลิ้ม ไม่ว่าน้องจะพูดอะไรมาผมก็ครางอือออตอบไปอย่างกับโดนมนต์สะกด
“ไม่มีใคร...”
“อืม”
“...อยากให้แฟนตัวเองไปอ่อยคนอื่นหรอกนะฮะ!”
“โอ๊ยยยยยยยยๆๆๆ TOT! พี่เจ็บ เจ็บๆๆ อ้วนนนนนนน”
“ห้ามทำโหดใส่น้องเหมือนเมื่อกี้ด้วย เข้าใจมั้ย?”
“เข้าใจคร้าบบบบ เจ็บๆๆ T^T”
“ดี!”
“สำนึกผิดแล้วววว ปล่อยเห้อออ”
มนต์สะกดเมื่อกี้หายวับเหลือแต่ความเจ็บที่มือเล็กนั่นบิดหูผมแรงๆ แรงจนผมแหกปากลั่นรถอ่ะ ไอ้เพื่อนเวรสองคนนั่นก็ไม่คิดจะช่วยเลยได้แต่นั่งหัวเราะ ที่กูชมมึงไปเมื่อกี้เอาทิ้งไว้ที่ปั๊มนั่นเลยนะ
“คิกๆๆ”
“ฝากไว้ก่อน”
“แบร่!”
“จะทำให้เจ็บบ้าง ทั้งเจ็บทั้งเสียวสลับกันทั้งคืนเลย” มีอย่างที่ไหนยั่วให้กูตายใจแล้วบิดหูกูอ่ะ อ๊ากกกก ไอ้เด็กอ้วนมันร้ายว่ะ ประมาทมันไม่ได้แล้ว
“บ้า! O////O”
------------------------------------------------------------------
พี่เอองอน : น้องมาง้อแล้วอย่าเล่นตัวดิ
น้องงอน : งอนนานๆเลยนะน้องเล็ก
มาตรฐานของรีดฯคือระ~~~~ 5555555555555
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์ค่า
อัพนิยายไว้อาลัยให้วันเปิดเทอม T____________T
-
:-[. เค้าง้อกันแต่เราเขิน
-
ดีที่มีเพื่อนเตือนพี่เออเรื่องเอมมี่บ้าง เป็นเพื่อนกันแต่เป็นหญิงกับชายก็ไม่น่าจะสกิลชิพขนาดต้องกอดกันบ่อยๆมั้ง
-
พี่เออ หาเรื่องแยกจากแอมมี่หน่อยก็ดีนะ :ling3:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่เออมันแสบบบ แต่น้องแสบกว่าฮ่าๆๆ
แล้วเมื่อไหร่พี่เออจะเลิกหึงน้องกะแซ็กเนี่ย
-
:pig4: :pig4:
-
น้องเล็กน่ารัก พี่เออคิดถูกแล้วที่พาน้องมาด้วย :katai2-1:
-
แต่เราว่าแอมมี่คิดจริง
-
น้องเล็กเริ่มสกิลความร้ายบ้างล่ะ คงได้มาจากพี่เออเย้อออออ
พี่เออส่อแววกลัวเมียมาแต่ไกล 5555
-
ทำใจลำบาก. ยังไงก็อดหึงไม่ได้หรอก. มี่ก็น่าจะห่างออกมาสักนิด. น่าจะคิดได้นะ. อย่าสร้างความร้าวฉาน
-
:3123:
-
_55555 สมทำให้น้องหึง
-
หึหึ หาคู่ให้มี่ด่วนนน
-
หวังว่าแอมมี่คงไม่ใช่ตัวสร้างความร้าวฉานให้น้องเล็กกับพี่เออหรอกนะ
-
น้องเล็กหึงซะน่าเอ็นดูเลยส่วนพี่เออนี่ก็หลงว่าที่เมียรักว่าที่เมียจริงจัง
-
จะง้อน้องแบบดีๆ นี่ไม่เคยมีเลย มีแต่จะยั่วโมโห น่าให้น้องงอนต่อไปเรื่อย หมั่นไส้อิพี่เออสุดๆ
-
ดีมากๆๆๆ พี่เออที่เคลียร์กับน้องรูปเรื่อง ^^
ถึงแม้พี่เออจะดูได้กำไรกับการถึงเนื้อถึงตัวอยู่ซักหน่อยก้อเถอะ 55555555
ก้อได้แต่หวังว่าเรื่องของ แอมมี่ จะไม่เป็นปัญหาซ้ำซ้อน =_=
-
อย่างนี้สิน้องเล็กถึงจะเอาพี่เอออยู่ เอาให้หงอเลยนะลูก
-
กลัวเมียนี้ว่าพี่เอ่อ น่าเล็กน่ารัก. สองมาตราฐานชัดๆๆเราเหมือนคนแต่งเลย
-
นาทีนี้ไม่มีใครเข้าข้างพี่เออหรอก o18 o18
-
น่ารักกกก น้องเล็กต้องอย่างนี้สิถึงจะคุมพี่เอออยู่ :mew1:
-
นี่ว่าแอมมี่คิดไม่ซื่อ แอมมี่ต้องตื่นค่ะ
-
สนุกมากเลยค่ะ อ่านรวดเดียวเลย แอบมีน้ำตาตอนพี่เออจะห่างกับน้อง งือ เศร้า น้องน่ารักมากๆ เราชอบมากตอนเรียกแทนว่าพี่กับน้อง ปลื้มใจจัง ตอนแรกแอบหมั่นนิดๆ พี่เออแกล้งน้องตลอดเลย แต่ตอนนี้ให้อภัยแล้วเพราะพี่เออรักน้องยาวนานสุดๆ :laugh: ... ส่วนป้าแอมมี่ ป้าคะ รู้ว่ารักพี่เออแต่พี่เออไม่ได้รักป้านะ อย่าทำลายความรักของน้องเล็กกับพี่เออ .. อย่าหาว่าคนอ่านไม่เตือน 5555555555555555555555555555 o18
-
มีหลายคู่นะที่เลิกกันเพราะสาเหตุมาจากเพื่อนสนิท
ใช่ว่าคนเราทุกคนจะคิดเหมือนกันเสียเมื่อไร
เราไม่คิดแต่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะคิดกับเรายังไง
ทางที่ดีควรแบ่งแยกให้ชัดเจน ไม่งั้นเป็นเหมือนน้องเล็กแน่
นี่ดีว่าพี่เออยังพอมีบุญรู้ว่าน้องโกรธเรื่องอะไร
น้องเล็กทำถูกต้องแล้วเราต้องกำราบซะตั้งแต่ตอนนี้ :laugh:
ต่อไปจะได้ไม่กล้าทำอะไรแบบไม่คิดหน้าคิดหลังอีก
รู้สึกสงสารพี่เออ ใครอยู่ข้างพี่เออบ้างน้อ~
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ดให้น้องเล็ก
-
พี่เออออ555555555555555555555 เรา #ทีมพี่เออ เสมอนะ เพราะคงไม่มีใครอยู่ทีมพี่ ทุกคนเทใจให้น้องเล็กหมดทุกคนค่าา(อ้าวว) น้องเล็กน่ารักจัง อ่านมานี่อยากหยิกแก้มจังเลยยย :-[
-
แอมมี่คะ...แรดเงียบหรือป่าคะ
-
29
ถนนขึ้นดอยโค้งมากจนอ้วนน้อยเวียนหัวจอดรถอ้วกข้างทางไปแล้วหนึ่งรอบเลยต้องให้กินยาแล้วนอนหลับมาตลอดทาง แต่ผมน่ะไม่เป็นไรหรอกขับรถขึ้นเหนือล่องใต้บ่อยแล้ว ถึงรีสอร์ตผมก็ปลุกอ้วนน้อยให้ตื่นแต่มันงัวเงียมากทั้งเพลียจากการอ้วกและง่วงจากฤทธิ์ยา หน้าซีดหน้าเซียวเลยน้อง ผมแบกขึ้นหลังแล้วไปรวมตัวกับกลุ่มเพื่อน
“ห้องเต็มป่าว”
“ช่วงนี้ไม่ใช่เทศกาลเลยมีห้องพักเหลืออยู่”
“เสียดายที่ห้องไม่เต็ม ไม่งั้นผัวขาคงจะได้มานอนกับกูอีก” อิเคธี่ลูบแขนผม กัดปากแล้วเหลือบมามองตรงเป้า
ขน-ลุก =_=;;;
“เกรงใจเมียกูที่อยู่ข้างหลังนี่ด้วย” ไม่บุ้ยปากไปทางน้องเปล่าๆแต่ฉวยหอมแก้มใสที่แนบอยู่ข้างแก้มผมนี่ด้วย เพื่อนโห่แซวเสียงดังจนไอ้อ้วนน้อยสะดุ้งตื่นแล้วก็กอดลำคอผมแน่นขึ้นก่อนจะหลับไปอีกอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
บ้านพักหลังหนึ่งสามารถพักได้สี่คนและก็แน่นอนว่าคนที่มีเมียก็ต้องการอยู่สองคนอย่างเช่นผมกับอ้วนน้อยเป็นต้น ผมไม่รู้ว่าทำไมหลายคนแย่งที่จะอยู่บ้านพักใกล้น้ำตกมากที่สุดแต่ผมไม่อยากจะได้ยินเสียงน้ำดังเกินไปเลยเลือกหลังที่อยู่ห่างออกมาพอประมาณ
“ลานกิจกรรมอยู่หน้าบ้านกูไปอีกค่า อย่าเสียงดังกันนะพวกมึง”
“มึงก็ไม่คิดจะหลับอยู่แล้วนี่”
“หลับสองทุ่มรักษาสุขภาพย่ะ”
“อย่าให้เห็นไปขอเหล้าเถื่อนชาวบ้านแถวนี้กินนะสัส” อิเคธี่เนี้ยตัวดี ออกค่ายทีไรไปช่วยเขาต้มเหล้าตลอด
ลานกิจกรรมคือที่ทางรีสอร์ตจัดไว้ให้เป็นลานริมลำธารลำหรับเฮฮาปาร์ตี้อะไรกันไป มีเตาบาบีคิวกับเสื่อให้ พวกผมก็ขนพวกของสดเหล้าเบียร์ กระทะไฟฟ้าก็เอามาเอง กีตาร์ คาฮอง ก็เอามาครับ เสียงดังได้เพราะบ้านพักโซนนี้พวกผมเหมาเป็นส่วนตัว
“ประมาณสิบเอ็ดโมงจะมีอาหารของรีสอร์ตมาให้ กินเสร็จก่อนบ่ายโมงให้ทุกคนมารวมตัวกันลานนี้นะเว้ย” ไอ้เอ็มผู้รับผิดชอบทริปนี้ประกาศ
“เราจะไปที่หมูบ้านใกล้ๆนี้ก่อน ขับรถไปจอดไว้ที่ศูนย์ตรงทางเข้าแล้วจะมีรถของชาวบ้านมารับพาขึ้นไปบนยอด ส่วนปาร์ตี้เย็นนี้เขาบอกว่าให้เรายืมใช้ครัวได้ คนที่รับผิดชอบหลักคือไอ้คม”
“เคธี่โว้ยยยยย”
“เออนั่นแหละๆ ไปหาแม่ครัวมาเพิ่มด้วยสักสองสามคน”
“เอ้า แล้วพวกมึงล่ะ”
“รอแดก!!!!!”
เคธี่แจกนิ้วกลางให้พวกผมกันถ้วนหน้า ผมว่าพวกผมก็คงก่อกองไฟ จุดเตาบาบีคิวล่ะมั้ง
เมื่อแจกจ่ายงานเสร็จก็แยกย้ายเข้าบ้านพักใครบ้านพักมัน เพราะผมต้องจับขาอ้วนน้อยที่ขี่หลังผมและต้องถือกระเป๋าทั้งสองใบไปด้วยเลยทำให้หยิบกุญแจมาจากไอ้เอ็มลำบาก
“เดี๋ยวกูเปิดให้”
“Thanks”
แอมมี่ไขกุญแจแล้วช่วยผมถือกระเป๋าเข้าห้อง ผมหันหลังแล้ววางอ้วนน้อยลงบนเตียง ตื่นแล้วนะแต่ยังขี้เซาบิดขี้เกียจสองสามทีแล้วทำท่าจะหลับต่อ
“ไอ้เน่า ไปอาบน้ำแล้วค่อยมานอนต่อ”
“อื้อออออออ” ครางใส่แล้วหลับต่อ
“กูวางของไว้ตรงไหน”
“มาๆ ขอบใจเว้ย”
ผมรับมาถือไว้ซะเอง เผลอแป๊บเดียวน้องนอนขดตัวเป็นกุ้งอีกละ ชอบนอนแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้วอ่ะ พอผมดึงออกสักพักก็จะกลับไปขดเหมือนเดิม ผมกะเวลาให้ไอ้อ้วนหลับแป๊บนึงระหว่างที่ผมกลับมาจากที่เดินไปส่งแอมมี่ที่บ้านพักมันต้องตื่นมาอาบน้ำ
“ยิ้มหน้าบานเชียวไอ้แก่~~~~”
“ก็เพิ่งคืนดีกันป่ะวะ”
“อะไร ทะเลาะกันอ่อ”
“นิดหน่อย”
“เพลาๆบ้างล่ะ เดี๋ยวน้องจะช้ำซะก่อน”
“เพลาๆอะไร กูนอนล่างเตียงน้องนอนบนเตียง ใสๆ”
“พ่องงงงงง”
มันนอนบ้านเดียวกับอิเคธี่แล้วก็เพื่อนผู้หญิงอีกสองคน อิเคธี่กำลังก้มๆเงยๆเก็บเสื้อผ้าใส่ไม้แขวนเสื้ออยู่ผมแกล้งถีบตูดมันจนหน้าทิ่มเข้าไปในตู้เสื้อผ้าแล้วปิดประตูตู้ลากโต๊ะมากั้นไว้อย่างรวดเร็วก่อนจะวิ่งหนีออกมา เสียงกรี๊ดและสาปแช่งดังออกมาจนบ้านพักข้างๆโผล่หน้าออกมาดู ฮ่าๆๆ
“น้อง”
...กริบ
เวลาตื่นเดียวของอ้วนน้อยคือตีห้าถึงหกโมง นอกเหนือจากนี้ปลุกยากชิบ ผมดึงน้องให้ลุกนั่งมันก็ยังไม่ลืมตา รู้นะว่าสติมันเริ่มมาแล้วก็เลยแกล้งดึงชายเสื้อมันขึ้น
“ยกแขน”
“ฮึบ”
“เย้ยยยยยยยยย OoO”
“ฮ่าๆๆ”
“เอามานะ พี่เออ!”
ผมชูแขนสูงแล้วแกว่งเสื้อเป็นวงกลม มันไม่กล้าออกจากผ้าห่มมาเอาหรอก อ้วนน้อยตีหน้าโหดใส่แล้วหอบผ้าห่มเข้ามาแย่งอย่างทุลักทุเล ผมรวบตัวมันมากอดก่อนจะล้มตัวลงโดยมีน้องเกยอยู่บนตัว
“ไม่เล่นนะฮะ”
“ไม่ได้เล่นเลย อยากให้น้องไปอาบน้ำแล้วค่อยมานอนสบายๆ”
“งั้นก็เอาเสื้อคืนมาก่อน”
“น้องยกแขนให้พี่ถอดเองเลยนะ”
“ก็ตอนนั้น... มัน... จิ๊ เอามา!”
อ้วนน้อยพยามยามจะยืดตัวขึ้นไปหยิบเสื้อที่อยู่เหนือหัวผมทำให้จุกเล็กๆสีชมพูโผล่พ้นออกมาจากผ้าห่มอยู่ตรงหน้าผมพอดี รอเหี้ยไรอยู่ล่ะครับ ขว้างเสื้อตัวนั้นไปไกลๆแล้วรัดตัวไว้ดูดทันทีดิวะ!
“อ๊ะ! พี่! อื๊อออออออ”
ผมลูบแขนลูบหลังน้องถึงได้รู้ว่าขนอ่อนมันลุก อ้วนน้อยดิ้นพยายามดันหัวผมออกแต่ผมก็เหนียวพอตัว กอดรัดฟัดเหวี่ยงจนผ้าห่มตกลงไปอยู่ที่พื้นผ้าปูที่นอนยับย่นไปหมดเสียงโวยวายจากน้องดังมาไม่ขาดสาย ผมกลัวว่าจะตัวเองจะเคลิ้มกับของหวานแสนอร่อยยี้จนเผลอให้อ้วนน้อยผลักออกเลยพลิกร่างเล็กให้ไปอยู่ใต้ร่างแทนเป็นจังหวะเดียวกับที่มีคนเปิดประตูเข้ามาทันทีโดยที่ไม่ได้เคาะประตูห้อง
“กูลืม...เอ่อ”
ไอ้อ้วนน้อยสะดุ้งผลักหัวผมออกก่อนจะลุกขึ้นนั่ง ลืมอะไรไปหรือเปล่าทูนหัวตัวเองโป๊อยู่ ไม่ได้ใส่เสื้อนะเว้ย! รอบยอดอกข้างที่ถูกดูดทั้งเปียกทั้งแดงผมเผ้าก็ยุ่งเหยิงแก้มแดงลามไปถึงคออย่างกะโดนข่มขืนมางั้นอ่ะ ผมก้มลงหยิบผ้าห่มมาคลุมให้น้องจนมิดคอแม้จะรู้ว่าคนที่เข้ามาไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่ก็เถอะ เปิดประตูห้องผมโดยไม่เคาะก่อนนี่มีอยู่ไม่กี่คนไม่แอมมี่ก็เคธี่
“ล๊อคมั้ยห้องเนี้ย ดีนะที่เป็นกูไอ้สัส”
“กูควรด่ามึงป้ะ ขัดจังหวะอ่ะ กำลังกินนม”
ปึก!
อ้วนน้อยทุบหลังผมแล้วมุดหน้าแดงๆของตัวเองลงไปใต้ผ้าห่ม
แอมมี่คว่ำปากใส่อย่างหมั่นไส้แล้วชูกุญแจให้ว่ามันลืมคืนให้เมื่อกี้ แล้วโยนให้ผมรับได้อย่างแม่นยำ ก่อนจะออกห้องแม่งกดล๊อคให้ผมอย่างประชดประชันด้วยแต่กูขอบใจมากว่ะ ฮ่าๆๆ
“ไปอาบน้ำ”
“ไม่!” โดนแกล้งก็เริ่มดื้อใส่ละ
“จะอาบไม่อาบ”
“ไม่!”
ผมตะครุบไอ้ก้อนผ้าห่มกลมๆนั่นแล้วหาช่องทางที่จะแงะน้องออกมาให้ได้ ไอ้อ้วนร้องโวยวายเสียงดังแถมยังทุบตัวผมไปด้วย ถ้าไม่ใช่เอิร์ธเอื้อการย์นี่คงช้ำในตายไปตั้งแต่คบกันสามวันแรกแล้วล่ะครับ(ก็แกมันหาเรื่องเอง =_=)
“ปล่อยเลยน้า~”
“ถ้ายังดื้อจะโดนดูดอีกข้างหนึ่ง”
“ทะลึ่ง!”
“โดนแน่”
“เถื่อนนนนนน!”
น้องมุดออกทางปลายผ้าห่มอีกด้านลงเตียงไปคว้าเอาหมอนใหม่มาฟาดหัวผมสองที หมอนนุ่มนะแต่ก็เล่นเอามึนเหมือนกัน
“ไอ้อ้วน ฮึ่มๆๆ”
“นิสัยไม่ดี! >O<”
“ไม่ดีตรงไหน”
“มาทำอย่างนี้กับคนอื่นได้ไง ชั่ว~~”
“ไอ้ชั่วนี่แหละคือว่าที่สามี”
ผมทำท่าจะคว้าตัวมันมากอดแต่ไอ้อ้วนน้อยก็ลอดวงแขนผมวิ่งไปฉวยกระเป๋าไว้ได้ก็มองหาห้องน้ำ ผมแกล้งทำหน้าหื่นย่างสามขุมเข้าไปหา ไอ้อ้วนน้อยร้องอ้ากแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปเลย หึหึหึ
ปังๆๆ
“โอ๊ย อย่าแกล้งได้มั้ย พอเห้ออออ T_T โอ๊ะ ห้องน้ำopenด้วยอ่ะ”
“จริงดิ๊” ผมที่แกล้งทุบประตูห้องน้ำมันอยู่ตาโต
ก๊อกๆๆ
“อ้วน ถอดเสื้อผ้าหมดยัง ไหนขอดูหน่อย”
“ชักจะหื่นเกินไปแล้วนะ!”
“พี่จะขอดูสภาพห้องน้ำโว้ย เรานั่นแหละไอ้เด็กลามก”
“ก็ถามเรื่องถอดเสื้อผ้าทำไมล่ะ” มันตะโกนตอบกลับมา
“ถ้ายังไม่ถอดก็ออกมาก่อนไง”
“ถอดแล้ว กำลังอาบ”
“ถอดแล้วเหรอ เดี๋ยวไปหากุญแจมาไขเองก็ได้”
“ไอ้พี่บ้า! %&_#^)@_^+@^)”
อ้วนน้อยบ่นยาว ผมหัวเราะเดินกลับมาเปิดทีวีรอที่เตียง ไม่นานน้องก็แต่งตัวเสร็จกระโดดขึ้นเตียงห่มผ้านอนดูทีวีอย่างร่าเริง ถ้าอาบน้ำตั้งแต่แรกก็ได้สดใสนานแล้วป้ะ เด็กหนอเด็ก
ห้องน้ำไม่ได้กว้างมากและเปิดแค่หลังคา ถ้าจะมีใครมาแอบดูก็พอจะรู้ตัวได้อยู่ แต่ถ้าจะเมคเลิฟในห้องน้ำก็ต้องระวังเสียง อ้วนน้อยชอบทำเสียงดังด้วย แต่ว่า...
ทำไมกูต้องคิดไปถึงจุดนั้นวะ! คิดว่ามึงจะสามารถพอที่จะจัดการน้องได้ในคืนนี้เหรอ เหอๆๆ ทุกวันที่คบกันมาผมจับมันจูบทุกวันๆ ตั้งใจจะปล้ำแต่ก็แค่เกือบได้อ่ะ พอผมคิดว่าน้องมอสี่ อายุสิบหก น้องบริสุทธิ์ มีคนที่รักน้องและดูแลทะนุถนอมน้องตั้งกี่คนแล้วผมจะต้องมาทำลายความใสนั้นเหรอ ผมก็ได้แต่หักห้ามใจตัวเองแล้วไปปลดปล่อยในห้องน้ำด้วยเมียเก่าห้านิ้วของผมแทน T_T
“อะไรๆ”
อ้วนน้อยขืนร่างตัวเองงงๆเมื่อผมรั้งร่างเล็กมาซบที่บ่าแล้วกอดไว้เต็มอก
“พักผ่อน”
“กลับห้องพี่ไปเลย”
“นี่อ่ะห้องพี่”
“อ่าว เหรอ แล้วห้องน้องล่ะ”
“นี่อ่ะห้องน้อง”
“???”
“งงไร นี่ว่าที่สามีไง จะให้แยกห้องนอนได้ยังไง”
“ห๊ะ! O_O ตลกละ ใครจะไปนอนด้วย”
“ทำไมนอนด้วยไม่ได้”
“เกิดพี่หื่นขึ้นมากลางดึกล่ะ”
“ก็ได้เสียเป็นผัวเมียกันไง”
“พี่เออ!”
“โดนไซร้มากี่ครั้งละพี่เคยหักหาญน้ำใจมั้ยถามจริง” ยักคิ้วกวนอย่างมั่นใจ
“โดนไซร้อะไร พูดจา”
“นั่นแหละๆ ก็ไม่เคยบังคับใช่มั้ยล่ะ ความเคลิ้มล้วนๆ”
“บ้า! อย่างน้อยก็ในรถเมื่อกี้ครั้งหนึ่งล่ะ”
“อันนั้นไม่นับดิ”
“ขี้โกง ยอมให้นอนด้วยก็ได้ แต่นู่น โซฟา”
“นี่ไม่ใช่ซีรีส์เกาหลีนะอ้วน น้องนั่นแหละไปนอนนู่น พื้น”
“พี่!”
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่า ถึงกลางวันมันจะร้อนแต่กลางคืนหนาวมากนะ นอนกอดกันไงจะได้อุ่นๆ อ่ะ ไม่กลัวผีเหรอ”
“จะพูดขึ้นมาทำไมเล่า T^T”
“พูดขึ้นมาเพื่อจะบอกว่า...”
“...”
“...พี่ปกป้องน้องได้ไง”
ผมลูบแก้มนิ่ม ใช้สายตาสื่อไปให้น้องว่าให้ไว้ใจพี่เพราะพี่จะไม่ทำอะไรน้อง(คืนนี้)แน่นอน เพราะกูนั่งรถมาเหนื่อยยยยยยย T^T ร่างกายต้องการชาร์ตพลังเก็บไว้เต๊าะน้องในวันถัดไป
“กอดอย่างเดียว”
“ขอหอมด้วย”
“ไม่ให้!”
ฟอดดดดดดดดดดดดดดด
“ก็บอกว่าไม่ให้อ่ะ จิ๊”
“ขอก่อนไม่เคยได้หอมอ่ะ ต้องทำเลย ฮ่าๆๆ”
ผมแกล้งน้องบ้างพูดคุยกับน้องบ้างรู้ตัวอีกทีตอนที่น้องปลุกว่าแอมมี่มาเรียกให้ไปข้างนอก น้องยังไม่เข้าใจอะไรดีผมเลยอธิบายให้ฟังว่าเราจะไปบริจาคของกันที่หมู่บ้านของชาวเขาแถวนี้ ผมไม่ได้ไปช่วยพวกมันซื้อของแต่เงินกูเยอะที่สุด =_=;; และแม่ผมบอกว่าถ้าให้ความรู้แก่คนอื่นเราจะได้เรียนเก่งๆ ผมเลยขนหนังสือมาบริจาคแต่ในนามของนายอคิราห์นะ น้องจะได้เรียนหนังสือเก่งๆ
ตอนแรกถนนทางหลวงขึ้นไปพวกผมก็โอเคอยู่หรอกแต่พอนั่งรถผู้ใหญ่บ้านเข้าทางเข้าหมู่บ้านไปอ่ะดิ พัง! ใช่ รถก็พังถนนก็เยิน รถเก่าๆสนิมเขรอะๆขนแรงงานต่างด้าวซึ่งก็คือพวกกูเนี้ยแหละเข้าไปในทางลูกรังที่รถไม่สามารถสวนกันได้ ทางแม่งแคบมาก ขับผ่านลำธารทีน้ำสาดกระเซ็นเปียกกันคนละนิดละหน่อย =_=;; โชคดีที่ครั้งนี้ไม่ได้ตามใจน้องยอมให้มันมาโหนรถอยู่ด้านหลังนี้ด้วย ไม่งั้นผมต้องเป็นห่วงจนทรงตัวไม่อยู่แล้วพอรถตกหลุมกูก็คงเด้งลงหน้าผาไป
“ฮิ้ววววววววววววววว”
รถเอียงไปตามถนนทำท่าจะตกเหวทีไรพวกแม่งก็โห่อย่างกะเล่นบันจี้จั๊มพ์ แต่มันยืนยัดกันตรงกระบะท้ายเหมือนแรงงานต่างด้าวจริงๆ ถ้าหน้าตาไม่ดีนี่ตำรวจคงขอตรวจบัตรไปแล้วล่ะ
ทางโค้งหักศอกแคบๆสุดท้ายพวกผมแทบกลั้นหายใจตายกัน ทั้งแคบทั้งชันลุ้นว่ารถจะเร่งเครื่องขึ้นได้มั้ยหรือว่าจะถอยหลังตกเหว และแทบกราบพระที่ห้อยอยู่หน้ารถจริงๆที่แม้สภาพรถจะเรียกได้ว่าเหี้ยมากแต่ก็ยังสามารถพาผมมาถึงหมู่บ้านนี้ได้อย่างปลอดภัย ชาวบ้านหลายคนเข้ามาต้อนรับและช่วยขนของ รอยยิ้มของพวกเขาดูดีใจมากที่ผมมา ไอ้เอ็มมันบอกมันสำรวจมาแล้วว่าที่นี่เข้ามายากสุดเลยไม่ค่อยจะมีใครขึ้นมา แต่วิวสวยมากจริงๆเรามองเห็นยอดดอยถัดๆๆไปหลายลูกเลยอ่ะ
“อ้วนเมารถมั้ย”
“ไม่ฮะ^^” ก่อนขึ้นมานี้ก็ให้กินข้าวกินยาก่อนเลยรอดตัวไป
อาถรรพ์หรืออะไรไม่รู้แต่พวกผมไม่ว่าจะหญิงหรือชายไม่มีใครชอบเด็กเลยเล่นกับเด็กไม่เป็นคุยกับเด็กกันแบบดีๆไม่เคยได้ พวกผมเป็นผู้ชายตัวโตๆถึกๆเลยขอหน้าที่ที่ใช้แรงงานและหน้าที่แจกของเล่นและเล่นกับเด็กจึงเป็นของน้องไป น้องทำผมทึ่งตรงที่มันเล่นมายากลได้ตอนให้ขนมน้องได้ด้วย เด็กๆพากันกรี๊ดกร๊าดตื่นเต้นใหญ่ ได้เห็นรอยยิ้มของไอ้อ้วนน้อยได้ยินเสียงเล็กแหลมของเด็กๆเรียกพี่อเล็กซ์อย่างนั้นพี่อเล็กซ์อย่างนี้แล้วผมก็ยิ้มไม่หุบ
“ยืนมองอยู่ได้ ไปขนลังเสื้อกันหนาวมาดิวะ”
“คร้าบๆๆ”
นี่แหละหน้าที่ของผู้ชายถึกๆ =_=;
ผมเคยมาค่ายอาสาของคณะหลายครั้ง บนยอดดอยตอนกลางวันได้รับแดดเต็มๆและร้อนมากแต่กลางคืนจะหนาวเข้าไปถึงกระดูก
“น้อง”
อ้วนน้อยกำลังถูกเด็กๆลากออกไปจากเต้นท์หันมามอง ผมก็กวักมือเรียก
“มีอะไรฮะ”
“ให้กำลังใจหน่อยดิ ยกของเหนื่อยอ่ะ”
“ถุยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ไอ้แก่~~~~~~~~~~~~~~~~~~”
“ไอ้สัสสสสสสสสสสสสสสสสสสส”
“กูอิจโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
แล้วอีกมากมายที่เพื่อนผู้แสนจะกวนตีนแซวมาจนน้องแก้มแดง
“แล้วนี่จะไปไหน”
“เด็กๆจะพาไปดูหมูฮะ”
“ก็บอกว่าดูหน้าน้องก็ได้นี่ ไอ้หมูน้อยๆ”
“ไม่ใช่หมูน้อยนะ!”
“ฮ่าๆๆ ระวังตัวด้วย” ผมสวมหมวกแก๊ปสีดำของตัวเองให้น้อง
“แล้วพี่เออเหนื่อยมั้ยฮะ”
“ไม่ครับ^^”
ตอนแรกกูร้อนนะ พอน้องถามว่าเหนื่อยมั้ยเหมือนถูกน้ำแข็งสาดแล้วเย็นเหมือนตอนเล่นสงกรานต์เลยว่ะ
“ผัวขาาาาา ทางนี้ก็ร้อนนะคะ ต้องการหมวกค่ะ” อิเคธี่ทำเสียงโหยหวนมาละ มันกับพวกผู้หญิงสามคนช่วยกันเอาของยังชีพใส่ถุง
“รองเท้ากูเล็กไปใส่หัวมึงไม่ได้หรอก”
“K!”
ชาวบ้านมีประมาณสามสิบคน เราใช้เวลาไม่นานในการแจกก่อนที่ผู้ใหญ่บ้านหรืออะไรสักอย่างเนี้ยแหละจะมากล่าวขอบคุณแล้วถ่ายรูปร่วมกันก่อนกลับ
“พี่อเล็กซ์จะมาอีกเมื่อไหร่ครับ”
“พี่อเล็กซ์มาอยู่ที่นี่ได้มั้ยคะ”
“อยากฟังนิทานอีกจังเลย”
เด็กๆมารุมล้อมอาลัยอาวรณ์แฟนกูกันใหญ่ละเห้ย อ้วนน้อยกอดลาเด็กๆที่แม้จะแต่งตัวมอมแมมแต่มันก็ไม่ได้รังเกียจแล้วมาขึ้นรถ แต่พวกนั้นก็ยังไม่วายวิ่งตามมาส่งจนรถเลี้ยวโค้งจนลับตาไป
“ขี้แย”
“ไม่ได้ขี้แย”
“ร้องทำไมเนี้ย”
ขนาดเด็กๆที่อยู่ด้วยกันไม่กี่ชั่วโมงน้องยังน้ำตาคลอมองกันจนสุดสายตาเลย แล้วถ้าอีกไม่ถึงสองเดือนที่ผมต้องกลับญี่ปุ่นล่ะน้องจะเป็นยังไง หรือผมเองเนี้ยแหละที่จะเป็น
เราโคลงเคลงบนกระบะอีกครั้งเพื่อไปบริจาคอุปกรณ์การเรียนและทุนการศึกษาที่โรงเรียนของหมู่บ้านมีครูใหญ่คอยต้อนรับและมีนักเรียนแต่งชุดชาวเขามาเต้นให้ดูด้วย ทั้งโรงเรียนมีครูสามคน นักเรียนสี่สิบกว่าคนทั้งของหมู่บ้านนี้และหมู่บ้านใกล้เคียง
“ขอบคุณนะฮะ” อ้วนน้อยอึ้งไปหน่อยที่เห็นปกหลังปั๊มชื่อผู้บริจาคไว้แล้วผมเขียนชื่อน้องลงไป
“พี่รักอ้วนน้า ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็รัก เข้าใจมั้ย”
“อย่าพึ่งบอกลาซิฮะ!”
“นี่เขาเรียกว่าบอกรักนะไอ้อ้วนนนนน”
“ไม่เอาแบบนี้อ่ะ T_T”
“เอ๊า แล้วจะเอาไง ฮ่าๆๆ”
“ฮือๆๆ” มันทำเสียงร้องไห้ซะน่ารักเลย
“รู้น่าว่านับถอยหลังอยู่ พี่จะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน ไม่ต้องกังวลนะครับ”
ผมไม่อยากจะบอกมันเรื่องต้องกลับญี่ปุ่นก็เพราะน้องจะนับวันถอยหลังอยู่ตลอดแล้วยิ่งใกล้ถึงวันที่ต้องห่างกันเท่าไหร่น้องก็จะยิ่งกังวลมากขึ้นเท่านั้นจนทำให้ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันไม่มีความสุขอย่างเต็มที่
สี่โมงกลับมาถึงบ้านพัก น้องถูกอิเคธี่ยึดตัวไปเป็นพ่อครัวกับมันเรียบร้อย ส่วนพวกหญิงสาวชาววิศวะกระโดดน้ำตู้มต้ามกันอยู่นู่นนนนน ส่วนชายหนุ่มรูปงามที่ประกอบไปด้วยผมและ...ผม =_=;; เออ กูคนเดียวเนี้ย นั่งจุดเตาถ่านปิ้งบาร์บีคิว นี่ถ้าแฟนกูไม่เป็นคนทำอาหารนะกูไม่ทำหรอกโว้ยยยย เดี๋ยวเกิดน้องมาทำเองแล้วรีสอร์ตเขาอาจจะต้องเรียกรถดับเพลิงอะไรไปอีก
ผมเคยก่อกองไฟเมื่อสมัยเรียนรด.ซึ่งมันก็ผ่านมาตั้งสิบกว่าปีแล้วป้ะใครจะไปจำได้ล่ะ จะเปิดgoogleดูวิธีทำ 4Gก็ยังไม่ครอบคลุมมาถึงพื้นที่นี้ไปอีก เหมือนจะคุ้นๆว่าจุดไฟบนกองไม้ก่อนแล้วเอาถ่านมากองๆไว้ รอลุ้นผลงานตัวเองกระทั่งควันเริ่มพวยพุ่งออก O_O ไอ้เหี้ยกูทำได้!
“หาอะไรมาพัดดิวะไฟมันจะได้ลุกขึ้นแจ่มจ้า”
“นี่ร้องเพลงรอบกองไฟอยู่เหรอ”
“ฮ่าๆๆๆ”
“หัวเราะไรวะ”
แอมมี่หาสมุดมาพัดให้แต่พอมันเห็นหน้าผมก็หัวเราะชี้มาตรงหน้า ผมก้มลงมองมือตัวเองแล้วก็เกททันที เอามือจับถ่านเมื่อกี้มาเช็ดเหงื่อตัวเอง ป่านนี้หน้าดำเหมือนโดนของละกู
“มานี่ เดี๋ยวเช็ดให้ ฮ่าๆๆ”
“เฮ้ยๆๆ อย่าถ่ายรูปทำลายภาพพจน์กู” ผมร้องเมื่อมันทำท่าจะล้วงของออกมาจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ต
“จะเอาผ้าเช็ดหน้าโว้ยยยย”
มันโป๊ะผ้าเช็ดหน้าลงบนหน้าผมแรงแต่ตอนถูกลับถูเบามือเชียว ใบหน้าไร้เครื่องสำอางแต่กลับสวยกว่าบางคนที่แต่งหน้าจัดเต็มค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ เพิ่งสังเกตว่าแอมมี่มีดวงตาสีน้ำตาลที่เหมือนของอ้วนน้อยต่างกันก็แค่ของอ้วนจะเปล่งประกายสดใสไม่แข็งทื่อเหมือนแอมมี่ คิดอะไรเพลินจึงเพิ่งจะรู้ตัวว่าดวงตาที่ว่านั้นกำลังขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ใกล้เกินไปจน...
“พี่เออ”
เหี้ย!
ผมดันตัวแอมมี่ออกแล้วยืดตัวตรง ผมไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นคนยื่นหน้าเข้าไปใกล้แอมมี่หรือว่าแอมมี่เป็นคนยื่นเข้ามา แต่ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่...ผมเป็นผู้ชายผมผิด!
“อ้วน!”
น้องวางถาดใส่บาบีคิวไว้ตรงโต๊ะแล้วหันหลังเดินหนีไปเลย
“น้อง”
“เดี๋ยวกูไปคุยเองมึง”
“ไม่ต้อง!!”
แอมมี่ทำหน้ารู้สึกผิดและกังวลมากไม่ต่างจากผม ถึงจะรู้ว่ามันหวังดีแต่ผมก็เผลอตวาดมันออกไปจนได้ ตอนนี้ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรต่อไปนอกจากจะคุยกับน้องเท่านั้น อธิบายให้น้องเข้าใจว่าที่เห็นจากด้านหลังผมน่ะมันไม่ใช่อย่างที่คิด ถึงจะหน้าใกล้กันมากจนเหมือนจูบ แต่มันไม่ใช่ มันเกือบ...
“ฮึก...”
“อ้วนอย่าเดินไปทางนั้น”
“...”
“น้อง”
ผมเรียกไว้ เดินตามก็ไม่ทันเพราะน้องเดินเข้ามาในป่า ทางเดินแคบๆอำนวยความสะดวกให้น้องมากแต่มันทำให้ขาผมเกี่ยวกับต้นนั้นต้นนี้อยู่เรื่อย!
“ไม่ต้องตามมา!”
“น้อง น้องกำลังเข้าใจผิดนะ”
“ไม่ผิด! ฮึก คราวนี้ไม่ผิด...” น้องยกหลังมือมาปาดน้ำตาตัวเองป้อยๆก่อนจะล้มลงไป
“น้อง!”
ผมรีบวิ่งไปดู น้องสะดุดกิ่งไม้ล้ม ผมช่วยพยุงขึ้นมาอ้วนน้อยก็ผลักผมออกไม่ให้จับตัวเขา ผมลงนั่งยองๆจับดูข้อเท้าเล็กเพราะกลัวว่ามันจะพลิกจะอะไรไปแต่น้องก็ชักเท้าออกเดินหนีอีกครั้ง
“น้อง อันตรายน่ะเห็นมั้ย เดินหนีพี่กลับไปทางบ้านพักก็ได้ ขอร้อง”
“...”
“เอิร์ธ น้องล่ะ?” ผมกุมขมับเมื่อแอมมี่ตามมา มันขมวดคิ้วตบบ่าแล้วเดินนำผมไป ผมหมดแรง...แค่รู้ว่าน้องโกรธน้องเกลียดผมก็รู้สึกหมดแรงไปดื้อๆ
“น้องเล็กคะ พี่ว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด พอดีหน้ามันเลอะพี่ก็เลยเช็ดออกให้ไอ้เอิร์ธเท่านั้นจริงๆ”
“ฮึก...”
“พี่กับมันเป็นเพื่อนกัน เป็นเพื่อนกันมานานแล้วน้องเล็กก็รู้ ถ้ามันเกิดจะพิศวาสพี่มันก็คงไม่มาตามน้องเล็กอยู่อย่างนี้หรอกนะคะ”
“...”
“พี่ว่า...”
แอมมี่ขยี้หัวเพราะไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว ดวงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าในป่ามันจะเริ่มมืดและมืดเร็วมาก ผมไม่อยากให้น้องเดินเข้าไปลึกกว่านี้เลยเพราะเราจะหาทางกลับยาก ตอนนี้ผมลืมทางที่เดินมาแล้วด้วย
“อะ!!!”
“น้องเล็ก! OoO”
“น้อง!”
.
.
.
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก อ้วนน้อยสะดุดเถาไม้แต่ด้านหน้ามันดันเป็นทางลาดสูงชัน ถึงจะไม่อันตรายเหมือนเหวลึกแต่ไม่ว่าใครก็ไม่ควรจะตกลงไปทั้งสิ้น แอมมี่ที่อยู่ใกล้น้องมากที่สุดวิ่งเข้าไปดึงน้องไว้แต่ตัวเองดันลื่นไปด้วยทำให้ทั้งสองคนเสียหลัก
ไม่...
ก่อนที่ภาพจะดับวูบเนื่องจากแรงกระแทกตรงศีรษะผมดึงน้องและผลักขึ้นไปด้านบนก่อนที่ตัวเองจะเป็นคนร่วงลงไปเสียเอง ไม่เคยมีความเชื่อในเรื่องที่สัมผัสไม่ได้แต่ตอนนี้ขอล่ะ ขอให้น้องปลอดภัย
-----------------------------------
พิมพ์ลบๆหลายรอบมากไม่แน่ใจในซีนอารมณ์เลย T_T
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์ค่ะ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:a5: อ้าก อ้วนน้อยอย่าเป็นอะไรนะลูก
ขอให้ทุกคนปลอดภัยแล้วจะได้เคลียร์กันดีๆ ไม่่น่างอนเข้าป่าเลยลูกเอ๊ย
อีพี่เออนี่ก็กระไร น่าจะระวังตัวที่สุดนะช่วงนี้
ขอบคุณที่มาอัพค่ะ แม้จะค้างสุดๆก็ตาม
-
อินังแอมมี่นี่ไม่หยุดเนอะ สตอมาก
-
ขอให้ไม่เป็นไรนะพี่เอออออออ
คือเอาจริง ใครเห็นอย่างงี้ก็คิดแบบน้องเล็กป้ะ
แหม่ เพิ่งมีประเด็นไปซะด้วย
-
:ling3:พี่เออ ชัดเจน แต่ร้องเค้าเด็กอยู่ เรื่องความคิดไร้สาระต้องมีมั้งหระเอาใจข่วยน่ะพี่เอ่อ คนแต่ง
-
:pig4 :pig4: :pig4:
-
ไม่นะพี่เออของน้องเล็กกกก ขอให้ไม่เป็นอะไรนะพี่เออ
-
รีบๆเคลียร์เรื่องแอมมี่เถอะพี่เออ
-
น้องเล็กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ปลอดภัยนะลูก แล้วพี่เอออะ ตัวเองก็จะตกลงไปนะ ฮืออออ ขอให้ผ่านดราม่าไปเร็วๆเถิด :hao5:
-
แอมมี เอาจริงๆ เริ่มรู้สึกว่าสตอแล้วนะ
แรกๆ ก็เพื่อนปกติ แต่สองตอนหลังมานี่ แสดงตัวเยอะไปไหมอ่าาา
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เฮ้อออออ. อีเอมมี่นี้น่ารำคาญนะ ชอบมาปป้วนเปี้ยนอยู่กะพี่เออ ตลอดๆ อีดอกไม้เอ้ย 55555
-
น้องเล็กยังเด็กเรื่องเก่าก็ยังไม่เคลียร์มามีเรื่องใหม่อีกอารมณ์เตลิดมันต้องมีอยู่แล้ว
พี่เออก็อย่าเป็นอะไรมากก็แล้วกัน ส่วนแอมมี่ก็ควรเว้นระยะห่างได้แล้ว
-
:pig4: :pig4:
-
:กอด1:
-
แอมมี่นี่ยังไง เกลียดโว้ยย
เดี๋ยวบอกเคธี่มาจัดการเลย
-
น้องเล็ก!!! ตายๆจะเป็นอะไรไหมเนี่ย ><
แต่เรื่องนี้พี่เออก้อชัดเจนนะ มีเคลิ้มบ้าง (แต่แอมมี่ก้อเปนใจด้วยอ่ะ ทั้งๆที่รู้ว่าพี่เออมีน้องเล็กเป็นแฟนอ่ะ)
แต่น้องก้อยังเด็ก ต้องค่อยๆคุย
ปล. นี่มันนฉากในป่าเชื่อมรัก 0//.//0 แอมมี่ค่ะรบกวนหลงห่างจากสองพระนางนิสนุง 555555
-
แหม เกือบจะดีแล้วเชียวนะพี่เออ
-
เอิ่ม... รอดสอง ร่วงหนึ่ง ดีงาม....
-
รำคาญแอมมี่อ่ะ ทำตัวเยอะกับเอิร์ทตลอด
เข้าใจว่าเพื่อนสนิทแต่มากไปป่ะ เพื่อนมีแฟนแล้วเกรงใจแฟนเพื่อนบ้าง
จะทำตัวสนิท ตัวติดกันเหมือนเมื่อก่อนได้ไง
อีกอย่างตัวเองเป็นผู้หญิงมาทำตัวสนิทชิดเชื้อถึงขนาดนอนเตียงเดียวกับผู้ชายถึงจะเป็นเพื่อนกันก็น่าเกลียดป่าว
คนอื่นเขามองเขาไม่ได้คิดหรอกว่าเพื่อนกัน เขาจะมองว่าเพื่อนกินกันเองหรือเพื่อนกันมันส์ดีมากกว่า
ซึ่งแอมมี่ทำตัวแบบนั้นมาตลอด ผู้หญิงอะไรทำตัวไร้ค่าชะมัด
ส่วนเอิร์ทเป็นอะไรมากป่าว แค่จ้องตากันก็เผลอตัวเผลอใจจนจะจูบกัน มันใช่เหรอ
งี้จ้องตาสิบคนก็หวั่นไหวจูบกับสิบคนนั้นก็ได้สิ
น้องเล็กไม่สมควรที่จะยกโทษให้กับคนแบบนี้หรอก
นี่ขนาดน้องเล็กก็ยังอยู่นะ แล้วลับหลังตอนทำงานด้วยกันจะขนาดไหน
เรื่องเจ็บตัวแทนน้องเล็กก็เรื่องนึง แต่เอามาหักล้างกันไม่ได้
เลิกกับเอิร์ทเหอะ น้องเล็กสมควรได้เจอคนที่ดีกว่านี้
ส่วนคนโลเลที่ดีแต่ปากแบบเอิร์ทก็เหมาะสมกับผู้หญิงง่ายๆ แบบแอมมี่น่ะแหละ
-
ขอให้ทุกคนปลอดภัย
พี่เออกับแอมควรมีระยะห่างกันมากกว่านี้นะ
ก็รู้ว่าเป็นเพื่อนกัน แต่ทำแบบนี้ใครๆคงคิดว่าเป็นแฟนกัน
-
อยากให้น้องเล็กเลิกยุ่งกับพี่เออไปก่อนจนกว่าจะเคลียร์เรื่องเอมมี่ชัดเจนขึ้น
-
ค้างงงงงงง มาต่อไวๆนะ
-
บางทีแอบเบื่อและรำคาญอิพี่เออนะ คือ ทำเป็นเล่นเป็นแกล้งน้องไปซะหมด เด็กมันจะทันเล่ห์เหลี่ยมมากแค่ไหนกันเชียว
เจ็บตัวคราวนี้ อิพี่เออ ก็อย่าเป็นอะไรมากแล้วกันนะ เห็นใจนะเนี่ย 5555555555
-
30
[Alex’s part]
ผ่านมาเกือบอาทิตย์หลังจากวันที่เกิดเหตุการณ์นั้น ผมร้องไห้จะเป็นจะตายตอนที่พี่เอิร์ธกับพี่แอมมี่ตกลงไปตามทางลาด เขาสองคนกลิ้งหายไปในความมืดต่อหน้าต่อตาผม แต่โชคดีที่พวกเพื่อนพี่เขาตามมาทันเวลาเพราะพี่แอมมี่บอกให้พวกเขารู้ก่อนจะวิ่งตามผมและพี่เอิร์ธมาเลยแจ้งเจ้าหน้าที่ตามหากันให้จ้าละหวั่น
ขอบคุณคุณพระคุณเจ้าจริงๆครับที่ช่วยให้พี่เอิร์ธยังมีลมหายใจ อาการเบื้องต้นเท่าที่รู้คือไหล่หลุด หัวแตกและฟกช้ำตามตัว ต้องรีบนำตัวส่งโรงพยาบาลพร้อมกับพี่แอมมี่ที่แขนซ้ายหัก ผมรู้สึกผิดมากจนไม่กล้ามองหน้าเพื่อนๆเขาสักคน ผมขอโทษแต่พวกเขาก็แค่พยักหน้ารับ ขนาดพี่เคธี่ที่ดูจะเข้ากับผมมากที่สุดยังเงียบ
“เล็ก วันนี้แซ็คจะไปส่งเอง”
“ไม่เป็นไรหรอกแซ็ค ไปส่งน้ำฝนเถอะ”
“ยัยนั่นน่ะเหรอ...” แซ็คปรายตามองน้ำฝนที่ยิ้มร้าย มือข้างหนึ่งเท้าเอวอีกข้างก็ยกขึ้นมาควงพวงกุญแจรถมินิคูเปอร์ที่เพิ่งถอยใหม่ออกมาจากโชว์รูม
“ไอ้เหมียวจะไปกับฉันก็ได้นะ”
“อย่าเลย ยัยนั่นเพิ่งหัดขับรถเมื่อวาน” แซ็คกระซิบเบาๆ
“ห๊ะ! OoO มันอันตรายนะนั่น”
“ไปกันเถอะ”
“นี่ นี่ ฉันได้ยินนะพูดอะไรกัน เก่งขนาดนี้ชั่วโมงเดียวก็ขับเป็นแล้วย่ะ นี่ ฟังฉันมั้ยเนี้ย ไอ้แซ็ค ไอ้บ้า จะทิ้งเมียน้อยแล้วไปกับเมียหลวงอย่างนี้ไม่ได้นะโว้ยยยย สตาร์ทรถยังไงมาบอกก๊อนนนน”
แซ็คลากผมออกมาไม่ให้ฟังน้ำฝนโวยวาย เขาส่งผมเก็บกล่องข้าวตอนเย็นแล้ววันนี้ก็ได้เงินเดือนค่าส่งข้าวแล้วด้วยเลยต้องไปที่ธนาคารอีกทีเพราะผมไม่อยากเก็บเงินมากๆไว้กับตัว กลัวตบะแตกแล้วเอาไปซื้อของเข้าครัวหมด T^T
“ได้ไปเยี่ยมไอ้พี่เอิร์ธบ้างหรือเปล่า”
“...”
“เห็นว่ายังไม่ออกจากโรงพยาบาล”
“จริงเหรอ” นอนโรงพยาบาลห้าวันเลยเหรอ เป็นหนักขนาดไหนเนี้ย...
“อื้ม แต่พี่พยาบาลบอกว่ามันอาละวาด เลยจะให้กลับบ้านพรุ่งนี้แล้ว”
“แล้วเขาหายดีหรือยัง”
“ยังไม่ดีหรอก ไม่ยอมกินข้าวกินยา อาเขาที่เป็นหมอเลยบอกว่าเขาจะดูแลเอง”
“แล้วอยู่บ้านเครื่องมือแพทย์จะพร้อมมั้ยเนี้ย ถึงยังไงมีหมอกับพยาบาลสแตนด์บายรอจะดีกว่ามั้ยอ่ะ หรือว่า...”
“เล็กทำไมไม่ไปพูดกับเขาอ่ะ นี่แซ็คนะไม่ใช่ไอ้พี่เอิร์ธ”
“...”
“ต่างคนก็ต่างกินไม่ได้นอนไม่หลับอีกแล้ว นึกว่าเดจาวูนะ”
“...”
ผมจะกล้าไปเจอหน้าเขาได้ยังไงล่ะ ผมทำให้เขาปางตายนะ ถึงคบกับพี่เอิร์ธต่อแต่เพื่อนเขาก็คงไม่ชอบขี้หน้าผมไปแล้วล่ะที่ทำให้เรื่องมันวุ่นวายแทนที่จะได้ไปเที่ยวสนุกสนานผ่อนคลายความเครียดกัน ผมทำให้เพื่อนเขาต้องเข้าโรงพยาบาลขนาดนั้น สถานการณ์ตอนนี้มันไม่โอเคสำหรับผมเลย ใครไม่เป็นผมไม่รู้หรอก ผมแคร์มากที่จะต้องมีใครมาเกลียด ผมไม่พูดไม่เถียงใครเลยเพราะผมกลัวว่าจะโดนไม่ชอบขี้หน้า จะมีก็แต่พี่เอิร์ธคนเดียวเท่านั้นแหละที่ผมกล้าออกความคิดเห็นได้
“เรื่องมันอาจจะไม่มีอะไรจริงๆก็ได้นะเล็ก”
“รู้ได้ยังไง”
“...”
“ตอนแรกแซ็คไม่อยากให้เล็กไปกับเขา แต่ทำไม ทำไมตอนนี้ถึงได้เชียร์เขานัก” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ
“เพราะถึงแม้ว่าเขาจะไม่ดีแค่ไหนในสายตาแซ็คแต่ก็ต้องยอมรับว่าเขาดูแลเล็กได้ดีกว่าแซ็คจริงๆ”
“...”
“เล็กยังไม่เข้าใจอีกเหรอว่าเขายอมเจ็บยอมตายมากกว่าจะให้เล็กเป็นอะไรไปแม่แต้นิดเดียว”
เสียงที่พี่เอิร์ธเรียกชื่อผม บอกให้ผมอย่าเดินไปทางนั้น รู้ว่ามันอันตรายแต่เขาก็ยังเดินตามมา รู้ว่าผมงี่เง่าคิดมากแต่ก็ยังใจเย็นอธิบายทุกอย่าง เขามัน...
ผมไม่ได้ตอบอะไรแซ็คกลับไปเพราะพูดอะไรไม่ออก ทุกอย่างมันจุกอยู่ที่คอ ภาพตรงหน้ามัวไปหมดเพราะน้ำตาคลออยู่เต็มตา พยายามบังคับไม่ให้มันไหลออกมาจนกระทั่งถึงคิวของตัวเองต้องจ่ายเงิน
“เอ่อ น้องคะ ทิชชู่ค่ะ”
“ฮึก”
“ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไร เรายังมีคนที่รักเราอยู่นะคะ”
“...”
“คนที่รักเราจะไม่ทำให้เราเจ็บ สู้ๆนะคะ^^”
“ขอบ ฮึก คุณครับ”
ผมสูดน้ำมูกและเช็ดน้ำตาออกแต่ถึงยังไงมันก็ยังไหลออกมาไม่ขาดสาย น่าอายจริงๆเลยมาร้องไห้กลางธนาคารที่คนเยอะๆแบบนี้เนี้ย พนักงานสาวสวยยื่นบัญชีคืนให้แต่ผมเหมือนจะก้าวไม่ออกเลยทรุดลงฟุบหน้ากับเข่าร้องไห้อยู่หน้าเคาท์เตอร์ ทุกคนหันมามองจนแซ็คต้องเข้ามาพยุงออกไป
ผมโบกมือลาแซ็คและรอจนรถเขาลับตาไป อยากอยู่คนเดียวเงียบๆในที่โล่งๆอย่างเช่นกลางถนนและพอดีที่นี่เป็นถนนในหมู่บ้านและบ้านผมก็อยู่เกือบท้ายซอยรถเลยไม่ค่อยมีรถผ่านนัก ผมออกไปยืนนิ่งๆแล้วมองไปจนสุดปลายทาง
“นี่! ไปยืนทำไมกลางถนนน่ะ อยากตายหรือไง”
ผมหันไปมองประตูหน้าบ้านเมื่อได้ยินเสียงคุ้นๆตะโกนเรียก พี่แอมมี่?
ร่างโปร่งในกางเกงขาเดฟสีดำเสื้อยืดด้านในสีขาวสวมทับด้วยเสื้อยีนส์แขนยาวที่พับมาจนถึงข้อศอก ธรรมดาแต่สวยและเท่มาก
“พี่...”
“จะมาบอกว่ามะรืนนี้จะกลับญี่ปุ่นแล้ว”
“...”
“พอดีแขนเดี้ยงเลยได้ลาป่วยต่อ” เขากรอกตามองบน แขนข้างหนึ่งที่ใส่เฝือกแล้วมีผ้าคล้องคอไว้ทำให้ผมโคตรของโคตรเสียใจ
“ขอโทษนะฮะ ขอโทษจริงๆ ขอโทษ...”
“พอละ พูดว่าขอโทษมันแทบจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย ทุกอย่างมันต้องแก้ไขด้วยการกระทำทั้งนั้น”
ใช่ เหมือนที่พวกพี่เขาคอยพูดคอยบอกว่าไม่มีอะไรกันแต่ผมก็ไม่เชื่อ ผมเชื่อการกระทำที่พวกเขามีต่อกันมากกว่า ภาพที่ผมเห็นคือพี่แอมมี่เขย่งปลายเท้าขึ้นไปหาพี่เอิร์ธ ถึงจะดูเป็นมุมกล้องไปหน่อยแต่ผมคิดจริงเจ็บจริงโกรธจริง
“นั่งสิ”
“เอ่อ เข้าไปข้างในมั้ยฮะ”
“ไม่ล่ะ”
“ครับ” เรานั่งลงตรงฟุตบาทตรงรั้วบ้านผม
“ใครๆก็บอกว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูดจริงมั้ย”
“ครับ”
“แล้วจะให้พี่ทำยังไงน้องเล็กถึงจะเชื่อว่าเอิร์ธไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับพี่จริงๆ”
“ไม่รู้ครับ”
“จะให้พี่เลิกคบกับเอิร์ธหรือเปล่า”
“ไม่ครับ เอ่อ ใครๆก็บอกว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูดจริงมั้ยครับ งั้นมันคงจะไม่แปลกถ้าเกิดว่าผมจะเชื่อการกระทำของพี่แอมมี่”
“หืม?”
“ที่มันแสดงออกว่าชอบพี่เอิร์ธ”
“...”
“ใช่มั้ยครับ”
“พี่บอกว่าทุกอย่างมันต้องแก้ไขด้วยการกระทำใช่มั้ย พี่จะแก้ตัวด้วยการเว้นระยะห่าง เรื่องวันนั้นหรือเรื่องอื่นๆพี่ขอโทษและอยากจะบอกว่าสมองของไอ้เอิร์ธนอกจากเรื่องงานก็มีแต่น้องเล็กเท่านั้นแหละ”
ผมมองใบหน้าสวยที่มองหน้าผมไม่ยอมหลบตา กลายเป็นผมซะเองที่เสไปมองทางอื่น ดวงตากร้าวอย่างคนเข้มแข็งไม่ยอมคนสื่อผ่านออกมาว่าเขาเป็นคนพูดจริงทำจริง
“เฮ้อออออ พี่แอมมี่เข้ากันได้ดีกับพี่เอิร์ธจังเลยนะฮะ” ผมพูดเนือยๆ
“แหงล่ะ เป็นเพื่อนกันมาสิบกว่าปี”
“พี่แอมมี่สวย รวย เก่ง บุคลิกดีอัธยาศัยก็ดีมีความมั่นใจในตัวเอง”
“ขอบคุณที่ชม”
“พี่แอมมี่เหมาะสมกับพี่เอิร์ธทุกอย่าง พอยืนด้วยกันแล้วดูคู่ควรมาก”
“ใครๆเขาก็พูดกัน” พี่เขายักไหล่
“สายตาที่พี่แอมมี่มองพี่เอิร์ธเหมือนเขาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต เหมือนเขาเป็นคนสำคัญของพี่ที่สุด”
“อ่าฮะ กลับไปคำตอบข้อแรกใหม่เลยนะ เราเป็นเพื่อนกันมาสิบกว่าปี”
“ถ้าเกิดพี่แอมมี่ชอบพี่เอิร์ธจริงแล้วล่ะก็...”
“...”
“...ช่วยตัดใจด้วยนะฮะ”
“หึหึ” เขาเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างกวนๆ
“ไม่ว่าพี่จะดีแค่ไหน น้องเล็กจะไม่ยอมแพ้หรอก”
พี่แอมมี่บอกว่าพี่เอิร์ธไม่สบายเป็นไข้เลยต้องได้อยู่โรงพยาบาลต่อแต่บาดแผลอะไรนั่นไม่มีปัญหาแล้ว ผมรู้สึกสบายใจที่ได้พูดทุกอย่างที่ตัวเองคิดออกไปและพี่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรด้วย ถึงเขาจะไม่ตอบว่าเขาชอบพี่เอิร์ธจริงๆหรือเปล่า แต่ถ้าเขาไม่ได้คิดจะมาแทรกกลางผมก็เบาใจ(ไปได้เปราะหนึ่งเท่านั้นนะ T^T)
พี่เคธี่กับพี่เปียวที่นั่งแอบอยู่ในรถก็ลงมาบอกผมว่าไม่ให้คิดมาก พวกเขาจะไม่ให้แอมมี่กระทำชำเราพี่เอิร์ธเด็ดขาดเพราะพี่เคธี่จะเป็นคนทำเอง =______=;; และพวกเขาก็ไม่ได้โกรธผมด้วยแต่ผมก็รู้สึกผิดอยู่ดีที่ทำให้ทริปของพวกเขาล่มไม่เป็นท่า แทนที่จะได้ร้องรำทำเพลงกินของปิ้งย่างอยู่ในอากาศเย็นๆบนดอยกลับต้องมานั่งรอดูอาการเพื่อนหน้าห้องฉุกเฉินแทน
“ไม่มีใครอยู่บ้านเหรอ”
ผมชะเง้อคอมองลอดรั้วเข้าไปเห็นแต่รถพี่เอิร์ธจอดอยู่แสดงว่าครูแอฟกับคุณป๋าไม่อยู่ ผมเลยโทรหาท่านปรากฏว่าไปประชุมที่ขอนแก่นคุณป๋าก็ไปด้วยและจะกลับพรุ่งนี้ ท่านยังบอกมาอีกด้วยว่าไม่ต้องห่วงมีแม่บ้านส่งข้าวส่งน้ำให้พี่เอิร์ธทั้งสามมื้อแต่พี่มันจะกินหรือเปล่านั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง พอรู้ว่าคนป่วยถูกปล่อยให้อยู่คนเดียวผมเลยรีบเดินเข้าดู
ก๊อกๆๆ
ไม่มีเสียงตอบกลับหลังจากที่เคาะอยู่หลายทีเลยต้องลองเปิดประตูเข้าไปเพราะกลัวว่าคนข้างในเกิดเป็นลมเป็นแล้งไป แต่พอเห็นว่าร่างสูงนอนหลับหันหลังมาทางประตูก็โล่งใจ เดินไปเพิ่มอุณหภูมิแอร์ก่อนจะดึงผ้าห่มให้พี่เอิร์ธจนมิดคอ
“อ๊ะ”
ฟอดดดดดดดดดดด พี่เอิร์ธดึงแขนผมให้ล้มลงไปที่เตียงแล้วกักผมไว้ด้วยแขนใหญ่ทั้งสองข้าง
“พี่!”
“นี่ไม่ได้ฝันอีกใช่มั้ย”
เพียะ!!!
“อย่างเจ็บ! TOT!”
“ฝันมั้ยล่ะ ปล่อย” ผมทำหน้านิ่งกดเสียงต่ำบอกให้เขาปล่อย แต่นอกจากจะไม่ละมือไปลูบแก้มที่ถูกตบแล้วเขายังขยับหน้าเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆอีก
“ตบอีกที”
เพียะ!!!! ผมฟาดซ้ำข้างเดิม อย่าเรียกว่าตบเลยครับ เรียกว่าทุบมือใส่หน้าเขาแรงๆดีกว่า พี่เอิร์ธไม่ได้ว่าอะไร แค่สะบัดหัวไล่ความมึนแล้วกลับมามองหน้ามองผมเหมือน ฝ่ามือใหญ่ปาดเบาๆที่หางตาทำให้ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองน้ำตาไหล ใบหน้าคมที่ตอนนี้มันซูบตอบและมีไรหนวดขึ้นเขียวคร้ามนั่นเคลื่อนเข้ามาใกล้แต่ผมเอียงหน้าหนีทำให้ริมฝีปากแกร่งประทับลงบนแก้มผมแทน
“พี่ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง พี่ขอโทษ” เขาเลื่อนปากมากระซิบข้างหู
“...”
“พี่คิดถึงน้อง พี่รักน้อง รักจริงๆ”
“ฮึก ไม่จริง”
“ขอร้องล่ะ จะโกรธพี่ก็ได้ แต่อย่าว่าคิดว่าพี่โกหก” ปลายจมูกโด่งเป็นสันไล้ข้างแก้มผมก่อนจะซบหน้าลงราวกับเขารู้สึกผิดจริงๆ
“อ้วนน้อย...”
“ไม่ต้องมาเรียกอ้วนน้อย ต่อไปนี้เรียกว่าอเล็กซ์ด้วย”
“!!!!”
“น้อง... มะ ฟัง...” พี่เอิร์ธเหมือนหุ่นยนต์ที่ถูกไฟช๊อต เขาพูดติดๆขัดๆเหมือนจับต้นชนปลายไม่ถูก ดวงตาคมแดงก่ำขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“แล้วก็...”
“ไม่”
“นี่...”
“ไม่! พี่ไม่เลิก!”
“ไม่เลิกอะไร อื้ออออออ”
ฝ่ามือใหญ่บีบแก้มผมให้หันกลับมาแล้วกดจูบลงมาแนบแน่นไม่ให้ผมได้พูดจนจบด้วยซ้ำ ยิ่งผมทุบบ่ากว้างเขาก็ยิ่งบดเบียดริมฝีปากลงมาจนผมรู้สึกเจ็บ ลิ้นร้อนพยายามจะสอดเข้ามาแต่ผมเม้มปากไว้แน่น พี่เอิร์ธจึงเม้มปากผมแรงๆทำให้ผมต้องครางออกมาด้วยความเจ็บเปิดโอกาสให้เขาได้เข้ามาคลุกเคล้าในโพรงปากผม แม้ผมจะพลิกลิ้นหนีเขาก็ยังควานหาแล้วเกี่ยวกระหวัดจนได้
“แฮ่กๆๆ พี่!! ทำอย่างนี้อยากให้โกรธไปตลอดชาติเลยจริงๆใช่มั้ย”
ผมจับหน้าพี่เอิร์ธแล้วดันออกพร้อมกับหอบแฮ่กๆ ก่อนจะผมตะโกนใส่หน้าเขาอย่างเหลืออด เจ็บปากปวดกรามไปหมดแล้ว T_T
“ไม่เอานะอ้วน ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆพี่ตายแน่ๆ” ผมแอบยิ้มก่อนจะกลับไปทำหน้าโหดอีกครั้งตอนที่เขาหันกลับมามอง
“แล้วทำอย่างนั้นทำไม จะไปจูบเขาทำไม”
“ไม่ได้จูบโว้ยยยย ไม่ได้รู้ตัวด้วย ตอนนั้นเห็นตาสีน้ำตาลแบบนี้แล้วคิดถึงแต่น้องอ่ะ”
“ก็เลยจะไปจูบพี่แอมมี่ว่างั้น”
“เห็นปากชนกันด้วยเหรอ”
“ไม่เห็น แต่ว่าหน้าอยู่ใกล้กันไม่ถึงคืบ ถ้าน้องไม่เข้าไปก่อนคงจูบกันไปแล้ว นี่ไม่รู้ตัวเลยเหรอ”
“พูดไปก็เหมือนแก้ตัว แต่เหมือนเห็นภาพน้องซ้อนมาจริงๆว่ะ”
“อะไรนะ” พี่เอิร์ธพึมพำกับตัวเอง ผมได้ยินเบาๆว่าอะไรภาพซ้อนๆพอถามอีกทีเขาก็บอกปัดไปเลย
“ไม่มีอะไร แล้ว...พี่ทำผิดมากเกินกว่าที่น้องจะให้อภัยเลยใช่มั้ย”
พี่เอิร์ธทำหน้าขมขื่น เขาจะลุกออกจากไปแต่ผมเอาแขนมาคล้องคอเขาไว้เหมือนเดิม เขาค่อนข้างอึ้งนิดหน่อยที่ผมลูบไปตามกรอบหน้าเขา พี่เอิร์ธนิ่งไปแล้วทำตาโตเหมือนนึกอะไรขึ้นได้
“จะหยิกหูเหรอ O_o”
“ยอมมั้ย”
“ยอม”
“คราวนี้หยิกสองข้างนะ”
“สิบข้างเลย”
“หูมีสองข้างงงงง T_T” พี่เอิร์ธบ๊องค์ไปแล้ว
“หายโกรธพี่แล้วใช่มั้ย”
“เอาไงดีน้า”
“พี่จะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก ให้โอกาสความรักของพี่อีกครั้ง นะครับ”
ดวงตาคมที่ดูอ่อนแรกนั้นมองผมอย่างเว้าวอน อันที่จริงผมก็หายโกรธตั้งแต่แรกแล้วแหละเลยหลุดขำออกมา แลพพี่เอิร์ธก็ยิ้มกว้างตอนที่ผมพยักหน้าตอบตกลงยอมให้อภัยเขา เขาหอมหลังมือผมหลายๆทีพร้อมกับพูดขอบคุณซ้ำๆอยู่อย่างนั้น
“พี่กลับไปเรียกอ้วนน้อยเหมือนเดิมได้แล้วใช่มั้ย”
“คิกๆๆ”
“นี่แกล้งพี่เหรอ” พี่เอิร์ธทำหน้าเอาเรื่อง
“ก็อยากให้จำไว้ว่าจะทำอะไรให้คิดถึงหน้าน้องด้วย”
“ก็ไม่ใช่เพราะคิดถึงหน้าน้องหรือไงถึงได้ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาน่ะ”
“หืม?”
“พี่รักอ้วนคนเดียว รักมากรักมานานมากแค่ไหนพี่ว่าน้องก็รู้ดี และพี่ก็จะรักตลอดไป”
“จริงเหรอ”
“โธ่ หมาเกิดใหม่ยังรู้เลยว่าพี่รักอ้วนแค่ไหน”
“ไม่ได้โกหกจริงๆใช่มั้ย”
“พี่รักอ้วน”
“โกหกหรือเปล่า ตอบบบบบ” ผมบีบแก้มสากที่คร่อมอยู่เหนือร่างผม แก้มตอบไปเลยหนวดเคราก็ไม่รู้จักโกนขึ้นเป็นตอบาดมือไปหมด ที่ผ่านมานี่ได้ดูแลตัวเองบ้างมั้ยเนี้ย
“พี่รักอ้วน”
“พี่เออ!”
“พี่รักอ้วน”
“-////////-“
“พี่รักอ้วน”
“อือ”
“พี่รักอ้วน”
“พอได้แล้ว”
“พี่รักอ้วน”
“เมื่อไหร่จะหยุดเนี้ย >///<”
“จนกว่าน้องจะตอบกลับว่าน้องก็รักพี่เหมือนกัน ส่วนเรื่องที่บอกว่าพี่โกหกหรือเปล่าพี่จะให้น้องเป็นคนตอบเอง ถ้าน้องยังยืนยันว่าเป็นเรื่องโกหกก็แล้วแต่น้อง พี่จะยอมรับคำพิพากษา ตอบเลย พร้อมแล้ว” พี่เอิร์ธหลับตาปี๋เหมือนฟังคำตัดสินของศาลจริงๆอ่ะ
“คิกๆๆ”
“โอโห น้องหัวเราะเหรอ พี่กินไม่ได้นอนไม่หลับหงุดหงิดเหมือนจะเป็นเมนส์นี่น้องเยาะเย้ยอ่อ? รักมากกว่าก็เป็นตัวตลกเงี้ย”
“เปล่าสักหน่อย~”
ฟอดดดดดดด
“จะหอมจนกว่าจะตอบ นิ่มอ่ะ นิ่มๆๆๆ หอมๆๆ”
พี่เอิร์ธบ้าไปแล้วที่ฟัดแก้มผมสลับกันไปทั้งสองข้างไม่ยอมหยุด หนวดบาดหน้ามันคันนะ ฮือ T_T
“อื้อ น้องว่าพี่ไม่ได้โกหก พี่ พอแล้ว”
“ฟอดๆๆ”
“แล้วน้องก็รักพี่เออ อื๊อ >3<”
เลื่อนมาดูดปากผมจนยืดอย่างรวดเร็ว จูบซับย้ำๆแล้วกดนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นแต่พอผมจะผละออกเขาก็สอดลิ้นเข้ามาคลุกเคล้าในริมฝีปากผม ลิ้นชื้นกวาดไปทั่วโพรงปากและเกี่ยวกับลิ้นผมอย่างหยอกล้อก่อนจะกระหวัดเข้าไปคลุกเคล้าในโพรงปากเขาบ้างสลับกันเรื่อย
ร่างของผมเริ่มร้อนเมื่อพี่เอิร์ธกอดผมไว้แน่นแนบอกแล้วลูบไล้ไปทั่วร่างผม ฝ่ามือใหญ่บีบขยำไปทั่วตัวผมอย่างที่เขาชอบลากเรื่อยไปถึงต้นขาผมก็จับแยกออกก่อนที่กายกำยำแทรกเข้ามาตรงกลาง ริมฝีปากหนาจูบพรมไปทั่วใบหน้าของผมจนพอใจจึงกดจูบที่ริมฝีปากอีกครั้ง ไม่หวานเหมือนทีแรก มันเร่าร้อนจนผมสติกระเจิงไม่รู้ตัวว่าเสื้อนักเรียนของตัวเองถูกปลดกระดุมจนหมดและตอนนี้ฝ่ามือใหญ่กำลังปลดเข็มขัดและกางเกงผมออกเป็นเป้าหมายต่อไป
“พี่เออฮะ”
ร่างสูงตอบฮึมฮัมในลำคอขณะที่ซุกไซ้ซอกคอผม แขนใหญ่กอดเอวผมไว้ข้างหนึ่งยกขึ้นเพื่อที่แขนอีกข้างรั้งกางเกงทั้งสองชิ้นของผมให้หลุดออกไปอย่างง่ายดาย พี่เอิร์ธเลื่อนจากซอกคอผมลงไปถึงหน้าอก เขาหอมกลางอกผมฟอดใหญ่ก่อนจะจัดการกับยอดอกทั้งสองข้าง ถ้าหากปากเขาครอบครองอยู่ด้านไหนอีกด้านเขาก็ใช้ปลายนิ้วเรียวขยี้ให้ผมครางไม่หยุด
“อ้วนน้อย เป็นของพี่เถอะนะ”
“แต่ว่า... -/////-“
จุ๊บ
“นะ”
ผมเขินเมื่อพี่เอิร์ธไล่จุ๊บตั้งแต่หน้าผาก เปลือกตา ปลายจมูก ปลายคาง เรื่อยลงมาที่หน้าอกผ่านลงไปจนถึงหน้าท้องแบนราบ ลิ้นชื้นหยอกล้อกับแอ่งสะดือทำให้เสียวจนต้องบิดตัว เขินมาก เขินจนคิดอะไรไม่ออก >///<
“ไม่ตอบจะคิดว่ายอม หึหึหึ”
“มะ... อ๊ะ อ่า...”
กำลังจะปฏิเสธแต่ปากหนากลับครอบครองกึ่งกลางลำตัวผมเข้าไปทำให้สติผมหลุดลอยอีกครั้ง จากที่จะห้ามกลายเป็นครางตอบรับและยิ่งพี่เอิร์ธรูดขึ้นรูดลงผมก็ยิ่งดิ้นพล่านเหยียดปลายเท้าเกร็งจากความเสียวสะท้าน นอกจากแท่งที่มือพี่มันรูดแล้วลูกเล็กทั้งสองลูกก็ถูกพี่มันดูดดึงไม่ต่างกัน ถึงจะถูกพี่มันฟัดจนน่วมบ่อยๆแต่ว่าครั้งนี้มันมาไกลกว่าทุกครั้งแล้ว ไกลเกินกว่าที่ผมจะดึงอารมณ์ตัวเองและพี่เอิร์ธกลับไป
“อ๊ะ ฮะ พี่... มัน อ่าๆๆ ...อ๊าาาา”
พี่เอิร์ธทำให้ผมพุ่งขึ้นที่สูงกระทั่งผมปลดปล่อยออกมา ผมหายใจหอบเหนื่อยก่อนจะดันพี่เอิร์ธออกไม่ให้มันละเลียดของเหลวสีขาวขุ่นนั่นเข้าปากไป
“พี่ อย่า...”
แต่เรื่องแบบนี้พี่มันเคยยอมซะที่ไหน พี่เอิร์ธจับข้อพับเข่าผมดันขึ้นมาจนชิดอกแล้วเลื่อนริมฝีปากไปคลุกเคล้าด้านหลัง ผมจิกผ้าปูที่นอนและดึงไว้แน่นจนยับยู่ยี่ ดิ้นพล่านปัดหมอนทุกอย่างตกไปข้างเตียงเมื่อลิ้นชื้นค่อยๆสอดแทรกเข้าไปขยับเข้าออกก่อนจะเปลี่ยนเป็นนิ้วเรียวยาวแทรกเข้าไปแทนที่ ผมเกร็งไปทั้งร่างจนเขาต้องจูบปลอบแล้วบอกให้ผมผ่อนคลาย
“ไม่... ฮ๊ะๆๆ พะ พี่ อ๊ะ”
ผมบีบไหล่กว้างแน่นแล้วดึงพี่มันขึ้นมาไม่ให้ไปยุ่งกับท่อนล่างของผม แต่พี่มันหยุดซะที่ไหนขึ้นมาล้มตัวนอนข้างๆผมก็รีบตะแคงกอดลำคอแกร่งทั้งๆที่นิ้วยังอยู่ในตัวผม ผมซุกหน้าลงกับอกพี่มันและขยับบั้นท้ายหนีพร้อมกับยกขาก่ายเอวพี่เอิร์ธ ก็ผมไม่อยากให้มันเห็นหน้าผมตอนนี้ มันทั้งเหยเกและบิดเบี้ยวไปหมด แต่เหมือนพี่เอิร์ธจะไม่เข้าใจพี่มันพยายามจูบพรมใบหน้าผม
“ท่านี้ก็ทำถนัดดีนะ” พี่เอิร์ธว่าแล้วควานนิ้ววนไปโดนจุดที่ทำให้ตัวผมกระตุกด้วยความเสียว “ตรงนี้สินะ”
แค่นั่นแหละ พี่มันก็ขยับรัวเร็วโดยเน้นให้โดนจุดที่ว่า ร่างผมกระตุกพร้อมกับครางออกมาเสียงดังกว่าเดิมและไม่นานก็ปลดปล่อยจนเลอะหน้าท้องแกร่งอีกครั้ง ร่างผมเพลียไปหมดเลยปล่อยให้พี่มันรุกล้ำได้เรื่อยๆ
“เกาะเป็นลูกลิงเลย เงยหน้ามองพี่”
“อย่ามอง อ๊ะ”
ผมคราง หลับตาแน่นเมื่อนิ้วใหญ่เพิ่มจากหนึ่งเป็นสองจากสองเป็นสาม
“พี่เออ อ๊ะๆๆ”
“แน่นสัส ซี๊ดดด”
“อื๊อ...” ผมกลั้นหายใจเมื่อพี่เอิร์ธค่อยๆถอยนิ้วออกและสะดุ้งเฮือกเมื่อนิ้วนั้นหลุดออกไปจากร่าง ผมหายใจหอบและไม่ยอมปล่อยแขนจากลำคอแกร่ง ถึงผมจะดูอินโนเซ็นต์แต่ผมก็รู้นะว่าต่อไปมันจะเป็นยังไงน่ะ พี่เอิร์ธหัวเราะในลำคอขณะที่ถอดเสื้อผ้าตัวเองออกทุกชิ้น ส่วนผมเหลือเสื้อนักเรียนที่ไม่ได้ติดกระดุมคล้องอยู่ที่แขน
เมื่อผมไม่ยอมปล่อยคอพี่เอิร์ธเลยจับผมลุกขึ้นนั่งโดยให้ผมนั่งคร่อมตักพี่มัน ความแข็งขืนที่ขยับดีดอยู่ที่บั้นท้ายทำให้ผมอายแทบจะแทรกแผ่นดินหนี
“พี่รักอ้วนน้อยนะครับ” พี่เอิร์ธถูไถส่วนปลายเข้ากับทางเข้าของผม
“อื๊ออออ อ๊ะ!”
พี่เอิร์ธกดบั้นเอวผมลงพร้อมกับขยับเอวขึ้นแทรกความแข็งแกร่งของพี่มันขึ้นมาหา มันเทียบไม่ได้กับลิ้นและนิ้วที่เคยโดนก่อนหน้านี้เลย มันทำให้ผมเจ็บจนน้ำตาคลอ
“ชู่ววววว อย่าเกร็งนะคนดี”
“อ๊าาาา พี่ อ่า มัน...ไม่ได้ > <” ผมส่ายหัวพยายามจะยกเอวออกแต่เขากลับรัดไว้แน่นพี่เอิร์ธพยายามกดเอวผมลงช้าพร้อมๆกับขยับแก่นกายเข้ามาทีละนิด แรงกระแทกยิ่งทำให้ผมเกร็ง ผมไม่เห็นว่ามันเป็นยังไงแต่ผมว่ามันไม่ได้...
“เจ็บนิดเดียวเองแล้วมันจะดีขึ้น” พี่เอิร์ธจูบที่หางตาผมก่อนจะเลื่อนไปดูดดุนที่ปลายติ่งหู ความเสียวกระสันพอจะทำให้ผมคลายความเจ็บได้บ้าง พี่เอิร์ธฉวยจังหวะตอนที่ผมไม่ค่อยมีสติดันร่างผมให้นอนลงแล้วทาเจลทั้งของเขาและของผมอีกรอบก่อนจะจ่อท่อนกายเข้าไปอีกครั้ง ผมดึงผ้าห่มมากัดแน่นพยายามผ่อนคลายอย่างที่เขาบอก
“อ่าาาาา ซี๊ดดดดดดดดดด” พี่เอิร์ธครางต่ำเมื่อส่วนหัวเข้ามาได้ พี่เอิร์ธขยับเข้าๆออกๆอยู่อย่างนี้จนมันเข้ามาสุด ผมดันอกแกร่งแล้วพยายามจะส่ายหน้าบอกว่ามันลึกเกินไปแล้วแต่ผมแน่นจนพูดไม่ออกได้แต่น้ำตาคลอมองหน้าพี่เอิร์ธอย่างขอความเห็นใจแต่กลับยิ่งเป็นการกระตุ้นให้พี่มันหมั่นเขี้ยวผมอีกถึงได้ก้มลงมาฟัดพร้อมกับขยับท่อนกายเข้าออกเริ่มจากช้าเนิบนาบแล้วเร่งจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ อุณหภูมิภายน้องห้องร้อนฉ่าจนเหงื่อของเราสองคนผสมผสานกันไปหมด
“อ๊ะๆๆๆ”
“อ่า รัดชิบ!”
“พี่ อ่า อ๊ะ... ลึก...”
เป็นอย่างที่พี่เอิร์ธบอกว่ามันจะดี จากความเจ็บปวดเมื่อกี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อน ความเสียว และความรู้สึกต่างๆอีกมากมายที่ผมคิดว่ามันดี
“เป็นของพี่แล้วนะ”
“ครับ”
จุ๊บ
“พี่รักอ้วนน้อยที่สุด”
“อ่า น้องก็รักพี่เออที่สุดฮะ อื้อออ”
พี่เอิร์ธจับขาผมที่พาดอยู่ตรงเอวพี่มันให้ขึ้นไปพาดอยู่บนบ่าก่อนจะกระแทกกายลงมาแรงๆจนเกิดเสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นห้องแข่งกับเสียงครางผมเลย พี่เอิร์ธจับผมเปลี่ยนไปหลายท่าจนผมหัวหมุนและอ่อนเพลียมากเลยปล่อยให้พี่มันทำอะไรได้ตามใจ
“พี่เออ อ้ะๆๆ เบาๆ อ่า” ผมบอกเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้แล้วทั้งบอกว่าลึกไปเร็วไปแรงไป พี่เอิร์ธก็ฟังแต่ยังไงก็กลับไปทำเหมือนเดิมอยู่ดี
“อ่า... อ้วน”
“พี่... พี่ พี่เออ อะอ๊าาาาาาาาาา~~~” ผมปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง ผมถูกดึงขึ้นไปบนสวรรค์และเหวี่ยงตกลงมาหลายรอบ ทั้งที่นอน ต้นขาหรือลำตัวผมเลอะไปด้วยน้ำรักสีขาวขุ่นแต่พี่มันยังไม่ยอมหยุด ผมเพลียจนเผลอหลับไปด้วยซ้ำแต่ก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะถูกกวนโดนคนหื่น!
“พอแล้วฮะ”
“ยังไม่อิ่มเลย” พี่เอิร์ธงับที่บ่าผม
“...”
“อย่าพึ่งหลับดิ”
ผมไม่ได้มีพลังเหลือเฟืออย่างพี่เอิร์ธนะ เจ็บระบมไปทั้งร่าง ช้ำไปทั้งตัวแน่ๆ T^T
“อย่า...”
ผมรีบห้ามเมื่อนิ้วเรียวยาวแสนซุกซนขยับไปตรงช่องทางด้านหลังผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้พี่มันต้องหยุดจริงๆเพราะโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงนักเรียนที่ปลิวไปตกอยู่ข้างเตียงดังขึ้น
“ปล่อยฮะ”
“ก็ช่างมันสิ”
“ถ้าเกิดเป็นคุณแม่ อ๊ะ คุณแม่ O__O” ผมทำตาโตเมื่อเห็นว่าคุณแม่โทรมาจริงๆ เหลือบมองนาฬิกาตรงหัวเตียงก็พบว่านี่มันเที่ยงคืนกว่าๆแล้ว! ผมบอกคุณแม่ว่าจะมาหาคุณครูแอฟแต่สุดท้ายดันมาให้ลูกชายคุณครูแอฟปล้ำแทน
“เดี๋ยวพี่รับเอง”
“ไม่ฮะ!”
“อ้วน เดี๋ยวพี่คุยเอง”
“ไม่ พี่เออ อย่าฮะ เอ่อ สวัสดีฮะคุณแม่”
ผมรีบกดรับก่อนที่จะโดนแย่งไป...
---------------------------------
ในที่สุด... :katai1: :katai1: :katai1:
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์จ้า
-
เข้าใจกันแล้ว :katai2-1:
ในที่สุดพี่เออก็ได้น้องเล็กสมใจที่รอมาตั้งหลายปี :mc4:
-
โอ๊ยยยยยย มือสั่นนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ฉากที่รอยคอรอคอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เขาเป็นของกันและกันแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
รักให้เหมือนกับวันแรกที่เริ่มรักกันนะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
งื้อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
:hao6: :hao7: :hao5: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :o8: :o8: :o8: :-[ :-[ :impress2: :impress2: :oo1: :oo1: :oo1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
อีพี่เออ ครั้งแรกของน้องก็เล่นซะหลายรอบเลยนะ ไม่ถนอมน้องบ้างเลย
-
:z1: ฮิ้วววววววววฉลองเขาได้กันแล้ว พี่เออแกระวังไอคุก คุก นะ 5555
-
กรี๊ด ! ในที่สุดก็กินดีสำเร็จ! :z1:
-
น้องเล็กเสร็จพี่เออแล้วอ่าาาา :hao6:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: กรี๊ดดดดดดดดดดดดน้องเล็กโดนกดแล้ว น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบน้องเล็กเว่อร์ สู้ๆค่ะ
-
:-[
-
พี่เออไม่สบายย ไอเสียงดัง คุ คุ คุกกกกกกก
-
โอ้ยยยย อีพี่เออคืนดีปุ๊ปก็เอาเลยนะ สงสารน้องบ้าง
-
โดนกินจนได้ กรี๊ดดดดดดด :hao6:
-
พี่เออกลัดมันเพราะรอน้องมานาน เล่นซะน้องช้ำไปหมดเลย :hao6:
-
คุกหนักมาก หลายปีแน่พี่เออ อ่านตอนนล่าสุดละเริ่มรักแอมมี่ นางดีเนอะ5555 ส่วนพี่เออ...ทำดีค่ะ จับน้องกินซะเลย จะได้หมดข้อกังหา อ๊ากกก ไม่ได้คาดหวังว่าจะมีฉากหยั่งงี้เลย เอิ๊ก ดีงาม :o8: น้องเล็กกะพี่เออรักกันแนบเนื้อเอ๊ยแนบแน่นดีเนอะ :hao3: :heaven
-
น้องเล็กเรียบร้อยโรงเรียนพี่เออ เย้!! :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :jul1: :jul1: :jul1:
-
เค้ามีอะไรกันแล้ววว :hao6: ฟินอ่ะค่ะ
-
อร๊ายยย. อ้วนน้อยเสร็จอีพี่เออจนได้. อีพี่เออนี้นะ เจ็บอยู่ไม่เจียมสังขารเลย อิอิ :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
พี่เออเอ้ยไม่สงสารอ้วนน้อยเลย
-
:pig4: :pig4:
-
:heaven. ฟินแบบได้ยินเสียงหวอ
พ่อแม่เขาจะตามมาเอาเรื่องแล้วไหมล่ะนั่น
แล้วหลังจากนี้ยังไงดีล่ะ พี่เออกลับญี่ปุ่น. หมั้นน้องมันก่อนไปดีไหมอะ
นี่ห่วงน้องมากๆเลย เข้าใจว่ารักมานานแต่ขอความชัดเจนอีกนิด
ยัยแอมมี่ก็เพิ่มระยะห่างด้วยนะยะ. เพื่อนสนิทแค่ไหนมันก้อต้องมีย่ะ. อย่าลืมว่าพูดอะไรไป
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
พี่เออได้กินเด็กจนได้ ติดคุกหัวโตแน่ๆ พรากผู้เยาว์ หึหึ
-
อ๊ายยยยย..อ้วนน้อยของเจ๊..เสร็จอีตาพี่เออซะแล้ว.. :hao5: :hao5: :hao5:
-
โถ่ น้องงงง
-
:katai1:พี่เอ่อบ้า หื่นมาก
-
โธ่~ น้องเล็กของพี่ ในที่สุดก็ไม่รอดเงื้อมมือมาร
จะด้วยอะไรก็ตาม เราขอบคุณหมดเลยที่ทำให้ลงเอยอย่างนี้ :laugh:
ไหนๆก็ได้เราแล้วงอแงให้พี่เออหัวหมุนไปเลยน้องเล็ก
กว่าจะลงเอยก็เล่นเอาเหนื่อย งอนกันได้ทุกวันสิน่า
ถ้ารู้ว่าเจ็บตัวแล้วกำไรอย่างนี้พี่เออยอมนอนโรงพยาบาลทุกวัน :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ดค่ะ
-
น้องเล็กของเจ๊เสร็จอิพี่เออละ :ling1: :ling1:
-
อิพี่เออล่อหลอกน้องเล็กจนได้นะ เรื่องหื่นๆนี่พยายามอย่างจริงจังตลอด ฮ่าๆ
-
กรี๊ดดดดดด น้องเล็กเสร็จพี่เออซะแล้ว -////-
ฟินไปสิบตลบ พูดเลยยยย
ตอนนี่สงสารพี่เออเบาๆ โดนน้องงอนนานเลยอ่ะ แต่ก้อดีที่ทำอะไรให้ชัดเจน อย่าเอาความเคยชินมาเป็นข้ออ้างเน้อ #ทีมพี่เออ นะจ๊ะ ^^
-
พี่เออลืมไปใช่ไหมว่าตัวเองเจ็บอยู่
จัดให้น้องหนักมาก
-
รีบยกขันหมากไปสู่ขอน้องเล็กเลย งานนี้พี่เออจะหัวแตก ถ้าคุณแม่น้องรู้เรื่องขึ้นมา 555
-
ไหนพี่เออว่าจะทะนุถนอมดูแลรักษาน้องไง โถถถถ น้อง :katai2-1: :katai2-1:
-
31
ผมก็อุ้มน้องไปล้างเนื้อล้างตัวทำความสะอาด ห่อผ้าเช็ดตัวให้และวางน้องไว้ที่โซฟาก่อนจะจัดการเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่เก็บหมอนเก็บอะไรขึ้นมาให้เรียบร้อย ให้น้องใส่เสื้อยืดของผมกับกางเกงในของน้องเพราะไม่ว่าจะเป็นกางเกงในหรือกางเกงนอกของผมไอ้อ้วนน้อยก็ใส่ไม่ได้ทั้งนั้นอ่ะ ขนาดเสื้อตัวนี้คอเสื้อก็ยังจะหลุดไหล่อยู่แล้ว
เห็นใบหน้าเล็กซีดเซียวและรอยจูบรอยนิ้วมือผมเต็มร่างเล็กไปหมดก็อยากจะขอโทษที่เล่นงานน้องหนักไปหน่อย แต่ผมอดใจไม่ไหวหรอก เรือนร่างบอบบางขาวสะอาดแถมยังนุ่มนิ่มชวนกอดยิ่งกว่าตุ๊กตาแบบนี้ มีแต่จะได้ครั้งนึงแล้วก็อยากได้ต่อไปอีกเรื่อยๆ
“น้องเป็นเด็กไม่ดีไปแล้ว ฮือออ”
ฟอดดดด
“เด็กดีของพี่เออ” ผมล้มตัวลงกอดน้องไว้จมอก กอดจนน้องกระดิกไม่ได้
“ฮึก แต่คุณแม่...”
“ท่านจะต้องเข้าใจ พี่จะพิสูจน์ให้ท่านเห็นเองว่าพี่รักอ้วนจริงๆ”
ทั้งเสียงแหบและไปอยู่บ้านผู้ชายดึกๆดื่นๆอีกแบบนี้พอรับโทรศัพท์คุยกับคุณแม่ ท่านเป็นผู้ใหญ่ก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าอ้วนโดนอะไรมา แถมยังโดนดุเรื่องที่โกหกว่ามาหาครูแอฟอีกเพราะท่านดันเห็นรูปแม่ผมเช็คอินอยู่ที่ขอนแก่นกับป๋าน่ะสิ ผมเลยแย่งมาคุยเองและบอกว่าพรุ่งนี้จะพาไปส่งที่บ้านให้น้องนอนพักที่นี่คืนนึงแล้วผมจะยอมให้ท่านทำโทษผมให้เต็มที่ที่ทำกับลูกชายของท่านแบบนี้
แต่ดูท่าว่าจะพรุ่งนี้จะได้พาไปส่งที่บ้านหรือได้ไปส่งที่โรงพยาบาลไม่รู้ น้องตัวเริ่มร้อนแล้ว...
“เดี๋ยวพี่ไปเอายามาให้ทาน”
“ไม่เอาอ่ะ”
น้องไม่ยอมปล่อย ซุกหน้าลงกับอกผม ผมเลยรั้งเรียวขาขาวมาพันรอบเอวตัวเองไว้แล้วยกน้องไปด้านล่างทั้งที่น้องใส่เสื้อยืดกับกางเกงในตัวจิ๋วนั่นแหละ เปิดตู้ค้นหาแซนด์วิชมาให้รองท้องก่อนโดยที่มีลูกลิงห้อยอยู่ที่หน้าท้องตลอดเวลาไม่ว่าจะเดินไปไหน
“หนักมั้ย”
“ไม่หนัก วันหลังขอรักน้องท่านี้นะ”
“ทะลึ่ง! เย้ยยยย>_<”
ผมแกล้งปล่อยมือที่กอดเอวมันไว้และทำท่าเหมือนมันจะร่วง ไอ้อ้วนน้อยรีบรัดลำคอผมแน่นแล้วเบียดร่างเข้ามาชิด นอกจากตอนนี้น้องจะตัวร้อนเพราะพิษไข้แล้วผมก็กำลังจะร้อนเพราะฤทธิ์หื่นเนี้ยแหละ
ผมวางน้องไว้บนโต๊ะทานขอาหารในห้องครัว อ้วนน้อยปล่อยแขนออกจากลำคอผมไปแกะแซนด์วิชกินด้วยความหิว น่าสงสารอ่ะ ครั้งแรกก็โดนจัดหนักจนสลบคาอกและยังหิวจนเขมือบแซนด์วิชไปสองชิ้นแล้วยังไม่อิ่ม กะจะไปหยิบครัวซองมาให้น้องเพิ่มแต่ขาเรียวเล็กที่พันรอบเอวผมอยู่กลับรัดไว้แน่น
“ฮื้อออ” ของกินเต็มปากพูดไม่ได้ก็ครางดุเอา น่ารักสัสอ่ะ
“จะไปเอามาให้เพิ่ม”
“ไปด้วย”
มันกัดแซนวิชอีกคำแล้ววางของไว้ก่อนจะยื่นแขนมาจะกอดคอ ผมจึงต้องกอดพยุงแผ่นหลังกับบั้นท้ายกลมกลึงของน้องไว้กันร่วง ใบหน้าใสที่ซุกอยู่ซอกคอผมนี่ทำให้ผมอดใจฟัดน้องไม่ไหวจริงๆ
“ชอบอ่ะ >O< ฟอดๆๆ ชอบให้ขี้อ้อนอย่างนี้ ฟอดๆๆๆ”
“หิวแล้ว~~~~~” ซุกหน้าชิดไปอีกเพื่อหนีปากผมแต่หูแดงๆนี่ดูยังไงก็มาจากความเขินล้วนๆ
กินเสร็จก็กินยาต่อ น้องกินยาง่ายมากอย่างนี้ทำให้ผมสบายใจไปด้วย ผมยืนพิงเคาท์เตอร์ครัวโดยมีอ้วนน้อยเกาะเป็นลิงอยู่เช่นเดิม ตัวมันเบามากๆเหมือนผมไม่ได้ยกอะไรอยู่เลย
“ถ้าคุณแม่โกรธพี่เออมากๆแล้วเราไม่ได้เป็นแฟนกันล่ะฮะ”
“ฉุดครับ”
“แล้วถ้าคุณแม่เอาน้องไปขังไว้ล่ะ”
“แหกคุกเข้าไปครับ”
“เว่อร์!”
“พี่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อ้วนน้อยมาอยู่ด้วย” ผมก็ขอเป็นลูกท่านอีกคนแล้วท่านก็บอกยินดี มองตากับคุณแม่แล้วผมว่าท่านเข้าใจว่าผมหมายถึงอะไร
“^^ จริงๆนะ”
“เมียทั้งคนนะเฮ้ย ต่อให้ตายก็ให้ใครเอาไปไม่ได้หรอก”
เรากอดเราคุยกันอยู่อย่างนี้สักครึ่งชั่วโมงผมก็พาน้องขึ้นไปนอน จับไอ้เด็กน้อยอ่อนแรงนอนคว่ำจะทายาตรงช่องทางด้านหลังให้แต่เด็กมันกลับมาดิ้นไม่ยอมให้เห็นซะงั้น ผมเลยนั่งทับแผ่นหลังบางไม่ให้น้องได้ขยับตัวหนีไปไหนซะเลย
“หนักกกกกกกกกกก ลงปายยยย~~~~ >O<”
“จะทายาให้น่ะอ้วน”
“ไม่เอา! จะทาเอง”
“ไหนดูดิ๊ เจ็บมากมั้ย” ผมไม่สนใจฟังแล้วดึงกางเกงในน้องลง
“ไม่ให้ดู อย่าดูนะ ฮือๆๆ ปล่อยยยย” แขนมันไขว้มาด้านหลังได้ไม่มากเลยทำร้ายร่างกายผมไม่ได้ ฮ่าๆๆ
ผมแง้มแก้มก้นนิ่มๆนั่นดูก็พบว่ามันแดงช้ำมาก ช้ำตั้งแต่แก้มก้นที่ถูกผมขย้ำจนขึ้นรอยห้านิ้วนั่นไปจนถึงช่องทางด้านหลัง T^T ไอ้อ้วนน้อยกรีดร้องตอนที่ผมทายาลงไปปากก็ตะโกนว่าอย่าจับอย่าดูดีดแขนดีดขาใส่ที่นอนตุบตับ แต่แทนที่ผมจะสงสารผมกลับตลกอ่ะ แกล้งป้ายยาตรงนั้นตรงนี้ไปเรื่อย ไอ้อ้วนบ๊องเอ้ยนี่จูบตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าทุกซอกทุกมุมตั้งแต่เย็นจนเที่ยงคืนแล้วไม่เห็นมีอะไรต้องอาย
“เมื่อไหร่จะเสร็จเนี้ย”
“เสร็จแล้วๆ”
กะจะแกล้งนานกว่านี้แต่ช่องทางคับแคบที่ขยับอยู่ตรงหน้าจะทำให้ผมของขึ้นอีกน่ะสิเลยรีบดึงกางเกงในมาสวมให้ดังเดิม พอผมลุกออกจากหลังมันอ้วนน้อยก็เป็นอิสระคว้าหมอนมาทุบผมรัว
“นี่ นี่ นี่แน่ๆ”
“ทุบเหรอๆ ฟอดดดดด ทุบดิ ฟอดดดด เอาอีกดิ ฟอดๆๆ”
“พี่เออ! ไอ้คนบ้า! >/////<”
พอสวีทกันเสร็จก็ตีกันเงี้ยเหรอห๊ะ ผมแกล้งอ้วนน้อยจนเพลียหลับไปด้วยกันทั้งคู่รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่น้องขดตัวร้อนๆเข้ามาหาผมแล้วเพ้อว่าหนาวแต่เหงื่อออกเยอะจนเสื้อชุ่ม ผมเลยอยู่เฝ้าน้องทั้งคืนคอยเช็ดตัวและปลุกขึ้นมาทานยาเป็นระยะๆจนเช้า
“แม่กลับมาเมื่อไหร่ครับ” ผมตั้งใจจะมาต้มโจ๊กให้อ้วนน้อยแต่เจอแม่ทำกับข้าวอยู่ในครัว
“ลงเครื่องหกโมงน่ะป๋าเขารีบไปเคลียร์งาน ทำไมตื่นเช้าจังวันนี้ ผีอำจนตื่นหรือเปล่าเนี้ย”
“ลูกชายตื่นเช้าแทนที่จะสนับสนุน มาแขวะเฉยเลยอ่ะ”
“ฮ่าๆ อ้อ แม่เห็นรองเท้าน้องเล็กอยู่หน้าบ้าน”
“...”
“แล้วน้องใส่รองเท้าอะไรกลับไปล่ะ”
“น้องไม่ได้กลับ น้องนอนที่นี่”
“หืม?”
“นอนที่นี่...กับเอิร์ธ”
“...”
“...” ผมทำเป็นเดินไปค้นหาโจ๊กซองสำเร็จรูป
“พูดมาให้เคลียร์ๆหน่อย”
แม่เริ่มทำเสียงเหี้ยมแล้ว ผมเก่งกับทุกคนยกเว้นแม่กับเมีย T^T ผมหันไปมองใบหน้าที่มีส่วนคล้ายผมแล้วเล่นใหญ่รัชดาลัยเธียเตอร์ทรุดลงซบหน้ากอดขาแม่ทันที “น้องเป็นของเอิร์ธแล้ว”
“ไอ้เอิร์ธ!!!!”
“อย่าเตะลูกดิ”
เนื่องจากกอดขาแม่อยู่และท่านอยากจะให้ผมปล่อยเลยเตะผมใหญ่เลย
“มึง มึง... ไอ้เอิร์ธ! ฮึ่ยยยย” แม่พูดอะไรไม่ออกแต่จิกหัวผมแล้วเขย่าๆ “น้องยังอายุสิบหก! แล้ว...”
“มันเกือบจะสิบเจ็ดแล้วเนี้ย จะปิดเทอมละ”
“ไอ้เอิร์ธ!”
“ขอโทษษษษษ”
แม่ผมล้วงโทรศัพท์โทรไปหาแม่อ้วนน้อยทันที แล้วบอกว่าคุณแม่ของน้องจะมาที่นี่ทันที! แม่ผมทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ปล่อยให้แกงที่ท่านต้มไว้เมื่อกี้เดือดจนล้นออกมาจากหม้อ มือเรียวกุมขมับอย่างคิดไม่ตกก่อนจะตบแก้มตัวเองเบาๆเหมือนว่านี่คือฝันไปหรือเปล่าก่อนจะมาถกคอเสื้อผมลงพอเห็นรอยเขี้ยวรอยเล็บของน้องเป็นการยืนยันท่านก็ทรุดไปห่อไหล่เหมือนเดิม
“แม่ไม่อยากได้อ้วนน้อยเป็นลูกสะใภ้เหรอไง”
“อยากได้สิวะ!” ขึ้นวะขึ้นโว้ย แกฉัน หรือกูมึงก็ต่อเมื่อผมก่อเรื่องให้ท่านปวดหัวจริงๆ “ฉันบอกแกแล้วว่าฉันรักน้องเล็กมาก แต่แกมาทำอย่างนี้เหมือนแกมาข่มขืนลูกฉัน แล้วฉันก็ทำอะไรไม่ได้เพราะแกก็ลูกฉันเหมือนกัน”
“ไม่ได้ข่มขืนสักหน่อย ละมุนสุดๆ” แค่ช้ำนิดหน่อยเอง(เหรออออ)
“อยากตายใช่มั้ยฮะไอ้เอิร์ธ! น้องยังเด็ก เกิดแม่เขาเอาเรื่องขึ้นมาแกได้ติดคุกหัวโตแน่”
“ติดก็ติดดิ!”
“ไอ้เอิร์ธ!”
แม่เขกหัวผมแล้วพยายามสงบสติอารมณ์ ผมเบี่ยงเบนความสนใจขอให้ท่านต้มโจ๊กให้ก่อนเพราะตอนนี้น้องต้องกินข้าวแล้วกินยา พอได้ยินว่าผมทำให้น้องไข้ขึ้นก็ยิ่งแล้วใหญ่ ท่านยกทัพพีมาจะฟาดหัวผมเลยล่ะแต่ผมหลบทันเลยโดนตรงไหล่ ถึงอย่างนั้นก็เจ็บสุดๆ ถ้าโดนหัวนี่มีหวังหัวแตกซ้ำรอยเดิมอ่ะ ฟาดมาแบบไม่คิดจะยั้งมือเลย T_T
ผมปลุกน้องมาทานยา อ้วนน้อยเริ่มหน้ามีสีขึ้นมาบ้างแล้ว เมื่อคืนซีดขาวอย่างกับแผ่นกระดาษเล่นเอาผมหายใจไม่ทั่วท้องเลย
“เก่งมากเลยเจ้าอ้วน”
“ไม่ใช่หมานะฮะ”
“อ่าวเหรอ ฮ่าๆๆ” หลังจากกินข้าวกินยาเสร็จผมกดน้องให้นอนต่อเมื่อมันถามว่ากี่โมงแล้ว มันอยากจะกลับบ้านไปหาคุณแม่แล้วแต่ผมก็บอกว่าน้องว่ายังไม่เช้า เพราะผมปิดม่านและเก็บนาฬิกาไปซ่อนหมดมันเลยยอมเชื่อ
“ดีขึ้นมั้ย”
“น้องหายปวดหัวแล้ว แต่ยังเพลียนิดหน่อย”
“ฟอดดด คนเก่ง”
ผมนั่งรอจนน้องหลับแล้วเอาถ้วยลงไปเก็บ สักพักรถของคุณแม่น้องก็มาจอดเทียบหน้าบ้าน แม่ผมออกไปต้อนรับ ทำไมผมจะไม่รู้ว่าแม่ผมกำลังมองหน้าคุณแม่ของน้องไม่ติด แม่ผมกังวลว่าความไว้เนื้อเชื่อใจที่คุณแม่น้องมีต่อท่านกำลังจะหมดไป
“เอิร์ธ มานี่” แม่เรียกผม แล้วชะเง้อคอมองไปประตูบ้านคงรอป๋าที่ไปดูงานที่โรงเรียนกลับมากันช่วยพูด
“สวัสดีครับ”
“อืม พี่เอิร์ธ แม่...”
“ผมขอพูดก่อนนะครับ”
“...”
“ผมรักน้องเล็ก ผมอยากจะขอโทษเรื่องที่ผมทำลงไปโดยไม่ได้ขออนุญาตให้ถูกต้องก่อน และถึงมันจะเร็วเกินไปแต่ทุกอย่างมันเกิดบนพื้นฐานของความรัก ผมรู้ว่าคุณแม่เป็นคนเก่งที่สามารถเลี้ยงลูกทั้งสามคนมาด้วยตัวคนเดียวได้ แต่ได้โปรดให้ผมเป็นคนรับผิดชอบน้องต่อจากคุณแม่เถอะนะครับ ผมจะรักและดูแลน้องให้ดีมากกว่าที่คุณแม่ทำ”
“...”
ผมรอเสียงตอบกลับจากุณแม่ของอ้วนน้อยแต่กลับเกิดความเงียบขึ้นทั้งบ้าน บรรยากาศตอนนี้เรียกได้ว่าเดธแอร์ แม่ผมเหมือนจะพูดอะไรแต่ท่านก็ไม่ได้พูด สมองผมพยายามคิดคคำพูดดีๆที่จะทำให้ผมได้ดูแลอ้วนน้อยต่อไปแต่สถานการณ์ที่โคตรจะกดดันนี้ทำให้ผมคิดอะไรไม่ออก
“สวัสดีครับ” ป๋าเดินเข้ามาทำลายความเงียบนี้
“สวัสดีค่ะ”
“พูดกันถึงไหนแล้วครับ”
“...” ไม่มีใครตอบ ป๋าก็คงพอเข้าใจ รอยยิ้มตอนที่เดินเข้ามาครั้งแรกเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม
“อะแฮ่ม ผมได้ฟังเรื่องทั้งหมดแล้วนะครับ ถ้าคุณอยากจะให้เรารับผิดชอบยังไงบอกมาได้เลยนะครับ”
“...พวกคุณไม่ต้องรับผิดชอบหรอกค่ะ” คุณแม่น้องเหยียดริมฝีปาก
“ถ้าคุณบอกว่าไม่รับผิดชอบแล้วให้ลูกของเราเลิกยุ่งเกี่ยวกันคงทำไม่ได้ ในเมื่อเด็กมันรักกันและเลยเถิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วจะให้มาเลิกกันผมว่ามันไม่ใช่ทางออกที่ถูกต้อง”
พอคุณแม่บอกว่าไม่ต้องรับผิดชอบผมนี่ใจหายว๊าบเลย ผมกับป๋าเข้าใจตรงกันว่าคุณแม่เขาอาจจะไม่ยอมให้ผมคบกับน้องต่อก็เป็นได้
“...ถ้าจะทำไปเพราะโกรธก็ช่วยใจเย็นแล้วคิดถึงน้องเล็กหน่อยนะครับ”
“...”
“ผมเชื่อว่าไม่มีใครรักและดูแลน้องเล็กได้เท่ากับเอิร์ธแม้แต่คุณเองก็เถอะ”
“นี่คุณ!”
“ผมพูดจากประสบการณ์ที่เคยเป็นครูและมองเห็นครอบครัวหลายแบบที่ผ่านเข้ามาและจบออกไปจากโรงเรียนของผม คุณเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว ต้องทำงานหนักและต้องเลี้ยงลูกถึงสามคน ผมรู้ว่าคุณเหนื่อยและบางครั้งก็ท้อคุณดูแลพวกเขาไม่ดีพอหรอกครับ คุณเคยปล่อยให้น้องเล็กรอคุณสามสี่ชั่วโมงก่อนจะมารับกลับ บางครั้งคุณก็ปล่อยให้เขาไปนอนบ้านคนนั้นคนนี้ เอาเขาไปไว้ที่เนิร์สเซอร์รี่บ้างล่ะ ถ้าเป็นเด็กคนอื่นอาจจะเสียคนไปแล้วด้วยซ้ำ”
“...”
“สองครอบครัวเราก็รู้จักกันมานานแล้วให้เราช่วยดูแลน้องเล็กเถอะครับ พวกเรารับรองว่าจะดูแลลูกคุณให้ดีที่สุด”
“...” คุณแม่หลับตาสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาเป็นทาง ผมว่าท่านคงกำลังคิดไปถึงเรื่องที่ผ่านมา เขานั่งคิดอยู่สักพักก่อนจะยอมพยักหน้า กูนี่แทบจะกระโดดเฮ ขอบคุณป๋ามากกกกกก ป๋าพูดในสิ่งที่ผมอยากพูดแต่ผมพูดไม่ได้เนื่องจากคำว่าเด็กผู้ใหญ่มันค้ำคอ ป๋าเอียงมองตรงประตูห้องรับแขกก่อนจะกวักเรียกน้องที่ยืนเกาะขอบประตูแอบอยู่ตรงนั้นให้ออกมา
“คุณแม่...”
น้องน้ำตาไหลโผเข้ากอดคุณแม่ ทั้งคู่กอดปลอบกันอยู่ คุณแม่ขอโทษที่เอาแต่ทำงานไม่สนใจน้องแต่ถ้าท่านไม่ทำก็จะไม่มีเงินมาเลี้ยงน้อง บางอย่างเราก็ต้องเลือกจริงๆครับ
“น้องเล็กคิดเหมือนกับพี่เอิร์ธหรือเปล่า”
อ้วนน้อยซุกหน้าลงกับต้นแขนคุณแม่แล้วพยักหน้าเบาๆด้วยความอาย น้องคงไปเอากางเกงจากในตู้เสื้อผ้าของผมมาใส่แล้วมัดๆเอวเอาอีกที
“ว่าไง แม่ต้องการคำตอบนะ ถ้าลูกไม่รักไม่ชอบพี่เขาหรือถูกบังคับจิตใจแม่จะพาน้องเล็กกลับทันที”
“รักฮะ (_///_)”
ยิ้มกว้างกันทั่วบ้านละทีนี้
“โอเค ถ้าเรื่องมันไม่เกิดวันนี้ก็ต้องเกิดวันอื่นอยู่ดีสินะแม้จะก่อนวัยอันควรแต่มันก็เกิดไปแล้ว”
“ขอโทษนะครับ” ผมกับอ้วนน้อยพูดออกมาพร้อมกัน ผมสบตาน้องก่อนที่ไอ้อ้วนจะเสใบหน้าแดงก่ำไปมองทางอื่น
“ขอบคุณพี่เอิร์ธด้วย ที่ตอนนั้นดูแลน้องเล็กมาอย่างดี ดูแลน้องมาตลอดจนถึงตอนนี้ แม่ยกน้องเล็กให้พี่เอิร์ธแล้ว ถ้าจะเอามาคืนแม่ขอมาครบแบบสามสิบสองพร้อมทั้งสภาพจิตใจที่สดใสเหมือนเดิมด้วย”
“ไม่มีวันนั้นหรอกครับ”
“งั้นเหรอ”
“บอกไว้ก่อนกลัวคุณแม่จะรอเก้อ ผมจะรักและดูแลน้องยิ่งกว่าชีวิตของผม”
“ลูกชายที่แสนจะเถื่อนของฉ้านนนน มีโมเม้นต์นี้ด้วยอ่ะคุณ *3*”
แม่ผมปลื้มปริ่มเขินบิดไปกับเขาด้วย ผมคลานเข่าไปหาคุณแม่แล้วดึงอ้วนน้อยลงมากราบที่ตักท่าน ท่านก็ลูบหัวแล้วให้โอวาทนิดๆหน่อยๆ นี่ถ้ามีบายศรีมีสินสอดนะจะกลายเป็นงานมงคลสมรสทันที
“ผมขอโทษนะครับ และขอบคุณที่ให้เราคบกัน”
“จ้ะ” ท่านยิ้มให้ผม
“ขอบคุณนะฮะคุณแม่^^”
น้องหันมายิ้มให้ผมจนตาหยีทั้งๆที่คราบน้ำตายังเลอะแก้มเนียน ผมเช็ดออกให้น้องก่อนจะขยี้หัวเล็กอย่างเอ็นดู ผมว่าคบกันภายใต้สายตาผู้ใหญ่มันสบายใจกว่าคบกันแบบหลบๆซ่อนๆซะอีก พวกท่านอาบน้ำร้อนมาก่อนหากพวกเรามีปัญหาท่านจะได้ช่วยชี้แนะไปด้วย
เราเวียนไปกราบป๋าแล้วก็กราบแม่ เพิ่งเห็นโทรศัพท์ที่แม่ต่อสายไปหาป๋ายังไม่ได้วางสายด้วย นี่กะจะติดตามสถานการณ์ตั้งแต่แรกเลยสินะ หึหึหึ
ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องถึงเดินช้าตอนที่จะเข้าไปในสนามบินแต่ตอนนี้กูเข้าใจละ อ้วนน้อยังเจ็บขัดๆตรงนั้นอยู่ก็เลยเดินขาถ่างแปลกๆ พอดีศึกษาแต่ตอนทำมาอย่างเดียว ผลข้างเคียงหลังการจากนั้นไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไหร่
“น้องไม่อยากเจอเพื่อนพี่นี่นา”
“พวกมันไม่ได้โกรธน้อง ถ้ามันโกรธน้องพี่จะถือว่ามันโกรธพี่ด้วยเพราะเรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของพี่เอง”
“แต่ว่า...”
“ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก ให้เป็นมากกว่านี้ก็ได้ถ้าจะทำให้น้องหายโกรธน่ะ”
“แล้วถ้าตายเลยล่ะ” อ้วนน้อยประชด
“เพิ่งจะมีเมียยังตายไม่ได้หรอก ฟอดดดด”
“ฮึ่ยยยยย”
มันหยิกต้นแขนผมจนต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บ ผมโบกมือทักทายพวกเพื่อนที่มายืนส่งแอมมี่ อะไรคือการที่อิเคธี่เอาผ้าเช็ดหน้าปักลูกไม้สีชมพูแปร๋นมาเช็ดน้ำหูน้ำตาขนาดน้านนนนน
“มึงเป็นอะไรไป”
“ผัววววววววววววววว T_T” อิเคธี่โผเข้ามากอดผมแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนตอนที่มันส่งผมไปเรียนเมกา “ถ้ามีเวลากลับมาอีกนะโว้ย แล้วโทรมาบอกกูด้วย อย่ามาเงียบๆแบบนี้อีก”
“เดี๋ยวๆ คือกูยังไม่ได้กลับ”
“...”
อิเคธี่มองหน้าผม มองหน้าแอมมี่และคนอื่นๆที่หัวเราะคิกคักสะใจมันเป็นแถบ ก่อนจะ... “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!! >O<!!”
ซีเคียวรีบกรูกันเข้ามาเกือบสิบคนถามว่าเกิดอะไรขึ้น อิเคธี่ทำท่าคลุ้มคลั่งจะเข้าไปทำร้ายเพื่อน ทุกคนต้องจ้าละหวั่นกับมันอยู่พักหนึ่งกว่าจะสงบสติอารมณ์ได้ “ถ้ารู้ว่าอิแอมมี่จะกลับคนเดียวกูไม่ลางานมาหรอกโว้ยยย”
“อ้าวเพื่อนเวร”
เพื่อนผมเห็นน้องก็เข้ามาลูบหัวลูบหางแต่อ้วนน้อยไม่กล้าเงยหน้ามองใครเลย ได้แต่ยืนทำหน้าจ๋อยให้เขาจับนู่นจับนี่จนผมต้องเข้ามาห้ามเอง จับมากไปไม่โอเค หวง!
“คือ... น้องเล็กขอโทษพวกพี่นะครับ”
“พวกพี่ไม่ได้โกรธไม่ได้เกลียดน้องเล็กหรอกนะครับ”
“กลัวที่พวกพี่ทำหน้าโหดใช่ป่ะ ตอนนั้นมันเครียดเป็นห่วงเพื่อน”
“ถ้าน้องเจอตอนสมัยพวกมันเป็นว้ากเกอร์แล้วน้องจะสยอง ฮ่าๆๆ”
“อยากให้กูเอารูปสมัยมึงเป็นมหาโจรมาให้น้องดูมั้ยวะเอิร์ธ”
“เห้ยๆๆ”
ไอ้เอ็มไถๆโทรศัพท์ก่อนจะชูหน้าจอให้น้องดู เป็นรูปสมัยที่ผมเป็นว้ากเกอร์นั่นแหละ ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงงานหนวดงานเคราก็มา แต่ลุคนี้สาวกรี๊ดยิ่งกว่านะครับบอกเลย
“คิกๆๆ”
“หัวเราะเหรออ้วน เดี๋ยวโดน”
“ก็มันเหมือนมหาโจรจริงๆอ่ะ ตอนนั้นตั้งใจเรียนมั้ยเนี้ยหรือไล่ตัดนิ้วโป้งเขาไปห้อยคอ” นั่นๆๆ นั่นมันองค์อะไรสักอย่างแล้วมั้ง
“O_o มีแต่หญิงมาติดเลยนะนั่น” อิเคธี่ค่อนข้างอึ้งที่น้องมองลุคนั้นว่าตลก
“ไม่เห็นหล่อเลย”
โชคดีที่กูมีลุคนั้นตอนที่ไม่ได้เจอน้องแล้วครับ ไม่งั้นไอ้เด็กอนุบาลมันต้องวิ่งหนีผมป่าราบแน่ๆ TOT ผมฝากงานไว้กับแอมมี่ บอกมันว่าถ้ามีไรให้ช่วยก็ส่งมาทางเมลล์ได้
“อีกสองเดือนเจอกัน”
“คร้าบๆๆ”
“ไปแล้วนะน้องเล็ก”
“สวัสดีฮะ แล้วก็ขอโทษ...”
“โอ๊ยยย พอแล้วๆ ขอโทษเป็นล้านรอบแล้ว”
“T^T” อ้วนน้อยมันรู้สึกผิดจริงๆ รู้สึกผิดไม่เลิกเลย
“มะ กอดๆ”
“หยุดอยู่ตรงนั้น”
แอมมี่ไล่กอดเพื่อนมาทีละคนๆจนมาถึงที่ผม แต่ครั้งนี้ผมรีบเอามือดันไว้แล้วผลักหน้าผากมันจนหน้าหงาย จะทำเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว ตอนนี้ผมมีเมียแล้วครับ
“เมียขี้หึง แค่เอาหน้าใกล้กันก็แขนหักหัวแตกไปนี่ยังไม่รู้เรื่องเหรอ ถ้ากอดนี่หยอดน้ำข้าวต้มแน่” ผมชี้ตรงหางคิ้วที่มีพลาสเตอร์ปิดแผลอยู่ แผลไม่หายง่ายเพราะผมไม่มีอารมณ์ทายา
“พี่เออ! T_T”
“ฮ่าๆๆๆ”
อ้วนน้อยทุบผม
“ไอ้สัส ช่วยน้องแต่ปล่อยให้กูตก กูจะส่งงานมาให้มึงทำจนไม่มีเวลาไปเอากับเมียเลย”
“เอ้า นี่เพื่อนทำกับเพื่อนอ่อ”
“กูไม่อยากเป็นเพื่อนมึงหรอกโว้ยยยย!!”
เรารอจนแอมมี่เข้าเกทไปก็แยกย้ายกันกลับแต่อ้วนน้อยมันไม่ยอมขยับขาไปไหนเลย ได้แต่มองไปตรงทางเข้าด้วยสายตาเศร้าๆ
“พี่เออ”
“ครับ”
“ลองเดินไปตรงนู้นสิฮะ”
“ทำไม?”
“เถอะน่า”
ผมเดินไปตามทางที่อ้วนน้อยชี้ ตรงหน้าผมเป็นเกทที่แอมมี่เพิ่งเดินเข้าไปเมื่อกี้ กำลังทำความเข้าใจแต่แรงกระแทกพร้อมๆกับแขนเล็กสอดเข้ามากอดเอวผมไว้จากทางด้านหลังทำให้ต้องออกจากภวังค์
“ฮึกฮือ...”
“อ้วน” เสื้อด้านหลังผมเปียก
“ฮือ ไม่ไปได้มั้ย ฮึก”
“น้อง"
“ฮึก”
“ไม่ร้องดิ”
“ฮึกฮือออ ไม่ได้ ฮึก ร้องจริง นี่ซ้อมเฉยๆ ฮึก”
ซ้อมอะไรน้ำหูน้ำตามาเต็ม ผมหันกลับมากอดน้องไว้แล้วหอมเส้นผมหอมกรุ่นของน้องเข้าไปสุดปอด อ้วนน้อยถูหน้าเช็ดน้ำตากับอกเสื้อผม อยากกอดอย่างนี้ตลอดไปแต่ทุกคนมีทางที่ต้องเดินมีฝันที่ต้องทำ
“พี่ไปแค่นี้เอง ถึงเราจะไม่ได้อยู่ใกล้กัน พี่จะโทรมาหาอ้วนน้อยทุกวัน เฟซไทม์กันทุกคืนเลยแล้วพี่จะกลับมาหาอ้วนน้อยบ่อยๆ อืม...อะไรอีกดี พี่จะ...”
“ไม่เอาอะไร ฮือ จะเอาพี่เออ”
“เอาตอนนี้เลยเหรอ กลับไปที่ห้องมั้ย”
“พี่!”
“ฮ่าๆๆ”
เรายืนกอดกันอยู่อย่างนั้นเป็นชั่วโมง เมื่อกี้ตอนที่น้องขอให้ผมเดินไปที่เกทแล้วประตูมันเริ่มเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆตอนนั้นใจผมเหมือนถูกฉีกออกทีละชิ้นๆตามก้าวที่เดินจนอยากวิ่งกลับไปกอดน้องมากแต่ผมก็แข็งใจไว้จนกระทั่งน้องวิ่งมากอดผมนั่นแหละ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะได้ในทุกสิ่งที่ต้องการ ค่อยๆเรียนรู้ไปด้วยกันและผมจะอยู่ข้างเขาคอยสอนคอยเตือนให้เด็กน้อยของผมเข้มแข็งขึ้น
ให้เขา...อดทนจนกว่าจะพบกันใหม่...
-----------------------------------------------------
ขุ่นแม่~~ เลี้ยงลูกสามคนมันเหนื่อยนะคะ
ให้พี่เออเอาไปเปย์คนนึงเถอะค่ะ 555555
-
:mew1: :L1: :heaven คือฟิน คือดีงาม
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
โอ๋ๆอ้วนน้อยเป็นฝั่งเป็นฝาแล้วนะ ทางพฤตินัย รอพิธีการเมื่อพร้อมเนอะลูกเนอะ
เชื่อว่ารักทางไกลจะไม่เป็นปัญหาขอสองคนนี้ตราบใดที่ยังมีผู้ใหญ่คอยสอดส่องดูแลตลอด
-
ถ้าถึงตอนที่จะต้องไกลกัน อดทนน้าทั้งคู่ o13
แค่ระยะทาง ไม่สำคัญเท่าการเชื่อใจ ให้เกียรติ และเข้าใจกันนะ
-
ชอบประโยคสุดท้าย
-
แระแล้วก็เสร็จอีมหาโจรเอิร์ธจนได้ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่เออกับน้องเล็กสู้ๆนะ
พ่อแม่ยอมรับแล้ว ดีมากกก
-
อยากให้พี่เออ เอาน้องไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น
งื้ออออ~~ อิพี่เออพอได้น้องแล้ว แสดงด้านหื่นตลอดเวลา
-
น่ารักตลอดอะ อ้วนน้อยยยยยย :-[
-
กรี๊ดมากมาย
-
จับน้องไปอยู่ด้วยเลย
-
:pig4: :pig4:
-
:ling1: :ling1: :ling1: น่ารักที่สุดดดดดดดดดดดด
-
:3123:
-
น้องเล็กย้ายไปเรียนที่ญี่ปุ่นมั้ย
-
อยากให้น้องเล็กย้ายไปเรียนญี่ปุ่น รอตอนเข้ามหาวิทยาลัยก็ได้ ไปเรียนที่นู่นก็โอเคนะ
แต่ตอนนี้คือน้องเล็กน่ารักน่าฟัดมาก แล้วก็ขอปรบมือรัวๆให้กับคุณพ่อของอิพี่เออค่ะ พูดได้จี้ใจดำดีค่ะขุ่นพ่อ :hao7:
-
ดีใจแทนคุณแม่แอฟ ที่ได้น้องเล็กมาเป็นลูกอีกคน
เคยจากกันไปตั้งหลายปึ ห่างกันแค่นี้ ไม่เหงานานหรอกจ๊ะน้องเล็ก
อิพี่เออมีเมียเด็ก ทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้ ทนห่างน้องไม่ได้นานหรอก :hao3:
-
พี่เออจับน้องเล็กไปอยู่ญี่ปุ่นเลยดีมั้ย แต่ระวังน้องโดนจีบนะก็คาวาอี้ซะขนาดนี้
-
:hao3: เสร็จพี่เออ จนได้สิน่ะ
-
:-[ :-[ :-[
-
ตอนนี้อยู่ด้วยกันก็เก็บเกี่ยวช่วงเวลาแห่งความสุขให้เยอะๆนะพี่เออน้องเล็ก :impress3:
-
บ้านนี้น่ารักจังเลยค่ะ ทำงานเป็นทีมดีเยี่ยม
-
สู่ขอเรียบร้อย ดีมากค่ะพี่เอออออออ
แอบเศร้ากับการซ้อมลากันแบบนี้ TT น้องเล็กต้องสู้ๆนะคะ อดทน เข้าใจ ><
-
น้องเล็กไม่ต้องร้อง รีบเรียน รีบจบ แล้วไปต่อตรีที่โน่น
มีเสี่ยใหญ่คอยเปย์ซะอย่าง นะน้องนะ
คิดถึงคนที่นี่ก็กลับมาหากันบ้าง
เราว่าทุกคนเข้าใจน้องเล็กนะ
สู้ลูกสู้
-
อ้วนน้อยน่ารัก
ถนอมน้องหน่อยนะพี่เออ 555
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เข้ามาหวีดน้องอีกรอบ คือชอบมากจริงๆ น้องโดนกินก็น่ารักน่าฟัดมากขึ้น พอคิดว่าพี่เออจะไปแบ้วนะ ก็อดเศร้าแทนน้องไม่ได้ พี่เออพาน้องไปด้วยนะ
-
สนุกมาก ๆ ค่ะ
น้องเล็กน่ารักน่าฟัดมากกก พี่เออก็น่ารัก
อยากอ่านอีกจัง แล้วจะรอนะคะ
-
บทส่งท้าย
[Alex’s Part]
วันที่ผมกลัวกำลังจะมาถึง วันที่เขากำลังจะหายไปอีกครั้ง ถึงแม้พี่เอิร์ธจะบอกจะย้ำอยู่ตลอดว่าเขาไม่ได้จะหายเข้ากลีบเมฆไปเหมือนคราวที่แล้วแต่ผมก็กลัวอยู่ดี มันฝังใจผมไปแล้วอ่ะ T^T
“ทำหน้าซึมอีกแล้ว”
“ก็ไม่รู้สิ~~”
ฟอดดดดดดดดด
“ไปด้วยกันมั้ยล่ะ”
“...” ผมส่ายหน้า การย้ายที่สำหรับพี่เอิร์ธอาจจะดูชิวๆไม่มีอะไร แต่สำหรับผมมันยากมาก ผมไม่ชอบการปรับตัว สังคม วัฒนธรรม ภาษา ครอบครัว เอกสาร มากมายไปหมด แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว
“งั้นก็เชื่อพี่นะอ้วน พลีสสสส”
“เชื่ออยู่น่า”
“เชื่อก็ฮึบไปเลย น้ำตาน่ะไม่ต้องให้ไหลออกมา”
“แง๊~~ TOT”
“ฮ่าๆๆๆ”
ผมแหกปากร้องไห้ออกไปสุดเสียงอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนจนน้ำตาเปียกเต็มอกเปลือยเปล่าที่ผมนอนซบอยู่ อีกไม่กี่ชั่วโมงจะเช้าแล้ว ทุกทีหลังมีอะไรกันผมมักจะหลับไปด้วยความเพลียแต่ครั้งนี้ผมหลับไม่ลงพอๆกับคนตัวโตที่รักผมมาทั้งคืน เรานอนคุยกันกอดกันหอมกันอยู่ตลอด
“ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวมั้ย”
“ไม่เอาอ่า~”
“เดี๋ยวขึ้นเครื่องไม่ทัน”
“ก็ดี~”
พี่เอิร์ธบีบจมูกผมอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะช้อนตัวผมลอยหวือไปเข้าห้องน้ำ คนบ้านี่ชอบทำให้ผมตกใจ!
วันนี้ที่บ้านพี่เอิร์ธเอารถตู้ครอบครัวออกมาใช้เพราะว่ามีครอบครัวผมที่จะส่งด้วย ผมเกาะพี่เอิร์ธไว้ตลอดเวลาไม่ยอมปล่อย น้ำตาผมไหล หยุดไหล แล้วก็กลับมาไหลอีกวนกันอยู่อย่างนี้แต่พี่เอิร์ธก็ไม่ได้รำคาญผมเหมือนที่อลิซ อลัวร์ หรือคุณแม่ของผมบ่นเลย ร่างสูงกอดปลอบแล้วจูบซับน้ำตาให้ผม
“ไปแป๊บเดียวเอง”
“ฮือออ T_T”
“ชู่วววว คนดี อายคนอื่นเขามั้ยเนี้ย”
“พี่เออใจร้าย”
“ใจร้ายยังไง ฮ่าๆๆ”
“พี่ยังจะหัวเราะได้อีกเหรอ!”
“แล้วจะกอดคอกันร้องไห้กลางสนามบินนี่เหรอไงหืม?” พี่เอิร์ธลูบหลังแล้วหอมหน้าผากผมอีกหลายฟอด “ถ้าพี่ร้องไห้ใครจะปลอบน้อง”
“ผัวไม่ต้องร้องนะคะ”
“กูไม่ได้ร้องโว้ย!”
“เอ้า ก็เห็นตาแดงๆ”
“สัส หุบปากเลยมึง”
พี่เคธี่พูดด้วยน้ำเสียงแบ๊วๆ ผมจะเงยขึ้นไปมองแต่ฝ่ามือใหญ่ก็กดหน้าผมไว้กับอกเขาแน่น
“ฮึบยัง”
“กลัว~” ผมบอกเสียงแผ่ว
“กลัวอะไรหืม พี่ไม่ได้จะไปตายนะเว้ย”
“ไม่ใช่แบบนั้นอ่ะ!”
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่า อ้วนน้อยฟังพี่นะ เหตุการณ์แบบเมื่อก่อนมันจะไม่เกิดขึ้นอีก เมื่อก่อนน้องไม่รู้อะไรเลย แต่คราวนี้ที่อยู่ก็มี เบอร์ก็มี ทั้งป๋าทั้งครูแอฟเขาก็รู้ว่าพี่อยู่ไหน ถ้าเกิดพี่หายไปจริงๆก็ตามเอาปืนไปยิงได้เลย”
“หายไปจริงๆเหรอ”
“ไม่จริง แค่สมมุติเฉยๆ ฟอดดดด”
ผมกอดเอวหนาไว้จนจะถึงเวลาที่ต้องเข้าเกท สุดท้ายผมก็ปาดน้ำตาและยอมปล่อยเขาแต่โดยดี พี่เอิร์ธเดินไปกอดป๋ากอดครูแอฟแล้วร่ำลาเพื่อนๆ เขาดึงแก้มตัวเองให้ปากฉีกออกกว้างๆแล้วชี้มาทางผม ผมก็เลยยิ้มตอบไปทั้งน้ำตาคลอ พี่เอิร์ธชูนิ้วโป้งแล้วขยับปากมาว่า ‘เก่งมาก’ ก่อนจะหันกลับไป แผ่นหลังกว้างค่อยๆเดินห่างออกไปเหมือนภาพเมื่อเดือนก่อนที่ผมขอให้เขาซ้อมเดินไปตรงนั้น แต่วันนี้มันของจริงมันรู้สึกเศร้ายิ่งกว่า
ไม่อยากมองเขาหายไปเลยซบหน้าลงกับฝ่ามือตัวเอง
หมับ!
ผมกำลังจะสะอื้นก็ต้องสะดุ้งเมื่อข้อมือดึงออกแล้วฉุดให้เดินตามแรงดึงนั่นไป ผมมองฝ่ามือร้อนที่จับมือผมอยู่ตอนนี้ มองเรื่อยขึ้นไปตามแขนใหญ่ที่อยู่ภายใต้เสื้อแขนยาวและแผ่นหลังกว้างที่ผมเห็นเป็นภาพสุดท้ายเมื่อกี้
“พี่เออ!”
“ครับJ” เขาหันกลับมายิ้มกว้างให้ผม
O_O
ผมอึ้งจึงถูกพามาที่รถได้โดยง่าย ร่างสูงกอดผมไว้จนจมอกกอดแน่นจนผมหายใจแทบไม่ออกแต่ผมก็ไม่ได้ห้าม พี่เอิร์ธหอมแก้มผมหลายฟอดก่อนจะดันผมให้ขึ้นไปนั่งบนรถแล้วเขายืนอยู่ด้านนอก
“หมายความว่าไงเหรอฮะ”
“มาส่งน้อง” อารมณ์หูตั้งหางกระดิกของผมตอนที่เห็นเขาเมื่อกี้หายไป กลับมาห่อเหี่ยวอีกครั้ง “พี่ทำใจเดินไปจากน้องไม่ได้ ให้น้องเป็นคนไปนะ”
ผมงง ผมมาส่งเขาขึ้นเครื่อง แล้วตอนนี้กลายมาเป็นเขาส่งผมขึ้นรถ? ทุกคนก็ทยอยขึ้นรถไม่ได้สนใจพี่เอิร์ธเลย นี่เขาจะไปญี่ปุ่นแล้วนะ ทำไมมีแต่ผมที่เศร้าเว่อร์อยู่คนเดียวอ่ะ T^T
“พี่รักอ้วนมากนะ” เขาบอกก่อนที่ประตูรถตู้จะปิดลง ผมโบกมือให้ร่างสูงที่ยืนมองผมอยู่ที่ลานจอดรถจนสุดสายตา กลับถึงบ้านผมก็นอนซึมอยู่ที่โซฟาเป็นชั่วโมง หน้าที่ทำอาหารวันนี้เป็นของคุณแม่ไปโดยปริยายเพราะผมไม่มีอารมณ์ทำอะไรเลย อลิซกับอลัวร์ก็ดูจะป่วนผมเป็นพิเศษ แต่ผมก็แค่ปรายตามองแล้วกลับมานอนเหม่อเหมือนเดิม
...ไปแล้วจริงๆสินะ
ติ๊งต่อง
ผมถอนหายใจแล้วมองอลัวร์ อลัวร์ก็มองผมกลับ
ติ๊งต่อง
“ลัวร์ไปดูหน่อยว่าใครมา”
“พี่เล็กก็ไปเองดิ” ว่าแล้วก็เดินขึ้นไปชั้นบน หันไปมองอลิซ อลิซก็ตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือนิยายเหมือนหลุดเข้าไปอยู่อีกโลกที่ผมเข้าไปไม่ถึงแล้ว
ติ๊งต่องๆๆ
“น้องเล็ก ไปดูให้แม่หน่อย”
“คร้าบบบบบ”
แม่ตะโกนออกมาจากครัวทำให้ผมต้องออกไปเปิดเสียไม่ได้ ยิ่งผมเดินเข้าไปใกล้ประตูเท่าไหร่เสียงออดก็ยิ่งดังรัวเร็วขึ้นเท่านั้น ทำไมต้องให้ผมรับแขกตอนที่กำลังรอโทรศัพท์จากพี่เอิร์ธอยู่ด้วยก็ไม่รู้ TOT
“สวัสดีครับ เมียผมอยู่หรือเปล่าครับ”
.
.
.
...ผมขยี้ตาแล้วมองอยู่สองทีก็พบว่าตัวเองไม่ได้ตาฟาดไป ร่างสูงที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล พี่เอิร์ธ!?!?!?
“มานี่ดิ”
แขนยาวกางออกให้ผมเข้าไปกอด จังหวะนี้จะฝันหรือจะตัวจริงผมขอคว้าโอกาสนี้ไว้โดยการพุ่งตัวด้วยความเร็วแสงไปกระโดดกอดรอบลำคอแกร่งก่อนที่คนตัวโตจะยกผมขึ้นแล้วหมุนเหวี่ยงไปรอบตัว -//////////-
“งง แล้วไม่ไปญี่ปุ่นเหรอ?”
“ก็ขอเวลาทำใจอีกสักสองวันคงไม่เป็นไรม้างงงงง”
“จริงเหรอ จริงๆเหรอ O_O”
“อ่า ทำไงดีล่ะ พี่ไปไม่เป็นแล้วอ่ะ”
“ทำไม” ไปไม่เป็นอะไร ทุกทีก็เข้าๆออกๆสนามบินเป็นว่าเล่น แล้วพี่มันก็โผล่แว๊บไปแว็บมาจนผมคิดว่าตัวเองประสาทหลอนไปแล้วนะ
“หลง”
“...”
“หลงเมีย”
“เย้!!!!!!!!!!! น้องเล็กรักพี่เออที่สุด >O<!!!!”
“ฮ่าๆๆๆ”
https://www.youtube.com/v/wWIlCypPfj4
เพลงไม่เคยจะห่างกัน คือมันใช่!!!
ฟังกันๆๆ
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
ต่อข้างล่างนะ มันยาวเกินไปค่ะ ><
-
3 เดือนต่อมา
3 เดือนแล้วครับที่พี่เอิร์ธไปญี่ปุ่นแล้วยังไม่ได้กลับมาไทยสักครั้งเลย! แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็วิดีโอคอลมาคุยกับผมตอนกลางคืนทุกวันตามที่ตกลงกันไว้ ตอนเช้าพี่มันให้ผมถ่ายรูปส่งไปให้ดูทุกวันด้วย คือหน้าตาเพิ่งตื่นนอนใหม่ๆมันน่าดูตรงไหนก็ไม่รู้ T_T
ผมรอประตูรั้วอัตโนมัติที่ค่อยๆแง้มเปิดอย่างช้าๆก่อนจะขับรถเข้าไปในคฤหาสน์ของพี่พราว บ้านหลังใหญ่เหมือนจะอยู่กันได้สักสิบยี่สิบคน แต่พี่พราวกับอาเฟิร์สมีมุมที่อยู่ด้วยกันไม่กี่มุมของบ้านหลังนี้เท่านั้นแหละครับ ห้องนั่งเล่น สระว่ายน้ำ ห้องนอน แค่นั้น ส่วนที่เหลือก็จ้างเมดมาทำความสะอาดไปงั้นๆ
พี่พราวยืนยิ้มหวานรออยู่หน้าบ้านพร้อมกับลูกสาวของผม >_< เป็นแมวพันธุ์บริทิช ชอร์ตแฮร์สีเทา ฟาร์มแมวที่พี่พราวดูแลอยู่เขาให้มาแต่ที่บ้านเขามีหมาตั้งสี่ตัวกลัวว่าจะไปกัดแมวเอาก็เลยให้ผมมาเลี้ยง ตอนเด็กๆผมก็เคยมีสกอร์ตทิชโฟลด์สองตัวแต่ตายไปแล้ว คราวนี้ตั้งใจว่าจะดูแลให้ดีเลย
“ป๊าาาา~ ทำไมไม่ได้ล่ะฮะ”
“เราพูดกันมาหลายรอบแล้วนะน้องพราว”
“แต่หนูอยากขับ อเล็กซ์เด็กกว่าหนูอีกทำไมถึงขับได้ล่ะ”
“เพราะว่าป๊าเป็นห่วงหนูไง”
“ป๊าไม่ห่วงอเล็กซ์เหรอ”
“ก็ห่วง แต่แฟนเขาสนับสนุน”
“ป๊าก็สนับสนุนหนูซิ”
“ไม่ได้คือไม่ได้ครับ”
ผมอยู่กินข้าวเย็นกับอาเฟิร์สแล้วก็พี่พราว พี่พราวอยากขับรถเป็นมากแต่อาเฟิร์สไม่ยอมให้ขับเลย อันที่จริงอย่าว่าแต่ขับรถเลยนะครับ อาเฟิร์สไม่ให้พี่พราวทำอะไรสักอย่างเลยด้วยซ้ำ ที่พี่พราวได้ทำงานเปิดคลินิกทุกวันนี้ก็ทะเลาะกันบ้านแทบแตกอยู่นะครับ
ส่วนผมไม่ได้อยากจะขับรถเป็นเลยแต่พี่เอิร์ธมันบังคับผม T_T เขาบอกว่าผมจะได้ขับรถไปส่งอาหารไปเรียนไปนู่นไปนี่ที่ผมอยากไปโดยที่ไม่ต้องรบกวนคุณแม่ แถมยังให้บัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงินมาเป็นค่าน้ำมันใบหนึ่งแต่ใครจะกล้าใช้ล่ะ ผมก็เลยต้องเพิ่มรายจ่ายเป็นค่าน้ำมันมาอีก และอีกเหตุผลหนึ่งที่ผมยอมก็เพราะเขาบอกว่าถ้าเขากลับมาจากญี่ปุ่นผมจะได้ไปรับเขาเป็นคนแรกเลยเนี้ยแหละ >///<
…แต่ก็นะ ยังไม่ได้ขับไปเฉียดใกล้สนามบินแม้แต่ครั้งเดียว
“งั้นไว้มารับพี่ที่คลินิกนะ แล้วไปหัดขับรถกัน”
“น้องพราว” เหมือนจะกระซิบแต่เสียงไม่เบาเลย อาเฟิร์สถึงได้เรียกปรามไว้ก่อนที่พี่พราวจะได้คิดทำอะไรแผลงๆ
“ก็ได้ๆ หึ คอยดูนะจะไปแจ้งตำรวจมาจับอเล็กซ์เลย ใบขับขี่ก็ไม่มี”
“พี่พราวอ่ะ” อาเฟิร์สโดนงอนน่ะเข้าใจ แต่ผมที่นั่งกินข้าวเงียบๆนี่โดนหางเลขไปด้วยเฉยเลย
ผมได้รถหรูของพี่เอิร์ธมาใช้ฟรีๆแต่คนรักรถก็มีข้อแม้อยู่ว่าห้ามมีรอยห้ามเอาไปชนอะไร ห้ามๆๆๆ เยอะแยะมากมาย ถ้าเกิดว่าตัวผมหรือรถเป็นอะไรไปแม้แต่นิดเดียวเขาจะจัดหนักผมให้ถึงเช้าเลย ผมก็เลยขับด้วยความเร็ว 80 พอ T^T ส่วนเรื่องเส้นทางน่ะถามเอาจากแซ็ค รายนั้นเขารู้ทางลัดเลาะทางหนีด่านตำรวจเป็นอย่างดีเพราะขับรถไปเรียนตั้งแต่ขึ้น ม.4
ผมขอตัวกลับหลังจากเข้าไปช่วยป้าแม่บ้านล้างจานเสร็จ จะรีบไปวิดีโอคอลอวดลูกสาวใหม่ให้พี่เอิร์ธดู ผมว่าถ้าพี่เขากลับมาไทยต้องแกล้งแมวผมจนกระเจิงหนีออกจากบ้านแน่เลย
“น้องมีอะไรจะให้ดูด้วยแหละ”
“อะไร” เขานอนอยู่บนเตียงเหมือนกับผม ที่นู่นพี่เอิร์ธอยู่แมนชั่นธรรมดาๆทั่วไปที่อยู่ใกล้บริษัทไม่เหมือนคอนโดกว้างขวางที่พี่มันซื้อไว้ที่นี่ รถก็ไม่มีต้องเดินไปทำงานเอา ถ้าอยากไปไหนไกลๆก็ขึ้นรถไฟฟ้า เขาบอกว่าไม่คิดจะลงหลักปักฐานที่นั่นอยู่แล้วเพราะเมียเขาอยู่ที่ไทย คึคึ >///////////////<
“เห็นอะไรดิ้นๆนี่มั้ย”
“เห้ยยยยยยย O_o ไปทำนมมาอ่อ เยสสสสสสสสสสสส”
“ไม่ใช่นะ! แล้วถ้าไปทำนมมาจริงทำไมต้องดีใจด้วย ไอ้คนบ้า ไม่อยากคุยด้วยเล่า!”
ผมออกจากโปรแกรมแล้วก้มมองแมวตัวกลมที่ผมเอายัดไว้ในเสื้อแถวๆหน้าอก พี่เอิร์ธต่อสายมาหาผมอีกหลายสายแต่ผมก็ไม่ได้รับ เหอๆๆ ชอบแบบมีนมทำไมไม่ไปคบกับผู้หญิงซะเลยล่ะ
ปังๆๆๆ
ผมเดินไปเปิดประตู อลัวร์ยื่นโทรศัพท์มาตรงหน้าแล้วบอกว่าพี่เอิร์ธจะคุยด้วย ผมรับมากดวางสายแล้วคืนให้อลัวร์เหมือนเดิมก่อนจะมาต่อวิดิโอคุยกับเขาอีกครั้ง ไม่อยากให้โทรมาเพราะโทรทางไกลมันเปลืองมาก คุยกันครั้งหนึ่งไม่ใช่นาทีสองนาทีสักหน่อย
“อ้วนนนนนนนนนนนนนนนนน”
“=_=”
“อย่าทำหน้างั้นดิ”
“...”
“ขอแค่เป็นอ้วนน้อยอ่ะ จะมีนมหรือไม่มีนมก็ได้ เป็นยังไงก็ได้”
“เป็นยังไงก็ได้แล้วทำไมต้องดีใจด้วยที่จะมีนม” ผมแกล้งถาม ผมรู้ว่าพี่เอิร์ธไม่ใช่เกย์ก็คงจะมีบ้างที่มองหรือชอบอะไรแบบนั้น
“ก็จะได้เปลี่ยนบรรยากาศบ้างไง ได้บีบได้ขย้ำ เต็มไม้เต็มมือ อ้วนน้อยก็จะได้ทำหน้า...”
“คนบ้า!”
ไม่พูดเปล่าไงทำไม้ทำมือขยำๆด้วย ผมเลยหยิบหมอนมาทุบหน้าจอโน๊ตบุ๊คจนหงายเงิบ รู้ว่าพี่มันไม่เจ็บแต่ผมไม่รู้จะทำยังไงให้สาสมกับความกวนนี้ดี พี่เอิร์ธหัวเราะแล้วทำหน้าทำตาล้อเลียนผม
“ขอโทษด้วยที่ไม่มีให้บีบ”
“แต่มีอย่างอื่นให้รูด”
“ถ้าทะลึ่งอีกนิดเดียวจะโกรธแล้วนะ!”
“โธ่~~~~ แล้วอะไรอยู่ตรงนั้นอ่ะ”
ตอนนี้ลูกสาวผมไหลมาอยู่ตรงท้องแล้ว ผมดันๆเจ้าตัวเล็กขึ้นมาให้โผล่ออกมาจากคอเสื้อพร้อมกับทำเสียงมิ๊วๆเหมือนลูกสาวที่กำลังร้องอยู่ พี่เอิร์ธตาโตเอามือชี้ๆ
“เอามันออกมาจากตรงนั้น”
“ขนมันนุ่มอ่า” ผมทำหน้าฟินแล้วเอาคางถูที่หัวน้อยๆของลูกสาว
“อ้วนทำงี้ได้ไงวะ กล้าให้สิ่งมีชีวิตอื่นมาเห็นนมน้องได้ไงอ่ะ”
“สิ่งมีชีวิตอื่นอะไร นี่แมวไง จำไม่ได้เหรอ”
“กวนเหรออ้วน =_=”
“คิกๆๆ”
ทีตัวเองไปกวนคนอื่นน่ะได้ แล้วพอถูกกวนบ้างก็ทำเป็นโหดใส่ ผมล้วงเอาลูกสาวออกมาจากคอเสื้อ อายุได้เกือบสองเดือนแล้วยังไม่ค่อยหย่านมดีจึงต้องซื้ออาหารเสริมเยอะเลย
“ลูกสาวของน้องเอง”
“งั้นให้เรียกพี่ว่าปะป๊านะ”
“พี่เกี่ยวไรด้วยอ่ะ”
“ก็พี่เป็นผัวแม่มันนิ”
“พูดจา! -///-“ ถามให้โดนแท้ๆเลยเรา “ตอนนี้แมวน้อยยังไม่มีปะป๊าเพราะพ่อของแมวน้อยยังโสด คิคิคิ”
“หึหึหึ พูดงี้นะ เดี๋ยวจะโดนทบต้นทบดอก” พี่เอิร์ธทำหน้าโหดแล้วชี้หน้าคาดโทษผมแต่ผมไม่กลัวเพราะเขาทำอะไรผมไม่ได้หรอก กว่าจะบินมาถึงก็ลืมเรื่องความโมโหไปหมดแล้ว คิกๆๆ
“ชื่ออะไร”
“ยังไม่ได้ตั้งเลย”
“ต้องขึ้นต้นด้วยอออ่างสินะ”
ผมพยักหน้าเพราะชื่อผมก็ขึ้นต้นด้วยตัวนี้ ‘อเล็กซ์’ เอ๊ะ แต่ส่วนมากใครๆก็เรียกผมแค่เล็กเฉยๆนี่นา ทำไมไม่ตั้งชื่อด้วยลอลิงอ่ะ
“ไม่ได้ๆ ต้องขึ้นต้นด้วยลอลิงสิฮะ”
“ลอลิงนี่ชื่อใคร มีชู้เหรอ”
“ชื่อน้องเอง น้องชื่อน้องเล็กไง >O<”
“ตัวเองชื่ออเล็กซ์เว้ย ขึ้นต้นด้วยอออ่าง ขนาดอ้วนน้อยยังขึ้นต้นด้วยอออ่างเลย”
“ถึงจะชื่ออเล็กซ์แต่ใครๆเขาก็เรียกเล็กเฉยๆ”
“งั้นก็ไปบอกให้เขาเรียกว่า ‘อะ’ ดิ”
“คนที่ไหนเขาอะไรจะชื่ออะอ่ะ บ้าบอ T_T”
ผมเถียงเรื่องชื่อของแมวน้อยกับพี่เอิร์ธอยู่เป็นชั่วโมงกว่าจะตกลงกันได้ว่าขึ้นต้นด้วยอออ่าง นี่แค่ตัวพยัญชนะขึ้นต้นยังเลือกยากขนาดนี้ แล้วดูชื่อที่เขาคิดนะ...
“อองตวลเนต อลิซเบธ เอลซ่า อารีน่า เอ็มม่า แองจี้ ไอน์สไตน์ เอมิลี่”
“ขอชื่อไทยๆสั้นๆได้มั้ยเนี้ย”
“อร อุ่น อิ่ม อุ๊ อ้อน อบ”
“พอเถอะ =___________________=;;;”
“แล้วน้องจะเอาชื่ออะไร”
“อมยิ้มดีเปล่า”
“เอ่อ หวัดดีอม”
“อมยิ้มสิ! T^T”
“เรียกสั้นๆว่าอม ฮ่าๆๆ”
“ไม่รู้แหละ ชื่ออมยิ้ม ห้ามเรียกว่าอมด้วย!”
“จ้ะ พ่อแล้วแต่แม่จ้ะ”
พี่เอิร์ธพูดด้วยหน้าตาอ้อร้อมากแต่ทำไมผมต้องเขินหน้าแดงขนาดนี้ด้วยก็ไม่รู้ ถึงแม้ว่าพี่มันจะไม่อยู่กวนผมตลอดเวลาเหมือนตอนอยู่ไทยแล้วจะทำให้ผมเหงาๆไปบ้างเพราะไม่ได้ต่อปากต่อคำกับใครแต่ยังไงพี่เอิร์ธก็ยังทำให้ผมมั่นใจและเชื่อใจเขาได้เสมอสิน่า
ผมนอนเล่นกับอมยิ้มก่อนจะไปอาบน้ำแล้วเตรียมเข้านอน อีกไม่กี่วันก็วันเกิดผมแล้วด้วย คุยกันทุกวันแต่ไม่เห็นพี่มันจะพูดถึงบ้างเลย หรือว่าจะลืมหรือเปล่าเนี้ย
วันนี้เป็นวันเสาร์ที่คุณแม่ต้องไปสัมมนาต่างจังหวัด อลิซไปเข้าค่ายวิทยาศาสตร์ อลัวร์ไปเรียนพิเศษกลับสี่ทุ่ม ครูแอฟมีประชุม พี่พราวกับอาเฟิร์สก็ไม่ว่าง ครับ...วันเกิดปีนี้ เหลือผมอยู่คนเดียว T_T
ผมตื่นไม่ทันใส่บาตรพระเพราะเมื่อคืนรอโทรศัพท์จากพี่เอิร์ธแต่เขาก็ไม่โทรมา ตอนสายๆเลยไปถวายสังฆทานแล้วปล่อยนกปล่อยปลาแทน ตั้งแต่รู้จักพี่เอิร์ธมามีวันเกิดผมเมื่อตอนหกขวบปีเดียวสินะที่เขาอยู่ด้วย ผมทำทุกอย่างไปตามปกติแต่มันช่างดูน่าเบื่อหน่าย พอจะฝึกทำอาหารสูตรใหม่ของในตู้เย็นก็พร่องลงไปเยอะแล้ว จึงออกจากบ้านมาซื้อของที่ซุปเปอร์อีกครั้ง
แต่พอซื้อของเสร็จแทนที่จะกลับไปทำที่บ้าน มือผมกลับเลี้ยวรถไปทางคอนโดพี่เอิร์ธแล้วกดรหัสผ่านเข้าไปเฉยเลย ผมไม่ได้เหงาไม่ได้งอนไม่ได้คิดถึงอะไรสักหน่อย ที่นี่ก็มีครัวเหมือนนี่นามาใช้ที่นี่ซะบ้างเดี๋ยวของจะขึ้นสนิมหมด เอ่อ ยอมรับความจริงก็ได้ครับ วันเกิดทั้งทีก็อยากอยู่กับครอบครัวอยู่กับแฟนเป็นธรรมดา ทุกวันเกิดผมไม่เคยเงียบเหงาอย่างนี้เลยนะ ทุกคนช่างทิ้งผมได้ลงคอ TOT!
“โอ๊ะ!”
ผมอุทานด้วยความตกใจเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรแว๊บๆผ่านไปด้านหลังทั้งที่ไฟยังเปิดไม่ติด ไม่นะ วันก่อนผมยังมาทำความสะอาดอยู่เลยและมันก็ใช้ได้ด้วย ไม่ชอบบรรยากาศสลัวๆนี่เลย T_T ใจหนึ่งก็อยากจะกลับเพราะกลัวว่ามันจะเป็นสิ่งลี้ลับที่ยังไม่สามารถพิสูจน์ได้ อีกใจหนึ่งก็คิดว่าอาจจะเป็นพี่เอิร์ธที่กลับมาเซอร์ไพร์สผมหรือเปล่า
“พี่เออกลับมาแล้วใช่มั้ยฮะ” ผมค่อยๆเดินฝ่าความมืดไปช้าๆ แต่ความรู้สึกเสียวเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังจ้องมองอยู่จนขนลุกซู่ไปทั้งตัวนี่มันคืออะไร
ตึง!
คราวนี้ผมสะดุ้งจนตัวโยน ไม่กล้าหันไปมองด้านหลังที่อยู่ๆเสียงปิดประตูก็ดังขึ้นอย่างแรง ก่อนที่มีมือเย็นๆเลื่อนผ่านคอผมแล้วมือนั้นค่อยๆบีบรัดขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกก >O<!” ไม่ต้องรอให้โดนบีบคอตายหรอกครับ ผมโกยไม่คิดชีวิตแต่ติดตรงที่ไอ้ผีบ้าตัวนั้นมันกอดผมไว้แน่นจนกระดุกกระดิกไม่ได้แถมยังหัวเราะใส่ผมอีก
“ฮ่าๆๆๆ”
“...”
“ฮ่าๆๆ อ้วนน้อยนี่พี่เอง”
“พี่เออ!!!”
พี่เอิร์ธยกผมขึ้นพาดบ่าก่อนจะเดินไปเปิดสวิทซ์ไฟให้สว่างพรึบกลางห้อง อะไรกันเมื่อกี้ยังเปิดไม่ติดอยู่เลยนี่... แต่พอพี่เอิร์ธหันหลังพลิกให้ผมหันไปทางสวิทซ์ก็เพิ่งเข้าใจว่าที่ผมเปิดตอนแรกน่ะมันเป็นสวิทซ์ของหลอดไฟหน้าประตูที่มันเสียตั้งนานแล้วส่วนที่พี่เอิร์ธเปิดเมื่อกี้คือหลอดไฟกลางห้องที่สวิทซ์อยู่ถัดกันไป
กลัวจนไม่ดูอะไรให้ดีก่อนเลยถูกไอ้คนตัวโตแกล้งเลย! T^T ผมดีดขาและทุบแผ่นหลังกว้างแรงๆแต่ก็ไม่ได้สะเทือนร่างสูงนี่เลยแม้แต่น้อย เขากดผมลงบนโซฟาแล้วคร่อมทับไว้
...ใบหน้าที่ผมเห็นผ่านจอโน๊ตบุ๊คหรือโทรศัพท์ตอนนี้มาให้เห็นแบบHDห่างออกไปไม่ถึงคืบ ใจที่เต้นแรงด้วยความกลัวของผมเมื่อกี้เริ่มเบาลงแต่ของคนที่คร่อมผมอยู่กลับเต้นแรงขึ้นแทนจนผมได้ยินมันชัดเจน ไม่มีใครพูดอะไร เราต่างก็มองหน้ากันและกันเหมือนอยากจะจดจำภาพนี้ให้นานที่สุด
“...”
“พี่คิดถึงน้อง”
“...” ผมเขินจนพูดอะไรไม่ออก
“แล้วอ้วนน้อยล่ะ”
“...” ผมย่นคอพร้อมกับเม้มริมฝีปากตัวเองหนีริมฝีปากเขาที่ขยับลงมาเรื่อยๆ ถ้าเพียงแค่ผมขยับปากตอบเขาไปก็คงได้จูบกันจริงๆ
“ว่าไงหืม?”
“อือ”
ผมหลับตารับสัมผัสแผ่วเบาบนริมฝีปาก เขาเคล้าคลึงกับความนุ่มอยู่ภายนอกก่อนจะควานเข้ามาหาความหวานภายใน ลิ้นชื้นคลุกเคล้าทั่วทั้งโพรงปากผมจนเกิดเสียงจ๊วบจ๊าบให้ผมได้เลือดสูบฉีดจนร้อนเห่อไปทั้งหน้า
ติ๊ง!
“อื๊อออออ >3<”
ผมจับแก้มสากแล้วดันออกเมื่อได้ยินเสียงเหมือนเตาอบดังขึ้นก่อนที่กลิ่นหอมๆจะลอยออกจากห้องครัวมาเตะจมูก ผมมองหน้าพี่เอิร์ธอย่างสงสัยแต่เขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่ก็เลยดันร่างสูงออกแล้วเดินไปดูซะเอง
“โอ๊ะ”
พอผมเปิดไฟห้องครัวให้สว่างพรึบขึ้นมาผมแทบช๊อคกับสภาพห้องครัวตอนนี้มาก อะไรคือเศษแป้งเศษขยะรกเต็มพื้นไปหมดขนาดนี้เนี้ย!
“พี่จะพังครัวหรือไง”
“พังครัวอะไร พี่จะทำเค้ก”
“ทำเค้ก?”
“ก็วันนี้วันเกิดอ้วนน้อยนี่”
ผมนึกขึ้นได้ละ วันเกิดผมทุกปีจะมีเค้กช๊อคโกแลตส่งมาจากบุคคลนิรนาม คือไม่ต้องบอกหรอกว่าใครผมก็รู้ว่าพี่เอิร์ธเป็นคนส่ง แต่ว่า...
“ทำเอง? ทำเองเลยเหรอ ทุกปีๆนี่ทำเค้กเองเลยเหรอ”
“เออดิ ทำไปให้ทุกปีๆแล้วน้องเอาไปให้คนอื่นกินเฉ๊ยยยย”
“อ่ะ~” ผมรีบกอดพี่เอิร์ธอย่างเอาใจ ก็ตอนนั้นผมโกรธเขาที่เขาหายไปจนพาลไม่กินของทุกอย่างที่มีความทรงจำเกี่ยวกับเขาไม่ว่าจะเป็นนมหรือเค้กช๊อกโกแลต แต่พอรู้ว่าคนอย่างพี่เอิร์ธตั้งใจทำเค้กให้ทุกปีๆแล้วมันก็อดรู้สึกผิดไม่ได้
“ปีนี้ต้องกินนะ”
“แน่นอน! แต่ว่าพี่มาไทยเมื่อไหร่ ไหนบอกจะให้น้องไปรับไง -3-“
ผมทำปากยื่น พี่มันเลยก้มลงมาจุ๊บหนึ่งทีพร้อมกับกอดผมแน่นจนหายใจไม่ออก
“อย่าเพิ่งงอน กลับมาไม่บอกเพราะว่าจะมาทำเซอร์ไพรส์น้อง เมื่อวานไม่ได้โทรคุยก็เพราะอยู่บนเครื่อง วันนี้ก็ยุ่งกับการทำเค้กให้น้องทั้งวัน แต่ดูดิ น้องทำแผนเสียหมด หมดกันๆ” พี่เอิร์ธขยี้หัวเซ็งๆ
“คิกๆๆ ไม่เห็นต้องเซอร์ไพรส์เลย แค่พี่กลับมาน้องก็ดีใจยิ่งกว่าทำอะไรแบบนี้อีก”
“ไม่เอาเซอร์ไพรส์เหรอ พูดเองนะ”
“ง่ะ ก็ต้องมีบ้างนิดนึงเนอะคนเป็นแฟนกัน อิอิ”
ผมดันร่างสูงออกแล้วไปเปิดเตาอบดู ก้อนเค้กหน้าตาดูโอเคแผ่ควันหอมฟุ้ง แต่บนเคาท์เตอร์มีก้อนขนมปังเค้กที่ไหม้แล้วสี่ห้าก้อนวางอยู่ นี่คือกว่าจะได้เค้กปอนด์หนึ่งนี่ต้องเสียวัตถุดิบไปตั้งเท่าไหร่อ่ะ
“พี่จะทาครีม”
“น้องจะนั่งดูตรงนี้ เดี๋ยวพี่ทำเสียอีกก็ต้องละลายช๊อคโกแลตใหม่มันเสียเวลา”
กลัวพี่เอิร์ธทำพังจริงนะ ไม่ค่อยมีใครเรียกทาครีมหรอกครับ เขาเรียกว่าปาดครีม จะรอดมั้ยเนี้ย T^T
“ครับๆ ตามบัญชาเลยครับ”
ผมนั่งดูพี่มันทำอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง ปาดทีไรก็ไม่เรียบสักทีจนผมต้องลุกขึ้นไปแย่งมาทำซะเอง คนตัวโตแทนที่จะไปนั่งดูอย่างสงบเหมือนผมเมื่อกี้ มือใหญ่กลับปัดป่ายจับโน่นจับนี่ไปทั่วตัวผม
“พี่เออ อย่าฮะ”
ผมห้ามเมื่อเขาสอดแขนเข้ามารวบเอวผมไว้จากด้านหลังแล้วริมฝีปากร้อนก็หอมซอกคอผมเสียงดังฟอดจนผมแก้มร้อนเห่อขึ้นมา
“ก็พี่คิดถึง ฟอด คิดถึงๆ”
“คิดถึงแต่ก็ไม่มาหา หายไปตั้งสามเดือน”
“พี่ลางานนานก็เลยต้องเคลียร์งานเยอะแยะ คราวหลังพี่จะกลับมาหาเมียทุกเดือนเลย ฟอดด”
“อื๊อออออ >////<”
ผมเอียงหน้าหนีเมื่อถูกเขาขบติ่งหูจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว พี่เอิร์ธแกะสปาตูลา(ที่ปาดเค้ก)ออกจากมือผมแล้วพลิกตัวผมให้หันหน้าไปรับรสจูบจากเขาก่อนจะรั้งร่างผมไปที่หน้าห้องนอนทั้งๆที่ปากของเรายังแนบชิดติดกันอยู่
“ยังเข้าไม่ได้”
“หืม?” ผมที่ยังมึนกับรสสัมผัสปรือตาขึ้นมามองใบหน้าหล่อเหลาที่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ปิดตาก่อน”
ผมยิ้มเมื่อรู้ว่าเขาต้องจัดอะไรไว้ในห้องนอนแน่ๆ พี่เอิร์ธกอดรัดลำคอผมกดหน้าให้ซุกลงกับอกกว้างปิดกั้นไม่ให้ผมเห็นอะไรเลยนอกจากความมืด
“หายใจไม่ออกอ่า”
“แป๊บนึง อย่าเพิ่งงอแง” พี่มันเปิดประตูเข้าไปก่อนจะค่อยๆคลายอ้อมแขนที่กอดผมอยู่ออก ผมลืมตาขึ้นมามองอย่างตื่นเต้น
“ว้าววววววว *o*” ผมอ้าปากค้างมองท้องฟ้าจำลองที่มีหมู่ดาวพร่างพราวอยู่เต็มเพดานห้อง ท่ามกลางหมู่ดาวนับล้านมีคำว่า ‘พี่เอิร์ธ © น้องเล็ก’ อยู่ด้วย
“มันคือโคมไฟเหรอฮะ” ผมวิ่งไปที่โคมไฟที่อยู่กลางเตียงนอน ลองกดปิดเปิดดู มันสามารถเปลี่ยนสีและเลือกให้มันหมุนได้ด้วย น่ารักจัง
“แล้วนี่อะไร”
“ของขวัญ”
พี่เอิร์ธเปิดไฟให้สว่างมองเห็นถังขนาดใหญ่ที่ผมโอบไม่มิดและมีความสูงถึงสะโพกผมตั้งอยู่ข้างเตียง สีชมพูหวานแหววผูกโบว์อยู่ด้านบนซะด้วย
“นี่อย่าบอกนะว่าพี่กะจะเข้าไปอยู่ข้างในถังนี่รอเซอร์ไพรส์”
“ตลกละ เปิดดูดิ”
“ไม่แกล้งใช่มั้ย”
“วันนี้วันของอ้วนนะ งดแกล้งJ”
เหอๆๆ งดแกล้งแล้วเมื่อกี้ที่ทำให้ผมหัวใจจะวายนั่นคืออะไร เฮ้ออออ ต้องสตรองแค่ไหนถึงจะมีแฟนแบบนี้ได้ก็ไม่รู้นะครับ TOT
“อะไรอ่ะ” ผมถามเมื่อเปิดออกมาแล้วพบว่ามีเม็ดโฟมขนาดเล็กสีพาสเทลอยู่เต็มถัง ผมมองหน้าพี่เอิร์ธด้วยความสงสัย นี่ให้ของขวัญวันเกิดเป็นเม็ดโฟมเหรอ
“เบื่ออ่ะมีแฟนเป็นเด็กโง่เนี้ย งมสิครับงม”
“งม? อ๋อออออออ >_<”
ผมเข้าใจแล้วควานๆมือลงไปในถังนั้น ถ้าในนี้ไม่มีงูหรือกิ้งก่าอะไรก็ถือว่าเป็นของขวัญที่น่าลุ้นอยู่ล่ะนะ สิ่งแรกที่ผมล้วงเจอคือถาดแสตนเลสที่ผมเอาไว้ใส่ขนมเข้าเครื่องอบ อย่างที่สองเป็นแม่พิมพ์ซิลิโคนรูปดอกไม้ ต่อมาเป็นชุดหัวบีบแต่งหน้าเค้กลายต่างๆ
ผมสนุกกับการเล่นสอยดาวนี่มากเลย ฮ่าๆๆ จนลืมไปว่ามีพี่เอิร์ธอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ ผมตื่นเต้นกับอุปกรณ์ทำครัวที่ได้มามาก ตอนนี้ก็สามสิบกว่าอย่างแล้ว และในถังก็ไม่มีทีท่าว่าจะพร่องลงเลย
“อ้วนนนนน เลิกเล่นเหอะ”
“ไม่เอา แท่นวางหัวบีบ...โอ๊ะ นี่ แปรงล้างหัวบีบ”
“=________________________=;;”
ผมไม่สนพี่เอิร์ธแล้วสอยของชิ้นอื่นออกมาวางเต็มเตียงจนจะท่วมร่างสูงที่นอนมองผมอยู่เซ็งๆ อะไรกัน ก็ตัวเองเป็นคนทำมาให้ผมแท้ๆ
“เทออกมาเลยงั้น”
“ไม่เอา พี่เออ!” ผมรีบดุเมื่อพี่เอิร์ธทำท่าจะยกถังแล้วเทของออกมาจริงๆ ก็ล้วงเอามันลุ้นกว่านี่นา!
“ไม่น่าเลยกู T^T เมียสนใจพี่หน่อยดิ”
“ใกล้จะหมดแล้วมั้ง”
“อืมมมม...” พี่เอิร์ธนับของ “...ยังเหลืออีกเยอะว่ะ ของสำคัญก็ยังไม่ออกมาเลย วางไว้บนสุดแท้ๆ”
“ว้าว นี่พี่เหมาเขามาทั้งร้านเลยหรือเปล่าเนี้ยยย >O<”
“ก็เกือบ ฟอดดดด”
“ขอบคุณนะฮะ ฟอดดดด”
“ฮึมๆๆ อยากฟัดน้องแรงๆแล้วอ่ะ”
“บ้าเหรอ >/////< อ๊ะ!!”
“ลงไปคุ้ยเลยอ่ะ จะได้เสร็จเร็วๆ”
พี่เอิร์ธอุ้มผมหย่อนลงไปคุ้ยในถังก็ยิ่งสนุกสิ ฮ่าๆๆ เม็ดโฟมสีพาสเทลเริ่มพร่องลงมาเยอะและผมก็ควานๆหาของไปเรื่อยจนงมไปไม่เจออะไรแล้ว
“ครบหรือยังฮะ”
“อืมมมม ยัง มีอีกอย่างหนึ่ง”
“อะไรอ่ะ มันไม่มีอะไรแล้วนะฮะ”
“ถามจริง? O_o”
“ก็น้องไม่เจออะไรแล้วอ่า”
“เฮ้ยยย!!”
“นอกจาก...”
“...”
“...นี่!! ^O^”
“โหไอ้อ้วนนนนนนน” พี่เอิร์ธโคตรตกใจตอนที่ผมบอกว่าไม่มีอะไรอยู่ในนั้นแล้ว อันที่จริงผมเจอกล่องกำมะหยี่สีแดงที่ข้างในน่าจะเป็นแหวน
“เอาออกมาเลย เร็วๆ”
“อะไรกัน น้องออกจะชอบ คราวหลังเอาแบบนี้อีกนะ”
ผมชูแขนให้พี่เอิร์ธยกผมออกไปแล้วเราก็ล้มลงนอนกอดกันบนเตียง มีความสุขจัง...
พี่เอิร์ธฉวยกล่องกำมะหยี่นั่นไปเปิดแล้วหยิบแหวนออกมาใส่ให้ตรงนิ้วนางข้างซ้าย แหวนเงินเกลี้ยงที่ด้านในสลักชื่อพี่เอิร์ธไว้มันพอดีกับนิ้วผมเลย
“แต่ว่าที่โรงเรียนไม่ให้ใส่เครื่องประดับ”
“จิ๊ วุ่นวาย” พี่มันว่าแล้วเปิดลิ้นชักหัวเตียงหยิบสร้อยเงินออกมาแล้วใส่แหวนลงไปเป็นจี้ให้ “เอาหลบไว้ในเสื้อครูไม่เห็นหรอก”
“มันแพงหรือเปล่า เก็บใส่กล่องไว้ดีกว่าฮะ น้องกลัวหายอ่ะ”
“ไม่แพงหรอก แค่สิบยี่สิบล้านเอง”
“ห๊ะะะะะะะ!! OoO”
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่า ไม่แพงหรอก ของแพงเอาไว้เป็นสินสอดตอนขอน้องแต่งงาน”
“ขอบคุณนะฮะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง จุ๊บ”
ผมบอกแล้วยืดตัวจูบที่ปลายคางแต่เหมือนคนตัวโตจะไม่พอใจถึงได้ก้มลงมาบดขยี้ริมฝีปากผมจนบวมเจ่อ ตลอดทั้งคืนอ้อมแขนใหญ่กกกอดผมไว้แนบกายอย่างเร่าร้อน ปากหนาทั้งหอมทั้งจูบร่างผมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เขาขย้ำร่างผมราวกับอดอยากปากแห้งมานาน จับผมพลิกเปลี่ยนท่าไปตามที่เขาต้องการจนผมปวดไปหมดทั้งตัวแต่ผมก็ยินยอมให้เขาพาขึ้นสวรรค์ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่พอผมไม่ห้ามเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยน่ะสิ ไอ้ที่กะว่าจะไม่ห้ามน่ะก็ต้องห้ามเพราะผมไม่ไหวแล้ว T^T
“ขออีกที”
“ไม่อาววววววววววว”
“พี่ไม่ได้รักอ้วนน้อยมาตั้งกี่เดือนแล้วอ่ะ”
“น้องจะตายแล้ว ฮือๆๆ”
“ครั้งเดียว ไม่เพิ่มไม่ต่อรองอีก”
ผมก็จำต้องยอมมั้ยล่ะ พี่เอิร์ธยกผมเข้าไปจัดการในห้องน้ำ ร่างกายเพลียจนเกือบจะหลับไปทันทีที่ปล่อยน้ำรักครั้งสุดท้ายออกไป เขาอาบน้ำชำระล้างร่างกายแล้วแต่งตัวให้เหมือนทุกที ผมว่าถ้ามีโอกาสคงต้องตกลงกันหน่อยละ ขืนพี่มันไม่ได้เจอผมหลายเดือนแล้วจัดการผมจนสลบเหมือดแบบนี้คงไม่ไหว
“เมื่อก่อนพี่หายไปหลังจากที่ให้เค้กแล้วก็ร้องเพลงให้น้องฟัง”
“ฮะ”
“ครั้งนี้พี่กลับมาพร้อมเค้กแล้วก็ร้องเพลงให้น้องฟังเหมือนกัน”
“...”
“พี่จะไม่หายไปไหนขอให้น้องเชื่อใจ ว่าพี่รักอ้วนน้อยมาก มากที่สุด”
“น้องก็รักพี่เออฮะ”
“ขี้แยว่ะ” พี่เอิร์ธจูบแผ่วเบาที่เปลือกตาผมแล้วปาดน้ำตาออกให้อย่างอ่อนโยน
“แม้วันนี้ไม่มีเธอใกล้ๆ
แต่ก็รู้ว่าใจเรานั้นไม่เคยจะห่างกัน
ใครกี่คนไม่เคยคิดผูกพัน
เพราะใจ... ฉัน มีแต่เธอเพียงเท่านี้”
ผมอมยิ้มเขินแล้วซุกหน้าแนบกับแผ่นอกกว้างพร้อมกับกอดเอวหนาแน่นขึ้น พี่เอิร์ธนั่งพิงหัวเตียงโอบร่างผมไว้แล้วดีดกีตาร์โปร่งร้องเพลงไม่เคยจะห่างกันของวง sqweez animal ให้ผมฟัง
“ด้วยภาระและทางที่เราต้องเดิน
แต่ว่าฉันไม่เคยเพลิดเพลินคิดมองใคร
อาจจะเผลอก็เพียงแค่สายตา
เพราะหัวใจฉันรู้ว่ามีเธอในใจเท่านั้น”
เสียงทุ้มไม่ได้ร้องเพลงเพราะมากขนาดจะเป็นนักร้อง แต่ก็ฟังเพลินจนผมต้องร้องคลอไปกับเขาเบาๆ บางทีก็แหงนหน้ามองเขาตอนร้องเพลง พี่เอิร์ธเรียกได้ว่าเป็นคนที่พร้อมทุกอย่างทั้งหน้าตาที่หล่อเหลาจนใครๆต้องเหลียวมอง การศึกษาก็สูงการงานก็ดี ถ้าใครได้เห็นได้รู้จักเขาก็ต้องชอบเขาเหมือนที่ผมชอบเขาแน่ๆ
“อยู่ตรงนั้นเธอคิดถึงฉันมากเท่าไร…
อยู่ตรงนี้เธอรู้ไว้เลยว่าคิดถึงเธอจนล้นหัวใจ
ได้โปรดเธอจงมั่นใจ
ว่าฉันคนนี้รักเพียงแต่เธอ
อยู่ตรงนั้นเธอเองจะเหงาซักเท่าไร...
อยู่ตรงนี้ยิ่งเหงาเท่าไรก็ยิ่งรู้ว่าฉันยิ่งรักเธอ
ต่อให้เนิ่นนานที่เราไม่เจอะเจอ
ทุกนาทีหัวใจเรานั้นไม่เคยจะห่างกัน”
ผมก็ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง แต่เขาทำให้ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนที่โชคดีคนหนึ่ง ขอบคุณที่เมื่อก่อนเขาเป็นยังไงตอนนี้เขาก็ยังมั่นคงกับผมเหมือนเดิมและแม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันทุกวัน ไม่ได้เจอกันบ่อยๆเหมือนคู่รักคนอื่นเขา แต่ผมมั่นใจว่าหัวใจเราจะไม่ห่างกันเหมือนร่างกายแน่นอน >///<
[THE END]
-----------------------------------
จบแล้วววววว เฮ้!! >O<
ขอบคุณที่ทุกคนเข้ามาอ่านมากๆนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์
ขอบคุณที่ซับพอร์ต ขอบคุณที่รออัพ ขอบคุณที่ทวง ขอบคุณๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทุกอย่าง
รอตอนพิเศษน้า อย่าเพิ่งทิ้งกัลลลล
++++++
ส่วนเรื่องทำเล่มก็คิดว่าจะทำนะคะ กำลังรีไรต์และพิมพ์ตอนพิเศษอยู่
ถ้าทันยังไงประมาณปลายเดือนกุมภาหรือต้นมีนาจะมาบอกกล่าว
แต่ถ้าปลายเดือนกุมภาหายจ้อยก็รอหลังกรกฎานู่นเลยเพราะช่วงกลางปีเฟอร์ต้องสอบทำงาน ฮือๆๆ
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักกกกกกก :กอด1:
จบไปซะแล้ว ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
รอตอนพิเศษต่อไปปป เย่
-
กรี้ดด ตกใจ จบแบบไม่ทันตั้งตัว
-
:-[ พี่เออทำเซอร์ไพรส์น่ารักมากๆๆๆ จบซะแล้ว ..
-
น่ารักที่สุดพี่เออกับน้องเล็ก ไม่น่าจบเร็วเลย :mew1:
รอตอนพิเศษนะคะ :pig4: :3123:
-
จบแล้วเหรออออ
:pig4:
:กอด1:
-
น่ารักมากเลยยยยยย จบสะแล้ว
-
พี่เออชอบแกล้งแหย่น้องตลอดดด ตั้งแต่ต้นจนจบเรื่องเลยทีเดียว
น้องก็น่ารักตลอดดดด คึคึ
-
อบอุ่นมากๆเลย
-
โอ๊ยๆๆๆๆ อิพี่เออทำให้ลุ้นตลอดๆ น่ารักมุ้งมิ้งมากอ่ะ :mew5:
น้องเล็กก็ยังน่าฟัดเหมือนเดิมเลย มิน่าพี่เออถึงหลง.....มาก :hao7:
-
จบแบบไม่บอกไม่กล่าวเยยย หัวใจเค้าจะวาย น้ำตาจะไหล หวานหยดน้ำตาลเรียกพี่ยันตอนจบ อ่านไปยิ้มไปปากจะถึงหู แต่จบแล้วๆๆๆๆ คิดถึงพี่เออน้องเล็กนะ รออ่านตอนพิเศษนะคะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆเรื่องนี้นะคะ :L2: :กอด1: :pig4:
-
พี่เออน้องเล็กคู่รักต่างวัยแสนน่ารัก
ขอบคุณคนแต่ง เรื่องนี้ดีงาม ไม่มีมือที่3 รักฝังใจ อิอิ
จะตามไปอุดหนุนรวมเล่มนะ
ขอให้มีสเป after 5 years นะค่ะ อยากรู้ว่าอ้วนน้อยเวลาโตเป็นไง
-
:z3: :z3: :z3: จบแล้วอ่าาาาาาา รักเรื่องนี้ ชอบบบบบบบบบบบบบ สู้ๆค่ะ รอตอนพิเศษ แวะมาต่อบ่อยๆนะคะ plzzzzzz
-
:katai1: ฟินก็สุดจะฟินแต่จบแล้วจริงๆเหรอ ไม่อยากให้จบเลยค่ะ. รอตอนพิเศษนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะสำหรับนิยายดีๆน่ารักๆอบอุ่นหัวใจเรื่องนี้
:L2: อยากอ่านพาร์ทของอ้วนน้อยอีก เอ็นดู๊เอ็นดูหมูน้อย
-
พี่เออน่ารัก แอบจองน้องด้วย 555
อ้วนน้อยน่าฟัดจริงๆ แหละ เข้าใจอารมณ์หื่นของพี่เออเลย อิอิ
-
:mew3:จบแล้ว รักเริ่องนี้จัง. น้ำตารอยยิ้ม มีครบ ขอบคุณคนแต่งแล้วจะฟังข่าวสารจากคนแต่งน่ะ
-
จบแล้วหรอ ใจหายเหมือนกันนะเนี่ย
ติดตามพี่เออกับน้องเล็กมาตั้งนาน
ผูกพันกันเหมือนน้องเหมือนนุ่ง :hao5: :mew6:
#ขอตอนพิเศษด้วยนะค๊า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้วววว รักน้องเล็กมากกก พี่เออต้องดูแลน้องเล็กดีๆนะ ขอบคุณคนเขียนมากค่ะสำหรับนิยายน่ารักสนุกๆแบบนี้
-
หง่า พี่เออกับอ้วนน้อยจบซะแล้วคิดถึงแย่เลย ขอตอนพิเศษน่ารักๆอีกนะคะ
-
พี่เออเซอร์ไพรส์น้องเล็กน่ารักอ่ะ
-
โอย จะร้องไห้อ่ะ ทำไมจบไวขนาดนี้
คงคิดถึงน้องเล็กกับพี่เออแย่ เห้อออ
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆ สนุกมากเรื่องนี้นะคะ
น้องเออน่ารักมากๆ อยากฟัดมากเลย
จบซะแล้ว ช่วงนี้นิยายยิ่งมีให้อ่านน้อยๆอยู่
สู้ๆนะคะ เขียนเรื่องน่ารักๆแบบนี้มาอีกนะ
:กอด1:
-
ฟินจิกหมอนตายเลย อิพี่เออทำหวานเว่อร์วังมาก รอตอนพิเศษนะ ไม่อยากให้จบเลย คิดถึงน้องเล็ก
-
:-[
-
ขอบคุณนะค๊าบบบบ
จะรอตอนพิเศษนะค๊าบบบบ
-
ขอบคุณค่ะ เรื่องสนุกมาก :m1:
-
น่ารักมากก จบซะแล้ว ขอบคุณมากนะคะ
อยากอ่านตอนพิเศษด้วยย เลิฟๆ
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ :o8: :o8:
ขอบคุณนะคะ
-
สนุกมากเรื่องนี้
ชอบเวลาเรียกกันมากมันมุ้งมิ้งมากเลย
+1 ให้จ้า
-
สนุกมาก
-
เพิ่งมาอ่าน และอ่านอวดเดียวจบ สนุกมากๆ รักพี่เออกะน้องอ้วนมาก คือชอบที่พี่เออรอมานานมาก และน้องอ้วนก็ไม่เคยลืม มันเป็นอะไรที่น่ารัก น่ารักมากกกกกกกก อยากฟัดน้องอ้วนตามพี่เออเลยงับ
-
มุ้งมิ้ง น่ารักมากค้า
-
:pig4: :กอด1: :katai5: กินเด็ก แล้วอายุยืน :hao6: :hao6:
-
จริงๆเรากดเฟบเรื่องนี้ไว้ในบุ๊กมาร์กมานานมากแล้ว แต่เพิ่งมีโอกาสได้มาอ่านตอนเห็นว่าชื่อกระทู้เขียนว่าตอนจบแล้วค่ะ คือเอาจริงๆ เรื่องนี้ต่างกับที่เราคิดไว้ตอนแรกมากกกกกกกก ความต่างอย่างแรกคือเราเดาจากชื่อเรื่อง เรื่องนี้น่าจะกินเด็ก ก็กินเด็กจริงๆ แต่... ไม่คิดว่านายเอกจะเป็นเด็กอนุบาลค่ะ! นี่ถึงกับอุทานในใจ คุณพระ! พระเอกมันจะงาบเด็กอนุบาลค่ะคุณ คืออะไรรรร ดีนะคะที่อ่านต่อไปแล้วพี่เออไม่งาบน้องแต่แรก คงเพราะตอนนั้นพี่เออน่าจะแค่เอ็นดูแบบน้องชายด้วยมั้งคะ คือพี่พูดตลอดว่าพี่ไม่ชอบเด็ก พี่ไม่เอ็นดู ขนาดมีลูกพี่ลูกน้องพี่ยังไม่สนิทเลย แต่เราว่าความต่างมันคือช่วงนั้นพี่ต้องไปส่งคุณแม่ทุกวัน แล้วแบบน้องโคตรน่ารักกก ดูดิ ยิ่รู้จักยิ่งน่ารักอ่ะค่ะ มีมาแบ่งขนมออะไร อ่อยรึเปล่าเนี่ยยย เจอน้องเล็กทุกวันพี่เลยค่อยๆผูกพันด้วยมั้งคะ กับญาตินั่นคือไม่ได้เจอกันทุกวันไง 555555 อันนี้เราเดาอ่ะค่ะ เราก็ไม่รู้ แต่จะคือความผูกพันหรือความหมั่นไส้ หรือเด็กมันกวนตีน เราว่าสุดท้ายมันก็คงเป็นพรหมลิขิตที่ทำให้พี่เออได้มาเจอมาหลงน้องแหละค่ะ ใครจะคิด เสือผู้หญิงมาหลังเด็กอนุบาลค่ะคุณ เข้าใจฟีลคุณแม่นะคะ เป็นเรา เราก็ช็อกค่ะ นี่เราว่าคุณแม่ยังมีสติมากนะคะที่ไม่เผลอฟาดลูกชายสลบ 5555555 พอถึงตอนนี้เราสงสารน้องมากอ่ะค่ะ สงสารพี่เออด้วย แต่คุณแม่ทำถูกแล้วเหมือนกันค่ะ เฮ้ออออ ทุกคนเจ็บปวดแต่มันก็เป็นเรื่องที่ควรทำอ่ะค่ะ เอาจริงๆนะ ถ้าพี่เออไม่แยกจากน้องตั้งแต่ตอนนั้น โตมาด้วยกัน ดูแลน้องตลอดแบบนั้น น้องอาจมองพี่เป็นพี่ชายไปนะคะ เพราะฉะนั้นแบบนี้ดีแล้วว อิอิ พอมาเจอกันอีกทีนี้แบบ โอ๊ยยยย น้องเล็กแบบว่าใจอ่อนตลอดดด คือพื้นฐานน้องเป็นคนใจดีด้วยอ่ะ พอพี่เค้ากลับมาหาบอกว่าไปติดคุกมา(?)มันก็ช่วยไม่ได้อ่ะเนอะ เป็นเหตุสุวิสัยจริงๆ ก๊ากกกกกกก เฮ้ย ไม่ เอาจริงๆ เราคิดว่าน้องเล็กรอพี่เออมาตลอดแหละค่ะ ถึงจะเสียใจมากแค่ไหนที่ตอนนั้นหายไป ใจนึงก็อยากจะลืม อยากจะเกลียด แต่จริงๆน้องก็คงแค่คิดถึงมาก ก็เหมือนพี่ชายที่คอยดูแลเวลาไม่มีใคร คอยเล่นด้วย ทำให้ร้สึกปลอดภัย อบอุ่นเวลาอยู่ด้วย จู่ๆมาหายไปน้องก็คงใจหาย หลังจากนั้นก็โกรธ เสียใจ แต่ลึกๆน้องไม่มีทางโกรธพี่เออได้หรอกค่ะ เราคิดว่างั้นนะ เราว่าน้องแค่รู้สึกไม่ปลอดภัย เหมือนขาดที่พึ่งไปอ่ะค่ะ พอพี่เค้ากลับมาถึงได้ไม่รู้สึกโกรธ มีแต่ดีใจด้วยซ้ำ เฮ้อออออออ ตอนอ่านฉากเค้าเจอกันนี่เราแบบ... โว้ยยยยย พี่เอออิสแบ็ก!!! 55555555555 ถึงพี่แกจะกลับมาพร้อมฉากชกต่อยทำให้น้องตกใจก็ตาม=_=;; แต่เราก็ดีใจอ่ะ ชอบที่น้องแบบเก็บความทรงจำดีๆไว้อยู่อ่ะ นี่แอบเอามาเปิดดูทุกวันเลยสิสมัยก่อน งื้ออออ เอาจริงๆนะคะ อยากได้ตอนพิเศษพี่เออมาอ่านไดอารี่ที่น้องเขียนด่าตัวเอง โอ๊ยยยยยยยยยย อยากรู้พี่จะทำหน้ายังไง จงรู้สึกผิดซะ! 5555555 แต่ดีแล้วค่ะที่น้องไม่เกลียดพี่เออมากไป เราสงสารอ่ะ พี่เออตอนแยกจากน้องก็น่าสงสารมากเหอออะ แลวดู ยังต้องมาตามส่องชีวิตน้อง พอน้องเศร้าก็ได้แต่อดทน เข้าไปปลอบก็ไม่ได้ ฮืออออ พี่เออออออ :m15: แล้วพอน้องเลือกแซคเราแบบ.... พี่เออ!!!!!!!!!!!!!! พี่มาช้าไปปปป เพื่อนสนิทงาบน้องไปแล้วววว ดีนะคะที่เราคิดผิด น้องยังไม่มีใคร คึคึ พี่เออตอนแรกๆนี่หน้าด้านมากอ่ะค่ะในความรู้สึกเรา น้องโคตรไม่ต้อนรับยังเข้าหาตลอด แต่ถ้าพี่เออไม่หน้าด้านน้องก็คงกลับไปเสียใจอีกรอบ ขอพูดอีกครั้งค่ะ เค้าเกิดมาเป็นคู่กันจริงจริงงงงง ตอนพี่เออตามตื๊อนี่เรา คือเราไม่รู้ว่าแกเป็นผู้ชายตลก เป็นผู้ชายหื่น เป็นผู้ชายเย็นชา เป็นผู้ชายโหดหรือแกเป็นคนแบบไหนกันแน่อ่ะค่ะ คือแบบลากถูน้องจังเลย จริงๆเป็นพวกชอบใช้กำลังใช่ป่ะ? งื้ออ แต่หลังๆพี่ก็ทะนุถนอมน้องดีค่ะ ให้อภัย พอน้องยอมเป็นแฟนด้วยนี่เราแทบปิดซอยเลี้ยงโต๊ะจีนเลยค่ะ ดีใจจจ พี่เออจะได้มีความสุขข น้องเล็กจะได้มีความสุขขข ตอนพี่เออจับน้องกินนี่เรา.... :a5: ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีวันนี้จริงๆค่ะ นึหว่าพี่เออจะไม่ได้กินน้องเล็กไปทั้งชีวิต 55555555555555 แล้วเราก็ดีใจที่ครอบครัวทั้งคู่รับได้ เฮ้อออ เค้าจะได้รักกันได้อย่าเปิดเผย ถึงพี่เออมันจะเปิดเผยมาตลอดก็ตาม... จริงๆพูดถึงนิสัยแต่ละคน เราไม่ชอบแซคเลยอ่ะค่ะ ไม่รู้อ่ะ คือแบบ... เราอ่านถึงแซคตอนจับน้องจูยนี่เราแบบ หน้าอย่างนี้เลย... o18 คือแบบ... คืออะไรแก แล้วหลังจากนั้นเหมือนจะมีบรรยายว่าแซคชอบฝน เรายิ่ง... คือไรรรร เอ็งหวั่นไหวอะไรรร ไอ้บ้า ต่อให้เพื่อล้อ เพื่อนทุกคนเข้าใจว่าแกเป็นแฟนน้องแต่แกก็น่าจะรู้ใจตัวเองป่ะเฮ้ย แล้วยิ่งพี่เออเรียกแซคกบฏนี่เราคือเข้าข้างพี่เออ เกลียดแซคทันที 55555555555 บอกเลยว่าลำเอียงมาก รู้แหละว่าแซคจูบแล้วน้องรู้ใจตัวเองว่ารับที่จูบกับพี่เออได้แค่คนเดียว แต่เราก็ยัง... เออ เราว่าเราอคติอ่ะค่ะ เราเสียใจจจ ผู้ชายอีกคนที่เจอที่ตลาดด้วย คือเช็ดปากให้นี่เรา... เอ็งรู้จักเค้าป่ะ!!! ญาติก็ไม่ใช่ป่ะเฮ้ยยย เอ็งไปยุ่งอะไรกับเค้าาาาา ขำสุดนี่สโนว์บอลพร้อมเบอร์โทรที่ถูกพี่เออโยนทิ้งทันที ป่านนี้แกจะยังรอโทรศัพท์จากน้องอยู่ไหมหนอ... ฮาาาา ไม่ใช่ปีหน้าโรงเรียนน้องจัดงานแกก็ยังจะมาอีกนะ คือเค้าไม่โทรหาก็ควรรู้ตัวค่าาา :hao7: ทางด้านพี่เออ พี่เออนี่ป็อปปูล่ามากในหมู่เพื่อนนะคะ ดูเพื่อนทุกคนรักอ่ะ งื้ออออ แต่ทั้งรักทั้งแกล้ง เราอยากอ่านพี่แพงกับพี่ต๊ะะะะ(ชื่อนี้รึเปล่านะคะ? แหะๆ) ความจริงถ้าเราตัดอคติต่อแซคออกไปเราว่าน้องเล็กกับพี่เออนี่โชคดีมากๆที่รอบข้างมีแต่คนที่รักเรา เป็นห่วงเรานะคะ คอยเตือนตอนกำลังจะพลาด สนับสนุนอนาคตให้ งื้อออออ เราเหมือนเม้นข้ามๆอ่ะ เราขอเขียนตามที่นึกออกนะคะ ลำดับมันคงไม่เรียง แฮ่ เราขำตอนน้องต้องเอาอสุจิไปแสดง คือน้องค้าาาาา ไม่รู้ทรมานพี่เออหรือทำให้พี่เออได้กำไรเล็กๆน้อยๆมีความสุขนะคะ คือสุดท้ายพี่เออก็ต้องพึ่งแม่นางทั้งห้าอยู่ดี ก๊ากกกกก พูดถึงตอนหลังจากเป็นแฟนกันแล้วอีกนิด คือน้องเป็นเด็กขี้หวงมาก ถึงเป็นเราเราก็คิดเหอะ แต่เราชอบนะคะ คือน้องหวงน่ารักอ่ะเราว่า ตอนงอนก็น่ารัก สรุปเราหลงน้องเล็กตามพี่เออแล้วป่ะเนี่ยยยย ข้ามไปตอนจบ งื้ออออออ เราอยากให้เค้าอยู่ด้วยกันนน แต่ความจริงก็คือน้องยังไม่จบม.ปลายเลยค่ะ ถูกแล้วแหละ พี่เออจะดับอนาคตน้องลากน้องไปอยู่ด้วยไม่ได้นะคะ รอน้องเรียนจบ พี่งานการมั่นคงมากแล้ว ไม่ต้องกังวลเรื่องเงินพี่ก็ลาออกมาเปิดร้านอาหารให้น้องนะคะ แล้วพี่ก็เป็นผู้จัดการพ่วงเด็กเสิร์ฟไป ได้อยู่กับน้องทุกวัน ทั้งวัน โอ๊ยยยย สุขกว่านี้ไม่มีอีกแล้วค่าาา ตอนวันเกิดน้องเล็กก็น่าร้ากกกกกกก คือเราชอบบบบ แบบว่าชอบเอากล่องมาใส่โผมแล้วให้น้องจับ 55555555 รางวัลแหวนนี่รางวัลที่หนึ่งไง มันเลยออกยากหน่อย ยังดีที่น้องหาเจออ่ะค่ะพี่เออ เป็นตอนจบที่เรามีความสุขอ่ะค่ะ เฮ้ออออออ เรารอตอนพิเศษนะค้าาา อยากอ่านหลายตอนนน รอเล่มด้วยยย ขอบคุณที่อุตส่าห์เขียนมาให้อ่านนะค้าาาา :L2:
-
:3123: :กอด1: :pig4:
-
บอกคำเดียวว่า"ชอบ" :กอด1:
-
:กอด1: น่ารักดีค่ะ จบได้หวานมาก
-
ยิงยาวยันจบเลย น้องน่ารักมากเลย พี่เออขี้แกล้ง ต้องให้น้องจัดการให้เข็ด
-
รอขายเล่มอยู่นะคะ อยากได้น้องเล็กพี่เออมาครอบครอง งือๆ
-
:pig4: :pig4:Wowเป็นนิยายที่น่ารักมาเลยอ่ะ
พี่เอิร์ธ กับ อเล็กซ์ น่ารักมากอ่านไปยิ้มไป
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆนะคับ
#เราอ่านผลงานของคุณครบแล้ว....รีบแต่งเรื่องใหม่มาอีกนะคับ
:pig2: :pig2:
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะ
-
แวะมาให้กำลังใจจจชอบไอ้อ้วนตอนเด็กมากกน่ารักกก :L2:
-
กรี๊ดดดดด จบแล้ว สนุกมากอ่ะ น่ารักกก
-
เขินพี่เออน้องอ้วนหนักมากกก :hao7:
-
น่ารักมากกกกกก ซึ้งอ่ะ
ไม่คิดเลยยยยยย ว่าพี่เออจะมาถึงจุดนี้ได้
น่ารักสุด :กอด1:
-
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
ชอบ้เรื่องนี้ เข้าใจคุณแม่ของเออนะ ว่าทำไมต้องเเยกออกจากกัน พอได้เจอกันอีก พี่เออก็ไม่ปล่อยโอกาสไปเลยย จะปล่อยได้ไงหละเนอะน้องน่าขย่ำขนาดนี้ ^^
-
ยิ้มแก้มจะแตกกับบทส่งท้าย >\\\\\<
จะมีใครรักมั่นคงอย่างพี่เออบ้างมั๊ยเนี่ย
จองไว้ตั้งแต่อนุบาล จนตอนนี้ออกเรือนได้แล้ว
ถ้าไม่รักพี่เออก็ไม่รู้ว่าจะรักใครแล้วเนาะน้องเล็ก
ขอให้รักกันไปนานๆๆๆเลยนะคะทั้งสองคน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
พี่เออ น้องเล็ก โอ๊ยน่าร๊ากกกกกกกกกกกกก :-[ :-[ :-[
-
สนุกมากกกกกก น้องเล็กน่ารักสุดๆๆ
พี่เออก็รักจริงแอบรักน้องตั้งแต่น้องเด็ก ดีนะที่ไม่ทิ้งน้อง
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
คิดถึงจึงแวะมาจ้า รอเล่มน้า
-
o13
-
วาเลนไทน์ ที่จะถึงจะมีอารายมาเซอร์ไพรส์ ตอนพิเศษไหมคับบบบคุณคนเขียนนนนนน
#คิดถึงตัวละครในเรื่องอยากอ่านอีกคับบบ
#รอเล่มนะคับบ :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่เออ กะ น้องเล็ก น่ารักมากอะ
-
น่ารักมากๆๆๆ
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกก :mew1:
ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆอย่างนี้น่ะคะ
เป็นเรื่องที่ทำให้ต้องสมัครสมาชิกเลยยยย5555
เป็นกำลังใจใหเน่ะค่าาา
-
Special Valentine
ผมเขียนคำตอบสุดท้ายลงไปในกระดาษคำตอบแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ๆ ผ่านมาหนึ่งชั่วโมงผมทำโจทย์ไปได้สองข้อ เหลืออีกสามข้อกับเวลาหนึ่งชั่วโมง กะจะรีบสอบรีบออกไปหาของขวัญให้พี่เอิร์ธ ไม่ใช่แค่วันวาเลนไทน์นะครับ
...วันเกิดพี่เอิร์ธด้วย!
แต่ทำไมอาทิตย์นี้ถึงมีสอบท้ายบทติดกันหลายวิชาเลยอ่ะ ฮือๆๆ T^T สิ่งที่ผมแพลนไว้คือผมกะจะทำ Explode Box ที่เคยเห็นในอินเตอร์เน็ต มันดูเป็นกล่องของขวัญทั่วๆไปแต่พอเปิดฝากล่องด้านบนออกแล้วทั้งสี่ด้านของกล่องมันจะบานออกแล้วก็มีลูกเล่นมากมายให้เราได้ใส่รูปและเขียนความในใจด้วย
“เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง”
อ้ากกกก >O< เอาแต่นั่งเพลนเรื่องของขวัญพี่เอิร์ธจนผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมงแล้วววว
.
.
.
“เป็นไงบ้างทุกคน ทำได้กันป่าว”
“เฉยๆ”
“T^T” ทุกคนทำหน้าเหมือนมันไม่ยากเลย มีแต่ผมที่จิตใจห่อเหี่ยวอยู่คนเดียวเพราะว่าทำข้อสอบข้อสุดท้ายไม่ทัน เนี่ยแหละน้าที่พี่พราวเคยบอกการมีแฟนจะทำให้เราเสียการเรียนได้ถ้าเราแยกแยะไม่ได้และวางแพลนไม่ถูก แต่ก็เอาเถอะ ขอพลาดครั้งนี้ครั้งเดียวแล้วกัน
“เล็กทำข้อสุดท้ายไม่ทัน”
“ข้อสุดท้ายง่ายสุด”
“ใช่ๆ” น้ำฝนพยักหน้าเห็นด้วยกับแซ็ค
“เล็กไม่ได้อ่านโจทย์ด้วยซ้ำ”
“ซะงั้น ข้อสุดท้ายง่ายสุดแล้ว ทำห้านาทีเสร็จ”
“จริงเหรอ ข้อสี่เล็กไม่ได้ใช้ไม้บรรทัดขีดเส้นเศษส่วนเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้อาจารย์จะหักขนาดหรือเปล่า”
“เล็ก แซ็คเคยบอกแล้วนะเว้ยว่าไม่ต้องใช้ มันเสียเวลา อาจารย์ไม่หักขนาดเรื่องที่ขีดเส้นเศษส่วนตรงไม่ตรงหรอก”
“ขอโทษษษษ ก็มันติดนิสัยอ่ะ”
“พอๆ อ่านที่จะสอบวิชาต่อไปเลยดีกว่า”
รู้สึกวิงเวียนศีรษะคล้ายจะเป็นควายเลย T_T น้ำฝนน่ะชอบทำข้อสุดท้ายมาก่อน ข้อไหนทำไม่ได้ก็จะเว้นๆไว้ ทำให้ทำข้อสอบเสร็จไวและได้คะแนนจากข้อง่ายๆซะเยอะ แต่ผมต้องคิดให้ออกเรียงตามข้อหนึ่งข้อสองไปเลยไม่งั้นคาใจแล้วก็ต้องเขียนเป็นระเบียบด้วย แบบขีดเส้นใต้ใช้ปากกาแดง เขียนเรียงกันสวยงามอะไรงี้เลยทำให้เสียเวลา ถ้าคิดเร็วก็ไม่มีปัญหาหรอกแต่ผมมัน...
“โอ๊ยยยยยยยย ฉันล่ะเซ็ง หลังสอบยังต้องมาไล่ส่งสมุดแบบฝึกหัดอีก”
“พวกชอบดองก็จะเป็นอย่างนี้ เที่ยวจนไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำการบ้าน” แซ็คพูดเสียงเรียบ
“เออ รู้ว่ามีการบ้านเว้ย แต่ถ้าไม่มีอารมณ์ก็อด!”
“อาจารย์เขาคงง้ออ่ะเนาะ เอา ร ไปกินดิ”
“ไอ้แซ็คคคคคคคคคคคคคคค!!!!”
“เอ้ออออ ใจเย็นก่อนนะทั้งสองคน T^T”
“นี่มันห้องสมุดนะ รบกวนเล็กอ่านหนังสือ ไปไกลๆเลย”
“ย่ะ เชิญเสพสุขกับเมียหลวงไปเลย เชอะ”
“เธอนี่มัน...”
น้ำฝนสะบัดหน้าไปนั่งโต๊ะกับกลุ่มเพื่อนผู้หญิงอีกของเขาโต๊ะหนึ่ง พออยู่กับแซ็ค น้ำฝนก็บอกว่าผมเป็นเมียหลวง พออยู่กับพี่เอิร์ธ พี่เคธี่ก็บอกว่าผมเป็นเมียน้อย (._. )
วันวาเลนไทน์ปีนี้ตรงกับวันอาทิตย์เพราะฉะนั้นวันศุกร์เลยมีงานที่โรงเรียน ทุกอย่างถูกจัดให้เป็นสีชมพูและตอนเช้าประตูหน้าโรงเรียนมีวงดนตรีของรุ่นพี่มาเล่นเพลงหวานๆต้อนรับกันตั้งแต่เช้า สาวๆนี่ยืนกรี๊ดกันตรึม
“โอ๊ยยยยย วันนี้มันช่างสดใสซะจริงๆ >O<”
ปกติผมเห็นน้ำฝนทำหน้าห่อเหี่ยวที่ต้องมาเรียนทุกเช้าเลย แต่วันนี้มันให้ความรู้สึกสดชื่นสดใสจริงๆครับ ผมไปยืนร้องเพลงคลอไปกับน้ำฝนอยู่หน้าสเตจ
ฟังไปฟังมาหน้าพี่เอิร์ธลอยเข้ามาในหัวด้วย >///< ไม่ว่าจะฟังเพลงอะไร จะเพลงรักหรือเพลงอกหักก็โยงไปหาคนตัวโตได้ตลอดอ่ะ โดยเฉพาะเพลงที่เนื้อร้องประมาณว่าแฟนอยู่ไกลแล้วคิดถึงอะไรงี้นะ น้ำตาผมแทบไหลออกมาตรงนั้นเลย
“ไอ้เหมียวๆ ฉันว่าพี่นักร้องเขามองนายบ่อยเกินไปแล้วนะ”
“หืมมม?”
“เอ๊ะ หรือเขามองฉัน ><”
ป๊อก
“น้อยๆหน่อย”
“ดีดหน้าผากทำไมวะ แดงมั้ยไอ้เหมียว ดูให้หน่อย”
แซ็คดีดหน้าผากน้ำฝน หึงเขาก็บอกไปเห้ออออ ทำนิ่งไปได้ ไม่เหมือนพี่เอิร์ธเลย รายนั้นนะนอกจากจะโพลงออกมาตรงๆแล้วยังจะไปหาเรื่องเขาด้วยซ้ำ เอ่อ นี่คิดถึงเขาอีกแล้วใช่มั้ยครับ T^T
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผมละสายตาจากเพื่อนทั้งสองคนไปมองตรงหน้า พี่นักร้องที่ตอนนี้เปลี่ยนมาร้องเพลงจะบอกเธอว่ารัก ผมจะฟินหนักมากถ้าพี่เขาไม่ได้ถือช่อดอกไม้แล้วเดินตรงมาทางนี้...
“อ๊ายยยย ดอกไม้ของฉันๆๆ”
“ยัยน้ำเน่า”
“น้ำฝนย่ะ!”
“เล็กไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ผมบอก เพราะเมื่อกี้ผมสบตากับพี่เขาตรงๆแล้วเห็นว่าเขาจ้องมาที่ผมจริงๆ
“อยู่ดูฉันรับช่อดอกไม้ก่อนสิยะ อะไรแบบนี้ฉันหาไม่ได้จากแฟน”
น้ำฝนแขวะแซ็คที่มาโรงเรียนตัวเปล่า ไม่ได้มีช่อดอกไม้อะไรมาให้เลย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่นักร้องเดินมาหยุดยืนพวกผม นักเรียนคนอื่นๆก็ยิ่งกรี๊ดไปอีก หลายคนก็หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปหรืออัดวิดิโอไว้ คาดว่ามันจะถูกแชร์ลงเพจโรงเรียนอย่างแน่นอน
‘เริ่มมาก็แสนนาน ครั้งที่เราได้เจอ ก็มีแต่วันที่สวยงาม เมื่อมีเธออยู่ในหัวใจ ไม่เคยให้ใครรู้รักที่มีให้... แต่เชื่อเถอะเธอทั้งหัวใจ หมดทั้งข้างในให้เธอ และต่อจากวันนี้ จากนาทีนี้ oh ไม่อยากจะเก็บแล้ว oh baby ให้เธอได้รู้~~~’
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ขอบคุณค... เอ่อ”
“เพล้งงงงงง” เสียงนี้แซ็คส่งเสียงเป็นซาวด์ประกอบให้น้ำฝนหลังจากที่เธอยื่นมือจะไปรับดอกไม้แต่ว่าพี่เขาดันยื่นเลยมาให้ผมพร้อมกับร้องท่อนฮุกของเพลง
‘จะบอกเธอรัก... หมดไปทั้งหัวใจ เธอได้ยินไหม หยุดมันไม่ไหวตั้งแต่แรกเจอ อ่อนแอทุกครั้งแค่เพียงได้เห็นแววตาของเธอ oh baby oh baby แค่เพียงต้องการให้เธอได้รู้~~’
ผมพยายามจะส่ายหน้าปฏิเสธแต่เขาก็ไม่ยอมถอยไป พอเห็นผมทำหน้าลำบากใจหนักเข้าเขาเลยปิดไมโครโฟนแล้วปล่อยให้เพียงแค่ดนตรีเล่นไปเรื่อยๆก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างหูผม
“นี่ดอกไม้ไม่ใช่หัวใจ น้องรับไปก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องรับรักพี่ เคนะ?”
พอเขาผละออกไปหลังจากที่ผมยอมรับดอกไม้เสียงกรี๊ดก็ดังมาอีกระลอก รู้สึกร้อนไปทั้งหน้าจนอยากจะมุดลงไปในอะไรสักอย่างที่ไม่ต้องเห็นอะไรอ่ะ ฮืออออ มุดเข้าไปในผมเปียของน้ำฝนได้มั้ย อยู่ใกล้สุดเลย TOT
เรื่องของผมเป็นกล่าว(หรือนินทานั่นแหละ)ไปทั้งโรงเรียน พี่เขาคงเข้าใจดีว่าผมไม่ได้จะรับรักเขาก็เลยไม่ได้มาวอแวอะไรอีก พี่เขาเป็นผู้ชายที่ฮอตที่สุดคนนึงของโรงเรียนเลยก็ว่าได้ เรียนก็ดีกิจกรรมก็เด่นนิสัยก็ไม่เลว แต่ทุกอย่างมันผิดจังหวะ ตอนนี้ผมมีแฟนแล้ว
เหมือนเมื่อตอนที่ผมหกขวบแล้วถูกพี่เอิร์ธทิ้งไปนั่นแหละ ตอนนั้นมันก็ผิดจังหวะเหมือนกัน ผิดทั้งจังหวะแล้วก็ผิดทั้งเวลา แต่ก็ต้องขอบคุณเราทั้งคู่ที่ผ่านมันมาได้ล่ะนะแม้มันจะโคตรทรมานใจก็เถอะ
เลิกเรียนแล้วผมรีบไปหาซื้อของเลย ไอ้ที่ว่าจะทำของแฮนด์เมดให้น่ะพับทิ้งไปเลย เลิกเรียนตอนสี่โมงเย็นแล้วต้องไปรับพี่มันที่สนามบินตอนสี่ทุ่มและหลังจากนั้นพี่มันก็จะขังผมไว้ในห้อง ดังนั้นเวลาไม่กี่ชั่วโมงประดิษฐ์นู่นนั่นนี่ไม่ทันแน่นอน
“เอาอะไรดีน้า”
“นั่นๆๆ น้องเล็ก”
“พี่แพง O_O พี่เคธี่ สวัสดีครับ”
“หาซื้อของวาเลนไทน์เหรอ”
“ครับ”
“แล้วเลือกได้หรือยังล่ะ”
T^T เลือกไม่ได้ เข็มขัด นาฬิกา รองเท้า เนคไท เสื้อ มากมายเกินไปเลือกไม่ถูก พี่แพงบอกไม่ต้องซีเรียส ไม่ว่าผมจะให้อะไรพี่เอิร์ธไปพี่มันก็ชอบหมดแหละ แต่ว่าจะให้ของวันสำคัญทั้งทีก็ต้องน่าประทับใจหน่อยไม่ใช่หรือไง
พวกพี่เขาพาผมไปกินเค้กแล้วปรึกษาหารือเรื่องซื้อของ พี่เคธี่ก็มาส่งพี่แพงซื้อของให้พี่ต๊ะเหมือนกัน แต่ที่พี่แพงคิดไม่ตกคือให้ของพี่ต๊ะมาเกือบจะครบทุกชนิดจนไม่รู้ว่าจะให้อะไรที่มันไม่ซ้ำเดิมดี
“มันจะไปซ้ำเดิมได้ไงวะ มันทำคอลเลคชั่นใหม่มาเรื่อยๆ”
“หมายถึงว่าเนคไทใช่ป้ะ ปีที่แล้วก็ให้ตอนวาเลนไทน์เนี้ยแหละ”
“เข็มขัด?”
“ให้ตอนวันเกิดมัน”
“โชคดีจังที่พี่เอิร์ธเกิดวันวาเลนไทน์พอดี ไม่งั้นต้องปวดหัวกับเรื่องของขวัญเหมือนพี่แพงแน่ๆ” มีหลายวันสำคัญก็ไม่ดีนะครับ วันครบรอบ วันเกิดเรา วันเกิดเขา วันปีใหม่ บลาๆๆ
“นั่นสิ ของขวัญไอ้เอิร์ธก็ยังไม่ได้หาเลย เอาไงดีวะอิเคธี่”
“กูก็คิดๆอยู่”
“คิดว่า?”
“อย่างมันไม่เหมาะกับการเกิดวันวาเลนไทน์เลย น่าจะเกิดวันฮัลโลว์วีนมากกว่า”
จริงๆ >O<
“สัส ฮ่าๆๆ หมายถึงคิดเรื่องของขวัญสิโว้ย”
“อ่าวเหรอ งั้นเอางี้นะ”
“กลิ่นอายความชั่วลอยออกมาเลย =_=”
ตอนที่พี่เคธี่บอก ‘เอางี้นะ’ ผมก็รู้สึกขนลุกซุ่เหมือนกันครับ แล้วประกอบกับรอยยิ้มร้ายๆนั่นแล้วล่ะก็... ทำไมเหมาะที่จะเป็นเพื่อนพี่เอิร์ธแบบนี้นะ T^T
“จะทำไม่ทำยะ”
“ลองบอกมาก่อน”
“กูไม่บอก บอกก็ไม่เซอร์ไพรส์ดิ”
“อ่าวอินี่”
ผมว่ากลิ่นมันแปลกๆแล้ว
“เอาเป็นว่าอยู่กันเฉยๆใช้ชีวิตกันไปตามปกติ อิแพงไปหาของขวัญให้ไอ้ต๊ะ ส่วนหนูนะลูก ไม่ต้องทำอะไรค่ะ เอาผัวพี่ไปกกได้ตามสบาย ทำเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ไป”
“ให้น้องเล็กทำเป็นลืมแล้วพี่เอิร์ธก็จะโวยวายใช่มั้ยฮะ”
“เออๆ แล้วแต่จะคิด”
“อ่าว”
“เออน่า เดี๋ยวคุณพี่จัดการเองค่ะ หึหึหึ” แววตาที่มองมาทางผมมันร้ายจริงๆนะ ผมไม่ได้คิดไปเองอ่ะ ฮืออออ
พี่เคธี่บอกว่าให้ผมรักษาร่างกายเอาไว้กอดได้จูบได้หอมได้แต่พอพี่มันทำท่าจะตะครุบเราก็เบี่ยงหนีทันทีอย่าให้มันยิงลูกโทษได้ T^T คือพูดง่ายๆก็คืออย่ามีอะไรกับพี่เอิร์ธ พี่เขาไม่ได้บอกเหตุผลบอกแค่ว่าวันอาทิตย์นี้ให้ออกมาหาพี่เคธี่ตอนเที่ยงตามโลเคชั่นที่พี่เขาบอกมา เดี๋ยวที่เหลือเขาจัดการเอง
บอกได้คำเดียว... กลัวววววววว~~~~ TOT
RRRRRRRRRRR
“ฮัลโลว ถึงแล้วเหรอฮะ ทำไมเร็วจัง”
พี่เอิร์ธกลับมาบ่อยแล้ว จากที่อาลัยอาวรณ์ร้องไห้จะเป็นจะตายก็เปลี่ยนเป็นเชื่อใจและชาชินกับเรื่องที่เขาต้องบินไปบินมา
“หึหึหึ”
“รอแป๊บนะฮะกำลังเลี้ยวไปเลย สิบนาที”
“หึหึหึ”
“อะไร ทำไมต้องทำเสียงหึหึหึ >O<”
“ทำอะไรอย่าคิดว่าไม่รู้นะ”
“...อะ...ไร”
ทำไมถึงได้ส่งเสียงตะกุกตะกักมีพิรุจออกไปกันเล่าเนี้ยยย ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ครั้งนี้ผมไม่ต้องวนหาที่จอดรถเพราะพี่เอิร์ธออกมารอด้านนอกอยู่แล้ว
“เมื่อกี้พี่บอกว่ารู้อะไร”
“หึหึหึ จอดข้างทางเลย”
ผมมองกระจกมองหลังเมื่อเห็นว่าไม่มีรถก็หักเข้าจอด พี่เอิร์ธเอี้ยวไปมองด้านหลังที่มีกล่องของขวัญและช่อดอกไม้อยู่หลายอัน แต่ดวงตาคมกลับจ้องเขม็งที่ช่อๆหนึ่ง...ของพี่นักร้องนั่นนั่นแหละ
“ไปรับของมันมาทำไม”
“พี่รู้ได้ไงเนี้ย”
“คลิป”
“เย้ยยยยยย”
“แชร์มาในเฟสตัวเองยังไม่รู้อีก”
ไม่ได้เช็คเลยเพราะเอาแต่หาซื้อของให้คนแก่ขี้หึงเนี้ยแหละ
“เห็นถังขยะตรงนั้นมั้ย”
“หะ... เห็น” ผมมองตามปลายนิ้วยาวที่ชี้ออกไปหน้ารถ มีถังขยะห่างออกไปประมาณหนึ่งช่วงรถ
“เอาไปทิ้ง”
“พี่เออ!”
“มีปัญหา?”
ผมก้มมองดอกไม้ที่พี่เอิร์ธยื่นมาให้ ทุกทีเวลามีเรื่องแบบนี้พี่มันจะเป็นคนทำลาย แต่คราวนี้เขาให้ผมจัดการ ผมจะกล้าได้ยังไง
“...”
“เป็นคนรับมาก็ต้องเป็นคนเอาไปทิ้ง เอ้า ชักช้าทำไม ลังเลเหรอ”
“น้องทำไม่ลง”
“ทำไมทำไม่ลง หวั่นไหว ชอบมันไปแล้ว หรือว่า...”
“ไม่ใช่ทั้งนั้นแหละ”
ปัง!
ผมฉวยช่อดอกไม้แล้วเปิดประตูรถลงมาอย่างหัวเสีย แต่พอมาถึงหน้าถังขยะแล้วก็ใจเย็นลงจึงยืนเสียดายอยู่อีกสักพัก ผมไม่ได้ชอบพี่นักร้องเลยแต่ว่าดอกไม้มันสวยมากและมันก็น่าเสียดายจริงๆ ของที่รุ่นน้องหรือรุ่นพี่ให้มาไม่ว่าจะในโอกาสอะไรผมเก็บไว้อย่างดีอยู่แล้ว เพราะไม่อย่างนั้นคนให้คงเสียใจแย่
ปัง!
ผมหันไปมองที่รถเห็นพี่เอิร์ธเปิดประตูลงมาแล้วย้ายไปนั่งที่คนขับ ดวงตาคมภายใต้แว่นตากันแดดสีทึบนั่นคงไม่ได้มองมาที่ผมเลยสักนิด
บรื้น...
“พี่...”
บรื้นนน
“พี่เออ!! OoO”
ผมตาโตเมื่อพี่มันเร่งเครื่องแล้วเปิดไฟเลี้ยวขวาขอทางออกจากข้างถนน ผมปล่อยช่อดอกไม้ร่วงลงพื้นด้วยความตกใจแล้ววิ่งมาหารถทันที
ปังๆๆ
ผมทุบกระจกรถก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่ง
“พี่ทำอะไรอ่ะ!!”
“จะเลื่อนรถไปหา”
ปึก ปึก ปึก
“ไม่ต้องเลย ฮืออออ”
ผมทุบต้นแขนใหญ่ไปด้วยร้องไห้ไปด้วย เมื่อกี้มันทั้งโกรธทั้งตกใจแล้วก็กลัวผสมกันไปหมด พี่เอิร์ธรวบข้อมือผมไว้แล้วบีบแน่นจนขยับไม่ได้
“พี่เจ็บนะ”
“ใจร้าย”
ผมกระชากข้อมือตัวเองออกแล้วกลับไปนั่งพิงเบาะตัวเองตามเดิม น้ำตาเม็ดโตไหล่ออกมาแต่ผมก็ใช้หลังมือปาดออกไปลวกๆ เลื่อนรถไปหาบ้าอะไร พี่มันเปิดไฟเลี้ยวขวาจะออกรถชัดๆ
ตลอดทางผมนั่งเงียบ พี่มันก็เงียบ เดินขึ้นคอนโดก็เดินห่างกัน เข้าลิฟต์ก็อยู่กันคนละมุมอย่างกะคนไม่รู้จักกัน พอเข้าห้องพี่เอิร์ธเปิดประตูให้ผมเข้าไปก่อนผมก็เดินผ่านพี่มันไปเฉยๆ เตรียมกับข้าวให้เขาเสร็จก็อาบน้ำเข้านอนเลย กำลังเคลิ้มๆจะหลับถึงรู้สึกความนุ่มหยุ่นที่ประทับลงมาบนหน้าผากพร้อมกับแรงรัดที่แสนอบอุ่นรอบลำตัว
“ไปไหนๆ” พี่เอิร์ธก้าวยาวๆมายืนกอดอกขวางประตูห้องไว้
“...”
“ตอบบบบบบ”
“อื๊อออออ” ผมร้องเมื่อถูกมือใหญ่บีบแก้ม พี่เอิร์ธทำหน้าหมั่นเขี้ยวก่อนจะยอมปล่อย ผมก็เลยเดินกลับไปนั่งหน้ามุ่ยที่โซฟา กดรีโมทเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆอย่างหงุดหงิด
“อ้วน ไปหาข้าวให้กินหน่อย”
“มีมือก็ไปหากินเองสิ”
“ตอนนี้มีเมีย จะให้เมียหาให้กิน”
“ไม่ต้องมาพูดว่าเมีย!”
“ทำไมวะ เมีย เมีย เมีย เมีย...” ผมยกมือขึ้นมาปิดหูเมื่อพี่เอิร์ธพูดเมียๆๆๆกรอกหูผม พี่เอิร์ธมันไม่ได้หิวจริงหรอก เพิ่งกินข้าวกลางวันไปไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง
“โอยยย หยุดนะ >O<”
“อยากให้หยุดก็ไปทำข้าวให้หน่อยดิ”
“เป็นหมาหรือไงต้องให้หาข้าวหาน้ำให้กินตลอดน่ะห๊ะ!!”
“ว่าพี่เป็นหมาเหรอ”
“ใช่!”
“ฮึ่มมม”
“เจ็บนะ” ผมเบ้หน้าเมื่อมือใหญ่แข็งแรงราวกับคีมเหล็กนั่นบีบขย้ำต้นแขนทั้งสองข้างของผมแล้วกระชากเข้าไปปะทะอกกว้าง
“ดื้อ!”
“ก็พี่กวนก่อนทำไมล่ะ โอ๊ยยย ทำแรงๆอีกเลย ถนัดใช้กำลังอยู่แล้วนี่!”
ผมตะโกนกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ พี่เอิร์ธทำหน้าเหี้ยมแสยะยิ้มชั่วที่มุมปาก มันทำให้ผมขนลุกซู่ไปทั้งร่าง ก่อนที่จะได้ตีกันต่อพี่เอิร์ธบ้ามันก็ยกร่างผมทีเดียวขึ้นไปพาดบ่าพาเดินลิ่วๆไปในห้องนอนทันที
ตุบ!
“พี่เออ อ๊ะ พี่จะทำอะไร”
“ทำแรงๆอย่างที่น้องขอไง”
“ไม่ ไอ้พี่บ้าาาาา~ >O<”
ผมตะเกียกตะกายที่นอนหนีแต่พี่เอิร์ธจับข้อเท้าผมแล้วลากไปอยู่ใต้ร่างเขาเหมือนเดิม ใบหน้าคมซุกไซ้ซอกคอผมอย่างรุนแรง ทั้งรอยดูดรอยกัดเต็มลำคอไปหมด
“อย่านะ พี่เออ อย่า...”
“เด็กดื้อมันต้องเจองี้แหละ”
“เจ็บ อ๊ะ” ผมร้องเมื่อทั้งปากหน้าที่ฝ่ามือใหญ่ทั้งบีบทั้งขย้ำร่างผมอย่างไม่ออมมือ เหมือนโดนฟัดจนน่วมไปทั้งร่าง แรงที่ใช้ผลักเขาออกเริ่มแผ่วลงเรื่อยๆจนหยุดนิ่งปล่อยให้เขาดึงทึ้งเสื้อผ้าผมออกไปอย่างง่ายดาย
“ถ้าพี่ทำอะไรน้องจะโกรธจริงๆ”
“นี่ยังไม่โกรธจริงๆอีกเหรอ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างกวนตีน
“อ๊ะ พี่! อื๊ออออ...”
“ไปรับดอกไม้จากผู้ชายอื่นจนเขาเข้าใจผิดกันว่าไปเป็นเมียมันแล้วยังมาว่าพี่เป็นหมาอีก จะให้ทำยังไง”
เพียะ!
“เจ็บนะ ไอ้บ้า!”
“ด่าว่าไอ้บ้าอีกแหน่ะ ไม่ได้นอนดีแน่”
พี่เอิร์ธฟาดก้นผมจนขึ้นรอยแดงก่อนที่มือหยาบจะกลับมาบีบร่างผมเหมือนเดิม บีบแรงจนผมกลัวว่าเนื้อผมจะฉีกติดมือพี่มันออกไปด้วยซ้ำ
ทุกการกระทำผมสัมผัสได้ว่ามันหนักหน่วงกว่าทุกครั้งที่เราเคยมีอะไรกันมาไม่ว่าจะเป็นมือที่ขยี้ยอดอกผมแรงจนผมรู้สึกเจ็บมากกว่าจะรู้สึกเสียวหรือตอนที่เขารูดรั้งท่อนกายของผมก็ไม่ได้มีความปรานีใดๆ พอผมถึงขีดที่จะปลดปล่อยออกมาแล้วเขาก็จะหยุดไม่ยอมให้ผมไปถึงสวรรค์สักครั้ง
“อ๊ะ พี่ อ๊าๆๆ อย่า...” ผมพยายามดันปลายนิ้วยาวที่ปิดตรงส่วนปลายไว้ไม่ให้ผมปล่อยออกไป
“หึหึหึ”
“พี่ ฮึก... อ๊ะ อ๊าาา” ผมจะร้องเมื่อรู้สึกถูกคนตัวโตปั่นหัว อยากจะให้มันเสร็จไปแต่ก็ถูกพี่เอิร์ธแกล้งรั้งไว้จนผมจะขาดใจตายอยู่แล้ว เสียวจนแทบบ้า
“ปล่อย อ๊ะ”
“ปล่อยก็ได้ หึหึหึ พุ่งไกลเชียว”
“ฮึก แฮ่กๆ” ผมทั้งสะอื้นทั้งเหนื่อยหอบไปด้วยกัน อยากจะทุบพี่มันแต่ก็หมดแรง พี่เอิร์ธผลักผมให้นอนคว่ำหน้าลงกับหมอนก่อนจะรั้งบั้นท้ายผมให้สูงขึ้น ป้ายเจลเย็นๆมาที่ช่องทางด้านหลังก่อนจะสอดใส่ท่อนกายใหญ่โตเข้ามา
“อ๊ะ เจ็บ ฮึก น้องเจ็บนะ” ถึงผมจะบอกยังไงพี่เอิร์ธมันก็ไม่สนใจอยู่แล้ว ร่างสูงใส่เข้ามาแบบไม่มีการเบิกทางใดๆ โชคดีที่ยังมีเจลช่วยบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็โคตรจะเจ็บเพราะผมไม่ได้มีอะไรกับพี่มันมาเป็นเดือนแล้ว
“ซี๊ดดดด”
พลั่บๆๆๆๆ
“อ๊ะๆๆๆ”
ผมจุกเมื่อพี่เอิร์ธใส่เข้ามาจนสุด ไม่รอให้ผมปรับตัวเหมือนทุกทีเขาก็หยัดกายลงมาจนเสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นห้อง บั้นท้ายที่ถูกรั้งขึ้นสูงเริ่มทรุดลงเรื่อยๆเมื่อต้นขาทนรับแรงกระแทกจากร่างสูงที่ซ้อนอยู่ด้านหลังไม่ไหว
“มานี่”
พี่เอิร์ธดึงต้นแขนผมไปด้านหลังก่อนจะจับหน้าผมให้เอี้ยวไปรับรสจูบเร่าร้อนของเขา แขนใหญ่กอดร่างผมไว้จากทางด้านหลังแต่สะโพกสอบก็ยังโถมกายเข้าหาผมแบบไม่มีหยุดพัก ความเจ็บเมื่อครู่เริ่มหายไปเหลือเพียงแต่ความเสียวซ่าน
พลั่บๆๆ
“จำไว้ว่า แฮ่ก ว่ามีผัวแล้ว อย่าไปให้ท่าใครอีก ซี๊ดดด
พลั่บๆๆ
ผมจะปฏิเสธแต่ตอนนี้ผมทำได้แต่เพียงครางเสียงหวานให้พี่มันฟังเท่านั้น ร่างกายเราทั้งคู่มีแต่เหงื่อ เหงื่อจากกายที่ร้อนด้วยความต้องการ
“อ๊าาาา แฮ่กๆๆ” ผมเงียบเสียงเมื่อพี่เอิร์ธหยุดแล้วจับผมพลิกเปลี่ยนท่า “พี่ฟัง อ๊ะ ยะ หยุด อ๊ะ อ๊าๆๆ”
ผมกำลังจะอาศัยจังหวะช่วงที่พี่เอิร์ธจัดท่าจัดทางอธิบายให้เขาฟังแต่ว่าก็ไม่ทันเอวสอบที่สวนเข้ามาหนึ่งทีเน้นๆจนผมจุก พี่มันหยุดนิ่งแล้วทำหน้ากวนตีน พอผมจะอ้าปากพูดอีกครั้งพี่เอิร์ธก็ถอนไปเกือบหยุดออกจากช่องทางคับแคบแล้วกระแทกเข้ามาทีเดียวจนมิด
“ฮึก” น้ำตาผมไหลออกมาจากหางตาทั้งสุขทั้งเศร้า พอเห็นผมเงียบไม่พูดอะไรต่อร่างสูงก็ดึงผมเข้าไปกอดไว้จมอกแล้วกระแทกกายกระชั้นถี่ขึ้นจนกระทั่งเราทั้งคู่ปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน
ตอนตีสามผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาเนื่องจากรู้สึกปวดร้าวไปทั้งร่าง เพิ่งหลับไปได้ไม่ถึงสองชั่วโมงด้วยซ้ำหลังจากผ่านบทรักอันยาวนาน ผมขยับตัวให้เบาที่สุดเพื่อดันท่อนแขนใหญ่ที่กอดรัดลำคอผมไว้ข้างหนึ่งและพาดเอวผมอยู่ข้างหนึ่งออกไป
“อุ้ย >_<” ผมตกใจเมื่อคนตัวโตขยับตัวกระชับแขนกอดร่างผมแน่นขึ้น โอยยย เท่ากับที่ผมแงะมือพี่มันออกไปเมื่อกี้คือเท่ากับศูนย์ใช่มั้ย
ในที่สุดผมก็พาร่างตัวเองออกมาจากอ้อมแขนของพี่เอิร์ธจนได้ ผมมองเขาในความมืดอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแต่ก็ต้องทรุดลงไปนั่งกับพื้นเมื่อเรียวขามันไม่มีแรงที่จะทรงตัวไว้ ผมพยายามทำทุกอย่างให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้ไอ้คนใจร้ายลุกขึ้นมาเอาแต่ใจกับผมอีก
ผมขับรถพี่เอิร์ธกลับมาที่บ้าน แม่ผมให้กุญแจบ้านไว้แล้วก็เลยไม่ต้องรบกวนท่านตั้งแต่ตีสี่แบบนี้ ผมกลับมานอนเอาแรงจนกระทั่งเช้าถึงได้ออกไปหาพี่เคธี่ที่คอนโดเขา ซึ่งอยู่ใกล้กับคอนโดพี่เอิร์ธนั่นแหละ
เสียงเตือนจากโทรศัพท์ของผมดังขึ้นไม่หยุดหย่อนทันทีที่มีสัญญาณอินเตอร์เน็ต พอผมเปิดดูก็ต้องตกใจอ้าปากค้าง เมื่อมีแจ้งเตือนว่ามีคนกดไลค์รูปผมที่อัพตอนเที่ยงคืน เป็นรูปใบหน้าผมด้านข้างตอนที่ผมกำลังหลับ ที่สำคัญคือไม่มีเสื้อผ้าติดตัว หัวไหล่และลำคอมีรอยแดงเป็นจ้ำจากฝีมือพี่เอิร์ธเต็มไปหมด ส่วนไอ้คนชั่วที่มันข่มขืนผมเมื่อคืนน่ะเห็นหน้าตั้งแต่จมูกไล่ลงมาจนถึงแผ่นอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามซึ่งผมกำลังนอนซบอยู่ แต่แค่นี้ใครก็รู้หมดแล้วว่าคนที่แก้ผ้านอนกอดกับผมอยู่นี่ไม่ใช่พี่นักร้อง
ทำไมร้ายกาจแบบนี้นะ!!
“อ่าวน้องเล็ก กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อคืนฮะ” ผมบอกแม่ที่กำลังลงมาด้านล่าง ตอนนี้ผมอยู่ในชุดที่เหมือนกับว่าผมอยู่ในช่วงฤดูหนาวที่โคเรีย เพราะไอ้คนบ้านั่นคนเดียวเลย ชอบขี้หึงไม่เข้าเรื่อง พี่มันบอกผมตลอดว่าไม่อยากให้ผมเห็นด้านมืดของเขา นี่คือด้านมืดที่สุดหรือยังอ่ะ T^T ขอให้เป็นด้านมืดที่สุดของพี่มันแล้วเถอะ มากกว่านี้กลัวว่าผมจะตายไปซะก่อน
RRRRRRRRRRR
“สวัสดีครับ พี่เคธี่”
“เมื่อไหร่จะมาคะลูก”
“ตอนนี้น้องเล็ฏโกรธพี่เอิร์ธอยู่ฮะ น้องเล็กไม่อยากจะเซอร์ไพรส์แล้ว”
“ตาเถร โกรธอะไรกันคะ ใครผิดใครถูกไหนเล่า”
“พี่เอิร์ธผิดฮะ”
“ยังไง”
“ก็...” ผมคิด
“เอ้า ว่ามาเร็วๆค่ะ”
“พี่เอิร์ธจะทิ้งน้องเล็กไว้ข้างทาง”
“ว๊ายยย จริงเหรอ”
“จะ...จริง” หรือเปล่าอ่ะ T^T ถึงพี่เอิร์ธจะบอกว่าขยับรถมารับผมเฉยๆแต่ตอนนั้นผมคิดว่าพี่มันจะทิ้งผมไปจริงๆแล้วนี่
“มีอะไรอีกมั้ยคะลูก ถ้าเรื่องแค่นี้จะทำให้วาเลนไทน์ปีแรกของหนูพัง คุณแม่ก็ขอบายแล้วกันค่ะ”
“เดี๋ยวๆๆ เดี๋ยวฮะ”
“ว่า?”
“...”
“...”
“เดี๋ยวน้องเล็กจะไปนะฮะ”
ผมจะมองข้ามไอ้ความขี้หึงบ้าๆบอๆของพี่มันไปสักครั้งก็ได้
...เพื่อวาเลนไทน์ปีแรกของเรา T^T
“หน้าซีดๆนะน้องเล็ก”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ”
“แล้วทำไมใส่เสื้อมากสิ่งอย่างนี้ล่ะคะคุณลูกกก”
“น้องเล็กรู้สึกหนาวๆ”
อันนี้หนาวจริงๆฮะ ความปวดเมื่อยตามเนื้อตัวที่สืบเนื่องมาจากเมื่อคืนก็ยังไม่หายไปไหนแล้วดูท่าว่าจะยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆจนปวดไปถึงหัวแล้ว
“ไม่สบายหรือเปล่า เสียงแหบๆด้วย” พี่เปียวถามแต่ผมส่ายหน้าปฏิเสธ
“นั่นสิ เปลี่ยนแผนมั้ย”
“พอค่ะ ฉันคิดไม่ออกแล้วนะยะ พวกมึงอยากได้แผนใหม่ก็คิดกันเอาเองเลย”
“ไม่เป็นไรฮะ น้องเล็กสบายดี”
“งั้นรอพวกพี่อยู่ในห้องนี่นะ เดี๋ยวพวกพี่ไปเตรียมของก่อน”
“มีอะไรให้น้องเล็กช่วยมั้ยฮะ”
“มีแน่ แต่ยังไม่ถึงเวลา คิกคิก”
“พอมึงหัวเราะอย่างนี้แล้วเหมือนลิงเหมือนค่างร้องเลยว่ะ ซึ่งมันไม่ได้น่ารักเลยนะนั่น”
“อิแพง!! ชิ”
พวกเขาเปิดหนังให้ผมดูระหว่างให้ผมรออยู่ในห้อง สักพักพี่เคธี่ก็ส่งข้อความมาบอกผมว่าช่วยด้วย พี่เขาถูกปล้นอยู่ที่ลานจอดรถของคอนโด ผมรีบวิ่งไปไม่ทันได้คิดหน้าคิดหลังอะไรเลย
“พี่เคธี่!!”
“โอ๊ะ เรียกพวกมาช่วยเหรอ หึหึหึ”
“อย่าทำอะไรพี่เคธี่นะฮะ”
ผมวิ่งฝ่าวงล้อมผู้ชายร่างสูงสี่ห้าคนที่ใส่เสื้อดำยกแก๊งค์และสวมหมวกไอ้โหม่งปิดบังหน้าตาไว้อีก ผมพยายามจะแกะมัดให้แต่ตัวเองกลับถูกผ้าผืนใหญ่คลุมไว้ทั้งตัวแล้วแบกขึ้นพาดบ่า ผมตกใจมากและพยายามเรียกให้คนช่วยแต่แถวนั้นดูเหมือนไม่มีใครอยู่เลย ในใจตอนนี้ภาวนาให้พี่เอิร์ธตื่นขึ้นมา...ให้เขาตามหาผมให้พบ และมาช่วยผมทีเถอะ
ต่อด้านล่างค่ะ
v
v
v
v
v
v
-
[Earth’s Part]
ผมตื่นขึ้นมาหลังจากที่หลับไปเต็มอิ่มแล้ว ลืมตาขึ้นมองไปรอบๆทำไมห้องมันช่างว่างอย่างนี้วะ อ้อ เมียหายนี่เอง =_=;; ผมขยี้หัวอย่างหงุดหงิดที่ตื่นมาแล้วไม่เจอน้อง กะจะเข้าไปกวนตีนมันในห้องน้ำแต่ก็ไม่พบ เดินหาไปทั่วห้องก็ไม่เจอ
“กุญแจรถ กระเป๋าตังค์ โทรศัพท์ จิ๊ ไปไหนวะ!!”
ผมคว้าโทรศัพท์ตัวเองมาโทรหาไอ้อ้วนน้อย โทรเป็นสิบๆสายแม่งยังไม่รับ สงสัยจะยังโกรธผมไม่หายก็เลยเปลี่ยนเป็นส่งข้อความไปแทนแม่งก็ไม่อ่าน อ๊ากกกกกกกก
Today is my Birth day and I want my wife backkkkkkkkkk!!!!!!!!
ผมโทรไปหาที่บ้านแม่ก็บอกว่าเมื่อคืนน้องไปนอนที่นั่นและออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้าแล้ว พอโทรไปหาเพื่อนมันทุกคนก็บอกว่าไม่ได้เจอกับไอ้อ้วนเลย ไปอยู่ไหนของมันวะ หวังว่าจะไม่เกิดอันตรายอะไรใช่มั้ยเนี้ย
“ฮัลโหล”
“ไอ้แพง มึงเจออ้วนน้อยบ้างป่าววะ” คือแบบกูจนปัญญาหมดหนทางแล้ว รถก็ไม่มีใช้ โทรหาแม่คนไหนก็บอกไม่เห็นอ้วนน้อย โทรหาอิเคธี่แล้วมันไม่รับสายเลยโทรหาไอ้แพง
“เจอๆ มาเที่ยวกับกูเนี้ย”
“จริงดิ เอามันมาคุยหน่อย”
“เอ่อ น้องไปเข้าห้องน้ำ เออใช่ดิ สุขสันต์วันเกิดนะมึง”
“ขอบใจ แต่จะขอบใจกว่านี้ถ้าบอกให้อ้วนน้อยโทรกลับมาด้วย”
“เดี๋ยวบอกให้ แค่นี้นะ”
“หรือไม่ก็เอาน้องมาส่งที่คอนโดก่อนห้าโมงนะ”
“ห่า อีกสองชั่วโมงเนี้ยนะ”
“เออ”
ผมวางสาย กูร้อนรนกูนั่งไม่ติดกูเป็นห่วง สารพัดสารเพสุดท้ายไปอยู่กับไอ้แพง แค่เมื่อคืนเล่นบทโหดใส่หน่อยแค่นี้ทำเป็นโกรธ(?) ผมก็โกรธเหมือนกันนะเว้ย ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาอ้วนน้อยไม่มีคนมาจีบแต่ว่าไอ้พวกนั้นมันไม่ออกสื่อแล้วทำให้ใครต่อใครเขาเข้าใจผิดคิดว่าน้องเป็นแฟนมันไง กูขึ้นกูอัพรูปต้านแม่งเลย!
ติ๊งๆๆๆ
“รู้แล้วโว้ยยย!!”
ปัง!
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ^O^”
...
“อ้วนน้อยล่ะ”
“=____________________= ห่า เพื่อนมาแฮปฯดันถามถึงเมีย”
“เอ้า ก็ไอ้แพงบอกว่าน้องอยู่กับมัน”
“เมื่อกี้อยู่ แต่ตอนนี้ไปแล้ว”
“...”
“...ใช่มั้ยไอ้แพง”
“อะ เออ ใช่ๆ”
“ท่าทางพวกมึงมีพิรุจกันมากกกกก”
ผมบอกแต่ก็ไม่ได้จับผิดอะไรมันมาก พวกมันยิ้มกรุ้มกริ่มนี่ผมรู้เลยว่ามันต้องมีอะไร มันต้องเอาเมียกูไปทำมิดีมิร้ายแน่ๆ
“อ้อแล้วนี่ของขวัญของมึง จากพวกกูร่วมมือกัน เอ่อ หมายถึงช่วยกันหามาให้” ไอ้เปียวชี้ไปตรงหน้าประตู
“กูอวยพรมึงทุกปีจนไม่มีอะไรจะอวยพรละ”
“อันที่จริงชีวิตมันดีอยู่แล้วป้ะ เราเก็บไว้อวยพรให้ตัวเองดีกว่า”
“ไปยกกล่องของขวัญเข้ามา”
ไอ้แพงสั่งให้ไอ้ต๊ะกับไอ้เปียวไปช่วยกันยกกล่องของขวัญสีชมพูหวานผูกโบว์ขนาดใหญ่อยู่ด้านบนเข้ามาให้ผม กล่องมันใหญ่ขนาดที่คนสามารถเข้าไปอยู่ได้เลยนะ
“อะไรวะ”
“พวกกูไปล่ะ”
“อ่าว ไม่กินเหล้ากันก่อนอ่ะ”
“เอาไว้เลี้ยงพวกกูวันอื่น วันนี้ขอให้มึงมีความสุข หึหึหึ เจอกันวันฟ้าเหลือง”
“ฟ้าใหม่!”
“ฮ่าๆๆ”
แหน่ะ ยิ้มชั่วลอกเลียนแบบกูไปอีกกกก
“สุขสันต์วันเกิด มึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของพวกกู”
“อะแฮ่มๆ” ไอ้ต๊ะส้นตีนติดคอขึ้นมากะทันหันเมื่อไอ้แพงกอดผม
พอพวกมันออกจากห้องไปผมก็หันมาสนใจไอ้กล่องของขวัญขนาดใหญ่นี่ ชักจะลุ้นเหมือนกันแฮะ ถ้าเป็นถังเบียร์นี่กูไม่กินละกูจะเอาอาบเลย
ปึก
“อือออเออิ”
“อะไรวะ”
ปึก
เสียงเหมือนถูกทุบจากด้านในทำให้ผมงงมากขึ้นไปอีกเลยรีบเปิดฝากล่องดูอย่างแรกที่ลอยออกมาชนหน้าผมเต็มๆคือบอลลูนรูปหัวใจมีคำว่า ‘Happy Birth Day to ไอ้เอิร์ธ’ เหอๆๆ ไอ้เอ้ยอะไรกัน ความหยาบคายพวกมันนี่ติดมาจนถึงขนาดนี้กันเลย
“อืออีเออเออ”
“เหี้ยยย O_O อ้วนน้อย”
“ฮือออออ T^T”
ร่างเล็กนั่งพับเพียบอยู่ในกล่อง ทั้งเนื้อทั้งตัวเปียกโชกแต่ที่จะทำให้ผมแย่คือการที่มันใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวเนื้อผ้าบางเบาพอมันเปียกโชกแล้วจุกสีขมพูโผล่มากระแทกตาผมเลย ผมยกน้องออกมายืนน้องกล่องตาถูกปิด ข้อมือข้อเท้าถูกรบบิ้นพันธนาการไว้หมด
“พี่เออ ฮึก พี่เออใช่มั้ยฮะ ฮืออออ”
“พี่เองอ้วน”
ไอ้อ้วนน้อยเสียขวัญมาก ผมรีบแกะผ้าสีชมพูที่ปิดตามันอยู่ออก อ้วนน้อยบีบตาเบะปากร้องไห้อย่างน่าสงสาร ผมช่วยแกะริบบิ้นที่พันตัวน้องออก แตะยิ่งแกะมันเหมือนยิ่งพันกันแน่นขึ้นเพราะความใจร้อนของตัวเอง
“ชู่ววววว”
“ฮึก ฮือออ พี่เคธี่ พี่เคธี่ถูกจับตัวไปฮะ”
=________=;; จับตัวไปเหี้ยไร เมื่อกี้ยังหน้าระรื่นแฮปฯผมอยู่เลย นี่หลอกน้องสารพัดเลยซินะ
“มันถึกยิ่งกว่าแมงสาบ ไม่ตายง่ายๆหรอก”
“ฮึก ฮือออ”
ผมแกะเส้นที่มัดข้อมือน้องออก ลูบรอยแดงนั่นเบาๆ รอยเดิมจากเมื่อคืนยังมีเพิ่มเติมคือไอ้พวกเพื่อนเวรมันทำ แล้วข้อเท้าล่ะ... ข้อเท้า...
ข้อเท้า... OoO
“ฮึก ฮือ”
ผมเงยหน้ามองน้องที่ยืนกลั้นสะอื้นก้มลงมามองผมอยู่เช่นกันดวงตามกลมใสนั่นทำให้ผมอยากจับกอดจับจูบให้หนำใจ แต่น้องเจ็บตัวจากเมื่อคืนเยอะแล้วแล้วยังเสียขวัญจากฝีมือพวกเวรนั่นอีก ผมจะมาหื่นเพียงเพราะไอ้กางเกงในสีแดงสดกับขาอ่อนขาวๆนั่นไม่ได้นะโว้ยยย T___________T
…ใช่แล้วครับ น้องใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวบางกับกางเกงในสีแดงสด พอเปียกซกไปทั้งตัวแล้วมันแบบว่า...ซี๊ดดดดด
เอา
ไม่เอา
เอา
ไม่เอา
พรึบ!
“อ้วน!”
ผมรับร่างน้องไว้เมื่ออยู่ๆร่างเล็กก็ทรุดลง พอได้กอดน้องแล้วความร้อนจากร่างเล็กส่งผ่านมาถึงตัวผมทันที เหี้ยเอ้ย! เหี้ยๆๆ ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดตัวให้น้องซะใหม่
“ฮึก” ละเมอยังร้องไห้เลย
“อ้วนน้อย”
“พี่เออ อย่านะฮะ ฮึก”
“ชู่ววว นิ่งนะคนดี พี่ไม่ทำอะไรอ้วน พี่รักอ้วนมากที่สุด”
“พี่เออ”
ผมกอดน้องแนบอก ผมพยายามปลุกน้องให้มากินยาก่อนแต่เมื่อน้องยังไม่ได้สติผมก็เลยจูบป้อนเลย แอบฉวยโอกาสดูดดึงกลีบปากนุ่มเล็กน้อยก่อนจะผละออกเพราะภาพกางเกงในสีแดงยังหลอกหลอนวนเวียนอยู่ในหัว กลัวว่ามันจะมีอะไรเลยเถิดกับคนป่วยไป
ผมรู้สึกขอบคุณเพื่อนผมมากที่มันรู้ใจเอาน้องใส่กางเกงในสีแดงผูกโบว์มาให้ขนาดนี้ แต่เมียกูเพิ่งผ่านสงครามมาอย่างหนักหน่วงไง เอาเมียกูไปนุ่งน้อยห่มน้อยแช่น้ำไว้อีก กูจะบ้าตายยยย TOT เมียกูหายป่วยเมื่อไหร่จะไล่กระทืบพวกแม่งเรียงตัวเลย
“พี่เออ”
“ตื่นแล้วเหรอ”
“ปวดหัวจังเลยฮะ”
“จุ๊บ หายไวๆนะ”
“พี่เออ” น้องเรียกแล้วแขนเล็กๆนั่นก็กอดรัดเอวผมแน่นขึ้นพอๆกับที่ผมก็กอดน้องไว้แนบชิดจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน
“หืม?”
“สุขสันต์วันเกิด”
“ครับ”
“สุขสันต์วันเกิดนะฮะ my valentine ^^”
“หึหึหึ พี่รัก my valentine มากนะครับ”
“ฮะ อื๊อออ พอก่อนนะฮะ น้องระบมไปทั้งตัวแล้ว”
“ก็ได้ แต่ว่าคราวหน้าต้องใส่...” ผมหยิบกางเกงในสีแดงขึ้นมาชูให้น้องดู อยากรักมันทั้งที่ยังมีกางเกงในสีแดงนี่ติดอยู่จริงๆ ผิวขาวๆตัดกับสีแดงนี่แล้วแบบ...โอ้ยย อดใจรอแทบไม่ไหวแล้ว
“อืม .///.”
“งั้นรีบหายเลย กินข้าวกินยา มาลุก”
“พี่เอออ่ะ”
“ไม่ต้องเลี้ยงไข้ไว้รอให้พี่กลับญี่ปุ่นเลยนะ”
“รู้ทันอีก”
RRRRRRRRRRR
“ฮัลโลว”
“ที่จองโต๊ะไว้”
“แคนเซิ้ล” ผมบอกไปไม่ต้องรอให้พนักงานพูดจบก่อนจะโทรไปที่ร้านขายดอกไม้ไอ้ที่บอกให้ไปส่งที่ร้านอาหารบนดาดฟ้าโรงแรมห้าดาวน่ะให้เปลี่ยนมาส่งที่คอนโดแทน
หึหึหึ สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ ในส่วนเอิร์ธเอื้อการย์นั้น... ก็นอนดูหนังกับน้องไป อ้อ หนังเรื่องThe First Date วาเลนไทน์นั้น เมียฉันไม่สบาย =_=;;;
รายละเอียดหนังสืออออ
เฟอร์ไม่รู้ว่าในเล้าต้องโฆษณาหนังสืออะไรยังไงได้บ้าง เฟอร์จะบอกคร่าวๆเนอะ
ร่วมออกแบบปกชิงหนังสือ 1 เล่มไปฟรีๆ
ในส่วนของการพรีออร์เดอร์ 1 เล่ม 500 บาทรวมค่าส่ง EMS ค่ะ
รายละเอียดต่างๆไปอ่าน ตามลิ้งค์นี้เนอะ >>>> http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1331978&chapter=36
ถ้ายังมีอะไรสงสัยก็ถามในเฟสบุ๊คของเฟอร์ได้เลยค่ะ facebook : https://www.facebook.com/ferby.f.l
ขอบคุณค่ะ^^
-
:mew1: โอ็ยยยย อ้วนน้อย
โอ๋ๆมะมา
-
อ้วนจ๋า โอ๋เอ๋นะลูกกกก
ตีๆๆพี่เออเลย ไม่ดูแลน้องเลย
ขอให้หนังสือขายดิบขายดีนะคะ
รักอ้วนน้อยยย
:mew1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน่ารักแบบนี้นะคับและลงตอนพิเศษอีกนะคับส่วนหนังสือขอให้ขายดีๆนะคับรับรองเราคนนึงละที่ต้องซื้อมานอนกอดให้ได้แล้วจะติดตามผลงานไปเรื่อยๆนะคาฟฟฟ :pig4: :L1:
-
อ้วนน้อยน่ารักมากก เซอร์ไพรส์แบบสงสารน้อง 555555 นิยายน่ารักมากค่ะ ชอบสไตล์การแต่งตั้งแต่เรื่องของคุณป๊ากับน้องพราวแล้ว ติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ :กอด1: :L2: :L1:
-
:L2:
-
:pig4: :pig4:
-
สงสารอ้วนน้อย โดนแกล้งตั้งแต่อนุบาล โตมาก็ยังโดน ฮาาาา สำหรับหนังสือไม่พลาดแน่นอนค่าาา :hao7: :hao6:
-
จองไว้ตั้งแต่เด็กเลย
-
:-[
-
:mew1:
-
เปิดพรีออร์เดอร์หนังสือพร้อมกันไปเลย ตั้งแต่วันนี้ – 00.00 ของวันที่ 12 มีนาคม 2559
ราคา 1 เล่ม จำนวน 461 หน้า ประกอบด้วยตอนหลัก 35 ตอนและตอนพิเศษ 6 ตอน
ราคา 400 บาท รวมค่าส่ง EMS 100 บาท เป็น 500 บาท/ชุด
ปล. สำหรับคนที่โอนเงินมา 600 ช่วยติดต่อกลับมาที่เมลเฟอร์ด้วยนะคะ เฟอร์จะโอนเงินคืนให้ค่ะ(มีหลายคนเลยที่ยังไม่ได้ติดต่อกลับมา T^T)
ปล2. รายละเอียดเพิ่มเติมที่ http://writer.dek-d.com/ferraril/writer/viewlongc.php?id=1331978&chapter=36
Special 50%
[Earth’s Part]
ผมกำลังเลือกแบบร้านให้อ้วนน้อยอยู่ เรื่องนี้น้องให้ผมเป็นคนตัดสินใจส่วนเขาก็เอาแต่ขลุกอยู่ในห้องครัวทั้งวันทั้งคืน เช้ามาก็อยู่ในครัว ผมกลับจากทำงานมาก็ยังอยู่ในครัว ไม่ได้บ้าทำครัวอะไรมากนักหรอก แค่บ้าเห่อที่จะมีร้านเค้กเป็นของตัวเอง เหอๆๆ =_=;
“พี่เอออออออออออ”
“อะไร”
“ว่างหรือยัง”
“ว่าง”
“มาถ่ายรูปให้หน่อยฮะ”
“เสร็จแล้วเหรอ”
ตอนแรกอ้วนน้อยจะเอากล้องโทรศัพท์ถ่ายรูปเมนูเค้กที่น้องทำแต่ผมว่ามันไม่โอเคเลยเอากล้องใหญ่มาถ่ายให้จัดโลเคชั่นอะไรเป็นเรื่องเป็นราว
“เสร็จแล้วฮะ”
“เอาของวางแต่งยัง”
“เรียบร้อย”
ผมชะโงกหน้าเข้าไปดูเห็นจัดแสงจัดอะไรแล้วก็ไปหยิบกล้องมาถ่ายให้ แต่ถึงยังไงผมก็ต้องงจัดให้น้องใหม่อยู่ดีเพราะวางตกแต่งสะเปะสะปะอะไรของเขาไปไม่รู้
เค้กที่น้องทำไม่ใช่เค้กสามเหลี่ยมแบบที่เห็นได้ทั่วไป แบบนั้นอ้วนน้อยไม่ชอบบอกว่ามันไม่สวย ส่วนมากเค้กของน้องจะใส่ในแก้วช๊อต(ที่จิ๊กของผมมา)หรือไม่ก็เป็นรูปสี่เหลี่ยมหรือวงกลม
“ทดลองทำไปได้กี่อย่างแล้ว”
“สิบกว่าอย่าง พี่เออชิมนี่ดู ถ้าผ่านก็จะเป็นอย่างที่สิบหก”
“บ้าเหรออ้วน อะไรจะเยอะขนาดนั้นอ่ะ น้องทำไม่ไหวหรอก”
“ไหว”
“อ้วน” ผมเรียกปรามดับฝันน้อง “วันนึงๆจะทำเค้กสิบหกอย่าง กว่าจะทำเสร็จได้ขายก็หมดวันพอดี”
“ไม่ใช่ทำวันเดียว คือเมนูทั้งหมดกะจะมีสี่สิบอย่างแต่ว่าวันนึงทำแค่สิบอย่างไง แล้วแต่ละวันก็ทำไม่ซ้ำกันด้วย”
“อ้ออออออออออออออ”
ผมทำหน้าเข้าใจแล้วตักชิมมูสไวท์ช๊อคโกแลตผสมกับบลูเบอร์อะไรสักอย่าง แต่ละเมนูที่น้องทำมันเป็นเค้กที่ประยุกต์หลากหลายไม่ได้ตายตัวว่าต้องเป็นเค้กสตรอเบอร์รี่ เค้กช๊อคโกแลตอะไรอย่างนี้ ดังนั้นเราต้องมาช่วยกันคิดชื่อเมนูอีกที
“อร่อยๆ”
“เยส!”
“แล้วนั่นอะไร”
“น้องจะเอาไปให้พี่พราว”
“เดี๋ยวมันก็งอนกลับมาอีก”
ก่อนหน้านี้เราสามคนแทบจะตีหัวกันตายเพราะเถียงกันว่าที่ที่ศูนย์การค้าที่ผมซื้อเป็นสินสอดให้อ้วนน้อยนั้นเราจะเปิดร้านอะไรดี ผมอยากให้น้องเปิดร้านอาหารไทยเพราะอ้วนน้อยทำกับข้าวอร่อยมากกกกกก แต่ไอ้พราวมันอยากให้เปิดร้านไอติมซึ่งอ้วนน้อยทำไม่เป็น และเจ้าของร้านตัวจริงเขาอยากเปิดร้านเค้กซึ่งผมคิดว่าเค้กเป็นอะไรที่ทำยากที่สุด(ประเมินจากที่ผมเคยทำเค้กช๊อคโกแลตให้อ้วนน้อยตอนวันเกิดทุกปีๆอ่ะนะ) ผมก็เลยไม่อยากให้น้องเปิดร้านเค้ก
“พี่พราวโอเคแล้วที่น้องจะเปิดร้านกาแฟน่ะ พี่พราวบอกว่าจะมากินทุกวัน”
“มันโกหก มันก็ไปกินที่ห้างป๊ามันนู่นสิจะถ่อมากินทำไมแถวนี้ล่ะ”
“พี่เออเงียบไปเลยนะ”
ผมเบะปากใส่น้อง อ้วนน้อยก็ย่นจมูกกลับมา ตรงฐานเค้กอร่อยดีน้องบอกว่าเป็นอัลมอลต์บดและบิสกิตช๊อคโกแลตบดผสมกับเนย
“เป็นอันว่าเมนูนี้ผ่านนะฮะ”
“ผ่าน บันทึกลงสมุดหนังหมาได้เลย”
“ปากพี่นี่มัน...”
“น่าจูบ มาจูบเลย ยอมแล้ว”
“ยอมบ้าอะไร T^T”
น้องมีสมุดจนสูตรขนมของน้องไว้เล่มนึง มีส่วนผสมวิธีทำและรูปเมนูติดไว้ ส่วนรูปที่ผมถ่ายวันนี้ก็จะเอาไปทำเป็นในร้านให้น้องนั่นแหละ
“น้องลิสต์ไปด้วยเลยนะว่าวันจันทร์จะทำอะไรบ้าง อังคารจะทำอะไรบ้าง พี่จะได้ออกแบบเมนูให้ตรงตามวันไปเลย ส่วนเมนูพิเศษอะไรงี้ก็ค่อยบอกทีหลัง”
“ฮะ”
จะได้เป็นระบบและป้องกันอ้วนน้อยทำสี่สิบอย่างต่อวันด้วย ผมเชื่อว่าด้วยความคลั่งไคล้ของน้องมันทำได้แน่
“อ้อ แล้ววันอาทิตย์หยุดนะ”
“ห๊ะ!! ห๊ะะะะะ ห๊ะๆๆ อะไรอ่ะ”
=_=;; ทำไมต้องห๊ะหลายรอบ ตกใจขนาดนี้ช๊อคตายไปละมั้ง
“ตามนั้น เอาตัวเข้าแลกก็ไม่เปลี่ยนใจ”
“จริงเหรอ”
“เอ่อ ขอคิดดูอีกที”
“บ้า -/////-“
ก็ผมอยากให้น้องมีเวลาให้ผมบ้างนี่ครับ นี่แค่ยังไม่เปิดร้านเลยน้องยังเอาแต่ทำงานๆ แล้วบริษัทที่ตอบรับการสมัครงานของน้องกลับมาน้องก็ปฏิเสธไปหมดแล้ว เขาเรียกไปสัมภาษณ์ก็ไม่ไปตั้งใจทำร้านอย่างเดียว เห็นหรือยังว่าในความเด็กดียังมีความดื้อแฝงอยู่อีกเยอะ!
“แล้วพี่เออเลือกแบบร้านได้หรือยังฮะ”
“ดูไว้สองแบบแล้ว”
“ไหนๆ” อ้วนน้อยทำท่ากระตือรือร้นมานอนข้างผม เอิร์ธเอื้อการย์นี่รีบตะครุบเหยื่อให้เข้ามาใกล้เลยครับ ฮ่าๆๆ
“มีแบบนี้กับแบบนี้”
“น้องนอนตรงนู้นก็เห็น กระดาษใหญ่เท่าบ้านขนาดนี้”
“ก็ดูใกล้ๆกันจะได้พูดกันได้ยิน แค่พูดเบาๆก็ได้ยินน่ะ เข้าใจมั้ย ฟู่วววว”
“ยึ๋ยยยยย >///<”
หึหึหึ แกล้งกระซิบเสียงกระเส่าข้าวหูน้องพร้อมกับเป่าลมใส่ตอนท้าย อ้วนน้อยย่นคอหนีอย่างน่ารักจนอดที่จะหอมแก้มนิ่มๆนั่นไม่ได้
“อื้อออออ อย่ากัด”
“อยากกินว่ะ อยากกินซาลาเปานิ่มๆ”
“แก้มน้องไม่ใช่ซาลาเปานะฮะ!”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงล่ะ มามะ ขอกินหน่อย”
“ม่ายยยยยยยยยยย”
“แม่งจะเคี้ยวให้แล้วกินลงคอไปอยากเชื่องช้า สัมผัสทุกรสชาติให้แม่งละมุนลิ้นไปเลย หึหึหึ”
“พี่เออออ ไอ้คนบ้า T^T โรคจิตแล้วววว อ๊ากกก ไม่อาววว”
ผมวิ่งไล่ไอ้อ้วนน้อยก่อนที่ทุกอย่างจะมาจบลงที่เตียง ได้กินทั้งซาลาเปาทั้งไส้กรอกชีสอิ่มหมีพีมันกันไปทั้งคืนJ
Community mall นี้จะมีสามชั้นเป็นสไตล์โมเดิร์นแต่ภายในร้านของน้องที่ผมเลือกแบบ Loft style แล้วปรับแต่งใหม่บางส่วน ผนังหลังเคาท์เตอร์เป็นอิฐเปลือย ด้านหนึ่งทำเป็นสีคล้ายกับกระดานดำแล้วแต่งด้วยรูปที่วาดด้วยชอล์คสีขาวดูอาร์ตดี และอีกด้านเป็นผนังเรียบๆสีขาวมีแผ่นไม้อัดสีอ่อนตกแต่ง ส่วนเพดานทำเป็นปูนที่ไม่ได้ฉาบให้เรียบทาสีขาวและโชว์ระบบการเดินท่อสีเทาให้ดูดิบๆเท่ๆตามสไตล์เอิร์ธเอื้อการย์
ผมซื้อให้น้องสองห้องอยู่ชั้นแรกเลยแต่อ้วนน้อยใช้แค่ห้องเดียวก่อน ส่วนอีกห้องเปิดให้เขาเช่า เพราะเริ่มแรกน้องไม่อยากจะทำให้มันใหญ่โตมากนักแค่ห้องเดียวก็มีสิบห้าโต๊ะแล้ว ร้านเราก็ไม่ได้ลงทุนอะไรมากนักเพราะเครื่องครัวอะไรอ้วนน้อยมันมีของมันอยู่แล้ว เรียนทำขนมก็ไม่ต้องเรียนเพิ่มเพราะน้องเรียนเสริมระหว่างที่เรียนมหาลัยจนไม่มีอะไรจะให้เรียนแล้วครับ
“ชื่อร้านอะไร”
“ไม่บอกหรอก คิกคิกคิก”
“รู้แล้วเหอะ”
“ห๊ะ O_O”
“ชื่ออมยิ้ม”
“ผิด ^O^ โด่ ที่จริงก็ไม่รู้”
“รู้เว้ย ชื่ออเล็กซ์”
“อุ้ย เกือบถูก”
“เอิร์ธ”
“ผิด”
“อะไรวะอ้วน ไม่โรแมนติกเลยอ่ะ แทนที่จะเอาชื่อแฟนไปตั้งเป็นชื่อร้าน”
“ไม่รู้สิ~~”
ผมยีหัวน้องจนยุ่งเหยิง น้องเป็นคนตั้งชื่อและเก็บไว้เป็นความลับไม่ให้ใครรู้นอกจากบริษัทเพื่อนผมที่ไปจ้างออกแบบ ไม่ใช่ว่าตั้งชื่อร้านว่าพี่พราว อาเฟิร์ส หรือครูแอฟอะไรแบบนี้หรอกนะ =___=;;
ผมกับน้องเดินดูรอบๆโครงการนี้ มีอยู่สองตึก ที่จอดรถเยอะมาก แถวนี้มีออฟฟิศเยอะ มีหมู่บ้านจัดสรรอยู่รอบๆตั้งสามโครงการ แถมยังมีโรงเรียนอยู่เยื้องๆนี้อีก ถ้าขายไม่ได้นี่ต้องพิจารณาตัวเองหนักละนะแต่ผมว่าต้องไปได้สวยเพราะของอร่อยและราคาไม่แพง
“ดีจังเลยนะฮะ มีแม๊คโดนัลมาเปิดด้วย”
“อยากกินที่น้องทำมากกว่า พวกนี้เบื่อแล้ว” ผมไปอยู่เมกามาตั้งหลายปีกินแต่ไอ้ของพวกเนี้ย
“ครับๆ อิอิ”
โรงเรียนกวดวิชาก็มีแฮะ ดีๆจะได้มีลูกค้าเยอะๆ เท่าที่ดูร้านกาแฟที่จะมาเปิดนี่มีประมาณสามร้านจากทั้งMall ที่มีประมาณห้าสิบร้าน ส่วนมาเป็นแหล่งช๊อปปิ้งแบรนด์ต่างๆและร้านอาหารเป็นส่วนใหญ่
ผมกลับมาที่ร้านแล้วช่วยคนงานยกโต๊ะไม้กับเก้าอี้ไม้ที่พนักพิงเป็นเหล็กดัด ส่วนโต๊ะที่เป็นโซฟาก็ใช้โต๊ะไม้แต่โซฟาเป็นสีดำ
“พี่ พี่เออ”
“หืม?” พออ้วนน้อยเรียก ผมที่กำลังเดินสายไฟอยู่ก็วางทุกอย่างแล้วเดินไปหาน้องที่ยืนมองเขาเอาป้ายร้านขึ้นทันที ป้ายไม้พื้นหลังสีดำทาบทับด้วยตัวหนังสือสีขาวเป็นฟ้อนต์ภาษาอังกฤษหวัดๆ
‘ALERT’
“ชอบมั้ย” อ้วนน้อยกอดเอวผมแล้วเอาหัวมาซบ
“ชอบ ก็ดีนะ กินกาแฟแล้วจะได้กระฉับกระเฉงพร้อมที่จะให้ชีวิตต่อไปอะไรงี้”
“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อยยยย >///< Alert มันรวมมาจากชื่อน้องกับชื่อพี่เออด้วย Alex บวกกับ Earth กลายเป็น Alert ไง”
ฟอดดดดดดดดดดดด
“พี่เออ”
น้องรีบผละออกมองซ้ายมองขวาแล้วเอามือกุมแก้มแดงก่ำของตัวเองไว้
“ขอบคุณนะครับ”
“น้องต่างหากที่ต้องขอบคุณพี่เออ พี่เออให้น้องมากเกินไปน้องไม่รู้จะตอบแทนยังไงแล้ว”
“ตอบแทนอะไรกัน เลิกคิดเลย แค่น้องรักพี่ เป็นเด็กดีของพี่ พี่ก็พอใจแล้ว”
“เฮ้ออออ ดีใจจัง”
“หึหึหึ”
“ในที่สุด เขาสีแดงกับเขี้ยวที่งอกอยู่ตลอดเวลาของพี่เออก็กลายเป็นปีกสีขาวกับไอ้วงที่มันวิ๊งค์ๆอยู่บนหัวของนางฟ้า”
นางฟ้า? เปลี่ยนเป็นเทวดามั้ย หรือยังไง =___=
“สำหรับอ้วนน้อยแล้วพี่เป็นคนดีเสมอแหละ”
“ทำไมพี่กล้าพูดโกหกออกมาซึ่งๆหน้าเลยอ่ะ”
“เดี๋ยวๆๆ”
“เฮ้ออออ ทำไมต้องโกหกว่าตัวเองเป็นคนดีด้วยก็ไม่รู้”
“เดี๋ยวนะไอ้อ้วน TOT”
กูจะเป็นซาตานก็เพราะงี้แหละ คุยกันดีๆได้เกินสามประโยคมั้ย TOT!
พรึบบบบ
อะไรวิ่งผ่านหน้าไปแว๊บๆ
พรึบบบบ
“อ้วน วิ่งทำไมวะ”
“อย่าเพิ่งทักฮะ น้องรีบ”
ผมที่นั่งอ่านเอกสารอยู่มองตามร่างเล็กที่วิ่งยกตะกร้าผ้าไปลงเครื่องที่หลังบ้าน วิ่งเร็วแค่ไหนคิดดูแล้วกันว่ากางเกงในต้องปลิวออกจากตะกร้าแล้วน้องก็ต้องวิ่งมาเก็บอีกรอบ
“เดี๋ยว”
“อะไรอีกล่ะฮะ”
“ทำกางเกงในตกนี่อ่อยหรือเปล่า”
“ไม่อ่อย! ถอยไปเลย” น้องดันขาผมที่ยกขึ้นขวางทางออก
อ้วนน้อยจะรีบทำงานบ้านให้เสร็จแล้วจะรีบไปหมกตัวอยู่ในครัวทำไมผมจะไม่รู้ล่ะ ห้องครัวนี่ห้องทำงานของน้องเลยนะครับเอกสาร โน๊ตบุ๊ค หนังสือแม่งขนไปอยู่ในนั้นหมด
โครม!
นั่นไงกูว่าแล้ว
“อ้วน”
“ครับ” ขานรับแต่ไม่หันมามอง ตั้งหน้าตั้งตาแยกผ้าสีกับผ้าขาวลูกเดียว ทำไวขนาดนี้นี่คนหรือโรงงานนรก
“เสียงอะไร”
“ตะกร้าตก”
“จริงเหรอ”
ผมเดินวนรอบตัวน้อง พอเห็นอ้วนน้อยพยายามจะเอาเข่าหลบๆผมก็รู้ทันทีเลยจับขาขาวนั่นขึ้นมาดูจนน้องเกือบจะล้ม
“ล้ม?”
“ไม่เป็นไรสักหน่อย”
“ไอ้ดื้อออออออ”
“พี่เออกำลังกวนน้องทำงานนะ”
“ไปทายาไป เดี๋ยวพี่ทำตรงนี้เอง”
“...”
“ถ้าพี่ทาให้ต้องมีแสบไปถึงไส้”
“บ้าเหรอ! >//<”
น้องทุบแขนผมแล้วแก้มแดง ผมเลยรวบข้อมือเล็กแล้วดึงน้องเข้ามาใกล้
“อย่าทำให้พี่เป็นห่วง น้องชอบพี่ก็ให้ทำ แต่ถ้ามันทำให้อ้วนน้อยลำบากพี่ก็ไม่โอเคเหมือนกัน อย่าให้พี่ต้องเปลี่ยนใจ”
“พี่เอออ่ะ”
“ให้ช่วงนี้เท่านั้นแหละน่า อยากทำไรก็ไปทำป่ะ”
“ขอบคุณนะฮะ จุ๊บ! อื๊อออออ”
น้องเขย่งขึ้นมาจุ๊บถึงแค่ปลายคางผม ผมจึงรวบเอวบางเข้ามาแนบชิดแล้วก้มไปบดจูบปากฝีปากเล็กๆนั่นอย่างดูดดื่ม ผมกอดร่างเล็กแน่นจนปลายเท้าน้องแทบจะลอยขึ้นจากพื้น พอหายใจไม่ออกน้องก็ทุบอกผมผมก็เลยผ่อนแรงและขยับริมฝีปากคลุกเคล้าให้เบาลง
“เกลียด ฉันเกลียดผนังบ้านหลังนี้ มันบัง อาเสาออกไปด้วย มองไม่เห็นเลย”
เสียงบ่นพึมพำเบาๆดังมาจากไกลๆ ผมถอนจูบและช่วยประคองน้องไว้เพราะอยู่ๆอ้วนน้อยก็เกิดแขนขาไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาซะอย่างนั้น หึหึหึ
“นี่! โรคจิตหรือไง มาแอบดูชาวบ้านเขาอีกแล้วเหรอ”
“ว๊ายยยยย”
ให้ตายเถอะ คราวนี้มีกล้องส่องทางไกลมาด้วยเว้ย
“แหมมม กำลังจะบอกว่าซื้อมินิแคดตัสมาให้น้องเล็กตกแต่งร้าน”
“ทำไมไปทางหน้าบ้าน”
“ก็บังเอิญเห็นอะไรแว๊บๆ >O<”
กูจะบ้า เพื่อนบ้านผมฝั่งซ้ายชื่อหญิง อายุไล่เลี่ยกับผม ทำงานอยู่แถวนี้และชอบด้อมๆมองๆบ้านผมมาก ถ้ามีอะไรหายไปผมจะสงสัยยัยนี่เป็นคนแรก! ส่วนเพื่อนบ้านฝั่งขวาเป็นลุงป้าแก่ๆกับลูกชายสองคนที่แอนตี้การรักร่วมเพศมาก เจอหน้ากันเป็นแขวะจนผมแช่งให้ลูกเขาเป็นเกย์อยู่บ่อยๆ =_=
“ว่าแต่เมื่อกี้ทำอะไรกันเหรอ”
“ซักผ้า!”
“ทำไมมีกอดกันด้วยอ่ะ”
“ยุ่งละ ไป ไปเข้าทางหน้าบ้าน”
ฟู่ววววว
“ว้ายยยยย”
ต้องเอาสายยางฉีดไล่ มาถึงตอนนี้แล้วนึกภาพตอนที่เจอกันเมื่อห้าเดือนก่อนหน้านี้ไม่ออกเลย ภาพที่เราทักทายกันด้วยคำสุภาพและมีความเกรงอกเกรงใจนั่นน่ะ
-
ขอแบบ E-boook ใน. Meb ได้ไหมอ่าจะได้เปิดอ่านบนคอมได้ด้วย
-
น้องเออออ รวมเล่มแล้ววว ซื้อแน่นอนค่าา :L1:
-
ปกหนังสือค่ะ
รายละเอียดการสั่งซื้อหนังสือ http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1331978&chapter=36
(http://www.uppic.org/image-891E_56D6CA89.jpg)
แบบที่ 4
-
น้องเล็กน่ารักตลอดๆ อ่ะ
-
ชอบแบบที่หนึ่งค่ะ
-
ชอบแบบที่4ค่ะ สวยหวานดีจัง มีชิงช้าเด็กด้วย
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ น่ารักมากๆ
-
แบบสี่ก็น่ารักเรียบๆ
-
ชอบแบบที่ 9 อ่ะ.. :impress2: :impress2: :impress2:
-
บวกให้เลยเรื่องนี้ เพิ่งมาอ่าน อ่านตอนแรกตกใจนิดหน่อยตรงน้องเป็นอนุบาลนี่แหละ
น่ารักทั้งพี่เออ ทั้งอ้วนน้อยเลย
เราชอบทั้งพล็อตและภาษา o13 o13
-
:กอด1:
-
ปกแบบที่ 2 ค่ะ ใสๆ น่ารัก น่าจะตรงกับเนื้อเรื่องที่เกิดในโรงเรียนอนุบาลค่ะ :laugh:
-
แบบที่ 22222222222222222222222222222222222222222222 สองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักมุ้งมิ้งมากๆ
-
ต่ออีก 50% ค่ะ
“พี่เออ”
“หืม?”
“พี่ครับ”
“...” ผมพลิกตัวตะแคงหันหลังให้อ้วนน้อยก่อนที่จะหลุดยิ้มให้มันเห็น ทำไมแค่เมียปลุกให้ตื่นตอนเช้าแค่นี้ก็ต้องมีความสุขอะไรขนาดนี้ด้วยก็ไม่รู้J
“พี่อ่ะ ตื่นได้แล้ว”
“...”
“พี่เออออออออออ” อ้วนน้อยเขย่าตัวผมแรงขึ้นด้วยความหงุดหงิด ผมเลยแกล้งบิดขี้เกียจแล้ววาดแขนไปรั้งร่างเล็กมาเป็นหมอนข้างซะเลย
“นี่มันตีหกโมงแล้วนะ! โอ๊ยยย ปล่อยยย พี่เออ น้องหายใจไม่ออก”
“เสียงดัง”
“น้องจะเสียงดังกว่านี้ถ้าพี่ยังไม่ตื่น”
“...”
“ตื่น พี่เออ... ได้ เล่นงี้ใช่ป่ะ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!! >O<”
“เหี้ยยยยย! หูกู!!! TOT”
เมื่อไอ้อ้วนมันแหกปากใส่หูผม ผมก็คลายอ้อมแขนทันที ปวดหูสัส! พอเห็นน้องทำหน้าสะใจแล้วผมทำท่าจะเข้าไปคว้าตัวน้องมาแก้แค้นแต่อ้วนอ้าปากกว้างเหมือนจะตะโกนอีกผมเลยได้แต่ชี้หน้าคาดโทษก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ
แม้ว่าก่อนหน้านี้เราจะให้พระมาสวดพรมน้ำมนต์แล้วแต่ก็ยังเปิดร้านไม่ได้จนกว่าจะมีพิธีเปิดย่านการค้านี้ซะก่อน เค้กบางส่วนอ้วนน้อยให้ทำไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วเช้านี้ก็เหลืออะไรที่ต้องทำให้เรียบร้อยอีกนิดหน่อย อ้วนน้อยใส่เสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนกับกางเกงขากระบอกสีขาวโคตรน่ารัก ชักหวงไม่อยากให้มันไปเจอคนเยอะๆแล้วเว้ย
“คนเยอะจังเลยนะฮะ” อ้วนน้อยชะเง้อคอออกไปมองนอกร้านอย่างตื่นเต้น
“เห็นว่ามีดารามาเปิดด้วย”
“จริงเหรอ ใครอ่ะ”
“ไม่รู้จัก”
“เหรอฮะ งั้นเราลงไปดูกัน>O<”
“เหอๆๆ ดี๊ด๊าเหรอ”
“ก็ดารา!”
“ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นใคร”
“เหอะน่า ท่าทางแฟนคลับเยอะด้วยดูซิ”
อ้วนน้อยลากแขนผมไปดู ไม่มีทาได้นั่งข้างหน้าแน่นอนเพราะแฟนคลับเขาชูป้ายไฟกับเยอะแยะ แล้วอยู่ข้างหลังก็ไม่ค่อยจะเห็นด้วยเพราะไอ้ป้ายชื่อนี่แหละบัง
“ขึ้นต้นด้วยตัวเค” อ้วนน้อยพยายามจะชะเง้อมองป้ายไฟ
“อาจจะย่อมาจากคว... อุ๊บ”
“พี่เออ!” อ้วนน้อยเอามือมาปิดปากผม
ฟอดดดด
“บ้าบอจริงเลย” น้องชักมือกลับเมื่อผมฉวยเอามือขาวมาหอม
พอถึงฤกษ์ตามกำหนดการพิธีทุกอย่างก็เริ่มต้นขึ้นจนเสร็จเรียบร้อยก็ถึงคิวของนักร้องที่เขาเชิญมา นี่ยังเรียกตัวเองว่านักร้องได้อีกเหรอ เสียงตดไอ้อมลูกผมยังเพราะกว่าเลย =_=;
“ทำไมทำหน้างั้น”
“ฟังแล้วปวดขี้เลย”
“ก็ไปสิฮะ ><”
“ไปด้วยกัน”
“ไม่เอา น้องไม่ปวด น้องจะดูเคลวิน”
“ทำไมต้องมองมันตาเยิ้มขนาดนั้นด้วย”
“ก็เขาหล่อ”
“ไอ้อ้วน!”
“น้อยกว่าพี่เออก็ได้ T^T ไม่เห็นต้องดุเลย”
“ต้องฟาดด้วยซ้ำ เมียไปชมคนอื่นว่าหล่อ”
“แหะๆๆ”
“ร้องเพลงอย่างห่วยยังนั่งดูกันอยู่ได้”
พรึบ
คนที่นั่งอยู่ข้างเราหันมามอง
“พี่เออ เบาๆสิฮะ เดี๋ยวแฟนคลับเขาเอาป้ายทุ่มหัวหรอก TOT แล้วเขาไม่ใช่นักร้องจะให้เขาร้องเพลงเพราะได้ยังไง ลองมองที่การแสดงสิฮะ คุณแม่ยังต้องร้องไห้ตามเลย”
“ปกป้องมันไปอีก”
“ไม่ได้ปกป้องน้องแค่บอก”
“ไม่ต้องบอก ไม่อยากรู้”
“พี่จะไปไหนอ่ะ อย่างอนสิฮะ”
ผมลุกขึ้นแล้วเดินออกมา อ้วนน้อยก็ตามออกมาด้วย แต่...
“โอ๊ะ เราได้ผู้ร่วมสนุกแล้วครับ”
“O_O” อ้วนน้อยตาโตแล้วชี้ที่หน้าตัวเอง
“ครับ น้องนั่นแหละ มาเลย เพียงแค่แสดงความรู้สึกต่อโครงการนี้รับไปเลย Gift Voucher จากร้านมินล่ามูลค่าห้าร้อยบาท”
อ้วนน้อยเดินมาจับมือผมเหมือนจะไม่ยอมไปเล่นแต่ผมพยักเพยิดหน้าให้น้องไป ผมยืนกอดอกพิงเสามองน้องจากด้านล่าง พอไฟส่องแล้วแม่งยิ่งขาวยิ่งกว่าซักด้วยโอโม่อีก
“น้องเล็ก เอ่อ ผมดีใจมากเลยฮะที่มีโครงการนี้ขึ้น ร้านผมอยู่ตรงนี้เองฮะยังไงก็ช่วยมาอุดหนุนด้วยนะครับ”
“ฮ่าๆๆ อย่าลืมไปอุดหนุนกันนะครับ แล้วน้องรู้สึกดีใจอย่างเดียวเหรอครับ” เนื่องจากน้องเตี้ยกว่าไอ้เคลวินมากมันเลยลูบหัวน้องด้วยความเอ็นดู หรือด้วยความอยากดูเอ็นอันนี้ก็ไม่แน่ใจ
“แหะๆ ไม่ฮะ การที่ผมได้เปิดร้านมันทำให้ผมเห็นหลายอย่างว่ามีใครคนหนึ่งที่คอยอยู่ข้างผมและช่วยเหลือผมตลอดมา แม้ว่าผมจะเอาแต่ใจหรือดื้อยังไงเขาก็ยังไม่ทิ้งผมไปไหน ขอบคุณคนนั้นที่รักและดูแลน้องเล็กนะฮะ น้องเล็กก็รักเขามากเหมือนกัน >///<”
ไอ้บ๊องค์เอ้ย!
น้องรับบัตรส่วนลดแล้ววิ่งลงมาหาผม อ้วนน้อยจับมือผมไปประสานกับมือเขาไว้ก่อนจะยิ้มให้จนตาหยี น้องแกว่งแขนไปมาอย่างมีความสุขจนกระทั่งถึงร้านถึงได้ปล่อยมือผมแล้วไปรับของขวัญจากพ่อแม่พี่น้องที่มาแสดงความยินดีด้วย
“ยินดีด้วยนะน้องเล็ก”
“ขอบคุณครับ”
“ยินดีด้วยจ้า ร่ำรวยๆ เฮงๆ นะลูกนะ”
“ครับ ^O^ อ๊ะ พี่พราว”
“อย่าเพิ่งทักนะอเล็กซ์ เอ่อ อเมริกาโน่โต๊ะสาม มูสวนิลาโต๊ะเก้า เอ่อ...”
ไอ้พราวใส่ผ้ากันเปื้อนของร้านแล้วช่วยเสิร์ฟอย่างทุลักทุเลโดยมีป๊ามันมองตามอย่างเป็นห่วง ผมก็ห่วง ไม่ได้ห่วงว่ามันจะเป็นอะไรนะ ห่วงร้านกูเนี้ยว่าจะเป็นอะไรไปเพราะมันหรือเปล่า!
“ไป เจ้าของร้านไปทำงานได้แล้ว” ผมดันน้องเข้าไปเปลี่ยนชุดที่ห้องพักแต่พอเข้ามาปุ๊บน้องก็หันกลับมากอดผมไว้แน่น
“ขอบคุณนะฮะพี่เออ”
“...”
“น้องจะดูแลพี่เออให้ดีที่สุด ให้มากกว่าที่พี่เออทำให้น้องให้ได้”
“อืม พี่แค่ทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำให้คนที่เขารักได้ ถ้าน้องพูดขอบคุณพี่ทุกครั้ง ต่อจากนี้น้องจะได้พูดจนนับครั้งไม่ถ้วน ถ้าน้องจะทำดีตอบแทนพี่น้องจะได้ทำไปตลอดชีวิต”
“ขอบคุณฮะ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุ...อื๊ออ >3<”
ขอบคุณอยู่ได้ ปิดปากแม่งงงง <3
-------------------------------
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์จ้า
-
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
น้องเล็กโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ป้าดีใจ :กอด1:
ดูแลพี่เออดีๆ นะลูก
ขอให้มีความสุขจ้า
-
อ่านรวดเดียวยิ้มแก้มแตกทั้งเรื่อง :z3:
-
อบอุ่นจนอดยิ้มตามไม่ได้เลย
-
ชอบน่ารักมาก
-
กรี๊ดดดดดดดดดด เพิ่งเห็นว่ารวมเล่มแล้ววว ฮืออออ รีบเลยยยยย :ling2:
-
Special
[Earth’s part]
ทุกวันนี้แม้ว่าอ้วนน้อยจะมีงานทำแล้วแต่งานปรนนิบัติสามีก็ยังไม่ขาดตกบกพร่อง ทั้งบนเตียง ในห้องน้ำ หรือห้องนั่งเล่น เอ้ย ผมหมายถึงว่าทั้งเรื่องอย่างว่าและเรื่องล้างห้องน้ำ ทำความสะอาดห้องนั่งเล่นน่ะครับ
“ง่วงแล้วอ่า”
“ก็หลับไปสิ ใครว่าอะไร”
“มือ!L”
“อ่าว ไปอยู่ตรงนั้นได้ไง ฮ่าๆๆ”
อ้วนน้อยดึงมือผมที่บีบเค้นบั้นท้ายนิ่มนั่นขึ้นมาคล้องบนเอวคอดแทนก่อนจะหลับตาลงด้วยความเพลีย ส่วนผมก็นอนเท้าคางมองใบหน้าเล็กแต่จิ้มลิ้มก่อนจะหลับตามไปรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่รู้สึกเหมือนมีอะไรมาสะกิดผมให้ตื่น
“ฮ้าวววว” แกล้งบิดขี้เกียจก่อนจะเอื้อมแขนไปโอบร่างเล็กแล้วกะจะดึงมาฟัดเหมือนทุกเช้า แต่ว่า... ร่างเล็ก... ร่างเล็ก... อยู่ไหนวะ?
“คิกคิกคิก”
ผมหรี่ตาขึ้นมองเห็นไอ้อ้วนน้อยยืนอยู่ข้างเตียงเอาด้ามไม้กวาดสะกิดผมรัวเลย หึหึหึ เขามีการพัฒนา
“อมยิ้มไปปลุกปะป๊าเร็ว”
เมี๊ยว
ไอ้อมก็เชื่อฟังพ่อมันดีเหลือเกิน กระโดดขึ้นเตียงมาเหยียบตัวผมแล้วไต่มาดมหน้าดมตา รำคาญจมูกชื้นๆกับลมหายใจอย่างกะแมวเป็นโรคหืดหอบของมันจังเว้ย ให้เมียกูมาปลุกได้มั้ย ลูกนี่หายไปก่อนไป! T^T
“โอ๊ย อมข่วนหน้าป๊าทำไมวะ! ซี๊ดดดด”
“พี่เออ O_O”
“เจ็บนะอ้วน” อ้วนน้อยตาโตรีบโผเข้ามาดู ผมก็รีบเหมือนกัน...รีบกอดเอวน้องไว้ข้างนึงส่วนอีกข้างกุมแก้มไว้ใส่แอ๊คติ้งระดับฮอลลิวูดแสดงสีหน้าเจ็บปวดหัวใจสุดขีดเหมือนตอนเหยียบกองขี้หมา
“พี่เออปล่อยก่อนสิฮะ ปกติอมยิ้มไม่เกเรแบบนี้นะ ขอดูหน่อย”
“ไม่ให้ดู”
“พี่เออ อ๊ะ!”
“หึหึหึ”
ผมพลิกอ้วนน้อยให้ไปนอนใต้ร่างผมทันที รวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างไว้เหนือหัวและอาศัยร่างกายที่ใหญ่โตกว่าทับน้องไว้ไม่ให้กระดุกกระดิกไปไหน
“หลอกน้อง!”
“ไม่รู้ซิ”
“คนบ้า! เกลียดกันนักเหรอถึงได้ชอบแกล้งน้องน่ะห๊ะ”
“ไม่ได้เกลียดเว้ย รัก!”
โมโหทีไรชอบบอกว่าผมเกลียดเขาแบบนี้ทุกที
“รักทำไมชอบทำให้โมโหทุกทีเลยห๊ะ”
“ชอบ ความสุข แบร่”
“ฮึ่ยยยยยยย”
ผมทำหน้าทำตาให้อ้วนน้อยปรี๊ดแตกขึ้นไปอีกจนกระชากข้อมือออกจาพันธนาการของผมมาทุบอกดังปั๊กๆๆ จุกโว้ยยย TOT เมื่อเห็นว่าศึกครั้งนี้จะพ่ายแล้วถึงได้รีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ
“หวัดดีลูกพี่”
“เออ”
ไอ้ไผ่มารับกล่องข้าวไปเก็บไว้ในห้องครัวให้ ช่วงแรกที่ผมย้ายมาทำงานใหม่ๆทุกอย่างมันยังไม่เข้าที่ ผมต้องศึกษาระบบอะไรใหม่ๆที่นี่อีกเยอะเลยทำงานจนลืมกินข้าวกลางวัน พออ้วนน้อยเห็นกับข้าวเหลือไปถึงเย็นล่ะก็เป็นเดือดเป็นร้อนขึ้นรถBTSจากมหาลัยมาเสิร์ฟข้าวเสิร์ฟน้ำทุกกลางวัน ไม่ใช่ไม่ชอบนะที่น้องมาเอาใจแต่ว่ามหาลัยกับที่ทำงานผมมันไกลกันกว่าจะมากว่าจะไปอีก
แล้วกว่าไอ้อ้วนมันจะเลิกดื้อก็ตอนที่น้องงอนผมที่ไปห้ามเขาไม่ให้มาหาแล้วไปนั่งร้องไห้อยู่หน้าบริษัท ไอ้ไผ่เห็นเข้าก็เข้าไปปลอบหวังตีท้ายครัวแต่เจอกูเตะตูดไอ้ห่าไผ่จนหัวทิ่มตกบันไดไปซะก่อน มันเลยเข้าใจว่าเนี้ยเมียกูไม่ใช่น้องชายอย่างที่มันเข้าใจ(=_=) และมันก็ขอไถ่โทษด้วยการดูแลเรื่องอาหารกลางวันผมไม่ให้อ้วนน้อยกังวลอีกและถวายตัวเป็นลูกน้องของผมตลอดไป
“วันนี้กับข้าวเยอะจังวะพี่”
“เผื่อมึงกับพวกมันด้วย” ผมพยักเพยิดหน้าไปทางคนอื่นๆ
“โอ๊ยยย >O< คิดไม่ผิดจริงๆที่มาเป็นขี้ข้าของนายท่าน”
“เหอๆๆ มึงจะทำตำแหน่งนี้ตลอดชีวิตเหรอไง”
“ครับลูกพี่”
“ควาย”
“ก็ขี้เกียจแล้วอ่ะ งานก็โอเคเงินเดือนเท่านี้ก็พอกินพอใช้แล้ว”
“มึงเพิ่งจบมาได้ไม่กี่ปีมันยังคิดจะทำอะไรได้อีกเยอะ มึงยังเด็กยังหาโอกาสได้เรื่อยๆจะได้ก้าวหน้า แต่ถ้าเกิดมึงจะจบชีวิตของมึงไว้แค่นี้ก็ช่างหัวมึง”
“ครับพ่อ”
“รออ้วนน้อยไปเป็นแม่มึงก่อนค่อยเรียกกูว่าพ่อ”
เปิดร้านมาได้สี่เดือนแล้วผลตอบรับดีถึงดีที่สุดจนผมต้องหาหุ้นส่วนมาให้ไอ้อ้วนเลยทีเดียวเพราะน้องทำคนเดียวจะไม่ไหวเอา หมายถึงผมนะที่จะไม่ไหว...เมียออกบ้านตั้งแต่หกโมงโดยทำกับข้าวทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้าแล้วก็กลับบ้านตอนปิดร้านสี่ทุ่มเงี้ย เอิร์ธเอื้อการย์จะไม่ทน! =_=!
“อ่าวเฮ้ย”
“ไอ้เหี้ยเอิร์ธ”
“ไม่ได้เจอกันอย่างนานสัส สบายดีป่ะวะ”
หลังจากเลิกงานผมก็ไปฟิตเนสรอจนถึงหกโมงจึงวิ่งจ๊อกกิ้งไปหาอ้วนน้อยที่ร้าน มาคราวนี้โชคดีได้เจอเพื่อนเก่าสมัยมัธยม เมื่อก่อนนะที่ไหนมีผมที่นั่นจะต้องมีไอ้จอร์จกับไอ้บาส ลุยไหนลุยกันแบบไม่กลัวตาย
“มา นั่งด้วยกันก่อนเว้ย”
“พวกมึงเป็นไงกันบ้างวะ ยังสนิทกันเหมือนเดิม ลืมกูไปเลยดิ”
“ลืมเหี้ยไร กูอยู่อู่ ไอ้บาสก็ดูร้านทองพ่อมัน” ตอนเรียนจบมอหกพวกมันสอบไม่ติดมหาวิทยาลัย แล้วหลังจากนั้นผมก็ติดต่อพวกมันไม่ได้อีกเลย ผมก็ไม่ได้อะไรหรอกครับ เรียนต่อมีสังคมใหม่เรื่อยๆ ได้เจอกันอีกทีโคตรดีใจ
“แล้วมึงอ่ะ ทำงานทำการอะไร ลูกเต้าเมียเมออะไรมียัง”
“กูขายหมูปิ้งเมียกูขายชาไข่มุก ลูกชื่ออมยังไม่ได้เข้าโรงเรียน”
“มึงตลกมากป่ะไอ้สัส =_=”
“ฮ่าๆๆๆ”
ไม่ใช่แค่มันสองคนที่ไม่ค่อยติดต่อกับผมแต่รวมถึงเพื่อนคนอื่นๆในแก๊งค์ด้วย อาจจะเพราะว่าตอนนั้นผมเป็นคนเดียวสอบติดมั้ง พวกมันคงรู้สึกเหมือนถูกหักหลังทั้งๆที่ร่วมเป็นร่วมตายกับการสอบตกสอบซ่อมด้วยกันมาหลายปีกลายเป็นว่าผมสอบติดวิศวะมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศเฉ๊ยยย
“ล้อเล่นน่า ก็วิศวะทั่วไปแหละ”
“ได้ข่าวว่ามึงไปเรียนต่อต่างประเทศ รุ่งนี่หว่า”
“ทั่วไป ใครๆเขาก็ทำกัน” ผมไม่อยากจะพูดอะไรมากกลัวว่าจะกลายเป็นอวดเลยถามมันเปลี่ยนเรื่อง “พวกมึงมาทำไมกันแถวนี้วะ”
“กูมารับหลานเลยแวะกินกาแฟ ส่วนไอ้บาสมาส่องเด็ก”
“เด็กไหนวะ โรงเรียนเนี้ยอ่ะเหรอ” พยักเพยิดหน้าไปทางโรงเรียนนานาชาติที่อยู่ไม่ไกล
“หาคุกให้กูแล้วสัส ไม่ได้มาจีบเด็ก มาจีบบาริสต้า”
“...” รู้สึกตากระตุกเบาๆ ผมหันไปมองตามสายตาไอ้บาสเห็นไอ้อ้วนน้อยยืนชงกาแฟอย่างขะมักเขม้นแต่พอน้องเงยหน้ามาเห็นผมมองอยู่มันก็ยิ้มมาให้
“เห็นมั้ยๆ น้องเขายิ้มให้กูด้วย”
ยิ้มให้กูไอ้สัส! =_=
“กูมาทีไรน้องเขาเป็นคนมาเสิร์ฟให้กูตลอด”
“เหรอ”
“ถามนู่นถามนี่บริการดี๊ดี”
“อืม แล้วไรอีก เคยมานั่งด้วยป้ะ”
“ไม่เคย แต่มีคนมาจีบน้องเขาเยอะอยู่นะ แต่กูว่าเขาชอบกูที่สุด”
“เหรอ เหอๆๆ”
ไม่ใช่แค่ไอ้บาสที่มานั่งมองเหรอ ยังมีอีกหลายคนงั้นเหรอ ผมหลอกถามพอหอมปากหอมคอไอ้อ้วนก็ยกของมาเสิร์ฟ ผมช่วยยกแก้วยกจานลงจากถาด
“ทานให้อร่อยนะฮะ ^O^”
“ครับบบบ”
“จิ๊!” ผมตอบกลับพร้อมกับขมวดคิ้วเมื่อไอ้บาสเอาตีนมาสะกิดตีนผมแล้วทำปากขมุบขมิบว่าเห็นมั้ยๆ แหมะ หน้ามึงนี่ฟินกว่าผัวเขานั่งอยู่ตรงนี้อีกนะ =_________=
“เสร็จแล้วก็ไปสิครับ”
“ฮะ -3-“ น้องคงจะรอให้ผมแนะนำเพื่อนผมให้มันรู้จักแต่พอโดนผมไล่แล้วก็เลยทำหน้างอนทำปากยื่นเดินหนีไปเลยและยังมีมองค้อนมาเป็นระยะๆอีกด้วยนะ
“มึงจะรีบไล่เขาไปทำไมวะ น้องเขาอาจจะนั่งร่วมโต๊ะ”
“มึงมาที่นี่กี่วันละ” ผมถามเสียงนิ่งทั้งๆที่ในใจนี่เดือดปุดๆ
“เกือบสองอาทิตย์”
“แล้วทำไมไม่ชวนเขามานั่งด้วยอ่ะ ชื่อ เบอร์ ไลน์ เฟสฯ รู้ยัง”
“ยัง ก็จะให้กูเดินไปถามโต้งๆงี้เลยเหรอวะ”
“เอ้า แล้วมึงจะทำยังไงไปขออ่ะ ขี้ไม้กวาดเข้ามาเหรอ”
คำว่าด้านได้อายอดยังคงใช้ได้จริงมาจนถึงปัจจุบัน ขอบคุณความหน้าด้านของตัวเอง มัวแต่ขี้อายคงไม่ได้เมียล่ะเหมือนไอ้บาสแน่
“โอเค กูไปเดี๋ยวนี้”
ครืดดด
“เฮ้ย เดี๋ยวๆๆ นั่น...เมียกู” กำลังจะบอกแต่ไม่ทัน ไอ้บาสลุกขึ้นเดินไปทันที ย้ำว่าทันที
“ห๊ะ” ไอ้จอร์จมองผมอึ้งๆ
ผมยกน้ำขึ้นจิบกำลังจะลุกตามไอ้บาสไปแต่ทั้งสองคนเดินมาหาซะก่อน คนนึงทำหน้าช๊อคโลกไปละส่วนอีกคนทำหน้าโคตรโกรธ
ปึก
“บอกให้คนอื่นมาจีบแฟนเหรอ ด๊ายยยยย”
น้องทุบอกผมทีนึงแล้วไปหยิบกระเป๋าก่อนจะจับมือไอ้บาสที่สติยังไม่กลับมาพาออกไปนอกร้าน แต่เรื่องอะไรผมจะยอมละ เดินไปขวางหน้าไว้ไม่ให้ไปไหนเลย
“ถอยไป!”
“ไม่” ผมเลิกคิ้วกวน
“บอกให้ถอยไปไง จิ๊ อ๊ะ!”
น้องเบี่ยงไปทางซ้ายผมก็ตามไปขวาง เบี่ยงขวาก็ตามไปขวาง พอไอ้อ้วนมันไม่ยอมปล่อยมือไอ้บาสสักทีผมเลยกระชากข้อมือน้องแล้วลากออกมาจากร้าน
“ไว้เจอกัน” ผมโบกมือให้เพื่อน
“พี่เออ ปล่อยนะ เจ็บ!”
“มีคนมาจีบทำไมไม่บอกพี่”
“ทำไม พี่จะสนับสนุนเขาให้มาจีบใช่มั้ย”
“สนับสนุนเหี้ยไรวะ!”
“อยากให้น้องไปชอบคนอื่นแล้วพี่จะได้มีข้ออ้างเลิกใช่ป่ะ อื๊อออ”
“อย่า-พูด-พล่อย-พล่อย”
“เอ็บอะ T^T” อ้วนน้อยพยายามแกะมือผมที่บีบแก้มนิ่มด้วยมือข้างเดียวออก พอเห็นน้ำตาคลอในดวงตากลมโตก็เลยปล่อยแล้วดันให้น้องไปซ้อนรถก่อนจะขี่ออกไปแบบกระชาก มือเล็กที่เคยเกาะเอวผมก็ไม่เกาะผมเลยแกล้งขับไปเหยียบหินบ้างงอะไรบ้างให้อ้วนน้อยมันตกใจเล่น สุดท้ายอ้วนน้อยก็กอดเอวผมอย่างเหนียวแน่น
กลับถึงบ้านไม่มีใครยอมเปิดปากพูดก่อนเลย ผมเอามอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าที่น้องซื้อด้วยเงินของตัวเองไปเก็บที่โรงจอดรถก่อนจะตามเข้ามา อ้วนน้อยทำกับข้าวอยู่ในครัวผมก็นั่งรออยู่ที่โต๊ะทานข้าวเงียบๆ น้องทำสองสามอย่างมาวางบนโต๊ะแล้วก็นั่งทานด้วยกัน
“อิ่มแล้ว”
“กินนี่อีกสิฮะ”
“ไม่”
“น้องอุตส่าห์จะไม่โกรธแล้วนะ”
“น้องโกรธอะไร”
“ก็ที่พี่บอกให้เพื่อนพี่มาจีบน้อง”
“บอกตอนไหน”
“...”
“พี่บอกให้มันไปจีบน้องตอนไหน” ผมว่าผมแค่ถามไอ้บาส ช่วยเตือนสติให้มันกล้าๆจีบหน่อย แต่ไม่ได้หมายถึงให้มาจีบเมียผมป้ะ
ผมลุกเอาจานไปล้าง ทุกทีอ้วนน้อยเป็นคนล้างแต่ตอนนี้กูโกรธกูล้างเองได้เว้ย! อ้วนน้อยมองตามผมทุกการกระทำจนกระทั่งออกจากห้องครัวมา ผมอาบน้ำและลงมาอ่านเอกสาร อ้วนน้อยนั่งคำนวณกิ๊กๆก๊อกๆของมันอยู่ก่อนแล้วพอเห็นผมมาก็แบ่งที่บนโต๊ะให้ผมวางของ
“มาหาปะป๊ามาอม” ผมอุ้มลูกชายที่นอนอยู่บนตักไอ้อ้วนมาวางบนตักตัวเอง ไอ้อมขยับบิดขี้เกียจนิดหน่อยก่อนจะขดตัวหลับไปเหมือนเดิม
“น้องยิ้มมาอยู่กับพ่อดีกว่ามา”
หึหึหึ ไอ้อมที่นอนสบายใจเชิบเมื่อกี้ถูกเปลี่ยนมือไปเปลี่ยนมือมาจนสุดท้ายลูกชายทนไม่ไหวกระโดดหนีไปนอนตะกร้าเลย
“เพราะพี่แหละชอบกวนอมยิ้ม”
“ตัวเองไม่กวนเลยเนอะ” ผมแสยะยิ้ม
“เหอะ!”
อ้วนน้อยลุกขึ้นหอบบัญชีข้าวของเข้าไปเก็บในห้องทำงานหรือเรียกอีกอย่างว่าห้องครัว =_=; ก่อนที่เจ้าตัวเขาจะวิ่งขึ้นบันไดไปบนห้องเลย ผมทำงานอยู่สองชั่วโมงก็ตามขึ้นไป เดินฝ่าความมืดไปเปิดไฟหัวเตียงเห็นน้องนอนหันหลังให้ก็ล้มตัวลงนอนบ้าง
“แม่งงง” ผมสบถเบาๆแล้วใช้มืออีกข้างหยิบมือตัวเองที่กำลังจะเอื้อมไปกอดร่างเล็กกลับคืนมาวางไว้บนอกเหมือนเดิม ไม่ได้ ไม่กอดหนึ่งวัน โกรธกันอยู่ ผมพลิกซ้ายพลิกขวาพยายามจะหลับ นับแกะล้านตัวสติถึงจะเริ่มเคลิ้ม ตาก็เริ่มปิดแล้ว...
“เหี้ยยยยยยย O_O”
พรึบ!
จากที่เริ่มจะปรือๆจะถอดร่างแล้วนี่ต้องรีบดึงวิญญาณกลับมาโดยด่วนเพราะบังเอิญเห็นเงาดำๆนั่งจ้องหน้าผมอยู่ข้างเอว ตกใจมากที่สุดเท่าที่เคยตกใจมาก่อนแต่ยังคิดได้ว่าให้รีบเปิดไฟไง
“ไอ้อ้วน! นึกว่าผีมั้ย!”
“พี่เออ”
“มานั่งนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่หลับไม่นอนน่ะห๊ะ” หงุดหงิดว่ะ
“ไม่เอาแล้วอ่ะ” น้องพูดแล้วก้มหน้ามองมือเล็กที่บีบกันอยู่บนตัก
“ก็ยังไม่ได้เอาเลยเนี้ย”
“ไม่ได้หมายถึงอย่างนั้นสักหน่อย T^T”
อ้วนน้อยโผเข้ากอดผม
“น้องขอโทษ ก็น้องไม่คิดว่าจะเลยเถิดแบบนี้นี่นา”
“เลยเถิด?”
“น้องแค่จะแกล้งโกรธให้พี่เออมาง้อ แต่...”
“แต่ไม่คิดว่าพี่จะโกรธกลับว่างั้น โคตรเจ็บ อะไรคือคิดว่าพี่บอกให้คนอื่นไปจีบเพื่อจะได้มีข้ออ้างบอกเลิก”
“ก็น้องคิดอย่างอื่นไม่ออก”
คิดมุกไม่ออก? กรอกตาบนแป๊บ
“แล้วคิดงั้นจริงเหรอ”
“ไม่จริงนะฮะ!” อ้วนน้อยเงยหน้าขึ้นมามองผม ดวงตากลมแวววับนั่นบ่งบอกว่าน้องพูดจริง “น้องขอโทษ น้องแค่อยากให้พี่เออง้อน้องนิดหน่อย แล้วน้องก็จะบอกว่า...”
“ว่า?”
“ถ้าอยากให้หายโกรธก็เป็นสามีน้องตลอดไปนะฮะ^O^”
อ้วนน้อยจับมือผมที่คล้องเอวเขาอยู่ขึ้นมาก่อนจะค่อยบรรจงสวมแหวน... หืม? O_O
ผมมองแหวนที่น้องสวมให้อย่างอึ้งๆ เป็นแหวนทองคำขาวมีเพชรเม็ดเล็กหนึ่งเม็ดฝังอยู่ตรงหัวคล้ายกับของที่ผมซื้อให้อ้วนน้อย
“ชอบมั้ยฮะ”
“... เอาเงินที่ไหนมาซื้อ”
“ก็ทำงานสิ -3-“ ผมไม่ได้ยุ่งกับธุรกิจของน้องเลย นานๆจะช่วยดูสักครั้งนึง เห็นว่าได้กำไรเยอะแต่ไม่คิดว่าจะมีเงินซื้อแหวนให้ผมเร็วขนาดนี้
“น้องน่าจะเก็บเงินไว้”
“ทำไมล่ะฮะ พี่ไม่ชอบเหรอ” อ้วนน้อยทำปากยื่นจนอดที่จะดูดดึงไปทีนึงไม่ได้
“ชอบ แต่ว่าน้องไม่จำเป็นต้องให้อะไรพี่เลย”
“ไม่เอาน้า น้องอยากตอบแทนพี่เออบ้างนี่ ไม่ใส่ก็ถอดใส่กล่องนี่ไว้นะฮะ ว่างๆจะเอาไปขายคืน”
“คืนให้โง่น่ะสิ”
“คิกๆๆ”
“ขอบคุณนะครับ”
“อื้ม ^O^ น้องว่ายังเทียบกับที่พี่เออให้น้องไม่ได้เลย”
“แค่อ้วนน้อยรักพี่...”
“แค่อ้วนน้อยรักพี่พี่ก็พอใจแล้ว บลาๆๆ” ก็กูคิดงี้จริงนี่เว้ย ทำไมต้องมาเลียนเสียงกันด้วย ;( ผมไม่ได้ต้องการอะไรจากน้องเลย แค่ได้รักน้องก็พอแล้ว เอ่อ เอาใหม่อีกที แค่ได้รักน้องและน้องรักผมก็พอละ ไม่ดิ ต้องอยู่กับผมด้วยดิ เออ เอาเป็นว่าทุกอย่างของไอ้อ้วนน้อยต้องเป็นของผม ผมถึงจะพอใจ
“รับไปเถอะนะ แก่แล้วไม่มีใครมาง้อพี่เออแบบนี้แล้วนะนอกจากน้อง”
“อ้อ แก่แล้วงั้นเหรอ หลังๆมานี่อ้วนน้อยไม่ได้หึงพี่นานละเนอะ” ผมทำหน้าคิดก่อนจะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือบนหัวเตียงมา ทำให้ร่างเล็กที่กอดผมอยู่เอนตัวไปด้วย
“หาใครมาให้อ้วนหึงดีน้อออ”
“ไม่อาวววว ไม่หึงอะไรล่ะ พนักงานที่เพิ่งเชิญเขาออกไปเมื่ออาทิตย์ก่อนไม่ใช่เพราะเขามาจีบพี่เออหรือไง”
“พี่เป็นคนเชิญเขาออกเองเหอะ อ้วนน้อยไม่หึงพี่สักนิด!”
“หึง”
“ไม่ต้องเลย เอ๊ โทรหาแอมมี่มั้ย หลับไปยังนะ”
“;(”
“แชทไปถามก่อนดีกว่า”
“พี่เออ...”
“หรือว่า...”
“ไม่ต้องถามแล้ว!!!”
“โอ๊ะ!”
ผมอุทานเมื่อร่างเล็กกว่าโถมเข้าใส่จนมือถือร่วงตกไปข้างเตียง โทรหาแอมมี่ไม่ได้แล้วกำลังโดนเด็กปล้ำ หึหึหึ
-----------------------
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์ค่ะ :katai2-1: :katai2-1:
-
อร้ายยย น่ารักกกกก :mew1: :mew1:
-
น่ารักกกก พี่เออน้องเล็กน่ารักที่สุดดด
-
น่าร๊ากกกกกก
-
อ้วนน้อยกับพี่เออยังหวานนนนนน เหมือนเดิมเลย :กอด1:
-
อ้วนน่ารักอ่ะ
-
:o8: :-[ :impress2:
-
:o8: :-[ :mew3:
-
น้องเล็กก็แพ้พี่เออตลอดเลยสินะ
น่ารักมากเลยคะ ชอบๆๆ
-
ไม่มี๊ ไม่มีใครจะน่าหมั่นไส้ได่เท่าเอิร์ธเอื้การย์อีกแล้ว
-
ทำไมอ้วนน้อยน่าย้ากกกกก ขนาดนี้ :-[
-
น้องเล็ก สกิลยังห่างกับพี่เออเยอะนะลูก เจอแกล้งกลับตลอดๆ
-
น้องเออน่าร้ากกก พี่เอิร์ธก็ยังคงเจ้าเล่ห์และหลงน้องเหมือนเดิม 55555 :กอด1:
-
ถึงเรื่องจะจบแล้วแต่ก็ยังมีตอนพิเศษมาให้เราได้ยิ้มได้อยู่ ฮาด้วยที่สำคัญ
ตีกันบ่อยอย่างนี้เขาว่าลูกจะดกนะ นี่ก็ได้อมยิ้มมาหนึ่งตัวละ :laugh:
เข้าใจอารมณ์พี่เออเลย อ่านแล้วก็อยากฟัดน้องเล็ก เด็กอะไรก็ไม่รู้ :man1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
:L1:
-
อ้วนน้อยน่าร้ากกก อยากแย่งมาเป็นของตัวเองเลย
-
อดทนเป็นสิบปี เอร๊ยยย ทำไมน่ารักแรงขนาดนี้คะ? ช๊อบบบบ ชอบบบบบ
-
น่ารักมากกกกก อ่านยาวเลยค่ะ เพลินสุดๆ ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ :katai2-1:
-
น่ารักสุด ๆ :hao5:
-
พี่เออขี้แกล้งมาก
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกก
-
พี่เออกับน้องเล็กน่ารักมากกกก
อิพี่เออขี้แกล้ง ตั้งแต่น้องเล็กอยู่อนุบาลก็โดนแกล้ง ร้องไห้หลายรอบเลย
ช่วงที่พี่เออหนีน้องเล็กอ่ะ เศร้าตามน้องเลย
คือเด็กอาจจะไม่รู้ว่าทำไมอยู่ ๆ คนที่เราเล่นด้วยทุกวันถึงหายไป
แต่สุดท้ายก็รักกันล่ะนะ
ปล.น้องเล็กน่าฟัดจริงจริง
-
พี่เออ แม่ง กวนตีน!!
-
กรี๊ดดดดดดดดดด...อยากได้หนังสิอ
-
น่ารัจังเลยยยย o13
-
ชอบมากกก สมหวังกันซักทีน้าาา
ชอบพี่เออรักน้องอ้วน :-[ :-[
ขอบคุนค่ะที่เเต่งนิยายดีๆให้อ่าน
-
:-[
-
จบแล้ว ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ สนุกมากเลยค่ะ
พี่เออจอมหื่น แม้แต่เด็กก็จิ้น 555
น้องเล็กน่ารักที่สุดจ้า ดีนะน้องไม่งอนนานไม่งั้นพี่เออเฉาแน่
-
น่ารัก พี่เออร้าย แต่โคดรักน้องเลย
น้องร้กมากๆ
อ่านรวดเดียวจบเลย น่ารักมากๆ
-
:mew3: :mew2: :mew1:
-
Special 3
[Earth’s Part]
“พี่หมิว เค้กช๊อกโกแลตที่น้องเล็กเอาใส่ไว้ในตู้นี่หายไปไหนเหรอฮะ”
“เอ พี่ก็ไม่เห็นนะคะ โอ๊ตๆ เห็นเค้กช๊อกโกแลตในตู้นี่มั้ย”
“บานาน่าช๊อคลาวาเหรอครับ ขายหมดไปแล้ว” โอ๊ตตะโกนตอบกลับมาจากในครัว
“ไม่ใช่ เค้กที่เป็นปอนด์น่ะ”
เค้กช๊อกโกแลตเป็นปอนด์นั่นน่ะเป็นเค้กที่ผมทำเอง วันนี้เป็นวันเกิดของอ้วนน้อยผมก็เลยทำทั้งคืนเพื่อเซอร์ไพรส์น้องในตอนเช้า ผมก็จำได้ว่าหลังจากที่เราจะออกไปเที่ยวกันน้องเอามาใส่ตู้เค้กไว้กะว่าจะกลับมาเป่าตอนเย็น แต่ตอนนี้กลับหาไม่เจอ ไม่ใช่ว่า...
“อ๋อ ขายไปหมดแล้วครับ”
“ห๊ะะะะะะ! O_O” อ้วนน้อยตาโตหันมามองผม ผมเลยแสยะยิ้มเหี้ยมกลับไปให้น้องรีบก้มหน้างุดเลย
“ทีแรกนึกว่าเค้กเสียจะเอาไปให้หมากินซะอีก...”
ไอ้-โอ๊ต อาหารหมาบ้านมึงดิ กูทำให้เมียกูกินทุกปี!!! = =******
“...แต่มีเด็กเค้างอแงจะเอาอันนี้ผมเลยขายไปชิ้นนึง ลูกค้าชมว่าอร่อยมากเลยขอซื้อ พออีกโต๊ะได้ยินว่าอร่อยก็มาขอกินอีกจนหมดไปเลย^^”
“เหรอ T^T”
อ้วนน้อยเดินคอตกกลับมาหาผม น้องนั่งลงข้างๆแล้วเอาหน้ามาซุกแขน
“ยังไงๆ”
“แฮ่ๆๆ โอ๊ตขายไปหมดแล้ว น้องยังไม่ได้กินเลยสักนิด”
“อ้วนไม่อยากกินใช่ป่ะเลยวางแผนเอาไปวางไว้ตรงนั้น”
“ไม่ใช่นะฮะ!”
“โคตรเสียใจอ่ะ พี่อุตส่าห์แหกตาตื่นมาตีหนึ่งตีสองทำเค้กให้น้องจนเช้า”
“พี่เออ น้องขอโทษ”
“...”
ผมเดินออกจากร้านไปสตาร์ทมอเตอร์ไซค์รอ เห็นน้องด้วยหน้าเศร้ามาขึ้นรถแล้วเกือบหลุดยิ้มแต่ยังคงเก๊กไว้ได้อยู่ หึหึหึ กลับถึงบ้านผมกำลังจะเข้ามาอาบน้ำแต่น้องกอดผมไว้จากด้านหลังซะก่อน
“เรายังไม่ได้ร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์กันเลยนะฮะ”
“ไม่มีเค้กจะร้องได้ไง”
“...”
“...”
“ไม่ต้องมีเค้กก็ร้องได้ ...นะครับพี่เออ” อ้วนน้อยอ้อมมาด้านหน้าผมแล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นจุ๊บปาก ดวงตาใสแจ๋วที่ช้อนขึ้นมามองผมแล้วพูดอย่างอ้อนวอนนั้น... พอกันที! กูทนไม่ไหวละ! ผมทิ้งผ้าขนหนูลงพื้นแล้วยกอ้วนน้อยขึ้นพาดบ่าไปที่เตียงทันที
“แหน่ะ แกล้งโกรธ”
“เออสิ”
“ร้ายกาจ!”
“ไม่ร้ายจะได้เอาเมียหรือหืม”
“อื๊อออ พี่เออ อ๊ะ...”
ผมกดจูบบนริมฝีปากจิ้มลิ้มปิดกั้นคำพูดที่อ้วนน้อยจะสรรหามาเถียง เคล้าคลึงอย่างหนักหน่วงก่อนจะแทรกลิ้นเข้าไปควานหาน้ำหวานภายในโพรงปากชื้น
ปึก
อ้วนน้อยทุบอกผมเมื่อเริ่มหายใจไม่ทัน ผมแกล้งกดหนักๆอีกสองทีก่อนจะปล่อยออก น้องหอบแฮ่กๆมองหน้าผมตาเขียวปั๊ด ใครสนล่ะ ผมแสยะยิ้มร้ายใส่น้องก่อนจะก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาว ขนาดเที่ยวตะลอนมาทั้งวันยังหอม หอมจนอยากฟัดให้น่วม!
“อ๊ะ!” อ้วนน้อยสะดุ้งเมื่อผมสอดมือเข้าไปในเสื้อน้องแล้วปัดผ่านตรงยอดอกนิ่มสะกิดระรัวจนมันแข็งเป็นไตถึงได้ผละจากลำคอขาวที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยจ้ำแดงเลื่อนต่ำลงไปพร้อมกับเริกชายเสื้อตัวบางขึ้นไปเหนืออก ครอบปากลงบนของหวานตรงหน้าใช้ลิ้นสะกิดแล้วดูดดึง ยิ่งได้ยินเสียงหวานครางดังก็ยิ่งอย่างย่ามใจไม่ว่าจะลูบไล้ไปตรงไหนของร่างเล็กผมก็จะบีบเค้นจนเกิดรอยแดงจางๆ
“สุขสันต์วันเกิด” ผมงึมงำอยู่บนหน้าอกน้อง อ้วนน้อยสอดนิ้วมาขยุ้มเส้นผมแล้วแอ่นอกรับริมฝีปากผมอย่างลืมตัว ไม่รู้ว่ายังมีสติรับรู้อยู่หรือเปล่า หึหึหึ
“อ้วน”
“อ๊ะ อื้ม...”
“พี่บอกว่าสุขสันต์วันเกิด” ผมเลื่อนหน้าขึ้นไปสบตากับน้องในขณะที่มือก็ปลดกางเกงยีนส์ของน้องออกไปด้วย
“ของขวัญวันเกิดล่ะฮะ”
“นี่ไง”
“บ้า!! >////<” น้องรีบชักมือกลับเมื่อผมจับมือเล็กไปโดนตรงส่วนที่ตื่นตัวขึ้นมาพร้อมบุก “ไม่อยากได้แบบนี้สักหน่อย! ขี้โกงนี่ ตอนวันเกิดพี่เออก็ได้น้องเป็นของขวัญ พอวันเกิดน้องก็... อ๊ะ ดะ เดี๋ยว”
ผมเกี่ยวกางเกงในตัวจิ๋วของน้องออกอย่างรวดเร็ว ไม่อยากได้ก็จะยัดเยียดให้ตลอดชีวิตแหละ หึหึหึ
“พี่ให้อ้วนน้อยกินเค้กแล้วไง น้องก็ต้องให้พี่กินน้องบ้างสิ”
ผมบอกแล้วปิดปากสีสดของน้องด้วยปากผมอีกครั้ง แทรกตัวไปตรงกลางเรียวขาขาวแล้วลูบไล้อย่างเพลินมือทั้งที่ปากยังพรมจูบไปทั่วเรือนร่างบอบบาง รอยจ้ำแดงอันเดิมยังไม่จางผมดูดซ้ำสร้างรอบเดิมให้ชัดขึ้นและเพิ่มรอยใหม่จนแดงไปทั้งตัว ลากริมฝีปากต่ำลงไปเรื่อยๆจนช่วงล่างที่เจ้าตัวเขาหวงนักหวงหนาไม่อยากจะให้ผมยุ่ง
“อ๊า พี่เออ...” น้องแหงนหน้าครางชื่อผม ยิ่งเสียวเท่าไหร่ปลายนิ้วเล็กก็ยิ่งดึงทึ้งหัวผมแรงขึ้นเท่านั้น ผมขยับทั้งปากทั้งมือพาอารมณ์ของน้องขึ้นสูงจนร่างบางหยัดกายจิกปลายเท้ากับที่นอนก่อนจะปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาเต็มมือผม
“แฮ่กๆๆ”
“น้องหยิบเจล”
ผมบอกน้องเพราะอ้วนน้อยอยู่ใกล้หัวเตียงมากกว่า ระหว่างนี้ผมก็จัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองเมื่อน้องหยิบเจลได้แล้วผมจึงลากข้อเท้าเล็กลงมาให้บั้นท้ายกลมกลึงอยู่ตรงขอบเตียง น้องตกใจหยิกแขนผมแรงพอผมจะฉวยขวดเจลมาไอ้อ้วนก็ชักมือหนี
“อย่าลีลาเดี๋ยวจะเจ็บหนัก”
“เถื่อน! ฮึ่ยๆๆ”
จ๊วบบบบ ผมดูดปากบวมเจ่อของอ้วนน้อยแรงๆจนยืดแล้วดึงขวดเจลมาเทใส่มือแล้วป้ายไปที่ช่องทางด้านหลังของน้องอย่างรวดเร็ว เบิกทางด้วยปลายนิ้วก่อนจนอ้วนน้อยคลายใบหน้าที่เหยเกด้วยความเจ็บผมถึงจะใช้ของจริง หึหึหึ
ผมยืนอยู่ข้างเตียวจับข้อเท้าขาวมาพาดไว้ที่บ่า ค่อยๆแทรกกายเข้าไปในช่องทางคับแคบแรงรัดของน้องทำให้ผมแทบคลั่งอยากจะขยับเสียดสีให้เร็วและแรงเต็มแก่แต่ฝ่ามือเล็กที่ดันหน้าท้องผมไว้ทำให้ผมไม่สามารถทำอะไรพรวดพราดได้
“ซี๊ดดด อ้วน”
ผมครางต่ำเมื่อเข้าไปจนสุด อ้วนน้อยกัดปากครางอื้อในลำคอหยัดแผ่นหลังขึ้นสูงจากที่นอนแล้วหนีบขาเข้าหากันจนผมต้องดึงออกเพราะยิ่งน้องบีบเข้ามาผมก็จะยิ่งลำบากมากขึ้น
“อ๊าๆๆ อ๊า...อือ”
ผมก้มลงไปจูบปากน้องแล้วขยับสะโพกเข้าหาน้องเนิบช้าก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นจนเกิดเสียงดังพลั่บๆให้อ้วนน้อยได้อายจนแดงไปทั้งตัว พอผมโถมกายใส่น้องจนร่างเราเลื่อนจากขอบเตียงมาอยู่กลางเตียงผมก็จับอ้วนน้อยเปลี่ยนท่าไปเรื่อยๆ
“เสื้อนี่จะถอดหรือจะใส่” ผมถามตอนที่ดันร่างเล็กกว่าไปแนบผนังห้อง รั้งขาขาวข้างนึงมาพาดไว้ที่เอวแล้วกระแทกกายเข้าใส่น้องไม่ยั้ง
“อ๊ะๆๆ อ๊ะ จะ อ๊ะใส่ แฮ่กๆ อ๊ะ”
ผมเหลือเสื้อไว้ติดตัวน้องแค่ตัวเดียว สำหรับผมมันไม่ได้ดูเกะกะเลย เห็นอะไรวับๆแวมๆแบบนี้มันทำให้อ้วนน้อยโคตรจะเซ็กซี่ ผมเริกเสื้อน้องขึ้นไปไว้เหนืออกแล้วใช้ปลายลิ้นดูดดึงยอดอกทั้งสองข้างสลับกันไปทั้งๆที่ด้านล่างก็ยังกระแทกกระทั้งกันไม่หยุด ผมรั้งขาน้องอีกข้างขึ้นมาพันรอบเอว อ้วนน้อยอุทานด้วยความตกใจก่อนจะรีบรัดลำคอผมแน่นขึ้นอีก ใบหน้าน่ารักซุกอยู่ที่ซอกคอผมอย่างเขินอายเมื่อผมพากระเตงๆไปทางห้องน้ำ
“ครบยี่สิบสามยัง”
“หืม? แฮ่กๆๆ”
“เป่าเทียนครบยี่สามเล่มเท่าอายุหรือยัง”
“ไอ้บ้า!! เสื่อมมมมม อ๊ะ! >////////<”
ฮ่าๆๆ ไม่เช้าไม่หยุด เอ๊ะ หรือไม่ครบยี่สิบสามไม่หยุดดี เอาให้ฟ้าเหลืองลุกไม่ขึ้นไปเลย
“พี่เอออออ”
“ครับ”
“พี่เอออยู่ไหน” ไอ้อ้วนน้อยตะโกนเรียกผมไปทั่วบ้าน
“อยู่นี่”
“พี่เออ พี่... อ๊ะ อยู่นี่เอง”
ครืดดดดด
เฮ้ย! OoO
ปึก
ไอ้อ้วนดึงผมออกมาจากท้องรถแล้วหัวโขกท้องรถสะเทือนไปทั้งคัน น้องก้มลงมามองผมที่นั่งมึนอยู่ข้างๆรถ ปลายนิ้วเล็กจิ้มตรงหน้าผากแล้วเอาเข้าไปดูใกล้ๆก่อนจะตาโตจ่อนิ้วชี้นั้นมาตรงหน้าผม
“น้องขอโทษษษษษษ โอ๊ะ เลือด! OoO”
“ก็เลือดสิโว้ยยยย มึนเลยเนี้ย คุณเป็นใคร เมียผมหรือเปล่า TOT”
“โธ่พี่เออ เป็นเอ๋อไปเลยเหรอ”
ผมดึงอ้วนน้อยลงมานั่งตักแล้วเอาหัวที่เปียกไปด้วยเหงื่อถูเสื้อผ้าหอมๆของน้องมือก็จี้เอวบางไปด้วย น้องหัวเราะคิกคักหลบหนีหัวผมเป็นพัลวัน
“พี่เออ คิกๆๆ พอแล้วไม่เจ็บเหรอฮะ”
“แกะสิวเลือดยังออกเยอะกว่าอีก ฟอดๆๆ”
เลือดออกเท่าเข็มจิ้มนิ้วไอ้อ้วนทำเป็นเรื่องใหญ่โตไปได้
“อะแฮ่มๆๆ”
“อื๊อออ” อ้วนน้อยรีบขืนตัวออกจากอ้อมแขนผมเมื่อได้ยินเสียงทุ้มต่ำกระแอ้มกระไอเป็นเอกลักษณ์ดังอยู่ไม่ไกล ลุงบ้านข้างๆเนี้ยแหละครับ แม่งงงง โรงรถเสือกอยู่ฝั่งติดบ้านลุงแกอีกนะ
“อุบาทว์”
“เอ้าลุง รถก็เอามาซ่อมให้ยังจะมาด่าอีก” ที่จริงลุงจะไม่เห็นเลยเพราะลุงแกอยู่ในบ้านแต่นี่ลุงไปยืนบนเก้าอี้แล้วยืดตัวมองข้ามกำแพงมาตรงนี้อ่ะดิ โด่ ที่จริงก็คอยส่องจับผิดอยู่ตลอดเวลา =_=
“รถนั่นก็พอใช้ แต่เรื่องนี้...”
“เรื่องนี้น่ะเรื่องไหนลุง พูดดีๆระวังจะไม่ได้รถคืน”
“ไอ้เด็กเวร”
“อ้วนไปหยิบไม้เบสบอลบนห้องมาให้พี่หน่อยป่ะ”
“ได้เลยฮะ!” อ้วนน้อยพยักหน้าอย่างแข็งขันแล้ววิ่งเข้าไปในบ้าน ไม่ได้จะให้เอาไปไม้เบสบอลจริงๆหรอกครับ ของแบบนั้นผมมีซะที่ไหนล่ะผมแค่ไม่อยากจะให้อ้วนน้อยมาอยู่ตรงนี้เดี๋ยวลุงจะจิกๆใส่ให้น้องคิดมากอีก
“พี่เอิร์ธ >O<”
“พ่อยืนอยู่นั่นไม่ต้องเรียกพี่เลย”
ผมพยักเพยิดหน้าใส่เด็กที่โผล่มาเกาะรั้วระหว่างช่องว่างพุ่มไม้ ตรงนี้เป็นช่องเดียวที่ไม่มีพุ่มไม้บัง เด็กนี่เป็นลูกหลงของลุงเขาน่ะ ห่างกับไอ้คริสต์พี่มันตั้งสิบปี
“เดียร์ไม่ได้มาหาพี่เอิร์ธ เดียร์มาหาพี่เล็กต่างหาก”
“เดียร์ มาหาพ่อนี่!”
“พ่อเดินออกบ้านมานู่นละ โดนแน่” ผมขู่
“ยึ๋ยยยย >_< ช่วยเดียร์ด้วย ช่วยด้วยยยย” มันเขย่งปลายเท้าทำหน้ากลัวสุดฤทธิ์
“อะไรจะขนาดน้านนนนน นั่นพ่อนะเห้ยไม่ใช่พนักงานราชทัณฑ์”
“พี่เอิร์ธธธธธธธธธธธ”
“เดียร์!!!”
“เย้ยยยย พี่เอิร์ธ พ่อมาแล้ววว ฮือออ”
ผมถอนหายใจเมื่อเห็นร่างของชายวัยหกสิบที่เตี้ยอย่างเดียวไม่พอยังลงพุงอีกเดินมาด้วยสีหน้าทะมึงทึง ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจช้าๆแกล้งไอ้เด็กกลัวพ่อและจะแกล้งลุงแกด้วย
ปึง!!!
“อะ...อะ ไอ ไอ ไอ้...” ลุงแกนิ่งข้างอ้าปากพะเงิบๆเมื่อเห็นผมกระโดดขึ้นเหยียบกระโปรงหน้ารถแกแล้วยื่นมาข้ามรั้วไปจับแขนของเดียร์แล้วยกข้ามาฝั่งบ้านผม
“เดี๋ยวตอนเย็นเอาเด็กไปส่งพร้อมรถ”
“เดียร์! ไอ้...”
“เดียร์จะมาเล่นกับพี่เล็กก่อนนะฮะ” เท้าแตะพื้นปุ๊บไอ้แสบก็วิ่งปรู๊ดเข้าไปหาอ้วนน้อยในบ้านเลย
“แก... ไอ้ ไอ้เอิร์ธ!!!”
ผมยักไหล่อย่างกวนตีนแล้วเดินเข้าบ้าน ลุงแกไม่กล้าเข้ามาเหยียบบ้านผมหรอก ไม่ใช่ว่ารังเกียจพวกผมอย่างเดียวนะแต่ก่อนหน้านี้ผมเคยขึ้นโรงพักกับเขาแล้วลุงก็โดนข้อหาบุกรุกไปน่ะครับ สงสัยจะเข็ด เหอๆๆ เล่นกับใครไม่เล่น ถึงจะโตแล้วแต่ผมก็สามารถขุดนิสัยชั่วๆสมัยเรียนมาใช้ได้เสมอนะครับJ
“พี่เอิร์ธคุยกับพ่ออยู่ข้างนอกฮะ”
“แล้วใกล้เสร็จยัง”
“สงสัยจะทะเลาะกันอีกนานฮะ พี่เอิร์ธเหยียบรถพ่อด้วย”
“ตายแล้ว OoO”
“พี่เล็ก เดียร์ว่าเรากินนมกันดีกว่าฮะ อย่าไปสนใจเลย”
กินนมไรวะ =_=???
ผมแกล้งชะโงกหน้าไปดู... ถ้าตาผมไม่ได้ผิดปกติผมว่าผมเห็น... เห็นขวดนม ขวดนม!!! ขวดนมจริงๆ ขวดนมแบบที่มีจุกเอาไว้ดูดด้วย
“ไอ้อ้วน!!”
“อ๊ากกกก น้องเปล่า >O<”
“เปล่าอะไรของกลางคามือเลย”
“น้องจะเอามาเทใส่แก้ว อุ๊บส์ TxT”
ยาว เรื่องนี้คุยกันยาววววววววววววววว
“นี่ๆๆ นี่ยี่สิบกว่าแล้วนะเว้ยยย ทำไมยังกินนมขวดอยู่อีกวะ พี่ต้องพาน้องไปหาหมอแล้วมั้ง”
“ก็มันอร่อยอ่ะ ฮือออ”
“แล้วคือแบบขอนมน้องกินด้วย ไม่ซื้อเองด้วย”
“ถ้าซื้อเป็นกระป๋องมาพี่ก็เห็นน่ะสิ!”
“วางแผนไว้อย่างดีสินะ”
“น้องจะกินเป็นขวดสุดท้าย”
“นี่ยังจะกินอยู่อีกเรอะ!”
“ไม่กินแล้วก็ได้ เดียร์เอาคืนไปเลย T^T”
กูปวดหัวโว้ยยยยยยยยยยยยย สักวันคงได้พาไปเลิกที่ถ้ำกระบอก!
RRRRRRRRRRRRRR
ผมที่นอนเล่นกับลูกกับเมียจนเผลอหลับไปค่อยๆลืมตาตื่นเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์อยู่ข้างหู อ้วนน้อยที่นอนอยู่กับเดียร์บนโซฟาก็ผงกหัวขึ้นมาดู
“พี่พราว”
“...”
“เห้ยยยย พี่พราว! นี่มันกี่โมงแล้วฮะ”
“ห้า”
“อ้ากกกก เดียร์ๆๆ อมยิ้มๆๆ ตื่นๆๆ” ปลุกเดียร์นี่เข้าใจแต่ปลุกแมวทำไมไม่เข้าใจ ไอ้อมตื่นมาแล้วมันได้ประโยชน์อะไรงั้นเหรอ =_=;
“ฮัลโลวฮะ ไม่ลืมฮะ ได้ฮะ หวัดดีครับ”
ระหว่างที่คุยโทรศัพท์ด้วยน้อยก็เหลือบตามามองผมที่นั่งทำหน้าเป็นหมางงอยู่เป็นระยะๆ แต่พอเดียร์คลานมาหาผมก็จับมันพาดบ่าเอามันไปส่งบ้านพร้อมรถพ่อมันกลับบ้านอีกทีเห็นอ้วนน้อยวิ่งวุ่นอาบน้ำแต่งตัวอยู่บนห้อง
“อะไรอ่ะอ้วน”
“พี่เอออออ น้องลืมบอกไปว่าเย็นนี้พี่พราวชวนไปทานข้าวเย็น”
“แล้วพี่อ่ะ!”
“แฮะๆๆ เดี๋ยวแต่งตัวเสร็จน้องรีบลงไปทำกับข้าวให้นะฮะ”
“เดี๋ยวๆแล้วคืนนี้ที่เพื่อนพี่จะมาบ้านล่ะ”
“เออจริง! OoO เมื่อกลางวันกะจะชวนพี่ออกไปซื้อของมาทำแกล้มให้แล้วก็มัวแต่เล่นอะไรกันอยู่ไม่รู้ลืมเลย”
เอาแต่ปรับทัศนคติเรื่องขวดนมอยู่ไง =_=
“แล้วจะเอายังไง”
“ทำเท่าที่มีแล้วกันนะฮะ”
อ้วนน้อยเช็คความเรียบร้อยในกระจกแล้ววิ่งปรู๊ดลงไปข้างล่าง เท... กูโดนเทเพราะไอ้หมอพราวอีกแล้วแม่งงงงง กี่ครั้งๆก็แพ้มันตลอด อ๊ากกกกกกกกกก มีลูกกับกูแล้วหนึ่ง(ตัว)ก็ยังเลือกมันอีก เอิร์ธเอื้อการย์ช้ำใจ! T^T
ผมเดินหน้างอลงไปกอดอกพิงขอบประตูมองร่างเล็กวิ่งวุ่นหั่นนู่นคนนี่ตักนั่นจนผมตาลายไปหมด
“ใครให้ถือมีดวิ่ง”
“น้องให้เอง”
ดี มีการอนุญาตตัวเองด้วย!
ปริ๊นๆๆๆ
“อาเฟิร์สมารับแล้ว >O<”
“โทษที เพื่อนพี่เอง” ผมชะเง้อมองออกไปนอกหน้าต่าง
“ใครฮะ”
“แอมมี่”
ปัก!
อุ๊ย อ้วนน้อยปักมีดกับเขียงแล้วหันมามองผมตาเขียว
“ที่บอกน้องก่อนหน้านี้ไม่มีรายชื่อนี้นี่”
“มันเพิ่งกลับมา”
“ก็ได้ฮะ” เอามีดชี้ขู่ด้วย “เห็นว่าไม่ได้เจอกันมานานแล้วหรอกนะ”
ตั้งแต่ผมกลับมาจากญี่ปุ่นไอ้มี่มันก็ย้ายจากญี่ปุ่นกลับไปที่เมกาเหมือนเดิมทำให้ได้เจอกันปีละครั้งเท่านั้นแหละ แล้วอีกอย่างมี่มันไม่เคยมาบ้านผมเลย งานแต่งผมกับอ้วนน้อยก็ไม่ได้มา ผมกดรีโมทเปิดประตูบ้านให้ไอ้มี่ขับรถเข้ามาจอดในบ้าน
“อ้ากๆๆๆ ไม่ได้เจอกันนานมากกกกกก”
“เป็นไงมั่งวะ”
กอด... อย่าเรียกว่ากอดเถอะเรียกว่าเอาตัวชนกันแล้วตีหลังสองสามทีแบบแมนๆคุยกันดีกว่า ฮ่าๆๆ
“ไว้ค่อยคุย นี่กูมาคนแรก?”
“เออดิ เคยมีใครมาก่อนเวลาด้วยเหรอไง”
นัดกันกินเหล้ากับเพื่อนๆผม เห็นช่วงนี้มันอัพเดตว่ากลับมาเที่ยวไทยกันหลายคน ตอนแรกกะจะไปกินข้างนอกแหละแต่พวกมันอยากเห็นลูกเห็นเมียผมเลยขอมาที่บ้าน แล้วไงล่ะ โดนเมียเท =_=;
ปรี๊นๆ
“อ้วน คราวนี้ของจริง”
“อ้ากๆๆ หวัดดีฮะพี่แอมมี่” น้องโผล่ออกมาจากครัว “เอ้อ ดีเลยที่พี่แอมมี่มา น้องลวกหมูสับแล้วก็ปั่นพริกอะไรไว้ทำยำแล้วนะฮะ พี่ช่วยเอาเครื่องคลุกๆกันแล้วก็ต้มยำกุ้งนั่นถ้าน้ำเดือดช่วยเอากุ้งลงหน่อยนะฮะ น้องเล็กต้องรีบไปแล้ว”
อ้วนน้อยแกะผ้ากันเปื้อนวิ่งกลับเอาไปไว้ในครัว
“อยากทำอะไรกินก็ทำเลยนะฮะ มีหมูกับไก่ที่น้องเล็กหมักไว้อยู่ในตู้ อ้อ มีปลาหมึกยัดใส้อยู่ฮะเอามาลวกแล้วราดน้ำยำไปเลยก็แกล้มเหล้าได้แล้วฮะ”
ปรี๊นๆๆ
“เย้ยยย ฟอดดด ขอโทษพี่เออ”
“ไม่หายงอนอ่ะ”
“ฟอดๆๆๆ หายงอนนะ” อ้วนน้อยกอดแล้วเขย่งปลายเท้าหอมแก้มผมรัวๆ เอาจริงป้ะ คือทุกทีน้องไม่เป็นอย่างนี้แต่ครั้งนี้หึงผมกับแอมมี่ชัวร์ แต่กูชอบบบบ หึหึหึ
“...”
“งั้นเดี๋ยวกลับมาง้อนะฮะ”
ว่าแล้วก็ขยิบตาข้างเดียวแอทแทคผมทีหนึ่ง แม่งเอ้ยยยยย อยากลากขึ้นห้อง! พออ้วนน้อยผมทำมือจะขย้ำน้องรีบคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกบ้านไปเลย ฮึ่มๆๆ
“เอ่อ...”
“มึงไม่ต้องทำตามที่อ้วนบอกหรอก เดี๋ยวกูเอารถออกไปซื้อข้างนอกให้”
“กูจะทำ!” แล้วมันก็เดินปึงปังเข้าไปในครัว
“มึงจะทำได้เหรอวะ กูว่าออกไปซื้อง่ายกว่านะ หน้าหมู่บ้านมีตลาด”
“กูทำได้”
“แต่ว่า...”
“นี่มึงคิดว่าเมียมึงทำได้คนเดียวเหรอ มองคนอื่นบ้างก็ดีนะจะได้รู้ว่าเมียมึงไม่ได้ดีที่สุด”
“...”
“...”
“...”
“กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น คือ...”
“อืมๆ มึงอยากทำก็ทำไป เอาให้กินได้ละกัน” ผมบอกแล้วเดินออกมา
ตอนแรกก็โกรธที่มันมาว่าน้องแบบนั้น คือผมก็ไม่เคยบอกว่าอ้วนน้อยดีที่สุดป่ะวะ แต่พอคิดถึงเหตุผลที่แอมมี่มันโกรธจนพูดแบบนั้นแล้วก็พยายามเข้าใจมัน เจอกันแค่ปีละครั้งแต่แอมมี่ยังไม่เปลี่ยน... ยังไม่เปลี่ยนใจ
“เอิร์ธ”
“อะไร”
“กูขอโทษเว้ย”
“เออ แต่กูไม่ได้ว่ามึงไม่ดี”
“...”
“แล้วกูก็ไม่ได้บอกว่าอ้วนน้อยดีที่สุด แต่เขาแค่เป็นคนที่กูรักที่สุดไง”
“เออๆ กูไปทำต่อล่ะ”
จนหนึ่งทุ่มเพื่อนผมก็มากันครบ ตอนแรกจะกินกันสวนหน้าบ้านที่มีดอกไม้สวยๆแต่พวกมันเสือกอยากเปลี่ยนบรรยากาศออกไปกินตรงชานบ้านที่ยื่นออกไปจากด้านข้างตัวบ้านซะงั้น
“ตรงนี้ก็วิวดีจะตาย มึงดูสิต้นกระเพราต้นโหระพาสิ ชูช่อสวยงาม เหอๆๆ”
“มีเลี้ยงไก่เลี้ยงหมูมั้ย”
“เกินๆ”
ที่อยากเปลี่ยนจากคอนโดแล้วมาซื้อบ้านอยู่กับอ้วนน้อยก็เพราะจะได้มีที่ให้น้องปลูกผักนี่แหละ =_=;; ในเมื่อพวกมึงเลือกจุดนี้ก็ชมผักสวนครัวของไอ้อ้วนไปละกัน
สักสามทุ่มอ้วนน้อยก็กลับมาจากการดินเนอร์บนเรือชมแม่น้ำเจ้าพระยา ตอนนี้เพื่อนผมตายกันไปหลายศพแล้วครับ พอพาน้องมาแนะนำใครทุกคนก็เอ๋อกันไปแล้ว
“น่ารักจังเลยนะครับ”
“เมียกูอยู่ตรงนี้”
ผมจับหน้าเพื่อนคนหนึ่งในหันกลับมามองหน้าอ้วนตรงๆ เมียกูเป็นคนไม่ใช่แก้วเหล้า แม่งคุยกับแก้วอยู่ได้
“น้องเล็กมาๆ ชนแก้วหน่อย”
อ้วนน้อยหันมามองหน้าผม ผมก็ยักไหล่ โตแล้วก็คิดเองป่าววะ ผมไม่เคยห้ามและไม่เคยบอกให้กินยกเว้นบางสถานการณ์ที่ผมเห็นว่าไม่โอเคจริงๆถึงจะเตือนสักที
...
...
...
“พี่เอออออ~~~”
“ตาเยิ้มๆ”
“วานนี้ เอ้อออ เมื่อวานนน...”
“พูดไม่รู้เรื่องก็ไม่ต้องพูดมั้ยอ้วนน้อย”
น้องหัวเราะไม่รับรู้อะไรไปละ ผมนั่งประคองร่างเล็กไว้และคอยจับมือขาวไม่ให้กระดกเหล้าเข้าปากอีก
“อ้วนน้อยยย~~~” เพื่อนผมก็หัวทิ่มไม่แพ้กัน “ถ้ามีแฟนเป็นผู้หญิงมึงจะเรียกว่าไงว้า”
“อิอ้วนมั้ย”
“พี่เออออ น่าเกลียดดด” น้องหยิกแก้มผม
“เอ้า!”
“ตะโกนใส่น้องทามมายยย”
“บร้าาาา ใครจะไปตะโกนใส่น้อง พี่ตะโกนใส่ไอ้ซีต่างหาก ใครบอกให้มันถามวะ ถามอะไรที่แม่งเป็นไปไม่ได้ ใครจะไปมีแฟนเป็นผู้หญิงล่ะ”
“จะเปลี่ยนทาง? จะไม่มีแฟนเป็นผู้หญิงแล้วว่าง้านนน”
“ไม่ได้จะเปลี่ยนทาง แต่กูไม่เปลี่ยนคนเว้ย กูจะเอาคนนี้!” เอาปากจิ้มหน้าผากที่มีผมหน้าม้าปรกอยู่ รำคาญเลยเสยผมน้องขึ้นแล้วหอมเหม่งไปอีกหลายที
“สมมุติว่าเลิกกันงี้”
“สัส ไม่เลิก!”
“สมมุติไงไอ้นี่ก็เอ้อออออออ”
“ไม่ต้องสมมุติ สามสี่เปลี่ยนเรื่อง =_=”
ผมนั่งคุยสักพักเมื่อเห็นว่าไม่มีใครมีสติแล้วนอกจากอิเคธี่กับแอมมี่เลยขอให้พวกมันจัดการเก็บศพทหารสามสี่นายไปไว้ที่ห้องนั่งเล่น เอาไว้นี่เดี๋ยวยุงหาม ส่วนผมก็พาน้องขึ้นไปอาบน้ำเช็ดตัว เมาแล้วแดงไปทั้งตัวน่าปล้ำชิบ ปล้ำคนเมาได้มั้ย ขอปล้ำคนเมาหน่อยได้ม้ายยยยย
“อื้ม อื้ออออ”
จ๊วบบบบ
ผมดูดปากสีสดขณะที่เราอาบน้ำด้วยกันใต้ฝักบัว ขาเรียวที่อ่อนแรงจากความเมาอยู่แล้วเมื่อถูกผมสัมผัสก็แทบทรุดจนต้องกอดไว้จนร่างเราแทบจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน
“แฮ่ก อ๊ะ...”
ผมดันน้องไปชิดผนังห้องน้ำแล้วซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างหื่นกระหายดูดเม้มสร้างรอยสีเรื่อไว้ขณะที่มือก็ขยำบั้นท้ายกลมกลึงอย่างมันมือ
ก๊อกๆๆ ปังๆๆ
แกร๊ก
“ผัว!!! พวกกูขอนอนด้วยนะ”
ห๊ะ O_O
“ใครให้มึงเข้ามา!” ผมตะโกนออกไปข้างนอก
“น่าๆ นอนด้วยคืนนึง กูกับแอมมี่คิดถึงไม่ได้อยู่กับมึงนานๆมานานเท่าไหร่แล้ว”
“นี่พวกมึง!”
“ไล่กูก็ไม่ออกละ ขอจับจองที่นอนตรงนี้เลย”
“เชี่ยยยยยยT^T”
ป่านนี้กระโดดโลดเต้นบนเตียงกูแล้วมั้ย ผมก้มลงมองร่งน้องที่เงยหน้ามามองผมตาฉ่ำเยิ้ม แล้วก็ตัดสินใจก้มลงจัดกันร่างนุ่มนิ่มที่ผมอยากจะจับฟัดวันล่ะสิบรอบนั่นทันที
“ครางเบาๆแล้วกันนะ เดี๋ยวคนอื่นได้ยินJ”
“อ๊ะ!”
-------------------------------------------
ได้หนังสือกันแล้วเนอะะะะ(ยกเว้นรอบเหลือ)
งั้นขอจบการลงตอนพิเศษไว้ก่อนเนอะ
หลังจากนี้เฟอร์มีธุระจนถึงสิงหาเลยจ้า
เรื่องใหม่ก็ต้องรอถึงสิงหาค่อยว่ากันอีกทีน้า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์จ้าาาาาาา
ขอบคุณที่ทำให้มีวันนี้ รักทุกคนน้าาาา >O<
-
อ้าว น้องอ้วนน้อยยังไม่เลิกขวดนมอีก
โถ่ ต้องเลิกด้วยการให้ติดใจดูดอย่างอื่นแทนแล้วล่ะมั้ง
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ
-
โห น้องเล็กยังไม่หย่า (ขวด) นมอีกเหรอเนี่ย 555
น้องเล็กน่ารักที่สุด :กอด1:
-
ตอนพิเศษนี้เล่นเอาฮามากจริงๆ :m20: คู่นี้นี่เหมาะกันมาก
ที่สำคัญคือ น้องเล็กหนูยังไม่หย่านมอีกเหรอเนี่ย >//////<
นี่ตกลงพี่เออมีลูกสองคนใช่มั๊ย อ่านถึงตรงนี้แล้วหัวเราะดังมาก
ก็มันน่ารักอย่างนี้นี่เล่าพี่เออถึงได้หวงนักหวงหนา
แม้ว่าจะใช้ชีวิตคู่กันแล้ว แต่ก็ยังมีเพื่อนพ้องมาสร้างสีสันไม่เปลี่ยน
แล้วพี่เออก็ยังแพ้น้องพราวของป๊าเหมือนเดิม :laugh:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษที่แสนน่ารักนะคะ :กอด1:
-
พี่เออ ยังคงความหื่นไว้ได้ตลอกเลยนะ
อ้วนน้อยก็น่ารัก น่าฟัดตลอดเหมือนกัน
-
ขำอ้วนน้อย ติดขวดนม 55555555555
พี่เออมีเมียหรือลูกเนี่ย น่ารักกก
-
เพื่อนนี้กะไรห้องนอนผัวเมียเขาเข้ามาทำมายยย
อ้วนยังไม่เลิกกินขวดนมอีก
-
น้องเล็กแต่งงานแล้วนะลูก ยังไม่หย่าขวดนมอี๊กกก
-
ยังไม่เลิกดูดนมจากขวดอีก
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตะหงิดๆเรื่องมี่ตั้งแต่ช่วงแรกแล้วเชียว เฮ้อ ดีนะที่ยังไม่เกินเลย
ไม่งั้นสงสารอ้วนน้อยแย่เลย
สนุกมากๆค่ะ ตอนแรกคือขำมากๆ น่าเอ็นดูเพราะอายุแค่ 6 ขวบเอง
เลือกตัดสินใจได้ดี รอให้อายุน้องมากขึ้น รอให้แน่ใจในตัวเอง
-
สนุกจังค่ะอยากอ่านอีก
-
เราพลาดตอนพิเศษไปได้ยังไง แต่ที่พลาดกว่าคือหนังสือ :katai1: :katai1: คงไม่ทันแล้วสินะ :ling2:
-
สนุกเหมือนเดิมมม o13
-
อ่านรวดเดียวจบเลยยยย เรื่องนี้น่ารักมากก. อ่านเเล้วยิ้มไปด้วย. ไม่มีดราม่าด้วย ชอบมากก :-[
-
อ้วนน้อยน่ารักเป็นแม่บ้านแม่เรือน อิอิ
-
อ้วนน้อยยยยยยยยยย น่ารักโคตร
เป็นอะไรที่ฟินมากกกกกกกก
ชอบแบบนีั หวานๆฮาๆ ไม่ดราม่า
อ้วนน้อยน่ารักที่สุดและ
ชอบตั้งกะอนุบาลยันโต
ขอสเปอีกๆๆๆๆๆๆๆ
-
โถ่น้องเล็กของแม่ โดนอิพี่เออมันแกล้งเยอะไปมั้ยลูก :pigha2:
-
น้องขอร้องเถอะนะๆๆ มุมนี้น่าร๊ากน่าเสน่หามากลูกเล็ก น่ารักแบบโครตๆๆๆๆๆของความน่ารักเลย :impress2: :katai3: ส่วนอิพี่เออ เอิ่มม เรื่องนี้ไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะดึงชะนีมาเอี่ยวนะพีเออ ไม่ว่าจะเป็นกลอน เป็นประตู ก็ไม่ควรมี :katai1:
-
ฟินจังได้อ่านไอ้แก่โดนเด็ก ม.4 สารภาพรัก :-[
-
ยัยแอมมี่อ่ะ เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อแน่ไอ้พี่เอออ่อนเอ้ย :katai1:
-
น้องเล็กลูกแม่ ที่สุดหนูก็เป็นฝั่งเป็นฝาได้ผัวเป็นอิพี่เออแล้วนะลูก :oo1: :haun4:
-
ถึงมีมารผจญก็ไม่มีอะไรมาขัดอารมณ์หื้นของพี่เออได้ 5554
-
:laugh: :laugh:
-
น่ารักอ่ะ ตอนเด็กๆก็ฮา
พี่เออนี่ก็เป็นพี่เลี้ยงเด็กได้นะ พี่แกล้งเด็ก 555
-
:pig4:ชอบเรื่องนี้มากเลย น้องเล็กน่ารักที่สุด
-
อยากเก็บนิยายไว้อ่านเหมือนกดfavorite ในdek-d ต้องทำไงครับ::เป็ดประถม :mew2:
-
จะสงสารหรือสมน้ำหน้าพี่เออดีเนี่ย
อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ ดีใจที่น้องยังรอพี่เออ
-
น่ารักกก อยากอ่านอีก มาต่ออีกนะ รอรอ :mew1:
-
สนุกมากกกก
อิพี่น่ารักกกก
รักน้อง หลงน้อง มั่นงคงอบอุ่นและหื่นมากกกก
ชอบบบบบบ
น้องก้น่ารักกก น่าหลงงง
ทั้งตอนเด็กตอนโต
ไม่แปลกใจที่พี่มันหลงรักหัวปักหัวปำ
ชอบมาก น่ารักมากก
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆค่ะ
-
จบเเล้ววว เฟบไว้นานแต่ไม่ได้ฤกษ์อ่านสักที เพิ่งได้อ่าน เสียใจมาก น่าจะได้อ่านเร็วกว่านี้ ฮื่อออ จบเเบบน่ารักมาก ยิ้มทุกตอนเลย น้องเล็กน่ารัก น่ารักจนอยากแย่งจากพี่เออมาเป็นของตัวเอง 55555 โดนพี่เออถีบ สนุกมากค่ะ :-[
-
อ้วนน้อยนี่ชีวิตดีจริงๆผัวเปย์สุดๆ ชอบความชัดเจนของพี่เออวางแอมมี่ไว้แค่เพื่อนก็ให้ได้เเค่นั้น หลายปีมาแล้วแอมมี่ควรตัดใจเนอะ ชอบความรักของพี่เออที่มีให้อ้วนผู้ชายแบบนี้เหมาะจะเป็นผัวและพ่อของลูกจริงๆ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
น่ารักกันมากจริงๆๆๆ แม้พี่เออจะหื่นไปนี้ด แต่น้องอ้วนก้อขี้อ่อยใช่ย่อยนะ :-[
-
ปล้ำอ่านรวดเดียวจบค่ะ น่ารักกกกด หลงน้องเล็กมากจริงๆ อิพี่เอิร์ธก็หื่นเหลือหลาย อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจอมยิ้มตลอดทั้งเรื่องเลย :กอด1:
-
โซสนุกจนต้องอ่านรวดเดียวจบ เป็นงานของนักเขียนที่ไม่ทำให้ผิดหวัง
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
อ่านแล้วอ่านอีกน้องเล็กน่ารักมากเลย :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณนะคะ
-
สนุกมากกกก อ้วนน้อยโคตรน่ารัก น่ารักตั้งแต่อนุบาล :กอด1:
อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจ ละมุนมากกก. :pig4: :pig4:
-
น่ารัก อบอุ่น สนุก มากๆๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆให้เราอ่าน
รักน้องอ้วนน้อย พี่เออ มากกกกกกกกกกก
:mew1:
:mew1:
:mew1:
:mew1:
:mew1:
-
สนุกมากค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
สนุกมากๆเลยจ้า น้องเล็กน่ารักมากแบบเข้าใจเลยทำไมพี่เออถึงอยากฟัดขยำขยี้ มันมุ้งมิ้งไปหมดจริงๆ 5555555 ติดตามผลงานต่อไปนะจ้า
-
น้องเล็กน่ารักอยากอ่านอีกเยอะๆๆ คิดน้องเล็ก คิดถึงพี่พราวด้วย :กอด1:
-
:hao3:สนุกมากกกกพี่เออหื่นได้ใจเจงๆ
-
:o8: น่ารัก ชอบบบบ น้องน่ารักทั้งตอนเด็กยันตอนโต o13 แต่งน่ารักทุกเรื่องเลยค่ะ :katai2-1:
-
อิจฉาอิพี่เออออ อยากมีอ้วนน้อยเป็นของตัวเองบ้างง
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สนุกมากๆ เลยค่ะ
-
สนุกมากๆ เลยค่ะ :oo1:
-
สนุกดีค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
สนุกมากๆเลยค่ะ ชอบความรักของทั้งคู่มากๆ
พี่เออนี่ขี้แกล้งไม่เปลี่ยนจริงๆ น้องก็น่าฟัดเหมือนเดิม
ขอให้ความรักของทั้งสองคนมีแต่สิ่งดีๆเข้ามาเสมอนะคะ
ส่วนแอมมี่เราหวังว่าจะเจอคนที่ทำให้เปลี่ยนใจได้นะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่ทำให้เราฟินแบบนี้ ขอบคุณนะคะ
-
ทำไมเราพึ่งเจอ ยังหาซื้อหนังสือได้อีกมั้ย
-
น่ารักกกก ยิ่งตอนน้องเล็กอยู่อนุบาลนะ น่าบีบมากกกกกก
ไม่น่าเชื่อว่าพี่เออยึดมั่นรักเดียวใจเดียวขนาดนี้
รักเลยเรื่องนี้ :mew1:
-
:katai5: กลอนเทอมาทำไม ใครเชิญนาง
-
จบหน้า7ละ ตอนน่องเล็กวิ่งไปดึงพี่เออออกจากพวกที่กระทืบนี่น้ำตามา5555 ตอนพี่เอิร์ธกระทืบพวกนั้นคืนคือเท่กว่า เท่ขั้นสุด5555
Edit//อ่านจบละ 5555 สนุกมากและเป็นความรักที่ยาวนานมากจริงๆ เราชอบอยู่ประโยคนึงที่พี่เออพูดและคิดว่ามันน่าจะเป็นนิยามของเรื่องนี้นะ "จูบเดียวรักใครไม่ได้อีกเลย"5555555
ส่วนตัวเรารักทั้งพี่เออและน้องเล็กแต่จะมาทางน้องเล็กมากกว่าหน่อย ชอบตอนน้องเป็นเด็กอ้วนผมหน้าม้าแตกและร้องกรี้ดๆแสบแก้วหู คืออยากฟัด55555 โตมาเรารู้สึกน้องน่าเห็นใจมากเลยต้องมาเจอปัญหาที่เด็ก16ไม่น่าเจอ วัยน้ิงมันควรสดใสอะแต่น้องก็ยังสดใสอยู่ดีแหละ ขอบคุณพี่เออที่เป็นแสงสว่างของน้อง><
-
สนุกกก น้องน่ารัก เอ็นดูตอนเด็กมาก ตลกนางด้วย
-
น้องเล็กกับพี่เออ น่ารักมาก
น้องเล็กก็น่าบีบตั้งแต่เด็ก
พี่เออก็อดทนกับการรอคอย :mew1:
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ
-
น่ารักมากกก อ่านละไม่เครียดเลย
น่ารักปนแซ่บ :katai2-1:
-
น่ารักมากๆๆ❤ :katai2-1:
-
:impress2: