หัวข้อ: Don't be Stubborn✖อย่าดื้อกับพี่ พี่(ไม่)ชอบ✖spe married life✖p.31-9/4/59

[poppycake]

กรี๊ดดดดดด น้องเล็กเสร็จพี่เออซะแล้ว -////-
ฟินไปสิบตลบ พูดเลยยยย
ตอนนี่สงสารพี่เออเบาๆ โดนน้องงอนนานเลยอ่ะ แต่ก้อดีที่ทำอะไรให้ชัดเจน อย่าเอาความเคยชินมาเป็นข้ออ้างเน้อ #ทีมพี่เออ นะจ๊ะ ^^

[TheWanFah]

พี่เออลืมไปใช่ไหมว่าตัวเองเจ็บอยู่
จัดให้น้องหนักมาก

[dahlia]

รีบยกขันหมากไปสู่ขอน้องเล็กเลย งานนี้พี่เออจะหัวแตก ถ้าคุณแม่น้องรู้เรื่องขึ้นมา 555

[Aoya]

ไหนพี่เออว่าจะทะนุถนอมดูแลรักษาน้องไง โถถถถ น้อง 

[ferrari_L]

31

ผมก็อุ้มน้องไปล้างเนื้อล้างตัวทำความสะอาด ห่อผ้าเช็ดตัวให้และวางน้องไว้ที่โซฟาก่อนจะจัดการเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่เก็บหมอนเก็บอะไรขึ้นมาให้เรียบร้อย ให้น้องใส่เสื้อยืดของผมกับกางเกงในของน้องเพราะไม่ว่าจะเป็นกางเกงในหรือกางเกงนอกของผมไอ้อ้วนน้อยก็ใส่ไม่ได้ทั้งนั้นอ่ะ ขนาดเสื้อตัวนี้คอเสื้อก็ยังจะหลุดไหล่อยู่แล้ว



เห็นใบหน้าเล็กซีดเซียวและรอยจูบรอยนิ้วมือผมเต็มร่างเล็กไปหมดก็อยากจะขอโทษที่เล่นงานน้องหนักไปหน่อย แต่ผมอดใจไม่ไหวหรอก เรือนร่างบอบบางขาวสะอาดแถมยังนุ่มนิ่มชวนกอดยิ่งกว่าตุ๊กตาแบบนี้ มีแต่จะได้ครั้งนึงแล้วก็อยากได้ต่อไปอีกเรื่อยๆ


“น้องเป็นเด็กไม่ดีไปแล้ว ฮือออ”


ฟอดดดด


“เด็กดีของพี่เออ” ผมล้มตัวลงกอดน้องไว้จมอก กอดจนน้องกระดิกไม่ได้



“ฮึก แต่คุณแม่...”


“ท่านจะต้องเข้าใจ พี่จะพิสูจน์ให้ท่านเห็นเองว่าพี่รักอ้วนจริงๆ”



ทั้งเสียงแหบและไปอยู่บ้านผู้ชายดึกๆดื่นๆอีกแบบนี้พอรับโทรศัพท์คุยกับคุณแม่ ท่านเป็นผู้ใหญ่ก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าอ้วนโดนอะไรมา แถมยังโดนดุเรื่องที่โกหกว่ามาหาครูแอฟอีกเพราะท่านดันเห็นรูปแม่ผมเช็คอินอยู่ที่ขอนแก่นกับป๋าน่ะสิ ผมเลยแย่งมาคุยเองและบอกว่าพรุ่งนี้จะพาไปส่งที่บ้านให้น้องนอนพักที่นี่คืนนึงแล้วผมจะยอมให้ท่านทำโทษผมให้เต็มที่ที่ทำกับลูกชายของท่านแบบนี้



แต่ดูท่าว่าจะพรุ่งนี้จะได้พาไปส่งที่บ้านหรือได้ไปส่งที่โรงพยาบาลไม่รู้ น้องตัวเริ่มร้อนแล้ว...


“เดี๋ยวพี่ไปเอายามาให้ทาน”



“ไม่เอาอ่ะ”


น้องไม่ยอมปล่อย ซุกหน้าลงกับอกผม ผมเลยรั้งเรียวขาขาวมาพันรอบเอวตัวเองไว้แล้วยกน้องไปด้านล่างทั้งที่น้องใส่เสื้อยืดกับกางเกงในตัวจิ๋วนั่นแหละ เปิดตู้ค้นหาแซนด์วิชมาให้รองท้องก่อนโดยที่มีลูกลิงห้อยอยู่ที่หน้าท้องตลอดเวลาไม่ว่าจะเดินไปไหน


“หนักมั้ย”



“ไม่หนัก วันหลังขอรักน้องท่านี้นะ”


“ทะลึ่ง! เย้ยยยย>_<”


ผมแกล้งปล่อยมือที่กอดเอวมันไว้และทำท่าเหมือนมันจะร่วง ไอ้อ้วนน้อยรีบรัดลำคอผมแน่นแล้วเบียดร่างเข้ามาชิด นอกจากตอนนี้น้องจะตัวร้อนเพราะพิษไข้แล้วผมก็กำลังจะร้อนเพราะฤทธิ์หื่นเนี้ยแหละ



ผมวางน้องไว้บนโต๊ะทานขอาหารในห้องครัว อ้วนน้อยปล่อยแขนออกจากลำคอผมไปแกะแซนด์วิชกินด้วยความหิว น่าสงสารอ่ะ ครั้งแรกก็โดนจัดหนักจนสลบคาอกและยังหิวจนเขมือบแซนด์วิชไปสองชิ้นแล้วยังไม่อิ่ม กะจะไปหยิบครัวซองมาให้น้องเพิ่มแต่ขาเรียวเล็กที่พันรอบเอวผมอยู่กลับรัดไว้แน่น



“ฮื้อออ” ของกินเต็มปากพูดไม่ได้ก็ครางดุเอา น่ารักสัสอ่ะ



“จะไปเอามาให้เพิ่ม”


“ไปด้วย”



มันกัดแซนวิชอีกคำแล้ววางของไว้ก่อนจะยื่นแขนมาจะกอดคอ ผมจึงต้องกอดพยุงแผ่นหลังกับบั้นท้ายกลมกลึงของน้องไว้กันร่วง ใบหน้าใสที่ซุกอยู่ซอกคอผมนี่ทำให้ผมอดใจฟัดน้องไม่ไหวจริงๆ



“ชอบอ่ะ >O< ฟอดๆๆ ชอบให้ขี้อ้อนอย่างนี้ ฟอดๆๆๆ”



“หิวแล้ว~~~~~” ซุกหน้าชิดไปอีกเพื่อหนีปากผมแต่หูแดงๆนี่ดูยังไงก็มาจากความเขินล้วนๆ


กินเสร็จก็กินยาต่อ น้องกินยาง่ายมากอย่างนี้ทำให้ผมสบายใจไปด้วย ผมยืนพิงเคาท์เตอร์ครัวโดยมีอ้วนน้อยเกาะเป็นลิงอยู่เช่นเดิม ตัวมันเบามากๆเหมือนผมไม่ได้ยกอะไรอยู่เลย



“ถ้าคุณแม่โกรธพี่เออมากๆแล้วเราไม่ได้เป็นแฟนกันล่ะฮะ”


“ฉุดครับ”



“แล้วถ้าคุณแม่เอาน้องไปขังไว้ล่ะ”



“แหกคุกเข้าไปครับ”


“เว่อร์!”



“พี่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อ้วนน้อยมาอยู่ด้วย” ผมก็ขอเป็นลูกท่านอีกคนแล้วท่านก็บอกยินดี มองตากับคุณแม่แล้วผมว่าท่านเข้าใจว่าผมหมายถึงอะไร



“^^ จริงๆนะ”


“เมียทั้งคนนะเฮ้ย ต่อให้ตายก็ให้ใครเอาไปไม่ได้หรอก”


เรากอดเราคุยกันอยู่อย่างนี้สักครึ่งชั่วโมงผมก็พาน้องขึ้นไปนอน จับไอ้เด็กน้อยอ่อนแรงนอนคว่ำจะทายาตรงช่องทางด้านหลังให้แต่เด็กมันกลับมาดิ้นไม่ยอมให้เห็นซะงั้น ผมเลยนั่งทับแผ่นหลังบางไม่ให้น้องได้ขยับตัวหนีไปไหนซะเลย


“หนักกกกกกกกกกก ลงปายยยย~~~~ >O<”



“จะทายาให้น่ะอ้วน”


“ไม่เอา! จะทาเอง”


“ไหนดูดิ๊ เจ็บมากมั้ย” ผมไม่สนใจฟังแล้วดึงกางเกงในน้องลง


“ไม่ให้ดู อย่าดูนะ ฮือๆๆ ปล่อยยยย” แขนมันไขว้มาด้านหลังได้ไม่มากเลยทำร้ายร่างกายผมไม่ได้ ฮ่าๆๆ



ผมแง้มแก้มก้นนิ่มๆนั่นดูก็พบว่ามันแดงช้ำมาก ช้ำตั้งแต่แก้มก้นที่ถูกผมขย้ำจนขึ้นรอยห้านิ้วนั่นไปจนถึงช่องทางด้านหลัง T^T ไอ้อ้วนน้อยกรีดร้องตอนที่ผมทายาลงไปปากก็ตะโกนว่าอย่าจับอย่าดูดีดแขนดีดขาใส่ที่นอนตุบตับ แต่แทนที่ผมจะสงสารผมกลับตลกอ่ะ แกล้งป้ายยาตรงนั้นตรงนี้ไปเรื่อย ไอ้อ้วนบ๊องเอ้ยนี่จูบตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าทุกซอกทุกมุมตั้งแต่เย็นจนเที่ยงคืนแล้วไม่เห็นมีอะไรต้องอาย



“เมื่อไหร่จะเสร็จเนี้ย”



“เสร็จแล้วๆ”


กะจะแกล้งนานกว่านี้แต่ช่องทางคับแคบที่ขยับอยู่ตรงหน้าจะทำให้ผมของขึ้นอีกน่ะสิเลยรีบดึงกางเกงในมาสวมให้ดังเดิม พอผมลุกออกจากหลังมันอ้วนน้อยก็เป็นอิสระคว้าหมอนมาทุบผมรัว



“นี่ นี่ นี่แน่ๆ”



“ทุบเหรอๆ ฟอดดดดด ทุบดิ ฟอดดดด เอาอีกดิ ฟอดๆๆ”



“พี่เออ! ไอ้คนบ้า! >/////<”



พอสวีทกันเสร็จก็ตีกันเงี้ยเหรอห๊ะ ผมแกล้งอ้วนน้อยจนเพลียหลับไปด้วยกันทั้งคู่รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่น้องขดตัวร้อนๆเข้ามาหาผมแล้วเพ้อว่าหนาวแต่เหงื่อออกเยอะจนเสื้อชุ่ม ผมเลยอยู่เฝ้าน้องทั้งคืนคอยเช็ดตัวและปลุกขึ้นมาทานยาเป็นระยะๆจนเช้า



“แม่กลับมาเมื่อไหร่ครับ” ผมตั้งใจจะมาต้มโจ๊กให้อ้วนน้อยแต่เจอแม่ทำกับข้าวอยู่ในครัว


“ลงเครื่องหกโมงน่ะป๋าเขารีบไปเคลียร์งาน ทำไมตื่นเช้าจังวันนี้ ผีอำจนตื่นหรือเปล่าเนี้ย”


“ลูกชายตื่นเช้าแทนที่จะสนับสนุน มาแขวะเฉยเลยอ่ะ”



“ฮ่าๆ อ้อ แม่เห็นรองเท้าน้องเล็กอยู่หน้าบ้าน”


“...”


“แล้วน้องใส่รองเท้าอะไรกลับไปล่ะ”




“น้องไม่ได้กลับ น้องนอนที่นี่”


“หืม?”


“นอนที่นี่...กับเอิร์ธ”


“...”


“...” ผมทำเป็นเดินไปค้นหาโจ๊กซองสำเร็จรูป


“พูดมาให้เคลียร์ๆหน่อย”



แม่เริ่มทำเสียงเหี้ยมแล้ว ผมเก่งกับทุกคนยกเว้นแม่กับเมีย T^T ผมหันไปมองใบหน้าที่มีส่วนคล้ายผมแล้วเล่นใหญ่รัชดาลัยเธียเตอร์ทรุดลงซบหน้ากอดขาแม่ทันที “น้องเป็นของเอิร์ธแล้ว”



“ไอ้เอิร์ธ!!!!”



“อย่าเตะลูกดิ”


เนื่องจากกอดขาแม่อยู่และท่านอยากจะให้ผมปล่อยเลยเตะผมใหญ่เลย



“มึง มึง... ไอ้เอิร์ธ! ฮึ่ยยยย” แม่พูดอะไรไม่ออกแต่จิกหัวผมแล้วเขย่าๆ “น้องยังอายุสิบหก! แล้ว...”



“มันเกือบจะสิบเจ็ดแล้วเนี้ย จะปิดเทอมละ”


“ไอ้เอิร์ธ!”


“ขอโทษษษษษ”



แม่ผมล้วงโทรศัพท์โทรไปหาแม่อ้วนน้อยทันที แล้วบอกว่าคุณแม่ของน้องจะมาที่นี่ทันที! แม่ผมทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ปล่อยให้แกงที่ท่านต้มไว้เมื่อกี้เดือดจนล้นออกมาจากหม้อ มือเรียวกุมขมับอย่างคิดไม่ตกก่อนจะตบแก้มตัวเองเบาๆเหมือนว่านี่คือฝันไปหรือเปล่าก่อนจะมาถกคอเสื้อผมลงพอเห็นรอยเขี้ยวรอยเล็บของน้องเป็นการยืนยันท่านก็ทรุดไปห่อไหล่เหมือนเดิม



“แม่ไม่อยากได้อ้วนน้อยเป็นลูกสะใภ้เหรอไง”



“อยากได้สิวะ!” ขึ้นวะขึ้นโว้ย แกฉัน หรือกูมึงก็ต่อเมื่อผมก่อเรื่องให้ท่านปวดหัวจริงๆ “ฉันบอกแกแล้วว่าฉันรักน้องเล็กมาก แต่แกมาทำอย่างนี้เหมือนแกมาข่มขืนลูกฉัน แล้วฉันก็ทำอะไรไม่ได้เพราะแกก็ลูกฉันเหมือนกัน”



“ไม่ได้ข่มขืนสักหน่อย ละมุนสุดๆ” แค่ช้ำนิดหน่อยเอง(เหรออออ)



“อยากตายใช่มั้ยฮะไอ้เอิร์ธ! น้องยังเด็ก เกิดแม่เขาเอาเรื่องขึ้นมาแกได้ติดคุกหัวโตแน่”



“ติดก็ติดดิ!”


“ไอ้เอิร์ธ!”



แม่เขกหัวผมแล้วพยายามสงบสติอารมณ์ ผมเบี่ยงเบนความสนใจขอให้ท่านต้มโจ๊กให้ก่อนเพราะตอนนี้น้องต้องกินข้าวแล้วกินยา พอได้ยินว่าผมทำให้น้องไข้ขึ้นก็ยิ่งแล้วใหญ่ ท่านยกทัพพีมาจะฟาดหัวผมเลยล่ะแต่ผมหลบทันเลยโดนตรงไหล่ ถึงอย่างนั้นก็เจ็บสุดๆ ถ้าโดนหัวนี่มีหวังหัวแตกซ้ำรอยเดิมอ่ะ ฟาดมาแบบไม่คิดจะยั้งมือเลย T_T



ผมปลุกน้องมาทานยา อ้วนน้อยเริ่มหน้ามีสีขึ้นมาบ้างแล้ว เมื่อคืนซีดขาวอย่างกับแผ่นกระดาษเล่นเอาผมหายใจไม่ทั่วท้องเลย



“เก่งมากเลยเจ้าอ้วน”



“ไม่ใช่หมานะฮะ”


“อ่าวเหรอ ฮ่าๆๆ” หลังจากกินข้าวกินยาเสร็จผมกดน้องให้นอนต่อเมื่อมันถามว่ากี่โมงแล้ว มันอยากจะกลับบ้านไปหาคุณแม่แล้วแต่ผมก็บอกว่าน้องว่ายังไม่เช้า เพราะผมปิดม่านและเก็บนาฬิกาไปซ่อนหมดมันเลยยอมเชื่อ



“ดีขึ้นมั้ย”



“น้องหายปวดหัวแล้ว แต่ยังเพลียนิดหน่อย”



“ฟอดดด คนเก่ง”



ผมนั่งรอจนน้องหลับแล้วเอาถ้วยลงไปเก็บ สักพักรถของคุณแม่น้องก็มาจอดเทียบหน้าบ้าน แม่ผมออกไปต้อนรับ ทำไมผมจะไม่รู้ว่าแม่ผมกำลังมองหน้าคุณแม่ของน้องไม่ติด แม่ผมกังวลว่าความไว้เนื้อเชื่อใจที่คุณแม่น้องมีต่อท่านกำลังจะหมดไป



“เอิร์ธ มานี่” แม่เรียกผม แล้วชะเง้อคอมองไปประตูบ้านคงรอป๋าที่ไปดูงานที่โรงเรียนกลับมากันช่วยพูด



“สวัสดีครับ”


“อืม พี่เอิร์ธ แม่...”



“ผมขอพูดก่อนนะครับ”


“...”



“ผมรักน้องเล็ก ผมอยากจะขอโทษเรื่องที่ผมทำลงไปโดยไม่ได้ขออนุญาตให้ถูกต้องก่อน และถึงมันจะเร็วเกินไปแต่ทุกอย่างมันเกิดบนพื้นฐานของความรัก ผมรู้ว่าคุณแม่เป็นคนเก่งที่สามารถเลี้ยงลูกทั้งสามคนมาด้วยตัวคนเดียวได้ แต่ได้โปรดให้ผมเป็นคนรับผิดชอบน้องต่อจากคุณแม่เถอะนะครับ ผมจะรักและดูแลน้องให้ดีมากกว่าที่คุณแม่ทำ”



“...”



ผมรอเสียงตอบกลับจากุณแม่ของอ้วนน้อยแต่กลับเกิดความเงียบขึ้นทั้งบ้าน บรรยากาศตอนนี้เรียกได้ว่าเดธแอร์ แม่ผมเหมือนจะพูดอะไรแต่ท่านก็ไม่ได้พูด สมองผมพยายามคิดคคำพูดดีๆที่จะทำให้ผมได้ดูแลอ้วนน้อยต่อไปแต่สถานการณ์ที่โคตรจะกดดันนี้ทำให้ผมคิดอะไรไม่ออก



“สวัสดีครับ” ป๋าเดินเข้ามาทำลายความเงียบนี้



“สวัสดีค่ะ”



“พูดกันถึงไหนแล้วครับ”


“...” ไม่มีใครตอบ ป๋าก็คงพอเข้าใจ รอยยิ้มตอนที่เดินเข้ามาครั้งแรกเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม



“อะแฮ่ม ผมได้ฟังเรื่องทั้งหมดแล้วนะครับ ถ้าคุณอยากจะให้เรารับผิดชอบยังไงบอกมาได้เลยนะครับ”



“...พวกคุณไม่ต้องรับผิดชอบหรอกค่ะ” คุณแม่น้องเหยียดริมฝีปาก



“ถ้าคุณบอกว่าไม่รับผิดชอบแล้วให้ลูกของเราเลิกยุ่งเกี่ยวกันคงทำไม่ได้ ในเมื่อเด็กมันรักกันและเลยเถิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วจะให้มาเลิกกันผมว่ามันไม่ใช่ทางออกที่ถูกต้อง”



พอคุณแม่บอกว่าไม่ต้องรับผิดชอบผมนี่ใจหายว๊าบเลย ผมกับป๋าเข้าใจตรงกันว่าคุณแม่เขาอาจจะไม่ยอมให้ผมคบกับน้องต่อก็เป็นได้


“...ถ้าจะทำไปเพราะโกรธก็ช่วยใจเย็นแล้วคิดถึงน้องเล็กหน่อยนะครับ”



“...”



“ผมเชื่อว่าไม่มีใครรักและดูแลน้องเล็กได้เท่ากับเอิร์ธแม้แต่คุณเองก็เถอะ”




“นี่คุณ!”



“ผมพูดจากประสบการณ์ที่เคยเป็นครูและมองเห็นครอบครัวหลายแบบที่ผ่านเข้ามาและจบออกไปจากโรงเรียนของผม คุณเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว ต้องทำงานหนักและต้องเลี้ยงลูกถึงสามคน ผมรู้ว่าคุณเหนื่อยและบางครั้งก็ท้อคุณดูแลพวกเขาไม่ดีพอหรอกครับ คุณเคยปล่อยให้น้องเล็กรอคุณสามสี่ชั่วโมงก่อนจะมารับกลับ บางครั้งคุณก็ปล่อยให้เขาไปนอนบ้านคนนั้นคนนี้ เอาเขาไปไว้ที่เนิร์สเซอร์รี่บ้างล่ะ ถ้าเป็นเด็กคนอื่นอาจจะเสียคนไปแล้วด้วยซ้ำ”




“...”



“สองครอบครัวเราก็รู้จักกันมานานแล้วให้เราช่วยดูแลน้องเล็กเถอะครับ พวกเรารับรองว่าจะดูแลลูกคุณให้ดีที่สุด”




“...” คุณแม่หลับตาสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาเป็นทาง ผมว่าท่านคงกำลังคิดไปถึงเรื่องที่ผ่านมา เขานั่งคิดอยู่สักพักก่อนจะยอมพยักหน้า กูนี่แทบจะกระโดดเฮ ขอบคุณป๋ามากกกกกก ป๋าพูดในสิ่งที่ผมอยากพูดแต่ผมพูดไม่ได้เนื่องจากคำว่าเด็กผู้ใหญ่มันค้ำคอ ป๋าเอียงมองตรงประตูห้องรับแขกก่อนจะกวักเรียกน้องที่ยืนเกาะขอบประตูแอบอยู่ตรงนั้นให้ออกมา



“คุณแม่...”



น้องน้ำตาไหลโผเข้ากอดคุณแม่ ทั้งคู่กอดปลอบกันอยู่ คุณแม่ขอโทษที่เอาแต่ทำงานไม่สนใจน้องแต่ถ้าท่านไม่ทำก็จะไม่มีเงินมาเลี้ยงน้อง บางอย่างเราก็ต้องเลือกจริงๆครับ



“น้องเล็กคิดเหมือนกับพี่เอิร์ธหรือเปล่า”



อ้วนน้อยซุกหน้าลงกับต้นแขนคุณแม่แล้วพยักหน้าเบาๆด้วยความอาย น้องคงไปเอากางเกงจากในตู้เสื้อผ้าของผมมาใส่แล้วมัดๆเอวเอาอีกที



“ว่าไง แม่ต้องการคำตอบนะ ถ้าลูกไม่รักไม่ชอบพี่เขาหรือถูกบังคับจิตใจแม่จะพาน้องเล็กกลับทันที”



“รักฮะ (_///_)”



ยิ้มกว้างกันทั่วบ้านละทีนี้



“โอเค ถ้าเรื่องมันไม่เกิดวันนี้ก็ต้องเกิดวันอื่นอยู่ดีสินะแม้จะก่อนวัยอันควรแต่มันก็เกิดไปแล้ว”



“ขอโทษนะครับ” ผมกับอ้วนน้อยพูดออกมาพร้อมกัน ผมสบตาน้องก่อนที่ไอ้อ้วนจะเสใบหน้าแดงก่ำไปมองทางอื่น


“ขอบคุณพี่เอิร์ธด้วย ที่ตอนนั้นดูแลน้องเล็กมาอย่างดี ดูแลน้องมาตลอดจนถึงตอนนี้ แม่ยกน้องเล็กให้พี่เอิร์ธแล้ว ถ้าจะเอามาคืนแม่ขอมาครบแบบสามสิบสองพร้อมทั้งสภาพจิตใจที่สดใสเหมือนเดิมด้วย”


“ไม่มีวันนั้นหรอกครับ”



“งั้นเหรอ”


“บอกไว้ก่อนกลัวคุณแม่จะรอเก้อ ผมจะรักและดูแลน้องยิ่งกว่าชีวิตของผม”


“ลูกชายที่แสนจะเถื่อนของฉ้านนนน มีโมเม้นต์นี้ด้วยอ่ะคุณ *3*”



แม่ผมปลื้มปริ่มเขินบิดไปกับเขาด้วย ผมคลานเข่าไปหาคุณแม่แล้วดึงอ้วนน้อยลงมากราบที่ตักท่าน ท่านก็ลูบหัวแล้วให้โอวาทนิดๆหน่อยๆ นี่ถ้ามีบายศรีมีสินสอดนะจะกลายเป็นงานมงคลสมรสทันที



“ผมขอโทษนะครับ และขอบคุณที่ให้เราคบกัน”



“จ้ะ” ท่านยิ้มให้ผม


“ขอบคุณนะฮะคุณแม่^^”



น้องหันมายิ้มให้ผมจนตาหยีทั้งๆที่คราบน้ำตายังเลอะแก้มเนียน ผมเช็ดออกให้น้องก่อนจะขยี้หัวเล็กอย่างเอ็นดู ผมว่าคบกันภายใต้สายตาผู้ใหญ่มันสบายใจกว่าคบกันแบบหลบๆซ่อนๆซะอีก พวกท่านอาบน้ำร้อนมาก่อนหากพวกเรามีปัญหาท่านจะได้ช่วยชี้แนะไปด้วย



เราเวียนไปกราบป๋าแล้วก็กราบแม่ เพิ่งเห็นโทรศัพท์ที่แม่ต่อสายไปหาป๋ายังไม่ได้วางสายด้วย นี่กะจะติดตามสถานการณ์ตั้งแต่แรกเลยสินะ หึหึหึ

















 
 
ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องถึงเดินช้าตอนที่จะเข้าไปในสนามบินแต่ตอนนี้กูเข้าใจละ อ้วนน้อยังเจ็บขัดๆตรงนั้นอยู่ก็เลยเดินขาถ่างแปลกๆ พอดีศึกษาแต่ตอนทำมาอย่างเดียว ผลข้างเคียงหลังการจากนั้นไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไหร่
“น้องไม่อยากเจอเพื่อนพี่นี่นา”




“พวกมันไม่ได้โกรธน้อง ถ้ามันโกรธน้องพี่จะถือว่ามันโกรธพี่ด้วยเพราะเรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของพี่เอง”



“แต่ว่า...”



“ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก ให้เป็นมากกว่านี้ก็ได้ถ้าจะทำให้น้องหายโกรธน่ะ”



“แล้วถ้าตายเลยล่ะ” อ้วนน้อยประชด



“เพิ่งจะมีเมียยังตายไม่ได้หรอก ฟอดดดด”



“ฮึ่ยยยยย”



มันหยิกต้นแขนผมจนต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บ ผมโบกมือทักทายพวกเพื่อนที่มายืนส่งแอมมี่ อะไรคือการที่อิเคธี่เอาผ้าเช็ดหน้าปักลูกไม้สีชมพูแปร๋นมาเช็ดน้ำหูน้ำตาขนาดน้านนนนน




“มึงเป็นอะไรไป”



“ผัววววววววววววววว T_T” อิเคธี่โผเข้ามากอดผมแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนตอนที่มันส่งผมไปเรียนเมกา “ถ้ามีเวลากลับมาอีกนะโว้ย แล้วโทรมาบอกกูด้วย อย่ามาเงียบๆแบบนี้อีก”



“เดี๋ยวๆ คือกูยังไม่ได้กลับ”



“...”



อิเคธี่มองหน้าผม มองหน้าแอมมี่และคนอื่นๆที่หัวเราะคิกคักสะใจมันเป็นแถบ ก่อนจะ... “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!! >O<!!”



ซีเคียวรีบกรูกันเข้ามาเกือบสิบคนถามว่าเกิดอะไรขึ้น อิเคธี่ทำท่าคลุ้มคลั่งจะเข้าไปทำร้ายเพื่อน ทุกคนต้องจ้าละหวั่นกับมันอยู่พักหนึ่งกว่าจะสงบสติอารมณ์ได้ “ถ้ารู้ว่าอิแอมมี่จะกลับคนเดียวกูไม่ลางานมาหรอกโว้ยยย”




“อ้าวเพื่อนเวร”



เพื่อนผมเห็นน้องก็เข้ามาลูบหัวลูบหางแต่อ้วนน้อยไม่กล้าเงยหน้ามองใครเลย ได้แต่ยืนทำหน้าจ๋อยให้เขาจับนู่นจับนี่จนผมต้องเข้ามาห้ามเอง จับมากไปไม่โอเค หวง!



“คือ... น้องเล็กขอโทษพวกพี่นะครับ”



“พวกพี่ไม่ได้โกรธไม่ได้เกลียดน้องเล็กหรอกนะครับ”


“กลัวที่พวกพี่ทำหน้าโหดใช่ป่ะ ตอนนั้นมันเครียดเป็นห่วงเพื่อน”



“ถ้าน้องเจอตอนสมัยพวกมันเป็นว้ากเกอร์แล้วน้องจะสยอง ฮ่าๆๆ”


“อยากให้กูเอารูปสมัยมึงเป็นมหาโจรมาให้น้องดูมั้ยวะเอิร์ธ”


“เห้ยๆๆ”


ไอ้เอ็มไถๆโทรศัพท์ก่อนจะชูหน้าจอให้น้องดู เป็นรูปสมัยที่ผมเป็นว้ากเกอร์นั่นแหละ ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงงานหนวดงานเคราก็มา แต่ลุคนี้สาวกรี๊ดยิ่งกว่านะครับบอกเลย



“คิกๆๆ”



“หัวเราะเหรออ้วน เดี๋ยวโดน”



“ก็มันเหมือนมหาโจรจริงๆอ่ะ ตอนนั้นตั้งใจเรียนมั้ยเนี้ยหรือไล่ตัดนิ้วโป้งเขาไปห้อยคอ” นั่นๆๆ นั่นมันองค์อะไรสักอย่างแล้วมั้ง



“O_o มีแต่หญิงมาติดเลยนะนั่น” อิเคธี่ค่อนข้างอึ้งที่น้องมองลุคนั้นว่าตลก



“ไม่เห็นหล่อเลย”



โชคดีที่กูมีลุคนั้นตอนที่ไม่ได้เจอน้องแล้วครับ ไม่งั้นไอ้เด็กอนุบาลมันต้องวิ่งหนีผมป่าราบแน่ๆ TOT ผมฝากงานไว้กับแอมมี่ บอกมันว่าถ้ามีไรให้ช่วยก็ส่งมาทางเมลล์ได้



“อีกสองเดือนเจอกัน”



“คร้าบๆๆ”


“ไปแล้วนะน้องเล็ก”



“สวัสดีฮะ แล้วก็ขอโทษ...”


“โอ๊ยยย พอแล้วๆ ขอโทษเป็นล้านรอบแล้ว”



“T^T” อ้วนน้อยมันรู้สึกผิดจริงๆ รู้สึกผิดไม่เลิกเลย



“มะ กอดๆ”


 “หยุดอยู่ตรงนั้น”



แอมมี่ไล่กอดเพื่อนมาทีละคนๆจนมาถึงที่ผม แต่ครั้งนี้ผมรีบเอามือดันไว้แล้วผลักหน้าผากมันจนหน้าหงาย จะทำเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว ตอนนี้ผมมีเมียแล้วครับ



“เมียขี้หึง แค่เอาหน้าใกล้กันก็แขนหักหัวแตกไปนี่ยังไม่รู้เรื่องเหรอ ถ้ากอดนี่หยอดน้ำข้าวต้มแน่” ผมชี้ตรงหางคิ้วที่มีพลาสเตอร์ปิดแผลอยู่ แผลไม่หายง่ายเพราะผมไม่มีอารมณ์ทายา



“พี่เออ! T_T”



“ฮ่าๆๆๆ”


อ้วนน้อยทุบผม



“ไอ้สัส ช่วยน้องแต่ปล่อยให้กูตก กูจะส่งงานมาให้มึงทำจนไม่มีเวลาไปเอากับเมียเลย”



“เอ้า นี่เพื่อนทำกับเพื่อนอ่อ”



“กูไม่อยากเป็นเพื่อนมึงหรอกโว้ยยยย!!”


เรารอจนแอมมี่เข้าเกทไปก็แยกย้ายกันกลับแต่อ้วนน้อยมันไม่ยอมขยับขาไปไหนเลย ได้แต่มองไปตรงทางเข้าด้วยสายตาเศร้าๆ



“พี่เออ”



“ครับ”


“ลองเดินไปตรงนู้นสิฮะ”



“ทำไม?”


“เถอะน่า”


ผมเดินไปตามทางที่อ้วนน้อยชี้ ตรงหน้าผมเป็นเกทที่แอมมี่เพิ่งเดินเข้าไปเมื่อกี้ กำลังทำความเข้าใจแต่แรงกระแทกพร้อมๆกับแขนเล็กสอดเข้ามากอดเอวผมไว้จากทางด้านหลังทำให้ต้องออกจากภวังค์



“ฮึกฮือ...”



“อ้วน” เสื้อด้านหลังผมเปียก


“ฮือ ไม่ไปได้มั้ย ฮึก”


“น้อง"



“ฮึก”


“ไม่ร้องดิ”



“ฮึกฮือออ ไม่ได้ ฮึก ร้องจริง นี่ซ้อมเฉยๆ ฮึก”



ซ้อมอะไรน้ำหูน้ำตามาเต็ม ผมหันกลับมากอดน้องไว้แล้วหอมเส้นผมหอมกรุ่นของน้องเข้าไปสุดปอด อ้วนน้อยถูหน้าเช็ดน้ำตากับอกเสื้อผม อยากกอดอย่างนี้ตลอดไปแต่ทุกคนมีทางที่ต้องเดินมีฝันที่ต้องทำ


“พี่ไปแค่นี้เอง ถึงเราจะไม่ได้อยู่ใกล้กัน พี่จะโทรมาหาอ้วนน้อยทุกวัน เฟซไทม์กันทุกคืนเลยแล้วพี่จะกลับมาหาอ้วนน้อยบ่อยๆ อืม...อะไรอีกดี พี่จะ...”


“ไม่เอาอะไร ฮือ จะเอาพี่เออ”


“เอาตอนนี้เลยเหรอ กลับไปที่ห้องมั้ย”


“พี่!”


“ฮ่าๆๆ”


เรายืนกอดกันอยู่อย่างนั้นเป็นชั่วโมง เมื่อกี้ตอนที่น้องขอให้ผมเดินไปที่เกทแล้วประตูมันเริ่มเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆตอนนั้นใจผมเหมือนถูกฉีกออกทีละชิ้นๆตามก้าวที่เดินจนอยากวิ่งกลับไปกอดน้องมากแต่ผมก็แข็งใจไว้จนกระทั่งน้องวิ่งมากอดผมนั่นแหละ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะได้ในทุกสิ่งที่ต้องการ ค่อยๆเรียนรู้ไปด้วยกันและผมจะอยู่ข้างเขาคอยสอนคอยเตือนให้เด็กน้อยของผมเข้มแข็งขึ้น


ให้เขา...อดทนจนกว่าจะพบกันใหม่...

-----------------------------------------------------
ขุ่นแม่~~ เลี้ยงลูกสามคนมันเหนื่อยนะคะ
ให้พี่เออเอาไปเปย์คนนึงเถอะค่ะ 555555

[❣☾月亮☽❣]

          คือฟิน คือดีงาม
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
โอ๋ๆอ้วนน้อยเป็นฝั่งเป็นฝาแล้วนะ ทางพฤตินัย รอพิธีการเมื่อพร้อมเนอะลูกเนอะ
เชื่อว่ารักทางไกลจะไม่เป็นปัญหาขอสองคนนี้ตราบใดที่ยังมีผู้ใหญ่คอยสอดส่องดูแลตลอด

[Malila]

ถ้าถึงตอนที่จะต้องไกลกัน  อดทนน้าทั้งคู่   

แค่ระยะทาง  ไม่สำคัญเท่าการเชื่อใจ ให้เกียรติ และเข้าใจกันนะ

[iammilk]

ชอบประโยคสุดท้าย

[iceman555]

แระแล้วก็เสร็จอีมหาโจรเอิร์ธจนได้ 

[mypink801]

พี่เออกับน้องเล็กสู้ๆนะ
พ่อแม่ยอมรับแล้ว ดีมากกก

[bpyt]

อยากให้พี่เออ เอาน้องไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น
งื้ออออ~~ อิพี่เออพอได้น้องแล้ว แสดงด้านหื่นตลอดเวลา

[NuNam]

น่ารักตลอดอะ อ้วนน้อยยยยยย 

[ka[ze]na]

กรี๊ดมากมาย

[Naeon]

จับน้องไปอยู่ด้วยเลย

[mild-dy]

  

[HanTwoH]

  น่ารักที่สุดดดดดดดดดดดด

[minneemint]

 

[lemonpreaw]

น้องเล็กย้ายไปเรียนที่ญี่ปุ่นมั้ย

[Erh]

อยากให้น้องเล็กย้ายไปเรียนญี่ปุ่น รอตอนเข้ามหาวิทยาลัยก็ได้ ไปเรียนที่นู่นก็โอเคนะ
แต่ตอนนี้คือน้องเล็กน่ารักน่าฟัดมาก แล้วก็ขอปรบมือรัวๆให้กับคุณพ่อของอิพี่เออค่ะ พูดได้จี้ใจดำดีค่ะขุ่นพ่อ 

[วายซ่า]

ดีใจแทนคุณแม่แอฟ ที่ได้น้องเล็กมาเป็นลูกอีกคน

เคยจากกันไปตั้งหลายปึ ห่างกันแค่นี้ ไม่เหงานานหรอกจ๊ะน้องเล็ก
อิพี่เออมีเมียเด็ก ทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้  ทนห่างน้องไม่ได้นานหรอก   

[TachibanaRain]

พี่เออจับน้องเล็กไปอยู่ญี่ปุ่นเลยดีมั้ย แต่ระวังน้องโดนจีบนะก็คาวาอี้ซะขนาดนี้

[Kalamall]

  เสร็จพี่เออ จนได้สิน่ะ

[Tequila]

 

[lazyishappy]

ตอนนี้อยู่ด้วยกันก็เก็บเกี่ยวช่วงเวลาแห่งความสุขให้เยอะๆนะพี่เออน้องเล็ก

[mooping-7]

บ้านนี้น่ารักจังเลยค่ะ ทำงานเป็นทีมดีเยี่ยม

[poppycake]

สู่ขอเรียบร้อย ดีมากค่ะพี่เอออออออ
แอบเศร้ากับการซ้อมลากันแบบนี้ TT น้องเล็กต้องสู้ๆนะคะ อดทน เข้าใจ ><

[GenZ]

น้องเล็กไม่ต้องร้อง รีบเรียน รีบจบ แล้วไปต่อตรีที่โน่น

มีเสี่ยใหญ่คอยเปย์ซะอย่าง นะน้องนะ

คิดถึงคนที่นี่ก็กลับมาหากันบ้าง

เราว่าทุกคนเข้าใจน้องเล็กนะ

สู้ลูกสู้

[TheWanFah]

อ้วนน้อยน่ารัก
ถนอมน้องหน่อยนะพี่เออ 555

[patchylove]

 

[lazyishappy]

เข้ามาหวีดน้องอีกรอบ คือชอบมากจริงๆ น้องโดนกินก็น่ารักน่าฟัดมากขึ้น พอคิดว่าพี่เออจะไปแบ้วนะ ก็อดเศร้าแทนน้องไม่ได้ พี่เออพาน้องไปด้วยนะ