The Extension(ผู้นำ&ธาม2)
ตอนที่ 6.2 (ผู้นำ)เช้าวันนี้ก็ไม่ทันอีกแล้วหรอ?
ผู้นำเซ็งตัวเองแทบบ้า เขาไม่ได้เจอหมาธามหลายวันแล้ว แต่จะบอกว่าหมาธามเป็นฝ่ายผิดที่ไม่รอเขาก็อ้างได้ไม่เต็มปากนัก เพราะเขาเองก็พาตัวเองกลับมาบ้านในเวลาที่หมาธามยังอยู่ที่บ้านไม่ได้เสียที
เขากลับเช้า ธามก็ไปทำงานแต่เช้า สื่อสารกันผ่านโทรศัพท์มาหลายวัน ซึ่งมันไม่ใช่การสื่อสารที่ดีสำหรับเขาและธาม โดยเฉพาะช่วงนี้ ช่วงที่ธามโกรธเขาเรื่องไม่ไปเที่ยวทะเล
“คุณนำคะ มื้อเช้า”
“ไม่ทันแล้วครับป้า”
“เดี๋ยวผมรวบมื้อกลางวันทีเดียว ขออาบน้ำล้างตัวก่อนนะครับ”
“จริงๆ คุณนำน่าจะนอนเอาแรงเสียหน่อยนะคะ” คำแนะนำของป้าจูน่าสนใจและควรจะรับฟังไว้มากๆ แต่ผู้นำรู้ตัวดีว่าเขาปล่อยให้ตัวเองได้พักไม่ได้ เพราะเขาจงใจทำให้ตารางทำงานเขาแน่นแบบนี้ด้วยมือตัวเอง และที่ทำก็เพื่อทะเลของหมาธามนั่นแหละ
ผู้นำอาบน้ำอาบท่าเพื่อให้สดชื่น กินมื้อเช้าที่ไม่ค่อยเช้ามากเท่าไหร่เพื่อให้ร่างกายได้รับสารอาหารเพียงพอ เขาขับรถกลับไปที่รพ.ซึ่งอยู่ย่านชานเมืองอีกครั้ง เวลาพักที่เหลืออีก 2 ชั่วโมงนั้น ผู้นำอุทิศให้กับการงีบหลับ
วันนี้เคสค่อนข้างมาก แต่ไม่เหนื่อยมากเพราะส่วนมากเป็นปัญหาของคนที่พูดกันรู้เรื่อง หากเป็นปัญหาเกี่ยวกับพฤติกรรมเด็ก เขาจะให้เวลาตรวจละเอียดกว่า และใช้เวลามากกว่า อย่างน้อยเวลาในการใช้ทลายกำแพงของเด็กก็กินเวลาอยู่หลายชั่วโมง จบจากเคสที่นัดมาติดตามอาการแล้ว ผู้นำก็ตรวจผู้ป่วยใน แผนกที่เขารับผิดชอบโดยตรงคือกลุ่มจิตเวชเด็กและวัยรุ่น กว่าจะได้กินมื้อเที่ยงก็ล่วงไปถึงบ่าย 3 โมง ตามตารางงานวันนี้เแล้ว เขาหมดเวรตั้งแต่บ่าย 2 โมง แต่เมื่อหลายวันก่อน เขาต้องเข้าเวรจนถึง 5 ทุ่ม และเริ่มงานอีกทีตอน 8 โมงครึ่ง ก็เลยตัดสินใจค้างที่ห้องทำงานรพ. เช้ามืดค่อยกลับบ้านไปอาบน้ำ และทักทายธาม แต่ก็ผิดแผนไปเสียหมดเพราะการจราจรในกรุงเทพติดแต่เช้า และธามก็มีการมีงานทำแล้ว ไม่ได้นั่งว่างๆ รอเขากลับไปเจอได้ตลอด 24 ชั่วโมง
ผู้นำอาศัยเวลาได้พักจากข้าวผัดไข่และน้ำเปล่า โทรหาคนที่ทำให้เขาต้องใช้ชิวิตแบบโคตรยุ่งเพื่อให้ได้มาซึ่งเวลาว่าง 2 วันเสาร์-อาทิตย์ ทางนั้นไม่รับสาย ทำให้เขาได้แต่ถอนหายใจเก้อ คิดหวาดระวังอยู่ว่าไปทำอะไรให้เจ้าตัวโกรธเข้ารึเปล่า แต่ธามก็ไม่น่าจะมีเรื่องไหนให้ตั้งแง่โกรธเขาได้แล้ว นอกจากเรื่องไม่ว่าง แต่นี่ก็ผ่านมาครึ่งเดือนแล้ว เลิกโกรธได้แล้วล่ะมั้ง
เขาโทรหาอีกครั้ง รอบนี้หมาธามก็ยังไม่รับสาย เขาจึงต้องโทรหาตัวช่วยที่ไม่ค่อยจะช่วยเหลือกันสักเท่าไหร่
“โปร”
“ธามล่ะ ให้ไปนอกสถานที่หรอ? ไปกับใคร แล้วกลับเมื่อไหร่”
“ผมไม่ได้ถามอะไรเป็นขบวนเลย มันก็คำถามพื้นฐานทั้งนั้น ก็ธามไม่รับโทรศัพท์”
“น้องอยู่ไหนโปร”
“ก็แค่ตอบมา อะไรนัก”
“หรือมีเรื่องอะไร นี่คุณอยู่ไหน อยู่กับธามรึเปล่า”
“ก็แล้วธามอยู่ไหน ทำไมไม่รับสาย” เขาไม่ได้ใส่อารมณ์มากเกินไปเสียหน่อย ที่โหวกเหวกอยู่นี่ไม่ใช่เพราะอาการจิตตกมากเกินไป ก็แค่กังวลว่าเพื่อนจะได้ยินคำถามไม่ชัดเท่านั้นเอง
“โปร”
“เร็ว ตอบ”
ธาม มัน ไป กิน ข้าว กับ ลูก ค้า
ชัดหูมากตอนที่เพื่อนตะโกนตอบมาเป็นคำๆ มันหัวเราะตบท้ายแล้วก็ล้อเลียนกันใหญ่โตเรื่องห่วงกันหวงกันขนาดนั้นทำไมไม่ล่ามไว้ที่บ้าน ผู้นำยอมรับกับตัวเองเลยว่าคิดเรื่องนี้ทุกวัน แต่ติดว่าธามมีความดื้อหัวรั้นมาก วิธีผูกติดไว้ที่บ้านคงไม่พ้นโดนด่าไปแปดวัน ถึงจะยังพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง ภาษาไทยยังไม่เข้าปาก แต่เรื่องด่านี่เว้นไว้เรื่องหนึ่ง พัฒนาการดีเหลือเกิน
เขาอยากถามเพิ่มว่าลูกค้าคือใคร ไปกันกี่คน ไปกินที่ไหน ไปคุยธุระเรื่องอะไร เมื่อไหร่กลับ กลับบ้านเลยได้มั้ย แล้วเดินทางไปกันยังไง แต่ก็สำนึกได้ว่าควรมีมารยาทและปล่อยเรื่องนี้ให้เป็นเรื่องธุรกิจของมือโปร
เขาวางสายจากเพื่อน ถอนหายใจกดอาการอยากรู้เรื่องของธามและอยากเจอธามเอาไว้ เย็นนี้เป็นอีกวันที่เขายังต้องทำงานเกิน 12 ชั่วโมงต่อวัน มันจะเป็นวันสุดท้ายที่เขาทำงานอย่างเอาเป็นเอาตาย พรุ่งนี้เขาก็จะเป็นไทแล้ว
กว่าจะเลิกงานและกลับถึงบ้าน ธามก็หลับไปแล้วอีกเหมือนเคย แต่คืนนี้ต่างออกไป เพราะเขาไม่ได้กลับบ้านเอาตอนเช้ามืด แต่กลับมาก่อนเช้ามืดนิดนึง ตัวดีนอนหลับปุ๋ย ช่วงเวลานี้เป็นช่วงที่คนนอนหลับลึก จึงไม่แปลกที่ธามนอนหลับไม่รู้เรื่องตอนที่เขาเปิดประตูห้องเข้ามาโดยไม่เปิดไฟรบกวนคนพักผ่อน
ดูเอาเถอะ ขนาดมีงานทำแล้ว หมาธามก็ยังเป็นหมาธาม กางเกงนอนยังเป็นลายซูเปอร์ฮีโร่อยู่เลย ไม่รู้ไปกินข้าวกับลูกค้าให้มือโปรจะปิดดีลงานอะไรของมันได้มั้ย สำหรับผู้นำแล้ว แต่ธามกินข้าวและคุยกับคนอื่นได้ปกติ ก็ถือว่าวันนั้นเป็นวันที่ธามทำได้ดีมากแล้ว
“จิ้มหน่อยนะครับ” เขาขออนุญาตลักยิ้มข้างแก้มที่แม้ตอนนี้จะไม่โผล่มาให้เห็น แต่ผู้นำก็จำตำแหน่งวางตัวของมันได้
จิ้มลงไปเบาๆ พอให้ผิวหยุ่นลงตามปลายนิ้วมือ เขาอมยิ้มพึงใจ ลูบผมที่ปรกหน้าผากให้เปิดทางสู่หน้าผากเนียนใสกิ๊ง บรรจงโค้งตัวหอมจนชื่นใจแล้วค่อยไปอาบน้ำเพื่อนอนบ้าง เท่านี้ก็เติมพลังให้กับพี่หมอนำของหมาธามได้มากเกินพอแล้ว
“อะไรล่ะนำ” ตื่นจนได้ พี่นำขอโทษนะครับ เขายิ้ม หันกลับมานั่งที่ขอบเตียงแล้วลูบแก้มธามไปมาเพื่อกล่อมให้หลับอีกรอบ
“อะไร” เสียงงัวเงียมาก แต่ดูท่าทางก็รู้ว่าอยากให้ตอบให้ชัดเจน จะได้หลับต่ออย่างสบายใจ
“หอมให้หายคิดถึงครับ”
“ทำตื่นเลย ขอโทษนะครับ ธามหลับต่อสิ”
“พรุ่งนี้พี่นำไปส่งที่ออฟฟิศเองนะ”
“ไม่ว่างใช่รึไง”
“ว่างแล้วครับ ไปส่งหมาธามได้แล้ว”
“ไม่หมาแล้ว โตนี่ไง”
“ครับ ไม่หมาแล้ว โตแล้ว”
“ธามที่โตแล้วนอนต่อนะครับ”
“นำมากอดด้วยนะ”“ง่วงเลย นอน นำก็นอนสิ”
“นะ”
ทำไมต้องน่ารักด้วยวะ? ผู้นำได้แต่ถามตัวเอง หมาธามน่ารัก หรือว่าเพราะเขารักมากๆ ไม่ว่าธามจะพูดจะทำอะไรเขาก็มองว่าน่ารักไปหมด รักแบบจะดื้อใส่เขาแค่ไหนก็น่ารักไม่เปลี่ยน
เขาได้แต่ยิ้มแทนคำตอบให้กับคำถามในห้วงคิด หอมมือตัวดีอีกครั้งจึงไปอาบน้ำบ้าง เสร็จแล้วก็มานอนกอดธามเอาไว้ตามที่เจ้าตัวบอก เหมือนเขาจะทำให้ธามตื่นอีกครั้ง หรืออาจจะแค่ละเมอก็ไม่รู้ แต่รอบนี้ทิ้งคำถามเอาไว้ให้เขางงสุดๆ ว่า “นำ อาบท่าอะไร”
เช้านี้หมาธามตื่นทีหลังเขา ดูเหมือนชีวิตเขาและธามจะกลับมาเป็นปกติแล้ว อย่างน้อยเราก็ตื่นมาเจอหน้ากัน
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
“อืม มอร์นิ่งนำ”
“หลับสบายมั้ย หือ” ขอเล่นหน่อยเถอะ ลักยิ้มมันน่ารักล่อตาขนาดนี้
“ดีนะ”
“นำล่ะ”
“แต่กลับมากี่ตี”
“ตีสองครับ ธามหลับอยู่พี่นำเลยไม่ปลุก แต่ธามตื่นมาทักพี่นำนี่นา จำได้มั้ย”
“ไมนี่” อะไร? เมื่อคืนนี้เขาพูดกับคนละเมอหรอ? โถ ก็คุยซะเป็นเรื่องเป็นราว อ้อ! จริงสิ
“ธาม เมื่อคืนถามพี่นำว่าอาบท่าอะไร คืออะไรครับ”
“อาบท่า อ๋อ ก็อาบท่าไง ธามไม่รู้ไง แล้วคืออะไร”
“อะไรครับ”
“อาบท่าไง”
“จูบอกให้ธามอาบท่า ธามทำไม่ไหวหรอกมั้ย หรือทำได้ล่ะ ทำยังไงหรอ?”
“โอ้! นอนเบียดสินะ นำไปนอนเบียดอะไรมา นำไม่กลับมานอนด้วยหลายๆ เลยนะ”
“อะไรล่ะ! ธามยังโกรธอยู่เลย อะไรเนี่ย”
“โวยวายทำไมครับ”
“เอางี้ ต้องไปทำงานนี่ครับ ไปอาบน้ำอาบ...”
“อ้ออออ อาบท่า” ผู้นำเข้าใจเรื่องราวขึ้นมาทันที เขารู้แล้วว่าธามไปเอาอาบท่ามาจากไหน
“อาบท่าก็คืออาบน้ำและครับ มันคือสร้อยคำ จำสร้อยคำได้ใช่มั้ย พี่นำเคยอธิบายไปแล้วนี่ครับ ป้าจูและคนที่อายุมากหน่อยจะติดใช้สร้อยคำกัน บางครั้งก็ไม่มีความหมายอะไร เหมือนกินข้าวกินปลาไงครับ มันก็คือกินข้าวนั่นแหละ ไม่ใช่ต้องกินข้าวกับปลาเท่านั้น เข้าใจมั้ย”
“ก็....ก็คงได้”
“แล้วนอนเบียดอะไร”
“อืม ไปอาบน้ำก่อน แล้วค่อยๆ บอกพี่นำนะครับ ว่าทำไมถึงตั้งคำถามแบบนี้”
“นะ...”
“โอเค”
“นำไม่หนีไปทำงานอีกนะ”
“ไม่ครับ วันนี้พี่นำจะไปส่ง”
“ไปสิ เร็ว ๆ”
“รู้ๆ รู้ไง” หมาดื้อบอกแล้วก็ปลิ้นตัวจากผ้าห่ม เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมากอดซบหน้าไว้ก่อนผลุบเข้าห้องน้ำไป นี่ล่ะ ความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขา
ตัวยุ่งก็คือตัวยุ่งอยู่วันยังค่ำ ธามยังสามารถทำให้เช้าของทุกคนวุ่นวายได้โดยการหาเอกสารงานของมือโปรไม่เจอ ไม่รู้ว่าเอาขึ้นห้องมาด้วยรึเปล่า หรือว่าลืมไว้ในรถตอนกลับบ้าน หรือว่าไม่ได้เอาติดตัวมาด้วยตั้งแต่ที่ออฟฟิศ ถามอะไรก็ลืม ลืม ลืมหมดแล้ว มาได้คำตอบว่าทำไมมันถึงได้ลืมไปทุกอย่างแบบนี้ก็ตอนที่บังคับให้ไล่เรียงเหตุการณ์ให้ฟังว่า ไปทำอะไร ที่ไหน กับใครมาบ้าง
“สรุปคือดื่ม”
“นิดนะ”
“นิดนะไม่มีใครภาษาไทยครับ”
“แล้วนิดมีอะไรบ้าง”
“นิดนึง นิดเดียว อะไรก็ว่าไป”
“นำว่าทำไม”
“พี่นำไม่ได้ว่าอะไรเลย”
“นำว่าไง”
“ก็ไม่ว่าไง ยังไงต่อว่าไป”
“นี่ไง นำว่าไป”
“ธานนั่นแหละว่าไป”
“ธามไม่ว่าไป นำว่าไป นำว่าไง”
“โอ้ย!! หมาธาม”
“พูดให้รู้เรื่อง”
“ธามดื่มเหล้าจนเมาไม่รู้เรื่องรู้ราว ลืมไปหมดว่าเอาเอกสารสำคัญของโป๊ะไว้ที่ไหน แล้วยังจะมายียวนพี่นำอีกหรอ”
“ธามไม่ใช่!!”
“ไม่รู้ ธามไม่รู้ก็คือไม่รู้ ไม่ใช่กับไม่รู้มันคนละเรื่องกัน พี่นำบอกหลายรอบแล้ว”
“นำดุทำไม!”
“ธามผิดตรงไหน”
“ดื่มก็นิดนะไง เออ! นิดเดียวไง รู้แล้วรู้ไง”
โอยยย...เขาจะแก่ตายก่อนคุยกันรู้เรื่องมั้ยเนี่ย?
ผู้นำถอนหายใจ เท้าเอวและหันไปมองทางอื่นเพื่อลดอาการสู้กันทางสายตา เดี๋ยวตัวยุ่งอารมณ์เสียแล้วก็กระโดดเตะเขาอีก รอบเก่ายังไม่หายเคล็ด
“โอเค ธามโตแล้ว ดื่มได้”
“แต่ก็ไม่ควรดื่มจนกระทบงาน แบบนี้เรียกไม่รับผิดชอบ ถ้างานโปรเสียหายจะทำยังไง”
“...................” เงียบเชียว หน้าหงอย ๆ เห็นแล้วสงสารขึ้นมาทันที ผู้นำจูงข้อมือเด็กดื้อลงมายังห้องครัวข้างล่าง ป้าจูเตรียมมื้อเช้าไว้ให้เหมือนเดิม แต่วันนี้หน้าตาอาหารไทยไม่ทำให้ธามตื่นเต้นเท่าไหร่ คงเพราะกังวลเรื่องเอกสารโป๊ะอยู่มาก ฮื้มม สุดท้ายก็ต้องช่วยหาทางออก
“ทานข้าวกันก่อนนะ”
“เดี๋ยวพี่นำไปส่ง”
“ก่อนไป เราไปดูที่รถลุงเผือกกันก่อน ถ้าไม่มีก็หาดูที่ออฟฟิศ โต๊ะทำงานของธาม ของโปร ของทุกคนที่เกี่ยวกับโปรเจคนี้”
“ถ้ายังไม่เจอ ก็ไปที่ร้านที่ไปดื่มมาเมื่อคืนนี้ ดีมั้ย”
“ดีสินะ ก็นำคิดนี่”
“โอเค ก็ไงได้ล่ะ” แปลว่าอะไร? ไอ้ก็ไงได้ล่ะ เนี่ย เขาพยายามไม่สนสร้อยคำสั้น ๆ ที่ธามมักเอามาผสมกันมั่วซั่วตามประสาคนอยากพูดไทยให้คล่องปากเลยคิดหลักภาษาใช้เอาเอง
“อื้อนำ” เปลี่ยนเรื่องเร็วมาก ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นคนคล่องตัวมาก ๆ ก็เข้าข่ายไบโพลาร์แล้วล่ะ เขาแซวหมาดื้ออยู่เพียงเสียงในหัว ผู้นำเลิกคิ้วรับคำเรียก ส่วนมือก็ตักข้าวสวยร้อนๆ ใส่จานให้ 1 ทัพพี
“เมื่อคืนนำบอกมีเซอร์ไพรส” “อ่อ”
“อะไร”
“บอกก็ไม่ประหลาดใจสิครับ”
“ไม่บอกก็ไม่ประหลาดใจอยู่ดี” เออก็จริงของหมาดื้อ เดี๋ยวนี้เถียงไวเป็นบ้า
“ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกครับ”
“ก็แค่....พี่นำไปทะเลตามแพลนธามได้แล้วนะ ดีใจมั้ย” เขายิ้มหลอกล่อ รอคอยสีหน้าดีใจสุดๆ เฉิดฉายขึ้นบนหน้าธาม ลักยิ้มบุ๋มข้างแก้มกำลังจะมาทักทายเขาในไม่กี่เสี้ยววินาที
ทว่า
“เรายกเลิกทริปไปแล้วเพราะนำไม่ว่าง”กริบไปทั้งบ้านเลย ผู้นำรู้สึกแว่วได้ยินเสียงจิ้งหรีด เขาคงคิดไปเอง นี่เขาไม่ได้ประหลาทหลอนใช่มั้ย?
“อะ...อะไรนะครับ”
“ยกเลิกไปแล้ว?”
“อื้อ”
“ทะ...ทำไมไม่บอกพี่นำบ้างล่ะ”
“พี่เคลียร์เวลา หาแลกเวรกับหมอท่านอื่นอยู่ 2 อาทิตย์ก็เพื่อไปเที่ยวนะ”
“พี่...เหนื่อยมากนะธาม ธามล้มแผนอะไรก็บอกพี่บ้างสิ”
“นำไม่กลับบ้านนี่”กริบอีกรอบ เขาไม่ได้ยินเสียงจิ้งหรีดแล้ว เขาได้ยินเสียงกา กา กา......
ผู้นำทิ้งช้อนส้อมลงข้างจาน ยกมือขึ้นกดขมับตัวเองด้วยไม่รู้จะขจัดอาการเสียการควบคุมอย่างไรดี แต่ว่าเวลาเจอเรื่องไม่คาดฝันแบบนี้ สติต้องเป็นสิ่งที่ตั้งได้เป็นอย่างแรก
“โอเค เอาล่ะ”
“ยกเลิกไปแล้วก็แล้กวันไป”
“เอาเป็นว่า พี่นำว่างเสาร์อาทิตย์นี้ เราไปเที่ยวที่ไหนกันดีครับ”
“ธามไม่ว่าง” ฉึก ผู้นำรู้สึกเหมือนมีดาบยาวปักเข้ากลางใจ ตายสนิทเลยรอบนี้
เขาก้มหน้าสะกดอารมณ์เซ็งเอาไว้ เขาโตแล้วจะมาเอาแต่ใจนู่นนี่กับแฟนไม่ได้หรอกนะ อีกอย่าง...เรื่องนี้ก็ไม่ใช่ความผิดธามเสียหน่อย น้องไม่ได้บอกเขาเพราะเขาไม่กลับบ้านมาให้บอกเอง และน้องก็ไม่มีว่างเวลาว่างให้เขาแล้วเพราะก็มีงานทำเหมือนกัน แต่...กว่าเขาจะได้เสาร์-อาทิตย์นี้มา เขาแทบขาดใจตายเชียวนะ ไปเที่ยวกันหน่อยไม่ได้หรอ?
“นำ”
“พี่นำรู้แล้วครับ”
“โอเค พี่นำจะนอนพักผ่อนอยู่บ้านให้หนำใจก็แล้วกัน”
“ธามจะบอกว่า”
“พี่นำเข้าใจ ธามก็มีงานทำแล้ว ดูท่าทางจะสนุกกับงานด้วย”
“โอเค พี่นำโอเค ธามก็โอเคใช่มั้ย เราโอเคกันเนอะ”
“ธามล้อเลียน”“อืม พี่นำ...โอ..เอ๊ะ? ล้อเลียน?”
“ใช่ไง ล้อเลียนเล่น”
“นิดนะเอง”
“หมาธามมมมมมมมมมมมมม” ผู้นำรู้สึกหมดท่า ข้อแรก นิดนะไม่มีในภาษาไทย ข้อสอง มันต้องพูดว่าล้อเล่นครับ ไม่ใช่ล้อเลียน
นอกจากโปรแล้วก็ไม่ค่อยมีใครสร้างสถานการณ์แหย่เขาแบบนี้ ที่หนึ่งเวลาจะเล่นหรือแซวอะไรก็พูดเลย ไม่อำให้เสียเวลา พีชเองก็ตามพี่หนึ่งทุกก้าวอยู่แล้ว แทบจะเป็นครั้งแรกที่เขาถูกอำจนเสียศูนย์แบบนี้ เขาโค้งตัวไปจับน้องเขย่าไปมา หมายจะแหย่เล่นให้สมใจบ้าง แต่กลับทำให้ธามสำลักข้าวเสียได้ เลยต้องขอโทษกันยกใหญ่ และปลอบใจด้วยการยอมโดนตบอกหลายอั้ก เจ็บก็เจ็บ แต่ก็สุขใจ
ภารกิจสุดยุ่งของธามยังไม่จบแค่ล้อเขาเล่นเท่านั้น เรื่องเอกสารหายนี่ท่าจะเรื่องใหญ่ เพราะธามทุ่มเวลาขึ้นไปรื้อห้องอีกครั้ง รื้อทั้งบ้านเลยก็ได้ แต่ก็ไม่เจอ ในรถที่ลุงเผือกใช้รับธามกลับบ้านเมื่อคืนก็ไม่มี ธามก็เลยร้อนใจมากและโทรไปบอกคุณแนนเลขาโป๊ะว่าจะเข้าสายหน่อย แต่ขอร้องให้ทุกคนไม่แตะของบนโต๊ะ ซึ่งผู้นำเชื่อว่าไม่มีใครทำตามที่ธามขอร้องหรอก ระหว่างนั่งในรถก็หน้ามุ่ยหมอง เห็นแล้วอยากบังคับให้ลาออกแล้วมานั่งหน้าชื่นรอเขากลับบ้านทุกวัน
“เอกสารหน้าตายังไงครับธาม เผื่อพี่เห็นแล้วจะคุ้นตา”
“เอกสารเงินน่ะ”
“ต้องเอาให้โป๊ะลงบัญชีไง ถ้าไม่มีธามก็ต้องชดใช้”
“ตั้งหลายล้าน”
“อืมม มิน่าถึงได้เครียดนัก”
“ใจเย็นนะ”
“เดี๋ยวลองคุยกับโปรกันดูก่อน มันน่าจะมีตัวสำเนาบ้างนะ ไม่น่าจะมีอยู่ที่ธามคนเดียว”
“ไม่ ไม่ ธามคนเดียวมี”
“ธามรับมาเองเลย ทุกล้าน ต้องเอาให้โป๊ะ มันเป็นคอสท์”
“โปรเจคอะไรครับเนี่ย ยังเป็นความลับหรอ? พี่นำไม่เอาไปบอกใครหรอก บอกรายละเอียดเพิ่มได้มั้ย จะได้หาทางช่วยกัน”
“หลายล้าน ธามก็ไม่รู้จะตามยังไงดี”
“ปกติพี่แนนจะทำ แต่พี่แนนต้องรีบกลับทำการบ้าน บอกงั้นนะ”
“ธามก็ต้องคนเดียว”
“ลูกค้าหลายคน”
อืม งานอะไรวะเนี่ย?
“นึกออกมั้ยครับว่าควรเริ่มต้นหาเอกสารนี้ที่ไหน”
“ค่อยๆ ไล่ลำดับมาตั้งแต่ที่เจอลูกค้าเลย คุยงานกันที่ออฟฟิศหรือที่ไหน ยังไง”
“อา...เราร้านกาแฟก่อน ใช้ card บริษัท แล้วก็มื้อเย็น เงินสดธาม แล้วก็บาร์ที่โรงแรม ก็เงินสดด้วย แล้วก็ card ด้วย”
โปรเจคอะไร? ดูแล้วมีแต่กิน นี่เอกสารอะไรกันเนี่ย?
“เอางี้ธาม” ผู้นำถามข้อมูลเพิ่ม เขาเริ่มงง และเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเอกสารของเขาและธาม มันนิยามเดียวกัน
“คือธามพาลูกค้าไปดื่มกาแฟ คุยงานกันก่อนใช่มั้ย”
“ใช่ไง”
“จากนั้นก็ไปทานมื้อเย็นกัน ที่ไหนนะ”
“โรงแรมเดียวกับที่นั่งเลาจ์บาร์”
“งั้นก็หาเอกสารแค่ 2 ที่ คือร้านกาแฟ กับโรงแรม ก็น่าจะเจอครับ ถ้าเป็นเอกสารแขก ส่วนมากทางร้านหรือโรงแรมเขาจะเก็บไว้”
“ไม่ไง ไม่ คือเขาคงจำไม่ได้หรอกว่าเรากินอะไรบ้าง”
“เราจะขอก๊อปปี้เอกสารร้านได้หรอ แล้วธามก็จำไม่ได้แล้วว่าสั่งอะไรกินบ้าง”
เอกสาร....แน่ใจนะว่าเข้าใจเอกสารเหมือนกัน
“เอกสารที่หา ขนาดเท่าไหนครับธาม”
“เค็บๆ “
“แคบ ใช่มั้ย”
“อื้อๆ เท่านี้ นำก็รู้สิ นำก็ได้แต่นำทิ้งไง” ทำมือให้เขาดูแล้วก็ส่งสายตาเว้าวอนมาให้ คงอยากได้ความช่วยเหลือจริงๆ
“แต่ธามไม่มีไม่ได้นะ หลายล้าน”
“กี่ล้าน”
“เยอะไง”
“กี่ล้านครับ” เขาถามย้ำ อาศัยจังหวะที่ติดไฟแดงหันมองหน้าเด็กไต้หวันที่กำลังสาละวนนับนิ้วตัวเอง
“ก็สาม”
“อะไรบ้างครับ”
“ล้านกาแฟ ล้านอาหารจีนโรงแรม แล้วก็เลาจ์ แต่มันก็ที่เดียวกัน แต่ก็จ่ายอีกทีนะ ก็เป็นว่าอีกล้าน”
โอเค เขาเข้าใจแล้ว
หมาธามไม่ได้หาเอกสารโปรเจคหรือเอกสารการเงินของโปรเจคหรอก หมาธามหาใบเสร็จค่าใช้จ่ายที่สำรองจ่ายไปก่อน เพื่อขอเบิกกับโปร
โธ่เอ้ยยยย โปร...ผมขอโทษนะที่ธามงงกับภาษาจนอาจจะช่วยงานคุณไม่ได้มาก
เขากุมขมับ หัวเราะอยู่กับตัวเองอย่างแผ่วเบา ผู้นำรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนเสียสติ ทำไมเขาถึงเข้าใจธามได้ช้านักนะ
“นำ ขำหรอ?”
“ต้องรับผิดพร้อมกับธามไง”
“เราเป็นคู่นะ”
“ครับ เดี๋ยวพี่นำรับผิดด้วยเอง”
“ค่อยไปคุยกับโปรพร้อมกันเนอะ”
“พี่โป๊ะต้องว่าธามแน่ๆ เลย”
“เมื่อวานวานก็โดนว่า”
“ว่าอะไร? ทำไมต้องดุกันครับ โปรไม่คุยด้วยดีๆ หรอ? ทีหลังถ้ามันดุก็บอกพี่นะ พี่นำจะจัดการเอง”
“ไม่ได้หรอก นี่งานไง”
“ธามเป็นเอ็มพลอยยี่ไง รับเงินก็ต้องทำงาน”
“ให้ก็ไม่ได้เยอะ” ผู้นำบ่นต่อ เขาไม่พอใจเงินเดือนที่ธามได้รับเท่าไหร่นักหรอก ปัญญาเขาให้เงินน้องไว้ใช้จ่ายเองยังเยอะกว่าเลย
“พี่โป๊ะบอกจะปรับให้พอ4เดือน”
“อ๋อ ยังทดลองงานอยู่สินะครับ”
“พี่นำก็เห็นด้วยนะ เรื่องที่ปฏิบัติกับธามเป็นพนักงานประจำคนหนึ่ง แต่ก็ไม่ควรเอาสันดานหยาบๆ มาใช้กับธามนี่นา”
“แล้วมันดุอะไร?”
“ล้างแก้วด้วยสิลูกหมา! พี่โป๊ะว่าธามแบบนี้”
เออเว้ย เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าโลกของการทำงานที่เขาประสบพบเจอมา กับที่อยู่รอบตัวธามในตอนนั้น มันจะเป็นแบบฝึกหัดเดียวกัน
ผู้นำเข้าเกียร์ N แก้เมื่อยระหว่างติดไฟแดงอีกครั้ง เขาช้อนตามองตัวเลขที่ห้องตัวในมุมสูงกำลังนับถอยหลัง แยกนี้ติดไฟแดง1 นาทีกว่า เพระฉะนั้นคุยได้
“โปรดุเท่านี้หรอครับ?”
“แบบนี้ไม่เรียกดุนะครับ แค่บอกเกฎเกณฑ์ส่วนรวมแค่นั้นเอง”
“ดุต้องจริงจังกว่านี้”
“อาทิ”
“อะไร อาทิคืออะไร”
“ยกตัวอย่างไง”
“ยกตัวอย่างใช้เช่นไง”
“จูก็รู้ ใครก็รู้ด้วย อาทิใครพูดกัน ไม่มี”
“ธามอ่านหนังสือมา ธามรู้เรื่อง”
“โอเค เช่น”
“อ่ะ ดุเช่นไร”
ไปกันใหญ่มั้ยเนี่ย ธามเข้าใจมั้ยว่าดุเช่นไร ไม่ใช่คำสำหรับการพูดยกตัวอย่าง
“การดุ เช่น เอ่อ....เอ่อ.....” เหลืออีก 10 วินาทีเอง นึกไม่ออกแฮะว่าจะยกตัวอย่างอาการดุว่ายังไง ผู้นำเข้าเกียร์ ตั้งสมาธิเพื่อขับรถต่ออีกครั้ง เด็กพลัดถิ่นข้างๆ ยังยื่นหน้ามาหา เอียงซ้ายเอียงขวายั่วประสาทอีกต่างหาก
“นั่งดีๆ ธาม”
“พี่นำต้องขับรถ อย่าเพิ่งชวนเล่นตอนนี้”
“อา....นำดุ!” เออ นี่แหละมั้งการดุ เขาหลุดยิ้มขำ ส่ายหน้าบาๆ เหล่มองมือขาวที่แบมาตรงหน้าเป็นสัญญาณว่าธามรู้แล้วว่าธามผิดเอง ธามให้ตีแล้วหายกันนะ เขาตีมือซนนั้นเบาๆ แล้วก็ขับรถพาตัวยุ่งไปส่งที่ทำงาน
มาส่งถึงออฟฟิศที่ทาวน์ อิน ทาวน์แล้ว แต่น่าผิดหวังที่มือโปรยังไม่เข้ามาออฟฟิศ ถามจากคุณแนนก็ได้คำตอบไม่กระจ่างเท่าไหร่นัก เพราะเธอเอาแต่ทำหน้างอ บ่นว่าทำไมชีวิตต้องมาเจออิทธิพลมืดด้วย ดีนะที่ยังมีน้องวินเป็นแสงสว่างของชีวิตพี่แนน แล้วสรุปมือโปรจะเข้ามาที่นี่มั้ย และถ้ามา จะมากี่โมงกี่ยามกัน เธอก้ให้คำตอบเขาไม่ได้
ผู้นำอยากเจอมือโปรเสียหน่อย อยากฟังว่าธามทำงานเป็นยังไงบ้าง โปรได้งานที่น่าพึงพอใจมั้ย และก็อยากถามด้วยว่า สรุปแล้วนัดไปเที่ยวทะเลสุดสัปดาห์นี้ยังมีอยู่รึเปล่า หรือทุกคนยกเลิกกันในใจแล้วไม่มีใครแจ้งหมาธาม ถ้าเป็นอย่างหลังเขาจะใช้อำนาจของคนเป็นเอ่อ....เป็นเพื่อนกันและเป็นแฟนธาม บังคับให้ไปเที่ยวตามแผนของามให้หมดทุกคน
“นำ โป๊ะไม่เข้าที่นี่ พี่โป๊ะอยู่กับพี่วินที่สุขุมวิท เห็นว่าจะไปที่เทเว็ดต่อ”
“เทเวศร์ ใช่มั้ยครับ”
“อื้อ ก็รู้นี่” นี่เขาโดนตำหนิอยู่รึเปล่า? ผู้นำขำท่าทางเจนพื้นที่ของเด็กไต้หวัน เขาพยักหน้ารับรู้ แล้วก็บอกแผนเพิ่ม
“เย็นนี้พี่นำมารับนะ เรื่องไปเที่ยวเดี๋ยวพี่นำโทรคุยกับโปรกับที่หนึ่งอีกที เราจะได้นัดแนะกันถูกว่าจะเดินทางกันไปยังไง กี่โมง และทำอะไรบ้าง”
“ไม่ๆๆ ธามคิดไว้หมดแล้ว ในเมมโมนี่ไง”
“เดี๋ยวนะ”
“อ่ะ อ่านสิ” ก๊อบเมมโมแผนเที่ยวส่งให้เขาทางไลน์แล้วก็กำชับ ผู้นำยิ้มขอบตุณหมาเด็กที่บริหารจัดการได้ยอดเยี่ยม เอ่ยปากลา โบกมือ แล้วก็ขับรถไปยังโรงพยาบาลของตัวเองบ้าง
เมื่อถึงโรงพยาบาลแล้ว สิ่งแรกที่ทำตั้งแต่ยังไม่ได้ลงจากรถก็คือการโทรบอกธามว่าถึงโรงพยาบาลแล้ว เพื่อให้หมาธามสบายใจ เดี๋ยวนี้หมาดื้อเรียนรู้แล้วว่าการขับรถบนถนนในกรุงเทพนั้นอันตรายมากๆ ธามไม่อยากให้นำต้องเจอกับอุบัติเหตุ ซึ่งกว่าจะออกเสียงคำว่าอุบัติเหตุได้ก็ฝึกอยู่หลายรอบ แต่ตอนนี้ก็ยังออกเสียงเป็นอุบัดแห็ดถึ อยู่ดี
จากนั้นผู้นำก็ทำตามคำพูดตัวเอง ที่บอกกับธามไว้ว่าจะคุยกับเพื่อนๆ อีกรอบ
เขาโทรหาที่หนึ่งก่อน รายนี้บอกว่ารู้แล้ว เจมบอกอย่างละเอียดหลายรอบแล้ว วางแผนเรื่องเมนูอาหารไว้แล้วเหมือนกัน แต่จะไปเจอกันที่บ้านพักมือโปรที่ปราณบุรีเลย คู่นี้ไม่ต้องไปวุ่นวายมากจะดีกว่า ที่หนึ่งก็นักจัดการ นักวางแผนตัวยง เจมก็ยืดหยุ่นสูง ด้วยอาชีพที่เอื้อต่อการทำงานที่ไหนก็ได้ และนิสัยส่วนตัวที่ไม่เรื่องมาก
เขาโทรหามือโปร แต่วินเป็นคนรับสายด้วยน้ำเสียงสุภาพและบอกคำตอบทั้งที่เขายังตั้งคำถามในหัวไม่เสร็จดีว่า พี่โป๊ะล้างชามอยู่ครับ เลยให้วินรับสายพี่นำแทน มีอะไรด่วนรึเปล่าครับ
ผู้นำอมยิ้ม รู้สึกดีแทนเพื่อนที่หาเสี้ยวที่มีสติของชีวิตเจอ โป๊ะเป็นคนโผงผาง คืดปุ๊บทำปั๊บ และยังแป็นคนที่เจอกับประสบการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ซ้ำยังเลือกรับมือกับประสบการณ์นั้นด้วยวิธีการไม่เข้าท่า คงหาคนเข้าใจการทำกระและเชื่อในคำพูดของโปรได้ไม่ง่ายนัก แต่ก็มีวินเข้ามาถ่วงสติในที่สุด
“พี่อยากถามเรื่องไปเที่ยวทะเล ตกลงโปรกับวินยังไปอยู่ใช่มั้ยครับ”
“ไปสิครับ น้องธามตั้งใจมากเลย พี่โป๊ะบอกว่าถ้าทำให้ผิดหวังคงโดนกระโดดกัดคอตายแน่ๆ ห้ามเบี้ยว วินก็รีบเคลียร์งานให้เลยครับ บอกป้าสุเอาไว้แล้วด้วย จะได้ไม่ห่วง”
“เด็กดีจริงๆ บางทีพี่นึกอยากให้วินแกล้งทิ้งไอ้โปรมันนะ ลิงได้แก้วชัดๆ” อีกฝ่ายหัวเราะคำแซวของเขา ซ้ำยังหันไปถ่ายทอดให้มือโปรฟัง มันคงเต้นเป็นเจ้าเข้าแน่ๆ เพราะไม่กี่วินาทีถัดมาผู้นำก็ได้คุยกับเพื่อนตามต้องการ
“เฮ้ยๆ ใจเย็น ก็แซวเล่น”
“นี่นั่นหลานเจ้าสัวนายแบงก์ คุณมันเป็นใคร”
“เออๆ ไม่แหย่ก็ได้”
“ศุกร์นี้โอเคนะ ตามแผน”
“ใช่ คุณก็ไปขของคุณ เดี๋ยวผมขับไปเอง”
“บ้านคุณที่ติดริมทะเล แถวรีสอร์ทดังๆ ใช่มั้ย?”
“ผมจะไปวันพรุ่งนี้”
“อือ ผมได้พัก 3 วันไงเล่า”
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวผมจองโรงแรมหรือรีสอร์ทแถวนั้น จะไปพักกันเองก่อนคืนนึง เสาร์ค่อยไปสมทบที่บ้านคุณ”
“ไม่ดีกว่า อย่าให้แม่บ้านเขาลำบากเยอะแยะ”
“อยากให้ธามเที่ยวเล่นเยอะๆ ด้วย”
“ผมก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศ”
“เอ้าไอ้ชั่วนี่!” เขาเด่าเพื่อนเพราะมันเสือกแซวว่าเปลี่ยนเตียงไปก็เท่านั้นถ้าใช้ท่าเดิมๆ ชั่วจริง แม่ง ผมหลายท่าได้ไม่ว่าเตียงไหนเว้ย!
เขาวางสายอย่างขัดใจที่ยังด่าเพื่อนไม่คุ้มค่าโทรศัพท์ ผู้นำเป่าปากเสียงดังไล่ความโป๊ะออกจากตัว จากนั้นก็มุ่งหน้าไปทำงานที่โรงพยาบาลที่เขาถือหุ้นใหญ่รองจากพ่อของตัวเอง
เขาจดใส่สมองตัวเองไว้ว่ามือโปรลงท้ายว่าไปเที่ยวกันก่อนวันนึงก็ดีแล้ว เพราะมันจะมีแขกไปด้วยอีก 1 คน
ไมรู้เหมือนกันว่าคือใคร แต่เขาไม่ได้สนใจมากนัก อย่างน้อยๆ เขาและธามก็จะเที่ยวทะเลด้วยกัน 1 วันเต็ม
Cutอ่านแล้วกุมขมับกับภาษาไทยแบบธามธามกันมั้ยคะ?
อย่าเพิ่งปวดหัวแล้วเลิกอ่านน้า ทำใจเย็นแบบหมอนำไว้เดี๋ยวก็รู้เรื่องค่ะ
และก็แถ่นแท้นนนนน เพจเรา facebook.com/Saturnday-Series
กดไลค์เอาไว้ติดตามการอัพเดทนิยายได้ค่ะ
อ้อ ไม่กดก็ได้ค่ะ ไม่ใช่ข้อบังคับหรือควรปฏิบัติแต่ประการใด แค่ให้ข้อมูลเฉยๆ
พบกันใหม่ ตอนต่อไปของพี่โป๊ะนะคะ
เราพยายามจะลงสลับกัน จะได้ไม่ลืมเส้นเรื่องและอารมณ์ของเรื่องใดเรื่องหนึ่ง แก่แล้ว หลงๆ ลืมๆ ค่ะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
