The Extension(ผู้นำ&ธาม2)
ตอนที่ 6.1 (ธาม) ไอ้พี่นำโกหก!ธามยังคงจำคำนี้ฝังหัว
ธามไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้
ทั้งที่อุตส่าห์วางแผนไว้ตั้งมากมาย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำอะไรตามแผนเลยสักอย่าง เพราะเหตุผลเดียวของพี่นำคือ "พี่นำไม่ว่างจริงๆ ครับ"
พูดเท่านี้ก็ได้หรอ? ไม่ต้องหันมองธามที่ผิดหวังมากๆ ก็ได้สินะ
"แต่ธามอยากไปเที่ยวทะเลนี่"
"ทำไมว่างไม่ได้เลยล่ะนำ"
"ว่างไม่ได้จริงหรอ?"
"ครับ ไม่ว่างจริงๆ"
"งั้นธามไปคนเดียวนะ"
"ไม่ได้ อันตราย ถนนหาทางอะไรก็ไม่รู้จัก เดี่ยวก็โดนหลอกไปไหนต่อไหน"
"งั้นนำก็พาไปไง ง่ายสินะ"
"ก็พี่นำไม่ว่างจริงๆ นี่ครับ"
ถ้าดื้อดึงมากกว่านี้ก็คงโดนดุกลับมาในท้ายที่สุด และผลก็คือไม่ได้ไปทะเลอยู่ดี
จะดื้อกว่านี้ หรือไม่ดื้อไปกว่านี้ คำตอบพี่นำก็เหมือนเดิม
ไม่ว่าง....
ธามขมวดคิ้วฉับ เขาไม่ยอมถอดใจเรื่องไปเที่ยวทะเลง่ายๆ หรอก ธามหาข้อมูลมาตั้งเยอะ ถามพี่เจมไม่รู้กี่รอบ ทั้งไลน์ถาม ทั้งโทรถามพี่เจม ไหนจะทำตารางการเดินทางและพักผ่อนออกมาเสร็จแล้ว แม้ว่าพี่เจมจะเตือนแล้วว่ามันแน่นจนแทบไม่มีเวลาหายใจก็เถอะ
ทำไมพี่นำทำกับธามแบบนี้"เราเป็นอะไร? หือ?"
เราเป็นอะไรใครจะไปรู้
ธามรู้แค่ว่าธามกำลังไม่พอใจมากๆ แต่นำไม่รู้อะไรเลย
"..........." เขาเลือกจะไม่ตอบ เลือกปิดปากสนิทจนแก้มเกร็งแน่นไปหมด แน่นอนว่าลักยิ้มโผล่ และมันก็เป็นเรื่องแก้ไขอะไรไม่ได้ถ้าคนเห็นลักยิ้มนี้แล้วจะคิดว่าธามกำลังอารมณ์ปกติ
"ธามโอเคนะครับ" โอเคอะไรกันเล่า ไม่ตกลงอะไรทั้งนั้นแหละ นำแย่ที่สุด
"หมาธาม" ไม่ใช่หมาซะหน่อย
"ธามครับ" อย่ามาเรียก
"ธามมม"
"อือ"
"อือคืออะไร"
"รู้แล้ว นำว่างไม่ได้" เขาตอบสั้นที่สุดเท่าที่จะทำได้ หวังว่าพี่นำจะรู้เรื่องได้ด้วยตัวเองว่าธามไม่พอใจมากๆ ที่พีนำไม่ว่าง และไม่ได้ไปทะเลเสียที ทั้งที่ธามวางแผนเอาไว้หมดแล้ว
"เก่งมากครับ เด็กดีของพีนำ" โอ้ยยยยยยยย โกรธ! ธามเลือกกระแทกแก้วนมลงบนโต๊ะ น้ำนมสีขาวขุ่นเด้งออกจากปากแก้วเล็กน้อย ธามเห็นพี่นำทำหน้าตกใจ แต่ธามไม่สนใจอะไรแล้ว ธามโกรธแล้ว โกรธมากด้วย
"แค่นี้นะ" เขาตัดบทแล้วก็หนีขึ้นห้องนอน ล็อคประตู เดินออกไปนั่งที่เก้าอี้พักผ่อนที่ระเบียง ปิดประตูกระจกตรงระเบียง เมื่อลองสงบใจ และหายใจตามปกติอีกครั้ง เขาถึงได้พบว่าตัวเองกำลังน้ำตาไหลด้วยความรู้สึกอะไรก็ยังไม่รู้ชัด
พี่นำตามขึ้นมาเคาะประตูอยู่หลายครั้ง แตเ่มื่อธามไม่เปิดให้ พี่นำก็ทิ้งข้อความเสียงไว้กับประตูห้องว่า พี่นำไปทำงานก่อนนะครับ จากนั้นไม่นาน ธามก็เห็นพี่นำเดินออกจากบ้านเล็กไปยังโรงรถ แล้วก็ขับรถออกไปทำงานอย่างที่บอกไว้กับประตูห้อง
เขาไม่รู้ว่าที่โกรธพี่นำอยู่นี้เป็นเรื่องที่ทำได้หรือทำไม่ได้ ดีหรือไม่ดีกันแน่
ธามรู้ว่าเป็นคนไม่ดี ถ้าโกรธพี่นำและไม่เข้าใจเหตุผลเรื่องว่างไม่ได้ของพี่นำ แต่จะให้ธามเป็นดนดี โดยไม่โกรธพี่นำ และเข้าใจว่าพี่นำว่างไม่ได้ มันก็ยากเกินธามจะทำเหลือเกิน
"นำแย่" เขาพูดเท่่านั้น นั่งเท้าแขนกับขอบระเบียงห้องนอนและปล่อยใจไปเรื่อยๆ แรงลมจากปลายใบไม้บนต้นไม้ใหญ่ ทำให้ธามผ่อนคลายขึ้นบ้าง ผ่อนคลายจนหลับตา เอียงหน้าซบลงบนแขนตัวเองอย่างอ้างว้าง
"อยู่แบบนี้มันเหงานี่" นี่ละมั้ง สาเหตุที่ทำให้ธามรู้สึกโกรธพี่นำเหลือเกินที่ว่างไม่ได้เสียที
กว่าจะรู้สึกตัวอีกครั้งก็ล่วงมาจนถึงบ่ายโมงกว่า ป้าจูเดินเรียกธามเสียทั่วบ้าน เพราะไม่เห็นธามไปกินข้าวกลางวันเสียที จูก็ยังตลกเหมือนเดิม แค่เงยหน้าขึ้นมาก็ต้องมองเห็นแล้วว่าธามนั่งเล่นนอนเล่นอยู่ที่ระเบียงห้องนอน ไม่ได้หายตัวไปไหนเลย
"มาแล้วจู มาแล้ว แหบคอเลยสินะ เรียกเยอะ"
"คอแหบค่ะ แหม จะแซวป้าก็แซวให้ถูก"
"หิวแล้วใช่มั้ยคะ ถึงยอมมาให้เจอหน้า"
"ม่ายยย" หลอกน่ะ หิวมากเลย
"ต้องหิวอยู่แล้ว คุณธามของป้าทานข้าวตรงเวลาเพราะคุณหมอนำเธอดูแลของเธอมาดี นี่มันบ่ายแก่มากแล้วคุณธามยังไม่ได้ทาน ต้องหิวอยู่แล้ว"
"ไม่ต้องพูดกับนำเลย"
"เบื่อแล้ว"
"จูมีอะไรให้เลี้ยงธามล่ะ"
"ราดหน้าหมูหมักผักนุ่มค่ะ"
"หมูอะไรยาวจัง" ธามแซวแล้วก็เดินเกาะบ่าจูไปยังห้องครัวของบ้านใหญ่ ธามชอบนั่งกินข้าวที่นี่แล้วก็ฟังจูทำอาหารสำหรับมื้อเย็น รู้สึกสงสัยเหมือนกันว่าถ้าจูไม่ได้ทำอาหารแล้วจะทำอะไร
"อันนี้อะไร" เขาถามหลังจากกินมื้อกลางวันจนอิ่มและนั่งมองจูมาพักใหญ่
"ลูกไหนค่ะ"
"นี่ไง" ธามจิ้มนิ้วแตะผลไม้ลูกกลมสีแดงเข้มลูกเล็กๆ
"ค่า ลูกไหนไงคะคุณธาม"
"ลูกนี้ไง"
"ค่า ค่า ป้าจูเห็นแล้วว่าลูกไหน มันคือลูกไหนค่ะ"
"จู!" แกล้งกันทำไมเล่า ก็ธามไม่รู้จักธามก็ถามไง เท่านี้ก็ต้องย้อนยวน
"โถคุณธาม"
"ป้าเห็นแล้วค่ะว่าลูกนี้ ป้าก็ตอบแล้วไงคะว่ามันชื่อ ลูก ไหน"
"ตกลงคือลูกนี้หรือลูกไหน"
"คุณธามขา แกล้งป้าหรอคะ"
"จูแกลล้งธามทำไม! เบื่อแล้วนะ เออสิ ถามไม่รู้ทุกอย่างไง ไม่ถามก็ได้!" เขาอารมณ์เสียใส่จูจนได้ ธามเดินหน้ามุ่ยออกจากครัวบ้านใหญ่ สวนกับลุงเผือกที่อ้าปากมองธามเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็พูดไม่ออก
ทำไมที่เมืองไทยไม่มีอะไรเข้าใจธามเลย!
คืนนี้พี่นำกลับบ้านค่ำ จูมาอยู่เป็นเพื่อนและดูธามกินข้าวเย็น ระหว่างที่ดูมีการบรรยายพิเศษด้วยว่าแต่ละกับข้าวคืออะไร ทำมาจากอะไร กินแล้วจะยังไง ซึ่งธามก็ว่าไม่เข้าใจว่าเลือดลมกับผิวพรรณมันเกี่ยวอะไรกับแกงเรียง เอ๊ะ หรือเกงเลียง หรือเกงเลียง อืม ธามไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสรุปแล้วมันชื่อว่าอะไร แต่รสชาติเฝื่อนๆ เค็มๆ สิ่งที่ธามตักกินจากเมนูนี้มากที่สุดก็คือฟักทองนิ่ม ๆ
"ของหวานค่ะคุณธาม"
"อิ่มแล้วไงจู"
"กินคาวไม่กินหวาน"
"สันดานไพ่ จูชอบไพ่ใช่สินะ"
"ไพร่ค่ะคุณธาม ไพร่" ทำไมต้องรัวๆ ลิ้นใส่ด้วย ด่ากันหรอ!!! ธามขมวดคิ้วใส่จู แต่จูกลับหัวเราะแล้วก็เดินออกจากห้องอาหารบ้านเล็กไป ส่วนที่จูบอกว่าเป็นของหวานนั้นยังวางอยู่ที่เดิม แต่ธามไม่แตะไม่กิน เพราะไม่รู้ว่าคืออะไร และธามก็ไม่มีอารมณ์กินอะไรแล้วด้วย
ธามเบื่ออยู่คนเดียว
ธามอยากไปเที่ยวกับพี่นำ แต่ดูเหมือนธามจะเบื่อจนอยากไปเที่ยวอยู่คนเดียว พี่นำไม่ได้รู้สึกเหมือนธามเลย กำลังคิดโกรธพี่นำเพิ่มอยู่ว่ามีเรื่องอะไรอีกบ้าง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น หน้าเจอโชว์รูปหน้าพี่นำ และเบอร์พี่นำ ธามเบ้ปากใส่แต่ก็สไลด์รับสาย
"ไม่รู้ด้วยหรอก" นี่แหละประโยคทักทายของเขา อีกฝ่ายพูดประโยคที่ทำให้ธามจำลองอารมณ์ตัวเองเมื่อหลายวันก่อนได้
"ทานข้าวรึยัง ทานไปก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอพี่นำนะครับ"
"พี่นำติดเคส"
เคสบ้าอะไร นำไม่ใช่หมอผ่าตัดนะ นำเป็นหมอที่ให้คำปรึกษาคนต่างหาก คนมาปรึกษาไม่นอนกันรึไงเล่า
"ไม่รู้ไง แค่นี้พอ" ธามหมายถึง ธามไม่โอเคด้วยแล้ว คุยแค่นี้นะ โกรธ
ธามตัดสายเมื่อตัวเองพูดจบ คิดเดาเอาว่าเดี๋ยวพี่นำกลับมา เรื่องราวก็จะดำเนินไปเหมือนเดิม คิอพี่นำมาง้อ ธามไม่โกรธก็ได้ แต่พอธามถามหาเวลาว่างที่จะไปทะเลกันตามที่ธามเคยขอไว้และพี่นำก็รับปากแล้ว ธามก็จะโกรธพี่นำเหมือนเดิม เพราะพี่นำว่างไม่ได้เหมือนเดิม
แต่คืนนี้มีสิ่งที่ไม่เหมือนเดิมเกิดขึ้น...
พี่นำไม่ได้กลับบ้าน เช้านี้นาฬิกาปลุกของธามไม่มีชีวิต ต่างกันวันก่อนๆ ที่มันมีชีวิตชีวาเสมอ และชื่อของนาฬิกาเรือนนั้นคือ พี่นำ
เขาตื่นอย่างอิดออด พบตัวเองอยู่บนเตียงเพียงลำพัง ไฟในห้องนอนยังปิดสนิท ทั้งที่ตามปกติแล้วพี่นำจะเปิดไฟแยงตาธามเล่น ห้องน้ำเงียบเชียบ จะมีก็แต่เสียงนกร้องจากต้นไม้ใหญ่ข้างหน้าต่างห้องเท่านั้นที่ยืนยันกับธามว่าโลกนี้ยังคงมีเสียง
“อื่อ ไม่ได้กลับบ้านจริงๆ สินะ นำ” ธามทวนกับตัวเอง เขาเริ่มจำได้แล้วว่าเมื่อคืนหลับไปด้วยความกังวลใจว่าทำไมดึกป่านนี้แล้วพี่นำยังไม่กลับเสียที กังวลว่าจะเกิดอุบัติเหตุจนถึงขั้นโทรหา ทั้งที่ปกติแล้วธามไม่เคยโทรตามพี่นำเลย ไม่เคยตื๊อถามว่าอยู่ไหนแล้ว หรือถามว่าไปไหน กับใคร ธุระอะไร ธามรู้ว่านำทำงานหนัก และก็ชอบทำงานมากด้วย
แต่สุดท้ายพี่นำก็ไม่ได้รับโทรศัพท์จากธาม ไม่มีข้อความกลับมาบอกอะไร ไม่มีการติดต่อใดๆ จากพี่นำเลย
นี่มันอะไรกัน?
“จู จูๆๆๆๆ” เขาเรียกคนดูแลบ้านเก่าแก่ แว่วได้ยินเสียงค่า ค่า จากชั้นล่าง งั้นก็แสดงว่าเช้านี้ของทุกคนยังคงปกติ พี่นำไม่กลับบ้านจูก็ปกติได้หรอ? งั้นธามก็ควรปกติสินะ
ไม่เอาได้มั้ย ธามไม่อยากปกติแม้ไม่มีนำ “คุณธามคะ ตื่นแล้วไม่ใช่หรอคะ”
“เอ เมื่อกี้ป้าได้ยินเสียงเรียก คุณธาม คุณธามขา คื่นแล้วนะคะ วันนี้บอกป้าไว้ว่าต้องทำไปทำงานวันแรกนี่คะ ป้าบอกตาเผือกไว้แล้วให้เตรียมรถ”
“คุณธามเตรียมตัวรึยังคะ คุณธาม”
“อื้อๆ ธามตื่นแล้ว” เขาบอกแล้วเดินไปเปิดประตูห้องเพื่อยื่นหน้ไปยืนยัน จูยิ้มให้ระหว่างมองหน้าธาม ย้ำให้อาบน้ำและลงไปทานมื้อเช้า จะได้ไปทำงานไม่สาย แต่ธามรู้สึกว่ามันปกติไม่ได้จริงๆ
“จู!!” เขาโพล่งเรียก ลากสลิปเปอร์เดินเสียงดักแจะ ๆ ออกมาหาจูที่ลงบันไดไปแล้ว
“คะคุณธาม”
“นำล่ะ”
“คุณนำไม่ได้กลับบ้านค่ะ”
“แล้ว....ไม่เป็นไรหรอ”
“นำไม่กลับบ้าน จูก็โอเคหรอ”
“คุณนำเธอคงติดงาน ก่อนหน้านี้ก็เป็นแบบนี้บ่อยๆ ทั้งหมอคุณพ่อหมอคุณลูกแหละค่ะ ถอดกันมาทุกกระเบียด”
อะไรเบียดๆ นำไปนอนเบียดๆ กับหมอคุณพ่อที่ไหนหรอ? จูพูดไม่รู้เรื่อง ธามกอดอก ถอนหายใจแล้วก็ถามต่อ
“แล้วนำไปเบียดๆ นอนที่ไหนล่ะ ถ้าไม่กลับบ้าน”
“อืมม ปกติคุณนำเธอจะค้างที่โรงพยาบาลนะคะ ถ้าช่วงไหนยุ่งมากๆ 2-3 วันกลับบ้านทีก็มี”
“เหงาสินะคะ เป็นน้องคุณหมอต้องอดทนค่ะ”
“ไม่ล่ะ ช่างนำ นำแค่อยากรู้ว่าไม่กลับบ้านก็ได้ ธามไม่กลับก็ได้สินะ”
“อุ้ยๆ ไม่ได้เชียวค่ะ”
“คุณธาม ไม่กลับบ้านไม่ได้นะคะ ป้าเป็นห่วงตายเลย”
“จะดึกดื่นแค่ไหนก็ให้ตาเผือกไปรอรับเถอะนะคะ ทำให้คนแก่เป็นห่วงไม่ดีหรอกค่ะ เชื่อป้านะคะ”
“ไม่!”
“โถ คุณธาม อย่าดื้อกับป้าสิคะ”
“ก็ได้ ก็ได้ เห็นจูสวยหรอกนะ ธามจะกลับบ้านมาหาจูก็แล้วกัน”
“อุ้ยปากหวาน ไปค่ะ รีบอาบน้ำอาบท่า แล้วลงมาทานข้าว จะได้ไปทำงาน”
“อาบท่าคืออะไรหรออจู”
จูหัวเราะชอบใจอะไรก็ไม่รู้ เดินอารมณ์ดีลงไปเตรียมมื้อเช้าให้ธามต่อ ส่วนธามก็ได้แค่งงว่าเบียดนอน กับอาบท่า มันคืออะไรกันแน่ แต่สิ่งที่ไม่ปกติสำหรับธามก็ยังติดค้างอยู่ในใจเหมือนเดิม
พี่นำไม่กลับบ้านก็ได้
แล้วธามโกรธเรื่องพี่นำไม่กลับบ้านไปนอนเบียดอาบท่าได้มั้ย? cutT/N สวัสดีค่ะ
หายไปนานเลย ขอโทษด้วยนะคะ
พอดีว่าเราบาดเจ็บ แต่ยังไม่ล้มลงตาย แล้วเกิดอาการร่างกายป่วยๆ รวนๆ ด้วย เราเลยขอเวลาพักโดยการนอนเร็วขึ้น และใช้โน้ตบุ้คด้วยท่านั่งที่ถูกต้องเท่านั้น ทำให้ต้องพักงานเขียนนิยายไว้พักนึงเลย ทั้งเรื่องหมอนำหมาธาม และเรื่องพี่โป๊ะน้องวิน
แต่ก็กลับมาแล้วค่ะ อาการเอ็นข้อเท้าฉีกดีขึ้นแล้ว เรากลับไปทำงาน(หมายถึงเดินทาง)ได้ตามปกติแล้ว แต่ก็พยายามปรับวงจรชีวิตให้เอื้อต่อความต้องการพักผ่อนของร่างกาย
เอาล่ะ ขอสร้างความเข้าใจร่วมกันหน่อยนะคะ
จุดประสงค์ของหมอนำหมาธามภาค 2 นี้ (คนอ่านอาจงงว่าทำไมเพิ่งมาบอกจุดประสงค์การเขียนเอาตอนที่ 6 แม่นี่บ้ารึเปล่า? เราไม่ได้บ้านะคะ) จุดประสงค์ของการเขียนภาค 2 ก็เพื่อบอกเล่าการเรียนรู้เกี่ยวกับความรักของธาม ผู้ต้องเรียนรู้จากคนที่โตกว่า และเติบโตมาในวัฒนธรรมที่แตกต่างจากตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นพี่นำ เพื่อนๆ พี่นำ สังคมทำงานของตัวเอง และสังคมของพี่นำ
การปรับตัวของคนอื่นอาจง่าย แต่กับหมาธามที่มีแกนในการ(อยาก)ดำเนินชีวิตแบบหนึ่งไว้ในใจแล้ว เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
ลองติดตามกันต่อไปนะคะว่าธามจะปรับมุมมองตัวเองได้มั้ย หรือถ้าปรับไม่ได้ พี่นำจะทำยังไงให้ทั้งตัวเองและธามมองสิ่งสิ่งหนึ่งด้วยนัยะเดียวกัน
คนอ่านอาจคิดไปว่า โหย ดูเครียดจัง! อย่าเพิ่งค่ะ อย่าเพิ่งคิดว่ามันเป็นเรื่องเครียด รับประกันด้วยความไร้แก่นสารของเราเลยว่า เรื่องราวของพวกเขาทั้งคู่ ไม่เครียดแน่นอน
อีกอย่างที่ต้องขออนุญาติผู้ที่อ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องหลักและเรื่องเดียว (หมายถึง คนที่ไม่เคยอ่าน และไม่คิดจะอ่านอีก 2 เรื่องของเรา) เราจะส่งหมาเจมของพี่หนึ่ง และน้องวินของพี่โป๊ะมาแจมประปรายนะคะ แต่ไม่ทำให้แก่นเรื่องเสียค่ะ รับประกัน
เอาล่ะ ดูเหมือนจะชวนคุยยาวกว่านิยายแล้ว
พบกันตอนหน้า หลังจากเราไปฟื้นฟูความสดใสให้ตัวเองนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
