พิมพ์หน้านี้ - The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 8.1 (15-04-60) p.6

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: kajidrid ที่ 10-05-2015 23:22:55

หัวข้อ: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 8.1 (15-04-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: kajidrid ที่ 10-05-2015 23:22:55
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
หัวข้อ: Re: The Extension : ผู้นำ & ธาม ตอนที่1 (The Existence Ep.2)
เริ่มหัวข้อโดย: kajidrid ที่ 10-05-2015 23:29:30
The Extension : ผู้นำ & ธาม ( The Existence Ep.2)
---------------------------
Intro




“ธามครับ”
“ธาม
“ธาม!”  จะเสียงดังทำไมกันเล่า! นำโวยไว ธามหันไปเหล่มองแล้วก็บุ้ยปากใส่ เขาไม่สนใจคนไม่นิสัยไม่ดีหรอก
“ธาม ยังพูดไม่รู้เรื่องเลย แล้วนั่นจะออกไปไหน ธาม ธาม”

“ไปอยากจะไป!” พูดเท่านี้ก็คงรู้เรื่อง ถึงธามพูดไม่รู้เรื่อง นำฟังแล้วก็ต้องรู้เรื่องสิ!

“น้องธาม”
“หมาธาม”
“มาพูดกับพี่นำให้รู้เรื่อง”
“ธาม! แล้วนั่นมันรองเท้าใส่อยู่ในบ้านนะครับ ธาม”
“กลับมา!” สั่งหรอ? ไม่ทำสั่งหรอกเว้ย! ธามโกรธนำมากสุดแล้วนะ!

เด็กหนุ่มหันไปมองคนที่ไว้ใจมากที่สุดในโลกอย่างตัดพ้อ เขาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เรื่องนี้ควรหยุดเพียงเท่านี้ ถ้าธามหาความเข้าใจจากพี่นำไม่ได้ บ้านนี้ก็ไม่สมควรจะเป็นที่ที่ธามจะใช้ชีวิตอยู่อีกต่อไป! ธามจะไปอยากจะไป

เขาวิ่งหนีไปโบกแท็กซี่ ซึ่งก็ต้องลำบากวิ่งอยู่ครู่หนึ่งจึงจะมีแท็กซี่จอดรับ ทันทีที่มุดเข้ารถได้ ธามก็ปิดประตูและบอกจุดหมายปลายทางอย่างมั่นอกมั่นใจ

“อยากจะไปหาพี่เจมครับ”  ทั้งที่ก็บอกความต้องการตรงๆ แล้ว ทำไมไดรเวอร์ทำหน้างงใส่ อ้อ! ธามสะดุ้งตาโต จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาคุ้ยกระเป๋าสตางค์ หยิบนามบัตรพี่เจมมาส่งให้กับคนขับทันที

“ไปนี่แหละครับ!”


-----------------


เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ธามคิดว่าตัวเองเป็นพายุกลับชาติมาเกิดรึไง!
ผู้นำเดินดอกอกพลางบ่นเป็นหมีอดกินน้ำผึ้ง เขาถอนหายใจหลายต่อหลายครั้งเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ของตนเอง และเมื่อแน่ใจว่าสงบลงแล้ว เขาก็โทรหาเพื่อนสนิททันที

“ที่หนึ่ง ผมเอง”
“ติดต่อเจมให้หน่อยสิ บอกว่าธามอาจจะไปนะ  ฝากดูแลก่อนนะ ผมมีประชุมวิชาการ”
“มันไม่ใช่เรื่องผมไม่มีเวลา แต่มันเป็นเรื่องก็เพราะว่าธามไม่ยอมเข้าใจต่างหาก”
“ด่าผมคนเดียวได้ไง ธามก็ไม่รู้จักโตจริงๆ นี่!”  เขาตัดสายเมื่อเพื่อนโวยกลับมาว่า “ก็คุณเลือกแฟนเด็กเองนี่!” ที่ต้องตัดสายก็เพราะว่าหมดคำเถียง...เขาเลือกรักธามเองนี่นา แล้วทำไมธามไม่เข้าใจบ้างว่าพี่นำเลือกแล้ว ทำไมถึงต้องหึงอะไรไร้สาระอยู่ทุกวี่วัน!


ตกบ่าย เขาได้รับโทรศัพท์จากเจม ฟังจากน้ำเสียงเจมแล้ว เชื่อว่าธามคงไม่ได้ทำให้เจมลำบากลำบนอะไรนัก ที่หนึ่งก็ห่วงแฟน หวงแฟนเวอร์

“ขอบคุณที่ดูแลธามให้นะครับเจม”
“พี่ขอคุยกับธามหน่อยได้มั้ยครับ” ครั้งก่อนๆ ที่ทะเลาะกัน  พอธามเริ่มใจเย็นและยอมฟัง ‘คนจัญไร’ คนนี้แล้ว น้องก็ยอมให้เขาไปรับกลับบ้าน แต่ครั้งนี้ท่าทางจะหนักข้อ

“ขอโทษครับพี่นำ ธามไม่อยากคุย...เอ่อ กับใครก็ไม่อยากคุยเลย” เมื่อคำตอบออกมาเป็นแบบนี้  การเป็นคนจัญไรที่พูดข้อแก้ตัวไปเรื่อยๆ คงไม่ได้ผลเสียแล้ว ผู้นำยิ้มแม้ว่าจะสนทนากับเจมผ่านโทรศัพท์ เขาเอ่ยขอบคุณก่อนตัดสาย จากนั้นก็เก็บเอกสารออกจากห้องประชุม แม้ว่าอีก 5 นาที การประชุมรอบบ่ายจะเริ่มขึ้นและเขาก็เป็นผู้พูดหลักๆ แต่ใครจะสนการประชุมในหัวข้อจิตวิทยาการสื่อสารกับวัยรุ่น มากไปกว่าการสื่อสารกับแฟนเด็กที่แม้แต่นักจิตวิทยาเองก็สื่อสารด้วยไม่รู้เรื่อง

“เอ่อ....คุณหมอนำ จะไปไหนคะ การประชุมจะ....เริ่ม....” เธอค้างสีหน้าเมื่อสบตากับเขา อา...สีหน้าเขาคงจริงจังมาก และโมโหมากแน่ๆ แต่ก็ช่วยไม่ได้ ตอนนี้เขาคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แล้ว ธามจะดื้อเกินไปแล้ว!

ปัญหานี้ไม่ใช่ปัญหาใหม่เลย
สิ่งเร้าที่ทำให้ธามไม่พอใจก็สิ่งเร้าเดิมทั้งนั้น
ผู้หญิงสวยๆ คนที่เขาพูดจาดีด้วย คนที่เขาดูแล คนที่เขาใส่ใจ
ก็นั่นคนไข้ คนมารับคำปรึกษา มันเป็นเรื่องของวิชาชีพ
คนที่เขาพูดดีด้วย ดูแล เอาใจใส่ เป็นห่วงเป็นใยโดยสันชาตญาณก็มีอยู่แค่คนเดียว

ชื่อ ธาม นิมิตตกานนท์

ทำไมหมาธามถึงไม่เข้าใจกันบ้าง!



Cut


ขออนุญาตตั้งเป็นเรื่องใหม่เลยนะคะ

สำหรับคนที่เพิ่งเริ่มอ่าน แล้วงงๆ ว่าใครคือใคร อ่านเรื่องก่อนหน้าได้จากลิงค์ค่ะ

ขอบคุณค่ะ

ผู้นำ - ธาม  The Existence (Ep.1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37592.0)
ที่หนึ่ง - เจม  Hear,Me (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36379.0)
มือโปร - วิน  At Dawn (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43924.0)

ของแถม The Gang Series ค่ะ (https://twitter.com/zaturn1389/status/596364465953603584/photo/1)


หัวข้อ: Re: The Extension : ผู้นำ & ธาม ตอนที่1 (The Existence Ep.2)
เริ่มหัวข้อโดย: sunakai ที่ 10-05-2015 23:53:26
 :z13:
^
^
^
จิ้มและเจิม

เปิดกระทู้ใหม่แบบนี้แปลว่าคนแต่งจะมาอัพบ่อยๆ ใช่มั้ยล่า #มโนคือชนะ

ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ขอตามไปเป็นติ่งคุณหมอกับแฟนเด็กด้วยคนนะคะ

..............รัก  :กอด1: ...................
หัวข้อ: Re: The Extension : ผู้นำ & ธาม ตอนที่1 (The Existence Ep.2)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 10-05-2015 23:59:39
ติดตามเช่นเคยกับน้องธามที่พูดไม่ค่อยจะรู้เรื่องยกเว้นนำ
หัวข้อ: Re: The Extension : ผู้นำ & ธาม ตอนที่1 (The Existence Ep.2)
เริ่มหัวข้อโดย: เด็กหญิง ที่ 11-05-2015 04:57:11
ีรอติดตามค่ะ
หัวข้อ: Re: The Extension : ผู้นำ & ธาม ตอนที่1 (The Existence Ep.2)
เริ่มหัวข้อโดย: BoolinMini ที่ 11-05-2015 07:36:03
อ๊ากกกก รอนะคะ

คิดถึงนำ-ธามม ไม่คิดว่าจะมี ep2

ว่าแต่ ที่หนึ่งกะเจมไม่มีep2 บ้างหรอคะ
หัวข้อ: Re: The Extension : ผู้นำ & ธาม ตอนที่1 (The Existence Ep.2)
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 11-05-2015 16:10:52
เห็นครั้งแรก งง ๆ เหลือบไปเป็น EP 2  :m3:
+1 ให้เป็นกำลังใจ ครับ  :L2:
ปล. หมอนำ ต้องฝึกภาษาให้น้องธาม แบบติวเข้มแล้ว
      ว่าไป ก็เป็นเสนห์ของน้องนะ  :z2:
หัวข้อ: Re: The Extension : ผู้นำ & ธาม ตอนที่1 (The Existence Ep.2)
เริ่มหัวข้อโดย: mpp ที่ 20-05-2015 09:39:53
ฮิฮิ เปิดกระทู้ใหม่เป็นภาคสองแบบนี้
พี่นำกับลูกหมาธามจะมารักกันหวานฉ่ำเลย ใช่สินะ

รักธามนะก๊ะ ไอลูกหมาช่างเถียงของพี่นำ
พูดไม่รู้เรื่องเหมือนเดิมจนไดรเวอร์งง
หึงพี่นำจนหน้ามืดตามัวเลยใช่สินะ
ว่าแต่เข้าใจสำนวนหน้ามืดตามัวมั้ยคะ
พี่เจมสอนธามรึยัง ยังไม่เข้าใจแน่ๆเลย
อ้ะ อย่าเถียงพี่ว่า ธามไม่ใช่ตัวโง่นะ หมาธามเอ้ย

รอเด็กช่างเถียงอยู่นะคะ มาเร็วๆน้า
หัวข้อ: Re: The Extension : ผู้นำ & ธาม ตอนที่1 (The Existence Ep.2)
เริ่มหัวข้อโดย: MUSIX ที่ 20-05-2015 12:14:54
 :L2: :L2: :L2: หมาธามมาแล้วววว  :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: The Extension : ผู้นำ & ธาม ตอนที่1 (The Existence Ep.2)
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 20-05-2015 15:57:21
หมาธามมาแล้วเย้ๆๆๆๆๆๆๆ

รอ พีนำ จะจัดการกับ เด็ก ไทย ใจต่างด้าวแบบใหน

เอ็นดูน้องธาม ถึงนางจะพูดไม่รู้เรื่อง แต่นางก็ เป็นคนตรง

พูดจริงทำจริง คริ คริ
หัวข้อ: Re:The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่1 (31-05-58)
เริ่มหัวข้อโดย: kajidrid ที่ 31-05-2015 01:27:57
The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่1 (31-05-58)
---------------------------
ตอนที่ 1



รักแรกงั้นหรอ?
เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าชีวิตรักจะมีประเด็นขมขื่นเกี่ยวกับปมรักแรกไม่รู้ลืม
ผู้นำทอดสายตามองคนที่นำความมาบอก รายนี้พูดเสร็จก็ก้มหน้าดูดโกโก้ตรงหน้า เต็มแก้มแล้วก็ตักโทสต์เข้าปากต่อ อืมม...เจมนี่กินเก่งจริงๆ ถ้าธามกินอะไรก็ดูอร่อยไปหมดแบบนี้ก็คงดี เขาจะได้รู้สึกดีใจที่ทำให้น้องมีความสุข

“แล้วพี่นำจะทำไงต่อล่ะครับ ให้เจมช่วยอะไรก็บอกได้นะ”
“ธาม...ดูเลี้ยงยากเหมือนกัน ไม่เหนื่อยหรอครับ”

อยากจะบอกว่าเหนื่อยมากครับ แต่ไม่ตอบคงจะดีกว่า ก็เขาเต็มใจจะเหนื่อยเองนี่นา
ผู้นำส่ายหน้าพลางยิ้มให้ เขาเลิกคิ้วเมื่อพลันเหลือบเห็นเข็มบนหน้าปัดนาฬิกา
“ป่านนี้ที่หนึ่งนั่งไม่ติดแล้วแหล่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่งนะครับ”

“ไม่เป็นไรครับ พี่หนึ่งบอกจะมารับก็ต้องมารับ อย่ามารับปากส่งๆ เพราะความหึงพี่นำ แล้วก็ทำงานจนลืมเวลาอยู่ดี”

“อย่าโกรธมันเลยน่า มันก็งี้แหล่ะ”
“ถ้าไม่ให้ทำงาน ที่หนึ่งคงยอมฉีดยาให้ตัวเองเป็นง่อย”

“โหย แย่กว่าเดิมอีก”
“มีเจมไง เจมกับงาน เลือกงานได้ไง”

“งานก็ทำเพื่อเอาเงินมาเลี้ยงเจมไม่ได้รึไง เด็กคนนี้”
“สั่งกลับบ้านมั้ย?” เหมือนจะอยากพยักหน้าแต่ยั้งคางตัวเองไว้ทัน ผู้นำอดขำอาการไม่รู้จักโตของแฟนเพื่อนไม่ได้ เขาเรียกบริกรมาคิดค่าอาหารและค่าบริการ เมื่อเรียบร้อยแล้วก็ลุกขึ้นยืนนำ เพื่อให้เจมยืนขึ้นตาม

“ป่องเลยอ่ะ” รายนี้บอกเขาแล้วก็ลูบท้องอวด น่ารักจริงๆ น้า

“กินเผื่ออนาคต กับกินเพื่ออนาคต มันต่างกันนิดเดียวเองเจม”
“ฮ่าๆๆ พี่ไม่แซวแล้ว แล้วนัดที่หนึ่งไว้ที่ไหน”

“ร้านหนังสือครับ เดี๋ยวเจมไปอ่านหนังสือฟรีรอ พี่นำกลับเถอะ ป่านนี้ธามขยี้หัวตัวเองจนหัวล้านแล้วมั้ง” เจมไม่ได้พูดเกินจริงเลย เวลาธามหงุดหงิด หรือขจัดความยุ่งยากใจไม่ได้ ธามจะขยี้หัวตัวเองจนเขาสงสารหนังหัวธามเชียวแหล่ะ

“งั้น พี่นำส่งแค่นี้นะครับ”
“ขอบคุณมากนะเจม เรื่องน้องธาม”

“ธามก็เหมือนน้องเจมเหมือนกัน ไม่เป็นไรหรอกครับ ยินดี” เด็กคนนี้บอกเขาแล้วก็ยิ้มให้ ก่อนจะหันหลังเดินไปยังทางไปร้านหนังสือ เขายืนมองอยู่เพื่อให้แน่ใจว่าแฟนที่หนึ่งจะไม่เป๋ไปทางอื่นเสียก่อน แล้วก็เป็นจริงดังที่คาดเดาไว้ เจมแวะร้านขนมอีกรอบ ทำไมกินเก่งขนาดนี้น้า?
สมแล้วที่ที่หนึ่งทำงานหามรุ่งหามค่ำ เลี้ยงเจมนี่ท่าทางจะใช้งบบานปลาย


เขาแวะซูเปอร์มาร์เก็ตบ้าง เพื่อหาของโปรดของธาม
ง้อครั้งนี้คงต้องใช้ขนมนมเนยเสียหน่อย เพราะรอบนี้งอนหนัก ทั้งที่สาเหตุที่ธามใช้งอนเขาช่างไม่มีน้ำหนักเอาเสียเลย แต่ผู้นำก็ยอมให้โกรธ ยอมให้งอน และยอมง้อ
ถ้าไม่รักมาก คงไม่ยอมให้ขนาดนี้

“อ้าวคุณหมอ” อืมมมม ห้างนี้ก็ใหญ่โต น่าจะมีหมอมาเดินเล่นหลายคนละมั้ง เขาไม่สนใจเสียงทักสถานะที่เขาก็มีประดับบ่า และสนใจผลไม้นำเข้าลูกโตต่อไป
“คุณหมอนำคะ” อ่า...ทักเขาจริงๆ ด้วย ผู้นำหันไปหาและยิ้มให้ คนที่ทักคือพี่สาวของเด็กชายคนหนึ่งที่มีอาการไฮเปอร์ เด็กผู้ชายที่ผิดปกติอายุเพียง 5 ขวบ ส่วนพี่สาวของเด็กคนนั้น อายุ 25 ปีแล้ว ห่างกันราวแม่กับลูกเชียว

“ครับคุณแพม สวัสดีครับ มาซื้อขนมให้น้องเปอร์หรอครับ”

“เปล่าหรอกค่ะ ให้หม่าม้าดูแลไป แพมอยู่คอนโด ไม่ได้อยู่ที่บ้านกับเปอร์ คุณหมอลืมแล้วหรอเนี่ย โธ่!”

“อ้อ ขอโทษครับ คือ รายละเอียดแต่ละแคสก็เยอะไปหมด ผมจะจำได้เฉพาะแคสนะครับ บริบท หมายถึงญาติๆ หรือครอบครัว ผมก็จนปัญญาจะจำรายละเอียดได้”

“โธ่หมอ! แพมแซวเล่น”

“แล้วนี่ซื้ออะไรหรอคะ?”

“ดูไปเรื่อยๆ น่ะครับ”
“ว่าจะหาซื้อผลไม้”

“แพมช่วยเลือกนะคะ ซื้อทานเองหรอคะ คุณหมอนำชอบทานอะไรล่ะคะ”

“เอ่อออ”

“หรือว่าซื้อฝาก”

“ครับ ซื้อไปฝาก... น้องชายที่บ้าน”

“คุณหมอลูกโทนไม่ใช่หรอคะ เคยบอกตาเปอร์ไว้แบบนั้นนี่นา นี่ให้ข้อมูลเท็จนะคะเนี่ย ตายแล้ว”

“ก็ไม่ใช่พี่น้องคลานตามกันมาหรอกครับ แต่ก็เป็นคนสำคัญมาก”
“เดี๋ยวผมว่าผมดูเรื่อยๆ ดีกว่า ไม่รบกวนคุณแพมหรอกครับ ดึกแล้วด้วย ไม่รีบกลับบ้านไม่ดีนะครับ”

“โอเคค่ะ งั้น...ไว้เจอกันใหม่นะคะ”

“ครับ” เขารับคำแล้วยิ้มส่งท้าย หญิงสาวคนนี้โบกมือให้เขาแล้วก็เดินเร็วๆ จากไป ผู้นำถอนหายใจแล้วก็ก้มหน้าเลือกผลไม้ต่อไป เมื่อได้สิ่งที่ประเมินแล้วว่าธามต้องชอบ เขาก็เดินที่เคาท์เตอร์จ่ายเงิน วันนี้จะได้กลับบ้านเสียที

-----------------

กลับถึงบ้านก็สี่ทุ่มกว่า ตัวดีหลับไปแล้ว ป้าจูรายงานไว้แบบนั้น
ผู้นำวางผลไม้ไว้ในครัว เข้าห้องนอนตัวเองเพื่ออาบน้ำ เมื่อเรียบร้อยแล้วก็เดินเข้าห้องนอนธาม ใจหวังจะนอนกอดเด็กตัวนิ่มๆ หอมๆ ให้รู้สึกหายเหนื่อยหายเพลียเสียหน่อย แต่สิ่งที่ได้เจอกลับเป็น

เตียงนอนที่ว่างเปล่า
หมาธามไปไหนล่ะเนี่ย?

“ธาม  ธามครับ”
“น้องธาม”

เงียบ แอร์ก็เปิดไว้แล้ว ไฟก็ยังไม่ได้ปิดเหมือนปกติ แล้วนี่หายไปไหน
เขาม้วนสายตาไปมองเช็คของส่วนตัว กระเป๋าสตางค์  โทรศัพท์มือถือ ยังอยู่ครบ ธามไม่ไปไหนตัวเปล่าแน่ น่าจะได้บทเรียนมาหลายรอบแล้วเวลาหนีไปนั่นนี่แล้วป้ำเป๋อลืมพกเงินหรือโทรศัพท์ไปด้วย สุดท้ายก็วกกลับมาหาเขา หรือไม่ก็เรียกให้เขาตามไปจ่ายเงินให้
แล้วนี่ไปไหนของเขา
ผู้นำมองสำเรวจห้องอย่างละเอียด และยิ้มออกเมื่อสุดท้ายก็หาความไม่ปกติเจอ
ลูกหมาธามหนีไปนอนที่เตียงพกพาริมระเบียงนี่เอง เด็กคนนี้น่าตีจริงๆ

“ธามครับ”
“หมาธาม ตื่นเถอะ”
“พี่นำกลับมาแล้ว วันนี้ไม่มีบทเรียนอะไรที่จะส่งสอนพี่นำหรอ?”
“หือ?”

“อืมมมมมมมมมมมม” ท่าทางจะงอนจนหลับ และหลับลึกแล้วด้วย แม้ตรงนี้จะมีลมพัดผ่าน แต่ก็ไม่ได้เย็นกายนัก เขาย่อตัวลงเพื่ออุ้มลูกหมานำเข้าจากประเทศไต้หวันมาพาดบ่า แล้วก็พามานอนที่เตียงนอน จัดท่านอนให้ใหม่ เมื่ออยู่ในสภาพเรียบร้อยอย่างที่ควรจะเป็นแล้ว ผู้นำก็ย่อตัวนั่งคุกเข่าข้างเตียง เพื่อวางคายเกยกับฟูกและมองหน้าคนหลับอย่างเพลินตา

“อย่าดื้อกับพี่นำนักสิครับ พี่นำเหนื่อยนะ”
“แค่ธามไม่ดื้อกับพี่ นอกนั้นอยากทำอะไรก็ทำได้หมดเลย ได้มั้ยครับ?” ก็รู้หรอกว่าพูดไปก็ไม่ทะลุโสตประสาท แต่ผู้นำก็อยากพูด เขาลูบหัวธามเบาๆ ยิ่งวางสัมผัส รอยยิ้มก็ยิ่งแต้มแก้มตัวเอง

ความรักมันสิ่งเร้าที่สร้างปฏิกิริยาที่แสนอัศจรรย์จริงๆ

“อืม” ตื่นจนได้

“พี่นำกวนหรอ ขอโทษนะครับ”
“ให้จูบขอโทษมั้ย”

“here” ไม่รู้ด่าหรือบอกตำแหน่ง แต่พึมพำจบก็เอียงคอ เห็นแล้วอดขำไม่ได้ เขาจำได้แม่นว่าธามชอบให้เขาทำคิสมาร์คที่คอ หรือไม่ก็ตรงปลายไหปลาร้า เหตุผลก็โคตรจะน่ารัก ธามบอกว่าชอบเพราะธามเอียงหัวหลับได้เลย เด็กคนนี้น่าตีจริงๆ

เขาอมยิ้มพลางพ่นเสียงหัวเราะ ก่อนจะขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วกอดคร่อมธามไว้ทั้งตัว ผู้นำค่อยๆ ดันตัว โน้มริมฝิปากมาชิมผิวสีขาวอ่อน กลิ่นชาวเวอร์เจลกลิ่นเดียวกันแท้ๆ แต่เมื่อเปรอะตัวธามจางๆ แล้วกลับหอมกว่าปกติมาก เขาขบเม้มให้สมความรู้สึกรักและหมั่นเขี้ยว เมื่อน้องขยับตัวส่งสัญญาณให้รู้ว่าพอแล้ว ธามจะนอน เขาก็นอนกอดเด็กดื้อไว้เหมือนทุกคืน

แต่คืนนี้ต่างไปนิด
เด็กดื้อของเขาละเมอ เหมือนตั้งคำถามกับเขาเสียด้วยสิ
“นำ รักก่อนใคร ใคร”

มันแปลว่าอะไรกันล่ะครับธาม


แบบนี้อีกแล้ว
พอไม่ชอบคำอธิบายนำ ก็จบลงด้วยการปล่อยให้ธามลบความไม่ชอบเอาเอง แค่กอดแค่หอม แค่ทำสิ่งที่นำเรียกมันว่ารัก ไม่ได้ทำให้ธามชอบคำอธิบายของนำเพิ่มขึ้นเลย
ธามไม่ชอบที่ใครๆ ก็ชอบนำกันหมด พี่เจมเรียกแบบนี้ว่าหึง โอเค ธามหึง
และตอนนี้ก็มีความไม่ชอบเพิ่มมากอีกแล้ว ธามไม่ชอบรักก่อนใครของนำ ไม่ชอบที่สุด!

“ตื่นแล้วหรอ” พอเขาขยับตัว เจ้าของแขนนี่ก็ถามทั้งที่ยังไม่ลืมตา

“อือ”

“พูดไม่เพราะกับพี่นำเลย ยังไม่หายงอนหรอครับ”

“ไม่”

“ทำยังไงถึงหาย หือ?”

“ไม่”
“อ่อ!”
“นำรักก่อนใครใคร” ธามถามเมื่ออีกฝ่ายเปิดช่อง  พี่นำลืมตามองเขางงๆ แล้วก็ดันตัวขึ้นนั่ง

“พูดให้รู้เรื่องครับ คำนี้แปลว่าอะไร พี่ไม่รู้เรื่อง”

“ก็รักก่อนใครไง รักก่อนใคร นำรักใครล่ะ”
“ไม่ใช่ธาม”
“นำรักใครก่อนธาม”

“ไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน”

“ดุหรอ พูดไม่เพราะ” ธามย้อน นำไม่ตอบทั้งเรื่องพูดไม่เพราะและเรื่องรักก่อนใคร และนั่นก็ยิ่งทำให้ธามไม่พอใจเขาไปใหญ่ ถ้าอยู่ใกล้กันแล้วต้องรู้สึกแบบนี้บ่อยๆ ก็ห่างกันไปเถอะ ธามจริงจังด้วย!
“โอเค พอแล้ว”
“ธามรู้แล้วว่าจะทำยังไงกับเรื่องที่ไม่ชอบ แต่นำก็ไม่ทำอะไร”
“ธามจะกลับบ้าน”

“พูดยังกับที่นี่ไม่ใช่บ้านธาม”
“นี่เราอยู่ทีไหนกันครับ ก็บ้านเราไม่ใช่หรอ?”
“แล้วที่พี่ไม่ตอบ ก็เพราะพี่ไม่เห็นว่ามันเป็นสาระสำคัญอะไร พี่นำรักธาม เท่านี้ไม่พอหรอ”

“ไม่”

“งั้นก็ทำตามที่ต้องการได้เลย พี่ไม่มีสิ่งไหน หรืออะไรที่ยังทำไม่ดีพอเพื่อธาม”
“อะไรที่ทำได้พี่ก็ทำหมดแล้ว อะไรที่ไม่เคยก็พยายามทำแล้วด้วย”
“คิดว่าพี่นำว่างพอจะมานั่งฟังเด็กพูดไทยงูๆ ปลาๆ ทุกวันหรอครับ”
“ถ้าธามไม่ปรับตัวเองเพื่อพี่บ้าง โตเพื่อพี่นำบ้าง เราอยู่ห่างกันคงดีกว่า”

“...............”

“พีให้เวลา 10 นาที ทบทวนว่าเรียกร้องอะไรอยู่ เรียกร้องไปเพื่ออะไร”
“ถ้าคำตอบคือเรียกร้องความรัก ความเข้าใจ พี่นำบอกได้เลยว่าธามได้ไปหมดแล้ว”
“ถ้าธามไม่รู้ค่าของสิ่งที่ครอบครองไว้ พี่นำก็ทำอะไรไม่ได้แล้วครับ”
“จะกลับไปเมื่อไหร่ก็บอกนะ จะบอกลุงเผือกให้ขับรถไปส่ง โบกแท็กซี่แล้วพาจะกันหลงเปล่าๆ”

“ให้ไปจริงหรอ”

“อยากไปจริงมั้ยละครับ”

“ก็นำไม่ตอบ ถ้านำตอบ ธามก็ไม่ต้องกลับไปไหน ก็อยู่บ้านกัน”
“ตอบสิ”

“ไม่ตอบ”

“ไม่อยากให้ธามอยู่หรอ อยากไปให้สินะ เออสิ!” ไอ้เออสินี่อีก เอามาจากไหนกัน ผู้นำเริ่มขุ่นใจมากกว่าเดิม เขาคิดว่าเรื่องนี้มันไร้สาระ แม้จะรู้จากเจมมาก่อนว่าธามกำลังพะวงกับเรื่องอะไรถึงได้มีอาการงอนเขาถี่นัก และแม้เจ้าตัวจะถามออกมาตรงๆ ด้วยคำที่ประหลาดโลก เขาก็คิดว่ามันไร้สาระอยู่ดี

“ธามครับ” ผู้นำเรียกใหม่อีกครั้ง ตั้งใจจะดุให้รู้แล้วรู้รอด แต่พอหันไปสบตาแล้วเห็นรอยดวงตาโปรยด้วยวุ้นน้ำบางๆ เขาก็ใจอ่อนยวบ
“พี่นำขอโทษ แต่พี่ไม่นำไม่มีหรอก รักก่อนใครน่ะ”
“เกิดมาก็รักธามเลย”
“พอใจรึยัง เป็นเด็กดีของพี่นำได้รึยังครับ”

“ไม่เชื่อ!”

โอเค จบ!
จากนี้ก็เข้าสู่ช่วงมึนตึง เอะอะร้องกลับไต้หวัน อยากรู้เหลือเกินว่าประเทศไทยด้อยกว่ากันตรงไหน นี่เขาก็เปย์จนไม่รู้จะเปย์ยังไงแล้ว
ผู้นำมองด้วยอาการสงบนิ่ง มองตามเจ้าตัวดีที่เดินตึงตังลงจากเตียงแล้วเข้าห้องน้ำ เสียงประตูที่ปิดโครมทำให้แก้วหูสั่น แต่หัวใจกลับสั่นกว่ามาก

รักแรกน่ะ ใครๆ ก็มีกันทั้งนั้นแหล่ะ
พอก้าวเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นตอนต้น จะด้วยฮอร์โมน หรือด้วยสิ่งแวดล้อมรอบตัวที่เริ่มหลากหลายก็ตาม บริบทประจำวันมีผู้คนเข้ามาเกี่ยวข้องมากขึ้น ความรู้สึกก็มากขึ้นเช่นกัน
รักแรกมักเกิดขึ้นช่วงวัยรุ่นตอนต้น
แท้จริงแล้วน่าจะเรียกว่าความประทับใจมากกว่าความรัก เพราะความรักจำเป็นต้องมีความเข้าใจ ความผูกพัน และเวลาเข้ามาเป็นส่วนประกอบ ซึ่งความรู้สึกประทับใจแรกนั้น เป็นแค่ประตูด่านแรกที่เปิดเข้าไปหาความรักเท่านั้น
ที่ว่าใครๆ ก็มี นั่นอีก
ทำไมเขามีบ้างแล้วถึงเกิดปัญหาเอาป่านนี้
อายุก็ 30 กว่าแล้ว แฟนก็เด็กกว่าร่วม 10 ปี
อุปสรรคมีตั้งมากที่จะทำให้เราไม่เข้าใจกัน ทำไมธามถึงเลือกจะใส่ใจอุปสรรคที่แทบไม่หลงเหลืออิทธิพลอะไรต่อใจเขาเลยแบบนั้น

อีกอย่าง...ทางนั้นก็ดีกับธามมากด้วย
ธามไม่ควรหึงคนที่มองธามเป็นน้องชายคนหนึ่ง


-----------------


“คุณนำคะ จะไม่เป็นไรจริงๆ หรอคะ” ป้าจูถามขึ้นเมื่อรู้เรื่องว่าธามจะกลับไต้หวัน ที่แกรู้ก็เพราะคนเก่งของป้าเขาแบกกระเป๋าเดินทางสูงเท่าเอวมานั่งร่วมโต๊ะอาหารด้วยกัน

“ถามกันเองสิครับ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่กลับเหมือนสาดคำไม่ดีใส่ ป้าจูสีหน้าเจื่อนลงแล้วก็ถอยฉากห่างไปหลังจากตักข้าวให้เขาแล้ว

“ทานก่อนกลับก็แล้วกัน”

“ไม่”

“เอาแต่ไม่ไม่ ดับเพลิงจะเหนื่อยนะธาม” พูดไปเถอะมุกเสื่อมๆ น่ะ ธามไม่เข้าใจหรอก ผู้นำเกือบหลุดขำเมื่ออีกฝ่ายทำหน้างงจนตาโตขึ้นมากะทันหัน

“ก็ได้ ไม่เหนื่อยแล้วสินะ ใครนะ” นั่นไง งงจริงๆด้วย ผู้นำไม่ต่อความยาว เขาหมูสับจากชามข้าวต้มตัวเองให้กับน้องชายที่งอแงเก่งกว่าเด็ก 5 ขวบ

“ไม่กินของนำ”

“โอเค เอาคืนมา”

“อยู่ในนี้แล้วของธามนะ!” ดูเอาเถอะ แบบนี้จะไม่ให้เอ็นดูหนักรักหนาได้ยังไง ผู้นำกลั้นยิ้มแล้วแอบส่งสายตาสั่งป้าจูให้แอบลากกระเป๋าธามไปเก็บในตู้เหมือนเดิมในระหว่างที่เจ้าตัวกำลังนั่งหวงหมูสับและรีบกินอยู่

“ค่อยๆ กินก็ได้”

“จะรีบไปให้โพ้น”

“โพ้นก็โพ้น เรียนเรื่องอะไรกับครูภาษาไทยครับ”

“ระยะทาง นำยุ่ง!” ตอบเอง แล้วก็เหวี่ยงใส่เขาเอง ผู้นำเริ่มเมื่อยหน้าจนไม่อยากจะเก็บยิ้มมากกว่านี้แล้ว แต่ตัวยุ่งดูเหมือนจะยังงอนเขาอยู่ อา...จะง้อด้วยอะไรดีล่ะเนี่ย

“อื้ม” เขาแกล้งกระแอมเรียกความสนใจ และมันก็ได้ผล เด็กดื้อชะงักช้อนพูนข้าวต้มไว้ที่ริมฝีปากที่เผยอเล็กน้อย สายตาเหล่มองเขาแบบไม่ไว้ใจเท่าไหร่นัก
“พี่นำมาคิดๆ ดูแล้ว เรื่องที่ธามอยากรู้ ตอบไปคงจะดีกับความสัมพันธ์ของเรามากกว่า”
“ตอบตอนนี้ทันมั้ยครับ?”

“ตอบอะไรล่ะ รักก่อนใครน่ะหรอ?”

“ครับ”
“แต่อันดับแรกเลยนะธาม”
“เขาเรียกว่ารักแรกครับ first love ใช่มั้ย ที่ธามอยากรู้น่ะ”

“ใช่ๆ รักแรกหรอ อื้อรักแรก”
“ของนำใคร”

“ของธามล่ะครับ”

“ก็ต้องนำอยู่แล้ว” ปลื้มแฮะ

“ของพี่นำ ก็ธามอยู่แล้ว”

“ไม่เชื่อ!”

“เอ๊! ยังไงครับ”
“ตอบไปก็ไม่เชื่อ แบบนี้จะพูดกันรู้เรื่องได้ยังไงครับธาม”

“ก็พี่โป๊ะบอกว่านำมีรักแรกตอนไฮสคูล”
“ตอนนั้นธามอยู่ไทเป พี่โป๊ะบอกว่ารักแรกนำเป็นคนใกล้ตัว”

ไอ้เพื่อนปากมาก!
ผู้นำคาดโทษเพื่อนตัวดีในใจ เขาลอบถอนหายใจแล้วหาวิธีดิสเครดิตเพื่อน เพื่อให้ปัญหาตอนนี้หมดไปเสียก่อน

“ธามเชื่อโปรหรอ”
“ก็รู้อยู่ว่าโปรมันชอบอำ ทริกน่ะ”
“เชื่อหรอครับ โปรมันพูดให้ธามมาหาเรื่องพี่นำ ให้เราไม่รักกันน่ะสิ”

“แล้วพี่โป๊ะทำไมให้เราไม่รักกันล่ะ”

“ก็......” โทษว่ะเพื่อน แต่ผมจำเป็น
“ก็โปรมันโรคจิตไง”
“จริงๆ นะ พี่นำยังอยากให้มันมาบำบัดเลย แต่มันไม่ยอม”

“หรอ?”

“อื้อ เชื่อพี่นำสิ พี่นำไม่เคยโกหกธามเลยนะ”

“อ่อ...งั้น”
“วันนี้ให้ธามไปที่โรงพยาบาลด้วยนะ”
“ไม่รักแรก แต่ธามก็ไม่ชอบที่นำดีกับทุกคน”
“ต้องไม่มากกว่าธามสิ ธามพิเศษกว่า นี่แฟนนะ”

“โอเคครับ ได้อยู่แล้วครับ” ผู้นำเป่าปากโล่งใจ เขาทำตาโตมองข้าวต้มในชามน้องที่พร่องลงเยอะ ทั้งยังอาสาไปหยิบโถข้าวต้มมาตักเพิ่มให้เด็กดื้ออีกต่างหาก
พอเห็นธามเจริญอาหารได้ตามปกติ ไม่งัดเรื่องรักแรกมาทำให้ขุ่นใจกันแล้ว ผู้นำก็กินข้าวต้มอย่างสะดวกลำคอมากขึ้น

แม้จะผ่านเรื่องนี้ไปได้ในวันนี้ แต่วันไหนที่ความจริงมานอนแผ่หลาหน้าประตูห้องนอน เขาก็ต้องยอมบอกความจริงกับธามอยู่ดีว่ารักแรกของเขาคือใคร

ที่ทำอยู่ตอนนี้อาจจะแค่การประวิงเวลา แต่ว่า...เวลาที่ประวิงไว้ได้ทุกนาที ก็เป็นเวลาที่เขามีความสุข


cut


สั้นๆ ค่ะ
ว่าแต่ รักแรกของพี่นำนี่ใครหนอ? นึกออกกันรึเปล่าคะ
สงสารน้องธามเหมือนกัน แต่อดีตมันก็คืออดีตน้าหมาธาม

พบกันตอนหน้าค่ะ
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่1 (31-05-58)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 31-05-2015 02:13:38
ธามเนี่ยน่ารักจนน่าตีจริงๆ
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่1 (31-05-58)
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 31-05-2015 02:38:17
น่ารัก รอจ้าาาา
ชอบเสน่ห์ของน้องธามจริงๆ พูดเเล้วเข้าใจอยู่คนเดียว เเถมขี้งอนเป็นที่หนึ่ง 555
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่1 (31-05-58)
เริ่มหัวข้อโดย: sunakai ที่ 31-05-2015 08:56:29
โถ...ทีคุณมือโปรเขาเป็นคนแบบนี้เพราะมีอาการทางจิตนี่เอง 5555

หมาธามของพี่นำซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเองเป็นที่สุด

ถ้าธามรู้ว่ารักแรกของนำไม่ใช่ตัวเองจริงๆ จะเป็นยังไงกันล่ะเนี่ย

ประเด็นคงไม่ใช่รักแรกคือใคร แต่เป็นขี้จุ๊น้องทำไม

ถ้าไม่อยากเป็นพ่อหม้ายแฟนหนีล่ะก็ เตรียมคำอธิบายไว้ให้ดีนะพี่หมอ


/ยกมือตอบ ขอทายว่ารักแรกของพี่หมอคือหมาเจมฮับป๋ม
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่1 (31-05-58)
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 31-05-2015 09:55:42
ธามน่ารักน่าตีมาก
เด็กบ้า พูดก็ไม่รู้เรื่อง  :laugh:
ที่ไม่บอก นอกจากดูไร้สาระแล้ว ยังเพราะกลัวน้องเข้าหน้ารักแรกไม่ติดด้วยรึเปล่านะพี่นำ
ก็ใกล้ตัวขนาดนั้นนี่นา
ถ้าไม่มีเจม เวลางอนน้องจะไปพึ่งใครละทีนี้  :katai5:
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่1 (31-05-58)
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 31-05-2015 14:44:45
แล้วทำไมพี่นำไม่บอกความจริงน้องไปนะ
ถึงจะกลัวมีปัญหา ซึ่งมันก็คงมีแน่ๆ แค่ยืดเวลา
สุดท้ายก็โกหกกันอยู่ดี

น้องธามพูดไม่รู้เรื่องน่ารักกกก 55555
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่1 (31-05-58)
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 31-05-2015 15:24:07
หมาธามขี้หึง

พี่นำต้องปวดหัวอีกยาวเลยแน่
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่1 (31-05-58)
เริ่มหัวข้อโดย: milkteabeige ที่ 31-05-2015 20:06:50
เอิ่มมมมม พี่โป๊ะสร้างเรื่อง!!
แล้วน้องเจมนี่จะซวยไม่รู้ตัวไหม? 5555
ทำไมพี่นำไม่ตอบความจริง ประวิงเวลาทำไม??

อยากให้ธามเรียนรู้การไว้ใจ เอาใจช่วยน้องธามค่ะ สู้ๆๆๆ
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่1 (31-05-58)
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 31-05-2015 21:21:35
ขอทายว่ารักแรกของพี่นำคือน้องเจม อิอิ
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่1 (31-05-58)
เริ่มหัวข้อโดย: เด็กหญิง ที่ 31-05-2015 22:14:39
ธามน่ารักกกกกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่1 (31-05-58)
เริ่มหัวข้อโดย: heroves ที่ 05-06-2015 04:47:46
ธามน่ารักอะ อยากได้มาไว้ที่บ้านสักตัว เอ้ยไม่ใช่ :laugh:

จะโกหกทำไม รู้ที่หลังนี้งานหนักแน่ๆ

เป็นกำลังใจให้คนเขียนน๊าาาา รอตอนต่อไปนะจ้ะ
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่1 (31-05-58)
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 05-06-2015 08:52:09
รักเด็ก อิ อิ ......
หมอนำคงมีเรื่องปวดตับไปอีกนาน จนกว่า หมาธาม จะเข้าใจรักของหมอนำ มากกว่านี้  :z2:
+1 ให้เป็นกำลังใจ ครับ  :L2:
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่1 (31-05-58)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 05-06-2015 09:23:35
พี่นำไม่ควรโกหกนะน้องธามนะ :katai1:
แต่แบบนี้คงจะคล้ายครูสอนลูกตัวเองไม่ได้ เช่นเดียวกับพี่นำที่เป็นจิตแพทย์แต่สื่อสารกับแฟนตัวเองไม่เข้าใจ
ก็ธามไม่เก่งภาษาไทยนี่นา :m20:
รักธามที่ตรงเนี้ยแหละ เด็กพูดไม่รู้เรื่อง  :hao7:
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่1 (31-05-58)
เริ่มหัวข้อโดย: quiicheh. ที่ 06-06-2015 17:14:17
มือโปรมีคู่ด้วยหรอ
สงสารคนชื่อวินจับใจ
5555555555555555
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่1 (31-05-58)
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 11-07-2015 20:02:59
เอิ่มทำไมไม่บอกไปตรงๆล่ะ เพื่ออะไรประวิงเวลาเพื่อ พอรู้ทีหลังนี่งอนหนักแน่
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่1 (31-05-58)
เริ่มหัวข้อโดย: zzom ที่ 21-07-2015 23:06:58
โกหกธามนะพี่นำ ถ้าธามมารู้ที่หลังนี้ตายแน่ !
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่1 (31-05-58)
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 25-07-2015 08:18:32
คิดถึงหมาธาม :give2:
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่1 (31-05-58)
เริ่มหัวข้อโดย: เด็กหญิง ที่ 25-07-2015 08:29:45
 :call: :call:
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่2 (27-07-58)
เริ่มหัวข้อโดย: kajidrid ที่ 27-07-2015 00:37:01
The Extension : ผู้นำ & ธาม ( The Existence Ep.2)
---------------------------
ตอนที่ 2.1 (ธาม)


วันมะรืนธามก็ต้องกลับไต้หวันแล้ว มาไทยรอบนี้ยังไม่ได้เที่ยวเล่นให้จุใจเลย ซ้ำยังต้องมีเรื่องให้หงุดหงิดอีกต่างหาก ก็เพราะพี่นำคนเดียวนั่นแหละ ถ้าให้คำตอบธามซะ ก็ไม่ต้องมานั่งหงุดหงิดกันแบบนี้

“จะกลับแล้ว ทำหน้าดีๆ หน่อยสิครับธาม”
“ไปอยู่ที่นู่นเดือนนึง ต้องนอนคิดถึงพี่นำทุกคืนนะ”

“ไม่เอา ธามไม่แหงซะหน่อย”

“ยังพอมีเวลาครับธาม ออกเสียงให้ถูกหน่อย พี่นำเดาไม่ได้เลยเนี่ย”

“ก็ลูกแหงไง ติดพ่อแม่ไง ธามไม่ใช่”

“อ๋ออ ลูกแหง่”

“แง้ล่ะ” พี่นำกุมขมับแล้วส่ายหัวใส่ ธามเลยเตะขาพี่นำที่ใต้เก้าอี้ จากนั้นค่อยกินมื้อเช้าแสนอรอ่ยฝีมือจู

“ยังไม่ตอบอีก ดื้อใหญ่แล้วนะครับ”

“ตอบอะไรอีก” ธามย้อนถามเพราะไม่เข้าใจ ก็พี่นำพูดขึ้นมาเฉยๆ ก่อนหน้านี้คุยอะไรไว้ธามจำไม่ได้หรอก เพราะธามมัวแต่คิดเรื่องนั้นนี่อยู่ตั้งมาก ส่วนมากที่คิดก็เรื่องพี่นำทั้งนั้นแหละ

“ตอบว่าจะนอนคิดถึงพี่นำทุกคืน”

“ธามตอบไปแล้ว ไม่”

“ทำไมล่ะครับ ปล่อยให้พี่นอนคิดถึงธามฝ่ายเดียวได้ยังไง”
“ไม่แฟร์เลย ใจร้ายนะครับ”

“ธามไม่ใช่”

“โอเค น้องธามที่ไม่ใช่แหงครับ พี่นำขอให้ธามนอนคิดถึงพี่นำทุกคืนได้มั้ยครับ”

“ก็...ถ้านำพูดเท่าขนาดนี้ ก็ได้”
“แต่เพราะนำพูดเท่าขนาดนี้หรอกนะ”

“ครับ ครับ” พี่นำเข้าใจอะไรง่ายดี ธามจะดื้อใส่ยังไง พี่นำก็เข้าใจธามเสมอนั่นแหละ โลกนี้คงไม่มีใครรักธาม ยอมธามได้เท่าพี่นำอีกแล้ว สุดท้าย ธามก็สะบัดความขุ่นเคืองในใจทิ้งไป แล้วก็ส่งยิ้มหวานให้กับพี่นำที่ยิ้มรออยู่ก่อนแล้ว

วันนี้ธามไม่มีโปรแกรมไปไหน ก็เลยนั่งทำทีสิสของตัวเอง เพื่อเตรียมเอาส่งที่ปรึกษาเมื่อไปถึงไต้หวันในอีกไม่กี่วัน เพราะไปถึงที่นั่นก็คงยุ่งกับการทำพรีเซนเทชั่นแล้วก็หาเวทีเพื่อนำเสนองานวิจัยของตัวเอง ไหนจะเรื่องจดหมายสมัครงานที่ส่งไปตั้งหลายที่ นี่ยังไม่นับรวมถึงความยุ่งยากที่จะเกิดขึ้นถ้าหากพี่นำรู้ว่าธามสมัครงานที่ไต้หวันไว้แล้วด้วยนะ เพราะฉะนั้น ต้องรีบเคลียร์เรื่องเรียนให้เร็วที่สุด

“ธาม พี่นำไปทำงานแล้วนะครับ”

“ครับ”

“ไม่ไปด้วยแน่หรอ?”

“อื้อ”

“ไหนว่าอยากเที่ยวไง เดี๋ยวตอนเย็นพี่พาไปกินของอร่อย ไปมั้ย”

“ไม่ไปมั้ยหรอกนะ ธามยุ่งกับทีสิสอยู่ กวนนะ”

“โอเคครับ” คนที่โผล่หน้าเข้ามาทางประตูส่งเสียงบอกถึงความเข้าใจ จากนั้นธามก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินจากไป แม้จะไม่ได้หันหลังไปมอง ธามก็รู้ได้ว่าพี่นำค่อนข้างดีใจด้วยซ้ำที่ธามรู้หน้าที่ตัวเองดีแบบนี้

ตกบ่าย ก็มีโทรศัพท์มากวน ไม่มีใครหรอก พี่นำนั่นแหละ แม้ความคิดจะสะดุดจากเสียงโทรศัพท์ แต่ธามก็ไม่โวยวายใส่คนที่โทรมาหา เพราะกำลังคิดถึงพี่นำอยู่พอดี

“ยังไงยังไง”

พูดให้รู้เรื่องสิครับ ใครสอนให้รับโทรศัพท์แบบนี้

“พี่โป๊ะ” ธามบอกแล้วก็หัวเราะชอบใจ เขาลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วมานอนแผ่หลาบนเตียงในห้องนอนตัวเอง ห้องที่ไม่ได้มาใช้นอนเลย กลับมาอยู่ที่ไทยก็นอนแต่เตียงพี่นำ

ทำอะไรอยู่ครับ ทานข้าวกลางวันรึยัง

“ยังเลย นำโทรมาเลยรู้แล้วว่าหิว”
“นำล่ะ”

พี่นำมีนัดตรวจอีก 1 คน แต่คงนานหน่อยครับ

“นำเหนื่อยมั้ย เพี้ยงหายมั้ย”

เพี้ยงไม่หาย แต่ถ้าธามให้กำลังใจ พี่นำก็จะหายเหนื่อย

“อื่มมมมม” เขินๆ แฮะ รู้สึกหน้าร้อนๆ
“นำหายเหนื่อยนะ”

ครับ หายเหนื่อยแล้ว

“แค่นี้ก็หายหรอ”

ครับ หายเหนื่อยเลย พี่นำนั่งยิ้มคนเดียวเลยเนี่ย ธามล่ะ

“ยิ้มยิ้ม”

พี่นำรักหมาธามนะครับ

“ธามก็รักนำสิ”
“รีบกลับนะ ธามรอ”

ครับ

ครับก็พอสินะ จุ๊บด้วยคืออะไรกันเล่า เขินนะ!
ทำแบบนี้ธามก็ไม่อยากไปใหญ่เลย อยู่นี่มีพี่นำสปอยล์ทุกอย่าง ดีจนตาย!

“คุณธาม ทานข้าวกลางวันได้แล้วค่ะ ป้าทำราดหน้าหมูนุ่มไว้ให้แล้ว”
“นี่ต้มผักไว้ก่อน แล้วค่อยใส่โปะหน้าลงไปนะคะ แบบที่คุณธามชอบเลย”

“รักจูด้วยยยยยยยยยย” ธามตะโกนแล้วก็วิ่งตึงตังดักหน้าดักหลังป้าจูอย่างอารมณ์ดี

“โถ คุณธามขา เดี๋ยวป้าตกบันได! อุ้ยอย่าจี๋เอวค่ะ คุณธามมม ตายๆๆๆๆ”

รักจู ก็เพราะจูรักธามนี่แหละ


จริงๆแล้ว เพียงเท่านี้ธามก็มีความสุข
แต่บางทีมันก็สุขเสียจนไม่อยากกอดเอาไว้ตลอดไป เพราะกลัวว่าจะอยู่ไม่ได้ ถ้าวันไหนต้องขาดความสุขจากคนพวกนี้

-----------------

พาสปอร์ตครับ
ทิกเก็ตอยู่ไหน
ใส่เสื้อหนาดีแล้วนะ บนเครื่องหนาว
แน่ใจนะครับว่าไม่หิว อาหารบนเครื่องธามไม่ชอบไม่ใช่หรอ ฮื้ม
รองเท้าคู่นี้หรอ?
โทรศัพท์แบทเต็มมั้ยครับ
ไม่เข้าไปในเลานจ์แน่หรอครับ
ไหนทวนกับพี่นำอีกที กลับไทยวันไหน

โธ่นำ! ธามแค่กลับบ้านเองนะ แล้วก็แค่เดือนเดียวด้วย ธามโตมากแล้วนะ ทำแบบนี้เหมือนธาม 5 ขวบเลย อายเค้า
เขาหน้าบึ้งใส่คนที่ห่วงเขาทุกอย่าง ก็รู้หรอกว่าพี่นำทำแบบนี้ก็เพราะเป็นห่วง เพราะไปที่ไต้หวันธามก็ต้องอยู่คนเดียว ถึงจะมีเพื่อนๆ อยู่ แต่ถ้าพูดถึงครอบครัว ธามก็ตัวคนเดียวอย่างบริสุทธิ์เลย

“ธามรู้แล้วว่านำห่วง แต่ธามดูแลตัวเองได้ ธามอยู่ที่นั่นเป็นสิบปีนะ เชื่อธามสิ”
“โอเค งั้น...ธามหาข้าวกินจากร้านในแอร์พอร์ตก่อนก็ได้ นำกินกับธามก่อนนะ นะครับ”

“โตแล้วพี่นำก็ห่วงอยู่ดี”
“เด็กดื้อของพี่นำไม่เคยโตเลยในสายตาพี่”
“ไม่ให้พี่ห่วงธาม แล้วจะให้ห่วงใครล่ะครับ ฮื้ม”

“โอเค งั้นห่วงธามเยอๆ ไปหาอะไรกินกันเนะอะ เหลือเวลาอีกตั้ง 2 ชั่วโมง เดี๋ยวค่อยวิ่งมาเช็คอิน”

“ครับ เลือกสิ อยากกินอะไรครับ”

“อันนี้เลย” ธามลากพี่ชายที่สูงกว่าร่วม 10 เซน สวมชุดลำลองเท่ๆ แต่ใบหน้าไม่มีรอยยิ้มให้ใครนักไปยังร้านอาหารที่หมายตาไว้ ห่างกันตั้ง 1 เดือน ไม่แปลกหรอกที่พี่นำจะห่วงโอเวอร์แบบนี้ ธามเองก็ห่วงพี่นำเหมือนกันนั่นแหละ

ธามสั่งอาหารโดยเลือกจากรูปภาพ ร้านนี้เป็นร้านอาหารไทย แม้จะรู้และเริ่มคุ้นเคยกับชื่อแกงชื่อผัดนั่นนี่แล้ว แต่ธามก็ไม่ชินกับการอ่านภาษาไทยอยู่ดี

“เผ็ดๆ ทั้งนั้น”

“ก็ที่นู่นไม่มีเผ็ดๆ กินไว้จะได้ไม่ลืมไง”
“พี่โป๊ะบอกว่าให้พกพริกไปด้วย นำก็ห้าม”

“ไปเชื่อโป๊ะมันได้ยังไง มันก็กวนตีนธามเล่นเอาสนุกนั่นแหละ”
“ขนาดคำพูดโป๊ะธามยังเชื่อ พี่นำจะไว้ใจให้ไปอยู่คนเดียวได้ยังไงครับ ไม่ให้ไปดีมั้ยเนี่ย”

“จะเรียนไม่จบซักที นำอย่าโง่เง่าสิ”

“งี่เง่าครับธาม โง่เง่านี่ด่ากันแรงมากเลย ถ้าไม่รักกันก็ต่อยกันตายเลยนะ อย่าพูดคำนี้กับใครนะ”

“อ่อ โอเค”

“แต่พูดกับโป๊ะได้นะครับ ถ้ามันท้าต่อยก็มาบอกพี่นำ”

“โอเค ฮ่าๆๆๆ นำชอบว่าพี่โป๊ะตลกๆ ขำนะ” เขาหัวเราะใส่จนตาหยี รออยู่ไม่นานก็มีอาหารมาเสิร์ฟตามที่สั่งไว้ พี่นำมักตักอาหารให้ธามก่อนเสมอ มองธามกิน รินน้ำให้ แล้วก็ตักนั่นเติมนี่ให้อยู่เป็นประจำ ธามเองก็อยากโตแล้วมาดูแลนำแบบนี้เหมือนกัน

“ถ้ากลับมาแล้วผอมลงเหมือนรอบนี้ พี่นำไม่ให้กลับไปไต้หวันแล้วนะครับ”
“ไหนว่าของกินเยอะ อร่อยๆ ทั้งนั้น แต่ธามไปทีไร กลับมาผอมลงทุกที”

ก็เพราะไม่มีใครกำกับตอนกินทุกมื้อเหมือนที่ไทยไงเล่า ธามแค่ยู่หน้าใส่ เขาไม่ได้เถียงอะไรให้ยืดยาว และเมื่อเห็นว่าพี่นำไม่กินเสียที ธามก็ตักอาหารให้บ้าง

“พี่นำไม่ทานหัวหอมครับ”

“อ้าว”
“งั้นอันนี้”

“อันนี้ข่าครับธาม ไม่ใช่ไก่”
“ไม่เป็นไรธาม พี่นำดูแลตัวเองดีกว่า”

แต่ก็ดูแลนำไม่ได้ดีเหมือนเดิมทุกที คิดๆ แล้วก็อดอิจฉาพี่เจมกับพี่หนึ่งไม่ได้ เวลามอง 2 คนนั้นผลัดกันดูแล ธามรู้สึกอบอุ่นตามไปด้วยเลย
จะว่าไป ธามกับพี่นำ ไม่เหมือนคู่รักกันสักนิด
ดูเหมือนพี่ชายดุทุกอย่าง กับน้องชายดื้อทุกเรื่อง แค่นั้นเอง

“นี่นำ”

“หืม?”

“ธามกับนำ เป็นคู่รักกันอยู่สินะ”

“ใช่สิครับ ทำไม?”

“ดูไม่เหมือนเลย”
“เราเหมือนพี่ชาย กับน้องชาย แค่นั้น”


“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะครับ หรืออยากให้พี่นำทำอะไรมากกว่าเดิม ก็ได้นะครับ ธามบอกมาสิ”

“ไม่ๆ แค่นี้นำก็ดุทุกอย่างแล้ว ไม่ต้องเพิ่มมากแล้ว”
“ธามแค่บอกว่าธามคิดยังไง แค่นั้นเอง”

“เรารักกัน เรารู้ว่าเราต่างรักกัน เท่านี้ไม่พอหรอครับ”

“ความรัก แค่รู้ว่ารักกันก็พอแล้วหรอนำ”

“ครับ”

“ก็ถ้านำพูดเท่าขนาดนี้ ธามก็ว่าพอได้”

แต่มันพอแน่หรอ
แค่ต่างกันต่างรู้ว่าเรารักกัน ก็เพียงพอแล้วสำหรับความรัก....แน่หรอ?


-----------------

ฝนตกซะแล้ว
ธามวิ่งหลบฝนโดยกางเสื้อเชิ้ตตัวนอกขึ้นบังหัวตัวเองไว้ เขาวิ่งอยู่บนฟุตพาธ แต่ก็ต้องหลบคนอื่นๆ ที่ต้องการใช้กันสาดหน้าตึกเป็นที่กำบังฝนเหมือนกัน
ที่ไต้หวันพายุเข้า และพี่นำก็เป็นห่วงซะจนคอยโทรหาเช้า กลางวัน เย็น นี่ก็เพิ่งวางสายไปหลังจากธามโกหกว่าถึงคอนโดแล้ว ไม่เปียกฝนแน่นอน พอโกหกแล้วธามก็เลยต้องรับกรรมด้วยการเปียกโชกไปทั้งตัว

“โอ๊ะ!” เขาร้องตกใจและหน้าคะมำลงไปบนถนน

“เฮ้ย! ระวัง!” ใครบางคนดึงตัวธามไว้ เลยไม่ต้องหน้าทิ่มปูนซีเมนต์เปียกลื่น และไม่โดนรถยนต์ชนเอา

“ขอบคุณครับ”

“เฮ้ย! คนไทยหรอครับ”

“เอ่ออ ครับ” ธามตอบแล้วมองผู้ชายคนนี้ตาปริบๆ เปียกโชกขนาดนี้ยังจะยิ้มได้อีกหรอเนี่ย

“เฮ้ย! ดีใจมากเลยเจอคนไทยสักที อึดอัดชิบเป้งเลย”

“........................”

“ไปหาที่นั่งคุยกันมั้ย นี่พักที่ไหน ผมเพิ่งมาถึงไม่กี่วันเอง มาเที่ยวคนเดียวเนี่ยแหละ แต่ไม่คิดว่าพอไม่มีใครให้พูดด้วยแล้วจะเหงาขนาดนี้ แล้วดันฝนตกอีก เลยไม่ได้เที่ยวไหนเลย ทะเลสาบก็คงอด”

“เอ่ออ งั้น คุยในร้านกาแฟมั้ย ตรงนั้นมี”

“หือ? เออๆๆ เอาสิ จะมายืนเปียกฝนตะโกนคุยกันทำไม” ผู้ชายคนนี้พูดจบก็ลากตัวธามปลิวตามไป ดูเหมือนพี่นำจะพูดถูก ธามควรเพิ่มน้ำหนักได้แล้ว

จากเสียงจักๆ ดังลั่นแก้วหู กลายเป็นฝนเบาๆ เมื่อเข้ามาอยู่ในร้านกาแฟอุ่น ธามถอดเสื้อตัวนอกออกแล้วก็เช็ดหัวตัวเองให้หมาด ส่วนผู้ชายที่นั่งฝั่งตรงข้ามก็ถอดแจ็กเก็ตหนังออกเหมือนกัน

“ค่อยยังชั่ว แต่ก็หนาวๆ อยู่ดี”
“อุตส่าห์เลิกมาเดือนนี้ จะได้ไม่เจออากาศหนาวแล้วเชียว ดันเจอพายุ”

“ที่ไต้หวันก็เจอพายุแบบนี้ประจำ เป็นเกาะนี่นา”

“เฮ้ออ ขอให้พรุ่งนี้ฝนไม่ตกเถอะน้า ไม่งั้นก็ไม่รู้จะไปที่ไหนดี”

“อืม” ธามรับคำเบาๆ เพราะไม่รู้ว่าเขาคนนี้ชวนธามคุยอยู่รึเปล่า

“โอ๊ะ! ลืมเลยๆ โทษๆ ยินดีที่ได้เจอกันนะ ผมชื่อพัก” พูดจบก็ยื่นมือมาตรงหน้า ตามมารยาทก็ควรจะแนะนำตัวบางสินะ

“ชื่อธาม” ธามบอกแล้วยื่นมือไปจับ ผู้ชายคนนี้กระชับมือธามไว้แล้วยิ้มให้จนเห็นฟันหลายซี่ มือก็เขย่าๆ อยู่หลายที

“แล้วธามมาทำอะไรนี่ไต้หวันหรอ? เที่ยวหรอ? เดี๋ยวนะ ให้ผมเดา”
“มาเรียน”

“ก็ ใช่สินะ”
“ใช่เรียน”

“อืม ต้องใช้ภาษาของที่นี่ด้วยใช่มั้ย เขาพูดภาษาจีนกันใช่ป่าว ฟังไม่รู้เรื่องเลย คิดว่าเขาน่าจะพูดภาษาอังกฤษกันบ้างนะ เห็นเจริญ”

“ก็พูดภาษาอังกฤษกันได้นะ แต่อยู่ไต้หวันกันก็ต้องพูดไต้หวันกันสิ”
“จริงๆ ก็ภาษาจีนแหละ”

“ธามฟังรู้หรอ”

“ธามอยู่ที่นี่มากกว่า10ปีสินะ”

“โห ดีเลย งั้นพรุ่งนี้ธามว่างมั้ย ผมจ้างเป็นไกด์ส่วนตัว”

“................”

“ไม่ได้หรอ ก็ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร แต่คือผมดีใจไง เจอคนไทย จะได้คุยกันสนุกๆ”
“ผมให้ค่าจ้างนะ เรียกเท่าไหร่ว่ามาเลย”

“อืม ก็ว่างแหละ ไม่มีเรียนพอดี”
“เป็นให้ก็ได้นะ ไม่ต้องจ่ายค่าจ้าง แต่จ่ายทุกอย่างที่ทำกันพรุ่งนี้”
“ค่ากินก็ต้องออกให้ธาม ค่าเดินทาง ค่าทุกอย่างเลย แค่นี้มีเงินพอมั้ย”

“โหยยย สบาย”
“มาๆ ดื่มอะไรอุ่นๆ กันก่อน ผมเลี้ยงเอง”

“โอเค ดีสินะ” ธามยิ้มแป้น คิดว่าคืนนี้มีเรื่องอวดกับพี่นำแล้ว นี่ยังไม่ทันเรียนจบปริญญาโท ธามก็หาเงินได้แล้วนะ ไม่สิ ไม่ได้เงิน แต่ก็มีค่ากิน ค่าเที่ยวนั่นแหละ ดีจนตาย!

-----------------

ใครนะ?
รู้แค่ชื่อเขาเองนะครับ
ชื่อจริงรู้มั้ย นามสกุลอะไร แล้วเขาท่าทางเป็นยังไงครับธาม
ทำไมไม่ถามรายละเอียดเลย ถ้าโดนหลอกขึ้นมาจะทำยังไง
เกิดเขาหลอกไปปล้น ปลดทรัพย์ ธามจะทำยังไง
ทำไมไม่ระวังตัวเองเลย ดีใจมั้ยครับที่ทำให้พี่นำห่วงได้ตลอดแบบนี้ หื้ม?

แทนที่จะชมกันว่าธามมีน้ำใจ ช่วยคนไทย ช่วยเพื่อนร่วมโลก แต่พี่นำกลับบ่นทุกอย่างที่ธามทำ
ใช่สิ ธามทำอะไรก็ไม่ดีไปหมด ทำอะไรก็น่าเป็นห่วง
จริงๆ แล้วธามก็ปกติ นำนั่นแหละที่ไม่ปกติ ธามไม่ได้น่าเป็นห่วงขนาดนั้นสักหน่อย

“ไม่คุยแล้ว เบื่อนำ ธามไม่ได้ผิดอะไรเลย จริงๆ นำต้องชมด้วยซ้ำ ธามเป็นไกด์ได้แล้วนะ”
“ไม่ฟังแล้ว วางนะ รักนำแต่เบื่อคุย รู้เรื่องสินะ” เขาตัดสายแล้วโยนโทรศัพท์ลงเตียง
“พี่นำแย่” ธามบ่นแล้วก็คว่ำหน้าลงนอนบนเตียง ห่างกันไม่เท่าไหร่ก็ทะเลาะเพราะคิดอะไรไม่เคยตรงกันสักอย่าง
ธามนะไม่เหนื่อยหรอก ไม่ว่าจะทะเลาะกันเรื่องอะไร ลึกๆ แล้วธามก็เชื่อพี่นำทุกอย่างนั่นแหละ ขอแค่ได้บอกสิ่งที่ตัวเองคิดบ้างเท่านั้น แต่กับใจพี่นำแล้ว ธามไม่รู้เลยว่าพี่นำเหนื่อยกับธามมากแค่ไหน

เสียงข้อความเข้าดังแว่วเข้าหู ธามหยิบโทรศัพท์มาดู เห็นมีข้อความจากเบอร์แปลกจึงเปิดอ่าน

-ลองส่งดูน่ะ ธามใช่มั้ย พรุ่งนี้คอนเฟิร์มมั้ย- แล้วก็อะไรอีกไม่รู้ ขี้เกียจสะกดอ่านแล้ว ธามส่งข้อความกลับไปเป็นภาษาอังกฤษว่าคอนเฟิร์ม ถ้าพี่นำรู้ว่าธามยืนกรานจะพาคนแปลกหน้าเที่ยว ทั้งที่พี่นำห้ามไว้แล้ว คงไม่พ้นโดนว่าอีกแน่ๆ แต่ก็ช่างเถอะ ทำก็ว่า ไม่ทำก็ว่า งั้นธามเลือกทำตามที่ธามอยากทำดีกว่า


ก่อนนอนคืนนี้ ธามถ่ายรูปตัวเองแล้วโพสต์ลงเฟสบุ้ค อัพสเตตัสสั้นๆ ว่า ฝันดี
ไม่รู้ว่าพี่นำจะเข้ามาดูรึเปล่า แต่คนที่กดไลค์คนแรกก็คือพี่เจม แถมยังอวยพรกลับว่าฝันดีด้วย
แล้วก็พี่โป๊ะที่กดไลค์ พี่พีชด้วย นอกนั้นก็เพื่อนๆ ธามที่ไต้หวันทั้งนั้น
ไม่มีพี่นำ
สงสัยจะโกรธ
แต่ธามไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ก็คง...ไม่ใช่คนที่ต้องพูดคำว่าขอโทษ

คงไม่เป็นไรหรอก ก็พี่นำพูดเองว่ารักของเรา แค่ต่างกันต่างรู้ว่าเรารักกัน เท่านั้นก็พอ
ความไม่เข้าใจที่เกิดขึ้นนิดเดียว ทำอะไรความรักของธามกับพี่นำไม่ได้หรอก

.....

.
ใช่มั้ย?





Tbc...



สวัสดีค่ะ แล้วก็ขออภัยที่หายไปนานมากสำหรับเรื่องนี้
มัวแต่ทำไอเอส ทำงานเพิ่ม แล้วก็เขียนพี่โป๊ะกับน้องวินอยู่ แฟนๆ พี่นำน้องธามอย่าเพิ่งนอยด์กันนะคะ ไม่ทิ้งแน่นอนค่ะ

เราขอพื้นที่สร้างความเข้าใจ ป้องกันการงง หรือการเบื่อหน่อยนะคะ
รูปแบบการแบ่งตอนและการเขียนเรื่องนี้ มีการปรับเปลี่ยนไปเล็กน้อยนะคะ
อย่างที่เห็นในภาคแรกที่่จบลงไปนานแล้ว จะเล่าสลับกัน ระหว่างพี่หมอกับน้องหมา สลับกันอยู่ในตอนนั่นแหละค่ะ

แต่ภาค 2 นี้ เราขอปรับนิดหน่อย
การแบ่งตอนจะมี 2.1 กับ 2.2   3.1 กับ 3.2  เป็นแบบนี้เรื่อยไป โดยที่ตอนที่ 2.1 เล่าผ่านน้องหมา ตอน 2.2 เล่าผ่านพี่หมอ เรียงไปแบบนี้เรื่อยๆ
หวังว่าจะไม่งง และไม่เบื่อเรื่องนี้กันไปเสียก่อนนะคะ หวังมากๆ  :mew6:

สำหรับ 2.1 นี้ มีมนุษย์เพิ่มมา 1 คนส่วนเขาจะสร้างผลกระทบต่อความรักของพี่หมอน้องหมามากหรือน้อยแค่ไหน ฝากติดตามด้วยค่ะ

แต่เราขอยืนยันเจตนาเดิมของเรา ว่าเรื่องนี้มุ้งมิ้ง(?) แม้ว่าคอมเม้นท์ในภาคแรก จะออกมาในเชิงว่า "เครียดทั้งเรื่อง" ก็ตาม

พบกันตอนหน้าค่ะ
(วาร์ปไปเข็นพี่โป๊ะต่อ)
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่2 (27-07-58)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 27-07-2015 01:48:02
อยากถามคนเขียน เหน่ือยไหมกับการคิดบทพูดให้ธามเนี่ย 5555 บางครั้งอ่านเองก็งงเองสรุปคือธามต้องการจะพูดอะไรอะ น่ารักดี
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่2 (27-07-58)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 27-07-2015 01:54:56
คิดถึงหมาธาม
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่2 (27-07-58)
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 27-07-2015 09:57:55
อุ้ยๆๆๆ จำได้ว่าเคยอ่าน ตามมาๆ ภาคนี้ค่ะ  :L2:
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่2 (27-07-58)
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 27-07-2015 11:06:09
บางทีก็งงว่าคนเขียนพิมพ์ผิดหรือหมาธามพูดแบบนั้นจริงๆ  :laugh:
กลิ่นอายดราม่าลอยมาอีกแล้ววว  :hao5:
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่2 (27-07-58)
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 27-07-2015 11:23:47
ภาคนี้หมาธามก็ยังดื้อ






ทำไมไม่อธิบายให้พี่นำฟัง







หมาธามน้อยใจพี่นำ พี่นำก็พยายามง้อ







แล้วถ้าเกิด พี่นำน้อยใจหมาธาม หมาธามจะง้อพี่นำใหม







หมาธามเด็กพูดไม่รู้เรื่อง แถมไม่ยอมฟังเหตุผลอีกตะหาก ต้องตีสักเพียะ
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่2 (27-07-58)
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 27-07-2015 14:40:23
ชอบเรื่องนี้มากกก หลงน้องธาม 555
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่2 (27-07-58)
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 27-07-2015 17:23:21
พี่นำก็ห่วงธามก็แค่นั้นเอง   :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่2 (27-07-58)
เริ่มหัวข้อโดย: sunakai ที่ 28-07-2015 00:05:19
ถึงจะดื้อแค่ไหนก็ยังน่าเอ็นดูอยู่ดี หมาธามเอ๊ยย หมาธาม หมาน้อยของพี่หมอ

รักมาก ห่วงมาก หวงมาก เลยดูเหมือนจู้จี้จุกจิกไปเสียฉิบ

กลายเป็นตาแก่ขี้บ่นในสายตาแฟนเด็กไปซะแล้วพี่หมอเรา

บางทีการปล่อยให้หมาน้อยได้ออกไปเผชิญโลกกว้างเสียบ้างอาจจะดีกว่าก็ได้

ปล่อยให้ล้มลุกคลุกโคลนบ้างจะได้มีภูมิต้านทาน

(เอาจริงๆ ถ้าหมาน้อยอยากแหกกรงไปวิ่งเล่น ต่อให้อยากห้ามพี่หมอก็ห้ามไม่ไหวหรอก 555)

เชื่อว่าสุดท้ายแล้วโลกจะสอนให้หมาน้อยได้รู้ว่ารังรักของพี่นำน่ะอุ่นและปลอดภัยที่สุดแล้ว
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่2 (27-07-58)
เริ่มหัวข้อโดย: milkteabeige ที่ 28-07-2015 19:30:39
เกิดเป็นพี่โป๊ะต้องอดทน ทุกคนรักพี่โป๊ะแรง 55555

พี่หมอกับน้องหมาภาคแรกต้องฝ่าอุปสรรคจากภายนอก ภาคนี้เป็นภายในสินะ ความไม่เข้าใจกัน สู้ๆ นะคะพี่หมออออ
หัวข้อ: Re: The Extension: ผู้นำ&ธาม ตอนที่2 (27-07-58)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 09-08-2015 21:59:15
คิดถึงน้องธาม
หัวข้อ: Re:The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่2.2 (31-08-58)
เริ่มหัวข้อโดย: kajidrid ที่ 31-08-2015 22:38:10
The Extension : ผู้นำ & ธาม ( The Existence Ep.2)
---------------------------
ตอนที่ 2.2 (ผู้นำ)



ทั้งที่พอจะเดาได้ว่าธามจะตัดสินใจอย่างไร แต่เมื่อเห็นผลลัพท์ของการตัดสินใจของน้องแล้ว ผู้นำก็ยอมรับเลยว่าอยากซื้อตั๋วเครื่องบินบินไปดุธามให้ถึงที่เสียเดี๋ยวนี้

แต่เขาทำแบบนั้นไม่ได้ ไม่สิ เขาไม่เลือกทำตามที่อยากทำต่างหาก เพราะหน้าที่เขา เพราะอาชีพเขา ทำให้เขาเป็นตัวของตัวเองได้ไม่เต็มที่

ผุ้นำต้องเข้าอกเข้าใจ ต้องช่วยเหลือ ปลอบประโลมคนที่กำลังมีความทุกข์ ไม่ว่าจะสร้างเองหรือถูกปัจจัยแวดล้อมกดดันให้ต้องทุกข์ ผู้นำก็ถูกคาดหวังว่า หมอจะเข้าใจ หมอจะช่วยได้


“เป็นอะไร เจ้านำ” ฟ้องพ่อดีมั้ยนะ? ผู้นำมองหน้าหมอปันที่ถามเขาแต่สายตากลับแช่อยู่ที่หนังสือพิมพ์

“ธามของพ่อน่ะสิครับ หาเรื่องไม่เข้าท่าเลยจริงๆ”

“น้องมันทำอะไรอีก”

“ทำงาน”

“เอ้า! ทำงานก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ? น้องมันก็ต้องโตเหมือนกันนะนำ ไม่ใช่เด็ก 4 ขวบ 5 ขวบที่ต้องติดเราแจเหมือนเมื่อก่อน”

“ให้เป็นเด็กแบบนั้นยังจะดีกว่า ดูแลง่ายกว่านี้อีก”
“นี่นำพูดอะไร ธามไม่ฟังแล้ว ไม่ฟังไม่ว่า นี่เล่นทำที่ตรงกันข้ามกับที่นำบอกหมดเลย มันน่านัก!”

“นี่ดูแลกันหรือรับเลี้ยงเด็กหือ? เราเป็นพี่เลี้ยงน้องมันหรอนำ”
“ที่ต้องโตขึ้น นำก็ด้วยนั่นแหละ” รู้แบบนี้ไม่ฟ้องหรอก ผู้นำส่ายหน้าเพื่อยุติการสนทนาที่เข้าเนื้อตัวเอง เขาทานมื้อเช้ากับพ่อที่นานๆ ทีจะได้เจอกันที่โต๊ะอาหาร ส่วนมากจะเจอกันที่โรงพยาบาลมากกว่า

“อื้อนำ”

“ครับ”

“เรื่องศูนย์ที่ปรึกษา ถึงไหนแล้ว”

“ก็โอเปอเรทได้ตามแผนนะครับพ่อ มีอะไรอยากให้เพิ่มหรอครับ”

“ไม่มีหรอก เห็นนำยุ่งๆ  เลยกังวลว่าที่ศูนย์จะมีปัญหาอะไรที่ทำให้นำหนักอกรึเปล่า”

“นอกเรื่องจากธาม ผมก็ไม่มีเรื่องหนักอกอะไรแล้วล่ะครับพ่อ” เขาบอกก้อนความกังวลที่เกาะอยู่ในใจ รูปร่างหน้าตาน่าจะคุ้นสำหรับหมอปันหน่อย เพราะแค่เขาเอ่ยถึงอีกรอบ หมอปันก็ส่งยิ้มบางๆ มาให้

พ่อเขารักน้องธามมาก และพ่อก็หวังไว้มากว่าเขาจะทำให้น้องมีความสุขได้ตามที่ต้องน้องต้องการ
แต่พ่อเขาลืมคิดไปข้อหนึ่ง
หากว่า...ความสุขของธาม ไม่ได้เกี่ยวกับการมีเขาดูแลหรือไม่มีล่ะ? หากธามมีความสุขได้ด้วยตัวธามเองล่ะ หมอปันจะเยียวยาจิตใจลูกชายตัวเองไหวรึเปล่า

“พ่อไปทำงานก่อนนะ มองหน้านำแล้วกาแฟหวานไปเลย”
“จู จู”

“ค่ะ คุณหมอ รับอะไรเพิ่มรึคะ?”

“ไม่แล้ว บอกเผือกเตรียมรถเลย วันนี้จะไปโรงพยาบาลใหญ่นะ”

“ได้ค่ะ” แล้วก็บลา บลา บลา ตามแต่ว่าป่าจูแกมีเรื่องอะไรต้องคุยกับพ่อเขาบ้าง

“คุณนำคะ”

“ครับป้าจู” พอหมดธุระกับพ่อเขาแล้ว ป้าจูผู้ดูแลบ้านนี้มาตั้งแต่เขายังเด็กก็พุ่งเป้ามาหาเขาแทน

“เมื่อไหร่คุณธามจะกลับล่ะคะเนี่ย”
“ป้าล่ะคิดถึง” แล้วคิดว่าผมไม่คิดถึงหรอครับ ผู้นำได้แต่บ่นอุบในใจ เขาไม่อยากตอบคำถามใครเรื่องน้องธาม เพราะเขาเองก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน

เมื่อไหร่ธามจะกลับไทย
ธามจะอยู่นานกี่เดือน
ธามจะทำงานที่ไหน
ธามย้ายมาอยู่ที่ไทยถาวรเลยไม่ได้หรอ?
คำตอบของคำถามพวกนี้ไม่เคยมี ทั้งที่คำถามเพื่อขุดคำตอบเหล่านั้นถูกส่งไปทักทายคนที่ต้องตอบหลายต่อหลายครั้ง

ผู้นำไม่รู้ว่าน้องบ่ายเบี่ยงเพราะอะไร?
ตำราจิตวิทยามากมายอาจจะช่วยให้เขาคาดเดาความคิดของธามได้ แต่เขาเลือกจะโยนตำราชี้นำทางเหล่านั้นทิ้งไป
หากเป็นธามแล้ว เขาอยากได้ยินคำตอบจากปากธามเอง

เขาไม่ได้ตอบอะไรป้าจู
ผู้นำทำเหมือนที่ทำอยู่ทุกเช้า คือยิ้มให้ อิ่มมื้อเช้า แล้วก็ขับรถไปทำงานโดยไม่ปริปากพูดอะไรกับใครทั้งนั้น


-----------------


“ไอ้นำ!” เรียกกันแบบนี้ไม่มีใครหรอก นอกจากเพื่อนตัวโวยวาย

“อะไร เบาๆ ก็ได้โป๊ะ”

“เรียกเบาๆ ตั้งนาน นี่ผมจะตั้งวงปี่พาทย์อยู่แล้ว โสตประสาทคุณยังไม่ทำงานเลย”
“เป็นไรวะ?” มันตบท้ายด้วยคำถามที่มันก็น่าจะรู้คำตอบ ผู้นำปรายตามองเพื่อนนิดเดียว ก่อนจะหันไปเหม่อมองถนนในซอยเล็กแห่งนี้ โปรลากเขามานั่งแช่เวลาอยู่ที่ร้านกาแฟหน้าปากซอยศูนย์ที่ปรึกษาซึ่งเป็นธุรกิจในเครือโรงพยาบาลที่เขารับผิดชอบโดนตรง

“ไม่มีอะไรใหม่ๆ มาอัพเดทคุณหรอก”
“คุณล่ะ มาหาผมมีอะไร”
“จะตอบเลยหรือให้เดาเล่นให้คุณใจหายใจคว่ำดี”

“ตอบเองก็ได้เว้ย”
“ผมก็ไม่มีอะไรใหม่ๆ อัพเดทเหมือนกัน”

“หรอ?” เมื่อมันกวนตีนมา ผู้นำก็คิดว่าตัวเองควรกวนตีนกลับ
“งั้นผมถามนะ”
“เผื่อคุณเข้าใจผิดคิดเอาเองว่าผมรู้สิ่งที่อยากรู้แล้ว”

“ถามอะไรวะ?”

“กับเด็กชื่อวินคือยังไง”
“ดูให้ความสำคัญนะ”

“ไม่มีอะไรนี่”

“จะถือเป็นคำตอบที่เที่ยงตรงที่สุดจากคุณเลยนะ”
“ผมจะไม่ทำความเข้าใจเรื่องของคุณกับน้องวินเป็นแบบอื่นแล้วนะ จะเชื่อคำพูดคุณเลย”

“..................”

“โอเค ไม่มี”

“ก็มี!”
“แต่”

“อะไร?” ผู้นำยิ้มพอใจนิดหน่อยเมื่อเพื่อนยอมเปิดปากเอง เขาไม่ต้องลงมืออะไรทั้งนั้น

“ผมขอคุยกับตัวเองให้เคลียร์ก่อน แล้วจะบอกพวกคุณก็แล้วกัน”
“แม่งเอ้ย เสียเหลี่ยมชิบหายเถอะ!” มันบ่นใส่ ดูเหมือนจะหงุดหงิดขัดใจอะไรสักอย่าง แต่มือโปรก็เลือกจะใช้อเมริกาโน่ปิดปากตัวเองเอาไว้ ผู้นำไม่ซักไซ้อะไรต่อ เพราะไม่ใช่หน้าที่ เขาไม่อยาก ‘หมอเข้าใจ’ แม้กระทั่งกับเพื่อนตัวเอง

“อื้อ แล้วนี่ศูนย์คุณใกล้เสร็จแล้วนี่”

“อื้อ”

“แล้วที่โรงพยาบาลล่ะ”

“ก็มีมืออาชีพอยู่ทั้งนั้น ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก”
“ที่ศูนย์นี้จะเน้นให้คำปรึกษา เป็นเซอร์วิสให้คนมาบ่น มาปรับทุกข์ ถ้าพบว่าป่วยค่อยส่งเคสไปที่โรงพยาบาล”
“คุณจะมาตรวจก็ได้นะ ท่าทางคุณใกล้บ้าแล้วนี่”

“นั่นดิ สงสัยตัวเองอยู่เหมือนกัน เดี๋ยวนี้มีอะไรเข้ามาอิทธิพลกับชีวิตเยอะไปแล้ว เตะไม่ออกด้วย”

“เตะไม่ออก หรือไม่เตะโป๊ะ เอาจริงๆ”

“ไอ้หมอ ผมไม่ใช่คนไข้คุณนะเว้ย”
“เลิกๆๆ แล้วนี่เมื่อไหร่ไอ้หนึ่งจะมา”

“คุณนัดกี่โมง ที่หนึ่งก็มาตอนนั้นแหละ มันยุ่งจะตาย ยังจะลากมากินกาแฟตอนหัวค่ำ คิดบ้างสิว่าจะได้หลับกันตอนไหน”

“เถอะน่า ธุระของผมสำคัญก็แล้วกัน”
“อีกแก้วมั้ย เอาให้เมาแม่งไปเลย”

“โป๊ะ เราดื่มกาแฟ ไม่ใช่แอลกอฮอลล์ หรือคุณเมามาอยู่แล้วเนี่ย?”

“ฮื้ออออออออ ยุ่งนะ อยู่กับผมเงียบๆ ก็พอ” อะไรของมัน มือโปรนี่ก็ประหลาดขึ้นทุกวี่วัน ผู้นำคิดว่าเขารู้ว่าเพื่อนเป็นอะไร แต่ที่รู้สึกเป็นห่วง ก็เพราะเขาไม่รู้เลยว่าเพื่อนจะรู้ตัวว่าตัวเองเป็นอะไรเมื่อไหร่กัน

“เฮ้ย! มาแล้วมาแล้ว”
“ไอ้หนึ่ง”

“เออๆ แม่งชวนกันหักคอแบบนี้อีกรอบ คุณเจอดีแน่โป๊ะ”

“เออน่า เจมล่ะ”

“ยุ่งอะไรกับคนของกูครับ เพื่อนกูก็ชกได้ครับ”

“หึงเหี้ยๆ อีกแล้วมึงเนี่ย”
“เจมล่ะ กูมีเรื่องจะถามหน่อย”

“ไม่ต้องถามหน่อยหรอก ถามกูนี่ เรื่องเจมกูรู้หมด”
“อย่ายุ่งกับเจมเยอะนัก กูรำคาญ”

“ไม่ได้ ไม่ได้”
“เจมมารึเปล่า กูมีเรื่องคุยกับน้องมันจริงๆ”

“น้องมันติดสัมภาษณ์เอ็กซ์คลูซีฟ กว่าจะเสร็จก็สองทุ่มล่ะมั้ง”
“มึงถามกูมา เดี๋ยวไปถามต่อให้”

“โอเค โอเค”
“เจมโดนมึง...แบบ....”

“อะไร”

“อึ๊บ”

“สัดโป๊ะ! นี่คือที่มึงจะถามเจมหรอ ไอ้เหี้ย”
“มาตบปากทึ ไอ้ส้นตีน!” แล้วที่หนึ่งก็ลงมือตบปากมือโปรจริงๆ ผู้นำได้แค่นั่งนวดสันจมูกตัวเองรอเวลาให้เพื่อนตีกันเสร็จก่อน เมื่อที่หนึ่งเลิกหึงทุกอย่างบนโลก และมือโปรเลิกถามอะไรประหลาดๆ แล้ว ผู้นำก็ต้องเป็นคนเคลียร์ประเด็นให้

“คุณอยากรู้เรื่องของเจมกับที่หนึ่งทำไมโป๊ะ”

“.................”

“มาละลาบละล้วงเรื่องคนอื่น โดยเฉพาะกับเพื่อนกันแบบนี้ เสียมารยาทมากถ้าไม่บอกเหตุผล”

“แม่งเอ้ย”
“เออ พูดก็ได้”
“กูเป็นห่วงว่าวินจะโดนปล้ำ”
“ไอ้ผู้ชายก็ดูสุภาพแพรวพราว เหมือนมึงเลยไอ้หนึ่ง”
“กูถึงอยากรู้ว่ามึงเอาอะไรเข้าล่อบ้างถึงได้เจมมา”
“ยากมั้ยมึง นานมั้ยวะ”

ผู้นำหัวเราะแล้วก็สบตากับที่หนึ่งที่กำลังหัวเราะอยู่ไม่ต่าง พวกเขาผลัดกันตีแก้มมือโปรเบาๆ ด้วยความเอ็นดู

“เอ้า! เร็วๆ กูอยากรู้”
“เดี๋ยวต้องกลับบ้านแล้วเนี่ย”

“กูไม่ได้เป็นคนสุภาพแพรวพราวอย่างที่มึงบอก”
“แล้วกูก็ไม่ได้ใช้อะไรล่อด้วย”
“เจมรักกู กูรักเจม เมื่อมันถึงเวลาที่ความไว้ใจมันแผ่ออกจนมองหาขอบเขตไม่เจอแล้ว เราก็เลยรักกัน”
“กูก็ได้อึ๊บนั่นแหละ ไอ้บ้า!”

“...................”

“แต่อย่างมึงต้องอดแน่ๆ”

“ทำไมวะ?” ถ้าเป็นเขา เขาจะไม่ต่อความยาวกับคนอย่างที่หนึ่ง เพราะสิ่งที่กลับมาก็คือรอยยิ้มและคำด่าที่กรีดลงกลางใจ

“มึงรักใครได้อีกด้วยหรอโป๊ะ”
“ก็ไหนว่าจะรักแพรจนตาย”

ปัญหาของเพื่อนก็คือปัญหาของเพื่อน รอให้เปิดปากปรึกษาเขาอย่างจริงจังเมื่อไหร่ ผู้นำถึงจะฟังอย่างตั้งใจ และเก็บค่าเซอร์วิสให้แพงสมฐานะ

เขาปล่อยที่หนึ่งกับมือโปรนั่งชนแก้วกาแฟมอมเมาตัวเองกัน 2 คน ส่วนตัวเองขอตัวกลับโรงพยาบาลหลังจากตรวจความเรียบร้อยของศูนย์ที่ปรึกษาเสร็จแล้ว



วันนี้ไม่มีอีเมลล์ ไม่มีโทรศัพท์จากธาม
ถ้าให้เขาเดา เขาก็เดาว่าวันนี้ธามคงทำหน้าที่เป็นไกด์มึนๆ ให้กับนักท่องเที่ยวไทยคนนั้น อีเมลหรือโทรศัพท์คงจะมาดึกๆ หลังจากเที่ยวเล่นกับผู้ชายอื่นจนหนำใจ

เอ่อ....เขาไม่ได้คิดอกุศลหรอกนะ จริงๆ
ก็แค่น้อยใจนิดหน่อยที่ตัวเองไม่มีส่วนร่วมในเสียงหัวเราะหรือความสุขของหมาธาม
แต่ก็นั่นแหละ เรื่องนี้ เขาเองก็ผิดที่ไม่ค่อยมีเวลาให้น้องเลย


-----------------


นามมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ถ้าชื่อคนเราสามารถเปลี่ยนได้ตามการออกเสียงซ้ำไปซ้ำมาของคนคนหนึ่ง ชื่อเล่นของเขาก็คงต้องเปลี่ยนในเร็วๆ นี้แหละ
ผู้นำหัวเราะเพียงนิด ก่อนจะพยักหน้าใส่หน้าจอ ที่อีกด้านปรากฏหน้าธามขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้ชื่นใจเขานักหรอก เพราะธามแกล้งถือมือถือมุมเสยให้เห็นรูจมูกวงรี

“อยู่ไหนครับเนี่ย” เขายิ้มกับจอกระจกของมือถือ ธามคงเอากล้องหมุนไปรอบๆ เพื่อให้เขาได้เห็นว่าตัวธามอยู่ที่ไหน
“ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ”

“ยังสิ งานไม่เสร็จนะ”
“นำนำ ธามรู้จักคำใหม่ด้วย เก่งมากสิ”
“พักสอน”

พัก?
พักสอน?
พักผ่อนรึเปล่า? หรือว่าพักก่อน อาจจะเดินเหนื่อยล่ะมั้ง

“แล้วพักตรงไหนอยู่ครับเนี่ย”

“พักซื้อน้ำ”
“ธามหิวน้ำไง”

“อ๋อ อย่าดื่มน้ำเย็นจัดนะครับ”

“ไม่รู้สินะ พักไปซื้อ”

งงแล้ว ผู้นำเริ่มขมวดคิ้ว เขาเริ่มมั่นใจแล้วว่าเขาและธามกำลังสื่อสารกันคนละเรื่อง แต่ไม่รู้ผิดพลาดตรงไหน

“ธาม พักคืออะไร”

“พักไง พักสิ”
“นำไม่รู้หรอ”
“ธามบอกแล้วไง ไกด์ให้พัก”

มีไกด์ มีพัก หรือว่าจะทำงานร่วมกับทีมไกด์ ไม่ใช่ไกด์ส่วนตัว นี่ธามทำอะไรอยู่เนี่ย เป็นห่วงแล้วนะ

“พี่ไม่รู้เรื่อง”
“พูดให้รู้เรื่องครับ”

“นำไม่ได้รู้เรื่องเลย”

“จะว่าพี่นำว่าไม่ได้เรื่องก็พูดให้รู้เรื่อง”

“ธามพูดไม่ได้เรื่องไง”
“พักคือพัก”
“ธามเป็นไกด์ พักเที่ยว”
“พักคือ traveller”

“อ่อ พักคือคนใช่มั้ยครับ a man? Right?”

“exactly, that’s what I just said”  ทำหน้าขรึมอวดเขาด้วย เพื่ออะไรครับหมาธาม

“โอเค ลูกทัวร์ของธาม ชื่อพัก”
“แล้วตอนนี้ ธามหิวน้ำ ลูกทัวร์ก็เลยไปซื้อน้ำให้ธามใช่มั้ยครับ”

“ใช่”

“มันหน้าที่ไกด์ไม่ใช่หรอครับ”

“ไม่ๆ ผลัดกันได้ ช่วย”

“แล้วทริปนี้กี่วันครับ”
“ที่ต้องเป็นไกด์ให้คุณพักนี่กี่วัน”

“อืมม พักไม่ได้บอกว่าจะกลับวันไหน พรุ่งนี้ก็มีโปรแกรมเที่ยวกันอีก”
“ธามสนุกมากเลย”
“ชอบนะ”

“หรอครับ”

“พักคุยสนุก ธามพูดไม่ใช่พักก็รู้เรื่อง”
“ตลกมากเลย”
“พักสอนคำว่าผัดฟัก ฟักผัด ฟักพัก ธามพูดไม่ไหวเลย”
“ตลกมาก”


“หรอ...ครับ”

“นำล่ะ ตลกวันนี้มีมั้ย”

“ไม่มีอะไรตลกหรอกครับวันนี้ พี่นำทำงานทั้งวัน”
“มีไปเจอโป๊ะกับที่หนึ่งเมื่อหัวค่ำ แต่ก็แป๊บเดียว”

“พี่โป๊ะหรอ!” เสียงตื่นเต้นเชียว ผู้นำไม่หึงธามกับโป๊ะหรอก เพราะรู้ว่าโป๊ะเอ็นดูธามเหมือนน้องชาย และธามก็ชอบอยู่กับโป๊ะเพราะรู้สึกเหมือนมีพี่ชาย กิจกรรมน่าห่วงที่สุดของ 2 คนนี้ก็คือพากันไปเล่น หรือไม่กินอะไรที่คนธรรมดาเขาไม่เสียเวลาจินตนาการถึง ก็เท่านั้น
“พี่โป๊ะบอกว่าจะมาเที่ยว”
“แม่พี่โป๊ะอยู่ที่ไทเปนะนำ นำรู้นะ”

“รู้ครับ แต่ยังไม่เห็นมันพูดเรื่องจะไปไทเปเลยนะ สงสัยงานยุ่ง”

“มาสิ ธามเป็นไกด์ สนุกกัน”
“โอ๊ะ พัก!”
“พัก! Here”

ดูเหมือนลูกทัวร์จะซื้อน้ำมาให้ไกด์สำเร็จแล้ว ผู้นำมองนาฬิกาในห้อง ตอนนี้ 3 ทุ่มประเทศไทย ก็ 4 ทุ่มไต้หวัน กลับกันได้แล้วมั้ง

ทั้งที่กำลังคิดจะตัดบทสนทาเพียงเท่านี้ แต่ธามกลับโผล่หน้ามาในจอเล็กๆ เสียก่อน และรอบนี้ก้ไม่ได้โผล่มาแค่คนเดียว

“นำ พักเป็นคนเที่ยวธาม”
“พัก พี่นำเป็นพี่ชายธาม”

สวัสดีครับ พี่นำ ผมชื่อพักครับ มาไต้หวัน บลา บลา บลา
ดูๆ แล้วน่าจะรุ่นๆ เดียวกับธาม หรือไม่ก็แก่กว่าไม่กี่ปี ท่าทางเป็นคนเข้ากับคนง่าย สบายๆ ยิ้มแย้มแจ่มใสดี และที่สำคัญ เพิ่งรู้จัธามแค่ 1 วัน แต่กลับกล้าโอบไหล่ธามแล้ววางคางบนไหล่

ไอ้นี่มันคิดว่าลอยหน้าลอยตาพูดอยู่กับใคร?

“ธาม แค่นี้ก่อนนะ”

“นำจะนอนแล้วหรอ? เหนื่อยหรอ?” ดูเหมือนธามจะอยากพูดอะไรอีกมาก แต่เขาไม่อยากฟังอะไรแล้ว ผู้นำฝืนยิ้มให้ครั้งสุดท้ายและกด เอนด์ คอล

เขาไม่ชอบนายพักอะไรนี่เลย
ถ้าอยู่ใกล้ๆ คงได้ปัดหน้าทิ้งให้รู้แล้วรู้รอด
หึงโว้ย!


เมื่อกี้ธามว่ามือโปรมีแผนไปไต้หวันหรอ?
น่าสนเหมือนกัน
ผู้นำโทรศัพท์หาเพื่อน แต่มันดันไม่รับสายเสียได้
เอาเถอะ จะว่าไป ไปไต้หวันเสียหน่อยก็ไม่น่าจะมีอะไรเสียหาย หรือเสียการเสียงานหนักหนา
ไอ้ลูกทัวร์ของธามมันทำให้อยากรู้สึกอยากแสดงออกความเป็นเจ้าของหมาธามได้มากเลย


Cut


มาต่อแล้ววู้วววววววววววววววววว
ตอนหน้า ตอนที่ 3 แล้ว มาลุ้นกันว่าพี่นำจะจัดการเด็กน้อยเนื้อหอมหวานอย่างน้องธามได้รึเปล่า หุหุหุหุ

ขอบคุณที่ติดตามค่า แล้วก็ขอโทษทีที่ปล่อยให้รอนานมาก (ห๊ะ? ไม่มีใครรอหรอ? แฮ่ๆๆ ขอโทษๆๆ)
แต่ยังไงก็ขอบคุณนะคะ ^^'

สำหรับคำถามที่ว่า เราเหนื่อยมั้ยที่เขียนบทธามพูดไม่รู้เรื่อง ตอบว่าเหนื่อยค่าาาาาาาาา แต่ตลกดี
และที่ถามว่า เราพิมพ์ผิด หรือธามพูดไม่รู้เรื่องจริงๆ เราก็ขอโยนความผิดให้ธามค่า ฮ่าาาา
หัวข้อ: Re: The Extension(ูผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่2.2 (31-08-58)
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 31-08-2015 23:03:46
55555เราอ่านเเล้วงงจริงๆนะ พัก พัก อะไรเนี่ย
หัวข้อ: Re: The Extension(ูผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่2.2 (31-08-58)
เริ่มหัวข้อโดย: Mimimimi ที่ 02-09-2015 00:16:57
เรื่องนี้มันมุ้งมิ้ง เพราะถึงจะมีกลิ่นดราม่า เราก็อ่านไปอมยิ้มไป
มันตลกอ้ะ เถียงกันแบบพูดไม่รู้เรื่อง
หัวข้อ: Re: The Extension(ูผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่2.2 (31-08-58)
เริ่มหัวข้อโดย: sunakai ที่ 02-09-2015 00:47:53
อิชั้นว่า ไปๆ มาๆ ปัญหามันอยู่ที่ตัวพี่หมอแล้วล่ะ หึงโหด งอนน้องแล้วหนี 55555

ที่แท้พี่หมอเองนี่แหละที่ติดน้อง แต่ไม่ยอมรับว่าติด เอาคำว่าห่วงมาบังหน้า ว๊ายยย กิ๊วๆ

...นำเองก็ต้องโตเหมือนกันนะ <<< ก็อปป๋าปันมา

เจ้าหมาน้อยก็ระริกระรี้เหลือเกิน อยู่ไกลหูไกลตาจะโดนนายพรานจับกินเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

บินไปหาซะเลย อยากทำงานนัก สงสัยจะได้งานสมใจแล้วน้องธามเอ๋ย >_<
.
.
ปล. ชอบที่ผู้ชายฟอร์มเยอะจากเรื่องโน้นมาปรึกษาผู้ชายเรื่องนี้และเรื่องก่อนหน้านี้... เอ็นดู
เห็นมะ ใครๆ เค้าก็ดูออกหมด มีแต่ตัวเองแหละที่ไม่รู้
คุยกับตัวเองเคลียร์แล้วก็อย่าลืมไปบอกต้นเรื่องเสียด้วยนะคุณมือโปร...คึคึคึ

หัวข้อ: Re: The Extension(ูผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่2.2 (31-08-58)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 02-09-2015 01:07:23
พี่นำหึงก็บอกหึง หวงก็บอกหวงซิ ไม่พูดเด็กอย่างธามคงจะเข้าใจหรอกว่าพี่นำห้ามทำไม
หัวข้อ: Re: The Extension(ูผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่2.2 (31-08-58)
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 02-09-2015 01:59:56
มาต่อแล้วววววว เราก็มึนำปกับผู้นำเลย 5555

พี่นำหวงมาก หุหึ รีบตามไปเลย อย่าทำแต่งาน

มาต่อไวๆนะคะ ขอบคุณค้าาา :pig4:
หัวข้อ: Re: The Extension(ูผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่2.2 (31-08-58)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 02-09-2015 05:56:34
ใจเย็นๆนะพี่หมอนำ :hao7:
หัวข้อ: Re: The Extension(ูผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่2.2 (31-08-58)
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 02-09-2015 08:35:55
หมอนำไปประกาศความเป็นเจ้าของธามถึงไต้หวันเลย บินเลยๆ  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่2.2 (31-08-58)
เริ่มหัวข้อโดย: milkteabeige ที่ 04-09-2015 20:07:38
พี่หมอนำชอบว่าพี่ที่หนึ่งว่าหึงทุกอย่างบนโลกใบนี้ แต่เราว่าพี่หมอนำก็ไม่ได้น้อยไปกว่าพี่ที่หนึงเลยน้าาาา แต่หลักการเยอะแบบมีมาดแค่นั้นเอ๊งงงง

แล้วอิพี่โป๊ะนี่ยังไง ดีนะน้องเจมไม่มาด้วย ไม่งั้นคงได้เจอเท้ายัดปากกับคำถามนั้นแน่ๆ แค่เราอ่านยังขำไม่หยุดเลยย 5555


ปล.ใจชื้นมากค่ะ ที่รู้ว่าพี่โป๊ะเริ่มสับสนในตัวเองบ้างแล้ววว
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่2.2 (31-08-58)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 04-09-2015 22:50:51
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่2.2 (31-08-58)
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 05-09-2015 07:05:19
เรารอเรื่องนี้เลยยยย
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่2.2 (31-08-58)
เริ่มหัวข้อโดย: painture ที่ 05-09-2015 10:11:54
ธามน่าตีก้นจริงๆ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่2.2 (31-08-58)
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 05-09-2015 12:29:33
ว่าที่หนึ่งขี้หึง
ผู้นำก็ใช่ย่อยนะ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่2.2 (31-08-58)
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 05-09-2015 14:17:31
 :katai5: มารอค่ะ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 3.1 (23-09-58)
เริ่มหัวข้อโดย: kajidrid ที่ 23-09-2015 01:05:39
The Extension(ผู้นำ&ธาม2)
      
ตอนที่ 3.1 (ธาม)



จู่ๆ พี่นำก็โทรหา โทรจากอินเตอร์เน็ตด้วย
พอรับสาย พี่นำก็ไม่พูดอะไร แล้วก็วางไป
อะไรกัน?

ค่ำแล้ว ธามนั่งรอพักอยู่ที่ในร้านกาแฟชิลๆ ร้านหนึงในย่านช้อปปิ้งที่พักบอกว่าชอบตลาดกลางคืนที่นี่มากๆ ซึ่งธามก็คิดว่ามันออกจะธรรมดา ไม่มีของพิเศษอะไรที่ดึงดูดธาม

“ธาม! ตรงนั้นเจ๋งมาก มายากล”

“หรอ? อื้อ ดีแล้ว ดูไปสิ”
“ธามรอที่นี่แหละ ตามใจสบายเลย”

“ตามสบายอย่างเดียวก็รู้เรื่อง”

“ก็รู้เรื่องกว่าไง ไปสิ ธามไม่อยากมองหรอก เบื่อแล้ว”

“อื้อๆ”
“แล้ว แล้ว”
“แล้วเรากินมื้อดึกกันที่ไหนดี ไกด์อยากกินอะไรพิเศษ”

“ก็มีนะ เดี๋ยวพาไป พักไปเล่นสิ รอนี่แหละ”

“ได้ได้” แล้วก็ออกจากร้านไป ธามถอนหายใจแล้วก็เดินไปสั่งชานมมาดื่มอีกแล้ว นี่ก็แก้วที่ 3 เข้าไปแล้ว ถ้าธามกลับไทยครั้งนี้ พี่นำต้องอารมณ์ดีแน่ๆ เพราะว่าธามอ้วนขึ้น

อ่ะ มีแชทมา
ธามดึงโทรศัพท์มากดอ่านข้อความที่มีคนส่งหา เขาขมวดคิ้วด้วยความงง เพราะคนที่ส่งมาคือพี่นำ และก็ไม่ได้ส่งข้อความ แต่แชร์โลเคชั่นมาต่างหาก
โลเคชั่นที่แชร์มา คือสนามบิน เถาหยวน!!!

ธามแทบจะพ่นชานมออกจากปาก เซอร์ไพสร์สุดๆ มากนะถ้าพี่นำมาที่ไทเป!

“นำ! อยู่ไหน” ทันทีที่อีกฝ่ายรับโทรศัพท์ ธามก็ตะเบ็งเสียงถามทันที แต่พี่นำกลับไม่รีบตอบ เอาแต่หัวเราะแล้วก็ถามว่าคิดถึงพี่นำรึเปล่า มันไม่ใช่เวลามาถามเรื่องแบบนี้เสียหน่อย!
“นำ อยู่ไหน ที่ไหน ทำไมแบบนี้ล่ะ”

“ตอบพี่นำมาก่อนครับ”

“ไม่คิดอะไรแล้ว นำตอบธามก่อน เร็วก่อน เร็ว”

“พี่นำอยู่สนามบิน เพิ่งมาถึงน่ะครับ กำลังจะไปขึ้นรถไฟเข้าไทเป”

“อะไรนะ?”

“ก็อย่างที่บอกนั่นแหละครับ พี่นำเพิ่งถึงสนามบิน กำลังจะนั่งรถไฟไปหาธามที่ไทเป”

“ฮะ....ฮาวคัม! แล้วนำมาทำไม?”

“ก็คิดถึงธามน่ะสิ”

บ้า! แค่คิดถึงเอง บอกธามก็ได้ เดี๋ยวธามไปหาเอง นำงานเยอะ นำงานยุ่ง
แต่ก็จะไม่โกหกว่าไม่ดีใจหรอกนะ
ธามแอบยิ้มครู่หนึ่ง จากนั้นก็บอกสถานนีที่พี่นำต้องลง เพื่อมาต่อรถไฟใต้ดินมาหาธามที่คอนโด
ธามจ่ายเงินค่าน้ำแล้วก็แล่นออกจากร้านเพื่อเขย่งมองหาลูกทัวร์คนเดียวของตัวเองที่นำเที่ยวมาเป็นวันที่ 3 แล้ว
“อยู่ไหน ธามต้องรีบไปนะ”
“ต้องตีเลย!” ธามขู่แล้วก็หมุนมองหาลูกทัวร์อีกรอบ พร้อมกับตั้งธงเอาไว้ว่า ถ้ารอบนี้ไม่เจอก็จะไม่มองหาแล้ว

“อ๊ะ! อะไรวะเนี่ย!” เผลอพูดไม่เพราะจนได้ แต่ธามตกใจนี่นา เมื่อหาข้ออ้างให้ตัวเองไม่ผิดที่พูดไม่สุภาพแล้วธามก็จ้องของในมือคนอื่นที่ยื่นมาเกือบชนจมูกธาม
“อะไร?”

“ดูไม่ออกหรอ?”
“เต้าหู้เหม็น”

“แล้วยังไงล่ะ?”
“เอามาให้ดมหรอ? ธามรู้เรื่องอยู่แล้ว พักไม่ต้อง”

“ไม่ใช่ ไม่ใช่”
“ซื้อมาเผื่อธามไง”

“ก็กินมาแล้ว ไม่ชอบ พักกินสิ”
“เร็วนะ จะได้กลับกัน”
“ธามต้องไปหานำ ไม่อยากให้รอนาน”

“นำ? พี่นำของธามน่ะหรอ?”
“เฮ้ย! มาจากไทยหรอ? โหย อะไรเนี่ย มาแบบเซอร์ไพรส์รึเปล่า”

“อื้อ ก็เซอร์ไพรส์สิ ไม่ได้บอกอะไรเมื่อก่อนเลย”

“ต้องพูดว่าไม่ได้บอกก่อนล่วงหน้า”

“เหมือนกัน ธามก็พูดใช่”
“กลับกันได้แล้ว”

“ผมไปด้วยได้มั้ย”
“ไปเจอพี่นำของธามไง”

แล้วทำไมพักต้องอยากเจอพี่นำของธามด้วย เขารู้สึกสงสัย และเมื่อสงสัยก็ต้องถาม พี่โป๊ะสอนเอาไว้

“ทำไมพักต้องเจอพี่นำล่ะ” ธามถามตรงๆ ระหว่างนั้นก็ปัดมือลูกทัวร์ออกไปให้ห่างหน้า เพราะไม่ชอบกลิ่นเต้าหู้เหม็นแบบจริงจัง

“เอ้า! ก็เขาเป็นพี่ชายธามนี่ เราเป็นเพื่อนกันแล้ว อยากเจอพี่ชายของเพื่อนไม่เห็นจะไม่ดีตรงไหน ที่ไต้หวันเขาไม่ทำแบบนี้กันหรอ?”

“ที่ไหนธามก็ไม่รู้ว่าทำไม่ทำหรอก แต่ธามไม่รู้เหตุผลของพักก็เลยถาม”
“ก็แค่ตอบสั้นๆ สิ ทำสิ อะเกน”

“ให้ตอบใหม่สั้นๆ ใช่มั้ย”

“อื้อ”

“ผมอยากเจอพี่ชายธาม จะได้ฝากตัว”

“ฝากอะไรนะ?”

“ฝากตัว”
“แบบว่า...ทำความรู้จักกันเอาไว้ เพื่อให้พี่ชายธามเมตตาผมไง”

“แมทอะไรนะ?”

“เมตตา แบบว่า เพื่อให้พี่นำชอบผมไง”

“ยูอิเดียด!”
“ของธามนะ! นำของธาม อย่าสนใจ”

“เฮ้ออออออออออออออออออ”
“เถอะน่า คิดซะว่าผมเดินทางเป็นเพื่อนก็ได้”
“ไปคนเดียวไม่กลัวหรอ?”

“นี่ก็บ้านธามมากกว่าบ้านพักนะ”
“พูดเยอะเลย ไม่เข้าใจแล้ว”
“ไปก็ไป ทางนี้ เร็วตามมา” ธามขี้เกียจพูดกับพักเพิ่มแล้ว ภาษาไทยพักไม่ได้มาตรฐาน

ธามลงทุนนั่งแท็กซี่เพื่อไปยังสถานีรถไฟที่นัดกับพี่นำเอาไว้ ทั้งที่รู้ว่าพี่นำต้องใช้เวลาเกินครึ่งชั่วโมงกว่าจะมาถึง แต่ธามก็อยากเป็นฝ่ายมารอรับพี่นำมากกว่า ตอนที่ธามกลับไปประเทศไทย พี่นำมารอรับที่สนามบินทุกครั้ง ซื้อขนม ซื้อน้ำรสชาติที่ธามชอบไว้รอเสมอ แล้วก็มีรอยยิ้มด้วย ให้เครื่องลงดึกแค่ไหน พี่นำก็มารอได้เสมอ ธามเองก็ต้องดูแลพี่นำให้ดีเหมือนกัน

“นี่ธาม”

“อือ” วันนี้พักพูดเยอะจริง หรือปกติก็พูดเยอะแบบนี้แต่วันนี้ธามขี้เกียจจะฟังก็ไม่รู้เหมือนกัน

“พี่นำกับธาม ห่างกันกี่ปี”

“ก็...ไม่เดือนเยอะนะ”
“จริงๆ นำจะให้ไปอยู่ที่ไทย แต่ธามคิดว่าธามดูแลตัวเองได้ดีกว่าถ้าอยู่ไทเป”

“ไม่ใช่ ผมหมายถึงอายุ อายุของธาม กับพี่นำ ห่างกันกี่ปี”

“อ้อ ก็พูดให้รู้เรื่องสิ!”
“อื่ออออ” ธามนิ่งคิดพลางนับนิ้วไปมา เมื่อพอจะได้คำตอบก็แบมือให้อีกฝ่ายดูประกอบเป็นหลักฐาน
“almost 10 years”

“ตอนนี้ธามอายุเท่าไหร่”

“23 แล้ว”

“แบบนี้พี่นำก็ 33 แล้วสิ”
“โหยย ห่างกันเยอะแบบนี้คุยกันรู้เรื่องหรอ?”

“รู้สิ นำภาษาไทยมาตรฐานมากนะ”
“ธามก็กำลังฝึกอยู่”
“ธามอ่านกลอนได้จังหวะด้วย”

“หมายถึง เข้าใจเรื่องเรื่องหนึงในมุมมองเดียวกันน่ะ ไม่ยากหรอ?”

“อื่อออออ”
“ก็เข้าใจเหมือนกันนะ พักถามไปทำไม”

“ผมห่างกันแฟน 13 ปี ตอนนี้เลิกกันแล้ว ผมก็เลยมาเที่ยวคนเดียวนี่ไง”

“เลิกกันทำไมล่ะ”

“ก็เขาไม่เข้าใจความคิดผมเลยสักอย่าง ก็เลิกแม่ง ดีกว่าอมทุกข์”

“เลิกเลยหรอ?”
“ง่ายจัง คบกันกี่ปี”

“แค่ 3 เดือนก็รู้เรื่องแล้วว่าไปกันต่อได้รึเปล่า”
“คิดได้เร็ว ก็ตัดสินใจได้เร็ว ดีกว่ายึกยักกันอยู่ทั้งที่ก็ทะเลาะกันเรื่องเดิมๆ ทุกวัน”
“จะรักก็ต้องมีความสุขสิ รักแล้วมีความทุกข์ก็ไม่ควรมีแฟน”
“เออ นอกเรื่องไปเลย ขอโทษนะ ธามกับพี่นำเป็นพี่น้องกันนี่เนอะ ไม่ใช่แฟน”

“ไม่ไม่”
“นำเป็นแฟนธามนะ”
“คบกันนานแล้วด้วย เข้าใจอะไรเหมือนกันด้วย”
“ธามไม่เลิกเพราะมีทุกข์เหมือนพักหรอก”
“นำเคยบอก ถึงมีความทุกข์เกิดขึ้นระหว่างเรา ก็ให้ชัวร์ได้ว่านำก็รู้สึกทุกข์เหมือนธาม นำจะแชร์เอง ให้ธามทุกข์ลดลง”

“................”

“ทำไมหรอ? พี่นำเป็นแฟนธามได้รึไง ทำไมทำหน้าแบบนั้น”

“อิจฉาน่ะ”
“เป็นธามนี่ดีเนอะ ดูมีความสุขตลอดเวลาเลย”

“ก็นำบอกไว้ ถ้าธามมีความสุขด้วยตัวเองไม่ได้ ก็ไม่มีใครทำให้ธามมีความสุขได้”
“และความสุขของธามก็คือนำ แค่มีนำ ธามก็พอใจแล้ว”

“ยิ่งอิจฉาเข้าไปใหญ่” พักพูดพึมพำเบาๆ  แต่ธามก็ได้ยินชัดว่าพักอิจฉา ถึงจะได้ยินชัดเจนธามก็ไม่รู้ว่ามันเป็นหน้าที่ของธามที่ต้องรับผิดชอบความรู้สึกอิจฉาของพักมั้ย แล้วจะมีวิธีไหนที่ทำให้พักไม่อิจฉาบ้าง จำได้ว่าความอิจฉาเป็นความรู้สึกไม่ดี และสามารถทำให้เกิดเรื่องไม่ดีกับคนอื่นได้ด้วย พี่เจมเคยเล่าให้ฟังเรื่องผู้หญิงมาชอบพี่หนึ่งแล้วก็อิจฉาพี่เจม

“อ่า ดูเหมือนรถติด”
“พักเหนื่อยก็หลับนะ เดี๋ยวธามปลุก”

“แล้วธามไม่เหนื่อยหรอ ผมไม่เหนื่อยหรอกน่า”

“ธามก็ไม่เหนื่อยเหมือนกัน” ธามบอกสภาพตัวเองแล้วก็ยิ้มให้ มือที่ไม่เคยคุ้นยื่นมานจิ้มลักยิ้มบนแก้มธามจนธามต้องรีบหลบ สายตาพักแปลกๆ ไม่ชวนให้ยิ้มเหมือนหลายวันก่อนเลย
“อะไรหรอ”

“ผมเป็นคนไม่ดีแหละ”

“หือ?”

“ก็...แค่บอกไว้”

“เป็นคนดีสิ เลี้ยงข้าวธามตลอดหลายวันเลย”
“แล้วพักก็เล่นกับหมาได้ด้วย กับแมวด้วย กับคนแก่ด้วย”
“ให้กินอะไรก็กินจนหมดด้วย ของถูกก็กินได้ ของแพงก็กินได้”
“พักเป็นคนดีนะ”

“ธามนี่เด็กจังเลยนะ ถ้าแค่นั้นก็หมายถึงเป็นคนดี คนเลวในโลกนี้คงลดลงเยอะเลย”

“อื่ออ เริ่มไม่เข้าใจแล้ว พอมีถ้ามีเมื่อไหร่ ธามงง”
“เหนื่อยสิ นอนไป เดี๋ยวธามปลุก นะ”

“ก็ได้”
“ผมขอนอนแป๊บนึงนะ” ลูกทัวร์ของธามบอกแบบนั้นแล้วก็หลับตา เอียงหัวมาซบไหล่ธามโดยไม่บอกกันล่วงหน้า ทำให้ธามหลบก็ไม่ทัน จะบอกว่าไม่ชอบให้ใครมาโดนตัวแบบนี้ก็ไม่กล้า เพราะธามรู้สึกว่าพักเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง

ธามนั่งเงียบๆ อยู่บนรถกับโชเฟอร์ที่ขับรถอย่างตั้งอกตั้งใจ รอบกายเต็มไปด้วยรถยนต์มากมาย แสงไฟจากตัวอาคาร แสงไฟจากท้ายรถ หน้ารถคันอื่นๆ ทำให้ธามรู้สึกตาเบลอๆ พาลจะง่วงตามพักที่หลับอยู่ตลอด 20 นาทีที่ผ่านไปแล้ว

“จอดตรงนี้” ธามบอกกับคนขับเป็นภาษาจีนกลาง พอรถจอดเทียบฟุตบาทแล้วธามก็ปลุกพัก แล้วก็จ่ายเงิน เขาพาคนที่ยังงัวเงียเดินเข้าร้านสะดวกซื้อก่อน เพื่อหาซื้อเครื่องดื่มเย็นๆ มาทำให้ร่างกายสดชื่น แล้วก็หาขนมไว้เผื่อพี่นำหิวด้วย

พักได้กาแฟยี่ห้อโปรด ส่วนธามซื้อชานม น้ำเปล่าสำหรับพี่นำ แล้วก็ขนมปังนิดหน่อย เมื่อของครบมือแล้ว ธามก็พาพักข้ามถนนเพื่อลงไปยังสถานีรถใต้ดิน เพื่อรอรับพี่นำ

ฝูงคนมากมายกรูเดินผ่านธามไป สถานีนี้คนเยอะเพราะใกล้กับตลาดนัดตอนกลางคืนซึ่งเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ป๊อบปูลาร์ในหมู่นักท่องเที่ยว พักเองยังชอบตลาดกลางคืนย่านนี้เหมือนกัน

“เดี๋ยวพักนั่งรอนะ ธามไปรอพี่นำเอง”

“ก็ไปด้วยกัน”

“ไม่รู้จะเจอเมื่อไหร่ เดี๋ยวเมื่อย”

“ก็เมื่อยด้วยกัน”
“เราเป็นพาร์ทเนอร์นะ”

“บ้า เราไม่ใช่ แล้วพักก็ควรนั่งตรงนี้”
“ธามจริงจังแล้วนะ”
“ไม่อยากเห็นโกรธก็อย่าเถียงอะไรอีก”

“ก็ผม”

“จริงจังไง!” นี่ธามก็เริ่มจะหงุดหงิดกับการไม่ทำตามที่ธามบอกแล้วนะ อะไรกัน อยู่ด้วยกันมาหลายวันแล้วไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย ทำไมวันนี้พักถึงแปลกๆ

“โอเคนะ รอตรงนี้”

“รู้แล้วน่า ผมรอตรงนี้ก็ได้”
“กลับมาเร็วๆ นะ”

ก็ไม่ได้ไปไหนนานๆ เป็นปีเสียหน่อย พักสงสัยจะใกล้เป็นบ้า ธามจ้องหน้าลูกทัวร์เป็นการกำชับครั้งสุดท้าย ซึ่งก็ไม่รู้ว่าการดุของธามจะได้ผลหรือไม่ แต่ตั้งแต่เกิดมา หรือมีเพื่อนมา ธามไม่เคยดุใครแล้วได้ผลเลย

ธามเดินลงบันไดมาอีกชั้นหนึ่งแล้วก็ชะโงกชะเง้อมองหาคนตัวสูงๆ ขาวๆ ใส่แว่น ชอบทำหน้าเครียด แต่พอได้สบตากันก็จะยอมยิ้มให้เสมอ
นี่ก็ผ่านตาไปหลายคนแล้ว สูงๆ ก็มี ขาวๆ นี่ไม่ต้องเพ่งมองนัก ใส่แว่นอีก คนไทเปทำไมใส่เว่นกันเยอะจริง
เขาเช็คเวลาที่นาฬิกาข้อมือตัวเอง จากนั้นก็ตัดสินใจโทรหาพี่นำ เพื่อเช็คว่าอยู่ตรงไหนแล้ว
รอสายไม่นานพี่นำก็กดรับสาย ธามกำลังจะอ้าปากถาม แต่ทางนั้นกลับพูดคำแรกตัดหน้าเสียก่อน

“ถึงแล้วครับ ยืนนิ่งๆ รอพี่นำนะ”

“มารอนานแล้วนะนำ”

“เห็นตั้งนานแล้วเหมือนกันครับ” อ้าว! ธามหันมองซ้ายขวาเพื่อดูว่าพี่นำแอบอยู่ตรงไหน แต่ก็ไม่เจอ จนขี้เกียจชะเง้อแล้วเพราะเมื่อยคอ ธามก็เลยถามตรงๆ

“นำอยู่ไหน ธามไม่เห็นเลย อย่าเล่นแบบนี้”

“พี่นำไม่ได้เล่นสักหน่อย พี่นำแค่อยากมองธามยืนมองหาพี่นำเท่านั้นเอง”
“แค่อยากเห็นว่าธามเองก็พยายามทำให้เราอยู่ใกล้กัน”

“.......................” ธามไม่พูดอะไร แต่ธามเข้าใจความหมายของพี่นำดี ดีมากเลยแหละ

“เงียบทำไมครับ โกรธหรอ”

“เปล่า ธามยืนนิ่งๆ ให้นำมองไง มองเยอะๆ นะ ถ้าไกลกันอีกนำจะได้ไม่ลืม”

“งั้นไม่มองแล้ว ไม่อยากจำอะไรไว้ จะได้มีข้ออ้างมาเจอธามตัวเป็นๆ” สิ้นคำว่าเป็นๆ ธามก็ถูกแตะหัวไหล่ เขาหันมองช้าๆ แล้วก็ต้องเงยหน้าขึ้นนิดตามความเคยชิน เพื่อสบตามองพี่นำที่ส่งรอยยิ้มจากดวงตาข้างหลังแว่น

คิดถึงชะมัดเลย
ทำไมถึงได้คิดถึงพี่นำขนาดนี้ ทำไมถึงอยากกอดแน่นๆ อยากถูกกอดนานๆ
อยากซุกแก้มลงบนอกพี่นำ ค้างอยู่แบบนั้นเท่าที่ธามต้องการตักตวงความมั่นคงทางอารมณ์

“ค...คิดถึง”

“พี่นำก็คิดถึง เป็นเด็กดีรึเปล่าครับ? หืม?”

“ดีที่สุดอยู่แล้วน่า” ธามอวดตัวแล้วก็อวดลักยิ้มให้พี่นำมอง มือที่คุ้นเคยประคองแก้มธามไว้ แล้วก็ดึงหน้าธามไปซุกที่หน้าอก ราวกับพี่นำรู้ว่าธามจับจองที่ไว้ตรงไหน ราวกับพี่นำรู้ว่าธามกำลังรู้สึกอะไร

“เหนื่อยจังเลยครับ หิวด้วย ธามพาไปกินของอร่อยหน่อยสิ”
“เคยมีลูกทัวร์แล้วนี่นา รับพี่เป็นลูกทัวร์อีกคนก็แล้วกันนะครับ”

“อ้อ! ลูกทัวร์ ลืมเลย พักรออยู่!”

“หือ? พัก?”
“พัก ลูกทัวร์ของธามน่ะหรอ? มาด้วยหรอ”

“อื้อ พักบอกว่าอยากมาฝากตัว พูดเป็นคนท้องไปได้ ฝากตัวก็ต้องไปที่โรงพยาบาลสิ เนอะ”

“ไม่เนอะหรอกครับ อันนั้นฝากครรภ์”
“เฮ้ออออ ลูกทัวร์ของธามนี่ใช้งานธามหนักนะครับ ดึกแบบนี้แล้วยังตามมาอีก”

“ช่ายยย ธามก็บอกแล้วนะว่าไม่ต้องมาหรอก แต่พักก็อยากมาฝากคันไง”

“ธาม  ฝากตัวน่ะถูกแล้วครับ”
“ช่างฝากมันเถอะ”
“ไป หาข้าวให้พี่นำกินหน่อยนะ”

“อื้อ”  ธามยิ้มแป้นใส่แล้วก็ลากตัวพี่นำให้เดินตามธามมาไม่ห่าง กระเป๋าเดินทางพี่นำใบนิดเดียว  แต่ธามชินแล้ว เพราะพี่นำมาอยู่กับธามที่ไทเปไม่กี่วันหรอก นานสุดก็แค่ 5 วัน แล้วก็ห่างกันไปหลายเดือน  แต่ทุกครั้งที่มา ก็จะบอกก่อนเสมอ มีครั้งนี้แหละที่จู่ๆ ก็โผล่มา

เดินจูงกันมาไม่นานก็เจอพักที่นั่งรออยู่ที่เดิม ทันทีที่หันมาเห็นธาม และอีกคนที่ลากกันมา พักก็ลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มให้

“นั่นไง พัก”

“อ้อ ครับ”
“อายุเท่าไหร่ รุ่นเดียวกับธามรึเปล่า”

“ไม่รู้สิ ไม่ได้ถามเลย”
“พักจะสะเทือนใจรึเปล่านำ คนไทยไม่ถามเรื่องอายุไม่ใช่หรอ?”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ คนเราควรสะเทือนใจกันบ้าง” พี่นำตอบแล้วเป็นฝ่ายเดินนำหน้าแทน พอถึงที่นั่งที่พักนั่งพักอยู่ พี่นำก็หยุดรอให้ธามแนะนำทั้ง 2 คนอย่างเป็นทางการ

“พัก นี่พี่นำ แฟนธาม”  ดูเหมือนพี่นำจะพอใจมากที่ธามแนะนำว่าเป็นแฟน เพราะเมื้อกี้ยังทำหน้านิ่งๆ แต่พอบอกแฟนแล้วก็ยิ้มนิดหน่อยแล้วก้มหน้า

“นำ นีพัก”
“ลูกทะ”

“สวัสดีครับพี่นำ พักครับ ชื่อเต็มๆ ภคภัทร”
“กำลังจีบธามอยู่เลย เสียดาย มีแฟนซะแล้ว แต่ก็ไม่น่าจะเป็นไร เพราะรักต่างวัยขนาดนี้คงไม่ยั่งยืนหรอก ยินดีที่ได้พบครับ”

“...........................” พี่นำไม่พูดอะไรต่อ ธามก็เหมือนกัน แต่ธามไม่พูดต่อเพราะพูดไม่ออก ไม่รู้จะพูดอะไร แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าพักพูดอะไร

“เฮ้ย! เราเพื่อนกันนะ” ธามพูดสิ่งที่คิดสิ่งแรกออกมาจนได้ พักหันมองแล้วก็ยิ้มให้นิดหน่อย  จากนั้นก็หันมองพี่นำต่อ แล้วก็พูดอีก

“ล้อเล่นนิดเดียวเองครับพี่นำ ฝากตัวด้วยนะครับ คงได้เจอกันอีกเป็นเดือน ถ้าพี่นำอยู่นานขนาดนั้นละก็.....”

“ครับ”
“ตอนแรกวางโปรแกรมว่าจะอยู่สัก 3-4 วัน”
“แต่เจอคนขี้เล่น เกิน ไป ก็ว่าจะอยู่นานกว่าเดิม ยินดีที่ได้เจอครับ”


ทั้ง 2 คนจ้องตากันแปลกๆ
แล้วแบบนี้ ธามควรเอ่ยชวนไปกินมื้อดึกกันตอนนี้เลยมั้ย? หรือว่าปล่อยให้จ้องกันไปก่อน แต่ว่าพี่นำหิว และธามก็เริ่มง่วงแล้ว ทำไมพักต้องมาชวนล้อเล่นพี่นำตอนนี้ด้วย ไว้พรุ่งนี้ไม่ได้รึไง?

“นี่นี่”
“พักกลับโรงแรมเถอะ เรียกแท็กซี่นะ ธามจะพาพี่นำไปกินข้าว”

“อ้อ! เป็นแฟนกันก็ต้องดูแลกันนิดนึงเนอะ ลืมๆ ขอโทษ”
“งั้น เจอกันพรุ่งนี้เวลาเดิมนะธาม”
“พี่นำก็มาจอยทริปผมได้นะครับ ไม่ถือ”
“ไปแล้วนะธาม ฝันดี” ฝันดีก็ฝันดีไง แล้วลูบแก้มธามทำไมเนี่ย!

“อะไรของพัก” ธามงึมงำระหว่างมองตามลูกทัวร์ที่เดินสลับวิ่งห่างออกไปเรื่อยๆ เขาเงยหน้ามองพี่นำที่เอียงหน้ามองอยู่พอดี พอสบตากันแล้วธามก็ยิ้มให้

“เมื่อกี้ ปกติหรอครับ”

“หือ?”

“เขาลูบแก้มธาม เป็นปกติรึเปล่า”

“ไม่ไม่”
“เพิ่งมาเมื่อกี้ กับก่อนหน้าอีก เพิ่งทำวันนี้แหละ ตลกเนอะ ไม่รู้เล่นอะไรเนอะ”

“เห็นพี่นำขำมั้ยล่ะครับ?”

แปลว่าไม่ชอบนะแบบนี้ ธามพยายามหาคำพูดที่จะทำให้พี่นำหายโกรธ จะอธิบายเรื่องพักเพิ่มธามก็คิดว่าไม่จำเป็น เพราะไม่ร้จะอธิบายอะไร ก็บอกไปแล้วว่าพักเพิ่งลูบแก้มธามไป 2 ครั้ง ก็หมดข้อมูลแล้ว ไม่มีอะไรปิดบังเลย

“เอาเป็นว่า”

“ว่า.....” ธามทวนคำสุดท้ายของพี่นำ อีกฝ่ายทิ้งจังหวะนิดหน่อย ก่อนจะยอมพูด

“ว่าพี่หึง”


หึง...
พี่นำหึง
จริงๆ แล้วพี่นำไม่หึงบ่อยหรอก แล้วหึงแต่ละครั้งก็ไม่ใช่เรื่องควรหึงเลย อาทิ พี่นำพึงเพื่อนธาม หึงไทเป หึงอากาศไทเป หึงพี่เจมก็เคย ตลกดี แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะจริงจังกว่าครั้งไหน

“หึง...ใครหรอ”

“นายพักเมื่อกี้ไง”

“เฮ้ย! เราเพื่อนกัน”

“พี่ว่าไม่ใช่”
“สิทธิ์ของพี่ที่จะหึง ธามก็ทำตัวปกติก็พอครับ มันเป็นเรื่องอารมณ์ของพี่นำเอง พี่จัดการได้”
“ไปกินข้าวก่อนแล้วกั้น พี่หิวมากเลย”

“โอเค”
“ธามทำให้กินเอามั้ย อีกนิดก็คอนโดแล้ว”

“นั่นสิ”
“งั้นกลับคอนโดกันนะครับ อยากจูบธามจะแย่แล้ว”

“อื้อ! อยากถูกนำจูบจะแย่แล้ว” ธามพูดไปตามที่รู้สึกแล้วก็ยิ้มมอบลักยิ้มให้พี่นำอีกครั้ง ดูเหมือนพี่นำจะอารมณ์ดีขึ้น ดีแล้ว เพราะถ้าพี่นำรักธามตอนที่หึง มันจะเหนื่อยมากเลย!

ธามจับมือพี่นำเอาไว้ พาให้เดินไปตามทาง ทั้งที่บอกว่าหิว แต่พอสบตากัน จับมือกันไว้จนแน่น พี่นำคนที่หิวมากก็เลือกจะเดินช้าๆ เดินเคียงข้างธาม เดินตามจังหวะของธามที่แสนจะเรื่อยเปื่อย

และทั้งที่ผู้คนยังจอแจ รถก็ติด แสงไฟจากอาคารต่างๆ ยังทำให้รู้สึกรำคาญตาเหมือนเคย แต่ธามกลับรู้สึกว่ามันกำลังดีไปซะทุกอย่าง รถติดก็ดี คนจอแจก็ยังรู้สึกดีได้อยู่

เพราะข้างๆ คือพี่นำ




cut

ห้วนค่ะ ยอมรับกันแบบห้าวๆ นี่แหละ
ตอนหน้า 3.2 พี่นำจะมาเปิดหลักสูตรการบริหารจัดการความหึงส่วนบุคคล รอติดตามกันด้วยนะคะ
สำหรับตอนนี้ สวัสดีค่ะ

หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 3.1 (23-09-58)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 23-09-2015 01:46:50
พักนี่วอนเจ็บตัว เขานานๆจะได้หวานกันอย่ามาเป็นตัวขัดน่ะ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 3.1 (23-09-58)
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 23-09-2015 01:50:27
โอ้ยยย น่ารัก
ภาษาไทยได้มาตรฐาน 55555
 :impress2: :impress2:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 3.1 (23-09-58)
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 23-09-2015 02:02:13
คิดถึงที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

พี่นำหึงได้สุขุมมาก (?) 55555 ธามนี่มึนงงดีแท้ น่ารัก

รอมาต่อตอนต่อไปนะคะ อย่าหายไปอีกน้าาาาาา
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 3.1 (23-09-58)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 23-09-2015 05:55:48
คุณพักคะ ถ้าไม่อยากอกแตกตาย ดูคนเขาสวีทกัน เปลี่ยนใจยังทันนะคะ :m16:
เชื่อแล้วค่ะว่าเป็นคนไม่ดีจริงๆ แต่เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับหมอจิต รอดูพี่นำแก้เกม  :impress2:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 3.1 (23-09-58)
เริ่มหัวข้อโดย: aom2529 ที่ 23-09-2015 10:07:04
 :z13: :z13: :z13: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 3.1 (23-09-58)
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 23-09-2015 11:43:44
ถ้าหลักสูตรจัดการความหึงที่ว่านั้นสำเร็จลุล่วง พี่นำก็เริ่มหลักสูตรจัดการแมงหวี่แมงวันที่มาตอมน้องธามแบบน่ารำคาญด้วยเลยนะคะ  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 3.1 (23-09-58)
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 23-09-2015 12:41:45
:angry2: :angry2: :angry2: พักนี่แย่มากนะ อะไรกัน 
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 3.1 (23-09-58)
เริ่มหัวข้อโดย: pimBNY ที่ 23-09-2015 14:10:55
 :impress2: :impress2: :impress2:
            ธามน่ารักกกกกก
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 3.1 (23-09-58)
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 23-09-2015 14:22:41
อึดอัดนะ  ถ้าเจอแบบพักนี่
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 3.1 (23-09-58)
เริ่มหัวข้อโดย: sunakai ที่ 23-09-2015 19:04:48
โอ๊ยยย ลูกธามของป้าน่าเอ็นดูที่สุด ได้เจอพี่นำนี่ดีใจเหมือนลูกหมาได้เจอเจ้าของ หูตั้งหางกระดิก ขี้อ้อนเชียวลูก อันที่จริงธามก็ไม่ได้อยากรั้นอะไร แค่อยากเป็นผู้ใหญ่ในสายตาของพี่นำบ้างก็เท่านั้นเอง น่าร๊ากกก เวลาไม่เหวี่ยงนี่อะไรก็น่ารักไปหมด 555 .....แต่เดี๋ยวก่อนนะ!!

นังพัก!! หล่อนไม่ใช่คนไม่ดี หล่อนน่ะคนเลววว ลำไยหล่อนมากค่ะ  :angry2: อย่าเอาประสบการณ์แย่ๆ ของตัวเองมาตัดสินคนอื่นนะยะ

รู้จักไหมคำว่าอายุเป็นเพียงตัวเลขน่ะ หน้ากากนำซิโด้ ตัวแทนแห่งสมาคมเคี้ยวหญ้าอ่อนแห่งดวงจันทร์จะลงทัณฑ์หล่อนเอง!!

จัดการมันเลยค่ะพี่หมอ! ... :fcuk:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 3.1 (23-09-58)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 23-09-2015 22:03:03
อีพักอีเลวววววววว
พี่นำจัดการอีพักเลยยยยย
น้องธามน่ารักตลอดดดด
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 3.1 (23-09-58)
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 24-09-2015 11:03:22
พักจ๊ะ ถ้าหนูไม่หยุด หนูอาจจะถูกพี่นำเบิดกระโหลกนะ



และอาจมีแถมลูกถีบจากป้าไป อีกดอกก็ได้



หมาธามหนูใส หนูแบ๊ว หนูพูดไม่รู้เรื่ง เพราะคนอื่น พูดไทยไม่ได้มาตรฐาน



เพราะว่าหมาธามพูดไทยได้มาตรฐานกว่า ฮ่าๆๆๆ หมาธามช่างมั่นใจในสกิล ภาษาไทยเทพๆที่ตนเองใช้อยู่
หัวข้อ: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 3.2 (02-11-58)
เริ่มหัวข้อโดย: kajidrid ที่ 02-11-2015 18:38:08
The Extension(ผู้นำ&ธาม2)
      
ตอนที่ 3.2 (ผู้นำ)


ไกด์หน้าเด็กไม่รู้เลยว่ากำลังตกเป็นเหยื่อสายตาของใครหลายคนในขณะนี้
ผู้นำขยับหมวกเล็กน้อยเพื่อเปิดมุมให้กับสายตาตัวเอง เขาอยากเห็นธามชัดขึ้น
เบื้องหน้าเขาก็คือพิพิธภัณฑ์กู้กง ซึ่งเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่นักท่องเที่ยวต้องมาทัศนา โดยเฉพาะนักท่องเที่ยวที่ซื้อทัวร์มา เรียกได้ว่าสถานที่แห่งนื้คืออีกแห่งที่ต้องมาเยือน

“นำกับพักรอที่นี่นะ ธามจะไปซื้อตั๋วก่อน”
“อ้อ! มันนี่ล่ะ” ผู้นำหลุดขำกับมาดไกด์ที่สุดท้ายแล้วก็จบเห่เพราะขอเงินลูกทัวร์หน้าตาเฉย

“นี่ครับ” เขายื่นธนบัตรให้ จริงๆ มันก็เงินธามนั่นแหละ ผู้นำไม่ได้แลกเงินเป็นสกุลท้องถิ่นเลย มีติดตัวมาแค่บัตรเครดิต เพราะมาทิ่ถิ่นธาม ธามขอเอาไว้ว่าจะดูแลเขาเอง

“โอเค รอตรงนี้นะ ห้ามกระดุกดิกเลย ธามจะไวๆเลย”

“ครับ ครับ” เขาตอบแล้วส่งยิ้มให้ ผู้นำถอดหมวกเมื่อเดินเข้ามาภายในตัวอาคาร เขากวาดสายตามองผู้คนมากมายที่คราคร่ำกันมาเที่ยว นึกรู้สึกอยู่คนเดียวว่านี่มันไม่ใช่รสนิยมท่องเที่ยวของเขาแม้แต่นิด
“อ้าว นั่นคุณจะไปไหน”

“ซื้อน้ำ” พัก หรือภคภัทร ตอบเขาห้วนๆ แล้วก็เดินลิ่วๆ ไป ผู้นำไม่คิดเดินตามเพราะเขาไม่รู้จะห่วงอีกฝ่ายไปทำไม  สัมพันธ์ต่อกันก็ไม่มี ซ้ำกิริยาที่อีกฝ่ายแสดงใส่เขาก็ใช่ว่าดีนักหนา ตั้งแต่นั่งเอ็มอาร์ทีมาแล้ว นายพักเอาแต่ปั้นปึ่งใส่เขา ปั้นปึ่งใส่ธาม แต่พอธามถามตรงๆ ว่าเป็นอะไร ไม่ได้ขี้หรอ พักก็หลุดหัวเราะแล้วก็เล่นกับธามเหมือนเดิม แต่ก็ยังปั้นปึ่งใส่เขาอยู่ดี
ผู้นำเองก็สงสัยเหมือนกันว่าไปทำอะไรให้เพื่อนธามไม่พอใจไว้รึเปล่า แต่เขาก็คิดไม่ออก คิดออกก็แต่เรื่องที่นายคนนี้ทำเรื่องที่เขาควรขุ่นเคืองเอาไว้ มีอย่างที่ไหนมาประกาศใส่หน้าเขาว่าจะจีบธาม หน้าเขาเหมือนกระต่ายน้อยชอบการหยอกเย้านักรึไง
หมอหน่มขยับแว่นสายตาพลางเพ่งมองหาหัวดุ๊กดิ๊กที่คุ้นเคย ไม่นานก็พบชายหนุ่มหน้าเปื้อนลักยิ้มวิ่งมาหา
“ได้แล้วนำ”
“อ้าว! พักล่ะ เดี๋ยวก็ลงหรอก”

“หลงครับ”

“อื้อล้ง”
“ช่างมันสินำ”
“พักล่ะ”

“เขาบอกว่าจะไปซื้อน้ำ”

“งั้นเรารอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพักก็กลับมาที่เดิม”

“ครับ”

พวกเขาตัดสินใจยืนรอ แต่รออยู่ร่วม 30 นาที เพื่อนธามก็ไม่กลับมา ร้อนใจมาถึงไกด์หน้าใสของเขาที่ยืนนิ่งไม่ไหว จำต้องทิ้งเขาไว้ที่โถงก่อนขึ้นชมพิพิธภัณฑ์ เพื่อไปตามหาลูกทัวร์อีกคนทีปฏิบัติตัวหลุดกรอบ
เฮ้ออ แค่เริ่มทริปก็เซ็งซะแล้ว ผู้นำได้แต่คิดอยู่คนเดียวเงียบๆ

15 นาทีที่เขาเสียไป สิ่งที่ได้คืนกลับมาน่าจะเป็นความว่างเปล่า
ธามเดินกลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม และใครอีกคนหนึ่ง ขวดน้ำเปล่าที่ปริมาณพร่องลงไปมาก ทำให้เขาเชื่อว่าธามหายไปดื่มน้ำมากับนายพักอะไรนี่ แต่สิ่งที่เขาไม่อยากจะเชื่อก็คือ น้องปล่อยให้เขายืนขาแข็งหิวน้ำอยู่คนเดียว

“นามมมมมมมมมม”
“น้ำน้ำ”
“ดื่มน้ำก่อนนะ”
“ไม่ต้องซีเรียสหรอก ตั๋วไม่ได้กำหนดเวลา”

“พี่ไม่ได้ซีเรียสอะไรนี่ครับ” ผู้นำแก้ต่างหัวคิ้วตัวเองที่ตอนนี้น่าจะผูกกันยุ่งเหยิง อีกฝ่ายยิ้มดีใจแล้วก็หันไปหางกระดิกริกๆ ใส่นายพักอะไรนี่

“เห็นมั้ยพัก พี่นำไม่โกรธ พี่นำใจดีจะตาย”
“พักไม่ต้องเกรงกลัวหรอกน่า” เกรงกลัวงั้นหรอ? ธามกับนายพักอะไรนี่เห็นเขาเป็นยักษ์เป็นมารรึไง ไม่สบอารมณ์แฮะ

หมอนำเหล่มองนายพัก ซึ่งอีกฝ่ายก็เหล่มองเขาก็เฉสายตาไปเมื่อสบตากัน นี่ก็เด็กประหลาดอีกคนรึไง ผู้นำไม่อยากให้ธามอยู่ใกล้คนประเภทนี้นัก กลัวจะซึมซับพฤติกรรม เท่านี้ธามก็รับมือยากอยู่แล้ว

“ไปกันเถอะ เข้าไปดูข้างใน”
“เรามีสมบัติเยอะมากเลยนะ”
“ไม่มีที่จีนแล้ว อยู่ที่นี่”
“ใครๆ ก็อยากมาดู”
“มาสิ”

เด็กขี้อวด ผู้นำแซวในความคิด ส่วนในทางปฏิบัติแล้ว เขาก็เดินตามแรงจูงจากมือบางๆ ของธาม

อ่ะ! เขาแทบหัวทิ่ม เพราะจู่ๆ นายพักอะไรนี่ก็เข้ามาแทรกตรงกลาง แย่งมือธามไปจับไว้ ดันธามให้เดินห่างจากเขาไป ปล่อยให้เขามองตาคน 2 คนที่หัวแทบจะรวมกันเป็นหัวเดียว

ธามคงไม่ได้คิดอะไร แต่นายภคภัทรนี่สิ ดูๆ แล้วน่าจะคิดอย่างที่บอกเขาไว้เมื่อครั้งเจอหน้ากันครั้งแรก
หมอนี่ชอบธาม....แต่ทำไมเขาถึงได้รู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องน่ากังวล

45 นาทีของการเดินดูสมบัติแสนล้ำค่าที่ธามบอก เอาเข้าจริงๆ เขาก็จำอะไรไม่ได้แล้วว่าสาระสำคัญอยู่ที่ชิ้นไหนบ้าง หนึ่งเพราะไกด์ส่วนตัวเขาก็อ่านป้ายบรรยายให้ฟังนั่นแหละ สองคือไกด์ส่วนตัวของเขาอยากดูอะไรก็ดู ไมได้มีการเรียงลำดับเรื่องราวให้เป็นที่จดจำได้สำหรับนักท่องเที่ยวเหมือนที่ไกด์คนอื่นเขาทำกัน

มื้อเที่ยงในร้านอาหารรับรองพวกเขาได้ตามหน้าที่ที่ควรจะเป็น สืบเนื่องจากว่าเขาหิวมาก ดังนั้นจึงไม่มีเวลามานั่งทำหน้าเหม็นเบื่อโลกเหมือนที่นายพักอะไรนี่ทำ จนกระทั่งเริ่มอิ่มบ้าง ผู้นำจึงเริ่มต้นสังเกตอีก 2 คนที่นั่งอีกฝั่งของโต๊ะอาหารอย่างเต็มตา

นายพักอะไรนี่นี่ตักอาหารให้ธาม
ทั้งยังคอยดูแล เอาใจใส่ รินน้ำให้ เรียกบริกรให้เพราะธามอยากกินอีก ฟังสิ่ที่ธามพูดอย่างไม่มีแววเบื่อหน่าย หรือรำคาญภาษาไทยตลกๆ ของธามเลยแม้แต่น้อย
สิ่งที่นายพักอะไรนี่ปฏิบัติต่อธาม ทำให้เขาวางใจได้ว่าธามจะปลอดภัยดีถ้ามีนายคนนี้อยู่ใกล้ตัว น่าแปลกที่เขาไม่หึง แต่เขาก็ไม่ได้ชอบหน้านายพักอะไรนี่เพิ่มหรอก เพราะนายคนนี้ยังไม่เลิกทำหน้าปวดขี้ใส่เขาน่ะสิ

“นำอิ่มหรอ?”
“กินอีกมั้ย ไม่เนื้อกวางแล้ว ไม่ล้อเล่น”

“อิ่มแล้วครับ”

“อะไร ไม่อิ่มหรอก”
“โม้สินะ”
“กินอีก”

“พี่นำอิ่มแล้วจริงๆ”

“ผมว่า อาหารไต้หวันคงไม่ถูกปากน่ะธาม”
“อยู่ต่ออีกวันสองวันก็คงผอมตาย”

“อร่อยครับ ชอบมาก แต่พี่นำอิ่มแล้วจริงๆ นี่ก็กินไปตั้งเยอะ”
“ไกด์จะพาไปเที่ยวที่ไหนต่อ คิดโปรแกรมรึยัง”

“ยังหรอก”
“แต่ว่าพักอยากไปดูมหาวิทยาลัย”
“พักจะหาที่เรียนต่อที่นี่ นำ...ไปด้วยกันมั้ย หรือจะไปรอธามที่บ้าน”

“ไปด้วยสิครับ” เรื่องอะไรเขาจะต้องยอมไปรอที่บ้าน เสียเวลา เท่านี้ก็แทบไม่มีเวลาอยู่กับธามแล้ว เขาไม่ปล่อยให้ธามใช้เวลาร่วมกับคนอื่นมากกว่าเขาหรอก

ผู้นำยิ้มให้เพื่อแสดงความจริงจัง แต่พอคล้อยหลังลักยิ้มของธามแล้ว เขาก็ตีสีหน้านิ่งสนิทให้นายพักอะไรนี่มอง และก็ถูกเมินไปเหมือนเดิม

เห็นแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดจนถึงขั้นอยากซักประวัติ เผื่อจะเจอจุดที่ต้องรักษา

บ่ายคล้อยมากแล้วกว่าพวกเขาจะก้าวออกจากมหาวิทยาลัยถึงแถบรอบนอกของไทเป ธามไม่ได้เรียนที่นี่ แต่ก็อยากแนะนำเพื่อนใหม่ลองพิจารณามหาวิทยาลัยนี้ไว้ด้วย ส่วนมหาวิทยาลัยที่ธามเรียน จะเน้นเรื่องการบริหารจัดการธุรกิจแขนงต่างๆ มากกว่า  ที่นี่เขาเน้นสร้างนักพัฒนาสังคมและนักปกครอง

“นำหิวมั้ยนำ”

“ก็ยังไม่ค่อยหิวนะครับ”

“แปลกจัง นำไม่ชอบอาหารไต้หวันใช่สินะ นี่ธามหิวมากเลย” อะไรกันล่ะ? ทำไมการยังไม่หิวของเขาถึงกลายเป็นว่าเขาไม่ค่อยชอบอาหารไต้หวันไปได้ ทั้งที่เขาก็คิดว่ามันก็อร่อยดีแท้ๆ  ผู้นำถอนหายใจ กำลังตั้งท่าจะอธิบายเพิ่มเขาก็ถูกฉกฉวยโอกาสไปต่อหน้าต่อตา ด้วยคำพูดสั้นๆ ว่า “ผมบอกแล้ว”

เอาตรงๆ เลย เขาเริ่มเกลียดนายคนนี้แล้ว

ผู้นำขี้เกียจะต่อความยาวด้วย เขาทำเป็นลูบท้องตัวเอง กรอกตาไปมาครู่หนึ่งก็แสดงละคร

“โอ๊ะ หิวมากเลยครับ”
“มีอะไรแนะนำครับไกด์”

“นี่เลย!” เด็กช่างตื่นเต้นออกอาการดีใจสุดที่เขาเองก็หิวมากเหมือนกัน ไกด์ยิ้มจนฟ้าสดใสทั้งที่เป็นช่วงเวลาตะวันใกล้ตกดิน สารพัดชื่อตลาด ชื่อร้านดัง ชื่ออาหารต้องลองกินพร่างพรูออกจากปากธาม ซึ่งพูดไทยผิดมากกว่าถูกอยู่ดี รอบนี้มีภาษาอังกฤษปนด้วย ที่สำคัญ ไกด์แถมภาษาจีนไต้หวันให้ด้วย กำไรสุดๆ

ผู้นำยิ้มพึงใจที่ทำให้ธามกลับมาอารมณ์ดีได้ ส่วนสีหน้านายพักอะไรนี่  มีแต่ขรึมลงขรึมลง

เขายังต้องร่วมมื้อเย็นกับนายพัก มาส่งนายพักที่โรงแรมหรูย่านการค้ากลางกรุงไทเป ไกด์ไม่ประสีประสากำลังบอกแผนเที่ยวพรุ่งนี้กับนายพักอะไรนี่อยู่ แต่เขาก็ปากไวพอจะพูดขวางลำไว้ก่อน แค่ต้องแชร์ธามร่วมกัน 1 วันนี้เขาก็อึดอัดเต็มกลืนแล้ว

“ธามครับ!” เขาพูดผ่าขึ้นกลางปล้อง ทำเอาธามสะดุ้งตกใจและอ้าปากค้างหันมองเขา

“อะ อะไรหรอนำ”

“เอ่อออ คือออ...”
“พรุ่งนี้”

“อื้อ พรุ่งนี้ เดี๋ยวสิ เดี๋ยวธามบอกพักก่อน”

“คือ พรุ่งนี้ พี่นำอยากให้ธามพาไปไหว้คุณน้าวีณา”

“อ่อ”
“นำไม่เคยไปสินะ”
“ก็ได้ เราไปกัน”
“งั้นพัก”

“ไม่เป็นไรธาม”
“พรุ่งนี้ผมจะเตร่อยู่แถวนี้แหละ”
“ผมดูแลตัวเองได้แล้ว นำไปกับพี่นำเถอะ”
“ขอให้สนุกนะครับ พี่นำ”

“สนุก?”  หมอนำทวนคำและยกคิ้วถาม นายพักอะไรนี่ไม่พูดอะไรต่อ แต่ครั้งนี้กลับแช่สายตามองเขานานสุด มันเป็นสยตาที่ชวนให้เขาตั้งคำถามว่า ‘คุณเป็นเหี้ยอะไรกับผมมากมั้ยครับ’

“ธามลาลูกทัวร์วีไอพีของธามนะ พี่รอข้างหน้า” เขาบอกแล้วหมุนตัวออกจากโรงแรมทันที  ยิ่งนึกถึงสายตากวนประสาทนั่นแล้วก็ยิ่งโมโห นายภคภัทรมองเขาราวกับมองคนที่โกรธแค้นมานานแสนนาน

“นามมมมมมมมมมมมมม” ลากันเสร็จก็วิ่งออกมาสมทบด้วย หากให้พูดตรงๆ เขาก็หมั่นไส้ธามอยู่มาก แต่สาเหตุไม่ได้มาจากตัวธาม มาจากเพื่อนธามต่างหาก เพราะฉะนั้น เขาก็ไม่ควรเอาความไม่พอใจไปลงที่ธาม

“อะไรครับ” ผู้นำพยายามบีบต่อไม่พอใจให้หดตัวลง เด็กหน้าใสวิ่งมาหยุดตรงหน้าเขาแล้วก็โชว์ลักยิ้มและซี่ฟันขาว
“พี่นำถามว่าอะไรครับ มายิ้มแบบนี้จะอ้อนเอาอะไร”

“เดินเล่นกันค่อยกลับบ้านนะ”

“ทำไมครับ”

“น่านะนำ” คำพูดอะไรทำไมน่ารักจัง นี่ภาษาไทยหรือภาษาธาม

“ก็...แล้วเป็นไกด์มาทั้งวัน ไม่เหนื่อยหรอครับ ฮื้ม”

“ม่ายยย”
“เดินเล่นกับธามนะ น่านะนำ” เฮ้อออออออ น่ารักเว้ย! เขากดมุมปากไว้ หวังว่ามันจะยกยิ้มจนน่าเกลียดจนเกินไปนัก หมอนำพยักหน้ารับคำชวน ไกด์เด็กตรงหน้ากระโดดโลดเต้นอย่างดีใจแล้วก็ลากเขาให้วิ่งตามไปอย่างอารมณ์ดี

ไหนว่าเดินเล่นไงครับธาม!
วิ่งแบบนี้จะไม่ชนคนอื่นเขาเอาหรอ?!


กว่าจะถึงบ้าน (จริงๆ แล้วคนทั้งโลกเรียกว่าคอนโด แต่ธามก็บอกว่ามันต้องเรียกว่าบ้านนั่นแหละ) ก็ 4 ทุ่มกว่า ผู้นำเดินพาตัวเปียกเหงื่อมานั่งบนโซฟา เตรียมจะแผ่หลังนอน แต่ตัวยุ่งมีลักยิ้มก็พุ่งมานั่งข้างๆ เสียก่อน

“อาบน้ำสินำ”
“แบบนี้ไม่ได้สินะ”

“ก็พี่นำเหนื่อยแล้ว ขอพักแป๊บเดียว”

“แก่” อาการแปร๊บหัวใจเกิดขึ้นทันที ผู้นำถลึงตามองเด็กตรงหน้าแล้วถามจริงจัง

“ว่าพี่นำหรอ?”

“อะไร? แก่หรอ”
“ก็นำเยอะแล้ว อายุอ่ะ”
“แก่กว่าธามไง ก็เหนื่อยกว่าสินะ”
“แต่ก็ต้องแก่”

“เดี๋ยว”
“ไปเอาแก่แก่นี่มาจากไหน เมื่อก่อนไม่เห็นพูดเรื่องนี้กันเลย ใครสอนครับ”

“พัก”  ขอเตะทีได้มั้ย นายพักอะไรนี่!  ผู้นำได้กัดปากเข็ดฟันและด่าในใจ

“ฟังเลยนะธาม”
“ถูกต้อง พี่นำแก่กว่าธาม”
“แต่ไม่ถูกต้องพี่ที่นำแก่”

“นี่นำ”
“แฟนพัก ก็แก่นะ”
“ใครๆก็แก่ นำโกรธอะไร”

ก็รู้ว่าใครๆ ก็แก่ แต่ก็ไม่ต้องมาพูดกันเรื่องแก่ไม่แก่ไง ในเมื่อใครๆ ก็แก่แล้วธามพูดทำไม ธามก็ต้องแก่เถอะ แม้จะอยากเถียงบ้าง แต่ดูจากตาแป๋วของธามแล้ว คงไม่เข้าใจอาการเจ็บจี๊ดของเขาแน่ๆ
“เฮ้อ ช่างเถอะ”
“เอาเป็นว่า พี่นำไม่ได้โกรธครับ”
“แต่ไม่ต้องพูดเรื่องแก่ไม่แก่กันอีก เนอะ”

“เนอะสิ เนอะด้วย”
“อาบน้ำสิ จะได้นอนสบายตัว หรือหิวอีก ธามทำของกินให้ได้นะ เอามั้ย”

“ไม่เป็นไรครับ”
“เดี๋ยวดื่มนมก็พอ”
“งั้น หมาธามอาบน้ำพร้อมกับพี่นำมั้ย”

“อื่อออออออออออออออออออออ”

“ทำไมต้องคิด ทำไมคิดนาน”
“เรารักกันนะ แค่อาบน้ำเอง”

“อาบน้ำกันคือเมคเลิฟ”
“นำเหนื่อยไง แก่กว่านะ ทำไหวหรอ”

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย เมื่อไหร่จะเลิกพูดเรื่องแก่ล่ะธาม!
เขาไม่สนคำถามไม่ประสาในความนัย ผู้นำลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายและทำตามคำพูดตัวเอง ตามความเข้าใจของธาม

อาบน้ำด้วยกัน!

ยอมรับเลยว่าวันนนี้เป็นที่เหนื่อยจริงๆ
เขามองแฟนเด็กหน้าใสที่หลับไปแล้ว แต่ใบหน้าถูกสาดด้วยแสงจากจอไอแพดที่เจ้าตัววางตั้งไว้ที่หน้าอก รายการในยูทูบที่ธามดูคือรายการท่องเที่ยวในไต้หวัน คงดูเป็นข้อมูลเพื่อพาลูกทัวร์คนเดียว และคนแรกเที่ยวอย่างสนุกสนาน เป็นความตั้งใจที่แสนบริสุทธิ์ที่ทำให้เขาโกรธไม่ลง
หมอนำไม่อยากให้ธามสนใจนายพักอะไรนี่นัก แต่ถ้าการใส่ใจนายพักคือความตั้งใจสูงสุดของธาม คือสิ่งที่ทำให้ธามพอใจ ภูมิใจในตัวเอง เขาก็รู้ว่าต้องปล่อยให้ทำ

เฮ้อ รักเด็กที่งานยากชะมัดเลย!

สัมผัสเย็นๆ แตะลงที่ขา ผู้นำยกผ้าห่มที่คลุมตัวเขาทั้งคู่ขึ้นเพื่อมอง
เห็นเท้าธามแตะที่ขาเขาอยู่ก็ยิ้ม
เท้าธามเย็นๆ นิ่มๆ นี่ก็ทำให้เขายิ้ม
หมอหนุ่มชื่อผู้นำดึงไอแพดจากอกคนข้างกาย เพื่อไปวางไว้ไกลๆ ตัว
เขาดึงตัวธามเข้ามากอดแนบอก
กดปลายจมูกดมหน้าผาก
ผิวนิ่มส่วนแก้มกองหลวมๆ อยู่ในอุ้งมือเขา
น่ารักจังครับ

“รักนะครับ” เขาถ่ายทอดความรู้สึกตัวเองให้เด็กพูดไม่รู้เรื่องที่ปรือตามอง เด็กนี่ยิ้มแล้วก็ถูใบหน้ากับมือเขา กอดเขา ซุกเขา แล้วก็หลับคาอกเขาเหมือนคืนที่นอนด้วยกันที่เมืองไทย

จะนอนที่ประเทศไหนก็หลับแบบนี้
ต่อให้นอนคนเดียว เขาก็หลับด้วยความรู้สึกนี้
เขารักเด็กคนนี้

“พี่นำรักธามมากนะครับ” เขาบอกอีกครั้งพลางค่อยๆ หลับตาลง

พลันกลับมีแสงจ้าขึ้นที่หัวเตียงธาม
แสงนั้นมาจากโทรศัพท์
ผู้นำกระดกหัวมองแล้วก็เอื้อมมือยาวไปคว้ามาดู
มีคนส่งข้อความทางเฟสบุ้คหาธาม คนส่งชื่อพัก ข้อความที่ส่งเป็ภาษาไทย มันก็เลยช่วยไม่ได้ที่เขาได้รู้เนื้อความแม้จะไม่ตั้งใจอ่าน

'อย่าลืมที่ผมเตือนนะธาม คนโตแล้ว ไว้ใจไม่ได้ทั้งนั้น'

เห็นที เขาจะต้องลงมือจัดการตัวปัญหาแล้วล่ะ


Cut


แฮะๆๆ
หายไป 2 เดือน ไม่ว่ากันเนอะ
งานยุ่งค่ะ และก็แว่บไปเขียนพี่โป๊ะหมาวินมา
ตอนนี้หมาธามน่ารักเนอะ (เนอะกับใคร หือ?)
พี่นำก็น่ารัก
เราอยากเขียนฉากหวานๆ ของคู่นี้มากเลย แต่เซนส์ธามคงบอด พี่นำจะชวนหวานทีก็ต้องอธิบายหลักภาษาไทย หรือสอนวัฒนธรรมกันก่อน อาจจะหวานแบบแปลกๆ ไปสักหน่อย แต่เขาก็รักกันมากเนอะ (เนอะกับใคร หือ?)

เอาล่ะ ไม่เมาท์แล้วค่ะ
เจอกันเรื่องพี่โป๊ะค่ะ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 3.2 (02-11-58)
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 02-11-2015 19:35:16
น่ารักเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ 555
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 3.2 (02-11-58)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 02-11-2015 20:14:29
พี่นำจัดให้พักซักดอกเถอะ :m16:
วุ่นวายเกินความจำเป็นแล้วนะ ก็เข้าใจว่าธามน่ารัก แต่อย่ามายุ่งมากได้ป่ะ โกรธแทนพี่นำ :laugh:
เฮ้อออ ทำไมธามน่ารักอย่างนี้ อยากจับฟัดจริงๆ :man1:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 3.2 (02-11-58)
เริ่มหัวข้อโดย: เด็กหญิง ที่ 02-11-2015 20:29:26
รำคาญพักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 3.2 (02-11-58)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 02-11-2015 20:34:03
ต้องรีบแล้วพี่นำ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 3.2 (02-11-58)
เริ่มหัวข้อโดย: cinpetals ที่ 04-11-2015 07:27:03
ถามน่ารักกกกก :o8:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 3.2 (02-11-58)
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 04-11-2015 11:03:30
หมาธามของพี่นำน่ารักชมัด อย่างนี้แหล่ะพี่นำรักเด็กต้องสอนเด็กไปด้วยแต่ค่อยๆสอนล่ะเด็กแบบหมาธามเค้าไฮเปอร์ 555  o13
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 3.2 (02-11-58)
เริ่มหัวข้อโดย: sunakai ที่ 08-11-2015 14:55:14
มีความรู้สึกว่า พักกับธามอยู่โพซิชั่นเดียวกัน

แล้วนางกำลังอิจฉาเด็กน้อยของพี่นำอยู่ 5555

มีแฟนแก่กว่าไม่จำเป็นต้องแย่ทุกคู่หรอกนะพัก...อูยยย คำว่าแก่พูดเบาๆ ก็เจ็บ

สตรองนะคะพี่หมอ!!!!  :ped149:

หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 3.2 (02-11-58)
เริ่มหัวข้อโดย: cinpetals ที่ 29-12-2015 19:45:48
พักโดนแน่ๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 4.1 (31-12-58)
เริ่มหัวข้อโดย: kajidrid ที่ 31-12-2015 20:44:51
The Extension(ผู้นำ&ธาม2)
      
ตอนที่ 4.1 (ธาม)

ทำไมต้องป่วยด้วย? ธามได้แต่นอนครุ่นคิดอยู่คนเดียว เขานอนฟังเสียงพี่นำปรุงอาหารที่ยินก็เพียงแว่วๆ เท่านั้น นอกจากนั้นก็มีเสียงรถราและบรรยากาศจากภายนอก
เมื่อเช้า ธามตื่นขึ้นมาพร้อมอาการปวดหัว แต่ก็ไม่บอกพี่นำและพยายามฝืนตัวเองเพื่อลุกขึ้นมาเตรียมตัวทำงานไกด์จำเป็น
พอลุกขึ้นยืนแล้วเกิดอาการโลกหมุนจนธามต้องนั่งลงอีกรอบ และพยายามเอนตัวลงนอน เขามองทุกอย่างในมุมประหลาดตา กระทั่งใบหน้าที่นำก็ดูพร่าไปด้วยเหมือนกัน

"เป็นไงมั่งครับ หมาธาม"
ไม่หมาซะหน่อย พี่นำให้ธามเป็นหมาตลอดเลย แย่!
เขาขมวดคิ้วใส่คนที่เปิดประตูห้องนอนเข้ามาถามกัน อีกฝ่ายอมยิ้มอย่างรู้ทันแนวการขมวดคิ้ว ยิ้มเย้ยกันไม่นานก็เดินมาหา กลิ่นอาหารที่โชยตามหลังพี่นำมา น่าจะเป็นข้าวต้ม ได้กลิ่นแล้วคิดถึงจูมากเลย

"กินข้าวนะ แล้วกินยา"

"แต่พัก" ธามค้านคำสั่งพี่นำด้วยสิ่งที่ค้างในใจ เขารู้สึกผิดที่ทำตามหน้าที่ตัวเองได้ไม่ดี ไม่รู้ป่านนี้พักจะอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมตัวมาเจอกันแล้วหรือยัง

"ไม่พักหรอก ต้องพัก"
"พี่นำหมายถึง ไม่ต้องห่วงนายพักอะไรนั่นหรอกครับ ธามต้องพักผ่อน"
"แสดงว่าก่อนที่พี่นำจะมาก็ใช้ร่างกายเปลืองแบบนี้ใช่มั้ย ถึงได้นอนซมจมไข้แบบนี้"

"ไม่เปลือยนะ ธามไม่มี"

"โอเคครับ ไม่เปลือย แล้วเปลือยกับเปลืองมันก็คนละเรื่องเดียวกันเลยครับธาม

"อะไรละเรื่องเดียวกัน นำมั่ว"
"ไม่ใช่ไง"

"โอเค พี่นำเข้าใจแล้วครับ"
"ลุกไหวนะ มากินข้าวก่อนแล้ววกินยา แล้วค่อยพัก"
"เอาเบอร์นายพักมา พี่นำจะโทรบอกเขาเองว่าธามป่วย วันนี้ทำงานไกด์ให้ไมได้"

"ทำได้ไง แต่นำไม่ยอมเอง"
"จริงๆ ธามโอเค"

"แต่พี่นำไม่โอเค มีแรงเถียงขนาดนี้แล้วก็ลุกไปกินข้าวต้มครับ แล้วกินยาด้วย"
"เรื่องลูกทัวร์ เดี๋ยวพี่นำจัดการเอง"

"นำจัดการพักยังไง"
"ไม่ตีนะ"

"โธ่ธาม! ใครเขาตีกันเล่า โตๆ กันแล้วครับ"
"พี่จะจัดการ คือจัดการบอกเขาว่าวันนี้งดเที่ยว"
"ไปได้แล้วครับ ลุก เร็ว" ปากก็บ่นไปสั่งไป แต่ที่พี่นำทำได้ดีสุด และน่าจะทำให้การกินยาของธามเกิดขึ้นเร็วที่สุดก็คือการงัดตัวธามขึ้นนั่ง แล้วก็อุ้มจับพาดบ่า แบกออกจากห้องนอน

นำนี่เจ๊งจริงๆ (ถ้าหากว่าธามจำไม่ผิดก็น่าจะคำนี้แหล่ะ)

แต่...ทั้งๆ ที่นำเป็นคนบอกให้ธามอาบน้ำเองแท้ๆ แต่พอธามออกจากห้องน้ำมาด้วยสภาพหัวเปียก น้ำหยดติ๋งๆ และตั่วสั่นเพราะความหนาว พี่นำก็ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่อีกครั้ง ด้วยการว่าธามว่าพูดไม่รู้ฟัง ดื้อ ทำอะไรไม่รู้จักคิด
นี่ธามยังไม่รู้เลยว่าธามไม่คิดตรงไหน ธามคิดทุกตรงเลยนะ นำนั่นแหล่ะที่ไม่คิด

"ไม่ฟังแล้ว เบื่อนะ!" ธามปัดมือคนที่เช็ดหัวให้อย่างอารมณ์เสีย เขาแหงนหน้ามองอีกฝ่ายอย่างท้าทาย อยากรู้นักว่าจะดุอะไรเพิ่มอีก

"เบื่อพี่นำแล้วหรอครับ"

"ใช่ ชัวร์!"
"เมื่อธามแก่แบบนำ ธามจะไม่ดุไม่บ่นๆว่าๆแบบนี้"
"ไม่อยากฟัง"

"โอเค งั้นพี่นำจะเช็ดหัวให้เงียบๆ แล้วเราอยากทำอะไรก็ทำ ถ้าความหวังดีของพี่มันน่าเบื่อขนาดนั้น ก็ห่างกันหน่อยก็แล้วกัน" พูดจบแล้วก็เดินไปนั่งที่โซฟาริมหน้าต่าง อะไรกันเล่า ธามพูดผิดที่ไหน

"นำ" เขาทดลองเรียก แต่พี่นำเหมือนคนคอเคล็ด เอาแต่นั่งเกร็งคอมองไปทางอื่น หรือว่าโกรธ เอ?? ไม่สิ ต้องเรียกว่าอะไรสักอย่าง พี่เจมเคยบอกว่าคำนี้ภาษาอังกฤษไม่มี

อื่มมม นอยด์ใจ ใช่ๆ อันนี้แหล่ะ

"นำไม่นอยด์ใจสิ"
"ใจต้องดีนะ ใจนอยด์ไม่ได้หรอก"

พี่นำหลับตา เอนตัวพิงพนักโซฟาแล้วก็ถอนหายใจ ธามน่าจะเดาถูก เพราะครั้งนี้พี่นำหันมองธามแล้ว

"ไม่นอยด์ใจแล้วนะ"
"ดีสินะ"

"น้อยใจครับ"
"ครูภาษาไทยธามไม่เก่งเลย เลิกจ้างดีกว่า เปลืองตังค์พี่นำด้วย"

"ไม่ได้นะ พี่เจมชอบเงินจ้าง นำไม่จ้างพี่เจมจะนอยด์ใจเหมือนกัน ไม่ดี"

"พูดไม่รู้เรื่องเลย ทำไมถึงน่าฟัดแบบนี้”
“ป่วยแล้วมาน่าฟัดตรงหน้าพี่ได้ยังไง ยังไม่ได้อบรมเรื่องนายพักอะไรนั่น พี่ยังต้องอบรมธามเรื่องอย่าน่าฟัดอีกหรอ”

“อะไร!”

“ธามนั่นแหล่ะ น่าฟัดทำไม ฟัดไม่ได้ ตอนนี้ป่วย”

“ไม่ป่วยไง ธามบอกแล้วว่าธามโอเค แต่มึนหัวแล้วก็เจ็บคอ เจ็บๆ ตอนจิ้มตัวด้วย แค่นี้ไง!”
“แค่ก แค่ก”

“แค่นี้ไงอะไรกันเล่า เผลอๆ จะเป็นไข้หวัดใหญ่”
“ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยครับ ดูสิ ตัวแดงหมดหมดแล้ว”
“ดูสิ...หน้าร้อนไปหมด หูแดงแจ๋เลย ป่วยหนักแน่ๆ”
“ดูสิ...ปากแห้งด้วย” แห้งก็แห้งสิ ดูด้วยตาก็รู้แล้ว ทำไมต้องมาจูบด้วย ไหนว่าฟัดไม่ได้ไง นำฟัดใหญ่เลย

“อื้อ” ธามเบี่ยงหน้าหนีเมื่อถูกช่วงชิงจังหวะหายใจจนเสียกระบวน
“นำบอกฟัดไม่ได้ไง”

“แต่ธามบอกไม่ป่วย บอกเองว่าโอเค”

“จะให้ธามถูกหรือนำถูกล่ะ” เขาถามให้พี่นำครุ่นคิด แต่พี่นำฉลาด คิดแป๊บเดียวก้ได้คำตอบ

“ธามพูดถูกแล้ว ธามไม่ได้ป่วยมากเลย ฟัดได้เนอะ”

“ฟัดสิ” ฮ่าๆๆ เขินนะเนี่ย! ธามก้มหน้าหนีสีหน้าขำๆ เขินๆ ของพี่นำ เขาข่มความเขินอยู่แป๊บนึงก็เดินกลับเข้าห้องนอน พอพี่นำถามว่าจะไปไหน ธามก็ต้องตอบชัดๆ คำนี้พูดไม่ผิดแน่นอน

“ก็นำจะฟัดไง”
      

ไม่เห็นจะได้ผลเลย!   
ธามจะไม่เชื่ออะไรพี่นำอีกแล้ว โดยเฉพาะเรื่องที่ชอบอ้างว่าเป็นหมอแล้วจะรู้อาการป่วยของธามทุกอย่าง
ทั้งที่ก็รู้ว่าธามป่วย แต่นำก็ยังฟัด พอบอกว่ายังมึนๆ หัวอยู่ ไม่อยากอึดอัด นำก็บอกว่ามันช่วยได้ ตำราไหนๆ ก็บอก
ถ้าธามรู้ก่อนว่าสูตรนี้ไม่ได้ผล ธามก็เถียงไปแล้ว ดูเหมือนธามจะต้องหาหนังสือมาอ่านเพิ่มว่าเซ็กส์บำบัดที่นำชอบอ้างมันมีจริงรึเปล่า

“หน้ามุ่ย” ก็เพราะใครกันล่ะทำให้ธามต้องหมามุ่ยแบบนี้!

“ธามไม่ใช่คันนะ” เขาเถียงเพราะคิดว่าพี่นำกล่าวหาว่าธามเป็นหมามุ่ยคันๆ พี่นำหัวเราะตาหยีแล้วก็ลุกจากเตียงมาคว้าเอวธามไว้ ลากกลับไปนั่งตักบนเตียงแล้วก็โอบไว้เสียแน่น มันก็อุ่นอยู่หรอก แต่มันก็เหนียวด้วยเหมือนกัน

“หน้ามุ่ยครับธาม พี่นำพูดผิดหรือธามฟังผิด หือ? เกี่ยวอะไรกับคัน แล้วคันก็ไม่มีหน่วยเป็นตัวด้วย มันนับไม่ได้ด้วยซ้ำ มันเป็นคำกิริยา หลายความหมายเลย”

“อะไร ไม่รู้เรื่องแล้ว”

“ก็เป็นซะแบบนี้ บอกให้อยู่เมืองไทย จะได้รู้เรื่องที่พี่นำพูดบ้าง หือ?” หือแล้วก็กัด หือแล้วก็หอมฟืดๆ นำบ้า!

“อื้อ!” เขาโน้มตัวออกห่างเพื่อไม่ให้พี่นำกัดไหล่จูบหลังถนัดนัก แต่พี่นำก็ปากยาวตามมาได้อยู่ดี
“นำอ่ะ!”
“ไม่เอาแล้ว เหนียว”

“งั้นไปอาบน้ำ”

“ก็ธามเพิ่งอาบไง นำก็ฟัดนี่ไง”

“แล้วใครเดินเข้าห้องก่อนครับ”

“ธามไง”

“แล้วโวยวายอะไร”

“ก็นำฟัดทำไม เหนียวอีก ก็ต้องอาบน้ำอีก มันหนาว แล้วธามก็ปวดหัวด้วย”
“นำยังไม่ชอบที่ธามหัวเปียกซุกๆ เลย”

“เปียกซ่กครับ”

“เออไง!”

“โอเค งั้น”
“น้องธามไปอาบน้ำอีกรอบ เพื่อให้หายเหนียวตัว แต่ไม่ต้องสระผมแล้วนะครับ”
“แล้วก็อาบแป๊บเดียวพอ”
“เดี๋ยวไปหาหมอกัน”

“ไม่หาแล้ว หายแล้ว”

“................”

“นี่ไง ไม่ปวดหัวเยอะแล้ว”
“คงออกแรงเหงื่อ ก็นำบอก”

“สรุป? ไม่ป่วยแล้ว?”

“ก็ใช่แหล่ะ แต่ก็มีเหลือนิดหน่อย มึนอ่ะ”

“แล้ว...เถียงพี่นำมาทั้งหมดเมื่อกี้เพื่ออะไร”

“ก็นำฟัด”

“ไม่ชอบหรอครับ หรือพี่นำไม่มีสิทธิ์ฟัดธาม”
“หือ? Define มาเลยว่าพี่นำทำอะไรได้บ้าง”

ก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงเหมือนกัน
ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้ แต่ก็อยากให้พี่นำฟังธามบ้างว่าอยากให้ฟัดหรือไม่ให้ฟัด ถ้าธามไม่อยากให้ฟัดก็อยากให้พี่นำรู้ว่าพี่นำมีสิทธิ์ฟัดนั่นแหล่ะ แล้วธามก็ไม่ได้เปลี่ยนไป ไม่ได้รักพี่นำลดลง แค่ไม่อยากโดนฟัดตอนนี้ แค่นั้น ต้องพูดยาวแค่ไหนพี่นำถึงจะรู้เรื่องทั้งหมดกันล่ะ?
“เฮ้อ” เขาถอนหายใจ ไม่พูดอะไร แล้วก็เดินไปอาบน้ำอีกรอบตามที่พี่นำบอก
ออกจากห้องน้ำรอบนี้ มีเสื้อผ้าเตรียมไว้ให้บนเตียงเรียบร้อย เสื้อผ้าหนาเตอะแบบนี้ไม่มีใครจับเข้าชุดกันได้ดีเท่าพี่นำแล้ว แต่งตัวเสร็จก็ออกมาห้องรับแขก ได้กลิ่นอาหารอุ่นๆ แสงแดดเริ่มจ้าตามากจนธามต้องเช็คว่านี่กี่โมงกันแล้ว

“มื้อนี้เรียกมื้ออะไรหรอนำ สิบโมงแล้ว”

“มิ้อสาย”
“ทานได้เลยครับธาม ไม่ร้อนมากแล้ว พี่นำตักไว้รอ”
“ยาหลังอาหารนะ กินแล้วจะง่วง”

“โหย ไม่ง่วงหรอก เผื่อพาพักเที่ยวได้ไง ทำงานได้เงินนะ”

“งั้นพี่ก็จ้างธามเหมือนกัน วันนี้เป็นไกด์ส่วนตัวพี่นำก็แล้วกันเนอะ ลูกทัวร์คนนี้อยากอยู่บ้านเฉยๆ พักผ่อน”

“จ่ายเท่าไหร่?” ธามแกล้งถามแล้วก็ต้องรีบเกาะแขนพี่นำไว้ เพราะทำหน้าเหมือนโกรธกัน อีกฝ่ายยอมไม่ถือสาแล้วก็ลูบหัวเขาเบาๆ  พี่นำนี่เป็นคนดีมากๆ มากจนไม่รู้ว่าจะไปหาจากที่ไหนได้อีกถ้าพี่นำเดินออกจากชีวิตธามไป 
“ธามไม่ได้ตั้งใจ ธามไม่คิดเงินกับนำหรอก ธามหาเงินช่วยนำนะ นำจะได้ไม่ต้องเหนื่อยทำงานเยอะๆไง”
“นำจะได้มีเวลาพัก มีเวลาไปเที่ยวกับธามไง”

“เราจะมีเวลาพักผ่อนด้วยกัน ถ้าธามอยู่กับพี่นำที่เมืองไทย”

“จึ๊!” ธามอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงไม่พอใจ เขาปล่อยมือที่เกาะแขนที่นำไว้ลงพื้นแล้วก็นั่งทำหน้าหงอยๆ มองข้าวต้ม

“ตอนนี้ยังไม่สายที่จะวางแผนกันใหม่นะครับ” พี่นำถือโอกาสอีกแล้ว พอพูดเรื่องนี้เข้าหน่อยก็ทำท่าจะพูดยาว ซึ่งธามก็หนีตลอด แต่ครั้งนี้คงหนีไม่ได้ เพราะไม่ได้คุยกันทางโทรศัพท์ แต่คุยกันแบบเห็นหน้า เห็นแววตาที่แสนจะจริงจัง
“ทุกวันนี้พี่นำยังไม่เข้าใจเลยว่าการอยู่ห่างกันมันดีตรงไหน”
“พี่นำคิดถึงธาม ธามก็คิดถึงพี่”
“แล้วเราอยู่ห่างกันทำไม พี่ไม่เข้าใจว่าทำไมความรักของเราต้องเป็นธีมนี้”

“ไม่ใช่ธีมนะ แล้วธามก็ไม่ได้มองมันเป็นเรื่องของคอนเซปต์ความรักด้วย”
“แต่ธามโตที่นี่”

“แล้วโตต่อไปที่เมืองไทยไม่ได้หรอ?”

“อย่างนั้น นำมาโตต่อที่ไต้หวันสิ ได้มั้ย”

“จะเอาแบบนั้น?”
“ให้พี่ย้ายชีวิตพี่มาที่นี่ เพื่อธาม ต้องการจริงๆ ใช่มั้ย แบบนี้น่ะ”

“ก็ไม่ใช่ ธามก็เวจให้เห็น นำเอาแต่บอกว่าให้ธามไป นำไม่เข้าใจเลยว่าธามต้องห่างจากอะไรไปบ้าง ธามก็เลยอยากให้ธามนึกภาพตัวนำต้องมาอยู่ที่ที่ไม่ใช่บ้าน”

“พี่นำทำได้ ถ้าได้อยู่กับธาม”

“แล้วลุงหมอล่ะ จูล่ะ?”
“พี่ๆ เพื่อนนำล่ะ”

“ก็พี่เลือกธาม ชีวิตพี่นำจากนี้ไป 10 ปี 20 ปี 50 ปี พี่จะอยู่กับธาม”
“ช่วงแรกก็ต้องปรับตัวบ้าง แต่ไม่มีอะไรยากเกินไปหรอก เพราะพี่นำได้กลับบ้านมาเจอธามทุกวัน ตื่นมาก็เห็นธามทุกวัน ธามอาจต้องเป็นคนสอนภาษาจีนไต้หวันให้พี่นำ แต่ประเทศนี้เขาก็ใช้ภาษาอังกฤษกันได้พอประมาณ พี่ไม่น่าจะอดตาย เรื่องงาน พี่นำจะพยายามติดต่อโรงพยาบาลรัฐที่นี่ก่อน จำพวกศูนย์สมองอะไรเทือกนี้ หรืออาจจะต้องเรียนต่อเฉพาะด้านเพิ่มจากต่างประเทศ แล้วขอมาประจำที่นี่ เราอาจต้องห่างกันสัก 2 ปีโดยประมาณเพราะพี่ต้องไปเรียนที่อังกฤษ มีสถาบันสำหรับศึกษาต่อเฉพาะด้านจิตวิทยาอยู่ แต่ต้องเขียนจดหมายแนะนำตัวไปก่อน แต่ไม่ยากนี่ พี่นำพยายามได้ ลองทำได้ เพราะเป้าหมายของพี่นำคือการได้อยู่กับธาม”

“.................”

“แล้วธามล่ะ?”

“นำอยากรู้จริงๆ หรอ?”

“ครับ”

“โอเค”
“พี่ธามอยากอยู่ที่นี่ เพราะธามอยากเอาบริษัทป้าวีณากลับมา”
“ธามไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนเหมือนกัน แต่ว่า ถ้าอยู่ที่นี่ก็ใกล้กับการจะซื้อบริษัทป้าคืนมากกว่า”
“ชีวิตธามตอนนั้นเมื่อก่อน มีคนรอบตัวเยอะมากที่รู้จักกัน ดีต่อกัน”
“แค่เพราะธามสะดุดจากเรื่อง....แซน”
“ธามต้องเริ่มใหม่ที่อื่นด้วยหรอ?”
“ธามก็อยากอยู่กับนำ อยากตื่นมาเห็นนำ อยากหลับอยู่ข้างๆ นำ”
“ที่นี่พอมืดแล้วก็เงียบ บ้านกว้าง แต่ตะโกนก็เงียบ ธามร้องไห้ จะร้องไห้ตลอดไปไม่ได้หรอก”
“นำเข้าใจมั้ย”

พี่นำถอนหายใจ ยื่นมือมาจับหัวธามโยกไปมา ลูบผม แนบมือกับลำคอ แล้วก็ตักข้าวต้มป้อน
มือพี่นำอุ่นมากจนธามอยากจะร้องไห้ตอนนี้ แต่ปากยังอมข้าวต้มอยู่เลย รู้แบบนี้ยังไม่กินดีกว่า

“คิดมากจัง”
“ทำไมไม่บอกกันบ้างว่าคิดอะไรเยอะแยะขนาดนี้”
“พี่นำแบ่งเบาได้นะครับ ช่วยคิดได้ด้วย”

“นำคิดว่าธามต้องทำยังไง ถึงจะซื้อบริษัทป้าวีณาคืนมาได้”

“คงต้องเริ่มกันที่...ซื้อกลับมาเพื่ออะไร?”

นั่นสิ ธามอยากซื้อกลับมาเพื่ออะไร เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ธามรู้แค่ว่าอยากทำ
เขาส่ายหัวปฏิเสธการให้คำตอบ พี่นำก็ยิ้ม

“ธามจบโทบริหาร ใช่มั้ยครับ?”

“อื้อ”

“เรียนเพื่อมาบริหารกิจการน้าวีณาต่อเปล่า ตอบพี่นำที”

“ตอนนั้นไม่ได้คิดหรอก ที่เรียนสาขานี้ก็เพราะมันไปทำอะไรได้เยอะ”

“โอเค อยากรวยกว่านี้รึเปล่า เลยอยากสร้างแอสเซทให้ใหญ่โต”

“ไม่ไม่ ธามไม่ได้อยากเป็นบิสซิเนสแมนด้วยซ้ำ”

“แล้วจะซื้อกิจการคืนมาเพื่ออะไรครับ”

“.............”

“เอางี้ คิดตามพี่นะ ใช่ก็ยอมรับ ไม่ใช่ก็ยอมรับ ต้องซื่อตรงมากๆนะ”

“อื้อ”

“รักพี่นำมั้ย?”

“รักสิ!”

“โอเค ฮ่าๆๆ มีสติแล้วเนอะ”
“ธามไม่ได้ทำงานที่นี่เพื่อหาเงินเยอะๆ”

ใช่

“ธามอยากเจอกับคนที่เคยดีต่อกัน เมื่อครั้งที่ป้าวีณายังอยู”

ไม่ใช่

“ธามอยากอยู่ทีที่น้าวีณาสร้างความสุขไว้”

ใช่

“ซึ่งอาจเป็นการอยู่ที่นี่ แค่นั้น”

ใช่

“หรือถ้าได้บริษัทนั้นกลับมา ก็คงจะทำให้คุณน้าวีณามีความสุข ธามอยากทำให้น้าวีณามีความสุข”

ใช่

“ธาม ไม่อยากหายไปที่นี่เฉยๆ ธามอยากมีตัวตนอยู่ที่นี่ ที่ที่ธามเติบโต”

ใช่

“ธามจะเข้าใจมั้ย ถ้าพี่นำพูดว่า แค่รักกัน มันไม่พอ” เขาชะงักอาการจดต่อเรื่องป้าวีณา ธามขมวดคิ้วเม้มปากมองหน้าพี่นำที่เคร่งเครียดขึ้นจนรู้สึกได้
“ระหว่างที่พี่นำมีชีวิตก่อนจะเจอธามอีกครั้ง พี่นำก็มีเรื่องราวเยอะเหมือนกัน”
“มีเพื่อนอีกซีกโลก เป็นผู้หญิงที่สวย ฉลาด”
“เรามีความเข้าใจกัน มีหลายเรื่องที่เข้ากันได้ดีกว่าเมื่อเทียบกับเพื่อนคนอื่น”
“เรามีเซ็กส์กัน อย่างอ่อนหวาน แต่เราไม่เคยคิดเรื่องการอยู่เคียงข้างกันจนตาย”
“แล้วเราก็จากกัน ครั้งนั้นพี่นำเรียกมันว่าความรัก
“พี่นำเจอผู้หญิงอีกคน น่ารัก บอบบาง เราใกล้ชิดกันเพราะความอ่อนต่อโลกของเธออยากการอยากช่วยของพี่”
“ก็แน่นอน พี่ก็เรียกมันว่าความรัก
“และคนสุดท้าย คือธาม”
“ธามผ่านอะไรมาบ้างพี่ไม่รู้ พี่นำรู้เฉพาะตอนที่ธามก้าวเข้ามาในชีวิตพี่นำ”
“ทำให้วุ่นวาย ใจว้าวุ่นไปหมด ห่วงทุกอย่าง กังวลทุกชั่วโมง เครียดทุกวัน แต่กลับเกิดเป็นความสุขเพียงเพราะแค่ กลับบ้านมาแล้วเห็นว่าปลอดภัยดี ได้กลับมากอดธาม เจอธาม แหย่ธาม ดูแลธาม ทุกอย่างที่ทำร่วมกันกับธามก็คือความสุขทั้งนั้น”
“ครั้งนี้ก็คือความรัก”
“คิดพี่แย่มั้ย ที่ไม่พยายามรักษาความรักของเธอคนแรก และเธอคนที่สอง”
“พี่นำคิดว่าไม่ เพราะเราห่างกันด้วยความเข้าใจทั้งสองฝ่าย”

“ธามไม่ใช่รักครั้งแรกของนำ ธามรู้เท่านี้”

“จับใจความได้ดีจังนะครับ”
“นี่แหล่ะเรื่องของพี่นำ”
“เทียบกับเรื่องของธามได้มั้ย?”
“ธามเป็นคนดี เป็นเด็กดีที่พยายามจะทำให้คุณน้ามีความสุข แม้ว่าคุณน้าจะจากไปแล้วก็ตาม”
“งั้นพี่นำธามขอบเขตได้มั้ยครับ ไม่งั้นอย่างนั้นพี่นำต้องปล่อยธามให้ห่างออกไป ห่างไปเรื่อยๆ จนท้ายที่สุด เราอาจไม่ใช่คนที่รักกันอีกต่อไป”

“ไม่ไม่ ธามรักนำนะ ไม่รักใครเลย”

“อะไร คือตัววัด ว่าน้าวีณามีความสุขครับ”

“ธามไม่รู้”

“ซื้อบริษัทกลับมา...?”
“ตามไปสานสัมพันธ์กับคนที่เคยดีต่อกัน...?”
“อยู่ที่นี่จนตาย เป็นคนไต้หวันเต็มตัว ไม่กลับไทยอีกเลย......?”

“ถ้าธามคิดได้ บอกพี่ด้วย ถ้าตัววัดความสุขของน้าวีณาชัดเจน ทำให้พี่นำเห็นภาพได้ว่าธามต้องอยู่ที่นี่เพื่ออะไร และถึงเมื่อไหร่ พี่นำจะปล่อยให้ธามใช้เวลาชีวิตตัวเองสร้างความสุขให้น้าวีณาให้เต็มที่เลย”

“แล้วถ้าบอกชัดไม่ได้ล่ะ?”

“พี่นำคงไม่คอยธามทั้งชีวิตหรอกครับ”

“อย่างที่พี่นำเล่าไว้ พี่มีคนแรก คนที่สอง ธาม...คนที่สี่ คนที่ห้า ก็ยังคงเป็นความรัก”

“แปลว่าตอบไม่ได้แล้วยังจะอยู่ที่นี่ต่อ ก็คือเลิกกันหรอ”

“ครับ”

นำใจร้าย มากด้วย มากที่สุด
นำก็น่าจะรู้ ธามไม่รักใครอีกแล้ว
ทำไมถึงเลิกรักกันง่ายแบบนี้?


cut



ส่งหมอนำหมาธามส่งท้ายปีกันเลยทีเดียว
ปี 2558 มีอะไรเกิดขึ้นเยอะเลยนะคะ ให้ไล่เรียงก็จำได้ไม่หมด พอดีเป็นคนชีวิตยุ่งเหยิง ความคิดก็ยุ่งเหยิง ตัวหนังสือน่าจะฟ้องพอประมาณว่าไม่ค่อยมีอะไรชัดเจนในชีวิตคนเขียนเท่าไหร่เลย  :hao4: :hao4: :hao4:

ปี 2559 ขอให้ ความสุข อยู่กับทุกคน ทุกวินาที ทุกนาที ทุกชั่วโมง ทุกวัน ทุกสัปดาห์ ทุกเดือน ทั้งปี ค่ะ

พบกันใหม่ปีหน้าค่ะ  :L1:

หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 4.1 (31-12-58)
เริ่มหัวข้อโดย: cinpetals ที่ 01-01-2016 10:29:02
อรั๊ยยยย คิดถึงธามกับพี่นำ
เมื่อไหร่จะธามจะยอมกลับไทย
รึพี่นำจะมาอยู่ที่นี่แทน 555555
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 4.1 (31-12-58)
เริ่มหัวข้อโดย: Raccoooon ที่ 03-01-2016 01:17:13
สุขสันต์ปีใหม่ค่ะ
ขอให้เป็นปีที่ดีนะคะะะ  :mc4:
รอพี่นำกับหมอธามน้าาา  :hao7:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 4.1 (31-12-58)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 03-01-2016 02:49:40
เจองานหนักแล้วหมาธาม
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 4.1 (31-12-58)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 03-01-2016 06:32:57
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 4.1 (31-12-58)
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 03-01-2016 09:14:16
หมาธามจะทำไงต่อไปน๊อ สงสารน้องจัง  :z3:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 4.1 (31-12-58)
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 03-01-2016 10:09:55
HNY 2016 ค้าาาาาาา ขอให้มีความสุข สดใสตลอดทั้งปีนะคะ

ธามจะทำไงล่ะ นำเอาจริงป่ะเนี้ย ถ้าธามเลือกอยู่ที่นี้จะทำไง =_=

หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 4.1 (31-12-58)
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 03-01-2016 11:34:24
ธามน่ารักเหมือนเคย

Happy New Year ค่ะ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 4.1 (31-12-58)
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 03-01-2016 14:58:12
เห็นใจพี่นำมากกกกกก



บางที ถ้าธาม ฟังที่พี่นำพูดมากกว่านี้บ้างก็คงดี



นี่ธามเอาแต่คิดไปเอง เข้าใจไปเอง แล้วก็พูดแต่เรื่องไร้สาระ



ส่วนเรื่องสำคัญๆธามก็ไม่พูด



แล้วยังมีไอ้น้องพัคมาป่วนให้ปวดหัวอีก



ดีแล้วละที่พี่นำบอกน้องธามให้คิดให้เลือกแบบนี้



เพราะถ้าปล่อยให้เอาแต่ใจคิดไปเองแบบนี้เรื่อยๆ พี่นำก็จะแย่ไปด้วย



พี่นำสู้ๆ  น้องธามทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่ได้แล้วนะ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 4.1 (31-12-58)
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 03-01-2016 20:12:19
 :pig4: :3123: :3123:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 4.1 (31-12-58)
เริ่มหัวข้อโดย: sunakai ที่ 06-01-2016 17:23:20
เอาใจช่วยให้หมาธามหาคำตอบได้ไวๆ

ชีวิตคนเราสั้นฉันใด วันเวลาที่เราจะได้ใช้ร่วมกับคนที่เรารักก็ย่อมสั้นตามฉันนั้นนะหนุ่มน้อยเอ๋ย..
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 4.2 (28-02-59)
เริ่มหัวข้อโดย: kajidrid ที่ 28-02-2016 22:44:04
The Extension(ผู้นำ&ธาม2)
      
ตอนที่ 4.2 (ผู้นำ)


พูดเองก็กังวลเอง ผู้นำนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา ส่วนธามขอใช้เวลาเงียบๆ คนเดียวในห้องนอน ผู้นำไม่รู้ว่าคำพูดและการตั้งคำถามชวนคิดของเขาจะสอดแทรกเข้าสู่ความคิดธามได้ลึกแค่ไหน และเมื่อเข้าไปแล้ว จะเปลี่ยนกระแสความคิดธามได้บ้างรึเปล่า
ธามกลับมาอยู่กับสิ่งเดิม คนเดิมๆ บรรยากาศเดิมๆ ความรู้สึกเดิมๆ เหล่านี้ทำให้กระแสความคิดธามไหลในแบบเดิมๆ
มันก็จะไม่หลุดออกจากห้วงแบบนี้เสียที
เศร้าก็คิดถึงน้าวีณา มีความสุขก็คิดถึงน้าวีณา แม้แต่หิวก็จะเชื่อมโยงไปหาน้าวีณา แล้วแบบบนี้เมื่อไหร่จะสดใดขึ้นอย่างที่ควรจะเป็น
และหากเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ก็คงไม่พ้นเป็นโรคซึมเศร้าขึ้นมาจนได้

“ธาม คิดเสร็จรึยัง”

“ยังสิ มันเป็นเรื่องที่ธามต้องตัดสินยากนะ”

ก็รู้ว่าเป็นเรื่องยาก แต่นี่มัน 2 ชั่วโมงแล้วนะที่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้อง
ผู้นำลุกขึ้นเดินไปประชิดประตู เขาเคาะ 2 ครั้งแล้วบอกเพิ่ม
“เปิดประตูให้หน่อยครับ”

“ธามยังอยู่คนเดียวไม่พอไง”

“พูดให้รู้เรื่องด้วยธาม”

“นำก็รู้เรื่องไง อย่างน้อยเลยรู้ว่าธามพูดไม่ถูกหมด”

นี่ก็เถียงไม่เคยเหนื่อย ผู้นำถอนหายใจ นึกหมั่นเขี้ยวอยากจับเด็กในห้องนี้มาพาดตักแล้วฟาดด้วยหนังสือประวัติซิกมันด์ ฟรอย์ สัก 3 ที แต่เขาก็รู้ตัวดีว่าตีไม่ลง

“ธามครับ”
“ออกมาปรึกษากับพี่นำดีกว่า คิดคนเดียวไม่ได้หรอก เรื่องใหญ่นะ”

“ไม่ดีหรอก เดี๋ยวก็เกลี่ยกล่อม”

“เกลี้ยกล่อมครับหมาธาม”

“นั่นไง รู้เรื่องสิ”
“ธามจะคิดคนเดียว”

“โอเค งั้นต้องการเวลาคิดอีกนนานเท่าไหร่”

“นำบีบรัดตลอด”

“บีบคั้นครับ”

“ไม่ใช่ส้มหรอก ไม่คั้น”

โอยยยยยยยยยยยยยยย
ผู้นำเริ่มอยากทึ้งหัวตัวเองเพราะเด็กพูดไม่รู้เรื่อง ผิดก็ไม่รับว่าผิด ไม่แก้ให้ถูก ซ้ำยังเถียงแถไปคนละเรื่องเดียวกัน
“โอเค งั้นพี่นำให้เวลาอีก 1 ชั่วโมงนะครับ”
“ใช้ให้คุ้มค่าด้วย พี่นำจะไปซุปเปอร์ เอาอะไรมั้ย”

“ของกิน ซื้อมาเลยนำ เผื่อพักด้วยนะ เผื่อพรุ่งนี้”

“ไม่ครับ คืนนี้เราก็กลับกันแล้ว”

“นามมมมมมม!!!!” พุ่งออกมาเลยทันที ผู้นำกลั้นขำเอาสุดกำลัง เขาตีหน้านิ่งมองหมาธามที่วิ่งมาเกาะแขนเขาไว้พลางมองด้วยสายตาเว้าวอน
"ธามเหลืออีก 1 ชั่วโมงไง นำโกง เอาคืนมา!"

"พี่นำไม่ได้เอาอะไรไปเสียหน่อย ธามทวงอะไร"

"ธามมี 1 ชั่วโมง นำพูดเออเองไง พูดไง"

"อ๋อ ก็คิดไปสิครับ 1 ชั่วโมง"

"ทำไมนำบอกเราจะกลับคืนนี้"
"ธามยังไม่ได้คิดจนคำตอบเลย ยังไม่ตอบไง"

"ก็แล้วแต่ธาม ถ้าไม่กลับ พี่นำก็กลับคนเดียว"
"ธามอยู่ีที่นี่ตามสบาย พี่นำจะไม่กวนใจอีก เอาจริงๆ สิ่งที่จะเกิดขึ้นถ้าหากว่าธามไม่กลับไทยรอบนี้พร้อมพี่นำ แล้วหางานที่นั่นทำถาวร ก็คือ เราจะห่างกันไปเรื่อยๆ จนในที่สุด ก็เลิกรักกัน พี่นำคงต้องหาคนอื่นให้คิดถึง"
"ไม่ได้นอนกอดธาม ก็ต้องหาหมอนข้างใหม่ ใครดีล่ะ?"

"................"

"กลับไปหารักแรกของพี่นำดีกว่า" ได้ผลแฮะ เด็กหน้ามุ่ยตาโตขึ้นอย่างอัตโนมัติ เขาเดาว่าสมองธามคงกำลังประมวลผลอยู่ว่า รักแรกคือเรื่องที่เคยอยากรู้แต่ก็ไม่เคยได้รู้ และถ้ากลับไปที่ไทยก็อาจจะมีโอกาสได้รู้ มันน่าจะเป็นข้อเสนอที่จูงใจลูกหมาตัวนี้ได้ดีที่สุด ในเวลานี้ ส่วนอาการเซ้าซี้เรื่องนี้ขึ้นมาอีกเมื่อกลับถึงไทย เขาขอเก็บไว้เป็นความท้าทายในอนาคตก็แล้วกัน
"เอาไงครับ"
"กลับมั้ย"

"นำ บีบรัดทำไม"

"บีบคั้น"

"บีบเหมือนกันไง บีบปิ๊ดๆ ก็เหมือนกัน นำบีบทำไม"
"ไม่รักธามมากเท่านั้นเลยหรอ"

"รักครับ ถึงต้องบีบทุกทางให้เราได้อยู่ใกล้กัน"
"พี่นำคิดถึงหมาธามนะ พี่นำเหงามากด้วย กลับบ้านเหนื่อยๆ ไม่เจอใครเลย"
"อยากให้พี่นำเศร้าเพราะต้องอยู่ห่างธามหรอครับ"

"ไม่"

"งั้น....ทำยังไงกันดี? หือ?"

"โอเค ธามกลับก็ได้" หึ! ทำเป็นยอม เขารู้หรอกน่าว่าไม่ได้ห่วงเรื่องเขาอยู่คนเดียวแล้วจะเศร้า แต่กำลังหาทางเดินเพื่อไปสู่คำตอบที่ว่ารักแรกของเขาคือใครต่างหาก

"ขอบคุณนะครับ เด็กดีของพี่นำ" เขายิ้มปริ่ม กอดธามเอาไว้อย่างหวงแหน ส่วนในหัวก็กำลังวางแผนอยู่ว่า จะโม้เรื่องรักแรกอย่างไรดี

"แต่ว่านำ"

"หือ?" ทำไมต้องมีเงื่อนไขตลอด เขาเริ่มจะไม่ไหวกับคำว่าแต่แล้วนะ
"อะไรครับ"

"พรุ่งนี้ธามขอพาพักเที่ยววันสุดท้ายนะ นำอยู่ที่นี่เก็บของให้ธามเลย"
"นะครับพี่นำ น้า นะ นะ นะ น้า" น้องสาวของแม่นี่ร้ายกาจมาก เป็นคำที่ทำลายล้างความใจแข็งได้อย่างราบคาบจริงๆ

"ครับ" สุดท้ายเขาก็เป็นคนแพ้ลูกอ้อนของเด็กดื้อคนนี้อยู่ดี แต่ก็เอาเถอะ ก็แค่เที่ยวกันวันสุดท้าย ปล่อยให้เด็กได้มีความทรงจำสนุกสนานตามประสาตามวัยบ้างก็ไม่เสียหายหรอก.....มั้ง

จากที่ว่าจะอยู่กับข้าวของส่วนตัวของธามลงกระเป๋าให้เกลี้ยง กลายเป็นว่างานแบบนั้นมันหมูมากเสียจนเขาทำเสร็จตั้งแต่เมื่อคืน เท่ากับว่า วันนี้เขาว่าง....ผู้นำมีเวลามากโขสำหรับตามติดธามไปทุกๆ ที่ ก็เอาสิ ให้มันรู้กันไปว่าจะมาเสี้ยมแฟนเขาได้โดยไม่มีอะไรเป็นอุปสรรค
เด็กตัวขาวอาบน้ำตามที่เขาสอนสั่ง (จริงๆ น่าจะเป็นอาการขอร้องที่เหมาะกว่า) อาบน้ำเสร็จแล้วอารมณ์ดีถึงขั้นผิวปากระหว่างลงครีมบำรุงผิวพรรณบนหน้า บนตัว ฮัมเพลงที่เขาไม่คุ้นหูระหว่างดึงเสื้อลงให้พ้นหัว ทั้งที่เป็นเสื้อผ้าแท้ๆ ทำไมดูไม่ปกปิดเนื้อหนังธามบ้างเลยนะ

"ต้องเสื้อตัวนี้ด้วยหรอครับ ไม่หนาวหรอ? อากาศก็เย็นๆ อยู่นะ"

"อือน่า"

"ไปเอาคำนี้มาจากไหน" เด็กตัวขาวหน้าตาดื้อดึงไม่ตอบอะไร และยังคงฮัมเพลงต่อไป คราวนี้เขารู้แล้วว่าธามฮัมเพลงจีน เพราะมีหลุดร้องเพลงออกมาท่อนหนึ่ง

"กางเกงขาสั้นหรอธาม"

"อืออออ สิ" เกลียดน้ำเสียงแบบนี้ แต่จะบ่นติมากไปเดี๋ยวคงโดนต่อว่ากลับมาว่าแก่บ้างล่ะ ขี้บ่นบ้างล่ะ หนักเข้าก็ถึงกับเรียกเขาว่าลุงนำ เขาไม่ได้แก่ขนาดนั้นเสียหน่อย!

"ใส่เสื้ออีกตัวสิธาม"

"ใส่ไง แต่ตอนนี้ยังไม่ได้ออกจากห้อง"
"นำยุ่งมากหรอ ทำไม"

"เฮ้ออออ โอเค พี่นำไม่ติไม่ถามอะไรทั้งนั้นแล้วครับ"

"ดีเลย"

"เพราะพี่จะไปเที่ยวด้วยวันนี้์"

"ห๊ะ?"

"ใช่ครับ ให้พี่นำไปด้วยคนนะ หรือว่าจะไปเที่ยวที่อโคจร"

"หือ? คะจอน อะไร?"

"เอาเถอะ ให้พี่นำไปด้วยก็แล้วกัน"
"รับรองว่าจะไม่บ่นหรือทำให้ธามหรือนายพักอะไรนั่นอารมณ์เสียเลย นะครับ"

"จริงๆ นำไปก็ดีนะ ธามแค่สงสัยเพราะนำดูไม่ชอบที่ไทเป แค่นั้นแหละ แต่ถ้านำอยากรู้จักที่นี่เยอะๆ ธามก็ดีใจไง"

"อ่อ ครับ" หมาธามเป็นเด็กดื้อที่น่ารักจริงๆ

เขาไม่ได้ยุ่งวุ่นวายอะไรกับธามมากมายเลย แต่ขอให้ใส่เสื้อีกตัว และให้ใส่กางเกงขายาวเท่านั้นเอง

นายพักก็ยังคงเป็นนายพักอยู่เหมือนเดิม ทันทีที่เห็นเหน้าเขาก็วางสีหน้าเซ็งโลกใส่ คิดว่าเขาสุนทรีย์นักหรือไงที่ต้องมาเจอหน้ากันอีก เขาไม่ลืมหรอกนะว่าส่งข้อความอะไรถึงธาม ที่ไม่หยิบยกมาพูดก็เพราะไม่อยากให้ธามรู้เรื่องข้อความนั้นท่านั้นเอง
"พัก นำไปเที่ยวกับเราด้วยนะ"

"อื้อ ไปกันเยอะๆ สนุกกว่านี่ ฝากตัวอีกวันนะครับ พี่ นำ" แล้วทำไมต้องเรียกชื่อเขาเน้นๆ แบบนั้นด้วย รู้สึกเหมือนถูกประชดอยู่แฮะ ผู้นำได้แต่ลอบถอนหายใจไล่ความไม่ถูกใจออกไปอย่างลับๆ เขาทำตัวเป็นลูกทัวร์ปลายแถว คือปล่อยให้ธามเดินคู่กับนายพัก พากกันแวะร้านกาแฟ ร้านขนมตามร้านสะดวกซื้อข้างทาง พอตุนของกันเรียบร้อยแล้ว ธามก็พาไปที่รถรับจ้างที่เช่าเอาไว้

"มาๆ ธามเช่าไว้แล้ว"
"ไม่ยากหรอกพัก เดี๋ยวธามบอกบริษัทที่เชื่อถือได้ แล้วเซอร์วิสดี ให้นะ พอธามไม่อยู่แล้ว พักจะได้เที่ยวดีๆไง"

"ธามจะไปไหนหรอ"

"ธามจะกลับไปอยู่เมืองไทย นำขอ"

"ถึงพี่นำจะขอ แต่ถ้าธามไม่"

"เรื่องที่ตัดสินใจแล้วก็เแล้วกันเถอะครับ ผมว่าคุณพักเที่ยวให้สบายใจสบายตัวเถอะ เรื่องของธามก็คือเรื่องของธาม" ผู้นำพูดแทรกขึ้นเพื่อให้รู้กันไปเลยว่ากรุณาอย่ามาก้าวก่าย นี่มันเรื่องของเรา 2 คน

"อื้อ ธามก็ชอบเมืองไทยด้วยแหละ อยู่ใกล้นำก็ดีกว่าอยู่คนเดียวอยู่แล้ว"

"อยู่นี่ธามก็ไม่ได้ตัวคนเดียวนี่ ผมว่านะธามก็มี.."

"ธามครับ พี่นำขอคุยกับคุณพัก ได้มั้ยครับ?" ผู้นำพูดแทรกขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้เขาก้าวมายืนระยะประชิด ตีหน้านิ่งแล้วมองนายพักอะไรนี่อย่างเหลืออดเหลือทน

"หือ? อ๋อ อื้อ" เด็กดื้อดูเหมือนจะเข้าใจเจตนาเขาได้ดี และยอมปล่อยเพื่อนลูกทัวร์อยู่กับเขาตามลำพัง

"คุณ มีปัญหาอะไรกับผมรึเปล่าครับ?" เขาเลือกถามอีกฝ่ายตรงๆ จากนั้นก็สังเกตท่าที นายพักคนนี้ทำหน้าเหลอหลาอยู่ครู่หนึ่ง แต่พอไม่มีธามในระยะสายตาแล้ว แววตาแห่งความกวนตีนก็เปิดเผยตัว

"ไม่มีครับ ผมแค่ไม่ชอบ...คุณ"

"ผมไม่เเดือดร้อนหรอกครับ ไม่ว่าคุณจะชอบผมหรือไม่ชอบ ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว"
"แต่ทีต้องถามตรงๆ ก็เพราะคุณแสดงเจตนาชัดเจนว่าต้องการโน้มน้าวให้ธามไม่ชอบผม เหมือนที่คุณรู้สึก"

"ปรักปรำกันเกินจะครับคุณนำ"
"ผมไม่เห็นว่าผมจะได้อเะไรจากการที่ธามจะเกิดไม่ชอบคุณขึ้นมา"

"ได้สิ อย่างแรก ก็ได้พวก ได้คนที่ทำให้คุณเภูมิใจในตัวเองว่ามองคนอย่างผมได้ถูกต้อง มีมุมมองหรือเหตุผลที่เชื่อถือได้ ง่ายๆ ก็ได้พวกเพิ่มนั่นแหละ"
"อย่างที่สอง บางทีนะครับ คุณอาจจะได้คนที่คุณคิดว่าเป็นประเภทเดียวกัน เพิ่มเข้าไปในโลกแคบๆ ของคุณไง"

"คุณนำ อะไรทำให้คุณคิดว่าโลกผมแคบหรอครับ"

"ทัศคติ การวางตัว การแสดงออก การฉวยโอกาสจากธาม"

"ฉวยโอกาส! เฮ้ยคุณ! ผมแทบไม่ได้โดนตัวธามเลยนะ"

"ฉวยโอกาส หมายความถึง คุณเอารัดเอาเปรียบเวลาของธาม ความตั้งใจของธาม"
"ธามไม่รู้จักมารยาหรอกครับ ธามดูไม่ออกหรอกว่าคุณพูดจริงหรือว่าพูดกระทบมาถึงม แต่ผมรู้ ผมมองท่าทางคุณออก แต่ที่ไม่รู้ก็คือ คุณต้องการอะไร"

"นี่คุณด่าผมแรดหรอ!"

"อาฮะ ดูเหมือนภาษาไทยของคุณก็ไม่แข็งแรงเหมือนกันนะครับ"
"มารยา คือการปรุงแต่งกิริยาให้เกินจริง เพื่อเบี่ยงจากความรู้สึกจริง"

"ธามเคยบอกคุณเป็นหมอ นี่คือคุณเป็นหมออะไร?"

"จิตแพทย์ครับ"
"และผมคิดว่าคุณป่วย แต่ไม่รู้สาเหตุคืออะไร แต่ก็ไม่น่าจะพ้นผู้ชายที่คล้ายๆ กับผม"
"หรือว่าแฟนทิ้งครับ เพิ่งเลิกกันหรอ? แล้วเขาลักษณะคล้ายๆ ผมรึไง? ถ้าใช่ คุณก็โตพอที่จะแยกแยะได้แล้วนะครับ"

"อย่างคุณจะมารู้อะไร!" นายพักตวาดใส่เขา มองเขาอย่างสุดกักกลั้นอารมณ์ ผู้นำสังเกตอาการ เขามองซ้ายขวาและยังไม่เห็นธามในระยะสายตา จึงได้สาวเท้าเข้าไปใกล้ๆ พวกเขายืนอยู่ตรงรถตู้เอนกประสงค์ที่ธามเช่ามา คนขับน่าจะไปสูบบุหรี่ และเวลานี้ก็ยังไม่ถึงเวลานัดหมายดี

"แล้วคุณคิดว่าผมไม่รู้อะไรบ้างล่ะ"
"คนโตแล้ว คนประเภทนี้ใช่มั้ยที่ทำให้คุณไม่ชอบผมไปด้วย"
"คนโตแล้ว เขาทำอะไรคุณหรอ?"
"ที่เขาทำไว้ มันไม่ดีกับคุณมากเลยใช่มั้ย คุณถึงต้องมาเตือนธามให้ระวังคนโตแล้ว อย่างผม"

"นี่คุณ...."

"ครับ ผมอ่านข้อความของคุณที่ส่งถึงธาม แต่ธามไม่ได้อ่านอะไรพวกนี้หรอกนะ และถึงอ่านออกก็ไม่เข้าใจนัยยะของคุณหรอก"
"ธามไม่เก่งภาษาไทย พูดยังไม่รู้เรื่อง ประสาอะไรจะเข้าใจความหมายโดยนัยนั่น"
"เรามาจบเรื่องนี้กันดีกว่าคุณพัก"
"ผมกับธาม เรารักกัน ผมรักแฟนผมมาก ธามก็รักผมมากเหมือนกัน"
"เราเข้าใจกันเสมอ และเมื่อเกิดความไม่เข้าใจขึ้น ผมก็พร้อมจะทำความเข้าใจธามทุกอย่าง ยอมรับทุกอย่าง ธามเองก็เหมือนกัน"
"เราผ่านอะไรมามาก เด็กคนนั้นผ่านเรื่องเลวร้ายมาพอแล้ว มากพอจนสมควรจะได้รับแต่สิ่งดี เจอคนดีๆ ไปตลอดชีวิต"
"ผมคือคนดีๆ คนนั้น คือสิ่งดีๆ เหล่านั้น และผมจะคัดกรองคนรอบตัวธามเสมอ"
"ซึ่งคุณ...ไม่น่าจะใช่คนดีๆ ที่ควรอยู่ใกล้ธาม"


"คนอย่างคุณต่างหากที่ไม่ดีพอสำหรับธาม"
"ใช่! คนโตแล้วนั่นแหละที่ทำเรื่องไม่ดีไว้กับผม"
"คนโตแล้วแบบคุณ! คนพูดจาดีไปหมดทุกอย่างแบบคุณ! คนทีเอาตัวเองเป็นใหญ่ คิดว่าตัวเองทำถูกอยู่คนเดียวในโลกแบบคุณ!"
"คนที่เวลามีค่ามาก จนเวลาคนอื่นไม่มีค่าเลยแบบคุณ คนที่เก่งทุกอย่างจนคนอื่นในโลกไม่มีใครเก่งเลยแบบคุณ คนอย่างคุณนั่นแหละ!"

แล้วทำไมต้องน้ำตาคลอแบบนั้น....
ผู้นำไม่พูดอะไร เขาเพียงแค่ยืนจ้องนายพัก เพื่อนใหม่ของธามที่หอบหายใจจนอกพอง พลางปาดน้ำตาลวกๆ
คนคนนี้ บอบช้ำจากอะไร...ไม่ใช่ บอบช้ำจากใคร

"นามมมมมม" เสียงคุ้นเคยดึงให้ผู้นำผละตัวออกห่างคู่สนทนา เขาหันมองเด็กดื้อที่วิ่งถือเครื่องดิ่มมาทั้งหมด 3 แก้ว ดูจากทรงแก้วแล้วน่าจะเป็นเครื่องดื่มร้อน ถือแล้ววิ่งมาแบบนั้นมันอันตราย แล้วไหนจะถึงใส่ของที่ห้อยโตงเตงตรงข้อมือนั่นอีก ไปเหมาซื้ออะไรมา เขาควรบอกหมอปันมั้ยว่าให้ลดเงินเดือนธามบ้างเถอะ

"อะไรเยอะแยะครับ"

"กาแฟ ชานม ชานม"
"ของนำ ของธาม ของพัก"
"พักก็ชอบกินเหมือนธามนั่นแหละ"
"เนอะ" ประโยคสุดท้ายหันไปเออออกับเพื่อนใหม่ ผู้นำเหล่มองอีกคน แต่คราวนี้นายพักอะไรนี่ไม่มีรอยยิ้มเออออไปกับธามด้วย และผู้นำก็เลือกจะมองไปทางอื่นอย่างไม่คิดสนใจอีก
"อ้าว ไม่เอาหรอพัก แล้วจะไปไหน พัก พัก!"
"อะไรกัน ธามซื้อผิดหรอ? ก็พักบอกว่าชอบกินอันนี้เหมือนธามนี่"

"ช่างเขาเถอะครับ คงอยากเปลี่ยนบ้าง มาเที่ยวทั้งทีก็ต้องลองอะไรหลายๆ อย่างล่ะมั้ง"
"เดี๋ยวได้ของที่อยากได้ก็กลับมาเอง"

"หรอ พักจะหลงทางมั้ยนำ"
"ธามไปตามนะ"

"พี่นำว่าปล่อยไปดีกว่า"

"ไม่ดีหรอกนำ"
"ที่นี่บ้านธาม ไม่ใช่บ้านพัก"
"ถ้าเป็นธามเดินคนเดียวที่เมืองไทยแล้วหลง ธามก็อยากให้เพื่อนตามหาธามให้เจอเหมือนกันนั่นแหละ"
"เพื่อนกันไง"

"งั้นก็...ตามใจก็แล้วกัน"
"แต่รีบกลับมานะครับ คนขับรถคงไม่พูดภาษาอังกฤษ พี่นำไม่คิดว่าจะคุยกับเขารู้เรื่อง"

"อื้อ!"

เด็กดื้อวิ่งไปพร้อมกับชานม 2 แก้ว
คำที่ธามเอ่ยออกมาทำให้ผู้นำต้องถอนหายใจอย่างหนัก
เพื่อน....เป็นความสัมพันธ์ที่มีความหมายมากๆ เขารู้ดี เพราะเขาก็รักเพื่อนมากเหมือนกัน

ระหว่างที่ยืนคอยอยู่คนเดียว ผู้นำใช้เวลาถ่ายรูปเล่นๆ แก้เบื่อ เขามีกล้องโพราลอยด์ของธามที่สะพายติดคอไว้ตามที่เจ้าของมันฝากฝัง แต่เขาไม่ได้หยิบมันมาใช้หรอก ใช้แค่มือถือถ่ายรูปก็เพียงพอแล้ว
กล้องโพราลอยด์ของธามน่าจะเป็นของเล่นหลักของเด็กคนนี้ ไม่รู้ว่าไกด์มือสมัครเล่นถ่ายรูปอะไรไว้บ้าง เมื่อมีเวลาว่างเยอะนัก ผู้นำก็แกะกระเป๋ากล้องมาค้นดูเล่นๆ
เขาพบรูปภาพปึกหนึ่ง ถ่ายจากกล้องนี่แหละ เขาค่อยๆ พลิกดูทีละรูป ทีละรูป
ธามน่ารัก นายพักอะไรนี่ก็เป็นเด็กน่ารักดี
ดูแล้วก็น่าจะอายุใกล้ๆ ธามนั่นแหละ แต่เขากลับพูดกับเด็กนี่ราวกับเป็นคนที่...โตแล้ว
"หือ?" เขาเจออะไรบางอย่างจากในรูป ทำให้ต้องย้อนดูใหม่ทุกๆ รูป เขานำรูปมาคลี่ดูพร้อมๆ กัน เพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้คิดไปเอง
"ใครกัน? โจคจิตตามธามหรอ?"
"หรือว่า...ตามพัก"

ผู้นำหันสำรวจรอบตัว เขาไม่เจอคนที่คล้ายกับที่เห็นในรูปอยู่ใกล้ๆ จะว่าคิดไปเองก็ไม่น่าจะเกิดเรื่องบังเอิญขนาดนั้น เขาไม่รู้ว่าก่อนหน้าที่เขาจะมานั้น พวกธามเที่ยวกับที่ไหนบ้าง ทั้ง 2 คนรู้สึกตัวรึเปล่าว่าเจอคนเดิมๆ ที่ต่างสถานที่บ่อยมาก
นี่แหละที่น่าเป็นห่วง และไม่น่าไว้ใจ
เขาไม่รู้ว่าชายปริศนาคนนี้ตามธาม หรือตามนายพัก

หรือจะเป็นพรรคพวกเดียวกับนายพัก...แล้วตามธาม!

"ธาม!" ผู้ำนำเก็บรูปใส่กระเป๋ากล้องที่ยังถูกสะพายพาดตัวเขาไว้ เขาวิ่งตามไปยังทิศทางที่ธามตามนายพักไป โดยที่วางแก้วกาแฟไว้บนหลังคารถตู้ที่เช่าไว้ และคนขับรถก็ยังไม่กลับมาเสียที

cut




โว้วววววววววววววววววว ห่างจากพี่นำไป 2 เดือนเชียวค่ะ
ขออภัยมากเลย จะพยายามไม่ห่างหายไปนานนะคะ ไม่ว่าเรื่องนี้หรือเรื่องนั้น
อัพเดทกันนิดนึงค่ะ
สำหรับคนที่อยากเก็บพี่หนึ่งเจมไว้อ่านในมือถือ สามารถเป็นเจ้าของได้แล้วทาง MEB ทั้งทาง App และ Website ค่ะ

แล้วเจอกันค่ะ  :bye2: :bye2:




หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 4.2 (28-02-59)
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 29-02-2016 12:47:21
ตกใจที่มาต่อแล้วววว ฮื่อออ น้ำตาจะไหล

ขอให้ธามปลอดภัยนะคะ เห้ออออออ

รอตอนต่อไปนะคะ รอเสมอค่ะ ขอบคุณมากๆที่มาต่อ  :pig4:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 4.2 (28-02-59)
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 29-02-2016 13:39:58
 :a5:  แฟนพักป่าว
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 4.2 (28-02-59)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 29-02-2016 14:07:07
 :pig4: :pig4:
กลับมาแล้วน้องธามกลับมาแล้ว หายไปนานเลย
มาต่อบ่อยๆนะคะ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 4.2 (28-02-59)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 29-02-2016 16:01:09
เรื่องร้ายจะเกิดกับธามหรือ!!!!
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 4.2 (28-02-59)
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 29-02-2016 17:00:09
มาต่อเเล้ววว
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 4.2 (28-02-59)
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 29-02-2016 17:00:43
ในที่สุด น้องธามก็จะกลับไทยตามแผนของพี่นำแล้ว ฮ่าๆ



หมาธามมันน่ารักจริงๆเด็กเอาแต่ใจ ฮ่าๆ



เฮ๊ยแล้วไอ้ที่มาแอบตาม นี่ตามเด็กผักหรือหมาธามล่ะ



แล้วเป็นคนดีหรือคนร้าย?????? :ling1:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 4.2 (28-02-59)
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 29-02-2016 19:09:33
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 5.1 (12-03-59)
เริ่มหัวข้อโดย: kajidrid ที่ 12-03-2016 23:47:47
The Extension(ผู้นำ&ธาม2)
      
ตอนที่ 5.1 (ธาม)



รู้สึกแปลกๆ
ธามไม่ชอบตัดสินคนจากภายนอก แต่กับคนนี้ มองครั้งเดียวก็รู้สึกได้เลยว่าแปลกๆ
ธามขยับตัวออกห่างที่ยืนขวางหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ก่อนหน้านี้เขาพยายามหลบไปทางซ้ายทีขวาทีแล้ว แต่คนคนนี้ก็ยังเอาตัวมาขวางทางไว้เหมือนเดิม อะไรกันเล่า?

“what!” เขาทำหน้าขึงขังแล้วถามเสียงดุๆ ก็คิดว่ามันดุแล้วล่ะนะ ผู้ชายตรงหน้าสะดุ้งนิดเดียวแล้วก็เกาหัว

“เอ่ออออ”
“คนไทยไม่ใช่หรอครับ”

“แล้วไง!” ธามยังทำเสียงดุต่อ ก็คนนี้ดูไม่น่าไว้ใจเลยนี่นา

“คือ...ขอผมคุยด้วยหน่อยได้มั้ย”

“ไม่!” พี่นำสอนมา แล้วพี่นำก็ชอบให้ธามทำแบบนี้ด้วย อะไรที่ดูไม่น่าไว้ใจและยังเคลื่อนไหวได้ ให้อยู่ห่างๆ

“คุณ...ผมแค่อยากคุย เรื่อง”

“ไม่!”

“โธ่คุณครับ”

“ธาม! มีอะไรน่ะ?” ธามหันขวับไปตามเสียงเรียก เขาดีใจที่เห็นพัก ดีมากเลยที่เจอเพื่อนด้วย คนมากกว่าต้องมีอำนาจกว่าอยู่แล้ว

“พัก คนนี้ใครก็ไม่รู้ แต่พักไม่ต้องกลัวหรอก เดี๋ยวเราก็ไล่ไปได้” ธามบอกเพื่อนแล้วก็หันมาทำตัวใหญ่สู้กับอีกฝ่ายที่รูปร่างสูงกว่า
“ต้องพูดให้รู้เรื่องนะ ไม่รู้จักกันอย่ามาขวางทางตรงนี้ นี่ทางเดิน ไม่เดินก็ผิด”

“พัก” ห๊ะ? ธามขมวดคิ้วมองคนที่เรียกเพื่อนเขา อะไรกัน? เพื่อนพักหรอกหรอ? แต่แก่นะ แก่กว่ากันไม่เพื่อนหรอก นำยังไม่เป็นเพื่อนธามเลย

“อะ...อะไร รู้จักกันหรอ? พักรู้จักคนนี้หรอ? เพื่อนหรอ? แต่เขาแก่นะ”

“ไม่ ผมไม่รู้จักหรอก”
“ไปกันเถอะธาม” พูดจบก็กระชากตัวธามจนปลิว แก้วชานมในมือร่วงหมดทั้ง 2 แก้ว ทั้งที่เสียดาย แต่ธามก็ไม่มีโอกาสได้โวยวายเลย

“เดี๋ยวสิพัก จะโกรธอะไรก็ให้มีขอบเขตหน่อย นี่งอนหนักถึงขั้นหนีมาเที่ยวต่างประเทศคนเดียวแล้วหรอ? ถ้าพี่ตามมาแล้วไม่เจอจะทำยังไง”

“........................” อืมมม ดูเหมือนจะรู้จักกันจริงๆ แล้วทำไมพักถึงต้องบอกว่าไม่รู้จักด้วยล่ะ ธามขมวดคิ้วมอง 2 คนที่คนหนึ่งหันหน้าหนี อีกคนก็ขยับตัวให้อยู่ในสายตา

“ไปกันเถอะธาม ผมแค่มาซื้อขนมนิดหน่อย นี่ได้แล้ว” พักชูถุงขนมอวดแล้วก็คว้าข้อมือธามแล้วลากให้เดินหนีคนคนนี้ไปทันที ธามหันมองเขาอย่างลังเล .... เขารู้จักพักแน่ๆ ท่าทางจะอยากพูดกับพักมากด้วย แต่ธามต้องทำตามที่เพื่อนตัองการอยู่แล้ว ถึงมันจะขัดใจธามก็เถอะ

“นี่พัก ไม่คุยกับคนนั้นก็ไม่เป็นไรสินะ”
“ปล่อยตายไปได้ใช่มั้ย?”

“ปล่อยใครมันไม่ตายหรอกธาม คนไม่ปล่อยแหละจะตาย”

“หือ?” เขาขมวดคิ้วใส่และทำตาโตเพื่อขอให้พักทวนประโยคชวนงงอีกครั้ง แต่เพื่อนกลับไม่พูดอะไร แต่เดินเร็วขึ้น และก็ลากธามแรงขึ้นเท่านั้น

“โอ้ย!”
“เดินไม่รู้ตาม้าตาเรือรึไงวะ?!”

“ก็ดูแล้ว คุณนั่นแหละที่เดินไม่ดูคน” คนที่ชนพักจนกระเด็นสวนขึ้น ธามเบี่ยงตัวไปมองแล้วก็พุ่งไปหาทันที

“นำ”
“นี่นำ ธามกับพักเจอคน”

“ธาม!”
“วันนี้จะไปไหนล่ะ เร็วเข้าสิ เราเสียเวลากันมากแล้วไม่ใช่หรอ?” จู่ๆ เพื่อนก็ดุเอา ธามงงๆ แต่ก็ไม่ขัดอะไร ก็หน้าที่ธามคือพาพักเที่ยว ธามก็ควรทำแค่นั้น ถึงจะมีเรื่องค้างคาใจอยู่ก็เถอะ

“เดี๋ยวครับธาม” พี่นำพูดขัดขึ้นแล้วก็ดึงธามมายืนข้างๆ แกะมือพักออกจากข้อมือธามด้วย
“คุณลูกทัวร์จะรุนแรงกับแฟนผมเกินไปนะ”
“ไม่ใช่เรื่อง แล้วก็ไม่ใช่สิทธิ์ที่คุณจะมาฉุดลากธามแบบนี้”

“ฉุดอะไรครับพี่นำ”
“ผมก็แค่จูงมือกันเดิน .... ปกติ”

“คงไม่มั้ง” พี่นำเถียงกลับแล้วก็ยกข้อมือธามขึ้นให้พักมอง ธามก็เลยมองดูด้วยเลยว่ามันมีอะไรที่ข้อมือธามหรอ

อืม....มันมีรอยแดง และมีรอยจิกยาวๆ ด้วย
พักดูตกใจ เพื่อนหันมามองธามแล้วก็ยิ้มเจื่อนๆ พร้อมกับบอกว่าขอโทษ ไม่ได้อยากให้ธามเจ็บเลย แค่รีบเท่านั้น ซึ่งธามก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพักรีบไปไหน

“ผมก็ไม่อยากยุ่งเรื่องคุณนักหรอก”
“แต่ถ้าถึงกับต้องฉุดลากธามเพื่อหนีคนที่คุณไม่ยากเจอ มันเกินไปหน่อยนะ ธามไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกคุณ”
“เคลียร์กันให้เรียบร้อยก่อนน่าจะดีกว่า”
“เรื่องเที่ยว ค่อยว่ากันก็ได้” พี่นำสรุปทางออกให้ ยังไม่ทันที่พักจะพูดอะไรต่อ คนที่ขวางหน้าธามไว้ก็เดินตามมาสมทบ เขามองหน้าธาม ยิ้มให้แต่กลับก้มหัวแล้วพูดขอโทษ เขาก้มหัวให้พี่นำนิดๆ แล้วก็เดินมาจับข้อศอกพักเอาไว้

“ถ้าที่ทำทั้งหมดเพื่อดึงตัวพี่มากับเรา เราก็ได้ที่ต้องการแล้วไง”
“คุยกันได้รึยัง?”

ธามเห็นพักหน้าบึ้ง ไม่มองคนนั้น ขืนแขนเบี่ยงตัวให้ห่างออกมาแต่ก็ยังยอมยืนนิ่ง ไม่วิ่งหนีไปไหน
ดูเหมือนคนนี้จะมีเรื่องสำคัญต้องคุยกับพัก บางทีอาจจะเป็นเจ้าหนี้ แต่พักก็ดูไม่ใช่คนที่โกงเงินใครมานี่นา หรืออาจจะเป็นเจ้านายที่มาตามงาน พักอาจจะหนีเที่ยวทั้งที่งานไม่เสร็จ หรือจะเป็นอาจารย์ อา! หรือเป็นพี่ชาย?

“เอ่อ...”
“ตรงนี้มันก็อากาศเย็นๆ แล้วก็ไม่ใช่ที่ที่ควรจะยืนคุยกัน”
“ธามว่า เดินไปอีกนิด มีคาเฟ่แอนด์เบเกอรี่อยู่ ไปที่นั่นเถอะ”
“ธามกับพี่นำ จะกลับไปที่หัวถนน ตรงหน้าร้านเมื่อกี้ คนขับรถอาจจะมาแล้ว แล้วธามจะโทรมาถามนะว่าพักจะไปเที่ยวหรือไม่ไป”
“คุยไปก่อนนะ”

พักพยักหน้ารับ แต่ก็บอกไว้ว่าไม่นานหรอก และพักตัดสินใจแล้วว่าจะไปเที่ยวกับธาม
คุยไม่รู้เรื่องก็ช่างแม่ง.... แต่พักไม่ได้อธิบายว่าช่างแม่งอะไร

ดูเหมือนพี่นำจะรู้เรื่อง เพราะตอนที่ธามถามว่า  นำคิดว่าพักจะเป็นอันตรายกับคนแปลกหน้านั้นมั้ย พี่ก็นำก็ยิ้มแล้วส่ายหน้า พวกเราเดินมาถึงรถตู้ซึ่งคนขับรถรีบกวักมือเรียกธามเป็นการใหญ่ ธามถูกถามว่าจะเอายังไง นี่ก็เลยเวลามาเยอะแล้ว จะจ้างหรือไม่จ้าง แล้วถ้าจ้างจะจ้างจำนวนชั่วโมงเท่าเดิมหรือไม่ ธามให้คำตอบไม่ได้ เพราะไม่รู้ว่าพักจะคุยกับคนนั้นนานแค่ไหน
เขาขอความคิดเห็นพี่นำ พี่ก็บอกให้ยกเลิกรถไปเลยดีกว่า วันนี้เที่ยวกันในเมืองก็ได้  ไปตึก 101 อีกรอบก็ได้ ธามก็เลยทำตามที่พี่นำบอก และก็เสียเงินมัดจำให้ลุงขับรถไปฟรีๆ ดีว่าไม่เยอะเท่าไหร่

“แล้วธามตั้งใจพาเพื่อนไปเที่ยวที่ไหนครับ”

“ว่าจะพาไปถ่ายรูปที่อุทยานหินเย่หลิ่ว มีหินแปลกๆ เต็มเลย ลมก็เย็นดีนะ เดินพักผ่อนหรือนั่งพักผ่อนก็ได้ นำไม่เมื่อยหรอก” พี่นำหัวเราะขำทันที ดวงตาใต้แว่นใสๆ นั้นไม่มีท่าทีว่าจะดุธาม แบบนี้ดีจัง พี่นำลูบหัวแล้วก็ยืนล้วงกระเป๋าอยู่ที่หัวมุมถนน
ตอนนี้ก็สายมากแล้ว ธามรู้สึกผิดที่ทำให้พี่นำต้องมายืนเสียเวลา ถ้าตอนนี้พี่นำทำงานอยู่ที่โรงพยาบาล น่าจะให้คำปรึกษาคนไข้ได้หลายคิวแล้วแหละ ธามนี่ดีแต่ทำให้พี่นำเสียเวลาเท่านั้น ทั้งที่เวลาของพี่นำก็ไม่ได้มีให้ธามมากนักซะด้วยสิ

“นำ เบื่อมั้ย?”

“หือ? ไม่เบื่อครับ หมาธามเมื่อยหรอ? หรือว่าหิวแล้ว”
“เราไปกินข้าวกันเลยก็ดีนะ หรือว่าต้องรอเพื่อนก่อน”

“ก็ควรรอไง ใช่มั้ย?”
“พักก็คงยังไม่ได้กินเหมือนกัน”

“ธามนี่น้า....” พี่นำพูดไว้เท่านี้แล้วก็ส่งยิ้มให้ พวกเราตัดสินใจเดินเล่นในละแวกนี้ไปพลางๆ ซึ่งมันก็ดีที่เป็นย่านธุรกิจกลางเมือง ก็เลยมีร้านรวงริมถนนเปิดขายของให้แวะดูกันเพลินๆ

เกือบ 3 ชั่วโมงกว่าพักจะโทรหาธามอีกครั้ง
ลูกทัวร์ของธามบอกว่าเหนื่อยแล้ว วันนี้คงไม่ได้เที่ยว แต่จะจ่ายค่าจ้างไกด์ให้ปกติ แล้วก็ขอโทษด้วยที่ทำให้ธามกับพี่นำเสียเวลา ธามไม่ถามอะไรต่อเพราะเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว และถ้าพักอยากให้รู้ พักก็คงบอกเอง
วางสายจากเพื่อนปุ๊บ ธามก็พาพี่นำกินข้าวกลางวันกันปั๊บ เพราะกลัวคุณหมอจะหิวจนพาลเกลียดไทเปเพิ่มขึ้นไปอีก

เย็นแล้ว ธามกับพี่นำอยู่บนตึก 101 ซึ่งเป็นอาคารสูงที่ดึงดูดนักท่องเที่ยว พี่นำบอกให้มาดูพระอาทิตย์ตกบนนี้ก่อน กินข้าวแล้วค่อยกลับคอนโดกัน ส่วนไฟลท์กลับเมืองไทย พี่นำบอกว่ายังขยับตั๋วได้ ไม่มีปัญหา เท่ากับว่าธามมีเวลาบอกลาประเทศนี้อีก 1 คืน

จริงๆ แล้วก็ไม่มีใครให้ร่ำลามากนัก แม้ว่าเพื่อนบ้านเดิมที่บ้านกึ่งสำนักงานของป้าวีณาหลังนั้นจะยังอยู่ในที่เดิมๆ ของพวกเขา แต่ธามก็ไม่รู้สึกว่า พวกเราเป็นคนในชีวิตกันและกัน พวกเขาจะเปลี่ยนไปยังไง ธามก็ยังเป็นธาม และถึงธามจะเปลี่ยนไปแค่ไหน พวกเขาก็เป็นพวกเขาเหมือนเดิม
ที่ธามอาลัยอาวรณ์ที่สุด ก็คือความทรงจำของตัวเอง
ความทรงจำที่ป้าวีณา มีธาม มีเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม ความคลุมเครือ ความเงียบ ความเห็นใจ ความเข้าใจ
ป้าจากไปแล้ว ธามก็เลยอยากเก็บความทรงจำพวกนี้ไว้ 2 รอบ 2 เท่า เผื่อว่าวันนึงที่ธามได้ตามป้าวีณาไปทัน ธามจะคืนความทรงจำของเรากับป้าวิณา

“หมาธาม คิดอะไร?”

“หือ?” เขาหันไปตามเสียงเรียก แก้มจิ้มกับปลายนิ้วพี่นำที่ยื่นมาแกลังกัน
“ธามคิดถึงป้าวีณา”
“นำ ถ้าธามไม่ได้กลับมาที่นี่อีก ป้าจะลืมธามมั้ย”

“ไม่ลืมหรอกครับ แล้วธามก็กลับมาที่นี่ได้ พี่นำไม่ได้บังคับหรือกักขังธามไว้ที่ประเทศไทย พี่นำแค่อยากให้ธามมีบ้านหลักที่ไทย ไม่ใช่ที่นี่”
“เราจะได้อยู่บ้านเดียวกัน อยู่ใกล้กัน”

“ธามรู้” เขาตอบแล้วก็ก้มหน้า
“ธามกลัวคิดถึง”

“แล้วไม่กลัวคิดถึงพี่นำหรอ ถ้าจะดื้ออยู่ที่นี่คนเดียวต่อไป”

“ก็เดี๋ยวนำก็มาหา”

“แล้วถ้าเกิดพี่นำมาหาไม่ได้อีกเลยล่ะครับ”
“ถ้าพี่นำต้องจากไป เหมือนที่น้าวีณาจากธามไปล่ะ ธามก็จะทำได้ดีสุดคือไล่เก็บความทรงจำระหว่างเราแค่นั้นหรอ?”
“แต่ถ้าเราดีต่อกัน ดูแลกัน รักกันตอนนี้ วันนึงที่จากกัน ไม่ว่าพี่จากไป หรือธามจากไป เราจะมั่นใจว่าไม่มีอะไรที่เราเสียดายเลย เราทำดีที่สุดแล้ว เรารักกันดีที่สุดแล้ว”

ก็จริงของของพี่นำ
ธามนี่ไม่ได้เรื่องเลย ไม่เคยโตทันพี่นำสักที

ธามยิ้มให้คนตัวสูงที่เป็นจุดเด่นแบบไม่รู้ตัว นำไม่รู้เลย ไม่สนใครเลยด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะถูกแอบถ่ายรูป ถูกมองแล้วซุบซิบทั้งภาษาจีนหรือภาษาไหน ซึ่งเท่าที่ธามฟังคำกระซิบออก ส่วนมากก็ชมพี่นำว่าหล่อมาก ดูดีมาก กันทั้งนั้น
และธามก็เห็นด้วยสุดๆ

ดินเนอร์มื้อนี้ พี่นำเลือกกินที่โรงแรม และแน่นอนว่าเป็นอาหารที่กินกันได้อย่างอย่างสเต็ก ดูเหมือนทั้งธามและพี่นำจะหิวมาก เพราะทันทีที่อาหารวางลงตรงหน้า พวกเราก็จัดการอย่างรู้หน้าที่โดยไม่ต้องรอให้ใครชวนใคร หรือใครสั่งใคร

ธามกลับถึงห้องค่ำมาก รู้สึกอิ่มและอยากหลับให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ถูกบังคับให้อาบน้ำให้เรียบร้อย แต่ไม่ต้องสระผม เพราะพี่นำกลัวไข้กลับ แต่ธามไม่เชื่อหรอก ไหนๆ ก็เปียกแล้ว ก็ให้หัวเปียกไปด้วยเลย แต่ธามเช็ดและเป่าจนแห้งดีแล้วถึงได้ออกมานอน แต่ดูเหมือนพี่นำก็รู้ได้อยู่ดีว่าธามสระผม  พี่นำอาจจะแอบดูธามอาบน้ำก็ได้ สยิวจัง

“อะไรเยอะแยะหรอนำ” ธามจำเป็นต้องถามเพราะมองด้วยตาแล้วไม่สามารถเข้าใจได้ว่ามันคืออะไร

“อ๋อ ของของธามไงครับ พี่กำลังเลือกให้ว่าอันไหนไม่ต้องเอากลับ”
“ธามรีเช็คูก็ได้นะ เดี๋ยวพี่นำอาบน้ำบ้าง เหนียวตัว”

“โอเค” ก็ต้องโอเคอยู่แล้ว ไม่โอเคไปก็ไม่ได้นอนกันหรอกคืนนี้ ก็พี่นำบังคับเก่งมากจะตาย
จริงๆ ธามแต่เอาตัวเองกลับไปอยู่ในที่ที่....มีคนอยากอให้อยู่ก็พอ
ของใช้พวกนี้ ปล่อยให้มันอยู่ที่นี่ไปก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก
อ่อ! แต่ธามต้องเอาเสื้อผ้าของธามไปนะ เพราะเสื้อผ้าที่เมืองไทย มันไม่ใช่สไตล์ธาม นำบังคับทั้งนั้นแหละ

คืนนี้ พี่เจมส่งแมสเสจมาถามว่าธามจะกลับไทยเมื่อไหร่ ครั้งนี้กลับกี่วัน แล้วก็อะไรอีกหลายอย่างซึ่งธามอ่านไม่ออก อ่านออกก็แปลไม่ได้ พี่เจมใช้คำย่อจนธามเดาไม่ถูก ก็เลยไม่ตอบอะไรมาก ตอบแค่ว่ากลับไปอยู่ยาวนานเลย
ธามบอกอาหลูไว้ด้วยว่าจะกลับไปอยู่เมืองไทยแบบตลอดไปแล้ว และอาหลูก็เห็นด้วยที่ธามควรอยู่กับคนที่รักธามและดูแลธามได้ตลอดชีวิต จริงๆ ธามดูแลตัวเองได้นะ ทำไมมีแต่คนคิดว่าธามต้องมีพี่นำดูแลก็ไม่รู้ โธ่เอ้ย!
และพัก....เพื่อนลูกทัวร์ที่รู้จักกันแบบไม่คาดคิดมาก่อน ก็ส่งแมสเสจมาหา ดูเหมือนพักจะคุยกับคนนั้นรู้เรื่องแล้ว เพราะพักบอกธามว่า ขอโทษสำหรับวันนี้ ฝากขอโทษพี่นำด้วย แล้วก็บอกว่า พักมีเพื่อนเที่ยวไต้หวันแล้ว ธามไม่ต้องห่วง

ดีจังที่ทุกคนเจอทางเดินของตัวเอง และเลือกที่จะเดินตามทางเดินนั้น
ธามเองก็ต้องเดินหน้าต่อไปเหมือนกัน หวังว่าสิ่งที่ธามเลือก จะเป็นทางเดินที่ดีสุด สำหรับธาม นิมิตตกานนท์
   
      

อากาศเมืองไทยไม่เปลี่ยนเลย อากาศไม่เบื่อบ้างหรอที่ไม่มีพัฒนาการอะไรเลยแบบนี้
พี่โป๊ะก็ยังเป็นพี่โป๊ะคนเดิม ชอบกอดธามแรงๆ ยกอุ้มจนตัวลอยแล้วก็ปล่อยลงแรงๆ ถ้าไม่ปรับตัวเก่งแบบธามก็คงล้มไปแล้ว ขนาดพี่นำยังหันมาห้ามพี่โป๊ะไม่ทันเลย

“ไอ้หมอ รอบนี้อยู่กี่วันกี่เดือนวะเนี่ย” พี่โป๊ะถามพี่นำ ซึ่งธามเดาว่าน่าจะถามเรื่องของธามนี่แหละ พี่นำมองหน้าธามแล้วก็ยิ้ม ตอบพี่โป๊ะไปว่า ตลอดชีวิต
พี่โป๊ะส่งเสียงแซวที่น่ารังเกียจมาก ธามบรรยายออกมาไม่ถูกว่าเป็นเสียงแบบไหน ซ้ำท่าทางบิดตัวไปมานี่อีก พี่นำก็คงทนความรังเกียจไม่ไหว ถึงได้ถีบพี่โป๊ะไป 1 ที แต่พี่โป๊ะไม่สะเทือนเลย ไม่รู้พี่โป๊ะตัวโต หรือพี่นำไม่ออกแรงกันแน่
ลุกเผือกกับป้าจูไม่ได้มารับธาม ลุงหมอก็ไม่ได้มารับธาม  มีแต่พี่โป๊ะคนเดียวเท่านั้นล่ะมั้งที่เห็นความสำคัญของธามมากกว่าการนอนหลับพักผ่อนในเวลาตี 2 แบบนี้
“ไปลูกหมา ขึ้นรถ ง่วงมั้ยเนี่ย”

“อื้อ ง่วง”

“งั้นนอนข้างหลังไปเลยนะ เดี๋ยวมือโปรไปส่งถึงเตียงเลย”

“กวนตีนแล้วโป๊ะ ผมจัดการเองได้เรื่องบนเตียงน่ะ”

“แหมไอ้หมอ ช่วยเข้าใจสำนวนหน่อย คิดว่าผมมือว่างพอจะจัดการเรื่องบนเตียงคนอื่นได้หรอวะ”

“อ่อ ลืม”
“ว่าเด็กมันดื้อ” ธามฟังแล้วขมวดคิ้ว อะไรกัน? ใครดื้อหรอ? มีคนดื้อกับพี่โป๊ะได้ด้วยหรอ? ต้องโดนเตะไปแล้วกี่ที

“อย่าเสือกแซว ผมเขิน”

“ห๊ะ! เขิน!” พี่นำล้อเสียงดัง แล้วพวกโตเป็นวัวควายก็ฟัดกันนัวเนีย.....บอกดีมั้ยว่าธามก็ไม่ชอบให้พี่นำกอดกัดคอใครเหมือนกัน ถึงจะเป็นพี่โป๊ะก็เถอะ

“ง่วงแล้วไงนำ กลับสิ!” เขาตะโกนอย่างอารมณ์เสีย เดินขึ้นรถพี่โป๊ะ และพี่นำก็รู้จักเหนื่อยพอที่จะตามธามเข้ามาในรถ ดีแล้ว ดึกแล้วอย่าใช้เสียงกันเยอะแล้ว ธามง่วงมากด้วย!

พี่โป๊ะส่งพวกเราถึงหน้าบ้าน ช่วยยกระเป๋าลง ช่วยกอดธามหลวมๆ แต่ไม่กอดพี่นำแล้ว ธามเดาว่าทั้งคู่คงเริ่มรังเกียจกันแล้วแน่เลย ต่างคนต่างทำแค่ยกมือลา แล้วพี่โป๊ะกับพี่นำก็แยกย้าย ท่าทางพี่นำจะโอเคมาก เพราะสีหน้าดูอารมณ์ดี

เตียงที่เราใช้คืนนี้คือเตียงในห้องพี่นำที่บ้านใหญ่ เพราะว่าบ้านเล็กยังไม่ได้ปัดไล่ไรฝุ่น พี่นำเลยไม่อยากให้ธามไปนอนแล้วจามฟึดฟัด รอให้ป้าจูไปทำความสะอาดพรุ่งนี้ก่อนค่อยไปอยู่ด้วยกันที่นั่น
พี่นำยังไม่ได้บอกว่าวางแผนชีวิตให้ธามยังไง ธามเองก็ยังไม่ได้คิดเหมือนักนว่าแผนชีวิตที่เมืองไทยจะเป็นยังไงต่อ แต่ว่าคืนนี้ ตอนนี้ พี่นำกอดธามแล้ว ธามง่วงแล้ว เราจึงนอนกอดกันหลับเหมือนกับคืนที่ผ่านมา
ธามหวังว่า เราจะนอนกอดกันหลับได้ตลอดไป

Cut


ตอนสุดท้ายของอายุขวบค่ะ
ขอให้ชอบหมอนำหมาธามกันเยอะๆ นะคะ
อย่าเงียบ เพราะทั้ง 2 คนนี้ก็เงียบพอแล้ว  เสียงในหัวพวกเขาดัง แต่เสียงจากปากคู่นี้ไม่ค่อยมีเท่าไหร่เนอะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 5.1 (12-03-59)
เริ่มหัวข้อโดย: Raccoooon ที่ 13-03-2016 00:22:41
ฮือออออ คิดถึงหมาธามหมอนำมากกกกๆๆๆๆๆ  :hao5:
คิดถึงพี่โป๊ะด้วย5555555
ดีใจหมาธามไม่ดื้อ ยอมกลับมาอยู่ไทยแล้ววว

ติดตามนะคะะะะ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 5.1 (12-03-59)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 13-03-2016 00:58:33
พอกลับมาไทยแล้วธามต้องตามหา
รักแรกพี่นำชัว 55555555
ธามกลับมาไทยถาวรแหละดีแล้ว
เดี๋ยวพี่นำคถ.ตายเลย

ปล.ธามน่ารักตลอดดดด
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 5.1 (12-03-59)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 13-03-2016 09:56:49
ดีใจ หมาธามพูดชัดพูดรู้เรื่องด้วย
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 5.1 (12-03-59)
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 13-03-2016 10:41:00
ความคิดของธามไร้เดียงสา  และน่ารักมาก ๆ
ขำพี่โป๊ะ  คิดถึงหมาเจมกับพี่หนึ่งจัง
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 5.1 (12-03-59)
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 13-03-2016 11:15:07
ในที่สุดพี่นำ




ก็พาหมาธามมาอยู่เมืองไทยสำเร็จ :katai2-1:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 5.1 (12-03-59)
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 13-03-2016 11:38:54
 :pig4: :pig4: :3123:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 5.1 (12-03-59)
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 13-03-2016 15:20:25
เอ็นดูหมาธามมม  :กอด1:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 5.2 (03-05-59)
เริ่มหัวข้อโดย: kajidrid ที่ 03-05-2016 22:39:25
The Extension(ผู้นำ&ธาม2)
      
ตอนที่ 5.2 (ผู้นำ)


เช้าวันแรกที่เมืองไทยของเขาและธาม ผู้นำยอมรับเลยว่ามีความรู้สึกไม่อยากลุกไปทำงาน แต่ก็แหกกรอบปฏิบัติของตัวเองไม่ได้
สุดท้ายเขาก็ลุกขึ้นจากเตียงอย่างอิดออด หันมองคนที่ยังนอนหลับแผ่หลาด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ตั้งแต่อิจฉาเด็กที่ไม่ต้องมีความรับผิดชอบต่อหน้าที่ ต่อตัวเองมากนัก อิจฉาความเป็นธามที่มองหนทางข้างหน้าแค่ระยะเอื้อมมือถึงและก้าวเขาเจอ อาลัยความหอมของผิวนิ่มที่หยุ่นรับกับริมฝีปากเขาไปทั้งร่าง และเอ็นดูอาการหลับได้หลับดีของคนที่พูดกรอกหูเขาเมื่อคืนนี้ว่า ‘นอนไม่หลับเลยนำ’
“ลูกหมาเอ้ยยย” เขาลากเสียงยาวพลางบี้บิดแก้มคนหลับ ประเมินแรงไว้แค่พอทำให้ตื่นแต่ผลที่ได้กลับมากกว่านั้น

“อื้ออออออออออออ ธามเจ็บเขียวแล้ว”
“นำอย่า นำหยุดนะ” นี่ก็เสียงยานคางพอกัน เดาได้ว่ายังโหยหาการนอนอีกหลายชั่วโมง แม้จะรู้แต่ผู้นำก็ไม่คิดปล่อยให้เด็กดื้อได้นอนต่อสมใจ

“ตื่นได้แล้วครับ พี่นำต้องตื่นไปทำงาน จะมานอนนานกว่าพี่นำได้ไง”

“ก็ธามนอนไม่หลับไง”

“นอนไม่หลับยังไง หลับปุ๋ยๆ อยู่เนี่ย”

“ก็เมื่อคืนไง ไม่หลับเลย นำก็หลับหลับ ธามไม่หลับไง”
“แล้วก็หลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้แต่เมื่อคินไม่หลับ นามมมมมมมมมมมมม ธามง่วง”

“โอเค ไม่กวนแล้ว แต่มาส่งพี่นำไปทำงานก่อนสิ ทำไง”

“อ่ะ!” เด็กดื้อลืมตาผึงขึ้นมา เม้มปากจนลักยิ้มโผล่มาทักทาย คงรู้หน้าที่แล้วสินะ ธามโตขึ้นอีกขั้นนึงแล้วสินะ 
“บั๊ย บายยยยยยยยยยย” มันไม่ใช่แบบนี้ครับหมาธาม! ผู้นำทำเสียงจิ๊จ๊ะพร้อมกับเด้งสีหน้าเซ็งให้เด็กดื้อได้เห็น ทางนั้นหัวเราะชอบใจจนตัวงอแล้วค่อยขดตัวลุกขึ้น ขยับมานั่งคร่อมตักเขาเอาไว้ โผกอดลำตัวเขาพร้อมกับซุกหน้าลงบนอก
“รักกันทันมั้ย นำรีบไม่ใช่หรอ”

“ทันครับ” เขายกยิ้มอย่างพึงใจ ดันตัวเด็กดื้อให้เอนออกนิดหน่อยเพื่อจะได้จ้วงจูบริมฝีปากช่างยั่วได้ถนัด ชุดนอนธามไม่ใช่เรื่องยากในการจัดการ จะให้ใส่ให้ถอด มันก็ของชินมือชินวิธีการสำหรับเขาทั้งนั้น เมื่ออีกฝ่ายเป็นธาม ผู้นำแทบไม่ต้องใช้ความคิดออกแบบการกระทำหรือชักนำความรู้สึกเลย ทุกอย่างเคลื่อนไหวไปตามสัญชาตญาณ

เด็กดื้อมานั่งกินมื้อเช้าด้วยกันจนได้ อาหารเช้าที่ป้าจูเตรียมไว้ให้ก็ดูจะถูกปากดี ธามกินข้าวเช้าแบบไทย ซึ่งประกอบด้วยข้าวสวยร้อนๆ ไข่ตุ๋นและซุปมันฝรั่งใส่ไก่จนเกลี้ยง ส่วนนมที่เตรียมไว้ถูกผลักออกอย่างจงใจโดยอ้างว่าอิ่มมาก

“งั้นพี่นำไปทำงานก่อนนะ”

“อื้อ”

“ไม่จูบลาหรอ”

“ลาไปมากกว่าจูบแล้ว นำเอาไรอีก”

“เอาอีก”

“ไม่เอาอีก”

“เถียงเก่งมากไปแล้วครับ”
“เอาล่ะ ไม่จูบลาก็ไม่บังคับ”
“วันนี้ธามใช้เวลาคิดนะว่าอยากทำงานอะไร เดี๋ยวกลับมาแล้วเรามาคุยกันดู จะได้ช่วยกันหาที่ทำงานให้ธาม ดีมั้ย”

“ทำกับโป๊ะได้มั้ย”

“พี่นำว่าเอาไว้เป็นทางเลือกสุดท้ายดีกว่า ลองหางานที่ธามอยากทำจริงๆ ก่อน”

“อื้อ”

“ครับสิ พูดเพราะๆ ให้ชินปาก”

“อื้อ” หมาธามนี่ดื้อจริงๆ ให้ตาย!
“ครับ” แต่ก็โตขึ้นแล้วสินะ

-----------------

ผู้นำมาถึงที่ทำงานตามเวลาเดิม แต่สิ่งแวดล้อมที่เพิ่มขึ้นวันนี้ก็คือญาติคนไข้ที่ไม่ได้นัดไว้ล่วงหน้า

“อ๊ะ สวัสดีค่ะหมอนำ”

“เอ่อครับ คุณแพม”

“แพมไม่ได้นัดไว้ ไม่รู้ว่ากวนรึเปล่า”

“ก็....จริงๆ ก็มีนัดคนไข้ไว้นะครับ แต่ยังไม่ถึงเวลา”
“ไงก็....ไปดื่มกาแฟกันก่อนมั้ยครับ” ผู้นำเสนอทางเลือกให้หญิงสาวดูไม่เก้กังในสายตาพยาบาลผู้ช่วยที่เป็นคนจัดเวลานัดคนไข้ให้เขา เขาส่งสัญญาณมือเป็นท่าโทรศัพท์บอกว่าพยาบาลไว้ว่ามีอะไรให้โทรเลือกได้ แล้วก็เดินนำหญิงสาวคนนี้ไปยังร้านกาแฟที่ชั้นล่าง

“คุณแพม มีเรื่องด่วนอะไรรึเปล่าครับ”
“น้องเปอร์อาการแย่ลงหรอครับ ได้ทานยาปกติรึเปล่า”

“เปอร์ปกติดีค่ะ”

“งั้นก็โล่งใจ” ผู้นำบอกความรู้สึกตามจริง เขายกแก้วกาแฟที่เริ่มอุ่นมือแล้วขึ้นดื่ม มองเธอหมุนแก้วเครื่องดื่มเย็นในมือเธอเอง ดูจากอาการแล้วเขาคิดว่าคนที่รู้สึกไม่สบายทางอารมณ์และความคิด น่าจะเป็นหญิงสาวคนนี้มากกว่า
“คุณแพม...มีอะไรปรึกษาหมอมั้ยครับ”

“แพมก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ แต่คิดว่าคุณหมอน่าจะช่วยได้”

“งั้นก็ยินดีเลยครับ ว่ามาสิ”

“แพม....อดคิดถึงผู้ชายคนนึงไม่ได้เลยค่ะ” อาฮะ มันก็ค่อนไปทางเรื่องส่วนตัว เขากับเธอไม่ใช่เพื่อนกัน เรืองนี้ไม่ใช่เรื่องที่เขาควรยุ่ง

“อ่อ งั้น...ต้องบอกเขาคนนั้นสินะครับ”
“จริงๆ เรื่องเท่านี้เอง คุณแพมน่าจะรู้ว่าต้องทำยังไงอยู่แล้วนี่ครับ ที่ดูตื่นเต้นจนต้องมาปรึกษาหมอนี่ คงเป็นเพราะประหม่า ก็เหมือนสอบแข่งขันอะไรสักอย่าง ใจเย็นๆ นะครับ ไตร่ตรองให้ดีแล้วค่อยตัดสินใจ”

“แพมคิดมานานแล้วค่ะ”
“ลองไม่นึกถึง มันก็เซ็งๆ แปลกๆ แต่แค่ได้นึกถึงเขา มันก็มีความสุขขึ้นมาเลยค่ะ”

“งั้นต้องรีบบอกเขาแล้วแหละครับ”

“บอก...จะดีแน่หรอคะ ถ้าบอก”

“ได้แสดงออกมันก็ดีทั้งนั้นแหละครับ แต่ต้องรับผลที่จะตามมาให้ได้ด้วย”

“นั่นแหละค่ะ แพมถึงได้ลังเล”
“เขาน่ะ ใครๆ ก็รุมชอบรุมรัก เพราะเขาดีทั้งรูปลักษณ์ภายนอก ทั้งจิตใจ”
“ตอนแรกแพมคิดว่าเขาใจดีตามหน้าที่การงาน แต่จริงๆ แล้วเขานิสัยเขาดีมากเลยค่ะ”
“แพมก็เลย...อดไมได้ที่จะรู้สึกรัก”

“รักระดับไหนคุณแพมคิดดูรึยังครับ”
“แต่ที่สำคัญที่สุด ถามเขาด้วยนะครับ นิยามให้ตรงกัน จะได้ไม่ต้องหมางใจกัน แบบนั้นจะน่าเสียดายมิตรดีๆ”

“นั่นสิ จริงๆ แพมมาหาหมอนำทุกวันเลยนะคะ”

“กลุ้มมากขนาดนั้นเลยหรอครับ?”

“ค่ะ” ฟังเรื่องของเธอแล้วเขารู้สึกเพลิน ความรู้สึกตกหลุมรักที่มักเกิดขึ้นโดยไม่รู้คัวนี่แหละที่น่าหลงใหล เสน่ห์ของความรักอยู่ที่การไม่รู้ ไม่แน่ใจอะไรสักอย่างแต่ก็มีความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะก้าวลงไปในหลุมที่ไม่รู้ว่าลึกแค่ไหน ซ้ำยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าอีกด้านของหลุมคืออะไร ใช่สิ่งที่ต้องการหรือเปล่าก็ยังไม่ได้หาคำตอบอย่างถ้วนถี่ แต่ก็เลือกจะก้าวขาออกไปเพื่อตกลงในหุบเหวนั้น

“ถ้ากลุ้มจนต้องมาหาคนให้คำปรึกษาทุกวันแบบนี้ บอกกับเขาเถอะครับ แล้วรับฟังคำตอบ”

“งั้น...แพมบอกดีกว่า ใช่มั้ยคะ”

“ครับ”

“แพมชอบหมอนำค่ะ อยากรักหมอนำ”

เอ่อ.....คือ
อึ้งจัง


ผู้นำจิบกาแฟจนหมดแก้ว เขาวางแก้วลงบนโต๊ะด้วยอาการสงบนิ่ง ส่งยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร

“คุณหมอนำยังไม่ได้แต่งงานนี่คะ แฟนก็ไม่มี แพมถามจากคุณพยาบาล หาข้อมูล อ่านบทความที่หมอนำเขียน หาบทสัมภาษณ์หมอนำจากอินเตอร์เน็ตก็ไม่มีเรื่องที่ว่าแต่งงานแล้ว แพมก็ไม่ต้องกลัวเป็นมือที่3”
“ให้โอกาสแพมได้มั้ยคะ”

“ทำไม ถึงชอบผมครับ”

“ก็หมอนำใจดีนี่คะ ใจดีกับทุกๆ คน อยู่ด้วยแล้วต้องอบอุ่นแน่ๆ”

“แล้ว ใจดี กับ รัก เกี่ยวกันตรงไหนครับ”
“ผมคิดว่า คุณแพมคงต้องการผู้ชายที่เอาใจใส่คุณได้ตามแบบที่คุณต้องการ และผมอาจจะดูเป็นคนที่...ใส่ใจคนอื่นได้”
“แต่ผมไม่ใช่คนดีแบบนั้นหรอกครับ”
“นี่งานผม การเยียวยาความรู้สึก การพูดปลอบประโลมเพื่อล้างแผลที่มองไม่เห็นด้วยตา”
“เครื่องมือผม ยาผม คือคำพูด ลักษณะ ท่าทาง ทัศนคติ ความคิด น้ำเสียง แววตา”
“ทุกอย่างที่คุณแพมบอกว่าใจดี คืองานของผม”
“และก็บังเอิญไปหน่อยที่บุคลิกผม...เอ่อ....ไงดี ค่อนข้างสบายสายตาคนมอง มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะอยากมองนานๆ”
“ลองทบทวนตัวเองใหม่นะครับ”
“อย่าเพิ่งคิดว่าตัวเองอกหักแล้วดราม่าล่ะ ลองคิดดูว่าทำไม...ความใจดีตามหน้าที่ของผมจะทำให้คุณแพมมีความสุข”

“แพมถามอีกเรื่องได้มั้ยคะ”

“อะไรครับ”

“ที่ปฏิเสธแพม เพราะมีแฟนแล้ว รึเปล่าคะ”

“ครับ”
“แล้วก็รักมาก”

“อย่าถามต่อว่าเขามีอะไรดีนักหนา ผมไม่อยากโกหกแล้วก็ขี้เกียจคิดหาข้อดีแบบหาใครเทียบ” หมอนำบอกพลางหัวเราะพอใจที่ตัวเองได้เหน็บแนมคนที่น่าจะนั่งคิ้วขมวดอยู่หน้าทีวีที่บ้าน 

“คนคนนั้น ก็น่าอิจฉาอยู่ดี”
“เฮ้อออออ แต่ก็ขอบคุณนะคะ”
“ตอนแรก แพมคิดจะเป็นคนไข้คุณ แล้วก็จีบคุณไปเรื่อยๆ คิดหาอาการป่วยอยู่ตั้งนาน แต่พูดกันรอบเดียวรู้เรื่องแบบนี้ก็ดีค่ะ โล่งดี”

“ครับ”
“อย่าลืมดูแลน้องเปอร์ให้ทานยาสม่ำเสมอนะครับ”

“ค่ะ”

“แล้วก็....ขอบคุณมากครับที่ไม่ดราม่า” สายดราม่าให้เป็นหน้าที่หมาธามเถอะ เหตุผลอันหลังเขาไม่ได้พูดออกไป หมอนำยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้าอย่างอ่อนโยน เขาคิดว่าน่าจะได้เพื่อนเพิ่มขึ้นมาอีกคน

----------------

วันนี้กว่าจะหมดนัดก็ล่วงมาถึง 3 ทุ่ม หมาดื้อที่บ้านบ่นเขาใหญ่โตเรื่องปล่อยให้รอกินข้าวเก้อ แต่ธามก็ไม่ได้อดข้าวเย็นเป็นเพื่อนเขาหรอก รายนั้นก็กินอิ่มพุงเหมือนเดิม ใครจะแยแสหมอที่ฉกชิงวันลาจากโลกอนาคตไปใช้จนหมด เลยต้องกลับมาทำงานใช้เวรตัวเป็นเกลียวแบบนี้
ผู้นำขึ้นรถพร้อมกับแซนวิชที่คาบอยู่คาปาก ปิดประตู สตาร์ทรถได้ก็เหยียบคันเร่งกลับบ้านทันที เขาคิดถึงเตียงนุ่มๆ น้ำเย็นชื่นใจ กอดแสนซนของลูกหมาโคตรดื้อ และลักยิ้มข้างแก้มของลูกหมาตัวนั้น

“ธาม พี่นำกลับมาแล้วนะ” ถึงบ้านก็รายงานตัวทันที จริงๆ แล้วคนในบ้านน่าจะรับรู้การกลับมาของเขาได้จากเสียงเปิดประตูรั้วและเสียงเครื่องยนต์ แต่เปล่าเลย คนคนเดียวในบ้านเล็กที่ขนาดไม่ได้เล็กหลังนี้....หลับแล้ว
“ธาม ธามครับ”
“ธาม” ไม่ตื่นด้วย! ผู้นำถอนหายใจพลางยืดตัวยืนตรง เพื่อเท้าเอวมองคนที่นอนหลับบนโซฟา นี่หลับจริงจังขนาดไหนเนี่ย ถึงได้เรียกไม่ลุกแบบนี้
“หมาธาม พี่นำกลับมาแล้วนะ”
“ธามครับ”
“ธาม”
“เฮ้ย! ธาม ธาม!!!”

“อะรายยยย” ลิ้นดูอ่อนแรงมาเชียว ลูกตาใสๆ สบมองเขาภายในรูปตารี คิ้วโค้งขมวดเข้าหากันอย่างขัดใจ

“ป่วยหรอครับ”
“ทำไมหลับสนิทแบบนี้”

“ก็อิ่มไง มากด้วย”
“นำไม่กลับมากิน ธามก็กินให้ด้วย เดี๋ยวจูเสียใจ แล้วก็อิ่มมาก”
“เหมือนปวดท้องด้วย”

“กินเยอะไปจนต้องมานอนหลับเอาแรงเนี่ยนะ โธ่หมาธาม”
“แล้วกินเผื่อของพี่นำทำไมครับ กินอิ่มแค่ไหนก็พอ ป้าจูแกเข้าใจ”

“เดี๋ยวจูเสียใจ นำไม่รู้หรอก”

“โอเคโอเค งั้นก็ขอบคุณนะครับที่ช่วยทำให้ป้าจูไม่เสียใจ”
“ไหนเปิดพุงสิ” เขาสั่ง รอเด็กดื้อดึงเสื้อตัวเองตามคำสั่ง  พอเห็นพุงขาวแล้วผู้นำก็เคาะเบาๆ เพื่อเช็คว่าท้องอืดมั้ย
“กินยามั้ย พวกยาระบาย ลดกรดอะไรพวกนี้”
“ยาช่วยย่อยก็ได้ เอามั้ยครับ”

“จะดีขึ้นมั้ย”

“ก็คงดีขึ้น”

“เอาๆๆๆ” ลูกหมาเอ้ย แบบนี้จะปล่อยให้ดูแลตัวเองได้ยังไง เป็นเสียแบบนี้แล้วใครจะกล้าเชื่อว่าดูแลตัวเองได้ 

หมอหนุ่มแม้ไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องระบบทางเดินอาหารแต่ก็พอจะประเมินอาการป่วยได้ กำลังยืนมองแฟนเด็กกินอีโนฟองฟอดแก้วอย่างเอาเป็นเอาตาย กระดกแก้วเรียบร้อยก็ลูบท้องตัวเอง ทำหน้าลุ้นรอให้อีโนออกทธิ์ ซึ่งก็รอไม่นาน
หมาธามเรอเอิกคำโต ดูท่าจะอายเขาน่าดูก็เลยวิ่งหนีไปเรอต่อในห้องน้ำชั้นล่าง ผู้นำหัวเราะขำอย่างพออกพอใจ รอให้เด็กบ้าเรอจนหนำใจแล้วค่อยชวนคุยคงจะดีกว่า

“อื้อ นามมม” เสียงยานคางแบบนี้ไปเอามาจากไหนเขาก็สุดจะคาดเดา เขาหันมองเด็กบ้าจากไต้หวันเดินลูบพุงตัวเองมา พอได้ระยะก็กดเขานั่งลงบนเก้าอี้ แล้วใช้บ่าเขาเป็นที่ค้ำยืน

“อะไรครับ จะอ้อนเอาอะไร”

“ไม่อ้อนสิไง”
“ธามคิดทั้งวันแล้วนะ”
“ธามจะไปทำงานกับโป๊ะ”

“นี่คิดทั้งวันแล้วหรอครับ”

“อื้อ”
“ก็...ธามรู้จักบริษัทโป๊ะแล้ว เคยทำงานให้ ก็ทำได้”
“ก็ชอบด้วย”
“วันนี้โทรถามโป๊ะแล้ว โป๊ะโอเค” แล้วทำไมไอ้เพื่อนไม่ปรึกษาเขาบ้างวะ นี่อนาคตแฟนเขาเลยนะ

“หรอครับ แล้วโป๊ะมันว่าไง”

“เซย์เยสแน่นอน”
“บอกว่าธามต้องช่วยได้มาก”

“หรอครับ ได้บอกรึเปล่าว่าเรียกเงินเดือนวุฒิปริญญาโท”

“โอ๊ะ เปล่า”
“ต้องบอกสินะ ธามลืมไง เดี๋ยวบอกใหม่พรุ่งนี้”

“โอเค ถ้าทำงานที่บริษัทโป๊ะแล้วสบายใจก็เอา แต่พี่นำต้องบอกให้มันรับธามเป็นกิจจะ ไม่ใช่รับพาร์ทไทม์ เราต้องใช้ชีวิตที่เมืองไทยถาวรแล้วนะครับ”

“รู้แล้วรู้แล้ว”
“ธามก็เลยทำงานกับโป๊ะไง”
“จะได้อยู่ใกล้นำตานำด้วย ดีสินะ ต้องชมสิ”

“โอเคโอเค คนเก่งของพี่นำ”
“ขอบคุณนะครับที่เป็นคนเก่งของพี่นำทุกเรื่อง”

“อื้อแน่สิ นี่ธามนะ”
“อ๊ะ วันนี้ซื้อของด้วย การ์ดนำ”

“หรอครับ ซื้ออะไร?”

“เสื้อ กางเกง รองเท้า กระเป๋า หมวก กระถางต้นไม้ ต้นไม้ ทุกอย่างเลย”

“.............”

“สนุกดีนะนำ เมืองไทยก็ชอปปิ้งออนไลน์ได้หรอ?”
“ธามเอาเสื้อร้านธามมาขายดีมั้ย มันยังอยู่นะ ธามได้รีเทิร์นปีมาด้วย รวยแล้วนะ”
“ธามทำได้มั้ย นำว่าไง ดีมั้ยล่ะ”

“ครับ....ดีทุกอย่างเลยครับ” บัตรใบไหนว้า แล้วเอาบัตรไปตอนไหนวะ มือเติบจริงๆ ลูกหมา ผู้นำนั่งดึงคอเสื้อไปพลาง ฟังธามพูดนั่นนี่ทั้งที่ยังยืนพิงบ่าเขาอยู่ไปพลาง เขารู้สึกมีความสุขดี แม้จะรู้อยู่ลางๆ ว่าธามยังต้องปรับตัวให้เข้ากับการใช้ชีวิตคู่ และการดำเนินชีวิตในประเทศไทยอีกมากก็เถอะ แต่เขาเชื่อว่าทั้งเขาและธามจะผ่านมันไปได้ ตราบใดทียังจับมือกันไว้แน่นแบบนี้

“จองไปเที่ยวด้วย”

“หือ?”

“โอเคแล้วนะ บอกกับพี่เจม กับโป๊ะ พวกนั้นโอเค”

“หระ...หรอครับ?”

“อื้อสิ” มียักคิ้วยืนยันด้วย ธามวิ่งไปที่โซฟากลางห้องรับแขก วิ่งกลับมาที่ครัวพร้อมกับไอแพด เจ้าตัวกดนั่นนี่ครู่เดียวก็มีหน้าเพจของรีสอร์ทมาอวดตาเขา

“ทุกคนโอเค บอกว่าเพื่อต้อนรับธาม”
“นำก็โอเคสินะ ที่นี่เคารพอ่ออออ”
“หมูมาก”

“อะไร? หมู่มากหรอครับ หรือหมูอ้วนมาก อะไรครับ”

“ไม่ไม่ เคารพที่แบบคนมากกว่าไง”
“เอ่ออ”

“อ๋อ ประชาธิปไตย”

“ใช่ๆๆ ประธาปิปไตย”

“ประ ชา ธิป ปะ ไตย ออกเสียงให้ถูก”

“อื้อๆ”
“นำต้องไปด้วยกัน เราเป็น...เอ่อ อะไรนะ มันยากนี่ หมูมากไง ต้องเข้าใจสิ”

“โอเค โอเค”
“จองไว้เมื่อไหร่” พอถามรายละเอียด ธามก็กดปฏิทินจากมือถือตัวเองให้ดู นี่ลงเมมโมไว้เรียบร้อยแล้วด้วย โถลูกหมา ถ้าบอกไปด้วยไมได้เขาจะถูกงอนกี่สัปดาห์กันล่ะ ไปฉกตัวกลับมาจากไต้หวันก็ไม่ใช่งานง่ายๆ ถ้าทำให้งอนรอบนี้อาจจะบินหนีไปฟ้องอาหลูที่อเมริกาโน่น

ผู้นำมองเมมโมในปฏิทินบนมือถือ เขาคิดทวนตารางนัดของเขา แต่ก็นึกไปไม่ถึงอีก 3 สัปดาห์ข้างหน้า สุดท้ายก็เออออกับหมาเด็กไปก่อน พอเขาพยักหน้ารับคำ รายนี้ก็ออกอาการดีใจมากมาย ถึงขั้นวิ่งกลับไปนั่งจ่อมบนโซฟาอีกรอบ เขาตะโกนถามว่าไปไหน ทำอะไร ทำไมไม่อาบน้ำ ธามก็ตอบกลับมาว่า ธามหาสนุกๆ ว่าเราจะเล่นอะไรกันมั้ย เดี๋ยวธามทำอเจนด้าเที่ยวให้นะ

เห็นเอาจริงเอาจัง เขาเลยไม่คิดค้านอะไรอีก ผู้นำเลี่ยงขึ้นห้อง โทรศัพท์หามือโปรเพื่อสอบถามเรื่องงานของธามว่ามันมีตำแหน่งว่างจริงๆ หรือมันรับเพราะเป็นธาม จะไปเที่ยวยัดๆ ธามลงตำแหน่งอะไรก็ได้ไม่ได้หรอกนะ อ้อ! เขาต้องเรียกร้องเงินเดือนด้วย และเรื่องที่ไม่ถามไม่ได้ ก็คือ

“โปร คุณรับคำไปเที่ยวกับธามได้ไง ที่หนึ่งด้วย เคลียร์งานกันได้รึไง นี่ธามจริงจังมากเลยนะ ทำให้ผิดหวังก็ช่วยมาเฉลี่ยกรรมกันด้วย”

คำตอบที่ได้ ทำให้เขาอยากเตะมันสักทีสองที มันตอบแค่ว่า

“เฮ้ยไอ้หมอ ผมขอโทษ พอดีรีบเลยรับคำไปก่อน ฝากเคลียร์เลยนะ”

ขอโทษเถอะ หมอนำให้เกียรติคนอื่นเสมอนะ แต่กับไอ้เพื่อนตัวดีนี่.... “ไอ้เหี้ยโป๊ะ!”

Tbc


ว้าววววว
ขออภัยที่ห่างหายไปนานมากๆ ขอโทษนะคะ
เนื่องจากติดวันหยุดยาว สภาพงานของเราก็เลยต้องทำงานเสมือน 1 วันมี 48 ชั่วโมง เพื่อจะมานอน 20 ชั่วโมงต่อวันในช่วงวันหยุดที่แลกมาด้วยลมหายใจและโรคภูมิแพ้ (บ่นอะไร)

เอาเป็นว่า เรายืนยันว่ายังเขียนเรื่องนี้อยู่นะคะ ไม่ได้ทิ้งห่างร้างราไปไหนเลย หมาธามก็ยังมีเรื่องราวของหมาธามที่ต้องเคลียร์กับหมอนำอยู่อีกหลายประเด็น จะไม่รวบรัดตัดจบแน่นอน (แม้ว่าเนื้อเรื่องจะดูไม่มีอะไร แต่มันก็มีอะไรนะคะ)


ส่วนตอนต่อไป...อย่างที่บอกไว้ว่าพอเป็นวันหยุดยาวๆๆ อัตราการทำงานงานเราจะถูกเร่งจนไม่เป็นอันกินอันนอน นี่ขนาดเส้นเอ็นฉีกเดินไม่ได้ เราก็ยังต้องทำงาน เพราะฉะนั้น อาจจะแบ่งเวลามาปั่นหมอนำหมาธามได้ไม่เร็วนัก ขอบคุณสำหรับความเข้าอกเข้าใจล่วงหน้านะคะคุณคนอ่าน

ฝากติดตามเรื่องราวและภาษาน่าปวดหัวของหมาไต้หวันเอาไว้อีกเรื่องนะคะ
ส่วนอีกเรื่องในกระทู้โน้น (พี่โป๊ะน้องวิน) เร็วๆ นี้เจอกันแน่นอนค่ะ!
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 5.2 (03-05-59)
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 03-05-2016 23:18:21
อย่างน้อยก็ยังไม่ทิ้งกันไปไหน ตามต่อจ้าาา
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 5.2 (03-05-59)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 04-05-2016 00:06:22
มีเรื่องชวนป่วนเยอะดีนะธาม  ดีแล้วชีวิตผู้นำจะได้มีสีสันเยอะๆบ้าง
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 5.2 (03-05-59)
เริ่มหัวข้อโดย: Raccoooon ที่ 04-05-2016 00:49:41
ยังคงชอบสำนวนของหมาธาม55555
หมาเอ๋อเอ้ยยย
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 5.2 (03-05-59)
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 04-05-2016 01:09:31
หมาธามน่ารักกกกกก หมอต้องปวดหัวอีกนานแน่ๆ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 5.2 (03-05-59)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 04-05-2016 01:27:50
ยังคงฮากับภาษาไทยของธามเสมอ  :jul3:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 5.2 (03-05-59)
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 04-05-2016 11:33:21
ฮ่าๆๆๆๆ   ปวดหัวแทนพี่นำจริงๆ



มีเพื่อนแบบพี่โป๊ะ ว่าเทพแล้ว



มีแฟนแบบหมาธามนี่เทพกว่าอีก ฮ่าๆๆๆ



แล้วหมาธามคนเทพ แจ้งจุดประสงค์แล้วว่า จะไปทำงานกับพี่โป๊ะคนเทพ



พี่นำคนธรรมดา จะต้องรับบทหนักอีกแค่ใหน ฮ่าๆๆๆๆๆ



จิตแพทย์ แบบพี่นำ อาจถึงกาล ต้อง รักษาตัวเอง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ



อันนี้เชื่อป้าเถอะ เป็นความเห็นของคน หมูมาก   ประชาธิปไตย
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 5.2 (03-05-59)
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 06-05-2016 22:58:30
หมาธามน่ารักน่าเอ็นดูมาก
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 5.2 (03-05-59)
เริ่มหัวข้อโดย: Maree ที่ 08-05-2016 11:18:39
ปวดหัวแทนพี่นำ 555

รอตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.1 (05-06-59)
เริ่มหัวข้อโดย: kajidrid ที่ 05-06-2016 21:16:37
The Extension(ผู้นำ&ธาม2)
      
ตอนที่ 6.1 (ธาม)



ไอ้พี่นำโกหก!
ธามยังคงจำคำนี้ฝังหัว
ธามไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้
ทั้งที่อุตส่าห์วางแผนไว้ตั้งมากมาย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำอะไรตามแผนเลยสักอย่าง เพราะเหตุผลเดียวของพี่นำคือ "พี่นำไม่ว่างจริงๆ ครับ"

พูดเท่านี้ก็ได้หรอ? ไม่ต้องหันมองธามที่ผิดหวังมากๆ ก็ได้สินะ

"แต่ธามอยากไปเที่ยวทะเลนี่"
"ทำไมว่างไม่ได้เลยล่ะนำ"
"ว่างไม่ได้จริงหรอ?"

"ครับ ไม่ว่างจริงๆ"

"งั้นธามไปคนเดียวนะ"

"ไม่ได้ อันตราย ถนนหาทางอะไรก็ไม่รู้จัก เดี่ยวก็โดนหลอกไปไหนต่อไหน"

"งั้นนำก็พาไปไง ง่ายสินะ"

"ก็พี่นำไม่ว่างจริงๆ นี่ครับ"

ถ้าดื้อดึงมากกว่านี้ก็คงโดนดุกลับมาในท้ายที่สุด และผลก็คือไม่ได้ไปทะเลอยู่ดี
จะดื้อกว่านี้ หรือไม่ดื้อไปกว่านี้ คำตอบพี่นำก็เหมือนเดิม
ไม่ว่าง....

ธามขมวดคิ้วฉับ เขาไม่ยอมถอดใจเรื่องไปเที่ยวทะเลง่ายๆ หรอก ธามหาข้อมูลมาตั้งเยอะ ถามพี่เจมไม่รู้กี่รอบ ทั้งไลน์ถาม ทั้งโทรถามพี่เจม ไหนจะทำตารางการเดินทางและพักผ่อนออกมาเสร็จแล้ว แม้ว่าพี่เจมจะเตือนแล้วว่ามันแน่นจนแทบไม่มีเวลาหายใจก็เถอะ

ทำไมพี่นำทำกับธามแบบนี้


"เราเป็นอะไร? หือ?"

เราเป็นอะไรใครจะไปรู้
ธามรู้แค่ว่าธามกำลังไม่พอใจมากๆ แต่นำไม่รู้อะไรเลย

"..........." เขาเลือกจะไม่ตอบ เลือกปิดปากสนิทจนแก้มเกร็งแน่นไปหมด แน่นอนว่าลักยิ้มโผล่ และมันก็เป็นเรื่องแก้ไขอะไรไม่ได้ถ้าคนเห็นลักยิ้มนี้แล้วจะคิดว่าธามกำลังอารมณ์ปกติ

"ธามโอเคนะครับ"  โอเคอะไรกันเล่า ไม่ตกลงอะไรทั้งนั้นแหละ นำแย่ที่สุด
"หมาธาม" ไม่ใช่หมาซะหน่อย
"ธามครับ" อย่ามาเรียก
"ธามมม"

"อือ"

"อือคืออะไร"

"รู้แล้ว นำว่างไม่ได้" เขาตอบสั้นที่สุดเท่าที่จะทำได้ หวังว่าพี่นำจะรู้เรื่องได้ด้วยตัวเองว่าธามไม่พอใจมากๆ ที่พีนำไม่ว่าง และไม่ได้ไปทะเลเสียที ทั้งที่ธามวางแผนเอาไว้หมดแล้ว

"เก่งมากครับ เด็กดีของพีนำ" โอ้ยยยยยยยย โกรธ! ธามเลือกกระแทกแก้วนมลงบนโต๊ะ น้ำนมสีขาวขุ่นเด้งออกจากปากแก้วเล็กน้อย ธามเห็นพี่นำทำหน้าตกใจ แต่ธามไม่สนใจอะไรแล้ว ธามโกรธแล้ว โกรธมากด้วย

"แค่นี้นะ" เขาตัดบทแล้วก็หนีขึ้นห้องนอน ล็อคประตู เดินออกไปนั่งที่เก้าอี้พักผ่อนที่ระเบียง ปิดประตูกระจกตรงระเบียง เมื่อลองสงบใจ และหายใจตามปกติอีกครั้ง เขาถึงได้พบว่าตัวเองกำลังน้ำตาไหลด้วยความรู้สึกอะไรก็ยังไม่รู้ชัด

พี่นำตามขึ้นมาเคาะประตูอยู่หลายครั้ง แตเ่มื่อธามไม่เปิดให้ พี่นำก็ทิ้งข้อความเสียงไว้กับประตูห้องว่า พี่นำไปทำงานก่อนนะครับ จากนั้นไม่นาน ธามก็เห็นพี่นำเดินออกจากบ้านเล็กไปยังโรงรถ แล้วก็ขับรถออกไปทำงานอย่างที่บอกไว้กับประตูห้อง

เขาไม่รู้ว่าที่โกรธพี่นำอยู่นี้เป็นเรื่องที่ทำได้หรือทำไม่ได้ ดีหรือไม่ดีกันแน่
ธามรู้ว่าเป็นคนไม่ดี ถ้าโกรธพี่นำและไม่เข้าใจเหตุผลเรื่องว่างไม่ได้ของพี่นำ แต่จะให้ธามเป็นดนดี โดยไม่โกรธพี่นำ และเข้าใจว่าพี่นำว่างไม่ได้ มันก็ยากเกินธามจะทำเหลือเกิน

"นำแย่" เขาพูดเท่่านั้น นั่งเท้าแขนกับขอบระเบียงห้องนอนและปล่อยใจไปเรื่อยๆ แรงลมจากปลายใบไม้บนต้นไม้ใหญ่ ทำให้ธามผ่อนคลายขึ้นบ้าง ผ่อนคลายจนหลับตา เอียงหน้าซบลงบนแขนตัวเองอย่างอ้างว้าง

"อยู่แบบนี้มันเหงานี่" นี่ละมั้ง สาเหตุที่ทำให้ธามรู้สึกโกรธพี่นำเหลือเกินที่ว่างไม่ได้เสียที

กว่าจะรู้สึกตัวอีกครั้งก็ล่วงมาจนถึงบ่ายโมงกว่า ป้าจูเดินเรียกธามเสียทั่วบ้าน เพราะไม่เห็นธามไปกินข้าวกลางวันเสียที จูก็ยังตลกเหมือนเดิม แค่เงยหน้าขึ้นมาก็ต้องมองเห็นแล้วว่าธามนั่งเล่นนอนเล่นอยู่ที่ระเบียงห้องนอน ไม่ได้หายตัวไปไหนเลย

"มาแล้วจู มาแล้ว แหบคอเลยสินะ เรียกเยอะ"

"คอแหบค่ะ แหม จะแซวป้าก็แซวให้ถูก"
"หิวแล้วใช่มั้ยคะ ถึงยอมมาให้เจอหน้า"

"ม่ายยย" หลอกน่ะ หิวมากเลย

"ต้องหิวอยู่แล้ว คุณธามของป้าทานข้าวตรงเวลาเพราะคุณหมอนำเธอดูแลของเธอมาดี นี่มันบ่ายแก่มากแล้วคุณธามยังไม่ได้ทาน ต้องหิวอยู่แล้ว"

"ไม่ต้องพูดกับนำเลย"
"เบื่อแล้ว"
"จูมีอะไรให้เลี้ยงธามล่ะ"

"ราดหน้าหมูหมักผักนุ่มค่ะ"

"หมูอะไรยาวจัง" ธามแซวแล้วก็เดินเกาะบ่าจูไปยังห้องครัวของบ้านใหญ่ ธามชอบนั่งกินข้าวที่นี่แล้วก็ฟังจูทำอาหารสำหรับมื้อเย็น รู้สึกสงสัยเหมือนกันว่าถ้าจูไม่ได้ทำอาหารแล้วจะทำอะไร

"อันนี้อะไร" เขาถามหลังจากกินมื้อกลางวันจนอิ่มและนั่งมองจูมาพักใหญ่

"ลูกไหนค่ะ"

"นี่ไง" ธามจิ้มนิ้วแตะผลไม้ลูกกลมสีแดงเข้มลูกเล็กๆ

"ค่า ลูกไหนไงคะคุณธาม"

"ลูกนี้ไง"

"ค่า ค่า ป้าจูเห็นแล้วว่าลูกไหน มันคือลูกไหนค่ะ"

"จู!" แกล้งกันทำไมเล่า ก็ธามไม่รู้จักธามก็ถามไง เท่านี้ก็ต้องย้อนยวน

"โถคุณธาม"
"ป้าเห็นแล้วค่ะว่าลูกนี้ ป้าก็ตอบแล้วไงคะว่ามันชื่อ ลูก ไหน"

"ตกลงคือลูกนี้หรือลูกไหน"

"คุณธามขา แกล้งป้าหรอคะ"

"จูแกลล้งธามทำไม! เบื่อแล้วนะ เออสิ ถามไม่รู้ทุกอย่างไง ไม่ถามก็ได้!" เขาอารมณ์เสียใส่จูจนได้ ธามเดินหน้ามุ่ยออกจากครัวบ้านใหญ่ สวนกับลุงเผือกที่อ้าปากมองธามเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็พูดไม่ออก
ทำไมที่เมืองไทยไม่มีอะไรเข้าใจธามเลย!

คืนนี้พี่นำกลับบ้านค่ำ จูมาอยู่เป็นเพื่อนและดูธามกินข้าวเย็น ระหว่างที่ดูมีการบรรยายพิเศษด้วยว่าแต่ละกับข้าวคืออะไร ทำมาจากอะไร กินแล้วจะยังไง ซึ่งธามก็ว่าไม่เข้าใจว่าเลือดลมกับผิวพรรณมันเกี่ยวอะไรกับแกงเรียง เอ๊ะ หรือเกงเลียง หรือเกงเลียง อืม ธามไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสรุปแล้วมันชื่อว่าอะไร แต่รสชาติเฝื่อนๆ เค็มๆ สิ่งที่ธามตักกินจากเมนูนี้มากที่สุดก็คือฟักทองนิ่ม ๆ

"ของหวานค่ะคุณธาม"

"อิ่มแล้วไงจู"

"กินคาวไม่กินหวาน"

"สันดานไพ่ จูชอบไพ่ใช่สินะ"

"ไพร่ค่ะคุณธาม ไพร่" ทำไมต้องรัวๆ ลิ้นใส่ด้วย ด่ากันหรอ!!! ธามขมวดคิ้วใส่จู แต่จูกลับหัวเราะแล้วก็เดินออกจากห้องอาหารบ้านเล็กไป  ส่วนที่จูบอกว่าเป็นของหวานนั้นยังวางอยู่ที่เดิม แต่ธามไม่แตะไม่กิน เพราะไม่รู้ว่าคืออะไร และธามก็ไม่มีอารมณ์กินอะไรแล้วด้วย

ธามเบื่ออยู่คนเดียว
ธามอยากไปเที่ยวกับพี่นำ แต่ดูเหมือนธามจะเบื่อจนอยากไปเที่ยวอยู่คนเดียว พี่นำไม่ได้รู้สึกเหมือนธามเลย กำลังคิดโกรธพี่นำเพิ่มอยู่ว่ามีเรื่องอะไรอีกบ้าง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น หน้าเจอโชว์รูปหน้าพี่นำ และเบอร์พี่นำ ธามเบ้ปากใส่แต่ก็สไลด์รับสาย

"ไม่รู้ด้วยหรอก" นี่แหละประโยคทักทายของเขา อีกฝ่ายพูดประโยคที่ทำให้ธามจำลองอารมณ์ตัวเองเมื่อหลายวันก่อนได้

"ทานข้าวรึยัง ทานไปก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอพี่นำนะครับ"
"พี่นำติดเคส"

เคสบ้าอะไร นำไม่ใช่หมอผ่าตัดนะ นำเป็นหมอที่ให้คำปรึกษาคนต่างหาก คนมาปรึกษาไม่นอนกันรึไงเล่า

"ไม่รู้ไง แค่นี้พอ" ธามหมายถึง ธามไม่โอเคด้วยแล้ว คุยแค่นี้นะ โกรธ 
ธามตัดสายเมื่อตัวเองพูดจบ คิดเดาเอาว่าเดี๋ยวพี่นำกลับมา เรื่องราวก็จะดำเนินไปเหมือนเดิม คิอพี่นำมาง้อ ธามไม่โกรธก็ได้ แต่พอธามถามหาเวลาว่างที่จะไปทะเลกันตามที่ธามเคยขอไว้และพี่นำก็รับปากแล้ว ธามก็จะโกรธพี่นำเหมือนเดิม เพราะพี่นำว่างไม่ได้เหมือนเดิม

แต่คืนนี้มีสิ่งที่ไม่เหมือนเดิมเกิดขึ้น...
พี่นำไม่ได้กลับบ้าน







เช้านี้นาฬิกาปลุกของธามไม่มีชีวิต ต่างกันวันก่อนๆ ที่มันมีชีวิตชีวาเสมอ และชื่อของนาฬิกาเรือนนั้นคือ พี่นำ
เขาตื่นอย่างอิดออด พบตัวเองอยู่บนเตียงเพียงลำพัง ไฟในห้องนอนยังปิดสนิท ทั้งที่ตามปกติแล้วพี่นำจะเปิดไฟแยงตาธามเล่น ห้องน้ำเงียบเชียบ จะมีก็แต่เสียงนกร้องจากต้นไม้ใหญ่ข้างหน้าต่างห้องเท่านั้นที่ยืนยันกับธามว่าโลกนี้ยังคงมีเสียง
“อื่อ ไม่ได้กลับบ้านจริงๆ สินะ นำ” ธามทวนกับตัวเอง เขาเริ่มจำได้แล้วว่าเมื่อคืนหลับไปด้วยความกังวลใจว่าทำไมดึกป่านนี้แล้วพี่นำยังไม่กลับเสียที กังวลว่าจะเกิดอุบัติเหตุจนถึงขั้นโทรหา ทั้งที่ปกติแล้วธามไม่เคยโทรตามพี่นำเลย ไม่เคยตื๊อถามว่าอยู่ไหนแล้ว หรือถามว่าไปไหน กับใคร ธุระอะไร ธามรู้ว่านำทำงานหนัก และก็ชอบทำงานมากด้วย
แต่สุดท้ายพี่นำก็ไม่ได้รับโทรศัพท์จากธาม ไม่มีข้อความกลับมาบอกอะไร ไม่มีการติดต่อใดๆ จากพี่นำเลย
นี่มันอะไรกัน?
“จู จูๆๆๆๆ” เขาเรียกคนดูแลบ้านเก่าแก่ แว่วได้ยินเสียงค่า ค่า จากชั้นล่าง งั้นก็แสดงว่าเช้านี้ของทุกคนยังคงปกติ พี่นำไม่กลับบ้านจูก็ปกติได้หรอ? งั้นธามก็ควรปกติสินะ

ไม่เอาได้มั้ย ธามไม่อยากปกติแม้ไม่มีนำ

“คุณธามคะ ตื่นแล้วไม่ใช่หรอคะ”
“เอ เมื่อกี้ป้าได้ยินเสียงเรียก คุณธาม คุณธามขา คื่นแล้วนะคะ วันนี้บอกป้าไว้ว่าต้องทำไปทำงานวันแรกนี่คะ ป้าบอกตาเผือกไว้แล้วให้เตรียมรถ”
“คุณธามเตรียมตัวรึยังคะ คุณธาม”

“อื้อๆ ธามตื่นแล้ว” เขาบอกแล้วเดินไปเปิดประตูห้องเพื่อยื่นหน้ไปยืนยัน จูยิ้มให้ระหว่างมองหน้าธาม ย้ำให้อาบน้ำและลงไปทานมื้อเช้า จะได้ไปทำงานไม่สาย แต่ธามรู้สึกว่ามันปกติไม่ได้จริงๆ

“จู!!” เขาโพล่งเรียก ลากสลิปเปอร์เดินเสียงดักแจะ ๆ ออกมาหาจูที่ลงบันไดไปแล้ว

“คะคุณธาม”

“นำล่ะ”

“คุณนำไม่ได้กลับบ้านค่ะ”

“แล้ว....ไม่เป็นไรหรอ”
“นำไม่กลับบ้าน จูก็โอเคหรอ”

“คุณนำเธอคงติดงาน ก่อนหน้านี้ก็เป็นแบบนี้บ่อยๆ ทั้งหมอคุณพ่อหมอคุณลูกแหละค่ะ ถอดกันมาทุกกระเบียด”

อะไรเบียดๆ นำไปนอนเบียดๆ กับหมอคุณพ่อที่ไหนหรอ? จูพูดไม่รู้เรื่อง ธามกอดอก ถอนหายใจแล้วก็ถามต่อ

“แล้วนำไปเบียดๆ นอนที่ไหนล่ะ ถ้าไม่กลับบ้าน”

“อืมม ปกติคุณนำเธอจะค้างที่โรงพยาบาลนะคะ ถ้าช่วงไหนยุ่งมากๆ 2-3 วันกลับบ้านทีก็มี”
“เหงาสินะคะ เป็นน้องคุณหมอต้องอดทนค่ะ”

“ไม่ล่ะ ช่างนำ นำแค่อยากรู้ว่าไม่กลับบ้านก็ได้ ธามไม่กลับก็ได้สินะ”

“อุ้ยๆ ไม่ได้เชียวค่ะ”
“คุณธาม ไม่กลับบ้านไม่ได้นะคะ ป้าเป็นห่วงตายเลย”
“จะดึกดื่นแค่ไหนก็ให้ตาเผือกไปรอรับเถอะนะคะ ทำให้คนแก่เป็นห่วงไม่ดีหรอกค่ะ เชื่อป้านะคะ”

“ไม่!”

“โถ คุณธาม อย่าดื้อกับป้าสิคะ”

“ก็ได้ ก็ได้ เห็นจูสวยหรอกนะ ธามจะกลับบ้านมาหาจูก็แล้วกัน”

“อุ้ยปากหวาน ไปค่ะ รีบอาบน้ำอาบท่า แล้วลงมาทานข้าว จะได้ไปทำงาน”

“อาบท่าคืออะไรหรออจู”

จูหัวเราะชอบใจอะไรก็ไม่รู้ เดินอารมณ์ดีลงไปเตรียมมื้อเช้าให้ธามต่อ ส่วนธามก็ได้แค่งงว่าเบียดนอน กับอาบท่า มันคืออะไรกันแน่ แต่สิ่งที่ไม่ปกติสำหรับธามก็ยังติดค้างอยู่ในใจเหมือนเดิม

พี่นำไม่กลับบ้านก็ได้
แล้วธามโกรธเรื่องพี่นำไม่กลับบ้านไปนอนเบียดอาบท่าได้มั้ย?



cut



T/N สวัสดีค่ะ
หายไปนานเลย ขอโทษด้วยนะคะ  :mew2: :mew2:
พอดีว่าเราบาดเจ็บ แต่ยังไม่ล้มลงตาย แล้วเกิดอาการร่างกายป่วยๆ รวนๆ ด้วย เราเลยขอเวลาพักโดยการนอนเร็วขึ้น และใช้โน้ตบุ้คด้วยท่านั่งที่ถูกต้องเท่านั้น ทำให้ต้องพักงานเขียนนิยายไว้พักนึงเลย ทั้งเรื่องหมอนำหมาธาม และเรื่องพี่โป๊ะน้องวิน

แต่ก็กลับมาแล้วค่ะ อาการเอ็นข้อเท้าฉีกดีขึ้นแล้ว เรากลับไปทำงาน(หมายถึงเดินทาง)ได้ตามปกติแล้ว แต่ก็พยายามปรับวงจรชีวิตให้เอื้อต่อความต้องการพักผ่อนของร่างกาย

เอาล่ะ ขอสร้างความเข้าใจร่วมกันหน่อยนะคะ
จุดประสงค์ของหมอนำหมาธามภาค 2 นี้ (คนอ่านอาจงงว่าทำไมเพิ่งมาบอกจุดประสงค์การเขียนเอาตอนที่ 6 แม่นี่บ้ารึเปล่า? เราไม่ได้บ้านะคะ) จุดประสงค์ของการเขียนภาค 2 ก็เพื่อบอกเล่าการเรียนรู้เกี่ยวกับความรักของธาม ผู้ต้องเรียนรู้จากคนที่โตกว่า และเติบโตมาในวัฒนธรรมที่แตกต่างจากตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นพี่นำ เพื่อนๆ พี่นำ สังคมทำงานของตัวเอง และสังคมของพี่นำ
การปรับตัวของคนอื่นอาจง่าย แต่กับหมาธามที่มีแกนในการ(อยาก)ดำเนินชีวิตแบบหนึ่งไว้ในใจแล้ว เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
ลองติดตามกันต่อไปนะคะว่าธามจะปรับมุมมองตัวเองได้มั้ย หรือถ้าปรับไม่ได้ พี่นำจะทำยังไงให้ทั้งตัวเองและธามมองสิ่งสิ่งหนึ่งด้วยนัยะเดียวกัน

คนอ่านอาจคิดไปว่า โหย ดูเครียดจัง! อย่าเพิ่งค่ะ อย่าเพิ่งคิดว่ามันเป็นเรื่องเครียด รับประกันด้วยความไร้แก่นสารของเราเลยว่า เรื่องราวของพวกเขาทั้งคู่ ไม่เครียดแน่นอน

อีกอย่างที่ต้องขออนุญาติผู้ที่อ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องหลักและเรื่องเดียว (หมายถึง คนที่ไม่เคยอ่าน และไม่คิดจะอ่านอีก 2 เรื่องของเรา) เราจะส่งหมาเจมของพี่หนึ่ง และน้องวินของพี่โป๊ะมาแจมประปรายนะคะ แต่ไม่ทำให้แก่นเรื่องเสียค่ะ รับประกัน

เอาล่ะ ดูเหมือนจะชวนคุยยาวกว่านิยายแล้ว
พบกันตอนหน้า หลังจากเราไปฟื้นฟูความสดใสให้ตัวเองนะคะ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 5.2 (03-05-59)
เริ่มหัวข้อโดย: Raccoooon ที่ 05-06-2016 21:35:28
หมาธามเอ้ยยย ทำไมน่าเอ็นดูจังงง
นำไม่กลับไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวเราจะขโมยธามมาเอง  :z10:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.1 (05-06-59)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 06-06-2016 00:31:20
แพ้ให้กับความน่ารักของธามตลอดเลย :mew1:

 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.1 (05-06-59)
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 06-06-2016 12:16:54
พี่นำงานยุ่ง



สงสารหมาธามจัง



ไม่มีใครให้หมาธามป่วนเลย ฮ่าๆๆๆ



หมาธามสู้ๆๆ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.1 (05-06-59)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 06-06-2016 14:01:06
น่าน้อยใจนัก
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.1 (05-06-59)
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 06-06-2016 17:49:08
โอ้ยย เเต่งเเบบภาคนี้ก็ชอบ ธามน่าเอ็นดูเหมือนเคย
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.1 (05-06-59)
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 06-06-2016 22:36:06
ไปนอนเบียดอาบท่า เล่นเอาเรางงเลย 55555

หมาธามน่ารักๆๆๆ น้องโกธรแต่หมอนำมิได้นำพาเลย

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ รอเสมอ  :pig4:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.1 (05-06-59)
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 06-06-2016 22:37:45
อ่านแล้วสงสารธาม
เหงาแย่เลย
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.1 (05-06-59)
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 06-06-2016 23:10:39
สงสารหมาธามเลย   :hao4:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.1 (05-06-59)
เริ่มหัวข้อโดย: silverphoenix ที่ 07-06-2016 07:06:06
ภาษาของธามนี่น่าร๊ากกกกจริงๆ
คาดว่าคนเขียนคงปวดหัวพอดูกับการแต่งให้ธามพูดเหมือนจะไม่รู้เรื่อง  แต่ก็รู้เรื่อง
5555
ชอบค่ะ  +1
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.1 (05-06-59)
เริ่มหัวข้อโดย: Fluckiiz78 ที่ 12-06-2016 03:08:46
พึ่งเห็นว่ามีภาค2 ด้วย ชอบ หมอนำกับธามมากๆๆๆ น่ารัก ติดตามอ่านอยู่นะคะ ชอบเรื่องนี้สนุก  :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.1 (05-06-59)
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 24-06-2016 22:48:35
มาตามภาษาแบบงง ๆ ของหมาธาม
และตามดูหมอนำ ว่าจะแก้ไขยังไง กับความโกรธของน้อง ให้กลับมาเป็นปกติแบบหมาธาม  :z2:
+1 ให้ พร้อมกับกำลังใจ ให้หายป่วยไว ๆ นะครับ
ปล. รออยู่ทั้งเรื่องหมาธาม กับ น้องวิน  :mew1:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.1 (05-06-59)
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 24-06-2016 22:51:47
รอดูการแก้ไขกับอาการโกรธของ หนุ่มไต้หวัน ของหมอนำ
+1 ให้เป็นกำลังใจนะครับ หายไว ๆ กลับมาสดใสซาบซ่านเหมือนเดิมนะครับ
ปล. รอทั้งเรื่องของหมานำ และ หลานป้าสุ  :mew1:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.1 (05-06-59)
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 25-06-2016 10:48:44
โง๊ยยยยยยยยยย ไปขโมยหมาธามมาเลี้ยงเองได้ป่ะเนียะ  :mew1:
ตอนนี้เข้าข้างหมาเต็มที่ไม่กลับบ้านแต่ไม่บอกเน๊อะๆๆ (ไม่ยุแต่อยากเห็นหมอมาง้อ อิอิ)
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.2 (23-07-59)
เริ่มหัวข้อโดย: kajidrid ที่ 23-07-2016 20:37:50
The Extension(ผู้นำ&ธาม2)
      
ตอนที่ 6.2 (ผู้นำ)


เช้าวันนี้ก็ไม่ทันอีกแล้วหรอ?
ผู้นำเซ็งตัวเองแทบบ้า เขาไม่ได้เจอหมาธามหลายวันแล้ว แต่จะบอกว่าหมาธามเป็นฝ่ายผิดที่ไม่รอเขาก็อ้างได้ไม่เต็มปากนัก เพราะเขาเองก็พาตัวเองกลับมาบ้านในเวลาที่หมาธามยังอยู่ที่บ้านไม่ได้เสียที

เขากลับเช้า ธามก็ไปทำงานแต่เช้า
สื่อสารกันผ่านโทรศัพท์มาหลายวัน ซึ่งมันไม่ใช่การสื่อสารที่ดีสำหรับเขาและธาม โดยเฉพาะช่วงนี้ ช่วงที่ธามโกรธเขาเรื่องไม่ไปเที่ยวทะเล

“คุณนำคะ มื้อเช้า”

“ไม่ทันแล้วครับป้า”
“เดี๋ยวผมรวบมื้อกลางวันทีเดียว ขออาบน้ำล้างตัวก่อนนะครับ”

“จริงๆ คุณนำน่าจะนอนเอาแรงเสียหน่อยนะคะ” คำแนะนำของป้าจูน่าสนใจและควรจะรับฟังไว้มากๆ แต่ผู้นำรู้ตัวดีว่าเขาปล่อยให้ตัวเองได้พักไม่ได้ เพราะเขาจงใจทำให้ตารางทำงานเขาแน่นแบบนี้ด้วยมือตัวเอง และที่ทำก็เพื่อทะเลของหมาธามนั่นแหละ

ผู้นำอาบน้ำอาบท่าเพื่อให้สดชื่น กินมื้อเช้าที่ไม่ค่อยเช้ามากเท่าไหร่เพื่อให้ร่างกายได้รับสารอาหารเพียงพอ เขาขับรถกลับไปที่รพ.ซึ่งอยู่ย่านชานเมืองอีกครั้ง เวลาพักที่เหลืออีก 2 ชั่วโมงนั้น ผู้นำอุทิศให้กับการงีบหลับ

วันนี้เคสค่อนข้างมาก แต่ไม่เหนื่อยมากเพราะส่วนมากเป็นปัญหาของคนที่พูดกันรู้เรื่อง หากเป็นปัญหาเกี่ยวกับพฤติกรรมเด็ก เขาจะให้เวลาตรวจละเอียดกว่า และใช้เวลามากกว่า อย่างน้อยเวลาในการใช้ทลายกำแพงของเด็กก็กินเวลาอยู่หลายชั่วโมง จบจากเคสที่นัดมาติดตามอาการแล้ว ผู้นำก็ตรวจผู้ป่วยใน แผนกที่เขารับผิดชอบโดยตรงคือกลุ่มจิตเวชเด็กและวัยรุ่น กว่าจะได้กินมื้อเที่ยงก็ล่วงไปถึงบ่าย 3 โมง ตามตารางงานวันนี้เแล้ว เขาหมดเวรตั้งแต่บ่าย 2 โมง แต่เมื่อหลายวันก่อน เขาต้องเข้าเวรจนถึง 5 ทุ่ม และเริ่มงานอีกทีตอน 8 โมงครึ่ง ก็เลยตัดสินใจค้างที่ห้องทำงานรพ. เช้ามืดค่อยกลับบ้านไปอาบน้ำ และทักทายธาม แต่ก็ผิดแผนไปเสียหมดเพราะการจราจรในกรุงเทพติดแต่เช้า และธามก็มีการมีงานทำแล้ว ไม่ได้นั่งว่างๆ รอเขากลับไปเจอได้ตลอด 24 ชั่วโมง

ผู้นำอาศัยเวลาได้พักจากข้าวผัดไข่และน้ำเปล่า โทรหาคนที่ทำให้เขาต้องใช้ชิวิตแบบโคตรยุ่งเพื่อให้ได้มาซึ่งเวลาว่าง 2 วันเสาร์-อาทิตย์ ทางนั้นไม่รับสาย ทำให้เขาได้แต่ถอนหายใจเก้อ คิดหวาดระวังอยู่ว่าไปทำอะไรให้เจ้าตัวโกรธเข้ารึเปล่า แต่ธามก็ไม่น่าจะมีเรื่องไหนให้ตั้งแง่โกรธเขาได้แล้ว นอกจากเรื่องไม่ว่าง แต่นี่ก็ผ่านมาครึ่งเดือนแล้ว เลิกโกรธได้แล้วล่ะมั้ง

เขาโทรหาอีกครั้ง รอบนี้หมาธามก็ยังไม่รับสาย เขาจึงต้องโทรหาตัวช่วยที่ไม่ค่อยจะช่วยเหลือกันสักเท่าไหร่

“โปร”
“ธามล่ะ ให้ไปนอกสถานที่หรอ? ไปกับใคร แล้วกลับเมื่อไหร่”
“ผมไม่ได้ถามอะไรเป็นขบวนเลย มันก็คำถามพื้นฐานทั้งนั้น ก็ธามไม่รับโทรศัพท์”
“น้องอยู่ไหนโปร”
“ก็แค่ตอบมา อะไรนัก”
“หรือมีเรื่องอะไร นี่คุณอยู่ไหน อยู่กับธามรึเปล่า”
“ก็แล้วธามอยู่ไหน ทำไมไม่รับสาย” เขาไม่ได้ใส่อารมณ์มากเกินไปเสียหน่อย ที่โหวกเหวกอยู่นี่ไม่ใช่เพราะอาการจิตตกมากเกินไป ก็แค่กังวลว่าเพื่อนจะได้ยินคำถามไม่ชัดเท่านั้นเอง
“โปร”
“เร็ว ตอบ”

ธาม มัน ไป กิน ข้าว กับ ลูก ค้า

ชัดหูมากตอนที่เพื่อนตะโกนตอบมาเป็นคำๆ มันหัวเราะตบท้ายแล้วก็ล้อเลียนกันใหญ่โตเรื่องห่วงกันหวงกันขนาดนั้นทำไมไม่ล่ามไว้ที่บ้าน ผู้นำยอมรับกับตัวเองเลยว่าคิดเรื่องนี้ทุกวัน แต่ติดว่าธามมีความดื้อหัวรั้นมาก วิธีผูกติดไว้ที่บ้านคงไม่พ้นโดนด่าไปแปดวัน ถึงจะยังพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง ภาษาไทยยังไม่เข้าปาก แต่เรื่องด่านี่เว้นไว้เรื่องหนึ่ง พัฒนาการดีเหลือเกิน

เขาอยากถามเพิ่มว่าลูกค้าคือใคร ไปกันกี่คน ไปกินที่ไหน ไปคุยธุระเรื่องอะไร เมื่อไหร่กลับ กลับบ้านเลยได้มั้ย แล้วเดินทางไปกันยังไง แต่ก็สำนึกได้ว่าควรมีมารยาทและปล่อยเรื่องนี้ให้เป็นเรื่องธุรกิจของมือโปร

เขาวางสายจากเพื่อน ถอนหายใจกดอาการอยากรู้เรื่องของธามและอยากเจอธามเอาไว้ เย็นนี้เป็นอีกวันที่เขายังต้องทำงานเกิน 12 ชั่วโมงต่อวัน มันจะเป็นวันสุดท้ายที่เขาทำงานอย่างเอาเป็นเอาตาย พรุ่งนี้เขาก็จะเป็นไทแล้ว

กว่าจะเลิกงานและกลับถึงบ้าน ธามก็หลับไปแล้วอีกเหมือนเคย แต่คืนนี้ต่างออกไป เพราะเขาไม่ได้กลับบ้านเอาตอนเช้ามืด แต่กลับมาก่อนเช้ามืดนิดนึง ตัวดีนอนหลับปุ๋ย ช่วงเวลานี้เป็นช่วงที่คนนอนหลับลึก จึงไม่แปลกที่ธามนอนหลับไม่รู้เรื่องตอนที่เขาเปิดประตูห้องเข้ามาโดยไม่เปิดไฟรบกวนคนพักผ่อน

ดูเอาเถอะ ขนาดมีงานทำแล้ว หมาธามก็ยังเป็นหมาธาม กางเกงนอนยังเป็นลายซูเปอร์ฮีโร่อยู่เลย ไม่รู้ไปกินข้าวกับลูกค้าให้มือโปรจะปิดดีลงานอะไรของมันได้มั้ย สำหรับผู้นำแล้ว แต่ธามกินข้าวและคุยกับคนอื่นได้ปกติ ก็ถือว่าวันนั้นเป็นวันที่ธามทำได้ดีมากแล้ว

“จิ้มหน่อยนะครับ” เขาขออนุญาตลักยิ้มข้างแก้มที่แม้ตอนนี้จะไม่โผล่มาให้เห็น แต่ผู้นำก็จำตำแหน่งวางตัวของมันได้
จิ้มลงไปเบาๆ พอให้ผิวหยุ่นลงตามปลายนิ้วมือ เขาอมยิ้มพึงใจ ลูบผมที่ปรกหน้าผากให้เปิดทางสู่หน้าผากเนียนใสกิ๊ง บรรจงโค้งตัวหอมจนชื่นใจแล้วค่อยไปอาบน้ำเพื่อนอนบ้าง เท่านี้ก็เติมพลังให้กับพี่หมอนำของหมาธามได้มากเกินพอแล้ว

“อะไรล่ะนำ” ตื่นจนได้ พี่นำขอโทษนะครับ เขายิ้ม หันกลับมานั่งที่ขอบเตียงแล้วลูบแก้มธามไปมาเพื่อกล่อมให้หลับอีกรอบ
“อะไร” เสียงงัวเงียมาก แต่ดูท่าทางก็รู้ว่าอยากให้ตอบให้ชัดเจน จะได้หลับต่ออย่างสบายใจ

“หอมให้หายคิดถึงครับ”
“ทำตื่นเลย ขอโทษนะครับ ธามหลับต่อสิ”
“พรุ่งนี้พี่นำไปส่งที่ออฟฟิศเองนะ”

“ไม่ว่างใช่รึไง”

“ว่างแล้วครับ ไปส่งหมาธามได้แล้ว”

“ไม่หมาแล้ว โตนี่ไง”

“ครับ ไม่หมาแล้ว โตแล้ว”
“ธามที่โตแล้วนอนต่อนะครับ”

“นำมากอดด้วยนะ”
“ง่วงเลย นอน นำก็นอนสิ”
“นะ”

ทำไมต้องน่ารักด้วยวะ? ผู้นำได้แต่ถามตัวเอง หมาธามน่ารัก หรือว่าเพราะเขารักมากๆ ไม่ว่าธามจะพูดจะทำอะไรเขาก็มองว่าน่ารักไปหมด รักแบบจะดื้อใส่เขาแค่ไหนก็น่ารักไม่เปลี่ยน
เขาได้แต่ยิ้มแทนคำตอบให้กับคำถามในห้วงคิด หอมมือตัวดีอีกครั้งจึงไปอาบน้ำบ้าง เสร็จแล้วก็มานอนกอดธามเอาไว้ตามที่เจ้าตัวบอก เหมือนเขาจะทำให้ธามตื่นอีกครั้ง หรืออาจจะแค่ละเมอก็ไม่รู้ แต่รอบนี้ทิ้งคำถามเอาไว้ให้เขางงสุดๆ ว่า “นำ อาบท่าอะไร” 

เช้านี้หมาธามตื่นทีหลังเขา ดูเหมือนชีวิตเขาและธามจะกลับมาเป็นปกติแล้ว อย่างน้อยเราก็ตื่นมาเจอหน้ากัน
“อรุณสวัสดิ์ครับ”

“อืม มอร์นิ่งนำ”

“หลับสบายมั้ย หือ” ขอเล่นหน่อยเถอะ ลักยิ้มมันน่ารักล่อตาขนาดนี้

“ดีนะ”
“นำล่ะ”
“แต่กลับมากี่ตี”

“ตีสองครับ ธามหลับอยู่พี่นำเลยไม่ปลุก แต่ธามตื่นมาทักพี่นำนี่นา จำได้มั้ย”

“ไมนี่” อะไร? เมื่อคืนนี้เขาพูดกับคนละเมอหรอ? โถ ก็คุยซะเป็นเรื่องเป็นราว อ้อ! จริงสิ

“ธาม เมื่อคืนถามพี่นำว่าอาบท่าอะไร คืออะไรครับ”

“อาบท่า อ๋อ ก็อาบท่าไง ธามไม่รู้ไง แล้วคืออะไร”

“อะไรครับ”

“อาบท่าไง”
“จูบอกให้ธามอาบท่า ธามทำไม่ไหวหรอกมั้ย หรือทำได้ล่ะ ทำยังไงหรอ?”
“โอ้! นอนเบียดสินะ นำไปนอนเบียดอะไรมา นำไม่กลับมานอนด้วยหลายๆ เลยนะ”
“อะไรล่ะ! ธามยังโกรธอยู่เลย อะไรเนี่ย”

“โวยวายทำไมครับ”
“เอางี้ ต้องไปทำงานนี่ครับ ไปอาบน้ำอาบ...”
“อ้ออออ อาบท่า” ผู้นำเข้าใจเรื่องราวขึ้นมาทันที เขารู้แล้วว่าธามไปเอาอาบท่ามาจากไหน
“อาบท่าก็คืออาบน้ำและครับ มันคือสร้อยคำ จำสร้อยคำได้ใช่มั้ย พี่นำเคยอธิบายไปแล้วนี่ครับ ป้าจูและคนที่อายุมากหน่อยจะติดใช้สร้อยคำกัน บางครั้งก็ไม่มีความหมายอะไร เหมือนกินข้าวกินปลาไงครับ มันก็คือกินข้าวนั่นแหละ ไม่ใช่ต้องกินข้าวกับปลาเท่านั้น เข้าใจมั้ย”

“ก็....ก็คงได้”
“แล้วนอนเบียดอะไร”

“อืม ไปอาบน้ำก่อน แล้วค่อยๆ บอกพี่นำนะครับ ว่าทำไมถึงตั้งคำถามแบบนี้”
“นะ...”

“โอเค”
“นำไม่หนีไปทำงานอีกนะ”

“ไม่ครับ วันนี้พี่นำจะไปส่ง”
“ไปสิ เร็ว ๆ”

“รู้ๆ รู้ไง” หมาดื้อบอกแล้วก็ปลิ้นตัวจากผ้าห่ม เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมากอดซบหน้าไว้ก่อนผลุบเข้าห้องน้ำไป นี่ล่ะ ความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขา

ตัวยุ่งก็คือตัวยุ่งอยู่วันยังค่ำ ธามยังสามารถทำให้เช้าของทุกคนวุ่นวายได้โดยการหาเอกสารงานของมือโปรไม่เจอ ไม่รู้ว่าเอาขึ้นห้องมาด้วยรึเปล่า หรือว่าลืมไว้ในรถตอนกลับบ้าน หรือว่าไม่ได้เอาติดตัวมาด้วยตั้งแต่ที่ออฟฟิศ ถามอะไรก็ลืม ลืม ลืมหมดแล้ว มาได้คำตอบว่าทำไมมันถึงได้ลืมไปทุกอย่างแบบนี้ก็ตอนที่บังคับให้ไล่เรียงเหตุการณ์ให้ฟังว่า ไปทำอะไร ที่ไหน กับใครมาบ้าง

“สรุปคือดื่ม”

“นิดนะ”

“นิดนะไม่มีใครภาษาไทยครับ”

“แล้วนิดมีอะไรบ้าง”

“นิดนึง นิดเดียว อะไรก็ว่าไป”

“นำว่าทำไม”

“พี่นำไม่ได้ว่าอะไรเลย”

“นำว่าไง”

“ก็ไม่ว่าไง ยังไงต่อว่าไป”

“นี่ไง นำว่าไป”

“ธานนั่นแหละว่าไป”

“ธามไม่ว่าไป นำว่าไป นำว่าไง”

“โอ้ย!! หมาธาม”
“พูดให้รู้เรื่อง”
“ธามดื่มเหล้าจนเมาไม่รู้เรื่องรู้ราว ลืมไปหมดว่าเอาเอกสารสำคัญของโป๊ะไว้ที่ไหน แล้วยังจะมายียวนพี่นำอีกหรอ”

“ธามไม่ใช่!!”

“ไม่รู้ ธามไม่รู้ก็คือไม่รู้ ไม่ใช่กับไม่รู้มันคนละเรื่องกัน พี่นำบอกหลายรอบแล้ว”

“นำดุทำไม!”
“ธามผิดตรงไหน”
“ดื่มก็นิดนะไง เออ! นิดเดียวไง รู้แล้วรู้ไง”

โอยยย...เขาจะแก่ตายก่อนคุยกันรู้เรื่องมั้ยเนี่ย?
ผู้นำถอนหายใจ เท้าเอวและหันไปมองทางอื่นเพื่อลดอาการสู้กันทางสายตา เดี๋ยวตัวยุ่งอารมณ์เสียแล้วก็กระโดดเตะเขาอีก รอบเก่ายังไม่หายเคล็ด
“โอเค ธามโตแล้ว ดื่มได้”
“แต่ก็ไม่ควรดื่มจนกระทบงาน แบบนี้เรียกไม่รับผิดชอบ ถ้างานโปรเสียหายจะทำยังไง”

“...................” เงียบเชียว หน้าหงอย ๆ เห็นแล้วสงสารขึ้นมาทันที ผู้นำจูงข้อมือเด็กดื้อลงมายังห้องครัวข้างล่าง ป้าจูเตรียมมื้อเช้าไว้ให้เหมือนเดิม แต่วันนี้หน้าตาอาหารไทยไม่ทำให้ธามตื่นเต้นเท่าไหร่ คงเพราะกังวลเรื่องเอกสารโป๊ะอยู่มาก ฮื้มม สุดท้ายก็ต้องช่วยหาทางออก

“ทานข้าวกันก่อนนะ”
“เดี๋ยวพี่นำไปส่ง”
“ก่อนไป เราไปดูที่รถลุงเผือกกันก่อน ถ้าไม่มีก็หาดูที่ออฟฟิศ โต๊ะทำงานของธาม ของโปร ของทุกคนที่เกี่ยวกับโปรเจคนี้”
“ถ้ายังไม่เจอ ก็ไปที่ร้านที่ไปดื่มมาเมื่อคืนนี้ ดีมั้ย”

“ดีสินะ ก็นำคิดนี่”
“โอเค ก็ไงได้ล่ะ” แปลว่าอะไร? ไอ้ก็ไงได้ล่ะ เนี่ย เขาพยายามไม่สนสร้อยคำสั้น ๆ ที่ธามมักเอามาผสมกันมั่วซั่วตามประสาคนอยากพูดไทยให้คล่องปากเลยคิดหลักภาษาใช้เอาเอง 
“อื้อนำ” เปลี่ยนเรื่องเร็วมาก ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นคนคล่องตัวมาก ๆ ก็เข้าข่ายไบโพลาร์แล้วล่ะ เขาแซวหมาดื้ออยู่เพียงเสียงในหัว ผู้นำเลิกคิ้วรับคำเรียก ส่วนมือก็ตักข้าวสวยร้อนๆ ใส่จานให้ 1 ทัพพี
“เมื่อคืนนำบอกมีเซอร์ไพรส”

“อ่อ”

“อะไร”

“บอกก็ไม่ประหลาดใจสิครับ”

“ไม่บอกก็ไม่ประหลาดใจอยู่ดี” เออก็จริงของหมาดื้อ เดี๋ยวนี้เถียงไวเป็นบ้า

“ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกครับ”
“ก็แค่....พี่นำไปทะเลตามแพลนธามได้แล้วนะ ดีใจมั้ย” เขายิ้มหลอกล่อ รอคอยสีหน้าดีใจสุดๆ เฉิดฉายขึ้นบนหน้าธาม ลักยิ้มบุ๋มข้างแก้มกำลังจะมาทักทายเขาในไม่กี่เสี้ยววินาที

ทว่า

“เรายกเลิกทริปไปแล้วเพราะนำไม่ว่าง”

กริบไปทั้งบ้านเลย ผู้นำรู้สึกแว่วได้ยินเสียงจิ้งหรีด เขาคงคิดไปเอง นี่เขาไม่ได้ประหลาทหลอนใช่มั้ย?

“อะ...อะไรนะครับ”
“ยกเลิกไปแล้ว?”

“อื้อ”

“ทะ...ทำไมไม่บอกพี่นำบ้างล่ะ”
“พี่เคลียร์เวลา หาแลกเวรกับหมอท่านอื่นอยู่ 2 อาทิตย์ก็เพื่อไปเที่ยวนะ”
“พี่...เหนื่อยมากนะธาม ธามล้มแผนอะไรก็บอกพี่บ้างสิ”

“นำไม่กลับบ้านนี่”

กริบอีกรอบ เขาไม่ได้ยินเสียงจิ้งหรีดแล้ว เขาได้ยินเสียงกา กา กา......

ผู้นำทิ้งช้อนส้อมลงข้างจาน ยกมือขึ้นกดขมับตัวเองด้วยไม่รู้จะขจัดอาการเสียการควบคุมอย่างไรดี แต่ว่าเวลาเจอเรื่องไม่คาดฝันแบบนี้ สติต้องเป็นสิ่งที่ตั้งได้เป็นอย่างแรก
“โอเค เอาล่ะ”
“ยกเลิกไปแล้วก็แล้กวันไป”
“เอาเป็นว่า พี่นำว่างเสาร์อาทิตย์นี้ เราไปเที่ยวที่ไหนกันดีครับ”

“ธามไม่ว่าง”

ฉึก ผู้นำรู้สึกเหมือนมีดาบยาวปักเข้ากลางใจ ตายสนิทเลยรอบนี้
เขาก้มหน้าสะกดอารมณ์เซ็งเอาไว้ เขาโตแล้วจะมาเอาแต่ใจนู่นนี่กับแฟนไม่ได้หรอกนะ อีกอย่าง...เรื่องนี้ก็ไม่ใช่ความผิดธามเสียหน่อย น้องไม่ได้บอกเขาเพราะเขาไม่กลับบ้านมาให้บอกเอง และน้องก็ไม่มีว่างเวลาว่างให้เขาแล้วเพราะก็มีงานทำเหมือนกัน แต่...กว่าเขาจะได้เสาร์-อาทิตย์นี้มา เขาแทบขาดใจตายเชียวนะ ไปเที่ยวกันหน่อยไม่ได้หรอ?

“นำ”

“พี่นำรู้แล้วครับ”
“โอเค พี่นำจะนอนพักผ่อนอยู่บ้านให้หนำใจก็แล้วกัน”

“ธามจะบอกว่า”

“พี่นำเข้าใจ ธามก็มีงานทำแล้ว ดูท่าทางจะสนุกกับงานด้วย”
“โอเค พี่นำโอเค ธามก็โอเคใช่มั้ย เราโอเคกันเนอะ”

“ธามล้อเลียน”

“อืม พี่นำ...โอ..เอ๊ะ? ล้อเลียน?”

“ใช่ไง ล้อเลียนเล่น”
“นิดนะเอง”

“หมาธามมมมมมมมมมมมมม” ผู้นำรู้สึกหมดท่า ข้อแรก นิดนะไม่มีในภาษาไทย ข้อสอง มันต้องพูดว่าล้อเล่นครับ ไม่ใช่ล้อเลียน
นอกจากโปรแล้วก็ไม่ค่อยมีใครสร้างสถานการณ์แหย่เขาแบบนี้ ที่หนึ่งเวลาจะเล่นหรือแซวอะไรก็พูดเลย ไม่อำให้เสียเวลา พีชเองก็ตามพี่หนึ่งทุกก้าวอยู่แล้ว แทบจะเป็นครั้งแรกที่เขาถูกอำจนเสียศูนย์แบบนี้ เขาโค้งตัวไปจับน้องเขย่าไปมา หมายจะแหย่เล่นให้สมใจบ้าง แต่กลับทำให้ธามสำลักข้าวเสียได้ เลยต้องขอโทษกันยกใหญ่ และปลอบใจด้วยการยอมโดนตบอกหลายอั้ก เจ็บก็เจ็บ แต่ก็สุขใจ

ภารกิจสุดยุ่งของธามยังไม่จบแค่ล้อเขาเล่นเท่านั้น เรื่องเอกสารหายนี่ท่าจะเรื่องใหญ่ เพราะธามทุ่มเวลาขึ้นไปรื้อห้องอีกครั้ง รื้อทั้งบ้านเลยก็ได้ แต่ก็ไม่เจอ ในรถที่ลุงเผือกใช้รับธามกลับบ้านเมื่อคืนก็ไม่มี ธามก็เลยร้อนใจมากและโทรไปบอกคุณแนนเลขาโป๊ะว่าจะเข้าสายหน่อย แต่ขอร้องให้ทุกคนไม่แตะของบนโต๊ะ ซึ่งผู้นำเชื่อว่าไม่มีใครทำตามที่ธามขอร้องหรอก ระหว่างนั่งในรถก็หน้ามุ่ยหมอง เห็นแล้วอยากบังคับให้ลาออกแล้วมานั่งหน้าชื่นรอเขากลับบ้านทุกวัน

“เอกสารหน้าตายังไงครับธาม เผื่อพี่เห็นแล้วจะคุ้นตา”

“เอกสารเงินน่ะ”
“ต้องเอาให้โป๊ะลงบัญชีไง ถ้าไม่มีธามก็ต้องชดใช้”
“ตั้งหลายล้าน”

“อืมม มิน่าถึงได้เครียดนัก”
“ใจเย็นนะ”
“เดี๋ยวลองคุยกับโปรกันดูก่อน มันน่าจะมีตัวสำเนาบ้างนะ ไม่น่าจะมีอยู่ที่ธามคนเดียว”

“ไม่ ไม่ ธามคนเดียวมี”
“ธามรับมาเองเลย ทุกล้าน ต้องเอาให้โป๊ะ มันเป็นคอสท์”

“โปรเจคอะไรครับเนี่ย ยังเป็นความลับหรอ? พี่นำไม่เอาไปบอกใครหรอก บอกรายละเอียดเพิ่มได้มั้ย จะได้หาทางช่วยกัน”

“หลายล้าน ธามก็ไม่รู้จะตามยังไงดี”
“ปกติพี่แนนจะทำ แต่พี่แนนต้องรีบกลับทำการบ้าน บอกงั้นนะ”
“ธามก็ต้องคนเดียว”
“ลูกค้าหลายคน”

อืม งานอะไรวะเนี่ย?
“นึกออกมั้ยครับว่าควรเริ่มต้นหาเอกสารนี้ที่ไหน”
“ค่อยๆ ไล่ลำดับมาตั้งแต่ที่เจอลูกค้าเลย คุยงานกันที่ออฟฟิศหรือที่ไหน ยังไง”

“อา...เราร้านกาแฟก่อน ใช้ card บริษัท แล้วก็มื้อเย็น เงินสดธาม แล้วก็บาร์ที่โรงแรม ก็เงินสดด้วย แล้วก็ card ด้วย”

โปรเจคอะไร? ดูแล้วมีแต่กิน นี่เอกสารอะไรกันเนี่ย?
“เอางี้ธาม” ผู้นำถามข้อมูลเพิ่ม เขาเริ่มงง และเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเอกสารของเขาและธาม มันนิยามเดียวกัน
“คือธามพาลูกค้าไปดื่มกาแฟ คุยงานกันก่อนใช่มั้ย”
 
“ใช่ไง”

“จากนั้นก็ไปทานมื้อเย็นกัน ที่ไหนนะ”

“โรงแรมเดียวกับที่นั่งเลาจ์บาร์”

“งั้นก็หาเอกสารแค่ 2 ที่ คือร้านกาแฟ กับโรงแรม ก็น่าจะเจอครับ ถ้าเป็นเอกสารแขก ส่วนมากทางร้านหรือโรงแรมเขาจะเก็บไว้”

“ไม่ไง ไม่ คือเขาคงจำไม่ได้หรอกว่าเรากินอะไรบ้าง”
“เราจะขอก๊อปปี้เอกสารร้านได้หรอ แล้วธามก็จำไม่ได้แล้วว่าสั่งอะไรกินบ้าง”

เอกสาร....แน่ใจนะว่าเข้าใจเอกสารเหมือนกัน

“เอกสารที่หา ขนาดเท่าไหนครับธาม”

“เค็บๆ “

“แคบ ใช่มั้ย”

“อื้อๆ เท่านี้ นำก็รู้สิ นำก็ได้แต่นำทิ้งไง” ทำมือให้เขาดูแล้วก็ส่งสายตาเว้าวอนมาให้ คงอยากได้ความช่วยเหลือจริงๆ
“แต่ธามไม่มีไม่ได้นะ หลายล้าน”

“กี่ล้าน”

“เยอะไง”

“กี่ล้านครับ” เขาถามย้ำ อาศัยจังหวะที่ติดไฟแดงหันมองหน้าเด็กไต้หวันที่กำลังสาละวนนับนิ้วตัวเอง

“ก็สาม”

“อะไรบ้างครับ”

“ล้านกาแฟ ล้านอาหารจีนโรงแรม แล้วก็เลาจ์ แต่มันก็ที่เดียวกัน แต่ก็จ่ายอีกทีนะ ก็เป็นว่าอีกล้าน”

โอเค เขาเข้าใจแล้ว
หมาธามไม่ได้หาเอกสารโปรเจคหรือเอกสารการเงินของโปรเจคหรอก  หมาธามหาใบเสร็จค่าใช้จ่ายที่สำรองจ่ายไปก่อน เพื่อขอเบิกกับโปร
โธ่เอ้ยยยย โปร...ผมขอโทษนะที่ธามงงกับภาษาจนอาจจะช่วยงานคุณไม่ได้มาก

เขากุมขมับ หัวเราะอยู่กับตัวเองอย่างแผ่วเบา ผู้นำรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนเสียสติ ทำไมเขาถึงเข้าใจธามได้ช้านักนะ

“นำ ขำหรอ?”
“ต้องรับผิดพร้อมกับธามไง”
“เราเป็นคู่นะ”

“ครับ เดี๋ยวพี่นำรับผิดด้วยเอง”
“ค่อยไปคุยกับโปรพร้อมกันเนอะ”

“พี่โป๊ะต้องว่าธามแน่ๆ เลย”
“เมื่อวานวานก็โดนว่า”

“ว่าอะไร? ทำไมต้องดุกันครับ โปรไม่คุยด้วยดีๆ หรอ? ทีหลังถ้ามันดุก็บอกพี่นะ พี่นำจะจัดการเอง”

“ไม่ได้หรอก นี่งานไง”
“ธามเป็นเอ็มพลอยยี่ไง รับเงินก็ต้องทำงาน”

“ให้ก็ไม่ได้เยอะ” ผู้นำบ่นต่อ เขาไม่พอใจเงินเดือนที่ธามได้รับเท่าไหร่นักหรอก ปัญญาเขาให้เงินน้องไว้ใช้จ่ายเองยังเยอะกว่าเลย

“พี่โป๊ะบอกจะปรับให้พอ4เดือน”

“อ๋อ ยังทดลองงานอยู่สินะครับ”
“พี่นำก็เห็นด้วยนะ เรื่องที่ปฏิบัติกับธามเป็นพนักงานประจำคนหนึ่ง แต่ก็ไม่ควรเอาสันดานหยาบๆ มาใช้กับธามนี่นา”
“แล้วมันดุอะไร?”

“ล้างแก้วด้วยสิลูกหมา! พี่โป๊ะว่าธามแบบนี้”

เออเว้ย เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าโลกของการทำงานที่เขาประสบพบเจอมา กับที่อยู่รอบตัวธามในตอนนั้น มันจะเป็นแบบฝึกหัดเดียวกัน
ผู้นำเข้าเกียร์ N แก้เมื่อยระหว่างติดไฟแดงอีกครั้ง เขาช้อนตามองตัวเลขที่ห้องตัวในมุมสูงกำลังนับถอยหลัง แยกนี้ติดไฟแดง1 นาทีกว่า เพระฉะนั้นคุยได้

“โปรดุเท่านี้หรอครับ?”
“แบบนี้ไม่เรียกดุนะครับ  แค่บอกเกฎเกณฑ์ส่วนรวมแค่นั้นเอง”
“ดุต้องจริงจังกว่านี้”
“อาทิ”

“อะไร อาทิคืออะไร”

“ยกตัวอย่างไง”

“ยกตัวอย่างใช้เช่นไง”
“จูก็รู้ ใครก็รู้ด้วย อาทิใครพูดกัน ไม่มี”
“ธามอ่านหนังสือมา ธามรู้เรื่อง”

“โอเค เช่น”

“อ่ะ ดุเช่นไร”

ไปกันใหญ่มั้ยเนี่ย ธามเข้าใจมั้ยว่าดุเช่นไร ไม่ใช่คำสำหรับการพูดยกตัวอย่าง

“การดุ เช่น เอ่อ....เอ่อ.....” เหลืออีก 10 วินาทีเอง นึกไม่ออกแฮะว่าจะยกตัวอย่างอาการดุว่ายังไง ผู้นำเข้าเกียร์ ตั้งสมาธิเพื่อขับรถต่ออีกครั้ง เด็กพลัดถิ่นข้างๆ ยังยื่นหน้ามาหา เอียงซ้ายเอียงขวายั่วประสาทอีกต่างหาก

“นั่งดีๆ ธาม”
“พี่นำต้องขับรถ อย่าเพิ่งชวนเล่นตอนนี้”

“อา....นำดุ!” เออ นี่แหละมั้งการดุ เขาหลุดยิ้มขำ ส่ายหน้าบาๆ เหล่มองมือขาวที่แบมาตรงหน้าเป็นสัญญาณว่าธามรู้แล้วว่าธามผิดเอง ธามให้ตีแล้วหายกันนะ เขาตีมือซนนั้นเบาๆ แล้วก็ขับรถพาตัวยุ่งไปส่งที่ทำงาน

มาส่งถึงออฟฟิศที่ทาวน์ อิน ทาวน์แล้ว แต่น่าผิดหวังที่มือโปรยังไม่เข้ามาออฟฟิศ ถามจากคุณแนนก็ได้คำตอบไม่กระจ่างเท่าไหร่นัก เพราะเธอเอาแต่ทำหน้างอ บ่นว่าทำไมชีวิตต้องมาเจออิทธิพลมืดด้วย ดีนะที่ยังมีน้องวินเป็นแสงสว่างของชีวิตพี่แนน แล้วสรุปมือโปรจะเข้ามาที่นี่มั้ย และถ้ามา จะมากี่โมงกี่ยามกัน เธอก้ให้คำตอบเขาไม่ได้

ผู้นำอยากเจอมือโปรเสียหน่อย อยากฟังว่าธามทำงานเป็นยังไงบ้าง โปรได้งานที่น่าพึงพอใจมั้ย และก็อยากถามด้วยว่า สรุปแล้วนัดไปเที่ยวทะเลสุดสัปดาห์นี้ยังมีอยู่รึเปล่า หรือทุกคนยกเลิกกันในใจแล้วไม่มีใครแจ้งหมาธาม ถ้าเป็นอย่างหลังเขาจะใช้อำนาจของคนเป็นเอ่อ....เป็นเพื่อนกันและเป็นแฟนธาม บังคับให้ไปเที่ยวตามแผนของามให้หมดทุกคน

“นำ โป๊ะไม่เข้าที่นี่ พี่โป๊ะอยู่กับพี่วินที่สุขุมวิท เห็นว่าจะไปที่เทเว็ดต่อ”

“เทเวศร์ ใช่มั้ยครับ”

“อื้อ ก็รู้นี่” นี่เขาโดนตำหนิอยู่รึเปล่า?  ผู้นำขำท่าทางเจนพื้นที่ของเด็กไต้หวัน เขาพยักหน้ารับรู้ แล้วก็บอกแผนเพิ่ม

“เย็นนี้พี่นำมารับนะ เรื่องไปเที่ยวเดี๋ยวพี่นำโทรคุยกับโปรกับที่หนึ่งอีกที เราจะได้นัดแนะกันถูกว่าจะเดินทางกันไปยังไง กี่โมง และทำอะไรบ้าง”

“ไม่ๆๆ ธามคิดไว้หมดแล้ว ในเมมโมนี่ไง”
“เดี๋ยวนะ”
“อ่ะ อ่านสิ” ก๊อบเมมโมแผนเที่ยวส่งให้เขาทางไลน์แล้วก็กำชับ ผู้นำยิ้มขอบตุณหมาเด็กที่บริหารจัดการได้ยอดเยี่ยม เอ่ยปากลา โบกมือ แล้วก็ขับรถไปยังโรงพยาบาลของตัวเองบ้าง

เมื่อถึงโรงพยาบาลแล้ว สิ่งแรกที่ทำตั้งแต่ยังไม่ได้ลงจากรถก็คือการโทรบอกธามว่าถึงโรงพยาบาลแล้ว เพื่อให้หมาธามสบายใจ เดี๋ยวนี้หมาดื้อเรียนรู้แล้วว่าการขับรถบนถนนในกรุงเทพนั้นอันตรายมากๆ ธามไม่อยากให้นำต้องเจอกับอุบัติเหตุ ซึ่งกว่าจะออกเสียงคำว่าอุบัติเหตุได้ก็ฝึกอยู่หลายรอบ แต่ตอนนี้ก็ยังออกเสียงเป็นอุบัดแห็ดถึ อยู่ดี

จากนั้นผู้นำก็ทำตามคำพูดตัวเอง ที่บอกกับธามไว้ว่าจะคุยกับเพื่อนๆ อีกรอบ
เขาโทรหาที่หนึ่งก่อน รายนี้บอกว่ารู้แล้ว เจมบอกอย่างละเอียดหลายรอบแล้ว วางแผนเรื่องเมนูอาหารไว้แล้วเหมือนกัน แต่จะไปเจอกันที่บ้านพักมือโปรที่ปราณบุรีเลย คู่นี้ไม่ต้องไปวุ่นวายมากจะดีกว่า ที่หนึ่งก็นักจัดการ นักวางแผนตัวยง เจมก็ยืดหยุ่นสูง ด้วยอาชีพที่เอื้อต่อการทำงานที่ไหนก็ได้ และนิสัยส่วนตัวที่ไม่เรื่องมาก

เขาโทรหามือโปร แต่วินเป็นคนรับสายด้วยน้ำเสียงสุภาพและบอกคำตอบทั้งที่เขายังตั้งคำถามในหัวไม่เสร็จดีว่า พี่โป๊ะล้างชามอยู่ครับ เลยให้วินรับสายพี่นำแทน มีอะไรด่วนรึเปล่าครับ

ผู้นำอมยิ้ม รู้สึกดีแทนเพื่อนที่หาเสี้ยวที่มีสติของชีวิตเจอ โป๊ะเป็นคนโผงผาง คืดปุ๊บทำปั๊บ และยังแป็นคนที่เจอกับประสบการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ซ้ำยังเลือกรับมือกับประสบการณ์นั้นด้วยวิธีการไม่เข้าท่า คงหาคนเข้าใจการทำกระและเชื่อในคำพูดของโปรได้ไม่ง่ายนัก แต่ก็มีวินเข้ามาถ่วงสติในที่สุด

“พี่อยากถามเรื่องไปเที่ยวทะเล ตกลงโปรกับวินยังไปอยู่ใช่มั้ยครับ”

“ไปสิครับ น้องธามตั้งใจมากเลย พี่โป๊ะบอกว่าถ้าทำให้ผิดหวังคงโดนกระโดดกัดคอตายแน่ๆ ห้ามเบี้ยว วินก็รีบเคลียร์งานให้เลยครับ บอกป้าสุเอาไว้แล้วด้วย จะได้ไม่ห่วง”

“เด็กดีจริงๆ บางทีพี่นึกอยากให้วินแกล้งทิ้งไอ้โปรมันนะ ลิงได้แก้วชัดๆ” อีกฝ่ายหัวเราะคำแซวของเขา ซ้ำยังหันไปถ่ายทอดให้มือโปรฟัง มันคงเต้นเป็นเจ้าเข้าแน่ๆ เพราะไม่กี่วินาทีถัดมาผู้นำก็ได้คุยกับเพื่อนตามต้องการ
“เฮ้ยๆ ใจเย็น ก็แซวเล่น”
“นี่นั่นหลานเจ้าสัวนายแบงก์ คุณมันเป็นใคร”
“เออๆ ไม่แหย่ก็ได้”
“ศุกร์นี้โอเคนะ ตามแผน”
“ใช่ คุณก็ไปขของคุณ เดี๋ยวผมขับไปเอง”
“บ้านคุณที่ติดริมทะเล  แถวรีสอร์ทดังๆ ใช่มั้ย?”
“ผมจะไปวันพรุ่งนี้”
“อือ ผมได้พัก 3 วันไงเล่า”
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวผมจองโรงแรมหรือรีสอร์ทแถวนั้น จะไปพักกันเองก่อนคืนนึง เสาร์ค่อยไปสมทบที่บ้านคุณ”
“ไม่ดีกว่า อย่าให้แม่บ้านเขาลำบากเยอะแยะ”
“อยากให้ธามเที่ยวเล่นเยอะๆ ด้วย”
“ผมก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศ”
“เอ้าไอ้ชั่วนี่!” เขาเด่าเพื่อนเพราะมันเสือกแซวว่าเปลี่ยนเตียงไปก็เท่านั้นถ้าใช้ท่าเดิมๆ ชั่วจริง แม่ง ผมหลายท่าได้ไม่ว่าเตียงไหนเว้ย!

เขาวางสายอย่างขัดใจที่ยังด่าเพื่อนไม่คุ้มค่าโทรศัพท์ ผู้นำเป่าปากเสียงดังไล่ความโป๊ะออกจากตัว จากนั้นก็มุ่งหน้าไปทำงานที่โรงพยาบาลที่เขาถือหุ้นใหญ่รองจากพ่อของตัวเอง

เขาจดใส่สมองตัวเองไว้ว่ามือโปรลงท้ายว่าไปเที่ยวกันก่อนวันนึงก็ดีแล้ว เพราะมันจะมีแขกไปด้วยอีก 1 คน
ไมรู้เหมือนกันว่าคือใคร แต่เขาไม่ได้สนใจมากนัก อย่างน้อยๆ เขาและธามก็จะเที่ยวทะเลด้วยกัน 1 วันเต็ม

Cut


อ่านแล้วกุมขมับกับภาษาไทยแบบธามธามกันมั้ยคะ?
อย่าเพิ่งปวดหัวแล้วเลิกอ่านน้า ทำใจเย็นแบบหมอนำไว้เดี๋ยวก็รู้เรื่องค่ะ  :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:

และก็แถ่นแท้นนนนน เพจเรา facebook.com/Saturnday-Series
กดไลค์เอาไว้ติดตามการอัพเดทนิยายได้ค่ะ
อ้อ ไม่กดก็ได้ค่ะ ไม่ใช่ข้อบังคับหรือควรปฏิบัติแต่ประการใด แค่ให้ข้อมูลเฉยๆ
พบกันใหม่ ตอนต่อไปของพี่โป๊ะนะคะ
เราพยายามจะลงสลับกัน จะได้ไม่ลืมเส้นเรื่องและอารมณ์ของเรื่องใดเรื่องหนึ่ง แก่แล้ว หลงๆ ลืมๆ ค่ะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ  :ling2: :ling2: :ling2:

หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.2 (23-07-59)
เริ่มหัวข้อโดย: Raccoooon ที่ 23-07-2016 21:10:14
คิดถึงภาษาไทยของธามมมม55555
แขกที่มาใหม่หวังว่าจะไม่สร้างปัญหานะ...
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.2 (23-07-59)
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 23-07-2016 22:06:44
แขกใหม่  ใครหว่า 
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.2 (23-07-59)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 23-07-2016 22:30:33
อ่านไปก็ขำภาษาไทยของหมาธามไป
ฮาจริงอะไรจริง 55555
แต่แขกที่จะไปด้วยอีกคน ดร.โจ้หรือเปล่า  :z2:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.2 (23-07-59)
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 23-07-2016 23:22:41
งงกับภาษาไทยของธามอยู่หลายรอบ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.2 (23-07-59)
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 25-07-2016 09:21:03
หมอนำเก่งมากเลยคุยกับธามรู้เรื่อง  :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.2 (23-07-59)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 25-07-2016 10:03:01
ต้องใช้ความเาใจสูงมากในการทำความเข้าใจกับภาษาของธาม
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.2 (23-07-59)
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 26-07-2016 19:00:07
อ่านไปก็สนุกไปกับภาษาของหมาธาม  :z3:
ได้อารมณ์อีกแบบ ของความแตกต่างของ สองคู่
+1 ให้เป็นกำลังใจนะครับ  :mew1:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.2 (23-07-59)
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 28-07-2016 09:28:23
คือ....นี่หัวเราะจนน้ำตาแตก กับประโยค “ล้างแก้วด้วยสิลูกหมา" คืออารมณ์ก่อนหน้ามันเหมือนหม่นๆ มาเจอประโยคนี้แล้วคิดหน้าพี่โป๊ะไปด้วย โอ๊ยยยยย หมาทามนี่น่ารักจริงๆเข้าใจเลยทำไมพี่นำหลงซะขนาดนั้น  :mew1:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.2 (23-07-59)
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 28-07-2016 11:30:18
 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.2 (23-07-59)
เริ่มหัวข้อโดย: Fluckiiz78 ที่ 03-08-2016 15:09:09
ภาษาธามทำนี่อ่านวนไปหลายรอบเหมือนกัน 555 เเต่น่ารักดี  :o8:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.2 (23-07-59)
เริ่มหัวข้อโดย: kajidrid ที่ 13-08-2016 23:26:41
ชี้แจงเรื่องตอนพิเศษ (รวมเรื่อง)
เรื่องแจ้งที่หนึ่ง
ตอนนี้เป็นตอนพิเศษ เพราะรวม 2 เรื่องเข้าด้วยกัน
เส้นเรื่องของพี่หมอนำ-น้องหมาธาม ก็จะมาเดินเรื่องอยู่ในตอนพิเศษด้วยเช่นเดียวกัน
เหตุการณ์เกิดขึ้นนี้ ก็เพื่อให้ใครคนหนึ่งได้ทบทวนความคิด ใครคนหนึ่งได้ไตร่ตรอง ใครคนหนึ่งได้ค้นหา และใครอีกคนหนึ่งได้ลองเผชิญกับความจริง
เมื่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นร่วมกันนี้คลี่คลาย เส้นเรื่องหลักก็กลับไปอยู่ในเรื่องตัวเองเหมือนเดิมค่ะ
อาจจะเป็นการเผยแพร่นิยายที่ชวนงงหน่อย บางคนที่ไม่อ่านเรื่อง the extension ก็อาจจะงงความธามได้
งั้นเราจะให้ข้อมูลเบื้องต้นไว้ว่า น้องธามเป็นเด็กพูดแล้วชวนงง เท่านี้แหละค่ะ
และเพราะว่าการกระทำของพี่นำกับน้องธาม ไม่มีผลอะไรกับพี่โป๊ะน้องวินอยู่แล้ว ฉะนั้น การไม่รู้จักตัวละครเรื่องนั้นก็ไม่ใช่ปัญหาของคนที่อ่านแค่ at Dawn แต่ที่มาโผล่ด้วยกันเพราะ 2 เรื่องนี้เค้าดองกันอยู่เท่านั้นเอง
เราก็เลยเขียนขึ้นมาเป็นวาระพิเศษ ก็เพื่อผลักดันให้แต่ละเรื่องดำเนินไปตามวิถีที่ควร
อีกเหตุผลที่รวม 2 เรื่องมาเป็น 1-3 ตอนนี้ ก็เพราะเราไม่อยากตัวเอกของทั้ง 2 เรื่องเหงา (จริงๆ คือเราเหงา) เพราะตัวหลักของทั้ง 2 เรื่อง (พี่นำ น้องวิน) เป็นคนค่อนข้างเงียบ เรื่องเลยเดินไปแบบเงียบ เราก็เลยเหงาๆ
ฮ่าๆๆ สรุปๆ เลยก็คืออยากเขียนค่ะ
ยืนยันอีกทีว่า ไม่รู้จักอีกเรื่อง ก็ไม่งงกับเส้นเรื่องที่มารวมกันเฉพาะกิจแน่นอนค่ะ
เรื่องแจ้งที่สอง
ลักษณะการเผยแพร่
3 ตอนพิเศษนี้ จะลงในพื้นที่เรื่อง At Dawn เป็นหลักนะคะ ส่วนเรื่องน้องธาม จะไปแปะลิงไว้เท่านั้นค่ะ
จนกว่าจะจบตอนพิเศษ ทางกระทู้น้องธามจะไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ เพราะน้องและพี่หมอมาวิ่งเล่นอยู่ในนี้ค่ะ
แล้วพบกันใหม่ค่ะ >,<


เมื่อพร้อมแล้ว เชิญค่ะ

ตอนพิเศษ The Extension Dawn ตอนที่ 1 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43924.msg3447203#msg3447203

หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.2 (23-07-59)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 14-08-2016 08:02:40
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 6.2 (23-07-59)
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 21-08-2016 17:05:09
หมาธามเอาแต่ใจ  พี่นำก็ตามใจตลอด



หมาธามน่ารักและ เก่งเสมอ ฮ่าๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.1 (17-01-60)
เริ่มหัวข้อโดย: kajidrid ที่ 17-01-2017 00:15:35
The Extension(ผู้นำ&ธาม2)
                 
ตอนที่ 7.1 (ธาม)



โทรศัพท์ไม่ลึกลับเท่ากับท่าทีของพี่นำที่เปลี่ยนไปจนธามรู้สึกสงสัย พี่นำเดินไปรับโทรศัพท์ที่ไกลๆ ทั้งที่พูดเสียงเบาขนาดนี้ ต่อให้นั่งอยู่ใกล้ๆ กันธามก็ไม่ได้ยินดีอยู่ดี ธามพยายามไม่สนใจเรืองประหลาดที่เกิดขึ้น จนในที่สุดพี่นำก็คุยธุระเสร็จแล้วเดินกลับมาหาที่โต๊ะอาหาร

“อิ่มมั้ย เอาอะไรอีกรึเปล่าครับ ของหวานมั้ยครับ” ธามส่ายเป็นคำตอบ แม้ว่าใจจริงก็อยากกินสั่งของหวานเพิ่ม ทับทิมกรุบกรอบที่ร้านนี้อร่อยมาก อยากสั่งกลับไปฝากเผือกกับจูด้วย

“งั้น พี่นำเรียกเช็คบิลเลยนะครับ” ครั้งนี้ธามพยักหน้า พี่นำดูดีใจที่สามารถจัดการอะไรๆ ได้ตามที่ต้องการ ก็แน่นอนล่ะ ธามเป็นเด็กดีนี่นา ธามรู้เรื่องตลอดแหละว่าพี่นำอยากให้ทำอะไร หรือต้องการอะไร จริงๆ พี่นำไม่ใช่คนจัดการปัญหาเก่งหรอก แต่ปัญหาที่ชื่อว่าหมาธามยอมให้ต่างหาก

“เดี๋ยวพี่ไปส่งเราที่บ้านก่อน”

“อ้าว พูดแบบนี้คือนำต้องไปที่อื่นต่อหรอ?”

“ครับ เคสด่วน”

“เคสด่วน?”
“นำเป็นหมอผ่าตัดหรอ ถึงได้แบบไม่ไปด่วนแล้วมีตาย”

“ไม่ใช่ขนาดนั้น แต่เคสนี้เค้า...ต้องการพี่นำ”

“ดีจัง เป็นเคสด่วนก็ได้พี่นำทุกเวลาเลย”
“นำอาจไม่รู้ตัว แต่ธามเช็คไว้ตลอด  2 อาทิตย์ที่ผ่านมา นำนอนที่บ้าน3 คืนเอง”
“เคสด่วนเค้าพักที่โรงพยาบาลนำเลยหรอ? หรือว่านำไปด่วนให้ที่บ้าน”

“งานก็คืองานน่าหมาธาม”
“ทำไมทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ล่ะ ธามโตแล้วไม่ใช่หรอครับ บอกกับพี่นำเองนะ”

“ก็โตแล้ว แต่โตแล้วต้องยอมด่วนนี่ทุกครั้งหรอ”
“ธามเป็นห่วงนะ นำทำงานเหมือนไม่พักผ่อนก็ได้ แบบนี้ไม่ดีนี่นา”

“โอเค ธามเป็นห่วง พี่นำขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง”
“จะเคลียร์เคสนี้ให้เร็วเลย พอใจมั้ยครับ”

“ทำไมต้องทำให้เพื่อให้ธามพอใจด้วยล่ะ”
“พี่นำต้องทำ ก็คืออยากพักผ่อนเพื่อนำเอง ไม่ใช่เพื่อธามสิ”
“เท่านี้ดีกว่า ธามกลับเอง”

“ไม่ๆ เดี่ยวพี่ไปส่งที่บ้าน”

“ไม่เอา จะ กลับ เอง”
“ธาม ไม่ ด่วน”

ธามรู้ว่าธามพูดไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก แต่เวลาอารมณ์เสียขึ้นมา มันไม่มีเวลาให้คิดคำภาษาไทยที่ถูกต้องเลย นึกอะไรได้ก็พูด

“ธามอย่าเพิ่งดื้อตอนนี้ พี่ไม่มีแรงจัดการเราหรอกนะ”

“ไม่ต้องจัดการ นำจัดการอะไรไม่ได้หรอก ธามจัดการได้เอง” เขาบอกเสียงบึ้งๆ แล้วก็คว้ากระเป๋าเป้ส่วนตัว แล้วก็เดินออกจากร้านอาหารในห้างทันที

ธามรู้ว่านั่งรถไฟใต้ดินยังไง รู้ว่าต้องเดินไปที่ไหน รู้แล้วบอกมอเตอร์ไซค์รับจ้างว่ายังไง ต้องไม่ให้แบงก์ 500 บาท เป็นค่าจ้างด้วยเพราะเคยโดนด่ามาแล้ว ไม่อยากได้คำด่าอีก

ธามโตแล้ว ไม่ใช่เด็กไม่รู้เรื่อง ไม่ใช่เพิ่งมาเมืองไทย3 วัน​ โอเค ยอมรับว่าภาษาไทยธามไม่โอเคเท่าไหร่สำหรับคนอื่นที่ไม่ใช่นำ แต่ก็ใช่ว่าพวกเขาจะไม่รู้เรื่องเลยว่าธามพยายามสื่อสารอะไร

พี่นำไม่ได้ตามมา คงเข้าใจว่าธามกลับเองได้ ไว้ใจให้ธามกลับเองได้ล่ะมั้ง นี่ธามไม่ได้น้อยใจอะไรเลยนะ แต่ที่อารมณ์เสียก็เพราะนำไม่ชอบใจนิดหน่อยทีสุดท้ายแล้ว นำก็เลือกงานของนำ


ใช้เวลาไม่นานธามก็ถึงบ้าน จูตกใจใหญ่ที่มารอหน้าประตูรั้วแล้วเห็นธามกลับมาด้วยมอเตอร์ไซค์รับจ้าง จูจ่ายเงินให้แล้วก็ลูบแขนลูบหลังธามถี่ๆ

“อะไรจู”

“โถ คุณธาม คราวหลังให้ตาเผือกไปรับที่สถานีนะคะ โทรมาเรียกรอ รอแป๊บเดียวตาเผือกแกก็ออกไปหาแล้ว”
“มอเตอร์ไซค์บ้านเราก็มี ไปนั่งซ้อนท้ายไม่มีหมวกแบบนั้น เกิดตกมอเตอร์ไซค์ขึ้นมา ป้าจะทำยังไง”

“จูก็ไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลไง หรือไม่ก็ทำแผลให้ถ้ามันเจ็บนิดหน่อย”
“วันนี้ไม่ได้ซื้อขนมฝากจูเลย หิวมั้ย”

“โถ คุณธาม ป้าไม่หิวหรอกค่ะ”
“แล้วนี่ ไม่ได้กลับมากับคุณหมอนำหรอคะ”

“ไม่อ่ะ”
“นำไปทำงานต่อ แต่กินข้าวกันแล้ว”
“จูไม่ต้องห่วงนำนำ ธามบังคับให้กินข้าวเย็นกับธามแล้วเรียบร้อย”

“โถ พ่อคุณของป้า”
“คุณหมอนำเค้าไม่ต้องให้ป้าห่วงนานแล้วค่ะ คุณธามนั่นแหละที่ป้าต้องเป็นห่วงเยอะๆ”
“ไปค่ะ เข้าบ้าน อิ่มมาแล้วก็อาบน้ำให้สบายเนื้อตัวเลยนะคะ ฝุ่นข้างนอกเยอะแยะ ดูสิ ตัวเหนียวเชียว ถ้าสระผมเลยต้องเช็ดให้แห้งก่อนนอนด้วยนะคะ นอนเลยสมองมันจะชื้น เป็นหวัดเอาได้”
“เอ๊ะ วิคส์ที่ห้องหมดรึยัง ป้าซื้อขวดใหญ่มาให้ไว้ตั้งมาก เดี๋ยวป้าเอาไปให้นะคะ”

“จู.....” ธามเรียกเสียงงอแง ธามรู้ว่าจูห่วง แต่จูจะพูดแบบเป็นห่วงเยอะแบบนี้ทุกวันไม่ได้ ห่วงเยอะต้องเอาไว้นานๆ ที

“ค่ะ ค่ะ ไม่พูดมากแล้ว แหม ก็ป้าแก่แล้ว ต้องพูดเข้าไว้ อีกหน่อยตายก็ไม่ได้พูด”

“จู!!” ครั้งนี้ธามดุ ธามไม่ชอบให้ใครพูดเรื่องตายๆ คนพูดไม่รู้รึไงว่ามันเป็นเรื่องเศร้า

“ค่ะ ค่ะ ไม่พูดๆ ป้าจะเป็นอมตะ”

“จูตลก”
“งั้นจูเตรียมชุดนอนให้ธามหน่อยนะ เอาตัวที่นุ่มๆ ธามจะสระผมเลยเพราะเมื่อวานไม่ได้สระ จูรอเป่าหัวให้ธามก่อนนะ”

“ได้ค่ะ มาๆ โถ คุณธามของป้า”

โถเนี่ย หน้าตาเป็นไงธามก็ชักจะรู้ จูพูดถึงตลอดเลย

แล้วคืนนี้ก็เป็นไปตามที่ธามคิดเดา
พี่นำไม่ได้กลับบ้าน ลุงหมอปันเองก็ไม่ได้กลับบ้านเหมือนกัน
ทั้งที่เป็นครอบครัวเดียวกัน รักกัน สนิทกัน แต่พี่นำกับลุงหมอไม่ค่อยได้นอนบ้านเดียวกันเลย บ้านนี้ก็ใหญ่โต มีทั้งบ้านหลังใหญ่ของลูงหมอ แล้วก็บ้านเล็กที่ก็ค่อนข้างใหญ่ของป้าวีณาที่ตอนนี้ตกเป็นของธาม แต่ทั้งบริเวณกว้างๆ นี้ มีคนอาศัยแค่ 3 คน คือธาม ป้าจู แล้วก็ลุงเผือก

สงสารบ้านเหมือนกัน

“จู จูล็อคประตูจากข้างนอกเลยนะ พรุ่งนี้ค่อยเปิดให้ธาม”

“ค่ะ เหมือนเดิมนะคะ คุณหมอนำเธอมีกุญแจค่ะ”

“อื้อ ฝันดีนะจู”

“ค่า คุณธามของป้านอนได้แล้วค่ะ”

“อื้อ” ธามรับคำ ยิ้มให้ ธามชอบสีหน้าของจูเวลาพออกพอใจที่ได้ดูแลธาม หรือได้ทำอะไรที่ธามชอบดู ชอบกิน จูเป็นคนใจดีที่สุดที่ประเทศไทยเลย
 
ตอนนี้ แม้แต่พี่นำก็แพ้จู

พรุ่งนี้ ธามก็จะผ่านโปร จะได้ปรับเงินเดือน จะเป็นลูกจ้างที่ถูกต้องตามกฎมายในประเทศไทยแล้ว ธามมีเงินเดือนของตัวเองแล้ว ธามโตขึ้นอีกขั้นหนึ่งแล้ว

อาหลูชอบบอกว่าธามโตไม่ทันอาหลูหรอก ซึ่งมันก็คงจริง เพราะตอนนนี้อาหลูกำลังเก็บเงิน ทำธุรกิจของตัวเอง แล้วก็วางแผนจะแต่งงานแล้วด้วย แล้วดูธามสิ เพิ่งมีเงินเดือนของตัวเองอย่างเป็นทางการเดือนแรก

ถ้าอย่างนั้น ขั้นต่อไปของการใช้ชีวิตเพื่อให้ธามได้เอนจอยมันกับมากที่สุด ก็คือ ครอบครัว
ธามมีแล้ว อย่างน้อยก็เคยคิดแบบนั้น แต่ตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจ เพราะนิยามครอบครัวของธาม คือการอยู่ด้วยกัน ใกล้กัน เพื่อมีความสุขไปด้วยกันทุกข์ด้วยกัน ทะเลาะกันก็ได้แต่ต้องมองหน้ากันต่อไปแล้วก็เคลียร์ปัญหาให้หมดสิ้น แต่ทีบ้านนี้ ธามเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าใช่ครอบครัวรึเปล่า

ที่บ้านนี้ เราอยู่ด้วยกัน แต่เราไม่ได้อยู่ใกล้กัน ไม่ได้มีความสุขไปด้วยกันทุกข์ไปพร้อมกัน ตอนทะเลาะก็มีห้องตั้งมากให้หนีไปเพื่อไม่ต้องมองหน้ากัน กว่าจะเคลียร์ปัญหาที่เกิดขึ้น ธามก็ฟึดฟัดหลายรอบ สุดท้ายก็ต้องเป็นฝ่ายพูดออกมาตรงๆ เองว่าไม่พอใจเรื่องอะไร

ธามไม่ได้กำลังสงสัยในความรัก แน่นอนว่าธามรักพี่นำ แล้วพี่นำก็รักธาม
แต่ธามกำลังสงสัยว่า แค่รักกัน มันพอสำหรับชีวิตครอบครัวรึเปล่า?


RRRRR
จะตีหนึ่งแล้ว ใครโทรมากันเนี่ย?
เขาหยิบโทรศัพท์ที่หน้าจอส่องแสงจ้าขึ้นมองท่ามกลางห้องนอนที่มืดแสงไฟ คนที่โทรเข้ามาคือพี่นำ

“อื้อนำ” ธามรับสาย น้ำเสียงฟังดูก็รู้ว่าง่วงแล้ว ขนาดเป็นคนพูดเองยังรู้สึกง่วงเพิ่มเมื่อได้ยินเสียงตัวเอง

ยังไม่หลับ หรือพี่โทรกวนครับ

“ยังไม่หลับ ใกล้ๆ”

พี่นำ ยังกลับไม่ได้ ธามเอ่อ

“อื้อ ธามหลับแล้ว เท่านี้พอนะ” เขาวางสาย ดูระยะเวลาที่ใช้คุยกัน ยังไม่ถึง 1 นาทีด้วยซ้ำ

ธามไม่รู้ว่าธามเป็นไร โกรธพี่นำเรื่องอะไร หรือรำคาญตัวเองเรื่องไหน แต่ธามนอนร้องไห้อีกแล้ว



เช้าวันนี้ก็เหมือนเช้าวันอื่นๆ ที่ผ่านมา
ธามกินข้าวคนเดียว รอลุงเผือกมาเรียกว่ารถที่จะไปส่งที่ทำงานพร้อมแล้ว ธามเคยลองคำนวณดูแล้ว และพบว่า พนักงานบริษัทระดับปฏิบัติการแบบธาม เงินเดือนไม่พอจ่ายค่ารับส่งให้ลุงเผือกด้วยซ้ำ ธามโกงค่าแรงลุงเผือกอยู่ทุกวันเลย ค่าแม่บ้านและเชฟทีป้าจูควรได้ก็เหมือนกัน ธามนี้ยังเป็นคนไม่ได้เรื่องเหมือนเดิมสินะ

“คุณธาม รถพร้อมแล้วครับ”

“อื้อ”
“เผือก จริงๆ แล้วธามไปทำงานเองได้นะ”
“จริง”

“ไม่ได้หรอกครับ คุณนำเป็นห่วงตายเลย”

“เรื่องนำสิ”
“เผือกไม่ต้องทำงานเพิ่มหรอก ธามไม่มีเงินจ่ายจ้างนะ”

“โถพ่อคุณ”
“ลุงไม่รับหรอกครับ เงินเดือนทุกวันนี้ที่คุณหมอแกให้ก็เยอะแล้ว อยู่กินกับบ้านเขา ก็ต้องทำงานครับ”
“ไปกันเถอะครับ”

“แล้วธามไม่ได้ทำอะไรให้บ้านเขา ธามอยู่ทำไมล่ะ”

“คุณธาม ไปทำงานครับไป”
“ประเดี๋ยวสายนะครับ”
“นี่คุณนำเธอก็โทรมากำชับว่าอย่าให้คุณธามไปสาย เดี๋ยวทางนั้นจะมาว่าเอา”
“ไปครับ ไป”

“ไปแล้ว ไปแล้ว ไล่จังนะ”

“โถถถถคุณธาม ลุงรึจะกล้าไล่ ไม่ได้ไล่เล้ยยย เอาอะไรมาพูด”
“พูดแบบนี้ยายจูแกได้ยิน บิดหูลุงจนขาดแน่ๆ อย่าพูดอีกนะครับ ลุงขอล่ะ ประเดี๋ยวก็งานเข้า”

เผือกพูดมาก!!!


วันนี้พี่โป๊ะไม่เข้ามาทำงานที่ออฟฟิศนี้ คงอยู่ที่ไหนสักที่ ถ้าพี่แนนไม่เดือดร้อนเรื่องที่พี่โป๊ะไม่เข้ามาเซ็นงาน ธามก้ไม่รู้จะเดือดร้อนไปทำไม พี่วินก็ไม่มาด้วยเหมือนกัน แต่ก็ไม่แปลกหรอก 2 คนนี้ทำงานคู่กันอยู่แล้ว

“น้องธามขา ไปค่ะ ทานข้าวกลางวัน”

“ธามไม่หิวครับ”

“ไม่หิวก็ไม่ต้องทาน แบบนี้ก็ได้หรอคะ?​ ไม่ได้ค่ะ ไม่ได้เด็ดขาด เชื่อพี่แนนค่ะ ไปทานข้าวกัน”

“ไม่เอาครับ”
“ธามไม่อยากกิน”
“พี่แนนไปเลย”
“ธามจะทำอันนี้ให้เสร็จก่อน ส่งให้ลูกค้าแล้วธามจะกลับ”

“อ่อ วันนี้กลับเร็วหรอคะ บอกพี่โป๊ะรึยังคะ ถ้าพี่โป๊ะโอเค งั้นธามก็กลับตอนนี้ได้เลย วางไว้อย่างนั้นเลย เดี๋ยวให้ทีมเค้าทำเอง”

“ไม่ได้ งานธามนะ”
“พี่แนนไปกินข้าว กลับมาไม่เจอธามไม่ต้องประหลาดใจหนักมากนะ”
“โอเค?”

“โอเคคคคค่า ถ้าไม่ใช่พี่แนน ฟังน้องธามไม่รู้เรื่องหรอกค่ะเนี่ย”
“งั้นรีบทำนะคะ แล้วกลับบ้านยังไง รถที่บ้านมารับหรอคะ”

“ไม่ล่ะ ธามไปเองได้”
“ไม่ได้กลับบานด้วย ธามจะไปดูหน้านำ”

“หา? เอ่อ...น้องธามหมายถึง ไปเจอพี่นำใช่มั้ยคะ แบบอยากเห็นหน้าพี่ชายเหลือเกิน คิดถึงใช่มั้ย”

“ไม่ ธามจะไปดูหน้านำว่ามีหน้ายังไงไม่กลับบ้าน” ธามบอกตรงๆ เขาตัดสินแล้วว่าพี่นำไม่กลับบ้านนานเกินไป ปล่อยธามนอนคนเดียวตลอด กินข้าวเช้าก็กินคนเดียว มันไม่ใช่ครอบครัวไง

“เอาเถอะค่ะ แท็กซี่ใช่มั้ย”

“อื้อครับ”

“โอเค งั้นพี่แนนก็ไม่ห่วงมาก หลงทางหรือตกใจอะไรโทรหาพี่แนนนะคะ พี่โป๊ะฝากไว้ ถ้าน้องธามเป็นอะไรขึ้นมา พี่แนนหัวขาด”

“ไม่ พี่แนนห้ามตาย”

“ค่า ไม่ตายค่ะ”
“ไม่คุยด้วยแล้วค่ะ พี่แนนปวดหัว”
“งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะคะ”

“อื้อครับ” แล้วพี่แนนที่ก็พูดมากเหมือนเดิมก็เดินสวยออกจากออฟฟิศ พี่แนนเรียกพวกที่ทำงานชั้นเดียวกันนี้ว่าพลเมืองชั้น 3 ซึ่งจนถึงตอนนี้ธามก็ยังไม่เคยเห็นพลเมืองชั้นอื่นๆ เลย

ธามเคลียร์งานจนเสร็จตามที่บอกกับพี่แนนไว้ ส่งเมลให้กับลูกค้าที่ธามเป็นคนประสานงานตั้งแต่ต้น ส่งตารางนัดหมาย สถานที่ หัวข้อพูดคุยและข้อมูลพื้นฐานของโปรเจค เมื่อเรียบร้อยแล้วก็ลุกจากโต๊ะทำงานพอดี

ธามมุ่งหน้าไปที่ยามที่คุ้นหน้ากันแล้ว บอกจุดประสงค์ว่าต้องการแท็กซี่ คุณยามก็ไปเรียกมาให้ ธามกำนามบัตรพี่นำเอาไว้ก่อนหน้าแล้ว เมื่อมุดหัวเข้ารถได้ก็บอกจุดหมายปลายทางทันที

“นำอยู่ที่นี่ ไปที่นี่”

“หา?” ไดรฟเวอร์หันมองหน้ากัน ธามก็เลยยื่นนามบัตรทิ่มไปเกือบโดนหน้าเขา เมื่ออีกฝ่ายรับไปแล้วดูที่อยู่นำแล้ว ก็พาธามมุ่งหน้าไปทันที

“ไปด่วนนะครับ” ธามบอกข้อมูลเพิ่ม

“น้อง รถติดแบบนี้จะด่วนยังไงล่ะครับ”

อ้อ ต้องพูดอีกอย่างสินะ ก็จำได้ว่าประเทศไทยอะไรก็ด่วนๆ นี่นา

“ไป ทาง ด่วน เลยะครับ”

“อ๋ออ โอเค งั้นเข้าทางลัดไปขึ้นทางด่วนเลยนะ”

จากทาวน์อินทาวน์ ไปบางนา มันต้องไปยังไง ธามบอกตรงๆ เลยว่าไม่รู้หรอก ก็แล้วแต่เขาจะพาไปทางไหน ขอให้ถึงที่หมายก็พอ


ธามอยากเจอพี่นำ
อยากรู้ว่าทำไมถึงยังทำงานอยู้ได้ ทำไมไม่กลับบ้านบ้าง งานด่วนของนำคืออะไรนักหนา
ไม่ห่วงธามบ้างหรอ? รู้รึเปล่าว่าธามพ้นโปรแล้ว ยังใส่ใจเรื่องของธามรึเปล่า
หรือว่า แต่บอกว่ารักธาม ธามก็ต้องเข้าใจทุกอย่างได้เองให้หมด ต้องยอมรับว่ารักแล้วไม่กลับบ้านก็ได้ ไม่สนใจธามเลยก็ได้ ถ้าอย่างนั้นธามก็เข้าใจไม่ได้หรอก ธามไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้นสักหน่อย


“ถึงล่ะครับ” ไดรฟเวอร์บอก ธามเอนหน้าไปใกล้กระจกเพื่อดูสถานที่ เมื่อเห็นว่าคุ้นตาดีก็จ่ายเงินตามตัวเลขบนมิเตอร์ ส่วนค่าทางด่วนเมื่อกี้ให้ไปแล้ว

“ขอบคุณครับ”

“ครับ โชคดีนะครับ” ไดรฟเวอร์อวยพรด้วย คนไทยนี่ใจดีจัง ธามเป่าปาก นึกวางแผนอยู่ในหัวตัวเองอยู่ว่า เมื่อได้เจอพี่นำแล้ว จะคุยอะไร หรือจะบอกอะไรพี่นำดี

ธามมีคำพูดเต็มหัวไปหมด ตั้งแต่คิดถึง อยากเจอ อยากให้พี่นำสนใจธามมากว่านี้ ให้พี่นำกลับบ้าน จูก็คิดถึงพี่นำ เผือกก็คิดถึงพี่นำ ลุงหมอปันก็ต้องคิดถึงพี่นำด้วย
พี่โป๊ะถามถึงพีนำบ่อยๆ แต่ธามไม่มีอะไรจะอัพเดทให้ฟังเพราะเราไม่ได้เจอกันเลย ธามเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคำถามว่า ไอ้นหมอมันเป็นไงมั่ง ที่พี่โป๊ะชอบถามอยู่ทุกเช้า ต้องมีคำตอบแบบไหน

ธามเดินเข้าโรงพยาบาลที่มีทางลาดยาวเข้าไป แท็กซี่ไม่ได้แล่นเข้าไปจอดที่หน้าทางเข้าอาคารแต่ถามก็เดินไปถูกอยู่แล้ว แม้ว่าแดดจะร้อนมากก็เถอะ

ธามไม่ต้องบอกใครว่ามาหาใคร แล้วก็ไม่ต้องถามทางใครด้วย ธามจำได้ว่าห้องทำงานธามอยู่ที่ไหน ไปทางไหน ขั้นอะไร ประตูเปิดแบบไหน และเก้าอี้ทำงานสีอะไร ธามจำทุกอย่างได้หมด แม้ว่าห้องทำงานของพี่นำจะเป็นที่ที่ธามอยากมาน้อยที่สุดก็เถอะ

เพราะว่าแซนก็เคยมาที่นี่ ธามเจอกับแซนครั้งสุดท้ายก็ที่นี่

“คุณธาม”
“น้องคุณหมอนี่คะ มาหาหรอคะ? นัดไว้รึเปล่าคะเนี่ย” คนนี้คือผู้ช่วยหน้าห้องพี่นำ ธามส่งยิ้มให้ แล้วก็ตอบคำถาม

“พี่นำไม่อยู่หรอครับ”
“คือ ไม่ได้นัด แค่แวะมาหา”

“ติดเคสอยู่ค่ะ เพิ่งไปที่ห้องคนไข้เมื่อกี้นี้เอง รอในห้องก่อนนะคะ เดี๋ยวพี่หาโกโก้ให้”

“เอ่อ กาแฟ”

“โกโก้แหละค่ะดีแล้ว นั่งรอเลยนะ น่าจะนานเอาเรื่อง”
“ทานกลางวันมารึยังคะ”

“เอ่ออออ ครับ ทานแล้ว” ธามโกหกเพราะไม่อยากให้เธอต้องวุ่นวายกับการรับรองธาม เพราะธามก็แค่คนนอก ก็แค่น้องพี่นำเท่านั้น

เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมง สองชั่วโมง สามชั่วโมง สี่ชั่วโมง ธามไม่รู้เลยว่าเคสบ้าบออะไรถึงได้ยาวนานขนาดนี้ ธามทำได้แค่อดทนรอ ทั้งที่ท้องก็เริ่มหิวแล้ว

“เอ่อออ” เขาโผล่หน้าไปถามผู้ช่วยพี่นำที่หน้าห้อง

“คะ?”

“พี่นำ ได้ทานข้าวรึยังครับ?”

“เรียบร้อยค่ะ คุณหมอแกทานมื้อกลางวันแล้วก็ไปตรวจ”
“ในห้องคนไข้ก็มีขนมเอยอะไรเอย บางทีก็ทานด้วยกันกับคนไข้ก็มี บางเคสก็ต้องบิวท์กันยาว”
“น้องคุณหมอล่ะคะ รับขนมมั้ย”

“เอ่ออ ไม่ครับ ขอบคุณ” ธามบอกปัด แม้จะนึกขึ้นมาขณะหนึ่งก็อยากกินขนม

ธามรอพี่นำร่วม 8 ชั่วโมงกว่าจะได้เจอกัน
พี่นำเปิดประตูเข้าห้องมาด้วยใบหน้างงๆ ธามได้ยินเสียงผู้ช่วยรายงานว่า ‘น้องชายมารอค่ะ’ แว่วตามตัวพี่นำเข้ามาด้วย

“หมาธาม มายังไงครับเนี่ย”
“แล้วมาตั้งแต่เมือ่ไหร่ ไม่บอกพี่นำก่อนล่ะครับ จะได้ไม่ต้องมารอนาน”

“แค่อยากมาหา”

“แล้วบอกลุงเผือกให้มารับกี่โมงครับ”
“กินอะไรรึยังเนี่ย หิวมั้ย?”
“อื่อออ แซนวิชมั้ยครับ”

“ไม่เอา เราไปกินข้าวกันเถอะนะ เสร็จงานแล้วใช่มั้ย”

“ก็...ไม่เชิงหรอกครับ”
“ยีงไงดี”

“ไม่เสร็จหรอ?”
“สามทุ่มกว่า”

“คงไม่เสร็จง่ายๆ นี่พี่นำขอตัวออกมาครู่หนึ่งก่อน”
“พวกเขาค้างที่นี่ยาวเลย พี่นำก็ต้องดูแล”

“นำไม่ใช่พ่อบ้านแม่บ้านของพวกเขานี่สินะ”
“ทำไมต้องทำ”

“งานพี่นำนะธาม”
“เข้าใจหน่อยสิ”
“นี่โมโหหิวใช่มั้ย”

“ไม่ใช่ โอเค ธามหิว แต่นำก็ต้องหิว นำก็ต้องกิน ต้องนอนด้วย”
“นำต้องกลับบ้าน”

“ถ้าพี่นำกลับได้พี่นำก็กลับแล้วสิธาม”
“อย่างอแงน่า”
“นะครับ”
“โอเค งั้นเราไปกินข้าวกันแถวนี้แล้วพี่เรียกลุงเผือกมารับ ดีมั้ย”

“ธามกลับ นำก็ต้องกลับ”
“ไม่ได้ก็ไม่กลับ”

“ธาม”
“โตหน่อยน่า”
“เข้าใจพี่นำหน่อยนะครับ”
“พี่นำกำลังทำงานอยู่”

“งานนำพักไม่ได้หรอ”

“ไม่ได้ครับ พี่นำพัก อาจหมายถึงชีวิตคนไข้เลยก็ได้”

“นำไม่ใช่หมอผ่าตัดด่วนนะ”

“โอเค พีนำไม่ใช่หมอผ่าตัด ไม่ได้ช่วยชีวิตใครได้ แต่พี่นำทำให้พวกเขาไม่ต้องตายทั้งเป็นได้”
“พี่นำก็ควรทำ”
“นี่มันวิชาชีพพี่นำ จรรยาบรรณน่ะธาม รู้จักมั้ย”

“ไม่”

“หมาธาม อย่าทำตัวแบบนี้ พี่นำไม่ชอบ”

“ธามไม่เข้าใจหรอก”
“ธามก็แค่อยากให้นำกลับบ้าน”

“พี่กลับสิครับ แต่ยีงไม่ใช่ตอนนี้ ไม่ใช่เดี๋ยวนี้”

“ทำไมไม่ได้ล่ะ ไม่อยากเจอธามหรอ”
“ทำไมนำไม่กลับบ้าน”

“พี่นำทำงาน”

“นำไม่กลับบ้านกี่วันเท่าไหร่แล้ว”

“...........”

“ธามกลับบ้านตลอด กินข้าวที่โต๊ะอาหารทุกวัน ไปทำงานตามที่นำบอก เรียนรู้งานที่นำหาให้ กลับบ้านกับรถลุงเผือกที่นำสั่งให้ไปรับตลอด”
“ธามทำทุกอย่างที่นำอยากให้ทำ”

“...........”

“ธามแค่อยากให้บ้านมีนำอยู่”
“หรือไม่ต้องอยู่กันเลย ก็ได้สินะ”

“หมาธาม ไม่เอาน่า”
“เข้าใจพี่นำหน่อย นะครับ”

RRRR โทรศัพท์ในห้องนำดังจนธามดึงความสนใจของพี่นำไม่ได้เลย
Rrrrrrrrrr โทรศัพท์มือถือก็ดัง ข้อความเข้าอีกต่างหาก นี่มันอะไรกันนักหนา ธามก็แค่อยากให้พี่นำกลับบ้าน บ้านของเรา

“นำ” ธามโพล่งขึ้น ทำให้พี่นำที่กำลังรับสายเครื่องในห้องหันมามองหน้า แต่ก็ยังเอาโทรศัพท์แนบหู

“ครับ ครับ โอเค ผมไปเดี๋ยวนี้แหละ”
“ธาม กลับไปก่อนเลย เดี๋ยวพี่ให้ลุงเผือกมารับที่นี่ รอแป๊บนึง”

“ไม่”

“หมาธาม พี่นำยุ่งมาก คนไข้ชักเพราะยา ธามอย่าเพิ่งกวนตอนนี้”

“นำเลือกบ้านไม่ได้เลยหรอ”

“ธาม พี่ขอเถอะ ไม่ใช่ตอนนี้ ธามงอแงตอนนี้ไม่ได้ครับ พี่ทำงานอยู่”

“โอเค”

“ดีมาก เข้าใจพี่นำใช่มั้ย”

“ธามเลิก”

“.......”

“ธามบอกว่าธามเลิก”

“เลิกอะไร?” สายตาพี่นำดุขึ้นมาทันที มองกันเหมือนธามเพิ่งพูดแช่งให้ใครตาย

“ทุกอย่าง ธามไม่เอาแล้ว ไม่สำคัญอะไรแล้วดีกว่า ธามจะได้ไม่ต้องรอนำกลับบ้าน รอกินข้าว รอเข้านอน ธามไม่เอาแล้ว”

“หมาธาม ไม่ใช่ตอนนี้ พี่นำเจรจาอะไรด้วยไม่ได้นะครับ”
“กลับบ้านไปก่อนนะ”

“โอเค ธามไปแล้วนะ”

หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.1 (17-01-60) p.5
เริ่มหัวข้อโดย: kajidrid ที่ 17-01-2017 00:20:10
ธามจะไม่รอนำที่บ้านอีกแล้ว
ในเมื่อนำขอให้ธามกลับมาอยู่ที่เมืองไทย ให้มาอยู่บ้านเรา แต่ที่บ้านไม่มีเรา ธามก็ไม่จำเป็นต้องอยู่
ธามพอแล้ว ธามเลิกแล้ว ธามไม่อยากนอนร้องไห้อีกแล้ว


ธามรู้ว่าความรักคืออะไร
ธามรู้ด้วยว่าธามรักพี่นำมากแค่ไหน
แต่ธามไม่รู้เลยว่า พี่นำรักธามได้แค่นี้
แค่นี้เท่านั้น


เขาเดินจ้ำๆ จากมา แว่วได้ยินพี่เรียกเพื่อสั่งให้ธามหยหุด แต่ธามไม่หยุด และพี่นำก็ตามธามต่อไปไม่ได้อีกแล้ว พี่นำถูกเรียกรั้งไว้ด้วยอาการฉุกเฉินของคนไข้

ธามเดินออกจากโรงพยาบาลมาจนถึงปากทางที่มีรถผ่าน ธามโบกแท็กซี่ แต่ก็เจ็บใจตัวเองเพราะจำชื่อถนน ชื่อซอย หรือแม่แต่ชื่อย่านนั้นไม่ได้แบบกะทันหัน เขาปฏิเสธแท็กซี่ด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา ยืนกระฟัดกระเฟียดอยู่ครู่หนึ่งจึงสังเกตเห็นรางรถไฟฟ้า ธามเลยเลือกวิธีการเดินทางใหม่ให้กับตัวเอง

เขาไม่มีจุดหมายปลายทาง ธามรู้แค่ว่าธามก็จะไม่กลับบ้านเหมือนกัน


เสียงสวยๆ บอกชื่อสถานีที่ธามเพิ่งเคลื่อนผ่าน เขาเริ่มเข้าเมืองมากขึ้นแล้ว ผู้คนบนบีทีเอสไม่จอแจแล้ว ตรงกันข้ามด้วยซ้ำ ธามนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ส่วนมากก็เป็นเรื่องราวของตัวเอง และพี่นำ ที่ธามไม่เคยลืม แต่ก็ไม่กล้ารอ

เขาลืมความกลัวนั่นไปได้อย่างไร
ทำไมธามถึงลืมบทเรียนที่เคยฝังแน่นในใจไปได้
เพราะรักมากงั้นหรอ ธามถึงได้เสี่ยงกลับมา
เพราะรักจนยอมเชื่องั้นหรอ ธามถึงได้กล้ามาอยู่เคียงข้างพีนำ
ธามโตทันพี่นำไม่ไหว ธามก้าวตามไปไม่ทัน ธามเข้าใจนำทั้งหมดไม่ได้ เข้าใจไม่พอสักที

ชีวิตฉันมีแต่หมาพาไป จะเดินหนใดมีหมานำ
ชีวิตฉันมีแต่หมาตาม ชั้นเดินก้าวนำพาหมาเดิน

ธามท่องสองประโยคนี้จนติดปาก ท่องจนป้าวีณาต้องไปหาเพลงมาเปิดให้ฟังตอนอยู่ที่ไต้หวัน ป้าวีณาชอบถามว่า คิดถึงพี่นำหรอ แต่ธามไม่เคยกล้าตอบเลยว่าคิดถึง อยากเจอ อยากเล่นกับพี่นำอีก อยากหัวเราะกับพี่นำอีก
เพราะพี่นำคิดถึงธามนิดเดียว อยากเล่นกับธามนิดเดียว อยากอยู่กับธามนิดเดียว

ไม่อย่างนั้น คงไม่ปล่อยให้ธามเหงาอยู่ที่บ้าน

‘ลุงบอกเจ้านำให้แล้วว่าธามกลับมา เดี๋ยวพรุ่งนี้คงแวะมาหามาเล่นด้วยทั้งวัน วันนี้ธามนอนก่อนนะลูกนะ’

แต่พรุ่งนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า พี่นำก็ไม่แวะมาหาธาม จนธามกลับไต้หวันอีกครั้ง และเมื่อป้าวีณาบอกกับธามว่า จะกลับไปเมืองไทย 1-2 เดือน ธามจะกลับไปด้วยมั้ย ธามก็ไม่กล้ากลับเมืองไทยอีกเลย

เพราะไม่มีใครรอธาม


สถานีต่อไป อโศก อโศก
ธามมองแผนที่เส้นทางที่เหนือประตูรถ เขาควรลงที่สถานีนี้แล้วก็นั่งเอ็มอาร์ทีกลับบ้านเสียที
ธามตัดสินใจลง แต่กลับมุ่งไปขึ้นเอ็มอาร์ทีที่พาตัวเองไปยังทิศที่ตรงกันข้ามกับทางกลับบ้าน
ธามกำลังย้อนความทรงจำเมื่อปีก่อน วันที่ใช้เอ็มอาร์ทีกับพี่นำครั้งแรก เราไปที่คลองเจ้าพระยากัน ขึ้นเรือไปที่วัดสวยๆ ของประเทศไทย

วันนั้นธามตื่นเต้นมาก และที่ทำให้หัวใจเต้นยิ่งกว่า ก็คือการถูกคนไต้หวันนินทาว่าธามกับพี่นำคือโบรแมนซ์

บ้ากันใหญ่ เราไม่ใช่ เขาแก้ต่างแบบนั้น แต่หัวใจเขาครึกโครมไปหมด กลัววว่าพี่นำจะดูหมิ่น หรือไม่ก็ด่าว่าธามคิดอะไรบ้าๆ คนอื่นมองกันบ้าๆ แต่นำก็แค่หัวเราะเท่านั้น

คืนนี้ไม่มีเรือให้ธามขึ้นแล้ว เขาเดินไปจนสุดทางเดินบนชานชาลาของบีทีเอส ทอดสายตามองเวิ้งน้ำสีดำทมิฬ ความสวยงามของคลองใหญ่นี้ไม่แม้แต่จะอวดตัวให้ธามได้เห็นบ้างเลย

ธามใช้บีทีเอสอีกครั้ง พาตัวเองไปยังสถานีสยาม ที่นี่คนเยอะตลอดเวลา แต่นี่ก็ดึกแล้ว ผู้คนเลยเริ่มหนาแน่นแบบเบาบาง แสงไฟจากป้ายโฆษณากระพริบหยอกเย้าสายตาอยู่หลายป้าย

ธามเดินทางไปเรื่อยๆ จนมาถึงอโศกอีกครั้ง เขาลงที่สถานีนี้แล้วก็เดินเท้าเข้าถนนอโศก เพื่อหาอะไรใส่ท้อง ตอนนี้ธามหิวเต็มที

เขาเลือกร้านอาหารญี่ปุ่นเพราะมันดึงสายตาพอดี เข้าไปนั่งกินคนเดียวเงียบๆ อยู่จนร้านใกล้จะปิด ถึงได้ถูกอัญเชิญให้ชำระเงิน

ยิ่งดึก ใจกลางเมืองก็ยิ่งรถเยอะ ธามไม่ค่อยชอบผังเมืองเมืองนี้สักเท่าไหร่ รู้สึกว่าทั้งที่ก็เล็ก แต่ทำไมธามไม่รู้จักอะไรๆ ทั้งหมดที่กระจุกอยู่ในนี้เสียที

เขาเดินมาลงสถานีใต้ดินเพื่อขึ้นเอ็มอาร์ทีกลับบ้าน ในขบวนรถนี้ผู้คนน้อยมากแล้วจริงๆ ธามยกข้อมือขั้นดูเวลา เห็นห้าทุ่มกว่าแล้ว จึงหยิบโทรศัพท์มาเพื่อโทรบอกจูกับเผือก จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง

“อ้าว แบตหมดไปตั้งแต่เมื่อไหร่” ธามยักไหล่ให้กับความโชคร้ายไม่รู้ตัวของตัวเอง เขายัดโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงแล้วก็นั่งห่อตัว มองเงาสะท้อนในกระจกรถไฟฟ้าไปเรื่อยเปื่อย ไม่นานนักก็ถึงสถานีบ้านตัวเอง

เขาเดินออกจากขบวนด้วยหัวมึนๆ คงเป็นเพราะเบียร์เริ่มออกฤทธิ์แล้วมั้ง มันอาจตีกันยุ่งเหยิงกับรสฤทธิ์สาเกที่ธามริดื่มเข้าไปด้วย แต่เขาไม่มากนักหรอก ก็แค่มึนๆ หัวเท่านั้น

ธามไม่นั่งมอเตอร์ไซค์เข้าซอย ไม่เรียกแท็กซี่ เขาเลือกเดินเท้าแม้ว่ามันอาจทำให้ได้เหงื่อพอสมควรก็ตาม


รั้วสูง บดบังกระทั่งหลังคาบ้านหลังใหญ่ เขาเงยหน้ามองจนสุดขอบรั้วด้านบน ธามแช่สายตามองใบไม้ที่ไสวตามแรงลม แต่ธามคงอยู่ต่ำเกินไป เลยไม่สามารถสัมผัสถึงแรงลมเอื่อยๆ ที่ทำให้ต้นไม้ดูเหมือนเต้นระบำได้

ธามลองผลักประตูบานใหญ่ แน่นอนว่ามันไม่ขยับ แต่จะให้ตะโกนเรียกจู ธามก็ไม่นึกอยาก
เขามองหากริ่ง และก็ได้เจอในที่สุด

ทันทีที่กดกริ่ง เสียงจูก็ขานรับราวกับว่ารออยู่นานแล้ว และรอแค่ธาม

“คุณธาม คุณธามใช่มั้ยคะ”
“กลับมาแล้วใช่มั้ยคะ”
“โอยยย ป้าล่ะห่วงนัก”
“คุณธาม คุณธามรอแป๊บนึงนะคะ ป้าไขกุญแจแป๊บบบบ”
“โถถ พ่อคุณ เป็นยังไงมั่งคะ คุณธาม คุณธามไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ยคะ คุณธาม”

“หือ? อื้อ”
“ธามโอเค” เขาตอบคนที่ทะยานมาหาทันทีที่แทรกประตูใหญ่ออกมาได้ ป้าจูลูบหัวลูบหน้าลูบไหล่เขาพลางมองสำรวจ

“ไปค่ะ เข้าบ้าน”
“อาบน้ำอาบท่า” ธามรู้แล้วว่าอาบท่าไม่ได้หมายถึงอะไรเลย
“มอมแมมเชียว แอบไปเที่ยวที่ไหนมาคะ”
“ทีหลังบอกป้าไว้ก่อนนะคะ เผื่อป้ารู้จักจะได้แนะนำว่าต้องไปตรงไหนตรงไหนถูก จะได้ไม่หลง”
“นี่ทานข้าวมารึยัง หิวมั้ยคะ เดี๋ยวป้าอุ่นให้ เอามั้ยคะ เอามั้ย”

“ไม่เอา กินมาแล้ว”

“ทานอะไรคะ อิ่มแน่หรอ?”
“ไหนดูซิ” แล้วจูก็ดมๆ ฟุดๆ
“อ้าว กินเหล้ามาด้วยนี่คะ นั่งแท็กซี่กลับมาใช่มั้ย ดีแล้วค่ะ ดีแล้ว เมาไม่ขับ”
“คนหนุ่มก็แบบนี้ นี่คุณหมอเธอจะว่าอะไรมั้ยคะเนี่ย คุณธามไปกินเหล้ายาแบบนี้”

“อ่อนำหรอ?”
“ไม่รู้สิ”
“แล้ว....นำล่ะ” เขาถามขึ้น ดึงรั้งมือตัวเองที่ถูกจับจูงเอาไว้ จนป้าจูต้องหันมาตอบคำถาม

“คุณหมอนำหรอคะ ไม่กลับค่ะ”
“ติดงาน”

“อ้อ อือ อืม”
“นี่จู”

“คะ?” ป้าจูหันมายิ้มให้อีกครั้ง แล้วก็ตั้งท่าจะดึงธามให้เข้าบ้าน แต่ธามรั้งแขนไว้อีกหน แล้วก็บอกสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวตลอดเวลา

“ธามเลิก”
“ทุกอย่างเลย”
“ธามพอแล้วแหละจู”
“พอแล้ว”

“คะ? อะไรหรอคะ?”
“อุ้ย คุณธาม”
“ร้องไห้ทำไมคะ เป็นอะไรคะ ใครแกล้งเอา”
“คุณธาม คุณธามบอกป้า บอกป้าสิคะ”
“โถ คุณธาม คุณธามของป้า”
“ไม่เอาค่ะ ไม่ร้องๆ ไม่ร้องนะคะ”
“โถถ ร้องเลยค่ะ ป้าอยู่ตรงนี้ อยู่ตรงนี้”
“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นไรนะคะคนดีของป้าจู”

ไม่เป็นไรนะ เด็กดี....ของพี่นำ

ธามคงไม่ได้ยินคำนี้อีกแล้ว




cut

โอ้วววว
มาต่อแล้วค่า
เหมือนว่า หัวข้อนี้จะไม่มีการเคลื่นอนไหวเกิน 90  วันและได้รับการทวงถามจากระบบด้วย
เราก็ไม่รู้ว่าลงต่อเลยนี่คือทำถูกแล้วใช่มั้ย แต่ก็ลงต่อไปแล้วอ่ะค่ะ
ถ้าผิด เดี๋ยวคงได้รับสารแจ้งเตือน 5555

แต่ๆๆ เราก็ไม่ได้หายไปไหนนะคะ พี่หมอนำกับน้องหมาธามก็เหมือนกัน แต่ไปโลดแล่นอยู่กับทะเลเรื่องโน้นเท่านั้นเอง
วันนี้พากลับมาเรื่องราวหลักของน้องธามแล้วค่ะ
หวังว่า เด็กขี้นอยด์ใจจะเข้าใจความรักในอีกแง่อีกมุมได้ในเร็วๆ นี้
แต่จะเร็วมากเร็วน้อย คงขึ้นอยู่กับการรู้ตัวของพี่นำแหละนะ

ไว้พบกันใหม่เร็วๆ นี้ค่ะ (นี่ก็เร็วๆ นี้ตลอดแหละ)
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.1 (17-01-60) p.5
เริ่มหัวข้อโดย: เด็กหญิง ที่ 17-01-2017 00:30:57
สงสารน้องธาม T______________T
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.1 (17-01-60) p.5
เริ่มหัวข้อโดย: superpk ที่ 17-01-2017 08:18:56
ธามน้อยใจแต่ก็ยังเป็นห่วงพี่นำตลอด เรื่องอาหาานี่ก็คอยดูคอยถาม น่ารัก ㅠㅠ
พี่นำเองก็ยุ่งเหลือเกินแต่ก็ยังคอยกำชับคนรอบข้างให้ดูแลธาม
เข้าใจงานพี่นำแต่ก็เข้าใจน้องธามด้วย เฮ้ออออออ
แล้วพี่นำจะว่างมาปรับความเข้าใจกันเมื่อไร รีบเคลียร์งานเร็วๆนะ
ป้าจูกับลุงเผือกรักน้องมากอ่ะ ดูแลแบบลูกแบบหลาน ใครอยู่ใกล้ธามก็รักก็เอ็นดูเนอะ
ว่าแต่อยากจะดึงวินมาเผือกด้วยกันตรงนี้ เรากระจ่างแล้วแหละ 555
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.1 (17-01-60) p.5
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 17-01-2017 08:52:48
งือๆ พี่นำไหงปล่อยน้องแบบนี้ รู้ทุกอย่างนะพี่นำน้องธามก็ป่วยปะพี่นำ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.1 (17-01-60) p.5
เริ่มหัวข้อโดย: magic-moon ที่ 17-01-2017 14:43:24
อ่าวพี่นำ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.1 (17-01-60) p.5
เริ่มหัวข้อโดย: noomasoi3 ที่ 19-01-2017 10:10:39
สงสารธามด้วย ธามไม่มีใครแล้วหมอนำก็ไม่อธิบาย รักษาจิตใจคนอื่นมาเยอะแยะจิตใจคนที่ตัวเองรักกลับรักษา ฮึ่ยยยยยยยยยยยโกรธหมอนำอ่ะ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.1 (17-01-60) p.5
เริ่มหัวข้อโดย: silverphoenix ที่ 19-01-2017 22:33:26
ไปอ่านดราม่าของพี่โป๊ะกับวินอยู่ตั้งนาน
จนเกือบลืมไปว่า ธามที่พูดไม่ค่อยรู้เรื่องจะดราม่าได้เจ็บขนาดนี้

ทำไมพี่นำทำงี้ พาลูกเขามาจากบ้านเกิดเมืองนอน แต่ไม่ใส่ใจกันเลยยย
ฝากคนอื่นดูแลมันก็ไม่ดีเท่ากับคนรักทำเองหรอกนะะะ

ร้องไห้กระซิกๆไปกับน้องธาม
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.1 (17-01-60) p.5
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 19-01-2017 23:50:38
 :pig4: :pig4:
 
 :monkeysad: :monkeysad:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.1 (17-01-60) p.5
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 20-01-2017 10:40:01
วิ่งมากอดหมาธาม มันทำไมรู้สึกอ้างว้างในใจไปกับธามขนาดนี้  :monkeysad:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.1 (17-01-60) p.5
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 20-01-2017 17:51:32
โอ้ย เศร้า ใจหายอะ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.1 (17-01-60) p.5
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 20-01-2017 18:26:59
นั่นสิ ทำไมต้องพี่นำ เป็นคนอื่นไม่ได้

หรือพี่นำเองที่ให้ความสำคัญกับธามน้อยไป
รักษาคนอื่น ไม่รักษาใจคนที่รัก คนใกล้ตัว
หวังให้ธามเข้าใจ แล้วทำไมไม่เข้าใจธามบ้างล่ะ

สงสารธาม
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.1 (17-01-60) p.5
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 20-01-2017 19:02:16
หมาธามน้อยใจพี่นำถึงกับขอเลิกเลยเหรอ  :m18: :m18:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.1 (17-01-60) p.5
เริ่มหัวข้อโดย: manami1155 ที่ 21-01-2017 16:16:43
โอ้ยยย..สงสารน้องธาม
อยากรู้จริงๆว่าหมอนำจะทำงัยต่อ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.1 (17-01-60) p.5
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 28-02-2017 10:14:38
มารอหมอไปง้อน้องอยู่นะคะ  :hao5:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.1 (17-01-60) p.5
เริ่มหัวข้อโดย: Taohoo ที่ 28-02-2017 13:39:29
 :mew2: จะมารึยัง
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.1 (17-01-60) p.5
เริ่มหัวข้อโดย: manami1155 ที่ 28-02-2017 23:28:54
คิดถึงหมาธามกะพี่นำ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.2 (14-03-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: kajidrid ที่ 14-03-2017 09:31:09
The Extension(ผู้นำ&ธาม2)
                 
ตอนที่ 7.2 (ผู้นำ)


ผู้นำรู้ว่าตัวเองทำผิด แต่ไม่คิดว่าที่พลั้งทำผิดไป จะทำให้เกิดผลลัพธ์แบบนี้
เขาก้าวเข้าบ้านใหญ่พร้อมกับเสียงหายใจของตัวเอง และสายตาที่ยังคงทิ้งไว้ที่บ้านเล็กไม่ห่างกันนักในรั้วเดียวกันนี้

“วันนี้กลับเร็วนะคะ”
“คุณธามยังไม่กลับเลยค่ะ”
“ตาเผือกไปรับอยู่”

“ครับ ขอบคุณครับ”
“แล้ว...เมื่อเช้าได้ทานข้าวรึเปล่าครับป้าจู” เขาถามแม่บ้านที่กุลีกุจอหาน้ำมาให้เขาดื่ม

“ป้าน่ะหหรอคะ โอ้ยยยย คุณนำไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ถึงป้าจะต้องลดเค็มตามที่คุณหมอเธอบอก แต่ป้าก็กินข้าวทุกมื้อค่ะ”

“ผมหมายถึงน้องธามน่ะครับ ได้ทานข้าวเช้ามั้ย”

“อ๋ออออ” แล้วป้าแกก็หัวเราะเสียงดังแก้เก้อ ผู้นำหัวเราะตามอย่างสุภาพ เพราะไม่อยากให้แกคิดไปว่าขาจงใจหยอก แต่ก็ไม่อยากดุจนแกเสียหน้าที่เข้าใจผิด

“สรุปว่า?”

“ทานค่ะ ป้าไม่ลืมที่คุณนำสั่งไว้หรอกค่ะ”
“ให้ทานทุกเช้า ทานหมดด้วยนะคะ ไม่ต้องตะล่อมอะไรเยอะ”
“เห็นพูดว่ากว่าจะได้กินมื้อเที่ยงก็บ่ายสองบ่ายสามกว่า ต้องตุนค่ะ”

มันได้ซะที่ไหนกันเล่า
เขาขบขันในลำคอเมื่อนึกเอ็นดูไปถึงคนที่ทำให้เรื่องกินข้าวเช้าตุนไว้ดูน่ารักขึ้นมา แต่เวลานี้ ผู้นำทำได้เพียงเอ็นดูอยู่ห่างๆ เท่านั้น เพราะเขาไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้ตัวยุ่งที่บ้านเล็ก อย่างน้อยๆ ก็ระยะหนึ่ง แม้ว่าระยะหนึ่งของเขาและน้องธามน่าจะไม่ใช่นิยามเดียวกัน


ผู้นำพยักหน้ารับรู้ เขาก้าวขึ้นบันไดเพื่อไปสู่ห้องตัวเอง คืนนี้หมอปันกลับบ้าน แต่ว่าเข้าห้องพักผ่อนไปแล้วเหมือนกัน ดูเหมือนว่าระยะหลังที่เขาไม่ค่อยได้กลับบ้านแล้วถูกโกรธด้วยการประกาศว่า “ธามเลิก...ทุกอย่าง” พ่อเขาก็กลับบ้านบ่อยขึ้นและกลับเร็วขึ้น

เร็วๆ นี้เขาคงถูกเรียกไปสอบสวนว่าเรื่องระหว่างเขาและน้องธาม มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เขาอาบน้ำ เมื่อสบายตัวแล้วจึงพบว่าดวงตาเขาล้าเหลือเกิน อยากพักผ่อนเต็มแก่ แต่ใจเขายังไม่สงบเลย หลายคืนที่โดนไล่ไม่ให้นอนด้วย ไม่ให้อยู่ในบ้านเล็ก ทำให้ผู้นำแทบบ้า คืนนี้ ผู้นำจึงตัดสินใจบุกเข้าบ้านเล็กให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเลย

คืนนี้พระจันทร์มีสัดส่วนเบี้ยวๆ เขาไม่รู้แน่ชัดว่าการเดินทางของพระจันทร์รอบนี้ เพื่อเต็มหรือเพื่อแหว่ง นั่นก็เพราะว่าเขาไม่ได้ใส่ใจวิถีพระจันทร์มาแต่ไหนแต่ไร เขากระพือเสื้อยืดที่ใส่นอนเพื่อคลายความชื้นหนึบผิว อากาศนอกบ้านชื่นจัดเพราะต้นไม้เต็มสวนของลุงเผือก ทางเดินจากบ้านใหญ่ไปบ้านเล็กไม่ไกลเลย แต่พอเดินคนเดียวเงียบๆ แบบนี้ ผู้นำจึงเริ่มรู้สึกถึงระยะของมันแบบเกินจริง

จะว่าบุกบ้านธามก็คงพูดได้ไม่เต็มปาก เพราะธามห้ามเขาแค่คำพูด แต่ไม่ได้ขอกุญแจคืน และไม่ได้เก็บกุญแจสำรองไว้เอง อีกทั้งการล็อคบ้านเพื่อความปลอดภัยก็ทำเหมือนเดิมตลอด นั่นก็คือให้ป้าจูล็อคกุญแจจากข้างนอกเท่านั้น

นี่ถ้าขโมยรู้ สมบัติธามคงไม่เหลือสักชิ้นแน่ๆ

เสียงกริ๊กจากกุญแจดังลั่นหูเพราะเขาจดจ่ออยู่กับมัน ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้ว เสียงที่เขาใส่ใจเมื่อกี้นี้เบายิ่งกว่าเสียงลมหอบใบไม้ให้โยกเยกเสียอีก

ผู้นำก้าวเข้าบ้านที่เงียบเสียง ปลอดแสง เจ้าของบ้านคงหลับลึกอยู่บนห้องนอน เขาตรงไปเช็คในครัวเพื่อดูว่าในตู้เย็นมีอะไรแปลกปลอมเพิ่มขึ้นมารึเปล่า อาทิ เครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ แม้จะรู้ว่าน้องดื่มเป็น ดื่มได้เยอะด้วย แต่เขาก็ไม่อยากให้ดื่ม

สิ่งที่เจอทำให้ผู้นำยิ้มพอใจ เพราะในตู้เย็นมีแต่นม นำผลไม้ นำเปล่า ขนมเค้ก เบเกอรี่ และวิตามิน เขาเดินไปเปิดไมโครเวฟดู เด็กคนนี้ติดนิสัยมีอะไรก็ยัดๆ ใส่ไมโครเวฟไว้ ตื่นเช้ามาค่อยอุ่นกิน ซึ่งเขาย้ำแล้วย้ำอีกว่าไม่ได้ และก็ดีที่ตอนนี้เปิดไปเจอความว่างเปล่า สิ่งที่เขาบอกปากเปียกปากแฉะเข้าหูธามบ้างแล้วสินะ

เขาหยุดนิสัยตามหาหลักฐานจากพฤติกรรมธามที่เขาเองก็พอจะเดาได้ ผู้นำออกจากครัวแล้วพุ่งขึ้นบันไดเพื่อเข้าห้องธามทันที

ประตูห้องนอนก็ไม่ได้ล็อคเหมือนเดิม คงไว้ใจบ้านนี้ และยกให้เป็นสถานที่ปลอดภัยไปแล้วแน่ๆ ผู้นำค่อนข้างพอใจที่ธามไม่รู้สึกว่าห้องนอนตัวเองคือกลางสนามรบอีกต่อไป

เขาค่อยๆ เปิดประตู มองไปที่เตียง บนนั้นคนหลับยังหลับลึกอยู่ใต้ผ้าห่ม คนหลับคงหนาว สภาพผ้าห่มถึงได้ขยุ้มเป็นก้อนแบบนี้

ผู้นำเดินเบาฝีเท้าเข้าไปหา ลองยกผ้าห่มขึ้นดูจึงเห็นใบหน้าตอนหลับที่เขาคุ้นตาดี
แก้มน้อย ปากบาง ตารียาว ขนตาเส้นเล็กเรียงตัวกันถี่
ผมด้านหน้ายาวขึ้นจนเจ้าตัวต้องมัดจุกนอน

เขาดึงผ้าห่มออกมากขึ้น ไม่ใช่อยากจะแกล้ง แต่ตั้งใจจะห่มผ้าให้ใหม่เท่านั้น แต่สิ่งที่สะกดสายตาก็คือท่านอนของน้องธาม
เด็กคนนี้กลับมานอนขดเป็นกุ้งหลังคดแบบนี้อีกแล้วหรอ?​ แล้วกลับมาเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่
น้องธามกำลังมีอะไรมาคุกคามความมั่นคงทางจิตใจหรอ ถึงได้นอนหลังชนกำแพง แขนกอดเข่าแบบนี้

นี่เขาพลาดอะไรไปรึเปล่า?
ใครแกล้งน้องธามรึเปล่า?
โป๊ะเองก็ไม่เห็นบอกว่ามีอะไรที่ผิดไปจากปกติเกิดขึ้น ป้าจูก็บอกเรื่องธามที่ฟังดูแล้วก็ปกติดี
ไม่มีใครบอกเรื่องราวที่อาจเป็นสัญญาณเตือนแก่เขาเลย ว่าธามกำลังว้าเหว่อย่างหนัก

งานไม่สนุกหรอครับ งานหนักมากหรอครับ
โป๊ะดุเอารึไง หงุดหงิดอะไรลุงเผือกรึเปล่า แกขับรถไม่ถูกใจหรอ หรือป้าจูทำแต่อาหารที่ไม่อยากกิน แต่ก็ยอมกินเพราะไม่อยากให้ป้าจูเสียใจ

ใคร และอะไร ที่ทำให้เด็กดีของพี่นำเป็นแบบนี้

หรือว่าเป็นเพราะ...พี่นำ

เขานึกย้อนถึงวันที่ธามไปหาที่โรงพยาบาล ซึ่งแทบจะเป็นครั้งแรกที่น้องมาหาเอง และมาด้วยตัวเอง แม้จะดีใจ แต่งานที่ติดพันอยู่ทำให้เขาว้าวุ่นใจแทน และอยากจะให้ธามกลับไปอยู่ในที่ทางของธาม อย่างน้อยก็ดีกว่ามานั่งรอเขาด้วยท่าทางทั้งเหนื่อยทั้งง่วงแบบนั้น และแม้จะไม่ได้เอ่ยปากออกไปตรงๆ ธามก็รับรู้ความต้องการเขาได้ และยอมกลับไป พร้อมกับคำบอกกล่าวห้วนๆ ที่ว่า ธามเลิก

ผู้นำนั่งลงบนเตียงที่คนนอนขดเป็นกุ้งเผื่อพื้นที่ไว้ให้  เขาเอื้อมมือไปเกลี่ยผิวแก้ม เกลี่ยขึ้นเกลี่ยลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความต้องการที่จะเติมเต็มความอบอุ่นให้ธามก็สื่อไปไม่ถึงเสียที เขาอาจจะตั้งใจน้อยไปก็เป็นได้

“พี่นำขอโทษนะครับ”
“พี่นำรักธามนะครับ เข้าใจพี่นำใช่มั้ย”
“พี่นำทำอะไรผิดไปรึเปล่า ทำให้ธามไม่ชอบเรื่องไหนหรอครับ หืม?”
“ธามบอกพี่นำได้นะครับ”
“พี่นำปรับเอง เปลี่ยนเอง แค่ธามบอกกันเท่านั้นแหละ”
“นะ....”
“อย่าเพิ่งเลิกเลยนะ พี่นำขอร้อง”

แน่นอนว่าไม่มีคำตอบมอบให้ เสียงที่เขาได้ยินในห้องนอนไร้แสงไฟนี่คือเสียงเครื่องปรับอาอากาศ และเสียงผ้าสีกันตามจังหวะที่เขาขยับตัวเท่านั้น

เขามองคนหลับและเอนตัวลงนอนตามแนวคดๆ ที่เจ้าของห้องนอนไว้ หันหน้ามองคนหลับในท่วงท่าที่ไม่เมื่อยนัก จากนั้นก็หลับตาลงในจังหวะที่ถือวิสาสะคว้ามือธามมาวางบนแก้มเขา

“อย่าเลิกเลยนะครับ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม”
“คนไม่มีเป้าหมายให้ไล่คว้า จะมีความสุขจากอะไรล่ะธาม”




                 
 


“ยังไงวะ งง”
“สรุปเลิกกันหรือไม่ได้เลิก”

“ผมไม่เลิก ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น ธามไม่ได้บอกว่าเลิกคบนี่ คุณก็บอกเอง” ผู้นำตอบด้วยความฉุนเฉียวที่ปะทุขึ้นมาดื้อๆ เขาวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะแล้วก็นั่งกอดอกอย่างไว้ตัว

“ก็ใช่ แต่นี่อาทิตย์กว่าแล้วคุณยังเข้าหน้าไม่ติดเลย นี่ไม่เรียกเด็กมันเลิกคบเลิกรักเลิกสนใจแล้วจะให้เรียกอะไร”

“ธามคงต้องการเวลาส่วนตัว”

“ต้องการเวลาส่วนตัวจากคุณ ก็แปลว่าเลิกคบคุณแหละหมอนำ” มือโปรพูดย้ำจี้ใจจนเขาอดโมโหแล้วทำเสียงจิ๊จ๊ะจากมุมปากไม่ได้ ทั้งที่มันไม่ใช่กิริยาที่เขาชอบทำนัก 

“ธามไม่เลิกคบกับผมหรอก ธามไม่ได้มีใครคนอื่น”

“ขอโทษนะครับพี่นำ วินก็ไม่ได้อยากเสือกนักหรอก”
“แต่ว่า ถ้าอยากจะเลิก ก็น่าจะเลิกได้แม้จะไม่มีใครอื่นให้รักนะครับ” แฟนมือโปรที่นั่งจิบชาร้อนข้างๆ มือโปรช่วยต่อประเด็น ผู้นำยอมรับว่าหมดคำค้าน แต่ก็ไม่อยากยอมรับว่าตัวเองถูกขอเลิก เขารับไม่ได้ เขารักแฟนของเขามากขนาดนี้จะยอมให้เลิกกันได้ยังไง

“แล้วพี่ทำผิดอะไรหรอครับ ธามถึงอยากเลิกกับพี่”
“วินวัยใกล้ๆ ธาม น่าจะคิดอะไรไม่ต่างกันมาก ลองบอกพี่หน่อยสิ” เขาชวนแฟนมือโปรคุยต่อ ปล่อยเพื่อนลุกไปรับโทรศัพท์จากลูกค้า

“วินไม่รู้หรอกครับ วินไม่ได้เป็นคนสัมผัสกับการกระทำของพีนำ วินตอบไม่ได้หรอกว่าน้องธามคิดอะไรยังไง”
“แต่ถ้าถามคนอย่างวิน ถ้าจะเลิกกับใครสักคนทั้งที่รักไปแล้ว ก็น่าจะเพราะ.....”

“หือ?”​

“เพราะถึงจุดที่ไม่มีเขาก็ไม่รู้สึกอะไร หมายถึงไม่ตายน่ะครับ”
“ไม่รู้สึกกระทั่งเป็นห่วง ตายก็ไม่เผาผีกันก็ไม่รู้สึกว่าบาปหนา เห็นเขาล้มละลายต่อหน้า ก็มองว่าไม่ใช่เรื่องของเราอยู่ดี ถ้าถึงจุดนั้น ก็คงเลิกล่ะครับ ไม่รู้จะมีให้เกะกะเวลาเดินห้างทำไม”

อืม มือโปรนี่เจอของแข็งจริงๆ
ผู้นำพยักหน้ารับรู้ความคิดเห็น แต่เขาคิดว่าเขาควรปรึกษาที่หนึ่งกับเจมเพิ่มเติม 2 คนนั้นมีความเห็นอกเห็นใจเขามากกว่า 2 คนนี้ เพราะตั้งแต่รู้เรื่องจากธามว่า ‘เลิก’ มือโปรก็ตัดสินไปแล้วว่าเขาต้องทำผิดอะไรบางอย่าง

ผู้นำเอ่ยขอบคุณวินแล้วเอ่ยลา เขามีเวลาพักกลางวันไม่มากนัก และนี่ก็เป็นความบังเอิญที่ดีที่มือโปรต้องมาดูงานที่สตูฯ ไกลโพ้น เลยนัดกันที่ห้างชานเมืองแบบนี้ได้

เขาขับรถกลับมาที่โรงพยาบาลที่ไม่ห่างจากห้างนัก เมื่อถึงห้องทำงานก็รับเคสตามปกติ และวันนี้ก็เป็นวันที่ผิดปกติอีกเหมือนเดิม 

เคสน้องเปอร์ ซึ่งมีพี่สาวอย่างคุณแพมพามาหา พร้อมกับขนมทำเองที่ติดไม้ติดมือมาอยู่ทุกวี่วัน


“คุณหมอนำ อารมณ์ไม่ดีอีกแล้วหรอคะ”
“ปกติแล้วเนี่ย บุคลากรด้านนี้ มักจะมีออร่านี่คะ?”
“ทำไม...”

“หน้าผมหมองมากเลยหรอครับ” เขาถามตรงๆ ตามที่ตีเจตนาของเธอได้ อีกฝ่ายหัวเราะใส่และเดินมานั่งในห้องทำงานของเขา

“ก็หน้าคุณหมอนำไม่เอนจอยเลยนี่คะ งานเหนื่อยสินะคะ หวังว่าเคสที่น่าเหนื่อยจะไม่ใช่เคสน้องเปอร์นะคะ”

“ไม่ใช่หรอกครับ” เขาบอกแล้วหันไปสบตากับเด็กแทน ส่งยิ้มให้นิดหน่อยเมื่อน้องเปอร์ส่งยิ้มมาให้ด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจอย่างมาก เขาเหนื่อยถามเธอต่างหากว่าทำไมถึงได้มารับส่งน้องเปอร์ตลอดเลย ทั้งที่ก็คิดว่าพูดอะไรชัดเจนแล้วแท้ๆ แรกๆ ก็ดูเหมือนจะเข้าใจ แต่ทำไมมาติดหนึบกับเขามากกว่าเดิมอีก จะว่าไป เขาเจอหน้าคุณแพมระยะหลังนี่มากกว่าที่เจอหมาธามเสียอีก

“งั้น...คุณหมอนำกลุ้มเรื่องอะไรหรอคะ ให้แพมเป็นที่ปรึกษาให้มั้ย”

“ก็....เรื่องคนสำคัญน่ะครับ”

“อ่อ...แฟนหรอคะ? ทำไมคะ รับไม่ได้ที่คุณนำไม่ค่อยมีเวลารึเปล่า?”
“แหม ก็ต้องเข้าใจกันนะคะ เรื่องแบบนี้”
“แพมคิดว่าการให้เกียรติวิชาชีพเป็นเรื่องสำคัญ ที่คนรัก ควรจะเข้าใจนะคะ”

ผู้นำหันมองหญิงสาวนิ่ง เขาแสดงออกราวกับเพิ่งแจ้งแก่ใจว่าคนรักของเขาไม่เคยเข้าใจเรื่องวิชาชีพ อีกฝ่ายส่งยิ้มสวยๆ มาให้มอง แต่มองแล้วก็เท่านั้น มองแล้วก็แล้วกันไป

“คุณแพม ให้น้องเปอร์อยู่กับผมก็ได้นะครับ ไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนแกก็ได้ พัฒนาการแกดีขึ้นมาก”

“อ่ะ แหม” เธออุทานเจือเสียงหัวเราะ ยกมือขึ้นจับปอยผมทัดหู
“แพมมีเวลาให้น้องเสมอแหละคะ”
“เนอะ ตาเปอร์”
“อยากให้พี่อยู่ด้วยใช่มั้ยจ๊ะ”

“จ้า” เด็กคนนี้ไม่ได้ตอบรับหรอก แกไม่เข้าใจความหมายของคำหรือเสียงที่ได้ยินด้วยซ้ำ ก็แค่เลียนแบบเสียงสุดท้ายที่ได้ยิน

“ดีจ้ะคนเก่ง”

“เก่ง แหง่ง แหง่ง”

“พูดตามพี่นะครับเปอร์”

“เปออออ”

“น้ำลายย้อยแล้วเนี่ย พี่เช็ดให้ก่อนนะ ต้องหล่อก่อนค่อยเล่นกัน”

“งัน งัน”​

เขาสงสารจับใจ
อาการทางกายของน้องเปอร์ไม่ทรุดลง แม้ว่าจะได้รับสารอาหารที่เต็มที่ หรือจะใส่เข้าไปเพียงพอ แต่อวัยวะกลับไม่ทำงานเต็มร้อย ไม่ดูดซึมสารอาหารที่มีประโยชน์ พัฒนาการก็ยิ่งช้าลงไปอีก ดีว่าสารเคมีในสมองไม่รวนไปกว่าเดิม

บางวัน พี่สาวก็จิตใจเข้มแข็งมาก ปฏิบัติกับน้องชายเหมือนเป็นเด็กปกติคนหนึ่ง แต่ในบางวันเธอก็อ่อนแอเสียจนเขากังวลว่าเธอจะเสียหลักไปเสียก่อน

“เปอร์หล่อที่สุดแล้วครับ”
“วันนี้เล่นอะไรดี ให้พี่แพมเล่นอะไรดีครับ”

“คับ ฮี่”

“หัวเราะ ชอบหรอครับ หือ? ชอบพี่แพมมั้ย พี่แพม”

“แปมมมม”

“คุณหมอนำดูสิคะ ตาเปอร์เรียกแพมอีกแล้ว”
“แกมีพัฒนาการที่ดีขึ้นใช่มั้ยคะ”

“เรียกว่าทรงๆ ดีกว่าครับ”
“ยังไงก็ต้องกินยาต่อเนื่อง”
“แต่ ร่างกายแกคงรับอะไรไม่ได้มากนัก”
“สมองก็ด้วย”​

“แพมไม่ได้มองแกต่ำต้อยกว่าใครหรอกนะคะ แต่หมาแมวเจ้าของยังฝึกได้ นี่เราก็พูดภาษาเดียวกัน แกต้องเข้าใจแพมแน่ๆ”

“ครับ แต่ก็คงในระยะยาวมากๆ”
“คุณแพมเองก็ต้องเรียนรู้ที่จะเยียวยาตัวเองด้วย”
“ถ้าคุณแพมยึดตัวเองเป็นหลักให้น้องชาย ก็ได้ผลลัพธ์ที่ดี แต่ถ้าคุณแพมกำลังใช้น้องชายเป็นหลักยึดล่ะก็....เวลาสูญเสียฟางเส้นสุดท้าย จะแย่เอานะครับ”

“พูดซะน่ากลัวเชียวค่ะ”

“ไม่ได้ขู่นะครับ ผมเองก็หาเครื่องมือเยียวยาจิตใจตัวเองบ่อยๆ”
“อย่าละเลยตัวเองล่ะครับ”

“งั้น...แพมพึ่งคุณหมอนำได้มั้ยคะ”

“ผมรักษาได้ถ้าคุณแพมรู้สึกว่ากำลังจิตป่วย แต่ผมเป็นหลักยึดให้ใครไม่ได้ครับ”
“ผมมีเจ้าของแล้ว บอกไปแล้วไงครับ”

“แหม...ค่ะ แพมจำได้” เธอยิ้มให้ ครั้งนี้ดูอ่อนแรง แต่เป็นรอยยิ้มที่หมอนำมองนานกว่าเดิม เพราะรอบนี้ เธอยิ้มแบบไม่ได้คาดหวังอะไร

“สรุปแล้ว ที่บ้านแพมสามารถดูแลตาเปอร์กันได้เองแล้วใช่มั้ยคะ”
“หวั่นใจว่าจะทำอะไรผิดๆ ถูกๆ”

“ได้แล้วครับ แค่อย่าใจร้อนกับแก แล้วก็คุมสิ่งแวดล้อมให้เป็นแบบที่แกคุ้นชินให้ได้”
“เรื่องเสียงดังเกินไปนี่สำคัญมาก”

“ค่ะ”
“เราจะพยายาม”
“นี่ก็...วันสุดท้ายของตาเปอร์กับคุณหมอนำแล้วนะคะ”
“คงไม่ได้ดูแลแก24ชั่วโมงแล้ว กวนคุณหมอมาตั้งนาน”

“งานผมครับ ไม่ต้องห่วง” ผู้นำส่งตายิ้มปากยิ้มให้คู่สนทนาหายกังวลใจ
“อา...ขอโทษที ผมต้องไปดูเคสอื่นต่อ”
“คุณแพมนั่งเล่นกับน้องเปอร์ในห้องนี้ได้นะครับ ตามสบาย”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเราก็กลับกันแล้ว พยายามจะลดเวลาระหว่างแกกับคุณหมอ กลัวแกร้องหาอีก เกรงใจ”

“โอเคครับ ถ้าจะให้ช่วยอะไรก็บอกได้นะครับ”
“ผมดูแลน้องเปอร์มานาน อยากให้แก...ได้เติบโตตามสมควร”

“ค่ะ” เมื่ออีกฝ่ายรับคำเรียบร้อย ผู้นำก็เดินออกจากห้องทำงานส่วนตัว แล้วก็เยี่ยมคนไข้รายอื่นตามตาราง แม้จะเลทไปบ้างสำหรับเคสแรกที่ต้องไปดูอาการ แต่งานวันนี้ก็ถือว่าราบรื่นดี


เรียกได้ว่าวันนี้เป็นดีๆ ของเขา อย่างน้อยก็เกือบตลอดทั้งวัน ถ้าผู้หวังดีคนนี้ไม่โผล่มาพร้อมกับคนที่เขาหวังจะดีด้วย

“พี่นำ”

“อ้าวเจม มายังไงครับ? แล้วมากับใคร มีอะไรรึเปล่า?”

“แฮ่ๆ มากับธาม”

เจมมากับธาม สารถีคือนายที่หนึ่งที่ยังคงติดพันงานทางโทรศัพท์อยู่ในลานจอดรถ

เขาพยักหน้ารับรู้ ยิ้มให้เจม แล้วก็ส่งสายตามองยาวไปถึงธามที่ยืนอยู่แค่หน้าห้อง มีผู้ช่วยเป็นคู่สนทนา เขากลับมามองเจมอีกหนแล้วถามเรื่องคาใจ

“มายังไงครับ แล้วบังคับธามมาหรอ? ไม่ดีนะครับ”

“ไม่ได้บังคับจริงจังหรอกครับ พอดีพี่โป๊ะนัดพี่หนึ่งกินข้าว บอกจะปรึกษาเรื่องช่วยพี่นำ พี่หนึ่งกับเจมก็เลยแวะมาถามเรื่องราวทางนี้ก่อน แล้วบังเอิญว่าอยู่กับธาม พอดี แค่นี้เอง”

“พอดีจังนะครับ”

“อื้อ!” ก็ถ้าจะยิ้มยืนยันแบบนั้น เขาเชื่อก็ได้เอ้า  ผู้นำเชื้อเชิญให้แขกเด็กกว่าเข้ามานั่งให้ห้องทำงานส่วนตัว และตัวเขาก็เดินมาหาหมาธามที่หน้าห้อง

“ธาม ไม่เข้ามาหรอครับ? ทานข้าวรึยัง หิวมั้ย” ซูบลงแฮะ หน้าก็นิ่งขึ้นด้วย เหมือนซ่อนอะไรไว้บางอย่าง และเขาก็อยากรู้เป็นอย่างมาก

“ยังหรอก พี่เจมชวนมาทานร้านอร่อยแถวนี้ ก็เลยมา พี่เจมจะไปส่งบ้านเอง”

“อ่อ ดีครับ จะได้ปลอดภัย”
“ดื่มโกโก้มั้ย รองท้องก่อน”

“ไม่เอา”

“โอเค” อารมณ์ไม่ดีแฮะ ผู้นำดึงความหวังดีกลับมาไว้ที่เดิม ตอนนี้ดูธามอารมณ์ไม่ดี คงไม่มีแก่ใจกินอะไร และดูเหมือนสาเหตุที่ทำให้เอารมณ์ไม่ดีก็คือเขาเอง
“ยังโกรธอยู่หรอครับ โกรธเรื่องอะไรยังไม่ได้บอกพี่นำเลยนะ นานแล้วด้วย”

“.........”

“พี่นำคิดถึงหมาธามที่ยิ้มให้พี่นำนะ”

“............”

“พี่นำ”

“เพ้อเจ้อ” เอ่อ...เพิ่งถูกด่าคำนี้แฮะ ยังไงต่อดีล่ะเนี่ย? หมาธามไม่เคยโกรธเขานานแบบนี้เลย ส่วนใหญ่จะอดใจไม่ไหวจนต้องบ่นต้องพูดออกมา และเขาก็จะง้อถูกเรื่องในที่สุด

“จริงๆ ไม่บอกก็ดีสินะ แต่นำก็ไม่เข้าใจ” ธามพูดต่อแล้วก็ยอมสบตาเขาในที่สุด
“นำไม่มีธามก็ได้ไง เท่านี้เอง”
“ธามก็ไม่อยู่เพื่อนำเหมือนกัน เท่านี้แหละ”
“แชร์ไง แต่นำไม่ชอบนี่ ธามก็ไม่ให้อะไร ไม่กลับคืนด้วย”
“เป็นแบบนี้กันแล้วสินะ ก็ไม่อยู่ใกล้กันก็ได้ นำใช่มั้ย”


โอเค ยอมรับเลยว่าไม่รู้เรื่อง เขาต้องการตีความวลีก็ไม่ใช่ประโยคก็ไม่เชิงพวกนี้ จำเป็นต้องตีความให้ออกว่าธามสื่อถึงอะไร หมายถึงเรื่องอะไร และต้องการอะไร

“ไปรอที่รถนะ บอกพี่เจมด้วย ธามหิวแล้ว” แล้วก็เดินหน้าม้วนกลับไป ผู้นำถอนหายใจจนผู้ช่วยหน้าห้องขบขัน

“ไม่ตลกนะครับ”

“คุณหมอก็ง้อสิคะ น้องชายงอนใหญ่แล้ว”

“นั่นคืองอนหรอครับ ไม่น่าใช่ ไม่ได้ทำอะไรให้ต้องน้อยใจอะไรเลย”

“แหม คนทำไม่รู้ตัวหรอกค่ะ” เธอบอกแล้วก็นั่งลงตรงหลังเคาน์เตอร์เหมือนเดิม  ส่วนเจมยังนั่งอ่านวารสารภายในโรงพยาบาลอยู่ที่โซฟาในห้องเขา ผู้นำถอนใจอีกรอบ แล้วก็เดินไปถ่ายทอดคำบอกกล่าวของธามให้เจมได้รับรู้ ฝ่ายนี้ดูไม่ตกใจเท่าไหร่ แต่บอกไว้ว่าเดี๋ยวให้พี่หนึ่งรีบมาคุยด้วย เจมจะไปอยู่เป็นเพื่อนธามที่รถก่อน


คะแนนความประพฤติของเขาที่ที่หนึ่งเป็นคนประเมิน ก็ไม่ได้สูงไปกว่าที่มือโปรประเมิน แต่อย่างน้อยที่หนึ่งก็มีข้อสันนิษฐานให้

“ผมว่าโกรธที่คุณละเลยนี่แหละ”
“นำ ฟังนะเว้ย แม้ผลลัพธ์คือได้กินข้าวเหมือนกัน แต่วิธีการระหว่าง สั่งแม่บ้าน ฝากเพื่อน สั่งอาหารดีลิเวอร์ไปให้เจ้าตัว เป็นการสร้างคุณค่าที่ต่างกัน”
“ยกตัวอย่างใหม่ ผลลัพธ์คือนอนหลับ แต่นอนด้วยกัน สั่งให้ไปนอน คาดหวังว่าเขาจะนอนแล้วฝากแม่บ้านให้คอยห่มผ้า ความอบอุ่นมันต่างกันสิ้นเชิง”
“ธามเป็นเด็กยังไงคุณรู้ดีที่สุด อย่าให้พวกผมต้องวิ่งโร่ไปมาหาทางช่วยแบบนี้สิ จะสองอาทิตย์แล้วเนี่ย ไหวมั้ยคุณ”

“ผมไม่รู้ว่าทำอะไรผิด ทำอะไรให้โกรธ”
“ไอ้เรื่องทำงานเยอะจนไม่ได้กลับบ้าน ก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร”

“แน่ใจ?”

“อื้อ ไม่กลับบ้านบางวัน ธามก็รู้ ก็รับได้นี่นา”

“หรอ?”

“อื้อ....”

“แน่ใจว่ารับได้ หรือน้องมันแค่เงียบเพราะไม่รู้ว่าอาจมีที่ไม่ได้กลับบ้านเป็นอาทิตย์ หรือเกือบเดือน”

“...........”

“นำ”
“บางที คุณก็ไม่ต้องหาสาเหตุแล้วแก้ปัญหาก็ได้”
“ถ้าสิ่งที่ทำให้เกิดปัญหาคือความรู้สึกไม่มั่นคงของธาม คุณก็ควรทำให้น้องมันรู้สึกมั่นคงให้ได้ก่อน แล้วคุณค่อยถามก็ได้ ว่าทำไมถึงรู้สึกหรือคิดอะไรแบบนั้น”
“คุณเติมมากพอรึยังตอนที่คุณเห็นน้ำล้นแก้วออกมา บางทีแก้วอาจรั่ว แล้วไอ้ส่วนเกินที่คุณเห็นก็แค่ของหลอกตา”

“..........”

“จะไม่พูดอะไรมากนะ โป๊ะมันรอ”
“ตามมาได้ก็มานะ รอบนี้กินข้าวกันธรรมดา”
“อ้อ วันรับปริญญาวิน เคลียร์เวลาได้ก็มา  เรื่องของแฟนเพื่อน คุณให้ความสำคัญอยู่แล้วนี่”

ไอ้ที่หนึ่งช่างเหน็บด่าเจ็บชิบหาย

“เห็นว่าเตรียมฝึกร้องเพลงกันสนุกสนาน ธามเองก็เหมือนกัน”

หือ?
น้องธาม? ร้องเพลง?
ธามเนี่ยนะ!!!

“มาดูเป็นบุญตาแล้วก็กลับบ้านไปนั่งเสียดายก็โอเคนะ เจ็บดี”

ไอ้นี่นี่!!
ผู้นำขมวดคิ้วใส่เพื่อนแต่ก็ไม่ได้เถียงเพื่อน เขาเริ่มรู้สึกแล้วจริงๆ ว่าความผิดทั้งหมดอยู่ที่เขา ธามไม่ได้ทำอะไรผิดเลย และธามก็มีความชอบธรรมมากๆ ที่จะโกรธเขา จนไม่อยากมองหน้า ไม่อยากอยู่ใกล้

แต่ประเด็นสำคัญว่าสาเหตุที่ธามโกรธก็คือ....เขาจะง้อยังไง?

ว่าแต่เมื่อกี้...ที่หนึ่งบอกว่าหมาธามจะร้องเพลงงั้นหรอ?
ก็...ค่อนข้างน่าสนใจนะ

                 


คืนนี้เขาก็ยังไม่ได้เข้าบ้านหลังเล็กอยู่ดี
ผู้นำยืนเหม่อมองระเบียงห้องนอนธามแล้วก็ถอนหายใจ กลิ่นสบู่สดชื่นที่เพิ่งชโลมตัวมาเมื่อกี้ระเหยไปหมดแล้ว มีก็แต่กลิ่นชื่นจากดินและใบไม้ในสวนของลุงเผือกเท่านั้น

“คุณนำ ไม่นอนหรอครับ จะเข้าบ้านคุณธามหรอครับ ลุงไปเอากุญแจให้มั้ยครับ”

“อ่อ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเจ้าของบ้านเขาจะมาพาลใส่ลุงเอา”
“แค่มามองว่าอยู่สบายดี เท่านั้นแหละครับ”

“โอ้ยยย คุณธามเธอสบายดีครับ หลับตลอดทางทั้งขาไปขากลับที่ลุงไปส่งเลย”
“เห็นว่างานหนัก ปวดหัวด้วยบางวัน แต่ยายจูแกก็จัดสำรับกับข้าวตามสูตรโบราณแกนั่นแหละ แกงนั้นแกงนี้ช่วยนั่นนี่ ไม่ต้องห่วงหรอกครับ”

ก็คนมันเป็นห่วงนี่ครับ
ผู้นำค้านในใจ เขาหันไปยิ้มเย็นใจให้ลุงเผือกได้มอง แล้วก็ยอมเดินกลับเข้าบ้านหลังใหญ่ที่ไฟเปิดส่องสว่างอยู่เพียงไม่กี่ดวง

“ผมล็อครั้วเลยนะครับ คุณหมอแกกลับมาตั้งแต่หัวค่ำแล้ว คุยกับคุณธามครู่หนึ่งก็ขึ้นห้องนอน พักนี้ดูปกติดีครับ”

“อ่อ...ครับ” ลุงเผือกนี่ช่างเก็บช่างจำข้อมูลดีจริงๆ เขาเอ่ยลาแล้วก็ปิดประตูบ้าน ลงกลอน แล้วก็พาตัวเองขึ้นห้องนอนที่เขาไม่อยากใช้มันสักเท่าไหร่

 
แต่สุดท้าย ที่ที่เขาสามารถหลับได้อย่างไร้ความกังวลใดๆ ก็คือที่ข้างๆ หมาธาม
ผู้นำย่องเบาเข้าบ้านเล็ก เขาเชื่อว่าป้าจูที่มาเปิดประตูบ้านเล็กของธามจะต้องรู้ว่าเขาเข้ามาแต่แกก็ไม่ได้พูดอะไร
เมื่อถึงห้องนอน ถึงเตียงนอนที่มีลูกหมาที่โกรธอะไรก็ไม่ยอมบอกนอนอยู่ ผู้นำจึงค่อยๆ นอนลงบนเตียงเคียงกับก้อนลูกหมานั้น เขาใช้อกประกบแผ่นหลังของธามไว้ สอดมือสวมกอด เพื่อให้ใจเขานิ่ง และก็หวังจะให้ธามหายวิตกกังวลและหมดเรื่องไม่สบายใจเสียไป

เสียงอื้ออ้าวิ่งมาเข้าหูตามที่คาดเดา ก้อนลูกหมาในผ่าห่มขยับตัวพลิกมาหา ลืมตามองเขาผ่านความมืด ธามเห็นเขา เราสบตากัน ผู้นำหัวใจเต้นรัวขึ้นกะทันหัน เขายิ้มให้เพื่อสื่อสารไปว่า พี่นำขอนอนด้วยนะครับ เด็กดื้อไม่ตอบอะไร แต่ไม่ยิ้มให้ ธามหลับตาลงอีกครั้งแต่ไม่พลิกตัวหนีไปไหน

เรานอนกอดก่ายกันเอาไว้ เขาหวังว่าธามจะรู้สึกปลอดภัย และลดความกังวลลง จนสามารถกลับมานอนเป็นหมาขี้ร้อนชอบนอนแผ่หลาได้เหมือนเดิม

“ธามครับ” ผู้นำทดลองเรียกด้วยไม่รู้ว่าเจ้าตัวดีหลับไปแล้วหรือยัง เขายินเสียงอือเบาๆ จึงอมยิ้มตาม
“ดีกันนะ”

“......” ไม่ตอบ

“ธาม หมาธาม ดีกับพี่นำนะครับ”

“.........”

“ธามมมม” ผู้นำออดอ้อน เขากอดแน่นขึ้น หวังให้ประสาทรับรู้ของธามไม่สามารถเพิกเฉยต่อเขาได้ และมันก็ได้ผล

“อื้ออออ” รอบนี้อื้อมาแบบดื้อๆ

“ดีกันนะ”

“ไม่เป็นไร เบเบ๊ะ”


อ่ะ...อะไร?
 
อะไรคือเบบี้แล้วก็หลับไป
ตกลง เราดีกันแล้วรึยังครับ หมาธาม?!?!?!

Tbc



หายไปเกือบ 2 เดือนเลย ขอโทษมากๆ ค่ะ และขอบคุณมากๆ สำหรับคนที่ยังรอติดตาม
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.2 (14-03-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: about ที่ 14-03-2017 13:41:51
โถ่หมาธามมมมมมม
 :hao4: :hao4: :hao4:
มาปล่อยมุกตอนท้ายอะไรลูก
 :laugh: :laugh:

 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.2 (14-03-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: เจเจจัง ที่ 14-03-2017 13:59:46
ไม่เห็นนำทำอะไรให้ดีขึ้น แม้แต่ความผิดตัวเอง ก็ยังไม่รู้ พอรู้ก็คิดว่าเป็นเรื่องปกติที่ละเลยคนรักได้ ควรโดนเท เพื่อให้สำนึก
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.2 (14-03-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: noomasoi3 ที่ 16-03-2017 09:01:33
เพิ่งไปเม้นมือโปรมา แล้วถึงเห็นว่าผู้นำกับธามมาแล้ว คิดถึงธามน่ารัก
แต่หมั่นใส้นำอ่ะ เป็นหมอนี่ก็บื้อได้เนาะ แบบนี้เมื่อไหร่จะง้อแฟนได้
 ธามอ่ะเป็นแฟนที่ง้อง่ายที่สุดในสามโลกละนะ
ขอบคุณนะคะ ที่ยังมาลงนิยายให้อ่านตลอด
รักจ้ะ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.2 (14-03-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 16-03-2017 16:02:37
 :mew5:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.2 (14-03-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: Taohoo ที่ 16-03-2017 18:16:09
 :hao6: น้องธามก็น่ารักตลอด  :hao4: แต่รู้สึกว่าหมอนำจะงานยุ่งเกินไปอ่ะ มันน่าน้อยใจจริงๆ รีบผ่านมันไปนะจ้ะทั้งสองคน  :กอด1:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.2 (14-03-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 16-03-2017 19:54:24
ผู้นำงัอน้องดีๆละ  :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.2 (14-03-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 16-03-2017 20:55:18
เกลียดมุกนาง 5555
เบเบ๊ะ
อะไรของเธอ แค่พูดไทยปกติก็เข้าใจยากพออยู่แล้ว ><
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.2 (14-03-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: manami1155 ที่ 16-03-2017 23:08:47
มาต่อแล้ววววว เย้ๆๆๆ
สรุป ดีกันนะ นี้คือง้อแล้วช่ะพี่หมอนำ
ทำน้องงอนมาตั้งนาน จะง้อง่ายๆแค่นี้
ธามอย่าไปยอมลูก งอนไปอีก จัดให้หนักๆ
เอาให้รู้ไปเลยว่าขาดเราแล้วอยุ่ไม่ได้แน่ๆ

แต่ตอนนี้น้องธามได้บทน้อยจังเลยค่ะ
ได้พูดอยุ่ไม่กี่ประโยคเอง
สงสัยดังแล้วค่าตัวจะแพง 5555

หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.2 (14-03-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: silverphoenix ที่ 17-03-2017 01:21:05
รู้สึกว่าสกิลการประกอบคำของธามจะพัฒนาไปถึงขั้น
เราต้องอ่านย้ำสองสามรอบถึง(น่า)จะเข้าใจที่ธามจะสื่อ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.2 (14-03-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 17-03-2017 13:14:54
ก็นะ.....ถ้าน้องยังโกรธและขอเลิกจริงๆ นี่ไม่เข้าข้างหมอนำสักนิด รักน้องแล้วไง รักแล้วทิ้งๆขว้างๆ ต้องการให้แต่น้องเข้าใจตัวเอง แต่แทนที่ตัวเองจะดูแลน้องให้เหมือนตอนที่ไปเอาน้องมา รู้ทั้งรู้ว่าน้องส่งสัญญานกลายเป็นคิดไม่ได้ต้องให้คนอื่นมากระตุ้นอีก
วุ้ยยยยวิ่งไปกอดหมาธามม  #ทีมธาม :กอด1:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.2 (14-03-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: insunhwen ที่ 26-03-2017 11:35:42
 :pig4: :กอด1:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 8.1 (15-04-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: kajidrid ที่ 15-04-2017 22:51:32
The Extension(ผู้นำ&ธาม2)
                 
ตอนที่ 8.1 (ผู้นำ)



นี่มันงานนึกอยากกินเหล้าของพี่โป๊ะชัดๆ เลย
ตอนแรกก็บอกว่าฉลองให้กับพี่วินที่เรียนจบมาสเตอร์
ซึ่งธามก็ว่ามันเป็นงานส่วนตัว และธามก็ไม่ได้รู้จักเพื่อนๆ มาสเตอร์ของพี่วินด้วย เลยไม่กล้ามา
พอบอกแบบนั้น พี่โป๊ะก็บอกว่า เชิญเฉพาะคนกันเอง และพี่วินจะเสียใจถ้าธามไม่มาด้วย แต่ตอนที่เจอหน้าพี่วิน พี่วินก็เอาแต่ฮัมเพลงอะไรก็ไม่รู้ใส่ แล้วก็ถามว่าธามอยากร้องเพลงอะไร

กว่าธามจะรู้เรื่องว่าต้องมีการร้องเพลงกันด้วย ทุกคนต้องโชว์ พี่โป๊ะมีรางวัลให้ก้อนใหญ่ ก็ตอนที่เจอพี่เจมถี่ๆ นั่นแหละ ธามถึงได้รู้เรื่องทั้งหมด

และที่ธามเลือกเพลงนี้ ก็มีพี่เจมนี่แหละที่เป็นคนช่วยเลือกให้ แล้วก็เป็นคนที่ร้องเพลงให้ มีพี่วินมาช่วยด้วยอีกคน ส่วนธามน่ะ งานหมู่มาก ธามแร๊พ!


“พี่นำ มาแล้วหรอครับ” ระหว่างที่ธามกำลังท่องทวนเนื้อแร็พในหัว พี่วินก็ส่งเสียงแทรกสมองเข้ามา ธามหันมองและสบตากับพี่นำ ที่สีหน้าดูเหนื่อย  หน้าอกพองขึ้นลงอย่างหนักหน่วง ดูก็รู้ว่ารีบมามากๆ

“เอ่อ เดี๋ยววินไปบอกพี่หนึ่งให้นะครับ ดูเหมือนจะอยากเจอพี่นำมาก”

“ครับ ขอบคุณครับวิน”

“เฮียนำ”
“พี่นำ”
“พี่หมอ”

พวกพี่นักดนตรีที่ธามก็รู้จักบ้าง ไม่รู้จักบ้างเอ่ยทักพี่นำกันเป็นแถว  เราก็เลยละสายตาจากกัน ธามไม่รู้ว่าพี่นำสนิทกับพี่นักดนตรีแค่ไหน แต่ก็แว่วได้ยินเสียงคุยตรงหน้าเวทีมาแผ่วๆ

“ธาม”
“...น้องธาม”

“อ่ะ ครับ?” ธามขานรับพี่เจมที่เรียกเบาๆ พร้อมสะกิด พอหันไปเจอหน้าก็ต้องขมวดคิ้วเพราะพี่เจมมองธามด้วยหน้าเครียด
“หรือว่าพี่เจม...ปวดอึ”

“เฮ้ย เปล่า”
“หรือถึงจะปวด พี่ก็ไปอึของพี่เองได้ จะเรียกธามทำไมเล่า”

“แล้วเรียกทำไป รีบไปสิ อึไง”

“ไม่ปวดเว้ย เด็กนี่นี่!”
“พี่แค่อยากรู้ว่าธามโอเครึเปล่า กับพี่นำ”

“โอเคคือยังไง เดี๋ยวก็คนละโอเคอีก เบื่ออธิบายนะ” ธามเถียงแล้วกอดอกมอง พี่เจมหัวเราะใส่นิดหน่อยแล้วก็พูดต่อ

“ก็โอเค หมายถึง เคลียร์กับพี่นำหรือยัง? ดีกันแล้วใช่มั้ย ไม่โกรธไม่งอนพี่นำแล้วใช่รึเปล่า”

“โอเคทุกอย่างเลยพี่เจม”
“ธามเคลียร์ ดีกันแล้วไม่ ไม่โกรธไม่งอนเลย”

“จริงอ่ะ”

“ก็เราเลิกกันแล้ว we broke up”

“เฮ้ย! ถ้าโอเคของธามคือนี่คือไม่ใช่นะ”
“พี่นำไม่ได้เลิกกับธามซะหน่อย”

“พี่เจมไม่รู้ไง”
“รักกันต้องสองคน”
“รักคนเดียวคือไม่รักกัน”
“ก็เลิกกันไง ต่างไปอยู่”

“ธาม เอาจริงดิ”
“ไม่เสียใจหรอ เลิกกันอ่ะ”
“แล้วไม่รักพี่นำแล้วจริงหรอ”

“พี่เจมก็ไม่เข้าใจอีก”
“เลิกเพราะธามรักคนเดียวไง มันไม่ใช่รักกัน”
“ธามเสียใจไปหลายวันแล้ว”
“เดี๋ยวก็ดีกว่าเดิมแล้ว”

“แล้วพี่นำว่ายังไง ยอมหรอ?”
“นี่คุยกันรึยังเนี่ย?”

“ก็เลิกกันแล้ว ต่างไปอยู่ จะคุยอะไร”
“นำก็ทำงานเหมือนปกตินั่นแหละ”
“ธามนี่สิ เซนะ”
“ธามผอมลง จูก็บอก”
“นอนก็ไม่ค่อยหลับด้วย ธามไม่ชอบนอนคนเดียว แต่ก็ตั้งใจให้แบบ..ได้” ใช้มือช่วยพูดด้วยแบบนี้พี่เจมน่าจะเข้าใจธามได้แล้วนะ

ธามถอนหายใจหลังจากอธิบายจบ หันกลับไปมองที่เวทีอีกรอบ ก็ไม่เห็นพี่นำแล้ว พอหันหลังมองหา ถึงได้รู้ว่าพี่นำมายืนซ้อนหลังธามอยู่

“อ่ะ นำ”

“ไง”
“หมาธามมายังไงเนี่ย”
“ถ้าพี่ไม่มา พี่ก็ไม่คุยกับธามสักที”
“พอมีเวลาให้พี่นำมั้ยครับ”

“เฮ้ยนำ”
“มานี่แป๊บดิ พวกผมไม่เคลียร์เลย มาคุยกันให้รู้เรื่อง อะไรคือจะคลอ”
“ไม่ได้เว้ย ถ้าแค่คลอ ก็เอาเศษรางวัลนะ มานี่ไอ้หมอ มานี่” พี่หนึ่งโผล่จากในครัวมาเรียกพี่นำเสียงดัง ธามก็เลยหันหน้าหนี และพี่นำก็เข้าใจภาษากายของธามดี ว่าธามหมายถึงให้นำไปคุยธุระของนำเถอะ ธามพอแล้ว ธามเลิก

“สรุปยังไงหรอธาม”​ รอบนี้พี่วินเดินมานั่งประกบอีกข้าง ธามรู้สึกว่าตัวเองเป็นไส้แซนวิช อีก2คนเป็นขนมปังแผ่นบางๆ

“อะไรยังไงหรอพี่วิน”

“ก็กับพี่นำไง”
“พี่โป๊ะบอกว่า พี่นำบอกพี่โป๊ะว่าธามบอกว่าเลิกกัน”
“เอาจริงหรอ? ไม่น่านะ ไม่ใช่แบบนั้นใช่มั้ย”

“ทำไม....มันถึงดูบิ๊กดีลมาก”
“ก็เลิกกัน ดีกับนำมากกว่า ไม่ใช่หรอ?”
“ทำไมทุกคนต้องเรื่องใหญ่ ธามทำอะไรผิดหรอ?”

“มันก็ไม่ผิด/ก็ไม่ได้ทำอะไรผิด” ขนมปังขาวๆ พูดขั้นพร้อมกัน แม้จะไม่เหมือนกันทั้งหมด แต่ก็ความหมายเดียวกันนั่นแหละ ธามรู้

“แล้วทำไมยูทั้งคู่ ถึงทำเหมือนเกิดเรื่องไม่ดี”

“ก็ไม่มันไม่ใช่เรื่องดีไง/เลิกกันดีตรงไหน”

“อือออ ไม่เอาแล้วเบื่อพูด ธามหิว”

“อ่อ พี่โป๊ะทำให้แล้วแหละ รออยู่นี่ เดี๋ยวก็ได้กินแล้ว” พี่วินรับปาก
“ใช่ๆ กินให้อิ่ม เผื่อจะคิดได้เหมือนคนทั่วๆ ไปกับเค้าบ้าง”

“ธามไม่ใช่ประหลาดไง พี่เจม”
“ธามโอเค”

“แต่พี่ไม่โอเคไง สงสารพี่นำ”

“..........” ธามไม่ตอบอะไรต่อ เพราะหิวข้าวด้วย และเพราะกำลังครุ่นคิดอยู่ว่าจะคุยกับพี่นำเรื่องอะไรดี ให้พี่นำสบายใจที่สุด ธามเองก็ไม่อยากให้พี่นำน่าสงสารเหมือนกันนั่นแหละ แต่ว่า ธามก็ไม่อยากเป็นเหมือนเดิม


ทั้งที่บอกกันเอาไว้ว่าเป็นปาร์ตี้ภายใน มีแต่คนที่ธามรู้จักทั้งนั้น แต่สุดท้ายแล้วพี่โป๊ะก็ขี้โม้เหมือนเดิมนั่นแหละ ตอนนี้ ใครก็ไม่รู้เข้าที่ร้านพี่โป๊ะเพิ่มด้วย แต่ดูเหมือนพวกเขาจะคุ้นเคยกับพี่โป๊ะ พี่หนึ่งและก็พีนำค่อนข้างดี ดูจากการทักทายด้วยการกอดฟัดกันแบบไม่ปล่อย ส่วนพี่เจมกับพี่วิน ก็ยังนั่งกินข้าวไม่สนใจโลกกันอยู่เหมือนเดิม

“ใครกันหรอ? เยอะเยี้ย”

“หมายถึงเยอะแยะ ยั๊วเยี้ย หรือไม่ก็เยอะเหี้ยน่ะวิน อย่างงดิ”
“ใครมันจะไปเข้าใจได้ล่ะ ภาษาธามภาษาเทพ”

พวกพี่วินกับพี่เจมชอบซุบซิบธาม นิสัยไม่น่ารักเลย พี่แนนบอกว่าพวกชอบซุบซุบซิบซิบนี่ไม่น่าคบ

“ว่าอะไรธาม ธามได้ยินนะ ไม่ดีเลย”
“มีไรก็ตรงๆ สิ” กระดกลิ้นด้วยเพราะควบกล้ำด้วยรอเรือ  เขาวางช้อนทั้งที่ยังมีข้าวพูน กอดอกแล้วรอฟังพี่เจมกับพี่วินพูดใหม่แบบไม่ซุบซิบ

“ไม่ได้ซุบซิบอะไรเลย พี่แค่เอียงตัวไปบอกวินว่าเยอะเยี้ยของธามหมายถึงอะไร”

“อะไร? พี่วินไม่รู้เรื่องกับธามหรอ เราคุยกันถูกใจไม่ใช่หรอ”

“ก็...ก็ไม่รู้ในบางคำไง เดาเองก็ไม่รู้ถูกมั้ย”
“นั่นแหละ พี่เลยต้องแปลให้เข้าใจในทิศทางเดียวกันไง ธามจะระแวงพวกพี่ไม่ได้นะ เราพวกเดียวกัน” พี่เจมรีบพูดต่อแล้วก็ยัดช้อนกินข้าวใส่มือธาม กระดกมือเป็นการบอกว่าให้กินต่อได้แล้ว

“แล้วพวกนี้ใครล่ะ ธามไม่ร้จัก”

“พี่ก็ไม่รู้จัก” พี่วินบอก ทำหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่และหันมองพี่เจม

“อ๋อ พวกรุ่นน้องสมัยเรียนของพวกพี่เขาน่ะ”
“ตามตูดกันมาจากชมรมดนตรีตั้งแต่ม.ปลาย”
“นั่นก็ไอ้จิวไง แฝดพี่อ่ะ จำไม่ได้หรอ? หน้าก็เหมือนพี่”

“พี่จิวรู้จักไง แต่คนอื่นที่มาใหม่ล่ะ”

“อ๋อออ เพื่อนๆ ไอ้จิวมัน ก็สนิทกับพี่หนึ่งพี่โป๊ะพี่นำทั้งนั้น”
“ไอ้นั่นไอ้โปน คนนั้นอ่ะ” พี่เจมชี้ๆ แต่ธามไม่รู้หรอกว่าคือคนไหน เพราะทุกคนที่มาใหม่ก็ยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนกันหมด เป็นคนนั้นเหมือนกันหมดเลย
“ข้างๆ ก็เพื่อนไอ้โปนอีกที แต่ก็เป็นรุ่นน้องพวกลุงพวกนี้เหมือนกัน”

“ลุง?”

“ก็พวกพี่หนึ่งพี่นำไง”

“ทำไมเป็นลุงล่ะ เพื่อนเล่นพ่อพี่เจมหรอ”

“เอ่ออ ไม่ใช่เพื่อนเล่นพ่อพี่หรอก เอ่อ..ทำไมลุงวะ? นั่นดิ”
“อ๋อ แก่แล้วไง ก็เรียกแทนคนแก่ๆ ว่าลุง”

“นำไม่แก่นะ ปั๋งมาก”

“ปั๋งจริงๆ หรือหมายถึงปังอ่ะธาม”

“ปังคืออะไร คือดังอ่ะหรอ?”

“ปังคือ อื้อออ ช่างเถอะ กินข้าวนะ”
“กิน กิน กิน”
“วินด้วย กินให้หมด พี่โป๊ะมันบอกพี่หนึ่งว่าวินปวกเปียกมาก ไม่ได้นะ ถึงจะเป็นรองมันตลอดชาตินี้ แต่ก็ต้องแข็งแรงเข้าไว้”

“ทำไม เพื่อ?”

“เผื่อพลิกได้”

“พลิกอะไร อธิบายสิพี่เจม” ธามก็อยากรู้เหมือนที่พี่วินทำหน้าอยากรู้นั่นแหละ

“เออน่า กินๆๆๆ” ชักชวนแล้วก็กินให้ดูด้วย พี่เจมกินข้าวคำใหญ่ และคงใหญ่ไป ถึงได้ทำท่าจะพ่นออกมา ลำบากพีวินต้องรีบดึงทิชชู่มาปิดปากให้ แล้วก็ใช้สายตาจ้องให้พี่เจมกลิ่นข้าวเข้าไปจนหมด

เป็นสองพี่ที่วุ่นวายเหลือเกิน

                 



“ไง ตัวยุ่ง”

“ธามไม่ยุ่ง อีซี่มาก สบายที่สุด”

“เออออ ให้จริงเถอะ ปากเก่งนัก” พี่โป๊ะชมเสร็จก็จับหัวเขย่าและยีผมตบท้าย ธามส่งสายตาไม่ชอบไปบอกแล้วก็ปัดมือทิ้ง

“ไม่สระผมกี่วันแล้วเนี่ย เหนียวมือว่ะหมาธาม”

“อื้อ” ธามตอบพร้อมกับชูนิ้วชี้ให้เห็น

“วันนึง?”

“อะ วีค!!”

“อี๋ๆๆ ไอ้ลูกหมาหัวเน่า”
“นี่แค่เลิกกันนะเว้ย ไม่ต้องทำตัวสกปรกเบอร์นี้ก็ได้”

อะไรคือเบอนี้ นัมเบอร์? หรือเบลอ? พี่โป๊ะอาจพูดเพี้ยน ก็คงเมาแล้วมั้ง เพราะโต๊ะที่พี่โป๊ะพี่หนึ่งพี่นำนั่งกันอยู่ มีแต่เครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ ไม่เหมือนโต๊ะนี้ที่พี่เจมพี่วินกับธามนั่ง มีแต่ของกินเต็มไปหมด

อีก2 โต๊ะที่มีคนจัดการดึงออกมาหน้าเวที ไม่ห่างจากพวกธามมากนัก นั่นก็มีแต่แอลกอฮอลล์

“ไม่สกปรกนะ ก็สระผมปกติ คืนนี้ก็ต้องสระแล้ว พี่โป๊ะมาเล่นหัวธามเอง ไม่ได้ขอให้มาเล่นด้วยซะหน่อย”

“เถียงเก่ง”

“พี่วินสอน”

“มีครูผิดคิดจนตัวตาย”

“ไม่มีใครใช้สมองแล้วตายหรอก พี่โป๊ะบ้า”

“ฮ่าๆๆ เออๆ พี่มันบ้า”
“เดี๋ยวจะร้องเพลงกันแล้ว พร้อมยัง?” พี่โป๊ะยื่นหน้ามาถาม ใกล้กันจนธามได้กลิ่นน้ำหอม ธามลองยีหัวพี่โป๊ะดูแล้วก็รู้เหตุผลที่พี่โป๊ะด่าว่าธามหัวเหนียวแล้ว ก็พี่โป๊ะผมนุ่มมือสุดๆ เลย นุ่มเหมือนผมพี่นำนั่นแหละ 

“มาแล้ว มาแล้ว กับแกล้ม”
“การกินเหล้าไม่ให้เมานะธาม ต้องกินกับแกล้มเยอะๆ” เสียงพี่เจมมาแล้ว ไม่นานตัวก็มาถึง พี่เจมวางสารพัดของทอดลงบนโต๊ะที่แทบไม่มีพื้นที่ให้วางอะไรแล้ว แต่พี่เจมก็เลื่อนจานนั้นนิด จานนี้หน่อย แล้วก็วางจานแบนใหญ่ลงแบบเอียงๆ

“วินล่ะเจม”

“พวกพี่นี่เหมือนกันหมดเลยมั้ยเนี่ย? เมื่อกี้เจอพี่นำในครัวก็ถามว่าธามล่ะ”
“เออเฮ้ย ร้านก็กว้างเท่านี้ แค่หันๆ ก็เห็นก็เจอกันแล้วมั้ยอ่ะ”
“มองหาก่อนดิ ค่อยถามคนอื่น แฟนตัวแท้ๆ”

“วัยทองรึไง ขี้บ่นชิบหาย”
“ให้ไอ้จิวหาให้ก็ได้”

“หาใคร?”

“หาวินไง”

“วินเด็กใคร”

“เด็กพี่”

“แล้วจะไปถามปลายกระจู๋ให้จิวมันทำไม เชื่อกระจู๋มันมากกว่ากระจู๋ตัวเองหรอ?”

“แรงว่ะ ไอ้จิ้งจกเอ้ย”

“หาเอง!!!”
“เมื่อกี้ เจมก็บอกพี่นำแบบนี้แหละ”

“ฮ่าๆๆ หรอ? แล้วไอ้หมอมันสั่งสอนกลับมาว่าไง”

“พี่นำบอก ขอโทษครับ”

แล้วพี่เจมกับพี่โป๊ะก็หัวเราะกันเหมือนคนบ้า ธามไม่เห็นว่ามันจะตลกตรงไหน ก็มองไม่เห็นก็เลยถามไง ถ้าไม่รู้ก็แค่บอกว่าไม่รู้ ทำไมต้องตอบไปแบบไม่ได้ให้คำตอบ แล้วก็มาขำกันแบบนี้

ปึ่ก!
จู่ๆ ธามก็ทุบโต๊ะเสียงดัง พออีก 2  คนหันมองด้วยสีหน้างงๆ ธามก็งงด้วย

“อะไรลูกหมา”

“อะไร พี่โป๊ะมองธามแบบนี้ทำไม คนบ้านะ”

“ไม่ได้บ้าเว้ย ธามนั่นแหละ ทุบโต๊ะทำไม”

“ก็....”

“เออ ธามเป็นอะไรรึเปล่า?” พี่เจมถามย้ำอีกที ธามขมวดคิ้วใส่แล้วก็บอกเหตุผลแต่โดยดี

“ก็หัวเราะนำกันทำไม นำไม่ตลกนะ นำก็แค่หาธามเอง”

“.............” พวกพี่สองคนนี้ไม่ตอบอะไร มองหน้ากัน แล้วก็หันหนีหน้ากันเองในที่สุด

อะไรกัน?
ธามพูดอะไรผิดอีกล่ะ?


พอพี่วินกลับมาที่โต๊ะ พี่โป๊ะก็คุยด้วยนิดหน่อยแต่ลูบหัว จับบ่า รูดแขนอยู่นานมาก มากจนพี่เจมสะบัดตัวบรื๋อๆ เหมือนหมาไล่น้ำ พี่โป๊ะก็เลยหันมาเขกหัวพี่เจม และธามคนละที แต่ก็เบามาก แล้วพี่โป๊ะก็เดินพาตัวสูงๆ ไปบนเวที

“เอาล่ะ เอาล่ะครับ เพื่อนๆ น้องๆ ทั้งหลาย”
“จริงๆ ผมก็แค่อยากหาข้ออ้างพักจากงานและอยู่กับแฟนผมบ้าง และเราก็อยากอยู่กันเงียบๆ นะ....แต่”

“แต่?” ไม่ใช่แค่ธามหรอกที่พูดตามคำทิ้งท้ายของพี่โป๊ะ คนอื่นๆ ก็พูดเหมือนกัน

“แต่จิตใจใฝ่ดีของผมมันยังเติบโตอยู่ภายใน ซึ่งผมก็ยังแปลกใจอยู่”
“การนัดกากๆ ครั้งนี้จึงเกิดขึ้น”
“ทุกคนที่มา ช่วยเทิดทูนเจ้าของวันสำคัญที่เสียสละความเป็นส่วนตัวให้พวกคุณละลาบละล้วงด้วยครับ”
“วินครับ ลุกขึ้นยืนรับการคาราวะของพวกแขกที่แค่เชิญเล่นๆ ก็มาด้วยครับ”

เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ถ้าเป็นธาม ธามจะอายมาก
ธามหันมองพี่วินที่ยืนขึ้นอย่างจำใจ หน้าแดง หูก็แดง คิ้วขมวดแต่ปากเหมือนจะยิ้ม แต่ดูอีกทีกำลังขบบี้กันไปมา

“นั่นแหละครับ ผู้มีพระคุณสูงสุดที่ทำให้ชาวเราได้กินเหล้ากันในค่ำคืนนี้”
“แต่ๆๆ ยังไม่หมดเท่านี้ครับ เนื่องจาก ความใฝ่รู้ของแฟนผมอีกเช่นกัน”
“วินครับ ยืนอีกรอบได้มั้ยครับ”

“ไอ้พี่โป๊ะ!!”
“แม่ง ก็อยากเสือกกันทุกคนแหละว่ะ เลิกเรียกได้แล้ว”

“ไม่ได้ครับ คิดถึง”
“โอเคนะครับ แฟนผมถนัดท่านั่ง”

“ไอ้พี่โป๊ะ!!!”

“ครับ กลัวแล้วครับ”
“อย่างที่เห็นกันทั่วโดยที่กูก็ไม่อายเลยนะครับ แฟนดุครับ”
“กลับเข้าเรื่องจิตใจใฝ่ดีของผมและความใฝ่รู้ของวิน”

พี่วินตบโต๊ะแล้วก็ร้องเฮ้ยเสียงดังเลยครับ แต่คนอื่นๆ กลับหัวเราะกันใหญ่โต ธามก็ขำนะ แต่ธามไม่กล้าหัวเราะเพราะนั่งใกล้พี่วิน กลัวจะโดนทุบเหมือนโต๊ะ

“เพื่อนผม ดูเหมือนจะกระทำการบางอย่างลงไป และกำลังเผชิญกับผลที่เกิดขึ้น โดยที่มันไม่สามารถเชื่อมโยงได้ว่า การกระทำอะไรที่ทำให้มันต้องมาเผชิญสถานการณ์คับข้องใจแบบนี้”
“ผมใช้คำถูกต้องมั้ยไอ้หมอ อ๊ะๆ ผมไม่ได้บอกนะครับว่าเพื่อนผมคือคนไหน แต่ที่หนึ่งกับเด็กบ้าของมันก็ปกติดี พีชเองก็ยังคงเป็นเพื่อนผู้ไม่เคยกล้าหือกับแฟน”
“ว่าไง ไอ้หมอ ผมใช้คำพูดถูกมั้ย”

“เออ เออ ถูก ลงมาได้แล้วโป๊ะ อย่าเสือกมากกว่านี้ มันเรื่องของผม”

“อ่า  ทุกคนคงรู้แล้วนะครับว่าเป็นเรื่องของหมอนำ”
“งั้นก็อัญเชิญคุณหมอ....”

ธามหันมองไปที่โต๊ะพี่ๆ  เห็นพี่นำมองมาแล้วก็ทำท่าจะลุกขึ้น

“เชิญคุณหมอนั่งสำนึกผิดไปเรื่อยๆ เลยครับ take your time or....”
“take your ธาม”
“เลือกเอา ตามสบาย”

“คิดได้ไงวะนั่น”
“วินว่าไม่ได้คิดหรอก คงบังเอิญน่ะ พี่โป๊ะไม่ได้มีสมองขนาดนั้น” พี่เจมกับพี่วินหันคุยกันเงียบๆ แต่ธามก็ได้ยินอยู่ดี

ว่าแต่...พี่นำกำลังเผชิญกับข้องใจอะไร?
ใครทำอะไรให้นำต้องลำบากหรอ?


“มาเข้าเรื่องของพวกเราดีกว่าครับ”
“มาวันนี้ อย่างที่บอกไว้กับทุกคน บอกครบบ้างไม่ครบบ้าง แต่ใจความสำคัญผมไม่น่าพลาดไปนะ”
“คืนนี้ เราจะมาร่วมทำกิจกรรม ร้องเพลงล่ารางวัลกัน”

“เงินเท่าไหร่เฮีย”
“พี่โป๊ะบอกมาก่อนจ่ายเท่าไหร่”
“กี่ล้านนนนนนนน”

นี่พวกเขาจริงจริงจังกันมากเลยหรอ ธามรู้สึกสงสัย เพราะเมื่อพี่โป๊ะพูดว่ารางวัล เสียงตะโกนถามก็เซ็งแซ่ไปหมด ทั้งที่ในร้านนี้มีกันอยู่สิบกว่าคน แต่โวยวายกันดังมาก

“เอาว่า ก้อนใหญ่ก็แล้วกันครับ”
“ขอให้ทุกคนตั้งใจ”
“มาถึงลำดับการร้อง”
“เพื่อตอบสนองต่อจิดใจใฝ่ดีของผมและความใฝ่รู้ของแฟนผม”

หัวเราะกันอีกแล้ว คำว่าใฝ่รู้มันตลกนักรึไง ธามไม่เห็นเข้าใจเลย

“เราจะเริ่มกันที่... คนที่เด็กสุดในที่นี้ ลูกหมาน้องธาม”​


หือออออออ!!!
จริงจังหรอ?

เสียงขานรับ เสียงปรบมือ อาการอ้อมมือมาตบหลังของพี่วินกับพี่เจม ทำให้ธามแน่ใจได้ว่าไม่ได้กำลังถูกพี่โป๊ะผีอำใส่

ธามลุกขึ้นแสดงตัว ยิ้มหยีให้กับเสียงปรบมือเพราะไม่รู้จะแสดงออกแบบไหนดี พี่ๆ พวกนี้ไม่ใช่เพื่อนกัน แต่ว่า ก็น่าจะเป็นมิตร เพราะพวกเขาก็รุ่นน้องพี่โป๊ะทั้งนั้น

ธามหันมองตัวช่วย ที่ไม่ว่ายังไงก็ห้ามปฏิเสธ เพราะเราตกลงกันไว้แล้วว่าจะช่วยร้องเพลงไทยเพลงนี้

“พี่เจม พี่วิน”
“ไปสิ”

“โอเค พร้อมเสมอ ถ้าได้ตังค์แบ่งกันนะ พูดแล้ว”
“ให้ร้องจบเถอะเจม บอกตรงๆ นะ วินจำเนื้อเพลงไม่ได้”
“ไม่เป็นไร นี่โพย กางเลยวิน อย่าได้อาย”

พวกเรา 3 คนมองหน้ากัน พยักหน้าส่งสัญญาณแล้วก็เดินดุ่มๆ ขึ้นเวที

“อ้าวเฮ้ยวิน”
“อะไรอ่ะ”
“เจม...ไม่เห็นบอกก่อนอ่ะ”
“เฮ้ยโป๊ะ มึง เดี๋ยวดิ ถ่ายแฟนกูด้วย ไอ้โป๊ะ”

ธามไม่หันไปมองหรอกว่าใครพูด เพราะคนที่อายไปแล้วเรียบร้อยคือพี่วินกับพี่เจม และตอนนี้พี่หนึ่งกับพี่โป๊ะก็มายืนอยู่หน้าเวที พร้อมด้วยโทรศัพท์มือถือ และท่าทางที่ดูก็รู้ว่ากำลังเรคคอร์ดวิดีโอ

ธามมองเลยไปไกลๆ เห็นพี่นำนั่งอยู่ที่โต๊ะเดิม กอดอกมองมา เมื่อสบตากัน พี่นำก็ปรบมือให้ทันที

“พี่โป๊ะ ไม่ต้องถ่าย กลับไปเลย”
“ม่ายยยยยยยยยย”

“พี่หนึ่ง มันมืดเถอะ แสงสาดเข้าหน้ากล้องอ่ะ ไม่เอา ไม่หล่อ”
“ก็ปกตินะเจม”

เสียงถอนหายใจของอีก 2 คนที่ยืนขนาบข้างทำให้ธามรู้สึกขำ ธามหันมองนักดนตรีที่จ้องหน้ารออยู่แล้ว เมื่อยื่นชื่อเพลงให้ พร้อมกับหน้าคนร้องท่ามหาจากอินเตอร์เน็ตให้ดูแล้ว พวกเขาก็พยักหน้ารับรู้

เสียงเพลงเริ่มต้นขึ้นไม่นานนัก พี่เจมก็เป็นคนร้องคนแรก และก็ร้องสลับกับพี่วินคนละท่อน


ไม่เป็นไร (https://www.youtube.com/watch?v=_HF92iQd7ak)

เมื่อรักมาถึงวันที่ต้องลา
เมื่อรักมาถึงวันที่ต้องจาก
ฉันเอง ไม่เคยคิด ว่าชีวิตต้องเจ็บอย่างนี้

เมื่อเราต่างก็ทำดีที่สุด
แต่ถึงเวลาที่คงต้องหยุดรั้งเธอเอาไว้
เพราะเธอเลือกจะจากไป

เคยรักกันมากไหน
แต่เมื่อต้องห่างกันไป
สุดท้ายคงต้องปล่อยมันเป็นไป

แต่ถ้าไม่รักกันแล้ว ถ้าเธอต้องการจะไป
ไม่มีเหตุผลอะไร ที่จะรั้งมันเอาไว้
แต่ถ้าไม่รักกันแล้ว ถ้าเธอต้องการจะไป
ก็ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่ต้องเสียดายเวลาที่เรารักกัน


หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 7.2 (14-03-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: kajidrid ที่ 15-04-2017 23:02:33
และนี่แหละ เพลงของธาม
ธามเลือกเพลงนี้ เพราะฟังท่อนนี้แล้วเข้าใจ
และธามก็อยากให้พี่นำรู้เอาไว้
มันไม่เป็นไรหรอก ถ้าเราจะไม่รักกัน


Alright, It's your boy
ไม่เป็นไร Babe ถ้าคุณจะไป I know
Keep แต่ good memories เอาไว้ในใจของคุณ
ไม่ต้องไปเสียดายเวลา ไม่ต้องไปเสียหรอกน้ำตา
หยุดซะ Stop

It's all good, Cupid stupid ยิงศรให้เรารักกัน
ตอนจบมาดึงลูกศรออก แล้วบอกให้เรานั้นแยกกัน
Goddammit แต่ไม่เป็นไรในเมื่อคุณ
ตัดสินใจกับเส้นทางที่คุณจะไป A-ha


เคยรักกันมากไหน
แต่เมื่อต้องจากกันไป
สุดท้ายคงต้องปล่อยมันเป็นไป

แต่ถ้าไม่รักกันแล้ว ถ้าเธอต้องการจะไป
ยังมีเหตุผลอะไร ที่จะรั้งกันเอาไว้
แต่ถ้าไม่รักกันแล้ว ถ้าเธอต้องการจะไป
ก็ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่ต้องเสียดายเวลาที่เรารักกัน ​ 


จบลงแล้ว
ท่ามกลางเสียงโห่ฮา เสียงปรบมือ เสียงเป่าปากแซว และเสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกของพี่เจมกับพี่วิน ธามรู้สึกได้ว่าพี่นำกำลังเรียกชื่อธาม...อย่างแผ่วเบา

ภาษาไทยมันยาก
ไม่เป็นไรของนำ จะเหมือนกับที่ธามเข้าใจรึเปล่า ก็ไม่รู้เหมือนกัน

ธามลงจากเวทีที่มีบันไดไต่ลงเพียง 5 ขั้น เดินกลับโต๊ะโดยที่ไม่มีพี่เจมและพี่วินประกบ เพราะพี่หนึ่งกับพี่โป๊ะมายืนรอตั้งแต่ลงจากเวทีแล้ว คงจะจับตัวเอาทำอะไรหลายๆ อย่าง แต่ก็ช่างเถอะ ธามเตรียมมาร้องเท่านี้ ก็จะร้องเท่านี้ ช่างรางวัลมัน ธามไม่อยากได้สักนิด และธามก็เชื่อว่ารางวัลจากพี่โป๊ะม้นจะต้องห่วยแตกแบบใหญ่ๆ แน่

“พี่นั่งด้วยนะ”

“.........” พี่นำ ทั้งที่ไม่ได้คุยกันตั้งนาน ธามมีเรื่องอยากเล่าให้นำฟังเยอะเลย แต่พอพี่นำนั่งลงตรงหน้า ธามกลับไม่รู้จะพูดอะไรดี

“ฝึกนานมั้ยครับ หืม?”

“........”

“กี่วันครับ หรือว่าเป็นอาทิตย์”
“เพราะดีนะ”
“แต่เพลงเศร้านี่ครับ”

“........”

“ธามกำลังเศร้าหรอ? หืม?”
“เรื่องอะไร บอกพี่สิครับ นะ เด็กดี”

“เศร้าเรื่องของเรา ใช่มั้ยครับ”

“.........” ธามพูดไม่ออก ราวกับว่าที่อยากพูดอยากว่าใส่พี่นำมันหมดแล้ว หมดไปตั้งแต่วันที่ธามพูดว่าเลิกกัน

“ถ้าพี่นำไม่รู้ว่าเราเป็นแบบนี้เพราะอะไร พี่นำก็อธิบายไม่ได้ ไม่มีทางให้พี่จัญไรได้เลยถ้าธามไม่บอกว่าเพราะอะไร”

ธามรู้หรอกน่า ว่าจัญไรกับแก้ตัว คนละความหมายกัน

“ไม่หัวเราะหรอ? หน่อยนึงก็ได้”
“ถึงธามจะหัวเราะกับพี่ สิ่งที่พี่ทำผิดไว้ ก็ไม่ลดลงหรอก รับรองได้ครับ”

“ก็....”

“ครับ?”

“นำอยากจัญไรหรอ”

พี่นำหัวเราะนิดหน่อย เอื้อมมือมาจับข้อมือธามที่วางนิ่งอยู่บนโต๊ะเอาไว้ ใช้นิ้วมือลูบหลังมือธามเบาๆ
ธามไม่รู้หรอกว่าภาษากายนี้ คนอื่นเข้าใจว่ายังไง แต่สำหรับธามแล้ว มันคือการบอกกันว่าอย่าร้องไห้นะเด็กดี

และน้ำตาก็ร่วงจนได้

“ให้พี่จัญไรเถอะนะครับ”
“นะครับ”

“นำไม่ต้องจัญไรหรอก เราเลิกกันแล้วไง”

“พี่นำไม่เคยเลิกกับธามนะครับ ไม่ว่าจะเลิกคบกัน เลิกรัก เลิกห่วง เลิกหวง เลิกคิดถึง พี่ไม่เคยเลิกเลยไม่ว่าจะมิติไหน”

“........”

“ไม่เคย”
“แม้แต้คิดก็ไม่เคย”

“ธามไม่อยากเชื่อแล้ว”

ไม่อยากจะเชื่อเลยยยยย ว่าเธอจะกลับมา กลับมาตรงนี้~~~~
เสียงเพลงที่ได้ยินคนแหกปากร้องทำให้ธามหันมองแล้วก็กลับมามองหน้าพี่นำต่อ

“ไปคุยกันเงียบๆ ได้มั้ยครับ”
“พี่นำไม่ชอบตะโกนแข่งเสียงกับใคร”

“........”

“นะครับ”

“ก็ได้ แต่ธามไม่อยากเชื่ออะไรนำแล้วจริงนะ”

“ครับ แต่พี่นำก็อยากพูดให้ธามเชื่ออยู่ดี”

เราทิ้งเสียงเพลง ผู้คน ความอึกทึกโวยวายไว้ด้านหลัง และเดินออกมานั่งคุยกันที่ม้านั่งหน้าร้าน
เดาจากพื้นที่แล้ว เชื่อได้ว่าวันที่ร้านนี้เปิดให้บริการปกติ คนคงเต็มลานว่างนี้แน่ๆ

“นั่งสิครับ”

“ต้องนั่ง...ด้วยหรอ”
“พูดนานหรอ”
“จะง่วงกันก่อนมั้ย”

ธามเห็นพี่นำหลุดขำ ก็เลยยิ้มแบบหัวใจผ่อนคลายมากขึ้น ธามนั่งตามที่อีกฝ่ายบอก เมื่อเห็นว่าธามนั่งสบายแล้วพร้อมฟังแล้วพี่นำก็พูดขึ้น

แต่แทนธามได้จะเป็นฝ่ายฟัง กลับเป็นฝ่ายต้องพูดมากกว่าเดิมเสียอีก เพราะพี่นำเริ่มด้วยการถามว่า โกรธพี่เรื่องอะไรครับ?

“ไม่ได้โกรธแล้ว”

“แล้ว? งั้น ก่อนจะแล้ว คือโกรธน่ะสิ”
“โกรธเรื่องอะไรครับ ก่อนจะไม่โกรธ”

“ก็...เราไม่ได้กินข้าวกัน ไม่เจอกันก็ได้นี่”
“ธามก็โอเคเรื่อยๆ ดี ก็คิดว่า เราเลิกกันก็ได้”

“ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกันตรงไหนนี่ครับ การที่ธามโอเคที่ไม่ได้กินข้าวด้วยกัน ไม่ได้เจอกัน มันเท่ากับธามอยากเลิกรักกันด้วยหรอ”

“แล้วมันไม่เท่ากันหรอ?”
“รักของนำคืออะไรล่ะ”
“ถ้าแค่เมคเลิฟ ธามก็หารักใหม่ได้สินะ”
“แต่สำหรับธาม รักกันก็ต้องเจอกัน อยู่ด้วยกัน เห็นกัน จับมือกันได้ หัวเราะด้วยกัน ยิ้มให้กัน”
“รักกันก็ต้อง together ถ้าธามมีความรัก แต่ก็กินคนเดียว นอนคนเดียว ตื่นคนเดียว ทำอะไรคนเดียวทุกอย่าง”
“ก็ไม่ใช่ ธามไมได้มีความรัก”
“So, ธามเลิก”

“........”

“ไม่เก็ทหรอ?”

“เข้าใจครับ”
“พี่นำผิดเองที่ไม่มีเวลาให้ ธามก็เลยต้องทำอะไรๆ คนเดียวทุกอย่าง”
“จนธามคิดได้ว่า ไม่ต้องมีพี่นำอยู่ข้างๆ ธามก็อยู่ได้”

“ใช่”

“แล้วมีความสุขหรอครับ?”

“........”

“หืม?”

“ธามอยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียว กินข้าวคนเดียว กลับบ้านคนเดียว อาบน้ำคนเดียว หัวเราะคนเดียว ดูโทรทัศน์คนเดียว มีความสุขมั้ยครับ?”

“ก็....”

“พี่นำไม่มีความสุขครับ”
“และมันก็ไม่ใช่ความผิดของธามหรือของใคร”
“พี่เลือกจะเป็นคนแบบนี้เอง”
“พี่เลือกทำงานเหมือนคนบ้า ไม่กลับบ้านก็คิดเอาเองว่าธามโอเค ไม่ได้มากินข้าวด้วยหลายวันก็คิดเอาว่าธามก็ยังกินได้นอนหลับ ไม่ได้ไปส่งที่ทำงานเลยก็คิดเอาเองว่าลุงเผือกแกดูแลธามได้อยู่แล้ว”
“พี่ไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ ไม่เคยคิดว่า เพราะคิดเอาเองว่าธามโอเค จะทำให้ธามเลือกจะโอเคกับการไม่มีพี่นำจริงๆ”
“พี่นำขอโทษ”

“ก็.... นำไม่โอเคหรอ”

“ไม่ครับ ไม่เลย”
“พี่นำขอโทษ”
“ขอโทษนะ” พี่นำบอกแล้วจับมือธามไปประกบตรงแก้มพี่นำเอง มือพี่นำอุ่นเหมือนเดิม แต่สั่นกว่าเดิม ไม่สิ แปลกกว่าเดิมมาก ปกติพี่นำไม่เคยสือสั่นแบบนี้

“นำ ไม่โอเคเลยหรอ นำอยู่ได้สินะ ไม่มีธามก็อยู่ได้”

“ไม่ได้”
“ไม่อยู่ ถ้าไม่มีธามก็ไม่อยู่ พี่อยู่ไม่ได้ พี่ไม่มีความสุขเลย ไม่เลย”
“ธามคือความสุขทั้งหมดของพี่นำนะครับ”

“..........” ธามได้แต่มองมือตัวเองที่ถูกจับรูดลงมาวางบนอก หัวใจพี่นำเต้นแรงมากจริงๆ

“มันคงเห็นแก่ตัว ถ้าจะขอให้ธามอยู่เป็นความสุขของพี่นำตลอดไป”
“เพราะธามเอง อาจจะเจอความสุขของตัวเองโดยที่ไม่มีพี่นำแล้ว”
“แต่ถึงจะรู้ว่าเห็นแก่ตัว พี่นำก็จะขอครับ”
“เป็นความสุขของพี่นำตลอดไปนะครับ ถ้าธามยังมีความสุขกับการที่เรารักกัน”

“..........”

“พี่ไม่ใช่คนพูดจาหวานหยดอะไร และธามเองก็น่าจะอยากฟังประโยคที่เข้าใจง่ายๆ มากกว่า”
“พี่ก็คงพูดได้ดีที่สุดเท่านี้”
“พี่นำรักธามมากนะครับ”
“ขอโทษจริงๆ ถ้าทำให้รู้สึกว่าไม่ได้รับความรัก”
“พี่ขอโทษ”

“..........”

“จริงๆ พี่ก็เข้าใจ ไม่สิ จะพยายามเข้าใจให้ได้มากกว่า ถ้าธามไม่อยากอยู่ด้วยกันแล้ว”
“พี่เข้าใจครับ แต่คงยอมรับไม่ได้หรอก”
“ถ้าพี่ไปฟูมฟายจนธามรำคาญ ไล่พี่เหมือนหมูเหมือนหมาได้เลยนะครับ เอาน้ำสาดก็ได้”
“เอ่อ...แต่อย่าโหดร้ายโดยใช้น้ำร้อนเลยนะ มันทรมาน”
“พี่ไม่สัญญาว่าจะไม่ระรานความรักใหม่ของธามหรอกนะ เอาเป็นว่าพี่จะจับตาดูอย่างละเอียด”
“ธามยังเด็ก เจอใครได้อีกมากก็จริง แต่ธามก็ไม่มีประสบการณ์มากพอจะสกรีนคนว่าใครดีใครไม่ดี”
“เพราะฉะนั้น ต้องมีพื้นที่ส่วนที่ยังเชื่อพี่นำอยู่ด้วยนะครับ รับปากสิ”

“หา?”
“เอ่อ...คือ”

“นะครับ”

“ธาม”

“อะไรครับ”

“...งง....”

แล้วพี่นำก็หลุดขำ ธามก็เลยขำด้วย มือที่ยังจับมือธามเอาไว้ไม่สั่นแล้ว แรงจับแน่นกว่าเดิมอีกต่างหาก

“นำถามใหม่สิ สั้นๆ คำถามเดียวรู้เรื่อง”

“โอเค”
“น้องธาม จะเป็นความสุขของพี่นำตลอดไปได้มั้ยครับ”

“ได้สินะ...ฮี่” ครั้งนี้ถูกหอมจนตัวเอียง เอนตัวหนีก็โดนดึงกลับมาจนหน้าฝังอก สุดท้ายก็นั่งดมกระเป๋าเสื้อเชิ้ตพี่นำอยู่ตั้งนาน

“อื้อนำ”

“ครับ”

“ธามหิวอีกแล้ว”
“นี่นำ แล้วรางวัลพี่โป๊ะคืออะไรหรอ?”
“นี่นำ แล้วนำร้องเพลงอะไรหรอ?”
“แล้วถ้านำได้รางวัล นำจะเอาไปทำอะไรหรอ ไปเที่ยวกันนะ ธามไม่เคยไปภูเขาประเทศไทยเลย พี่แนนบอกว่าสวยมากเลยนะ”

“ได้ครับ ต่อให้ไม่ได้รางวัลกากๆ ของไอ้โป๊ะ พี่นำก็จะพาธามไปเที่ยวพักผ่อนเอง”
“เราไปกัน 2  คนเนอะ”

“อื้อ ดีสินะ”

“ดีสิ ก็พอ”
“เมื่อไหร่จะเลิกพูดสินะได้ครับเนี่ย มันติดปากหรอ ไปติดมาจากไหน มันไม่ได้มีความหมายอะไรเลยนะครับ ธามพูดทำไม”
“เลิกได้ก็เลิกนะ อีกอย่างมันทำให้ธามดู....”

“ทำไม ตลกสินะ”

“ดูน่ารัก”
“พี่นำไม่อยากให้ใครมารักมาเอ็นดูธามอีก พี่หวง”
“เข้าใจนะครับ”

“ก๊อทอิท”

ในวันที่เสียงรถแว่วได้ยินอยู่ไม่ไกล แต่หน้าผับที่ผู้คยเคยจอแจในวันอื่นๆ แต่เงียบมากในคืนนี้
ในวันที่แหงนหน้ามองฟ้าไม่เห็นดาวสักดวง เพราะเราอยู่กันในกลางเมืองหลวงของประเทศไทย
ในวันที่อากาศไม่ดีสักเท่าไหร่
ในวันนี้ ธามพบกับความรักของธามอีกครั้ง
ในวันนี้...ธามได้พบกับที่ที่ธามจะอยู่ได้ ตลอดไป




The End.




ฮี่.....
หมาธามจบแล้วค่ะ
คนที่ยังอ่านจนจบ เราขอแสดงความยินดีด้วย คุณคือผู้มีความอดทนสูงมากกกก ทั้งเรื่องอดทนรออ่าน และอดทนกับภาษาที่ต้องเขียนให้ดูไม่รู้เรื่องแต่พยายามสื่อความหมายแล้วของหมาธาม

อย่างที่บอกไว้ (เราก็ไม่แน่ใจว่าบอกไว้รึเปล่านะคะ) ว่าหมอนำกับหมาธาม เกิดขึ้นได้เพราะบทบาทเล็กๆ น้อยๆ ของพี่หมอในเรื่องพี่หนึ่งน้องเจม
การขยายคาแรคเตอร์ สร้างปมเรื่อง สร้างเส้นเรื่องที่ฉีกออกมา มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยค่ะ อย่างน้อยๆ ก็ไม่ง่ายเลยสำหรับเรา ไหนจะมีพี่หนึ่งเจมมาแจมด้วย ลากไปประกบตอนกับพี่โป๊ะน้องวินอีก เอาจริงๆ เราก็ไม่ค่อยรู้หรอกค่ะว่าเราทำอะไรลงไป

แต่ๆๆๆ แต่เราทำแล้วมีความสุขมากเลย
ถ้าใครอ่านแล้วมีความสุขเหมือนกัน จะสุขมาก สุขน้อยก็ตามแต่ ยินดีด้วยค่ะ เราได้เชื่อมโยงชุดความรู้สึกร่วมกันในชั่วขณะใดขณะหนึ่ง

สุดท้ายนี้ จะขาดคำนี้ไปไม่ได้เลยค่ะ

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านค่ะ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 8.1 (15-04-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: Raccool ที่ 15-04-2017 23:38:59
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ  :L1: :pig4:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 8.1 (15-04-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 16-04-2017 01:03:32
ประสพความสำเร็จในการเขียนให้ธามพูดจาได้งงตลอดเรื่อง
ทำให้ดูแปลกๆไปว่าแล้วธามทำงานสื่อสารกับคนอื่นได้ยังไง
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 8.1 (15-04-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: manami1155 ที่ 16-04-2017 01:53:45
ง่าาาาาา กำลังดีใจว่ามาต่อแล้ว
แต่พอเลื่อนๆมาข้างล่างเจอจบเฉยเลย
ช๊อคไปสิคะ TT

พี่นำในที่สุดก้รู้ตัวสักทีเนอะว่าผิดอะไร
กว่าจะมาง้อน้องได้นี้ ทำเอาธามเสียน้ำตาไปหลายปีปละ
แล้วก้หวังว่าหลังจากนี้พี่นำจะทำตัวดีๆ
มีวลาให้ธาม ไม่ทำงานเปนบ้าเปนหลังอีกนะคะ

จบแล้วแบบนี้จะไปหาอ่านสำนวนงงอย่างธามได้จากไหนอีก
จากจริงๆคือตอนหลังที่เลิกกันมันควรเศร้า
แต่พอเวลาธาสพูดมันกลับเปนฮาแทน
ต้องคิดถึงมากแน่ๆเลย

สุดท้ายนี้ก้อยากจะบอกว่ารอรวมเล่มนะคะ ^^
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 8.1 (15-04-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 16-04-2017 02:34:21
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 8.1 (15-04-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 16-04-2017 14:10:52
จบแล้วเหรอ  :m17: :m17:

ยังไม่หายคิดถึงหมาธามเลย  :m8: :m8:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 8.1 (15-04-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: Cloudnine ที่ 17-04-2017 18:19:51
จะมี8.2ของหมอนำมั้ยคะ???

เราอยากให้น้องธามเล่นตัวนานกว่านี้หน่อย หมั่นไส้หมอนำ ไม่ยอมนึกถึงตอนที่อ้อนวอนขอน้องให้มาอยู่ไทยแบบถาวร มาทิ้งๆขว้างๆแบบนี้ได้ไง งอนมากกกกกก สงสารน้องธาม บ้านหลังใหญ่โคแต่ต้องอยู่แบบเหงาๆ

ขอบคุณคนเขียนนะคะ
ติดตามมาตั้งแต่ภาคแรก ภาคนี้ถึงจะสั้นแต่ความน่ารักของธามมาเต็ม ชอบเวลาน้องพูดตลกๆ

 :pig4: :o8: :hao6:

หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 8.1 (15-04-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: dekying kukkig ที่ 18-04-2017 16:13:57
ว๊ายย ทำไมจบซะแล้วววว  :hao5:  :hao5:
ไม่เอา ไม่ยอม (ได้ข่าวเรามาช้าไปเอง อิป้าขอโทษ   :beat: )
หมาธามยังน่ารักเสมอเลย ไอ้ที่แอบเคืองคุณหมอไว้ ตอนนี้ทำได้ดีแล้วล่ะ ต่อไปก็เอาใจใส่แบบนี้ให้เย๊อะๆ อย่าให้น้องหมาเหงาอีกนะไม่งั้นจะยึดเอามาเป็นสมบัติของมวลชนระยะยาวววววว

ขอบคุณคนแต่งมากๆค่ะสำหรับตอน 8.1 นี้ ได้แต่หวังว่าจะมี 8.2 ตามมาด้วยนะคะ  :L2:  :กอด1:
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 8.1 (15-04-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: noomasoi3 ที่ 21-04-2017 08:23:17
จบแล้วเหรอ จบจริงๆเหรอ เราคิดถึงbroken Thai ของธามแน่ๆ
เพราะงั้นตอนพิเศษต้องมานะคะ 555555

ขอบคุณที่เขียนเรื่องน่ารักๆให้อ่านค่ะ จะติดตามนิยายของกะจิดริดต่อๆไปนะคะ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 8.1 (15-04-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: tkaekaa ที่ 30-10-2017 21:46:24
โอ้ยดีใจที่มาต่อ แต่แอบตกใจที่จบแล้ว งง กับภาษาของธาม แต่อึ้งตอนจบแล้ว555
กว่าพี่นำจะรู้ตัว ปล่อยน้องคิดมากตั้งนานนะ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 8.1 (15-04-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: JanJanIsHappy ที่ 24-01-2018 01:00:31
งอนพี่นำแทนน้องไม่หายจริงๆ
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 8.1 (15-04-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: Boontarika ที่ 24-01-2018 11:36:22
จบแล้วแบบงงๆ  ฮืออออ เป็นนิยายที่อ่านวน 2 รอบก็งง จะเศร้าก็เศร้าแบบงงๆ จะหวานก็หวานแบบงงๆ เรื่องนี้เป็นยายที่บีบคั้นนักอ่านกันสุดๆ เป็นประโยคบทพูดที่แปลไปแปลมาจนอยากจะไปเรียนภาษาใหม่ นี่เราไม่เข้าใจภาษาไทยหรือเราไม่เข้าใจน้องธามกันแน่เนี่ย  :katai1: 
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 8.1 (15-04-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: duckka ที่ 27-05-2018 17:46:43
พาร์ทที่แล้วสงสารหมอนำพาร์ทนี้สงสารน้องแทน
ไม่มีเวลาจนเกือบเสียคนที่รักหมอนิสัยไม่ดี
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 8.1 (15-04-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: wetter ที่ 13-08-2018 04:47:54
ตึงๆมาตั้งนาน ดีกันง่ายมาก ธามควรเล่นตัวให้นำง้อมากกว่านี้  โกรธแทนมาตั้งหลายตอน น้องยอมง่ายมาก
หัวข้อ: Re: The Extension(ผู้นำ&ธาม2) :: ตอนที่ 8.1 (15-04-60) p.6
เริ่มหัวข้อโดย: Freezz ที่ 25-07-2023 16:35:14
เสงสารน้องธามมมม  น่าตีพี่นำจริงๆๆ