หัวข้อ: "All of Me"

[piggyfree]

ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ กะ น้องน้ำชา

สำหรับความสุขที่แบ่งปันมาให้ จากนิยายแสนสนุก
จะรอคอยตอนพิเศษ และเรื่องต่อๆ ไปที่จะตามมานะคะ 

[mystery Y]

จบแล้ว~ สนุกมากๆเลยชอบอาเม่ยสุดๆขอบคุณนะคะ

[alternative]

อุ่นใจเหลือเกิน
ในที่สุดทุก ๆ คนก็ได้เดินในทางที่ตนเลือก

ดีใจกับเก้าที่ในที่สุดก็ได้เข้มแข็ง และได้เลือกทางแห่งตน
ขอให้ได้พบกับรักแท้นะ

พี่เชกับน้องเม่ยนี่ทำเอาเราเขินไปเลย ช่างเป็นชีวิตเรียบง่ายและอบอุ่นไปด้วยความรัก

ที่ใดจะสุขไปกว่าที่ที่มีเจ้า...

[Wordslinger]

สมกับเป็นตอนจบจริงๆ ให้อารมณ์อบอุ่นราวกับล่องลอยอยู่ในฝันเปี่ยมสุข ตามอ่านมาตั้งแต่ต้นเรื่อง แม้เพียงตอนแรกที่อ่านก็รับรู้แล้วว่าเรื่องนี้ดีจริงๆ และมีเสน่ห์จริงๆ เรื่องนี้จะเรียกว่าแฟนตาซีก็คงเรียกได้ไม่เต็มปาก อาจจะออกไปทาง 'ลิเกฝรั่ง' เล็กน้อย ตามคอนเส็ปต์ของความเป็นโลกสมมติ แต่การสร้างโลกและการสร้างตัวละครนั้นดีมาก สะท้อนสังคมปัจจุบันของเราได้อย่างเห็นภาพ อ่านแล้วได้ข้อคิดมากมายจริงๆ ค่ะ

ความรักในเรื่องนี้ไม่จำเป็นที่ทุกคนจะต้องสมหวัง บางคนมีคู่ บางคนไม่มีคู่ บางคนทำตามใจตน บางคนต้องเห็นแก่หน้าที่ บางคนรักปักมั่น บางคนรักโลเล บางคนรอคอย บางคนมองไปข้างหน้า นับว่าแสดงให้เห็นถึงความรักอันหลากหลายดีค่ะ

ไจฟ์ทีใช้ภาษาเรื่องนี้ได้ดีค่ะ เข้ากับอารมณ์ของเรื่อง อ่านแล้วไม่สะดุดเลย อยากชื่นชมตรงนี้ ใช้ภาษาสั้น ง่าย และตรง ไม่ต้องอ่านซ้ำหลายรอบก็เข้าใจความหมายที่ต้องการสื่อ ขอบคุณที่เขียนมาแบ่งปันกันอ่านนะคะ แม้จะไม่ตีพิมพ์แต่ก็ยังสามารถเข้ามาเปิดอ่านที่นี่ได้ทุกครั้งที่ต้องการ

มอบหัวใจให้คนละดวงนะคะ ไจฟ์ที 

[Ice_Iris]

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ

[smilymoon]

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆทุกเรื่องค่ะ

[cinquain]

เป็นตอนจบที่อิ่มเอมค่ะ
ตอนท้ายๆยิ่งหวาน อ่านแล้วอมยิ้มค่ะ
จะรอตอนพิเศษนะคะ 

[miwmiwzaa]

ขอบคุณค่ะ

[เจ้าหญิงในเงามืด]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เป็นครั้งแรกที่อ่านแนสหนังจีนแฟนซีแบบนี้ สนุกมากค่ะ

[DeShiWa]

มาลงชื่อไว้ก่อน

[kokoro]

ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
อ่านกันยาวนานมากเช่นกัน
(บทรายละเอียดเยอะแบบนี้. ก็สมควรจะเป็นปีล่ะค่ะท่านไจฟ์)

ในที่สุดพี่เชและน้องเม่ยก็ผ่านเรื่องราวต่างๆกันจนมีวันนี้ได้
ผ่านหลายศึกเหลือเกิน
รอตอนพิเศษหวานๆนะคะ (นี่ไม่ได้กดดันนะ. หุหุ)

[dekying kukkig]

คิดถึงเม่ย   

[MyTeaMeJive]

ตอนพิเศษ ..Time <3

ขบวนม้าของแม่ทัพเชมัล เดินทางจากเมืองเหนือเข้าสู่เขตประตูเมืองวันตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อน หลังจากการทำงานในเมืองเหนือนานนับเดือน
การข่าวแจ้งว่า การทำงานของแม่ทัพเชมัล เสนาบดีกลาโหม และเสนาบดีการคลัง ในเมืองเหนือรอบนี้มิใช่เรื่องง่าย เนื่องด้วยผู้ปกครองไม่ให้ความร่วมมือในการทำงาน หากมีเพียงแม่ทัพเชมัลกับเสนาบดีกลาโหมเดินทางไปด้วยกัน อาจเกิดเหตุวางเพลิงขึ้นอีกรอบ แต่ดีที่มีเสนาบดีการคลังไปด้วย จึงไม่มีเหตุวางเพลิงทั้งการเจรจายังมีความคืบหน้า
แต่ก็เป็นการเจรจาที่เหน็ดเหนื่อยอย่างยิ่ง
อย่างไรก็ตาม การเดินทางกลับ กลับยังต้องใช้เวลานานกว่าที่ผ่านมา เพราะในขบวนของคณะทำงานมีผู้อาวุโสอยู่หลายคน จำต้องหยุดพักเป็นระยะ กว่าที่จะเข้าถึงเขตเมืองหลวง และเข้าถวายรายงานต่อพระราชาฟารัค หัวหน้าคณะเจรจาอย่างแม่ทัพเชมัล ต้องยับยั้งตนเองไม่ให้ควบม้าล่วงหน้า แยกจากคณะกลับมาบ้านก่อนผู้อื่น
ทั้งเมื่อมาถึงยังต้องเข้ารายงานต่อพระราชานานหลายชั่วยาม จนใกล้ค่ำ แม่ทัพเชมัลจึงกลับมาถึงบ้านที่อยู่นอกเขตเมืองหลวง

เล่ากันว่า คืนที่แม่ทัพกลับมาถึงบ้าน บ้านหลังใหญ่ที่อยู่นอกเมือง จุดคบไฟสว่างตลอดเส้นทางที่แยกจากถนนใหญ่จนถึงบ้าน และแม้จะค่ำแล้ว แต่บรรดาผู้รับใช้ในบ้าน ก็ยังนำของฝากมากมายไปแจกจ่ายให้กับเพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้เคียง พร้อมคำขอบคุณ

....

ยามสายใต้ร่มไม้ใหญ่เชิงเขา มองเห็นสวนดอกไม้หลากสีกว้างสุดสายตา กลิ่นหอมของดอกไม้เจืออยู่ในสายลม ชายหนุ่มสวมชุดสีฟ้าเข้มนั่งพิงโคนต้นไม้ แต่คนที่นั่งซ้อนตักอยู่ในอ้อมแขนคือชายหนุ่มในชุดเสื้อสีอ่อน
มีผ้าเนื้อหนาปูรองนั่ง ด้านข้างยังมีห่อผ้าอาหารกลางวันที่ยังไม่ได้แกะออก
ต่างคนต่างมองตรงไปข้างหน้า พูดคุยและหัวเราะให้กับเรื่องราวมากมาย

"ยังรู้สึกรำคาญกำไลโลหะอยู่ไหม"
"ไม่หรอก กำไลจากเมืองบาสก์ เพียงห้ามใช้เวทย์แต่ไม่ได้ตรึงน้องไว้กับพื้น อย่างกำไลของท่านพี่" ดวงตาคู่สวยมองค้อน

อันที่จริง มีหรือไม่มีกำไล ก็ไม่มีผลใดๆ เพราะเวทย์ดำนั้นสลายไปหมดแล้ว

"นั่นเพราะตอนนั้นพี่ยังไม่รู้ว่าน้องจะแสดงอาการอย่างไรบ้าง จึงร่ายเวทย์คุมไว้ทั้งหมด"
"อันนี้ มีลวดลายแล้วก็เบากว่าด้วย" ข้อมือผอมบางยกขึ้นสูงให้ดูลวดลายสวยงาม
"ชักอยากทำอันใหม่ให้แล้วสิ"
คนตัวเล็กหัวเราะร่วน ในทันทีที่อีกคนกล่าวคำอิจฉา "แค่เอ่ยชมยังจะอิจฉา"
อีกคนพูดแก้ไข "พี่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจต่างหาก"
"ไม่ค่อยสบายใจ" น้องหันมามองหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
"ก็...ไม่ชอบน่ะ"
"ไม่ชอบ" ครานี้ยิ้มกว้างกว่าเดิม
ยอมรับอีกครั้ง "ก็ได้ อิจฉา ไม่อยากให้ชมผู้อื่น"
อาเม่ยหัวเราะร่วน แล้วหอมแก้มอีกคน "ก็ชมผู้อื่นบ้าง เราไม่ได้อยู่กันตามลำพังสองคนนี่นา แต่สุดท้ายน้องก็ชอบของที่ท่านพี่ทำให้ที่สุดอยู่ดี"
"จริงนะ"
น้องพยักหน้า
"งั้นเดี๋ยวพี่หากำไลอันใหม่ที่งามกว่าเดิมแล้วลงเวทย์ให้น้องดีกว่า" ยังอดไม่ได้ที่จะหวงคำชมของน้องไว้ที่ตนเองแต่เพียงผู้เดียวอยู่เช่นเดิม
"นี่ของพระราชทานเชียวนะ น่าเสียดาย" อาเม่ยยังแกล้งหยอดอีกคำ แล้วก็ต้องง้อเอง "ก็ได้ๆ ท่านพี่ทำให้ใหม่ก็ได้ ขอแบบที่มีลายสวยๆ แล้วก็เบาด้วยนะ"
แม่ทัพเชมัลชี้ที่แก้มอีกข้าง เอียงหน้ารอให้จมูกรั้นเข้ามาหอม
พออีกคนแนบตัวเข้ามาหอมก็กอดไว้แน่น
"แน่นไปแล้ว"
"ก็อยากกอดไว้แน่นๆ"

อาเม่ยทำหน้ายู่ ชวนคุยเรื่องอื่น 
"ท่านพี่เรียนเวทย์จากที่ใด"
แม่ทัพเชมัลมองด้วยสายตาที่มีแต่คำถาม "น้องไม่รู้หรือ"
อาเม่ยส่ายหน้า "น้องไม่เคยเห็นท่านพี่เรียกผู้ใดว่าอาจารย์เลยสักคน"
"ตอนเด็กเรียนจากราชองครักษ์ของพระราชาองค์ก่อน แล้วก็ไปเรียนเวทย์จากสำนักที่เมืองบาสก์ แล้วก็กลับมา"
"มิน่า...." อาเม่ยลากเสียง "ทุกคนถึงรู้จักท่านพี่ เพราะท่านไปที่นั่นที่นี่ จนทั่วนั่นเอง"
"ก็เรียนทุกอย่างที่ผู้ปกครองควรรู้ พระราชาฟารัค กับแม่ทัพนาซิมก็เช่นกัน พระราชาองค์ก่อนส่งพวกเราออกเดินทางไปทั่ว แรกๆ ก็จะมีอาจารย์ที่เป็นราชองครักษ์บ้าง เป็นผู้ครองเวทย์จากเมืองบาสก์บ้างติดตามไปคอยตรวจสอบ แต่พอมาระยะหลังกลับให้ราชองครักษ์ เป็นผู้สร้างสถานการณ์ขึ้น เพื่อให้แก้ไข"
"ท่านพี่ต้องชอบมากแน่ๆ"

อาเม่ยแน่ใจว่า ทั้งพระราชาฟารัคและแม่ทัพเชมัลต้องชื่นชอบสถานการณ์ที่ถูกสร้างขึ้นแน่นอน แต่กับแม่ทัพนาซิม ยอมรับว่ามิได้รู้จักมากพอที่จะคาดเดาได้ ว่าสนุกสนานหรือไม่

"เจ้ามันช่างรู้ใจนัก" มือใหญ่บีบจมูกรั้น "นั่นมันคือชีวิตช่วงก่อนหน้า แต่เมื่อได้พบกับน้องอีกครั้ง การที่ต้องอยู่ห่างกัน กลับเป็นเรื่องคับข้องใจมากขึ้นเรื่อยๆ"
"คับข้องใจ" อาเม่ยอดไม่ได้ที่จะจับคำพูดซึ่งแสดงถึงความรู้สึกของแม่ทัพเชมัล
"ใช่ คับข้องใจ" คำนี้ถูกต้องที่สุดแล้ว "มีแต่คำถามว่า เจ้าจะกินอยู่อย่างไร ทำอันใดอยู่ บางคราถึงกับระแวงไปว่า ต้าซันจะพาน้องหนีไปไหนอีกหรือไม่"
อาเม่ยตอบความกังวลนี้ด้วยอ้อมกอด 
"แต่ด้วยบทสรุปของความเป็นห่วงนี้ คือการที่กลับมาบ้านแล้วเห็นว่าน้องแข็งแรงดี มีกำลังใจที่ดี ความกังวลที่ผ่านมาก็ไม่มีความหมายแล้ว" เว้นไปอึดใจหนึ่งก็กล่าวต่อ "หลังจากที่เกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย พี่อดไม่ได้ที่จะเป็นกังวลว่า อาจมีใครต้องการทำร้ายเจ้าอยู่อีก"

นิ้วมือใหญ่ลากตามแนวคิ้วสวย สันจมูก ลงมาหาริมฝีปาก

....ดินนุ่ม น้ำใส สายลมอ่อน และลูกไฟ...ในอ้อมแขนของพี่...

"รำคาญที่พี่มักจะวุ่นวายกับเจ้าหรือไม่"
อาเม่ยส่ายหน้า
"ที่จริงแล้ว น้องกลับรู้สึกว่าตนเองเป็นภาระของท่านพี่ หากไม่มีน้อง ท่านพี่น่าจะทำการงานได้มากมายกว่านี้"
"ผิดแล้ว"  มือใหญ่ประคองใบหน้าสวยไว้ "เพราะมีเจ้า พี่ถึงทำสิ่งใดได้มากมาย"
"ถ้าไม่มีน้อง พี่ก็คงจะต้องเกเร และเป็นหัวหน้ากองโจรต่อไปสินะ"
"เจ้านี่มันช่าง...."
"รู้ใจ" อาเม่ยต่อคำท้ายประโยคให้

อ้อมกอดแข็งแรง คำกล่าวที่ต่างก็รู้ทัน ในสายตามีเพียงกันและกัน
ผ่านพ้นเรื่องราวมากมาย ยังต้องการรางวัลใดที่ยิ่งใหญ่ไปกว่านี้...
 
"สรุปว่าน้องไม่ชอบหรือใช้เวทย์ดินไม่ได้เรื่องกันแน่"
พอคนตัวโตถาม คนที่ตอนนี้เปลี่ยนลงมานั่งอยู่ข้างๆ ก็ทุบที่ต้นขาอีกฝ่ายเบาๆ
"เขาเรียกว่าเวทย์อ่อน"
"แล้วมันต่างกันอย่างไร"
คนที่กล่าวคำว่าเวทย์อ่อนทำปากยื่น "ไม่คุยด้วยแล้ว"
"อ้าว น้องไม่คุยกับพี่ แล้วพี่จะคุยกับผู้ใด"
"ไปคุยกับนก กับแมลงพวกนั้นเลยไป" มือขาวๆ ที่สวมกำไลโลหะชี้ไปทั่ว สายลมอ่อนจากปลายนิ้วพาใบไม้พริ้วไหว
ช่างแสร้งงอนเล่น ได้เหมือนงอนจริง จนอีกคนต้องช้อนคางให้หันมามองสบตา
"จะให้พี่ไปคุยกับนกกับแมลงจริงหรือ"
"ฮื่อ...คนเขามีจิตใจดี คุยด้วย ก็ยังชอบขัด"

กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้อยู่ในสายลมเย็น ที่ยังพากลีบดอกไม้สีหวานสัมผัสที่แก้มใส มือใหญ่ปัดกลีบดอกไม้ออก แต่กลับยังไล้แก้มนิ่ม ดวงตาสีสวยดั่งแก้วใสเหลือบมองแล้วอมยิ้ม
"ยิ้มอันใด"
"ไม่บอก"
"ไม่บอกก็รู้"
"รู้แล้วยังถาม"
"ก็ชวนคุยไง เมื่อครู่มีคนบอกว่าจะไม่ยอมคุยกับพี่"
คนตัวเล็กทำปากยื่นอีกครั้ง ทำให้อีกคนหัวเราะเสียงดัง ทั้งกอดรัดไว้แน่น จนคนตัวเล็กร้อง
"กระดูกจะหักแล้ว"
บ่นว่าอีกฝ่ายมักจะชอบเล่นแรงๆ แต่คนบ่นก็กลับซุกหน้ากับอกกว้าง แสร้งใช้หน้าผากถูไถที่อกหนา จนอีกคนหัวเราะอารมณ์ดี
"เล่นอันใดกันเนี่ย อย่างกับลูกหมาลูกแมว"
"หากเป็นลูกแมว ท่านจะโดนข่วนหน้าไปแล้ว" อาเม่ยกางมือ แม่ทัพเชมัลแสร้งทำสีหน้าตื่นตกใจ
"พลังเวทย์นี้ช่างร้ายกาจ ขอท่านผู้ครองเวทย์โปรดออมมือ"
แต่ผู้ที่กล่าวคำขอเมตตา พอกล่าวจบก็กลับกอดฟัดจูบแก้มใส จนถูกทุบที่ข้างเอว ถึงได้ยอมคลาย

"กินอาหารเที่ยงกันเถิด" คนตัวเล็กแกะมือใหญ่ที่กอดรัด แล้วขยับไปแกะห่อผ้า
ภายในของห่อผ้ายังมีอาหารกล่องใหญ่ ห่อผลไม้ และขวดใส่น้ำดื่ม
อาหารในกล่องจัดเรียงอย่างสวยงาม คนตัวเล็กใช้ช้อนไม้ตักปลานึ่งป้อนถึงปาก
"รสดีไหม"
"ดีมาก พอกินอาหารที่น้องทำ แล้วต้องไปกินอาหารที่ผู้อื่นทำนะ พาลรู้สึกว่าไม่ถูกลิ้นถูกปากเอาเสียเลย ติคนทำครัว จนเขาจะเอาข้าวเปล่าให้กินอยู่แล้ว"
อาเม่ยทำหน้าตาไม่เชื่อถือคำพูด ทำให้คนที่ติดรสมือคนนี้เสียแล้วต้องรีบย้ำ "จริงๆ นะ ที่ผ่านมาพี่ก็ไม่ใช่คนเรื่องมากในการกินอยู่ ใครทำอะไรมาก็ว่าดี แต่พอมากินฝีมือน้อง กลับเห็นว่าคนนั้นทำอาหารสุกเกินไป คนนี้ทำจืดชืดเกินไป"
มือใหญ่จะแย่งช้อนมาป้อนบ้าง ทำให้ถูกตีมือ
"ห้ามแย่ง"
"ให้พี่ป้อนน้องบ้างไง" มือใหญ่เปลี่ยนไปที่ผลไม้ "งั้นดูสิ ในนี้ต้องมีแบร์รี่แน่ๆ"
ดวงตาสีเข้มแพรวพราวเมื่อพบผลไม้สีแดงอยู่ภายในห่อผ้าอย่างที่คาดคิด
คนที่ชอบผลไม้รีบอ้าปาก พลางชี้ให้ป้อน
"พี่จะเรียกน้องว่าแบร์รี่ก็เดี๋ยวจะทำให้เข้าใจผิดได้"
คนที่กำลังเคี้ยวแบร์รี่ ป้อนปลาให้พี่อีกคำพลางถาม
"เข้าใจผิดอันใด"
"คนอาจคิดว่าพี่เรียกเจ้าแบร์รี่ เพราะริมฝีปากเจ้าแดงเหมือนลูกแบร์รี่ แล้วเขาอาจตีความไปว่าพี่ลามก"

คนตัวเล็กหัวเราะร่วนจนแทบจะลงไปนอนกลิ้งกับพื้น

"เอ้า หัวเราะขนาดนั้น พอดีขาดใจตายพอดี"
แต่การหัวเราะทั้งตัวแบบนี้ บ่งบอกถึงความสุขที่ล้นออกมาจากหัวใจ ยิ่งทำให้อีกคนมีความสุขจนอยากหยุดเวลาไว้ที่นี่ตลอดกาล
"พอแล้วเสี่ยวเม่ย" มือใหญ่ลูบหลังคนที่หัวเราะอย่างมีความสุข
"ยังมีใครที่ไหนคิดซับซ้อนเหมือนท่านอีกหรือไร"
"แล้วอยากให้เรียกแบร์รี่ไหม"
อาเม่ยส่ายหน้าจนเส้นผมสีอ่อนสะบัดตาม
"เรียกแบบเดิมดีแล้ว"
"แบบไหน"
"แบบที่ท่านพี่ชอบเรียกน่ะแหละ"
"ก็แบบไหนเล่า"
มือที่จับช้อนเปลี่ยนมาหยิกแก้มอีกคน "ช่างถามจริงนะ ทำงานหนักจนสติเลอะเลือนไปแล้วแน่ๆ ถึงได้ถามนั่นถามนี่วกวนไม่หยุด"
มือใหญ่ดึงเอวให้กลับมานั่งคร่อมบนตัก ป้อนแบร์รี่ให้อีกลูก ส่วนคนที่เคี้ยวแบร์รี่ก็ป้อนปลาให้พี่อีกคำ
"ก็จะได้รู้ไง ว่าเวลาถามคนอื่นไม่หยุดน่ะ คนตอบเขามึนงงขนาดไหน"
"ดี" อาเม่ยกระแทกเสียง "งั้นไม่ต้องคุยกันเลย" คนตัวเล็กพยายามจะลุกออกจากตัก แต่มือใหญ่กอดยื้อไว้
"ปล่อยเลย กินเองเลย ไม่สนใจแล้ว"
"โอ๋ ไม่งอนนะ จะตอบแล้ว ถามมาใหม่" มือใหญ่ป้อนแบร์รี่สีแดงสด เอาใจ
"คนนี้ชื่ออะไรบอกมา"
"ชื่อเจ้าตัวแสบ"
อาเม่ยกระแทกเสียงในลำคอ หน้างอง้ำ "ไม่ตลกนะ ใครคือเจ้าตัวแสบ"
"นี่ไง" มือใหญ่ป้อนแบร์รี่อีกลูก "เจ้าตัวแสบ ชอบตั้งคำถาม พอต้องมาเป็นฝ่ายตอบคำถามก็อารมณ์ไม่ดี"
"ไม่สิ" คนหน้างอสะบัดไหล่ใส่ "บอกมาก่อน ชื่ออะไร"
"เสี่ยวเม่ย"
อาเม่ยทำสีหน้าครุ่นคิด "ก็ได้ ชื่อนี้ก็ได้ ว่าแต่ข้าชื่อนี้จริงๆ หรือ"
"โอย....." คนตัวโตยอมแพ้ "วันนี้เจ้าตัวแสบเกิดอันใดขึ้นกัน พี่ขอยอมแพ้เสียตั้งแต่ต้นมือนี่เลยดีกว่า"
"ก็ใครเริ่มก่อนเล่า กินอีกคำ ปลาจะหมดแล้ว"
มือใหญ่เปลี่ยนไปหยิบข้าวปั้นคำเล็กในกล่อง "น้องก็กินข้าวด้วยสิ"
"ท่านพี่กินสิ ข้างในเป็นไส้หมูหวาน" มือเล็กแย่งป้อน
"ข้าวปั้นนี้ต้องแบ่งกินด้วยกัน"
"ท่านพี่กินก่อน"
แม่ทัพเชมัลแสร้งหรี่ตา "มันต้องมีบางอย่างอยู่ในปลา และข้าวแน่ๆ น้องถึงไม่ยอมกิน"
"มันไม่มีอันใดหรอกน่า"
"มันต้องมีสิ" แม่ทัพเชมัลยังบ่ายเบี่ยง "วันนี้น้องป้อนพี่มาหลายคำแล้ว แต่ตัวเองกินแต่ผลไม้ ช่างน่าสงสัยยิ่งนัก"
"คนเลอะเลือน" อาเม่ยต่อว่า "น้องเตรียมอาหารให้ท่านพี่ตั้งนาน อยากให้ท่านกินให้อร่อย พักผ่อนให้สบาย เพราะทำงานหนักมาหลายวัน กลับคิดวุ่นวาย"
แม่ทัพเชมัลยิ้มกว้าง อาเม่ยก็พยักหน้า "เล่าได้นะ มีเรื่องไม่สบายใจอันใด ก็เล่าให้น้องฟังได้ อย่าเก็บไว้ให้ต้องเป็นทุกข์อยู่เพียงคนเดียว"

"มันก็ไม่มีเรื่องใหญ่อันใดหรอก" ใจไม่อยากเล่าปัญหาในการทำงาน แต่เพราะอาเม่ยก็เคยอยู่ในกองทัพ รู้จักผู้คนมากมาย จึงเล่าเรื่องในภาพรวม "ท่านเสนาบดีคลังเป็นคนใจเย็น ตรวจบัญชีไปเจรจากันไป เลยใช้เวลามากหน่อย แต่ก็ลุล่วงไปด้วยดี"
อาเม่ยป้อนข้าวอีกคำ ขณะที่ยิ้มกว้าง "ตอนที่พี่ใหญ่กลับมาเล่า ว่าท่านต้องไปตรวจบัญชี พวกเรายังหัวเราะกัน ว่ามันไม่ได้เข้ากับท่านเลยสักนิด แต่ถ้านึกถึงว่าเป็นท่านนาซิมไปตรวจบัญชี ยิ่งตลกมากกว่า"
แม่ทัพเชมัลพลอยหัวเราะตาม เมื่อนึกถึงคนตัวหนา ผมสั้นเกรียน สีหน้าดุดันกำลังอ่านบัญชีสินค้า
"มันคือหน้าที่" มือใหญ่ชิงป้อนข้าวให้อีกคน "ชอบหรือไม่ชอบก็ต้องทำ แต่ที่จริงแล้วพี่มีหน้าที่ไปขู่พวกเขาไม่ให้ปิดบังสิ่งใด เพราะท่านเสนาบดีกลาโหมก็มีหน้าที่ไปตรวจตราเรื่องกำลังพล แล้วท่านคลังไปดูเรื่องบัญชีการเงิน"
"ท่านเลยต้องวิ่งไปทางนั้นที ทางนี้ทีสินะ" อาเม่ยทำปากยื่น "เหนื่อยแย่เลย"
"กลับมาบ้าน เห็นรอยยิ้มของน้องก็หายเหนื่อยแล้ว"
อาเม่ยหน้าแดงเรื่อ ขณะที่ยิ้มเขิน ป้อนข้าวคำสุดท้ายแล้วเตรียมน้ำดื่ม

"พี่เล่าแล้ว ครานี้น้องต้องเล่าบ้าง"
"เล่าอันใด"
"เวลาที่พี่ไม่อยู่ มีเรื่องราวใดผิดปกติหรือไม่"
อาเม่ยส่ายหน้า แต่ไม่ได้สบตาพี่
ไม่จำเป็นต้องใช้ความสามารถอันใด ก็รู้ได้ว่าอาเม่ยมีเรื่องไม่สบายใจบางอย่าง
ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ ที่ชวนกันออกมาเดินเล่นอาเม่ยก็ดูลังเล แต่ก็ไม่ได้ขัดใจพี่ ทั้งลุกมาเตรียมอาหารตั้งแต่เช้า 
"พี่รู้สึกว่า น้องไม่ค่อยอยากออกมาข้างนอกกับพี่"
"ไม่ใช่สักหน่อย" อาเม่ยยังคงก้มหน้ามองคอเสื้อของอีกคน
"ไม่เล่าแน่นะ" แม่ทัพเชมัลเปลี่ยนมาใช้ไม้แข็ง ทำให้อาเม่ยต้องเหลือบตามอง มือขาวๆ เกี่ยวปอยผมสีเงิน
"น้องแค่คิดกังวล ไม่อยากให้คนพูดถึงท่านไม่ดี"
แม่ทัพเชมัลกระแทกเสียงในลำคอ

...ข้าเคยสนใจคำกล่าวของผู้คนด้วยหรือ...

"น้องรู้ว่าท่านไม่สน แต่น้องสนนี่ ไม่อยากให้ใครว่าท่าน"

แม่ทัพเชมัลกระแทกเสียงในลำคออีกครั้ง อาเม่ยถึงได้กอดแขนหนาไว้
"อย่าเพิ่งไม่พอใจสิ น้องได้ยินมาว่า ผู้คนมากมายพูดถึงน้องว่าเป็นปีศาจร้าย"
พอแม่ทัพเชมัลขยับตัว อาเม่ยก็ยิ่งกอดแขนไว้แน่น "ฟังให้จบก่อน หากท่านพี่ไม่ฟังให้จบน้องจะร้องไห้ละนะ"
คนที่อารมณ์เริ่มคุกรุ่นหันมาโอบกอดไว้ ให้พิงอกหนา
"พวกคนรับใช้ไปได้ยินข่าวลือมาจากที่ตลาด ก็พยายามจะไปหาตัวคนที่ปล่อยข่าว แต่ไม่มีใครยอมรับ ต่างบอกว่าได้ยินต่อๆ กันมา พี่ใหญ่เองก็บอกว่า เคยได้ยินมาเหมือนกัน แต่ไม่เห็นมีใครมาถามตรงๆ ทีนี้พอเป็นคำที่กล่าวลอยๆ ก็ได้แต่ฝากไปบอกว่า ทุกคนที่นี่ยังอยู่กันอย่างเป็นปกติ น้องก็กังวลว่าขนาดพี่ใหญ่กับคนรับใช้รู้เรื่องพวกเขายังวุ่นวายใจ หากเป็นท่าน...."
อาเม่ยมองหน้าคนที่มองตรงไปข้างหน้า สีหน้าชัดเจนว่าไม่พอใจ
คนตัวเล็กถอนหายใจ "ไม่น่าเล่าให้ฟังเลย"
"ถ้ารู้เองทีหลังสิ จะโกรธกว่านี้อีก"

....กล้ากล่าวหาว่าเมียข้าเป็นปีศาจ ไม่ว่าใครก็ตามที่พูดคำนี้ข้าจะหักคอมัน!...

"ท่านพี่....คนเขาก็พูดกันไปเรื่อย อย่าไปสนใจเลยนะ เมื่อครู่ท่านยังไม่สนใจอยู่เลยนี่นา"

....นั่นเพราะเป็นเรื่องของพี่ แต่ถ้าเป็นเรื่องของน้อง พี่ไม่อาจข้ามผ่านมันไปได้โดยง่าย....

"ท่านพี่....อย่าโกรธเขาเลยนะ ปล่อยคนเขาพูดกันไปเขาจะได้ไม่มายุ่งกับน้องไง พวกเราจะได้อยู่ที่บ้านกันเงียบๆ ดีไหม"

....ถ้าเงียบก็ดี แต่ข่าวลือในทางร้ายส่วนใหญ่มักบานปลายกลายเป็นเรื่องเลวร้าย....

"ท่านพี่....คำพูดทำอะไรพวกเราไม่ได้หรอก"

....คำร้ายเกี่ยวกับเจ้าไม่ทำร้ายเจ้า แต่มันทำให้พี่โกรธ....


"ท่านพี่....."

.....

"ท่านพี่...."

.......

"ท่านพี่...."

แม่ทัพเชมัลหันมามอง
"ยิ้มหน่อยสิ ยิ้มเป็นไหม เมื่อครู่ยังยิ้ม ยังหัวเราะอยู่เลย"

...อยู่กับน้องทำให้อารมณ์ดี มีความสุขและยิ้มง่ายกว่าเคยก็จริงอยู่ แต่ไอ้คนที่มันให้ร้ายเมียข้า ข้าไม่อาจปล่อยพวกมันไปโดยง่าย...

"ท่านพี่ หากท่านเป็นอย่างนี้ ต่อไปน้องก็ไม่อยากเล่าเรื่องให้ท่านฟังแล้ว การตามไปจัดการเขาน่ะ มันหยุดคำกล่าวของคนไม่ได้หรอก"
แม่ทัพเชมัลยักไหล่ "ไว้อีกสักสองวันพวกเราก็ไปเที่ยวเล่นที่ตลาดกันดีกว่า"
อาเม่ยมองหน้าคนชวนไปเที่ยวตลาด แล้วค่อยคลี่ยิ้ม
"ท่านนี่ช่าง....." คนตัวเล็กนึกคำกล่าวไม่ออก "คนอื่นดีกับข้าท่านก็อิจฉา คนอื่นว่าร้ายท่านก็โกรธ"
"รับรองว่าพี่จะไม่ไปทะเลาะกับใคร พี่แค่อยากพาปีศาจน้อยของพี่ไปอวดคนอยากรู้อยากเห็น อยากรู้จักเจ้า แต่กลับปล่อยข่าวลือที่เป็นเท็จ ดีไหม"
อาเม่ยพยักหน้าเร็วๆ
"รักท่านพี่ที่สุดเลย"
แม่ทัพเชมัลรีบเอียงแก้ม "รางวัลเล่าเร็วๆ เลย"
อาเม่ยจูบแก้มสาก "นี่ดีว่ากำลังกินข้าว มิเช่นนั้นต้องเรียกร้องให้จูบแน่ๆ"
"น้องนี่ช่างรู้ใจพี่เสียจริง"
อาเม่ยป้อนข้าวคำสุดท้ายแล้วหันไปรินน้ำให้ดื่ม

หลังอาหารกลางวัน แสงแดดยังแรงกล้า แม่ทัพเชมัลนอนมองท้องฟ้า ในอ้อมแขนคืออาเม่ย
"น้องอยากเป็นคนรู้ใจท่านเช่นนี้....ไปนานๆ"
"ตำแหน่งนี้เป็นของเจ้าเพียงผู้เดียวมาตั้งแต่แรก...และตลอดไป"
"ตำแหน่งเดียวหรือ"
"ทุกตำแหน่งเลย มีกี่ตำแหน่งยกให้ทั้งหมด ทุกอย่างที่พี่มียกให้เจ้าได้ทั้งหมด อยากได้สิ่งใด ขอเพียงเอ่ยปากบอกมา พี่จะเอามาให้เจ้า"
"ต้องเอ่ยปากบอกด้วยหรือ รู้เองไม่ได้หรือไง"
"ไม่ได้"
"อ้าว..." ดวงตาสีแปลกขยับขึ้นมาบดบังท้องฟ้า "ทำไมเล่า"
"ก็ตำแหน่งผู้รู้ใจยกให้เจ้าไปแล้วนี่ ดังนั้น หากเจ้าต้องการสิ่งใดเจ้าจึงต้องบอกพี่มา"
อาเม่ยหัวเราะคิก เอียงหน้าจูบปาก "น้องมักถามตนเองอยู่เสมอ ว่าอะไรทำให้ท่านรักน้องมากขนาดนี้"
"ไม่รู้สิ กำลังรอให้น้องบอกพี่อยู่"
ริมฝีปากหวานบดจูบ ปลายลิ้นพัวพัน ดวงตาหวานที่มองกันและกัน
ไม่จำต้องทำสิ่งใด หรือไม่ทำสิ่งใด รักมากมายนี้มาจากที่ไหน ปล่อยให้เป็นคำถามที่อยู่ในสายลม
ร่างกายสูงใหญ่พลิกกลับขึ้นมาอยู่ด้านบน นิ้วมือใหญ่เกลี่ยผมสีเงินที่ระแก้ม
"คิดถึงเจ้าทุกลมหายใจ อยากเห็นเจ้าอยู่ในสายตาตลอดเวลา พี่หวงเจ้ามากจนกลัวว่าจะทำให้เจ้าอึดอัดไม่สบายใจ"
อาเม่ยส่ายหน้า "เป็นที่รักของแม่ทัพเชมัล มีอันใดให้อึดอัดไม่สบายใจ"
"พี่..."
"เสี่ยวเม่ยรักท่านนะแม่ทัพเชมัล อาจไม่ยิ่งใหญ่เท่ากับที่แม่ทัพเชมัลรักเสี่ยวเม่ย แต่ขอยืนยันว่า ความรักของเสี่ยวเม่ยมีเพียงท่าน ต่อให้หมดลมหายใจก็ไม่อาจหยุดรักท่าน"

หัวใจภายใต้อกหนาเต้นแรง รู้สึกได้ว่าใบหน้าแดงจัด ยิ่งอีกคนหัวเราะเสียงใส ก็ยิ่งเก้อเขิน
.........ไม่คิดเลยว่า จะได้ยินคำรักหวานปานนี้จากน้อง........
ก็ที่ผ่านมา ทุกคราที่แม่ทัพเชมัลที่มักกล่าวคำรักหวาน แล้วทุกครั้งอาเม่ยก็จะยิ้มเก้อเขิน หน้าแดง เขินมากๆ ก็จะพาลหันมาทุบแขน
แต่ครานี้ แม่ทัพเชมัลกลับเป็นฝ่ายเก้อเขินจนนึกคำพูดไม่ออก
เสียงหัวเราะสดใสของอาเม่ยแทรกปนอยู่ในเสียงของสายลม และกลิ่นหอมของดอกไม้
"เสี่ยวเม่ยรักแม่ทัพเชมัล"
แม่ทัพเชมัลกลับทำได้แค่พยักหน้าแล้วกอดคนบอกรักไว้แน่น ร้อยพันคำหวาน หมื่นแสนคำบรรยายจากใจ ไม่อาจเทียบเคียงคำกล่าวเพียงคำเดียวที่มาจากใจผู้เป็นที่รัก แม้มิใช่ครั้งแรกที่อาเม่ยกล่าวคำนี้ แต่หัวใจก็อิ่มเอม เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขทุกครา

เมื่อมีเจ้าก็ไม่ต้องการสิ่งใดอีกแล้ว..

*-*-*จบตอนพิเศษ Time<3*-*-*

อังคารหรือไม่ก็พุธหน้า ...อยากรู้เรื่องเก้า แวะมานะ
.น้ำชา.

[alternative]

อบอุ่น อ่อนโยน แต่หนักแน่นและมั่นคง

รักนี้เป็นดั่งรางวัลล้ำค่าของชีวิต

ขอบคุณนะ

[fangkao]

ดินนุ่ม น้ำใส สายลมอ่อน และลูกไฟ...ในอ้อมแขนของพี่... ประโยคนี้ ขอกรี๊ดด เชมัลขี้อิจฉาเหมือนใครบางคน 55555555 (แซวเล่นนะ)

[noteno]

 
คือเขิน คือฟิน ขอบคุณค๊าาา

[nin@]

หวาน..หวานมาก...หวานที่สุดดดด อ่านจบแล้วน้ำตาลขึ้น ท่านเชมัลเป็นสุดยอดแห่งบุรุษที่มอบรักแท้ให้อาเม่ยคนเดียว น่าอิจฉาจริงๆ 

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษมากๆนะคะ ชอบจัง..    จะรออ่านเรื่องของเก้าด้วยนะคะ เอาใจช่วยเก้า อยากให้สมหวังในรักกับเค้าบ้างค่ะ 

[piggyfree]

ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ กะ น้องน้ำชา

หวานมากกก.... อเมริกาโนบ่ายนี้ของพี่ไม่ต้องใส่น้ำตาล
อากาศเย็นๆๆ  รักษาสุขภาพกันนะคะ

[nekko]

หวานมากๆๆๆๆ   

 ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ

[dekying kukkig]

      โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย #หวานล้ำ #หวานนำ #หวานฆ่าคนโสด

ท่านเช......ผู้น่าอิจฉา รู้สึกหมั่นใส้อาการอิจฉาของท่านอ่ะ เหมือนมีแผนอยากอ้อนน้อง


  สำหรับตอนพิเศษค่ะ

[twinmonkey0311]

โอยยยย หวานเหลือเกิน ขนน้ำตาลมาทั้งโรงงานเลยมั้งเนี่ย

[mystery Y]

บรรยากาศดี feel goodมั่กมากๆ ^^

[B52]

หวาน~~~

[Nathi]

ถ้าจะจีบกันจนเบาหวานขึ้นขนาดนี้ เค้าเขินอย่างกะเป็นเม่ยแน่ะ

[Peung002]

อะไรจะหวานได้ปานน้านนนนนนนน แหมพี่เชคะ ก่อนหน้านี้ไม่มีซะหละจะหวานหยดติ๋งๆอย่างนี้ พอเป็นตอนพิเศษนี่จัดเต็ม สมกับเป็นตอนพิเศษจริงๆเลย  น่ารักและหวานมากค่ะ เราเดาว่าปลาที่เม่ยป้อนพี่เชต้องเป็นปลาเชื่อมใช่มั๊ยคะ 

ชอบจังเวลาที่สองคนนี้เค้าห่วงกัน ทั้งพี่เชทั้งเม่ยต่างห่วงความรู้สึกซึ่งกันละกัน มันดีอะ

ฝากบอกคนที่ปล่อยข่าวลือเรื่องเม่ยด้วยนะคะ ระวังจะโดน  555

[PPink]

หวานจนมดขึ้นจอเลย โอ้โห
อ่านแล้ววอิ่มใจ ผ่านอะไรกันมาเยอะ ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกัน ได้หวานสักที5555
น่าจะเป็นครั้งแรกมั้ยน้อที่อาเม่ยบอกรักพี่แบบเต็มปากเต็มคำขนาดนี้ กรี๊ด น่ารักที่สุด

รอตอนเก้านี่หละ ลุ้นแรงงงงงงง

[natalee22]

กรี๊ดดดดดดดดด ใครนะ ช่างมาว่าอาเม่ยได้ พี่เชไปจัดการให้เรียบเลยนะ โกรธๆๆๆๆ

[natsikijang]

สนุก หวาน อิ่มเอมมากค่ะ อาเม่ยน่ารักมากถึงมากที่สุด แม่ทัพเชมัลก็หวานซะ

[Wordslinger]

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนี้นะคะ ได้เห็นอาเม่ยกับแม่ทัพในมุมที่สบายๆ ไม่ต้องกังวลกับปัญหาการต่อสู้หรือรบทัพจับศึก ได้เห็นว่าวันที่เขาสองคนอยู่ด้วยกันนั้นเป็นอย่างไร ตอนนี้เป็นภรรยาที่น่ารักมากๆ (ฮา) เรียกว่ามีเสน่ห์ปลายจวักผัวรักผัวหลง ไม่ใช่หลงธรรมดา แต่หลงจนโงหัวไม่ขึ้น แม่ทัพเชมัลตอนนี้รักภรรยามากจริงๆ นะคะ คนที่คิดจะว่าร้ายอาเม่ย ขออย่าทำต่อหน้าแม่ทัพก็แล้วกัน ไม่อย่างนั้นระวังหัวจะไม่ได้อยู่ติดบ่า

อยากรู้เรื่องอาเก้าเหมือนกันค่ะ งั้นพุธหน้าจะมารอที่นี่เหมือนเดิมนะคะ

ขอบคุณไจฟ์กับทีมากจ้า 

[КίmY]

อ่านจบแล้ววววว   
สนุกมากกกกก ไจฟ์ทีไม่เคยทำให้ผิดหวัง