หัวข้อ: "All of Me"

[Wordslinger]

นี่แหละหนาที่เขาว่า ทำผิดครั้งเดียว กลับรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต ความจริง...แม่ทัพนาซิมก็ควรจะได้เจอใครคนนั้น และได้อยู่อย่างมีความสุข เพราะคนที่รู้ว่าตนทำผิดและสำนึกผิดนั้น น่ายกย่องยิ่งนัก หวังว่าคนที่พระราชาฟารัคจับคู่ให้แม่ทัพนาซิมครั้งนี้ (แฮ่ม) จะได้ลงเอยกับท่านอย่างราบรื่นเสียทีนะคะ

ขอบคุณคุณไจฟ์กับน้องทีมากๆ ค่ะ

[dekying kukkig]

แวะมาทักทายอาเม่ยจ้า 

[Nathi]

ดันๆๆๆ พี่เชจะได้มาไวๆ

[MyTeaMeJive]

ตอนพิเศษ Test

เป็นธรรมเนียมที่รู้กันว่า บรรดาเจ้าชายของเมืองวันจะต้องเข้ารับการทดสอบในด้านต่างๆ ทั้งความรู้ และพลังเวทย์ เพื่อสร้างการยอมรับจากผู้อยู่ใต้ปกครอง ทั้งยังเพื่อทำความรู้จักกับ "เมืองวัน" อย่างแท้จริง ซึ่งทั้งพระราชาฟารัค แม่ทัพนาซิม และแม่ทัพเชมัล ต่างกล่าวว่าเป็นการทดสอบสนุกสนานอย่างยิ่ง แต่นี่คือการทดสอบที่องค์ชายน้อยดาริมอยากหนีให้ไกล
ควรต้องนับลำดับเชื้อพระวงศ์เมืองวันกันอีกครั้ง
พระราชาจาวาดผู้ครองเมืองวันองค์ก่อน มีพระราชโอรส 2 พระองค์คือพระราชาฟารัค กับแม่ทัพเชมัล ส่วนแม่ทัพนาซิมเป็นโอรสในองค์ชายอาบัน พระอนุชาของพระราชาจาวาด
ใน 3 พระองค์นี้กลับมีทายาทเพียง 2 คือองค์ชายฮัมซาในพระราชาฟารัค กับองค์ชายน้อยดาริมในแม่ทัพนาซิม
เมื่อองค์ชายฮัมซาถวายคืนตำแหน่งและขอติดตามพระปัยกามูซัคหรือผู้เฒ่าดินออกเดินทาง ก็เหลือเพียงองค์ชายน้อยดาริมเพียงลำพัง
มิใช่แล้ว! อย่าลืมว่ายังมีพระญาติอีกหลายพระองค์ที่พากันกดดันพระราชาฟารัคให้รับพระสนม บุคคลเหล่านี้หลายองค์ต่างก็มีพระโอรสที่มีพลังเวทย์เช่นกัน และคาดหวังว่าจะได้เลื่อนยศ เลื่อนตำแหน่ง
เห็นได้จากที่มาของพระสนมทั้ง 2 พระองค์ องค์หนึ่งมาจากเมืองบาสก์ อีกองค์หนึ่งเป็นบุตรีของเสนาบดี

ความพยายามเหล่านี้ มีหรือที่พระราชาฟารัคจะไม่ล่วงรู้ เพราะมันยิ่งชัดเจนขึ้น เมื่อต่างก็ยังคงพยายามเข้ามาวุ่นวายให้พระราชาฟารัคส่งองค์ชายน้อยดาริมไปท่องป่า โดยพยายามจัดกลุ่มพระญาติในวัยใกล้เคียงกันเดินทางไปด้วย
จุดมุ่งหมายนี้ ก็เพื่อลดความสำคัญขององค์ชายน้อยลงนั่นเอง

ว่าที่จริงเรื่องการทดสอบลักษณะนี้สมควรจัดตั้งแต่เมื่อครั้งที่เจ้าชายฮัมซามีพระชนมายุ 14 ชันษา แต่พระราชาฟารัคเห็นว่าบรรดาองค์ชายคนอื่นๆ ที่อยู่ในกลุ่มชั้นแรกกลับมีพลังเวทย์อ่อนด้อยเพราะขาดการฝึกฝน จึงทรงรั้งรอไว้เพื่อให้ทุกคนมีความพร้อมมากกว่านี้
ส่วนพระองค์ของพระราชาฟารัค คือความหวังดี แต่ผลลัพธ์กลับออกไปในทางตรงข้าม เช่นเดียวกับการที่เจ้าชายฮัมซาขอพระราชานุญาตเดินทางไปกับพระปัยกา พระราชาฟารัคที่ดีพระทัยที่พระโอรสจะได้เรียนรู้และฝึกฝนมากขึ้น กลับต้องผิดหวังเมื่อต่อมาพระโอรสขอถวายคืนตำแหน่งทั้งหมด 

ด้านหัวหน้าราชองค์รักษ์บาดา ซึ่งยังทำหน้าที่ดั่งหัวหน้าคณะอาจารย์ขององค์ชายน้อยดาริม ก็ตระหนักดีว่า การที่องค์ชายน้อยไม่อยากเข้ารับการทดสอบ มิใช่เพราะกลัวลำบาก แต่เพราะบรรดาพระญาติชั้นแรกผู้อ่อนด้อยเหล่านี้ต่างหาก
...ทุกคนล้วนมีอาวุโสมากกว่า แต่กลับมีพลังเวทย์ที่ด้อยกว่า แล้วเช่นนี้จะปกครองผู้อื่นได้อย่างไร
องค์ชายน้อยไม่ได้รู้ตัวว่า เมื่อสมองคิดว่าผู้อื่นมีพลังที่ด้อยกว่า ทั้งสีหน้าและแววตาของตนเองเหมือนกับแม่ทัพนาซิมมากเพียงใด
...สีหน้าและแววตา เย่อหยิ่ง มองไม่เห็นผู้ใดอยู่ในสายตา
ท่าทีเช่นนี้ทำให้พระญาติรู้สึกดั่งถูกดูหมิ่นเหยียดหยาม
เรื่องราวจึงกลายเป็น เมื่อท่านมิชอบข้า ข้าก็มิชอบท่านเช่นกัน
แต่เมื่อเป็นองค์ชายน้อยดาริม ผู้อ่อนเยาว์กว่าผู้อื่น ทั้งไม่มีความคุ้นเคยจึงหลีกเลี่ยงที่จะเป็นผู้ออกคำสั่ง สุดท้ายแล้ว นับตั้งแต่วันแรกที่ถูกส่งเข้าวัง จนถึงวันที่จะต้องเข้ารับการทดสอบเบื้องต้น องค์ชายน้อยดาริมก็ยังคงได้แต่รักษาความแปลกแยก แตกต่างกับผู้อื่นไว้ตลอดเวลา
ไม่ว่าจะให้ทำอะไร ตั้งแต่ในห้องเรียน จนถึงการต่อสู้ ทรงม้า และการรักษา ก็ทรงสู้อยู่เพียงลำพังโดยตลอด

แต่สำหรับหัวหน้าราชองครักษ์บาดาแล้ว ไม่ว่าอย่างไร เจ้าชายฮัมซากับองค์ชายน้อยดาริม ก็ยังเหนือกว่าบรรดาเจ้าชายทุกพระองค์
 แต่เมื่อหัวหน้าราชองครักษ์บาดาถวายรายงานการทดสอบเบื้องต้น ซึ่งเป็นเรื่องของความรู้ทั่วไป และการต่อสู้พื้นฐาน อุปนิสัยแปลกแยกจากผู้อื่นก็ยังเป็นสิ่งที่พระราชาฟารัคถึงกับหนักพระทัย
"ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีแน่"
"ทรงไม่เรียนรู้ที่จะศึกษาผู้อื่น ตั้งแต่วันแรกที่มาถึง เมื่อจะให้เล่นกับคนอื่น ก็กลับไปยืนดู เด็กคนอื่นๆ ก็ขยับหนี"
พระราชาฟารัคเคยเห็นท่าทีเช่นนั้นอยู่เหมือนกัน แต่เพราะพระองค์เป็นผู้ที่คุ้นเคยกับผู้อื่นได้ง่าย ก็ทรงคิดไว้ในพระทัยว่า สักวันหนึ่งเด็กๆ ก็จะคุ้นเคยกันเอง แต่นี่ผ่านไปเกือบ 2 ปีแต่ยังไม่มีอันใดดีขึ้น
"ไม่มีใครที่เขาวางใจเลยหรือ"
ต้นห้องเก้าที่รับหน้าที่อยู่ด้านหลังกล่าวขึ้น "คนที่องค์ชายน้อยคุ้นเคยที่สุดก็คือลาทิฟา"
ราชองครักษ์ลาทีฟ ชี้ที่อกตนเอง "ลูกสาวข้าน่ะหรือ"

แม้ว่าหัวหน้าราชองครักษ์จะเป็นดั่งหัวหน้าคณะผู้สอน แต่ในทางปฏิบัติ องค์ชายน้อยกลับเรียนรู้จากราชองครักษ์ลาทีฟมากที่สุด เนื่องจากมีวัยใกล้เคียงกับลาทิฟานั่นเอง ทั้งราชองครักษ์ยังพาองค์ชายน้อยกับลาทิฟาไปท่องเที่ยวใกล้กับเมืองหลวงเป็นระยะ

ราชองครักษ์จาบีผู้มีผิวเข้มกล่าวโต้แย้ง "เด็กหญิงไม่มีเวทย์ ทั้งเราก็ไม่เคยจัดให้สตรีไปรับการฝึกด้วย อันตรายเกินไป"
แต่หัวหน้าต้นห้องอามีน กลับสนับสนุนความเห็นนี้ "นางฉลาด มีความจำที่ดี รู้จักการผูกมิตรกับผู้อื่น แล้วที่ผ่านมาองค์ชายน้อยก็สนิทกับเด็กหญิงมากกว่าใคร"
"อายุน้อยกว่าดาริมใช่ไหม" พระราชาฟารัคหันมาถามราชองครักษ์หมอยา
"น้อยกว่า 3 ปีกระหม่อม"

ปีนี้องค์ชายน้อย 11 ชันษา ลาทิฟาเพียง 7 ขวบ ส่วนเจ้าชายฮัมซาอายุ 16 ชันษา

"งั้นก็ดูแลตัวเองได้แล้ว" พระราชาฟารัคโบกหัตถ์
ราชองครักษ์จาบีขัดขึ้นอีกครั้ง "ลูกผู้ชายที่ออกไปต่อสู้ก็เพื่อปกป้องครอบครัว และผู้เป็นที่รัก หากให้เด็กหญิงออกไปต่อสู้ เราจะเหลือแผ่นดินไว้ให้ใครอยู่"
"ไม่ได้ให้ไปต่อสู้เสียหน่อย" พระเนตรสนุกสนานวาววับ รอยยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อทรงเริ่มการวางแผนในใจ "ทดสอบกันเล่นๆ แถวทุ่งกว้างนี่ก่อนก็ได้ วัดเรื่องการแก้ไขสถานการณ์เป็นหลัก  ดูว่ามีความคิดในการแก้ไขอย่างไร คิดแล้วทำได้อย่างที่คิดไหม ถ้ารอความช่วยเหลือ หรือไม่คิดเอาตัวรอดก็ให้ตกไป คัดให้เหลือแค่ 3 คนแล้วค่อยให้ออกไปที่ป่าด้านเมืองบาสก์"
"3 คน" หัวหน้าราชองค์รักษ์ทวนคำด้วยรู้สึกกังวลใจ ว่านี่อาจยิ่งทำให้บรรดาพระญาติไม่พอใจ  จึงตั้งใจว่าจะออกแบบการทดสอบ ที่เป็นไปอย่างรอมชอมอย่างยิ่ง

เช้าวันถัดมา กรมวังจึงออกประกาศ และแจ้งพระราชโองการให้บรรดาเชื้อพระวงศ์ตลอดจนข้าราชบริพาร ส่งบุตรชายหญิงเข้ารับการทดสอบได้
การทดสอบโดยเปิดกว้างเช่นนี้ ทำให้มีบรรดาผู้ปกครองจำนวนมากที่แสดงเจตนาว่าจะส่งบุตรมาเข้ารับการทดสอบด้วย แต่เมื่อบรรดาผู้ที่มีเวทย์ทยอยประกาศตนว่าจะเข้าร่วมการทดสอบเช่นกัน เพียงไม่กี่วันถัดมาลูกหลานของบุคคลทั่วไปก็พากันถอนตัว เหลือเพียงกลุ่มผู้ที่มีความสามารถเชิงการต่อสู้กับผู้ที่มีพลังเวทย์
ส่วนลาทิฟาบุตรสาวของราชองค์รักษ์ลาทีฟนั้น เดินเข้าสนามทดสอบด้วยการที่มีต้าซันเป็นคนพามาส่ง เพราะผู้เป็นพ่อถูกกักตัวไว้ในห้องยาตั้งแต่เมื่อ 3 วันก่อน
ต้าซันคนดี ให้คำแนะนำท่านหญิงตัวน้อยว่า ค่อยๆ คิดแก้ไขไปทีละเรื่อง มิต้องกังวลเรื่องแพ้หรือชนะ ด้วยเชื่อว่า ราชองครักษ์บาดาจะไม่ออกแบบการทดสอบที่ทำให้ผู้ใดต้องได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นขอเพียงรับการทดสอบให้จบกระบวนการ ไม่ยอมแพ้กลางทาง ก็เพียงพอแล้ว

หลายวันถัดมา เมื่อเสด็จกลับจากตำหนักของพระสนมองค์แรก มาถึงตำหนักใหญ่ ราชองครักษ์บาดาจึงถวายรายงานผลการทดสอบ
การเลี้ยงดูที่ทะนุถนอมและตามใจเกินไป เพียงแค่การดำรงชีวิตตามลำพังในหมู่บ้านร้างก็มีองค์ชายสอบตกไปแล้วครึ่งหนึ่ง ที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งจับขโมยไม่ได้ในการทดสอบรอบที่สอง  และอีกหลายพระองค์ออกอาการกริ้วโกรธ เมื่อไม่สามารถออกจากเขาวงกตของราชองครักษ์ราฮิมและฮูดา ในการทดสอบรอบที่สาม

ผลจากการคัดเหลือ 3 คนกลับมีเพียงองค์ชายน้อยดาริม ลาทิฟา กับคุณชายมาจิด อายุ 15 ปีซึ่งนับเป็นพระญาติที่มีลำดับล่างสุด ต้องนับย้อนกลับไปจนถึง พระราชาฟามี ผู้เป็นพระเชษฐาของเจ้าชายมูซัคผู้เฒ่าดิน
ึคุณชายมาจิดมีฝีมือเชิงดาบ และการควบคุมสายน้ำ ไม่มีพลังทางการปกครองใดๆ ที่ผ่านมาครอบครัวเพียงต้องการที่จะให้รับราชการ แต่เมื่อคุณชายมาจิดถูกเรียกตัวให้มาเข้ารับการสอบด้วยก็รู้สึกว่าเป็นเกียรติยิ่งนัก ต่อมาเมื่อสอบผ่านก็ดีใจ แต่บรรดาพระญาติไม่พอใจ และยิ่งไม่พอใจที่ลาทิฟาก็สอบผ่านด้วยเช่นกัน
เด็กหญิงผู้นี้ไม่มีพลัง ไม่มีเวทย์ใดๆ แต่มีความจำที่ดี และความฉลาดในการเอาตัวรอด ไม่ว่าจะเป็นการใช้ชีวิตตามลำพังในหมู่บ้านร้าง ให้จับคนร้ายที่เข้าไปขโมยของในหมู่บ้าน และการหาทางออกจากเขาวงกตป่าไผ่ภายในเวลาที่กำหนด
คนเดียวที่ทุกคนยอมรับคือองค์ชายน้อยดาริม ผู้ที่มีสีหน้าเย่อหยิ่งดั่งเห็นว่าการทดสอบนี้ช่างง่ายดายและดูหมิ่นความสามารถของพระองค์อย่างยิ่ง
ส่วนที่เกี่ยวกับองค์ชายน้อย ยังคงทำให้พระราชาฟารัคต้องกลุ้มพระทัยอีกครั้ง
"ไม่มีทางทำให้เขา รู้จักความอ่อนน้อมถ่อมตนเลยหรือ"
หัวหน้าราชองครักษ์ตอบคล้ายกับที่ผ่านมา "ก่อนนี้คนเดียวที่องค์ชายพูดด้วยคือลาทิฟา แต่หลังจากการสอบรอบแรก เห็นว่า หันไปพยักหน้ายอมรับคุณชายมาจิด"
"พยักหน้า" พระราชาทวนคำ "ทั้งที่มาจิด อาวุโสกว่าเนี่ยนะ"
"ก็..." ราชองครักษ์ อยากถวายคำตอบที่สวยงามกว่าคำว่า พยักหน้าให้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว แต่เวลานี้ยังนึกไม่ออก จึงกล่าวไปได้คำเดียวแล้วก็เงียบ

เมื่อราชองครักษ์บาดาล่าถอยออกไป พระราชาฟารัคทรงจิบน้ำอุ่น แล้วถามต้นห้องเก้า
"อาจารย์ของลาทิฟา นี่คือต้าซันพี่ชายของเม่ยใช่ไหม"
"มีอาจารย์หญิงที่สอนงานการเรือน ส่วนท่านลาทีฟก็สอนวิชาแพทย์ให้กับบุตรสาวมาตั้งแต่เล็กด้วยกระหม่อม"

มือใหญ่ของพระราชาดึงมือให้ต้นห้องนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ กัน แล้วจับมือของอีกคนมาวางไว้บนโต๊ะ
ข้อนิ้วผิดรูปจากการฝึกธนู มักทำให้ต้นห้องเก้านำไปเปรียบเทียบกับมือของผู้อื่น แล้วพาลไม่ชอบนิ้วมือตนเอง
พระราชาฟารัคทราบเรื่องนี้ เพราะต้นห้องคนอ่อนโยนมักกุมมืออยู่เสมอ หลายคราที่จับมือไว้แล้วต้นห้องจะพยายามดึงมือออก ด้วยเห็นว่ามือของตนเองนั้นไม่ได้สวยงาม และไม่นุ่มอย่างสตรี แม้พระราชาฟารัคจะตรัสหลายครา ว่าไม่เคยคิดว่ามือคู่นี้จะมีอันใดผิดปกติ แต่ต้นห้องเก้าก็ยังคงไม่ชอบมือของตนเองอยู่เช่นเดิม 
เวลานี้ทรงนวดข้อนิ้วของต้นห้องเก้าทีละข้อ ขณะที่กำลังครุ่นคิดบางสิ่ง
"ต้าซันไม่มีพลังเวทย์ก็จริง แต่คนผู้นี้เป็นคนฉลาด เรียนรู้ทุกอย่างด้วยตนเอง เขาฟื้นฟูหมู่บ้านที่ถูกไฟไหม้ด้วยตนเอง ปลูกบ้านสองหลังให้ตนเองกับน้องชายได้พักอาศัย ทำสวน เลี้ยงสัตว์ จนถึงค้าขาย คนที่รักการเรียนรู้ และสามารถถ่ายทอดให้ผู้อื่นได้อย่างยอดเยี่ยมเช่นนี้ นับเป็นคนที่น่าสนใจมากทีเดียว"
"ต้าซันเรียนรู้ทุกอย่างก็เพื่อน้องชาย" ต้นห้องแย้งเบาๆ "ทุกอย่างที่ทำก็เพื่อเม่ยเท่านั้น"
เมื่อพระราชาฟารัคลูบคาง ดวงตาเป็นประกาย ต้นห้องก็รีบท้วง "หากจะสนับสนุนเรื่องการงาน ข้าพระองค์เห็นด้วย แต่อย่าไปจัดการเรื่องของต้าซันเชียว เม่ยขอไว้"
"เหตุใด"
"จะเหตุใดก็ตาม ก่อนที่จะไปจัดการเรื่องของผู้อื่น ถามเขาก่อนสักนิดเถิดว่า เขาอยากให้ฝ่าบาทจัดการหรือไม่"
รอยยิ้มสนุกสนานของพระราชาฟารัคค่อยๆ จางลงเมื่ออีกคนมีสีหน้าจริงจัง "ข้าก็แค่คิด"
"เช่นนั้นข้าจะบอกเม่ย ว่าฝ่าบาทกำลังคิดเกี่ยวกับต้าซัน ดูสิว่าเม่ยว่าจะอย่างไร"
"อาเก้า" มือที่นวดข้อนิ้วให้เปลี่ยนเป็นหยิกแก้มใส "เจ้ากลายเป็นคนช่างฟ้องไปตั้งแต่เมื่อใดกัน
ต้นห้องเก้ากลับยิ้มขำ "เมื่อฝ่าบาทมีรับสั่งว่ากำลังคิดเรื่องต้าซัน" คนรูปงามทำท่าจะลุกขึ้น พระราชาก็กลับดึงให้นั่งอยู่ก่อน
"จะไปไหน"
"ไปเตรียมน้ำอาบให้ฝ่าบาท ตอนนี้ดึกมากแล้วจะได้พักผ่อน"
"ก็แล้วเจ้าจะไปไหน" พระราชาถามคำถามเดิม ทำให้อีกคนงงไปครู่หนึ่งแล้วยิ้มกว้าง
"ยามสายพรุ่งนี้มีประชุมหารือกับตัวแทนพ่อค้าทางทะเลมิใช่หรือ"
"ก็ให้กรมการค้าเขาคุยไปก่อนสิ ข้าไปรับฟังตอนสายๆ ก็ได้"  ทั้งสุรเสียง และแววเนตรอ่อนหวานเช่นนี้ คาดว่าหากไปทำต่อหน้าพระสนมทั้งสอง พระองค์คงมีพระโอรส พระธิดาอีกนับสิบองค์
ต้นห้องเก้ายังคงยิ้มขำ พลางส่ายหน้า
"เหตุใดส่ายหน้า ไม่ใจอ่อนเลยสักนิดหรือ"
"หากพรุ่งนี้ ผลการประชุมออกมาเป็นที่น่าพอใจ เราค่อยมาทำความตกลงกัน"
แต่แรกนั้นการเจรจามีทีท่าว่าต้นห้องเก้าจะเป็นฝ่ายได้เปรียบ หากเมื่อพระราชาสรงน้ำเสร็จแล้ว แล้วต้นห้องเก้ามิได้กลับออกมา ก็แสดงให้เห็นว่า การเจรจาในเรื่องนี้ พระราชาฟารัค ยังคงเป็นผู้ชนะอีกเช่นเคย

ส่วนที่เรือนของราชองค์รักษ์ลาทีฟเวลานี้ผู้เป็นบิดากำลังรู้สึกลำบากใจที่บุตรสาวสอบผ่าน เว้นแต่ต้าซันที่เป็นผู้สอนศิลปะให้แก่ลาทิฟาที่ดีใจจนออกนอกหน้า ทั้งรีบกลับไปบอกข่าวกับอาเม่ยที่บ้านพักนอกเมืองเมื่อทราบผล
แม่ทัพเชมัลลูบคางครุ่นคิด แล้วจึงบอกให้ต้าซันสอนเรื่องการใช้ชีวิตกลางป่าแก่ลาทิฟาเพิ่มเติม
"เหตุใดไม่สอนอาวุธให้"
"ผู้ที่ใช้อาวุธคือดาริม ส่วนเวทย์คือมาจิด ดังนั้นสมองต้องเป็นลาทิฟา" แม่ทัพเชมัลบอกสั้นๆ ครั้นเมื่อมองแววตาของอาเม่ยที่บอกว่ามีความเข้าใจ แต่ต้าซันดูยังมีคำถามอยู่จึงอธิบายต่อ "ไม่ต้องไปสนใจเสียงวิจารณ์ของพวกพระญาติและเสนาบดี แต่เจ้าต้องทำให้ลาทิฟาเป็นหญิงที่จำเป็นอย่างยิ่งสำหรับการทำงาน"
"เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว" ต้าซันบอก "ลาทิฟามีความจำดี แต่ไม่ดีกว่าหรือหากฝึกอาวุธเพิ่ม"
"เรามีเวลาน้อย และที่สำคัญ การทดสอบนี้ แท้จริงมันคือการฝึกทำงานเป็นกลุ่มเดียวกัน เกื้อหนุน และส่งเสริมกันและกัน พวกองค์ชายที่สอบตกไป เพราะคิดแค่ตนเอง ต้องการชนะแต่เพียงผู้เดียว เพราะหลังจากรอบแรกก็รู้แล้วว่าอย่างไรองค์ชายน้อยต้องเป็น 1 ใน 3 พวกเขาจึงพากันแย่งชิงอีก 2 ตำแหน่ง มาจิดได้เปรียบที่เป็นสายน้ำเขาใจเย็นและค่อยๆ แก้ไขไปทีละเรื่อง ลาทิฟาเพราะความจำดีมีไหวพริบ แม้จะไม่มีเวทย์ ต่อสู้ก็ไม่เป็น ก็กลับเอาชนะผู้อื่นได้ เจ้าต้องใช้ความได้เปรียบนี้มาแสดงให้เห็นว่า ลาทิฟาไม่เป็นรองใคร"
"ไม่ใช่เอาชนะ แต่คือการแสดงถึงความสำคัญของตนเองหรือ" ต้าซันพึมพำ "ยากนะ"

แต่ในช่วงสายของวันถัดมา ทั้งลาทิฟา คุณชายมาจิด รวมถึงองค์ชายน้อยดาริม ต่างก็มาที่บ้านพักของแม่ทัพเชมัลที่นอกเมือง
อาเม่ยกอดอกมองทั้ง 3 คนรวมถึงบรรดาอาจารย์ทั้งหลายที่พร้อมใจกันผลักภาระนี้ให้กับคนที่มีประสบการณ์ในการเดินทางในป่านอกเมือง ซึ่งอาเม่ยก็ไม่ได้สอนอะไรที่เป็นเรื่องเป็นราวมากไปกว่า การชวนกันออกไปเล่นอยู่ในทุ่งกว้าง เรื่อยไปจนถึงเขตเขา ค้างคืน แล้วกลับมาที่พักในช่วงหลังเที่ยงของวันถัดมา
และอีก 2 วันทั้ง 3 คนก็ออกเดินทางสู่ด่านชายแดนของแม่ทัพนาซิม

หลังจากที่แม่ทัพเชมัลกับอาเม่ยส่งทั้ง 3 คนออกนอกประตูเมืองไปแล้ว ก็พากันกลับมาเดินเล่นอยู่ในตลาด อาเม่ยรบเร้าให้แม่ทัพเชมัลซื้อขนมแป้งทอดชิ้นบางราดน้ำผึ้ง แต่แม่ทัพปฏิเสธ
"ชิ้นบางขนาดนี้ แล้วก็แค่ราดน้ำผึ้งลงไป น้องทำให้พี่กินอร่อยกว่า"
นี่หากมิใช่แม่ทัพเชมัลเป็นคนกล่าว คงได้ถูกแม่ค้าไล่ไปให้พ้นแผง แต่เมื่อเป็นแม่ทัพเชมัล ซึ่งเป็นที่รู้กันไปทั่วว่าตามใจคนตัวเล็ก ผิวใสตากลมที่อยู่เคียงข้างมากเพียงใด แม่ค้าจึงหันไปเชิญชวนคนตัวเล็กแทน
อาเม่ยกระตุกแขนเสื้อแม่ทัพเชมัล อ้อนด้วยรอยยิ้มกว้างขอให้ซื้อให้
แต่สุดท้ายแม่ทัพกลับต้องเหมามาทั้งหมด เพราะที่ด้านหลังยังมีสมาชิกอีกหลายคนที่รอคอยชิมขนมแป้งทอดราดน้ำผึ้งอยู่เช่นเดียวกัน
 
ผ่านจากแผงขนม อาเม่ยมาหยุดที่แผงขายไม้แกะสลัก
"น้องแกะสวยกว่า" แม่ทัพเชมัลกล่าวขึ้นทันที
ดูท่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ตลาดนี้ แม่ทัพเชมัลจะมองว่าอาเม่ยจะทำได้ดีกว่าผู้อื่นไปเสียสิ้น
อาเม่ยยิ้มจนตาเป็นรูปโค้งให้กับคนขายแล้วหันมาดึงแก้มแม่ทัพเชมัล
"พูดจาให้กำลังใจผู้อื่นเป็นบ้างไหม"
ต่อให้คำกล่าวนี้ คนพูดใช้ระดับเสียงที่ได้ยินกันสองคน แต่ทุกคนที่อยู่ใกล้เคียงต่างก็อมยิ้มขำด้วยกันทั้งสิ้น
พอน้องปล่อยมือ แม่ทัพยังเถียงต่อ "พูดความจริงต่างหาก"
อาเม่ยอยากหันไปส่งค้อนให้ แต่พอสบตาสีเข้มคู่นั้น ก็กลับต้องอมยิ้มหน้าแดงเรื่อ
สายตาหวานล้ำที่มิเคยทำให้สบตากันได้นานกว่าการนับสาม
"ออกไปเดินเล่นที่นอกประตูเมืองกันไหม"
เมื่ออาเม่ยพยักหน้า แม่ทัพเชมัลก็หันไปสั่งบรรดาผู้ติดตามทั้งหลาย ว่าจะออกไปนอกเมืองกันตามลำพัง มิต้องติดตาม
ป่านอกเมืองที่เป็นดั่งสนามหญ้าหน้าบ้านสำหรับแม่ทัพเชมัล
ที่ต้นไม้ใหญ่ร่มครึ้ม คนรูปร่างสูงใหญ่กอดคนรักไว้ในอ้อมแขน พูดคุย และหัวเราะให้กับเรื่องราวมากมายที่พบเจอ
"ไว้พี่จะพาน้องไปท่องเที่ยวที่เมืองกริลล์ดีไหม ที่นั่นมีช่างไม้ฝีมือดีอยู่หลายคน ให้เจ้าได้ศึกษาวิธีการ"
"ไม่ได้พาไปศึกษาการทำอาหารหรือ ได้ยินว่าที่นั่นมีอาหารแปลกๆ หลายอย่าง" ดวงตาสีแปลกหันมายิ้มรู้ทัน
แต่แม่ทัพเชมัลยักไหล่ "ไม่ละ การกินอาหาร มันสำคัญที่ว่าอาหารนั้นมันถูกปากหรือไม่ แต่หากเป็นน้องทำให้ ต่อให้เป็นเพียงน้ำเปล่า พี่ก็ว่าเป็นน้ำเปล่าที่มีรสชาติดีที่สุดแล้ว"
อาเม่ยทนไม่ไหว แสร้งทำหน้าเบี้ยวไม่เห็นด้วย แต่แล้วก็ต้องหัวเราะคิก เมื่ออีกคนหอมแก้มเสียงดัง
"ใครทำหน้าตาเหม็นเบื่อ จะต้องถูกลงโทษ"
เสียงหัวเราะสดใส และคำกล่าวหยอกเย้ายังคงดังอยู่อีกครู่หนึ่งก็เงียบลง...

พื้นที่ป่าระหว่างเมือง คือความแปลกใหม่ สำหรับเด็กทั้ง 3 คนแม้ว่าจะผ่านการทดสอบมาตามขั้นตอน และทั้งที่รู้ดีว่า ด้านนอกนี้มีกับดักรออยู่ แต่ก็อาจมีเหตุการณ์จริงเกิดขึ้นได้เช่นกัน อย่างไรก็ตามต่างก็รู้ดีว่าจะต้องมีองครักษ์ของแม่ทัพเชมัลติดตามมา
เหตุใดจึงเป็นองครักษ์ มิใช่ราชองครักษ์หรือครูอาจารย์ท่านอื่น
นั่นเพราะราชองครักษ์ทุกคนล้วนมีพลังเวทย์ที่กล้าแข็ง เพียงเข้ามาใกล้ก็จะมีพลังเวทย์กดดันผู้อื่นแล้ว ส่วนครูอาจารย์ท่านอื่น ก็จะไม่เข้ามาที่ป่าแห่งนี้โดยไม่มีผู้คุ้มกันนั่นเอง
ดังนั้น แม้จะอยู่ในเขตพื้นที่ที่ไม่คุ้นเคย แต่ทั้ง 3 คนกลับไม่ได้เคร่งเครียด มีการพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวของตนเอง และต่างปฏิบัติต่อกันดั่งเพื่อนที่มีอายุเท่ากัน ผ่านข้ามคืน จนถึงวันใหม่ คุณชายมาจิดจึงกล่าวขึ้นว่า ภูเขาที่หมายที่ทั้งหมดจะต้องช่วยกันนำพยัคฆ์เงินกลับออกมาให้ได้นั้น อยู่ไม่ไกลแล้ว
แต่เมื่อเดินผ่านทุ่งหญ้า เข้าสู่เขตต้นไม้ใหญ่ ทั้ง 3 คนกลับพบคนผู้หนึ่งรออยู่
คุณชายมาจิด และลาทิฟาคุกเข่าถวายการเคารพ

คนที่ยืนรออยู่แม้จะมีอาวุโสเท่ากับคุณชายมาจิดแต่กลับมีร่างกายที่สูงใหญ่ขึ้นอย่างชัดเจน ในช่วงเวลาเพียง 2 ปี
"ลุกขึ้นเถิด ข้าสละตำแหน่งไปแล้ว"
คุณชายมาจิด และลาทิฟาหันมามองหน้ากันแล้วลุกขึ้น
ดวงตาสีเข้มกวาดตามองทั้ง 3 คนแล้วคลี่ยิ้ม "เป็นการรวมตัวกันที่ประหลาดมาก"
"พวกเขาประกาศชื่อของพวกเรามานานนับสัปดาห์ พระองค์จะมาแปลกใจอันใด" องค์ชายน้อยดาริมมีสีหน้ามึนตึง "ที่มารออยู่ก็เพราะเป็นพวกเรามิใช่หรือ"
"ข้ามาก็เพราะผู้เฒ่าดินสั่งให้มา" เจ้าชายฮัมซาหยุดมองลาทิฟา "เพราะเจ้า"
ลาทิฟาหน้าแดงเรื่อ ทำให้คุณชายมาจิดกับองค์ชายน้อยดาริมหันไปยิ้มให้กัน
องค์ชายฮัมซา ส่ายหน้าให้กับทั้งสองคนแล้วถามต่อ "จะพักหรือไปต่อ" แน่นอนว่าคำถามนี้ถามลาทิฟา ซึ่งส่ายหน้า
"ไปพักเชิงเขาดีกว่าเจ้าค่ะ"
เจ้าชายฮัมซาเพียงเลิกคิ้ว แล้วหันหลังกลับเดินนำไปที่เขตเชิงเขา

(ต่อ)

[MyTeaMeJive]

ต่อ

ตั้งแต่แรกมาทั้ง 3 คนไม่ได้คิดว่าการทดสอบนี้ยาก หากการเดินทางไกลในป่าต้องมีร่างกายที่แข็งแรง ผู้ที่มีผลโดยตรงคือลาทิฟาที่เป็นหญิง และไม่มีใครที่ทำหน้าที่เป็นผู้นำของกลุ่ม ได้แต่ถามกันไปมาว่าทำอย่างไรดี แต่เมื่อมีเจ้าชายฮัมซาเข้ามาช่วยเสริม ก็เป็นที่ชัดเจนว่าใครคือผู้นำ
จะปีนเขา ฝ่าน้ำตก หรือพบเจอกับดักภายในถ้ำ ต่างก็ผ่านพ้นไปอย่างง่ายดาย จนกระทั่งเห็นพยัคฆ์เงิน ความสูง 2 คืบวางอยู่บนแท่นเบื้องหน้า 3 คนต่างหยุดยืน รอให้เจ้าชายฮัมซาเป็นผู้ก้าวเข้าไปหยิบมา
"ดาริม ไปหยิบมาสิ"
"นั่นมิใช่หน้าที่ข้า" องค์ชายน้อยดาริมตอบทันที
ขณะที่คุณชายมาจิดกับลาทิฟา กลับก้าวถอยไปยืนข้างกัน
"ใครสักคนไปหยิบมา พวกเราจะได้ออกไปจากที่นี่"
ทั้ง 3 กลับไม่มีใครก้าวเข้าไปหยิบ ทั้งองค์ชายน้อยยังไปยืนอยู่ข้างๆ 2 คนแรก
เจ้าชายฮัมซา ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ
"ข้าไม่อยากกลับไป"
คุณชายมาจิดกล่าวขึ้น "การทดสอบทั้งหมด มาจนถึงตอนนี้ มันชัดเจนอยู่แล้ว ว่าใครคือผู้นำของเราถัดจากพระราชาฟารัค"
"ไปหยิบมาก่อนแล้วค่อยออกไปคุยกันด้านนอก" เจ้าชายฮัมซาออกคำสั่งกับองค์ชายน้อยดาริม แต่ผู้ที่อ่อนอาวุโสที่สุดกลับยังไม่ขยับ
"ข้ารู้อยู่แล้วว่าลำพังพวกเจ้า จะสามารถชนะเกมเด็กเล่นนี่อย่างง่ายดาย แต่เพราะพระปัยกาสั่งให้มา ด้วยท่านเป็นห่วงลาทิฟา ที่ไม่เคยลำบาก ข้าไม่ได้มาเพื่อยืนยันว่าข้ามีพลังอำนาจอันใด"
"พลังอำนาจที่ท่านมี สืบทอดมาโดยสายเลือด เหมือนเลือดของพวกเราที่บอกว่า ท่านคือผู้นำ" คุณชายมาจิดกล่าวขึ้น
น้ำเสียงเยือกเย็น เรียบเรื่อย แบบที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ทำให้ทุกสายตาหันไปหา
"มาจิด เจ้าเป็นใคร"
"ข้าเป็นคนที่มีเจ้านายได้เพียงคนเดียวคือท่าน" คุณชายมาจิดหันมาหาลาทิฟา และองค์ชายดาริม "อย่ากลัวข้า"
"ไม่ได้กลัว" องค์ชายน้อยดาริมเถียงทันที แต่กลับจับมือลาทิฟาไว้แน่น "พวกเราเล่นเกมพวกนี้มาด้วยกันตั้งหลายวัน ท่านมีโอกาสมากกว่าพันครั้งที่จะทำร้ายเรา แต่ไม่ชอบที่ท่านปิดบังเรื่องราว"
คุณชายมาจิดเพียงส่ายหน้า "ไม่ได้ปิดบัง เพียงเพิ่งรู้ตัวตอนที่พบกับเจ้าชายฮัมซาที่นี่"
"เหมือนกันเลย" ลาทิฟาพูดขึ้น "พวกท่านรู้ว่าข้าไม่มีเวทย์อันใด เพียงแต่ตอนที่พวกเราอยู่ด้วยกัน 4 คนตั้งแต่เมื่อวาน ในใจข้าก็มีความเชื่อมั่นว่า นี่คือสิ่งที่ถูกต้องแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าถูกต้องเรื่องอันใด ในเมื่อหลังจากวันนี้ พวกเราก็จะแยกย้ายกันไป"
"ไม่หรอก" องค์ชายน้อยดาริมกล่าวขึ้น "พระราชาฟารัค ท่านพ่อ และท่านอาเชมัล ไม่เคยแยกจากกัน พวกราชองครักษ์ และองครักษ์ก็ไม่เคยไปไหนไกล"

องค์ชายน้อยยอมรับว่า แม้ที่ผ่านมาจะเคยขัดแย้งกันในเรื่องที่เกี่ยวกับพระราชาฟารัค แม่ทัพนาซิม และต้นห้องเก้า แต่เมื่อทุกสิ่งเปลี่ยนแปลงไป โดยเฉพาะการที่เจ้าชายฮัมซาสละตำแหน่ง จนทำให้พระราชาฟารัคต้องรับพระสนม กลับทำให้รู้สึกถึงความไม่มั่นคง

"แม้ข้าไม่คิดที่จะเป็นใหญ่ แต่สิ่งที่พวกผู้ใหญ่ทำ มันบอกว่า พวกเขาระแวงข้า เหมือนกับที่ระแวงท่านอาเชมัล กับท่านพ่อมันเป็นสิ่งที่น่าอึดอัดใจมาก"

ลาทิฟาคิดตามแล้วคลายมือจากองค์ชายน้อยดาริม เปลี่ยนไปจับมือของเจ้าชายฮัมซา "ท่านจะถือบวชอย่างพระปัยกาจริงหรือเจ้าคะ จะยกเมืองวันให้เป็นของเชื้อพระวงศ์จากเมืองบาสก์ หรือ เสนาบดีกรมวังจริงๆ หรือเจ้าคะ" เด็กหญิงกล่าวช้าๆ ขณะที่จูงมือเจ้าชายไปที่แท่น "เรื่องของผู้ใหญ่ ก็ปล่อยให้พวกเขาจัดการกันไป แต่ลาทิฟาเชื่อว่าเด็กอย่างเราทำอะไรได้มากกว่านั้น ลาทิฟาไม่รู้หรอกว่า อนาคตจะเป็นอย่างไร การควบคุมกับการละทิ้ง ทางไหนดีกว่ากัน แต่การที่พระปัยกาบอกให้เจ้าชายเสด็จมา ต้องมิใช่เพียงเพราะว่าลาทิฟาเป็นผู้หญิงที่ไม่มีเวทย์แน่ๆ" มือเล็กๆ ดึงมือใหญ่ของเจ้าชายฮัมซาหยิบรูปปั้นโลหะขึ้นมา "แต่แรกมาการเดินทางนี้มันก็ไม่ได้ยากลำบากอันใดนัก ยิ่งเมื่อเจ้าชายเสด็จมา ก็ยิ่งราบรื่นกว่าเดิม ทั้งหมดนี้มีเพียงเป้าหมายเดียวก็คือการที่ พระราชาฟารัคต้องการให้พวกเราทำความรู้จักกันไว้"

เจ้าชายฮัมซามองรูปปั้นในมือ มองลาทิฟา แล้วหันไปมององค์ชายน้อยดาริม จากนั้นก็เป็นคุณชายมาจิด

....พ่อของข้าคือพระราชาฟารัค คนที่ชอบวางแผนและวุ่นวายกับเรื่องของผู้อื่นไม่เลิกรา พระองค์ไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆ ต่อให้ไม่กลับไปรับตำแหน่งรัชทายาท ข้าก็ยังต้องเป็นหนึ่งในผู้นำของเมืองวัน....

เจ้าชายฮัมซาวางรูปปั้นลงในผืนผ้าม้วนไว้แล้วผูกไว้กับอกขององค์ชายน้อยดาริม

"ถัดจากนี้ขึ้นไปในเขตเมืองบาสก์ มีทุ่งหญ้าของคนเลี้ยงม้า อีก 3 วันข้างหน้าจะมีงาน พวกเราไปเที่ยวเล่นกันก่อนแล้วข้าจะพาพวกเจ้ากลับมาส่งดีไหม"

อีก 3 คนยิ้มกว้าง รีบพยักหน้าเห็นด้วยในทันที

....สักวันข้าคงต้องกลับไป แต่จะให้กลับไปง่ายๆ คนที่ทำเรื่องไม่ดีไว้ ก็จะไม่รู้จักเรียนรู้ นอกจากนี้ ข้ายังต้องแข็งแกร่งกว่าเดิม แม้ไม่อาจเป็นพระราชาที่ยิ่งใหญ่อย่างพระราชาฟารัค แต่ข้าจะเป็นพระราชาที่ทำให้ทุกคนในการปกครอง ดำรงชีวิตด้วยความสงบสุข...

เด็ก 4 คนลงจากถ้ำแล้วเดินป่าต่อไปทางเมืองบาสก์

หัวหน้าองครักษ์รอมยืนกอดดาบใหญ่มองตามหลังทั้ง 4 คนที่กำลังเดินเท้าไปอย่างไม่รีบเร่ง
องครักษ์ซันหันมาถาม "ท่านรู้ได้อย่างไร ว่าทั้ง 4 คนจะพากันเกเร"
"เพราะพี่ใหญ่ของพวกเขา มีพ่อเป็นพระราชาฟารัค ถ้าไม่พาน้องๆ ออกนอกทาง ก็ต้องถือว่านี่เป็นสิ่งที่ผิดความคาดหมายแล้ว"
"แล้วจะตามไปหรือไม่"
"ไปสิ"
"แต่พวกเรามีหัวหน้าคือแม่ทัพเชมัลนะ"
"นั้นทำให้พวกเรายิ่งต้องไป คนที่ซื่อตรงต่อหน้าที่แบบนั้น ถ้ารู้ว่าเราปล่อยเด็กๆ ไปเที่ยวกันตามลำพัง กลับไปพวกเราต้องโดนลงโทษแน่"

องครักษ์ซันเงยหน้าหัวเราะกับท้องฟ้า ก้าวเดินตามหัวหน้าองครักษ์ไปโดยดี

..จบตอนพิเศษ..

[phrase]

ชอบตอนนี้จังเลยค่ะ ดูแสดงเล่ห์เหลี่ยมความเจ้าวางแผนของพระราชาฟารัคไดีมากเลย

[Nathi]

มีนาซิมย่อส่วนด้วยเนอะองค์ชายน้อยดาริม ส่วนองค์ชายฮัมซานี่ถ้าแม่ไม่เรียนรู้ยังไม่กลับสินะ

เข้ามาอีดิทเป็นแม่ละ ลืมแม่ไปเลย

[fangkao]

เจ้าเล่ห์เหมือนพ่อ 555. แต่ที่นับถือคือ คนเขียน คิดวางโครงเรื่อง ตัวละคร บท ออกมาได้เฉียบขาดมากๆ

[alternative]

เลือดพ่อมันแรง ฮ่าฮ่าฮ่า

[PPink]

พอมาเป็นรุ่นลูกแล้วสนุกไม่เปลี่ยนเลย
องค์ชายใหญ่ของพวกเรา เท่มากๆ

พระราชานี่ก็อ้อนต้นห้องเก้าเสียจริง ทำเอาอยากแอบดูที่ริมหน้าต่างเลยทีเดียว55555

[B52]

วางแผนแม่แต่กับเด็กเนอะ

[sirin_chadada]

ลูกชายอยากจะดัดหลังเสด็จพ่อจอมวางแผนสินะ

[twinmonkey0311]

พระราชาฟารัคก็ยังชอบวางแผนเหมือนเดิม อ่านตอนนี้ก็มโนไปไกลว่าลาทิฟาจะได้เป็นพระชายาของเจ้าชายฮัมซารึเปล่านะ

[dekying kukkig]

หลงรักองค์ชายน้อยยยยยยย  ท่านฟารัคอย่าได้เคืองเลยนะเจ้าคะ ไม่ไหวแล้วจริงๆ องค์ชายทำไมน่ารักเยี่ยงนี้ 

ขอบคุณค่ะ คุณJiveและน้ำชา กับตอนพิเศษ

[nekko]

เจ้าชายฮัมซาสมกับเป็นพี่ใหญ่มากๆๆ

ขอบคุณคุณJiveและน้องน้ำชาสำหรับตอนพิเศษ

[kanatthanit]

 

[noteno]

 

ยิ่งอ่านตอนพิเศษก็ยิ่งอยากให้มีภาคต่อหรือตอนพิเศษไปอีกเรื่อยๆๆๆๆๆๆๆ

[piggyfree]

ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ กะ น้องน้ำชา

คิดถึงเหลือเกิน  คิดถึงอาเม่ย คิดถึงพี่เช คิดถึงอาเก้า
อยากอ่านเรื่องราวของเด็กๆ รุ่นต่อไปจัง  ท่าทางจะสนุกมากเหมือนกันเนอะ

[mystery Y]

พระราชาฟารัคยังเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม...

[nin@]

น่าติดตามเรื่องราวของเจ้าชายรุ่นใหม่ๆมาก ทั้งเจ้าชายฮัมซาและดาริมน้อย รวมถึงคุณชายมาจิดและลาทิฟา

ขอบคุณพี่ไจฟ์ น้องน้ำชา สำหรับตอนพิเศษน่ารักๆนี้นะคะ

[natalee22]

เด็กๆน่ารักจังเลยยยยยยยยยว เจ้าชายฮัมซานี่ได้พ่อมาเต็มๆ จอมวางแผนแต่เด็กเลยนะเนี่ย
เจ้าชายดาริมก็น่ารัก ดูเหมือนจะค่อยๆเปิดใจรับเพื่อนใหม่มากขึ้นแล้ว
ต่อไปลาทิฟากับมาจิดจะต้องมีบทบาทกับเจ้าชายทั้งสองมากขึ้นแน่ๆ
ขอบคุณคุณไจฟ์น้องทีสำหรับตอนพิเศษน่ารักๆนะคะ จะรออ่านตอนพิเศษตอนต่อไปค่ะ

[why yyy]

ขอบคุณ

[gayraygirl]

รุ่นลูกก็ยังเจ้าเล่ห์ได้อีก

[mint_852]

อ่านรวดเดียวจบจ้า
ชอบรุ่นลูกมากๆๆๆ
แต่ละคนเชื้อไม่ทิ้งแถวเลย
อยากอ่านตอนพิเศษเพิ่มอีกจัง
จะรออ่านนะจ๊ะ

[dekying kukkig]

รู้ว่ายังไม่มีประกาศเป็นทางการของตอนต่อไป ..............  แค่มานั่งรอนะคะ 

[Nathi]

วันนี้เป็นครบรอบพี่เชกับเม่ย ฉลองกันเถอะ 1st anniversary

[nin@]

มาปัดกวาดเช็ดถู ปูเสื่อนั่งรอด้วยคนค่า

[Wordslinger]

ชอบกลุ่มเด็กทั้งสี่ค่ะ นี่ถ้าเอาไปเขียนเป็นเรื่องราวของพวกเขาโดยเฉพาะก็ยังได้นะคะดิฉันว่า

เมืองวัน เมืองบาสก์ เมืองเหนือ ทั้งสามนครนี้จะต้องอยู่ในทวีปที่มีเมืองอื่นๆ อยู่ด้วยอีกแน่ อาจให้เด็กน้อยออกเดินทางไปเผชิญภัยในโลกกว้าง พบเจอกับสัตว์ประหลาดหรือคนร้ายๆ ก็จะดีมากๆ เลยค่ะ

ขอบคุณสำหรับตอนนี้นะคะ หากมองโดยเนื้อเรื่องแล้ว ตอนพิเศษนี้ยังไม่จบแค่นี้ใช่ไหมคะ?

[natalee22]

แวะมาอ่านตอนพิเศษพระราชาฟารัคกับอาเก้าอีกรอบ
ชอบคู่นี้อ่ะ รู้สึกถึงความรักที่ทั้งคู่มีให้กันแบบลับๆ ต่างคนต่างเก็บซ่อนไว้ในใจ รักที่ไม่หวังครอบครอง รักที่ไม่หวังว่าจะได้เคียงคู่ รักที่เสียสละ ปรารถนาเพียงให้บุคคลอันเป็นที่รักมีความสุข
ถึงแม้การแสดงออกจะเป็นแบบผิดๆ แต่พื้นฐานก็คือรักและหวังดีจากใจจริง
กระทั่งได้มาลงเอยกันแล้ว ก็พอใจและยินดีเพียงแค่ได้อยู่เคียงข้างกัน ไม่ว่าจะในฐานะใด ไม่ต้องป่าวประกาศ ไม่ต้องโอ้อวด ไม่ต้องมียศฐาบรรดาศักดิ์ใดๆ แค่ใจตรงกันก็เพียงพอ
เป็นรักที่บริสุทธิ์จริงๆ
ดีใจที่ทั้งสองคนยอมรับและรู้ใจตัวเองซักที ต่อไปนี้ขอให้มีแต่ความสุข รักกันจนแก่เฒ่าเลยนะ

[kokoro]

องค์ชายน้อยคนเล็กนี่น่าจับตาดูต่อไปจัง
คืออยากเห็นมุมหลุดๆของเด็กเก่งเลือดพ่อแรงคนนี้อ่ะ
ว่าแต่ว่าพี่คนโตนี่ ก็เลือดพ่อแรงเหมือนกันนะ
เจ้าเล่ห์ มีแผนการมีความตั้งใจของตัวเอง โตมากกกกก
นี่จะมีตอนพิเศษไปจนทุกคนโตเลยมั้ย