Charm Online สาปผมเป็นแวมไพร์! [Up Lv.พิเศษ พจนินท์สไตล์3 100% 8/4/61]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Charm Online สาปผมเป็นแวมไพร์! [Up Lv.พิเศษ พจนินท์สไตล์3 100% 8/4/61]  (อ่าน 301251 ครั้ง)

ออฟไลน์ nightsza

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2026
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-1
คิดถึงกลกับวัตมากมาย รอเมื่อไรพี่วินจะใจอ่อนกับพี่ชินสักที

ออฟไลน์ Silver Fish

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 335
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +215/-0
    • Fanpage
Lv.36 พลาดอย่างแรง

   ผลจากการลงดันแหลกเป็นยังไงรู้มั้ยครับ? ผมได้รับรู้ถึงความห่างชั้นของตัวเองกับเพื่อนที่มีเวลาเล่นน่ะสิ! จากตอนแรกว่าจะไปมันสักหน่อย พวกนั้นเล่นไปแต่ที่โหดๆ ขนาดกลเองยังแทบไม่ไหว เพราะเขาห่างหายจากเกมไปนานพอๆ กับผม เราเลยตั้งมั่นกันเอาไว้ว่า จะแอบไปเก็บระดับกันสองคนให้โหด แล้วไปโผล่ให้พวกนั้นหงายท้องไปเลย

   ทั้งๆ ที่มันควรจะเป็นแบบนั้น ผมกับกลลุยจนได้รับฮายาแวมไพร์หมาป่าจอมบ้าเลือดมาแล้วแท้ๆ ดันติดช่วงเวลาแห่งความน่าสะพรึง ทำให้ต้องงดเล่นเกมไปชั่วคราว

   เข้าสู่ช่วงสอบหฤโหดของเหล่านักศึกษา ไม่ว่าจะห้องสมุด หรือที่นั่งทั่วอาณาบริเวณมหาลัยต่างถูกจับจองด้วยนักรบผู้เตรียมพร้อมต่อสู้กับข้อสอบปลายภาค!

   เนื่องจากเรื่องราวที่เกิดขึ้นทำให้กระผม นายอายุวัต พจนินท์ ดรอปเรียนไปหนึ่งเทอม ต้องมาลงเรียนวิชากับรุ่นน้องปีสอง แต่ละคนนั่งเพ่งชีทในมือลูกตาแทบหลุดติดกระดาษ ถามกันข้ามหัวไปมาน้ำลายเปียกผม ความรู้ทั้งหลายดูจะไม่ค่อยเข้าสมองสักเท่าไหร่

   ผมดีหน่อยพอมีพื้นฐานจาการเรียนวิชาอื่นมาแล้วบ้าง แต่พวกรุ่นน้องยังไม่เรียนถึงได้หัวฟูกันขนาดนี้ ประเด็นหลักคือโต๊ะที่ผมนั่งกับพวกดาลี่ มีสิ่งแปลกปลอมตัวดำปีหนึ่ง ขโมยชานมเย็นใส่ไข่มุกผมไปดูดจ๊วบๆ อยู่ด้านข้าง เจ้าตัวลอยหน้าลอยตาไม่มีทีท่าว่าจะอ่านข้อสอบ หรือติวกับรุ่นพี่ก่อนลงสนามพรุ่งนี้

   “พี่วัตตรงนี้ผมไม่เข้าใจ ช่วยอธิบายอีกทีนะ”

   ดาลี่ประกบสองมือไหว้ท่วมหัว ผมส่ายหน้าเอือมยอมอธิบายซ้ำให้ น้องขวัญใจกับคนอื่นๆ พากันสุมหัวมาฟังด้วย ไหงกลายเป็นผมมานั่งติวให้เจ้าพวกนี้เนี่ย วิชาเอกของตัวเองก็ยังไม่ได้อ่านเลย อย่างที่บอก ผมลงเรียนวิชาพร้อมกับปีสอง และลงของปีสามด้วย หัวหมุนได้ที่

   สักพัก มีมือดีแย่งชีทไปจากผม แล้วยัดแก้วชาเย็นใส่ไข่มุกมาแทน ผมดูดแก้คอแห้ง ส่วนกลกวาดตาอ่านชีทคร่าวๆ รับหน้าที่สอนปีสองต่อซะงั้น!

   พ่อคุณจะเทพไปไหน ผมกับไวไวเกรดเราสองคนขึ้นๆ ลงๆ เหมือนสตรีใกล้หมดประจำเดือน ส่วนกลผมเคยขอดูแทบอยากจับหมาป่าบีบคอ เอรัวๆ ต่ำสุดคือบี เป็นที่รักและชังของอาจารย์ทุกคน เจ้าตัวเรียนเก่งสมองดี ทำงานส่งแต่ไม่ค่อยเชื่อฟัง บางทียกมือเถียงอาจารย์หน้าตายนิสัยมาก

   แล้วที่กลมานั่งสลอนกับผมได้ เพราะพรุ่งนี้เจ้าตัวสอบวิชาเดียวกัน ความจริงปีหนึ่งห้ามลง แต่กลไปขออาจารย์หรือกดดันก็ไม่รู้ จนได้เรียนวิชานี้พร้อมผม ระหว่างกลสอน ดาลี่ชวนผมออกมาซื้อน้ำรับฝากพวกเพื่อน กลจะลุกตาม ผมโบกมือให้เขานั่งต่อไป

   เดินมาไม่ทันถึงร้านน้ำ ดาลี่หยุดกึก จับบ่าผมด้วยสีหน้าจริงจัง

   “พี่วัต ผมขออะไรอย่าง”

   “ไม่”

   “เฮ้ยพี่! ผมยังไม่ได้พูดเลยว่าจะขออะไร อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธดิ” ผมเคาะหลังมือบนหัวรุ่นน้อง

   “น้ำหน้าอย่างนายลากฉันออกมาคุยกันสองคนแบบนี้ ต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับกลแน่ ไม่เอา ถ้าฉันช่วยไปตัวเองได้ซวยพอดี”

   ดาลี่อ้าปากค้าง คงอึ้งที่ผมเดาได้ถูกเผง มันคงยังไม่รู้ตัว ตัวเองทำอะไรแค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ คิดอะไรออกทางสีหน้าหมด เก็บอาการไม่เก่งโคตรๆ แล้วยิ่งผมเป็นพี่รหัสมันมาเข้าปีที่สอง จะไม่รู้นิสัยใจคอมันได้ไง

   “พี่วัตเป็นหมอดูแม่นๆ ปะเนี่ย” เด็กน้อยบ่นอุบ ผมหัวเราะกอดคอลากมันไปร้านน้ำ

   “หมอดูจริงก็ดีดิ อยากรู้งวดหน้าออกอะไร”

   “ได้เลขเด็ดแล้วอย่าลืมบอกผมด้วยนะพี่... เย้ย! ไม่ใช่!! น่านะพี่วัต ช่วยหน่อยเถอะ มันไม่ใช่คำขอร้องของผมคนเดียว คำขอนี้มาจากปีสองกับปีหนึ่งทุกคนเชียวนะ”

   ผมลังเล ดาลี่ขอคนเดียวไม่เท่าไหร่ นี่ล่อทั้งปีหนึ่งและปีสองเลยเรอะ สงสัยจะเป็นเรื่องใหญ่ กลไปก่อเรื่องอะไรลับหลังผมหนอ แต่ว่าเจ้าตัวไม่ค่อยมีเวลาว่างไม่ใช่เหรอ พี่วินเรียกตัวไปใช้แรงงานที่แผนกประจำ เหมือนเป็นพนักงานไปครึ่งตัว ขนาดยังไม่ฝึกงานนะเนี่ย

   สุดท้าย ผมตัดสินใจฟังสักหน่อย ถ้าไวไวไม่ได้ไปรับลินและอยู่แถวนี้คงจะบอกว่าผมทำปากแข็งไปงั้นแหละ ความจริงใจอ่อน ใครขออะไรช่วยหมด แน่นอนว่าต้องเป็นคนที่ผมโอเคนะ ไม่ได้ช่วยแบบหน้ามืดตามัวไม่คิดอะไรเลย

   “เห็นแก่รุ่นน้องทุกคน ฉันจะยอมฟัง แต่ไม่รับปากนะว่าจะช่วย”

   “แค่นั้นก็พอแล้ว ผมรับรองว่าพี่ต้องเห็นด้วยชัวร์!”

   ดาลี่ยกนิ้วโป้ง ผมหรี่ตาไม่ค่อยไว้ใจมันแฮะ

   “คืองี้พี่ แบบว่ากลเรียนเก่งใช่ปะ”

   “อ่าฮะ” จะไม่ให้เก่งได้ไง เจ้าตัวเรียนรู้ ทำงานด้านนี้ในฐานะมืออาชีพก่อนเข้ามาเรียนมหาลัยซะอีก แถมมีพี่วินเป็นคนสอน ไม่นับพวกพี่ๆ ในแผนกพยายามยัดเยียดความรู้ให้ กลจะได้แบ่งเบาภาระของตัวเอง เรื่องนี้ไม่มีใครรู้นอกจากลิน ไวไว พี่อิน และพวกพี่วิน ผมเลือกที่จะไม่บอกใครดีกว่า เพื่อชีวิตอันสงบสุขของกล

   “เกรดกลดีอะ มีแต่อาจารย์ชอบ” อืม ดีจริง หมั่นไส้

   “พวกผมเลยคิดว่า อยากให้พี่ลองกวนไม่ให้กลอ่านสอบ พวกเราจะได้ลืมตาอ้าปากบ้าง” มาถึงประโยคนี้ ดาลี่ดูจะกล้าๆ เกรงๆ ผม แหง เห็นผมเล่นงี้ จริงจังเรื่องการเรียนไม่แพ้กิจกรรมนะ แล้วยังเป็นผลการเรียนอนาคตของแฟนตัวเองอีก

   ผมจับบ่าดาลี่ เจ้าตัวสะดุ้งเตรียมเผ่นทันทีหากผมพูดหรือกระทำการบางอย่างที่อาจเป็นอันตรายต่อชีวิตและทรัพย์สิน

    ไม่ต้องสืบผมเข้าใจได้เลยว่า เรื่องทำให้กลเกรดร่วงคนอื่นจะได้มีโอกาสบ้าง นั่นมันไร้สาระสิ้นดี แถมพวกตัวต้นต่อความคิดพวกนี้ มีแต่พวกผู้ชายแก่นๆ ปีหนึ่งปีสองเท่านั้น ความจริงคงอยากจะแกล้งกลมากกว่า ทุกคนล้วนรู้ดีอยู่แก่ใจ เจ้ากลมันเก่งผิดมนุษย์ ต่อให้ไม่อ่านมันก็สอบได้อยู่ดีนั้นแหละ

   “เอ่อ... ถ้าพี่ไม่เอาด้วย ผมไม่มีปัญหานะ”

   น้องรหัสเริ่มถอย ผมยิ้มล็อกคอมันมาใกล้

   “ตกลง ฉันจะลองดู” ดาลี่หันขวับ คอเคล็ดมั้ย

   “จริงดิพี่ เย้! เดี๋ยวพวกผมรวมตังกันเลี้ยงพี่เลย”

   “ให้มันจริงเหอะ ไป ซื้อน้ำ พวกนั้นชะเง้อกันคอเป็นยีราฟแล้ว”

   ดาลี่หัวเราะ พี่น้องรหัสกอดคอกันซื้อน้ำมาแจกจ่าย กลผู้เป็นเหยื่อไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่ากำลังถูกรุ่นพี่และเพื่อนตัวเองวางแผนการแกล้งอยู่ ที่ร้ายที่สุดคือแฟนดันเอาด้วยนี่ดิ หึหึ

   เลิกติวผมนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้กลขับกลับบ้าน แผนการที่วางไว้คือ หลังจากสอบวันพรุ่งนี้ ผมจะมีวันหยุดหนึ่งวัน ในขณะที่กลยังสอบยาวจนถึงอาทิตย์หน้า ช่วงก่อนวันหยุดนี้แหละที่ผมจะจัดการป่วนสมาธิ

   ผมตั้งตารอใจจดจ่อ วันเวลาผ่านไปรวดเร็วการสอบผ่านพ้นไปอีกหนึ่งวิชา ก่อนกลับผมกับกลไปซื้อของสดในตลาด ผมซื้อต่อราคาคุยกับพ่อค้าแม่ค้าอย่างสนิทสนม ส่วนกลมีหน้าที่เป็นคนถือ อารมณ์เหมือนตามแฟนมาช้อปปิ้ง พอผ่านร้านผลไม้ พ่อหมาป่านึกอยากกินส้ม เอาคางมาเกยบนไหล่ผมบุ้ยปากบอก

   ระหว่างผมเลือกส้มเจ้าตัวก็ยังวางคางไว้แบบนั้น จนผมจ่ายเงินเสร็จกลรับถุงจากแม่ค้าไปถือแทน มีการแอบฉกหอมแก้มเร็วๆ

   “ขอบคุณครับ”

   เสียงทุ้มเอ่ยบอก รู้สึกใจเต้นตึกตัก เข้าใจอารมณ์เด็กมันยั่วเลย ฮึ่ย ไอ้เด็กร้ายกาจ รอพี่วัตก่อนเถอะ คืนนี้สูเจ้าเสร็จข้าแน่ วะฮ่าๆ

   “วางแผนชั่วร้ายอะไรอีก”

   “ไม่มี๊ กลอยากกินแกงส้มชะอมใช่มั้ย งั้นเราไปร้านผักกัน” ดวงตาสีน้ำเงินมองตามหลังคนเดินนำลิ่วไปร้านผัก เจ้าตัวยักไหล่ มั่นใจเต็มร้อยว่า ต่อให้อีกฝ่ายวางแผนการอะไรเขาก็สามารถโต้กลับได้หมด

   กลับมาจากตลาด ของสดทั้งหลายพวกที่ยังไม่ใช้เก็บเข้าตู้เย็น พวกที่ใช้หยิบออกมาจากถุง กลรับหน้าที่ล้างผักกับเนื้อสัตว์ ผมมีหน้าที่ทำอาหาร ใช้เวลาไม่นานกับข้าวน่าทานวางอยู่บนโต๊ะ ข้าวสวยร้อนๆ หอมกรุ่นถูกตัดใส่จานพร้อมกิน พักหลังกลแอบบ่นอยู่ว่าตัวเองอ้วนขึ้นต้องเจียดเวลาที่มีอยู่น้อยนิดเข้าฟิตเนสรักษาหุ่น ผมหัวเราก๊ากๆ ไม่สำนึกสักนิด นายท่านกับขุนพลเองกลับมามีเนื้อหนังสุขภาพดีตามเดิม

   หลังทานเสร็จช่วยกันล้าง ผมเผ่นไปอาบน้ำก่อน พอกลเข้าไปอาบบ้างค่อยมาเตรียมการกับเตียง อุปกรณ์พร้อม กลเดินเปลือยท่อนผมนุ่งผ้าขนหนูออกมา

   ปกติกลเป็นคนระวังตัว เพราะถูกพี่อินฝึกทักษาการต่อสู้มา กับผมมันอีกเรื่อง เจ้าตัวไม่ระวังระแวงอะไรเลยสักนิด ผมออกแรงดึงแขนอีกฝ่ายจนล้มไปนอนบนเตียง กลมองผมงงๆ พริบตาเดียวข้อมือทั้งสองข้างถูกผ้ามัดกับหัวเตียง มีผมหัวเราะชั่วร้ายเป็นแบ็คกราว

   กลยกยิ้มมุมปาก ขยับข้อมือนิดหน่อยเพื่อทดสอบ ระดับผม มัดแน่นสุดๆ บอกเลย

   “ชอบแบบSM?”

   หมาป่าเลิกคิ้วถามหน้าซื่อ ผมกระโดดคร่อมสะโพกหนาแบบไม่ออมแรง เจ้าตัวแอบจุกนิ่วหน้าเล็กน้อย

   “ชอบทำกับคนอื่น ไม่ชอบโดนเอง เอาล่ะกลเด็กดี อยู่เฉยๆ ให้พี่วัตเอ็นดูซะนะ”

   “ตอนนี้นายทำหน้าหื่นมาก” กลพูดเสียงเรียบ แต่ตาพราวระยับ คงนึกสนุกเต็มที่

   ผมเลิกสนใจเจ้าหมา สอดมือเข้าไปในผ้าขนหนู คลำๆ จนจับเจอบางอย่าง กลหรี่ตาจ้องผมทันที ผมฮัมเพลงไม่รู้ไม่ชี้ใช้มือเค้นคลึงเจ้าสิ่งนั้นจนเริ่มตื่นตัว ผิวกายสีเข้ม มีหยดน้ำเกาะพราว กับกล้ามสมส่วน ใบหน้าหล่อเข้ากับดวงตาคม เสน่ห์จะร้ายกาจเกินไปแล้ว!

   วันนี้แหละ ผมจะทวงคืนความเป็นผู้นำในฐานะคนอายุเยอะกว่ากลับคืนมา เรื่องคำขอของดาลี่ไม่อยู่ในหัว ผมถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก กลมองอึ้งๆ ไม่คิดว่าผมจะกล้าทำ ปกติเวลามีอะไรกันกลจะเป็นฝ่ายเริ่มตลอด ใช่ว่าผมจะไม่อาย แต่อารมณ์นึกคึกมันมีมากกว่า

   กลั้นใจรั้งรูดของตัวเองไปพร้อมกับของอีกฝ่าย อีกมือเตรียมพร้อมตัวเองแบบที่กลเคยทำให้ ดวงตาสีน้ำเงินสะท้อนภาพอิโรติกเบื้องหน้า หมาป่าหนุ่มจ้องเป๋งแทบไม่กระพริบตา มองภาพคนรักปรนเปรออยู่บนเรือนร่างของตัวเอง เหมือนถูกปลุกสัญชาตญาณบางอย่าง

   ผมไม่ทันได้สนใจ มัวทำส่วนของตัวเอง ขยับกายประคองความเป็นชายแล้วกดสะโพกลงบนตัวกล ความรู้สึกจากเบื้องล่างแล่นพล่านมาตามแนวหลัง ทำไมมันฝืดไม่เหมือนตอนกลทำเลยฟะ หรือผมยังเตรียมพร้อมไม่พอ ผมพยายามขยับรับความร้อนเข้ามาในตัว กว่าจะสุดแทบจะหมดแรงตาย ต่างจากตอนกลช่วยให้ผมอยู่ด้านบนลิบลับ พอเงยหน้าดูแฟนตัวเอง

   ใบหน้าหล่อนิ่งอึ้ง มองผมตาค้าง หลุดมาดจนน่าแปลกใจ ด้านล่างรู้สึกคับแน่น พอจะขยับก็ฝืดเกินบรรยาย ช่วงแรกยังลำบากผ่านไปสักพักเริ่มชินปล่อยตัวเองไปตามสัญชาตญาณ เสียงครางปนกับเสียงครางต่ำในคอของคนด้านล่าง จวนจะเสร็จอีกคนดันลุกขึ้นกระทันหัน สองแขนหลุดจากพันธนาการมาโอบเอวรวบแขนผมไว้เหนือหัว

   “วัต... รู้ตัวรึเปล่าว่าทำอะไรลงไป หืมม”

   เสียงทุ้มพร่าจากแรงอารมณ์กระซิบข้างหูอย่างอดทน ร่างบนตักในสายตากลตอนนี้น่ากินจนแทบอดใจไม่อยู่ ดวงตาสีเทาฉ่ำเยิ้มไปด้วยความต้องการ สติคงบินหายจนเกือบหมด ขนาดหมาป่าหลุดมาซุกไซร้คอเม้มทิ้งรอยยังไม่โวยวายเหมือนทุกที ลิ้นร้อนโฉบลงไปวนเวียนแถวอก หยอกเย้าให้อีกคนส่งเสียงคราง

   “มะ... ไม่รู้ ขยับที”

   “งั้นไม่เกรงใจล่ะนะ... พี่วัต” คำพูดกระเส่าเจือเสียงหัวเราะกับดวงตาวาววับ ลิ้นแลบเลียริมฝีปาก จับอีกฝ่ายนอนหงายทั้งที่ยังค้างคา เปลี่ยนเป็นฝ่ายคุมเกม รวบข้อมือมัดไว้เหนือหัว แขนสองข้างคล้องตรงข้อพับขา ขยับกายตามใจชอบจนเกิดเสียงหยาบโลนน่าอาย ยามถึงจุดสุดยอดปลดปล่อยบางอย่างเข้าไปภายในจนท้องน้อยร้อนวูบ ร่างสูงก้มลงจูบซับเหงื่อบนขมับ ไล้มาจูบปากแลบลิ้นเลียเรียกร้องจนต้องยอมเปิดรับจูบดูดดื่มพร้อมเบื้องล่างเริ่มขยับอีกรอบ

   เสร็จรอบสองร่างสูงถอนกายออก มองอาหารตาเบื้องหน้าอย่างพึงพอใจ ก่อนล้มตัวลงนอนกอดจากทางด้านหลังจูบแก้มซ้ำๆ อย่างอารมณ์ดี

   เช้าวันต่อมาดวงตาสีเทาเปิดออก แผ่นหลังเปลือยเปล่าเสียดสีกับแผงอกกว้างเรียกสติกลับเข้าร่าง หันไปมองเห็นดวงตาคู่สวยจ้องอยู่ก่อนแล้ว

   “ยังไม่สว่างเลย นอนต่ออีกหน่อยสิ” ท่าทางอารมณ์ดีซะเหลือเกินสร้างความแปลกใจให้กับคนมองสุดๆ ผมฝืนกายพลิกตัวนอนหันหน้าเข้าหา รู้สึกเสียดช่วงล่างจนน้ำตาเล็ด ร่างสูงไม่นำพายังจะเอาแขนมารั้งสะโพกจนอะไรต่อมิอะไรแนบชิดกันไปหมด

   “สอบล่ะ” ถึงผมจะยังงัวเงียอยู่นิดหน่อย แต่จำได้แม่นว่ากลมีสอบเช้า

   “เก้าโมง ตอนนี้เพิ่งตีห้า เวลาเหลือเฟือ” พูดไปพลาง จูบตรงนั้น หอมตรงนี้ คนเพลียทำท่าจะเคลิ้มๆ หลับอีกรอบ กลับมีเสียงทุ้มถามข้างหู

   “นี่... รู้ตัวรึเปล่าเมื่อคืนทำอะไรลงไป”

   คุ้นๆ ว่าเป็นคำถามเดียวกับเมื่อคืน ผมตอบทั้งที่ยังไม่ลืมตา ไม่ได้เมา สติครบถ้วน จำได้หมดทุกรายละเอียด คิดแล้วเขินเป็นบ้า

   “เออน่ะ รู้แหละ” ซุกหน้ากับอกแม่ง หลบหน้าแดงตอบแบบเลี่ยงๆ ไป

   “ไม่ใช่เรื่องออนท็อปดิ เรื่องอื่นอะ” หมาป่าช่างเซ้าซี้ ตะกี้หมาตัวไหนมันบอกให้ผมนอนต่อฟะ ไมกวนกันอยู่ได้

   “อยากจะพูดอะไรก็พูดมา” ผมพูดตัดรำคาญ ง่วงอะ ไม่สบายตัวด้วย อยากนอนตาย งื้อออ

   “อืม... เมื่อคืนใครบางคนไม่ได้ใช้เจล ที่สำคัญไม่ได้ใส่ถุงยาง เสียบสดไปแล้วนะจ๊ะที่รัก” นิ้วยาวเขี่ยหูแดงๆ ของผมเล่น ขอประมวลผลชั่วครู่...

   “เชี่ย!!”

   มิน่าล่ะ ทำไมมันถึงฝืดนัก ผมอยากระเบิดตัวตาย มือหนาลูบหลังผมคล้ายจะปลอบ กระทั่งมันเลื้อยลงไปด้านล่างบ่งบอกเจตนารมณ์

   “เผลอปล่อยในด้วย โทษทีนะ สอบรอบติดเลย”

   “ไอ้!*@^*&%@!#&!!”

   หมาเลวหัวเราะในคอ นิ้วยาวเขี่ยด้านหลังผมเล่น ขยับหนีทีรู้สึกมันเหนอะๆ ตอนนี้ไม่ต้องส่องกระจกก็รู้ว่าตัวผมเปลี่ยนเป็นสีแดงหมดแล้ว ทั้งโกรธตัวเองที่หาเรื่องใส่ตัว และโมโหเจ้าหมาจอมฉวยโอกาส ที่ผ่านมาเคยมีอะไรกันบ้างก็จริง แต่ทุกครั้งจะใส่ถุงยางเสมอ ถือว่านี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ ยิ่งคิดยิ่งอยากตาย กลเห็นอาการจิตตกเลิกแกล้งเปลี่ยนมากอดดีๆ ลูบผมลูบหลัง

   “โอ๋ๆ ไม่แกล้งแล้ว นอนๆ”

   “จำไว้เลยนะ” ผมกัดฟันกรอด

   “จำไว้ว่าเมื่อคืนนายเร่าร้อนมากใช่มั้ย” ผมชกพุงแข็งๆ แบบไม่ออมแรง เดี๊ยงล่างแต่ท่อนบนยังใช้ได้อยู่เฟ้ย คราวนี้กลเลิกแหย่ผมแล้วกล่อมให้นอน

   ด้วยความเพลียและมันยังเช้าเกินไป ผมผล็อยหลับอีกรอบ ตื่นมาอีกทีไม่เห็นกลแล้ว มีแต่โน๊ตเขียนเอาไว้ว่าไปสอบจะรีบกลับมา ผมลุกผ้าห่มร่วงจากตัวไปกองบนตัก ตัวผมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย ท้องไม่รู้สึกอึดอัดเหมือนตอนแรก เตียงก็หอมฟุ้ง หันไปไม่ไกลเห็นกองผ้าปูกับผ้าห่มยัดจนล้นตะกร้า กลคงจับผมอาบน้ำใส่เสื้อผ้าเปลี่ยนผ้าปูเตียง

   ตอนนี้เวลาสิบเอ็ดโมงหมดเวลาสอบพอดี ผมนั่งพักสักครู่ ค่อยลุกเดินขาสั่นไปหาอะไรลงท้อง เจ้าเหมียวสองตัวนอนอืดส่ายหางตีพุง กลเปลี่ยนน้ำให้อาหารก่อนออกไปชัวร์ ถึงว่าไม่มากวนผมเหมือนทุกวัน

   บนโต๊ะกินข้าวไม่มีของกินสักอย่าง พอดีกับเสียงรถหน้าบ้าน กลเดินถือถุงเข้ามาหา

   “ตื่นนานรึยัง”

   “เพิ่งตื่น สอบเป็นไงมั้ง คงไม่ใช่รีบซิ่งกลับมาหรอกนะ”

   “ไม่ต่ำกว่าBแน่นอน ซื้อข้าวมาให้ รอนี่เดี๋ยวแกะให้กิน”

   ผมดันหน้าอีกฝ่ายที่ยื่นมาหอมหัวอย่างหมั่นไส้ กลจัดแจงแกะข้าวใส่จาน ข้าวผัดง่ายๆ แต่รสชาติอร่อย คงจะแวะซื้อจากร้านเจ้าประจำผม ของกลเป็นกะเพรา เห็นแบบนี้กลกินเผ็ดใช่เล่น ผมเลยจิ๊กพริกมาใส่จานตัวเอง เย็นวันนั้นเจ้าดาลี่กับเพื่อนไวแวะมาเที่ยวหาผม ไวไวมันมาเป็นปกติอยู่แล้ว ส่วนดาลี่มันมาดูผลชัวร์

   “ลินไม่ได้มาด้วยเรอะ” ถามเพื่อนตัวเองก่อนเป็นอันดับแรก ปกติเห็นมาด้วยกันประจำ

   “ติดเรียนพิเศษ อีกสองชั่วโมงค่อยไปรับ”

   “ผมติดรถพี่ไวไวมา” รุ่นน้องเสนอหน้า ผมเลิกคิ้วมอง

   “ใครถามไม่ทราบ” เจ้าตัวทำสีหน้าเจ็บปวดโอเว่อร์ซะไวไวเท้ากระตุก ยันโครมมันไปหนึ่งที ผมขอบคุณไวไวจากใจจริง เวลานี้ยกขาถีบมันไม่ได้ รอก่อนเถอะ พ่อจะยันให้กลิ้งเป็นลูกขนุน

   “พวกพี่ใจร้าย เรื่องเลี้ยงเอาไว้พวกผมนัดวันกันอีกทีนะพี่” คราวนี้ผมคว้ารีโมทคว้างหัวมันเต็มๆ กลหันมามองผมนิ่งพลางส่ายหัวคล้ายจะปลง

   “ว่าแล้ว พวกนายวางแผนอะไรกันฉันไม่รู้ ขอบอกเลยว่างานนี้ฉันได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง” พูดจบมียิ้มหล่อ ดาลี่หันมามองผมงงๆ จะมีก็แต่ไวไวชอบทำตัวเป็นจิ้งจกบ้านคนอื่น มันนิ่งคิดไปสักแปบแล้วหลุดขำ ไว้ผมเจอลินก่อนเถอะ แล้วเอ็งจะขำไม่ออกเพื่อนไวไวเอ๋ย

   สรุป ผลการสอบออกมา กลคะแนนลดลงจากกลางภาคแค่ไม่กี่คะแนน แถมไม่ได้มาจากแผนการของผม เพราะเป็นห่วงเลยรีบทำข้อสอบ พออาจารย์ปล่อยรีบพุ่งออกจากห้องขับรถแวะซื้อข้าวตรงดิ่งมาหาผมเลย ผมควรจะดีใจหรือเสียใจดีล่ะเนี่ย แต่สัญญาต้องเป็นสัญญา พวกดาลี่เลี้ยงข้าวผมตามระเบียบ

   ผมขอสัญญาต่อฟ้าเลยว่า จะไม่นึกสนุกเชื่อคำพูดดาลี่อีกเป็นครั้งที่สอง
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 25-11-2015 23:02:26 โดย Silver Fish »

ออฟไลน์ DESZCZ

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 352
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
ค้างมากกกกก

ออฟไลน์ mild-dy

  • ☆ ทาสแมว ☆
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8891
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +389/-80

ออฟไลน์ ployspy

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
ไม่น๊า
ค้างงงงงงงงงง
มาค่อไวๆเถอะ พลีสสสสสสส

ออฟไลน์ aornarak

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 89
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
ตัดได้ค้างมากกกก.  คือแบบว่าเหมือนกำลังอ่านนิยายแล้วอินสุดๆแต่อยู่ดีๆคอมดับอ่ะ มาต่อไวๆเลยจ้า

ออฟไลน์ Min*Jee

  • เอวรี่ติงจิงกะเบล
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2792
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-5
ระเบิดระบบแม่งเลยค่ะ
ขออภัยที่หยาบคาย แต่ถ้ามาต่อช้าจะหยาบคายกว่านี้ :laugh:

ออฟไลน์ magarons

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 967
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +68/-6
ค้างง่ะ โหยกำลังมันเลย มาต่อไวๆนะ

ออฟไลน์ Poseidon

  • Unconditional love
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5081
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-12
ย้ากกกกก จะเป็นไงต่อนะ

ออฟไลน์ nightsza

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2026
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-1
ลุ้นมากมาย คุณลาสอย่าเป็นอะไรไปนะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7524
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8
ไม่สิ เปงแบบนี้ไม่ได้นะ ม้ายย!!

ออฟไลน์ wonderbe

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 754
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-2
โอ้ยยนยยยยยยยนยยยยยยยย :katai1: :katai1: :katai1:

ออฟไลน์ NuTonKaw

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 528
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-1

ออฟไลน์ Silver Fish

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 335
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +215/-0
    • Fanpage
บทส่งท้าย

   7 ปีให้หลัง…

   บ้านหลังน้อยของผมยังคงสงบสุขเช่นเคย กลเรียนจบโดยใช้เวลาเพียงแค่สามปี ที่จริงเจ้าตัวสามารถทำได้ไวกว่านั้น ติดที่ต้องคอยเทียวไปทำงานกับพี่วินเสมอ พอเรียนจบก็บรรจุเป็นขี้ข้า เอ๊ย พนักงานบริษัทพี่วินอย่างเต็มภาคภูมิ ส่วนผม อัดเรียนจะเป็นจะตาย ในที่สุดก็จบพร้อมเพื่อน ได้รับปริญญาพร้อมกับรุ่นเดียวกัน

   จริงสิ สาวลินเขาเรียนจบแล้วเหมือนกันนะครับ เวลาผ่านไปตั้งเจ็ดปีแล้วนี่ แถมยังแต่งงานกับไวไวสมใจ มีลูกสาวน่ารักหนึ่งคน ตอนนี้อายุหนึ่งขวบชื่อ ‘วิไลรัตน์’ หรือหนูวิ ไวภพมันบีบคอผมให้ช่วยตั้งชื่อลูก เลยได้เป็นชื่อนี้แหละ แปลว่า งามอย่างมีค่า เพราะดีใช่มั้ยล่ะ ลินชอบชื่อนี้มากเลย

   ถามถึงลูกผมเหรอ? แหม เขิน ความจริงผมกับกลมีลูกนะครับ แค่ยังไม่เกิด กำลังอยู่ในท้องเลย มองไปไหน  ท้องผมมีแต่กล้ามพุงไม่มีลูกหรอก! ลูกของผมฝากไว้ที่ท้องลินต่างหาก

   เรื่องมันมีอยู่ว่า...

   วันหยุดนัดรวมพลกับที่ร้านอาหาร ระหว่างที่ผมกำลังช่วยลินเลี้ยงหนูวิ กลมองด้วยรอยยิ้มมุมปาก เดี๋ยวนี้หมาป่าหนุ่มยิ้มบ่อยขึ้น ไม่เอะอะทำหน้าเป็นรูปปั้นเหมือนสมัยก่อน ไวไวเท้าคางมองภาพตรงหน้า

   “ดูพวกนายอยากมีลูกนะ ไม่มีสักคนเหรอ”

   ไวไวถามพาซื่อ ก่อนถูกเมียเด็กควบตำแหน่งสามี มีนมกระทืบเท้าจนร้องโอดโอย พนักงานเดินผ่านถึงกับสะดุ้ง คนโดนทำร้ายโบกมือยิ้มแห้งให้พนักงานเดินจากไป

   “มีลูกงั้นเหรอ...” ผมพึมพำ ความจริงผมชอบเด็กนะ ส่วนกลแม้เจ้าตัวจะไม่ชอบ แต่ถ้าเป็นลูกตัวเอง ใครๆ ก็อยากมี ไม่ใช่แค่ผู้หญิงที่ฝันอย่างสร้างครอบครัวอบอุ่น ผู้ชายเองก็เหมือนกัน ผมถอนหายใจ ส่วนกลกลับไปทำหน้านิ่งตามเดิม ถึงจะบอกว่ายิ้มบ่อยขึ้น มันเฉพาะเวลาอยู่กับคนสนิทอ่ะนะ

   ผมอุ้มหนูวิจากรถเข็นมานั่งตัก หนูวิน่ารัก ผมสีดำเหมือนพ่อ ผิวขาวตีสีฟ้าเหมือนแม่ ผมกอดน้วยแก้ม เด็กคนนี้ผมช่วยลินเลี้ยงมาเองเชียวนะ

   “พวกฉันมีได้ที่ไหน ไม่เป็นไรหรอก มีเจ้าหญิงน้อยๆ อย่างหนูวิอยู่แล้วทั้งคน”

   สองสามีภรรยาต่างวัยมองหน้ากัน สลับมองผมกับกล ไวไวดีดนิ้วเสนอ

   “เดี๋ยวนี้เค้ามีวิทยาการทางการแพทย์สมัยใหม่เพื่อคนแบบพวกนายโดยเฉพาะ สามารถมีลูกที่มี DNA ของพวกนายทั้งคู่ได้”

   กลส่ายหัวกับคำพูดของไวไว มือใหญ่วางแก้วกาแฟลง

   “ยังไงต้องมีคนอุ้มท้อง ฉันไม่วางใจให้ใครมารู้มาอุ้มท้องลูกตัวเอง” น้ำเสียงราบเรียบพาให้ทุกคนส่ายหัว ผมแอบดีใจไปแวบหนึ่ง แค่แวบเดียวเท่านั้น ก็นะ ทำไงได้

   “ฉันท้องให้เอง”

   ผมหันขวับไปทางลิน สาวเจ้าแม่ลูกหนึ่ง แต่หุ่นยังดีเอ่ยขึ้นกลางวง ไวไวมันอ้าปากค้าง

   “ฉันบอกว่า ฉันจะอุ้มท้องให้” ลินยังคงยืนยันคำเดิม ดวงตาสีน้ำเงินเข้มฉายความพึงพอใจ
   
   “ถ้าเป็นลินฉันโอเค”

   “เฮ้ย! ไม่ได้ จะทำลูกสาวเค้าท้องถามสามีกับครอบครัวเขายัง” ผมปฏิเสธ ลินเหมือนน้องสาวผมอีกคนนะ จะเอาแต่ใจโดยไม่คำนึงถึงคนอื่นไม่ได้เด็ดขาด

   “ฉันขอเวลาสามวัน จะเคลียร์ทุกอย่างแล้วมาให้คำตอบพวกนาย”

   “ตกลง”

   ไอ้ลูกหมา!! พวกนายทำอย่างกับกำลังเจรจาธุรกิจ นี่มันเรื่องใหญ่นะเหวย ดูสามีเธอมั่งลิน วิญญาณมันออกจากปากแล้วนั่น สรุป หลังจากนั้นสามวันลินโทรมาให้คำตอบจริงๆ บอกว่าทุกคนไฟเขียวหมดไม่มีปัญหา ผมยังไม่วางใจ อาศัยช่วงกลไปทำงานขับรถไปถามครอบครัวบ้านลินกับไวไวด้วยตัวเอง ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า ผมเหมือนลูกหลานอีกคน แถมยังช่วยเลี้ยงหลาน ที่สำคัญไม่ได้พากันไปทำอะไรแย่ๆ ดังนั้นตามสบาย

   ผมขมวดคิ้ว ไม่ใช่ว่าทุกคนขัดลินไม่ได้หรอกเหรอ เอาวะ ยังมีไวไวอีกคน ผมไปรอดักมันเลิกงาน จะบอกว่าผมว่างงานอยู่บ้านให้สามีเด็กทำงานหาเลี้ยงไม่ใช่นะ ผมทำงานฟรีแลนซ์อยู่บ้านต่างหาก

   พอไวไวออกจากบริษัท ผมเข้าไปตะครุบตัวลากขึ้นรถมาคุย

   “อะไรเนี่ย ทำอย่างกับจะลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่”

   “พวกฉันมีเงินพอ ไม่ต้องเรียกค่าไถ่กระต่ายจนๆ อย่างนายหรอก”

   ไวไวมันถลึงตาใส่ ฮ่าๆ ความจริงมันไม่จนหรอก มีแบบพอเพียง

   “แล้วตกลงมีไร ลากฉันมา เรื่องลินใช่มั้ย ขอบอกเลยว่าลินจัดการคุยเองทั้งหมด”

   “อ้าว แล้วนายโอเคเหรอ ท้องเลยนะเว้ย แถมไม่ใช่ลูกนายอีก” ไหงไวไวมันทำหน้าโกรธเหมือนผมเอาเหรียญไปขูดมอไซค์ที่เพิ่งถอยมาใหม่กัน

   “ไม่ใช่ลูกฉัน แต่นายเป็นเพื่อนฉัน บอกตามตรง ทีแรกฉันเองก็ลังเล พอได้ยินนายพูดแบบนี้ ตกลงมันเลยแล้วกัน” เวร กระต่ายมีงอน

   หลังจากนั้นคงไม่ต้องบรรยายมาก พวกเราสองครอบครัวมุ่งหน้าสู่โรงพยาบาลเพื่อตรวจสุขภาพ แล้วก็เป็นอย่างที่เห็นทุกวันนี้ ปัจจุบัน ผมกำลังบรรจุขนมใส่กล่องไปถวายแม่ลินที่ใกล้ถึงกำหนดคลอดเต็มที ผมเลยต้องแวะเวียนไปหาบ่อยๆ

   ใครจะรู้ล่ะว่าวันนี้จะแจ็คพอตไปนั่งตดไม่ทันหายเหม็น ลินเจ็บท้องใกล้คลอด ผมรีบอุ้มลินขึ้นรถกับกระเตงหนูวิ ซิ่งไปโรงพยาบาลโดยด่วน หลังจากนั้นไม่ถึงครึ่งชั่วโมง กลกับไวไวตามมาสมทบ ขนาดสองพี่ชายวินชินยังตามมาด้วย ผมมองสองคนนั้นด้วยความสงสัย

   “พวกพี่ทิ้งบริษัทมาไม่เป็นไรเรอะ”

   “บริษัทขาดพี่ไปไม่กี่ชั่วโมงไม่ถึงกับล้มละลายหรอก ยังมีคนอื่นในแผนกอีก” เอิ่ม พี่วิน พี่แช่งแบบนั้นไม่ดีมั้ง

   เหล่าชายหนุ่มทั้งหลายเดินวนไปเวียนมาอยู่หน้าห้องคลอด แต่ละคนพกดีกรีความหล่อมาแบบจัดเต็ม แถมยังมีให้เลือกตั้งแต่ยี่สิบต้นๆ แบบกล ค่อนมาทางกลางอย่างผมกับไวไว และขึ้นเลขสามอย่างพวกพี่วิน นางพยาบาลสาวๆ ไม่มีใครมากล้าดุ จนกระทั่งนางพยาบาลรุ่นป้าโผล่มาเราถึงยอมนั่งกันสงบเสงี่ยมได้

   เวลาหนึ่งนาทีนานนับปี ผมเวอร์เหรอ ไม่เวอร์หรอก ทุกคนตื่นเต้นจนมือสั่น ไวไวหนักสุด เป็นห่วงภรรยามาก และแล้วการรอคอยก็จบลง เสียงเด็กร้องไห้จ้าดังออกมา พร้อมกับผู้ช่วยแพทย์อุ้มเด็กน้อยในห่อผ้ามาให้พวกเรา

   “เป็นเด็กผู้ชายค่ะ แข็งแรงมากเลย คุณแม่เองก็สุขภาพดี ตอนนี้ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง”

   เสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกดังขึ้นพร้อมเพรียง เราดูลูกและดูลิน ไวไวจับมือภรรยา ลูบผมชื้นเหงื่อ จูบหน้าผากด้วยความรัก ลินเพียงยิ้มบางด้วยความอ่อนเพลีย ผมเห็นกลเดินเข้าไปพูดกับลินเบาๆ

   “ขอบคุณ... ขอบคุณที่มอบเด็กคนนี้ให้พวกเรา”

   ผมอุ้มเจ้าตัวเล็กอยู่ พูดกับลินทั้งที่น้ำตาคลออย่างดีใจ

   “ขอบคุณมากลิน”

   ทั้งที่อ่อนเพลีย แต่ลินกลับยิ้มได้อย่างงดงามที่สุด กลโอบบ่าผม ขณะที่ไวไวตามดูภรรยา เพื่อนผมมันโชคดี ได้นางฟ้าคนนี้มาเป็นคู่ชีวิต

   ลินพักฟื้นหลังคลอดที่โรงพยาบาล ค่าใช้จ่ายทั้งหมดกลเป็นคนออก ผมงดรับงานฟรีแลนซ์ชั่วคราวเพื่อดูแม่ลินกับเด็กน้อยทั้งสองเต็มที่ ลินคลอดแบบธรรมชาติเลยใช้เวลาพักฟื้นไม่นาน เด็กน้อยก็แข็งแรงดี ช่วงนั้นผมเลยแทบจะไปสถิตอยู่เรือนหอของไวไวกับลิน รอกระทั่งเจ้าตัวเล็กหย่านมถึงพามาเลี้ยงที่บ้าน

   ขอบอกไว้ก่อน กลกับพี่วินเห่อมาก พี่วินขยันกลับบ้านบ่อยที่สุดในรอบสิบปี ลำบากพี่ชินถูกโยนงานใส่หัว ทั้งที่อยากมาใจจะขาดแต่ไม่ค่อยได้รับโอกาสสักเท่าไหร่ ส่วนกลตอนนี้กลายเป็นพ่อลูกอ่อน งานส่วนใหญ่ถ้าไม่จำเป็นต้องทำที่บริษัทก็จะขนกลับมาทำที่บ้าน

   ผมกำลังพับผ้าอ้อม ทำความสะอาดบ้าน ขุนพลกับนายท่านนอนหงายห่างจากกลางบ้านที่ปูผ้าไว้สำหรับตาหนู กลสั่งคำขาด ห้ามลูกชายหน้าขนทั้งสองเข้ามาในรัศมีที่นอนเด็กเด็ดขาด ขุนพลที่ตอนนี้ตัวใหญ่อย่างกับหมี เป็นแมวที่โดนเลี้ยงเหมือนน้องโฮ่งรับฟังคำสั่งแต่โดยดี เว้นนายท่านต้องตบตีกันพักหนึ่งถึงจะแบ่งอาณาเขตได้

   พ่อผมหรือปู่เจ้าตัวเล็ก ตั้งชื่อให้ว่า ‘อติวิชญ์’ แปลว่า นักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ ผู้มีตระกูลสูง ชื่อช่างยิ่งใหญ่ดีจริงๆ ดูอลังกว่าชื่อผมกับพี่วินซะอีก บ่งบอกความหลง ยังไม่นับพ่อแม่กล ทางนั้นซื้อของใช้เกี่ยวกับเด็กส่งมาเพียบกะใช้ยาวยันสิบขวบเลยมั้ง ผมถอนหายใจปลง

   “วัตสอนพับผ้าอ้อมหน่อย”

   ผมหันไปเลิกคิ้ว ชะโงกมองตินน้อย

   “กินนมแล้วให้เรอรึยัง” กลรับหน้าที่ป้อนนมลูก เพราะผมกล่อมทีไรหลับเองทุกที เลี้ยงเด็กไม่ใช่เรื่องง่าย ขนาดผมมีประสบการณ์จากการช่วยลินเลี้ยงหนูวิ ยังเหนื่อยแทบแย่ แต่เป็นความเหนื่อยที่มีความสุขนะ

   “อืม” พ่อกลรับคำใช้ผ้าอ้อมเช็ดน้ำลายมุมปากตัวเล็ก

   “แล้วไม่พาลูกไปนอนบนเบาะดีๆ แบบนี้จะสอนพับยังไง”

   ผมขยับเข้าไปนั่งข้างๆ กลหันมาเลิกคิ้วใส่ มีตัวเล็กนอนอยู่บนตัก ท่าทางหลับสบาย ยิ่งหลับตาแบบนี้ถอดพิมพ์พ่อชะมัด ตินผมสีเดียวกับกล ผิวเข้มด้วย มีแค่ตาที่เป็นสีเทาแบบผม

   “ไม่เอา พับได้” อ่ะจ๊ะ คุณพ่อติดลูก ผมสอนกลพับ ทุกอย่างเก่งหมด แต่พวกงานฝีมือไม่เอาอ่าว หน้าที่นี้เลยกลายเป็นของผมต่อไป

   บ้านผมกับบ้านไวไวคล้ายจะดองกันกลายๆ พอตินโตพอจะพูดได้ ผมสอนให้ลูกเรียกลินว่าแม่ ส่วนไวไวจะเรียกว่าอะไรก็ตามใจเถอะ เราส่งให้หนูวิกับตินเรียนโรงเรียนเดียวกัน ทั้งคู่อายุห่างกันหนึ่งปี วิพยายามทำตัวเป็นพี่สาวเต็มที่ แต่เจ้าตินน้อยมันไม่นำพาเหมือนพ่อ หน้ามึนทำราวกับวิเป็นเพื่อนวัยเดียวกัน ทั้งที่ตัวเองอายุน้อยกว่า

   ผมชักกลุ้มแล้วสิ เล่นโขกพิมพ์กลมาเรียบวุธแบบนี้ อนาคตจะเป็นยังไงเนี่ย ถึงงั้นเด็กสองคนก็รักกันดีนะ ไปโรงเรียนด้วยกัน กลับบ้านพร้อมกัน น่าสงสารไวไวตรงที่วิดันห้าวแป้งเหมือนแม่ สมัยลินยังมีทางบ้านคุมเลยพอเป็นกุลสตรี หนูวินี่ไม่ใช่ ยิ่งมีเพื่อนเล่นเป็นตินจอมซน ทำตัวเหมือนเด็กผู้ชายจนไวไวปวดหัว มาบ่นกับผมแทบทุกวัน

   ผมได้แต่ปลอบมันไป บอกให้มันส่งลูกสาวสุดที่รักไปบ้านลินเยอะๆ จะได้ถูกจับฝึกความเป็นหญิงมาบ้าง ซึ่งมันได้ผล หนูวิเวลาอยู่กับผู้ใหญ่จะเรียบร้อยน่ารัก อย่าให้อยู่กับวัยเดียวกันเชียว น่ากลัวว่าเด็กผู้ชายบางคนยังแมนไม่เท่า

   วันเกิดตินอายุสิบสอง หนูวิอายุสิบสี่ พี่วินส่งของขวัญสุดพิเศษมาให้เด็กทั้งคู่ เครื่องเล่นเกมรุ่นใหม่ล่าสุด ฉบับปรับปรุง เห็นว่าอายุพอจะเล่นได้แล้ว เลยส่งเครื่องมาให้ กลไม่มีทีท่าแปลกใจคงจะรู้อยู่แล้ว คืนนั้นผมเลยปล่อยให้ลูกชายลองเข้าไปสัมผัสเกมที่ลุงกับพ่อกำลังดูแลอยู่ แต่มีของหลอกล่อเล็กๆ น้อยๆ

   “ติน พ่อมีอะไรสนุกๆ ให้ลูกทำ”

   เจ้าตัวเล็กตาวาว ผละจากการขยำขุนพลมาเกาะแขนผม

   “อะไรครับแม่ บอกมาเร็วๆ” ผมปลงในใจ ตินฉลาดสมสายเลือด เวลาอยู่กับคนนอกจะเรียกผมว่าพ่อ ถ้าอยู่กับคนกันเองจะเรียกแม่แบบเต็มปากเต็มคำ ส่วนสาเหตุที่ลูกผมกระตือรือร้นขนาดนี้ เพราะผมชอบหาอะไรแปลกๆ ให้ลูกทำเสมอ แน่นอน ทั้งหมดย่อมอยู่ในความปลอดภัย ไม่งั้นผมนี่แหละจะโดนกลลงโทษแบบหนักหน่วง ฮือออ

   “พอเข้าเกมไปให้หาหนูวิให้เจอ พากันเก็บระดับแล้วมาที่เมืองหลวงทวีปแรก แม่จะรออยู่ที่นั่นพร้อมของรางวัล ถ้าใช้เวลาเกินหนึ่งเดือน ถือว่าอดของนะ”

   “ระดับผม แม่เตรียมของรางวัลรอไว้ได้เลย!”

   เจ้าตัวดีประกาศอย่างมุ่งมั่น กลเพิ่งกลับมาถึงมองหรี่ตามองผมทันที อะไรฟะ มองอย่างกับผมพาลูกซน

   “ยินดีต้อนรับกลับครับ” ตินหันไปทักยกมือไหว้พ่อสวยๆ ผมสอนลูกมาดี ยืดอก กลพยักหน้า แต่ไหงตามันจ้องผมตลอดเลยฟะ

   “แม่วัตจะพาไปเล่นอะไรพิเรนทร์อีกติน” เล่นถามลูกชาย คิดว่าเด็กไม่โกหกล่ะสิ เด็กคนอื่นใช่นะ เว้นเด็กบ้านเรา พ่อแม่ร้ายน้อยกันซะเมื่อไหร่ ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นหรอก

   “เปล่านะ แม่วัตแค่บอกว่าเล่นเกมให้ระวังตัวดีๆ”

   น่าน รางวัลตุ๊กตาทองมาเลย ท่าทางแบบนี้เหมือนใคร กลยิ่งจ้องผมหนักกว่าเดิม แต่ไม่พูดอะไร เราทานข้าวนั่งดูทีวีด้วยกัน คุยจนถึงเวลานอน หลังส่งลูกชายเข้าห้องเสร็จ กลหันขวับลากผมเข้าห้องทันที เฮ้ย!! อย่ามา คิดจะปั้มคนที่สองเรอะ ไม่ยอมหรอกนะเฟ้ย

   “บอกให้ลูกทำอะไรหืม?” หางประโยคส่งเสียงต่ำในคอ ใบหน้าหล่อคมคายขยับชิด ตอนนี้กลสูงกว่าผมอย่างเห็นได้ชัด แถมยังหล่อมากขึ้นอย่างไม่น่าให้อภัย ออร่าความเป็นผู้ใหญ่ช่างร้ายกาจ

   “ไม่ใช่เรื่องอันตรายแน่นอน”

   กลหรี่ตามอง ยกยิ้มมุมปาก สัญญาณของความซวยมาเยือนผม

   “ไม่เป็นไร ดูซิจะปากแข็งได้นานแค่ไหน”

   ผมถูกคร่อมอยู่บนเตียง เรื่องหลังจากนี้ขอไม่พูดถึง รู้แค่ว่าวันต่อมา มื้อเช้ากลายเป็นฝีมือกลเพราะผมลุกไม่ขึ้น

   ตินฉายแววติดเกมเหมือนผมไม่มีผิด แต่ผมจัดการสั่งให้แบ่งเวลาอย่างดี อีกอย่างตินกลัวกล ถึงจะรักลูกปานนั้น พอดุทีโคตรน่ากลัว ขนาดผมยังสะพรึง เวลาผ่านไปสามอาทิตย์ เจ้าลูกชายมาบอกผมว่าให้เตรียมของรางวัลไว้เลย ผมอมยิ้มพยักหน้าอือออไป

   ตอนนี้เกมพี่วินถูกอัพแพทจนเลเวลตันอยู่ที่สามร้อยจะสี่ร้อยอยู่รอมร่อ แมพก็กว้างมากขึ้น สมัยผมเล่นมีแค่ทวีปต้น ตอนนี้มีเพิ่มอีกสามทวีป ผจญภัยกันสนุก ปัจจุบัน แม้เวลาเล่นเกมจะน้อยลง แต่เรายังเข้าไปเล่นกันสม่ำเสมอ ผมสร้างกิลด์เป็นของตัวเอง สมาชิกหลักมีปาร์ตี้ผมสี่คน พวกทัต พวกดาลี่ และรุ่นพี่รุ่นน้องที่เคยเรียนด้วยกันตอนมหาลัย จนติดอันดับ 1 ใน 10 ของกิลด์เทพ

   พวกผมกำลังลุยดันอยู่ทวีประดับสามร้อยขึ้น ต้องเดินทางข้ามทวีปกลับมาทวีปต้นเพื่อรอรับเด็กน้อยทั้งสอง


   ฝั่งลูกชาย...

   หนุ่มน้อยหูหางหมาป่ากำลังเผชิญหน้าอยู่กับเด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่ง ข้างกายมีเด็กผู้หญิงหูกระต่ายกำลังกอดอพองลมเข้าแก้มไม่พอใจ

   “พวกนายแย่งมอนสเตอร์เรา!”

   เสียงเล็กโวยวาย ส่วนตินทำเพียงแค่ยืนมองนิ่ง หากใครมาเห็นคงพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเหมือนพ่อไม่มีผิด

   “เด็กน้อย ฝีมืออ่อนหัดเองอย่ามาทำโวยวาย กลับบ้านไปกินนมนอนไป๊”

   ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาพูดอีก กระต่ายวิเรียกคทาหัวกะโหลกเอามาฟาดใส่แบบไม่เกรงใจ พอเห็นว่าพี่ตัวเองลุย ตินไม่น้อยหน้าหยิบกรงเล็บเหล็กออกมาตามจวก เด็กทั้งสองอาศัยสภาพแวดล้อมในป่า กับความสามารถทางคำสาปของตัวเองสร้างความได้เปรียบ

   เด็กยังคงเป็นเด็ก แม้ระดับไม่ห่างกันเท่าไหร่ ยังไงก็ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของคนอายุมากกว่า คมดาบฟัดจนลูกหมาป่าเกิดรอยแผลที่ด้านหลังเป็นทางยาว ลูกกระต่ายยิ่งเห็นน้องเจ็บยิ่งโมโห กระโดดถีบจนเจ้าคนนั้นปลิว เกิดเป็นสงครามขนาดย่อม

   “ตินเป็นไงบ้าง” วิถามขณะจ้องพวกนั้นเขม็ง

   “เจ็บ แต่ไม่เท่าไหร่” ลูกหมาป่าแสยะยิ้มเห็นเขี้ยวที่ยาวกว่าผู้เล่นคำสาปหมาป่าทั่วไป ร่างปราดเปรียวอาศัยพุ่มหญ้ากระโดดเกาะเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งจากทางด้านหลัง ก่อนจะอ้าปากกดคมเขี้ยวกัดคอสูบเลือดมาฟื้นพลังให้ตัวเอง

   คนโดนทำร้ายรีบคว้าแล้วโยนทิ้ง กุมคอติดสถานะเลือดลดตลอดเวลา มองเจ้าเด็กแสบด้วยดวงตาแดงก่ำฉายความโกรธ

   “พวกเอ็งระวัง ไอ้เด็กหมาป่ามันเป็นลูกครึ่งแวมไพร์!!”

   คำสาปลูกครึ่งของแรร์ที่หาได้ยากในเกมสร้างความรำคาญให้พวกเขาไม่น้อย วิแกว่งคทาร่ายเวทเรียกทหารโครงกระดูกออกมาหนึ่งตัวช่วยในการต่อสู้

   “บ้าเอ๊ย ยัยกระต่ายมันใช้เวทเนโครแมนเซอร์ได้”

   ทีแรกเหมือนจะได้เปรียบ พอเวลาผ่านไปไม่กี่นาที เด็กทั้งสองถูกต้อนให้จนมุม ยังไงก็ไม่สามารถสู้กลุ่มคนพวกนี้ได้

   “กลับบ้านไปนอนนะหนูๆ ทั้งหลาย”

   ตัวหัวหน้ายกดาบขึ้นสูง หมายเก็บงานรวดเดียว เด็กทั้งสองได้แต่จ้องด้วยความโมโห จำหน้าทุกคนไว้ ค่อยดูเถอะ เทพกว่านี้เมื่อไหร่จะไล่ฆ่าให้สุดขอบทวีป จังกวะที่คมดาบใกล้ถึงตัว จู่ๆ มีคมเคียวขนาดใหญ่ปักขวางเอาไว้ เกิดเสียงกระทบกันก้องกังวาลไปทั่ว พอเงยหน้าขึ้นมอง เห็นชายผมทองดวงตาสีเทา แสยะยิ้มแยะขี้ยวนั่งยองๆ อยู่ปลายด้ามเคียวสีเลือด แผ่นหลังมีปีกค้างคาวเพราะรีบเร่งมา

   “ก็ว่า ทำไมพวกลูกถึงมาช้านัก เจอพวกเกรียนนี่เอง”

   จบคำ ข้างกายปรากฏชายร่างสูงอีกคน ดวงตาสีน้ำเงินเข้มเย็นเยือก หรี่มองสภาพลูกชายสลับคนพวกนั้น กรงเล็บเหล็กรุ่นต้นฉบับถูกเรียกออกมาเตรียมพร้อม

   เหล่าเด็กเกรียนกลืนน้ำลายอึก ภาพเบื้องหน้าชัดเจนแบบไม่ต้องมีคำบรรยาย ปากแวมไพร์บอกว่าลูก ข้างกายมีหมาป่าที่เหมือนเจ้าลูกหมาป่าแบบสุดๆ

   “ทำไมไม่ซัดมันให้หมอบ” เสียงทุ้มมีเสน่ห์ดังมาจากชายผมทองในชุดพ่อมดสีดำ กับกระต่ายสวมหน้ากากโจ๊กเกอร์ส่งยาฟื้นพลังให้แก่เด็กน้อยทั้งสอง

   “พ่อ!/แม่!” เด็กสองคนเรียกประสานเสียง คนพวกนั้นคิดจะวิ่งหนี กลับถูกดักด้วยด้ายใช้อาวุธหรือเวทมนต์เท่าไหร่ ก็ไม่อาจฝ่าออกไปได้ กระต่ายโจ๊กเกอร์ลุกขึ้นหันมามองเชื่องช้า เวลานี้สีหน้าบนหน้ากาก ดูน่ากลัวยิ่งกว่าอะไร

   “เกรียนแบบนี้ ต้องเจอเกรียนกว่า”

   แวมไพร์กระโดลงมายืนยิ้มร่าเริง ดวงตาพราวระยับอย่างนึกสนุกเต็มที่ ผมติดต่อเพื่อนในกิลด์แบบจงใจให้พวกนี้ได้ยินด้วย มันตั้งค่าได้หลังแพทใหม่

   “พอดีมีคนมารังแกลูกฉัน กำลังจะเชือดพวกมันกลับเมืองหลวงทวีปต้น ใครอยู่แถวนั้นหรืออยู่ใกล้ช่วยไปฆ่ามันซ้ำๆ ให้ที”

   /กำหนดรึเปล่า ว่าต้องฆ่ากี่ครั้ง/

   “ไม่ เอาที่พวกนายพอใจเลย”

   /ตกลง เฮ้ย พวกเรา มีกระสอบทรายมาแล้ว!/

   เสียงที่ตอบกลับมาคือเสียงดาลี่ ผมหัวเราะอย่างเบิกบานก่อนลงมือเชือดแบบให้ตายช้าหน่อย เจ้าพวกนี้หน้าซีดตัวสั่น คงจะนึกออกแล้วล่ะสิ ว่าหน้าพวกผมอยู่ในกิลติดอันดับ ที่สำคัญ ตูเป็นหัวหน้ากิลด์ด้วยเฟ้ย! รังแกลูกข้า พวกเอ็งตายยยยยย!!

   ผมปัดๆ มือหลังจัดการพวกนั้นจนหมด กลเปลี่ยนร่างเป็นหมาป่าให้เด็กทั้งสองขี่หลังกลับเมือง อ่อ ตอนนี้ผมมีบ้านกิลด์ที่เมืองหลวงด้วยนะ ผลจากการชนะอีเว้นท์สงครามกิลด์ตอนต้นเดือน

   “โห พวกพ่อเท่จังเลย หนูอยากเท่แบบนั้นบ้าง แล้วพ่อมดคือแม่ลินใช่มั้ย คุณแม่หล่อมากค่ะ กรี๊ดดด”

   หนูวิดี๊ด๊าดีใจเข้าไปกอดฟัดแม่ในโหมดผู้ชาย ขณะที่ไวไวถอดหน้ากากออกถอนหายใจ ผมมองลูกชายที่จ้องเราเขม็ง มือยื่นไปขยี้หัวจนผมยุ่ง หูหมานี่น่ารักจังน้า คว้าลูกมาฟัดให้ขนยับ

   “แม่ปล่อยก่อน เรื่องรางวัลจะเอายังไงดี แม่เล่นไปรับพวกผมแบบนี้” พูดถึงรางวัล หูกระต่ายของหนูวิกระดิก เปลี่ยนเป้าหมายจากแม่ตัวเองเป็นผมฉับไว

   “อาวัตคะ พวกเราจะไม่ได้รางวัลเหรอ” ผมบอกให้หนูวิเรียกว่าอาเองแหละ ไม่อยากแก่เป็นลุง กระซิก

   “ได้สิ ป่าตรงนั้นถึงเขตเมืองหลวงแล้ว”

   “ไหนรางวัลครับ!” ลูกหมาป่าส่ายหางแทบหลุด ผมหัวเราะลั่นหยิบกล่องคุ้นหน้าคุ้นตาออกมาจากกระเป๋าข้างเอว กระเป๋าใบเดิมที่กลทำให้ฉบับปรับปรุง

   เหล่าพ่อแม่ พอเห็นกล่องที่ว่าทำหน้าขยาดกันยกเว้นลิน ผมบอกลูกชายด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

   “พอพวกเราออกไปด้านนอกแล้ว ลูกค่อยเปิดและเดินตามออกมานะ”

   ปกติตินน่าจะสังเกตเห็นความผิดปกติของผมได้ เพราะมันเพิ่มความชั่วร้ายอีกหลายระดับ ในเวลานี้เจ้าตัวกำลังดีใจเลยไม่ได้มองแม่ตัวเอง

   “ขอให้โชคดีนะเด็กๆ” ลินอวยพรแล้วพวกเราก็ออกมายืนรอด้านนอกอย่างสงบ ผมพาลูกทั้งสองเข้าปาร์ตี้ด้วย เสียงแจ้งเตือนจากระบบเลยได้ยินโดยทั่วกัน

   กล่องปริศนา เปลี่ยนเป็น กล่องความแค้นของเจ้าชายกบ ไอความแค้นจะมีผลกับคำสาปที่ติดตัวผู้เล่นมาตั้งแต่เริ่มเกม ขอให้โชคดี

   เกิดเสียงดังปุ้ง ควันขาวลอยออกมาตามซอกประตู พอเด็กสองคนเปิดประตูออกมา ผมแทบลงไปขำกลิ้งอยู่บนพื้น ขนาดกลที่ว่านิ่งยังหันหน้าหลบกลั้นหัวเราะไหล่สั่น ไม่ต้องพูดถึงไวไวกับลินเลย

   หนูวิเดินออกมาด้วยใบหน้ามึนๆ หูหางกระต่ายยังมีตามเดิม รูปร่างดันเปลี่ยนเป็นเด็กผู้ชาย แค่นั้นอาจจะดีถ้าใบหน้าไม่ใช่มนุษย์มีหนวดแถมฟันแบบกระต่ายเป๊ะ

   ตินลูกผมสภาพไม่ดีกว่ากันสักเท่าไหร่ กลายเป็นลูกหมาน้อยของจริงที่ติดปีกค้างคาว ท่าทางน่ารักน่าชัง ขาสั้นตัวอ้วนพุงกลมเชียว

   เด็กน้อยทั้งสองเห็นพ่อแม่หัวเราะเยาะได้อย่างใจจืดใจดำ ตินพุ่งเข้ามากัดผมก่อนจะไปตีปีกโวยวายเป็นภาษาลูกหมาหงิงๆ งี๊ดๆ กับพ่อกล ทางวิกระโดดเอาหัวโหม่งคางพ่อ ชกพุงแม่แบบไม่เกรงใจ ก่อนที่ลูกจะเกิดปมด้อย ผมหยิบขวดโรยผงล้างคำสาปเจ้าชายกบให้ทั้งคู่ รู้สึกคำสาปมันแอดวานซ์กว่าสมัยผมอีกแฮะ บริษัทพี่วินนี่เหลือเกินจริงๆ

   เราสองครอบครัวมาจูงมือเดินเล่นกันในเกม เป็นเป้าสายตาคนอื่น หลายคนซุบซิบเราไม่สนใจ อิจฉาก็บอกมา กลุ่มคนหล่อกับเด็กน้อยสุดน่ารักตั้งสองคนเชียวนะ

   “ถ้าพ่อวัตให้กล่องบ้านั่นเป็นของรางวัลจริงๆ วันแม่ปีนี้ผมจะให้พ่อไปแทน”

   ผมกอดลูกชายที่กำลังส่ายหางเกรี้ยวกราดจากทางด้านหลัง

   “ไม่เอาน่า แค่แหย่เล่นหน่อยเดียวเอง รางวัลของจริงก็ชอบไม่ใช่เหรอ”

   ลูกหมาน้อยจับสร้อยเชือกที่คอตัวเอง มันเป็นเขี้ยวของผมกับกลคุณสมบัติสารพัด ของดีที่หาซื้อไม่ได้

   “งอนเป็นเด็กๆ ไหนบอกว่าโตแล้วไง” ไวไวที่กลับมาสวมหน้ากากออกปากแซวหลาน ตินพูดเสียงเรียบเรื่อย

   “ไม่เข้าใจ ทำไมแม่ลินถึงยอมแต่งกับลุงไวไว ผู้ใหญ่อะไรรังแกเด็ก”

   กระต่ายโจ๊กเกอร์เอาคทาเคาะหัว

   “ให้มันน้อยๆ หน่อย แม่ลินของนายมันภรรยาฉัน อีกอย่าง คนที่รังแก มันแม่นายมากกว่ามั้ง”

   ไอ้กระต่ายนี่ คนกำลังง้อลูก เดี๋ยวปั๊ดเสยด้วยเคียว เสียงใสๆ ของหนูวิเอ่ยขึ้นพร้อมกับชะโงกใบหน้ามาคุยด้วย ในวงแขนอุ้มตุ๊กตาวูดูกระต่าย ไม่รู้น่ารักตรงไหน ออกจะหลอนเหมือนคุณสมบัติมันเลย ผมขอไม่พูดถึงแล้วกัน

   “แล้วพวกเรากำลังจะไปไหนเหรอคะ”

   พวกผมทุกคนหัวเราะหึในคอ

   “สร้างทายาทอสูรไงล่ะ เราจะลุยไปทั่วทุกที่” ผมตอบ สองเด็กน้อยตาวาว พร้อมกับพวกเราเริ่มออกเดินทางทันทีที่พ้นเมือง ไม่จำเป็นต้องขี่ม้า เพราะเราจะลุยทุกที่ ที่ผ่าน ไม่ว่าจะมอนสเตอร์ ดันเจี้ยน หรือบอสตัวไหน เตรียมใจล้างคอรอไว้ได้เลย กลุ่มปาร์ตี้สุดหล่อสาวน้อยน่ารักจะไปถล่มให้ราบ!

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จบแล้วครับกับนิยายเรื่องนี้ รู้สึกดีใจมาก แถมยังรีไรท์ทั้งหมดไปหนึ่งรอบ
ทุกคอมเม้น ทุกคำติชมผมอ่านเสมอ รีไรท์ให้สมเหตุสมผลมากขึ้น หวังว่าทุกคนจะสนุกนะครับ
หลังจากนี้สามารถติดตามเรื่องแยกของพี่วินกับพี่ชินต่อไปได้จากกระทู้นี้
และผลงานนิยายวายเรื่องอื่น

หนุ่มวายยกกำลังสอง
แนวโชตะ [สถานะ:กำลังแต่ง]
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-11-2015 00:14:15 โดย Silver Fish »

ออฟไลน์ magarons

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 967
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +68/-6
ในที่สุดดดดด อ๊า น่ารัก ช่วยได้สักที

ออฟไลน์ kothan

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 126
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-1
ดีจัง ที่ช่วยได้ สงสารทุกคนเลย ตอนแรกว่าอึ้งแล้วนะที่ลาสมีลูกตอนหลังอึ้งกว่าอีกที่ลาสเป็นใส้สึกอะ หวังว่าสังคมจะให้อภัยนะ

ออฟไลน์ Poseidon

  • Unconditional love
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5081
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-12
โอ้ยย ดีใจสุดๆอ่ะ....ในที่สุดก็ช่วยวัตได้

ออฟไลน์ Chompooiriza

  • ~ Good Morning Sunshine ~
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 150
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +43/-0
ตื้นตันใจเหลือเกิน สุดท้ายก็กลับมาพบกันในเกม~

อร๊ายยยย~

ตอนแรกที่ถูกควบคุมนี้คิดว่าวัตจะกลายเป็นสมองกลสั่งการระบบไฟฟ้าได้ซะอีก

แบบพอดึกๆ ก็สั่งไฟให้ปิดเอง กลกะพี่วินจะได้ไม่ทำงานจนไม่หลับไม่นอน

555+ ไซไฟได้อีก มโมแจ่มจริงๆฉัน

ออฟไลน์ Min*Jee

  • เอวรี่ติงจิงกะเบล
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2792
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-5
นั่นสินะ ที่นี่แหละเหมาะสมที่จะเจอกันที่สุดเลย
พี่วินเมพสุดๆ!!!

ออฟไลน์ oss_tw

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 154
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
 :fire:

อยากเห็นพี่วินจัดการรุจ

กลมาพาวัตกลับได้เสมอ

รอ รอ ตอนต่อไป

  o13

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ WilpeR

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1555
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +45/-2
เย้ ในที่สุดก็เจอวัตแล้ว  o13 o13 o13

ออฟไลน์ วัวพันปี

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1309
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +540/-3
จุดนัดพบ  ที่เจอกันครั้งแรก
เราลุ้นเกือบตาย

ออฟไลน์ ployspy

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย
เขินแทนงะ
แงงงงงงงง
มาต่อตอนหน้าเร็วๆน๊า

ออฟไลน์ mintmiko

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 47
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
เรื่องนีัขอยกรางวัลบุคคลที่เก่งที่สุดให้วัต แฟนหรอ พี่หรอ อิตารุจหรอ หึหึ ไม่ได้กินวัตหรอก เชื่อมต่อมาก็ย้ายหนีมันซะ แค่นี้จบ อิตารุจอุตส่าห์พยายาม พี่และสามีอุตส่าห์พยายาม เจอวัตเข้าไป กุมขมับกันมั้ยล่ะ

ออฟไลน์ nightsza

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2026
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-1
ดีใจในที่สุดก็เจอกันสักที ลุ้นมาตั้งนาน

ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7524
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8
รักกันๆ

ออฟไลน์ NuTonKaw

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 528
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-1
ดีใจด้วยนะกลที่หากันจนเจอ :mew6:

วัตไม่เป็นไรแล้วนะกลับออกมาได้แล้วทุกคนรออยู่

ออฟไลน์ nuja

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 136
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-1
เจอกันแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

ออฟไลน์ cocoaharry

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 618
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +27/-2
    • cocoaharry_Demmy Chan_Otaku Y Girl
เฮ้ย เดี๋ยว จบแล้วจริงดิ!

ออฟไลน์ ployspy

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
หะ เดียว จบแล้วเหรอ
ไหงงั้นงะ
แงงงงงงงง

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด