ตอนที่9
“เมื่อไหร่ผมจะกลับบ้านได้ครับ”
นพคุณอยากกลับบ้าน ไม่ใช่ว่าโรงพยาบาลน่าเบื่อ เขารู้สึกดีมากด้วยซ้ำที่ได้อยู่ที่นี่ แต่นพคุณจำได้ว่านพเก้าต้องมาตรวจร่างกายในอีกสองสามวันนี้ เจ้าตัวยังไม่อยากเจอน้องชาย และกลัวที่จะได้เห็นว่าน้องชายมากับใคร
“เบื่อหน้าหมอแล้วหรือครับ”
“เปล่านะครับ ผมแค่ เอ่อ ไม่ชิน อีกอย่างมันก็ค่อนข้างเปลืองเงิน”
แม้จะอยู่ห้องรวมแต่ก็ยังต้องจ่ายค่าห้องทุกวัน ถ้ากลับไปอยู่บ้านได้ก็จะไม่ต้องใช้เงินส่วนนี้ ตั้งแต่หลบมาอยู่คนเดียว นพคุณก็รู้ตัวว่าจะใช้เงินตามใจตัวเองไม่ได้อีกแล้วจึงคิดหาทางประหยัดตลอดเวลา
“ขอหมอแน่ใจก่อนว่าครรภ์แข็งแรง แล้วจะให้กลับเลยครับ”
ถ้าเป็นเพราะเรื่องนี้นพคุณก็ไม่โต้แย้ง ถึงจะอยากประหยัดเงิน แต่ถ้าเกิดอันตรายขึ้นกับตัวเองและลูกก็คงไม่คุ้ม
“ไม่ทราบว่าที่บ้านมีคนดูแลหรือเปล่าครับ หมอกลัวจริงๆว่าจะเป็นลมอีก”
“ไม่เป็นแล้วล่ะครับ ช่วงก่อนผมละเลยตัวเองไปหน่อยเลยหน้ามืด ตอนนี้รู้แล้วว่าต้องดูแลตัวเอง”
เมื่อตัวของตนเองมีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ข้างใน นพคุณก็รู้ว่าต้องดูแลตัวเองมากขึ้น อย่างไรนพคุณก็จบจากเอกวิทย์ เรื่องการดูแลตัวเองเป็นเรื่องพื้นฐานที่ต้องเรียนกันทุกคนก็ได้เรียนอยู่แล้ว
“จริงด้วย วันนี้ที่โรงอาหารมีรายการอาหารมาใหม่ ไปลองด้วยกันนะครับ”
นพคุณรับคำชวนโดยไม่ได้คิดอะไรมาก เขาเดินตามคุณหมอไปช้าๆ เดินกันไปคุยกันไปจนกระทั่งถึงโรงอาหาร
“คนเยอะจัง”
หมอบ่น สายตาก็สอดส่องหาโต๊ะว่างไปด้วย
“นั่นไงๆ เพียวๆ พี่นั่งด้วยนะ”
หมอโบกมือให้รุ่นน้องพร้อมแตะข้อศอกนพคุณให้เดินตามไปที่โต๊ะ
“ฝากหน่อย เดี๋ยวพี่มา”
นพคุณยิ้มให้คนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ เบนจามินเดินไปซื้อของไม่นานก็มีคนตามมาสมทบอีก
“นี่เบนถึงขนาดลากคนไข้มาช่วยกินแล้วเหรอเดี๋ยวนี้”
เสียงพึมพำจากมาใหม่ นพคุณคุ้นหน้าอีกฝ่ายแต่จำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหน
“คุณนพคุณเขาสนิทกับพี่เบนน่ะครับ ใช่ไหมครับ”
เพียวหันมาขอความเห็นซึ่งนพคุณก็พยักหน้ารับอย่างเต็มใจยืนยันว่าคือเรื่องจริง
“นพคุณ?”
คนฟังพึมพำคนเดียวพร้อมกับหรี่ตามองสำรวจ ก่อนจะเหลือบไปมองเพียวที่ชวนนพคุณคุยด้วยความเป็นมิตร
“อัง กรีน มาแล้วเหรอ นี่ไงๆเมนูใหม่”
คุณหมอกลับมาพร้อมอาหารจานใหญ่หลายจาน ชี้ชวนให้คนบนโต๊ะกินนั่นกินนี่ บรรยากาศบนโต๊ะอาการเป็นไปด้วยความครื้นเครง แต่ใครคนหนึ่งในโต๊ะดูเหมือนจะไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วม แม้จะไม่ได้สดงออกจนคนอื่นจับได้ แต่เจ้าตัวก็ครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา...
...........................
“คุณมังกร”
มังกรหันไปมองคนเรียก ก่อนจะยิ้มให้เพราะจำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
“มีอะไรหรือเปล่าคุณอังคาร”
“ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย”
ท่าทางจริงจังของอีกฝ่ายทำเอามังกรสงสัย
“ทางนี้ครับ”
มังกรเดินตามไปแต่โดยดี ใจคิดเอาเองว่าคงเป็นเรื่องเกี่ยวกับการว่าจ้างเพียว
“คุณ...เลิกกับแฟนแล้วหรือครับ”
คนฟังนิ่วหน้า ไม่ชอบใจที่โดนถามเรื่องซึ่งถือว่าเป็นเรื่องส่วนตัว มังกรลุกขึ้น เขาไม่อยากจะคุยต่อเสียแล้ว
“ผมจำเป็นต้องตอบคุณหรือ”
“เพราะมันเกี่ยวเนื่องกับเรื่องที่ผมจะพูด คุณควรจะฟัง เป็นเรื่องสำคัญมาก”
ก่อนจะมาคุยกับมังกร อังคารชั่งใจอยู่นานว่าจะมาดีไหม อะไรหลายๆมันไม่ถูกต้องและไม่สมควร แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจว่าต้องมาคุย รู้ว่ามันไม่ดีที่เข้ามายุ่ง รู้ว่าเรื่องที่ตนเองกำลังจะพูดเป็นเรื่องที่ไม่ควรเอามาพูดต่อ แต่เขาจะไม่ยอมให้เพียวซึ่งเขาเห็นเป็นน้องคนหนึ่งเจ็บโดยไม่จำเป็น
“ผมไม่จำเป็นต้องตอบคุณ”
“ก็คงไม่จำเป็นหรอกครับ ถ้าคุณจะแค่จ้างเพียว ไม่ได้ทำท่าเหมือนจะให้เพียวไปเป็นแม่ของลูกจริงๆอย่างที่ทำอยู่ตอนนี้”
มังกรชะงัก เขามองคนตรงหน้าที่ทำท่าจริงจังและคงไม่ยอมให้เรื่องจบแค่การที่เขาเดินจากไปโดยไม่ให้ความกระจ่างแน่
“เฮ้อ...ผมยกเลิกงานแต่งไปแล้ว”
มังกรกับนพคุณไม่ได้หมั้นกันอย่างเป็นทางการ ทั้งสองคนเห็นตรงกันว่าไม่ใช่เรื่องจำเป็น เมื่อตกลงใจกันก็คิดจะแต่งกันเลย...แต่ก็ไม่ได้แต่ง
“ผมทราบเรื่องนั้น แต่ที่ผมถามคือคุณเลิกกับเขาแล้วหรือเปล่า”
กับนพคุณมังกรไม่แน่ใจสักนิดว่าพวกเขาเคยเป็นคนรักกันจริงๆไหม หากตอนนี้มันก็ไม่สำคัญแล้ว
“เรายกเลิกงานแต่ง ก็คือเลิกกันนั่นแหละครับ”
“ดี ...งั้นมันคงไม่เป็นไรถ้าผมจะบอกว่าตอนนี้คุณนพคุณอยู่ที่นี่”
“คุณอยู่ที่นี่?”
มังกรมีท่าทางประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะนึกได้ว่าที่นี่คือที่ไหน ใจคอสั่นไหวน้ำเสียงที่ถามออกไปจึงค่อนข้างแหบแห้ง
“เขา...เป็นอะไร”
“คุณนพคุณกำลังตั้งครรภ์...”
................................
คำบอกเล่าจากปากอังคารทำเอามังกรมึนงงคิดอะไรไม่ออก นาทีแรกที่รู้ว่าเจอนพคุณแล้วเขาดีใจ แต่นาทีถัดมาเมื่อรู้ว่านพคุณมาทำอะไรที่นี่ความดีใจมันกลับกลายเป็นความกลัดกลุ้ม
มังกรควรทำอย่างไรต่อไปดี?
ความกลุ้มใจของมังกรไม่ใช่เพราะนพคุณท้อง ไม่ใช่เพราะไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อของเด็กในท้องนพคุณ แต่เพราะรู้และมั่นใจนี่แหละที่ทำให้เขายิ่งไม่สบายใจ
เขาควรบอกดีไหม บอกน้องชายที่กำลังจะหมั้นกับคนอื่น มังกรยังไม่ได้คุยกับเสือ แต่ที่ช่วงนี้เสือไปมาหาสู่บ้านนั้นบ่อยๆก็เป็นเรื่องจริง แต่เสือก็ยังตามหานพคุณแบบเอาเป็นเอาตายอยู่เหมือนเดิม
หากเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เสือ มังกรคงไม่สนใจจะบอกและหากนพคุณต้องการมังกรก็พร้อมจะดูแลทั้งตัวนพคุณรวมถึงเด็กในท้องอย่างไม่ลังเล แต่นี่อีกฝ่ายคือน้องชายของเขา มังกรจะทำไม่สนใจได้อย่างไร
มังกรหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้ เขาหยิบแล้วก็วาง หยิบแล้วก็วางหลายต่อหลายครั้งก็ยังตัดใจโทรออกไปไม่ได้เสียที
แต่เขาจะยื้อเพื่ออะไร
มังกรถามตัวเองเมื่อวางโทรศัพท์ลงอีกครั้ง
ยื้อเพื่อให้เรื่องมันยุ่งเหยิง ยื้อเพื่อให้ทุกคนต้องจมอยู่กับความทุกข์และความกังวลใจไม่เลิกอย่างนั้นน่ะหรือ ยื้อแล้วมันทำให้เขามีความสุขขึ้นหรือก็ไม่ มังกรถอนหายใจเบาๆ สุดท้ายก็เลือกที่จะต่อสายถึงน้องชายตัวเอง
“ครับพี่กร”
“ฟังให้ดีนะนายเสือ...”
สุดท้ายมังกรก็มีแต่ต้องยอมรับความจริง
........................
นพคุณกลับจากอาบน้ำตอนที่เห็นแผ่นหลังคุ้นตานั่งอยู่ข้างเตียง...เตียงที่ตอนนี้นพคุณใช้นอน
“พี่กร...”
เสียงเบาหวิวหากแต่เพราะในห้องเงียบมากคนที่นั่งอยู่จึงได้ยิน เจ้าตัวหันมามองก่อนจะลุกขึ้นเดินมาหาเมื่อนพคุณไม่มีทีท่าว่าจะเดินมาตรงที่ตนเองนั่ง
“อย่าหนีพี่”
คนที่ก้าวถอยหลังเม้มปากแน่น นพคุณไม่คิดว่าจะเจอมังกรที่นี่ ไม่คิดว่ามังกรจะรู้เรื่องที่ตนเองเข้าโรงพยาบาล ไม่คิดและไม่นึกอยากให้มังกรรู้ รองจากเสือ ก็คงเป้นมังนี่แหละที่นพคุณไม่อยากให้รู้
“พะ...พี่มาได้ยังไง”
“มานั่งเถอะ”
ร่างกายนพคุณสั่นไหว คล้ายจะประคองตัวไม่อยู่ด้วยความตกใจ มังกรจึงเดินเข้าใกล้แล้วแตะแผ่นหลังให้นพคุณเดินไปนั่งบนเตียง ขณะที่ตนเองนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเตียงที่เดิน
“พี่มาได้ยังไง”
มังกรจับมือที่สั่นระริกของนพคุณมากุมไว้ ลูบเบาๆอย่างปลอบประโลม
“พี่อยู่ที่นี่ พักอยู่ที่นี่”
การที่อังคารนำเรื่องนพคุณไปบอกมังกรไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ มังกรจึงไม่คิดจะพูดไปตามตรงว่าเขารู้ได้อย่างไร
“บะ...บังเอิญจังนะครับ”
“คุณ...”
มังกรไม่รู้จะเริ่มพูดอย่างไร นพคุณต้องมาอยู่ที่นี่ ต้องมามีสภาพอย่างนี้ หากจะบอกว่าเป็นเพราะตัวมังกรก็ไม่ผิด ทั้งเขาและเสือ พวกเขาพี่น้องทำร้ายนพคุณไม่จบไม่สิ้นจริงๆ
“พี่คงรู้แล้วว่าผมมาอยู่ที่นี่เพราะอะไร”
นพคุณไม่โง่พอจะโกหก ห้องที่นพคุณพักเป็นห้องสำหรับคนที่ตั้งครรภ์เข้าพักฟื้น มังกรคงรู้ได้โดยไม่ต้องบอก
“พี่ไม่ต้องห่วง ผมไม่คิดจะโกหกว่าเป็นลูกของพี่หรอก”
เหมือนนพคุณจะตั้งตัวได้ เขาดึงมือออกจากการกอบกุม เมินหน้าไปทางอื่นเพราะไม่อยากเห็นสายตาของมังกร นพคุณไม่รู้ว่ามังกรกำลังมองตนเองอย่างไร สงสาร สมเพช สังเวช หรือสมน้ำหน้า เขาไม่อยากรู้และไม่อยากเห็น
“พี่รู้ว่าคุณไม่ทำแบบนั้น”
นพคุณยิ้มขื่น บีบมือตัวเองแน่นจนเจ็บ
“ไม่ต้องห่วงหรอก ผมทำตัวเอง โง่ที่พลาดให้ท้อง พี่กรอย่าห่วงเลย ถึงจะจำหน้าพ่อเด็กไม่ได้ว่าเป็นใคร แต่ผมก็มั่นใจว่าดูแลลูกได้”
นพคุณไม่รู้ว่ามังกรรู้เรื่องของตนเองและเสือแล้วจึงเอ่ยคล้ายจะบอกว่าเด็กในท้องเกิดขึ้นมาเพราะตนเองมีใครหลายคน มังกรเองก็ไม่กล้าพูดไปว่าเขารู้เรื่องทั้งหมด ด้วยกลัวว่าถ้าพูดออกไปนพคุณจะหนีไปอีก
“ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกนะ”
“ผมขอแค่พี่อย่าบอกใครเรื่องที่เจอผมที่นี่ก็พอ”
“ได้สิ หลังจากนี้พี่จะไม่บอกใคร”
นพคุณมัวแต่กังวลจนพลาดคำพูดของมังกร พลาดคำว่าหลังจากนี้ กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่คนที่เขาไม่อยากเจอหน้ามากที่สุดปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าแล้ว
....................
หลังจากวางโทรศัพท์กับพี่ชายเสือก็แทบจะพุ่งมาที่โรงเรียนเอกวิทย์ในทันที
มันมากกว่าข่าวว่าเจอตัวนพคุณแล้ว มังกรยังบอกข่าวเรื่องนพคุณท้องด้วย
เสือทั้งแปลกใจ ดีใจ กังวลใจ สับสน ตีกันมั่วไปหมด แต่ไม่ว่าจะรู้สึกอย่างไรสิ่งแรกที่เสือทำคือรีบมาหานพคุณ ก่อนที่เจ้าตัวจะหายไปอีก และเป็นโชคดีของเสือที่นพคุณไม่สามารถออกจากโรงพยาบาลได้ตามใจชอบอย่างใจอยาก ไม่อย่างนั้นเสือก็คงพลาดไม่ได้เจอนพคุณอย่างนี้หรอก
เสือยืนอยู่ที่ประตู ขณะมองนพคุณซึ่งนั่งเหม่ออยู่บนเตียงท่าทางนพคุณมีเรื่องให้คิดหนัก เสืออยากจะเข้าไปกอดอีกฝ่ายเอาไว้ กอดให้สมกับความกังวลในหลานวันที่ผ่านมา แต่เพราะมังกรรั้งเขาเอาไว้ เสือจึงทำได้แค่ยืนมองอยู่ตรงนี้
“คุณขอออกจากโรงพยาบาล แล้วหมอก็ให้ออกได้พรุ่งนี้”
มังกรบอกน้องชายที่ไม่ละสายตาจากนพคุณเลย คล้ายกับกลัวว่าหากคลาดสายตานพคุณจะหายไปอีกอย่างไรอย่างนั้น
“ผมจะรับคุณกลับบ้าน”
“ไม่ได้”
มังกรไม่เห็นด้วย
“นายคิดว่าแค่เดินเข้าไปคุณก็จะเดินตามนายกลับบ้านง่ายๆหรือนายเสือ”
เสือถอนสายตาจากนพคุณหันกลับมามองพี่ชาย เขาต้องยอมรับว่าที่พี่ชายพูดมานั้นถูกต้อง นพคุณไม่มีทางจะยอมตามเขากลับไปง่ายๆ
“แล้วพี่จะให้ผมทำยังไง ให้ปล่อยคุณไปทั้งที่ผมเจอเขาแล้วงั้นหรือครับ”
“นายเสือ”
มังกรถอนหายใจ น้องชายเขาที่เคยมีไหวพริบคิดอะไรได้รวดเร็วหายไปทันทีเมื่อเป็นเรื่องเกี่ยวกับนพคุณ...คนที่เสือรัก
“พรุ่งนี้นายให้คนคอยตามคุณไว้ หรือนายจะตามเองก็ตามใจ รอจนรู้ว่าเขาพักที่ไหนแน่ค่อยไปหาเขา”
“จริงด้วย ขอบคุณครับพี่”
มังกรตบบ่าเสือเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากเตือน
“อย่าใจร้อน พูดกับน้องดีๆ นายคงไม่อยากให้คุณหนีหายไปอีกใช่ไหม คราวนี้ไม่ใช่แค่คุณเท่านั้นที่นายจะไม่ได้เจอ แต่มันรวมถึงหลานพี่ด้วย”
เสือไม่ได้ตอบอะไร แต่เก็บคำพูดของพี่ชายมาใส่ใจทุกคำ คราวนี้ไม่ใช่แค่นพคุณ แต่มันรวมถึงลูกด้วยอย่างที่มังกรพูดมาจริงๆ เขาคงต้องพยายามใจเย็นให้มากๆ คิดและทำอะไรให้รอบคอบมากขึ้นจริงๆ
......................
มีต่อค่ะ
หัวข้อ: man and child ซีรี่ส์*Hard For Heart (แนวM-Preg) ตอนที่18+ส่งท้าย p.11 (14/4/58) (อ่าน 147602 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก