หัวข้อ: man and child ซีรี่ส์*Hard For Heart (แนวM-Preg) ตอนที่18+ส่งท้าย p.11 (14/4/58)

[tong_pub]

ตอนที่สองติดกันเป็นพรืด รบกวนช่วยเคาะบรรทัดด้วยค่ะ
แล้วคือ...ชอบเพียวมาก แต่บทเพียวน้อยมากเมื่อเทียบกับนพคุณ
ตอนแรกคิดว่ามีคู่เอกคู่เดียวและคู่รองค่อยตามมา
แต่นี่คู่รองเด่นกว่าคู่เอกไปแล้ว
จึงคิดว่านพคุณกับเสือคนเป็นคู่เอกและมังกรกับเพียวเป็นคู่รองใช่มั้ย 5555

[ekuto]

คุณระวังน้องในท้องนะ

[kawisara]

เรื่องแย่ๆ
ในครอบครัว ที่ต่อไม่ติด
ก็เป้นเพราะ อิตาพ่อนี่แหละ
เมียตาย ลูกหาย ไม่มีความร้อนใจหา
อยู่เสวยสุข กับครอบครัว ใหม่ ระรื่นเลย
เกลียดผู้ชายประเภทนี้มาก
พี่มังกร อยู่กับเพียวะดีแล้ว เพียวมีความเป็นผู้ใหญ่และอบอุ่น
นพคุณ เข้มแข็งเข้าใว้นะ อยู่คนเดียวให้ได้
เลี้ยงลูกคนเดียวก็ไม่เสียหายอะไรหรอกนะ
ไม่ต้องกลับไปหาหรอกครอบครัว ปล่อยพวกเขาไป
แล้วก็เลิกรักเลิกคิดถึง อิพี่เสือมันไปเลย คนที่เห็นคนอื่นสำคัญกว่าเราตลอดเวลาแบบนั้นนะ
ช่างมันเถอะ

[leplay]

คุณน่าสงสาร

[jum1201]

 

[wan]

ความซับซ้อนของปัญหา ยังไม่ถูกคลี่คลาย ปัญหาใหม่ก็เกิดขึ้นอีก 
มาดูว่า นพคุณจะจัดการกับปัญหาที่ตัวเองยังไม่รู้เลยว่า กำลังมีเจ้าเสือน้อย อย่างไร
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ JUBJIB 

[GuoJeng]

สนุกคับ สนุกมากกกก อ่านเพลินจนรู้สึกว่ามันสั้นไป ๕๕๕๕          ท่าทางนพสินก็คงจะแอบชอบ นพคุณด้วยอีกคนสินะ     รอ รออ่านตอนใหม่ มาเร็วๆนะคับ

[JUPJIB]

 ตอนที่ 7
 

เราควรเรียงลำดับความสำคัญอย่างไรถึงจะดีที่สุด ทำอย่างไรจึงจะไม่ตัดสินใจเรียงลำดับความสำคัญผิดพลาด จนอะไรๆก็ดูเหมือนจะสายเกินไป....

มังกรและเสือมีกันสองคนพี่น้อง พวกเขาสนิทกันมาก แต่แม้จะสนิทแค่ไหน ทั้งสองคนกลับไม่ค่อยมีกิจกรรมทำร่วมกัน เนื่องจากความชอบของสองพี่น้องค่อนข้างจะแตกต่างกัน

มังกรชอบอยู่ในที่สงบๆ นั่งอ่านหนังสือ ดูหนัง ไม่ก็ฟังเพลง ในขณะที่เสือชอบออกกำลังกาย ชอบอยู่กลางแจ้ง  แม้จะชอบการวาดรูปและเล่นดนตรี แต่ก็เลือกทำเพียงบางเวลา

ดังนั้นจึงไม่มีใครแปลกใจเลยที่เด็กชายนพคุณจะชอบเล่นกับพี่เสือมากกว่าพี่มังกร แต่ถึงนพคุณจะแสดงออกชัดว่าชอบพี่เสือมาก เรื่องที่ผู้ใหญ่คิดและตกลงกันไว้ก็ยังคงดำเนินต่อไป

ตอนนั้นเสือไม่รู้เรื่อง นพคุณยิ่งแล้วใหญ่ แต่มังกรรู้เรื่องทั้งหมด เขารู้ว่าเด็กชายตัวเล็กๆที่ติดน้องชายเขาแจคือคู่หมายที่พ่อแม่เลือกไว้ให้ มังกรที่กำลังอยู่ในวัยต่อต้านจึงไม่เข้าใกล้นพคุณเกินความจำเป็นเพื่อแสดงให้เหล่าผู้ใหญ่เห็นว่าเขาไม่เห็นด้วยกับการคลุมถุงชน

แต่แล้ววันดีคืนดีมังกรกลับพลัดตกลงไปในทะเลสาบทั้งที่ว่ายน้ำไม่เป็น เขาคิดว่าจะตายเสียแล้ว หากก็ได้แขนเล็กๆแสนบอบบางลากเขากลับมา ตั้งแต่นั้นมุมมองของมังกรต่อเรื่องคลุมถุงชนของพวกผู้ใหญ่ก็เปลี่ยนไป

พวกผู้ใหญ่เห็นเป็นโอกาสจึงขอให้เสือห่างๆจากนพคุณหน่อยเพื่อเปิดโอกาสให้มังกร มังกรเองก็ขอให้เสือช่วย...เป็นตอนนี้เองที่เสือเพิ่งรู้เรื่องทั้งหมด และก็เพิ่งจะรู้ว่าพวกเขาพี่น้องหลงรักคนๆเดียวกันเข้าเสียแล้ว

แม้จะมั่นใจว่าตัวเองรักและให้ความสำคัญกับนพคุณมากกว่า หากสถานะของเสือไม่อยู่ในฐานะที่จะแสดงออกมาได้ เขาเลือกครอบครัว เลือกให้ความสำคัญกับครอบครัวก่อนอย่างอื่น แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ทำใจสนับสนุนพี่ชายไม่ได้ ยอมได้เพียงห่างนพคุณออกมา

มังกรเอง ถามว่าเห็นความอาวรณ์ในสายตาของน้องชายยามที่แอบมองนพคุณหรือไม่ เขาก็ปฏิเสธได้ไม่เต็มปากว่าไม่เห็น แต่เขาก็ทำเป็นมองไม่เห็นด้วยคิดว่ามันคงเป็นเพียงความรู้สึกของเด็กๆ คิดว่าตัวเองโตกว่า ความรู้สึกของตัวเองย่อมมีมากและจริงจังกว่า ที่สำคัญพ่อแม่ของทั้งเขาและนพคุณต่างก็เห็นดีด้วยเขาก็ยิ่งมั่นใจว่ามันถูกต้องแล้ว คิดอย่างนั้นมาตลอดจนกระทั่งเจอนพคุณที่ผับวันนั้น...จนกระทั่งวันที่ได้รู้ว่าความรู้สึกของน้องชายตัวเองไม่ใช่แค่ความรู้สึกของเด็กๆอย่างที่คิด

สองพี่น้องหลงรักคนๆเดียวกันและต่างก็ทำร้ายคนๆนั้นด้วยกันทั้งคู่ ไม่เพียงเท่านั้น พวกเขายังทำร้ายกันและกันแล้วยังทำร้ายตัวเองอีกด้วย...การเรียงลำดับความสำคัญ เมื่อเรียงหรือตัดสินใจพลาด มันควรจะต้องแก้ไขอย่างไรดี...

................................

“มึงบ้าไปแล้วใช่ไหมไอ้เสือ!”

แพนตวาดเพื่อนด้วยความหงุดหงิด เขาโดนอินน์เลขาของมังกรโทรศัพท์ตามให้มาช่วยดูเสือที่ล้มพับไประหว่างการประชุมเนื่องจากพักผ่อนน้อย แถมยังไม่ค่อยกินอะไรอีก ต่อให้เป็นคนที่ร่างกายสูงใหญ่แลดูแข็งแรงแค่ไหนก็คงไม่สามารถทนได้

“อะไรว่ะ”

เสือทำหน้านิ่ว ความรู้สึกปวดร้าวไปทั่วศีรษะยิ่งเพิ่มมากขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเพื่อน

“กูไม่รู้อะไร ไม่เข้าใจอะไรเลย แต่กูแน่ใจว่ามึงทำตัวแบบนี้ มึงอย่าหวังจะไปตามหาใครเลย มึงคงได้ตายก่อน!”

ฟังคำเพื่อนแล้วเสือก็ได้แต่ส่งเสียงหึออกมาจากลำคอ

“บางทีกูตายไปเขาอาจจะกลับมาก็ได้”

“ไอ้....โว้ย จัดการเองแล้วกันอินน์”

แพนโมโหจนอยากเข้าไปต่อยเพื่อนสักทีสองทีให้หายบ้า แต่คิดว่าไม่น่าเหมาะเพราะจะเข้าทางเพื่อนตัวดีที่คงนิ่งให้ต่อยแน่ เสือในตอนนี้กำลังอยากทรมานตัวเอง ยิ่งตัวเองเจ็บมากเท่าไหร่ก็ยิ่งคิดว่าดี แพนบอกตัวเองว่าจะไม่ยอมเป็นเครื่องมือให้ไอ้เพื่อนบ้านั่นเด็ดขาด

“คุณแพนครับ”

“อะไร!”

แพนหันไปจ้องอินน์อย่างคนอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก อินน์ถอนหายใจเพราะคิดอยากให้แพนมาช่วยกล่อมเสือ แต่กลายเป็นว่าแพนไม่ได้มาช่วยอะไรเลย

“อย่ามาทำหน้าแบบนี้ใส่นะ โอ๊ย! หงุดหงิด!”

แพนว่าแล้วเดินหนีไป ทิ้งให้คนมองตามหลังได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา

“จะว่ายังไงดี ก็สมกับเป็นเพื่อนคุณเสือดีล่ะมั้ง”

......................................

ช่อแก้วใส่รองเท้าอยู่หน้าบ้านก่อนจะหันไปหอมแก้มลูกชายที่ออกมายืนส่ง

“แม่มีธุระนี่จ๊ะ”

นพเก้าพยักหน้าแต่ก็ยังไม่วายเอ่ยรั้ง

“ผมนึกว่าจะกินข้าวพร้อมกัน”

“แม่ต้องไปจริงๆ เรื่องของคุณตา ท่านไม่อยู่แล้วถ้าแม่ปล่อยทิ้งก็แย่สิจ๊ะ คุณตาอุตส่าห์สร้างมาตั้งนาน”

“ครับ”

นพเก้าไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่แม่ตัวเองพูดนัก แต่ได้ยินมาว่าคุณตามีธุรกิจอยู่ แม่คงไปเพราะเรื่องนั้น...หากอีกใจก็แอบหวั่นไม่ได้ว่าแม่จะไปเพราะเรื่องอื่นหรือเปล่า

“ผมไปด้วยดีไหมครับแม่”

ช่อแก้วรีบส่ายหน้า

“อย่าเลย อยู่กินข้าวเป็นเพื่อนคุณพ่อดีกว่า นี่ตาสินก็คงกลับดึกอีกตามเคย ลูกไม่อยู่ คุณพ่อก็กินข้าวคนเดียว น่าสงสารแย่เลย”

เธอยิ้มให้ลูกชายก่อนจะเดินไปขึ้นรถ นพเก้ามองแม่ตนเองที่ขับรถออกไปด้วยตนเองแล้วก็ต้องถอนหายใจ ทุกครั้งที่ไปทำธุระให้ตาแม่มักจะขับรถเองทุกที นพเก้าสงสัย แต่ไม่เคยถาม บางทีอาจจะไม่ใช่เพราะเขาไม่อยากรู้ แต่คงเป็นเพราะเขากลัวในคำตอบมากกว่า

“แม่ไปแล้วหรือ”

“ครับพ่อ พ่อมีอะไรหรือเปล่าครับ”

พนพพยักหน้าให้ลูกชายคนรอง

“พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย”

ว่าแล้วเดินนำนพเก้าเข้าไปในห้องรับแขก นพเก้าเดินเข้ามานั่งตรงที่ว่าง กำลังจะเอ่ยปากถามว่าพ่อมีเรื่องอะไรแต่พนพก็พูดให้อึ้งเสียก่อน

“พ่อจะให้เก้าแต่งงานกับเสือ”

“ผมกับพี่เสือ?”

นพเก้าทำสีหน้าปั้นยาก เขากับเสือไม่เคยรักหรือชอบกันในลักษณะนั้น ไม่เคยแม้แต่จะคิดด้วยซ้ำ

“ใช่ พรุ่งนี้พ่อจะเรียกเสือเข้ามาคุย”

“แต่ว่า”

“แม่บอกว่าลูกจะดีใจ ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ”

นพเก้าหยุดปากไว้ทันทีเมื่อได้ยินคำกล่าวอ้างถึงช่อแก้ว ถ้าแม่เห็นว่าดีนพเก้าก็คงไม่สามารถขัดได้

“แต่พี่เสืออาจจะไม่โอเค”

“เชื่อพ่อ เสือจะต้องตอบตกลง”

พนพพูดด้วยความมั่นใจจนนพเก้าสงสัยว่าพ่อไปเอาความมั่นใจมากจากที่ไหนกัน แต่เขาก็ไม่กล้าถาม เพราะกลัวคำตอบ นพเก้าหลุบสายตาลงมองมือตัวเอง เขามันขี้ขลาด ดีแต่กลัว กลัวไปหมด เรื่องมันเลยยุ่งยากมากขึ้นทุกที

......................

ข่าวการหมั้นระหว่างเสือและนพเก้าเป็นข่าวครึกโครม เนื่องจากงานแต่งระหว่างคู่พี่คือมังกรและนพคุณได้ล่มไปแล้ว หลายคนจึงจับตามองว่างานของคู่น้องจะล่มไปอีกคู่ด้วยหรือไม่

“หึ”

นพคุณแค่นหัวเราะหลังจากดูข่าวจากโทรทัศน์ ก่อนจะกดปิดมันเพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นภาพทั้งสองคนที่เขาไม่อยากเห็น

ภาพของคนที่ทำร้ายเขามากมายแต่เขาก็ยังโง่รักกำลังมีความสุขและยิ้มแย้มกับน้องชายที่เขารักมากจนเกลียดไม่ลง

“บ้าจริงๆเลยเรา”

นพคุณนอนอยู่บนเตียงตั้งแต่เช้าจนตอนนี้ใกล้จะบ่ายแล้วก็ยังไม่ลุกขึ้นมา ความอยากอาหารของเขามีน้อยลงทุกทีๆจนหลังๆนี่นพคุณแทบไม่ได้กินข้าวเป็นมื้อเลย เขาไม่ได้ทรมานตัวเองหรือทำไปเพื่อประชดชีวิต แต่เพราะมันไม่มีความอยากหรือความหิว นพคุณจึงไม่ได้ฝืนกินมากเท่าไหร่นัก

“เมื่อไหร่จะ อ๊ะ!”

เขาลุกจากเตียงก่อนจะรู้สึกหน้ามืดจนต้องนั่งลงกับเตียงไปใหม่ นพคุณคิดว่าอาการวูบดังที่เป็นประจำในช่วงนี้เกิดจากความหิวจึงไม่ได้ใส่ใจมากนัก เขาเดินไปเปิดตู้ยินหยิบนมมารินใส่แก้วก่อนจะถอนหายใจเบื่อๆ ของสดของแห้งที่บ้านเหลือน้อยเต็มทีเขาจึงต้องไปซื้อมาเพิ่มอีกแล้ว นพคุณไม่อยากออกไปไหนแต่ก็ไม่สามารถทำแบบนั้นได้เพราะเขายังต้องกินต้องใช้

“บ้าจริง”

ระหว่างเดินเลือกซื้อของเขาก็รู้สึกวิงเวียนอีกครั้งจนต้องจับชั้นวางของไว้เพื่อพยุงตัว

“คุณไม่เป็นไรนะครับ”

ผู้จัดการร้านสังเกตเห็นนพคุณที่หน้าซีดขาวตั้งแต่เข้ามาในร้านแล้วจึงสั่งให้พนักงานคอยดูอยู่ด้วยความเป็นห่วง พอเจ้าตัวทำท่าจะล้มจึงมีคนเข้ามาช่วยประคองได้ทัน

“ผมไม่เป็นไรครับ”

“แน่ใจนะครับ”

นพคุณพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนยืนด้วยตัวเองให้อีกฝ่ายดู หากแค่เดินไปได้เพียงสองก้าว ความวิงเวียนก็เข้าจู่โจมอีกครั้ง และครั้งนี้สติของเขาก็ดับวูบไปทันที

..........................



มีต่อค่ะ

[JUPJIB]

 
ตอนที่ 8

“ทำไมผมมาอยู่ที่นี่”

นพคุณตื่นขึ้นมาก็รู้ว่าตนเองมาอยู่ที่โรงพยาบาลแน่แล้ว จำได้ว่าก่อนหน้านี้ยังอยู่ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตแท้ๆ

“คุณเป็นลมครับ พนักงานร้านเปิดดูกระเป๋าสตางค์เห็นบัตรโรงพยาบาลของที่นี่จึงมาส่งให้ครับ”

แปลว่าที่นี่คือโรงพยาบาลของโรงเรียนเอกวิทย์ นพคุณรู้ได้โดยทันทีเพราะเขามีบัตรโรงพยาบาลอยู่แห่งเดียว หมอพลิกกระดาษไปมาดูผลตรวจคร่าวๆ

“ร่างกายอ่อนแอมากนะครับ น้ำหนักตัวก็น้อยกว่ามาตรฐาน แบบนี้ไม่ดีต่อเด็กในท้องนะครับ ผมจะสั่งยาบำรุงเพิ่มให้ แต่คุณก็ต้องกินข้าวให้ครบสามมื้อและเสริมระหว่างมื้อด้วย ไม่อย่างนั้นเด็กจะดูดสารอาหารไปจนหมด แล้วร่างกายคุณเองนั่นแหละที่จะพัง...”

หมอยังพูดต่อในขณะที่นพคุณช๊อกไปแล้ว

เด็ก? เด็กในท้อง?

“คุณ คุณครับ ฟังหมออยู่รึเปล่า”

“ผมไม่ได้ท้อง”

นพคุณตอบกลับอย่างเลื่อนลอย

“จากที่ตรวจเบื้องต้น อายุครรภ์ประมาณหนึ่งเดือน แต่เรายังไม่ได้ตรวจละเอียด ต้องตรวจให้ละเอียดก่อนถึงจะระบุได้แน่นอนครับ”

“ผมไม่ได้ท้อง”

พอนพคุณพูดอีกครั้งหมอถึงสังเกตเห็นความผิดปกติ

“คุณครับ”

เขาว่าแล้วจับต้นแขนคนไข้เบาๆ แต่นพคุณกลับไม่หันมามองเขา

“ผมไม่ได้ท้อง”

เจ้าตัวยังพึมพำคำเดิม หมอเห็นท่าไม่ดีเสียแล้ว จึงพยายามเรียกสตินพคุณกลับมาก่อน

“คุณครับ คุณนพคุณ!”

หมอเสียงดังขึ้นมาหน่อยพร้องทั้งเขย่าแขนจนนพคุณรู้สึกตัว

“คะ..ครับ”

พอเห็นว่านพคุณมีปฏิกิริยาตอบกลับมาหมอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก มีความผิดปกติในอารมณ์แต่ไม่สามารถถามได้เพราะเป็นเรื่องส่วนตัวของคนไข้ นอกเสียจากคนไข้หรือญาติจะร้องขอให้ช่วย

“มีอะไรอยากบอกผมไหมครับ”

นพคุณส่ายหน้า จะให้บอกว่าโดนรังแกจนท้องเขาก็คงไม่กล้าพอจะเล่า ยิ่งตอนนี้คนที่กระทำต่อเขากลายเป็นว่าที่คู่หมั้นของน้องชาย นพคุณยังจะพูดอะไรได้หรือ

“ต้องนอนโรงพยาบาลก่อนนะครับ หมอยังไม่อนุญาตให้กลับ”

ที่จริงนพคุณกลับบ้านได้เลย แต่เพราะอาการเหม่อลอยไม่รู้ตัวเองเมื่อครูหมอจึงต้องประเมินอาการของเจ้าตัวใหม่

“หมอต้องติดต่อใครครับ ญาติคนไข้ในประวัติมีการยกเลิกหมดเลย”

นพคุณมายกเลิกผู้ติดต่อกรณีฉุกเฉินทั้งหมดก่อนจะหลบไปที่บ้านที่พักอยู่ตอนนี้ ทำให้โรงพยาบาลติดต่อใครไม่ได้

“ไม่ต้องติดต่อใครหรอกครับ ผมไม่มีญาติที่ไหน”

นพคุณไม่คิดจะติดต่อใครที่ไหนทั้งนั้น สำหรับตัวเขา ตอนนี้เรียกว่าไร้ญาติขาดมิตรก็ไม่ผิด หมอที่ตรวจอยู่ชะงักไปเล็กน้อย การที่นพคุณติดต่อใครนี้เขาไม่ค่อยเห็นด้วย เพราะอย่างน้อยๆก็ควรมีใครสักคนมาดูแลคนท้องที่กำลังป่วย

“พี่เบนคนไข้ตื่นแล้วหรือครับ ผมต้องให้เขาเซ็นเอกสาร”

“อืม เพียวช่วยทำเรื่องพาคนไข้ไปห้องพักทีนะ พี่ให้แอดมิดดูอาการก่อน”

เพียวพยักหน้า แม้จะสงสัยว่าทำไมต้องให้คนเป็นลมเข้าพักดูอาการ

“พักที่ตึกหนึ่งนะ ไม่ทราบว่าคุณจะพักที่ห้องรวมหรือห้องเดี่ยวครับ”

ประโยคหลังหันมาถามนพคุณเพราะเรื่องห้องพักต้องจัดการตามความต้องการของคนไข้

“รวมครับ”

“ได้ครับ เพียว พี่ฝากด้วยนะ เดี๋ยวขอตัวไปดูคนไข้คนอื่นก่อน”

หลังจากหมออกไปนพคุณก็เอาแต่นั่งเหม่อ ใครบอกให้ทำอะไรก็ทำตาม เขายังจับต้นชนปลายไม่ถูก ยังทำใจรับสภาพตอนนี้ของตัวเองไม่ได้ เขาท้อง! ท้องกับผู้ชายคนนั้น คนที่กำลังจะมาเป็นคู่หมั้นของน้องตัวเอง วันหนึ่งทั้งสองคนก็ต้องแต่งงานกันและมีลูก....นพคุณหัวเราะอย่างสมเพชตัวเอง กรรมตามสนองเขาแล้วจริงๆ นี่ไงล่ะความขมขื่นของแม่ที่ต้องใช้คนรักร่วมกับคนอื่น แต่ของนพคุณหนักหนากว่าก็ตรงที่นพเก้าไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นน้องชาย!

ไม่ใช่แค่เขาที่จะเจ็บ นพเก้าเองก็จะต้องเจ็บไปด้วย

“ก็ดี แม่เคยเจ็บ ให้พวกนั้นได้เจ็บบ้าง”

นพคุณพูดเยาะตัวเอง เยาะทุกคน เขาคิดจะสร้างปัญหาให้นพเก้าและเสือเพื่อความสะใจ ในเมื่อเขาเจ็บ ลากทุกคนมาเจ็บไปด้วยก็สะใจดี!

...............................

เพียวออกไปตามบุรุษพยาบาลคนอื่นมาช่วยย้ายคนไข้ขณะที่ตัวเองไปทำเรื่องเข้าพักรักษาตัวให้นพคุณ...

“ชื่อคุ้นๆ หน้าก็คุ้นๆ”

เพียวบ่นพึมพำเขาคิดว่าต้องเคยเห็นคนไข้จากที่ไหนสักที่ แต่ยิ่งนึกก็ยิ่งจำไม่ได้ ยิ่งจำไม่ได้ก็ยิ่งหงุดหงิดตัวเองจนนพคุณย้ายห้องเรียบร้อยแล้วเพียวก็ยังนึกไม่ออกอยู่อย่างนั้น

“พักตึกหนึ่งแปลว่ากำลังท้องด้วยสิ แต่ดูผอมๆซึมๆยังไงไม่รู้”

เปรียบเทียบกับท้องของตนที่นูนขึ้นมาแถมยังน้ำหนักตัวอยู่ในเกณฑ์ดีเพียวก็รู้แล้วว่าทำไมถึงต้องให้นพคุณอยู่ดูอาการก่อน

“หวังว่าจะไม่ร้ายแรงนะ”

การแท้งในผู้ชายท้องเกิดขึ้นได้ยากและน้อยกว่าในผู้หญิง แต่ก็ยังมีเกิดขึ้นให้เห็นอยู่เนืองๆ เพียวไม่ชอบการสูญเสีย ไม่ว่าจะในลักษณะไหนก็ไม่อยากให้เกิดขึ้น

ที่จริงเพียวคงจะนึกออกง่ายๆไปแล้วว่านพคุณเป็นใครถ้ามังกรจะไม่เก็บรูปนพคุณออกไปจนหมด แถมยังไม่เคยพูดถึงนพคุณเลยสักครั้ง หน้าตาและชื่อของนพคุณที่เพียวเห็นจากรูปและได้ยินแค่ช่วงสั้นๆจึงแทบไม่มีอยู่ในความทรงจำ เขาจึงได้แต่คลับคล้ายคลับคลาแต่นึกยังไงก้นึกไม่ออกเสียที

“เอาเถอะ เดี๋ยวก็คงจะนึกออกเอง”

...ก็หวังว่าเพียวจะนึกออกได้ในเร็ววัน...

..................................

ห้องพักรวมไม่ค่อยมีความเป้นส่วนตัว นพคุณไม่เคยพักในห้องพักรวมมาก่อนไม่ว่าจะเป็นที่ไหนๆเขาไม่ชิน แต่ตอนนี้นพคุณไม่เลือกมาก เขาไม่มีงานทำ ตอนนี้ใช้เงินเก่าที่แม่ทิ้งไว้ให้เท่านั้นย่อมไม่สามารถเลือกมากได้อยู่แล้ว

“หน้าตาไม่ค่อยดีเลยนะครับ”

หมอคนเดิมมาตรวจแล้วส่ายหน้า บุรุษพยาบาลบอกว่านพคุณกินได้น้อย น้อยกว่าที่ควร แต่เจ้าตัวก็ท่าทางจะอิ่มมากแล้วจริงๆ

“ต้องค่อยๆเพิ่มอาหารนะครับ พวกยาบำรุงหรืออาหารเสริมไม่ดีเท่าอาหารจริงๆอยู่แล้ว”

นพคุณมองหน้าหมอ พอพูดถึงอาหารเสริมก็คุ้นหน้าหมอคนนี้ขึ้นมาทันที

“ผมว่าผมเคยเห็นหน้าคุณนะ”

 “พูดแบบไม่หลงตัวเองเลยนะครับ ปกติเขาจำผมได้ตั้งแต่เจอครั้งแรกแล้ว มีคุณนี่แหละที่ผ่านไปหนึ่งวันเพิ่งนึกเรื่องผมออก”

พูดอย่างแซวๆแบบไม่ได้จริงจังนักเพื่อให้นพคุณผ่อนคลาย นพคุณเองก็เหมือนจะเลิกเครียดไปจริงๆ เจ้าตัวยิ้มให้หมออายๆที่จำอีกฝ่ายไม่ได้ ทั้งที่พอนึกออกก็รู้ทันทีว่าหมอคนนี้เป็นใคร ในเมื่อเขาเห็นหน้าบ่อยๆทั้งในโทรทัศน์ ในนิตยสาร หรือป้ายบนบิลบอร์ดตามถนนและบนตึก เจ้าตัวทั้งถ่ายแบบ ถ่ายโฆษณา ร้องเพลง เล่นหนังสั้น แล้วยังเล่นมิวสิกวีดีโออีก เป็นคนที่มีชื่อเสียงมากคนหนึ่งเลยทีเดียว

“ผมไม่คิดว่าคุณจะยังทำงานโรงพยาบาลอยู่”

“ผมเพิ่งกลับมาทำจริงจังครับ ก่อนหน้านี้ลุยงานในวงการบันเทิงซะเยอะเหมือนกัน ถือว่าหาประสบการณ์ใหม่ๆในชีวิต”

และถือโอกาสตามติดและจีบคนบางคนด้วย คุณหมอนึกต่อในใจ

นพคุณคลายกำแพงที่ป้องกันตัวเองลง ไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายเป็นคนมีชื่อเสียงแต่เพราะบุคลิกของคนตรงหน้าต่างหาก คนที่นพคุณรู้สึกว่าน่าคบตั้งแต่แค่เห็นในโทรทัศน์แล้ว พอได้พูดคุยก็จริงอย่างที่คิด คนๆนี้น่าเป็นเพื่อนด้วยอย่างมาก

คุยกันไม่นานคุณหมอก็ต้องไปตรวจคนไข้คนอื่น แต่ก็แวะมาคุยกับนพคุณอีกครั้งในเวลาอาหาร ชวนกินนั่นกินนี่ซึ่งบางส่วนเป็นของที่หมอซื้อมาจากข้างนอก นพคุณเกรงใจจึงยอมกินบ้าง แต่พอได้คุยกันแล้วเขาก็เพลินจนกินข้าวได้เยอะขึ้น

นับว่าโชคดีที่นพคุณเป็นคนไข้รายแรกๆในการกลับมาทำงานที่โรงพยาบาลของคุณหมอคนนี้ทำให้เขารู้สึกว่าปล่อยนพคุณไปไม่ได้ จึงเอาใจใส่นพคุณมากพอสมควร ตอนแรกนึกว่าเจ้าตัวจะเป็นคนเศร้าซึมเงียบๆไม่ค่อยพูด หมอจึงพยายามมาทำให้ไม่เครียด พูดก็พูดว่าทำตามหน้าที่นั่นแหละ แต่พอได้คุยจริงๆนพคุณกลับคบง่ายและคุยด้วยได้สบายๆจนเขามีใจอยากคบหาเป็นเพื่อนด้วย

นพคุณสบายใจขึ้นมากเมื่อได้มีคนคุยเล่นกับคนอื่นเพราะไม่ได้คุยสบายๆอย่างนี้กับใครมานาน ไม่ได้ยิ้ม ไม่ได้หัวเราะมานาน แม้เขาจะรู้ว่าตนเองหลบหนีความจริงไปสู่ความสบายใจได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น...

หากแต่พอสบายใจขึ้นสติก็ค่อยๆทำงาน หลังจากหมอกลับไป นพคุณก็ค่อยๆคิดถึงเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเอง สิ่งที่เขาควรจะทำและสิ่งที่ไม่ควรทำ เขากับน้องๆก็เคยมีช่วงเวลาที่คุยและยิ้มให้กันได้อย่างสบายใจ ตอนนั้นนพคุณมีความสุขมาก

รอยยิ้มของน้องชาย...นพคุณยังจำมันได้ดี

“ไม่ได้ เราจะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด”

ในที่สุด นพคุณก็ตัดสินใจได้

นพคุณอาจจะทำเป็นไม่สนใจและไม่ใยดีน้องๆได้ อาจจะคิดขึ้นมาว่าอยากทำร้ายทุกคนเพื่อความสะใจได้ แต่ส่วนลึกเขายังรักและหวังดีกับน้องชายทั้งสองเสมอ แล้วจะให้น้องต้องมาเจ็บเพราะเขา เจ็บเหมือนกันกับเขาและแม่ นพคุณจะทำได้อย่างไร เขาจะไม่ยอมให้น้องต้องเจ็บช้ำกล้ำกลืนฝืนทนโดยเด็ดขาด...คนเจ็บ...มีแค่นพคุณคนเดียวก็พอแล้ว

แม้จะต้องร้องไห้ แม้จะต้องอยู่คนเดียว แม้จะไม่มีทางสมหวังในความรัก นพคุณก็ยอม ยอมเพื่อไม่ให้น้องต้องเสียใจ ยอม...เพื่อให้ตนเองเป็นเพียงคนเดียวก็พอที่มีน้ำตา

.......................................

TBC

[zeroj]

อยากร้องไห้   

อ่านไปน้ำตาก็ซึมไป   

สงสารคุณที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด             

อิพี่เสือ  แกไปอยู่ที่ไหนนนนนน   ทำไมไม่ตามหาคุณ   

แล้วจะเสียใจ  ที่ไม่ดูแลน้องคุณให้ดี อิเสือเลววววววววววววววว     

[LadyMaidenLy]

สงสารนพคุณจังเลยค่ะ TT
ทั้งเรื่องครอบครัวและความรัก

คือเหมือนนพคุณเป็นโดมิโนตัวสุดท้ายที่ได้รับแรงกระแทกแรงสุด ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรเลย
แต่ดีใจนะคะที่นพคุณจะไม่ลากคนอื่นมาเจ็บด้วยอ่ะ คือเจ็บขนาดนี้แต่ก็ไม่คิดแค้นคนอื่น
รักนพคุณมากค่ะ ขอให้นพคุณรักษาความดีไว้เรื่อยๆนะ

ส่วนหมอ จีบใครอยู่อ่ะ55555
จะผิดมั้ยถ้าเราจิ้นหมอกะนพคุณ55555
คือรู้นะว่าคู่กับเสือ แต่อยากให้คุณเจอเรื่องดีๆบ้าง ตัวเองต้องเจ็บปวดขนาดนี้แท้ๆ

รอต่อนะคะ ^^

[Mouse2U]

พี่เสือมัวแต่ทำตัวเหยาะแหยะ ประชดประชันตัวเองด้วยวิธีไร้ประโยชน์อยู่นั่นแหละ คิดว่าเท่ห์มากป่ะคะ?

ช่วยเอาเวลาที่เสียไปมาคิดวิธีปฏิเสธการแต่งงานด้วยนะ ไม่ใช่เอะอะอะไร ก็อ้างว่าทำเพื่อแม่ ทำเพื่อครอบครัว หล่อตายแหละ โด่ว...

ส่วนนพคุณหนูทำดีแล้วค่ะ ที่ไม่คิดดึงใครเข้ามาในวังวนบ้าๆ นี่ ปล่อยให้คนพวกนั้นรับผลจากการกระทำสิ้นคิดๆ ของนายพนพไปเถอะ

รักนพคุณ…~ ขอบคุณค่ะ

[B52]

คุณสู้ๆเพื่อตัวเองและลูก ส่วนคนอื่นช่างมันตัดให้ขาดเลย ชับ ชับ ชับ

[aiyuki]

สงสาร นพคุณ ครอบครัวนี้แปลก ตอนแรกก็ว่า แม่เล็ก เอาใจใส่ นพคุณดี แล้วทำไมตอนนี้ถึงหมางเมิน แล้วการพูดถึง นพคุณในครอบครัว ไม่ได้เนี่ย มันแปลกๆนะ ลูกหายทั้งคน ไม่ตามหาเหรอ พี่มังกรก็ไม่เข้าใจนพคุณ เสือ ก็ไม่เข้าใจ แถม ตอนนี้ ท้องอีก สงสารนพคุณจัง

[Yara]

มันน่าแปลกที่ดูเหมือนพ่อจะรักลูก
แต่พอมาตอนนี้กลับไม่สนใจเลย มันคืออะไร

[nunda]

ร้องไห้ น้ำตาซึม  T_T

[hibarihao]

แงๆๆๆ นพคุณ 

[mukmaoY]

  อาภัพจัง

[mystery Y]

เศร้ามากอ่ะ...นำ้ตาไหลพรากๆ

[amisezmin]

น้ำตาจะไหล นพคุณน่าสงสารมาก

[Phut]

ก๊าซซซ พ่นไฟนพคุณเข้มแข็งดีมาก แต่เป็นห่วงคนท้องจัง

แอบเห็นหมอเบนแว๊บๆ คุณเขมอยู่หนายยยย

รอตอนต่ออย่างใจจดจ่อ

[่jum]

แวะมาติดตามกันต่อค่ะ 

[jilantern]

ร้องไห้หนักมาก
สงสารคุณจับใจ

[jum1201]

 

[fannan]

โอ้ยคุณชีวิตดราม่ามาก



รออ่านต่อคร้าบ

[takara]

ฮือ สงสารอะ

[GuoJeng]

สนุกคับ สนุกดี  อ่านไป อ่านเพลินมากๆ     แม่ของนพเก้า นพสินนี่เปนคนยังไง มันมีปมความหลังใช่มั้ยคับ สงสารนพคุณอ่ะ อยู่คนเดียว จะอยู่คนเดียวจนคลอดเลยรึป่าว รอ รอ รอติดตามตอนต่อไปคับ  เรื่องราวจะคลี่คลายตอนไหน ลุ้นคับลุ้น   

[PharS]

 

[leefever]

แย่อ่ะ  คุณอย่ายอมสิ 

[yaoisamasang]

บ่อน้ำตาแตกอีกแล้ว สงสารคุณจัง