Ch 76 ผิดที่ผมเอง. || ไม้ฉาก
“กลับมาเถอะนะ กลับมาหาปั้นเถอะ”
เสียงของเจ้าตัวเล็กของผม กำลังอ้อนวอนขอร้องให้ผมกลับไปหา
แค่ได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน?
นึกถึงหน้ามันตอนนี้ได้เลย
ยิ่งนึกถึงมากเท่าไหร่ ,, ยิ่งทรมาน
และสงสารคนตัวเล็กจับใจ.
ปั้นสิบครับ ..
มันจะเป็นการทำร้ายปั้นสิบอีกแค่ครั้งเดียว
และมันจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะที่ปั้นจะร้องไห้ จะเจ็บปวดแบบนี้เพราะไม้
จากนี้ไปปั้นต้องมีชีวิตที่ดีนะรู้ไหม?
ผมทำได้แค่บอกกับมันในใจ .....
ผมนั่งอยู่ที่ม้านั่งหน้าบ้าน กำลังเหม่อมองไปบนฟ้า
ท้องฟ้าที่มีดาวระยิบระยับมากมายแบบนี้ ,, ปั้นสิบน่าจะชอบ : )
คิดถึงเจ้าคนตัวเล็กที่ผมเพิ่งวางสายไปเมื่อสักครู่จัง
เห้อออ ,, เสียงร้องไห้ เสียงขอร้องยังดังวนเวียนอยู่ในความรู้สึกผมไม่หายไปเลย
ควรทำไงดีวะไม้?
ที่มึงทำนี้ถูกแล้วใช่ไหม?
“พี่ไม้เข้าบ้านเถอะค่ะ น้ำค้างแรงแล้ว เดี๋ยวไม่สบาย วันมะรืนต้องไปทำงานแล้วนะพี่”
เสียงของพิม ตะโกนเรียกผมให้กลับเข้าไปในบ้าน
นี้ก็อีกปัญหาในชีวิตผม TT
เห้อออ !!! มึงนี้มีแต่สร้างปัญหาจริงๆไอ้ไม้เอ้ยยยย!!!!
ผมเดินกลับเข้าไปในบ้าน ก็เห็นพิมนั่งดูละครอยู่
“พิมเข้าห้องได้แล้วละ รีบๆนอน พรุ่งนี้พี่จะพาไปโรงพยาบาล
ต้องไปฝากท้องใหม่ ต้องย้ายสิทธิ์อะไรอีกเยอะแยะ”
พิมหันมามองหน้าผมเล็กน้อย ก่อนจะกดปิดทีวี แล้วเดินเข้าห้องนอนไป
พอเห็นว่าพิมกลับเข้าห้องนอนเรียบร้อยแล้ว
ผมเดินไปหยิบหมอนกับผ้าห่มที่เก็บไว้ในตู้ใต้ชั้นวางทีวีออกมา
แล้วก็ล้มตัวลงนอนที่โซฟาหน้าทีวี ,, ดีนะที่ซื้อโซฟาใหญ่ๆมาไว้ที่บ้าน
ไม่งั้นได้ปวดเมื่อยกันแน่ละงานนี้
ผมไม่ได้นอนห้องเดียวกับพิมครับ
ห้องพักตำรวจที่ผมได้มา มีแค่ 1 ห้องนอน 1 ห้องน้ำ 1 ห้องโถง เท่านั้นเอง
ผมเลยให้พิมนอนในห้อง และผมนอนที่โซฟาตรงห้องโถง
ส่วนพ่อผมตั้งแต่มาส่งผมถึงเชียงใหม่ พามาที่ห้องพัก
และจัดแจงพาผมกับพิมไปเลือกซื้อของใช้มาไว้ในบ้านพักให้แล้ว
ท่านก็กลับโคราชเลยครับ เพราะเห็นบอกกับพิมว่าจะรีบกลับไปส่งไม้ทีเข้าเรียน
พูดถึงไม้ทีก็นึกสงสารน้องชายตัวเอง
ไม่รู้จะมีชะตากรรมแบบผมหรือเปล่า?
ต้องเป็นหุ่นเชิดให้พ่อแม่ได้เชิดหน้าชูตาของครอบครัวต่อไปไหม?
แต่ถ้าทำได้ ,, ผมอยากให้น้องมีทางเดินของน้องเองครับ
ไม่อยากให้ต้องตกมาอยู่ในสภาพเดียวกับผม
สภาพที่วันนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าอะไรคือสิ่งที่ใจผมต้องการ?
ผมเฝ้าถามตัวเองทุกๆวัน ตั้งแต่ตอนอบรม
ตอนติดยศครั้งแรก และวันที่ได้ใส่เครื่องแบบครั้งแรก
ผมอยากเป็นตำรวจจริงๆงั้นหรอ?
อย่าว่าแต่เรื่องงาน หรือเรื่องเรียนเลยครับ
แค่หัวใจผมเอง ความรู้สึกของผมเอง
ผมยังไม่รู้เลยว่าผมมีสิทธิ์จัดการกับมันได้ไหม
ผมสามารถรักใครด้วยหัวใจของผมเองได้หรือเปล่า?
ผมจะทำหน้าที่ตำรวจ ผมจะดูแลประชาชนได้อย่างไร?
ในเมื่อหัวใจของผมเอง ,, ผมยังรักษามันไว้ไม่ได้!
ผมมีค่าบ้างไหม? ความเป็นคน เป็นมนุษย์ของผมอยู่ตรงไหน?
นั้นสิ ,, ไม้ฉาก ! นายภาคิน ! สิบตำรวจตรีภาคิน!
นายต้องการอะไรในชีวิตนายกันแน่?
ผมตัดสินใจจะมาเชียงใหม่กับพ่อและพิม
เพราะหลังจากที่ได้คุยกับป๊าของปั้นสิบ ,, และได้เห็นรอยยิ้มของปั้นสิบกับบีมมี่
ผมก็ได้ทราบแล้วครับ .. ว่าไม่มีใครต้องการให้ผมกับปั้นได้อยู่ด้วยกันหรือได้รักกัน
ปั้นสิบควรจะเจอคนที่ดีกว่า เจออนาคตที่ดีกว่าการที่มีผม
เพราะตั้งแต่ปั้นสิบคบกับผมแบบคนรัก
ผมทำให้ปั้นสิบทุกข์ใจนับครั้งไม่ถ้วน ไหนจะโดนพ่อผมทุบตี
ไหนจะมีปัญหาเรื่องพี่อุ้มรัก เรื่องมายด์ หรือเรื่องพี่มิ้วอีก
ผมจำวันครบรอบไม่ได้ ,, ผมไม่เคยทำให้ปั้นสิบรู้สึกอุ่นใจ
หรือรู้สึกสบายใจได้เลยตั้งแต่คบกัน
ปั้นสิบควรจะเจอคนที่เค้าดี และพร้อมมากกว่าผม เหมือนที่ป๊าของปั้นสิบบอก.
และอย่างน้อยๆตอนนี้ ปั้นสิบก็มีเพื่อนๆอยู่ข้างๆ
ผมเชื่อว่าพู่กัน จานสี ไนซ์ จะอยู่ข้างๆปั้นสิบจนกว่าปั้นสิบจะออกจากโรงพยาบาล
แล้วไหนจะยูโร เปา คะน้า เลน่อนอีกที่ต่างก็นัดกัน หรือผลัดกันไปหาปั้นสิบ
ถึงผมจะโชคร้ายในเรื่องครอบครัว แต่ผมก็ยังโชคดีที่มีเพื่อนที่ดี
และมีเพื่อนที่พร้อมจะเข้าใจผม : )
“ตึ้ง! ตึ้ง !”
เสียงแจ้งเตือนไลน์ดังขึ้นมา ทำให้ผมที่กำลังนอนคิดอะไรเพลินๆอยู่ต้องลืมตาขึ้นมาหยิบมือถือขึ้นมาดู
เพราะเบอร์นี้เพิ่งเปิดใช้งาน และไลน์นี้ปั้นสิบเป็นคนสมัครให้
เลยมีเพื่อนในไลน์แค่เฉพาะกลุ่มพวกผม คนที่ส่งไลน์มาหาผมก็เลยมีแต่คนที่สำคัญกับชีวิตผมทั้งหมดครับ
*ขอใช้สีไลน์เป็นคนละสีกับบทสนทนานะคะ จะได้แยกออกว่าอันนี้คือบทแชตในไลน์
J A N S R I . :: นอนยัง คุยกันหน่อยไหม?
จานสีมันอารมณ์ไหนของมัน ,, มาชวนคุยตอนดึกๆแบบนี้
สงสัยนอนไม่หลับละมั้ง ไม่โดนพู่กันแกล้ง ก็คงโดนปั้นสิบบ่นให้ฟังแน่ๆ
P A K I N || S :: คิดว่ากูจะหลับลงไหมละ จะคุยไลน์หรือจะโทร
ชื่อไลน์ผมสวยไหมละครับ PAKIN||S ย่อมาจาก ภาคิน กับ สิตางค์
คนตั้งให้น่ารักด้วย 555+ ก็จะใครอีกละครับ คุณปั้นสิบนั้นแหละครับตั้งไว้ให้เรียบร้อยเลย
J A N S R I . :: โทรมาเถอะ กูขี้เกียจพิมพ์
อยากจะบอกมึงมากๆจานสีว่ากูก็ขี้เกียจพิมพ์
ผมยิ้มให้กับข้อความของจานสี ก่อนจะกดโทรไปหามัน
จานสี :: เบื่อวะมึง
นั่นไง ,, ไม่ทันทักทายเลยมันบ่นนำมาก่อนเลยครับ
ผม :: อะไรของมึงเนี้ยแฝด เป็นไร แล้วนี้ปั้นหลับยัง
จานสี :: อือหลับละ หมดฉีดยานอนหลับให้ ก็มึงนั้นแหละกวนตีน มันกำลังอาการดีๆ เสือกโทรมาทำให้มันร้องไห้
ผม :: กูเป็นห่วงมันนิหว่า เลยโทรไปหาไนซ์จะถามอาการมันเฉยๆ ไอ้เชรี้ยไนซ์แหละเสือกให้มันมาคุยทำไมละ
แล้วนานไหมกว่ามันจะหยุดร้องอะ
จานสี :: ก็ไม่ได้หยุดร้องนะ สะอื้นตลอด แต่ฤทธิ์ยาคงจะออกก่อนมันเลยนอนร้องไห้แล้วก็หลับไปนั้นแหละ
ผม :: โธ่ .. ปั้น
ปั้นสิบ ,, ขอโทษนะครับ!
นึกภาพมันนอนร้องไห้แล้วหลับออกเลย ตอนที่พวกเรายังเป็นเด็กๆกัน เคยนอนดูหนังผีด้วยกัน
ปั้นสิบมันก็กลัวจนร้องไห้ แต่พวกผมกลับไม่สนใจมันปล่อยให้มันร้องไห้ไปแบบนั้น
จนหนังจบ ผมหันมามองปั้นสิบ เห็นมันนอนหลับ แต่ยังสะอื้น และยังมีน้ำตาคลออยู่ที่ตา
ตาบวมช้ำไปหมด เพราะร้องไห้ตั้งแต่หนังเริ่มฉายจนหนังจบ
เห้ออ ,, คิดแล้วอยากไปดึงเข้ามากอด
จานสี :: ไม้ ,, กูถามจริงๆนะ มึงทำแบบนี้ทำไมวะ? กูเชื่อนะว่ามึงมีเหตุผลแน่ๆในสิ่งที่มึงทำ
แต่มึงบอกกูได้ไหมว่ามึงกำลังทำอะไร อย่างน้อยๆกูจะได้บอกกับปั้นมันได้
ไม่ใช่ว่าบอกทุกสิ่งทุกอย่างหรอกนะ กูหมายถึงกูจะได้ปลอบมันได้นะ
ผม :: กูก็ไม่รู้วะว่ากูกำลังทำอะไร
จานสี :: ควายเอ้ยย อดไม่ไหวแล้ววะมึง ขอด่าหน่อยเหอะ!! ทำลงไปแล้วเสือกไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรงั้นหรอ
นี้กูหาคำด่ามาด่าต่อไม่ได้เลยนะเนี้ย จะด่าควายอีกรอบก็เกรงใจควาย เพราะควายยังมีประโยชน์กว่ามึงอีกไม้!
โอ๊ะ ,, โดนจานสีด่า - -‘ เจ็บยิ่งกว่าอะไรซะอีกครับ
เพราะปกติคนแบบมันจะไม่ด่า
ผม :: กูก็ไม่รู้จะบอกกับมึงว่ายังไงเหมือนกันวะ จริงอย่างที่มึงว่ากูมันเป็นควาย กูผิดเองที่ทำให้ทุกคนต้องมายุ่งวุ่นวายกันแบบนี้ ถ้าไม่มีกูตั้งแต่แรก ปั้นมันคงไม่ป่วยหนักจนเข้าโรงพยาบาล และเรื่องร้ายๆต่างๆคงไม่เกิดขึ้น กูผิดเองวะมึง
จานสี :: หึ เลิกเป็นพระเอกซะที โลกของความเป็นจริง พระเอกไม่ต้องเพอร์เฟค หรือเป็นคนดี 100% หรอกนะไม้
ทุกคนแม่งเลวเหมือนกันทั้งนั้นแหละ กู กับพู่กันเลวกว่าที่พวกมึงคิดซะอีก มันไม่ผิดหรอกนะที่มึงจะเห็นแก่ตัวบ้าง
ทำตัวเกเรใส่พ่อแม่บ้าง ทำตามหัวใจตัวเองบ้างเถอะวะไม้ฉาก
ผม :: พอมึงพูดมาแบบนี้กูเกลียดตัวเองชิบหายเลยวะ กูอึดอัดมากๆ กูอยากมีชีวิตเป็นของกูเอง
กูอยากมีปั้น .. แต่กูแม่งไม่กล้า กูไม่กล้าที่จะหักกับพ่อกู กูไม่อยากทำให้ป๊าของปั้นสิบเสียใจด้วย
กูก็ไม่รู้ว่ากูควรทำไง.. กูไม่รู้จริงๆ
ผมพูดกับจานสีไปก็พยายามที่จะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้มันไหลออกมา
และจะพูดเสียงดังมากก็ไม่ได้ เดี๋ยวพิมที่นอนอยู่ในห้องจะได้ยินอีก
จานสี :: ไม้ ,, กูชอบพี่อุ้ม
เห้ยย เดี๋ยวนะจานสี .. มึงชอบพี่อุ้ม???
จานสี :: กูคิดเลยนะว่าพี่อุ้มคือความรักของกู ทั้งๆที่มันโคตรจะเลวทรามขนาดนั้น แต่กูก็รักมัน
กูเคยเกลียดตัวเองมากๆเพราะตอนไปกระบี่กูไปหาพี่อุ้มมันที่ห้อง กูมีอะไรกับพี่อุ้มทั้งๆที่กูเต็มใจจะมี
แต่พอตอนเช้ามามึงรู้ไหม กูไปเจอข้อความในมือถือพี่อุ้ม ,, มันบอกกับเพื่อนมันว่ามันตามมาแก้แค้นกู
ตอนนั้นโลกของกูพังลงมาแบบไม่เหลืออะไรเลย กูนอนร้องไห้กับพู่กันจนวันที่กูกลับอังกฤษ กูก็ยังไม่ลืมพี่อุ้ม
แต่เพราะกูมีพู่กันแล้ว กูถึงรักพี่อุ้มไม่ได้ ต่อให้กูอยากกอดมันมากแค่ไหนกูก็ทำไม่ได้
ผม :: จานสี .. กูไม่เคยรู้เลยว่ามึงจะรักพี่อุ้มขนาดนี้ กูนึกว่ามึงแค่ชอบๆแค่นั้น ตอนนี้มึงโอเคไหมวะ?
จานสี :: กูโอเค ตอนนี้พี่อุ้มมันเปลี่ยนไปเยอะแล้วนะ มันเตรียมตัวไปประจำที่ใต้ มันเลิกเที่ยวเลิกไปนอนกับคนนั้นคนนี้แล้ว
มันบอกกับกูว่า มันอยากเป็นนายตำรวจที่ดี มันเลยย้ายไปประจำที่ใต้ มันไม่อยากให้พ่อมันคอยบงการชีวิตการทำงานของมัน พ่อมันโกรธมาก ไม่ยอมให้เอารถไปใช้ แล้วบังคับให้พี่อุ้มมันพักบ้านพักตำรวจเก่าๆ ไม่มีลูกน้องหรือคนใช้คอยดูแล
แต่พี่อุ้มมันเสือกยิ้มได้วะ เล่นกีต้าร์จีบกูทุกวัน ยิ้มหน้าบานเหมือนคนไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร ทั้งๆที่มันกำลังเป็นคุณชายตกยาก
ผม :: มึงต้องการจะบอกอะไรกู,, มึงก็พูดเถอะ
จานสี :: ที่กูเอาเรื่องพี่อุ้มมาบอกมึงนะ ไม่ใช่ว่ากูจะอวดคนที่กูรักหรอกนะ แต่กูอยากให้มึงลองคิดดู
ขนาดคนเลวๆอย่างพี่อุ้ม คนที่แม่งทำชั่วได้ทุกอย่างแค่ขอให้ได้ในสิ่งที่ตัวมันอยากได้
ตอนนี้มันตัดสินใจเลือกทางเดินของตัวเองได้แล้ว ,,
มันเลือกที่จะหนีจากทางเดินของพ่อมัน มันยอมที่จะไม่มีอะไรเลยเพื่อความฝันของมัน
แล้วมึงละไม้ ,, มึงเป็นคนดีนะเว้ย มึงมีเพื่อน มีคนที่รักมึงตั้งมากมาย
ทำไมมึงไม่คิดจะตัดสินใจทำอะไรเพื่อตัวมึงเองบ้างวะ?
พวกเราอยู่กับพ่อแม่จนตายไม่ได้หรอกนะ ,, มึงคิดอะไรเพื่อตัวมึงบ้างเถอะ!
มึงลองคิดดูละกันนะว่ามึงจะเอายังไงกับชีวิตมึงต่อไป
แต่กูขอแค่ว่า .. ความคิดที่มึงจะตัดปั้นสิบออกไปจากชีวิต หรือให้ปั้นสิบไปรักคนอื่นนะมึงหยุดคิดเถอะ
หัวใจคนเราบังคับกันไม่ได้หรอก ถ้าเราเลือกจะรักใครแล้ว ต่อให้เค้าไม่มีเงินเลยสักบาท
หรือเค้าเลวเป็นฆาตกรหรืออะไรก็ตาม เราก็ยังจะรักเค้า
และกูก็เชื่อว่าปั้นสิบมันมีหัวใจที่สะอาดและบริสุทธิ์
มันต้องเชื่อมั่นและเชื่อใจความรักของมัน .. ซึ่งความรักของมันก็คือมึง
ผม :: แต่กูทำให้มันเดือดร้อนมาตลอดเลยนะ มันไม่เคยยิ้มได้เหมือนที่มันยิ้มกับบีมมี่เลย
จานสี :: หึ !! กูว่าแล้วเชียวเพราะเรื่องบีมมี่นี้เอง
ไอ้เชรี้ยไม้ ,, คนเรานะเว้ยมีแฟนมีคนรักเพื่อเอามาแชร์ทั้งสุขและทุกข์
ถ้ามีแฟนแล้วอยากยิ้มตลอดเวลากูว่าไปหาแฟนเป็นตลก
แล้วมานั่งหัวเราะมันทั้งวันเถอะยังงั้นอะ … ปั้นมันเต็มใจที่จะเจ็บ
เต็มใจที่จะร้องไห้ เต็มใจที่จะอดทนรอมึง เพราะมันรักมึง
และรอยยิ้มที่มึงบอกว่ามันยิ้มกับบีมมี่ตลอดนั้นนะ
มึงมองดีๆนะ มองด้วยใจที่ไม่คิดมากหรืออิจฉาบีมมี่อะนะ
ว่านั้นมันเป็นรอยยิ้มแบบไหน? มันเป็นรอยยิ้มอบอุ่น รอยยิ้มที่ยิ้มมาจากหัวใจของมันจริงๆหรือป่าว
กฎของคนรักกัน ที่สำคัญมากๆ คือ อย่าคิดเองเออเอง
เข้าใจไหมครับคุณตำรวจภาคิน!
โหววว .. เจอจานสีพูดมาแบบนี้ ผมรู้สึกแย่มากเลยครับ
นี้ผมคิด สับสนอะไรของผมกันแน่เนี้ย T^T
ผมทำร้ายปั้นสิบโดยไม่ทันได้คิดให้ดีๆอีกแล้วใช่ไหม?
ผม :: กูขอโทษวะ กู .. คือ กูผิดเองแหละ ตอนนี้มันเหมือนมีเรื่องอะไรมากมายเข้ามาเต็มหัวกูไปหมด
กูตัดสินใจทำแบบนี้เพราะกูคิดว่ามันจะเป็นทางออกที่ดีที่ปั้นสิบจะได้เจอคนดีๆ และทำให้มันยิ้มได้
กู .. เออคือกู .. ..
จานสี :: กูทำไมวะ? พูดมาดิ ติดอ่างทำไมเนี้ย เชียงใหม่มันหนาวแล้วหรือไง?
โหววว นี้จานสีหรือพู่กันวะ โหดดดจริงๆ
ผม :: กูรักปั้นสิบ รักมากๆ กูรักมันจนกูไม่อยากเห็นน้ำตาของมันอีกแล้ว กูก็ไม่รู้ว่ากูควรต้องทำยังไงดี
กูแค่อยากรักษารอยยิ้มของมันไว้แบบนี้ กู .. กูขอโทษวะมึง
ตอนนี้ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้แล้วครับ ร้องไห้สะอื้นออกมา จนจานสีมันต้องปลอบผม
จานสี :: ไม้ .. กูรู้ว่ามึงเหนื่อยและมึงก็เจ็บไม่ต่างจากปั้น กูรู้ว่ามึงสับสน
มึงค่อยๆคิด ค่อยๆหาทางออกเถอะนะ แต่ตอนที่มึงคิดนะ ช่วยคิดถึงปั้นสิบด้วย มึงเข้าใจใช่ไหม?
พวกกูจะดูแลปั้นสิบให้ จนถึงวันที่มึงพร้อมจริงๆ พร้อมที่จะกลับมาหาพวกกู กลับมาหาปั้นสิบ
ไม่ว่าวันนั้นมึงจะกลับมาหาปั้นแบบคนรักกัน หรือแบบเพื่อนก็ตาม .. พวกกูก็จะรอ
พวกกูรักมึงนะไม้ อย่าคิดอะไรแค่ตัวเอง พวกมึงยังมีกูอยู่ ,, มึงรู้ใช่ไหม
เพื่อนนะเป็นแล้วรักษาไม่หายนะ ,, เป็นเพื่อนกันแล้วแม่งต้องเป็นจนตาย : )
พอเจอจานสีพูดมาแบบนี้อีก ,, ผมยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิมเลยครับ
จากที่ผมคิดว่าผมมีแค่ตัวเอง จากนี้ผมต้องดูแลพิม ต้องทำตามสิ่งที่พ่อแม่ผม
และป๊าม๊าของปั้นสิบต้องการ ไหนจะต้องคอยห่วงไม้ทีอีก
ผมคิดว่าผมคนเดียวผมจะทำยังไงให้ทุกคนสบายใจ ,, จนผมลืมไปแล้วว่า
ผมยังมีเพื่อน .. เพื่อนที่รักผม และอยู่ข้างๆผมมาตลอด 10 กว่าปี
ผม :: ขอบใจนะจานสี กูขอบใจมึงจริงๆ
ผมพร่ำแต่พูดคำว่าขอบใจกับจานสี จนมันหัวเราะครับ
เออคือถ้าไม่ติดว่าร้องไห้อยู่จะด่ากลับละครับว่ามึงจะหัวเราะทำไม - -‘
จานสี :: ตอนนี้กูอนุญาตให้มึงสับสนและหาทางออกชีวิตมึงไปก่อนนะ
แล้วรีบๆคิดให้ได้หาทางออกให้เจอ ไม่งั้นนะบีมมี่ทำคะแนนแซงหน้ามึงแน่ๆ
ผม :: บีมมี่ทำไมวะ?
ทำคะแนนแซงหน้า? หมายความว่าไงวะเนี้ยย!!!
จานสี :: อ้าวววก็มึงเองไม่ใช่หรอที่บอกในสิ่งที่ปั้นสิบชอบให้บีมมี่รู้ นี้เลยครับบีมมี่มาเยี่ยมปั้นสิบแม่งทุกเช้าทุกเย็น
เอาขนมเอาผลไม้ เอาการ์ตูนที่ปั้นสิบชอบมาฝากตลอดอะ มึงหัดเข้าไอจีบ้างนะ บีมมี่แท๊กรูปหาปั้นสิบเยอะแค่ไหนอะ
รีบๆตั้งสติ รีบๆคิดดีๆ หายสับสนหายโง่ไวๆ ตอนนี้มึงทิ้งปั้นสิบไปเพราะมึงหวังดีกับปั้น
แต่อย่าลืมนะว่ามีคนหวังดีอยากรับปั้นสิบไปเยียวยาแผลใจอีกเยอะ ,,
ไอ้เชรี้ยพี่อุ้มโทรมาละ งั้นแค่นี้ก่อนนะมึงกูรับสายมันก่อน เดี๋ยวแม่งงอแงวิ่งไปหาระเบิดอีก
กูขี้เกียจดูข่าวตำรวจพลีชีพ.. อย่าโง่มากนะมึงภาคิน
พูดจบจานสีก็กดวางสายไปเลยครับ
เดี๋ยวก่อนนะแฝด ,, มึงกับพู่กัน .. และกับพี่อุ้มอีก
คือกูยัง งงๆ เรื่องราวของมึงอยู่นะ แล้วรีบวางสายกูเพราะไอ้พี่อุ้มโทรมาอีก
โหววไอ้เพื่อนเลว ,, เห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อน - -‘
ผมเปิดโปรแกรมไลน์ แล้วกดไปที่ชื่อของปั้นสิบ
ตอนนี้ผมตั้งชื่อให้มันใหม่แล้วครับ จาก เ ตี้ ย แ ฟ น ห ล่ อ
มาเป็น my sitang. สิตางค์ของผม ^^
"ขอโทษนะปั้นสิบ ,, รอไม้นะครับ เดี๋ยวไม้แก้ไขปัญหาตรงนี้ได้ก่อนแล้วไม้จะรีบกลับไป
ไม้รักปั้นนะครับ อยากเจอ อยากกอดปั้นแล้ว ,, "
ผมกำลังพิมพ์ข้อความไปด้วยความรู้สึกที่มันมาจากข้างในใจผมจริงๆ
แต่แล้วคำพูด และแววตา สีหน้าป๊าของปั้นสิบก็ลอยเข้ามา
ทำให้มือที่กำลังพิมพ์ข้อความต่างๆต้องหยุดชะงักลงไป
ผมนั่งอ่านข้อความนั้นซ้ำๆอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจ .....
ไม่กด Enter ส่งข้อความ แต่กดลบข้อความทั้งหมดนั้นออก
และพิมพ์คำว่า
P A K I N || S :: ขอโทษ.
ผมคงพิมพ์ได้แค่คำนี้เท่านั้นแหละครับ
ผมทำได้แค่นี้จริงๆ T^T
ผมเก็บมือถือไว้ใต้หมอน ก่อนจะนอนหลับไป
แต่ในฝันผมคืนนั้นกลับฉายภาพของปั้นสิบนอนร้องไห้
ภาพที่ปั้นสิบยิ้มกับบีมมี่ ฉายวนซ้ำไปมาตลอดทั้งคืน
เช้าวันต่อมา
“พี่ไม้ค่ะ พี่ไม้ “
หื้มมม,, เสียงพิม?
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็เห็นพิมยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง
หน้าของพิมซีดเผือดไปหมด ผมเลยรีบวิ่งเข้าไปหาพิม
“เป็นอะไรนะพิมทำไมหน้าตาซีดๆแบบนี้ มานั่งนี้ก่อนมะ”
ผมประคองพิมให้มานั่งที่โซฟาหน้าทีวี
“พิมปวดท้องค่ะพี่ไม้ ปวดจนก้าวขาไม่ได้เลย พี่ไม้ช่วยพิมหน่อยได้ไหมค่ะ
พิมกลัว .. กลัวลูกจะเป็นอะไรไปนะ”
พิมจับแขนผมไว้ด้วยมือที่สั่นเทา และเริ่มสะอื้นออกมา
“ใจเย็นๆนะพิม เดี๋ยวพี่ไปตามรถมารับไปโรงพยาบาลนะ”
ผมเอื้อมมือไปโอบพิมไว้ ก่อนจะบอกให้พิมรอผม
แล้วผมก็วิ่งไปขอความช่วยเหลือจากพี่ตำรวจข้างๆห้อง
ซึ่งเป็นโชคดีของผมและพิมจริงๆที่พี่เค้าเพิ่งออกเวรกลับมาบ้านพอดี
ไม่งั้นผมคงไม่รู้จะหารถที่ไหนไปส่งพิมที่โรงพยาบาลแล้วละครับ
พอมาถึงโรงพยาบาลประจำอำเภอ คุณหมอก็บอกว่าควรส่งเข้าโรงพยาบาลในตัวจังหวัด
เพราะอุปกรณ์การแพทย์ต่างๆจะครบและดีกว่าที่นี้
ทางโรงพยาบาลเลยไปส่งตัวพิมที่โรงพยาบาลในเมืองเชียงใหม่
ส่วนผมกลับมาเอาสมุดฝากครรภ์ของพิมที่บ้านพัก และเตรียมเสื้อผ้าของใช้ต่างๆไปให้พิม
ผมเหมารถเข้ามาในโรงพยาบาลประจำจังหวัด
ตอนที่ผมมาถึงนั้นพิมยังไม่ออกจากห้องตรวจเลยครับ
ผมเห็นว่ามันหลายชั่วโมงแล้วเลยเดินเข้าไปถามคุณพยาบาลที่เค้าเตอร์
“สวัสดีครับ เออคือคนไข้ที่ชื่อพิมพ์ชนก ไม่ทราบว่าตอนนี้อาการเป็นอย่างไงบ้างครับ”
คุณพยาบาลเงยหน้ามามองผมเล็กน้อย ก่อนจะส่งยิ้มให้ผม
“ไม่ทราบว่าเป็นอะไรกับคนไข้ค่ะ เดี๋ยวยังไงขอสมุดฝากครรภ์เล่มสีชมพูด้วยนะคะ”
ผมหยิบสมุดฝากครรภ์ที่เตรียมไว้ออกมาก่อนจะยื่นให้กับคุณพยาบาล
“ไม่ทราบว่าคุณเป็นสามีของคุณพิมพ์ชนกใช่ไหมค่ะ”
คุณพยาบาลยังถามซ้ำอีกครั้ง
สามี?
ผมเป็นสามีของพิมพ์ชนกงั้นหรอ?
“เอ่อคือ...”
ผมกำลังจะตอบคุณพยาบาลแต่คุณพยาบาลกลับตอบออกมาก่อน
“ไม่ใช่สามีใช่ไหมค่ะ เพราะรูปไม่เหมือนกับที่แปะไว้ในสมุดเลย เดี๋ยวยังไงนั่งรอสักครู่นะค่ะ
คุณพิมพ์ชนกกำลังนอนรอดูอาการอยู่ ยังไงญาติโทรแจ้งสามีคุณพิมพ์ชนกให้มาที่โรงพยาบาลด้วย
คุณหมอต้องการพบนะคะ”
ผมยื่นมือไปรับสมุดฝากครรภ์กลับคืนมาก่อนจะส่งยิ้มให้คุณพยาบาล
แล้วเดินมาหาที่นั่งตรงหน้าห้องตรวจของพิม
“หน้าไม่เหมือนในรูปที่แปะไว้ในสมุด”
รูป?
รูปอะไร?
ผมเปิดสมุดฝากครรภ์ของพิมดู ก็เห็นเป็นรูปของพิมกับแฟน
แปะไว้ในหน้าแรก
“ PIMPAT”
แฟนพิมหน้าตาดีมากๆครับ ดูคมเข้มตามแบบคนใต้เลย
พิมเขียนข้อความไว้ใต้รูปด้วยครับ
“ลูกจ๋า ..
อดทนหน่อยนะ แม่พิมอาจจะไม่ใช่คนที่ดีอะไรมาก
แต่พอแม่พิมรู้ว่ามีหนูมาอยู่กับแม่พิมแล้ว
แม่พิมก็บอกกับตัวเองว่าต้องทำตัวใหม่ ต้องตั้งใจมุมานะ
และทำตัวเองให้เป็นตัวอย่างที่ดีกับลูกจ๋าให้ได้
ตอนนี้พ่อพัชไปทำงานหาเงินมาให้เราทั้ง 2 คน
เรา 2 คนแม่ลูกต้องอดทนรอพ่อพัชนะลูก
อีกไม่นานเราจะได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา
พ่อพัช แม่พิม และลูกจ๋า”
พอผมอ่านจบผมแทบจะร้องไห้ ,,
คือ ผมทำตัวเฉยชาใส่พิมมากๆตั้งแต่วันที่พิมมาถึงเชียงใหม่
เพราะผมโกรธและไม่ชอบใจที่พิมไม่พยายามจะขวางการแต่งงาน
แล้วยังไปทำสัญญาบ้าๆนั้นกับพวกพ่อแม่อีก
แต่ผมคงลืมคิดไป ,,ว่าพิมเองก็ต้องอดทนเหมือนกัน
พิมอายุแค่ 16-17 เป็นน้องผมตั้งหลายปี
พิมเลือกที่จะหนีจากกรอบที่พ่อแม่วางไว้ให้เพื่อไปมีอนาคตของตัวเอง
พิมเลือกจะไปอยู่กับคนที่พิมรัก โดยที่ไม่พึ่งพาเงินทองของพ่อแม่
จนวันหนึ่งพิมต้องกลับเข้ามาอยู่กับพ่อแม่อีกครั้ง
และแฟนของพิมต้องติดคุก ,, แต่พิมก็ยังฟูมฟักดูแลลูกน้อยในท้องอย่างดี
พิมอดทนมากกว่าผม ,, พิมไม่ได้โวยวายหรือโทษใครๆ หรือโทษตัวเองที่มันต้องเกิดเรื่องแบบนี้
แต่พิมอดทนรอเวลา ,, ที่จะได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตากับแฟน
ผมอายุ 20 ปี ผมอายุมากกว่าพิม ผมทำงานเป็นตำรวจ
ผมเป็นผู้ชายที่ควรจะเป็นผู้นำ และควรจะดูแลน้องสาวคนนี้ของผม
แต่ผมกลับยอมแพ้ ผมยอมที่จะหนีปัญหา ผมทิ้งคนที่ผมรัก
เพื่อครอบครัว ,, เพื่อหน้าตาของใครๆที่ต่างแต่ยื่นมาให้แบกรับไว้
น่าอายจริงๆไม้ฉาก ,, ขนาดเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆแบบพิม
ยังยืนหยัดยังอดทนเพื่อคนที่รักได้ขนาดนั้น ,, แต่มึงกลับยอมแพ้
และทำให้คนที่รักเจ็บซ้ำๆแบบนี้นะหรอ?
หัวข้อ: ❥Close Friend :: เพื่อนสนิท ||เรื่องเล่าระหว่างทาง 8 ||P.45||12-12-59|| (อ่าน 293935 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก