หัวข้อ: ❥Close Friend :: เพื่อนสนิท ||เรื่องเล่าระหว่างทาง 8 ||P.45||12-12-59||

[❣☾月亮☽❣]

ข้าวใหม่ปลามันน้อคู่ฟินเนี่ย

[moujay]

 

ข้าวใหม่ปลามันน้อคู่ฟินเนี่ย

ดูก็รู้ว่าใครใหญ่ 55555

[ziqh.leo]

 

พูดถึงจานสีก่อนดีกว่า คือแบบบบ
อีพี่อุ้ม สารเลววววววววว!!!!!
แบบไม่จบไม่สิ้น สงสารแฝดมาก ดีนะที่จานสีแอบอ่านไลน์ ไมงั้นก็คงโดนมันหลอกต่อไป! 

ส่วนคู่หลัก หึหึหึหึ เค้าได้กันละข่าาาาาา 
ปั้นโคตรอ่อยโคตรอ้อนอ่ะ อยากเป็นไม้ฉาก อิอิ

[moujay]

วันนี้เจติดงานคะ เลยไม่ได้มาอัพให้นะคะ
แอบเอาเตตัสของไม้ปั้นมาฝาก อีโมติคอน smile
เดี๋ยวคืนนี้เจขอเร่งทำงานก่อน พรุ่งนี้จะได้มาอัพตอนต่อไปให้ ,, รอหน่อยนะคะ ♡
ฝันดีค่าา

[penneeamoon]

เจ  หายยยยยยยยย  คิดถึงและเป็นห่วงนะคะ  สบายดีใช่ม๊าย

[moujay]

เจ  หายยยยยยยยย  คิดถึงและเป็นห่วงนะคะ  สบายดีใช่ม๊าย

ไม่หาย ๆ วันนี้เจมาแล้วนะ : )

[nicksrisat]

ไม้ฉากกับปั้นสิบเค้าได้กันแล้ววววว

[moujay]

Ch 51  โลกของความจริง || ปั้นสิบ




ตอนนี้ผมกำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงครับ มีไอ้หล่อนอนหลับอยู่ข้างๆ
ทีแบบนี้ละหลับ ,, เมื่อคืนไม่ยอมนอน
คิดแล้วแค้นครับ T^T
พอยอมเข้าหน่อย ไม่หยุดเลยทีนี้ แล้วเมื่อเช้าก็หลอกผมอีก
มีแต่เสียกับเสียนะงานนี้ .. แต่ก็นะ 55555+
คิดแล้วเขินไม่หาย เมื่อคืนผมพูดแบบนั้นออกไปได้ไงวะ?
มันจะหาว่าผมอ่อยมันไหมเนี้ย?
แต่ช่างเถอะนะ มันผ่านมาแล้วนี้ครับ
แถมเมื่อกี้ยังโดนเพื่อนแซวอีก
หื้มมมมม ,, ก็ไม้ฉากมันแสดงตัวออกนอกหน้ามาก
ผมจะเดินไปหยิบอาหารมันก็มาเดินประคอง
เพื่อนชวนไปไหน มันก็หันมาบอกว่า

“แล้วแต่ผู้ทรงอำนาจเลยจ๊ะ”

ดูสิครับ จากเตี้ยครับ หรือปั้นสิบ กลายเป็นผู้ทรงอำนาจแล้ว
พอยูโรถามว่าทำไมเรียกแบบนี้ มันก็ยิ้มยียวนไปตอบยูโรครับ

“เค้าบอกให้เชื่อเมียเว้ย เมียว่าไงก็ต้องว่าตาม
เมียเลยเป็นผู้ทรงอำนาจ ตัดสินอะไรเด็ดขาดได้เต็มที่”

พอมันตอบเสร็จ เพื่อนๆผมนี้โห่ฮิ้วกันทั้งโต๊ะ - -‘
เล่นมาได้นะมุกแบบนี้ 555 แต่ก็สมเป็นมันนั้นแหละครับ



นอนนานๆก็เบื่อ ผมจะเก็บกระเป๋า แต่ไม้ฉากก็เก็บให้เรียบร้อยหมดแล้ว
ไปเล่นห้องพู่กันกับจานสีดีกว่า เมื่อเช้ามันก็ไม่ลงไปทานข้าว
ผมค่อยๆจับมือไม้ฉากที่กอดเอวผมไว้ออก แต่แค่จับเท่านั้นแหละครับ
มันลืมตามองหน้าผม แล้วก็ยิ้มให้
เออ ,, มึงละเมอ? หรือมึงเมา??


“จะไปไหนอะ” หื้มม มันถามเสร็จแล้วดึงผมเข้าไปกอด
นี้มันคิดว่าผมเป็นหมอนข้างใช่ไหม?

“ไปหาพู่กันกับจานสี  มึงก็นอนไปดิ กูเบื่อแล้ว ขี้เกียจนอน”
ผมพยายามดิ้นๆให้หลุดจากอ้อมกอดของมัน
แต่มันก็ก้มหน้ามาหอมผม แล้วก็กอดผมแน่นๆเหมือนเดิม

“ไม่นอนก็ได้ ป่ะ ,, งั้นทำอย่างอื่นกัน”
ดูจากน้ำเสียงแล้ว ,, มันทะลึ่งแน่ๆ

“ไม่เอา มึงอย่าหื่นแบบนี้ดิวะ กูกลัวนะเว้ยย”
ผมรีบขยับตัวหนีเลยครับ เพราะมันไม่ได้กอดผมแล้ว

“มึงคิดอะไรของมึงเนี้ย กูจะชวนไปว่ายน้ำเว้ยย ใครทะลึ่ง ไหนพูดมาดิ”
หื้มมม ,, ทำหน้าทำตากวนตีน !
เดี๋ยวถีบบแม่งง ,, หมั่นไส้

“ก็ไปดิ งั้นกูไปชวนเพื่อนๆก่อนนะ”
ผมพูดเสร็จก็รีบลุกจากเตียงเลยครับ
สถานการณ์ไม่น่าไว้ใจ ไม้ฉากมันชอบยิ้มแบบกรุ้มกริ่ม


พอวิ่งไปถึงหน้าประตู กำลังจะเปิดเลยครับ เสียงเคาะห้องดังมาก่อนเลย
ผมเลยรีบเปิดประตูออกไป

“ทำไมมึงเปิดไวจังวะ กูเคาะไปครั้งเดียวเอง”
คะน้าถามผม แต่มือมันยังยกค้างไว้อยู่เลยครับ 5555

“ก็กูกำลังจะเปิดห้องพอดีไง พวกมึงมาก็ดีแล้ว ไปว่ายน้ำกัน”
ผมชวนคะน้ากับเลน่อนไปว่ายน้ำเลยครับ

“ก่อนจะไปว่ายน้ำ กูว่าพวกเราเช็คผลแอดมิดชั่นก่อนดีไหม มันออกวันนี้เว้ยย”
คะน้าดันผมออก แล้วเดินเข้าไปในห้องพักของผม
ผมกำลังจะปิดประตู ยูโรกับเปาก็เดินตามเข้ามาพร้อมกับโน้ตบุ๊ค
ผมปิดประตูแล้วเดินตามพวกมันเข้ามาในห้อง


ไม้ฉากนอนอยู่ที่เดิมครับ คะน้าเปิดโน้ตบุ๊ค นั่งที่โซฟาข้างๆที่เตียงนอนกับเลน่อน
ยูโรเปานอนเล่นบนเตียง
เอ่ออคือ .. ห้องแคบลงมากเลยทีเดียว 5555+
ยัดกันมา 6 คน ดีน่ะ พู่กันกับจานสีไม่ตามเข้ามาด้วย
ไม่งั้นละต้องแบ่งกันไปยืนระเบียงห้องบ้างแล้วละ
มีขาดอากาศหายใจกันแน่ๆ


“เตี้ยมานอนนี้” ไม้ฉากเอามือตบที่นอนข้างๆ แล้วเรียกผม
จ๊ะ ,, เดี๋ยวมึง เดี๋ยวปั้น เดี๋ยวผู้ทรงอำนาจ ตอนนี้มาเตี้ยอีกละ
เอาเต็มที่เลย มึงอยากเรียกอะไรเรียกเลย เอาที่สบายใจนะไม้น่ะ
ผมเลยเดินไปนั่งข้างๆไม้ฉาก เอาตัวพิงกับตัวของไม้ฉากไว้
ยูโรมันมองแบบแซวๆครับ แต่ไม่ได้พูดแซวอะไรออกมา

“เห้ยย มึง ระบบล่มวะ ลุ้นชิบหายแล้วเนี้ย” คะน้ากด F5 รัวๆครับ
ผมก็ลุ้นว่าโน้ตบุ๊คเปาจะพังไหม 5555

“มึงจะลุ้นทำไม มึงติด มช. แล้ว กดเบาๆดิวะ คอมเพิ่งซื้อนะเว้ย”
เปามันเริ่มโวยละครับ 555
แม่มันเพิ่งซื้อแม๊คบุ๊คให้ ตอนที่ติด ม.ขอนแก่น

“กูลุ้นให้เลน่อนเว้ย กูอะเก่ง ติดตรงไปแล้ว แต่เลน่อนมันโง่ จะติด มช. หรือป่าว กูยังไม่รู้เลยเนี้ย”
ดูมันสิครับ หันไปด่าแฟนตัวเองอีก
คือ คะน้าครับ มึงอ้วนนะ น้องๆพี่มิ้วเลย มีแฟนดีๆแบบเลน่อนแล้วรักษาหัวใจมันหน่อย
ด่าแฟนจังเลยนะ ผมก็สงสารเลน่อนมัน
แต่พอหันไปมอง เลน่อนมันนั่งยิ้มครับ - -‘
โอเค กูไม่เข้าใจเองแหละว่าพวกมึงชอบแบบนี้ รักกันแบบฮาร์ดคอร์


ผมก็รอให้คะน้ากดแป้บพิมพ์รัวๆ ตามน้ำหนักตัวมันนั้นแหละครับ
เปาก็พยายามจะดึงโน้ตบุ๊คกลับมา แต่มันก็กลัวโน้ตบุ๊คมันจะพัง

“น่อนนนนนน ติด ติดแล้วว”
คะน้าปล่อยโน้ตบุ๊คออกจากตัก จนเปารีบวิ่งถลาไปรับเลยครับ
เพราะคะน้ามันลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปกอดเลน่อน

“เชรี้ยคะน้า ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิงนะกูถีบแล้วจริงๆอะ”
เปาหยิบโน้ตบุ๊คมาได้ก็บ่นคะน้าเลยครับ

“กูขอโทษนะเปา กูดีใจเว้ยย เลน่อนมันแอดติด มช.”
พูดเสร็จมันก็กอดเลน่อนอีกรอบ
เลน่อนมันยังไม่รู้ตัวเลยครับว่าติดคณะไหน
แต่ดูมันจะดีใจที่ได้กอดคะน้ามากกว่าอีกนะครับ  5555+

“สรุปมันติดคณะไหนวะ มึงก็กอดมันอยู่ได้ บอกมันก่อนดิ ว่าติดอะไร”
ไม้ฉากโยนหมอนใส่คะน้ากับเลน่อนเลยครับ
คือ ถ้าไม้ฉากไม่ทำ ผมว่ายูโรต้องทำครับ 555
คะน้ามันกอดเลน่อนแล้วกรี๊ดๆของมันอยู่คนเดียว
แล้วอีก 5 คน คือ รอฟังอยู่ -_-'

“ติดศึกษาศาสตร์  น่อนๆโทรบอกแม่ เร็วๆ”
พูดเสร็จคะน้าก็รีบบอกให้เลน่อนโทรบอกที่บ้าน
พวกมันเลยพากันไปที่ระเบียงครับ
จริงๆมันไม่เต็มใจเดินออกไปหรอกนะ
เพราะมันร้อนมาก แต่ยูโรมันไล่ให้ออกไปครับ

“ไง มึงจะเช็คก่อน หรือให้ยูมันก่อน”
เปามันหันมาถามผม ก็แน่นอนอะครับ ว่ายูมันต้องเช็คก่อน 555

“กูเสียสละให้ พวกมึงเช็คก่อนเลย”
ผมหันไปบอกยูโร ที่ตอนนี้ยกมือไหว้พระไหว้เจ้าของมันใหญ่เลยครับ

“สาธุ กูขอติด ม.ขอนแก่น ด้วยเถอะ”
เปามันคงรำคาญครับ ตบไปเต็มกบาลเลย
เพี๊ยยะ!!


“มึงเลือกแค่อันดับเดียว อันดับท้ายสุดด้วย กูบอกแล้วให้เลือกอันดับต้นๆ
คะแนนมึงถึง ,, ถ้ามึงติดที่อื่นนะ กูจะมีเมียใหม่”
เปากดรหัสของยูลงในเวปที่ประกาศผล แล้วก็บ่นยูโรไปด้วยครับ

“กูจะไปปล้ำเมียมึง คอยดูดิ” ยูโรก็เถียงกลับครับ
พวกมึงนี้มัน … คนยิ่งลุ้นๆอยู่

“อย่ามัวแต่เล่นดิวะ รีบๆกดเลย” ผมรีบบอกให้พวกมันเช็คผลสอบ


รอไม่นานครับ เปามันก็หันไปมองหน้ายูโร

“มึงเลิกกับกูไปเลย ไอ้เชรี้ยย กูพูดอะไรไม่เคยจะฟังอะ”
พูดเสร็จมันก็วางโน้ตบุ๊คไว้บนเตียงแล้วเดินออกจากห้องไปเลยครับ
ยูโรมันเลยรีบไปดูผลสอบของมัน

“เชรี้ยแล้วไง กูติด มน. พิษณุโลกเลยมึง”

“มึงรีบๆตามไปดิวะ เดี๋ยวมันหาเมียใหม่นะเว้ย” ไม้ฉากรีบบอกให้ยูโรตามไป

“กูจะปล้ำแม่งให้หมดเลยถ้ามันมีอะนะ เออๆแล้วไงเดี๋ยวกูมา ไปเคลียร์กับมันแป๊บ”
พูดเสร็จยูโรมันก็รีบตามเปาไปครับ



เหลือแค่ผมแล้วสินะ - -‘

“จะกลัวอะไรครับคุณ ยังไงๆคุณก็ติด ทำหน้าซีดจะเป็นลมไปได้”
ไม้ฉากลุกขึ้นมานั่ง แล้วหยิบโน้ตบุ๊คมา

“บอกรหัสมาครับ จะพิมพ์ให้”

“155XXXXXXXX”
พอผมตอบเสร็จ ก็นั่งลุ้นเลยครับ


“หวังไว้ที่ไหนอะปั้น” ไม้ฉากมันหันมาถามผม
แต่ไม่ยอมให้ผมดูหน้าจอโน้ตบุ๊ค

“วิศวะ มหาลัย xxxxx “
ผมตอบเสร็จก็จ้องตากับมันเลยครับ
มันก็จ้องหน้าผมนะ ทำหน้าเครียดๆอีกต่างหาก - -‘

“อืมม ก็ติดไง จะกลัวไรละ คะแนนปั้นเยอะจะตาย”
ห๊ะ ,, อะไรนะ?

“ติด กูสอบติดใช่ไหมวะ จริงๆนะมึง”
ผมรีบเข้าไปหยิบโน้ตบุ๊คออกมาดู
โอ้ยยย ผมแอดมินชั่นติดครับ
จะได้เจอพี่เจ แฟรงค์ จะได้เจอทีชเชอร์แล้ว >//////<

“เก่งจังครับ อยากได้อะไรบอกได้เลยนะ จะให้รางวัล”
ไม้ฉากดึงโน้ตบุ๊คไป ก่อนจะกดปิดแล้วเอาโน้ตบุ๊คไปวางไว้ที่โต๊ะข้างๆทีวี

“ให้ทุกๆอย่างจริงๆนะ” ผมหันไปถามมันอีกรอบ

“อืมม พูดมาเลย ให้หมดอะ”
ไม้ฉากมันเดินกลับมานั่งข้างๆผมบนเตียง


คะน้ากับเลน่อนเดินเข้ามาในห้องแล้วครับ

“อ้าวว ยูกับเปาไปไหนวะ แล้วมึงติดที่ไหนปั้น”

“กูติดที่นั่นแหละที่กูบอกมึงอะ ยูมันตามเปาไปที่ห้องละมั้ง
ยูมันติด มน. คนละที่กับเปา มันเลยงอนไปแล้ว”
พอผมตอบคะน้าเสร็จ ไม้ฉากมันก็ดึงผมเข้าไปกอด

“เห้ยๆ ทำไร กูยังอยู่ในห้อง พวกมึงนี้มันหน้าไม่อายนะ”
เลน่อนหันไปด่าไม้ฉากครับ นานๆทีมันจะแซวเพื่อน

“ที่มึงด่าว่ากูหน้าไม่อายนะ มึงถามตัวเองดีๆ นี้ห้องกู พวกมึงอะมายืนดูกูกอดกันทำไม”
เอิ่มม เอากับพี่ไม้เค้าสิครับ 55+

“อ่อครับๆ ผมขอโทษครับ” เลน่อนยกมือไหว้ไม้ฉาก
ก่อนจะชวนคะน้าลงไปหาขนมทาน

“เอ่อไงเดี๋ยวเจอกันบ่ายๆนะ”
คะน้าโบกมือให้ผม ก่อนจะเดินตามเลน่อนออกไป



“เดี๋ยวนี้มึงหน้าด้านมากนะไม้ฉาก”
ผมดิ้นจนหลุดจากกอดของมัน
แล้วลุกมานั่งมองหน้ามันแทนครับ

“5555+ ก็อยากกอดอะ เดี๋ยวคืนนี้ก็แยกย้ายกันกลับแล้ว จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่เหอะ”
อืมมม นั้นดิ จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่??

“แล้วจะเศร้าทำไมละ  ไหนบอกว่าเข้าไปเรียนโรงเรียนนายตำรวจแล้วมันกลับบ้านได้ไง กลับได้ก็แวะมาหาได้นิ”
ผมเลยลงไปนอนให้มันกอดครับ 55555+ ก็อีกไม่กี่ชั่วโมงจะแยกย้ายกันแล้วจริงๆ
(อ่อยตลอดดดด)

“อืมม ไปรับที่โรงเรียนด้วยนะ”
พอมันพูดเสร็จก็ก้มมาหอมแก้มผม

“อืมม ไปรับแน่นอน” ผมตอบกลับไป

“แค่คิดก็เริ่มเบื่อแล้วเนี้ย จะฝึกหนักป่าววะ เห้อออ”
ไม้ฉากมันเอาหน้ามาซุกตรงคอผม แล้วก็ถอนหายใจอีกหลายรอบเลยครับ

“มึงเรียนอะไรอะ นายร้อยหรือนายสิบ”
ผมจะถามมันนานแล้วละเรื่องนี้ คือ นายร้อยต้องจบ ป.ตรี ก่อนไหม??

“นายสิบก่อนดิวะ  เรียน 1 ปี ก็มียศนายสิบ ไปเป็นตำรวจเลย”

“เห้ยย ดีวะ จะเป็นตำรวจแล้วดิ อ้าวว งั้นมึงก็ไม่มีวุฒิปริญญาอะดิ”

“มีสิเตี้ย จบนายสิบมา ตอนทำงานก็ลงเรียน ป.ตรี คณะนิติฯ ม.ราม ก็ได้ ที่ไหนก็ได้ จบ ป.ตรี แล้วค่อยไปสอบนายร้อยไง”

“อ่ออ ทำไมยุ่งยากจังวะ - -‘”
คิดเหมือนกันไหมว่ามันยุ่งยากเนอะ แล้วมันจะมีชีวิตวัยรุ่นไหมอะเนี้ยย?

“อืมม ชีวิตคนเรามันก็ยุ่งแบบนี้แหละนะ ไม่ชอบหรอ มีแฟนเป็นนายตำรวจเลยนะ
ถึงจะเป็นแค่ยศนายสิบ แต่ก็มีเงินเดือนแล้วนะเว้ยย ต่อไปนี้ก็จะขยันหาเงิน เก็บเงิน จะได้ไม่ต้องขอที่บ้านแล้วไง”
มันพูดเสร็จก็ดึงหน้าผมไปหอมอีกละครับ
คือ แก้มกูจะช้ำแล้วเว้ยยยยย ^////////^

“สู้ๆนะไม้ ,, กูเป็นกำลังใจให้”
ผมพลิกตัวหันไปนอนมองหน้ากับไม้ฉาก

“มึงก็สู้ๆละรู้ไหม ,, มีกูอยู่ข้างๆมึงตลอด”
หื้มมม ,, นี้กูตกหลุมรักมึงอีกแล้วใช่ไหม
ใจเต้นตึกตัก ตึกตัก ./////.


ไม้ฉากมันเอื้อมเอามือมาจับที่หน้าอกผม

“มึงใจเต้นแรงมาก”
หื้ออ กูรู้เว้ยย เพราะใครละ
มึง มึง มึงนั้นแหละ!!

“เออ กูรู้นะ เลิกยิ้มแบบนั้นซะทีดิ”
มันยิ้มแบบ โอ้ยย ,, จะละมุนไปไหนครับ

“55555+ รักกูอะดิ”

“โคตรหลงตัวเองอะ”
ผมพูดเสร็จก็รีบลุกนั่งเลยครับ มันทำท่าจะลุกมาคร่อมผมอีกละ
ไม่เอาแล้วนะคุณพี่ไม้  จากเมื่อคืนต่อเมื่อเช้า ตอนนี้ร่างกายบอบช้ำมาก 5555

“มึงนี้ทะลึ่งแบบยูเลยนะ พอๆ ไปกินข้าวกันดีกว่า”
ผมดึงให้มันลุกมานั่งครับ
มันก็หัวเราะคิกคักๆ ก่อนจะลุกมานั่งข้างๆผม

“โทรหาป๊ากับม๊ายังเรื่องผลสอบอะ”
เออ... ลืมเลย - -‘

“เออกูลืม งั้นมึงไปล้างหน้าเถอะ เดี๋ยวกูโทรหาป๊าก่อน”
ผมหยิบมือถือออกมากดโทรหาป๊า ส่วนไม้ฉากมันดึงผมไปหอมอีกรอบ
แล้วก็ลุกไปล้างหน้าล้างตา
คือ ,, แก้มผมช้ำอะครับ ผมดัดฟันด้วยไง
แล้วมันชอบกดหน้ามาหอมผมแรงๆ จนปวดแก้มไปหมดแล้วครับ  -- ‘


ผมกดโทรไปหาป๊า รอสายแป๊บเดียวครับป๊าก็รับสายแล้ว

ป๊า :: ว่าไง จะกลับมาหรือยัง
โหวว ป๊า รับสายเสร็จแล้วถามเลยนะจะกลับไปยัง 555+

ผม :: ไม่กลับได้ไหมอะ คิดถึงบ้าน อยากกลับอีสานบ้านเฮา

ป๊า :: 555 อย่ามาพูดดีเลย กลับมาที่นี้ก่อน เดี๋ยวม๊าเราความดันขึ้นพอดี

ผม :: ปั้นโทรมาบอกผลสอบครับป๊า

ป๊า :: ออกแล้วหรอ ไหนๆติดที่ไหนลูก

ผม :: ติดที่ป๊าต้องการเลยครับ

ป๊า :: เก่งมากไอ้เสือลูกป๊า แล้วต้องรายงานตัวเมื่อไหร่

ผม :: ต้องไปดูรายละเอียดที่มหาลัยอะครับป๊า ปั้นไม่กลับไปสิงคโปร์แล้วได้ไหมครับ
เดี๋ยวปั้นรอม๊ากับป๊าที่คอนโดได้ไหม ปั้นไม่อยากไปอะ นะป๊านะ

ป๊า :: ได้ๆสิ เดี๋ยวป๊าบอกม๊าให้ แต่เราอย่าทำให้ม๊าเสียใจอีกนะ รู้ไหม

ผม :: ครับป๊า แค่ที่ป๊ายอมให้ผมมา ผมก็ดีใจมากแล้วครับ ขอบคุณครับป๊า

ป๊า :: งั้นกลับไปรอที่กรุงเทพนะ เดี๋ยวป๊าจะรีบกลับไป

ผม :: ครับ สวัสดีครับ

ผมวางสายจากป๊าเสร็จ หันมาก็ตกใจเลยครับ
ไม้ฉากมันนั่งจ้องหน้าผมอยู่

“ไม่กลับไปแล้วใช่ปะ”

“อืม ไม่ไปแล้ว เดี๋ยวกลับคอนโดเลย”
ผมผลักหน้ามันออกไป เพราะมันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมมาก

“ดีมาก เดี๋ยวไม้รายงานตัวเสร็จแล้ว จะไปหาที่ห้องนะครับ”
พูดเหมือนง่ายเลยครับ 5555+ แม่มันจะยอมไหม?

“ไปปรึกษาแม่ก่อนดีไหม 555+ แม่มึงตามติดแจเลยนิ”
พอผมพูดแบบนี้ มันเบ้ปากใส่ผมเลยครับ

“มึงดับฝันกูมากเลยนะ เอาแม่มาพูดเนี้ย ไปๆกินข้าวกันเหอะ”
พูดเสร็จมันก็ดึงมือผมให้ลุกจากที่นอน ก่อนจะพาผมไปเคาะห้องเรียกเพื่อนๆครับ

“เปา ยู ไปกินข้าวกัน”
ไม้ฉากเคาะห้องของเปากับยูโร

“ไปก่อนเลย เดี๋ยวกูตามไป” เสียงยูโรตะโกนออกมา
เป็นอันว่ารู้กันครับ 5555

ไม้ฉากเดินไปเคาะห้องพู่กันอีก
สักพักพู่กันเดินออกมาเปิดประตูให้

“ว่าไงมึง”
พู่กันยืนนิ่งๆอยู่ที่หน้าประตู แล้วถามพวกผม
คือ มึงนิ่งไปไหม??

“ไปกินข้าวกันเถอะ” ผมเลยยิ้มแล้วเดินเข้าไปชวนมัน

“จานสีไม่สบายนะ กูสั่งมากินบนห้องแล้วละ พวกมึงไปเหอะ ขอบใจมาก”
พูดเสร็จมันก็จะปิดประตูห้อง แต่ไม้ฉากเอามือดึงประตูไว้ก่อน

“มีไรหรือป่าว” ทำไมบรรยากาศมันดูแปลกๆวะ

“ไม่มีหรอก พวกมึงไปกินข้าวเถอะ ยังไงซื้อนมเปรี้ยวมาฝากกูด้วยละกัน”
พอเห็นท่าทางของมันแล้วพวกผมก็ไม่อยากเซ้าซี้ถามครับ

“โอเค งั้นเดี๋ยวกูมานอนเล่นห้องมึงนะ”
พู่กันมันพยักหน้ารับ ก่อนจะปิดประตูห้องไป

“ไม่มีอะไรแน่ใช่ไหมวะ” ผมถามไม้ฉาก ตอนที่เราเดินเข้าลิฟท์กัน

“ไม่มีหรอก พวกมันเก่งกว่าเราอีก ไม่งั้นอยู่เมืองนอกกัน 2 คนพี่น้องไม่ได้หรอก”
อืมม ก็จริงอะ ถึงมันจะไปอยู่เมืองนอก แต่มันก็อยู่คนละรัฐกับแม่ของมันครับ
ผมไม่ได้ถามพวกมันว่าทำไมถึงแยกไปอยู่กันแค่ 2 คน
ก็คิดแค่ว่า ถ้ามันอยากเล่าก็คงเล่าครับ


ผมลงมานั่งทานอาหารกันที่ห้องอาหารของโรมแรมครับ
เดินเข้ามาก็เจอเลน่อนกับคะน้า
อาหารเต็มโต๊ะมาก คือ จัดหนักก่อนกลับไปเป็นลูกช้างสิน่ะ 5555

“แล้วพวกมันไม่มาหรอ” คะน้าหยิบกุ้งมาแกะ แล้วก็หันมาถามผม

“เดี๋ยวตามมาละมั้ง กินๆกันเหอะ เดี๋ยวอิ่มแล้วเราไปบุกห้องแฝดกัน”
ผมหันไปแย่งกุ้งของคะน้ามากิน
ก่อนจะหันไปมองไม้ฉากที่เดินไปหยิบอาหาร

[moujay]

ต่อ ////



พวกผมนั่งทานข้าวกันไปเกือบ 1 ชั่วโมงครับ ไม่มีใครลงมาเลย
ผมเลยไปซื้อขนมฝากพวกมันแทน
ไม่ไปห้องยูโรกับเปาแน่นอนครับ ปล่อยมันจัดการกันไปก่อน 5555
ตอนนี้พวกผมมากวนพู่กันกับจานสีแทน
ไนซ์ก็มานั่งเล่นในห้องนี้เหมือนกันครับ

“คือพวกมึง มากันทำไมวะ” พู่กันมันนอนอยู่ข้างๆจานสีครับ
ส่วนจานสีหลับสนิทมาก ไม่มีทีท่าจะตื่นเลย

“ก็พวกกูจะกลับคืนนี้แล้ว ก็คิดถึงมึงไม่ได้หรอ” ผมเดินไปนอนข้างๆพู่กัน
แต่โดนไม้ฉากนอนแทรกลงไปก่อนละครับ

“มึงเบาๆลงบ้างไม้ กวนตีนนะ”
ไนซ์ครับมันเห็นตอนที่ไม้ฉากรีบวิ่งมาแทรกตรงกลางระหว่างผมกับพู่กัน

“555+ ทำไม อิจฉาอ่อออออ” ไม้ฉากมันไม่สลดหรอกครับ หน้ามันหนา
มันลอยหน้าลอยตาถามไนซ์ใหญ่เลย

“จะอิจเพื่อ มึงดูกูก่อน”
พอไนซ์พูดจบมันก็ดึงผมเข้าไปหอมแก้มเลยครับ
ไม้ฉากก็เด้งตัวลุกมานั่ง แล้วดึงผมไปหอมบ้าง

“โอ้ยยพวกมึง กูเจ็บเว้ยยย” ผมโวยวายใส่มันสองคน
ก่อนจะลุกไปนั่งกินขนมกับคะน้าแล้วก็เลน่อนแทน

“พวกมึงกลับกรุงเทพกันหมดเลยหรอวะ” พู่กันมันหันมาถามพวกผม

“อืออดิ กลับไปครั้งนี้กูตารางงานยาวมากเลย ไม่รู้จะได้พักเมื่อไหร่” ไนซ์มันพูดจบก็ถอนหายใจเลยครับ

“กูว่าจะไปบ้านก่อน แล้วค่อยไปเชียงใหม่วะ” คะน้าบอกบ้างละครับ

“อืมมๆ กูรอแม่วะ คงอยู่กระบี่อีก 2-3 วัน ยังไงกูเข้า กทม. แล้วกูโทรบอกพวกมึง ยังไงก็ดูแลตัวเองกันดีๆนะ”
พู่กันมันมาโหมดเอาการเอางานครับ ปกติมันจะเฮฮาออกบ้าๆ
แต่วันนี้ทำเอาพวกผมดูออกเลยว่ามันมีเรื่องกังวลใจ

“คือพู่กัน มึงมีเรื่องอะไรบอกพวกกูได้นะ” เลน่อนเป็นคนออกปากถามครับ
นานๆทีเลน่อนจะออกโรงนะเนี้ยย

“เป็น”
พู่กันมันพูดแล้วทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้

“เห้ยย รีบบอกมา มึงเป็นไร” ผมก็รีบเลยสิครับ
ผลักไม้ฉากให้ถอยห่างออกไป แล้วขยับไปนั่งใกล้พู่กัน
พู่กันมันลุกมานั่ง แล้วก้มหน้ามองเตียงตลอดเลย

“เป็นไรก็พูดดิวะ” ไม้ฉากเริ่มถามบ้างละครับ
อารมณ์พี่แกเริ่มมา  เสียงเริ่มโหดแล้ว

“เป็น เป็นคนที่รักเธอหมดใจ”
มันพูดเสร็จก็เงยหน้ามายิ้มแป้นเลยครับ แถมทำมือแบบไอเลิฟยูอีกนะ
พี่ไนซ์ กับพี่ไม้ท่านเลยประเคนเท้าเข้าไปถีบเต็มๆ

“ไอ้เชรี้ยกูนึกว่ามึงจะจริงจังได้นานแค่ไหนกันเชียว”
เลน่อนที่ตามมาถีบเป็นคนสุดท้ายครับ ดึงเท้ากลับมาแล้วก็บ่นให้พู่กัน

“โอ้ยยพวกมึง จะเครียดกันไปทำไมวะ พรุ่งนี้ มะรืนนี้แม่งงเครียดกว่านี้อีก จะเอาไรมากมาย”
อืมม มันก็พูดถูกครับ

“จริงของมึง พรุ่งนี้พวกเราแต่ละคนจะเป็นยังไงบ้างวะ”
เอาละดิ คะน้ามาโหมดเศร้าบ้างละครับ T^T

“มึงจะเศร้ากันทำไมเนี้ย แล้วพู่กันเขยิบไปกูอึดอัด”
จานสีขยับตัวแล้วครับ 5555555+

“มึงไหวแล้วหรอ” พู่กันรีบประคองน้องมันให้ลุกมานั่งครับ
เอ่ออคือ จานสีป่วยหนักขนาดนั้นเลยดิ???

“กินข้าวไหม พี่ไปสั่งให้ก่อนนะ” พูดเสร็จมันก็รีบวิ่งออกจากห้องไปเลยครับ
ไม่ได้รอฟังคำตอบจากน้องมันเลย - -‘

พอพู่กันมันออกจากห้องไปแล้ว ทุกสายตาเลยจับจ้องมาที่จานสี

“พวกมึงครับ ไม่ต้องมอง กูแค่เป็นไข้”
จานสีพูดเสร็จก็ล้มตัวลงนอนอีกรอบ
พวกผมเลยนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ


พู่กันมันเอาข้าวมาให้น้องมันกินเสร็จ ก็เอาผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้น้องมัน
เอาจริงๆนะ โหมดแบบนี้ของพู่กัน ไม่คุ้นตาเลยครับ 5555+


เกือบสี่โมงเย็น พวกผมเลยแยกย้ายกันกลับห้องไปอาบน้ำครับ
เพราะจะไปทานข้าวกันก่อน แล้วไปนั่งเล่นที่สนามบินกัน
ห้าโมงครึ่ง พวกผมก็ออกจากโรงแรม ไปทานข้าวในตลาด
เดินเล่นกันนิดหน่อย แล้วไปที่สนามบินกันตอนสองทุ่มครับ
พู่กันกับจานสีไม่ได้มาส่งพวกผม แต่บอกไว้ว่าจะมาเจอกันอีกครั้งก่อนกลับเมืองนอก


พวกผมเข้ามาเช็คอินและขึ้นเครื่องตามเวลาที่จองตั๋วไว้
และมาถึง กทม. เกือบๆ เที่ยงคืน


“เอาไง ไปนอนกับพวกกูก่อนไหมคะน้า ยู เปา” ผมหันไปชวนเพื่อนๆ

“ก็คงต้องยังงั้นแหละค่ะ สะดวกไหมคะ”  คะน้ายอกย้อนครับ 5555+

“สะดวกสิวะ แค่ช้างตัวเล็กๆ ห้องกูรับไหวๆ”
ผมพูดจบปุ๊บคะน้าก็เอางวงมาฝาดผมเลยครับ
( นี้ก็ชอบแหย่เพื่อนจริงๆเลย )


พวกผมแยกย้ายกับไนซ์ที่สนามบิน เพราะไนซ์ต้องรีบไปพัก พรุ่งนี้มันมีงานเช้าครับ
พอมาถึงคอนโดผมก็เกือบจะตี 2 ละครับ
แยกย้ายกันนอนเลย
ผมกับไม้นอนในห้องใหญ่ คะน้านอนห้องคุมะ
ส่วนเลน่อน เปา ยูโร นอนหน้าทีวีครับ
กว่าพวกผมจะแยกย้ายเข้าห้อง
กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็เกือบๆจะตี 4 แล้วครับ

“ปั้น นอนหลับยัง”
ไม้ฉากที่นอนอยู่ข้างๆผม ถามขึ้นมา

“ยังอะ นอนไม่หลับเลย”
ผมก็ตอบกลับไปครับ คือนอนไม่หลับจริงๆนะ

“ทำไมไม่ง่วงหรอ หรือจะเช้าแล้วไม่อยากนอน”
ไม้มันพูดเสร็จก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ผม

“ไม่รู้ดิ รู้แต่นอนไม่หลับ แต่ก็ง่วงนะ”
อืมมม นั้นดิ ทำไมนอนไม่หลับ
ทั้งๆที่ง่วงมากเลย T^T

“กูรู้แล้วละทำไมมึงนอนไม่หลับ”
ผมเลยนอนพลิกตัวไปมองหน้ามัน

“ทำไมอะ”

“ก็กูไม่ได้นอนกอดมึงไง มึงเลยนอนไม่หลับ”
พูดเสร็จมันก็ดึงผมเข้าไปกอดครับ 55555

“เป็นไง ง่วงเลยใช่ไหม” ดูมันถามสิครับ คือมึงกอดกูไม่ถึง 1 นาทีเลยนะรู้สึก

“อืออ ง่วง” 555 เค้าถามมาแบบนี้ก็ต้องตอบเอาใจเค้าหน่อยสิครับ

“งั้นนอนหลับฝันดีนะครับ” พูดจบไม้ฉากก็หอมหน้าผากผม

“อือ ฝันดีนะ” ผมพูดเสร็จก็ซุกเข้าไปหาอกอุ่นๆของมัน
แล้วก็หลับไปเลยครับ จากที่ตอนแรกนอนไม่หลับ
มันนอนไม่สบายตัว พอไม้มันดึงผมเข้าไปกอด
อ้าววว ,, ทำไมสบายตัวแบบนี้ 555+
(อ้อนแฟนว่างั้นเหอะนะ ,, นี้ปั้นเป็นคนยังไงลูก )



เช้ามาผมรู้สึกหนักๆตัวครับ นี้โดนผีอำปะวะ?
ผมพยายามขยับตัวครับ ลืมตามองไปข้างๆ ไม่เห็นไม้ฉากแล้ว
แล้วนี้ใครนอนทับกูอยู่วะ??
ผมขยับๆจนคนที่นอนทับผมอยู่มันโวยวายครับ

“มึงจะดิ้นทำไมเนี้ย” ชัดเลย ยูโรครับ

“มึงมานอนทับกูทำไม ลุกไปเลย” ผมดิ้นๆจนยูโรมันลุกขึ้นครับ

“เปาให้มาปลุกอะ เดี๋ยวพวกกูตกเครื่อง กลับขอนแก่นไม่ได้”
อ้าววว พวกมันจะกลับกันแล้ว??


ผมเลยรีบลุกไปอาบน้ำครับ เดินออกมาเจอเสื้อผ้าที่มีคนเตรียมไว้ให้แบบทุกที
คือ ไม้ฉากเตรียมชุดไว้ให้ผมตลอด ตอนไปกระบี่ ผมแทบไม่ต้องจับไม่ต้องทำอะไรเลยครับ
ผมแต่งตัวเสร็จแล้วก็เดินออกมาข้างนอก
เพื่อนๆผมทานข้าวกันเสร็จแล้วครับ
แต่ไม้ฉากมันนั่งรอผมอยู่ที่โต๊ะทานข้าว

“มาเร็วๆ เดี๋ยวมันจะเย็นซะก่อน” ไม้ฉากรีบบอกให้ผมไปนั่งทานข้าว
ผมก็รีบเดินเข้าไปนั่งข้างๆมัน
ก่อนจะทานโจ้กที่มันเตรียมไว้ให้
พอทานโจ้กเสร็จแล้ว มันอีกนั้นแหละครับ ล้างจานล้างแก้วให้ผม


“แล้วพวกมึงขึ้นเครื่องกันกี่โมง” ผมถามเพื่อนๆผม

“อีก 3 ชั่วโมงจะขึ้นละ เดี๋ยวพวกกูจะไปดอนเมืองแล้วเนี้ย”
คะน้าพูดเสร็จก็รูดซิปกระเป๋าพอดีเลยครับ

“งั้นไปกันเลยไหมละ กูไปเอากระเป๋าเงินก่อน”
ผมทำท่าจะลุกไปหยิบกระเป๋ากับมือถือ
แต่ไม้ฉากมันกดไหล่ผมให้นั่งลงที่เดิม

“ไม่ต้องไปส่งเลย เพราะเดี๋ยวกลับมาคนเดียว อยู่ที่นี้แหละ”

“ไม่อะ กูจะไปด้วย” ผมก็ยังยืนยันจะไปครับ

“ไม่ต้องปั้น มึงอย่าทำให้กูเป็นห่วง นอนพักซะ
แล้วก็ดูรายละเอียดมหาลัยด้วย ป๊ากับม๊ากลับมาจะได้ตอบเค้าได้”
ดูมันสิครับ ทำไมต้องทำตัวแบบนี้วะ
กูชอบนะเว้ยยย >//////<


“แล้วมึงจะมาหากูเมื่อไหร่” ผมดึงชายเสื้อมันไว้ แล้วเงยหน้าไปสบตากับมัน
ตอนนี้คือเพื่อนๆผมเดินไปนั่งที่โต๊ะทานข้าวบ้าง ไปนั่งเล่นในห้องคุมะรอบ้างแล้วครับ
555+ ดีมากๆ รู้งานดีจริงๆ

“กูจะมาหาให้ไวที่สุด แล้วกูก็ไม่คิดจะปิดบังแม่ด้วย เรื่องของกูกับมึง”
พอไม้ฉากมันพูดเสร็จ มันก็มานั่งเบียดๆกับผมบนโซฟาครับ

“มึงไม่กลัวแม่มึงด่าหรอวะ?” มันจะบอกแม่มันครับ รับรองบ้านแตกแน่ๆ

“กูกำลังจะเป็นตำรวจนะมึง ถ้ากูโกหกแม่ เท่ากับกูขาดจริยธรรม
กูผิดศีล 5 เลยนะ ถ้าเรื่องของตัวเองกูยังแก้ไขไม่ได้ กูจะไปแก้ไขปัญหาให้ประชาชนเค้าได้ไงวะ”
โหววว ดูความคิดมันสิครับ ,, สุดยอดอะจริงๆ

“เอ่อมึงครับ มึงเป็นตำรวจนะ ไม่ใช่ ส.ส.” ยูโรมันแซวไม้ฉากครับ 5555+

“อย่าลืมเลือกผมนะครับ ไอ้เชรี้ยยย!!”
ไม้ฉากหันไปตอบยูโรครับ 5555+ ก็ยังไปเล่นกับมันอีกนะมึงนี้

“อืมม มึงดูอารมณ์แม่ก่อนนะ ถ้าแม่มึงไม่โอเคก็อย่าเพิ่งไปบอก เดี๋ยวแม่มึงจะยิ่งด่าหนักกว่าเดิม”
มันก็แค่ยิ้มๆให้ผมเท่านั้นครับ

“อืมม เชื่อกูเถอะนะ อย่ากลัวแม่กูจนทิ้งกูไปก่อนละ มึงได้กูแล้วนะ ห้ามทิ้ง”
โอ้ยย เกลียดคำนี้วะ!!

“อย่า ,, พูดเรื่องนี้ทีไรกูเกลียดมึงทุกที หลอกกู!”
ไม้ฉากมันหัวเราะใหญ่เลยครับ ,, แค้นครับแค้น

“ไปกันได้ยัง เดี๋ยวตกเครื่อง” คะน้าเดินออกมาจากห้องคุมะกับเลน่อน

“ไปๆ แล้วไงเดี๋ยวเจอกันเว้ยปั้น” ยูโรเดินลากกระเป๋าออกมาที่หน้าประตู

“โอเคโชคดีนะพวกมึง แล้วนัดเจอกันอีกที ใครมา กทม. ก็แวะมาหากูได้เลยนะ”
ผมเดินไปตบบ่ายูโร ก่อนจะไปขยี้ผมคะน้าเล่น
ส่วนเลน่อนก็หันมายิ้มให้ผมแค่นั้นครับ

“อืมม เตรียมหาเมียให้เพื่อนมึงใหม่ได้เลยนะ ไป มน. รับรองมันแรดกว่านี้แน่”
เปาเดินตามยูโรออกจากห้องไป แต่ก็ไม่วายพูดจากันแซะยูโรมันครับ

“ไปก่อนนะปั้น รักษาสุขภาพดีๆ แล้วจะรีบมาหา”
ไม้ฉากบอกกับผมก่อนจะเดินออกจากห้องไป

“มึงก็เหมือนกัน รักษาสุขภาพดีๆ แล้วติดต่อมานะ”
ผมบอกกับไม้ฉากที่ตอนนี้ยืนยิ้มมองหน้าผมอยู่
เรายืนมองหน้ากันนิ่งๆสักพัก
ก่อนที่มันจะดึงผมเข้าไปกอด

“จากนี้ไปมันคือชีวิตจริงแล้วนะมึง ห้ามทิ้ง ห้ามงี่เง่า และรักกูให้มากๆ
กูจะทำให้มึงเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกให้ได้”
พูดจบมันก็กดจูบมาที่หน้าผากผมหนักๆ ก่อนจะเดินลากกระเป๋าตามเพื่อนๆไป
ไอ้เชรี้ยย,, ทำไมทำตัวหล่อวะมึง


ผมเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะปิดประตู แล้วทิ้งตัวลงกับพื้นเลยครับ
รู้แค่ว่าอยากร้องไห้ ,, มันตื้นตัน มันกลัว มันทุกๆอย่างจริงๆตอนนี้


ไม้ฉากบอกว่าจากนี้ไปมันคือชีวิตจริง
คือตัวผม คือไม้ฉาก คือความรักของเรา
ทั้งเรียน ทั้งพ่อ ทั้งแม่ ,, พวกผมจะต้องเจออะไรบ้าง?
มันจะหนักแค่ไหนวะ??



ผมกำลังนั่งร้องไห้ กำลังทำตัวอ่อนแออยู่แบบนั้น
จนไม้ฉากโทรมาหาครับ


ไม้ฉาก :: เตี้ย ร้องไห้หรือป่าว
หึหึ มึงมีตาทิพย์สินะ

ผม :: ม่ายยยย ฮึก .. . ม่ายร้อง
แต่เสียงกูนี้สะอื้นทำไม T^T

ไม้ฉาก :: ร้องทำไมมึง คิดถึงกูหรอ 5555+
หัวเราะทำบ้าไร มึง,, ไอ้บ้า
อ้าวว กูร้องไห้หนักกว่าเดิมเลย

ไม้ฉาก :: อย่าร้องดิเดี๋ยวปวดหัวนะเว้ย ไม่มีคนคอยดูแลนะ

ผม :: มึงก็มาดูแลกูดิ

ไม้ฉาก :: ครับ เดี๋ยวจะรีบมาหานะ ไม่เอาๆ หยุดร้องก่อนดิ
มึงปลอบแบบนี้ กูจะหยุดได้ไหมละ
ร้องไห้ต่อแม่งงเลย ,, T^T

ผม :: แล้วคืนนี้ใครจะกอดกู
 
ไม้ฉาก :: เดี๋ยววิดีโอคอลนอนด้วยกันไงครับ

ผม :: ใครจะเตรียมเสื้อผ้าให้กูตอนกูอาบน้ำ

ไม้ฉาก :: ไม้จัดแยกให้หมดแล้ว หยิบใส่เลย หยิบง่ายด้วย แยกหมดเลยละ กางเกงใน บ๊อคเซอร์ก็แยกให้หมดแล้ว

ผม :: มึงทำไมทำแบบนี้อะ

ไม้ฉาก :: กูแอบขโมยของมึงมาตัวนึงด้วยละ 5555+

ผม :: โรคจิตวะ ตัวที่เอาไปซักยัง

ไม้ฉาก :: ตอนแรกกูว่าจะไม่ซัก แต่ไม่ไหววะมึง กูกลัวคนบนเครื่องอ๊วกเพราะกลิ่นกางเกงในมึง กูเลยเอาตัวที่ซักมาแล้ว

ผม :: มึงมันบ้า

ไม้ฉาก :: 5555 ยิ้มยัง

ผม :: อืออ ยิ้มแล้ว

ไม้ฉาก :: เป็นแฟนตำรวจนะมึง อดทน เข้มแข็งนะครับ

ผม :: มึงยังไม่ได้เป็นตำรวจ

ไม้ฉาก :: เอ้อนะ จะงอแงใช่ปะ งั้นกูไม่คุยด้วยนะ

ผม :: ไม่เอาอะ มึงอะ ทิ้งกูอีกแล้ว ฮึก .. ฮืออ

ไม้ฉาก :: อ้าวว ร้องหนักกว่าเดิมเลย โอ๋ๆกูล้อเล่นนะมึงนะ นี้ๆกูโทรมาบอกมึงว่า

ผม :: ว่าอะไร

ไม้ฉาก :: มีกล่องของขวัญในห้องคุมะอะ ตรงใต้เตียงกูอะ ไปดูสิ

ผม :: มึงให้กูหรอ

ไม้ฉาก :: อืออ ไปดูนะ แล้วเดี๋ยวโทรหากู ตอนนี้เกือบถึงดอนเมืองละ ยังไงคุยกัน

ผม :: ครับ

ไม้ฉาก :: บ๊ายบายครับ



จบประโยคเดิมเป๊ะๆ
ผมรีบไปเปิดประตูห้องคุมะ แล้วค้นหากล่องของขวัญที่มันบอก ...
อยากรู้จังว่ามันจะให้อะไรผม : )

[moujay]

มาส่งให้แล้วนะคะ
ผิดพลาดยังไงเดี๋ยวเจแก้ไขให้นะ
ช่วงนี้ฝนตกบ่อยๆแล้ว ยังไงรักษาสุขภาพกันด้วยน๊าา '

พรุ่งนี้จะเป็นชีวิตจริงแล้วสิเนอะ
จะเข้มข้น จะเป็นยังไง มาติดตามและให้กำลังใจเด็กๆด้วยกันน๊า

 

[Freja]

บอกคำเดียว สู้ๆลูก  สู้แค่ตาย

ชอบที่ไม้บอกปั้นมากเรื่องที่จะไม่โกหกแม่   ผิดกับอีกคนลิบลับ

[ขนมโก๋]

ชอบความคิดไม้ฉากมาก ลูกผู้ชายกล้ารักก็ต้องกล้ารับ

[•♀NoM!_KunG♀•]

อ้อยยย!! อยากมีฟิลแบบนี้บ้าง

[❣☾月亮☽❣]

รักเลยอะ   

[desiderata]

เห็นใจไม้ฉากนะ
อยากเรียนนายร้อยจริงหรือเปล่ายังไม่รู้เลย แม่นี่ก็บังคบจั๊งงงงงง
บังคับเรื่องเรียนไม่พอบังคับเรื่องรักอีก

[sodawan1]

จะแยกย้ายกันแล้ววว   

[moujay]

ไม่ได้มาสปอยนะจริงๆ
แค่จะบอกว่าคืนนี้จะมาอัพแต่ดึก
แล้วก็แบบว่า ,, เจอแม่ เจอม๊า ครบเซตเลยจ๊าาา

[BlueCherries]

 

[penneeamoon]

เข้าสู่โลกในความเป็นจริง  เป็นกำลังใจให้นะไม้ฉากและปั้นสืบ  ขอให้ผ่านทุกๆด่านโดยสวัสดิภาพ  สู้สู้ ครับบบบบบบ

[moujay]

Ch 52  ของขวัญ กับ ม๊า || ปั้นสิบ




ผมรีบเช็ดน้ำตา แล้วเดินเข้ามาในห้องคุมะของมัน

ใต้เตียง   ..   ใต้เตียง   ...   ใต้เตียง   ..

ผมเดินมาหยุดที่เตียงนอนของไม้ฉาก
แต่เอ่อคือ กูจะได้ของขวัญไหมเนี้ย?
ก็เตียงนอนของมันยกสูงก็จริงครับ แต่คือ ไม่มีที่ว่างให้มันยัดของใต้เตียงเลย
คือเตียงนอนมันเหมือนเอาไม้มาประกอบกันครับ
แล้วก็เอาไม้อัดแผ่นใหญ่ๆมาวางทับลงไป
แล้วเอาที่นอนมาวางทับอีกที


ผมหยุดคิดตั้งนานว่าจะหาของขวัญยังไง  หรือมันจะแกล้งอำผมเล่น??
สุดท้ายผมลองยกฟูกนอนออกครับ
แล้วดึงแผ่นไม้อัดที่รองใต้เตียงออกอีกชั้น 
ถึงจะเห็นกล่องของขวัญที่มันวางไว้
เล่นเอาหมดแรง - -‘


พอได้กล่องของขวัญมาแล้ว ผมเลยออกมานั่งแกะกล่องของขวัญข้างนอก
เพราะในห้องนอนคุมะไม่ได้เปิดแอร์  5555+ อยู่คนเดียวเปิดห้องเดียวพอครับ
ประหยัดช่วยชาติ : )



กล่องของขวัญที่มันให้ผม เป็นกล่องเล็กๆครับ
ห่อด้วยกระดาษสีขาวธรรมดานี้แหละ
ผมแกะของขวัญออกมาก็เป็นกล่องนาฬิกาครับ  ยี่ห้อที่ผมชอบด้วย
ผมกับไม้ฉาก ชอบนาฬิกา คือว่าสะสมเลยก็ว่าได้ครับ
แต่ยี่ห้อนี้มันแพง ขนาดผมเองยังได้แต่บ่นว่าชอบ
ไม่กล้าซื้อเลยครับ ราคาหมื่นกว่าบาทอะ - -‘

ก่อนหน้านี้เราเคยคุยกันว่านาฬิการุ่นไหนที่ชอบ
ผมก็เปิดรูปให้มันดู แล้วบอกรุ่นนี้สวยมากมึง อะไรแบบนี้อะครับ
แล้วไม้มันก็ซื้อมาให้ผมจริงๆ >/////<
ผมรีบแกะนาฬิกาออกมาดู ,, โอ้ยยย สวยแบบที่คิดไว้เลย
มันคือนาฬิกา ยี่ห้อ Luminox 3051


ผมกดโทรไปหามัน แต่ไม่ติด สงสัยกำลังอยู่บนเครื่อง
ผมเลยรีบถ่ายรูปนาฬิกา  แล้วอัพลงเฟสบุ๊ค และอินทราแกรม
แต่ไม่แท๊กหามันครับ เดี๋ยวแม่มันรู้ 5555+

“#ได้มาจนได้ #นาฬิกาในฝัน #luminox3051
#ขอบคุณนะไม้คนดี #ปลื้มสุดๆ”


พออัพเสร็จแล้วก็เอานาฬิกาออกมาใส่เลยครับ
น้ำตาจะไหล คือ ,, ของขวัญชิ้นแรกที่ราคาแพงขนาดนี้
แล้วที่สำคัญไม้ฉากมันซื้อให้ครับ >/////<

ผมนั่งชื่นชมนาฬิกาของผมอยู่ ก็มีเสียงแจ้งเตือนมือถือดังขึ้นมา
พวกเพื่อนๆผมนั่นแหละครับ คอมเม้นต์แซวกัน

ไนซ์ :: ขอเถอะ อยากได้ กูต้องถ่ายงานกี่วันถึงจะได้แบบนี้

พู่กัน :: หาผัวสิไนซ์ มึงได้โดยที่ไม่ต้องทำงานเลย 5555

จานสี :: ของก๊อปแน่นอน



เอิ่มม พวกมึงแต่ละคนนี้นะ ,,
นี้ตัวป่วนอีก 4 คนมันนั่งเครื่องไปกับไม้ฉากครับ
555+ ไม่งั้นพวกมันตามมาคอมเมนต์แน่นอน
ผมก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรพวกมันครับ
หยิบจดหมายฉบับเล็กที่ไม้มันเขียนไว้มาอ่าน



ปั้นสิบ

ของขวัญชิ้นแรกที่ไม้อยากให้ หวังว่าคงชอบนะ
ไม้ให้นาฬิกาปั้นวันนี้ เพราะอยากให้ปั้นรู้ว่า ....
เวลาต่อจากนี้ไป มันเป็นเวลาของเรา
เป็นเวลาที่เราจะใช้มันไปด้วยกัน
จะทุกข์ จะสุข จะเจอปัญหาอะไรก็แล้วแต่
จับมือกันไว้แบบนี้แล้วผ่านมันไปด้วยกันน่ะ
“ เวลาของเรา”

ปล. อย่าอยากได้อะไรแพงๆอีก กระเป๋าพี่แฟ่บละครับ T^T
ปล1. พี่ก๊อปคำพูดในเน็ตมา อย่าซึ้งเยอะละ ;p


ผมอ่านจบแล้วรีบถอดนาฬิกาแล้วก็เอาไปเก็บไว้ข้างๆที่นอนเลยครับ
คนกำลังซึ้ง ,, พออ่าน ปล. แล้วอยากถีบคนให้จริงๆ


พอเก็บของไว้ในห้องเสร็จแล้ว ผมก็มาเก็บห้องคุมะให้เรียบร้อย
ทำอะไรเสร็จหมดแล้ว ผมหยิบโน้ตบุ๊คมาเปิดดูรายละเอียดการไปรายงานตัวครับ
เพราะตอนอยู่กระบี่ รู้แค่ว่าติดที่ไหน แต่ไม่ทราบรายละเอียด
ผมก็นั่งดูรายละเอียดไปเรื่อยๆ จนยูโรมันโทรมาหา
แล้วไม้ฉากละ ทำไมไม่โทร????

ผม :: ไงมึง ถึงละหรอว่ะ

ยูโร :: ถึงแล้ว กูจะบอกมึงว่าไม้มันคงยังไม่ได้โทรน่ะ แม่มันมารอรับ

ผม :: เออๆขอบใจมึงที่บอก แล้วแม่มันทำหน้าไงวะ

ยูโร :: น่ากลัวมากมึง แม่มันมากับพี่อุ้มด้วยอะ

ผม :: เห้ยย เกี่ยวไรกับพี่อุ้มมันวะ หรือมันบอกกับแม่ไม้ฉากว่าพวกเราไปเจอกันที่กระบี่

ยูโร :: ไม่รู้วะมึง ยังไงรอมันโทรมาหาละกัน เดี๋ยวกูพาเปากับคะน้า เลน่อนกลับบ้านก่อน เอารถมาจอดไว้สนามบินเนี้ย

ผม :: ขับรถดีๆนะมึง

ยูโร :: รับทราบ!


ยูโรต้องขับรถอีกประมาณ 2 ชั่วโมงครับ
เพราะจังหวัดบ้านเกิดพวกผมห่างจากขอนแก่นไปอีกหลายร้อยกี่โล


เห้อออ ไม้ฉาก ,, มึงจะโดนแม่ด่าอีกป่าววะเนี้ย
อืมม ถ้าไม้ฉากมันคิดจะบอกแม่มัน
แล้วผมละ,, ควรบอกไหม???
โอ้ยย เครียดอีกแล้วกู T^T


ผมไม่รู้จะปรึกษาใครเลยครับ
สุดท้ายก็ต้องโทรไปรบกวนพี่มิ้วอีกจนได้



พี่มิ้ว :: ยังไงแก

ผม :: ว่างไหมพี่มิ้ว

พี่มิ้ว :: แกเคยเห็นฉันยุ่งไหมละ?

ผม :: 5555 ไม่เคยอะ

พี่มิ้ว :: 555 ฉันว่าง ทำไมแก มีไร อย่าบอกนะว่า ว่า ว่า
พี่มิ้วแม่งง จะแซวไรอีกวะเนี้ยย

ผม :: ว่าอารายพี่มิ้ว

พี่มิ้ว :: เปล๊า
เสียงสูงมาเลยนะ 555+

ผม :: อย่ามาๆ เสียงสูงใส่น้องนะ 55+ ไปกินข้าวกันไหมพี่มิ้ว

พี่มิ้ว :: อืมมได้เลย แกเลี้ยงนะโอเค ขอบใจมาก

ผม :: ก็ได้ๆ เจอกันที่ไหนว่ามาเลย

พี่มิ้ว :: แถวคอนโดแกไหมละ แกจะได้ไม่ต้องเดินทาง เดี๋ยวอีกชั่วโมงพี่ไปถึง

ผม :: ครับ งั้นมาถึงแล้วเอารถมาจอดที่คอนโดปั้นนะ

พี่มิ้ว :: อะเค เดี๋ยวเจอกัน
พูดเสร็จพี่มิ้วก็วางสายไป ,,


ผมเลยไปอาบน้ำแต่งตัวอีกรอบ
เปิดตู้เสื้อผ้ามาน้ำตาจะไหลครับ
มันแยกให้จริงๆ แบ่งให้เลยว่าเสื้อเชิ้ต เสื้อนักเรียนอยู่ฝั่งนี้ เสื้อยืดฝั่งนี้
กางเกงมันก็แยกกองให้ กางเกงขาสั้น ขายาว กางเกงยีนส์
แล้วที่ทำให้ผมอึ้ง และอายมาก
คือ ...  มันพับกางเกงในให้ผม เอิ่มมม ถ้าบ๊อคเซอร์อะผมไม่อายครับ
เพราะเราใส่นอนบ่อยๆ แต่นี้กางเกงในเลยอะ .////////.
พับแบบแยกสีให้ด้วย ,, โอ้ยยย จะดีไปไหนวะแฟน
ผมไม่กล้าหยิบเสื้อผ้ามาใส่เลยครับ กลัวทำตู้เสื้อผ้ารกเหมือนเดิม 555
สุดท้ายก็แต่งตัวเสร็จ ก่อนที่พี่มิ้วจะโทรมาหาพอดีครับ

ตอนนี้ผมลงมารอพี่มิ้วที่หน้าคอนโดแล้ว
เพราะพี่มิ้วบอกว่าไม่เอารถมาดีกว่า ขี้เกียจขับ
ยืนรอสักพักพี่มิ้วก็ลงจาก Taxi ก่อนจะเดินเข้ามาหา

“พี่มิ้ว อ้วนขึ้นปะเนี้ย” เป็นคำทักทายดีๆจากผมให้พี่มิ้วครับ

“กลับบ้านละนะ สวัสดี” พี่มิ้วทำหน้านิ่งๆ แล้วทำท่าจะเดินไปเรียก Taxi

“5555 ล้อเล่นๆครับ ดูซูบๆไปไง เลยไม่อยากให้เครียด”
ผมดึงแขนพี่มิ้วให้เดินตามมาที่คาเฟ่เบเกอร์รี่เล็กๆแถวๆคอนโด

“ไม่สบายไงแก นอน รพ. หลายคืนมาก แต่ว่านี้เราจะไปกินอะไรกัน”
พี่มิ้วเดินตามมาครับ แต่ก็ถามตลอดว่าเราจะทานอะไร ผมก็ไม่ยอมตอบแต่เดินนำพี่มิ้วมาเรื่อยๆ
จนตอนนี้เรามาหยุดหน้าร้านเบเกอร์รี่ ที่มีน้องแมวอยู่เต็มร้านเลยครับ

“อร๊ายยยย แมว แมว แมว” พี่มิ้วพอเห็นแมวก็กรี๊ดเลยครับ คือ พี่มิ้วแกรักแมวมาก
ผมเลยตั้งใจจะพามากินเค้กร้านนี้ ตอบแทนพี่มิ้วที่คอยช่วยผมทุกๆอย่าง


พอเราเดินเข้าร้านมา สั่งเครื่องดื่ม สั่งเค้กกันเรียบร้อยแล้ว
ก็มานั่งที่โต๊ะรอเครื่องดื่ม
พี่มิ้วก็หันไปเล่นกับแมว ที่เดินมานั่งข้างๆ

“ว่ามาสิ มีอะไรถึงโทรหาพี่” พี่มิ้วเล่นกับแมวไปด้วย ก็เอ่ยถามผมออกมา

“คิดถึงไง ไม่เชื่อหรอ”
พอผมตอบกลับไปแบบนี้
พี่มิ้วก็หยุดเล่นกับแมว แล้วหันมามองหน้าผม

“แก พูดมาเถอะ มาคิดถึงอะไร ฟังแล้วขนลุก”
พูดเสร็จพี่มิ้วก็เบ้ปากใส่ผมครับ 55555

“5555 นิดนึงไม่ได้เลยสินะ คือ มีเรื่องจริงๆนั้นแหละ”
ตอนนี้เครื่องดื่ม กับขนมมาแล้วครับ

“เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าแกต้องมีเรื่อง พูดมาเลย ค่าปรึกษาชั่วโมงละ 200 “

“ค่าเค้กค่ากาแฟวันนี้ก็หมดแล้วละ นี้น้องนะ กันเองลดหน่อย”
พี่มิ้วส่ายหัวระอากับความ งก ของผมแล้วครับ

“ว่ามาเถอะ ฉันรวยแก ฉันไม่คิดเงินแกแล้วก็ได้” พี่มิ้วตักเค้กกินแล้วก็รอฟังผมพูด

“คืองี้พี่มิ้ว ตอนนี้ปั้นกับไม้ยังคบกันอยู่”
เอ่ออ กูคบกันมาตลอดนี้กว่า - -‘

“พูดเหมือนว่าแกเคยเลยกัน ตลกละน่ะไอ้ปั้น” พี่มิ้วก็แซวเลยครับ 555

“เออนั้นแหละ แล้วทีนี้เมื่อหลายอาทิตย์ก่อนอะ
ม๊าปั้นกับแม่ของไม้รู้เรื่องแล้วว่า พี่มิ้วอะไม่ได้เป็นแฟนกับไม้
คนที่เป็นแฟนไม้คือปั้น เค้าเลยแบบว่าโกรธมากอะ
ตอนนี้ไม้กับปั้นเหมือนโดนแม่ๆจับแยกกัน”
พี่มิ้วจะ งง ไหมวะ? ทำไมกูพูดเอง แล้ว งง เอง - -‘

“อืออ ฉันรู้แล้ว แม่ของไม้โทรหาฉันแล้ว แต่ม๊าของแกอะยังไม่โทรมา”
พี่มิ้วทำหน้านิ่งๆ เหมือนกับคิดอยู่แล้วว่าผมต้องพูดเรื่องนี้

“แม่มันว่าไงบ้างอะพี่”

“แม่มันไม่ได้ด่าอะไรฉัน แต่ขอให้ฉันอะช่วยแยกพวกแกสองคน
บางทีฉันก็คิดนะ ว่าแม่มองว่าฉันสวยมากขนาดจะแยกความรักของคน 2 คนได้ด้วยหรอ”
พี่มิ้วพูดเสร็จก็หัวเราะนิดหน่อย ก่อนจะกินเค้กต่อ

“ไม้มันเพิ่งกลับไปขอนแก่นเมื่อเช้านี้ แล้วมันบอกว่ามันจะบอกแม่ ว่ามันกับปั้นคบกันอยู่”
พี่มิ้วเงยหน้ามองหน้าผมนิดหนึ่ง ก่อนจะก้มไปกินเค้กต่อครับ

“ก็ถูกต้องแล้วที่มันคิดแบบนั้น”

“ไม่ดิพี่มิ้ว แล้วแม่มันจะไม่โกรธอีกหรอ”

“ปั้น คนเป็นพ่อเป็นแม่นะเว้ยย เค้าอยากเห็นลูกมีความสุขทั้งนั้นแหละ
ตอนแรกเค้าอาจจะไม่ยอมรับอาจจะแอนตี้
แต่แกก็ทำตัวให้มันดีๆ คบกันพากันไปในทางที่ดีๆ สักวันเค้าก็ต้องยอมรับได้”
อืมมม พี่มิ้วกินเค้กหมดแล้ว ก็อุ้มแมวมานั่งเล่นบนตักต่อ

“งั้นปั้นควรบอกม๊าด้วยไหมอะพี่มิ้ว”

“ถ้าไม้มันบอกแม่ เดี๋ยวแม่มันก็ต้องโทรคุยกับม๊าแก ทางที่ดีแกบอกม๊าแกไปเลยก็ได้”

“พี่มิ้ว มันจะแย่กว่าเดิมไหมอะ”
พี่มิ้วเอาแมวไปวางไว้ที่เดิม ก่อนจะนั่งมองหน้าผม
มองแบบ กูเบื่อนะ อะไรประมาณนี้ 5555+

“ไม่มีอะไรแย่หรอก ทุกสิ่งในชีวิตเราจะดีจะแย่อยู่ที่ตัวแกจะมอง กลัวหรอ กลัวเสียไม้ไปหรอ”
โหวว พี่มิ้วถามตรงจุดมากครับ

“กลัวสิพี่”

“อืมม ถ้ากลัวก็บอกป๊าบอกม๊าซะ แล้วใช้เวลาที่เหลือต่อจากนี้ให้ดี
ทำทุกอย่างให้เค้าเห็น สมัยนี้คู่เกย์คบกันนานๆมีเยอะแยะไป แกอย่าคิดอย่ากลัวไปก่อนเลยนะ
จำที่พี่บอกแกในวันแรกได้ไหม วันที่พี่บอกให้แกบอกชอบไม้มันอะ  โชคดีแค่ไหนแล้วที่แกได้บอก ...
เหมือนกันแก โชคดีแค่ไหนแล้วที่แกได้บอกป๊าม๊าด้วยตัวแกเอง ได้บอกเค้าเต็มๆปากแกเองว่าแกชอบไม้ฉาก
ดีกว่าให้เค้าฟังจากคนอื่น แล้วเข้าใจไปในทางที่ไม่ดี”

“พี่มิ้ว .... กลัวอะ”

นี้ผมกลายเป็นคนอ่อนแอได้ขนาดนี้เลยหรอวะ?
ผมกลัวครับ กลัวม๊าจับผมแยกไปอีก กลัวต้องไปอยู่สิงคโปร์อีก
ผมไม่อยากไปไหนไกลกว่านี้แล้ว
เพราะอีกไม่ถึงเดือน ไม้มันก็ต้องเข้าโรงเรียนตำรวจแล้ว
เราแต่ละคนต้องมีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบของใครของมันแล้ว
แต่ ... ผมอยากอยู่ข้างๆมัน ไม่ว่ามันจะยืนข้างผมหรือไม่ก็ตาม
อยากให้มันรู้ว่าผมรัก และผมพร้อมจริงๆที่จะอดทน จะผ่านทุกอย่างไปกับมัน


“อย่ามาง๊องแง๊งนะ ไปๆกลับกันเถอะ อิ่มแล้ว”
พี่มิ้วพูดเสร็จก็เดินไปคิดเงินไปจ่ายเงินที่เค้าท์เตอร์
เอ่อคือ ไหนบอกให้ผมเลี้ยง 55555

“กี่บาทพี่ มาๆผมเลี้ยงเอง”
พอเดินออกจากร้านมาผมก็ถามราคาค่าขนมเมื่อกี้

“เก็บเงินไว้เถอะนะ พี่รวย รวยมาก”
พี่มิ้วพูดเสร็จก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
เห้ออ คนอย่างพี่มีเรื่องต้องกังวลบ้างไหมนะ?
ยิ้มแย้ม และเป็นที่ปรึกษาให้น้องๆได้ตลอดเลยจริงๆนะพี่มิ้ว : )


พี่มิ้วเดินมาขึ้น Taxi ที่หน้าคอนโดผม ก่อนจะกลับบ้านไปพี่มิ้วบอกผมว่า

“โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอนหรอกนะปั้น อย่าให้ความกลัว มาทำให้ปั้นต้องพลาดอะไรดีๆในชีวิตไป
พ่อแม่เค้าดุ เค้าด่า เค้าตี เพราะเค้ารักเรา ,, อย่ากลัวที่จะพูดความจริง จำไว้นะ โกหกพ่อแม่ มันบาป”


พอพี่มิ้วพูดเสร็จก็ขึ้นรถไป
ผมยืนมองจนรถ Taxi ที่พี่มิ้วนั่งออกไปจนลับตา
ก่อนจะเดินขึ้นห้อง
เดินด้วย คิดด้วยว่าควรทำไงดี
สุดท้ายผมก็ได้คำตอบแล้วครับ
ผมต้องบอกป๊าบอกม๊าบ้างแล้วละ : )




/// เจขอต่อพรุ่งนี้นะคะที่เหลือ '
ฝนมันตก เจกลัวเน็ตมันดับนะคะ


ราตรีสวัสดิ์ค่าาา : )

[Freja]

เสี่ยไม้  ทุ่มเทมากๆ

ใจตุ่มๆต้อนๆเอาใจช่วยเด็กมัน

พี่มิ๊วท์เป็นที่ปรึกษาที่ดีให้เด็กๆ   ผลบุญต้องตีกลับมาล้านเท่าแน่นอน

[nokkaling]

บอกไปเลยปั้นสิบ

[❣☾月亮☽❣]

   เอาใจช่วยเด็กๆ
พี่มิ้วคือดีงาม

[ziqh.leo]

อ่านสองตอนรวดเลย เฮ้อ.. เครียดแทนไม้กับปั้นมากๆ
อยากให้สมหวัง อยากให้มีความสุขกันทั้งคู่เลย  อยากให้คุณแม่ทั้งสองคนเข้าใจนะ

ปล. ยินดีกับปั้นสิบด้วยค่ะ ที่ติด ม. ที่หวังไว้ 

[desiderata]

โอ้โห ไม้ทุ่นทุนมากลูกเอ๊ย  รักกันดีจริงๆ

ไม้กับปั้นก็เป็นเด็กดีทั้งคู่นะ หวังว่าสุดท้ายแล้วพ่อกับแม่จะเข้าใจและยอมรับ

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้อออ!! อีเชวี่ยนั้นไม่จบสินะ สาระเล ว ว ว ว

[ขนมโก๋]

กดดันแทน ปั้นไม้ สู้ๆ

[broke-back]

เห้อออ!! อีเชวี่ยนั้นไม่จบสินะ สาระเล ว ว ว ว

  ฮ่าฮ่า..เข้าใจตรงกันนะ
อ่านแล้ว..หลุดขำ พรื้ดดดดดดดด ออกมาเลย
ได้จานสีแล้ว หายหัวไปเลย ตั้งใจมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะซินะ
เลวจริง..ที่รัก
หุหุ

 
ไม้ฉาก+ปั้นสิบ
จะรู้ไหมว่า..มีคนอ่านไป อิจฉาไป
อะไรจะรักๆ เมคเลิฟ กันได้ขนาดเน้

 
อยากกกกกกก..มั่งอ่ะ
อิอิ

+1 ให้เจ้มิ้ว..นะแจ๊ะ
ยิ่งอ่านยิ่งหนุก ค่อดดดดดดดดด

[moujay]

วันนี้วันเกิดคุณแม่ค่ะ เลยไม่ได้มาอัพให้น๊า
พรุ่งนี้กลับจากลาว แล้วจะมาอัพให้น๊าาา,,

อย่าลืมรักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ
อากาศเปลี่ยนแปลงแล้ว

[moujay]

Ch 52 ต่อ





พอกลับมาถึงห้อง ผมก็ลองโทรเกริ่นๆม๊าดูครับ

ม๊า :: ยังไงละเรา ไปแล้วไม่กลับมาหาม๊าเลยน่ะ

ผม :: ก็ปั้นจะรายงานตัวแล้ว ม๊าละครับ จะกลับมาหาปั้นไหม

ม๊า :: กลับครับ ม๊าจะไปพรุ่งนี้ น่าจะถึงคอนโดบ่ายๆ ปั้นจะไปไหนหรือเปล่าลูก

ผม :: ไม่ไปครับม๊า งั้นปั้นรอม๊าอยู่ที่ห้องนะ

ม๊า :: ครับคนเก่ง แล้วเดี๋ยวม๊าพาไปซื้อนาฬิกาที่เราอยากได้นะ
หื้มมมมม ม๊า~ แฟนผมซื้อให้แล้ว >/////<

ผม :: เอาอย่างอื่นดีกว่าครับ ไม่เอานาฬิกาแล้ว

ม๊า :: ทำไมละลูก แพงม๊าไม่ว่าหรอกนะ ม๊าให้รางวัลปั้นไงที่สอบเข้ามหาลัยได้

ผม :: ครับ แต่ตอนนี้ปั้นอยากได้อย่างอื่นแล้วครับ เดี๋ยวรอม๊ามาถึงก่อนนะปั้นจะบอก

ม๊า :: ครับ พรุ่งนี้เจอกันลูก ปิดห้องดีๆนะครับ

ผม :: ครับผม


พอวางสายจากม๊าแล้วผมก็เริ่มกังวลนิดๆแล้วละครับ
ว่าเวลาม๊ามานั่งตรงหน้าจริงๆผมจะกล้าบอกไหม??


ผมใช้เวลาว่างวันนั้นทั้งวันหมดไปกับการดูรายละเอียดของมหาลัย
จนตอนนี้เกือบๆ ห้าทุ่มแล้ว ผมกำลังเตรียมตัวเข้านอน
ไม้ฉากก็โทรมาหาครับ : )

ไม้ฉาก :: คิดถึงปะ
ดูมันครับ ,, จริงๆไม่ต้องถามน่าจะรู้นะว่าคิดถึงมากกกกกก~

ผม :: ต้องตอบไหม
555 เรื่องไรจะตอบจริงไหมละครับ ;p

ไม้ฉาก :: ไม่ต้องหรอก เพราะไม้รู้ว่าปั้นคิดถึงไม้มากกก 555
มึงจะมารู้ดีกว่ากูได้ไงครับบบบบบ

ไม้ฉาก :: อย่ายิ้มเยอะ เดี๋ยวปวดแก้มนะ 5555
หื้มมมมม >/////<

ผม :: รู้ได้ไงว่ากูยิ้ม อย่ามามั่วนะ แล้วนี้มึงทำไร คุยได้หรอ

ไม้ฉาก :: กำลังจะนอนแล้วละ วันนี้แม่พาไปไหว้พระมา ไปกับบ้านพี่อุ้มด้วย

ผม :: มึงญาติดีกันแล้วหรอวะ ถึงไปด้วยกันได้

ไม้ฉาก :: แทบจะตีกันตายคาวัด แต่มันแปลกนะมันไม่กวนตีนแล้วละ

ผม :: คงเบื่อแล้วมั้ง ก็ดีแล้ว

ไม้ฉาก :: มันถามหาจานสีด้วย กูว่าสองคนนี้แปลกๆวะ

ผม :: มีอะไรที่เกี่ยวกับแฝดแล้วไม่แปลกบ้าง มึงตอบสิ!!
จริงๆครับ เรื่องที่ทำให้แปลกใจ หรือเราสับสนต่างๆนี้ แฝดมันทำได้หมดครับ

ไม้ฉาก :: คือมันแปลกที่ว่าทำไมต้องถามไง มันชอบปั้นน่าจะถามหาปั้น ใช่ปะละ

ผม :: มึงไม่หึง?? ถ้ามันถามหากูอะ
เออนะ มันไม่ถามหาก็ดันอยากให้มันถาม ,, มึงปกติดีไหมเนี้ย??

ไม้ฉาก :: ไม่ใช่แบบนั้น ช่างมันๆ แล้วมึงจะนอนยังเนี้ย
เปลี่ยนเรื่องเลยเชียวว 5555

ผม :: ก็จะนอนแล้วละ  มึงอะจะนอนยัง?

ไม้ฉาก :: จะนอนแล้วเหมือนกัน

ผมกับไม้ฉากต่างถือสายไว้เงียบๆ จนไม้ฉากมันเริ่มพูดก่อน

ไม้ฉาก :: พรุ่งนี้ …. กูจะบอกแม่เรื่องของเราแล้วนะ

ผม :: อืมม กูก็จะบอกม๊าเหมือนกัน ม๊ามาถึงเมืองไทยบ่ายๆ

ไม้ฉาก :: มึงโอเคนะ?

ผม :: อืมม กูโอเค ,, มึงละ?

ไม้ฉาก :: โคตรจะโอเคมากๆ

ผม :: 555 งั้นพรุ่งนี้อย่าร้องไห้นะมึง

ไม้ฉาก :: อืมม มึงก็เหมือนกัน อย่าร้องไห้นะ

ผม :: กูไม่อ่อนแอขนาดนั้นหรอกนะ

ไม้ฉาก :: ถ้ากูไม่ได้โทรกลับไปหา ถ้ามึงทะเลาะกับแม่แล้วกูไม่ได้อยู่ข้างๆ มึงอย่าโกรธกูนะ ,, รอกู ได้ไหม?

ผม :: กูจะรอมึง ,, จนกว่ามึงจะติดต่อกลับมา

ไม้ฉาก :: กู รัก มึง รู้ใช่ไหม

ผม :: หึ ไม่รู้

ไม้ฉาก :: กวนตีนละนะ รู้ไม่รู้ พูดดีๆ
5555+ แค่นี้ก็ต้องมาขึ้นเสียง โด่วววว  ^__^

ผม :: รักมึงมากๆเหมือนกันนะ พรุ่งนี้สู้ๆนะมึง

ไม้ฉาก :: ครับ เหมือนกันนะปั้น

ผม :: รีบไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้เจอศึกหนักกันอีก

ไม้ฉาก :: 555+ พูดอย่างกับจะออกรบ ,, อืมม ฝันดีครับ

ผม :: ครับ ฝันดีนะ

ไม้ฉาก :: อืมม บ๊ายยบาย



เห้ออ ,, ผมนอนมองหน้าจอมือถือที่ตอนนี้คนอีกปลายสายได้วางสายไปแล้ว
เอาจริงๆไม่อยากวางสาย
กลัว ,, ว่าพรุ่งนี้ต่างคนต่างจะไม่ได้มีโอกาสมาโทรหากันแบบนี้
จะไม่ได้ยินเสียงกันแบบนี้
แต่ … พวกเราก็ต้องยืนอยู่ในโลกของความจริง
ยังไงๆเราก็ลืมไปไม่ได้หรอก ว่าเรามีครอบครัวที่ต้องแคร์

พรุ่งนี้ ,, พรุ่งนี้แล้วสินะ
ด่านแม่ ด่านม๊า … ผ่านกันไปให้ได้นะไม้ ‘
เช้าวันรับศึก T^T



ผมตื่นนอนเช้ามากครับ รีบไปตลาด ไปตักบาตร ไปซื้อปลามาปล่อย
ทำบุญเอาฤกษ์เอาชัยก่อนละกันนะ ,,

พอกลับมาที่ห้อง ม๊าก็โทรมาบอกว่ากำลังจะขึ้นเครื่อง
ผมเลยส่ง sms ไปบอกไม้ฉาก
( ณ ตอนนั้นไม้ก็ยังไม่ยอมเล่นเน็ต ทั้งๆที่สมัครให้หมดแล้ว - -‘ )

ผม ::

วันนี้สู้ๆนะ ,, แล้วก็รักษาสุขภาพดีๆ รู้ใช่ไหมว่ากูอะ ,, รอเก่งมาก : )   กรมน.


พอส่งข้อความหามันเสร็จแล้ว ผมก็ไปเตรียมเอกสารที่จะใช้รายงานตัวเข้ามหาลัย
รอเวลาที่ม๊าจะมาถึง ...
และแล้วเวลาที่ผมรอก็มาถึงครับ


บ่ายโมงครึ่ง

“ม๊ากลับมาแล้วครับ” ม๊าผมเปิดประตูห้องเข้ามา แล้วก็เดินเข้ามากอดผม

“เดินทางโอเคดีนะครับม๊า” ผมก็กอดม๊ากลับไป ก่อนจะถามถึงการเดินทางของม๊า

“ดีจ๊ะ แล้วนี้ปั้นทำอะไรอยู่ครับ” ม๊าหันมามองกองเอกสาร ที่ผมกำลังจัดเรียงอยู่

“ปั้นเตรียมเอกสารไปรายงานตัวนะม๊า ม๊ามาเหนื่อยๆ นั่งพักก่อนนะครับ”
ผมพาม๊าไปนั่งที่โซฟา ก่อนจะรินน้ำไปให้ม๊าดื่ม

“มานั่งกับม๊านิสิลูก ไปทะเลกับเพื่อนๆมาสนุกไหม”

เห้ยยย ,, ม๊ารู้ได้ไง??
คือผมมาทะเลกับพวกเพื่อนๆ คนที่รู้มีแค่ป๊าครับ
เพราะป๊าช่วยให้ผมได้มาเจอไม้ฉาก กับเพื่อน
และช่วยบอกกับม๊าให้ว่า ใช้ให้ผมมาตามหาหลาน ไม่ได้บอกว่าผมมาทะเล
ถ้าม๊าพูดแบบนี้ก็แปลว่า .....
เห้อออ ,, วันนี้ท่าทางจะยังทำบุญมาไม่พอแล้วมั้งปั้นเอ้ยยย

“ม๊ารู้หรอครับ?”
ผมนั่งลงข้างๆม๊า ก่อนจะมองหน้าม๊าอย่างกล้าๆกลัวๆ

“แม่ของพู่กันจานสีโทรมาหาม๊านะ ถามว่าม๊าไม่มากระบี่ด้วยกันหรอ แค่นั้นเอง”
หืมม แค่นั้นเองของม๊า แต่ม๊านี้ดิ ทำหน้านิ่งผิดปกติ

“ครับ ปั้นไปกับพู่กันจานสี ไนซ์ คะน้า เลน่อน ยูโร เปา  แล้วก็ . . . “
ผมไม่ได้บอกชื่อไม้ฉากในทันทีครับ แต่หันไปสบตากับม๊าก่อน  แล้วจึงพูดต่อ

“ไม้ฉากครับ”

“หึ นึกว่าจะไม่กล้าบอกม๊าซะอีกว่าไม้ก็ไป ปั้นก็รู้ว่าม๊าไม่ชอบ ทำไมยังทำ ห๊ะปั้นสิบ”
ม๊าเริ่มขึ้นเสียงใส่ผมละครับ ,, ท่าทางมันจะไม่ง่ายแล้วสิวันนี้

“คือม๊าครับ ปั้นไม่อยากโกหกม๊านะ แต่ตอนนี้ปั้นกับไม้คบกันอยู่ และ .. ปั้นรักไม้ครับ”
พูด ,, ผมพูดมันออกไปแล้ว
ผมไม่ได้หลบตาม๊าเลยครับ
พูดไปก็มองตาม๊าไปด้วย ,, ไม่ใช่ว่าผมจะกล้าดีอะไรกับม๊าหรอกนะครับ
แต่ผมอยากให้ม๊ารู้ว่าผมรักไม้จริงๆ


ม๊านั่งเงียบไปเลยครับ แต่ก็ไม่ได้โวยวายมาทำร้ายหรือทุบตีผมแบบวันนั้น

“ม๊าครับ ม๊าจะโกรธปั้นก็ได้ ปั้นรู้ว่าปั้นทำไม่ถูก ปั้นไม่เชื่อม๊า แต่ปั้นรักไม้ฉากจริงๆ
ปั้นไม่อยากโกหกม๊านะครับ ม๊า . . . .”

ผมเอื้อมมือไปจับมือม๊า แต่ม๊าก็ดึงมือออกครับ

“ปั้นจะเอาแบบนี้จริงๆใช่ไหม ยืนยันใช่ไหมว่าจะคบกับไม้แบบคนรัก”
ม๊าหันมามองหน้าผม สายตาที่ม๊ามองมา คือ แบบว่า .. ดุมากครับ

“ครับ ปั้นยืนยันแบบนั้น”
ผมก็ตอบม๊าไปตรงๆครับ มาขนาดนี้แล้ว มันคงไม่มีอะไรจะเสียแล้วละปั้นเอ้ยย

“แล้วคิดว่าแม่ของไม้ฉากจะยอมหรือไง”
อืม คำถามทิ่มแทงใจ ..
 
“ไม่ทราบเหมือนกันครับ แต่ไม้ก็จะบอกแม่ของไม้เหมือนกัน
พวกผมไม่อยากโกหกแม่ ไม่อยากโกหกม๊า พวกผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะครับม๊า
 พวกผมก็ยังคุยกัน ไปไหนด้วยกันเป็นกลุ่ม ไม่ได้ทำตัวเป็นตุ๊ดเป็นสาวแบบที่ม๊าเข้าใจนะครับ”
มาขนาดนี้ละครับ มันหยุดไม่ไหวจริงๆ คำพูดที่อยากพูดผมก็พูดมันไปจนหมด

“แล้วปั้นคิดว่าม๊ามองยังไงหรอ?? ม๊ารู้ว่าไม้กับปั้นไม่มีใครเป็นตุ๊ด
ไม่ชวนกันไปแต่งหน้าหรอก แต่ปั้นลูก ,, ปั้นจะใช้ชีวิตยังไงในสังคม
ปั้นไม่อายหรอที่จะบอกใครๆว่า เห้ยๆเรามีแฟนเป็นผู้ชาย ปั้นไม่กลัวสายตาของคนอื่นที่มองมาหรอ”
ม๊าไม่ได้พูดด้วยน้ำเสียงดุๆครับ แต่ม๊าพูดเหมือนพยายามจะชักจูงใจผม

“ไม่อายครับม๊า เพราะปั้นไม่ได้ทำผิด ปั้นไม่ได้ไปยืนกอด จูบกันให้ใครเห็นนี้ครับ
ปั้นกับไม้รักกัน คบกันแบบคนรักก็จริง แต่เรื่องการวางตัวของพวกเราต่อสังคมนั้น พวกเรารู้ดีครับว่าควรทำยังไง”
ม๊าได้ยินที่ผมพูดก็ส่ายหน้า เหมือนจะไม่เข้าใจผมเลยครับ T^T

“ถ้ายังงั้นทำไมจะเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมไม่ได้ละปั้นสิบ”

“ไม่ได้หรอกครับม๊า .. เพราะปั้นรักไม้มากกว่าเพื่อนไปแล้วครับ”
พอตอบม๊าไป ผมก็นั่งนิ่งมองหน้าม๊า
อยากให้ม๊าได้เห็นถึงความตั้งใจที่ผมมีจริงๆครับ

“เอาไว้ให้ม๊าลองคิดดูก่อนละกันนะ ถ้าปั้นอยากให้ม๊าเข้าใจปั้น งั้นปั้นก็ให้เวลาม๊าด้วยละกัน”
เห้ยยย ,, ม๊าพูดแบบนี้แสดงว่าม๊าผมยอมรับแล้วใช่ไหมมม ??  >/////<

“ม๊า .. ปั้นขอบคุณมากๆครับ ที่ม๊าเข้าใจปั้น”
ผมพูดเสร็จก็ขยับตัวเข้าไปกอดม๊าเลยครับ

ม๊ากอดผมไว้ครับ แต่..

“ม๊าไม่ได้บอกว่าม๊าเข้าใจปั้น แต่ม๊าบอกว่าจะพยายามคิดดูก่อน”
เห้อออ ,, แต่อย่างน้อยม๊าไม่ห้ามก็ถือว่ามันน่าจะไปได้ด้วยดีนะครับ : )

“ไปทานข้าวกันเถอะลูก ม๊านัดเพื่อนไว้ด้วย แล้วเราอยากได้อะไรเป็นรางวัล นาฬิกาไหม?”
ม๊าค่อยๆปล่อยอ้อมกอดที่กอดผมออก

“อ่อ ปั้นอยากได้เครื่องคิดเลขครับม๊า เอาไว้ใช้เรียน”
ผมขยับไปนั่งใกล้ๆม๊า กอดแขนม๊าเล่น
คือผมลูกคนเดียวครับ เรื่องอ้อนม๊ากับป๊านี้งานถนัดเลย

“อ้าว แล้วนาฬิกาไม่อยากได้แล้วหรอครับ”
ม๊าเอามือมาขยี้หัวผมเล่น 55+
ท่าทางผมกับไม้จะได้รับอนุญาตจากม๊าแล้วแน่ๆ
ท่าทางม๊าดูอารมณ์ดีมากๆครับ


“อ่อคือว่า ปั้นได้มาแล้วครับ”
ผมชูข้อมือด้านที่ใส่นาฬิกาไว้ให้ม๊าดู

“อ้าวว ซื้อเองแล้วหรอครับ ไหนบอกว่าแพงไงลูก”
ม๊าจับข้อมือผมขึ้นมาดูนาฬิกา

“ไม่ได้ซื้อเองครับ อันนี้ไม้ซื้อให้ครับม๊า”
ผมพูดไปด้วยความรู้สึกภูมิใจ 555+ ออกแนวอยากอวดครับ
แหม่ ,, แฟนซื้อของให้ ใครๆก็อยากอวดใช่ไหมละ : )


“อ่อ อื้มๆ ไปแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวเพื่อนม๊าจะรอนาน”
ม๊ารีบปล่อยแขนผมเลยครับ 5555
เอานะ .. ค่อยๆให้เวลาม๊าก่อนเนอะ
แต่อย่างน้อยก็ถือว่า .. วันนี้ผ่านไปด้วยดีครับ
ไม่รู้เลยว่าทางไม้ฉากจะเป็นยังไงบ้าง
หวังว่ามันจะผ่านไปด้วยดีเหมือนกันนะ ‘


ผมกับม๊ามาเดินพารากอนครับ
เพราะม๊านัดเพื่อนทานข้าวไว้ที่นี้
ตอนนี้ผมมานั่งในร้านอาหารรอเพื่อนม๊า
เห็นว่ากำลังวนหาที่จอดรถอยู่

“ปั้นจะทานอะไรลูก สั่งเลยนะ ร้านนี้อร่อยทุกอย่างเลย”
ม๊ายื่นเมนูอาหารมาให้ผม
ผมก็เลือกรายการอาหารไป นั่งรอสักพักครับเพื่อนม๊าก็มา

“สวัสดีจ๊ะตุ้ม นี้ปั้นสิบลูกชายเรา”
แม่ผมทักทายกับเพื่อนที่เดินเข้ามา ก่อนจะแนะนำผมกับน้าตุ้ม

“สวัสดีครับน้าตุ้ม ผมปั้นสิบครับ”

“สวัสดีลูก อ่ออ นี้ ลูกสาวน้านะลูก ชื่อบีมมี่”
น้าตุ้มดึงแขนบีมมี่เข้ามาชิดๆตัว
บีมมี่ชักสีหน้าไม่พอใจนิดๆครับ สงสัยแม่บังคับมาแน่ๆ

“สวัสดีค่ะ” บีมมี่ยกมือไหว้ม๊าผม
ก่อนจะหันมามองหน้าผมนิดหนึ่ง แต่ไม่ได้ทักทายอะไร

“นั่งลงๆก่อน นี้ฉันสั่งอาหารไป 3-4 อย่างแล้วละ เธออยากทานอะไรเพิ่มสั่งได้เลยนะ”
ม๊ายกมือเรียกพนักงานบริการเข้ามาเพื่อจะขอเมนูอาหารให้น้าตุ้ม


ผมกับบีมมี่นั่งฟังแม่ๆของพวกเราคุยกันไปเรื่อยๆ
จนผมอิ่มละครับ เลยขออนุญาตม๊าไปซื้อเครื่องคิดเลข

“ม๊าครับ เดี๋ยวปั้นขอไปซื้อเครื่องเขียนได้ไหมครับ ร้านตรงชั้นนี้แหละ”
ม๊าหันมามองหน้าผมเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าอนุญาต
ผมกำลังจะลุกออกจากโต๊ะไป บีมมี่ก็ขออนุญาตแม่ไปซื้อของเหมือนกันครับ

“เออปั้นสิบ เราขอไปด้วยคนสิ”
บีมมี่พูดเสร็จก็ลุกออกจากโต๊ะเลยครับ
ผมยืน งง แป๊บหนึ่งก็หันไปมองหน้าม๊า
ม๊าพยักหน้าให้ เหมือนบอกว่าให้ช่วยดูแลบีมมี่ด้วยประมาณนั้นละครับ
ผมเลยยิ้มให้ม๊า กับน้าตุ้ม ก่อนจะเดินตามบีมมี่ออกมา

“เธออยากซื้ออะไรหรอ เดี๋ยวเราพาไป”
ผมเดินข้างๆบีมมี่ ก่อนจะถามบีมมี่ครับ จะได้พาไปซื้อให้ถูกร้าน

“ไม่ต้องพูดสุภาพก็ได้ เรารุ่นเดียวกัน ปั้นแอดติดวิศวะใช่ไหม เราแอดติดบัญชีนะ มหาลัยเดียวกัน”
บีมมี่หยุดเดินแล้วหันมายิ้มให้กับผม

“อ่อจริงดิ งั้นดีใจด้วยนะที่แอดติด เก่งเหมือนกันนิติดบัญชีเลย”
รุ่นเดียวกันค่อยยังชั่วหน่อย ,, ตอนแรกโคตรเกร็งเลยครับ 555+

“ปั้นก็เก่ง ติดวิศวะเลย เออแล้วนี้นายจะไปซื้ออะไรอะ เราไปที่เดียวกับนายแหละ
เพราะไม่ได้อยากซื้ออะไร แค่ไม่อยากนั่งฟังแม่พูด เบื่ออะ”
บีมมี่หยักไหล่แบบเบื่อๆครับ 55+ อันนี้เข้าใจ ผมก็เบื่อ - -‘

“อ่อโอเค เราอยากได้เครื่องคิดเลขอะ งั้นไปร้านเครื่องเขียนละกัน”
ผมเดินนำบีมมี่มาที่ร้านขายเครื่องเขียน บีมมี่ก็เดินตามผมมาครับ ไม่ได้แยกไปดูของกิ๊ฟช๊อปในโซนอื่น
แต่มายืนดูผมเลือกเครื่องคิดเลขแทน

“ปั้น นายรู้ไหมว่าแม่เรานัดกันทานข้าววันนี้ทำไม”
อยู่ๆบีมมี่ก็ถามผมขึ้นมา

“อืมม คงทานข้าวกันเฉยๆมั้ง ปกติม๊าเราไม่ค่อยอยู่ กทม. ถ้าไม่อยู่บ้านที่ต่างจังหวัดก็ไปอยู่สิงคโปร์อะ”
ผมก็ยังก้มหน้าเลือกเครื่องคิดเลขต่อไป
คือ เรียนวิศวะมันมีคำนวณเยอะครับ การเลือกเครื่องคิดเลขที่มันสามารถใช้งานได้ครอบคลุมต้องใส่ใจกันหน่อย : )

“นายนี้ซื่อบื้อเนอะ”
อ้าววว บีมมี่ด่าผมทำไม
ผมเงยหน้ามามองบีมมี่ ที่ยืนจ้องหน้าผมอยู่แล้วครับ

“นี้ๆ มาว่าเราทำไมเนี้ย ก็เราไม่รู้นิ บีมรู้หรอว่าแม่เรานัดกันมาทำไม”
ผมพูดเสร็จก็ก้มลงไปเลือกเครื่องคิดเลขต่อครับ ตอนนี้ลังเลอยู่ 2 รุ่น

“อืมม รู้สิ ก็แม่เรากำลังจับคู่ให้เราสองคนไง”
พอบีมพูดจบ ผมแทบจะทำเครื่องคิดเลขในมือตกครับ

จับคู่???

บ้าไปแล้วแน่ๆ ผมบอกม๊าไปแล้วว่าผมรักกับไม้ฉากอยู่
นี้สินะ ที่วันนี้ม๊ายอมฟังแต่โดยดี

“กลับไปหาม๊ากันเถอะ”
ผมไม่เลือกซื้อของต่อแล้วครับ หันไปบอกบีมมี่ด้วยเสียงที่เครียดๆ
ไม่ให้เครียดได้ไงละ ,, อยู่ๆมาจับคู่ให้ผมได้ยังไงกัน

“จะไปทำไม นายคิดว่านายแก้ไขอะไรได้งั้นหรอ”
อืมมนั้นดิ แต่ต้องไปอะ ทิ้งไว้แบบนี้ไม่ได้หรอก

“แล้วทำไมบีมไม่ห้ามแม่บีมละ”
ผมหันไปถามบีม

“ห้ามไปก็เท่านั้น เดี๋ยวก็โดนด่าอยู่ดี อดทนอีกไม่ถึงเดือนก็เข้ามหาลัยแล้ว
อยากทำอะไรก็ค่อยทำก็ได้ นายเองก็มีแฟนอยู่แล้วใช่ไหมละ”
หืออ บีมถามโดนใจครับ 555

“มีแล้ว แฟนเราหล่อมาก”
อันนี้ไม่ได้อวดแฟนครับ ตอบแบบตรงๆ 5555555

“เห้ยย ยอมรับง่ายๆเลยดิว่ามีแฟนเป็นผู้ชาย”  บีมหันมาหัวเราะผม

“อืมม โกหกทำไมละ ก็เรื่องจริงไง”

“ก็ดี แปลว่าเราทั้ง 2 คน ไม่ได้อยากคบกันแบบที่แม่ๆเราต้องการใช่ไหม”

“แน่นอนแหละ แต่ว่าบีมจะขัดแม่ได้หรอ” ผมถามบีมอีกรอบ
เพราะดูแล้วน้าตุ้มก็ท่าทางจะดุเอาเรื่องครับ

“นี้ปั้นสิบ พ่อแม่อะเลี้ยงเราได้นะ แต่อย่าให้เค้ามาบังคับให้เราทำในสิ่งที่มันไม่ใช่เราดิ
ต่อให้เรา 2 คนต้องแต่งงานกันจริงๆนะ เดี๋ยวก็ต้องเลิก เพราะนายชอบผู้ชาย
ส่วนเราไม่อยากมีแฟน เพราะมันน่ารำคาญ”
โหยยย มาแบบตรงๆเลยแหะผู้หญิงคนนี้

“ก็จริงอะ งั้นทำเป็นเหมือนเรายังไม่รู้เรื่องละกัน”
ผมหันไปสนใจกับเครื่องคิดเลขต่อ แต่ผมคงเลือกนานไปครับ
บีมเลยถามขึ้นมา

“นี้ปั้นสิบ มันต่างกันยังไงวะเครื่องคิดเลข 2 อันนั้นอะ รูปแบบเหมือนกันเดะ!”
55555+ มันเหมือนกันจริงๆครับ แต่มันคนละยี่ห้อ

“ก็มันคนละยี่ห้อ เราก็อยากเลือกดีๆไปเลย เพราะต้องใช้ตลอด”
บีมมี่มันหยิบเครื่องคิดเลขของผมไปทั้ง 2 อันเลยครับ
ก่อนจะยื่นให้พนักงานคิดเงิน

“เห้ยย เรายังไม่ได้เลือกเลยนะบีม”
แต่บีมมันไม่ฟังครับ ยื่นบัตรเครดิตไปให้พนักงาน
ก่อนจะหยิบถุงเครื่องคิดเลขมายื่นให้ผม 1 ถุง แล้วบีมถือไว้อีก 1 ถุง

“อะ เราซื้อให้ นายก็ใช้ไปเถอะ ถ้ามันไม่ดี หรือนายอยากลองใช้อันนี้
ก็เอามาแลกกับเรา เพราะยังไงเราก็ต้องใช้เรียน โอเคปะ”
เออคือ ,, พูดง่ายมากกกก

“โหววทำไมเลือกง่ายๆแบบนี้อะ จะซื้ออะไรหัดคิดก่อนดิ มันแพงนะเว้ยยบีม เดี๋ยวเราจ่ายเงินคืนให้”
ผมเปิดดูราคาสินค้า ก่อนจะหยิบเงินมายื่นให้บีม แต่บีมไม่รับครับ

“นายไปเลี้ยงไอติมเราละกัน แล้วอีกอย่างนะอย่าคิดอะไรให้มันมากเลยปั้น
คนเราจะมีชีวิตได้นานแค่ไหนกันเชียว อยากได้ของก็แค่ซื้อ อยากคบใครก็แค่คบ คิดมากหน้าแก่ไวนะ”
เอิ่มมคือ ,, นับว่าบีมมี่เป็นผู้หญิงที่แปลกครับ
เราเพิ่งรู้จักกันแค่ไม่ถึง 2 ชั่วโมง แต่ตอนนี้คือผมกับบีมมี่เดินซื้อของด้วยกัน
คุยกันเหมือนรู้จักกันมานาน อาจจะเพราะนิสัยห้าวๆของบีมมี่ด้วยมั้งครับ

พวกผมเดินซื้อของกันเกือบๆ ชั่วโมงครับ แล้วก็ชวนกันกลับมาหาแม่ที่ร้านอาหาร

“เป็นไงปั้นสิบ ได้ของไหมลูก” ม๊าหันมายิ้ม แล้วก็ถามผม

“ได้ครับม๊า พอดีบีมช่วยเลือกครับ”

“ใช่คะ บีมก็ซื้อมาเหมือนกัน แบบเดียวกับปั้นเลยคะคุณน้า”
บีมรีบเอาเครื่องคิดเลขขึ้นมาโชว์พวกแม่ๆเลยครับ
น้าตุ้มยิ้มพอใจกับการกระทำของบีมมากครับ
ม๊าผมเองก็ยิ้มเหมือนกัน
งั้นสิ่งที่บีมพูด ,, คงเป็นเรื่องจริงสินะ - -‘

ม๊านั่งคุยต่ออีกสักพักก็ขอตัวกลับก่อน

“ตุ้ม เดี๋ยวเราขอกลับก่อนนะ ตั้งแต่ลงเครื่องมาเรายังไม่ได้พักเลย”

“ได้สิ แล้วยังไงนัดกันทานข้าวอีกนะ”

“แน่นอนจ๊ะ ยังไงเราจะโทรหานะ”

ตอนที่ผมกับม๊าจะเดินแยกไปอีกทาง
บีมมี่ครับ เดินมาจับแขนผม

“ปั้นๆ เรายังไม่ได้แลกเบอร์กันเลยนะ ขอเบอร์หน่อยสิ”
พูดเสร็จบีมก็ยื่นมือถือมาให้ผม
ผมก็เลยเมมเบอร์ไปให้บีม

“แล้วไงโทรมาละกัน เผื่อไปเจอกันที่มหาลัย”
บีมโบกมือให้ผม ก่อนจะเดินกลับไปหาน้าตุ้มที่ยืนยิ้มๆมองอยู่


ผมกับม๊ากลับมาที่รถ ระหว่างทางกลับไปที่คอนโดม๊าก็ถามผม

“บีมน่ารักดีเนอะลูก”
หึหึ ,, ก็ม๊าต้องการแบบนี้อยู่แล้วนิครับบบบ

“ก็น่ารักดีครับม๊า” ผมก็ตอบสั้นๆไม่ได้คิดอะไรมากครับ
จนเกือบๆจะถึงคอนโดนแล้วครับ
ไม้ฉากโทรเข้ามา

ไม้ฉากโทรมา!!
แปลว่าแม่ไม่ห้ามใช้มือถือ ไม่โดนแม่ทำโทษงั้นหรอ???

ผม :: เป็นไงบ้างไม้
ผมทักไม้ฉากไปก็หันไปมองหน้าม๊า
ที่ตอนนี้เริ่มชักสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยละครับ

ไม้ฉาก :: คือแม่กูพูดง่ายมากอะ

ผม :: ยังไงวะ

ไม้ฉาก :: เค้านั่งฟังนิ่งๆ สงบๆ พอกูพูดจบเค้าก็บอกว่า ก็ลองๆดูกันไปละกัน
แต่จะให้ยอมรับเลยคงทำไม่ได้ แต่จะพยายามเข้าใจให้มากขึ้น

ผม :: เห้ยย ง่ายไปจริงๆ

ไม้ฉาก :: เออนั้นดิ แล้วทีนี้ไม้เลยขอไปกรุงเทพ แม่ก็บอกว่าจะไปนอนห้องปั้นหรอ
ยังไงซื้อผลไม้ไปฝากป๊าม๊าปั้นสิบด้วยอะ

ผม :: เห้ยยยย

ไม้ฉาก :: แปลกไหมละ

ผม :: จริงๆ ของกูก็เหมือนกัน

ไม้ฉาก :: ยังไงวะ

ผม :: กูอยู่บนรถอะ กำลังกลับคอนโด

ไม้ฉาก :: อยู่กับม๊าหรอ

ผม :: อืมมมใช่

ไม้ฉาก :: งั้นบอกรักก่อน

ผม :: มึงบ้าปะเนี้ยย อยู่บนรถกับม๊า

ไม้ฉาก :: ก็บอกรักไมได้หรอ

ผม :: อยู่กับม๊า

ไม้ฉาก :: 555 โอเคงั้นถึงแล้วโทรมานะ

ผม :: ครับ

ไม้ฉาก :: บ๊ายบายครับ


พอผมวางสายจากไม้ฉาก ม๊าก็หันมาถามผม

“ไม้โทรมาหรอ”

“อ่อครับ” ผมตอบไปสั้นๆเพราะไม่รู้ว่าม๊าจะดุหรือว่าอะไรหรือป่าว

“อืม” ม๊าตอบแค่นี้แหละครับ


จนกลับมาถึงคอนโดม๊าก็ไม่ได้ซักถามอะไรต่อ
แต่ขอตัวไปอาบน้ำนอนก่อนเพราะเหนื่อยจากการเดินทาง
ผมก็นั่งเล่นที่โซฟาหน้าทีวีรอสายจากไม้ฉาก

จนเกือบๆ ห้าทุ่มไม้ฉากก็โทรมาหา

ไม้ฉาก :: เดี๋ยวจะไปหาพ่อ นี้กำลังเตรียมของ

ผม :: อ้าวว ทำไมไปดึกอะ

ไม้ฉาก :: แม่เพิ่งทำงานเสร็จอะ

ผม :: ไม้ขับรถไปเองหรอ หรือให้คนขับรถขับไป

ไม้ฉาก :: ไม้ขับเองอะ ไปกับแม่กับไม้ที

ผม :: งั้นขับรถดีๆนะครับ

ไม้ฉาก :: แล้วพรุ่งนี้คุยกันนะปั้น

ผม :: อืมม ถึงแล้วส่งข้อความมาบอกด้วย

ไม้ฉาก :: ได้เลย ,, รักปั้นนะ

ผม :: รักมากๆเหมือนกัน ขับรถดีๆนะรู้ปะเนี้ย

ไม้ฉาก :: โอเคครับ รีบๆนอนนะ

ผม :: โอเคครับ

ไม้ฉาก :: บ๊ายบายครับ เดี๋ยวถึงแล้วจะส่งข้อความไปหา

เห้ออ ,, ไม้ฉากขับรถดึกๆแบบนี้ก็ห่วงมันเหมือนกันนะเนี้ย
เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นเช้าๆมาโทรหามันดีกว่า : )



เรื่องราวมันอาจจะดูเหมือนแม่กับม๊าของพวกเราเข้าใจง่ายๆ
แต่ใครจะรู้ละครับ .... ว่าการตัดสินใจบอกแม่กับม๊าในวันนี้
และการที่เค้าตอบรับมาง่ายๆแบบนี้
มันเปลี่ยนแปลงชีวิตพวกผม ... ไปแทบทุกอย่าง.