Ch 46 จดหมายลับ || ไม้ฉาก
หลังจากที่พู่กันจานสีนอนพักที่โรงพยาบาลได้ 2 วัน
ก็แข็งแรงพร้อมจะออกโรงพยาบาลแล้วครับ
ผมเก็บทุกสิ่งที่ผมได้เห็น และสงสัยไว้ในใจ
เพราะถ้าเพื่อนผมอยากบอกมันคงบอกผมเอง
เห้ออออ เกือบ 1 อาทิตย์ละครับที่ผมติดต่อปั้นสิบไม่ได้เลย
ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างเจ้าเตี้ยยยยย T^T
จะคิดถึงจนร้องไห้หรือป่าวนะ ..
หวังว่าปั้นคงดูแลตัวเอง และทานข้าวทุกมื้อนะครับ
พอผมพาพู่กันจานสีกลับมาถึงบ้าน ก็เจอกับไม้ทีครับ นั่งเล่นเกมส์อยู่หน้าทีวี
แปลกแหะ ,, เล่นเกมส์ได้ตั้งแต่เช้าแบบนี้แม่ไม่ด่า?
“แม่ไปไหนที?”
พู่กันพุ่งไปนั่งข้างๆไม้ทีตั้งแต่เดินมาถึงละครับ ส่วนจานสีก็ลงไปนอนข้างๆพู่กัน
ตั้งแต่ออกโรงพยาบาลตัวมันติดกันยิ่งกว่าเดิมอีก 555+ ไอ่แฝดเพี้ยนน!
“ไปบ้านป๊า มาตอนเย็นๆ” ไม้ทีตอบแค่นั้นละครับ แล้วก็หันไปสนใจกับเกมส์ต่อ
ผมก็เดินเข้าห้องครัวไปเตรียมหาข้าวให้น้องชาย กับเพื่อนแฝดของผมทาน
ผมอยู่ในห้องครัวเกือบครึ่งชั่วโมงครับ เดินออกจากห้องครับมาก็เจอกับยูโร แล้วก็เปานั่งอยู่ในห้องรับแขก
“เห้ยยย มาได้ไงวะท่านยูโร”
ผมเดินเข้าไปตบบ่ายูโรที่มันนั่งบนโซฟา แล้วเปานั่งข้างๆไม้ที
สงสัยจะขอไม้ทีเล่นเกมส์แน่ๆ 55555+
“พาเปามารายงานตัวที่ ม.ขอนแก่นอะ มันสอบตรงติดเภสัช”
ยูโรหันมาตอบผม แล้วก็หันไปสนใจเกมส์ต่อครับ
เกมส์กับผู้ชาย นี้ไปด้วยกันได้จริงๆครับ 55555+
พวกผมแย่งไม้ทีเล่นเกมส์ จนไม้ทีมันรำคาญครับ
บอกว่าเล่นกันไปเถอะ มันจะไปเล่นคอม แล้วมันก็วิ่งหายไปในห้องทำงานแม่ครับ
สงสัยไปเล่นคอมของแม่ พวกเพื่อนผมก็สนุกใหญ่เลยทีนี้ คนป่วยก็ลืมตัวเลยว่าป่วย
พวกมันแทบจะไม่คุยอะไรกันครับ เล่นเกมส์กันจนจานสีอะบ่น
“หิว หิว หิว ได้ยินไหมพู่กันเค้าหิว”
เออ กวนเลยกวนมันเลยจานสี 555+ ผมไม่ได้เล่นครับเพราะแย่งกับพวกมันไม่ทัน
มันแบ่งเป็น 2 ทีม พู่กันจานสี กับ ยูโรเปา
ผมนี้ดิไม่มีคู่ ถ้าปั้นสิบอยู่ก็คงดีเนอะ
คงจะสนุกกว่านี้แน่ๆ ,, เห้อออ ป่านนี้ทำอะไรอยู่นะ???
“ครับๆไปกินข้าวกัน” พู่กันกดปิดเกมส์แล้วหันไปตอบจานสี
“เห้ยยย ปิดทำไมวะเนี้ยย กำลังจะชนะแล้วนะ” ยูโรมันโวยใส่พู่กันเลยครับ
โหยย แฝดมันร้ายวะ รู้ตัวว่าจะแพ้กดปิดเกมส์เลย 5555+
“กินข้าวกันไง เดี๋ยวมาแข่งต่อๆ” พู่กันหันไปยิ้มให้ยูโร
ก่อนจะลุกขึ้นแล้วพาจานสีไปกินข้าว
ยูโรกับเปาคงรู้ตัวครับว่าเถียงไม่ได้ เลยชวนกันไปกินข้าวด้วย
“เดี๋ยวบ่ายๆกูจะไปมหาลัยละนะ พวกมึงไปไหนกันไหมวันนี้” ผมกำลังตักข้าวให้เปา
ยูโรมันก็หันมาบอกพวกผม
“อืมม ไม่มีที่ไปวะ กูรอไปรายงานตัวอีก 2 อาทิตย์แหนะ
ส่วน 2 แฝดนี้อีกอาทิตย์เดียวก็กลับแล้ว”
พู่กันจานสีก็หันมาพยักหน้าให้ยูโร
“ใช่ๆอาทิตย์หน้าจะกลับแล้ว”
พู่กันครับ เคี้ยวข้าวไปพูดไป นี้ถ้าปั้นสิบอยู่นะ บ่นพู่กันแน่ๆ 555+ ว่าทำไมไม่กินให้หมดก่อนค่อยพูด
เห้อออ … ทุกอย่างในชีวิตผมคงคิดถึงแต่ปั้นสิบละครับ
มันเกี่ยวข้องกับปั้นสิบทุกๆอย่างเลย
ทั้งกินข้าว อยู่กับเพื่อน เล่นเกมส์ ดูหนัง ฯลฯ
มันมีแต่ปั้นสิบ ๆ ๆ อยู่ในความคิดทั้งหมดแล้วตอนนี้
T^T คิดถึง …… มากจริงๆ
พอพวกผมทานข้าวกันเสร็จ ยูโรกับเปาก็ขอตัวไปมหาลัยก่อน
แต่ก็บอกว่าเย็นๆจะแวะเข้ามาหา
ผมเลยไม่ทันเล่าเรื่องพี่อุ้มให้มันฟัง 555 เอาไว้มันมาหาตอนเย็นค่อยเล่าละกัน
ตอนนี้จานสีทานยาแล้วก็นอนไปละครับ ส่วนพู่กันมันไปตามไม้ทีมาเล่นเกมส์ต่อ
อืมมนะ ,, ไม่พักเลยสินะมึงเนี้ยย เจ็บป่วยอีกรอบก็แย่พอดีเลย
ผมนั่งอ่านหนังสือไป ก็ดูพวกมันเล่นเกมส์ไปด้วย จนเกือบๆ สี่โมงเย็นครับ
ยูโรกับเปาก็กลับมา แต่มันดันลากพี่อุ้มกลับมาด้วย
“มึงมาทำไม” พู่กันรีบวางจอยส์เกมส์เลยครับ
ผมเลยบอกให้ไม้ทีกลับเข้าไปในห้องทำงานแม่ก่อน
“มีธุระอะไรครับพี่อุ้ม” ผมเดินเข้าไปยืนแทรกระหว่างพู่กันกับพี่อุ้ม
ส่วนจานสีก็ยังนอนหลับบนโซฟาไม่รู้เรื่องเหมือนเดิมแหละครับ
“ก็แค่แวะมาดูอาการจานสีนะ ว่าหายดีหรือยัง”
พี่อุ้มหันไปมองจานสี แต่พู่กันมันเดินไปปลุกจานสีแล้วละ
“เออพี่เค้าแค่มาเยี่ยมทำไมวะ มีไรกันปะเนี้ย ทำไมพวกมึงดูแบบว่า แปลกๆวะ”
ยูโรครับ มึงไม่รู้เรื่องเลยสินะ
ว่ากำลังชักศึกเข้าบ้านเนี้ย - -‘
เปาก็ยืน งงๆ แต่ก็ผลักยูโรให้เข้ามานั่งที่โซฟาข้างๆพู่กัน
“ไม่มีอะไรครับยูโร พอดีพี่กับไม้ฉากเข้าในผิดกันนิดหน่อย” พี่อุ้มถือวิสาสะมานั่งข้างๆจานสี
คือมันเป็นโซฟาเดี่ยวที่วางใกล้ๆกับโซฟาที่จานสีนอนอะครับ
“พี่อุ้มครับ เราว่าเราตกลงกันแล้วนะครับ อย่าให้ผมต้องโทรไปบอกพ่อพี่เลย”
ผมยังพยายามจะใจเย็นครับ เพราะคิดว่าน่าจะคุยกันเข้าใจ
แต่พู่กันมันไม่พอใจมาก มันแสดงออกโคตรชัดเจนอะครับ
จนจานสีต้องบอกว่าให้พู่กันใจเย็นๆ
“พี่แค่แวะมาเยี่ยม พอดีเมื่อเช้าพี่แวะไปที่โรงพยาบาล
เค้าบอกว่าออกโรงพยาบาลแล้ว พี่เลยมาหาที่บ้านนะ เอาผลไม้มาให้
พอดีคุณอาพี่ได้ผลไม้มาจากเมืองนอกเยอะ พี่เลยเอามาฝาก”
พี่อุ้มพูดเสร็จก็ยื่นกระเช้าผลไม้มาให้ผม
ผมก็รับมาถือไว้ ก่อนจะส่งไปให้พี่คนงานในบ้านถือไปเก็บในห้องครัว
“ขอบคุณนะครับ เสร็จธุระแล้ว พี่อุ้มเชิญกลับเถอะครับ” ผมก็ยังจะพยายามพูดดีๆนะครับ
เพราะถ้าผมร้อนตอนนี้ รับรองว่ามีเรื่องแน่ๆ
“กลับไปดิวะ ที่คุยที่โรงพยาบาลยังไม่เข้าใจหรือไง ไปไกลๆเลย อย่ามาใกล้จานสี”
พู่กันนี้ดุ อย่างกับหมาแม่ลูกอ่อน - -‘
“เห้ยยพู่กัน ใจเย็นๆดิ พี่เค้าแวะมาแป๊บเดียวเอง”
ก็ยังคงเป็นยูโรที่ไม่รู้เรื่องอะไรเหมือนเดิมนั้นแหละนะ 55555
“กูว่ามึงอะแหละที่เงียบๆนะยูโร”
เปาหันมาด่ายูโร แล้วเอามือตบปากยูโรอย่างดังเลยครับ
พวกมันนี้ .. คู่รักฮาร์ดคอร์จริงๆ
พอยูโรเงียบลงไปได้ พี่อุ้มก็มองไปทางจานสีอีกรอบ
ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือจานสี
“เอ่ออพี่อุ้ม มีอะไรกับจานสีหรือป่าวครับ” จานสีดึงมือออกมา
แล้วอีกมือก็ต้องคอยจับตัวพู่กันไว้ ตอนนี้ละสงสารจานสีจริงๆ
ทั้งหมาบ้าแบบพู่กัน ทั้งหมาป่าแบบพี่อุ้ม ขนาบข้างเลย
“พี่มาดูให้แน่ใจนะว่าจานสีแข็งแรงดีแล้ว แล้วพี่ก็อยากมาขอโทษด้วย”
พี่อุ้มพูดกับจานสีโคตรดีเลยครับ ส่วนยูโรมันก็สะกิดๆผมตลอดเลย
“เห้ยยไม้ มีเรื่องไรกันวะ”
คือมึงอย่าเพิ่งอยากรู้ตอนนี้ได้ปะวะ?
“เอานะเดี๋ยวกูบอก เงียบๆไปก่อนได้ไหม”
ผมหันไปตอบยูโร แล้วหันไปมองจานสีอีกรอบ
“ขอโทษอะไร ออกไปได้แล้วพี่อุ้ม ไม่งั้นพู่กันโทรบอกตำรวจจริงๆนะ”
พู่กันมันยกมือถือขึ้นมาพร้อมจะโทรออกมากเลยครับ แต่จานสีอะดึงมือถือไป
“พอเถอะนะพู่กัน พี่เค้ามาถึงบ้านละคงไม่กล้าทำไรหรอก” จานสีบอกกับพู่กัน
แล้วหันมามองหน้าผม เหมือนจะบอกให้ผมช่วยห้ามพู่กันอีกแรง
“พู่กัน มึงก็ลองๆฟังพี่เค้าหน่อยละกัน พี่อุ้มเค้ามาคนเดียว
ละดูพวกเราดิตั้ง 4-5 คน คงไม่มีเรื่องอะไรร้ายแรงหรอกนะ”
ผมเลยหันไปบอกพู่กันอีกแรง แต่พู่กันมันไม่พอใจครับ
“เออแล้วแต่พวกมึงละกัน” พูดเสร็จมันก็วิ่งขึ้นไปบนห้องเลยครับ
เห้อออ .. กูละหน่ายใจไอ้พวกแฝด
“มึง ไปดูมันให้กูหน่อย” จานสีหันมาบอกผม
“แล้วมึงอยู่ได้หรอวะ” ผมก็ไม่อยากทิ้งจานสีครับ ไม่ค่อยไว้ใจพี่อุ้มเท่าไหร่
“อืมม ไปเถอะ พี่อุ้มไม่ทำอะไรกูหรอกนะ” พอจานสีพูดแบบนี้
ผมจะทำไงได้ละครับ ก็ต้องยอมสินะ แต่ผมไม่ขึ้นไปเองครับ
5555+ เรื่องอะไรจะทิ้งเพื่อนละ
“ยูโร เปา ขึ้นไปอยู่กับพู่กันหน่อย” ผมหันไปบอกยูโร กับเปาให้ขึ้นไปแทนครับ
พวกมันก็พยักหน้า แล้วเดินขึ้นห้องไป
“กูขอนั่งตรงนี้ละกันนะ” ผมขยับไปนั่งชิดขอบโซฟาอีกด้าน
แล้วปล่อยให้จานสีได้คุยกับพี่อุ้ม
“พี่อุ้มพูดมาเลยครับ” จานสีหันไปบอกพี่อุ้ม
พี่อุ้มมันก็เอื้อมมือมาจับมือจานสีอีก
คือ ,, ตรงเนี้ยแหละที่กูจะไม่ไว้ใจอะนะ จะจับมือทำบ้าไรวะพี่อุ้ม!!!
จานสีก้มลงไปมองนิดหน่อย แต่ก็ไมได้ดึงมือกลับมา
นี้ก็อีกคน … เห้อออออ พอๆกันเลย
“คือพี่มาขอโทษจานสีนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ พี่ก็ไม่รู้นะว่าเรื่องราวจริงๆเป็นยังไง
แต่พี่ก็ยอมรับผิดทุกอย่าง จานสียกโทษให้พี่นะครับ”
พี่อุ้มพูดเฉยๆก็ได้มั้งครับ จากที่มันจับมือจานสีแค่มือเดียว
ตอนนี้ 2 ข้างเลยครับ จับมือจานสีซะแน่นเลย
“ครับจานสีไม่โทษพี่อุ้มหรอก จานสีก็ผิดเหมือนกัน พี่อุ้มอย่าโกรธจานสีนะครับ”
จานสีดึงมือออกมา แล้วก็หันไปยิ้มให้พี่อุ้ม
ดีแล้วละที่พู่กันไม่อยู่ ถ้าอยู่ละก็ …. เรื่องยาวกว่านี้แน่
“พี่ไม่โกรธจานสีหรอก แล้วตอนนี้จานสีดีขึ้นยังครับ”
เคยมีคนบอกพี่อุ้มไหม ว่าเวลาพี่อุ้มพูดจาดีๆนี้โคตรน่าหลงไหลมากครับ
ดูเป็นผู้ชายสุขุม ผู้ชายอบอุ่นมากๆอะ
“ดีขึ้นแล้วครับ พี่อุ้มกลับไปเถอะนะ เดี๋ยวพู่กันมันโกรธ”
จานสีบอกให้พี่อุ้มกลับ แต่พี่อุ้มมันกลับยิ้มบางๆ แล้วเอามือลูบหัวจานสีแทน
“อืมม พี่จะกลับแล้วก็ได้ แต่พี่ขอโทรหาจานสีได้ไหมครับ”
เอาละไง ,, ไอ้พี่อุ้มคิดไรอยู่เนี้ยยย!!!
“อย่าดีกว่าครับ เดี๋ยวเรื่องมันจะบานปลายกว่านี้
จานสีว่าพอกันแค่นี้ดีกว่า ต่างคนต่างอยู่เถอะนะพี่อุ้ม”
จานสีหันไปบอกพี่อุ้ม แต่เสียงมันสั่นๆ
มึงร้องไห้?
หรือยังไงวะจานสี
ผมว่ามันจะไม่ปกติแล้วนะครับ … บรรยากาศมันแปลกๆยังไงไม่รู้ดิ - -‘
“คุยกันแบบพี่น้องก็ไม่ได้หรอครับ พี่แค่อยากคุยด้วย จ
ริงๆเราอาจเริ่มต้นไม่สวยเท่าไหร่นะ แต่ถ้าเราจะสานต่อให้มันดีกว่าเดิมได้ไหม?”
พี่อุ้มมันก็ไม่ยอมเหมือนกันครับ ยังจะรุกต่อไปอีก
ผมว่านะ จานสีมันจะใจอ่อนแน่ๆเจอแบบนี้
ขนาดผมนั่งฟังเงียบๆ ผมยังรู้สึกแปลกๆเลย
“พี่อุ้มครับ ไม้ว่าพี่อุ้มกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวพู่กันลงมามันจะวุ่นวายไปกว่านี้”
ผมเลยต้องออกมายุติบทสนทนาเอง
พี่อุ้มหันมามองผม ก่อนจะหันไปมองจานสีอีกครั้ง
จานสีมันพยักหน้าให้พี่อุ้ม คือ พยักหน้าทำไมวะมึง - -‘
พี่อุ้มก็เลยขยี้ผมจานสีเล่น
“พี่กลับก่อนนะ รักษาสุขภาพด้วย”
แล้วก็หันมายิ้มกวนตีนๆให้ผมอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไป
พอพี่อุ้มออกไปแล้ว ผมก็บอกให้พี่คนงานในบ้านล๊อคประตูบ้านดีๆ
มีใครมาหาให้เข้ามาถามก่อน อย่าอนุญาตให้ใครเข้าบ้านง่ายๆ
“มึง มีอะไรกับพี่อุ้มมากกว่าที่กูรู้หรือป่าว”
ผมถามจานสี แล้วก็ลงไปนั่งข้างๆมัน
“ไม่หรอก มึงคิดมากไปได้นะ นี้กูต้องตามไปง้อพู่กันปะวะ เห้ออออ”
จานสีหันไปมองข้างบน แล้วก็ถอนหายใจ
“อืมม สงสัยวะ 555+ พี่มึงอะ ไปง้อดิปะ”
ผมผลักหัวมันให้ลุกขึ้นไปง้อพู่กัน
มันอิดออดนิดหน่อย ก่อนจะยอมเดินขึ้นไปบนห้อง
สักพักพวกยูโรกับเปาก็เดินลงมา
“ถ้ากูมีแฝดจะปวดหัวแบบ 2 คนนี้ปะวะ” เหอๆ ยูโรแม่งไม่น่าถามนะคำนี้อะ 555+
“ถ้ามึงมีแฝดนะ กูว่าโลกคงพังอะ” เปาตอบแทนผมครับ 555+ ผมก็คิดเหมือนเปานั้นแหละ
ถ้ามียูโร 2 คน … ผมคิดละสงสารเปาครับ
ก็รู้ๆกันอยู่นะ แค่ยูโรคนเดียว เปาก็แทบจะไม่มีแรงลุกมาเจอแสงเจอคนละครับ
ถ้ามี 2 คน ผมว่าเปาน่าจะนอนยาวอะ 555+
“พอๆเลย กูรู้นะมึงคิดอะไรอะไม้ฉาก มองกูในแง่ดีๆหน่อยเหอะนะ” ยูโรรีบหยุดความคิดผมทันที
“ก็รู้นิว่ากูคิดไง 555+ เออ แล้วรายงานตัวละเรียบร้อยนะ” ผมหันไปถามเปา
เปามันก็พยักหน้า แล้วยิ้มๆ คือมึงพูดน้อยมากเลยเปา
ปกติเปามันพูดน้อยจริงๆครับ ยูโรกับคะน้าจะพูดเยอะที่สุด
เออว่าไป ,, คะน้ากับเลน่อยหายไปไหนวะ??
“คะน้าไปไหน เงียบเลย” ผมถามยูโรกับเปา พวกมันก็หัวเราะ
เออคือ หัวเราะกันทำไม กูไม่รู้เรื่องเลยนะเว้ยย
“คะน้าอะนะ 555+ มันไปเป็นลูกช้างแล้ว มันติดตรง มช.” ยูโรหยุดหัวเราะได้ก็ตอบผมครับ
โอ้ยยย คะน้าเก่งมากอะ ติด มช.
“เก่งอะ แล้วเลน่อนละวะ หายเงียบตามคะน้าเลย”
ผมหันไปถามยูโรอีกรอบ คราวนี้มันตบหัวผมเลยครับ
“มึงจะถามหาเลน่อนกับพวกกูได้ไง เลน่อนอะมันเพื่อนมึงเว้ยย”
เออนั้นดิ .. ผมไปถามมันทำไม
“แต่กูรู้ 55555+” ดูความกวนตีนของมัน รู้แล้วยังมาตบหัวผมอีก
“แล้วจะตบหัวกูทำไมวะเนี้ยยย!!”
ผมจะหันไปตบมันคืน แต่มันหนีครับ เอาตัวไปหลบตรงแขนเปา
หึ มึง ,, อย่าให้เผลอๆละ
“เลน่อนมันก็ตามคะน้าไปเชียงใหม่ไง 555+
มันแอดลง มช. หมดอะทุกอันดับ นี้ก็ลุ้นชิบหายยแล้ว 555+”
โหยยย เลน่อน ,, มึงสุดยอดอะ มช.คะแนนสูงจะตาย
“แล้วถ้ามันแอดไม่ติดละ” ผมหันไปถามยูโร
คราวนี้มันจะมาตบหัวผมอีกละครับ แต่ผมหลบทัน
“มึงก็แช่งเพื่อน ถ้ามันไม่ติด ราชภัฎก็มีมั้งมึง ไหนจะเอกชนมีเพียบ
ยังไงๆมันคงอยู่กับคะน้าแหละ พวกนั้นมันเข้าทางพ่อทางแม่
อนาคตมันไกล แล้วมึงอะ อนาคตไกลไหม ไหนว่ามาสิ”
เจอแบบนี้ ก็ไม่รู้จะตอบยังไง เหอๆ
“กูว่าไกลวะ ก็ปั้นสิบไปอยู่สิงคโปร์ขนาดนี้ไม่ไกลได้ไง” เสียงพู่กันครับ ดังมาก่อนตัวอีก
เออ หายงอนน้องละมากวนตีนได้ละสินะ
แม่งงงง ,, หมั่นไส้พวกมึงหมดเลย T^T
ปั้นคร๊าบบ ,, เค้าโดนรุมอะ ฮืออออ
“พอเลยพวกมึง แต่ละคนตอกย้ำกูทั้งนั้น นี้บ้านกูปะวะ ทำไมกูโดนทำร้ายคนเดียวแบบนี้เนี้ย”
ผมบ่นๆไปตามประสาผมแหละครับ แล้วพวกมันก็ไปเล่นเกมส์เหมือนเดิม
คราวนี้จานสีไม่ลงมาครับ แต่นอนบนห้องแทน
เพราะมันบอกกับพู่กันว่าเหนื่อย ไม่อยากลงมานอนที่โซฟามันนอนไม่สบาย
ผมก็นั่งดูพวกมันเล่นเกมส์ไปสักพัก คนงานที่บ้านก็เดินมายื่นจดหมายให้
“จดหมายคะคุณไม้” ผมยกมือไหว้ขอบคุณ แล้วก็ยื่นมือไปรับจดหมายมาดู
จดหมายอะไรวะ ไม่จ่าหน้าซองอีกต่างหาก
พอแกะออกมาดู ก็เจอจดหมายชวนไปเข้าค่าย
สงสัยจดหมายขอเงินช่วยกิจกรรมละมั้ง
บ้านผมโดนบ่อยครับ พวกขอเงินสนับสนุนกิจกรรมต่างๆ
แต่อันนี้แปลก ไม่ยอมบอกเบอร์ติดต่อ
แล้วแม่ผมจะติดต่อไปช่วยเหลือยังไงละ เหอๆ สงสัยลืมละมั้ง
“จดหมายอะไรวะไม้” พู่กันดึงจดหมายจากมือผมไปอ่าน
คือ กูว่านะต้องให้จานสีอบรมมึงบ้างแล้วละเรื่องมารยาทเนี้ยย - -‘
“ในระหว่างวันที่ 26 ที่จะถึงนี้ ทางโครงการจะมีการอบรมเรื่องการออกค่ายอาสาพัฒนาที่
โรงแรมเซ็นทรัล ซึ่งมีสาขาอยู่ทั้งกระบี่ กรุงเทพ เชียงใหม่ ซึ่งในโครงการนี้จะมีการปั้นก้อนดิน
เพื่อนสร้างห้องสมุดแก่น้องๆ หวังว่าท่านจะเข้าร่วมโครงการนี้กับเรา มีน้องๆรอการช่วยเหลือจากท่านอยู่นะคะ
สนใจเข้าร่วมโครงการ กรุณานำใบประกาศนี้มายื่นได้ที่เค้าเตอร์โรงแรมค่ะ”
พู่กันมันอ่านเสร็จแล้วก็ขยำกระดาษแล้วโยนทิ้ง
“ไร้สาระวะ แบบนี้อะขอเงิน อาจจะหลอกลวงด้วยนะบางทีอะ”
พูดเสร็จมันก็หันไปเล่นเกมส์ต่อ
คือมีใครเคยบอกไหมว่ามึงมารยาทแย่มาก อ่านเสร็จละยังมาขยำกระดาษคนอื่นทิ้งอีก
ผมได้แต่ส่ายหน้าให้กับพวกมันครับ เดินไปหยิบกระดาษที่พู่กันมันขยำๆ
แล้วก็เดินขึ้นมาหาจานสีที่ห้อง
เห็นจานสีกำลังเล่นมือถืออยู่ พอผมเดินเข้ามาจานสีก็เก็บโทรศัพท์ไว้ข้างๆตัว
“พวกมันทำไรกันอะ” จานสีขยับตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วก็ถามหาพวกพู่กัน กับยูโรเปา
“เล่นเกมส์นั้นแหละ นี้จะเย็นละ ไม่รู้ว่าแม่จะกลับกี่โมง ถ้าแม่มาดึก สั่งพิซซ่ามากินละกันนะ”
ผมพูดเสร็จก็ไปนั่งเล่นกีต้าร์ จานสีมันขยับมานั่งข้างๆผม
“คิดถึงปั้นไหม?” จานสีคือมันคงเพลียมากแน่ๆ เสียงมันเบาๆ งุ้งๆงิ้งๆ 5555+
“อืมมม คิดถึงสิ มากๆด้วย” ผมตอบจานสีไป ก็นั่งเหม่อมองไปข้างนอก
เห้อออ ,,
เคยไหม?
คิดถึงแต่สัมผัสไม่ได้ เจอไม่ได้ โทรหาไม่ได้ T^T
รู้แต่ว่าคิดถึง โคตรรรรรรคิดถึง ,,
“แล้วนี้ถือไรขึ้นมาอะ”
จานสีหันไปหยิบกระดาษที่ผมถือติดมือขึ้นมาดู
“อือ สงสัยจดหมายขอเงินสนับสนุนโครงการอะแหละ” ผมตอบจานสีเสร็จก็ไม่ได้หันไปสนใจครับ
หยิบกีต้าร์มานั่งเล่นต่อ จนยูโรเดินขึ้นมาบอกว่าจะกลับแล้ว
“กูกลับแล้วนะมึง นั่งเหม่ออะไร เมียตายหรอ” เหอๆ ปากมึงนะยูโร
“มึงรีบกลับไปเลย ปากดี!” ผมชี้หน้ามัน แล้วก็เดินลงมาข้างล่าง
จะเดินไปส่งมันหน้าบ้านนั่นแหละครับ เพราะมันขับรถมากับเปาแค่ 2 คน
“กลับดีๆนะมึง แล้วยังไงโทรมาบอกด้วย” ยูโรบีบแตรดังๆ 2-3 ครั้งแล้วก็ออกรถไป
มึงมันบ้ายูโร! บีบแตรทำไมเนี้ยย ชาวบ้านได้แตกตื่นหมด
ปวดหัวครับ ,, เพื่อนแต่ละคนท่าทางจะไม่ค่อยเต็มกันเท่าไหร่แล้วละ
555+ ไม่ขาดก็เกินแล้วละครับงานนี้
ผมเดินกลับเข้ามาในบ้านก็เห็นพู่กันนั่งเล่นเกมส์กับไม้ทีต่อ
คือ .. มึงไม่ห่วงน้องมึงแล้วหรอวะ? 5555+
ผมเลยไม่สนใจครับ หันไปถามคนงานในบ้านว่าแม่จะกลับมากี่โมง
เค้าก็ตอบว่าไม่รู้ ผมเลยโทรสั่งพิซซ่ามากิน
เพราะคนทำงานในบ้านจะไป – กลับครับ ไม่ได้อยู่ที่บ้านด้วย
พอพิซซ่ามาถึงแล้ว ผมก็เรียกให้พู่กันกับไม้ทีมานั่งกินในห้องอาหาร
พวกมันก็ยอมครับ ปิดเกมส์แล้วล้างมือมานั่งทานพิซซ่า
“น้องกูอะ” เออครับ เพิ่งนึกออกหรือไงวะ
“เดี๋ยวกูไปตามเอง พวกมึงกินไปกันก่อนเถอะ”
ผมพูดเสร็จก็ลุกขึ้นแล้วเดินมาตามจานสีบนห้อง
แต่จานสีคุยโทรศัพท์อยู่ครับ พอผมเปิดประตูเข้าห้องไปจานสีก็วางสาย
“พิซซ่ามาแล้วหรอวะ” จานสีมันทำตัวมีพิรุธมากครับ อยู่ๆก็ถามพิซซ่า
“อืมม มาแล้ว ไปกินเถอะ” ผมก็ยืนรอมันอยู่ที่หน้าประตูห้องนั้นแหละครับ 555+
“โอเค ลงไปก่อนเลยเดี๋ยวลงตามไป” ทำตัวโคตรน่าสงสัยอะ
แต่ผมไม่ชอบเซ้าซี้ครับ
ก็เลยเดินลงมาก่อน สักพักจานสีมันก็เดินตามลงมา
พวกเรานั่งทานพิซซ่าไปกับเรื่อยๆ คุยกันไปด้วย
ไม้ทีมันท่าทางจะชอบพู่กันจานสีครับ คุยสนุกกับพวกพู่กันจานสีใหญ่เลยละ
พอพวกเราทานพิซซ่าเสร็จแล้ว ผมก็ไล่ให้ไม้ทีไปอาบน้ำ
พู่กันกับจานสีช่วยผมเก็บโต๊ะ แล้วก็ย้ายไปนั่งดูทีวีกัน
พอผมพาไม้ทีเข้านอนเสร็จแล้ว ก็มานั่งดูทีวีกับพวกมัน
“เออไม้ฉาก กระดาษวันนี้อะที่ไม้ขยำทิ้งอะ ทำไมไม่อ่านก่อนอะ” จานสียื่นกระดาษแผ่นเดิมกลับมาให้ผม
“อ่านแล้วนะ ว่าจะเอาไปไว้ให้แม่ในห้องเหมือนกัน คงขอเงินสนับสนุนแหละมั้ง” ผมดึงกระดาษกลับมาถือไว้
ก่อนจะอ่านข้อความในกระดาษอีกที เห้อออ ลืมใส่เบอร์ติดต่อมาได้ไงกัน
“แต่เค้าสนนะ เค้าอยากไปอะพู่กัน” จานสีแย่งกระดาษกลับไป แล้วก็ไปอ้อนพู่กันต่อครับ
“จะไปที่ไหนอะ มันบอกโรงแรมมาทุกสาขาเลยมั้งเนี้ย”
พู่กันอ่านจดหมายอีกรอบแล้วก็จิ้มๆนับจำนวนสาขาโรงแรมที่ระบุมาในจดหมาย
ก็จริงอย่างที่มันบ่นครับ ผมอ่านหลายรอบละ ระบุมาตั้ง 3 ที่
“เค้าจะไปกระบี่” จานสียกมือแล้วรีบบอกจังหวัดที่อยากไปเลยครับ
“กระบี่หรอ มันร้อนอะ ไม่อยากไปทะเล” พู่กันก็ค้านน้องซะไวเลย - -‘
“กระบี่ก็น่าสนนะ กูเบื่อกรุงเทพแล้ววะ เชียงใหม่ก็ไม่อยากไป เดี๋ยวนี้คนเยอะ” ผมก็เลยออกความคิดเห็นบ้าง
“ใช่มะๆ ไปกระบี่กันเหอะนะ” จานสีได้ที อ้อนต่อเลยครับ
“แต่เราจะติดต่อโครงการยังไงละ ในเมื่อมันไม่มีเบอร์ให้ติดต่อ ถ้าเราไปแล้วที่เต็มอะจะทำไง” พู่กันพูดน่าคิดครับ
“เค้าไม่ได้บอก แต่เค้าก็บอกท้ายจดหมายนี้ว่า ...
สนใจเข้าร่วมโครงการ กรุณานำใบประกาศนี้มายื่นได้ที่เค้าเตอร์โรงแรมค่ะ”
จานสีเอานิ้วไปชี้ๆตรงท้ายจดหมาย
เออจริงด้วยวะ 5555555+ ผมไม่ทันได้อ่านละเอียดขนาดนั้น
“แต่แม่ไม้ฉากจะยอมให้ไปหรอ” พู่กันอีกละครับ พูดความจริงทุกทีเลยนะ
นั่นสิ แม่จะยอมหรอ T^T
“ถ้าจานสีขอได้ ต้องไปนะตกลงไหม” จานสีส่งยิ้มหวานให้พวกผม
เหมือนจะมั่นใจครัวว่าต้องได้แน่ๆ เอาวะลองเชื่อมันซะหน่อย
“อืมม ถ้าจานสีขอได้ ก็ได้สิ”
“เย้ ได้ไปทะเลแล้ว” จานสีลุกขึ้นมาเต้นดีใจใหญ่เลยครับ
ส่วนพู่กันก็ได้แต่มองน้องมันแล้วก็ยิ้มตลอดเลย
เห้อออ พวกมึง 2 คนนี้มันแค่พี่น้องใช่ไหมวะเนี้ยยย???
คืนนั้นแม่กลับดึกมากครับ พวกผมไม่ได้อยู่รอ ขึ้นมานอนก่อน
แต่พอตื่นเช้ามา แม่ก็เรียกผมเข้าไปคุยด้วย
“ไม้ฉาก ทานข้าวเสร็จแล้วตามแม่มาในห้องทำงานนะ”
แม่พูดจบก็เดินออกจากโต๊ะทานข้าวไป ผมหันไปมองหน้าพู่กันกับจานสี
พู่กันส่ายหน้าไปมา ส่วนจานสีส่งยิ้มให้ผมซะหน้าบานเลยครับ
สงสัยมันจะไปบอกแม่แล้วแน่ๆ
เห้ออ โดนบ่นแต่เช้าแน่ๆกู T^T
พอผมทานข้าวเสร็จก็เดินเข้ามาหาแม่ให้น้อง
“ไม้ฉากจะไปร่วมโครงการปั้นบ้านดินกันหรอ” พอผมนั่งปุ๊บ แม่ก็ถามเลยครับ
“ครับ เห็นพวกพู่กันจานสีมันบอกว่าอยากไปนะครับ” ผมก็ตอบไปตามความจริงนั้นแหละ
ตอนนี้หายใจไม่ทั่วท้องละ ไม่อยากโดนด่า - -‘
คือรู้สึกว่าช่วงนี้จะโดนมาเยอะมากแล้วไง
“ไปแล้วก็ดูแลกันดีๆละกัน อีก 2 – 3 วัน แม่ของพู่กันกับจานสีก็จะตามไป”
ห๊ะ ,, แม่บอกว่าไงนะครับ?
“แม่ให้ไปหรอครับ?”
ผมถามแม่อีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ใช่ แม่ให้ไป เพราะไม้ก็โตแล้ว และไม้ก็ทำให้แม่ดีใจและภูมิใจมามากแล้ว
ไปเที่ยวกับเพื่อนให้สนุกเถอะลูก กลับมาแล้วก็ต้องเข้าโรงเรียนแล้วละนะ”
โอ้ยยย แม่ชม น้ำตาไหลเลยครับ T^T คำๆนี้รอมานานมาก
แม่บอกว่าแม่ดีใจ ,, แม่ภูมิใจในตัวผม
เย้!!!!
“ขอบคุณครับแม่” ผมเดินเข้าไปกอดแม่
ซึ่งมันน่าจะเป็นกอดที่ผมขาดหายไปนานจริงๆครับ
ไม่ได้กอดแม่มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี้ยย?
“เอาละ ไปเก็บของได้แล้ว ตอนบ่ายก็ต้องไปขึ้นเครื่องกันแล้วนี้”
แม่ผละผมออกจากอ้อมกอด แล้วแอบเช็ดน้ำตา 555+ เช็ดน้ำตาจริงๆนะผมเห็น
“ไปวันนี้หรอครับแม่?” ไวไปไหม นี้มันวันที่เท่าไหร่แล้ววะ??
“วันนี้วันที่ 26 แล้วนะลูก รีบๆไปเก็บของสิ แม่โทรจองตั๋วเครื่องบินให้แล้ว”
พอแม่พูดจบผมก็รีบวิ่งมาเก็บของเลยครับ
เจ้า 2 แฝดเก็บของเสร็จเรียบร้อย พวกมึงพร้อมมากเลยนะจริงๆ
ผมเก็บเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ลงมาข้างล่าง
แม่บอกว่าไปส่งพวกผมไม่ได้ เพราะมีนัดคุยงานลูกค้าต่อ
แต่ก็กำชับให้ผมโทรมารายงานตัวตลอด ห้ามหายไปไหน
พอพวกผมไหว้ลาแม่เสร็จแล้ว
คนขับรถก็พาพวกผมมาที่สนามบินครับ
“ทำไมแม่กูยอมง่ายจังวะ” ผมถามจานสี
ระหว่างที่นั่งรอเครื่อง ตอนนี้อยู่สนามบินละครับ
“ง่ายๆนิดเดียว ก็โทรไปบอกม๊ากูให้โทรมาขอให้ไงครับ” พู่กันมันตอบแทนจานสีครับ
555+ พวกมันนี้นะ จริงๆเลย
“แล้วถ้าแม่กูรู้ว่าม๊ามึงไม่มาละ จะทำไง” ผมรีบถามก่อนเลย
เพิ่งจะดีกับแม่ มีหวังงานเข้าอีกแน่ๆ
“ใครบอกละว่าแม่กูไม่มา เค้าจะมาแต่จะตามมาทีหลังเว้ยย ป่านนั้นพวกเราก็ยิ้มเริงร่ากันเต็มที่แล้ว”
พู่กันหัวเราะใหญ่เลยครับ นี้เป็นครั้งแรกเลยนะที่พวกผมได้ไปทะเลด้วยกัน
“เห้ยๆ พวกกูก็ไปนะเว้ยย” เสียงของยูโรนี้หว่า
พอผมหันไปก็เจอยูโรกับเปา ลากกระเป๋าเดินเข้ามา
“พวกมึงก็ไปหรอ” ผมเดินไปรับกระเป๋าจากยูโรกับเปามาวางไว้ใกล้ๆกับกระเป๋าผม
“แน่นอน จะพลาดได้ไงวะ นี้คะน้ากับเลน่อนก็จะนั่งเครื่องจากเชียงใหม่ตามไปเหมือนกัน
ส่วนพ่อดาราคิวทองบอกว่าอีก 1 – 2 วันจะตามไป” ยูโรตอบเสร็จก็ยกยิ้มเท่ห์ๆให้ผม
โอ้ยย มึงหล่อบาดจิตมากมั้ง มายิ้มให้กูเนี้ยย 555 +
“นี้สรุปพวกเราไปพร้อมหน้าหมดเลยดิ ขาดก็แต่ปั้นสิบเนอะ”
พอเปาพูดแบบนี้ ผมก็หุบยิ้มเลยครับ
จริงๆด้วย ,, ขาดก็แต่ปั้นสิบ T^T
“เอางี้นะ ,, พวกมึงอ่านจดหมายกันดีๆแล้วใช่ไหม กูถามจริงๆ”
จานสีมันหันมาถามพวกผมอีกครั้ง
“อืมม ดีแล้วดิ” ผมก็ตอบจานสีไปตามจริง อ่านจนจะท่องได้แล้วครับ
“มึงคิดว่าจดหมายฉบับนั้น ไม่มีอะไรจริงๆงั้นหรอ”
อ้าววว ,, จานสีพูดงี้หมายความว่าไงวะ???
“หมายความว่าไงอะมึง บอกกูดิ” พู่กันมันรีบถามจานสีเลยครับ
“ไม่บอกอะ อีกหลายชั่วโมงจะถึงกระบี่ พวกมึงลองอ่านดีๆ แล้วตีความได้ไงบอกกูด้วยละกัน”
พูดเสร็จจานสีก็ชวนพวกผมเข้าไปเช็คอิน แล้วเดินเข้าเกท เตรียมตัวไปกระบี่ละครับ
แต่ในจดหมายฉบับนั้น ,, มันมีอะไรวะ???
หัวข้อ: ❥Close Friend :: เพื่อนสนิท ||เรื่องเล่าระหว่างทาง 8 ||P.45||12-12-59|| (อ่าน 253659 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก