Ch 45.1 แฝดวุ่น 2 || ไม้ฉาก
“อุ้ม”
แม่ผมอุทานชื่อพี่อุ้มออกมา ตอนที่ได้เห็นหน้าคนในคลิปชัดๆ
“โธ่จานสี ไม่น่าเลยลูก แล้วจะเอาไงดีตาไม้”
เอ่อ ,, ผมสิควรถามแม่ว่าเอาไงดี - -‘
“แจ้งความครับแม่ เค้าทำร้ายเพื่อนไม้ แบบนี้ต้องแจ้งความ”
ผมยืนยันกับแม่ว่าจะต้องแจ้งความ ตอนนี้ผมเก็บมือถือของพู่กันไปแล้ว
ดูต่อไม่ไหวจริง ถึงมันจะมืดแต่ได้ยินเสียงจานสีชัดเลยครับ
จานสี ,, มึง โอ้ยยยย เกลียดมึงจริงๆไอ้เชรี้ยพี่อุ้ม
ผมไม่เข้าใจเลยครับทำไมตั้งแต่รู้จักพี่อุ้มมา
ผมไม่มีความรู้สึกดีๆกับผู้ชายคนนี้เลย
แล้วถ้าปั้นสิบรู้เรื่องนี้ ,, มันจะเป็นยังไงบ้าง
เพราะมันรักเพื่อนมากครับ ยิ่งไอ้แฝด 2 คนนี้ปั้นสิบมันยิ่งรัก
เมื่อก่อนพู่กันจานสีตัวเล็กกว่าปั้นสิบครับ
55555555+ มันเลยรู้สึกเป็นห่วงมากกว่าเพื่อนคนอื่นๆ
“จะแจ้งได้หรอไม้ นี้มันผู้ชายกับผู้ชายนะ”
พอแม่ผมพูดออกมา ผมนี้หันไปมองหน้าแม่เลยครับ
“แม่ครับ ผู้ชายมันไม่ใช่คนหรอครับ?”
เออ.. จริงไหมครับ ผู้ชายมันไม่สามารถโดนกระทำได้หรอ?
มันไม่มีแค่ผู้หญิงหรอกนะที่โดนกระทำชำเราฝ่ายเดียว
สมัยนี้ผู้ชายโดนลวนลามเยอะแยะไป แต่เค้าไม่ค่อยแจ้งความกัน
เพราะความคิดของผู้ใหญ่ส่วนมากเป็นแบบนี้หรือป่าว???
“ไม้ แต่แม่ว่าเราลองโทรไปบอกพ่อแม่ของอุ้มก่อนดีไหม”
หื้มม ม,, แม่คิดอะไรอยู่? ทำไมไม่แจ้งความไปเลยละ??
“ทำไมต้องโทรครับแม่ เราไปแจ้งความเลยเดี๋ยวเค้าก็ตามพ่อแม่พี่อุ้มมาเองแหละครับ”
ผมพูดเสร็จก็ลุกไปยืนข้างๆเตียงของพู่กัน
“โอเคไหมวะพู่กัน กูจะไปแจ้งความนะ”
ผมนั่งลงบนเตียงคนไข้ของพู่กัน ก่อนจะถามมัน เพราะมันไม่ได้นอนหลับ
“กูไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่วะ เพราะม๊ากูก็ทำการค้า คนรู้จักม๊ากูเยอะ กูกลัวม๊าอาย”
โอยยย ทำไมแต่ละคนไม่มีใครสู้เลยวะ
ปล่อยไว้แบบนี้มันก็ไปทำกับคนอื่นอีกดิวะ !!!!
“มึง ปล่อยไปแบบนี้มันยิ่งได้ใจปะวะ? ทำไมไม่เอามันติดคุกไปเลย
มึงกลัวมันหรอ เรื่องม๊าอะกูว่าม๊ามึงต้องเข้าใจวะ เรื่องค้าขายกับเรื่องลูก กูว่ายังไงลูกก็สำคัญกว่า”
ผมหันไปมองหน้าพู่กัน แต่พู่กันมันก็หันไปมองจานสีที่เตียงข้างๆ
“บางทีพวกกูอาจผิดเองก็ได้ที่ไว้ใจคนแปลกหน้ามากไป
จริงๆเรื่อง sex สำหรับพวกกูไม่ใช่เรื่องใหญ่ ปล่อยมันไปเถอะมึง”
พู่กันจับข้อมือผมไว้ ก่อนจะบอกว่าจะไม่เอาเรื่องพี่อุ้ม
คือ ไม่ได้ดิวะ ทำไมวะ เห้ยยย เป็นอะไรกันไปหมดวะเนี้ยยย
“พู่กัน ถึงเราจะไม่แจ้งความแต่น้าจะพาอุ้มกับครอบครัวมาขอโทษพู่กันกับจานสีนะลูก”
แม่ผมเดินเข้ามายืนข้างๆเตียงคนไข้ของพู่กัน
“ครับคุณน้า ขอแค่เค้ามาขอโทษจานสีก็พอครับ ผมไม่เป็นไรจริงๆ”
พู่กันยกมือขอบคุณแม่ผมที่จะไปคุยกับครอบครัวพี่อุ้มให้
“งั้นพู่กันนอนพักนะ น้าจะไปบ้านอุ้มตอนนี้เลย ไปไม้ฉากขับรถไปส่งแม่”
แม่ผมพูดจบก็เดินออกจากห้องไป ผมได้แต่หันไปมองแม่ที มองพู่กันที
คือ ผมไม่เข้าใจเว้ยยย!!!
“พู่กัน ทำไมวะมึง คือ กูไม่เข้าใจ ทำไมมึงไม่เอาเรื่องมัน? มีอะไรมากกว่านั้นหรือป่าว”
ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วครับ ว่าเรื่องนี้มันจะเป็นแบบที่ผมเห็น
มันมีอะไรมากกว่านั้นหรอ? พู่กันเลยไม่อยากแจ้งความ? หรือยังไง?
“เอาเถอะ มึงไปลากไอ้เชรี้ยอุ้มมาที่นี้ก็พอ เชื่อกู สิ่งที่กูกับจานสีเจอ ไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย
กูไม่มายเลยจริงๆ สิ่งที่มึงต้องทำตอนนี้ไปลากคอมันมา แล้วที่เหลือกูจัดการเอง”
พู่กันผลักผมให้ลุกออกจากเตียง พอผมหันไปมอง มันก็พยักพเยิดหน้าให้ผม
มึงจะพยักหน้าทำบ้าไร กูไม่เข้าใจอยู่ดีแหละนะ - -‘
โอ้ยย อยากให้ปั้นสิบอยู่ด้วยจริงๆ นี้กูโง่ที่ไม่รู้ว่าพู่กันหมายถึงอะไร
หรือว่ากูตามโลกไม่ทันวะเนี้ยย ,, ปั้นสิบครับบบบ ฮือออ คิดถึงจะบ้าแล้ว
ไม้ทำไรไม่ถูกเลยอะไม่มีปั้นข้างๆ
ผมอาจจะเป็นพวกเข้าใจคำพูดคนอื่นยากมั้งครับ
แต่ปั้นสิบมันแปลภาษาของพวกแฝดได้ง่ายกว่าผม
คิดถึงปั้นอะ คิดถึง T^T
ผมเดินมาหาแม่ที่รถ แล้วก็ขับรถพาแม่ไปบ้านพี่อุ้ม
ตลอดทางที่ไปบ้านพี่อุ้ม แม่ก็บ่นครับ
บ่นเรื่องพวกผิดเพศนี้แหละ เห็นไหมจิตใจไม่ปกติ ทำรุนแรง บลาๆ
อยากให้ถึงไวๆจัง ไม่อยากฟังอะไรแบบนี้
คือผมเข้าใจว่าแม่มีความคิดด้านลบกับเรื่องเหล่านี้
แล้วยิ่งพี่อุ้มมาทำเชรี้ยๆกับเพื่อนผมอีก
แม่ผมยิ่งแอนตี้ครับ ดีแต่ว่าวันนี้ผมไม่เถียงเค้าเลยไม่วกมาเรื่องผมกับปั้น
พอมาถึงบ้านพี่อุ้ม แม่ก็ทำท่าจะลงจากรถ
ผมเลยเรียกแม่ไว้ก่อน
“แม่ครับ ช่วยคิดว่าพู่กันกับจานสีเป็นลูกชายของแม่นะครับ
ถ้าลูกของแม่โดนทำแบบในคลิปนั้น แม่จะแก้ไขปัญหายังไง
อย่าเห็นแก่อำนาจของพ่อพี่อุ้ม อย่าเห็นความเป็นเพื่อนของแม่กับแม่พี่อุ้มนะครับ”
แม่ผมจ้องหน้าผมนิ่งเลยครับ
“แม่ก็มีความเป็นคนมากพอนะไม้ฉาก แม่ไม่ทำอะไรเพื่อผลประโยชน์ของเพื่อนหรือของใครหรอก
พู่กันกับจานสีแม่ก็รักเหมือนลูกแท้ๆ เพราะรู้จักกันมาเป็นสิบปี
อย่ามองว่าแม่จะทำตัวร้ายมากไปเลยไม้ฉาก อย่างน้อยๆแม่ก็เป็นแม่ของไม้นะ ช่วยมองแม่ดีๆหน่อยเถอะ”
พูดจบแม่ก็ลงจากรถไปเลยครับ
เอ่อคือ ,,, อันนี้ผมรู้ว่าผมพูดแรงไป แต่คือเจตนาของผมอาจจะไม่ใช่แบบที่แม่เข้าใจก็ได้นะ
ผมว่าผมต้องหัดเรียนรู้วิธีการพูด และการตีความหมายของคำพูดของคนอื่นบ้างละครับ
T^T เหมือนว่าผมจะพูดอะไรแย่ๆไปเยอะเลยวันนี้
พอเข้ามาในบ้าน แม่ของพี่อุ้มก็ยิ้มเดินมาต้อนรับเลยครับ
“ไงจ๊ะ วันนี้ลมอะไรหอบเพื่อนฉันมาแต่เช้าเนี้ย” แม่พี่อุ้มเดินมาจับมือแม่ผมไว้
ก่อนจะจูงมือแม่ผมไปนั่งที่ห้องรับแขก
ผมก็ยกมือสวัสดี แล้วก็เดินตามไปนั่งข้างๆแม่
“ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ ฉันมีเรื่องจะมาคุยกับเธอนะ แล้วนี้ตาอุ้มไปไหน”
แม่มองไปรอบๆบ้าน เหมือนจะมองหาพี่อุ้มครับ
“เพิ่งกลับมาตอนตี 3 ตี 4 นี้เอง ยังไม่ตื่นเลยจ๊ะตอนนี้ เธอมีธุระอะไรกับตาอุ้มหรือป่าว”
แม่พี่อุ้มถามแม่ผม ก่อนจะหันมามองหน้าผมแล้วยิ้มให้
“คุณน้าช่วยตามพี่อุ้มมาหน่อยได้ไหมครับ พอดีไม้มีธุระกับพี่อุ้มนะครับ”
ผมหันไปบอกคุณน้า แล้วก็นั่งคิดไปว่าผมใช้คำพูดถูกและเหมาะสมแล้วใช่ไหม?
คือผมเกรงใจนะครับที่จะรบกวนผู้ใหญ่ให้ไปตามเด็กมาหาผม ซึ่งเป็นเด็กกว่า
(อย่าเพิ่ง งง กับไม้ฉากนะคะ ตัวจริงมันก็ งงๆ อึนๆกับคำพูดมันเองแบบนี้แหละคะ)
แม่พี่อุ้มหันมาสบตากับแม่ผม ก่อนจะบอกให้รออแป๊บหนึ่ง แล้วก็เดินหายไปจากห้องรับแขก
“ไม้ฉาก สงบสตินะลูก อย่าพูดอย่าทำอะไรที่เป็นการรุนแรง
เรื่องแบบนี้ให้ผู้ใหญ่จัดการจะง่ายกว่าและจะดีกว่า”
แม่ผมจับมือผมไว้ แล้วพูดเตือนสติผม
คือผมก็ไม่อยากพูดอะไรครับ จริงๆ
ผมนั่งรอสักพัก แม่พี่อุ้มก็เดินเข้ามากับพ่อของพี่อุ้มครับ
เท่าที่ผมทราบนะพ่อพี่อุ้มเป็นตำรวจครับ ยศสูงอยู่เหมือนกันแหละครับ
“เดี๋ยวตาอุ้มกำลังลงมานะ มีอะไรกันหรือป่าว ดูจากสีหน้าแล้วผมว่าไม่น่าจะใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่เลย”
อื้มมม คุณพ่อฉลาดมากครับ สมกับเป็นตำรวจ สังเกตสีหน้าด้วย
“เดี๋ยวรอตาอุ้มทีเดียวเลยละกันนะคะ จะได้พูดรอบเดียว”
แม่ผมตอบพ่อพี่อุ้มไปแบบนั้น ก่อนจะหันไปสบตากับแม่ของพี่อุ้ม
ที่ตอนนี้เริ่มมีสีหน้ากังวลแล้วละครับ
“คงจะเรื่องไม่ดีสินะ ยังไงรออุ้มแป๊บนะครับ”
พ่อพี่อุ้มพูดจบก็หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน
พวกผมรอคุณชายอุ้มเกือบ 10 นาทีครับ พี่อุ้มท่านก็เดินลงมา
พอเห็นหน้าแม่ผมพี่อุ้มก็ยกมือสวัสดีแม่ผม
แล้วก็หันมายกยิ้มให้ผมนิดหนึ่งแล้วก็ไปนั่งโซฟาฝั่งตรงข้ามกับผมครับ
“เอาละอุ้มมาแล้ว ไหนมีอะไรก็พูดเลย ผมมีงานต่ออีก”
พ่อพี่อุ้มพับหนังสือพิมพ์แล้วก็หันมามองแม่ผม
แม่ผมหันมามองผมนิดหนึ่ง ก็เริ่มพูดเลยครับ
“คือวันนี้ที่มาเพราะเรื่องของน้องอุ้มกับจานสีนะ อุ้มรู้จักจานสีใช่ไหมลูก”
โอ้ยยแม่ครับ ยังจะพูดเพราะกับมันอีก
พี่อุ้มมันไม่ได้ทำสีหน้าตกใจอะไรเลยครับ ยิ้มตอบกลับมาอีกด้วยซ้ำ
“ครับรู้จักครับ บังเอิญเจอกัน 2-3 ครั้งแล้วครับ เมื่อคืนก็ไปกินเหล้ากันมา มีพู่กันไปด้วยครับ”
แม่ผมถึงกับเอามือทาบอก ที่พี่อุ้มยอมรับออกมาตรงๆ แล้วยังพูดไปยิ้มไปด้วยนะครับ
คือมึงไม่สลดกับสิ่งที่มึงทำเลยสินะ!!!!!
“แล้ว ........ เอ่อ .. อุ้ม กับ จานสี คือ”
แม่ผมพูดไม่ออกครับ คือผมว่าถ้าผมเป็นแม่ผมก็คงพูดไม่ออกนะ
ตอนแรกแม่ผมคงคิดว่าไม่ใช่พี่อุ้มคนนี้แน่ๆ
หรือคิดว่ามาเจอแล้วพี่อุ้มคงทำหน้ารับผิดบ้าง
แต่นี้ยิ้มแจ่มใสมากครับ มันเหมือนอะไรนะ ,, พวกเลือดเย็น
ที่ทำร้ายคนอื่นมาอย่างทุเรศ แล้วยิ้มให้กับสิ่งที่ตัวเองทำ
“ผมพูดเองครับแม่ คือ พี่อุ้มครับ พี่ทำร้ายจานสีทำไมครับ”
ผมพูดตรงประเด็น จนพ่อกับแม่พี่อุ้มหันไปมองหน้าพี่อุ้มเลยครับ
ส่วนพี่อุ้มเองก็ยังยิ้มนะครับ แล้วผมคิดว่ารอยยิ้มนั้นมันกวนตีนมากจริงๆครับ
“ทำร้าย 5555+ ทำร้ายอะไรกันครับน้องไม้ฉาก”
ดูมันตอบสิครับ .. กวนตีนไหมละ??
ไม่ไหวละครับ ,, คือเพื่อนผมถึงขั้นนอน รพ. แล้วมันบอกว่าไม่ได้ทำ
แถมยังยิ้มลอยหน้าลอยตาตอบผมอีกนะ!!
“ก็ที่มึงปล้ำเพื่อนกูบนรถไงไอ้เชรี้ยย!!”
ผมนี้ไม่ไหวละครับ
พูดเสร็จก็ลุกขึ้นยืนแล้วพุ่งไปชกหน้าพี่อุ้มเลยครับ
เพราะพี่อุ้มมันไม่ทันได้ตั้งตัว พอผมต่อยมันมันก็เซเลยครับ
มันหันกลับมามองหน้าผม แล้วก็ลุกขึ้นยืนแล้วพุ่งจะมาชกผม
แต่พ่อพี่อุ้มมาดึงตัวพี่อุ้มไป ส่วนแม่ผมกับแม่พี่อุ้มก็มาดึงตัวผม
“พอนะไม้ฉาก แม่บอกให้ใจเย็นๆไง” เสียงแม่ผมดุผมครับ
“ใจเย็นๆสิไม้ฉาก มีอะไรค่อยๆคุยทำไมต้องลงไม้ลงมือแบบนี้
โถ่วว ตาอุ้มเจ็บไหมลูก” นี้เสียงแม่พี่อุ้มครับ - -‘
“มึงต่อยกูทำไมวะ” พี่อุ้มผลักพ่อออก แล้วหันมาชี้หน้าผม
มึงยัง ยังไม่รู้ตัวอีกนะ ไอ้เชรี้ยเอ้ยยย!!
“มึงทำอะไรกับเพื่อนกู แล้วนี้มึงยังบอกว่าไม่ได้ทำอะไรอีกงั้นหรอวะ”
ผมก็ไม่ยอมเหมือนกันครับ หันไปตอบพี่อุ้ม
ตัวนี้ก็จะพุ่งไปหามันละ อยากต่อยมันมากๆ แต่แม่ผมกอดผมไว้ครับ
“แม่ครับ แม่ปล่อยไม้เถอะครับ” ผมบอกให้แม่ปล่อย คือผมไม่กล้าผลักแม่ กลัวแม่เจ็บ
“ไม้ แม่บอกให้ใจเย็นๆไงละ” แม่ไม่ยอมปล่อยครับ กอดผมแน่นกว่าเดิมอีก
“ไม้บอกแล้วให้ไปแจ้งความ แม่ทำไมไม่ยอมเชื่อไม้ละ มันไม่สำนึกหรอกนะ”
ผมไม่ดึงดันจะเข้าไปต่อยพี่อุ้มละครับ เพราะกลัวว่าแม่จะเจ็บตัวเพราะผม
“เดี๋ยวนะใจเย็นกันก่อนทั้ง 2 คน แล้วนั่งลงคุยกันดีๆ จะทำอะไรไว้หน้าฉันบ้าง”
พ่อพี่อุ้มพูดเสียงดังแบบผู้มีอำนาจครับ
พี่อุ้มทำท่าหงุดหงิดนิดหน่อย แต่ก็ยอมนั่งลง แม่พี่อุ้มเลยไปนั่งข้างๆพี่อุ้ม
เอากระดาษมาซับเลือดที่มุมปากให้พี่อุ้มครับ
ผมก็เลยนั่งบ้าง แม่ก็นั่งประกบไม่ห่างเลยครับ ผมไม่ทำอะไรแล้วครับแม่ - -‘
“ไม้ฉากไหนพูดมาสิว่าอุ้มมันไปทำอะไรให้ ถึงโกรธขนาดมาต่อยตีลูกฉันถึงในบ้าน
ถ้าเหตุผลไม่ดีพอ ฉันแจ้งความจับเธอได้นะ บุกรุกแล้วทำร้ายร่างกายนะ
สอบเป็นนายร้อยแล้วแท้ๆ ทำไมไม่รู้จักยั้งคิดยั้งทำ”
โหววว คุณลุงครับด่าผมมาเป็นชุด เอาเวลาไปด่าลูกดีกว่ามั้ย?
“ขอโทษครับ ที่ไม้มาวันนี้เพราะว่าพี่อุ้มปล้ำเพื่อนของไม้ครับ”
ตอนที่ผมพูดผมก็หันไปมองหน้าพี่อุ้ม
แต่หน้าตามันอะครับไม่มีคำว่าสลดเลยครับ น่าถีบหน้ามันมากๆ
เมื่อกี้ไม่น่าต่อยเลย ถีบแม่งเลยก็ดี!
“ปล้ำของไม้ฉากเนี้ย แน่ใจนะว่าอีกฝ่ายไม่ได้ยินยอม
เรื่องลูกฉันมีรสนิยมยังไงฉันทราบดี เลยอยากถามดีๆว่าอีกฝ่ายเค้ายินยอมด้วยหรือป่าว”
เหอะ ,, เริ่มเกลียดตาลุงนี้แหละครับ
“เอาเป็นว่าเดี๋ยวไม้เอาคลิปให้ดูละกันครับ”
ผมว่าการพูดกับคนบ้านนี้มันยากครับ ผมเอามือถือพู่กันติดมาด้วย
เลยเปิดคลิปแล้วยื่นไปให้พ่อของพี่อุ้มดู
“คลิป? คลิปอะไร?” พี่อุ้มมันเริ่มถามมาบ้างละครับ
แต่มันก็ยังทำหน้านิ่งๆนะ อันนี้ผมนับถือมันครับมันยั้งสติได้ดีกว่าผม
“เงียบไป” พ่อพี่อุ้มหันไปดุพี่อุ้ม แล้วรับมือถือจากผมไปดูคลิป
เสียงที่ดังออกมาจากคลิป ก็เหมือนที่ผมได้ยินที่โรงพยาบาลครับ
ผมหันไปมองหน้าพี่อุ้ม มันก็ยังทำหน้านิ่งๆ
แต่พอมันหันมาสบตาผมมันกลับยกยิ้มกวนตีนมาให้ผมแทน
พ่อพี่อุ้มปิดคลิป แล้วหันไปมองหน้าพี่อุ้มนิดหนึ่ง
ก่อนจะหันมามองผม
“ก็ไม่เห็นมีตรงไหนบอกว่าลูกฉันไปขืนใจเค้านิ คนที่ชื่อจานสีอะไรนั้นดูเต็มใจ
ลูกชายฉันไม่สิ้นไร้ขนาดต้องขืนใจใครหรอกมั้ง”
โหวววว นี้มัน ..
ผมพูดไรไม่ออกเลยครับ หันไปมองหน้าแม่ แม่ก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตา
เห้ออ ,, จานสี กูจะช่วยมึงได้ไงวะ?
“แล้วตอนนี้เพื่อนไปไหนละ ไม่เอามาคุยด้วยกันเลย
ว่าต้องการอะไรถึงพูดว่าลูกฉันปล้ำ ไปเรียกเพื่อนมาสิ”
พ่อพี่อุ้มเสียงดังและดุกว่าเดิมอีกครับ เห้ออ นี้ผมจะแพ้ทางจริงๆหรือไงกัน?
“มาไม่ได้หรอกคะ เด็ก 2 คนนั้นเข้าโรงพยาบาล”
แม่ผมหันไปตอบพ่อพี่อุ้มแทนผมครับ
“เข้าโรงพยาบาล?” พี่อุ้มมันทำเสียงตกใจครับ?
ตกใจมากสินะ !! ทำเพื่อนกูขนาดนั้นจะให้มันลอยหน้าลอยตาแบบพี่หรือไง!?
“เป็นอะไรถึงขั้นเข้าโรงพยาบาล นี้ตาอุ้มแกไปทำเค้ารุนแรงขนาดเข้าโรงพยาบาลเลยหรือไงวะ
วันหลังทำอะไรเบาๆหน่อยสิ”
พ่อพี่อุ้มหันไปดุพี่อุ้มครับ แต่.. มันใช่คำที่ควรออกจากปากคนเป็นพ่อหรอครับ???
“อุ้มไม่ได้ทำอะไรแรงเลยพ่อ ปกติทั่วไปนะ”
ไอ้เชรี้ยพี่อุ้มก็เสือกตอบพ่ออีกครับ
แม่ผมกับแม่พี่อุ้มนี้หน้าแดงไปหมดแล้ว - -‘
“แล้วมานี้จะเรียกร้องค่าเสียหายอะไรให้เพื่อนหรอ
เอาเท่าไหร่ละค่าตัวนะ จะได้จบๆเรื่องฉันจะได้ไปทำงาน”
พอพ่อพี่อุ้มพูดคำนี้มา ผมหมดความอดทนเลยครับ
“ไม่เอาครับ พอดีบ้านพู่กันกับจานสีทำธุรกิจส่งออกผ้าไหมครับ
ป๊าก็มีโรงงานทำเครื่องเซรามิคที่ลำปาง บ้านเค้ารวยพอแล้วครับ”
พอผมตอบกลับไป พ่อพี่อุ้มกลับยิ้มครับ
คือลุงยิ้มทำไม?
“เออๆรวยก็ดีแล้วไม่เรียกร้องอะไรสักบาทก็ดี
ถือว่าเด็กมันสนุกด้วยกันไป งั้นจบเรื่องนะ”
พ่อพี่อุ้มพูดจบก็ทำท่าจะลุกขึ้นละครับ
ผมเลยลุกขึ้นยืนก่อน และชวนแม่กลับ
“แม่ครับไปโรงพักดีกว่า ผมบอกแม่แล้วว่าต้องแจ้งความ”
พอผมพูดจบ แม่ก็ดึงแขนผมให้นั่งลง พ่อพี่อุ้มก็นั่งลงเหมือนเดิม
ก่อนจะหันมามองผมด้วยแววตาที่ดุมาก
“ทำไมต้องแจ้งความไม้ฉาก ฉันว่าฉันเสียเวลามาแต่เช้าแล้วนะ”
ลุงเสียเวลาคนเดียวปะครับ? ผมกับแม่ แล้วไหนจะเพื่อนผมอีก?
“พี่อุ้มวางยาเพื่อนผม ทำให้เพื่อนผมต้องเข้าโรงพยาบาล
ผมมาบอกคุณลุงกับคุณน้าเพราะเห็นว่าเป็นคนรู้จักกัน
น่าจะคุยกันและตกลงกันได้ เพื่อนผมแค่อยากให้ทางคุณลุงกับพี่อุ้มไปขอโทษ
ไม่ได้เรียกร้องอะไร แต่ถ้าคุยกันไม่เข้าใจ ผมก็จะแจ้งความครับ”
ตอนนี้พ่อพี่อุ้มนั่งนิ่งเลยครับ
ส่วนไอ้พี่อุ้มนี้นั่งเอ๋อเลย หึหึ เมื่อกี้ยังยิ้มอยู่เลยแล้วนี้อะไร ทำไมไม่ยิ้ม?
“เดี๋ยวนะตาไม้ ถ้าไปแจ้งความ อุ้มก็ต้องโดนดำเนินคดี
แล้วเรื่องเรียนนายร้อยก็ต้องยุติ ไม่นะไม่นะคุณ คุณคะช่วยลูกด้วยเถอะคะ นะคะคุณ”
แม่พี่อุ้มพูดเสร็จก็ร้องไห้โฮเลยครับ ดึงพี่อุ้มที่ยังนั่ง งง เข้าไปกอด
“เดี๋ยวนะ แม่อย่าเพิ่งโวยวายสิ”
พี่อุ้มมันพูดครับ แล้วก็ดึงแขนแม่ที่กอดไว้ออก ก่อนจะหันมามองหน้าผม
“เพื่อนมึงโดนวางยา โดนใครวางยาวะ?”
ดูมันถามสิครับ!
กวนตีนเกินไปละนะ ไอ้เชรี้ยพี่อุ้ม!!
“ก็มีแต่หมาอย่างมึงนั้นแหละที่วางยาเพื่อนกู จะมีหมาที่ไหนอีกละ”
พอผมพูดจบ พี่อุ้มก็สวนขึ้นมาเลยครับ
"กูจะวางยาทำไม คนอย่างกูไม่เคยวางยาใคร กูทำเฉพาะคนที่เต็มใจทำกับกู"
พี่อุ้มพูดเสียงดังเลยครับ แต่มันจะไม่วางยาได้ไง
ในเมื่อพยาบาลก็บอกว่าเพื่อนผมโดนวางยา
"พยาบาลก็บอกว่าเพื่อนกูโดนวางยา มึงจะมาบอกว่าไม่ได้วางยาอีกได้ไง แล้วเพื่อนกูจะไปเอากับมึงได้ไง
เชรี้ยยย!!"
ผมก็จะอดทนต่อไม่ไหวละครับ พี่อุ้มมันแถไปเรื่อยเลยจริงๆ
พอพี่อุ้มตอบมาทำให้ผมถึงกับ งง เลยครับ
"จานสีเป็นคนชวนกูเอง”
ห๊ะ ,, จานสีเป็นคนชวน????
จบพาทไม้ฉากคะ : )
หัวข้อ: ❥Close Friend :: เพื่อนสนิท ||เรื่องเล่าระหว่างทาง 8 ||P.45||12-12-59|| (อ่าน 253649 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก