หัวข้อ: -///- ก็มันรักอ่ะ(TAKE ME TO YOUR HEART) คิดถึงนะคะ^^(จบแล้วจ้า) 07/12/61

[tsktonight]

////////////////////////////
ก็มันรักอ่ะ(TAKE ME TO YOUR HEART)     ตอนที่ 28 รู้ยัง... /1




   


“แอบคุยกับมันตั้งแต่เมื่อไหร่! ทำไมทำเหมือนกูเป็นคนโง่อย่างนี้ไอ้ลูก!!” เสียงไอ้เดย์แผดซะลั่นห้อง

ผมโดนตะคอกทีก็สะดุ้งที โดนไอ้เดย์จับได้เรื่องไอ้ไลค์แบบไม่ทันตั้งตัว เหงื่อแตกหมดแล้วผม ขออย่าให้มีใคร
ผ่านมาแถวนี้เลย ถึงจะเป็นห้องเรียนที่ไม่ได้ใช้เพราะวันนี้มีงานโรงเรียน แต่ขนาดพวกเรายังมาแอบคุยกันในนี้เลย
ไม่รู้จะพูดยังไงให้มันใจเย็น บอกให้มันเบาก่อนใจเย็นก่อน มันก็เขย่าตัวผมซะหัวสั่นหัวคลอน

“ด..ด..ดะเดย์! ||||||| เดย์มึงอย่าโมโหดิ...”
“แล้วมึงจะไม่ให้กูโมโหได้ไงวะ! มึงชอบมันเหรอ!!!” 
ผมสะดุ้งหลับตาปี๋ ไอ้เดย์เหมือนจะคลั่ง มันตะคอกใส่เหมือนจะกินหัวผมเข้าไป
“พูดบ้าอะไร กูไม่ได้ชอบมันนะ”
“อย่ามาโกหก! แล้วมึงแอบติดต่อกับมันลับหลังกูอย่างนี้คืออะไรลูกคิด!”
“ก็มึงขี้โมโหอ่ะ ก็กูกลัวมึงมีเรื่องกับมัน”
“เป็นห่วงมันเหรอ! เห็นกูเป็นควายเหรอ!!”
“เดย์! ทำไมมึงพูดงี้อ่ะ”  ผมเสียงสั่น อยากร้องไห้แม่งโคตรน้อยใจ แต่ไอ้เดย์ดันพูดเสียงสั่นกว่าผมอีก

“แล้วมึงมาหลอกให้กูคิดว่ามึงรักกูทำไม! ทำอย่างนี้ทำไม! ทำไมต้องมีคนอื่นด้วย!”

“เดย์................”  ผมโคตรอึ้งเลย มันคิดแบบนี้เหรอ
“มึงจะเอาไง! ไหนบอกกูมา!”
“เอายังไงอะไรวะ”
“จะเลิกกับมันมั้ย!! ถ้ามึงไม่เลิกกูไปหามันถึงที่แน่ ถึงตอนนั้นมึงก็ปกป้องอะไรเชี่ยนั่นไม่ได้หรอกนะ!”
ไอ้เดย์ชี้หน้าผมตาขวางเลย มันคงเอาจริงแน่ ผมล่ะกลัวใจมันเหลือเกิน

“กูไม่ได้จะปกป้องอะไรใคร! คนที่กูห่วงก็มีแต่มึงนั่นแหละไอ้บ้า! กูไม่อยากให้มึงตีกับใครทั้งนั้นไม่เข้าใจเหรอ!”
“มึงนอนกับมันรึยัง”
“มึงจะบ้าเหรอ! มึงบ้าไปแล้วเหรอ!! กูบอกว่าไม่ได้ชอบมันไงไอ้บ้าพูดไม่รู้เรื่อง!”
“งั้นมึงโทรไปหามันเดี๋ยวนี้เลย! บอกมันว่าไปตายห่าที่ไหนก็ไปไม่ต้องมายุ่งกับมึงอีก ต่อหน้ากูเนี่ย!”
“...................ฮึ่ม...มึงหักซิมส์กูทิ้งไปแล้วไง”
มันทำหน้านึกได้นิดนึง ก่อนจะตะคอกใส่ผมอีก 
“งั้นเอาของกูโทรไป! ”  ยื่นมือถือมันมาให้ ผมก็ตะคอกกลับแม่ง “กูจำไม่ได้!”
 เริ่มเปลี่ยนจากกลัวเป็นโมโหความงี่เง้าของมันแล้ว ไอ้เดย์ฮึดฮัดขัดใจน่าดู มันบอกจะไปหาไอ้ไลค์เดี๋ยวนี้เลย

“มึงจะบ้าเรอะ! มึงจะไปหามันที่ไหน!!”
“ไปโรงเรียนมัน! เรียกให้ออกมาเจอกูตัวต่อตัวเนี่ย ถ้ามันไม่ใช่ลูกหมายังไงมันก็ต้องออกมา!
แต่ถ้ามันไม่กล้าออกมา กูก็จะรอจนกว่ามันจะออกมานอกโรงเรียน! ล่อแม่ง!!!”
“ไหนมึงว่าเลิกหาเรื่องตีกับชาวบ้านเขาไปทั่วแล้วไงวะ!”
“กูตีมั่วที่ไหน! กูตีมันเพราะมึงมั้ย!!”
“เพราะกูเหรอ! ||||||||*|| มึงโทษว่าเพราะกูเนี่ยนะเชี่ย!”
“กูจะไปตอกหน้ามันให้รู้ซะบ้าง ว่าเสือกมายุ่งกับของๆกูแล้วจะเป็นไง!”
“ของมึง!? กูเหรอ! กูเป็นของๆมึง!? กูไปเป็นของมึงตั้งแต่เมื่อไหร่เดย์!?”
“ลูกคิด!!!”   

ผมคิดว่าตอนนี้ถึงคราวไอ้เดย์ต้องอึ้งบ้างล่ะ   
“ไหนมึงลองบอกซิ กูเป็นอะไรของมึง”
“.........มึงก็เป็น!...”
“เป็นอะไร!? มึงพูดได้เต็มปากมั้ยว่าเราเป็นอะไรกัน!? นอกจากเพื่อน!”
ผมพูดชัดถ้อยชัดคำ และเน้นย้ำทุกคำโดยเฉพาะไอ้คำว่า......เพื่อน!

“..............ลูกคิด..........มึงไม่รักกูจริงๆเหรอ”   ไอ้เดย์ถามกลับเสียงสั่นอีกครั้ง หน้ามันเหมือนคนอยากร้องไห้
แต่ผมสิน้ำตาไหลตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็หยดแหมะ

“แล้วมึงล่ะ ไม่รักกูเหรอ......ทำไมมึงไม่พูดล่ะเดย์ มึงให้กูเป็นอะไรของมึง!? คิดจะทำอะไรกับกูก็ได้เหรอ!?
ทุกวันนี้เราก็ยังใช้คำว่าเพื่อน! เท่าที่กูจำได้มึงไม่เคยขอเป็นอะไรมากกว่าเพื่อนกูเลยนะเดย์!!”

ไอ้เดย์เงียบเลยครับ มันยืนมองผมร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้นในหัวใจ
“มีสักครั้งมั้ยที่มึงจะบอกว่ารักกู!”
“.........ลูกคิด”
“มึงมีสิทธิ์อะไรมาโกรธกู! ต่อให้กูเป็นแฟนกับไอ้ไลค์มึงก็ไม่มีสิทธิ์! เพราะมึงไม่ใช่แฟนกู!!”
“ลูกคิด!”
“มึงมาทำให้กูรักมึงทำไม! มึงทำให้กูรักมึงทำไม! ทำไมๆๆๆๆๆๆ”    ผมร้องไห้นะ ผลักมัน ทุบมัน จะต่อยมัน
แต่มันใช้แรงที่มีเยอะกว่ารวบกอดผมไว้ทั้งตัว เอามือมาลูบหัวกดผมซุกหน้ากับอกมัน บอกผมว่าอย่าร้องไห้

“พูดอีกสิ เดย์อยากได้ยิน”  ไอ้เดย์กระซิบบอกผมเสียงสั่นเหมือนคนร้องไห้เลย
“พูดเชี่ยไร! ฮือออ”  ผมผลักมันไม่ออกมันไม่ยอมปล่อยผม
“ไหนบอกสิว่ารักใคร..”
“ฮือออ กูไม่รักใครทั้งนั้น! กูเกลียดมึงที่สุดเลย!!”
“กูดีใจอ่ะ....ฮึก....ฮึก” 
 มันพูดมาแบบนี้เล่นเอาผมชะงัก ไอ้เดย์พูดไปร้องไห้ไป “มึงก็ไม่เคยบอกว่ารักกูเหมือนกันแหละลูกคิด...”

ผมก็อึ้งนะ....เช็ดน้ำตาตัวเองแล้วพยายามเงยมองหน้ามัน ไอ่เชี่ยเดย์ร้องไห้ใหญ่เลยครับ
“กูเคยบอกแล้วไง กูกลัวมึงไม่รักกูที่สุด...ฮึก........กูรักมึงมากนะ มึงไม่รู้หรอกว่ากูรักมึงแค่ไหน ฮึกฮึก
อย่ามีใครนะ กูหวง กูไม่ให้ ฮึกฮือออ กูไม่ยอมแล้ว กูไม่ให้มึงมีคนอื่นนอกจากกูคนเดียวเข้าใจมั้ย เดย์รักลูกคิดนะ”

มันจูบผมทั้งๆที่ร้องไห้.... เรายืนจูบกันพักใหญ่จนเงียบเสียงสะอื้นกันทั้งคู่ ก็จับมือนั่งลงคุยกันที่พื้นห้องนั่นแหละ
ผมดีใจที่เดย์บอกรักผม แต่ผมไม่คิดเลยว่าไม่ได้มีแค่ผมที่รอคำว่ารัก มันก็อยากได้ยินจากปากผมเหมือนกัน

มันกลัวผมไม่รักมัน มันพยายามทำตัวเป็นเจ้าของผมเหมือนมัดมือชกมาตลอดเพราะไม่อยากให้ผมปฏิเสธมัน
ยิ่งผมไม่ยอมมีอะไรกับมันจนถึงที่สุด มันก็ยิ่งกลัวว่าผมจะเปลี่ยนใจ มันชอบสัมผัสผมบ่อยๆเพราะอยากให้ผม
ชอบสัมผัสมันด้วย เดย์ตั้งใจจะบอกรักแล้วคบเป็นแฟนกันหลังจากที่มีอะไรกับผมแล้ว........ มันบ้ามั้ยล่ะ
ทำไมเราสองคนถึงคิดอะไรได้ตรงข้ามกันแบบนี้นะ มารู้ทีหลังก็อดขำไม่ได้


“งั้นตอนนี้เราเป็นอะไรกัน ไหนพูด”  ผมถามก็เขินนะ โคตรเขินเลยมันจับมือแล้วจ้องตาผม มองกูตาเยิ้มไปแล้วเดย์
“ลูกคิดก็เป็นแฟนเดย์ไง”  พูดแล้วมันก็ยิ้มเขิน ยื่นหน้ามาหอมแก้มผม เราจับมือกันแน่น ไอ้เดย์ดึงผมเข้าไปกอด
มันเริ่มไซร์คอผมแล้ว ผมเอ็ดมันว่าอย่ามาทำอะไรตรงนี้ ถ้าเกิดใครมาเห็นเป็นได้อายขายขี้หน้าเขาไปทั้งโรงเรียน
เราเลยนั่งกอดกันเฉยๆ เผื่อใครทะลึ่งมาเปิดห้องเจอ อย่างน้อยก็ยังแยกกัน แล้วทำเป็นแอบหนีมานอนแถวนี้ได้

“ทำไมมึงมาชอบกูวะเดย์”  ผมก็นึกสงสัยขึ้นมานะ ไอ้เดย์มันหล่อจะตายบ้านมันก็มีตังค์ ทั้งหญิงแท้หญิงเทียม
ตามกรี๊ดมันจะตายใครๆก็อยากได้มันเป็นแฟน แล้วมันมาสนใจอะไรผู้ชายอย่างผม

“กูมองแต่มึงมาตั้งนานแล้ว มึงไม่รู้ตัวเอง...กูพยายามไม่คิดเรื่องมึง แต่กูก็ทำไม่ได้ กูรักมึงจริงๆนะลูกคิด”
หนอย...ได้ทีอ้อนใหญ่เลยครับ ไอ้เดย์กอดหอมซอกคอผม ทำเสียงอ้อนน่าถีบมากมาย ผมจั๊กจี๋ขำมันคิกคัก
“นานแล้วเหรอ.... อย่าบอกนะว่าตั้งแต่วันที่เราคุยกันครั้งแรกที่ร้านสุกี้นั่นน่ะ”
“นานกว่านั้นอีก 55อย่าให้กูเล่าเลย กูเขินว่ะ555”
“โห~~คนอย่างมึงเขินอายเป็นด้วย แสดงมากแล้วเดย์ บอกมาเลยๆ”
“โธ่ไอ้ลูก! อย่าเซ้าซี้น่า เดี๋ยวสักวันกูหายเขินมึงจะเล่าให้ฟังแล้วกัน โอเคป่ะ”
“บ้าบอนะมึงอ่ะ555 งั้นบอกกูมาแค่แอบชอบกูมานานแค่ไหนก็ได้”
“ก็......................../////สองปีกว่าได้”
“ห๊า!!!? นานขนาดนั้น ทำไมมึงไม่เคยบอกกูเลยอ่ะ”  น่าตกใจนะครับ ผมอึ้งเลยนะเนี่ย
“มึงไม่รู้หรอก ว่ากูทรมานแค่ไหนที่เห็นมึงเป็นของคนอื่น แล้วพอมึงเลิกกับแฟนเก่ากูดีใจแค่ไหน
กูจะไม่ปล่อยให้มึงเป็นของใคร กูตัดสินใจจะไม่ยกมึงให้ใครแล้วเพราะวันที่เราคุยกันครั้งแรกที่ร้านสุกี้นั่นแหละ”
เดย์กอดผมเล่าเสียงติดจะขำ ผมแนบหูฟังเสียงหัวใจที่อกมันเต้นไปเรื่อย รู้สึกอบอุ่นดีจังครับ

“วันนั้นมันมีอะไรเหรอ? กูไม่ได้ทำอะไรแปลกๆเลยนะ”
“ก็มึงยิ้มให้กู........ กูแอบมองมึงมาตั้งสองปี กูข่มเสียงไม่ให้สั่น ข่มใจไม่ให้ตื่นเต้นลำบากขนาดไหนมึงรู้รึเปล่า
ไอ่สัดคนยิ่งหลงๆอยู่ ยังมายิ้มให้ซะน่ารักเลย กูกลับไปบ้านนอนไม่หลับเลยวันนั้นเพราะมึงคนเดียว”
ผมฟังแล้วนึกภาพตามก็ขำมันชะมัด เท่าที่จำได้วันนั้นไอ้เดย์เงียบจริงๆ มันตื่นเต้นอยู่หรอกเหรอ ตลกจัง

“กูไม่อยากทำให้มึงลำบาก... คบกับกูก็เท่ากับต้องเป็นเกย์ กูก็คิดมากของกูบ้าง กูสงสารมึง..”
โห่ มันมีสาระก็เป็นนะเนี่ย ผมบีบจมูกไอ้เดย์ว่ามันว่าบ้าบอ อย่าคิดมาก ตอนนี้ถึงผมจะเป็นอะไรก็ช่างมัน
เพราะผมรักมัน

“แต่ทุกอย่างที่กูคิดแม่งพังทลายหมด แค่เพราะมึงเสือกยิ้มให้กูแค่ทีเดียวก่อนจะแยกกันกลับบ้าน55
เชี่ย...กูไม่อยากแยกกับมึงเลยให้ตาย ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็อยากจะพามึงไปด้วย อยากกลับบ้านกับมึง
กูอยากเป็นแฟนมึง มึงผิดเองที่ทำให้กูห้ามใจไม่ได้ ทั้งที่กูอุตส่าห์ทนมาได้ตั้งนาน มึงต้องรับผิดชอบลูกคิด” 

ไอ้เดย์ยิ้มเจ้าเล่ห์ มันพรมจูบไปทั่วเริ่มซุกไซร์ผมอีก ดึงชายเสื้อนักเรียนผมออก ล้วงมือเข้าไปเขี่ยเล่นที่ยอดอก
จนแข็งสู้มือ ผมก็ครางอื้อในลำคอ จะร้องห้ามมันก็เอาปากมาปิดปากผมไว้  โดนไอ้บ้าเดย์มันจูบทีไรผมเคลิ้มทุกที
แรงที่มีหายหมด ลิ้นไอ้เดย์ทั้งนุ่มทั้งร้อน มันดันผมให้นอนไปกับพื้นห้องเมื่อไหร่ไม่รู้ตัวเลย กอดจูบลูบคลำ
กำลังนัวเนียกันได้อารมณ์เลยครับ ตอนที่ไอ้เดย์รูดซิปกางเกงนักเรียนผมลงโทรศัพท์มือถือมันดันดังลั่น
เราสะดุ้งตกใจทั้งคู่

“มึงนี่มือไวจริงๆเลยนะห่านี่////*// ลุกไปเลยไอ้บ้า!”  ผมผลักหน้าเดย์ออก หนีไปแต่งตัวให้เข้าที่เข้าทาง
ไอ้เดย์มันขำทำหน้ามึน ตามมากอดหอมแก้มผมจากด้านหลังฟอดใหญ่ ก่อนจะรับโทรศัพท์บอกไอ้น็อตโทรตาม

พอเดย์วางสายไปแล้วผมก็คิดหนักหันไปถามมัน  “แล้วจะบอกไอ้พวกนั้นมั้ย”  เดย์มันรู้ดีว่าผมพูดถึงเรื่องอะไร
ตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้ว แต่เพื่อนๆยังไม่มีใครรู้  ไอ้เดย์ท้าวเอวนึก แล้วมากอดคอผม  “แล้วแต่มึงเลย กูยังไงก็ได้”
ผมกับเดย์ยิ้มให้กัน “กูว่าเอาไว้ก่อนเหอะเนอะ/// ไม่รู้ไอ้พวกนั้นจะว่าไง แต่กูเขินว่ะแม่งไม่กล้าพูดอ่ะ แหะๆ”

ไอ้เดย์ขำผมที่กอดเอวมันซุกหน้ากับอกมันเพราะจั๊กจี๋ตัวเอง มันจับหน้าผมให้เงยขึ้นไปแล้วหอมแก้มหลายที
ผมเห็นท่าไม่ดีขืนอยู่ในที่ลับตาคนกับมันสองต่อสองนานกว่านี้คงได้มีเสียน้ำเป็นแน่ รีบชวนมันออกไปหาเพื่อนๆ
ก็ดันโดนดึงมือไว้    “ลูกคิด เรื่องไอ่เชี่ยไลค์ยังไม่เคลียร์เลยนะ”  อุ้ย||||||||| ผมกรอกตาไปมา ผมจะทำยังไงดีเนี่ย
แต่อย่างเดียวที่ผมรู้คือ จะให้มันสองคนเจอกันไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเละแน่ๆ

“ไม่มีอะไรต้องเคลียร์ว่ะเดย์ มันก็แค่โทรมาจีบกู ชอบส่งข้อความเลี่ยนๆมาหา แต่กูก็ไม่ได้เล่นด้วยนี่
ช่างมันสิ ตอนนี้มึงก็หักซิมส์กูทิ้งไปแล้ว ไอ้ไลค์มันก็โทรมาไม่ได้แล้วไง”
“มันได้เบอร์มึงมาได้ยังไง”
“คือ...มันมาตื้อขอ กูไม่ให้ก็บอกจะมาหาที่บ้านทุกวัน กูไม่อยากให้มันมาเจอมึงเดี๋ยวต่อยกัน เลยตัดรำคาญอ่ะ”
 “ทีหลังอย่าทำอะไรไม่ปรึกษากูอย่างนี้อีกนะ! แสดงว่ามันรู้จักบ้านมึงเหรอ นี่เจอกันมากี่ครั้งแล้วห๊ะ!!!”
“โธ่มึงอ่ะ! อย่าตะคอกกูดิ.....มันเคยมาหาแค่ครั้งเดียวเอง”
“ครั้งเดียวก็มากพอแล้ว! อย่าให้มีครั้งที่สองอีกนะเว้ย กูไม่เอาไว้แน่! ถ้ามันไม่มีอะไรหักสักสองสามท่อน
กูให้มึงเหยียบหน้ากูเลย ฮึ่มม!!! -*- ”
“ความจริงมันก็เป็นคนดีนะ กูคุยเป็นเพื่อนกับมันเฉยๆไม่ได้เหรอเดย์”
“งั้นกูคุยกับคนอื่นด้วยก็ได้ใช่มั้ยไอ้ลูก!”
“ไม่เอาอ่ะ................มึงก็ยังไม่เคลียร์เรื่องมึงเหมือนกันนะเดย์”   ผมกอดอกเริ่มหน้างอ มันขมวดคิ้วถาม
“เรื่องอะไรล่ะ กูมีอะไรที่ไหน ไม่มี๊”
“มึงแน่ใจ! อย่าให้กูจับได้ก็แล้วกัน คิดว่ากูไม่รู้ล่ะสินอกจากเพื่อนแอ๋มสองคนนั่นแล้วมันก็ต้องมีคนอื่นอีกแหละ!
ไหนจะยัยโมนมโตกว่าหน้านั่นอีก ทำไม! ทำไมวะนมกูแบนสู้แม่งไม่ได้ใช่มั้ย!!!”

“กูชอบแบนๆ/////”
ไอ่ห่า! ไอ้เปรตเดย์พูดซะผมหน้าแดงเลย มันพยายามจะไล่จับนมผมเล่น ผมก็ด่าๆๆมันแล้วถอยหนีแม่งหื่นมาก

“อย่าคิดมากน่า กูแค่อยากให้มึงหึงกูบ้างอย่างวันนี้แหละลูกคิด”
“งั้นถ้าไอ้ไลค์มันมาหากู มึงก็อย่าคิดมากนะเดย์”
“พ่องงงงสิ!”
“มึงด่าพ่อกูทำไม!”
“ด่ามึงนี่! ไหนมึงว่าไม่ได้ชอบมันไง หื้มๆๆๆ!!!”
ไอ้บ้านี่จับกูจูบเอาๆ นี่กูเล่นเรื่องจำเลยรักหรือสวรรค์เบี่ยงอยู่วะเนี่ย
“5555 โอ้ยปากกูช้ำหมดแล้ว ไม่เล่นแล้ว55”
ผมยันหน้าไอ้เดย์ออก มันยิ้มหล่อหอมแก้มผมอีกทีก่อนจะจูงมือผมออกจากห้องไป.. ผมมีความสุขมากเลยครับ////

………………………………
………………….
…………..

[tsktonight]

////////////////////////////
ก็มันรักอ่ะ(TAKE ME TO YOUR HEART)     ตอนที่ 28 รู้ยัง... /2   






พอเราไปรวมตัวกับเพื่อนๆ มันก็แซวเล่นเหมือนเคยว่าหายหัวไปไหนกันมาสองคน แอบฟีชริ่งกันมากี่ท่ากี่ยก
ก็โดนล้อเล่นเหมือนเคย แต่ผมเขินไม่เหมือนเคยครับ พอนึกว่าผมเป็นแฟนกับไอ้เดย์ขึ้นมาแล้วจั๊กเดียมไงไม่รู้  >////<

แล้วกลุ่มเราก็ไปเดินดูงานกันครับ ตามทางบรรยากาศครึ่งวันบ่ายยิ่งคึกคักมากกว่าช่วงเช้าเสียอีก แดดก็ไม่ร้อน ดีจัง
เสียงตามสายที่กระจายทั่วโรงเรียนเปิดเพลงเพราะกว่าทุกวันที่เคยฟัง หรือชั่วโมงนี้ผมฟังเพลงอะไร
ก็เพราะไปหมดกันนะ... หัวใจมันพองโตยังไงบอกไม่ถูกจริงๆครับ
เขินสายตาไอ้บ้าเดย์ที่แอบมองหน้าผมแล้วยิ้มคนเดียวฉิบหายเลยยยยยยยย///////


XXXต้น ธนษิต - รู้ยัง XXX
[[[…………มีใครที่เขาเฝ้าคอยแต่เธอตรงนี้ รู้ยัง  ไม่ใช่ความบังเอิญก็ตั้งใจเดินมาให้เจอ
มีใครที่เขาเฝ้ามองแต่เธอตรงนี้ รู้ยัง  ไม่ใช่แค่คิดถึง แต่ห่วงใยเธอเสมอ
ได้แต่พูดลอยๆ อย่างนั้นเรื่อยไป เปิดเพลงรักบ่อยๆ แต่ไม่ได้บอกให้ใคร บอกว่ารักเบาๆ ในใจเท่านั้น
ไม่ใช่พรหมลิขิตที่ขีดเอาไว้ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่เป็นความตั้งใจ ก็อยากให้เธอเข้าใจสักครั้ง
**เธอคงยังไม่รู้ ว่ามีหนึ่งคนแอบรักเธอ แอบดูแลแต่เธอทำอะไรเพื่อเธอเหมือนไม่ตั้งใจ
ถ้าเธอได้ฟังเพลงนี้ ก็อาจจะพอได้รู้ใจ กับความจริงข้างในที่มันทำยังไงก็ไม่กล้าพูดออกไปสักที
ว่าใครที่อยู่ตรงนี้ รู้ยัง
-พยายามเฝ้าดูเพื่อจะได้รู้ว่าเธอชอบอะไร  พยายามเข้าใจจะได้มีเรื่องคุยกับเธอ
ที่เขานั้นคอยเฝ้ามองแต่เธอตรงนี้ รู้ยัง  แค่ต้องการดูแลและอยู่ข้างเธอเสมอ
ได้แต่พูดลอยๆ อย่างนั้นเรื่อยไป เปิดเพลงรักบ่อยๆ แต่ไม่ได้บอกให้ใคร บอกว่ารักเบาๆ ในใจเท่านั้น
ไม่ใช่พรหมลิขิตที่ขีดเอาไว้ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่เป็นความตั้งใจ ก็อยากให้เธอเข้าใจสักครั้ง
**เธอคงยังไม่รู้ ว่ามีหนึ่งคนแอบรักเธอ แอบดูแลแต่เธอทำอะไรเพื่อเธอเหมือนไม่ตั้งใจ
ถ้าเธอได้ฟังเพลงนี้ ก็อาจจะพอได้รู้ใจ กับความจริงข้างในที่มันทำยังไงก็ไม่กล้าพูดออกไปสักที
ว่าใครที่อยู่ตรงนี้ รู้ยัง
**เธอคงยังไม่รู้ ว่ามีหนึ่งคนแอบรักเธอ แอบดูแลแต่เธอ ทำอะไรเพื่อเธอเหมือนไม่ตั้งใจ
ถ้าเธอได้ฟังเพลงนี้ ก็อาจจะพอได้รู้ใจ กับความจริงข้างในที่มันทำยังไงก็ไม่กล้าพูดออกไปสักที
ว่าใครที่อยู่ตรงนี้ รู้ยัง................. ]]]



..................

........เราแวะไปที่ห้องของรุ่นพี่ม.6 ที่เขามาชวนไอ้ยูไปเล่นเกมส์ เขาก็ชวนพวกเราไว้เหมือนกัน
ห้องพี่เขาเล่นเกมส์จับคู่แข่งกันทำลูกโป่งให้แตกโดยห้ามใช้มือ ไม่ใช้มือก็เอาเท้าเหยียบ นั่งทับ หรือกอดกัน
เพื่อบีบลูกโป่งที่อยู่กลางตัวให้แตก ค่าเล่นคนละยี่สิบครับ รอบละห้าคู่ คู่ไหนชนะมีของรางวัลให้เลือก
ก็พวกตุ๊กตาน่ารักขนาดประมาณไม้บรรทัดครึ่ง หรือพวกขนมห่อใหญ่ๆ ของรางวัลธรรมดาครับเกมส์ก็ธรรมดา
แต่เล่นแล้วมันฮา เปิดเพลงไปเต้นกันไป ลูกโป่งก็แตกเสียงดังสะดุ้งไปขำไป ใช้เวลาเล่นกันราวนาทีได้
พวกพี่ม.6ที่คุมเกมส์คอยนับคะแนนให้ คู่ไหนทำลูกโป่งแตกเยอะสุดก็ชนะไป

แล้วไอ้คนทะลึ่งอย่างเชี่ยเดย์เนี่ย คิดว่ามันจะเลือกทำให้ลูกโป่งแตกแบบไหนล่ะครับ แน่นอนครับกอดกัน////
มันจับผมกอดเอาๆเรากอดกันแน่น บี้เบียดตัวเข้าหากัน บีบลูกโป่งแตกนำหน้าเพื่อนๆที่แข่งกันหลายคู่
มีไอ้ยูที่นั่งคุยอยู่กับเพื่อนๆพี่ๆในทีมบาสของมันลุกขึ้นมาเล่นด้วยคู่กับไอ้น็อตครับ สองคนนี้ใช้วิธีเหยียบ
แต่ลูกโป่งปลิ้นไปปลิ้นมามันก็วิ่งไล่เตะไล่เหยียบทั้งที่ผูกมือติดกัน ตลกตรงจะวิ่งไปคนละทางเรื่อย

แล้วไอ้มาร์คก็คู่กับไอ้ซีนครับ สองคนนี้ใช้นั่งทับเอา มันกระแทกโดนลูกโป่งบ้างโดนพื้นบ้าง ร้องจ๊ากไปขำกันไป
ตูดระบมไปหมดแล้วมั้ง ผมขำไม่หยุดเลย ถึงจะอายเสียงโห่ฮาเสียงแซวที่ดังให้รอบทิศก็เถอะ
กีต้าร์มันนั่งดูแล้วขำพวกผมกับเด็กห้องอื่นที่เล่นเกมส์ เพื่อนไอ้ยูจะเล่นเป็นเพื่อนให้มันก็ไม่เอาขอนั่งขำอย่างเดียว

พอหมดเวลาเพลงจบเสียงนกหวีดดัง ผลปรากฏว่าผมกับไอ้เดย์ชนะครับ เดย์มันหยิบตุ๊กตาเด็กตัวกลมหน้ากวนๆ
ส่งให้ผม  “อ่ะ เอาไปแทนลูกมึงที่ทำหายที่งานวัดวันนั้น”  ถึงไอ้ตัวนี้จะดิ้นไม่ได้แต่มันก็นิ่มดีครับ

ผมก็ถือเดินไปกอดเล่นไปตลอดทาง เดินๆไปเจอร้านขายปลาหมึกปิ้ง ไอ้เดย์กับไอ้ซีนอยากกิน เราก็เลยแวะกัน
แต่เห็นพวกมันกินน่าอร่อยสุดท้ายเลยพากันซื้อทุกคน ไอ้เดย์เป่าปลาหมึกที่ยังร้อนแล้วยื่นให้ผมตอนที่ยืนรอ
มันจะให้ผมกินที่มันป้อนแต่ผมเบี่ยงหน้าหนี คนเยอะแยะไอ้บ้านี่ไม่อายเขาเลยเว้ย ผมขมวดคิ้วทำหน้าดุมันนิดๆ
มันเลยกินเข้าไปเองแล้วทำเหมือนจะงอน ไม่ยอมหันมามองผมเลย ผมสะกิดๆแขนมันก็ทำเฉยเหมือนไม่รู้เรื่อง
ผมเลยหยิกเอวด้านหลังมัน “โอ๊ย! เชี่ยลูก!”  ไอ้ผลครับหันกลับมาด่าทันที “555 555 55” ผมก็หัวเราะกวนตีนใส่มัน
มันเลยไล่ขยี้หัวผมแล้วค่อยยิ้มออก

“เฮ้ยกูอยากกินลูกชิ้น~~~~”  ไอ้ซีนครับไอ้ตัวเขมือบ ตลอดทางมันยังไม่หยุดปากเลย แต่ไม่ใช่ว่ามันซื้อกินเองนะ
มันเห็นกีต้าร์ซื้อกินเลยขอกินบ้าง อ้าปากรอให้ไอ้กีต้าร์ป้อนเข้าปากครับ ไอ้มาร์ค ไอ้น็อต ไอ้ยู ก็พากันไปอ้าปากรอ
เหมือนลูกนกรอแม่นกเอาหนอนมาป้อน ไอ้กีต้าร์ป้อนไปก็ด่า  “พวกเชี่ย จะหมดถุงแล้วครับไปซื้อแดกกันเองเลย”

ผมเหล่มองไอ้เดย์มันก็ซื้อลูกชิ้นบ้าง จะว่าไปแล้วไอ้พวกนี้กระเพาะเติมไม่เต็มกันสักทีกินได้กินดี ผมสิอิ่มตื้อ
ไอ้เดย์ได้ลูกชิ้นมาก็พยายามจะเอามาป้อนผมอีกแล้วครับ ผมก็เบี่ยงหน้าหนีเหมือนเคย มันก็ฮึดฮัดสงสัยจะขัดใจ
หน้างออีกแล้ว จู่ๆไอ้ซีนก็เข้ามาคว้าหมับ เอาลูกชิ้นที่เดย์ถือค้างในมือไปแบ่งกันกินกับไอ้ยู เหลืออีกสองไม้ในถุง
เดย์ก็ยัดใส่มือผมอย่างหงุดหงิด แล้วงอนตุ๊บป่องเดินหนีไปซื้อน้ำผลไม้ปั่นกิน ได้ยินมันสั่งกล้วยปั่นใส่นม
ผมได้ยินแล้วอยากลองกินดู เลยไปด้อมๆมองๆรอบๆมัน ไอ้เดย์ได้น้ำปั่นแล้วมองผมด้วยหางตา...

“กินมั่งดิ”  ผมยิ้มให้มัน มันดันเบือนหน้าหนีผมซะงั้น เอ้าไอ้นี่..  “เดย์กินมั่ง”  ผมกระตุกเสื้อให้มันหันมาหา
แม่งดันหันไปชวนไอ้มาร์คกินเฉยเลย มันไม่ยอมให้ผมกินอ่ะ

“อ่ะ แลกกัน”  ผมยื่นลูกชิ้นไปจ่อใกล้ๆปากมัน ไอ้เดย์ผงะมองเล็กน้อยก่อนจะอมยิ้ม แล้วมันก็กินลูกชิ้นที่ผมป้อน
จนหมดไม้ ผมก็กลั้นยิ้มตลอดเขินมันอ่ะครับ เล่นเคี้ยวไปจ้องตาผมไป ผมเลยผลักหน้ามันแก้เขินไปหลายที

ไอ้เดย์กอดคอผมแล้วเดินเข้าไปสั่งน้ำปั่นแก้วใหม่ให้อย่างอารมณ์ดี ถามผมว่าอยากกินน้ำอะไรเดี๋ยวซื้อให้
ผมเลยว่าเอากล้วยปั่นนั่นแหละ ไอ้น็อตกับไอ้มาร์คเอาน้ำกล้วยปั่นไอ้เดย์ไปกินกันแล้วขำกันใหญ่ พวกมันไม่ชอบ
ว่าแหวะไม่อร่อย แต่ผมลองกินแล้วก็ว่าอร่อยดีออก ผมกับเดย์เลยกินด้วยกัน
ไอ้เดย์เป็นคนถือแก้ว... แล้วผมก็ต้องยอมกินที่มันยื่นมาป้อนจนได้ โอ๊ยนี่มันมหกรรมงานเขินแห่งชาติรึไงวะ
ผมยิ้มจนปวดแก้มไปหมดแล้ว ///////


“เฮ้ยๆๆ พวกมึงดูๆ ไอ่เชี่ยคิมแม่งทิ้งเพื่อนมาเดินกับแฟนเว้ย!555” 
เสียงไอ้น็อตร้องทัก ชี้ไปทางห้องที่ขายสร้อยแหวนกำไลสวยๆ พวกผมเบิกตาโตมองไปทางเดียวกัน
ไอ้คิมยืนด่ากับดุ๊กดิ๊กอยู่หน้าร้านครับ มีแมวเหมียวยืนกินโค้กอยู่ใกล้ๆ แจ๋วแหว๋วก็ลองกำไลใส่แล้วส่องไปส่องมา
สงสัยกล้วยจะหมดแล้วมั้งไอ้พวกนี้ถึงออกมาเพ่นพ่าน
 
“มึงใส่ยังไงก็ไม่สวยหรอกอิดุ๊ก ซื้อให้เปลืองเงินทำม๊ายยยย เชื่อกูๆ” 
พวกผมเดินเข้าไปใกล้ ได้ยินไอ้คิมกำลังแกล้งดุ๊กดิ๊ก กระเทยสวยกัดปากทำหน้างอเถียง
“ก็เค้าอยากได้อ่ะ ตัวมายุ่งอะไรด้วยล่ะ ไม่ได้ขอให้ซื้อให้ซะหน่อย”
“อ้าวๆๆ พูดเองนะว่าไม่เอาอ่ะ กูว่าจะซื้อให้สักเส้น แต่เห็นว่าอันที่มึงหยิบมันไม่สวย ไม่เอาก็แล้วไปดีไม่เปลือง”
“เฮ้ยยยยยย ได้ไง!! แล้วทำไมไม่บอกก่อนยะ! อิคิม!... เอ่อ.....ตัวเอง...งั้นเค้าเอาเส้นนี้ก็ได้”

พวกผมเข้าไปตบหลังตบไหล่ตบหัวไอ้คิมให้มันตกใจเล่น มันก็เหวอนิดหน่อยแล้วหัวเราะก่อนหันไปควักเงิน
จ่ายค่าสร้อยข้อมือให้ดุ๊กดิ๊ก มีหรือจะรอดการแซวจากพวกผมได้ 
“55ก็มันช่วยกูยืนทอดกล้วยขายตั้งแต่เช้า ของก็ไม่ได้แพงอะไรนี่หว่า ให้เพื่อนแค่นี้เองเป็นไรไปวะ555” 

ถามดูก็รู้สึกว่าไอ้กล้วยทอดกรอบของห้องผมนี่จะขายดีจัด ใกล้หมดแล้ว อาจารย์เลยให้เพื่อนสลับกัน
เฝ้าขายให้หมดแค่สองสามคน แผนที่ไอ้คิมจะชิ่งนั้นพังไปตั้งแต่เช้าแล้วเพราะมันยอมอยู่ร้านเป็นเพื่อนผม
แต่มันก็หนีบนังดุ๊กดิ๊กให้ยืนทอดกล้วยกับมันด้วย คนสำอางค์ห่วงสวยอย่างดุ๊กดิ๊กยอมอยู่ช่วย ทั้งที่ไม่อยากเหนื่อย
แต่ก็เห็นมันไม่ไปไหนยอมทำเป็นเพื่อนไอ้คิม งานนี้ไอ้คิมเลยญาติดีด้วย โอ้โหมันซื้อสร้อยข้อมือให้เลยวุ้ย
 ผมสังเกตเห็นดุ๊กดิ๊กยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ได้สร้อยข้อมือมาปุ๊บก็ใส่ปั๊บยื่นไปอวดเพื่อนสาวมันให้อิจฉาเล่นที่มีคนซื้อให้

เดย์กระซิบถามผมว่าอยากได้มั้ย แล้วมันก็ชี้ไปที่แหวนเงินคู่.... ผมก็ส่ายหน้า ให้ใส่เหมือนกันเนี่ยนะเขินตายห่า
“กูจะเอาแหวนเพชรเว้ย55/////”  ผมแอบกระซิบขำกับมัน
“โหย//// เก็บตังค์ยาวเลยดิ”  ไอ้เดย์ตีหน้าเครียด ผมก็ยิ่งขำ


 *****************************

กลับบ้านแล้วครับ ผมเดินกลับบ้านกับเดย์เหมือนเคย เพื่อนๆชวนไปเดินห้างต่อแต่เราไม่ไปกัน ขากลับแวะเซเว่น
ซื้อซิมส์ใหม่ใส่โทรศัพท์ผม แล้วก็ต้องไล่ส่งเบอร์ใหม่หาเพื่อนหาญาติอีก แม่จ๋าก็ถามว่าเปลี่ยนเบอร์ทำไม
ไอ้เดย์แก้ตัวแทนให้ว่าโปรซิมส์ใหม่มันดี จ๋าก็ไม่ได้ติดใจอะไรชวนไอ้เดย์อยู่กินข้าวเหมือนเคย


“เดย์.......หน้าบ้านนะเว้ย”  ผมปรามไอ้บ้าเดย์ เขยิบหนีมันก็เขยิบมานั่งตัวติดกับผมเหมือนคนพูดไม่รู้ฟัง
จะไม่อะไรหรอกถ้ามันไม่มากอดเอว เรานั่งกันอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าบ้าน คนก็ขี่รถผ่าน เดินผ่าน คนมาซื้อของ
ที่บ้านผมก็มี ยังจะมาป้วนเปี้ยนแถวเอวผมอีก ผมตีมือบอกให้เอาออกมันก็หัวเราะเปลี่ยนเป็นนั่งกอดคอผมแทน
แล้วกระซิบชวนผมขึ้นห้อง “เดย์อยากดูหนัง ไปดูบนห้องกันเนอะ เนอะๆๆ”

“หนัง? ดูเรื่องอะไร”  อยู่ดีๆก็อยากดูหนังครับ
“ถอดให้หมดแล้ววิ่งเข้าป่า”
“หนังเชี่ยอะไรของมึงเนี่ย!? อุบาทว์ว่ะใบไม้บาดแสบตายห่า!!|||||||| ”
“งั้นเรื่องตั้งแต่หัวค่ำยันฟ้าสางก็ได้”
“ทำเชี่ยไรวะทั้งคืน!?”
“มึงแม่งเชยไม่รู้จักสักเรื่องเลยเหรอลูกคิด55 แล้วเรื่อง13ยังไหวอ่ะมึงเคยดูมั้ย คึคึคึ”
“ไม่เคย....เรื่องมันเป็นยังไง?”
“เป็นเรื่องของช่างซ่อมท่อที่ต้องรับศึกหนักภายในคืนเดียว มีลูกค้า13คนเรียกไปทะลวงท่อ”
“สนุกตรงไหนวะเชี่ย หนังท่อตันเนี่ยนะ”
“มันสนุกตรงตอนจบดิ ลูกค้า13คนรุมช่างคนเดียวเลย ช่างนี่หมดแรงคลานกลับบ้าน”
“โห..มันโดนซ้อมเหรอ ทำงานไม่ดีเหรอ?”
“มันทำแตกในหมด”
“ห๊ะ!? อะไรวะ ท่อแตกใน ซ่อมท่อภาษาอะไรวะ55 ตลกว่ะ มึงดูแล้วว่าตลกมั้ย”
“หนังตลกที่ไหนเล่า”
“อ้าวแล้วหนังอะไร”
“หนังโป๊”
“ควายเหอะ! //////*// เลวจริงๆหลอกให้กูฟัง ไอ้ๆๆๆ”     ผมก็ว่าแล้วทะแม่งๆพิกล ตั้งแต่ชื่อหนังแล้ว
“ดูป่าว xxxเกย์ล้านเปอร์เซนต์555คึคึ////”
“ไม่ดู!/////*//”   ชวนกูดูหนังโป๊เฉยไอ้เลวนี่คิดอะไรในใจรู้หมด
“อ้าวแล้วเวลามึงอยากมึงทำไง กูไม่เชื่อหรอกมึงจะไม่มีสักเรื่อง”
“ออนไลน์ดิสัด โหลดเก็บไว้ทำแป๊ะไรเดี๋ยวก็เบื่อแล้ว”
“โธ่เอ้ย55 นึกว่าจะแอ๊บบอกไม่เคยดู คึคึคึ ทะลึ่งเนอะคนเรา”
“โห กูทะลึ่งแล้วมึงคืออะไรเดย์”
“กูหื่นงะ”
“เออไอ่สัด////*// รู้ตัวก็เป็น  เรื่องแบบนี้เพลาๆบ้างก็ได้ กูก็เคยเหอะ แต่ไม่หื่นเหมือนมึงรับรอง”
“เดี๋ยวอยู่กะกูอีกหน่อยก็หื่น รับรอง เคี้ยกกกก5555555”   ไอ้หื่นเดย์หัวเราะปากกว้างเต็มที่ ผมหน้าร้อนผ่าวหมด
ผลักไอ้คนทะลึ่งไล่ให้มันเขยิบไปนั่งให้ห่างๆอย่างหมั่นไส้ แม่งอยากจะซ้อมมันครับทำไงดี
มานั่งส่งสายตาเจ้าชู้ใส่ผมอยู่ได้

“งั้นเปลี่ยนไปดูเรื่องจูราสสิคก็ได้ เห็นไอ้น็อตดูแล้วบอกว่าหนุก ลูกคิดขึ้นห้องกันๆๆ นะๆ นะๆ”   
ไอ้ลูกนอกไส้ผมยังร้องดูหนังไม่เลิกครับ แต่เรื่องนี้ผมรู้จัก จะว่าไปแล้วผมก็อยากดูไดโนเสาร์เหมือนกัน

“เออๆ ดูก็ได้ มึงกินโค้กมั้ยเดี๋ยวเอาขึ้นไป”  ผมลุกขึ้นไปเปิดตู้น้ำขวด หันไปถามเดย์มันก็พยักหน้ายิ้มกริ่ม
ตามึงเจ้าเล่ห์แปลกๆนะเนี่ย ผมเลยเปิดโค้กสองขวด เอาหลอดจิ้มเกลือใส่ลงไปในขวดแล้วยื่นให้ไอ้เดย์ขวดนึง
เราเดินถือโค้กจะขึ้นไปชั้นสอง เจอแม่จ๋าในครัว

“นี่วันนี้แม่ทำกล้วยบวชชีนะลูก เสร็จแล้วเดี๋ยวแม่เรียกลงมากินนะ”
ไอ้เดย์รีบอ้อน  “โหยยยย จ๋าทำอร่อยรึเปล่าครับ เดย์อยากกินแล้วอ่ะ55”
“วู้ยยยย อร่อยสิลูก! จ๋าทำอร่อยไม่เหมือนใครเลยนะ ไม่เชื่อไว้ลองกินดู จะบอกอร่อยมาก!”
“โอ้โห ขนาดนั้น555 อย่างนี้ต้องกินให้หมดหม้อเลยเนอะลูกคิดเนอะ555”

ผมก็อือออตามคนบ้ายอกับไอตัวขี้ประจบเขาไปล่ะครับ ...... มองสองคนนี้แล้วผมรู้สึกแปลกๆ

ถ้าวันนึงแม่จ๋ารู้เข้าว่าผมกับเดย์ไม่ได้เป็นแค่เพื่อนกัน.....จ๋าจะว่าไงนะ
แต่วันนั้นคงอีกยาวไกล ผมคงไม่รีบบอกแม่ตอนนี้หรอก เดี๋ยวแกช็อคเป็นลมเป็นอะไรขึ้นมา ผมต้องกลายเป็น
ลูกอกตัญญูชวนป่วยเป่าปี่แปะมองกันพอดี
เฮ้อ........ในความสุข......เราก็มีความทุกข์รออยู่สินะ.........
พ่อแม่กับพี่สาวของเดย์ก็อีก.....เขาจะรับได้มั้ยนะ เขาจะรักผมเหมือนเดิมมั้ย...


“เหม่ออะไรวะลูก ดูดิ! ไดโนเสาร์ออกมาแล้ว! มึงดูๆ 55แม่งโคตรใหญ่เลย”
ไอ้เดย์ทักให้ผมหลุดจากความคิดบ้าบอของตัวเอง เรานอนคว่ำท้าวคางหันหัวไปทางปลายเตียง เปิดหนังในเน็ตดู
คนบ้ามันตั้งหน้าตั้งตาดูหนังจริงๆครับ มองมันทำหน้าตื่นเต้นตอนเห็นไดโนเสาร์แล้วอย่างกับเด็กเลย ผมก็อมยิ้ม..
ก็นึกว่ามันจะทำทะลึ่งอะไรกับผมอีกตอนอยู่ด้วยกันในที่ลับตาคน ปรากฏว่าไอ้บ้านี่เขานอนดูไดโนเสาร์เพลินเลย
มือไม่มีมาป้วนเปี้ยนครับมันจิกหมอนลุ้นตอนแรพเตอร์สู้กันใหญ่

ผมก็รู้สึกดีนะแค่ได้อยู่กับมัน ไม่ต้องทำอะไรกัน แค่ดูหนังไปแอบมองหน้ามันไปก็โคตรรู้สึกดี///
นี่ผมมีความรักจริงๆนะเนี่ย อย่างกับฝันไปเลยครับ มารักกับใครไม่รัก ดันเป็นไอ้บ้าเดย์555 ไม่รู้จะซึ้งรึจะฮาดี

“โหยยยยยยโคตรมันส์เลยว่ะ555 แฮร่ๆๆๆ”  หนังจบแล้วสนุกมากครับ ไอ้เดย์อินจัดจับผมที่นอนเผลอๆอยู่ขย้ำคอ
แม่งทำตัวเป็นไดโนเสาร์กินเนื้อ ไอ้ที่มันเป็นตัวร้ายนะ ไอ้เดย์มันชอบ
“เชี่ยลูกเดี๋ยวมึงเล่นเป็นแกะนะ เดี๋ยวกูเป็นแรพเตอร์เอง”  อยู่ๆมันก็จะเล่นเป็นไดโนเสาร์ครับ
“มึงเป็นแรพ มึงก็ให้กูร้องดิ”
“55กวนตีนละสัด เดี๋ยวกูทำให้ร้องทั้งคืนเลยนี่”  แหม่ มีกางกรงเล็บใส่กูนะ กลัวตายล่ะ เอ่อแต่หน้ามึงหื่นมาก///
“5555มึงทำอะไรเนี่ย55555”  ผมจั๊กจี๋มือไอ้เดย์อยู่ไม่สุขแล้วครับ ไล่ตะปบตามตัวผมมั่วไปหมด
“กูเป็นแรพเตอร์จะมาซ่อมท่อ! แฮร่ๆๆๆๆ เคี้ยกกก5555 55555”
“5555ไม่เล่นนะเดย์ ไอ้บ้า5555กูจั๊กจี๋เว้ย55555 อย่าล้วงเสื้อกู555อย่าดึงกางเกงเชี่ยนี่55555”

เล่นปล้ำกันไปปล้ำกันมา ฟัดกันบนเตียงจนเหนื่อยเลยครับ อีตอนแรกนี่ผมก็ขำกันอยู่ดีๆนะ แต่ไปๆมาๆ
มันมาเสียวได้ไงไม่รู้ครับ  “อ๊ะ!/////เดย์อย่ากัดดิ ซี๊ดดดด”  ผมเผลอครางตอนที่มันขบลงไปแถวท้องน้อย
มันลงลิ้นไปทั่วแล้วเอาฟันมาครูดเบาๆผ่านเนื้อ ผมสะดุ้งเกร็งสยิวไปทั้งตัวเลย
“กูอยากกินมึงอ่ะ/////”   ไอ้เดย์กระซิบเสียงกระเส่า เอาท่อนล่างมาเบียดแถวต้นขาผม ผมลองสอดมือเข้าไปจับดู
อะไรมันจะแข็งสู้มือขนาดนี้ครับ ถ้าคมนี่แทงทะลุกางเกงมันออกมาแทงขาผมเลือดอาบไปแล้วมั้ง

“มึงดูไดโนเสาร์แล้วเป้าตุงคืออะไรวะเดย์”
“ก็ไดโนเสาร์แม่งเล่นแก้ผ้ากันทั้งเรื่องเลยมึงไม่เห็นเหรอ555”
“โรคจิตครับ! ช่วยด้วย!555 มึงลุกไปเลยไม่ต้องมานอนทับกู หนักนะเดย์ ไอ้บ้านี่555”
“555บ้าดิ กูไม่ได้แข็งเพราะไดโนเสาร์ซะหน่อย แข็งเพราะมึงแหละ”  กูควรดีใจมั้ยนะที่ทำให้มึงแข็งแรงขนาดนี้
“มึงมันบ้า/////”
“กูรู้น๊า มึงแอบมองหน้ากูตลอดเลย ห้ามใจตัวเองไว้ทำไมลูกคิด อยากทำอะไรกูล่ะซี๊”
“555เออ กูอยากซ้อมมึง”
“เหรอ แต่กูอยากโทรมมึงว่ะ55”
แล้วไอ้หื่นเขาก็หื่นใส่ผมสุดๆเลยครับไม่ได้เกรงใจหน้าหล่อใสของมันเลย วินาทีนี้คือเชี่ยเดย์ไม่สนใจอะไรแล้ว
มันโหมจูบผมไปทั้งตัว ดึงทึ้งเสื้อผม ลากลิ้นพร้อมลมหายใจร้อนๆเล้าโลมผมซะเสียวสั่นไปหมด
มือของเราทั้งคู่ต่างล้วงเข้าไปอยู่ในกางเกงของอีกฝ่าย ส่วนนั้นมันขยายเต็มไม้เต็มมือ แต่ของไอ้เดย์เรียกล้นมือ
จะถูกกว่า ผมครางซี๊ดมันก็ครางซี๊ด เล่นรูดไม่พอเอานิ้วเขี่ยที่ปลายด้วยไม่ซี๊ดได้ไงไหวล่ะครับ

เดย์จูบหนักๆขยี้ที่ปากผมไปตามอารมณ์ของมัน ผมก็อ้าปากรับลิ้นที่สอดมารุกรับตามอารมณ์ของตัวเองเหมือนกัน
“อื้อออ~ เดย์!”
 “ลูกคิดเดย์รักนะ รักมากเลยนะรู้ป่าว ซี๊ดดดดด อื้มมมโคตรรักเลย...ขอนะ..”
ผมผวากอดคอมันที่ไซร์วนเวียนแถวใบหูผมแน่น ไอ้เดย์ปลดกระดุมเสื้อนักเรียนผมออกหมดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
รู้อีกทีคือโดนมันดึงเสื้อออกจากแขนโยนไปไกลๆ  เดย์จูบไล่ไปตามเนื้อตัวผมก่อนจะลากลิ้นลงไปหาเป้าข้างล่าง
รูดซิปกางเกงผมลงแล้วใช้ปากครอบครองส่วนที่มันกำลังดันปะทุอยู่ภายใน ยิ่งมันสัมผัสกระตุ้นตรงนั้นของผม
มากเท่าไหร่ส่วนนั้นมันก็ยิ่งอึดอัดคับแน่นเต็มกางเกง เดย์เล่นลิ้นกับผมทั้งที่ยังไม่ได้ถอดผ้าออก กางเกงนักเรียน
ตัวนอกผมก็ยังหมิ่นเหม่ แล้วจู่ๆมันก็จับผมพลิกนอนคว่ำ เอาเป้ามันมาบดเบียดกับก้นผม มันเด้าเบาๆสีไปสีมา

 “โอ้ยซี๊ดดดด ไม่ไหวแล้วว่ะลูกคิด”  ไอ้เดย์ครางพึมพำเหมือนคนละเมอ ผมกำลังฟินเลยสะดุ้งตกใจ
โดนไอ้เดย์ลุกขึ้นดึงกางเกงนักเรียนผมออก มันจับถอดพรวดเดียวหลุดจากขาผมไปเลยครับ ผมเหลือแต่กางเกงใน
นอนคว่ำอยู่บนที่นอน ไอ้เดย์รีบปลดกระดุมเสื้อตัวเองอย่างร้อนรน มันถอดเสื้อทิ้งแล้วโดดทับผม
เสียงดัง “อั๊ก!!!” 

“โอ๊ยมึงเบาๆหน่อยไม่ได้รึไงวะเดย์!”  เกือบจุกละ ตัวมันโตแรงหมีควายกระแทกมาได้ ผมหันไปว่ามัน
ซึ่งจังหวะนั้นประตูห้องผมก็เปิดออกครับ!!!

และทั้งๆที่ผมกับไอ้เดย์อยู่สภาพนั้น........แม่ผมถือชามเดินเข้ามา  “ทำอะไรกัน!?”


หน้าผมคงซีดยิ่งกว่าไก่ต้มพอกับหน้าไอ้เดย์

ไอ่เชี่ยยยยยยยยย โฮ~~~~~~~ กูลืมล็อคประตูครับ! |||||||||





tsktonight…

 *** โหยยยยยยยยยยยย คิดถึงเค้ามั้ย55 คือเรื่องของเรื่องช่วงนี้ชอบเพลงน้องต้นค่ะ
เปิดฟังไปตรงฉากที่ลงไว้ให้แล้วก็อ่านเนื้อเรื่องไป มันฟินอ่ะ(ฟินอยู่คนเดียวเนี่ย55) ตอนนี้อ่านแบบเบาๆสบายๆกันเนาะ^^

Disthaporn-------555ความค้างจงเจริญ อย่างนี้ต้องอ่านเรื่องนี้คู่กับหนังสือเรียนบ่อยๆเนอะ
panitanun--------เดย์บอกว่านี่แค่เบาะๆคะ ของจริงแรงได้อีก แรงยิ่งกว่านี้รับรอง ฮุฮุฮุ
Alone Alone--------แม่ยกคิมดุ๊ก55 เอ็นซีไรคะ วิแต่งเรื่องนี้ใสๆนอนมองหน้า เน้นไร้สาระไปวันๆ พูดจริ๊งงงง
meeoldly-------น้องเดย์บอกสิ่งที่คิดมาแล้วค่า แต่! มันยังไม่หมด ตามอ่านกันต่อไปนะแจ๊ะ55
Misakiiz-------- ตอนนี้แม่มาเจอสถานะชัดเต็มตาระดับHDกันเลยทีเดียวเชียว บ้ามั้ยแต่งเองขำเอง
ขนมโก๋--------คึคึคึ วิก็ชอบให้ผู้ชายหึงกัน คึคึ

[meeoldly]

จ๋ามาขัดจังหวะอ่ะ 

[Disthaporn]

บอกได้คำเดียวว่าซวยยยยยยยยยย

[MayA@TK]

  ค้างงงงงงงงงงงงงงงงง
รีบๆมาต่อด่วนเลยนะ อยากรู้ว่าจะแก้ตัวว่ายังไง จะลื่นเป็นปลาไหลใส่สเก็ตหรือแม่จ๋าจะรู้ความจริง

[kaokorn]

ในที่สุดก็รู้เรื่องกันสักที เฮ้อ ลุ้นแทบแย่
ปรากฏตอนจบ ลุ้นกว่า อ๊ากกกกก อยากรู้ว่าจะเป็นไงต่อ รีบมาต่อไวๆ นะคร้าบบบบบ

[Alone Alone]

ค้างสุดๆ เลยตอนนึ้

ในที่สุดจ๋าก็รู้ 555+

Fc.ดุ๊กดิ้ก คริคริ

[mild-dy]

มันค้างงงงงงงง

[Misakiiz]

ฮึ่ย! ไม่น่ามาขัดจังหวะเลยค่ะคุณแม่ข๋าาาาาาา 

[meuy]

มาแล้วค่าา แงงง งานยุ่งง  กลับมาตามอ่านแล้วน้าา

ชอบๆมากเลยค่าเรื่องนี้ 
 
ยืนยันคำเดิมรอรวมเล่มน้า 555   

ในที่สุดเดย์กับลูกก็สถานะชัดเจนสักที ทำไมเราถึงแอบชอบตอนเดย์หึงโหดจัง ชอบบ หักซิมมเลยทีเดียวดีไม่พังเครื่องเหมือนตอนไลค์  หึงได้ใจดีจุงง  แม่ยกชอบบฮาร์ดคอๆ //อีนี่เพ้อ  555

และที่สำคัญเดย์แอบขี้แงง   
ร้องไห้ด้วยน่ารักอ้ะ ร้องแข่งกับลูกเลย เป็นฉากสารภาพที่น่ารักมากเลยค่า  แอบชอบลูกมานานแล้วก็ไม่บอกก

ส่วนตอนหน้าอย่ามาม่าเลยน้าา จ๋า จะว่างายเนี่ยยยย
แงง ลุ้นนนน   

เดย์ บอกเล่นมวยปล้ำกันอยู่ครัช ท่ากำลังสวยเลย
 55 //ผิดจุด 

ปล.เม้นยาวไปหน่อยน้าา เก็บกดๆ   

[meuy]

เข้ามารออออ   

[panitanun]

ว้วววว ตื่นเต้นนนน

[tsktonight]

////////////////////////////
ก็มันรักอ่ะ(TAKE ME TO YOUR HEART)     ตอนที่ 29 สองต่อสอง.../1     





“ทำอะไรกัน!?”

ทำอะไรกัน!? ทำอะไรกัน!? ทำอะไรกัน!? ทำอะไรกัน!? ทำอะไรกัน!? ทำอะไรกัน!? ทำอะไรกัน!? ทำอะไรกัน!?



คำถามของแม่.. เสียงของแม่.. ดังซ้ำๆเหมือนใส่เอ็คโค่ มันก้องกังวานเข้าไปตีรวนทุกโสตประสาทข้างในหัวผม
ผมเหงื่อแตก หน้าซีด อ้าปากเหวอ ตัวแข็งทื่อ แต่ไอ้ลูกคิดน้อยข้างล่างที่มันแข็งอยู่แม่งเหี่ยวทันที T|||||T


การเผชิญหน้ากับคุณนายลูกเกดเป็นเวลาแค่ชั่วเสี้ยววินาที แต่เหมือนนานเป็นชาติสำหรับผม
รู้ตัวอีกทีไอ้บ้าเดย์ที่นอนทับผมแล้วอึ้งแดกไม่แพ้กันก็รีบผุดผลัดลุกขึ้น  มันตะโกนแหกปากเสียงดังลั่นห้องว่า
 “SMACK  DOWN!!!”
“ห๊า!!!? เฮือก!!!!!||||||”   
เชี่ยเดย์ครับ! กระโดดลงมาทับผมใหม่ กระแทกแรงจนผมตาเหลือกหลุดร้องออกจากปากได้แค่  “แอ๊กกก!!!!”
แม่งถ้าเครื่องในกูแตกไปนะ ...หามส่งโรงพยาบาลอย่างเดียวสิครับ

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!!|||||||||| ตาย! ตาย! มึงตายไอ้ลูก! นี่ๆๆๆๆ”
“โอ๊ยยยจ๊าคคคคคค!!! กูเจ็บ!จ๊าคคค! เจ็บๆๆๆจ๊าคคคคค! แม่จ๋าช่วยด้วยยยยยยยยย”
ไอ้ห่าเดย์มันล็อคคอล็อคแขนผม จับหัวผมโขกกับที่นอนปั๊กๆๆ ถีบตูดผม เหยียบมือ จับขาผมมาดัดแล้วล็อคไขว้
ไอ่เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เจ็บปวดโฮก

“โอ๊ยไอ้ลูกบ้า พากันเล่นอะไรเป็นเด็กเล็กๆเนี่ย โตเป็นหนุ่มแล้วนะลูก! ไม่อายผีสางกันเลยเนอะ
ดูซิแก้ผ้าแก้ผ่อนปล้ำกัน”   แม่จ๋าวางชามไว้ตรงโต๊ะคอมก่อนจะยกมือท้าวเอวขมวดคิ้วดุพวกเรา

“5555 สแมคดาวน์ไงจ๋า 55 เหมือนที่เดย์นั่งดูทีวีกับจ๋าวันนั้นเลยไง๊555”
ไอ้เดย์ทำขำเสียงดัง พยายามรื้อฟื้นความทรงจำกับแม่ผม แต่คือมึงช่วยหยุดบีบคอกูก่อนได้ม๊ายยยยยยย|||||||||||

“555เด็กบ้าเอ๊ย ใส่แต่กางเกงเหมือนเดย์ก็ยังดี ดู๊!เสื้อผ้ากระจุยกระจายหมดไอ้ลูกบ้า แก้ผ้าใส่แต่กางเกงลิง
เลียนแบบนักมวยปล้ำเนี่ยนะ555น่าเกลียด ดีนะเป็นแม่มาเห็นไม่ใช่คนอื่น ทีหลังอย่าทำนะพิเรนท์จริง 5555”   

โอ๊ยผมโคตรโล่งใจเลยครับเห็นแม่หัวเราะซะตาปิด “โธ่จ๋า! ก็ไอ้เดย์แหละมันแกล้งลูกอ่ะจ๋า! เจ็บไปหมดเลยฮือ”
ผมผลักไอ้เดย์ไปไกลๆแล้วรีบลุกจากที่นอนอย่างทุลักทุเล ก็โดนไอ้เดย์มันซ้อมเมื่อกี้นี้นี่ครับ มึนเลยกู||||||
 ผมเดินกระย่องกระแย่งไปคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันท่อนล่างปิดกางเกงในสีแดงเลือดหมูของตัวเอง แล้วหันไปอ้อนแม่
“ไม่ได้ตั้งใจจะแต่งตัวแบบนี้ซะหน่อย คือ....คือ...........คือไอ้เดย์มันแกล้งลูกอ่ะจ๋า! ก็.........ก็ลูกจะอาบน้ำ
มันแหละมากระโดดทับช้ำในหมดแล้วเนี่ย จ๋าตบบ้องหูมันแก้แค้นให้ทีดิ”

“วุ้ยแม่ไม่เล่นด้วยหรอกพวกบ้า555 ไปๆๆ ไปอาบน้ำก็ไป นี่แม่เอากล้วยบวชชีมาให้ เห็นไม่ลงไปซะที
ก็นึกว่าดูหนังกันไม่จบไม่ยอมลงไป นี่ๆมาดูกล้วยบวชชีจ๋าก่อนเดย์ วันนี้จ๋าทำอร่อยมาก55  เดย์ยังไม่เคยชิมที่จ๋าทำ
กินแล้วจะติดใจ55อร่อยมากเลยลูก”
“ครับๆ”  ผมกับไอ้เดย์รับคำพากันพยักหน้าเออออห่อหมกกับแม่หงึกหงัก
“เอ้อจริงสิ ว่าจะตักกล้วยไปให้ไอ้น้องอ้อมัน(พี่สาวที่อยู่ข้างบ้าน) นี่เดย์แล้วไม่ต้องชวนไอ้ลูกมันเล่นอย่างนี้อีกล่ะ
ทับมันไปเดี๋ยวก็ขี้แตกตายพอดี55 ตัวยิ่งเล็กๆอยู่ มานี่ดีกว่า เดย์มากินกล้วยบวชชีรอไปก่อนนะ ข้าวสุกแล้วล่ะ
เดี๋ยวจ๋าจะลงไปผัดคะน้าหมูกรอบ อู๊ยยยอร่อยไม่เหมือนที่ไหนทำ”

“ใจเย็นจ๋า คะน้ายังไม่ได้หั่นเลย”  ผมแซวแม่ แม่จ๋าก็หัวเราะ
ไอ้เดย์ก็เดินมานั่งที่โต๊ะคอม ตักกล้วยบวชชีเข้าปากแล้วยิ้มหวานให้
“โหยยยยอร่อยครับจ๋า เดี๋ยวเดย์ลงไปเติมอีกนะ”
“เอาเลยลูกมีเป็นหม้อแน่ะ” 
แม่ผมยิ้มให้ไอ้เดย์ ลูบหัวมันแล้วก็ออกจากห้องไป........ ผมขาอ่อนแรงเข่าทรุดลงนั่งกับพื้นทันทีเลยครับ

ไอ้เดย์มันนั่งถอดเสื้อกินกล้วยบวชชีอยู่ก็หยุดแล้วถอนใจออกมาดังๆ ทิ้งตัวเหมือนคนหมดแรงบนเก้าอี้
แหงนหน้ามองเพดาน แล้วมันก็ค่อยๆขำออกมาซะลั่น   “555 555 55555555โอ๊ยหัวใจกูจะวาย55555”

“มึงแค่จะ! ||||||*|| กูนี่เหมือนตายแล้วฟื้นไอ่สัด ฮือออเจ็บไปหมดเลยกู~~”
“คิกๆๆ โอ๋~ เดย์ขอโทษษษษษ”
“ฮึ่มไม่ต้องมาขอโทษกูเลย ไปหาใบบัวบกมาให้กูกินดีกว่า”
“55555 ไหนๆ มานี่ๆเดย์จูบให้หายเจ็บนะ”

ไอ้เดย์ดึงผมขึ้นจากพื้นไปนั่งปลายเตียง กอดแล้วจูบแล้วไซร์ไปตามเนื้อตัวให้ผมขนลุกซู่ ไอ้หอกนี่ยังจะเอาอยู่
“ยังไม่เข็ดอีกนะมึง!////*// ปล่อยกูเลยเดย์ ไอ้บ้า”  ผมยันหน้ามันออก ค้อนใส่มัน
“5555ไปอาบน้ำพร้อมกันเลยมั้ย”  มันพยายามจะแก้ปมผ้าขนหนูผมออกครับไอ้เวรนี่
“ไม่เอา”
“แต่เมื่อกี้ยังไม่เสร็จกันเลยนะ มันค้างนะมึง”
“เดี๋ยวกูว่าวเองในห้องน้ำ มึงนั่งทำตรงนี้ไปเสร็จแล้วก็นั่งกินกล้วยบวชชีรอ อย่ากินหมดเหลือให้กูด้วยล่ะ” 
ผมชิงลุกหนีแต่มันก็ดึงมือไว้
“กูอยากกินกล้วยลูกนี้มากกว่าว่ะ คึคึคึ”   ไอ้เดย์ดึงผมไปนั่งแหมะลงตักมันแล้วกอดเอวไม่ยอมให้ลุก
แถมยังล้วงมือแทรกแหวกผ้าขนหนูมาลูบขาอ่อนผมไปๆมาๆ สะกิดโดนหัวตรงนั้นด้วย
เล่นเอาผมสะดุ้งแล้วสะดุ้งอีก ส่วนที่โดนปลุกเริ่มขยาย

“เดย์ไม่เอาแล้ว มึงอย่าหื่นดิวะ”
“ไม่อาว~ ลูกคิดครับเดย์อาบน้ำด้วย น่านะ นะๆนะๆนะคร้าบไม่ทำอะไรหรอก”  โหยมันโคตรอ้อนผมเลยครับ////
“หลอกกูอ่ะดิ รู้นะคิดอะไรอยู่อ่ะ หยุดเลยไม่เอานะเดย์ รู้สึกผิดกับจ๋าว่ะ...วันนี้พอก่อนเหอะนะ” 
“แม่มึงรักกูจะตาย ถ้าเขารู้คงรีบยกมึงแถมข้าวสามกระสอบให้กูแน่ๆเลย”
“เพ้อน่ะสิ! พูดไปทั่ว...............เฮ้อ กูอยากให้จ๋ารักมึงไปตลอดจริงๆนะเดย์ อย่าให้แม่กูรู้เลยดีกว่า” 
คราวนี้ผมอ้อนมันบ้าง กอดคอมันแล้วเอาหัวซบซุกหน้าพูดตรงซอกคอ
“เอางั้นเหรอ..”  ไอ้เดย์ทำหน้าคิด ก็ไม่รู้มันจะคิดทำไม
“ไม่ต้องบอกใครหรอก....”  ผมว่าทางนี้น่ะดีที่สุดแล้ว จะได้ไม่ต้องมีใครเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเรื่องของเราสองคน
ไอ้เดย์มองตาผม มันยิ้มจางๆก่อนจะปล่อยให้ผมไปอาบน้ำ ผมยันหน้าเดย์ไว้ไม่ยอมให้มันตามเข้าห้องน้ำ
กลัวเดี๋ยวอารมณ์เตลิดเลยเถิดอีก วันนี้ไม่ไหวจริงๆครับ เห็นหน้าแม่แล้วหื่นไม่ลง ขอทำตัวเป็นเด็กดีแล้วกัน


*********************************

ทุ่มนึงแล้วครับ ผมกับเดย์ลงมากินข้าวกับแม่จ๋าที่ครัว ไม่มีอะไรต่อจากการกินกล้วยบวชชี
เราก็ต่างคนต่างอาบน้ำแล้วรีบลงมากินข้าว ผมยังไม่กล้าพอจะให้มันอาบน้ำให้อย่างที่ไอ้คนบ้ามันขอหรอก
แต่เวลาเดินสวนกันมีโดนดึงไปจุ๊บๆๆตลอด////// แม่งต่างจากเมื่อก่อนก็ไอ้ตรงเนี้ยะ ทำผมจั๊กจี๋ทุกทีมันกุ๊กกิ๊กเกิ๊น

นั่งกินข้าวล้อมวงกันสามคนจู่ๆแม่ก็พูด  “ลูกคิด ปิดเทอมนี้พ่อเขาจะเอาน้องมาฝากลูกก็ต้องเป็นคนดูนะ
แม่ดูไม่ไหวหรอกเหนื่อย วิ่งตามไอ้สองตัวนั่นไม่ไหว แล้วไอ้ที่ขอแม่จะไปเรียนพิเศษตอนปิดเทอมล่ะจะว่ายังไง”

ที่ช่วงปิดเทอมผมชอบขอแม่ไปเรียนก็เพราะที่ติวเขาสอนสนุก ไม่เครียด แถมใกล้ที่เที่ยว เลิกเรียนก็เดินร่อนได้เลย
ไปด้วยกันทั้งกลุ่มผมนี่แหละ แต่ปีนี้ผมอดไปแล้ว.......แม่จ๋าพูดมาผมค่อยนึกได้ ลืมเรื่องนี้ไปเลย 
“เออนั่นดิจ๋า.......ทำไงได้เนอะ สงสัยคงไม่ได้ไปแล้วล่ะต้องอยู่กับน้อง”
ไอ้เดย์มันฟังผมคุยกับแม่แล้วก็สงสัย “โทษนะ พ่อลูกคิด.....ยังไม่ได้...เอ่อ แหะๆขอโทษทีนะเดย์ก็นึกว่า..”

“อะไรเหรอลูก?” แม่จ๋าถามมัน
“ตาย”
“ว้าย! 5555 ยังลูกยัง แค่เกือบๆน่ะ555 เลิกกันไปนานแล้วลูก ไอ้เจ้าซีน่อนกับซีโน่นี่ก็ลูกกับเมียแหม่มเขา555”
เดย์ฟังแม่พูดดูจะงงๆ ผมเลยเล่าเรื่องพ่อกับน้องๆที่เป็นลูกครึ่งฝาแฝดให้มันฟัง
 “ใจเย็นนะพ่อกูยังไม่ตายไอ้บ้า”
“อ๋อ....เด็กฝรั่งแฝดนั่นน้องมึงเองเหรอ”
“หือ?........มึงพูดอย่างกับเคยเห็นแน่ะ”
“อ่า.....ก็...555”
มันแอบสารภาพกับผมทีหลังว่า เมื่อก่อนเคยแอบดูผมจากฝั่งตรงข้ามบ้านผมบ่อยๆ(อย่างกะโรคจิตเนอะมัน||||||)
เคยเห็นน้องผมอยู่หลายครั้งแต่เพราะเห็นว่าไอ้สองตัวนั้นหน้าเหมือนฝรั่งไม่เหมือนผม เลยไม่คิดว่าจะเป็นญาติกัน
และตลอดเวลาที่ผ่านมามันไม่เคยเห็นพ่อผมเลยสักครั้ง

“เดย์ได้ไปเรียนพิเศษที่ไหนรึเปล่าลูกปิดเทอมนี้”
แม่จ๋าสะกิดถามแล้วตักข้าวใส่จานให้ไอ้เดย์เพิ่มซะพูดจาน...เอิ่ม แดกหมดมั้ยนั่น จานที่สามแล้วครับ
ผมไปตักกล้วยบวชชีมากิน ข้าวผมกินไปจานครึ่ง อีกครึ่งกินไม่หมดที่เหลือยกให้ไอ้เดย์ ดูดิจ๋ามาเติมให้มันอีก
ไอ้เดย์มันก็ยิ้มรับตลอดแหละ    “เรียนครับจ๋า”
“เหรอ...น่าเสียดายเนอะลูกคิดมันต้องอยู่กับน้อง ไม่อย่างนั้นจ๋าจะให้มันไปเรียนด้วย”
“แล้ว....อย่างนี้ลูกคิดจะมีเวลาอ่านหนังสือเหรอครับจ๋า” 

นี่ผมคิดไปเองรู้สึกไปเองรึเปล่านะว่าสายตาไอ้เดย์มันเจ้าเล่ห์ แหมๆห่วงกูจะไม่ได้อ่านหนังสือ
ไม่ต้องหร๊อกเพราะปกติก็ไม่เคยอ่าน555

“นั่นสิ...”   เอ๊า..จ๋าก็บ้าจี้คิดตามมัน ดูมองหน้าผมดิ คือหน้าแกแบบลูกชั้นจะไหวมั้ยนี่
“ขึ้นม.6แล้วเรียนยากขึ้นด้วยนะครับ เดี๋ยวๆก็สอบ มีสอบนั่นนี่นู่น โหยเต็มไปหมด ถ้าได้ติวก่อน
ก็น่าจะช่วยได้เยอะครับ จ๋าจะว่ายังไง ถ้าเดย์จะมาติวหนังสือให้ลูกคิดเอง เอาแค่วิชาที่ลูกมันไม่ถนัด..”

ผมหูผึ่ง ตาโตค่อยๆหันไปมองหน้าไอ้บ้าเดย์แบบมือนี่ถือช้อนตักกล้วยบวชชีค้างเลยครับ แต่จ๋าดิยิ้มอย่างกว้างเลย
“ดีจัง! เอ้อก็ดีนะลูก! นี่ลูกคิดมีเพื่อนดีๆน่ะมันก็ดีอย่างนี้แหละเห็นมั้ย เดย์จะเอาที่ไปเรียนมาสอนให้ลูกด้วย ดี๊ดี!!”
“ประหยัดตังค์ดี ก็พูดมาเหอะจ๋า”  ผมทำหน้าเซ็งๆแซว คุณนายลูกเกดเขาทำท่าเงื้อมือจะตีแขนผม ไอ้เดย์รีบจับมือ
“โหยยยยยจ๋าครับ! กะเพราหมูกรอบอร่อยสุดๆ!!!”
“จ๋าทำคะน้าหมูกรอบลูก!”
“อ่ะนั่นแหละครับ!!!555”
“อุ้ยงั้นกินเยอะๆนะ เอาข้าวไปอีกสิเดย์”
ไอ้เดย์ตาเหลือกมองแม่ผมจ้วงทัพพีตักข้าวใส่จานมันอย่างกับจะก่อปราสาททราย ผมล่ะแอบขำ55


..................................
...................

ดึกแล้วนอกบ้านไร้ผู้คน จ๋านั่งดูโทรทัศน์อยู่ข้างใน ผมเดินออกมาส่งไอ้เดย์หน้าบ้านมันก็ทำหน้าหงอยๆ
“ทำไมล่ะ ไม่อยากอยู่กับเดย์สองคนเหรอ” 
“เปล่า... ไว้วันหลังก็ได้นี่ กูไม่หนีไปไหนหรอกน่า ยังไงเราก็เป็นแฟนกันจะทำอะไรกันเมื่อไหร่ก็.../////”
“กูหมายถึงที่กูจะมาติวให้มึงอ่ะ! ทำไมทำหน้าไม่ชอบ มึงนี่ไปคิดถึงแต่เรื่องอย่างว่าตลอดนะ จุ๊ๆๆ”
“อะไอ้บ้า!/////*// อย่ามาแกล้งนะ! ก็ใครจะไปรู้ล่ะปกติมึงชอบคุยแต่เรื่องหื่นๆนี่หว่า”
“กูสอนสนุกทุกท่า! เอ๊ยทุกบท555 มันส์! สุดยอด รับรองเลย หึหึหึ”
“หัวเราะชั่วร้ายไอ่สัด คิดอะไรอยู่เนี่ย แน่ใจนะว่ามึงจะติวหนังสือให้กูจริงๆอ่ะ ไม่ใด้หวังจะทำสแมคดาวน์ใส่กูอีก”
“บร๊า~! มึงน่ะคิดไปเรื๊อย~!”
“คำปฏิเสธมึงเสียงสูงไป”
“อย่ามาจับผิดกูน่าไอ้ลูก! ก็ถ้าไม่ทำอย่างนี้ ปิดเทอมนี้มึงจะมีเวลาให้กูเหรอ ดูแต่น้องไม่ดูกูได้ไงอ่ะ”

ฮึ่ย!////// ไอ้เด็กตัวโตนี่มันทำหน้างอนใส่ผมด้วยครับ หมั่นเขี้ยวน่าเอาไม้ตีแสกหน้าให้หายอ้อนตีน
“น้องกูยังไม่ทันมามึงก็อิจฉาแล้วเหรอวะเดย์5555”
“เอ็นดูน้องน่ะได้ แต่มึงก็ต้องดูเอ็นกูด้วยดิ”
“เอ็นดู! เอ็นดูเหอะควาย!! พูดให้มันถูกๆ!!”
“ฮึ..(ส่ายหน้า) ดูเอ็นกูน่ะถูกแล้ว เคี้ยกกก55555555”
“ฮึ่ยยยทะลึ่งสัด//////*//”

ไอ้หน้าไม่อายมันอมยิ้มเอานิ้วจิ้มที่แก้มซ้ายตัวเอง
“โทษฐานที่มึงไม่ยอมให้กูปี้วันนี้แล้วทำให้กูค้าง หอมแก้มแฟนเลย////”
ผมก็เขินที่มันพูดกับผมนะ แต่กลัวมันจะงอนกว่าเดิมเลยรีบหันมองซ้ายขวาหน้าหลัง แล้วโน้มคอมันลงมาหน่อย
ยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บแก้มนิดก่อนกดจมูกฝั่งตามเน้นๆอย่างหมั่นเขี้ยว เสร็จแล้วผมก็รีบถอยฉากห่างมันด้วยความอาย
เหลือบไปเห็นมีคนเดินมาไกลๆด้วย ตกใจหมดเลยครับดีนะที่เขาไม่ได้สนใจทางนี้ ตื่นเต้นชะมัด

ไอ้เดย์หัวเราะเล็กน้อย มันก็ยิ้มเขินๆเกาหัวเกรียนๆของตัวเอง แล้วยกมือบ๊ายบายผมก่อนจะหันหลังเดินไป
มันเอาแต่คอยหันกลับมามองผมเป็นระยะๆตลอดทาง คุณชายเชี่ยเดย์คร้าบบบ เดินช้าเหมือนคลานถอยหลังขนาดนี้
คืนนี้จะถึงบ้านมั้ยหนอ

…………..แต่ที่รู้ๆตอนนี้ในหัวผมมีแต่เรื่องของมัน สงสัยคืนนี้ผมคงฝันถึงไอ้เดย์ท้างงงงงงงงคืน/////


++++++++++++++++++++++++++++++++++

[tsktonight]

////////////////////////////
ก็มันรักอ่ะ(TAKE ME TO YOUR HEART)     ตอนที่ 29 สองต่อสอง.../2     







+++++++++++++++++++

หลายวันต่อมาที่โรงเรียน.... ผมปวดฉี่ วิ่งออกจากห้องเรียนไปฉี่ เจอไอ้น็อตไอ้มาร์คแอบสูบบุหรี่

“กูจะฟ้องอาจารย์!”
“ปากดีนักนะมึงเชี่ยลูก เดี๋ยวกูจับข่มขืนแม่ง!”  เชี่ยน็อตชี้หน้าด่าผม แต่ผมแลบลิ้นปลิ้นตาส่ายตูดยั่วโมโหมันเล่น
ไอ้บ้าสองตัวนี่เลยช่วยกันวิ่งไล่จับผม แล้วแกล้งเอาบุหรี่ในมือมันมายัดปากผมให้ผมสูบเข้าไปแบบบังคับ

ผมไม่ทันตั้งตัวโดนพวกมันช่วยกันล็อคตัวจนขยับหนีไม่ได้ ควันบุหรี่เข้าปอดเล่นเอาสำลักไอไปด่าไป
“แค่กๆๆ พวก แค่กๆ พะ แค่กๆๆๆๆ พวก! แค่ก พวกเชี่ยนี่! แค่กๆๆๆๆ” 
ไอแล้วเหมือนจะอ้วกไอ้สองตัวนั้นรีบปล่อยผม ผมก็วิ่งไปบ้วนน้ำลายทิ้งที่อ่างล้างหน้า แล้วก็เปิดก๊อก
เอาน้ำบ้วนปากแล้วล้างหน้าล้างตา ก่อนจะหันไปมองไอ้พวกที่แกล้งผมอย่างเคืองๆ.......

“โธ่ลูกคิด กูล้อเล่นขำๆน่า5555”  ไอ้น็อตทำหน้าตอแหลสำนึกผิดใส่ผมทันที
ไอ้มาร์คก็ทำหน้าแบ๊วตาแป๋วๆใส่  “ทำหน้างอ เดี๋ยวไม่หล่อนะเว้ย5555555”

ผมกอดอกหน้าบึ้งใส่พวกมัน พวกมันเลยจ๋อย ทำหน้าเซ็ง ผมยื่นมือออกไปต่อหน้ามันสองคนแล้วแบมือขอ
“ขออะไรวะ?”  ไอ้มาร์คถาม
“บุหรี่”
“โอเคได้! เอาไปหนึ่งมวน”  ไอ้น็อตรีบล้วงส่งให้ผม
“กูจะเอาทั้งหมด”  ผมแสยะยิ้มใส่แม่ง
“เชี่ยไปซื้อเองดิ”  ไอ้น็อตสะดุ้งรีบชักมือกลับเลยครับ
“งั้นต่อไปนี้พวกมึงไม่ต้องมาพูดกับกู”   ยื่นคำขาดไปเลย
“มึงจะเอาไปทำไมเยอะแยะไอ้ลูก”  ไอ้มาร์คขมวดคิ้วสงสัยถามมาก
“เรื่องของกู มึงจะให้ไม่ให้ ไม่ให้กูโกรธไม่หาย เออ กูจะได้รู้ไว้ว่ากูเพื่อนมึงนะ มีค่าน้อยกว่าบุหรี่ของมึง”
“โฮ่มึงมาดราม่าอะไรเนี่ยเชี่ยลูกกกกกกก||||||||||”   ไอ้น็อตกุมหัวเสียดายของบ่นใหญ่
ส่วนไอ้มาร์คขำหาพ่องอยู่นั่นแหละ  แต่พอผมหรี่ตาทำท่าเอาจริง พวกมันก็หยุดยึกยักส่งของมาใส่มือผม
มีบุหรี่ไม่เต็มซองขาดไปสองสามมวนของไอ้น็อต “ไฟอ่ะ”  ผมทวงขอไฟด้วย
ไอ้มาร์คล้วงจากกระเป๋าเสื้อมันยื่นให้บ่นว่าไฟยังจะเอาอีก

แล้วสิ่งที่ผมทำต่อหน้าพวกมันคือ ปิดจุกอ่างล้างหน้าเปิดน้ำใส่ครึ่งนึงแล้วโยนบุหรี่ทั้งหมดกับไฟแช็กลงไป
ยืนท้าวเอวหัวเราะด้วยความสะใจ “5555555ดี! ตายห่าซะเถอะไอ้มะเร็งบ้า555”
เชี่ยน็อตกับเชี่ยมาร์คร้องโหยหวนมองภาพที่ผมทำ กรีดร้องเหมือนใครเอาน้ำกรดสาดพวกมันโอเว่อร์ซะไม่มีอ่ะ
“เชี่ยลูก! บุหรี่กู๊!|||||*||”
“ไฟ~~~~ แช็ก~~~~~~~กู๊~~~~~~~~!||||||||||*||”

“เสียงดังอะไรกันวะ หลีกๆดิ๊เกะกะทางกันโคตร”  ไอ้ยูครับหน้าบึ้งเดินมา
ผมตกใจนึกว่าอาจารย์ใช้มันมาตามเพราะผมหายมานาน แต่มันส่ายหน้า   “เปล่า กูปวดขี้ มึงหลีกดิ!”  โธ่ไอ้บ้าเอ๊ย
“แหมปวดขี้ ทำหน้าซะกูนึกว่ามึงโดนเมียทิ้งสัดยู555”  ไอ้มาร์คตะโกนล้อให้ไอ้ยูที่เข้าไปปลดทุกข์ในห้องได้ยิน
ไอ้น็อตก็ขำแซวให้ฉุกคิดอีก  “เฮ้ยเดี๋ยวๆๆ โดนเมียรึผัวทิ้งยังไม่ฟันธงนะมึงก๊ากกก5555”

ไอ้ยูแหกปากตะโกนด่าไปขี้ไป    “เฮ้ยกูจะใช้สมาธิ อย่ามากวนตีนกันดิวะ! พวกมึงจะไปไหนกันก็ไปไป๊!
คนยิ่งเครียดๆอยู่แม่ง”    ไอ้มาร์คกับไอ้น็อตได้ยินไอ้ยูยั๊วยิ่งขำชอบใจ แต่ผมนึกไปนึกมาสังเกตวันนี้
ไอ้ยูมันก็ดูเครียดๆอยู่เหมือนกัน

ขณะที่ผมเผลอๆอยู่ ไอ้มาร์คกับไอ้น็อตก็ย่องเข้ามารุมตบหัวผมแล้วเคาะๆๆๆๆ
“นี่ๆๆๆๆๆ55ไอ้ห่าทำกูเปลืองตังค์ ต้องไปซื้อใหม่ทั้งซองไอ่สัดนี่ๆๆๆๆ”  ไอ้น็อตตะโกนใส่หูผมที่ย่นคอหนีมัน
ผมตกใจกุมหัวตัวเองลงไปนั่งยองๆเก็บคองอเข่า ไอ้พวกบ้ามันก็ประเคนฝ่าเท้าถีบตูดผมคนละที
ดีนะผมเอามือยันพื้นทันไม่อย่างนั้นคงหน้าทิ่ม ผมไม่ทันได้เตะคืนพวกมันก็วิ่งหนีไป ได้แต่ยืนเจ็บใจด่าไอ้พวกเลว

ถอนใจหันไปมองทางประตูห้องน้ำที่ไอ้ยูเข้าส้วมอยู่ ที่ผมไม่ไล่ตามไอ้พวกนั้นไปก็เพราะรอจะคุยกับไอ้ยู
แบบส่วนตัวนี่แหละ มันไม่เห็นพูดเรื่องเครียดอะไรให้ได้ยินแต่เมื่อกี้มันหลุดออกมาแล้วว่าตอนนี้มันกำลังเครียดอยู่
“มึงเครียดเรื่องอะไรยู”  รอไอ้ยูออกมาล้างมือ มันเห็นผมยังอยู่ก็แปลกใจทำหน้าประหลาดๆ
“มึงแอบดูกูขี้รึเปล่าเนี่ยไอ้ลูก||||||||”
“มึงจะบ้าเหรอ!”
“จะไปรู้เหรอ! ไว้ใจได้เหรอ...ตั้งแต่เป็นแฟนกับไอ้เดย์กูไม่ค่อยไว้ใจมึงหรอก อย่าเผลอมาปล้ำกูล่ะ
เดี๋ยวโดนไอ้เดย์ซ้อมไม่รู้ด้วย5555”

หนอยยยยย///////*// เชี่ยยูล้อผมอีกแล้ว ไหนๆมันก็เป็นคนเดียวที่รู้เรื่องของผมกับไอ้เดย์มาตั้งแต่ต้น
ผมก็ไม่ได้ปิดมันหรอกครับ รับไปเลยแมนๆว่าเป็นแฟนกันแล้ว ไอ้ยูแม่งกวนตีนบอกมันคิดไว้ไม่มีผิด
ว่าผมสองคนต้องไม่แคล้วกัน...
“สัดยู นี่มึงมีพลังแสกนเกย์ด้วยเหรอ!?”
“เปล่า กูเดา”
“โธ่ไอ่ฟาย”

ยูล้างมือแล้วล้างหน้าด้วย มันลูบไล่น้ำจากหน้าใสๆลง ยี่ฟันที่ใส่เหล็กดัดสีแสบตาเช่นเคยส่องกระจกดู
คือผมก็งงนะมันดูฟันทำไมวะหรือมันเพิ่งเข้าไปกินอะไรในห้องน้ำมา?
มันท้าวแขนกับขอบอ่างล้างมือถอนใจก่อนพูด  “ปิดเทอมนี้ ไอ้เคิร์ก..... แม่งจะมาหากู”
“เคิร์กไหนวะ”
“เพื่อนที่โรงเรียนเก่ากูไง ที่อยู่ต่างจังหวัดน่ะ! มันบอกจะขึ้นมาเรียนพิเศษที่นี่มาอยู่บ้านญาติช่วงปิดเทอม”
“แล้วทำไมมึงต้องเครียด”
ผมพูดปุ๊บไอ้ยูเหล่มองหน้าผมอย่างเซ็งๆอารมณ์ประมาณห่านี่ช่างไม่รู้อะไรเล้ย
“ก็พี่บาสอ่ะดิ ให้รู้ไม่ได้เด็ดขาดเลยมึงเขาไม่ชอบ เฮ้อ...แต่จะให้กูบอกไม่ให้เพื่อนมาหาก็ไม่ได้ มันจะเสียใจ”
“พี่บาสทำไมไม่ชอบเคิร์กล่ะ”
ไอ้ยูหันมองหน้าผมแบบสุดเซ็ง “สมองมึงเนี่ยน๊าไอ้ลูกเอ๊ย มึงจำเรื่องไอ้เคิร์กไม่ได้เลยใช่มั้ย”

เคิร์ก...เหรอ.......ผมก็นึกทบทวนความทรงจำกับชื่อนี้พักนึง..........................ปิ๊ง!
อ๋อ คนที่ไอ้ยูมันเคยชอบ แต่ปัจจุบันเป็นแค่เพื่อนที่มันต้องพยายามย้ำคำว่าเพื่อนกับอีกฝ่ายเป็นพิเศษ
ก็ดันเพิ่งรู้ว่าเคิร์กเองก็ชอบมันในวันที่มันตัดใจและมีแฟนแล้ว เรื่องนี้ถ้าพี่บาสแฟนไอ้ยูรู้เข้าผมว่าบ้านแตกอีกแน่
 ก็สมควรเครียดแล้ว ไอ้ยูเห็นหน้าผมดูหายโง่แล้วทำหน้าเห็นอกเห็นใจตบไหล่มัน มันก็ถอนใจชวนเดินกลับห้อง

“แล้วมึงอ่ะ เป็นไง”  จู่ๆไอ้ยูก็วกเข้าเรื่องผม ผมเลยทำเฉไฉไหลลื่น  “กูก็สบายดี ไม่ได้เป็นไรนิ”
“มึงรู้ไอ้ลูก ว่ากูหมายถึงเรื่องอะไร.................ไงล่ะ มันส์มั้ย 555”
“เชี่ย! มันส์เชี่ยอะไร!?”
“ฮั่นแน่! มึงรู้น่าว่าอะไรมันส์555 เอ๊ะ...รึว่ายัง55 ตกลงมึงได้กันรึยัง?”
“ควาย/////*// มึงก็ถามแต่อย่างนี้ อยากรู้ทำไมนักหนาวะ กูจะได้กันมั้ยแล้วมึงจะได้อะไรห่ายู! กูไม่บอก!”

ทำโมโหกลบความอายไปครับ เรื่องอะไรผมต้องบอกมัน..........
ความจริงคือผมกับเดย์ตั้งแต่ศึกวันสแมคดาวน์ก็ยังไม่ได้ฮะจึ๋ยๆกันสักทีครับ..... เป็นผมเองแหละที่ยึกยัก
ไอ้หื่นเดย์นั่นก็ทวงยิกๆๆ มันพร้อมจะปลุกปล้ำผมอยู่ตลอดเวลา แต่ผมไม่สบายใจยังไงไม่รู้ครับเลยขอเวลามัน

...............................................
...............................
................


“แล้วเมื่อไหร่ล่ะ”   คำถามจากไอ้บ้าเดย์ทำเอาผมอึกอัก กรอกตาคิดไปมาอย่างอึดอัด เพราะมันจ้องตาผม
เรากลับจากโรงเรียนแล้วครับนั่งคุยกันที่โต๊ะหินอ่อนหน้าบ้าน เย็นนี้อากาศดีไม่ร้อน แต่ผมชักจะเหงื่อตก

“ก็.....................เอ่อ...............อื่มมม...เอาไว้อีกหน่อย”
“มึงผลัดกูมาหลายทีแล้วนะ”
“มึงจะรีบไปไหนเล๊า”
“รีบดิ ต้องรีบ เดี๋ยวหมาคาบไปแดก”
“หมาที่ไหนของมึงบ้าบอว่ะ”
“ก็ไอ้หมาอวดรวยที่คิดว่าอยากได้อะไรก็ต้องได้ไง มันคงไม่รู้ว่าของที่มันอยากได้มีเจ้าของแล้ว”
คนที่พอเข้าข่ายก็น่าจะเป็น... “ไอ้ไลค์เหรอ”

“รู้เหมือนกันนี่! แล้วรู้มั้ยว่าต่อไปนี้มึงห้ามติดต่อกับมันอีก!”
“...........มึงไม่ไว้ใจกูเหรอ”
“มึงน่ะไม่ทันมันหรอกไอ้ลูก! กูจะบอกให้นะแค่เห็นหน้ามัน กูก็ดูออกไม่ต้องรอมันอ้าปากให้เห็นลิ้นไก่หร๊อก”
“มึงอย่าคิดมากไปไกลได้ป่ะ นี่ไอ้ไลค์มันก็หายไปแล้ว มึงจะไปพูดถึงมันอีกทำไมล่ะ”
“งั้นก็มาพูดเรื่องของเราต่อ เมื่อไหร่จะได้ปี้กันวะ”
“ห่า!//////*//พูดเสียงดังไปแล้วมึง ไม่ตะโกนบอกคนทั้งซอยบ้านกูไปเลยล่ะ!”

ผมพูดไม่ทันขาดคำ แม่จ๋าก็เดินเข้ามาจับไหล่ไอ้เดย์ข้างหลังให้สะดุ้งตกใจ
“คุยอะไรกันอยู่ลูก!?”
 “ปี้กันครับ!”  เชี่ยเดย์หลุดปาก
“ห๊ะอะไรนะ!?” จ๋าตกใจรีบถามย้ำ  ผมผวาปิดปากมันอย่างไว
ไอ้เดย์จับมือผมออกแล้วรีบแก้ตัว   “คือ! ผมกำลังคุยกับไอ้ลูกว่านมที่กินเมื่อเช้ามันขม!ปี๋!|||||||  แหะๆๆ”
“เสียแล้วล่ะมั้ง เดี๋ยวก็ท้องเสียหรอกเดย์”  จ๋าพูดแล้วย้ายมายืนใกล้ผมจับหัวผมเล่น ยิ้มแปลกๆ

“มีอะไรรึเปล่าจ๋า”  แต่แทนที่จ๋าจะตอบผมกลับพูดกับไอ้เดย์
“เดย์ลูก วันนี้มานอนบ้านจ๋ามั้ย มานอนกับไอ้ลูกคิดมัน”
“ห๊า!!!?”  ทั้งผมทั้งไอ้เดย์นี่ร้องกันเหวอเลยครับ แม่ก็รีบอธิบาย
“แม่ว่าจะไปบ้านป้าน่ะลูก ป้าเขาโทรมาบอกว่าปวดตัว แม่มีสูตรสมุนไพรอยู่จะไปทำให้ป้าเขากิน
กว่าจะซื้อของเสร็จ ทำเสร็จ อยู่นวดให้เขาอีก คงดึกเลยว่าจะค้างที่นู่น ลูกเฝ้าร้านถึงสักทุ่มก็ปิดเถอะ
อยู่คนเดียวถ้ากลัวเหงาก็ชวนเดย์นอนค้างเป็นเพื่อนสิ เอ๊ะ...แต่เดย์มาค้างที่นี่บ่อยๆพ่อกับแม่จะว่ารึเปล่าล่ะลูก”

“ไม่ว่าครับ! ค้างได้ครับ! วันนี้เดย์จะนอนกับลูกคิดครับ เย่ๆๆๆๆๆ”  เชี่ยเดย์รีบตอบแบบไม่ต้องคิด ตาโตยิ้มกว้าง
อาการมันโคตรลิงโลด แต่ผมนี่ถึงกับอ้าปากค้างมองมันหันไปกอดพุงกลมๆของแม่ผมอย่างดีใจตาเป็นประกาย


...............................และแล้วเมื่อได้เวลาแม่จ๋าเตรียมตัวเสร็จก็บอกให้ผมไปเรียกมอเตอร์ไซค์รับจ้างมาที่บ้าน
ทุกทีแม่ก็นั่งวินไปบ้านป้า บ้านป้าผมอยูไม่ใกล้แต่ก็ถือว่าไม่ไกลกันมาก ญาติฝั่งแม่เหลือแค่ญาติห่างๆจะมีก็แค่ป้า
ซึ่งเป็นพี่สาวแท้ๆของแม่คนเดียวที่สนิทกัน แต่ป้าเขาทำงานหลายอย่างค่อนข้างยุ่งพักหลังๆเลยไม่ค่อยมีเวลามาหา

“จ๋า เดี๋ยวเดย์ไปส่งนะ ไม่ต้องนั่งวินหรอกครับ รอเดย์แป๊บนะจ๋า”  ไอ้เดย์ฉุดมือผมไว้ก่อนจะออกไปข้างนอก
มันอ้อนแม่แล้วหันมาแอบส่งยิ้มยักคิ้วให้ผม ผมเป็นห่วงแม่ว่าจะซ้อนท้ายรถไอ้เดย์ไม่ไหวเอาก็กระซิบบอกมัน
“มึงขี่รถเร็วเอาจ๋าซ้อนไปไม่ได้หรอกเดย์ เดี๋ยวแม่กูตกรถไปจะทำไง ไม่ต้องหรอก” 
“โธ่ดูด้วยครับนี่ดิลวิลนะครับ!  แม่ยายจะซ้อนท้ายทั้งทีรับรองบิดไม่เกินยี่สิบสัญญา คึคึ” 
เดย์กระซิบตอบตบไหล่ผม เอานิ้วก้อยมาเกี่ยวกับนิ้วผมอย่างเร็วแล้วรีบผละออกจากบ้านไป เพื่อไปเอารถที่บ้านมัน
ผมหันไปมองจ๋าที่แต่งตัวสวยออกไปนั่งรอไอ้เดย์หน้าบ้าน คนแถวบ้านมาซื้อของก็พากันทักว่าวันนี้แม่แต่งตัวสวย
จะไปไหนไปยังไง แม่จ๋าก็คุยโม้ยิ้มแย้มอารมณ์ดี

ผมได้แต่เก็บอาการกังวลระคนตื่นเต้นจนไอ้เดย์กลับมารับ โบกมือบ๊ายบายจ๋าตามหลังไปแล้วผมก็รู้สึก
หัวใจมันเต้นรัวแปลกๆ//////

คืนนี้แม่ไม่อยู่ ผมต้องอยู่กับไอ้เดย์สองคน แบบสองคนจริงๆแล้วคราวนี้
ไม่ต้องกังวลเรื่องแม่แล้วก็จริง แต่ก็ยังมีเรื่องให้หวั่นใจ.....เรื่องไอ้เดย์นั่นแหละครับ
คืนนี้มันคงไม่ปล่อยให้ผมรอดไปแน่ หน้ามันระริกระรี้ซะขนาดนั้น

ผมนั่งดูโทรทัศน์รอไอ้เดย์สักพักก็หันไปมองนาฬิกาที่ข้างฝาบ้าน ทุ่มครึ่งแล้วนี่... ปิดร้านแล้วไปอาบน้ำดีกว่า
เดี๋ยวไอ้เดย์มามันก็แหกปากเรียกเอง ผมค่อยมาเปิดให้ทีหลังก็ได้ คิดได้อย่างนั้นผมก็เดินไปจะปิดประตูบ้าน
แต่ดันมีมือทะลึ่งพรวดโผล่มากั้นประตูขวางหน้าผมไว้ก่อนที่จะปิดล็อค!!!
ผมสะดุ้งโหยงโคตรตกใจนึกว่าโจรที่ไหนได้เป็นไอ้ไลค์ เชี่ยตกใจยิ่งกว่า!!!!||||||||||

“ลูกคิด! ทำไมเราติดต่อลูกคิดไม่ได้ล่ะ เกิดอะไรขึ้น!? ไหนตกลงกันว่าจะยอมให้เราโทรหาไง”
“อึก......ไลค์.....มา...มาได้ไงวะ ตกใจหมดไม่เห็นได้ยินเสียงรถเลย”
“ฮึ่ม! เราจอดไว้ฝั่งตรงข้ามแล้วเดินมา กลัวบางคนจะหนีหน้ากันน่ะสิ แม่นายอยู่มั้ย!?”
“เกี่ยวอะไรกับแม่”
“ไปบอกแม่ว่าออกไปข้างนอกกับเราก่อนได้มั้ย ไปคุยกันที่รถเถอะ”
“ไม่ๆๆ ไม่คุย ไม่ต้องคุยแล้วไลค์ มึงกลับไปเถอะ”
“ไปกับเราก่อนแล้วค่อยพูดกัน แม่ครับ! แม่ครับสวัสดีครับ!!”   ผมตกใจไม่รู้จะทำยังไงดี ไอ้ไลค์มันตะโกนเรียกแม่
แล้วผลักผมที่ยืนขวางประตูบ้านซึ่งยังปิดไม่สนิทออก มันรีบแทรกตัวเดินเข้าไปในบ้านผม ผมก็รีบเดินตามไป
ฉุดแขนมันร้องห้าม  “ไลค์! ออกไปคุยกันข้างนอกก็ได้! ไปสิออกไปคุยกันหน้าบ้านเถอะ!!”

ไลค์มันเดินไปจนถึงครัวก็ไม่เห็นใคร หันมาถามผมว่าแม่ผมอยู่ไหน ผมก็โกหกมันว่าแม่จ๋านอนแล้ว
“.........ทำไมหลับเร็วจัง”
“เออน่า แม่กูก็นอนไวอย่างนี้แหละ”
“งั้นเราคุยกันในบ้านได้มั้ย”
“เอ่อ ไม่ดีม้างงงง|||||||| ออกไปคุยกันนอกบ้านเหอะว่ะ เสียงดังเดี๋ยวแม่กูตื่นลงมาด่า แม่ตื่นง่าย”
“ไม่หรอกมั้ง เมื่อกี้เราเสียงดังขนาดนั้น แม่นายยังไม่ลงมาด่าเลย..”

ไอ้ไลค์แสยะยิ้มเล่นเอาผมขนลุกสัด ทำอย่างกับว่ามันจะรู้เลยว่าแม่ผมไม่อยู่บ้าน บอกตรงๆเลยครับ
ผมไม่อยากอยู่กับมันสองต่อสอง เกิดไอ้เดย์มันกลับมาเจอเข้าต้องแย่แน่ๆทั้งผมทั้งไอ้ไลค์ อีกอย่างจากคราวที่แล้ว
แค่เจอหน้ากันแป๊บเดียวผมยังโดนมันทำรุ่มร่ามใส่ ไม่อยากไว้ใจแม่งแล้ว

ผมเดินนำไอ้ไลค์ออกจากบ้าน แต่มันดันไม่ยอมตามมา หันไปดูเห็นมันนั่งกอดอกจ้องผมอยู่ที่โซฟาข้างโต๊ะบัญชี
ไม่รู้จะทำยังไงครับลำบากใจจัง เอาก็เอาวะ ผมเดินกลับเข้าไปนั่งที่โซฟาตัวเดียวกับมันแบบห่างเป็นวา
รีบคุยๆไล่ๆส่งมันไปให้เสร็จดีกว่า หวังว่ามันจะพูดรู้เรื่อง

“หมายความว่ายังไง ทำไมอยู่ดีๆก็หายไป เราร้อนใจแค่ไหนรู้มั้ยลูกคิด ทำอย่างนี้ทำไมครับ”
พอผมนั่งปุ๊บไอ้ไลค์ก็ขยับมานั่งประชิดตัวทันทีจนผมตกใจ จะลุกหนีมันก็จับมือผมไปกุมไว้ทำหน้าน่าสงสาร

“ไลค์ปล่อยมือกู”  ผมดึงมือออกแม่งก็ตามจับใหม่คราวนี้โดนกุมไว้สองมือเลยครับ ผมเขยิบหนีจนจะตกโซฟา
มันตามคว้าตัวผมไปกอด ผมตกใจผลักมัน มันก็ขู่ไม่ยอมปล่อยถ้าไม่ยอมพูดกับมันดีๆ เลยจำใจต้องพูดทั้งสภาพนั้น

“ไลค์.....กูมีอะไรจะบอก”
“อะไรครับ”   ไอ้ไลค์ยอมคลายอ้อมกอดให้ผมหายใจโล่งขึ้นบ้าง แต่มันก็ยังไม่ยอมปล่อยผมไป กอดผมไว้หลวมๆ
แล้วมองหน้าผมใกล้ๆแววตามันเต็มไปด้วยความกังวล ผมรู้ว่าถ้าพูดไปคงทำให้มันผิดหวังแต่ผมก็ต้องพูด
“กูมีแฟนแล้วนะ กูคบกับมึงไม่ได้หรอก พอเถอะ กูขอโทษนะ”

ผมคิดว่าผมพูดเคลียร์แล้วนะ แต่ไอ้ไลค์มันบอกว่ายังไม่เคลียร์  “ใคร”  ถามสั้นๆทำหน้าเครียดๆ
“คนที่พังมือถือมึงวันนั้นแหละ”
“ไหนบอกไม่ใช่แฟนกันไง คราวที่แล้วก็เอาเพื่อนมาหลอกว่าเป็นแฟนกัน”
“คราวนี้แฟนกูจริงๆ! สาบานได้! เพิ่งเริ่มคบกัน...ก็ตั้งแต่ที่มึงเริ่มติดต่อกูไม่ได้นั่นแหละ มันให้กูเปลี่ยนซิมส์น่ะ”

ไอ้ไลค์ปล่อยมือผมครับมันลูบหน้าตัวเอง ถอนใจแล้วเอามือปิดหน้า แหงนหน้าขึ้นเอนตัวพิงพนักโซฟา
ทิ้งตัวเหมือนคนหมดแรง  “เราไม่ดีตรงไหน..... เขาอยู่ใกล้กว่าเราใช่มั้ย”

ผมนั่งนิ่งก้มหน้าไม่รู้จะพูดปลอบมันยังไงดี  “เอ่อ.........กลับบ้าน......เลยมั้ย.......ไลค์.....ไลค์..” เรียกก็ไม่ขานรับ
เอาแต่เงียบ ผมเงยหน้ามองนาฬิกาข้างฝาจะสองทุ่มแล้ว ไอ้เดย์ไปส่งแม่จ๋าตั้งนานแล้วกลัวมันกลับมาจะแย่

“ขอเราโทรหาอีกไม่ได้เหรอลูกคิด”  จู่ๆมันก็พูดออกมา ผมอย่างเหวอเลยครับมันดึงมือผมไปกุมอีกแล้ว
“มึงจะโทรมาทำไมอีก อย่าเลย กูขี้เกียจมีปัญหาว่ะไลค์”
“ทำไมไม่เลือกเรา”  ตื้อไม่เลิกเว้ย
“ก็กูไม่ได้ชอบมึง”  ผมพูดเสียงเบา แต่ดูมันทำหน้าสิอย่างกับผมเอามีดไปแทงอกมัน
“เราไม่เคยชอบใครเท่านายมาก่อนเลยนะ....... แค่คุยกันก็ยังดี จนกว่าเราจะทำใจได้ ได้มั้ยลูกคิด”
“เอ่อ.................กูว่าอย่าดีกว่า เดย์...แฟนกูมันคงไม่ชอบใจหรอก”
“จนกว่านายจะตกลง เราจะไม่ไปไหน!”   
“เอ๊า! ไหงงี้วะเนี่ย!”  ผมหน้ายุ่งเลย ไอ้ไลค์แม่งเล่นใช้ไม้เดิม ผมอยากจะบ้าตาย
นี่กูเป็นณเดชหรือมาริโอ้วะเนี่ยแม่งแย่งกูจ๊างงงงง

“กูมีแฟนแล้วไลค์! มึงดูปากกูนี่!! กูมีแฟนแล้ว!”
“เราไม่สนแล้ว!”
“อ้าวเฮ้ย! ได้ไงวะ!!”
“เราจะทำตามใจตัวเอง! เรามั่นใจนะว่าลูกคิดต้องเปลี่ยนใจ! แค่ยอมคุยกับเราอีก ให้เวลาเราบ้างสิ
ไปเที่ยวกับเราบ้าง อยู่ด้วยกันมากกว่านี้ มีเวลาให้เราบ้าง เราจะดูแลอย่างดีไม่แพ้ใคร”
ไอ้ไลค์ดูร้อนรน จับมือผมแน่นมองตาผมแบบเว้าวอน สิ่งที่ผมรู้สึกกับมันไม่ใช่อาการหวั่นไหวแน่นอน
เพียงแต่ผมสงสารมันนะ.....ดูมันอยากจริงจังกับผมมาก จากที่คุยกันไม่มีใครเคยปฏิเสธมันมาก่อน
ก็มันออกจะหล่อรวย เอาใจเก่ง เพอร์เฟคเลยก็ว่าได้ มันชอบผมที่ผมไม่เหมือนใคร ไม่เหมือนทุกคนที่มันเคยจีบ

“เราชอบรอยยิ้มของนายนะ อยากให้ยิ้มให้เราคนเดียวด้วยซ้ำ นายน่ารักมากเลยรู้มั้ยลูกคิด คนที่ใช่น่ะเข้าใจมั้ย
แล้วก็ดีที่สุดตรงที่นายจริงใจ.... ไม่เคยหลอกขออะไรจากเราสักอย่าง มีแต่เราที่อยากหามาให้แต่นายก็ไม่เอา
นายเป็นคนอ่อนโยนนะลูกคิด เรารู้ว่านายสงสารเรา...แต่ถ้าจะสงสารเรา ช่วยสงสารเรามากกว่านี้ได้มั้ย
รักเราได้มั้ย อย่าทิ้งกันไปแบบนี้สิ...ลูกคิด...ไลค์ชอบลูกคิดมากนะครับ”

ผมได้แต่นั่งฟังมันพูดความในใจอย่างอึ้งๆ ไม่ทันระวังตัวมันก็เข้ามากอดผมอีก ผมดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดมัน
มันเอาแต่กระซิบข้างหูว่า  “รักนะ”  ผมก็สงสารเอามือตบหลังมันเบาๆแปะๆ ไม่รู้จะปลอบใจยังไง
ถึงยังไงผมก็รักมันไม่ได้หรอก แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้คิดอย่างนั้นสักนิด “อึก! โอ๊ะ! เชี่ย! หยุดนะไอ้ไลค์!อื้อ~!!!”

แม่งจู่ๆมันก็เข้าโหมดหื่น มันไซร์ซอกคอโผ๊มมมมม||||||||*|| ผมก็ดิ้นพล่านเลยครับ ทีนี้มันเลยจับข้อมือผมกด
ล็อคขึงกับพนักพิงโซฟาทั้งสองข้างแล้วระดมจูบมาแบบไม่ยั้ง แต่ผมไม่เปิดปากมันเลยปล่อยมือผมข้างนึง
แล้วเอามือมันลงไปลูบที่เป้าผม ผมสะดุ้งเฮือกใช้มือข้างที่โดนปล่อยข้างเดียวนั้นผลักมัน แต่ผลักไม่ออก
เลยรีบไล่ตามจับมือมัน ไอ้ไลค์รูดซิบกางเกงนักเรียนผมลงแล้วทำท่าจะล้วงเข้าไป  “อื้อออ~~~~!!!||||||||”

ไอ้ไลค์ดันตัวผมจนลงไปนอนหงาย มันตามกดทับแล้วตามเอาปากขยี้ปาก ผมพยายามดึงมือมันออกจากกางเกง
แต่มันก็รั้นจะจับให้ได้ ผมเบี่ยงหน้าหนีหลบปากมันได้บ้างไม่ได้บ้างก็แหกปากตะโกนไล่
“โว้ยยยย! ออกไปนะ! อย่ามาทำอย่างนี้นะ!! ปล่อย! ปล่อย! ปล่อย! อย่าจับไอ่เชี่ย~~~!!!”

และเพราะผมอ้าปากด่ามัน มันเลยถือโอกาสสอดลิ้นเข้ามาได้ ตาเหลือกเลยครับผมร้องอื้อทั้งดิ้นทั้งทุบมันจะขาดใจ
เห็นผมไม่ให้ความร่วมมือ มันเลยลงมาไซร์ที่คอ มือก็ล้วงเข้าไปจับเจ้าลูกคิดน้อยซะเต็มมือ มันกระซิบข้างหูผม
“หึหึ...ไม่เบานี่”  ผมโคตรอายแม่ง ดึงมือมันออกก็ไม่ยอมปล่อย  “ปล่อยกู๊~~~~~~~!!!!!”

แต่จู่ๆไอ้ไลค์ก็ลอยวืดออกจากตัวผมไปเลยครับ!
“โอ๊ย!!!”  ไอ้ไลค์ร้องลั่น
ไอ้เดย์กลับมาแล้ว! มันกระชากไอ้ไลค์ไปต่อยหน้าอย่างแรง ไอ้ไลค์ถึงกับทรงตัวไม่อยู่
เซไปชนตู้แช่น้ำขวด มันเอามือกุมปากตัวเองไว้ท่าทางตกใจ คงไม่คิดว่าไอ้เดย์จะโผล่มา
แล้วพอมันเอามือออกจากปากก็ปรากฏว่าปากมันแตกครับมีเลือดซึมออกมา ไอ้เดย์ชี้หน้าไอ้ไลค์ตาขวางสุดๆ
ผมว่ามันพร้อมจะฆ่าไอ้ไลค์แล้วล่ะ||||||||

ไอ้ไลค์มันเจ็บใจก็เงื้อหมัดจะเข้ามาต่อยไอ้เดย์บ้าง แต่ชั้นเชิงหมัดมวยมันต่างกันครับ ไอ้เดย์หลบได้หมด
แถมถีบท้องไอ้ไลค์กลับไปเต็มตีน  “อ๊อค!!!”  คราวนี้ไอ้ไลค์ล้มไปกองกับพื้นเลย เดย์จะตามซ้ำผมรีบผวาดึงมัน

คนฉลาดอย่างไอ้ไลค์มันคงรู้ตัวว่าท่าจะสู้ไอ้เดย์ไม่ได้ ก็ถอยหนีไปตั้งหลักที่หน้าประตูบ้าน
“ฮึ!55 555มีปัญญาแค่นี้เองเหรอ!55 แน่จริงก็ตามมาสิวะ! มึงโดนแน่!!!”  ไอ้ไลค์ลนลานหยิบมือถือมากดต่อสาย
แล้ววิ่งข้ามฝั่งถนนหน้าบ้านผมไปหารถตัวเอง

ไอ้เดย์โมโหมาก กำหมัดแน่น กัดกรามอย่างโกรธจัดแล้วตะโกนด่า  “ไอ่สัด!!! เดี๋ยวมึงจะได้รู้ว่านรกมีจริง!”
ผมเห็นเดย์ทำท่าจะตามไปก็ผวาเกาะแขนมันไว้อีก  “เดย์! กูไม่เป็นไร! กูไม่ได้เป็นอะไรมึงไม่ต้องตามมันไปหรอก
ช่างมันเถอะ!!!”  แต่เดย์สะบัดแขนผมออกแรงมาก จ้องผมตาเขียว

“ช่างมันได้ไง! ถ้ามึงไม่ได้ชอบมันก็หุบปากไป! ไอ่เชี่ยนั่นต้องเจอกู!! อย่าคิดว่าจะหนีกูพ้นวันนี้มันไม่รอดแน่!”
เดย์ตะคอกผมจนสะดุ้งทรุดนั่ง ผมกลัวมันจริงๆ มันรีบกดโทรศัพท์หาใครไม่รู้
“โหล! พี่แจ็ค! วันนี้รวมตัวกันที่ไหนพี่นี่เดย์นะ ผมมีเรื่องให้พี่ช่วย!”  ได้ยินมันพูดแค่นี้เพราะมันพูดไปวิ่งไป
เดย์ขึ้นมอเตอร์ไซค์สตาร์ทเครื่องแล้วบิดตามรถไอ้ไลค์ไปอย่างเร็ว มันออกตัวแรงแถมขี่ไปเร็วมากจนน่ากลัว

ผมยืนสั่นอยู่หน้าบ้าน จะวิ่งเท้าเปล่าไล่ตามรถยนต์กับมอเตอร์ไซค์เครื่องแต่งได้ยังไง คนแถวบ้านคงได้ยินเสียงดัง
เลยชะโงกหน้าโผล่มาดู แต่พอผมหันไปมองก็พากันหลบตาผลุบหายกลับเข้าบ้านใครบ้านมันไป
ไม่มีใครกล้าเดินเข้ามาถามผมว่าเกิดอะไรขึ้น

ผมได้แต่กุมมือตัวเองกัดฟันบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ แต่บอกตามตรงเลยครับทำอะไรไม่ถูกตอนนี้
“ทำยังไงดีธีทัต! ทำยังไงดีเชี่ยเอ๊ย!||||||||| มันจะฆ่ากันตายแล้วฮือออ”
ทำยังไงผมถึงจะรู้ว่า มันจะเกิดอะไรขึ้นกับสองคนนั้น
ผมไม่อยากให้ไอ้เดย์มีเรื่องกับใครอีก แต่ดูเหมือนว่าเรื่องจะเป็นฝ่ายวิ่งเข้าหามันไม่หยุดไม่หย่อนเลยจริงๆ

ตัดสินใจวิ่งเข้าไปหยิบมือถือตัวเองที่โต๊ะบัญชีในบ้านครับ รอช้ากว่านี้ไม่ได้แล้ว ผมคงต้องหาคนช่วย
แล้วคนเดียวที่รู้เรื่องผมกับไอ้เดย์ก็คือไอ้ยู
“ฮัลโหลครับเพื่อน! โทรมาทำห่าอะไรครับตอนนี้ ขัดจังหวะกูจริง”  น้ำเสียงไอ้ยูดูรีบรับและหงุดหงิด
แต่ผมไม่สนใจพูดเสียงสั่นอย่างร้อนรน  “ยู! กูจะทำไงดีวะยู! ช่วยกูทียู!!”
ไอ้ยูอึ้งไปนิดก่อนจะรีบถามผม  “เฮ้ยใจเย็นไอ้ลูก มึงเป็นอะไร มีอะไรวะไหนบอกกูซิ”





tsktonight…

 ***มีความสุขมากเลยผู้ชายตีกัน555แหมตอนหน้านี่จะออกมาเป็นยังไงนะ อดใจรอกันนะจ๊ะ
ขอบคุณทุกคนนะคะที่รออ่านกัน วิคิดถึงนะแจ๊ะ^^

meeoldly----- 555แม่จ๋าบอกขอโทษที55
Disthaporn-------55ใช่ค่ะ แต่ตอนนี้ก็ยังไม่พ้นคำว่าซวยอยู่ดี
TaecKhun Imagine Love------อันนี้ลื่นเป็นน้ำมันหมูค่ะ 555
kaokorn----ดีใจจังที่ลุ้นทุกตอน แล้วตอนนี้ล่ะคะ
Alone Alone-------เย่ๆๆ ค้างคืนเยอะๆนะ555 ขอโทษแม่ยกน้องดุ๊กดิ๊กด้วยไม่มีบทเลย55
mild-dy------ได้อ่านต่อให้หายค้างหายคิดถึงมั้ยจ๊ะ^^
Misakiiz-------จ๋าบอกไม่รู้ จ๋าเอากล้วยมาให้555
meuy------งานยุ่งก็ยังแวะมาอ่านดีใจจังค่า^^ ถ้าชอบหึงโหดตอนหน้าห้ามพลาด55แอบขำตอนอ่านเม้นท์รู้มุกเราอีก
panitanun-------คนแต่งก็ตื่นเต้นไม่แพ้คนอ่านเลยนะคะ แอบบอก

[Alone Alone]

เอิ่ม..ตอนนี้ตัดได้แบบว่า...นะ...แถมมาสั้นอี๊กกกกกก

เกลียดไอ้ไลค์ มันต้องมีแผนเอาคนมากระทืบเดย์แน่เลย

ลูกคิดก็เนาะ..จะสงสารคนง่ายไปหน้ายยยยย เป็นไงหล่ะเกือบเจอข่มขืนเลย

สุดท้ายนี้...เฮ้อ....ก็ยังไม่ได้กันอยู่ดี

[mooping-7]

เย่ๆๆๆๆๆตามอ่านทันแว้วววว สนุกมากมาย ชอบจ้า

[MayA@TK]

  
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง อีกแล้วววววววววววว
แม่จ๋าไม่อยู่ทางก็สะดวกแทนที่ลูกคิดจะได้เสียตัว
กับเป็นเดย์ตามกระทืบไลค์แทน ไม่ย๊อมไม่ยอม

[meeoldly]

ค้างงงงงงง

[titansyui]

 

[Misakiiz]

หนูลูก ชีวิตหนูช่างน่าอิจฉา เอ้ย! น่าสงสารไปแล้ววว สู้ๆนะลูก ศึกระหว่างผัว Vs ชู้ หนูต้องยุติให้ได้นะคะ

[meuy]

 

เกิดเป็นลูกชีวิตช่างดีแท้   

มีแต่ผู้ชายหล่อๆรวยๆมาแย่งง 

เดย์ จะตีกับไลค์มั้ยเนี่ยย 

เดย์  หึงโหดดด ชอบบ  ตอนหน้าจัดเต็มไปเลยนะเดย์

หุ  หุ  หุ  หุ   

ปล.อุ้ยยย มวยปล้ำจิงด้วยย 5555

[meuy]

รอออ     มาต่อไวๆน้าาาา

 

[tsktonight]

////////////////////////////
ก็มันรักอ่ะ(TAKE ME TO YOUR HEART)     ตอนที่ 30 โดนแย่ง.../1     






เล่าเรื่องให้ไอ้ยูฟังว่าเกิดอะไรขึ้น ไอ้เดย์ไล่ตามไอ้ไลค์ไปแล้วผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ยูบอกให้ผมรอ
ไม่นานรถพี่บาสก็มาจอดหน้าบ้าน ยูกับพี่บาสมาหาผม 
“ถ้ากูเดาไม่ผิดคนชื่อแจ็คนั่นน่าจะเป็นหัวหน้าแก็งค์ซิ่งที่มันรู้จัก ที่มีเรื่องกับน้องเพื่อนมันคราวที่แล้ว”
พอไอ้ยูพูดแบบนี้ผมก็นึกขึ้นได้ ถ้าจำไม่ผิดผมก็ว่าเคยได้ยินไอ้เดย์พูดชื่อนี้ ตอนที่มันไปเคลียร์เรื่องไอ้เด็กนุ๊ก
 
“ตายห่า||||||| ชักไปกันใหญ่แล้วบ้าเอ๊ย มึงว่ามันจะยกพวกไปตีกันเพราะกูมั้ย ไอ้ไลค์มันก็โทรหาใครไม่รู้เหมือนกัน” 
ผมโคตรหน้าซีดจนพี่บาสเข้ามากอดไหล่บอกให้ใจเย็นๆ แต่ใครมันจะไปเย็นอยู่ได้ล่ะครับ
“ยู! กูอยากไปหาไอ้เดย์!”
“มึงจะไปทำไม มันอันตราย คนตีกันเป็นยังไงมึงก็เคยเจอมาแล้วนี่ไอ้ลูก!”
“ก็เพราะอย่างนั้นไง! ถ้ากูไม่อยู่ ไอ้เดย์ก็ไม่หยุด! กูกลัวมันติดคุกอ่ะ ฮืออแล้วถ้ามันพลาดล่ะ! ถ้ามันโดนอะไร!”
“มึงอย่าดื้อไอ้ลูก! รออยู่ที่นี่ดีกว่า ไอ้เดย์มันเก่งจะตายไปอีกอย่างมันก็ตามพวกไปด้วยนี่ มันคงไม่เป็นอะไรหรอก”
ไอ้ยูมันห้ามผม ผมก็เถียงมันไม่ออก รู้ดีว่าผมไปก็เหมือนเป็นตัวถ่วง แต่ผมร้อนใจจนทนนั่งเฉยไม่ได้จริงๆ
เอาแต่เดินพล่านจนพี่บาสต้องจับผมให้หยุดเดินแล้วดึงให้ผมไปนั่งที่โซฟา บอกแต่ให้ใจเย็นๆ
โธ่ใครจะใจเย็นไหวครับพี่ครับ

แต่แล้วความคิดของไอ้ยูที่จะให้ผมรอไอ้เดย์อยู่ที่บ้านก็เป็นอันต้องตกไป เมื่อมีผู้ชายคนหนึ่งซึ่งผมไม่เคยรู้จัก
ขี่มอเตอร์ไซค์มาจอดหน้าบ้านแล้วบอกให้ผมไปกับเขา  “ชื่อลูกคิดใช่มั้ย? เดย์ให้ไปหา ขึ้นรถ!”
ผมได้ยินก็รีบคว้ากุญแจบ้าน บอกไอ้ยูให้ล็อคบ้านให้ที แล้วกระโดดขึ้นซ้อนท้ายเลยครับ แต่ไอ้ยูจับแขนผมไว้
ถามหน้าเครียด  “เดี๋ยว!ไอ้ลูกมึงจะไปกับเขาทั้งที่ไม่รู้จักเนี่ยนะ กูว่า..”   

ไอ้ยูเตือน ทำเหล่ตามองไอ้คนที่ขี่มอเตอร์ไซค์มารับผม แต่ไอ้คนแปลกหน้าท่าทางยียวนมันรีบพูด
“เฮ้ยพวกมึงจะลังเลกันอีกนานมั้ย! กูรีบนะเนี่ย ไอ้ห่าเขาตีกันอยู่เนี่ย!ไอ้เดย์เป็นไงบ้างก็ไม่รู้!”
“เฮ้ยจริงเหรอ งั้นรีบไปเถอะ!”  ผมเร่งอย่างร้อนใจ บอกไอ้ยูกับพี่บาสให้ขับรถตามไปด้วยก็แล้วกัน
สองคนนั้นเลยรีบขึ้นรถขับตามมอเตอร์ไซค์ที่ผมนั่งมา


แต่ไม่น่าเชื่อเลยครับระหว่างทางเราพลัดหลงกันเพราะไฟแดง ผมหัวใจแทบวายเกือบตายก่อนได้เจอหน้าไอ้เดย์
เพื่อนมันที่มารับพาผมซิ่งรถฝ่าไฟแดงไปแบบเส้นยาแดงผ่าแปด พอรถผมรอดไปได้ รถพี่บาสที่ขับตามมา
ดันฝ่าไปไม่ทัน แล้วไอ้ห่านี่มันนอกจากจะไม่ลดความเร็วลงแล้วยังจะเร่งรถขึ้นไปอีก ไม่ชะลอ ไม่รอพวกไอ้ยูเลย
ผมก็โวยวายว่ามันแล้วโทรหาไอ้ยู แต่แล้วจู่ๆมันก็จอดข้างทางครับ

“อ้าว!? จอดรถทำไมวะ ถึงแล้วเหรอ ไม่เห็นมีใคร?”
ผมมองไปรอบเลยด้วยความงง แล้วก็ต้องตกใจเมื่อคนข้างหน้าดึงโทรศัพท์จากมือผมไป
มันเอาไปใส่กระเป๋าเสื้อตัวเอง แล้วมันก็หันมาชี้หน้าว่าผม  “ถ้าอยากเจอไอ้เดย์ ก็อยู่เฉยๆเข้าใจ๊!” 
หน้าซีดเลยสิครับผม  ทำไมต้องขู่ผมแล้วห้ามใช้โทรศัพท์ตามเพื่อนมาด้วยล่ะ

แล้วมันก็ออกรถไปอีกครั้ง คราวนี้ขี่เร็วขึ้นกว่าเดิม ผมนั่งตัวเกร็งไปทั้งตัว ในใจก็คิดไปต่างๆนาๆ
โดยเฉพาะไอ้เรื่องที่ผมผลีผลามตามคนแปลกหน้ามาแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง ทั้งที่ไอ้ยูก็เตือนแล้ว
ไอ้เวรนี่มันใช่เพื่อนไอ้เดย์จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ถ้าไม่ใช่แล้วมันเป็นใครวะ||||||||


*************************************

…………………….
…………

แล้วผมก็เข้าใจได้ทันทีเมื่อไอ้คนแปลกหน้ามันพาผมไปถึงที่หมาย เห็นไอ้ไลค์ยืนพิงรถราคาแพงของมันรออยู่
ข้างหลังก็มีวัยรุ่นอายุราวๆเท่าๆกันอีกสิบกว่าคน ยืนบ้างนั่งสูบบุหรี่บ้าง คร่อมมอเตอร์ไซค์คุยกันบ้าง
พอพวกมันเห็นผมก็ซุบซิบเรียกกันดูอย่างให้ความสนใจ ส่วนไอ้ไลค์ก็เดินมาหาผม ผมผวามองไปรอบตัว
ที่นี่เป็นใต้ทางด่วนที่ค่อนข้างมืด

“ทำงานดีใช้ได้นี่หว่าไวดี อ่ะเอาไป” 
ไอ้ไลค์ตบไหล่ชมแล้วจ่ายเงินให้ไอ้คนที่ไปพาผมมาห้าร้อย ไอ้นั่นก็ส่งมือถือผมให้ไอ้ไลค์ไป

“ไลค์! ฮึ่ม!!!”  ผมโกรธมันขึ้นมาทันที ทั้งที่ผมเป็นห่วงทั้งมันทั้งไอ้เดย์ไม่อยากให้ใครเจ็บตัวเพราะผม
แต่มันใช้ให้คนไปหลอกพาผมมาที่นี่เพื่ออะไร ไหนจะเรื่องที่มันทำกับผมที่บ้านอีก
“กูเคยคิดว่ามึงจะดีกว่านี้นะไลค์”
“แล้วเราไม่ดีตรงไหนล่ะ?”
“แล้วทำบ้าๆอย่างนี้ทำไมวะ!?”
“เราแค่อยากพิสูจน์ให้นายเห็นว่า ไอ้หมอนั่นมันไม่ได้รักนายจริงหรอกลูกคิด”
“เพ้อเจ้ออะไรวะ”
“เดี๋ยวก็รู้... ขึ้นรถ.........มานี่ บอกให้ขึ้นรถไง!”

เพราะผมยืนเฉยไอ้ไลค์เลยลากผมไป จับกดหัวให้มุดเข้าไปนั่งในรถมัน มันดันผมมานั่งเบาะหลัง
สตาร์ทเครื่องยนต์เปิดแอร์ไว้ ส่วนตัวมันเองก็ตามเข้ามานั่งประกบผมไว้  “มึงจะทำอะไรวะไลค์” 
ผมหมดสิ้นความไว้เนื้อเชื่อใจมันแล้ว มองมันอย่างระแวงโคตรๆ ถอยไปนั่งให้ห่างมันจนติดประตูรถอีกฝั่ง
แต่มันก็ตามดึงผมไปกอดไว้แน่น “ไม่อยากรู้เหรอ ว่าแฟนนาย มันรักนายมากพอจะทนมือทนตีน
ไอ้พวกข้างนอกนั้นได้หรือเปล่า”

ผมได้ยินอย่างนั้นก็ตกใจ มองหน้าไอ้ไลค์แบบอึ้งๆ  “เลวว่ะ! ทำไมต้องรุมกันด้วยวะ!” ผมผลักมันออกอย่างแรง
“ใครว่าจะรุมล่ะ ตัวต่อตัวนี่แหละ ไอ้หมอนั่นจะผ่านได้กี่คนเราก็ไม่รู้นะ แต่ถ้าคลานมาถึงรถคันนี้ไม่ได้
คืนนี้นายต้องไปกับเรานะ”  มันพูดมาได้หน้าตาเฉย ผมสะดุ้งตกใจ กัดฟันกำหมัดเงื้อขึ้นจะต่อยแม่งสักที
แต่เฉียดไปครับโดนเบาะรถแทน แถมยังโดนดึงไปกอดไว้ใหม่ ผมก็โวยวายให้ปล่อย 
“กูไม่เล่นด้วยหรอกนะไลค์!”  โมโหมันมากนอกจากไม่ปล่อยผมแล้วมันยังมาหอมแก้มผมอีก

“ลูกคิดจะโกรธเรา เราก็ไม่สนหรอก! เราอยากรู้ว่าไอ้หมอนั่นมันมีดีอะไร! รอดูมันอยู่ในนี่แหละห้ามหนีนะ!
แล้วเราจะได้เห็นกันว่ามันจะรักนายสักแค่ไหนเชียว เห๊อะ! ทำเป็นนักเลงเก่งตายห่าล่ะ! คอยดูสิว่ามันจะวิ่งหนี
หางจุกตูดไปตั้งแต่แรกหรือตอนที่โดนกระทืบ ถ้ามันทิ้งนายไว้นี่ เราจะถือว่ามันยกให้เลยแล้วกันนะ”

ผมอ้าปากค้างกับความคิดของไอ้ไลค์ มันไม่ถามความเห็นหรือความสมัครใจของผมเลยสักคำ
“มึงยังไม่รู้จักไอ้เดย์ดี”
“นายคิดว่ารู้จักมันดีว่างั้น หึหึ... เดี๋ยวก็ได้เห็นว่ามันเป็นคนยังไง”
“เดย์! ไม่มีวันทิ้งกู!!!”
“เชื่อได้เหรอ... ก็ตามใจคอยดูให้ดีเถอะ ไม่แน่นะมันอาจจะไม่มาก็ได้555”   ไลค์หยิบมือถือผมออกมาส่งให้
บอกผมโทรหาไอ้เดย์ ให้มาหาและต้องมาคนเดียว พอผมไม่โทรไม่ทำอะไรให้ มันก็เอาไปไล่หาเบอร์เอง
“ไอ้เดย์มันไม่รับโทรศัพท์กูหรอก!”
“ถ้าติดต่อมันไม่ได้ ก็ถือซะว่ามันทิ้งแล้ว เดี๋ยวเราจะดูแลเอง เราไม่ถือ”
“มึงจะบ้าเหรอ!”   พูดได้แค่นี้ผมก็ต้องชะงัก
เห็นไอ้ไลค์พูดโทรศัพท์ อะไรวะมันได้คุยกับไอ้เดย์แล้ว ทีผมโทรหาเป็นร้อยรอบเสือกไม่รับ ตอนนี้ดันรับง่ายๆ
ผมจะแย่งมือถือคืนมาไอ้ไลค์ก็ยื่นหน้าจะมาจูบ เลยต้องถอยหนีอยู่ให้ห่างจนมันวางสาย

 “ฮึ่ม! ไลค์มึงแม่งบ้า! ทำอย่างนี้จะให้กูรักยังไง มึงกำลังทำให้กูเกลียดมึงนะรู้มั้ย!!”
“ถ้านายไม่ตาบอด! นายก็จะมองเห็นเองว่าใคร....รักนายมากกว่ากัน”
“กูไม่ต้องใช้ตาดูหรอก กูจะรักใครชอบใครมันอยู่ที่ใจกู”
ไอ้ไลค์ดูเจ็บใจมันทำหน้าอึ้งๆ แล้วเสไปมองนอกรถเหมือนจะงอนๆผม

“ตอนแรกไอ้เดย์ตามมึงมาไม่ใช่เหรอ แล้วมันไปไหน มันอยู่ที่ไหน มันว่ายังไงบ้าง”
“รถเราก็แต่งเครื่องมาไม่ใช่น้อยนะ คิดว่ามันจะตามทันเหรอ ตอนนี้มันอยู่ที่ไหนเราไม่รู้หรอก
แต่อีกเดี๋ยวมันจะมาคลานอยู่แถวนี้แหละ”  ผมฟังแล้วหมั่นไส้ไอ้ไลค์ฉิบหาย

“ไปรู้จักกับไอ้พวกข้างนอกนั่นได้ยังไง”   
ลูกคุณหนูอย่างไอ้ไลค์ ไม่น่าจะเป็นเพื่อนกับไอ้พวกหน้าตาหาเรื่องชาวบ้านนั่นได้ เห็นมีการให้เงินกันด้วย
แสดงว่ามันน่าจะจ้างมามากกว่า ผมคิดในใจแต่ผมก็เดาถูกจริงๆ

“คนรู้จักของเพื่อนแนะนำมา เราแค่โทรไปให้เขาหาคนให้ บอกจะเอามากระทืบคน ขอเยอะๆ แค่นั้นก็ได้มาแล้ว”
“เลวว่ะแม่ง มึงว่ามันไม่แน่จริง แล้วถ้าแน่จริงทำไมมึงไม่ต่อยกับไอ้เดย์ตัวต่อตัววะ”
“เราไม่ถนัด”
“อ๋อถนัดแต่ขู่คนอื่น จ้างคนมาทำร้ายคนอื่นแบบหน้าไม่อายใช่มั้ย”
“เอาที่นายสบายใจเถอะ”
“เชี่ย! ฮึ่ม!! ไม่ต้องถึงไอ้เดย์หรอกมาต่อยกับกูตัวต่อตัวมั้ย!”
“เปลี่ยนเป็นทำอย่างอื่นกันดีมั้ย ฆ่าเวลาสักหน่อยก็ดีนะ..”
“อะไร! อึก! จะทำอะไร!! ปล่อยนะเว้ย!!!”

ผมก็ดิ้นๆๆหนีมือมัน แต่ไอ้ห่านี่ก็ตามล้วงตามจับไปทั่วเนื้อตัวผม ผมเลยเอามือมันมากัด
“โอ๊ย!ลูกคิด!!”  ไอ้ไลค์ทำหน้านิ่วรีบสะบัดมือออก ผมได้โอกาสยันตัวเองออกห่าง ยกตีนขึ้นขู่
“ห้ามทำอะไรกู! อย่าให้กูต้องเกลียดมึงไปมากกว่านี้นะไลค์!!”
 ไอ้ไลค์มันถอนใจแรงก่อนทำวางท่ามองเมินไปนอกรถ ผมได้แต่ลอบถอนใจโล่งอกที่มันไม่รุกต่อ

.............ไม่นานไอ้เดย์ก็มาถึงครับ มันมาคนเดียวจริงๆด้วย ผมผวาจะเปิดประตูรถออกไปหาแต่ก็ต้องชะงัก
โดนไอ้ไลค์มันจับกอดด้านหลังไว้ ไอ้ไลค์ล็อคประตูรถไว้ก่อนแล้ว มันเลื่อนแค่กระจกลงแล้วตะโกน
“เฮ้ย!”   เสียงไอ้ไลค์เรียกไอ้เดย์ให้หันมา เดย์ละสายตาจากพวกคนที่ไอ้ไลค์จ้างมา มันหันมาเห็น
ผมโดนกอดอยู่ในรถก็ตกใจตาโต

“ลูกคิด!”  ไอ้เดย์จะปรี่เข้ามาหา แต่โดนพวกข้างนอกเดินมาขวางหน้าไว้กันเป็นแพจนต้องชะงัก
“เดย์!!”  ผมตะโกนเรียก ทำท่าตะกายอยากออกไปใจจะขาด ถ้าไม่ติดไอ้ไลค์ที่ไม่ยอมปล่อยผมคงวิ่งไปกอดเดย์แล้ว

“มึงปล่อยแฟนกูเลยไอ่สัด! เอาไอ้ลูกมาบังหน้าอย่างนี้ มึงมันไม่ใช่ลูกผู้ดีไฮโซที่ไหนหรอกควาย!
มึงมันก็แค่ลูกหมา!!”   ไอ้เดย์ตะโกนด่าลั่นด้วยความโกรธ ตัวมันสั่น เชื่อเถอะมันไม่ได้กลัวไอ้พวกนักเลงหัวไม้
ที่ล้อมมันอยู่เป็นสิบๆหรอก ผมว่ามันกำลังสั่นสู้.... 

แต่ถึงไอ้เดย์จะเก่งแค่ไหน ถ้าหากว่าโดนตีนรุมเข้าไปทีเดียวด้วยจำนวนคนขนาดนี้ จะไหวเหรอครับ
ใจผมสั่นไปหมด ผมกุมหน้าอกตัวเองชะเง้อมองเดย์แล้วรู้สึกร้อนผ่าวรอบๆตาขึ้นมาทันที อึดอัดจนหายใจไม่ถนัด
เดย์มันเคยยกพวกตีกันมามาก แต่ทุกครั้งมันก็มีเพื่อนช่วย ไม่ใช่คนเดียวต่อคนเกือบยี่สิบคนขนาดนี้
แล้วมันจะเข้าถึงตัวผมได้ยังไง

ผมเห็นพวกที่ยืนล้อมไอ้เดย์พากันขยับเข้าใกล้มันเหมือนพร้อมจะเปิดฉาก ก็รีบหันไปพูดกับไอ้ไลค์
“เฮ้ยไหนมึงบอกว่าไม่มีการรุมไงวะ!” ผมจ้องไอ้ไลค์ตาเขียว มันทำหน้าเบื่อๆส่ายหัวถอนใจ แล้วตะโกนสั่ง
พวกคนที่มันจ้างมา  “เฮ้ยกูสั่งว่าไง! ห้ามรุมมัน ซัดกับมันทีละคนสิ!”

ผมหันกลับไปมองไอ้เดย์อย่างเป็นห่วง ไอ้เดย์ตั้งการ์ดแล้ว หนึ่งในนั้นก็ขยับเข้ามาเผชิญหน้ากับมัน ส่วนไอ้พวกที่เหลือมันก็ถอยไปยืนล้อมไอ้เดย์ไว้เหมือนกันหนี ไอ้ไลค์ตะโกนบอกไอ้เดย์  “จนกว่าจะไม่เหลือใครยืนอยู่ต่อหน้า
มึงก็สู้ไปเถอะ แต่ถ้าไม่ไหวก็บอกว่ายอมแพ้แค่คำเดียว มึงก็ไปได้เลย รับรองได้ว่าไม่มีใครตามไปแน่
โดยเฉพาะ...คนที่กูกำลังกอดอยู่นี่!” 

ไอ้ไลค์พูดจบมันก็เอาคางมาเกยที่ไหล่ผม ปากมันใกล้หน้าผมเกินจนต้องย่นคอหนี ผมคิดว่าเดย์คงเจ็บใจมาก
มันจ้องไอ้ไลค์เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อแล้วชี้หน้าตะคอกลั่น  “แต่ถ้ากูรอดไปได้! รับรองกูตามมึงแน่!! ไอ่เชี่ย!!!”
ผมฟังแล้วได้แต่กลืนน้ำลายเสียวสันหลัง โคตรจะหวั่นใจ....ท่าทางไอ้เดย์เหมือนอยากจะฆ่าไอ้ไลค์ซะเดี๋ยวนี้


“เดย์! มึงระวัง!!!”
ผมแผดเสียงด้วยความตกใจ จู่ๆคนที่จะสู้กับไอ้เดย์ก็เดินวกไปเตะเข้าชายโครงมันแบบไม่บอกไม่กล่าว
เดย์โดนเข้าไปเต็มรัก อาศัยทีเผลอกันนี่หว่า! -*-
 
ไอ้เดย์เสียหลักเซไปจนหลังชนกับคนที่ยืนกั้นเป็นกำแพง เดย์โดนผลักให้กลับไปหน้าแทบทิ่ม มันหันไปมอง
ไอ้คนที่ผลักอย่างไม่พอใจ แต่ในตอนนั้นมีตีนใครไม่รู้ยื่นมาถีบมันอีก ไอ้เดย์หมุนไปหมุนมาพอมันจะต่อย
ก็โดนคนโน้นผลักโดนคนนี้ถีบซะรอบวง มันเลยตั้งหลักไม่เซไปโดนตีนใครอีกแล้วยกมือชี้หน้ากราด
“พวกมึงจะหมาหมู่กะกูให้ได้ใช่มั้ย!!!”

ผมกัดปากตัวเองอย่างเจ็บใจ จ้องหน้าไอ้ไลค์มันก็ทำยักไหล่  “ลูกคิดก็ได้ยิน เราสั่งแล้ว ไอ้พวกนั้นมันก็สู้ทีละคนไง
ผลัดกันถีบ เรายังไม่เห็นมีใครรุมไอ้คนเก่งของนายเลยนะ55” 
สิ่งที่มันพูดออกมาทำไมถึงน่าโมโหขนาดนี้นะ หันไปมองหาเดย์ที่อยู่ท่ามกลางศัตรูตั้งมาก เดย์จะทำยังไง..

“มึงต้องสู้นะเดย์!! มึงเก่งอยู่แล้ว คนเก่งของกู! อย่าเป็นอะไรนะเว้ย! กูรักมึงนะ!!!”  ผมแหกปากตะโกนบอกเดย์
ไม่สนใจหรอกว่าไอ้ไลค์มันกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่ รู้แต่ว่ามันกอดผมแน่นขึ้นอีกจนเจ็บไปหมด

“กูสู้แน่! กูไม่ยอมแพ้พวกเชี่ยนี่หรอกไอ้ลูก! มึงรอกูนะ!! แป๊บเดียว!”  เดย์ตะโกนตอบผม
ผมพยักหน้ากลั้นไว้ไม่ร้องแต่ไอ้ไลค์ท่าจะไม่สบอารมณ์  “โธ่เอ๊ยไอ้ขี้คุย! แป๊บเดียวเหรอ...หึ..ทนได้ก็ลองดู!”
ไอ่สัดนี่เขาก็เล่นเป็นตัวร้ายในละครอยู่ได้แม่งงงง


“มึงดูหนังมากไปรึเปล่ากูก็ไม่รู้นะไอ้ลูกคุณหนู แต่กูจะบอกมึงให้เอาบุญ กู! ดิลวิล! ดูปากกูนะคร้าบบบบ!
กูไม่ใช่ไอร่อนแมนไอ่สัด! ไม่มีใครเขาโง่มาคนเดียวหรอกไอ่ควาย!”  สิ้นเสียง เดย์ก็ให้สัญญาณมือ
มันชูมือขึ้นสูงทั้งสองข้างแล้วเหวี่ยงลงแรงๆ ไอ้พวกรอบตัวมันพากันตกใจ ขนาดผมยังเหวอเลย
ไม่ต้องพูดถึงไอ้ไลค์ครับแม่งอ้าปากหวอ

เสียงมอเตอร์ไซค์บิดแผดดังขู่มาเป็นกลุ่มใหญ่ราวยี่สิบกว่าคัน ไฟหน้ารถสาดมาสว่างจนผมต้องหยีตามอง
แต่ไอ้พวกที่จะสู้กับเดย์ต่างคนก็ต่างเบิกตาโต มองหน้ากันไปมาเลิ่กลั่ก พวกมันล้อมไอ้เดย์
แต่พวกไอ้เดย์ขี่มอเตอร์ไซค์มาล้อมพวกมันอีกต่อหนึ่ง ทุกคันมีคนซ้อนท้ายมา ปริมาณคนมากกว่าลูกน้องไอ้ไลค์
สองถึงสามเท่าเห็นจะได้ ผมเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มกว้างดีใจ

“บ้าเอ๊ย!||||||||”  ได้ยินไอ้ไลค์พึมพำเจ็บใจ มันผละจากผมรีบมุดไปนั่งที่คนขับสตาร์ทเครื่อง เล่นเอาผมตาโต
หันไปตะโกนเรียกเดย์ก่อนที่กระจกหน้าต่างรถจะเลื่อนขึ้นปิดสนิท “เดย์! เดย์! เดย์! เดย์!”

เดย์มันเห็นว่าไอ้ไลค์จะออกรถก็รีบไล่ให้พรรคพวกมันขี่มอเตอร์ไซค์มาล้อมรถไว้ ไอ้ไลค์เบรกแทบไม่ทัน
ดีที่มันไม่บ้าขับชนใคร ผมเกาะหน้าต่างรถมองไปข้างนอกเห็นไอ้เดย์ขอประแจอันใหญ่จากใต้เบาะรถของเพื่อน
มันวิ่งมาถึงรถไอ้ไลค์ก็โบกมือไล่ให้ผมหนีไปให้ห่างประตู ผมรีบถอยกรูดไปจนหลังติดกับประตูอีกข้าง
ไอ้ไลค์หันมาเห็นไอ้เดย์เงื้อมือที่ถือประแจขึ้นจะฟาดใส่กระจกรถมันก็ตกใจ รีบกดลดกระจกลงแต่ไม่ทัน
โดนไอ้เดย์ทุบแตกไปก่อนจะเลื่อนลง “ไอ้บ้าเอ๊ย!!!|||||||*|| กระจกรถกู!”  ไอ้ไลค์โอดครวญหน้าซีด

ไอ้เดย์ยังถือประแจชี้หน้าไอ้ไลค์ขู่ให้เปิดประตู ไม่อย่างนั้นมันกับเพื่อนจะช่วยกันพังรถไอ้ไลค์ทั้งคัน
พวกที่ขี่มอเตอร์ไซค์มาล้อมรถไอ้ไลค์พากันถีบบ้างเคาะบ้างไปรอบรถ ผมเห็นไอ้ไลค์สีหน้าไม่ดี
แต่ก็ไม่ยอมเปิดประตู เลยสัญญากับมัน “ไลค์! เปิดประตูรถเถอะ กูจะช่วยพูดกับเดย์ ไม่ให้ใครรุมมึงหรอก”

“งั้นลูกคิดก็บอกให้พวกมันกลับไปให้หมดก่อนสิ!” 
“แล้วทีพวกมึงล่ะ!”
ผมกับไอ้ไลค์จ้องหน้ากัน ผมไม่ยอมให้ไอ้เดย์เสียเปรียบหรอก เดย์ทุบประตูรถไอ้ไลค์แรงๆหลายที
มันบอกให้ผมปีนออกทางหน้าต่าง แต่กระจกที่แตกจะทำผมได้แผล เดย์เลยถอดเสื้อนักเรียนมันมาปัดเศษกระจก
แต่พอผมจะยกขาปีน ไอ้ไลค์ก็รีบพูด  “เปิดประตูสิ!”  ผมหันไปมองหน้ามัน... ไลค์ทำหน้าเศร้ามากแล้วไม่มองผม
ไอ้เดย์ลองกระชากประตูรถดูปรากฏว่าเปิดได้แล้ว ผมรีบออกไปหาเดย์ แต่แล้วผมก็เห็นข้างหลังไอ้เดย์

[tsktonight]

////////////////////////////
ก็มันรักอ่ะ(TAKE ME TO YOUR HEART)     ตอนที่ 30 โดนแย่ง.../2     







ตอนนั้นรู้สึกว่าพวกลูกน้องไอ้ไลค์ที่จ้างมาพยายามจะวิ่งหนีไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง แต่พวกเพื่อนไอ้เดย์
ที่ตามมาทีหลังเข้าขวางไว้ ก็เลยเกิดการตะลุมบอนต่อยกันนัว ผมออกมานอกรถไอ้ไลค์ได้ก็รีบบอกเดย์
ให้ห้ามเพื่อน เพราะพวกนั้นมันก็แค่คนที่ถูกจ้างมาทำงานให้ ไม่ใช่เพื่อนไอ้ไลค์ด้วยซ้ำ ตกลงกันได้ก็เลยปล่อยไป

พอเห็นว่าเหลือแค่ไอ้ไลค์คนเดียว เพื่อนไอ้เดย์ก็พากันกลับไปกว่าครึ่ง แต่ไอ้เดย์บอกว่ามันจัดการได้เลยบอกให้
ที่เหลือกลับไปด้วยให้หมด  “ขอบใจเว้ยเพื่อน พี่แจ็คขอบคุณมากพี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมไปเลี้ยงเหล้าที่ซุ้ม!”
ไอ้ไลค์ที่ยืนรออยู่นอกรถมีสีหน้าดีขึ้น อย่างน้อยมันคงเบาใจว่าจะไม่โดนรุมสกรัม พอกลุ่มแว้นซ์กลับไปหมด
ผมก็วิ่งเข้าไปกอดไอ้เดย์จากข้างหลัง เดย์ก็หมุนตัวหันหน้ามาหา มันสวมกอดผมตอบอย่างดีใจ
“ไม่เป็นไรนะ”
“อื้ม”  เดย์กอดผมแน่น ผมก็ซุกหน้ากับอกมัน

ผมกำลังซึ้งใจ จู่ๆไอ้ไลค์มันก็ขับรถออกไป มันจะหนี แต่แล้วก็มีรถยนต์ขับเข้ามาขวางหน้ารถไอ้ไลค์ 
เป็นรถพี่บาส! ไอ้ยู ไอ้มาร์ค ไอ้น็อต พากันเปิดประตูรถลงมาขู่ไอ้ไลค์ให้จอดรถ ห้ามหนีให้ลงไปคุยให้รู้เรื่อง
ส่วนพี่บาสยังนั่งที่คนขับติดเครื่องรอ พร้อมจะตามทันทีถ้าไอ้ไลค์มันคิดหนีอีก

ผมตกใจไม่คิดว่าเพื่อนๆจะมาได้ เดย์บอกว่ามันโทรหาพวกเพื่อนเก่าที่เคยซิ่งด้วยกันให้ช่วยตามดักไอ้ไลค์อีกแรง
ไอ้ไลค์มันขึ้นทางด่วนหนีไปไอ้เดย์ก็ยิ่งโมโห ตอนที่ไอ้ยูโทรหามัน ตอนแรกมันก็ไม่รับโทรศัพท์ เพราะคิดว่า
คงเป็นผมให้โทรตามแทน ส่งข้อความอะไรหามันก็ไม่ได้เปิดอ่านเพราะกำลังวุ่นอยู่กับเรื่องตามหาไอ้ไลค์
จนไอ้นุ๊กโทรหาพี่แจ็คที่เป็นหัวหน้ากลุ่ม พี่แจ็คบอกไอ้เดย์อีกทีมันถึงได้รู้เรื่องผมหายไป มีคนแปลกหน้า
หลอกว่าเดย์ให้มารับแต่พลัดหลงกันกลางทางกับไอ้ยู โทรหาเท่าไหร่ก็ไม่ติด  เดย์โกรธมากที่ไอ้ไลค์มายุ่งกับผมอีก
 พอมันโทรนัดเดย์ก็รีบมา มันให้เพื่อนๆตามมาด้วยแต่แอบหลบรอดูเชิงไอ้ไลค์ก่อนว่าจะมาไม้ไหน

“แล้วนี่ไอ้เด็กนุ๊กนั่นมันไม่ถูกกับกลุ่มพี่แจ็คไม่ใช่เหรอ”
“ไม่เกี่ยวหรอกเคลียร์กันแล้ว พี่แจ็คยังให้เบอร์มันไว้ เดือดร้อนอะไรก็โทรหาได้ โชคดีที่กูเสือกช่วยมันคราวที่แล้ว
คราวนี้มันถึงช่วยกูได้ ไม่อย่างนั้นกูคงคลั่งตายที่ดูแลมึงไม่ได้”   
เดย์ดึงผมเข้าเข้าไปกอดแน่น หอมกกหูผมแรงอย่างโล่งอก

“กูขอโทษนะกูไม่ดีเอง ต่อไปนี้กูจะเชื่อมึงทุกอย่างเลยเดย์ มึงอย่าร้องไห้ดิสัด กูจะร้องด้วยนะแม่ง  อึกฮึก..”
ผมรีบใช้นิ้วหัวแม่มือปาดน้ำตาที่รื้นขึ้นมาคลอเบ้าของเดย์
“กูไม่ได้ร้อง กูซึ้ง”  มันเถียงผมยิ้มๆ ผมเลยดึงแก้มหมั่นไส้จนมันร้องโอยเบาๆดึงมือผมออกแล้วถูแก้มตัวเอง

ได้ยินเสียงตะโกนด่า เสียงปึงปังดังมาจากทางกลุ่มเพื่อนผม ไอ้ไลค์นั่งหน้าเครียดจ้องพวกนั้นอยู่ในรถ
มันไม่ยอมลง พวกเพื่อนผมก็รุมทุบรถมันอีก จะพังประตูเอาตัวมันลงมา ผมเลยพาไอ้เดย์วิ่งไปหา
บอกพวกนั้นให้หยุด ไอ้ไลค์ไม่ยอมออกจากรถแน่มันคงกลัวจะโดนซ้อม
“ไลค์เราต้องคุยกันนะ! มึงลงมาเถอะ!”  ผมเคาะกระจกรถข้างคนขับ มันก็ยังไม่ยอมลงเอาแต่มองตาผมเศร้าๆ

ผมถอนใจขอให้พวกไอ้ยู ไอ้มาร์ค ไอ้น็อต กลับขึ้นรถไปก่อน ไลค์มันเลยยอมเลื่อนกระจกลง ผมบอกให้มันลงมา
ไม่ต้องปิดประตูรถก็ได้  แต่ให้ลงจากรถมาตกลงกันให้เข้าใจ

“หึ..จะตกลงอะไรอีกล่ะ มันมารับแล้วก็กลับไปกับมันสิ”  ไอ้ไลค์ก้าวลงรถมาก็พูดประชดประชันผมทันที
แต่ไอ้เดย์ก็ปรี่เข้าไปต่อยทันทีเหมือนกัน  “เดย์! ใจเย็น!!”  ผมรีบกันไอ้เดย์ไว้แต่ไอ้ไลค์กลับผลักผมออก
แล้วต่อยไอ้เดย์คืน มันก็ผลักกันจะต่อยกันอีกต่างคนต่างไม่ยอม ผมนึกโมโหขึ้นมาไม่ว่าจะห้ามยังไงก็ไม่มีใครฟัง
หันไปมองพวกเพื่อนในรถพี่บาส ไอ้พวกห่านี่อย่างกับนั่งเชียร์มวย ส่วนใหญ่ไอ้ไลค์จะโดนต่อยซะมากกว่า
นี่ถ้าไอ้เดย์ไม่ดูเหนื่อยแบบนี้ผมว่าไลค์คงเละกว่านี้ แค่นี้ก็เลือดกบปากแล้ว เหมือนคิ้วมันจะแตกด้วย
แตกเพราะโดนไอ้เดย์จับหน้ากระแทกรถรึเปล่าไม่รู้

ที่ไลค์มันทำไปทั้งหมดก็เพราะว่าชอบผม อยากให้ผมคบกับมันไม่ใช่ไอ้เดย์ แต่ผมเลือกเดย์แล้ว
ไลค์มันเหมือนคนไม่ยอมรับความจริงมากกว่า...

ผมตัดสินใจก้มถอดรองเท้าทั้งสองข้าง ปาใส่ไอ้เดย์ข้าง ปาใส่ไอ้ไลค์ข้าง  แล้วตะคอกเสียงดังจนพวกมันชะงักได้
“มึงจะตีกันทำไมวะ! ผลออกมายังไงกูก็เลือกมึง!(ชี้หน้าไอ้เดย์) ...เพราะกูไม่ได้รักมึง(หันไปพูดกับไอ้ไลค์)”

ทั้งสองคนดูอึ้งๆไป ผมเลยรีบผลักมันออกจากกัน ไอ้เดย์ยังจ้องไอ้ไลค์ตาขวาง แต่ไอ้ไลค์ก้มหน้าเงียบ
“มึงไม่ได้เลวจริงๆหรอกไลค์ กูรู้ อย่าทำแบบนี้เลยเว้ยมันไม่ได้จริงๆ มึงต้องเข้าใจ..”
ไอ้เดย์เถียงผมว่าไอ้ไลค์ไม่เลวตรงไหน ผมก็จุ๊ปากให้มันเงียบๆไว้ ไลค์มันเค้นหัวเราะก่อนจะซี๊ดปากเพราะเจ็บแผล
“นายจะมารู้จักเราได้ยังไง.. ในเมื่อนายไม่เคยสนใจจะมองตัวเราจริงๆ”  ไลค์มันพูดเหมือนน้อยใจผมมากๆผมก็รู้

หนักใจนะที่ต้องทำร้ายจิตใจใครสักคน มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ง่ายๆสบายๆตรงไหนเลย แต่ถึงมันจะยาก
แต่ผมก็ต้องทำ  “กูขอโทษ”  ผมพูดแค่นี้ไอ้เดย์มันก็ว่าผมจะไปขอโทษไอ้ไลค์ทำไม ผมไม่ได้ทำอะไรผิด

“ใช่...นายไม่ต้องมาขอโทษเราหรอกลูกคิด เราผิดเองที่ช้าไป...”
“ไลค์..”
“เอาไว้เลิกกับมันเมื่อไหร่ มาหาเรานะ”
“ไลค์!”

ไอ้เดย์จะถลาเข้าไปชกหน้าไอ้ไลค์อีกสักที แต่ไม่ทันมันรีบหนีขึ้นรถบีบแตรเสียงดัง ไล่ให้รถพี่บาสถอยไป
ผมพยักหน้าบอกพี่บาสว่าโอเคแล้ว พอพี่บาสเลื่อนรถหนีไอ้ไลค์ก็ส่งยิ้มที่ดูเศร้ามากๆให้ผมก่อนจะขับรถไป


“มึงบอกว่ามันไม่เลว แล้วดูที่มันทำสิ เชี่ยนั่นมีดีอะไรห๊ะไอ้ลูก!!”  ไอ้เดย์ดูโมโหชี้มือตามหลังรถไอ้ไลค์ถามผม

“กว่ามึงจะมาหากู ถ้ามันปล้ำกู กูเสร็จมันไปแล้วไม่เหลือมาถึงมึงหรอก”
ไอ้เดย์อึ้งแดกเลยครับ แต่ก็ยังเถียงว่าไอ้ไลค์ทำอย่างนี้ไม่ใช่ลูกผู้ชายจริง มันคิดว่าตัวเองฉลาดแต่ก็ขี้โกง
“กูก็ไม่ได้ว่ามันดีเพราะยังไงมันก็เอาเปรียบมึง แต่ ที่มันทำแบบนี้เพราะมันโมโหที่มึงแย่งกูไป มึงเข้าใจมั้ยเดย์”

ไอ้เดย์มองหน้าผมนิ่งไปสักพักแล้วพูด  “ฮึ...กูไม่เห็นเข้าใจ กูเข้าใจว่ามันกวนตีนกู ดูที่มันพูดก่อนจะไปดิสัด”
ผมได้แต่เหลือกตาแล้วถอนใจ แล้วก็ต้องสะดุ้งเพราะมีแต่มือใครนักก็ไม่รู้รุมขยี้หัวผม

“โฮ่! ไอ้หล่อเลือกได้5555”  นี่พี่บาส
“ เป็นไงเกือบโดนฟันเหวอะแล้วไงมึง555”  นี่ไอ้น็อต
“ 555มึงทำเสน่ห์ใส่มันรึเปล่าวะเชี่ยลูก”  นี่ไอ้ยู
“ โอ๊ยกูจะบ้าตายผู้ชายรุมแย่งมึงเนี่ยนะ5555”  นี่ไอ้มาร์ค

คือทุกคนรุมล้อมรุมล้อผมกันหมด ผมก็อายนะ โดยเฉพาะไอ้มาร์คกับไอ้น็อตที่มันคงรู้เรื่องผมกับเดย์แล้ว
ผมไปยืนหลบหลังไอ้เดย์หนีมือพวกเพื่อนๆที่เอาแต่จับผมหมุนดูว่าได้แผลมั้ยจนงงหัว แล้วถามไอ้มาร์คกับไอ้น็อต
“พวกมึงมาได้ไงวะเนี่ย/////” 
ไอ้มาร์คชี้ไปทางไอ้ยู ผมมองไอ้ยู มันก็หัวเราะแหยๆบอกไม่รู้จะทำยังไง ขอโทษที่ต้องไปหาไอ้มาร์ค
พอดีไอ้น็อตอยู่ด้วย พวกมันเลยพากันไปหาไอ้นุ๊ก ตอนแรกจะให้ไอ้นุ๊กพาไปหาพวกพี่แจ็ค แต่ไอ้นุ๊กมีเบอร์พี่แจ็ค
เลยนัดกันมาเจอที่นี่ ส่วนไอ้นุ๊กแม่มันไม่ให้มา ไอ้มาร์คเลยสัญญาว่าจะรีบโทรบอกมันทันทีที่เจอตัวผม

“น่าแปลกนะมันดูเป็นห่วงมึงมากเลย ไอ้นุ๊กนั่นน่ะ”   ยูแอบบอกผม ผมก็นึกแปลกใจ
พอไอ้มาร์คโทรหาไอ้นุ๊ก ผมเลยขอคุยด้วยเพื่อขอบใจมัน

“พี่ลูกคิดไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ! พี่เดย์ช่วยพี่ทันใช่มั้ยครับ! ไม่มีใครทำอะไรพี่ใช่มั้ยครับ!!”
“ขอบใจนะนุ๊ก พี่ไม่เป็นอะไร”
“ดีจัง...เฮ้อ...ถ้าพี่เป็นอะไรนะผมไม่ยกโทษให้พี่เดย์แน่ รับปากผมจะดูแลพี่เป็นดิบดี แล้วดูสิ”
“หา!? เอ่อ......เหรอ....55พี่โอเคแล้ว ขอบใจมาก55”

ผมก็งงนะฟังมันพูด ทำไมมันถึงเป็นเดือดเป็นร้อน เป็นห่วงผมมากเหมือนสนิทกัน ผมเพิ่งเคยคุยกับมันด้วยซ้ำ
“เดย์.....มึงบอกไอ้นุ๊กด้วยเหรอว่าเป็นแฟนกับกูอ่ะ ไปบอกมันทำไม”
ไอ้เดย์ยิ้มกลบเกลื่อนแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร มันกอดคอผมพาไปเก็บเสื้อที่มันถอดทิ้งไว้เอามาใส่แล้วชวนกันกลับ

ไอ้มาร์ค ไอ้น็อต ไอ้ยู กลับกับพี่บาส ส่วนผมซ้อนมอเตอร์ไซค์ไอ้เดย์กลับ
คืนนี้เดย์ขี่รถช้าที่สุดเท่าที่ผมเคยซ้อนมันมา แปลกมากจนผมต้องถามมัน นึกว่ามันอยากจะรีบกลับบ้านซะอีก
“ขึ้นสะพานข้ามแม่น้ำสวยๆอย่างนี้ ขี่เร็วก็ไม่โรแมนติกสิวะ////”
คำตอบของเดย์เล่นเอาผมซบหลังมันแล้วขำยันถึงบ้าน


++++++++++++++++++++++++++++

เย่!!!!!!!!!!~ สอบเสร็จปิดเทอมแล้วคร้าบบบบบบบบบ!

ปิดเทอมนี้เพื่อนๆผมมันไปเรียนพิเศษกันหมด รวมทั้งไอ้เดย์ด้วย แต่เรามีนัดติวกันที่บ้านผมทุกวัน
ผมกับไอ้เดย์ไปมาหาสู่กันไม่ได้ขาด เราเจอหน้ากันทุกวันอยู่แล้วเลยไม่ต้องห่วงเรื่องปิดเทอมจะเหงา
แถมเพื่อนๆยังรู้เรื่องผมกับไอ้เดย์เป็นแฟนกันแล้วเพราะไอ้มาร์คกับไอ้น็อตมันปากโป้ง ก็เหวอกันไปพักใหญ่
ไม่รู้ผมควรจะดีใจหรือเสียใจดีที่เพื่อนรู้แล้วก็รับได้ไม่มีใครรังเกียจ แต่ตั้งหน้าตั้งตาแซวและแกล้งล้อผมตลอด

เช้าวันปิดเทอม ผมตื่นเช้ากว่าทุกวัน มองนาฬิกานี่ก็สิบโมงกว่าแล้ว ไอ้เดย์โทรมาบอกว่าวันนี้ยังไม่ได้ไปเรียน
เดี๋ยวจะมาหา   “กูจะซื้อข้าวเข้าไป มึงจะเอาอะไรมั้ยลูก”  ร้านตามสั่งที่ทำอร่อยอยู่ไกลบ้านไปหน่อย
แต่ผมชอบซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์เดย์ไปกินด้วยกันบ่อย  “เหรอเออก็ดีว่ะ กูอยากกินข้าวผัดปลาหมึกพอดี”
“ได้ๆข้าวผัดปลาหมึกนะครับที่รัก”
“มึงอย่าดี๊~!~/////*//จะอ้วกน่า วันนี้พ่อจ๋าจะมานะเดย์ อย่าพูดแบบนี้ให้พ่อได้ยินล่ะ”
“รู้น่า~ พ่อมากี่โมงล่ะ”
“55ไม...กลัวพ่อกูป่าว”
“โธ่นี่ใครครับ! ไม่มีกลัวครับ!”
“เอ้อ เก่ง555”  ผมนึกถึงเมื่อวานที่บอกมันว่าให้มาเจอพ่อ มันดูตื่นเต้นใช่ย่อย ถามนู่นนี่นั่นว่าพ่อผมเป็นยังไง

“ถ้าพ่อจ๋าหลงเดย์อีกคน ลูกคิดต้องให้รางวัลนะ”
“โห~~~คิดได้เนาะ55 /////จะเอาอะไร”
“เอามึงนั่นแหละ ให้กูเอาสักทีเหอะ!”
“ฟาย! พูดเสียงดังมีใครอยู่แถวนั้นได้ยินรึเปล่าไอ้บ้า!/////*//”  ผมเขินแม่ง กรอกตามองตามแม่จ๋าที่เดินไปชงกาแฟ
ยืนตัวกลมอยู่หน้ากระติกน้ำร้อนในครัว  “ก็วันนั้นมึงเสือกหลับเองทำไมล่ะ!”


วันที่มีเรื่องกับไอ้ไลค์ พอกลับมาถึงบ้านผมอาบน้ำออกมาไอ้เดย์หลับคาที่นอนเลย ผมเห็นมันเหนื่อยเลยไม่ปลุก
แต่พอมันตื่นมาก็บ่นผมว่าทำไมไม่ปลุกมัน เลยไม่ได้ทำอะไรกันสักที

เดย์ขอมาค้างกับผมบ่อย แม่จ๋าก็ไม่ได้ว่า แต่ผมกลัวที่บ้านมันจะว่าเอา เลยไม่ค่อยให้มันมานอนด้วยเท่าไหร่
แถมมันมานอนด้วยทีไรเป็นหื่นใส่ผมทุกที ครั้งแรก.......จะไม่ให้ผมกลัวก็แปลกล่ะ ยิ่งของไอ้เดย์นี่พ่อมันให้มา
เยอะเกินจำเป็นจนผมเกรงว่าจะรับไม่ไหว สารภาพก็ได้ครับว่าเกือบจะได้กันหลายครั้ง แต่ผมเจ็บก็เลยไม่ยอมมัน
ขู่จะเลิกกับมันซะงั้น เดย์ก็เลยยอมหยุด เราเลยได้ช่วยกันแค่ภายนอกเหมือนทุกครั้ง ไอ้เดย์กล่อมผมอยู่ทุกวัน
ให้ยอมเสียตัวสักที ผมก็ไม่ได้อยากเล่นตัวอะไรหรอกนะครับ ถามว่าอยากลองมั้ยก็อยากนะ แต่กลัวก็กลัว
เมื่อก่อนผมไม่คิดว่ามันจะเป็นปัญหา แต่พอจะเอาเข้าจริงๆผมคงต้องขอเวลาทำใจสักหน่อย มันเจ็บนี่หว่า -*-
ผลีผลามไปเกิดผมตูดฉีกตายขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ ตายทุเรศด้วยอายเขายันชาติหน้าเลยดิ

ปิดเทอมนี้น้องๆมานอนห้องผม ไอ้เดย์รู้ก็บ่นใหญ่มันจะมาค้างกับผมก็เกะกะไอ้ตัวเล็กทั้งสอง
“น้องกูมาอยู่ด้วยมึงก็รู้นะเดย์ อย่าทำอะไรรุ่มร่ามกับกูมากไป เด็กมันเห็นจะพูดจะถามไปทั่ว”
“มึงก็ให้น้องมึงไปนอนในห้องน้ำสิ”
“มึงจะบ้าเหรอ มึงนั่นแหละไม่ต้องมาค้างเลย เตียงกูเต็มแล้ว”
“ไม่เอา.........งั้นมึงก็ให้น้องๆมึงนอนเตียงมึง ส่วนมึงก็มานอนเตียงกู กูจะนอนตบตูดมึงด้วย...ทั้งคืนเลย คึคึคึ/////”
“เชี่ย! //////*// ทะลึ่ง!! ไปซื้อข้าวเลย มาเร็วๆนะ สายป่านนี้กูยังไม่ได้กินอะไรเลยเนี่ยหิวแล้ว!”
“ได้ข่าวว่ามึงเพิ่งตื่นเองไม่ใช่?”
“กูตื่นตั้งแต่ตีห้าทุกวัน!”
“โกหก”
“กูตื่นมาฉี่แล้วนอนต่อ!”
“ก็ว่างั้น เอาเหอะกูจะออกจากบ้านแล้ว เดี๋ยวเจอกันขอจูบหนักๆหอมเน้นๆเลยนะคิดถึงอ่ะ////คึคึคึ”
“ไอ้บ้าเจอหน้ากันทุกวัน///// รีบมาดิ นั่งรอเนี่ย////”    อ๊าคคคค ชอบพูดเชี่ยไรไม่รู้ให้กูเขินไอ้บ้า


วางสายจากเดย์ได้พักใหญ่พ่อผมก็ขับรถมาจอดหน้าบ้าน ไอ้ตัวเล็กฝาแฝดจอมแสบทั้งสองรีบเปิดประตูรถลงมาเอง
พวกมันแข่งกันวิ่งเข้ามาหาผมที่กำลังเดินออกไปรับ “พี่ลูก! คิด! พี่ลูกคิดดดดด~~!!! เย่ๆๆๆๆๆๆ”

น้องๆเห็นหน้าผมก็รุมกอดเอวเอาหัวไถๆเหมือนลูกแมวกันใหญ่ แหม่ไม่รู้มันไปจำมาจากไหนกันอ้อนซะน่ารักเลย
“555555ว่าไงไอ้ตัวแสบ ไอ้ตัวแสบ!55”  ผมดึงแก้มมันคนละที แล้วทวงว่าไหว้สวัสดีผมรึยัง พวกมันก็มองหน้ากัน
แล้วหันมายกมือไหว้ผมอย่างพร้อมเพรียง ก้มกันหัวนี่แทบจะติดพื้นบ้าน

ผมก็ขำแล้วไล่ให้ไปสวัสดีแม่จ๋าที่เดินออกมาพอดี แม่กอดหอมแก้มน้องๆคนละที
“พ่อจ๋าหวัดดีครับ” 
“ไงลูก555โตเป็นหนุ่มขึ้นเยอะทุกครั้งที่เจอเลยเว้ย555”
ถึงพ่อจะพูดแบบนี้แต่ก็กอดผมอย่างคิดถึงแล้วขยี้หัวผมเล่นเหมือนตอนเล็กๆทุกที ผมก็ยิ้มให้พ่อ
“พ่อจ๋าแล้วแม่แพทริเซียไม่มาด้วยเหรอ” ผมชะเง้อมองไปในรถก็ว่างเปล่าไม่มีใครแล้ว
“เขาไปใต้ก่อนพ่อตั้งสามวันแล้วลูก วันนี้พ่อมาส่งน้องแล้วก็จะตามลงไปเลย อ่ะนี่เอาตังค์ไว้ใช้กับน้องนะลูก”

แม่จ๋าถามว่ากินอะไรกันมารึยัง พ่อที่เดินไปขนกระเป๋าเสื้อผ้าไอ้สองเสือออกจากรถตอบว่าเด็กๆกินมาแต่เช้าแล้ว
ส่วนพ่อยังไม่ได้กินอะไรมาเลยเพราะรีบ
“ที่นี่มีแต่ข้าว แต่ไม่มีกับ ลูกคิดออกไปซื้ออะไรมาให้พ่อกับน้องๆกินไป ซื้อมาเป็นกับข้าวก็ได้ไป” 
แม่จ๋ายื่นตังค์มาให้ผม แต่พ่อจ๋าโบกมือว่าไม่ต้องหรอกจะรีบไป

“ฮึ่ม! เมื่อกี้ก่อนมานี่พ่อก็แวะไปซื้อข้าวนะ ว่าจะเอามากินที่นี่แล้วเชียว นึกแล้วก็โมโห!”
“อ้าวแล้วทำไมไม่ได้ข้าวล่ะ โมโหทำไมจ๋า”
“ก็มีไอ้ห่าที่ไหนไม่รู้ พ่อสั่งข้าวไว้ แต่มันมาบอกคนขายว่ารีบมาก เขาเลยเอาข้าวพ่อให้มันไปก่อน
พ่อเลยไม่ซ้งไม่ซื้อมันแล้วขับรถมานี่เลย”
“อ้าวงั้นพ่อก็ต้องโกรธคนขายสิถึงจะถูก”
“ ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นถ้าไอ้เด็กเปรตนั่นมันไม่เสือกยักคิ้วเย้ยพ่อนะ ทำหน้าตากวนบาทาผิวปากน่าถีบฉิบหาย!”
“5555นี่โมโหหิวใช่มั้ยพ่อจ๋า อยู่กินข้าวก่อนเถอะ ลูกฝากเพื่อนซื้อข้าวมาให้พอดี เดี๋ยวมันมาแล้วกินข้าวลูกก็ได้”

ผมพูดลิ้นยังไม่ทันเข้าปากไอ้เดย์ก็ขี่รถมาจอดหน้าบ้านพอดี มันหิ้วถุงข้าวกล่องมาเมียงๆมองๆรถพ่อผม
แล้วค่อยๆเดินมาหน้าเอ๋อๆ ผมเห็นแล้วอดขำไม่ได้ไอ้เดย์คงไม่คิดว่าจะเจอพ่อผมไวขนาดนี้ มันเหมือนจะรู้
ว่าผู้ชายตัวใหญ่พุงยื่นคนนี้น่าจะใช่พ่อผม ดูมันเดินมาหาผมเกร็งๆแปลกๆ 
“เดย์นี่พ่อจ๋าไง” ผมบอกไอ้เดย์ก็ยกมือไหว้   “ส...ส..สวัสดีครับพ่อ.......จ๋า” 

พ่อผมนั่งโซฟายกมือรับไหว้แต่ก็จ้องหน้าไอ้เดย์ที่พยายามก้มหน้าหลบตาเขม็ง...
แม่จ๋าเห็นพ่อมองใหญ่ก็พูดแนะนำไอ้เดย์แทนผมให้พ่อรู้จัก  “พี่นี่เพื่อนลูก เดย์เป็นเด็กน่ารักนะ เรียนก็เก่ง นิสัยก็ดี”
แม่จ๋าเล่นอวยไอ้เดย์ซะผมเขินแทน แต่พ่อจ๋าก็ยังเอาแต่ทำหน้าดุขมวดคิ้วจ้องหน้ามันแล้วจู่ๆพ่อก็ลุกยืนพรวด!!!

“ไอ้ห่านี่แหละ! ที่มันแย่งข้าวพ่อ!!!”

ห๊ะ!?|||||||  เดี๋ยวนะนี่ผมหูไม่ฝาดไปใช่มั้ยครับ..............ตกใจหันควับไปมองหน้าไอ้เดย์ที่ยิ้มแหย......เชี่ย!
“นี่ไงพ่อสั่งข้าวกะเพราเป็ด! ไม่เชื่อเปิดข้าวกล่องมันดูเล้ย!!!พ่อเห็นกับตา อีกสองกล่องเป็นข้าวผัดหมึกนี่ๆๆ” 
ผมรีบกระซิบถามไอ้เดย์  “จริงรึเปล่าเดย์!” 

“ข้าวผัดปลาหมึกของมึง กูซื้อมาเผื่อจ๋าด้วย ส่วนกะเพรา....เป็ด(เสียงเบาม๊ากกก) แหะๆๆ ของกูเอง” 
มันซุบซิบบอกผม   เวรเอ๊ยเสือกหิ้วหลักฐานมาขนาดนี้

"มึงได้ข้าวแล้วทำไมมาหลังพ่อวะ"
"พี่ดรีมฝากซื้อขนม เอาเข้าไปให้ก่อนอ่ะดิ กูก็รีบมากลัวมึงหิวอ่ะ ใครจะไปรู้ว่าตาลุง เอ๊ยคนนี้เป็นพ่อมึง"
"แล้วมึงไม่เห็นน้องกูเหรอ"  ผมพยักเพยิดหน้าไปทางซีน่อนกับซีโน่
"ไม่เห็นว่ะ สงสัยอยู่ในรถมั้ง กูเจอแต่ลุงนี่ เอ๊ย พ่อมึงอ่ะ"

พ่อจ๋าจ้องหน้าไอ้เดย์แบบไม่ชอบขี้หน้าเอาซะเลย ยังดีที่แม่จ๋าบอกให้ใจเย็นๆเด็กมันไม่ได้ตั้งใจหรอกพ่อคิดมากเอง
โถคุณนายลูกเกดเขาก็รักของเขาเนาะ ผมยืนตบหน้าผากตัวเองเลยครับ ช่างเริ่มต้นได้ดีอะไรอย่างนี้หนอ
ซีน่อนกับซีโน่ก็เงยมองหน้าไอ้เดย์กันตาแป๋ว แล้วก็มันก็ซุบซิบกันเป็นภาษาอังกฤษ ผมเดาว่ามันต้องเม้าท์กันแหง
ว่าพี่คนนี้จริงๆแหละที่แกล้งพ่อมัน

ไอ้เดย์ยืนเกาหัวเกรียนของมันแล้วได้แต่พยายามฉีกยิ้มหวานให้พ่อผมแบบเกร็งๆ............... ทันมั้ยวะเนี่ย|||||||







tsktonight…

 *** คิดถึงทุกคนนะคะ ตอนนี้แต่งยากอ่ะ55 ขอกำลังใจแฟนๆช่วยลุ้นให้เดย์ด้วยนะคะ555
ปล. วิดีใจที่มีคนรออ่านกันนะคะ^^

Alone Alone------- สุดท้ายนี่เฮ้อ ก็ยังไม่ได้กันอยู่ดี55555
mooping-7---------- ขอบคุณมากจ้าที่ชอบ สนุกก็อ่านให้จบเลยนะคะ^^
TaecKhun Imagine Love------- ค้างคืนไม่ใช่ค้างคาว แต่อะไรก็ไม่เท่าค้างคา55 ไม่รู้นี่มันค้างอีกมั้ยนะคะ
meeoldly------ คำเดียวเข้าใจ55 เดี๋ยวให้ไม้ไว้งัดลงมานะจ๊ะ
titansyui----- ดีใจที่ยังตามอ่านอยู่นะจ๊ะ
Misakiiz-------- คนแต่งยังแอบอิจฉาลูกคิดเลยค่ะ555อยากมีแบบนี้บ้างจริงๆ
meuy------- น่ารักมากรอตลอดเลย ตั้งใจแต่งตอนนี้ให้ออกมาน่ารักๆนะเนี่ย (ตรงไหน)55

[nokkaling]

 

[mild-dy]

มาแล้วๆ

[Alone Alone]

ตอนนี้ลูกคิดนางดูฮอตมากกกกกกกก

สงสารเดย์ไปเกรียนใส่ว่าที่พ่อตาซะงั้น

ลูกต้องปลอบใจแบบถึงเนื้อถึงตัวด้วยนะ 5555+

[MayA@TK]

ซวยแล้วเดย์ 
เป็นการเปิดตัวว่าที่ลูกเขยที่พ่อตาไม่ปลื้มมมมมมม

[kaokorn]

แหม ถ้าทั้งพ่อตา แม่ยายโอ๋เดย์กันทั้งคู่ ลูกคิดก็แย่สิ 5555+
แต่คาดว่าศัตรูคนสำคัญของเดย์น่าจะเป็นน้องแฝดซะมากกว่า
ท่าทางงานนี้เดย์ต้องรับศึกหนักซะแล้ว ก้อลูกคิดเนื้อหอมซะขนาดนี้
รออ่านตอนต่อไปฮะ

[Supparang-k]

งานเข้าแล้วอ่ะเดย์ 5555