เสียของเนื้อที่กระแทกกระทั้นเปรียบเสมือนหมุดที่ตอกลงกลางหัวใจของริว มือสกปรกที่สัมผัสของล้ำค่าที่สุดในชีวิตเขากำลังลูบไล้อย่างโอ้อวดต่อหน้าต่อตาผู้เป็นเจ้าของ เสียงหายใจแผ่วๆของยูที่เจ็บปวดราวกับจะสิ้นใจเสียให้ได้กัดฟันแน่นไม่ยอมร้องครวญครางออกมาแม้แต่แอะเดียว
พลังเหมือนถูกสูบหายไป...
ไคโตเหมือนจะไม่พอใจที่ทำให้อีกฝ่ายร้องออกมาไม่ได้จึงถอนกายออกมาผลักยูทีไร้เรี่ยวแรงลงกับพื้น ด้วยความความหยิ่ง
ผยองที่คิดว่าตนในตอนนี้มีพลังมากกว่าอีกฝ่ายนักจึงได้ปลดเชือกที่พันธนาการข้อมือของยูออกก่อนจะเข้าประกบอย่างไม่ให้เสีย
เวลา
ยูล้มลงบนกองผ้าที่ถูกถอดออก ไม่มีเวลาให้คิดมากนักร่างอันน่ารังเกียจของไคโตก็ตามเข้ามาประกบ
“อึก...” ยูสะท้านไปทั้งตัวเมื่อร่างกายถูกรุกล้ำเข้าอีกครั้ง
ไคโตสอดใส่เข้าไปภายในร่างกายของยูจนสุดอย่าพอใจ พลังมากมายของยูกำลังหลั่งไหลเข้ามาภายในตัวของเขาจนแทบจะ
สำลักโดยที่ไม่ทันสังเกต ไม่มีใครสังเกตเห็น...
ยูพกมีดปอกผลไม้ไว้ในกระเป๋ากางเกงตลอดเวลาตั้งแต่เข้ามาที่นี่ แถมไม่ได้พกมาแค่เล่มเดียวเขามีดปอกผลไม้นับสิบๆเล่ม
ซ่อนไว้ในกางเก่งขนาดที่ริวก็ยังไม่รู้ ในขณะที่ไคโตกำลังสุขสำราญบนเรือนร่างของยู ร่างที่สั่นไหวนั้นก็ได้สอดมือเข้าไปในกอง
ผ้ากำด้ามมีดคนกริบนั่นไว้แน่นรอคอยจังหวะเหมาะในการจัดการอย่างใจเย็น
“ร้องออกมาสิ ทำให้เราพอใจ อ่า..”
“หะ...หึ ร้องให้คนอย่าแกน่ะหรอ ชาติหน้าเถอะ !”
ริวที่คลั่งไปแล้วอาละวาดอยู่ภาในค่ายกลที่เริ่มปริแตก มนุษย์หรือจะสู้เทพมังกรอย่างเขาได้โดยที่มียูกิช่วยเหลืออยู่ลับๆ เธอ
แกล้งทำเป็นสลบนอนนิ่งๆเพื่อตั้งสมาธิแก้อาคมที่กักขังตนไว้ อีกนิดเดียวเท่านั้นค่ายกลนั้นก็จะถูกทำลายลง
เหงื่อเย็นเฉียบไหล่ลงมาตามขมับของเมียวกะที่เป็นเสาหลักของค่ายกล
“ท่านไคโตค่ายกลของเรา ดูท่าจะเอาไม่อยู่ขอรับ”
“ยื้อเวลาให้ได้อีกนิดเถอะท่านผู้เฒ่า....อ่า ....ซี๊ด ข้ากำลังจะได้พลังทั้งหมดของมันแล้ว”
ร่างของยูถูกสั่นคลอนโยกเป็นจังหวะตามแรงกระแทกทันทีที่ไคโตหลับตาเพื่อดื่มด่ำกับพลังอันหอมหวาน ยูพลิกกายเข้าประชิด
ไคโตก่อนนะตวัดมีดปาดลงไปบนลำคอของอีกฝ่ายอย่างเลือดเย็น
ฉั๊วะ !!
เลือดสีแดงกระเซ็นซ่านอาบร่างของยูที่มองไคโตด้วยความเกลียดชัง ไคโตเบิกตามองกว้างอย่างตื่นตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขา
ค่อยๆยกมือแตะที่ลำคอที่ถูกกรีดยาวลึกตัดผ่านหลอดลมและเส้นเลือดใหญ่ก่อนจะล้มตัวทับยูที่อยู่ใต้ร่างสิ้นลมหายใจ
เลือดที่เปรอะเปื้อนสองมือชวนให้รู้สึกอยากอาเจียนออกมา แต่ด้วยความที่ไม่มีอไรตกถึงท้องตั้งแต่ครั้งที่ถูกจับถึงอยากจอา
เจียนก็คงไม่มีอะไรออกมา
“ท่านไคโต !!”
เพล้งงง !!
ในเวลาเดียวกันนั้นยูกิและริวก็ทำลายค่ายกลลงได้สำเร็จ เหล่าผู้ได้รับผลกระทบบางคนถึงกับกระอักเลือดตายลงตรงนั้น ยกเว้น
ผู้เฒ่าเมียวกะที่ยังเหลือเรี่ยวแรงวิ่งไปประคองไคโตที่ชักกระตุกอยู่บนพื้นพลันสายตาพิฆาตก็ตวัดหันมามองยูที่พยายามลุกหนี
ไปอีกฝั่ง
ยูผงะตัวสั่นแม้แต่มือที่ถือมีดไว้ก็พลอยหลุดร่วงไป
“ยู !!!”ริวที่กลายร่างเป็นมังกรตวัดเข้ามาโอบอุ้มยูพุ่งทะยานหนีขึ้นท้องฟ้าไปโดยที่มีจิ้งจอกเก้าหางพ่วงท้าย รอดกจากเงื้อมมือ
ของผู้เฒ่าเมียวกะได้สำเร็จอย่างเฉียดฉิว พื้นดิน ณ จุดที่ยูเคยอยู่กลายเป็นหลุมลึกเหมือนโดนเสายักษ์ที่มองไม่เห็นตอกลงไป
อย่างแรง ถ้าริวช้ากว่านี้อีกนิดร่างทั้งร่างคงได้กลายเป็นเศษเนื้อเป็นแน่
ริวพายูลงพักที่ทะเลสาบแห่งหนึ่งเมื่อรู้สึกว่าไม่มีใครตามมา ยูกิวิ่งเข้าป่าไปสำรวจความปลอดภัยเหลือเพียงยูและริวเท่านั้นใน
ความเงียบสงัดนี้
“ฉัน....ฉันฆ่าคน”ยูสั่นสะท้านเมื่อนึกย้อนไปยังเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นกับตัวเอง สองมือที่เปื้อนเลือดนี้ฆ่าคนไปแล้ว
“ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร”ริวดึงยูที่ตัวสั่นเทาราวกับลูกนกไว้ในอ้อมกอด
“ฉันฆ่าไคโตไปแล้วริว”
“ถึงนายไม่ฆ่าฉันก็จะฆ่ามันเอง”
“ฮึก.. นาย นายหายไปไหนมา”ยูไม่อาจกลั้นน้ำตาแห่งความน้อยใจและเสียใจไว้ได้ ได้แต่กล่าวตัดเพ้อทั้งที่น้ำตาไหลไม่หยุด
“นายมาช้า...ฮึก”
“ขอโทษ ฉันขอโทษ”ริวโอบกอดยูไว้แน่น เขาไม่ต้องการแยกห่างจากคนข้างกายนี้ไปอีกไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม
“ฉันผิดเองที่ทิ้งนายไป ต่อไปนี้ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว”
“ฮึก...ฮืออ”ยูกอดริวแน่นร้องไห้โฮอย่างไม่อายใครจนเสื้อของริวนั้นเปียกปอนไปด้วยน้ำตา
นานนับชั่วโมงกว่าที่ยูจะหยุดร้อง ดวงตาที่เหม่อลอยของยูมองไปยังสถานที่อันแสนไกลบางครั้งเขาก็แอบอดคิดไม่ได้ว่าถ้าตาย
ไปซะได้ก็คงจะดี
“ฉันไม่บริสุทธิ์แล้ว... ฉัน มีอะไรกับไคโตแล้ว”ยูพูดขึ้นทำลายความเงียบขณะที่อิงแอบอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของริว
ริวตัวแข็งค้างก่อนจะลูบไปที่แผ่นหลังเปลือยเปล่าของยูเบาๆ “ไม่ว่าจะเกิดอะไร ฉันจะอยู่ข้างนายเสมอ”
ยูหลับตาปล่อยให้หยาดน้ำตาที่คิดว่าไม่มีเหลือแล้วไหลลงมาอีกครั้งทำให้เขาไม่ทันได้เห็นสายตาอันแค้นเคืองของมังกรหนุ่มที่
เย็นยะเยียบ “ถ้านายเจ็บปวดฉันจะกลับไปฆ่าพวกมันให้หมด”
“ริว ...การฆ่าคนเป็นบาปมหันต์ ต้องตกนรก”ยูยิ้มบางยกมือแตะเบาๆที่แก้มและริมฝีปากของริว
“ฉันยอมตกนรกเพื่อนาย ขอแค่มีนายเท่านั้น”ริวหลับตาก้มหน้าลงไปซุกฝ่ามือที่เต็มไปด้วยเลือดแห้งเกรอะกรังของยู เสียง
กระซิบถ้อยคำอ่อนหวานตราตรึงอยู่ในหัวใจ
“ดูนายสิ...เลอะหมดแล้ว”ยูพยายามเช็ดใบหน้าของริวที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วนและรอยเลือด แต่ยิ่งเช็ดเท่าไหร่กลับยิ่งเลอะ
มากขึ้นเท่านั้น ริวยิ้มบางอย่างไม่ถือสากลับกันเขากับมีความสุขมากเสียอีก
“งั้นเราไปอาบน้ำกันเถอะ”
ยูถูกอุ้มไปที่ทะเลสาบเพราะขาทั้งสองไร้เรี่ยวแรงที่จะลุกเดิน ถึงแม้จะเดินไหวริวก็ยืนยันจะอุ้มไปอยู่ดีไปประคองถนอมกอดอย่าง
ทะนุถนอมราวกับกำลังอุ้มทารกน้อยลงน้ำไปด้วยกัน
“อ๊ะ ริว..”ยูผวากอดคอริวแน่นเมื่อมือเรียวยาวไล่ไปตามสันหลังแทรกลงไประหว่างรอยแยกที่บั้นท้ายก่อนจะแตะเบาๆที่รอยจีบ
ทางด้านหลัง
“ผ่อนคลายหน่อย”ริวกระซิบเสียงหวาน ขบเม้มที่ใบหูแดงก่ำนั่นเบาๆ
“ริวปล่อย !ฉันพึ่ง...ฉันพึ่งจะ...กับ ..อื้ออ”
ริวปิดปากของยูด้วยการประกบจูบอย่างดูดดื่มเป็นการปิดปาก
“ชูว์...ไม่ต้องพูดแล้ว”
ริวก้มแทะเล็มใบหูเกลี้ยงกลมของยูก่อนจะงับไล่ลงมาที่ซอกคอขาวหัวไหล่มน ยูเงยหน้ามองฟ้าด้วยแก้มแดงระเรืองพลาง
ขอโทษเทวดาฟ้าดินที่มองอยู่ด้วยความอาย ทุกสัมผัสที่ริวลูบไล้ผ่านร้อนผ่าวขึ้นมาถึงแม้ว่าน้ำในทะเลสาบในช่วงนี้จะเย็นเชียบ
แต่ริวก็ทำให้มันร้อนจนแทบจะเดือดไปทั้งทะเลสาบ
“อืออ...เดี๋ยวน้ำเข้า”ยูร้องครางเมื่อนิ้วเรียวสองใส่เข้ามาทางช่องทางด้านหลัง
ริวจัดท่าให้ยูนั่งคร่อมตักหันหน้าเข้าหากันและกัน มือทั้งสองโอบยูไว้โดยที่ใบหน้าแดงระเรืองของยูซุกอยู่ที่แผงอกแกร่ง
“เคยได้ยินข่าวไหมยู”ริวกระซิบมือก็ขยับเข้าออกตรงปากทางเข้าที่อ่อนนุ่มนั้น
“อะ...อะไร”ยูเริ่มจะสติเลอะเลือนเข้าไปทุกทีแล้ว เขาไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าริวพูดอะไรกับตนเอง
“ชาวต่างชาติคู่หนึ่งเขาทำกันในน้ำแล้วเกิดตัวติดกันเอาไม่ออก... แล้วถ้าเราตัวติดกันเอาไม่ออกขึ้นมาก็ดีสินะ”
ยูฟังแล้วแทบจะเป็นลมยมมือทุบริวเป็นพัวพันแต่กลับเจ็บตัวเสียเอง “นายจะบ้ารึไง.... โอ๊ย !”
ริวสวนกายแกร่งแทรกเข้าไปหล่อรวมเป็นหนึ่งกับยูทันทีที่อีกฝ่ายเผลอ ผลก็คือเข้าไปจนสุดทั้งลึกทั้งกระสันจนยูได้แต่สั่นกระริก
ด้วยความต้องการที่ห้ามไม่อยู่ ถึงแม้จะเจ็บจนรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังถูกฉีกเป็นชิ้นแต่ความรู้สึกวาบหวามในใจก็ไม่อาจปฏิเสธ
ได้ว่าต้องการมังกรตนนี้มากเพียงไร
ริวนิ่งเพื่อให้ยูได้ปรับสภาพตามขนาดของที่ถูกสอดใส่ จนกระทั่งยูเริ่มผ่อนคลายบ้างแล้วจึงเริ่มขยับเข้าออกอย่างช้าๆ
“อะ...อะ อื้ออ” เสียงงร้องครางของจุจุดกระพือไฟราคะในตัวมังกรหนุ่มให้โหมกระพือ
“อืม...ยูร้องแบบนี้เดี๋ยวก็โดนดีหรอก”ริวกระซิบข้างหูของยู
“มะ...ไม่นะตรงนั้น อื้ออ”
ยูโยกตัวตามจังหวะการกระแทกย่างลืมอาย ปากบอกไม่แต่ร่างกายกลับซื่อตรงได้อย่างไม่นาเชื่อ สะโพกขาวเนียนแอ่นรับแกนกายนั้นเข้ามายังจุดที่ลึกที่สุดเสี่ยวที่สุดจนแทบจะทนไม่ไหว สองมือจิกที่บ่าของริไว้เป็นที่ยึดการทรงตัวและระบายความเสียว
ซ่าน ริวประคองยูไว้ด้วยแขนข้างหนึ่งอีกข้างหนึ่งเกาะกุมจุดอ่อนไหวของยูไว้แล้วขยับขึ้นลงตามจังหวะการกระแทกเข้าออก
“มะ...ไม่..ไม่ไหวแล้ว”
ยูอ้าปากกว้างกระตุกสุดตัวพาลทำให้ช่องทางคับแคบทางด้านหลังหดเกร็งบีบรัดแท่งร้อนของริว น้ำสีขุ่นถูกพ่นออกมาแต่ก็
สลายหายไปกับสายน้ำจนหมด ริวไม่ปล่อยให้คนรักรอนานเกินไปกระแทกเข้าออกแรงๆอีกสองสามทียูก็รู้สึกอุ่นวาบตรงช่องทาง
ด้านหลัง ริมฝีปากของริวเข้ามาคลอเคลียอีกครั้งกระทั้งกลายเป็นจูบที่ดูดดื่มอ่อนหวานคลอเคลียหยอกเล่นกันอยู่นานจึงจะผละ
ออกให้เวลาหายใจหายคอบ้าง
ยูนอนหอบบนออกแกร่งนั้นอย่างหมดแรงกระดิกตัว ริวจึงเป็นฝ่ายจัดการทำความสะอาดให้ทั้งหมดแต่กลับไม่ยอมถอนตัวออกไป
จากร่างของยูเสียที
“อะ...เอาของนายออกไปสักทีสิ”ยูพูดด้วยน้ำเสียงปนหอบ
“หืม...เอาไม่ออกทำไงดี”
“อะไรนะ !! ละ แล้วทำไมมันแข็งขึ้นมาอีกแล้วละ !!”
“ก็พอนายตกใจแล้วมัน....”ริวละคำไว้
“มัน...ทำไม”ยูหายใจสะดุดอีกครั้งเมื่อริวเริ่มขยับอย่างช้าๆ
“มันทั้งดูดทั้งรัด รู้สึกดีสุดๆเลยไงละ”
ริวแทรกนิ้วเข้าไปยังช่องทางอ่อนนุ่มนั้น จากที่คับแน่นอยู่แล้วพอแทรกนิ้วเข้าไปกลับยิ่งคับมากขึ้นไปอีกแถมตรงจุดที่นิ้วเรียวนั้น
แทรกเข้าไปยังไปกดโดนปุ่มกระสันของยูเข้า ทำให้ยูแทบจะปลดปล่อยออกมาในทันที
“หึหึ เร็วจังนะ..”
“...จะ จะทำอะไรก็รีบๆทำ อ๊า!”
ริวทำ ทำจนยูสลบคาอกถึงได้พออุ้มอีกฝ่ายขึ้นจากน้ำแล้วเป่าลมให้ยูตัวแห้งก่อนที่จะเป็นหวัดเสียก่อน ก่อนจะเสกผ้าคลุมทิพย์
คลุมร่างของยูให้กลายเป็นเสื้อผ้า
“อือ หนาว”
ริวขยับยิ้มกอดยูไว้แนบอกโดยที่ระวังไม่ให้ยูตื่น เรื่องที่ว่าติดเอาไม่ออกนั้นจริงๆแล้วเขาโกหกไม่รู้ว่าถ้ายูรู้เรื่องจริงแล้วจะทำหน้า
แบบไหน
“เล่นเอานายท่านไปครองคนเดียวแบบนี้ขี้โกงจริงๆ”ยูกิที่ถูกลืมพูดขึ้น เธอเดินออกมาจากหลังต้นไม้พร้อมผลไม้และสัตว์ที่ล่าได้
กองพะเนินอยู่บนพื้น
“ขอบใจที่ดูแลยู”
“ชิส์ ! ถ้านายทำให้นายท่านเป็นกังวลอีกฉันจะฆ่านาย”
“อืม”
ยูกิสะบัดหน้าหนีกระโดดแผ่วหายไปในความมืดที่เริ่มโรยตัวลงมา ริวจุดกองไฟด้วยเวทย์มนต์ก่อนจะจ้องมองกองไฟนั้นนิ่งๆทั้ง
คืนโดยที่มียูอยู่ในอ้อมกอด
“ท่านไคโต” เมียวกะประคองร่างที่แน่นิ่งนั้นขึ้นมา
ท่านผู้เฒ่านั่งอยู่แบบนั้นข้างๆร่างที่ไร้ลมหายใจ มองใบหน้าที่ไร้การเคลื่อนไหวอย่างเงียบๆ ทันใดนั้นดวงตาสีแดงฉานคู่หนึ่ง
ก็ได้ลืมตาขึ้นมา
“ท่านฟื้นแล้ว”
“หึ เราไม่ตายง่ายๆหรอก ยิ่งได้พลังของยูมาครองแล้ว”ไคโตจับคอตัวเองให้เข้าที่เข้าทางก่อนรอยแผลนั้นจะค่อยๆประสานกัน
จนปิดสนิทไม่เหลือกระทั่งรอยแผลเป็นใดหลงเหลือไว้
“ท่านมีแผนจะทำอย่างไรต่อไปครับ”
“เตรียมตัวทำสงคราม”
“ครับท่านไคโต”
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
