ปีใหม่ 100 ปี
เทพเจ้าเบื้องบนก้มลงมองเทศกาลเฉลิมฉลองที่เรียกว่า ปีใหม่ สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนไปคือ การเกิด และการตาย ยูโอบกอดไอกะไว้ในอ้อมแขนและมีริวอยู่เคียงข้างมีท่านแม่ยายมองอยู่ไกลๆ ช่างเป็นครอบครัวสุขสันต์
“ยูอยากไปที่โลกมนุษย์ไหม”
“อยากไปสิ นี่ก็ใกล้จะร้อยปีถึเวลาที่ต้องเปลี่ยนรุ่นแล้ว ได้ลงไปที่โลกบ้างก็ดีเหมือนกัน”
ใช่แล้วโจเนะสึเปลี่ยนรุ่นทุกๆร้อยปี ประมาณแล้วก็หนึ่งช่วงอายุคนเท่านั้นเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก เรื่องราวที่ผ่านมามากมายยังคงกระจ่างชัดเหมือนพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
“พาไอกะไปด้วยนะ”ยูกอดลูกชายตัวแสบไว้แน่น
“ได้สิ”กอดสองแม่ลูกเอาไว้แน่น
ในปีนั้นเกิดดาวตกปริศนาที่ใครก็ไม่สามารถตอบได้ แสงสว่างวาบชั่วพริบตานั้นยู ริว และไอกะก็ได้มาเยือนโลกมนุษย์อีกครั้ง
“ริวรีบคืนร่างมนุษย์แล้วเข้า”ยูเคาะเกร็ดแข็งๆของเจ้ามังกรลำตัวยาวที่ขดไปมาเป็นวง ท่าทางปรือตามมองอย่างขี้เกียจ
‘เหนื่อยจัง’
“ไม่ต้องมาอ้อน!! อายุปูนนี้แล้วแท้ๆนะริวอายลูกไหม”
ริวมองนิ่งๆก่อนจะเอาหัวใหญ่ถูไถไปกับสีข้างของยู ยูกรอกตาอย่างปลงตกแล้ววางไอกะไว้บนหัวโตๆของริวแทน ไอกะก็หัวเราะ
ออกมาอย่างมีความสุขกอดศีรษะของบิดาเอาไว้แน่
“ท่านพ่อตัวโตจังเลย”
“ถ้ายอมคืนร่างจะให้จุ้บหนึ่งทีเลย ริวคืนร่างเถอะเดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า” ยูยื่นข้อเสนอเพราะที่ๆเขายืนอยู่คือพื้นที่ของบ้านใหญ่ตระกูลฮารุกะนั่นเอง
‘ยู เขินนะ’
“ท่านแม่ลามก!!”
แล้วยูก็ต้องกุมขมับกับสองพ่อลูกมังรกติ้งต๊อง ในขณะที่กำลังคิดว่าจะทำไงยังสองแขนแข็งแกร่งก็โอบรอบเอวดึงให้ยูก้าวถอยหลังเข้าไปในอ้อมกอดนั้น เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็พบใบหน้าแสนคุ้นเคยยิ้มบางๆให้พร้องกับเจ้าตัวเล็กที่อยู่บนคอของเขา
“ไอกะปิดตา”
“จ้า”ไอกะยกมือน้อยน้อยปิดตาตนเอง
“เดี๋ยว !จะทำ…”
ยูถูกเชยปลายคางขึ้นเพื่อรับจูบริมฝีปากที่ทาบทับลงมาดูดกลืนเสียงไปทั้งหมดลิ้นร้อนที่แทรกลงมาไล้ไปตามลิ้มฝีปากก่อนจะกดแทรกแย้มริมฝีปากยูออก
“อุ..อืออ”ลิ้นทั้งสองเกี่ยวพันกันรู้สึกดีจนขาทั้งสองไร้เรี่ยวแรงไปหมด ยังดีที่แขนของริวนั้นประคองร่างของเขาเอาไว้เมื่อจูบจน
พอใจแล้วก็ย้ายริมฝีปากมาที่ซอกคอขาว เมื่อปากของยูเป็นอิสระอยากจะต่อว่าสักประโยคก็ทำไม่ได้ได้แต่ยืนหอบให้อีกฝ่ายฟัดตามใจชอบอยู่แบบนั้น
“แฮก...พอแล้วริว”ยูยกมือดันหน้าริวออกไป
“ท่านพ่อไอกะเมื่อแขนแล้ว”เด็กน้อยบ่นทั้งที่มือทั้งสองข้างปิดตาอยู่
ยูหัวเราะเบาๆก่อนจะอุ้มไอกะกลับมาในอ้อมแขนเด็กน้อยก็ใช้สองแขนโอบรอบคอผู้เป็นมารดา
เวลาแห่งความสุขผ่านไปไวเสมอเหมือนผลุที่ถูกจุดขึ้นฟ้าสุดท้ายแล้วก็มอดดับไปในอากาศ บนกิ่งไม้ของต้นไม้ที่สูงที่สุดถูกจับจองเป็นที่นั่งชั้นวีไอพี ไอกะนั่งบนตักริวที่โอบเอวยูเอาไว้ทั้งสองนั่งอิงแอบมองเปลวเพลิงหลากสีบนท้องฟ้า
“ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว”
“ริว…”ยูยิ้มมองเสี้ยวใบหน้าของผู้เป็นที่รัก
“หืม?”
“รักนะ”
ริวรู้สึกได้ถึงน้ำหนังของยูที่ทิ้งตัวลงมาบนอ้อมแขน คำว่ารักยังคงอ้อยอิ่งอยู่ในสมองครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อหันไปก็พบว่า วิญญาณของโจเนะสึนั้นไปจุติเสียแล้ว
“จะไม่อยู่ฟังคำว่ารักจากฉันเลยสินะยู…”ริวจูบลงบนหน้าผากเนียนก่อนที่ร่างนั้นจะสลายเป็นเม็ดทรายนับล้านปลิวละล่อยลอยไปในอากาศ ไอกะมองตามละอองทรายนั้นอย่างเศร้าสร้อย
“ท่านแม่จะลืมไอกะอีกแล้ว”
“ไม่ลืมหรอก”
ริวลูบผมลูกชาย ใบหน้าของไอกะนั้นสวยเหมือนถอดแบบออกมาจากยูจะมีที่เหมือนเขาบ้างก็คงเป็นดวงตาสีทองคู่นั้นแหละ
“ไอกะ ไปตามหาท่านแม่ของเจ้ากัน”
“ขอรับท่านพ่อ”
ทุกสรรพสิ่งล้วนก่อกำเนิดมา และจากไป
ความรักที่คนๆหนึ่งสร้างไว้ สลักลึกลงไปในหัวใจ
ไม่อาจลบเลือน ด้วยกาล เวลา
ถึงยูที่รัก
แม้ว่านายจะตายไปอีกกี่พันครั้ง เกิดใหม่อีกกี่หมื่นหน ฉันก็จะตามหาและกอดเธอเอาไว้ด้วยแขนคู่นี้อย่างแน่นอน
จบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
